't Pallieterke van 14 juni 2018

74ste jaargang • nummer 24 • donderdag 14 juni 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Identiteit en migratie zijn gevaarlijke thema’s voor N-VA

John schrijft een boek

De N-VA lijkt in de komende verkiezingscampagnes de nadruk te leggen op veiligheid en migratie. Een gevaarlijke gok, blijkt nu. De linkerzijde is vastbesloten hierover een moralistische oorlog te voeren. Aan de andere kant van het spectrum komt het Vlaams Belang met cijfers die wijzen op een laks asielbeleid. N-VA zit tussen hamer en aambeeld.

Het was al in 2014 bij het aantreden van de huidige regeringen duidelijk. De N-VA zou aan het einde van de legislatuur uitpakken met een sterk economisch rapport. Lukt dat niet, dan kiest men voor thema’s als veiligheid, identiteit en migratie. Aangezien de jobcreatie onder deze legislatuur gemakkelijk de kaap van de 200.000 zal overschrijden, leek het voor de hand te liggen dat Bart de Wever en co het economische palmares zouden uitspelen. Meteen zou dat de voorbode zijn van de regeringMichel II, die dan een aantal sociaaleconomische hervormingen verder zou doorvoeren.

Moraliserende oppositie van links Maar de voorbije maanden is duidelijk geworden dat de N-VA toch voor het thema identiteit/veiligheid/migratie zal kiezen. Dat is vooral te danken aan de nooit geziene populariteit van minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) en zijn partijgenoot en staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken. Vooral deze laatste profileerde zich sterk in de media.

Het leidde tot een polarisering met links die de N-VA leek te winnen. ‘Leek’, want het tij is blijkbaar aan het keren. Gesteund door een militante pers kiest politiek links steevast voor een moreel of moraliserend discours. Iedere kritiek op migranten of asielzoekers wordt intrinsiek slecht genoemd. Ondertussen hebben academici het over ‘dehumanisering’ van de migranten. Links krijgt amper tegenwind.

Tenzij van de filosoof Maarten Boudry, die de vrije tribunes van academici afdoet als slecht geschreven, “brol” eigenlijk.

Zeker in Wallonië wordt een versnelling hoger geschakeld. De N-VA is een “extreemrechtse” partij en “Theo Francken wil dat de migranten verdrinken op zee” (dixit PS-voorzitter Di Rupo). Men kan dit wegwuiven als electoraal opbod, maar wie in de Wetstraat zijn oor te luisteren legt, merkt dat er wat aan het veranderen is.

Uitgespuwd door rechts Door in te spelen op het thema migratie lijkt de geest uit de fles en wordt het zeer moeilijk om die er terug in te krijgen. N-VA dacht lange tijd de regie in handen te kunnen houden, maar dat is steeds minder het geval.

Er is niet alleen het morele bashen van links, ondertussen krijgt ook het Vlaams Belang een nieuwe impuls. Via een immigratie-app levert ze een pak cijfers die aantonen dat het migratiebeleid onder deze regering allesbehalve verstrengd is. Zo kwamen in de eerste twee jaar van deze regering alleen al 32.683 niet-Europeanen het land binnen na gezinshereniging.

Het aantal asielaanvragen bleef vorig jaar met 20.000 relatief hoog.

Komt de N-VA tussen hamer en aambeeld terecht? Uitgespuwd door zowel de linkerzijde als de rechterzijde? Migratie en identiteit zijn blijkbaar moeilijke thema’s voor de partij. Zal dit de N-VA schade toebrengen tijdens de verkiezingen? De campagne is nog lang en het is geweten dat De Wever en co een sterke laatste spurt kunnen lopen.

Anti-N-VA-coalities Tegelijk doen verhalen de ronde waaruit blijkt dat een operatie aan de gang is om de N-VA van de macht te verdrijven. De eerste aanzet zijn de gemeenteraadsverkiezingen.

Daar zou Wouter Beke van CD&V ervoor willen zorgen dat zo veel mogelijk coalities worden gevormd met Open Vld, sp.a en Groen.

Desnoods met de PVDA, als het nodig is. Dat moet dan de springplank zijn naar een antiN-VA-coalitie op federaal en Vlaams niveau in 2019. Hoe sterker het Vlaams Belang (en de PVDA), hoe realistischer zo’n coalitie zou zijn. Desnoods één van christendemocraten, socialisten, liberalen en groenen. Bezuiden de taalgrens is men ervoor gewonnen. Een Waalse MR-PS-coalitie lijkt nu al de enige realistische.

Requiem voor een voormalige rebel Lang geleden was Eric van Rompuy nog het ‘enfant terrible’ van de CVP. Met zijn artistieke kop vol krullende haren leek hij een geboren rebel. Als jongerenvoorzitter zei hij zelfs dingen die hard, duidelijk en ondubbelzinnig waren. In een partij van weekdieren en intriganten was dat revolutionair. We herinneren ons hoe hij in een vraaggesprek met ’t Pallieterke ooit verklaarde: “Ze zeggen altijd dat wij mosselen zijn, wel, laat ze het maar eens zonder ons proberen.”

Toen was de CVP nog zo groot dat dat serieus klonk. Maar zoals prehistorische dieren verstenen in de diepste aardlagen, zo is Eric van Rompuy in de diepe partijstructuren volledig vertsjeefd. Uit de manier waarop hij spreekt, zou je kunnen afleiden dat er nog iets van het oude vuur in hem brandt.

Maar wat hij zegt, bewijst dat hij het soort mossel is geworden dat hij vroeger zo verachtte. In een vraaggesprek met De Zondag noemt hij Dehaene zelfs de beste premier die hij ooit heeft gekend. Hoe diep kan een mens vallen? Hoe ver kunnen oude mannen van hun jeugdidealen afdwalen?

Mossel in Tsjeeftsjenië Van Rompuy gebruikt nu alle tsjeventrucen en -streken om de N-VA af te maken. Hij vindt dat de N-VA over immigratie en islam een “ongepast en brutaal taalgebruik” hanteert, en hij zegt: “Ik ben als christendemocraat voor tolerantie en verdraagzaamheid.

Dat wil niet zeggen dat ik voor open grenzen ben. Toch worden wij in die hoek geduwd.

Als wij de islam een plaats willen geven in het onderwijs, worden we een moslimpar-

tij genoemd.” Tiens, wij dachten dat dat ook was omdat de tsjeven nu ramadankalenders uitgeven, naar iftarmaaltijden gaan, moslims op hun lijsten zetten en bij elke gelegenheid hun hielen likken.

Of nog: “Ik hoor de N-VA pleiten om mensen in de gevangenis te houden tot de oorlog in Syrië voorbij is. Dat kan niet. Dat druist in tegen de basis van onze rechtsspraak. N-VA weet dat heel goed, maar doet dat toch om Koen Geens te beschadigen.” Let op het zoetsappige en sluwe tsjeeftsjeense taalgebruik.

Niet “terroristen” of “IS-rekruteerders”, maar “mensen”. O God, O Allah, die arme “mensen”! En Francken “wil de mensenrechten aan de kant schuiven”.

Het is duidelijk. Van rebel Van Rompuy is niets meer over. Hij is een partijcreatuur geworden dat de taal van zijn meesters spreekt. Hij is tot op het bot vertsjeefd. Als hij tenminste nog botten heeft. Mosselen zijn immers ongewervelden. Het is een triest einde, maar misschien hangt er als beloning wel ergens een mandaatje aan vast. Met zitpenningen. Zo gaat dat in Tsjeeftsjenië.

2

Actueel

14 juni 2018

Hebben Amerikanen straks ook een ‘Space Force’?

Bij een toespraak voor het ‘Army football team’ bij het Witte Huis kondigde Donald Trump in mei voor een tweede keer aan dat de VS overwegen een ‘Space Force’ op te richten naast de bestaande militaire componenten ‘Army’, ‘Navy’, ‘Marines’, ‘Air Force’ en ‘Coast Guards’. Of het bluf of een grapje was, weten we niet. Maar volgens de ‘Secure World Fondation’ (SWF), een organisatie die zich inzet voor een vredevol en duurzaam gebruik van de ruimte, zijn de meeste grootmachten bezig met het ontwikkelen van militaire programma’s in de ruimte.

SWF haalt naar eigen zeggen de mosterd alleen uit open bronnen, aangezien militaire ruimteprogramma’s vooral achter gesloten deuren worden ontwikkeld en bij uitstek het terrein zijn van inlichtingendiensten. Toch publiceerde de organisatie in april een vrij technisch rapport met een stand van zaken.

Wat als?

De bekendste toepassingen van satellieten die in hoge of lage banen rond de aarde cirkelen, zijn observatie, communicatie en navigatie. Het zijn onmisbare instrumenten bij het voorspellen van het weer en de wereldwijde nieuwsgaring en -verspreiding. De gps-satellieten laten ons toe om overal de weg te vinden en zorgen ervoor dat militairen hun bommen kunnen droppen met een nauwkeurigheid van een vierkante decimeter. Navigatie is een voorbijgestreefd vak voor chauffeurs, militairen, zeelui en piloten. Maar wat als de gps wegvalt? En wat zou de impact zijn op economie en veiligheid mochten communicatielijnen via de ruimte worden verstoord en observatiemogelijkheden wegvallen? In opdracht van SWF onderzocht een aantal internationale experten vanaf 2017 over welke mogelijkheden bepaalde landen beschikken om op offensieve manier oorlog te voeren in de ruimte.

Criteria waren: - hun potentieel om met raketten vanop de aarde (vijandelijke) satellieten en raketten

te vernietigen, of in vaktermen Direct Ascent; - de mogelijkheid om satellieten in de nabijheid te brengen van een (vijandelijke) satelliet om die te manipuleren of te vernietigen, in vaktermen Co-Orbital Ascent; - de capaciteit om gerichte energie te gebruiken zoals laserstralen of microgolven voor het vernietigen of beschadigen van ruimtetuigen; - Elektronische oorlogvoering in de ruimte, of de capaciteit om door middel van radiofrequenties de signalen van en naar satellieten te verstoren; - Cyberoorlog in de ruimte, of de capaciteit om door middel van software en netwerktechnieken satellieten te saboteren of de controle ervan over te nemen.

De onderzoekers lieten hun oog vallen op zes landen: de VSA, Rusland, China, Iran, India en Noord-Korea. Naast aandacht voor de wetenschappelijke stand van zaken werd nagegaan in hoeverre die landen bereid zouden zijn in de toekomst oorlog te exporteren naar de ruimte. Wie de ruimte controleert, zal namelijk ook de aarde controleren. En daar hebben de grootmachten zeker oren naar, hoewel ook andere landen naar omhoog kijken, benadrukt SWF.

Ruimtepuin Volgens Chinese analisten staan de Amerikanen het verst en zijn de Amerikaanse militairen voor 80 procent van het inlichtingenwerk en de

communicatie afhankelijk van de ruimte. De vlugge uitschakeling van dit netwerk is voor de Chinezen dan ook een eerste strategische optie bij een eventueel conflict met de Verenigde Staten. Volgens SWF voert China daarom al sinds 2005 proeven uit om satellieten in hoge of lage banen rond de aarde te benaderen (CoOrbital Ascent), maar tot op heden zijn ze er blijkbaar niet in geslaagd een interceptie uit te voeren. China beschikt intussen wel over de capaciteit om een satelliet in een lage baan om de aarde te vernietigen (Direct Ascent). Bij de derde lancering vanop de basis Xichang op 11 januari 2007 vernietigde een SC-19 raket een overjaarse Chinese weersatelliet in een baan op 865 km hoogte. Meteen vermeerderde het ruimtepuin met minstens 2.087 stukken, wat de test tot de meest ‘ruimtevervuilende’ ooit maakte. De wolk puin werd door tal van observatiestations waargenomen en draait voor een groot deel nog altijd rond de aarde, met het risico op botsingen met andere ruimtetuigen.

Dat neemt niet weg dat China tot op vandaag testen uitvoert, en volgens SWF beslist de capaciteit heeft om ballistische raketten en satellieten in lagere banen om de aarde te vernietigen. Volgens de Amerikanen gebruikte China begin mei dit jaar ook lasers vanop haar recent bezette en enige buitenlandse basis in Djibouti.

Piloten werden erdoor verblind, maar de Chinezen ontkennen het incident.

Meteoriet De Amerikanen zijn volgens SWF momenteel de absolute leiders in de technologie om satellieten te benaderen en ballistische raketten te onderscheppen. Naast hun potentieel voor inlichtingen is het niet onbelangrijk te weten dat zij ertoe in staat zijn vrijwel alle gpsen communicatiesignalen te verstoren, zonder zelf die mogelijkheid te verliezen. Het benaderen van andere satellieten zou nu enkel gebeuren voor inspectie en andere niet-offensieve missies. Indien nodig zouden de Amerikanen hun technologie vlug kunnen toepassen voor offensieve missies. Sinds 1960 hebben vrijwel alle Amerikaanse presidenten geld vrijgemaakt voor de ontwikkeling en het testen van systemen waarbij zij de controle in de ruimte kunnen bewaren. Daarbij gaat het niet altijd om een specifiek militaire bedreiging, maar ook om het ontwikkelen van de capaciteit om bijvoorbeeld een meteoriet op ramkoers met de aarde te vernietigen. Ieder jaar houden de Amerikanen ‘Space War Games & Exercises’ waarbij militairen en commerciële en burgerlijke partners leren omgaan met bedreigingen uit de ruimte, cyberaanvallen en elektronische oorlogvoering in het algemeen. Beleidsmensen en militaire bevelhebbers moeten namelijk ook beslissingen kunnen nemen als computers en computergeleide wapensystemen uitvallen of niet meer controleerbaar zijn.

Cyberwar En hoever staan de overige landen? Rusland staat volgens het SWF nog niet zo ver als de VS, maar beschikt over de technologie om satel-

lieten in de ruimte te benaderen en/of te vernietigen. Bij de huidige stand van zaken zou de Amerikaanse suprematie op dit vlak niet worden bedreigd. De Russen zouden momenteel voornamelijk focussen op elektronische oorlogvoering en lasertechnologie. Zij zijn in staat observatiesatellieten en gps-ontvangers te storen. India blijkt dan weer een belangrijke lanceerder te zijn van satellieten voor rekening van andere landen. In die optiek is het land niet geneigd een eigen militair ruimteprogramma te ontwikkelen. De aandacht gaat wel naar het onderscheppen van eventueel inkomende raketten. Indien militair noodzakelijk zou India dit systeem kunnen uitbreiden naar een antisatellietsysteem. Noord-Korea bezit enkel de mogelijkheid om ballistische raketten af te vuren en eventueel te onderscheppen.

Het land van Kim Jong-un zou wel de mogelijkheid hebben om binnen beperkte geografische limieten gps-signalen te verstoren. Iran blijkt het kleine broertje onder de onderzochte landen. De Islamitische Republiek Iran is wel in staat kleinere satellieten te lanceren, maar heeft volgens het SWF tot dusver onvoldoende technologie in huis om ‘vijandelijke’ satellieten te onderscheppen.

Alle genoemde landen hebben echter bewezen niet vies te zijn van cyberaanvallen in het publieke domein. Veelal waren die aanvallen gericht op doelwitten op aarde en veelal vonden ze plaats onder supervisie van de autoriteiten. Een groeiend aantal cybercriminelen heeft volgens het SWF echter ook aandacht voor de kwetsbare en minder beveiligde technologie aanwezig in vooral commerciële satellieten. Ontwikkelaars dienen volgens het SWF rekening te houden met een toenemend aantal pogingen om die satellieten te manipuleren, buiten het medeweten van officiële autoriteiten. Nog niet zorgwekkend, maar toch best op te volgen, zegt het SWF.

Verschil Komt er dan wel een ‘Space Force’? In feite beschikt ieder Amerikaans legeronderdeel en elke inlichtingendienst nu al over een eigen ‘Space Force’ en satellieten. George Nield, een ex-astronaut, gepensioneerd luchtmachtpiloot en gedurende 17 jaar bevelhebber van het ‘Air Force Space Command’, pleitte op 27 mei ter gelegenheid van de ‘International Space Development Conference’ in Los Angeles eerder voor een ‘Space Guard’, zoals de Amerikanen nu al over een ‘Coast Guard’ beschikken. In vredestijd zou de ‘Space Guard’ de bevoegdheid zijn van een burgerlijk departement dat in oorlogstijd dient geïntegreerd te worden in defensie. Of de Amerikaanse militaire componenten daarmee gelukkig zijn, is een andere vraag.

En is Amerika niet altijd wel ergens in oorlog?

Nield praat daarmee een beetje in tegen zijn eigen winkel, want nu houdt toch vooral de Amerikaanse luchtmacht zich bezig met de ruimte. Maar ook dat heeft geen zin, zegt hij.

Tussen lucht en ruimte is er evenveel verschil als tussen land en water.

RIRO

België is een fiscaal paradijs voor voetballers Uit de smalle beursstraat De komende weken zal het gros van de politici - N-VA en Vlaams Belang uitgezonderd - vooral in het nieuws komen als verwoed supporter van de Rode Duivels tijdens het WK in Rusland. Zeker ter linkerzijde worden daar snel conclusies aan gekoppeld in de richting van “een sterk Belgisch gevoel”. Wat socialisten en groenen dan plots vergeten, is dat de voetballers in België van een fiscaal gunstregime genieten.

We kunnen de tweets van Kristof Calvo of van de PS-parlementsleden de komende dagen met gemak voorspellen. Ze zullen net niet in zwijm vallen voor de Belgische nationale voetbalploeg. En als de Rode Duivels goed blijven spelen, zullen ze al snel gezien worden als ambassadeurs van België en zelfs als rolmodellen die het ‘belgitude’-gevoel (moeten) versterken.

Een paar jaar geleden speelde Laurette Onkelinx (PS) daar handig op in door in de Kamer een applaus te vragen voor de Rode Duivels toen die de eerste plaats op de FIFA-ranking hadden bereikt. De N-VA’ers weigerden mee te applaudisseren - “onnozel” was hun terechte reactie - en dus waren het zuurpruimen en slechte patriotten, aldus de belgicistische goegemeente.

De instrumentalisering van de Belgische voetballers door links is een beetje zielig als we weten van welk een gunstig fiscaal statuut de voetballers hier genieten. Akkoord, bij de Rode Duivels die geselecteerd zijn voor het WK is er maar één die nog in de nationale competitie voetbalt (Leander Dendoncker), maar veel spelers hebben hun eerste sporen verdiend in België. En de fiscale en parafiscale (via sociale bijdragen) voordelen die ze genoten, zijn eigenlijk onbegrijpelijk.

Sociale bijdrage Waarover gaat het? In België bedraagt de socialezekerheidsbijdrage op het brutoloon 38,07 procent. De werkgever betaalt daarvan 25 procent, de werknemer 13,07 procent. Hoe meer je verdient, hoe meer sociale bijdragen je dus betaalt. Geld dat wordt gebruikt om onder andere de gezondheidszorg en de pensioenen te financieren.

Maar voor voetballers geldt die regel niet. Hun sociale bijdragen worden berekend op een forfaitair bedrag van 2.281 euro dat als plafond geldt. Verdienen ze per maand minder, dan moeten ze sociale bijdragen betalen op dat lagere bedrag.

Maar het maandloon van de meeste voetballers in België ligt natuurlijk een stuk hoger. Het draait gemiddeld rond 28.000 euro. Welnu, dat betekent dat op ongeveer 25.700 euro loon door voetballers geen sociale bijdragen worden betaald. Het Nieuwsblad berekende deze lente dat op die manier de sociale zekerheid jaarlijks 70 miljoen euro misloopt. Op tien jaar was dat een half miljard euro. Een interessant cijfer in tijden dat men het voortdurend heeft over de nog altijd slechte toestand van de overheidsfinanciën.

Dat gunstregime werd lange tijd verdedigd omdat voetballers minder sociale rechten hadden dan gewone bedienden.

Ze hadden bijvoorbeeld lange tijd geen recht op een werkloosheidsuitkering. Maar dat is nu veranderd.

Paradijs Verder is er een voordeling systeem van bedrijfsvoorheffing.

Voetballers jonger dan 26 jaar betalen maandelijks slechts 16,5 procent bedrijfsvoorheffing op hun eerste schijf van 1.700 euro aan loon. Het komt erop neer dat ze een derde minder belastingen betalen dan gewone burgers.

Komt nog bij dat de voetbalclubs slechts een vijfde van de bedrijfsvoorheffing die ze inhouden op het loon van hun voetballers voor de staatskas moeten doorstorten. Anders gezegd, wanneer een voetballer en een bediende volgens hun loon 10.000 euro bedrijfsvoorheffing betalen, dan moet de bediende dat bedrag effectief ophoesten terwijl de voetballer de facto slechts 20 procent of 2.000 euro naar de fiscus moet doorstorten.

België is een fiscaal paradijs voor voetballers. De linkerzijde, die geen kans onbenut laat om nieuwe belastingen te eisen, zwijgt daarover. Dat is werkelijk zielig. Want de vermogenstaksen waar PS, sp.a, Groen en Ecolo van dromen, raken vooral de middenklasse. Die is blijkbaar van minder belang dan de bende verwende voetballers.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

14 juni 2018

3

Briefje aan Hilde Crevits

Schone slaapster Mevrouw de grenzeloos naïeve,

Een kudde academici Zou u niet raar opkijken als in onze kranten het bericht opduikt dat duizend schrijnwerkers een petitie hebben ondertekend om te protesteren tegen de “dehumaniserende” uitlatingen van Theo Francken over vluchtelingen? Of hetzelfde, maar dan van duizend postbodes, of duizend tandartsen? Waarom wordt het dan wel normaal gevonden dat duizend “academici” zich het recht aanmatigen om zich te verheffen boven het volk en vanop die hoogte te pontificeren over moraal en de grenzen van wat aanvaardbaar is in de politiek?

Engagement in universitaire toga Meer dan duizend universitaire academici hebben deze week een petitie getekend met hun eis voor “meer menselijkheid” in het debat over vluchtelingen. Tom van Grieken wordt bij name genoemd, maar het is vooral Theo Francken die wordt geviseerd. Zijn politiek “discours” zou tot de “dehumanisering” van de vluchtelingen leiden. En dat zou vreselijke gevolgen kunnen hebben: het sluipend gif van dit taalgebruik zou “de democratie kunnen onderuithalen” en ”het meest onmenselijke in mensen naar boven halen.” Het meest onmenselijke!

De inhoudelijke argumentatie van de petitie is pijnlijk zwak, puberaal zelfs. “De emotrip van duizend op hun teen getrapte professoren”, reageerde Mia Doornaert. Ook Maarten Boudry was niet onder de indruk. “Een belabberd werkstuk”, vond hij, “aanstellerij”, “belachelijk” zelfs. Dat neemt niet weg dat meer dan duizend academici het nodig vonden hun naam eraan te verbinden. Ook al vertegenwoordigen zij slechts een fractie van de bijna 40.000 mensen die in deze sector actief zijn, dat is niet weinig.

U mag het begrip “academici” best breed begrijpen: niet alleen professoren, maar elkeen die op enerlei wijze aan onderzoek of onderwijs doet aan één van onze universiteiten. Onder hen uiteraard de gekende kliek van het politiek engagement met academische pretentie: Eva Brems (Groen), Petra de Sutter (Groen), Marc van Ranst, Dirk Voorhoof…

Hun naam komt al voorgedrukt op alle protestbrieven. Niettemin zal het op heel wat mensen indruk gemaakt hebben: zoveel slimme mensen die zeggen dat we vreselijk onmenselijk bezig zijn.

Intellect is geen wijsheid Mijn jeugdig beeld van professoren werd gevormd door Barabas en Gobelijn. Ik vond het toen niet vreemd dat in geen enkel stripverhaal werd vermeld wat hun vakgebied eigenlijk was.

Zij waren gewoon “professor”. Dat wil zeggen: zij wisten alles over alles. Mijn kinderlijke visie op academici berustte op hetzelfde idee als de arrogantie van de universitaire elites van vandaag: de misvatting dat hun gespecialiseerde kennis over stamcellen, erfrecht of Russische literatuur hen ergens in staat stelt om gewe-

tensvoller en correcter te oordelen over politieke en morele vragen.

Ik heb mijn beeld al lang bijgesteld. Toen ik ontdekte dat academici buiten hun specialiteit niet meer weten dan u of ik. Maar vooral toen het bij mij daagde dat er één bijzonder terrein is waarop hun mening zelfs meer gewantrouwd moet worden dan die van andere mensen: politiek. Niet omdat de universitaire elites daar minder van begrijpen, maar omdat in hun wereld veel meer obstakels in de weg staan van een visie die gebaseerd is op moed en gezond verstand.

In zijn boek “Intellectuals and Society” analyseert Thomas Sowell de invloed die intellectuelen hebben gehad op het politieke debat in de 20e eeuw. Zijn eindbalans is ronduit vernietigend. Keer op keer zijn hun abstracte en wereldvreemde ideeën over een betere wereld verkeerd gebleken en hebben ze desastreuze gevolgen gehad. “Intellect is geen wijsheid”, vat hij zelf zijn boek samen. Het is ook geen moed, wil ik eraan toevoegen.

Mode en groepsgedrag In een diepgaande analyse van de Brexitverkiezingscampagne antwoordde Dominic Cummings (één van de belangrijkste strategen van het winnende kamp) op het verwijt dat vooral lager opgeleiden voor de Brexit hadden gestemd (wat ook onze media graag beklemtonen): “In het algemeen zijn de hoger opgeleiden meer geneigd tot politieke hysterie dan de minder opgeleiden die ver van de macht verwijderd zijn. Waarom? In hun politieke opinies zijn ze meer gedreven door mode, kuddegeest en de drang om zich politiek en moreel aan te stellen. Elk van deze neigingen verhoogt hun cognitieve vooroordelen, moedigt groepsdenken aan en vermindert nauwkeurigheid. Mensen met een lager inkomen daarentegen hebben niet de gewoonte om politieke meningen te uiten om een signaal te zenden of om een goede indruk te maken op de eigen omgeving.”

Cummings voegt eraan toe dat de eerste groep politieke kwesties veel meer als abstracte vraagstukken gaat benaderen, omdat hun inkomen hen toelaat zich te isoleren van de gevolgen van hun politieke keuzes: “Zij leven tussen de emotionele golven binnen hun eigen, nauw verweven, zelfversterkende netwerken. Maar deze golven komen zelden in contact met de buitenwereld.”

