't Pallieterke van 19 juli 2018

74ste jaargang • nummer 29 • donderdag 19 juli 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De luchtspiegeling van het N-VA-confederalisme

Migratie zorgt voor extra problemen bij begroting.

De Afrikaanse koekoek rukt op.

Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts (N-VA) hoopt in 2019 op een staatshervorming die een stap richting confederalisme zet. Federaal vicepremier Jan Jambon liet al iets gelijkaardigs verstaan. De kans op een nieuwe staatshervorming, laat staan een stap richting confederalisme, is zeer klein. De Franstaligen zijn zeker de komende vijf jaar geen vragende partij. Al kan het communautaire spook altijd onverwacht opduiken. In 1986 vierde men net als vorig weekend op de Grote Markt in Brussel een nieuwe ‘voetbalbelgitude’ na een geslaagd WK. In 1987 viel de regering-Martens over Voeren en won de PS de verkiezingen met een Waals-nationalistisch programma. Ook in 2019 kan het op die manier lopen.

“Grosso modo hebben we twee keuzes.

Ofwel gaan we door met de huidige formule, waarbij de ene gemeenschap de andere domineert (...) De tweede optie is de confederale omslag. Ik hoop dat ook de Franstaligen inzien dat het confederalisme voor hen een betere optie is.” Dat verklaarde Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts (N-VA) recent in een interview in De Tijd. Blijkbaar is de N-VA van plan om in de aanloop naar de verkiezingen toch op de communautaire trom te roffelen.

Federaal vicepremier en minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) liet een paar weken geleden iets gelijkaardigs verstaan.

De N-VA kiest voor een uitgesproken communautair programma in de aanloop naar de verkiezingen. En wie dacht dat het grote liefde is tussen de Vlaams-nationalisten en het federale België vergist zich: de N-VA wil volgend jaar zeker niet de premier leveren. Jambon zei daarover: “Vandaag ligt de MR permanent onder vuur. Kan u zich het circus in de Kamer inbeelden als de premier een N-VA’er zou zijn?

Dat is een waanbeeld.”

Wat staat in de Atoma-schriftjes?

Lange tijd zag het ernaar uit dat N-VA zich ging verzoenen met de deelname aan een regering-Michel II, die zich net als de huidige regering in eerste instantie zou focussen op een sociaaleconomisch beleid. Dat lijkt de voorbije weken te zijn gewijzigd. Door een harde stellingname in het migratie- en identiteitsdebat werd de N-VA met de hulp van de media in de hoek geduwd. Sommigen spraken al openlijk over een anti-N-VA-coalitie in 2019. Trouwens, de Vlaams-nationalisten werden de wacht aangezegd door de invloedrijke Vlaamse zakenwereld, via werkgeversorganisatie Voka. Een aantal kopstukken lieten aan de N-VA-minister verstaan dat men wat moest ‘dimmen’ rond asiel, migratie en identiteit. De focus moest verlegd worden naar het economische beleid.

Nu lijken een aantal N-VA’ers te kiezen voor de zogenaamd communautaire piste. Meer dan vroeger wordt gesproken over de noodzaak van een confederale omslag. Is dit louter verkiezingspraat? Een manier om de Vlaams-nationalistische achterban te paaien? Weyts was duidelijk: “Ik hoop dat we in 2019 stappen kunnen zetten naar dat confederalisme. Al hangt dat van twee dingen af: het mandaat van de kiezer en wie tegenover ons aan de onderhandelingstafel zit.”

Met het tweede deel van de zin zitten we meteen bij de essentie van het probleem. N-VA wil via een onderhandelde manier meer autonomie nastreven. Een eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring, of een eenzijdig confederaal ‘moment’ in het Vlaams Parlement bijvoorbeeld, is niet aan de orde.

Welnu, dan zitten de Vlaams-nationalisten niet in een comfortabele situatie. Zijn er wel partijen die willen praten over het verder uitkleden van België? Niet echt. Het Vlaams Belang lijkt de enige optie, en dat is dan enkel om deel te nemen aan de laatste Belgische regering ooit. CD&V mag zich dan wel confederaal noemen, intern spreekt niemand er nog over.

De liberale as MR/Open Vld is belgicistischer dan ooit. Van de linkerzijde valt weinig te ver-

wachten. Bij de PS is het met een vergrootglas zoeken naar de Waalse regionalisten. Neen, de N-VA heeft geen gesprekspartner voor een nieuwe staatshervorming. De confederale omslag heeft dus veel weg van een luchtspiegeling. Al is er een klein beetje hoop. Het is een publiek geheim dat aan het begin van de legislatuur tussen de coalitiepartners een aantal discrete afspraken worden gemaakt. Die worden vaak neergeschreven in Atoma-schriftjes.

Zo is er sprake van een aantal artikels uit de grondwet die aan het einde van de legislatuur voor herziening vatbaar worden verklaard. Jan Jambon had dat eind 2014 bevestigd tijdens een lezing voor het Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond (KVHV). Vraag is: om welke artikels gaat het? En worden die afspraken van 2014 straks gehonoreerd?

Nieuwe belgitude is een kwakkel Indien ja, dan is het pas een eerste stap. Vervolgens moeten immers concrete onderhandelingen volgen over een staatshervorming of stappen richting confederalisme. En daar lijkt zoals gezegd geen enkele partij zin in te hebben. Ook nu zijn de Franstalige partijen geen vragende partij voor een nieuwe staatshervorming. De huidige financieringswet is dan wel nadelig voor de deelstaten en zeker voor Wallonië, maar volgens de meeste experts heeft Wallonië pas in 2024 een probleem.

Eén vonk is genoeg om de communautaire vlam in de pan te laten slaan. Laten we even 32 jaar in de tijd teruggaan. Gewoon omdat er voldoende parallellen zijn met vandaag. Na de vierde plaats van de Belgische voetbalploeg op het WK ’86 in Mexico leek een nieuwe periode van ‘belgitude’ aangebroken, maar een jaar later was men al uit die droom ontwaakt. De rooms-blauwe regering-Martens viel over het probleem Voeren. Nu is bekend dat dat een drogreden was, en dat het eigenlijk het ACV was dat die sociaaleconomisch te rechtse regering (met toenmalig ‘joenk’ Verhofstadt) weg wou. Feit is dat de verkiezingen van eind 1987 in Wallonië gewonnen werden door de PS met een Waals-regionalistisch programma. Het jaar daarop werd een akkoord gesloten over een nieuwe staatshervorming.

Sommige waarnemers, zoals een Dave Sinardet, raken opgewonden van de vele Jupilervlaggen in het straatbeeld. Er werd nog net niet gesproken over ‘een nieuw politiek feit’, zoals Siegfried Bracke als VRT-journalist in 1993 kon opperen bij de dood van koning Boudewijn.

Welnu, die belgitude is een kwakkel, en die zal zoals zo vaak snel verdwijnen. Er ligt immers genoeg ‘communautair’ dynamiet klaar. Over de transfers wordt nog amper gesproken, maar de nachtvluchten rond Brussel, de keuze van de opvolger voor de F-16, het gedrocht van het aangepaste taalregime in gerechtszaken, een aanpassing van het stelsel van de werkloosheidsuitkeringen en het beleid betreffende gezondheidszorg zijn thema’s die voor Vlaams-Waalse spanningen kunnen zorgen, de komende maanden. En dan zou het plots kunnen dat partijen als de PS een communautaire campagne voeren.

Paspoortenschandaal in Groot-Brittannië

Uit onderzoek in Groot-Brittannië is gebleken dat daar een lucratieve handel in Britse paspoorten bestaat, waarbij die persoonspapieren vlot verhandeld worden aan migranten en mogelijk ook aan jihadisten. Er zouden duidelijk terroristische linken zijn.

Het gaat niet om valse maar om echte paspoorten die gestolen worden, hetzij gekocht worden van hun Britse eigenaars.

Eens in hun bezit, brengen bendes die paspoorten naar Istanboel of Athene, waar ze worden doorverkocht aan mensensmokkelaars.

Fysieke gelijkenissen Het is verontrustend dat Britse burgers hun paspoorten gewoonweg verkopen! In Groot-Brittannië is in elk geval gebleken dat het vooral paspoorten zijn van mensen met een Arabische of Pakistaanse naam, die veel gevraagd zijn.

Gemiddeld bedraagt de kostprijs van een “goed paspoort” ongeveer 2.500 pond, aldus Europol, het politieagentschap van de EU.

Ondanks de omvang van het fenomeen blijkt een gecoördineerd politieoptreden toch moeilijk. Zo beschikt Interpol (de wereldorganisatie van politie) over een enorme hoeveelheid gegevens betreffende gestolen en verkochte paspoorten en identiteitskaarten, maar Interpol wordt niet automatisch geïnformeerd over de passagiers op vliegtuigen tussen de continenten. Daarenboven is de SLTD-lijst (Stolen or Lost Travel Documents) niet geconnecteerd met de nationale lijsten van gestolen of verloren paspoorten…

Het gevolg laat zich raden. Veiligheidsdiensten die zich bezighouden met migratie, consulteren niet eens de SLTD-lijst om te checken of een onder het loketglas geschoven paspoort of identiteitskaart gestolen of verkocht werd.

Piet van Nieuwvliet

2

Actueel

19 juli 2018

Column Ebru Umar

“Hoeveel zijn er het er überhaupt?”

Het dragen van een boerkini is blijkbaar nieuws voor zwembaden in Gent, maar in Nederland mag het vrouwencondoom vermomd als ‘badpak’ al jaren in publieke zwembaden gedragen worden. Sterker nog, in vakantieparken als Center Parcs en Sunparks wordt dat al jaren toegestaan. “Het gaat slechts om enkele bezoekers per jaar”, luidt het zinnetje waarmee het eerste schaap over de dam is. Vele schaapjes zullen volgen.

Optreden voor land en vrijheid

Ebru Umar in gesprek met moslima.

In 2003 - het kan ook 2004 geweest zijn, de cineast en columnist Theo van Gogh leefde nog - besloot ik met een fotograaf te gaan ‘boerka bashen’. Zo noemden we het aanspreken van

terug om de vrouwen aan te spreken. Die traden, op hun beurt, open met ons in gesprek.

Ze bevestigden dat vrouwen ondergeschikt zijn aan mannen. En dat ze binnenskamers geen boerka dan wel hoofddoek droegen, maar in gezelschap van anderen? Altijd. Het vreemde was dat die vrouwen niet alleen importbruiden waren, maar ook opgeleid. Althans, dat beweerden ze. En ik geloofde hen: ze spraken Engels. Geen woord Nederlands, uiteraard niet, maar hun Engels was prima.

Twee vrouwen, twee dagen. Hoeveel zijn het er nou helemaal? Het is de verkeerde vraag. De enige juiste vraag is: hoe willen we dat onze samenleving eruitziet en zich in de toekomst ontwikkelt? En wat voor maatregelen moeten we vandaag dan nemen om ervoor te zorgen dat onze toekomst geen illusie blijkt te zijn, maar werkelijkheid wordt?

Het is een glijdende schaal van hoofddoek naar boerka naar boerkini. Toen de eerste gastarbeiders kwamen, was de mantra: “Hoeveel zijn het er überhaupt, die hoofddoekjes?” Veertig jaar later was het: “Hoeveel zijn het er überhaupt, die boerka’s?” En nu, weer een decennium later, klinkt een pathetisch: “Hoeveel zijn het er überhaupt, die boerkini’s?”

Het enige juiste antwoord is dat elke acceptatie ervan in een vrije samenleving er een te veel is.

vrouwen die ervoor kozen om in een boerka door de Amsterdamse wijk Bos en Lommer te lopen. In 2003 was de wereld nog anders.

Ja, er waren lijnvliegtuigen in de Twin Towers geramd en Pim Fortuyn was vermoord, maar de wij-zij-kampen van islamapologeten en -critici hadden zich nog niet ingegraven. Integendeel, fotograaf Thomas Schlijper en ik werden uitgelachen dat we die mensen in boerka wilden aanspreken, want “om hoeveel mensen gaat het nou helemaal?!” In 2003 ging het om enkelingen. Sterker nog, Schlijper en ik zijn twee dagen bezig geweest om twee vrouwen te vinden. Twee dagen!

“Elke acceptatie is er een te veel.”

Tegenwoordig hoef je maar met je ogen te knipperen of je ziet ze, niet alleen op straat, maar ook in de Albert Heijn, Ikea en op alle plekken waar je niet geconfronteerd wilt worden met vrouwenmishandeling, vrouwenonderdrukking en islam in het algemeen.

Een ander verschil met 2003 is dat we destijds zonder schroom op de mensen af durfden te stappen. We waren nieuwsgierig, bevooroordeeld ook, maar deinsden er niet voor

Dat mensen zich bij een sekte aansluiten, moeten ze absoluut zelf weten. Dat hun waanzin in het openbare domein getolereerd wordt, is een publieke zaak. Normaliter bewegen sekteleden zich op afgesloten terreinen, ver van het publieke leven.

Wat de hare krisjna’s allemaal doen, of welke kleur kleding ze dragen, we vinden er wat van, maar we halen daarover onze schouders op.

Ze doen en laten maar. Als ze in hun oranje gewaden zwembaden zouden betreden, zou het land te klein zijn. Dan zou niemand twijfelen dat ze uit het bad gehaald moeten worden.

Dat ze binnen de sektemuren vrije seks promoten, die na jaren toch blijkt onder dwang en groepsdruk te hebben plaatsgevonden, ook daar vinden we wat van. En ook daar halen we onze schouders over op. We durven het echter wél te veroordelen en er een mening over te hebben zonder te vrezen voor onze eigen veiligheid.

Hoe anders is het als het de islam betreft.

Voorzichtigheid is geboden. Je zou de zieke zieltjes maar kwetsen. Die komen jou immers vervolgens kwetsen. Niet met woorden, maar met fysiek geweld. We oogsten wat we zaaien.

Hoeveel het er nou helemaal zijn? Nou, te veel, want wie niet in de basis ferm optreedt, geeft niet alleen have en goed op, maar ook land en vrijheid.

Ebru Umar

Emigratie van Europeanen…

U kent de discussie: heeft het nog zin in Vlaanderen te blijven wonen?

We krijgen de boel nooit meer goed, dus waarom blijven wonen op een plek waar je steeds minder wordt gerespecteerd en waar het duur wonen en leven is? Een discussie die onder vrienden of onder familieleden wel eens wordt gevoerd: heb ik hier nog kansen op een herkenbaar, Vlaams leven?

Dergelijke discussies blijken in Europa veel uitgebreider voor te komen dan lange tijd gedacht. Volgens een studie onder de titel “Workforce View in Europe” door het bedrijf Automatic Data Processing (ADP) zou 37 procent van de actieve Franse bevolking eraan denken het land te verlaten binnen een termijn van twee jaar. 7 procent bereidt dat vertrek op een actieve manier voor. In Italië is de toestand nog duidelijker: 57 procent van de actieve Italianen zou het land willen verlaten. Absoluut geen kleine minderheid meer, en een bewijs van groot maatschappelijk onbehagen. Maar er zijn ook tegenvoorbeelden. Zwitserland bijvoorbeeld, een land met een regering met een ‘extreemrechtse’ partner, waar slechts 18 procent van de actieve bevolking eraan denkt uit te wijken. En Nederland, waar het slechts om 3 procent zou gaan.

Gevolg van falend asielbeleid?

Ongeveer samenhangend daarmee, maar volledig los van elkaar georganiseerd, werd door Odoxa-Denstu Consulting (voor rekening van France Info en Le Figaro) een peiling onder de Fransen gehouden hoe ze naar het migratiebeleid van Frankrijk en de EU kijken. Zouden de resultaten van de ene peiling beïnvloed kunnen worden door of verband houden met de resultaten van deze peiling? Feit is dat uit de peiling van Odoxa-Denstu blijkt dat 60 procent van de Fransen vindt dat Frankrijk te veel migranten opvangt. De onderbuik van Frankrijk rommelt, maar evengoed de middenklasse en de meer gegoeden hebben op een stille doch niet mis te verstane manier hun onvrede over de gang van zaken laten weten. In een reactie op deze duidelijke cijfers stelde Florent Gueguen, directeur van de “Fédération des Associations d’Accueil et Réinsertion”, een vereniging die opkomt voor een ‘transversale’ en ‘inclusieve’ maatschappij, dat het “verontrustend is dit vast te moeten stellen, want er is een daling merkbaar van de waarden van solidariteit en gastvrijheid”. Zou Gueguen nu echt geen seconde of een fractie van een seconde denken dat het misschien wel eens door de opengrenzenpolitiek kan zijn dat die solidariteit zo onder spanning komt te staan?

Piet van Nieuwvliet

De ballon van de vakbonden loopt leeg

Uit de smalle beursstraat

Niemand kijkt nog op als een paar spoorbonden aankondigen dat ze het werk neerleggen. Het vakbondsprotest tegen het beleid van de regering is steriel geworden. De regering-Michel is met 12,2 stakingsdagen nochtans één van de meest bestookte van de voorbije decennia. Het protest dateert wel vooral van het begin van de legislatuur.

tief rustig: 6,1 stakingsdagen per 1.000 werknemers onder de tweede regering-Verhofstadt (2003-2007). Toen liep men storm tegen het Generatiepact. De stakingen lagen onder de eerste regering-Verhofstadt iets lager. Onder Leterme I (2008) was het met 5,8 stakingsdagen per 1.000 werknemers nog rustiger. Idem voor de regering-Van Rompuy (2008-2009 3,6 dagen per 1.000 werknemers) en de laatste regering-Dehaene (4,9 dagen per 1.000 werknemers).

De vakbonden bij de NMBS die twee dagen na elkaar staken in de grote vakantie - van 10 tot 12 juli - waardoor ouders op eigen houtje kinderen moeten gaan afhalen op kamp: vroeger was dit het hoofdpunt op een journaal en werd daar in het hele land schande over gesproken. Nu kijkt niemand nog op.

Akkoord, de spoorstaking van vorige week ging eigenlijk uit van een kleinere vakbond. En er was de minimale dienstverlening, waardoor minstens een op drie treinen uitreden. Er is echter meer aan de hand. Het protest bij de syndicale organisaties over het beleid van de regering - recent nog naar aanleiding van de discussie over de lijst van zware beroepen - is al een tijd over haar hoogtepunt heen. Vorig jaar waren er in totaal 63 stakingsdagen. Dat is het laagste cijfer sinds 2013. De vakbonden en hun militanten hebben blijkbaar door dat protest tegen het beleid weinig zin heeft. De regering zet toch door. Bovendien is het zo dat de ploeg rond Charles Michel (MR) geen verregaande sociaaleconomische maatregelen meer neemt aan het einde van de legislatuur. Er is gewoon minder aanleiding om te staken of te betogen.

Meeste stakingsdagen sinds het ‘Globaal Plan’ Aan het begin van de legislatuur was dat anders. Een rege-

ring zonder de PS, de indexsprong, het tegen 2030 optrekken van de pensioenleeftijd tot 67 jaar: het waren allemaal redenen voor de vakbonden om de spierballen te laten rollen. Er volgden stakingen en betogingen. Cijfers tonen aan dat de regering-Michel zo een van de meest bestookte werd van de voorbije decennia. De cijfers van het gemiddeld aantal stakingsdagen per 1.000 inwoners tijdens een legislatuur bevestigen dat. Sinds 2014 waren er 12,2 stakingsdagen per 1.000 werknemers. Meer dan onder de regering-Di Rupo, toen er 5,7 waren. Onder Di Rupo was er wel een nationale staking eind januari 2012. In november 2014 gebeurde hetzelfde tegen het beleid van de regering-Michel.

Om een regering te vinden met gemiddeld meer stakingsdagen dan deze, moeten we al terug naar de eerste regeringDehaene tussen 1992 en 1995. Het was de periode dat er gesaneerd moest worden om België te kunnen laten toetreden tot de Europese Muntunie (EMU) in 1999. Daarvoor werd het Globaal Plan op de sporen gezet, met besparingen en een loonstop. Het leidde tot een lange stakingsperiode. De regering-Dehaene telde 13,4 stakingsdagen per 1.000 werknemers, maar ook Jean-Luc Dehaene zette door.

In vergelijking met de eerste regering-Dehaene en de huidige federale beleidsploeg was het de jaren voordien rela-

Economische groei Syndicale rust lijkt er vooral te zijn als men de vakbonden in het beleid tegemoetkomt, maar ook als het economisch beter gaat. Dat was het geval onder de laatste regering-Dehaene en de eerste regering-Verhofstadt. Dan kunnen royalere loonakkoorden worden afgesloten en dalen de sociale spanningen.

Dat is - naast het feit dat de regering-Michel nog maar weinig gedaan krijgt - wellicht één van de redenen waarom het protest tegen deze ‘rechtse’ regering als een ballon leegloopt. De economische groei, die steevast boven 1,5 procent op jaarbasis uitkomt, zorgt voor extra jobs en dus meer koopkracht. Bovendien heeft deze regering de klassieke truc toegepast om aan het einde van de legislatuur een - zij het beperkte - belastingverlaging door te voeren. In zo’n periodes komen vakbonden vooral over als ruziemakers. Als er dan toch protest is, komt dat vooral van de overheidsvakbonden en de vakbonden van de non-profit. Die zijn weinig afhankelijk van economisch conjuncturele bewegingen.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

19 juli 2018

Vlaamse Letteren: “Ik krab jouw rug en jij de mijne.”

3

Beeld van de week

Mia Doornaert is de nieuwe voorzitter van het Letterenfonds. Vanuit progressieve hoek stond men meteen klaar om fors bagger uit te storten over haar vinnige lijf. Dat heeft te maken met haar conservatieve meningen en met het feit dat een handvol mensen van de georganiseerde letterkunde met uw belastinggeld vrienden, kennissen en meelopers pampert. De angst om minder subsidies voor de linkse letterenkerk te krijgen, speelt mee in de kwaaie kreten tegen Doornaert. De zelfverklaarde kwaliteitskranten De Morgen en De Standaard verdragen de warboel echter. De Standaard heeft het bovendien gepresteerd, maar dat zal u niet verbazen, niets van zich te laten horen bij haar promotie, behalve een negatief en chagrijnig artikel. En dat over een eigen columnist met een staat van dienst van 38 jaar.

De sinterklazen van de Vlaamse literatuur vormen een kluwen van elitemensen dat de handen samenklemt - soms zelfs via verwantschap of huwelijk - bij onder meer het Vlaams Fonds voor de Letteren, de Stichting Lezen, Het Beschrijf, deBuren, Ons Erfdeel, Passa Porta en Behoud de Begeerte. Met werkbeurzen, reistoelagen, vertaalsubsidies en euro’s voor lezingen voedt dat clubje steeds dezelfde schrijvers. Jarenlang, door dik en dun. De voortrekkers waren en zijn: letterkundeprofessor Hugo Bousset, zijn dochter Sigrid Bousset (de vrouw van Stefan Hertmans die, na een kwart eeuw literair slijpsel in de coulissen, eindelijk won met “Oorlog en terpentijn”), Mayo de Saedeleer, Carlo van Baelen (de autoritaire dagelijkse chef van het Vlaams Fonds voor de Letteren, tot hij met pensioen ging, maar opvolger Koen van Bockstael brengt geen beterschap), Ilke Froyen (Het Beschrijf/Passa Porta), Luc Devoldere (Ons Erfdeel), Dorian van der Brempt (ex-deBuren), Luc Coorevits (Behoud de Begeerte).

Twee auteurs symboliseren het cliëntelisme: Bart Moeyaert - een jeugdschrijver voor dames van middelbare leeftijd - en Anne Provoost, bij de Vlamingen onbekend en onbemind, maar populair bij haar progressieve subsidiemakkers.

“Man in de marge, Kafka in letterland” Wie dat allemaal aan het licht bracht in een pracht van een onderzoeksboek (2015), is Marc Hendrickx, zelf jarenlang uitgever. In “Man in de marge, Kafka in letterland” is zijn stelling onderbouwd met feiten: “Wie niet uitverkoren is, zal jarenlang zélf zijn brood moeten verdienen door voor zijn/haar boeken kopers te vinden. Niet zo voor ‘de ontvangers’. De Vlaamse republiek van de letteren is allerletterlijkst een milieu van ik krab jouw rug en jij de mijne.”

Marc Hendrickx (53) publiceerde zijn analyse in een tekst van 380 bladzijden bij De Vries-Brouwers, met namen, cijfers, anekdotes, voorvallen, getuigenissen. “Man in de marge, Kafka in letterland” is onbehaaglijk, snijdend, onthullend en vernederend voor de hogere zogenaamde letterenvrienden.

N-VA en VB - met hun wrevel om de culturo’s - en de blauwe cultuurminister Gatz hoeven het boek slechts te openen met een boekhouder en McKinsey aan hun zijde en vervolgens de inteelterige rotzooi op te kuisen tijdens deze legislatuur. U las over het boek van Hendrickx een interview in ’t Pallieterke, maar zag nooit een bespreking in De Morgen en De Standaard, want die vormen een onderdeel van het beschreven milieu. Hendrickx weet dat dit boek niet zijn verstandigste investering is. Hij had echter stapels nota’s liggen en vond dat die op het moment dat ze ‘nog warm zijn’ op schrift moesten. Hij kotst immers van de kliekjesvorming en het favoritisme in de Vlaamse letteren.

Namen noemen Marc Hendrickx noemt veel namen, want, zegt hij, het gaat over concrete mensen en misstanden, dus je moet namen noemen. Lanoye en Mortier kunnen leven zonder de rijkelijke aalmoezen van de fondsen en zijn daarin uitzonderingen. Naar jeugdauteur Marc de Bel op de Boekenbeurs stromen massa’s kinderen voor een handtekening, maar bij Bart Moeyaert staan vrouwen van plus veertig, geen kinderen.

