't Pallieterke van 2 augustus 2018

74ste jaargang • nummer 31 • donderdag 2 augustus 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De Croo probeert relevant te blijven De komkommertijd is voor sommige politici blijkbaar het geschikte moment om belegen politieke voorstellen uit de mottenballen te halen. Zoals het pleidooi van federaal vicepremier Alexander de Croo (Open Vld) om een federale kieskring in te voeren. Het is een beetje zielig als een politicus op zo’n manier in de aandacht moet komen. Maar De Croo jr. vecht voor de eigen politieke relevantie. Als straks een paar blauwe kandidaatburgemeesters naast de sjerp grijpen, dan hopen ze op een Vlaamse of federale ministerpost. En bij een kleine partij als de Open Vld wordt dat dringen.

Nadat Alexander de Croo vorig weekend in La Libre Belgique een lans brak voor een federale kieskring, zouden wij hier opnieuw het verhaal kunnen brengen van de Open Vld als ‘waardige’ opvolger van de PVV in de betekenis van Pest voor Vlaanderen. Of zouden wij een paar burgermanifesten van Guy Verhofstadt van onder het stof kunnen halen - waarin Verhofstadt pleit voor verregaande federalisering en het net niet uitkleden van België. Of we kunnen een boom opzetten over de Open Vld die belgicistischer dan ooit is geworden.

Maar deze analyse is gemeenzaam bekend.

Het pleidooi voor een federale kieskring is blijkbaar een manier om zich bij de media sympathiek te maken in de komkommertijd. En dat helpt omdat het gros van de journalisten historische analfabeten zijn. Ze weten bijvoorbeeld niet dat een federale kieskring lange tijd een nachtmerrie was voor … de Franstaligen.

In 1979, bij de eerste rechtstreekse Europese verkiezingen, was de angst groot dat de ook in Wallonië populaire Leo Tindemans veel stemmen zou halen. De Franstaligen hebben een federale kieskring ook gezien als een manier om de Vlaamse meerderheid in België te laten gelden. Want wie federale kieskring zegt, zegt één man één stem. Terwijl nu een Vlaming veel meer stemmen nodig heeft om een Kamerzetel te veroveren dan een Franstalige. En dan hebben we het nog niet over het doortrekken van de neo-unitaire logica waarbij belangenconflicten, alarmbelprocedures, paritaire regeringen en dubbele meerderheden worden afgeschaft. De Franstaligen zullen het graag horen.

Sympathieke leegheid Maar zelfs nu de Rode Duivels-hype is uitgedoofd, vindt een aantal politici het nog altijd nodig om het artificiële België-gevoel op te poken. Want er is niet alleen Alexander de Croo. Er is ook Groen-vedette Kristof Calvo, die recent pleitte voor het verminderen van het aantal parlementen waarbij enkel een federaal parlement overblijft. Dat dit er bij de media ingaat als zoete koek, is stuitend. Kent men dan niets meer van de Belgische geschiedenis? Al valt van het jonge geweld dat de redacties van kranten en tijdschriften bevolkt - webstekken en bedrukt papier - niet veel te verwachten.

Het aantal taalfouten (de dt-fouten voorop) dat daar opduikt, is niet meer bij te houden.

Kortom, domme journalisten zorgen ervoor dat politici zonder wederwoord hun sympathieke leegheid (“wij zijn toch allemaal Belgen”, “dit land is al te klein”) kunnen tentoonspreiden.

Zo is er nog geen enkele zelfverklaarde waarnemer geweest die via de klassieke media kon vaststellen dat een federale kieskring zelfs niet bestaat in federale staten met een sterk nationaal gevoel zoals Duitsland en de Verenigde Staten.

Concurrenten voor de regeringen van 2019 Het voorstel van Alexander de Croo mag dan van de pot gerukt zijn, het heeft een partijpolitieke betekenis. Niet dat de man uit Brakel hier-

mee wil bevestigen dat de Open Vld neobelgicistisch is, want dat weet iedereen onderhand.

Waar het hier over gaat, is dat De Croo jr zich binnen de partij wat meer wil profileren met het oog op de parlementsverkiezingen van 2019. Hij probeert relevant te blijven.

Want het lijkt erop dat De Croo in deze regering niet echt goed in zijn vel zit. En vooral: weinig zichtbaar is. Hij is wel vicepremier, maar komt enkel bij belangrijke onderhandelingen in het nieuws, zoals die rond de begroting. Maar met de vreemde combinatie van Ontwikkelingssamenwerking, Telecommunicatie en Overheidsbedrijven valt voor een liberaal minder eer te halen dan op het departement Pensioenen.

Niet verwonderlijk dat De Croo een relatief beperkt bevoegdhedenpakket kreeg. Binnen de federale regering is de Open Vld de kleinste partij en bij de formatiegesprekken van 2014 was het voor de Vlaamse liberalen vooral zaak haar goudhaantje Maggie de Block op Sociale Zaken te krijgen, wat lukte. Maar daarna bleven er eigenlijk enkel kleine of iets grotere kruimels over.

Voor 2019 ziet het er - gezien de peilingen niet veel beter uit. Het wordt drummen bij de liberalen die een ministerpost willen. En De Croo vreest opnieuw een paar minder interessante departementen te krijgen, al heeft hij zich in telecom met de opening voor een vierde operator wel kunnen profileren.

Als de Open Vld zoals nu in de federale regering twee ministers en een staatssecretaris mag leveren, zal er hard gevochten worden om die plaatsen. Je zou ervan uit kunnen gaan dat De Block en De Croo zekerheden zijn. En staatssecretaris Philippe de Backer lonkt weer naar het Europees Parlement. Dus komt er enkel een post van staatssecretaris vrij.

Geen goed nieuws voor Open Vld’ers met federale ambities. We denken aan Kamerlid Egbert Lachaert, die ervan droomt minister van Werk te worden. Maar ook aan Jean-Jacques de Gucht. Een nietsnut, maar dankzij zijn achternaam heeft hij wel degelijk invloed in de partij.

Veel zal ervan afhangen wie van de kopstukken van de partij na de gemeenteraadsverkiezingen de sjerp behoudt of verovert. Vincent van Quickenborne (Open Vld) heeft al laten weten dat hij in Kortrijk wil blijven. Al profileert hij zich de laatste tijd meer en meer op federale thema’s zoals de pensioenen. Als Bart Tommelein burgemeester van Oostende wordt, komt er een plaats vrij in de Vlaamse regering. Dat zorgt voor wat ademruimte bij de ambitieuze liberalen. Maar wat als Mathias de Clercq geen burgemeester van Gent wordt? Dan zal hij een federale ministerpost eisen of een superdepartement in de Vlaamse regering, is bij de Open Vld te horen. In dat geval worden de plaatsen inderdaad duur verkocht. En zal in de ‘blauwe provincie’ Oost-Vlaanderen zeker iemand ontgoocheld zijn, want het is niet haalbaar dat die provincie het gros van de liberale excellenties van 2019 levert.

Een croissant eten: racistisch en dus te verbieden?!

Vol verbazing werden aan de ontbijttafel op mijn vakantieadres in ‘la France profonde’ de wenkbrauwen gefronst, toen ik aan de Franse gastvrouw vertelde dat het verse croissantje dat ik tot mij ging nemen van oorsprong niet Frans, maar Oostenrijks is. Het leek wel een donderslag bij heldere hemel, die daarna haast instortte.

Uiteraard was ik enige uitleg verschuldigd, om haar weer bij haar positieven te brengen.

Een overgeleverd verhaal Er is een oude overlevering die het hardnekkige verhaal vertelt van het Beleg van Wenen in 1683. De stad werd belegerd en bedreigd door de Ottomanen, zeg maar de islamitische Turken. Om de stad ongezien binnen te geraken, hadden de belegeraars het plan opgevat een tunnel te graven met het doel zich onder de stadsmuren door een weg te banen. Op een nacht was het dan zover en begaven zij zich massaal in de tunnel richting de oude stadskern. In de vroege ochtend zouden ze dan verrassend als mollen uit de grond komen en de stad onverhoeds innemen. Het verhaal wil dat die tunnel uitkwam in de buurt van een bakkerij. En wie waren in vroeger dagen altijd vroeg op om aan de slag te gaan? Natuurlijk, de bakkers. Toen zij ‘s morgens voor dag en dauw bij de aanvang van hun taak de tot aan de tanden bewapende Turken uit de grond zagen komen, werd onmiddellijk alarm geslagen. Weense soldaten en burgers stroomden massaal toe om de insluipers terug te slaan. Geheel verrast werden die teruggedreven en ook verslagen.

De stad Wenen triomfeerde.

Een vreugdebroodje Omdat de bakkers door hun alertheid aan de basis van die overwinning lagen, besloten zij een speciaal broodje te bakken. Hierbij namen ze een klassiek recht plat broodje dat ze in de vorm van een wassende halve maan oprolden, waarmee ze spottend verwezen naar de halve maan in de vlag van de Turken. De naam was afgeleid van het werk-

woord ‘wassen’, langzaam groeien of groter worden, zoals de maan. In het Frans: croître.

En vandaar: croissant.

Pas jaren later werd het broodje in Frankrijk bekend. Ook volgens de overlevering was het Marie-Antionette, de echtgenote van Lodewijk XVI, en de dochter van keizer Frans I Stefanus van het Heilig Roomse Rijk en keizerin Maria Theresia van Oostenrijk, die zo’n honderd jaar later de ‘viennoiseries’ mee naar Frankrijk bracht.

Langzaam geraakte de croissant in Frankrijk ingeburgerd als ontbijtbrood, en nog later werd het ook ver daarbuiten bekend en gesmaakt.

Wat nu in politiek correcte tijden?

Een overwinning op de Turken... En dat na 335 jaar nog altijd herdenken door spottend de halve maan als broodje te blijven bakken... Alle bakkers maken ze dagelijks...

Zowat alle mensen eten graag croissants...

Kan onze politiek correcte samenleving dat nog wel aan? Is dat niet het zuiverste racisme? Is dat niet beledigend voor de islamitische medemens, en voor de grote Turkse leider in het bijzonder? Waarom heeft Els Keytsman van Unia zich hierin nog niet verslikt? En waarom is het eten van croissants nog niet verboden in het oikofobe Westen?

Waar wachten Kristof Calvo, Meyrem Almaci en Wouter de Vriendt op om ons op deze beschamende schande te wijzen?

Wezenlijke vragen waarop dringend antwoorden moeten gegeven worden, om het ‘weg met ons’ in het multiculturele walhalla nog beter gestalte te geven.

KvdP

Leo Neels: “Vlaamse journalisten maken het zichzelf té gemakkelijk” Lees blz. 11

2

Actueel

2 augustus 2018

Waar zit de saboteur van Doel 4?

Komende zondag “vieren” we een belangrijke verjaardag. Dan is het exact vier jaar geleden dat een snoodaard de kerncentrale van Doel 4 platlegde. En die snoodaard - of meerdere snoodaards - is tot op heden nog steeds niet gevonden. We zijn vier jaar verder.

Radicaliseringsgolf in gevangenis De Commissie van Toezicht (CVT) te Dendermonde is een forum waar vrijwilligers met diverse competenties elkaar minstens maandelijks ontmoeten. Daarnaast is telkens een van de leden de ‘maandcommissaris’ (MC) die de aanvragen behandelt en minstens wekelijks langsgaat. Elke Belgische gevangenis (er zijn er dertig) heeft een Commissie van Toezicht. Elke burger kan in principe van een commissie deel uitmaken.

De leden in deze commissie bundelen de algemene kennis en expertise uit hun dagelijks professioneel domein in het belang van de gedetineerden en de goede werking van de plaatselijke gevangenis. Samen pogen zij een vinger aan de pols te houden, het dagelijkse reilen en zeilen te volgen, met het oog op een menswaardige bejegening van de gedetineerden.

Oud De gevangenis van Dendermonde werd in 1863 geopend en is daarmee één van de oudere gevangenissen in België. Sinds de opening doet de gevangenis van Dendermonde dienst als arrest- en strafhuis.

Gedetineerden zijn ondergebracht in twee verschillende regimes. Het algemeen regime is van toepassing op de gedetineerden die in vleugel A, B en C verblijven. Zij verlaten enkel de cel om deel te nemen aan gemeenschappelijke activiteiten. Een specifiek regime is van toepassing voor de afdeling beperkte detentie. Binnen die afdeling kunnen gedetineerden vrij bewegen. Het cellencomplex is bovendien voorzien voor gedetineerden in voorarrest.

VOORLOPIG NOG LUDIEK

Officieel is het gerechtelijk onderzoek al in december 2016 afgerond, maar Engie Electrabel heeft in 2017 bijkomend onderzoek gevraagd aan de onderzoeksrechter. Zo wil men vermijden dat het gerechtelijk onderzoek te snel geseponeerd wordt. Of het allemaal veel uitmaakt, weten we niet, want sindsdien zijn er geen nieuwe feiten te melden. Wel zijn we alweer twaalf maanden verder. De dader (of daders) loopt (lopen) nog op vrije voeten rond.

De verschillende onderzoekers zijn het over één zaak eens: de dader was goed voorbereid, en hij wist welke technische gevolgen zijn sabotagedaad zou hebben. En de

man moet stressbestendig zijn, niet alleen om de sabotage uit te voeren, maar ook om de politionele verhoren nadien te doorstaan.

De man was zeer goed op de hoogte van de beveiligingsprocedures en wist waar de camera’s hingen. De man moet lef gehad hebben, dat is zeker!

In feite zit het onderzoek op een dood spoor. De wetenschap dat een saboteur een kerncentrale binnen kon geraken, er zijn ding kon doen, en dan ongezien kon ontsnappen, is angstaanjagend. Maar vooral, dat hij al vier jaar uit handen van het gerecht weet te blijven, is onbegrijpelijk.

K arl van C amp

De illegalen in Zeebrugge blijven voor onrust zorgen. Enkele inwoners van Zeebrugge hebben op een ludieke manier geprotesteerd tegen de overlast en de diefstallen die samenhangen met de aanwezigheid van de transmigranten die daar rondhangen, en die tussen het agressieve bedelen en stelen door een tukje doen in parken en plantsoenen. “Als de transmigranten zomaar in parken of op straat mogen slapen, dan mogen wij dat ook”, zei initiatiefnemer James Deetens. Daarom trok een kleine groep mensen naar het SintDonaaspark om daar te overnachten.

Met het perfect voorspelbare gevolg dat zij door de politie werden aangemaand het park te verlaten “omdat het verboden was om te overnachten in het park”. Dat verbod geldt natuurlijk alleen voor gewone mensen.

Het illegale Herrenvolk is uiteraard verheven boven alle wetten en reglementen. Hoe ludiek en vreedzaam de actie ook was, het was meteen een waarschuwing. Eén van de actievoerder verklaarde: “Het is onze bedoeling om een signaal te geven dat het absurd is als grote groepen op straat liggen te slapen.

We moeten nú ingrijpen voor de situatie helemaal escaleert en het heft wél in eigen handen wordt genomen.”

Het is duidelijk dat er in Zeebrugge iets broeit. Er heerst grote ontevredenheid over het uitblijven van politieacties tegen de illegalen. En over het gedrag van de plaatselijke pastoor, Fernand Maréchal. In 2016 organi-

Algemene radicaliseringsgolf In het verslag over 2017 van de CVT lezen we dat Dendermonde geen afdeling voor (islamitische) geradicaliseerden heeft (terwijl dat in Hasselt en Brugge wel het geval is). Uitzonderlijk wordt iemand in Dendermonde geplaatst ‘omdat Dendermonde een rustige gevangenis is’. Wel hadden ze daar in de eerste helft van 2017 volgens de CVT ‘een algemene radicaliseringsgolf: plots waren er overal baarden, waren er meer incidenten met korans en gebedsmatjes, enz.’. Die vaststellingen werden aangekaart tijdens de vergaderingen van de CVT. Directielid Dhaenens is in de loop van 2017 gevraagd om in de centrale diensten te Brussel te gaan werken specifiek met betrekking tot radicalisering (de-radex).

Het rapport van de CVT is zorgwekkend.

Geradicaliseerde veroordeelden worden in de gevangenis van Dendermonde opgesloten waarbij ze andere ‘rustige’ gevangenen aanzetten tot radicalisering. Het is in elk geval een rapport dat eens grondig gelezen moet worden op het kabinet van minister Geens.

Thierry Debels

seerde hij in het zaaltje naast zijn pastorie met Caritas International en Dokters van de Wereld een infopunt waar illegalen medisch en juridisch advies kunnen krijgen. In zijn tuin werden douchecabines geplaatst. Iedereen die daar tegen protesteert, noemt hij “nazi’s”.

Uit pure naastenliefde, allicht. Zou pastoor Fernand weten wat twee jaar geleden met zijn collega-priester Jacques Hamel is gebeurd?

De absurde rekensom van de arbeidsdeal

Uit de smalle beursstraat

De arbeidsdeal om meer mensen aan de slag te helpen, moet de staatskas meer dan 500 miljoen euro opbrengen dankzij de 12.500 nieuwe banen die zo worden gecreëerd. Een absurde rekensom van de federale regering.

Alleen is de opbrengst daarvan - meer dan 40.000 euro per baan per jaar of een kleine 3.000 per maand - fel overschat. Op het eerste gezicht lijkt dat bedrag logisch. Er wordt een werkloosheidsuitkering van 1.500 euro uitgespaard. En wie een vacature invult, betaalt voortaan 1.800 euro per maand sociale bijdragen en bedrijfsvoorheffing. Te optimistisch, zeggen meerdere economen. Dat zou immers betekenen dat iedereen die dankzij de arbeidsdeal een job vindt daarvoor werkloos was.