Ook Maarten Boudry wijst op het kuddegedrag van academici: “Iedereen heeft recht op vrije mening, ook rectoren. Of het raadzaam was om zich in hun functie uit te spreken over een individueel migratiedossier, weet ik niet. In ieder geval vond ik hun brief een stuk redelijker dan dit gezwollen en pathetische discours over “ontmenselijking”. Ik vraag me af: hoeveel van deze academici hebben de brief gedachteloos ondertekend, zonder grondig te lezen, of gewoon uit groepsdruk of conformisme?

Dit is alvast de ironie: de sociale ‘druk’ waarvoor ze waarschuwen, gaat binnen de academia (zeker de menswetenschappen) sowieso de andere richting uit.”

Een school vissen, een roedel wolven, een vlucht regenwulpen, … het Nederlands kent een grote variatie in groepsaanduidingen voor dieren. Voor academici die aan politiek doen stel ik voortaan het woord “kudde” voor. Ik hoop dat dit niet te “dehumaniserend” klinkt.

Jurgen Ceder

De signalen waaruit blijkt dat het met het onderwijsniveau in Vlaanderen steeds minder goed gaat, blijven zich opstapelen. De kennis in het algemeen was sterk verminderd sinds de invoering van de eindtermen medio de jaren negentig, toen ons onderwijs bijna op eenzame hoogte aan de absolute top stond. Begrijpend lezen was nog niet zo lang geleden tot op een dramatisch peil gezakt en nu blijkt ook dat een meerderheid niet weet wat ze bazelt in de tweede landstaal.

Na het VSO, de eenheidsstructuur, de vernieuwingen in het lager onderwijs, de eindtermen ging het stap voor stap bergaf, ondanks de - in de wind geslagen - waarschuwingen van verontruste ouders en actiegroepen van bezorgde leraars. ‘Lerenwerken-kennen-kunnen’ was niet langer meer de norm, maar wel ‘zelf ontdekken’ op het eigen ritme en alles leuk vinden en vooral geen al te grote inspanningen leveren.

In veel lagere scholen verdwenen de cijfers van de rapporten en werd de appreciatie van het ‘kunnen’ enkel nog samengevat in een zonnetje of een droevig gezichtje.

Op die wijze werden quoteringen gebanaliseerd en als vanzelf genivelleerd. Iedereen deed altijd wel zijn best, hoe dramatisch de werkelijkheid ook was. En zo bleef iedereen altijd wel tevreden in de illusie ‘mee te zijn’ en ‘zich goed te voelen’. Een jaartje overdoen werd ontmoedigd, want stigmatiserend. Kinderen uit het bijzonder onderwijs werden middels het fameuze M-decreet in het gewone onderwijs opgenomen, zonder denderende resultaten. In het middelbaar onderwijs ontstond een massale nivellering, wat zich weerspiegelt in de grote aantallen die het universitair onderwijs voortijdig moeten verlaten. Jan Segers van Het Laatste Nieuws zei het bijna ongeëvenaard-treffend: “Het op zich legitieme gelijkheidsstreven in het Vlaamse onderwijs heeft perverse neveneffecten gehad. De aandacht voor elk individueel kind heeft het algemeen niveau verlaagd. De leefwereld van dat kind is de pedagogische norm geworden, veeleisendheid een inbreuk op zijn rechten - een zesje volstaat, toch? Entertainment in de klas primeert op herhaling en instructie, het aanleren van vaardigheden op de overdracht van kennis.” Inderdaad, de kennispiramide werd verlaten. In de plaats kwam een zelfgenoegzame belevingscarrousel zonder ambities die op en neer gaand iedereen in slaap wiegde.

En nu komt gij met heel veel lef en een gezicht van moeder-overste zeggen: “Wij moeten allemaal wakker worden. Ook de leraren.” Ja, komaan zeg! Gij zijt nog geen beetje verlegen. Het zou beter zijn mocht gij zelf eens voor dag en dauw opstaan en aan het werk gaan. De pedagogische opleidingen zouden best opnieuw ‘kweekscholen’ voor onderwijzers en andere leerkrachten worden, waar didactische en ortho-didactische vaardigheden opnieuw het uitgangspunt zijn en waar jongeren die geen vaklui willen worden gewoonweg niet op hun plaats zijn. Wie als toffe, sjofel geklede en half dialectsprekende ‘kind onder de kinderen’ wil zijn, kan nog altijd in de speeljeugdbeweging terecht.

Rond 1995 gingen de klassieke leerplannen op de schop en kwamen dus de eindtermen in de plaats. Vanaf dan ging het mis en werd het kwaliteitsonderwijs in Vlaanderen tot in de wortels aangetast. Leerkrachten kregen stapels administratie te verwerken en moesten eindeloos doelstellingen gaan formuleren. De onderwijsinspecties kickten op papierwerk en dossiers. Tijd voor echte remediëring schoot er niet meer over.

De groepstucht werd vervangen door ‘verbindende’ nietszeggende gesprekken en veel gepalaver. Tijd om echte leerproblemen en leerstoornissen aan te pakken, was er niet meer. Zelfs de zogenaamde zorgcoördinatoren gingen beseffen dat zij hun doelstellingen nooit konden halen. Tal van gemotiveerde mensen deden de deur van de klas achter zich dicht en zochten elders soelaas. Het bezielende en tot de verbeelding sprekende verhaal van de echte leerkracht verdween.

En nu het kalf verdronken is, gaan we schrikken en oproepen om wakker te worden? Geef het onderwijs terug aan de leerkrachten en laat alle pedagoochelaars en andere theoretici die nooit een klas van dichtbij zagen, eens minstens drie jaar in de moeilijkste klassen hun theorieën uitproberen. Het zijn zij immers die moeten wakker worden en weer met hun voeten op de grond moeten komen te staan, nadat ze inzagen dat al hun pseudowetenschappelijk geleuter alleen maar praat voor… de vaak is.

Hallo, Hilde, wrijf het zand van het zandmannetje uit uw ogen en stop de vernietigende vernieuwing van beleving en softe pedagogische prietpraat. Het is vijf voor twaalf! Tijd om uw wekker te zetten… voor het te laat is!

ROBINSON IN DE CEL

festatie. Op het Nederlandse NOS-nieuws was er wel een korte reportage.

We hebben er de voorbije weken al meermaals over geschreven: in het Verenigd Koninkrijk zit Tommy Robinson, een gekend anti-islamactivist, in de cel. De man heeft drie weken geleden zijn probatievoorwaarden overtreden die verbonden waren aan een eerder opgelopen voorwaardelijke straf. Die voorwaardelijke straf is nu omgezet in een effectieve straf, en de man mag dertien maanden brommen. De snelheid waarmee die procedure werd uitgevoerd, en het feit dat de rechter de media opdroeg om niets over de veroordeling van Tommy Robinson te schrijven, heeft in heel het land kwaad bloed gezet. Zijn arrestatie wordt beschouwd als een rechtstreekse aanval op het begrip “free speech”.

Voorbije zaterdag kwamen in het centrum van London 20.000 supporters opdagen, ter ondersteuning van Robinson. Er waren speeches van onder anderen Geert Wilders en Filip Dewinter. Even was er wat geduw en getrek tussen betogers en de politie, maar al bij al bleef het vrij rustig. Opmerkelijk, want bij de supporters van Robinson leeft heel wat frustratie. De politie en het gerecht wordt verweten zeer laks te zijn opgetreden tegen de Pakistaanse verkrachters, terwijl de zaak-Robinson supersnel werd afgehandeld. O ja, zaterdagavond kon u tijdens het nieuws van VRT en VTM geen woord vernemen over deze mani-

EU: MIGRATIEDRUK HOUDT AAN De kwaliteitskranten laten uitschijnen dat we het ergste van de migratiecrisis achter de rug hebben, en dat Europa het ‘geschafft’ heeft, maar dat is dan een verkeerde indruk.

De voorbije dagen stapten opnieuw honderden asielzoekers uit Afrika in bootjes, richting Italië of Spanje. De crisis houdt aan en zal nog wel enkele jaren duren.

De EU-commissie waarschuwde recentelijk dat door de instabiele situatie aan de buitengrenzen van de EU de “structurele migratiedruk” door aanzwellende migratiestromen via de oostelijke en westelijke Middellandse zeeroutes hoog blijft. Via Turkije komen weliswaar minder mensen dan voor het afsluiten van de overeenkomst tussen EU en Turkije, maar sinds maart 2018 is het aantal nieuwkomers op de Griekse eilanden (9.349 personen sinds begin 2018) en op het Griekse vasteland (6.108 personen sinds begin 2018, of negen keer zoveel als normaal in het eerste jaarkwartaal) bijzonder sterk gestegen. Ook de toestand betreffende de Balkanroute baart grote zorgen. In de afgelopen maanden werden groeiende migratiebewegingen vastgesteld in Albanië, Montenegro en Bosnië.

4

Dossier

14 juni 2018

Erst kommt das Fressen (2) Door de enorme stijging van de levensstandaard in de jaren vijftig en zestig verdwijnt geleidelijk het respect en de angst voor alle gezag. De autoritaire maatschappij is voorbij.

De pil Vorige week besprak ik al de tanende invloed van de Katholieke Kerk in Vlaanderen. In 1968 gaat nog 50 procent van de mensen in het aartsbisdom Mechelen naar de mis, maar in Antwerpen en Brussel ligt dat cijfer al tussen 20 en 30 procent en het daalt overal ieder jaar met minstens 1 procent.

Dat betert er niet op als paus Paulus VI met zijn beruchte Humanae Vitae in dat jaar alle kunstmatige anticonceptiemiddelen verbiedt. In eigen land geeft kardinaal Suenens aan die pauselijke onzin de draai dat iedere katholiek haar/zijn geweten moet volgen.

Dat geweten blijkt rekkelijk te zijn als een van de grote revoluties van de jaren zestig de intrede maakt: de pil.

Deze uitvinding uit 1960 (o.a. van de Vlaamse arts Nand Peeters) verandert grondig het leven van veel (aanvankelijk nog getrouwde) vrouwen. Je moet het zelf meegemaakt hebben: de angst bij vrienden en vriendinnen voor een zwangerschap voor het huwelijk en de drama’s als dat inderdaad het geval is. Onmiddellijk trouwen in schande, om de roddels zoveel mogelijk te milderen. Midden de jaren zestig doet het gerucht de ronde over een pil die Stediril heet, maandstonden regelt en anticonceptie veroorzaakt.

De boodschap van paus Paulus maakt vooral publiciteit voor die pil en jonge mensen beginnen te zoeken naar dokters die een voorschrift schrijven zonder naar een eventuele huwelijkse staat te informeren. Geleidelijk wordt seks voor het huwelijk aanvaard zoals het volgens het historisch onderzoek ook was voor de Eerste Wereldoorlog (niet bij de bourgeoisie).

Vrouwenlevens veranderen De pil en de mogelijkheid om het aantal kinderen te regelen is de grootste verandering in het leven van vele vrouwen, maar niet de enige. In 1947 werkt maar 17 procent van de vrouwen in dit land buitenshuis (dames in de zaak van hun man of boerinnen worden niet meegeteld), maar dit verandert snel als meer meisjes ook volledig middelbaar onderwijs volgen. Het huwelijk is nog even een einddoel van veel vrouwen, maar ze willen ook een eigen inkomen en een eigen toekomst hebben.

In 1958 wordt een wet goedgekeurd die belangrijker is dan de vrouwenstemplicht van tien jaar eerder (vrouwen hebben vanaf 1920 stemplicht voor de gemeenteverkiezingen; niet voor parlementsverkiezingen).

De getrouwde vrouw moet niet langer haar man gehoorzamen en wordt “handelingsbekwaam”. Ze kan zonder zijn toestemming werken, een eigen bankrekening openen, enz. Ze heeft niet langer de status van een minderjarig kind, al duurt het tot 1976 vooraleer man en vrouw volstrekt gelijk zijn.

Vrouwen stromen dus naar het bedrijfsleven en naar de overheidsdiensten, waar de salarissen al gelijk zijn voor iedereen.

Kardinaal Suenens bepaalt in 1963 dat getrouwde vrouwen niet langer ontslag moeten nemen in het katholiek onderwijs.

De druk om jongens en meisjes te scheiden in de rijksscholen wordt groter. In Lier en Duffel geef ik al in 1964 les in gemengde scholen. De wetgever heeft in 1962 de eerste aanzet gegeven tot een gemakkelijker echtscheiding, waarbij de maximale termijnen sneuvelen. Scheiden na twintig jaar huwelijk wordt mogelijk, en vrouwen ouder dan 45 jaar kunnen voortaan ook scheiden.

Dit is nog verre van de echtscheidingstsunami vanaf de jaren tachtig, maar het taboe is gesneuveld. Vrouwen gaan natuurlijk niet alleen werken voor hun ego, maar ook omdat met twee salarissen in een huwelijk dingen mogelijk zijn waar lang (soms eeuwenlang) alleen de hogere klasse van geniet: betere medische zorgen, een eigen woning met tuin, een auto.

Reizen naar het buitenland - aanvankelijk

met de auto, maar vanaf 1967 al per vliegtuig - worden normaal. De pensionhouder in Duitsland of Oostenrijk wordt een kennis met wie het soms goed praten is in het later bekende “Pfaff-Duits”. Die vakanties doen meer voor de verdwijning van het vijandgevoel tussen volkeren dan heel de Europese Unie bij elkaar.

“Nen bietel” Vorige week schreef Yvo Peeters in dit blad een stuk over de revolutionairen van de ULB-VUB, wel in pak en das. Ook in dat opzicht verandert de maatschappij ingrijpend. In de jaren vijftig zie je aan de kledij iemands klasse. De baas is altijd beter gekleed dan de bediende en de arbeider.

Eeuwenlang behoren kleermakers en naaisters tot de arbeidersaristocratie die dure dingen maakt. Maar de mechanisering van de textielproductie spuwt enorme hoeveelheden kleding uit die goedkoop is, goed draagbaar en zelfs modieus. De ondergeschikte loopt er al in de jaren zestig dikwijls even goed gekleed bij als de baas, dus verdwijnt weer één van de uiterlijke tekenen van het gezag.

Die ondergeschikte is daarenboven dankzij de ruime subsidies voor scholen meestal beter opgeleid dan de baasjes en aanvaardt des te minder automatisch dat gezag. Hij en zij begaan geregeld de doodzonde van de vorige decennia: tegenspreken. Als het hen niet aanstaat, vertrekken ze: werk genoeg vanaf 1962. De twintigjarigen van 1968 hebben nog een ander voordeel: hun uiterlijk. Door de betere medische zorgen en de rijke voeding zien ze er mooier uit dan hun ouders. Ze zijn vooral veel langer en kunnen letterlijk neerkijken op hun voorgangers, wat ze soms ook graag doen. Tot 1950 is er dikwijls maar een verschil van één centimeter lengte tussen generaties (soms daalt die lengte zelfs, zoals bij kinderen geboren tijdens de oorlogen). Maar tussen 1950 en 1980 wordt de Vlaamse jongen gemiddeld 8 centimeter langer.

Veel ouders herinneren zich de armoede of de soberheid uit hun jeugd en willen niet dat hun kinderen hetzelfde meemaken. Het zakgeld van de kinderen stijgt dus evenredig met de rijkdom en de zakenwereld begrijpt vlug dat hier een nieuwe en zeer jonge generatie consumenten ontstaat met eigen wensen. De muziekindustrie speelt daar op in.

Eerst komt de ep (het 45 toerenplaatje met vier liedjes) en wat later doen de pop-lp en de transistorradio hun intrede. The Beatles breken definitief door met hun muziek in 1963 en 1964. Ze brengen ook hun haardracht mee, zodat langharigen in Vlaanderen direct als “nen bietel” bestempeld worden.

Er is in die jaren in de Vlaamse huishoudens meer ruzie gemaakt over een paar centimeter haar van de zoon dan over zijn studiekeuze of zijn lief.

Winst maar ook verlies Al die verschijnselen, die nog altijd te veel herleid worden naar die paar dagen in mei 1968, zijn allang in de dop of zelfs in bloei aanwezig voor die ene maand. De groeiende welvaart in de jaren zeventig en de nieuwe groeispurt in de jaren negentig maken ze alleen maar belangrijker en creëren een nieuw hedonisme dat niet vlug zal verdwijnen. Niet alleen de Kerk, maar ook de burgerij heeft haar greep verloren. De traditionele groepsmoraal - in Vlaanderen vooral katholiek - was soms verstikkend, maar bood ook warmte, geborgenheid en zekerheid.

Tezamen met die moraal verdween nog iets anders: het besef dat er niet alleen rechten, maar ook plichten zijn, zoals de kennis van het verschil tussen het mijn en het dijn. De Kerk, maar ook andere organisaties, schopte duizend jaar lang de mensen een geweten zodat ze zeer goed wisten waar de grenzen lagen. Met de komst van de materiële welvaart verdween een flink stuk van dat geweten.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Wat een verschil Toen twee weken geleden Koen Geens zwaar onder vuur lag in de Kamer na de aanslag in Luik en de kwestie van het toegekende penitentiair verlof aan de dader, gingen de regeringspartijen om hem heen staan en sloten zij de rangen. Ook al was er wat tandengeknars te horen in N-VA-rangen… Vorige week was het de beurt aan Theo Francken om slagen te incasseren, naar aanleiding van zijn uitspraken over de door hem (en zijn partij, nemen wij aan) gewenste ‘pushbacks’, waarbij illegale migranten opnieuw naar Afrika kunnen gebracht worden wanneer ze proberen de Middellandse Zee over te steken. Uiteraard stond de linkse oppositie op haar achterste poten te tempeesten, want dit was weer een mooie kans om aan Theo-bashing te doen.

Maar ook van de regeringspartijen Open Vld en CD&V (uiteraard) kwam zware kritiek op de staatssecretaris.

Het was al mensenrechtenverdrag wat de klok sloeg, maar ook dat regeringsleden namens de regering moeten spreken. Alsof hun ministers dat altijd doen… Het was aandoenlijk hoe hevig CD&V applaudisseerde toen Servais Verherstraeten dramatisch en gewichtig als altijd (en met de neus in de lucht) applaus kreeg van Open Vld toen hij Francken de levieten probeerde te lezen. En hoe driftig CD&V applaudisseerde toen Patje Dewael van Open Vld kwam zeggen dat Theo niet namens hem had gesproken… De politieke koorts sloeg weer toe. Ondertussen vergeten die partijen wat het grootste deel van de bevolking over vluchtelingen, asiel en migratie denkt. Een groot verschil dus op twee weken tijd aangaande het sluiten van de regeringsrangen.

Frustrerend “De linkse oppositie ergert zich aan de stoere woorden van Francken. Het Vlaams Belang ergert zich eraan dat op de woorden nooit daden volgen.” Wellicht zit de kern van het verhaal in deze woorden van Barbara Pas. Francken wil misschien wel, maar hij is de gevangene van de regering waarvan hij deel uitmaakt. Pas: “Gelukkig voor Europa zijn er landen zoals Oostenrijk, Denemarken en Italië, die tenminste wel doen wat de bevolking vraagt.” Het moet frustrerend zijn voor Theo om zich telkens weer op de borst te kloppen en overal door de burgers enthousiast ontvangen te worden, maar nadien altijd weer gedwongen te worden binnen de lijntjes van de lakse Belgische regering en het Europa van Merkel, Macron en zatte Juncker te moeten kleuren.

u moeten steunen, want de influx is nu zelfs 7 procent hoger dan onder de regering-Di Rupo!” Vuye kwam met een ‘mensenrechtenproof’ alternatief, namelijk samen met andere Europese landen zorgen voor veilige opvang in de landen van oorsprong of in de buurlanden. Zo zal de instroom al veel beperkter zijn.

Wie hier toch geraakt en geen asiel aanvraagt, kan dan ook naar daar worden uitgewezen.

Dat systeem is volledig in overeenstemming met het EVRM. Hij suggereerde dat ons land zich dan ook zou aansluiten bij de aanpak van Oostenrijk.

Op de schop De openlijke kritiek van Carina van Cauter (Open Vld) in volle Kamerzitting op het verlengd penitentiair verlof is niet in dovemansoren gevallen. We schreven twee weken geleden dat minister van Justitie Geens (CD&V) niet kon lachen met die kritiek en die zelfs een ‘valse noot’ in het debat noemde. Van Cauter is een taaie tante en geniet veel aanzien in haar fractie als justitiespecialist. En kijk, nauwelijks twee weken later kondigde Geens aan dat er voorlopig geen verlengde penitentiaire verloven meer zullen toegekend worden tot een evaluatie van het systeem is gebeurd. Van Cauter wil nu zelfs het liefst dat heel het systeem op de schop gaat, omdat aangetoond is dat de maatregel, die voorzien was om de overbevolking in de gevangenissen aan te pakken, te veel maatschappelijk gevaar inhoudt inzake veiligheid en vluchtrisico’s. Open Vld wil in heel het veiligheidsdebat een graantje meepikken. Wedden dat Carina haar zin gaat krijgen?!

Koude oorlog Het is duidelijk dat de spanning stijgt. Niet alleen in de media, ook in de Kamer zijn de stress, de meningsverschillen en zelfs het wantrouwen tussen de regeringspartijen erg voelbaar. Het is duidelijk dat er verkiezingen in aantocht zijn. De stellingenoorlog en een tactische strijd zijn begonnen. Enerzijds willen de regeringspartijen zich niet laten afslachten door het lawaai van links, maar anderzijds wil niemand de stekker eruit trekken, want dat is politieke zelfbeschadiging. Alexander de Croo weet daar alles van. 2010 zal hij nooit vergeten… De koude oorlog woedt. We hebben het laatste nog niet gehoord of gezien.

Geen woorden maar daden!

Alternatief In diezelfde zin had Hendrik Vuye (ex-NVA, nu V&W) geen ongelijk toen hij stelde dat Francken eigenlijk oppositie voert tegen zijn eigen (regerings)beleid: “Hij is voor een Australisch model (de pushbacks), maar zijn beleid is dat van moeder Theresa.” De regering zegt tegen de oppositie voor open grenzen te zijn, maar ze staan al open, stelde Vuye: “België is gewoon een land zonder grens. U realiseert wat PS en Ecolo willen. Ze zouden

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

Actueel

14 juni 2018

Moet de N-VA nu gaan beven?

Naar we aannemen was De Grote Peiling van VTM en Het Laatste Nieuws (8-9 juni) de laatste voor de vakantie. De krant noemt de N-VA de “verrassende” verliezer en spreekt over “een ongeziene krimp”… Bijna acht procentpunt van haar kiezers kwijt sinds de verkiezingen. Een verlies van vijf procent sinds de peiling van mei (26,5 versus 31,3 procent) is significant, of ze dat bij de N-VA nu graag horen of niet. Maar is het ook problematisch (cijfermatig en communautair)?

Altijd interessant als intro voor de critici: de peiling werd uitgevoerd door het respectabele onderzoeksbureau Ipsos, van 29 mei tot en met 5 juni. Ipsos werkt met online-interviews. Met duizend ondervraagden is ze statistisch zeker relevant. Zeker bij ongewijzigde methodiek.

Relevant als signaal.

De N-VA was na de verkiezingen teruggevallen (“een prijs voor federale regeringsdeelname”), maar had dit verlies het jongste jaar vrijwel goedgemaakt. Nu dus vijf procent minder. Een gevolg van de uithaal van Bart de Wever naar de ouders van de overleden peuter Mawda, die bij nogal wat kiezers in het verkeerde keelgat is geschoten? De peiling werd vlak na die uitspraken afgenomen. De Wever begrijpt het niet. “Dit gaat volledig in tegen ons aanvoelen en de trends in de peilingen”, wou hij kwijt. Wat hij net iets te weinig aanvoelt, is volgens meer mensen dan hij mogelijks vermoedt dat zijn uitspraken ongepast waren. Of zoiets in mei volgend jaar bij de verkiezingen nog doorweegt, is twijfelachtig. Maar de voorzitter van N-VA neemt risico’s.

Wie profiteert van die al dan niet tijdelijke terugval?

de cdH van Benoît Lutgen (5) zou niet volstaan voor een meerderheid.

Jan Segers schrijft (HLN, 9 juni) dat we misschien afstevenen op een patstelling op het politieke schaakbord, waarbij – met of zonder N-VA - geen werkbare regering meer te vormen is. Klopt dat wel?

We volgen zijn inschatting - je kunt er blij of boos over zijn - dat Vlaams Belang, PTB/PVDA en wellicht ook de Parti Populaire van Mischael Modrikamen (samen 22 zetels) bij een regeringsvorming niet meespelen, opgesloten in de oppositie. Vooralsnog lijkt de kans klein dat de radicalen bij het spel betrokken worden. Iets wat elders in Europa (Oostenrijk, Griekenland, deels ook in Italië) wél kan, maar daar dan wel met hogere scores.

Vlaams Belang wint bij de recente peiling van VTM/HLN tegenover de verkiezingen precies evenveel als Groen (+ 3,8 procent). Terwijl de ballon van Raoul Hedebouw en zijn PTB weer lijkt leeg te lopen (nog 12,8 procent).

Exit?

Hoe kan de N-VA in de problemen komen? Beginnen we met een utopie. Een Grote Coalitie van negen partijen tegen de N-VA (oranje, blauw, rood, groen, Defi) lijkt vast sciencefiction, maar zou goed zijn voor 99 van de 150 zetels. Een onwaarschijnlijke monstercoalitie. Een negenkoppig monster bijt zichzelf kapot.

Maar er zijn mathematisch nog opties: men kan cdH of Défi aan de kant schuiven (94), of men kan beide wippen (89). Of men kan ook Groen/Ecolo schrappen (79). Van de ecologisten weten we dat het samen uit, samen thuis is. Maar dan houdt het zo ongeveer op. Dan slaat de telmachine tilt.

Nog vroeg

Je kunt een peiling vergelijken met de vorige. Dan verliezen alleen de N-VA -4,8 procent en de sp.a -1,3 procent. Dat is het zowat. Die krimp van de N-VA is groot.

Je kunt ze ook vergelijken met de verkiezingsresultaten van 2014.

De verliezers blijven dezelfde twee partijen (N-VA -5,9 procent en sp.a -2,4 procent), maar ook CD&V (-3,2) en Open Vld (-1,7). Winnaars zijn dan Vlaams Belang en Groen (allebei +3,8) en PVDA (+3,4).

