't Pallieterke van 26 juli 2018

74ste jaargang • nummer 30 • donderdag 26 juli 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De groene keizer-kosters van de Vlaamse regering Net voor het zomerreces nam de Vlaamse regering tijdens een superministerraad een hele reeks maatregelen. Centraal daarin staat de vergroening van economie en samenleving. Maar het gros van de ingrepen hebben veel weg van groen fundamentalisme en ecologische bedilzucht. De regering-Bourgeois lijkt een verzameling van groene keizer-kosters.

Over wie na de oliecrisis van 1973 met stookolie verwarmde werd jaren nadien wel eens het volgende gezegd: het was de tijd dat je misschien beter zou kunnen verwarmen door bankbiljetten in de fik te steken. Zo duur was stookolie. Bovendien waren de huizen amper geïsoleerd waardoor de warmteenergie razendsnel uit de woning verdween.

Ondertussen is de wereld veranderd. De meeste huizen zijn goed geïsoleerd. En net zoals eind de jaren zestig steenkool als belangrijkste brandstof baan moest ruimen, is dat nu het geval met stookolie. Vandaar dat de beslissing van de regeringBourgeois op de superministerraad om vanaf 2021 een verbod op de verkoop van mazoutketels in te voeren niet zo onlogisch leek.

Maar zie, de inkt van het Vlaamse Zomerakkoord was nog niet droog toen bleek dat de Vlaamse regering gewoon niet bevoegd is om de verkoop van mazoutketels te verbieden. Het blijkt een federale materie te zijn. Ondanks 20 uur vergaderen was er geen enkele kabinetsmedewerker die even is nagegaan of Vlaanderen hier de bevoegdheden te buiten ging. Akkoord, de onduidelijkheden over de exacte bevoegdheidsverdeling is een bric-à-bric ten gevolge van talloze absurde staatshervormingen, maar dit is geen excuus.

De stookoliemaatregel die er niet komt is pijnlijk voor minister-president Geert Bourgeois (N-VA) en vice-minister-president Bart Tommelein (Open Vld). Dat geknoei valt echter nog mee in vergelijking met een hele reeks andere maatregelen die op de Vlaamse superministerraad werden genomen.

Onder het mom van de vergroening van de economie slaat men de weg in van het groene fundamentalisme. Nieuwe regels, ecologische bedilzucht of bemoeizucht, een obsessie met CO2 -uitstoot en dat alles overgoten met een verhoging van de fiscale druk. De Vlaamse regering, die op het vlak van begroting sinds de verschillende staatshervormingen goed in de slappe was zit, had beter ingezet op belastingverlagingen en besparingen.

Maar neen, de waslijst van maatregelen lijkt eerder op een eisenbundel van een ecologische partij. De regels en taksen hebben veel weg van een groene keizer-kostermentaliteit. “Wat we zelf doen,

Koning Filip maakt een zelfportret: “De armoedzaaier met een kartonnen kroon en een paleis van golfkarton”

doen we beter”, klinkt hol als het Belgische etatisme naar het Vlaams niveau wordt verschoven.

Utopie?

Vraag is of dit alles haalbaar en betaalbaar is. De regering wil tot een verdubbeling van hernieuwbare energie komen, een onderdeel van het Energieplan van viceminister-president Bart Tommelein (Open Vld). Om de Europese klimaatdoelen tegen 2030 te halen, zijn ongeveer 12,6 miljoen extra zonnepanelen nodig, of twee panelen per Vlaming. Een utopie? Niet volgens de minister. We hebben uit het verleden geleerd dat de ‘commerce’ met zonnepanelen snel een zeepbel dreigt te worden. Trouwens, gaat men het mislukte subsidiesysteem opnieuw invoeren? Andere doelstelling: tegen 2030 moeten er 200 windmolens bijkomen. Even rekenen: dat zijn er iets minder dan 20 per jaar. Is dat financieel en logistiek haalbaar? De vraag stellen, is ze beantwoorden. Maar het is vooral het energiebesparend beleid dat wenkbrauwen doet fronsen. Wat te denken van de beslissing om in de toekomst bij nieuwe verkavelingen geen aardgasaansluitingen meer toe te laten? Verwarmen met warmtenetten wordt de regel. Warmtenetten? Wel, een warmtenet is een energieconcept om restwarmte van een fabriek of verbrandingsoven, of aardwarmte van diep onder de grond, te gebruiken.

Groen fundamentalisme Een beleid gericht op alternatieve energie is te begrijpen, maar waarom moet het propere, relatief goedkope en gemakkelijk te transporteren aardgas op de schop? Dit is inderdaad een voorbeeld van groen fundamentalisme. Op dat vlak lijkt de Vlaamse regering – samen met de federale ploeg - bijna niet te verslaan. Even alle ‘groene’ maatregelen die de voorbije jaren genomen zijn kort en bondig op een rijtje: weg met kernenergie, geen stookolie meer. Geen gas. Idem met elektrische verwarming. De houtkachels moeten ook worden aangepakt….

Maar heeft iemand al berekend of via de alternatieve bronnen voldoende energie kan worden opgewekt? Er zijn hier amper biogasinstallaties.

We hadden het al over de vragen bij de haalbaarheid van de uitbreiding van de parken voor windmolens en zonnepanelen. En volgens experts zijn de mogelijkheden voor warmtenetten in Vlaanderen ook beperkt. Warmtepompen zijn op veel plaatsen niet mogelijk. Misschien zullen we over een aantal jaar tot de conclusie komen dat dit groenfundamentalistisch beleid leidt tot een gebrek aan energie en dat we almaar meer elektriciteit zullen moeten invoeren.

Ondertussen wordt ook de autobestuurder geviseerd. Er is een akkoord over een slimme kilometerheffing, die de verkeersbelasting vervangt. Klinkt leuk, maar eigenlijk bestaat zo’n kilometerheffing reeds: via de accijnzen die een belangrijk deel van de brandstoffactuur uitmaken. Welnu, wie meer rijdt, betaalt meer accijnzen. Het is wel aan de volgende Vlaamse regering om die maatregelen uit te voeren. Het is afwachten wat ervan zal terechtkomen. Al kunnen we dit akkoord ook zien als een voorafspiegeling van de Vlaamse coalitie van 2019: N-VA, Open Vld en … Groen. Wie zijn oor bij CD&V te luisteren legt, hoort meer dan vroeger dan men vreest volgend jaar bij de regeringsvorming te worden opzijgeschoven.

Op het nachtkastje van Macron

Wanneer de Franse president Emmanuel Macron in een interview voor de Franse zender BMF TV uit het recentste werk van een jonge auteur citeert, en opmerkt dat het werk politieke en maatschappelijke aandacht verdient, dan moet die auteur zich toch wel naar waarde geschat voelen.

Het overkwam Afrika-expert Stephen Smith, die sinds 2007 gastprofessor is aan de Duke-universiteit van Noord-Carolina.

De 61-jarige Smith, die men politiek als een linkse wereldverbeteraar kan bestempelen, neemt zijn eigen cijfers en prognoses te baat om de Europeanen op te roepen om massaal jonge Afrikanen in Europa te socialiseren.

Op die manier zouden we een uitlaatklep voor de bevolkingsexplosie in Afrika kunnen bieden. De visie van Merkel en Macron, zeg maar.

Moderne Cassandra Men kan het werk van Smith ook anders lezen… Hij voorspelt een bevolkingsexplosie op het zwarte continent. De Amerikaan uit Connecticut heeft aan de Parijse universiteit Afrikaans recht en antropologie gestudeerd, vooraleer hij voor het persbureau Reuters naar West- en Centraal-Afrika trok om er te werken. In februari verscheen de Franse vertaling van zijn boek “La Ruée vers l’Europe”, waarover president Macron het had. En hoewel hij politiek links staat, bekijkt hij de Afrikaanse bevolkingsproblematiek zonder ideologische oogkleppen. De stelling van Smith

is dat “het aantal Afrikanen in Europa in de komende 30 jaar van 9 miljoen naar 150 miljoen zal stijgen” – een aantal waar dan ongeveer 450 miljoen, grotendeels oudere, Europeanen tegenover staan.

De bevolking in Afrika zou stijgen van 1,3 miljard mensen vandaag naar 2,5 miljard.

Hij voorspelt dat tegen het jaar 2100 elke 3 van de 4 nieuwgeborenen in Afrika zal geboren zijn.

Hoe reageert Europa op Smith?

Zoals de migratieproblematiek, de veiligheidsproblematiek en de socialezekerheidsproblematiek zal de problematiek van de bevolkingsexplosie in Afrika een antwoord van Europa vragen. En ook nu lijken er twee antwoorden te zullen komen. Eén antwoord komt van de politieke, sociaaleconomische en culturele elites: iedereen welkom! Als we allemaal ons best doen, lukt het wel – opnieuw de stelling Macron-Merkel.

Aan de andere kant: een grote meerderheid van de burgers is tegen nieuwe, bijkomende migratie. Een brede meerderheidsstroom in gans Europa, maar tegelijk zeer machteloos.

Piet van Nieuwvliet

2

Actueel

26 juli 2018

De droom van rechtse nationalisten De Amerikaan Steve Bannon wil de rechterzijde van het Europese politieke spectrum verenigingen. Om dat doel te bereiken, moet de voormalige topadviseur van Donald Trump een oorlogskas in stelling weten te brengen. Zal dat ervoor zorgen dat de eurosceptici volgend jaar, na de verkiezingen, onder andere een ‘superfractie’ kunnen vormen in het Europees Parlement?

Tussen Trump en Bannon zit er al een tijd een haar in de boter. De strategisch adviseur verliet het Witte Huis en richt nu zijn pijlen op het Europese continent. Volgend jaar vinden er immers Europese verkiezingen plaats. Bannon is ervan overtuigd dat de rechtse nationalisten en eurosceptici tot wel een derde van de stemmen kunnen behalen. Via de oprichting van een stichting en een zogenaamde ‘superfractie’ moet de elite bestreden worden, aldus Bannon. Advocaat Modrikamen, bekend van de rechtszaak rond Fortis en voorzitter van de Franstalige Parti Populaire, heeft al aangekondigd zijn schouders onder het project te willen zetten.

Vereende krachten?

De ambities van Bannon groeien tot in de hemel. In feite wil hij weerwerk bieden aan multimiljardair George Soros en zijn ‘Open Society Foundation’, een bijzonder invloedrijke denktank die pleit voor open grenzen en een erg progressieve ethiek. Hoe realistisch zijn die plannen? Steve Bannon beschikt over een groot netwerk en vooral over veel geld. Eerder pompte hij al miljoenen in het conservatieve mediaplatform ‘Breitbart’. De vraag is of deze politieke activist zijn nieuwe plannen niet te

groots voorstelt. Tussen droom en daad staan namelijk wetten en vooral praktische bezwaren in de weg. Een grote Europese fractie op de been krijgen die heel rechts, conservatief, nationalistisch en eurosceptisch Europa verenigt? Waarom zou Bannon volgend jaar lukken wat voorheen nooit een succes werd? Als de geschiedenis één ding leert, dan is het wel dat eurosceptici en nationalisten nooit allemaal door dezelfde deur kunnen. De twee grote anti-establishmentblokken in het Europees Parlement, zijnde UKIP van Nigel Farage en het RN (ex-FN) van Marine Le Pen, traden de vorige jaren steeds op in gespreide slagorde.

UKIP wilde geen front vormen met Le Pen, wegens een ‘te radicaal verleden’, en ging in zee met de meer gematigde Italiaanse Vijfsterrenbeweging. Le Pen knoopte dan weer structurele bondgenootschappen met partijen als het Vlaams Belang, Lega Nord en FPÖ aan, maar sloot het Hongaarse Jobbik, het Griekse Gouden Dagenraad en het Duitse NPD uit voor samenwerking, want eveneens ‘te radicaal’ bevonden. De meer noordelijke sociaal-conservatieven, zoals De Ware Finnen, de Deense Volkspartij, en sinds kort de Zweden Democraten, vonden dan weer onderdak bij ECR, waar ook N-VA vertoeft. Viktor Orbàn en Forza Italia van Berlusconi maken op hun beurt dan weer deel uit van de christendemocraten.

Een denktank, of een fractie Zelfs als we de drie eurosceptische fracties - van gematigd tot radicaal - optellen, komen we momenteel slechts uit op zo’n 150 parlementsleden, op een totaal van 751. Nominaal stelt dat weinig voor. Het is maar de vraag of de radicale stroming in het parlement volgend jaar plots 33 procent van het electoraat achter zich weet te scharen, zoals Bannon voorspelt.

En wat dan nog? Zelfs indien de nationalisten de wind in de zeilen krijgen en effectief zouden willen samenwerken in één fractie - wat in realiteit nooit zal gebeuren -, dan nog blijft voor de establishmentpartijen een comfortabele meerderheid over.

Bannon heeft twee keuzes. Ofwel beperkt hij zich tot het uitbouwen van een denktank die hand- en spandiensten verleent aan de gehele Europese rechterzijde. Ofwel zet hij door met zijn plannen om, naast een stichting, tot een fractie te komen, maar dan zal die fractie in het Europees Parlement zich beperken tot de meest radicale elementen die - afgezien van wat roepen en tieren in het halfrond - geen enkele invloed zullen uitoefenen op de Europese besluitvorming.

SD

Niet slim, wel rijk

Omdat we 21 juli toch niet helemaal onopgemerkt voorbij willen laten gaan, brengen we voor één keer wat royalty-nieuws. Binnen de zesendertig landen van de OESO is “onze” koning Filip op één na de best betaalde vorst.

Met een jaarlijkse vergoeding van 11,7 miljoen euro moet hij alleen onderdoen voor de Britse koningin Elizabeth II. Die krijgt jaarlijks 87 miljoen euro. Daarnaast slaagde de Britse koninklijke familie er ook jarenlang in massa’s Europese landbouwsubsidies naar zichzelf te kanaliseren. Natuurlijk waren zij tegen de Brexit…

De Japanse keizer Akihito moet het met omgerekend 2,5 miljoen euro per jaar doen.

De fiere belgicisten kunnen zich troosten met de glorierijke gedachte dat hun beminde vorst meer dan vier Japanse keizers waard is, en zelfs meer dan dertien Nederlandse koningen. De Nederlandse vorst Willem-Alexander krijgt slechts 880 000 euro. Maar niemand moet medelijden met hem hebben:

het Nederlandse vorstenhuis verdient fortuinen met aandelen in Koninklijke Olie, het huidige Shell. Het fortuin van de Oranjes wordt geschat op wel een miljard euro. Eén record kunnen ze koning Filip toch niet afpakken: hij is zonder concurrentie de vetst betaalde minderbegaafde van het land. Dat is atypisch, want de meeste Saksen-Coburgers waren sluwe en gewetenloze schurken met een enorm libido en een groot talent voor het sluiten van voordelige dynastieke huwelijken. Daarom noemde Bismarck hen ooit “de dekstieren van Europa”. Maar niemand heeft koning Filip er ooit van verdacht een rokkenjager of een listigaard te zijn.

Italië krabbelt terug Het ziet ernaar uit dat Italië in het illegalendossier gezwicht is voor de Europese, waarschijnlijk vooral Duitse druk. Het begon vorige week toen twee schepen vol illegalen toch in een Italiaanse haven toegelaten werden. De Italiaanse regering verzekerde toen dat dat eenmalig was, maar dat blijkt niet waar te zijn.

Na gesprekken tussen de Italiaanse en de Duitse ministers van Buitenlandse Zaken werd besloten de komende vijf weken weer schepen vol volksverhuizers in Italië te laten aanmeren, in afwachting van een aanpassing van de regels van Operatie Sophia, die officieel bedoeld is om mensensmokkel tegen te gaan, maar die praktijk een veerdienst voor illegalen geworden is. De potentaten van de EU hebben

weer eens een grote overwinning behaald in hun strijd tegen de democratie in Italië en vóór de islamisering en Afrikanisering van Europa.

Is die “Afrikanisering” een bloemrijke overdrijving?

Helemaal niet. We weten wat de gevolgen waren de bevolkingsexplosie in Latijns-Amerika in combinatie met het lakse immigratiebeleid van de VS sinds de jaren ’60. Nu doet er zich een vergelijkbare bevolkingsexplosie voor in Afrika en de EU voert een nog lakser beleid inzake grensbewaking. Op basis van die cijfergegevens kan men berekenen dat er bij een ongewijzigd beleid tegen 2050 waarschijnlijk 150 tot 200 miljoen Afrikanen in de EU zullen wonen. Willen we dat?

Het klassieke gesjacher met de begroting

Uit de smalle beursstraat

Om een begrotingsdeal af te sluiten, hanteerde premier Charles Michel de klassieke truc: elke Vlaamse partij een cadeautje geven. N-VA krijgt een nieuw systeem van sneller dalende werkloosheidsuitkeringen. CD&V krijgt 600 miljoen euro voor de Arco-coöperanten. Open Vld krijgt een vierde telecomoperator. Iedereen in de Wetstraat kan nu met vakantie, maar wellicht duiken de komende jaren een aantal onverwachte facturen van dit nieuwe Zomerakkoord op.

Zorgen voor later

De federale regering heeft een begrotingsakkoord dat de sanering van de publieke financiën op koers moet houden.

Er moest een inspanning geleverd worden van 2,6 miljard euro, maar uiteindelijk is dat een miljard euro minder geworden omdat het Monitoringcomité, dat toeziet op de begroting, allerlei besparingen en inkomsten niet in rekening zou hebben genomen. Wat al meteen wenkbrauwen doet fronsen. Zijn dat dan zo’n knoeiers, die bollebozen van het Monitoringcomité?

Feit is dat een begrotingsevenwicht zoals deze regering aan het begin van de legislatuur vooropstelde, veraf is. Zeer veraf. Volgens de Nationale Bank blijft het deficit rond 1 procent van het bbp schommelen en zal het de komende twee jaar toenemen tot 1,8 procent. Men hoeft niet te verwachten dat daar veel aan zal veranderen, want 2019 is een verkiezingsjaar.

Vogelpik Hoe heeft de regering die overblijvende 1,5 miljard euro dan gevonden? Zeer eenvoudig: door allerlei inkomsten en besparingen hoger in te schatten dan voorzien. Zo duikt plots 250 miljoen euro op dankzij de strijd tegen sociale en fiscale fraude.

Hoe dat bedrag wordt onderbouwd, is onduidelijk. Daarnaast

moet de arbeidsdeal zo’n 500 miljoen euro opbrengen.

De arbeidsdeal is een hele reeks maatregelen die ervoor moeten zorgen dat de vele knelpuntvacatures worden ingevuld. Bijvoorbeeld door werklozen die een opleiding volgen voor een knelpuntberoep minder snel te straffen met een dalende uitkering. Ook zouden de werkloosheidsuitkeringen aan het begin van de periode na het jobverlies hoger zijn, om daarna sneller te dalen. Een sterkere degressiviteit dus. Dit alles moet mensen ertoe aanzetten sneller een job te zoeken.

Allemaal goede maatregelen, maar vraag is of dat 500 miljoen euro zal opleveren dankzij minder geld voor uitkeringen en meer inkomsten van werkende mensen die sociale bijdragen en belastingen betalen. Dat bedrag van 500 miljoen euro heeft veel weg van vogelpik. De effecten van een arbeidsmarkthervorming laten vaak langer dan een jaar op zich wachten.

Ook is nog niet duidelijk hoe die strengere of snellere degressiviteit van de werkloosheidsuitkeringen eruit zal zien, want eigenlijk moet minister van Werk Kris Peeters (CD&V) daarrond nog onderzoek laten verrichten. Je kan er gif op innemen dat dit dossier door de linkse CD&V naar de Griekse kalender wordt verwezen.

Meteen rijst de vraag naar de financiële haalbaarheid van dit begrotingsakkoord. Probleem is dat dit niet de prioriteit van premier Charles Michel was. Wel dat een deal moest worden afgesloten die iedereen tevreden stemde.

De Open Vld krijgt een vierde telecomoperator naast Proximus, Orange en Telenet, hetgeen voor meer concurrentie en lagere prijzen moet zorgen. N-VA krijgt een strenger systeem van werkloosheidsuitkeringen. En CD&V kan rekenen op een fonds van 600 miljoen euro waaruit de Arco-coöperanten 40 procent van hun inleg terugkrijgen. Door die regeling ligt een beursgang voor Dexia open. Alleen, zal de Europese Commissie dit goedkeuren? Volgens Peeters moet ‘Europa’ hierover geen advies geven. Dat zou wel eens flink kunnen tegenvallen. Een Europese sanctie en het is terug naar af voor de Arcocoöperanten.

Het risico is groot dat men volgend jaar tot de vaststelling komt dat allerlei extra inkomsten en besparingen totaal verkeerd werden ingeschat. En dat het begrotingswerk moet worden overgedaan. Zoals in het verleden zo vaak is gebeurd. Al zal de factuur elke keer stijgen. Volgens het Monitoringcomité is tegen 2021 meer dan 8 miljard euro nodig om tot een structureel begrotingsevenwicht te komen. Dat bedrag zegt u niet veel? Wel, het is gigantisch, omgerekend 320 miljard oude Belgische franken.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

26 juli 2018

Samenzweringsdenken (deel 1)

3

Nieuwsfeit van de week

De vriend, de lijfwacht, of het vriendje?

Blijkens de resultaten van het onderzoeksbureau IFOP zou 80 procent van de Fransen in minstens één samenzweringstheorie geloven. Zo denkt 55 procent van onze zuiderburen dat de Franse regering samenspant met de farmaceutische industrie om de gevaren van vaccins te verzwijgen. Niet minder dan 16 procent is ervan overtuigd dat de maanlandingen nooit hebben plaatsgevonden. En de helft van de jongeren in “kansarme” wijken geloven dat de CIA de aanslag op Charlie Hebdo heeft georganiseerd.

Samenzweringstheorieën zijn niet nieuw.

Toen de Romeinse generaal Aetius in 451 de Hunnen van Attila overwon in de Slag bij de Catalaunische Velden, kon een deel van het verslagen leger achteraf toch uit de Romeinse omsingeling ontsnappen.

De 7e-eeuwse historicus Fredegar dacht er het zijne van. Volgens hem liet Aetius de Hunnen bewust ontsnappen om het machtsevenwicht tegenover zijn eigen Visigotische bondgenoten in stand te houden. En hij zou ook nog eens 10.000 goudstukken van Attila hebben gekregen.

Bedolven onder informatie Indien Fredegar vandaag leefde, zou hij de webstek “Aetius-truth.com” volschrijven en daarop ook een paar bladzijden wijden aan de wereldheerschappij van de Illuminati, het besproeien van de bevolking met giftige stoffen via “chemtrails” en de moord op prinses Diana in opdracht van de Britse monarchie.

Ik wil niet lacherig doen over alle samenzweringstheorieën, maar de ernstigere vormen, zoals over 9/11, gaan vaak samen met compleet geschifte onzin, zoals de bewering van David Icke dat de aarde stiekem wordt overgenomen door buitenaardse reptielen.

Het internet is een belangrijke factor in de populariteit van samenzweringstheorieën.

Men zou nochtans het omgekeerde mogen verwachten: de massa aan direct beschikbare informatie biedt ongekende mogelijkheden om alle ongewone beweringen te controleren op hun juistheid. Toen GlobalResearch (één van de bekendste verspreiders van complottheorieën) in 2015 het bericht lanceerde dat Turkije de Bosporus had afgesloten voor Russische schepen, kon je via de scheepvaartwebstek MarineTraffic Russische tankers door de Dardanellen zien varen.

Maar zo werkt het niet. Net de overvloed van informatie op het internet brengt ons ertoe selectief te zijn met wat we nog willen lezen. Berichten die onze bestaande opvattingen ondersteunen, krijgen daarbij systematisch de voorkeur, een neiging die wordt verstrekt door de algoritmes van sociale media als Facebook.

Wie gelooft in complottheorieën kan zich gemakkelijk omringen met eenzijdige informatiebronnen en gelijkgezinde vrienden. Er is nauwelijks een bizarre mening waarvoor je niet ergens op internet bevestiging vindt.

Sheeple Veel van de aantrekkingskracht van samenzweringstheorieën berust op een drang naar zingeving. In een complexe en chaotische wereld helpen allesomvattende visies over complotten vanwege de CIA, de wapenfabrikanten, de rozenkruisers, de loge, de Joden of Opus Dei ons om belangrijke politieke gebeurtenissen in een breder kader te plaatsen. Dat een gestoorde eenling president Kennedy kan vermoorden, of een stel Arabieren na een amateuristische vliegopleiding 3.000 mensen kunnen doden in het financiële hart van de machtigste staat van deze planeet, komt ons onlogisch voor. Dus gaan we op zoek naar diepere, verborgen redenen.

Bovendien, wie zich inlaat met samenzweringstheorieën krijgt de vleiende indruk te behoren tot een exclusieve club van meerweters. Eens je overtuigd bent dat geheime machten achter de schermen aan alle touwtjes trekken, lijken alle mensen die dit niet doorhebben op een bende naïeve idioten.

“Sheeple” (een samentrekking van sheep en people) is een veel voorkomende beschrijving voor het “schapenvolk” dat geen idee heeft dat het wordt geleid en uitgebuit door onbekende krachten.

Erosie van het gezag

Het huidige, gunstige klimaat voor de verspreiding van complottheorieën is niet enkel het gevolg van het internet. Er heerst ook een ongekende gezagscrisis bij een aantal traditionele bronnen van autoriteit.

Kranten en televisiezenders hebben te lang hun nieuwsinhoud laten vervormen omwille van ideologische overwegingen en politieke correctheid. Dat heeft hun geloofwaardigheid ondermijnd en zorgt ervoor dat hun weerwerk tegen populaire samenzweringstheorieën weinig effect heeft.

Ook het gezag van politici is compleet geërodeerd. Hun beweringen van het tegendeel betekenen voor complotdenkers geen ontkrachting van hun theorieën, eerder een bevestiging van de waarheden die weggemoffeld worden ten voordele van hogere belangen.

De ideologische afstand tussen het volk aan de ene kant en de pers en de politiek aan de andere kant, zorgt ervoor dat samenzweringstheorieën, een traditionele bezigheid van links, nu ook steeds meer in het rechtse kamp voorkomen. De eerste complottheorie die een massale aanhang kreeg, vooral ter linkerzijde, was het idee dat de moord op Kennedy het werk was van geheime krachten (de CIA, om precies te zijn).

Veel mensen geloven dat de film “JFK” van Oliver Stone meer waarheid bevat dan het officiële rapport van de Warren Commission. Vandaag zijn degenen die denken dat MH17 eigenlijk werd neergehaald door de Oekraïners, of die het gebruik van chemische wapens door Assad afdoen als opgezet spel, eerder ter rechterzijde te vinden.

Complotdenkers van links en rechts vinden elkaar steeds vaker aan de randen van het politieke debat.

Hermetisch gesloten Uit ervaring weet ik dat het niet gemakkelijk is om te debatteren met iemand die in een samenzweringstheorie gelooft. Eén de belangrijkste verdedigingsmechanismen van het complotdenken is een hermetisch gesloten denkkader. Wanneer je bijvoorbeeld verwijst naar een krantenartikel zullen ze dat afdoen als deel van het complot: wat verschijnt in de “msm” (mainstream media) is verdacht en eerder een bijkomende aanwijzing dat de theorie over verborgen krachten klopt.

Duidelijk aantoonbare gebeurtenissen (zoals de islamitisch geïnspireerde moordpartij op de redactie van Charlie Hebdo) worden afgedaan als begaan onder “valse vlag” (door anderen uitgevoerd om islamieten de schuld te kunnen geven). De doorgewinterde samenzweringsgelovige beschikt zo over een uitgebreid instrumentarium om elk argument te ontkrachten, elk feit te betwisten en de betekenis van zeer moeilijk te betwisten feiten om te keren en te kaderen in de eigen visie.

Betekent dit dan, alle overwegingen die verklaren hoe het politieke complotdenken tot stand komt en kan overleven in acht genomen, dat samenzweringstheorieën altijd compleet onjuist zijn? Uiteraard niet. Ik merk trouwens dat deze ideeën soms leven bij mensen die ik zeer hoog inschat en een politieke overtuiging koesteren die nauw bij mijn eigen opvattingen aanleunt.

Niettemin ga ik volgende week de redenen geven waarom ik meen dat het zelden een goed idee is om in grote complotten te geloven.

Jurgen Ceder

De Franse president ligt onder vuur. De reden? Macron zwijgt halsstarrig over de rol van zijn lijfwacht Alexandre Benalla. Die had op 1 mei een linkse tegenbetoger hard aangepakt. Probleem: Benalla is geen politieagent, en er was in feite geen reden om de manifestant zo hardhandig aan te pakken. Ondertussen is de man ontslagen, en er loopt een gerechtelijk onderzoek. Maar hoe komt het dat die man de hoge bescherming geniet van Macron? Als veiligheidsagent woont hij in een appartement in het Élysée en hij krijgt een maandelijks loon van 10.000 euro.

En dat vinden niet alleen wij straf. Natuurlijk beginnen de tongen los te komen: madame Macron (ons Brigitte) is er enkel als uithangbord, want meneer Macron zou meer van mannen houden, en dat strookt niet met zijn afgeborstelde imago van succesvol bankier die het tot president schopte. Zijn het roddels, of zit er waarheid in? Heel Frankrijk wacht met een visadempje op de onthulling of Benalla méér is dan een “gewone” lijfwacht.

Briefje aan Albert II

Potverteerder Mijnheer de globetrotter, Rond het ‘fête nationale’ op 21 juli duiken in de media altijd berichten en nieuwsjes op over u en uw familie. Dit jaar gaat het over de heldendaden uit vijf jaar koningschap van uw oudste zoon, waarmee gij geen al te best contact hebt. Men beweert in de boekjes en de blaadjes dat gij het niet goed kunt hebben dat hij nu als hoofd van de familie wordt aanzien, want gij waart dat liever zelf gebleven. In de royale clan is het kommer en kwel.

Ik denk onwillekeurig aan de strapatsen van Laurent, die het land en de politiek geregeld in de greep houden, en de intrieste vertoning rond Delphine Boël, die hopeloos in uw richting kijkt om als kind en als mens erkend te worden. Het is allemaal niet om erg vrolijk van te worden. Van de koekjesdozenromantiek schiet zo goed als niets over. Wat rest, is veel schone schijn waarachter pakken miserie, afgunst, na-ijver, jaloezie, eigengereidheid en nog van die dingen schuilgaan. Gij moogt er dan niet van schrikken dat heel wat mensen vinden dat een democratisch verkozen staatshoofd, die uiteindelijk een gewone burger is - samen met zijn familie -, en die zoals iedereen om den brode moet werken, te verkiezen is in de plaats van een familie die leeft van en teert op de goegemeente.

Ook over uw nukkigheid aangaande de dotaties duiken geregeld verhalen op. Iedereen herinnert zich dat gij enkele jaren geleden bij toenmalig premier Di Rupo gingt klagen en zagen dat gij meer nodig hadt dan de 923.000 euro die gij jaarlijks zomaar van de belastingbetaler krijgt. Zo’n half miljoen daarbovenop zaagt gij wel zitten, om uw koninklijke levensstandaard op peil te kunnen houden. Dat feestje ging echter niet door, want meerdere politieke partijen boden heel wat weerwerk. En wat u nog het meeste ergerde, was dat koning Filip daar ook niks van moest weten. De sfeer verzuurde, werd ijzig, en het kwam nooit meer goed. Ieder ging zowat zijn eigen weg in de familie. Gij liet u nauwelijks nog zien,

en op 21 juli bleeft gij weg van de koninklijke tribune. Met de centen van uw dotaties, omgerekend goed voor zo’n slordige 2.500 euro per dag (!), reist gij de aardkloot rond.

In Dag Allemaal konden wij lezen dat gij en uw madam de mooiste plekjes van haar geboorteland Italië bezoeken, en dat gij leeft als God in Frankrijk op uw domein in Châteauneuf-Grasse, niet ver van de Côte d’Azur.

“Als ze niet ronddobberen op hun miljoenenjacht Alpa”, aldus het genoemde blad. Dezer dagen en weken zoudt gij met uw eega rond Corsica aan het varen zijn.

In het digitale nieuwsmedium SCEPTR werd daaromtrent historicus en monarchiekenner Marc van den Wijngaert geciteerd. En die was niet mals: “Nochtans is hun dotatie bedoeld om de extra kosten te dekken die het gevolg zijn van representatie-opdrachten.”

En: “Niet om twee oude mensen die aan het uitbollen zijn een overdreven status te laten ophouden.” Pak vast. Daarmee is door een onverdacht persoon gevat gezegd wat toch eens hardop moest gezegd worden.

De koninklijke familie kan dankzij de gulle belastingbetaler niet gecatalogeerd worden als de fanfare van honger en dorst. Wat meer bescheidenheid en nederigheid tegenover veel burgers die nooit op vakantie kunnen, of die hun zuurverdiende spaarcentjes moeten opzijleggen voor andere zaken, zou toch een minimum mogen zijn. Mogen jullie dan niet profiteren van het leven? Toch wel, net zoals dat iedereen gegund wordt, maar alles moet zijn maat hebben. En daar geven jullie helaas niet echt blijk van.

Wanneer dit briefje gelezen wordt door onze lezers, en door de velen die zeggen ons blad nooit te willen lezen, liggen de Belgium-voetbalgekte en de parades rond 21 juli achter ons en is het applaus voor sportende en koninklijke miljonairs alweer verstomd. Het was nodig, want het is wel even genoeg geweest.

4

Dossier

26 juli 2018 Federale regering sluit zomerakkoord

La Marseillaise Dankzij het WK voetbal zijn het hoogdagen voor het Franse volkslied, dat een paar jaar geleden nog onder hevig politiek correct vuur lag.

Oorlogshymne De Marseillaise heeft een woelig verleden.

In april 1792 verklaart Frankrijk de oorlog aan het Heilig Roomse Rijk der Duitse Natie.

De burgemeester van Straatsburg organiseert een receptie voor de hoge aanwezige Franse militairen en vraagt aan broeder-vrijmetselaar kapitein Rouget de L’Isle een gelegenheidsstukje.

Amateurdichter en componist Rouget componeert en schrijft volgens de legende koortsachtig en op één nacht tijd een hymne.

In tegenstelling tot zijn andere composities ondertekent hij de partituur niet. De mogelijkheid bestaat dus dat hij de melodie elders heeft opgepikt, zoals heel normaal is in die tijd (de bij onze lezers weinig geliefde “Brabantse” is oorspronkelijk een Poolse huzarenmars). Sindsdien zijn tien andere composities als bron gemeld, maar een overtuigend bewijs is nog niet gevonden. De affiches in de stad met de oproep “Allons enfants de la patrie” inspireren wel zijn tekst.

Rouget schrijft zes strofes en noemt zijn stuk “Chant de guerre pour l’armée du Rhin”.

De burgemeester (en niet Rouget zoals op schilderijen te zien is) zingt als eerste de hymne op zijn receptie. Niet veel later pikt een militair geneesheer het stuk op en introduceert het bij een bataljon vrijwilligers in Marseille. Die zingen op hun mars naar Parijs voortdurend de tekst en de gemakkelijk op te pikken melodie.

De 30ste juli 1792 bereiken ze de hoofdstad, waar hun strijdlied onmiddellijk de harten verovert, naast revolutionaire liedjes als “Ah, ça ira” en “La Carmagnole”, maar die lenen zich minder om erop te marcheren.

De Parijzenaren dopen het lied om tot La Marseillaise. Met de auteur gaat het minder goed. Hij is een voorstander van de grondwettelijke monarchie en protesteert boos als Lodewijk XVI afgezet wordt. Prompt wordt Rouget uit het leger gegooid.

Wanneer een jaar later de terreur begint, belandt hij in de gevangenis. Zijn Marseillaise is inmiddels zo bekend, dat zijn leven gespaard wordt. Maar de Franse dictator Robespierre verkiest een alternatief. Operacomponist Etienne Méhul schrijft een prachtige melodie op de tekst van de dichter Marie-Joseph Chénier. Het stuk heet ”Le Chant du départ” en zegt duidelijk waar het de revolutie om te doen is: “La République nous appelle… Pour elle un Français doit mourir.” Robespierre laat de partituur direct op 18.000 exemplaren verspreiden, maar dat weerhoudt hem niet André Chénier, de beroemde broer van de tekstdichter, naar de guillotine te zenden. “Le Chant du départ” is toch iets te veel opera, en na de executie van Robespierre wint La Marseillaise het. In 1795 wordt de mars het officiële volkslied.

Op en af Na de staatsgreep van Bonaparte – een bekeerde vroegere aanhanger van de terreur - valt de Marseillaise in ongenade, al wordt ze nooit verboden. Hij verkiest “Le Chant du départ” en heeft nog liever het “Veillons sur l’empire” (empire oorspronkelijk bedoeld als “rijk”, maar door Bonaparte geïnterpreteerd als “zijn keizerrijk”). Tsjaikovski zit er dus naast als hij in zijn bekende Ouverture 1812 de Russische keizerlijke hymne en de Marseillaise muzikaal laat duelleren.

Na Waterloo en het herstel van de Bourbons wordt de Marseillaise verboden, want te revolutionair. Burgerkoning Louis-Philippe laat ze terug toe, en na de revolutie van 1848 is ze weer volledig ‘bon ton’. In zijn Hymne van de Naties verwerkt Verdi de Marseillaise als symbool van Frankrijk. Tijdens de regering van Napoleon III zakken de aandelen.

De keizer verbiedt aanvankelijk de hymne niet, maar hij verkiest een andere compositie: “Partant pour la Syrie” die beter het Franse veroveringsideaal illustreert en die zou gecomponeerd zijn door zijn moeder Hortense de Beauharnais.

Hij trekt op het einde van zijn regering een

streep door de Marseillaise, maar verliest zijn troon in de oorlog tegen Pruisen. In Parijs organiseert links een precommunistisch bestuur en die Commune adopteert de Marseillaise als haar hymne. Dat zint de nieuwe Franse machthebbers niet, maar negen jaar later is de revolutionaire geest weer in de fles en deze keer wordt de Marseillaise definitief het nationaal volkslied. Zinnen als “Ces féroces soldats qui viennent égorger vos fils, vos compagnes” passen in de wraakgevoelens ten overstaan van het nieuwe Duitsland.

Inmiddels heeft de hymne de Franse landsgrenzen verlaten.

In heel de wereld zingen de aanhangers van alle mogelijke marxistische organisaties in vertaling de Marseillaise, als bewijs van hun revolutionair elan. In het vaderland zelf krijgt de hymne in linkse kringen geleidelijk een conservatief en nationalistisch tintje. Er is concurrentie van de compositie van de in Gent geboren en als kind naar Rijsel verhuisde communist Pierre de Geyter: de Internationale. Die overvleugelt echter nooit de Marseillaise, en in de wereldoorlogen is er maar weinig te merken van die Internationale “die nooit verloren gaat”.

Eerst in 1968 wordt de Marseillaise weer eens gecontesteerd door de rijke bourgeoiszoontjes en -dochtertjes.

Iemand met de historische gevoeligheid als de socialistische president Mitterrand laat Placido Domingo de hymne zingen bij zijn inauguratie in 1981.

“Onrein bloed” Eerst onder president Chirac veroorzaakt het volkslied beroering … tijdens een voetbalwedstrijd. De ongecontroleerde migratiestroom verandert en verloedert de voorsteden van de grote Franse steden. Frankrijk is goed genoeg om miljoenen mohammedanen te ontvangen en uitkeringen toe te kennen, maar als de Franse nationale ploeg speelt tegen een team uit Noord-Afrika verschijnt Marokkaans, Algerijns en ander gajes dat de Franse hymne luidruchtig uitfluit. Een geschokte Chirac verlaat woedend het stadion.

Vervolgens laten vanaf 2000 de moreel superieuren hun politiek correcte dogma’s op de hymne los. Vooral de zin “Qu’un sang impur abreuve nos sillons” moet verdwijnen, want dat is racistisch en xenofoob. De reactie is laf. Franse patriotten durven de pocozwendelaars niet op hun plaats zetten en verdedigen dat “onreine bloed” met idiote argumenten. “Sang impur” is zogenaamd een overblijfsel van de aristocratische minachting voor armen en slaat op de Fransen en niet op hun vijanden. Anderen beweren het tegengestelde, want bedoeld is het verradersbloed van de aristocraten die tijdens de Franse Revolutie tegen Frankrijk vechten. Nonsens, want Rouget heeft duidelijk de buitenlandse vijand bedoeld.

Maar iedereen merkt op dat de vele negers in het Franse nationale elftal hun mond niet opendoen als de hymne gespeeld wordt (uitgezonderd de enthousiast zingende Lilian Thuram). Het excuus: zwarte medemensen kennen de tekst niet. Het parlement bepaalt in 2005 nog eens uitdrukkelijk dat leerlingen in de lagere school de hymne moeten leren. In de praktijk gebeurt dat bij linkse leraars dikwijls niet. Mohammedaanse moordenaars maken de Marseillaise weer populair. Na de slachting bij Charlie Hebdo zingen rechtse parlementairen de hymne, aarzelend bijgetreden door wat linksen.

De poco’s gillen onmiddellijk dat de Marseillaise staat voor alles waar de vermoorde tekenaars een hekel aan hadden. Tien maanden later verandert de moordpartij in de Bataclan de perceptie. President Hollande, de regering en het hele parlement zingen vol vuur de Marseillaise, en in heel de wereld klinkt ze, als blijk van solidariteit.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Anders dan anders Het is een geplogenheid dat bij het overlijden van een zetelend of voormalig Kamerlid een rouwhulde wordt uitgesproken door de Kamervoorzitter, én een woord van instemming daarbij vanuit de regering. Donderdag werd zo eer gebracht aan het overleden liberaal oud-Kamerlid Tromont. Dinsdag ging dat even anders. Siegfried Bracke meldde dat voormalig Kamerlid Ferdy Willems was overleden, die van 1999 tot 2003 eerst zetelde voor VU-ID, vervolgens voor Spirit en ten slotte voor Agalev.

Bracke voegde er enkel aan toe dat hij in naam van de Kamer van volksvertegenwoordigers zijn echtgenote en zijn familie zijn oprechte deelneming had aangeboden. Geen minuut stilte en ook geen woord vanuit de regering. Zelfs Ferdy verdiende dat, vinden we. Vreemde gang van zaken. Of hebben we iets gemist?

Bloedvlek De opheffing van de zogenaamde ‘tampontaks’ is een feit. Na jaren ijveren, wordt voortaan slechts 6 procent btw geheven in plaats van 21 op producten voor periodieke bescherming van de vrouw. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad. Het was Maya Detiège van sp.a die al in 2005 een wetsvoorstel in die zin indiende. Om dat toen ‘aanschouwelijk’ onder de aandacht te brengen, had zij op alle banken een folder die leek op een bloedvlek neergelegd. Nu het zover is, na dertien jaar, nam ze vorige week even het woord om aan die actie te herinneren.

Haast mijmerend zei ze: “Ik vergeet nooit de blik van toenmalig Kamervoorzitter Herman de Croo, noch van mijn mannelijke collega’s, zoals de heer Annemans, alsook van journalisten, die heel raar opkeken toen zij een flyer in handen kregen.” Ze dankte de minister en de vooral ‘rode’ collega’s die naast haar stonden in ‘de strijd’ voor de wetswijziging. Ook enkele Franstaligen spraken in dezelfde zin.

Aan het einde sprak de bevoegde minister, Van Overtveldt (N-VA), ook even een dankwoord.

Merkwaardig genoeg deed hij dat enkel in het Frans… Dat vonden we toch niet zo hoffelijk ten aanzien van Maya!

Oersaai Het was dit jaar niet anders dan vorige jaren. In de dagen voor 21 juli werd van dinsdag tot donderdag vergaderd om nog tientallen wetsontwerpen en -voorstellen te bespreken. Veel debat was er niet echt bij tal van dossiers (een uitzondering niet te na gesproken), want het gebeurde dat op sommige momenten slechts een twintigtal Kamerleden aanwezig was tijdens de plenaire zitting.

Vaak was het een zuiver procedureel en formalistisch gedoe, teneinde aan het einde de boel gewoon te doen stemmen. Er kwamen maar liefst 73 stemmingen aan te pas. Heel wat ‘verslaggevers’ deden geen enkele moeite om ‘hun’ voorstellen toe te lichten en verwezen naar het schriftelijk verslag van de commissiezittingen, waar alles al eens besproken werd. Het was dan ook een saaie, zich voortslepende vergadering.

Wedstrijd Op de webstek van de Kamer is een merkwaardige wedstrijd uitgeschreven. Op 22 november e.k. wordt de hervatting van de parlementaire activiteiten na de Eerste Wereldoorlog herdacht. Van 21 tot 27 juli 1918 kwamen alle parlementsleden in ballingschap in Sainte-Adresse samen voor een ‘Algemeene Vriendschappelijke Vergadering der Belgische Parlementsleden buiten het Bezette Gebied’, en daar werd een groepsfoto van genomen.

De diensten van de Kamer – archief en bibliotheek – zijn klaarblijkelijk nog niet intensief op zoek geweest om bij elke deelnemer een naam te plakken. Ze konden er slechts enkele terugvinden. Daarom wordt een beroep gedaan op het brede publiek. Beloning: wie iemand kan identificeren, mag er op 22 november bij zijn.

Wat die bijeenkomst inhoudt, wordt er niet bij gezegd. We hopen maar voor de ijverige zoekers dat het de moeite zal lonen…

Klassiekers Jan Penris van het VB kent zijn klassiekers uit de liederenschat van het strijdende Vlaanderen. Toen hij Jan Jambon (N-VA) ondervroeg naar wat hij al had gedaan om het probleem van de transmigranten kordaat aan te pakken, verwees hij naar het feit dat de mensen uit het Brugse Ommeland de toestand beu zijn en het recht in eigen handen willen nemen omdat het probleem niet opgelost geraakt.

Daarbij verwees hij naar het lied “Were Di”, waarin gezegd wordt dat de Vlaming vredig van aard is, maar dat hij zich ook weert als dat nodig is. Na een opsomming van maatregelen, gaande van controles tot arrestaties, het opstellen van pv’s en het afnemen van vingerafdrukken, stelde Penris dat dat allemaal goed en wel is, maar dat het allemaal veel te weinig en niet doeltreffend is. Van de insluipers in de haven van Zeebrugge met het doel ongezien in Engeland te geraken, zijn er volgens cijfers die zijn collega Barbara Pas opvroeg nauwelijks 10 procent teruggestuurd naar hun land van herkomst. De rest loopt nog altijd vrij rond.

Zijn boodschap was dan ook duidelijk, terwijl hij naar het lied “Voor Outer en Heerd” verwees: “Als u wilt vermijden dat de Vlaming de piek of de zeis optilt of naar het geweer grijpt, dan zult u hardere en concretere maatregelen moeten treffen.”

Kurkdroog Aan het einde van de laatste zitting voor het reces, en dus het politieke werkjaar, zou men denken dat de Kamervoorzitter al zijn parlementsleden het beste toewenst voor een deugddoende en veilige vakantie. In het verleden gebeurde dat vrijwel altijd. Siegried Bracke is echter uitgeblust; de lol van zijn ambt is eraf. Hij weet dat hij een Kamervoorzitter is die geen historische sporen zal nalaten, omdat men hem gauw zal vergeten zijn. Veel vrienden heeft hij niet gemaakt. Integendeel. Onmiddellijk na de laatste stemming sloot hij kurkdroog en zichtbaar bevrijd de vergadering: “De vergadering wordt gesloten. Volgende vergadering donderdag 20 september 2018 om 14.15 uur.” En het was afgelopen. Zou hij willen zeggen hebben: “Bol het af en laat het maar lang duren eer ik u weerzie…”? Uw roddelaar van dienst maakte zich alvast snel uit de voeten, teneinde twee maanden onder te duiken.

5 Nieuws van het Pallieterfront Actueel

26 juli 2018

Blanken in Birmingham in 2021 in de minderheid?

In een rapport over de samenstelling van de bevolking in Birmingham, een grote stad in het centrum van Engeland, wordt gesteld dat blanken tegen het jaar 2021 een minderheid zullen zijn. Een studie voor rekening van het stadsbestuur, een studie gericht op een stedelijke strategie voor een communautaire cohesie. Eigenlijk Newspeak voor: “Hoe snel kunnen we allemaal minderheid in onze eigen stad zijn? ”

U kent vast ons digitaal nieuwskanaal www.sceptr.net. De aandachtige lezer van dit blad herinnert zich ongetwijfeld dat we op 9 december 2016 van start gingen met een nieuw internetnieuwskanaal, als reactie tegen het linkse poco-nieuws dat ons dagelijks door de strot geduwd wordt.

Nu is een “politiek niet correcte nieuwssite” opstarten gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Vooral omdat uit studies en gelijkaardige projec-

De studie werd gefinaliseerd in mei en gepubliceerd op 26 juni. In een vorige studie – 2011 – werd gesteld dat 42,1 procent van de bevolking “niet behoorde tot Britten van het blanke ras”. Toen al een verhoging van 12 procent ten opzichte van een studie in 2001. Vanuit een eenvoudige projectie rekenen de opstellers van het rapport dat de bevolking van die stad, die dan ongeveer 1,2 miljoen inwoners zal tellen, voor meer dan de helft niet-blank zal zijn.

In 2021, binnen drie jaar.

Steeds méér geruststellend nieuws Al even onrustwekkend is het gegeven in de studie dat ongeveer 50.000 inwoners van Birmingham de Engelse taal niet eens beheersen of spreken. Met meer dan 200 nationaliteiten op de oppervlakte van één Engelse stad.

De voordelen van een zogenaamd multiculturele samenleving – het vleugje exotisme, de uitdagingen van verschillende culturele visies, een mogelijk opbloeiend verenigingsleven, een culinaire diversiteit – verdwijnen heel snel, eens men de naakte cijfers naast de wensdromen van een groepje linkse utopisten legt. In de studie wordt duidelijk gewaarschuwd dat deze etnische diversiteit “de hoofdfactor is van sociale afzondering en segregatie en van ‘communautaire spanningen’”.

ten - in binnen- en buitenland - al gebleken was dat zo’n nieuwssites moeilijk kunnen overleven door gebrek aan inkomsten. Toch kan SCEPTR 1,5 jaar na de opstart mooie cijfers voorleggen: dagelijks wordt de webstek door tien- tot vijftienduizend lezers bezocht, en dat aantal neemt elke dag nog toe. Een artikel van hoofdredacteur Jonas Naeyaert werd op tien dagen tijd door zo’n 178.000 mensen gelezen. Dat is allemaal heel leuk, natuurlijk, maar vooral is het duidelijk dat een rechts alternatief nieuwsmedium broodnodig is. Er is echter een maar: SCEPTR krijgt (uiteraard) geen subsidies en leeft enkel van de steun van de lezers. En koken kost geld. Ik wil daarom nog eens beroep doen op de gulheid van onze lezers. U, beste lezer(es), behoort immers tot het ras der mensen dat gelooft in het echte vrije woord, op papier (’t Pallieterke) en/of digitaal (Sceptr). Sceptr kan enkel blijven bestaan bij uw gratie, of beter nog, bij uw portemonnee.

Steun daarom Sceptr op rekeningnummer BE39 7390 1640 4519

Prins Laurent vecht verlaging dotatie aan

Zet de Mainstream Media een hak en wees ook eens niet politiek correct. De jongens en meisjes van Sceptr danken u. En ondergetekende eveneens.

K arl van C amp

Een Dertigjarige Oorlog voor de legalisering van heroïne Andrés Manuel López Obrador, de nieuwe linkse president van Mexico, wil een algemene legalisering van drugs, inclusief harddrugs als cocaïne en heroïne. Zijn minister van Binnenlandse Zaken, Olga Sanchez Cordero, steunt dat plan. Zij ijvert al heel lang voor de “decriminalisering” van harddrugs. Als Mexico op zo’n misdadige manier capituleert voor de drugbaronnen, dan is dat een argument te meer voor de “muur van Trump”.

Men moet niet denken dat dit waanzinnige plan iets is voor warhoofdige linkse revolutionairen uit de vele anarchistische en moorddadige “failed states” in Latijns-Amerika.

In linkse kringen in Europa wordt al lang geijverd, geïntrigeerd en gewroet voor de legalisering van alle harddrugs, ook in ons land. In Groot-Brittannië was de gereputeerde krant The Economist jarenlang een voorstander van legale cocaïne. Ook de Liberal-Democrats willen een legalisering van softdrugs en een “decriminalisering” van het bezit van harddrugs voor persoonlijk gebruik. In Portugal is het bezit van kleine hoeveelheden cocaïne, heroïne en LSD voor persoonlijk gebruik nu al niet meer strafbaar. In Tsjechië is de straf alleen nog een boete. De herhaalde achterbakse aanvallen van “cocaïneprofessor” Tom Decorte op het harde antidrugbeleid dat Bart de Wever in Antwerpen probeert te voeren, zijn alleen maar de meest recente veldslagen in een Dertigjarige Oorlog van links voor de legalisering van heroïne en cocaïne. Men voert daarbij een tweevoudig discours: men beweert dat cocaïne en heroïne niet echt zo gevaarlijk zijn als altijd wordt aangenomen, en men herhaalt voortdurend het défaitistisch argument dat de “war on drugs” toch niet gewonnen kan worden en dat we gewoon alles moeten legaliseren en alles op zijn beloop moeten laten.

Groenen, radicalen en de PS Op een Beneluxcongres van groene partijen in november 1999 verklaarde Agalev-senator Frans Lozie dat niet alleen softdrugs als hasj en marihuana gelegaliseerd zouden moeten worden, maar ook harddrugs als cocaïne en heroïne. Hij vond dat ook de handel moest vrijgegeven worden. Volgens hem zou men daarmee de georganiseerde misdaad de wind uit de zeilen nemen. Precies hetzelfde argument dat links altijd had gebruikt om de legalisering van softdrugs te bepleiten. Lozie benadrukte dat hij niet alleen uit persoonlijke naam sprak, maar dat hij het officiële partijstandpunt van Agalev vertolkte. In een haastig geïmproviseerde reactie verklaarde Magda Aelvoet dat Agalev altijd tegen legalisering van harddrugs geweest is. Zij noemde de uitspraak van Lozie

“een zware vergissing”. Dat was een regelrechte leugen. In november 1996 verspreidde de Italiaanse Radicale Partij een petitie voor de legalisering van alle drugs, dus ook van harddrugs als heroïne, crack, xtc en cocaïne.

Die petitie werd ondertekend door Magda Aelvoet. Lozie had de fout gemaakt openlijk rond te bazuinen wat binnen Agalev alleen achter gesloten deuren onder gelijkgezinden mocht worden gezegd. Hij had in een vlaag van loslippigheid hun verborgen agenda verraden. Agalev besefte natuurlijk dat zo’n extreem standpunt nog niet haalbaar was, maar het was wel haar einddoel op lange termijn. Andere beroemde Belgische ondertekenaars waren Raymonde Dury en José Happart van de Parti Socialiste.

Academici In Vlaanderen speelden de professoren Tom Decorte (UGent) en Jean Blanquaert (VUB) daarbij een nefaste hoofdrol, en dat gebeurde allerminst in het verborgene: zij kregen voor hun propaganda voor cocaïne en heroïne een vrij podium in Het Laatste Nieuws en Het Nieuwsblad. Decorte was in de periode 2000-2006 zelfs kind aan huis in de preventieprogramma’s tegen drugs van de provincie Oost-Vlaanderen. Die vielen toen nochtans onder de bevoegdheid van de CD&V-gedeputeerde Jean-Pierre van der Meiren. Ook de eerste gedeputeerde was toen een CD&V’er: Alexander Vercamer.

Sommige initiatieven die officieel bedoeld waren als “drugpreventie” waren in de praktijk propaganda voor het gedogen of legaliseren van cannabis. Nog niet van harddrugs. Dat was zelfs voor de CD&V een brug te ver. Professor Tom Decorte was beroemd en berucht met zijn studie ‘The Taming of Cocaïne’, waarin hij de gevaren van cocaïne als recreatiedrug minimaliseerde. In de media hield hij herhaaldelijk een pleidooi voor de volledige legalisatie van softdrugs én harddrugs.

Drugprofeet Men moet volgens Decorte niet zo panie-

kerig doen over heroïne: “Wat bijvoorbeeld heroïne betreft: niet alle gebruikers spuiten dat in. Heroïne wordt door sommige groepen gesnoven. Je raakt dus niet per definitie in de problemen met heroïne.” (Veto, jaargang 26 nr. 12, 6 december 1999). Het was bijna een rechtstreekse aansporing om eens een lijntje te snuiven. In Het Laatste Nieuws van 8 januari 2001 vergeleek Decorte cocaïne met bier: “De meerderheid van de Antwerpse cocaïnegebruikers zijn normale burgers, die nooit in de problemen komen. Daar zitten kappers tussen, politieagenten, huisvrouwen. Getrouwde mensen met kinderen, die al jaren af en toe gebruiken en toch een normaal leven leiden.

Zoals jij en ik soms een pintje pakken, zonder dat we alcoholicus worden. […] Bier is overal hetzelfde, de meeste mensen kunnen af en toe een pintje pakken, maar toch zijn er die eraan verslaafd raken. Hetzelfde geldt voor cocaïne. Gemiddeld gebruikten mijn geïnterviewden zes jaar, maar er zaten er ook bij die al twintig jaar zonder problemen gebruikten.

Volgens de klassieke theorieën zit je dan al lang in de hulpverlening.”

In een interview met het studentenblad Schamper (nr. 390, 19 februari 2001) vroeg men Decorte op de man af: “Moet er een totale legalisering komen?” Decorte antwoordde: “Op langere termijn wel. Ik ben er geen voorstander van om nu van de ene dag op de andere alles te legaliseren. Dat moet goed voorbereid en overdacht worden. […]

Ik ben voorstander om het uiteindelijk te legaliseren. […] Het valt op dat mensen die verslaafd raken, drugs niet gebruiken om te genieten, maar vooral om op een bewuste of onbewuste manier problemen weg te drukken. […] Het resultaat is een studie die beschrijft hoe die mensen verschillen van het klassieke beeld van druggebruikers die in de goot belanden, en hoe zij in staat zijn gedurende jaren te gebruiken zonder daarmee in problemen te komen. […] Afkicken van een drug is uiteindelijk niet zo moeilijk, ondanks alle koppige verhalen. Afhankelijk van het product duurt het één tot twee weken en dan ben je daar fysiek van af. Maar je raakt binnen twee of drie weken niet af van de psychische afhankelijkheid als je drugs gebruikte om de harde realiteit te ontvluchten, want die harde realiteit blijft toch hetzelfde.”

Op 30 juli 2003 herhaalde Decorte die standpunten in Knack: “Theoretisch zouden

we op heel lange termijn ook de andere roesmiddelen uit de criminaliteit moeten halen en distributiekanalen creëren die de overheid kan controleren.” Decorte zei toen ook dat cocaïne niet echt gevaarlijk is: “Ik wil alleen benadrukken dat er ook mensen zijn die op een gecontroleerde, puur recreatieve en geïntegreerde manier omgaan met alle soorten roesmiddelen. De inname van drugs kan dienen als ontspanning tijdens het weekend, of als opwarmer voor een gezellig feestje of een goede vrijpartij. […] De media hebben vooral aandacht voor het worstcasescenario, voor diegenen die sterven aan drugs. Terwijl het gros van de gebruikers stopt na een kortstondig experiment of er perfect in slaagt om drugs te combineren met de dagelijkse verantwoordelijkheden op het werk of in het gezin.”

Vooral de uitspraken in Schamper en Veto getuigden van een onverantwoordelijkheid die aan het misdadige grenst. Dat kan door duizenden jongeren opgevat worden als een aansporing om ook met harddrugs te experimenteren. Nergens in zijn interviews voor die studententijdschriften gaf professor Decorte het advies dat ze beter van drugs zouden afblijven.

Mao had één keer gelijk We geven het niet graag toe, maar Theodore Dalrymple heeft erop gewezen dat er minstens één politieke leider was die de drugplaag in zijn land op héél korte tijd volledig onder controle heeft gekregen, en dat was Mao. Hij decreteerde dat alle opiumhandelaars doodgeschoten moesten worden. Tien miljoen opiumgebruikers moesten een gedwongen behandeling ondergaan. We weten niet hoeveel executies er effectief zijn geweest, maar het afschrikwekkende effect was onmiskenbaar. Het opiumprobleem, dat in China al sinds de negentiende eeuw enorme maatschappelijke verwoestingen had aangericht vooral door de Opiumoorlogen van de Britten - werd in één klap vrijwel tot nul gereduceerd.

Mao was een waanzinnige massamoordenaar, die tientallen miljoenen doden op zijn geweten had, maar dat is het punt niet. Het punt is dat harde repressie echt werkt en dat de oorlog tegen drugs wel degelijk gewonnen kan worden. Maar het moet dan wel echt een totale en meedogenloze oorlog zijn, en niet de klucht die de dysfunctionele Belgische justitie ervan maakt.

6

Dwars door Vlaanderen

26 juli 2018

De Geuzenberg

Een linkse coalitie in het Brusselse stadhuis?

Welke coalitie zal na de verkiezingen van 14 oktober in Brussel-stad gevormd worden? Alles hangt af van de uitslag, maar nu al is duidelijk dat de PS van burgemeester Philippe Close aan een linkse coalitie met Ecolo en Défi denkt. Als voorafspiegeling van een Brusselse en ook Waalse regering in 2019.

De coalities die in het Brussels Gewest op lokaal vlak gevormd worden, zijn vaak het resultaat van persoonlijke vetes tussen de Brusselse politieke kopstukken. Qua stemmen staan de Franstalige partijen vaak zo dicht bij elkaar – ze schommelen tussen 15 en 25 procent van de stemmen - dat vaak verschillende coalities mogelijk zijn.

Dat Brussel-stad de voorbije zes jaar een paarse PS-MR-coalitie had (met de Open Vld erbij en tot voor het Samusocial-schandaal ook de Sp.a) was een gevolg van een afrekening tussen de PS en Brussels cdH-kopstuk Joëlle Milquet. In Molenbeek had de cdH met de steun van onder andere de MR PS-burgemeester Philippe Moureaux opzijgeschoven, dus was het voor de PS onmogelijk om in Brussel-stad nog met de centristen te regeren. En zo kwam in Brussel een paarse coalitie tot stand.

Zet PS de MR aan de kant?

Voor de MR van Alain Courtois mag die straks een vervolg krijgen. Misschien kan hij dan in de tweede helft van de legislatuur een paar jaar burgemeester worden, zeker als de PS relatief zwak scoort. Hij zou dan de eerste liberale burgervader worden sinds François-Xavier de Donnéa (1995-2000). Bij de liberalen leeft nog altijd een grote frustratie, vanaf 1830 hebben ze altijd de burgemeester geleverd, tot 1982, toen drankorgels als Brouhon, Demaret en Freddy Thielemans het stadhuis innamen.

Alleen, bij de MR begint men nattigheid te voelen. Het gevoel overheerst dat de PS aan een coalitie met Ecolo en Défi (het vroegere FDF) aan het werken is. Aan Vlaamse kant zou men dan rekenen op Groen en Open Vld. Schepen Els Ampe – afkomstig uit een rode Oostendse familie - past in dat linkse plaatje.

Voor de PS is het belangrijk dat op een aantal plaatsen linkse of centrumlinkse coalities worden gevormd. Ze zijn dan een voorafspiegeling van de Brusselse maar ook Waalse regering die na de parlementsverkiezingen van 2019 moeten worden gevormd. In de

Vlaamse media wordt vaak gesproken over een Brusselse en Waalse PS-MR-deal voor 2019. Maar binnen de partij van Elio Di Rupo is de aversie voor de partij van premier Charles Michel (MR) nog altijd groot. Vandaar dat het alternatief PS-Ecolo-Défi een ernstige kans maakt.

Bij de PS, en ook bij die twee mogelijke coalitiepartners, voelt men zich gesterkt door een populariteitspoll die in april in de krant ‘La Capitale’ verscheen. De hoogste score was voor Fabian Maingain, zoon van Défivoorzitter Olivier Maingain en kopstuk van de partij in Brussel-stad.

Zijn score van 5,45 op 10 is niet indrukwekkend maar wel de hoogste van alle politici. Fabian Maingain staat bekend als zelfingenomen en onbeschoft. Zijn anti-Vlaamse houding meegerekend, belooft dat weinig goeds. Maar de PS wil er wel zaken mee doen. PS-burgemeester Philippe Close haalt amper 4,43 op 10, maar intussen zou zijn populariteit zijn toegenomen. Voor Close blijft het belangrijker dat hij beter scoort dan Alain Courtois (3,57 op 10). Maar hij moet wel Ecolo-kopstuk Benoît Hellings (4,5 op 10) laten voorgaan.

Anderzijds blijkt Didier Wauters, Brussels cdH-lijsttrekker (3,56 op 10) een nobele onbekende. Hij haalt amper meer dan voormalig sp.a-schepen Ans Persoons. De Vlaamse socialisten worden in Brussel-stad als politiek verwaarloosbaar beschouwd.

Niet alleen omdat de partij apart opkomt en moeilijk een zetel kan binnenhalen, ook omdat van Franstalige kant een – voor een belangrijk deel te begrijpen - hetze is gevoerd tegen Brussels sp.a-minister Pascal Smet, die rond mobiliteit het ene onnozele voorstel na het andere lanceerde.

Uiteraard zijn populariteitspolls geen verkiezingen, en uit de enquête blijkt dat veel Brusselaars onbeslist zijn en over tal van kandidaten geen mening hebben. Maar de resultaten liggen wel in lijn met vroegere enquêtes.

Picard

Drugs, drugs en nog eens drugs Enkele weken geleden meldden we in deze kolommen hoeveel cocaïne via de haven van Antwerpen het land binnenkomt. Het is een enorm lucratieve handel.

En ook deze week was het prijs. In de Braziliaanse haven Santos werd vorige week zo’n 650 kg cocaïne onderschept, verborgen tussen de lading van een schip dat Antwerpen als bestemming had.

In dezelfde week werd in Nederland een lading onderschept, in een container van mariniers die terugkeerden van het Caraïbische eiland Sint-Maarten, nadat ze daar de bevolking waren gaan helpen na de doortocht van orkaan Irma. Maar niet zonder zestien goedgevulde sporttassen bij de persoonlijke spullen te steken. Vermoedelijk werd de cocaïne eerst van het ZuidAmerikaanse vasteland naar Sint-Maarten gesmokkeld.

Oorlog In Antwerpen en omstreken komt het tot een echte drugoorlog tussen verschillende bendes en dealers. Rivaliserende bendes intimideren elkaar met granaataanvallen en schietpartijen. Vorige week werd via internet een beloning van 100.000 euro uitgeloofd voor een dealer die cocaïne van een andere bende zou hebben gestolen.

Filip Dewinter tweette, met een foto van de gezochte dealer: “Zolang ze elkaar afmaken, deel ik dit bericht graag op Twitter.” Hij kreeg meteen de politiek correcte media op zijn nek. Die blijken niet te snappen dat de man en de vrouw in de straat net zo denken

als Dewinter. Het gebruik van zware wapens en granaten (in Antwerpen alleen al drie granaten sinds maart) betekent wel dat de grote jongens in het vizier van de politie komen en dat de druk verhoogt.

Lakse socialisten Jinnih Beels moest eens goed lachen met de “war on drugs” van Bart de Wever. Volgens haar worden alleen de kleine garnalen van straat gehaald, waardoor de grote vissen hun gang kunnen gaan. Ex-commissaris Beels zou beter moeten weten: kleine dealers smijten geen granaten naar elkaar.

Dat doen enkel de grote bazen, al zullen ze daarvoor wel hun loopjongens inzetten. Beels flapt wat onzin uit om toch maar oppositie te kunnen voeren. Erg, heel erg.

Temeer omdat de drugproblematiek terug te leiden is naar het lakse beleid van de vroegere socialistische burgemeesters. Dat de drughandel zich afspeelt in concentratiewijken met veel migranten, is geen toeval. Die associatie moest echter te allen tijde vermeden worden. Zoveel jaren later zien we het resultaat.

Karl van Camp

Het vuile park De problematiek van illegalen in onze hoofdstad sleept al jaren aan. Twee jaar geleden was het aantal vluchtelingen in het Maximiliaanpark zo groot dat het wereldnieuws werd. Honderden migranten verbleven in tenten in hartje Brussel, met wantoestanden tot gevolg. Het kamp werd ontruimd, maar het probleem werd nooit helemaal opgelost. Enkele maanden geleden was er veel te doen over een mogelijk opvangcentrum voor illegalen in Brussel.

Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) weigerde zo’n opvangcentrum toe te laten uit angst voor een mogelijk aanzuigeffect, zoals dat in Calais gebeurde.

Bovendien werden politieacties aangekondigd om het Maximiliaanpark ‘op te kuisen’. Maar die hebben schijnbaar weinig effect gehad.

Voorbije zondag maakte Filip Dewinter nieuwe videobeelden van de gigantische puinhoop die de illegalen veroorzaken en de afvalberg die ze achterlaten in het Maximilaanpark. Op de videobeelden zijn honderden illegalen te zien die liggen te slapen in het Maximiliaanpark.

In en rond het Maximiliaanpark ligt een berg afval. Honderden flesjes met urine, uitwerpselen, kapotte kleding, rottend voedsel, enzoverder. “Is dit een sloppenwijk ergens in Afrika?”, vraagt Dewinter zich af. “Nee, dit zijn de straten van Brussel, de hoofdstad van Europa.”

De maandag erna hield de Brusselse politie opnieuw een “opkuisactie”. De illegalen werden “verdreven”, en daarbij werden vier illegalen voor weerspannigheid opgepakt. Veel poeha voor niets, want enkele uren later keerden de illegalen terug naar het park. Sommigen noemen dat “een beleid”…

Eenheid kan In faciliteitengemeente Wezembeek-Oppem zetten de Franstalige partijen hun onderlinge ideologische verschillen opzij. MR, DéFI, cdH, Ecolo en PS vormen een eenheidslijst onder de naam LB-Union. De Franstaligen vinden het immers veel belangrijker om de meerderheid te halen in die Vlaamse gemeente. Bij de gemeenteraadsverkiezingen in 2012 haalde de eenheidslijst 19 zetels op 23. Lijsttrekker is Fréderic Petit (MR), die de voorbije jaren burgemeester was. De vier overige zitjes gingen toen naar de Nederlandstalige eenheidslijst WO-Plus. In buurgemeente Kraainem komt er deze keer geen Franstalige eenheidslijst.

Daar komt nu een “Lijst van de Burgemeester – Liste du Bourgmestre”, met steun van Open Vld en CD&V.

Roversbenden bij Flixbus In ons land hebben drie factoren geleid tot de angstwekkende toename van geweld, straffeloosheid en anarchie: de invasie van illegalen, de zogezegd “humanitaire” wetgeving die in praktijk belet dat minderjarige criminelen gestraft worden, zelfs niet als zij verkrachtingen of moorden plegen, en de tandenloosheid, de laksheid en de inefficiëntie van de Belgische justitie. Specifiek voor Brussel komt daar nog het erbarmelijke niveau van de politiediensten bij, en het totale gebrek aan coördinatie tussen de korpsen van de verschillende baronieën. Onlangs zagen we hiervan een sterk staaltje aan het Noordstation, op de halte waar de intercitybussen van Flixbus stoppen. Een chauffeur van dat bedrijf vatte het in Het Laatste Nieuws samen: “Bendes staan ons op te

wachten om reizigers te beroven en bagage te jatten. Politie is er nauwelijks te zien en Flixbus zelf doet er ook niets aan. […] Meerdere keren per week maak ik er bedreigende dingen mee: geweld, intimidatie, messen die getrokken worden, ruzies, diefstal... Het nachtelijke gespuis komt in Brussel-Noord uit alle hoeken en gaten om nietsvermoedende passagiers een poot uit te draaien. Ook wij worden ernstig bedreigd als we willen ingrijpen.

Het noodnummer in de bus wordt vaak niet eens beantwoord.” Vooral dat laatste detail zou alarmerend moeten zijn. Zoiets verwacht men in Congo, of hoogstens in de Bronx. Een bron bij de federale politie bevestigt dat: “Het is werkelijk schrijnend wat er daar allemaal gebeurt. Dagelijks verdwijnen er bagagestukken, gsm’s, portefeuilles. Groepjes staan op de loer en slaan hun slag eens de bussen arriveren of vlak voor ze vertrekken. Politie in burger zou kunnen helpen om ze op heterdaad te betrappen. Maar we zitten daar in een buurt waar drie zones moeten samenwerken: politie Noord, spoorwegpolitie en Brussel stad.”

HLN zette daar tenminste nog een foto bij van een stel Afrikaanse jongeren en vermeldde naar waarheid dat het Maximiliaanpark daar vlakbij is. Nog zo’n etterbuil vol islamitische en Afrikaanse illegalen. Op de webstek van de VRT werd daar zelfs geen allusie op gemaakt.

“Het noodnummer wordt vaak niet eens beantwoord.” En dan vraagt men zich af waarom steeds meer mensen bij schietclubs gaan…

Buurtbabbelbank Het stadsbestuur van Brugge heeft in het kader van de actie “Vierkant tegen eenzaamheid” door de vereniging WOK van het OCMW met hout uit bossen van de Luxemburgse Ardennen tien zitbanken laten maken. Bedoeling is op die verplaatsbare buurtbabbelbanken ontmoetingen tussen bewoners uit de omgeving te stimuleren. Het buurtcomité Meersenstraat, dat de eerste bank kreeg, organiseert nu reeds jaarlijks een nieuwjaars- en lentereceptie en om de vier jaar een straatfeest met optreden en barbecue. Plannen bestaan om ook in de herfst iets te doen. “Met ons buurtcomité wilden we eigenlijk al enkele banken aankopen om ze te plaatsen bij de weide die uitkijkt op de Assebroekse Meersen. Het is er prachtig zitten en wij willen er nog wat bloemetjes rond planten, zodat het echt een leuk hoekje zal worden.”

West-Vlaanderen breidt uit Henk Vandevelde, voorzitter van het Belgisch keurmerk Tomabel, baat in Zedelgem een serrecomplex uit van 2,7 hectare. Zijn zonen Kevin en Jonas, die in dezelfde sector aan de slag wilden, moesten andere horizonten opzoeken. Waarom, en waar? Omdat dergelijke oppervlakten in de omgeving niet meer te vinden zijn, keken ze even ‘over de schreve’, naar Noord-Frankrijk of Zuid-Vlaanderen. Samen met de REO-Veiling klopten ze aan bij het departement Nord-Pas-de-Calais, en niet zonder gevolg. Van de vijf voorgestelde locaties kwam uiteindelijk een terrein van twintig hectare in Arques in aanmerking. De Roeselaarse Reo-Veiling kocht de gronden en de familie Vandevelde blijft instaan voor de rest.

In maart reeds werden de eerste West-Vlaamse tomaten in Les Serres des Hauts de France, dus op vreemde bodem, geplukt.

De waarheid komt uit een kindermond

Den Vaderlandt ghetrouwe

Nederland heeft een probleem met de minister van Buitenlandse Zaken. De vorige moest aftreden omdat hij loog, en de positie van de huidige is in gevaar omdat hij de waarheid sprak.

Open deuren VVD’er Halbe Zijlstra moest ophoepelen omdat hij loog dat hij ooit aanwezig was bij een gesprek van de CEO van Royal Dutch Shell met Poetin. Zijn opvolger Stef Blok (ook VVD, en nooit geweten dat ie enige buitenlandse belangstelling had) schokte de correcten met de waarheid. Op een besloten vergadering met Nederlandse diplomaten en medewerkers van internationale organisaties vroeg Blok aan de aanwezigen hem een voorbeeld te noemen van een geslaagde multi-etnische of multiculturele samenleving. Toen een paar mensen refereerden aan Suriname, zei de minister ronduit dat Suriname een mislukte staat is. Kortom, hij trapte enkele open deuren in.

Het dogma van de linkse onderbuik Toen begon de herrie, want de minister gedroeg zich als het kind dat onschuldig riep dat de keizer naakt liep. In de linkse onderbuik is de multikul inmiddels een dogma dat heiliger is dan alle katholieke dogma’s bij elkaar. Dus buitelden de eeuwig verontwaardigden over elkaar heen om hun deugdzaamheid uit te venten en de minister naar de diepste krochten van de hel te wensen. De vereniging van Surinaamse Nederlanders reageerde hysterisch. Hoe durfde Blok dat zeggen? De helft van Suriname migreerde wel naar Nederland bij de onafhankelijkheid om zich in de Nederlandse vetpotten te neste-

7

Onze naaste buren

26 juli 2018

len, maar dat is een detail. En ja, Suriname is een endemisch corrupt land, maar dat en alle kwalen zijn uiteraard de schuld van Nederland, ook al is Suriname al drieënveertig jaar onafhankelijk. Nederlanders die dat land kennen weten dat Creolen, bosnegers en Hindoestanen elkaar haten als de pest en langs etnische lijnen stemmen, maar die waarheid is onaanvaardbaar want voor de poco’s is het waanbeeld de realiteit.

Het corrupte Surinaamse regime had natuurlijk het hoogste woord en gebruikte uiteraard de dooddoener van het kolonialisme. Alle multikullers weten dat hun leugenachtig geloofspunt in Den Haag wordt overgenomen door coalitiepartner D66 en de oppositiepartijen SP, GroenLinks en PvdA, die de aanval openden op Blok. Zelfs sommige liberalen van zijn eigen partij noemden hem lomp.

Onder het juk Dat komt omdat die kruiperige vertegenwoordigers absoluut de linksige media wilden halen, en dat is gelukt. Alle media (zelfs De Telegraaf deed deze keer mee; alleen de lezers gaven Blok gelijk) veroordeelden dat “Blok aan het been”. De media en het grootste deel van de politieke wereld vormen in Nederland een kliek die altijd krampachtiger op zo’n verklaringen reageert; juist omdat ze allemaal weten (en dat privé ook dikwijls vertellen) dat Blok gelijk heeft. Maar dat betekent dat het hele

establishment zou toegeven al tientallen jaren te liegen en een rampzalige politiek te voeren. Blok besefte dat zijn loopbaan gevaar liep en dat hij weleens de weg van zijn voorganger zou kunnen gaan.

Hij kroop dus als een knol onder het juk, want zoals de meeste politici heeft hij alleen principes als die de eigen portemonnee niet treffen. Hij betreurde onmiddellijk in een brief aan de Tweede Kamer dat hij zich “in te scherpe bewoordingen” had uitgelaten, dat hij alleen maar wou “prikkelen” om de discussie te stimuleren. In een volgende brief aan de medewerkers van Buitenlandse Zaken kroop hij nog dieper door het stof. “Ik besef dat deze uitspraken ook collega’s binnen de BZorganisatie persoonlijk raken. Dat vind ik oprecht heel vervelend. Mijn woorden waren te scherp en dat is niet goed.”

Nu is er niets mis met een multiculturele maatschappij volgens uw columnist, maar dan een echte, waar consequent respect voor de zogenaamde cultuur van de nieuwkomers zich vertaalt in een gepaste wetgeving en daar ook naar gehandeld wordt. Ik verwijs naar de multiculturele realiteit in het Frankische Rijk. Een Frank die een moord beging, moest een “weergeld” (zware boete) betalen.

Een Romein die hetzelfde deed, werd geoordeeld op basis van de Romeinse wet en kreeg de doodstraf. De huidige multikullers willen het tegengestelde. Allochtonen moeten hun (meestal mohammedaanse) voorrechten behouden maar die wel combineren met de westerse slappe wetgeving voor zware misdaden.

Willem de Prater

Word gelukkig, stem Groen Politici durven veel beloven om kiezers te lokken. “Vrijheid, welvaart, veiligheid” zullen je deel zijn, als je het juiste bolletje kleurt. Na de verkiezingen mag verwacht worden dat de verkozenen ten minste zullen proberen stapjes te zetten in lijn met wat ze aan de kiezer beloofden. De ene verkiezingsbelofte is al wat realistischer en meer betaalbaar dan de andere, maar ze gaan toch minstens over beleid.

De folder van de partij Groen die deze week in de bus viel, is van een heel ander kaliber. “Groen maakt gelukkig” staat er.

Na tien keer lezen staat het er nog: “Groen maakt gelukkig”, met een mooie foto van een spelend kind erbij. Hoezo, Groen maakt gelukkig? Straalt er dan geluk af van mobiliteitsschepen en keizerkoster Watteeuw? Die man, die met zijn circulatieplan de Gentse burgers tegen elkaar opzette, is voor velen de meest gehate schepen van de voorbije twintig jaar. Worden we gelukkig van Decruynaere, die vindt dat onze speelplaatsen als torens van Babel moeten zijn, waar alle talen mogen gesproken worden en vanzelfsprekend de hoofddoek vanaf de kleuterklas moet kunnen? Is mevrouw zelf wel gelukkig? Haar uitstraling is eerder ‘zuur’, en dan drukken we ons beleefd uit. Dan zwijgen we nog over het eeuwige doemdenken, en dat geklaag dat we met zijn allen de planeet naar de verdoemenis helpen. “Groen maakt gelukkig”, zou het? De partij kaapt alvast de prijs weg voor meest populistische verkiezingsslogan ooit.

zich best wat bescheiden opstellen. Verdraagzaamheid prediken voor anderen is gemakkelijk. Tijdens de publieksuren staan de Gentse zwembaden open voor iedereen. Vrouwen die liever gescheiden zwemmen, kunnen er niet terecht. Onder impuls van de liberalen schafte stad Gent in 2003 de aparte zwemuurtjes voor doelgroepen als vrouwen en senioren af. Maar er is een achterpoortje. Clubs kunnen zwembaden volledig afhuren. Bij die clubs is een vzw die sportactiviteiten organiseert voor allochtone vrouwen. Het publiek bestaat overwegend uit moslima’s.

Vrouwen apart, soms mag het niet Er zijn van die vormen van verdraagzaamheid die enkel Jan met de pet of Mien moeten opbrengen. Neem nu de boerkini’s die vanaf september in de Gentse zwembaden worden toegelaten. Hoeveel van de verdedigers ervan hebben thuis een eigen zwembad? Hoeveel van die verdedigers zwemmen privé bij vrienden, of op reis? In het debat over de kledij- en gedragsregels in openbare zwembaden mag iedereen een mening hebben, maar wie nooit in een openbaar zwembad komt, mag

In de praktijk kunnen zij dus nog wel gescheiden zwemmen. De club voorziet zelf in vrouwelijke redders. Vanaf september zal wie dat wenst een boerkini mogen dragen. Is gescheiden zwemmen dan nog nodig? Zal de schepen tegelijk ook het gemengd zwemmen verplichten voor clubs die gebruik maken van stedelijke zwembaden? De kans is klein.

Vrouwen apart, soms mag het wel Volgens sommigen kunnen gescheiden activiteiten nooit, want dat zou tegen de gelijkheid van man en vrouw zijn. Geen gescheiden onderwijs, geen gescheiden zwemuurtjes, enzovoort. Voor elke regel is er een uitzondering. Stad Gent lanceert een nieuwe subsidie voor “Gentse LGBT+-verenigingen”. Wat lezen we in het persbericht daarover? Wordt erkend en krijgt ook een subsidie: de “sheshebar, die laagdrempelige ontmoetingsavonden organiseert voor lesbische, biseksuele en transvrouwen”. Is dat geen gescheiden activiteit? Wij wachten op het eerste protest…

De nieuwe subsidie, op enkele maanden voor de verkiezingen, is uitgerekend een bevoegdheid van schepen Tapmaz (sp.a), dezelfde schepen die in de stedelijke zwembaden het dragen van lichaam bedekkende kledij toelaat. Voor wie het interesseert, de stad definieert LGBT+-verenigingen als volgt: “Verenigingen die een sociaal-culturele werking hebben en als hoofddoel focussen op de LGBT+-gemeenschap. LGBT+ is een acroniem voor lesbian, gay, bisexual, transgender, en alle personen die zich niet (geheel) identificeren conform de heteroen gendernorm.” Zou onze schepen dit zelf verstaan? Sterker nog, zou hij het durven uitleggen aan zijn Turkse achterban?

Mathildis

De Waalse luchthavens worden geprivatiseerd De Waalse regering heeft besloten het beheer van de luchthavens van Charleroi en Luik te privatiseren. Niet uit ideologische overwegingen. Wel omdat de Europese Commissie het eist. De Waalse regering wil wel een minderheidsparticipatie behouden.

De Belgische regering profileerde zich de voorbije decennia dan wel als zeer pro-Europees, het is bekend dat ze nooit heeft uitgeblonken in het snel uitvoeren van Europese wetten, reglementeringen of vonnissen. Met de deelstaatregeringen is het niet anders. Zo heeft het Europees Hof van Justitie al in 2000 bepaald dat het beheer van de Waalse luchthavens Liège Airport en Brussels South Charleroi Airport (BSCA) moet worden overgelaten aan een private partner. De luchthavens moeten geprivatiseerd worden, want het gaat hier om een zuiver economische activiteit, en een luchthaven dient te worden onderworpen aan de wetten van de vrije concurrentie.

Boetes vermijden De PS heeft de privatisering op de lange baan geschoven.

De huidige Waalse regering van MR en cdH heeft de privatisering nu in gang gezet. Niet uit ideologische overwegingen, maar omdat men beseft dat vroeg of laat Europese boetes dreigen indien dit dossier niet wordt afgehandeld zoals het vonnis voorschrijft.

Concreet wordt de commerciële infrastructuur van de twee Waalse luchthavens te koop gesteld. De inkomsthal, de parking, enzovoort zijn nog altijd eigendom van de Waalse regering. Dat betekent dat het huidige ingewikkelde systeem van

luchthavenbeheer naar de prullenmand verdwijnt. Momenteel draait alles rond een concessieovereenkomst tussen de Waalse overheidsinstelling die de luchthaven controleert, de Société wallonne des aéroports (Sowaer), en twee beheersbedrijven van BSCA en Liège Airport. Het gaat om overeenkomsten die lopen tot 2041. Dit oude systeem van luchthavenbeheer is volgens de Waalse regering niet meer van deze tijd en schrikt luchtvaartmaatschappijen en investeerders af.

Bepaalde bedrijven die op de luchthaven actief waren, zoals koerierdienst TNT-Fedex, vonden dit een te logge structuur.

De privatisering van de infrastructuur moet voor meer efficiëntie zorgen en tegelijk geld opbrengen aan de Waalse regering. De verkoop van de luchthaven van Charleroi zou 59 miljoen euro moeten opbrengen. Die van Luik 16 miljoen euro.

Samen is dat 75 miljoen in de Waalse staatskas. Niet indrukwekkend, maar gezien de precaire toestand van de Waalse overheidsfinanciën is dat mooi meegenomen. Wie de mogelijke investeerders zijn, is onduidelijk, maar de Waalse regering wil de verkoop tegen 2019 afronden.

“Optimalisering” Wel is het zo dat een volledige privatisering niet aan de orde is. De Waalse regering wil een oogje in het zeil houden via een

Li bia bouquet

minderheidsparticipatie. Het is de bedoeling om een blokkeringsminderheid van minstens 25 procent te behouden. Vandaar dat de bevoegde Waalse minister, Jean-Luc Crucke (MR), niet spreekt van een privatisering, wel van een optimalisering.

Het is ook een manier om de vaak woelige vakbonden op de luchthaven rustig te houden.

De andere symbolische betekenis van de minderheidsparticipatie, is dat de Waalse regering duidelijk wil maken dat de luchthavens belangrijk zijn voor de economische ontwikkeling van Wallonië. Bezuiden de taalgrens is men steeds minder geïnteresseerd in wat er op de ‘nationale’ luchthaven van Zaventem gebeurt. Waalse politici zeggen het niet openlijk, maar in vertrouwelijke gesprekken noemen ze ‘Brussels Airport’ een Vlaamse aangelegenheid. Op de kritiek van bijvoorbeeld de Franstalige Brusselaars, die blijven ageren tegen de nachtvluchten vanop Zaventem en het spreidingsplan, hebben ze geen boodschap.

Wat voor de MR-cdH-coalitie ook van belang is, is dat lagekostenmaatschappijen als Ryanair actief blijven op de Waalse luchthavens. Vandaar dat in het verleden miljoenen overheidssubsidies naar de luchthavens en vliegmaatschappijen zijn gevloeid. Dat krijgt veel kritiek van de Europese Commissie, en in het verleden werd de Waalse regering daar al voor veroordeeld. In Namen blijven ze echter via slinkse wegen hun luchthavens en de luchtvaartmaatschappijen ondersteunen.

Gebeurt het niet via subsidies, dan is het via allerlei fiscale voordelen.

Picard

8 De wereld rond Zatte Juncker en zijn Duitse bazen Ja, Jean-Claude Juncker heeft een zwaar alcoholprobleem. De man doet denken aan de zieke en dronken gerontocraten van de Sovjet-Unie. Al vinden de machthebbers in de Europese Wijk dat niet erg. De Luxemburgse christendemocraat Juncker is een stroman voor Duitse christendemocraten die de lakens uitdelen.

Jean Quatremer, de EU-correspondent voor Libération, is één van de beste journalisten die het reilen en zeilen van de Europese instellingen volgt. Als één van de weinigen weet hij dankzij een uitgebreid netwerk wat er in de achterkamers van de Europese Commissie of het Europees Parlement gebeurt.

Zijn boek ‘Les maîtres de l’Europe’ uit 2005 is nog altijd een standaardwerk over de Brusselse technocratische elite.

Quatremer is wel een Fransman en dat moet je erbij nemen.

Zaken die niets te maken hebben met de Brusselse instellingen bekijkt hij door een Parijse bril. De Belgische politiek bijvoorbeeld, waarbij Quatremer de klassieke onzin slikt dat de arme Franstaligen in België onderdrukt worden door neofascistische Vlamingen. Maar daar gaat het hier, gelukkig, niet over.

Wel over de lucide manier waarop Quatremer het werk in de Europese instellingen volgt en analyseert.

Gin in plaats van water Nadat de voorbije dagen overal gespeculeerd werd over het drankprobleem van Europees Commissievoorzitter JeanClaude Juncker, zet Quatremer de puntjes op de i. Ja, Juncker heeft een drankprobleem en geen kleintje. Het verhaal dat hij op de NAVO-top in Brussel van 10 en 11 juli aan het strompelen was omwille van chronische rugproblemen, is een lachertje.

Een paar dagen later vertrok hij naar Azië, terwijl zo’n reis voor iemand met sciatica een hel is. Meerdere getuigen bevestigden het overmatige drankgebruik voor, tijdens en na de NAVO-top.

Dat daarover zo geheimzinnig wordt gedaan, doet denken aan het laatste decennium van de Sovjet-Unie, aldus Quatremer in een artikel in het Britse conservatieve blad The Spec-

tator. Toen werd op alle mogelijke manieren verzwegen dat de gerontocraten van het communistische regime zoals Leonid Brezjnev, Youri Andopov en Konstantin Tsjernenko zwaar ziek waren. Met Jean-Claude Juncker en zijn alcoholverslaving is het niet anders.

De term verslaving is niet overdreven. Juncker is niet de ‘sociale drinker’, een eigenschap van vele politici. Diners en recepties zijn rijkelijk overgoten, maar een politicus kan blijven functioneren omdat hij meestal nuchter is. Niet zo de Luxemburgse Commissievoorzitter. Eigen aan mensen met een drankprobleem is dat ze moeten liegen en bedriegen om hun verslaving verborgen te houden. Zo ook Juncker. Op zijn bureau kan hij in het geniep zoveel drinken als hij wil, maar ook bij vergaderingen moet hij ‘bevoorraad’ worden. Welnu, dat gebeurt volgens Quatremer door in het glas van Juncker gin te schenken in plaats van water.

Selmayr profiteert van het machtsvacuüm Voor de Europese leiders is dit alles blijkbaar geen probleem.

Zij gaan mee in de leugens rond Juncker. Omdat zijn mandaat volgend jaar ten einde loopt? Nee, het ligt anders. Juncker is voor de échte machthebbers in de Europese instellingen een stroman, een façade. En achter die façade zitten de échte bazen. Vooral Duitse ambtenaren en politici van christendemocratische signatuur die de Europese instellingen besturen.

De bekendste is Martin Selmayr, die dit voorjaar in een drafje werd aangesteld tot secretaris-generaal van de Europese Commissie. Jean-Claude Juncker regelde de benoeming tegen alle regels en procedures in. De Duitser Selmayr wordt zo plots

26 juli 2018

Diplomatieke valies hoofd van een ambtenarenapparaat van 40.000 mensen. De zwakke Juncker heeft een machtsvacuüm gecreëerd dat Selmayr met graagte opvult. En hij niet alleen. Tal van Duitsers hebben de voorbije jaren de Europese administratieve touwtjes in handen genomen.

Zo is de secretaris-generaal van het Europees Parlement een Duitser (Klaus Welle). Helga Schmid leidt de groep van ambtenaren die zich over het Europese buitenlands beleid buigt.

Wie is hoofd van de Europese investeringsbank? Jawel, een Duitser. Werner Hoyer. Daarnaast leidt Klaus-Heiner Lehne het Europese Rekenhof. Het EMS, het Europese Stabiliteitsmechanisme, dat moet omgaan met financiële crisissen, wordt geleid door Klaus Regling.

De EVP tussen geloof een scepticisme In Duitsland vinden ze dat normaal. Tenslotte is dat land de grootste EU-lidstaat en betaalt jaarlijks 20 miljard euro aan die EU, waarmee het goed is voor 20 procent van het budget.

Maar achter de machtsgreep zit ook een politiek verhaal. Het gros van de ambtenaren heeft een christendemocratisch etiket. En de EVP, de christendemocratische partij die de grootste fractie is in het Europees Parlement, wordt eigenlijk door de Duitsers van de CDU/CSU geleid. Bondskanselier Merkel ziet dat het goed is. De Europese instellingen lijken meer en meer op een voortzetting van de Duitse politiek met andere middelen. Alleen is het wel zo dat de Duitse Europese ambtenaren niet altijd op dezelfde lijn staan als de CDU/CSU. Selmayr en consorten zijn voorstanders van een nog diepere Europese integratie met een Europese minister van Financiën en een transferunie. Voor de christendemocraten in Duitsland blijft dat onbespreekbaar. Het zou immers een blanco cheque betekenen voor de klaplopers in Zuid-Europa.

AV

Buitenlands spervuur Een blunder, en hypocrisie We vinden ook dat president Trump geblunderd heeft tijdens zijn ontmoeting met Poetin.

We weten evenmin als de andere media wat de presidenten onder vier ogen hebben besproken, maar Trumps verklaringen achteraf waren rampzalig en ondoordacht. En hij maakte het nog erger door de stuntelige manier waarop hij zijn woorden probeerde in te slikken. Waarom noemde hij niet op zijn klassieke manier man en paard, recht-voor-de-raap, zoals hij dat tegenover Merkel en Theresa May had gedaan?

Waarom gaf hij geen kik over het vermoorden van dissidenten in binnen- en buitenland, of over de bezetting van Oekraïens en Georgisch grondgebied door het Russische leger? Maar zoals altijd was de heisa van de media enorm overdreven en hypocriet. Terwijl Trump alleen maar een verbale uitschuiver had gemaakt en had gezondigd door nalatigheid, probeerde Juncker - intussen tijdelijk ontnuchterd - een bondgenootschap te sluiten met China tégen de VS. De Chinese premier Li Keqiang probeerde vorige week in Brussel de Europese Unie te verleiden met ogenschijnlijk aantrekkelijke handelsovereenkomsten, “deals”, om in het maffiajargon te blijven. De Chinese leiders zijn nochtans in bijna alle opzichten véél erger zijn dan Poetin.

Chinese kolonie Jelte Wiersma, de EU-correspondent van Elsevier Weekblad in Brussel, waarschuwde tegen die gevaarlijke Chinese avances. Hij riep de EU op in dit geval Trumps voorbeeld te volgen en krachtdadig op te treden tegen de oneerlijke Chinese handelspraktijken. Hij vreest dat Europa anders een kolonie van Peking zal worden. Niet op dezelfde manier als Tibet, nee, maar toch een economisch wingewest dat alleen nog kan dienen als afzetgebied en doorvoerhaven voor Chinese producten. Zelfs Jörg Wüttke, de voorzitter van de Europese Kamer van Koophandel in Beijing, zei vorig jaar dat de Europese Unie haar eigen bedrijven moet beschermen tegen de “met overheidsgeld gesponsorde strooptocht” van de Chinezen. Wiersma en Wüttke zegden het niet, maar wij dachten onmiddellijk aan Brits-Indië, waar de Britten eerst de bloeiende inheemse textielindustrie kapotmaakten, om daarna zonder noemenswaardige concurrentie hun eigen textiel op de Indische markten te kunnen afzetten. Pas onder Gandhi kwam daar georganiseerd verzet tegen, door het herstel van de oude traditie van het ambachtelijke thuisspinnen en -weven. Vandaar dat er nog steeds een spinnewiel in de vlag van India staat. We hebben er eerder op gewezen dat de

Chinezen bij ons niet alleen de textiel- en breigoedsector hebben geruïneerd, maar ook de sectoren scheepsbouw, schoenen, speelgoed en elektronica.

Klokkenluider in de cel De journalist en auteur Eren Erdem was een Turks parlementslid van de sociaaldemocratische, kemalistische en republikeinse volkspartij CHP. Hij raakte in 2015 vooral bekend door zijn onthullingen over de nauwe banden tussen het Erdogan-regime en ISIS, zoals IS toen heette. Soms vergaloppeerde hij zich; dat gebeurt de besten. Maar dikwijls sloeg hij de spijker op de kop. Een berucht voorbeeld was de zaak-Ibrahim Bali, de hoofdverdachte van de aanslag van oktober 2015 in Ankara, waarbij 95 doden vielen. Erdem wees erop dat Ibrahim Bali vanuit Turkije 1.800 terroristen naar ISIS had gestuurd, die allemaal door de autoriteiten gemonitord werden “met technische middelen”, waarschijnlijk afluisterapparatuur. Maar de politie of het leger hadden daar niets tegen ondernomen. “Waar waren de politiediensten?”, vroeg Erdem zich af. “Ik heb tienduizend adressen van leden van ISIS geïdentificeerd aan de hand van onderzoeksverslagen van openbare aanklagers en rechters… Waarom zitten die ISIS-mannen niet in de gevangenis?” Erdem wees ook op de straffeloosheid waarmee ISIS zijn Turkstalige magazine ‘Konstantiniyye’ kon verspreiden. Dat magazine werd naar boekhandels gestuurd, en naar de adressen waar cellen van ISIS gevestigd waren. Maar er volgde niet één operatie van het leger of de politiediensten, nergens, zelf niet tegen de drukkerij waar het tijdschrift van de persen rolde. Erdem vroeg het parlement een commissie op te richten om de activiteiten van ISIS in Turkije te onderzoeken, maar dat werd door de parlementsleden van Edogans AKP weggestemd. Tijdens een persconferentie na die stemming – dat kon toen nog – verklaarde Erdem: “Als die commissie haar werk had kunnen doen, dan zouden alle cellen van ISIS in Turkije in enkele maanden tijd opgerold kunnen worden. Er zou er niet één overblijven, want we kennen alle adressen. We hebben ze van de politie gekregen… Uit een onderzoek van de politie bleek ook dat leden van ISIS zich in Istanboel organiseerden via een magazine dat ‘De Islamitische Wereld’ werd genoemd. Maar ook hier volgde geen ingrijpen van de politie. Dat is geen nalatigheid meer.

Dat is collaboratie.” Waarom komen we terug op onthullingen die dateren uit 2015 en 2016?

Om een eenvoudige reden: omdat Erdem nu in een Turkse gevangenis zit wegens “hulp aan terroristische groepen”. Er is nog een tweede

aanklacht in de maak wegens “smaad aan de Turkse natie en de Turkse regering”. Erdem had nog geprobeerd naar zijn familie in Duitsland te vluchten, maar hij werd op het vliegveld van Istanboel opgepakt.

delaars waren écht niet allemaal op botermelk en bronwater overgeschakeld en ze zaten écht niet allemaal heel de maand ademloos aan de beeldbuis gekluisterd om de exploten van hun nationale ploeg te volgen…

‘t Pallieterke bij Labour?

Le Pen zonder geld

Zou ‘t Pallieterke zelfs in Londen gelezen worden? Sterker nog, zou het daar zelfs door socialisten worden gelezen? Waarschijnlijk niet.

Het zal wel toeval zijn dat juist één week na de publicatie van ons artikeltje over het antisemitische incident bij een optreden van Jeremy Corbyn in Den Haag ook binnen zijn Labourpartij ongewoon scherp protest kwam tegen zijn lakse beleid inzake Jodenhaat. Het socialistische Lagerhuislid Margaret Hodge beschuldigde haar partijleider openlijk van antisemitisme. “Het gaat niet om wat je zegt, maar om wat je doet. En gezien je daden ben je een antisemitische racist.” Niet dat Corbyn oproept tot moord en geweld tegen Joden, hij knijpt wel systematisch een oogje dicht, of zelfs beide ogen, als zijn islamitische en extreemlinkse aanhangers geweld plegen.

Het Europees Parlement bevriest de financiering van het rechts-nationalistische Rassemblement National (RN) – voorheen Front National (FN) – van Marine Le Pen. Het betreft de subsidiëring van verkozenen van de partij in Straatsburg om hun activiteiten te financieren of personeel aan te werven. Als reden wordt de verdenking van verduistering van middelen aangevoerd. Later zou nog kunnen worden overgegaan tot verdergaande maatregelen.

Het Europees Parlement volgt daarmee het voorbeeld van het Franse gerecht. Op 8 juli bevolen de Parijse rechters Claire Thépaut en Renaud van Ruymbeke de inbeslagname van ongeveer 2 miljoen euro overheidssteun.

RN-leider Marine Le Pen reageerde verontwaardigd op het besluit. Ze noemde het een “moordaanslag” op haar beweging. Ondertussen riep Le Pen op tot schenkingen. Zonder steun zou de partij immers “dood zijn tegen het eind van de maand augustus”. Le Pen heeft de aanklachten tegen haar partij herhaaldelijk ontkend. Ze noemde het besluit van het Franse gerecht eerder al “illegaal”. Volgens haar gaat het om een politiek proces. Volgens de aanklagers zou het Rassemblement National een geheim verduisteringssysteem hebben opgezet. Zo zouden assistenten worden betaald met middelen van het Europees Parlement voor taken die de partij in het algemeen ten goede komen. 23 van de 54 geregistreerde parlementaire medewerkers zouden het hoofdkantoor van het Front National als hun werkplek hebben opgegeven. Acht van hen zouden daar ook

Censuur Tussen 15 mei en 14 juni dit jaar publiceerden de webstekken van negentien willekeurig gekozen Russische politiezones 1.377 “negatieve berichten”, meestal over misdaden, soms ook over ernstige ongevallen. In de daaropvolgende maand, tussen 15 juni en 15 juli, viel dat aantal “negatieve berichten” plots terug tot 13. Een daling met 99 procent. De oorzaak was eenvoudig: tijdens de Wereldbeker voetbal had het Ministerie van Binnenlandse Zaken de politie opdracht gegeven geen “negatieve berichten” meer te publiceren. In de meeste politiezones viel het aantal meldingen dan ook terug op nul. Nee, de Russische dronkenlappen, verkrachters, straatvechters en drughan-

LE PEN EN DE AANSLAG OP DE GAULLE In 1962 speelde Jean-Marie Le Pen met het idee om Jean Bastien-Thiry met een helikopter uit de gevangenis te laten ontsnappen. Bastien-Thiry was ter dood veroordeeld voor een mislukte aanslag op president Charles de Gaulle.

De operatie ging niet door. Le Pen was wel aan de andere kant van de gevangenismuur aanwezig toen Bastien-Thiry in de ochtend van 11 maart 1963 werd gefusilleerd.

De oprichter van het Front National (FN) weet dat het einde van zijn leven nadert. En dan komt een mens vaak met goed bewaarde geheimen op de proppen. In zijn zeer lezenswaardige memoires, die begin dit jaar verschenen, staan heel wat interessante verhalen. Zo komen we te weten dat hij als student bijverdiende door in de steenkoolmijn van het Limburgse Eisden te gaan werken. En hij nam in Zeeland deel aan een reddingsoperatie na de dramatische overstromingen van 1953. Wat Le Pen in de memoires niet vermeldt, is dat hij in 1963 met het idee speelde om Jean Bastien-Thiry uit de gevangenis te helpen ontsnappen. Bastien-Thiry was het brein achter de aanslag van le Petit-Clamart op president Charles de Gaulle. Op 22 augustus 1962 werd de presidentiële wagen beschoten, toen die op weg was van Parijs naar het verblijf van de Gaulle in Colombeyles-Deux-Églises. Een commando vuurde 187 kogels af, waarvan er 14 de wagen raakten. Noch de Gaulle noch zijn echtgenote Yvonne raakten gewond. Van de Gaulle werd vaak gezegd dat hij de ‘baraka’ had. Hij ontsnapte in zijn leven een paar keer op onbegrijpelijke wijze aan de dood.

Het verraad na ‘je vous ai compris’ Waarom die aanslag, die luitenant-kolonel Jean Bastien-Thiry op het getouw zette? Daarvoor moeten we terug in de tijd, naar

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE 13 mei 1958. In Algerije, op dat moment een verzameling Franse departementen, woedt een burgeroorlog. Het FLN, dat naar onafhankelijkheid streeft, pleegt de ene aanslag na de andere.

De regeringen van de Vierde Republiek slagen er niet in de toestand politiek onder controle te krijgen, ook al heeft het Franse leger het FLN op tal van terreinen verslagen. In Algiers wordt een ‘comité de salut public’ ingesteld dat aan generaal Charles de Gaulle vraagt om de situatie te redden. De Gaulle had zich in 1946 teruggetrokken uit de politiek. De Gaulle zegt ja, wordt eerste minister en stelt de Vijfde Republiek in, waarna hij president wordt. Begin juli bezoekt hij Algiers en daar spreekt hij de historische woorden ‘je vous ai compris’. De pieds-noirs, de Franse kolonialen, denken dat de Gaulle een einde zal maken aan de onafhankelijkheidsoorlog en dat hij Algerije bij Frankrijk zal houden. Tenslotte had hij in Mostaganem ‘Vive l’Algérie française’ geroepen. Maar, al vlug wordt duidelijk dat hij dubbel spel speelt. De Gaulle is dankzij de pieds-noirs aan de macht gekomen, maar eigenlijk bereidt hij de onafhankelijkheid van Algerije voor. Velen, zeker in het leger, zien dit als verraad. Ook al is de onafhankelijkheid van Algerije onafwendbaar, een deel van de pieds-noirs en hun sympathisanten in Parijs gaan in het verzet. Er moet wraak genomen worden op de Gaulle. Er worden verschillende aanslagen beraamd die of verijdeld worden of mislukken. Die van le Petit-Clamart geldt als de aanslag die bijna slaagde. De Gaulle was woedend omdat men het ook op zijn echtgenote had gemunt. Al snel komt men de architect van de aanslag op het spoor. Bastien-Thiry (35 jaar) wordt gearresteerd en ter dood veroordeeld.

Le Pen als antigaullist Op dat moment is Jean-Marie Le Pen een politicus van de

John Cleese werd in 1939 geboren te Somerset, in het zuiden van Engeland. Als zoon van een verzekeringsagent trok hij op zijn achttiende naar de Universiteit van Cambridge, waar hij rechtenstudies aanvatte. Een goed advocaat moet welbespraakt zijn, zoveel is duidelijk. Toch koos Cleese al snel voor een meer luchtig betoog. Hij trok naar de Verenigde Staten om er theater- en filmscenario’s te schrijven, trad op in Broadway - weliswaar nog in kleinere rollen - en liep in New York in de jaren zestig zijn toekomstige vrouw, Connie Booth, tegen het lijf. In 1978 scheidde het koppel.

Humor staat onder druk Wie in Vlaanderen de naam ‘John Cleese’ hoort, denkt aan ‘Monty Python’, het zeskoppige komediegezelschap dat tal van hilarische avonturen beleefde. Allicht nog veel bekender bij het grote publiek in Vlaanderen - al was het maar omwille van de talloze herhalingen die op de televisie vertoond werden - is Cleese in de gedaante van Basil Fawlty, een hysterische en neurotische hotelbaas. In 2000 werd ‘Fawlty Towers’ door de jury van het British Film Institute verkozen tot het beste televisieprogramma van de twintigste eeuw.

Het zou het bestek van deze rubriek te buiten gaan om de lange en succesvolle loopbaan van John Cleese te overlopen.

Toch is het nuttig even stil te staan bij ‘Monty Python’ en ‘Fawlty

Towers’. Er is namelijk een lichte vorm van bitterheid in Cleese geslopen. De komiek laat geen kans onbenut om in interviews zijn hart te luchten. De politieke correctheid is hem, doorheen de jaren, een doorn in het oog geworden. Cleese merkt op dat de humor die hij kon maken vandaag niet meer gesmaakt dan wel verboden zou worden. Bijvoorbeeld hoe in ‘Monty Python’ de spot wordt gedreven met Jezus Christus. “Zou je dezelfde grappen over het moslimgeloof kunnen maken?”, vroeg Cleese zich een tijd geleden af. Een andere filmmaker, de betreurde Theo van Gogh, maakte zo’n twintig jaar geleden dezelfde opmerking op de Nederlandse televisie: “In ‘The Life of Brian’ van John Cleese, werd in de jaren zeventig al gelachen met religie. Dat zouden we vandaag met de islam niet meer kunnen doen.”

Lachen met gastarbeiders In ‘Fawlty Towers’ figureert Manuel, een Spaanse gastarbeider. Manuel blinkt uit in traagheid en luiheid, en bovendien spreekt hij slecht Engels. Is het anno 2018 nog toegestaan dat soort stereotyperingen op te voeren? Het valt te betwijfelen.

Zou Raymond van het Groenewoud vandaag nog liedjesteksten schrijven als “Italianen, ze stelen uit je wagen”? En zouden we Italianen durven vervangen door Marokkanen? Opnieuw laat het antwoord zich raden. Cleese zegt dan ook stellig: “Politieke correctheid kan ons brengen naar een orwelliaanse samenleving.” Een verwijzing naar het boek van George Orwell, waarin de staat de totale controle heeft over zijn burgers en bepaalt hoe ze moeten denken en handelen.

Cleese verdedigt zijn humor door dik en dun. Hij begrijpt niet waarom mensen tegenwoordig zo vaak beledigd zijn: “Ik heb lak aan politieke correctheid. Humor draait per definitie rond

PROFESSOR SARBATTY STAPT UIT DE ASM Professor Joachim Sarbatty is een naam die klinkt in Duitsland. Deze econoom, professor en momenteel Europees Parlementslid (ex-AfD), heeft zich, na 23 jaar bestuurslid te zijn geweest van de Aktionsgemeinschaft Soziale Marktwirtschaft, uit deze belangrijke en gekende Duitse middenveldorganisatie teruggetrokken.

Een ontslag dat de 78-jarige professor in een brief als volgt aankondigde: “Ik zal de Alexander Rüstow-medaille die mij in het jaar 2015 werd uitgereikt, teruggeven, en mij tezelfdertijd uit de Aktionsgemeinschaft Soziale Marktwirtschaft terugtrekken.”

Waarom al die commotie? Op 15 juni laatstleden werd in Weimar de Hayek-medaille aan Joachim Sarbatty overhandigd.

Op dezelfde dag reikte Nils Goldschmidt, de nieuwe voorzitter en opvolger van Sarbatty in de ASM, aan kanselier Angela Merkel de Alexander Rustow-medaille uit. De medaille is genoemd naar een grondlegger van de socialeplaneconomie – zeg maar, de sociaal gecorrigeerde vrije markt, het sociaaleconomisch beleid dat men bij centrumpartijen, bij de christendemocratie, en zelfs bij partijen als Vlaams Belang terugvindt.

Sinds 1964 valt die eer mensen te beurt die zich “met de versteviging en de verdere ontwikkeling van de sociale markteconomie verdienstelijk hebben gemaakt”: het gaat dan over personen als Ludwig Ehrhard, Bundesbankvoorzitter Karl Blessing, econoom Franz Böhm, SPD-minister van Financiën Karl Schiller, bevolkingsdeskundige Elisabeth Noelle-Neumann, FDP-politici als Genscher, Graf Lambsdorff en Kurt Biedenkopf. Professor Sarbatty is bijzonder kwaad op zijn opvolger, Nils Goldschmidt.

Want eerstgenoemde kent “geen enkele beslissing of maatregel van kanselier Merkel die zou kunnen voldoen aan de criteria om deze medaille uitgereikt te krijgen”. In haar energiebeleid en in haar vluchtelingenpolitiek zijn absoluut geen principes

De gelatenheid van de ter dood veroordeelde “We waren klaar. Er was een helikopter gehuurd. We zouden het logo van de politie op het toestel bevestigen om te vermijden dat we beschoten werden. Een dag ervoor liet Bastien-Thiry echter een bericht uit de gevangenis smokkelen. Hij was ziek en kon niet deelnemen aan de operatie. Volgens mij had hij al een groot deel van zijn reis naar de dood afgelegd.” De gelatenheid van de ter dood veroordeelde, dus.

Maar Le Pen bleef gefascineerd door Bastien-Thiry. De dag voor zijn executie kampeerde Le Pen in een auto voor de gevangenis. “Om vier uur ’s morgens vertrok een konvooi. We zijn het gevolgd tot aan het fort ‘du Trou d’enfer’. Het was mistig. Aan de andere kant van de muur hoorde ik het geweersalvo. BastienThiry was geëxecuteerd.”

Salan

ENGELAND het lachen met dingen die ongepast zijn. (…) Politieke correctheid is vreselijk. Ik lach al heel mijn leven met Duitsers, Zweden, Fransen, Australiërs … en plots, als ik een grap maak over Mexicanen, kijkt iedereen me angstig aan alsof dat verboden zou zijn. Overigens wil ik opmerken dat je met moslims wel mag lachen, alleen vermoorden ze je nadien.” Cleese bekijkt de multiculturele samenleving erg kritisch. Op de vraag wat hij thans van de Britse cultuur vindt, is hij formeel: “Ik begrijp niet goed wat er aan het gebeuren is in Groot-Brittannië. Londen is gewoon geen Britse stad meer. Ik hou van verschillende culturen, maar als de eigen cultuur verdwijnt, ga je jezelf toch de vraag stellen wat er gaande is.”

Politiek en media Drie weken geleden kondigde Cleese op televisie aan dat hij in november zal emigreren. “Ik ben op zoveel vlakken teleurgesteld in dit land, dat ik het voor bekeken houd. Vooral de wijze waarop dit land bestuurd wordt stelt me teleur.” Cleese doelt dan niet enkel op de multiculturele fabels die de politieke kaste aldoor blijft verkondigen, ook de Brexit: “Het niveau van het Brexit-debat was afschuwelijk. (…) Rechts heeft gelogen over hoeveel geld er bijkomend naar de gezondheidszorg zou vloeien, indien we kozen voor Brexit. Links, op zijn beurt, maakte continu iedereen bang alsof de Brexit een vreselijke ramp zou worden. Niemand had de kracht om simpelweg de waarheid te vertellen, namelijk dat de Brexit een ingewikkeld verhaal is.”

Ook haalde Cleese uit naar de media: “Onderzoek in 33 landen wijst uit dat de Britten al jaren aan een stuk het minste vertrouwen hebben in hun media. (…) Dat komt door al de leugens en banaliteiten die de media vandaag opvoeren.” De dame van de BBC zat erbij en keek ernaar.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

terug te vinden die doen denken aan sociale markteconomie, aldus Sarbatty in zijn afscheidsbrief. Integendeel, zegt de professor, Angela Merkel heeft “net het veilige nest van de democratie verlaten, op het moment dat ze zonder de soevereiniteit van de burger hierin te kennen, of het parlement te horen als vertegenwoordiger van die soevereiniteit, haar asielbeleid heeft afgekondigd en uitgevoerd. Het netwerk van Sarbatty werkt op volle kracht. De voormalige voorzitter van het Bundesverfassungsgericht (een Grondwettelijk Hof, zeg maar), Hans-Jürgen Papier omschrijft de duidelijke wetsinbreuk die gepaard ging met de massale grensopening van 2015 als volgt: voor hem werd het asielrecht van haar eigenlijke doelstelling vervreemd en werd het eigenlijk misbruikt “als deuropener voor gewoonweg illegale inwijking”, gebruikt en misbruikt door “personen, die geen individueel recht hebben op inwijking”. Het harde oordeel luidt dan ook dat de Duitse kanselier, Angela Merkel (CDU), met haar migratie- en asielpolitiek de EU fundamenteel heeft gesplitst.

Sarbatty laat het er niet bij Dat bij prijsuitreikingen kritiek wordt geuit, is niet ongebruikelijk in Duitsland. Meerdere commentatoren is het opgevallen welke vage bewoordingen ASM-voorzitter Nils Goldschmidt in de laudatio sprak bij de uitreiking. Zelfs Rainer Hank stelt het vast in de Merkelgezinde krant Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung. Zo liet Goldschmidt verstaan dat Merkel geëerd werd wegens “haar verdiensten voor deze markteconomie, die tegelijk open op de wereld is en gericht op de mens, en voor haar engagement ten dienste van de dialoog in Europa”. Goldschmidt liet in een reactie op de ontslagbrief van professor Sarbatty weten dat die brief “een duidelijke uiting is van een rechtsconservatief wereldbeeld, waarvan de destructiviteit zich nu ontlaadt in een irrationele en onredelijke kritiek op de bondskanselier”.

FRANKRIJK

tweede rij. Eind de jaren vijftig was hij op de lijst van de poujadisten tot parlementslid verkozen, maar Le Pen was vooral bekend als officier van het vreemdelingenlegioen. Hij diende in Indochina en Algerije. Ook Le Pen beschouwde de Gaulle als een verrader. Het antigaullisme van Le Pen nam zelfs een fysiek karakter aan. In zijn memoires noemt hij de Gaulle “een lelijke man, terwijl helden mooi moeten zijn”. Le Pen begeeft zich echter nooit in de illegaliteit en werkt niet mee aan de aanslagen.

“Ik was een militair en politicus. Geen desperado”, schrijft hij in zijn memoires.

Maar zijn sympathie voor Bastien-Thiry was groot. In een interview aan Le Figaro, dat op 9 juli jongstleden plaatsvond, vertelde Le Pen over de plannen die hij met een aantal vrienden bedisselde om Bastien-Thiry te laten ontsnappen uit de gevangenis. Met een helikopter.

RIGHT OR WRONG

BASIL FAWLTY EMIGREERT Volgend jaar wordt hij tachtig. Tijd om de balans op te maken. Acteur en komiek John Cleese, die onsterfelijk werd dankzij ‘Fawlty Towers’ en ‘Monty Python’, laat weten te zullen emigreren. Hij heeft genoeg van hoe de zaken in het Verenigd Koninkrijk lopen. Van de Brexit tot het multiculturele drama… Cleese is het spuugzat.

9

Het nabije buitenland

26 juli 2018

DUITSLAND

Allicht doelt de heer Goldschmidt op de vroegere activiteit van professor Sarbatty in de wetenschapscommissie van de Alternative für Deutschland (AFD). Sinds 2014 zetelt professor Sarbatty voor dezelfde rechtsconservatieve partij in het Europees Parlement. Professor Sarbatty was onlangs een van de opgemerkte sprekers op het “Neue Hambacher Fest” (georganiseerd door de Duitse econoom Max Otte). We zullen van professor Sarbatty nog horen, zoveel is duidelijk. De groep Merkelcritici groeit wekelijks aan.

Nog méér multicultureel!

Het mag dan zijn dat steeds meer Duitsers vinden dat multiculturele diversiteit op één grondgebied geen deugd, geen axioma meer is of moet zijn, er zijn er die net het omgekeerde denken. En spijtig genoeg treffen we die mensen nogal eens aan in leidinggevende posities. Zo heeft het stadsbestuur van Gütersloh beslist dat de stad nog méér divers moet worden.

Bouwvergunningen worden met het oog op “de sociale en multiculturele mix” op basis van “verschillende etnische aspecten” toegekend, aldus het berichtenblad van de stad. Het stadsbestuur mag eigen accenten leggen in het toekennen van bouwvergunningen en in het gunnen van vrije stukken grond, is haar argumentatie.

De woordvoerster van de stad, Susanne Zimmermann, verkondigde dat “Gütersloh een stad is waar mensen uit 122 naties en 59 buitenlandse culturele verenigingen met elkaar leven, werken en families grootbrengen”. Woongebieden moeten “deze diversiteit van onze stadsmaatschappij weerspiegelen”. De discriminatie van Duitse huiseigenaars rechtvaardigt Zimmermann door te verwijzen naar … de geldende Duitse antidiscriminatiewetgeving!

Piet van Nieuwvliet

10

Beeldspraak

26 juli 2018

MEDIALAND

VRT-journalist krijgt live op zijn gezicht: lachen!

Nadat het Nigeriaanse, excuseer, Franse voetbalelftal de wereldbeker gewonnen had, gingen in Parijs duizenden mensen de straat op om... Tja, om wat te doen? Volgens de politiek correcte lezing van alle media om ‘feest te vieren’. Maar de feiten, zoals ze ons via filmpjes dankzij de sociale media werden getoond, zeggen iets anders: we zien gevechten, vernielingen, plunderingen van winkels, er werden honderden auto’s in brand gestoken, kinderen raakten gewond omdat ze overreden werden, en er vielen doden. Het lijkt er sterk op dat in Parijs bij eerder welk groot gebeuren duizenden minder evenwichtige mensen de straat op gaan om te ‘genieten’ van een algehele sfeer van normloosheid en de ‘voordelen’ die daarmee voor chaotische mensen gepaard gaan. Dat veel van die chaoten allochtonen zijn, is duidelijk op alle beelden te zien.

De manier waarop de klassieke media daarover berichtten, was weer bijzonder afgemeten. De rellen kwamen weliswaar aan bod, maar dan als ‘relletjes’, of ‘incidenten met feestvierders’. Steevast kwam ook de vergoelijking dat het maar zou gegaan zijn om een ‘minderheid’ van de ‘feestvierders’. Een vraag doemt dan op: hoe groot was die ‘minderheid’ dan wel?

Die vraag werd uiteraard niet behandeld in duidings- of achtergrondprogramma’s: niet in Terzake, niet in De Afspraak, niet in De Zevende Dag. Niet interessant, allicht.

Het toppunt was toch de scène waarbij een journalist van de VRT live in het Journaal verslag probeerde uit te brengen vanuit Parijs, maar meteen door allochtonen werd aangevallen, geslagen en het werken onmogelijk gemaakt. De VRT-presentatrice in de studio in Brussel zag het live gebeuren, maar bleef schaapachtig lachen. Journalisten krijgen nu dus live op hun gezicht, en hun collega’s staan erbij en lachen erom.

Stel u even voor dat een VRT-journalist live verslag zou uitbrengen van een bijeenkomst van N-VA of Vlaams Belang, en daar van een boze Vlaams-nationalist live in de uitzending een duwtje zou krijgen. Zou daar dan ook hartelijk mee gelachen worden? Het zou kunnen. Maar het zou ook kunnen dat we dan dagenlang heilige verontwaardiging krijgen over de schending van de persvrijheid, de bedreiging voor de democratie en interviews met het ‘slachtoffer’ in alle praat- en duidingsprogramma’s over de doodsangsten die hij heeft uitgestaan. Dat zou ook kunnen.

Schild en Vrienden De jongens en meisjes van de Vlaamsgezinde jongerenbeweging ‘Schild en Vrienden’ vonden de scène ook nogal straf en maakten vervolgens een stout filmpje: ze knipten stukjes beeld uit de dwaze reactie van de VRT-presentatrice en monteerden die tussen beelden van de zware rellen in Parijs. Het sarcastische filmpje zette de VRT aardig in zijn hemd en werd vlotjes gedeeld op sociale media.

De rood-groene kaste van de VRT belijdt graag ‘tolerantie’, maar in dit geval was daarvan niks te merken. De VRT eiste verwijdering van het filmpje door de sociale netwerken en door Schild en Vrienden, want het ‘auteursrecht’ van de VRT was geschonden. Anders zouden een proces en eisen tot schadevergoeding volgen. ‘Hun’ beelden mochten niet zomaar gebruikt worden, stel je voor. Nu is dat niet alleen straf als je weet dat de beelden publiek uitgezonden en met honderden miljoenen Vlaams belastinggeld gemaakt zijn. Het is ook straf omdat elke student rechten weet dat de auteursrechtenwet een uitzondering voorziet voor zaken die parodie, satire en humor behelzen.

De VRT probeert gewoon te intimideren, erop rekenend dat het dreigen met processen en boetes leidt tot zelfcensuur.

Het correcte antwoord van Schild en Vrienden: “VRT, hoepel op.” Facebook verwijderde het filmpje echter toch en bande ook S&V-oprichter Dries van Langenhove – tijdelijk – van het netwerk. Niet veel later werd het filmpje ook op het YouTubekanaal verwijderd. Censuur, heet zoiets. Maar dan wel een censuur van de Belgische overheidstelevisiezender.

Boekenbeurs doet koppig voort Zoals onze lezers weten, weigert de jaarlijkse Boekenbeurs

FILM in Antwerpen een stand ter beschikking te stellen van Uitgeverij Egmont, ook al voldoet die aan alle voorwaarden. Uitgeverij Egmont is de vrijhaven waar politici van Vlaams Belang terechtkunnen om hun boeken te laten uitgeven, wanneer de politiek correcte uitgeverijen om politieke redenen weigeren.

De tijden zijn stilaan veranderd, en de Boekenbeurs werd om die stalinistische houding zelfs uitgelachen in een blad als De Morgen. Nadat Egmont naar de rechtbank trok, moest men vorig jaar toch voor het eerst een Egmont-verkoopstand toelaten. Terecht, oordeelde vrijwel iedereen.

Intussen raakte bekend dat de Boekenbeurs ... in beroep ging.

Men wil blijkbaar nog wat meer geld vergooien aan advocaten om het onverdedigbare te verdedigen: dat op een Boekenbeurs in een vermeend vrij en democratisch land sommige boeken ‘fout’ zijn, en dus niet aan bod mogen komen.

Omdat zoiets onder de persvrijheid valt, moet in het beroepsproces het parket-generaal zijn mening geven. Dat werd zopas schriftelijk geformuleerd en het is vernietigend voor de Boekenbeurs: de weigering slaat nergens op, Egmont moet absoluut toegelaten worden tot de Boekenbeurs, en, aldus de procureur-generaal, de bescheiden morele schadevergoeding die Egmont in Eerste Aanleg kreeg toegekend, zou eigenlijk moeten opgetrokken worden tot een écht substantieel bedrag.

Auw. Benieuwd naar het arrest in beroep, maar de kans dat we weer boeken van Egmont op de Boekenbeurs te zien krijgen, lijkt groot!

Den Skyldige (The Guilty) 90 minuten lang tussen vier muren “Den Skyldige” is een minimalistische thriller die u wellicht aan films als “Phone Booth” (geschreven door Larry Cohen en geregisseerd door Joel Schumacher) en “Locke” (van Steven Knight, met Tom Hardy in de hoofdrol) zal doen denken.

Twitter schrapt miljoenen rekeningen Eind februari maakte de Franse webstek OJIM (wat staat voor ‘Observatoire des journalistes et de l’information médiatique’) de censuurpraktijken bekend die Twitter via de ‘shadow banning’ uitvoerde. De eigen huis-algoritmen maken rekeningen onleesbaar wanneer een “foute” tweet wordt gedetecteerd, zonder dat de gebruiker ervan op de hoogte is. De EU heeft het Amerikaanse bedrijf al uitvoerig gefeliciteerd met zijn censuurbeleid. Twitter gaat echter nog verder. In de Amerikaanse krant The Washington Post van 6 juli kan men van de hand van de journalisten Craig Timberg en Elizabeth Dwoskin lezen dat Twitter in de maanden mei en juni van 2018 elke dag meer dan één miljoen accounts heeft onderdrukt en onleesbaar gemaakt.

Volgens verklaringen van Del Harvey, de ondervoorzitster van de afdeling ‘vertrouwen en veiligheid’ binnen Twitter, evolueert Twitter in de balans tussen vrije verspreiding van ideeën en veiligheid. Ze stelt: “Een van de grootste veranderingen zien we in de manier waarop we het evenwicht aanvoelen tussen vrijheid van meningsuiting zelf en het risico dat deze vrijheid de meningsuiting van iemand anders zou kunnen afschrikken.”

Ooit was er een tijd dat Twitter, Facebook en andere nieuwe media in het medialandschap tot het kamp van de “vrije meningsuiting” behoorden.

LICRA en omgekeerd racisme op Facebook De LICRA is een van de oudste en bekendste zogenaamd antiracistische verenigingen van Frankrijk. We schrijven ‘zogenaamd’, omdat het niet de eerste keer is dat de “Ligue Internationale contre le racisme et l’antisémitisme” zich racistisch uitlaat, zich bezondigt aan met name ‘omgekeerd racisme’ – racisme tegen autochtone Europeanen, tegen blanken dus. Het recente voorval is merkwaardig omdat het zich afspeelde op Facebook, een van de sociale media die graag uitpakken met ‘antiracisme’, en in die zin algoritmen hebben ontwikkeld. De LICRA heeft het niet voor mono-etnische gemeenschappen, en al helemaal niet voor mono-etnische blanke gemeenschappen. Naar aanleiding van de Wereldbekerfinale tussen Frankrijk en Kroatië slaagde de Parijse afdeling van LICRA erin volgende boodschap op Facebook te verspreiden: “De ploeg van het bontgekleurde multietnische Frankrijk gaat deze namiddag het duel aan met een dramatisch uniforme Kroatische voetbalploeg. Als men het historische verleden van Kroatië kent, kan men onmogelijk verbaasd zijn! Gericht op de Balkan, en in een dramatisch tijdperk de cultus van de sterkste omarmend, cultiveert Kroatië een eenstemmig spel, zonder kleur, zonder aroma, armzalig gewoon.”

Tackelen met de voeten vooruit! Een dag later moest LICRA vanuit de hoofdzetel al tussenkomen en op datzelfde Facebook een correctie plaatsen, waarin ze afstand nam van de uitspraken van de Parijse afdeling. Met andere woorden, LICRA verzette zich tegen het (omgekeerd) racisme van LICRA.

Het is het verhaal van politieagent Asger Holm (Jakob Cedergren) die tijdelijk is overgeplaatst naar de noodcentrale van Kopenhagen om telefoontjes af te handelen. De reden is niet meteen duidelijk, maar naar aanleiding van een ongewenst telefoongesprek met een journalist ontstaat het vermoeden dat Asgers degradatie iets te maken heeft met een recente gebeurtenis in zijn carrière. Dat telefoneren, met mensen die niet altijd oprecht een noodgeval hebben, niet Asgers favoriete bezigheid is, wordt snel duidelijk. Hij kan zijn ongenoegen niet makkelijk verbergen en trakteert iedere beller op een aantal cynische opmerkingen alvorens hij de hulpdiensten op pad stuurt. Zo kapittelt hij een beller, die in paniek is omdat hij drugs heeft genomen, dat het zijn eigen schuld is en hij maar geen drugs moet gebruiken.

Ontvoering Maar wanneer hij telefoon krijgt van een panikerende vrouw genaamd Iben (Jessica Dinnage), die doet alsof ze met haar dochtertje spreekt, krijgt Asger het vermoeden dat de vrouw is ontvoerd en dringend hulp nodig heeft. Wat volgt, zijn 75 zenuwslopende minuten waarin Asger, in “real time”, in alle onmacht, probeert om Iben te helpen met niets meer dan zijn koptelefoon en de weinige informatie die zij hem weet te geven in een paar korte telefoongesprekken.

Hij gaat zelfs zo ver dat hij haar 6-jarige dochter opspoort en zo aan het telefoonnummer van de ontvoerder geraakt.

Ondertussen blijven ook nog andere telefoontjes binnenkomen, en komen we telkens iets meer te weten over Asgers persoonlijke situatie. In de laatste scene vloeit alles samen in een emotionele en morele ontknoping.

Het is geen makkelijke opgave dit soort films te laten slagen. Je bent volledig afhankelijk van één setting en de acteerprestatie van één acteur (afgezien van een aantal extra’s), en alles moet volledig tot de verbeelding van de kijker kunnen spreken. Alle actie gebeurt buiten beeld, aan de andere kant van de telefoonlijn, en toch is “De Schuldige” één van de meest meeslepende thrillers die ik in de laatste tijd heb gezien. Cedergren is verbluffend in zijn rol.

Hij gebruikt lichaamstaal, subtiele mimiek en ruimtelijke stiltes om de kijker volledig mee te nemen in het gevoel van onmacht waardoor Asger geteisterd wordt. 90 minuten lang verplaats je jezelf in zijn schoenen, en ben je net als hij afhankelijk van de auditieve impressie om een beeld te kunnen vormen van wat er gebeurt. Een buitengewone sensatie. Naast de acteerprestatie van Cedergren, verdient ook Dinnage veel lof, die met puur en alleen haar stem een indrukwekkende reeks emoties weet over te brengen. Het lijkt alsof je de strijd en de pijn van haar personage op de voet mee kan volgen, voelen en zien, terwijl zij geen enkel moment in beeld komt.

Thriller zonder actie?

Cinematografisch gezien verveelt de film ook niet. Möller maakt zo goed gebruikt van zijn enige locatie, dat de film bij momenten claustrofobisch aanvoelt, maar er nooit goedkoop uitziet. Het script, dat Möller schreef samen met Emil Nygaard Albertsen, zit vol verhaalverrassingen die je echt niet ziet aankomen.

“Den Skyldige” is een psychologische actiethriller zonder feitelijke actie, waar je als kijker volledig in opgezogen wordt. De film behandelt morele thema’s als selectieve perceptie van de realiteit, de behoefte om iets te betekenen in de wereld, gebruik en misbruik van gezag en de verwaandheid en arrogantie waartoe macht kan leiden. Sla die epische Amerikaanse blockbusters een keer over. Ga deze prachtige en subtiele Deense film zien!

Thirza Nerissa

Actueel

26 juli 2018

11

India, een gevalstudie in desinformatie In deze komkommertijd kan de lezer eens aandacht besteden aan een onderwerp dat ons allen aangaat, namelijk de desinformatie. Vulgair noemt men ze “nepnieuws”, als iets dat zomaar ineens uit de lucht komt vallen. “Desinformatie” is een juistere term: het wijst op een plan, een doelbewust beleid. En vooral, het is een term gelanceerd door de daders zelf. De geheime politie van de Sovjet-Unie had een dienst voor Dezinformatsija, waar haar agenten vals nieuws verzonnen en dat doelgericht in de informatiestroom plantten om het vijandelijke kamp te misleiden.

Hindoe-nationalisme Recent kreeg ik weer eens een schoolvoorbeeld van pro-islam polemiek te verwerken.

Daarin stond een passus die als representatief voorbeeld kan dienen van één van de grootste desinformatiecampagnes in de huidige wereld. De auteur stelt als vanzelfsprekend voor dat “elke religie en ideologie historische aberraties en contemporaine schrijnende toestanden heeft”. Dat is de klassieke dooddoener om het bijzondere van de islam te verdoezelen. Maar dit keer gaat het eens niet over de kruistochten: “Vandaag zijn in India de hindoe-nationalisten aan een opmars bezig, geleid door de BJP,...”

Van toen ik in de jaren 1990 mijn doctoraatsverhandeling over de hindoe-nationalisten maakte, heb ik nooit anders geweten dan dat zij “in opmars” heetten te zijn. Toch in de media, want India-watchers maakten zich, na de tweede opeenvolgende verkiezingsnederlaag van de hindoe-nationalistische BJP (Indiase Volkspartij) in 2009, sterk dat die stroming aan het verdwijnen was. Tot zij in 2014 een onverwacht grote verkiezingszege haalde.

Sindsdien ging de BJP electoraal nog vooruit bij de opeenvolgende deelstaatverkiezingen, maar ideologisch is zij ingestort. De “communautaire” hindoe-elementen in haar programma werden al decennia beetje bij beetje teruggeschroefd, maar in de ruim vier jaar die de partij aan de macht is, heeft zij geen enkele hindoe-prioriteit in beleid omgezet.

Wel is het zakenmilieu tevreden, omdat zij het zakendoen heeft vereenvoudigd en het socialisme heeft teruggeschroefd. (Men kan beide tendensen vergelijken met onze N-VA, tegelijk aan de macht gekomen, die zich tot liberale partij ontpopt maar haar communautaire bestaansreden volledig in de koelkast gezet heeft.) Vele kiezers die haar aan de macht geholpen hebben, kondigen nu aan dat zij in 2019 NOTA zullen stemmen, “none of the above”, d.i. blanco.

Van de BJP zegt hij dat “die gelinkt wordt aan de ultranationalistische RSS [Nationaal Vrijwilligerscorps]. Deze is berucht vanwege haar neonazi-achtige paramilitaire parades en oefeningen.”

Ik heb zelf een lijvig boek plus vervolgboek gewijd aan de communistische mythe dat de RSS zich aan het fascisme spiegelt; met negatief besluit. Maar het is waar dat zij aan stokvechten en andere onschuldige oefeningen doen, en dat zij een scoutsachtig uniform dragen. Oppervlakkige westerse provinciaaltjes wier geschiedkundige kennis zich tot de nazi’s beperkt, zullen dan het bekende meteen op het onbekende projecteren. (We hoeven het niet te hebben over de sympathie van de meeste moslimpolemisten voor de nazi’s, namelijk als vijanden van het Jodendom; maar de slimmerds onder hen hebben inmiddels wel geleerd dat nazi-insinuaties nuttig zijn om westerlingen in de verdediging te duwen.)

Godsdienstrellen “Hun opmars wordt vergezeld door een zorgwekkende toename in aanvallen op moslims en christenen in India door grote menigtes wie[r] wapentuig gaat van zwaarden tot bijtend zuur (...) Bovendien is er ook sprake van aanvallen op atheïsten en vrijdenkers.”

India is een groot land, en ik sluit niet uit dat er al eens een hindoe bijtend zuur gebruikt heeft. Maar het is echt wel een moslimspecialiteit, met talloze voorbeelden uit Bangladesh, India, Pakistan; en ook reeds het VK, want de verrijking rukt op. Aanvallen op atheïsten en vrijdenkers zijn al zeker een moslimspecialiteit, met onder andere vorig jaar vier moorden kort op elkaar op godloochenende bloggers in Bangladesh.

Als er een toename in aanvallen op moslims en christenen was, zou dat uit de cijfers

moeten blijken. Maar die tonen een langdurige communautaire rust in vergelijking met de jaren 1980, toen de Congrespartij aan de macht was, met talloze grote rellen, waaronder de grootste slachting in de Indiase republiek, namelijk door “secularistische” Congresmilitanten op 2.800 (onofficieel 8.000) sikhs. Dat valt wel allemaal in het niet bij de Pakistaanse genocide op de Bengali’s, vooral de hindoes, in 1971, met officieel 3 miljoen doden.

De beweerde “aanvallen op christenen” onder de huidige BJP-regering vormen ook een leerrijke gevalstudie. Toen de BJP aan de macht kwam, rapporteerden de media aanvallen op kerken. Zodra men die echter tegen het licht hield, bleek dat het om het gebruikelijke vandalisme ging dat alle soorten gebedshuizen treft, maar dat voor de gelegenheid uitvergroot werd en zonder reden met de regeringspartij werd verbonden. Vooral kerken werden hier genoemd om bij het westerse publiek een snaar te raken (en daarmee de dooi tussen de VS en India te bemoeilijken); linkse desinformatici kennen hun vak.

In India is dat smoesje inmiddels door de mand gevallen, maar in de westerse media is alleen de aanvankelijke beschuldiging gemeld, niet de veel minder nieuwswaardige rechtzetting. Daarom kan je het hier nog regelmatig horen. En dat is een algemene regel: het eerste gerucht is voorpaginanieuws, de rechtzetting achteraf is in India een berichtje op een binnenpagina, en blijft hier bij ons totaal onvermeld.

Koeien en vrouwen “Indiërs die koeien slachten voor hun vlees worden regelmatig gelyncht door hindoemenigtes.”

Dat ontzag voor het leven van koeien bestaat al duizenden jaren. De islamitische invallers maakten daarvan gebruik: zij joegen koeien voor hun ruiterij uit om tegenaanvallen onmogelijk te maken. Maar de aanleiding hier is een heel andere. Er zijn enkele jaren geleden inderdaad een aantal gevallen in het nieuws gekomen waarbij mensen gewapend koeien verdedigden. Religie had er echter weinig mee te maken: het ging meestal om veetelers die hun kapitaal, namelijk hun vee, tegen diefstal beschermden. Heilig of niet, koeien worden massaal geroofd en geslacht in India, dat een groot uitvoerder van rundvlees is. Maar wie in Vlaanderen weet dat?

“Recentelijk werd India uitgeroepen tot gevaarlijkste land voor vrouwen.”

De Harvard-“studie” in kwestie gaat echter niet over feiten; ze is gebaseerd op nattevingerwerk, louter opinies van “deskundigen” uit het land zelf. In India meer nog dan in Vlaanderen zijn de universiteiten en de toonaangevende media in linkse handen, en daar beweert men zoiets, en eigenlijk eender wat India zwart kan maken. Met succes, want ik hoor westerse vrouwen dingen zeggen als: “Ja, ik hou wel van reizen, ik ga volgende week naar Egypte. Maar India? Zeg, ik wil niet verkracht worden!”

De echte cijfers (die meestal landen zonder betrouwbare statistieken ter zake uitsluiten, voornamelijk moslimlanden) plaatsen India nooit in de top drie, die doorgaans bestaat uit Zuid-Afrika, de VS en Zweden. Wel is juist dat de rapporteringsgraad van verkrachtingen dankzij overheidscampagnes in India sterk gestegen is. In moslimlanden is dat onmogelijk, omdat vrouwen die een verkrachting aangeven, daar juist extra gestraft worden. Ik zeg hier dus niet dat de auteur liegt: waarschijnlijk vertelt hij wat hij zelf geslikt heeft, namelijk een smoes verspreid door de linkse intelligentsia in India.

Onverdeeld India “De RSS en BJP geloven in het concept van ‘Akhand Bhârat’, het ongedeelde India, een doel dat de annexering van Pakistan en Bang-

Twee voorbeeldige mikpunten van desinformatie. Narendra Modi en Aung San Suu Kyi, regeringsleiders van India en Myanmar, worden allebei vals beschuldigd van medeplichtigheid aan massamoord .

ladesh noodzakelijk maakt.”

Pakistan heeft zich in 1947 van India afgescheurd (met als gevolg een miljoen doden en tien miljoen vluchtelingen, meestal hindoes), omdat 85 procent van het moslim-electoraat niet in een multiculturele maatschappij wilde leven. Dat in navolging van het precedent van de profeet, wiens levenswerk erin bestaan had, zich eerst in een kleinere moslimstaat terug te trekken (Medina) en dan van daaruit in heel Arabië de multiculturele samenleving te vernietigen. Het is Pakistan dat op termijn India zoekt te veroveren, en dat al drie keer een oorlog begonnen is om Kasjmir aan te hechten; niet omgekeerd.

In de eerste jaren na 1947 zwoer de RSS inderdaad nog een tijdje bij “onverdeeld India”, dus het herstel van de eeuwenoude toestand. Maar dat is lang vervlogen. In het programma van de BJP (°1980) heeft het nooit gestaan.

“Het is niet omdat hindoes geen aanslagen plegen in het Westen en deze gebeurtenissen niet bekend zijn dat ze niet plaatsvinden.

Moeten we hiervoor het hindoeïsme verketteren? Is het hindoeïsme een gewelddadige veroveringsideologie? Vanzelfsprekend niet.”

Bedoeld is dat je zou denken: “Is de islam een gewelddadige veroveringsideologie? Vanzelfsprekend niet!” Maar ter zake.

Aanslagen? Plegen hindoes aanslagen? Dat verhaal, met de fonkelnieuwe notie “hindoeterrorisme”, dateert van de bomaanslagen in Malegaon in 2008. Na de talloze onmiskenbaar islamitische aanslagen juichten de media dat dat een hindoe-aanslag geweest was. De materiële bewijzen wezen in die richting, en twee plaatselijk bekende hindoes, Sadhvi (“non”) Pragya en kolonel Srikant Purohit, werden gevangengezet. Pas recent, na negen jaar voorarrest, zijn zij vrijgelaten.

Inmiddels had een moslimterrorist, verantwoordelijk voor de grote aanslagen in Mumbai einde 2008 en later gearresteerd, bekend dat de Malegaon-aanslagen door zijn eigen groep georganiseerd waren, en wel zo dat hindoes de schuld zouden krijgen. De nieuw gelanceerde notie “hindoe-terrorisme” zou dan de schuld krijgen van de geplande aanslagen in Mumbai.

Merk op dat de media hier volop het spel van de terroristen meegespeeld hebben. We wisten al van hun ideologisch bondgenootschap, maar dit geval gaat dat nog een stap verder. In India is het verhaal inmiddels rechtgezet, maar internationaal maakt het nog steeds mee het negatieve imago van het hindoeïsme, zoals de bedoeling was.

En Vlaanderen?

De desinformatie over India wordt slechts door een handvol deskundigen wereldwijd in vraag gesteld. De allermeesten slikken ze en krijgen geen aanleiding om eraan te twijfelen. Ze is ook des te geloofwaardiger omdat ze vooral uitgaat van Indiërs zelfs, net zoals er veel haat tegen Vlaanderen gezaaid wordt door geboren Vlamingen.

De gelijkenissen met de Vlaamse situatie (net zoals die tussen BJP en N-VA) zijn talrijk

en frappant. Hoe komt het dat een land en zijn cultuur, laat staan zijn nationale beweging, het mikpunt van haat zijn? Hoe komt het dat het zich daartegen zo slecht verdedigt? Waarom laat een numerieke meerderheid zich politiek in de hoek duwen?

Wel, bekijk eens de internationale beeldvorming over Vlaanderen. De meeste perscorrespondenten in Brussel reproduceren wat zij in Le Soir lezen. Dat wil zeggen: de flessenhals van de informatiestroom over ons land (net als over India) is stevig in handen van de vijand, die ons haat. Mocht er toch eens iemand een Vlaamse stem willen horen, dan komt hij terecht bij De Standaard of de VRT, gewillige kanalen voor hetzelfde gedachtegoed. Andere stemmen, zoals dit blad, zijn van te voren buiten het debat geduwd door ze het etiket “extremistisch” op te kleven.

Extra teleurstellend is dat er voor die desinformatie geen tegenwicht is. De regering van Vlaanderen resp. van India investeert niet, of hoogstens pro forma, in het counteren van de vijandige beeldvorming. In India komt dat voort uit de historische verstrengeling van de RSS met de ondergrondse vrijheidsstrijd tegen de Britten, waardoor er zo min mogelijk en alleen mondeling gecommuniceerd werd, en er ook nadien nooit een ernstige communicatiecultuur ontstaan is; en door de scoutsmentaliteit van “doe wel en zie niet om”, dus negatieve achterklap negeren. In Vlaanderen is het wellicht omdat elke Vlaming altijd dringender prioriteiten heeft dan de belangen van Vlaanderen.

De beslissende factor die verklaart waarom de ene doortastend aanvalt, onder meer via het wapen van de desinformatie, en waarom de andere zich zo zwak daartegen verdedigt, is haat. Bijvoorbeeld: een schuldenaar haat zijn schuldeiser (zelfs als die niet eens iets eist!), dus de Walen haten de Vlamingen en de Indiase moslims haten de hindoes. De Vlamingen resp. de hindoes hebben het niet in zich om zoveel haat op te brengen. Zij hebben ook de ruggengraat niet om zichzelf te doen eerbiedigen. Uitvissen hoe dat komt, daar is een volgend artikel voor nodig.

Koenraad Elst

12

Cultuur

26 juli 2018

Streuvels te gast bij Teirlinck

Harpgetijden Onder deze titel verscheen vorig jaar een cd vol stemmige en rustgevende muziek voor harpsolo. Vijftien sfeervolle composities van Katleen de Vylder, die haar eigen werk zeer fijn vertolkt.

De Vylder is een dochter van de zee; ze woont aan de kust (De Haan).

Haar opleiding in de muziek en de harpkunst kreeg ze van o.a. de Italiaanse harpiste Susanne Mildonian en aan het Koninklijk (Vlaams) Conservatorium van Antwerpen.

Als soliste trad ze reeds op in heel het Vlaamse land, in kleine zaaltjes, kerken, kastelen, abdijen, tuinen, maar ook in het Paleis voor Schone Kunsten. Ze doet haar optredens alleen of in gezelschap van een fluitist, doedelzakspeler, violist, zanger of woordkunstenaar. Muziek, natuur, poëzie en beeldende kunst lopen voortdurend door elkaar en vormen één soepel geheel.

De hier voorgestelde cd is de vijfde die De Vylder uitbrengt. De voorgangers van deze Harprgetijden zijn ‘Op harpen en snaren’, ‘Met harp en ziel’, ‘Die goede oude Kerst’ en ‘Over levenskunst met Fingerspitzengefühl’. Daarnaast werkte ze ook mee aan de elpee ‘Een snaar op uwe harp’.

Katleen componeert zelf voor haar instrument of bewerkt bestaande composities van bijvoorbeeld Peter Benoit, Emiel Hullebroeck, Elias Ghistelinck en Edvard Grieg voor harp.

Haar schrijfstijl is klassiek met een mix van romantiek en impressionisme. Naast componeren en musiceren gaf De Vylder ook al een viertal boeken uit. Een veelzijdige artieste, dus.

Harpgetijden De hoes van de cd is al een kunstwerkje, een miniatuurtje, op zich. Vooraan zien we een kleurrijke harpiste op een verlaten zandbank in zee. Op de andere flappen brengen strand, water, wolken en blauwe lucht de juiste context. Dit alles is een ontwerp van Johanna Conle.

Een poëtische tekst als geleide vertelt over de ontstaansgeschiedenis van de 15 composities op deze cd. Ergens in De Haan werden de stukjes anno 2016-2017 getoonzet. In deze tekst herkennen we heel wat eigenschappen en kenmerken van de opgenomen muziek: uiterst breekbaar, storm en windstilte gaan hand in hand, melodie en harmonie doen soms wat Boheems aan, een golvend ritme van eb en vloed en stilte…

De componiste vertelde in een interview dat ze vooral ’s avonds componeert. Dan kan ze al haar indrukken, ervaringen en emoties overdenken en ordenen, om ze dan op muziekpapier te zetten. De rust van de avond vormt voor haar de perfecte achtergrond om haar ideeën neer te schrijven in akkoorden en melodieën.

De titels van de 15 composities verraden meestal de inhoud en de stemming van het stukje: ‘Zonnedauw’ of ‘Mist’, ‘Golven’ of ‘Tui-

melaar’ en ‘Strandloper’ of ‘Doodtij’ zeggen als titel al genoeg. Het zijn dan ook allemaal zelfstandige verhaaltjes die met een rijk palet van technieken beeldend verklankt worden aan de hand van natuurlijke ritmes, passende glissandi en arpeggio’s, fijne harmonieën, vlotte melodieën en doorvoelde klanken. De composities zijn zeer transparant, helder en vaak breekbaar en sober.

En toch zit er meer achter sommige titels.

Zo verwijst ‘Zeelier’ naar de zeedraak of zeehaan die op de hoes is afgebeeld, maar is er ook een link naar het muziekinstrument lier waarvan de harp verre familie is. De titels ‘Zeewinde’ en ‘Zeesterrenkruid’ gaan verder dan de zee; ze verwijzen naar kruiden vermeld in het Cruydt-Boeck van Rembert Dodoens, en op de hoes zien we er afbeeldingen van. “Er zit dus meer in een liedje dan je denkt…”

Uniek instrument Niet alleen combineert De Vylder verschillende kunstvormen (beeld, klank en woord), maar ook de Scolpita-harp waarop de muziek wordt vertolkt, is een unieke combinatie van de harpenbouwer Salvi en de beeldhouwer Richard Graham.

Het is een concertharp met 47 snaren en 7 pedalen. Voor elke noot is er een pedaal waarmee je de noot een halve toon hoger of lager kan laten klinken.

Deze harp breekt met de traditionele normen op gebied van instrumentdesign en wordt zo een soort poëtische houtexpressie, met natuurlijke contouren.

Smaakvol We kunnen op de markt heel wat cd’s met stemmingsmuziek kopen. Effecten met galm, bruisende golven van de zee en wat obligate meeuwgeluiden op de achtergrond moeten dan voor de juiste en sentimentele sfeer zorgen. Kunstmatige romantiek, zeemzoeterig verpakt, met opgedrongen emotie.

Daaraan bezondigt deze opname zich niet.

Hier horen we zeer rustgevende en intieme maar ook soms meer levendige en bewogen muziek in een romantisch kleedje, maar dan zeer stijlvol, natuurlijk, en vakkundig gemaakt. Originele composities, fijn en doordacht, subtiel en gevarieerd.

Daarom kunnen we deze cd zeer sterk aanbevelen voor al wie houdt van een rustig stiltemoment met heerlijke en stemmige muziek in de achtergrond.

De cd én de partituren (voor harp of piano) kunnen besteld worden bij de componiste: info@katleendevylder.be of 059 23 70 59. De prijs bedraagt 18 euro.

Peter Leys

Het Huis van Herman Teirlinck in Beersel heeft, sinds het in oktober vorig jaar in privéhanden kwam, nieuw leven gekregen. De redders van het schrijvershuis willen er elk jaar een twintigtal culturele activiteiten organiseren. In augustus is er het festivalweekeinde, met Stijn Streuvels als centrale gast.

In Vlaanderen vinden we enkele ‘schrijvershuizen’, musea die gewijd zijn aan leven en werk van dichters en prozaschrijvers: het Gezellemuseum in Brugge, Huize Ernest Claes in Zichem, Het Lijsternest (Museum Stijn Streuvels) in Ingooigem, het André Demedtshuis in Sint-Baafs-Vijve, het Museum René De Clercq in Deerlijk… Sommige, zoals het Museum Emile Verhaeren in Sint-Amands, zijn bijzonder actief en pakken uit met interessante tentoonstellingen. Andere hebben het moeilijk om het hoofd boven water te houden wegens gebrek aan belangstelling van publiek en politiek.

Er zijn lokale besturen die wel in hun schrijvershuizen willen investeren. Het stadsbestuur van Scherpenheuvel-Zichem kondigde begin vorig jaar aan dat het Huize Ernest Claes nieuw leven wil inblazen. Het stadsbestuur doet dat via een ommetje. Het geboortehuis van Claes ligt in een natuurgebied. Er is een wandeling uitgestippeld en het museum is een attractiepunt op de route.

Een andere reanimatie vond plaats in Alveringem. De publieke belangstelling voor het Verschaevemuseum was nagenoeg helemaal opgedroogd, toen het gemeentebestuur in 2013 de plannen op tafel legde voor een injectie van 400.000 euro. Geënt op de herdenking van de Groote Oorlog kreeg de kapelanij in de tuin een paviljoen over het Aller-Retour-verhaal van de soldaten. Op de voutekamer blijft de focus liggen op Cyriel Verschaeve, niet enkel als schrijver maar ook als voorman van de Vlaamse Beweging, tot en met zijn collaboratie.

Boeken dicht en terug open In 2016 vond in het Timmermans-Opsomerhuis in Lier een tentoonstelling plaats over de Lierse schrijver en zijn kunstbroeders ten tijde van Pallieter. Aanleiding was de honderdste verjaardag van Timmermans’ geesteskind, dat op 5 juli 1916 gepubliceerd werd. Het was de allerlaatste expo in het museum. Het gebouw wordt verkocht. Felix Timmermans en de andere Lierse kunstenaars die het museum belichtte (onder anderen schilder Isidore Opso-

Hoe de staking bij Ryanair begon...

mer en dirigent-componist Renaat Veremans) moeten verhuizen naar het nieuwe stadsmuseum dat einde september opent.

In 2013 besloot het gemeentebestuur van Beersel het Herman Teirlinckhuis, waar de toneel- en romanschrijver van 1936 tot aan zijn dood in 1967 woonde, te verkopen. Het gaf als argumentatie dat een museum openhouden dat nagenoeg geen bezoekers trekt onverantwoord is in tijden van besparingen. Het beschermde huis heeft lang te koop gestaan, tot vorig jaar Gino Coorevits ruim 300.000 euro op tafel legde. Coorevits, die rijk is geworden door de aan- en verkoop van bedrijven, haalde nog eens 240.000 euro uit de portefeuille voor de renovatie. Hij gaf het pand voor 35 jaar in erfpacht aan de vzw Het Huis van Herman Teirlinck, in handen van Hugo De Greef, gewezen directeur van het Kaaitheater, en Sigrid Bousset, ex-directeur van Passa Porta. Beiden hebben ervaring en connecties in de wereld van theater en letteren.

In afwachting van de volledige renovatie in 2020 wil Het Huis van Herman Teirlinck toch al de deuren opengooien voor enkele activiteiten. Zo is er op 25 en 26 augustus een zomers festival in het huis en de tuin. Het is gewijd aan Stijn Streuvels, een tijdgenoot van Teirlinck. Er is openlucht cinema met ‘Mira’ (1971), naar ‘De teleurgang van de waterhoek’, en ‘De vlasschaard’ (1985). Fikry El Azzouzi, die in ‘Favoriete Canonklassiekers’ al aangaf hoezeer ‘Het leven en de dood in den ast’ hem heeft beïnvloed, komt zijn liefde voor Streuvels verklaren. Gene Bervoets en Hilde Van Mieghem lezen Streuvels. Biograaf Toon Breës zal er zijn en ook Walter van den Broeck, Koen Peeters en Lize Spit, drie schrijvers-generaties die lezen uit eigen en Streuvels’ werk. En zoals gastheer Herman Teirlinck het destijds zou gedaan hebben, zal er geuze geschonken worden.

Zomerfestival Stijn Streuvels, 25 en 26 augustus 2018, Het Huis van Herman Teirlinck, Beersel, www.huisvanhermanteirlinck.be

MMMV

Op de praatstoel

26 juli 2018

13

Praten met Andre Fourie, voormalig Zuid-Afrikaans minister

“Onze hachelijke situatie – veel ervan is onze eigen schuld” Andre Fourie (*1944) was minister van Streek- en Grondzaken in de regering De Klerk tijdens de onderhandelingen met het ANC in het begin der jaren ’90. Fourie verdiende zijn sporen eerst in de Verenigde Partij die in de oppositie zat en vanaf 1979 in de regerende Nasionale Party. In 1989, toen F.W. De Klerk de macht van P.W. Botha overnam, werd hij in de regering opgenomen.

Na de machtsoverdracht in 1994 bleef Fourie lid van de Nuwe Nasionale Party tot deze in 2004 onder De Klerk’s opvolger, Marthinus van Schalkwyk, in het ANC opging. Later sloot Fourie zich bij het Vryheidsfront aan. In 2016 trok hij zich uit de politiek terug. ’t Pallieterke: was F.W. De Klerk een hervormer of een hervormer uit noodzaak?

Behoorde hij tot de zogeheten “verligte” of “verkrampte” fractie van de Nasionale Party of was hij eerder een pragmaticus?

Andre Fourie: Internationaal en intern stond Zuid-Afrika onder geweldige druk. F.W. De Klerk was zeer voorzichtig om niet in een kamp te worden geplaatst. Als hij maar pragmatisch was – maar hij aanvaardde uiteindelijk een simpele meerderheidsregering waartegen hij zelf ernstig had gewaarschuwd als niet in het belang van de minderheden. Als president was hij uitstekend, maar als onderhandelaar twijfelachtig.

Interessant: ik heb persoonlijk niet op hem gestemd in de leiderschapsstrijd na P.W. Botha omdat ik meende dat hij niet de noodzakelijke veranderingen zou teweegbrengen, maar toen sloeg hij een andere weg in. ’t Pallieterke: had de politiek van de zwarte thuislanden in uw ogen eventueel een schijn van kans gehad als men meer consequent was geweest (toepassing Tomlinsonverslag uit de jaren ‘50, grotere thuislanden, toelating van “blanke” investeringen in die zwarte gebieden, contacten met zwarte leiders ook in de steden op meer gelijkwaardige basis e.d.)?

Andre Fourie: De voorstellen van professor Tomlinson waren tweeledig. Dr. Hendrik Verwoerd voerde één deel in, de politieke rechten, maar liet de economische ontwikkeling na. Dit was een ernstige fout, want al mogen een aantal zwarten tevreden zijn geweest met die politieke rechten, economisch verstedelijkten ze en er was geen manier om dit proces te stuiten. Een andere mogelijkheid was om de thuislanden geografisch in te sluiten via een of andere federale formule. Er werd zelfs gesproken van een confederatie. Als dit maar gebeurd was. De regering was in de jaren ’80 actief bezig om de thuislanden uit te breiden door blanke eigendommen op te kopen en over te dragen .

Er was in de meeste gevallen een goede verhouding met de hoofdministers (van de thuislanden) en hun kabinet, maar ze vertegenwoordigden niet de stedelijke zwarten.

De regering was wel begonnen met het invoeren van maximale bevoegdheden voor zwarte plaatselijke overheden.

De finale optie van De Klerk nam afstand van deze concepten en baseerde het grondwettelijk uitgangspunt op de liberale democratie. ’t Pallieterke: in welke mate heeft de val van het communisme een rol gespeeld bij de onderhandelingen?

Andre Fourie: Een heel grote rol – en het gevolg was dat de Amerikaanse president Ronald Reagan en de Britse eerste-minister Margaret Thatcher welke ons op internationaal vlak trachtten te beschermen tegen de Russische inmenging onmiddellijk druk uitoefenden op de regering De Klerk daar het ANC niet meer kon rekenen op steun uit het communistische Rusland. Dit werd aanzien als een ideale gelegenheid om te onderhandelen. ’t Pallieterke: waarom verkreeg F.W. De Klerk niet de machtsdeling die toch zijn aanvankelijk doel was?

Andre Fourie: Dit is de grootste ontgoocheling geweest in de aanpak door De Klerk!

Op 17 April 1990 verwees hij naar de mogelijke alternatieven: “Het is opdeling van het land, een eenvoudige meerderheidsregering op basis van één man, één stem of machtsdeling”. Hij verwierp een meerderheidsregering en zei dat dit “voor kleine groepen in

een multinationaal land die in dit model een reëel risico van overheersing en onderdrukking zien niet aanvaardbaar is.” Hij sprak zich derhalve sterk ten gunste uit van “machtsdeling op basis van volledige deelname van alle burgers ongeacht kleur, cultuur en herkomst”.

“Dit sluit de bescherming van minderheden in”, zei hij toen.

Het is in deze optiek dat hij het referendum van 1992 heeft uitgevochten waarbij het bestaande kiezerskorps gevraagd werd of men verder zou gaan met te onderhandelen.

Het achteraf verlaten van dit standpunt was het begin van het einde nadat Roelf Meyer, zijn (De Klerk’s) hoofdonderhandelaar, rapporteerde dat het ANC het niet wilde aanvaarden omdat dit zou neerkomen op een blank vetorecht. De ANC onderhandelaars waren zo verrast over deze toegeving dat ze de vergadering verdaagden en eerst gingen feestvieren!

Het was een onnodige en voortijdige toegeving welke uiteindelijk ernstige gevolgen had voor Zuid-Afrika. ’t Pallieterke: heeft de regering blijk gegeven van een zwakke onderhandelingshouding zoals wordt beweerd? Wat was de rol van minister Roelf Meyer als regeringsonderhandelaar in dit alles?

Andre Fourie: Roelf Meyer was de zwakke plek in de onderhandelingsstrategie van de Nasionale Party. Hij was eenvoudigweg niet opgewassen tegen de huidige president Cyril Ramaphosa, toen de ANC-hoofdonderhandelaar - zo eenvoudig is het. Zijn voornaamste adviseurs hebben hem nog gesterkt in zijn verkeerde aanpak om “slechts” te onderhandelen met het ANC en bijvoorbeeld de thuislandleiders – als Mangosethu Buthelezi en Mangope die door de Nasionale Party zelf geschapen waren – de rug toe te keren in plaats van met die zwarte vennoten samen te spannen. Toen de onderhandelingen op een zeker tijdstip begonnen schipbreuk te lijden, ging hij enkel een eenzijdige “akte van verstandhouding ” aan met het ANC en dit betekende het einde van elke mogelijke samenwerking met de Nasionale Party door de thuislandleiders en het verlies van hun vertrouwen. ’t Pallieterke: er wordt beweerd dat met P.W. Botha nog steeds aan de macht deze onderhandelingen helemaal anders zouden zijn verlopen. Wat is uw visie daaromtrent?

Andre Fourie: PW Botha zou betere onderhandelaars aangesteld hebben waaronder zijn doorwinterde Minister van Staatkundige Ontwikkeling Chris Heunis, gesteund door het Grondwettelijk Comité van de Presidentsraad dat reeds jaren onderzoek deed naar verscheidene alternatieven en hij zou de Weermag (het leger) in stand hebben gehouden ter ondersteuning tegen elk onredelijk dreigement van het ANC om “terug naar het bos te gaan” (de strijd te hervatten) zoals ze soms hebben gedaan. F.W. De Klerk heeft zich van de Weermag vervreemd en zwakke onervaren onderhandelaars aangesteld. Ik ben van mening dat PW Botha niet het beginsel van een meerderheidregering ten koste van de rechten van de minderheden zou aanvaard hebben – dit zou de onderhandelingen gerekt hebben maar ook tijd hebben doen winnen terwijl Roelf Meyer aanvaardde dat Mandela onredelijke deadlines opdrong. ’t Pallieterke: waarom heeft F.W. De Klerk de troef van een sterke legermacht (SAW) bij de onderhandelingen niet uitgespeeld?

Andre Fourie: FW de Klerk heeft zo intensief geprobeerd om afstand te nemen van P.W. Botha en van het beeld van een sterk leger, dat hij uit zijn evenwicht is geraakt bijvoorbeeld toen hij een relatief jonge generaal aanstelde om het bestaan van de zogenaamde derde macht (politie- en legerpersoneel dat in het geniep zou geprobeerd hebben de positie van het ANC te verzwakken), waarvan Mandela hem beschuldigde, te onderzoeken. En de afdanking van een aantal legergeneraals

zonder reden was een kortzichtige maatregel. Dit onverklaarbare besluit werd gezien als een poging om Mandela ter wille te zijn en de onderhandelingen vlot te laten verlopen. ’t Pallieterke: waarom kreeg de regering in de onderhandelingsfase geen steun uit het Westen terwijl men toch wist dat tot drie vierde van de ANC-top lid was van de ZuidAfrikaanse Communistische Partij?

Andre Fourie: F.W. De Klerk werd door de VS en Groot-Brittannië onder druk gezet onder het motto dat dit zijn kans was om een redelijke en rechtvaardige onderhandelde schikking met het ANC te verkrijgen zonder Russische inmenging. Ware dit maar waar geweest!

Het Westen en het is spijtig om het te zeggen, maar ook Margaret Thatcher en haar ambassadeur in Zuid-Afrika, Robin Ronwick, wilden enkel de last van een minderheidsregering en de overgave aan een meerderheid zo spoedig mogelijk van tafel hebben.

Nelson Mandela gaf daarbij het Westen de indruk dat die meerderheid de minderheid niet zou te kort doen – en toch, vandaag trekken die minderheden aan het kortste eind! ’t Pallieterke: hoe is de ommekeer na de zogeheten Akte van Verstandhouding (einde virtueel bondgenootschap van regering met Inkatha, toegevingen op verscheidene terreinen als het vrijlaten van alle overgebleven gevangenen, enz..) in september 1992 te verklaren?

Andre Fourie: Roelf Meyer, de hoofdonderhandelaar van de Nasionale Party, was zo gretig om na de ineenstorting van Codesa (eerste onderhandelingsfase van 1991 tot mei 1992) de onderhandelingen weer op gang te brengen dat hij uit zwakheid aan de druk van het ANC toegaf. Deze eenzijdige akte van verstandhouding tussen de Nasionale Party en het ANC met uitsluiting van al de andere betrokkenen, was een wanhopige poging om geen mislukking in het gezicht te staren.

Meyer kon niet weerstaan aan de ANC-dreigementen dat ze “terug naar het bos zouden trekken”. Een ander zwak punt in het geheel van de onderhandeling was de vrijlating van en amnestie voor alle ANC-kaders. Hetzelfde gold echter niet voor de kaders, de politie en het leger enzovoort van de regering in functie die eenzijdig werden onderworpen aan de met ANC-gezinden gevulde Waarheids- en Verzoeningscommissie! De voorzitter was de revolutionaire kerkleider Desmond Tutu en de ondervoorzitter de ultra-liberaal Alex Boraine, behorend tot de eertijdse oppositionele Progressiewe Party. ’t Pallieterke: hoe was de persoonlijke verhouding tussen F.W. De Klerk en Nelson Mandela gedurende al die jaren? Kan u iets meer zeggen over de figuur van Mandela ook tijdens zijn ambtsperiode (1994-1999)?

Andre Fourie: Die verslechterde snel tijdens de onderhandelingen, wat nog verergerde in de periode van de regering van nationale eenheid (1994-1996). Tijdens de onderhandelingen beschuldigde Mandela De Klerk ervan geen controle te hebben over zijn politie en leger. En terwijl het ANC en Inkatha mekaar letterlijk bevochten, werd het De Klerk ervan beschuldigd dat zijn veiligheidsmachten Inkatha financierden en ondersteunden.

Gedurende de regering van nationale eenheid heeft Mandela de adviezen van De Klerk afgedaan als paternalistisch, wat ertoe leidde dat deze zich daaruit terugtrok voor de overeengekomen termijn van vijf jaar verstreken was. Later hebben ze zich weer verzoend en ogenschijnlijk een meer vriendelijke verhouding aangegaan. Mijn opinie: De Klerk was verslagen en vormde geen gevaar meer voor Mandela.

Persoonlijk was ik niet onder de indruk van Mandela – zolang je hem in het openbaar prees, was hij vriendelijk, maar durfde je hem te bekritiseren dan verhardde zijn houding.

Naar buiten was Mandela het symbool van de verzoening, terwijl zijn adjunct Thabo Mbeki het land regeerde en zijn kabinetsvergaderingen voorzat. Een voorbeeld uit eigen ervaring: met het naderen van de herdenking van 100 jaar Anglo-Boerenoorlog vroeg hij mijn politiek advies als gerespecteerd NP-lid over hoe dit moest aangepakt worden zonder dat de Afri-

kaner er politiek misbruik van kon maken. Met de hulp van deskundigen van de Afrikanercultuur stelden we een document op. Tijdens een uitnodiging van Mandela in zijn ambtswoning, heb ik dit document overhandigd. Hij was zeer vriendelijk tot ik de verzuurde houding tussen hem en NP-leider Marthinus van Schalkwyk (de opvolger van De Klerk) ter sprake bracht. ’t Pallieterke: wat is uw visie op huidig president Ramaphosa in zijn positie destijds als voorname ANC-onderhandelaar en ook nu?

Andre Fourie: Uitgeslapen! Een geharde, gerespecteerde en gehaaide onderhandelaar welke tijdens zijn periode als vakbondsleider met grote figuren als Harry Oppenheimer van de Anglo-American conflicten uitvocht. Roelf Meyer was verre van zijn gelijke. Als huidig president wordt het zijn vuurproef of hij het ANC onder zijn gezag kan krijgen want een deel steunt hem niet. Mogelijk zal het na de verkiezingen in 2019, wanneer hij een mandaat van de kiezers zal gekregen hebben, beter gaan.

Zijn strijd tegen corrupte, staatskaping en een zwakke administratie, die hij erfde van zijn voorganger Zuma, is lovenswaardig ,maar of hij mensen heeft met de nodige kwalificaties en ondervinding, is de vraag. En dan zijn er de plaatselijke regeringen die in mekaar klappen.

Veel gaat ook afhangen van de mate van steun uit het Westen via investeringen. ’t Pallieterke: blijkbaar steunde uiteindelijk maar een minderheid in het blanke kabinet het bereikte akkoord met het ANC. Toch kwam de onrust in die regering eerder laat en was er in feite geen echt verzet.

Andre Fourie: Na de instemming, op advies van Roelf Meyer en zijn onderhandelingsploeg, van De Klerk met de “liberale democratie”, in de praktijk eigenlijk een zwarte meerderheidsregering, was voor de minderheden, met inbegrip van de Afrikaners, de zaak geklonken. De enige verdere weerstand in het kabinet was beperkt tot een maximum van 6 leden (op een totaal van 23). Dit is de tragische werkelijkheid. ’t Pallieterke: er moest nog een definitieve grondwet worden gemaakt (wat in 1996 gebeurde). Waarom werd daarvan geen gebruik gemaakt om alsnog het roer om te gooien? Was het verlaten door de Nasionale Party van de toenmalige coalitieregering geen verkeerde strategie?

Andre Fourie: De basisfout om geen finale grondwet op te stellen voor de eerste vrije verkiezingen in 1994, maar enkel een overgangsgrondwet heeft de macht doen verschuiven van de Nasionale Party (voor 1994) naar het ANC (na ’94). Met een vervreemd leger en politie was er weinig aan te beginnen toen het ANC ten volle het beheer overnam. De positie van de Nasionale Party was in die periode zo verzwakt en zonder Westerse steun was er weinig te doen aan onze hachelijke situatie – veel ervan is onze eigen schuld.

De regering van nationale eenheid was in elk geval slechts voor vijf jaar afgesproken.

Aangetrokken door de slogan “Vecht terug” van de kleinere Demokratiese Party (heden: de Democratische Alliantie) verlieten vele NPondersteuners het zinkende schip, wat uiteindelijk geleid heeft tot de ontbinding van die eens zo machtige partij!

Jan Van Aerschot

14

Brieven

26 juli 2018 TOM LEEST BOEKEN

21 juli Pallieterke, Hoe is het mogelijk dat een “koning” een twintigtal schatrijke voetballers op 21 juli als voorbeeld stelt voor miljoenen mensen die hun leven lang gewerkt en gezorgd hebben, dikwijls in adverse omstandigheden, die ieder jaar steeds meer belastingen betalen en steeds minder vrijheid hebben, die gepest worden door een ruziemakende nomenclatuur die vergeten is dat ze verkozen is om het leven te verbeteren, maar integendeel andere agenda’s de voorkeur geven!

Didier Reynders zegt te overwegen deze gasten mee te nemen op buitenlandse missies.

Dat maakt duidelijk dat die man niet weet wat een handelsmissie echt betekent. En wat moeten we denken van Barbie Mathilde, steeds grotesker gekleed en geschoeid, en met de meest potsierlijke hoeden. En toch, het gejuich neemt toe. Nergens een kritisch geluid…

Heeft iemand een uitleg? Ik heb een uitleg, maar die is zo vernederend dat ik liever zwijg.

R.D. - Temse

De Wever Beschamende vertoning

Leestip

Pallieterke, Zoals iedereen wel zal gezien hebben, werden de rode duivels na een knappe derde plaats gehuldigd in onze hoofdstad Brussel. Ik zeg wel onze hoofdstad, maar Brussel is ook de hoofdstad van de Franstaligen en van alle Belgen, maar wij Vlamingen zijn geen Belgen, wij tellen niet... Zo is toch gebleken na de vernederende vertoning op het balkon van het Brussels stadhuis. Buiten de presentatie van de Belgische spelersploeg in twee talen door de tv-presentatoren, was alles voor 95 procent in het Frans. Ook de toespraken van de spelers, buiten het liedje “waar is dat feestje?”.

Zelfs Coutrois en De Bruyne hebben de menigte aangesproken in het (gebroken) Frans.

Mijnheerke Kompany, die perfect tweetalig is en de twee talen promoot aan jonge voetballertjes in Brussel, deed zijn bedankingswoorden in het Vlaams ... en ook Lukaku en Thielemans deden dat. Waarom hebben Mertens en Vertongen ook geen woordje in het Vlaams gericht? Waar waren die Vlaamse duivels om onze Vlaamse mensen - die van overal uit Vlaanderen naar Brussel waren gekomen - toe te spreken in onze taal? Zijn wij geen Belgen?

Alles altijd in het Frans... Lamme tamme Vlamingen die niet voor hun taal durven uitkomen. Ja, nog liever in het Frans. Waarom?

Omdat het in Brussel is en omdat de voorzitter van de bond Franstalig is? Of omdat het op het Brussels Franstalig en socialistisch stadhuis was? Schande en een vernederende vertoning voor gans Vlaanderen. We zijn voor de zoveelste keer vernederd geweest. Weer een klap in het gezicht voor de meerderheid van het land.

Wij, circa 6,5 miljoen Vlamingen, betalen toch ook (het meeste) aan die Belgische ploeg en natuurlijk dat niemand daarom kraait. Waar zijn de reacties in de kranten? Maar ja, het zou een schande zijn daarover kritiek te uiten.

Waarschijnlijk heeft niemand iets gemerkt omdat ze dat normaal vinden. Dat is toch Belgisch? In elk geval hebben de Franstalige spelers een grotere mond en durven ze meer (ze hebben het altijd voor het zeggen gehad) dan wij arme Vlamingen. Arm Vlaanderen... zo vlug mogelijk puntjes op de i zetten bij de spelers, de bond met hun Vlaamse ondervoorzitter, enz. Dit kan niet blijven duren, mensen. De splitsing moet er komen. Wees Vlaming en wees daar fier op. Ook in Brussel.

Mark Mariëns - Overijse

Kruisende woorden oplossing 1118

Pallieterke, Een reactie op de laatste paragraaf van het artikel “Onderwerping” van de hand van Willem de Prater. Ik kan iedereen aanraden als aanvulling bij die paragraaf het boek van Katja Schneidt “Gefangen in Deutschland” te lezen.

(Helaas niet vertaald in het Nederlands, denk ik. Misschien een mogelijkheid voor Polemos?).

De ondertitel luidt: “Hoe mijn Turkse vriend me in een islamitische parallelle wereld ontvoerde”. Het is een angstwekkend verhaal van een relatie van een Duitse vrouw met een jonge Turk. Het verhaalt hoe de relatie langzaam verzuurt en als gevolg van de opvattingen van de islam op de klippen loopt, maar niet voordat de vrouw een hel heeft doorlopen. Een boek dat de ogen opent en bevestigt (door een “ervaringsdeskundige”) wat in het vermelde artikel wordt aangegeven. Een aanrader. En natuurlijk is die vrouw vanuit de poco-hoek afgeschilderd als raciste. Of wat dacht u?

Dries Ceuppens - Glabbeek

Zie ginds in Spanje Zie ginds komt de stoomboot in Spanje weer aan met verse migranten, de rust is gedaan.

Dat Spanje het doel was dat de stoomboot koos, dankten die migranten aan de NGO’s.

Migranten geweigerd door Italia, zij wenden de steven naar Valencia.

Hoe huppelt Verhofstadt d’EU op en neer!

Men laat hem betijen, want het doet geen zeer.

E N X L A N E N

Pallieterke, Volgens onze koning moeten we een voorbeeld nemen aan onze Rode Duivels. Ik zou niet weten waarom. Op het plein zelf, misschien, maar daarbuiten? De helft van de spelers zingt het Belgische volkslied niet mee (wat een verschil met het enthousiast meezingen bij de meeste andere ploegen) en ze “foefelen” allemaal met hun belastingaangifte via fiscale constructies. Toch raar dat ge daarop van Groen en de socialisten nooit enige kritiek hoort, terwijl zij toch altijd vinden dat de rijken meer zouden moeten afdragen. Schrik om stemmen te verliezen, zeker? Want hoeveel van hun aanhangers supporteren wel niet voor die Rode Duivels…

De Vlaamse vakman

HvO

ABONNEMENTEN

K E

Toespraak van de koning

Wie kan erom lachen, als hij hen ziet staan?