Terwijl er ook veel vacatures worden ingevuld door jongeren die daarvoor geen uitkering kregen. Bovendien blijkt uit de berekeningen dat diegenen die hun dopgeld verliezen bijna allemaal aan het maximum van de werkloosheidsuitkering zouden zitten. Dat is de uitkering in de eerste zes maanden na het jobverlies.

Dat is weinig realistisch. Ook de opbrengst aan sociale bijdragen en bedrijfsvoorheffing is overdreven. Het zou betekenen dat de nieuw ingevulde vacatures allemaal goedbetaalde banen zijn met een inkomen van 3.500 euro bruto, wat boven het gemiddelde is. Terwijl de cijfers van de VDAB aantonen dat de helft van de openstaande vacatures over laaggeschoolde en dus minderbetaalde banen gaan. Kortom, de regering-Michel is veel te optimistisch. De berekeningen zijn absurd. Eigenlijk klopt de rekening enkel als dankzij de arbeidsdeal dubbel zoveel jobs worden gecreëerd. De ballon van de arbeidsdeal is nu al doorprikt.

Met de arbeidsdeal, één van de pijlers van het Zomerakkoord 2018, rekent de regering-Michel zich rijk. Dankzij een aantal hervormingen van het arbeidsmarktbeleid hoopt de regering dat de duizenden openstaande vacatures sneller ingevuld zullen raken. Ze hoopt in 2019 daardoor op 12.500 nieuwe jobs.

Dat zou de schatkist 505,4 miljoen euro opbrengen. Per job is dat 40.432 euro. Bij die cijfers moeten we heel wat vraagtekens plaatsen.

Om te beginnen is er de tamelijk precieze voorspelling dat de extra banen - dankzij minder uitkeringen en meer belastingen - meer dan 500 miljoen euro gaan opbrengen. Hoe kan men dat berekenen wanneer nu blijkt dat de arbeidsdeal niet tot in detail is afgesproken? Een aantal maatregelen zijn duidelijk, zoals de beslissing van de regering om de uitkering van een werkloze niet meer te doen dalen - de degressiviteit - wanneer hij/zij een opleiding volgt.

Ook de beslissing om het brugpensioen (nu SWT of stelsel van werkloosheid met bedrijfstoeslag) in 2019 pas vanaf 59 jaar toe te kennen en niet meer 56 jaar zoals nu, is duidelijk en concreet. Maar wat te denken van de beslissing om de werkloosheidsuitkeringen sneller degressief te maken of sneller te doen dalen wanneer men langer werkloos is. Nu al bestaat er een systeem dat de werkloosheidsuitkering daalt in de tijd

waarbij iemand na vier jaar een uitkering heeft die op een forfaitair minimum uitkomt. Nu wil men die uitkering aan het begin van de periode van werkloosheid verhogen (nu is dat 65 procent van het laagste loon) en sneller doen dalen. Alleen, het is niet duidelijk wat dat nieuwe percentage zal zijn, of wat het plafond voor de berekening van de uitkering (vandaag zo’n 2.600 euro bruto) is. Ook blijft het gissen naar de manier waarop de uitkering daalt. Is het al na zes maanden? Of vroeger? Minister van Werk Kris Peeters (CD&V) wil dat concreet uitwerken tegen november. Dan rijst de vraag: hoe kan men dan nu al de opbrengst van de maatregel berekenen?

Vraagtekens Daarmee komen we bij het tweede heikele punt. Hoe weet men dat de arbeidsdeal 12.500 banen zal opleveren? Het kunnen er evengoed 20.000 maar ook amper 5.000 zijn. De regering baseert zich op vroegere rapporten, maar de geschiedenis leert dat men met die voorspellingen zeer voorzichtig moet zijn. Feit is wel dat de arbeidsmarkt de wind in de zeilen heeft.

Voor de komende twee jaar verwacht de Nationale Bank netto 55.000 extra banen. Dat is minder dan de 106.000 van de periode 2017-2018, maar we kunnen ervan uitgaan dat dankzij de arbeidsdeal wel degelijk extra vacatures worden ingevuld.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

2 augustus 2018

Het samenzweringsdenken (deel 2) In mijn vorige bijdrage wees ik op de vele factoren die complottheorieën zo aantrekkelijk maken. Helaas zijn er een aantal fundamentele redenen waarom die verklaringen zelden of nooit kloppen. De onderstaande argumenten gelden in de eerste plaats voor het schoolvoorbeeld van alle complottheorieën: het idee dat niet Osama Bin Laden en zijn kornuiten de WTC-torens hebben vernietigd, maar dat geheime krachten aan de top van de Amerikaanse politiek die aanslag hebben opgezet. Mutatis mutandis gelden de beschouwingen voor de meeste samenzweringstheorieën.

Geen alternatieve versie Om alle gebeurtenissen van 11 september 2001 in New York op een samenhangende wijze te beschrijven en te verklaren, is een omstandige en complexe uitleg nodig. Die vindt men, meestal samengevat, terug in de officiële rapporten, de verklaringen van leidende politici en de verslaggeving van de media. Die gebruiken niet allemaal precies dezelfde bewoordingen en leggen niet dezelfde accenten, maar niemand twijfelt aan de grote lijnen: 3.000 mensen stierven doordat islamitische terroristen van Al Qaida lijnvliegtuigen in de WTC-torens boorden.

Die versie geniet ook in alle gekende feiten een massieve steun.

Samenzweringtheoretici wijzen die versie af. Ze focussen vooral op de “gaten” die ze in het verhaal menen te ontwaren. Zo is één van de meest gehoorde (maar weerlegbare) argumenten tegen de officiële versie de bewering dat de WTC-torens zijn ingestort op een manier die onmogelijk het gevolg kan zijn van de inslagimpact van een vliegtuig. Men leidt daaruit af dat verborgen krachten de torens moedwillig tot ontploffing hebben gebracht. Maar verder gaat het verhaal niet: er wordt geen omvattende en samenhangende uitleg gegeven over wie die verborgen krachten precies zijn, waarom ze het hebben gedaan en hoe ze het hebben gedaan.

Dat er nooit een volwaardige, concurrerende versie voor de officiële versie opduikt, heeft natuurlijk te maken met de afwezigheid van ondersteunende feiten. En wanneer de samenzweringstheoreticus het toch probeert, blijkt de alternatieve versie nog honderd keer kwetsbaarder te zijn voor het soort “gaten” die hij zelf in de officiële versie dacht te zien: anomalieën en tegenstrijdigheden waarvoor geen verklaring kan gevonden worden.

Toen de Russische propaganda twijfel probeerde te zaaien bij de betrokkenheid van Assad bij de laatste gifgasaanval in Syrië, werden niet minder dan drie alternatieve versies door elkaar gebruikt: dat er helemaal geen doden waren gevallen, dat de rebellen zelf een gifgasaanval hadden geënsceneerd en dat de doden het gevolg waren van verstikking in een stofwolk. Uiteraard sluiten die drie versies elkaar uit. Twijfel zaaien is dan ook de bedoeling, niet het aanbieden van een geloofwaardig alternatief.

Een foutieve en tegenstrijdige kijk op de politiek In de meeste samenzweringsliteratuur worden de echte daders meestal gezocht in de sfeer van de politiek en de staat. De mensen die achter de schermen aan de touwtjes trekken zijn dan leidende figuren uit de politiek en agentschappen van de staat (CIA, FBI, NSA…). Of iets tussen de twee in. Zo wordt regelmatig verwezen naar een vage en mysterieuze entiteit die “Deep State” wordt genoemd en die als passe-partout fungeert wanneer de complotdenker geconfronteerd wordt met een moeilijk te verklaren gebeurtenis (zoals de opvallende ommekeer van Trump inzake interventies in Syrië).

Degenen die in politieke complotten geloven zijn kritische burgers. Het is meestal niet moeilijk hen te overtuigen dat de regerende politici en hun lakeien onbekwaam, laf en kortzichtig zijn, zeker wat binnenlandse politiek betreft. Maar wanneer dezelfde mensen complotten menen te ontwaren, ontstaat plots een beeld van politici als sluwe, efficiënte en stoutmoedige organisatoren, die bovendien behept zijn met een duidelijke visie op de beste manier om op lange termijn een bepaalde politieke doelstelling te realiseren en die erin slagen in alle discretie een grote groep uitvoerders te rekruteren om

3

Beeld van de week

Carles Puigdemont is terug in Brussel om de Catalaanse strijd voort te zetten

hun plannen feilloos ten uitvoer te brengen.

Mijn ervaring met de politiek en politici heeft mij geleerd dat het eerste beeld van onze leiders, als ijdele klungelaars en aanmodderaars, uiteraard niet veralgemeend mag worden, maar wel de realiteit veel beter benadert dan het tweede. Politiek is in de praktijk veel meer “Yes Prime Minister” dan “House of Cards”.

Ik heb zelden een politicus gekend die ik - zelfs in mijn wildste verbeelding - in staat zou achten om 3.000 van zijn medeburgers te vermoorden om een vaag politiek doel te bereiken. Dat zouden George Bush jr. en zijn regering volgens de complotdenkers nochtans hebben gedaan. Zelfs Hitler gebruikte een paar terdoodveroordeelden om de “Poolse aanval” op Gleiwitz op te zetten.

En ik heb al helemaal geen enkele politicus gekend die bekwaam zou zijn om een dergelijk complot feilloos voor te bereiden en uit te voeren. Staatsdiensten, geleid door politici, kunnen niet eens de treinen op tijd laten rijden. Grote, perfide en foutloos uitgevoerde complotten zijn het voorrecht van geniale booswichten uit James Bondfilms.

Een onmogelijk uitgebreid geheim “Als drie mensen een geheim willen bewaren, moeten er minstens twee van de drie dood zijn”, schreef Benjamin Franklin. De meeste complotten veronderstellen vele uitvoerders en medeplichtigen. In het geval van 9/11 zouden honderden mensen, op verschillende niveaus, betrokken moeten geweest zijn. Niet alleen zouden die daders en mededaders gewetenloze moordenaars moeten zijn die geen graten zien in het doden van 3.000 mannen, vrouwen en kinderen van hun eigen volk, ze zouden dat geheim ook in het graf moeten meenemen.

Het is niet dat er geen lekken zijn. Via Wikileaks kwamen duizenden geheime documenten in omloop. “Klokkenluiders” als Chelsea Manning en Edward Snowden deden hun best om alles wat ze wisten over de operaties van de Amerikaanse geheime diensten in de openbaarheid te brengen.

Nergens kwam iets naar boven dat er zou kunnen op wijzen dat de officiële versie van 9/11 onjuist zou zijn. Ook de pers – in het samenzweringsdenken nochtans vaak gezien als medeplichtig – blijkt in de praktijk niets liever te doen dan ”geheimen” van de overheid naar buiten te brengen. Woodward en Bernstein, de journalisten die het Watergate-schandaal uitbrachten, zijn nog steeds rolmodellen voor alle onderzoeksjournalisten. De onthullingen van Assange, Manning en Snowden, die eigenlijk weinig nieuwe informatie bevatten, werden eindeloos uitgesmeerd als sensationeel nieuws.

Ook bij ons kregen we onlangs goede voorbeelden van bovenmatige belustheid op politieke “onthullingen”, toen onze pers een hoop ophefmakende onzin schreef over het gevechtsvliegtuigendossier en de uitwijzing van Soedanese illegalen.

Moeten we dan vertrouwen op de pers om de waarheid in gevoelige politieke kwesties naar buiten te brengen? Vanzelfsprekend niet. In vele van mijn vorige bijdragen heb ik het tegenovergestelde betoogd.

Maar de selectiviteit van de pers is van ideologische aard. In bepaalde dossiers (zoals inzake immigratie, vluchtelingen, de gevolgen van de multiculturele samenleving) kan deze vertekening zo ver gaan dat ze in haar resultaten inderdaad op een samenzwering lijkt. Het gaat echter over de instinctieve discipline van een mierennest, niet over een bewust en centraal geleid complot.

Die ideologische bekrompenheid van pers en politiek richt trouwens veel meer schade aan dan enig bewust complot zou kunnen.

Jurgen Ceder

Briefje aan Alexander De Croo

Zonder verrassingen Mijnheer de kostopwarmer, In volle zomer, wanneer de hardwerkende burger onder een smorende hitte tijdens zijn vakantie wat rust zoekt om de batterijen op te laden voor een nieuw werkjaar, pakken de Vlaamse en federale regeringen waartoe uw partij hoort, uit met voorstellen en beslissingen die men liever niet neemt in het gewoel als iedereen op scherp staat. Het is een sluwe truc, waarbij wel eens wordt vergeten dat de boemerang nadien wel eens weerkeert.

Enfin, tussen al die regeringsfratsen door voelde gij het klaarblijkelijk ook nog eens kriebelen om een stok in het hoederhok te smijten. Gij bracht in de hier en daar verzengende hitte wat opgewarmde kost aan door een oud voorstel van Patrick Dewael, uw fractievoorzitter in de Kamer en echte voorzitter van uw partij, over een federale kieskring in het Belgische zwerk te slingeren. Het invoeren van een federale kieskring, waarbij een deel van de parlementsleden in het hele land kan worden verkozen, is volgens hem de oplossing van een ‘democratisch deficit’, want, zo stelt hij, momenteel zijn de federale verkiezingen de optelsom van twee regionale verkiezingen. Een federale kieskring waarbij men dus in het ganse land voor pakweg Di Rupo of Michel of De Wever of Laurette Onkelinkx kan stemmen, is volgens hem ‘het dak op de federale staat’.

Gij komt daar dus nu opnieuw mee aandragen... Want, zegt gij vorige week in de serieuze gazetten, federale kandidaten moeten zich richten tot alle Belgen en niet alleen tot hun eigen kieskring.

Gij en velen in uw partij staan bekend als neo-belgicisten en jullie verknochtheid aan de monarchie en ‘la Belgique à papa’ is niet weg te branden. Uw pleidooi voor de herfederalisering van een aantal al gedefederaliseerde zaken, zoals buitenlandse handel, is daar een symptoom van. Ik weet het wel, 2019 komt dichterbij en her en der klinken Vlaams-nationale stemmen om toch maar naar een nieuwe staatshervorming uit te kijken, liefst in de context van wat zij ‘confederalisme’ noemen; maar wat nog lang geen separatisme is, waar dan weer nog hardere Vlaams-nationalisten voor pleiten. Maar toch

zijt gij daar als de dood voor, want gij stelt om iedereen bang te maken dat confederalisme alleen maar permanent conflicten creëert. En dus draait gij de knop weer om richting België. Gij zoudt echter beter moeten weten, want als in functie van echt confederalisme artikel 35 van de door u geadoreerde Belgische grondwet (eindelijk) zou ingevuld worden, dan zou exact kunnen bepaald worden wat Vlamingen en Franstaligen - zelfs onder een Belgische paraplu of parasol - nog samen willen doen en wat niet. Waarop alvast een aantal sluimerende en geregeld weer opduikende conflicten alvast zouden verdwijnen. Maar gij wilt dat niet horen of zien, want gij wilt “een land dat functioneert, waar men aan oplossingen werkt in plaats van altijd te duwen naar problemen.” En zo stelt gij het op een perverse en perfide manier voor dat mensen die zelfs op een democratische en weldoordachte manier pleiten voor een confederalisme of zelfs een ordelijke opdeling van het land, alleen maar op verder conflict en escalatie van meningsverschillen uit zijn. Ik vind dat een beschamende gedachtengang.

Gij weet toch, Alexander, dat in geen enkel bestaand federaal land ooit een nationale kieskring ingevoerd is. Mocht dat alleen in België gebeuren, dan zou dat ons doen terugkeren naar het unitaire België dat niemand meer wil, behoudens enkele fossielen zoals er nog enkele in - bijvoorbeeld de familie De Croo en de familie Open Vld rondlopen. Bovendien gaat zo’n beweging in tegen elke historische logica.

Ik volg u dus geenszins; maar dat zal u niet verbazen. Ik ben ervan overtuigd dat als wij betere democratieën willen maken van Vlaanderen en Wallonië, wij hen beter alle sleutels tot zelfstandigheid en zelfs onafhankelijkheid in handen moeten geven.

Twee goede buren kunnen vaak beter in alle vrijheid met elkaar samenwerken en elkaar begrijpen dan wanneer zij alles moeten delen en over elk detail heel moeilijke afspraken dienen te maken, die nooit volledig tot ieders voldoening zijn. Zodoende... die federale kieskring... laat maar zitten!

4

Dossier

2 augustus 2018

Praagse Lente wordt Praagse Winter (1) Vijftig jaar geleden stopte de Praagse Lente abrupt toen de troepen van vijf communistische staten de “Socialistische Republiek Tsjechoslowakije” binnenvielen om ze weer in de communistische schaapsstal voeren.

Communistisch geweld Collaborateurs van de Duitsers kregen steevast het verwijt dat de rotheid van het nazisme al ver voor de oorlog te merken was. Aspirant-communistische collabo’s, die gelukkig voor hen nooit de kans kregen hun land te verraden, werden daar nooit op aangesproken.

Toch hadden ze tientallen jaren de mogelijkheid de ware aard van die ideologie te erkennen. Ik herinner me nog als kind de beelden in het bioscoopjournaal toen de Sovjettanks de Berlijnse arbeidersopstand neersloegen in 1953. Drie jaar later hetzelfde scenario in Hongarije en ik moest dagelijks van mijn moeder één kilo broodsuiker kopen, want de derde wereldoorlog kwam eraan.

Een paar communisten als Bert van Hoorick en Aloïs Gerlo gooiden toen hun extreemlinkse kap over de haag.