Het Laatste Nieuws (Ipsos) zet scores om in zetels. Groen zou in elke Vlaamse provincie een zetel winnen, behalve in Oost-Vlaanderen. Vlaams Belang zou in elke Vlaamse provincie een zetel winnen, behalve in Antwerpen.

Regering Dieter Dujardin noemt de peiling van zijn krant (HLN) ‘verbijsterend’. Tja, over eigen publicaties moet men nu en dan wel even met de ratels draaien. En dramatiseren. “Stoot de confrontatiepolitiek van De Wever en co op haar limieten?... Zit de N-VA nu echt met een probleem?”

Over drie maanden, bij de septemberpeiling, weten we of wat de N-VA nu overkomt incidenteel was, of structureel. De gemeenteraadsverkiezingen worden de belangrijkste test. De kopstukken – en die blijven volgens de peiling zeer populair - zijn daar minder uit te spelen. Dat zou wel eens kunnen tegenvallen.

Spannend De aanloop naar de verkiezingen van 2019 lijkt dan toch nog spannend te worden, want de huidige regeringspartners N-VA, MR, CD&V en Open Vld halen federaal op basis van deze HLN-poll maar 70 Kamerzetels, een verlies van 15, en 6 te weinig voor een meerderheid.

Een regering heeft minimaal 75 zetels nodig. Zelfs een versterking met

RELIGIOSITEIT Onze Nederlandse correspondent schrijft erover op bladzijde 7. Een onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) over de godsdienstbeleving bij Turkse en Marokkaanse allochtonen toont aan dat die religiositeit de voorbije tien jaar enkel is toegenomen. Ze bidden vaker, de vrouwen dragen vaker een hoofddoek en de moskee wordt vaker bezocht.

Van de Marokkaanse moslims bidt volgens het onderzoek 78 procent vijfmaal per dag, bij de Turkse moslims is dat 33 procent. Bij de Turkse moslims is het moskeebezoek toegenomen. Ongeveer 40 procent van beide groepen bezoekt tenminste wekelijks een moskee.

Marokkaanse moslima’s dragen steeds vaker een hoofddoek. Meer dan driekwart van hen (78 procent) zegt er een te dragen, tegen 64 procent tien jaar geleden. Ook bij

Michel en zijn partners hoeven nog niet te panikeren. Incidenten zorgen wel voor deining (Peeters, Meeuws, Crombez, De Wever…), maar voorlopig tonen tussentijdse peilingen hooguit een paar procent aan verschuivingen. De kiezer heeft een kort geheugen. 26 mei 2019 is nog veraf.

Zonder onverwacht zwaar weer kort voor de verkiezingen (een aanslag, een ontsnapping of een nieuwe dioxinecrisis waar de onheilsprofeten van Groen kunnen van profiteren), staan we volgend jaar misschien weer waar we nu staan. Dat is nu juist het probleem.

Jan Segers wijst erop dat de Vlaamse regeringspartijen N-VA, CD&V en Open Vld sinds de start van de regering-Michel samen zowat 10 procent van de kiezers zijn kwijtgespeeld. Wie alle peilingen sinds de verkiezingen van 2014 op een rijtje zet, weet dat het verhaal iets complexer is. De regering startte met 66,5 procent “electorale volgers” en zou er nu nog maar 55,7 overhouden. Maar in meer dan 20 peilingen sinds 2014 schommelde die score sterk. Bovendien is er nog die andere bron van info: de jongste peiling van VRT/DS gaf de regeringspartijen nog een rapport van 63,5 procent. Geen drama dus?

Partners Van een structurele verandering in het politieke landschap is (nog) geen sprake. Maar – en dat lijkt ons essentieel – ook een kleine wijziging kan voor Verandering zorgen…

Vooreerst dit: de N-VA is een geoliede turbo. Maar in de federale karavaan heeft de partij bijstand nodig. En vooraf gemaakte afspraken over een machtsdeling met tenminste één grote Vlaamse partner.

Worden dat de liberalen? “Je hoeft geen peiling te organiseren om te weten dat N-VA en Open Vld straks dolgraag met elkaar doorgaan”, schrijft Segers, en niet “de januskoppen van CD&V, de partij die zich het moedige midden noemt, maar in de praktijk vaak het besluiteloze midden blijkt te zijn”. Volgens Segers is ook Open Vld de tseven kotsbeu… en de trend van de christendemocratie is “down, op de irrelevantie af”. Straffe taal. En geen goed nieuws voor wie het graag wat minder liberaal en wat meer sociaal zou zien, een deel van de N-VA’ers inbegrepen. Maar het klopt. De progressieve clan binnen CD&V leidt de oranje kiezer naar Groen.

Zelfs met een Vlaamse bondgenoot is de N-VA nog niet binnen.

Zo mogelijk nog lastiger wordt wat gebeurt op het Franstalige slagveld. MR speelt daar een één tegen allen. Nog 20 procent in Wallonië, amper 17 procent in Brussel, dat komt geen tweede keer goed.

Michel heeft een gigantisch probleem. Hij zal een uitweg zoeken. En zo komen we weer uit bij een mogelijke ramp voor de N-VA. Velen willen de N-VA weer de stal in jagen. Of dat ook lukt bij verkiezingen, valt af te wachten.

jongeren en de tweede generatie is een toename te zien. Bij Turkse moslima’s is er geen toename.

9 op de 10 Marokkaanse moslims vast alle dagen tijdens de ramadan. Bij Turkse moslims geldt dat voor iets meer dan de helft. Een zeer groot deel van de moslims eet (bijna) altijd halal.

Bij de Marokkaanse allochtonen beschouwt 94 procent zich moslim.

Op basis van hun religieus gedrag, opvattingen en identificatie zijn vijf groepen moslims te onderscheiden. De twee meest gelovige groepen, de vrome en strikt praktiserende moslims, vormen samen 84 procent van de Marokkaanse moslims.

PENSIOENHERVORMING Niet iedereen is gelukkig met de pensioenhervormingen van de ‘rechtse’ regering.

Anja Pieters

Maar wat te denken van de pensioenhervormingen in Nicaragua? Daar gaat de bevolking evenmin akkoord met de hervormingen van de extreemlinkse president Daniel Ortega. Sinds enkele maanden wordt daar dagelijks betoogd, en het kwam tot zware incidenten tussen betogers en de oproerpolitie (op de VRT-webstek worden dat “schermutselingen” genoemd).

De voorbije weken werden 137 mensen op straat doodgeschoten. U ziet het: waar extreemlinks aan de macht is, wordt niet op een dode meer of minder gekeken. En dan zijn er bij ons partijen die het zien zitten om met de PVDA te gaan regeren. De PVDA onderhoudt goede contacten met het Nicaraguaanse regime.

Voor zover we konden achterhalen, heeft nog geen enkele linkse organisatie het nuttig geacht voor de ambassade van Nicaragua in Brussel te gaan protesteren.

5

Echo’s uit de Koepelzaal Disengagement We merkten het al vaker op: als het gaat om het scheppen van nieuwe woordjes en het bedenken van ijselijk jargon zijn de Vlaamse regering en het Vlaams parlement niet te overtreffen. Naar aanleiding van vragen van Nadia Sminate (N-VA) en Chris Janssens (VB) kwam minister Vandeurzen op de proppen met de term “disengagement(traject)”, dat is een soort Engels en betekent nagenoeg niets, maar we voorspellen dat het woord een snelle opgang zal kennen.

Op termijn moet hierdoor het woord “deradicalisering” worden vervangen, waarmee men kennelijk niet opschiet. Sminate en Janssens hielden het nog even bij het klassieke taalgebruik. Sminate had een gevangenis bezocht, een werk van barmhartigheid dat haar siert, en stelde vast dat de deradicaliseringsinspanningen onvoldoende blijven en niet alle gevallen te pakken krijgen. Janssens was minder subtiel en vond het hele gedoe eigenlijk kwatsch.

Vandeurzen somde nog maar eens op wat allemaal wél wordt gedaan. Voor het “theologische” stukje van de begeleiding kan men onder meer rekenen op zorgvuldig uitgekozen imams die dit en die dat… Sminate bleef toch vinden dat de middelen ontoereikend zijn en werd daarin – heel verrassend – bijgetreden door rode Yasmin Kherbache en groene Elke van den Brandt. Janssens zei dat het onzin en weggegooid geld was waar alleen maar enkele clubjes beter van worden. En wij weten nog steeds niet wat zo’n disengagementstraject nu eigenlijk ís.

Handelsoorlog?

Karl Vanlouwe (N-VA) was bezorgd over de Amerikaanse importheffingen op staal en aluminium uit de oude wereld. Ook vervelend voor Vlaanderen uiteraard. Met de Europese tegenmaatregelen er bij zou een en ander wel eens uit de hand kunnen lopen, vreesde Vanlouwe. Geert Bourgeois zag nog niet meteen een echte handelsoorlog opdoemen en meende dat de impact op Vlaanderen niet al te enorm is, maar natuurlijk was het Amerikaanse beleid niet al te netjes.

Wél op het oorlogspad ging Rik Daems (Open Vld). Die vond dat Trump keihard moest worden aangepakt om hem terug in zijn hok te krijgen en of de minister-president dat maar even bij Europa wilde gaan bepleiten. Duidelijk is wat voor een bozerik die Trump is. Stel u voor dat de man vindt dat de Amerikanen beter hun eigen auto’s zouden kopen. Een gruwelijk idee.

Duurzaam Ook wij zijn gevoelig voor het milieu. We eten er zelfs van en hebben intussen opgestoken dat alles “duurzaam” moet zijn. En wat is er nu duurzamer dan plastic? Toch schijnt dat nu net een probleem te zijn. Vragen over de afvalaanpak van de verpakkingsindustrie. In Wallonië zijn plastic tasjes al verboden, Vlaanderen is terughoudender en zoekt het eerder in zelfregulering van de industrie. Rampzalig, volgens een Elisabeth Meuleman (Groen), allemaal onvoldoende en de regering doet niets of ziet tenminste pas 2022 als horizon. Ene Gwenny De Vroe (Open Vld) overtrof zelfs de groenen en de sp.a: weg met alle plastic verpakkingen.

Liberalisme en praktische geest schijnen niet echt goed samen te gaan. Onlosmakelijk met het verpakkingsprobleem verbonden is het zwerfvuil. Inderdaad word je daar niet vrolijker van en kost het nodeloos geld om die troep op te ruimen.

De consensus is dat daar repressiever mag worden opgetreden, dat is ook de enige manier om de onopvoedbaren aan te pakken. Geert Bourgeois vond de kritiek op het beleid niet zeer ernstig, want Vlaanderen werkt wel degelijk aan superambitieuze plannen tegen zwerfvuil en voor het terugdringen van plastic. We hebben geen reden om dat niet te geloven.

STEUN BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Sociale bescherming botst op Brussel-gevoel Moet de Vlaamse Sociale Bescherming (VSB) ook tot Brussel uitgebreid worden? Het gebeurt vandaag al, zij het vrijblijvend. In principe kan men ze verplicht opleggen, wat een meerwaarde voor de niet altijd even voorzienige begunstigden zou zijn. Alleen moeten daarvoor enkele politieke horden genomen worden. Zal het N-VAplan ter zake sneuvelen in het moeras van de ‘Bruxellitude’?

Het zal wel ergens in de eerste hoofdstukken van elke cursus Staatsrecht staan: gemeenschappen zijn er voor persoonsgebonden bevoegdheden, gewesten voor plaatsgebonden materies. En dan kan men de waaier aan voorbeelden beginnen aframmelen: ruimtelijke ordening, cultuur, milieu, zorg, noem maar op. Het is een verhaal van grijze zones, maar daar willen we het nu niet over hebben. Wel over dat constitutionele knooppunt, Brussel dus. Want als het in Vlaanderen nog betrekkelijk eenvoudig is (laten we zeggen: minder complex), dan is Brussel een kluwen. Zeker omdat men door de zesde staatshervorming een aantal extra bevoegdheden overgedragen heeft aan de gemeenschappen.

Doorgaans belanden die bevoegdheden in de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (GGC), de plek waar Vlamingen en Franstaligen elkaar voor persoonsgebonden materies ontmoeten.

14 juni 2018

Taalwetgeving gerechtszaken ferm uitgehold Er is een stevige polemiek ontstaan over de gevolgen van een opmerkelijke wijziging aan de taalwetgeving in gerechtszaken. Deze taalwet dateert uit 1935 en was een keerpunt op het vlak van de vernederlandsing van het gerecht in Vlaanderen. Overal in Vlaanderen werd het gebruik van het Nederlands opgelegd en de schending van dit belangrijke principe werd op doeltreffende wijze bestraft: bij het minste gebruik van het Frans (bijvoorbeeld een Franstalige dagvaarding) waren de rechters verplicht de hele procedure nietig te verklaren.

Op 17 mei werd aan dit duidelijke en krachtige beginsel een einde gemaakt. Inbreuken op de taalwetgeving zijn niet langer automatisch nietig. De nietigheid kan enkel worden vastgesteld wanneer één van de partijen deze bij het begin van het proces oproept én bovendien aantoont dat zijn belangen geschaad worden. Dat is een wereld van verschil.

Nemen we het voorbeeld van de dagvaarding. Wanneer iemand uit een Vlaamse gemeente voor de rechtbank wordt gedaagd, moet dat volgens de taalwet in het Nederlands gebeuren, ook al gebeurt dit voor een Brusselse rechtbank. Vroeger waren de rechtbanken verplicht om zelf meteen vast te stellen dat een Franstalige dagvaarding nietig was. Volgens de nieuwe wetgeving gebeurt dat niet meer automatisch. De gedaagde moet zelf voor de rechtbank inroepen dat er een fout werd begaan én aantonen dat zijn belangen geschaad zijn.

Vlaamse Rand De parlementsleden Hendrik Vuye (V&W) en Barbara Pas (VB) vrezen dat dit tot gevolg kan hebben dat iemand uit Dilbeek of Asse

voortaan rechtstreeks in het Frans gedagvaard kan worden voor de Franstalige rechtbank van Brussel. Wanneer het dan gaat om een anderstalige of om een Vlaamse handelaar die naar zijn klant Franstalige briefwisseling heeft gestuurd, dan kan die rechtbank zich bevoegd verklaren. Zelfs wanneer een inwoner van de Vlaamse Rand een Nederlandstalige procedure eist, zou dat geweigerd kunnen worden door de rechter, wanneer die van oordeel is dat die Vlaming voldoende Frans kent en zijn belangen bijgevolg niet geschaad zijn.

Indien dit waar is, gaat het om een forse uitbreiding van de macht van de Franstalige rechtbanken en zet dit de poort open voor de verdere verfransing van Halle-Vilvoorde. Volgens N-VA-Kamerlid Ilse Uyttersprot, die daarover een vraag stelde tijdens de bespreking in het parlement, gaat het enkel om kleine anderstalige vermeldingen in procedurestukken, maar volgens Vuye en Pas gaat de wetswijziging veel verder. De nieuwe regel is inderdaad in zeer algemene termen gesteld.

De N-VA heeft in een twitterbericht aangekondigd dat de wetswijziging bij misbruik zou teruggedraaid worden, maar de vraag is

Brussel boven alles Elk dossier kent een politieke dimensie, en vaak wordt alles nog eens overgoten met een communautaire saus. Waarom zou men (aan Vlaamse kant!) de naam van de VGC willen veranderen? Omdat de term ‘Nederlands’ beter de lading dekt? De voorloper van de VGC heette de NCC, de Nederlandse Cultuurcommissie, maar dat is binnenkort alweer dertig jaar geleden. De ware toedracht van die nieuwe generatie Brusselse Vlamingen (sic) is die ‘V’ eruit te krijgen. Een zelfde Bruxellitude drijft hen in de aversie van het N-VA-plan voor de VSB in Brussel. Weg met dat stiefmoederlijke Vlaanderen, is hun drijfveer. Wat we zelf kunnen doen, moeten we zelf doen, klinkt het. Ondertussen blijft de rekenmachine in de lade opgeborgen. Primeren principes niet op centen?

We keren even terug naar de VSB. Het systeem kan perfect in Brussel ingeplant worden, zelfs parallel met andere systemen. De vraag is echter niet of het technisch kan, wel of de politieke wil er is. En is die er? Zelfs aan Vlaamse kant? De vraag stellen, is ze beantwoorden.

KNIN.

Sven Mary De wijziging van de taalwet is er gekomen na het fameuze incident met Sven Mary, die terreurverdachte Abdeslam wilde vrijpleiten omdat een Nederlandstalige magistraat een Franstalig document had ondertekend. Men wilde vermijden dat een schending van de taalwet zou kunnen leiden tot de nietigheid van een hele strafprocedure. Maar die vrees was geheel onterecht: Mary kreeg over de hele lijn ongelijk. Het is onbegrijpelijk dat CD&V-minister Geens deze wijziging toch doordrukte. Er was absoluut geen noodzaak om de taalwet te wijzigen. De Vlaamse meerderheidspartijen hebben hiermee domweg in eigen voet geschoten.

We betreuren ten zeerste dat het debat over deze belangrijke verzwakking van de taalwet in gerechtszaken pas los kwam nadat ze in het parlement werd goedgekeurd. De fracties Vuye en Wouters en Vlaams Belang hebben weliswaar tegengestemd, maar een grondig debat hierover is er nooit geweest, noch in de commissie, noch in de plenaire vergadering. Dat had een verschil kunnen maken. De nieuwe wetgeving is sinds 9 juni van kracht. Het is nu wachten op het eerste incident waarbij de Franstalige rechtbank haar macht uitbreidt over de Vlaamse Rand.

De grootste waakzaamheid is geboden. BL reageerde Bourgeois vrijdag. “Ik lees de wildste verhalen. Niemand binnen de Vlaamse regering wil iets van Limburg afnemen.” Waarna de goednieuwsshow volgde. “De werkloosheidsgraad is met een derde gedaald. Vorig jaar werden 6.733 nieuwe bedrijven opgericht. Op de Ford-site gaan binnenkort opnieuw mensen aan de slag. In augustus opent de T2-campus in het Thorpark van Genk: ruim 100 technologiebedrijfjes zullen er samenwerken met Syntra, VDAB en scholen. Met veel ‘overheidsgeld’, vergat men te zeggen.

Verplichting Neem nu het thema van de Vlaamse Sociale Bescherming (VSB), een geheel van tegemoetkomingen op het vlak van (langdurige) zorg, hulpmiddelen en revalidatie. Het stelsel is verplicht voor elke Vlaming, die vanaf zijn 25ste ook jaarlijks de pot wat spijst. Maar wat in Brussel? Aansluiting bij de VSB kan, zij het dat het geheel vrijblijvend is. 42.000 Brusselaars hebben dat gedaan. Niet echt een succes dus.

“Waarom dit niet verplichten?”, zegt Vlaams Parlementslid en Brusselaar Karl van Louwe (N-VA). Het zijn net zij die er het meest nood aan hebben, die de boot zullen afhouden. Maar hoe?

Vlaanderen kan dergelijke verplichting in Brussel niet opleggen. Daarvoor is de GGC nodig, wat zoveel betekent dat ook de Franstaligen ermee moeten instemmen. Wellicht zou men dat in een rationele wereld ook doen. En waarom ook niet? Er is een publiek voor, en het Vlaamse systeem functioneert. Een Brussels alternatief daarentegen, een eigen zorgverzekering voor het Hoofdstedelijk Gewest, raakt voorlopig niet uit de onderzoeksfase. Maar ja, dat is Brussel.

natuurlijk, of daarvoor nog een meerderheid in het parlement zal gevonden worden. En welke prijs daar dan voor betaald zal moeten worden.

De behekste beeldengroep

N-VA wil cameraschild optrekken rond Gent.

Decumul, flauwekul?

Het werd een verhit debat in het Brussels Parlement. Nu er langs Nederlandstalige kant geen meerderheid werd gevonden om een decumul in te voeren – een onverenigbaarheid tussen de functies van parlementslid en schepen of burgemeester – werd het punt na een afkoelingsperiode van dertig dagen opnieuw op de agenda geplaatst. Bij die ‘tweede ronde’ is er namelijk geen meerderheid in elke taalgroep nodig. En daar wringt het schoentje. Op die manier worden de al wankele communautaire evenwichten in dit land vanuit Brussel op hun kop gezet. Dat antiblokkeringsmechanisme om een meerderheid in beide taalgroepen te omzeilen, werd in 2001 ingevoerd om te voorkomen dat het Vlaams Blok met een absolute meerderheid langs Vlaams-Brusselse kant wat in de pap te brokken zou krijgen.

Anti-VB-regel Zowel uit de hoek van MR, Open Vld en CD&V als uit die van N-VA klonk hetzelfde geluid: het is een schande dat een middel dat bedoeld was om het Vlaams Blok van de macht te houden nu wordt misbruikt om de decumul door te drukken. Ze spreken dan ook van een misbruik van de procedure. Voor de goede verstaander: voor onder meer N-VA-fractieleider Johan van den Driessche is er dus geen probleem om de regeltjes aan te passen als het gaat om een Vlaams-nationalistische partij (het

VB) in Brussel van de macht te houden, maar is het wel problematisch als het gaat om de cumul af te schaffen. Straf!

Boontje komt om zijn loontje Brussels Vlaams Belang-fractievoorzitter Dominiek Lootens had tijdens het debat de bal maar binnen te koppen. “Wie morrelt met de regels om de democratie buitenspel te zetten, zoals in dictaturen gebeurt, krijgt vroeg of laat het deksel op de neus.” En toen zonken vooral die van de Open Vld en de CD&V nog een beetje dieper onder de banken weg.

Ondanks de verhitte debatten werd de decumul door het parlement goedgekeurd, met langs Vlaamse kant weliswaar de steun van een kleine minderheid van sp.a en Groen.

Of de zaak daarmee beklonken is, is maar de vraag. Open Vld gaf al aan naar het Grondwettelijk Hof te trekken om de decumulregels aan te vechten, terwijl N-VA dreigde met een belangenconflict in het Vlaams Parlement. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

LRM “Niemand twijfelt aan het voortbestaan van de Limburgse investeringsmaatschappij LRM”, zei minister-president Geert Bourgeois (N-VA) vrijdag bij de evaluatie van het SALK. Voka Limburg maakte zich openlijk zorgen over de toekomst van LRM. “Ongetwijfeld cirkelen er al vogels van allerlei pluimage rond de geldpotten van Limburg”, zei Johann Leten. “Verzinsels”,

In 1982 werd een nationale wedstrijd uitgeschreven en vier jaar later stond de fontein met beelden van het echtpaar Livia Canestraro en Stefaan Depuydt op het Brugse ‘t Zand.

Door velen verguisd, door anderen bewonderd, door duizenden toeristen als bezienswaardigheid vereeuwigd. Maar ze bleef er staan tot het oude stationsplein volgens sommigen alweer aan vernieuwing toe was en de beeldengroep er niet meer paste. Verstomming bij de enen, opluchting bij de anderen.

Een steekspel begon. Canestraro, ondertussen weduwe geworden, eiste van het stadsbestuur een fikse schadevergoeding als de kunstwerken op een andere plaats zouden terechtkomen dan waarvoor ze ontworpen waren. Ze verloor haar proces in kort geding en intussen werd alles veilig (?) opgeborgen.

Dit jaar investeerde Brugge reeds 700.000 euro in een nieuwe waterpartij in het Koning Albert I-park, waar weldra de vijf ton brons weer zou pronken. Zou... Want waarschijnlijk bevindt alles zich reeds, al dan niet gesmolten, bij een schroothandelaar. Gestolen, verwijderd, weggenomen? Eigenaardig is, dat enkele dagen voor de diefstal de kunstenares per aangetekende brief aan het stadsbestuur had laten weten dat ze zich bleef verzetten tegen het plaatsen van haar beelden in het Koning Albert I-park. Toeval?

Doel 4 lag even stil Enkele dagen geleden viel de kernreactor van Doel 4 stil, door een technisch probleem, dat vrij snel kon worden opgelost. Wij vreesden al meteen dat de saboteur van Doel 4 opnieuw had toegeslagen. Want, zoals u wellicht weet, de dader van die sabotagedaad is nog steeds op vrije voeten. Die sabotage dateert al van 5 augustus 2014. Binnen enkele weken „vieren“ we dus een verjaardag. Vier jaar na datum kan minister Geens niets meer vertellen dan dat het onderzoek loopt…

Onze naaste buren

14 juni 2018

Den Vaderlandt ghetrouwe

Moslims steeds religieuzer

Uit een rapport van het Nederlandse Sociaal en Cultureel Planbureau blijkt dat moslims steeds religieuzer en dus ook steeds racistischer (gelovige Übermenschen tegenover ongelovige Untermenschen) en seksistischer worden.

Rapport Sociaal en Cultureel Planbureau Deze week wou ik eens iets anders schrijven, en niet opnieuw de laffe elite bij het gerecht, de politiek en de politie op de korrel nemen, of de haatideologie aanklagen. Driewerf helaas! Het Sociaal en Cultureel Planbureau stak daar een stokje voor met een rapport over het groeiende belang van de islam in Nederland dat op vrijdag 8 juni verscheen.

Een onderzoeker heeft meer dan 7.000 aanhangers van de mohammedanenideologie ondervraagd en hij trekt pijnlijke besluiten, al gebruikt hij uiteraard dat woord niet. Interessant is het verslag wel, al moet u er ook niet te veel van verwachten. Er staat immers het veelbetekenend zinnetje: “Het rapport gaat niet in op radicalisering, extremisme of extreem-orthodoxe religieuze gedragingen van moslims.” De onderzoeker had niet de lust of de moed om door te vragen. Bang voor de resultaten? Bang voor de eigen reputatie als hij zich niet beperkt tot politiek correcte blabla? Of gewoon bang er het hachje bij in te schieten?

Ik ga u niet vervelen met de cijfers van de enquête. Misschien hebt u elders al gelezen dat steeds meer mohammedanen hun haattempels bezoeken, dat steeds meer vrouwen het symbool van hun tweederangspositie dragen, en dat op een handvol mensen na de mohammedanen meedoen aan de schijnheilige ramadan. Dus niet eten en drinken tijdens de

7

dag en zich volproppen eens de zon ondergaat voor zover ze - en dat weet ik van verscheidene mohammedaanse ex-collega’s - geen flesjes water en snoeprepen verbergen. Trouwens, het behoort tot de traditie dat broers en zusters actief op zoek gaan naar die lekkernijen en ze heimelijk opsmikkelen, wetende dat de bestolene het nooit aandurft openlijk die diefstal aan te klagen.