Geboren Spanjolen verpinken een traan.

Dit is niet het einde helaas, vrezen zij, maar is het begin pas van de moerlemei.

E

R

Nand van Dingenen - A alst

Leo Haest - Herentals

Geïnspireerd door ’t Pallieterke (voois: de stoomboot van Sinterklaas).

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A K R I J G S H A F T I G B O A S E X I R X W R A C E R K E N T E L I J K X D N E O N X S N X F O O E D X U G L I X V E E R F E D D E X G O X L T X G G E X D I E X I G S T H R E P E N X K N E K E I A L L E X A B V V X V J E T E R S X C O A T E K C X E D I K X E L I N L E I G E N A A R X M S

Pallieterke, Er zijn er die ziende blind zijn. Na bijna een eeuw heeft er iemand “de rooi” uit Antwerpen gezwierd en evolueerde tot machtigste politieker van België. Borms zal blij zijn dat de Vlamingen eindelijk macht hebben en dat er een geniale Vlaming is die er iets mee doet. Spijtig dat er nog te veel Vlamingen zijn die blijven bedelen aan de poort.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

In het legioen overbodige medewerkers dat bij de VRT zijn dagen moet vullen, zit blijkbaar iemand die als taak heeft ‘boeken’ te promoten. Op de webstek van de VRT mag hij met een zekere regelmaat ‘bekende Vlamingen’ vragen welke vijf boeken ‘hun leven veranderd hebben’.

Bij ‘bekende Vlamingen’ horen natuurlijk politici, en voor de VRT zijn dat dan: een socialist, nog een socialist, een groene, een communist van de PVDA, en dan nog eens een socialist. Een lezer van ’t Pallieterke stuurde een klacht naar de ombudsman van de VRT, Tim Pauwels, met de bedenking: weten ze bij de VRT niet dat er links en rechts ook een paar mensen verkozen zijn voor N-VA en VB? Of moet de indruk gewekt worden dat rechtse mensen geen boeken lezen? Tim Pauwels gaf onze lezer prompt gelijk, en ziedaar, kort daarna verscheen het lijstje boeken van VBvoorzitter Tom van Grieken: “Schoonheid” van Roger Scruton, “Beschaving” van Dalrymple, “Legerkamp der Heiligen” van Jean Raspail, 1984 van Orwell, en “Vlamingen een volk zonder bovenlaag” van Joost Ballegeer.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

“NIETS DOEN, WIJ DOEN OOK NIETS” Zeebrugge wordt geteisterd door inbraken in auto’s en mobilhomes. Niet verbazend, want de stad is een pleisterplaats geworden voor illegalen, “transmigranten” in het jargon, die daar rondhangen, wachtend op een kans om de oversteek naar Groot-Brittannië te maken. Men moet zich daarbij geen geheimzinnige toestanden voorstellen over schuilplaatsen en onderduikadressen: dikwijls ligt dat geboefte openlijk in speeltuinen, in plantsoenen of in de schaduw van een kerk te slapen of uit te rusten van nachtelijke strooptochten.

Wat de regering ook beweert over een “krachtige aanpak” van de illegaliteit, de openlijke en uitdagende manier waarop de illegalen die “krachtige aanpak” kunnen negeren, bewijst dat het allemaal slechts oogverblinding is. In meer dan 80 procent van de gevallen krijgen zij bij een politiecontrole een papiertje met het bevel het land te verlaten, soms voor de twintigste, dertigste keer.

Ze hebben niets te vrezen. Intussen moet toch een beetje gestolen worden om aan de kost te komen, nietwaar? Zelfs de doorgaans veel te brave Vlaamse burgers worden het beu.

Er gaan in Zeebrugge steeds meer stemmen op om “het heft in eigen hand te nemen” en zelf de confrontatie aan te gaan met de illegalen. Dat moet meer dan de gewone cafépraat zijn, want de politie en de politici in het kustgebied vonden het nodig daar tegen te reageren, met het tragikomische advies … “niets te doen”. Een woordvoerder van de politie zei in alle ernst: “We vragen iedereen om de officiële weg te bewandelen en verdachte situaties meteen te melden aan de politie. Dat is en blijft de enige correcte oplossing.” Samengevat komt dat op het volgende neer: doe niets, maar waarschuw de politie, en dan zal die niets doen.

Als “niets doen” een overheidstaak is, dan vervult de Belgische overheid die met veel verve. En als de bom ooit barst, als een paar illegalen bij nacht en ontij hun verdiende loon krijgen van woedende burgers, of van mensen die zich tegen een inbraak verzetten, dan zal het weer een groot geblaat zijn over “racisme”, “fascisme” en “extreemrechts geweld”.

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

26 juli 2018

Trage suikers

Roskammen

Gemiddeld keken slechts 300.000 kijkers op de buis naar de openingsweek van de Ronde van Frankrijk. Een dieptepunt voor het monument van de wielersport. Spijtig voor Greg van Avermaet, de fiere drager van de gele trui tijdens de eerst week van de Ronde.

Er was natuurlijk de gekte rond onze Rode Duivels op het WK en het goede weer, maar er waren nog oorzaken. De ritten voor de sprinters waren te lang en oersaai. Enkele kamikazepiloten, in een vroege vlucht die geen enkele kans op slagen had, werden op enkele kilometers van de finish ingerekend, waarna een massaspurt volgde. Een dagelijks scenario! Ik had geen zin meer om te kijken, en met mij een heleboel Vlamingen, die wanneer ze niet vergaten te zappen alleen naar de aankomst keken. Ik heb veel respect voor de commentatoren Michel Wuyts en José de Cauwer, die soms uren moeten lullen over een non-event.

Dopingcontroles Vroeger wilde iedereen de bergritten zien.

Spektakel gegarandeerd. Maar nu… De renners blijven maar wachten om iets te ondernemen, tot de laatste kilometers. De lakeien van Froome houden het tempo zo hoog dat het bijna onmogelijk is om de robot aan te vallen, want de kans is groot dat aanvallers op een counter lopen. Kenners vertelden mij dat het peloton “cleaner” is geworden. De renners hebben tegenwoordig nog drie of vier “cartouches” om af te vuren. In 1998 tijdens de Festina-Tour, het epotijdperk, en in 2008 toen in het peloton CERA circuleerde, konden ze wel tien cartouches afvuren en sommigen reden zich daarbij totaal de vernieling in. Er was toen ongetwijfeld meer te zien dan nu, maar willen wij dat wel op die manier?

Volgens mij hebben de voetballers een luxeleventje in vergelijking met de dwangar-

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

beiders van de weg. Toch vraagt men mij regelmatig hoe het gesteld is met het dopingonderzoek in het voetbal. Ik kan alleen maar praten over mijn tijd, toen de medische begeleiding nog in haar kinderschoenen stond. Van dopingcontroles was er bijna geen sprake. Ik ben in mijn loopbaan maar enkele keren gecontroleerd. Het was een amateuristisch gedoe. Als men de boel had willen belazeren, dan zou dat geen enkel probleem geweest zijn. De man die de dopingcontrole moest uitvoeren, duwde een potje in je handen dat je moest vullen en hij verliet zelfs de kleedkamer. En wij wisten al van tevoren of er een controle zou zijn of niet.

Er werd serieus gelekt!

In 1974, voor een interland in Nederland, kregen wij van Legros, de dokter van de nationale ploeg, een wit poeder, een wondermiddel.

Later bleken dat trage suikers te zijn. Men kon er goed mee dansen na de wedstrijd...

Gille van Binst

Een vrome wens We moeten met zijn allen het voorbeeld volgen van de Rode Duivels en “tous ensemble” voor meer samenhorigheid in onze samenleving gaan. Zeg dat koning Filip het zegt. Met die wijze woorden werd de recuperatie van het WK “ten paleize” afgesloten. Hopen we toch. Over naar wat het “vox populi” op het sportieve front bezighoudt Tot aan de aftrap van de nationale tweederangscompetitie dit weekeinde, is dat de Tour de France. Het volk langs de wegen heeft al duidelijk laten verstaan hoe het denkt over de aanwezigheid van de ploeg Sky, en die van Chris Froome in het bijzonder. Met als voorlopige exponent het boegeroep op de flanken van Alpe d’Huez dat in de huiskamer even luid klonk als de stemmen van Michel Wuyts en zijn “compagnon de route” José de Cauwer.

Die wikt weliswaar zijn woorden, maar als hij zich toch even laat gaan, snapt de goede verstaander moeiteloos dat voor José gelijk wie met de gele trui mag staan pronken in Parijs als het Froome maar niet is. Moet hij noodgedwongen toch voor Team Sky kiezen, prevelt hij elke avond schietgebedjes met de vrome wens dat Geraint Thomas in de Pyreneeën zijn rol van meesterknecht definitief zal inruilen voor die van de meester die hij in de Tour 2018 is.

Ontoelaatbaar gedrag Neemt niet weg dat het gros van het wielerjournaille in de volgkaravaan zich elke dag aan de bus van Sky verdringt en ellebogenwerk verricht om een glimp van viervoudig Tourwinnaar Froome op te vangen.

Het is dat deel dat zich “verontwaardigd” en “geschokt” toont door “ontoelaatbaar gedrag” van het plebs langs de weg, als dat zijn afkeer voor renners en volgwagens van Team Sky demonstreert met woorden en daden die bitter weinig aan de verbeelding overlaten.

Een en ander toejuichen kunnen we niet.

Maar, eerlijk, wat had het weldenkende

voorbije zondag de strijd voor de Supercup tussen Club Brugge en Standard op het programma. Veel super was er niet aan. Het is al jaren een traditie dat die veredelde bekermatch geen denderende publiekstrekker is en alleen maar zijn nut heeft als tijding dat de start van de competitie voor de deur staat.

Wat niet wegneemt dat we de overwinning van Club Brugge verdiend mogen noemen.

Of Michel Preud’homme en zijn pupillen er het hart van in waren dat ze zonder prijs terug moesten naar Sclessin, is twijfelachtig. Er staan hen meer dan genoeg kansen te wachten om revanche te nemen.

Niet bang

Daar is de competitie weer Pechvogel De rit naar Carcasonne was er te veel aan voor Serge Pauwels. De man uit Edegem was erop gevlast een etappe te winnen, schoof handig mee in een vroege vlucht, maar kwam tekort om mee te doen voor de hoofdprijs.

Waarna hij zich tevreden moest stellen met een spurt om de negende plaats.

Een sprint zonder belang, waarin hij fataal ten val werd gebracht. Met een gebroken elleboog als gevolg. Tour over en uit voor Pauwels. Een zwaar verdict voor de renner die zich intens had voorbereid op deze Ronde van Frankrijk. Wie of wat de oorzaak was van de chaotische valpartij is achteraf bekeken een overbodige vraag.

Dat zijn nu eenmaal de risico’s van het vak, naar verluidt. We horen het graag zeggen. Als schrale troost kan het tellen.

Wie van de drie?

Het circus bolt verder, ook zonder Pauwels.

Intussen zijn de renners al over de Pyreneeën geraakt en is het ergste leed geleden.

Of er in die tijdspanne nog meer slachtoffers zijn gevallen, wou een slechtgemutste

15

madame Blanche ons niet verklappen. Zoals ze evenmin wilde onthullen wie bij het scheiden van de markt in Parijs in het geel mag staan blinken. Thomas of Froome?

Of toch nog Tom Dumoulin, die als tijdrijder boven die twee uitsteekt? Als het zover komt en ge niet per se in Holland moet zijn, de komende week, kunt ge daar beter een tijdje wegblijven. Afwachten maar.

Straf, straffer, strafst Als het van ons afhangt, gaat de prijs voor de strijdlust deze week niet naar een renner in de Ronde van Frankrijk, maar naar Mathieu van der Poel.

De Nederlandse kampioen is niet alleen heer en meester in het veldrijden, hij is ook nog kampi@@oen op de weg bij onze noorderburen. Om het nog straffer te maken, kroonde hij zich zopas ook tot nummer één op het wereldkampioenschap mountainbike in Apeldoorn. Over een veelzijdige knaap gesproken. Wie doet het hem na? Niet allemaal tegelijk, a.u.b.

Geen voltreffer Voor wie er niet genoeg van had, stond

Onze correspondent die de gewonnen oefenwedstrijd van Anderlecht tegen Rennes volgde, heeft er een goed oog in. Hij maakt er ons op attent dat paars-wit mag terugblikken op een geslaagde voorbereiding.

Met overwinningen tegen Ajax en PSV en een gelijkspel tegen PAOK hebben ze in het Astridpark referenties om mee uit te pakken.

Al ligt er nog heel wat werk op de plank, volgens trainer Hein Vanhaezebrouck, van wie we geen andere verklaring verwacht hadden.

De afbeulende tiran.

Te Kortrijk in de beemden weten ze inmiddels welk Anderlecht ze over de vloer gaan krijgen, nu zaterdag. Al hebben ze daar al velletjes op hun zolder hangen, vernemen we.

Waarvan akte.

Gala?

Hoe is het gesteld op de Bosuil? De fandag trok een dikke zevenduizend supporters, die zich rijkelijk trakteerden op bier en smulden alsof ze thuis geen eten krijgen. Een dag later volgde de galamatch tegen het Griekse Panathinaikos. De opkomst was niet denderend voor die generale repetitie in afwachting van de competitiestart nu zondag in Charleroi. Veel open plaatsen op tribunes 1 en 2, die voor de gelegenheid open waren.

Dat doet ons vermoeden dat nogal wat Antwerpsupporters momenteel hun botten aan het schuren zijn op een exotisch strand, of op de ‘plage’ van Sint-Anneke.

“wielerestablishment” dan verwacht, na het touwtrekken tussen een steenrijke en ongeloofwaardig geworden wielerploeg en de zelfverklaarde onkreukbare wielerinstanties die een beslissing over een door Sky en Froome gereden scheve schaats maandenlang hebben blijven rekken? Tot, niet onterecht in de ogen van Jan Publiek, Tourorganisator ASO én de UCI luttele uren voor de Tourstart het hek van de dam bliezen. ASO door Froome een startverbod op te leggen, en dat prompt weer in te trekken nadat de UCI plotsklaps het licht zag en “onschuldig” decreteerde.

Vergeten afsluiter Dat soort kritische noot ontbreekt bij de mediapredikers over “ontoelaatbaar gedrag” tegenover Team Sky. Mogelijk om de geciteerde vrome wens van De Cauwer een tikje te counteren, prees ook Karel Vannieuwkerke in “Vive le vélo” zichzelf en de ganse VRT-ploeg zowat de hemel in omdat ze erin geslaagd waren Chris Froome “exclusief” te interviewen.

Froome kwam, uiteraard exclusief, met precies dezelfde clichés aandraven als waarmee hij elke dag de journalistenmeute zoet houdt: niks mis met zijn ploeg en hemzelf, in de beste aller Tourwerelden, inclusief gentlemanlike begrip voor al het lelijks dat hij naar het hoofd geslingerd krijgt. “Want dat hoort er nu eenmaal bij.” Misschien in deze Ronde van en tegen Team Sky, en mogelijk de volgende, maar niet in een Tour de France die een echte wielerfan wil zien. Dat vergat Vannieuwkerke als afsluiter aan een exclusief interview toe te voegen.

Vooruitzicht We mogen ons niet vergapen op de resultaten van een prille seizoenstart. Pas nadat een half dozijn matchen gespeeld zijn, komt er wat zicht op de zaak.

Die wijze woorden komen van Francky Dury, die als trainer van Zulte-Waregem uitstekend geplaatst is en al vooruitblikt naar wat de ‘herenboeren’ uit Waregem en omstreken de komende weken te wachten staat. “Als we de openingsmatch tegen Waasland-Beveren winnen en vervolgens een gelijkspel halen op Gent, dan hebben we goed geboerd.”

De uitleg van Dury is niet slecht, en als nu ook zijn speculaas deugt, staan ze er goed voor aan de Gaverbeek.

Punten pakken We hadden niet verwacht dat Lokeren de ambitie heeft om kampioen te spelen. Met een plaats tussen nummer zeven en twaalf is de Lokerse trainer, Peter Maes, al dik tevreden. “Ik weet waar het schoentje wringt, we moeten thuis meer punten pakken”, vernamen we. Als hij die boodschap met succes kan overbrengen op zijn manschappen, gaat hij voorzitter Roger Lambrecht nog een gelukkige oude dag bezorgen.

Dolgelukkige Louise “Er moet veel meer worden gesproken en nagedacht over mentale gezondheid en druk in de topsport. Dat is een prangend probleem.” Dat zijn geen woorden van een of andere zeurpiet; ze komen van langeafstandsloopster Louise Carton, die uit ervaring spreekt.

Vorig jaar stortte ze in en hing ze nog met haken en ogen aan elkaar. Na de recente Nacht van de Atletiek in Heusden-Zolder was ze zo blij als een kermisvogel met het door haar behaalde resultaat. Ze eindigde dan wel zeventiende op de 5.000 meter, haar chrono (15’33’’25) geeft recht op deelname aan het EK in Berlijn.

Waarop ze alles uit de kast haalde en een indianendans ten beste gaf die Sitting Bull niet had kunnen verbeteren.

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet Vijf jaar prins, maar technisch gezien koning

26 juli 2018

Prins Filip zit al vijf jaar op de troon, wat hem technisch gezien tot koning Filip maakt.

Maar dat is even wennen. Geef het nog een jaar of tien. Desondanks is die verjaardag niet onopgemerkt voorbijgegaan. Dat was natuurlijk wel zo geweest als het aan u lag, maar daar stak het koningshuis een stokje voor. De pers kreeg uitnodigingen van het paleis om eens kritisch op die verjaardag in te gaan.

Die uitnodiging werd gretig aangenomen door de ‘fine fleur’ van de Vlaamse pers. Voorheen was dat fijne bloem, maar dat vond niemand chique genoeg. Er werden wel zoete broodjes gebakken. De basis van iedere kritische analyse was ongeveer dezelfde. Iedere gazet die graag mee wil op economische missies en medewerkers al eens een snoepreisje gunt zonder daar zelf voor te willen betalen, schrijft niks lelijks over de koning. Allemaal, dus.

Splits zelf de sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Dodelijk saai Dat lijkt echter makkelijker dan het is. Een kritisch oordeel vellen over iemand die vijf jaar koning is en daarbij vooral uitblinkt in niksen én daarbij je snoepreisjes veiligstellen, dat is niet eenvoudig.

Vergelijk dat maar even met zijn illustere voorgangers in hun eerste vijf jaar dienst. Leopold I had al robbertjes uitgevochten met de Hollanders na vijf jaar koningschap. Leopold II had zijn eerste negerneuzen al verzameld om een mooi erelint te maken.

Albert I zocht een coalitie met dezelfde Duitsers aan wie hij de oorlog had verklaard.

Leopold III had zijn vrouw dodelijk tegen een boom geparkeerd. Boudewijn verzamelde de laatste negerneuzen en flikflooide met zijn stiefmoeder.

Albert II ontkent zijn eigen nageslacht, omdat ze, in tegenstelling tot de rest van zijn kroost, wel goed kan knutselen met papier-maché.

Daar kun je wat mee. Maar wat in hemelsnaam valt er te vertellen over prins, maar technisch gezien koning, Filip?

VTM zag zich zelfs verplicht het programma ‘Royalty’ te schrappen nadat de laatste kijker een klachtenbrief had gestuurd over de dodelijke saaiheid van de nieuwe koning.

Kruisende woorden 1119

Hij kan ‘het’ De redding lag in een interview uit het vorige millennium. Wijlen hofmaarschalk Lybaert liet toen in een interview optekenen dat Filip ‘hét’ niet kon. ‘Hét’ werd toen niet echt gedefinieerd, maar iedereen was het erover eens. In die dagen mocht al eens gelachen worden met die kluns. Vandaag is die ‘het’ nog steeds niet gedefinieerd, maar de pers vindt dat hij ‘het’ wel kan. Houd in gedachten dat het ook over neuspeuteren kan gaan. We krijgen wel hints waarnaar ‘het’ zou kunnen verwijzen. In iedere hagiografie van de prins wordt duidelijk verwezen naar de aanvaringen van zijn papa met de N-VA. Die heeft lelijke dingen over die partij gezegd. Koning Filip heeft dat niet gedaan en

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C

Vooruitgang Jubel! Juich! Binnenkort komt er een transgenderheldin in de reeks “Supergirl”. Een mens snapt niet waarom Daesh/IS het Westen op de knieën wilde krijgen. Voor niks nodig, het Westen zorgt daar zelf wel voor.

Koen en groen!

Onderuit, hier zijn de ridders van het milieu: de Vlaamse regering wast groener dan groen! Wij schaffen de nieuwe stookolieketels af! Gedaan daarmee! Of nee, het is niet onze bevoegdheid, oei. Ach, ‘t was maar om te lachen. Of om ons te laten uitlachen, dat kan ook.

D E F

Razernij

G

Dat ze in onze musea maar goed opletten in de toekomst. Wie weet slaat vandaag of morgen een verwarde man toe, om die pornografische afbeeldingen met al dat bloot te verwijderen!

H I

Klikspaan

J K L HORIZONTAAL A. Bondscoach van de Belgische Wielrijdersbond B. Gebeurtenis die opschudding wekt - Zwitserse rivier - De eerste Chinese dynastie C. Wilde marjolein Halfaap afkomstig uit Madagaskar D. Hinder - Verbleef in bed E. Nederlandse omroep Noodzaakt met geweld tot iets F. Vuile vlek - Enigszins G. Wereld Natuur Fonds - Voedsel H. Invallen - Lust om iets te doen I. Beierse stad - Hormoon dat als doping kan gebruikt worden J. Franse NV - Amerikaanse horrorsequel waarvan de eerste film verscheen in 1996 - Ginds K. En volgende - Loofboom L. Raakten even aan de zijkant - Seleen

heeft bijgevolg een foutloos parcours gereden.

Het koningschap blijft bij uitstek de job waarvoor je niks moet kunnen en waarbij je niks kan doen en daarvoor geprezen wordt. En hij heeft zich succesvol voortgeplant, wat in die kringen zeer wordt gewaardeerd. Iets minder door de belastingbetalers, maar een kniesoor die daar op let.

Ondertussen is prinses Elisabeth bijna 18 jaar. We kijken vol verwachting uit of zij het wel of niet zal kunnen. De meningen zijn onverdeeld. Ze heeft ‘het’ gewoon. Wat zich voorlopig beperkt tot het redelijk correct voorlezen van nieuwjaarsbrieven en het doorknippen van lintjes. Maar zoals dat gaat met ‘het’, het kan alle richtingen uit.

VERTICAAL 1. Rechtmatige troonopvolgster 2. Waarmee je waardering verdient Voormalig partijvoorzitster Groen!

3. Carnivoor - Maat voor de zuurgraad van een oplossing 4. Internetlandcode voor Griekenland - Wat bestaat (Lat.) 5. Blad van een spar - Camera die verbonden is met het internet 6. Vlaamse zangeres van o.m.

‘De oude man en de zee’ 7. Uitschurend - Antwerps dorp 8. Pers. vnw. - Springstof - Geslacht van succulente planten 9. Meisjesnaam van Welshe oorsprong 10. Geestvervoering 11. Meisjesnaam - Gebouwen waar goden vereerd worden 12. Streek met naaldwouden - Europese

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1118 VINDT U OP BLZ. 14

De Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken, Stef Blok, is nog van een goed jaar. Die brave mens dacht dat hij rechtuit zijn mening kon geven voor een select publiek. Vergeet het.

Zijn stevige taal over multiculturaliteit werd opgenomen en in de media gegooid. En niemand die zich herinnerde dat we met zijn allen tegen verklikkers zijn.

Smakelijk Vlaanderen verbiedt pelsdierkweek en dwangvoederen. Vooruitgang? Misschien.

Meer en meer doemt nu het moment op waarop men vleesdierkweek zal verbieden.

Met zijn allen aan de bonen, voor het milieu!

Schokkend Het ging redelijk onopgemerkt voorbij in de media, maar binnenkort is seks vanaf 14 jaar niet meer strafbaar. Schan-da-lig vinden wij dat. Het moest 12 jaar zijn! Nee, 10!

ging aanleren. Bij nader inzien bleek onze vergissing: hij ging in beroep. Tegen het afnemen van zijn centen. Als hij wint, trakteert hij ons hopelijk op een goede pint.

Hij kan het, ma, hij kan het We hadden het nooit durven denken, maar onze sire de keuning kan wel degelijk iets: portretten schilderen. Daarmee is één van de laatste obstakels voor de republiek weggenomen: zijne koninklijkheid kan eigenhandig aan de kost komen. Wat houdt ons nog tegen!

Diervriendelijk Vorige week werd er voor de eerste keer een wolf gesignaleerd in Wallonië. Klein bier, uiteraard: wij hebben er in Limburg tientallen. Grijze dan. Misschien daarin ook eens een transfertje organiseren?

Rancune?

Wat de Franse ambassadrice heeft bezield, niemand die het weet. Proberen om openlijk de arm van een regering om te wringen om Franse gevechtsvliegtuigen aan te kopen is zélfs voor de belgische regering een stap te ver. Had madame misschien nog naweeën van 11 juli-herdenkingen?

Evolutie Nog niet zo heel lang geleden zag de Gentse literatuurprofessor Yves T’Sjoen de plaasmoorde in Zuid-Afrika als een pure gewelddaad en hekelde hij nog Vlaams-nationale organisaties die dat politiek kaderden. Ondertussen is onze brave professor wat realistischer geworden, lijkt het. Zelfs het r-woord valt. Goed zo.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Sterke drank, rap!

Heel onze redactie op apegapen! Binnenkort zijn schunnige moppen zelfs officieel niet meer strafbaar. Hoe moeten wij dan ten kantore in godsnaam de dag door komen? Met flauwe moppen?

Toch niet Wij vielen zowat van onze stoel, toen wij lazen dat zijne prinselijkheid Lorre een beroep

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be