Het is echter ‘jeugdauteur’ Moeyaert die tienduizenden euro’s ontvangt van de fondsen, terwijl De Bel geen cent ontvangt.

De Jeugdboekenweek bereikt amper 15 procent van de scholen en promoot 60 tot 70 procent Nederlandse auteurs. Dan kom je tot stommiteiten. Zo was er een journalist van Vrij Nederland die jubelde over het kwaliteitsbesef van de Vlaamse jeugd, maar die niet weet hoe

die oefening opgezet spel is om zogenaamde hoge kwaliteit te promoten. De Vlaamse jeugd kiest voor de speelse muis Geronimo Stilton, waarop de fondsen en de stichtingen neerkijken, niet voor Guus Kuijer of Bart Moeyaert.

De ‘verfondsing’ begon onder Bert Anciaux, met de beste bedoelingen, maar door gebrek aan goed toezicht is die onafhankelijkheid verworden tot een nomenklatoera die ver van de minister en het parlement haar goesting doet.

Marc Hendrickx stelt dat een handvol pennenridders met volle teugen geniet van toelagen, werkbeurzen, lezingengeld, vertaalsubsidies en reisbeurzen. Deels omdat zij talent hebben, maar zo zijn er meer. Het is voor het grootste deel omdat zij in de smaak vallen van de fondsenbazen. Het fonds wikt en beschikt. Dezelfde auteurs ontvangen bovendien jaar na jaar overdreven veel middelen. Idem bij de illustratoren: Carll Cneut en Klaas Verplancke zijn de chouchou’s van de fondsen. Dat vloekt met de geest van een fonds, want dat moet jong talent kansen geven en in leven houden.

Marc Hendrickx beveelt aan: “De tijd waarin iemand kan gesubsidieerd worden, moet beperkt worden en afgetopt, bijvoorbeeld gecumuleerd op 18.000 euro per jaar maximum (vandaag is dat alles samen bijna het dubbele!). Verdeel de geldpot over meer schrijvers. Als je iets waard bent als auteur of illustrator, dan zal je het na het zaaigeld redden op eigen kracht.” De letterenfondsen werden opgericht om ministeriële interventies uit te bannen, maar werden net daardoor een probleem. ‘Ontfondsing’ is een spoor om te overwegen, maar begin met minstens meer toezicht, aldus Hendrickx. Als een fonds in de fout gaat, dan krijgt het vandaag een terechtwijzing, maar sancties zijn niet voorzien. Zo wijzigt er niets aan het beleid en worden dezelfde fouten - heel bewust - aangehouden.

Vertaalsubsidies zijn kassa-kassa Hendrickx hekelt ook de vertaalsubsidies, want dat is makkelijk geld voor buitenlandse uitgevers die slechts vertaalde boeken uitgeven waarvan het merendeel in hun kelder verstoft. De Vlaming en sinoloog Luk Kwanten leidt in China het grootste literaire agentschap ter wereld. Hij weet, en vertelde aan Hendrickx, hoe Chinese uitgevers Vlaams geld ontvangen voor vertalingen, goedkoper vertalen (dus winst maken) en die boeken niet eens écht uitbrengen, maar als relatie-exemplaren gebruiken. Als co-oprichter van het enige Belgische literaire agentschap A.A.A. ziet Hendrickx hoe het óók kan… Hij werkt keihard en zweet uren aan een peperduur werktafeltje op de Frankfurter Buchmesse, zonder het snoepje van de vertaalsubsidies voor onze auteurs. A.A.A. verkocht Diane Broeckhoven in 17 landen, louter op basis van haar kwaliteit.

Toen pas was het fonds bereid om haar werk te subsidiëren, omdat ze er niet meer omheen konden. In een ander Messe-gebouw kloppen de bedienden van de Vlaamse fondsen hun uren met een zak belastinggeld bij de hand om gewillige buitenlandse uitgevers lekker te maken voor Vlaamse boeken. Denk je, aldus Hendrickx, dat Annelies Verbeke in 22 landen zou vertaald zijn zonder Vlaamse subsidies, en idem voor Bart Moeyaert? Voor buitenlandse uitgeverijen zijn vertaalsubsidies kassa-kassa.

De uitgever loopt amper een risico, verkoopt meestal weinig exemplaren en kan zich de status aanmeten van een internationaal uitgeefhuis. Wie onderzoekt, met de boekhoudingen erbij, wat de vertaalsubsidies hebben opgeleverd? Mia Doornaert is gedropt in een wespennest, maar wie haar kent, weet dat zij kundig en kordaat is en niet terugschrikt voor het saneren van rotsituaties.

Frans Crols

Briefje aan Marc Reynebeau

Orakelend Mijnheer de overbezorgde, Gij hebt uw galactisch groot moreel licht laten schijnen over de voordracht van de conservatief-rechtse barones Mia Doornaert als voorzitster van het Vlaams Fonds voor de Letteren (VFL). Gij zegt bezorgd te zijn over deze voordracht omdat gij problemen zoudt hebben met de greep van de politiek op het literatuurbeleid, en niet zozeer met de persoon Mia Doornaert. Klinkt goed, maar niets is wat het lijkt, want de Vlaamse culturo’s dragen wel eens vaker oogkleppen en bekijken alles altijd door een gekleurde bril.

Het Vlaams Fonds voor de Letteren werd in 2000 door minister van Cultuur Luc Martens (CD&V) opgericht. Doel was een onafhankelijk orgaan op te richten om onze literatuur niet alleen bekend te maken, maar ook structureel in te bedden in het Vlaamse culturele landschap, en talent aan te moedigen via prijzen en subsidies. Het was een nobel initiatief, voorwaar.

Uiteraard was er een decreet nodig om de werking te verankeren en op poten te zetten.

En daarin staat onder meer dat de Vlaamse regering op voordracht van het zittende VFLbestuur zeven bestuurders aanstelt voor een termijn van vier jaar. Maar wie dat decreet en de politieke geplogenheden besnuffelt, zal zien dat de zetelverdeling altijd gebeurt binnen de politieke verhoudingen van het moment. Hoe dan ook, er is altijd politieke beïnvloeding geweest, zij het indirect. En of nu de Vlaamse regering of het VFL-bestuur een voorzitter voordraagt, wat is in wezen het verschil? Meer nog: nu de Vlaamse regering eens iemand voordraagt die tot geen enkele politieke partij behoort, duidelijk onafhankelijk is in doen, laten en denken én zelfs een Belgische adellijke titel draagt, nu duikt het verwijt van de partijdigheid en de politieke machtsgreep op. Uw conclusie het treurig te vinden dat de Vlaamse politiek het letterenbeleid weer in haar greep wil krijgen, is toch wel een eind naast de kwestie, evenals uw verwijt dat men teruggrijpt naar de oude politieke cultuur van bevoogding, willekeur en mediocriteit. Misschien krijgt het letterenbeleid precies door een onafhankelijke bestuurder-voorzitter, die voldoende afstand kan houden binnen het VFL-bestuur van de echt politiek benoemden, wel méér mogelijkheden tot autonomie en nieuwe politieke cultuur binnen en buiten het VFL... Met iemand als Mia Doornaert, die niet gauw een blad voor de mond neemt, die vrank en vrij voor

haar mening uitkomt, lijken hier nieuwe perspectieven te liggen. Wat is dan het probleem, Marc?

Over Doornaerts voorganger, de groene goeroe Jos Geysels heeft nooit iemand moeilijk gedaan, al was hij als weinig anderen gepokt en gemazeld in de politiek en was hij lang niet neutraal en onafhankelijk. Zijn virulente haat tegen alles wat (radicaal) rechts en conservatief is, is legendarisch. En toch mocht hij VFL voorzitten. En daar knelt precies het schoentje. Hij werd door de culturo’s en links intellectueel Vlaanderen steevast aanzien als de garantie op een progressieve vrijgeleide in de culturele wereld voor zovele groen-rode cultuurbobo’s die menen het mooie culturele weer in Vlaanderen te moeten maken. En daar zou wel eens een einde aan kunnen komen met iemand met een andere, eerder behoudende visie op taal en cultuur, die bovendien enigszins kritisch is tegenover al degenen - van hier en van ver - die een bedreiging vormen voor onze taal, onze gewoonten en onze cultuur. Rik Torfs vatte in een twitterbericht uw echte probleem in één zinnetje meesterlijk samen: “Openheid en diversiteit in culturele kringen: niet altijd gemakkelijk.” Zeker als men iemand moet gedogen die pleit voor klassieke omgangsvormen, correct gebruik van standaard-Nederlands en al eens kritiek durft geven op de opdringerige islam. Het is altijd hetzelfde liedje: wie niet groen of progressief is, die polariseert, verbindt niet en probeert politiek te beïnvloeden. Schei toch uit!

Uw verhaal over politieke beïnvloeding is eigenlijk een rookgordijn om de werkelijke boodschap af te dekken. Goed geprobeerd, maar het is te doorzichtig. En dat wordt alleen maar bevestigd door de vele reacties op de sociale media waarin stevige kritiek wordt geuit tegen Mia Doornaert en de lof wordt gezongen van de nooit politiek neutrale cultuurpaus Jos Geysels.

Mia Doornaert reageerde op Twitter op de heisa: “Jos Geysels, mijn voorganger, ‘dank zij Groen naar Vlaams Letterenfonds?’ Niemand kikte toen prominente figuur van een partij benoemd werd. Maar partijloze onafhankelijke schrijver en columnist is verdacht?

Pffff.” Heel uw betoog, mijnheer het orakel, zou ik dan ook even kernachtig willen samenvatten, om het daarna verticaal te klasseren: pfffff!

4

Dossier

19 juli 2018

Pius XII (3) Uw columnist heeft geen jaren in Vaticaanse archieven doorgebracht. Hij moet zich een mening vormen in een oerwoud van boeken die Pius schuldig of onschuldig verklaren, die hem vervloeken of bejubelen. De Pius in deze artikelen is dus de paus zoals ik hem zie, maar in tegenstelling tot de echte paus, ben ik niet onfeilbaar.

Mediahaat Het leven van Pius herleiden tot zijn zwijgzaamheid over het lot van de Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog is fout, maar zijn houding roept wel veel vragen op. Dit zijn mijn antwoorden, waar u al dan niet mee akkoord gaat. Is de paus een antisemiet?

Neen, maar een vriend van de Joden is hij ook niet, want Eugenio Pacelli is ... katholiek.

Oudere lezers herinneren zich de zegevierende Kerk, de zekerheden van de katholieke geestelijkheid die de waarheid in pacht heeft en die met brio uitdraagt. Andersgelovigen als protestanten en Joden moeten als mens gerespecteerd worden, maar staan toch een trap lager in de hiërarchie.

Opgepast: er is geen enkele hoge katholieke geestelijke die uitroept ongelovigen te vermoorden, zoals heel gewoon is in het mohammedanisme. Vergelijkingen tussen de Kerk en zijn leer van liefde (soms meer in theorie dan in praktijk) en de crimineelgewelddadige islamideologie zijn ronduit leugenachtig.

Veel latere Pius-vijandige auteurs zijn daarenboven uitgetreden priesters of heren die het seminarie vroegtijdig verlieten en die met wrok naar de Kerk kijken. Die afkeer wordt bij de huidige media bijna een obsessionele haat. Journalisten schreeuwen hun afkeer voor pausen als Johannes Paulus II en Benedictus XVI uit, omdat Wojtila en Ratzinger zich uitten als ouderwetse katholieken in plaats van een oppervlakkig en bijna vrijzinnig katholicisme-light te verkondigen.

De twijfelaar Weet de paus wat er tijdens de oorlog gebeurt? Ja, denk ik. En vroeger dan de geallieerde leiders. Via kerkelijke bronnen weet hij hoe de Duitsers huishouden in Polen, waar ze vanaf oktober 1939 de Poolse elite uitmoorden. Uit Slovakije - notabene een land geleid door de katholieke priester en Duitse collaborateur monseigneur Tiso krijgt hij berichten over een harde Jodenvervolging. Tiso stopt op bevel van het Vaticaan met de uitlevering van Joden.

Wanneer de Duitsers de Sovjet-Unie binnenvallen, begint de onverbiddelijke massamoord voorgoed. 250.000 Italianen vechten aan Duitse zijde en zij brengen hun priesters mee. Aalmoezenier Don Pirro Scavizzi, die aan hetzelfde instituut als Pius heeft gestudeerd, is getuige van gruwelen en hoort van Italiaanse soldaten over de onverbiddelijke slachtpartijen op mannen, vrouwen en kinderen. In een rapport op Driekoningen 1942 raamt hij het aantal moorden correct op minstens een miljoen. Twee keer krijgt hij een lange audiëntie bij de paus, en hij schrijft: “Ik zag de paus wenen als een kind en bidden als een heilige.” Pius zwijgt opnieuw.

Hij twijfelt over het standpunt dat hij moet innemen.

“Een twijfelaar” wordt hij later genoemd in de berichten van Ernst von Weizsäcker, Duits ambassadeur bij het Vaticaan en vader van de Duitse bondspresident. Beslissend is misschien de Nederlandse situatie, althans volgens de latere getuigenis van zuster Pascalina (Josefina Lehnert, de Duitse huishoudster van de paus).

Aartsbisschop Jan de Jong van Utrecht is een even conservatieve katholiek als Pius, maar hij twijfelt niet om de Duitsers en hun Nederlandse collaborateurs te veroordelen.

In juli 1942 zenden hij en protestantse leiders een telegram aan de Duitse rijkscommissaris waarin ze de Joodse deportaties aanklagen, want die zijn tegen “het diepste zedelijke besef van het Nederlandsche volk”, “tegen hetgeen van Godswege als eisch van gerechtigheid en barmhartigheid gesteld is”.

De Duitsers delen de Nederlanders mee dat bekeerde Joden gespaard worden en eisen dat de tekst van dat telegram niet bekend wordt. De Nederlandse Hervormden

zwijgen braaf, maar De Jong laat de tekst in alle kerken voorlezen. Een week later nemen de Duitsers honderden Joodse katholieke kloosterlingen gevangen en zenden een groot deel linea recta naar Auschwitz. Pius wordt doodsbleek als hij het nieuws hoort en durft niets meer doen. Wel zegt hij in zijn kerstboodschap dat “honderdduizenden wegens hun nationaliteit of hun ras ter dood veroordeeld zijn of geleidelijk uitgeroeid worden”, maar de diplomaat Pacelli noemt de nazi’s en hun slachtoffers niet bij naam, al is het wel de eerste veroordeling van de deportaties door een wereldleider.

Dan doet Pius er het zwijgen toe. Is het alleen uit vrees voor de gevolgen, of is het dat hij zich volkomen machteloos voelt in die orgie van geweld tegen alles en iedereen die de Tweede Wereldoorlog is? Gelooft hij misschien, zoals zoveel katholieken van zijn generatie, dat God de wereld met deze plaag bestraft?

Bisschop van Rome De paus is wel actief op dat lapje grond waar zijn woord iets betekent en waar - dat vergeten wij altijd - hij die andere belangrijke functie heeft: bisschop van Rome. Pius doet al in januari 1943 een beroep op president Roosevelt om Rome te besparen van de luchtbombardementen die in heel Europa bijna een miljoen onschuldigen het leven kosten. Na de bezetting van de stad door de Duitsers, in september, vallen er toch bommen op de wijk San Lorenzo. De paus gaat persoonlijk de slachtoffers moed inspreken.

Roosevelt denkt natuurlijk aan zijn herverkiezing, en houdt rekening met de ontzetting van de Amerikaanse katholieken indien Rome blijvend gebombardeerd wordt. De bevrijding van Rome gebeurt dan ook zonder verder geweld.

Met de Duitse aanwezigheid beginnen wel de anti-Joodse razzia’s; op korte tijd worden 1.200 mensen naar Auschwitz gestuurd.

Nog altijd discussiëren historici over de rol van Pius. Hij zwijgt, maar belangrijke leden van de curie protesteren bij de Duitsers, en het is twijfelachtig of ze dat zonder zijn toestemming doen.

Nog belangrijker zijn de reddingsacties van de Romeinse kloosters, die 4.000 Joden verbergen. In de roddelmaatschappij die Italië is, is het moeilijk te geloven dat de fascisten geen geruchten opvangen, maar op één uitzondering na blijven de Duitse bondgenoten uit de kloosters. Italiaanse verzetsmensen zoals de latere premier De Gasperi verbergen zich in seminaries. Sommige curieleden vragen Pius de antifascisten aan de deur te zetten uit vrees voor een Duitse reactie. De paus weifelt even, maar weigert.

Tien maanden duurt de Duitse bezetting en dan verdwijnt de nachtmerrie, al heeft Pius er een nieuwe bij: de bezetting van Oost- en Midden-Europa door de Sovjethorden, die meteen hun godsdienstoorlog beginnen. Pius en velen in de Katholieke Kerk hebben één les geleerd: alleen een behoorlijk werkende democratie biedt de Kerk de mogelijkheid zich te ontplooien en onderwijs en religieuze opvoeding aan te bieden. De rest van het pontificaat van Pius is gewijd aan zijn herderlijke taak. Ook op dat punt wordt hij later bekritiseerd. Hij maakt gebruik van zijn “pauselijke onfeilbaarheid in geloofszaken” om in 1951 de Hemelvaart van Maria als dogma te verkondigen. ‘Slecht voor de oecumene’, roepen zijn vijanden, want protestanten aanvaarden dit dogma niet.

Ze hebben blijkbaar nooit de schilderijen van Rubens en tientallen andere schilders gezien, die bewijzen dat de katholieke gemeenschap al eeuwen dit geloofspunt koestert. Pius sterft in de nacht van 8 op 9 oktober 1958, als de meest controversiële paus van de 20ste eeuw.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Alleen op de barricade Het was enigszins vreemd dat enkel Filip Dewinter van het VB de minister van Justitie in het wekelijkse vragenuurtje ondervroeg naar aanleiding van de brutale aanval op een juwelier en diens reactie door met een vuurwapen een van de daders te doden. Hij nam het op voor de juwelier en vroeg aan minister van Justitie Geens om initiatieven te nemen om het recht op wettige zelfverdediging uit te breiden naar de verdediging van eigendom.

Koen Geens antwoordde sereen en zei dat hij begrijpt dat er ernstige menselijke gevoelens spelen en dat men verschrikkelijk boos is.

Maar hij stelde dat het monopolie op geweld in ons land bij de overheid berust. Hij waarschuwde dat voor men daarop terugkomt, men toch twee keer moet nadenken: “Kijk maar naar de enorme aantallen doden in de Verenigde Staten die daardoor worden veroorzaakt.” Dewinter begon na dat antwoord niet te tempeesten, maar bleef kalm en erkende het monopolie op geweld door de overheid.

Maar daaraan koppelde hij de noodzaak dat de overheid alles in het werk dient te stellen opdat het risico op dergelijk brutale en gewelddadige overvallen tot een minimum beperkt wordt. En daar mankeert het wel vaker aan, stelde hij. Los van al het juridische, vond Dewinter dat in dit soort gevallen altijd de kant van het slachtoffer dient gekozen te worden in plaats van die van de daders. Hoe dan ook, daarmee verkondigde hij niet alleen de stem van zijn kiezers, maar ook die van een groot deel van de bevolking.

Politieke spelletjes Op 17 mei werd de taalwetgeving in gerechtszaken stoemelings uitgekleed, dat heeft u enkele weken geleden ook in ’t Pallieterke kunnen lezen. N-VA had er toen geen erg in, en op de goed bevolkte studiedienst en in de Kamerfractie van die partij was geen belletje gaan rinkelen. Alleen V&W en VB hebben toen tegengestemd, waarmee ze fors aan de alarmbel trokken. In de wandelgangen werd door heel wat geschrokken N-VA’ers al gauw gesproken van een noodzakelijke reparatiewet. Even recapituleren: de taalwetgeving in gerechtszaken werd versoepeld ten voordele van vooral de Franstaligen in de Vlaamse Rand rond Brussel en Halle-Vilvoorde. Het principe dat een schending van de taalwet in gerechtszaken automatisch tot de nietigheid van de zaak leidde, was een garantie dat de streektaal ook de gerechtstaal was, zonder discussie. Dat wordt nu afgeschaft door de meerderheidspartijen, N-VA incluis. De rechter mag dus een schending niet meer ambtshalve inroepen, en een procespartij die zich voortaan benadeeld voelt, moet nu heel omslachtig ‘belangenschade’ gaan aantonen. Vuye en Wouters dienden daarop een wetsvoorstel in om terug te keren naar de oude taalwet in gerechtszaken, om de wet te repareren dus. En, ze nodigen de Vlaamse partijen uit dit te steunen door het mee te ondertekenen.

Dat gebeurde natuurlijk niet. Daarom vroeg Hendrik Vuye vorige donderdag de urgentie om zijn wetsvoorstel onmiddellijk te behandelen. Hij zei: “Collega’s van de N-VA en CD&V, ik richt mij vooral tot u: gisteren was het 11 juli, gisteren mochten eventjes alle teugels los, gisteren hebt u eens de Vlaamse Leeuw

mogen zingen. Vier Vlaanderen eens niet alleen op 11 juli, maar ook op 12 juli en herstel de fameuze kemel die u hebt geschoten op 17 mei.” Gevolg: de urgentie werd afgewezen.

En Peter de Roover, fractievoorzitter van N-VA, schoot daarop nog de hoofdvogel af door het initiatief van Vuye te catalogeren als - houd u vast - politieke spelletjes. Hallo, Vlaanderen, moet er nog zand zijn?

Van onze spion De wandelgangen van het Paleis der Natie zijn integraal een onderdeel van het politieke gebeuren. Zoals bekend, worden daar gesprekken gevoerd over onderwerpen die best niet meteen aan de grote klok worden gehangen. Er hebben contacten plaats tussen mensen van diverse partijen, ook wel eens over de grenzen van meerderheid en oppositie heen. Discretie wordt vaak beloofd aan het einde van zo’n gesprekken, maar even vaak is de bekomen informatie zo interessant dat ze toch in het ‘grootste vertrouwen’ wordt doorverteld om ze alsnog te lekken naar de pers.

En zo gebeurde vorige week, toen een van onze spionnen kon vernemen dat het broodje van Kris Peeters gebakken is. Het zit zo. Peeters werd geen premier in 2014 omdat de partij voor Marianne Thyssen koos als Europees commissaris. Twee hoofdvogels was niet mogelijk voor een partij die het bij de verkiezingen niet zo best had gedaan. Peeters was daarna lang ongelukkig al vicepremier. Met de gemeenteraadsverkiezingen in aantocht overspeelde hij zijn ambitieuze kaarten door naar Antwerpen te verhuizen en de strijd met Bart de Wever aan te binden, met minstens het ambt van havenschepen in het perspectief. Na wat blunders met een Joodse kandidaat op zijn lijst en een in de peilingen dreigende afgang, werd hij wanhopig. Vorige week werd hij uit zijn lijden verlost: Marianne Thyssen kondigde aan met politiek te stoppen in 2019, na de parlements- en Europese verkiezingen. Met andere woorden, het Europese niveau lonkt met een commissariaat. En met die lucratieve uitgroeibaan zou Peeters best kunnen leven.

Exit Peeters. Regering en parlement zullen er niet rouwig om zijn.

Plaatsvervanger?

Een gemeenteraadslid dat lange tijd ziek is en dat kan staven met een doktersattest, kan zich tijdelijk laten vervangen door de eerste opvolger. Logisch, toch? Als parlementslid kan dat merkwaardig genoeg niet. Zo is er Vanessa Matz van cdH, die al zo’n twee jaar niet meer aanwezig is en week na week steevast verontschuldigd staat ‘om gezondheidsredenen’. Voor alle duidelijkheid: daar zullen goede redenen voor zijn! Maar ook vrouwelijke parlementsleden die met zwangerschapsverlof zijn, worden niet vervangen. Het zou niet mogen kunnen. In Nederland is dat wel mogelijk, binnen een aantal voorwaarden.

Als iemand langdurig afwezig is om ernstige medische redenen, zou het billijk zijn dat de fractie voltallig blijft door het aanduiden van de eerste opvolger. Nu blijven mensen soms maanden of zelfs jaren weg, terwijl de bankrekening elke maand gespekt blijft worden. Dat klopt eigenlijk niet. Misschien iets voor een parlementslid met een sociale reflex om hiervoor een regeling uit te dokteren?

Een 11 juli-boodschap vanuit de federale Kamer van volksvertegenwoordigers?

Terwijl op de vooravond van 11 juli en op de dag zelf in gans Vlaanderen boodschappen in het rond werden geslingerd, gaande van braaf over academisch tot strijdbaar, omkaderd met muziek en franje, en gevolgd door de obligate recepties, was er één die niet in het klassieke rijtje thuishoorde. Een buitenbeentje onder de 11 juli-boodschappen als het ware. Die kreeg niet de weerklank die ze verdiende. Vandaar dat wij er wél aandacht aan besteden.

de regering-Michel de nood bewijst aan een Vlaams-nationaal project.

In hun goed gestoffeerde boodschap leggen zij uit waarom het communautaire in 2014 zo nodig in de diepvries moest: de nieuwe regering zou het op begrotingsvlak beter doen dan de net geliquideerde regering-Di Rupo, want er zou een begrotingsevenwicht komen in 2018. En dat moest voorrang op alles krijgen.

De sociaaleconomische regering zou eerst financieel orde op zaken stellen alvorens zich met andere dingen bezig te houden. Het wordt niks, want intussen is het begrotingsevenwicht al enkele keren uitgesteld en uiteindelijk verschoven naar … 2020. De V-Kamerleden besluiten: “De rekeningen zijn niet op orde, en toch moest het communautaire net hier voor in de diepvries. De regering-Michel heeft haar bestaansreden verloochend.”