Als u de details van het onderzoek wil kennen, moet u maar het Sociaal en Cultureel Planbureau googelen en u bent meteen ter plaatse.

Nauwelijks “seculiere moslims” De eindbesluiten zijn een paar beschouwingen waard. Eerst dit: “Het beeld van Nederland is onder alle moslimgroepen, uitgezonderd de groep van seculiere moslims, weinig positief.

Het vertrouwen in de regering en de politie is niet groot.” Met andere woorden, Nederland is goed genoeg om er te leven, uitkeringen op te strijken en te genieten van medische zorgen, maar voor de rest staan bijna alle mohammedanen met de rug naar het land dat hen geen strobreed - integendeel - in de weg legt. Uitgezonderd die “seculiere moslims”.

Nonsensjargon, natuurlijk, want een mohammedaan die seculier is, is niet langer een moslim. En met hoeveel zijn die dapperen die alle mensen gelijkwaardig vinden? Hou u stevig vast: 7 (zeven) procent bij de Turken en 2 (twee) procent bij

de Marokkanen. In gewone taal betekent het dat er nauwelijks een Marokkaan in Nederland (en dus ook in Vlaanderen) rondloopt die u niet wil discrimineren. Dat betekent dat minder dan één Turk op tien zich fatsoenlijk gedraagt en er niet van overtuigd is dat hij meer mens is dan de ongelovige honden en varkens.

Toch stikt het in Nederland van organisaties die de slachtoffers van de mohammedaanse onverdraagzaamheid aan de schandpaal willen binden en die de echte racisten en seksisten gediscrimineerd noemen (en in Vlaanderen is er het verachtelijke Unia).

“Moskeeën dicht” Onze eigen Ebru Umar heeft al gereageerd in de Nederlandse media. In De Telegraaf van 9 juni: “De Nederlandse overheid heeft dit gefaciliteerd. Moslims hebben de macht niet gegrepen, die hebben ze gekregen. En het gaat maar door, want door partners uit het land van herkomst en gezinshereniging komen er steeds nieuwe mensen bij. Moslims worden pas in Nederland echt vermoslimd.” Bij GeenStijl is ze nog stelliger: “Godsdienstvrijheid is een recht. Dat dat recht de samenleving de das omdoet omdat de islam nog erger dan onkruid woekert, daar zijn politici blind voor. Dus zullen er met de dag meer moskeeën bijkomen.” En: “475 moskeeën zijn 475 plekken in Nederland waar Nederland, dan wel de Nederlandse normen en waarden, worden afgewezen.” Haar besluit liegt er niet om: “Moskeeën dicht.”

Willem de Prater

Kleine Turkjes leren Turks Het is de onderwijsschepen zelf die bekendmaakte dat in Gentse klaslokalen naschoolse lessen Turks gegeven worden. Trots prijkt ze in de krant op een foto samen met een aantal eerder bedrukt kijkende kindertjes.

Het gaat om kleuters en kinderen van de lagere school die een jaar lang buiten schooltijd Turkse les volgden. Zij feliciteerde hen “omdat ze niet vijf, maar zes dagen per week naar school waren geweest”. Wij dachten dat kleine kinderen nog veel moeten spelen, maar onze groene schepen van Onderwijs ziet er blijkbaar geen graten in dat ze nog eens de woensdagnamiddag en de zaterdag binnen zitten, op de schoolbank.

De leerkrachten van wie ze les krijgen, komen recht uit Turkije. Alles wordt betaald door de Turkse overheid. Dat is voor de schepen blijkbaar geen probleem. Dat kan nochtans in Vlaanderen eigenlijk niet meer. De Vlaamse regering besliste in 2016 geen arbeidskaarten meer te geven aan Turkse leerkrachten net omdat die, onder het mom van taallessen, ook aan politiek deden. Brussel en Wallonië geven die arbeidskaarten nog wel.

Die leerkrachten geraken via een omweggetje in Gent. Volgens de schepen is er niets aan de hand: de lessen worden door de universiteit opgevolgd. De Gentse universiteit?

Dezelfde onderzoekers toch niet die ijveren om alle kinderen op school hun moedertaal te laten spreken? Net dat zou een alarmbel moeten doen rinkelen.

N-VA stapt uit Gents inburgeringsagentschap De campagnebus van N-VA, met onder meer Theo Francken en Jan Jambon aan boord, deed ook Gent aan. Dat was niet naar de zin van PVDA en aanverwanten. Onder het goedkeurend oog van de VRT, die er zelfs het avondjournaal mee opende, vormden ze een mensenketting tegen de “racistische haatzaaierij” en de “jacht op vluchtelingen” van de N-VA-ministers, die volgens hen verantwoordelijk zijn voor de dood van de peuter Mawda.

Een van de organiserende verenigingen was het stedelijk inburgeringsagentschap vzw IN-Gent. Dat pikte de Gentse N-VA niet en ze besliste op te stappen uit de raad van bestuur.

Daar hebben ze recht op één zitje. Lijsttrekster Anneleen van Bossuyt legde uit waarom: “INGent is als stedelijke vzw verantwoordelijk voor het uitvoeren van het Vlaamse en stedelijke inburgeringsbeleid. Als verzelfstandigde stadsdienst moeten zij zich vanzelfsprekend politiek neutraal opstellen. Met het actief ondersteunen en mee organiseren van deze actie gaat IN-Gent compleet uit de bocht. Meewerken aan de linkse recuperatie van de tragische dood van een kind is voor het inburgerings-

agentschap totaal ongepast. IN-Gent werkt grotendeels met Vlaams en voor een stuk ook Gents belastinggeld. De vzw zit financieel in zeer slechte papieren. Dat zij nu energie en middelen steken in een actie die uitdrukkelijk gericht is tegen één welbepaalde politieke partij is ongehoord.

Noch de deelname aan deze actie, noch de ingenomen standpunten werden voorgelegd aan de raad van bestuur. Laat staan dat ze er goedgekeurd werden. Blijkbaar zijn er mensen binnen de organisatie die menen dat zij in naam van IN-Gent actief aan (partij)politiek

Linkse, Waalse hysterie De aanvallen van de Waalse linkerzijde en de Franstalige pers op het federaal asiel- en migratiebeeld hebben voor veel Vlamingen iets absurds. De hysterie kent geen grenzen. Charles Michel en Theo Francken zijn net geen nieuwe nazibeulen. Blijkbaar loopt Franstalig links Ecolo achterna, dat zich al een tijd aan plat populisme bezondigt.

Ooit noemde Laurette Onkelinx Vlaams-nationalisten zwammen. Vorige week was het de beurt aan Thierry Fiorilli (“Wie?”, hoor ik velen vragen), hoofdredacteur van Le Vif, om de N-VA te beledigen, door die partij “een kanker” te noemen. De Franstalige pers is in de meimaand een versnelling hoger geschakeld. Op het zondagse RTL-TVI programma ‘Ce n’est pas tous les jours dimanche’, waar de weinige N-VA’ers die er in debat gaan steevast worden uitgescholden, werd nog maar eens de vergelijking met extreemrechts gemaakt. Het verschil met het Vlaams Belang? Geen.

Sterker nog, de N-VA zou door toedoen van Theo Francken en Bart de Wever “nog erger worden”. Ondertussen hakken ook Le Soir en La Libre Belgique duchtig in op de regering, die qua migratiebeleid nochtans niets anders doet dan wat Maggie de Block deed in de regering-Di Rupo.

“De trumpisering van links” Waarom die hysterie? Zeer eenvoudig: nog meer dan in Vlaanderen zijn de Franstalige journalisten linkse militanten.

Het kan vreemd klinken, maar linkser dan de Vlaamse pers is wel degelijk mogelijk. En blijkbaar gaan ze ook mee in de linkspopulistische golf die de Franstalige politiek overspoelt. PTB, PS en Ecolo doen hun best elkaar te overstemmen in antiregeringsretoriek, al dient gezegd dat vooral Ecolo zich niet onbe-

tuigd laat. Een partij die nota bene in de Kamer nog altijd in dezelfde fractie zit als Groen. Het is steevast hetzelfde riedeltje: het immigratiebeleid van de regering is gewelddadig en leidt tot doden (de symboolcase van Mawda wordt tot de laatste druppel uitgemolken).

Vooral Ecolo-covoorzitter Zakia Khattabi is op dat vlak erg actief. In die mate dat ze de toch niet echt rechtse cdH-voorzitter Benoît Lutgen ertoe heeft gebracht te klagen over het platte populisme van Ecolo. Premier Charles Michel had het over de “trumpisering van de geesten op links”.

Vorige week was het in het debat over de pushbacks van de regering-Michel niet anders. Het lijkt erop dat Franstalig links zich eensgezind achter een opengrenzenbeleid plaatst. Het toont aan dat bezuiden de taalgrens anders naar zo’n gevoelig dossier wordt gekeken dan in Vlaanderen. Sommige waarnemers kwamen met een eigen verklaring voor het verschil in visie. Aangezien de Vlamingen het gros van de belastingen betalen, zou het voor Walen geen probleem zijn om meer illegalen op te vangen. De Franstaligen kunnen “hun hart laten spreken”, en uiteindelijk betalen de Vlamingen. En migranten zijn bovendien welkom, want die komen uit landen waar Frans wordt gesproken. Kortom, vreemdelingen als verfransingsmachine.

mogen doen. Onze afgevaardigde heeft zich tot nu toe loyaal ingezet als lid van de raad van bestuur, maar onder de huidige omstandigheden heeft dat geen enkele zin meer. Hij zal dan ook ontslag nemen.”

Dat hadden ze bij IN-Gent niet zien aankomen. Op slag verdween hun naam uit de lijst organisatoren op internet. Dit verhaal kan nog een staartje krijgen. De minister van Inburgering, bij wie ze moeten aankloppen voor extra geld om uit de rode cijfers te geraken, is minister Homans. Of die met hun actie zal kunnen lachen, is maar de vraag.

Mathildis

Li bia bouquet Het eerste argument klopt: niets is gemakkelijker dan zich sociaal op te stellen terwijl anderen de factuur betalen. Maar het tweede argument houdt geen steek. Uiteraard komen illegalen uit Franstalig Afrika naar hier, maar de grote golf is toch vooral afkomstig uit landen als Somalië en Ethiopië. Kortom, niet direct francofone landen.

Electorale strijd Eigenlijk is het opengrenzenpleidooi en de anti-Michel-hysterie van de linkerzijde vooral electoraal ingegeven. Ecolo voert de druk op omdat die partij zich gesterkt voelt door de peilingen. De PS volgt, omdat ze hoopt de neerwaartse trend in de peilingen te keren. Maar vooral: de electorale strijd in Wallonië wordt nog altijd en vooral op links gevoerd. De rechterzijde van het electoraat - zo’n 25 procent - is toch voor de MR. Maken we abstractie van cdH, die als centristische partij zo’n 10 procent van kiezers kan bekoren, dan kunnen we niet anders dan besluiten dat links in Wallonië vecht voor 65 procent van de kiezers. Dan mag er al eens aan electoraal opbod worden gedaan.

Meteen rijst de vraag of een Waalse PS-Ecolo-PTB-meerderheid mogelijk is. Gezien de manier waarop die partijen met quasi dezelfde standpunten naar voor treden, is dat zeker niet uitgesloten. Straks een Waalse regering die de grenzen wil openen en Vlaams geld zal blijven uitdelen? Als dat zich de komende weken tijdens interviews en debatten naar aanleiding van de verkiezingen concretiseert, kan dat voor de N-VA nog een interessant thema worden.

Picard

8

De wereld rond

14 juni 2018

Diplomatieke valies

Taiwan is een risicofactor Uiteraard gaat van Noord-Korea een bedreiging uit, maar ook Taiwan is een groeiende bron van bekommernis.

Steeds meer raakt het land diplomatiek geïsoleerd, wat voor onrust zorgt. Bovendien voert China een assertieve politiek waarvan de finaliteit loepzuiver is: het voor eens en voor altijd inlijven van het ‘dissidente’ eiland bij het échte China. Meer dan de fratsen van Kim, verdient dat eiland, dat ooit de naam Formosa droeg, onze belangstelling.

De Trump-Kim-ontmoeting verschoof een gebeurtenis wat naar de coulissen, maar toch is ze een belangrijk symbool. Precies op de dag dat die leiders mekaar troffen, openden de Verenigde Staten een gigantisch gebouw in Taiwan, de nieuwe plek van het American Institute. Prijskaartje: 240 miljoen dollar. En los van het vermoeden die de benaming van het Institute kan wekken, heeft dit meer met diplomatie dan wetenschap of cultuur te maken. Noem het gerust de feitelijke ambassade van de VS in Taiwan. Zoals veel landen heeft Washington immers twee ‘diplomatieke zendingen’ in China. Een officiële in de Volksrepubliek, en een officieuze op Taiwan. Die wat vreemde situatie gaat terug naar de burgeroorlog van weleer.

Voor zowel Mao als Chiang Kai-shek, de protagonisten, kon slechts sprake zijn van één China, dat van hen, wel te verstaan.

Tot vandaag wordt dit geclaimd, met als gevolg dat beide landen op heel wat vlakken diplomatiek niet naast mekaar kunnen zetelen. Zo schopte de Volksrepubliek in 1971 Taiwan uit de VN (waar het vetorecht had). En wie een ambassade wil openen, moet tussen beide landen kiezen. Het leverde sinds de Tweede Wereldoorlog soms een heuse stoelendans op.

Dollardiplomatie Jarenlang spendeerde Taiwan bakken geld aan een dollardiplomatie, wat neerkwam op een soort omkoperij. Wie een diplomatieke keuze voor Taipei maakte, kreeg wat lekkers aangeboden. En zeker de Afrikaanse landen begrepen dat als geen ander. De Centraal-Afrikaanse Republiek kan het record op zijn conto schrijven: zes keer wisselend van kamp.

Niger deed het ‘slechts’ drie keer, maar dan wel op één maand tijd, een ander record. Op 19 juni 1992 besloten ze een cheque van 50 miljoen dollar te aanvaarden in ruil voor erkenning. Best handig voor een overheid die net op de fles was gegaan. Die overheid kreeg als kritiek de waardigheid van het land te grabbel te hebben gegooid, waarna ze minder dan

een maand later op de stappen terugkeerde. Nog geen week later kwam het dan weer tot een breuk met Peking. Uiteindelijk zou opnieuw een erkenning volgen in 1996. Soms speelden ook meer politieke elementen, zoals toen het ANC aan de macht kwam in Zuid-Afrika. Het erkennen van de Volksrepubliek was een blijk van dankbaarheid voor de steun die ze tijdens de anti-apartheidsjaren uit die hoek hadden gekregen.

Waar beide landen aanvankelijk nog met gelijke wapens streden, financieel toch, wijzigde doorheen de jaren de machtsverhouding. China kende zijn Wirtschaftswunder en groeide uit tot een economische pletwals, waardoor het met een eigen Yuan-diplomatie Taiwan het vuur aan de schenen legde. Costa Rica is daar een prima illustratie van. In 2007 besloot dat land al van kamp te veranderen.

De net verkozen president Arias verklaarde de logica van de geschiedenis te volgen: “China is een realiteit die niet langer miskend kan worden.” De beslissing deed Peking alvast 300 miljoen dollar aan overheidsobligaties kopen, er kwam een voetbalstadion en er werd een telefoonnetwerk aangelegd.

Symbolisch vertrek Burkina Faso was, afgezien van het Koninkrijk eSwatini (exSwaziland), een ministaatje in zuidelijk Afrika en amper groter dan Wallonië, de laatste Taiwanese ‘bondgenoot’ op het duistere continent. Tot voor kort, want de Taiwanese minister van Buitenlandse Zaken ontving de brief die hij al een tijd vreesde. Een onvermijdelijke wending was het. In 2015 bedroeg de bilaterale handel tussen Taiwan en Burkina Faso 13 miljoen dollar, een fractie van de handel die dat Afrikaanse land met de Volksrepubliek onderhoudt: 395 miljoen dollar.

Er zijn ter plekke amper 30 Taiwanese bedrijven actief, terwijl China er zomaar even 600 ontplooit, waaronder een gigant als Huawei, die vele jobs bewerkstelligt. In dergelijke context is de keuze snel gemaakt.

Buitenlands spervuur “Geen pushbacks!”

De donderpreek van de Griekse Eurocommissaris Avramopoulos over het terugsturen van schepen met illegalen, was ongetwijfeld niet alleen tegen Theo Francken en het kleine België gericht, maar ook tegen de nieuwe regering van het veel grotere Italië. De EU paste nochtans tot 2012 zelf pushbacks toe. Waarom was dat toen niet strijdig met de mensenrechten en nu wel? Moeten de beleidsverantwoordelijken van toen dan niet vervolgd worden wegens schendingen van de mensenrechten?

Worden er in Libië volksverhuizers – en andere mensen – gefolterd? Natuurlijk gebeurt dat soms. Libië is een deel van de moslimwereld, en sadisme is daar niet alleen een individueel probleem zoals dat in alle landen bestaat, maar ook een collectief verschijnsel dat heel de maatschappij verziekt, tot op het niveau van geheime diensten, gevangenissen, politiekorpsen en zelfs psychiatrische klinieken en weeshuizen, zoals dat ook in Latijns-Amerika, Rusland en China het geval is. Dus ja, er wordt in Libië gefolterd. Maar ook hier is de EU-hypocrisie ronduit stuitend. Dezelfde EU die zo’n misbaar maakt over mogelijke folteringen in Libië, onderhoudt intensieve handelsbetrekkingen met dat land.

De Libische export, vooral olie, gaat voor 55 procent naar EU-landen. Bij de grootste Europese afnemers van Libische olie zijn Spanje en Duitsland, met elk 10 procent van de totale Libische export, Frankrijk met 15 procent en Italië zelfs met 28 procent. Als de regeringen van die landen echt zo walgen van de folteringen in Libië, waarom drijven ze er dan zo enthousiast handel mee? Waarom wordt alleen georakeld over de mensenrechten als het om illegale immigranten gaat, en niet als het om miljoenencontracten voor olie gaat?

Absurditeiten Er zit nog een absurde contradictie in het discours over de behandeling van volksverhuizers in Libië, of in andere moslimlanden die als vertrekbasis dienen voor de invasieschepen. Alle volksverhuizers trekken vrijwillig naar die landen om van daaruit de oversteek naar Europa te wagen. Ze betalen daar zelfs vele duizenden euro’s voor. Zo zwaar tillen zij dus niet aan het risico dat ze daar mishandeld of gemarteld zouden kunnen worden. De EU vindt dat risico onaanvaardbaar. Maar de volksverhuizers zelf denken daar duidelijk anders over. En nu we

Het recente vertrek van Burkina Faso zorgt ervoor dat het aantal diplomatieke ‘bondgenoten’ van Taiwan wereldwijd tot 18 is gezakt. En binnen dat clubje bevindt zich slechts één Europese staat, de Heilige Stoel.

Cruciaal in deze is de behandeling van christenen in China, die haaks staat op de onberispelijke staat van dienst van Taiwan ter zake. Toch zouden onder paus Franciscus “vele gesprekken” met Peking gevoerd worden. Een kampwissel van het Vaticaan zou voor Taiwan een ongelooflijke opdoffer zijn.

Uitgewerkte strategie Begrijpelijkerwijze groeit de ongerustheid in Taipei, temeer omdat er duidelijk een plan achter zit. Chinezen, het is geweten, denken op langere termijn. En zoals ze de uitbreiding van hun invloed in de regio op een tijdslijn geplaatst hebben, deden ze dat ook voor het inlijven van het ‘opstandige’ Taiwan.

2020 zou een scharnierjaar worden, van dan af zal de druk systematisch opgedreven worden. Maar de finaliteit is 2049, dan moet de eenmaking een feit zijn. Hoe ze tewerk zullen gaan? Daarover lopen de meningen uiteen, maar op basis van wat uitlekte, lijkt niemand nog te twijfelen aan het bestaan van een strategie. Volgens onderzoekers van het Geneva Centre for Security Policy zou de periode 2020-2030 vooral door economische druk worden gekenmerkt. Brengt dit de dingen onvoldoende in beweging, dan zou de militaire hefboom wel eens aangewend kunnen worden. De toekomst zal uitwijzen hoe accuraat hun veronderstellingen zijn.

En dan is er Trump. Men koppelt de relaties tussen de VS en China aan de kwestie Noord-Korea. Terecht, maar er is ook splijtzwam Taiwan. Meer dan zijn voorgangers heeft hij een pro-Taiwanese lijn uitgetekend die niet los kan worden gezien van zijn negatieve sentimenten ten aanzien van Peking.

Het brengt ons bij de symboliek van het samenvallen van de ontmoeting met Kim met de opening van het nieuwe gebouw van het American Institute in Taiwan.

Terwijl men het Noord-Koreaanse probleem tracht in te perken, kan men Taiwan maar beter niet uit het oog verliezen.

Michaël Vandamme

Oostenrijkse regering-Kurz sluit radicale moskeeën en zet imams land uit

het over risico’s hebben… Als we volksverhuizers terugsturen, mogen we dan het risico dat zij slachtoffers van mishandeling kunnen worden, ook eens afwegen tegen het risico dat zij in Europa daders kunnen worden van mensenrechtenschendingen als moord, verkrachting of seksueel misbruik van kinderen? Of geldt de extreme bezorgdheid van de EU over de mensenrechten alleen voor moslims en Afrikanen, en niet voor blanke Europeanen?

Een beul en een rapper De Franse politie heeft Ahmed H-M gearresteerd, een Iraakse “vluchteling”, die asiel had gekregen nadat hij in 2015 via Griekenland, Hongarije, Oostenrijk en Duitsland naar Frankrijk was gekomen. Hij verbleef daar een tijdje in de “jungle” van Calais en in een opvangcentrum in Caen. Nu blijkt dat hij een beul van IS was, die heeft deelgenomen aan de afslachting van honderden krijgsgevangenen van de Iraakse luchtmacht. Het zijn niet allemààl verkrachters, lustmoordenaars, dieven en pedofielen. Er zitten onder die “onschuldige vluchtelingen” ook professionele strottensnijders. Dit is er één die ontdekt werd. En hoeveel blijven er onder de radar, tot ze opnieuw toeslaan? Intussen woekert in Frankrijk nog een schandaal.

De beruchte islamitische rapper Medine, genoemd naar de “heilige” stad Medina, gaat optreden met zijn nieuwe album “Jihad”. Als promotie poseert hij met een T-shirt waarop de J van Jihad een enorm Arabisch slagzwaard is. Slechts één citaatje van deze vrome moslim: “Laat ons de secularisten kruisigen zoals in Golgotha.” En dat optreden vindt plaats in … Bataclan. Een openlijke bespotting van de slachtoffers en hun nabestaanden.

Rare G7-kronkels De G7 bestaat uit de EU, de VS, Groot-Brittannië, Frankrijk, Duitsland, Italië, Japan en Canada. Zeven landen met verkozen regeringen, plus de EU met niet-verkozen leiders. De EU is economisch gezien de sterkste grootmacht ter wereld, maar het is – gelukkig! – geen echt land. Het is een krabbenmand. Dat de G7 eigenlijk acht leden telt, is nog het minst eigenaardige verschijnsel. De drie EU-landen in de G7 zijn dubbel vertegenwoordigd: één keer op nationaal niveau en één keer via de EU. Vooral voor Merkel is dat een zeer oneerlijk voordeel. Het wordt nog vreemder als we naar de reële economische macht van die lan-

den kijken. Op basis van het bruto nationaal product zijn de zeven economisch sterkste landen ter wereld, in volgorde, de Verenigde Staten, China, Japan, Duitsland, Groot-Brittannië, Frankrijk en India. Om dat in perspectief te zetten: de Amerikaanse economie is 63 procent groter dan de Chinese en bijna acht keer groter dan de Indische. Het is interessant in het lijstje van sterkste economieën eens naar de zeven volgende landen in die rangschikking te kijken.

Dat zijn, in volgorde: Italië, Brazilië, Canada, Zuid-Korea, Rusland, Australië en Spanje. In 1998, nog onder Jeltsin, werd Rusland als gebaar van goede wil toegelaten tot de G7, die toen de G7+1 genoemd werd. Dat was een logische stap. Rusland was toen nog een democratisch land en het had zich nog niet tegen bepaalde buurstaten gekeerd. Het was veel minder logisch dat die G7+1-constructie in stand werd gehouden nadat Poetin de Tweede Tsjetsjeense Oorlog had ontketend en Georgië was binnengevallen. Daar tilde de G7 niet zo zwaar aan als aan de invoerheffingen van Trump nu. Het zegt iets over de prioriteiten van de G7… Rusland werd pas in 2014 “tijdelijk” uit de G7+1 geschorst, na de invasies op de Krim en in Oekraïne.

Boodschapper onthoofd Thomas Seitz, een parlementslid van AfD in

de Bundestag, besteedde zijn spreektijd in het halfrond aan een stiltemoment voor het veertienjarige Joodse meisje Suzanna, dat in Wiesbaden verkracht en vermoord werd. Seitz legde geen politieke verklaring af. Hij zei zelfs niets over de dader. Hij gebruikte alleen de Bijbelse uitdrukking: “Gedenk dat gij stof zijt en tot stof zult wederkeren.”

Maar iedereen in de Bunderstag wist natuurlijk dat de moordenaar een Iraakse asielzoeker was. Van het stiltemoment kwam niets in huis.

Alleen de parlementsleden van AfD gedroegen zich respectvol. De socialistische Claudia Roth, vicevoorzitster van de Bundestag, riep Seitz op het spreekgestoelte te verlaten en plaats te maken voor de volgende spreker. Zij kreeg zelfs applaus van de parlementaire meute.

Parlementsleden van de Groenen en de FDP vonden die minuut stilte “beschamend”, de socialistische fractieleider vond het een “instrumentalisering van het slachtoffer”. De Badische Zeitung, de Frankfurter Allgemeine en de Westdeutsche Allgemeine Zeitung noemden het een provocatie. Die Welt schreef een bijdrage onder de titel “Hoe ultrarechtsen in de AfD angst verspreiden”. Alsof die minuut stilte angstaanjagender was dan de lustmoord op een veertienjarig meisje. De boodschapper werd figuurlijk onthoofd. Niemand wilde de boodschap horen.

Het nabije buitenland

14 juni 2018 DE ZAAK-LUHAKA Goed een jaar geleden was Théo Luhaka een mediaheld, want de zwarte jongeman was bij een routinecontrole mishandeld door de politie. President François Hollande bracht hem een bezoek aan zijn ziektebed. Een jaar later blijkt die mishandeling ‘fake news’ en wordt Théo Luhaka samen met een aantal familieleden beschuldigd van verduistering van overheidssubsidies.