In 1961 zag iedereen op de televisie de bouw van de Berlijnse Muur tijdens een weekend in de augustusvakantie. In China en Vietnam werden inmiddels miljoenen mensen naar kampen gestuurd of vermoord, maar daar hoorden we niets over in de media. Maar tijdens de Praagse Lente van 1968 toonde het communisme weer eens zijn ware gelaat in Europa.

Staatsgreep en zijn gevolgen Tsjechoslowakije had weinig geleden onder de oorlog. De Tsjechen toonden zich voorbeeldige collaborateurs en niet alleen omdat na de moord op SS-leider Heydrich het Boheemse dorp Lidice was uitgeroeid om alle verzet in de kiem te smoren. De uit Londen teruggekeerde Tsjechische politicus Benesj profiteerde van de komst van de Sovjettroepen in het grootste deel van het land om de rekening met de Duitsers te vereffenen die talrijker waren dan de Slovaken.

Drie miljoen mensen (bijna allemaal bejaarden, vrouwen en kinderen) werden op mensonterende manier uit de gebieden geschopt waar hun voorouders al honderden jaren woonden. Ongeveer 350.000 onder hen overleefden de etnische zuiveringen en moordpartijen niet. Benesj vond zichzelf heel slim en dacht dat hij een compromis kon sluiten met Stalin en de plaatselijke communisten waarbij een min of meer democratisch staatsbestel kon blijven bestaan. Hij aanvaardde de nationalisering van een groot deel van de industrie en nam communisten op in de nieuwe regering, op belangrijke veiligheidsministeries.

De communisten haalden zelfs 30 procent van de stemmen in de vrije verkiezingen van 1946. Ze profiteerden van hun posities in het leger en de politie om democratische tegenstanders uit te schakelen, desnoods met geweld. De aard van het beestje werd duidelijk en de steun voor de communisten brokkelde snel af. Nieuwe verkiezingen zouden een nederlaag voor extreemlinks betekenen.

Staatsgreep Een communistische staatsgreep in 1948 lijfde het land definitief bij het Oostblok in en het kreeg de bekende communistische recepten te slikken: centrale planeconomie met al zijn kwalen, persvrijheid afgeschaft, alle organisaties onder de knoet en een gehate geheime politie.

In theorie bezaten Tsjechië en Slowakije autonomie maar in de praktijk was het een Tsjechische staat waarin Praag bepaalde wat de Slowaakse partijkameraden en autoriteiten zonder morren moesten uitvoeren. In de partij zelf vochten de haaien elkaar de tent uit. De secretaris-generaal en zijn medestanders werden zelfs na een schijnproces opgehangen. Het viel op dat bijna alle geëxecuteerden Joden waren. Het gevolg van het communisme lag voor de hand. Een stagnerend en achteruitboerend land (zeker na de verdrijving van de hooggeschoolde Duitsers) en veel heimwee naar de vooroorlogse situatie en zelfs naar de tijd van het Oostenrijks-Hongaarse Keizerrijk toen Praag, Bratis-

lava (Presburg), Brno (Brünn) en Karlovi vary (Karlsbad) levendige economische en culturele centra waren. Als u iets meer wil weten over de verstikkende dictatuur, beveel ik u de reeks Jonas Fink aan. Het is een meesterwerk van de Italiaanse scenarist en striptekenaar Vittorio Giardino.

“Onze Sasha” Natuurlijk wisten Tsjechen en Slovaken wat aan de andere kant van het IJzeren Gordijn letterlijk en figuurlijk te koop was en de verbittering over hun armoede en onvrijheid groeide. Zelfs de Sovjetbazen zagen de stagnatie (ook in Polen begon het te gisten) en ze grepen in. Een nieuw gezicht moest het land weer uit de modder trekken.

Hun keus viel op een communistische stroman in wie ze vertrouwen hadden: de Slowaak Alexander Dubcek. “Onze Sasha” had als kind negen jaar in de Sovjet-Unie gewoond en steeg na de oorlog voortdurend in de communistische hiërarchie. Tijdens nog eens vijf jaar studie in Moskou bewees hij zijn orthodoxie en hij sprak veel beter Russisch dan zijn partijgenoten. Hij werd de 1ste secretaris van de Slowaakse partij en hij stond toe dat allerlei vieringen van historische gebeurtenissen in Slowakije mogelijk werden. In de partij pleitte hij in Praag voor een tikkeltje meer echte autonomie.

Dubcek liet ook meer kritiek in de plaatselijke pers toe en zijn politiek lijkt een beetje op de glasnost van Gorbatsjov. Natuurlijk dacht geen haar op Dubceks hoofd eraan het monopolie op de machtsuitoefening van de partij aan te tasten. Feitelijk liet hij maar een briesje toe maar in de verstarde Tsjechoslowaakse situatie leek het alsof een frisse wind waaide.

Brezjnev Eind 1967 vond hij een bondgenoot in de belangrijkste Tsjechische economist Ota Sik. Die had een hele reeks ideeën om het economisch leven weer aan te zwengelen. Het land dat ooit de economische motor van het verdwenen keizerrijk was, had inmiddels de laagste groeicijfers van het hele Oostblok.

Het programma van Sik was een mengeling van Gorbatsjovs latere perestrojka en het Joegoslavisch arbeidersmedebeheer. Sik wilde dat de centrale planning tot op het niveau van ieder bedrijfje of zelfs winkeltje vervangen werd door een algemene planning met veel meer vrijheid voor de ondernemingen en zelfs een beetje privékapitaal. Winkels moesten wel grotendeels in de handen van zelfstandigen komen.

Hij propageerde geen echte vrijemarkteconomie en aan het politieke monopolie van de partij mocht ook niet getornd worden. Sik kreeg het nihil obstat van de partijleiding in Praag, die echter tezelfdertijd liet doorschemeren dat de apparatsjiks in de ministeries en de bedrijven zich niet veel moesten aantrekken van die plannen. De nomenclatura saboteerde de plannen van Sik, en het enige succes was dat er voortaan in Praag ook wat privétaxi’s rondreden.

Dubcek en Sik oordeelden dat het zo niet verder kon en begonnen een offensief in de partij om de oude garde tot hervormingen te dwingen of anders uit te schakelen. Die heren zagen het onweer aankomen en deden een beroep op hun hoogste baas: secretarisgeneraal Leonid Brezjnev van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie en de facto leider van het Oostblok. De Rus verscheen in december 1967 in Praag en werd met veel egards ontvangen. Hij sprak met de leden van het Centraal Comité (het hoogste partijbestuur) en ontdekte tot zijn verrassing dat er veel meer steun voor hervormingen was dan hij dacht.

Hij maakte korte metten met de oude bazen en “suggereerde” “onze Sasha” als nieuwe partijleider. De suggestie werd direct opgepikt en in januari 1968 werd Dubcek de partijleider van het hele land. De korte Praagse Lente begon.

Jan Neckers

Kwart kinderen Vlaamse Rand naar Franstalige school Vlaams Parlementslid Willy Segers van N-VA bracht maandag cijfers naar buiten over het aantal leerlingen uit de Vlaamse Rand dat schoolloopt in het Franstalig onderwijs in Brussel of Wallonië. Dat bleken er vorig schooljaar maar liefst 17.368 te zijn, op een totaal van 64.292 leerlingen tussen 6 en 18 jaar. Dat is 27 procent. Dit hoge percentage verrast niet omdat hierin ook de cijfers van de faciliteitengemeenten zitten. In die zes gemeenten volgen tussen 40 en 60 procent van de leerlingen onderwijs in een school van de Franse Gemeenschap. In die cijfers zitten niet eens de leerlingen vervat die in de faciliteitengemeenten zelf les volgen in het Frans, want die scholen worden ingericht door de Vlaamse Gemeenschap.

Willy Segers, die burgemeester van Dilbeek is, ziet in deze cijfers een alarmerende toename (in sommige gemeenten tot 10 procent in drie jaar), maar dit wordt genuanceerd door minister van Onderwijs Crevits. Die stelde dat er in absolute cijfers inderdaad een stijging is, maar in procenten zou er sprake zijn van een lichte afname.

Hoe dan ook blijven de cijfers indrukwekkend. Echt verontrustend is dat ook in een aantal gemeenten zonder faciliteiten een groot percentage kinderen les volgt in het Franstalig onderwijs. In Beersel en Machelen gaat het om 28 en 29 procent, in Zaventem en Sint-Pieters-Leeuw zitten we al op 31 en 32 procent.

Dat betekent dat één op drie gezinnen in die gemeenten geen enkele moeite doet zich te integreren, noch wil werken aan een meertalige toekomst voor de eigen kinderen.

Investeringen Om die reden pleit Segers ervoor dat Vlaanderen extra inspanningen doet voor scholenbouw in de Vlaamse Rand. De anderstaligen zouden op die manier nog meer gestimuleerd worden om hun kinderen naar het Nederlandstalig onderwijs te sturen. Op zich is dit juist, maar de situatie is wel wat complexer.

Vooreerst is er de vrije schoolkeuze en kan je niemand verbieden om zijn kinderen in een ander gewest naar school te sturen, of naar een school met een andere taal. Bovendien is de situatie reeds zeer problematisch in de Vlaamse Rand. In heel wat scholen in de ver-

stedelijkte gebieden rond Brussel is er al een overwicht aan anderstalige leerlingen, waardoor de kwaliteit van het onderwijs en de kennis van het Nederlands onvermijdelijk achteruitgaan. Steeds meer Nederlandstalige ouders trekken om die reden hun kinderen uit die scholen terug, zodat de situatie nog verergert.

Vlaanderen zou in de eerste plaats moeten werken aan een veel betere omkadering voor deze scholen, zodat er taalbadklassen kunnen ingericht worden voor kinderen die thuis geen Nederlands spreken.

Vandaag bestaat enkel zo’n systeem voor kinderen die rechtstreeks instromen vanuit het buitenland (de OKAN-klassen), maar dat is absoluut onvoldoende. Men zou taaltesten moeten afnemen van alle kinderen die zich aanmelden voor het eerste leerjaar. Wie onvoldoende Nederlands kan, zou een aantal maanden of desnoods een heel schooljaar apart moeten genomen worden voor intensief taalonderwijs. Enkel op die manier kan men het niveau opnieuw optrekken en maakt men die scholen weer aantrekkelijk. Dit is de eerste noodzakelijke stap, vooraleer men denkt aan bijkomende scholen en vooraleer men nog meer anderstalige kinderen wil aanzuigen. Dat vraagt dus heel wat extra middelen en mankracht. Een investering die absoluut zal renderen. Wanneer zal Vlaanderen bereid zijn die noodzakelijke investering te doen? Wanneer zal de Vlaamse regering echt voorrang willen geven aan de Vlaamse Rand?

BL

Boksclub van Erdogan De Duitse minister van Binnenlandse Zaken, Horst Seehofer (CSU), heeft de rockbende ‘Osmanen Germania BC’ verboden. De ‘Osmanen Germania’ staat officieel als boksclub geregistreerd – vandaar het letterwoord BC in hun naam – en telt momenteel 16 afdelingen of ‘chapters’ in gans Duitsland. De club wordt nochtans tot de zogenaamde straatbendes gerekend, zoals er nog enkele bestaan in de sfeer van motorclubs en andere.

De leden zijn bijna uitsluitend mensen uit de Turkse gemeenschap in Duitsland. Daarenboven – zoals we al in ’t Pallieterke schreven – gaat de boksclub door als een vereniging met “zeer nauwe banden met de AKP van de Turkse staatspresident Recep Tayyip Erdogan”. Ze kunnen gerust worden bestempeld als de stoottroepen van de Turkse staat in Duitsland.

“Konden”, moeten we eigenlijk schrijven.

Want de Duitse minister nam de beslissing op

basis van het feit dat in de doelstellingen van die bende op verschillende vlakken inbreuken werden vastgesteld op het Duitse strafrecht, en dat er van de vereniging “een zwaarwegende bedreiging uitging voor individuele rechten en voor het algemeen belang”. Zo zegt Seehofer in zijn verantwoording: “Wie de rechtsstaat afwijst, moet bij ons op geen edelmoedigheid rekenen.”

Benieuwd of hierop reactie komt uit Ankara…

Actueel

2 augustus 2018

5

Volgend Europees Parlement zal er helemaal anders uitzien (2/2) In het eerste deel (in nr. 28) van deze vooruitblik op het volgende Europees Parlement hadden we het over de interne strubbelingen bij de gestaag krimpende Europese Volkspartij, de malaise bij de imploderende sociaal-democraten, de spectaculaire groei van ALDE dat tegelijkertijd bedreigd wordt door een splitsing, en de openlijke ruzie bij het extreemlinkse EUL/NGL. Maar hoe zit het met de vier andere kleintjes in dat Europees Parlement?

Door het verdwijnen van het Britse Labour verliezen de sociaal-democraten van S&D maar liefst twintig zetels. Dat is een enorme klap voor die groep, en dan zeker psychologisch, maar niet zo groot dat de crisis existentieel wordt. Dat ligt anders voor de Europese Conservatieven en Hervormers (ECH), die door het vertrek van de Britse Conservatieven meer dan een kwart van hun zetels verliezen.

Maar het kan nog erger. Europa van Vrijheid en Directe Democratie (EVDD), waartoe UKIP behoort, verliest bijna de helft van haar zetels.

En verloor, tot overmaat van ramp, begin deze maand de Zweden-Democraten aan … precies, de ECH.

Is er leven na de Brexit voor ECH? De ECH, de groep rond de Britse Conservatieven waartoe ook de N-VA behoort, beschikt vandaag in het Europees Parlement over 74 zetels. Pardon, 76 zetels dus, met de twee van de Zweden-Democraten erbij. Daar gaan er door het vertrek van de Britse Conservatieven echter al meteen 21 af.

Als we de peilingen mogen geloven, zullen daar door het verlies van de andere partijen van de ECH nog eens tien af kunnen gaan, al wordt dat verlies voorlopig wat getemperd door de Zweedse nieuwkomers, die als gevolg van de immigratieproblemen in Zweden sterk in de lift zitten. Als we de recentste peilingen uit Zweden mogen geloven, zou de partij haar aantal zitjes uitbreiden van twee naar vijf.

De ECH komt daarmee voorlopig uit op ongeveer 53 zetels, ruim voldoende om na de volgende verkiezingen voort te kunnen doen als een groep in het Europees Parlement. Bovendien is het mogelijk dat door het uiteenvallen van de EVDD nog partijen aansluiting bij de ECH zullen willen zoeken.

En ook uit de EVP en zelfs ALDE zouden zich na de Europese verkiezingen kandidaat-ECHleden kunnen aandienen. Maar niet ieder-

een in de ECH zit te wachten op voormalige EVDD-leden. Sommige van die partijen slepen immers een “verleden” met zich mee, en de Zweden-Democraten zijn daar één voorbeeld van.

In het bijzonder bij de N-VA (vier zetels) werd gemopperd over de toetreding van de Zweden-Democraten. Er doen zelfs geruchten de ronde dat de N-VA als reactie wel eens aansluiting zou kunnen zoeken bij … de EVP.

EVDD op sterven na dood Het Europa van Vrijheid en Directe Democratie bestaat in de praktijk uit het Britse UKIP en de Italiaanse Vijfsterrenbeweging, aangevuld met een aantal kleine partijtjes van telkens één of twee vertegenwoordigers. Om een groep in het Europees Parlement te kunnen vormen, dient men vertegenwoordigers uit minstens zeven EU-landen te tellen. Met het vertrek van de Zweden-Democraten heeft EVDD vandaag vertegenwoordigers uit precies zeven landen. Na de verkiezingen van 2019 zullen de Britse vertegenwoordigers daar niet meer bij zijn, en de Vijfsterrenbeweging lonkt nu al naar ALDE, en naar de nieuwe groep rond Emmanuel Macron.

Enkele van de overige partijtjes zijn helemaal niet zeker dat ze midden volgend jaar nog een verkozene in het Europees Parlement zullen hebben. Blijft nog over: Alternative für Deutschland, dat oorspronkelijk met zeven verkozenen bij ECH zat, daar buitengesmeten werd, en officieel eigenlijk nog maar één vertegenwoordiger meer in het Europees Parlement heeft die dus lid is van EVDD. Volgens de laatste peilingen zou de partij volgend jaar 14 vertegenwoordigers naar het Europees Parlement mogen sturen, maar wie durft aan zo’n partij zijn lot te verbinden? Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de Zweden-Democraten nu al eieren voor hun geld kozen, en veilig onderdak zochten bij de ECH.

Allen naar Spanje Begin juni kwam een nieuwe socialistische regering aan het bewind in Spanje onder leiding van Pedro Sanchez. Die regeringswijziging bracht ook een verandering mee in het beleid ten overstaan van vluchtelingen. De grenzen werden meteen opengezet. Het schip Aquarius, dat 600 vluchtelingen had opgepikt en niet mocht aanmeren in Malta en Italië, kon wel doorvaren naar Spanje.

Sindsdien is Spanje de populairste bestemming geworden voor de bootmigranten. Vorige vrijdag kwamen er 888 migranten aan land, en zaterdag waren dat er 334 die met 17 bootjes de overtocht hadden gemaakt. Op zondag werden nog eens ongeveer 200 migranten van twintig rubberbootjes gehaald.

Ceuta en Melilla Opgeteld geeft dat zo’n 1.400 migranten die Spaans grondgebied hebben bereikt, op drie dagen tijd. De week eerder waren er dat 1.600.