Communautaire leegte en communautaire achteruitgang

V-Kamerleden Wie bij het lezen van de titel hierboven de wenkbrauwen fronst, kunnen we meteen geruststellen. Het gaat niet om een officiële 11 juli-boodschap die onder luid applaus vanuit de Kamer de wereld werd ingestuurd. Stel je voor… Wel gaat het om een boodschap van drie Kamerleden uit twee verschillende frac-

ties die eventjes het puntje op de Vlaamsnationale ‘i’ zetten. Hendrik Vuye en Veerle Wouters (V&W) en Barbara Pas (VB) sloegen de handen in elkaar om als zogenaamde V-Kamerleden aan Vlaanderen te zeggen waar het wetgevend in het kader van communautaire dossiers op aan komt, zeker in het vooruitzicht van de verkiezingen 2019 en de regeringsvorming daarna. Ze tonen aan dat precies

Nieuwe Schotse feestdag?

We maken het niet elke dag mee, de aankondiging van een nieuwe feestdag. En al zeker niet als het gaat om een feestdag van autochtone oorsprong. In Schotland gaan stemmen op om van de dag van de executie van de Schotse verzetsheld William Wallace een nieuwe feestdag te maken.

Uit een peiling, georganiseerd tussen 8 en 11 juni, is gebleken dat 42 procent van de bevraagde Schotten “Braveheart”, William Wallace, “de moedigste Schot van alle tijden” vindt.

38 procent vindt hem zelfs belangrijker dan Saint Andrew, de schutsheilige van Schotland.

The Edingburgh Dungeon Eén van de attracties in de Schotse hoofdstad Edinburg is zeker The Edingburgh Dungeon, een spektakelzaal waar historische taferelen worden opgevoerd voor het publiek. Het bestuur van The Edingburgh Dungeon maakt zich op om in een campagne Schotland een nieuwe feestdag te geven, 23 augustus met name, de dag waarop Engeland de befaamde Schotse verzetsheld liet executeren. Iedereen in Nederland en Vlaanderen werd ontroerd door de film Braveheart van Mel Gibson, maar dat was nog meer in Schotland het geval.

5

Actueel

19 juli 2018

In The Edingburgh Dungeon ging op 29 juni alvast een nieuw spektakel van start, “Braveheart’s Revenge”, wat de campagne nog meer onder de aandacht zal brengen. “Het Schotse publiek heeft luid en duidelijk zijn fierheid uitgesproken over de figuur van William Wallace.

Dit moet bekroond worden met een eigen nationale feestdag. Wallace beroert de Schotten vandaag meer dan Saint Andrew. Vandaag wordt William Wallace nergens met een feestdag of een herdenking geëerd, en wij vinden dat dit wel moet kunnen”, aldus Evans, algemeen directeur van The Edinburgh Dungeon.

Een woordvoerder van de Schotse regering heeft verklaard dat die “niet de intentie heeft om een nationale feestdag in te voeren om William Wallace te herdenken”. De eerste aanzet is echter gegeven, ook vanuit het middenveld.

Vuye, Pas en Wouters herinneren zich dat kort na de regeringsvorming vicepremier Jan Jambon (N-VA) in La Libre Belgique verklaarde dat de communautaire stilstand maar vijf jaar ging duren. “Meer kan een Vlaams-nationalistische partij zich niet veroorloven”, stelde hij. In september 2016 wordt de communautaire stilstand evenwel uitgebreid tot tien jaar, want veel N-VA’ers dromen van een regeringMichel II… En dan volgt een reeks van communautaire (wan)toestanden die aantonen dat er nog werk aan de winkel is: blijvende onevenwichten, de verengelsing, de schendingen van de taalwetten in Brussel, enzovoort. Maar ook de blijvende transfers - 78 miljard in tien jaar communautaire stilstand – worden vermeld,

evenals de conflicten tussen het federale en het regionale niveau, die er de oorzaak van zijn dat de bevoegdheidsverdeling niet het beoogde soelaas heeft gebracht. Alles loopt vast. Zelfs in een niet-communautair dossier als dat van de migratie doet de regering het niet beter dan de vorige. De influx is gemiddeld 7 procent hoger… De V-Kamerleden komen opnieuw tot een besluit: “Deze regering toont net aan dat binnen de Belgische structuren verandering brengen niet mogelijk is.”

Een Vlaams-nationaal project De drie Kamerleden stellen dat de regeringMichel een belangrijke les is voor de Vlamingen, want die toont net aan dat een Vlaamsnationaal project dringend nodig is om uit het failliet van de communautaire stilstand te geraken. Zij roepen de brede Vlaamse Beweging dan ook op dit project in de verf te zetten. Tegelijk herinneren zij Vlaanderen eraan dat het hoog tijd wordt dat de Vlamingen hun meerderheid gaan gebruiken en zich ook gaan gedragen als een meerderheid. Want, zeggen ze, in het parlement kan veel met een gewone meerderheid beslist worden zonder dat een tweederdemeerderheid nodig is, of een staatshervorming. Het scherpstellen van de taalwetgeving bijvoorbeeld, of afdwingbare sancties bij overtredingen voorzien...

“Indien de Vlamingen over de partijgrenzen heen het belang van Vlaanderen vooropstellen, dan kan heel veel. Meer Vlaanderen moet een evidentie worden over de grenzen heen van meerderheid en oppositie”, stellen de drie V-Kamerleden.

Deze 11 juliboodschap is er geen van triomfberichten en overzichten van wat we allemaal al bereikten. Het is er een van “er is nog veel te doen”. Bovenal toont ze aan dat er binnen een Belgisch kader voor Vlaanderen zelfs geen kruimels van de tafel vallen. Het was goed dat Vuye, Pas en Wouters dat nog eens expliciet onderstreept hebben.

KvdP

Dure geschenken moeten Europese Commissie gunstig stemmen Op 18 juli 2016 gaf een internationale vereniging met vestiging in België een Apple iPad Pro 128 GB aan Violeta Bulc. Ze is namens Slovenië Europees commissaris Vervoer.

In het document dat we konden inkijken, staat de naam van de organisatie niet vermeld. Het zou wel eens van een vereniging kunnen zijn die van Bulc een gunstige regeling inzake vervoer verwacht.

Piet van Nieuwvliet

NEW IRA In één nacht werden vuurwerkbommen gegooid naar de woning van Gerry Adams, de vroegere leider van Sinn Fein en naar de woning van zijn medestander Bobby Storey, die aan het hoofd staat van Sinn Fein in Belfast. Bovendien heeft de dissidente groep “New IRA” de voorbije week in Londonderry bij verschillende incidenten in totaal zeventig molotovcocktails naar politiemannen in Londoderry gegooid. Zoiets was in jaren niet meer gebeurd. De groep ontkent echter verantwoordelijk te zijn voor de aanslagen op

Adams en Storey. We weten niet wie hier juist achter zit. We weten niet of dit iets te maken heeft de Brexit en het probleem van de grens tussen Noord-Ierland en de Republiek. Maar het is duidelijk dat er iets broedt. Al moet men natuurlijk nog niet meteen dramatiseren. De aanslagen met vuurwerkbommen waren niet ongevaarlijk, maar toch heel amateuristisch.

Zelfs molotovcocktails staan nog heel ver af van de dodelijke en gesofistikeerde aanslagen die het IRA vroeger pleegde met bommen, vuurwapens en zelfs mortieren.

Volgend Europees Parlement zal er helemaal anders uitzien (2/2) Normaal had in deze kolommen het tweede deel moeten staan van het artikel met bovenstaande titel. Maar onze medewerker is met vakantie vertrokken, kreeg zijn artikel niet afgewerkt (hij moest van zijn vrouw de koffers inpakken, en die vrouw is onverbiddelijk), en onderweg is het er evenmin van gekomen om aan zijn kopij te werken. Wij vragen dus een weekje uitstel.

K.v.C.

Ook voorzitter Juncker kreeg volgens het document de laatste jaren tientallen geschenken, zoals een lederen boekentas, een exclusief schilderij en een kristallen servies. Vreemd genoeg geen flessen dure cognac, de lievelingsdrank van de man met ‘rugproblemen’.

Maar misschien waren de flessen al leeggedronken voor ze op het document geregistreerd konden worden.

Geschenkenlijst goede zaak In de lijst staan mooie geschenken: een dure pen van Mont Blanc, een halsketting gemaakt van echte parels… In de laatste drie jaar ging het in totaal om 84 geschenken voor de Europese Commissie. Heel wat geschenken kwamen van overheden. Zo gaf India aan Juncker

een schilderij met een papegaai, een varken en een tijger. Misschien een boodschap voor de man; een antwoord op de vraag welk dier hij is. Sommige geschenken kwamen van niet nader genoemde instellingen of organisaties.

De lijst met geschenken is een stap vooruit.

Commissarissen moeten geschenken met een waarde van meer dan 150 euro immers aangeven. Dat impliceert dat ze geschenken met een beperkte waarde niet moeten aangeven.

Bovendien moet de vraag gesteld worden of alle dure geschenken ook daadwerkelijk aangegeven worden. Alleszins zou het beter zijn indien de naam van de ‘schenkende’ instellingen en organisaties gekend is.

Thierry Debels

6

Dwars door Vlaanderen

19 juli 2018

Als de burgemeester de passie preekt Elk jaar verloopt de elf juliviering in het Brusselse stadhuis volgens een vast stramien. Ook dit jaar, zij het met een extra spreker: de burgemeester himself. Laten we het enthousiasme waarmee zijn woorden onthaald werden vooral vertalen in een kritische beoordeling van zijn verdere daden...

En daar zit je dan te luisteren naar de Brusselse burgemeester op de traditionele elf juliviering in het hoofdstedelijke stadhuis. De man verrast met zijn verhaal, maar we blijven er nuchter bij. Meerdere spreekwoorden spoken door ons hoofd.

Dat over een gevulde kinderhand, bijvoorbeeld. En dat over die ene zwaluw die niet volstaat voor de lente. Zijn we te kritisch? Moeten we het eerder zoeken in het gezegde over de blijdschap die een bekeerling in de hemel kan bewerkstelligen? De toekomst zal het uitwijzen.

Quasi een unicum Los van de inhoud van zijn verhaal, is het feit dat hij het woord nam op deze viering voor ‘de gestelde lichamen’ opmerkelijk.

Men sprak over een unicum, maar sommige trouwe aanwezigen meenden zich te herinneren dat ook Freddy Thielemans het ooit deed, zij het dat die het spreekgestoelte vooral misbruikte om de aanwezigen de les te spellen. Dat Yvan Mayeur nooit kwam opdagen, dat staat vast, en misschien maar goed ook. Een mens moet nu eenmaal consequent zijn, ook inzake Vlamingenhaat.

In een normaal land zou de toespraak van Philippe Close als burgemeester van de hoofdstad een evidentie zijn. Niet hier.

Hij had het over Brussel als bindmiddel tussen de gemeenschappen, hoe de Vlaamse Gemeenschap een vast onderdeel is van het multiculturele en meertalige Brussel, maar ook hoe Vlaanderen en Brussel (“Na Noord-Italië het meest verstedelijkte weefsel van Europa”) mekaar nodig hebben.

Mooi toch, en het maakte sommige twitteraars (niet zelden van N-VA-signatuur) dolblij. Maar welke balans zal volgend jaar kunnen worden opgemaakt, voor zover die er überhaupt zal zijn? In ons bestaan in en rond deze stad hebben we te veel Franstalige praat moeten aanhoren om te geloven dat uit woorden altijd daden voortvloeien.

Afwachten dus.

Politiek testament Na Close kwam de anticlimax, Vlaamse schepen Els Ampe (Open Vld), het levende bewijs dat een ezelsvel van burgerlijk ingenieur geen garantie is op zinnige praat nog maar eens. Constante verwijzingen naar de Rode Duivels, abstracte oneliners over hoe het allemaal weer beter gaat in Brussel als we er maar in geloven, onzin over tsjilpende mussen in de buurt van de voetgangerszone, enzovoort, enzoverder.

“Leve Vlaanderen, leve Brussel, leve de Rode Duivels!”, besloot ze, waardoor een eind kwam aan dat ook voor ons gelukkig niet te lange moment van plaatsvervangende schaamte. Traditioneel besloot Jan Peumans het gebeuren. Voor de laatste keer, want de eerste burger van Vlaanderen stopt ermee. Hij had het over zijn politiek testament. Herinner u die fameuze zes resoluties van het Vlaams Parlement. Twintig jaar oud zijn ze, en al bij al werd daar weinig gevolg aan gegeven, maar voor Jan zijn ze het alfa en omega van zijn (politiek) legaat. De thema’s die hij aansneed (11 juli betaalde feestdag, eigen Vlaamse Grondwet, geen federale inmenging in Vlaams buitenlands beleid,...), tja, men kan daar moeilijk tegen zijn, maar veel ambitie gaat er nu ook weer niet van uit, zeker voor een beleidspartij. Nu goed, er was toch de muzikale omlijsting van Yevgueni, de prima presentatie van Klara-stem Bart Stouten en een goed verzorgde receptie op de binnenplaats van het stadhuis; die deden het gewauwel van Ampe en Peumans vergeten. En volgend jaar? Onze gok: Close komt opnieuw, Ampe is nog steeds Vlaamse schepen, en voor de nieuwe ‘speaker’ van het Vlaams Parlement zetten we onze joker in. KNIN.

Alweer de oude “jongeren” “Een agent is dinsdagavond in Brussel bewusteloos geslagen met een steen. Jongeren wachtten hem op aan de kazerne en vielen hem na zijn dienst, de man werkte tijdens de WK-wedstrijd, aan.” Een piepklein berichtje op de webstek van Knack, met een piepklein foutje: de agent was niet bewusteloos geslagen. Hij had het bewustzijn verloren toen zijn auto met stenen werd bekogeld waarbij hij aan het hoofd werd geraakt. Dat bleek uit het bijgevoegde filmpje van VTM, waarin een politieagente het incident toelichtte. Maar die vergissing zinkt in het niet vergeleken met het gapende informatiegat in dat berichtje. Iedereen weet natuurlijk met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat stenen gooiende jongeren in Brussel immigranten zijn, maar de media vermelden dat bijna nooit. Dat informatiegat was groter dan het artikeltje zelf.

Denken ze werkelijk dat we dat codewoord na dertig jaar nog altijd niet kennen? Het kan als voorbeeld dienen voor de massale doofpotoperatie van de Vlaamse media in hun verslaggeving over “incidenten”, rellen en misdaden.

Hetzelfde patroon zien we in de berichtgeving in onze kranten over misdaden in de Verenigde Staten. Meestal worden artikeltjes daarover overgenomen, samengevat en vertaald uit Amerikaanse kranten. Als de dader echter een Afro-Amerikaan is – heel dikwijls dus – dan wordt dat “detail” zelden of nooit overgenomen.

Ook de Amerikaanse kranten vermelden dat dikwijls niet in hun tekst, maar volgens een aloude traditie publiceren zij bijna altijd een foto van de arrestant. En dan zijn woorden overbodig…

Hun eigen dodelijke probleem Volgens cijfers van minister van Justitie Geens verblijven 118 Syriëstrijders officieel in België, en daarvan loopt zo’n 65 procent gewoon vrij rond. Niemand heeft zelfs maar een flauw idee hoeveel IS’ers er illegaal naar ons land zijn teruggekeerd. Sinds februari 2015

zijn er volgens de cijfers van Geens 328 veroordelingen wegens terrorisme geweest, maar slechts in 6 gevallen werd de Belgische nationaliteit ingetrokken. Dat is nog geen 2 procent, en het zou 100 procent moeten zijn.

Filip Dewinter pleit voor een veel hardere aanpak van terugkerende Syriëstrijders. “De terugkerende Syriëstrijders, in de praktijk IS-terroristen, zijn een tikkende tijdbom. Ze ondermijnen onze samenleving en betekenen een bedreiging voor onze veiligheid. Zo’n mensen horen hier niet thuis. Ze moeten berecht en bestraft worden in Syrië of Irak, ook al betekent dat de effectieve doodstraf.” Inderdaad, de spijker op de kop. De individuen die naar Syrië zijn vertrokken om voor een terreurgroep als IS te vechten, moeten nu niet jammeren dat zij geëxecuteerd gaan worden door hun islamitische broeders in Syrië of Irak. Dat is hun probleem, niet het onze. De IS’ers haten en verachten ons. Als ze de kans kregen, zouden ze ons bij honderden tegelijk opblazen of mitrailleren met kalasjnikovs. Nu moeten ze niet bij ons komen aankloppen om gered te worden.

Het is hun probleem.

Nederlands, graag Ter gelegenheid van 11 juli deed Jong N-VA Beringen een oproep aan alle politieke partijen om hun verkiezingscampagne enkel in het Nederlands te voeren: “11 Juli, het Feest van de Vlaamse Gemeenschap, herinnert aan de Vlaamse verbondenheid en cultuur. Ook de gemeenteraadsverkiezingen en de manier van campagnevoeren behoort ondertussen tot het cultureel erfgoed.”

Helaas, het valt op dat andere gemeenschappen binnen hun stad, maar ook in andere voormalige mijngemeenten, een andere taal dan het Nederlands gebruiken om hun kiezers aan te spreken, en zelfs in hun campagnemateriaal en communicatie op de sociale media niet het Nederlands gebruiken. Het politieke debat wordt hierdoor moeilijk. “Het enige dat ons allemaal kan verbinden, is de Nederlandse taal”, volgens de N-VA-jongeren.

Boerkini Ondanks het gegeven dat een Gentse rechtbank brandhout maakte van het boerkiniverbod in twee Oost-Vlaamse zwembaden, lijken weinig Limburgse zwembaduitbaters geneigd om hun reglement halsoverkop aan te passen.

Ze staan niet te springen om de boerkini nu plots te aanvaarden. Wel willen vele zwembadbestuurders overleg plegen met hun besturen en de plaatselijke overheden om te zien of een reglementsaanpassing nodig is. Het openluchtzwembad Terlaemen in Heusden-Zolder is een van de weinige Limburgse baden waar zwemmers in boerkini welkom zijn. “Op voorwaarde dat het om een boerkini in badstof gaat. Geen stoffen pak waar je de hele dag in hebt rondgewandeld.” Niemand controleert echter de boerkini op de echtheid van badstof. De boerkini moet gemaakt zijn van een X-percentage polyester-nylon-lastoufor, en dat kan men, zonder tast of vezelscan, niet voelen of zien.

Logisch initiatief Een bisdom dat zelf woningen zoekt om er mensen in op te vangen en dit niet als verhuurkantoor, maar als aanvulling op het bestaande aanbod van OCMW’s en socialehuisvestingsmaatschappijen. Als primeur voor ons land kan het tellen. “Dat bisdom Brugge dat doet, kan verwondering opwekken, maar is heel logisch.

De vraag naar betaalbare woningen is groter dan het aanbod. Naast vrijgekomen pastorieën en kloosters hopen we dat ook parochianen spontaan een extra eigendom ter beschikking stellen. Wij willen niettegenstaande onze beperkte middelen tegen 2020 minstens 70 gezinnen in armoede of op de vlucht aan een dak boven het hoofd helpen en hen integreren in hun nieuwe buurt.” Een onverhoopt succes, want op dit ogenblik lopen reeds 25 projecten.

De pastorie van Hooglede, vzw de Dekenij in Oostende, Onze-Lieve-Vrouw ten Bunderen in Knokke, tweede verblijven in Torhout en in Tielt. “Het is een voordeel als de mensen christen zijn, ze hebben respect voor vrouwen, man en vrouw zijn gelijk voor hen.”

Niets om wakker van te liggen Bij de opening van de Gentse Feesten zegde burgemeester Termont “dat er hier niemand wakker ligt van de boerkini”. Dat is best mogelijk. De Gentse Feesten zijn er om de realiteit te vergeten, om op te gaan in een feestroes, om te fuiven en te vieren.

Er zal worst zijn en veel bier. Wein, Weib und Gesang! En als ge toch een kritische of verontrustende gedachte voelt opkomen, als ge begint te twijfelen aan de stralende socialistische toekomst, of gewoon aan de toekomst in een stad vol krakers en Erdoganfanaten, ga dan even liggen tot het over is.

Misschien tussen de vegetarische kraampjes, waarvoor nu een verplicht quotum bestaat. Er zijn quota voor vrouwen, moslims, zigeuners, transgenders en groenten.

Of snuif de dichte walmen van wiet op. Altijd goed om problemen te vergeten.

Ge moet zelfs niet eigenhandig een jointje rollen. In sommige straten volstaat het eens diep te ademen en andermans wietdampen te inhaleren. Echt socialistisch. Parasiteren op de wiet van een ander. Proletarisch snuiven.

Zoiets als proletarisch winkelen.

Volgens Termont moeten ze in Gent nergens van wakker liggen. Niet van zijn louche zaakjes, niet van het gesjoemel, niet van de corruptie bij de ambtenarij, niet van de krakers, niet van terugkerende IS-ers, niet van de Turken, niet van het bruine drinkwater in Oostakker, niet van de illegalen en niet van de lijken in het Citadelpark. Volgens Termont zouden zelfs de passagiers van de Titanic nergens van wakker moeten liggen. Het schip ligt toch nog maar een béétje scheef? Alleen ver-

zuurde rechtsen zeuren daarover.

Termont zou een schitterende Romeinse keizer zijn geweest. Ge kunt hem zo in het Colosseum op een troon zien zitten, een beetje uitgezakt, met een slobberige toga, een paar onderkinnen en een biologisch geteelde laurierkrans scheef op zijn kop.

Geen doortastende keizer als Hadrianus of Trajanus natuurlijk. Eerder een dikke, decadente Nero, met een wijnbeker op de leuning van zijn troon.

Ge kunt u zo voorstellen hoe hij met een minzaam gebaar een roverhoofdman in de arena gratie verleent, en een nobele senator de keel laat oversnijden. De barbaren staan al voor de poorten, tuk op kraken, plundering en roof, maar de keizer zegt zijn onderdanen dat ze nergens van wakker moeten liggen. Morgen wordt ge misschien vermoord, maar vandaag krijgt ge nog wiet, brood en spelen! Hoera!

Leve de keizer! Leve de burgemeester! Breek nog een paar amfora’s met wijn

open, nog een paar vaten bier! Rol nog een jointje! Vergeet uw zorgen! Tout va très bien, madame la marquise. Al goed dat het zijn laatste termijn als burgemeester is. Of de auto’s in Gent zouden allemaal vervangen worden door galeien met roeislaven. Die zijn biologisch afbreekbaar, ze verbruiken geen elektriciteit, geen fossiele brandstoffen en geen vlees, want ge kunt ze voeden met biogroenten. Er zijn geen grondstoffen voor nodig die door snode multinationals uit het Zuiden worden geroofd.

En zo’n galei is heel socialistisch. Alle roeislaven zijn immers gelijk. Nu ja, op de bovenste rij zitten ze beter en luchtiger dan helemaal onderaan, en de meesters, de Nero’s, de Caracalla’s en de Termonts zitten natuurlijk het beste, op zetels met fluwelen kussens, onder een parasol op het dek, bijna zoals op het luxejacht van een rijkaard, met aan hun voeten een mooie slavinnetje – of jong slaafje, we gaan uiteraard niet discrimineren.

Maar ook dat is socialistisch.

Orwell wist het al. Alle varkens zijn gelijk, maar sommigen zijn gelijker dan de anderen.

Nee, er is dus echt niets om wakker van te liggen. Morgen gloort de rode dageraad weer aan de einder. Alleen die nieuwe attractie op de Vlasmarkt, die Batacratie heet, dat is toch het noodlot verzoeken? Dat lijkt toch griezelig veel op Bataclan?

Den Vaderlandt ghetrouwe

Onderwerping

Eventjes twee weken eruit geweest met ander nieuws, maar vorige week was de onderwerping aan de aanhangers van de bekende misdadige ideologie er weer.

Veiligheid belangrijker dan vrijheid van meningsuiting Het begon met een Nederlands debat over topless zonnen voor dames. Tegenstandsters vonden dat het uit de mode is, dat alles minder vleselijk oogt en dat privacy ook wat waard is.

Allemaal eerbiedwaardige argumenten. Maar niemand had de moed een mohammedaan een mohammedaan te noemen, hoewel iedereen wist dat het walgelijk seksistische gedrag van jong allochtoon tuig van de richel de belangrijkste reden is dat dames niet meer durven zonnen zonder bikinitopje. Dan was er de hogeschool Saxion in Enschede. Shayno Numansen, een studente van de afdeling media, informatie en communicatie, reisde naar Turkije om de geschiedenis van haar voorouders te belichten. Verscheidene van die mensen werden tijdens de Armeense genocide gedood door Turkse en Koerdische moordenaars. Bij haar terugkeer wilde ze een artikel plaatsen in de hogeschoolkrant over haar studieproject. De hogeschool weigerde, want dat “onderwerp ligt te gevoelig in de Turkse gemeenschap”. De school verklaarde: “Soms is veiligheid belangrijker dan vrijheid van meningsuiting.” Punt. Ziekelijk racistische Turken (een meerderheid van de Turken in Nederland) vinden dat immers een “uiterst omstreden kwestie”, volgens de school. Hun tere zieltjes mogen niet geschokt worden door een correct historisch verhaal, dus moffelt die

hogeschool, die een plaats van discussie en debat moet zijn, de waarheid onder de grond. CDA en VVD hebben al geprotesteerd en eisen dat de minister de school “berispt”. Een sanctie, zoals onmiddellijk ontslag voor dat schoolbestuur, is echter een brug te ver, dus kan het verder als een knipmes buigen.

Nederlanders moeten oprotten Nauwelijks een dag later kwam de aap definitief uit de Turkse mouw. U weet dat Nederland criminele mohammedaanse politici in de partij Denk laat militeren. Het gajes heeft drie Kamerleden, dankzij het dubbele paspoort dat volgens de Nederlandse wet een uitzondering moet zijn maar in de praktijk aan iedere Turk en Marokkaan wordt toegekend. Denk is de collaboratiepartij van de moordenaar Erdogan, en ze speelt video’s van allochtone parlementsleden die niet met haar samenwerken door naar Ankara. Kamerlid Kuzu (Denk) heeft de oplossing gevonden. Hij gaf een interview aan ene Ilgun, in Nederland bekend als de treitervlogger die laffe politieagenten provoceerde. Kuzu ergerde zich aan mensen die dat vijfdecolonnegedrag van het grootste deel van de Turken in Nederland beu zijn. Hij had een oplossing voor die Nederlanders: “Als het ze niet bevalt, dan rotten zij maar op.” Het is de bekende Turks-mohammedaanse agressie die de veroveringsmentaliteit van deze lugubere bende illustreert.

De nadruk op religie vergiftigt het debat Waar gebeurd, enkele jaren geleden in een Gentse (vrije) school tijdens de turnles. Iedereen verplicht in shortje (jongens en meisjes, er wordt gemengd geturnd). Een pubermeisje met zware complexen over haar uiterlijk wordt door de leraar uit de les gezet omdat ze een legging had aangetrokken om huiduitslag op haar benen te bedekken, en al huilend ging ze de zaal uit. Een moslimmeisje uit dezelfde klas, in lange broek, mocht gewoon in de turnles blijven.

Voor moslims is er een uitzondering op de regels, voor opgroeiende meisjes met een gebrek aan zelfvertrouwen niet.

Het Gentse schepencollege heeft in één zaak gelijk. Als de regels voor zwemkledij in de stedelijke zwembaden worden aangepast, dan moet dat voor iedereen gebeuren en niet enkel voor de volgelingen van één religie. Het stadsbestuur gaat in beroep tegen het vonnis dat dwingt ‘verhullende kledij’ toe te staan in zwembaden, niet omdat de bestuursleden het oneens zijn met de rechter, maar omdat ze vinden dat ook mensen met bijvoorbeeld littekens hetzelfde recht moeten krijgen. Ze komen wel rijkelijk laat tot dat inzicht, maar dat belet niet dat ze hierin gelijk hebben. Als kledingregels worden losgelaten, vrijheid blijheid, dan moet dat voor alle burgers kunnen. Uitzonderingen maken op basis van geloofsovertuiging (dus enkel voor moslims) levert onrechtvaardige toestanden op, zoals bij die turnles.

Dat voedt rancune en het splijt de samenleving. Een stadsbestuur heeft zich niet te moeien met de persoonlijke geloofsovertuiging van zijn burgers. Het komt de bestuursleden zelfs niet toe daarnaar te vragen, en al helemaal niet om burgers op basis van hun religie anders te behandelen. Als ons schepencollege nu rechtlijnig is, zal dat stoppen met de Gentse moskeeën af te dweilen om stemmen te ronselen, zal dat stoppen met verenigingen te subsidiëren die zich enkel tot moslims richten, zal dat ophouden met slachtvloeren voor het Offerfeest in te richten en iftarmaaltijden als buurtfeesten te subsidiëren… Of niet soms?

7

Onze naaste buren

19 juli 2018

een hoofddoek niet langer mogen verbieden. Nog geen week later meldt schepen Tapmaz (sp.a) dat het reglement voor de stedelijke zwembaden wordt herzien om zwemmen in boerkini toe te laten. Telkens is de aanleiding een gerechtelijk vonnis na een klacht van moslima’s (al dan niet via een tussenpersoon) tegen ‘discriminerende’ kledijvoorschriften. Die vonnissen zijn enkel van kracht voor de specifieke scholen of zwembaden waartegen de zaak is aangespannen, en er lopen nog beroepsprocedures, maar meteen worden ze gebruikt om een algemeen “verbod op het verbieden” van hoofddoeken in scholen

Leve de shariarechtbank Het spijt me, maar de week is nog niet uit. In Utrecht staat een deeltje van een gemeentelijke openbare basisschool leeg.

De wethoudster van het politiek correcte D66 had meteen een oplossing. Ze stelt alles ter beschikking van de mohammedanenschool Al Arqam. Protest van de ouders hielp niet, uiteraard, want Nederlanders moeten integreren volgens de wethoudster, mohammedanen niet. De vertegenwoordiger van de collabopartij Denk in de gemeenteraad had ook een idee. Hij vindt dat fatsoenlijke Nederlanders hun kinderen maar naar die mohammedanenschool moeten sturen. Zodat ze kunnen gehersenspoeld worden, denkt hij er ongetwijfeld bij.

Nog eentje, om het af te leren. De gemeente Rotterdam wil schadelijke praktijken tegengaan, zoals mohammedaanse huwelijksdwang, huwelijksgevangenschap en eer(loos)gerelateerd geweld: verschijnselen die onlosmakelijk verbonden zijn met die hoogst verfijnde mentaliteit. Ze werkt samen met het advocatenkantoor van ene Jamal El Hallouche.

Wat blijkt? El Hallouche is lid van een Rotterdamse shariarechtbank die bij familieruzies vrouwen op hun plichten en hun positie als halve mensen wijst. Aan de universiteit van Maastricht loopt ene Susan Rutten rond die hoogleraar mohammedaans familierecht is, en dat mens pleit ervoor die bloedrechtbanken te erkennen. Ze is ook gastprofessor aan de Uhasselt…

Willem de Prater of boerkini’s in zwembaden op te eisen. De Gentse groene fundi’s springen gretig op de kar. Electoraal komt het hen bijzonder goed uit. Opgejaagd door de migrantenpartij Be.one, met een voormalig mandataris van Groen als lijsttrekker die zonder enige schroom de kaart trekt van de altijd gediscrimineerde en achtergestelde ‘allochtoon”, was de kans om bij moslims te scoren te mooi om te laten liggen. Overtuigd van haar eigen grote gelijk vond schepen Decruynaere het zelfs niet nodig eerst even met haar coalitiepartners (blauw én rood) te overleggen. Bij Groen zit de zelfhaat ingebakken. Integratie is voor hen eenrichtingsverkeer. Wat uit andere culturen komt, is goed, maar tradities van hier zijn het verdedigen niet waard.

Hoe zit dat dan met de verkiezingen? Voegt Groen de daad bij het woord en komt ze op met een lijst vol kleurige vogels van allerlei pluimage? Bij de Groene kandidaten voor de gemeenteraadsverkiezingen staan welgeteld vier “niet-Vlaamse” achternamen, en op de groepsfoto draagt één persoon (een dame) een hoofddoek. Als puntje bij paaltje komt, houden ook de blanke stedelingen van Groen graag hun zitje. Opschuiven om een “betere afspiegeling te zijn van de maatschappij”, dat is er niet bij…

Kledijvoorschriften, mag het nog?

In onze scholen worden afspraken gemaakt over hoe leerlingen zich kleden en gedragen. Tot nu toe was het aan de school om daarover te beslissen. Zo zijn er ook in Gent nog heel wat uniformscholen, niet als pestmaatregel maar om alle leerlingen een gelijke behandeling te garanderen. Dat is vooral nuttig voor kinderen waar ze het thuis niet erg breed hebben (en die niet met dure merkkledij kunnen uitpakken). De autonomie van de school wordt nu van tafel geveegd omdat enkele luide roepers voor één religie een uitzondering eisen. Grote verliezer in dit verhaal is de vrijheid van onderwijs. Scholen via de rechter verplichten om hoofddoeken toe te laten, beperkt het recht op het vrij organiseren van onderwijs. Dat brengt ons weer een stap dichter naar een ‘staatsonderwijs’ waar de staatsideologie wordt opgelegd, de Sovjet-Unie achterna.

Mathildis

Voor andere culturen alles De zomer is maar net begonnen en Gent kwam al twee keer in het nieuws met heisa over kledingregels. Schepen Decruynaere (Groen) laat weten dat de stadsscholen het dragen van

De Défi-strategie in Wallonië Omdat de partij het in de peilingen steeds beter doet en ook in Wallonië voet aan de grond krijgt, heeft Défi-voorzitter Olivier Maingain een electorale strategie klaar. Er wordt gedacht aan een dubbel voorzitterschap, met één covoorzitter uit Wallonië. Daarnaast stappen van andere partijen al kandidaten over naar Défi.

Als de resultaten van de parlementsverkiezingen van 26 mei 2019 overeenkomen met de laatste peilingen, dan zou Défi, het vroegere FDF, vijf federale Kamerzetels halen en drie in het parlement van het Waals Gewest. In de Kamer zouden twee van de vijf verkozenen uit Wallonië komen.

zien Maingain al sinds 1996 voorzitter is van het FDF/Défi. Hij is erin geslaagd zijn partij een moderner imago aan te meten.

Dat komt onder andere door het links-liberale betoog van Défi, dat blijkbaar aanslaat. Velen zien in de partij een valabel alternatief voor het centristische cdH.

Links-liberaal betoog

Jean-Pierre Lutgen covoorzitter?

Dat is niet verwonderlijk, want de partij van Olivier Maingain is zich stilaan in Wallonië aan het verankeren. Dat komt omdat de partij verder kijkt dan Brussel en de Vlaamse Rand en zich ietsje minder rabiaat francofoon opstelt. Vlamingenhaat is nog altijd een deel van het DNA van de partij, maar de tijden van de Brusselse Congressen in de Magdalenazaal zijn voorbij. Daar werden in de jaren zestig en zeventig beelden vertoond van de IJzerbedevaart, waarop in de zaal gehuil opsteeg en sommigen de Hitlergroet brachten.

Als Maingain en co er straks in slagen in Wallonië de kiesdrempel te halen, dan is dat niet zozeer omwille van het zogenaamde communautair programma, wel omdat de partij bezuiden de taalgrens wordt gezien als een alternatief voor de traditionele politieke partijen. Dat kan vreemd klinken, aange-

Maar, goede resultaten halen in de peilingen is niet voldoende. Sommige Walen zeggen weliswaar voor Défi te willen stemmen, maar als bovenaan de lijst geen bekende naam staat, haken ze misschien af en keren ze terug richting klassieke partijen. Vandaar dat Maingain twee pistes wil bewandelen. De eerste is die van het covoorzitterschap, waarbij de partij wordt geleid door iemand uit Brussel en iemand uit Wallonië. Daarbij rijst wel de vraag of Maingain één van die twee voorzitters kan blijven.

Als mogelijke opvolgers noemt men, zijn zoon Fabian Maingain, de burgemeester van Schaarbeek Bernard Clerfayt en Emmanuel de Bock. Maar zelfs als het één van die drie wordt, dan nog moet een valabele Waalse covoorzitter worden gevonden. Een zekere Jonathan Martin is voorzitter van Défi-

Li bia bouquet Wallonië, maar of hij in die hoedanigheid de partij in de media kan vertegenwoordigen, dat is nog iets anders.

Ondertussen heeft Maingain cdH-voorzitter Benoît Lutgen wat zenuwachtig gemaakt, door in Bastenaken diens broer Jean-Pierre Lutgen (topman van uurwerkenbedrijf Ice-Watch en “Franstalig manager van het Jaar 2017”) te ontmoeten.

Stapt Jean-Pierre Lutgen over naar Défi (hij was vroeger een MR-sympathisant) en wordt hij de Waalse voorzitter van Défi?

Zijn broer Benoît, waarmee hij in onmin leeft, heeft het antwoord al klaar: Défi is de bezemwagen van de Waalse politiek. Wie elders geen plaats vindt, stapt dan maar over naar de partij van Maingain.

Daar zit een grond van waarheid in, want het tweede deel van de strategie van Défi in Wallonië is de volgende: lokaal bekende figuren van andere partijen doen overstappen om zich op die manier te verankeren. Zo is Renaud Garnier, ex-voorzitter van MR-Aat, naar Défi overgestapt. Hetzelfde geldt voor Pierre-Yves Dupuis (ex-gemeenteraadslid van de PS in Namen), Serge Demeure (ex-MR, Lasne), Jean-Marie Fafchamps (excdH, Pepinster) en Françoise Kinet (ex-MR, Namen). Alleen, het gaat hier niet om zwaargewichten. Het zijn eigenlijk nobele onbekenden. Wellicht heeft Défi ook overgelopen parlementsleden nodig om zich in Wallonië echt op de kaart te zetten.

Picard

8

De wereld rond

19 juli 2018

Donald Trump op bezoek bij de Queen

Buitenlands spervuur Staatshackers De Amerikaanse justitie heeft twaalf agenten van de Russische inlichtingendienst GRU officieel aangeklaagd wegens pogingen om de presidentsverkiezingen van 2016 te beïnvloeden. De beschuldiging gaat in essentie niet over het verspreiden van Russische propaganda. Dat gebeurt in alle westerse landen, op grote schaal en met even groot succes als tijdens de rakettenkwestie (1979-1985), toen de geheime diensten van de USSR - inclusief de GRU - in België 400.000 nuttige idioten op de been konden brengen om te betogen tegen de plaatsing van Amerikaanse kruisraketten. De aanklachten gaan over het hacken van e-mails, onder andere van Hillary Clinton en andere Democraten, van persoonlijke e-mailadressen van honderdduizenden kiezers en zelfs van providers van verkiezingssoftware, wat nog angstwekkender is.

Dat Hillary een links kreng is en dat zij misdadig nonchalant was met het gebruik van onbeveiligde communicatie, verandert niets aan de ernst van de zaak. Het is ook belangrijk te lezen wat niet in de aanklacht staat: er wordt niet beweerd dat Amerikaanse staatsburgers in deze zaak de wet hebben overtreden - dus ook Trump niet - en al evenmin dat die GRU-operatie echt invloed op de verkiezingsresultaten heeft gehad. Al zullen de vijanden van Trump dat er wel van proberen te maken. Zij kunnen nog altijd niet aanvaarden dat Trump de verkiezingen heeft gewonnen doordat hij massale steun kreeg van blanke, conservatieve, heteroseksuele kiezers. Die waren verraden door het linkse establishment – ook binnen een deel van de Republikeinse partij – dat alleen oog had voor latino’s, moslims, transgenders, holebi’s en Afro-Amerikanen.

Ondermijning van de democratie Had Poetin vóór 2017 gehoopt dat hij met Trump als president gunstiger akkoorden zou hebben kunnen sluiten dan met Clinton? Misschien zelfs een nieuwe verdeling van Europa in een Amerikaanse en een Russische invloedssfeer, zoals Kasparov vermoedde? Dat is uiterst onwaarschijnlijk. Ja, voor 2017 hadden Poetin en Trump elkaar met fluwelen handschoenen aangepakt. Ze hadden nauwelijks kritiek op elkaar geleverd. Maar betere relaties op presidentieel niveau? Daarvoor zou Poetin heel zijn propagandasysteem overboord moeten gooien. De Russische staatsmedia voeren zeven dagen op zeven, 24 uur per dag, antiAmerikaanse haatcampagnes naar stalinistisch model. Amerika is voor Poetin een onmisbare vijand. Net zoals Trotsky dat was voor Stalin, de Joden dat waren voor Hitler, Israël voor de Arabieren en de “kolonialisten” voor Afrikaanse tirannen. Imaginaire vijanden die zij nodig hebben om hen de schuld te kunnen geven van alle problemen die zij zelf hebben veroorzaakt.

De denkbeeldige dreiging die zou uitgaan van de NAVO en de VS is voor de Russische propaganda een schitterend voorwendsel om een “sterke leider” aan de macht te laten blijven en om geen politieke of burgerlijke vrijheden toe te staan. Het einddoel van de GRU-hackers was waarschijnlijk niet Trump tot president te laten verkiezen. Het was veel fundamenteler: zij wilden het vertrouwen in het verkiezingssysteem onderuithalen en daarmee de fundamenten van de Amerikaanse democratie ondermijnen.

In dat opzicht hebben zij een duidelijke over-

winning behaald. De politieke chaos over die hacking sleept al anderhalf jaar aan.

2.500 nieuwe Amerikanen Mojtaba Zolnour is een Iraans parlementslid van de harde lijn. Niet dat er in dat schertsparlement zachtaardige of gematigde mensen zitten. Die zouden de voorafgaande screening van de kandidatenlijsten door de ayatollahs nooit hebben overleefd. Zolnour is echter een aartsvijand van huidig president Hassan Rouhani, die hij te slap vindt. Zelfs hyena’s verslinden elkaar soms… Zolnour heeft echter een verbazende onthulling gedaan: tijdens de onderhandelingen met de VS en vijf andere mogendheden over het Iraanse kernwapenprogramma, heeft toenmalig president Obama als gebaar van goede wil 2.500 Iraniërs de Amerikaanse nationaliteit verleend. Zijn zoveelste daad van verraad... Daarbij ontstond grote rivaliteit bij de ayatollahs over de vraag wie zijn zonen op die lijst van 2.500 zou mogen zetten.

Amerika is dan wel de baarlijke duivel in de Iraanse propaganda, toch willen de leiders dat hun kinderen er kunnen wonen. Dat kwam aan het licht na een politieke ruzie binnen het Iraanse leiderschap over een paranoïde complottheorie die stelt dat de Iraanse regering geïnfiltreerd zou worden door Iraniërs met een dubbele nationaliteit. Zolnour vermeldde daarbij de zoon van een Iraanse president die zelfs drie nationaliteiten zou hebben: de Amerikaanse, de Canadese en de Iraanse. Hij noemde echter geen namen. De Amerikaanse kant van het verhaal is voor ons veel belangrijker en veel symbolischer. Wie zijn die 2.500 Iraniërs? Welke opdracht hebben zij meegekregen? Of willen zij alleen met volle teugen genieten van de “westerse decadentie”?

Luister niet naar mijn woorden… … maar kijk naar mijn kinderen. Veel politieke leiders tempeesten voortdurend tegen het “decadente”, “onveilige” en “verdorven” Westen, maar ze sturen er wel hun kinderen naartoe om te studeren, of van een luxueus leventje te genieten, en echt niet alleen in Iran.

Poetins oudste dochter Maria woonde tot 2014 met haar Nederlandse echtgenoot Jorrit Faasen in een appartement van meer dan drie miljoen euro in het Nederlandse plaatsje Voorschoten. Tot Oekraïense internetactivisten haar identiteit en haar adres bekendmaakten. Zij woont nu in Moskou. Poetins jongere dochter was al op jeugdige leeftijd multimiljonair dankzij haar banden met de nomenclatura. Zij heeft een peperdure villa in Biarritz. De dochter van Poetins minister van Buitenlandse Zaken Lavrov studeerde aan de beroemde Columbia University in New York en aan de London School of Economics. Zij werkte daarna jarenlang in de Londense kunstgalerij Haunch of Venison. Dat is allemaal niet verboden, maar het bewijst dat zij zelf niet geloven in het beeld van het verschrikkelijke, oorlogszuchtige en perfide Westen waarmee zij hun onderdanen in eigen land bang proberen te maken. En dan weten dat kopstukken van die nomenclatura miljarden aan misdaadgeld op banken in “vijandige” westerse landen hebben laten vastzetten, meestal na een deskundige witwasoperatie.

Twaalf Duitsers = één asielzoeker Minister van Ontwikkelingshulp Gerd Müller van de CSU verklaarde dat “voor een mil-

joen vluchtelingen door de Bondsregering, de Länder en de gemeenten 30 miljard euro per jaar uitgegeven wordt. Dat geld zou beter besteed kunnen worden in de herkomstlanden.” En zijn berekening is dan nog minimalistisch. Het Institut der Deutschen Wirtschaft komt op een bedrag van 50 miljard, het Kieler Institut für Wirtschaftforschung zelfs op 55 miljard. Zelfs als we het laagste cijfer aanhouden, dat van Gerd Müller, komen we aan duizelingwekkende bedragen. Omdat zo’n grote getallen niet meer te bevatten zijn, kan men dit beter omrekenen op individuele basis. Het betekent dat voor elke asielzoeker per maand 2.500 euro wordt uitgegeven. Dat komt overeen met de belastingen die betaald worden door twaalf gemiddelde Duitse belastingplichtigen uit Stuerklasse III, wat overeenkomt met een inkomen van 3.000 euro per maand. Een niet-begeleide minderjarige kost zelfs dubbel zoveel, tot 5.000 euro per maand.

Daar moeten dus vierentwintig gemiddelde Duitsers al hun belastinggeld aan besteden. En dat zijn dan alleen nog de meetbare materiële kosten. Het lijden, de doodsangst en de vernedering van de tienduizenden mensen die het slachtoffer werden van moorden, verkrachtingen, mishandelingen, pedofilie en berovingen gepleegd door die arme “vluchtelingen” zijn natuurlijk veel erger dan het verloren geld, en kan niet in cijfers uitgedrukt worden. En dan hebben we het niet eens over de gevolgen voor de komende generaties Duitsers, die opgescheept zullen zitten met een explosief groeiende meute moslims en Afrikanen.

Socialistisch antisemitisme Begin deze maand bracht de extreemlinkse Britse Labour-leider Jeremy Corbyn een bezoek aan Den Haag, waar hij contacten had met de PvdA. In het kader daarvan hield hij een spreekbeurt, op een Fair Taks Event, in de concertzaal Het Paard van Troje. Ook PvdA-voorzitter Asscher was aanwezig. Uit protest tegen het antisemitisme bij Labour ontrolden drie jongeren van de pro-Israëlische organisatie CIJO, de jongerenafdeling van CIDI, in stilte een spandoek met de tekst ‘Labour: for the many, not for the Jew’. Dat was natuurlijk een parodie op de Labour-leuze “For the many, not for the few”.

Ironie, humor en parodie zijn aan links niet besteed. De actievoerders van CIJO werden uitgescholden – daar moet men gehard tegen zijn – maar ook geslagen, zodat de beveiliging moest ingrijpen om erger te voorkomen. Dat is het socialisme-nieuwe-stijl. Asscher beweerde dat hij dat incident “verschrikkelijk” vond, maar daar zal het bij blijven. In Nederland en GrootBrittannië, net zoals in bijna alle landen, kunnen de socialistische partijen alleen het hoofd boven water houden door luizige bondgenootschappen met de moslims te sluiten. Wat de westerse socialisten binnenskamers ook denken over Israël of het jodendom, zij zijn gedoemd het moorddadige islamitische antisemitisme te gedogen. Ze zijn de gijzelaars geworden van hun moslimachterban. Ze kunnen hoogstens een voorzichtig protestje laten horen. Fluisterend, zodat hun moslimkiezers het niet merken.

Verboden waarheid UKIP leek op sterven na dood, maar nu staat de partij weer op de kaart en alle media schrijven erover. Op een protestactie voor de vrijlating van Tommy Robinson voerde het Europarlementslid Gerard Batten het woord. Hij is sinds april de nieuwe leider van UKIP, en hij heeft nu zijn entree gemaakt met een frontale aanval op de profeet Mohammed. “Grote Britse media spreken nooit over de groepsidentiteit van de verkrachters, of van de ideologie die hen inspireert. De meeste leden van benden die groepsverkrachtingen plegen, zijn volgelingen van de cultus van Mohammed. Zij kunnen hun misdaden voor zichzelf rechtvaardigen omdat hun ideologie hen leert dat niet-gelovigen minderwaardige menselijke wezens zijn.

De stichter van deze cultus was zelf een pedofiel die seksslaven had. En hij wordt nu voorgesteld als een volmaakt rolmodel dat altijd nagevolgd moet worden.”

Die feiten kunnen gestaafd worden aan hand van de officiële islamitische biografieën van Mohammed, die de moslims zelf in hun onderwijs gebruiken. In het huidige Groot-Brittannië is het levensgevaarlijk zulke waarheden luidop te verkondigen. Batten beseft dat ook: “Maar wij, ongelovigen en kaffers, worden niet verondersteld daarover te spreken. En mensen die dat toch doen, lopen het risico vervolgd te worden onder onze zogenaamde ‘hate laws’.”

Of vermoord te worden.

Duitse Turken massaal achter Erdogan Erdogan kreeg buiten Turkije procentueel de meeste steun van de Turken wonend in België. Er werd met betrekking tot de verkiezingen in Turkije vooral naar Duitsland gekeken, want daar leven nu eenmaal de meeste Turken in West-Europa. De verkiezingsoverwinning van Erdogan ging in Duitsland in elk geval niet ongemerkt voorbij.

In Berlijn en in steden in NordrheinWestfalen organiseerden Duitse Turken na het bekendmaken van de resultaten grote autokaravanen. Er werd met vlaggen gezwaaid – géén Duitse, om concreet te zijn –, getoeterd en er werd vuurwerk afgestoken. Er waren ook spreekkoren te horen: “Recep Erdogan is onze leider!”

Nog Turkser dan de Turken In Duitsland waren 1,4 miljoen (!) Turken stemgerechtigd voor deze buitenlandse verkiezing. De steun die de Turken in Duitsland aan Erdogan gaven, doet denken aan de resultaten bij ‘onze’ Turken. In de Bondsrepubliek stemde 65,7 procent van de Turken voor Erdogan, terwijl dat in Turkije zelf 52,5 procent was. In het industriële Ruhrgebied lagen de percentages nog een pak hoger: in de kieskring Essen stemde 76,4 procent van de Turken voor Erdogan.

In Duitse politieke middens klonk milde kritiek op deze massale pro-Erdogan-stem van de Duitse Turken, waarop de voorzitter van de Turkse gemeenschap in Duitsland, Gökay Sofuoglu, liet weten van niemand lessen in democratie te moeten ontvangen, en al zeker niet van Duitse politiekers.