Een manipulatie door politiek en media, zo mag ‘L’Affaire Théo’ stilaan genoemd worden. De man van Afrikaanse afkomst die een held was van links omdat hij het slachtoffer zou zijn geweest van politiegeweld, blijkt een ordinaire misdadiger te zijn.

Bij een controle in 2017 zou Théo door politieagenten met een matrak verkracht zijn. Een vreemd relaas, dat achteraf gefantaseerd bleek. Bovendien is de man een drugdealer en iemand die kwistig omging met overheidsgeld dat hem en zijn familie door de ‘commerce’ van straathoekwerkers en sociaal assistenten was toegestopt. Toch werd die jongeman uit de ‘banlieues’ maandenlang door links gebruikt in de aanloop naar de presidentverkiezingen van 2017.

Voetbalfan Even de zaken op een rij, om alles in perspectief te plaatsen.

We schrijven 2 februari 2014. Théo Luhaka - achteraf door de pers bestempeld als “een voetbalfan die in heel de wijk wordt gerespecteerd” - wordt tegengehouden door de politie in een migrantenwijk in Aulnay-sous-Bois in het departement SeineSaint-Denis. Dat gebied ten noorden van Parijs telt amper nog autochtone Fransen. De gemeente geldt als één van de “verloren territoria” van de republiek, waar de politie nog amper

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE durft te komen.

Als de politie er toch komt, leidt dat al snel tot spanningen.

Zoals die 2de februari dus. Toen vond een controle plaats en moesten politieagenten Théo Luhaka overmeesteren. Hij raakte gewond aan de onderkant van de rug. Volgens de zwarte man zou de politie hem racistische verwijten naar het hoofd hebben geslingerd, geslagen hebben en – nu komt het - zou een agent hem in een politiewagen met een matrak anaal gepenetreerd hebben.

Een “opvoeder van de wijk” Meteen was de zaak-Luhaka een feit. Links accapareerde de zaak en benadrukte dat Théo een engeltje was, want hij gold als een “opvoeder van de wijk”, die ervoor zorgde dat ‘jongeren’ uit de criminaliteit bleven. Hij werd het zoveelste symbool van politiegeweld. En het bewijs werd opnieuw geleverd dat de politiekorpsen door en door racistisch waren. President Hollande haastte zich naar het ziekbed van de man. Meteen werd ter linkerzijde gesproken van “staatsracisme” en stonden de politieagenten die actief waren in de voorsteden gelijk aan “nieuwe kolonialen”.

Niemand luisterde naar de versie van de politie. Het kwam erop neer dat Théo zich niet tegen een controle had verzet, maar wel had geprobeerd te verhinderen dat een dealer werd opgepakt. Daarna verzette hij zich met geweld tegen de politieagenten die hem probeerden te arresteren. Toch werd een onderzoek ingesteld naar het gedrag van de politie.

Bijna een jaar na de feiten bleek dat de politie niets te verwijten viel. Op 29 januari 2018 verspreidde Europe 1 een video die aantoont dat de affaire-Théo opgeklopt werd en dat de politie niets verkeerd had gedaan. Het linkse Libération probeerde

GOUDMIJNEN EN WODKA Miljonair Arron Banks komt in de problemen. De ondernemer, die een van de stuwende krachten was achter de Brexit-campagne, blijkt nauwe banden te onderhouden met Moskou. Koren op de molen van de spelers in media en politiek die al geruime tijd waarschuwen voor Russische infiltratie in het Westen.

In Nederland werd vorige week een rapport voorgesteld over de MH17-vliegramp. In juli 2014 werd een Boeing, onderweg van Amsterdam naar Kuala Lumpur in Maleisië, boven OostOekraïne door een raket neergehaald. Meer dan tweehonderd Nederlandse passagiers kwamen daarbij om het leven. Rusland achtte steeds het Oekraïense leger verantwoordelijk voor het afschieten van de luchtdoelraket. Toch wordt in het Westen veelal uitgegaan van een Russische operatie. Ook het laatste onderzoeksrapport, waarover vorige week in de Tweede Kamer werd gediscussieerd, volgt deze piste. Of het nu gaat over vlucht MH17, het vergiftigen van een ex-spion in Engeland, of de verkiezingsoverwinning van Donald Trump, steeds wordt met een beschuldigende vinger naar Rusland gewezen. Ook geldschieters die zich in het pro-Brexit-kamp bevinden, wordt vaak verweten dat zij steun ontvingen vanuit Moskou.

Inslaande bom Volgende week ligt het Brexit-referendum twee jaar achter ons. De afgelopen twee jaar hebben de tegenstanders van Brexit steeds twee afgezaagde ‘argumenten’ herhaald. Ten eerste, zou het Brexit-kamp de Britse bevolking om de tuin hebben geleid met halve waarheden en hele leugens. Ten tweede, heeft de Russische politieke elite - op een of andere wijze - steun verleend aan de Brexit-campagne. De krant ‘The Sunday Times’

TRIER OMARMT KARL MARX 2018 is in Duitsland niet enkel het jaar van F.W. Raiffeisen, de grondleger van de coöperatieve banken, wijdverbreid in Duitsland maar ook in Oostenrijk. Ook een andere grondlegger, nl. Karl Marx, krijgt fikse aandacht, zij het vooral in de stad Trier. Voor de gemiddelde Vlaming net dichtbij genoeg voor een stedentrip.

Het is een publiek geheim dat wij onze oosterburen niet vaak en niet graag bezoeken. Zeer ten onrechte, maar wat baten kaars en bril, als zeg maar de rijke geschiedenis en de boeiende cultuur ons niets zeggen? Zorgen Trier en Karl Marx voor een kentering?

Werkman Feit is dat de beroemde en bebaarde Karl Marx hier geboren werd, op 5 mei 1818, tweehonderd jaar geleden. Zowel vader Heinrich als moeder Henriette waren Joods; hij was advocaat, zij stamde uit het voormalige Presburg, nu Bratislava, de hoofdstad van Slowakije. Later bekeerde het echtpaar zich tot het protestantisme en kreeg negen kinderen. Toen was er nog geen sprake van een kinderwens, wel van een kinderzegen. Karls geboortehuis in de Brückenstrasse 10 staat er nog steeds. Met zijn wigvormige spiestenen in het midden van elk stenen raam en als tweede verdieping een schuin mansardedak weerspiegelde dit huis precies de bouwvoorschriften van de 19de eeuw, tussen Moezel en Saar. Helaas werd zijn geboortehuis vaak ver- en herbouwd, en raakte het zelfs in vergetelheid. Tot de SPD, de SozialDemokratische Partei Deutschlands, het zowat honderd jaar later opkocht en er een ‘Huis van de werkman’ van maakte. Tot de plaatselijke nationaalsocialisten er hun drukkerij in onderbrach-

700.000 euro verduisterd Ondertussen is Théo Luhaka opgepakt, samen met een aantal familieleden. Reden: ze hadden 700.000 euro aan subsidies verduisterd die bestemd waren voor sociale tewerkstelling. Théo had samen met broer Grégory en zus Eléonore een vzw opgericht, Aulnay Events, om jongeren aan een baan te helpen. Het ging eigenlijk over zwaar gesubsidieerde jobs in sociale projecten. Maar nu blijkt dat de familie Luhaka het geld in eigen zak heeft gestoken en dat die banen dus fictief waren. Het parket beschuldigt hen van oplichting en misbruik van vertrouwen.

Bovendien zou de vereniging ‘vergeten’ zijn 300.000 euro aan sociale bijdragen te betalen voor die tewerkstellingsprojecten.

Waarbij we aan een oplichting voor een bedrag van 1.000.000 euro komen. Deze zaak toont opnieuw aan hoezeer corruptie en criminaliteit in de voorsteden hand in hand gaan. Er is uiteraard nog geen veroordeling, maar het hele fake news-verhaal van Théo Luhaka als slachtoffer is als een kaartenhuisje in elkaar gevallen. Ondertussen zijn grote delen van de pers zeer stil geworden over de zaak. Ze wordt gemeld in de klassieke pers, maar er is geen mea culpa voor de verkeerde berichtgeving over de ‘verkrachting’ in 2017. Gelukkig zijn er nog Le Figaro en het conservatieve weekblad Valeurs Actuelles, die de hypocrisie van hun mediacollega’s aanklagen.

Salan

ENGELAND Socialisten willen onderzoek Stephen Kinnock en Stephen Doughty, afgevaardigden van het socialistische Labour in het Britse Lagerhuis, eisten maandagmorgen een bijkomend onderzoek. Volgens hen moeten de politiediensten en het parlement in Westminster uitvlooien of Banks een (s)pion is voor de Russen. Stonden hier diplomatieke geheimen op het spel, of is er sprake van een ordinaire politieke afrekening? Banks van zijn kant gokt op het tweede.

Volgens hem wil links wraak nemen, omdat de rijke verzekeringsagent Brexit steunde en geld schonk aan UKIP, de partij van Nigel Farage. Dinsdag zakte Arron Banks af naar het Lagerhuis om te verschijnen in een hoorzitting van de commissie die bevoegd is voor onder andere media en cultuur. De linkse oppositie had niet enkel interesse in Brexit, maar sleurde er wederom de Amerikaanse verkiezingsoverwinning van Trump bij. Banks bracht, samen met Nigel Farage, in het verleden een bezoek aan de Amerikaanse president. Enkele dagen later kregen medewerkers op de Russische ambassade in Londen enkele interessante telefoonnummers in handen. Amerikaanse nummers die leiden naar het Witte Huis en de entourage van Trump. Andy Wigmore, een persoonlijke vriend van Banks en woordvoerder bij de beweging ‘leave.eu’, zou die nummers aan de Russische ambassade hebben overhandigd. Prime Minister Theresa May liet vanop de G7-top in Canada weten dat justitie en politie een onderzoek zullen instellen, indien zij dat nodig achten.

LvS Van Arron Banks verscheen, bij uitgeverij Biteback, het Engelstalige ‘The Bad Boys of Brexit’. Dat boek vertelt hoe geldschieters als Banks, door een slimme campagne, Brexit hebben bewerkstelligd.

BEI UNS IN DEUTSCHLAND ten. Zoveel is duidelijk: de persoon Marx en zijn geboortehuis waren steevast voorwerp van veel tegenspraak.

Dubbele tentoonstelling Trier biedt dit jaar dus meer dan dat schilderachtige ‘Puppenstädtchen’, waar zoete wijn en zeven plekken met werelderfgoed jaar in jaar uit lonken, met op één de Romeinse Porta Nigra, de zwarte poort, helaas zwart door autoroet! Want nu is er die grote tentoonstelling over ‘Karl Marx, 1818 – 1983: Leven, Werk, Tijd.’ Tot zondag 21 oktober 2018 kan je in liefst twee musea tegelijk terecht: het Rheinische Landesmuseum en in het Stadtmuseum Simeonstift.

Deze cultuurhistorische tentoonstellingen belichten uitvoerig Marx’ leven en zijn werken, én zijn invloed op de tijd van toen en van nu. Parallel hiermee vindt de bezoeker nog wat extra geschiedenis in zijn geboortehuis en in het Museum am Dom. Duitsland is het land van ‘de dichters en de denkers’ en logischerwijze neemt Marx een toonaangevende plaats in. Maar wie was Marx, en waarvoor stond hij?

Dialectisch proces Een geniaal student, die zijn colleges veronachtzaamde en veeleer in de kroegen en koffiehuizen van Bonn en Berlijn tot rijping kwam. De familie Marx was immers welstellend, terwijl Karl later nog met Jenny von Westphalen trouwde, een meisje van adellijke komaf! Terwijl het Trier uit zijn jeugdjaren tot een droevig nest was verworden: een kwart van de bevolking raakte aan de bedelstaf. Met zijn promotie aan de universiteit van Jena haalde hij de grote filosoof W.F Hegel aan boord, en vooral diens

FRANKRIJK

nog de zwarte man te verdedigen door te beweren dat de video gemanipuleerd was, maar niemand nam dat ernstig. Ondertussen werd duidelijk waar de ‘anale verwondingen’ van Théo vandaan kwamen. Hij kreeg bij de interventie inderdaad klappen op de onderrug. Dat had als gevolg dat een glazen flesje vol drugs brak. Een flesje dat de man in zijn anus verstopt had. De mytheThéo Luhaka doorprikt, dus.

RIGHT OR WRONG kwam afgelopen weekeinde met een verhaal dat insloeg als een bom. Wat blijkt? De Britse multimiljonair Arron Banks, een van de grootste donoren van de Brexit-campagne, die het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie wilde krijgen, onderhield nauwe banden met Russische topdiplomaten. Zo kwam Banks meermaals op de koffie (lees: een lunch van zes uur, inbegrepen sloten wodka) bij Alexander Yakovenko, de Russische ambassadeur te Londen. Meer nog, toen de campagne voor het referendum op volle toeren draaide, bracht Banks een bezoek aan Moskou. Krantencommentatoren en politici vragen zich af wat Banks daar te zoeken had.

‘The Sunday Times’ kwam in het bezit van heel wat persoonlijke e-mails en publiceerde die elektronische post afgelopen zondag. Arron Banks, die in 2016 zo’n 9 miljoen pond in de eurosceptische organisatie ‘leave.eu’ pompte, liet weten niet onder de indruk te zijn. Volgens hem is er een beschadigingsoperatie aan de gang en willen de zogenaamde ‘remainers’, zij die voor lidmaatschap van de Europese Unie zijn, koste wat kost bewijzen dat er sprake was van Russische inmenging en spionage. Niet alleen de diplomatieke contacten van Banks doen in Groot-Brittannië wenkbrauwen fronsen.

Ook het feit dat de miljonair zakelijke voorstellen kreeg om actief te worden in zes Russische goudmijnen, wordt opmerkelijk gevonden. Bovendien voegen tegenstanders van Brexit er graag aan toe dat de vermogende Banks getrouwd is met een Russische. Op zich bewijzen de gelekte mails niet dat er sprake was van Russische inmenging bij het Brexit-referendum.

Dat er een rechtstreekse link bestaat tussen de zakelijke belangen van de rijke ondernemer en zijn politieke standpunten, valt evenmin hard te maken. Toch zien bepaalde parlementsleden dat anders.

9

DUITSLAND

‘dialectisch proces’. Volgens deze manier van geschiedschrijven raakt een bestaande historische situatie (zijn these) uit balans.

Oorzaak: de toenemende tegenstellingen in het productieproces (zijn antithese). Immers, in die tijd geraakte heel Europa in de ban van de industriële revolutie: handarbeid ging over in machinearbeid. Dergelijke tegenstellingen leiden geheid tot botsingen: in de Romeinse tijd bijv. tot slavenopstanden, in Marx’ tijd tot arbeidersopstanden, zo niet tot revoluties (zoals die van 1848).

Dergelijke proletarische opstanden - herinner je “Proletariërs aller landen, verenigt u!” - zouden dan tot een synthese leiden, tot een nieuwe maatschappelijke orde: tot de “communistische heilsstaat”! Dat lezen wij in zijn ‘Communistisch Manifest’ van 21 februari 1848, een credo dat hij in Brussel schreef, samen met Friedrich Engels, zijn vriend voor het leven. Wie Berlijn bezoekt, kan hen groeten voor het Rode Stadhuis, in het vroegere communistische Oost-Berlijn, levensgroot en machtig op hun sokkel.

(On)heil Ondertussen leerden wij dat hun sluitrede in theorie nog zo prachtig en machtig kan klinken, de praktijk en dus het leven der mensen heeft en neemt zijn eigen loop. De theorie kan sterk zijn, volmaakt klinken, helaas is de mens zwak en onvolmaakt!

Hun beoogde heilsstaat bracht veeleer onnoemelijk onheil teweeg: de Russische Revolutie en haar boegbeeld Lenin maakten wel komaf met de middeleeuwse tsaren, maar Stalin riep alle onheil over zijn communistische rijk uit. En honderd jaar na Karls dood (1883) haalden de maandagavondoptochten in de Oost-Duitse steden de laatste ‘heilsstaat’ in Europa neer! Gilbert Druant

10

Beeldspraak

14 juni 2018

MEDIALAND CD&V: van moslim- naar hindoepartij?

Daar lijkt het inderdaad op, afgaande op de “likes” op de Facebookpagina van CD&V, die verdacht vaak uit India afkomstig zijn.

Maar ook Afrika zou redelijk goed vertegenwoordigd zijn onder de fans van de CD&V. Dat bleek uit een analyse van Data News en Knack, en het nieuws ging in de media rond als een vuurtje.

Een politieke partij die zo dom is geweest een pak “likes” te kopen, dat is gefundenes Fressen in het mediawereldje. Het is immers nog dommer dan anonieme mails proberen te gebruiken om een minister van Defensie tot ontslag te dwingen, omdat de fraude zo gemakkelijk aangetoond kan worden, en bovendien pijnlijk duidelijk wordt hoe slecht men het werkelijk doet op de sociale media.

Het lijkt erop dat de Indische en Afrikaanse “likes” voor CD&V het gevolg zijn van het geklungel van een externe consultant, en dat CD&V geen bewuste fraude heeft gepleegd. Daarmee is de piste dat iemand anders de CD&V een lelijke poets wou bakken – want ook dat is mogelijk – minder waarschijnlijk geworden.

Twee dingen blijven na deze week op de sociale media hangen: ten eerste dat de partij het op Facebook extreem ellendig doet, en ten tweede dat de communicatie van de partij rond het incident zo mogelijk nog ellendiger was. De CD&V heeft al betere weken gekend.

Wie maalt er om een “like” meer of minder?

Waarom zijn die “likes” op Facebook zo belangrijk voor een politieke partij, en waarom is het voor andere partijen zo belangrijk dat aangekochte “likes” zo snel mogelijk ontmaskerd worden? Omdat iedereen natuurlijk de grootste wil zijn, ook op de sociale media, en tegelijkertijd een toonbeeld van eerlijkheid.

Het aantal “likes” op Facebook, en het aantal volgers op Twitter, geeft indirect een indicatie welke partij het goed doet bij het publiek dat op de sociale media vertoeft, en in zekere mate dus onder de bevolking in het algemeen. Maar met een ouder kiespubliek dan de andere partijen is het duidelijk dat CD&V het altijd moeilijker zal hebben dan de anderen. (Hoewel, klonk het niet minder dan een maand geleden bij CD&V dat “het moedige midden het nieuwe sexy” is bij de jongeren?)

Een partij met veel “likes” lijkt meer trendy dan een andere, en kan meteen met veel meer zelfvertrouwen op de sociale media een campagne in gang zetten. De N-VA profiteert daar op dit ogenblik veel van, speelt daarop in en buit het zelfs bewust uit om berichtgeving over haar in de reguliere media bij te kunnen sturen. Het is ook haar goed recht.

Het betekent wel dat ook bij ons de politieke partijen meer en meer juist doen waarvoor Donald Trump in de VS zo verguisd wordt: via de sociale media zoveel mogelijk (potentiële) kiezers aantrekken, en die potentiële kiezers ook rechtstreeks aanspreken buiten de grip van de tandenknarsende reguliere media om.

Een aanslag of een schietpartij?

We hadden het er verleden week over hoe de media de zaakMawda maar blijven uitmelken, terwijl de terreuraanslag in Luik op veel minder aandacht kan rekenen. Afgelopen week viel ons op dat, als de media zich dan toch genoodzaakt zien terug te komen op de terreuraanslag in Luik, die terreuraanslag geen terreuraanslag meer blijkt te zijn, maar een “dodelijke schietpartij”.

Technisch gezien klopt het dat de terreuraanslag een “dodelijke schietpartij” was. Maar wat in Luik gebeurde, is toch iets anders dan een uit de hand gelopen burenruzie, of een afrekening in het drugmilieu. Niet alleen proberen de media de aanslag zoveel mogelijk weg te houden uit de actualiteit, bovendien proberen ze de aard van de aanslag te verdoezelen tot een “schietpartij”.

Wie zich afvraagt hoe dat komt, kunnen we aanraden op Wikipedia de pagina “Lijst van terroristische incidenten in België” op te zoeken, met daarop alle dodelijke terroristische incidenten in België. De laatste tien vonden tussen 13 december 2011 en 29 mei 2018 plaats. We sommen de namen van de daders op: Nordine Amrani, Rachid el Boukhari, Mehdi Nemmouche, Soufiane Amghar, Khalid ben Larbi, Marouane el Bali, Salah Abdeslam, Mohamed Belkaïd, Ibrahim el Bakraoui, Khalid el Bakhraoui, Najim Laachraoui, Mohamed Abrini, Osama Krayem, Khalid Babouri, Oussama Zariouh, Haashi Ayaanle en Benjamin Herman. We nemen aan dat daar voor de lezer geen tekeningetje bij hoeft, en waarom terreuraanslagen geen terreuraanslagen mogen zijn.

Asielfraude in Bremen Nog iets waar onze media het liever niet over hebben zo lang het niet echt hoeft: de massale asielfraude die in Bremen plaatsvond. Meer dan duizend vluchtelingen kregen er onterecht asiel toegekend door corrupte ambtenaren. Sommige advocaten dreven het zelfs zover hun cliënten met bussen naar Bremen te ver-

FILM De Syrische Koerden zullen de Belgische IS-vrouwen niet vrijlaten

voeren om hun zaakjes geregeld te krijgen.

Het schandaal is zo groot dat de Duitse minister van Binnenlandse Zaken Host Seehofer de migratiedienst in Bremen de bevoegdheid ontnam om nog asielaanvragen goed te keuren.

Zelfs bondskanselier Merkel leek op een gegeven ogenblik in de problemen te kunnen raken, omdat ze van de affaire weet zou gehad hebben.

In onze kwaliteitsmedia las u er … zo goed als niets over.

Te druk bezig met de zaak-Mawda, weet u wel. En vooral: dit nieuws past niet in het narratief van onze kranten, dat stelt dat wij veel te hardvochtig zijn voor die vluchtelingen die alleen maar het beste met ons voorhebben, en die we bijna dankbaar zouden moeten zijn omdat ze ons hier in het Westen willen komen verrijken met hun minstens – mínstens! – gelijkwaardige cultuur.

Maar, stel u eens voor dat in Hongarije of Polen tien asielzoekers onterecht afgewezen zouden geweest zijn door een paar corrupte ambtenaren, zou dat dan ook in onze media volledig onopgemerkt voorbij kunnen gaan?

Nieuwe rondje “Rechvaardige Rechters” op komst?

In Groot-Brittannië hebben ze het monster van Loch Ness waar men altijd een nieuw hoofdstuk aan kan breien in de komkommertijd. In Vlaanderen hebben we zowel de Bende van Nijvel als het paneel van de Rechtvaardige Rechters, waar de media met de regelmaat van de klok kunnen opspringen om hun kolommen gevuld te krijgen. Of, zoals in het geval van Marc de Bel, zelfs een boek mee vol te schrijven.

We vragen ons af wat de media gaan verzinnen als het boek van Marc de Bel toch zou leiden tot de vondst van de Rechtvaardige Rechters, en als tegelijkertijd het dossier van de Bende van Nijvel op wonderbaarlijke wijze opgelost zou geraken. Misschien kan men dan de komende jaren blijven zagen over de Indische “likes” van de CD&V, of zouden de mysterieuze anonieme mails van John Crombez toch op meer aandacht kunnen rekenen?

Fotoreeks van de G7-top U zal de fotoreeks van de recente G7-top wel gezien hebben, want onze journalisten hadden er duidelijk plezier in. Op de ene foto lijkt het wel of de Duitse bondskanselier de Amerikaanse president ferm de levieten staat te lezen. Op een andere foto van dezelfde top lijkt het dan weer of de Franse president, Emmanuel Macron, in het middelpunt van de belangstelling staat, terwijl op nog een andere foto de Canadese premier Justin Trudeau alle aandacht opeist. Die fotoreeks toont nog maar eens aan dat als je maar voldoende foto’s van een scène neemt, er altijd wel eentje te vinden zal zijn waarop het lijkt alsof iedereen aan de lippen van jouw favoriete politicus hangt. Vooral journalisten uit landen die niet op de G7-top aanwezig waren, vonden het bijzonder grappig om de foto’s van de VS, Canada, Frankrijk, Italië en Japan met elkaar te vergelijken.

Wat die journalisten niet beseften, is dat ze daarmee meteen hun eigen narratief doorprikten over de ruzie tussen Donald Trump en Justin Trudeau achteraf. Want alweer was Trump de absolute slechterik van dienst, en perslieveling Trudeau het onschuldige slachtoffer van diens gram. Het was echter wel Trudeau die het nodig vond zich op de persconferentie nog even te profileren ten koste van Trump, terwijl het in de berichtgeving bijna uitsluitend over de reactie van die laatste op Twitter ging. Een beetje alsof je alleen maar een foto laat zien waarop Donald Trump een mep aan Justin Trudeau verkoopt, en niet de foto waarop Trudeau Trump eerst een draai om zijn oren gaf.

Jurassic World: Fallen Kingdom

Voor liefhebbers van Steven Spielbergs “Jurassic Park” zal deze tweede franchise tegenstrijdige gevoelens opwekken. De teleurstelling van “Jurassic World” in 2015 was het bewijs dat klassiekers vaak gewoon klassiekers moeten blijven, en trilogieën beter niet met een vierde film op de proppen komen.

Hoeveel variaties op het originele verhaal zou men nóg kunnen bedenken? Je zou toch denken dat het aantal mogelijke rampen in een pretpark vol dinosaurussen inmiddels wel de revue is gepasseerd. Voor “Jurassic World: Fallen Kingdom”, werden de teugels in handen genomen door regisseur Juan Antonio Garcia Bayona, onder andere bekend van de Spaanse horrorfilm “The Orphanage”. J. A. Bayona bewees met zijn regie dat het Jurassic-verhaal nog níet helemaal uitgemolken is (maar wel bijna).

Dilemma Toegegeven, de invalshoek voor “Jurassic World: Fallen Kingdom” is vrij slim gevonden door scenarioschrijvers Colin Trevorrow (regisseur van de vorige film) en Derek Connolly.

De scenaristen vonden een gewiekst antwoord op de vraag waarom men in hemelsnaam nogmaals zou terugkeren naar het eiland Isla Nubar, drie jaar later, het imperium van losgeslagen dinosaurussen die zich in de vorige film een weg naar de vrijheid vochtten. Een vulkaan op het eiland staat namelijk op uitbarsten, en de mensheid staat voor een moeilijk dilemma. Moeten ze de dinosaurussen redden van de ondergang, of ze een tweede keer laten uitsterven? Heeft een creatie van de mens evenveel recht om te overleven als een creatie van de natuur? Claire Dearing (Bryce Dallas Howard), de vorige ‘operations manager’ van het park, nu aan de leiding van de Dinosaur Protection Group, is van mening dat ieder levend wezen de kans moet krijgen om te overleven. Als ze wordt gecontacteerd door oude bekende Eli Mills, die voor de filantropische biljonair Benjamin Lockwood (James Cromwell) werkt – wiens achtergrondverhaal een samenwerking met Jurassic Park-oprichter John Hammond betreft – besluit ze samen met haar ex-vriend, de gepensioneerde trainer van velociraptors Owen Grady (Chris Pratt), twee van haar werknemers en een team van Lockwood, op een reddingsmissie naar het eiland te trekken om de dinosaurussen te evacueren. Het verhaal van “Fallen Kingdom” heeft genoeg potentie om net iets meer te zijn dan wéér een Jurassic Park-film. De gevaren van genetische manipulatie, de moraal rond het beschermen van bedreigde diersoorten… Maar alsof de scenaristen het potentieel van hun eigen script niet volledig inzagen, racen we in de eerste helft van de film door een aantal uitgekauwde Jurassicclichés, stunts en CGI-spektakels (wat staat voor Computer Generated Imagery).

Gebakken lucht Die computereffecten lijken niet altijd in verhouding met wat “echt” is op het scherm, alsof dat het enige is dat telt.

We krijgen slechte oneliners voorgeschoteld, overdreven Disneyachtige close-ups, apatische dialogen en té voorspelbare plotwendingen (actie-reactie). Daarbovenop laat de geloofwaardigheid van de CGI in combinatie met het verhaal veel steken vallen, zoals wanneer Owen, knock-out door een kalmeringsinjectie, zichzelf toch overeind weet te hijsen om te ontsnappen aan kokende lava. Het is eigenlijk allemaal zo slecht dat het bijna goed wordt. Gelukkig is daar “The Get Down”-acteur Justice Smith, om af en toe wat échte humor in het spel te brengen. De jonge hacker gaat mee op de missie om het elektriciteitsnet van het park weer aan de praat te krijgen, maar hij wil er eigenlijk ab-so-luut niet zijn.

Toch heeft Bayona het voor elkaar gekregen in de tweede helft van de film alles over een andere boeg te gooien.

Samen met het verhaal neemt zijn filmstijl een andere wending. Nu de dinosaurussen in een, voor hen, nieuwe setting belandden, speelt Bayona op een slimme manier met de camera om de juiste spanning te creëren. Hier is zijn unieke filmstijl die we kennen van “The Orphanage” prominent aanwezig, met spanning, horror en sensatie. Het maakt veel goed na de eerste helft van de film, maar niet genoeg. Het script blijft zeer oppervlakkig geschreven, bijna zonder emotionele diepgang als het aankomt op de personages. Spijtig. Als u dan toch een reden zoekt om de film te gaan zien, hier een leuk weetje: de trucks waarin de dinosaurussen tijdens de reddingsmissie vervoerd worden, zijn van Belgische bodem. En dat is zowat de essentie van deze recensie; “Jurassic Park: Fallen Kingdom” is niets meer dan Thirza Nerissa gebakken lucht.

11

Op de praatstoel

14 juni 2018

Praten met Sam Van Rooy

“Keuze is helder: vrijheid of islamisering” Boerkini tegen bikini. De boekomslag is helder en hoeft geen verbeelding. Links van het net mept een ingeduffelde Arabische schoonheid ballen en rechts een nietislamitische sportvrouw. De islam is een onderdrukkende en mensonvriendelijke religieuze ideologie die tot voorbij het lachwekkende mannen en vrouwen kneedt tot knechten van Allah en zijn imams, schriftgeleerden en beroepsgelovigen. Sla het nieuwe boek van Sam van Rooy open en ontdek de verschrikking die de zogenaamde vredesreligie in voorraad heeft. En die steeds sterker uitzaait in West-Europa. Met de steun van een weke elite, pilaarbijters van de politieke correctheid. Onderwerping, soumission is hun regel.

Wim en Sam van Rooy delen een huisindustrietje. Met regelmaat schrijven zij, soms samen, soms alleen, interessante boeken, standpunten, brandbrieven, e-informatie over de islam. Het jongste buskruit van de familiale coöperatieve is “Voor vrijheid dus tegen islamisering”. De auteur is Sam van Rooy, die begon te schrijven in oktober 2017 en in mei het manuscript indiende bij uitgever Karl Drabbe van Doorbraak.

Sam Van Rooy (lachend): “Mijn vriendin was blij, want schrijven vergt sterke zitspieren, concentratie en uren stilte, wat het huiselijke schema teisterde.” ‘t Pallieterke: Welke besluiten trekt u uit uw analyse?

Sam van Rooy: “De veranderende demografie is ons allergrootste probleem, en het belangrijkste besluit is dus dat we zonder een immigratiestop voor moslims niet zullen overleven als vrije samenleving. Ik prijs hiervoor het door links en groen zeer geroemde voorzorgsbeginsel aan. Wat voor het klimaat wordt gepropageerd, moet gelden voor het leefklimaat van de Europeanen. Wie in zijn steden, gewesten en land geen groei van de reeds bestaande islamitische enclaves en getto’s wil - zij functioneren als een archipel van het Midden-Oosten met gedachtepolitie, verklikking, onderdrukking van vrouwen en mannen en overbrievers naar de tirannieke regimes in de Arabische wereld - kan niet anders dan het stopzetten van de islamitische inwijking bepleiten. Over de titel van mijn boek is goed nagedacht, en de kern van mijn analyse staat daar: wij moeten in West-Europa kiezen tussen vrijheid of repressie. Dwingelandij is eigen aan de islam, die een wettische, oorlogszuchtige zogenaamde religie is die reeds 1.400 jaar leidt tot gehersenspoelde volgelingen. Moslims die de islam serieus nemen verwerpen haast alles wat het Westen met scha en schande heeft opgebouwd van in de oudheid, van bij de Grieken en de Romeinen.

Wie de islamitische leer en praktijk bestudeert, plus aanvult met gesprekken en hedendaagse verkenning, weet dat dergelijk hard oordeel de zuivere waarheid is. Japan en Hongarije zijn een rolmodel: ze willen geen islam en verdedigen complexloos hun tradities en waarden. Ze laten zo goed als geen moslims binnen.” ‘t Pallieterke: Wat met de moslims die hier wonen?

Sam van Rooy: “Haatimams horen hier niet, maar ze komen gewoon binnen en worden amper uitgezet. Met Europese wetten en internationale verdragen is verwijdering nauwelijks mogelijk. Theo Francken slaagt er slechts in wat criminele illegalen uit te zetten. Het gros

van de criminele vreemdelingen en zowat alle sharia- en jihad-moslims blijven gewoon hier.” ‘t Pallieterke: Er zijn 400 moskeeën in België, wat te doen?

Sam van Rooy: “Elke moskee waar de Koran en de Hadith - het leven van de islamitische profeet Mohammed - centraal staan, is problematisch. Want die zijn doordrongen van haat en geweld tegen vrijdenkers, vrouwen, joden, christenen, afvalligen, andersdenkenden. Het fundamentele verschil met de Bijbel is dat de Koran het letterlijke, onveranderlijke woord van Allah is en er universele oproepen tot doden instaan, onbeperkt in tijd en ruimte.

Een moskee kan niet openblijven zolang die problematische passages niet expliciet verwijderd zijn uit de Koran en de Hadith en zolang de sharia, de islamitische wet, niet wordt afgezworen. Eigenlijk verdient de islam onze godsdienstvrijheid niet, want de islam is een religieuze, totalitaire ideologie die wil veroveren en onderwerpen en zélf geen vrijheid van religie erkent. Dat islam “onderwerping” betekent, zegt genoeg. De islamitische doctrine moet worden beschouwd en behandeld als een ongewenst totalitair systeem, zoals communisme en nationaalsocialisme.” ‘t Pallieterke: Wat u zegt, is extreem?

Sam van Rooy: “De islam is ook extreem.

In Denemarken, toch een democratisch land, wordt vandaag door de regering zelfs voorgesteld om het percentage niet-westerse allochtonen in islamiserende gettowijken te beperken en om de strafmaat voor misdrijven daar te verdubbelen. Mijn hart bloedt als ik een dergelijke evolutie zie, want de vrijheid wordt zienderogen ingeperkt en de rechtsstaat met voeten getreden. Maar het blijkt noodzakelijk te zijn, ook al denk ik dat het “too little, too

“Het is islamisering, niet radicalisering.”

De radicalisering loopt in het vizier, weliswaar met te weinig westerse mensen en middelen.

Sam van Rooy: “Radicalisering is een problematische, politiek correcte term, want het gaat niet over hindoes, joden of christenen, maar over moslims. Het is dus islamisering, niet radicalisering. Moslims die zogenaamd ‘radicaliseren’ gaan gewoon naar de fundamenten van de islam. De bestrijding van radicalisering en jihad-terreur is uiteraard belangrijk, maar leidt af van de dagdagelijkse islamisering van de westerse samenleving. In mijn boek laat ik zien hoe de islamisering gebeurt via demografische, culturele, academische, politieke, economische en juridische weg.

De teloorgang van onze vrijheid, van ons denken, van ons Europese leven, gaat geleidelijk voort zolang de immigratiekraan openblijft en het establishment de islamisering vergemakkelijkt. De westerling is als een kikker in een pot waarvan het water zeer geleidelijk verhit wordt, tot hij uiteindelijk plots dood zal zijn. Partij Islam, die nu vanuit Brussel ook in Vlaamse gemeenten zal opkomen, krijgt een steeds groter kiespotentieel omdat staatssecretaris Francken elk jaar opnieuw tienduizenden moslims binnenhaalt. Op drie en een half jaar regeren liet hij al 90.000 nieuwe moslims toe, een stad ter grootte van Mechelen.

late” is. De fundamentele les is, en die geldt ook voor ons, dat door de massale immigratie van moslims hele wijken en vervolgens steden islamiseren, wat beduidt dat ze islamitischer worden en verpauperen. Vooral homo’s, vrouwen en Joden zijn niet veilig en mijden die wijken, of ze passen hun gedrag aan. Men waant zich daar eerder in Marokko, Pakistan, Somalië of een mix van dat soort landen dan in een vrije, vrolijke, westerse samenleving.

De moslimimmigratie zal moeten worden gestopt, zo niet komen wij in een compleet onvrije samenleving terecht waar elke vooruitgang stopt, net zoals in de islamitische wereld.

Het is toch heel simpel: wie de islamitische wereld binnenhaalt, wordt zelf de islamitische wereld. De islamisering zorgt ervoor dat hier op steeds meer plekken de zeden van het Midden-Oosten gelden.

Mijn vriendin is Perzische. Ze kent seculiere Iraniërs die aan de KU Leuven een cultureel weekeinde organiseerden dat ook kritisch was voor het islamitische regime van Iran. Zij werden geïntimideerd door Iraans-islamitische medestudenten, ik noem ze beroepsmoslims, die zich hier gedragen als een verlengstuk van het islamitische regime. Zo ver is het dus al gekomen hier. Waanzin.” ‘t Pallieterke: De klassieke opwerping is dat al met al het aantal moslims in WestEuropa beperkt is?

Sam van Rooy: “De enkele procenten militante nazi’s in Duitsland hebben hun land en een groot deel van de wereld naar hun hand kunnen zetten. Wetenschappers van het Rensselaer Polytechnic Institute hebben ontdekt dat als slechts 10 procent van de bevolking een onwrikbaar geloof koestert, dit altijd zal worden overgenomen door de meerderheid van de populatie.

Een compromisloze minderheid trekt doorgaans aan het langste eind. In mijn boek som ik bladzijden lang voorbeelden op van een feitelijke islamisering van onze samenleving die reeds jaren bezig is en versnelt en intenser wordt. Het gaat over veel meer dan de typische voorbeelden zoals halal in de scholen, gescheiden zwemmen en pogingen om sluiks shariawetten in te voeren. De vrijheid van mening is al in grote mate uitgehold en wordt serieus bedreigd, want wie islamkritiek geeft, wordt vaak als islamofoob of racist kaltgestellt, soms vervolgd en niet zelden gecensureerd door de sociale media. Nogmaals, de hoofdreden om mijn boek te schrijven is de vaststelling dat onze samenleving islamiseert en onze vrijheid verdwijnt.

Ik ben ingenieur, en dus een cijferman, en ik geef aan dat hoe hoger het percentage moslims is, hoe meer wij worden gedwongen te kiezen tussen de pest en de cholera: of we islamiseren richting een samenleving waarin shariaregels en -principes de toon zetten, of we hollen onze gekoesterde en dierbare vrijheden uit in een poging om die islamisering te beteugelen. De geschiedenis van de islam is één langgerekte getuigenis van dat sinistere proces.

Overal waar de islam heerst, leeft men ofwel in een theocratie, denk aan Iran en Saoedi-Arabië, ofwel in een min of meer seculiere dictatuur zoals Egypte en Syrië. Mensenrechtenschendingen zijn er schering en inslag. Mensen leven met gesloten monden en ze wantrouwen elkaar. Kinderen hebben angst voor de Koranleraar die hen vertelt over de zondige levens die leiden naar de hel. Er bestaat geen individuele vrijheid en dus is er geen vooruitgang, slechts armoede, achterlijkheid, onderdrukking en geweld. Willen wij dat overplaatsen naar West-Europa, naar België? Neen. Dus stop die handel.” ‘t Pallieterke: Dat zegt u?

Sam van Rooy (vinnig): “Niet alleen ik. In mijn boek citeer ik talloze ex-moslims en moslimdissidenten van hier en het Midden-Oosten. Wat die ervaringsdeskundigen met gevaar voor hun leven en dat van hun naasten vertellen, overtuigt mij en zou iedereen moeten overtuigen. Zij noemen de islam simpelweg ‘fascisme’. Ze zijn zoals de Sovjetdissidenten, en ik geef ze in mijn boek een podium omdat ze veel te weinig worden gehoord.”

Sam van Rooy. “Voor vrijheid dus tegen Islamisering”; uitgeverij Doorbraak; 272 blz.; prijs: 22,95 euro.

ISBN: 978 94 92639 11 0 ‘t Pallieterke: De euro-islam zal het samenleven verzoeten?

Sam van Rooy (glimlacht): “Een zogenaamde euro-islam is net zoals het eurocommunisme een opiumdroom, een hersenspinsel. Onze waarden en normen staan zo haaks op die van de islam dat een officiële, verwaterde en aanvaardbare versie van dat totalitaire systeem nooit kan ontstaan. Men moet goed beseffen dat het onderscheid tussen islam en islamisme een westers verzinsel is om de onaangename waarheid over de islam onder de mat te vegen. Ik citeer in mijn boek de Algerijnse journalist Hamid Zanaz, die terecht stelt dat ‘politieke islam een flagrant pleonasme is, omdat de islam in de eerste plaats politiek is’. De islamitische leer zélf is het probleem. De meeste westerlingen kunnen zich ook niet voorstellen dat heel wat moslims op lange termijn denken en ons via de demografie geleidelijk willen islamiseren.

De islam is 1.400 jaar oud en de wereldwijde islamitische gemeenschap of oemma kende golfbewegingen van (her)islamisering en deislamisering, maar nog nooit is er een definitieve opening naar een tolerante, vrije samenleving en cultuur ontstaan. Daar zouden wij de juiste les uit moeten trekken.”

Frans Crols

Mijn vriendin Is een Vlaming met een Iraanse partner, burgerlijk opgevoed, plus een bachelorsdiploma van Teheran, een racist? Kan zijn, maar de kans is zeer klein. De vriendin van Sam van Rooy is een mooie, elegante niet-islamitische jonge vrouw uit Iran. Zij wonen samen in Deurne. Haar bachelors-diploma behaalde zij in haar thuisland en haar master in de biostatistiek haalde ze in België. Zij past haar kennis toe bij een Vlaams farmaceutisch bedrijf.

Sam van Rooy: “Haar ouders zijn hier twee maanden op bezoek en bloeien open.

Ze drinken openlijk alcohol en eten varkensvlees. Op het huwelijk van mijn zus liep de mama van mijn vriendin kortgerokt en met een decolleté. Dat moeten vrouwen in Teheran niet proberen. Iran is een geïslamiseerd en gevaarlijk land. Van mijn partner leer ik veel over de islam, over moslims, over het leven in een geïslamiseerde samenleving, over de schijnheiligheid en de allesdoordringende tirannie, en over de vrees en achterdocht die er heersen. De ouders van mijn vriendin kunnen de jaren voor en na de islamitische revolutie vergelijken, en zij begrijpen absoluut niet dat regeringen in het Westen, zoals de onze, massaal moslims binnenlaten, de islam laten infiltreren en zelfs faciliteren en subsidiëren. Wanneer ze hier op bezoek zijn, voelen ze zich vrolijk en vrij, maar in islamiserende wijken in bijvoorbeeld Antwerpen en Brussel, waar hoofddoeken, halal en moskeeën de toon zetten, slaat hen de schrik om het hart. Als ervaringsdeskundigen verklaren zij ons knettergek dat wij dit laten gebeuren.”

12

Cultuur

14 juni 2018

U I T G E V E R I J

IDENTITEIT | TRADITIE | VRIJHEID

Mijn Interbellum

er Librecht (1936) was Vlaams volksverntaire diger en lid van de Interparleme - Den e De Nederlandse Taalunie Brussel en puschreef talrijke boeken en essays litein toonaangevende tijdschriften. Zijn ondermeer k werd meermaals bekroond, Provincie de van Prijs e met de Letterkundig anderen.

in de literaire bijt.

Het nografie, geen essay, geen memoires. door , niet geleerd of ijdel, niet gedragen geen oor een hoeveelheid lezers. Het heeft gestoeld kaders of regels of doelen, is niet en strategie.

Julian Peter Librecht

Mijn Interbellum Een relaas tussen vrede en ontketening

werelder een lange aardse reis tussen een . Het we wereldontketening voor overmorgen epiek en sens literaire driehoek: dramatiek, en mag de lezer geen auteur verwachten,

ar wel oprecht geschrift…

Julian Peter Librecht U I T G E V E R I J

P LEMOS

U I T G E V E R I J

IDENTITEIT | TRADITIE | VRIJHEID

28/05/18 19:59

Het boek “Mijn Interbellum” van Julien Librecht, Vlaams volksvertegenwoordiger (VB), is van de persen gerold. Het boek wordt plechtig voorgesteld op vrijdag 15 juni om 20 uur, in het Gemeenschapscentrum De Volkskring, in de Kasteelstraat 18 te Lede.

De inkom is gratis. Het wordt een voorstelling met woord en muziek, en met een toespraakje van o.a. Jurgen Ceder en Karl van Camp. Na afloop is er een receptie, aangeboden door het gemeentebestuur van Lede. Het boek zal ter plekke te koop zijn aan de prijs van 18 euro, al dan niet gesigneerd door de auteur.

Wie er die avond niet bij kan zijn, kan het boek bestellen via www.polemos.be of telefonisch: 03 232 14 17.

(Verzendingskosten: 4 euro).

Bloot en spelen Ook het Middelheimmuseum doet mee met het stadsfestival ‘Antwerpen Barok 2018’.

Het nodigde kunstenaars uit om in het museumpark nieuw of bestaand werk te presenteren, geïnspireerd door de vernieuwende ideeën uit de barokke landschaps- en tuinarchitectuur.

MIJN INTERBELLUM

Boudewijn Bouckaert, Boek een prof om te koesteren EEN RELAAS TUSSEN VREDE EN ONTKETENING

Julian Peter Librecht 292 blz. - 18,00 euro

Voor al onze boeken en publicaties

Belgische wetten zijn spaghetti. Deze man zou een voortreffelijke senator voor de PVV geweest kunnen zijn, maar hij weigerde schoothondje te zijn. Hij had kunnen schrijven aan minder kromme wetten en nadien hun reparatiewetten. Boudewijn Bouckaert was voorzitter van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV) tijdens het hoogtepunt van zijn professorale loopbaan.

Hij doceerde in 2005 aan dé Amerikaanse topuniversiteit, Harvard, bij Boston. Een geleerdenoase die onze universiteiten doet verbleken. De combinatie van inzet voor de Vlaamse en de politieke zaak de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde werd door het OVV in zijn tijd een gloeiend heet thema - en hoogstaand wetenschappelijk werk kenmerkte Boudewijn Bouckaert ten gronde. Zijn stek was een semester lang de Harvard Law School, met veel professoren en weinig studenten. De verhouding professor-student varieert er van één op twee tot één op drie. Rechtsfaculteiten in Vlaanderen hebben één prof op veertig studenten en zijn legbatterijen voor advocaten. Zij echoën duizenden bladzijden wetten, jurisprudentie en gevallen en zij kicken luttel op rechtskundig onderzoek en vernieuwing.

www.polemos.be

Geen schoothondje Biografieën en zeker autobiografieën zijn een ondergeschoven kind in de Vlaamse letterkunde. Weinig prominente mensen zetten zelf, en niet met hulp van broodschrijvers, hun leven op schrift, en zelden gaan zij voorbij aan de kokette kanten van hun carrière. Bouckaert toont hoe het moet: zonder exhibitionisme, opsmuk of triomfalisme roffelen de zinnen. Vlot, amusant en minzaam - bijvoorbeeld wanneer hij verhaalt over de vuile toeren die Guy Verhofstadt uithaalde in zijn hoop om senator te worden (lukte niet, want de blauwe Gentenaar houdt van slaafjes en niet van mensen met een onafhankelijk inkomen die kunnen blaffen).

Bouckaert blikt naar zijn groei als academicus en de vijftig jaar die hij studeerde, genoot en doceerde aan de Universiteit Gent. De familie Bouckaert is verweven met Gent en de UGent: pa en opa waren oud-studenten. De nieuwste Bouckaert legde mee de grondslag in België en Europa van de rechtseconomie, een Angelsaksische combinatie van het recht met een kosten-batenafweging van de gevolgen en resultaten van rechtspraak.

Zijn memoires zijn een fijne aanvulling op de officiële geschiedenis die de UGent publiceerde bij haar 200ste verjaardag in 2017. Ook past het boek uitstekend bij de overdadig wordende mijmeringen over mei 1968. Bouckaert biecht op hoe hij evolueerde van linkse rakker tot libertair en sieraad van het radicale, beginselvaste liberalisme. De knappe student en linkse activist werd een poulain en assistent van de harde socialist en professor rechten Willy Calewaert. Die was spinnijdig bij de ontdekking dat zijn leergast de rode beginselen loosde en koos voor de zuiverste liberale leer. Hij zette daarover onder vier ogen een dreigende bek op, maar botste op een Bouckaert die hem koel en kalm liet verstaan niet meer zijn studentje of lijfeigene te zijn.

Vlaamsgezind Boudewijn Bouckaerts familie had langs vaderskant allesbehalve een proletarische inslag.

Zij was katholiek, Franstalig en bourgeois. Vader Bouckaert koos in zijn studentenjaren de Vlaamsgezinde kant. In 1937 werd hij lid van het VNV, wat hij bleef tijdens de oorlog. In hechteniskamp Lokeren in 1945 moest hij tot betere gedachten opgevoed worden, en hij verloor zijn betrekking als districtscommissaris aan de provincie. Bouckaert junior heeft de belangstelling voor de Vlaamse zaak geërfd; hij leest er nog steeds uitgebreid over. Hij looft terecht zijn UGent voor haar sleutelrol bij de levensbeschouwelijke pacificatie van Vlaanderen.

In zijn herinnering passeren mensen die in de voorbije halve eeuw maatschappelijk en politiek het gezicht van België mee bepaalden. Luc van den Bossche, een buurjongen; Paul Pataer, de scoutsleider van Bouckaert; Wilfried Martens, die een straat verder woonde; JeanMarie Standaert, een Franstalige Bruggeling, die hoge ome bij het VBO werd en verhuurder was van een huis in Gent dat volgepropt zat met vedetten van het Gentse progressieve front.

Boeiende bladzijden sprokkelen de spanningen bijeen met PVV en Open Vld, en de rol van Bouckaert bij Lijst Dedecker. Deze bundel gedachten en portretten is een ware aanrader.

Frans Crols Boudewijn Bouckaert, “Professorale belevenissen van Boudewijn Bouckaert”, uitg.

ACCO 2017, 256 blz., 25 euro. ISBN: 978 9463 4412 23

THÜRINGEN IS DE TRAPPERS KWIJT Dat Duitsland een ‘verwrongen’ verhouding met vreemdelingen heeft, merken we niet alleen aan het ‘wir schaffen das’ van Mutti Merkel, maar ook aan de houding van sommige Duitse deelstaten. Buitenlandse slachtoffers van extreemrechts geweld krijgen in Thüringen in de toekomst een permanent verblijfsrecht, ongeacht hun dossier.

Deze beslissing van de deelstaatregering trad in werking op 1 juni. De groene minister Dieter Launinger baseerde deze nieuwe wet op het feit dat er blijkbaar veel slachtoffers zijn met een migratieachtergrond. Wat autochtone slachtoffers van allochtoon geweld als compensatie mogen verwachten, werd er niet bij verteld. In een democratie is iedereen gelijk, maar in een totalitair regime zijn sommigen altijd iets gelijker dan anderen, zoals Orwell al wist

De grotto, het doolhof, de folly, de fontein en de trompe l’oeil waren geliefkoosde constructies in de landschaps- en tuinontwerpen tijdens de hoogdagen van barok en rococo. De klassieke landschappen en aangelegde tuinen kregen een nieuwe aanblik. Helemaal in de ware baroktraditie moesten die ingrepen imponeren, verrassen en verleiden.

Het eeuwenoude park van het Middelheimmuseum en de manier waarop de beeldencollectie er is ontwikkeld, sluiten aan bij het barokke gegeven van architecturale en sculpturale ingrepen in het landschap. Daarom nodigde het Middelheimmuseum kunstenaars uit om werken te tonen die vertrekken van het gedachtegoed achter de barokke landschapsarchitectuur. Het is een bonte mengeling van nieuw en bestaand werk, van sculpturen en installaties.

Bij de aankondiging van de tentoonstelling ‘Experience Traps’ stelt het Middelheimmuseum dat het bij de bezoeker “een mentale en fysieke zelfervaring” wil uitlokken: “Verrassingselementen, maar evengoed sobere, heldere sculpturale ingrepen kunnen worden ingezet als glijmiddel én ontwrichtende factor.

De tentoonstelling is een kritische reflectie op de hedendaagse ervaringsmaatschappij waarin we willen geëntertaind worden met unieke belevingen.” Allemaal zeer zwaarwichtig, zou men denken, maar wie in het museumpark rondwandelt, volgt een vooral speels parcours.

Museum als pretpark Dat ‘spelen’ mag men hier en daar letterlijk nemen. Zo is er een groot springkasteel in de vorm van het monument in Stonehenge waarop jong en ook oud vrolijk tussen de staande stenen kan rondhossen. Met dit ‘kunstwerk’ protesteert de Brit Jeremy Deller tegen het verbod om in Stonehenge vrij in het prehistorische monument rond te lopen.

De Amerikaan William Forsythe, de cocurator van de expo in het Middelheimmuseum, heeft enkele van zijn ‘choreografische objecten’ meegebracht. In het gazon van het park verstopte hij met gras begroeide draaischijven. Pret verzekerd voor het jonge volkje.

En dan is er het Weense kunstenaarscollectief Gelatin, bekend voor absurde werken waar het publiek actief mag in deelnemen.

Hun ‘Sculptuur voor een sculpturenpark’ is een kleiput. De bodem doet denken aan hobbelige kasseien, er ligt een man in brokstukken uit elkaar. Iedereen mag in de put met de klei aan de slag: breek af wat er staat, creëer iets

nieuws, wat dan weer door iemand anders mag vernietigd worden. Tijdens het openingsweekeinde van ‘Antwerpen Barok 2018’ zagen we kinderen die zich eens goed vuil mochten maken in de kleiput (zie afbeelding). Douches en kleedcabines zijn voorzien.

Alternatief parcours Gelatin tekent ook voor de intussen berucht geworden ‘Arc de Triomphe’ in het Middelheimpark. Dat park staat vol met beelden van naakte vrouwen; waarom zouden we daar dan geen naakte man bij zetten, redeneerde het kunstenaarscollectief. De triomfboog wordt gevormd door een man die met zijn handen en voeten op twee sokkels een achterwaartse brug maakt. Hij draagt enkel witte sokken en een afgezakt T-shirt. Een flinke erectie priemt in de lucht. Zoals de Gelatin-groep het wil, is het een grotesk beeld en ‘anti-esthetisch’, zeg maar: lelijk. Een aantal bezoekers nam aanstoot aan het werk en er staan nu waarschuwingsbordjes en pijltjes naar een alternatief parcours zonder triomfboog. Kiezen voor provocatie als expressievorm is één van de uitwassen van de hedendaagse kunst.

Ook sommige andere werken doen de wenkbrauwen fronsen. De Roemeense Andra Ursuta, die in New York werkt, liet een kruiwagen aanrukken met daarin een grote neus in wit marmer. Het zou een referentie moeten zijn naar de antieke cultuur en naar de voortdurende herschrijving van de geschiedenis door iconoclasme en vernieling. De Franse installatiekunstenaar Bernard Lavier monteerde een Honda-tuinploegje boven op een verweerde cementen elektriciteitspaal. Ook hij is een kunstenaar die zich ‘niet wil laten opsluiten in de gevangenis van het esthetische’.

Is er dan niets moois te zien op ‘Experience Traps’? Toch wel. Bijvoorbeeld de Poolse Monika Sosnowska die de ruimte sculpteert, de Duitse Ula von Brandenburg, die in kunstig gedrapeerde gordijnen de zon laat zien, en de Amerikaan Bruce Nauman met een tuinkamer gehuld in geel licht. En gelukkig zijn er nog de tijdloze topstukken van het Middelheimmuseum, van Auguste Rodin, Aristide Maillol, Henry Moore, Max Bill, Pablo Gargallo, van Rik Wouters en Constant Permeke…

MMMV

Tentoonstelling ‘Experience Traps’, nog t.e.m. 23 september, Middelheimmuseum, Antwerpen, www.middelheimmuseum.be en www.antwerpenbarok2018.be

Actueel

14 juni 2018

13

Vlaanderen is veel te klein De zotte ideeën van Maggie voor een eigen voetbalploeg!

Deze week gaat in Rusland het wereldkampioenschap voetbal van start. Mocht u het niet weten, de Rode Duivels tekenen present en zullen België ongetwijfeld naar de hoogste toppen leiden.

Vlaanderen en Wallonië hebben al jaren een eigen minister die bevoegd is voor sport, en zowat alle sportfederaties werden geregionaliseerd. Behalve de voetbalfederatie. Want de nationale ploeg moet het uithangbord blijven van de nationale eenheid van België. De argumentatie is dan: België is al zo klein, en dan gaan we dat nog eens splitsen? Zo’n klein landje als Vlaanderen kan nooit tegen de grote jongens opboksen.

Wel, laten we kijken naar de deelnemende landen van het WK 2018, en dat zijn er 32 in totaal. Veronderstel even dat Vlaanderen mee zou voetballen, en niet België, wat zou dat dan kunnen betekenen?

Wel, als we alle landen naar oppervlakte zouden rangschikken, dan zou Vlaanderen inderdaad als kleinste land deelnemen. Maar, ook België is qua oppervlakte het allerkleinste land dat meespeelt. Dus dat verandert weinig aan de zaak. Of België nu meespeelt of Vlaanderen, de laatste plaats inzake oppervlakte is voor “ons”. De voorlaatste plaats wordt ingenomen door Denemarken, dat dubbel zo groot is als Vlaanderen. Het grootste land in het lijstje is Rusland, en dat land is zo maar even vierhonderd keer groter dan Denemarken…

Bevolkingsaantal Maar als we de 32 landen vergelijken inzake bevolkingsaantal, dan stellen we iets anders vast. Vlaanderen telt zo’n 6,44 miljoen inwoners. Vijf landen die deelnemen aan het WK tellen minder inwoners: Denemarken (5,7 miljoen), Costa Rica (4,9 miljoen) Kroatië (4,3 miljoen Panama (3,8 miljoen) en IJsland (340.000).

Hier verdwijnt dan het argument dat een onafhankelijk Vlaanderen te klein zou zijn voor een eigen voetbalploeg. Ook Servië met 7,1 miljoen en Portugal met 10 miljoen inwoners behoren niet meteen tot de “grote” landen. Al deze “kleintjes” moeten het opnemen tegen “reuzen” als Brazilië met 207 miljoen en Nigeria met 190 miljoen inwoners. Of dat allemaal wel eerlijk is, laat ik in het midden, maar blijk-

baar is het voor de FIFA in ieder geval geen discussiepunt. Echter, de oppervlakte en het bevolkingsaantal van een land zijn maar relatieve cijfers. We zouden ook het bruto nationaal product van die 32 landen kunnen bekijken. Het bnp is de totale toegevoegde waarde van alle goederen en diensten die in een jaar door een land wordt geproduceerd.

In de lijst van WK-deelnemers is Japan de koploper met een bnp van 4.123.258 miljoen dollar. Dat is natuurlijk een pak meer dan het bnp van Vlaanderen, dat ongeveer 272.000 miljoen dollar bedraagt. Al zijn daar geen exacte cijfers over, want enkel een Belgisch bnp is in de tabellen terug te vinden.

Of dat Belgische bnp juist is of niet, is in deze discussie niet belangrijk. Feit is dat 9 landen die aan het WK 2018 meedoen allemaal, stuk voor stuk, een (veel) kleiner bnp hebben dan Vlaanderen.

Nog interessanter wordt het wanneer we het bbp (bruto binnenlands product) per inwoner bekijken. In dat geval scoort Vlaanderen een vijfde plaats, na Zwitserland, Denemarken, Australië en Zweden.

Zogezegd grote voetballanden als Spanje, Italië, Duitsland en Frankrijk moeten ons land op dat vlak laten voorbijgaan. Vrij vertaald: Vlaanderen is een kleine regio met een sterke economie en bevolkt met hardwerkende Vlamingen.

Ik wens IJsland heel veel succes. De IJslanders moesten uit een bevolking van amper 340.000 inwoners een volwaardige voetbalploeg samenstellen. Met een bnp van 16.700 miljoen dollar is het een mini-economie. Op de wereldranglijst inzake bnp staat IJsland dan ook op de 111de plaats, net voor PapoeaNieuw Guinea.

Maar als IJsland de mogelijkheid krijgt om aan het WK deel te nemen – en ik gun het IJsland van harte - dan is er zeker plaats op de grasmat voor een zelfstandig Vlaanderen.

Ons land is niet te klein. Wie dat als argument bovenhaalt, is niet goed wijs.

K arl van C amp

Boze Trump weigert besluiten G7 te ondertekenen

Vorige week moest minister De Block (Open Vld) voor de zoveelste keer vaststellen dat de gezondheidszorg met acht bevoegde ministers niet efficiënt werkt. Zij opperde een voorstel om de problemen op te lossen: gezondheidszorg opnieuw federaliseren. Gedaan met de Vlaamse en Waalse gezondheidszorg.

Het Vlaams Neutraal Ziekenfonds reageerde bij monde van directeur Jürgen Constant. Het VNZ is het enige ziekenfonds dat resoluut pleit voor een totale splitsing van de gezondheidszorg en de sociale zekerheid.

Jürgen Constandt: “Het huidige gezondheidsbeleid is ondoorzichtig, versnipperd en niet doeltreffend. Dat klopt als een bus.

Hoe kan het ook anders met 8 verschillende ministers en verantwoordelijken in dit land!

Maar in plaats van te pleiten voor de herfederalisering kunnen we beter werk maken van de volledige overdracht van de ziekte- en invaliditeitsverzekering naar de deelstaten.

Dan volstaat één minister voor Volksgezondheid per gemeenschap en kan er een écht coherent beleid gevoerd worden op maat van elke gemeenschap. En kan elke gemeenschap autonoom beslissen hoeveel zorgverstrekkers het nodig heeft.”

Het opzet is duidelijk en ik typ over uit de perstekst van het VNZ: zo wordt bijvoorbeeld de inzet in preventie ook door hetzelfde beleidsniveau terugverdiend en zijn er geen excuses meer om zich te verschuilen achter communautaire verschillen.

Recent bleken er nog significante verschillen tussen noord en zuid in het kader van maagverkleiningen: bijna evenveel ingrepen in Vlaanderen als Wallonië voor een totaal verschillend aantal inwoners. Dus verhoudingsgewijs zijn er veel meer maagverkleiningen in Wallonië. En zelfs de gebruikte techniek is anders: zo kiest Vlaanderen in 85 procent van de gevallen voor de methode met bypass en Wallonië vooral voor de methode gastric sleeve.

Waarom splitsen?

- Eigen klemtonen (grote verschillen en Vlaanderen hecht veel meer belang aan preventie en de centrale rol van de huisarts); - Efficiëntie van het beleid (doeltreffendheid en homogene bevoegdheden);

Dat politiek een onvoorspelbaar iets is, en dat onvoorzienbare wendingen kunnen opduiken, zal ook de Turkse president Erdogan intussen beseffen. Tot voor enkele weken leek het alsof de parlements- en presidentsverkiezingen van 24 juni een wandeling door het (Turkse) park zouden worden. Intussen lijkt dat veel minder zeker. En om het helemaal leuk te maken: zijn voornaamste tegenstander zou wel eens … een vrouw kunnen zijn.

Aksener en de IYI-partij

Tijdens een iftarmaaltijd in Waterschei verklaarde Ömer Zararsiz, voorzitter van de Belgisch-Turkse Federatie, openlijk dat hij een Grijze Wolf is. Niet echt een geheim, want hij staat aan het hoofd van de koepel van verschillende verenigingen van Grijze Wolven in België.

Hij beweerde dat hij niet aan politiek deed, maar hij riep wel op bij de presidentsverkiezingen van 24 juni in “ons land” – Turkije dus – op Erdogan te stemmen en voor de parlementsverkiezingen voor de MHP. Ook niet verbazend, want de Grijze Wolven zijn de parami-

litaire arm van die partij, die ooit seculier was, maar intussen radicaal islamitisch is geworden.

Die uitspraken worden nog “explosiever” als men weet wie allemaal aan die iftarmaaltijd deelnam. Abou Jahjah was er, en een aantal lokale politici, zowel moslims als dhimmi’s: enkele liberalen, onder wie gemeenteraadslid Vanessa Cludts uit Genk, sp.a-schepen Mustafa Aytar uit Houthalen, en drie CD&V’ers met bestuursfuncties in Genk: Lotte Trippaers, schepen voor Economie, Ria Grondelaers, OCMW-voorzitster, en Ali Çaglar, schepen voor Openbare Werken, maar voorlopig geschorst op verdenking van corruptie.

K arl van C amp

Géén gewonnen spel voor Erdogan!

Turkije kampt momenteel met een aantal problemen. Economisch gaat het niet zo goed, de nationale munt, de lira, staat al weken onder hevige druk, de sociale ongelijkheid in het land neemt enorm toe, en het presidentiële (autocratische) systeem ligt ingebed in een vrij strikte islamitische koers. Dat allemaal maakt dat het AKP-systeem sleet begint te vertonen.

En als dan ook nog een aanvaardbare tegenkandidate opduikt…

“Een persoon die de volle verantwoordelijkheid in zijn eentje draagt, zal Turkije op korte en lange termijn bijzonder veel kosten. De Turkse democratie werd beschadigd, en wij moeten de schade herstellen, net zoals we de heerschappij van recht en wet weer moeten herstellen”, aldus mevrouw Meral Aksener in een interview met de Britse krant The Guardian.

TSJEVEN EN GRIJZE WOLVEN

- Responsabilisering: transfers zijn niet resultaatgericht en evenmin doorzichtig.

De taalgrens is op veel vlakken ook een zorggrens. Bovendien stelt de grondwet dat persoonsgebonden bevoegdheden behoren tot de gemeenschappen: wat is er meer persoonlijk dan gezondheidszorg of sociale zekerheid? Ook inzake het aantal artsen en tandartsen verschillen de gemeenschappen enorm van mening. Ondanks de zware Vlaamse toegevingen (een overgangsregeling tot 2038!) blijven de Franstaligen zich verzetten tegen de unitair afgesproken quota. De huidige federale solidariteit werkt bovendien absoluut niet doeltreffend. Zo stelt het VNZ een enorme discrepantie vast in het aandeel personen met voorkeurregeling! In Wallonië ‘geniet’ meer dan 21 procent van de bevolking van het recht op verhoogde verzekeringstegemoetkoming en in Brussel is dat bijna één op drie! In Vlaanderen is dat 15 procent. En dit ondanks de enorme solidariteit – jaarlijks ruim 12 miljard euro - van Vlaanderen met Wallonië en Brussel.

Het zijn maar enkele verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië. Maggie de Block kent die cijfers ook, maar zij en haar kabinet, en bij uitbreiding de ganse regering, wensen daar niets aan te veranderen. We weten dat de N-VA een communautaire stilstand moest aanvaarden. Wat Maggie nu voorstelt - herfederaliseren – is een communautair thema, maar in omgekeerde zin. Terug naar het unitaire België. Twee weken geleden lanceerde Charles Michel ook al een voorstel om bepaalde bevoegdheden te onttrekken bij de regio’s. Ik kan niet anders dan het volgende vaststellen: de communautaire koelkast blijft gesloten als we het willen hebben over méér bevoegdheden, maar de communautaire koelkast mag wél open als er sprake is van minder bevoegdheden van de regio’s.

Wie is Meral Aksener, vraagt u zich vertwijfeld af? Ze is een 61-jarige historica, die tot voor kort actief was voor de Turks-nationalistische partij MHP. In oktober 2017 riep mevrouw Aksener – die niet erg gelukkig was met de pro-Erdogankoers van haar partij – een nieuwe politieke beweging in het leven, met de naam IYI, “goede partij”. Het gaat om een nationaal-conservatieve partij, pro-Europees, en – belangrijk – een partij die zich achter het ideaal van vadertje Mustafa Kemal Atatürk schaart, een ideaal van scheiding van staat en islam.

De kernregio van haar beweging is de westkust van Turkije, als vanouds een ‘moeilijk’ gebied voor Erdogan. Bij de presidentsverkiezingen van 2014 haalde Ekmeleddin Ihsnoglu, de kandidaat van de CHP, een kemalistische en sociaaldemocratische partij, er een monsterscore: bijna 60 procent stemde voor

de CHP. Pijnlijk voor de zegevierende president Erdogan.

Binnen de Turks-nationalistische MHP rommelt het al geruime tijd. Net voor het referendum over de grondwet (april 2017) had ongeveer 60 procent van de ondervraagde MHP-kiezers zich uitgesproken tegen de Erdogantrouwe leiding en had ze te kennen gegeven dat ze een “ja” niet zou steunen. 5 van de 40 MHP-parlementairen zijn intussen naar de nieuwe partij van mevrouw Adsener overgelopen. En de andere kemalistische partij, de CHP, heeft 15 van haar parlementairen aangeduid die de nodige handtekeningen zullen bezorgen zodat de IYI-partij aan de parlements- en presidentsverkiezingen kan deelnemen.

Opiniepeilingen Voor de zittende president wordt het onvoorzien heel spannend. Volgens een recente opiniepeiling zou de IYI-partij uit het niets 17 procent van de stemmen halen. In coalitie met de sociaaldemocratische CHP en met de islamitische Saadet Partisi in een “Verbond voor de natie” zou deze conservatief-burgerlijke oppositie ongeveer 44 procent halen, gelijk op met het verwachte percentage voor de AKP van Erdogan. Als de peilingen bevestigd worden, zit Turkije met een eigenaardige paradox op 24 juni: een AKP-president met een parlementaire meerderheid voor anti-Erdoganpartijen. Een patstelling dus. Erdogan heeft al laten weten niet met een ‘cohabitation’ te kunnen leven.

Maar ook voor Aksener een slecht scenario, want dan komen er misschien nieuwe verkiezingen. “Dit zouden wel eens de belangrijkste verkiezingen in de geschiedenis van ons land kunnen zijn”, aldus topkandidate Meral Aksener.

Piet van Nieuwvliet

14

Brieven

14 juni 2018

De Vlaamse vakman

Gekke wereld Pallieterke, Welke dwaze of gekke wereld wacht onze kinderen en kleinkinderen? Het loopt alle mogelijke en onmogelijke spuigaten uit! De wereldtop van de zogenaamd verstandige mensen, de G7, loopt compleet in wanorde af, zonder ook maar enige schaamte of excuses!

Wanneer die helden het niet meer aankunnen, dan vraag ik mij af hoe de VS en NoordKorea tot enige verstandhouding kunnen komen? Een reis of verplaatsing naar Singapore is altijd meegenomen, al was het maar om eens in een rookvrije omgeving te vertoeven!

Menslief, in welke bedreigde wereld zullen onze jongeren opgroeien? Tussen oorlog en geweld? Tussen onmacht en koppigheid? Zijn de twee wereldoorlogen vergeten en nutteloos geweest? En dan durf ik nog niet stilstaan bij de onbegrijpelijke houding van het Verenigd Koninkrijk in verband met de Brexit en het probleem van Ierland en de euro...

Wat zal Poetin uit zijn mouw schudden eens het voetbalfeest achter de rug is? En ... wat staat ons te wachten in dit landje dat wellicht onbestuurbaar zal worden na de komende verkiezingen? Een harde hand en rechtlijnige politiek zal absoluut noodzakelijk zijn, maar is dat mogelijk in Belgenland?

Van compromissen leven wij sinds vele jaren, maar wat hebben onze sterkste figuren uiteindelijk gerealiseerd ten gunste van ons Vlaanderen? Laat ons hopen en bidden dat het uiteindelijke resultaat beter zal zijn dan wat Trump en zijn bende uit hun koker zullen schudden!

Onze-Lieve-Vrouwe van Vlaanderen, sta ons bij in deze moeilijke maanden.

Jan Maes - Bellegem

Kruisende woorden oplossing 1112

Paradijs voor wegpiraten en criminelen?

Pallieterke, Wim B., 44 jaar, totaliseert sinds 1998 al 41 veroordelingen voor diefstal, valse cheques, oplichting, drugs, gesjoemel met aandelen, faillissementswetgeving, fraude met sociale wetgeving en tientallen verkeersdelicten. Hij kreeg al meer dan 10 keer rijverbod, maar nooit levenslang!

Vervroegd (!) vrijgelaten na een veroordeling tot 2 jaar in 2016 voor oplichting, doodde hij op 23 mei, ondanks rijverbod en zonder rijbewijs, met de geleende bestelwagen van een “vriend” en onder invloed, ’s nachts te Torhout een man van 65 en verwondde 3 andere personen levensgevaarlijk.

In België kan dat perfect omdat: 1° iemand met 41 veroordelingen en tot twee jaar veroordeeld voor oplichting toch nog vervroegd kan vrijkomen op de vooravond van een nieuw proces. Omdat nu het intrekken van uitstel voor niet-uitgevoerde straffen enkel geldt voor gelijkaardige veroordelingen en niet voor andere straffen met uitstel. Wat belet de wetgever de strafwet te wijzigen, zodat wie een nieuwe veroordeling oploopt ook de straffen voor alle eerdere en andere veroordelingen moet uitzitten?

2° men nooit heeft overwogen dergelijk individu, ondanks misdrijven aan de lopende band, en met het profiel van iemand die totaal ongeschikt is om in een maatschappij normaal te functioneren, definitief uit de samenleving te verwijderen. Internering laat dit toe. Waarom werd deze gerechtelijke maatregel na bijv. tien jaar nooit overwogen?

3° een te trage registratie van veroordelingen in het Centraal Strafregister (CSR) en de lakse strafuitvoeringspolitiek voor alle veroordelingen onder de drie jaar mede zulke wraakroepende toestanden mogelijk maken. Wat kan in een geïnformatiseerde maatschappij, waar het koppelen van databanken (DIV, CSR, verzekeringen, rijbewijzen, Rijksregister) in principe kinderspel is, goedpraten dat daartoe geen wettelijke basis bestaat?

4° de wetgever nalaat de eigenaar van een voertuig zowel strafrechtelijk als burgerlijk aansprakelijk te stellen voor de schade aangericht zo hij zijn voertuig ter beschikking stelt van iemand tijdelijk of definitief ontzet uit het recht van sturen. Waarom kan de vriend van Wim B. niet mee aansprakelijk gesteld? En Wim B. is onvermogend?

De politiekers die aldus nalatig zijn ons te beschermen tegen criminelen (niet alleen verkeersdelinquenten) zijn minstens moreel verantwoordelijk voor de slachtoffers die bijna wekelijks vallen. In het bijzonder deze van 23 mei, die niet hadden hoeven te vallen; minister, parlement en rechters…

Jean van den Noortgaete - Koksijde

Abortus Pallieterke, In het artikel over abortus van uw medewerker Jurgen Ceder komen het kind én de vrouw ter sprake, maar blijft het oorverdovend stil omtrent een ander aspect van de zaak: de man.

Het is nochtans telkens de daad van de man die het hele proces van bevruchting en groei van een kind in gang steekt. Achter iedere abortus staat een man die zijn verantwoordelijkheid (voor de zaaduitstorting of erna) niet opneemt.

Mijn Ierse vriendinnen hebben gestemd, niet voor abortus, maar tegen de ten-hemel-schreiende minachting van mannen voor de vrouw en tegen de hypocrisie van een bisschop en van paters en priesters. Mijn Ierse vriendinnen hebben allen tien, twaalf kinderen… Zij hebben zeker niet gestemd tegen het Kind, maar wel voor “een beter leven” voor hun vele dochters…

Aleidis Dierick (7 kinderen) - A alst

N S X

I

A N A

T

R A E N X

T

F O E N X

I

R U X

S

Mijn oog viel op de Franse vaan, schreef Rodenbach toen heimwee naar de Vlaamse gilden hem besloop, maar welke vreemde taal versiert vandaag de vlag?

In Vlaanderen zijn nu fun en sales in shops te koop.

Dat van der oud'ren fierheid is passé, Albrecht.

Het lijkt een kaakslag voor het Vlaamse voorgeslacht dat Nederlands op school, in leger en gerecht als onze moedertaal onder de aandacht bracht.

Die fierheid lijkt helaas voor kids today passé en taalstrijd wordt geduid als voze romantiek.

Wie in wil zijn speaks English, Orwell showed the way.

Een Rodenbach, vroeg u? Geef mij maar een Lambik.

Chantage

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

HvO

Engels tweede taal

Pallieterke, Tijdens de ramadan heeft Erdorgan 40 imams naar zijn Dyanet-moskeeën hier gestuurd. Onder hen een aantal “gezochte” haatpredikers. Hoe dat kon en mocht? De N-VA-ministers in de federale regering waren daar niet mee opgezet, en er is daarover met Turkije gepraat. Resultaat? De regering-Michel ging op de knieën en gaf de verspreiders van Mo’s doctrine des doods vrije baan na “culturele chantage”. De KU Leuven heeft van de Turken immers al een tijd toelating om in hun land archeologische opgravingen te doen. Onze regering, die de komst van predikers van het sharia-sadisme wou voorkomen, werd prompt voor de keuze gesteld. “Onze imams niet binnen? Dan worden jullie opgravingen meteen verboden.” Blijkbaar is dat archeologisch werk van groot belang, want dat dreigement was voldoende om de vertellers van Allahs grimmige sprookjes hier wél in moskeeën te laten “voordragen”. Wat een verschil met de aanpak van de islamisering door de nieuwe Oostenrijkse regering, van ÖVP en FPÖ! Rechtlijnig en rechtuit acht moskeeën sluiten en prompt zestig imams het land uitzetten. Kortom, ”Kurz und Strache”.

Reddy de Mey - Oostende

ZBL pro BKK Pallieterke, Zelfhatend Blank Links (ZBL) is van een nieuwe onzinnigheid bevallen. Het moet niet altijd abortus zijn... daar staan zij uiteraard ook voor en liefst tot in de zeventiende maand.

Maar nee, nu zingen zij de lof van de Bewust Kinderloze Koppels (BKK), in een Weekend Knack stellen ze zelfs voor om de kinderen er in de scholen respect voor aan te leren. Tja, BKK is een typisch blank verschijnsel... en ja, minder, minder, minder blanken is altijd een goed links ding.

Persoonlijk wil ik toch even dit opmerken: op BKK heb ik niets aan te merken zolang ze werken en meebetalen aan de maatschappij.

Maar de dag ze op pensioen gaan, worden zij parasitair ! Want al wat ze dan doen: zich voeden, verwarmen, kleden, verplaatsen enz. kan alleen dankzij het werk van de kinderen van een ander. Het reusachtige werk van grootbrengen en opvoeden van kinderen was hen teveel moeite. Zij besteden al dat geld, al die energie, al die aandacht liever aan zichzelf.

F. Maeyens - K almthout

Pallieterke, In een steeds meer globale economie is het de hoogste tijd om de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen veilig te stellen. Het Vlaamse onderwijs moet dringend Engels als tweede taal gaan onderwijzen. Met Vlaamsnationalisten (ook al zijn het lauwe) als grootste fractie in de Vlaamse regering moet dat toch kunnen. Dat de kennis van het Frans in de scholen met rassenschreden achteruit gaat (minder dan de helft leraren Frans is nog in staat om zijn vak in de taal van Moliere te onderwijzen, dixit VRT nieuws) is dus eigenlijk goed nieuws. Het leerplan aanpassen aan de werkelijkheid, jongeren spreken nu al meer en beter Engels dan Frans, is dus wenselijk, noodzakelijk en dringend.

Dirk Cornelis - Stekene

Aanbevelingen Politie Pallieterke, Naar aanleiding van de recente gebeurtenissen heb ik enkele suggesties in het kader van veiligheid, milieu, verantwoordelijkheid en besparingen.

Dit om het imago en de voorbeeldfunctie van de Politie (Uw vriend) op te krikken.

- Alle agenten brengen hun dienstwapen binnen. Deze worden vervangen door een katapult of een waterpistool. Alzo is het onmogelijk om nog mensen dood te schieten. Indien ze door criminelen zouden overmeesterd worden, dan kunnen ze ook geen dodelijke slachtoffers maken. Probleem opgelost en nog betaalbaar ook. De ministers Geens en Jambon kunnen op hun beide oren slapen.

- Om het milieu- en de luchtvervuiling tegen te gaan kunnen de politiecombi’s vervangen worden door tandems. Voor de alcoholcontroles door triporteurs (transport van verkeerskegels, blaaspijpjes enz.). De mobiele flitscamera’s vervangen door ijskreemkarren met paard.

Dit zijn uitstekende camouflagetuigen, zeker in combinatie met de piepken-duik-tactiek, wederom betaalbaar. In verband met de antiplastiekverpakkingen kunnen de agenten in de plaats van de gebruikelijke belegde broodjes, pizza’s en “een grote met mayonaise” teruggaan naar de boterham in de plastieken doos die jaren meegaat. Wederom zeer betaalbaar.

Ik hoop dat ik hiermee ons land (apenland dixit Eyskens) een dienst bewijs. Ik wacht met een visademke af.

William Symoens - Nieuwkerken

Wilt u onze nieuwsbrieven blijven ontvangen, surf dan als de bliksem naar: • • • •

www.pallieterke.net: om op de hoogte te blijven van onze wekelijkse inhoud. www.sceptr.net: onze digitale nieuwswebstek. www.polemos.be: om op de hoogte te blijven van onze boeken. www.klauw.net: voor wie graag op de hoogte blijft van onze nevenactiviteiten.

U dient enkel uw e-mailadres in te vullen, geen naam of andere gegevens.

Er volgt dan automatisch een bericht om uw inschrijving te bevestigen.

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A D I R K D R A U L A B O M A X R E X I E R C M M X K A P O T G A D I O N I S A T I E X E N B A X T T X N X T F O I X D I R I G E R G E E N X S I K X N O H F L E E C E X L X U I F X S C H R E E U X J E L C H X E G A R D K C X I T U N E S X A L T R O E P X L E N G

Denkend aan Albrecht

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

14 juni 2018

Voetballers en seks…

Roskammen

De jongens zijn er al vroeg aan begonnen. Het WK moet nog beginnen en we zitten al met het eerste seksschandaal opgescheept. Acht Mexicaanse spelers, waaronder Guillermo Ochoa, de doelman van Standard, gingen aan de slag met maar liefst dertig escortgirls. Gelukkig zijn de Nederlanders moeten thuisblijven! Als er vroeger gerotzooid werd, dan waren onze noorderburen steevast van de partij.

In 2011, op het einde van hun Zuid-Amerikatrip, lieten onze Nederlandse vrienden zich even gaan met enkele plaatselijke schonen in een discotheek in Rio de Janeiro. John Heitinga, een van de zondaars, was verontwaardigd. “Als je nu zelfs niet meer mag dansen, dat is erg”, riep hij toen de pers zich op hem had gestort. Na bestudering van de alles onthullende foto’s, kon ik geen dansstijl ontdekken... Het enige wat ik zag, waren wapperende handjes. Op de luchthaven van Schiphol werden ze opgewacht door hun vrouwtjes. Met of zonder deegrol, dat was niet duidelijk.

Niet met Raymond Goethals De Hollanders waren niet aan hun proefstuk. In 1974, tijdens het WK in Duitsland, zou er ook een seksfeestje geweest zijn. Heel Oranje zou in het zwembad van het hotel met naakte vrouwen gelegen hebben. Wat een gelukzakken! Johan Cruijff ontkende alles. De vrouw van Johan geloofde echter geen bal van zijn verhaal en eiste dat hij onmiddellijk naar Nederland zou terugkeren. Dat haar echtgenoot de finale van het WK nog moest spelen, kon haar geen barst schelen. Later werden de plooien min of meer gladgestreken, en werden de Duitsers wereldkampioen…

Bij ons zou gestoei in het water onmogelijk geweest zijn, want in ons hotel was er gewoonlijk geen zwembad. Om nog maar te zwijgen van naakte vrouwen. Raymond Goethals zou er wel voor gezorgd hebben dat er in onze omgeving geen vrouwen rondliepen.

Dat hebben we gemerkt tijdens onze jaarlijkse jodiumkuur aan onze kust. We trainden

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

dan op het strand van Knokke en logeerden in hotel St. Pol. Soms sloeg de verveling toe tijdens ons verblijf. We zaten op een boogscheut van het Nederlandse Sluis, dat toen bij ons nog bekend was om zijn seksshops. We konden André, onze buschauffeur, ervan overtuigen om daar een paar pikante films en een plastieken projector te gaan kopen.

We hadden het personeel van het hotel wijsgemaakt dat we de belangrijkste matchen en de mooiste doelpunten van het huidig seizoen gingen laten zien op kamer 8 om 21 uur.

Toen een nietsvermoedend kamermeisje aan een onwetende Goethals vroeg om welke film het eigenlijk ging, kreeg die argwaan en hij liet onze kamers doorzoeken.

De films en de projector werden gevonden en in beslag genomen. Raymond heeft het hele zootje persoonlijk in de vuilnisbak gegooid, met de begeleidende woorden: “Bende zievereirs!”

Gille van Binst

“Laat ons bidden…”

Als je denkt qua idiotie van het pal achter de Rode Duivels en praatvaar Martinez staande journaille alles gezien en gelezen hebt, dan is er altijd nog Het Laatste Nieuws om elk record doortrappen naar de prullenbak te verwijzen. Vandaar dat die krant na de Kompanyramp de noodkreet “laat ons bidden” lanceerde. Los van de complete zotheid van die titel, zal bidden nodig zijn, maar allicht tevergeefs.

De heer Kompany haakte tegen Portugal na 50 minuten met een liesblessure af. Trainen kon niet meer, laat staan spelen tegen Egypte en Costa Rica.

Maar naar Rusland gaat hij. Vooraan op de bidstoel gezeten en smekend voor een miraculeus herstel van “Vince the prince”, heeft bondscoach Martinez gemakshalve zijn eerder afgelegde eed doorgeslikt dat alleen blessurevrije spelers mee mogen naar het land van Poetin. Vandaar dat, naast Thomas Vermaelen, ook Vincent Kompany na blessure elfendertig onmogelijk kon thuisgelaten worden. Want zonder die twee armoe troef in het centrum van de verdediging, aldus de bonscoach. En samen met hem de godganse club journalisten, analisten en andere kenners.

Irritatie Dat is logisch als men halsstarrig weigert andere opties in overweging te nemen als daar nog zeeën van tijd voor zijn. Of staan we alleen als we opperen dat Brandon Mechele, centrale verdediger van landskampioen Club Brugge, zo’n optie had kunnen zijn, had hij én gelegenheid én tijd gekregen om zich in het kransje duivels te integreren? Soms kan logisch en onbevooroordeeld denken veel nuttiger zijn dan een bidstonde in de hoop gebroken stukken, nog maar eens, aan elkaar te lijmen. Alvast tot de volgende, helaas ook voorspelbare, exit van een “onmisbare”.

Nu ze toch tot bidden waren aangespoord, hadden Martinez en zijn selectie voor de afreis naar Rusland een bedevaart kunnen inlassen naar de Heilige Rita, hoedster Dat varieert van 3,5 miljoen euro jaarlijks voor trainer Tite van Brazilië tot 400.000 euro voor Herman Gomez van Panama.

Bondscoach Martinez van de Rode Duivels moet het stellen met één miljoen. We hebben ons laten vertellen dat de duiveltjes een omhaling gaan doen voor hun trainer, en dat ze, toen ze te horen kregen waarmee hun sportieve baas moet toekomen, eerst dachten dat het een grap was en vervolgens plat lagen van het lachen.

Kwestie van vertrouwen

Laat het WK beginnen!

Het is zover

Met opgestroopte mouwen

Of we kriebels gewaar worden en of we ons tricolore narrenpak al van de zolder hebben gehaald nu we op de drempel staan van het WK? Het kan zijn dat er iets schort aan ons.

Die kans zit erin, want we hebben geen greintje last van de voetbalkoorts waardoor sommigen geplaagd worden.

Waarmee we niet willen gezegd hebben dat we niet uitkijken naar de goocheltrucs waarop de artiesten ons gaan trakteren.

De gouden generatie heeft haar naam niet gestolen, als ge snapt wat we bedoelen, met dank voor uw begripvolle knipoog. Dan mogen hun supporters - zo’n vijfduizend hebben er de calvarietocht naar Rusland voor over -, op zijn minst verwachten dat hun idolen hun mouwen gaan opstropen. Voor de premie van 445.000 euro die vasthangt aan de wereldtitel moeten ze het niet doen.

Sommige Rode Duivels verdienen die habbekrats in een week. Dat ze het beste van zichzelf gaan geven, is hen geraden, in de hoop dat ze er geen bult aan over houden. Al was het maar om de mensen in Rusland geen verkeerd beeld te geven van wat hier bij ons zoal rondloopt.

De gouden generatie Of de opgevoerde nummers van de Rode Duivels of van anderen komen, is voor ons geen punt. Als we maar voetbal een WK-waardig te zien krijgen. We begrijpen dat niet iedereen er zo over denkt. Door het vuur gaan voor vorst, vrijheid en de rest van de poppenkast is niet verboden. Zolang dat soort komieke supporters maar niet zo naïef is te denken dat de liefde wederkerig is. Wat ons niet belet, met ons kritisch lodderoog, mee te leven met de veelgeprezen gouden generatie.

15

Krotlap We hebben er niet naar gevraagd en eigenlijk moeten ze het niet aan onze neus hangen, maar er zijn nu eenmaal gespecialiseerde dagbladen die onthullen wat de bondscoaches die we op het WK gaan aantreffen zoal verdienen.

De oefenwedstrijd tegen die met hun vliegende tapijten uit Egypte en die tegen Costa Rica waren geen waardemeters, wel goede ervaringen om het vertrouwen op te vijzelen.

Dat proberen ze ons wijs te maken.

Er staan, nu het menens wordt, nog drie matchen op het programma om het vertrouwen bij de Rode Duivels naar een nooit eerder vertoond hoogtepunt te loodsen. Met de wedstrijd tegen Los Canaleros uit Panama als inleiding van de festiviteiten.

Dan is het aan Tunesië om gewogen en te licht bevonden te worden. Met dank voor die gulle attentie aan de voetbalgoden, en last but not least aan de onschuldige kinderhand die de loting een gunstige draai gaf.

Voorspel Als de Engelsen op 28 juni moeilijk proberen te doen, is dat hun volste recht en we hadden niet anders verwacht van hen. Zo zitten ze nu eenmaal in elkaar, maar ze moeten achteraf niet komen snotteren omdat ze niet tegen de weerbots kunnen.

Zover zijn we al. Daarmee staat de gouden generatie op papier al in de achtste finales.

Dan kan de lol losbarsten. Wat voorafging was maar om te lachen.

Rare spits De bondscoach van Panama, Herman Gomez, heeft soms van die rare ideeën en moet roeien met de riemen die voorhanden zijn.

Zo weten we nu al dat de 37-jarige Blas Perez, als er geen ongelukken gebeuren, tegen de Rode Duivels eenzaam en verlaten in de

van hopeloze gevallen. Goede vraag bij al dat knotsgekke en irreële gedoe rond Kompany, is hoe het staat met de irritatie bij al die andere ego’s in het gezelschap wouldbewereldkampioenen. Terwijl bidden dat de media stoppen met hun WK-waanzin al even onrealistisch is als bidden dat Kompany in de slotminuut van de finale het winnende doelpunt voor België zou scoren, waarna men hem dan tot baron zal verheffen.

Vertrouwen geven Laurent Ciman, centrale verdediger én vervanger van de “onmisbare” Kompany, hield mee de nul tegen Portugal en Egypte.

Als dank hield Martinez hem op de bank in de uitwuifmatch tegen Costa Rica. Het heet nochtans dat een speler groeit zolang een coach, zijn medespelers en de media hem vertrouwen geven. De krant Het Laatste Nieuws vertaalde dat zo: “Het is hopen en bidden (alweer!) dat de lies van Kompany snel genoeg geneest. Je mag er niet aan denken dat je met Ciman als middelpunt van een driemandefensie naar Rusland trekt.

Gelukkig is hij pas nummer 24.” En in Het Nieuwsblad schreef ex-bondscoach René Vandereycken: “Ik snap niet dat Ciman het al zo lang uithoudt bij de Rode Duivels!”

Wie een nog betere manier kent om “vertrouwen te geven” aan een speler die op het WK broodnodig kan zijn, mag het ons laten weten. Naar het voorbeeld van Nainggolan had Ciman beter voor alle verdere “eer” bedankt en was hij beter op het eerste vliegtuig richting Los Angeles gestapt in plaats van op het rode kitschtoestel naar Moskou.

Ook ongepast vernederen kent grenzen! spits zal staan. Goed om weten voor de verdediging van de duiveltjes is dat het meer dan een jaar geleden is dat Perez nog eens kon scoren.

Courtois kan voor alle zekerheid maar beter een boek meenemen onder de lat, om de tijd te verdrijven. Tenzij Perez in zijn dagje is en op zijn eentje onze vaderlandse verdediging oprolt. Ge weet maar nooit. In voetbal, en zeker met de Rode Duivels, is alles mogelijk.

Nieuwe bezem Op Waasland-Beveren na kenden alle eersteklassers hun hoofdtrainer, tot voor kort. Op de Freethiel waren ze de voorbije weken ijverig op zoek naar een nieuwe sportieve baas. Wie zoekt die vindt, en zo kwamen ze, na enkele omwegen, bij Yannick Ferrera. Met zijn krabbel onder een contract van twee jaar komt er een einde aan de gedwongen vakantieperiode van de 37-jarige Ferrera.

En hij moet het niet riskeren, zoals zijn voorganger Philippe Clement, om halfweg de competitie van club te veranderen. In Beveren hebben ze hun lesje geleerd en contractueel laten vastleggen dat kazak draaien zonder de volledige rit uit te doen niet meer kan.

Allemaal goed en wel, omdat Sint-Job zijn volk kent en het nu eenmaal eigen is aan het voetbalwereldje, is het maar de vraag wat zo’n contract waard is, als puntje bij paaltje komt.

Lierse Kempenzonen We hadden niet anders verwacht, het bankroete Lierse is uit de as aan het herrijzen. Al is nog niet geweten of de sympathieke benaming ‘Lierse Kempenzonen’ stand zal kunnen houden, de geel-zwarte kleuren en het oude logo blijven alvast behouden, en er kan gespeeld worden op het Lisp.

Wat ons nog het meest verheugt zijn de woorden van hun woordvoerder. “Laat duidelijk zijn dat we binnen de kortste keren terug een uitgebouwde jeugdwerking op poten willen zetten voor spelers uit Lier en de brede Kempen.

We worden geen club die miljoenentransfers zal doen, wel een vereniging die de eigen jeugd hoog in het vaandel zal dragen.” Dat is gesproken. Op onze zegen mogen ze rekenen.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

14 juni 2018

Lord of the … digitale marginalen De tsjeef is op zijn retour in Vlaanderen. Dat merk je niet alleen in de peilingen, maar ook op sociale media. Er is werkelijk geen hond die interesse heeft in hun bezigheden op Facebook en Twitter. Zelfs de moslims halen hun schouders op als Wouter Beke hen voor de 23ste keer een fijne ramadan wenst, waarbij nog een beetje kwijl aan de tweet blijft hangen. Laat ons een kat een kat noemen: het soortelijk gewicht van de hedendaagse tsjeef is niet meer wat het geweest is.

Vroeger hadden ze die onzin ook niet nodig.

Het zou best eens kunnen dat wijlen Jean-Luc Dehaene de laatste in zijn soort was. “Let the beast go!”, kreet Dehaene met een cowboyhoed op zijn hoofd, en we praatten dagenlang over niks anders, al kon hij maar luttele seconden op ‘the beast’ blijven zitten. Kris Peeters beklimt bergen op de fiets, zwemt het Kanaal over, loopt marathons, treitert militairen die instaan voor onze veiligheid, doet mee aan Eurosong en … het doet ons niets. Wanneer Kris Peeters als een dolleman het Vlaamse land afreist en bij iedere locatie een tweet lanceert over zijn “whereabouts”, vindt slechts een handvol Vlamingen dat leuk. Meestal zijn voorzitter, zijn vrouw in Puurs die gerustgesteld is dat hij niet in Antwerpen zit, en een paar leden van zijn kabinet. Beschamend is het. De kloof met Theo Francken kan niet groter zijn.

Kris, van Krishna Als Theo ‘goedemorgen’ tweet, vallen de bakvisjes in katzwijm achter hun beeldschermpjes. En haalt Charles Michel opgelucht adem.

“Goedemorgen valt mee”, veegt Charles dan zijn bezweet voorhoofd af, “goedemorgen is zeer beschaafd. De regering valt niet over een goedemorgen.” Waarna hij exact tien minuten rust krijgt voor Theo op Twitter een paar men-

senrechten door de mangel haalt en een nest Marokkanen die scheef naar zijn vrouw keken met deportatie bedreigt. En dan valt Charles op zijn beurt in katzwijm. Het punt is: Theo laat niemand onberoerd, Peeters is het grootse sociaal geval sinds sociale media zijn uitgevonden. Een digitaal marginaaltje. Wat zeg ik, Peeters is de “lord” van de digitale marginalen.

Maar dat is veranderd, sinds kort. Als Kris vandaag beuling koopt en dat deelt met de wereld, komen de Indiërs met digitale drommen op hem afgestormd. Vol enthousiasme en liefde voor de grootse leider die Peeters is. Er zijn er zelfs die beweren dat ‘Kris’ een afkorting is voor Peeters zijn ware gedaante als ‘Krishna’.

Het moedige midden is niet weg of uitgestorven. Niets van dat alles. Het is gewoon een beetje verhuisd naar Midden-Azië.

“Geen sprake van bedrog” Dat, of de CD&V heeft de boel bedrogen door clicks te kopen in India. Volgens de partij is er geen sprake van bedrog. Alles was te wijten aan een Engelstalige tweet over de haven en de diamantsector die massaal aansloeg in India. Wat die stelling precies was, zijn ze vergeten. Een beetje zoals de stelling om alle belastingbetalers te laten opdraaien voor de zwendel die de CD&V-zuil pleegde op de brave

Kruisende woorden 1113

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C E F G H I K L HORIZONTAAL

Uniek

Doen

Europees commissaris – waarom denken wij nu aan “volkscommissaris”? – Avramopoulos heeft laten weten dat de befaamde Unie geen voorstander is van “pushbacks”. Sommige mensen moeten blijkbaar eerst wat pushbacks in de stembus ondervinden voor ze geleerd zijn.

Omzeilen, het woord is plots in de belangstelling gekomen door de N-VA. Wij vragen ons af of Theo er nu ook voor kan zorgen dat we de befaamde diepvriezer zullen omzeilen. We zullen hem graag steunen.

VERTICAAL 1. Zeer ernstig 2. Een kleine hoeveelheid - Lichaamsdelen - Nikkel 3. Nanogram - Met geweld leegroven 4. Muurholte - Einde van het spijsverteringskanaal 5. Geologisch tijdperk - Tomografische scan van het menselijk lichaam 6. Marterachtige - Opplakbriefje 7. Studie van samengeperste gassen 8. Lieflijke plek in een onaangename omgeving - Vlaamse jeugdbeweging 9. Net zoals - Internetlandcode voor de Cookeilanden - Nederlandse omroep 10. Inlichtingen en Opsporingsdienst - Hebreeuws woord voor ‘vrede’ 11. Vlaams steracteur 12. Neem aanstoot - Achteruitgang DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1112 VINDT U OP BLZ. 14

Artikel 3

De van terrorisme verdachte belgische imam Tarik Ibn Ali zit vast in een Spaanse cel.

In Nederland is er nu een steungroep voor dit sujet opgericht, die binnen de kortste keren 100.000 euro voor de man heeft ingezameld.

Er zijn precies veel gekke mossies in Nederland.

Uit al de voorbije perikelen hebben wij toch één ding geleerd: telkens onze heer hoofdredacteur zijn inktkoelies en persslaven meer wil laten presteren, roepen wij artikel 3 van het EVRM in. Dat stelt dat niemand mag worden onderworpen aan folteringen. Nu nog contact opnemen met de Progress Lawyers en de Liga voor de Mensenrechten en ‘t is gebakken.

De juiste mening

Geef eens een bloemetje

Moord! Brand! Distributieorganisatie Comeos heeft het gewaagd een filmpje uit te brengen, waarin het heilige statiegeldalternatief voor blikjes en plastic flessen wordt vergeleken met de blauwe vuilniszak. We moeten onderhand toch allemaal weten dat de enig mogelijke keuze is om alles binnen te brengen met de bakfiets, uiteraard na de veganistische maaltijd!

Na een arrest van het Hof voor de Rechten van de Mens in een Franse zaak, weten we het zeker: schieten bij een achtervolging van geboefte is niet toegelaten. Je mag het enkel achtervolgen om het een ruiker bloemen aan te bieden.

Grondstof

J

die Vlaamse media steeds minder vertrouwen.

Een recent onderzoek van de universiteit van New Delhi wees uit dat de gemiddelde Vlaming zijn mening liever laat bepalen door een verkouden hamster hossend in een rad dan door pakweg Joël van De Morgen of Bart van De Standaard. En dat kan je ze nauwelijks kwalijk nemen. Ook Joël heeft op Twitter een uitgebreide fanbasis die van zeer dubieuze oorsprong is. Al was het maar omdat hij zijn eigen grootste fan is. Voorlopig nog geen Indiërs, echter. Zelfs op de click farms zijn er grenzen aan het aanvaardbare.

Absurdistan

Haatmens

D

A. Heimelijk genoegen B. Legerafdeling - Argon C. Deel van het testament Antecedentenonderzoek D. Loofboom - Europese tolunie Afgestorvene E. Vrijwilliger die komt helpen bij het lezen in de lagere school F. Franse stuiver - Bloeiwijze G. Nadien - Kunstwerk - Groente H. Afdelingshoofd van een krant I. Traagheid - Volgens de bijbel de eerstgeborene J. Rijksschool - Amerikaans ultrarechts genootschap - Lineaire Resonantie Actuator K. Frans lidwoord - Adellijk voorvoegsel - Jongensnaam L. Heilige - Congolees politicus, vermoedelijk mede verantwoordelijk voor de moord op Lumumba

ARCO-spaarders. Die zijn ze ook vergeten. Nu de ARCO-spaarders nog, en we kunnen terug aan het werk. Uiteraard heeft CD&V ‘likes’ in India gekocht om het zieltogende imago op te krikken. De prijzen liggen er dan ook 30 procent lager dan in Zuid-België, dat zichzelf ook in deze discipline uit de markt laat prijzen. Al durft geen enkele krant dat met zoveel woorden te schrijven. De tsjeef leeft niet alleen in India, maar ook in de Vlaamse pers. En toch, ‘fake news’ of niet, voor de komende verkiezingen gaan we massaal op sociale media rondneuzen op zoek naar informatie. Gewoon omdat we

In de plaats van plastick zakken, moeten we papieren zakken gebruiken, want dat is beter voor het milieu. Mogelijk wel. Alleen komt die opmerking van mensen die moord en brand schreeuwen als er iemand nog maar scheef kijkt naar een boom. Papier, waar komt dat eigenlijk vandaan?

Bill schrijft Blijkbaar heeft Bill Clinton een thriller geschreven. Altijd prettig als een gewezen president nog eens iets nuttigs doet. Naar verluidt begint hij nu aan een boek over het genot van een sigaartje te roken.

Leuk vooruitzicht

Hoera!

Jubel, juich: wij stoten Spanje van de troon als belangrijkste Europees invoerland van cocaïne. Waarin een klein land groot kan zijn, allicht.

Aanmelden aub Dankzij de bezoekproblemen in de gevangenis van Merksplas, hebben wij iets bijgeleerd over “ongestoord bezoek”. Wij verzoeken de geïnteresseerde lezer dan ook vriendelijk om elk ongestoord bezoek ten kantore ruim op voorhand aan te kondigen. Anders krijgt er hier eentje een hartaanval.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Een bericht van vorige week: op Lesbos zijn 900 Koerden gaan lopen uit een opvangcentrum.

De reden daarvoor? Veel Koerden vasten niet in de ramadan en dat was niet naar de zin van andere bewoners, die dan maar overgingen tot geweld. En die mensen zitten dan te wachten om de Unie binnen te kunnen...

Complot Valse mails aan den John (niet die van Astrid, overigens). 10.000 clicks uit India voor CD&V. Zo klaar als een klontje: de Illuminati zijn weer bezig. Of de vrijmetselaars. De Jezuïeten, misschien. Iemand. Ergens.

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be