De Spaanse havenstad Algeciras, vlak naast

Gibraltar, kreunt onder de aanwas. Tussen 1 januari en 30 juli kwamen zo’n 23.000 migranten toe in Spanje. Dat is een pak meer dan in Italië met 18.000 en Griekenland met 15.000 migranten. Niet alle migranten maken gebruik van bootjes. Spanje heeft twee exclaves op het Afrikaanse continent, omzoomd door Marokkaans grondgebied: Ceuta nabij de Straat van Gibraltar, en meer oostelijk, naar Algerije op, Melilla. Beide steden zijn Spaans grondgebied en wie er kan binnen geraken, heeft de weg vrij naar het Europese vasteland. De steden zijn dan ook omheind met een zes meter hoog

Piraten bij de Groenen en de nationalisten Wie de Vlaamse media halvelings volgt, zou al snel kunnen denken dat in het Europees Parlement ook zoiets als een groene fractie bestaat die daar sterk vertegenwoordigd is en veel in de pap te brokken heeft. Daar klopt weinig of niets van. De “groene” groep met 51 vertegenwoordigers in het Europees Parlement bestaat eigenlijk uit 38 vertegenwoordigers van de Europese Groene Partij (waartoe Groen en Ecolo behoren), aangevuld met zeven nationalisten van de Europese Vrije Alliantie (EVA), één Piraat uit Duitsland (Piratenpartij), en nog enkele onafhankelijken. Er is een tijd geweest dat ook EVA-lid N-VA in die groep zetelde, maar vandaag komen de EVAleden in de groep van Groenen/EVA uit Schotland, Wales, Catalonië, Baskenland, Galicië en Valencia.

Naast de twee Schotten van de SNP, en één Welshman van Plaid Cymru, telt de groep ook drie vertegenwoordigers van de Green Party of England and Wales. Dat betekent dat na de Brexit alvast 6 van de 51 huidige leden uit het Europees Parlement zullen verdwijnen. Maar de groep verliest nog meer pluimen, en dan vooral aan groene zijde. Volgens de recentste peilingen zouden de Groenen/EVA zakken tot ongeveer 34 vertegenwoordigers. Dat zijn er voor de hele groep dus minder dan de 35 vertegenwoordigers die de groenen vandaag leveren, zonder de drie Britse groenen mee te tellen.

Hoeveel van die 34 vertegenwoordigers zullen uit de nationalistische EVA-stal komen? Dat is hoogst onzeker. Misschien opnieuw een koppel Catalanen, en nog een Bask of een Galiciaan? Wat wel een zekerheid lijkt te zijn, is de intrede van een stuk of drie Tsjechisch Piraten, ter vervanging van de ene Duitse Piraat. U ziet het, Groen/EVA krimpt, en wordt nog meer dan vandaag een allegaartje van partijtjes die hoe langer hoe minder met elkaar gemeen hebben.

Europa van Naties en Vrijheid groeit De laatste “echte” groep in het Europees Parlement – de Non-Inscrits zijn eigenlijk een technische fractie gaande van het Hongaarse

hekken met bovenaan prikkeldraad. Op 6 juni bestormden zo’n 400 asielzoekers de grens met Ceuta. Toen geraakten slechts enkelingen binnen. Maar vorige donderdag bestormden nogmaals zo’n 700 migranten de grens met Ceuta. Die actie was goed gecoördineerd en was de meest gewelddadige tot hiertoe. De politie spreekt van “ongewoon geweld” tegen de agenten. Ze klommen over het prikkeldraad en belaagden de toegesnelde politie met zelfgemaakte vlammenwerpers, stokken, speren en … ongebluste kalk. Meer dan 20 politiemensen geraakten gewond.

Ongeveer 600 migranten geraakten aan de “goede” kant en liepen direct door naar het immigratiecentrum om daar asiel aan te vragen.

Dat centrum zit nu al overvol. 132 migranten moesten verzorgd worden, o.a. voor verwondingen opgelopen door prikkeldraad. De zwarte migranten zijn afkomstig uit Ivoorkust, Gambia, Mali, Burkina Faso, Guinee, Nigeria, Ghana, enz.

Ze trekken via Mauritanië naar Marokko. Rond Ceuta ligt een bosrijk en heuvelachtig gebied.

Daar komen ze bijeen; ze leven weken of maanden in tenten of grotten, tot hun aantal groot genoeg is om gezamenlijk het prikkeldraad te bestormen. Vorige maand zei de nieuwe Spaanse minister van Binnenlandse Zaken dat hij “alles in het werk zal stellen” om het prikkeldraad van de grenshekken rond de Spaanse exclaves van Ceuta en Melilla te verwijderen.

De linkse Spaanse regering wil zo, naar eigen zeggen, het aantal verwondingen dat migranten oplopen verminderen. Anderzijds heeft Marokko nu aan Spanje materiële hulp gevraagd. Marokko heeft een lange lijst overhandigd met benodigd materiaal, zoals helikopters, jeeps, radardetectiesystemen, camerasystemen en relbestrijdingsvoertuigen, ter waarde van 60 miljoen euro. Spanje heeft de lijst aan de Europese Unie doorgegeven in de hoop dat die voor de kosten zal opdraaien.

Zo zijn de socialisten.

K arl van C amp

Jobbik tot de Griekse communisten van KKE die nergens anders terechtkonden – is Europa van Naties en Vrijheid (ENV). Tot de groep behoren onder meer Vlaams Belang, PVV en Rassemblement National, net als de FPÖ en de Italiaanse Lega. Nogal wat van die partijen zijn tegenwoordig stevige groeiers in de peilingen, en volgens de laatste prognoses zal de groep uitgroeien van 36 vertegenwoordigers tot vlotjes meer dan vijftig.

Let wel, de Lega telt vandaag slechts vijf vertegenwoordigers in het Europees Parlement, maar zou volgens de peilingen maar liefst verviervoudigen, indien niet meer. Het zwaartepunt van ENV zou daarmee wel eens stevig zuidwaarts kunnen verschuiven. Je weet maar nooit of dat voor problemen kan zorgen. Of de Lega die winst echt zal kunnen verzilveren in mei? Afwachten. Tweede probleempunt: de financiën. Een Franse rechter beval onlangs de inbeslagname van twee miljoen euro van Rassemblement National (voorheen Front National) omwille van een mogelijk geval van oneigenlijk gebruik van middelen in het Europees Parlement. Het RN zou door het Europees Parlement betaalde medewerkers gebruikt hebben voor nationale doeleinden, en dat mag natuurlijk niet. Het betekent een fikse aderlating voor het RN, in zoverre zelfs dat Marine Le Pen beweert dat het RN op die manier failliet dreigt te gaan. Bovendien vond een Italiaanse rechter inspiratie in het Franse voorbeeld, en beval een onderzoek naar het gebruik van de Europese werkingsmiddelen van de Lega. Het dispuut over het half miljoen euro dat ENV zou moeten terugbetalen omdat de boekhouding rond een aantal etentjes, flessen champagne en kerstcadeautjes niet helemaal klopte, lijkt plots slechts een peulenschil te zijn.

En dan is het afwachten wat Mischaël Modrikamen allemaal uit zijn hoed zal toveren in opdracht van zijn Amerikaanse baas Steve Bannon. Als hij op één of andere manier aan de haal zou gaan met Lega, tegelijkertijd Vlaams Belang – en dus ook PVV en RN – in “de grijze zone” zet, en bovendien loenst naar ECH-lid N-VA en EVP-lid Fidesz, kan het alweer over en uit zijn voor de ENV-fractie, net nu ze electoraal wat wind in de zeilen leek te hebben.

Filip van L aenen

ZEG NIET TE GAUW… Heuglijk nieuws vernamen we uit Marokko: daar hebben voor het eerst 299 vrouwen de toelatingstest tot adoul (notaris) afgelegd. Het beroep adoul, waarbij een persoon de bevoegdheid heeft om huwelijken en andere rechtshandelingen te voltrekken, kon voorheen alleen door mannen uitgeoefend worden.

Koning Mohammed VI van Marokko kondigde in januari het besluit aan om de positie van adoul te openen voor vrouwelijke kandidaten. Hiermee werd dit beroep voor het eerst in de geschiedenis geopend voor vrouwen.

De Marokkaanse regering zet zich in voor de “bevordering van vrouwenrechten, de strijd tegen alle vormen van discriminatie en de versterking van hun positie naast mannen”.

Het koninklijk besluit staat ook toe dat Marokkaanse vrouwen in het hele land verschillende taken uitvoeren in overeenstemming met de islamitische wet (sharia), zoals het documenteren van getuigenverklaringen bij rechtbanken en het behandelen van successierechten en onroerendgoedtransacties.

Regeringsleider Saad Eddine El Othmani verklaarde tijdens de ministerraad dat gelijkheid tussen mannen en vrouwen op economisch, sociaal en politiek niveau een nationale zaak is geworden. Mooi zo, zouden we zeggen. Alleen komt Marokko daarmee in het vizier van de moslimfundamentalisten, die niet zullen kunnen lachen met de gelijkheid tussen mannen en vrouwen.

Er zijn de voorbije jaren al enkele IS-cellen ontmanteld, maar dat kon niet beletten dat enkele terreuraanslagen werden gepleegd, o.a. in Casablanca en Marrakesh. De laatste aanslag dateert al van 2011.

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Tang op een varken

Een overheid moet tegengestelde belangen, al dan niet verwoord door actiecomités, kunnen overstijgen.

Beslissingen moeten nu eenmaal genomen worden, ook al strijkt men sommigen tegen de haren. En dat deed de stad Brussel bij de inrichting van het Zaterdagplein. Alleen gebeurde dat tegen alle regels van gezond verstand en goede smaak in.

In mei zwaaide Brussels schepen Els Ampe (Open Vld) nog de lof van haar eigen beleid. “De autovrije pleinen die sinds mijn aantreden (2012) zijn gecreëerd geraken niet op één tweet”, klonk het, gevolgd door een opsomming die we u besparen.

Eentje halen we eruit: het Zaterdagplein, niet vele groter dan een brede straat met enkele terrassen, maar net die oppervlakte is van belang voor het tragikomische verhaal dat zich ontwikkeld heeft.

Vrouwen willen ook de strop dragen De Gilde van de Stroppendragers laat enkel mannen toe. Dat zint enkele Gentse vrouwen van feministische inslag niet. Die gilde organiseert de jaarlijkse stoet van de stroppendragers ter herdenking van het neerslaan van de Gentse opstand door keizer Karel. De dames willen mee door de Gentse straten trekken, getooid in tabberd, op blote voeten en met een stuk koord rond de hals. Dat de gilde hen niet toelaat, vinden ze “niet meer van deze tijd”.

Hun eis komt zowat vijfhonderd jaar te laat.

Keizer Karel strafte de rebellen in 1540. Hij liet vijfentwintig notabelen ophangen en de anderen werden gedwongen om in hun nachthemd en met een strop om de hals een boetetocht te doen door de binnenstad. Heeft die keizer toch wel de vrouwen gediscrimineerd, door er geen enkele te straffen! Een historische stoet weerspiegelt het verleden. Wie legt dat eens aan die militante tantes uit?

Ze moeten niet wanhopen, geschiedenis is een rijke bron van inspiratie. Ooit (vooral in de jaren 1601 tot 1603) werden in Gent heksen op een brandstapel gezet. We kennen achttien namen, allemaal vrouwen. Waarom niet een heksengilde oprichten, dames? Waarom

2 augustus 2018 niet een eigen traditie opstarten met een evocatie van een heksenproces? Succes verzekerd.

Droge fonteinen Stad Gent neemt het ‘hitte-eilandeffect’ heel ernstig. De bevolking wordt al enkele jaren daarvoor gewaarschuwd, en er is een officieel plan om het effect tegen te gaan. In het jargon: een plan om de stad “klimaatrobuust” te maken. Daarin lezen we: “Water in vijvers, fonteinen of andere waterelementen kan de binnenstad verkoelen. Bij de heraanleg van pleinen en openbare ruimten moet er meer aandacht besteed worden aan groen, stromend water en schaduw bevorderende ingrepen zoals bomen of luifels.” De praktijk is anders. Het is nu eens echt heet, en wat doen ze in Gent? Ze leggen alle fonteinen stil!

De Gentenaars zullen hun verkoeling elders moeten zoeken.

Eigen partijen eerst De gemeenteraad van Schaarbeek discrimineert in haar verkiezingsreglement onomwonden de partijen die vandaag niet in de gemeenteraad zetelen, stelt Cieltje van Achter, lijsttrekker van de N-VA in Schaarbeek. De zes partijen die momenteel in de gemeenteraad

‘Streelrivier’ Er valt iets voor te zeggen om de auto van dit pleintje gelegen vlakbij de Vismarkt te bannen (en nee, dat verandert niets aan het feit dat we die voetgangerszone wat verderop nog steeds onzin vinden), maar dat volstond niet voor Ampe en co. Er kwam ook nog een kunstwerk bij, ‘Tactile River’ genaamd (‘streelrivier’, zo u verkiest). Het vertrekpunt van het ontspoorde beleid.

We plukken de omschrijving uit het persbericht: “Een constructie van rode panelen met een centrale wandelstrook, die de rivier voorstelt. Het water wordt voorgesteld door ledlampjes die onder een glazen wand zijn geïnstalleerd. De leds zijn vanop afstand computerbestuurbaar, waardoor het effect van bewegend water kan worden nagebootst. Op de glazen vloer zijn bovendien geluidssensoren aangebracht. Een passant die over de virtuele beek loopt, krijgt zo ook het geluid van bewegend water te horen.”

Het kwam er dankzij sponsor AGC (voordien Glaverbel), maar ook dankzij de “ondersteuning” van de stad Brussel die er naar verluidt 50.000 euro voor uitgetrokken heeft.

Nu kan men vragen stellen bij de kostprijs, kanttekeningen plaatsen bij het feit dat op deze plek nooit de Zenne stroomde (dat is een aanknopingspunt), maar wat vooral stoort is dat het gedrocht vrijwel het hele plein in beslag neemt. Op die manier ontsiert het niet enkel het geheel (niet dat daar zoveel te ontsieren is, maar soit), door een hoogteverschil wordt het voor rolstoelgebruikers wel erg moeilijk het plein over te raken.

Gedreven buurtcomité Een assertief buurtcomité (voor alle duidelijkheid: keurig samengesteld door ‘politiek correcten’ waaronder progressief schrijver Lucas Catherine, een lokale kunstenaar en anderen) ging alvast in het offensief. Weg met dat ding, luidt hun boodschap. En als de stad het niet doet, doen wij het wel. Tot 15 augustus geven ze Brussel, anders gaan ze over tot eigenzinnige actie.

De bedreiging is wellicht meer symbolisch dan concreet, maar het is toch veelzeggend. Op geen enkel ogenblik was er een vorm van overleg; het was een zuivere top-downbeslissing, zoals dat heet. Op zich hoeft dat geen drama te zijn, voor zover het gepaard gaat met een minimum aan luciditeit, alleen knelt net daar het schoentje. Dus gaat men voor iets waarvan iedereen met drie cent verstand de disproportie kan aanzien, al dan niet gesteund door wat 3D-projecties. O ja, Ampe laat weten dat het “tijdelijk” is en dat “op termijn” de niveauverschillen zullen weggewerkt worden. Werkelijk? Die 50.000 euro heeft zich echter wel in de rekeningen van de stad genesteld. Net zoals het kostenplaatje van dat “wegwerken” op termijn zal doen. Misschien kan Ampe maar beter voor andere bevoegdheden gaan na de bollekeskermis van oktober.

KNIN.

zetelen, mogen al vanaf 3 september affiches laten aanplakken. De andere partijen pas vanaf 17 september. Ook krijgen die zes partijen op de 20 locaties 2 borden voor hun affiches, terwijl de andere partijen waarschijnlijk niet eens op alle locaties een bord zullen hebben.

Truken van de foor, aldus de N-VA. Perfect volgens de wet, zegt Schaarbeeks DéFi-burgervader Clerfayt. “De lijsten van de partijen die nog geen zitje hebben in het gemeentebestuur moeten tussen 17 en 20 september nog door de vrederechter goedgekeurd worden. Pas dan is de officiële lijst bekend en kan die dus ook uitgehangen worden,” is zijn verdediging.

Nochtans slagen andere Brusselse gemeenten er wél in alle partijen gelijk te behandelen.

Het is in Schaarbeek eerder een kwestie van niet willen in plaats van niet mogen of kunnen.

Zonder details De anders zo rustige gemeente Maarkedal in de Vlaamse Ardennen wordt geterroriseerd door bendes extreem agressieve inbrekers.

Zelfs in deze hittegolf durft niemand nog een venster open laten staan. In veertien dagen tijd werden zeven inbraken gemeld, waarvan twee met bruut geweld. Eén slachtoffer werd ernstig mishandeld met een schroevendraaier.

De rovers dreigden hem te vermoorden en dwongen hem de codes van zijn bankkaarten te geven. De man liep een zware hersenschudding op en hij heeft een geperforeerd trommelvlies. Een kilometer verderop werd een man uit zijn bed gesleurd, afgeranseld en bij zijn haar door het huis gesleept. De rovers stalen geld, gsm’s, tablets en juwelen. De krantenberichten bevatten geen enkel detail dat zou kunnen wijzen op de afkomst van de daders. Niets over hun uiterlijk, niets over de taal die zij spraken, niets over een eventueel accent. Moeten we echt geloven dat geen van de slachtoffers ook maar één van die “details” heeft opgemerkt?

De Eerste Kok van België 2019 Op 1 oktober zullen vijf finalisten voor de Prijs Prosper Montagné drie gerechten klaarmaken in de hotel- en toerismeschool Spermalie in Brugge: een warme en koude bereiding van sint-jakobsvruchten, lamsrug en -schouder met een soort orgaanvlees, en een nagerecht met flan van chocolade. Peter Goossens zal de technische jury samenstellen en voorzitten. Eigenaardig genoeg of toch een beetje normaal? Voor de titel van Eerste Kok van België strijden enkel vijf Vlamingen, waaronder vier West-Vlamingen!

