't Pallieterke van 21 juni 2018

74ste jaargang • nummer 25 • donderdag 21 juni 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Migratiecrisis: daar is de as München-Wenen-Rome

Op amper een maand tijd heeft het migratiethema een centrale plaats ingenomen in het Europese politieke debat. Rechtse regeringen in Oostenrijk en Italië lijken de regie over te nemen van links-liberale leiders als Merkel en de oligarchen in de Europese wijk.

De Beierse CSU probeert haar kar vast te hangen aan de as Wenen-Rome. De N-VA zou dat hier ook willen, maar niemand in de regering volgt.

Vorig jaar daalde het aantal asielaanvragen in Europa met 44 procent. In Duitsland was er een daling met 70 procent. Al staat dat percentage nog altijd gelijk aan 222.560 illegalen die asiel willen. De crisis van 2015 met meer dan 1 miljoen migranten aan de poorten van Europa is veraf. Feit is dat de migratiedruk wel daalt, maar eigenlijk niet weg is. En demografen zijn eensgezind: door het hoge aantal geboortes zal de migratiedruk de komende jaren enkel toenemen. En dat weet men in verschillende Europese hoofdsteden. Vandaar dat een aantal regeringen besloten hebben om maatregelen te nemen en het migratiethema opnieuw centraal hebben gesteld.

Links-liberale beleid heeft afgedaan Ook omdat het Europese migratiebeleid weinig voorstelt en de rechtse regeringen, die zich de migratiecrisissen uit het verleden herinneren, een herhaling willen vermijden. Het is nu duidelijk: het Europese links-liberale beleid van pappen en nathouden heeft afgedaan.

Het werd geïnspireerd door Angela Merkel, die na haar desastreuze ‘Wir schaffen das’ een Europese reddingsboei nodig had. Figuren als Jean-Claude Juncker, Donald Tusk en Frans Timmermans overtuigen was niet moeilijk. Zij zijn doordrongen van de links-liberale leegheid. Europa is volgens hen een “waardengemeenschap” en dus is een streng migratiebeleid blijkbaar niet aan de orde. Ze zeggen het niet met zoveel woorden, maar voor hen is migratie een mensenrecht en ze worden daarin gesteund door het militante Europese Hof voor de Rechten van de Mensen.

En als de migratiecrisis niet onder controle is, dan gaat men maar een deal sluiten met een figuur als de Turkse president Recep Tayyip Erdogan. Dat dit miljarden kost, is geen probleem. Trouwens, Erdogan heeft een meer dan 600 kilometer lange muur/afsluiting laten bouwen langs de grens met Syrië, en het is Europa dat de factuur betaalt. Een beetje zoals de Amerikaanse president Trump die zei dat hij een muur aan de grens met Mexico zou bouwen en er zelf niet voor gaat betalen.

De hypocrisie van de Europese leiders rond

het migratieprobleem wordt terecht aangeklaagd. Ze sluiten akkoorden met onfrisse figuren als Erdogan, maar steken het morele vingertje op en eisen dat alle lidstaten hun deel van de migranten opnemen. De regeringen in Rome en Wenen zijn dat meer dan beu en kiezen voor de tegenaanval. Zoals de Britse historicus Niall Ferguson recent stelde: “De migratiecrisis legt de gebreken van de EU als instelling bloot en drijft de kiezers terug naar de nationale politiek om oplossingen te verzinnen.”

Italië tegen de migratiebusiness Dat de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken Matteo Salvini (Lega) niet langer wil dat in Sicilië schepen met Afrikaanse migranten aanmeren, is het symbool van de Zuid-Europese ergernis over het misgelopen migratiebeleid. Italië moest lange tijd de schok opvangen, zeker toen de route via Turkije en Griekenland gesloten werd. De vorige regering in Rome had ook boter op het hoofd, omdat ze na 2015 illegalen zonder registratie liet doorreizen naar Oostenrijk, Duitsland en verder naar het noorden.

Het probleem voor Italië is dat er sinds enige tijd een ferrydienst is vanuit Noord-Afrika naar Italië. Mensensmokkelaars, die intussen een miljardenindustrie beheren, laten migranten voor de kust van Libië gewoon afhalen door ngo-schepen. Die maken er dan een mediashow van om de gelukzoekers met een eigen versie van ’Refugees welcome’ op het Europese continent aan land te laten komen.

De miljardenindustrie van de mensensmokkelaars moet gestopt worden, zegt Salvini, en dat kan enkel door duidelijk te signaleren aan de Afrikaanse gelukzoekers dat hun jaarlonen die ze over hebben om de oversteek te maken weggegooid geld zijn. Als de migranten de mensensmokkelaars niet meer financieren, is het spel uit. Vandaar het pleidooi van verschillende politici om hotspots in Afrika op te zetten. Tussen haakjes: het is opvallend dat moralistisch links altijd en overal tempeest tegen het kapitalisme, maar de lucratieve handel van de mensensmokkelaars lijkt minder een probleem.

Bert Anciaux is niet langer gewenst op Brusselse sp.a-lijst Oostenrijk en de politiek van het haalbare Ook de Oostenrijkse ÖVP-FPÖ-regering heeft het gehad met de migratiechaos van Merkel en Juncker. Kanselier Sebastian Kurz en vicekanselier Heinz-Christian Strache kiezen voor een strenger migratiebeleid en de effectieve uitwijzing van illegalen. Ondertussen wordt er ook opgetreden tegen de radicale islam. De regering zou veel verder kunnen gaan, maar kiest voor de politiek van het haalbare. Ook de FPÖ, die een echte beleidspartij is. Hier ten lande kijkt het Vlaams Belang terecht op naar Strache en co, maar de Belangers beseffen te weinig dat de FPÖ ook compromissen kan sluiten. De anti-euro-retoriek is bijvoorbeeld nog amper te horen. In de keuze tussen het afzwakken van het europroject en een strenger migratiebeleid moest de FPÖ kiezen en koos voor het tweede. Voor de rest zijn Strache en co nu brave Europeanen geworden.

De dubbelzinnigheid van CSU en N-VA

Terwijl Merkel migratietop voorbereidt, denkt Francken er het zijne van

De kritiek op het migratiebeleid heeft ondertussen de Beierse CSU bereikt. Volgens Horst Seehofer, voor de CSU federaal minister van Binnenlandse Zaken in de regering-Merkel, is er nood aan een hardere aanpak van asielshopping waarbij illegalen die elders in Europa asiel

hebben aangevraagd naar Duitsland trekken.

Seehofer wil die illegalen terug over de grens zetten. Dat leidde tot grote spanningen in de Duitse regering, en even dacht men dat de dagen van Merkel geteld waren. De CSU geeft haar echter twee weken respijt om op de Europese top aan het einde van de maand met een beter migratieplan te komen. De CSU moet zich vooral profileren met het oog op de deelstaatverkiezingen van oktober in Beieren, waar de partij haar absolute meerderheid dreigt te verliezen.

Het verschil met Italië en Oostenrijk is dat Seehofer veel show verkoopt. Men vergeet dat Duitsland dit jaar al 2.000 illegalen heeft teruggestuurd naar Oostenrijk. Eigenlijk wil hij in heel Duitsland het strengere asielbeleid dat al bestaat in zijn eigen deelstaat.

Die profileringsdrang vinden we ook bij de N-VA. Staatssecretaris Theo Francken (N-VA) is jaloers op het Italiaanse en Oostenrijkse spierballengerol. Hij tweet er vaak positief over, maar zijn pleidooi valt binnen de federale regering op een koude steen. Eind deze maand zal het premier Charles Michel (MR) zijn die het Belgische standpunt verkondigt op de Europese top. En dat zal eerder het CD&V-standpunt van ‘Kumbaya met de asielzoekers’ zijn dan de strengere lijn die de N-VA aanhoudt.

2

Actueel

21 juni 2018

Erdogan-Turken hier verpesten Mensensmokkel, dat tikt aardig aan het voor Turken in Turkije De intimidatie van de Erdogan-Turken aan het adres van zijn opponenten is groot.

Nee, er zijn nog geen gewonden gevallen. Maar hoe heet het je als niet welkom bent in moskeeën om campagne te voeren? Als je adverteerders bedreigt? Als je klandizie dreigt weg te vallen? Kortom, als het spreken, communiceren en gedachten uitwisselen onmogelijk worden gemaakt? Antwoord: Turkse verkiezingen.

Op 24 juni zijn het verkiezingen in Turkije, en in Europa is de strijd om de Erdoganstem losgebarsten. Een miljoen stemmen van Turken die nooit in Turkije gewoond, geleefd of gewerkt hebben, of onderdrukt zijn, zijn er in Europa op te halen. Erdogan en consorten doen hun best om ze allemaal te verkrijgen.

Tot grote woede en frustratie van degenen die in Turkije er juist álles aan doen om van de man af te komen. Leven onder een dictator is de hel. Er vallen slachtoffers onder onschuldigen. Docenten, journalisten en iedereen die de man niet aanstaat, verdwijnen in zijn kerkers. Alles wat je erover kunt zeggen en schrijven is al gezegd en geschreven, en toch zal Erdogan de verkiezingen weer winnen. Fraude is immers zijn handelsmerk. Een knappe stembureaucontroleur die tegen hem het hoofd zal durven bieden…

Niet eens echte Turken Wat in Turkije gebeurt, is schrijnend, maar dat we daar in Europa aan meewerken, dat is ronduit krom. Ja, er is een wet die voorschrijft dat burgers die in het buitenland wonen mogen stemmen bij verkiezingen in het land waar ze vandaan komen. Maar het gros van de Europese Turken komt helemaal niet uit Turkije. Die komen uit Almelo, Deventer, Frankfurt, Hamburg, Brussel of Antwerpen, om maar eens een dwarsstraat te noemen. Die weten precies wat er in de aanbieding is bij Delhaize of Albert Heijn, in plaats van bij de Migros in Turkije. Ze spreken gebrekkig Turks, kunnen het al helemaal niet foutloos schrijven en brengen niet meer dan drie weken per jaar door in het land waarvoor ze nu mogen bepalen wie daar de baas wordt (of blijft).

Het gros van de Turken in Europa zijn geen expats die over vier jaar weer terug gaan.

Het zijn Turken die niet alleen hun leven in Europa zullen doorbrengen, maar hier ook hoogstwaarschijnlijk zullen sterven. En toch voelen ze de behoefte om voor dáár hun stem uit te brengen. Als je ze vraagt waarom ze er dan niet gaan wonen, krijg je standaardantwoorden. Ze hebben het recht om hier te zijn, want ze zijn hier geboren en ze gaan ooit terug. Wanneer die dag ooit aanbreekt, weet niemand. ‘Later’, ja.

Niet dat ook maar iemand in Turkije op ze zit te wachten. Ze kunnen niets wat een lokale Turk niet ook kan. Ze zijn niet beter opgeleid dan lokale Turken, maar het allerergste: ze zouden geen week overleven

Bij een gezamenlijke actie ontmantelden de Duitse en Deense politiediensten vorige week woensdag een Pakistaans-Indische criminele organisatie die in amper drie jaar 1.200 schijnhuwelijken regelde. Per persoon ontving de organisatie tussen 15.000 en 22.000 euro.

Ebru Umar

onder de werk-, woon- en salarisomstandigheden waar de lokale Turken onder gebukt gaan. Met euro’s is het goed toeven in een land waar een economische crisis heerst. En toch is het al Turkije wat de klok slaat.

Probleem voor Turkije Hun gebrek aan integratie is opeens niet alleen meer ons probleem; het is ook het probleem van de Turken in Turkije geworden.

Waar volgens de peilingen in Turkije Erdogan niet gegarandeerd is van een klinkende verkiezingsoverwinning, stemt het merendeel van de Europese Turken voor Erdogan. Het kan nét dat zetje zijn om hun ‘landgenoten’ te veroordelen tot de dictatuur van Erdogan.

En tot nog meer crisis. Dat is het laatste wat iedereen die ooit in Turkije geweest is, wil.

Het allerergste is dat Europese ErdoganTurken niet eens zien wat Erdogan doet: Turken tegen elkaar opzetten. Bevolkingsgroepen tegen elkaar opjutten. Erdogan is een president die het woordje ‘wij’ niet kent.

Zijn ‘wij’ sluit seculiere en niet-islamitische Turken uit. Zijn ‘wij’ sluit andersdenkenden uit. Zijn ‘wij’ gaat uit van het recht van de machtigste. En onze Turken vinden dat schitterend.

Maar als je dat vertaalt naar onze landen en ze vraagt hoe ze het zouden vinden als Rutte of Michel zich zouden opstellen en gedragen als Erdogan, dan kijken ze je glazig aan. Vrijheidsberoving is alleen geoorloofd als het in hún straatje past. En vooral als het ver van onze landsgrenzen plaatsvindt. Ze zijn niet onder de indruk van intimidatie door ons, dat kunnen zij zelf veel en veel beter.

Ebru Umar

Volgens Markus Phau, hoofdcommissaris van de recherche in het Duitse Halle, startte het onderzoek naar de bende al in het voorjaar 2017, in opdracht van het parket (Staatsanwaltschaft) van Leipzig.

Het richtte zich op 34 verdachten, waarvan uiteindelijk twee Indiërs en een Pakistaan werden aangehouden. Zowel in Duitsland als in Denemarken werden gelijktijdig 27 huiszoekingen uitgevoerd waarbij nogal wat belastend materiaal is gevonden. Meer dan 300 politiemensen namen deel aan de actie.

Cypriotische huwelijkscertificaten Naar verluidt gebruikte de bende veelal vervalste Cypriotische huwelijkscertificaten. Die lieten hen toe om een permanente verblijfsvergunning te krijgen in Duitsland of andere EU-landen. Er werden ook tal van schijnhuwelijken georganiseerd op het Deense eilandje Aeroe, waar huwen amper 60 euro kost en waar de administratieve formaliteiten tot een minimum zijn beperkt.

De bende zette ook huwelijksbureaus in, met de bedoeling partners te vinden die met een illegaal wilden trouwen. Die partners waren meestal dames van Oost-Europese origine (Polen, Bulgarije, Roemenië). Zij werden vergoed voor hun diensten en kregen formeel de belofte dat ze niet zouden moeten samenleven met hun kersverse echtgenoot. Alle betrokkenen worden nu verdacht van mensensmokkel, valsheid in geschrifte, omkoping en aanzetten tot bigamie.

Enorme opbrengsten De meeste acties hadden plaats in Eilenburg (Saksen), maar er werden ook huiszoekingen uitgevoerd in Leipzig, Chemnitz, Stuttgart en Frankfurt. Zes illegale personen van Indische origine werden daarbij aangetroffen naast een hele hoop vervalste documenten zoals arbeidscontracten, huurcontracten, paspoorten en fictieve bedrijfsdocumenten. Er kon ook aangetoond worden dat de mensensmokkelaars gebruikmaakten van nepadressen.

Over eventuele inbeslagnames van grote sommen geld is niets bekend. Hoofdcommissaris Phau stelde wel dat met mensensmokkel enorme bedragen worden verdiend. De inkomsten van de bende kunnen geraamd worden op 20 miljoen euro, rekening houdend met de aanwijzing dat in een tijdspanne van drie jaar ongeveer 1.200 Indiërs en Pakistani op die manier een illegale verblijfsvergunning in Duitsland of de EU konden verwerven en daarvoor aan de smokkelaars gemiddeld een bedrag van 19.000 euro moesten betalen. Het totaalpakket omvatte dan de reis, vervalste documenten en een huwelijk. Bij een gelijkaardige actie, eveneens vorige week, in Aschaffenburg (Beieren), en gericht tegen mensensmokkelaars die voornamelijk Iraanse en Afghaanse migranten Duitsland probeerden binnen te loodsen, kwamen de speurders tot de bevinding dat de criminelen 6.000 euro per persoon vroegen, enkel voor de reis. Waar de arme drommels uit India, Pakistan, Afghanistan en Iran het geld vandaan haalden om dat alles te betalen, is vooralsnog onbekend. RIRO

De show van Kris Peeters en Philippe Muyters

Uit de smalle beursstraat

Vorige week schoven Kris Peeters (CD&V) en Philippe Muyters (N-VA) elkaar voortdurend de zwartepiet toe naar aanleiding van de toekenning van brugpensioen vanaf 56 jaar aan het ontslagen personeel van Carrefour. Volgens federaal minister van Werk Peeters moet Muyters beslissen of hij dit aanvaardt of niet en moet hij desnoods de bruggepensioneerden laten activeren. Vlaams minister van Werk Muyters zegt dat de fout bij de federale regering zit, die het brugpensioen maar moet afschaffen. Wie heeft nu gelijk?

Activering Muyters niet veel soeps

Toen eind januari bekend raakte dat Carrefour een zware herstructurering ging doorvoeren, was het signaal uit de politieke wereld duidelijk: er staan duizenden vacatures open, ook bij de supermarkten, dus moeten de ontslagen werknemers van Carrefour zo snel mogelijk aan de slag. Van een uittredesysteem zoals het brugpensioen - tegenwoordig stelsel van werkloosheid met bedrijfstoeslag - zou geen sprake zijn. En zie, nu het ontwerp van sociaal akkoord klaar is, kunnen ontslagen werknemers toch met brugpensioen. Niet aan de normale leeftijd van 61 jaar, maar wel al op 56 jaar aangezien het om een bedrijf in herstructurering gaat. Bovendien krijgen de werknemers die ontslagen worden en in brugpensioen gaan 95 procent van hun brutoloon. Het gaat hier immers om SWT, een stelsel van werkloosheid met bedrijfstoeslag. Bijgevolg krijgt men bovenop de werkloosheidsuitkering een toelage van de werkgever.

Peeters verantwoordelijk Al snel was er grote verontwaardiging. Waarom die mensen uit de arbeidsmarkt duwen als er zoveel openstaande vacatures zijn? Arbeidseconomen spraken van een schande en rie-

pen op om het brugpensioen af te schaffen. Binnen de federale regering was er kritiek van Open Vld en N-VA op de lage uittredeleeftijd. Er waren oproepen aan de minister van Werk om het brugpensioen op 56 jaar niet goed te keuren. Dat is zijn recht wanneer het om een herstructurering gaat.

Federaal minister van Werk Kris Peeters (CD&V) merkte dat hij de regie van het dossier kwijt was en begon met een spelletje zwartepieten. Onder druk van de linkse CD&V-achterban en zijn ACW-kabinet kon Peeters geen veto stellen tegen het brugpensioen op 56 jaar, dus schoof hij de hete aardappel door naar zijn Vlaamse collega Philippe Muyters (N-VA).

Nu de Vlaamse regering met de zesde staatshervorming verantwoordelijk is voor een groter pakket van het arbeidsmarktbeleid, moet Muyters zijn fiat geven. Fout, zo blijkt. Muyters is enkel bevoegd voor het activeringsluik van brugpensioen.

Voortaan moeten bruggepensioneerden zich immers officieel beschikbaar stellen voor de arbeidsmarkt tot hun 61 jaar.

Niet dat dit een groot effect heeft. Amper 3 procent gaat na verloop van tijd opnieuw aan de slag. Een cijfer dat voor Peeters voldoende was om nog een versnelling hoger te schakelen: de VDAB en dus de Vlaamse regering activeert te weinig.

Toen begon de show echt. Muyters antwoordde dat het moeilijk is iemand te activeren die thuis zit en toch bijna zijn volledige loon krijgt.

Meteen ging hij in de tegenaanval: de fout ligt bij Kris Peeters en de federale regering die de minimumleeftijd voor brugpensioen nog altijd niet heeft opgetrokken. En daar heeft de Vlaamse minister overschot van gelijk. Normaal gezien moest de minimumleeftijd 60 jaar zijn in … 2017. Vorig jaar dus, maar de sociale partners stonden op de rem en hebben de uitzondering van 56 jaar aangehouden.

Hier ontstaat een vreemde coalitie van vakbonden die voorstanders zijn van brugpensioen en werkgevers die dit zien als een interessante manier om van oudere werknemers af te raken.

Wie draagt in dit spelletje zwartepieten nu de grootste verantwoordelijkheid? Kris Peeters zeker en vast omdat hij een verstrenging tegenhoudt. Het Vlaamse arbeidsmarktbeleid van Philippe Muyters stelt echter ook weinig voor. Hij moet de VDAB aanzetten tot meer activering, want VDAB-topman Fons Leroy is aan het einde van de loopbaan en is duidelijk aan het uitbollen.

Eigenlijk toont deze discussie één zaak aan: in de volgende legislatuur zitten beter andere figuren dan Peeters en Muyters op de stoel van de minister van Werk.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

21 juni 2018

Nieuwsfeit van de week

Susanna, de moord te veel voor Merkel?

Werklozen doen te weinig moeite

Veertien jaar was ze, Susanna, een Duits meisje van joodse afkomst. Vorige week werd ze in de stad Mainz, bij Wiesbaden in de deelstaat Rijnland-Palts, verkracht en vermoord door Ali, een Iraakse asielzoeker. Eén van de honderdduizenden illegale indringers waarvoor de Duitse grenzen op bevel van Angela Merkel en haar regering openzwaaiden, en die ze uitnodigde met de beruchte woorden ‘wir schaffen das’.

De decennia via onderwijs en pers ingepompte ‘Willkommenskultur’ zorgde ervoor dat de toestromende islamitische jonge mannen in Duitse stations onthaald werden met bloemen en gezang van naïeve Duitse burgers. Sindsdien gaan de ogen echter geleidelijk open. Susanna is immers hoegenaamd niet het eerste slachtoffer.

Moorden sedert 2016 De eerste moord die veel opzien baarde, was die op de 15-jarige Maria Ladenburger, die in Freiburg, in de deelstaat Baden-Württemberg, op 16 oktober 2016 verkracht en vermoord werd door de Afghaanse asielzoeker Hussein. Die werd in 2015 toegelaten. Zijn misdaad werd door politiek en pers afgedaan als een ‘Einzelfall’: een uitzondering die hoegenaamd niet mocht leiden tot bedenkingen over de opengrenzenpolitiek.

Dat de Duitse burger er stilaan anders tegenaan kijkt, bleek uit de resultaten van de verkiezingen voor de Bundestag in september 2017. De AfD haalde 12,6 procent en vormde zo een enorme fractie met meer dan 90 verkozenen. De CDU van Merkel haalde 32,9 procent, een verlies van 9 procent. Opmerkelijk was dat de rechtse CSU in Beieren een pandoering kreeg, met een verlies van meer dan 10 procent naar 38,8 procent.

Kandel ist überall Kort daarna werd Duitsland opnieuw geschokt door een vreselijke moord. Op 27 december 2017 werd de 15-jarige Mia vermoord door de Afghaanse asielzoeker Abdul, die in 2016 het land was binnengekomen.

Mia was ingegaan op de naïeve oproep van de lokale burgemeester en had in het lokale opvangcentrum Abdul geholpen bij het leren van Duits. Sindsdien is het stadje waar de moord gepleegd werd, Kandel in de deelstaat Rijnland-Palts, niet ver van de Belgische grens, nooit meer rustig geworden. Al bijna een half jaar trekken enorme betogingen van boze burgers door de stad met de boodschap: de grenzen moeten dicht, Merkel moet weg. Ook Tommy Robinson, die nu in Groot-Brittannië opgesloten zit omdat hij over een proces tegen een Pakistaanse verkrachtersbende berichtte, was er bij. Linkse journalisten hebben al angstig opgemerkt dat Kandel stilaan uitgroeit tot ‘het Dresden van het Westen’. Zoals Dresden de hoofdstad van Pegida is, zo is Kandel de symbolische hoofdstad van het anti-Merkel-verzet in het Westen geworden. In maart dit jaar bracht de AfD in Kandel maar liefst vijfduizend man op de been. Het motto dat de AfD voor die demonstratie koos was: ‘Kandel ist überall.’

Daarmee bedoelde men: wat Mia in Kandel is overkomen, kan morgen ook uw dochter elders in Duitsland overkomen. En net die boodschap is nu door de moord op Susanna tragisch bevestigd.

De moord op Susanna lijkt een kantelmoment te worden. De eerste reden is dat de Duitsers blijkbaar meer en meer bereid zijn de straat op te gaan. Een protestbetoging van de AfD in Berlijn op 27 mei lokte vijfduizend deelnemers en overal te lande wordt geregeld gedemonstreerd. En het protest gaat breder dan de partijpolitiek. In Berlijn werd een leraar ontslagen, omdat hij buiten de lesuren als ‘der Volkslehrer’ (de volksleraar) video’s op YouTube plaatst waarin hij Merkels beleid scherp bekritiseert. Zijn kanaal heeft 35.000 abonnees, en zijn video’s worden honderdduizenden malen bekeken. Toen zijn ontslag deze week behandeld werd voor de arbeidsrechtbank van Berlijn, daagden spontaan honderd mensen op om hem te steunen. In Duitsland, waar de politie overal waakt en filmt om vermeende ‘nazi’s’ te identificeren, is dat zelden gezien.

Peilingen en Beieren De Duitsers zijn boos, en ze worden steeds

3

bozer. De hoofdredacteur van een traditionele krant schreef deze week na de moord op Susanna vertwijfeld: “Men kon lange tijd een centrumpositie innemen tegen de extremisten door te zeggen: ‘Dit soort moorden zijn uitzonderlijke daden die niets zeggen over de asielzoekers in het algemeen.’ Maar het falende beleid zorgt ervoor dat dat onmogelijk wordt.” De details van de moord op Susanna zijn verbijsterend. Het meisje zou urenlang verkracht geweest zijn en dan wreed vermoord, om vervolgens als een hond in een zeil naast een spoorweg begraven te worden.

De dader Ali, illegaal Duitsland binnengekomen, diende pas na lange tijd een asielaanvraag in. Die werd afgewezen, maar hij ging in beroep. Een beroep dat sindsdien aansleept en waardoor hij niet werd uitgewezen. Dat hij intussen talrijke gewelddadige misdrijven beging, was blijkbaar geen probleem. Meteen na de moord op Susanna sloegen hij en zijn ganse familie op de vlucht, uitgerekend naar Irak, het land dat ze zogezegd voor hun veiligheid ontvlucht waren. Toen Ali in Düsseldorf op het vliegtuig stapte, kwam de naam op zijn identiteitsdocument niet overeen met dat op zijn instapkaart, maar de politie hield hem niet tegen, “want dat is onze bevoegdheid niet”. En toen de Koerden hem in Irak aanhielden, liet de Duitse regering weten dat ze niet zou aandringen op zijn berechting in Irak, want “dan zou hij de doodstraf riskeren”.

Peilingen tonen aan dat de partij AfD haar gestage opgang voortzet. De partij zou nu nationaal rond 15 procent scoren en gaat de socialistische SPD stilaan naar de kroon steken als tweede partij van het land. Wat Merkel nog meer onder druk zet, is het feit dat er in oktober verkiezingen zijn voor het deelstaatparlement in Beieren. De peilingen zijn eenduidig: de CSU verliest daar de absolute meerderheid en haalt nog ‘slechts’ 40 procent, ten voordele van een steeds verder oprukkende AfD.

Hardleerse Merkel Vorige week kwam het tot een tumultueuze interne fractievergadering van CDU/ CSU, waar van de 15 sprekers liefst 13 Merkel scherp onder vuur namen. Merkel zou gestameld hebben: “Wat is me dat hier voor een toon?” Haar tegenspeler is Horst Seehofer, de voorzitter van de CSU, en de minister van Binnenlandse Zaken. Hij zou een véél harder immigratiebeleid willen doordrukken, waarbij de grenzen strenger gecontroleerd worden en eindelijk de Europese Dublin-regels correct worden toegepast: een asielzoeker die al in een ander Europees land geregistreerd werd, zou Duitsland niet meer binnenkomen.

Merkel wil dat niet. Zij blijft dromen - net als sommigen in de Belgische regering - van een ‘Europese’ oplossing, lees: een systeem waarbij vanuit Noord-Afrika vliegtuigen vol met duizenden moslims naar Polen en Hongarije vertrekken. Dat gebeurt echter niet, en het zal ook nooit gebeuren. Het is pure fantasie. De CSU en Seehofer hebben Merkel twee weken respijt gegeven om zo’n ‘Europese oplossing’ te brengen. Wordt de moord op Susanna de moord te veel voor Merkel?

Valt haar regering omdat de CSU de stekker eruit trekt? De toekomst zal het uitwijzen. De CSU heeft een ‘hou me tegen of ik doe een ongeluk’-mentaliteit en gaat doorgaans voor de CDU door de knieën, maar dit keer lijkt de confrontatie toch fundamenteler. Net zoals Nederland spectaculair veranderde na de politieke moorden op Fortuyn en Van Gogh, lijkt Duitsland door de seksmoorden op Maria, Mia en Susanna te ontwaken uit de multiculturele nachtmerrie, in het besef dat de natiestaat, zijn grenzen en de bewaking ervan noodzakelijk zijn om de veiligheid van vrouwen en kinderen te garanderen. En dan is de val van de desastreuze Merkel eindelijk aangebroken.

HDG

Doen werklozen genoeg moeite om een baan te vinden? Neen, vinden 4 op de 10 Belgen volgens Europees onderzoek (tweejaarlijkse European Social Survey). Tegelijk menen ook 4 op de 10 Belgen dat onze sociale zekerheid werklozen lui maakt en dat die ondernemingen alleen maar te veel aan belastingen kost. Volgens arbeidseconoom Stijn Baert (UGent) gaan de Belgen veel meer dan Nederlanders of Duitsers akkoord met de stelling dat werklozen “niet echt moeite doen om een job te vinden”. In die buurlanden worden werklozen al langer geactiveerd. Bij ons gebeurt dat ook, maar “vooral in Vlaanderen”. In Wallonië (48 procent) vinden meer mensen dan in Vlaanderen (39 procent) dat werkzoekenden wel meer moeite zouden mogen doen. “Dat is verrassend, zeker omdat dat deel van het land wat linkser is, maar men komt er wel meer in contact met mensen die al vele jaren werkloos zijn”, aldus Baert.

Briefje aan Wouter Beke

Ziende blind?!

Vorig weekeinde zijt gij met heel wat CD&V-kandidaten naar Turnhout afgezakt voor een soort denkdag over het verkiezingsprogramma voor de bollekenskermis van 14 oktober. Tevens werd een tussenbalans opgemaakt van de bijna 700.000 huisbezoeken die uw militanten zouden afgelegd hebben in gans Vlaanderen. Die huisbezoeken zouden geleerd hebben dat de burger zich tegenover jullie vooral zou uitgesproken hebben over de nood aan geborgenheid en samenhang in zijn buurt. Op basis daarvan hebben jullie als belangrijk punt gesteld dat CD&V de buurtschool wil beschermen, waar mensen samen staan te wachten aan de schoolpoort, elkaar beter leren kennen, waar de kinderen te voet naartoe kunnen en waar ze kunnen spelen en leren samen met hun buurjongens en -meisjes. Ironisch genoeg, werd in datzelfde Turnhout, waar CD&V al sinds mensenheugenis mee in het bestuur zit, twee jaar geleden een bloeiende en groeiende kleuterschool in een volksbuurt bruusk gesloten, ondanks protest van de hele buurt, een actiegroep en de verzamelde rechtse oppositie. De grond moest verkocht worden om de stadskas te spijzen.

Samen met de sociale jongens van de sp.a die de schepen van Jeugd leveren, de groenen die de schepen van Onderwijs hebben, en een centrumlinkse lokale lijst die de burgemeester in de rangen heeft, hebben jullie maar laten betijen. Op de plek van de school komen nu woningen en de kinderen verlaten elke dag de wijk naar andere scholen. Veel ouders hebben hun sociale contacten verloren of zijn zelfs verhuisd. Wat een afgang!

Verder hadden jullie het over een afvalplan voor zwerfvuil, over het tegengaan van eenzaamheid middels wijkcomités, (vage) mobiliteitsvoorstellen, groenvoorzieningen, verkeersveiligheid, mantelzorgwoningen, een veiligheidsbeleid waarin de burgemeester meer kan sturen, buurtinformatienetwerken, de herwaardering van de wijkagent en meer van dat soort dingen waar alle partijen eigenlijk al mee uitpakken en waarover iedereen van links tot rechts het eens is. En dat alles vatten jullie samen onder de grote strik die ‘levenskwaliteit’ heet. Niet veel nieuws dus, en vooral gericht op de softe kant van de samenleving.

Ik hoorde niks over de aanpak van drughandel en criminaliteit in de Vlaamse gemeenten, niks over overlast en vanda-

lisme door ‘jongeren’, niks over buurten waar eigen mensen vreemden zijn geworden en waar het samenleven met nieuwkomers uit andere culturen geen lachertje is, niks over buurten die getto’s dreigen te worden of het al zijn, niks over wachtlijsten voor gehandicapten en ouderen, niks over bejaarden die uit sociale wijken moeten verkassen om hun woningen te laten opkalefateren en nadien niet meer naar hun buurt mogen terugkeren omdat hun huizen te groot zijn, niks over de lokale aanpak van de armoede en jeugdwerkloosheid.

Een typisch zachtgekookt CD&V-programma wordt het dus…

Ik vraag mij af of degenen die de deuren hebben afgeschuimd ook vragen hebben gekregen over de oplossingen die zij verwachten in het ARCO-schandaal, over het wegkijken in de Catalaanse crisis omdat CD&V de autoritaire EVP-partner niet tegen de borst durfde te stoten, over het veiligheidsbeleid van CD&V-justitieminister Geens aangaande de vervroegde vrijlatingen van zware criminelen, over het zich verschuilen achter de EU om zo geen standpunt te moeten innemen over de asiel- en migratiecrisis… Ik heb er niks over gelezen of gehoord.

Heb ik iets gemist?

Wouter, uw partij - die ooit de allergrootste van Vlaanderen was, zelfs veel groter dan de N-VA vandaag - hangt in de touwen. De profilering is weg, ook al probeert Kris Peeters lastig te doen over allerhande zaken teneinde de N-VA wat te tergen. Het baat allemaal niet meer. Velen die de sociale dimensie van weleer van uw partij en nevenbewegingen niet meer herkennen, zijn naar Groen opgeschoven. Anderen, die (over)leven onder de migratiedruk en de criminaliteit, staken al lang geleden over naar Vlaams Belang of N-VA. Leerkrachten en mensen uit de zorgsector zwermden uit over de drie genoemde partijen. Alleen een aantal vergrijsden en mensen die nog gebonden zijn door een jobke of een postje troepen nog samen rond de oude vlag. Nieuwe mensen zoeken elders ‘levenskwaliteit’, maar dan die van de realistische soort die hen soelaas en perspectief biedt, en niet die van de samenscholing in Turnhout.

Ik vraag mij werkelijk af of gij ziende blind zijt. Naïef zijt gij zeker. Dat is duidelijk.

4

Dossier

21 juni 2018

Lola Montez Vóór 1989 werd in ieder jaar met een 8 de grote revolutiegolf van 1848 herdacht.

Die datum is wat in de vergetelheid geraakt sinds we zelf de revoluties in het vroegere Oostblok meemaakten.

Miss Gilbert wordt Lola Montez Zelfs zonder internet, asociale media, telefoon, radio en televisie, en met een heel beperkte mobiliteit, overspoelden in 1848 opstanden tegen de gevestigde orde op een paar maanden tijd heel Europa. Maar nergens werd naar een vrouw gewezen als de vonk die het huis in brand stak, tenzij in het koninkrijk Beieren. De aanstichtster was de Spaanse danseres Lola Montez. De dame was even ‘Spaans’ als de Friese Griet Zelle (Mata Hari) ‘Indonesisch’ was.

Elizabeth Gilbert was de in 1821 in Ierland geboren dochter van een Schotse officier en een Engels-Ierse adellijke dame. Ze vertrok met haar ouders naar Indië, waar haar vader bijna onmiddellijk aan cholera stierf. De moeder verwaarloosde haar dochter eerst volslagen, en zond haar dan naar een Engelse kostschool. Miss Gilbert was nogal avontuurlijk aangelegd. Al op haar zestiende trouwde ze met een officier en trok met hem weer naar Indië. De jongedame kreeg vlug de reputatie nogal ‘gemakkelijk’ te zijn en ze liet haar man in de steek na twee jaar huwelijk. Ze keerde terug naar Londen en ze begreep vlug dat ze met haar reputatie en haar dure smaak zelf geld moest gaan verdienen, want de rijke heren stonden niet aan te schuiven haar als vaste courtisane te installeren.

Exotische danseres leek haar wel wat. Ze leerde Spaanse dansen en zelfs wat Spaans, en ze vertrok op studiereis naar Spanje. Ze vermeed de rest van haar leven Spanje en Zuid-Amerika, want daar zou men grote vraagtekens gezet hebben bij haar ‘authenticiteit’. Op haar 22ste begon ze een nieuw leven als Maria de los Dolores Pyrres y Montez uit Sevilla, in ‘t kort Lola Montez. Ze debuteerde aanvankelijk met succes in Londen in de variététheaters, maar in de stad liepen nogal wat officieren rond die haar kenden van haar Indische jaren en die eens lachten met dat Montezverhaal.

Bijgevolg vertrok ze wat overijld naar het vasteland, waar ze haar wel wilden geloven en waar ze haar optredens afwisselde met geregeld een herdersuurtje in ruil voor geld en juwelen.

La Bohème in Parijs Ze begon met tournees die meestal succesvol begonnen, maar overijld eindigden.

Ze trad zelfs op voor de koning van Pruisen en de keizer van Rusland. Lola Montez trok zich echter weinig of niets aan van de etiquette en de heersende zeden van de adel en de hoge burgerij; na haar optredens werd ze meestal uitgewezen omdat ze weer een schandalige verhouding had of in het openbaar rookte. Zelfs Europa’s beroemdste musicus, Frans Liszt, vond haar wat te vurig; na een korte affaire zond hij haar met een aanbevelingsbrief naar Parijs. Daar vielen ze niet onmiddellijk omver van een paar liaisons min of meer.

Lola voelde zich uitstekend in het gezelschap van Balzac, Alexandre Dumas en Georges Sand. Ze kon er optreden en danste zelfs tijdens de première van een van de vele opera’s van Fromenthal Halévy (wiens “La Juive” nog altijd gespeeld wordt). Maar de Parijse operabezoekers kenden te goed het verschil tussen een echte danseuse en iemand die wat exotisch stond te molenwieken. Haar klassieke dansloopbaan stopte op slag na dat fiasco. Een drama was het niet, want ze vond een beschermer in een journalistkrantenbaas. Haar minnaar maakte tijdens een souper ruzie met een andere schrijvelaar over een speelschuld en de maaltijd eindigde met een afspraak voor een duel.

De minnaar, die nog nooit een pistool in de hand had gehouden, schoot huizenhoog over en zijn tegenstrever knalde hem neer, waarschijnlijk onvrijwillig.

“Le tout Paris” genoot intens van het schandaal en het daaropvolgende proces.

Hoewel Montez niet de oorzaak was van de dood van haar amant, werd ze toch met de

rug aangekeken. Ze was zelfs niet langer welkom bij de vrienden van La Bohème, en eens te meer pakte ze haar koffers.

Triomf in München In oktober 1846 arriveerde de schoonheid in München en werd opgemerkt door de reactionaire koning Ludwig I. Die man kan men wel wat verdiensten toeschrijven.

Hij liet veel van de mooiste gebouwen in München optrekken en zijn huwelijk in oktober 1812 werd ieder jaar intens gevierd, ook vandaag nog.

Menig lezer van dit blad heeft op de Theresienwiese (naar Ludwigs vrouw vernoemd) “Eins, Zwei… Zaufen” gezongen. De 60-jarige koning was al zijn hele leven een actieve jongen, met negen officiële kinderen en een indrukwekkende reeks minnaressen.

Toch viel hij als een blok voor Lola Montez.

Eén maand na haar aankomst schonk hij al een jaargeld en een gift in zijn testament.

Een stadspaleis volgde. Bijna dagelijks kwam hij op bezoek.

De regering gaf zelfs haar ontslag, maar de koning week niet. Met zijn vroegere minnaressen was hij discreet, maar met Lola verscheen hij in het openbaar. Hij gaf haar zelfs de titel van gravin van Lamsfeld en hij liet haar portret schilderen voor zijn beroemde galerie van de mooiste vrouwen (nog altijd te zien in slot Nymphenburg). Het katholieke München sprak er schande van en priesters klaagden in hun preken dat verdorven schepsel aan. Montez werd op straat uitgescholden. Ze bedroog haar koning met een studentenleider en liet zich beschermen door zijn liberale studentenvereniging.

In februari 1848 brak in de Parijse straten revolutie uit en de stormwind waaide meteen over naar de Duitse staten en Oostenrijk. Na incidenten met studenten liet de koning de universiteit tijdelijk sluiten, maar een woedende menigte verzamelde en Lola Montez vluchtte naar Zwitserland. Adel en burgerij profiteerden van de beroering om politieke hervormingen te eisen. Inmiddels stonden ook Berlijn en Wenen op stelten, en de koning trad af ten voordele van zijn oudste zoon om de dynastie te redden.

Lola wachtte inmiddels in luxe en met een volgende minnaar in Zwitserland op haar koning. Hij bleef lammeren, maar kreeg het signaal van zijn zoon en de regering dat hij al zijn bezittingen zou verliezen als hij Montez durfde nareizen. De verhouding bleef beperkt tot pathetische brieven, tot hij eindelijk de bewijzen kreeg dat zij hem voortdurend had bedrogen.

Montez was inmiddels met een volgende minnaar in Londen gearriveerd, waar ze trouwde met nog een andere officier en dan halsoverkop moest vluchten, want ze was nog niet gescheiden van haar eerste man en werd vervolgd voor bigamie.

Na korte verblijven in Parijs en Brussel koos ze de enige uitweg: New York. Ze schreef haar memoires, waar geen waar woord in stond, en een succesvol boek met schoonheidsadviezen. Ze danste in de theaters van Broadway en werd de ster van een toneelstuk waarin ze zichzelf speelde: “Lola Montez in Bavaria”. Ze ging zelfs op tournee naar het verre Australië, maar keerde definitief terug naar New York. Haar gezondheid was ondermijnd door syfilis en haar laatste rol was die van bekeerde zondares.

Ze werd een belijdend christen, hield vrome lezingen en bekommerde zich over ‘gevallen vrouwen’, zoals men dat in de 19de eeuw zo mooi zei. Lola Montez was nauwelijks 39 toen ze stierf. Honderd jaar lang kregen de spruiten van de Europese vorsten de dwingende raad niet in de val van een courtisane te trappen. Iedere keer werd de naam van Lola opgerakeld als een vorst viel voor een burgerdame.

Dames als Wallis Simpson (Edward VII) en Liliane Baels (Leopold III) werden smalend een moderne versie van Lola Montez genoemd.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Welk Europa?

Veerle Wouters (ex-N-VA, nu V&W) en Filip Dewinter (VB) pakten de premier aan over diens overleg met de Duitse bondskanselier Angela Merkel aangaande het migratiebeleid in Europa. Beide vraagstellers staan daar, op zijn zachtst gezegd, erg kritisch tegenover en ze stelden dat België te weinig doet om daadwerkelijk uit te wijzen en de grenzen te beschermen.

Terwijl Dewinter het Europa van Merkel en Michel plaatste tegenover “het nieuwe Europa, het rechtse Europa van Salvini, Kurz en Orbán, die de grenzen willen sluiten en kiezen voor een immigratiestop”, stelde Wouters dat “de enige oplossing is dat er een einde wordt gesteld aan de ferrydiensten die de ngo’s vandaag organiseren tussen Noord-Afrika en Europa”. Uiteraard hield de premier het in zijn antwoord bij de verdediging van de algemene Europese aanpak die gebaseerd is op een gezamenlijke aanpak door en samenwerking tussen de Europese landen, met daarbij meer geld voor Frontex en een aanpassing van de Dublinakkoorden. Voor Veerle Wouters blijft dat allemaal dweilen met de kraan open.

Dewinter stelde nog scherper dat het Europa van Michel en co het Europa van het verleden is, het Europa van de open grenzen: “De immigratie-invasie is een massavernietigingswapen geworden om de identiteit en de culturele eigenheid van ons volk en van Europa uit te schakelen en daarvoor bent u, mijnheer de eerste minister, met uw oude Europa mee verantwoordelijk.”

Het verkeerde woord En daarmee kwam Dewinter bij een citaat van oude krokodil Herman de Croo van Open Vld, die daags voordien in de pers had verklaard dat volgens hem over dertien jaar 70 procent van de bevolking van Antwerpen zal bestaan uit niet-Belgen en dat over twee generaties de burgemeester van Antwerpen een Marokkaan, een Turk of een “neger” zal zijn.

Daarop schoten vele parlementsleden, die gewoonlijk Dewinter laten uitrazen en wachten tot de bui over is, in een kramp. Het woord “neger” was er te veel aan en men begon hem uit te jouwen. In werkelijkheid had De Croo dat woord niet gebruikt, want hij had “of zwart zal zijn” gezegd. Daar was evenwel, en vreemd genoeg, niemand over gevallen, terwijl hij in wezen toch hetzelfde zei... Al heeft, toegegeven, het ‘n-woord’ een denigrerende connotatie gekregen.

Stel dat Dewinter - die nooit vies is van enige provocatie - het woord ‘zwart’ had gebruikt, het zou ook niet ‘correct’ geweest zijn. Meer nog: wat hij ook zegt, het zal nooit goed zijn.

Omdat hij het zegt. Het is duidelijk dat de politieke correctheid bepaalt welke woorden nog mogen gebruikt worden. Het ging zelfs zover dat op vraag van de PS het ‘n-woord’ uit de notulen van de zitting werd geschrapt. Lees het verslag er maar eens op na. Waar is de tijd - niet zo lang geleden - dat in kerken en scholen hulp- en liefdadigheidsacties werden georganiseerd voor de ‘negertjes van Congo of elders in Afrika’?! En hoe moeten we de fantastische en pakkende ‘negro spirituals’ voortaan gaan noemen? Help!

Smoezelige herkomst Wat een geweldige schertsende naam voor

de federale praatbarak die men in de kwaliteitskrant De Tijd gebruikt! Brackestein! Dat we daar zelf niet opgekomen zijn! Wel, in het Paleis der Natie, want zo heet dat daar officieel, lijkt het bijwijlen een goor zootje. Dat bleek uit een brief van de directeur-generaal van de ‘quaestuurdiensten’ – het zakelijk beheer van de Kamer – waarin hij de parlementaire vetganzen opriep zich wat netjes te gedragen bij het gebruik van de handdoeken die ter beschikking worden gesteld in de toiletten van de gebouwen van de Kamer van volksvertegenwoordigers.

Het personeel van de Kamer dat belast is met het verdelen en het wegnemen van de handdoeken moet immers al sedert verschillende maanden vaststellen dat de handdoeken veel te vaak worden gebruikt “voor andere doeleinden dan deze die het gezond verstand eist”.

Het staat er zo letterlijk! Hou u vast, nog een leuke zin uit die brief: “Het is ons ter ore gekomen dat de handdoeken worden gebruikt als dweil om de vloer schoon te maken, dat sommige handdoeken bevuild zijn met vlekken van smoezelige herkomst, enz. Alleen al het respect voor het personeel dat instaat voor de handdoeken vereist dat dit soort ontsporing beëindigd wordt.” Leuke en frisse boel daar in de Kamer! Niettemin, we gaan ons niets proberen voorstellen bij die ‘smoezelige herkomst’.

Reparatiewet Het waren, alweer, de kleine fracties V&W en VB die op 17 mei waakzaam tegenstemden toen ‘stoemelings’ de taalwetgeving in gerechtszaken werd versoepeld ten voordele van vooral de Franstaligen in de Vlaamse Rand rond Brussel en Halle-Vilvoorde.

Het principe dat een schending van de taalwet in gerechtszaken automatisch tot de nietigheid van de zaak leidde, was een garantie dat de streektaal ook de gerechtstaal was, zonder discussie. Dat wordt nu afgeschaft door de meerderheidspartijen, N-VA incluis.

De rechter mag dus een schending niet meer ambtshalve inroepen, maar een procespartij die zich voortaan benadeeld voelt moet nu heel omslachtig ‘belangenschade’ gaan aantonen. Barbara Pas was zo goed als het allereerste Vlaamse Kamerlid dat onraad rook en vreesde voor “massale overtredingen waar geen enkele sanctie tegenover staat”.

Na de opmerkingen van de kleine V-fracties en toen het kalf al verdronken was, ging het pas dagen bij N-VA en werd in de wandelgangen gesproken over de noodzaak van een reparatiewet. Vuye en Wouters waren dan ook bij de pinken en dienden al een wetsvoorstel in om terug te keren naar de oude taalwet in gerechtszaken. En … ze nodigen de Vlaamse partijen uit dit te steunen door het mee te ondertekenen.

Zover zal het wel niet komen. Wellicht zullen ze het voorstel van Hendrik en Veerle kopiëren en er dan de eigen naam onder plaatsen, zoals ze al eens deden bij het voorstel over de afschaffing van de taalfaciliteiten in Ronse.

V&W zit daar zelfs niks mee in. Voor Wouters telt dat de wet wordt aangepast. Maar, toch eerst even zien en afwachten hoe en of dit gaat gebeuren… Want dat heel deze situatie gênant is voor de Vlaamse partijen, staat als een paal boven water. En of de MR nog meegaand zal zijn, is een andere vraag…

Actueel

21 juni 2018

Vlaanderen weer van ons? We vrezen van niet Met de radicaalste standpunten over migratie, met tenminste nog een portie communautaire scherpte, en met een duidelijk socialere agenda dan de regeringspartijen gooit Vlaams Belang zich in de politieke strijd in de lange aanloop naar de verkiezingen. Met radicaliteit en scherpte kun je scoren, maar ook weer afstoten.

worden, er geen paaseieren meer zijn maar verstopeieren, het communiefeest een lentefeest wordt, marsepeinen varkentjes niet meer verkocht mogen worden, en negerzoenen en negertetten als racistisch bestempeld worden.

Het opgedrongen politieke taalgebruik ergert de man en vrouw in de straat, en dat weet Filip Dewinter zeer goed.

Campagnemethode Of Vlaams Belang bij de gemeenteraadsverkiezingen de wat betere nationale peilingen kan bevestigen? Eerst even terugblikken.

In 2004 scoorde de partij 24 procent, in 2009 nog 15 procent, in 2014 kwam het dieptepunt van 5,9 procent. Nadien klom VB in de peilingen weer tot 13,9 (in 2016, door de asielcrisis), om dan weer terug te zakken naar scores van 8 tot 10 procent. Gemeenteraadsverkiezingen zijn nog iets anders. Landelijk is de partij zwak vertegenwoordigd. Het wordt uitkijken naar de steden.

Ondertussen lijkt de promomachine van de partij behoorlijk gesmeerd te lopen. Letterlijk en figuurlijk. Een frisse blonde van de VB-jongeren werd het gezicht van de affiches en folders van de nationale precampagne. Vlaams Belang zegt bovendien zelf dat het via het internet meer mensen bereikt dan met gelijk welke andere campagnemethode.

Grote Peiling ‘Vlaanderen weer van ons maken.’ Dat is de slogan van het Vlaams Belang in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen op 14 oktober. In eerste instantie natuurlijk gericht op protest tegen de hypermigratie. Voor Vlaams Belang moeten steden en gemeenten de mogelijkheid krijgen om een inschrijvingsstop in te voeren. De partij pleit ook voor een vreemdelingentaks en minder moskeeën.

Hypermigratie laat zich vooral in en om de steden voelen. Daar kan de partij scoren. Of dat structurele winst wordt die zich zal doorzetten in 2019 bij de regionale en federale verkiezingen, is moeilijk in te schatten.

Bovenvermelde slogan heeft nog een tweede dimensie: een herinnering aan de agenda voor Vlaamse onafhankelijkheid. Zelfbestuur zonder francofone rem. “Ook communautair is er niets bereikt”, zei voorzitter Van Grieken einde mei. “Vlaanderen blijft de melkkoe”, vindt hij. Of dat kiezers ook bij gemeenteraadsverkiezingen beroert, is de vraag. “Het communautaire zal (bij N-VA – red.) nog wel even de kop opsteken bij de verkiezingen om te vermijden dat het Vlaams Belang stemmen kaapt”, voorspelt marketeer Jan Callebaut in De Tijd (16 juni), “maar fundamenteel wordt dat niet.”

Als dat zo is, dan blijft de N-VA een risico nemen. “Vlaams Belang laat geen kans onbenut om het beleid van de N-VA af te kraken”, schreef De Tijd bij de start van de campagne (31 mei).

Sociaal Het VB-Congres van vorige zondag trok die twee registers open bij de goedkeuring van het nieuwe programma. Dat omvat een derde grote troef waarmee Vlaams Belang kan scoren. Gazet van Antwerpen – de enige krant die een beetje aandacht besteedde aan het Congres – vermeldde in de koptitel dat VB “voorrang wil voor Belgen in sociale woningen” (18 juni).

Nog op de agenda staan een aantal thema’s die weinig mensen zullen beroeren: de rechtstreekse verkiezing van burgemeesters, de invoering van een bindend referendum op gemeentelijk en districtsniveau, de afschaffing van intercommunales en provincies, de koppeling van fusies van gemeenten aan een ver-

MUYTERS WIL MEER BUITENLANDERS Veel vacatures? De Vlaamse regering neemt maatregelen om meer “buitenlandse” talenten naar onze arbeidsmarkt te halen. “We kijken eerst naar Vlaanderen, dan naar Brussel en Wallonië, en vervolgens naar het buitenland”, aldus minister van Werk Philippe Muyters (N-VA) in De Tijd. Klopt dat wel? Of slaat Muyters een paar stappen over? Valt er in het Waals gewest, met 150.000 volledig vergoede uitkeringsgerechtigde werklozen dan zo wei-

plichte en bindende volksraadpleging.

Tegenstand Wat Vlaams Belang wel weer parten speelt, is dat de tegenstanders zo wriemelend hun best doen om dat onderscheid tussen VB en N-VA zo klein mogelijk te houden. Dat geldt voor zowat alle gefrustreerde kleinere Vlaamse partijen, maar nog het meest voor de PS. “Wat onderscheidt Theo Francken eigenlijk nog van het Vlaams Belang?”, vroeg PS-kopman Paul Magnette zich af in ‘La Libre Belgique’. Zijn partijgenoot Jean-Pascal Labille noemde Francken “clairement de l’extrême droite”. Ook bij ons proberen de radicalere socialisten de N-VA op die manier te pakken.

“De N-VA vergiftigt onze breinen”, zei Meryem Kaçar, die in De Standaard (16 juni) vertelt dat ze weer in de politiek komt om “het racistische discours van de N-VA te bestrijden”. Die zullen het nooit snappen: iedere uitval uit die hoek is een goede zaak voor De Wever.

Tegenstand komt er ook uit eigen hoek, want kan Van Grieken voldoende uit de schaduw van Dewinter treden? Laatstgenoemde blijft de uitersten opzoeken. Op het Congres stond hij op het podium wat discreter in beeld, maar hij blijft onnodig provoceren, goed wetende dat voorzitter Van Grieken een ander imago nastreeft. Die aanpak werd bij de jongste verkiezingen telkens afgestraft.

Waarom dus?

Vorige week nog provoceerde Dewinter zijn collega’s door het woord ‘neger’ te gebruiken tijdens het vragenuurtje in de Kamer. Herman de Croo had in het francofone blad ‘Wilfried’ voorspeld dat over een paar generaties de Antwerpse burgemeester “een Marokkaan, een Turk of een zwarte zal zijn”. Wat heeft de partij erbij te winnen dat Dewinter van die zwarte “een neger” maakt? Met zo’n zaken scoor je volop bij de eigen overtuigde achterban, maar verstevig je opnieuw het cordon sanitaire. Oké, de poco’s staan op hun achterste poten, en met hen de poco-media, maar wat is de meerwaarde behalve dat ene moment van persaandacht? En ja, met het woord ‘neger’ is niets mis, behalve dat de linkse poco’s eenzijdig beslist hebben dat het niet meer mag gebruikt worden.

Zoals ook Zwarte Piet niet meer mag gevierd nig “talent” te vinden? Of in Brussel, met relatief gezien nog veel meer werklozen? Fout profiel? Dan moet ook daar dan maar eens worden over nagedacht…

Dat pas afgestudeerde buitenlandse studenten hier nu langer mogen blijven, om een stageplaats of job in Vlaanderen te zoeken, zal vooral de werkgevers plezieren. Zo wordt het verplichte arbeidsmarktonderzoek (om aan te tonen dat er voor knelpuntvacatures geen binnenlandse – hooggeschoolde - kandidaten zijn) geschrapt. Moet kunnen, maar een te eenzijdige focus op dit soort maatregelen ver-

Volgens nog wat late weetjes uit De Grote Peiling van VTM is er ruimte voor winst met harde standpunten tegen vreemdelingen en de islam. Twee op de drie (69 procent) Vlamingen wil bv. de partij Islam verbieden. Maar ook bij N-VA wil 78 procent dat, bij Open Vld 70 procent, bij CD&V 60 procent. Dat zegt iets over de “stemming” in het land.

Uit een ander luik van de peiling blijkt dat Vlaams Belang misschien ook wat “sociale” stemmen kan wegkapen bij N-VA en bij de liberalen. Want de Vlaming heeft het niet begrepen op de verhoging van de pensioenleeftijd. Werken tot 67? Tot 62 zal wel volstaan, antwoordden de meesten. In sommige kringen kan dit wringen.

Cordon Ten slotte is er ook nog altijd een impact van de onheuse behandeling van Vlaams Belang in de politiek en de media.

In De Morgen had de Nederlandse politicologe en populisme-expert Sarah de Lange het over het cordon sanitaire. “Vlaanderen is de enige regio waar een formeel akkoord bestaat tussen politieke partijen om niet samen te werken met een radicaalrechtse populistische partij.”

Een causaal verband tussen het cordon en het kleiner worden van de partij noemt ze “erg onzeker”. Vlaams Belang is sinds het cordon nog lange tijd doorgegroeid (1), het verlies viel samen met de opkomst van de N-VA (2) en met het toenemen van de onrust binnen Vlaams Belang zelf (3). Een paar jaar geleden, op het hoogtepunt van de vluchtelingencrisis, steeg de partij opeens weer fors in de peilingen (4), ondanks het cordon dat er nog steeds is en hoewel de N-VA er als concurrent nog steeds is.” Het verhaal is dus complex.

Wat wel vast staat, is dat wijze mensen in Vlaanderen zich best nu bezinnen over de mogelijke gevolgen van de volgende verkiezingen. In feite neemt de kans met de dag toe dat de twee nationalistische partijen voor vijf jaar hun onderling gekrakeel op de oppositiebanken zullen mogen opvoeren. En als de socialisten opnieuw aan de macht komen, worden de poorten van Europa opnieuw opengezet.

De wissel van de macht in Spanje is daarvan het beste voorbeeld.

Anja Pieters

traagt de “binnenlandse” oplossing waarmee de nog altijd massale werkloosheid in Wallonië (x2) en Brussel (x3) zou kunnen worden aangepakt. Dat zal ook de geldstroom van Vlaanderen naar de andere gewesten verkleinen. Kordater op zoek gaan naar middelen om die werklozen over de taalgrens mobieler te maken, ze in een land van melk en honing ook meer Nederlands te laten leren en efficiënter onderwijs aan te bieden, zou dat niet efficiënter zijn? West-Vlamingen of Limburgers pendelen al jaren naar Brussel. Het omgekeerde moet ook mogelijk zijn.

5

Echo’s uit de Koepelzaal Vluchtelingen Er is een stijging van de kinderarmoedecijfers vastgesteld. Een ideale gelegenheid voor een debat en een nog idealere gelegenheid voor sommigen om minister Homans af te fakkelen. Het thema immigratie en “vluchtelingen” wordt bij dit onderwerp over het algemeen onderbelicht of met de meest omfloerste bewoordingen benaderd, tot dan een of andere boze VB’er een grove opmerking maakt. Ditmaal ging het anders en stond de kwestie van in het begin centraal. Te beginnen bij Piet de Bruyn (N-VA), die duidelijk stelde dat de toename van het aantal vluchtelingen, waarvan de meesten een “niet-hoog” profiel hebben, tenminste een factor is in de opwaartse armoedeknik. Breder gezien, zo zou nog blijken, bedraagt in het aandeel armoederisico de kinderen met een niet-Belgische moeder 65 procent. Het wordt dan moeilijk om het licht van de zon te loochenen. Yasmine Kherbache (sp.a) ondernam daartoe toch een verdienstelijke poging door plompverloren te verklaren dat geen “correlatie” bestaat tussen armoede en vluchtelingen. Welk standpunt men ook aankleeft, bij momenten vergat men haast dat er ook nog autochtonen met armoede hebben te kampen, wat bijzonder kwalijk is.

Liegt Liesbeth?

Minister Homans deed in 2016 de wat vermetele belofte dat ze de kinderarmoede zou halveren. Met duivels genoegen gingen groenen en roden tekeer, want onder het beleid van Homans zou het probleem eerder aan het verdubbelen zijn, wat een lichte overdrijving mag heten. Sommigen zouden overigens beter wat minder hoog van de toren blazen want, zoals Karl Vanlouwe (N-VA) opmerkte, in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, waar sp.a mee aan de knoppen draait, is het ronduit dramatisch gesteld met het armoedepeil (en zeker is daar ook geen correlatie met allochtonen – we moeten het Yasmine eens vragen). Vooral Groen ging in de aanval met een heuse motie van wantrouwen. Elke van den Brandt was uit op het vel van Liesbeth. Van haar hele beleid deugde absoluut niets, het bleef ter plaatse trappelen als het al niet de armoede verergerde en bovendien sprong Liesbeth hoogst leugenachtig om met de cijfertjes. “Het armoedebeleid heeft gefaald.” Ook Van den Brandt weigerde enig verband, hoe klein ook, met de vluchtelingencrisis te zien.

Energie?

Zoals gezegd werd het debat ergerlijk overheerst door het “allochtone” element. Aanleiding voor het spul waren de laatste bevindingen van Kind & Gezin, maar er zou ook iets gezegd worden over de cijfers van de, slapende, energiewaakhond VREG. Het is bekend dat de energiefactuur ook een rol speelt in de toenemende armoede, het probleem raakt niet alleen de onderkant van de samenleving maar begint ook de middenklasse aan te vreten. Het aspect energie-armoede bleef echter grotendeels onbesproken. Minister Tommelein gaf even, tussen de bedrijven door, vaag aan dat het misschien toch eens tijd wordt om bepaalde praktijken van energieleveranciers aan banden te leggen.

Vlaams Belang ten slotte stelde bij monde van Ortwin Depoortere simpelweg dat open grenzen en ongebreidelde migratie misschien niet heel erg goed samengaan met een ruimhartig sociaal beleid. Erg veel dichter bij een oplossing lijkt onze volksvertegenwoordiging intussen niet te zijn gekomen.

STEUN

BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

6

Dwars door Vlaanderen

Voetgangerszone Het zijn bijna verkiezingen, en dus wordt er overal ten lande een tandje bijgestoken bij verfraaiings- en wegeniswerken. Zo ook in Brussel, waar een aantal straten langsheen de Nieuwstraat voetgangerszone zijn geworden. Straten die nu in grijze stenen worden heraangelegd.

Maar Brussel zou Brussel niet zijn als ook iets banaals als wat klinkers leggen zonder slag of stoot zou verlopen. Zo moet een groot deel van de gelegde stenen opnieuw herlegd worden omdat ze na een paar dagen al stevige verzakkingen vertonen. Kers op de taart: de stenen moesten eerder al eens herlegd worden, omdat ze niet mee met, maar dwars op de rijrichting gelegd werden. U leest het goed: in Brussel heeft een voetgangerszone een…rijrichting.

Anciaux Hoe het nog zou zijn met Bert Anciaux? Diep ongelukkig blijkbaar, nu hij voor de gemeenteraadsverkiezingen in Brussel-Stad de tweede plaats op de SP.a lijst niet krijgt. Jammer voor de Brusselse Vlamingen, want naar eigen zeggen wou hij volop gaan inzetten op een Nederlandstalig beleid in de hoofdstad. Beter laat dan nooit natuurlijk. In hetzelfde interview met Brussels stadsmagazine Bruzz liet hij ook weten dat hij hoopt dat volgend jaar zijn goede vriend Fouad Ahidar de SP.a-lijst voor het Gewest zal trekken. Of die ook volop zal inzetten op een Nederlandstalig beleid is nog maar de vraag. Het Nederlands van die man is zo erbarmelijk en beschamend dat hij in het parlement liever Frans dan Nederlands praat.

Reconquista Over verkiezingen gesproken: ook het Brusselse Vlaams Belang stelde vorige week zijn lijsttrekkers en programma voor. De partij wil weinig verrassend volop inzetten op thema’s zoals immigratie en veiligheid, en ageert scherp tegen de sjoemelaffaires van de jongste jaren. Maar ook betaalbare huisvesting, mobiliteit en Nederlandstalig onderwijs staan hoog op het prioriteitenlijstje van Dominiek Lootens en de zijnen. Tijdens een persconferentie had Lootens het over een reconquista: een herovering van Brussel.

Vlaams bestuur?

Als de jongste opiniepeilingen zich in 2019 vertalen in een gelijkaardig verkiezingsresultaat, dan zou Brussel wel eens in Vlaams-nationale handen kunnen komen. In de hoofdstad klokte de N-VA met voorsprong af als grootste Nederlandstalige partij, en stond het Vlaams Belang op nummer twee. Beide V-partijen zouden dus perfect samen het bestuur van de

Vlaamse Gemeenschapscommissie in handen kunnen nemen, en de hoofdstedelijke francofonie zo een stevige hak zetten. Maar dan wel enkel onder voorwaarde dat de N-VA in Brussel een historisch Vlaams-nationaal bestuur laat primeren op het cordon sanitaire.

Prominent extreem-links De Brusselse ministerraad besliste subsidies toe te kennen aan vzw Objectif, vzw Centre Bruxellois d’Action Interculturelle, vzw Passe Muraille en vzw Migration Policy Group om de niet-Belgische burgers te mobiliseren voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2018. De vzw’s in kwestie werden door de Brusselse regering uitgekozen, omdat ze volgens minister Vanhengel ‘prominent’ zouden zijn. Johan van den Driessche (N-VA) wou wel eens weten waarom net die vzw’s ‘prominent’ zouden zijn, en kwam tot de vaststelling dat de voorzitter van vzw Objectif een Groen OCMW-raadslid is, de voorzitter van Passe Muraille de 1e lijstopvolger bij de communisten van de PTB-PvdA, en dat de raad van bestuur van CBAI bestaat uit gemeenteraadsleden en militanten van CDH, PS, Sp.a en Ecolo, een voormalig kabinetschef van Ecolo en een voormalig Brussels Parlementslid van Ecolo. Kortom: prominent zijn in Brussel betekent vooral dat je extreem-links moet zijn.

De Geuzenberg

Overstap In maart blokletterde Het Laatste Nieuws dat Guido Meersschaut opnieuw zou opkomen bij de Gentse N-VA. Meersschaut is een bekende Gentenaar. Hij was zowat de bekendste visboer van Gent en omstreken, tot 2012, toen hij met zijn viswinkel stopte. Hij werd enkele maanden later verkozen tot gemeenteraadslid bij de N-VA. Meersschaut is goed bevriend met Siegfried Bracke en kan het niet zo goed vinden met Elke Sleurs, kopvrouw van de N-VA Gent.

Dinsdag maakte Meersschaut zijn overstap bekend naar …Vlaams Belang. Er doen trouwens hardnekkige geruchten de ronde dat ook op andere plaatsen, N-VA-leden een overstap zouden maken naar het Vlaams Belang.

Partij der Vluchtelingen Bij de komende gemeenteraadsverkiezingen zal in Aalst een partij opkomen met hoofdzakelijk vluchtelingen op de lijst. De naam van de partij: Refugee Party. De partijlijst bestaat uit vluchtelingen uit Soedan, Syrië en Irak. De Aalsterse vereniging Aalst Mixt is een van de drijvende krachten achter die lokale lijst. Maar, wat nu nog een plaatselijke lijst is, zou kunnen uitgroeien tot een nationale partij. Achter de schermen wordt in ieder geval hard gewerkt om een nationale structuur uit te werken.

Islamitische haatlectuur Het is geen geheim dat in winkeltjes op de Borgerhoutse Turnhoutsebaan salafistische lectuur te koop is. Daar hebben we verschillende malen over geschreven.

Het fenomeen zal zich uiteraard niet tot die straat en de stad beperken. Alleen is de vraag of dit allemaal door de staatsveiligheid wordt gecontroleerd en opgevolgd.

In Borgerhout opende begin mei de islamitische ‘bibliotheek’ ‘Bib Sabiel’ de deuren (Stenenbrug 9, 2140 Borgerhout). Het initiatief startte een negen maanden geleden naar een idee van enkele studenten. Negen maanden later is het aanbod van (islamitische) boeken zodanig toegenomen dat een kast niet meer volstaat. Een verhuis naar een gelijkvloers pand drong zich op. Een geschikt pand werd gevonden net naast Moskee De Koepel, de eerste moskee in België die opgestart werd door bekeerlingen.

Het is naar eigen zeggen “de eerste Islamitische bibliotheek in Antwerpen die het huidige aanbod in de lokale bibliotheken wil aanvullen met islamitische lectuur”. Volgens jihadwatcher Peter Velle worden er boeken aangeboden zoals ‘De Sleutel’ en ‘De Grote Zonden’, die oproepen tot haat en geweld tegen afvalligen, niet-moslims, vrouwen en homoseksuelen.

Uithangbord van Bib Sabiel tijdens de afgelopen ramadan was prediker Remy Soekirman, die door de Nederlandse overheid wordt beschouwd als een salafistische prediker. Dit gebeurde in samenwerking met de vlakbij gelegen Moskee De Koepel, die al meerdere malen in opspraak is gekomen wegens jihadistische ronselpraktijken. Zo vertrok de imam van die moskee, Youssef El G., in 2015 naar Syrië om zich aan te sluiten bij

21 juni 2018

radicale islamstrijders. Diezelfde imam predikte ook in moskeeën in Hoboken en Berchem.

Terug naar de nieuwe bib: op 11 en 12 juli zullen de ‘Britse’ jihadprediker Imran Ibn Mansur (alias ‘Dawah Man’) en zijn rechterhand Abu Taymiyyah naar Bib Sabiel afzakken om een lezing te geven. Imran Ibn Mansur is berucht in het shariacircuit in Groot-Brittannië. Zijn doel is de verspreiding van de zuivere islam en de islamisering van onze samenleving totdat overal de sharia geldt.

Hij stelt onder meer dat niet-moslims minder waard zijn dan koeien. Verder verkettert hij iedereen die naar muziek luistert.

Ook zou Ibn Mansur een van de mentors zijn van Omar Emwazi, de leider van de radicaal-islamitische groepering ‘Muslim Mafia’.

Emwazi is de broer van de bekende beul van Islamitische Staat, ‘Jihadi John’ (Mohammed Emwazi), die is opgedoken op tientallen onthoofdingsfilmpjes van IS. Vlaams Belang eist, bij monde van Filip Dewinter, de onmiddellijke sluiting van ‘Bib Sabiel’. “Een islamitische ‘bibliotheek’ die islamitische haatlectuur en haatpredikers aanbiedt, heeft in Antwerpen geen plaats.

‘Bib Sabiel’ injecteert salafisme en jihadisme in onze stad”, aldus Filip Dewinter. In een mededeling ontkent Bib Sabiel alle aantijgingen van Vlaams Belang.

KvC

Brussel vs. de Vlamingen Eigenlijk is alle geleuter over die dubbele meerderheid (en het onderuithalen ervan) in Brussel vooral erg hypocriet. Te vaak blijft men blind voor de menselijke factor in de instellingen, verpersoonlijkt door twee Vlaamse (sic) ministers en een staatssecretaris. Gek toch, hoe iets dat relatief mooi oogt op de tekentafel, in de praktijk zo’n gedrocht kan worden.

‘Vake’, zoals men Vic Anciaux in familiekring wel eens noemt, zei het destijds met de overtuigingskracht die hem eigen was. “Brussel kan niet tegen de Vlamingen bestuurd worden.” De boodschap liet aan duidelijkheid niets te wensen over, verkondigd op een moment dat de (toen al) nestor van de VU staatssecretaris ging worden in de eerste Brusselse regering, inmiddels al bijna drie decennia geleden. Dat bleef hij enkele jaren, tot hij in 1997 ontslag nam omwille van de discussie rond de taalkaders bij de Brusselse brandweer.

Op zich is dit een interessant dossier. Taalkaders bepalen immers hoeveel ambtenaren van welke taalrol nodig zijn om de tweetalige dienstverlening te garanderen. Voor de Franstaligen zijn er steeds te veel Vlamingen, al was het maar omdat die de benoemingspolitiek van ‘eigen mensen’ fnuiken en die tweetaligheid hen sowieso toch geen moer interesseert. Laten we het thema, zonder te technisch te worden, beschouwen als een hoeksteen van tweetaligheid.

Politieke macht In een interview enkele jaren geleden wees Anciaux erop dat hij toen graag samen met zijn Vlaamse collega-ministers Chabert (CD&V) en Grijp (sp.a) gezamenlijk ontslag had willen nemen. Het zou een maatregel van formaat geweest zijn (“de Brusselse regering zou geblokkeerd zijn”), waardoor het Brussels Gewest onbestuurbaar werd.

Een mooi voorbeeld ook van hoe politieke macht uitgeoefend kan worden, een discipline waar Vlamingen doorgaans niet in uitblinken. Maar kijk, “jammer genoeg verbood hun partij hen om ook die stap te doen”, zei Ansjovis, zoals hij in andere tijden in dit blad steevast genoemd werd. Resultaat: Anciaux weg, maar de Brusselse regering bleef gewoon aan.

Daar heb je dan die Brusselse instellingen, die structuur die garandeert dat, en we citeren, “Brussel niet tegen de Vlamingen” kan bestuurd worden. Jammer genoeg volstaan die vaak niet als het mensen - in casu Vlamingen - zijn die de instrumenten moeten bedienen. De politiek-menselijke factor kan nooit weggecijferd worden, om niet te zeggen dat die vaak doorslaggevend is. Quod erat demonstrandum, toen al. Maar laten we die instellingen belichten.

Het spook Demol Paritair bestuur, wat zich onder meer vertaalt in een dubbele meerderheid, is dan hetgeen de rechten van de Vlamingen in het Brussels bestuur - regering, parlement en aanverwanten - moet garanderen. Er is bijvoorbeeld die dubbele meerderheid, waarbij ook binnen de Nederlandse taalgroep (door-

heen de jaren kwam er zelfs een gewaarborgd aantal zitjes bij) de kaap van de 50+1 bereikt moet worden. Uit vrees dat ooit het Vlaams Belang aan Vlaamse kant een meerderheid zou halen, werd een belangrijke nuancering aan die regel aangebracht. Is er geen meerderheid? Dan stemt men gewoon een maandje later, want dan zal een derde volstaan om het ding erdoor te jagen. Instellingen ‘tailor made’ voor de politieke noodwendigheid van het moment.

De uitweg bestaat inmiddels al vele jaren - straks is het twintig jaar geleden dat het spook van Johan Demol even door de Brusselse politiek waarde - maar werd nooit gebruikt. Tot nu? De kwestie van het cumulverbod voor politici doorkruist de Vlaamse verkozenen, dwars door de meerderheid.

Sp.a is immers voor, maar de coalitiepartners CD&V en Open Vld zijn tegen. Groen is bij de oppositie voor, N-VA en VB zijn tegen.

Nu wil het toeval dat de voorstanders aan zes zetels komen, precies het aantal dat noodzakelijk is voor die fameuze tweede stemming.

Of die er komt, is maar de vraag.

Raakt het verbod gestemd, dan dreigt een vloed aan bevoegdheidsconflicten te volgen.

Maar dat is niet de essentie.

Vlaams triumviraat Net als toen Anciaux ontslag nam, zit daar een CD&V’ster (ze begon haar carrière op het kabinet van Chabert) die niet snel zal wijken.

Ook Pascal Smet (sp.a) blijft rustig op post, om nog maar te zwijgen over Guy Vanhengel (Open Vld), ook al wordt die stilaan een karikatuur van zichzelf.

Men kan klagen over de taalwetgeving waarvan de systematische overtredingen een aanslepende schande zijn, maar het is dit Vlaamse triumviraat geen crisis waard (en wellicht ook niet in de hoofdzetels). Stelt de Brusselse regering zich in het luchthavendossier bij monde van een cdH-minister op als de executieve van een bananenrepubliek, tja, dan is dat met ons olijk trio in haar rangen.

Het mobiliteitsbeleid van psychopaat Smet?

Idem, toch voor de overige twee. Enzovoort, enzoverder.

Het doet denken aan de Franse politicus Jean-Pierre Chevènement die ooit zei “un ministre, ça démissionne ou ça ferme sa gueule” – een minister neemt ontslag of houdt zijn smoel. Zelf voegde hij drie keer de daad bij het woord: in 1983, 1991 en 2001. Kan Brussel niet tegen de Vlamingen bestuurd worden, zoals Anciaux zo plechtstatig verklaarde? Op papier niet, nee, maar blijkbaar wel met Vlamingen (sic) die mee aan het stuur zitten. Het maakt van de discussie over die dubbele meerderheid iets secundairs.

KNIN.

Onze naaste buren

21 juni 2018

Het einde van een totalitaire ideologie

Den Vaderlandt ghetrouwe

Totalitaire ideologieën worden fanatieker als ze merken dat hun rijk op zijn einde loopt. Het multiculturalisme heeft soms veel met het nazisme gemeen. Naarmate de oorlogssituatie verslechterde, gingen de nazi’s er met almaar vuilere voeten door. Nu in Nederland onderzoeken en praktische ervaringen bewijzen welke ramp de invasie van gelukszoekers veroorzaakt heeft, zetten de aanhangers van de multikul extra stappen om hun verderfelijke opinies door te drukken.

De minister van Onderwijs is Ingrid van Engelshoven, van D66. De links-liberale (meer het eerste dan het tweede) bewindsvrouw maakt zich druk over het feit dat het geschiedenisonderwijs veel te weinig aandacht besteedt aan de rol van vrouwen en minderheden. Die hebben lange tijd maar een kleine rol gespeeld, maar dan moet men volgens het mens maar een nieuwe en valse geschiedenis schrijven, zoals ze dat in de Sovjet-Unie deden. Probleem is dat de canon van het geschiedenisonderwijs werd vastgelegd door een commissie onder de leiding van de gerespecteerde hoogleraar middeleeuwse literatuur Frits van Oostrom. Van Engelshoven werd op alle fronten uitgelachen en verwenst. Ze gaf tegen haar zin toe dat zij niet gaat over de inhoud van het geschiedenisonderwijs, maar ze blijft toch ijveren voor haar politiek correct standpunt.

Kinderen naar de moskee en islamitische straatnamen Grote verontwaardiging was er in dit land over de onthutsende beelden van klassen uit het lager onderwijs die een mohammedaanse moskee bezoeken. Meer dan een derde van de scholen doet dat al, maar toch heeft nog nooit iemand kinderen van een mohammedanenschool in een kerk gezien. Wat

7

de deur dichtdeed, was een video die toonde dat de kinderen aangemoedigd werden te knielen en mohammedanenrituelen uit te voeren. Protesten van ouders werden door de schooldirecties weggewuifd. Veel laffe vaders en moeders durfden niet hard op tafel slaan en bekenden aan De Telegraaf hun angst als aanhangers van Wilders weggezet te worden.

In Eindhoven kennen bestuurders ook hun correcte plichten.

Ze beslisten dat de Witte de Withstraat een andere naam krijgt, want die Nederlandse admiraal uit de 17de eeuw voerde een keiharde koloniale oorlog in de Molukken. Een nieuwe straat in de wijk wordt wel Barbarossastraat genaamd. Barbarossa (Khair-ad-Din) was een roofmoordenaar in Ottomaanse dienst die met zijn vloot grote delen van Zuid-Europa verwoestte en de bevolking als slaven naar Noord-Afrika voerde. Die naam komt er echter vanwege de “burgerparticipatie”. Met andere woorden, Turken in de wijk willen dat een Ottomaanse schurk geëerd wordt, en dat kan wel in Eindhoven.

Nederlanders voor Rode Duivels, BN’ers voor Marokko En dan is er nog de massale aanbidding van Nederlanders geboren in Dronten, Drachten, Rotterdam en Amsterdam die

desalniettemin liever voor Marokko dan voor Nederland spelen. De Nederlandse voetbalbond heeft op het FIFA-congres over de toewijzing van het wereldkampioenschap voetbal in 2026 voor Marokko gestemd. Natuurlijk heeft de kandidatuur van de VS, Canada en Mexico het gehaald, maar de motivatie van de Nederlanders is top. Bondsvoorzitter Michael van Praag zegt dat dit gebeurde uit dankbaarheid voor de verrijking van het Nederlands voetbal door Marokkanen.

Nederland heeft wel de opleiding en de hoge salarissen van die in Nederland geboren voetballers betaald, en dankzij Nederland speelt Marokko op het WK (17 van de 23 selectiespelers hebben een Europees paspoort). Maar voor de politiek correcten is wit zwart en zwart wit. Overigens, een Nederlandse journalist met Marokkaanse wortels die bij de trainingen aanwezig was, vertelde dat de voertaal … Engels is. Kan niet anders, want de meesten van die zogenaamde Marokkanen spreken slecht Arabisch of onbegrijpelijk Berbers, de dorpstaal van hun grootvader(s).

Geniet op het internet van de filmpjes waarbij alle mogelijke BN’ers enthousiast supporteren voor Marokko gezien het Nederlandse smaldeel. De altijd kritische journalist Paul Onkenhout controleerde of normaal Nederland dat enthousiasme deelt. Zoals altijd wanneer Nederland niet deelneemt aan een toernooi, supportert het grootste deel van Nederland voor de Rode Duivels. Marokko stond wel tweede op een andere lijst: die van de ploegen die gewone Nederlanders geen wereldkampioen willen zien worden.

Willem de Prater

Stad Gent werkt actief mee aan Turkse lessen voor kinderen Onze groene schepen van Onderwijs beweert dat de stad niets te maken heeft met de naschoolse lessen Turks in een stadsschool. Het is, zegt ze, een initiatief van enkele ouders die willen dat hun kinderen nog met hun grootouders kunnen spreken en die geen enkele voorkeursbehandeling krijgen van Stad Gent. Een gunstige wind deed een brief van het UGent aan de schepen van Onderwijs bij ons belanden. De vork blijkt heel anders in de steel te zitten.

Oordeel zelf: “Aanvraag voor erkenning van onderzoeksproject UGent binnen Brede School, Stad Gent. Binnen de Vakgroep Vertalen, Tolken en Communicatie van de Universiteit Gent verrichten wij onderzoek naar taalverwerving. Wij schrijven u in verband met een onderzoeksproject dat wij opstarten in september 2017.

Het project, ‘Van Thuistaal naar Schooltaal’, betreft tweetalige Turks-Nederlandse kinderen die kleuteronderwijs volgen in Gent. Eerder onderzoek heeft aangetoond dat kinderen met een Turkse migratie-achtergrond doorgaans laag scoren op Nederlandse taalvaardigheidstesten en dit ondanks het feit dat vele van deze kinderen uit families komen die al drie generaties in Vlaanderen wonen.

In het project zullen we een groep kleuters volgen die buitenschoolse lessen Turks krijgen. Hiermee willen we nagaan of het versterken van hun taalvaardigheid in het Turks een positief effect heeft op hun taalvaardigheid in het Nederlands. Het onderzoek heeft belangrijke implicaties voor onze visie op de rol van de moedertaal bij meertalige kinderen en voor het taalbeleid in het onderwijs. De resultaten van het project zullen ook relevant zijn voor CLB medewerkers, met wie we nu reeds in contact staan.

Onze vraag voor Stad Gent (Onderwijscentrum) is om dit project officieel te erkennen en op te nemen als één van de projecten binnen Brede School. We voeren het onderzoek zelf uit en hebben eigen onderzoeksfinanciering vanuit de UGent, maar

menen op die manier ondersteuning te kunnen krijgen van het Turks Consulaat (Departement Onderwijs) in de vorm van extra lesgevers Turks. Ook is het voor ons belangrijk dat het project officieel erkend wordt door Stad Gent, omdat dit onze communicatie met scholen van Stad Gent vergemakkelijkt.”

Op hun wenken bediend Zoals gevraagd, heeft de onderwijsschepen het project officieel erkend. Ze maakte het daarmee mogelijk om via het Turkse consulaat leerkrachten uit Turkije naar Gent te halen. Ze wist dat ze daarmee het besluit van de Vlaamse regering, om geen leerkrachten uit Turkije meer in te zetten, omzeilde.

Haar eigen dienst ‘onderwijscentrum Gent’ heeft de aanvraag voor het gebruik van de klaslokalen ingediend en werkt actief mee. De lessen zijn in feite het voortzetten van Turkse lessen die al jaar en dag in Gent gegeven worden, vroeger zelfs tijdens de schooluren. De schepen wist ook dat dit niet zomaar een initiatief is van enkele ouders. Toch vond ze het nodig haar betrokkenheid te verdoezelen. Wat moeten we daar van denken?

Twintig jaar A17

School in Komen Bovendien werd het dossier begin jaren tachtig gekoppeld aan de oprichting van een Nederlandstalige school in Komen.

De Franstaligen verzetten zich daar hevig tegen. Even het geheugen opfrissen: in 1979 vroegen Vlaamse ouders in de gemeente om een Nederlandstalige school op te richten. De burgemeester en de Franstalige minister van Onderwijs verzet-

Er komen voorlopig geen weefstroken op de E40 tussen Zwijnaarde en Sint-Denijs-Westrem en dat is slecht nieuws. Het Agentschap Wegen en Verkeer had alles klaar om deze zomer de werken uit te voeren, maar de vergunning werd geschorst door de Raad van vergunningsbetwistingen na een klacht van het Gents MilieuFront en Greenpeace.

Weefstroken zijn een directe verbinding tussen een oprit en de volgende afrit. Op dit ‘vierde rijvak’ kunnen voertuigen over een grotere afstand invoegen en uitvoegen. Het is bij uitstek een manier om het verkeer niet alleen vlotter maar vooral ook veiliger te laten verlopen.

Groene fundi’s De groene fundi’s willen geen vlotter verkeer. Volgens hen zal dat alleen maar meer auto’s aantrekken. Over de verbeterde verkeersveiligheid zwijgen ze. De uitspraak ten gronde kan nog jaren uitblijven. Hoeveel ongevallen zullen intussen gebeuren die met een weefstrook voorkomen hadden kunnen worden?

Zouden de heren en dames van het GMF en Greenpeace daarvan wakker liggen?

Voor de weefstrook wordt de weg niet verbreed, alles kan binnen de huidige contouren, mits gebruik van een deel van de pechstrook. Hoe groot kunnen de milieueffecten dan zijn? En is vlotter verkeer niet meteen ook schoner verkeer?

Dezelfde criticasters zullen morgen staan lamenteren dat Vlaanderen niet in Gent investeert. Over de elf miljoen euro die klaarlag voor de weefstroken zal je hen niet horen. Investeren in het wegennet past niet in hun kraam. Investeren in veiligheid voor automobilisten ook niet. Greenpeace en het GMF, van die boeren voor ons geen eieren.

Mathildis

Li bia bouquet

In juni 1998, exact twintig jaar geleden, kwam een einde aan één van de meest pijnlijke communautaire twisten: het openen van het ontbrekende stuk A17-autosnelweg tussen Brugge en Doornik. Op 12 juni 1998 openden Vlaams minister van Openbare Werken Eddy Baldewijns en zijn Waalse collega Michel Lebrun de A17 Brugge-Doornik en de N58 Menen-Armentières. De ontbrekende stukken waren toen net afgewerkt. Jarenlang lagen de werken stil door Vlaams-Waalse twisten.

Het was een symbool van de uit de hand gelopen spanningen aan de grens tussen Henegouwen en West-Vlaanderen.

Voor de ontsluiting van Zuid-West-Vlaanderen was deze opening belangrijk. Vijftien jaar lang lag het 7 kilometer lange wegdek tussen Bellegem en Wallonië er onbereden bij. De Waalse regering weigerde een twee kilometer lang stuk over de taalgrens af te werken.

Wallonië maakte dit afhankelijk van de afwerking van de N58 of Pecq-Armentières. Dat moest de faciliteitengemeente Komen verbinden met de rest van Henegouwen, maar Wervik wou dat niet omdat dat zou neerkomen op onteigeningen.

Aanleg weefstrook geschorst

ten zich daartegen omdat de aanvraag volgens hen niet reglementair was. Toch kwam de school er, in 1981. Dat gebeurde na aanhoudende intimidaties.

Bij de opening van het schooltje en de dagen daarna moesten de ouders met hun kinderen spitsroede lopen tussen scheldende Franstaligen om de klaslokalen te bereiken. Beelden daarvan werden uitgezonden op de RTBF in de reportage ‘De heksen van Komen’ (Les sorcières de Comines). De school werd gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap, al was de Franse Gemeenschap wettelijk verplicht om dat te doen.

De situatie in de regio Komen-Moeskroen bleef lange tijd gespannen, maar kreeg niet dezelfde aandacht als Voeren.

Dat de communautaire knoop in 1998 ontward was - eigenlijk was er al in 1993 een akkoord - was vooral het gevolg van feitelijke ontwikkelingen.

De autosnelweg A17 afwerken was zowel voor Vlamingen als Walen belangrijk omdat het de verbinding richting Rijsel verbeterde. Rijsel was er op dat moment economisch bovenop aan het komen.

Verfransing geslaagd Een andere reden is dat de Franstaligen in Komen hun slag hadden thuisgehaald en de gemeente grotendeels hadden verfranst, ondanks een Nederlandstalige school. Het mag dan een faciliteitengemeente zijn, er is amper nog iemand die Nederlands spreekt. Het is hetzelfde als de Henegouwse gemeente Vloesberg met faciliteiten voor Nederlandstaligen. Die zijn er enkel nog pro forma. De deal rond de A17 kon ook gesloten worden omdat Vlamingen en Franstaligen door de staatshervormingen meer en meer naast elkaar leven en er als het ware gemakkelijker ‘intergouvernementele’ deals tussen regionale regeringen kunnen worden geregeld. Of het cultureel afsluiten van Vlaanderen voor Komen en Moeskroen op economisch vlak een goede zaak is, is iets anders. Het blijft opvallend dat de werkloosheid in de regio Kortrijk amper 5 procent bedraagt, terwijl die in Komen en Moeskroen richting 14 procent gaat.

Terwijl talloze Fransen de grens oversteken om in WestVlaanderen de massa vacatures in te vullen, is er vanuit Henegouwen geen vergelijkbare beweging te zien. De taalgrens lijkt wel een muur. Al situeert de oorzaak van het probleem zich wellicht op het Belgische federale beleidsniveau. In België is er nog altijd geen sprake van een beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd. In Frankrijk wel. Daar is de druk gewoon groter om werk te zoeken of op een jobaanbod in te Picard gaan.

8

De wereld rond

21 juni 2018

Diplomatieke valies

WK met politieke symbolen Voor sommigen mag voetbal dan gelijk staan met een vorm van oorlog, ons interesseert vooral de vaststelling dat er vaak een onmiskenbare politieke dimensie aan vast zit. Zeker internationaal bekeken en dan vooral wanneer de dingen zich kristalliseren rond een WK. Een sportief zijsprongetje en dan wordt men één maand lang op een soort sportief ‘oostfront’ getrakteerd.

Er wordt gevoetbald op plaatsen als Sint-Petersburg (exLeningrad), Moskou, Volgograd (ex-Stalingrad) en Rostov, gekende namen uit de geschiedenis van het oostfront waar het pleit van de Tweede Wereldoorlog werd beslecht.

En we zouden het haast vergeten, er wordt gevoetbald in Kaliningrad, eeuwenlang bekend als Königsberg, de stad van Immanuel Kant, en vandaag een strategisch belangrijke plek omringd door NAVO-lidstaten. Speciaal voor het WK werd een stadion gebouwd, om net dààr te kunnen spelen. Gelegen op een eiland in de rivier Pregolja is deze Arena Baltika gelegen op amper 45 km van de Poolse grens, waardoor het meteen het stadion van dit toernooi is dat het dichtst bij de EU ligt. En voor de liefhebbers, de plek waar de Rode Duivels op 28 juni tegen Engeland spelen.

Britse boycot?

Uiteraard draait het allemaal om sport. Toch speelt er altijd een politieke dimensie. Het feit dat elke geselecteerde ploeg braaf meespeelt, is op zich een statement. Nog maar enkele maanden geleden werd door de Britse regering opgeroepen tot een boycot omwille van de moorden (en moordpogingen) van de Russische geheime diensten op Britse bodem. Maar, het Engelse team heeft net zijn eerste poulewedstrijd gewonnen, met veel bibberen.

De grieventrommel van het Westen aan het adres van Moskou is goed gevuld (moorden, MH17, interventie in Syrië, noem maar op), en toch gaat iedereen keurig spelen. Er zijn twee manieren om dit te interpreteren. Mogelijk is het een loskoppeling van sport en politiek, maar – en zo ziet het Kremlin dit – men kan het ook als een impliciete goedkeuring van de gevoerde politiek beschouwen. Als een blijk van erkenning van de internationale positie die Rusland bekleedt.

‘Visit Rwanda’ Met zin voor cynisme werd in diplomatieke kringen opgemerkt dat dit WK georganiseerd wordt door een land dat “op verschillende plaatsen meedogenloos oorlog voert, tussen-

komt in de verkiezingen van andere landen, anders geaarde burgers discrimineert, geweldplegingen op etnische minderheden orkestreert en eigen onderdanen in het buitenland vermoordt”. Voor Rusland is voetbal wel degelijk een politiek instrument. Op verschillende niveaus trouwens. Van het organiseren van een evenement als dit, over het gebruik van Gazprom als vehikel om in het Westen een heus imperium uit te bouwen, tot het gebruik van ruwe hooligans als politieke stoottroepen.

Rusland staat niet alleen in het politiek instrumentaliseren van voetbal. Ook de Turkse sultan Erdogan doet het, net als zijn Hongaarse collega Orbán. En dan is er Aliyev, de president van Azerbeidzjan, officieel uitgenodigd op de openingswedstrijd tussen Rusland en Saoedi-Arabië. Sinds Aliyev in 2003 aan de macht kwam, werd heel wat olierijkdom van zijn land in sportieve evenementen, de bouw van indrukwekkende stadions, en zelfs in het sponsoren van Atletico Madrid gestopt. Een poging om zijn wanbeleid inzake mensenrechten wit te wassen, menen critici. Een andere aanwezige was Paul Kagame, president van Rwanda, het negentiende armste land ter wereld. Kagame, dat is geweten, is al jaren een grote fan van het Engelse Arsenal en sinds kort is zijn land shirtsponsor van die club. Prijskaartje: naar schatting 30 miljoen euro. ‘Visit Rwanda’ zal op de truitjes te lezen staan. Officieel heet het dat op die manier het toerisme aangezwengeld zal worden, waardoor het land het zonder ontwikkelingshulp kan gaan stellen.

Erg eerbaar klinkt dat, maar iets zegt ons dat die geslepen Tutsi van twee walletjes wil eten. Azerbeidzjan, Rwanda en Qatar (sponsor van FC Barcelona) zijn stuk voor stuk staten die zich via sponsoring aan een club binden. Wie volgt in die trend?

Sevilla ‘82 En dan zijn er de landenteams; het is een historiek op zich.

Toen West-Duitsland in 1954 wereldkampioen werd, was dat een belangrijk keerpunt voor het land. Een soort van normalisering van het nationaal gevoel sinds Stunde Null in 1945. Toen West-Duitsland in 1974 echter verloor tegen de DDR, deed dit

velen knarsetanden. De Koude Oorlog woedde in alle hevigheid en dan de duimen moeten leggen voor de communisten (die zich ‘het betere Duitsland’ noemden), dat was balen.

Maar toen kwam de eenmaking. Toen dat verenigde Duitsland in 1990 Argentinië in de finale versloeg, werd dat wat graag in verband gebracht met de dynamiek van de herwonnen eenheid. Dat de risorgimento toch niet zo makkelijk zou lopen, bleek de daaropvolgende jaren.

Tussen dit alles lag het fameuze Sevilla ‘82-incident. Toen Frankrijk en Duitsland in een halve finale tegenover mekaar stonden, werd de herinnering aan de Tweede Wereldoorlog plots erg levendig. Op het veld ging het er nogal ruw aan toe (vooral dan door de Mannschaft), wat de Fransen uitzinnig maakte (“boches”, “nazis”, het vertrouwde repertorium). De gemoederen bleven ook na de wedstrijd dermate opgehitst, dat bondskanselier Schmidt zich bij zijn Franse collega Mitterrand verontschuldigde. Een gemeenschappelijke verklaring moest olie op de golven gooien.

Het spook van de Tweede Wereldoorlog is nooit veraf. Toen in de jaren tachtig een medewerker van Thatcher zijn hoop uitsprak dat Engeland niet zou verliezen in de nakende match tegen Duitsland in “onze nationale sport”, antwoordde de toenmalige premier laconiek dat de Britten “deze eeuw al twee keer hebben gewonnen in hun nationale sport.”

Midden-Oosten Wellicht blijft het in deze editie wat rustiger, maar de symboliek is onmiskenbaar aanwezig, te beginnen met de openingswedstrijd, Rusland tegen Saoedi-Arabië. Beide staan tegenover mekaar in Syrië. Het regime van Assad, de baarlijke duivel in de ogen van Riyad, overleefde niet alleen het conflict dat zijn land jarenlang verscheurde, Assad won ook. Een zege die voor het volle pond op conto van zijn Russische bondgenoot geschreven kan worden.

Op een pragmatische manier evolueren de dingen. Onlangs sloten de Saoedi’s en de Russen een oliedeal, een benadrukking van de groeiende rol van Moskou in het Midden-Oosten.

En dat zijn dan de landen die de openingswedstrijd speelden van een toernooi waar de VS afwezig is. Bekeken tegen de achtergrond van het Midden-Oosten is ook dat een krachtig symbool.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Brexit en dhimmitude Er zijn twee elementen in het Brexitdossier die ons bitter hebben teleurgesteld. Het eerste betreft de vaandelvlucht en het gebrek aan strategie van de politici die voor de Brexit hebben geijverd. Het vertrek van Nigel Farage heeft UKIP in chaos achtergelaten, juist op een moment dat leiderschap onmisbaar was om de eerste overwinning te consolideren en het gewonnen terrein te verdedigen. Hetzelfde geldt voor Boris Johnson. In de loop van de geschiedenis zijn vele generaals van het slagveld gevlucht na een nederlaag, maar deze bevelvoerders zijn gevlucht na een overwinning, en zelfs nu zijn er nog geen waardige opvolgers gevonden.

De tweede en nog ergere desillusie ligt veel dieper dan die personenkwesties. Wij hadden gehoopt dat de Brexit de Britten zou bevrijden van het juk van de EU, en dat daardoor een kettingreactie zou ontstaan waarbij een flink deel van de perverse politieke correctheid inzake islam, immigratie en dhimmitude zou worden weggeveegd. Dat was duidelijk te optimistisch. Van zo’n ommekeer is in GrootBrittannië nog niets te merken. Integendeel, het gaat van kwaad naar erger. De arrestatie van Tommy Robinson is één van de vele symp-

tomen. De dhimmi’s in Groot-Brittannië hebben ook zonder de steun van de EU de macht nog steeds stevig in handen.

We hebben de invloed van de EU op die dhimmitude overschat, en de invloed van interne politieke krachten binnen Groot-Brittannië zelf hebben we onderschat. Kort na de ineenstorting van de Sovjet-Unie waren alle dictaturen in Oost-Europa van de kaart verdwenen, behalve die in Wit-Rusland. In GrootBrittannië echter is door de Brexit geen vergelijkbare bevrijding gevolgd.

Verschuivingen?

Er staan misschien grote verschuivingen op til tussen de fracties in het Europees Parlement. De rechts-nationalistische fractie Europa van Naties en Vrijheid wordt gevormd door het Vlaams Belang, het Front National en de dochterformatie Rassemblement Blue Marine, de Liga, de FPÖ, UKIP, de PVV van Wilders en het Poolse Congres van Nieuw Rechts. De schandalen waarin Europarlementsleden van het FN echter steeds opnieuw verwikkeld raken - herinner u het champagneschandaal - brengen indirect ook de andere partijen uit de fractie in diskrediet. Bovendien gedragen de Fransen zich als grootste partij even arrogant als Louis XIV. Bijna iedereen is de Fransen beu.

Daarnaast wordt vanuit de fractie Europese Conservatieven en Hervormers geprobeerd de FPÖ los te weken uit de fractie Europa van Naties en Vrijheid en die partij te bewegen tot een overstap. De Britse Conservatieven en de Ulster Unionist Party zullen na de Brexit natuurlijk uit het Europees Parlement verdwijnen. Daardoor zouden Europese Conservatieven en Hervormers in één klap 24 van hun 71 zetels verliezen. De vier zetels van de FPÖ zouden dus zeer welkom zijn.

In die fractie zitten behalve de Britse Conservatieven onder andere de N-VA, AfD en behoorlijk rechtse, eurosceptische en islamkritische partijen als de Ware Finnen en de Danske Folkeparti. Momenteel wordt de fractie geleid door Syed Salah Kamall, van de Britse Conservatieve Partij.

Italiaanse fout De Italiaanse regering is goed van start gegaan met de uitvoering van haar anti-immi-

Space Force nieuwe Amerikaanse legercomponent gratieprogramma. Schepen van ngo’s met illegalen mogen niet meer in Italiaanse havens aanmeren. Dat is onverdeeld positief, net zoals het plan om honderdduizenden illegalen naar huis te sturen. Daarnaast probeert de nieuwe regering illegalen door te sluizen naar andere EU-landen, en dat is verschrikkelijk cynisch en kortzichtig. Dat zal gegarandeerd leiden tot scherpe conflicten met de andere rechtse en nationalistische partijen in Europa. De eurocraten zullen daarmee volop munitie krijgen voor hun strijd tegen het “egoïsme” van de nationale staten.

Het doorschuiven van illegalen is een heilloze weg. Er is maar één duurzame oplossing: sluit de grenzen voor immigratie uit Afrika en de moslimwereld, sleep boten met illegalen terug naar hun vertrekpunt en organiseer een grootschalig beleid van gedwongen terugkeer.

Iedere nationale staat kan dat op eigen houtje doen. Men moet alleen een aantal internationale verdragen opzeggen of negeren. Zoals Angela Merkel in 2015 het Verdrag van Dublin negeerde. Als Duitsland dat mag, waarom zouden Polen, Hongarije, België en Italië dat dan niet mogen?

Die Wende, deel II? “De Duitse bevolking begint zich tegen haar leiders te keren nu de immigratie de wankele coalitie in Berlijn dooreenschudt. De misdaad in Duitsland is enorm toegenomen. Overal in Europa werd de grote vergissing gemaakt miljoenen mensen toe te laten die de cultuur ingrijpend en met geweld hebben veranderd.” Dat is, letterlijk uit het Engels en het “tweets” vertaald, de inhoud van een bericht van president Trump. De uitspraak wordt algemeen beschouwd als een schot voor de boeg voor Merkel en niet-verkozen EU-potentaten als Juncker en consorten. Trump voegde eraan toe dat de VS die fout niet zullen herhalen. Op kleinere schaal maakte Philip van Thijn in Elsevier een vergelijkbare opmerking over de verschuivingen bij de publieke opinie in Nederland: “Het draagvlak voor de opvang van migranten brokkelt sneller af dan de ijskap in Antarctica.” We hebben lang gewanhoopt, maar politiek beweegt en kraakt er nu iets, in Oostenrijk, Italië, de Visegradlanden en zelfs in Duitsland. Jarenlang vreesden we dat alles stevig gebetonneerd zat, zoals in de DDR, tot plots, in 1989…

Het nabije buitenland

21 juni 2018 DE GAULLE IN HET ENGELS In Groot-Brittannië verscheen een uitgebreide biografie van Charles de Gaulle (1890-1970). Dat is verwonderlijk, want de relatie van de Franse president tot de Angelsaksische wereld is altijd zeer gespannen geweest.

‘A Certain Idea of France: The Life of Charles de Gaulle’ van Julian Jackson verscheen bij Allen Lane en telt 900 bladzijden.

Het geldt nu al als één van de standaardbiografieën die in het Engelse taalgebied zijn verschenen. Dat de Britten aandacht hebben voor de Gaulle is nieuws op zich. Al wordt hij in de historiografie altijd voorgesteld als een trouwe bondgenoot van de Britten, de relaties waren meer dan eens gespannen. Eigenlijk al vanaf het moment dat de Gaulle in de zomer van 1940 vanuit Londen het ‘Vrije Frankrijk’ vertegenwoordigde. Hij joeg de Britse premier Winston Churchill meer dan eens in de gordijnen. Om te beginnen wou de Gaulle betrokken worden bij alle gesprekken die Churchill met de (toen nog neutrale) Amerikanen voerde. De Gaulle eiste ook zeer snel dat Frankrijk aan het einde van de oorlog bij de overwinnaars zou worden gerekend.

Een grote bron van ergernis bij de Britten was dat de Gaulle in de periode 1940-‘44 vooral bezig was met het bestrijden van bepaalde concurrenten als vertegenwoordigers van het nieuwe Frankrijk, zoals generaal Giraud. Churchill gedoogde de Gaulle omdat hij wist dat de generaal later in Frankrijk een dam zou zijn tegen een monopolie van de communisten in het Franse verzet. Ook is geweten dat de Fransman wel goed Duits sprak, maar geen gebenedijd woord Engels, wat de Britten ergerde. Na de Tweede Wereldoorlog bleven de spanningen oplopen door de Gaulles verzet tegen de toetreding van het Verenigd Koninkrijk tot de Europese Gemeenschap. En zijn toespraak in Qué-

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE bec in 1967 (“Vive le Québec libre!”) viel in slechte aarde bij de Britten. Onthoud, het staatshoofd van Canada is nog altijd de Britse koningin.

Tegen de tanende Franse invloed Daarom is het interessant na te gaan wat een Britse biograaf over Charles de Gaulle denkt. ‘A certain Idea of France’ leert dat de Gaulle niet echt een sterke politieke overtuiging had. Sommigen zagen hem als een pseudoroyalist, anderen als een christendemocraat. Maar eigenlijk was de Gaulle vooral iemand die grote angst had voor de verschrompeling van de Franse invloed in de wereld. Sinds Waterloo (1815) was de Franse macht aan het tanen en hij wou die trend stoppen. Desnoods via allerlei symboliek. Toen in 1954 het eerste deel van zijn oorlogsmemoires verscheen, besloot hij slechts vier ‘presentexemplaren’ te tekenen: voor de paus, voor de troonpretendent de Comte de Paris, voor de toenmalige Franse president en voor Queen Elizabeth II. Het zal niemand verbazen dat Julian Jackson in het eerste deel van de biografie vooral aandacht besteedt aan de relatie tussen de Gaulle en Churchill tijdens de oorlog. Voor de biograaf is het duidelijk: zonder de Britse premier was de Gaulle niets. Churchill had gemakkelijk kunnen weigeren dat de leider van ‘la France libre’ via de BBC de mensen in zijn thuisland toesprak. Het was ook aan Churchill te danken dat Frankrijk tot de geallieerden en dus later tot de overwinnaars van de oorlog ging behoren.

Een bananenrepubliek De Britten zien Charles de Gaulle vooral als een figuur van de Tweede Wereldoorlog. Vandaar dat het interessant is hoe men over het Kanaal naar het personage kijkt in de periode tussen

ENGELSE EN SCHOTSE VADERLANDSLIEFDE De Britse openbare omroep hield een volksbevraging.

Schotten kijken anders tegen begrippen als ‘nationalisme’ en ‘natie’ aan dan de Engelsen. Het ene nationalisme is het andere niet. De vraag blijft of de Schotse afkeer voor Westminster groot genoeg is om, tijdens een nieuw referendum, onafhankelijkheid te bewerkstelligen.

In Sotsji (Rusland) is het wereldkampioenschap voetbal in alle hevigheid losgebarsten. En dat zullen we geweten hebben. Sammy Mahdi, de jongerenvoorzitter van CD&V, gaat in zijn enthousiasme zo ver om in een opiniestuk te beweren dat “tegen deze generatie Rode Duivels geen separatist opgewassen is”. Nationalisme in België blijft iets vreemds. Wanneer Vlaamsgezinden opkomen voor hun identiteit, dan wordt dat al snel weggezet als ‘oubollig’, ‘bekrompen’ en ‘onverdraagzaam’.

Wanneer de Rode Duivels spelen, dan komen types als Mahdi en Kristof Calvo een lans breken voor dit ‘hernieuwde nationalisme’. Een Belgisch nationalisme dat, volgens die heren althans, ‘openheid’ en ‘tolerantie’ uitstraalt. Dat de ‘belgitude’ in realiteit niet meer is dan samen voetbal kijken op een groot scherm, en bier zuipen, zal de Calvo’s en Mahdi’s van deze wereld een zorg zijn. Donderdag 28 juni spelen de Rode Duivels een WK-wedstrijd tegen Engeland. Hier stoten we op een interessant gegeven. Hoewel Engeland, Schotland en Wales onderdeel vormen van Groot-Brittannië, hebben alle deelgebieden hun eigen ‘nationale’ voetbalploeg. De idee van Bart Maddens, professor politicologie, om een Vlaams en Waals team op te richten, is minder vergezocht dan het voor sommigen lijkt.

Natiegevoel De kans is klein dat in het noorden van het Verenigd Konink-

Optimisme In het BBC-onderzoek werden 1.025 Schotten opgenomen.

Opvallend is dat vanuit het Schotse nationalisme een grote vorm van optimisme uitgaat. Wie zich als Engels nationalist omschrijft, heeft een veel pessimistischer maatschappijbeeld. In het noor-

ZAND IN DE ‘WIR SCHAFFEN DAS”-MACHINE Het ziet ernaar uit dat drie jaar na het begin van de nieuwe vluchtelingenpolitiek van bondskanselier Angela Merkel (september 2015) de gang van zaken en de gevolgen van dat asielbeleid juridisch en parlementair zullen worden onderzocht. De regering zal klaarheid moeten scheppen na een klacht van de parlementaire fractie van de AfD in de Bondsdag. De coalitiefracties van SPD en CDU houden daarnaast rekening met een bijzondere onderzoekscommissie die zich moet bezighouden met allerlei “mankementen” bij het Bundesamt für Migration und Flüchtlinge (BAMF).

De advocaat van de AfD-fractie, Stephan Brandner, is duidelijk: de toenmalige Grote Coalitie heeft met haar vluchtelingenbeleid inbreuk gepleegd op het medebeslissingsrecht van het parlement, van de Bondsdag. Het parlement heeft volgens de grondwet het recht om mee te werken, om mee te beslissen over fundamentele zaken. Zo vraagt Brandner aan het Grondwettelijk Hof vast te stellen dat Merkel dat recht heeft overtreden toen ze besliste om vluchtelingen aan de grens niet tegen te houden.

De AfD-fractie laat nu al horen (en misschien iets te vroeg) dat een juridische uitspraak in deze wel eens het einde van mevrouw Merkel zou kunnen betekenen. De partij is niet over één nacht ijs gegaan. Ze heeft professor staatsrecht Ulrich Vosgerau van de universiteit van Keulen onder de arm genomen voor het formuleren van argumenten en besluiten. Professor Vosgerau heeft in het recente verleden al gesteld dat de besluitvorming in Duitsland over fundamentele zaken steeds meer verloopt via goedkeuring door het Bundesverfassungsgericht en dus niet via stemmingen in het parlement en hij vindt dit een gevaarlijke evolutie.

Is de CSU hypocriet?

Brandner en Vosgerau werpen kanselier Merkel voor de voe-

ENGELAND den van het Verenigd Koninkrijk ziet een aanzienlijke meerderheid de toekomst rooskleurig tegemoet. 65 procent van de SNP-kiezers zegt dat “de mooiste jaren van Schotland nog moeten komen”, terwijl niet minder dan 70 procent van de Engelse nationalisten vindt dat de mooiste dagen van de natie al in de geschiedenisboeken staan. Slechts 13 procent van de Engelse patriotten gelooft dat de toekomst beter zal zijn dan het heden.

Enkele besluiten uit het onderzoek. Ten eerste blijkt het Engelse natiegevoel zwakker te zijn dan het beleefde Britse gevoel en tevens veel minder sterk dan het Schotse natiegevoel. Ten tweede houden de Schotten er een rare verhouding met de Europese Unie op na.

Meer dan twee op drie Schotse kiezers zegt zich “weinig tot niet als EU-onderdaan te identificeren”. Tezelfdertijd stemde bij het Brexit-referendum minder dan veertig procent voor een uitstap uit de EU. Tot slot blijken de Schotten vooral gehecht aan de bestaande landschappen. De typische natuur, denk maar aan ‘The Highlands’, geeft drie op vier Schotten het gevoel ‘thuis’ te zijn. De gedeelde geschiedenis (62 procent), culturele tradities (53 procent) en typische plaatselijke gerechten (52 procent) blijken minder van doorslaggevend belang te zijn. Tot slot iets over het voetbal.

De Schotten blijken niet geïnteresseerd in het WK, besluit het YouGov-peilingbureau. Het Schotse voetbalteam doet immers niet mee. Van de SNP-stemmers die het gebeuren toch actief volgen, supportert een aanzienlijk deel nadrukkelijk voor de tegenstander van Engeland, wie dat ook mag zijn. Zo gebeurt het dat nota bene Schotse nationalisten volgende donderdag de kant van een kunstmatig land als België zullen kiezen.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

ten dat ze “een regering van de ongrondwettelijkheid” leidt, woorden die de toenmalige Beierse minister-president Horst Seehofer in februari 2016 mevrouw Merkel in het gezicht slingerde. Deze formulering wil de huidige Duitse minister van Binnenlandse Zaken, diezelfde Horst Seehofer, niet meer in de mond nemen. Midden april was al uitgelekt dat in Bremen in de lokale dienst van het Bundesamt für Migration und Flüchtlinge ruim 2.000 onrechtmatige asielaanvragen waren goedgekeurd. De verdenkingen dat men ook in de hoofdzetel van het BAMF doorhad wat in Bremen aan het gebeuren was, worden sterker. Bij meerderheid en oppositie houdt men er ernstig rekening mee dat de voorzitter van het BAMF, Jutta Cordt, zal moeten opstappen. De oppositie wil dit tot op de grond uitzoeken: hoe is dit kunnen gebeuren? Waarom werd niet onmiddellijk opgetreden? Zo zou minister Seehofer, naar eigen zeggen, pas op 19 april op de hoogte zijn geweest van het schandaal. De oppositie, of toch een deel ervan, betwijfelt dat. Het AfD wil een onderzoekscommissie in het parlement oprichten een onderzoekscommissie om “die de zaken moet uitzoeken” klinkt echt als een pleonasme. Men kan deze woorden ook schrappen. De liberale FDP heeft zich daarbij aangesloten, maar om een onderzoekscommissie te kunnen oprichten, zijn ook de linkse oppositiestemmen nodig. Zowel Groen als De Linke hebben het echter moeilijk om een aanvraag van “rechtspopulisten” te steunen.

Niet alleen de CSU is dus hypocriet in deze, ook links en groen zijn bijzonder ongeloofwaardig bezig.

**** Ontoelaatbaar geweld tegen politieagenten Een dreigend West-Europees probleem is dat van het geweld tegen beschermers van de openbare veiligheid, tegen politiemensen, tegen brandweerlieden en ambulanciers. In Duitsland kunnen ze erover meepraten, getuige onderstaand voorbeeld

FRANKRIJK

1945 en zijn dood in 1970. Zoals bekend trok de Gaulle zich in 1946 terug uit de politiek omdat de partijen opnieuw te veel aan macht hadden gewonnen. Jackson schrijft terecht dat Frankrijk in de jaren daarna een echte bananenrepubliek werd. Onder andere de onafhankelijkheidsoorlog in Algerije maakte dat Frankrijk voortdurend bedreigd werd door een militaire coup of zelfs een burgeroorlog. In 1958 wist de Gaulle de macht te grijpen door handig achter de schermen te manipuleren en anderen het vuile werk te laten doen. De Gaulle werd gezien als de man die Frankrijk uit het Algerijnse moeras zou trekken. Een doordachte visie had de Gaulle niet. Hij wou aan de macht komen.

Eenmaal dat gebeurd was, maakte hij de keuze om zonder veel omwegen Algerije onafhankelijk te laten worden.

De Vijfde Republiek was een feit en de Gaulle kneedde die naar zijn wensen, met een sterke positie voor de president. Hij deed dat niet uit overtuiging of als een poging om de lijn door te trekken van autoritaire figuren als Lodewijk XIV en Napoleon.

Neen, het kwam de Gaulle goed uit. Als een gewone parlementaire democratie hem meer voordeel zou opgebracht hebben, dan had hij daarvoor gekozen. De man was een pragmaticus, geen theoreticus. Uiteraard wordt in het boek uitgebreid aandacht besteed aan het verzet van de Gaulle tegen de Britse toetredingsaanvraag tot de Europese Gemeenschap. Hij stelde op 14 januari 1963 een veto tegen Harold Macmillans vraag. “We gaan hier wat lol hebben”, zei hij tegen zijn entourage toen men de Gaulle vroeg hoelang hij het been stijf zou houden. De Gaulle was voor de Europese integratie, maar “alleen als een manier om van Frankrijk opnieuw te maken wat het sinds Waterloo niet meer was”.

Salan

RIGHT OR WRONG

rijk volgende week donderdag uitbundig wordt gesupporterd voor de Engelse ploeg. Begin juni werd een onderzoek gepubliceerd over hoe Engelsen en Schotten hun natiegevoel beleven. Slechts 59 procent van de Schotten voelt zich sterk verwant met Groot-Brittannië. In Wales (79 procent) en Engeland (82 procent) is de verbondenheid veel nadrukkelijker aanwezig. Vier op vijf Schotten gaven in de volksbevraging - uitgevoerd door peilingbureau YouGov in opdracht van de Britse openbare omroep - aan dat zij zich in de eerste plaats sterk vereenzelvigen met de Schotse deelstaat. In Engeland zegt maar 54 procent van de ondervraagden zich in de eerste plaats Engelsman te voelen. De meerderheid van de inwoners in Wales kiest er zelfs voor zich in de eerste plaats als Brits te omschrijven en pas op de tweede plaats als Welsh. Het is zonneklaar dat de Schotse regionale en patriottische identiteit veel levendiger is dan de Engelse en Welshe. Hoe sterker de Schotse identiteit leeft, hoe beter de kaarten liggen voor de Scottish National Party. De SNP van Nicola Sturgeon streeft nog steeds naar onafhankelijkheid.

De First Minister liet in de afgelopen maanden meermaals verstaan dat er mogelijk opnieuw een onafhankelijkheidsreferendum wordt georganiseerd, indien er in maart 2019 een ‘harde’ Brexit plaatsvindt, waarbij Schotland samen met de rest van het Verenigd Koninkrijk uit de Europese interne markt voor goederen- en dienstenverkeer tuimelt.

9

DUITSLAND

dat voor heel wat ophef bij onze oosterburen heeft gezorgd.

Begin mei bedreigden ongeveer zestig gemaskerde personen een plaatselijke politiebeambte en zijn familie in hun privéwoonst in de regio van Hitzakker in het Duitse Nedersaksen. De man maakt volgens de demonstranten en volgens de media deel uit van een speciale politie-interventieploeg. Zijn erf werd bezet door anarchisten, die luidkeels bedreigingen uitten. De anarchisten brachten banners aan met slogans die héél duidelijk waren.

Politieke verontwaardiging Het Openbaar Ministerie van Lüneberg startte een strafonderzoek wegens huisvredebreuk, belediging, diefstal en verzet tegen een politiebeambte. Drie personen werden gearresteerd, maar of er een gerechtelijk vervolg komt, is niet duidelijk. Hoe dan ook, politici vielen over elkaar heen in hun ijver om de intimidatie te veroordelen. De minister van Binnenlandse Zaken van de deelstaat, Boris Pistorius van de SPD, had het over “onbegrijpelijk grensoverschrijding”. CDU’er Sebastian Lechner had het over “de onaanvaardbare verplichting van politiemensen om hun naamplaatje op een zichtbare plaats te dragen, zodat ze haast tot ‘loslopend wild’ werden gedegradeerd”. “Wie het privé-eigendom van onze politiemensen bedreigt, tast onze democratie aan”, waren zijn stoere slotwoorden. De AfD verklaarde dat dit “eigenlijk een alarmbel moet zijn voor de ganse regering, zodat eindelijk doortastend tegen linkse extreme structuren wordt opgetreden.” Vooral het feit dat dit kon gebeuren en dat de amokmakers geruime tijd de familie van de politieagent hebben bedreigd, is onrustwekkend. Wie wil in dergelijke omstandigheden nog politieman/politievrouw zijn? Wie wil nu nog de openbare veiligheid beschermen, als de eigen familie in gevaar kan worden gebracht? Wie wil zijn of haar nek uitsteken? Het wordt tijd dat de politiek in Duitsland - en ook bij ons - grenzen trekt, héél duidelijke grenzen.

Piet van Nieuwvliet

10

Beeldspraak

21 juni 2018

MEDIALAND

FILM

Disobedience: verboden liefde

Top Trump-Kim vooral veel theater?

Op 12 juni vond dan toch de historische top plaats tussen de Amerikaanse president Donald Trump en de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un. Had iemand zoiets een klein jaar geleden voorspeld, men zou hem of haar meteen volkomen gek verklaard hebben. Die top mocht dus gerust historisch genoemd worden.

Toch hadden nogal wat journalisten het zichtbaar moeilijk met die top. In de verslaggeving de dagen vóór de top was merkbaar dat men de “hoop” nog steeds niet opgegeven had dat er misschien toch een kink in de kabel zou komen. Helaas voor hen verliep alles vlotjes, en er werd zelfs een slotverklaring ondertekend. Tot overmaat van ramp had Kim Jong-un na de top zelfs een uitnodiging naar het Witte Huis op zak, als tenminste voldoende vooruitgang geboekt wordt.

Onze journalisten zouden geen rasechte kwaliteitsjournalisten zijn als ze niet naarstig op zoek waren gegaan naar alle mogelijke kritiek die geuit kon worden op de topontmoeting.

Bijvoorbeeld dat de ondertekende verklaring inhoudelijk niet zo veel zou voorstellen en al zeker niet afdwingbaar zou zijn. Dat is ondanks alles nog steeds een pak beter dan wat Sint-Obama in Noord-Korea presteerde (niets), of samen met de Europese Unie in Iran (een achteruitgang). Maar daar ging het volgens de journalisten natuurlijk niet om.

Straffer was hoe Björn Soenens van de VRT in de metro van New York op zoek ging naar “reacties” van Amerikanen. Dat wil zeggen, vooral negatieve reacties. Maar veel verder dan de kritiek dat elke internationale top ook een stevig stuk theater bevat, raakte hij niet. Met de Trump-foto’s van de recente G7-top vers in het geheugen, weet je meteen hoe terecht die kritiek is als specifieke reactie op de Trump-Kim-top in Singapore.

“Trump legitimeert Kim Jong-un!”

De grootste kritiek op de top was dat Donald Trump door die ontmoeting het regime van Kim Jong-un heeft gelegitimeerd.

Opnieuw: dat is een kritiek die we nooit gehoord hebben toen de EU en Barack Obama zoete broodjes bakten met de Iraanse ayatollahs. En nog straffer: die kritiek werd geuit door precies dezelfde personen die het minder dan een jaar geleden nog een schande vonden dat Trump geen toenadering tot NoordKorea zocht.

Voor Trump geldt dus meer dan voor andere politici het Amerikaanse gezegde “damned if you do, and damned if you don’t”.

Want inderdaad: gaat hij de confrontatie aan met het NoordKoreaanse regime, is hij een gevaar voor de wereldvrede. En zoekt hij toenadering, is hij óók een gevaar voor de wereldvrede.

Zachte heelmeester Barack Obama, die van Noord-Korea meer dan ooit een stinkende wonde maakte, kreeg daarentegen heel de tijd applaus op alle mediabanken. Behalve dan van rioolkrantjes zoals uw lijfblad ‘t Pallieterke, maar wij zijn dan ook echt geen kwaliteitskrant…

Satirisch magazine “Titanic” kondigt breuk Union aan Vorige vrijdag ging een schokgolf door Duitsland. CSU-leider Horst Seehofer, tevens minister van Binnenlandse Zaken en Heimat in de regering-Merkel, zou in een interne mail het einde van de Union tussen CSU en CDU aangekondigd hebben.

Aldus berichtte in ieder geval een geverifieerd Twitteraccount onder de naam “hr Tagesgeschehen”, op het eerste gezicht de nieuwsdienst van de Hessische Rundfunk. Het nieuws werd meteen opgepikt door Reuters in het Engels, twee minuten later in het Duits, en uiteindelijk ook door de Duitse krant “Bild”Zeitung, het Duitse magazine Focus, en de Oostenrijkse openbare omroep ÖRF. Als gevolg van dat nieuws maakte de beurs van Frankfurt zelfs een lichte duik. Alleen, dat bericht bleek volkomen vals te zijn. Het Twitteraccount was namelijk helemaal niet van de Hessische Rundfunk, maar van het Duitse satirische magazine “Titanic”. Het had zich voor de gelegenheid een andere naam toegemeten en plaatste een tweet die eruit zag alsof het inderdaad van een nieuwsdienst afkomstig had kunnen zijn. “Titanic” is met een maandelijkse oplage van bijna honderdduizend exemplaren het tweede grootste satirische blad in Duitsland. Het voert al jaren actie tegen de ondermaatse kwaliteit van de journalistiek in Duitsland en is met deze actie van “fake news” dus niet aan zijn proefstuk toe. In het verleden

De nieuwe film van de getalenteerde Chileense regisseur Sebastián Lelio, wiens vorige film, “A Fantastic Woman”, een Oscar won voor Beste Buitenlandse Film, betreft een verboden liefde te midden van de orthodoxe, ultrapatriarchale Joodse gemeenschap in Hendon, Londen. Een lesbisch drama over zelfbedwang, tegenstrijdigheid, overtuigingen en … ongehoorzaamheid. De film werd gebaseerd op de gelijknamige roman van Naomi Alderman.

“lekte” de redactie al fictieve mails, of verspreidde met de fax vals nieuws naar de Duitse krantenredacties. In 2004 stichtte de redactie de satirische politieke partij PARTEI (“Partei für Arbeit, Rechtsstaat, Tierschutz, Elitenförderung und basisdemokratische Initiative”). Met een vertegenwoordiging van één zetel in het Europees Parlement is PARTEI trouwens één van de redenen waarom de Duitse regering zo dringend een kiesdrempel voor de Europese verkiezingen wil invoeren.

Met de actie van vorige vrijdag wou de redactie van “Titanic” de praktijken van de online-journalistiek aanklagen. Het volstaat dat een ogenschijnlijk geverifieerde Twitteraccount iets geloofwaardigs beweert, of het wordt meteen de hele wereld rondgebazuind. Bronnencontrole hoeft niet meer, want alles dient zo snel mogelijk online te staan. De actie kan daarom gerust meer dan geslaagd genoemd worden. De redacties die in de val trapten zaten achteraf met een fameuze kater. De andere redacties berichtten nogal afgemeten over het voorval, in het besef dat ze waarschijnlijk meer door geluk dan door kunde aan dezelfde flater ontsnapt waren.

Mediacircus Aquarius Verleden week trokken de media een nieuw blik vluchtelingenellende open. Voor nogal wat linkse activisten en/of journalisten was het in ieder geval smullen geblazen. Er kon immers niet hard genoeg aangetoond worden wat voor een onmensen er wel in die Italiaanse regering zitten. Maar eens de Aquarius in Spaanse wateren was geraakt, kwamen toch een paar lelijke katten op de koord.

Allereerst dat ook mensen uit Bangladesh op de boot zaten, niet bepaald een Afrikaans land dat door oorlog geteisterd wordt. “Gelukkig” voor de journalisten was staatssecretaris van Asiel en Migratie Theo Francken op Twitter net iets te voortvarend geweest over het aantal Bengalen. Daardoor kon de aandacht van de lezer snel afgeleid worden op de tweet van Francken, zodat op de fundamentele vraag wat Bengalen op een boot uit Libië zitten te doen, niet beantwoord diende te worden.

Even opmerkelijk: de helft van de vluchtelingen gaf aan asiel in Frankrijk te willen aanvragen. Met andere woorden: het gaat er helemaal niet om asiel in Europa te kunnen aanvragen, maar zo snel mogelijk noordwaarts te trekken. Benieuwd hoeveel vluchtelingen van die helft binnen de kortste keren in Brussel of Calais zullen opduiken als “transmigranten”. Maar tegen dan zullen de media alweer een nieuwe lading “arme vluchtelingen” op de Middellandse Zee in hun vizier hebben om toch maar te pleiten voor zo open mogelijke grenzen.

Supporters in Sotsji Ja hoor, het is weer zover, het WK voetbal is begonnen. Daarbij is het al jaren de traditie dat een reporter zich in de buurt van het stadion tussen een bende supporters zet en via de satelliet rechtstreeks verslag probeert uit te brengen over de reacties van de fans. Dat verslag volgt steeds een strak stramien: nog voor de reporter de eerste vraag helemaal beantwoord heeft, gaan de supporters “uit de bol” en komt er van de rest van het verslag niets meer in huis. En zo verliep het ook in het VRT Journaal na de match in Sotsji tegen de Panamezen.

Wat zegt u? Dat het opgezet spel zou zijn? En dat het VRT Journaal daarom rustig rechtstreeks vanuit Sotsji bleef uitzenden terwijl de supporters daar “uit de bol” gingen en de reporter geen kans meer maakte om nog iets zinnigs te kunnen zeggen? Geloven wij niets van. Wij denken echt dat die “spontane” uitbarsting van supportersvreugde ook deze keer een complete verrassing was voor de redactie van de nieuwsdienst en dat de reporter in Sotsji echt van plan was een ernstig verslag uit te brengen.

En lezers die daar anders over denken, dienen zich diep te schamen dat zij zulke slechte gedachten hebben over de strikte neutraliteit en objectiviteit van onze tricolore openbare omroep.

Foei! Echt waar!

Ronit (Rachel Weisz) verliet jaren geleden de strenge Joodse gemeenschap waarin zij opgroeide met haar jeugdvrienden Esti (Rachel McAdams) en Dovid (Alessandro Nivola) vanwege de lesbische gevoelens die ze deelde met Esti. Dit is een gemeenschap waarin enige vorm van fysiek contact tussen man en vrouw buiten een huwelijk ten strengste verboden is en romantische relaties tussen hetzelfde geslacht absoluut onmogelijk zijn. Nadat haar vader, de geliefde rabbijn Krushka, overleden is, vliegt Ronit van New York terug naar Londen, om samen met de gemeenschap over het verlies van haar vader te rouwen. Dovid, rabbijn Krushka’s favoriete leerling en spirituele zoon, en Esti zijn inmiddels getrouwd, en Ronit herkent haar vroegere vriendin Esti niet terug in de extreem orthodoxe vrouw die voor haar staat. Niet onverwacht en zeker onvermijdelijk borrelen de gevoelens bij beide vrouwen weer op, nu ze een week met elkaar doorbrengen in hetzelfde huis. De onderdrukte Esti komt voor een moeilijke keuze te staan…

Vrijheid of traditie “Disobedience” is een bescheiden portret over religieuze benepenheid. Een film met een boodschap over vrijheid en keuzes, maar helaas weinig overtuigend uitgewerkt. De botsing tussen de New Yorkse non-conformistische levensstijl van Ronit en de traditionele normen en waarden van Dovid en haar familie creëert vanaf het moment dat Ronit voet zet op Londense bodem, een overduidelijke dreiging tussen de drie jeugdvrienden, met Esti gevangen tussen twee vuren.

In Ronits afwezigheid heeft Esti gekozen voor het orthodoxe huwelijk, compleet met pruik, vrome kledij en alle bijhorende tradities. Maar nu Ronit weer voor haar neus staat en ze niet blijkt te zijn “genezen” van haar lesbische gevoelens, wordt ze geconfronteerd met een moeilijke keuze.

Ronit is een assertieve, ambitieuze vrouw die haar leven op de rails lijkt te hebben, terwijl Esti jong en wild van hart is, maar wordt gedwongen een praktisch leven te leiden.

Ze toont ons dat de pruik die ze verplicht is te dragen, niet alleen een restrictie op haar ware karakter is, maar ook een bescherming voor haar eigen gevoelens. Als het ware een muur om achter te schuilen, zoals ze ook schuilt binnen de muren van de gemeenschap en zichzelf het idee oplegt gelukkig te zijn met wat ze heeft. Maar helaas is het innerlijke conflict waarmee Esti kampt veel te sterk in contrast gezet om geloofwaardig over te komen. Moet zij kiezen voor de verlossing aan Ronits zijde, of blijft ze loyaal aan de patriarchale gemeenschap die haar vrijheid beperkt?

Uitzichtloos Lelio heeft ervoor gekozen het verhaal te laten afspelen binnen de muren van een zeer kleine Joodse gemeenschap.

Met als locaties voornamelijk de eettafel in Dovids en Esti’s huis en de synagoge, met als gevolg dat de ontwikkeling van de personages behoorlijk tweedimensionaal blijft. Het is moeilijk te geloven dat Esti een goede reden heeft om vast te houden aan haar duidelijk ellendige en bekrompen leventje (romantische gevoelens tussen haar en Dovid zijn niet erg aanwezig) in plaats van voor de vrijheid te kiezen samen met Ronit, voor wie ze al jaren meer voelt dan puur vriendschap. De acteerprestaties blijven op dat gebied vlak en onderdrukt, met nooit écht een emotionele climax waar toch vrij duidelijk naartoe wordt gewerkt. De meest geloofwaardige en bevredigende scène (letterlijk en figuurlijk) is misschien wel de veelbesproken stomende seksscène tussen Ronit en Esti, waarin de dames korte metten maken met alle restricties, zelfbedwang en taboes die ze in hun opvoeding opgelegd hebben gekregen.

De film eindigt met een bedenkelijke noot, maar raakt nooit die ene snaar waar je heel de tijd op wacht. Het resultaat is een film die van begin tot eind net zo aanvoelt als de karakters zich voelen: beklemmend, uitzichtloos en hopeloos verloren.

Thirza Nerissa

Op de praatstoel

21 juni 2018

11

Asielcrisis in Italië: “Zijn we hier in Bangladesh?”

Italië worstelt met de druk van honderdduizenden migranten. Het gaat nagenoeg uitsluitend om economische migranten, ‘gelukszoekers’. Het Nederlandse NOS-reportageprogramma ‘Nieuwsuur’ maakte een reportage over de vele Bengalen in Palma Campania, een dorp bij Napels, dat gebukt gaat onder de grootschalige illegale migratie. “Zij hebben geen respect voor de manier van hoe wij in Italië leven.”

In een klein dorpje in Italië wordt de migratieproblematiek van het gehele mediterraanse schiereiland uitgelicht. Palma Campania, bij Napels, is een favoriete trekpleister voor migranten zonder verblijfspapieren uit Bangladesh. De illegale Bengalen worden er tewerkgesteld in de textielsector voor enkele euro’s per uur, baten eigen prullariawinkeltjes uit en huren met velen kleine woningen. “De bewoners hebben er zelf aan meegewerkt.

Ze hebben verdiend aan die lui. Ze verhuren hun huizen aan ze […]. Er zijn ook veel naaiateliers in Palma Campania. Die lui werken voor een paar euro per uur”, aldus een bewoner in de Nieuwsuur-reportage. “Maar ze hebben geen respect voor de manier van hoe wij in Italië leven.”

“Het probleem is drievoudig” Hoeveel Bengalen er in de regio wonen,

wordt duidelijk tijdens het islamitische vrijdaggebed op het plein midden in het dorp.

Dan stromen de Bengaalse gelovigen massaal toe. Het dorp alleen telt zeker 5.000 Bengalen, en dat op een totale bevolking van 15.000. “Vroeger zag je hier kinderen spelen.

Nu zie je alleen Indiërs die komen bidden”, vertelt een autochtone bewoner.

Een lokale, gerespecteerde ondernemer, Placido de Martino, getuigt tegenover Nieuwsuur: “Ik laat u het dorp even zien. […]

Dat is de Via Roma. Die noem ik de Via Dhaka.

Daar bevindt zich de hoogste concentratie winkels van Bengalen. Die zijn illegaal, maar de gemeentepolitie controleert ze niet.” Hij ziet een drievoudig probleem.

“We verliezen onze identiteit, onze tradities en onze geschiedenis […]. Het tweede probleem is economisch: deze arme mensen hebben banen ingepikt van veel jonge

Italianen. Het derde probleem is de volksgezondheid. In […] Palma Campania is de gevaarlijke ziekte tuberculose terug.” Vakbondsgedelegeerde Giovanni De Pietro, die de arme Bengalen – met of zonder papieren – helpt beschermen tegen uitbuiting, nuanceert de problematiek ietwat. “Ze zijn van nature vreedzaam. […]”, vindt De Pietro. “Ze storen dus niemand. [Er] is geen reden voor [bezorgdheid].”

Hier komen de Lega en de M5S De nieuwe regering van de populistische Vijfsterrenbeweging (M5S) en de rechts-nationalistische Lega zorgt in ieder geval voor hoop bij velen. De minister van Binnenlandse Zaken Matteo Salvini (Lega) heeft aangekondigd dat hij illegale migratie zal aanpakken. “De eerste minister van Binnenlandse Zaken die gereageerd heeft, is Salvini”, aldus ondernemer de Martino. “Hij zei dat hij snel naar Palma Campania zou komen in reactie op mijn noodkreet. […] Ik denk dat de nieuwe regering van Lega, Salvini en M5S het vaderland en het volk weer belangrijk zal maken. We zullen geen bedienden meer

zijn van Merkel of Macron, van niemand.”

De nieuwe staatssecretaris van Buitenlandse Zaken, Manlio Di Stefano (M5S), waarschuwde de EU reeds dat de maat vol raakt voor de Italianen. “[…] De Europese instituties dwingen ons om steeds verder te gaan”, aldus Di Stefano. “De Raad van de EU moet inzien dat het vertrouwen hersteld moet worden tussen ons volk en de Europese instituties.” Zelfs de vakbondsman De Pietro heeft een goed oog op de nieuwe regering: “Het is een terechte boodschap aan de EU. Al is het puur humanitair niet erg te waarderen. Maar soms moet je ook zo handelen.”

De Bengalen in het dorpje – het Italiaans of de Engelse taal veelal niet machtig – realiseren zich dat er verandering op komst is, al lijkt niet iedereen onbegripvol. “Dit is een klein plaatsje. Als wij allemaal op straat zijn, zien ze er te veel”, aldus een Bengaalse migrant voor de camera van Nieuwsuur. “Zonder papieren ben je hier illegaal. Wij zijn hier in een Italiaanse stad en zij hebben gewoon hun wetten. Als ze zeggen dat je weg moet, moet je Jonas Naeyaert weg.”

Beloftenploegen profclubs in amateurreeksen voetbal Op 5 juni keurde de Pro League de integratieschema’s van de profclubs in de amateurreeksen vanaf het seizoen 2019-2020 goed. Om de vierentwintig beloftenploegen van profclubs te kunnen onderverdelen over eerste, tweede en derde amateurklasse (die een louter Vlaamse/Franstalige bevoegdheid zijn) moet eerst de eerste amateurklasse splitsen. Er zou een reeks komen met twaalf Franstalige ploegen met daarin drie U21-ploegen van de profs.

JUSTITIE BLUNDERT OPNIEUW: DEALERS VRIJ NA GEBROKEN DVD MET BEWIJSMATERIAAL Voor de Gentse correctionele rechtbank zijn drie drugcriminelen over de gehele lijn vrijgesproken. Bovendien krijgen ze 80.000 euro, een Porsche en een Harley Davidson terug van de autoriteiten. De beklaagden moesten die zaken afstaan tijdens het onderzoek. Aan de oorzaak van de vrijspraak ligt een kapotte dvd waarop het bewijsmateriaal stond. Het is al het derde incident waarbij criminelen op vrije voeten komen nadat Justitie blundert met dvd-bewijsmateriaal.

De drie beklaagden in Gent stonden terecht wegens het grootschalig verschepen van cannabis, amfetamines en cocaïne. In Duitsland werden de gangsters reeds veroordeeld, maar ze riskeerden nog eens vier jaar celstraf in België. De plannen van het Openbaar Ministerie vielen echter in duigen nadat eerder de dvd met de telefoontaps in twee stukken was gebroken. Dat blijkt uit verslaggeving van Het Laatste Nieuws en zou gebeurd zijn tijdens een verhuizing, zo weet De Standaard.

Het is het derde kafkaiaanse incident met dvd-geklungel in een aantal maanden. In oktober kwam een allochtone mensenhandelaar op dezelfde manier vrij en begin dit jaar werd een andere drugbende vrijgesproken nadat men het verkeerde afspeelprogramma gebruikte in de rechtbank

WATERHOOFD BRUSSEL STOOT OOK AF België trok vorig jaar 215 buitenlandse investeringsprojecten aan, een absoluut record en goed voor 5.838 jobs. Vlaanderen is goed voor 134 projecten, Wallonië kreeg er 44 en Brussel “maar” 37, tien minder dan in 2016. Dat leert ons de barometer van de Belgische attractiviteit van EY. België staat achtste op de Europese investeringslijst. Uit onderzoek blijkt dat het fileleed meespeelt. Een “interna-

tionale”, “Europese” en “multiculturele” stad zijn, heeft zo ook zijn nadelen. In een digitaal tijdperk is de overheid aan bezinning toe over de doorgeslagen centralisatie van bedrijven, overheid en administratie in een hoofdstad van een land dat er geen is.

DEVOS WORDT HARDER In zijn wekelijks commentaarstuk in De Morgen verhardt professor Carl Devos zijn toon tegen de N-VA. De partij gedraagt zich volgens hem “buiten de spelregels. Als een soort vijand van de traditionele partijen, ook in de coalitie. Elke belofte om collegialer te zijn wordt gevolgd door een nieuwe provocatie”. Volgens hem zal dat “anders” zijn zich niet eindeloos in aanzwellende groei vertalen. ”Ze moeten er niet van uitgaan dat vervroegde federale verkiezingen voor hen enkel een goede zaak zouden zijn… De formatie winnen wordt steeds minder zeker.” Devos besluit met een verwijzing naar de recente poll van VTM/HLN. Michel II zou geen meerderheid meer hebben als er vandaag verkiezingen waren. “Dat is het meest vervelende voor N-VA. Die heeft wellicht géén uitwijkmogelijkheden”…

STATIEGELD? VLAANDEREN ZAMELT EFFICIËNT IN Pieter Billen is een jonge professor aan de Universiteit Antwerpen. Zijn vak: onderzoek naar duurzame materialen. Op een rustige manier reageerde hij in een opiniestuk in De Morgen op de heisa over statiegeld voor drankverpakkingen en zwerfvuil. Jaarlijks haalt Vlaanderen 17.500 ton zwerfvuil op.

Amper 5 tot 8 procent daarvan zijn blikjes en 3 tot 6 procent flesjes. Vijftig keer meer verpakkingen (100.000 ton) worden opgehaald in pmd-zakken. Onze industrie heeft een “performant scheidingssysteem” en een “efficiënt inzamelsysteem” op poten gezet, aldus Billen. Dat soort nieuws mag ook wel eens meer onder de neus van de paniekzaaiers worden geduwd.

Anderlecht schreef zijn jeugd al in bij de Franstaligen. In de Vlaamse reeks kunnen zestien ploegen ingeschreven worden, waarvan vier U21-ploegen.

Deze ploegen kunnen niet stijgen, maar hun resultaten zouden wel meetellen voor de totale rangschikking. De andere zeventien profclubs zouden hun beloftenploeg kunnen inschrijven in de tweede en derde Vlaamse/ Franstalige amateurklasse. Deze operatie toont aan dat de unitaire voetbalbond nog steeds alles beslist. Dit is volledig in tegenstrijd met wat de wetgever in 1967 unaniem besliste: sport is voor honderd procent een gemeenschapsmaterie.

Naast het onwettige aspect is er de vaststelling dat in de amateurreeksen veel ploegen zitten die geen driehonderd betalende toeschouwers meer hebben. Enkel de wedstrijden tussen traditieclubs en tussen ploegen uit dezelfde regio trekken nog enigszins toeschouwers. Die bezieling valt natuurlijk weg wanneer wordt gespeeld tegen beloftenploegen van het betaald voetbal, met als mogelijk gevolg nog minder toeschouwers in de amateurreeksen.

Waarover men ook zwijgt, is het gegeven dat betaalde sportbeoefenaars in het amateurvoetbal komen spelen. Voor 2018-2019 is men betaald sportbeoefenaar als men contractueel 10.200 euro of meer per jaar met zijn sport verdient. Hoeveel beloften van profclubs verdienen dit bedrag niet?

Muyters mist elke Vlaamse reflex ‘Voetbal Vlaanderen’ is de door Vlaanderen erkende en rijkelijk gesubsidieerde voetbalfederatie die voor de competities van de amateurreeksen, het provinciaal voetbal en het jeugdvoetbal voor honderd procent bevoegd is. Maar binnen deze Vlaamse amateurreeksen beslist nu dus de unitaire voetbalkoepel. Normaliter moest een splitsing van de KBVB op alle niveaus al jaren gerealiseerd zijn.

Muyters (N-VA) is al tien jaar de Vlaamse sportminister, maar behalve Vanhengel was er nooit een Vlaamse minister die het illegale unitarisme in de sport zo toeliet en het ook nog met miljoenen euro rijkelijk subsidieerde (idem voor het unitaire niet-erkende BOIC).

Ook nu is het zeer stil. Bij ‘Sport Vlaanderen’, het vroegere Bloso, begrijpt men dit Vlaams (sic) sportbeleid van Muyters niet!

‘Voetbal Vlaanderen’ zou dit akkoord goedgekeurd hebben (onder welke druk?), maar door deze inmenging van de niet-erkende unitaire koepel van de voetbalbond, zal ‘Voetbal Vlaanderen’, dat uitstekend werk levert, niet langer autonoom werken, wat wettelijk verplicht is. Normaliter moet dan inderdaad de subsidiering door Vlaanderen gestopt worden.

Maar het sportkabinet van Muyters, waar zoals gezegd elke Vlaamse reflex al gedurende tien jaar totaal afwezig is, zal ook dit weer als irrelevant bestempelen.

Ondertussen wordt ‘Voetbal Vlaanderen’ geconfronteerd met een onhoudbare situatie bij zeer veel Vlaamse clubs. Binnen vijf jaar zal zeker 20 procent van de Vlaamse clubs verdwijnen of fusioneren omdat ze financieel onleefbaar zullen zijn.

Clubs uit tweede provinciale die 500 euro per wedstrijd (zwart) betalen aan een goede doelwachter, maar nog amper veertig betalende toeschouwers hebben, houden dit nog even vol, tot de lokale sponsor afhaakt. Het goed begeleiden van sportclubs moet de prioriteit zijn van ‘Voetbal Vlaanderen’.

Penanti

12

Cultuur

21 juni 2018

Het ‘interbellum’ van Julien Librecht

Beschouwingen over gisteren, vandaag en morgen

Museum Hof van Busleyden Vorig weekeinde heropende in Mechelen het vernieuwde stadmuseum in het gerestaureerde en uitgebreide Hof van Busleyden. Het stadspaleis uit het begin van de zestiende eeuw is de ideale plek voor het verhaal van Mechelen en de Bourgondische renaissance.

Op 15 juni vond in het cultureel centrum te Lede de druk bijgewoonde boekvoorstelling plaats van “Mijn Interbellum. Een relaas tussen vrede en ontketening” van Julien Librecht. De 83-jarige auteur - voormalig onderwijzer, voormalig Vlaams Parlementslid (VB) en meermaals bekroond met literaire prijzen - kondigde het zelf aan als zijn laatste boek, na een lang leven van werken, beschouwen, schrijven en strijden.

Het is zijn relaas “over een lange aardse reis tussen een wereldoorlog van toen en een nieuwe wereldontketening voor overmorgen”, zeg maar de Tweede Wereldoorlog, waarin hij als kind opgroeide, en de eerste tekenen die hij vandaag ziet van een komende botsing tussen beschavingen. Librecht slaagt erin met een sierlijke en plastisch neergeschreven eloquentie zijn beschouwingen herkenbaar en voelbaar te doen doordringen. Pakweg drie generaties herkennen er moeiteloos en vaak verrassend ‘hun deel’ in. Een van de inleiders, voormalig senator Jurgen Ceder, ging dieper in op die verbinding tussen de generaties en nam als breekpunt van de continuïteit het op de helling zetten van vanzelfsprekendheden tijdens de studentenprotesten en maatschappelijke veranderingen in de jaren zestig, waardoor

tradities, waarden en normen die vanzelfsprekend leken, verloren gingen en plaats moesten ruimen voor oppervlakkigheid, egalitarisme en politieke correctheid.

Ook spraken Karl van Camp, hoofdredacteur van ’t Pallieterke en verantwoordelijke van uitgeverij Polemos, en Roland Uyttendaele, burgemeester van Lede. Ook al behoort deze laatste tot een andere ‘politieke kleur’ dan Julien Librecht, toch oversteeg hij alle kloven en barrières om zijn vriend en dorpsgenoot minzaam en joviaal met alle egards en felicitaties te bejegenen. De druk bijgewoonde en verzorgde receptie nadien werd zelfs aangeboden door het gemeentebestuur. Het academische gedeelte werd sober maar fraai omkaderd door voordracht over de seizoenen en muziek met Nederlandstalige (volks)liederen.

In zijn dankwoord aan het einde stond de bescheiden, schalkse en integere auteur stil bij het ouder worden, dat hij aangreep om te duiden waarom, voor wat hem betreft, hij met dit laatste werk alles gezegd heeft wat hij nog wilde zeggen. En dat heeft hij als een oude wijze en vertellende onderwijzer met glans en gloed gedaan. Deze cultuurhistorische getuigenis verdient gelezen te worden door al wie begaan is met verleden, heden en toekomst van ons volk en ons land.

Het boek is te koop via ’t Pallieterke (03 232 14 17) en www.polemos.be.

KvdP

Julian Peter Librecht, “Mijn Interbellum. Een relaas tussen vrede en ontketening”, Uitgeverij Polemos, 2018, 289 bladzijden. 18 euro (4 euro verzendingskosten).

ISBN 978 90 826 7798 0

Hiëronymus van Busleyden (ca. 1470-1517) was een getalenteerde en ambitieuze jurist die in het begin van de zestiende eeuw van Aarlen naar Mechelen verhuisde. Hij was net aangesteld als lid van de Grote Raad, het hoogste rechtscollege in de Nederlanden met zetel in Mechelen. Van Busleyden kocht een woning die hij liet verbouwen tot een luxueus stadspaleis. Hij verzamelde er kunstwerken en boeken en hij ontving er Erasmus, Thomas More en andere belangrijke humanisten.

Mechelen beleefde tussen 1507 en1530 haar Bourgondische hoogdagen, toen Margareta van Oostenrijk vanuit die stad de Nederlanden bestuurde. Een museum over Mechelen en de Bourgondische renaissance past perfect in het Hof van Busleyden, al heeft het historische stadspaleis door de eeuwen heen vele functies en aanpassingen gekend. Tachtig jaar na de eerste opening van het stadsmuseum in het Hof van Busleyden en na tien jaar restaureren, uitbreiden en herinrichten is het nieuwe museum eindelijk klaar. Het is niet evident om in een oud renaissancepaleis, met vele klein(ere) kamers, een museum onder te brengen. Ondanks de signalisatie is het, trap op, trap af, soms toch nog zoeken naar het juiste parcours.

De Stad Mechelen investeerde 19 miljoen euro in het project. Vlaanderen past 4 miljoen euro bij uit het budget van minister van Toerisme Ben Weyts, met als motivatie dat het de toeristen ook buiten onze grote kunststeden wil brengen. Vandaar de steun van Toerisme Vlaanderen voor de uitbouw van trekpleisters in steden zoals Mechelen en Leuven. Vorig jaar mocht Mechelen anderhalf miljoen toeristen ontvangen. Met het heropende Museum Hof van Busleyden moet dat aantal snel groeien.

Macht en prestige In het Bourgondische Mechelen werd nogal wat gefeest, zo illustreert de eerste kamer waar de stad zich op haar mooist toont, met ommegangen, blijde intredes en stoeten. Topstuk hier is het beeld ‘Fortuna’, uit de collectie van het MAS, afkomstig van de triomfboog die werd

Uitreiking Orde van de Vlaamse Leeuw Elk jaar wordt ter gelegenheid van 11 juli een ereteken uitgereikt aan een verdienstelijke Vlaming: de Orde van de Vlaamse Leeuw. Voor de keuze en organisatie tekenen de vzw’s Beweging Vlaanderen-Europa en Vlaanderen-Europa met An de Moor en Matthias Storme als bezielende trekkers.

De gelauwerde wordt gekozen omwille van zijn of haar • rechtlijnige en kordate houding in de sociale en culturele ontvoogding van de Vlaamse Gemeenschap • prestaties die de integratie van de Nederlanden bevorderen • acties en initiatieven met het oog op de uitstraling van de Nederlandse taal en cultuur.

Dit jaar krijgt Johan Laeremans uit Grimbergen het ereteken van de Orde van de Vlaamse

Leeuw. En die keuze is, wat mij betreft, een van de beste keuzes van de voorbije jaren.

Johan Laeremans, 81 jaar intussen, is een begrip in het Vlaams-nationale verenigingsleven van Grimbergen en ver daarbuiten. Jarenlang was hij de drijvende kracht van de Volksunie (o.a. als nationaal penningmeester), de Zes, het Komitee der Randgemeenten, de VVB, OVV, Volkskunstgroep Nele en zoveel meer.

De lijst van verenigingen en initiatieven waar Johan Laeremans zijn schouders onder zette,

is oneindig lang. En, om die Vlaamse verenigingen financieel vooruit te helpen, organiseerde hij elk jaar een grote tweedehandsboeken- en platenbeurs. 35 jaar lang werden boeken en platen verzameld, waarbij al het verkregen materiaal werd nagekeken, een waardebepaling kreeg en soort per soort werd gesorteerd. Duizenden boeken en platen gingen door de handen van Johan Laeremans. De tweedehandsboekenbeurs groeide uit tot een begrip, waarvoor mensen uit heel Vlaanderen naar Grimbergen afzakten. Was er ergens een Vlaamse betoging, strijdmeting, culturele bijeenkomst of zangfeest, Johan en zijn echtgenote Lieve waren op post. Samen zorgden ze ervoor dat hun drie zonen, Jan, Bart en Dirk,

opgetrokken bij de intrede van Alexander Farnese in Antwerpen in 1585. Een restant van dergelijke tijdelijke constructies is zeer zeldzaam. Filmpjes tonen beelden van ommegangen, stoeten en feesten van de Bourgondische tijd tot vandaag. Er is vrolijke volksmuziek te horen en plechtstatige hof- en religieuze muziek.

Die combinatie van topstukken en nieuwe technische presentatietechnieken is doorheen het hele museumparcours volgehouden. Zo doet in de zaal over ‘De kunst van de macht’ een groot touchscreen uit de doeken hoe de Bourgondiërs hun macht hebben opgebouwd door diplomatie en nuttige huwelijken en door centrale overheidsinstellingen op te richten.

De kracht van goede public relations was ook toen al bekend. Een prachtig voorbeeld van pronkkunst is het grote wandtapijt (1565-66), met een voorstelling van de Slag om Tunis, dat aartsbisschop de Granvelle in zijn Mechels paleis liet ophangen. Nog zo een topstuk is het gigantische paneel uit ca. 1587 met de plechtige openingszitting van het Parlement van Mechelen onder Karel de Stoute in 1474.

Het hangt in het deel over Mechelen als zetel van het hoogste rechtscollege.

Poppetjes en hofjes Toen ze de hoofdstad van de Nederlanden en de hofstad van Margareta van Oostenrijk was, kende Mechelen een grote culturele uitstraling, wat resulteerde in een indrukwekkende kunstproductie. Het Museum Hof van Busleyden illustreert dat onder meer met prachtige verzamelingen albasten en houtsnijwerk, met ook de mooie ‘Mechelse poppetjes’. Het allerbeste is voor het laatst bewaard: het schitterende ‘Koorboek van Margareta van Oostenrijk’ (zie afbeelding) en op zolder de sfeervol gepresenteerde collectie unieke Besloten Hofjes, in de eerste helft van de zestiende eeuw met engelengeduld geassembleerd door de Mechelse gasthuiszusters.

Museum Hof van Busleyden, Mechelen, www.hofvanbusleyden.be

MMMV

elk hun weg zochten in de verschillende geledingen van de Vlaamse beweging. De erepenning wordt uitgereikt op donderdag 5 juli om 19 uur in het stadhuis van Aalst (ontvangst vanaf 18.30 uur). Op het programma staan toespraken van An de Moor en Matthias Storme, en uiteraard een wederwoord van de laureaat.

De zitting wordt afgesloten met een receptie, aangeboden door de stad Aalst. U kunt er ook bij zijn, mits inschrijving bij: Sam.Nuel@ Aalst.be via e-post of telefonisch: 053 77 93 00 (kabinet Karim van Overmeire).

Indien per mail (en dat heeft de voorkeur), gelieve dan in de onderwerpregel te vermelden ‘5 juli’ en in het bericht te noteren: ‘Aalst ’+ voornaam, naam en adres van de personen voor wie u inschrijft. Inschrijven uiterlijk op 30 juni.

K arl van C amp

Actueel

21 juni 2018

De lange arm van Erdogan In Stuttgart is een proces gestart waarover we in onze pers waarschijnlijk niets zullen lezen, of toch heel weinig, terwijl de achtergronden relevant zijn voor de infiltratie van het Erdoganregime in de West-Europese staten.

De vergeten oorlog in Jemen Een van de aspecten die men gemakshalve vergeet als men het op televisie, radio of in onze kwaliteitspers over ‘de islam’ heeft, is het gegeven van de strijd op leven en dood tussen soennieten en sjiieten.

Een militaire strijd, vanuit geopolitieke machtsoverwegingen, waarbij het ‘gemeenschappelijke huis van de islam’ opeens bijzonder weinig of helemaal niet meer speelt.

Neem nu de oorlog in Jemen, tussen soennieten en sjiieten, die er onder andere voor zorgde dat 7 miljoen Jemenieten (van de 28 miljoen) in bittere armoede zijn beland.

De dood van Ali al-Sammad

Het proces krijgt in Duitsland veel aandacht: acht mensen van Turkse afkomst staan terecht voor poging tot doodslag, waarvan er (slechts) drie de Duitse nationaliteit hebben. Ze behoren tot de Turks nationalistische straatbende Osmanen Germania BC. Onder hen de voormalige “wereldpresident” van de club, Mehmet Bagci.

De aanklacht is bijzonder zwaar. Een bendelid dat uit de club wilde stappen, werd bijna vermoord. Hij werd hard aangepakt, de tanden uitgeslagen en in het dijbeen geschoten. Zonder verdoving werd de kogel uit het dijbeen verwijderd en daarna werd de man drie dagen opgesloten, tot hij uiteindelijk kon ontsnappen.

Méér dan louter bendegeweld Men zou dat als een geval van ‘intrafamiliaal geweld’ bij straatbendes kunnen afdoen. Maar er is er meer aan de hand. Veiligheidsdiensten in Duitsland zien de Osmanen Germania niet louter als een criminele vereniging.

Van die vereniging is geweten dat ze goede contacten onderhoudt met de hoogste politieke kringen in Turkije. Relaties waarover in het Duitse weekblad Der Spiegel al werd gerapporteerd. Daarin werd de club beschreven als de “ordetroepen” van de Turkse staat.

Bij een demonstratie tegen de Armenië-resolutie in de Duitse Bondsdag in juni 2016 zouden leden van die bende in de eerste rijen gestaan hebben, op vraag van AKP-parlementair Metin Külünk. Die zou vooraf hebben overlegd met de Turkse staatspresident en AKPvoorzitter Erdogan.

Erdogan heeft stevige vinger in de pap De veiligheidsdiensten van Hessen volgden Külünk al langer, en ze luisterden tele-

ROBINSON: HET VOLK VERSUS DE OVERHEID? Onze lezers hebben in vorige uitgaven van hun geliefde rioolkrantje gelezen hoe de Engelse migratie- en islamkritische journalist Tommy Robinson in de gevangenis belandde.

Een rechter veroordeelde hem nadat hij een filmpje had gepost over een proces tegen een Pakistaanse bende die werd verdacht van jarenlange verkrachting van jonge Engelse vrouwen en van prostitutie van die vrouwen.

Robinson was eerder immers veroordeeld tot een voorwaardelijke celstraf voor gelijkaardige feiten.

Het liberaal-conservatieve Franse magazine “Valeurs actuelles” trekt nu aan de alarmbel: “Dit keer heeft de rechter de Britse media zelfs verboden om deze arrestatie of de toestand waarin Robinson zich bevindt ter sprake te brengen om zo te vermijden dat het proces tegen de Pakistaanse pedofielen zou kunnen worden gecompromitteerd. Een duidelijk politieke beslissing, omdat het intussen algemeen bekend is dat sinds 25 juni een Brit wegens opiniedelict in een Engelse gevangenis zit.”

Zijn toestand wordt er trouwens niet beter op. Naar verluidt werd de journalist verplaatst naar een gevangenis die in meerderheid uit islamitische gevangenen bestaat. Een van de naasten van de Engelse activist liet weten dat gevangenen de ganse nacht op de celmuren hebben geklopt, “Tommy Robinson”

foongesprekken af tussen de staatschef en de parlementair. In de rapporten van de veiligheidsdiensten staan ook de nauwe contacten beschreven tussen de Osmanen Germania en de Union Europäisch-Türkischer Demokraten (UETD), een organisatie die mede door de machtige Turkse religieuze Ditib wordt ondersteund – ook logistiek. De UETD wil de belangen van mensen van Turkse afkomst in Europa behartigen en geldt eigenlijk als de AKP-vertegenwoordiging in het buitenland.

Niet zonder belang!

De UETD was de organisator van de demonstratie in Keulen in juli 2016, waar ruim 40.000 Erdoganaanhangers samenkwamen, en waar – opnieuw – de Osmanen Germania als lijfwacht optrad. Het kader van die Osmania Germanen heeft zeer innige contacten met UETD-functionarissen, die op hun beurt vertrouwelingen zijn van Erdogan.

Der Spiegel berichtte dat Osmanen bijzonder goed verdienen in de vluchtelingenbranche. Zo voerden zij bewakingsopdrachten uit rond vele opvangcentra voor vluchtelingen.

Spanningen Met de aankondiging van vervroegde verkiezingen door president Erdogan stijgt ook in Duitsland de spanning. Men wacht met een visadempje af in welke mate de spanningen tussen Turken onderling en tussen Turken en Koerden opnieuw het straatbeeld kunnen beheersen.

Het zou voorwaar niet de eerste keer zijn dat Turkse verkiezingen deels in Duitsland worden uitgevochten. De rol van de Osmanen Germania is cruciaal!

Piet van Nieuwvliet hebben geroepen en hem met de dood hebben bedreigd.

Een nieuwe steunmanifestatie voor Robinson wordt momenteel georganiseerd en zal plaatshebben op 14 juli in Londen. Stilaan loopt de spanning op. Vervreemdt de overheid door deze onvoorstelbare veroordeling helemaal van het volk? Zorgt de zaak-Robinson voor een definitieve breuk?

PRIVACY EN FRAUDE De verkiezingen in Turkije werpen hun schaduw tot in Nederland. Net als in 2015 en 2017 heeft de regerende partij AKP van kalief Erdogan ook nu brieven aan Turkse Nederlanders gestuurd, waarin wordt benadrukt dat de geadresseerden “zeer belangrijke en prominente onderdanen” van Turkije zijn.

Sommigen voelen zich daardoor gevleid, maar anderen zijn niet zo gelukkig met het feit dat de Turkse regering hun adres in Nederland kent. In 2015 heeft het (toenmalige) College Bescherming Persoonsgegevens een zogenaamd “oriënterend onderzoek” gevoerd naar aanleiding van een soortgelijke brief van de AKP, toen nog ondertekend door premier Davutoglu. De CBP besloot toen dat Turkse politieke partijen op grond van het Turkse recht (!) lijsten met de adressen van kiesgerechtigden konden aankopen.

Daarom besloot het CBP geen verder onderzoek te doen. Bijvoorbeeld een onderzoek naar de vraag of dat in overeenstemming was met

13

Begin mei ging een van de grootste begrafenisplechtigheden ooit in Jemen door. Honderdduizenden Jemenieten – sommige bronnen hadden het over een massa van meer dan één miljoen mensen – namen in een volksmoskee in de hoofdstad Sanaa afscheid van Saleh Ali al-Sammad.

Al-Sammad was een 39-jarige politicus, Houthi-politicus en president van de (sjiitische) Houthi-regering. Onder de Houthirebellen genoot hij bijzonder veel populariteit. Op 23 april werd hij door een aanval met drones gedood, tijdens een frontbezoek in de havenstad Al-Hudaida. Het ging om een aanval begeleid door Saoedische aanvalsvliegtuigen. De hoogste in rang van de sjiitische Houthi-militie kwam dus om.

Een eindeloos conflict, op leven en dood Dat zijn vroege dood de rebellen in Jemen wel eens sterker dan ooit zou kunnen maken, werd niet alleen duidelijk door de massale aanwezigheid van rouwende Jemenieten, maar ook de door indrukwekkende militaire parade die met de begrafenis gepaard ging.

Een bewijs van de sterker wordende Houthirebellen? Einde maart bijvoorbeeld sloegen meerdere Burkan-2-raketten (van de rebellen) in op de krachtcentrale van Nadschran in Saoedi-Arabië. Op 15 kilometer van de Jemenitische grens.

Dat was de 90ste aanval op die krachtcentrale sinds het offensief van de Saoedi’s tegen de Houthi-rebellen in maart 2015. De meeste raketten konden, aldus regeringsbronnen in Saoedi-Arabië, weliswaar tijdens de vlucht worden onderschept. Er werd géén schade aangebracht, aldus Ryad. Wat door de Houthi-rebellen, mét satellietfoto’s in de hand, werd tegengesproken.

Taaie Houthirebellen Zelfs na drie jaar bloedige strijd, een complete blokkade op Jemen in de lucht, op zee en te land, en ondanks het technologisch superieure wapenarsenaal van de Saoedi’s

het Nederlandse recht… Voor gewone mensen, gewone webstekken en gewone tijdschriften gelden strenge en soms absurde privacyregels, maar sommigen moeten zich daar niet aan houden…

En het meest absurde daarbij is dan nog dat de Nederlandse overheid geen registers bijhoudt van mensen met een dubbele nationaliteit. Dat Turkse “Nederlanders” op Erdogan stemmen, is al ergerlijk genoeg, maar daarbovenop komt nog dat zij dikwijls pronken met dure auto’s en villa’s die ze in Turkije hebben betaald met sociale uitkeringen in Nederland.

Minstens één op vijf Turkse “Nederlanders” fraudeert op die manier.

hebben de Houthi-rebellen nog steeds voldoende man- en vuurkracht om op vijandelijk grondgebied door te stoten en Saoedi-Arabië pijn te doen. Want naast de Saoedische havenstad Dzjazan is voornamelijk Nadschran een bevoorrecht doelwit van de Houthi’s. Einde 2017, net op de duizendste dag sinds het begin van de vijandelijkheden, kon het Saoedische leger slechts met veel moeite een Burkan-1-raket neerhalen, die gericht was op de Saoedische hoofdstad Ryad, op 800 kilometer van de Jemenitische grens.

De opvolgers van al-Sammad, waaronder Abdul Malik al-Huthi, gaven al aan in de loop van dit jaar nieuw wapentuig in de strijd te werpen: “Saoedi-Arabië zal de indrukwekkende ontwikkeling van het Jemenitische rakettenarsenaal ondervinden.”

Vrede, zei u?

Een wapenstilstand op het Arabische schiereiland komt er niet onmiddellijk. De militaire allianties in dat bloedige religieuze en geopolitieke conflict worden steeds complexer. Want het is duidelijk dat, met de moord op de Jemenitische leider Saleh Ali al-Sammad, buurland Saoedi-Arabië, samen met de Verenigde Arabische Emiraten en Soedan, aanstuurt op een verscherping van het conflict.

De opvolger van al-Massad, Mahdi al-Mashat, staat bekend als een politieke en religieuze hardliner. Hij liet al verstaan als volgende fase “een eigen Houthistaat” te willen oprichten. En het zou de rebellen wel eens kunnen lukken. De troepen van de internationaal erkende Jemenitische regering onder Mansur Hadi, die in 2012 de gehate dictator Ali Abdullah Salih opvolgde, slaagden er weliswaar in belangrijke terreinwinst te boeken, maar ze moesten vooral in het zuiden terrein prijsgeven aan de Overgangsraad, de STC. Die controleert het gebied rond Aden en het tropische eiland Sokotra, en is goed op weg om een zelfstandige republiek te worden, die militair door de VAE wordt ondersteund.

Want de STC was sinds zijn oprichting steeds een vijand van zowel Al-Qaida als van Islamitische Staat, die eerder actief waren in het onherbergzame oosten van Jemen.

De oorlog zal nog een tijd voortduren.

Saoedi-Arabië kocht 48 nieuwe Britse bombardementsvliegtuigen aan. Iran, de sjiitische Houthi-rebellen steunend, smokkelt bijna ongehinderd rakettenmateriaal en zwaar geschut Jemen binnen.

Piet van Nieuwvliet

U I T G E V E R I J

IDENTITEIT | TRADITIE | VRIJHEID

VACATURES Jobs, jobs, jobs… Het aantal vacatures (eerste kwartaal 2018) in dit land stijgt nog, van 134.000 naar 140.000, maar minder snel dan vorig jaar. Dat blijkt uit kwartaalcijfers van het Belgisch statistiekbureau Statbel. Interessant om dat te concretiseren is de vacaturegraad.

Dat is het aantal vacatures op het totale aantal jobs.

Nu blijkt daaruit dat bijna 35 op de 1000 jobs niet ingevuld geraken. Maar ook hier een communautair verschil: De krapte op de arbeidsmarkt is groter en vooral voelbaar in Vlaanderen (3,77 procent vacaturegraad) en toch nog altijd in Brussel (3,39 procent). In Wallonië ligt die nog onder de symbolische grens van 3 procent (2,81 procent).

REIS DOOR DE EINDTIJD BIJBELSE PROFETIEËN EN DE WERELD VANDAAG

Beatrijs Celis 250 blz. - 18,00 euro Voor al onze boeken en publicaties

www.polemos.be

14

Brieven

21 juni 2018 Vervuilende schepen Pallieterke, In zijn lezersbrief verschenen in het nummer 22 van 31 mei 2018 schrijft Ramon Schippers uit Knokke-Heist over het afval dat in de jaren 1940-‘50, toen hij zeeman was, overboord werd gesmeten door de scheepsbemanning.

Ik heb zelf gevaren in de jaren zestig tot tachtig en ben in de maritieme sector actief gebleven tot mijn pensionering in 2014. Het is juist dat vroeger het afval in zee werd gesmeten, maar sinds de jaren zeventig, met het invoege treden van de MARPOL 74/78-regels betreffende afvalbehandeling aan boord van schepen, is dat streng gereglementeerd. Schepen zijn nu uitgerust met verbrandingsovens en compacteermachines. Tevens zijn ze verplicht een “garbage record book” bij te houden. Regelmatig worden die door de autoriteiten gecontroleerd (Port State Controle) en er staan zware sancties op overtredingen. Dus, beste Ramon, er is veel veranderd sinds u bij de koopvaardij was.

Roger Moeskops - Frankrijk

Cambridge Analytica bereidt nu al herverkiezing Trump voor Wolgadeutscher

Hoofddoek op pasfoto

Pallieterke, Terwijl de goegemeente dezer dagen voortdurend naar een stel overbetaalde en verwende voetbaljochies kijkt op (bijna) alle televisiekanalen, zag ik zondagnamiddag een zeer interessante documentaire op een Duitse tvzender over Russland- en Wolgadeutscher. Na de Wende kwamen meer dan twee miljoen van hen naar de Bondsrepubliek. In Rusland zijn er nu nog ongeveer zeshonderdduizend, maar de overgrote meerderheid van hen wil zo snel mogelijk westwaarts.

Opvallend hoe verschillend de weldenkende media die groep inwijkelingen benaderen. Rode draad door de uitzending: hoe misdadig zijn deze nieuwkomers (of zijn het terugkomers)? En hoewel er geen officiële cijfers bestaan, toch zijn er cijfers beschikbaar.

Daaruit blijkt dat in Nürnberg, een stad met 10 procent Russlanddeutsche, slechts 7 procent van hen met het gerecht in aanraking komt. Ze zijn dus ondervertegenwoordigd.

Zou het kunnen dat er over die andere soort inwijkelingen écht geen cijfers bestaan? Of mogen die om politiek correcte redenen niet geweten zijn? Ze zijn immers heel waarschijnlijk niet ondervertegenwoordigd in de misdaad.

Dirk Cornelis - Stekene

Pallieterke, Een vriend van mij is fotograaf. Onlangs kwam een Marokkaanse familie bij hem om pasfoto’s te laten maken. Mijnheer zette zich op de stoel: geen probleem. De jongeheer zette zich op de stoel: geen probleem. Vervolgens zette mevrouw zich op de stoel. Zij deed haar hoofddoek af en zei: “Het is voor mijn Marokkaanse pas, dan mag ik mijn hoofddoek niet opzetten.” Mijn vriend geloofde zijn oren en ogen niet. Welke pipo’s van politici hebben wij, dat in België toegelaten is wat in Marokko Leo Tas - Lebbeke verboden is?

Maya Pallieterke, Wat een commotie rond het rokende tekenfiguurtje Maya de Bij, tot het belachelijke toe.

Ik zag een paginagrote reclame van Jobat.be waarop een langharige hond de lippen aflikt van een jongedame. Geen enkele reactie. Ach ja, ik was het bijna vergeten. In onze hondenmaatschappij moet dat kunnen. Je kan geen enkel restaurant binnenstappen of Fifi zit ergens mee aan tafel. Neem je de trein, dan ligt Fifi lang uitgestrekt op de zetel. En in mijn voortuintje vind ik regelmatig de smeerlapperij van Fifi, maar de eigenaar/hondenvriend vertikt het dikwijls dit mee te nemen, en dat moet kunnen. En wat te denken als je kleinkind bij een vakantie aan zee de eerste avond al naar de spoeddienst dient gebracht omdat het een allergische aanval krijgt wegens contact met restanten van huisdieren op het appartement waar Fifi het bed heeft gedeeld met de vorige huurder? Moet ook kunnen. Neen, ik ben geen hondenhater, maar er zijn grenzen. Een propere hond (en baasje) moet nog altijd geboren worden.

FAS - Huizingen

BDW en Vlaanderen

Kruisende woorden oplossing 1113

Pallieterke, Dit weekend heeft Bart de Wever een groot interview gegeven aan Het Laatste Nieuws. Hij is erin geslaagd op twee bladzijden de woorden Vlaams, Vlamingen en Vlaanderen compleet te negeren. Eenmaal heeft hij het over de Vlaamse regering, eenmaal voelt hij zich gesteund door veel Vlamingen en eenmaal heeft hij een goed buikgevoel over hoe Vlaanderen over de dingen denkt. Wel, deze Vlaming denkt dat ook Hugo Schiltz als Vlaming geboren werd en als Belg is ten ondergegaan.

Jan C appelier - Ruddervoorde

J

E

A R N G D E E

R

C

X

L

A

E

F

I

N

R A X M B

E

Pallieterke, Onlangs kon de wereld nog horen hoe Donald Trump zijn vulgaire en arrogante woordenschat uitkraamde over Kim Jung-un en Noord-Korea. Hij wilde dat land totaal gaan vernietigen. En wat zien we? Op 12 juni 2018 kon heel de wereld de vriendelijke handdruk van Trump met Kim Jung-un in Singapore bewonderen. Hopelijk was die ontmoeting voor Trump niet even inhoudsloos als zijn eerdere houding. Alle aandacht gaat naar de noodzaak van de totale ontmanteling van het atoomprogramma van Noord-Korea, terwijl geen woord gezegd wordt over de gevaarlijke en onbetrouwbare atoommachten in de wereld: de VS (die al atoomwapens hebben gebruikt!) en Israël. In Syrië zijn het nogmaals de VS en Israël die “de lokale groepen steunen”. Hoe mooi klinkt dit? In feite steunen ze de terroristen die nog aanwezig zijn in het gebied dat zij, samen met de NAVO, controleren. Zal ons landje met zijn zitje in de VN-Veiligheidsraad moedig durven aanklagen dat de aanwezigheid in Syrië en de activiteiten van de VS, Israël, de NAVO en hun vrienden van de Golfstaten totaal illegaal zijn en uiteindelijk niets anders beogen dan het laten voortduren van de ellende in Syrië? Syrië wil in ieder geval vastberaden samen met zijn bondgenoten (die wel wettig in het land zijn!) alle terroristen, door welke wereldmacht ook gesteund, bestrijden totdat ze uit het land zijn, samen met hun broodheren. Ondertussen gaat de heropbouw van Syrië, ondanks de internationale tegenwerking, onverminderd verder. In dit lijden en in deze strijd liggen de kracht en de hoop van het Syrische volk.

Pater Daniel Maes - Syrië

Waarzegger De Croo Pallieterke, De oude politieke krokodil Herman de Croo is bevallen van een voorspelling die feitelijk al jaren een publiek geheim is Volgens hem zal Antwerpen binnen twee generaties een burgemeester van islamsignatuur hebben en kan De Wever het dan op politiek gebied wel schudden. Dat zal wel, maar de bijna seniele en veelzijdige politieke portefeuillebeheerder vergeet daarbij te zeggen dat naast zijn partij ook de andere traditionele partijen zullen verdwenen.

Het spijtige bij dat alles is wel dat wij zelf schuldig zijn aan die politieke zelfmoord, en dat de kleine splinterpartijen die voorlopig garen spinnen uit hun sympathie met Allah en de zijnen ook zullen afgestraft worden. En inderdaad, binnen afzienbare tijd zullen er voldoende gemeenteraadsleden zijn in Ä die het Mariabeeld op de gevel van het stadhuis een boerka zullen aanmeten.

Hubert Buysse - Deinze

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B I N N E N P R E T B L E G I O E N X E X C O T X S C R E E N I D E S P X E T U X D O E D X L E E S M O E D F S O U X N X A A R X G E R N A X E T S X S H R E D A C T I E C H I I N E R T I E X K A J E X R S X K K K X L K U N E X D E X L E O L S I N T X T S J O M

Nieuws uit Syrië

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Italië en Malta Pallieterke, In het actualiteitsprogramma van de VRT “De Afspraak” van maandag 11 juni werden prof. Hendrik Vos en mevrouw Vanessa Saenen, woordvoerster van het vluchtelingenagentschap van de Verenigde Naties, om hun visie gevraagd over de weigering van zowel Italië als Malta om een boot met vluchtelingen te laten aanmeren. Mevrouw Saenen: “Uiteindelijk gaan mensen weg uit ongelijkheid en uit conflict en als die oorzaken niet aangepakt worden, en dat is niet simpel, dan gaat de bron van vluchtelingen en migratie ook nooit stoppen.” Die uitspraak werd door prof. Vos beaamd.Volgens mij is er slechts één hoofdoorzaak van alle ellende: de bevolkingsexplosie in Afrika, in de Arabische landen en in heel wat andere delen van de wereld. Alle andere oorzaken zijn daarvan afgeleid. Het dramatische aan die situatie is dat het nog altijd een taboe is, dus niet politiek correct, om daarop te wijzen. Die uitzending was daar het zoveelste bewijs van. Tussen nu en 2050 zal de bevolking in Afrika toenemen met 1 miljard mensen!

Concreet betekent dit dat het bruto nationaal product tegen die tijd daar zal moeten verdubbelen om niet armer te worden. Maar zoals Karel de Gucht in diezelfde uitzending zei: “Hoe ge Afrika ontwikkelt, is ook niet evident.”

Een citaat van prof. em. Vermeersch: “Als van die 1 miljard die er bijkomt tussen nu en 2050, nog maar 10 procent naar Europa komt, stort ons sociaalzekerheidsstelsel in elkaar.”

Volgens mevrouw Saenen is de oplossing van het probleem echter dat al diegenen die naar Europa komen, dan ook nog eens aan gezinshereniging moeten doen, wat erop neerkomt dat het aantal migranten dan nóg eens met een veelvoud toeneemt!

Als we weten dat Afrika van geen geboortebeperking wil horen en dat de islam de wereld wil veroveren via de baarmoeders van de moslima´s (zelfs Erdogan zegt dat in zijn verkiezingspropaganda), dan is een catastrofe ten gevolge van de bevolkingsexplosie op termijn onvermijdelijk. Om het met de woorden van prof. Vermeersch te zeggen: “Niemand schijnt te beseffen wat er op ons afkomt.”

Luc Vandeputte - Ledegem

Hotels en en Hotels restaurants waar restaurants waar Hotels en restaurants Vlamingen thuis zijn zijn waar Vlamingen Vlamingen thuis Verliefd op de dezijn natuur-? thuis Verliefd op natuur-?

Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

(Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

21 juni 2018

Pelé in Anderlecht

Roskammen

Het WK-circus draait op volle toeren. Uiteraard zal ik duimen voor de Rode Duivels, maar mijn favoriet is Brazilië. De ‘Seleçao’ won de Zuid-Amerikaanse kwalificatiepoule met overmacht. Vooral aanvallend zijn de Brazilianen indrukwekkend, met Firmino, Gabriël Jesus en natuurlijk Neymar, voor velen de beste Braziliaanse voetballer ooit... Fout! De absolute voetbalkoning is Edson Arantes do Nascimento, Pelé voor de vrienden.l Pelé werd wereldkampioen met Brazilië in 1958, 1962 en 1970. Het was altijd een droom van mij ooit eens tegen de grootmeester te mogen spelen, en dat lukte. Voor de vriendenmatch tegen FC Santos, met Pelé, was het Astridpark volledig uitverkocht. Er waren 38.000 toeschouwers en buiten stonden er nog 4.000 zonder kaart. De dag voor de match was er een training voorzien voor Santos. Men heeft de boel moeten afgelasten, want er waren duizenden mensen afgezakt naar Anderlecht om een glimp op te vangen van Pelé.

Sympathieke mens Voor de wedstrijd regende het pijpenstelen en het veld was een waar modderbad. Normaal gezien had de match niet mogen doorgaan, maar dat was onmogelijk. Dat hadden de supporters, die uren hadden zitten wachten, niet gepikt. Voor de aftrap was er een kleine bespreking. Daar werd ons op het hart gedrukt dat het om een galamatch ging en dat we Pelé, die niet meer van de jongste was, zijn show moesten laten opvoeren. Absoluut van hem afblijven, was de boodschap!

Onze linksachter Jean Thissen had waarschijnlijk weeral niet geluisterd, want bij de eerste bal die de beste speler van de wereld kreeg, zat de Waal er bovenop en gaf de Braziliaan een stevige duw in de rug. Pelé viel en schoof zeker tien meter door het slijk. De beroemde witte trui van FC Santos was seri-

Voetbalschimmen Gille van Binst Voormalig Anderlechtcoryfee

eus besmeurd. Tijdens de rust werd Thissen daarover aangepakt door onze voorzitter, Constant vanden Stock. “Show is er in het circus, niet op een voetbalveld!”, was zijn commentaar. Edson Arantes do Nascimento is niet meer komen opdagen voor de tweede helft.

Wijlen Swat van der Elst heeft hem zeer goed gekend toen hij bij Cosmos New York speelde.

Pelé voetbalde niet meer, maar hij had een prfunctie bij Cosmos. Swat vertelde mij dat de Braziliaan hem in een limousine was komen halen op het vliegveld en hem begeleidde naar een groot hotel in New York, waar een persconferentie plaatsvond. Van der Elst vond Pelé een sympathiek mens! Dat wist ik echter al.

Zelfs Jean Thissen mocht met hem op de foto na de wedstrijd...

Gille van Binst

Macht en onmacht We gunnen de lezers van dit rubriekje graag een pleziertje. Daarom zwijgen we over het WK en de Rode Duivels. De andere media zorgen wel voor de gebruikelijke overdosis WK-prietpraat. Zoals de juichkreet “Het ganse land vlagt!”, terwijl iedereen die niet blind is vaststelt dat van elke honderd huizen in Vlaanderen bij hooguit een aan een raam of de gevel een tricolore vlag wappert.

Wie geen letter van het WK-ouwehoeren zal lezen en er ook met geen woord over zal klagen, is de heer Chris Froome. Het wordt met de dag duidelijker dat de jongste winnaar van de Giro d’Italia ook de omstreden topfavoriet zal zijn bij de start van de Tour de France op 7 juli. Het zegt veel, zoniet alles, over de macht van Team Sky in het internationale wielercircus. En over de onmacht van diegenen die verondersteld zijn de macht te hebben om dat circus eerlijk en vlot in ethisch verantwoorde banen te houden.

Ondergesneeuwd Al meer dan negen maanden sleept de affaire-Froome - zijn puffen met Salbutamol in de Vuelta 2017 - aan. En het zou verbazen mocht die niet aanslepen tot een eind voorbij 29 juli, de dag waarop de Tour in Parijs eindigt. Is dat met Froome in de gele trui, dan onderstrepen hij, Team Sky en zijn manager Dave Brailsford duidelijk wie vandaag de lakens uitdeelt in het wielerwereldje. Dat is des te erger vermits de ploeg niet alleen met Froome zwaar onder vuur ligt.

Het palmares van het team inzake “aangetaste geloofwaardigheid” oogt indrukwekkend. Niet het minst door de zaak rond “sir” Bradley Wiggins, in 2011 al verdacht van het gebruik van Triamcinolon, een corticosteroide en dus op de dopinglijst. En door de beruchte “foute” levering van testosteronpatches in Manchester, thuisbasis van Team Sky. En door het parlementaire rapport over gebruik van cortisone en pijnstillers binnen die ploeg. Geef toe dat, al voorbij halfweg juni, Team Sky en Froome zich zeer geluk-

Aandacht, a.u.b.

De alom geprezen columnist Johan Boskamp probeert wat vuur te stoken met de uit de duim gezogen bewering dat Kevin de Bruyne wat op zijn tenen getrapt is. (Boskamp gebruikte een ander woord.)

Waarom zou ons aller Kevin wat kittelorig zijn? Omdat alle aandacht de laatste dagen naar Eden Hazard gaat en niet naar de Venetiaans blonde Limburger, volgens de lachende koe uit Rotterdam. Hoezo, naar Hazard? En wij die dachten dat alle aandacht naar Boskamp ging, of zou moeten gaan.

Ontgoochelend Brazilië

Ronaldo boven Galavertoning

Stunt

Wat hebben we tot nu toe opgestoken van het WK? Dat Spanje niet verder kwam dan een gelijkspel tegen Portugal, waar ze een begenadigde Ronaldo in hun rangen hebben, en dat de Spanjolen meer verdienden in een spektakelwedstrijd met alles erop en eraan. Wat wilden we nog meer?

Zes doelpunten, waaronder enkele pareltjes, elf Spanjaarden die elkaar blindelings vonden maar moesten dulden dat Ronaldo hen drie keer te grazen nam. Dat de VAR blunderde zijn we intussen gewend, en dat was het enige minpunt in een galamatch die navolging verdient.

Over een stunt gesproken, al even opmerkelijk was het duel tussen Argentinië en IJsland. Wie ervan uitging dat de Argentijnen kipkap zouden maken van de IJslanders moet zijn mening herzien. De uit de kluiten gewassen jongens uit het Hoge Noorden hebben niet alleen een gezellige aanhang, ze zijn niet langer de morsige broertjes die toevallig tussen de grote sloebers op een WK verzeild zijn geraakt.

Doelman Halldorsson was het perfecte sluitstuk van een goed georganiseerde verdediging die moedig standhield.

Geweldige gast Iran en Marokko zijn de overige deelnemers in de reeks met Spanje en Portugal. We kijken al uit naar de rammeling die de Spanjaarden Iran gaan bezorgen. En als de Portugezen en Ronaldo - die zich zichtbaar geweldig vindt opnieuw in hun dagje zijn, gaan de Marokkanen ook op hun moeder roepen. Van ons mag wonderknaap Ronaldo met zijn dribbelkunsten heel Portugal naar de zevende hemel voeren, en de kans dat hij zichzelf nog geweldiger gaat vinden, moeten we erbij nemen.

15

Beloning Grootmeester Messi die een strafschop op de grijpgrage koolschoppen van de IJslandse doelman zag stranden, zal graag beamen dat Halldorsson niet de eerste de beste keeper is.

Akkoord, aanvallend valt er nog te schaven bij de IJslanders.

Alles kan altijd beter, maar ze mogen als beloning voor het in bedwang houden van Argentinië, samen met hun gemoedelijke supporters, een aquavit komen snoepen in onze weelderige kantoren. Op naar een nieuwe verrassing nu vrijdag tegen Nigeria? We gaan hen alleszins niet tegenhouden.

Kan de huidige generatie Brazilianen ons nog bekoren met het sambavoetbal dat we jarenlang van hun voorgangers gewoon zijn geweest? Ze hebben het met hun genen meegekregen, en individueel kunnen ze het nog niet verleerd hebben, maar in groepsverband kwam Brazilië maar rommelig voor de dag tegen Zwitserland, dat een onverhoopt punt kon pakken. We zullen de scheidsrechter een dienst bewijzen door over hem te zwijgen. En waarom kwamen de mensen van de VAR niet in actie bij de flagrante duwfout die aan de Zwitserse gelijkmaker voorafging? Denkelijk hadden ze van hun vakbond opdracht gekregen om te staken. Een andere uitleg hebben we er niet voor.

kig mogen prijzen dat het WK voetbal bezig is. Zo werd de onwaarschijnlijk lang uitblijvende beslissing over de pufzaak in de media totaal ondergesneeuwd.

“Troefaas” UCI-voorzitter David Lappartient zal niet de enige zijn die daar niet rouwig om is. Hij geloofde eerder dat die beslissing mogelijk was voor de Tour begon, maar in de krant “Le Parisien” liet hij weten dat zijn geloof verdwenen is. Dat ligt niet aan laksheid van de Internationale Wielerunie, haastte hij te zeggen. Het dossier-Froome ligt momenteel bij het antidopingtribunaal van de UCI, verduidelijkte hij. Het telt 1.500 bladzijden en grondige analyse daarvan is aangewezen. Vandaar…

Chris Froome start op 7 juli bijna zeker in de Tour als absolute kopman van Team Sky. Om voor de dubbel Giro en Tour te gaan met geloofwaardigheid als “troefaas”.

Toch in eigen rangen. David Lappartient en andere onder de knoet van Team Sky gehouden bobo’s kunnen maar hopen dat de Brit geklopt wordt. Dat zou hen nog meer gezichtsverlies besparen bovenop “gebrek aan krachtdadigheid”. Het zou de gebeurlijke betere van Froome qua populariteit ook geen windeieren leggen.

Dat belet niet dat Vincenzo Nibali, Richie Porte en Nairo Quintana, zijn voornaamste belagers, unisono Froome de te kloppen man noemen. De wielerfans zullen echter meer voor de Italiaan, Australiër of Colombiaan willen duimen dan voor de gedoodverfde favoriet. Hen in de gegeven omstandigheden ongelijk geven, is niet aan de orde.

al vasthoudt aan de takken van de bomen. De Duitse sportpers kennende, gaat het er fameus stuiven de komende dagen.

Geboren leider Wat weten we over Panama, behalve dat ze daar een kanaal hebben gegraven dat goed van pas kwam? Ze hebben daar nog meer rariteiten. De bondscoach van Panama is er één van.

Zijn naam? Dario Gomez, Hernan voor de vrienden. Hij is een Colombiaan die al veel watertjes heeft doorzwommen en voortdurend in de clinch ligt met de pers. Bescheidenheid is hem, als het over zijn persoontje gaat, niet gegeven.

“Het geheim van mijn vroegere successen is dat ik een geboren leider ben. Meer moet ge daar niet achter zoeken.” Dat waren we ook niet van plan. Punt aan de lijn.

Ambities Wat zijn de ambities van de Panamese nationale ploeg volgens hun geboren leider? “We hebben niet de beste spelers, maar we willen ons in iedere wedstrijd wel tonen, verder willen we onze eigen manier van spelen eer aan doen en willen we zo ver mogelijk geraken op dit wereldkampioenschap.” Dat is redelijk ambitieus voor die ploeg. We dachten dat de Panamezen al blij mochten zijn dat ze elf man bijeen hebben gekregen. Dan was het aan de Rode Duivels om de vrome wensen van Hernan Dario Gomez trachten de grond in te boren.

Vraag en antwoord

Feestje?

Wat mogen we van de Mannschaft verwachten? We hebben al idioter vragen weten stellen. We kunnen ons voorstellen dat vooral de Mexicanen geïnteresseerd waren in het antwoord op die vraag. Ze mochten bij wijze van proef als eersten in de wei tegen Duitsland. Dat resulteerde in veel schoten tussen de palen en redelijk wat acties binnen de elfmeterzone langs beide kanten.

Aangenaam om zien, en nog aangenamer voor de Mexicanen, die tien minuten voor rust op voorsprong kwamen. Met de nul-één overwinning, die niet gestolen was, mag het cliché van de luie Mexicanen die onder hun sombrero in de zon liggen te luieren in vraag worden gesteld. Dat trainer Joachim Löw zich maar

Was het te warm, stond het gras te hoog of speelde heimwee hen parten? Van de verhoopte en voorspelde pandoering tegen de greppelgravers uit Panama was de eerste helft niet veel te merken. Wat niet betekent dat we blind waren voor de inzet van een aantal duiveltjes. Dries Mertens, die het nogal bespottelijk vond dat een gouden generatie niet zou kunnen scoren tegen Panama, gaf dan maar het voorbeeld met een onhoudbare vlam tussen de palen. Waarop Lukaku, met dank aan Kevin de Bruyne, de score twee keer mocht opdrijven. “Waar is dat feestje?”, hoorden we de supporters van de Rode Duivels na afloop zingen. “Een kinderhand is gauw gevuld”, hoorden we een chagrijn antwoorden.

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet “Hier ons bloed, wanneer ons reht”

21 juni 2018

Juiht Vlaanderen juiht! Eindelijk wordt er opgetreden tegen de ‘dt-regel’. Want laat ons nu eens eerlijk zijn. Wat heeft de dt-regel ooit voor u gedaan? Niks mijnheer. Heeft de dt-regel ooit iemand aan werk geholpen? Een medemens genezen van een vreselijke ziekte? Heeft u ooit al zelfs maar eens een file omzeild omdat u de dt-regel kende? Nee, mijnheer, die file kan u alleen omzeilen met behulp van een escorte militairen waarvan niet één de dt-regel kent.

Begrijp me niet verkeerd, als er een regel is, moet je die naleven. Anders wordt onze maatschappij een zottekesspel waarin de Kristien Hemmerechtsen van deze wereld de dienst uitmaken. Maar de regels moeten er zijn voor de mens en niet andersom. Ik stel dus voor dat de aanpassing van de regel nog volledig voldoet aan de dt-dictatuur, alvorens we in een schabouwelijk taalgebruik “De universele rechten van de analfabeten” uitroepen. Inclusief werk, dertiende maand en een auto. En eenmaal op dreef kunnen we enkele andere fundamentele onrechten uit onze taal halen die alleen tot doel hebben om te discrimineren en te vernederen. Dan heb ik het natuurlijk over de ronduit fascistische letter “g”.

Wat heeft die smeerlap te zoeken in onze taal? Ze kleurt ze Arabisch, met al die gorgelende keelklanken. Klanken die je ook hoort vlak voor een supporter van de Rode Duivels al zijn vaderlandsliefde in de vorm van een slijmerig sluikstort aan Duvel weer overgeeft. Namens de West-Vlaamse vleugel van Vlaanderen en onze opofferingen in de Eerste Wereldoorlog, vraag ik dan ook zonder verwijl de schrapping van de letter ‘h’, die geschreven wordt met de lus naar beneden. En ook die van de volksvreemde ‘ch’-constructie, die alleen maar een Hollandse omzeiling is om de letter ‘g’ te kotsen. Laat de leuze voortaan zijn: ‘Hier

ons bloed, wanneer ons reht?’

En omdat we niet egoïstische willen zijn, namens de Limburgers: de ‘t’ op het einde van woorden? Is dat nu echt noodzakelijk? Het zou een mooie hommage zijn aan wijlen Steve Stevaer om ook die idiotie achter ons te laten.

Alleen de Antwerpse verzuchtingen om de letter ‘i’ te vervangen door een ‘ie’ kan helaas niet, omdat er dan nu eenmaal onduidelijkheden ontstaan. Als je het onderscheid niet meer kan maken tussen ‘vis’ en ‘vies’ gaan we er als samenleving helemaal op achteruit. Dank aan Kristien Hemmerehts om dit probleem te berde te brengen. Blij dat er iemand deze dagen niet bezig is met voetbal.

“Beste KBVB, in inclusiviteit zit geen kwaliteit!”

En nu we het toch over voetbal hebben!

Onze nationale ploeg zit met een etnisch probleem. Je zou van een Calvo en - als zijn frank valt, meestal een paar maanden later - Crombez toch verwachten dat ze al lang waren komen aanzetten met quota voor ‘wittekes’ in onze ploeg. Er zijn simpelweg onvoldoende ‘De Bruynes’ in het team om een weerspiegeling te zijn van de maatschappij. We hebben nagevraagd bij de voetbalbond hoe dat precies zit en ze gingen spontaan over tot bekentenissen.

We moesten niet eens aandringen. “Maar mijn-

Kruisende woorden 1114

A B C

F G

Vrolijke vrienden Meryem Kaçar, gewezen politica van Groen, thans kandidate voor de partij van onze goede vriend de Libanees, is in 2013 blijkbaar lid geworden van de internationale adviesraad van Recep de Grote, heerser van Turkije. Met wie men verkeert...

H I J

Uit balans

K L

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1113 VINDT U OP BLZ. 14

De Amerikaanse president wil graag de dominantie van Amerika in de ruimte vestigen. Dat moet een hele opluchting zijn voor de linkerzijde. Zo kan Trump zelf ... naar de maan lopen.

Onze goede vriend uit Brussel, Guy Vanhengel, minister bij de gratie van grondwettelijke afspraken, doet het weer. Volgens hem wordt geld van andere steden naar Antwerpen gesluisd. Guy heeft ons op zijn communiezieltje beloofd dat hij eerstdaags ook zal meedelen hoeveel honderden miljoenen Brussel al uit de opeenvolgende staatshervormingen heeft gesleept.

E

Gemene daad Oppervlaktemaat - De Grootste Belg volgens de RTBF-kijkers Muzikant - Pratende vogel Niet fair Wederkerend vnw. - Bewaren en niet uitgeven - Film van Spielberg Dorp in Oost-Vlaanderen Dorp in de Antwerpse Kempen Aan het bedoelde Internetlandcode voor Guinee En dergelijke meer - Afkorting Zoon van Daedalus - Genoeg !

Uiting van bewondering - Goud Deel van een fiets - Dwarshout Mogelijkheid tot herstel Loofboom - Deponeert - Platina

Uitweg

De ket

D

A. B.

C. D. E.

F. G.

H.

I. J.

K. L.

we in de politiek ook op deze manier aan lijstsamenstelling zouden doen, is er voor mensen als mezelf geen plaats meer in de maatschappij. Dat is onaanvaardbaar. Ik maak er vanavond nog een zaak van bij ons Damienne.” Voor de leken: ‘ons Damienne’ is de vrouw van Bert en de enige die bereid is om hem nog op een lijst te zetten. De wachtlijst voor een instelling voor jong dementerenden en vervelende piskes.

Gelukkig waren ze bij Unia wel onder de indruk. Els Keytsman verslikte zich in haar koffie bij het horen van de uitlatingen van de voetbalbond. “Zelden zo’n flagrante inbreuk gehoord op de irrationaliteit,” fulmineerde Els. Later bleek het haar te gaan over het spelen van oefenwedstrijden tijdens de ramadan: “Daar worden de spelertjes moe van.” Bij wijze van geste stelt ze wel een onderzoek in naar het gebrek aan rolstoelpatiënten bij de Rode Duivels.

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

HORIZONTAAL

heer, wij selecteren niet op basis van afkomst.

Wij kiezen gewoon de mensen die het best kunnen voetballen.” Zonder blikken of blozen gaven ze het toe. Stel u nu eens voor dat alle bedrijven en overheden op die manier het personeelbestand zouden samenstellen!? Het zou nogal wat zijn, meneer! Er zit geen kwaliteit in het woord inclusiviteit. En heeft u al eens nagedacht hoe we afgaan ten opzichte van al die andere landen die wel compromissen maken in hun nationaal elftal? Nederland bijvoorbeeld.

Wij stuurden een transcriptie van het gesprek meteen door naar Calvo, die het helaas te druk had met het uitspreken van de letter ‘g’ boven een vuilbak op de Mechelse vismarkt. John Crombez beweerde dan weer bij hoog en bij laag dat we de transcriptie vervalst hadden en dat we hem niet nog eens zouden liggen hebben. Alleen Bert Anciaux leek op politiek niveau de ernst van de situatie in te zien. “Als

VERTICAAL 1. Meer in het grensgebied van Italië en Zwitserland 2. Afscheidingsproduct van de nieren - Veelvoud van een Engelse afstandsmaat 3. Een beetje - Muzieknoot 4. Sovjet-Russisch machinepistool Plattelands 5. Politiedienst die momenteel wordt geleid door Catherine De Bolle - Periode van tijd 6. Aziaat - Oude lengtemaat 7. Spaans winnaar van de Ronde van Frankrijk 2008 - Evenhoevig zoogdier 8. Helling in een deelgemeente van Anzegem die bekend is van de kassei klassiekers van het wielrennen 9. Rubidium - Genitief van een Toebedeelde overheidsfunctie 10. In mindering gebracht - Europese rivier 11. Fatsoen - Start van een sportwedstrijd 12. Getoruwheidsbewijs

Zoals de goedgeïnformeerde lezer weet, zijn de Turkse verkiezingen volop bezig. Alle hier verblijvende Turken zijn binationaal, dus ze mogen in dit land én in Turkije stemmen. Volgens ons schaadt dat overduidelijk het gelijkheidsbeginsel, want wij, mononationalen, mogen maar in één land stemmen. Discriminatie!

Aanslag op de lach Geloof het of niet, maar een aantal “brexiteers” wil de “fanatieke eurofiel” Guy Verhofstadt achter de tralies. Dat mogen ze niet doen.

Echt niet. Wij lachen ons regelmatig te pletter met zijn interventies in het Europarlement, en dat plezier mag niemand ons ontnemen!

zelf, een schuldcomplex te bezorgen. Nu is de boodschap weer dat wij in dit land te ruim wonen. Wat die linkse jongens al niet nodig hebben aan bezigheidstherapie!

Zeg nu zelf Eerlijk, als Filip Dewinter vorige week in de Kamer niet had gesproken over een neger, maar wel over een zwarte, zoals Herman de Croo deed, of over een Afrikaan, zou er dan géén emostorm zijn geweest? Is er iemand die dat oprecht gelooft?

De lieverd Het leedvermaak van Herman de Croo over de wijzigende bevolkingssamenstelling verwondert ons niet. Herman is altijd al een fijne kerel geweest. Vooral gehandicapten draagt hij een warm hart toe.

Naamsverandering?

Tevergeefs hebben wij onze heer hoofdredacteur proberen te overtuigen om de naam van uw weekblad te veranderen in ‘t Carrefoureken. Immers, wij willen ook allemaal voortijdig met pensioen op kosten van de staat en onze werkgever.

Appelloos We hadden ons daar nooit aan verwacht, maar er is een nationaal appelentekort. De voorraden zijn op. Tot de nieuwe oogst is er niks meer. Dat is een beetje als de toestand van de belgische schatkist: geen appeltje meer voor de dorst.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Slimme Chinezen Wees geschokt tot in de kern van uw ziel!

De grote Einstein heeft de Chinezen ooit een vuil, dom volk genoemd. Nemen de Chinezen dat op hun krachten? Verre van. De hypergevoeligheid voor allerlei vermeende beledigingen is vooral een kwestie van “white privilege”.

Chinezen zijn niet zo kinderachtig.

Complexen Er zijn altijd wel discriminatiezoekers die het onmogelijke doen om ons, en vooral zich-

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be