't Pallieterke van 5 juli 2018

74ste jaargang • nummer 27 • donderdag 5 juli 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Waarom trekt Peumans zo fel aan de bel?

Kritiek op De Wever, op Homans, op Francken en op Demir… Jan Peumans heeft het druk ... Voeg daar nog eens bij dat hij in interviews meegaf dat de partij het communautaire heeft verwaarloosd en dat men er schrok van de tegenvallende peiling van VTM/HLN, en je weet dat Peumans de stok in het kot van de N-VA gooit…

Brandgevaar!

Code rood in Antwerpse Kempen en Limburg

Homans en De Wever Het begon al op 30 mei met zijn kritiek op Bart De Wever in Villa Politica, na uitspraken over de dood van peuter Mawda. De Wever had er gezegd dat ook haar ouders in de fout gingen. Peumans stond niet alleen met die kritiek: het was een verrassende communicatiefout van de voorzitter. Dat bleek eerder al uit voorzichtige commentaren van anderen in de partij (De Roover, Bracke).

Het ging vorige week crescendo in twee interviews. Het eerste verscheen in Humo (‘Ik schaam me soms voor de uitspraken van mijn collega-politici’). Peumans gaf Liesbeth Homans een veeg uit de pan omdat ze had gezegd dat ze de armoede zou halveren, maar daar met de aanhoudende hypermigratie natuurlijk grandioos in mislukte. Peumans deed ook geen moeite om te ontkennen dat de federale regering haar economische doelstellingen niet had gehaald. Een regering met nogal wat N-VA’ers… Tweemaal juist.

Peiling en paniek Interessanter wordt het nog als Peumans het heeft over de klappen die de N-VA kreeg bij een recente peiling (VTM/HLN)? “Daar zijn ze bij de partij heel erg van geschrokken. Er was paniek, denk ik.” Het moet een primeur zijn dat een N-VA’er uit de eerste ploeg van de partij spreekt over “paniek”.

We volgen die peilingen op de voet, en er was inderdaad iets raars aan de hand. Een terugval met om en bij de vijf procent, dat is niet niks. Al was het maar omdat sommigen binnen de partij de resultaten van peilingen weglachen. Nooit slim, zoiets. De remonte na de terugval na de verkiezingen van 2014 wordt twijfelachtig.

Op de commandopost van de partij kunnen ze hier maar beter eens goed over nadenken. De focus lag de jongste jaren op de uitbouw van een partijapparaat en op het in beeld houden van de sterkte van de kopmannen.

Terecht, want die scoren in de poppolls fenomenaal goed.

Maar houdt de partij voldoende in het achterhoofd wat de aanvankelijk goed scorende Teletubbies van de socialisten van Steve Stevaert is overkomen. Elke glorie verbleekt. Hij die zwelt in voorspoed, zal krimpen in tegenspoed.

De hele communicatie van de N-VA is wel biezonder sterk gefocust op eigen kring, de al overtuigden, weinig op nieuwe rekrutering.

Lazen we in Het Nieuwsblad niet dat anonieme N-VA’ers toegaven dat het zo kort voor de verkiezingen “al moeilijk genoeg is om kandidaten te vinden”… Ook dat is nieuws. Waar de lijsten in 2012 en 2014 relatief makkelijk volliepen, is dat in veel gemeenten vandaag lastiger.

Er is om wel meer redenen ambras in lokale afdelingen (afhakers, afsplitsers). Dat gebeurt wel meer, maar heeft men dat probleem op de juiste manier bemeesterd?

Conclusie

Maar Kabouter Kwabbel heeft het niet helemaal begrepen maar dan wel een die De Wever bij zich moet houden.

Links?

Onmiskenbaar is er ook enig ongenoegen over het “sociale” profiel van de partij. Het partijhoofdkwartier ziet volgens politicoloog Nicolas Bouteca “geen breed ongenoegen op de linkse flank”, maar dat is er wel. Peumans is binnen de N-VA niet de enige met een wat progressiever profiel. Tot hier kunnen we best volgen. Iets moeilijker wordt het bij wat volgt.

Migratie De “progressief” Peumans lijkt het ongenoegen en de angst bij burgers over de hypermigratie te negeren. “Die zeggen dat we overrompeld worden, terwijl dat eigenlijk niet zo is”, voegt hij daaraan toe. Net maandag verschenen in de pers nog maar eens cijfers over het migratiesaldo in ons land: afgerond kwamen er in 2017 (immigratie min emigratie) zo’n 60.000 vreemdelingen bij . Ook een progressievere Vlaams-nationalist als Peumans zou het

Vlaams Onmiskenbaar is er enig ongenoegen op de Vlaams-radicale flank. Peumans had het ook hierover, ontgoocheld omdat zijn partij haar communautair programma in de koelkast heeft gestoken. Zijn Peumans en zijn medestanders alleen “nog een kleine minderheid en een uitstervend ras binnen de partij”, zoals De Standaard schrijft? Ongetwijfeld een minderheid,

Theo Francken, maar ging een versnelling hoger. Hij zette Francken weg als een minder geschikt voor het partijvoorzitterschap. Dat kan alleen het werk zijn van een boze belleman. Peumans vermenigvuldigde zichzelf door het signaleren van “andere oude Volksuniërs, die zich in toenemende mate ergeren aan het woordgebruik” van Francken. Heeft hij hier een punt? Zeker wat de stijl betreft. Minder als het over inhoud gaat.

Lees bladzijde 16

kunnen begrijpen: weinig mensen zijn tegen dé vluchteling, dé asielzoekers en dé migrant.

Maar ze zijn wel tegen misbruiken en tegen de te hoge aantallen.

Ten gronde is er in Vlaanderen meer begrip voor de strakke, maar correcte houding van Francken dan voor de relativerende commentaar van Peumans.

Theo en Zuhal Tot daar de ideologische wrijving. Peumans ging nog een stuk verder, de persoonlijke toer op, publiekelijk dan nog, en dat was geen goed idee.

In Het Belang van Limburg nam hij Francken en Demir in het vizier.

De komst van Zuhal Demir naar Genk, waar ze lijsttrekker wordt, zint Peumans niet. “Wie uit Antwerpen komt afgezakt en meteen zijn eigen wetten wil stellen, krijgt automatisch tegenstand”, zo klonk het. Vriendelijk is dat niet.

Hij herhaalde zijn kritiek op het ruwe woordgebruik, nu ook expliciet aan het adres van

Het siert Peumans dat hij als “de knorpot” of “Den Beumans” van N-VA eens ferm zijn gedacht zegt. Maar hij moet zich hoeden voor natrappen. De kritiek van Jan Jambon en anderen dat hij “weinig of nooit aanwezig is op partijvergaderingen” of daar toch “nauwelijks zijn mond opendoet” zorgt voor twijfel over zijn gelijk.

De media zullen dit incident likkebaardend consumeren. Peumans, de “averechtse militant” kreeg lof van Bart Eeckhout in De Morgen. De Standaard en De Ochtend probeerden Wilfried Vandaele op de kar van Peumans te krijgen, maar vingen er bot. Op iedere straathoek vinden ze de komende weken met gemak een “een zegsman”, “een partijtopper”, of een anonieme bron” die manmoedig anoniem nog wat meer in het potje van de partij begint te roeren. Eentje – we durven niet denken dat dit Peumans zelf was – lekte al een interne document (zie verder).

VU? Sommige commentatoren menen parallellen te zien met de ondergang van de VU, maar niet één die zich herinnert dat precies de progressieve keuzes van Bert Anciaux de partij naar de ondergang hebben geleid.

Zoals zo vaak ligt de waarheid ergens in het midden. Dat de N-VA een “meerstromenland” is geworden, met ook niet-communautaire meanders, heeft z’n goeie en slechte kanten.

Dat de N-VA het communautaire (even?) opzij schoof was een risico. Anderzijds was de invloed van de Vlaams-nationalisten op het bestuur van Vlaanderen en België nooit zo groot als tijdens deze legislatuur. Radicale flaminganten die denken met “het communautaire alleen” de kiezer te kunnen (blijven) bekoren, dwalen.

De gemeenteraadsverkiezingen worden geen wandeling door het park voor de partij.

Een sterk maatschappelijk programma, maar slappe Vlaamse kost, en toch wat gemis aan sociale warmte. Dat ze daar nu niet zeggen dat we hiervoor niet hebben gewaarschuwd.

Epiloog: het lek Plotsklaps dook er de jongste dagen een tweede feit op dat mogelijk bedoeld is om de N-VA te schaden. Het gaat om een gelekt verslag van de N-VA-partijbestuur, dat VTM Nieuws in handen kreeg.

Eigenlijk is dat niet meer dan een wind in een fles. Volgens dat verslag had N-VA-voorzitter Bart De Wever eind mei kritiek op premier Charles Michel (MR). “De premier heeft de ouders van Mawda in een slachtofferrol geduwd toen hij ze ontving”, zou De Wever gezegd hebben.

Iedereen wist ondertussen wel dat De Wever in mei al (te) fors (?) had gereageerd. “Veel weerklank krijgt het lek niet. Het lijkt ook of Peumans vrij alleen staat met zijn publieke kritiek”, schrijft De Standaard.

Bart Maddens (KU Leuven) ziet het iets somberder: “Dit wijst op toenemende zenuwachtigheid binnen de partij… En die kan het zich niet permitteren veel procenten te verliezen.

Gaat het om een escalatie? “N-VA is nog zeker geen partij die vechtend over straat rolt, maar de falanx staat plots wel open.”

2

Actueel

5 juli 2018

Seksualisering van kinderen De ophef was groot toen HEMA in een ver verleden een kinderstring introduceerde.

Hoe durfden ze kinderen te seksualiseren? De media spraken er schande van. Hoe dat is afgelopen? Waarschijnlijk is de introductie een stille dood gestorven. Als het op seksualisering van kinderen aankomt, is het alternatief voor de string echter de hoofddoek.

Ebru Umar

een heerlijke billetjes”, verzuchtte de moeder van de jongste. Een uitspraak die voorbehouden is aan moeders. Kinderen met knuffels, geseksualiseerd door kledingstukken.

Van het ene wordt schande gesproken, het

een hoofddoek.

Kinderen zonder besef van seksualiteit, tenzij je hen dat opdringt, natuurlijk.

“Hoofddoek erger dan string”

Misselijkmakend zijn foto’s van baby’tjes met amper haar op het hoofdje, maar wél een hoofddoek. Google maar. Hoe ziek ben je als je in een wurmpje dat je nog op de arm kunt leggen een seksueel object ziet? Net zo misselijkmakend zijn de foto’s van spelende meisjes met een hoofddoek. Jarenlang keek ik vanuit mijn huis uit op een islamitische basisschool. Leraressen met een hoofddoek.

De meisjes droegen vrijwel zonder uitzondering een hoofddoek. Zes jaar. Voetballen met een hoofddoek, achterin de klas zitten met

Een hoofddoek seksualiseert kinderen.

Wie dat beweert, levert echter een verloren strijd. Een hoofddoek is geloof. Is verplicht.

Is weet ik wat. Talloze drogredenen om op het hoofd van meisjes een vlag te planten in de vorm van een hoofddoek en ze van kinds af aan te koloniseren als meisjes, dan wel te indoctrineren dat ze anders zijn dan jongetjes. Erger nog: jongetjes worden óók geïndoctrineerd dat meisjes anders zijn, anders in de zin van slechter. Minder. Minderwaardig.

Een hoofddoek seksualiseert vrouwen, minstens zoveel als een string dat doet.

Sterker: veel meer dan een string, aangezien het niet te vermijden of te ontkennen is.

Waag het niet om die vergelijking te maken.

Dus belde ik een vriendin met een dochter van vier en een vriend met een dochter van negen, om ze een plan voor te leggen.

Wat ze ervan zouden vinden om de meiden, bijdehandse tantetjes, te fotograferen met een hoofddoek op en een string aan. Topidee. Maar wel even aan de dametjes vragen, natuurlijk. De meisjes gingen akkoord.

Ze kozen twee kleurige sjaals uit en knoopten die om hun hoofd. Die string vonden ze raar, maar prima. Hop, hop op de foto! “Wat

Meisjes van 5 en 9 op de foto uit protest tegen de hoofddoek

(Foto Thomas Schlijper) andere wordt goedgekeurd. Het zal niemand verbazen dat de foto’s de pers niet haalden, laat staan dat de vergelijking bespreekbaar was. Soms ben je je tijd vér vooruit en dan

rest weinig anders dan volharding.

Vandaar dat mijn hart tweemaal oversloeg toen ik las dat in Gent een ‘gewenningstraining voor meisjes om zich te schikken in hun lot’ wordt georganiseerd. Gewenningstraining houdt in dat scholen de hoofddoek toelaten, tenzij er sprake is van dwang. Wat de definitie van dwang is, laat staan hoe dat bewezen kan worden, wordt in het midden gelaten. De enige repliek daarop komt van een Duits-Turkse vrouwenrechtenactiviste, advocate en gelovige moslima die stelt dat een hoofddoek meisjes hun kindheid ontneemt en ze seksualiseert. En is dat geen kindermisbruik? Een tekst naar mijn hart.

En of het kindermisbruik is. Misschien nog wel meer kindermishandeling. Het misbruik is voor het prediken van het eigen geloof, de mishandeling wordt de kinderen, jongens én meisjes, aangedaan. Dat er gemeenschappen zijn die hiervoor kiezen, is een gegeven.

Maar is dat een reden om toe te staan dat een groot deel van onze toekomstige volwassenen als kind al een trauma oplopen dat op termijn een weerslag op onze samenleving zal hebben? Hoe kan het dat wij als samenleving die kinderen – jongens én meisjes – in de steek laten? En, als gevolg daarvan, onze toekomst?

De vrijheid om jezelf te zijn is niet alleen voor mannen weggelegd. Geen enkel geloof predikt vrijheid dan wel gelijkheid voor vrouwen. Het is één ding dat mensen ervoor kiezen een geloof aan te hangen, maar het gaat te ver als overheidsinstellingen zoals scholen besluiten die ongelijkheid van mannen en vrouwen, van godbetert jongetjes en meisjes, te erkennen in de schoolklassen.

Trouwens, de gefotografeerde kinderen zijn jongedames geworden die er inmiddels zelf voor kiezen om strings te dragen. Een sjaal daarentegen knopen ze om hun hals, Ebru Umar niet om hun hoofd.

ZWARE RISICOGEVALLEN De regering van het Bondsland NordrheinWestfalen mag zestien risicovolle islamisten niet van zijn grondgebied verwijderen. De redenen daarvoor zijn zeer verschillend. Bij zes onder hen ontbreken de nodige papieren.

En ook bij de andere tien zijn er bepaalde uitreishindernissen, zoals de “Kölner-Stadt-Anzeiger” liet verstaan.

Voor meerdere extremisten bestaat er een gerechtelijk uitreisverbod omdat in hun herkomstland de dreiging van foltering boven het hoofd hangt. Zo vernoemt de krant het geval van de Tunesiër Sami Ben Mohammed A., een salafist die in Bochum verbleef. Hij was volgens bepaalde berichten zelfs lijfwacht van Al Qaida-baas Osama bin Laden. Intussen verweert de man zich al twaalf jaar met succes tegen uitwijzing naar zijn vaderland.

Volgens bepaalde berichten die de krant kon inkijken, zou hij heel nauwe contacten hebben gehad met vertegenwoordigers van Islamitische Staat in Duitsland, waaronder Abu Walaa.

Begrotingstekort diept verder uit sioenen en uitgaven voor gezondheidszorg) en de taxshift, die eigenlijk een belastingverlaging is.

De voorspellingen van het Planbureau zijn zeer geloofwaardig, ook al omdat in 2019 weinig beleidswerk moet worden verwacht. Noch van de regering die in verkiezingsmodus zit, noch van de volgende ploeg, waarbij we ons de vraag kunnen stellen wanneer die de eed zal afleggen. Zelfs als alles zeer vlot verloopt, is er ten vroegste in de herfst van 2019 een nieuwe regering. Een echt begrotingsbeleid zal er pas in 2020 komen.

het Planbureau waarschuwt meteen: de volgende regering kan niet meer van die rentebonus profiteren, want de rente zal niet meer dalen.

Lijkt de regering-Michel dan op de regering-Verhofstadt?

Ook die profiteerde van een dalende rente, maar gebruikte die bonus niet om de begroting te saneren. Dat onder paars toch een evenwicht werd bereikt, was vooral het gevolg van budgettaire trucs.

Ook de regering-Verhofstadt voerde belastingverlagingen door en financierde die met de rentebonus. De situatie onder de regering-Michel is minder erg. In deze legislatuur werd wel degelijk een deel van de rentebonus gebruikt voor een - weliswaar beperkte - sanering van de begroting.

Rentebonus voorbij

Onteigening Vlaamse vermogens

Een begrotingsevenwicht, dat heeft de regering-Michel al een tijd laten varen. De regering vindt een daling van het begrotingstekort richting 1 procent van het bbp al een hele prestatie. Maar nu komt het Planbureau met slecht nieuws: het begrotingstekort diept straks verder uit richting 1,7 procent van het bbp.

Pakt premier Charles Michel (MR) deze maand het begrotingsdossier nog aan? De publieke financiën saneren is één van de opdrachten die de federale regering zich het laatste jaar van de legislatuur kan opleggen. Die durft dat echter niet aan. Daarvoor zijn de spanningen binnen de regeringsploeg te groot.

Planbureau is somber Bovendien kwam het Planbureau met slecht nieuws. Het begrotingstekort, dat dit jaar 1 procent van het bbp bedraagt, zal in 2019 oplopen naar 1,4 procent en in 2020 naar 1,7 procent van het bbp. En zeggen dat velen in de Wetstraat de voorbije maanden dachten dat een begrotingsevenwicht voor het grijpen lag dankzij de economische groei. Economische groei betekent immers meer banen, dus meer belastinginkomsten en minder uitkeringen.

Ondertussen blijkt dat de economische groei de komende jaren lager zal uitvallen dan voorzien en eerder rond 1,5 procent (of zelfs minder) zal schommelen in plaats van de verhoopte 1,8 procent. Daarnaast komt het Planbureau tot het besluit dat er eenmalige ingrepen wegvallen. Zo zijn er minder inkomsten uit boetes voor bedrijven die geen voorafbetaling van de belastingen doorvoeren.

Daarnaast zijn er nog de stijgende vergrijzingskosten (pen-

Uit de smalle beursstraat

Het is tamelijk flauw dat de federale ministers de kritiek op het begrotingsbeleid pareren door te wijzen op het dalende deficit. Het klopt dat het tekort onder de regering-Di Rupo nog 3,1 procent van het bbp bedroeg en dat het gedaald is naar 1 procent. Maar eigenlijk moeten we zoals het Planbureau het bredere plaatje bekijken.

Het Planbureau berekende dat het begrotingstekort in 20142020 van 3,1 naar 1,7 procent van het bbp zakt. Er is een daling van 1,4 procentpunt, dat valt niet te ontkennen, maar van die 1,4 is 1,3 procentpunt het gevolg van een daling van de rente en dus de rentelasten op de staatsschuld. De verbetering is niet het gevolg van grote inspanningen van deze regering. En

Maar wat zal er de komende jaren gebeuren, nu de vergrijzingskosten stijgen en dat rentevoordeel weg is? Veel zal afhangen van de samenstelling van de volgende regering. Met opnieuw de PS erbij zijn belastingverhogingen een zekerheid, en die worden vooral door de Vlamingen betaald. Wellicht komt er een einde aan de verlaging van de lasten op arbeid en zal men vooral kijken naar vermogenstaksen. De effectentaks zal stijgen. En wie weet, misschien fietst de roerende voorheffing - die al steeg van 15 naar 30 procent - richting 35 of 40 procent. Kortom, het begrotingsbeleid wordt de komende jaren een soort onteigening van de Vlaamse vermogens.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

5 juli 2018

Peumans gaat in de aanval tegen Francken

3

Briefje aan Olivier Maingain

Eindelijk veroordeeld Mijnheer de taalwetschenner,

De partij van 3 procent en de partij van 30 procent Bij haar eerste verkiezingsdeelname, in 2003, haalde de N-VA slechts 3 procent van de stemmen. Ik heb nooit een behoorlijke analyse gelezen van hoe die partij van 3 procent op slechts enkele jaren kon uitgroeien naar een partij van 30 procent. De eenvoudigste manier om te begrijpen wat er is gebeurd, komt via het besef dat die partij van 3 procent eigenlijk nog steeds bestaat, maar dat een andere partij daar bovenop is gegroeid, die er maar weinig op gelijkt.

Bij haar ontstaan was de N-VA in wezen de voortzetting van de oude Volksunie. Indien de groep “Vlaams-nationaal” (rond Bourgeois) in 2001 een absolute meerderheid had gehaald bij het ledenreferendum die een einde maakte aan de Volksunie, is het zelfs waarschijnlijk dat de oude partijnaam behouden was gebleven.

De open boulevard Het ideeëngoed van de grote meerderheid van de kaders en mandatarissen van de N-VA was bij haar doorstart nog steeds dat van de vergane partij: “sociaal” op sociaaleconomische vlak (“Sociaal en federaal” was het motto van de Volksunie), maatschappelijk eerder progressief, gericht op staatshervorming, proEuropees. Wat betreft het immigratieprobleem, schommelde de partij tussen afwezigheid in het debat en het expliciete multiculturalisme van Bert Anciaux.

De N-VA van vandaag heeft een “neoliberale” reputatie (een overdrijving, maar toch), noemt zichzelf “conservatief” op haar webstek, heeft het communautaire in de ijskast geplaatst, ontpopt zich steeds meer als eurosceptisch en dankt haar electorale successen aan haar rechtse profilering in kwesties als migratie en vluchtelingen.

Hoe is die omwenteling tot stand gekomen?

Grotendeels spontaan, eigenlijk. De oorlogen tussen de traditionele partijen en het Vlaams Belang hadden een enorm electoraal niemandsland gecreëerd. Ideologische verstarring zorgde ervoor dat de traditionele partijen elke toegeving weigerden aan een electoraat dat nochtans aan het opschuiven was, in het bijzonder wat immigratie betreft. En Vlaams Belang slaagde nooit in haar zelfverklaarde opzet om “de tanker te keren” richting grotere aanvaardbaarheid.

De natuur heeft een hekel aan leegte. De partij die in 2003 in een doodlopend straatje leek te zitten, reed onder leiding van De Wever voorzichtig de grote boulevard op die het Vlaams Belang had laten openliggen. De vraag naar een partij met een rechts doch fatsoenlijk profiel was zo groot dat de nieuwe koers op zeer kort tijd beloond werd met een electorale aardverschuiving. Ongetwijfeld moet de oude garde zich een beetje ongemakkelijk gevoeld hebben bij die ideologische evolutie, maar met succes is het moeilijk discussiëren.

Een verwarde bompa Dat succes heeft zich tot op vandaag kunnen doorzetten. Maar de bouw van de huidige N-VA op de ruïnes van een andere partij leidt af en toe nog tot stabiliteitsproblemen. De partij van 3 procent bestaat nog. En het stond in de sterren geschreven dat die zich zou laten gelden zodra het even minder ging. De tegenvallende opiniepeiling van vorige maand was voor Jan Peumans de aanleiding om, in een inter-

view met Het Belang van Limburg, uit te halen naar sommige van zijn partijgenoten.

Het is niet de eerste keer dat Peumans kritiek uit op het rechtse discours van de N-VA. In het verleden slaagde de partij erin zijn oprispingen te negeren, zoals men doet met het gemompel van een sympathieke maar verwarde bompa op familiefeestjes. Deze keer lag dat moeilijker.

Nog steeds verward, wees Peumans op de instroom van Vlaams Belangers als een van de redenen voor de recente verharding van het discours, terwijl het al van 2012 geleden is dat nog een voormalige VB’er lid werd van de N-VA. Trouwens, de betrokkene werd nooit politiek actief in de partij en is er ook al jaren geen lid meer van. Ik kan het weten, want het gaat over mij.

Maar zijn gemor had deze keer niets sympathieks. Peumans duidde Francken aan als de schuldige voor de tegenvallende opiniepeiling. Hij voegde eraan toe dat er een verschil is tussen wat die zegt en wat die doet, waarmee hij zich, ironisch genoeg, de voornaamste kritiek van het Vlaams Belang op Francken eigen maakte. Voorts kon Peumans niet met zekerheid bevestigen of hij na 2019 lid van de partij blijft: “Dat hangt van de koers van de partij af.”

Tijd in het nadeel Het zal ook wel afhangen van een verkiesbare plaats voor Jan. De voorzitter van het Vlaams Parlement is 67, maar meent dat zijn partij zich niet de luxe kan permitteren om het zonder zijn voorkeurstemmen te doen. Peumans is op dat vlak niet anders dan alle andere oudere politici die ik heb gekend. “Nog één keertje,” denken ze allemaal, “nog een allerlaatste keer.” Op het einde moeten ze altijd nog een duwtje krijgen van hun partij. Peumans laat nu al verstaan dat hij zich in 2019 niet zal laten wegduwen.

De Limburger is niet de enige oud-strijder van de Volksunie die zich onbehaaglijk voelt bij de ideologische tendensen van de partij van 30 procent. Maar de meesten zwijgen. Mogelijk uit partijtrouw.

Mogelijk uit eigenbelang. Mogelijk ook uit het eerlijke besef dat het wel de oude Volksunie-generatie is die de partij in moeilijke tijden in leven heeft gehouden, maar dat het de nieuwe generatie is die, bezwaard met minder ideologische complexen, de partij heeft groot gemaakt.

De tijd speelt uiteraard in het nadeel van de partij van 3 procent. De meeste oudgedienden van de Volksunie zijn precies dat: oud.

Hun opvattingen dateren uit een andere eeuw, bevatten geen antwoorden op de uitdagingen van deze tijd, en zijn bijgevolg niet van aard om jongeren te inspireren. Met hen dreigt ook de reeds sterk verzwakte verankering in de Vlaamse Beweging te verdwijnen. Dan zal de Jurgen Ceder metamorfose compleet zijn.

Gij zijt verbaasd omdat een rechter uw gemeente Sint-Lambrechts-Woluwe, en dus u als burgemeester en verantwoordelijke uitgever, heeft veroordeeld omdat de taalwetten niet werden nageleefd. Brusselse gemeenten zijn tweetalige gemeenten en dus moet iedereen op dezelfde manier in het Nederlands en het Frans behandeld worden.

Sedert jaren verschijnen van het gemeenteblad Wolu Info twee aparte versies, waarbij de Nederlandstalige versie niet identiek is aan de Franstalige. Gij houdt vol dat er niks aan de hand is, dat het om economische en ecologische redenen normaal is dat de versies verschillen. Bovendien vindt gij dat identieke tweetalige magazines aan alle bewoners bezorgen een enorme papier- en geldverspilling is. Ge moet toch maar onbeschaamd zijn en arrogant! Maar we hadden van u als notoir Vlamingenhater niks anders verwacht. Gij staat op de bres voor gelijke rechten voor allochtonen en andersgeaarden, maar nooit ofte nimmer voor Nederlandstaligen. Voor u moet Brussel verfranst worden en mag de Vlaamse minderheid opzouten.

Er werden over dat gemeenteblad al veel vragen gesteld en klachten ingediend bij de vicegouverneur en bij de Vaste Commissie voor Taaltoezicht, die geen enkele vernietigingsbevoegdheid hebben. Er volgden wat beleefde adviezen om u te schikken naar de regels, maar omdat gij goed wist dat die instanties toch niks kunnen afdwingen, haalde gij uw francofone neus op en staakt gij met een nonchalante grijns op uw smoelwerk uw middelvinger in de lucht. De Nederlandstaligen in Sint-Lambrechts-Woluwe konden ‘den boom in’. Wij weten dat gij een lastige vent zijt, die heel hautain en neerbuigend naar de Vlamingen kijkt.

Het dappere Vlaams Komitee voor Brussel (VKB) was het spuugzat en spande met enkele burgers een rechtszaak aan bij de Nederlandstalige rechtbank van eerste aanleg in Brussel om die onwettige praktijken te doen stopzetten. “Het gemeentebestuur van burgemeester Maingain had het plan opgevat om de Nederlandstalige inwoners van de gemeente een apartheidsversie van het gemeenteblad te bezorgen”, zei het VKB. De inhoud is volgens het principe “pour les Fla-

mands pas-la-même chose”. Het VKB stelt verder: “En dit alles met de arrogante volharding waarmee bepaalde Franstaligen maar al te vaak de taalwetgeving in Brussel aan hun laars lappen.”

En ja, op 20 juni oordeelde die rechtbank dat gij ongelijk hebt en dat uw gemeenteblad effectief identiek moet zijn voor de Nederlandstaligen en de Franstaligen, en dat gij moet stoppen met aparte versies. Gij discrimineert op basis van taal, verklaarde de rechter, en meer nog: dat is discriminatie op basis van artikel 14 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. Pak vast! En om u wat aan te manen, lapte hij u ook nog een dwangsom aan het been.

Een grote triomf voor het VKB, dat hiermee een vonnis bekwam dat wel eens een precedent zou kunnen zijn bij het aanklagen van andere taalwetovertredingen in Brussel. Ik dacht even aan Flor Grammens, verwoed strijder voor de taalrechten, die - mocht hij nog leven - met hetzelfde vuur die toestanden aan de kaak zou gesteld hebben. Meteen een hint richting het Flor Grammensfonds om voor zijn jaarlijkse prijs eens aan het VKB te denken...

Het is wachten op wat Sint-LambrechtsWoluwe en in wezen gij gaat doen. In beroep gaan? Of het vonnis correct naleven opdat er tenminste op dat vlak gelijkheid tussen Brusselse Vlamingen en Franstaligen kan ontstaan. In ieder geval is een Vlaamse stap gezet om de Franstalige arrogantie af te remmen. Het zou tevens kunnen helpen om de wetsvoorstellen die door het Vlaams Belang werden ingediend, en later ook - in oppositietijden - door de N-VA en vandaag ook door Vuye&Wouters, om de taalwetgeving afdwingbaar te maken, te stemmen. Hiervoor is slechts een gewone meerderheid in de Kamer nodig…

Maar het staat in de sterren geschreven dat gij achter de schermen de Franstaligen zult opjutten en afdreigen om deze evidentie niet te steunen. En als de MR niet mee wil, zal het dus niet lukken. Met kereltjes als gij zal er nooit communautaire vrede zijn. Ondertussen staat gij altijd mee op de eerste rij om ‘Vive la Belgique!’ te roepen en handjes te gaan schudden met de club van Laken…

Vrouwen in Duitsland, loslopend wild?

Seksuele agressie, fysieke aanvallen en verkrachtingen zijn sinds de asieltsunami van 2015 schering en inslag in het vroeger zo gedisciplineerde en ordentelijke Duitsland.

Een overzicht van één week ellende.

Op zaterdag 9 juni hebben in het Saksische Plauen twee donkergekleurde mannen met buitenlandse tongval een vrouw van 25 jaar seksueel aangevallen. De vrouw kon ontsnappen; ze raakte lichtgewond.

Op zondag 10 juni in Heidelberg werd een dame van 36 jaar, die net van een discotheek naar huis keerde, door haar donkergekleurde begeleider verkracht.

Op woensdag 13 juni werd in de wijk Ottensen in Hamburg een jongedame van 16 jaar fysiek aangevallen en op de grond geworpen.

Ze is beginnen tieren, waarna haar aanvaller is gaan lopen, na geprobeerd te hebben haar te verkrachten. De dader, van het mediterrane type en tussen 15 en 17 jaar oud, wordt opgespoord..

Een asielzoeker uit Oost-Afrika heeft op donderdag 14 juni in Ottrau in Hessen een vrouw van 39 jaar verkracht, nadat zij hem in autostop had meegenomen.

In de nacht van 14 op 15 juni werd in Freiburg-in-Breisgau (in Baden-Württemberg) een vrouw gevolgd door een onbekende. Hij kon haar doen stoppen en probeerde haar te verkrachten. Het slachtoffer heeft zich verdedigd en kon ontsnappen. De dader was van het Arabische type.

In Hannover (in Nedersaksen) werd een

vrouw van 37 jaar op zaterdag 16 juni op straat neergestoken door de Turk Bulent Icel.

De vrouw werd naar het ziekenhuis gevoerd, maar overleed er.

Intussen is Justitie bezig met een aantal daders van zware misdrijven. In Berlijn werden Mohammad S. (17 jaar) en Wael L. (27 jaar) veroordeeld voor twee verkrachtingen.

Mohammad S. had op Facebook een meisje van 14 jaar leren kennen en was een relatie met dat minderjarige meisje begonnen. Hij nam (aangebrande) foto’s en video’s. De jonge vrouw werd uiteindelijk tot seks gedwongen met de vrienden van Mohammad S. Een jaar later voerde Mohammad S. een meisje van 16 dronken in de wijk Neukölln en verkrachtte haar terwijl Wael L. alles filmde.

Ook moet gewezen worden op het proces in Dresden van een Pakistaanse asielzoeker die een mentaal gehandicapt meisje verkrachtte en op het proces in Zwickau tegen een Libiër.

Die Libiër drong via balkons in appartementsgebouwen binnen om vrouwen te verkrachten. De man was al gekend bij de politie voor masturberen in het openbaar.

Eén week in Duitsland, dus. Voor de rest kunnen we rustig indommelen in de beste aller maatschappijen.

Piet van Nieuwvliet

4

Dossier

5 juli 2018

Frank Vandenbroucke kan er niet mee lachen

Pius XII (1) 60 jaar geleden overleed Eugenio Pacelli, beter bekend als paus Pius XII die een concordaat met Hitler sloot en over de Jodenvervolging zweeg.

Van wierook naar kruisig hem Toen Pius stierf, verscheen de Gazet van Antwerpen met een dikke purperen rouwrand op de voorpagina. Onvoorstelbaar vandaag. Iedereen die ouder dan vijftig is, herinnert zich nog zijn eerste paus.

Iedereen die jonger is in het ontkerkelijkte Vlaanderen weet nog nauwelijks wie de paus is. Ik herinner me goed hoe men in 1958 de lof zong van Pacelli; niet alleen in Vlaanderen maar in de hele Westerse wereld; Israël inbegrepen. Een paar jaar later begon de ommekeer. Met het concilie verdween een deel van het absolute gezag dat een paus als Pius uitstraalde.

Tegelijkertijd maakte het proces Eichmann nog eens duidelijk wat er tijdens de oorlog gebeurd was.

Geleidelijk groeide de geschiedenisvervalsing dat iedereen die met de nazi’s onderhandeld of oppervlakkig gecollaboreerd had persoonlijk en met volle zin Joden in de gasoven had gestopt. Vijf jaar na Pius’ overlijden, verwekte het toneelstuk “Der Stellvertreter” (De plaatsvervanger) van de Duitse protestant Hochhuth sensatie omdat hij de paus als een Pontius Pilatus afschilderde die perfect wist wat de nazi’s uitspookten en die - letterlijk op de scène - zijn handen in onschuld waste.

In Vlaanderen stak een schandaal op toen het Groot Oosten via haar mantelorganisatie Humanistisch Verbond in de “zendtijd voor gastprogramma’s” fragmenten op de televisie wou tonen.

Directeur-generaal BRT Van den Bussche (CVP) verbood de uitzending en ondervoorzitter van de BSP Van Eynde (de Polderbizon voor de oudere lezers) sneerde dat collaborateurs altijd een voetje voor hadden bij de omroep. Van den Bussche repliceerde correct dat Van Eynde zelf in 1940 geprobeerd had een Vlaamse eenheidskrant op te richten onder Duitse controle. Nooit is de controverse over Pius meer gestopt. Het heeft boeken geregend over wat hij wist en wat hij niet wist, wat hij deed of niet deed. Sommige, zoals Cornwells “Hitler’s Pope”, zijn te veel pamflet al heeft hij tenminste nog relevante bronnen geraadpleegd.

Dat kan niet gezegd worden van het schotschrift van broertje Verhofstadt (“Pius XII en de vernietiging van de Joden”); iemand die dank zij het liegebeest al zijn hele leven op kosten van de belastingbetaler slechte tekstjes schrijft.

Nog altijd lopen bij de gesubsidieerde vrijzinnigheid belachelijke figuren rond als broertje V., zoontje De Gucht plus de bende van deMens.nu (nieuwe naam Humanistisch Verbond) die de antikerkelijke ordewoorden van de loge uit de jaren vijftig jaren overdoen.

De zwarte adel Natuurlijk valt er over Pius XII meer te vertellen dan dat concordaat of zijn houding tijdens de tweede wereldoorlog. Ook een paus is een kind van zijn tijd en zijn omgeving. Eugenio Pacelli wordt geboren in Rome in 1876. Hij is een van de weinige echte Romeinen die ooit bisschop van Rome werden. Hij behoort tot een van de belangrijkste families van de “zwarte adel”; dat deel van de Romeinse aristocratie dat zich na de Italiaanse inname van Rome in 1870 en het einde van de Kerkelijke Staat vierkant achter de paus schaart, die zich voortaan “de gevangene van het Vaticaan” noemt. Grootvader Pacelli is de oprichter van de bekende Osservatore Romano, de krant van het Vaticaan. Broer Francesco Pacelli onderhandelt in 1929 het concordaat met Mussolini waardoor de Heilige Stoel een erkende ministaat met een klein territorium wordt.

De Pacelli’s leven in een tijd dat bijna de hele Curie Italiaans is, dat een Italiaanse paus een vanzelfsprekendheid lijkt en dat Italiaanse toestanden zwaar wegen in een

zogenaamde wereldkerk. Wel is Pius de paus die voor het eerst een kleine meerderheid niet-Italianen tot kardinaal aanstelt, al zijn er nog drie pausen na hem Italiaan. Eugenio Pacelli bezit de eigenschappen van de meeste van zijn voorgangers en opvolgers (en die ook de kerkleiders in Vlaanderen typeert ): studiehoofd en briljant intellectueel die de moderne wetenschap respecteert.

Maar hij zet nooit een voet in een parochie waar de seminariewaarheden op de dagelijkse harde werkelijkheden van het leven botsen, waar de pastoraal moeilijk en dikwijls ondankbaar is. De jonge Pacelli valt op door zijn vroege roeping, zijn streng orthodox geloof, zijn ascetische leven en zijn persoonlijk netwerk dat heel de Curie omspant. Zeer vlug wordt hij opgeleid als pauselijk beroepsdiplomaat met een sinecure in een paar Romeinse vrouwenkloosters waar hij als aalmoezenier biecht hoort, de communie geeft en de kerstmis opdraagt. Maar zijn hele leven draagt hij de stempel van de professionele diplomatie: bedachtzaam wollig formuleren, openingen zoeken, op lange termijn werken en compromissen sluiten; ook met totalitaire regimes.

Nuntius in Duitsland Dank zij zijn kennis en zijn kennissen stijgt zijn ster heel vlug in de Curie. Zijn eerste optreden als topdiplomaat is een ‘mission impossible’ en heeft weinig uitstaan met de kerk en des te meer met het Italiaans provincialisme van de Curie.

Hij moet in 1915 keizer Franz Joseph en de Oostenrijks-Hongaarse regering overtuigen vrijwillig de Oostenrijkse, maar Italiaans sprekende regio Trento af te staan.

De Italiaanse regering zal dan niet de kant van de Geallieerden kiezen. In de werkelijkheid onderhandelt die al lang met Fransen en Britten die veel meer beloven. De Oostenrijkers zenden Pacelli wandelen.

Een volgende taak wacht hem in Duitsland.

Hij wordt nuntius in de Beierse hoofdstad München en is tevens de vertegenwoordiger van de paus in heel Duitsland, want in Berlijn is geen nuntiatuur. Paus Benedictus wijdt de 31 jarige tot bisschop vooraleer die naar Duitsland vertrekt.

Pacelli moet de Duitsers warm maken voor het vredesplan van de paus: een vrede zonder winnaars of verliezers. Keizer Wilhelm voelt daar wel iets voor, al is er één groot struikelblok: België. De Duitsers willen die buit niet teruggeven en het initiatief van de paus en Pacelli wordt begraven, want niet lang na zijn aankomst stort het Russisch front in elkaar en de Duitse generaals ruiken ‘die Endsieg’. Als nuntius maakt hij 18 maanden later de revolutie en de geslaagde, maar korte communistische staatsgreep in Beieren mee.

Hij staat zelfs een paar keer oog in oog met hen. Achteraf en zeker vandaag wordt altijd beklemtoond dat hij over veel gesprekspartners in zijn depêches meldt dat het Joden zijn, maar dat doet bijna iedere politicus of diplomaat in die tijd. Hij blijft in Duitsland, zij het dat hij tijdens de Weimarrepubliek in Berlijn resideert. Daar heeft hij verscheidene keren contact met vertegenwoordigers van de Sovjet-Unie.

Hij probeert nog wat religieuze rechten voor de katholieken uit de brand te slepen, maar hij krijgt een njet op alle punten.

Meer dan de botsing in München ontstaat daar zijn aversie voor het communisme. De nieuwe paus Pius XI en Pacelli (staatsecretaris vanaf 1930) staan ambivalent tegenover de opkomst van het nazisme. Dat is inderdaad een bolwerk tegen het rode gevaar, maar ze hebben de bittere ervaring met het Italiaans fascisme dat ondanks het concordaat het katholiek leven wil onderwerpen aan de totalitaire staat. Toch gaat Pacelli graag in op de uitnodiging van de nieuwe rijkskanselier Hitler om te onderhandelen.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Auf Deutsch Kattrin Jadin van de MR is een Duitstalige Waalse en ze komt daar ook voor uit. Alles wat de Duitstalige gemeenschap aanbelangt, neemt ze ter harte en verdedigt ze met verve.

Donderdag werd het even stil op alle banken toen zij aan de minister van Financiën, Johan van Overtveldt (N-VA), een mondelinge vraag stelde over ‘de informatie aan Duitstalige belastingplichtigen’. Op zich niet wereldschokkend, maar ze deed dat in het Duits…

Veel Franstaligen moesten er een hoofdtelefoon bijnemen om via de tolkendienst te kunnen volgen. Van Overtveldt nam vervolgens het woord en vroeg: “Est-ce qu’il y a quelqu’un qui peut traduire?” Waarop hij zijn omstandig antwoord volledig en keurig ‘auf Deutsch‘ gaf.

Kattrin Jadin kon dat wel smaken en ze feliciteerde Johan zelfs met zijn “ausgezeichnete Deutschkenntnisse”. En ze voegde eraan toe: “Et merci à tous d’avoir si bien écouté.” Moesten alle Franstalige ministers zo goed in het Nederlands antwoorden op vragen zoals Van Overtveldt deed in het Duits ten aanzien van Jadin, we zouden een stap verder staan in dit onzalige land.

Twee maten Het gebeurt wel eens dat een Kamerlid niet ter plaatse geraakt om een vraag of tussenkomst te houden. Ziekte, treinstaking, verkeershinder, noem maar op. In regel vervalt die vraag dan en wordt die wel eens omgezet in een schriftelijke vraag. Volgens het reglement van de Kamer mogen plaatsvervangers die vraag niet stellen. Donderdag was het even anders. Kamervoorzitter Bracke schiep een precedent dat nog vaak zal ingeroepen worden. Caroline Cassart-Mailleux van de MR had blijkbaar laten weten dat ze in een file zat, waarop Bracke doodleuk meedeelde: “Mme Cassart étant bloquée dans les embouteillages, c’est M. Friart qui posera sa question à sa place.”

Het was Catherine Fonck van cdH die protest aantekende, met de mededeling dat haar fractie dat een tijd geleden niet mocht, precies op grond van het reglement. Ze eiste dan ook dat de kwestie volgende vergadering van de Conferentie van voorzitters zou besproken worden. Bracke voelde de bui hangen en beloofde dat dat zou gebeuren. Het reglement meteen en strikt toepassen deed hij echter niet, wat nochtans logisch was geweest. De heer Friart kon zijn vraag stellen. Twee maten en twee gewichten, alweer. Ligt de weg nu open voor plaatsvervangende vraagstellers? Als dat zo is, dan gaan de Kamerleden chaotische toestanden tegemoet.

Eenmalig Barbara Pas van het Vlaams Belang voelde Theo Francken (N-VA) aan de tand over de Duitse ngo Mission Lifeline die illegalen uit Afrika oppikte, waarvan door de Belgische regering een vijftiental personen opgenomen zullen worden. Haar vraagstelling was dan ook bikkelhard: “Waarom in godsnaam dit ongelooflijk foute signaal? Wat gaat u doen met volgende schepen? Denkt u dat Michel dan plots wel neen gaat zeggen tegen Merkel als loyale Europese partner? Wanneer gaat u eindelijk eens doen wat u tweet en zegt, namelijk

mensensmokkel en illegale immigratie stoppen in plaats van te stimuleren?”

Theo kwam niet verder dan te zeggen dat het ‘eenmalige solidariteit’ is. Pas vond dat een verkeerd signaal en verwees naar een Twitterbericht van hem van vorig jaar, nadat ngo’s een flink aantal illegalen op Europese bodem hadden gebracht: “Blijf er weg. Jullie maken het alleen maar erger. Ze zullen niet verzuipen. Ze zullen gewoon stoppen met vertrekken. Wij moeten hen uit het water vissen en terugsturen. Ngo’s stimuleren smokkel in plaats van die tegen te gaan.” Pas vindt dat hij toen gelijk had, maar dat hij nu het omgekeerde doet. Door vandaag steun te bieden aan die ngo’s, stimuleert hij juist de mensensmokkel in plaats van die te stoppen, zei ze.

Theo had er niets op terug en liet de kritiek overwaaien. Misschien dacht hij al aan een volgende tweet vol straffe taal…

Tondo?!

In januari 2017 raakte bekend dat een nieuw architecturaal project op poten werd gezet om een verbinding te realiseren tussen het oude Paleis der Natie en het gloednieuwe Forumgebouw, elk aan één kant van de Leuvenseweg. Het zou een glazen gang in de vorm van een cirkel worden die als het ware tussen beide gebouwen boven de Leuvenseweg zou zweven en de benaming ‘Tondo’ – afgeleid van rotonde – zou krijgen. Op de webstek van Bracke lazen we toen dat de werken al in het najaar zouden starten. Over het kostenplaatje werd zedig gezwegen. Na de zomer komt het najaar, en dan komt het volgende jaar er al aan en van heel dat plan zal nog niets te merken zijn.

Overigens, niemand lijkt nog vragende partij te zijn. Gaat het allicht peperdure project een stille dood sterven omdat Bracke er geen medestanders meer voor vindt? Of voelt men dat de belastingbetaler dit wel eens niet zou kunnen pikken? Of weet Bracke dat zijn voorzitterspijp uit is na 2019? Drie vragen waarop wellicht evenveel keer met ‘ja’ kan geantwoord worden.

Genoeg geweest In de wandelgangen, vooral in die van N-VA, wordt al langer gezegd en gefluisterd - en niet door de minsten - dat men het gehad heeft met Bracke. Velen zouden liever zien dat hij na 2019 zelfs compleet uit beeld verdwijnt. Zijn klungelige optreden en smadelijke afgang van enige tijd geleden in Gent dient snel te worden vergeten, en als Kamervoorzitter heeft hij ook geen al te sterke indruk gemaakt. Het gaat zelfs zover dat flink wat parlementsleden - van meerderheid en oppositie - er openlijk voor uit komen dat het er onder het voorzitterschap van Baas Ganzendonk André Flahaut veel correcter en eerlijker aan toeging.

Meermaals heeft oud-Kamervoorzitter Patrick Dewael moet ingrijpen op basis van zijn kennis en ervaring om Bracke bij de les te houden, zowel in de Conferentie van voorzitters als publiek in de plenaire vergadering. Bracke heeft als eerste burger een flinke spaarboek kunnen aanleggen, zodat hij op zijn oude dag niets tekort zal komen. Het staat in de sterren geschreven dat op zijn pensioenfeest veel volk aanwezig zal zijn om hem enthousiast ‘uit te wuiven’.

Actueel

5 juli 2018

Prins Laurent gaat grootoom prins Karel achterna Prins Laurent mag blij zijn dat na al zijn fratsen zijn dotatie behouden blijft. Verschillende van zijn vennootschappen zijn immers virtueel failliet. Dat doet denken aan zijn grootoom prins Karel, die in de herfst van zijn leven zelfs een deel van de inboedel van zijn domein in Raversijde moest verkopen om financieel het hoofd boven water te houden.

Een jaar geleden bracht prins Laurent een bezoek aan een receptie op de Chinese ambassade naar aanleiding van de negentigste verjaardag van het Chinese leger. Dat gebeurde zonder toestemming van de regering en het Paleis. Na lange discussies en politiek getouwtrek moest de prins een deel van zijn dotatie inleveren. Zij het eenmalig.

Sindsdien loopt de man er nukkig bij. En dat is niet alleen omwille van de korting van 15 procent op zijn dotatie. Het geld dat hij van Vadertje Staat krijgt, is al een tijd voorwerp van discussie. De voorbije jaren is het al meermaals voorgekomen dat bij officiële gelegenheden Laurent en zijn echtgenote Claire niet kwamen opdagen. De reden had volgens sommige royalty-watchers te maken met ruzie bij de Coburgs, die er wel degelijk is, maar eigenlijk was het ongenoegen over een te lage dotatie meestal de oorzaak.

Laurent mag dan wel bokken over het ‘onrecht’ dat hem is aangedaan, hij zou beter zijn focus verleggen naar zijn zakelijke activiteiten, want afgezien van die eenmalige korting komt zijn dotatie toch niet in gevaar.

Vorige week verscheen een interessant stuk op de webstek ‘de rijkste Belgen.’ Op basis van verschillende balanscijfers blijkt dat drie vastgoedvennootschappen van Laurent virtueel failliet zijn. “Rec Arlon 67 en Cerbux Invest kijken samen aan tegen een overgedragen verlies van 5,3 miljoen euro. De derde en kleinere vennootschap Compagnie des Eoliennes zag het eigen vermogen vorig jaar omslaan naar min 35.000 euro,” staat te lezen.

Die Compagnie des Eoliennes zou een villa op een eiland nabij Sicilië beheren, maar volgens ‘de rijkste Belgen’ is die al jaren aan het verkommeren. Verder blijkt dat geen enkele van zijn vennootschappen erin slaagt een omzet van betekenis te genereren. Ondertussen moet de Antwerps dierenkliniek voor minderbedeelden de deuren sluiten nadat “de Stichting Prins Laurent geen financiële oplossing kan vinden voor de huisvesting van het dispensarium”.

Problemen niet van gisteren Het artikel op ‘de rijkste Belgen’ getuigt niet van sensatiezucht. Het is goed onderbouwd.

Merkel versus Seehofer: een wankel compromis We hebben met stijgend onbegrip toegekeken hoe het conflict in de Duitse regering zich ontwikkelde. Eerst leek het een dappere en consequente poging van Seehofer en de CSU om het momentum van de ommekeer in Italië en Oostenrijk op te pikken en Merkel te dwingen een harder immigratiebeleid te voeren, wat natuurlijk onze onverdeelde sympathie had. Toen lazen we dat Seehofer dreigde ontslag te nemen als minister van Binnenlandse Zaken.

We dachten dat hij het spel keihard speelde, veel beter en veel harder dan we van christendemocraten gewend zijn. Maar zondagavond bleek dat hij op het punt stond ontslag te nemen als voorzitter van de CSU, en dat paste niet in dat plaatje van optimale druk op Merkel. Dat leek een capitulatie. We vroegen ons in stilte zelfs af of Seehofer misschien gechanteerd werd.

Naar een impasse?

Of wilden zijn partijkaders hem niet meer volgen in die harde confrontatie? Krabbelden ze op het laatste nippertje terug? Waren zij ondanks alles toch een soort Beierse tsjeven?

Was het de diepgewortelde angst voor politieke instabiliteit die vrijwel alle Duitse politici en heel veel kiezers sinds de Weimarrepubliek verlamt, zodat zij nog eerder kiezen voor een rampzalig status quo dan voor een politieke crisis waaruit misschien een reddende ommekeer kan voortkomen? Of wogen de ministerporte-

feuilles toch zwaarder door dan de principes en de overlevingskansen van de Duitsers als volk?

Had Seehofer gegokt en verloren?

Maandagavond bleek een compromis te zijn bereikt. Seehofer blijft minister in de regeringMerkel. De alliantie tussen CDU en CSU wordt niet ontbonden. De Duitse regering valt niet, of tenminste, nu nog niet. Het compromis voorziet dat aan de grens met Oostenrijk “doorreiscentra” worden opgericht, gesloten centra waar nagegaan zal worden welke immigranten asiel hadden moeten aanvragen in transitlanden als Griekenland, Italië en soms Bulgarije.

Die zullen aan de grens worden tegengehouden. Let op het fraaie eufemisme: die centra zijn bedoeld om illegalen tegen te houden, maar de naam “doorreiscentra” suggereert net het omgekeerde.

Die benaming is vrijwel zeker gekozen op verzoek van Merkel. Afgewezen illegalen zullen naar die transitlanden worden teruggestuurd, wat een eis van Seehofer was, maar dat moet

We gingen zelf eens snuisteren in de balansen die worden ingediend bij de Nationale Bank. En wat blijkt: de problemen met de vennootschappen van Laurent dateren niet van gisteren. In 2016 ging REC Arlon 67 voor 379.385 euro in het rood. De schulden bedragen gecumuleerd 1,5 miljoen euro. Cerbux Invest: 483.264 euro verlies in 2016, en schulden van 2,9 miljoen euro.

Straks gaat Laurent het geld van zijn dotatie - meer dan 300.000 euro per jaar - nog moeten gebruiken om de putten van zijn vennootschappen te vullen. Veel financiële steun van de oude haute finance valt niet meer te verwachten. Sinds de financiële crisis van 2008 en het debacle van Fortis hangt die oude elite in de touwen.

Wat is de volgende stap? Een verkoop van bepaalde onroerende of roerende eigendommen. Zoals ooit noodgedwongen prins Karel, Laurents grootoom.

De broer van Leopold III, die als een halve zonderling in Raversijde bij Oostende leefde, moest in de jaren zeventig ten gevolge van financiële problemen (hij werd onder andere opgelicht door adviseurs) een deel van zijn inboedel openbaar laten verkopen. Feit is dat Karel op dat moment had verzaakt aan een dotatie.

Angélique Vanderstraeten

gebeuren met toestemming van die transitlanden. Dat was een eis van Merkel, en dat kan tot impasses leiden, want de meeste transitlanden zijn niet zomaar bereid die illegalen terug te nemen. Volgens de Akkoorden van Dublin zijn zij verplicht dat te doen, maar Merkel heeft die akkoorden in 2015 zelf opgeblazen, niet officieel, maar wel in praktijk.

Kritiek en de SPD Als we het hysterische protest van de linkse partijen horen, lijkt dit een redelijk compromis te zijn. Nog lang niet voldoende, maar misschien een goed begin. Bernd Riexinger, de voorzitter van Der Linke, twitterde zelfs over die doorreiscentra: “Transitzonen sind Masseninternierungslager.” Als voorzitter van een partij met wortels in de DDR-dictatuur is hij een ervaringsdeskundige inzake internerings- en strafkampen. De kritiek van de liberale partijvoorzitter Christian Lindner was verstandiger en meer ter zake. Hij wees erop dat het compromis alleen iets zegt over de instroom van nieuwe illegalen, maar oorverdovend stil blijft over het veel grotere probleem van de honderdduizenden immigranten die al in Duitsland zijn, hoewel ze elders asiel hadden moeten aanvragen. Of die helemaal niet in aanmerking kwamen voor asiel…

En dan is er nog de vraag of de SPD dit compromis zal aanvaarden. De voorzitter van de Arbeitsgemeinschaft Migration van de SPD zei in en eerste reactie in “Die Welt”: “De transitcentra vallen helemaal niet binnen de coalitieverdragen. […] Ze liggen ver voorbij de pijngrens.” Die voorzitter heet Aziz Bozkurt… met aanslagen met bommen, messen of voertuigen. Dhimmi’s moeten onderdanig zijn en zwijgen. Zelfs als hun dochters verkracht worden of tot prostitutie worden gedwongen. Lord Pearson had duidelijk nog niet begrepen welk signaal er was gegeven met de veroordeling van Tommy Robinson. Nog los van de vraag wie verantwoordelijk is voor het feit dat zoveel moslims in de adelstand verheven zijn en in het “House of Lords”, het Hogerhuis, zetelen: negentien baronnen en baronessen.

SYMBOOL

VERBODEN VRAAG Lord Pearson vroeg in het Britse Hogerhuis of de regering in het kader van haar antiterrorismebeleid erop zou toezien dat “preken in moskeeën en lessen in madrassas in Engeland en Wales zouden gemonitord worden op ‘hate speach’ tegen niet-moslims.” Het leek een vraag te zijn zoals er in elk parlement honderden worden gesteld, maar de reactie van de islamitische barones Sayeeda Warsi was een nauwelijks verholen bedreiging, in

een demagogische verpakking: “Zou ik Hare Majesteits Regering kunnen vragen of in het kader van haar antiterrorismebeleid preken in de vorm van mondelinge vragen en debatten in het Hogerhuis zouden gemonitord worden op ‘hate speech’ en islamofobie tegen moslims.”

De waarschuwing was duidelijk: stel geen vragen over wat in moskeeën en madrassas verkondigd wordt, want dat wordt beschouwd als terreur. Alsof mondelinge vragen zelfs maar in de verste verte enige gelijkenissen vertonen

Een jezidi-vrouw die asiel gekregen had in Canada, herkende op een autobus de man die haar in IS-gebied op een slavenmarkt had gekocht en maandenlang had verkracht. Zij ging naar het plaatselijke opvangcentrum voor migranten, vertelde wie ze had gezien en gaf zelfs de echte naam van haar “meester” op.

Maar de beambte wilde haar niet geloven. Hij beweerde dat zij “te getraumatiseerd was” om zich dat te herinneren en hij gaf haar de raad hierover in alle talen te zwijgen. Dat staat symbool voor de perversiteit van heel het westerse asielbeleid, en voor het “horen, zien en zwijgen” van de politieke dhimmi’s die ons besturen.

5

Echo’s uit de Koepelzaal Heibel Voor de verandering is er weer eens heibel met Brussel. Het gewestparlement aldaar wil namelijk een cumulverbod invoeren dat er op neerkomt dat men niet meer én schepen of burgemeester én parlementslid kan zijn. De regel strekt zich uit tot alle parlementen die dit land “rijk” is en betreft dus ook de Brusselaars in het Vlaams Parlement. Ter bescherming van de democratie drijft men het spul ook nog eens door tegen der Vlamingen - ongewenste en bedreigde diersoort in het Brussels paradijs - meug, maar wel met medewerking van de lokale min of meer Nederlandstalige linkerzijde.

N-VA, CD&V en Open Vld riepen dus een belangenconflict in, wat tot een nogal woelige discussie leidde. Het bontste maakt Joris Vandenbroucke (sp.a) het, die spartelend en tegen beter weten in het Brusselse ding bleef verdedigen, dat zogezegd niet tegen de Vlamingen was gericht, maar wel een doelmatige regel was tegen het gedoe met de beruchte negentien baronieën.

Björn Rzoska (Groen) verdedigde het onverdedigbare op zijn manier, “decumul is het hoogste goed en de andere Vlaamse partijen hebben daar te veel boter op het hoofd.”

Beiden werden als collabo’s van de Brusselse Franstaligen zowat opgevreten door uiteraard de N-VA-tenoren, maar ook door de blauwe en oranje minder verdachten. Een mooi spektakel.

Woestijnregio Zomert het eens, is het weer niet goed.

We hadden in de kroeg gewed dat er vraagjes zouden komen over de droogte, en kijk eens… Bart Nevens (N-VA) en Tinne Rombouts (CD&V) bedienden ons op onze wenken. Volgens Nevens is Vlaanderen een soort woestijnregio en Rombouts zag, bucolisch aangedaan, de jonge plantjes verpieteren. Arme Joke Schauvliege mocht natuurlijk opdraven om te zeggen hoe goed alles is geregeld en hoe flink de Droogtecommissie (ja, dat bestaat) aan het werk is.

We moeten het hoofd koel houden en spaarzaam zijn met water. Hoe die twee dingen te combineren zijn, vertelde Schauvliege niet.

Nevens was toch nog niet helemaal gerustgesteld.

Wat voor een land is dit eigenlijk? Driekwart van het jaar verzuip je in de regen, door de klimaatopwarming worden we spoedig overspoeld en dan is het een weekje warm en alles zou droog staan en het water komt op rantsoen? In Eritrea is het wellicht beter geregeld.

Russen De steeds olijke Michel Doomst (CD&V) maakte zich zorgen over mogelijke Russische beïnvloeding van onze nakende gemeente- en provincieraadsverkiezingen. De heer Poetin ligt hier ongetwijfeld zeer van wakker. Minister Homans gaf zowaar een serieus antwoord.

Alle veiligheidsdiensten lopen op de toppen van hun tenen.

Hard wordt gewerkt aan de beveiliging van de steminformatica en dergelijke en men moet alert zijn voor manipulatie via sociale media (die hierop gescreend worden, dat is pas eng).

In ieder geval zijn de federale en Vlaamse overheid op hun hoede.

Toe maar. Gelukkig zei Homans uiteindelijk toch dat er geen reden tot paniek is. Wij van onze kant hebben een subsidieaanvraag naar Moskou gestuurd en zullen u in de aanloop naar de verkiezingen graag de pro-Russische kandidaten aanbevelen.

STEUN

BE39 7390 1640 4519

www.sceptr.net

6

Dwars door Vlaanderen

5 juli 2018

De Geuzenberg

#respectvoordetaalwetgeving Goed, de gemeente Sint-Lambrechts-Woluwe van Défi-voorman Olivier Maingain is na een procedure eindelijk veroordeeld voor het overtreden van de taalwetgeving.

Maar is het niet tekenend dat dit enkel kon gebeuren dankzij de inzet van een kleine ploeg vrijwilligers? De manier waarop de taalwetgeving miskend wordt, is een smet op het Belgische blazoen. En dat net het gros van de Vlaamse politieke klasse wegkijkt, is veelzeggender dan de overtredingen zelf.

Vroeger was het met subsidies, vandaag zonder, maar nog steeds vecht het Vlaams Komitee Brussel (VKB) juridisch tegen benoemingen en/of andere overheidsbeslissingen die de taalwetgeving overtreden.

Tot ergernis van velen vaak met succes, wat onmiddellijk het verlies van die subsidies verklaart. Ergens zou je deze kiezelsteen in de Brusselse politieke schoen kunnen bestempelen als de Unia van de taalwetgeving, al beseffen we dat deze vergelijking bijzonder dicht bij de grens van het fatsoen komt.

Sint-Lambrechts-Woluwe Zopas raakte bekend dat het VKB zijn slag thuisgehaald heeft in een procedure tegen Sint-Lambrechts-Woluwe, waar Défi-voorman-voor-het-leven Olivier Maingain met de burgemeesterssjerp flaneert. Om een lang verhaal samen te vatten: er schort heel wat aan het gemeentelijke informatieblaadje, waarin het Nederlands geen of een marginale plaats krijgt, terwijl een afkooksel in de taal van Vondel afzonderlijk en weken later uitgestuurd wordt. Een manifeste overtreding van de taalwetgeving dus, maar – en dit raakt de essentie – vooral een blijk van misprijzen ten opzichte van de Nederlandstalige inwoners.

Door de uitspraak van de burgerlijke rechtbank moet Woluwe niet alleen voor de kosten opdraaien, er komt ook een dwangsom van 1.000 euro voor elke overtreding. Het is weinig waarschijnlijk dat de zaak hiermee definitief beklonken is, hoger beroep lonkt, maar als symbool kan het tellen. Toch bezorgt het ons een wat wrang gevoel. De Vlaamse politieke klasse, zeker zij die haast paars uitslaan van het bespelen van de Brusselse loftrompet, zouden het vonnis maar beter kunnen aangrijpen om eens rustig na te denken over de aanleiding van de zaak.

Mortuarium Aan de toepassing van de taalwetgeving schort ontzettend veel in Brussel. De plaat is dermate grijsgedraaid dat de pick-upnaald aan vervanging toe is. Observeren is niet de

Ce n’est qu’une “vergissing” Tot vorig jaar was de federale overheid bevoegd om in Brussel de onroerende voorheffing te innen. Nu is die bevoegdheid echter overgedragen aan het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en dan durft het al wel eens erg foutlopen. Wie bijvoorbeeld zijn (Brusselse) woning verhuurt via een sociaal verhuurkantoor krijgt een vrijstelling op die voorheffing. Maar toch kregen duizenden mensen die effectief via zo een SVK verhuren een aanmaning in de bus om te betalen. Uit vragen van onder meer Ecolo, CD&V (Paul Delva) en N-VA (Johan van den Driessche) blijkt het echter om een vergissing te gaan.

Erger is dat personen gedomicilieerd in het Vlaams Gewest voor een onroerend goed in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest hun aanslagformulier eentalig in het Frans ontvangen, met de melding dat een Nederlandstalig exemplaar op schriftelijke aanvraag verkrijgbaar is. Wie dan een mail stuurt naar het opgegeven mailadres, krijgt een automatisch antwoord teruggestuurd dat ook … eentalig in het Frans is opgesteld, zo ontdekte Brussels Vlaams Belang-fractieleider Dominiek Lootens. Wedden dat dit ook weer “een vergissing” zal zijn?

Illegaal? Gratis water, gratis vervoer Enkele maanden geleden kraakte een groep illegalen een onbewoonde vleugel van een internaat in de Brusselse gemeente Vorst. Een aantal dagen na het inpalmen van het internaatgebouw leek een lek in de waterleidingen van Vivaqua het einde te betekenen voor het illegaal aftappen van water. Maar, de PS-burgemeester van Vorst zorgde er in extremis voor

enige dagtaak van de vicegouverneur, wiens vaststellingen elk jaar resulteren in een keurig jaarverslag. De man schorst dat het een lieve lust is, maar vernietigingen zijn zo goed als onbestaande omdat hiervoor een politieke bekrachtiging nodig is. Net dat is al jaren de patstelling. Overtredingen worden vastgesteld, maar blijven zonder gevolg.

Het onderwerp overstijgt het strikt juridische. Er is een manifeste Franstalige onwil (of op zijn minst onverschilligheid) ten aanzien van een taalwetgeving die Franstaligen nooit gewild, laat staan gerespecteerd hebben. Er is echter een Vlaamse politieke klasse die maar wat graag de andere kant opkijkt.

De communautaire eisen mogen dan in de koelkast zitten (of bevinden ze zich al in het mortuarium?), dit gaat om de toepassing van de wet en (zelf)respect, en zeker dat laatste is geen Vlaamse sterkte.

Philippe van Parijs Men kijkt naar de praktische elementen, niet onbelangrijk, denk maar aan het behalen of mislopen van een benoeming op die gronden. Maar er zit ook iets fundamenteels aan vast: het respectvol organiseren van een samenleving in een meertalig land. Ooit kwam de Brusselse regering met ‘taalhoffelijkheidsakkoorden’ voor de dag, die overigens dankzij de goede zorgen van het VKB allemaal via de Raad van State naar de prullenmand werden begeleid. Die bewoording was overigens vreemd. Het ontberen van hoffelijkheid en elementair fatsoen maakte juist de taalwetgeving noodzakelijk. Toen en nu.

Precies over dat respect zou men in deze #tousensemble-tijden beter wat nadenken.

Laten we het naar een ander niveau tillen.

Philippe van Parijs, door sommigen als de Wittgenstein van zijn tijd opgevoerd, mag dan leuteren over meertaligheid en daarbij het Engels beschouwen als (laatste) strohalm om dit apenland overeind te houden. Graag hadden we hem wat vaker over respect voor het Nederlands als conditione sine qua non voor een geloofwaardige belgitude horen praten.

KNIN.

dat een watervoorraad via de Civiele Bescherming aan de illegalen geleverd werd.

In het Brusselse Maximiliaanpark werden op vraag van het OCMW van Brussel Stad verscheidene watervoorzieningen geplaatst waar illegalen gebruik van kunnen maken. Uit antwoorden op parlementaire vragen die Brussels Vlaams Belang-fractievoorzitter Lootens hierover stelde, blijkt nu dat het de Brusselse belastingbetaler is die moet opdraaien voor de kosten van de watervoorzieningen voor illegalen. Alleen al voor het Maximiliaanpark gaat het over een factuur van bijna 9.000 euro, voor het verbruik van maar liefst 700.000 liter drinkwater.

Nadat eerder al Brussels minister Smet (sp.a) rijkelijk gratis MIVB-tickets ging verdelen onder de “Brusselse” illegalen, is dit opnieuw een geval waarbij de belastingbetaler mag opdraaien voor de sinterklaaspolitiek van de pamperaars.

Nieuw arbeidsreglement Op 5 juni sloten de schepen voor Personeel en Organisatie Minou Esquenet (CD&V) en de vakbonden een overeenkomst af die de werkomstandigheden van de 1.500 Brugse stadsambtenaren zou regelen. Nu blijkt dat het schepencollege dit akkoord niet wil goedkeuren, omdat er niet genoeg cijfers bestaan over de voorbije twee jaar lange proefperiode van soepeler werken. Burgemeester Renaat Landuyt en schepen Franky Demon houden de goedkeuring tegen. Waarom? Hebben ze schrik? Of ondervonden ze reeds dat er misbruiken kunnen gebeuren? Wordt vervolgd!

Cocaïne en boksen In oktober vorig jaar werd het triomfantelijk aangekondigd in de gazetten: de stad Meche-

len gaat een samenwerking aan met kickboksclub Royal Gym voor de begeleiding van delinquente jongeren.

Eén van de doelstellingen van de club is “maatschappelijk kwetsbare jongeren” actief op te sporen en naar de trainingen van de club te leiden.

Toen al nam Hans Keldermans, gemeenteraadslid van het Vlaams Belang, de sportclub in het vizier: er was een onduidelijke boekhouding en één van de verantwoordelijken zat al minstens tien jaar in de gevangenis. Bovendien beantwoordde de vechtclub niet aan de multicul-eisen, want bij Royal Gym zijn hoofdzakelijk allochtone jongeren actief.

De stad Mechelen subsidieert sinds vorig jaar de kickboksclub met een jaarlijks bedrag van 20.000 euro. De vereniging is voor de stad Mechelen ook een middel om radicalisering bij islamitische jongeren tegen te gaan.

Vorige week deed de gerechtelijke politie een inval bij de boksclub en vond een partij cocaïne en een smak cash geld. Het is nu wachten op een reactie van multicul-burgemeester Somers en de groene Calvo.

Geen sp.a in Brussel Ans Persoons, sp.a-coryfee en voormalig schepen in Brussel, is al enkele maanden bezig om “een burgerplatform” bijeen te brengen om zo aan de gemeenteraadsverkiezingen deel te nemen. Blijkbaar is men in Brussel tot het besef gekomen dat men met sp.a alleen niet ver zal springen. En samen op een lijst met de PS, na alle schandalen, was ook niet de beste optie.

Dus gaat sp.a op zoek naar “mondige burgers” om een progressieve en – uiteraard multiculturele lijst mee te vullen. “Change.

Brussels” heet de lijst waarmee Ans Persoons in oktober naar de gemeenteraadsverkiezingen trekt. Change, verandering, waarmee Ans in feite aangeeft dat het vorige socialistische beleid op niks trok.

De komende weken trekt ze naar de Brusselse parken om tijdens “Park Talks” (sic) in

debat te gaan met Brusselaars. De kans dat Ans Persoons opnieuw verkozen geraakt, achten we bijzonder klein.

Lumumbaplein Vorige zaterdag werd in Brussel een stuk van een plein genoemd naar Patrice Lumumba.

Brussel kent een grote Congolese gemeenschap, die zich voornamelijk concentreert in de Matongéwijk. De Congolezen voeren al vijftien jaar acties om “het koloniale verleden van België terug op de agenda te plaatsen”.

Lumumba was de eerste premier van de Republiek Congo. Hij werd vermoord door tegenstanders, in opdracht van Mobutu. De executie van Lumumba gebeurde met instemming en steun van de CIA en de Belgische regering, inclusief het koningshuis dat een eitje te pellen had met Lumumba. Niet elke oudkoloniaal zal blij zijn met de eer die Lumamba nu krijgt met een straatnaambord. Bovendien, moet een Congolees conflict na zestig jaar uitgevochten worden in de Brusselse straten?

Mogen we suggereren om de overzijde van het Lumumbaplein te hernoemen tot “Etienne Davignonplein”. Dat zou pas symbolisch zijn!

Hoofddoeken in Gent Stedelijke scholen in Gent die een verbod willen op het dragen van een hoofddoek, moeten dat vanaf september argumenteren. Nu al mogen Gentse stedelijke scholen zelf beslissen of ze religieuze tekens toelaten. Drie van de acht scholen doen dat, en laten m.a.w. het dragen van een hoofddoek toe. De vijf andere scholen mogen een verbod handhaven, maar zullen dan in september moeten uitleggen waarom ze een verbod op het dragen van een hoofddoek willen.

Die nieuwe richtlijn kwam er dankzij schepen van Onderwijs Elke Decruynaere van Groen. Alleen, de groene schepen had nagelaten haar beleid te toetsen bij de coalitiepartners in Gent, de Open Vld en sp.a. En die konden daar niet mee lachen.

In memoriam

Marleen van den Eynde

(1965-2018)

We vernemen het te vroege overlijden op 25 juni van Marleen van den Eynde. Als overtuigde Vlaams-nationaliste en Vlaams Belang-politica was Marleen geen onbekende voor onze lezers. Sinds 1995 zetelde ze in de gemeenteraad van Kontich en in de periode 1999-2014 was ze Vlaams volksvertegenwoordiger.

Misschien minder gezien door het grote publiek, maar regelmatig opgepikt door een toch niet VB-gezinde pers, heeft Marleen van den Eynde bergen politiek werk verzet. Collega’s van haar politieke generatie getuigen dat zij zich, tegen alle vooroordelen in, ontpopt heeft tot een heel gedreven parlementslid met een inzet en dossierkennis die ook bij de tegenstanders respect oogstten. Aan het hart lag haar met name het milieubeleid, wat dikwijls heel technische materie is en waarin zij in het debat meer dan standhield.

Ze toonde daarmee ook aan dat het Vlaams Belang meer te vertellen had dan de typische thema’s waarop de partij wordt vastgepind.

De haar toegemeten tijd is jammer genoeg

niet ruim geweest, maar ze heeft hem ten volle en onvermoeibaar gebruikt in dienst van haar idealen. Zo is het dat men de grootmoedigen onderscheiden kan. Marleen wilde zich nog helemaal geven voor haar gemeente en ook dat bewijst dat opgeven niet in haar woordenboek stond. Het lot besliste er helaas anders over. Aan het dapper vechten is een einde gekomen, maar niet aan de blijvende betekenis van een unieke dame. Marleen zou op vrijdag 6 juli 53 jaar geworden zijn, veel te jong moesten we van haar afscheid nemen. Rust nu zacht. Aan de familie en zij die haar nabij zijn, betuigen wij onze oprechte deelneming.

’t P.

7

Onze naaste buren

5 juli 2018

“Het is de high society, de crème van het volk”

Den Vaderlandt ghetrouwe

Herinnert u zich dat sarcastische liedje van de betreurde Zjef Vanuytsel? Het past uitstekend bij een flink deel van de Nederlandse elite.

Aanslag op De Telegraaf Op de valreep publiceerde uw lijfblad vorige donderdag een stukje over de brutale aanslag op Nederlands grootste krant op dinsdag. Een vrachtwagentje werd tot de glazen deur van De Telegraaf gereden, een boef sprong eruit en stak de wagen in brand, met alle gevolgen van dien. De mocromaffia (een amalgaan van Marokkanen, Turken, Albanezen en anderen in drughandel en prostitutie) en verscheidene criminele motorbendes zijn het meer dan beu dat de rechtse krant hun misdaden voortdurend aanklaagt. Overigens, ook het eerder linkse Het Parool doet dat. De misdaadverslaggever van die krant moest zelfs maanden onderduiken. Het is echter de reactie op de zware aanslag die Nederland naar adem deed happen.

Bijzonder grappig Op woensdag vergaderde een menigte burgemeesters en wethouders over gemeentelijke problemen. Dagvoorzitter was de gewezen NPO-journalist Twan Huys, die een paar weken geleden voor de poen naar RTL is overgestapt. De linksige Huys gaf ooit Nederlands bekendste autochtone crimineel Willem Holleeder een uur lang de gelegenheid zich wit te wassen in het programma College Tour. Holleeder staat op dit ogenblik voor de rechtbank terecht voor vijf moorden. Vorige woensdag speelde heer Huys dagvoorzitter (een Nederlandse gewoonte

om BN’ers goudgeld te laten verdienen) bij die vergadering van gemeentebestuurders.

In het panel zat ook literatuurklier Tommy Wieringa. De man liet zich een paar jaar geleden opmerken door zijn racistische haat tegenover gewone Nederlanders. Die hadden de euvele moed massaal het boek “Gijp” (memoires van voetbalanalist René van der Gijp) van journalist Michiel van Egmond te kopen in plaats van één van de uitscheidingen van het literaire “ons kent ons”-wereldje. Huys vroeg aan medeprogressief Wieringa wat hij vond van de aanslag op de rechtse De Telegraaf. “Het werd tijd”, zei de klier, en onmiddellijk was het lachen, gieren, brullen en applaudisseren geblazen van de aanwezigen. Dat was nou eens taal die de vroede vaderen en moederen van GroenLinks, PvdA en D66 wilden horen.

Fatsoenlijk Nederland (dat bestaat heus) geloofde zijn en haar ogen niet toen het zag dat burgemeesters en wethouders hikten van de lach bij een terroristische aanslag. Temeer omdat iedere Nederlander zich kan indenken wat de reactie van diezelfde progressieve elite geweest zou zijn als “Het werd tijd” was uitgesproken over een aanslag op een moskee; dat zou gillen, krijsen en grauwen worden, en iedereen zou overtuigd van de eigen morele superioriteit de zaal verlaten. Nogal wat politici en de lachende Huys werden geïdentificeerd en hadden - in tegenstelling tot Wieringa - plots berouw over hun plezier.

De laffe Huys bood zijn halfslachtige excuses telefonisch aan, want de anders zo mediageile presentator durfde niet voor de camera verschijnen. Ere wie ere toekomt, Nederlands bekendste dirigent, Jaap van Zweden (baas van het beroemde New York Philharmonic en vier jaar chef-dirigent van de Antwerpse Filharmonie), annuleerde meteen een beloofd interview met Huys.

Fascisme, een waarschuwing De progressieve elite heeft ook op andere terreinen haar lelijke smoel laten zien. De politiek leider van D66, Alexander Pechthold, is het voorbeeld van de irritante betweter die voortdurend anderen (vooral Wilders) de maat neemt. Pechthold vult keurig in het daartoe bestemde register van de Tweede Kamer iedere gift in, zoals een flesje wijn. Maar, het appartement (annex liefdesnestje) in Scheveningen dat hij van een Canadese diplomaat cadeau kreeg, stond niet in dat register, want dat is voor hem privé. Nu werd bekend dat een anticorruptiewaakhond van de EU een onderzoek doet naar dit douceurtje aan een van de leiders van de meerderheid, die onder andere over handelsakkoorden gaat.

Nog een uitsmijtertje. De 18-jarige Tristen Strijkert uit Eindhoven is niet links zoals al zijn leraars en sympathiseert met het conservatieve Forum voor Democratie van Baudet. Als afscheidsgeschenk bij zijn afstuderen kreeg Strijkert van zijn geschiedenisleraar het boek “Fascisme, een waarschuwing”.

Willem de prater Zonder commentaar.

CD&V stoft oud plan af De gemeenteraad van juni zit erop. De lange politieke zomerslaap is begonnen. Op het Gentse stadhuis gaan de boeken dicht tot september. Al zal het, in dit verkiezingsjaar, wel minder stil blijven dan in vorige zomervakanties. CD&V heeft bij de start van de vakantie haar verkiezingsprogramma gelanceerd. We hebben al wat wilde voorstellen gehoord in Gent. Zo beloven de liberalen een kabelbaan van het station tot aan Flanders Expo.

Team Gent (rood-groen) wil zowat alle autostrades op Gents grondgebied afbreken. Het werd moeilijk voor CD&V om met nog iets straffers uit te pakken, maar ze vond iets: een Gentse metro. CD&V wil de tram ondergronds van het station Sint-Pieters tot aan de Korenmarkt.

Origineel? Het voorstel is bijna zo oud als lijsttrekster Mieke van Hecke. Ooit, in een ver verleden, toen de dieren nog spraken en de CVP Gent bestuurde, lagen de plannen klaar voor een Gentse premetro. De toenmalige MIVG had al proefboringen uitgevoerd. De Gentenaars wilden er echter niet van weten.

Spotprenten over tramlijnen ‘als mollen onder de grond’ vuurden het protest aan (te bezichtigen in het stadsarchief) en de plannen werden afgeblazen. Dat was begin jaren zeventig.

Bijna vijftig jaar later komt CD&V daar weer mee aanzetten. Politiek is dat mogelijk niet de slimste zet.

Goed nieuws voor fietsers, met Vlaams geld Vorige week werden de twee ‘parkbosbruggen’, nieuwe fietsbruggen zijn dat, feestelijk ingereden. Ze zijn deel van een fietssnelweg van Gent, over De Pinte en Waregem, naar Kort-

rijk. Technisch zijn het huzarenstukjes. De eerste overspant de Ringvaart en R4 en de andere overspant de E40. Goedkoop waren ze niet.

Met een prijskaartje van 5,3 miljoen euro zijn ze de duurste fietsbruggen van het land. De rekening werd vooral door de Vlaamse overheid betaald. Op dankbaarheid van de Gentse bestuurders hoeft die weliswaar niet te rekenen.

De eeuwige klaagzang van ons stadsbestuur dat Gent misdeeld wordt in vergelijking met Antwerpen (schepen Watteeuw), of zelfs regelrecht gepest wordt door de Vlaamse overheid (burgemeester Termont), begint stilaan te vervelen. Het klopt dat heel wat plannen voor Gent niet zijn uitgevoerd. De heraanleg van de Dampoort, de ondertunneling van de Heuvelpoort, de heraanleg van het kruispunt Antwerpsesteenweg (waar onlangs een fietser omkwam)… Dat allemaal toeschrijven aan onwil van de Vlaamse regering is niet correct.

In veel gevallen is het Gent dat zorgt voor de vertraging, omdat het stadsbestuur geen knopen doorhakt (Antwerpsesteenweg), bijkomende eisen stelt zoals het tegelijk aanleggen van een nieuwe tramlijn (Heuvelpoort) of moeilijk doet over de oplossing die AWV voorstelt (Dampoort).

Kinderarmoede Als iets goed gaat, steekt het bestuur een pluim op zijn al rijk gevulde hoed. Wat minder goed gaat, is vanzelfsprekend de schuld van een ander. “Gentse schepenen hebben niet één, maar een hele bak paraplu’s”, grapte Gert Robert (N-VA) in een discussie over het mobiliteitsbeleid. Ook kandidaat-burgemeester Rudy Coddens kan er wat van. Toen in 2017 de kinderkansarmoede in Gent daalde (cijfers van Kind & Gezin) was dat volgens hem een bewijs “dat de aanpak van kinderarmoede in onze stad effect heeft”. Dit jaar gingen de cijfers omhoog. “Triest record: bijna een kwart van de Gentse kinderen geboren in armoede”, schreef Het Nieuwsblad (14 juni).

Slim en zot rechts in Wallonië

Onmiddellijk wees Coddens met de vinger richting minister Homans. Die moet volgens hem “twee tanden bij steken voor armoedebestrijding.

Zo zijn er dringend extra middelen nodig voor renovatie en nieuwbouw van sociale woningen.” Vooral dat laatste is schaamteloos.

Het zijn de schepen en zijn partijgenoten die al jaren de dienst uitmaken bij Woningent. Ze deden en doen dat zo ‘voortreffelijk’ dat zesduizend sociale woningen dringend moeten vernieuwd worden en duizend andere leegstaan. Als kinderen in slechte sociale woningen wonen, mag de heer schepen wel eens de hand in eigen boezem steken.

Mathildis

Li bia bouquet

Vaak heerst de indruk dat de MR de rechterzijde van het Waalse politieke spectrum volledig beheerst, maar dat klopt niet. De Parti Populaire zou door de centrumkoers van Charles Michel en consorten wel eens verrassend kunnen scoren bij de volgende verkiezingen. Tegelijk zullen echter ook wat rechtse stemmen verloren gaan aan allerlei marginale partijen waar Wallonië al decennia een patent op heeft.

veroveren. Indien dat ook maar ten dele het resultaat zal zijn op 26 mei 2019, dan is er een rechtse politieke kracht in Wallonië waar men niet naast kan kijken.

Kiezers kijken dan naar andere partijen, en al snel komt men terecht bij de Parti Populaire van Mischaël Modrikamen, bekend als advocaat van gedupeerde Fortis-aandeelhouders.

De partij heeft nu al een zetel in de Kamer. De PP wordt in de Franstalige pers zo goed als doodgezwegen, tot grote ergernis van Modrikamen. Recent was er nog een zitting op de rechtbank na een klacht van Modrikamen omdat zijn partij - ondanks een federale Kamerzetel - genegeerd wordt door de openbare omroep RTBF. Tijdens die rechtbankzitting kwam het bijna tot een handgemeen tussen Modrikamen en de RTBF-advocaat, toen bleek dat deze laatste het pleidooi van Modrikamen in het geheim aan het filmen was. Tussen haakjes: op de vraag waarom de PP niet op de RTBF kwam en N-VA en Vlaams Belang wel op de VRT antwoordde de RTBF-advocaat Jacques Englebert: “Dat is normaal. Heel Vlaanderen is extreemrechts.”

De nervositeit over de PP is in weldenkend Wallonië aan het groeien, want de partij, die in de peilingen vaak rond de kiesdrempel schommelde, lijkt nu structureel beter te scoren. Volgens berekeningen van ULB-politicoloog Pascal Delwit op basis van de recentste peilingen zou de Parti Populaire in het Waals Parlement 5 zetels halen en in de federale Kamer twee zitjes

De Parti Populaire kan je slim rechts noemen (kritisch voor migratie, voor een streng justitiebeleid, economisch liberaal) en Modrikamen doet er alles aan om te benadrukken dat het geen verloren stem is. In tegenstelling tot andere Waalse partijen aan de rechterzijde van het politieke spectrum, die vaak marginale groupuscules zijn. In die mate zelfs dat sommigen denken dat ze geïnfiltreerd waren door de Staatsveiligheid om ervoor te zorgen dat ze ongevaarlijk blijven. Er was het Front National van Daniel Féret. Er was het wallingantischrechtse Agir. Er is nu La Droite, die af en toe opduikt en met wat rechtse stemmen kan gaan lopen. De partij komt in het Luikse op met een opvallende lijsttrekker: ex-Standard-doelman Gilbert Bodart. Op zich niets mis mee, ware het niet dat Bodart in het verleden veroordeeld is voor betrokkenheid bij een overval en inbraak, en recent in het nieuws kwam toen bleek dat hij een vroegere collega bij de Rode Duivels had bedreigd: Eric Gerets. Die is immers met zijn vriendin gaan lopen. Als La Droite nog wat meer van die sulfureuze figuren op de lijst zet, dan is ook bij die partij elke vorm van geloofwaardigheid weg en is dat de zoveelste zot-rechtse partij in Wallonië.

Picard

Vissen in de rechtse of centrumrechtse Waalse politieke vijver is niet eenvoudig. Het gaat daar om 25 tot 30 procent van het electoraat. De Franstalige liberalen van de MR hebben het gros van de kiezers voor zich gewonnen in 2014, maar wie denkt dat Charles Michel en co in 2019 een monopolie hebben op dat electoraat, vergist zich.

In de aanloop naar de verkiezingen lijkt de partij eerder voor een centrumrechtse dan voor een uitgesproken rechtse koers te kiezen. Eén van de redenen daarvoor is dat Charles Michel zich meer en meer distantieert van de N-VA om zo minder over te komen als de handpop van Bart de Wever, wat de Franstalige pers de voorbije jaren tot vervelens toe herhaalde.

Modrikamen en de Parti Populaire Echter, door een softere houding rond vooral het migratiebeleid wakkert Michel de ergernis aan bij veel traditioneel rechtse kiezers in Wallonië. Het is bekend dat Jan Jambon en Theo Francken zeer populair zijn bij dat deel van het electoraat. Volgens sommigen zou de N-VA tussen Doornik en Aarlen wel eens 20 procent van de stemmen kunnen halen, maar de Vlaams-nationalisten komen natuurlijk niet op in Wallonië.

Marginale rechtse groupuscules

8

De wereld rond

5 juli 2018

Diplomatieke valies

Focus op de olieprijs Het verder isoleren van Iran zal een weerslag hebben op de energiemarkten. Dat zorgt dan weer voor effecten die heel wat landen zullen voelen, de VS inbegrepen. Het onder controle houden van de olieprijs, daar zal het de komende maanden om te doen zijn. Chaos dreigt, en misschien komt er wel een verrassende winnaar uit de bus.

De cijfers liegen er niet om: na de VS, Saoedi-Arabië en Rusland is Iran de vierde grootste olieproducent ter wereld.

Ook qua bewezen reserves staan de Perzen op plaats vier (na Venezuela, Canada en Saoedi Arabië). Kijken we naar de gasvoorraden, dan voeren de Perzen de hitlijst zelfs aan. Maar dan heb je de internationale positie waarin ze verkeren. Het isolement maakt het benutten van dat potentieel erg moeilijk, ook al gebiedt de eerlijkheid te erkennen dat een heleboel dingen die fout lopen op conto van slecht binnenlands bestuur geschreven kunnen worden. Met de Iran-deal uit 2015 leek beterschap in de maak, zij het dat de hooggespannen verwachtingen nooit ingelost werden. Zeker niet voor de modale Iraniër, die wat te enthousiast bleek te zijn over de dynamiek die het wegdeemsteren van de sancties zou teweegbrengen.

Er kwam geen Wirtschaftswunder, en zoals de zaken er vandaag voorstaan, hebben de komende jaren precies het omgekeerde in petto.

al het Europees gepalaver ten spijt.

Patrick Pouyanne, de CEO van Total, zei enkele weken geleden al waar het over ging. Verder zaken blijven doen met Iran zou als gevolg hebben uit het Amerikaans financieel systeem geweerd te worden. Het is een risico dat geen enkel bedrijf wil lopen, zeker niet de grotere multinationals. Dus trekken Total, Shell en anderen zich terug. Tot hun spijt en tot ergernis van Iran, dat snakt naar investeringen, zeker in de energiesector.

‘Bondgenoten’ als Japan en Zuid-Korea lieten al verstaan dat de ‘zero’-doelstelling van Trump geen haalbare kaart is. Misschien wordt de soep niet zo heet gegeten als Trump ze opdient, maar de richting waarin het uitgaat laat geen ruimte voor twijfel Veel opties heeft Iran niet. Slechts één eigenlijk: het contact met China, nu al zijn belangrijkste klant, intensifiëren. Energiedeskundigen becijferden dat de export via dat kanaal op peil kan gehouden worden, alleen, vanuit strategisch oogpunt is de afhankelijkheid van één enkele klant ongezond.

Gekelderd akkoord

OPEC+

“Iran is er belabberd aan toe”, is het besluit van een recente studie van een vooraanstaande denktank. De Amerikaanse president voegde niet alleen de daad bij het woord (weg met die Iran-deal), de manier waarop hij zijn verkiezingsbelofte uitvoert, is harder dan ooit voor Teheran. Waar in het verleden (o.a. door zijn voorganger Obama) sancties als een gradueel instrument gebruikt werden - op die manier kwam men tot het nucleair akkoord - duwt Trump het gaspedaal helemaal in. Wat Washington betreft, stopt de export van Iraanse olie hier en nu. Lapt men de Amerikaanse oekaze aan zijn laars, dan volgen sancties. Punt. En precies daarom betekende het Amerikaanse vertrek uit het akkoord onmiddellijk het einde ervan,

Dat economisch isolement genereert gevolgen die Iran ruimschoots overstijgen. Ook voor de VS, die met argusogen de internationale olieprijs opvolgen. De discussies die in de schoot van de OPEC+ (de klassieke OPEC, aangevuld met Rusland) gevoerd werden, spraken boekdelen. Ondanks verwoede pogingen van Iran om het huidige productiepeil te handhaven, vonden Rusland en Saoedi-Arabië zich in een beslissing die te verhogen. Het beste bewijs hoe allianties ad hoc zijn. De bondgenoten op het Syrische toneel zijn niet noodzakelijk dezelfde als op de internationale energiemarkt.

De vrees bestaat dat het door Amerika gevoerde Iran-beleid een weerslag zal hebben op de olieprijs. Stijgt die, dan zorgt

dat voor een domper op de economische groei, ook de in de VS, waar Trump zijn belofte van “jobs, jobs, jobs” moet blijven waarmaken. Als het van Washington afhangt, worden de kranen nog meer opengedraaid. Het contrast tussen de context die zich aftekent en de relatieve detente tussen 2015 en 2017 is groot. Toen was de prijs stabiel en zelfs dalend, ondanks herrie in belangrijke producerende landen als Irak, Libië en Venezuela. Meer nog, er was een interventie van OPEC+ nodig om de neerwaartse beweging te stoppen vandaag, maar dan in omgekeerde richting. “Plus ça change, plus c’est la même.”

Geslepen Poetin Een misnoegd Iran reageerde meteen na de beslissing op die bewuste vergadering van OPEC+ in Wenen. Het Syrische leger, in menig opzicht een verlengstuk van het Iraanse, verbrak een staakt-het-vuren met de VS en Rusland en trok verder op in de zuidelijke Daraa-provincie. Tegelijkertijd (en niet toevallig) vuurden de door Teheran gesteunde Houthi-rebellen in Jemen raketten af op de Saoedische hoofdstad Riyad.

Verwacht wordt dat het verder isoleren van Iran, vooral een (internationaal) bitsigere houding van dat land in de hand zal werken. Die realiteit zou wel eens een verrassende winnaar kunnen opleveren: Moskou.

Door deze OPEC+ beslissing positioneert Rusland zich meer richting de VS en de Saoedi’s. Een gebeten Iran zou wel eens voor een destabilisering van de ruimere regio kunnen zorgen, wat effect op de olieprijs kan hebben. Dat zou Rusland als belangrijke uitvoerder goed uitkomen. Hoewel Rusland door in te stemmen met de productieverhoging in eigen vel snijdt, kan de chaos dat effect in zekere mate tenietdoen. Een geïsoleerd Iran vermindert ook de concurrentie, wat meegenomen is voor de Gazproms van deze wereld. Parallel kan Moskou zich als partner van Teheran opwerpen en de gecreëerde ruimte, die door vertrekkende (westerse) oliemultinationals achtergelaten wordt, innemen.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur “Hongarijefobie” In een vertrouwelijke nota gericht aan de leiders van de Europese Unie wordt de Hongaarse premier Viktor Orbán een “model” voor Europa genoemd, omdat hij tenminste heeft “geanticipeerd op de problemen die door illegale migratiestromen worden veroorzaakt”. De auteur van de nota klaagt de “Hongarijefobie” van de media en de politieke elites in de EU aan en hij merkt op dat die “iedere democratisch verkozen regering die niet past in hun wereldbeeld ‘populistisch’ noemen”.

Hij verdedigt Orbán ook tegen de beschuldiging dat hij een antisemiet zou zijn en hij wijst er terecht op dat het “echte moderne antisemitisme” bij de moslims in Duitsland en Frankrijk te vinden is. De nota is niet afkomstig van Geert Wilders, van een medewerker van president Trump of van de Poolse regering. De opsteller ervan is Eric Fournier, de Franse ambassadeur in Hongarije. Of, nauwkeuriger gezegd, hij wàs ambassadeur, want op 1 juli werd hij door Macron ontslagen. Moederskindjes kunnen nu eenmaal niet tegen kritiek. Maar, zelfs de Israëlische premier Netanyahu verdedigde Orbán tegen de beschuldiging van antisemitisme.

Netanyahu heeft overigens net als Orbán zijn buik vol van de manier waarop de Open Society Foundations van Soros zich bemoeien met het Israëlische beleid.

De veroveraars van Europa De zogenaamde vluchtelingen die door de mensensmokkelaars van SOS Méditerranée en Artsen zonder Grenzen met hun schip Aquarius naar Valencia waren overgebracht, kregen daar van het Rode Kruis elk een noodpakket, met onder meer een trainingspak, een T-shirt, sokken, een handdoek en ondergoed. Echte berooide vluchtelingen zouden gelukkig en dankbaar zijn, maar veel van die Afrikanen hadden duidelijk geen hulp nodig. Zij gooiden die pakketten gewoon weg. Veel kleren werden teruggevonden op een stortplaats nabije de school in het stadje Chesre, waar een groep van die migranten tijdelijk opgevangen werd. Soortgelijke scènes hebben zich in 2015 voorgedaan in Oostenrijk en Duitsland, waar “vluchtelingen” de voedselpakketten van Gutmenschen en hulporganisaties weggooiden.

Nog erger: enkele van die “vluchtelingen” werden opgemerkt in een restaurant in Chesre, waar zij hun drankjes betaalden met biljetten van honderd euro. De jongste “vluchtelingen” die in een studentenhuis in Alicante waren ondergebracht, trokken de eerste nacht op Spaanse bodem al onmiddellijk naar een fuif.

Dat is niet het gedrag van arme en getrauma-

tiseerde vluchtelingen die in shock zijn nadat ze midden op zee van de verdrinkingsdood zijn gered. Dat is het gedrag van arrogante veroveraars. Het zijn net zo min vluchtelingen als de Hunnen dat waren. Het is een volmaakte illustratie van wat Afshian Ellian als boutade in Elsevier schreef over de illegalen: “Zij komen niet voor de democratie. Zij komen voor het geld.” Iedereen die in deze context nog over vluchtelingen orakelt, is een idioot of een leugenaar. Of allebei.

“Verbinden” We zijn halverwege het jaar 2018 en de Christian Association of Nigeria maakte een tussentijdse balans op van het “vreedzaam samenleven” tussen moslims en christenen.

Het “verbinden” van mensen, zoals Wouter Beke dat zo mooi kan zeggen. De voorbije zes maanden zijn bij dat “samenleven” meer dan zesduizend christenen vermoord door moslims, meestal aanhangers van Boko Haram.

Nog veel meer christenen werden bij die aanvallen gewond, verminkt of op de vlucht gedreven. De christenen konden in het beste geval alleen nog hun gewonden “verbinden”. In het bijzonder in de deelstaat Plateau neemt die terreurcampagne de proporties aan van een genocide, of toch minstens een doorgedreven etnische zuivering. Het gaat om christenvervolgingen, niet om etnische conflicten.

De Nigeriaanse regering ontkent de islamitische dimensie van die moorden: volgens de officiële versie gaat het om een strijd tussen herders en landbouwers. Eens iets anders dan de “psychische problemen” die westerse overheden meestal als camouflage gebruiken om niet te moeten toegeven dat islamitische terroristen islamitische motieven hebben. De Nigeriaanse islamitische president Buhari is een zeldzaamheid in Afrika: hij is democratisch verkozen. Vele christelijke Nigerianen hadden verwacht dat hij ondanks zijn islamitische achtergrond hard en efficiënt zou optreden tegen Boko Haram. Daar is niets van in huis gekomen.

Als puntje bij paaltje komt, trekt een moslim in een conflict tussen moslims en andersgelovigen altijd partij voor medemoslims. Zelfs als dat moordenaars zijn.

Bulgaarse wijsheid Bulgarije is geen Visegrádland, maar op de mislukte Europese “minitop” over immigratie gooide de Bulgaarse premier Borisov een figuurlijke bom in de discussie door een aantal onverbloemde waarheden te zeggen. “Laat ons het nuchter onder ogen zien. Griekenland, Italië en Bulgarije lieten de migranten door en zij trokken verder naar Duitsland.” Dat was

een schuldbekentenis, want tijdens het verschrikkelijke jaar 2015, het jaar van “Wir schaffen dass!”, was Borisov ook al premier. Hij zei echter ook dat die intocht van illegalen er niet geweest zou zijn als Angela Merkel hen niet had uitgenodigd.

Daarom weigerde hij de illegalen terug te nemen die via zijn land naar Duitsland waren getrokken, tenzij de buitengrenzen volledig afgesloten worden, en tenzij Duitsland en andere landen een akkoord goedkeuren dat Bulgarije toelaat die illegalen op te sluiten in detentiecentra, om hen van daaruit terug te kunnen sturen naar hun vertrekpunt in Turkije of Libië. Borisov vond die tussenstap overbodig: illegalen zouden beter rechtstreeks vanuit Duitsland teruggestuurd worden naar hun vertrekpunt, zonder een “halte” in een transitland als Italië, Griekenland of Bulgarije. Merkel probeert de gevolgen van haar misdadige blunder op die transitlanden af te schuiven. Die hebben in 2015 óók hun verantwoordelijkheid niet genomen, maar zij hebben de ramp niet ontketend. Dat heeft Merkel op haar geweten.

Europees parasitisme De brief van president Trump aan de NAVOlanden die hun militaire verplichtingen niet nakomen, is slechts een herhaling van een oude en terechte Amerikaanse klacht. De verontwaardiging daarover is ronduit hypocriet.

In Europa halen alleen Polen, Estland, GrootBrittannië en Griekenland de norm voor defensie-uitgaven, die vastgesteld is op 2 procent van het bnp. Ter vergelijking: de VS geven 3,5 procent uit, België slechts 0,9. Het wordt nog erger als men berekent hoeveel van dat geld naar militair materiaal gaat. De norm ligt op 20 procent. De VS geven 28,4 procent van hun defensiebudget uit aan wapens. België slechts 5,3. Het leeuwendeel van ons budget gaat naar lonen en pensioenen.

De meeste Europese landen parasiteren op het Amerikaanse defensiebudget. Op dat punt heeft Trump overschot van gelijk. Maar hij zal er evenmin als zijn voorgangers iets aan kunnen veranderen. De NAVO is een heel losse alliantie, totaal anders dan het voormalige Warschaupact, waar alle leden naar het pijpen van de Sovjet-Unie moesten dansen. Toen Hongarije in 1956 eruit wilde stappen, stuurden de Sovjets er een paar tankdivisies op af. Daarna, in 1968, kwam de inval van het Warschaupact in Tsjecho-Slowakije. Toen de Fransen in 1966 uit de militaire bevelsstructuren van de NAVO stapten, mopperden de Amerikanen alleen maar. Ze trokken al hun troepen terug en ze sloten hun bases op Frans grondgebied, of ze droegen die aan de Fransen over. Hoe groot de verschillen in militaire macht ook zijn, politiek gezien is de NAVO een bondgenootschap van gelijken. En in de praktijk doet iedereen zijn zin.

Het nabije buitenland

5 juli 2018 FRANSEN EN VOETBAL, EEN MOEILIJKE RELATIE Van een nationalistisch en patriottisch land als Frankrijk zou men verwachten dat de bevolking tijdens het WK voetbal storm loopt voor de nationale ploeg. Het enthousiasme voor ‘Les Bleus’ is echter minder dan verwacht omdat Frankrijk een minder sterke voetbaltraditie heeft dan andere landen, maar ook omdat de nationale ploeg te pas en te onpas wordt gebruikt in het multiculturele verhaal.

Volgens veel Fransen is hun nationale voetbalploeg een serieuze kanshebber om, net als twintig jaar geleden, de wereldbeker binnen te halen. Een overwinning vrijdag tegen Uruguay zet Frankrijk op weg naar de halve finale. Franse voetballiefhebbers volgen het tornooi op de voet, maar eigenlijk is het enthousiasme voor het WK bij de modale Fransman eerder beperkt.

Er is een stramien: wanneer ‘Les Bleus’ - zoals dat elftal wordt genoemd - goed spelen, dan krijgen ze alle lof. Eén slechte match en ze worden afgebroken door media en publieke opinie. Vanwaar die moeilijke relatie tussen de Fransen en hun voetballers?

Liever rugby en wielrennen De eerste oorzaak is historisch: de Fransen hebben doorheen de geschiedenis geen sterke voetbaltraditie gekend zoals dat voor landen als Argentinië, Brazilië, Duitsland en uiteraard Engeland geldt. In de jaren vijftig stond het Franse voetbal aan de wereldtop met Stade Reims, dat twee keer een Europese finale haalde, maar dat was een uitzondering. In de periode 1960-1976 stond de Franse nationale ploeg nergens; die kon zich amper kwalificeren voor een groot tornooi.

De Franse sportliefhebbers hadden andere interesses. Rugby

bijvoorbeeld. Vandaag nog kunnen de ‘XV de France’ zich meten met de sterkste Angelsaksische ploegen als de All Blacks van Nieuw-Zeeland, of de Springboks van Zuid-Afrika. Lange tijd was ook wielrennen in Frankrijk veel populairder dan voetbal.

Dat had te maken met de heroïsche tweestrijd tussen Jacques Anquetil en Raymond Poulidor. En vooral met één van ’s wereld belangrijkste sportevenementen: de Ronde van Frankrijk. De Tour werd ook sterk politiek uitgebuit. Het was een instrument voor het Franse nationalisme. Zo was het geen toeval dat de regio’s Elzas en Lotharingen na de twee wereldoorlogen elk jaar in het parcours van de Tour de France werden opgenomen.

Voetbal werd pas echt populair vanaf de wereldbeker van 1982, toen ‘Les Bleus’ in Spanje de halve finale haalden. Tegenstander was West-Duitsland, en het werd één van de meest legendarische wedstrijden in de WK-geschiedenis. Daarbij werd het oorlogsverleden plots opgerakeld en de Fransen maakten zich het adagium ‘voetbal is oorlog’ eigen. Bij een ruststand van 1-1 brak invaller Patrick Battiston door en hij kwam voor doelman Harald Schumacher te staan. Battiston miste, maar werd getorpedeerd door Schumacher, die vol op de Fransman botste.

De scheidsrechter floot niet eens voor een overtreding, terwijl Battiston werd afgevoerd. Later bleek Battiston gebroken tanden, een gebroken kaak, een hersenschudding en een gebroken ruggenwervel opgelopen te hebben. Hij lag zelfs even in coma. In de verlengingen kwam Frankrijk 3-1 voor, maar de ‘Mannschaft’ maakte gelijk tot 3-3 en won na strafschoppen.

In Frankrijk is dat trauma nog niet verwerkt. De rechtse publicist Eric Zemmour komt er uitgebreid op terug in zijn opus magnum ‘Le Suicide français’ over de ondergang van het oude traditionele Frankrijk na de periode-de Gaulle.

AFSCHEID ZONDER VERTREK Prime Minister Theresa May wil, ook na het vertrek van Groot-Brittannië uit de EU, op veiligheidsvlak verregaand blijven samenwerken met het Europese vasteland.

Het sluiten van nieuwe akkoorden om bijvoorbeeld terrorisme tegen te gaan, heeft ook voordelen voor Europese lidstaten.

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE

Lange tijd geloofden vele Britse politici dat de Brexit niet zou plaatsvinden. Oud-premier Tony Blair (Labour) en miljardairs zoals de Hongaar George Soros hebben alles in het werk gesteld om stokken in de wielen van het eurosceptische kamp te steken. De roep om een tweede referendum te organiseren werd echter nooit gehonoreerd. Overigens is het helemaal niet bewezen dat de Britse bevolking, bij een nieuw referendum, anders zou stemmen dan voorheen. Wel integendeel. Opiniepeilingen geven keer op keer aan dat juist een groeiende meerderheid van de Britten vindt dat de Brexit daadwerkelijk moet plaatsvinden.

Grenzen en migratie

Veiligheid en terrorisme

Het grootste struikelblok blijft ondertussen - afgezien van het tumult rond de Noord-Ierse grens - het lidmaatschap van de interne markt. De Europese onderhandelaars gaven steeds aan dat er geen uitzondering kan toegestaan worden op het lidmaatschap van de binnenmarkt. Indien Groot-Brittannië vrij verkeer van goederen en diensten wil toestaan, dan dient het ook vrij verkeer van personen toe te laten. Dit betekent de facto open grenzen en is ontoelaatbaar voor de (radicale) rechterkant van het politieke spectrum. Steeds meer wordt het duidelijk dat de Britse Prime Minister streeft naar een ‘Noors model’.

In diverse media liet Theresa May verstaan dat de Britse relatie met de Europese Unie, in de toekomst, veel overeenkomsten

Dat het Verenigd Koninkrijk, ook na maart 2019, op veel domeinen nauwe banden zal blijven onderhouden met de EU, is zonneklaar. Ook bijvoorbeeld op het vlak van veiligheid en terrorismebestrijding. Theresa May liet zich vorige week ontvallen dat de veiligheid van alle Europese burgers op het spel staat, mocht Groot-Brittannië na volgend jaar uit allerlei veiligheidspacten gegooid worden. Volgens de Britse Prime Minister is het van groot belang dat de uitwisseling van gegevens en informatie blijft doorgaan. Wat moeten we ons hier concreet bij voorstellen? Het gaat onder andere over het delen van informatie over valse paspoorten, wapensmokkel en terugkerende jihadisten.

Eerder dit jaar vond een grote defensieconferentie plaats in

(GEWAPENDE) STRIJD TEGEN AFD? Soms zou men kunnen denken dat de Duitse regering het als haar eerste opdracht ziet om het rechts-conservatieve Alternative für Deutschland (AfD) te stoppen, eerder dan de illegale immigratie in te dammen. Hoe anders kan men verklaren dat zoveel ‘gevestigde’ politici zich achter de anti-AfD-demonstratie van einde mei schaarden en er zelfs niet voor terugschrokken om op te marcheren met uiterst linkse en gewelddadige groepen als “TOP B3RLIN” en de “Interventionistische Linke” (IL)?

Hoe anders te verklaren dat niet alleen Katrin Göring-Eckardt, topvrouw van de Grünen, Manuela Schwesig, voormalig SPDminister, en SPD-voorzitter van Schleswig-Holstein Ralf Stegner hun volledige steun uitspraken voor de manifestatie, maar ook huidig minister van Justitie Katarina Barley (SPD) en Cem Özdemir, de voormalige voorzitter van de Grünen, aan de manifestatie deelnamen? En die laatste met vlag en wimpel.

Verfassungsschutz…

Het Duitse conservatieve weekblad “Junge Freiheit” bracht in een artikel de kritische rapporten van de Verfassungsschutz op tafel, waarin het initiatief van de anti-AfD-campagne “Aufstehen gegen Rassismus” (opstaan tegen racisme) wordt onderzocht en waar gewezen wordt op enkele verontrustende evoluties en coalities.

Hogervermelde politici waren van dat rapport van de Verfassungsschutz natuurlijk op de hoogte, maar dat was blijkbaar niet voldoende reden om hun samenwerking stop te zetten.

Op vraag van “Junge Freiheit” stelden de verantwoordelij-

Na 1986 (toen Frankrijk opnieuw de halve finale bereikte) taande de belangstelling voor ‘Les Bleus’, tot ze in 1998 in eigen land wereldkampioen werden. De Franse nationale ploeg bleef echter het voorwerp van controverse. Niet door het gedrag van de spelers, maar omwille van het feit dat de ploeg werd gebruikt door de voorstanders van een multiculturele utopie. In 1982 bestond het Franse nationale elftal bijna volledig uit autochtone blanken; een paar spelers (Trésor, Tigana) kwamen van de overzeese gebieden. In 1998 was het plots de black-blanc-beur, zwart-blank-Noord-Afrikaans dus, met Zinedine Zidane uit Algerije afkomstig en spelers als Thierry Henry die van Afrikaanse origine waren. Voor links was het duidelijk: Frankrijk kon enkel met een multiculturele ploeg succesvol zijn.

Bij de rechterzijde begon men de wenkbrauwen te fronsen over zoveel politieke recuperatie. Er werd als reactie schamper over gedaan: “De Fransen kunnen net als in WO I enkel winnen met de tirailleurs sénégalais in hun rangen.” Onder anderen FN-voorzitter Jean-Marie Le Pen had kritiek. Hij merkte op dat de Franse voetballers aan het begin van een wedstrijd niet langer de Marseillaise zongen.

In de jaren na het WK van 1998 en ook na de verloren finale in 2006 werden ‘Les Bleus’ door pro-multicultureel links politiek uitgemolken. Dat keerde zich echter tegen hen. De autochtone speler van de nationale ploeg Franck Ribéry bekeerde zich tot de islam, volgens sommigen onder druk van spelers van Les Bleus die moslim zijn. Eén van de vedetten, Karim Benzema, poseerde na gewonnen finales voor zijn ploeg Real Madrid met de Algerijnse vlag. Benzema werd daarom niet geselecteerd voor het WK in Rusland.

Salan

ENGELAND het Duitse München. Daar brak Theresa May een lans voor de Britse wapenindustrie. Thans bestaat er al een Europees Defensiefonds. May wil dat de Britse bedrijven, ook na de Brexit, een beroep kunnen doen op dit fonds en in aanmerking moeten blijven komen voor mega-orders die op Europees niveau worden afgesloten. Hier overspeelt May allicht haar hand. De Britten willen immers niet blijven betalen aan de Europese begroting.

Waarom zou het de eilandbewoners dan toegestaan worden nog langer Europese subsidies te blijven slurpen?

Samenwerking noodzakelijk “Groot-Brittannië is naast Frankrijk de belangrijkste speler op veiligheidsgebied in Europa. We kunnen dus niet zonder de Britten, maar we mogen ook niet te veel water bij de wijn doen”, aldus Rem Kortweg, veiligheidsexpert bij het Instituut Clingendael. Ondertussen laat ook Berlijn van zich horen. Angela Merkel zit op de lijn van Theresa May en roept op tot voortdurende samenwerking. In een persbericht dat afgelopen week verscheen op de website van de Duitse regering staat te lezen dat er “niet alleen op het vlak van de veiligheidsdiensten moet worden samengewerkt, maar dat ook wat betreft defensie en buitenlandse zaken, de landen de handen in elkaar dienen te slaan.” Merkel stelt zich soepel op omdat ze bang is de Britten tegen zich in het harnas te jagen. Londen was ‘not amused’ toen de Europese onderhandelaars een tijd terug lieten weten dat de Britten, eens de uittreding uit de EU een feit is, uit het ‘Galileoproject’ worden gezwierd. ‘Galileo’ is de naam van de Europese versie van GPS, het wereldwijde navigatiesysteem. De Britten hebben in het verleden hier zwaar toe bijgedragen en zouden, eens de Brexit een feit is, er nog amper toegang toe krijgen. L vS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND ken van de Verfassungsschutz dat “de campagne door linkse extremisten en door linkse extremisten gesteunde verenigingen wordt georganiseerd en gedragen”. De campagne zelf is geen voorwerp van onderzoek door de Verfassungsschutz, maar meerdere organisaties in de overkoepeling worden al jaren in de gaten gehouden.

IL en TOP B3RLIN Eén van de gestructureerde organisatoren in deze campagne die door de Verfassungsschutz worden gevolgd, is de “bundesweite linksextreme Vernetzungsbestrebung Interventionistische Linke” (extreemlinks netwerk Interventionistische Linke). Het voorbije jaar zorgde dat netwerk voor ophef door haar belangrijke aandeel in de zware rellen - met veel gewonden aan de kant van de politie en veel uitgebrande auto’s - tijdens de G20top in Hamburg.

Deze IL treedt op als bindmiddel binnen de linkse extreme scene. Dit IL “heeft zich kunnen ontwikkelen tot een belangrijk brugelement tussen geweldgerichte en niet geweldbereide extreemlinkse militanten”.

De campagne tegen AfD biedt extreemlinks, aldus de Verfassungsschutz, veel mogelijkheden om in het burgerlijke spectrum te gaan rekruteren en op die manier dat netwerk nog veel breder te maken. “Dit gedrag vinden we nadrukkelijk terug bij Postautonomen, die het als hun opdracht zien om voortdurend organisaties en bijeenkomsten met hun objectieven te infiltreren.

IL is niet de enige problematische organisatie. Ook TOP B3RLIN wordt gevolgd, want de kern van het netwerk ‘Ums Ganze’. “Dit netwerk ‘Ums Ganze’ bekent zich tot het militan-

FRANKRIJK

De ‘tirailleurs sénégalais’

RIGHT OR WRONG zal vertonen met de afspraken die gelden voor Noorwegen. Dit Scandinavisch land is geen lid van de Europese Unie, maar kent wel een vrij verkeer van goederen. Maar, Noorwegen is geen lid van de interne markt voor diensten.

Opvallend is dat Theresa May wel toegevingen wil doen op het gebied van personenverkeer. EU-ingezetenen die een baan hebben zou het bijvoorbeeld toegestaan worden om vrijelijk naar en van het Verenigd Koninkrijk te reizen, zo weet ‘De Telegraaf’ te melden. De meer radicale vleugel van de Conservative Party is hier niet voor te vinden. Harde ‘Brexiteers’ als minister van Buitenlandse Zaken Boris Johnson en Liam Fox, minister van Handel, vinden dat dit veel te ver gaat. ‘Mail on Sunday’ achterhaalde dat Michael Gove, een populaire sterkhouder binnen de conservatieve partij, het voortgangsrapport dat May geboekt heeft in Brussel van woede verscheurde. De harde Brexiteers overwegen ondertussen een ‘coup’ en roepen openlijk op om Theresa May weg te krijgen uit Downing Street.

9

DUITSLAND

tisme als strategische component van een organisatie.” Einddoel is de communistische revolutie. Een van de sprekers van ‘Ums Ganze’, Frederic Wester, verklaarde naar aanleiding van zware linkse rellen bij de opening van de Europese Centrale Bank in Frankfurt in maart 2015 - meer dan 150 gekwetsten aan de kant van de politie - dat hij zich “niet zou distantiëren van acties die zich nét buiten de verkeerswetgeving afspeelden.”

CSU in regering én in oppositie?

Vorig jaar reeds riep CSU-parlementslid Alexander Hoffmann de toenmalige minister voor Familiezaken en huidig minister van Justitie Katarina Barley op om haar naam van de steunlijst van “Aufstehen gegen Rassismus” te laten schrappen. “Het kan niet zijn dat mevrouw Barley als zetelend minister een oproep ondertekent die gesteund en gedragen wordt door extreemlinkse groeperingen die door de Verfassungsschutz zwaar onder vuur liggen. Een Bondsminister moet er toch op letten met wie ze gemeenschappelijk optreedt.”

Op vragen van AfD-parlementairen werd zeer ontwijkend geantwoord dat “de Bondsregering hierover geen oordeel velt”.

Ah ja, natuurlijk niet. De gemeenschappelijke strijd gaat toch tegen AfD, niet tegen het geweld in de maatschappij, dus niet tegen allerlei geweldbereid extreemlinks schorremorrie.

Voor de CSU komt dit allemaal op een bijzonder moeilijk moment. Seehofer ligt op ramkoers met kanselier Merkel en nu treedt een minister in functie op als ondersteuner van een antiAfD-campagne, door uiterst links gedragen. De Beierse CSU zit opnieuw een beetje meer in de oppositie…

Piet van Nieuwvliet

10

Beeldspraak

5 juli 2018

MEDIALAND

FILM

Nu ook een top met Trump en Poetin?

Het moet echt geen pretje zijn om door het leven te gaan als “Amerika watcher”. Een jaar geleden waren de zaken nog zo klaar als een klontje: Donald Trump was onterecht verkozen geraakt met hulp van de Russen, en zijn roekeloos gedrag tegenover Noord-Korea zou de wereld vrijwel zeker in een Derde Wereldoorlog storten.

Van die zekerheden blijft niets meer over. De Amerikaanse president lijkt er zelfs alles aan te doen om de zogenaamde “VS-kenners” totaal te vernederen. De top met de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un is maar pas verteerd, of er kondigt zich al een nieuwe top aan, deze keer met de Russische president Vladimir Poetin. We zouden er graag bij geweest zijn toen Björn Soenens dat nieuws las of hoorde.

Het is afwachten of de top er effectief zal komen. Maar we zijn wel benieuwd wat de trumpologen deze keer aan kritiek uit hun hoed gaan toveren. Dat het allemaal maar theater is, werd al opgebruikt bij de top met Kim Jong-un, en dat hij met zulke top de Russische president zou legitimeren, snijdt al helemaal geen hout.

tige wijze de Amerikaanse presidentsverkiezingen gewonnen had, en dat hij dus steun van de Russen moest gekregen hebben. Het is duidelijk dat hun strategie erin bestond dat zo luid en zo lang mogelijk te blijven roepen, in de hoop dat er toch maar iets van zou blijven hangen. Aan de tegenberichten en het vals spel van de Democraten, daar wordt amper aandacht aan geschonken, tenzij in “dwarse” media, zoals dit blaadje of zusterpublicatie SCEPTR.

Sánchez stuurde tweede ngo-schip wandelen De lezer herinnert zich waarschijnlijk hoe de Spaanse leider Pedro Sánchez van de socialistische PSOE door de media de hemel in geprezen werd omdat hij het vluchtelingenschip Aquarius in Spanje liet aanmeren. Klein detail: zodra het schip aan de kaai lag, kon hij niet snel genoeg een paar van die vluchtelingen naar andere Europese landen laten doorreizen. En toen een tweede ngo-schip met vluchtelingen zich in Spanje aanmeldde, gingen ook de Spaanse havens dicht.

Wat eerste minister Pedro Sánchez in Spanje doet, is in feite niet zo verschillend van wat Matteo Salvini als minister van Binnenlandse Zaken in Italië doet. Wat wel totaal verschilt, is de manier waarop de pers over hen bericht. Als Matteo Salvini de Italiaanse havens sluit voor alweer een ngo-schip, krijgt hij meteen heel de weldenkende pers van Europa over zich heen.

Maar terwijl Pedro Sánchez hetzelfde doet, krijgt die de weldenkende pers niet over zich heen. Een woordje kritiek over het hypocriete gedrag van Sánchez krijgen onze journalistjes niet uit hun toetsenbord getokkeld. Waarmee ze meteen bewijzen dat hun “geëngageerde” berichtgeving over het migrantentransport over de Middellandse Zee al even hypocriet is als de politiek van Sánchez, om niet te zeggen een politieke campagne tegen de Italiaanse regering.

Love, Simon Wat hebben alle romantische komedies die zich afspelen op een middelbare school met elkaar gemeen?

Clichés. Heel veel clichés. “Love, Simon” is er daar één van, maar toch distantieert deze film van regisseur Greg Barlanti (bekend van onder andere “Dawson’s Creek” en “Riverdale”) zich van de massa. In “Love, Simon” wordt de protagonist, Simon, namelijk niet verliefd op een meisje, maar op een jongen. Een ‘comingout’-film die alle clichés zowel afwerkt als tegenwerkt.

Facebook verbant identitaire pagina’s Vervalsten de Russen de Amerikaanse presidentsverkiezingen? À propos, hoe zat dat ook weer met de Amerikaanse presidentsverkiezingen? Heeft dat onderzoek naar Russische hulp aan het campagneteam van Donald Trump eigenlijk al resultaten opgeleverd? Het moet gezegd dat het al even geleden is dat we daar nog iets over gehoord hebben.

De verklaring daarvoor is redelijk eenvoudig. Als de onderzoeken al iets opgeleverd hebben, dan is het vooral dat de Democraten zich niet aan de regels hielden. Het lijkt erop dat nogal wat agenten van de FBI zich eerder als campagnemedewerkers van de Democratische kandidate Hillary Clinton gedroegen dan als overheidsfunctionarissen die zich politiek neutraal dienen te houden. Het eerste bewijs van een mogelijke band tussen het campagneteam van Trump en de Russen moet nog geleverd worden.

Een jaar lang hebben de “kwaliteitsmedia” ons proberen wijs te maken dat het niet anders kon dan dat Trump op onrechtma-

Van onze hofdichter

Wat ik níét lust en wat wél De voetbalwaanzin heeft weer toegeslagen met tricolore duivels en met Belgium bier.

We are the champions!

De koning ziet het aan met welbehagen.

Er zijn weer Belgen en dat doet de vorst plezier.

Een zonderling die zich niet mee laat sleuren op deze tricolore megazotternij.

We are the champions!

Supporters verven zich in tricoleuren en bij elk doelpunt kleuren zij een veegje bij.

Er wordt van tricolore trots gesproken En ieder kleedt zich in het rood als kleur van hoop.

We are the champions!

De belze vlaggen worden uitgestoken, de liefdevolle kleuren plots alom te koop.

Wij moeten allemaal weer Belgen wezen en als de duivels doelen, samen schreeuwen: “Goal!”

We are the champions!

Het nationaal gevoel wordt aangevezen en elke duivel wordt een nationaal symbool!

Er wordt om strijd getoeterd en gezongen en alle dagen zijn de duivels op teevee.

We are the champions!

De voetbalgekte kan niet meer bedwongen.

De ene halve gare sleurt de andere mee!

Ik ben de duivelsploeg niet erg genegen, maar wens het hele voetbalcircus naar de hel met al zijn champignons!

Al die hysterie, ik kan er niet tegen en Belgium lust ik niet, maar hoge gisting wél!

Hector van Oevelen

Het zat er al een tijd aan te komen, en verleden week viel definitief het doek over de Facebookpagina’s van de verschillende afdelingen van Génération Identitaire (GI). Begin mei werden de pagina’s reeds geblokkeerd, maar nu blijkt dat de verwijdering permanent is. Als reden gaf Facebook op dat de identitaire groepering, die vooral sterk staat in Frankrijk, via die pagina “extremistische inhoud” verspreidde.

GI heeft juridische maatregelen aangekondigd tegen Facebook, maar het is twijfelachtig of dat veel zoden aan de dijk zal zetten. Facebook heeft er een handje van weg om rechtse bewegingen op zijn platform monddood te maken. Zelfs als een rechter Facebook zou dwingen de pagina’s van Génération Identitaire te herstellen, zal het waarschijnlijk niet lang duren eer het bedrijf de pagina’s weer tijdelijk zal afsluiten. De eerste de beste klacht zal telkens voldoende zijn om de pagina’s opnieuw te blokkeren, waardoor GI in de praktijk toch permanent van Facebook verbannen wordt.

Het blijft opvallen dat Facebook met zijn strijd tegen “extremistische inhoud” vooral rechtse groeperingen viseert. Onlangs lieten Franse slagers en charcuteries weten dat ze meer en meer last hebben van geweld, en vrezen voor aanslagen uit veganistische hoek. Dat dit echt geen grap is, bleek in april dit jaar, toen een veganistische activiste bij een aanslag tegen YouTube drie mensen om het leven bracht. Maar denkt u dat er ook maar één veganistische organisatie hoeft te vrezen dat haar webstek op Facebook opgedoekt zou worden?

Duitse openbare omroepen zijn geen kranten Verleden week wonnen de Duitse krantenuitgevers een lang aanslepend maar uiterst belangrijk juridisch gevecht tegen de openbare omroepen. Volgens de rechter moeten de webstekken van ARD en ZDF zich vooral toespitsen op audio en video, en minder tekst bevatten waarmee ze de kranten op kosten van de belastingbetaler concurrentie aandoen. De lezer zal begrijpen dat de Duitse krantenuitgevers bijzonder opgetogen zijn over de uitspraak van de rechter.

Ook in andere landen is al jaren een conflict aan de gang tussen enerzijds de kranten en anderzijds de openbare omroepen.

Ook “onze” VRT wordt door de Vlaamse krantenuitgevers al lang verweten dat haar webstek en app te veel tekst bevat, en daarom te veel op een krant lijkt. De laatste tijd zou daar toch enige verbetering in gekomen zijn, en worden bijvoorbeeld langere analyses vaker als audio of video gebracht dan als lang uitgeschreven artikels. Dat komt omdat de minister van Media Sven Gatz (Open Vld) tegenwoordig strenger toekijkt op de openbare omroep op dat vlak. De Duitse uitspraak zal de druk op de VRT nog verhogen om de kranten niet te veel concurrentie aan te doen. Strikt juridisch heeft de uitspraak van de Duitse rechter geen enkel gevolg voor de Vlaamse openbare omroep, maar toch is hiermee de toon in West-Europa voor enkele jaren gezet.

Reken maar dat in landen als Nederland of Groot-Brittannië de uitspraak van de Duitse rechter aangekomen zal zijn.

ABC verwerpt klachten over oneerlijke concurrentie De Duitse openbare omroepen zijn heus de enigen niet die onder vuur liggen van commerciële bedrijven. Ook de Australische ABC wordt ervan beticht belastinggeld te gebruiken om privébedrijven de pas af te snijden. In het Australische geval heeft de klacht geen betrekking op de verhouding tussen tekst enerzijds en audio en video anderzijds, maar het gebruik van reclame om lezers en kijkers aan te trekken.

De Australische omroep verwerpt de klachten categoriek. Uit haar begroting blijkt immers dat ABC minder dan 0,2 procent aan digitale marketing zoals Google Ads besteedt. Vraag is toch of een openbare omroep überhaupt wel geld aan Google Ads zou moeten besteden.

In de openingsscéne vertelt Simon in een voice-over dat hij net zo “gewoon” is als zijn leeftijdsgenoten. Hij woont in een fijne buurt, met twee zorgzame ouders (Jennifer Gardner en Josh Duhamel) en een jonger zusje dat geobsedeerd is door ‘Top Chef’.

Hij haalt goede cijfers op school, heeft een leuk vriendengroepje, neemt deel aan de toneelclub en woont American footballwedstrijden bij. Het enige verschil? Hij is homoseksueel, maar houdt dat angstvallig geheim omwille van het feit dat hij niet wil dat alles verandert, en vanwege zijn afkeer van het status quo.

Waarom moeten alleen homoseksuele mensen uit de kast komen? Waarom hoeven hetero’s niet te vertellen aan hun ouders dat ze hetero zijn? Een zeer geestige scène speelt met deze shift in het ‘normale’.

Homoseksuele tieners Wanneer een anonieme blogger genaamd Blue schrijft dat hij homoseksueel is, trekt Simon de stoute schoenen aan en begint een e-mailconversatie met Blue onder het pseudoniem ‘Jacques’.

Gezien ze beiden in hetzelfde schuitje zitten, ontwikkelen de jongens al snel een bijzondere band, hoewel ze elkaars ware identiteit niet kennen. Wanneer Martin (Logan Miller), een jongen van de toneelclub, per ongeluk Simons e-mailconversatie ontdekt, verandert alles. Hij chanteert Simon hem te helpen de liefde te winnen van Abby (Alexandra Shipp), in zijn ogen het mooiste meisje op school. Bang dat de hele school achter zijn geheim komt, besluit Simon om Martin te helpen, hoewel hij hierdoor met het leven van al zijn vrienden moet rommelen en dingen al snel een foute kant opgaan.

Als “coming-out”-film betreedt “Love, Simon” nieuwe territoria. Historisch gezien werden LGBTQ-verhalen altijd verteld vanuit eigen clichés: tragedies, niet geaccepteerd worden, pestgedrag, onbegrip in de maatschappij, onbegrip van ouders, angst voor SOA’s, etc.

De laatste jaren is dat veranderd. De verhalen worden op een meer positieve wijze gebracht, waarin de personages meer begrip verdienen en niet alleen meer als outcasts worden gezien (denk maar aan films als “Call Me By Your Name” en de iets oudere “Blue is the warmest color”). Maar, “Love, Simon”, is de eerste film die zich afspeelt in een mainstream setting, met genreclichés, met het enige verschil dat het hoofdpersonage homoseksueel is.

Naast het uit de kast komen van Simon is de onthulling van de identiteit van Blue een belangrijk onderdeel van het plot, waarmee op originele wijze wordt gespeeld. Net als Simon zelf wordt de kijker op een verkeerd spoor gezet, waarmee naar een belangrijke climax wordt toegewerkt die veel voldoening zal opwekken.

Berlanti bewijst met “Love, Simon” nogmaals dat hij tieners en hun emoties heel goed begrijpt. De scriptschrijvers hebben hem een uitgebalanceerde mix van komedie en compassie geleverd, waaraan Berlanti een flinke portie sensitieve, emotionele intelligentie heeft toegevoegd, met als resultaat een aantal dialogen waarin niet alleen tieners zich zullen herkennen.

De compassie in de film is van een niveau die veel harten zal laten opengaan. In één aangrijpende scène zegt Simons moeder tegen hem “You can exhale now, Simon” (Je kan nu uitademen, Simon). En dat is precies hoe de film aanvoelt.

Als een grote ademteug aan de oppervlakte na te lang onder water vast te hebben gezeten.

Thirza Nerissa

Actueel

5 juli 2018

11

Zuid-Afrika: inspraak in eigendomskraak

Te groot voor Puurs, te klein voor Antwerpen

Wie zou denken dat er met president Cyril Ramaphosa niks nieuws te beleven valt onder de Zuid-Afrikaanse winterzon, denkt verkeerd. De opvolger van Zuma lijkt namelijk vastbesloten zijn kiesbeloften nog dit jaar na te komen. Die ene belofte waarvoor hij bij zijn beloftenzwangere aantreden minutenlang werd toegejuicht, lijkt hij in elk geval met bekwame spoed in praktijk te willen omzetten.

Tussen Kris Peeters (CD&V) en Bart de Wever (N-VA) komt het nooit meer goed. De ‘transmigrant’ Peeters, die overkwam van Puurs naar Antwerpen, beseft dat hij het als inwijkeling nooit kan halen van de autochtone Antwerpenaar De Wever. Hij doet er dan ook alles aan om de N-VA te bekritiseren en zijn rivaal onder de gordel te raken.

Dat is, in het licht van het politieke status quo na een kleine kwarteeuw ‘wat we zelf doen, doen we beter’-staatsmanschap van de zwarte meerderheid, toch merkwaardig.

Immers, economisch wordt onder ‘specialist’ Ramaphosa maar wat aangemodderd. Buitenlandse investeringen blijven uit. Het aantal moorden op ‘wit boere’ was percentsgewijs nog nooit zo hoog en het presidentiële stilzwijgen over die volkenmoord was nooit zo oorverdovend als in de eerste helft van 2018.

Inspraak en protest Intussen mag een gehaaide demagoog als volksophitser Julius Malema ongestoord zijn etnisch vergif blijven spuien. Voor de vorm werd de man vorige maand wel voor de rechtbank gedaagd, maar bij de eerste zitting werd zijn proces al meteen voor een vol jaar opgeschort.

Het zal wel puur toeval zijn dat die verdaging min of meer samenvalt met de oprichting van een parlementair grondwetsherzieningscomité dat over heel de republiek volksvergaderingen moet organiseren om de beoogde herziening van grondwetsartikel 25 democratisch te onderbouwen. Met de steun des volks moet dat opgekalefaterde artikel het de president en zijn regering mogelijk maken om grond te onteigenen ‘in openbaar belang’ en dus zonder vergoeding. De eerste hoorzitting is inmiddels achter de rug: op 26 juni in het Namakwalandse Springbok. In dat vrij dun bevolkte halfwoestijndorp waren toch meer dan 500 mensen komen opdagen. Teken aan de wand: zo’n 100 dorpelingen dienden een bezwaarschrift in tégen de geplande eigendomsroof.

Wantrouwen Gespreid over de negen provincies die

Zuid-Afrika telt, zullen er na Springbok nog 35 andere volksvergaderingen volgen. De lijst van alle bestemmingen die de regering heeft rondgestuurd, wordt door bepaalde blanke grondeigenaars niet zonder een dosis wantrouwen uitgeplozen.

Zal onze veiligheid wel verzekerd zijn in sommige onguur uitziende ‘lokasies’ die ons destijds als te mijden werden afgeraden? Dat vragen die ‘bange blanke mannen’ zich niet ten onrechte af, in het besef dat zij zich in ‘het nieuwe Zuid-Afrika’ bevinden.

Volgens minister Molopo Mothapo, verantwoordelijk voor het landswijde initiatief, heeft de blanke man in zijn land geen reden om een bange man te zijn, maar moet iedereen die verhoren aangrijpen om zijn standpunt te doen gelden in een rechtvaardige en inclusieve samenleving.

Juist, in het belang van een ‘deelnemende democratie’. En van democratie gesproken: meer dan 700.000 burgers hebben zich voor die 36 hoorzittingen ingeschreven! Toch is de boventoon in de talrijke ‘witte’ reacties op de aankondiging van de hoorzittingen, die lopen tot 4 augustus 2018, er een van wantrouwen, ook al tegen het voornemen van Ramaphosa om de achtergestelde zwarten grond te geven.

Ene Pierre brengt dat heel kernachtig onder woorden: denken dat je armoe gaat tegenwerken door mensen grond te geven, is hetzelfde als mensen kookboeken schenken om hongersnood tegen te gaan. Iemand anders stelt heel droog: “Al die verhoren worden belegd tijdens uren waarop wij moeten werken en op onrealistische plekken en net daarom gaat het in ons land zoals het gaat: onbevoegdheid over heel de lijn.” Hallo, president Cyril?

Een sterk voorbeeld daarvan zagen we donderdag in de Kamer, toen Linda de Win van Villa Politica hem vroeg naar de stand van zaken in het Arco-dossier, het schandaal waarbij 800.000 coöperanten bestolen en bedrogen werden door het ACW (nu Beweging.net) en de toenmalige bank Dexia.

Een oplossing om de gedupeerden financieel tegemoet te komen, is er nog niet en het ziet ernaar uit dat de belofte ter zake uit het regeerakkoord telkens weer op Europese bezwaren stuit. Peeters beseft dat veel CD&V-kiezers – en ook veel andere kiezers – hun centen gaan kwijt zijn en dat zich dat zal laten voelen bij de verkiezingen van oktober. Dat benauwt hem en dus zoekt hij een afleidingsmanoeuvre.

Hij zegt te blijven geloven dat er geen juridische of financiële problemen zijn in het zoeken naar een oplossing voor de Arcogedupeerden. “Het is een kwestie van politieke wil en moed, meer dan een juridische of financiële kwestie”, zei Peeters tegen Linda de Win. Maar omdat Bart de Wever en Gwendolyn Rutten (Open Vld) vorige week in de Zevende Dag verklaarden dat het weinig

waarschijnlijk is dat er een oplossing komt in het Arco-dossier, omdat het geld wellicht verdwenen is, haalt Peeters zwaar uit naar De Wever, die overigens zelf Arco-coöperant is: “Als er geen oplossing komt voor Arco is dat omdat Bart de Wever het niet wil.” Dat is erg kleintjes.

Peeters zegt dat alles nog mogelijk is voor het einde van de legislatuur. In plaats van De Wever op de korrel te nemen, zou hij beter eens te rade gaan bij zijn vrienden van het vroegere ACW en hen aansporen met geld over de brug te komen. Geld dat ze bijvoorbeeld kunnen halen uit hun buitenlandse bezittingen, want zij zijn schuldig en niemand anders.

Potje breken, potje betalen. Peeters weet dat, maar hij wil De Wever de schuld geven dat er niks van komt. Van de grote meneer van UNIZO en de alom gerespecteerde Vlaamse minister-president schiet haast niks meer over, behoudens rancune en rauwe giftigheid. Al goed dat die man geen schijn van kans heeft om burgemeester van Antwerpen te worden. Te groot voor Puurs, te klein voor KvdP Antwerpen.

Hector van Oevelen

Nieuw seksschandaal in Engeland Groot-Brittannië werd opnieuw opgeschrikt door een seksschandaal. Ditmaal werden kinderen tussen 13 en 17 jaar oud verkracht door acht Pakistaanse mannen. Die mannen, tussen 36 en 48 jaar oud, hadden Oxford als hun “werkgebied” uitgekozen. Ze vergrepen zich tussen 1998 en 2005 aan jongeren (vooral meisjes) die op dat moment minderjarig waren, sommigen zelfs maar 13 jaar.

De werkwijze was steeds dezelfde: de bende sloot vriendschap met kwetsbare adolescenten. Ze bood hen drugs en alcohol aan, waarna de daders zich aan de slachtoffers vergrepen.

Wat het Britse publiek bijzonder schokte, was het feit dat die acht individuen, die door justitie als “bijzonder cynische roofdieren” werden gecatalogeerd, geen spijt bleken te hebben van hun daden. Tijdens het proces heeft geen enkele dader bekend of zich voor zijn gedrag verontschuldigd.

Pakistaans-islamitische verkrachtersbende De arrestatie én de veroordeling van de bende was maar mogelijk omdat enkele slachtoffers bijzonder veel moed hebben getoond door met getuigenissen naar buiten te komen.

Eén van de politieofficieren die het onderzoek leidde, Nicola Douglas, hierover: “Ik houd er bijzonder aan om de slachtoffers die de moed hadden om te getuigen voor en tijdens het proces, te danken.”

Ook sommige politiemensen hebben hun nek behoorlijk ver uitgestoken. Zo liet de hoofdprocureur, Adrian Foster, horen dat het voor hem om georganiseerde bendecriminaliteit ging.

“We hebben deze zaak benaderd op dezelfde manier als we andere zaken van georganiseerde criminaliteit benaderen.” Hij noemde de wijze van “opereren” van de bende “bijzonder goed gecoördineerd”.

Voor het publiek was één gemeenschappelijkheid tussen alle daders snel duidelijk: het ging in alle gevallen om islamitische mannen van Pakistaanse afkomst.

Het proces startte in oktober 2017 en duurde zes maanden. Het werd voor veel slachtoffers een bijzonder zware calvarietocht.

Zal dat proces, die veroordeling, de aanzet zijn tot een ernstig migratiedebat in GrootBrittannië?

Piet van Nieuwvliet

Buitenlandse stropers actief in Vlaanderen In Oud-Heverlee deed een tijdje geleden het verhaal de ronde dat buitenlandse stropers actief waren in de plaatselijke bossen, en in 2013 wezen vissers uit Limburg met een beschuldigende vinger naar Polen, Russen en Hongaren. Een plaatselijke visser in de pers: “Ze stropen alle vis weg. Zonder vergunning, met verboden vismateriaal en netten halen ze, veelal ‘s nachts, grote partijen vis uit de kanalen voor eigen consumptie.”

De verhalen werden doorgaans weggelachen door mensen die over het algemeen een romantische (en verkeerde) visie hebben op stroperij. De realiteit is anders. De Vlaamse overheid bevestigt voor het eerst dat buitenlandse stropers erg actief zijn in Vlaanderen.

Verschillende nationaliteiten Onder stroperij wordt bij jacht verstaan het jagen zonder jachtverlof, jagen op andermans grond, jagen in gesloten tijd en jagen met verboden tuigen.

Bij de riviervisserij is dat vissen zonder visverlof, vissen in gesloten tijd en vissen met verboden tuigen. Bij de beschermde soorten gaat het om het vangen en/of doden van beschermde diersoorten.

De Vlaamse overheid gaf in juni de gegevens vrij over de buitenlandse stropers die geverbaliseerd werden voor stroperijactiviteiten in de

periode 2012-2017. Belangrijk om weten is dat de meeste stropers niet bij de lurven gevat worden. Ook al omdat het een nachtelijke activiteit betreft. In die periode werden negentien Duitsers, elf Fransen, negen Nederlanders, zes Roemenen, vijf Polen, vijf Britten, twee Slovenen, twee Turken en één Tsjech geverbaliseerd.

Niet alle stropers werden veroordeeld, want stroperij bewijzen is niet evident. Zo werd het dossier tegen de twee Turken geseponeerd. De vijf Britten werden wel effectief door de rechtbank veroordeeld. En twee Slovaken kregen een boete van de afdeling Handhaving.

Er bestaat al jaren een zwarte markt voor wild. Stropers jagen illegaal en verkopen het wild voor grof geld. Daarom piekt de stroperij ook tijdens de feestdagen: dan is er het meeste vraag naar wild. Het is maar dat u het weet, als u een stukje ree opgediend krijgt.

Thierry Debels

12

Cultuur

5 juli 2018

Kamerkoor Terpander zingt Tinel en tijdgenoten

Tussen Rubens en Van Dyck Het Museum voor Schone Kunsten in Gent en het Musée de Flandre in Kassel organiseren gelijktijdig tentoonstellingen over Gaspar de Crayer, een barokschilder die vandaag helemaal is overschaduwd door de grootmeesters Rubens, Jordaens en Van Dyck.

Onder deze titel verscheen een cd, uitgegeven door de vzw Tinelmuseum uit Sinaai.

Het is een liveopname van een concert dat op 25 november 2017 gegeven werd in de Sint-Catharinakerk in Sinaai.

Sinaai is het geboortedorp van de grote Vlaamse componist Edgar Tinel die directeur werd van zowel het Mechelse Lemmensinstituut als het Brusselse conservatorium. Als pianist en componist verwierf hij internationale faam. Tot vandaag blijft de grote telg in zijn geboortedorp zeer vereerd. De vzw Tinelmuseum richtte in Tinels geboortehuis een museum in en organiseert jaarlijks enkele activiteiten rond de componist.

Zo bracht het Kamerkoor Terpander onder de vakkundige leiding van Godfried van de Vyvere een concert met koormuziek van Edgar Tinel en tijdgenoten. Van de Vyvere is oud-student en docent aan het Lemmensinstituut. Hij geeft ook les aan de Muziekacademie van Sint-Niklaas en leidt in die hoedanigheid Terpander, het koor van het Deeltijds Onderwijs. Andere medewerkers waren organist Koen Maris, pianist Stefan van Landeghem en sopraan Anne van Ballart. Heel het concert is nu op cd uitgebracht.

De akoestiek is prima, op enkele kleine achtergrondgeluidjes na die in een liveopname onvermijdelijk zijn.

Een bepaald koorwerkje werd na het concert hernomen omdat tijdens de eerste uitvoering iets te veel gehoest werd. Er is dus wel degelijk veel aandacht besteed aan de vlekkeloosheid van de opname.

Edgar Tinel en zijn invloed De cd opent plechtig en waardig met ‘Improvisata’ voor orgel van Edgar Tinel (1854-1912). Daarna zingt het koor een uitgebreide selectie uit Tinels ‘Adventsliederen’, ‘Marialiederen’ en ‘Geestelijke Gezangen’. Allemaal koorwerken op tekst van Tinels goede vriend Guido Gezelle. Naast werk van Edgar Tinel vertolkt het koor zeer stijlgetrouw, haarfijn, homogeen, sfeervol, klank- en kleurrijk werkjes van toondichters die rechtstreeks of onrechtstreeks verband houden met Edgar. Het koor geeft in alle uitgevoerde stukken blijk van een zeer verzorgde dictie, sterke toonvastheid en correcte intonatie.

Jef Tinel (1885-1972) studeerde bij zijn oom aan het Lemmensinstituut. Diens ‘O salutaris hostia’ is een pareltje laatromantische religieuze muziek dat helaas te weinig uitgevoerd wordt. Doorzichtige structuur, klassieke tonaliteit en een eigen harmoniekleur zijn enkele kenmerken van zijn koorwerken. Van een van Tinels latere opvolgers als directeur van ‘Lemmens’, Jules van Nuffel (1883-1953), horen we een andere versie van ‘O Salutaris hostia’. Camil van Hulse (1897-1988) was een Sint-Niklazenaar die naar Arizona uitweek. ‘Hear my prayer, O

Lord’ illustreert zijn laatromantische schrijfwijze met invloeden van het expressionisme.

Dit werkje vormt de perfecte overgang naar het moderne ‘The sick Rose’ van Peter Pieters (1957). Deze leerling en leraar van het Lemmensinstituut schreef het als opgelegd stuk voor de Internationale Koorwedstrijd Vlaanderen te Maasmechelen. De compositie is veeleisend voor de zangers omdat er heel wat uitdagingen en vocaal technische eisen in verwerkt zijn. Toch is het zeer toegankelijk voor de luisteraars.

Waar haalde Tinel zijn inspiratie?

Naast muziek van leerlingen van Edgar Tinel en zijn instituut prijken op de cd ook enkele werken van componisten die op hun beurt Tinel beïnvloed hebben. Pianist Stefaan van Landeghem vertolkt nauwgezet twee ‘Klavierstücke’ van Johannes Brahms (18331897), ‘Widmung’ van Robert Schumann (1810-1856) in een pianotranscriptie door Franz Liszt (1811-1886) en een ‘Romance’ van Liszt.

Een schitterende apotheose van het geheel vormt de zeer krachtige en melodieuze psalm ‘Hör mein Bitten’ van Felix Mendelssohn Bartholdy (1809-1847). De componist Mendelssohn was net als Tinel een grote aanhanger van de muziek van J.S. Bach en verbond in zijn oeuvre de klassieke structuur en beheerste toonspraak met de bredere romantiek. Sopraan Anne van Ballart gaat met verve de dialoog aan met het koor waardoor het geheel zeer fris, groots, homogeen en harmonieus overkomt.

Een aanrader Deze cd komt tegemoet aan de vraag van veel Vlaamse luisteraars. Hij plaatst componisten van bij ons in het juiste perspectief.

We kunnen als kritische toehoorder oprecht vaststellen dat onze eigen componisten (en uitvoerders) niet moeten blozen. Onze eigen muziekproductie kan de vergelijking met die uit het buitenland feilloos doorstaan. Een tweede verdienste is dat we enkele componisten en werkjes van eigen bodem (beter) leren kennen en waarderen. We kunnen alleen maar hopen dat de cd ruim verspreid wordt en dat deze vzw en andere organisatoren verder die weg opgaan en interessante en boeiende initiatieven blijven nemen.

Peter Leys

Kamerkoor Terpander zingt Tinel en tijdgenoten, 18 euro (en 5 euro verzendkosten), vzw Tinelmuseum Sinaai, www.edgartinel.be

Minister van Leefmilieu Marghem werkt aan koolstoftaks

Gaspar de Crayer werd in 1584 geboren in Antwerpen en groeide op in een artistieke wereld die werd gedomineerd door het toptrio Rubens, Jordaens en Van Dyck. De Crayer verhuisde naar Brussel, waar hij allicht in de leer ging bij Raphael Coxcie, zoon van de bekende schilder Michiel Coxcie. Op dat moment verbleven de aartshertogen Albrecht en Isabella in Brussel. In 1635 werd De Crayer hofschilder van de Spaanse landvoogd, kardinaal-infant Ferdinand, wat iets zegt over de faam en de erkenning die hij toen genoot. In 1664 vestigde De Crayer zich in Gent. Hoewel dan al hoogbejaard, bleef hij werken voor religieuze klanten, tot hij in 1669 overleed.

De Rubens van de armen Gaspar de Crayer stond aanvankelijk onder invloed van Rubens. De motieven die hij aan het werk van de Antwerpse meester ontleende, zijn zo specifiek dat sommigen beweren dat hij contact had met het atelier van Rubens.

Tot 1630 volgde De Crayer het classicisme en de pracht en praal van Rubens en hij lag mee aan de basis van de verspreiding van Rubens’ stijl in de Zuidelijke Nederlanden. Na 1630 is de invloed van Antoon van Dyck duidelijk in de geraffineerde elegantie en de meer emotionele interpretatie van religieuze onderwerpen. Tussen pakweg 1638 en 1648 werden de composities van De Crayer lichter van tonaliteit en ogen zijn figuren zachter en sentimenteler. Nog later liet hij zich beïnvloeden door Venetiaanse kunstenaars, zoals Titiaan en Veronese, al is De Crayer nooit in Italië geweest. In de laatste jaren van zijn leven werd zijn kunst emotioneler geladen en dramatischer van opzet. Die stijlevolutie is zichtbaar in de talloze schilderijen van Gaspar de Crayer die vandaag in talloze kerken overal in Vlaanderen te zien zijn.

Het aanzienlijke aantal altaarstukken dat De Crayer leverde aan kerken, kloosters en abdijen bewijst dat hij tijdens zijn jaren in Brussel over een groot atelier moet beschikt hebben. Bovendien kreeg De Crayer bestellingen vanuit Duitsland en Spanje.

Met zo een gigantische productie is het logisch dat er flink wat werken van mindere kwaliteit tussen zitten. Daarom wordt De Crayer soms afgeschilderd als ‘de Rubens van de armen’. Kerken en kloosters die een altaarstuk à la Rubens wensten te bestellen, maar niet rijk genoeg waren om ‘een echte Rubens’ te betalen, klopten aan bij het atelier van De Crayer. Wie het werk van beide meesters goed wil vergelijken, kan naar de Sint-Martinuskerk

in Aalst. Daar hangt het schilderij ‘De Heilige Rochus door Christus aangesteld als patroon van de pestlijders’ (ca. 1624), een werk dat Rubens speciaal voor die plek heeft gemaakt.

Dit topstuk van de Vlaamse Gemeenschap wordt links geflankeerd door het altaar van het Heilig Kruis met een schilderij van De Crayer.

Toch een groot talent Het Museum voor Schone Kunsten in Gent en het Musée de Flandre in Kassel willen aantonen dat een Gaspar de Crayer op zijn best een plaats verdient tussen Rubens en Van Dyck. Het Musée de Flandre doet dat met een mooie selectie werken uit prestigieuze collecties die getuigen dat De Crayer uitzonderlijk getalenteerd was.

De Crayer is vooral bekend voor zijn imposante religieuze composities, maar in Brussel schilderde hij ook portretten van prominente inwoners van die stad. Zo toont het Musée de Flandre, dat de hofschilder De Crayer in de verf zet, onder andere het prachtige portret van Filips IV van Spanje, uit de collectie van het Metropolitan Museum in New York, geflankeerd door dat uit het Palacio de Viana in Madrid.

In het Musée de Flandre zijn drie werken en een selectie tekeningen van Gaspar de Crayer uit de verzameling van het MSK in Gent te zien.

Een aantal altaarstukken die te groot waren om naar Kassel te reizen, heeft het Gentse museum verzameld in zijn Forum, de centrale hal. Ook hier is het de bedoeling een podium te geven aan deze vergeten meester van de barokkunst. Tussen de getoonde werken zijn er indrukwekkende formaten met een monumentale insteek, zoals ‘Het oordeel van Salomo’ (ca. 1620), gemaakt voor de gerechtszaal van het Gravensteen, en fijngevoelige schilderijen zoals ‘Maria met Kind aanbeden door heiligen’ uit de kerk van het Gentse Groot Begijnhof en ‘De kroning van de Heilige Rosalia’ (zie afbeelding). Het MSK Gent wijst de bezoekers de weg naar de kerken in Gent waar nog meer prachtige werken van Gaspar de Crayer te vinden zijn.

MMMV

Tentoonstellingen t.e.m. 4 november: ‘Tussenin Rubens en Van Dyck. Gaspar de Crayer, een hofschilder’, Musée de Flandre, Kassel, www.museedeflandre. lenord.fr; ‘Onlosmakelijk verbonden.

Gaspar de Crayer en Gent’, MSK, Gent, www.mskgent.be

Op de korrel • Na de bocht van Bracke had de rechtervleugel van de N-VA af te rekenen met de bocht van Peumans. Begrijpelijk dat de Vlaams-nationalisten achter al die boch ten op den duur de rechte lijn niet meer zien.

• Die socialistische schepen van Lommel zei van toeten noch ploffen te weten, maar ze gaf toch haar ontslag. Zomaar, plofklaps als het ware. Anick houdt staande dat zij volslagen onschuldig is, maar dat zeggen alle socialisten. Daar zijn zij socialist voor. Voorzitter Crombez kijkt nochtans met het volste vertrouwen naar 14 oktober: “Dat zal voor de partaai nogal een knal geven!”

• Schreef de Spaanse krant Marca na de WK-wedstrrijd tegen Japan: ‘België is beangstigend’. Zo horen de Vlamingen het ook eens van een ander. hvo

Dossier

5 juli 2018

Vierhonderd jaar geleden overleden

Gerbrand Adriaenszoon Bredero Al lijkt het enige wat van deze letterkundige in het moderne taalgebruik nog wordt aangehaald, de gevleugelde uitdrukking te zijn dat ‘het kan verkeren’, deze tijdgenoot (1585-1618) van letterkundige monumenten als Joost van den Vondel en P.C. Hooft was veelzijdig genoeg om herinnerd te worden als een waardige vertegenwoordiger van Nederlands Gouden Eeuw.

Dat onze dichterlijk getalenteerde medewerker Erik Verstraete, die precies twee jaar geleden ons voorgoed verlaten heeft, in dit blad schreef onder de schuilnaam Brederode, lijkt mij als blijk van waardering voor Bredero (en die Gouden Eeuw) betekenisvol. Laat dit meteen een warme hulde zijn aan de nagedachtenis van een gedreven minnaar en kenner van onze Dietse letteren, die geen gelegenheid onverlet liet om voor zijn Groot-Nederlandse overtuiging op te komen zonder afbreuk te doen aan het AVV-VVK van de honderd jaar geleden in actie geschoten Frontbeweging.

Nederlands Gouden Eeuw In het vrij korte leven dat G.A. Bredero was gegund, deed hij zich niet enkel opmerken als dichter en toneelschrijver, maar ook als schilder. In zijn best geslaagde poëzie bereikte hij, naar het oordeel van Garmt Stuiveling die zijn verzamelde werken heeft uitgegeven, “een natuurlijkheid, een echtheid, een directheid, waarbij Hooft als gekunsteld en Vondel als pathetisch aandoet”.

Als zijn bekendste toneelwerk geldt het blijspel “Spaanschen Brabander”, dat hij schreef een jaar voor zijn overlijden. Hij stelde ook een hele reeks liedboeken samen, maar pas in 1622 werd zijn “Groot Liedtboeck” uitgegeven.

Die verzameling liederen bestond uit drie delen: “Boertigh Liedtboeck”, “Groote bron der Minnen” en “Aandachtigh Liedtboeck”.

Stuiveling doet die indeling denken aan “het sotte, het amoureuse en het vroede van de Rederijkers”.

De geruchtmakende en politiek geïnspireerde aanhouding van Hugo de Groot (later

13 Oostenrijk wil EU herijken Vanaf 1 juli neemt Oostenrijk het voorzitterschap van de vergadering van staatshoofden van de EU op zich. Bondskanselier Sebastian Kurz (ÖVP) is van plan dat voorzitterschap heel ernstig te nemen en een aantal EU-waardemeters anders te ijken. Europa staat immers voor grote uitdagingen.

Absoluut primordiaal vindt Kurz het herstel van het subsidiariteitsprincipe: de Europese Unie zou zich moeten concentreren op de grote vragen, die een gemeenschappelijke oplossing vragen. In kleine, mindere zaken zou de EU zich bijzonder discreet moeten opstellen en de EUleden en regio’s zelf laten beslissen en regelen. De EU houdt zich te veel bezig met zaken waar die zich beter niet mee bezighoudt, en houdt zich niet bezig met die zaken waar ze moet tussenkomen.

Het moet kleiner en goedkoper

ontsnapt en naar het buitenland gevlucht) en Johan van Oldenbarnevelt (later terechtgesteld) op 29 augustus 1618, heeft Bredero niet meer, zoals een zwaar geschokte Vondel, hoeven mee te maken.

Gerbrand bleef levenslang vrijgezel, al hebben twee vrouwen hem dichterlijk niet onberoerd gelaten. De 19-jarige Magdalena Stockmans, die trouwde met de twintig jaar oudere Antwerpse koopman Isaac van der Voort, en die met hem naar Napels verhuisde, stuurde hij het gedicht na met de beloftevolle titel ‘Oogen vol maiesteit’.

Bredero overleed in de stad waar hij geboren was: Amsterdam. In de gouden eeuw waarin hij leefde, was die bloeiende stad nog onmiskenbaar Diets, met talloze sporen van immigratie uit het door oorlog geteisterde Zuiden.

Voor de goede verstaander, die maar een half woord nodig heeft: toen was immigratie nog wél een verrijking. hvo

Tom van Grieken: “De Indianen in Amerika zijn ten onder gegaan aan een overstroom van immigranten”.

Mogelijk wordt het ‘dubbele parlement’ (één in Brussel, één in Straatsburg) afgeschaft. De EU-commissie moet worden ingekrompen, de bijdragebetalingen van de lidstaten mogen niet worden verhoogd, op vlak van digitalisering moet een tandje bijgestoken worden, en, belangrijk voor Oostenrijk en voor de ganse EU, de illegale immigratie naar Europa moet worden ingedamd.

Kurz tekent voor een trendbreuk. Er wordt alleen nog goedkoop gevlogen, bijvoorbeeld.

De voormalige bondskanselier Christian Kern (SPÖ) liet zich graag in een privéjet rondvliegen, de huidige rechtse regeringsleden nemen plaats op de twintigste rij, in een goedkoop zitje. Een detail misschien, maar toch een signaal. Zal het iemand verwonderen dat Kern een socialist is?

De interne Europese solidariteit De eerste onderhandelingen kondigen zich aan betreffende de financiële bijdragen van de EU-lidstaten, op basis van een voorstel van de EU-commissie. Duitsland en Oostenrijk - die tot het selecte clubje van de ‘nettobetalers’ behoren, net als de Vlamingen en de Nederlanders - willen wel meer dan vroeger bijdragen, maar minder dan de voorziene verhoging tot 12 miljard euro. De verhoging van de bijdrage van Oostenrijk zou wel eens voor een botsing kunnen zorgen tussen kanselier Kurz en Heinz-Christian Strache (FPÖ), die de kiezers net beloofd had om te gaan voor minder

DE CARTOONWEDSTRIJD VAN WILDERS In Pakistan wordt massaal opgeroepen om de Nederlandse ambassade in het land te sluiten vanwege Geert Wilders’ cartoonwedstrijd over de islamitische profeet Mohammed. In meerdere Pakistaanse steden werd betoogd tegen de cartoonwedstrijd en de organisator.

Enkele maanden geleden kondigde PVV-leider Geert Wilders aan een cartoonwedstrijd over de islamitische profeet Mohammed te willen organiseren. De winnaar zou bekend gemaakt worden in de Nederlandse Tweede Kamer. Vorige week stelde Wilders dat hij al ruim 200 inzendingen ontvangen heeft voor die cartoonwedstrijd.

In Nederland, en in de rest van de wereld, zorgt de cartoonwedstrijd over de profeet Mohammed voor veel ophef. In Pakistan kwamen vorige week in meerdere steden mensen op straat om te demonstreren tegen de PVVkopman en diens cartoonwedstrijd. “Wij houden van Mohammed”, staat onder meer op de affiches van de demonstranten. “Godslastering is terreur, geen vrijheid van meningsuiting!” Of nog: “Hang Geert Wilders!”

Op sociale media wordt door Pakistanen massaal opgeroepen om de Nederlandse ambassade in Pakistan te laten sluiten. Anderen willen de rechtse politicus laten arresteren.

Sommigen bedreigen hem zelfs met de dood.

Een islamitische organisatie roept de Nederlandse overheid en de Verenigde Naties op om in te grijpen, zodat de cartoonwedstrijd, die volgens de Pakistanen “de profeet beledigt”, niet kan doorgaan.

VLAAMS BELANG NIET RACISTISCH Uitgeverij Egmont, gelinkt aan Vlaams Belang, mag hopen op een plek op de Antwerpse Boekenbeurs, na daar jarenlang te zijn geweerd. Boek.be gaf als reden dat Egmont

EU-uitgaven.

Het moet gezegd, de eerste gesprekken met kanselier Kurz en minister Strache zijn EU-commissievoorzitter Juncker blijkbaar goed meegevallen, want beide heren stelden zich “zeer constructief” op. De reden is duidelijk: de heren moeten de buit nog binnenhalen.

Illegale migratie stoppen Wat Kurz en Strache willen veranderen, is de migratie. Ze willen strengere richtlijnen voor het migratievraagstuk en een gecoördineerd optreden van de EU-lidstaten. Sebastian Kurz wil “Europa veiliger maken tegen illegale migratie en wil niets meer weten van een quotaverdeling”. Hij wenst heel sterk in te zetten op de versterking van het grensbeveiligingsagentschap Frontex, zowel financieel als op het vlak van personeel. Het personeel moet bijvoorbeeld het politieke mandaat krijgen om onderschepte vluchtelingen terug te brengen naar hun herkomstland. Ook het idee over asielcentra buiten de EU wordt verder uitgewerkt.

Het wordt anders…

Hoe het ook zal evolueren, achteraf zal komen vast te staan dat het met het Oostenrijkse voorzitterschap van de Vergadering van staatshoofden tot een fundamentele breuk met het EU-verleden kwam. Oostenrijk was al een tijd de bocht aan het nemen richting Visegrád-landen. Met de regeringswissel in Italië, met de conservatief-rechts-nationalistische regering in Oostenrijk en met ‘rukken naar rechts’ in enkele Balkanlanden is het duidelijk dat de politiek van open grenzen wellicht wordt gecorrigeerd.

Het is wachten op ‘forse correcties’ om het Europese schip varend te houden. De verschillen inzake migratiebeleid en -aanpak tussen het politiek correcte West-Europa en het meer identitaire Oost-Europa zijn bijlange niet uitgevlakt. Er ligt bijzonder veel werk op de plank.

We zijn benieuwd naar de aanpak van Sebastian Kurz.

Piet van Nieuwvliet

geen lid is van de Groep Algemene Uitgevers (GAU). De GAU had de lidmaatschapsaanvraag van Egmont dan weer geweigerd omdat de doelstelling en de publicaties van de uitgeverij, die de politieke lijn van Vlaams Belang weerspiegelen, niet stroken met haar statuten. Het VB stapte naar de rechter, de boekenbeursorganisatoren van Boek.be gingen in beroep, maar zonder succes, zo blijkt nu. De procureur-generaal adviseert om het beroep ongegrond te verklaren, omdat het niet te bewijzen is dat Vlaams Belang racistisch zou zijn (terwijl Vlaams Blok wel werd veroordeeld). Ze besloot dat de uitgeverij “ongelijk behandeld werd omwille van een politieke overtuiging”.

Het Openbaar Ministerie merkt ook op dat “alle overwegingen met betrekking tot het verleden van de politieke partij genaamd Vlaams Blok, welke in de conclusies van de appellanten uitvoerig worden behandeld, niet ter zake zijn”. Uitspraak in het najaar. De advocate van Boek.be noemt het advies meteen “Kafka”.

Wordt vervolgd.

VOETBAL EN BREXIT Engelse supporters zijn pro Brexit. De eerder serieuze The Daily Telegraph, destijds op de hand van de Brexit, vroeg de FIFA of die aanstoot zou nemen aan gezangen over de Brexit, en zo ja, wat dan de straffen zouden zijn. Hans Vandeweghe, zowat de beste sportreporter en -commentator van de Vlaamse pers, vond dat de FIFA, “waar ze ook niet worden geselecteerd op hun slimmigheid”, natuurlijk in die val liep. “Er kan een straf van komen”, antwoordden de bobo’s. Over het Kanaal ontplofte Twitter. Ook Boris Johnson mengde zich in het debat. Vandeweghe signaleert dat de Engelsen op het EK al “Fuck you Europe”, zongen, en sommigen ook al eens uitpakken met racistische gezangen. Hij heeft een half punt.

Het andere half punt kan hij krijgen als hij eens duidelijk maakt hoe hij de voetbalgezangen dan wel wil dirigeren...

14

Brieven

5 juli 2018 Lumumbaplein

Rafale IV Pallieterke, Eerste minister Michel beschouwt het Franse gevechtsvliegtuig “Rafale IV” van de firma Dassault als een eventuele vervanger van de F-16’s.

Hij wordt daarin gesteund door een groot deel van de Belgische francofonie. Dat Dassault geen offerte heeft ingediend en dat dit gevechtsvliegtuig nog niet bestaat, speelt blijkbaar geen rol. Men houdt het niet voor mogelijk, maar eens te meer gaat men zich op grote schaal laten bedriegen. Frankrijk heeft namelijk veel ervaring en een lange traditie in het opzetten van gemeenschappelijke projecten met hun “amis belges”.

Het verloopt altijd op dezelfde manier. Na een paar jaar beseffen de arme “amis belges” dat ze op een formidabele manier zijn bedrogen, en dit vlak onder hun neus. Er blijken onveranderlijk enorme bedragen te zijn versast richting Parijs en men zadelt België op met zware financiële verplichtingen in de toekomst. Zo is het gegaan met Dexia, Electrabel (de roof is nog altijd bezig), het inpikken van Fortis, et cetera.

Toch blijkt men niet geleerd. Men heeft immers geen kristallen bol nodig om te zien wat met grote waarschijnlijkheid gaat gebeuren als men de onzalige beslissing zou nemen met de Fransen scheep te gaan in dit dossier.

Na een jaar of tien zal er nog altijd geen Rafale IV zijn die voldoet aan de normen. Intussen zullen miljarden euro’s naar Parijs zijn gevloeid in duistere technisch-wetenschappelijke combinaties en “samenwerkingen”. Hierin zullen de Fransen, naar oude gewoonte, de lakens hebben uitgedeeld, maar zal België een onevenredig groot aandeel hebben betaald en moeten betalen in de toekomst.

Eens te meer zullen onze politiekers dan met de hand op het hart beweren dat ze te goeder trouw waren in 2018 en dat hen niets kan worden verweten. De Belgische ezel is echt uniek: hij stoot zich steeds weer aan dezelfde Franse steen.

R af Verschueren - Wilrijk

Justitie en het gevangeniswezen Pallieterke, In 2012 deed Marc Depester een oproep aan de overheid opdat ze de “macht van het gevangeniswezen” zou raadplegen, zoals in Frankrijk en Engeland, waar het gevangeniswezen geprivatiseerd was. Daardoor wordt veel mogelijk en moet de bevolking niet meer opdraaien voor personen met crimineel gedrag. Allemaal vergeefs, met als resultaat meer criminelen op straat dan in de gevangenis!

De samenwerking tussen de Fiscus en Justitie is bovendien onaanvaardbaar in verband met de schandaaldossiers van de offshore business van de financiële wereld tijdens de voorbije jaren. En de banksector kon altijd de vermoorde onschuld spelen! De Fiscus en Justitie vervolgen alleen belastingplichtigen die met naam in de offshore constructies worden vernoemd. De fiscaal adviseurs en de banksector die de constructies mee hebben opgezet, blijven buiten schot. Nochtans stelt het strafrecht ook strafbaar wie daders van een misdaad helpen of bijstaan.

Hoewel al in 2009 uit een RTBF-reportage bleek dat onze banken betrokken zijn bij fiscale fraude via de Panamaroute, is de politiek tot op heden niet tussengekomen. Onvergeeflijk dat Justitie niet optrad en liet passeren alsof er niets aan de hand was. En wij maar belastingen betalen. Wie zijn de zotten?

Gustaaf van de Cloot - ‘s Gravenwezel

Kruisende woorden oplossing 1115

Pallieterke, Hoe lief was die sjoemelende, verduisterende en frauderende boekhouder-secretaris toch, die in de jaren vijftig bij “de Belgische patertjes” naar school kon en mocht gaan op kosten van de Belgische belastingenbetalers?

Men stak hem al in de cel in 1957 omdat hij zo’n eerlijke en vriendelijke jongeman was.

En omdat hij geregeld heel Katanga en Leopoldstad en omstreken ophitste, opruide en onveilig maakte met zijn MNC-partij. Die MNC (Mouvement National Congolais) was al in 1957-1961 een zeer menslievende, extreme, nationalistische partij. Ze stond steevast garant voor stammenoorlogen, moorden, verdwijningen, het platbranden van dorpjes, geweldplegingen, massale verkrachtingen, gruwelijke slachtingen en meer van dergelijke vredelievende zaken.Zo vredelievend dat het Belgische leger in 1960 een eerste maal doortastend moest tussenkomen en er duizenden mensen diende te repatriëren. Hoeveel van dergelijke goedbedoelde daden had de “Trés Grand Monsieur” zoal op zijn geweten, opdat men hem nu zelfs een heus plein geeft in Brussel (Elsene)?

Uiteraard met de volle steun van de Brusselse PS en Ecolo. Vreemd toch, dat extreme en ultralinkse onwetenden en dito utopisten een extreme nationalistische (zogenaamde) “vrijheidsstrijder” zo gedenken, terwijl zij in “La Belgique de Papa” steevast huiveren en walgen van de minste vorm van nationalisme, zelfs van wat er nog maar naar zou kunnen ruiken?

“Verdien” maar eens een plein op jouw naam volgens de normen en deontologie van die linkse partijen. Die partijen willen de geschiedenis en de feiten absoluut geen geweld aandoen, maar ze wel steevast herschrijven.

Daniël Daems – Sint-Pieters-Leeuw

Foei, Jan Peumans Pallieterke, Wow, proficiat aan Jan Peumans! Via een krant publiekelijk een uppercut uitdelen aan de eigen partij (die hem dat mooie en goedbetaalde postje bezorgde), op een belangrijk moment, namelijk in de aanloop naar de verkiezingen. Van verraad gesproken.

Is hij echt zo jaloers op zijn collega Theo?

Stond hij zelf te weinig (of net te veel) in het zonnetje? Of is hij misschien slachtoffer van chantage, om in het openbaar via een krant dergelijke uitspraken te moeten doen? Of kickt hij daar gewoon op, want het is niet de eerste maal dat hij zich op zo’n wijze in de belangstelling tracht te werken. Met hem heeft N-VA geen tegenstanders nodig om terrein te verliezen.

Echt een schandelijke houding van een zogenaamde voorman uit de partij. Laat het hier a.u.b. bij, Peu (weinig in het Frans), je richtte in je eentje al meer dan voldoende schade aan.

Het is net de consequente taal en doortastende houding van Theo Francken die zelfs zeer gematigde Vlamingen aanspreekt. Francken is wél mans genoeg en verwoordt helder en klaar wat een duidelijke meerderheid in Vlaanderen (en zelfs in Wallonië) denkt.

Jan de Haes - Onze-Lieve-Vrouw-Waver

Peumans versus Francken Pallieterke, Jan Peumans roept bij mij alleen diepe minachting op. Jarenlang heeft hij dankzij zijn partij en De Wever een prachtig postje kunnen bezetten. Nu doet hij er echter alles aan om die partij te beschadigen! Dit is gewoon wansmakelijk!

Een heer van aanzien zou binnenshuis kritiek geven en dat niet op straat gooien. Het is een achterbakse slag in het gezicht van de mensen van de partij waarvan hij geprofiteerd heeft. Hij bewijst hiermee dat hij een klein, chagrijnig en wraakzuchtig ventje is!

D. Bauwens – Erps-Kwerps

V

E

R

I

S

E

S

X

E N

I

G E

X

F

I

N N X

G E N O T

R I

A

R

X

E

V

I

L

X

A

L

K A

L

I

F

U U T

X

E

R

T

S

F

X

T

I

E

L

T

X

K

I

E

X

E N

I

X

T

L

X N A R

E

O T O V

E N A A R

E N N E N G E U R N O O R D X D

I

K

Verwachtingen van werkgevers Pallieterke, Ik heb met belangstelling uw stukje over de enquête van Manpower gelezen. Los van de kwesties rond de gewestelijke verschillen en de afstemming van het onderwijs op de arbeidsmarkt, wordt mijn inziens een belangrijk punt uit het oog verloren. Discussies over de krapte op de arbeidsmarkt gaan namelijk voorbij aan de vraag of de werkgevers wel realistische verwachtingen hebben van hun kandidaten. Een selectiespecialist zei ooit tegen mij: “Ze zoeken weer het schaap met vijf poten.”

Werkgevers zoeken vaak een combinatie van competenties en ervaring die in de werkelijke wereld moeilijk te vinden zijn. Ze laten dan de vacatures liever openstaan, in plaats van te polsen naar de bijscholingsbereidheid van de kandidaten. Maar ja, bijscholing kost geld. Ik denk dat de werkgevers ook een inspanning moeten leveren en hun selectieprocedures eens grondig moeten herbekijken.

Philippe Herbosch - Heist-op-den-Berg

Hotels en restaurants

waar Vlamingen thuis zijn

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Absurdistan Daarom dus Stop! Halt! Wees niet ongerust meer! Naar wij vernamen, was heel het opzet van Gents onderwijsschepen Elke Decruynaere slechts om aan scholenuitwisseling te kunnen doen met Iran. Gejuich bij de hoofddoekdragers alhier, én bij de hoofddoekhaters ginder.

De verklaring Over de fratsen en strapatsen van de voorzitter van het Vlaams Parlement kunnen we kort zijn: de Peu heeft gewoon heimwee naar de krabbenmand die de VU destijds geworden was.

Stap voor stap Wij onthullen u graag de volgende stap die Groen in het Gentse stedelijke scholennet wil zetten: verplichte hoofddoekdracht voor alle meisjes. Ah ja, we kunnen toch niet ontkomen aan de plicht tot gelijke behandeling, zeker!

Spanning Goed nieuws: het programma “De Mol” wordt verlengd. Deelnemers: het partijbestuur van de N-VA. Plaats van het gebeuren: het Barrikadenplein. Wie is de mol die de notulen van het partijbestuur naar de pers heeft gelekt?

Afrikamanie In Elsene ligt sinds enkele dagen een Lumumbaplein, waarmee de Afrikaanse gemeenschap in België - dat zijn mensen die ondanks hun Belgisch paspoort expliciet géén Belg willen zijn, nemen wij aan - haar zin krijgt.

Lumumba is nu eenmaal een heilige van de politiek correcte kerk, en daar wordt níét mee gelachen.

Belastingen De federale regering overweegt bij monde van minister Marghem een koolstoftaks. Lees: nieuwe belastingen. In theorie zou u die moeten kunnen ontwijken. Waarom denken wij nu dat dat alleen maar in theorie zal zijn?

Het ei De dorpskern van Doel en een groot deel van de polders zouden volgens een nieuw voorstel behouden kunnen blijven bij de aanleg van het Saeftinghedok. Het briljante idee is, de toegang te veranderen. Als het zo simpel is, waarom heeft men dat dan niet eerder bedacht? Het ey van Weyts?

Humor Bij de Leuvense N-VA zitten echt wel mannen (en vrouwen) naar ons hart. Wordt een grote affiche van hen ontsierd door Hitlersnorretjes die grapjassen daarop aanbrachten, laten de getroffen kopstukken die fluks overschilderen met grotere snorren, cowboyhoeden en een sheriffster. Politiek, het blijft het Wilde Westen.

Overduidelijk

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Heerlijk vertoeven in de Ardennen Te bereiken via Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

(Wij zijn Nederlandstalig-!)

HOTEL DIE PRINCE

X O

E N X

Jan C appelier - Ruddervoorde

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

E N N T

Pallieterke, De laatste weken lees ik links en rechts een scenario voor na de volgende federale en Vlaamse verkiezingen. N-VA en Open Vld zouden aan Vlaamse kant een coalitie vormen, de PS zou aan Waalse kant zijn ding doen, en daarna kan N-VA rustig afwachten hoe het land op federaal niveau kapotgaat aan het vormen van een regering. Het enige logische gevolg kan dan niets anders zijn dan confederalisme.

Wel, ik weet niet heel veel af van politiek, maar wat ik wel weet, is dat de (ex-)PVV en elke Vlaming weet waar dat letterwoord voor staat - zelfs niet passief zal medewerken aan meer Vlaanderen. De partij van papa De Croo-codil, de partij van ene Verhofstadt, de partij van De Gucht en Dewael, zal actief het vaderland verdedigen. En liefst van al zouden ze daarbij alle Vlamingen, en in het bijzonder alle fascisten van de N-VA, heel diep begraven, onder meters Vlaamse klei.

ABONNEMENTEN HOTEL DIE PRINCE

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A P U L B A N Y C U X S D L O T E V E E F A P R G N S X H H X O I I K X J M O L K S X D L T E X

Open Vld en confederalisme

zal u u extra extra verwennen. verwennen.

• BINNENLAND zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert 3 maanden € 29,90 41-42 Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel. 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

De Nederlandse openbare omroep bracht een onthullend beeldverslag van de mensensmokkel op de Middellandse Zee, met beelden die tonen hoe ngo-schepen zich “bevoorraden” met bootmigranten. Zoals geweten, is de NOS een extreemrechts zendertje.

Treinen en chagrijn Als ‘t niet “extreme” koude, hitte, droogte of vochtigheid is, dan zijn het wel stenen gooiende jongeren die de NMBS lam weten te leggen. Straks rijden de treinen niet vaak genoeg om eens stevig te kunnen staken!

Hittegolf Wie met de trein van Antwerpen naar Brussel spoort, ziet vlak voor het binnenrijden van Brussel-Noord naast het spoor de Aarschotstraat liggen, met het ene rodelichtenetablissement naast het andere. Enkele dagen geleden woekerde er een felle brand in de Aarschotstraat. Als de temperatuur hoog oploopt...

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

n

Sport

5 juli 2018

Hulptrainer van Kessler Vorige zaterdag stond in Het Nieuwsblad een leuk artikel over Marc Wilmots en zijn trouwe kompaan Vital Borkelmans, duidelijk vier handen op één buik, en dat is een understatement. Een uitspraak van de gewezen T2 van de Rode Duivels is mij bijgebleven: “De coach blijft mijn maat tot ik onder de grond lig.”

Een hoofdtrainer moet voor honderd procent op zijn assistent kunnen rekenen! Is dat niet het geval, dan is die mens kansloos. Ik heb een aantal trainers gekend die door hun hulptrainer, zo noemde men een assistent-coach in die tijd, werden afgemaakt. Zich kunnen wegcijferen voor het algemeen doel is niet voor iedereen evident.

Ik heb tijdens mijn voetbalcarrière drie kapitale fouten gemaakt! Ten eerste het stoppen bij de Rode Duivels na het vertrek van Raymond Goethals en de komst van Guy Thys. Dat heeft mij een pak ‘caps’ en veel geld gekost.

Ten tweede het terugkeren van FC Toulouse, het aards paradijs, naar Club Brugge en de stress, voor minder geld. En vooral ten derde, het afwimpelen van het aanbod van Georges Kessler om na Club Brugge zijn vaste T2 te worden, om te beginnen bij Olympiakos Athene. Daar heb ik later wel spijt van gehad.

Aftershave van de trainer Toen Georges Kessler naar Club Brugge kwam, begon ik daar aan mijn tweede seizoen. Ik kende de Duitser natuurlijk nog van bij Anderlecht. Met mijn linkerknie ging het van kwaad naar erger; het kraakbeen was volledig weg. Ik moest trainen en spelen met pijnstillers. Ik was het kotsbeu, en besloot om een eind te maken aan mijn loopbaan. Ik bracht Kessler op de hoogte van mijn besluit en die zei laconiek: “Dat komt mij goed uit, want ik heb dringend een nieuwe assistent nodig.” Ik wist niet wat ik hoorde. Van de ene dag op de

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

andere was ik opgenomen in de trainersstaf van Club Brugge.

Kessler stuurde mij ook naar de Heizelschool, om daar een trainersdiploma te halen.

De Duitser maakte mij terstond duidelijk dat hij de eindregisseur was. Wanneer het goed ging, zou dat uitsluitend zijn verdienste zijn. Wie zelf in de belangstelling wilde staan, of zaken lekte aan de pers, vloog er onmiddellijk uit.

Dat ik mij opeens in de kleedkamer van de trainers moest omkleden, was wel even wennen. Iedereen had er zijn kastje, waarin persoonlijke spullen werden bewaard. Sir Georges was nogal maniakaal als het over zijn privébezittingen ging. Later, als hij er niet was, durfde ik wel eens zijn aftershave gebruiken. Hij had dat in het snuitje. Hij zei niets, maar bracht theatraal met zijn ring een merkteken op het flesje aan en zei: ”Geen kwajongensstreken meer, nu ben je trainer.”

Gille van Binst

Roskammen

Legitiem boerenbedrog Een heerlijk doelpunt van Adnan Januzaj bracht misplaatste hulde aan het boerenbedrog in de match België Engeland. Wie niet won, die won. Toch voor wie doorhad dat de bondscoaches probeerden de WK-boel te belazeren en de in Kaliningrad aanwezige fans, die ze beweren hard nodig te hebben, voor schut te zetten.

De nonchalante krultrap van Januzaj zette alvast het “tactische vernuft” van Martinez bij het grof huisvuil. Zijn wiebelende handje straalde mogelijk enige spontane bewondering uit. Maar voor hetzelfde geld was zijn onthutste reactie: “Wat vangt die knaap toch aan?” Hopelijk heeft zijn wereldgoal de duivelscarrière van “spelbreker” Januzaj niet gehypothekeerd. Dat de Engelsen na afloop van de wedstrijd (nu ja, strijd) elke duivel niet persoonlijk gingen kussen, ontbrak om de schijnvertoning niet het WKtopnummer boerenbedrog te noemen. Die twijfelachtige “eer” gaat dankzij een geprogrammeerde brilscore naar de acteurs op en (vooral) naast het veld van de poulematch Frankrijk - Denemarken, met totale nulwaarde.

Gelukkig belette Adnan Januzaj dat België en Engeland “nog beter” deden. Ook al vond in de VRT-praatbarak van Karl Vannieuwkerke analistencoryfee Imke Courtois het hopeloze gedoe van beide teams “volstrekt legitiem”.

Beste meid, legitiem boerenbedrog hoort niet eens thuis in een eindronde in derde provinciale. Dit is een WK. Bondscoach Martinez was wel sluw genoeg om zijn spaak gelopen verliesplan prompt om te zetten in een winstproject. Met een negen op negen en de eerste plaats in de poule hadden zijn Rode Duivels, wist hij, absoluut bewezen dat ze in de KO-fase niemand moesten vrezen. Japan alvast niet meer, na veel bibberen. En straks Brazilië zonder beven? Wie leeft, zal zien.

Drie weken WK en amper of niet opgevoerd, ondanks al zijn kennis van en ervaring in het voetbal, dat voldoet niet aan het

de eerste plaats lectuur voor bondscoach Joachim Löw. Veel leesgenot gaat hij er niet aan hebben, vrezen we.

Maar het siert de man dat hij de confrontatie met de verbolgen persknapen niet uit de weg ging. Het hoongelach en het leedvermaak van sommige buitenlandse kranten na de uitschakeling van de Mannschaft is intussen grotendeels verstomd. In Argentinië, Spanje en Portugal, om enkele “topfavorieten” te noemen, hebben ze werk zat om voor eigen deur te keren, na de teleurgang van hun gebuisde vedetten.

Salut en de kost?

Ieder zijn mening De meningen zijn verdeeld bij de aanhangers van de Rode Duivels. Er kwam geen slaande ruzie van, maar wat niet is, kan nog komen. Wat de oorzaak was van al dat gekibbel? Voor de ene en meest sportieve helft was de overwinning tegen Engeland een welgekomen zaak, terwijl de andere helft rationeler redeneerde, gevlast op de felbegeerde tweede plaats, en nogal wat bedenkingen had bij de betwiste zege. Winnen en daar een wrang gevoel aan over houden, er zijn weinig ploegen die het bondscoach Martinez en zijn manschappen zullen nadoen.

zo mogen we stellen, want de analisten hadden uitgerekend dat de kans niet denkbeeldig is dat de Rode Duivels het in de kwartfinale zouden (moeten) opnemen tegen Brazilië of Mexico. Er zijn gemakkelijker opdrachten, zelfs voor een gouden generatie. Een reden temeer waarom ze, volgens dezelfde analisten, beter met de handrem op hadden gespeeld tegen de Engelsen. Een beetje haarzak spelen is gepermitteerd, op voorwaarde dat het vorst, vaderland en de hele santenboetiek ten goede komt.

Opdoffer

Waarom kreeg de tweede plaats bij onze geliefde analisten de voorkeur op een eerste stek en groepswinst? Ga zitten en oordeel zelf.

De duiveltjes moesten voorbije maandag al aan de slag, tegen Japan. Met de tweede plaats als resultaat hadden ze een dag langer mogen uitblazen. Reken daar de onmeedogende verplaatsing naar Rostov aan de Don bij, en dan weet ge het wel. Het leven van profvoetballers kan wreed zijn.

Dat de Duitsers van verrassingen houden, weten we al langer. Het begon al met een half mirakel en het bevrijdende doelpunt in de allerlaatste seconden tegen Zweden. Daarop volgde het klusje tegen Zuid-Korea, dat de Mannschaft spelenderwijze zou klaren… We vermoeden dat we niet de enigen waren die zich zwaar mispakten met die stelling. Het thuisfront is alleszins nog niet bekomen van de onverwachte opdoffer. Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet, lazen we ergens. Probeer dat de Duitse kranten maar eens aan het verstand te brengen.

Haarzak

Boemerang

We weten ondertussen hoe het afgelopen is tegen de Japanners. Orde op zaken gesteld,

Wat de Duitse pers over de uitschakeling te vertellen had, gaan we niet herhalen. Dat is in

Zware beproevingen

15

We vernemen dat Lionel Messi, nadat Argentinië in de achtste finales de duimen moest leggen tegen Frankrijk, overweegt om te stoppen als internationaal. En Ronaldo, die met zijn Portugese medemaatjes onderuitging tegen Uruguay, zou ook bedanken om nog langer als steunpilaar te dienen voor de Portugese nationale ploeg. We geven het onder voorbehoud, want de ontgoocheling over de uitschakeling is nu nog te groot. Na enkele deugddoende weken vakantie die ze nu mogen genieten, kan het er al helemaal anders uitzien. We wachten wel af.

Oervervelend Wat de Spanjaarden bezielde om met lange passes heen en weer, waar geen einde aan kwam, de toeschouwers te vervelen in de wedstrijd tegen Rusland, is ons een raadsel. Balletje hier, balletje terug, balletje achteruit, balletje vooruit, zonder resultaat. De Russische verdediging zag het graag gebeuren. Er ging, bij gebrek aan een aanspeelpunt, amper gevaar uit van Spanje, dat driekwart van de tijd in balbezit was. De Spanjolen hebben het aan zichzelf te danken dat ze op het einde van het verhaal naar huis werden gestuurd, na het trappen van strafschoppen. Eigen schuld, dikke bult. We gaan er geen traan voor laten, na een demonstratie die er geen was.

verwachtingspatroon van mediageile topper Marc Coucke. Dus koos de voorzitter van Anderlecht en de Pro League voor de vlucht vooruit en lanceerde hij het ideetje om in de vaderlandse competitie het aantal van zes verplichte Belgen op het wedstrijdblad drastisch terug te schroeven. Er zijn te weinig Belgen betaalbaar en goed genoeg voor onze vijf topclubs. Welke topclubs in pakweg Europees verband? Dat is een goede vraag.

En aan wie ligt het dat de doorbraak van eigen talent in die topclubs even schaars is als haar op een biljartbal? Het antwoord van clubmanagers is al jaren hetzelfde: eigen talent wordt praktisch van in de wieg door buitenlandse clubs weggehaald. Als dat zo is, dat onze topclubs dan stoppen in elke transferperiode te tekenen voor alweer een lading uitheemse invoer. Precies die import heeft tot het nijpende tekort aan eigen kweek in “topclubs”, en alle andere clubs, geleid.

Sporteconoom Trudo Dejonghe stelt dat vooral financiële en fiscale motieven achter de almaar verjonging van die invoer zitten.

“Hij kent niks van voetbal”, veroordeelde AA Gent-manager Michel Louwagie klokkenluider Dejonghe. Van het spelletje kent de man mogelijk niet veel, wel van de pecuniaire “belangen” in het profvoetbal. Het is een waarheid als een koe dat, één, jong buitenlands talent aankopen veel goedkoper is dan eigen jeugd opleiden. Twee, dat dit talent na een doorbraak doorverkopen met megawinst een sterke bijgedachte is.

Louwagie vergat dat even te zeggen. Leander Dendocker haalde als enige nog in eigen land spelende Belg de duivelsselectie. Ga als Pro League mee in de wens van Coucke, Louwagie en andere zelfverklaarde voetbalkenners en in 2022 haalt niemand uit de eigen competitie nog het WK in Quatar. Vooropgesteld dat de Rode Duivels het al halen.

O ja, er was ook nog de vrijspraak van Chris Froome. Na negen maanden “studie”, en vijf dagen voor de Tourstart! Mogen we zo vrij zijn over dat legitiem boerenbedrog te zwijgen? Dank u!

Startverbod?

Noodgedwongen of niet, de organisatoren van de Ronde van Frankrijk hebben bewezen dat ze haar op hun tanden hebben door Chris Froome startverbod op te willen leggen. De viervoudige tourwinnaar tegen wie een aanslepend dopingonderzoek liep, speelde het onschuldige schaap en ging in beroep tegen de beslissing van organisator ASO. De kans dat Froome toch aan de start verschijnt, is niet denkbeeldig. En dan? Dan houden we ons hart vast. Het chauvinisme van het Franse publiek kennende, vrezen we op de 3.350 km lange tocht op weg naar Parijs bedenkelijke taferelen. De Tour is nog niet begonnen en het circus staat al op zijn kop.

Veelbelovend Als Froome op een vijfde eindzege mikt, zal hij wolfijzers en schietgeweren moeten trotseren. Er zijn 3.351 km te overbruggen. Na een ploegentijdrit en een rit over de kinderkopjes op weg naar Roubaix, plus een aantal ritten op maat van de sprinters, zit de eerste week er al op.

Niet lang daarna volgen de Alpen, en dan de Pyreneeën. Met een zware slotweek, waarmee het gros van het peloton niet gaat lachen. Laat maar komen, in de hoop dat het niet op een Frans-Britse oorlog uitdraait.

Wimbledon Aan sport op wereldniveau geen gebrek. Er is het WK in Rusland, zaterdag start de Ronde van Frankrijk en intussen is het tornooi op het heilige gras van Wimbledon van start gegaan.

Er zijn zes landgenoten die deelnemen, vier vrouwen en twee mannen. Hoe ze het er gaan van afbrengen, zullen we een volgende keer weten te vertellen. We zullen maar bescheiden blijven en niet te hoog mikken Niet iedereen is geroepen om hoge toppen te scheren, en dan komt de ontgoocheling minder hard aan. Wat niet belet dat we hen alle succes van de wereld toewensen.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

5 juli 2018

Frau Merkel ongerust over haar plaats in de geschiedenisboeken

“Ik hoop dat ze een mooie foto gebruiken” In Duitsland noemen ze haar wel eens “Mutti”. Een koosnaampje dat Angela Merkel kreeg omwille van haar oma-achtige vormen en gezapige manier van regeren. Vergis u echter niet, Mutti is een tang van formaat als ze haar goesting niet krijgt. Wij mochten bij haar op de koffie. Compleet met koekjes, taart en goed advies over hoe je inktvlekken uit je broek verwijdert. En een vers gestreken hemd.

“Komen jij helemaal aus Belgien? Arme stakker!” De Bondskanselier sluit ons onmiddellijk in haar warme armen. De Duitse ijzeren dame doet de naam ‘Mutti’ alle eer aan. “Je zal wel uitgeput zijn. Niet te veel file op de E313? Hoe jullie dat daar uithouden in dat vreselijke land van jullie, dat begrijp ik niet. Wil je niet even gaan liggen, jongen? Even lekker bijkomen?

Of is het voor asiel? Dat kan ook, hoor. Wacht eens, liebe kerel. Heb jij je mama al gebeld dat je veilig aangekomen bent? Eerst doen, hoor, anders geen interview.”

Eén telefoontje naar moeder later kunnen we eraan beginnen. Frau Merkel drinkt uit een elegant kopje van Chinees porselein, geeft een stuk staart en overhandigt me een flinke beker.

Dan moet ik niet bang zijn om iets te breken in al mijn jeugdige onstuimigheid. Ze bindt me ook een slabbetje voor, omdat er slagroom op de taart zit en er wel eens gemorst kan worden. Uw reporter wordt er zowaar wat krikkel van en protesteert bij deze vernedering van de vierde macht. Zonder veel resultaat.

Angela: “Luister eens vriendeke, je moet niet zo boos kijken. Charles Michel draagt hier een slabbetje. Manuke Macron draagt hier een slabbetje. Sebastian Kurz van Oostenrijk moet zelfs in een stoeltje zitten, dat hij niet valt. Ik

wil geen problemen met de mama’s. En als de fotografen komen, doen we dat uit, hé. Dan blijven jouw kleertjes mooi proper. Wou jij nu iets vragen voor je schoolkrantje?” ’t Pallieterke: Mevrouw, ‘t Pallieterke is geen schoolkrantje. Het is een blad met een rijk verleden…

Angela: “Echt waar? Flink zo. Stuur mij er maar eens eentje op. Dan leg ik het klaar naast de kleurstiften als Charles nog eens komt. Zal hij leuk vinden. Een echt boekje aus Belgien.” ’t Pallieterke: Daar zal hij heel blij mee zijn. Mevrouw Merkel, u heeft met uw ‘Wir Schaffen das’ uw land en zelfs Europa hopeloos verdeeld. U heeft de poorten van Europa geopend voor een ware invasie van vluchtelingen. Hoe ziet u uw rol in de geschiedenisboeken?

Angela: “O, lees jij geschiedenisboeken?

Maar dat is goed, hoor, meneertje Pallieter. Er zijn zo weinig jongeren die nog geschiedenisboeken lezen. Maar om ernstig op uw vraag terug te komen. Ik hoop dat ze een mooie foto gebruiken waarop ik een beetje lach. En dat ze het hebben over hoe de wereld één is in Duitsland en dat iedereen heel blij is. Zo, zal ik je slabbetje uitdoen? Kom eens hier. Kom eens bij Mutti.”

Kruisende woorden 1116

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C E

Ploft het socialisme in elkaar?

De zaak-Berghmans wijst op het trieste verval van het socialisme in onze gewesten. De socialisten waren altijd al verslaafd aan andermans geld. Dat is niet nieuw. Dat ze sjoemelen en met hun handen in de kassa zitten ook niet. Maar vroeger deden ze het vernuftiger. In Gent bijvoorbeeld. Daar gebruikt de socialistische roverheid niet zo’n brute methoden. Ze doet het subtieler, beschaafder ook, zoals een kannibaal die met mes en vork eet.

F G H I

“Zoals een kannibaal die met mes en vork eet”

J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Nauw vebonden B. Hardnekkig - Loofboom - Voer uit C. Medici - Lierdicht D. Verdieping - Oost-Vlaams dorp E. Langgerekte laagte tussen twee hellingen - Voornaam van de eerste man op de maan - Bijbelse hogepriester F. Koraaleiland - Voel ervoor - Zilver G. Bies H. Hoeveelheid van een geneesmiddel Octrooi I. Frans lidwoord - Zwerf - Ondernemings raad J. Vliegende schotel - Beknellen

1. Club spelend in de hoogste afdeling van het Belgisch profvoetbal 2. Bloeiwijze - Apenstaartje - Probeer zonder fouten uit te voeren 3. Extreem - Open Travel Alliance 4. Vordert op - Voert het bevel - Senior 5. Streepjescode - Kwaliteitsaanduiding van cognac 6. Antwerps dorp - Vereniging met vaste leefregels 7. Astronomische eenheid - Aubergine 8. Nederlands publiek omroepbestel Verbond 9. Lidwoord - Opgegroeid 10. Nobele - Universum 11. Windrichting - Klappen geven - Afwijzing 12. Rangtelwoord - Meisjesnaam

L. Zich verbijten

sluit. Uw Oostenrijkse buur Sebastian Kurz wil zelfs zijn grens met Italië gaan bewaken. U wordt met uw beleid misschien wel de doodgraver van Schengen?

Angela (wipt enthousiast op uit haar stoel): “Maar dat is een slimme vraag! Jij moet me straks het nummer van je juf geven. Ik ga die zeker bellen om te zeggen hoe goed jij je hebt voorbereid.” ’t Pallieterke (blozend): Ik geef u het nummer van mijn hoofdredacteur.

Agela: “Juist, ja. En dat van je mama. Die zal ook wel trots zijn.” ’t Pallieterke: Oké.

Angela: “Wil je nog een stukje taart, of zo’n selfie? Mag hoor. Gaan je vriendjes leuk vinden.” ’t Pallieterke: Graag, Mutti.

Angela: “Wat een grote jongen, hé.”

De Lommelse schepen Anick Berghmans van sp.a is officieel in verdenking gesteld als medeplichtige aan een reeks plofkraken. Volgens Het Belang van Limburg werden besmeurde bankbiljetten aangetroffen in een auto die achter haar huis verborgen was.

Waarschijnlijk was die “besmeuring” veroorzaakt door de rode verf die bankbiljetten onbruikbaar maakt als een koffer of kluis met geweld wordt opengebroken of opgeblazen. We laten in het midden of die rode kleur symbolisch is.

D

K. Een weinig - Dyne - Oude stad in Italië bekend als thuishaven van een aantal Oud-Griekse filosofen

’t Pallieterke: Mevrouw Merkel, als lid van het persgild, veertiger en vader van drie kinderen vind ik het niet leuk dat u op mijn buikje blaast. Dat kietelt.

Angela: “Ja, hé. Is toch toll? Behalve bij Manuke Macron, die wordt daar altijd een beetje te wild van. Dan zeg ik: ‘Manuke, ik zou uw mama kunnen zijn.’ Maar ja, zijn vrouw ook, hé. Maar goed, zo hebben we na een kwartiertje de Frans-Duitse as voor Europa toch opnieuw kunnen herstellen. Weet je wie dat ook leuk vindt? Dat gekke mannetje van bij jullie, Woutertje Beke. Maar die valt daarna terstond in slaap. Wou jij nog een vraagje stellen?

Of ben je klaar voor je dutje?” ’t Pallieterke: Ik had graag van u vernomen of die vierde termijn niet de termijn te veel is voor u. Overal gaan stemmen op voor een kordaat asielbeleid dat grenzen

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1115 VINDT U OP BLZ. 14

Alleen al met knipboetes maken ze automobilisten op jaarbasis ongeveer 6,7 miljoen euro afhandig, zonder dat er geweld aan te pas komt. Bovendien wordt de reputatie van de plaatselijke socialistische potentaten misschien wel “besmeurd”, maar de bankbiljetten in alle geval niet. In Gent krijgen ze miljoenen in handen met een sluw, complex en doolhofachtig circulatieplan, gecombineerd met slechte en zelfs ontbrekende wegwijzers, zodat automobilisten van buiten die socialistische stadsstaat zéker verloren rijden en uit nervositeit, of uit pure wanhoop, door een knip rijden. Ach, toen de DDR nog bestond moesten mensen nog veel grotere risico’s lopen om uit dat socialistische paradijs te kunnen ontsnappen.

Het Gentse systeem is zo sluw dat het waarschijnlijk door lepe inwijkelingen uit WestVlaanderen is uitgebroed. De socialistische burgemeester van Gent kan met een paar louche transacties op een peperduur, elegant jacht meer winst maken - en op een comfortabelere manier! - dan een plofkraker die er bij nacht en ontij op uit moet trekken. Dat soort socialisme dat op jachten en in privévliegtuigen wordt bedreven, is ook oneerlijk, maar het heeft wel stijl en de pakkans is veel kleiner.

Maar, in Limburg denken de sossen dat ze nog in de tijd leven van de Bende van Jan de Lichte, Lenin, of Bonny en Clyde. Eigendom is diefstal!

Dynamiet onder de kluis! Ontwaakt, verworpenen der aarde! Boem! Maar nu zit ze daar in het bronsgroen eikenhout met rood besmeurd geld, de rode schepen die haar drugs niet meer kan betalen. Terwijl ze hetzelfde resultaat had kunnen bereiken met fictieve commissievergaderingen, of met het afromen van constructies als Samusocial.

Dat mag natuurlijk ook niet, net zoals kannibalisme niet mag. Maar het is wel met mes en vork. En soms zelfs met champagne. Dat oogt altijd veel beschaafder dan zo’n primitieve plofkraak. Nee, als de socialisten naar zo’n ouderwetse middelen moeten grijpen, als zij niets verstandigs meer kunnen bedenken om andermans geld in te pikken, dan wijst dat erop dat ze in een zeer, zeer diepe crisis zitten. We verwachten dat het socialisme binnenkort volledig in elkaar zal ploffen.

Mijnheer Pallieter

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be