Een Antwerpse luchtvaartfanaat is gestorven Vorige week overleed in de hoofdstad van het Groothertogdom Luxemburg, waar hij woonde, de op 2 april 1953 geboren Antwerpenaar Christian Heinzmann. Wij leerden hem kennen in de periode dat hard moest geknokt worden voor de luchthaven van Deurne.

Hij was in die tijd door stichter Freddy van Gaever aangesteld tot de grote baas van de Vlaamse Luchttransport Maatschappij (VLM).

Die had op 15 mei 1993 de eerste vlucht Antwerpen-London City Airport gemaakt. Na zijn benoeming voegde Heinzmann daar spoedig de verbinding Antwerpen-Genève aan toe. VLM ging ook vliegen vanuit Düsseldorf en Luxemburg.

“Wij hadden spoedig al acht vliegtuigen, tweemotorige Fokkers F-50, voor vijftig passagiers en we groeiden in de richting van 250 personeelsleden: Vlamingen, Nederlanders, Duitsers en Luxemburgers”, zei hij in een interview met Het Nieuwsblad. De redactie Antwerpen stond toen onder leiding van Luc van Loon, die een samenwerking met VLM voorstond. Dat leidde ertoe dat het toenmalige magazine ‘t Stad (dat iedere week in Het Nieuwsblad Antwerpen stak) telkens aan zijn lezers een viertal tickets Antwerpen-Londen kon aanbieden en geregeld ook een groepje naar Jersey liet gaan.

VLM draaide goed, maar de tegenwerking die de luchthaven kreeg, zinde Heinzmann niet. “Ik ben ontgoocheld in de politiek”, zei hij aan de jongens en meisjes van de pers, die nagenoeg allemaal achter de ambities van “Deurne” en Heinzmann stonden. “In Antwerpen krijg je geen kansen. Daar worden gewoon stokken in de wielen gestoken van wie initiatieven neemt”, zei Christian. Een goed voorbeeld was VLM. “Wij wilden deze maatschappij uitbouwen tot een Europese regionale luchtvaartonderneming met Ant-

werpen als draaischijf. We wilden onze vloot uitrusten met Fokker F-70’s. Dat zijn tweemotorige straalvliegtuigen, ideaal voor de Antwerpse luchthaven als de startbaan een ietsje wordt verlengd. Rond deze affaire (die intussen blijft aanslepen) kregen we geen definitief bescheid.

Zo blijf je aanmodderen. Een ander groot voorbeeld is de regelrechte sabotage van Antwerp Airport Company die de luchthaven wilde overnemen en uitbouwen. Het dossier is niet verder geraakt dan de scheurmand van de kabinetschef van minister Stevaert.’’

Zo zie je dat de oplossing voor “Deurne” (die nu doorgedrukt is door Jetair/Tui) er al in die tijd inzat. De “verlenging” van de startbaan, die Heinzmann vroeg, is er intussen virtueel gekomen via de aanleg van de Krijgsbaantunnel door minister Crevits, die de moed had de beslissing door te drukken.

Intussen had Heinzmann de enorme Zwarte Leeuw van de staart van de Fokkers F-50 laten halen (omdat zwart geen luchtvaartkleur is, zei hij).

De klauwende leeuw werd vervangen door het huidige logo, gestoeld op de gouden leeuw van het Verenigd Koninkrijk en die Heinzmann als orangist veel aantrekkelijker vond dan de Vlaamse.

In Luxemburg, waar hij succes boekte bij Luxair, liep het ook niet allemaal mee voor de Antwerpse luchtvaartfanaat die zijn droom om piloot te worden niet kon waarmaken omdat hij licht kleurenblind was. Op een gegeven dag stortte een Fokker van zijn maat-

schappij neer vlak voor de landing. Alle passagiers behalve de piloot kwamen om. De Luxemburgse wet stelde de grote baas verantwoordelijk en hij vertrok.

Om baas te worden bij Albanian Airlines.

Het werd voor hem in dat “maffialand” (zoals hij het noemde) een ware marteling. Hij kon niet buitenkomen, tenzij omringd door lijfwachten. De scheiding van vrouw en kinderen was hem eveneens een onmogelijke opgave.

Het duurde geen jaren voor hij ruilde met de post van CEO bij Tarom, de Roemeense luchtvaartmaatschappij.

Intussen maakte Heinzmann letterlijk en figuurlijk een avontuur mee in België. Hij werd door toenmalig minister Isabelle Durant gevraagd om Etienne Schouppe op te volgen als grote baas van de NMBS, de Belgische Spoorwegen. Christian begreep zelf niet goed waaraan hij die eer te danken had. “’t Schijnt dat Isabelle een oogje op mij had”, zei hij met een knipoog. In ieder geval bekleedde hij het ambt maar vijf dagen en schreef toen zijn ontslagbrief. “Ik moest maar een blik werpen in de documenten van de NMBS en even achter de schermen kijken om te zien in welk wespennest ik terechtkwam”, zei hij.

Zijn verdere leven verliep in de luchtvaart.

Tot hij getroffen werd door kanker. Weinig mensen hebben als hij afgezien door die vreselijke ziekte. Hij kon nog nauwelijks naar zijn geliefde Antwerpen komen. Hij was een persoonlijke vriend. Wij hadden afgesproken dat ik hem in Luxemburg zou komen halen om naar zijn sinjorenstad te rijden en om vervolgens naar Yerseke te gaan, waar we echte Zeeuwse (platte) oesters zouden eten.

Het heeft niet mogen zijn. Wij hebben elkaar alleen maar over de telefoon gehoord.

Pagadder

Den Vaderlandt ghetrouwe

Dom, dommer, domst De NPO begint met een experiment: nasynchronisatie.

Kind niet bij de naam noemen Vorige week zond NPO1 de eerste aflevering van de Duitse reeks “Bad Banks” uit. Er was een nieuwigheidje, want de reeks was nagesynchroniseerd in het Nederlands. Grappig was dat de Nederlandse acteur Barry Atsma, die een gehaaide Nederlandse bankier speelt, zichzelf dubde. Nederlanders die absoluut de originele versie wilden volgen, konden terecht op het digitale kanaal NPO1 Extra. De NPO begint met dit experiment met schijnheilige argumenten. Nasynchronisatie maakt de serie “laagdrempeliger, bijvoorbeeld geschikter voor laaggeletterden”. Natuurlijk noemt de NPO het kind niet bij zijn naam: de zoveelste faciliteit voor allochtonen die nauwelijks Nederlands lezen omdat hun ouders hen te lang thuishouden zodat ze met een nooit meer te overbruggen achterstand aan de lagere school beginnen. Zelfs het asielprofitariaat dat binnenstroomt, begrijpt na een tijdje wat Nederlands en kan min of meer volgen zonder dat het moeite moet doen de taal te leren lezen. Ook zijn er nog wat analfabete Nederlanders, maar dat is het allerkleinste deel van de doelgroep.

Verspilling De reacties op deze zoveelste verspilling van belastinggeld liegen er niet om. Nederlanders en Vlamingen krijgen nu eenmaal het schompes van dat procedé. We zijn zo gewoon aan de

originele versie dat we ongemakkelijk worden als we op buitenlandse zenders nasynchronisatie horen. Cowboys die Duits of Frans spreken klinken belachelijk. Commerciële buitenlandse zenders gaan er misschien van uit dat hun kijkers dommeriken zijn. Maar kijk naar Arte (zogenaamd de zender voor intellectuelen), de BBC, de Franse en Duitse openbare zenders en de RTBF. Niet alleen is de commentaarstem gedubd, de zenders nasynchroniseren ook voortdurend interviews in interessante documentaires. Blijkbaar gaan Britten, Fransen, Duitsers en Walen ervan uit dat hun geschoolde kijkers nooit hebben leren lezen en geen ondertitels aankunnen. Dikwijls is er daarenboven (vooral bij RTBF en ZDF) een probleem met de mixage, zodat de originele klank de nasynchronisatie gedeeltelijk overstemt en je geen van beide talen begrijpt. Nasynchronisatie is erg duur. Stemmen moeten ingehuurd worden en de vertaling is een hondenbaan en duurt extra lang want de tekst moet zoveel mogelijk passen bij de beweging van de lippen in het origineel. Daarna moet alles opnieuw gemixt worden.

Stemmen die het procedé goed aankunnen zijn niet talrijk en na een tijdje herken je ze.

Een ramp De Telegraaf vroeg aan de Nederlandse kijkers naar hun ervaringen met die Duitse reeks. 5.488 lezers reageerden en 94 procent onder hen vond het resultaat een ramp. Kijkers reageerden boos met “Nederland debiliseert en wordt dommer”,

Kunstpaus wenst gouden plafond Elke nieuwe paus mag zijn vertrekken inrichten naar eigen smaak. Dat is ook de regel bij het NTG: elke nieuwe artistiek leider richt de inkom van het theatergebouw in naar eigen smaak. Vanzelfsprekend niet op eigen kosten.

Milo Rau, de kersverse kunstpaus van het NTG, wil het plafond in de inkomhal in het goud schilderen. Aan dat plafond hangt een werk van Honoré d’O. Dat moet weg. Rau koos ook goud als basiskleur voor het drukwerk. De seizoensbrochure van het gezelschap oogt daardoor bijzonder luxueus. Voor de inkomhal bestelde hij een reeks nieuwe kunstwerken. Zijn plannen hebben een aantal mensen boos gemaakt.

Probleem is, dat de artistieke leiders van het NTG elkaar nogal snel opvolgen. De vorige, Johan Simons, bestelde ook een nieuw kunstwerk. Het werk “Choruschorachorum” van Honoré d’O werd pas in maart vorig jaar afgewerkt. Ondertussen is het NTG al een jaar dicht voor een grote renovatie. Bijna niemand heeft het werk gezien en het wordt al weggehaald.

De kunstenaar kan er niet mee lachen. Hij schreef een boze open brief in de zalmkrant.

Het begin van een heftige rel in het Gentse kunstwereldje.

7

Onze naaste buren

2 augustus 2018

standpunt discutabel is. Wij ontmoetten elkaar de voorbije maanden vaker en waren het er wel over eens dat ook het werk van Honoré d’O, als artistieke expressie van een oudere Gentse

“Iedere reeks verliest haar karakter”, “De humor verdwijnt uit de dialogen”, enz. Voor één keer gaf de wetenschap de vox populi volmondig gelijk. Taalexperts wezen erop dat Nederlanders nog minder vreemde talen zouden horen en hun al bedenkelijke kennis van het Frans en het Duits nog zou dalen.

Dat is misschien zelfs iets te kort door de bocht, want te gemakkelijk denkt men hier dat iedere Nederlander van hoog tot laag langdurig Engels op school heeft geleerd. Dat is niet het geval, maar ik heb nooit meegemaakt dat Nederlanders zich niet konden uitdrukken in het Engels. Vraag je mensen uit het beroepsonderwijs naar hun Engelse opleiding, dan wijzen ze steevast naar de televisie waar ze al die jaren genoeg oppikten om zich te kunnen redden.

Er is nog een oorzaak dat Nederlanders massaal nasynchronisatie verwerpen. De NPO bazelt al jaren dat er geld bij moet, maar iedereen merkt hoe de publieke omroep een reisbureau is voor de dure en daarenboven zwaar gehonoreerde vakanties in het verre buitenland van een Frans Bauer, een Matthijs van Nieuwkerk. Er is beroering omdat een programma als “Andere Tijden” (het uitstekende wekelijkse geschiedenisprogramma op zaterdagavond bij NPO2) aan de klaagmuur staat. De financiering van het nieuwe seizoen is nog altijd niet zeker, want er moet bezuinigd worden.

Maar voor die ongewenste nasynchronisatie is er wel geld.

“De wereld op zijn kop”, zeggen kijkers.

Willem de Prater

generatie, een plaats moet en zal krijgen in dit nieuwe, meer gediversifieerde concept.” (De Morgen 23 juli - Wij van het NTGent, we lijken wel barbaren).

Moet er nog zand zijn? We waren er graag bij geweest toen ze in het SMAK de krant lazen en zich voor traditionalistisch, autochtoon en behorend tot een oudere Gentse generatie zagen uitmaken…

Rau maakt er ook een politieke zaak van: “Zijn uw uitlatingen in De Morgen geen gevaar-

Een artistieke relzoeker Dit is al de tweede keer op enkele maanden dat NTGent aan schadebeperking moet doen omwille van de straffe uitspraken van een nieuwe artistieke leider. Er werd een stevige relzoeker in huis gehaald, zoveel is zeker.

Eerst schoffeerde hij de gewone Gentenaars met zijn plannen om teruggekeerde IS’ers uit Syrië op de scène te zetten, en nu jaagt hij zijn collega-kunstenaars op stang. Of de man op zijn plek zit in een Stadstheater is maar de vraag. Zijn ego is, net als zijn ambities, duidelijk veel te groot voor onze stad.

Mathildis

Scheldende theatermakers Geniet mee van wat Milo Rau de kunstenaar en ook de directeur van het SMAK (die het voor de kunstenaar opnam) voor de voeten werpt: “We begrijpen natuurlijk dat ons plan om de inkomhal van NTGent open te stellen voor een meer gediversifieerde visie, voor kunstwerken van jongere en niet alleen ‘autochtone’ kunstenaars, vanuit jullie eerder traditionalistisch

En plots levert de regering-Michel goed werk Jarenlang heeft de pers bezuiden de taalgrens de regering-Michel aangevallen. Té rechts, té Vlaams, té N-VA. Maar nu krijgt het Zomerakkoord van 2018 plots goede punten. Wellicht omdat het een mager beestje is.

Wie de voorbije dagen de perscommentaren in Vlaanderen en Wallonië las, kreeg nog maar eens de bevestiging dat er in België twee publieke opinies zijn en dat die verschillen doorsijpelen tot in de kranten. Het Zomerakkoord 2018 met de arbeidsdeal en de 2,6 miljard euro geplande saneringen in de begroting werden in de Vlaamse pers sterk bekritiseerd. Een mager beestje, met heel wat vraagtekens rond de uitvoering, bijvoorbeeld de sterkere dalingen van de werkloosheidsuitkeringen. En over de begroting werd geschreven dat er veel hocus pocus aan te pas kwam. Tal van geplande inkomsten worden gewoon te hoog ingeschat.

Positief In de Franstalige pers klonk het anders. Daar vond men de deal eerder oké. De regering-Michel kreeg goede punten want er werden maatregelen genomen die noodzakelijk waren zonder de sociale cohesie in gevaar te brengen. Lees: geen zware besparingen in de sociale zekerheid, geen beperking van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd, focus op opleiding. Ja, de regering-Michel is niet meer de ploeg die geleid werd door de boze wolven van de N-VA. Het was ooit anders. Francis van de Woestyne, totaal Nederlandsonkundig maar commentator

lijke strategie in een tijd waarin partijen als N-VA, Vlaams Belang, AfD of Front National ook de kaart van ‘erfgoed’, ‘patrimonium’ en ‘subsidies’ trekken en proberen de publieke ruimte te sluiten voor diversiteit en verandering?” Zo gaat de open brief nog even door. En dat allemaal omdat een kunstenaar vraagt zijn werk te laten hangen!

Zelfs bij De Morgen vonden ze dat gortig.

Ze publiceerden een opiniestuk (De Morgen 26/07 - Barbaren) waarin schilder Jan Vanriet vraagt: “Hoe noem je iemand die kunst wil verwijderen omdat ze niet in zijn ideologisch of moralistisch kraampje past?” Bij het NTG begrepen ze dat ze te ver waren gegaan: er volgde een eerder zakelijke persmededeling, niet van Rau maar van het “team NTGent”. Het behoort tot de artistieke vrijheid om de inkomhal in te richten zoals zij dat wensen. Het werk van D’O (een installatie met witte stofmaskers, gouden kleerhangers en zwarte toverstokken) past helemaal niet in “de sociaal-realistische stijl” waar het hen om te doen is. Het moet dus weg. Maar, is niet alle kunst tijdelijk?

nummer één bij La Libre Belgique, hakte graag in op de N-VA, die net niet racistisch werd genoemd. Nu looft hij net niet de ‘redelijkheid’ van de partij bij de begrotingsbesprekingen. Martin Buxant van l’Echo, die altijd een directe lijn heeft naar de Franstalige liberalen van de MR, wist zelfs te vertellen dat de sfeer tussen de partijen tijdens de onderhandelingen op Hertoginnedal zeer goed was. “Een betere locatie om deals af te sluiten dankzij de pauzes in het park. Beter dan in de Wetstraat waar de journalisten constant aan de deur kamperen.” Er werd zelfs in meerdere kranten geopperd dat de sfeer tussen de partijen opperbest was. Dat is de waarheid geweld aandoen.

De lichaamstaal van de Vlaamse vicepremiers die achteraf het akkoord moesten verdedigen in de studio’s zei genoeg. Elke keer dat Kris Peeters (CD&V) het woord nam, verscheen een frons op de wenkbrauwen bij Jan Jambon (N-VA) en Alexander De Croo (Open Vld).

Geen diepgaande hervorming Neen, het amper verhulde enthousiasme bij de Franstalige commentatoren verbergt een ernstig probleem: dat ze in Wallonië wat blij zijn dat er met de arbeidsdeal geen diepgaande hervorming van de arbeidsmarkt wordt doorgevoerd.

Li bia bouquet

Een beperking van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd, bijvoorbeeld. Zoiets zou in Brussel (werkloosheidsgraad 19 procent) en in Wallonië (14 procent) een veel grotere impact hebben dan in Vlaanderen (werkloosheid 6 procent). Omgekeerd ligt de werkzaamheidsgraad in Vlaanderen beduidend hoger: 73 procent van de 20-64-jarigen is er aan de slag, in Wallonië is dat 63,2 procent en in Brussel 60,8 procent.

Het is ook zo dat het aantal langdurig werklozen in Wallonië en Brussel in verhouding veel hoger ligt dan in Vlaanderen.

Dat zijn mensen die meer dan een jaar werkloos zijn. Welnu, in Wallonië zit 56 procent van de werklozen meer dan een jaar zonder werk. In Brussel is dat 63 procent, in Vlaanderen 48 procent. Langdurig werklozen zijn zeer moeilijk terug naar de arbeidsmarkt te loodsen. Het zijn beroepswerklozen geworden. Het is dus te begrijpen dat men in Wallonië blij is dat de uitkeringen niet beperkt worden in de tijd.

En dan is de zogenoemde “oorlog voor talent” op de arbeidsmarkt. In 2017 ontvingen de arbeidsbemiddelingsdiensten 200.000 vacatures voor knelpuntberoepen. 140.000 daarvan situeerden zich in Vlaanderen. Het probleem van de krapte op de arbeidsmarkt is vooral een Vlaams probleem. Het beleid dat de regering hierrond wil voeren, is voor de Walen minder relevant. Dat de maatregelen niet voldoen om die krapte aan te pakken, zal hen worst wezen.

Picard

8

De wereld rond

2 augustus 2018

Diplomatieke valies

De ware ambitie van Peking China heeft een ambitie die het niet onder stoelen of banken steekt. Wat door een jarenlange forse economische groei opgebouwd is, wordt vandaag voor mooi ogende commerciële voorstellen aangewend. Maar in werkelijkheid gaat het om meer. Politieke macht en waar mogelijk zelfs hegemonie, dat is de essentie. Handel drijven is niet meer dan een instrument om dat te bewerkstelligen. Vroeger en vandaag.

Het is zo’n project dat meer dan gewone aandacht verdient, gestoffeerd wordt met heel wat historische symboliek en een zekere vrees oproept. In dit stadium laat het vooral veel vragen onbeantwoord. Doorgaans staat het bekend als ‘Belt and Road Initiative’, een Engelse benaming van iets wat op en top Chinees is. Samengevat draait het rond tal van initiatieven die China moeten ontsluiten, infrastructuurwerken allerhande die de wisselwerking tussen het ‘Rijk van het Midden’ en het erg brede ommeland moeten intensifiëren.

In se gaat het over commerciële samenwerkingen waarin China ten volle zijn rol als wereldmacht wil spelen. Niet gehinderd door bescheidenheid heeft de Chinese sterke man Xi het over “het project van de eeuw”, maar ook over een “geschenk van Chinese wijsheid” voor de globale ontwikkeling.

Von Richthofen Wat op de tekentafel ligt, doet aan verschillende klassiekers denken. Aan de zijderoute van weleer, een term die in 1877 voor het eerst gebruikt werd door een Duitse geograaf, ene Ferdinand von Richthofen. Jawel, een oom van de ‘Rode Baron’, de beroemde gevechtspiloot tijdens de Eerste Wereldoorlog.

Vertrekpunt waren natuurlijk de handelsroutes tussen China en het Westen, maar hij zag er ook wegen van diplomatie en politieke invloed in. Anders gezegd: trajecten die het zuiver mercantiele overstegen. Het is vandaag niet anders.

Wie de Chinese ambities tegen een achtergrond van invloedssfeer beoordeelt, komt ook vrij snel bij MacKinder uit, de stamvader van de geopolitiek. Voor hem was de Euraziatische landmassa de kern van globale dominantie. En al beschikt China op dat vlak over een minder gunstige uitgangs-

positie dan Rusland, toch is de ambitie van China niet minder groot. De middelen zijn bovendien voorhanden, zowel op gebied van mensen als van kapitaal.

Het BRI als één project bestempelen, heeft zonder twijfel didactische meerwaarde, maar de realiteit op het terrein oogt beduidend complexer. Er zijn tal van wegen en corridors, en allen krijgen ze via diverse projecten gestalte. Doorgaans levert dat een win-winsituatie op, al moet erkend worden dat vooral Peking met het leeuwendeel aan de haal gaat. Meer bepaald met 89 procent van alle uitvoerende opdrachten, als men een studie van het Center for Strategic and International Studies mag geloven.

Staatsschuld aanmaken Zo is er dat snelwegproject in Montenegro. Het gros van de werken wordt niet door Chinese bedrijven uitgevoerd, maar wanneer zich een juridisch geschil voordoet (en dat is bij dergelijke infrastructuurwerken met een internationale dimensie in gemiddeld één derde van de gevallen zo) dan zijn Chinese rechtbanken bevoegd. Beslist geen zegen voor een misnoegde eisende partij. Nu kan men maar hopen dat het land er beter van wordt en het initiatief een reële economische meerwaarde oplevert, want de mep die de publieke financiën erdoor krijgen is beslist geen klein bier.

Het Center for Global Development becijferde dat na de realisaties van alle BRI-projecten de Montenegrijnse staatsschuld van amper 10 procent van het bbp tot boven de 40 procent zal pieken.

Dit ene voorbeeld is alvast geen unicum. Landen als Cambodja en Pakistan zitten in hetzelfde schuitje. Koken kost nu

eenmaal geld. Daartegenover staan dan weer succesvolle voorbeelden. Sinds de haven van Athene in Chinese handen is, gingen de cijfers de hoogte in.

En ook een spoorverbinding ‘made by China’ tussen de Keniaanse steden Nairobi en Mombassa leverde duidelijk een economisch dividend op. Maar net als von Richthofen destijds, mag men dit BRI niet als een louter economisch verhaal bekijken.

Simpele essentie Het gezegde dat er een verband bestaat tussen het woord dat men spreekt en het brood dat men eet, krijgt een erg concrete vorm. Want wat is de repercussie voor de internationale positie van een land met belangrijke ingekochte Chinese belangen? De vraag stellen, is ze beantwoorden. Met een belangrijke haven in Chinese handen, om terug te grijpen naar het Griekse voorbeeld, is het weinig waarschijnlijk dat Athene mee zou gaan in een EU-beslissing die Peking niet zint.

De stelling dat een nieuwe internationale orde zich aandient, is fors overroepen, maar dat het klassieke model behoorlijk uitgedaagd wordt, valt niet langer te ontkennen. Waarom nog in zee gaan met een Amerikaans of Europees bedrijf dat tal van sociale standaarden oplegt, terwijl zich een Chinees alternatief aandient dat nauwelijks vragen stelt rond mensenrechten en dergelijke?

Het kan ook niet uitgesloten worden dat in een haven die volledig of gedeeltelijk onder Chinese controle staat plots een oorlogsbodem opduikt. Een expert van het GIS-onderzoekscentrum (Geopolitcal Intelligence Services) vatte het in een rapport samen: “BRI draait om geopolitiek, de geopolitiek van de Chinese hegemonie.” Net dat en niets anders zit in de dubbele bodem van de met deviezen gevulde Chinese valies.

Of hoe complexe dingen al bij al eenvoudig kunnen worden samengevat.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Vuurjihad Van de meeste bosbranden kan nooit zwart op wit bewezen worden dat ze opzettelijk zijn aangestoken, maar dit keer was het raak: een Pakistaanse “vluchteling” kon op heterdaad betrapt worden terwijl hij een bos in brand stak vlakbij de Griekse militaire basis van Perama.

Dat zou niemand mogen verbazen. IS probeert zijn volgelingen al jaren aan te sporen tot het creëren van “een hel op aarde” voor de ongelovigen. Letterlijk dan, door in droogteperiodes massaal bosbranden te stichten. Het recentste voorbeeld vonden we in het januarinummer van het IS-magazine Rumiyah. Daarin worden de resultaten toegejuicht van de “vuurjihad” die Israël van 22 tot 27 november 2017 teisterde, en moslims overal ter wereld worden opgeroepen dat lichtend voorbeeld na te volgen. Het magazine beveelt ook aan molotovcocktails te verbeteren door bepaalde gemakkelijk te verkrijgen stoffen toe te voegen, zoals stukjes polystyreen, gebruikt als verpakkingsen isolatiemateriaal. Daarmee kan benzine veranderd worden in een kleverige, napalmachtige gelei, die langer blijft branden. Er wordt aanbevolen bij de brandstichtingen erop te letten dat de vuurhaarden bij uitgangen of vluchtroutes worden aangestoken, om zo het aantal dodelijke slachtoffers te optimaliseren.

Als doelwitten worden aanbevolen huizen en appartemensblokken, hospitalen, scholen, kerken, tempels van Rafidi - moskeeën van sjiieten - benzinestations, bedrijven waar brandbare materialen worden opgeslagen of geproduceerd en … bossen die dicht bij woonwijken liggen. Juist zoals in Griekenland gebeurd is.

Het dodental daar is intussen tot negentig gestegen.

Siberisch en Arabisch venijn In een vorig nummer wezen we erop dat de Russen de voormalige Duitse kanselier Gerhard Schröder hadden omgekocht met een duurbetaalde bestuursfunctie in het staatsoliebedrijf Rosneft. Onlangs heeft een andere voormalige regeringsleider zich laten omkopen met oliegeld, en het is alweer een socialist: Tony Blair. Alleen komt de olie niet uit Siberische maar uit Saoedische boorputten. In 2016 verklaarde Tony Blair in een vlaag van eerlijkheid dat miljoenen moslims standpunten verdedigen die “fundamenteel onverzoenlijk zijn met de moderne wereld”. Hij zal zoiets allicht nooit meer zeggen, want de Saoedi’s hebben een “schenking” van twaalf miljoen dollar gedaan aan zijn organisatie Institute for Global Change. Daar kwam nog eens bijna twee

miljoen dollar bovenop van het Saoedische Media Investment, een onderafdeling van de “Saudi Research and Marketing Group”. Vanaf 1973 hebben de Arabische olielanden zich met oliedollars ingekocht in de Europese politiek en in de media. In haar boek “Eurabia” heeft de schrijfster Bat Ye’or met zeer sterke argumenten aangetoond hoe dat het begin was van de islamisering van Europa, met immigratie, oliedollars en oliechantage als sterkste drijvende krachten. En sinds de “boom” in de olieprijzen die kort na 2000 begon, doen de Russen op grote schaal hetzelfde: zij zetten politici, bankiers, zakenlui en media naar hun hand door hen om te kopen met oliegeld, en door op strategische momenten te dreigen met het afsluiten van de gas- en olietoevoer. Juist zoals de Arabieren dat in 1973 met veel succes hebben gedaan. Olie is onmisbaar. Maar het is ook een kleverig, zwart venijn dat democratieën vergiftigt en corrumpeert.

Leiderschapscrisis Waar zijn de Churchills, Reagans en de Thatchers van weleer? Waar zijn de politieke evenknieën van Adenauer en Frans Joseph Strauss?

De Europese politiek loopt op vele punten kreupel, en dat heeft ongetwijfeld vele oorzaken. Gebrek aan leiderschap is één van die oorzaken. Waarom bracht de democratie in de westerse wereld vroeger nog krachtige leiders voort, en nu bijna uitsluitend slappelingen, moederskindjes, dronkaards, lafaards en verraders? Garry Kasparov was in een vroeger leven een dissident en een schaakgrootmeester. Hij was de enige man die ooit de superschaakcomputer Deep Bleu kon verslaan, en hij is in politiek opzicht gepokt en gemazeld in de harde en soms dodelijke arena van de Russische oppositie. Zijn boek “Winter is coming” gaat voornamelijk over de opkomst van Poetin en de ondergang van de toch al wankele democratie in Rusland. Kasparov maakt terzijde een interessante opmerking over de nieuwe generatie westerse politici. Hij gelooft dat de kiezers tijdens de Koude Oorlog krachtiger premiers en presidenten kozen, omdat zij bewust of onbewust aanvoelden dat zulke leiders de confrontatie met het Warschaupact moesten kunnen aangaan. Zij moesten moedig zijn en ruggengraat hebben. Zij moesten de kracht hebben om desnoods gevaarlijke vijanden het hoofd te kunnen bieden. Na de ineenstorting van de Sovjet-Unie en het Warschaupact leek de eeuwige vrede te zijn aangebroken, maar Kasparov merkt schamper op dat men daarna alleen nog managers koos. Geen echte leiders meer,

geen De Gaulles, Reagans of Thatchers. Het is zeker niet het enige antwoord, maar zou tot nadenken moeten stemmen.

Atatürks erfenis vernield Twee jaar geleden, na de jammerlijk mislukte staatsgreep van het Turkse leger op 15 juli, woedde in heel Turkije een brute repressie.

Bij de strijdkrachten werden 96 generaals en admiraals gearresteerd - meer dan een kwart van het totaal - en meer dan 6.000 militairen van lagere rangen. Ook 8.900 politiemensen werden aangehouden. Bij justitie volgde een ware heksenjacht: 2.745 rechters werden op non-actief gesteld en aan de top van de gerechtelijke hiërarchie werden 140 leden van Hoge Raad en 48 leden van de Raad van State gearresteerd. In het Ministerie van Onderwijs waren de zuiveringen het ergst. Daar werden maar liefst 21.700 werknemers ontslagen of op non-actief gesteld. Bij andere ministeries vielen honderden ontslagen. Alle 1.577 decanen van de universiteiten werden gedwongen ontslag te nemen en 21.000 docenten van privéscholen en -hogescholen verloren hun vergunning.

Honderd kranten, radiozenders en tv-stations werden verboden. Onder de militairen waren tenminste nog mogelijke verdachten, maar het is absoluut onmogelijk dat rechters, onderwijzers, decanen of journalisten een militaire staatsgreep zouden gepleegd hebben. Dat was een voorwendsel om de oppositie te verpletteren en de laatste bastions van het seculiere Turkije te liquideren. De regering opende zelfs een mailaccount waarop Erdogan-gezinde burgers critici van het regime konden verklikken. De noodtoestand is na twee jaar eindelijk opgeheven. Met de nieuwe “antiterreurwet” heeft

de Turkse regering die ook niet meer nodig om alle opposanten te muilkorven of op te sluiten. Turkije was het meest westerse, meest democratische en meest seculiere moslimland ter wereld, maar zelfs daar heeft de totalitaire islam de bovenhand gehaald. Maak u geen illusies over Europa, als hier binnen enkele generaties tientallen miljoenen moslims wonen…

Sancties tegen Turkije?

De staatsgreep werd vrijwel zeker gepleegd door kemalistische officieren die de seculiere en prowesterse erfenis van Mustafa Kemal Atatürk - wilden redden. Maar het kwam Erdogan beter uit de schuld in de schoenen te schuiven van zijn vroegere bondgenoot Fethulla Gülen, die uit de gratie was gevallen. Of was hij zo geobsedeerd door Gülen? Net zoals Stalin geobsedeerd was door Trotski. In de nasleep van de staatsgreep eiste Erdogan de uitlevering van Gülen, die al eerder asiel had gekregen in de VS. Toen de VS dat weigerden, liet Erdogan de Amerikaanse dominee Andrew Brunson arresteren op beschuldiging van spionage en hij stelde een gevangenenruil voor: Brunson als wisselgeld voor Gülen. Natuurlijk gingen de Amerikanen daar niet op in. Maar het dossier bleef aanslepen. Nu heeft Trump eindelijk zijn tanden getoond: als Brunson niet wordt vrijgelaten, zullen er keiharde sancties tegen Turkije volgen. Als hij dat dreigement waarmaakt, herstelt Trump ruimschoots de imagoschade die hij heeft opgelopen tijdens zijn topontmoeting met Poetin. Dat is één van de twee efficiënte manieren om tirannen aan te pakken. We laten u raden wat de andere manier is. Een tip: ze past beter in een Buitenlands Spervuur dan in een Diplomatieke Valies.

MONARCH MACRON EN DE ZAAK-BENALLA “Dat ze mij komen halen.” President Emmanuel Macron reageert autoritair en arrogant op de zaak-Benalla die de Franse politiek nu al weken beheerst. De kritiek op de lange onaantastbaarheid van Alexandre Benalla, persoonlijke lijfwacht van de president, die tot voor kort boven de wet bleek te staan, heeft het imago van de president een stevige deuk gegeven. Het Franse presidentschap vervalt in neomonarchistisch gedrag zoals tijdens de Vijfde Republiek zo vaak is gebeurd.

Even de feiten op een rij. Op 1 mei blijkt Alexandre Benalla, veiligheidsadviseur van president Emmanuel Macron, tijdens een betoging manifestanten in elkaar te hebben geslagen.

Benalla droeg toen onterecht een politie-uniform. Hij wordt door het parket beschuldigd van geweldpleging in groep, ongeoorloofd bekleden van functies en onwettige wapendracht.

Ondertussen werd duidelijk dat Benalla als veiligheidsadviseur over enorm veel macht beschikte en van tal van privileges kon genieten. Hij had een dienstwagen met chauffeur, bezat een bijzondere pas om altijd de Assemblée binnen te raken en had zelfs de sleutel van het buitenverblijf van de Macrons in Le Touquet. Hij werd voor dat alles vet betaald: 10.000 euro per maand. Er deden ook allerlei roddelverhalen de ronde. Was Benalla de man die een soort van parallelle politie in het leven moest roepen ten dienste van de president? Was hij de minnaar van Emmanuel Macron waarvan al langer in ‘le tout Paris’ wordt gezegd dat hij eigenlijk een homoseksueel is? Alles werd in de ogen van het publiek nog erger toen bleek dat Benalla in het appartement verbleef waar indertijd president François Mitterrand zijn minnares Anne Pingeot en buitenechtelijke dochter

Er zijn kwatongen die beweren dat het islamisme niets toevoegt aan de maatschappij. Dat is uiteraard een tragische misvatting. Kindbruiden, schijnhuwelijken, veelwijverij, antisemitisme en homofobie zijn in ons deel van de wereld in opmars.

Aan dat rijtje mogen we sinds kort het begrip ‘zuuraanval’ toevoegen. Hieronder verstaan we niet zozeer het uitoefenen van vrijemeningsuiting door zogenaamd boze blanke mannen. Wat is het dan wel? Een zuuraanval is een criminele daad waarbij een dader zijn slachtoffer niet neersteekt, neerslaat of neerschiet, maar met een uiterst giftige, bijtende stof overgiet. Die chemische stoffen, meestal zoutzuur of zwavelzuur, zorgen voor enorme brandwonden en vreselijke pijn. Slachtoffers worden voor de rest van hun leven verminkt en kunnen, in ernstige gevallen, eraan overlijden.

Zuuraanvallen in opmars Het begrip ‘zure regen’ is, ondanks het aanhoudende gezeur over klimaat en milieu, de laatste jaren onder de radar verdwenen. Zuuraanvallen daarentegen zijn in opmars. Ze blijken een geliefkoosde straf in Zuid-Aziatische landen en delen van Afrika.

Meestal vinden zuuraanvallen plaats bij echtelijke ruzies, maar zij worden door de politie vaak niet als ‘huiselijke ruzies’ geklasseerd, aangezien de aanvallen vooral buitenshuis plaatsvinden.

Enkel reageren voor de eigen aanhang De oppositie had snel bloed geroken, riep parlementaire commissies bijeen en sprak van een “staatsschandaal” en een “monarchistische ontsporing”. Zeker niet overdreven. De zaakBenalla bevestigt de indruk dat een verkozen president in Frankrijk kan doen wat hij wil, en dat hij, net als ten tijde van de monarchie, een eigen hofhouding naast zich in stand kan houden. Dat monarchistische gedrag zagen we zeker bij Valéry Giscard d’Estaing en François Mitterrand. En in de tijd van Charles de Gaulle bestond een soort van parallelle veiligheidsdienst voor de president, de barbouzes, die allerlei vieze opdrachtjes moesten uitvoeren. Zoals het plegen van aanslagen tegen de tegenstanders van de Algerijnse onafhankelijkheid.

Emmanuel Macron reageerde rijkelijk laat en op een arrogante manier op de zaak. Hij sprak de Fransen niet formeel toe tijdens bijvoorbeeld een interview op het journaal van 20 uur.

Neen, hij deed voor een groep van aanhangers zeer neerbuigend over de zaak-Benalla, die hij bestempelde als een storm in een glas water.

De aanval op de pers Meer nog, op een hautaine manier viel Macron de oppositie, het gerecht en de pers aan. Hij zei openlijk “dat ze mij komen halen”, goed wetende dat hij door het statuut van president onaantastbaar is. De president van de VS is via een

Ook in de onderwereld worden regelmatig ‘afvalligen’ met een bijtende stof overgoten, uit wraak. Binnen Europa staat het Verenigd Koninkrijk bekend om de problematiek rond zuuraanvallen. Gemiddeld vinden daar twee aanvallen per dag plaats, luidens de politiestatistieken. Vooral in Londen lopen de zaken danig uit de hand. Tussen 2015 en 2017 nam het aantal verminkingen met zo’n vijftig procent toe. CNN kwam begin dit jaar voor de dag met nog treuriger resultaten. Volgens de Amerikaanse nieuwszender is het aantal zuuraanvallen in Londen tussen 2012 en 2017 verzesvoudigd. Inspecteurs stellen dat het in de praktijk waarschijnlijk nog om een zware onderschatting gaat, aangezien veel huiselijke verminkingen niet aan de politie worden gemeld. Door het lakse beleid van burgemeester Sadiq Khan is er niet meteen beterschap in zicht. Sinds Khan, die eerder al stelde dat “aanslagen nu eenmaal horen bij het leven in een multiculturele stad”, de dienst uitmaakt, is de criminaliteit in de hoofdstad aan een sterke opmars bezig. Om toch maar daadkracht uit te stralen, besliste de Britse regering in oktober 2017 om de verkoop van zuren te verbieden aan wie jonger is dan achttien jaar. Een druppel op een hete plaat. Het gros van de daders is immers volwassen. In 2013 reeds durfden enkele criminologen in het Verenigd Koninkrijk het aan om de zaken bij naam te noemen. “Zuuraanvallen kunnen in het overgrote deel van de gevallen worden gelinkt aan migrantengemeenschappen uit Azië”, luidde hun besluit. Merk op dat in GrootBrittannië het woord ‘Aziaat’ steevast gebruikt wordt wanneer (ook) moslims bedoeld worden. Zo sprak de Britse pers in het kader van de pedofiele verkrachtingsgolven voortdurend over ‘Aziatische bendes’.

De systeempers is zeer duidelijk: Mutti Merkel heeft deze krachtmeting met Duits conservatief rechts gewonnen. Het Duitse magazine Stern huldigt Merkel met een titel waarin de kanselier als grote overwinnaar wordt voorgesteld: “De strijdster – hoe Angela Merkel haar macht verdedigt en hoe ze ook straks verder zal regeren”. Het dagblad Frankfurter Allgemeine Zeitung kopte: “Seehofer is de verliezer”.

Intussen blijft het migranten regenen in Duitsland en blijft het geweld gepleegd door nieuwkomers voortduren, zodat dit (eerste?) conflict wel eens op een ‘match nul’ zou kunnen zijn geëindigd. Met als lachende derde de rechts-nationalistische AfD.

Seehofer stelt Masterplan voor Tijdens de voorstelling van zijn Masterplan kon de voormalige CSU-voorzitter en huidig minister van Binnenlandse Zaken Horst Seehofer het niet laten – opnieuw! – een sfeer van geheimzinnigheid te creëren. “De volledige afwikkeling van dit Masterplan hoeft niet noodzakelijkerwijze samen te vallen met mijn ambtsperiode”, verklaarde hij op 10 juli tijdens een persconferentie, wat opnieuw het vermoeden voedde dat hij vroeg of laat deze regering zal verlaten.

Onmiddellijk bleek ook dat van een “vernieuwde, grotere

Salan

ENGELAND Daders voor het gerecht Worcester, in het westen van Engeland, lijkt op het eerste gezicht een pittoresk stadje. Schijn bedriegt. Zaterdag 21 juli werd bij ‘Home Bargains’, de plaatselijke supermarkt, een kind van amper drie jaar overgoten met een bijtende substantie. De kleuter raakte verminkt aan zijn armen en in het gezicht. Of de jongen aan het gebeuren blijvende letsels zal overhouden, is momenteel niet duidelijk.

Het kind heeft het ziekenhuis mogen verlaten en is samen met zijn moeder ondergebracht op een veilige plek. Wie zijn de daders? Zes verdachten zitten vast, onder hen de vader van de kleuter. Hij zou het brein zijn achter het opgezette plan om zijn eigen kind te laten verminken. De andere verdachten zijn van Slowaakse en Afghaanse origine. Opvallend is dat parket, politie en media de jongste dagen zijn gaan zwijgen over de mogelijke motieven van de daders. Dat was kort na de aanval, zo’n twee weken terug, anders. Toen doken overal in de pers berichten op dat de vader het niet kon verkroppen dat zijn vrouw en zoon op tv waren verschenen. Op een of ander beeld zou de moeder met haar kindje gedanst hebben (sic). Dat zou voor die doorgeslagen moslimgek vervolgens een afdoende reden zijn geweest om zijn eigen zoontje te verminken. De jongste week valt in de media niets meer te lezen over het ‘waarom’ van de zaak. De zes verdachten komen op 28 augustus voor de rechtbank. Tegen die tijd vinden de advocaten van de beklaagden vast wel een passende verklaring. Misschien bleken de daders wel last te hebben van het warme weer. Of nog erger, misschien werden zij gediscrimineerd!

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

samenhang” in deze regering geen sprake kan zijn. Seehofer had zogenaamde transitcentra willen oprichten, maar justitieminister Heiko Maas (SPD) wou daar absoluut niet van weten, omdat hiermee “gevangeniszones” werden gecreëerd, de onmenselijkheid ten top dus. Dus werden het geen transitcentra, maar wel “transfercentra”. Seehofer vindt dat voor zichzelf al een hele overwinning want hij houdt vast aan het oude begrip “centra”.

Daarenboven, aldus minister van Binnenlandse Zaken Seehofer, dit Masterplan werd al volledig uitgedacht en klaargemaakt op 4 juli, een dag voor het akkoord met de SPD! Dat Masterplan van Seehofer, die “Asielwende”, is eigenlijk niets anders dan … meer van hetzelfde en een provocatie richting de SPD.

Inhoudelijk Bijzonder fundamentele wijzigingen zijn er niet. Maar we vermelden graag enkele opmerkelijke zaken: zo wordt aan de Beiers-Oostenrijkse grenzen een “nieuw grensregime” gecreëerd, om de toegang tot het Duitse grondgebied voor asielzoekers die de asielaanvraag in een andere EU-staat hebben ingediend en van wie de aanvraag eigenlijk in dat land moet worden behandeld, te verhinderen.

Zo stelt Seehofer dat hij met Oostenrijk een akkoord heeft dat vernoemd land elke migrant terugneemt die daar al een asielaanvraag heeft ingediend. “Daarvoor richten we een transfercentrum op, waaruit asielzoekers rechtstreeks naar hun ‘bevoegd land’ kunnen worden teruggestuurd.” Dat is tegelijk het zwakke punt van dit Masterplan: omdat het plan net beperkt is tot de grensstreek tussen Beieren en Oostenrijk, is het voor (bijna) iedereen duidelijk dat het gesneden is op de maat van de komende deelstaatverkiezingen in Beieren op zondag 14 oktober.

Iedereen gelooft dat de akkoorden met de andere EU-lidstaten over terugname van asielzoekers waarschijnlijk pas opgestart zullen worden nà de verkiezingen in Beieren.

FRANKRIJK

impeachmentprocedure gemakkelijker af te zetten dan het Franse staatshoofd van de Vijfde Republiek. Terwijl het de taak is van de president om openheid te brengen en het debat te kalmeren, hebben de uitspraken van Macron een averechts effect. Ze bevestigen het vermoeden dat de man eigenlijk narcistisch en megalomaan is.

Opvallend daarbij is de recente aanval op de media die volgens Macron “een juridische macht zijn geworden die niet langer naar de waarheid zoekt”. Dit moet op de Franse krantenredacties en in de tv-studio’s als een zware schok zijn aangekomen.

Want Emmanuel Macron is voor een belangrijk deel door de media gecreëerd. Hij was in hun ogen de ideale kandidaat: jong, welbespraakt, voorstander van globalisering, verdediger van de multicultuur, links-liberaal. Macron heeft deels gewonnen met de steun van Le Monde, BFM-TV, L’Obs, RTL, RMC, Europe1, France-Info, enz. Enkel de krant Le Figaro en het conservatieve weekblad Valeurs Actuelles zorgden voor wat tegenwerking.

En zie, nu merken de klassieke media dat de marionet of het monster dat ze gecreëerd hebben, zich tegen hen keert. Macron heeft zijn overwinning gebouwd op een discours van vernieuwing en moralisering van de politiek. Daar blijft niets meer van over. Hoe gaat de pers reageren? Nemen ze wraak op hun vroegere “chouchou”? Of blijft bobo-links blind voor het monarchistische gedrag van het staatshoofd? Wellicht zullen ze hem niet afvallen zolang ze niet het slachtoffer worden van censuur. Dat is ondertussen gebeurd met de satirische webstek NordPresse, waarvan de stukken die verwezen naar de zaak-Benalla geblokkeerd werden van zodra ze op sociale media en Facebook in het bijzonder werden gedeeld.

RIGHT OR WRONG

HET ‘MASTERPLAN’ VAN MINISTER SEEHOFER U herinnert zich het wekenlange geruzie in de Duitse regering tussen CDU en CSU over het asielbeleid. U herinnert zich hoe de minister van Binnenlandse Zaken, Horst Seehofer (CSU), wekenlang het been stijf hield, en onder andere eiste dat illegalen aan de Duitse grenzen zouden worden tegengehouden en dat er transitcentra aan de grenzen moesten komen. Aan die interne regeringsstrijd is onlangs een einde gekomen, onder andere door een nieuw ‘Masterplan’ van minister Seehofer, een ‘compromisakkoord met een scherper asielbeleid’.

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE

Mazarine onderbracht. Het gerucht over een ambigue privérelatie werd nog versterkt toen bleek dat Benalla in het huwelijk ging treden maar dat het feest moest worden uitgesteld omdat hij opgepakt was. Er is echter nergens een spoor terug te vinden van een gepland huwelijksfeest van de agent. Fake news, dus.

HET LIGT AAN HET WEER Laten we een gedachtenexperiment uitvoeren. Stel, u ziet uw vrouw en bloedeigen kleuter op televisie dansen.

Wat doet u? Een Britse moslim besliste, samen met enkele kompanen, om als wraak zijn eigen kleuter met zuur te overgieten. U moet dat begrijpen, het ligt aan de cultuur, het temperament of het warme weer. Snapt u?

9

Het nabije buitenland

2 augustus 2018

DUITSLAND

Voor de rest zien commentatoren in dit Masterplan slechts een verzameling van algemeenheden en ‘oude wijn in nieuwe zakken’: de aankondiging van verscherpte grenscontroles bijvoorbeeld aan de Schengen-buitengrenzen, de verhoging van de ‘efficiëntie, de snelheid en de kwaliteit van de asielprocedure’. En dat personen aan de binnengrens teruggestuurd zullen worden, tegen wie een inreis- of een verblijfsverbod werd uitgevaardigd, is een vanzelfsprekendheid en had natuurlijk al heel lang moeten zijn ingesteld.

Paniek in Beieren Ook onduidelijk is of de minister van Binnenlandse Zaken met dit Masterplan opnieuw de volle steun van de kanselier heeft.

Een zeer recent incident doet in dit verband toch wenkbrauwen fronsen. Minister Seehofer had de EU-commissie een brief geschreven, waarin hij aandrong om ook na de Brexit van GrootBrittannië een goede samenwerking overeind te houden met het VK en in het bijzonder de veiligheidstoestand voor de burgers door de Brexit niet te laten verslechteren. De voorzitter van de politieke afdeling van de Duitse vertegenwoordiging bij de EU, de heer Thomas Eckert, heeft zich tegenover de EU in naam van de Bondsregering van dit schrijven gedistantieerd. Dat een topambtenaar een minister in functie op die manier bruuskeert, is ongezien. En het wijst tevens op een vrij definitieve vertrouwensbreuk tussen Seehofer en Merkel. Een topambtenaar gaat niet op eigen houtje dwarsliggen…

In München slaat intussen zenuwachtigheid om in paniek.

De jongste opiniepeilingen voor de komende deelstaatverkiezingen geven de CSU nog slechts 38 procent van de stemmen.

Voor de Beierse minister-president Markus Söder zijn dit “Berlijnse cijfers”, en kunnen die “onmogelijk van toepassing in Beieren” zijn. Hij gelooft nog steeds dat het goed komt, maar hij is stilaan de enige…

Piet van Nieuwvliet

10

Beeldspraak

2 augustus 2018

MEDIALAND

FILM

The Man Who Killed Don Quixote

Steekpartij Park Spoor Noord in de media: “jongeren” U las het waarschijnlijk in de krant: verleden woensdag raakte een man levensgevaarlijk gewond bij een steekpartij in Antwerpen. Het slachtoffer van in de dertig werd neergestoken door vijf jongeren, waarvan er twee amper dertien jaar oud zijn. Een derde verdachte is slechts zeventien jaar oud, de twee anderen achttien.

Opvallend is hoe de media de achtergrond van de daders en het slachtoffer beschreven. In een eerste bericht lazen we in De Morgen dat het slachtoffer “een man van vreemde origine” was. Idem bij Het Nieuwsblad en de VRT. Maar een dag later moest Het Nieuwsblad al terugkrabbelen, en bleek het “een in 1984 geboren Belg met een inschrijfadres in het Kortrijkse” te zijn. Bij de VRT werd dat “een man van 34 jaar met de Belgische nationaliteit”. Toeval of niet, tegelijk met die rechtzetting werd gemeld dat het slachtoffer misschien toch niet zo onschuldig was als in eerste instantie gedacht. De “woordenwisseling” bleek het gevolg te zijn van een poging tot diefstal van een gsm en een portefeuille door het slachtoffer een week eerder (wat de steekpartij geenszins rechtvaardigt).

En de daders dan? We citeren De Morgen: “jongeren”. En over één van de dertienjarigen: “van wie er een al zeer goed gekend is bij het gerecht”. Het Nieuwsblad: ook “jongeren”. Bij Het Laatste Nieuws: een “jongen”, en “zijn broer, oom en enkele vrienden”. Maar ere wie ere toekomt: op vrijdag lazen we bij de VRT dat het om “vijf Marokkaanse Belgen” ging. De enige andere publicatie die het probleem met naam en toenaam durfde te vermelden, was onze zusterpublicatie SCEPTR. Maar het valt weer op dat als het slachtoffer van vreemde origine is, de media er als de kippen bij zijn om dat meteen te vermelden. Blijkt het slachtoffer een dader van een andere misdaad te zijn, is het plots opnieuw een Belg. En blijven de andere daders, waarvan één “zeer goed gekend bij het gerecht”, gewoon “jongeren”.

Johan de Ryck: van VRT en Open Vld naar open sp.a-lijst Verleden week ging VRT-nieuwslezer Johan de Ryck met pensioen. De nachtuilen onder onze lezers die ‘s nachts het nieuws blijven volgen op de radio zullen zijn stem waarschijnlijk uit de duizenden herkennen, want sinds 2007 deed hij het nachtnieuws, en bij Klara trouwens ook het binnenlands persoverzicht. Eind dit jaar wordt hij 64, en op de webstek van de VRT lazen we dat hij “nu hij met pensioen is, meer tijd zal kunnen doorbrengen in zijn geliefde moestuin, waar hij onder meer zeldzame en oude varianten van groenten kweekt, en met zijn paard”.

We gunnen het de man van harte. Echter, een dag later bleek dat verhaal toch niet helemaal te kloppen. Want Johan de Ryck gaat niet alleen in zijn moestuin spitten, hij gaat ook de politiek in. In oktober zal hij immers in zijn woonplaats Lede de open sp.a-lijst “De coöperatie” duwen.

Ha, denkt u waarschijnlijk, alweer een journalist die jarenlang pretendeert politiek neutraal te zijn, om dan een dag na zijn pensioen uit de kast te komen als een onvervalste sos. Maar met dank aan Het Laatste Nieuws kunnen we vertellen dat het politieke verhaal van Johan de Ryck toch iets ingewikkelder in mekaar zit. We citeren: “Met zijn beslissing treedt De Ryck, die jarenlang achter de schermen actief was voor Open Vld Lede, uit de schaduw.” Zijn eigen verklaring aan de krant om dan toch toe te treden tot een open sp.a-lijst? We citeren: “Zelf ben ik altijd een linkse liberaal geweest.” Voor een goed begrip, “De coöperatie” werd opgericht door de Ledese schepen Dirk Rasschaert, die in januari opstapte bij Open Vld. Lidkaart nummer twee van “De coöperatie” was voor Stephanie Camu, de lokale sp.a-fractieleidster.

We hebben er niks op tegen dat journalisten bij de openbare omroep een eigen politieke mening hebben, en na hun uitstap bij de VRT actief in de politiek gaan. Maar we hebben zo onze vragen bij het feit dat Johan de Ryck blijkbaar al jarenlang “achter de schermen” actief was bij de locale afdeling van de Open Vld. Hoe was dat mogelijk zonder dat de rest van de nieuwsre-

Ken je dat gevoel, dat je wakker wordt na een droom en je na enkele seconden pas bewust wordt hoe absurd die eigenlijk was en dat als je eraan terugdenkt, geen enkel detail van die droom nog logisch klinkt?

dactie van de VRT daarvan op de hoogte was? Of was die ervan op de hoogte, en zag men dat het goed was? We vermoeden dat het sleutelwoord in zijn eigen verklaring wel zal zijn dat hij altijd al links is geweest, en niet zozeer liberaal. We citeren een laatste maal, opnieuw uit het artikel van de VRT-webstek: Johan de Ryck is “een ware cultuurdrager, een degelijke journalist zoals er niet veel meer worden gemaakt”. Voor het geval u daarover enige twijfel zou koesteren.

New York Times eist monopolie op verwijten op Afgelopen week zat het er nog maar eens bovenhands op tussen de Amerikaanse president en de linkse pers in de Verenigde Staten. Concrete aanleiding deze keer was een ontmoeting van Arthur Gregg Sulzberger, uitgever van The New York Times, met Donald Trump. Tijdens die ontmoeting had Sulzberger de president gevraagd op te houden met zijn aanvallen tegen de pers, omdat die aanvallen volgens hem “gevaarlijk en schadelijk” zouden zijn voor het land.

Volgens Sulzberger was afgesproken de ontmoeting ‘off the record’ te houden, maar toch kon Trump het niet laten de ontmoeting op Twitter kort toe te lichten. Waarop Sulzberger vond dat de president de ontmoeting ‘on the record’ had geplaatst, en dat hij vervolgens mocht uitbrengen dat hij tijdens die ontmoeting de president verteld had dat hij met zijn retoriek tegen de pers niet alleen verdeeldheid zaait, maar dat zijn taal ook steeds gevaarlijker wordt. Waarna - u kent de aard van het beestje Trump de uitgever en zijn krant eens goed hun vet gaven op Twitter. En – u kent ook de aard van dat beestje – Arthur Gregg Sulzberger zich uitgebreid in het slachtofferschap wentelde.

Het blijft merkwaardig, hoe kranten als The New York Times het een heilige opdracht vinden om vrijwel dagelijks te waarschuwen tegen het “gevaarlijke en verdelende” taalgebruik van Donald Trump, maar vervolgens niet kunnen verdragen dat Trump hen lik op stuk geeft door erop te wijzen dat ook hun taal op dezelfde manier steeds verdelender en gevaarlijker wordt.

Maar media die de bevolking verdelen en gevaarlijke taal hanteren, is dat überhaupt mogelijk? O ja, natuurlijk wel: dat doen de rechtse media, zoals Fox News. Maar The New York Times en soortgenoten niet. Nooit. Die “waarschuwen” alleen maar. Dat de ánderen verdelen. Of wat dacht u? Zo begrepen we het toch, toen we het relaas hierover lazen bij onder meer de VRT en de kranten De Standaard, De Morgen en The Guardian.

Proximus werkt aan een “Belgische” Netflix Zowat alle televisierubrieken klagen al weken steen en been dat op Netflix deze zomer werkelijk niets interessants te zien is, en wat kondigde Dominique Leroy, topvrouw van Proximus, verleden week aan? Dat Proximus aan een Belgische variant van Netflix zou werken. Straf! Een mens zou dan denken: een on-line televisieplatform op poten zetten waarop niets interessants te zien is, zo moeilijk kan dat niet zijn.

Alle gekheid op een stokje: Proximus zou al een tijdje gesprekken voeren met partners in de media- en telecomwereld om een platform op te zetten waarmee Belgisch geproduceerde programma’s, series en films aan de kijker verdeeld zouden kunnen worden. We hopen voor Dominique Leroy dat zij en haar media- en telecompartners niet zo dom zijn als de berichtgeving over haar plannen doen uitschijnen.

Want een ‘Belgische’ Netflix, wat moeten wij ons daar bij voorstellen? Als het medialandschap in België ons al enkele decennia iets leert, dan wel dat er niet zoiets bestaat als een ‘Belgisch’ medialandschap waarin je een ‘Belgische’ Netflix zou kunnen opzetten, maar wel een Vlaams medialandschap, en een Franstalig. En dat laatste kan zelfs bezwaarlijk een volwaardig zelfstandig medialandschap genoemd worden, want de gemiddelde Franstalige kijker stemt vaak nog liever af op de televisiekanalen van la douce France dan die van de RTBf of RTL TVi. Als die ‘Belgische’ Netflix maar niet uitdraait op een Vlaamse poot die geld moet opbrengen, om ook de Franstalige programma’s waar niemand naar kijkt gefinancierd te krijgen.

Dat is het gevoel dat ik kreeg na het zien van de nieuwe film van Terry Gilliam, een epische verfilming van “El ingenioso hidalgo Don Quixote de la Mancha” (De vernuftige edelman Don Quichot van La Mancha), de literaire klassieker van Spaanse schrijver Miguel de Cervantes. Don Quixote zag in 1605 het licht en is sindsdien de inspiratiebron geweest van menig kunstenaar, zo ook voor filmmaker Gilliam. Maar voor hij zijn idee zo op het doek kon krijgen als hij het voor ogen had, kreeg het voormalig Monty Python-lid flink wat tegenslagen te verduren, waardoor het productieproces van de film meer dan 25 jaar (!) duurde.

Edelman Cervantes’ Don Quixote vertelt de komische avonturen van een edelman die de waanzin nabij is en ervan overtuigd is dat hij een ridder is. Onder de naam ‘Don Quixote de La Mancha’ (naar zijn geboortestreek) begint hij een tocht door Spanje op zijn paard Rocinante met aan zijn zijde zijn dienaar Sancho Panza, in feite een eenvoudige boer die weet dat zijn patron niet helemaal spoort. Als een echte ridder vecht Quixote tegen draken en reuzen, in de hoop om op te vallen in de ogen van zijn grote liefde Dulcinea.

Een klassiek verhaal als dit heeft vaak een duidelijke grens van originaliteit. In hoeverre kan men hetzelfde verhaal opnieuw verrassend maken? Gilliams versie van Quixote is er één met vele lagen. Gilliam heeft ervoor gekozen niet terug te gaan naar de 17e eeuw om zijn versie van Quixote te vertellen, maar brengt de 17e eeuw naar het hier en nu.

Zo rol je als kijker van verhaal in verhaal in verhaal, en op het moment dat je denkt nog nét grip te hebben op alle verschillende verhaallijnen, doet Gilliam er nog een schepje bovenop. Het resultaat is een rommelige warrelmoes, met hier en daar bedenkelijke creatieve keuzes, maar wel zeer vermakelijk.

Vastgeroeste regisseur Adam Driver (bekend van de hitserie “Girls” en de laatste Star Wars-films) is een acteur wiens persoonlijkheid minstens net zoveel kanten heeft als de film van Gilliam.

Hij speelt Toby, een vastgeroeste regisseur die in Spanje een productie van de grond probeert te krijgen op dezelfde plek waar hij tien jaar geleden zijn examenfilm over Don Quixote maakte.

Wanneer hij in hetzelfde stadje belandt waar hij toentertijd zijn film opnam, komt hij erachter dat de oude schoenmaker, Javier, die gecast was als Don Quixote (Jonathan Pryce in een geniale rol), inmiddels nog steeds als Quixote door het leven gaat, er heilig van overtuigd dat hij een dolende ridder is. Javier ziet Toby aan voor zijn vermiste schildknaap Sancho, en zo raakt Toby als machtsbeluste regisseur die doorheen de jaren zijn verbeeldingskracht is verloren, verwikkeld in een aaneenschakeling van absurde gebeurtenissen, waarbij de grens tussen realiteit en fantasie steeds dunner wordt.

Chapeau voor Gilliam, om met zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen zoveel tegenslagen te overkomen, en over zo’n lange periode toch zijn film af te krijgen! “The Man Who Killed Don Quixote” eindigt op een enerzijds verwonderlijke en absurde, anderzijds explorerende noot waarin de kracht van de verbeelding zoals we die kennen van Gilliam nog een laatste zucht uitblaast. Bepaalde momenten van de film kunnen wat tegenvallen, en in de montage had er best wat meer geknipt mogen worden, maar voor een regisseur die koste wat kost zijn film op het doek wilde hebben, is het resultaat er één die niemand over het hoofd kan zien, ongeacht een paar tegenvallers.

Met de hittegolf in ons landje is het soms vechten tegen windmolens om verkoeling te vinden, maar in de cinema kunt u 2,5 uur lang genieten van airconditioning kijkend naar “The Man Who Killed Don Quixote”!

Thirza Nerissa

Op de praatstoel

2 augustus 2018

Praten met Leo Neels

11

“Vlaamse journalisten maken het zichzelf té gemakkelijk” Leo Neels heeft de gave van het woord en koppelt die aan inhoud. In de voorbije veertig jaar voerde hij mee de hoge toon in aula’s, voor rechters, bij VTM, in de Wetstraat, bij diamantairs, tussen de Belgische farmaproducenten. Vandaag is hij algemeen directeur, op een leeftijd dat zijn jaargenoten golf spelen in Zuid-Spanje, van Itinera, een denktank met allure en tegenstanders ter linkerzijde. Je moet de moed hebben om te leven met onvolmaaktheid, is een credo.

Kwiek stapt Leo Neels binnen met drie brochures van Itinera onder de arm, makelen in ideeën is zijn fortissimo. Hij is algemeen directeur van deze denktank, voor hij door het leven ging als docent in Leuven, “talking head” op televisie, advocaat van de maatschap Schiltz, schrijver van een fiscaal akkoord voor de diamantsector, directeur-generaal van VTM, directeur-generaal van pharma.be, columnist van Knack en vrtnws. Leo Neels is een zenuwknoop in het publieke debat. ‘t Pallieterke: hoe levenskrachtig is de Vlaamse pers?

Leo Neels: “Ik doceerde veertig jaar mediarecht en heb de pers gepassioneerd gevolgd.

Wij hebben, in tegenstelling met buurlanden, onverminderd sterke en lokale media, zowel omroepen als kranten.

Vlaanderen is welvarend en heeft een klein territorium en door dat laatste feit kijken grote buitenlanders, die elders overnames doen en fusies doorduwen, over ons heen. Wel zie ik intern, bij de kranten, de radio en de televisie, bij de hoofdredacties een probleem.

Daar wordt veel gemakkelijkheidsjournalistiek bedreven, ik zie weinig verlichte professionelen.” ‘t Pallieterke: is onze journalistiek aan het indutten?

Leo Neels: “Het grootste gevaar voor de journalistiek zit “in” de journalistiek door gemakzucht en middelmatigheid. Ik bemerk te weinig graafwerk en te weinig scherpte. De journalisten maken het zich té gemakkelijk. Ik heb geen talent voor nostalgie en beweer niet dat het “vroeger” allemaal zoveel beter was, maar vandaag zijn onze media te meegaand.

Ik denk aan het incident met het monitoringcomité over de jongste begrotingscijfers dat het zwijgen zou zijn opgelegd.

Als wij fout of preuts omspringen met de basiscijfers van een begroting dan eis ik meer te weten dan wat ik erover las of hoorde in de media. Een professionele relatie met politici mag niet leiden tot onderdanigheid en daar ruikt het soms naar. De burgers wor-

den een publiek debat beu dat niet degelijk wordt gevoerd en wegzakt in meligheid; dat leidt tot afkeer.” ‘t Pallieterke: foei, journalisten… Maar wat met de politici?

Leo Neels: “Ik zoek een Belgische, een Vlaamse politicus met de allure van een Churchill die aankondigt, het worden “jaren van bloed en tranen en ik zal er u door sleuren”. Vroeger stamden veel parlementairen uit het, laat mij een Duits woord gebruiken, Bildungsbürgertum, waar gelezen, gedebatteerd, gedroomd werd, en vandaag leveren alle rangen en standen politici op.

Dat moet, maar het kan leiden tot verschraling, tot politiek als entertainment, tot quotes, tot ‘fake news’. Het is geen toeval dat de grootste groep kabinetsmedewerkers bestaat uit woordvoerders en voorlichters. De publieke opinie is snel te manipuleren. Iedereen kent de ministers die inspelen op een nieuwsarm weekeinde om de trom te roffelen. In de politiek zijn er vandaag meer bergritten dan vlakke

De farmacieoorlog De laatste advocatenmaatschap van Leo Neels werd “verbritst”, de leiding zag door Londense ogen en hanteerde stilaan een verdienmodel dat niet paste bij de Belgische klanten en waarden, stelde hij vast: “Ik wilde weg en AVGI, de Algemene Vereniging van de Geneesmiddelenindustrie, met 140 leden, dook op. De sfeer daar was van het calimerotype, met bergen zelfbeklag dat de branche niet gehoord werd, ondanks haar grote bijdrage voor de kwalitatieve tewerkstelling, het onderzoek, de medische vooruitgang en de uitvoer.”

De eerste uitdaging voor Neels bij AVGI was om de interne cultuur te verjongen, te openen: “Er werd meer met mekaar gebakkeleid dan eendrachtig een dialoog aangegaan met de politiek, met de buitenwereld. Een doorbraak kwam er met dokter Dirk van Duppen en zijn boek van 2004 “De cholesteroloorlog”. De thesis van dr. Van Duppen heeft een internationale wieg en is antikapitalistisch. De PvdA was een natuurlijke bondgenoot van Van Duppen en het ACW en de christelijke mutualiteit organiseerden met de linkse dokter en de marxisten een tour zonder tegenstemmen om de boodschap van “De Cholesteroloorlog” te verspreiden. De media hebben toen hun rol van eerlijke informant niet gespeeld en keken verlekkerd op naar de mediagenieke antisysteemdokter.”

Leo Neels schreef met pharma.be, de nieuwe naam van Avgi, een gedragscode voor de sector: “Mijn verhaal in 2003, bij de start, was: de wereld waardeert wetenschappelijk en economisch succes maar vandaag is dat onvoldoende. Ook duurzaamheid, betaalbaarheid, sociaal beleid, kwalitatieve tewerkstelling zijn belangrijke facetten. De Belgische samenleving betaalde in 2003 jaarlijks 2,8 miljard euro uit de publieke middelen aan de sector om de geneesmiddelen en de zorg betaalbaar te maken voor iedereen. Vandaag is die som aangedikt tot 4,4 miljard euro. De overheid schuift deze sector het meeste geld toe en hij is een belangrijk brug voor de overgang van rechtsstaat naar verzorgingsstaat.”

De Belgische farmabedrijven, meestal dochters van buitenlandse concerns, waaronder Amerikaanse, keerden de steven. Leo Neels: “In de VS denderde de bulldozer van de farmareuzen ongeremd verder, met winstmarges van 20 procent en meer. Dat veranderde na de economische crisis van 2008, maar de prijzen van de geneesmiddelen in de VS blijven 40 à 50 procent hoger liggen dan de prijzen in België. De Amerikaanse zieken subsidiëren de Belgische zieken. De leden van pharma.be dubben vaak over de vraag: breng ik dit geneesmiddel, gezien de lage prijs, wel België binnen? Ik heb altijd geknokt binnen pharma.be en bij de overheid om alle geneesmiddelen te kunnen aanbieden.” Leo Neels maakte in zijn farmajaren de PS-staat in zijn volle glorie mee. Een PS-staat met een uitstekende studiedienst, het Institut Emile Vandervelde, en een liberale premier, Guy Verhofstadt, die de Franstalige socialisten geen strootje in de weg legde.

ritten en mijn vraag is: zijn er in de Wetstraat of op het Martelarenplein renners met sterke benen?” ‘t Pallieterke: u slalomde tussen de universiteit en de balie?

Leo Neels: “Ik gooide mij aanvankelijk op het staatsrecht als assistent van de onvolprezen Leuvense professor Jan de Meyer. