't Pallieterke van 28 juni 2018

74ste jaargang • nummer 26 • donderdag 28 juni 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Naar een pre-confederale formatie in 2019 Het lijkt erop dat een regering-Michel II in de huidige constellatie na de verkiezingen van 2019 niet meer mogelijk is. Niet zozeer omdat een aantal peilingen aantonen dat de regering geen meerderheid meer heeft, wel door de grote aversie tussen CD&V en N-VA. Ook tussen de N-VA en de MR zit een haar in de boter.

De MR gaat er stilaan van uit dat als enige Franstalige partij in de federale regering zetelen geen optie meer is. Een Waalse MR-PScoalitie tekent zich af. Aan Vlaamse kant lijken N-VA en Open Vld zich echter aan elkaar vast te klikken. In 2019 lijkt een confederale formatie in de maak, waarbij eerst de meerderheden aan de twee kanten van de taalgrens worden gevormd.

Migratie als splijtzwam Op de 1 meiviering van de Franstalige liberalen van de MR in Waals-Brabant was de boodschap van partijvoorzitter Olivier Chastel duidelijk: als er een meerderheid is, gaan we met de huidige federale coalitie verder in 2019. Vandaag is er geen Franstalige liberaal die dat nog durft herhalen. En het scenario met cdH als reddingsboei voor de federale meerderheid is al even onrealistisch. De partij van Benoît Lutgen blijft onbetrouwbaar en zal na de verkiezingen van volgend jaar nog maar weinig voorstellen.

Het debat over migratie heeft de politieke verhoudingen gewijzigd. Premier Charles Michel (MR) wordt in de Franstalige pers harder dan ooit aangevallen op zijn coalitie met de N-VA. De woorden fascisme en extreemrechts worden opnieuw gul gehanteerd. Michel probeert zich nu te profileren op het dossier van de aankoop van nieuwe legervliegtuigen. De Franse Rafale zou naast de F-35 en de Eurofighter toch nog een optie zijn. Electorale profilering, wellicht. Michel wil tonen dat hij niet de handpop is van de N-VA, in tegenstelling tot het beeld dat al te vaak wordt opgehangen in de Franstalige pers. Volgens La Libre Belgique geloven ze bij de MR zelf niet in de Rafale, maar de Franstalige liberalen begrijpen ook niet waarom N-VA-voorzitter Bart de Wever zo kritisch is voor de MR, toch de enige politieke bondgenoot bezuiden de taalgrens. Wil de MR straks nog met de N-VA regeren? Tijdens de verkiezingsdebatten in de aanloop naar de stembusgang van 2019 zal het zeer moeilijk zijn om daarop ‘ja’ te antwoorden.

Ondertussen ligt N-VA ook met CD&V op ramkoers. Politici van beide partijen kunnen nog amper door dezelfde deur. De N-VA is de

Horst Seehofer (CSU) voert de druk op Merkel op voor een strenger asielbeleid

preken van de christendemocraten over een ‘menselijker asielbeleid’ meer dan beu. Uiteraard is de verkiezingscampagne al volop bezig en worden de tellers na de stembusslag vaak op nul gezet. De vraag rijst echter: zijn er geen te diepe wonden geslagen?

In Wallonië komt paars terug De weddenschappen voor de coalities die na 26 mei 2019 mogelijk zijn, staan volop open.

Vorige maandag in Terzake deed politiek analist Rik van Cauwelaert een boude voorspelling: een anti-N-VA-coalitie is in de maak. In Wallonië wordt volop gesproken over een MRPS-coalitie. En dat betekent dat er dan federaal een regering moet komen zonder de Vlaamsnationalisten. Dat wordt zeer moeilijk, geeft Van Cauwelaert toe, want desnoods betekent dat een coalitie met zes tot negen partijen.

De voorspelling dat men bezuiden de taalgrens ernstig aan een MR-PS-coalitie denkt, klopt. Paars zou er terugkomen en de MR zal kunnen zeggen: wij hebben een extreemlinkse coalitie van PS/PTB/Ecolo vermeden. Maar dat daarmee de basis gelegd wordt van een antiN-VA-regering op federaal vlak is nog iets anders.

Rik van Cauwelaert is een excellent politiek commentator die gelukkig nog een sterke Vlaamse reflex heeft, maar hij loopt niet meer dagelijks in de Wetstraat rond. Wie zijn stukken in de Tijd leest, heeft de indruk dat zijn netwerk wat ‘belegen’ is. Hij denkt nog te vaak in de geest van de jaren tachtig en negentig met PS en CVP als staatsdragende partijen die dan ook een staatshervorming kunnen doorvoeren.

We leven nu in andere tijden. Daarom is een ander scenario in 2019 plausibeler.

Open Vld van 2018 is niet die van 2005 Dat er snel een Waalse regering van MR en PS komt, is realistisch, maar aan Vlaamse kant heeft de N-VA de les van 2014 geleerd. Toen werd het regionaal in snelheid gepakt door de deal tussen PS/cdH/FDF. Daarop werd toen geantwoord met een voorakkoord tussen N-VA en CD&V. Nu zou De Wever van plan zijn om snel na de verkiezingen een basis van Vlaamse meerderheid te vormen. Zelfs als de N-VA wat verliest, blijft ze de grootste partij en is de voorsprong op de volgende formaties dermate groot dat zich dat vertaalt in een bonus op het vlak van het aantal zetels.

Jan Segers van Het Laatste Nieuws sprak al meermaals van een N-VA/Open Vld-meerderheid in het Vlaams Parlement. En in een amper opgemerkt interview in Trends sprak Kortrijks burgemeester Vincent van Quickenborne zich uit voor een coalitie met N-VA, maar zonder CD&V. Is dat realistisch? Momenteel hebben N-VA en Open Vld in het Vlaams Parlement samen 62 zetels, één te weinig voor een meerderheid. Aangezien de N-VA op Vlaams niveau altijd beter scoort dan op federaal niveau is een meerderheid in zetels geen utopie.

Maar zal Open Vld zich niet laten verleiden tot een anti-N-VA-coalitie, eerst op Vlaams en dan op federaal niveau? Wie liberale kopstukken - en met alle respect, met hen heeft Rik van Cauwelaert geen directe lijn – daarover spreekt, hoort dat men echt niet meer in een linkse coalitie wil stappen. Het trauma van paars is bij velen nog te groot.

Het Waalse failliet afwenden

Vormen de meerderheden op regionaal vlak dan de basis voor de federale regering? Dan spreken we over een pre-confederale formatie waarbij de deelstaten eerst het werk doen en er dan een soort van Belgische intergouvernementele conferentie volgt.

Meteen zit men dan in een politieke patstelling. Wie wil nu een federale MR/PS/NVA/Open Vld-regering? Tenzij daar een grote staatshervorming kan worden aan gekoppeld… Misschien is dat de strategie van De Wever: de onderhandelingen op federaal niveau afwachten tot men die nieuwe stap in de staatshervorming wil zetten. Maar dan rijzen meteen een aantal vragen. Wil de PS zoiets wel? En de zeer Belgischgezinde MR en Open Vld? Welk een gedrocht zal die zevende staatshervorming bovendien zijn!

Een mogelijke oplossing bestaat erin dat Wallonië nu al komt aankloppen voor extra geld omdat de nieuwe financieringswet die

regio met een zwaar tekort opzadelt en een aantal solidariteitsmechanismen worden afgebouwd. Kortom, het Waalse faillissement wordt afgewend door een nieuwe staatshervorming.

Maar wat kunnen de Vlamingen daartegenover krijgen? Zeker als we rekening houden met het feit dat het Défi van Olivier Maingain misschien in de Waalse regering zal stappen.

Défi is immers volgens de peilingen een linksliberaal alternatief voor veel Walen aan het worden. Komt nog bij dat een volgende regering voor een zware begrotingssanering staat.

De groeivooruitzichten zijn minder rooskleurig dan aanvankelijk gedacht. Met een PS in de federale regering zal men eerst denken aan belastingverhogingen die grotendeels door de Vlamingen worden betaald. Ondenkbaar voor N-VA en Open Vld. Het lijkt erop dat men na 26 mei 2019 opnieuw onbekend politiek terrein opzoekt.

Palingen en drugprofeten Residuen van illegale drugs, waaronder cocaïne, amfetamines en ecstasy, komen via de riolering in het oppervlaktewater terecht en dat vormt een bedreiging voor het voortbestaan van de paling. De vissen worden zelfs “high”, lopen slecht helende verwondingen op en planten zich niet meer normaal voort.

Dat lazen we in een artikel van Het Laatste Nieuws. Typisch voor de ecologische waanzin is dat men wel op de gevaren voor palingen wijst, maar niet op de bedreiging voor mensen. Al even typisch is het dat men er niet op wijst dat die massa’s restanten van harddrugs in het oppervlaktewater bewijzen dat drugs in alarmerende hoeveelheden geproduceerd en geconsumeerd worden. Heel de linkse progressieve meute, inclusief van de CVP/CD&V, had nochtans luidkeels beweerd dat door het gedogen van cannabis en marihuana de bekoring van de “verboden vrucht” zou verdwijnen en dat minder jongeren zouden beginnen met softdrugs of “in de armen geduwd worden” van illegale handelaars die harddrugs verkopen.

Nu zien we met eigen ogen hoe onzinnig die theorieën wel waren. Door het gedogen en/ of legaliseren ervan is hasj volkomen banaal geworden, en de bekoring van de “verboden vrucht” verschoof naar harddrugs. Er wordt nu meer gesnoven, geslikt en gespoten dan ooit tevoren. De onderwereld van de drughandel is in de “witte” economie geïnfiltreerd en heeft zakenlui, politici en politiediensten gecorrumpeerd. De drughandel dringt zelfs tot in de lagere scholen door. Duizenden jongeren én volwassenen uit milieus die zich vroeger nooit met drugs inlieten, zijn nu verslaafd.

Met bijzondere dank aan Agalev, de socialisten, de liberalen - in het bijzonder Verhofstadt en verraderlijke tsjeven als de justitieministers Stefaan de Clerck en Tony van Parys.

2

Actueel

28 juni 2018

Functionele tweetaligheid een lachertje Boek over Leopold II Elders in dit blad schrijven we over de taaltoestanden bij de Brusselse gemeenten en OCMW’s, naar aanleiding van het jaarlijks taalrapport van de vice-gouverneur van Brussel. Maar hoe is het gesteld bij de federale ambtenaren inzake tweetaligheid? Een persbericht van N-VA-kamerlid Brecht Vermeulen geeft informatie over de stand van zaken over een taalwet die in 2002 gestemd werd…en in 2016 van kracht ging.

Ambtenaren met een managementfunctie en ambtenaren die collega’s van een andere taalrol evalueren, moeten verplichte taalexamens afleggen. Functionele tweetaligheid noemt men dat, en daar werd een wet over gestemd in 2002. Niet dat de wet onmiddellijk van toepassing was, er moesten eerst nog de nodige KB’s goedgekeurd worden en pas op 20 oktober 2016 werd het KB van minister Steven Vandeput, minister van Landsverdediging en Ambtenarenzaken, door de ministerraad goedgekeurd. 2.400 ambtenaren moeten getest worden op hun functionele talenkennis.

Er zijn twee proeven: een mondelinge proef en een proef begrijpend lezen. Die ambtenaren moeten die testen afleggen binnen de 2,5 jaar (te rekenen vanaf eind 2016). Van die 2.400 ambtenaren hebben er tot vandaag al zo’n 474 ambtenaren de testen afgelegd, en exact 66 Franstalige en 148 Nederlandstalige ambtenaren zijn geslaagd. Slechts 30 procent van de Franstaligen slaagt in die taaltest. Bij de Nederlandstaligen slaagde 52 procent.

De anderen hebben tot 1 november 2019 tijd om hun taalproeven af te leggen. Die ambtenaren kunnen zich op allerlei manieren voorbereiden, o.a. via Selor, het selectiebureau van de overheid. Let wel, het handelt hier niet over volledige tweetaligheid, maar enkel over functionele tweetaligheid, kwestie van een minimum aan conversatie in de andere landstaal aan te kunnen. Of zoals Hendrik Vuye in De Morgen verklaarde: “De lat ligt enorm laag.”

Want wie gebuisd is, hoeft weinig te vrezen: een leidinggevende die niet slaagt, mag - als enige sanctie - geen evaluaties meer afnemen van medewerkers van de andere taalrol. In de praktijk betekent het dat die Franstalige ‘baas’ wel de overste blijft van die Nederlandsta-

lige onder hem, maar in feite onvoldoende (of geen) Nederlands kent om met die man of vrouw te communiceren.

Van ambtenaren met de functie van directeur wordt meer verwacht, en daar riskeert hij of zij een zwaardere sanctie: ontslag bij een onvoldoende, zoals begin maart effectief gebeurde bij een directeur bij de federale overheidsdienst Economie.

Franstalige tegenkanting De wet werd gestemd in 2002, en CD&V’er Hendrik Bogaert, staatssecretaris voor Ambtenarenzaken onder Di Rupo (2011-2014), slaagde er niet in de nodige KB’s door de ministerraad te sluizen. Waar Bogaert mislukte, kon Steven Vandeput (N-VA) wel een KB gepubliceerd krijgen en zo kon, na jaren wachten, de wet in werking treden. Het wordt graag door N-VA-mensen aangehaald als een “overwinning” van de N-VA en een communautaire verwezenlijking.

Het is juist dat met een N-VA-minister aan het roer nu een wet van 2002 eindelijk een toepassing kent, na jarenlange tegenkanting aan Franstalige zijde.

De N-VA wil deze wetgeving (nu enkel voor federale ambtenaren in leidinggevende functies) uitbreiden voor leidinggevenden van andere federale instellingen, bijvoorbeeld de federale overheidsdienst Sociale Zekerheid.

Al lezen we in de persmededeling van N-VAKamerlid Brecht Vermeulen dat die stap pas bij de volgende legislatuur gezet zal worden. Op voorwaarde dan wel dat de N-VA opnieuw na 2019 in de federale regering zit. Immers, van de andere “Vlaamse” partijen, CD&V, Open Vld en sp.a, moeten we op dat vlak helemaal niets verwachten.

K arl van C amp

stoort Congolese ambassade

Eind 2017 verscheen een Franstalig boek over Leopold II. Het boek “Léopold II Potentat congolais” van Pierre-Luc Plasman lokte in de Franstalige pers heel wat negatieve reacties uit. Een lezer schreef zelfs een verbolgen brief naar de Congolese ambassade in Brussel.

Plasman (UCL) stelt dat alle acties die Leopold II in Congo ondernam ten gunste kwamen aan de Belgische staat. Zelfs de grootste voorstander van de koning zal moeten toegeven dat dat je reinste onzin is. De Congolese winst belandde in de diepe zakken van Leopold II en zelfs bij de overdracht van dat land aan België slaagde de sluwe vos erin om omgerekend 500 miljoen euro van België los te peuteren. Nog erger is dat Plasman de slachtingen in Congo op ‘inboorlingen’ omschrijft als een ‘demografische achteruitgang’. Kortom, het boek zou door een trouwe medewerker van Leopold II geschreven kunnen zijn.

Het boek wordt politiek relevant door een brief van de Congolese ambassade die we kon-

Lange tijd ging het socialezekerheidsstelsel van Zweden door als een model voor de rest van (links) West-Europa. Zweden bood linkse partijen in gans Europa – en zelfs buiten Europa – het beeld van een stabiele, sociaal-democratische staat. Dat beeld zou met de verkiezingen van september eerstkomend wel eens volledig overhoop kunnen worden gehaald. De hoogste Europese echelons kijken met steeds meer aandacht naar de resultaten van opeenvolgende opiniepeilingen in Sverige.

De reden voor die aandacht is duidelijk: de linkse sociaal-democratische partij van Stefan Löfven zou bijzonder belabberd uit de verkiezingen komen. Er is zelfs sprake van het ineenstorten van links in Zweden.

En de winnaar is…

Als het morgen verkiezingen zouden zijn in Zweden – de parlementsverkiezingen zijn voorzien op 9 september – zouden de sociaaldemocraten ten opzichte van een vorige opiniepeiling opnieuw 3,6 procent prijsgeven en met 21,7 procent van de stemmen stilaan het historisch laagste percentage ooit van 20,6 procent naderen. De sociaal-democraten slagen er niet meer in een wervend verhaal te brengen.

De Nya Moderaterna, de Gematigde Partij van Zweden (conservatief en pro-EU) zou ook enkele procenten verliezen en op 17 procent van de stemmen komen.

Dé onbetwiste grote winnaar zouden de rechts-nationalistische Zweedse Democraten worden: zij zouden opnieuw 3 procent winnen ten opzichte van vorige opiniepeilingen en op een dikke 26 percent van de stemmen komen.

Men kent het gezegde: opiniepeilingen zijn maar peilingen, de enige echte en correcte peiling is de verkiezing. Een stelling met véél waarheid, die vooral wordt aangehaald door verliezers in opiniepeilingen. Het beeld dat men

Engie en de Vlaamse geldstroom naar Frankrijk Het idee van premier Charles Michel om de F-16-gevechtsvliegtuigen deels te laten vervangen door de Franse Rafale, is belachelijk en politieke show. Verontrustender is het gekonkelfoes over wie de factuur voor de sluiting van de Belgische kerncentrales zal betalen. Het Franse Engie wil er alles aan doen om de factuur naar de Belgische, lees Vlaamse, belastingbetaler door te schuiven. De MR zegt niet neen.

Gevaarlijke Frans-Waalse connectie Neen, bij die legeraankoop moeten we ons geen zorgen maken over een Waals-Franse connectie. Anders is het met

Thierry Debels

Zweedse verkiezingen: spannend!

Het blijven opiniepeilingen

Dat premier Michel (MR) niet volledig heeft uitgesloten dat de Belgische regering alsnog voor de Rafale kiest als vervanger voor de F-16, zorgt voor onrust in de Wetstraat. Normaal gezien is de keuze tussen de Amerikaanse F-35 en de Britse Eurofighter, maar de Franse president Emmanuel Macron zet blijkbaar zware druk op zijn vriend Charles Michel. Zal Parijs dan toch zijn slag thuishalen?

De adoratie van de MR voor Frankrijk is bekend, en wellicht zijn de uitspraken van de premier een onderdeel van een verkiezingscampagne die volop op gang komt. De Franstalige liberaal wil aantonen dat hij zich distantieert van de N-VA. Kortom, het is veel show. Kiezen voor de Rafale, waarbij de juiste procedures niet worden gevolgd, zou vooral leiden tot een miljoenenclaim van de andere kandidaten.

den inkijken. Op 13 april 2018 schreef Paul Crispin Kakhozi bin Bulongo, Ministre Plénipotentiaire, een antwoord naar aanleiding van het omstreden boek. Kakhozi bin Bulongo, een van de belangrijkste medewerkers van de ambassade, onderschrijft de kritiek van de lezer op het boek van Plasman.

Op de ambassade zijn ze ‘not amused’. Rest de vraag wat de agenda van auteur Plasman is.

Ruim een eeuw na de overdracht van Congo aan België hebben we voldoende feiten om een correct – en dus negatief – beeld van Leopold II te kunnen schetsen. Maar blijkbaar zijn die feiten voorbijgegaan aan de auteur van dit merkwaardige boek.

het energiedossier. Zoals bekend, staat de sluiting van de Belgische kerncentrales de komende jaren op de agenda, ook al staat de N-VA op de rem. Die kernuitstap, met de ontmanteling van de kerncentrales en de berging van het nucleaire afval, zou tot 30 miljard euro kunnen kosten. Al is een cijfer van 11 tot 15 miljard euro realistischer. Het Franse Engie (het vroegere GDF/Suez), moederbedrijf van Electrabel, ziet dat niet zitten.

Het bedrijf is zwaar aan het lobbyen om de factuur naar België door te schuiven. De ontmanteling zou dan beheerd worden door een aparte entiteit die te vergelijken valt met de ‘bad bank’ van Dexia om toxische beleggingen af te bouwen. Naar verluidt tasten de Vlaamse regeringspartners in het duister over de gesprekken die Engie voert met het kabinet van federaal minister van Energie Marie-Christine Marghem (MR). Ze voelen nattigheid, want Electrabel heeft altijd een rechtstreekse lijn gehad met de Franstalige liberalen. De factuur zou wel eens bij de Belgische en dus vooral Vlaamse belastbetaler kunnen terechtkomen. De goede contacten van Michel en minister van

stilaan van het nieuwe Zweedse politieke landschap krijgt, doet enkele hooggeplaatste Europese leiders naar adem happen.

Ook in Zweden lijken de allesbepalende thema’s de problematiek van de massamigratie, het verlies van de Zweedse identiteit en de daarmee samengaande ondergang van de rechtsstaat, met méér criminaliteit en méér geweld te zijn. De sociaal-democraten, die sinds mensenheugenis het beleid in Zweden mee vorm hebben gegeven, worden bij het afval gezet en krijgen de rekening gepresenteerd. Exit Löfven?

Piet van Nieuwvliet

5 minuten persoonlijke moed!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Uit de smalle beursstraat Buitenlandse Zaken Didier Reynders (MR) met de Franse energielobby en president Emmanuel Macron zijn bekend.

De Tijd schreef het vorig weekeinde: de Franstalige liberalen willen de Franse macht van Engie en EDF op de Belgische energiemarkt niet breken. Dat ergert de Vlamingen, want, schreef De Tijd: “België zou zonder grote investeringen de Nederlandse gascentrale van Borsele kunnen aankoppelen op het Belgische net. Daarvoor moet slechts een kabel van 20 kilometer worden getrokken. ‘Een no-brainer’, luidt het in regeringskringen.

Maar de MR ligt dwars.”

Al jaren transfers De Fransen die de facturen doorsturen naar het noorden, dat ligt in het verlengde van de geldstromen van Engie België naar Parijs. Al jaren is het zo dat Engie middelen van Electrabel naar Frankrijk doorsluist. Een paar maanden geleden lekte uit dat Engie 1,6 miljard euro van Electrabel heeft getransfereerd.

Kenners van de energiesector hier vrezen dat Engie Electrabel aan het leegzuigen of aan het uitkleden is, waarbij ook de provisies voor de nucleaire afbouw worden aangeslagen. Het is zo dat Electrabel inderdaad geld heeft opzijgelegd om de kernuitstap deels te financieren. Wat echter als dat geld er niet meer is? Bij de MR hadden ze het idee om de Belgische staat een participatie te laten nemen in Engie om meer controle te krijgen, maar dat lijkt momenteel niet realistisch, en de vraag is of dat veel zoden aan de dijk zou zetten.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

28 juni 2018

Kinderen, kooien en karikaturen Op VTM was het Greet de Keyser. Bij de VRT was het Björn Soenens. De journaals van beide zenders begonnen elke dag met beelden van wenende kindjes en met toespraken van correspondenten op zoek naar nieuwe manieren om hun afschuw over die vreselijke Trump te tonen. Wat we niet kregen, was dat waarvoor journalisten betaald worden: correcte informatie over en achtergrond bij de gebeurtenissen. Laat ons dat hier toch maar eens proberen.

Tja, waarom haalde Trump kinderen bij hun ouders weg? In 1997 werd, in het kader van een rechtszaak, door president Clinton het beleid aangenomen dat kinderen van illegalen slechts 20 dagen met hun ouders mochten opgesloten worden. Het Hooggerechtshof kon zich daar in vinden en die “Flores regeling” kreeg daarmee zo goed als de status van een nationale wet. Het is belangrijk te beseffen dat dit beleid eigenlijk de bedoeling had om kinderen te beschermen tegen opsluiting.

Kooien Die regeling bepaalt echter niet wat er met de kinderen moet gebeuren als de ouders meer dan twintig dagen moeten vastgehouden worden. Wanneer die instemmen om teruggestuurd te worden, gaan de kinderen gewoon mee: zaak afgesloten. Maar wanneer de ouders asiel aanvragen, of wanneer zich om andere redenen een langere procedure opdringt, wordt de opsluiting verlengd en zijn de autoriteiten verplicht om de kinderen te laten gaan. Als er niemand is om zich over de minderjarigen te ontfermen, dan worden ze opgevangen in speciale faciliteiten waar ze verzorgd en begeleid worden.

Dat was dus reeds zo onder de voorgangers van Trump. Maar waar bij Obama de oogluikende praktijk was ontstaan om illegalen met kinderen vrij te laten, begon Trump de bestaande wetgeving correct toe te passen.

Dat zette de opvangcapaciteit onder druk, maar leidde er echt niet toe dat kinderen in kooien werden gestopt, zoals onze media u willen laten geloven. De beelden van kinderen achter tralies situeren zich in de grensposten, waar onbegeleide minderjarigen wachten om opgehaald te worden.

Een veel gedeeld beeld, van een kindje dat achter tralies op de grond ligt te slapen, dateert van 2014, uit de tijd van Obama dus.

Een andere, ruim verspreide foto waarop een kind echt in een kooi is te zien, is in werkelijkheid genomen op een protestmanifestatie tegen het beleid van Trump en was een poging van de betogers om de onmenselijkheid van Trumps beleid uit te beelden. Het gerespecteerde Time Magazine knutselde een foto in elkaar waarbij Trump neerkijkt op een wenend Hondurees meisje, maar achteraf bleek dat het meisje nooit gescheiden is geweest van haar moeder (zie verder in dit blad in Medialand).

Verlamd beleid Het probleem van illegalen met kinderen is ook bij ons gekend. Al in 2016 werd Theo Francken door de Raad van Europa op de vingers getikt voor zijn praktijk om illegalen samen met hun kinderen op te vangen in gesloten instellingen. Vorige week was het weer van dat. Francken kreeg een brief van de mensenrechtencommissie van de Raad van Europa (een van de vele nutteloze instellingen waarin activisten betaald worden om aan politiek te doen onder het mom van mensenrechten) met de vraag daarmee op te houden. Het probleem is dat je van het mensenrechtenapparaat ook de kinderen niet mag

scheiden van hun ouders. Als Francken ooit kindjes zou weghalen bij hun ouders, zouden we een nieuwe dimensie van politieke hysterie leren kennen. Wat mag een land dan wel nog doen om zijn wetten en grenzen te doen respecteren ten aanzien van illegalen met minderjarigen? Niets eigenlijk. Dan kunnen we alleen toekijken terwijl gezinnen in open instellingen, die vrezen uitgewezen te worden, in de natuur verdwijnen, zoals al zo vaak is gebeurd.

De New York Times meldde dat verschillende illegalen toegaven dat ze hun kinderen enkel meebrengen om aan opsluiting te kunnen ontsnappen. Er bestaat zelfs een georganiseerde praktijk om kinderen van anderen te ‘lenen’. Het is een hele klus voor de autoriteiten om tegenover de cynische manipulaties vanwege illegalen en mensensmokkelaars een beleid te plaatsen dat tegelijk menselijk en werkzaam is.

Nieuwsfeit van de week

Nog Turkser dan thuis Zou er nog iemand in de integratie van Turken geloven? Bij de Turken in Turkije haalde Erdogan officieel 52,4 procent van de stemmen. Bij de Turken in België haalde hij bijna 75 procent. België werd daarmee Europees recordhouder. Ook in Oostenrijk en Nederland scoorde Erdogan meer dan 70 procent. Dat is geen momentopname. Bij het referendum van vorig jaar, over de instelling van een “sterk” - zeg maar dictatoriaal - presidentieel regime, tekende hetzelfde patroon zich al af. Laat ons aan de hand van die nuchtere cijfers vaststellen dat heel het integratieverhaal een catastrofale mislukking is. Turken blijven Turken, ook na de zoveelste generatie, ook als ze Belgische papieren krijgen, ook als ze Nederlands spreken. En erger nog, ze stemmen nog meer voor een fundamentalistische tiran dan de Turken in Turkije. Laat ons die Belgische papieren en nationaliteit intrekken, de naturalisaties ongedaan maken en beginnen met een groot terugkeerbeleid. Terug naar het geliefde vaderland, onder de hoede van de geliefde leider!

Consequente aanpak vereist De oppositie tegen Trump begon zich al in de handen te wrijven. Men voelde daar aan dat de beelden en geluiden van wenende kinderen eindelijk Trumps populariteit, die de laatste tijd in de lift zat, een zware slag zouden kunnen toebrengen. Ze hadden gelijk.

Kindjes die huilend om hun ouders smeken, is iets dat de conservatieve achterban van de president misschien nog meer raakt dan de rest van het land.

De situatie leidde uiteindelijk tot een koerswijziging: Trump maakte een einde aan het Flores-beleid van Clinton en laat kinderen nu toch bij hun ouders blijven in de gesloten detentiecentra. De vraag is of de rechtbanken, in het bijzonder het zeer machtige Hooggerechtshof, zich daar zullen bij neerleggen.

Trumps opposanten van de Democratische Partij zijn alvast niet tevreden. Zij willen niet lossen en hebben nu zelf een bocht gemaakt waarbij ze zich steeds meer kanten tegen de opsluiting op zich, met of zonder ouders. Het is een herkenbaar discours: ook bij ons lieten Groen, Ecolo en PS vorige week weten dat ze zich kanten tegen elke vorm van opsluiting van minderjarigen. Gezien gezinnen niet mogen gescheiden worden, kan dat maar tot één resultaat leiden: gouden tijden voor de mensensmokkelaars in hun uiterst doeltreffende uitbuiting van de westerse goedgelovigheid en schuldgevoeligheid.

Op mijn weg naar het werk, in de omgeving van het Noordstation in Brussel, zie ik elke dag de resultaten van het immigratiebeleid van de Europese stijl: illegalen die met hun kinderen in vuile dekens op de stoep slapen, wat ook het weer is, terwijl ze bedelen bij de pendelaars. De kleuter Mawda en de jonge illegaal die vorige week omkwam in een poging via de onderzijde van een bus naar Groot-Brittannië te reizen, zijn slechts de meest zichtbare slachtoffers van al de menselijke ellende die wordt veroorzaakt door een inconsequent immigratiebeleid. Dan toch liever het Australische model, of de aanpak van Trump. Zeker voor de kinderen. Jurgen Ceder

Wat is dat toch?

Interessant is ze zeker, de enquête van hrgroep Manpower bij werkgevers. Almaar meer ondervinden die moeilijkheden om geschikte werknemers te vinden. Zo’n 35 procent van de werkgevers geeft aan vacatures moeilijk ingevuld te krijgen. De hoogste score sinds 2011.

Twee jaar geleden was dat 26 procent. De kloof tussen vraag en aanbod op de arbeidsmarkt is zichtbaar in de drie gewesten, zo blijkt uit de antwoorden van 754 werkgevers.

Maar nu wordt het interessant. In Vlaanderen geeft 28 procent van de werkgevers aan problemen te hebben om de juiste werkkrach-

3

ten te vinden. In Brussel is dat 35 procent, in Wallonië 30 procent. Het probleem wordt groter naarmate een bedrijf groter is. Maar kan iemand eens uitleggen hoe het kan dat in een regio waar de werkloosheid (uitkeringsgerechtigde volledig werklozen) dubbel (Wallonië) of driedubbel zo hoog is dan in Vlaanderen (Brussel) de problemen om werkvolk te vinden hoger ligt dan in Vlaanderen.

Wat scheelt er daar aan de arbeidsbemiddeling? Levert het onderwijs er 19de eeuwse diploma’s af? Is de mobiliteit naar andere regio’s er ondermaats? En wat is de rol daarin van de politiek, en van de PS in het bijzonder?

Briefje aan Steven Vandeput

Voet bij stuk houdend. Of niet?

Mijnheer de veelgeplaagde, Gij beleeft woelige tijden op het ministerie van Landsverdediging, door uw partij liever het ministerie van Defensie genoemd. De door de Vlaamse socialisten opgeklopte, uitvergrote en buiten proporties geplaatste discussie over de opvolging van de F-16-straaljagers zal nog lang aan uw ribben blijven plakken. (Gelukkig ook aan die van John Crombez, die flink uitgeschoven is over de e-postberichten die onderhevig waren aan enige manipulatie!) Ik kan mij goed voorstellen dat gij, die nochtans een rustig en zachtaardig mens zijt, daar al wel een nacht van wakker hebt gelegen. Ik denk zelfs dat heel dat lastige dossier mee aan de basis ligt van uw mededeling om geen tweede ambtstermijn als grote soldatenbaas te ambiëren.

“Trop is te veel en te veel is trop”, zei ooit een illustere voorganger van u. Als geen ander zult gij hebben kunnen ervaren dat achter de schermen – zowel nationaal als internationaal – intriges spelen, en gij zult wel beseffen hoe de machtsverhoudingen liggen. Militairen zijn geen schooljongens, en de militaire diplomatie en andere contacten achter de schermen zijn geen liefdadigheidsbijeenkomsten. Om maar te zwijgen over de financiële implicaties van legeraankopen en de belangen die daar dan weer mee gemoeid zijn. En hoe dat op zijn beurt uiteindelijk allemaal met elkaar verweven is.

Over die illustere voorganger van u gesproken. Gij zult wel doorhebben dat ik het heb over Paul van den Boeynants, die in de jaren zeventig met een gelijkaardig dossier in zijn maag gesplitst zat. Het was 1975 toen de regering na jaren palaveren uiteindelijk besliste om F-16’s aan te kopen, dik tegen Polle Pens zijn goesting. Hij had zijn zinnen gezet op de Franse Mirage-straaljager. La Francité, n’est-ce pas?! Ook toen werd er zwaar gelobbyd, en eerste minister Leo Tindemans kreeg zijn zin. En ook toen waren er documenten van het leger, bestemd voor de kabinetsraad, die zouden vervalst geweest zijn. L’histoire se répète? Er zijn in ieder geval veel gelijkenissen.

Gij en uw adviseurs zijn duidelijk voorstanders van de peperdure Amerikaanse F-35’s als opvolgers van de F-16’s. In de formele selectieprocedure die gij uitschreeft, zijn er nog twee belangstellenden overgebleven: de F-35 en de Eurofighter. En dan sluipt plots, ‘na sluitingstijd’ en buiten de procedure, ook nog de offerte van de Franse vliegtuigbou-

wer Dassault voor het Rafale-toestel daartussen. Die belooft overigens een economische return van 100 procent van de aankoopprijs, wat neerkomt op zo’n 20 miljard euro over twintig jaar en meer dan 5.000 jobs van hoogtechnologische waarde. België zou dan ook het Franse vliegdekschip mogen gebruiken. En daar hebben eerste minister Michel en bij uitbreiding alle Franstaligen wel oren naar, ook omdat zijne heiligheid en halfgod Emmanuel Macron hieraan zijn zegen heeft gegeven. Ook nu: la Francité, n’est-ce pas?!

Gij pruttelt tegen en gij zegt dat die aankoop uitgesloten is omdat Dassault niet in de procedure zit. Charel Michel zegt daarentegen dat hij Dassault een nieuwe kans wil geven en neutraliseert u, met de neus in de lucht, door te zeggen dat de beslissing door de regering genomen wordt en nergens anders.

En daar staat gij dan. Ook uw topmilitairen kijken verbaasd en de wenkbrauwen fronsend naar elkaar. De vraag is nu of het scenario uit 1975 zich zal herhalen, waarbij de eerste minister aan het langste eind zal trekken. Op de koop toe mengt de rancuneuze adder onder het regeringsgras zich ook even. Pieter de Crem, uw voorganger op Defensie en al van in zijn tijd hevig voorstander van de F-35, komt verklaren dat de Fransen zich búíten de procedure hebben gezet en dat je, als je de belastingbetaler op kosten wilt jagen, maar voor de Rafale moet kiezen.

Bovendien: “Er ís geen Rafale. Dat toestel bestáát nog niet. De Rafale is een project.”

Als er de voorbije decennia geen F-16 was geweest, hadden we in Vlaanderen nooit een eigen luchtvaartindustrie uit de grond kunnen stampen, zegt Crembo. Voor hem blijft dat ook zo voor de F-35. Als man van de Tindemans-school kan hij het weten! Gij zijt als het ware de enige N-VA’er die nog een CD&Vbondgenoot heeft…

Het is duidelijk dat het dossier minder en minder aantrekkelijk wordt. Links en rechts wordt zelfs gefluisterd dat er misschien wel eens een typisch Belgische oplossing uit de bus kan komen: Amerikaanse F-35’s voor de vliegbasis van Kleine-Brogel en Franse Rafales voor die van Florennes.

In dat geval zou ik de eer aan mezelf houden en afreizen naar Limburg, want zo zou ik nooit de geschiedenis willen ingaan. Zelfs niet als Belgisch minister. Gij wel?

4 Dossier Congé payé

28 juni 2018

Nooit heb ik mijn moeder een andere term horen gebruiken. Ze moest op haar dertiende gaan werken en kreeg haar eerste betaalde vakantie in 1936, toen ze eenentwintig was.

Alleen voor de rijken Vakantie is geen uitvinding van de 20ste eeuw, maar was wel zeer lang aan rang en geld gebonden. De Romeinse rijken hadden al vakantievilla’s in Baia aan de westelijke zijde van de golf van Napels, en trokken daar midden juli tot eind augustus naartoe om aan de hitte en de ziektes van Rome te ontsnappen. We hebben aan die gewoonte nog altijd onze jaarlijkse schoolvakanties te danken. De klassieke uitleg dat juli en augustus vakantiemaanden zijn omdat de leerlingen vroeger moesten helpen met de oogst klopt historisch niet, want een groot deel van de oogst wordt pas later binnengehaald.

In de middeleeuwen en in de nieuwe tijden hadden hoge geestelijken, edellieden en hoge burgerij dikwijls mooie buitenhuizen waar ze vakantie vierden. Voor boeren en arbeiders was dat niet weggelegd, al denkt men te gemakkelijk dat gewone mensen van de ochtend tot de avond zwoegden en nauwelijks verder dan honderd meter van hun deur kwamen.

Naast de verplichte zondagsrust waren er dertig tot veertig kerkelijke feestdagen die ook gevierd werden en die in de praktijk in een vijfdagenweek resulteerden. Veel mensen trokken geregeld op bedevaartstocht naar een heiligdom in de buurt, en ze kwamen heus verder dan hun drempel.

Toerisme zoals wij het kennen, is echter een Britse uitvinding. De aristocratie stuurde in de 18de eeuw de zonen op een maandenlange “Grand Tour” door Europa. Vooral Parijs, Venetië en Firenze werden grondig bezocht.

In de 19de eeuw trokken de Britse rijken vooral naar het zuiden van Frankrijk. Vandaar de bekende Promenade des Anglais in Nice. Nog een andere rijke manier van vakantie vieren werd populair: kuren in een bekend kuuroord. Spa in Wallonië werd zo bekend dat het woord kuuroord in het Engels “a spa” is.

Eind de 19de eeuw konden gewone mensen in Vlaanderen ook al eens een uitstapje doen, meestal voor één dag, dankzij de trein of de tram (aangelegd om Vlamingen naar hun werk in de stad te voeren en hen toch in hun dorp te houden, zodat men ze minder kon betalen).

De eerste week in 1936 De grote omwenteling kwam er begin de jaren twintig van de vorige eeuw. De naweeën van de wereldoorlog waren overwonnen en de economie draaide op volle toeren. Zoals dikwijls in de sociale zekerheid gaven sommige bedrijven voordelen die later eisen werden van de arbeidersbewegingen en die ten slotte in wetten gegoten werden. De beroemde Antwerpse autofabriek Minerva gaf in 1920 als eerste een aantal vakantiedagen aan haar personeel, later gevolgd door Gevaert en Bell. In het Brusselse volgden de bedrijven.

Mijn schoonvader had in 1930 recht op zes betaalde vakantiedagen bij de Usines PetersLacroix in Haren, indertijd de grootste fabrikant van behangpapier ter wereld. Ook de NMBS gaf al acht dagen vakantie aan haar personeel, maar dat was allemaal vrijblijvend.

Zeker toen tijdens de crisisjaren in veel bedrijven de lonen daalden en er geen sprake was van vakantie. Pas in 1936 ging het wat beter.

De mensen hadden zes jaar lang ingeleverd en wilden een paar centen meer.

In Frankrijk beloofde het “Front populaire” van socialisten en communisten een aantal dagen betaalde vakantie als het de verkiezingen van april won. Dat was een aansporing voor de Belgische socialisten (waar de Walen het hoge woord voerden) om diezelfde eis weer op tafel te gooien na de verkiezingen van mei 1936.

Terwijl de partijen onderhandelden over een (later klassieke) drieledige regering, begon het te rommelen in Antwerpen, waar de twee socialistische militanten Pot en Grijp werden neergeschoten. De haven staakte begin juni en weldra sloeg de staking door communistische agitatie over naar de Waalse

industriebekkens. Andere sectoren volgden en zelfs bedienden bij de banken legden het werk neer.

De bazen in de bedrijven stonden onder zware druk van zowel de stakers als van de nieuwe regering, die huiverde van het succes bij de verkiezingen van Rex en het VNV. De patroons moesten toegeven en eind juni (één dag na de goedkeuring in Frankrijk) werd ook hier de wet op de betaalde vakantie en de 40 urenweek goedgekeurd. Voor de eerste keer betaalden alle bedrijven voor zes dagen waarop niet gewerkt werd.

Met partij, vakbond of ziekenfonds Wat deden de arbeiders en bedienden met die vakantie? We kennen allemaal de beelden van Franse origine van vakantiegangers die voor het eerst de zee zien. Dat was niet de Vlaamse realiteit. Veel Vlamingen hadden tijdens de vlucht van 1914 al tegen heug en meug de Noordzee leren kennen en ze hadden wel iets beter te doen dan geld uitgeven in een omgeving die nog altijd iets elitairs had. Velen profiteerden van die vakantie om te klussen: schilderen, de kelder witten of de benedenmuur van hun huisje teren. Anderen bezochten familieleden die ze anders alleen ontmoetten bij huwelijken of begrafenissen. Daguitstapjes gebeurden nog meestal in groep en per fiets.

Een jaar later kregen de werknemers voor het eerst vakantiegeld. Daarna stopte de pret gedurende tien jaar, maar het land herstelde zich vlug na de Tweede Wereldoorlog. In 1947 werd dat vakantiegeld verdubbeld. Twee weken betaalde vakantie werd al in verscheidene bedrijven toegekend vooraleer de logeregering-Van Acker ze in 1956 officialiseerde.

In die jaren verschenen de eerste tekenen van iets wat op onze hedendaagse vakanties gelijkt. Mensen hadden voortaan de tijd om naar de zee en de Ardennen te trekken, zij het dat aanvankelijk nog veel vakanties aan een zuil gebonden waren. Velen kwamen voor het eerst in het buitenland met de drukke bedevaarten naar Lourdes.

Populair waren de vakantiehuizen, zoals dat van het ACW in Rendeux-Haut en het socialistisch pension in Mariakerke (Oostende).

Ook via de ziekenfondsen werd veel gereisd.

Kinderen trokken met het christelijk ziekenfonds naar Rekkem en later naar het Zwitserse Melchtal.

Goede treinverbindingen speelden ook een rol, zeker als er al een vooroorlogse traditie was. Blankenberge werd in de zomer een voorstad van Antwerpen en Mechelen omdat er rechtstreekse treinverbindingen waren en men niet langs Brussel moest.

Naar een maand en langer De komst van de multinationals en de verhoogde productie eind de jaren vijftig werd opnieuw beloond met een derde week vakantie in 1963. U kent het riedeltje van de overheidsvakbonden dat werknemers in de openbare diensten onderbetaald zijn, maar ik herinner me dat we in 1965 bij de openbare omroep al van een maand vakantie genoten, terwijl dat pas zes jaar later de gewoonste zaak van de wereld werd in de bedrijven.

Officieel bleef het daarbij, maar in de praktijk vindt een kat haar jongen niet meer terug in de vele uitzonderingen, zoals extra jeugdvakantie of seniorenvakantie.

De arbeidsduurverminderingen van 1983 en 2003 deden er nog wat dagen bij. Officieel werkt men nu 38 uur per week. Meer mag, maar dan heeft men recht op extra rustdagen, inhaaldagen, enz. De uitgebuite Vlaamse openbare dienstverlener ouder dan 50 krijgt meestal 26 vakantiedagen om uit te rusten.

Als 11 en 21 juli gunstig vallen, blijven er na een maand vakantie nog genoeg dagen over om de week tussen Kerst en Nieuwjaar te overbruggen. Wel gaat bijna iedereen dankzij de auto en het chartervliegtuig individueel en niet langer met partij, vakbond of ziekenfonds op reis.

Jan Neckers

Staatsveiligheid waarschuwt politici voor ‘fake news’

Roddels uit de Wetstraat Verdeeld als altijd Tijdens het vragenuurtje vorige week bleek nog maar eens dat inzake de (vage) plannen van EU-baas Tusk om asielcentra op te richten buiten Europa N-VA enerzijds en CD&V en Open Vld anderzijds niet op dezelfde golflengte zitten. Patje Dewael speelde als vanouds de sentimentele moraalridder en kon het niet laten subtiel een prik te geven aan staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA). “Asielrecht mag niet afhankelijk worden gemaakt van bijkomende voorwaarden”, stelde hij. Francken had immers voorgesteld te evolueren naar een systeem waarbij vluchtelingen die Europa illegaal proberen binnen te komen op een zwarte lijst worden gezet en hun recht op asiel verliezen. Dewael sleurde er ook nog de Conventie van Genève bij, om te zeggen dat die overal in Europa en door iedereen op dezelfde manier moet begrepen worden. Wouter Beke van CD&V pleitte dan weer voor solidariteit en verantwoordelijkheid in Europa, zeg maar spreiding en verdeling van echte oorlogsvluchtelingen.

En dat terwijl N-VA veel verder wil gaan en de grenzen echt zou willen sluiten. De kritiek van Vlaams Belang was dan ook voorspelbaar, namelijk dat de regering verdeeld is en dat N-VA nooit zal kunnen en mogen doen wat ze eigenlijk wil, en slaafs maatregelen zal steunen die ze zelf te zwak vindt. Bovendien wil ook de MR van de premier niet echt mee, want die zal zich ook achter de EU scharen.

Confituur Dat Filip Dewinter van het VB zou komen hameren op hermetisch gesloten grenzen en een absolute migratiestop, stond in de sterren geschreven. Hij vindt de voorgestelde plannen van Tusk maar een veel te klein stapje. Hij vroeg zich af wat op de komende EU-top gaat beslist worden en welk standpunt onze regering gaat innemen. Zullen er met het voorstelTusk minder asielzoekers worden erkend? Zullen er minder legale migranten naar ons land en naar Europa komen? Zullen er minder illegale migranten naar Europa komen? Volgens hem is het antwoord telkens neen.

En dan maakte hij als afsluiter een vergelijking, waarmee hij bewees geen kenner van de insectenwereld te zijn: “Niet-Europese vluchtelingen en immigranten zijn zoals bijen die vliegen naar de confituurpot. Als men de bijen weg wil, moet men de confituurpot afsluiten en dat doet u niet met dit voorstel, integendeel.”

Iedereen wist wat hij bedoelde, maar hij zou toch beter even natrekken of wat hij gaat zeggen wel juist is. Bijen en hommels bezoeken enkel bloemen. Het zijn wespen die verzot zijn op zoetigheden.

Wind Natuurlijk moest Meyrem Almaci van Groen, met het altijd moraliserende opgestoken vingertje, haar nummer komen opvoeren over de van hun ouders gescheiden kinderen in Amerika. Het werd een jeremiade over kin-

deren in kooien, traumatiserende omstandigheden, verbijstering, onmenselijkheid, het recente decreet van Trump dat niets oplost, enzovoort, enzoverder. En natuurlijk werden er Orbán van Hongarije en Salvini van Italië bij gesleurd. Over het feit dat tijdens het presidentschap van Obama al kinderen in kooien zaten, zei ze evenwel niks…

Minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders kon zich geen betere opmerkingen dromen. Als vanzelfsprekend zei hij dat België de kinderrechten verdedigt en dat ook op alle mogelijke internationale niveaus doet, al geruime tijd: “Wij hebben dus niet gewacht op uw oproep om iets te doen voor een echte bescherming van kinderen, in alle landen ter wereld en nu ook in de Verenigde Staten.” Voorts beklemtoonde hij dat België het apprecieert dat de Amerikaanse president actie ondernam om het beleid aan te passen.

Meyrem stond erbij en keek ernaar. Veel wind voor niks dus.

Altijd vlijmscherp Veerle Wouters (ex-N-VA, nu V&W) pakte de regering nog eens frontaal aan. Ze schetste de regering-Michel als een droomkabinet in 2014, waarna het al heel snel een kibbelkabinet werd omdat men over zowat alles struikelde en struikelt: het Europese migratiedebat, de vervanging van de F-16’s, de woonstbetredingen bij illegalen, Arco en de beursgang van Belfius, het energiepact… Vandaag worden zelfs paars-groene trucs gebruikt om de begroting op te smukken en werd het o zo belangrijke en beloofde begrotingsevenwicht doorgeschoven naar 2020, zegt ze. Van zodra de trucs zijn uitgewerkt, stijgt het tekort opnieuw.

Ze sneerde: “Elio is terug, maar zijn naam is Charles Michel!” De V&W-fractie is niet groot, maar met haar filerende, vlijmscherpe analyses over heel veel zaken, is deze tandem een bijzonder vervelend steentje in de schoen van de regering-Michel-De Wever.

Uitzonderlijke dag Pieter de Crem leidt een rustig leven als staatssecretaris van Buitenlandse Handel. Hij pakt geregeld zijn koffers om de aardkloot af te reizen in koninklijk of ander gezelschap.

Stress is niet langer aan hem besteed. Niettemin, woensdag 20 juni was de uitzondering op de regel. In de commissie voor Buitenlandse Betrekkingen, die duurde van 10.34 tot 11.39 uur – ruim een uur, jawel –, kreeg hij maar liefst zes (6) vragen voorgeschoteld. In vijf van de zes vragen was zijn partijgenoot en illustere onbekende Vincent van Pethegem toevallig of niet de hoofd- of medevraagsteller…

Pieter was zichtbaar blij dat hij nog eens iets mocht zeggen in het parlement en nam zijn tijd om eloquent en ‘bilingue’ zijn antwoorden te debiteren. Het was een uitzonderlijke dag voor hem, tussen zijn zalig nietsdoen en de leuke reisjes in. Wellicht is hij de enige die zich echt op zijn gemak voelt in de regeringMichel-De Wever.

Actueel

28 juni 2018

Internationalisering gaat zeer snel

Vlaamse Rand kreunt onder immigratiedruk Onlangs werkte Open Vld’er Herman de Croo zich in het nieuws met een boude uitspraak over de demografische ontwikkeling in Antwerpen. Hij stelde cynisch dat vandaag al 70 procent van de Antwerpse kinderen onder de 5 jaar van buitenlandse herkomst is. Over dertien jaar zou dit de verhouding zijn bij de hele Antwerpse bevolking, zodat de stad onvermijdelijk een allochtone burgemeester zal krijgen. Veel waarnemers vonden die voorspelling overtrokken, maar een grondige analyse van de cijfers leert dat het inderdaad razendsnel gaat.

Enkele gemeenten uit de Vlaamse Rand kregen van het Vlaams agentschap Integratie en Inburgering een uitgebreide analyse van de bevolkingsevolutie van de voorbije tien jaar. Het was de bedoeling om de partijen bewust te maken van de enorme instroom van anderstaligen en allochtonen met het oog op het schrijven van de lokale verkiezingsprogramma’s. De tabellen en grafieken waren zo opzienbarend dat we aan die dienst vroegen uit welke databanken de cijfers afkomstig waren. Op die manier konden we een ruimer plaatje maken voor de gehele Vlaamse Rand.

De cijfers zijn afkomstig uit de databank provincie.incijfers.be, die een schat aan informatie bevat over alle gemeenten en zelfs deelgemeenten in Vlaanderen. Je kan er tot en met het jaar 2017 per gemeente en per leeftijdsgroep alle gegevens uit het Rijksregister vinden over bijvoorbeeld de herkomstlanden van de inwoners. Je kan ook overzichtelijke tabellen maken per jaar, zodat je bijvoorbeeld zicht krijgt over de laatste tien of zeventien jaar.