Als deze Turkse verkiezingen voor Duitsland, voor België en voor een pak andere West-Europese landen iets betekenen, dan wel dit: Turken in het buitenland worden steeds meer Turks en komen daar zonder omwegen voor uit.

Identiteit wordt in West-Europa als overbodig en achterhaald voorgesteld, toch als het om autochtone identiteit gaat, terwijl voor nieuwkomers – en nog meer bij de derde en vierde generatie – hun allochtone identiteit steeds belangrijker wordt.

Piet van Nieuwvliet

KEBABVERBOD IN METRO Vanaf september wil de Oostenrijkse hoofdstad Wenen het eten van sterk ruikend voedsel als leverkaas, kebab, pizza en noedels in de metro verbieden. Een racistische maatregel van een FPÖ’er? Neen hoor, want het probleem is niet nieuw en is al jaren onderwerp van discussie. Maar campagnes met de oproep om niet te eten in de metro, hadden geen effect. En dus, zegt Ulli Sima van de socialistische SPÖ, komt er een verbod. Zij is verantwoordelijke voor Milieu in de Weense stadsraad.

De maatregel is bedoeld om de reinigingsdiensten te ontlasten. We zullen niet dikwijls akkoord gaan met socialistische verbodsregels, maar in dit geval kunnen we enkel instemmen.

Het nabije buitenland

19 juli 2018 OOK BIJ EEN FEEST BRANDEN DE VOORSTEDEN “Hier en daar wat relletjes”, werd na de gewonnen WKfinale door Frankrijk in de journaals gezegd. De realiteit was heel anders: plunderingen, vernielingen… Dat was het voetbalfeest in de grote Franse steden.

Auto’s werden in de fik gestoken, busstations vernield, winkelramen ingeslagen… In een aantal Franse steden - niet enkel Parijs - is het bijna dagelijkse kost geworden. Vooral wanneer in de voorsteden één of meer ‘jongeren’ (minderjarigen van Afrikaanse afkomst) het ‘slachtoffer’ zijn geworden van een politiecontrole. In bepaalde gevallen, zoals in de herfst van 2005, liep het volledig uit de hand. Dagenlang waren er rellen in de Franse voorsteden. De aanleiding voor die rellen was de dood van twee jongeren, Bouna en Zied, in Clichy-sous-Bois, een randgemeente van Parijs. Zij werden geëlektrocuteerd, toen zij zich in een elektriciteitscabine verborgen zouden hebben voor de politie.

Vorige zondag was het niet het politieoptreden dat als alibi fungeerde voor rellen. Neen, het was de Franse overwinning op het WK voetbal. Wat een feest moest worden, ontaardde in rellen, geweldplegingen en zelfs plunderingen. Van een Intermarché-winkel werden de rolluiken opengebroken en ging iedereen aan het plunderen. De beelden zijn op sociale media uitgebreid te zien. Op een bepaald moment was het zo erg dat de politie besliste de Champs-Élysées af te sluiten.

Wie de beelden zag, dacht spontaan aan de rassenrellen in de VS in jaren zestig en begin jaren negentig, want het waren zo goed als uitsluitend Fransen van Afrikaanse afkomst die keet schopten. Of het deed denken aan een Afrikaans land waar rellen uitbreken nadat een corrupte dictator van de macht is verdreven.

De media kijken weg En de media? Die hebben vooral geprobeerd de geweldplegingen te minimaliseren. Aanvankelijk was er de kritiek dat de beelden van bijvoorbeeld de plunderingen via sociale media werden verspreid door rechtse webstekken zoals Français de Souche. Ter linkerzijde werden de berichten over de rellen aanvankelijk afgedaan als fake news. Daarna moest men bijsturen.

De nieuwszenders konden niets anders doen dan toegeven dat er zware onlusten waren. Al ging het aanvankelijk nog altijd over “hier en daar wat relletjes”. Feit is dat honderden wagens werden vernield, en dat er zelfs doden vielen.

Pech voor de weldenkenden die de voorbije dagen enkel spraken over het multiculturele succes van ‘Les Bleus’. Zo gaat dat in het voetbal. Als er gewonnen wordt, is het dankzij de inbreng van spelers die hun ‘roots’ hebben in Algerije, Senegal, Mali, Guinee, Ivoorkust, enz. Als het misloopt, is het de schuld van de trainer, meestal een autochtone Fransman.

Manu doet alsof zijn neus bloedt De rellen naar aanleiding van het winnen van het WK voetbal zijn een symptoom van de ziekte van de Franse samenleving, maar in de analyses komt men opnieuw niet veel verder dan het riedeltje over ‘jongeren’ die zich gediscrimineerd en niet gerespecteerd voelen. Terwijl we in eerste instantie te maken hebben met de uitwassen van een totaal mislukt immigratiebeleid. Frankrijk is vaak een immigratieland geweest, maar tegelijk werd daar een assimilatiebeleid aan gekoppeld. Van de nieuwkomers werd zelfs verwacht dat ze hun naam veranderden. De voorbije decennia is dat beleid omgekeerd; er blijft niets meer van over. Koppel daar een links permissief beleid op vlak van

HOOG BEZOEK UIT DE VS Donald Trump kwam langs voor een kopje thee. Theresa May werd geschoffeerd toen de Amerikaanse president in een krant stelde dat de Prime Minister van de Brexit een mislukking maakt. Ook de ontmoeting met Queen Elizabeth liep allesbehalve lekker. Prins Charles van zijn kant wenste geen onderhoud met de Republikein.

De Amerikaanse president reist dezer dagen half de wereld rond. Zo is er de ontmoeting met de Russische leider Vladimir Poetin, in Helsinki. Vorige week streek de vastgoedmagnaat neer in ‘hellhole’ Brussel. Tijdens de NAVO-top herhaalde de Amerikaan dat de Europese lidstaten hun bijdragen aan het militaire samenwerkingsverband dienen op te drijven. Trump moest knarsetandend aanschouwen hoe Jean-Claude Juncker, voorzitter van de Europese Commissie, dronken werd. Al sprak de Nederlandse premier Mark Rutte over ‘rugproblemen’ die het gekke gedrag van de Luxemburger moesten verklaren. Schrijver dezes maakt dat ook wel eens mee, zo’n lagerugpijn, veelal na sloten cava, waardoor je gaat wankelen. Vanuit Brussel ging het dan richting het Verenigd Koninkrijk, waar Trump een hobbelig parcours wachtte.

May luistert niet De Britse eerste minister heeft een woelige periode achter de rug. Een tiental dagen geleden stapten drie ministers uit haar kabinet. Het ging om uitgesproken eurosceptici, die de aanpak van Theresa May rond de Brexit veel te gematigd vinden. May verving snel de ontslagnemende regeringsleden door nieuwe politici, veelal poppetjes die meer op haar ideologische lijn zitten. Dat zou de eensgezindheid binnen de regering moeten vergroten. De rust binnen de Britse politiek keerde terug. Heel even

toch, tot het moment dat Donald Trump besliste een interview te geven aan rioolkrant ‘The Sun’. In dat vraaggesprek maakte de Amerikaanse leider duidelijk dat het Verenigd Koninkrijk geen steun meer moet verwachten van de Verenigde Staten.

Volgens Trump heeft de Britse bevolking duidelijk gekozen voor een ‘harde Brexit’, een totale afscheuring van de Europese Unie op alle bestuurlijke domeinen. Een dreigement volgde.

Indien Theresa May kiest voor een verlengd lidmaatschap van de Europese interne markt, zal Groot-Brittannië geen aanspraak kunnen maken op een speciaal handelsverdrag met de Verenigde Staten. “Ik heb Theresa May verteld hoe ze het (de Brexit-onderhandelingen) moet aanpakken, maar ze luistert niet”, aldus de 45ste president van de VS. Tot overmaat van ramp voegde hij eraan toe dat Boris Johnson, de minister van Buitenlandse Zaken die vorige week ontslag nam omwille van Mays visie aangaande de Brexit, een goede premier zou zijn.

Kort na het verschijnen van het interview herriep Trump zijn woorden. Volgens hem waren zijn woorden verdraaid door de journalist in kwestie. Geluidsopnames tonen aan dat Trump wel degelijk juist is geciteerd. In amper 48 uur tijd veranderde de communicatie volledig. “De relatie tussen het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten was nooit hechter dan vandaag”, klonk het plots uit de mond van de Amerikaanse president.

Ook met de Brexit wil Trump zich, naar eigen zeggen, niet (langer) bemoeien: “Het is niet aan mij om de Britten te vertellen wat ze moeten doen. Wat jullie ook doen, voor mij is alles goed, zolang we maar handel met elkaar kunnen drijven.” Vanwaar die ommezwaai? Mogelijk wisten de adviseurs in het Witte Huis niet dat Groot-Brittannië vanaf 2019 eigen handelsverdragen mag gaan onderhandelen, ook indien de Britten nog enkele

Gaat het om een aanpassing aan het digitale heden, of is er méér aan de hand? Voor het jaar 2018 werd op de begroting van het leger in elk geval geen som meer beschikbaar gehouden om, zoals vroeger het geval was, “elke soldaat, mannelijk of vrouwelijk, op zijn of haar wens een zangboek te bezorgen”.

De uitgave van “Kameraden singt” van 1992 werd vorig jaar door de minister van Landsverdediging, Ursula von der Leyen (CDU), in een algemeen beleid van “herziening van militaire tradities” geschrapt.

Gewijzigde waarden De reden? Liederen als “Schwarzbraun ist die Haselnuss”, “Westerwald” en het “Panzerlied”, die vroeger ook door Werhmachtsoldaten werden gezongen, werden door het ‘Zentrum für Innere Führung’ en door het ‘Centrum voor militaire geschiedenis en sociale wetenschappen’ tegen het licht gehouden. “In het kader van een kritische en sensibele omgang met de inhoud werd erkend dat bepaalde tekstpassages niet meer overeenstemmen met ons waardengeheel.” Er werd toen een ander, licht gewijzigd liedboek aangekondigd.

In tegenstelling tot wat was beloofd, komt er dus helemaal geen zangboek meer. Opnieuw een militaire traditie die onder-

Een nieuwe Vierde Republiek Op de houding van Emmanuel Macron komt enkel kritiek uit bepaalde intellectuele kringen, zoals van de linkse Michel Onfray. De kritiek van de politieke oppositie is steriel. Het doet denken aan de Vierde Republiek (1946-1958), toen het politieke landschap gecontroleerd werd door centrumpartijen als de christendemocraten en de linkerzijde onder leiding van de socialisten. Hun alliantie controleerde de politiek, zoals dat nu met La République en Marche van Emmanuel Macron het geval is.

De oppositie op links en op rechts is steriel. In de Vierde Republiek was de oppositie - communisten aan de ene kant, gaullisten aan de andere kant – vinniger, maar werd ze door de centrumlinkse particratie geneutraliseerd. Enkel de dreiging van een burgeroorlog naar aanleiding van de Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog kon daar verandering in brengen. Misschien is een nieuwe situatie van enorme sociale en maatschappelijke chaos straks de enige manier om het geblokkeerde Franse politieke establishment in beweging te krijgen.

Salan

ENGELAND jaren, tijdens de zogenaamde overgangsperiode, in de Europese interne markt blijven.

Ballonnetje oplaten Het wordt onderhand de gewoonste zaak van de wereld dat waar Trump komt zijn tegenstanders hem staan op te wachten.

In Londen zouden demonstranten iets ‘groots’ gaan presteren.

In de media mochten we lezen hoe een reuzengrote ballon, in de vorm van een kwade Donald Trump, opgelaten zou worden.

Spannend zeg! In realiteit bleek het te gaan om een ballonnetje dat niets voorstelde. De Amerikaan joeg de linkse tegenstanders lekker de gordijnen in door te verkondigen dat de Londense burgemeester Sadiq Khan (Labour) terroristen vrij spel geeft in die miljoenenstad. Tevens veegde Trump de vloer aan met het lakse migratiebeleid dat “de structuur van Europa totaal verandert”.

Het Amerikaanse gezelschap trok vrijdag naar Windsor Castle voor een bezoek aan Queen Elizabeth. De ontmoeting verliep tamelijk ongemakkelijk. De president liet de 92-jarige koningin wachten, weigerde een buiging te maken voor haar en liep tijdens een korte wandeling niet naast haar, maar voor Elizabeth uit. De hoogbejaarde koningin zit al bijna driekwart eeuw op de troon. Dertien presidenten - van Dwight Eisenhower tot Barack Obama - zag zij al passeren, maar deze ontmoeting zal Elizabeth niet snel vergeten. Prins Charles en prins William bleven van de protocollaire vernederingen gespaard. Zij hadden duidelijk gemaakt de brulboei niet te willen ontmoeten, meldde ‘The Sunday Times’. Charles zakte af naar een evenement van de lokale politie, terwijl William een benefiet-polowedstrijd verkoos boven het gezelschap van Trump. Die arme Elizabeth moest het zaakje in haar eentje zien te klaren.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

uitgaat, opnieuw een element dat groepsversterkend en discipline-ondersteunend werkt, onderuitgehaald! Zingend volk, schoon volk? Niet meer in het Duitse leger…

****

Manfred Brunner, ten afscheid!

We komen even terug op een overlijden van een minder bekend politieke figuur. Op 22 juni overleed onverwacht Manfred Brunner, nog maar 70 jaar oud. Men zou hem de eerste Duitse ‘populist’ kunnen noemen, als men populisme omschrijft als de politieke stroming die de burgers opnieuw een stem wil geven in de politieke wereld, en de verzuchtingen van de Duitse burgers op de eerste plaats zet. Maar dan zou men Brunner onrecht aandoen, want die beminnelijke man bleef steeds een klassiek nationaal gerichte en liberale politicus, een rechts-liberaal van de oude stempel zeg maar.

Maar ook een man die enkele keren voor ophef heeft gezorgd in Duitsland. Een man die zijn overtuiging steeds voor zijn carrière heeft gezet, een man ook die in heel wat zaken te vroeg gelijk heeft gekregen. Want Manfred Brunner had het Duitse volk een en ander te vertellen…

Voor de D-mark, tegen de euro.

Manfred Brunner groeide op in een omgeving die de oude nationalistische en liberale tradities als het ware uitademde. In 1983 werd hij partijvoorzitter van de liberale FDP in Beieren. Hij kreeg nationale bekendheid toen hij in 1992 zijn ambt als kabinetschef van EG-commissaris Martin Bangemann neerlegde, uit protest tegen het Verdrag van Maastricht.

Manfred Brunner wilde met zijn ontslag de puntjes op de ‘i’

FRANKRIJK

justitie en onderwijs aan en men heeft het resultaat zoals we het kennen: totaal niet meer te controleren parallelle groepen in de samenleving. Ondertussen doet de Franse politieke elite meer dan ooit alsof er niets aan de hand is. President Macron durft het aan om een jonge scholier die hem publiekelijk met ‘Manu’ aanspreekt, terecht te wijzen. Met het janhagel in de banlieues zal hij dat nooit durven.

Macron heeft zich als president ongelofelijk belachelijk gemaakt, door als een gek te staan springen na de Franse WKzege. Van een president, die in Frankrijk nog altijd monarchale allures heeft, wordt een serenere houding verwacht.

RIGHT OR WRONG

BUNDESWEHR SCHRAPT ZIJN SOLDATENZANGBOEK! Mijn ouders en schoonouders vertelden en vertellen veel over de oorlog. Steevast mochten we dan vernemen dat die Duitse soldaten toch “wreed schoon konden zingen” en dat het zeer gedisciplineerde jongens waren. Dat schoon zingen zou binnenkort wel eens helemaal kunnen verdwijnen, want de Bundeswehr zal in de nabije toekomst geen soldatenzangboek meer uitgeven.

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE

9

DUITSLAND

zetten. Bijvoorbeeld dat Duitsland op elk moment uit de EU zou kunnen stappen. Hij wilde meteen ook de voorspelbare almacht van het Europese project aan de kaak stellen. Het Bundesverfassungsgericht in Karlsruhe gaf hem in zijn strijd gelijk, want stelde dat de EU géén bondsstaat was, maar een unie van zelfstandige staten, die sowieso “baas over het verdrag” bleven. De soevereiniteit van het Duitse volk was heilig voor Brunner.

Zijn eigen ‘freiheitliche’ partij Op 23 januari 1994 ging Brunner samen met 85 medestrijders over tot de oprichting van zijn eigen, nationaalconservatieve partij, de “Bund freier Bürger”. Aanleiding was de invoering van de euro. Manfred Brunner wou samen met anderen de D-mark redden.

Bij de verkiezingen van 1994 en bij latere verkiezingen kon deze nieuwkomer, BfB, nooit hoge toppen scheren. De verkiezingsresultaten bleven onder de verwachtingen en al in 2000 werd de partij opgedoekt. Pas dertien jaar later zou een nieuwe partij doorbreken, Alternative für Deutschland, kortweg AfD, die nogal wat overeenkomsten vertoont met de door BfB gewilde politiek. Het zal u niet verbazen dat Brunner de opkomst van de AfD met belangstelling en sympathie gadesloeg. Tot een actieve rol in de partijpolitiek is het voor Manfred Brunner echter niet meer gekomen. Met Brunner verdwijnt een politicus die de zeldzame gave had om de toekomstige aandachtspunten al zeer vroeg aan te voelen. Intussen zijn thema’s als globalisering, immigratie, rechtsstaat en nationale soevereiniteit dé begrippen waarover het gaat. Als politicus zette hij zijn overtuiging boven zijn carrière. Een zeldzame deugd, niet alleen in Duitsland.

Piet van Nieuwvliet

10

Beeldspraak

19 juli 2018

MEDIALAND

FILM “rechtse” krant? Links vond in elk geval van wel; zo ging men in een ver verleden wel eens over tot een openbare boycot van de “rechtse” krant.Maar, Bild vandaag is niet meer Bild van vroeger.

Het had zich “mainstream” pro-Merkel opgesteld en zich in de migratiecrisis van 2015-2016 gaandeweg meer pro-migratie uitgelaten. Nu blijkt een bocht van 180 graden gemaakt. Hoofdredacteur Julian Reichelt zou in de maand april van dit jaar tot een ommekeer besloten hebben, zowat op eigen houtje. Sinds die datum publiceert Bild steevast migratiekritische artikels, stellen media-analisten vast.

Een Springerredacteur zegt hierover, anoniem weliswaar: “Mocht Reichelt denken dat de oplage zou stijgen bij positieve artikels over Merkels migratiebeleid, hij zou geen moment twijfelen. Maar de lezers liepen bij ons in bosjes weg. Daarom heeft hij ervoor gekozen om Bild een nieuwe positie te geven.”

Nochtans had hoofdredacteur Julian Reichelt jarenlang volgehouden dat dalende verkoopcijfers eigenlijk alles te maken hadden met de opkomst van het internet en de digitale nieuwskanalen, en dat er derhalve niets mis was met de redactionele lijn van de krant. Vandaag blijkt dat de lezers de linkse sprookjes over de weldaden van de multicultuur steeds minder kunnen pruimen. Zou het bij ons anders zijn?

“Tully” en ongewenste zwangerschap Tien jaar geleden wonnen scriptschrijver Diablo Cody en regisseur Jason Reitman een Oscar voor de film “Juno”, waarin Ellen Page een tienermeisje speelt dat ongewenst zwanger raakt. In 2011 kwam het duo op de proppen met “Young Adult”, waarin Charlize Theron worstelt met volwassen worden en zorg dragen voor een kind. “Tully” is de derde samenwerking tussen Reitman en Cody, die hun succespremisse ‘vrouw wordt ongewenst zwanger’ telkens in een andere jasje weten te gieten.

De zaak van de verminkte moslima

Nogméér mainstream media De fusies in medialand blijven ervoor zorgen dat het mediaaanbod steeds schaarser wordt – en dus eenvormiger. Uit een analyse van het Duitse Formatt-Institut (Dortmund) blijkt dat het marktaandeel van de tien grootste persgroepen blijft stijgen en inmiddels 61,6 procent van de totale markt uitmaakt.

Het aantal fusies en overnames blijft toenemen. Steeds meer kranten zetten bijvoorbeeld in op centrale redacties die voor verschillende kranten (identieke) artikels en bijdragen schrijven. Hoofdreden voor de aanhoudende fusiegolf in het Duitse medialandschap? De dalende verkoopcijfers. En misschien kan nét dat misschien voor een lichtpuntje zorgen in het progressieve krantenwereldje?

In het totale persaanbod neemt Axel Springer een bijzonder prominente plaats in: niet minder dan 12,7 procent van het medialandschap wordt door Springer en Bild beheerst. Bild, de boulevardkrant met de schreeuwerige titels, was jarenlang een krant met een stevige anticommunistische achtergrond. Een

Verschillende Nederlandstalige kranten publiceerden een artikel, overgenomen en vertaald uit de Franstalige pers, waarin werd beweerd dat een jonge moslima in het Henegouwse Anderlues was vernederd en verminkt door twee aanvallers. Die zouden haar hoofddoek en haar bovenkleding hebben afgerukt en haar met een mes “verminkt” hebben.

Als het in Vlaanderen was gebeurd, zouden we zeker weer allemaal fascisten en racisten zijn. Het was op zich al typisch dat de islamitische identiteit van het slachtoffer hier duidelijk werd geafficheerd. Ze zullen nooit een titel gebruiken als “blanke studente verkracht en met mes bewerkt door negers” of “christelijke vrouw verkracht door moslims”. Als het niet echt moet, zullen zij zo’n artikel zelfs nooit publiceren, zelfs niet met een neutrale titel. En als er toch iets wordt gepubliceerd, dan wordt het feit dat de daders allochtonen zijn meestal zorgvuldig verdonkeremaand.

Dit was dus al journalistieke discriminatie. Maar het blijkt nog veel erger te zijn. Misschien vraagt u zich af welke gruwelijke verminking die moslima had ondergaan. Hadden ze haar misschien een vinger afgesneden? Een blik op de oorspronkelijke Franstalige artikels brengt echter redding: daar is nergens sprake van verminkingen. Men gebruikt alleen de term “scarifiée”, wat “gekerfd” betekent. Natuurlijk is dat een brute en sadistische daad, maar een verminking is het niet. Enkele Nederlandse kranten hebben dat klakkeloos overgenomen, maar daar kennen ze misschien niet genoeg Frans om de oorspronkelijke bronnen te raadplegen.

Belgische parlementsleden en Iraanse terreur Op 17 maart 1992 werd in Buenos Aires (Argentinië) de ambassade van Israël opgeblazen. Daarbij vielen 29 doden en 242 gewonden. De aanslag werd opgeëist door de Islamic Djihad Organization, een dochterorganisatie van Hezbollah, die door Iran gesteund werd.

Reeks aanslagen Op 18 juli 1994 bracht een zelfmoordterrorist een bestelwagen met een bom van 275 kilo tot ontploffing bij het AMIA, de “Asociación Mutual Israelita Argentina”, ook in Buenos Aires.

De bom was heel professioneel vervaardigd. Het was een “holle lading”, zodat de explosieve kracht verwoestend in één richting werd geleid. Het gebouw stortte volledig in. Er vielen 85 doden en honderden gewonden. De dag daarop pleegde een zelfmoordterrorist een aanslag op een Panamees passagiersvliegtuig. Daarbij vielen 21 doden, waaronder 12 Joden.

De dader kon geïdentificeerd worden als een Arabier met valse Colombiaanse papieren. De aanslag werd niet letterlijk opgeëist, maar wel toegejuicht door Ansar Allah, een Zuid-Amerikaans filiaal van Hezbollah. Zeven dagen later ontploften met enkele uren tussenpauze twee bomauto’s in Londen, één voor de Israëlische ambassade en één voor het Balfour House, waar een Joodse liefdadigheidsinstelling was gevestigd. De materiële schade was enorm, maar er vielen als bij wonder geen doden, en “slechts” 22 gewonden. Die dubbele aanslag werd opgeëist door de vrij onbekende “Palestinian Resistance Jaffa Group”. Twee Palestijnen werden veroordeeld tot celstraffen.

De Britse politiediensten vermoedden dat Iran ook hier de hand in had, maar dat kon niet worden bewezen.

Omkoping en vertragingsmanoeuvres Het onderzoek naar de aanslag op AMIA werd in Argentinië heel lang gesaboteerd en vertraagd. Een overgelopen Iraanse inlichtingenofficier verklaarde aan de onderzoeksrechter dat Teheran 10 miljoen dollar had overgemaakt aan de toenmalige president, Carlos Menem, om het onderzoek tegen te houden. Menem ontkende, natuurlijk. Tot zijn geheime bankrekening werd ontdekt… Pas onder president Kirchner kwam er schot in het onderzoek. Iran en Hezbollah werden officieel aangeklaagd en via Interpol werden arrestatiebevelen uitgevaardigd tegen ayatollah Rafsanjani en andere toppolitici van het Iraanse regime die opdracht hadden gegeven tot de aan-

slag. Eén van hen was Ali Akbar Velayati, toenmalig minister van Buitenlandse Zaken. Momenteel is Velayati een topadviseur van ayatollah Ali Khamenei, de hoogste leider van het Iraanse regime. Op 11 juli jongstleden reisde Velayati naar Rusland voor gesprekken met Poetin, waarop de Argentijnse regering vroeg dat hij in Rusland gearresteerd zou worden en uitgeleverd. Dat is niet gebeurd. Iran en Rusland zijn nu bondgenoten, en moordenaars laten elkaar niet arresteren. In 2016, toen Velayati namens het Iraanse regime een bezoek bracht aan Maleisië en Singapore, hadden de Argentijnen die landen ook al om zijn uitlevering gevraagd. Ook tevergeefs, natuurlijk.

Belgen Dankzij het speurwerk van de jihadexpert en ex-moslim Peter Velle weten we dat er ook een Belgisch luik aan de zaak-Velayati is. Op 2 oktober 2016 leidde Dirk van der Maelen (sp.a) een Belgische parlementaire delegatie in Teheran.

Daar ontmoette hij Ali Akbar Velayati, schudde hem de hand en ontving zelfs een geschenk van hem. De foto’s daarvan zijn nog steeds beschikbaar. Niet verbazend, want Van der Maelen was vijf dagen lang de held van de Iraanse staatsmedia, die het bezoek van zijn delegatie enthousiast voor hun propaganda gebruikten.

Van der Maelen verklaarde dat het Belgische parlement “de Iraanse politiek in Palestina, Syrië en Jemen steunt”, wat niet waar was, en dat “de Belgische Kamer van Volksvertegenwoordigers en de regering de ontwikkeling van betere relaties met Iran toejuichen”, wat helaas wel waar was. Van der Maelen noemde alleen “Palestina” en niet Israël, en hij gaf uiteraard geen kik over de 85 mensen die bij de AMIA-aanslag waren vermoord. Israël verkoopt geen olie, Iran wel. Soms is het niet ingewikkelder dan dat. Het Vlaamse spreekwoord “omwille van de smeer likt de kat de kandeleer” krijgt daarmee een nieuwe invulling. Dat smeer is geen kaarsvet meer, maar aardolie. Alsof dat nog niet beschamend genoeg was, poseerden nog twee andere leden van die delegatie fier met Velayati: Wouter de Vriendt van Groen, van wie we niets anders hadden verwacht, en Andries Gryffroy van N-VA, en dat hadden we eerlijk gezegd niet verwacht. Een arrestatiebevel van Interpol? En dan! De lijken van 85 vermoorde Joden in Argentinië? Zand erover! Als er zaakjes gedaan kunnen worden met moordenaars en terroristen, dan zijn dat slechts details in de geschiedenis.

In “Tully” mogen we opnieuw genieten van de acteerkunsten van Theron, die een muze lijkt te zijn voor het duo. Voor deze tragikomedie kwam Charlize Theron speciaal tientallen kilo’s aan om zich te kunnen inleven in de rol van compleet uitgeputte doch liefhebbende moeder van drie koters, op het randje van een postnatale depressie.

Postnatale depressie Voor vrouwen die nog geen kinderen op de wereld hebben gezet, is het bijna onmogelijk zich daar iets bij voor te stellen. Moeder zijn van één lijkt al veel werk, laat staan van twee. Al helemaal als je zesjarige voortdurend door leraars en dokters als “apart” wordt bestempeld omdat zijn onvoorspelbare paniekaanvallen soms net iets te veel zijn voor de mensen om hem heen. Je bent veertig, en als je omlaag kijkt, zie je je voeten niet, want je staat op het punt je derde kind te baren. Dit is het leven van Marlo, gespeeld door Charlize Theron, die nog voordat ze haar derde kind heeft gebaard tegen een postnatale depressie aanzit. Ze is een liefhebbende moeder, maar ze heeft duidelijk geen grip meer op de feiten. Hoeveel van zichzelf kan ze weggeven voordat ze zich volledig verliest als persoon? Ze is volledig uitgeput en gaat door het leven met een permanent dode blik in haar ogen.

Haar man is soms aanwezig, maar mentaal biedt hij weinig tot geen steun. En dan moet de derde spruit nog komen…

Nog maar enkele weken na de geboorte besluit Marlo het advies van haar broer op te volgen. Ze huurt een ‘nachtnanny’ in, de nieuwste trend in Amerika, die ’s avonds en ’s nachts de zorg van de baby op zich neemt en ’s ochtends, wanneer iedereen uitgeslapen beneden komt, al is vertrokken. Op het eerste gezicht voelt Marlo zich geïntimideerd door Tully (een betoverende vertolking door Mackenzie Davis), de superaantrekkelijke twintigjarige met grote blauwe kijkers en hippiewijsheid die Marlo even komt vertellen hoe ze voor zichzelf en haar baby moet zorgen. Al snel zwicht ze echter voor de frisse bries die Tully in haar leven brengt, en smeedt ze een intieme band met het meisje. Mackenzie Davis had de rol van Tully niet beter kunnen vertolken. De chemie tussen Tully en Marlo is zo oprecht, dat je je afvraagt waarom Theron en Davis niet eerder samen in een film werden gecast.

Ode aan het moederschap Theron zet als Marlo een buitengewoon realistische prestatie neer. Haar uitputting is niet alleen van haar gezicht, maar van haar hele lichaam af te lezen. Dit gevoel van oververmoeidheid wordt versterkt door de montage. In de shots na de bevalling zijn de beelden van nachtelijk borstvoeding geven, melk afkolven, een huilende baby Mia en luiers verschonen zo ellendig lang aan elkaar geregen, dat je als kijker niets liever wilt dan dat het stopt. Maar het stopt niet, althans niet voor Marlo. Cody en Reitman hebben het voor elkaar gekregen om iedereen even in de schoenen van Marlo te laten lopen en te laten voelen wat het is om fulltime moeder te zijn.

Dit is zo’n film die je, meteen na het einde, een tweede keer wil bekijken. Enerzijds omdat hij niet lang genoeg is, anderzijds omdat het einde de film misschien wel in een compleet ander licht plaatst. “Tully” is een uiterst empathische ode aan het moederschap, zonder romantische filter, zonder clichés en zonder onnodig drama. Alleen een genadeloos eerlijke vertoning van de harde werkelijkheid en van pure emoties. De moraal van het verhaal is het belang van het zorgen voor jezelf, voordat je voor anderen kunt zorgen.

En dat is, denk ik, iets waar iedereen zich in kan herkennen.

Thirza Nerissa

Actueel

19 juli 2018

11

Duitse artsen zijn het beu!

Een voorval in het Beierse Ottobrunn is maar één van vele, maar het haalde (gelukkig maar) wel de pers. Een 46-jarige noodarts werd zwaar toegetakeld: schedelbreuktrauma, verschillende breuken, uitgeslagen tanden, veel snijwonden in het gezicht.

Zij werd het slachtoffer van een minderjarige jongeman uit Eritrea, die in 2015 met de “shuttleservice” via de Middellandse Zee naar Duitsland kwam en een plek vond in een centrum voor niet-begeleide minderjarigen.

Fysieke aanvallen op veiligheids- en verzorgend personeel in en rond asielcentra in Duitsland stijgen jaar na jaar fors en zorgen voor bijzondere veel onrust. In 2014 registreerde men 1.289 aanvallen op reddingsen verplegend personeel, in 2017 was dat aantal opgelopen tot 1.737 gevallen, een stijging van 35 procent. Brandweerlieden werden in 2015 zo’n 576 keer aangevallen, en in 2017 was dat al gestegen tot 821, een stijging van 42 procent.

Levens redden, maar tot welke prijs?

We zijn de meesters van onze eigen geschiedenis De Vlaamse identiteit is gesmeed met het bloed en het zweet van tientallen generaties Vlamingen die hun eigenbelang aan de kant hebben gezet en zich volledig gaven voor een groter geheel, voor Vlaanderen. Van de knechten en ambachtslieden die op de Groeningenkouter - tegen alle kansen in - een overwinning behaalden op een arrogant Frans ridderleger, tot de boeren die de piek of zeis grepen om tijdens de Boerenkrijg de Franse revolutionaire hysterie een halt toe te roepen.

Maar evengoed zette Albrecht Rodenbach zijn jonge bestaan op het spel toen hij met de Blauwvoeterie bij duizenden Vlaamse scholieren een Vlaamsgezinde vonk deed ontvlammen die uitgroeide tot een wildvuur doorheen jong Vlaanderen. De helden van het IJzerfront, die streden en sneuvelden voor Vlaanderens idealen, droegen met hun bloed en zweet hun steen bij aan de Vlaamse identiteit en de bewustwording dat wij meer zijn dan de optelsom van individuen.

Reken niet op de politiek Veranderingen zijn er in de geschiedenis bijna altijd gekomen vanuit het volk. Vanuit de gewone man. Niet vanuit de politiek, en al zeker niet vanuit de partijpolitiek. Die laatsten hebben doorheen de geschiedenis enkel gereageerd wanneer hun eigen macht en bezit in het gedrang zouden zijn gekomen als ze niet hadden gereageerd. Houd daarom als centrale gedachte vast dat wie het politieke beleid wil veranderen, éérst de mensen zal moeten veranderen. De geesten één voor één zal moeten overtuigen van onze Vlaamsgezinde idealen.

Het is daarom aan ons om uit te komen voor datgene waar wij in geloven. Het is aan ons om te laten horen dat we het niet accepteren dat Vlamingen stilaan vreemden worden in eigen land. Het is aan ons om te laten horen dat we het niet accepteren dat er in de Rand rond Brussel nog steeds Vlamingen sterven omdat de hulpdiensten hen niet kunnen helpen in het Nederlands. Het is aan ons om, ondanks de hysterie rond de Rode Duivels, consequent te blijven stellen dat het Belgische systeem niet werkt en nooit zal werken.

Kortom, het is aan ons allemaal om het tij te doen keren. Niet wachten tot een of andere dik betaalde partijpoliticus ons eens een zeldzaam bot toegooit. Niet wachten

tot een of andere overgesubsidieerde organisatie eens een halfslachtige actie op poten zet. Vanuit die positie, waar we het politieke debat overlaten aan een klein clubje toneelspelers, vervallen we immers in het kaakslagnationalisme dat de Vlaamse Beweging nu al veel te lang typeert. Een passief nationalisme, waar we de toeschouwers van zijn, in plaats van de initiatiefnemers.

De belofte van Vlaamse autonomie als middel voor grotere welvaart stortte op die manier na meer dan een eeuw voor onze ogen in elkaar. Want wat zien we nu? Jongerenpartijen, en zelfs moederpartijen, die zich enige tijd geleden nog met sterke bewoordingen schaarden achter meer Vlaamse autonomie, pleiten nu zelfs voor herfederalisering! Zij die de fouten van de geschiedenis niet kennen, zijn gedoemd om ze te herhalen. Waar zijn wij echter, als drukkingsgroep, als Vlamingen, om hen aan die fouten te herinneren? Nergens.

Overstijg uzelf De Vlaamse burgers die sneuvelden op de Groeningenkouter of aan de IJzer, zij leven voort in ons allemaal. Zij wisten wat zij wilden. Hun leven én dood had zin. Het is aan ons allemaal om die zin terug aan het leven te geven. Want wat is er mooier, wat geeft meer geluk, dan je in te zetten voor volk en vaderland? Verspreid overal waar je gaat, of het nu in het kader is van een beweging, vereniging of partij, of gewoon vanuit jezelf, de boodschap dat we fier mogen zijn om Vlaming te zijn. Dat onze dagelijkse inzet de eeuwen zal overleven. Dat wij als natie veel krachtiger staan dan de optelsom van individuen.

Wacht niet op een initiatief van een ander.

De politiek, dames en heren, die is van ons.

Niet van een clubje toneelspelers. Wij zijn allen de meesters van onze eigen geschiedenis. Wees de beste versie van uzelf, en spoor andere Vlamingen aan om hetzelfde te doen. Overstijg uzelf, net zoals de Vlamingen dat eeuwen geleden op de Groeningenkouter deden, want alleen zo zullen we Vlaanderen redden.

Dries van Langenhove (°1993) studeerde politieke wetenschappen en rechten aan de UGent en is er studentenvertegenwoordiger in de raad van bestuur.

Hij is oprichter van de identitaire jongerenbeweging Schild & Vrienden. In het nummer van 12 oktober 2017 kon u een uitgebreid interview met hem lezen in ’t Pallieterke. Dries zal elke maand een column voor dit blad verzorgen.

Reeds in oktober 2015 werd door het Landeskriminalamt van Hamburg gewaarschuwd voor het gedrag van nieuwkomers: “Hun omgang met andere mensen is veelal zonder respect, en bepaald door een gebrek aan erkenning van onze waarden. Het gedrag van de groep van zwaar delinquente niet-begeleide minderjarigen is agressief, zonder respect.”

‘Trotzdem’ werden veel dokters – vanuit hun eed als dokter en vanuit een bepaald idealisme – bereid gevonden om (sommigen als vrijwilliger) te helpen in asielcentra. De agressie die hen in het gezicht sloeg, maakt dat velen zich zwijgend terugtrokken.

Veel dokters durven ook geen aangifte meer doen, want, zegt de chef van het Franciscushospitaal in Bielefeld, “mensen met een migratieachtergrond speelden heel regelmatig de kaart uit van de vreemdelingenhaat, een geliefd nummertje”.

Alleen anoniem getuigen kan Het conservatieve weekblad Junge Freiheit heeft enkele dokters bereid gevonden om te getuigen, maar dat kon alleen anoniem. Want, zegt een vrouwelijke arts, “dat ik met de pers spreek, is eigenlijk een no-go.

Ik zou mijn toelating tot dit beroep wel eens kunnen verliezen.” In het begin van de asielcrisis werd zij, zoals zovele artsen, onmiddellijk bereid gevonden om medisch bij te springen. “De ontnuchtering volgde voor

ons allen zeer snel.” Bijna dagelijks worden ze in de centra “bijzonder vijandig bejegend”. Verschillende van haar collega’s werden aangevallen, “en op die momenten krijg je weinig rugdekking van de ‘security’, want die gaan meestal zelf zoveel mogelijk schuilen, of zijn intussen zelf bedreigd”.

“Weet je dat artsen in Berlijn voor dit soort medische tussenkomsten zelfs niet verzekerd zijn?”, zegt een andere, eveneens anonieme arts. Veel artsen worden gedemotiveerd door het agressieve gedrag en het totale gebrek aan respect van asielzoekerspatiënten. Een dokter uit Deggendorf liet zelfs weten géén vluchtelingen meer te willen behandelen. Drie jaar in het asielcentrum hebben hem totaal verbitterd. In het weekblad Die Zeit omschreef hij de helft van zijn patiënten als “medische toeristen”, die “zonder manieren steeds maar nieuwe eisen formuleerden”.

Het einde van het Duitse ‘idealisme’?

Het toenemende geweld en het totale gebrek aan respect voor dokters en medisch en ondersteunend personeel maakt de psycholoog van de Münchense brandweer, Andreas Müller-Cyran, bezorgd: “Dit is het meest frustrerende wat deze mensen met al hun inzet en idealisme hebben moeten verteren.” Op het einde blijft alleen het gevoel van hulpeloosheid en in het slechtste geval berusting en ontslag. De verhalen over artsen die psychisch totaal gedemoraliseerd bij collega’s gaan uithuilen, zijn legio.

Kanselier Merkel sprak in de herfst van 2015 volgende woorden: “Als we vandaag ons ook nog eens moeten verontschuldigen voor het feit dat wij in noodsituaties ons vriendelijkste gezicht opzetten, dan is dit niet meer mijn land.” Zou ze tóén beseft hebben hoe profetisch haar woorden waren?

Alleen is zij natuurlijk dezelfde kanselier die de Duitsers jarenlang heeft ingelepeld dat het “allemaal wel in orde zou komen”.

Piet van Nieuwvliet

Op weg naar Schotse zelfstandigheid Onze aandachtige lezers zullen het zich herinneren. Op 18 september 2014 mislukte het eerste referendum: 53,3 procent van de deelnemende Schotten sprak zich toen uit tegen afsplitsing van Groot-Brittannië. Slechts 44,7 procent was voor totale Schotse zelfstandigheid. Ongeveer 84 procent van de Schotse bevolking nam aan het referendum deel.

De uitslag van referendum zorgde voor een koude douche bij de Schotse nationalisten.

Het Schotse zelfstandigheidsstreven neemt weer toe, het krijgt weer vaart. Verantwoordelijk hiervoor zou wel eens de organisatie AUOB kunnen zijn, “All Under One Banner”, die boven alle partijpolitieke formaties streeft naar onafhankelijkheid en in de eerste plaats een nieuw referendum wil georganiseerd zien.

Intussen telt de vereniging duizenden aanhangers en heeft ze zich tot doel gesteld de Schotse bevolking massaal te mobiliseren voor een nieuw referendum.

Het eerste referendum De voorstanders van een nieuw referendum schatten hun kansen vandaag veel beter in, en ze wensen in 2019 een referendum te organiseren. Volgens recente opiniepeilingen zou 55 procent van de Schotten vandaag achter de onafhankelijkheidseis staan.

De AUOB organiseert zogenaamde ‘marsen voor onafhankelijkheid’. Vorig jaar namen tot 7.000 mensen daaraan deel. Intussen kwam vrij veel geld binnen, en schakelde de vereniging een versnelling hoger. Op de eerste grote mars dit jaar – 5 mei in Glasgow – namen 60.000 personen deel, veel meer dan de verwachte 20.000. In het westelijke kleine plaatsje Dumfries waren er nog eens 10.000 Schotse nationalisten.

De volgende marsen zijn voorzien in Ban-

nockburn op 28 juli, in Inverness en op 25 augustus in Dundee. De bijzonderste datum mag u ook al noteren: op 6 oktober wordt verzamelen geblazen in de Schotse hoofdstad Edinburgh. Op 2 juli 2005 werd al eens in Edinburgh een grote manifestatie georganiseerd, waar ongeveer 200.000 deelnemers opdaagden.

Draagvlak is een werkwoord!

Vergelijkingspunten van dit Schotse nationalisme en het Vlaamse onafhankelijkheidsstreven zijn met hopen te rapen. Bijvoorbeeld dat sinds het jongste referendum – én ondanks Engelse beloften – niets voor Schotland werd gedaan om het tegemoet te komen in zijn wensen of dromen. Ook in Vlaanderen werd géén communautaire vooruitgang geboekt.

De belangrijkste les is deze: Schotse nationalisten zorgen zélf voor een draagvlak! Ze laten zich niet in slaap sussen, niet door de partijpolitiek, en niet door Britse afdreigingen. In Schotland heeft men al geruime tijd door dat een draagvlak creëren hard werk is. Voor Vlaanderen is deze les overduidelijk: het communautaire vriesvak ontwikkelt geen draagvlak voor onafhankelijkheidsstreven.

Integendeel, het is dodelijk voor het Vlaamse onafhankelijkheidsstreven.

Piet van Nieuwvliet

12

Cultuur

19 juli 2018

Zomers in Hingene, winters in Brussel

De Scheldebron in een tweede brochure Tijdens de lessen aardrijkskunde op de lagere school leerden wij dat de Schelde ontspringt op de Sint-Maartensberg in Sint-Kwintens (Saint-Quentin). Helemaal juist is dat niet. Voor de bron moeten we namelijk in het kleine dorpje Gouy zijn, dat zich tussen Cambrai (Kamerijk) en Sint-Kwintens bevindt. Gouy (op oude kaarten is sprake van Goiy) ligt in het departement Aisne dat tot de regio Picardië behoort.

Picardië was één van de provinciën van de Nederlanden - de 17 Provinciën - en is dus historisch verbonden met Vlaanderen en Nederland. De bron bevindt zich achter het dorp bij een bosje in een dal, tussen twee heuvelbuiken met weiden en akkers vol tarwe. De grond is vettig en smeuïg als verse peperkoek. Hij plakt aan je schoenen als lijm. Een weggetje vanuit het dorp leidt naar de plek waar de jonge Scaldis uit de klei opspringt. De bron bevindt zich tussen hoge bomen in een gemetselde nis die door Vlaamse monniken werd aangebracht in de dertiende eeuw. Zij kwamen uit Ieper en stonden onder leiding van een abt uit Veurne. Vlakbij lieten ze de Sint-Maartensabdij bouwen, waarin tot 500 monniken woonden, en brachten aan de bron een gedenksteen aan die er nog altijd staat.

De Latijnse tekst, met het opschrift ‘Revivat Scaldis’ is nauwelijks leesbaar. Maar op een koperen plaat, bevestigd tegen de oeroude gemetselde muur die de bron langs drie zijden omringt, lees je in het Frans en het Nederlands de vertaling: ‘Schelde, kristalheldere bron. Vertrek van hier voor uw loop door de edele Nederlanden...’. Bedenk dat de minieme waterloop van enkele meters breed en een voet diep, die tussen de bakstenen muren ontspringt, bijna tweehonderd kilometer verder, de machtige prachtige vloed wordt die Antwerpen zijn welvaart geeft.

Door tussenkomst van Jacques Rom, Antwerps redacteur van La Libre Belgique, werden de bron en het domein destijds, samen met de gemeente Gouy, aangekocht door Espa, de Vlaamse Vereniging voor Maritieme Journalisten en Publicisten. Die verkocht een aantal jaren geleden haar deel aan het Antwerpse Havenbedrijf.

Met steun van Cera en de haven werd een eerste brochure uitgegeven (uitsluitend in het Nederlands) over de Scheldebron. In twintig bladzijden wordt uitgelegd waar zij zich bevindt en hoe je er naartoe rijdt. Verder wor-

den bezienswaardigheden in de omgeving en enkele tochten met de auto langs de rivier beschreven. Adressen van toeristische informatiekantoren vervolledigen de brochure, die gratis werd verspreid. Zeer tot genoegen van toeristische diensten in Picardië en FransVlaanderen, die nauwelijks over documentatie in het Nederlands beschikken. En die wat blij waren met het cadeau van Espa.

Een tweede en nog omvangrijkere folder gaat in de loop van de zomer verschijnen, onder impuls van Espa-voorzitter Freddy Michiels. Deze keer komt de steun niet alleen van het Havenbedrijf en Cera, maar ook van Fernand Huts van de Katoen Natie, en van Deme, de Vlaamse baggermaatschappij. De tekst van de folder zal ook staan op de webstek www.espa-maritiem.be. De brochure kan afgehaald worden bij het Havenbedrijf en de verschillende toeristische diensten van stad en provincie.

Antwerpen steunt Gouy al zo’n honderd jaar. In 1919 schonk de Antwerpse burgemeester en staatsman Frans van Cauwelaert de som van 200.000 frank aan de kleine gemeente. Dat geld werd gebruikt voor het herstel van de belangrijkste gemeentelijke gebouwen die tijdens de Eerste Wereldoorlog werden verwoest. De stad werd meter van Gouy en zorgde in de naoorlogse jaren ook voor voedselbedeling aan de geteisterde dorpelingen. Vandaag wordt het domein van de bron in ere gehouden door het Havenbedrijf.

Dat zorgt er onder meer voor dat de plakkaat met de loop van de stroom en een beschrijving (in het Frans en het Nederlands) onderhouden of vernieuwd wordt. Ook de koperen plaatjes die de Antwerpse rustbanken sieren, worden geregeld vervangen. Die verdwijnen keer op keer. Waarschijnlijk worden ze door toeristen en bezoekers meegenomen als goedkope souvenirs.

Pagadder

Europeade 2018 Bent u met vakantie in Portugal of in het westen van Spanje? Dan raden we u aan volgende week eens af te zakken naar Viseu in Portugal. Daar vindt voor de 55ste keer de Europeade plaats, het grote volksdansfeest, met optredens van volksdansgroepen uit heel Europa.

De Europeade werd in 1964 voor de eerterke. Uit Vlaanderen alleen al zijn er 21 volksdansgroepen aanwezig. Op zaterdag 28 juli is ste keer georganiseerd, in Antwerpen, door er de feestelijke optocht door de stad met alle wijlen Mon de Clopper, die twintig jaar gele200 deelnemende groepen uit alle regio’s van den overleed. Zijn levenswerk wordt voorgezet.

Europa, goed voor 5.217 dansende en zingende Ieder jaar verzamelen duizenden jonge Euroenthousiastelingen. peanen ergens in Europa, om de uitingen van De plaats ontbreekt in dit weekblad om het hun volkscultuur te tonen, niet in competitie programma volledig te vermelden, maar ik vermaar als een groots feest van de vriendschap. wijs graag naar de webstek: www.europeade.

Op donderdag 26 juli gaat men van start met eu. Bent u in de buurt, aarzel dan niet om de optredens verspreid over verschillende podia. verplaatsing te maken naar Viseu. De EuroIk zie in het programma zelfs een optreden van peade start op donderdag 26 juli en eindigt op de Lierse volksdansgroep Pallieterke. Laat duizondag 29 juli. delijk zijn dat dit een echte volksdansgroep is, geen vermomde groep redacteurs van ’t Pallie K arl van C amp

In het kasteel van Hingene loopt een tentoonstelling over de schitterende, maar helaas gesloopte, stadresidentie op de Brusselse Houtmarkt, waar de familie d’Ursel driehonderdzeventig winters doorbracht.

Zomers in Hingene, winters in Brussel. Zo zag het leven van de familie d’Ursel er eeuwenlang uit. Hun kasteel in Hingene is goed bewaard. In 2016 liep er een expo over Giovanni Niccolò Servandoni (1695-1766), de Italiaanse schilder-architect-decorateur die in opdracht van Charles d’Ursel het kasteel zijn huidig uitzicht gaf. Servandoni vormde het om tot een classicistisch bouwwerk met de typische balustrades. Hij is heel zorgvuldig met ruimte en afwerking omgegaan. Alles is gedaan om de bezoeker te imponeren zonder hem te overdonderen.

Even schitterend als het kasteel in Hingene was het hôtel d’Ursel op de Brusselse Houtmakt, waar de familie generatie na generatie tijdens de winter verbleef. Net zoals het kasteel kende de stadresidentie haar bloeiperiode in de achttiende eeuw, met prachtige interieurs van Laurent-Benoit Dewez. Aanslepende erfeniskwesties en stedenbouwkundige ontwikkelingen in de hoofdstad werden het hôtel d’Ursel fataal. Het gebouw werd in 1960 gesloopt. Deze zomer transformeert het kasteel d’Ursel heel even in het hôtel d’Ursel met een tentoonstelling over het levensverhaal van de bijzondere stadsresidentie.

De expo begint bij het begin, toen de familie d’Ursel nog Schetz heette en leden als kooplui en bankiers actief waren in Antwerpen. Daarna trokken ze naar Brussel, waar ze als ambtenaren van de Spaanse koning en zijn landvoogd een woning zochten dicht bij het hof. In 1590 kocht Conrad Schetz, die vanaf 1617 d’Ursel heette, een huizenblok op de Houtmarkt. Na heel wat bouwen en verbouwen groeide het hôtel d’Ursel uit tot een indrukwekkend complex. De originele plannen en gevelopstanden geven een beeld van het definitieve uitzicht: een strak symmetrische gevel van negen traveeën en twee bouwlagen onder een hoog mansardedak. Verbluffend is de driedimensionale digitale reconstructie, gemaakt op basis van de oude plannen en foto’s. De expo vertelt ook dat de hertog nog grootstere plannen had voor zijn stadsresidentie, maar die zijn mislukt.

Penseelprinsessen en sloophamers De kamers op de eerste verdieping van het kasteel zijn getransformeerd in een aantal vertrekken van het verdwenen hôtel, zoals hertog Charles ze tussen 1769 en 1773 hun definitieve uitzicht gaf. Van de vestibule, de kapel, de eetkamer, de grote en de kleine salon, de slaapkamers en de dienstvertrekken zijn de originele achttiende-eeuwse ontwerpen te zien, naast foto’s die anderhalve eeuw later zijn gemaakt.

Interessant om een beeld te krijgen van de interieurs van toen zijn aquarellen (zie afbeelding), schetsen en schilderijtjes van enkele ‘penseelprinsessen’ uit de familie d’Ursel. Even boeiend zijn de dagboeken die vertellen over het leven van alledag in de stadsresidentie.

Dan klimt de bezoeker naar de tweede verdieping van het kasteel. Daar toont de expo de lange en bochtige weg bergaf van het hôtel d’Ursel. Bij het begin van de twintigste eeuw werd het bedreigd door de aanleg van de Noord-Zuidverbinding voor treinen en de drastische modernisering van de oude wijk rond de residentie. De hertog heeft alles geprobeerd om zijn hôtel te sparen, maar moest toezien hoe in 1910 een deel ervan tegen de grond ging. Errond verschenen nieuwe boulevards met monumentale gebouwen en wat restte van het huis werd een eiland in het midden van de hoge torens. De modernisering van de wijk deed de grondprijzen exploderen, maar opeenvolgende erfeniskwesties brachten de familie d’Ursel in een financieel lastig parket. Na het overlijden van hertog Robert in 1955 gingen de eerste geruchten over verkoop en afbraak.

In oktober 1960 verschenen de sloophamers.

Buurman Marcel Lebouille maakte honderden foto’s van de afbraak. Dag na dag zien we het hôtel stukje bij beetje verdwijnen.

Veel schilderijen, beeldhouwwerken, meubels en interieurdecoratie uit het hôtel hebben een spoorloze weg gevonden in de wereld van kunst en antiek. Enkele stukken gingen naar vrienden van de familie d’Ursel. Een schouwmantel belandde bij de afgetreden koning Leopold III in Argenteuil.

Deze expo is een mooi gedocumenteerde illustratie van een schitterende residentie in Brussel, die opbloeide in de achttiende eeuw en die, zoals zoveel mooie gebouwen in hoofdstad, tegen de grond moest om plaats te maken voor nog een glazen kantoortoren.

MMMV Expo ‘Winters in Brussel. De stadsresidentie van de familie d’Ursel (1590-1960)’, nog t.e.m. 30 september 2018, Kasteel d’Ursel, Hingene, www.kasteeldursel.be

Boeken

19 juli 2018

Operatie Zwarte Tulp: Nederland bant Duitse inwoners Dadelijk na het einde van de Tweede Wereldoorlog waren volgens het Nederlandse regeringsbeleid en van een groot deel van de bevolking de Duitsers nog steeds de vijand.

Dat merkten de in Nederland wonende Duitsers, zo’n 100.000, al snel aan den lijve. Na de bevrijding werden ze zonder enige vorm van proces opgepakt, van hun bezittingen beroofd en geïnterneerd, met de bedoeling ze zo snel mogelijk uit Nederland te bannen.

Ook Joden en kloosterlingen die voor de nazi’s gevlucht waren.

Protesten

Het feit dat de meeste Duitsers al voor of kort na de Eerste Wereldoorlog naar Nederland geëmigreerd waren, telde niet mee. Ook politieke tegenstanders van de nazi’s en Joodse vluchtelingen werden zonder pardon opgepakt. Onder de codenaam Operatie Zwarte Tulp, of Black Tulip, zoals ze graag in het Noorden zeggen, voerde de Nederlandse overheid een grootschalige uitwijzing van Duitsers uit.

Een operatie die het aanzien had van een vergeldingsmaatregel voor alle leed, uitbuiting en onderdrukking de bevolking aangedaan tijdens vijf jaar bezetting.

Avegoor De meeste opgepakte Rijksduitsers kwamen terecht in het interneringskamp Mariënbosch in Nijmegen. Anderen werden naar het voormalige concentratiekamp Avegoor gedeporteerd. Hele gezinnen werden aangehouden, ook kinderen die weinig of geen Duits kenden.

De meeste van die Duitsers kwamen tijdens de jaren 1920 - toen de economie in hun land nog maar op halve kracht draaide - als dienstmeisje, gouvernante, knecht, arbeider of kelner naar Nederland en bleven er. Ze trouwden met een Nederlandse man of vrouw en stichtten een gezin. De meesten hadden hun Duitse nationaliteit bewaard omdat het toch geen invloed had op hun bestaan. Na een bepaalde tijd gingen ze deel uitmaken van de Nederlandse samenleving en werden ze doorgaans als ‘nieuwe’ Nederlander of Nederlandse aanvaard.

De overheid liet die mensen ongemoeid, maar dat veranderde eenmaal de Duitsers in mei 1940 aan gewapend ‘massatoerisme’ deden. Tijdens de oorlog bepaalde de Nederlandse regering in ballingschap dat na de oorlog de ‘moffen’ allemaal het land uit moesten.

ECOLOGISCHE VOETAFDRUK Tijdens de huldiging van de Rode Duivels in Brussel was er ook een eerbetoon van onze (sic) luchtmacht. Het stuntteam van de luchtmacht – de Red Devils Belgium – vertrok op de luchtmachtbasis van Bevekom en vloog met vier toestellen over de Grote Markt.

Heel mooi… En leuk voor het volk. Maar waar bleef Groene Calvo om te jammeren over de ecologische voetafdruk van die overvlucht?

CATALAANS FRONT Carles Puigdemont, ex-minister-president van Catalonië, verblijft nog steeds in Duitsland. Hij mag het land voorlopig niet verlaten.

Maar er komt wel schot in de zaak.

Vorige week besliste het Spaans hooggerechtshof om Puigdemont te schorsen als parlementslid. Vijf andere separatistische parlementsleden werden eveneens geschorst.

O.a. Oriol Junqueras, viceregeringsleider en

Vanaf 10 september 1945 werden de ‘Duitse’ Nederlanders massaal opgepakt en weggevoerd. Ze mochten enkel de meest noodzakelijke kleding en enkele persoonlijke eigendommen meenemen. De rest dienden ze achter te laten. Het duurde niet lang eer hun huizen leeggeplunderd waren, of nieuwe bewoners kregen. Slechts in enkele gevallen bewaakten vrienden of buren de eigendommen van de opgejaagden.

In haar boek “Wie is de vijand” vertelt Sophie Molema over de lotgevallen van enkele van deze gezinnen. Ze interviewde een aantal kinderen en geeft de slachtoffers van Operatie Zwarte Tulp een stem. Dat zorgt ervoor dat haar boek een menselijk document, een ‘document humain’, geworden is. Gelukkig voor die mensen rees er algauw protest op van vooral de Nederlandse Katholieke Kerk, met aan het hoofd de verzetskardinaal Johannes de Jong.

Ook enkele parlementsleden roerden zich.

Aanvankelijk zette de Nederlandse regering stuurs haar beleid verder, maar toen ook de geallieerden protesteerden, diende de regering op de rem te gaan staan. De Britten waren immers als tegenmaatregel begonnen met Nederlanders die in de Britse bezettingszone woonden weer naar huis te sturen. Door de etnische zuiveringen in het oosten kwamen miljoenen Duitsers in West-Duitsland terecht, waar een regelrechte hongersnood dreigde.

Daarom waren de Britten en de Amerikanen niet te spreken over het Nederlandse beleid.

Gezien de kritiek van binnen en van buiten, zette de Nederlandse regering eind 1948 een punt achter haar Zwarte Tulp-plan. Ook ontbrak het de regering aan juridische argumenten om de Duitsers zonder meer het land uit te zetten. Voortaan werden enkel nog ‘foute’ Duitsers uitgewezen. In totaal werden na de oorlog 3.691 Rijksduitsers Nederland uitgewezen.

Het grootste deel van de ongewenste Duitsers bleef in Nederland wonen. Niet alle teruggekeerde Duitsers werden zo maar meteen door de Nederlandse gemeenschap aanvaard. Sommigen werden nog jaren aangesproken op de oorlogsdaden van hun landgenoten, zelfs tot in de tweede en derde generatie.

Een afsluitend hoofdstuk bespreekt de lotgevallen van de Duitsers in de Nederlandse overzeese gebieden (Nederlands-Indië, Suriname en de Nederlandse Antillen).

Historica Molema bezorgde ons een indringende inkijk op een in Vlaanderen weinig bekend aspect uit de Nederlandse oorlogsgeschiedenis.

Pieter Jan Verstraete Sophie Molema, “Wie is de vijand: Operatie Black Tulip”, Soesterberg, Aspekt, 2018.

Ill., 188 blz. gen., 18,95 euro ISBN 978 94 6338 356 1 sinds midden oktober 2017 opgesloten in een Spaanse gevangenis.

Eveneens vorige week deed het Oberlandsgericht in Sleeswijk-Holstein uitspraak over de zaak Puigdemont. De rechtbank oordeelde dat de man niet kan vervolgd worden voor rebellie, maar slechts voor misbruik van overheidsgeld. Het slechte nieuws is dat de rechtbank instemt met de uitlevering aan Spanje, het goede nieuws is dat hij daar niet kan vervolgd worden voor hoogverraad, wat in het ‘beste’ geval zo’n 30 jaar cel kan betekenen.

Zover zijn we nog niet, want uiteraard gaan de advocaten van Puigdemont tegen het vonnis in beroep.

Is er achter de schermen toenadering tussen de nieuwe Spaanse regering (met de Spaanse socialist Pedro Sanchez) en de Catalaanse separatisten? In elk geval heeft Madrid een kleine geste gedaan: negen opgesloten Catalanen werden overgebracht van de gevangenissen rond Madrid naar gevangenissen in Catalonië. Dat maakt het iets gemakkelijker

13

Oude Griekse mythen en verhalen De wereld van de Griekse oudheid strekte zich uit van de vulkaanberg Etna op het eiland Sicilië tot aan de stad Babylon aan de Eufraat in Mesopotamië, het Tweestromenland. En van de machtige stadstaat Troje tot aan Tyrus in Fenicië (Phoenicië), het land van de zeevaarders. Maar wie was Aphrodite? Wat is een gordiaanse knoop? Wat was de kwelling van Tantalus? Wat is hybris? Op al die vragen geeft de Engelse acteur Stephen Fry (°1957) een klaar en duidelijk antwoord in zijn boek over de Griekse mythen die hij op een levendige manier opnieuw voor ons vertelt. tooide handschrift naar het heiligdom van Artemis bracht, en van wie vele teksten bij de brand van de tempel werden verwoest, was de strijd een belangrijk element. Ziehier wat deze duistere filosoof daarover zei en schreef: “Strijd is de vader van allen, de vorst van allen. De een laat hij god worden, de ander mens; de een maakt hij slaaf, de ander vrij.” (De vertaling is van de Vlaamse classicus Paul Claes.)

De bloedige, gewelddadige en verwoestende strijd

De voorbije jaren zijn veel boeken verschenen over de oude Grieken, de antieke wereld en het Middellandse Zeegebied.

Denk maar aan de historische boeken of studieboeken van Fik Meijer, Tom Holland en Moses Filey, en dichter bij ons de Vlaming Patrick Lateur. Er komt geen einde aan de stroom boeken over Griekse goden, halfgoden en strijdbare helden. Om nog te zwijgen van de boeken over Griekse filosofen of enkel van naam bekende wijsgeren zoals Empedocles, die zich in de krater van de Etna zou hebben geworpen, of over de eurekakreet van Archimedes. Maar zo diep graaft Fry niet. Hij begint bij het allereerste begin, bij de oerknal. Voor de oude Grieken was er echter geen oerknal, wel een grote chaos. Een diepe afgrond, een gapende leegte.

Als een unieke verteller en ooggetuige Toch kan Fry al die ingewikkelde theorieën en diverse benamingen van fenomenen en goddelijke verschijningen prachtig, bondig en kleurrijk uitleggen, alsof hij vanuit de hemel of het uitspansel een ooggetuige was van schokkende gebeurtenissen, oorlogen, moorden, wraakzucht en liefdesverhalen. Fry moet een belezen man zijn en moet in zijn vrije uren heel wat hebben gelezen, want hij zuigt niets uit zijn duim en fantaseert niets. De bekende televisiemaker heeft duidelijk antieke auteurs als Hesiodos gelezen en bestudeerd. Hij heeft de unieke gave om alles zeer sappig te verklaren en te verhalen, en soms ook erg bloederig. Dat kon bijna niet anders. Laten we niet vergeten: voor de Griekse filosoof Herakleitos van Efeze, die rond 400 v. Cr. zijn volvoor de familie om die gevangenen te bezoeken. (De afstand tussen Barcelona en Madrid bedraagt een 600 km, wat niet meteen aanspoort tot regelmatig bezoek.)

Deze Catalaanse gevangenen worden wel beschuldigd van rebellie en riskeren voor jaren in de gevangenis te belanden. Voorbije zaterdag kwamen in Barcelona nog eens tienduizenden mensen op straat om de vrijlating te vragen van alle Catalaanse separatisten. Puigdemont kondigde in Duitsland een nieuw initiatief aan: hij start met een platform om de verschillende onafhankelijksgroeperingen te verenigen. Dat initiatief zou moeten uitgroeien tot een nieuwe overkoepelende partij, met als hoofddoel: een onafhankelijke republiek.

Of Puigdemont bij de andere partijen medestanders gaat vinden, is nog maar de vraag.

Het hoofdstuk “De strijd der Titanen”, van bladzijde 57 tot en met 70, leest als een trein en verduidelijkt veel zaken die wij ooit goed hebben geweten, maar allang weer vergeten zijn. En hij stelt ons de negen muzen voor met naam en toenaam: Erato, Euterpe, Kalliope, Klio, Melpomene, Ourania, Polyhymnia, Terpischore en uiteraard de vrolijke, vriendelijke en virtuoze Thalia. Tevens geeft hij aan wat hun bijzondere specialiteiten en kenmerken waren. Laten we een voorbeeld geven. Zo zegt Fry over Erato: “Erato was de Muze van de lyrische en liefdespoëzie. Haar naam is verwant aan Eros en erotiek, en soms wordt ze afgebeeld met een gouden pijl om dat verband te onderstrepen. Tortelduiven en mirte zijn symbolen die met haar worden geassocieerd, en hetzelfde geldt voor de luit.”

Het is een schitterend en aangenaam leesbaar boek zonder leugens of onwaarheden, zonder nutteloze wetenswaardigheden. Fry graaft als een echte etymoloog naar de oorsprong van de woorden en de namen van alles en allen. Bent u vergeten wat Sisyfus deed met die zware rotsblok en waarom?

Bent u vergeten wat er in de doos van Pandora steekt? Weet u niet meer wat echolalie zou kunnen zijn? Wat weet u nog van de fameuze gordiaanse knoop? En wat weet u nog van de rijke koning Midas, bij wie alles wat hij aanraakte letterlijk in goud veranderde? Op het einde van het boek komt de wijze moraliserende levensles: “Arme Midas.

Zijn naam wordt nog steeds geassocieerd met iemand die rijk en fortuinlijk is, maar in werkelijkheid was hij arm en ongelukkig.

Had hij het maar bij zijn rozen gehouden.

Aan groene vingers heb je meer dan aan goud.” Dat zijn meteen de laatste woorden van dit boek, dat op alle hierboven gestelde vragen een antwoord kan geven.

Hendrik Carette

Stephen Fry, “Mythos”, uitgeverij Thomas Rap, Amsterdam, 2018, 422 blz., prijs 24,99 euro.

ISBN 978 94 004 0625 4. waarbij de partij nog slechts 9 zetels behaalde, komende van 38 zetels, is een grote financiële bron opgedroogd. In het jaarverslag van 2017 van de partij kleuren de cijfers dan ook dieprood: er werd een verlies geboekt van 800.000 euro. Maar in feite was de put veel groter. De verliescijfers konden wat opgefleurd worden door de giften van de plaatselijke afdelingen, goed voor 200.000 euro in de nationale kas.

Volgend jaar zijn er in Nederland Provinciale Statenverkiezingen, en de verkiezingen voor het Europees Parlement. De Nederlandse socialisten moeten alvast met een kleine verkiezingskas de strijd aangaan.

SOCIALISTEN ZOEKEN GELD De Nederlandse socialistische partij, de PvdA, zit in lastige papieren. Door de recente nederlaag bij de Tweede Kamerverkiezingen,

BE39 7390 1640 4519

14

Brieven

19 juli 2018 ’t Scheldt en de Karels

Islamboeken Pallieterke, Toen ik mij zowat vijftien jaar geleden voor het eerst verdiepte in de problematiek van immigratie en islamisering via de geschriften van de iconische Oriana Fallaci (o.a. ‘La rabbia e l’orgoglio’), kon ik niet bevroeden dat de neerslag van haar journalistieke gesprekken met de toenmalige tenoren in het Midden-Oosten slechts het topje van de ijsberg blootlegde.

In de navolgende jaren passeerde een waaier van boeken met telkens een specifieke kijk op het gebeuren in Europa en bij uitbreiding de wereld. Auteurs die het meest beklijvend bleken: Koenraad Elst, Henryk Broder,

Hotels en en Hotels restaurants waar restaurants waar Hotels en restaurants Vlamingen thuis zijn zijn waar Vlamingen Vlamingen thuis Verliefd op de dezijn natuur-? thuis Verliefd op natuur-?

Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

(Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

Michel Houellebecq, Prof. dr. David Pinto, Lilli Gruber, Wim van Rooy, Joost Niemöller, etc. Ik vermoedde daarmee een voldoende kijk op het fenomeen te hebben.

Dwaze gedachte, althans na de lectuur van het boek van Sam van Rooy. In zijn haast historisch overzicht schetst hij een genuanceerd beeld van de kennelijk onstuitbare islamiseringsgolf in Europa en dit sinds vele decennia, zulks aan de hand van formele getuigenissen en toekomstvisies van de meest diverse auteurs (academici, wetenschappers, politici, sociologen...) Alleen al de gerubriceerde bibliografie oogt indrukwekkend. Ik heb onze kleindochter (net humaniora achter de rug) kunnen overhalen om minstens het laatste hoofdstuk van het boek te lezen, in de vage hoop dat ook bij de jeugd een lichtje gaat branden.

Edoch, ik had mij vast voorgenomen verdere literatuur omtrent deze thema’s achterwege te laten om de simpele reden van de verslagenheid en het absolute gevoel van onmacht dat de lezer spontaan overvalt bij het lezen van Van Rooy’s boek.

En zie, in ‘t Pallieterke van afgelopen week lees ik tot mijn verrassing dat Thilo Sarrazin een nieuw boek op stapel staan heeft! De kwaliteiten van deze auteur, waarvan zijn reeds ‘historisch’ te noemen boek “Deutschland schafft sich ab” getuige is, staan ongetwijfeld borg voor nieuwe formele en onbevangen standpunten. Ik kijk er alvast naar uit...

R aymond Bries - Heist-op-den-Berg

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

I have a dream Pallieterke, Ik droomde dat de jaarlijkse overdracht van 7 miljard euro naar Wallonië en Brussel werd stopgezet. Daarmee zou Vlaanderen (1) het eerste jaar het Oosterweelproject volledig betalen, met overkappingen en al; (2) het tweede jaar alle nodige voorzieningen voor de gehandicapten in orde brengen; (3) het derde jaar het weggennet in orde brengen; (4) het vierde jaar voor 7 miljard euro fietspaden aanleggen; (5) het vijfde jaar belastingvermindering geven.

Kruisende woorden oplossing 1117

Het zal wel een droom blijven, vermits wij een knechtenvolk zijn met domme leiders.

F

S

R C I

C H

I

L D E

E

R

X U N M

E

E N X E

K

S

E

R

E

X

L

X

A N E L

N G E

E

X U B

S

A R

R

E

S

E

X

K

E N

E

X

I

X

E N N E

G X O R

I

G

I

N E

I

A R

R

E

E N X

E N B A K

D H X O N D E X

L

E N S

K D O T

X D U O X L

I

K

X

T O E

E

L

K A N X

T

11 juli voor 11 november Pallieterke, Op 11 juli was er de steeds terugkomende vraag om van die dag een officiële feestdag te maken. Volgens dwarsligger Peeters kan dat niet omdat de werkgevers er tegenop zien een extra betaalde vakantiedag in te lassen. Het alternatief is dan een andere bestaande officiële feestdag te laten vallen.

Voor veel Vlamingen zou dat 21 juli kunnen zijn, maar dat is wishful thinking. De belgicisten (en er zijn er, jammer genoeg, nog heel wat) gaan dat nooit toelaten. Laten we het dan wat pragmatischer aanpakken en voorstellen de elfde november te laten vervallen als officiële feestdag en hem te koppelen aan Allerheiligen en Allerzielen, feitelijk drie gebeurtenissen die bij elkaar passen.

Op die manier herdenken we dan zowel WO I als alle andere overledenen. Daar kunnen zelfs de tsjeven niet tegen zijn. In plaats daarvan wordt 11 juli zo een echte officiële feestdag voor Vlaanderen en kunnen de andere gewesten hun dag kiezen wanneer ze dat willen.

Guido van Alphen - K asterlee

VAN ONZE HOFDICHTER

Zondersossendeuntje Zaterdag 21 juli te neuriën na het Brave Zeuntje Wij zijn met Michel op de goeie weg, zo doen ons Vlaamse politici kond.

De Vlaamse gaaien hebben ’t krassend voortverteld en ’t wordt gebast door menig Vlaamse hond.

Het nieuws verspreidt zich over heg en steg: Michel zet Vlaanderen op de goeie weg!

De duim omhoog wijst hij de goeie weg.

Waarheen? Naar een of ander luchtkasteel?

De Vlaamse gaaien kraaien in het zwerk ontsteld.

De Vlaamse honden maken almaar meer krakeel.

De Vlaamse boeren achter ploeg of eg, beseffen: Wij zijn op de goeie weg!

naam Layouter

PAL 00

De Vlaamse macht is met Michel op weg de diepvries in op francofoon verzoek.

Hoe lang blijft Vlaanderen in de kou? ’t Wordt niet vermeld en voor de Vlaamse leeuw een kruimel koek als hij een pootje geeft en dempt zijn zeg en dankt Michel voor ’t wijzen van de weg.

Restaurants

Ach, volg Michel toch op de goeie weg, gij allen, Vlaamse braven die ‘m knijpt om wat er gaat geworden van uw geld.

Waggel als ratten op ‘t deuntje dat hij pijpt, de afgrond in en richting goeie weg, waar u de echo tegengalmt: Ga weg!

Ga weg! Ga weg! Ga wè-è-è-è-èg!

blz. 00

ABONNEMENTEN

E N

A D H D X G X

E N T

A A

R

K arel Anthonissen - Dilbeek

Hector van Oevelen

Willy de Lombaert - Lede

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A A B A C N D B E I F D G D H E I L J I J K K L E

Pallieterke, Uw hoofdredacteur schreef een respectvol ‘in memoriam’ voor Bert Murrath, oprichter en hoofdredacteur van ‘t Scheldt (in ‘t Pallieterke van 28 juli 2018). In dat stuk schrijft hij onder andere dat “Karel Anthonissen enkele straffe stukken schreef over financieel gesjoemel bij het ACW en over de financiële constructies van Karel de Gucht”. Dat moet ik even nuanceren.

Ik heb natuurlijk de perceptie tegen, want Bert liet zich immers helemaal gaan als het over onze voormalige commissaris ging. Maar vanzelfsprekend heb ik nooit iets over de zaakDe Gucht in ‘t Scheldt geschreven. Ik heb ook nooit vertrouwelijke informatie daarover doorgegeven.

Dat zou niet professioneel van mij geweest zijn. Over ‘de vrienden’ van het ACW daarentegen kon ik mij wel veroorloven te schrijven, precies omdat ik die zaak niet beroepshalve kende en ik kon steunen op wat Peter de Decker (N-VA) en Johan van Overtveldt (toen hoofdredacteur van Trends) daarover bekendmaakten. De actie van De Decker en mijn artikel in ‘t Scheldt, nadat het overgenomen was door De Tijd, hebben later wel 9,5 miljoen euro opgeleverd voor de schatkist van ... Van Overtveldt.

Vele jaren eerder had ik in ‘t Scheldt (25 februari 2005) een stukje geschreven onder de titel ‘Cordon Bleu’.

Dat was een kritiek op het ‘Cordon’ en dat ging inderdaad over de toenmalige blauwe partijvoorzitter, Karel de Gucht, en anderen. Dat stukje en nog vijftig andere liet hij in 2011 neerleggen in zijn dossier voor het hof van beroep in Gent. Daarmee wilde hij aantonen dat ik als ambtenaar niet onpartijdig over zijn zaak beslist had. Dat was een giller natuurlijk, want van al mijn bazen die hem gesteund hadden, kon ik precies de partijkleur aanwijzen (MR, CD&V en sp.a).

Ik heb voor het hof wel toegegeven dat De Gucht bewezen had dat ik niet tot zijn partij (open Vld) behoorde, noch tot enige andere

partij, wat wellicht precies zijn definitie van ‘partijdigheid’ was.

De hoge Gentse magistraten hebben al die stukjes gelezen en in hun arrest zagen zij er geen graten in dat “een ambtenaar buiten zijn beroepsuitoefening een forum heeft waarin hij, weze het met een sarcastische ondertoon, zeer uiteenlopende standpunten kwijtgeraakt, en waarbij hij in het algemeen van leer trekt tegen het Belgische politieke (en gerechtelijke) establishment”.

Dat was een mooie samenvatting, en dat in een arrest van Gent (17 december 2013). Of hoe een fiscale zaak belangwekkend kan zijn voor de persvrijheid en het spreekrecht van ambtenaren. Op dat punt zaten Bert Murrath en ik helemaal op dezelfde lijn.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

19 juli 2018

De Rode Duivels verdienden meer

Het WK in Rusland is voorbij. Ik vond het best wel plezant, maar we hebben wel de verkeerde wereldkampioen. Ik blijf erbij, wij hebben een betere ploeg dan de Fransen!

Als we tien keer spelen tegen onze zuiderburen, dan winnen we zeven keer. Wij en niemand anders hebben de beste ploeg van het tornooi en daarmee basta.

Ze zijn met te veel respect voor Frankrijk aan de match begonnen. Ze hadden ‘Les Bleus’ onmiddellijk bij de keel moeten grijpen, zoals ze met de Engelsen deden. Je neemt dan wel risico’s, maar het is de enige manier om ze uit hun loopgraven te krijgen. Ze waren vooral bang om op een counter te lopen.

Na de rust was het duidelijk dat wie scoorde de match ging winnen. Lloris, de Franse doelman, ranselde een schot van Toby Alderweireld uit zijn doel en onthield hem de heldenstatus, een kwestie van centimeters! Het doelpunt viel aan de overkant. Een zekere Umtiti, hij mag in alle geval ons land niet meer binnen, maakte het winnende doelpunt voor Frankrijk.

Revelaties Meunier en Tielemans Een donderslag bij heldere hemel. Geen finale voor onze Rode Duivels, wel een troostfinale tegen de Engelsen. Na de wedstrijd was Mousa Dembélé de kop van Jut, en terecht.

Wat bezielde die jongen toch? Hij verspeelde meer ballen in één match dan in een gans seizoen bij Tottenham. Men had misschien beter toch Radja Nainggolan meegenomen…

Brons dus voor onze gouden generatie. Het siert onze jongens dat ze daar nog volop zijn voor gegaan. Een troostfinale, na een tornooi van een maand, is niet erg populair bij de spelers. Ze hebben echter gelijk, zoveel kansen krijgt men niet in een carrière om in het grootste sportevenement ter wereld derde te worden.

Voor mij is de revelatie van dit WK Thomas Meunier. Zijn doelpunt in de troosting, zijn

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

assists en vooral de manier waarop hij Neymar opving, dat was top! Zijn schorsing tegen Frankrijk was een ramp voor de ploeg. Met hem erbij was het misschien anders gelopen. In de wedstrijd tegen de Engelsen is ook Youri Tielemans mij opgevallen. Hij is sterker geworden bij Monaco.

Ik was uitgenodigd door mijn zoon om, samen met enkele vrienden en familieleden, naar de finale te komen kijken bij hem thuis.

Mijn schoondochter is van Servische afkomst en dat was de reden dat iedereen de kaart van Frankrijk trok. Kroaten en Serviërs zijn geen al te beste vrienden.

Ik opteerde voor Kroatië. De Serviërs keken mij argwanend aan. Na enkele glazen slivovitsj werd de sfeer beter en beter. Om middernacht vond mijn schoondochter dat het tijd was om naar huis te gaan. Ik had namelijk gevraagd aan de Serviërs of zij het volkslied van Kroatië konden meezingen met mij...

Gille van Binst

Roskammen

De balans, “verdedigbaar” Bij het opmaken van de eindbalans van het WK vermijdt men beter de superlatieven. Die klinken hol in de wetenschap dat van 64 gespeelde wedstrijden slechts een handvol iets meer dan de quotering middelmatig haalden. Portugal-Spanje was er een van. België-Brazilië een andere. Voor de absolute blindganger tekende wereldkampioen Frankrijk, in de poulematch tegen Denemarken. De eerste België-Engeland, afgehaspeld in het teken van “we kunnen wel, maar we willen niet”, deed er niet veel voor onder.

Tot daar enkele onverdedigbare dieptepunten. Alleen een vlekkeloze WK-organisatie verdiende superlatieven. Al maken we ons wat zorgen over het lot van de paar idioten van ‘Pussy Riot’ die vonden dat ze tijdens de finale het veld moesten opstormen uit protest tegen Poetin. Hoe dom kan men zijn?

Voor de rest van het WK houden we het bij “verdedigbaar”, inclusief de tweede Franse WK-titel. Die werd vooral verdedigend gewonnen. Aanvallend hielpen de Argentijnse ref Pitana én de foutief ingrijpende VAR de Fransen met gulle hand een flink eind op weg naar de wereldtitel. De VAR mag enkel teken van leven geven bij een “clear and obvious error”. Daar was bij het onvrijwillige handspel van Perisic en een onterecht toegekende strafschop stukken minder sprake van dan bij de “schwalbe” van Griezman, straal genegeerd door de VAR, maar waaruit na een betwistbare vrijschop wel het eerste Franse doelpunt viel. Het is wat het is. Al zal een verdedigbare wereldkampioen moeten aanvaarden dat, behalve vanuit chauvinistische Franse hoek, ongeveer de ganse wereld Kroatië als morele en sympathieke WK-winnaar ziet.

Zowel door het aangedane onrecht als door het sprankelende voetbal dat het als onverwachte maar terechte finalist tot en met de finale op de mat legde.

Geen tijd te verliezen Het brons van “de duivels” volstond voor een ongeziene massahysterie op de Brusselse Grote Markt. Het is een retorische vraag of het tricolore feestje “nog beter” had gekund, hadden ze hun natte droom waargemaakt en wereldkampioen geworden.

Of waartoe een door de media ongeremd ten, die de duimen moesten leggen, maar met fris en dartel voetbal op de sympathie van de neutrale toeschouwers mochten rekenen. De Fransen kregen dan nog een geschenk van de VAR bij betwist handspel van Perisic. Gedane zaken nemen geen keer. Frankrijk zorgde vier keer voor gevaar en de doelman van de Kroaten was evenveel keer geklopt. Kroatië schiep veel meer kansen, maar scoorde slechts twee keer, waarbij de Franse doelman Lloris van geluk mocht spreken dat hij niet met bal en al tegen de netten belandde. Daarmee zit het WK erop. De gelegenheidssupporters van de Rode Duivels, die nog nooit een match van dichtbij hebben gezien, mogen opnieuw overschakelen naar hun geliefd programma op één: ‘FC De Kampioenen’.

Overbodig extraatje Behalve de ploegen die voor de troosting in aanmerking kwamen, zullen niet veel brave zielen daarvan wakker hebben gelegen. Omdat die wedstrijd brons opleverde voor de Rode Duivels, en omdat een kinderhand gauw gevuld is, en omdat we de tricolore feestneuzen ook iets gunnen, gaan we over die troostprijs niet moeilijk doen. Maar dat soort wedstrijden voor de galerij kunnen we niet opwindend noemen.

Proficiat Met een bronzen generatie goud behalen zou beter geweest zijn, maar een gouden generatie die met brons naar huis komt, heeft ook niet slecht geboerd. Om het zover te brengen, moesten de Rode Duivels, als afsluiter en in het vooruitzicht van een deugddoende vakantie, Engeland verslaan. Een vroege openingstreffer, een reeks aanvallen om in te lijsten, Hazard en De Bruyne als meesterlijke spelverdelers, Meunier die zich de ziel uit het lijf liep, en een tweede treffer die het lot van de tegenstander bezegelde, dat is in een notendop het verhaal van de halve finale tegen de Engelsen.

We willen in sportiviteit niet onderdoen voor de Engelse pers, die zo fair was toe te geven dat hun ploeg verloor van briljante Rode Dui-

vels. Alle lof daarvoor. Wat niet betekent dat we de clown gaan uithangen en ons gaan vereenzelvigen met de tricolore kwibussen waaraan een steek los zit.

Hysterie We zijn er nog ondersteboven van. Ons gemoed is vol. Aandoenlijk, hoe de fans van de Rode Duivels verzamelen bliezen op de Grote Markt van Brussel om daar hun idolen te huldigen. Wie denkt dat de liefde wederzijds is, mag in die overtuiging leven en sterven, en kunnen we alleen maar een betere arts aanraden. De koffie en de spontane warme knuffels van het vorstenpaar in het paleis mochten niet ontbreken.

Dat de media dankbaar gebruik maakten van de komkommertijd om de laatste stuiptrekkingen na het WK overdreven dik in de verf te zetten, is hun volste recht. Zoals het ons volste recht is om niet mee te spelen in die poppenkast.

Over en uit Frankrijk is dan wel wereldkampioen, een schoonheidsprijs gaan we “Les Bleus” niet toekennen, daarvoor liepen ze te veel in het keurslijf dat bondscoach Didier Deschamps hen had opgedrongen. Geef ons dan maar de Kroa-

15

En maar zwammen Hoe hadden we het WK moeten overleven zonder de commentaar van onze gewaardeerde analisten? Die mensen verdienen een ereteken voor de manier waarop ze urenlang onder elkaar zaten te zwammen. Alsof ze de vaste tooghangers van onze stamkroeg wilden overtreffen. Waarmee ge ons niet hoort beweren dat alles wat ze te vertellen hadden kant noch wal raakte en er nooit iets zinnigs over hun lippen kwam. Het had er nog aan moeten mankeren. Onze vraag is, waarom hielden ze het niet bondiger? Waarom moest het de hele tijd zo langdradig zijn? Dat we, als het ons niet aanstond, maar op een knop te duwen hadden om van de overtollige ballast verlost te zijn?

Akkoord. En wie zegt dat we dat bij momenten niet hebben gedaan?

Gratis reclame Het WK is voorbij, en de vlaggenparade ook.

Gazet van Antwerpen heeft zich de moeite getroost iemand met een telraam op pad te sturen, en die wakkere ziel heeft vastgesteld dat op elf juli meer Belgische vlaggen dan leeuwenvaandels het straatbeeld sierden, of ontsierden. Het is maar hoe ge het bekijkt. Of de zwart-geel-rode uithangborden, weinig respectvol bedrukt met reclame voor Jupiler of

opfokken van een beneden steile verwachtingen gebleven, maar behoorlijk verdedigbaar resultaat, leiden kan. Er wordt nu al - geen tijd te verliezen - uitgekeken naar de volgende te organiseren hype. Op het EK 2020 haalt de “gouden generatie” geen brons, maar zeker goud. Met twee jaar bij op de generatieteller, maar dat hindert niet. Zeg dat de media, de duivels, het establishment en de bobo’s het “tous ensemble” zeggen.

Karl Vannieuwkerke ruilde zijn WK-praatbarak Villa Sporza in voor “Vive le vélo” na de eerste Alpenrit. In feite begon hij ermee op het moment dat voor de Belgen de Tour eindigde. Ergens nog een ritje winnen na een geslaagde kamikazeonderneming, dat rest nog als hoogst haalbare voor een landgenoot. Gele Greg Van Aevermaet overleefde met verve de eerste Alpenrit. De tweede was er teveel aan. Toch sterk. Dankzij de zege van zijn team in de ploegentijdrit droeg Greg het gele textiel een flink aantal dagen. Zijn stunt raakte door het WK-geweld zo goed als ondergesneeuwd. Nu ja, stunt! Enkel de tocht naar Roubaix, gedeeltelijk door de Hel van het Noorden, ontsnapte aan de dodelijke saaiheid van de eerste oervervelende week. In twee vlakke ritten bestonden de koersdirigenten in de volgwagens van de “sportbestuurders” het zelfs geen vroege ontsnapping toe te laten. Een ontsnapping die, zoals via “de oortjes” opgedragen, op een kilometer voor de meet ongedaan dient gemaakt, voor een massaspurt. Het totale gebrek aan spektakel in meerdere etappes van de “grootste koers ter wereld” maakte de stunt van de olympische kampioen wel verdedigbaar, maar meer ook niet. Praatvaar Vannieuwkerke en zijn gasten kunnen er zich tot in Parijs aan optrekken.

Coca Cola, als een ode aan het valse vaderland mochten beschouwd worden, is meer dan twijfelachtig. Daar staat tegenover dat we nog nooit een leeuwenvlag hebben gezien met publiciteit voor een fabrikant van foezel. Stel u voor. We zouden beschaamd zijn en ons doodergeren.

Sprinters aan zet Wat hebben we onthouden van de eerste week van de Ronde van Frankrijk? Dat de overwinningen eerlijk verdeeld werden tussen de spurters. Twee zeges voor de Colombiaan Fernando Gaviria, twee voor Peter Sagan en nog eens twee voor de Nederlander Dylan Groenewegen, die redelijk laat uit zijn krammen is geschoten. Daarop volgde, als welgekomen attractie voor ons, doch minder voor sommige renners, de rit over de kasseien van de Hel van het Noorden. Daarmee is de Tour echt begonnen.

Ontgoochelde Greg Mogen we, vooraleer ze aan de bergen beginnen, even terugblikken op de fameuze rit van Arras naar Robaais (Roubaix)? We weten niet waar al die leeuwenvlaggen vandaan kwamen, wapperend langs het stoffige parcours, en dat was de zonnige kant van het verhaal.

Voor het overige valpartijen en lekke banden bij de vleet; miserie troef tijdens de hele rit.

Met nogal wat favorieten voor de gele trui die kostbare seconden en zelfs minuten verloren.

De drie die het minst last hadden van de lijdensweg, Van Avermaet, Degenkolb en Lampaert, vonden het nodig om het peloton tijdig in de steek te laten. Handig bekeken, en met succes. Het ging Greg van Avermaet niet goed af dat hij zich in de sprint gewonnen moest geven, geklopt door John Degenkolb, die het leep speelde.

Ons aller Greg had graag gewonnen in Roubaix, in het geel. Daar kunnen we inkomen, hij kan al veel willen. Na een week in het geel heeft hij geen reden om zijn lip te laten hangen.

Het is welletjes geweest. Inmiddels is het peloton al in de Alpen vol petrol aan het geven.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

Alternatieve lezing voetbalgekte

S! KA NS L O O

Heeft u de blijde intocht van de Rode Duivels in Brussel gezien? Zo niet, moet u zeker de dvd kopen die straks in uw lokale fanshop zal liggen. Heerlijke televisie was het. Heerlijk, zeg ik u. Geen ander woord voor. Het was natuurlijk een beetje improviseren voor de televisiepers. Niemand kon voorspellen dat we het zo goed zouden doen. Behalve dan misschien Didier Reynders, die gedurende het hele WK op uw kosten in Rusland verbleef.

Eindelijk een minister van Buitenlandse Zaken die zijn job ernstig neemt en niet de hele tijd in Brussel blijft stinken. En Jan Mulder.

Maar die is dement en niet ernstig te nemen.

Mulders riep op antenne dat BDW ‘kansloos’ is bij de verkiezingen omdat België derde werd op het WK. Hij zal dus ook op het WK van 2022 een graag geziene gast zijn onder den Toren.

Om geen fouten te maken, viel onze openbare omroep dan maar terug op een draaiboek dat het altijd goed doet bij Blijde Intredes: dat van Sinterklaas. Niet met de stoomboot uit Spanje, maar met het vliegtuig uit Moskou. Hoe groot kon dat verschil zijn?

Echte Pieten en Filip I Dat de Pieten van de nationale ploeg geen roetpieten waren, maar echte zwarte, vond men in dit geval verschoonbaar. Een zwarte voorstellen als een hardwerkende mens die bijdraagt aan de gemeenschap, is racistisch. Dat weten we allemaal. Maar als we hem voorstellen als iemand die zijn jeugd aan het verslijten is door hele dagen tegen ballen te stampen, belastingen te ontduiken en voor de rest op de PlayStation zit, dan wordt hij plots een volksheld en een voorbeeld voor de jeugd. En dan maar klagen dat het niet wil opschieten met de arbeidskansen van nieuwkomers in dit land.

Wat van belang was voor de vele reporters die langs de kant van de weg werden neergepoot, was dat ze absoluut geen waarheden mochten vertellen die het mooie sprookje konden doorprikken. Zoals u een kleine pagadder

niet mag vertellen dat Sinterklaas niet bestaat, zo mag u een Belg niet vertellen dat het eigenlijk nogal meevalt met die hysterie rond de Rode Duivels. Zo is Kroatië driemaal kleiner dan België, en toch bracht dat land zo’n tien keer meer volk op de been om de voetballerij te vieren. Een journalist zal die simpele rekenkunde niet ventileren. Dat zou gezien worden als kritische verslaggeving, en daar betalen we geen belastingen voor. Heel België stond op zijn kop, willen of niet. Bij de jaarlijkse komst van Sinterklaas is de burgemeester van Antwerpen de spilfiguur van het ontvangstteam.

Die was helaas verhinderd, door een geval van ‘acuut cynisme’ als het over voetbal gaat.

Onmiddellijk werd besloten om elk cynisch denken uit te schakelen. En daar is geen persoon meer geknipt voor dan Filip I van België, wiens laatste poging tot denken - laat staan cynisch denken - eindigde in een migraineaanval, begin jaren tachtig. “Jullie behoren tot de drie beste ploegen van heel de wereld. Dat in de meest populaire sport en de meest bekende sport ter wereld. Dat is heel wat. Voor velen van ons zijn jullie de beste ploeg ter wereld”, zei de koning. Dat is de Rode Duivelsvariant van “er zijn dit jaar geen stoute kinderen”.

“Waar is dat feestje?”

De ontmoeting werd becommentarieerd door een fluisterend journalistenpaar dat heel graag wilde weten of iemand het zou aandurven om een glaasje bubbels te drinken. Ze

Kruisende woorden 1118

A B C

Vriendelijk als wij zijn, publiceren wij zeer graag het bericht dat wij kregen uit Parijs, vanwege het Verbond van Autobezitters: “Pallieterke, wat zijn wij blij dat Frankrijk wereldkampioen werd! Nu zijn er maar 800 auto’s in rook opgegaan, anders wellicht 8.000. Of meer.”

Mia barones Doornaert die aan het hoofd van het Vlaams Letterenfonds zou komen, de linkerzijde krijgt er acuut eczeem van. Zo bijvoorbeeld extreemlinks activist Bleri Lleshi, die net op de auteurslijst van het VFL is opgenomen. Daardoor zou hij gesubsidieerd worden bij het geven van lezingen. De arme Bleri snapt het echter niet goed: hij heeft laten weten dat hij van die lijst geschrapt wil worden, omwille van Mia. De man denkt namelijk dat hij nu lid is geworden van die “organisatie”...

E F G H

Herdenking

I

Op 15 juli was het 919 jaar geleden dat de kruisvaarders van de Eerste Kruistocht Jeruzalem bevrijdden van de islamitische veroveraars.

Uiteraard mogen we zoiets niet herdenken, want in de multiculturele wereld zijn kruisvaarders smeerlappen. Immers, ze waren blank. We hebben dan maar een kruis geslagen.

J K L

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1117 VINDT U OP BLZ. 14

Frans nieuws

Arm sukkeltje

D

A. Strijdvaardige B. Rustoord - Ingenieur - Onbruikbaar overblijfsel C. Dankbaar D. Edelgas - Tin - Kermis E. Uit Jamaica afkomstige citrusvrucht - Historische stad op het voormalige eiland Walcheren F. Aanduiding voor literaire en mythologi- sche werken uit het middeleeuwse Ijsland - Oosters bordspel - Officier G. Pers. vnw. - Afgeleide jongensnaam In goede staat H. Stroken papier - Doodsbeen I. Zonder uitzondering - Vakbond Familielid J. Tafelgasten - Van een deklaag voorzien K. Azijnachtige vloeistof - Meisjesnaam L. Bezitter - Zoekmachine op internet

merkten ook op dat de koning en de koningin “ruim de tijd namen” voor een praatje met de spelers. Dat was dan gemiddeld zo’n 45 seconden. Tot beide partijen hun volledig vocabularium hadden uitgeput. De meeste vrouwen vroegen zich af of Mathildes achterste niet wat te dik was in die rok, maar daar had niemand het over. De apotheose bij iedere sinterklaasviering is de verschijning op het bordes van de Grote Markt, in dit geval in Brussel. De Rode Duivels kregen de kans om het toegestroomde volk te inspireren met woorden die voor de eeuwigheid bewaard zullen blijven. Een buitenkansje dat maar eens in een mensenleven voorbij komt. De aanwezige reporters merkten echter niet op dat de Rode Duivels zowaar niets te vertellen hebben. Ze merkten niet eens

op dat ook de Vlaamse Duivels alleen in het harige Frans communiceerden, om de fans niet tegen de borst te stoten. Geen ‘I have a dream’speech, dus. Het meest eloquente dat je uit de mond van onze voetbaljongens mag verwachten, is: “Waar is dat feestje?” Wat zich volgens de supporters op dezelfde locatie bevond. Het was dus eigenlijk een heel domme vraag, die desalniettemin door iedere speler werd herhaald. Het publiek bleef echter enthousiast antwoorden. Voetbalsupporters zijn vriendelijke mensen. Als die Belgische kampioenenviering iets heeft duidelijk gemaakt, dan is het wel dat voetbal een afstompende bezigheid is die vooral door oenen wordt bedreven. Maar houd het vooral stil, want anders bent u degene die een beetje verzuurd is.

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

HORIZONTAAL

19 juli 2018

De kronkel van Marc

VERTICAAL 1. Vlaams acteur, Mike uit ‘Van vlees en bloed’ 2. Buitenbeentje - Splitst in stukken 3. Zonder gevoel of hartelijkheid Heb gewoonte 4. Als betrokkene voelen bij de maatschappelijke problemen 5. Voorzetsel - Sinus 6. Bronstige - Bazige vrouw 7. Veel graansoorten hebben dit als bloeiwijze - Belgische bank-verzeke- ringsgroep 8. Aankoop van buitenlandse goederen en diensten 9. Onzekere situatie 10. Belangrijkste stad in Oost-Siberië - Bekend nummer van Wim De Craene 11. Bevel - Heraldische term voor goud - Bovendien 12. Antwerps district - Wegen met aan beide kanten bomen

Nog eens over het VFL. Marc Reynebeau, begenadigd grapjas, maakt zich zorgen over de politisering daar door de mogelijke benoeming van Mia Doornaert. Kan iemand ons de gelijkaardige tweet van Marc bezorgen toen gewezen Groen-politicus Jos Geysels aan het hoofd van het VFL kwam te staan? ‘t Is vreemd, maar wij vinden die niet terug.

Zonder onderscheid

mitische achtergrond. Sommigen ter linkerzijde hebben na de kleuterschool blijkbaar alle denken stopgezet, lijkt het.

Gelijk voor de wet Puur juridisch bekeken is het nu wachten op enkele nudisten – ze mogen anoniem blijven, dat deden de boerkiniklaagsters ook – om een rechtszaak aan te spannen tegen zwembaden wegens discriminatie. Als het ene uiterste mag, dan het andere toch ook, zeker!

Klop erop!

De Vrouwenraad, dat heerlijke, absoluut noodzakelijke, onmisbare orgaan, vindt seksisme bij voetbalwedstrijden een veel groter probleem dan racisme. Lap, alle professionele racismebestrijders kwaad. Wij stellen voor dat feministen en antiracisten dat onder elkaar uitvechten, met het blanke staal. Hard tegen hard.

Transsubversief Actrice Scarlet Johansson zit in zak en as: ze wilde een rol als transgender spelen, maar kreeg daarvoor kritiek en heeft zich maar teruggetrokken. Een V zal geen X spelen, punt. En met de gendermaffia valt niet te lachen.

Gebakken peren Spanje haalde Europees graag een wit voetje door een zwalpende boot met illegale inwijkelingen op te vangen een tijdje geleden, maar inmiddels zitten de opvangcentra in Andalusië vol. Herhaal: vol. Dat zal een oplossing op zijn Spaans vergen: stilletjes loslaten en doorsturen naar noordelijker gelegen landen. Olé!

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Of Els Keytsman van Unia op tafel heeft staan dansen bij de rechterlijke boerkini-uitspraak, durven we niet zeggen. Wel zijn we blij met de reactie van Unia dat alle mensen de vrijheid moeten hebben om te dragen wat ze willen om te gaan werken. Wij zien onze para’s daar al gebruik van maken om in boerkini op te dagen in de kazerne. Ah ja!

De simpeltjes Er zijn van die schitterende argumenten om Mia barones Doornaert niet aan het hoofd van het Vlaams Letterenfonds te willen. Mia is immers zeer islamkritisch en “dus” zou zij vooringenomen zijn tegen schrijvers met isla-

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be