Vilvoorde: spectaculaire cijfers Neem de stad Vilvoorde. Volgens Hans Bonte (sp.a) is dat de snelst groeiende stad van Vlaanderen. In 2000 telde die stad nog 35.079 inwoners. Vorig jaar was dat al gestegen naar 43.690. Een stijging met ruim 8.600 in amper zeventien jaar, wat neerkomt op een bevolkingstoename van 500 inwoners per jaar. Voor een relatief kleine stad als Vilvoorde is dat enorm veel en vergt zo’n (r)evolutie grote inspanningen op vlak van onderwijs en infrastructuur.

Als we inzoomen op de herkomst van de bevolking, dan zijn de cijfers nog veel spectaculairder. In het jaar 2000 waren nog 27.079 inwoners van Vilvoorde van ‘Belgische’ afkomst (geboren met twee ouders van Belgische nationaliteit). Zeventien jaar later

was het aantal ‘Belgische’ inwoners gedaald naar 21.523. Terwijl de bevolking met bijna een kwart was gestegen, was de autochtone bevolking dus gedaald met meer dan 20 procent. In 2000 bedroeg het aandeel van de autochtone bevolking nog 77 procent, maar amper zeventien jaar later was dat al gezakt naar 49 procent.

In diezelfde periode steeg het aantal allochtonen in Vilvoorde van (op de kop) 8.000 naar 22.167. Een toename dus van ruim 14.000 allochtonen op zeventien jaar of 833 per jaar.

Tegelijk daalde de autochtone bevolking jaarlijks met 327 zielen. De toekomst ziet er nog veel straffer uit: bijna 73 procent van de Vilvoordse kinderen tot 2 jaar zijn allochtoon. Op 1.833 kinderen zijn er nog 502 autochtoon.

Van de 1.331 allochtone kinderen hebben er 130 wortels in Turkije, 556 in de Maghreblanden en 187 in de rest van Afrika.

Twee bewegingen Om de immigratiedruk in een gemeente na te gaan, moet je twee bewegingen tegelijk in het oog houden: de toename van de allochtone bevolking en daarnaast de afname van de autochtonen, ten gevolge van uitwijking of sterfte. Vandaag zijn er in een stad als Antwerpen nog bijna 268.000 autochtonen op een totale bevolking van 521.000 (51,5 procent), maar binnen dertien jaar kunnen de verhoudingen sterk veranderd zijn, zeker als de immigratiedruk blijft aanhouden. De voorspelling van Herman de Croo moet je bijgevolg niet meteen wegzetten als overdreven.

Vlaamse Rand Met behulp van bovenvermelde provinciale databank konden we de bevolkingsevolutie nagaan in de ‘Vlaamse Rand’. Dat zijn de 19 Vlaamse gemeenten die grenzen aan Brussel of aan een faciliteitengemeente en

EERSTE STAP NAAR VEROORDELING HONGARIJE

allemaal zaken die door Orbán onder druk zijn komen te staan. Ondertussen wordt de lijst alsmaar langer.”

De relatie tussen Hongaars premier Victor Orbán en het Europees Parlement wordt er de laatste tijd niet beter op. Zo zette het Europees Parlement vorige week een eerste stap in de richting van een strafprocedure tegen Hongarije. “De regering van Viktor Orbán heeft te veel ruimte gekregen om de Hongaarse democratie en rechtsstaat om zeep te helpen,” verklaart de Nederlandse initiatiefneemster Judith Sargentini (GroenLinks). “De onafhankelijkheid van de rechterlijke macht, academische vrijheid, ruimte voor een gezonde open samenleving, persvrijheid:

DAAR IS HIJ WEER Oud-Belgisch premier en ALDE-fractieleider Guy Verhofstadt omschrijft de stemming als “historisch”. Zo worden volgens hem de democratie en rechtsstaat in Hongarije “ernstig bedreigd”. “Er zijn vragen over de justitiële onafhankelijkheid, mediavrijheid, academische vrijheid, staatscorruptie en een hardvochtige behandeling van migranten en asielzoekers.” Verhofstadt roept het Europees Parlement daarnaast op om te verhinderen dat de partij van Orbán verdergaat “met de ver-

die het zwaarst te lijden hebben van de inwijking vanuit Brussel. Deze 19 gemeenten tellen vandaag 428.530 inwoners en kenden een bevolkingstoename van ruim 48.000 inwoners tussen 2000 en 2017. Tegelijk daalde de autochtone bevolking in diezelfde periode met ruim 43.000 mensen naar iets minder dan 271.000. In 2000 was nog 82 procent van de bevolking autochtoon, in 2007 nog 76 procent en in 2017 nog 63 procent. Gemiddeld daalde de autochtone bevolking met ruim 1 procent per jaar. Bij de leeftijdsgroep 0 tot 2 jaar zakte het aandeel autochtone kindjes in diezelfde periode van 68 naar 42 procent.

De cijfers zijn uiteraard minder spectaculair dan die van Vilvoorde, maar je mag niet vergeten dat al deze gemeenten (waaronder de zes faciliteitengemeenten) daarnaast ook kampen met een grote tot zeer grote aanwezigheid van Franstaligen. De autochtone Nederlandstalige bevolking komt door deze internationalisering steeds feller in de verdrukking. Bij de geboortecijfers van Kind en Gezin (waar gepeild wordt naar de thuistaal) zien we jaarlijks een afname van het aantal gezinnen waar thuis Nederlands wordt gesproken. Positief is wel dat een zeer groot aantal van de inwijkelingen hun kinderen naar het Nederlandstalig onderwijs stuurt, maar in veel scholen zorgt dit dan weer voor een hyperconcentratie van anderstaligen, waardoor Nederlandstalige ouders hun kinderen verderop, in het hinderland, naar school sturen en vaak ook definitief wegtrekken uit de meest ‘diverse’ woonwijken. Zo komen we in een vicieuze cirkel terecht.

Ook in residentiële gemeenten De snelle internationalisering doet zich voor in alle gemeenten van de Vlaamse Rand, ook in residentiële gemeenten waar je het niet meteen zou verwachten. Neem nu het mooie Dilbeek, “waar Vlamingen thuis zijn”.

In het jaar 2000 was nog ruim 90 procent van de bevolking autochtoon. Op 17 jaar is dat gedaald naar 71 procent. Bij de leeftijdsgroep 0 tot 2 jaar zijn de cijfers ronduit onthutsend: waar in 2000 nog maar 20 procent van deze kindjes van buitenlandse herkomst was, is dit op zeventien jaar tijd gestegen naar 54 procent. Een toename met gemiddeld 2 procent per jaar. In een gemeente als Grimbergen is intussen al 59 procent van de jonge kinderen allochtoon. Het hoogste aandeel allochtone baby’s en peuters situeert zich daar in de sterk verstedelijkte deelgemeente Strombeek-Bever, waar al ruim 77 procent van deze leeftijdsgroep van buitenlandse herkomst is.

Paardenmiddel Dat zijn zeer onrustwekkende cijfers. Vooral omdat de instroom niet afgelopen is. Elk jaar blijven duizenden mensen vanuit Brussel uitwijken naar de Vlaamse Rand en blijven talloze autochtonen wegtrekken uit die Vlaamse Rand omdat ze er zich niet meer thuis voelen of omdat ze de dure woonprijzen niet kunnen betalen. Ruim een kwarteeuw geleden pleitte GvA-journalist Guido Tastenhoye voor een paardenmiddel voor Vlaams-Brabant ten voordele van een doorgedreven woonbeleid.

Hij wist waarover hij schreef, want hij kwam van Overijse, dat toen al sterk onder druk stond van de internationalisering. Dat paardenmiddel is er nooit gekomen en ook vandaag is er geen ommekeer in zicht. We zien nu de gevolgen.

BL nietiging van Hongarije”.

Hoewel Sargentini misschien de eerste slag heeft gewonnen, is de weg naar een veroordeling van Hongarije nog lang. Immers, in de plenaire vergadering van het Europees Parlement moet twee derde van de Europarlementariërs goedkeuring aan het voorstel verlenen. Daarna spreekt de Raad van Ministers zich over dit voorstel uit.

5

Echo’s uit de Koepelzaal Erfgoed Er kan niet genoeg aandacht voor ons cultuurpatrimonium zijn. Daar viel nu eens niet over te klagen met diverse vragen en commentaren over het erfgoedbeleid, waarbij overigens enige originaliteit niet werd geschuwd. Naar het schijnt is trouwens 2018 internationaal erfgoedjaar. Niemand twijfelt dus aan het belang van het erfgoed (in de heel brede zin van het woord), maar Vlaanderen besteedt daar wel niet buitenmaats veel geld aan, zodat enige behoeften blijven bestaan. Cathy Coudyser (N-VA) vond alvast dat overheidsgeld niet volstaat en dat ook andere financieringsbronnen moeten worden aangeboord. Of daar velen voor staan te springen blijft een open vraag.

“Erfgoed” op zich is natuurlijk één ding, maar daar moet dan ook nog iets mee gebeuren. Een zoals steeds bevlogen Bart Caron (Groen) had het over de zorgsector, waarvan het eigen patrimonium belangstelling verdient en de toegankelijkheid van onze cultuurgoederen voor zorgbehoevenden. Marius Meremans (N-VA) kwam met de niet nieuwe bezorgdheid over cultuureducatie in het onderwijs, wat een zeer ondergeschoven kind is. Hij vond dat jeugdige Vlamingen wel wat meer mochten weten over hun wortels. Heel bijzonder was een Orry van de Wauwer (CD&V), die zowaar iets wilde doen met erfgoed en migranten en vluchtelingen. Of ook daar velen voor staan te springen blijft wederom een open vraag.

CETA Ter tafel ligt nog steeds het Europees-Canadese handelsverdrag, beter bekend onder het koosnaampje “CETA”, waartegen onze Waalse vrienden zo dapper hebben gestreden. De standpunten waren vanzelfsprekend uiterst voorspelbaar. Groen was tegen het arbitragesysteem voor bedrijven en vond onvoldoende milieu- en sociale waarborgen en de democratie zelf was eigenlijk in gevaar. Sp.a vond ongeveer hetzelfde. N-VA stond op de bres voor de Vlaamse economische belangen, die ook in Canada niet verwaarloosbaar zijn. Karl Vanlouwe meende zelfs dat het Waalse gesputter wel lekker makkelijk was omdat van de “Belgische” handel met Canada negentig procent Vlaams is. Wallonië exporteert waarschijnlijk alleen stripalbums naar Québec of zo. Güler Turan (sp.a) beweerde dan weer dat het Vlaams-Canadese handelsverkeer niet zoveel te betekenen had. Wij weten het ook allemaal niet meer.

Extreemrechts De mooiste rol werd natuurlijk gespeeld door het lyrische liberale licht Rik Daems.

Hij verweet de linkerzijde dat zij zich bezondigde aan angstaanjagerij en dat zij in haar populisme zelfs “extreemrechtse” technieken gebruikte. Wel had hij een positief oog op het blauwe jurkje van Turan. Als je natuurlijk van de extreemrechtse duivel spreekt, dan roert die zich. Tom van Grieken was niet opgezet met Daems, die volgens hem slechts de heraut van het “establishment” is. Van Grieken was overigens graag populist, want hij vertolkte immers de stem des volks. Daems verwees dan maar naar “politieke systemen” uit het verleden. Dat heeft inderdaad veel met CETA te maken. In ieder geval vond Daems het hele ding zowat het prachtigste dat de mensheid ooit is overkomen en zag hij voor Vlaanderen gouden bergen in het verschiet liggen. de gedwongen vluchtelingenopname en hij spreekt gespierde taal over illegalen, migranten en vluchtelingen. De nieuwe steen des aanstoots is de ‘Stop Soros’-wet. Die wet maakt het onder meer mogelijk om ngo’s die migratie stimuleren te verbieden. Bovendien wordt het strafbaar om illegalen te helpen, en dat behelst zowel het verstrekken van voedsel als het geven van juridische bijstand.

ONGENOEGEN OVER ‘STOP SOROS’-WET Sinds het begin van de vluchtelingencrisis heeft Orbán al tegen veel Europese schenen geschopt. Hij verzette zich onder meer tegen

BE39 7390 1640 4519

6

Dwars door Vlaanderen De Geuzenberg

Oranje zakelijk benaderen Axel Buyse, vertegenwoordiger van de Vlaamse regering in Den Haag, stond in voor de gelegenheidsrede op de jaarlijkse Beste Maatjes-activiteit in hartje Brussel. Wil je gehoor krijgen bij Nederlanders, kom dan met een zakelijk verhaal voor de dag. Dat was zijn niet mis te verstane boodschap. Pas dan krijg je beweging in moeilijke dossiers.

Een lustrum kan al snel de perceptie van een heuse traditie opwekken. Inmiddels voor de vijfde keer werd het ‘Beste Maatjes’-treffen georganiseerd, maar voor de ‘usual suspects’ die elk jaar weer van de partij zijn (inclusief een steeds groter wordende groep Noord-Nederlanders) lijkt het of al op een hele historiek kan worden teruggeblikt. De Brusselse afdeling van de VVB (samen met het Vlaams Komitee Brussel) werkte destijds de formule uit.

Waarom de komst van de gegeerde haring niet gebruiken voor een gezellig samenzijn tussen Vlamingen en – zeg maar – Rijksnederlanders. De idee, overigens aangebracht door de voorzitter van de Marnixring, Jan Verleysen - ere wie ere toekomt -, sloeg aan en na een eerste editie twijfelde niemand er nog aan dat een vervolg zou komen.

Ongepaste zelfgenoegzaamheid Toch zou het verkeerd zijn het gebeuren als een gelach van maatjes, bitterballen en jenever te zien. Er zit altijd een serieuze kant aan, doorgaans een spreker die de geesten scherp houdt. Dit jaar was dat Axel Buyse, oud-journalist bij De Standaard (in een periode dat het schrijfsel die naam nog enigszins verdiende), maar de voorbije jaren vooral actief als vertegenwoordiger van de Vlaamse regering in Den Haag. Onze hoogste ‘Vlaamse’ diplomaat in de Residentie.

Eigenlijk kwam hij het over zijn baan aldaar hebben, wat tegelijkertijd ook “zijn passie” is.

Wanneer we het over de niet altijd evidente band tussen Vlaanderen en Nederland hebben, is er altijd een risico dat romantiek en nostalgie de bovenhand krijgen. Niet bij iemand als Axel Buyse. “Als Vlaanderen mogen we ons niet isoleren van Nederland”, benadrukte hij. “De officiële samenwerking loopt misschien niet altijd over rozen, maar het zou dwaas zijn toe te geven aan een zekere zelfgenoegzaamheid.” “Ook inzake taalgebruik”, voegde hij er fijntjes aan toe.

En met spreekrecht, want verfijnd taal-

BURENRUZIE MET DRUGS Al jaren is tussen Algerije en Marokko een burenruzie bezig. Er is aanhoudend gekibbel aan de gemeenschappelijk grens.

Dit weekeinde sprak de Algerijnse premier Ahmed Ouyahia over ‘aanvallen vanuit het buitenland’. Volgens Ouyahia betaalt zijn land de prijs voor “zijn trouw aan beginselen in het buitenlands beleid”. Algerije steunt volop het Polisariofront en het Saharawivolk die tegen Marokko strijd voeren voor onafhankelijkheid. De voorbije maanden liep de spanning in het gebied op. Marokko heeft extra troepen naar de Westelijke Sahara gestuurd.

Opmerkelijk: de Algerijnse premier beschuldigde Marokko ervan een hand te hebben in de drugproblemen die Algerijnse jongeren hebben. Hij ziet vanuit Marokko een gestructureerde “stroom van drugs die onze sociale structuur en vooral onze jeugd vernietigen”.

Drugs en Marokkanen, je mag die link niet leggen, tenzij je de Algerijnse premier bent.

GELD VOOR AFRIKA Sommige EU-leiders willen investeren om Afrikaanse migranten op te vangen in “kampen” op Afrikaans grondgebied. Zo wil men vermijden dat al die migranten met bootjes de zee op gaan in de hoop een Europees land te bereiken.

Nu is er een migratiestroom naar Marokko, Algerije, Tunesië en Libië, waar duizenden zwarten aankomen vanuit Niger, Nigeria, Kameroen en meer landen. Ze worden er niet altijd even vriendelijk behandeld door de plaatselijke bevolking.

gebruik is een van Buyse’s handelsmerken, soms zelfs doorspekt met typisch Nederlandse uitdrukkingen, de vrucht van die jaren ‘s-Gravenhage.

Strategische nota In het verleden is een aantal keer gebleken hoe steriel het Vlaamse romantische discours in het zakelijke Nederland bevonden werd. Het leverde soms zelfs gênante momenten op.

Maar rond 2005 wijzigde de aanpak. Een Vlaamse strategische nota Nederland werd opgesteld, waarin nuchter en zakelijk in kaart werd gebracht waar precies onze belangen zich bevinden. ‘Wat bindt ons?’, werd geopperd, en dat was een oefening die de romantiek ruimschoots oversteeg. De nota sloeg aan, “in die mate dat ik door de Belgische ambassadeur op het matje ben geroepen”, grapte hij. “Men was vooral verrast door de ambitie die erachter zat.” Dat pad werd verder bewandeld. De samenwerking werd van een methodiek voorzien, wat onder meer resulteerde in een tweejaarlijkse ontmoeting tussen de Vlaamse en de Nederlandse regering.

De fusie van de haven van Gent met die van Zeeland ziet hij als een van de belangrijkste realisaties van de voorbije jaren.

“Deze fusiehaven is naar waardecreatie toe de derde grootste van Europa”, onderstreept hij. “Ook is er een gemeenschappelijke visie in de petrochemische industrie die een invulling krijgt.” De IJzeren Rijn is een volgend dossier waar werk van gemaakt wordt, overigens met hulp van Duitsland. “Je ziet wel, als je ons zakelijk aanpakt vallen we best mee”, grapte een van de Noord-Nederlandse gasten terwijl hij, niet gehinderd door calvinistische terughoudendheid, een stevig abdijbiertje bestelde.

En misschien is dat nog wel de beste manier om ‘te verbroederen’: een serieuze insteek, die verder verfijnd wordt met bier, KNIN. korenwijn en spijs.

In de toekomstige “kampen”, die beheerd zouden worden door de VN, zou dan een onderzoek uitgevoerd worden waarbij de oorlogsvluchtelingen gescheiden kunnen worden van de economische vluchtelingen.

Voorlopig is er een groot probleem: geen enkel land in Noord-Afrika toont bereidheid mee te werken aan de Europese plannen.

Vooralsnog worden vluchtelingen die met bootjes willen vertrekken weinig in de weg gelegd. Hoe sneller men ervan af is, hoe liever. Op de voorbije minitop van de EU-leiders kwam nog een ander onderwerp op tafel om de oorzaken van illegale migratie vanuit Afrika weg te nemen. Er bestaat immers een Afrikafonds van de EU, met ontwikkelingshulp voor Afrika. Maar daar zit al te weinig geld in; er is een tekort van 1,2 miljard euro.

De EU-lidstaten zullen daarom snel een verzoek krijgen om dat tekort aan te vullen. Niet vergeten als u straks uw belastingbrief invult, want een deel van uw zuurverdiende centjes gaat naar dat Afrikafonds.

Overigens, dat is geen nieuw verzoek: al bij een vorige Europese top, in oktober 2017, werd aangekondigd dat de EU meer geld in het Afrikakorps ging steken. De voorzitter van de Europese Raad, Donald Tusk, verklaarde toen: “We hebben een reële kans om de centrale Middellandse Zeeroute te sluiten.” Vandaag weten we dat die Middellandse Zeeroute allesbehalve gesloten is. Meer nog, de route vanuit Afrika richting Canarische Eilanden (Spaans grondgebied, en dus Europees gebied), kent de laatste tijd opnieuw een toename. De afstand tussen Fuerteventura en de Afrikaanse kust (Marokko) bedraagt zo’n 100 km. Dat is vergelijkbaar met de afstand tussen noordelijk Tunesië en het eiland Lampedusa.

28 juni 2018 Wet-Major “In het wettelijk omschreven havengebied mag havenarbeid enkel uitgevoerd worden door erkende havenarbeiders en/of logistieke werknemers met veiligheidscertificaat.” Op 17 mei sloot de Chinese groep Lingang een overeenkomst om 85,3 miljoen euro te investeren in 30 hectare van de Maritieme Logistieke Zone van de Zeebrugse haven. Twee lokale studiebureaus maakten de bouwaanvraag op en op 21 juli wordt de concessieovereenkomst ondertekend. Tot zover geen problemen, maar intussen raakte bekend dat de Chinezen en hun klanten voor gewoon logistiek werk niet graag de duurdere prijs van erkende havenarbeid willen betalen. Ze willen enkel de spooroverslag door wettelijk erkende havenarbeiders willen laten gebeuren en het resterende werk door gewone logistieke arbeiders. ACV en ABVV vragen eerbied voor de wet-Major en vinden het de zoveelste poging om het statuut van de havenarbeiders te ondermijnen.

Weigering In opdracht van staatssecretaris Francken wou de Regie der Gebouwen het open asielcentrum van Fedasil in Langemark-Poelkapelle met 132 plaatsen uitbreiden. Momenteel verblijven er reeds 265 asielzoekers. Voor de gevraagde uitbreiding staan de helft van de wooncontainers er al, en dat zonder vergunning. Daarom moeten ze weer weggehaald worden. “Gelukkig is Langemark-Poelkapelle sinds een paar jaar ontvoogd en beslissen we daar nu zelf over. Ik heb de aanvraag om een omgevingsvergunning af te leveren niet goedgekeurd. Het voltallig college is met mij van oordeel dat een permanente uitbreiding niet kan!” Duidelijke taal van schepen Frank Gheeraert.

Partij der Vluchtelingen Vorige week meldden we in deze kolommen dat een nationale ‘Refugee Party’ in de maak is die bij de komende gemeenteraadsverkiezingen zou opkomen.

Zogenaamd een nieuw politiek-burgerinitiatief, maar in de praktijk is het initiatief opgezet door enkele moslims en linkse figuren.

Hun boodschap: “Stop kritiek op asielzoekers, vluchtelingen, migratie, islam,...!” Jihadexpert en ex-moslim Peter Velle deed research naar de achtergrond van enkele verantwoordelijken van de ‘Refugee Party’.

Zo is Sarah El Massaoudi Verryt de leidende figuur bij de ‘Refugee Party’. De jonge moslima is ook actief bij ‘Antwerp For Palestine’ (dat samenwerkt met de maoïstische partij PVDA) waar ze een regelrechte haatcampagne voert tegen alles wat joods is en de staat Israël. Zo gaat de vrouw de straat op samen met militanten om winkeliers te intimideren die Israë-

lische producten verkopen. Een van die agressieve campagnes is de ‘actie boycot Israëlische dadels’. Onder meer de Turnhoutsebaan en Abdijstraat kwamen reeds in het vizier van die islamitische gedachtenpolitie. De manier van werken doet sterk denken aan de beginperiode van Sharia4Belgium. Het gaat zelfs zo ver dat de moslimradicalen van ‘Antwerp For Palestine’ zwarte lijsten opstellen van personen, organisaties en winkeliers (zelfs Carrefour) die zich weigeren te schikken naar het radicaalislamitische gedachtegoed van Sarah El Massaoudi Verryt en haar collega-extremisten. Dat ruikt sterk naar strafbare feiten als bendevorming, belaging, schending van de privacy,... Op YouTube vindt u filmpjes van hun acties, onder de titel “Antwerp For Palestine”.

Ahmad Muhammad Abu Sen is een andere figuur bij de ‘Refugee Party’ en bovendien actief bij het extremistische ‘Antwerp For Palestine’. Op zijn persoonlijk Facebookprofiel verheerlijkt hij onder meer de Palestijnse terreurbeweging Hamas en haar gedode leider sheik Ahmed Yassin, jihadprediker Ismail Menk, leider Morsi van fundamentalistische Moslimbroederschap,...

In theorie is de ‘Refugee Party’ er om de belangen van de vluchtelingen te verdedigen.

In de praktijk is de partij nu al een zoveelste verdoken initiatief om het beleid van Francken te dwarsbomen.

Leve de cocaïne!

De beschikbaarheid van cocaïne nam in 2018 enkel toe, meldde het EU-drugagentschap. De drugs worden via de noordelijke containerhavens ingevoerd. Daarbij spelen de Belgische havens een hoofdrol. Bijna de helft van alle cocaïnevangsten in Europa worden in een Belgische haven gedaan.

Woensdag 13 juni: de douane ontdekt 317 kilo cocaïne, verstopt in een container afkomstig uit Suriname. Dezelfde week werd nog eens 56 kilo cocaïne onderschept, verstopt in namaakananassen. Hier was het schip afkomstig uit Costa Rica. Begin mei startte een proces tegen vijf mannen die een drugtrafiek hadden opgezet vanuit Latijns-Amerika. Die bende kon minstens 2.500 kilo via de Antwerpse haven binnensmokkelen, verstopt in blokken marmer.

Ergens in mei: de douane ontdekt 954 kilo heroïne in een container afkomstig uit Iran.

Een maand eerder ging een ander proces van start tegen achttien beklaagden: zij worden beschuldigd van het invoeren van bijna 3.500 kilo cocaïne, verstopt tussen bananen.

In januari werd 94 kilo cocaïne ontdekt, eveneens verstopt in een container afkomstig uit Zuid-Amerika.

We zouden nog meer cijfers kunnen geven.

Feit is dat vijf jaar geleden de Antwerpse haven “goed” was voor in totaal 5.000 kilo, in 2017 was dit alleen al gestegen naar 40.000 kilo. Let wel, dit gaat enkel over gevonden drugs, want ondanks de inbeslagnames blijft de stroom drugs alleen maar toenemen. Dat betekent dat de haven van Antwerpen nog altijd een lucratieve doorvoerhaven is. Er

bestaan uiteraard geen cijfers over de drugs die wel door de mazen van het net glippen en zo op de Europese markt terechtkomen.

De douane veronderstelt dat zij maar 10 procent van de smokkelwaar ontdekt. Als die raming juist is, betekent dit dat jaarlijks 400.000 kilo cocaïne via de haven van Antwerpen wordt ingevoerd.

Probeer u even een pallet met een kubieke meter pakjes witte suiker voor te stellen. Wel, zo komt er gemiddeld een hoeveelheid cocaïne binnen in Antwerpen, elke dag opnieuw.

In de eerste twee maanden van 2018 werd al in totaal 14.000 kilo onderschept.

Als we dat mogen projecten naar het einde van 2018, dan zou dat kunnen resulteren in 84.000 kilo. Een verdubbeling ten opzichte van 2017.

En dan hebben we nog weet dat er drugs onderschept worden in Brazilië, Colombia, Suriname, enzovoort, voor ze naar Antwerpen kunnen vertrekken. Vergelijk dat ook even met de haven van Rotterdam: daar werd in 2017 zo’n 5.200 kilo cocaïne onderschept.

Antwerpen “scoort” achtmaal beter.

Onderzoek leert intussen dat 1 op 100 Vlamingen regelmatig cocaïne gebruikt. We mogen ons stilaan ongerust gaan maken.

K arl van C amp

Onze naaste buren

28 juni 2018

7

Den Vaderlandt ghetrouwe

Hans Matla

Mag ik u sceptr.net aanbevelen? De collega’s van onze zusterwebstek zullen u komende week ongetwijfeld grondig informeren over het zoveelste hoofdstuk in het multikuldrama in Nederland.

dergelijke kinderalbums marginaal in het aanbod, dat zich al heel lang zowel grafisch als inhoudelijk op volwassenen richt.

De pioniers van de stripwinkels

Koninklijke Bibliotheek of onder de hamer

Het is nu al weken dat ik hier allochtone ploertenstreken en het laffe wegkijken van de zich verheven voelende elite beschrijf. Ik weet zeker dat u het me niet kwalijk neemt dat ik voor één keer foert zeg en over iets leukers schrijf. Misschien zegt de naam Hans Matla u iets? Dat betekent dan dat u strips verzamelt. Misschien zegt de naam u niets, en dan is het tijd dat u de man en zijn werk leert kennen. Hans Matla veranderde het aanzien van het striplandschap in de Nederlanden.

Hij was een van de grote drie, samen met Kees Kousemaker in Amsterdam en mijn vriend Udo in Dordrecht, die jammer genoeg te vroeg stierf.

Die heren zagen einde de jaren zestig, begin de jaren zeventig, de altijd groter wordende belangstelling voor strips en begonnen met een stripwinkel waar ze zowel nieuwe als oude strips verkochten. Vlaanderen volgde pas veel later en met meer moeite, omdat hier geen vaste boekenprijs bestond zoals in Nederland en populaire strips gebradeerd werden in grootwarenhuizen.

Hans Matla baatte jarenlang stripwinkel Panda uit in de Frederikstraat in Den Haag, maar hij is ook een verzamelaar. De mooiste exemplaren die hem aangeboden werden, stopte hij in een collectie die op dit ogenblik uit ongeveer 70.000 stripboeken en 100.000 tijdschriften bestaat (600 meter rekken).

Er is geen Nederlandstalig stripboek of tijdschrift verschenen

tussen 1930 en vandaag, of Matla bezit het. Op stripgebied is hij een overtuigd Groot-Nederlander.

De dikke Matla Matla deed meer. In 1976 publiceerde hij voor het eerst een catalogus met verkoopprijzen voor oude stripalbums en die sloeg in als een bom. Matla stelde hoge eisen aan de kwaliteit van de boeken, die geen ezelsoren, opschriften of gescheurde bladzijden mochten bevatten.

Zijn richtprijzen voor puntgave albums lagen dan ook zeer hoog. Veel eigenaars van oud papier dachten dat ze schatten op zolder hadden liggen en scholden de eigenaars van stripwinkels voor dieven uit als die geen goed geld wilden lammeren voor hun verfomfaaide boeken. Met de devaluatie van de frank in 1981 werden de Matlaprijzen inderdaad te hoog, en geleidelijk ontstond in Vlaanderen de gewoonte om de gulden aan 10 frank te rekenen.

De jaarlijkse of tweejaarlijkse verschijning van de altijd dikkere Matla was een gebeurtenis van belang in het wereldje.

De laatste prachtige en dure vierkleurencatalogus verscheen in 1998. Het internet was in volle schwung en de Nederlander begreep zeer vlug dat hij niet langer kon concurreren.

Tezelfdertijd begon de ontlezing bij de jongeren, al bestaat in Vlaanderen nog altijd het misverstand dat strips zoiets zijn als Jommeke, Suske en Wiske en De Kiekeboes. In Frankrijk zijn

De vergane glorie van het Citadelpark Bij de vorige verkiezingen, in 2012, beloofde rood-groen van het Citadelpark weer een mooi park te maken. Daar is niets van in huis gekomen. Zes jaar later is het historische park nog meer verkommerd. Het is er ook nog even onveilig, een plek om ’s avonds te mijden.

In het bestuursakkoord stond dat de wegen in het park zouden opgebroken worden en vervangen door wandel- en fietspaden. Alle asfalt ligt er echter nog, en dat zit vol putten en scheuren. De floraliënhal (gebouwd voor de wereldtentoonstelling van 1913) moest omgevormd worden tot een grote overdekte parkzone met een parking eronder. De hal staat er leeg en triestig bij. Vandalen gooien er geregeld ruiten stuk.

Een ondergrondse parking kwam er vanzelfsprekend niet. Tussen het museum voor schone kunsten en het SMAK zou het al lang ontworpen museumplein eindelijk worden aangelegd. Er kwam niets van in huis. Nu, enkele maanden voor de verkiezingen, heeft het stadsbestuur vijfenzeventigduizend euro uitgetrokken om een masterplan te bestellen, zes jaar te laat om zijn beloftes waar te maken.

Het grootste probleem van het Citadelpark? Dat zijn niet de bouwvallige gebouwen, of de vergane glorie van de kiosk en de rotsformaties in ‘Engelse stijl’, zelfs niet de lelijke stukken beton en asfalt. Het grootste probleem is de veiligheid. Het park komt geregeld in het nieuws, vooral als er weer een student is overvallen of iemand is aangerand. Het is ook een slaapplaats voor transmigranten. Je ziet ze bij valavond in groepjes rondhangen.

Het Citadelpark heeft terecht een kwalijke reputatie. Ook daar heeft dit stadsbestuur niets aan gedaan.

senioren te bereiken en hen te informeren over de rusthuizen van het OCMW. Ze nemen Turkstalig personeel in dienst, brengen meertalige folders uit, houden zitdagen in moskeeën en Turkse verenigingen, stellen tolken ter beschikking.

“OCMW-rusthuizen gaan Turkse senioren in eigen taal helpen”, kopte HLN in april 2014. “Binnenkort worden mensen in de Gentse OCMW-rusthuizen ook in het Turks of Arabisch geholpen. Dat zegt OCMW-voorzitter Rudy Coddens (sp.a). Momenteel zitten er geen senioren van Turkse of Arabische komaf in

En nog beweert voormalig senator Meryem Kaçar dat moslims niet welkom zijn in Gentse rusthuizen. Ze maakt er een strijdpunt van voor de gemeenteraadsverkiezingen. “Be.One wil rusthuizen aanpassen aan moslimsenioren.” (HLN 20 juni 2018) “Onze ouderen kunnen niet naar een rusthuis, omdat die niet aangepast zijn aan moslims. Er zijn geen aparte gebedsplaatsen, en wij willen ook niet de geur van varkensvlees bij onze maaltijden.”

Mevrouw Kaçar draait al lang mee in de lokale politiek. Ze is goed op de hoogte van de inspanningen van het Gentse OCMW om Turkse senioren naar rusthuizen te krijgen. Zij toont zich een waardige partijgenote van opruier Jahjah. Moslims mogen niet geconfronteerd worden met de geur van varkensvlees. Versta, ze willen niet samen aan tafel zitten met niet-moslims. Wat Be.one echt wil, is segregatie, gescheiden rusthuizen voor gelovigen en ongelovigen.

Mathildis

Het Gentse OCMW doet al jaren inspanningen om Turkse

De Empains en Wallonië Op 21 juni overleed de 80-jarige baron Edouard-Jean Empain, een telg uit de rijke Empain-dynastie uit de 19de en 20ste eeuw en vooral bekend van zijn ontvoering in 1978. Wie Empain zegt, denkt aan de Frans-Brusselse industriëlen van de vorige eeuw, maar eigenlijk zijn de Empains eerst en vooral Walen.

Jarenlange machtsstrijd Edouard Empain bouwde de metro van Parijs, investeerde in Rusland, bouwde spoorwegen in Congo en was bouwmeester van een totaal nieuwe stad in Egypte: Heliopolis. Edouard Empain, geboren in het Henegouwse Beloeil, was een goede vriend van koning Leopold II en kreeg de titel van baron. Het was de tijd dat Wallonië de tweede industriële grootmacht ter wereld was. Na zijn dood brak een jarenlange machtsstrijd uit voor de opvolging tussen zoon Jean Empain (1902-1946) en neef Edouard-François Empain (1914-1984). Ook al hadden de heren een internationaal zakenimperium te beheren, ze bleven in Wallonië investeren. Edouard-François’ vader, François Ampain (1862-1935), kreeg het domein van de Arenbergs in Edingen in handen en hij bouwde de oranjerie midden in een park van 180 hectare verder uit tot een kasteel.

Jean Empain, de zoon van de stamvader, verging het minder goed. Hij bouwde een reputatie op als fuifnummer die in snel tempo vrouwen aantrok en verliet, ook nadat hij getrouwd was.

Een van zijn kortstondige veroveringen was de Amerikaanse

die woonzorgcentra, maar dat gaat veranderen. We moeten ons voorbereiden zodat mensen met een andere thuistaal ook in hun eigen taal geholpen worden. Ook moet het mogelijk zijn om halal voedsel te bereiden, net zoals er plaats moet zijn om hun geloof te belijden. Iedere senior heeft recht op zorg op maat, aldus Coddens. Dat betekent dat we ons aanpassen. Als er een verzorgster is die Turks spreekt, waarom zou zij een bewoner dan niet in die taal mogen helpen?”

In 2014 trok het OCMW zelfs op studiereis naar het Turkse Emirdag, de stad waar vijftig jaar geleden een groot deel van de Gentse gastarbeiders vandaan kwam. Personeelsleden van het OCMW-woonzorgcentrum De Liberteyt en leerlingen en leerkrachten van een opleiding verzorging gingen er leren over de gewoontes in de zorg in Turkije. Daarmee wilden ze het zorgaanbod in Gent beter afstemmen op de noden van mensen met een migratieachtergrond.

De geur van varkensvlees

OCMW Gent ten dienste van Turkse senioren

In Heliopolis, een oude stad in Egypte die nu volledig is omgeven door Caïro, liggen twee van de belangrijkste Waalse industriëlen begraven: baron Edouard Empain (1852-1929) en zijn zoon Jean Empain (1902-1946). In de 19de eeuw behoorden de Empains tot de rijkste en belangrijkste Waalse industriëlen, samen met de Boëls en de Warocqués.

In 2000 sloot Hans Matla zijn winkel en stripgalerij, en richtte zich uitsluitend op zijn uitgeverij. Hij specialiseerde zich in heruitgaven van klassiek Nederlands werk, zoals de stripreeksen Panda, Kapitein Rob, Tom Poes en de tientallen verhalen van de grootmeester van het Nederlandse beeldverhaal: Hans Georg Kresse en zijn onvolprezen Eric de Noorman (een epos dat jarenlang en altijd als eerste in Het Laatste Nieuws verscheen).

Matla beperkte zich niet tot herdrukken; hij zocht de originele tekeningen op en scande die perfect in. Eric-fans als ikzelf ontdekten dat sommige uitgevers in het verleden rondborstige dames minder weelderig hebben gedrukt. In de albumuitgaven van Het Laatste Nieuws (uitgeverij Hoste) werden soms vijf tot tien platen gecoupeerd, of verhalen werden in een verkeerde volgorde gepubliceerd.

Een maand geleden werd de nu 69-jarige Matla ridder in de Orde van Oranje-Nassau wegens zijn stripverdiensten. Vorige week werd bekend dat Matla zijn verzameling in haar geheel wil onderbrengen in de Koninklijke Bibliotheek in Den Haag. Hij zegt dat die minstens 6 miljoen euro waard is. De bib houdt het op 1,8 miljoen, maar kan niet meer dan 500.000 euro opbrengen.

De bib hoopt op weldoeners die de Matla-collectie in de residentie willen behouden, want anders gaat ze eerlang onder Willem de Prater de hamer.

Josephine Baker. Jean Empain raakt in 1945 in de problemen toen men hem beschuldigde van economische collaboratie.

Hij overleed in 1946.

Vingerkootje en dienstwagen kwijt In de jaren zestig trad Jeans zoon, de vorige week overleden Edouard-Jean, op de voorgrond. Samen met achterneef Edouard-François - die eigenlijk voor stiefvader speelde - nam hij de Franse industriële groep Schneider over.

Die was onder meer actief in de staalindustrie en in de ontwikkeling van de sector van de kernenergie. ‘Wado’, zoals Edouard-Jean werd genoemd, leidde van 1967 (vanaf 1971 als PDG) tot 1981 zo de vijfde grootste industriegroep van Frankrijk. Dat lag bij de zuiderburen zeer gevoelig, omdat hij weigerde de Franse nationaliteit aan te nemen. En dat voor iemand die een belangrijke rol speelde in één van de kernsectoren van de Franse economie. Het was het spiegelbeeld van het verankeringsdebat dat de voorbije decennia in Vlaanderen woedde. Een Belg, een ‘kleine Waal’ dan nog, die in Frankrijk op overnamepad was gegaan. Volgens sommigen zou dat een rol gespeeld hebben bij de berichtgeving na zijn ontvoering in januari 1978.

Edouard-Jean zat meer dan zestig dagen vast en de verhalen over de ontvoering werden daarna breed uitgesmeerd in de media. Zo ook dat de ontvoerders een vingerkootje afsneden om druk te zetten op de familie en het losgeld van 80

Li bia bouquet miljoen frank te doen betalen. De familie probeerde achter de rug te onderhandelen met de ontvoerders en het bedrag terug te brengen naar 40 miljoen. Bij een poging het losgeld (eigenlijk valse biljetten) te overhandigen, kwam één van de ontvoerders om. Uiteindelijk mislukte de operatie en werd Empain vrijgelaten.

Niemand was echter gelukkig met zijn vrijlating. “Enkel mijn labrador Love”, zei de baron achteraf. Men ging er in zijn familie én zijn bedrijf van uit dat hij de ontvoering niet zou overleven. Zijn dienstwagen was al verkocht.

Overgenomen door Frankrijk Wat was er gebeurd? Tijdens de ontvoering kwamen steeds meer verhalen in de pers over het liederlijke leven van ‘Wado’: vrouwen, gokschulden… Naar verluidt zouden die geruchten verspreid zijn door de politie en de steun hebben gehad van de hoogste politieke kringen in Frankrijk. Dat had maar één doel: Empain in diskrediet brengen binnen zijn eigen groep Empain. Met succes, want niemand vertrouwde hem nog; in 1981 verkocht Wado Empain zijn aandelen binnen de groep aan de holding Paribas. In 1984 was de groep Empain-Schneider volledig in Franse handen. De ‘kleine Belg van die kleine Waalse familie’ was buiten gewerkt.

Edouard-Jean Empain kwam nadien slechts in het nieuws met reportages over de dramatische ontvoeringsperiode. In 2005 was hij in Egypte aanwezig op de honderdste verjaardag van Heliopolis. Wado Empain heeft altijd gezegd dat hij daar begraven wou worden naast zijn grootvader en zijn vader.

Picard

8

De wereld rond

28 juni 2018

Diplomatieke valies

Erdogan houdt koers Verontwaardiging noch verbazing zijn gepast bij de resultaten van de Turkse verkiezingen van afgelopen zondag.

Ze zijn een zoveelste hoofdstuk in een verhaal waarvan de proloog al eerder geschreven werd. Ook op internationaal vlak. De afstand tot het Westen blijft groeien, de inmenging in de brede regio ook, waardoor zich voor Ankara andere allianties opdringen. Tot daar de premissen van de voorbije en komende jaren.

Je moet het hem nageven, sultan Erdogan is een man die de daad bij het woord voegt. “Democratie is als een bus: je stapt uit als je aangekomen bent.” Dat citaat is – voor alle duidelijkheid – afkomstig van de man die als geen ander zijn stempel op het naoorlogse Turkije heeft weten te drukken.

En zo te zien is dat moment om af te stappen er gekomen. Na via een referendum de Turkse republiek tot een ‘presidentieel’ systeem te hebben omgevormd, vervroegde hij zowel de presidents- als de parlementsverkiezingen met zomaar even zestien maanden om meteen de vruchten van het nieuwe bestel te kunnen plukken. Met succes, zij het dat zijn AKP de steun van zijn “nationalistische” partner MHP nodig had om boven 50 procent uit te komen (de eigen formatie verloor ongeveer 7 procent). En met dank aan zijn landgenoten in Belgenland, die net als in het verleden het hoogste resultaat pro-Erdogan neerzetten in Europa.

Maar wie maalt nu om cijfers? Ook de Oostenrijkse korporaal verloor de stembusslag vlak voor hij aan de macht kwam.

Het gaat om hetgeen je van de politieke constellatie gedaan krijgt. Wat heel concreet betekent: een concentratie van de macht rond de persoon, het verdwijnen van de functie van eerste minister, enzovoort, enzoverder. Op al bij al een korte periode slaagde hij erin de presidentiële functie uit de sfeer van het protocollaire weg te halen en op te krikken tot iets wat aansluit bij de macht die figuren als Poetin, Xi Jinping en

al-Sisi aan de dag kunnen leggen. “Eén natie, één vlag en één staat”, het is een klassieke afsluiter op meetings van Erdogan.

Het doet echt wel wat aan die korporaal denken...

Ambassade in Damascus Opvallend genoeg waren buitenlandse thema’s prominenter aanwezig dan in eerdere campagnes. En al liepen de meningen uiteen rond de houding die ten aanzien van het regime van Assad aangenomen moet worden, was de consensus al bij al vrij groot. De strijd tegen terreur – lees: de Koerden – blijft het bij de meesten goed doen.

Net zoals de waarschuwingen voor de bedreiging die van een instabiel Syrië uitgaat. Nog steeds leven er vier miljoen Syriërs in Turkije en, zoals de belangrijkste opponent van Erdogan opmerkte, “we hebben nog steeds geen ambassade in Damascus”. Het is een domein waar de Turkse sultan alvast zijn punt wist te maken. Met hem als sterke man zou de tot nog toe gevoerde politiek gewoon worden voortgezet. Punt.

EU-lidmaatschap Men zou het haast vergeten, maar Turkije is nog steeds formeel kandidaat-lid van de Europese Unie, en daarmee is alles gezegd. Verwacht wordt in diplomatieke middens dat de komende weken Erdogan wat pro-EU-verklaringen zal ventileren, alleen beseft iedereen dat dit ‘too little and too late’ is.

“Nadat de nieuwe Turkse grondwet een feit werd, bevonden Ankara en Brussel zich in twee verschillende sterrenstelsels”, verklaarde een diplomaat een tijdje geleden ‘off the record’.

Het Europees Parlement zou de nodige stappen kunnen zetten om de toetredingsgesprekken simpelweg stop te zetten, of op zijn minst op te schorten, maar wellicht gebeurt dat niet.

Eerder laat men het Turkse dossier gewoon liggen, waardoor de stoflaag die er al op ligt over afzienbare tijd nog dikker zal zijn. Het is een situatie die niet nodeloos geformaliseerd moet worden. De te behandelen thema’s – douane-unie, visa, vluchtelingen… – blijven onverminderd, maar zullen ad hoc benaderd (moeten) worden.

Nieuwe bondgenoten Het grote voordeel van de situatie is dat er geen verrassingen in het verschiet liggen. Het Turkse buitenlandbeleid, ‘made

by Erdogan’, is al een tijdje wat het is. Een grotere inmenging in de regio is al jaren een feit, ook al gaat dat ten koste van de traditionele ‘Westbindung’ van het land dat nog steeds het tweede grootste leger van de NAVO heeft. Voor partnerschappen kijkt Ankara al een poos niet meer uitsluitend naar Washington, laat staan Brussel. Interessanter is de band die met Moskou en zelfs Teheran gelegd werd.

Aanwezigheid op Syrisch grondgebied, waardoor vooral werk kan gemaakt worden van die dekselse Koerden, daar is het Erdogan om te doen. Niet om de Brusselse administratie, tenzij er een cent aan verdiend kan worden. De trend die ingezet werd, zal bevestigd worden. Tot daar de impact van de Turkse verkiezingen op buitenlands vlak.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur “Gered” maar verpauperd Griekenland moet geen beroep meer doen op Europese noodhulp. Maar alle triomfalisme daarover is cynisch en misplaatst. In 2010 ging Griekenland bijna failliet, door wanbeheer. In de daaropvolgende jaren leenden de opeenvolgende regeringen in Athene bijna 300 miljard euro van de andere eurolanden en het IMF. In ruil daarvoor moest zwaar bezuinigd en hervormd worden. De Griekse economie kromp met ongeveer 25 procent. Zoiets gebeurt gewoonlijk alleen in oorlogstijd. Tot en met 2017 heeft de Duitse Bundesbank 3,4 miljard euro verdiend aan renten op Griekse staatspapieren die waren opgekocht in het kader van het “Securities Market Programme“. De renten die aan Griekenland of internationale instellingen werden doorgestort, zijn daarin niet meegeteld. Die 3,4 miljard, dat was netto winst. En dat was alleen nog maar de Bundesbank. Andere banken hebben ook hun graantje meegepikt. We vragen ons af of er van die noodhulp ooit iets in Griekenland is terechtgekomen of geïnvesteerd of gebruikt werd voor de broodnodige saneringen. Het leeuwendeel werd onmiddellijk gebruikt voor de afbetaling van de schulden. Het was eigenlijk noodhulp aan de schuldeisers van Griekenland. We pleiten hier niet voor schuldkwijtscheldingen.

Maar dat de EU, en de Duitsers is het bijzonder, in Griekenland geminacht en gehaat worden, dan is het door zulke financiële constructies, waarbij alleen de belangen van de schuldeisers telden, terwijl de verpauperde Grieken aan hun lot werden overgelaten. De belangrijkste schuldeisers waren het Europees Stabiliteitsfonds, de Greek Loan Facility, het IMF en de Europese Centrale Bank. Natuurlijk hebben de Grieken nog massa’s schulden, maar men beweert dat ze die nu zelf kunnen afbetalen en dat ze weer op de financiële markten kunnen lenen.

Corrupte kanselier Ondanks het verscheurende conflict tussen de zusterpartijen CSU en CDU en ondanks het feit dat alle ogen gericht zijn op de grote Europese “migratietop”, waarin bondskanselier Merkel een nefaste hoofdrol speelt, ruimde de Frankfurter Allgemeine toch een prominente plaats in voor een bijdrage over de voormalige socialistische bondskanselier Gerhard Schröder, intussen een kloeke zeventiger, die

Adverteren in ‘t Pallieterke 03 232 14 17

onlangs herbenoemd is in een topfunctie in het Russische staatsbedrijf Rosneft. Het artikel bevatte slechts één vergissing: Rosneft wordt een “Stahlkonzern” genoemd, terwijl het natuurlijk een olie- en gasbedrijf is. Een vreemde vergissing voor een krant die zich graag als ernstig en betrouwbaar voorstelt.

Ongeveer zoals onze “kwaliteitskranten”. Dat verandert uiteraard niets aan de essentie van dit oude corruptieverhaal. Alles draaide rond de aanleg van een gaspijpleiding vanuit Rusland naar Duitsland, waarvoor Schröder zich als kanselier actief had ingezet. Vlak vóór hij in november 2005 zijn functie als bondskanselier neerlegde, ondertekende Schröder de staatsgaranties voor de leningen waarmee een pijpleiding aangelegd kon worden, en één dag later aanvaardde hij al een topfunctie bij de Russische energiegigant Gazprom, het bedrijf dat de gaspijplijn zou bouwen. Iedereen vroeg zich toen af of Schröder zijn positie als kanselier niet had misbruikt om de deal met Gazprom door te drukken…

Schröder in de nomenclatura Dankzij dissident en schaakgrootmeester Kasparov kennen we de achtergronden daarvan. Schröder werd opgenomen in de nieuwe nomenclatuur van oligarchen en ex-KGB’ers rond Poetin. Gazprom en Rosneft zijn niet gewoon staatsbedrijven, zoals er in westerse landen ook zijn. Zij zijn de staat zelf. De toenmalige directeur van Gazprom was Medvedev, toen nog vicepremier. Igor Sechin, Poetins stafchef, stond aan het hoofd van Rosneft. Door Schröder om te kopen, kochten Gazprom, Rosneft en Poetin legitimiteit in de ogen van het Westen, en op het binnenlandse forum was het propaganda van onschatbare waarde.

De belangrijkste les daaruit was ook voor de gewone Russen duidelijk: zelfs de machtigste Duitse politici konden omgekocht worden. Poetin kon via de staatsmedia overal rondbazuinen dat dit bewees dat het Westen alleen uit was op geld en olie, en geen moer gaf om democratie, vrijheid of mensenrechten, en dat de Amerikanen en de West-Europeanen evengoed corrupt waren. Dit leidde tot een ernstige ondermijning van de democratische beweging in Rusland. Toen Poetin in 2014 Oekraïne binnenviel, waren het deals als deze die het voor de Europeanen bijna onmogelijk maakten hun economische banden met Rusland losser te maken, laat staan een effectieve boycot te organiseren. Schröder was niet de enige, wel de ergste. Bijna iedereen deed louche zaakjes met de nieuwe nomenclatura in het Kremlin. Zwitserse, Belgische – denk aan ING! - en Britse banken wasten Russisch geld wit. Franse, Britse en Italiaanse bedrijven pikten een graantje mee van het Russische gasen oliegeld.

Staatsterreur Een rapport van de VN bevestigt wat de Venezolaanse oppositie al jaren zegt: de socialistische regering heeft de voorbije vier jaar minstens 500 mensen zonder enige vorm van proces laten vermoorden. Intussen is de inflatie gestegen tot 1.700 procent en volgend jaar zal dat waarschijnlijk 2.000 procent worden. De verkiezingen waren puur oogverblinding. De media zijn gemuilkorfd, en zelfs het staatsoliebedrijf PDVSA staat op de rand van het failliet.

Werknemers komen dikwijls niet meer opdagen omdat ze niet meer uitbetaald worden. De installaties roesten weg en defecten worden niet meer hersteld bij gebrek aan onderdelen.

Er zijn voedseltekorten. Medicijnen en babyvoeding zijn niet meer te betalen. Kortom, het socialisme in zijn rauwe, naakte gedaante. Volgens sommigen is dat allemaal de schuld van de Amerikaanse “boycot” en van “terroristen” die de voedselvoorziening saboteren. Terwijl in Venezuela helemaal geen gewapende verzetsbewegingen actief zijn. De enige terreur gaat uit van de ordediensten van de regering, die vol Cubanen zitten.

Er is overigens geen boycot tegen Venezuela.

De VS kopen nog steeds Venezolaanse olie, net als vroeger. Er is alleen een wapenembargo en de rekeningen van achttien kopstukken van het regime zijn geblokkeerd.

Verzetsgroep In Frankrijk is een verzetsgroep opgerold die als “extreemrechts” wordt bestempeld. Op Corsica, nabij Parijs, in de Charente-Maritime en in het departement Vienne werden tien mannen gearresteerd. Zij waren in het bezit van wapens en zelfgemaakte granaten. Volgens officiële en

dus onbetrouwbare bronnen, waren zij van plan aanslagen te plegen op extremistische imams, fundamentalisten die uit de gevangenis waren vrijgelaten en gesluierde vrouwen. Zij zouden daarmee wraak hebben willen nemen voor de aanslagen die moslims de voorbije jaren in Frankrijk hebben gepleegd.

De arrestanten worden beschuldigd van terrorisme. Natuurlijk gebruikt niemand de termen “résistance” of “maquis”, zoals tijdens de bezetting van Frankrijk in de Tweede Wereldoorlog. Het merkwaardige is dat zij geen randfiguren zijn uit het milieu van hooligans, skinheads of motorbenden.

Het zijn bijna allemaal gewone huisvaders zonder strafregister, “des pères de famille sans histoires”, zoals de geijkte formulering luidt.

Eenmansdictatuur We zullen nooit weten hoeveel stemmen Erdogan werkelijk heeft behaald. Natuurlijk is er geknoeid met stembiljetten en de tellingen.

In één notoir incident, bij de zuidelijke stad Urfa, werd een auto vol ingevulde stembiljetten tegenhouden terwijl hij onderweg was naar een kiesbureau.

Maar de manipulaties op de verkiezingsdag zijn slechts details in vergelijking met de jarenlange manipulatie van de publieke opinie door de gecensureerde en door Erdogangetrouwen gecontroleerde media. Zelfs zonder geknoei met stembiljetten had de oppositie geen eerlijke kans. Het is een wonder dat de belangrijkste oppositiekandidaat, Muharrem Ince, in zo’n vijandige omgeving bijna 31 procent van de stemmen behaalde. Turkije is op weg naar een eenmansdictatuur, met Erdogan als sultan voor het leven.

Het nabije buitenland

28 juni 2018 HOMMELES BIJ LES RÉPUBLICAINS Laurent Wauquiez, voorzitter van de rechtse Les Républicains, gooide vorige week de nummer twee van de partij, Virginie Calmels, buiten. Ze zou te veel kritiek hebben op zijn uitgesproken rechtse politieke lijn. Ondertussen lacht president Emmanuel Macron in zijn vuistje. Na de PS naar de ondergang te hebben geleid, is nu de rechtse politieke formatie aan de beurt.

Er was het ene interview na het andere in de pers waarbij ze kritiek uitte op het beleid van de partij, maar er was vooral haar ontevredenheid over een pamflet van Les Républicains (LR) met als titel ‘Pour que la France reste la France’ (‘Opdat Frankrijk Frankrijk blijft’). Daarin werd het verband gelegd tussen immigratie, onveiligheid en criminaliteit. Voor Virginie Calmels, nummer twee van Les Républicains, ging dat te ver. Voor partijvoorzitter Laurent Wauquiez zat er niets anders op dan haar de deur te wijzen. De top van de partij moet immers als één persoon spreken. Haar vertrek verliep op een manier die eigen is aan kaderleden in sommige privébedrijven: ze mocht haar bureau niet meer binnen en haar spullen werden in een doos meegegeven.

Meteen is duidelijk dat Les Républicains, tot nader order in de Assemblée de belangrijkste oppositiepartij, nog altijd zoekende zijn naar een helder profiel. Wauquiez wil vooral de focus leggen op identiteit, migratie en veiligheid. Calmels, in Bordeaux de rechterhand van de zeer centrumgerichte Alain Juppé, wil een meer gematigde koers volgen en tegelijk de nadruk leggen op het sociaaleconomische beleid. Volgens Wauquiez is dat een heilloos pad inslaan. Focussen op economisch rechts-liberale thema’s is gevaarlijk omdat president Macron een sociaaleco-

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE nomisch beleid aan het voeren is dat op tal van vlakken grote overeenstemming vertoont met het programma van Les Républicains. Hij heeft het arbeidsrecht hervormd, de vermogensbelasting voor een deel afgeschaft en plant de modernisering van spoorwegmaatschappij SNCF.

De Europese verkiezingen als test Macron lacht in het Élysée in zijn vuistje. De PS heeft hij vorig jaar al kapot gekregen, en nu is het de beurt aan de klassiek rechtse les Républicains. De partij lijkt al maanden hopeloos verdeeld over de te bewandelen weg. Moet ze evolueren richting Rassemblement National (vroeger Front National)? Of meer naar het centrum? Binnen de partij is de aanhang van Laurent Wauquiez nog altijd groot. Hij heeft de steun van driekwart van de militanten. Voor de Fransen is hij echter (nog) geen toppoliticus die gezien wordt als een toekomstig president. Nochtans hoopt Wauquiez op termijn de strategie te herhalen die Nicolas Sarkozy in 20074 in het Élysée bracht: de kiezers van het Front National een ‘nuttige stem’ laten uitbrengen en dus voor een rechtse kandidaat stemmen die een reële kans heeft om de verkiezingen te winnen.

Een belangrijke test voor Wauquiez volgt volgend jaar bij de Europese verkiezingen. Zal hij dan voor zijn partij een goed resultaat kunnen boeken? Dat wordt moeilijk, alleen al omdat het niet zeker is of de partijvoorzitter de lijst zal trekken. Volgens de peilingen zal La République en Marche (LREM) van president Macron 24 procent van de stemmen halen. Dan volgt het Rassemblement National (ex-FN) van Marine Le Pen met 19 procent. Les Républicains zouden slechts 15 tot 16 procent halen. Met zo’n resultaat zullen de ruzies binnen de partij enkel

KWAADHEID OM BREXIT Buitenlandminister Boris Johnson krijgt steeds meer weerstand vanuit het bedrijfsleven. Tal van multinationale ondernemingen waarschuwen voor de nefaste gevolgen die een harde uittreding van het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie zal hebben. Tienduizenden banen staan, volgens de ondernemers, op de tocht. FIFA, de internationale voetbalorganisatie, laat aan de supporters van de Engelse ploeg dan weer weten dat het verboden is om proBrexit-slogans te scanderen in voetbalstadions tijdens het wereldkampioenschap voetbal.

In het Verenigd Koninkrijk lopen steeds meer mensen kwaad rond. De bedrijfsleiders klagen steen en been over de Brexit.

Er zou te veel onduidelijkheid bestaan rond de uitstapregeling.

Blijft het Verenigd Koninkrijk, na maart 2019, nu wel of niet lid van de interne markt voor goederen en diensten? Vooral het mogelijk instellen van importheffingen is de Britse multinationale ondernemingen, die voor een groot stuk leven van de export naar het Europese vasteland, een doorn in het oog.

Boris Johson en de bedrijfsleiders Een recente analyse geeft aan dat de Brexit - nog voor de uittreding officieel plaatsvindt - de samenleving al heel wat schade heeft berokkend. De economie zou wekelijks zo’n 440 miljoen pond, omgerekend 500 miljoen euro, onderpresteren. Dat zou onder andere te wijten zijn aan het gekonkel en de onzekerheid rond de Brexit. De schade - nota bene van een gebeurtenis die zich officieel nog niet heeft voltrokken - is in realiteit moeilijk te berekenen. De recente cijfers moeten dan ook met een korrel zout worden genomen. Het lagere pond, voor veel analisten

De FIFA en de Brexit De Brexit beheerst niet alleen het bedrijfsleven. Intussen

WORDT MIGRATIE VOOR LINKS DE FATALE SPLIJTZWAM? Dat elke linkse, sociaaldemocratische en vooral politiek correcte partij het moeilijk heeft met migratie en de massale reacties van het gewone volk hierop, heeft onder andere te maken met het feit dat links na de instorting van het Sovjetcommunisme het sociaaldemocratische socialisme – dat al sterk utopisch gericht was – geheel of gedeeltelijk heeft ingeruild voor het politiek correcte multiculturele model, dat nog sterker utopisch gekleurd is.

In Duitsland is het niet anders, zoals de val van de hoogmoedige SPD-voorman Martin Schulz heeft bewezen. Zelfs de dogmatisch communistische Linkspartei heeft het bijzonder moeilijk en wordt verscheurd door de migratierealiteit. Midden juni hield ze haar congres in Leipzig. Niet toevallig Saksen, want komend jaar zijn er in die Duitse deelstaat parlementsverkiezingen en de postcommunisten vrezen dat ze wel eens zouden kunnen worden overvleugeld door … de “populisten” van AfD!

Linkspartei wil open grenzen De partij van Oskar Lafontaine is op de sukkel, kan men zeggen. Terwijl de partijleiding onder Katja Kipping en Bernd Riexinger voor de ‘Grote Ruk naar Rechts’ waarschuwt en de terugkeer van het fascisme voorspelt, is voormalig partijvoorzitter Oskar Lafontaine een stuk realistischer. Hij zoekt de oorzaak dichter bij huis, in de eigen partij met name.

De 74-jarige oud-voorzitter van de Linkspartei heeft zich officieel helemaal uit het strijdperk teruggetrokken en leidt in zijn Saarland enkel nog de parlementsfractie, maar heeft hij nog steeds enkele touwtjes in handen. Zijn levensgezellin Sahra

Wie in 2022?

Volgens politieke analisten is Laurent Wauquiez een tussenpaus en moeten Les Républicains wachten op een nieuwe sterke figuur die bij de presidentsverkiezingen van 2022 de strijd zal kunnen aangaan met Emmanuel Macron. Wie komt daarvoor in aanmerking? Moeilijk te zeggen, omdat de rechterzijde te versnipperd is. Een deel (premier Edouard Philippe, Bruno Le Maire) werkt samen met Macron. Een tweede groep is trouw aan Les Républicains, maar vindt dat Macron goed werk levert (Alain Juppé). Een derde groep wil constructief oppositie voeren (Valérie Pécresse, voorzitter van de regio Île-de-France). En dan is er nog de rechtervleugel rond Laurent Wauquiez.

Voor de presidentsverkiezingen in 2022 wordt Valérie Pécresse als een mogelijke kandidaat gezien, maar de grote favoriet van Les Républicains is misschien Xavier Bertrand, nu voorzitter van de regio Hauts-de-France (het vroegere NordPas-de-Calais). Alleen staat die man zo dicht bij het centrum dat een deel van de rechterzijde van Les Républicains hem niet wil. Dus zit nog een politicus, of beter politica, deze spanningen in de partij te aanschouwen. Marion Maréchal(-Le Pen), die volop werkt aan een uitgesproken rechtse, liberaal-conservatieve beweging.

Salan

ENGELAND mengt ook de wereldvoetbalorganisatie zich in het politieke debat. De FIFA benadrukt dat het de Engelse supporters verboden is om tijdens het wereldkampioenschap in Rusland in de stadions leuzen pro-Brexit te scanderen. De FIFA vermoedt dat de Engelse aanhang, in het bijzonder tijdens de wedstrijd tegen de Rode Duivels op donderdag 28 juni, anti-EU-retoriek zal laten weergalmen. België wordt aan de overkant van het Kanaal namelijk vereenzelvigd met Brussel, en Brussel is de officieuze Europese hoofdstad. In de Britse pers wordt de wedstrijd beschouwd als de eerste ‘Brexit-Derby’.

Op zijn zachtst gesteld hebben de Engelse voetbalsupporters niet meteen een goede reputatie. Vaak worden zij beschouwd als dronken hooligans. De FIFA wil geen rellen riskeren en verwijst naar de vechtpartijen die plaatsvonden in de Franse stad Marseille. Tijdens het EK in 2016 scandeerden de Britten ook al platvloerse slogans als: “F*ck you Europe - we all voted out!”

Het scheelde geen haar of de Engelsen werden uit het kampioenschap gezet.

In de afgelopen jaren waren er al conflicten tussen de FIFA en de Engelse voetbalploeg, en evenzeer de Schotse en Welshe, toen de teams de velden betraden met shirts waarop klaprozen waren gespeld. Dat symbool van vrede en een ingetogen herinnering aan de gesneuvelden van de Eerste Wereldoorlog was volgens de FIFA een ‘politieke uiting’ die niet te tolereren viel.

Het leverde de Engelse en Schotse nationale ploeg een boete op van ongeveer 50.000 pond, omgerekend bijna 57.000 euro.

Intussen liet de FIFA weten dat het in de toekomst de klaprozen als ‘politiek symbool’ oogluikend zal toestaan. Voor Brexitretoriek geldt dat gedoogbeleid vooralsnog niet.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

Wagenknecht leidt de Bondsdagfractie en gaat door voor een harde tante die openlijk oppositie voert tegen de leiding van de partij, vooral als het gaat over de thema’s migratie en AfD. Dat de Linkspartei de partij van de open grenzen blijft, bleek uit de congresbesluiten: “Wij willen het sterven op de Middellandse Zee en aan de Europese buitengrenzen doen ophouden.

Daarvoor moeten we veilige, legale instroomkanalen krijgen, open grenzen en een menswaardig eerlijk systeem van opname van vluchtelingen en een Europees compromis over de kostenverdeling. In plaats van uitwijzing willen we een verblijfsrecht voor mensen, en in plaats van families uit elkaar te halen, wensen we ze samen te brengen.”

Lafontaine zet door Terwijl de partijtop hard en ideologisch op antifascisme en multiculturalisme blijft hameren, proberen Lafontaine en consorten tegengas te geven. Lafontaine roept namelijk op tot brede linkse frontvorming, want hij weet dat de SPD organisatorisch, ideologisch en politiek bijzonder zwak staat. Hij schat de kansen van het ideologisch antifascisme ook al niet hoog in. Luidens zijn eerste visietekst van enkele weken geleden spiegelt hij zich vooral aan de Franse linkse partij van Jean-Luc Mélenchon, “La France Insoumise”.

Het is duidelijk dat de Linkspartei zich in een toestand van oorlog bevindt. Lafontaine zet in op maatschappelijke verandering, en hij wil dus behoorlijk meer dan “louter 10 procent van de stemmen”. Hij lonkt vooral naar de 400.000 stemmen die in de parlementsverkiezingen naar de AfD stroomden, bijvoor-

FRANKRIJK

toenemen. Misschien kan Wauquiez proberen om een sterke eurosceptische campagne te voeren, maar dat wordt moeilijk.

Marine Le Pen bezet dat terrein al. Bovendien moeten Franse politici opletten met eurosceptische campagnes. De bevolking staat op de nationale soevereiniteit, maar weet tegelijk dat de Europese landbouwsubsidies cruciaal zijn voor de agrarische tak van de economie.

RIGHT OR WRONG een gevolg van de onzekerheid rond de Brexit, is juist voor heel wat Britse exporteurs, vooral van halffabricaten, een goede zaak.

Brulboei Boris Johnson (Conservative Party), voormalig burgemeester van Londen en thans minister van Buitenlandse Zaken, joeg afgelopen week de Britse ondernemerswereld op de kast. Volgens hem moet er sprake zijn van ‘a full British Brexit’, een totale Brexit, waarbij het Verenigd Koninkrijk de binnenmarkt verlaat. Veel bedrijfsleiders menen dat dit een slechte zaak is. Jürgen Maier, de Britse algemeen directeur van telecomreus Siemens, zei tijdens een interview met radiostation BBC4: “We dienen af te stappen van de slogans en oorlogstaal. Deze retoriek berokkent ons schade en is contraproductief. We dienen te streven naar een akkoord dat een win-winsituatie oplevert, of op zijn minst zorgt voor zo weinig mogelijk fricties voor zowel de Europese Unie als Groot-Brittannië.”

De Siemens-baas krijgt de steun van andere bedrijfsleiders.

De bonzen van autoconstructeur Nissan, vliegtuigbouwer Airbus, socialemediareus Facebook en treinbouwer Bombardier lieten in een mededeling afgelopen maandag verstaan dat niemand wint bij een harde scheiding tussen het Verenigd Koninkrijk en de EU. Kort daarop koppelde het Duitse BMW zijn wagonnetje aan die trein van grote ondernemingen. Volgens die bedrijven “staat op jaarbasis niet minder dan honderd miljard pond aan handel op het spel”. BMW en Airbus koppelen er in een adem hun aantal werknemers aan en dreigen te verkassen naar een ander land. BMW heeft achtduizend werknemers in Groot-Brittannië, Airbus zo’n veertienduizend.

9

DUITSLAND

beeld in het eens zo ‘rode’ Ruhrgebied.

“We bereiken bepaalde milieus niet meer. We zouden ons beter afvragen hoe we erin zullen slagen die mensen opnieuw te bereiken”, aldus Sahra Wagenknecht, de rebel binnen de Linkspartei. Vooral arbeiders en werklozen hebben de linkse partijen massaal de rug toegekeerd.

Oorzaak van verlies: links en migratie!

Sahra Wagenknecht is gekend voor haar scherpe analyses.

Zij houdt de asielpolitiek van haar partij verantwoordelijk voor de verkiezingsnederlagen. Wagenknecht ziet integendeel heel wat voordelen in gesloten grenzen en vluchtelingenhulp in de herkomstlanden. Zij vindt de verwijten van een Grote Ruk naar Rechts “absurd”.

Tijdens het congres waren Kipping en Riexinger opnieuw kandidaat-partijvoorzitters. Er waren geen tegenkandidaten, ook niet Sahra Wagenknecht. Met de herverkiezing van Kipping en Riexinger blijft alles bij het oude, zij het dat de beide kandidaten slechts tussen 65 en 70 procent van de stemmen haalden, bijzonder weinig voor de Linkspartei.

Links verliest in Duitsland vaste grond onder de voeten. Het voorstel van Lafontaine, “een linkse en radicale volkspartij”, in de volksmond al schertsend “Sahras Sammlung” genoemd, krijgt intussen reacties. De vroegere sociale expert van de SPD, Rudolf Dressler, is geïnteresseerd, net als de vroegere ondervoorzitter van de Grünen, Antje Vollmer. Komt er binnenkort een rechtslinkse volkspartij? Links heeft het moeilijk, zoveel is duidelijk.

Piet van Nieuwvliet

10

Beeldspraak

28 juni 2018

MEDIALAND Time volhardt met huilende peuter Yanela Denise Een nieuwe week, een nieuwe mediastorm tegen Donald Trump. Verleden week ging het over de kinderen van illegale immigranten die, eens over de grens, van hun ouders gescheiden werden. Tenzij u afgelopen week onder een steen doorbracht, kent u het verhaal.

Eén van de iconische foto’s in de strijd tegen Trump was een fotomontage van Time, waarin een neerkijkende Amerikaanse president geplaatst werd tegenover de huilende tweejarige Hondurese peuter Yanela Denise. De foto ging vlot de sociale media rond en wakkerde de protesten tegen Trump nog meer aan.

Achteraf bleek echter dat de foto, jawel, “fake news” was.

Meer zelfs, de fotograaf die de foto genomen had, had het magazine op voorhand gewaarschuwd dat hij eigenlijk niet wist wat er verder met de peuter gebeurd was nadat hij de foto genomen had. En inderdaad, Yanela Denise werd op geen enkel moment gescheiden van haar moeder Sandra Sanchez. Daar zaten ze dan allemaal, de vele goedmensen op Twitter en Facebook, die zo verontwaardigd een foto van het meisje gedeeld hadden en nu ontmaskerd waren als verspreiders van vals nieuws.

Een mens zou dan ook denken: Time erkent haar fout, brengt het echte verhaal over de peuter, en trekt de foto terug. Mis poes. Time erkent wel haar fout, en bracht het echte verhaal over Yanela Denise, maar blijft de foto handhaven. “Omdat hij zo goed weergeeft wat er op het spel staat,” aldus het magazine. Wij vinden het raar dat als het klopt dat aan de grens met Mexico massaal kinderen mishandeld worden door de Amerikaanse autoriteiten, een magazine als Time toch moet blijven vasthouden aan een foto waarvan iedereen weet dat hij niet klopt. Bij de meeste andere leugenmedia werd het verhaal trouwens gebracht als een fait divers, zonder enige kritiek of enig protest.

FILM het omgekeerde geval door diezelfde journalisten meedogenloos neergesabeld zouden geworden als drogredenen. En tegelijk hoopt men, hier en daar zelfs openlijk, dat de crisis wel eens tot een breuk tussen de CDU en de CSU zou kunnen leiden en uiteindelijk tot een intrede van Die Grünen naast de SPD in de Duitse regering.

Hidalgoland: na Vélib mislukt nu ook Autolib Stel je even voor dat N-VA-burgemeester Bart de Wever een nogal dogmatische en autoritaire bestuursstijl zou hanteren om een reeks hopeloze idee-fixen door de strot van de Antwerpenaar te duwen, telkens met bijhorende economische put van formaat, maar intussen nalaat te zorgen voor een correcte vuilnisdienst. Denkt u dat de media zoiets stilletjes zouden toedekken en hoogstens sporadisch een berichtje zouden brengen dat inzoomt op een detail, zonder het grote verhaal van het rampzalige beleid te brengen? Wij ook niet.

Gaat het daarentegen om een rood-groene burgemeesteres, dan liggen de kaarten helemaal anders. Zoals voor Anne Hidalgo van de zieltogende PS in Parijs. Dit weekend viel finaal het doek over de elektrische autodelingsdienst Autolib. Zo ongeveer elke beslissing die verkeerd genomen kon worden, werd ook verkeerd genomen door Anne Hidalgo. Vélib, het deelfietsen, ging eerder al op dezelfde manier ten onder, met als rotte kers op de stinkende taart dat enkele Chinese staatskapitalisten in het gat in de markt konden springen.

Maar wie dacht dat dit nieuwe debacle tot een brede analyse van het “palmares” van Anne Hidalgo zou leiden, is eraan voor de moeite. De pers zag dan wel een parallel tussen de ondergang van Autolib en Vélib, maar naar een verband met bijvoorbeeld de enorme verkeersellende of de rattenplaag die de stad teistert, was het weer vergeefs zoeken. Je zou nochtans denken: Parijs, een wereldstad, in 2018 getroffen door een rattenplaag, hoe krijg je dat als burgemeester uitgelegd? Simpel: ben je van rood-groene signatuur, dan hóéf je het niet eens uit te leggen aan de pers.

Macron dehumaniseert populisten Verleden week vergeleek de Franse president Emmanuel Macron het “populisme” dat hij overal in de Europese Unie de kop ziet opsteken met lepra. Hij was daarbij van mening dat het beter zou zijn als de mensen dat populisme zouden bestrijden, in plaats van kritiek te leveren op eurofiele regeringen zoals die van hem.

De media reageerden meteen geschokt. Neen, niet over de manier waarop Macron zijn politieke tegenstanders dehumaniseert tot een ziekte, wel omdat de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken Matteo Salvini van de Lega in een reactie Macron een “kletskous” noemde. Dat was volgens hen namelijk zeer onkies. Of zoals het persbureau Reuters het verwoordde: “Macron ‘waarschuwde’ voor populisme, maar Italië ‘sloeg terug’.” Wij denken dat als Salvini Macrons euromanie met lepra zou vergeleken hebben, dat volgens Reuters ook een “waarschuwing” zou geweest zijn, en dat als Marcon hem vervolgens een “kletskous” zou genoemd hebben, Reuters daar ook een “slag terug” van zou gemaakt hebben. Of niet soms?

Een leeuwin is geen bootvluchteling is geen Venezolaan Lastpost CSU Het botert al een tijdje niet meer tussen de CDU van Angela Merkel en de CSU van Horst Seehofer, in het bijzonder wat betreft de immigratiepolitiek van de Duitse bondskanselier. De ruzie ligt open en bloot op straat, en wel in zulke mate dat de komende EU-top in sommige delen van de pers al uitgeroepen werd tot een “Red Angela”-actie.

Het valt daarbij op hoe ongegeneerd de pers kamp kiest tegen de CSU. Vandaar dat de EU-top volgens de pers een “Red Angela”-actie moet worden, en niet een “Red Horst”-actie.

De framing van het conflict is extreem simpel: de CSU kan als kleinste partij van de regering-Merkel maar beter inbinden, en bovendien zou het ongrondwettelijk zijn dat minister van Binnenlandse Zaken en Heimat Horst Seehofer niet gewoon het beleid uitvoert dat bondskanselier Angela Merkel hem wil opleggen. Dat is natuurlijk een extreem simplistische voorstelling van zaken, maar ze maakt opgang en dan in het bijzonder in de zelfverklaarde “kwaliteitsmedia”. Die vinden zichzelf bijzonder gewichtig en vooral ook slim omdat ze een bepaling uit de Duitse grondwet hebben kunnen opdiepen om hun ideologisch gelijk door te kunnen drukken, ook al heeft het ene met het andere niets, maar dan ook niets te maken.

Waar die “kwaliteitsmedia” ook een pak minder aandacht aan schenken, is wat de gemiddelde Duitser over de hele zaak denkt. Misschien omdat die Duitser er volgens de media alweer een verkeerde mening op nahoudt? Volgens een recente peiling van Emnid, uitgevoerd voor Bild am Sonntag, zouden bijna zes op tien Duitsers op de lijn van de CSU zitten, dus tegen Angela.

Dissidenten binnen de CSU kunnen op flink wat media-aandacht rekenen, maar dissidenten binnen de CDU - waar er een pak meer van zijn - hoeven op geen enkel interview of zelfs maar een citaat te rekenen.

De duidelijk voelbare ergernis in de pers over de houding van lastpost CSU heeft een hoog “houd de dief”-gehalte. Het standpunt van de CSU valt immers absoluut niet in de smaak van de gemiddelde journalist, die het hoe dan ook meer voor Die Grünen of Die Linke heeft. Dat de CSU de steun van de bevolking heeft, wordt liefst doodgezwegen. In plaats daarvan zwaait men met prietpraat en legalistische argumenten die in

Er werd in Planckendael een losgebroken leeuwin doodgeschoten. De verontwaardiging was enorm groot, vooral naarmate men minder van de precieze omstandigheden op de hoogte was.

Nogal wat mensen wonden zich echter nog meer op omdat een neergeschoten leeuwin in Planckendael voor de pers blijkbaar meer aandacht waard was dan alweer een lading migranten die in de Middellandse Zee verdronken waren. Wij kunnen ons nochtans maar weinig landen inbeelden waar een losgebroken leeuwin in een lokale dierentuin geen voorpaginanieuws zou zijn, al verdronk op die dag een halve Afrikaanse natie duizend kilometer verderop. Dat zijn nu eenmaal de wetten van persaandacht.

Diezelfde dag publiceerden de VN een rapport waaruit bleek dat in Venezuela honderden burgers omgekomen waren door politiegeweld van de regering. Dat bericht kon zo mogelijk op nog minder aandacht rekenen dan de drenkelingen in de Middellandse Zee. En al zeker niet bij de hierboven vermelde verontwaardigde gewetens van Vlaanderen. Blijkbaar zijn zij al even selectief in hun verontwaardiging als de pers in haar aandacht voor de actualiteit.

A Prayer Before Dawn Wie bij Thailand alleen denkt aan witte zandstranden, paradijselijke zonsondergangen en prachtige resorts met een onbeperkte aanvoer van vers fruit, zal bij “A Prayer Before Dawn” in een zure appel bijten.

Dit is het waargebeurde verhaal van de Brit Billy Moore (vertolkt door Joe Cole), een jonge, drugverslaafde bokser die terechtkomt in Klong Prem, een beruchte gevangenis in Bangkok, een ware hel op aarde, en daar drie jaar lang moet zien te overleven.

Een heroïneverslaving onder controle houden? Niet makkelijk. Een heroïneverslaving onder controle houden in een gevangenis, tussen honderden grijpgrage en zwaar getatoeëerde moordenaars en verkrachters die ook nog eens een onverstaanbare taal spreken? Je moet het maar voor elkaar boksen…

Misselijkmakende cocktail van bloed, zweet…

Jean-Stéphane Sauvaire regisseerde het waargebeurde gevangenisdrama, waarvoor Jonathan Hirschbein de memories van Billy Moore in een script verwerkte. Een film valt of staat met het script en de interpretatie van de regisseur. Een goed script is zó beschrijvend, dat de lezer precies kan zien, horen, ruiken en voelen wat er gebeurt. In het geval van “A Prayer Before Dawn” hebben Hirschbein en Sauvaire hun talenten laten zegevieren. Als kijker word je - onder andere door middel van een schoudercamera - zo diep in de actie meegesleurd dat je de vuiligheid bijna kunt proeven en ruiken. Je moet op de grond slapen op niets meer dan een piepklein lakentje, opeengepakt als sardientjes, en als de man op het matje naast je niet allang morsdood is, is er een grote kans dat hij zich vóór zonsopgang heeft verhangen. Wanneer je denkt dat het niet erger kan, is een tripje naar de pisbakken ‘s nachts een ticket om op staande voet door meerdere mannen verkracht te worden. Een misselijkmakende cocktail van bloed, zweet, braaksel, kak, pis en sperma. En dan hebben we niet eens gesproken over de bewakers.

Wanneer in één van de eerste scènes de protagonist wordt opgepakt wegens drugbezit en snel nog wat bolletjes in zijn anus drukt, weet je dat de film heel duistere vormen gaat aannemen. Een gevangenisdrama, dat in de tweede act gelukkig terug meer de focus legt op de vechtsport.

Billy weet zich het boksteam in te werken, en hij weet zich te kwalificeren voor een wedstrijd in Muay Thai Boxing. Zo krijgt hij meer privileges en mag hij iedere dag binnen de gevangenismuren trainen voor de wedstrijd, maar dat gaat niet zonder slag of stoot.

Authentiek en realistisch Als kijker is het soms onmogelijk je blik niet af te wenden van het scherm. Je wordt zonder pardon bijna in Billy’s schoenen geplaatst en je voelt, ziet, hoort en ruikt wat hij voelt, ziet, hoort en ruikt. Jean-Stéphane Sauvaire heeft bewust gekozen om het grut van de Thaise gevangenen te laten spreken zonder ondertiteling, waardoor je je als kijker net zo verloren en onmachtig voelt als Billy.

De cinematografie van de hand van David Ungaro en de verpletterende omkadering op vlak van geluid geven de film een extra lading authenticiteit en realisme. Het meeste lof verdient Billy Moore-vertolker Joe Cole, die op een voortreffelijke manier de energie van de drugverslaafde bokser heeft weten te vatten. Sauvaire heeft een palet aan emoties en eigenschappen in Cole naar buiten weten te brengen: agressie, (on)zekerheid, angst, verdriet, onbegrip, verwarring, weemoed, hoop en doorzettingsvermogen. En dat alles voor een ‘streetsmart’ crimineel met een grote bek en een uit de hand gelopen heroïneverslaving.

Voor aanvang van de aftiteling mogen we heel kort kennis maken met de échte Billy Moore, die voor de gelegenheid de rol van Billy’s vader op zich heeft genomen. “A Prayer Before Dawn” is een meedogenloze vertolking van Moore’s memoires, die binnenkomt als een mokerslag.

Thirza Nerissa

11

Op de praatstoel

28 juni 2018

Praten met Luckas Vander Taelen

“In Brussel moeten man en paard genoemd worden” Zijn stukken worden gelezen en geapprecieerd, zij het niet door degene die (ooit) tot zijn politiek familie behoorden. Met de ‘verrechtsing’ die men hem toeschrijft lacht hij eens hartelijk. “Misschien maak ik het verschil door de dingen bij naam te noemen”, verklaart hij. “Pas wanneer je de feiten erkent, kan je er een beleid op afstemmen. Ook een progressief.” Een gesprek met de Brusselse no nonsens-columnist.

Het doet wat aan die polemiek uit het verleden denken. Raymond Aron en Jean-Paul Sartre kruisten de degens, maar in het klimaat van toen – zo werd gezegd – was het eigenlijk makkelijker ongelijk te hebben met (de linkse) Sartre dan gelijk te hebben met (de rechtse) Aron. Maar wat als de bejubelde Sartre nu plots de argumentatie van Aron zou overnemen?

Komt het traject dat ex-politicus, docent en vooral publicist Luckas Vander Taelen - zopas nog verscheen een boek over zijn vader die hij nooit heeft gekend - de voorbije jaren afgelegd heeft daar niet ergens op neer? We bekennen, de combinatie van wat door de eigen bibliotheek te snuisteren vlak na het lezen van een zoveelste opiniestuk van Vander Taelen hielp om het verband te leggen. En als we alles wat laten bezinken is het inderdaad misschien wat ver gezocht. Maar toch. Jarenlang zat Vander Taelen in het kamp van de, laten we het simpel stellen, les ‘bien-pensants’. De standpunten die hij de voorbije jaren is gaan uitdragen volstonden echter om van zijn excommunicatie uit die kringen een feit te maken.

Toen hij eind 2016 de De Cuyper erepenning van het Vlaams Komitee Brussel (VKB) ontving, was het in het publiek tevergeefs zoeken naar iemand met wie hij jarenlang toch dezelfde politieke loopgraven deelden.

Er zijn nu eenmaal van die meningen die buiten de politiek correcte schutskring vallen. Wie de grens overschrijdt, tekent zijn eigen vonnis. En, zoals Vander Taelen mocht ondervinden tijdens de laatste jaren van zijn politieke loopbaan, ligt de cirkel van Ecolo nog een stuk dichter bij die kern dan die van Groen.

Belle époque Ooit omschreef hij zichzelf als een ‘come back kid’. Vrij terecht, zo blijkt. Hij mag dan al ex-politicus zijn, de gedrevenheid van weleer is er nog steeds, ook al is tram zes in aantocht.

We treffen mekaar in de Mokafé, de bekende taverne in de Sint-Hubertusgalerij. De plek – het café, maar vooral de galerij – is tekenend voor het Brussel van de 19de eeuw. Als hoofdstad van de toen tweede industriële natie ter wereld, was Brussel een oord met middelen om mooi te bouwen. Nog steeds is iets van die tijd en de wat latere belle époque blijven hangen. Maar laten we niet al te lyrisch worden. “Deze plaats is eigenlijk een constante in mijn Brusselse jaren”, zegt de geboren Aalstenaar Vander Taelen. “Als student ontdekte ik ze en ik bleef er terugkeren. Nog steeds schrijf ik heel wat van mijn columns aan een van die tafeltjes hier.” En zeggen dat we hier op amper twee kilometer van oud-Molenbeek zitten, dé plaats bij uitstek die de voorbije jaren deze stad op de wereldkaart plaatste, met onze excuses voor het cynisme.

We willen het graag hebben over de Vander Taelen van vandaag. En dat doen we ook, zij het na een sprongetje in de tijd… ‘t Pallieterke: We herinneren ons nog een verhaal waarover u niet alleen schreef, maar ook op de radio over vertelde. U was net gemeenteraadslid geworden in Elsene, waar u op zijn zachtst gezegd vreemd bekeken werd. U zei dat het zo een beetje moet geweest zijn alsof een Joods parlementslid in de Rijksdag van de jaren ‘30 zijn opwachting had gemaakt…

Luckas Vander Taelen: “Klopt. En zeggen dat het aanvankelijk nooit de bedoeling was dat ik er in de gemeenteraad zou belanden (lacht). Sinds 1986 woonde ik Elsene, waar ik lid werd van de lokale afdeling van Groen, toen nog Agalev. Ecolo wou een gemeenschappelijke tweetalige lijst en benaderde me. Uiteindelijk kreeg ik een onverkiesbare plaats, maar door een aantal mensen die wegvielen, verhuisden of stierven, bleek ik plots gemeenteraadslid te worden. Het was de toenmalige burgemeester, burggraaf de Jonghe d’Ardoye d’Erp zoals hij voluit heet (glimlacht), die me het nieuws meedeelde. En zo werd ik het eerste Nederlandstalige gemeenteraadslid in

‘l’oasis francophone’ sinds Lode Claes. Uiteindelijk stelde ik me erg gewillig op, legde ook heel bewust de eed in beide talen af. De mensen van Ecolo en de PS, de toenmalige oppositie, hebben me goed ontvangen. De meerderheid was echter beslist niet opgezet met mijn komst. Antoinette Spaak, de grijze eminentie van het FDF, toen al, keek me gewoonweg boos aan.” (lacht) ‘t Pallieterke: Hebt u daar een verklaring voor? Het klinkt het allemaal toch zo onwezenlijk, en dit terwijl het amper twee decennia geleden is…

Luckas Vander Taelen: “Zonder pretentieus te willen klinken, denk ik de Franstaligen goed te kennen en te begrijpen. Mijn vrouw is een Waalse, ik woon nu al meer dan vier decennia in deze stad en heb lang voor de RTBF gewerkt. Een van de meest markante ontwikkelingen die ik hier gezien heb is het ontstaan van een heuse kloof tussen hetgeen in de politieke klasse leeft en hoe de brede bevolking tegen de dingen aankijkt. Mensen als Spaak zijn exponenten van een ander tijdperk, van een bourgeois-stad zoals Brussel nog was toen ik hier in 1980 kwam wonen.

Niet dat ik daar veel last van had, daarvoor ben ik me voldoende bewust van mijn Nederlands-

tiek spectrum. Was er ooit sprake van een Paulus-ervaring?

Luckas Vander Taelen: “Eigenlijk niet. En als ik heel eerlijk mag zijn, ik heb niet de indruk dat de waarden die ik vandaag koester zo verschillend zijn van vroeger. Het groene, het belang van sociale emancipatie, de strijd tegen armoede en ongelijkheid, noem maar op, daar sta ik nog steeds achter. Alleen mogen principes er niet toe leiden dat men de feiten gaat

“Precies door straffeloosheid werk je stigmatisering in de hand.”

taligheid. Anderzijds heeft zich op cultureel vlak aan Nederlandstalige kant iets ontwikkeld. Iemand als Anne Teresa De Keersmaeker of de AB, het zijn slechts twee voorbeelden…” ‘t Pallieterke: Maar dan hebben we het over een bepaalde culturele elite, om het woord maar te gebruiken. Dit is niet de Franstalige Jan Modaal, laat staan de doorsnee Franstalige politicus.

Luckas Vander Taelen: “Klopt, maar dan zie je dat heel veel Franstaligen hun kinderen naar het Nederlandstalig onderwijs sturen. Vooral om pragmatische redenen, daar niet van. Toch toont dat aan dat ze niet die moeilijke band met het Nederlands hebben zoals die in andere middens wel nog bestaat.” ‘t Pallieterke: En dat brengt ons weer bij dat politieke milieu…

Luckas Vander Taelen: “Doorheen de jaren heb ik daar een haast psychoanalytische verklaring voor ontwikkeld. Ergens is het een reflex voor al hetgeen men de Vlamingen destijds aangedaan heeft. Er was de emigratie van 500.000 Vlamingen naar Wallonië. En al hetgeen in Brussel gebeurd is, waar men het onderwijs als verfransingsmachine misbruikt heeft. Als ik hierover spreek, verwijs ik graag naar Henri Simonet die het had over een verfransing die ‘compleet’ was. A priori heb ik geen flamingantische instelling, maar ik ben historicus van opleiding en ik herinner me zaken die mijn moeder over vroeger heeft verteld. Dat je vandaag in het Théatre Nationale naar Nederlandstalig toneel kan gaan kijken juich ik toe, maar ik weet dat de realiteit ooit helemaal anders was. En nog steeds is er een bepaalde politieke klasse die verkrampt reageert op de Vlaamse dynamiek die zich in deze stad ontwikkeld heeft.”

Stad in verandering ‘t Pallieterke: We maken een sprong van jaren. Geen week gaat voorbij of je leest wel ergens een – vaak meerdere – stukken van Vander Taelen. Ze worden gesmaakt, vooral dan aan de rechtse kant van het poli-

miskennen, verdraaien of zelfs minimaliseren.

Ik heb altijd een broertje dood gehad aan te strakke ideologieën. Als student voelde ik me eerder aangetrokken tot het anarchisme, lui die alles in vraag stellen. Zo’n instelling staat haaks op zij die vastgeroest zitten in een overtuiging, van welke aard ook. Weet u, zo rond het jaar 2000 heb ik deze stad plots erg zien veranderen. Ook op positief vlak, begrijp me niet verkeerd, maar er was ook een keerzijde.

Je zag de maatschappelijke positie van een geradicaliseerde islam steeds groter worden, je zag een opmars van halalproducten, steeds meer hoofddoeken in het straatbeeld, net zoals er incidenten waren, talrijker en heviger. Zo was er een kunstgalerij die een werk van een Algerijnse kunstenaar had tentoongesteld: een bidtapijtje met twee vrouwenschoenen op. Dit veroorzaakte een hele rel en uiteindelijk heeft die galerijhouder onder druk moeten inbinden. Zelf ben ik ook een aantal keer bij incidenten betrokken geraakt.

Ik werd bespuwd als fietser, uitgemaakt door een tienjarige knul, enzovoort. Toen ik mijn verontwaardiging rond het voorval met de kunstgalerij in een column ventileerde, kreeg ik politieke problemen. Paradoxaal genoeg kreeg ik op datzelfde stuk duizenden positieve reacties. ‘Eindelijk iemand die durft zeggen wat er aan het gebeuren is’, dat was de courante teneur.” ‘t Pallieterke: En uw oplossing is?

Luckas Vander Taelen: “Laten we eerst en vooral beginnen met de dingen bij naam te noemen. Te vaak veegt men de dingen onder de mat. Herinner u wat er gebeurd is enkele maanden geleden toen Marokko zich plaatste voor de wereldbeker voetbal. Rellen en op een haar na waren er doden gevallen in die meubelwinkel waar brand werd gesticht. En dan hoor je: geen arrestaties. Zoiets is toch wraakroepend? Gevaarlijk ook, want precies door straffeloosheid werk je stigmatisering in de hand. Kijk, de problemen zijn er, maar ik ben er rotsvast van overtuigd dat het al bij al om een kleine minderheid gaat, al dan niet aangevuld door meelopers. Pas wanneer je die aan-

pakt, kan je opbouwend werken in de andere geledingen van de samenleving. Die relschoppers lopen rustig rond, hebben al hun heldendaden gefilmd en gaan ermee pronken in hun wijk. Welk effect gaat dit veroorzaken de volgende keer, denkt u?”

Bejubelde voetgangerszone ‘t Pallieterke: Recidivisme badend in een sfeer van straffeloosheid?

Luckas Vander Taelen: “Precies. Er moet veel gebeuren, maar eerst moeten man en paard genoemd worden. Zonder taboes.

Waarom worden regelmatig bussen van De Lijn bekogeld, maar hoort men nooit van dergelijk incidenten tegen bussen van de MIVB? Bussen zijn toch bussen? De verklaring ligt voor de hand: heel wat migranten zijn chauffeur bij de MIVB, en dus houdt men zich in.

Deze vaststelling is niet racistisch, wél het gedrag van die stenengooiers. Noem een kat een kat, en dan kunnen we stappen zetten.” ‘t Pallieterke: Men kan Brussel als een oord van problemen zien. Men kan het ook als een boeiende plek beschouwen. En wellicht zullen de meeste mensen met drie cent verstand het als een combinatie van beide zien, al dan niet met een variërend zwaartepunt. Slotvraag: komt het ooit goed met Vlaanderen en zijn hoofdstad?

Luckas Vander Taelen: “Een moeilijke. (lacht) Het zal u misschien verbazen, maar ik heb erg veel begrip over de kritiek die nietBrusselaars op deze stad hebben. Vele wijken zijn vuil, verloederd en er is een veiligheidsprobleem. Een tijdje geleden stond ik met mijn echtgenote op een zondagavond aan het Zuidstation op de bus te wachten. Wel, er zijn leukere plekken hoor. Of neem die voetgangerszone, door sommige Brusselse politici tot in het idiote bejubeld, maar het openbaar vervoer is daar helemaal niet op afgestemd.

Ook met de auto geraak je gewoon niet in de buurt. Met een andere aanpak had je een heel ander resultaat gehad. De dingen goed overdenken, en in de juiste volgorde handelen. Nu gebeurde het net andersom.”

PmM.

12

Cultuur

28 juni 2018

Vierde DorpsDichter Doel Als het op een vrijdagavond in het stille Doel heel druk is, kan een mens er zeker van zijn dat er iets te doen is. Zo ook vorige vrijdag. In het kleine, maar bijzonder sympathieke gemeenschapscentrum de Doolen werd de vierde DDD, of DorpsDichter Doel, voorgesteld aan het publiek. Meer dan honderd aanwezigen vonden dat evenement belangrijk genoeg om het bij te willen wonen.

Voor een doorsneedorp lijkt honderd misschien niet veel, maar voor een dorp met nog een vijfentwintigtal inwoners is dat procentueel een bijzonder hoog aantal. De Antwerpse havenbonzen en hun lokale handlangers zullen met dat tekenende aantal alleszins niet erg blij zijn. Maar genoeg daarover.

Geert Colpaert Na Mark Meekers, Frank de Vos en Hilde van Cauteren als respectievelijk eerste, tweede en derde dorpsdichter, en na een intermezzo met Jeroen Janssens als bijzonder verdienstelijk dorpstekenaar, komt het nu Tielrodenaar Geert Colpaert toe om Doel gedurende de twee komende jaren cultureel en artistiek op de kaart te zetten. Daarmee beweegt hij zich niet op onbekend terrein: de thans gepensioneerde leraar kwam de voorbije jaren regelmatig naar Doel met klassen uit zijn Sint-Niklase school. Ook cultureel kan Colpaert een boeiend palmares voorleggen.

In 2013 verscheen van zijn hand ‘Het boek der Ontwenning’, uitgegeven bij Van Halewyck en met lovende kritieken ontvangen.

In zijn openingstoespraak ging de dorpsdichter in op de situatie en de status van

Doel als een door de overheid in haar voortbestaan bedreigde gemeenschap. “Belegerd”, was het woord dat daarbij viel en waarbij de historische referenties inzake dat stukje land nabij de Scheldebocht niet van de lucht waren. Acteur Tom Ysewyn, onder meer bekend van Theater Tieret, bracht een gloedvolle vertolking van enkele gedichten van Geert Colpaert. Daar stopte het niet mee.

Colpaert is ook auteur van een aantal theatermonologen, waaronder “Keizer van Lokeren, een schizofrene monoloog” en “Raket naar de maan, een educatief spel met explosieve genitaliën”.

Tussen de verschillende onderdelen van de avond door werden verfilmde gedichten van de dorpsdichter geprojecteerd. Voor muzikale intermezzo’s werd gezorgd door het uit Sint-Niklaas afkomstige Orchestra Mtchuk onder leiding van Gert de Keyser. Die laatste zal nog in andere hoedanigheden in Doel te zien zijn de komende jaren, kunnen wij al onthullen. Tom Ysewyn mocht het geheel afsluiten met een Doelgedicht van Geert Colpaert. Orchestra Mtchuk speelde daarna nog lang ten drank, maar dat is een ander verhaal.

K.R.

Wiener Klassik in Brugge Tijdens het concertseizoen 2018-2019 zet de Brugse Stadsschouwburg meermaals de deuren open voor het Brusselse filharmonisch orkest (Brussels Philharmonic). Op 29 september aanstaande treedt het ensemble o.l.v. Hervé Niquet aan voor een fijnbesnaarde greep uit het repertoire van Haydn en Beethoven, naast Mozart coryfeeën van de Wiener Klassik. Voor het vocale gedeelte wordt samengewerkt met het Vlaams Radio Koor. woord van de kunstminnende graaf Waldstein “Mozarts geest uit Haydns handen” zou mogen ontvangen. Haydn schreef een conservatieve opleiding voor, die weinig ruimte liet voor creativiteit, maar liet Beethoven ook toe tot de voorbereidingen van zijn Londense en Parijse symfonieën. Pas in 1795 introduceerde Haydn zijn leerling op een virtuoze pianoavond bij de hogere kringen.

Vertroebelde relatie

In het jaar 1790 kijkt gans Europa met ingehouden adem naar het revolutionaire geweld dat in Frankrijk om zich heen grijpt. In het rustige Bonn werkt aankomend talent Ludwig van Beethoven (1770-1827) naarstig aan zijn composities. Als kleinzoon van de kapelmeester aldaar en zoon van een keurvorstelijk hofzanger volgde hij gewoon de conventies van de familietraditie. De vurige jongeman, verbonden aan het provinciale hoforkest, liep echter over van ambitie. Zij die hem kenden, wisten dat het keurvorstendom aan de Rijn hem al lang te klein was geworden. De droom om in het grote Wenen zijn prometheïsche vleugels uit te slaan onder de hoede van de absolute nummer één, Mozart, kon hij helaas snel vergeten. De muziekgod overleed in het daaropvolgende jaar.

In de leer Na de dood van Mozart werd Joseph Haydn (1732-1809) algemeen beschouwd als de belangrijkste Weense componist. Hij had net een punt gezet achter bijna dertig jaar verdienstelijk werk in dienst van de adellijke familie Esterházy. Dat gaf de oude rot de tijd om zijn kunnen in Parijs en Londen te demonstreren.

Op reis naar de Engelse hoofdstad maakten Haydn en zijn impresario Johann Salomon een tussenstop in Bonn. Salomon, goed bevriend met de van Beethovens, regelde een ontmoeting met de jongste telg uit het befaamde muzikantengeslacht. Op de terugweg van zijn Londense succesronde in 1792 raakte Haydn, opnieuw te Bonn, danig onder de indruk van Beethovens wervelende cantates. Hij verzocht Ludwig hem te volgen naar Wenen.

De poort naar de roem leek voor de 22-jarige musicus open te zwaaien, nu hij naar het

Hemelbestormers houden niet van geleidelijkheid. Beethoven bleek zich sneller te ontbolsteren dan zijn leermeester had ingeschat, en toen liep het flink mis. De even balsturige als zelfzekere Beethoven pikte al snel de kritiek van de grijze heer niet meer. Na 1800 vertroebelde zijn relatie met Haydn danig. De maestro stak almaar meer tijd in zijn buitenlandse opdrachten, zodat Beethoven andere mentors moest opzoeken.

De verontwaardigde Ludwig waagde het zelfs schamper te doen over het werk van Hadyn, die met zijn oratorium “Die Schöpfung” (1798) nochtans enorme successen boekte.

Geleidelijk sleepte Beethoven met zijn vernieuwende composities meer en meer opdrachten van adellijke belangstellenden in de wacht, zodat hij zich ooit zou hebben laten ontvallen dat hij bij Haydn wel in de leer was geweest, maar nooit echt iets van hem had geleerd.

Verzoening Die ongelukkige uitspraak zegt misschien meer over Beethovens karakter dan dat het een gefundeerd oordeel betreft. Op een feestconcert in 1808, naar aanleiding van Haydns zesenzeventigste verjaardag, trad de leerling, die inmiddels evenzeer de sterrenstatus had bereikt, als een verloren zoon naar voren en kuste de rimpelige handen die hem eertijds de weg hadden gewezen. De verzoening was een feit, allicht omdat beiden zich terdege bewust waren van hun gemeenschappelijke zending.

Onbewust legden zij (en Mozart) de maatstaven voor vele generaties componisten na hen.

Op zaterdag 29 september (20 uur) kan men in het Concertgebouw Brugge oordelen over wat Haydn en Beethoven bond en verdeelde. Op het programma staan de ouverture uit Haydns opera buffa “Il mondo della luna” (1750) en de “Schöpfungsmesse” (1801). Pianist Martin Helmchen zal schitteren in Beethovens pianoconcerto nr.1 in C (opus 15) uit 1797. Voor meer info en kaarten kan u terecht op www.concertgebouw.be.

Tom

‘Elk zijn meug’ De schitterende tentoonstelling over de nauwelijks bekende schilderes Michaelina Wautier heeft er een topstuk bij. Het schilderij ‘Elk zijn meug’ is recent toegeschreven aan deze ‘leading lady van de barok’ en werd aangekocht door The Phoebus Foundation. Het is nu al op de expo in het MAS te zien.

‘Een barokgenie’, ‘een uitzonderlijk talent’, ‘een virtuoze kunstenares’… de kunstkenners van de media kwamen superlatieven te kort in de recensies van de eerste overzichtstentoonstelling met het werk van Michaelina Wautier (1604-1689) in het MAS. De expo is het levenswerk van professor Katlijne van der Stighelen (KU Leuven). Dertig jaar geleden ontdekte ze bij toeval in één van de vele depots van het Kunsthistorisches Museum in Wenen het schilderij ‘Triomf van Bacchus’, dat was toegeschreven aan Michaelina Wautier, een vergeten kunstenares. Het werk trok de aandacht. Dat Michaelina met haar Bacchusstoet een mythologisch thema op groot formaat schilderde, was heel uitzonderlijk. Vrouwelijke kunstenaars werden in die tijd geacht zich enkel bezig te houden met ‘mindere’ genres, zoals het stilleven. Dat ze haar doek vulde met naakte mannen en zichzelf met ontblote borst een plaats in het tafereel gaf, was ongezien voor een kunstenares in de zeventiende eeuw. Bovendien is ‘De triomf van Bacchus’ geschilderd met veel talent, dat niet moet onderdoen voor dat van veel van haar mannelijke collega’s.

Delen met het publiek Professor Van der Stighelen ging op zoek naar andere werken van Michaelina Wautier en kon al een dertigtal schilderijen terugvinden, die bijna allemaal te ontdekken zijn op de expo in het MAS. Daar is er nu één bijgekomen.

Het kwam aan het licht toen een privéverzamelaar het werk ‘Elk zijn meug’ (ieder zijn deel) te koop stelde bij het veilinghuis Van Ham in Keulen. Het schilderij was toegeschreven aan Jacob van Oost, een Vlaams barokschilder uit de zeventiende eeuw. Omdat het veilinghuis twijfelde aan die toeschrijving contacteerde het een aantal experts, waaronder Katlijne van der Stighelen. Zij meent, onder andere op basis van sterke stijlovereenkomsten, dat het een werk is van Michaelina Wautier.

Vorige week raakte bekend dat ‘Elk zijn meug’ is aangekocht door The Phoebus Foundation, de kunststichting van de baas van Katoen Natie, Fernand Huts. Het kreeg meteen een plaats op de Michaelina-tentoonstelling in het MAS. Dat doet The Phoebus Foundation wel meer. Zo stopt de collectie niet in haar kluizen, maar toont ze zoveel mogelijk aan het publiek. Zo was vorig jaar op ‘OER. De wortels van Vlaanderen’ een mooie selectie werken te zien uit de rijke verzameling van Vlaamse kunstenaars die werkten tussen 1880 en 1930. En deze zomer kan je langs het parcours van ‘VOSSEN. Expeditie in het Land van Reynaert’ kennismaken met prachtige Reynaert-uitgaven uit de Phoebus-collectie en met topstukken van onder meer Albrecht Bouts, Hendrick de Clerck en Peter Paul Rubens.

Meer dan portretten ‘Elk zijn meug’ stelt twee jongens voor. De jongen links heeft een ei in de hand waarin een koekje van bladerdeeg steekt. Hij houdt het ver weg van zijn vriend die er ook wel wil van proeven. De interactie tussen de jongens wordt op een subtiele manier gesuggereerd. De jongen links is een dromer die met grote ogen en open mond in de richting van de andere kijkt. Het gebogen hoofd en het zachte palet maken hem veel poëtischer dan de meer actieve vriend van wie het gezicht slechts ten dele zichtbaar is.

Bijna alles is donker aan hem.

Het schilderij doet onmiddellijk denken aan twee andere intrigerende werken op de tentoonstelling en maakt de toeschrijving aan Michaelina Wautier aanvaardbaar. Net zoals bij de ‘Twee bellenblazende jongens’ en het ‘Portret van twee meisjes als de heiligen Agnes en Dorothea’ zijn de twee kinderen op ‘Elk zijn meug’ halflijfs naast elkaar afgebeeld. Daardoor bevinden ze zich dicht bij de toeschouwer. Die drie werken zijn veel meer dan enkel portretten. Een hele wereld laat zich voelen.

Enkel een vrouwelijke kunstenaar is in staat op dergelijke empathische manier de psychologie van kinderen tot uitdrukking te brengen.

Ook in dit nieuw ontdekte schilderij komen alle kwaliteiten van Wautiers uitzonderlijke talent samen: een trefzekere en eigenzinnige penseelstreek, een uitermate genuanceerd en symbolisch geladen kleurgebruik, scherpe observatie en ingetogen emotionaliteit. ‘Elk zijn meug’ is een reden te meer om in het MAS kennis te gaan maken met Michaelina, de leading lady van de barok.

MMMV

Tentoonstelling ‘Michaelina. De leading lady van de barok’, nog t.e.m. 2 september, MAS, Antwerpen, www.antwerpenbarok2018.be

Utopia eert Jan D’Haese Op 21 juni opende in Aalst het Utopiacomplex de deuren. In dat gebouw vinden zowel de stedelijke Academie voor Podiumkunsten als de hoofdbibliotheek een onderkomen in een uniek samenwerkingsverband. Beide instellingen zijn immers volledig met elkaar verweven en gebruiken dezelfde lokalen.

De lokalen zijn vernoemd naar belangrijke figuren uit de Aalsterse geschiedenis en één van de lokalen kreeg de naam van kunstcriticus Jan D’Haese.

Jan D’Haese werd op 17 maart 1922 geboren in een Daensistisch arbeidersgezin in Aalst. Hij werd een uitgesproken Vlaamsnationalist die als kunstcriticus vooral voor ’t Pallieterke schreef. Zijn biograaf Pieter Jan Verstraete noemt hem “een non-conformist. Hij had ook een zeer zwart-witte mening over moderne kunst en over cultuurpausen zoals Jan Hoet. De mosselpot, de strontmachine, dat vond hij aberraties en gemarchandeer met kunst.”

“D’Haese was in de Vlaamse leefwereld een eminent kunstcriticus, maar is nooit officieel aanvaard en heeft zich altijd wat miskend gevoeld,” aldus Pieter Jan Verstraete. Jan D’Haese hield vooral van figuratieve kunst. Hij schreef ook een monografieën over Octave Landuyt en Emile Claus en publiceerde enkele dichtbundels.

Bevoegd schepen Karim Van Overmeire (N-VA) vindt het evident dat één van de zalen naar Jan D’Haese werd vernoemd: “In Utopia zijn alle Aalstenaars welkom en ontmoeten alle meningen elkaar in wederzijds respect. Het is evident dat er naast figuren van de linkerzijde zoals L.P. Boon ook plaats is voor iemand als Pieter Daens of dus ook LVM voor Jan D’Haese.”

Actueel

28 juni 2018

13

Taalrapport doet huilen

Valls contra Valls

Elk jaar maakt de Brusselse vice-gouverneur een taalrapport op over de naleving van de taalwet bij de benoeming van contractuelen in Brusselse gemeenten en OCMW’s. De huidige vice-gouverneur is Jozef Ostyn, voormalig kabinetschef van Brigitte Grouwels, en dus een CD&V’er.

Zegt de naam Manuel Valls u nog iets? Deze Franse politicus, voormalig minister van Binnenlandse Zaken van PS-signatuur, was lange tijd de zoethouder van de socialisten. Hij had een eerder ‘rechts’ imago als het op binnenlandse veiligheid aankwam, maar ging toch roemloos ten onder toen hij zich kandidaat stelde voor het partijvoorzitterschap van de zieltogende Franse PS. Hij koos uiteindelijk eieren voor zijn geld en haakte zijn karretje vast aan dat van Macron. Een opportunist? Dat zou je gerust kunnen zeggen, ja.

Catalonië

Enkele cijfers op een rijtje: in 2017 was slechts 66,4 procent van de beslissingen over statutaire personeelsleden in overeenstemming met de taalwet. Een jaar eerder was dat nog 77,63 procent.

Ik ga geen cijfervloed op u loslaten, maar laat dit duidelijk zijn: de taalwet wordt niet gerespecteerd. Er zijn zelfs twee gemeenten waar geen enkele contractuele aanstelling de taalwet naleeft: Sint-Jans-Molenbeek en het OCMW van Watermaal-Bosvoorde. De voorzitter van het OCMW daar is David Leisterh (MR), partijgenoot van Charles Michel. De burgemeesteres van Sint-Jans-Molenbeek is Françoise Schepmans, eveneens MR. O ja, de burgemeester van Watermaal-Bosvoorde is Olivier Deleuze, van Ecolo. In 2012 kwam hij op met een Ecolo-Groen-lijst.

De partij Groen gaat er prat op regelmatig met Ecolo te overleggen. Beide partijen pleiten voor communautaire vrede en wederzijds respect. Maar in de praktijk heeft een Franstalige groene lak aan de Vlamingen en de taalwetten. De partijleden van Groen keken ernaar, dronken een glas en deden een plas.

In de gemeente Sint-Jans-Molenbeek gaan ze nog een stap verder: in die gemeente is het zelfs het derde jaar op rij dat geen enkele beslissing in overeenstemming is met de taalwet.

En de vice-gouverneur vermeldt dat dan in zijn rapport, en de Vlamingen keken ernaar, dronken een glas en deden een plas.

Maar het kon nog erger: de cijfers van de vicegouverneur zijn niet volledig. Er zijn immers Brusselse gemeenten die hun beslissingen niet overmaken aan de vice-gouverneur, nochtans een verplichting. In 2017 waren dat het OCMW van Brussel, OCMW Elsene, OCMW Sint-Lambrechts-Woluwe en OCMW Vorst.

Het OCMW van Brussel en het OCMW van Sint-Lambrechts-Woluwe deden dat evenmin in 2016.

Schorsing De vice-gouverneur kan natuurlijk ingrijpen en tegen een beslissing van een lokaal bestuur een schorsing uitspreken. Die schorsing is na 40 dagen opgeheven, tenzij ze wordt bevestigd door de Brusselse regering (in het geval van een gemeente) of door het College van de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (in het geval van een OCMW-bestuur).

En nu gaan we lachen (en met ons alle Franstaligen): in 2017 is door die diensten

geen enkele beslissing (die dus inzake taalwet onwettig is) tegengehouden.

De schorsing van de vice-gouverneur omzetten in een vernietiging, vereist immers een consensus, maar de Brusselse Franstalige excellenties houden alles tegen. De twee ‘Vlaamse’ ministers, Guy Vanhengel (Open Vld) en Pascal Smet (sp.a), liggen absoluut niet wakker van de taalproblematiek. Er zijn belangrijker zaken voor Vanhengel, zoals het bouwen van een voetbalstadion op Vlaams grondgebied. Dat project werd afgevoerd, maar het Eurostadion is jarenlang het paradepaardje geweest van Vanhengel. En Pascal Smet? Die droomt alleen nog van een B&B in Brazilië.

Er is natuurlijk een minister van Binnenlandse Zaken, ene Jan Jambon, die bevoegd is voor de taalwet. En dat klopt. Echter, de handhaving van de taalwet komt toe aan het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. En zo blijft alles bij het oude, of beter gezegd, het wordt elk jaar erger en erger.

En dan weten dat jaarlijks 1 miljard euro van Vlaanderen richting Brussel vloeit. Blijkbaar krijgen we er weinig voor terug. Erger nog, we durven er zelfs niets voor terugvragen op vlak van taalwetgeving. ’t Zou nochtans gemakkelijk zijn: taalwet niet respecteren, dan geen geld.

Hendrik Vuye en Veerle Wouters hebben nu een wetsvoorstel ingediend en daarin wordt aan de vice-gouverneur de bevoegdheid gegeven om niet alleen te schorsen, maar ook te vernietigen. Het is afwachten wanneer op het stemknopje moet gedrukt worden in de Kamer. Hoe gaan de Kamerleden van Open Vld, CD&V en … N-VA stemmen? En hoe gaat MR reageren? Want het wetsvoorstel van Vuye is op zich geen wijziging van de taalwet ‘an sich’, enkel een wijziging van het toezicht op de naleving van de taalwet en de bestraffing ervan bij overtreding. Geen verstrenging van de taalwet, wel een strenger toepassen van de wet.

Ten slotte dit: het jaarlijkse taalrapport van de vice-gouverneur, én de hemeltergende overtredingen van de taalwet in Brussel, kreeg in onze Vlaamse pers nul komma nul aandacht. Niet in de kranten, niet op televisie. Enkel een column van Vuye en Wouters op Knack.be en een column van Dominiek Lootens (VB) op Doorbraak.be. Het lijkt net of taalwetgeving geen waarde heeft, of toch niet even waardevol wordt beschouwd als bijvoorbeeld de verkeerswetten.

K arl van C amp

AANSLAGEN OP REDACTIES Vorige donderdag, op 21 juni, werd in Amsterdam met een antitankraket een aanslag gepleegd op de uitgeverij van onder andere Panorama, Playboy, Marie Claire, Nautique en Wieler Revue. De dader werd gearresteerd en blijkt een 41-jarige man uit Woerden te zijn die lid is van Caloh Wagoh MC Main Triad, een outlaw motorcyclegang.

Op dinsdag 26 juni volgde een aanslag met een bestelauto op de kantoren van de

rechtse krant De Telegraaf. De vlammen sloegen veertien meter hoog op, maar er vielen geen gewonden: er was op dat ogenblik niemand aanwezig. De dader kon ontkomen in een ander voertuig. De toegang tot De Telegraaf wordt beschermd door zware bloembakken. Het is vrijwel onmogelijk ‘per ongeluk’ tot bij de toegangsdeur te rijden. De hoofdredacteur verklaarde in een eerste reactie dat hij zich niet zal laten intimideren.

Manuel Valls is geboren in Barcelona en is dus een Catalaan. Enfin, het is te zeggen: Spanjaard. Want Manuel Valls heeft zich aan de kant van de constitutionalisten geschaard en wil niet weten van Catalaanse zelfstandigheid. En de belangen van de kleine, gewone Catalaanse burger dan? Alleen als het de belangen van Spanje niet in gevaar brengt, dus! Hij schaarde zich volmondig achter de maatregelen van Madrid om de onafhankelijkheid van Catalonië onmogelijk te maken.

Hij zou de constitutionalisten in de komende verkiezingen zelfs willen steunen door zich kandidaat te stellen.

Maar de familie Valls is van oorsprong een Catalaans-nationalistische familie. En met zuiderse vurigheid reageerde bijvoorbeeld zus Giovanna als volgt op de Spaans-unitaire

lijn van Manuel: “In godsnaam: stop! In naam van onze grootvader Magi! Artikel 155 is niet democratisch! Hoe is het mogelijk dat men zich zo inzet om onze vrijheden gewoonweg af te nemen?” Niet iedereen denkt dus als unitarist Manuel.

Nationalistische familie Grootvader Magi Valls, een ultrakatholieke bankier, was de eerste in de familie die zich openlijk engageerde in het Catalaans nationalisme. Giovanna is de jongste zus van Manuel en zij draagt fier de gele kleuren, het symbool voor de gevangen Catalaanse politici en leiders in Spanje.

Giovanna Valls heeft al aangekondigd dat zij het in verkiezingen wil opnemen tegen haar broer, mocht die het boegbeeld worden van de constitutionalisten in Barcelona.

Piet van Nieuwvliet

Joods tweegevecht in Neurenberg Wie in Vlaanderen of Nederland koopt een uit het Engels vertaald boek met de titel “Galicische wetten”? Een jurist of een advocaat met goesting om zich bij te scholen? Misschien, waarschijnlijk, of ook niet. De titel is krom en anticommercieel, maar het thema, de inhoud en de penvoering zijn ronduit schitterend. Ik kocht in 2017 in de zomer in Londen bij de grote Waterstones aan Piccadilly Circus op buikgevoel de paperback “East West Street” van Philippe Sands. over de Grieken en de Romeinen, de egyptologie, archeologie, paleontologie en ga zo maar door.

Galicië tussen Polen, Rusland en Oekraïne

Bij de stapel in de entreehal hing een aanbeveling van de winkelstaf. Dat was het. Vaag herinnerde ik mij de naam van de auteur. Een advocaat, gespecialiseerd in de verdediging van de mensenrechten, die betrokken was bij processen tegen onder meer de Chileense dictator Pinochet. Ik las zijn boek in één ruk uit, zo boeiend is het, en zo verhelderend over de internationale wetten die opgeld maken sedert de Tweede Wereldoorlog. De combinatie van thriller, knappe schriftuur en pure hedendaagse geschiedenis maakte het onweerstaanbaar. Het werk van Sands verdiende absoluut een vertaling, echter, eveneens een titel met pit die aanzet tot kopen.

“Galicische wetten” is een jarenlange en pientere speurtocht naar de wortels van onder meer de rechtspraak die het Proces van Neurenberg, in 1945, tegen 24 kopstukken van het naziregime, heeft gestructureerd en beïnvloed. Twee jonge rechtsvisies botsten daar op mekaar. Enerzijds de prille beoordelingen van de misdaden tegen de menselijkheid, uitgaande van de individuele verantwoordelijkheid van de daders, anderzijds de nieuwe alomvattende beoordeling van de misdaden tegen volkeren, de genocide, een collectieve verantwoordelijkheid, een politieke groepsactie. U bent allicht geen jurist, evenmin als ik.

Wat is daar boeiend aan, zal u denken. Ideeënhistorie is echter even spannend als studies

Philippe Sands ontvangt een uitnodiging voor een lezing in de Oekraïense stad Lviv en stoot daar op zijn verzwegen Joodse familiegeschiedenis en op de achtergrond van de Joodse juristen Hersch Lauterpach en Raphael Lemkin en hun latere ideeën, boeken en handelingen. Die drie hebben wortels in Lviv en omgeving. Het huidige Lviv veranderde tussen 1914 en 1945 acht keer van naam. Een van die namen was Lemberg, een multiculturele stad. Lauterpach is de rechtskundige met de ideeën over de misdaden tegen de menselijkheid, Lemkin is de bedenker van een nieuwsoortige misdaad, de genocide. Wat maakt dat twee theoretici, die op het Proces van Neurenberg adviseurs en praktijkmensen waren, en een advocaat gespecialiseerd in mensenrechten hun oorsprong vinden in dezelfde Poolse streek.

Philippe Sands reist na de causerie in Lviv gepassioneerd de halve wereld rond om ooms, tantes, neven en nichten - waarvan een deel stokoud is en de Holocaust heeft overleefd - te ondervragen over de ontwikkelingen voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog in Galicië, een streek die heen en weer gekaatst werd tussen Polen, Oekraïne en Rusland. Hij botst daarbij onder meer op de nazi-gouverneur-generaal van het Poolse gouvernement, Hans Frank, advocaat en vertrouweling van Adolf Hitler, die in Galicië, een centrum van concentratiekampen, een schrikbewind uitoefende. Philippe Sands sluit in de loop van zijn intellectuele sarabande vriendschap met de zoon van Frank.

Op het Proces van Neurenberg strijden de twee rechtsopvattingen - de misdaden tegen de menselijkheid en de genocideleer - tegen mekaar. De Amerikanen zijn bijvoorbeeld beducht om het beginsel van de genocide te aanvaarden, omdat zij beseffen dat hun daardoor de uitroeiing van de indianen kan aangewreven worden. Op de achtergrond zweeft ook de heikele kwestie van de massamoord door de Jong Turken op de Armeniërs in het nieuwe Turkije. Genocide, of niet? De vraag blijft tot vandaag in de actualiteit. Ondanks de rare titel is “Galicische wetten” een spannend boek dat Frans Crols u beslist moet kopen.

Philippe Sands, “Galicische wetten”, uitg. Spectrum, 2018, 512 blz., prijs 29,99 euro.

ISBN 978 9000 3593 87

14

Brieven

28 juni 2018 Gedaan met kromtaal

Franciscus und kein Ende

Pallieterke, (V)RT, DS en tutti quanti noemen onze toekomstige meesters niet meer “illegalen” want te stigmatiserend - maar “mensen zonder papieren”. Dat ze alzo aan onze wetten hun voeten vegen, wordt semantisch verdonkeremaand, laat staan dat het gerecht zou (mogen) optreden.

In dezelfde lijn moeten dan ook hun eventuele nevenactiviteiten politiek correcter omschreven worden (gratis tip voor BRT e.d.).

Winkeldief: klant zonder papieren / Kraker: huurder zonder papieren / Drugdealer: apotheker zonder papieren / Carjacker: takeldienst zonder papieren / Verkrachter: gynaecoloog zonder papieren / Inbreker: verhuisdienst zonder papieren / Terrorist: militair zonder papieren.

Jean van den Noortgaete - Koksijde

Esperanto Pallieterke, De heer Cornelis stelt in zijn inzending van 14 juni voor om in het Vlaamse onderwijs het Engels als tweede taal te onderwijzen. Op zich een goede zaak, maar niet het Engels als enige, overheersende taal. Engels is in de Europese Unie, zeker nu Groot-Brittannië uit de EU treedt, van minder belang. Het Duits is de meest gesproken taal in de EU. Een beter idee is het invoeren van een neutrale en niet-discriminerende taal en dat is de internationale taal Esperanto. Die is gemakkelijk te leren door zijn regelmatigheid. Die taal wordt in heel de wereld beoefend. Elk jaar zijn er Esperanto-bijeenkomsten en -congressen waar mensen uit vele landen met elkaar vriendschappelijk in de internationale plantaal Esperanto spreken!

Simon Smits – ’s-Heerenhoek (NL)

Taalwet

Vlaams minister van Financiën, Begroting en Energie Bart Tommelein struikelt over Oosterweel. Letterlijk, over de maquette ervan! De wraak van De Lange Wapper houdt aan. En er komt een fietsersbrug over de Schelde. Die gaan ze ‘De Lange Trapper’ noemen!

Guido van Alphen - K asterlee

Zwerfvuil

Mediatieke corruptie

Pallieterke, Het probleem van het zwerfvuil kan op een eenvoudige en goedkope manier opgelost worden. Wij betalen tegenwoordig nagenoeg alles elektronisch, dus met een kaart of app waarbij uw gegevens bekend zijn. Het vergt een kleine inspanning van de verpakkingsindustrie (en producenten) om iedere verpakking een unieke code mee te geven (daar zijn genoeg mogelijkheden voor, zelfs onzichtbaar voor de consument). Bij betaling wordt deze unieke code automatisch gekoppeld via de betaalkaart met de koper en dus de eigenaar. M.a.w., van iedere verpakking die in de “natuur” gevonden wordt, kan de koper eenvoudig geïdentificeerd worden. De infrastructuur is reeds aanwezig, enkel een flutje software ontbreekt nog. Geen gedoe met statiegelden, winkels die infrastructuur moeten aanleggen, personeelskosten, enzovoort. En wees gerust, dit gekoppeld aan hoge boetes is succes verzekerd. Met zekerheid vind je dan geen afval meer in de natuur, langs de weg, in waterlopen…

Walter Ceelen - Houthalen

Kruisende woorden oplossing 1114

Pallieterke, Jan Segers van Het Laatste Nieuws vroeg zich af waarom de partij van Weyts het zo moeilijk heeft met het uitleggen van de dood van Mawda, aangezien ze wel zo snel de dood van de ontsnapte leeuw kan uitleggen.

1. Weyts legt niets uit, maar vindt de zaak erg (wij allemaal!) en vraagt een onderzoek.

2. De dood van Mawda werd niet “uitgelegd”, maar men wil álle verantwoordelijkheden op tafel. Dat onderzoek is bezig, dus valt er nog niets uit te leggen.

3. Het is niet aan de politiek om de dood van een kind (of een leeuw) “uit te leggen”, dat is de taak van de onderzoekers.

4. Waarom heeft die partij “het moeilijk”?

Had die partij dan mea culpa moeten slaan, ondanks haar onschuld betreffende het gebeuren? Of moest men meehuilen met de wolven in het bos, zoals gebeurt bij het beruchte cordon?

Segers stelt de dingen dus finaal verkeerd voor. Hij gebruikt bewust de verkeerde woorden, schrijft suggestief en verzwijgt essentiële elementen. Het Latijnse corrumpere betekent onder meer: vervalsen, misleiden. Dat is dus wat dagdagelijks in onze media gebeurt. Mediatieke corruptie dus.

Jaak Peeters - Olen

E

E

K

R

E

L

A R A F

X N

X

E

T

M X

E

A A N A

F

K

S

T

A

X

R A

A A R X

P

T

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

R aymond Bries - Heist-op-den-Berg

De Vlaamse vakman

Luc L amine - Rotselaar Doctor in de Rechtsgeleerdheid (PhD)

OP DE KORREL In de Kamer werd Filip Dewinter door alle ‘serieuze’ partijen uitgejouwd, omdat hij over een neger had durven spreken in plaats van over bijvoorbeeld een donker gepigmenteerde.

Zeg nu zelf, “serieuze” volksvertegenwoordigers, zouden jullie niet gefrustreerd raken als alle andere partijen al jaren proberen jouw partij te … negeren?

De provocateur werd door voorzitter Siegfried tot de (h)orde geroepen omdat hij, en ik citeer “de serieuze pers”, een n-woord in de vranke mond genomen had.

HvO

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A L U I Z E N S T R B A R E X U X A X B C G I T A R I S T X D O N S P O R T I E E M E X S P A R E N F A X R X O K E G E G G I E R L E X E R H G N X U X E D M X I I C A R U S X B A J O H X A U X R E M K R E P A R E E R B L E S X L X L E G T

Pallieterke, Op dinsdag 19 juni 2018 heb ik samen met een vriend een aan het Grondwettelijk Hof gericht verzoekschrift verzonden houdende beroep tot vernietiging en vordering tot schorsing van artikel 5 van de wet van 25 mei 2018 tot vermindering en herverdeling van de werklast binnen de rechterlijke orde (wijziging van artikel 40 van de wet van 15 juni 1935 op het gebruik der talen in gerechtszaken), bekendgemaakt in het Belgisch Staatsblad van 30 mei 2018. De recent door uw medewerker BL behandelde wijziging van de Taalwet Gerechtszaken wordt dus door ons bestreden voor ‘s lands hoogste rechtscollege. Wij houden u op de hoogte.

Pallieterke, Het is wellicht niet toevallig dat in ‘t Pallieterke van 14 juni (rubriek: Diplomatieke valies) aanhalingstekens gebruikt werden als het ging over de inspanningen van de paus om de belangen van de christenen in China te behartigen. Zulks sluit naadloos aan bij de opinie van de Griekse Melkiet en jezuïetenvader Henri Boulad (in het tijdschrift van het Thomas Moregenootschap, juni 2018). Die blijkt immers een brief geschreven te hebben aan de paus waarin in niet mis te verstane termen wordt gesteld dat de Rooms-Katholieke Kerk is gezwicht voor een “liberale, linkse ideologie die het Westen vernietigt” op basis van het voorwendsel van openheid, tolerantie en christelijke liefdadigheid.

De eigen opvattingen van de paus over de islam zouden in lijn zijn met deze ideologie en van zelfvoldaanheid zou men gaan “van toegevingen naar toegevingen en compromissen in compromissen, ten koste van de waarheid”. En ten slotte de scherpe oproep: “In de extreme fragiliteit van christenen - zowel in het Westen als in het Oosten - verwachten ze iets van jou, behalve vage en onschadelijke verklaringen die de werkelijkheid kunnen verduisteren.”

Anderzijds is het een opmerkelijk gegeven dat de vorige, afgetreden paus (emeritus) Benedictus bezig blijkt te zijn met het schrijven van een encycliek. Acht hij zich geroepen om eventjes de ‘canonieke puntjes op de i ‘ te zetten? Herinner u overigens de heisa in de Italiaanse media toen bleek dat het Vaticaan een open brief van Benedictus, gericht aan paus Franciscus, slechts fragmentarisch had gepubliceerd zodat gevoelige en gênante alinea’s verstopt bleven (o.a. de redenen waarom Benedictus weigerde een voorwoord te schrijven in de cahiers die Franciscus van plan was te publiceren). Wat is er toch loos met deze overigens minzame paus?

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

28 juni 2018

Met Club naar de Sovjet-Unie Ik ben slechts eenmaal in Rusland geweest. Het was tijdens mijn periode bij Club Brugge. In de eerste ronde werden we uitgeloot tegen Spartak Moskou. Rusland bestond toen nog niet, maar de Sovjet-Unie wel, en dat hebben we geweten. Op het vliegveld, voor de grenscontrole, moesten we drie uur wachten in een kleine kamer.

Op elke verdieping van het hotel zat een oud vrouwtje aan een tafeltje, overladen met medailles, waarschijnlijk van de Tweede Wereldoorlog. Zij noteerde de tijdstippen wanneer een hotelgast zijn kamer binnenging of verliet. We bezochten het graf van Lenin op het Rode Plein. Ik was een beetje ontgoocheld. Op tv lijkt dat plein veel groter dan het in werkelijkheid is. De markt van Sint-Niklaas schat ik niet veel kleiner in. Aan elke winkel stonden rijen mensen aan te schuiven. Van elk product was er maar één soort te krijgen.

Reclame was dan ook niet nodig en volledig afwezig in het straatbeeld, dat was even wennen!

De prutser Spitz Kohn Gedurende gans ons verblijf in Moskou werden we in de gaten gehouden door twee politiemensen in burger. Die moesten ervoor zorgen dat we niet te veel in contact kwamen met de plaatselijke bevolking. In Moskou is ook de hetze begonnen tegen Spitz Kohn, de toenmalige trainer van Club Brugge. Na een zware match, een 3-1 nederlaag tegen Spartak op woensdag, en een vermoeiende terugreis op donderdag, liet hij ons vrijdag twee uur keihard trainen op een modderveld. Die prutser kon niet doseren.

Geen wonder dat we in de thuismatch tegen KV Mechelen niet fris waren en verloren. Ik had het al begrepen na de eerste training, toen hij vroeg aan Guy Dardenne, de nieuwste aanwinst van Club Brugge, op welke plaats hij nu feitelijk speelde. Psychologisch sterk van onze trainer, moet ik zeggen. Over

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

zijn tactische aanpak had ik ook zo mijn twijfels. Een tijdje later rolde zijn kop.

Genoeg over het verleden, laten we het hebben over het WK. Ik heb de indruk dat onze supporters de lat een beetje hoger hebben gelegd. De heisa rond onze Rode Duivels is volgens mij veel minder dan tijdens het EK in Frankrijk. Een kwartfinale zal niet meer volstaan om het land in rep en roer te zetten. We zijn reeds na twee wedstrijden geplaatst voor de 1/8 finales. Dat is oké, maar we hebben een probleem: er is nog een derde wedstrijd.

Bij winst tegen England worden we eerste in onze groep en dat willen we liever niet. Nog erger is dat de Engelsen het ook niet willen.

De gemakkelijkste oplossing is het opstellen van onze B-ploeg, maar wat als die eilandbewoners hetzelfde doen? Een echt drama zou het pas zijn als onze B-ploeg wint tegen de Engelse A-ploeg...

Gille van Binst

Volgende week gaat Wimbledon van start

Roskammen

Voetbalmessias In tijden van technologische hoogstandjes worden afstanden binnen seconden overbrugd. Geen nood dus om bladzijde 32 van zaterdageditie 23 juni van Het Nieuwsblad in de smartphones te droppen van de Rode Duivels, de bondsbobo’s, de trainersstaf, de technische staf, de medische staf en, niet het minst, de staf “nieuwsjagers ter plaatse”. En het ganse voetbaljournaille, audiovisueel en schrijvend. Aanbevolen op de bladzijde in kwestie: de column “Kompany verschijnt” van de Nederlander Nico Dijkstra.

De krant noemt hem “de scherpste columnist van de Lage Landen”. Terecht, al is Kaaiman Koen Meulenaere van De Tijd zijn waardige evenknie. Ook omdat die verkiest om over de saga Kompany te zwijgen. Stafleden die de pennenvrucht van Dijkstra hebben gelezen, moeten behoorlijk van slag zijn om nog de hemelse gaven van “messias” Kompany te blijven zien. Het is aanbevolen het voorbeeld van Kaaiman te volgen en de zaak-Kompany te laten voor wat die waard is. Dedryck Boyata, nog in Rusland, en Laurent Ciman, terug in Los Angeles, zullen dat niet tegenspreken.

Uitzondering Was het erg en ergerlijk? Of was het juist verhelderend dat Dijkstra de paar zinsneden waarop hij zijn pen scherpte uitgerekend ontleende aan de krant waarin hij zijn vernietigende column kon droppen? “Goed nieuws!”, jubelde Het Nieuwsblad, “Kompany traint individueel met een bal!” ”Tranen met tuiten ten huize Dijkshoorn”, mochten we van Nico vernemen. “Laten wij onze zegeningen tellen.

Kompany kan zelfstandig een brood kopen! Hij traint met een bal! Hij is verschenen! We weten allemaal waar we het voor doen! Die vier minuten die hij dit WK gaat meedoen! Daarna een lichte botsing met de cornervlag en de spierscheuring.”

Schitterend, toch? Haast u naar de krantenwinkel of bel naar Groot-Bijgaarden om alsnog een exemplaar van Het Nieuwsblad van 23 juni op de kop te tikken, en te kunnen genieten van het ganse verhaal. Dit krantje promoot serieuze gazetten niet, maar er

Op het randje De gelijkmaker kwam er kort na rust dan toch voor de Mannschaft, maar een tweede treffer, die de kwalificatie moest opleveren, bleef uit. Duitsland moest tien minuten voor affluiten met tien verder… Onder hoongelach terug naar de heimat? Dat zou wat geweest zijn. Tot Kroos als een reddende engel met een vrijschop net buiten de zestien de Zweedse doelman en zijn maatjes in rouw dompelde.

Waarop de Duitse pers haar giftige commentaren die al drukklaar lagen noodgedwongen moest vervangen door luchtigere versies.

Tegen de klok

Adelaars en Galliërs “De ogen van de Arabische wereld zijn op Tunesië gericht.” Dat waren de woorden van de Tunesische bondscoach Nabil Maaloul op de vooravond van de wedstrijd tegen de Rode Duivels. Vermits het hele Arabische continent toekeek, waren de ‘Adelaars van Carthago’ zoals de Tunesische nationale ploeg genoemd wordt, verplicht tot het uiterste te gaan als ze niet als vierde en laatste Arabische land uit het toernooi gewipt wilden worden. Veel goede voornemens dus bij Maaloul en zijn kornuiten, maar dat was zonder de tegenstand van de dappersten aller Galliërs gerekend. Al zijn het geen Galliërs meer als vroeger.

Loftrompet Koning Philippe en zijn madame zullen genoten hebben van de vlotte vijf-twee zege van hun idolen tegen Tunesië. Het is wat vroeg om de duiveltjes nu al uit te nodigen op het paleis. Er wacht hen nog een confrontatie met Engeland, die ze niet op het scherp van de snee moeten voeren. Daarna moeten ze de achtste finale proberen te doorspartelen. Daar wachten andere kleppers dan de greppelgravers uit Panama en de doorbrave jongens uit Tunesië.

Waarmee we geen afbreuk willen doen aan

de gebeitelde prestaties van de Rode Duivels.

Lof toegezwaaid aan de nationale ploeg door ’t Pallieterke? Daar moeten vodden van komen.

Op hoop van zege Zo zijn we dan we dan ook weer. ‘Dat de beste moge winnen’ is en blijft ons devies. En wie de besten waren in de match tussen de Rode Duivels en de Adelaars van Cartagho, daar moeten we geen tekening bij maken.

Wat niet betekent dat we zo zot zijn om ons te verkleden in zwart-rood-gele moedwillige hoorndragers. Prijs de voetbalgoden en laat ons de fine fleur van de sportmedia de stijgende vreugde van de vaderlandse voetbalglorie gunnen, in de hoop dat ze er geen indigestie aan gaan overhouden.

Paniek In voetbal is niet alles, maar toch veel mogelijk. Daar kunnen de Zweden over meepraten na de onwaarschijnlijke winninggoal van de regerende wereldkampioen in de allerlaatste seconden. De Mannschaft stond na 95 minuten op de rand van de uitschakeling. Het kot zou te klein zijn geweest aan de overzijde van de Rijn. We zagen bondscoach Löw opgewonden als een wekker staan gesticuleren langs de zijlijn nadat de Zweden op voorsprong kwamen.

15

Werd er de voorbije dagen naast het WK voetbal aan andere sporten gedaan? Jawel. Er was het Vlaamse kampioenschap hamerslingeren en de mountainbikers kwamen aan hun trekken in Oudenaarde. Het waren vooral het nationaal kampioenschap tijdrijden en het BK op de weg die op sportief vlak voor welgekomen afwisseling zorgden. Victor Campenaerts woont momenteel in het Vlaams-Brabantse Herent, maar hij kan niet wegsteken dat hij een geboren en getogen Antwerpenaar is die zijn afkomst niet wil verloochenen. Dus mogen we zijn overwinning in het tijdrijden als een Antwerpse zege noteren. Al zorgden Yves Lampaert als West-Vlaming en Thomas de Gendt als Waaslander voor een gevarieerd ereschavotje. Ere wie ere toekomt.

Favorieten?

Wat mochten we verwachten van de omloop in Binche, waar het BK op de weg plaatsvond?

De korte kasseistrook, een paar hellingen van het zevende knoopsgat en een strook vals plat waren niet van die aard om de renners op hun moeder te laten roepen. Philippe Gilbert, Sep Vanmarcke, Greg van Avermaet en Oliver Naessens, dat slag van renners die we al in de voorjaarsklassiekers te zien kregen, waren de gedoodverfde favorieten voor het BK. Of ze die favorietenrol konden waarmaken, dat was de vraag.

Misrekening en pech Dat de omloop in Binche geen kolfje naar de hand zou zijn voor nationaal kampioen tijdrij-

is altijd die ene uitzondering die de regel bevestigt.

Knipoog Op een persconferentie met de Rode Duivels en hun entourage vroeg een zowaar pientere journalist aan Eden Hazard welke taal de spelers onder elkaar spreken. De spelersgroep bestaat namelijk overwegend uit Vlamingen. “Als de trainer erbij is, is dat Engels en met elkaar vooral Frans. De Nederlandstalige spelers kennen immers allemaal Frans, maar de Franstalige kennen geen Nederlands”, luidde het met een lachje gegeven antwoord. Eden kent “zelfs geen klein beetje Nederlands” en hij heeft “geen tijd om het te leren”.

Hazards uitleg sluit naadloos aan bij het “tous ensemble”, de slogan waaraan de unitaire Belgische voetbalbond vasthoudt met geboren Limburger Thibaut Courtois, Oost-Vlaming Kevin de Bruyne, de Antwerpenaars Jan Vertonghen, Toby Alderweireld en Romelu Lukaku en de Brabanders Dries Mertens en Yannick Carrasco: zeven basisspelers én sterkhouders tegen Panama en Tunesië. Toch blijft het zoeken naar de eerste kritische noot in de media over het uitblijven van het “allen samen”-alternatief waarop de Rode Duivels en de Vlaamse fans het volste recht hebben.

In Antwerpen begreep de Vlaamse manager van Grand Bazar Shopping de commotie niet over het op het uitstalraam in reuzenletters aangebrachte “Allez les Belges”. Dat hij in Luik eens op de vitrine “Belgen vooruit” plakt. Geen twijfel dat hij dan heel snel van begrip zal zijn. den Victor Campenaerts, was een stelling die in de verste verte niet klopte. Van de start tot aan de finish liet Campenaerts zich bewonderen als drijvende kracht binnen de Lotto-ploeg.

En titelverdediger Oliver Naessens? De pechvogel van de dag was al vroeg in de wedstrijd aangewezen op achtervolgen. Een eresaluut voor zijn volharding, maar de inspanning om weer aansluiting te krijgen, was er te veel aan. Zonder tegenslag volgende keer beter.

Gezonde knaap Zaten Sep Vanmarcke en Tiesj Benoot het landschap van Binche te bewonderen toen Philippe Gilbert en zijn ploegmaatje Yves Lampaert op hun sokken uit een kopgroep mochten ontsnappen? Jasper Stuyven mocht het tweetal vergezellen, waarop we de drie gevluchte musketiers ‘broederlijk’ naar de meet zagen snellen. Philippe Gilbert zag zich al in de tricolore trui staan triomferen op de Grote Markt van Binche. Dat was echter buiten een gezonde boerenknaap uit Ingelmunster gerekend, die enkele dagen eerder tijdens het BK tijdrijden bewezen had dat hij tegen de klok kan rijden, en dat het geraden is hem niet te laten ontsnappen. Dat Lampaert dat wel deed en zijn ontsnapping met succes afrondde, was zijn volste recht.

Fantastisch gevoel Het is niet omdat zijn ploegmaat Gilbert na afloop een bef trok en met tegenzin vrede moest nemen met een zilveren medaille, dat Lampaert daar rekening moest mee houden.

Dan had de ‘Phil’ maar iets rapper op zijn pedalen moeten trappen. De waarheid heeft haar rechten.

De geklopte die een derde nationale titel nipt aan zijn neus zag voorbijgaan, had wel lieve woorden over voor de nieuwbakken nationale kampioen. “Ik weet wat die overwinning betekent en gaat teweegbrengen. Yves zal ondervinden hoe fantastisch het is om die driekleur te mogen dragen.”

We willen hem graag geloven. We stonden er wat onwennig naar te kijken. Was dat wel een echte tricolore? Want het was lang geleden dat we er nog een hadden gezien zonder Jupiler of Coca Cola erop geborduurd.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

28 juni 2018

Wat heeft Kris Peeters tegen de Chinezen?

“Met alle Chinezen, moar niet met den deze. Zeg nu nog eens dat ik niet van Antwerpen ben.” Met deze woorden op het CD&V-congres stad Antwerpen bewees Kris Peeters nog maar eens dat hij écht niet van Antwerpen is. Sterker nog, zijn kennis van het lokale dialect overtrof net niet dat van een Syrische vluchteling die net de grens heeft overgestoken.

Zijn poging tot integratie ging dan wel geniaal de mist in, de achterban was wild enthousiast over wat doorgaans al eens een grapje wordt genoemd in CD&V-kringen. Op de eerste rij porden mensen mekaar aan, met een blik van “Het is er nogal eentje, hé, onze Kris.

De Wever kan zijn schup afkuisen.” Met uitzondering van de drie overblijvende CD&V-leden van Antwerpse origine, die achteraan in de zaal zachtjes begonnen te huilen en ‘apsjaar’ murmelden. Laat ons echter niet te lang stilstaan bij het leed van de christendemocraat. Tenslotte kan een mens bezig blijven. En daar hebben ze hun zuilen voor. Die huilen zich een weg naar de bank uit pure empathie.

Culturele toe-eigening Veel erger is de manier waarop zijn uitspraak werd onthaald bij de Chinese gemeenschap in Antwerpen. En daarin kan je ze niet geheel ongelijk geven. Die brave mensen waren ronduit in shock. Al meer dan honderd jaar leven zij probleemloos in de stad. Nooit miserie mee gehad. Oké, ze hebben een Nieuwjaar dat afwijkt van de rest van de stad. En hun leeuw is zo mogelijk nog een grotere jeanet dan de onze, met zijn roodgelakte nageltjes.

Maar sinds de introductie van de ‘pride’ was er niemand die daar nog over viel. Welke problemen heeft de man van Puurs toch met onze meest oostelijke vrienden? Wat was Peeters dan wel van plan met ‘alle Chinezen’? Waar heeft de man het over? We mogen namelijk niet vergeten dat deze mensen nog Mao meegemaakt hebben. Die had ook plannen met

‘alle Chinezen’, en het overgrote deel daarvan was daar achteraf gezien niet zo heel blij mee.

En hoe moeten ze het interpreteren dat Peeters zichzelf via ‘den dezen’ tot de Chinese gemeenschap rekende? Was hij aan het lachen met 1,4 miljard mensen? Hier en daar gingen zelfs stemmen op dat Peeters aan ‘cultural appropriation’ deed. Voor de mensen die geen doctoraat racisme op zak hebben: ‘cultural appropriation’ is het nieuwste van het nieuwste op vlak van racisme. Een fenomeen waarbij witte mensen zich culturele uitingen van anders gekleurde medemensen toe-eigenen. Een voorbeeldje: stel, u vindt een Chinees kleedje best leuk staan voor uw vrouw. Dan bent u dus een racist. Bent u echt een fan van gelakte eend? Lanzige lacist! U mag zich niets toe-eigenen zonder dat u ook het leed kent dat gepaard gaat met buitenlander zijn. En dat kan u niet als witte mens. Eigenlijk is het heel simpel: u moet de multiculturele maatschappij als een verrijking zien, maar zodra u van die verrijking wilt proeven, bent u Adolf Hitler. Willen we dat afspreken?

Tijd voor een cordon En de Chinezen en Antwerpenaren zijn niet de enigen die wat verweesd achterblijven zodra Peeters zijn mond opendoet. Bij de Joodse gemeenschap zijn ze hun wonden nog aan het likken, nadat hij per se ‘een Jood’ op de lijst wilde. Die mensen staan doorgaans niet graag op lijsten.

Dat had hij toch beter kunnen uitdrukken.

Maar het werd nog erger. “Wat voor Jood maakt

Kruisende woorden

1115 1 2 3

niet uit”, legde hij ooit uit in Terzake. In Puurs had echter iedereen hem uitgelachen als hij niet minstens een baard en pijpenkrullen had.

Kris nam dus het zekere voor het onzekere, met alle gevolgen van dien.

En dan is er nog die talentvolle jonge kracht van Marokkaanse origine die ze bij CD&V aangetrokken hebben om hip en trendy te zijn: Youssef Kobo. Een vat vol mildheid, verbinding en zachtheid, is hij. Een genocide op Israëli’s, Gaia-leden en vrouwen zonder hoofddoek niet te na gesproken. Dat komt voor in de beste families. Wel, die Youssef Kobo, die net als Kris speciaal naar Antwerpen verhuisde, heeft nog steeds geen plaats op de lijst gekregen. Hij doet nochtans zijn stinkende best om tsjeef te zijn.

We kunnen er niet omheen. CD&V is een

A B C

Jolig landje Altijd leuk om te vernemen: een aantal vermeende drugcriminelen – aanstonds wordt dat “vermeende” duidelijk – werd door een Gentse rechtbank vrijgesproken en kreeg in beslag genomen goederen en geld terug. De dvd met het bewijsmateriaal was namelijk stuk. Lang leve de belze justitie!

Meer keuze

D

Hoera, we hebben er weer een politieke partij bij: de Refugee Party! Waarschijnlijk moeten die mensen nog wat inburgeringscursussen volgen om te beseffen dat Engels geen landstaal is.

E F

Nakende ramp

G

Paniek in herbergen, afspanningen en andere humanitaire instellingen: een tekort aan koolzuur dreigt deze zomer de bierbevoorrading in het gedrang te brengen! Zou onze big boss nu begrijpen waarom wij ten kantore al geruime tijd aan het hamsteren zijn?

H I

Hoog bezoek

J K L HORIZONTAAL

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1114 VINDT U OP BLZ. 14

Mijnheer Pallieter

Absurdistan

4 5 6 7 8 9 10 11 12

A. Tot poeder vermalen B. Ingrediënt van pastis - Klein aantal C. Eenmans zeilboot - Ontvangt D. Mensen die met anderen hetzelfde hebben meegemaakt E Deel van een vogelhuid - Equator F. Grasmaand - Base of loog G. Nanoseconde - Watervogel Mineraal dat metaal bevat H. Voegwoord - Vlaamse stad I. Pers. vnw. - Internetlandcode voor Ierland - Energieleverancier - Thallium J. Sovjet-politicus naar wie, een met brandbare stof gevulde glazen fles die via een lont of lap stof wordt ontstoken, werd genoemd - Enge K. Boslucht L. Voorzetsel - Windstreek - Corpulent

racistische partij waarrond dringend een cordon sanitaire dient gelegd, voor Kris ons ook internationaal ten schande brengt. De enige buitenlander waar ze min of meer mee kunnen opschieten is de Erdogan-Turk. Daar staan hun lijsten vol van, van Genk tot Gent. Het kan dan ook niet heel lang op zich laten wachten voor ze Dyab Abou Jahjah aantrekken. Iedereens favoriete kruising van Donald Duck en Donald Trump was zondag jarig.

En hij kreeg wat hij zo graag wilde: een verkiezingstriomf voor Recep Tayip Erdogan. Kwatongen beweren zelfs dat hij zich graag Aldigan laat noemen in intieme kring. Als dat Kris maar niet op ideeën brengt.

VERTICAAL 1. Voormalige coach van de Rode Duivels 2. Frans telwoord - Uitroep van verbazing - Boksterm 3. Zangvogel - Lage druk 4. Grootmacht - Leeuw met bovenlijf en vleugels van een arend en oren van een paard 5. IJzer - Internetlandcode van een buur- land - Voorvoegsel met met betrekking tot volks 6. Zuivere - Muzieknoot - Weduwe van Lennon 7. Vernieuwender 8. Verbrandingsrest, grover dan as - Voeg- woord - Neodymium 9. Landbouwwerktuig - Individualist 10. Vos uit een middelnederlands epos - Apparaat om te reanimeren 11. Zangstem - Kledingstuk 12. Assistent van een bevoegde persoon om authentieke akten op te maken

Vorige week was topmodel Bella Hadid even in Antwerpen, vermoedelijk op doorreis. Daarbij liet ze de wereld weten dat het Centraal Station haar favoriete station is. Bella, hadden we niet vastgezeten op de Antwerpse Ring, we hadden u met de dienstwagen graag naar de weelderige kantoren begeleid.

Opluchting Enkele dagen geleden werd een eethuis in de Antwerpse Abdijstraat ‘s nachts beschoten.

Wat een geruststelling: onze vrienden van de drugmaffia zijn nog altijd levend en wel! We werden ongerust, want het was al een tijdje geleden dat er nog eens geschoten werd. De situatie is weer genormaliseerd.

was, wij begrijpen het. Rani was geen Vlaamse leeuwin, want ze kon wel degelijk bijten en klauwen.

Foute beslissing?

De linkse Spaanse regering was er als de kippen bij om het door Italië geweigerde schip Aquarius met vermeende vluchtelingen op te vangen. Het zou zomaar eens kunnen dat de Spaanse socialisten in sneltempo hun eigen graf graven, door de asieltaxi’s met open armen te ontvangen.

Ah, zo Als we Kris Peeters het goed hebben horen zeggen, moet Antwerpen “ontharden”, moet het “minder hard” worden. Als wij nog Nederlands kennen, dan betekent dat dus: slapper.

Antwerpen moet slapper worden. Puike verkiezingsslogan, Kris!

Duidelijkheid De Turken hier te lande die gebruik hebben gemaakt van hun stemrecht, hebben massaal voor meneer Recep gekozen, allicht vanuit hun waardering voor een open democratie.

Het voordeel is dat we de sterkte van die vijfde kolonne nu vrij nauwkeurig kunnen inschatten.

Stemmig Afsluitertje. Het instituut dat in een peiling bij de Catalanen het slechtst scoort, is de Spaanse monarchie. Zowat 60 procent van de Catalanen kent haar een absolute, kristalheldere nulscore toe. Dat is ook duidelijk.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Gruwelen Zoals men weet, en recent ten overvloede in de pers werd geduid, worden kinderen die bruusk van hun ouders worden gescheiden, zwaar getraumatiseerd en krijgen ze hechtingsproblemen.

Wij zoeken thans naar waarnemers om op 1 september post te vatten aan de ingang van onze kleuterscholen. Geen kindermishandeling!

Daarom dus Hoe onprettig het doodschieten van de in Planckendael uitgebroken leeuwin Rani ook

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be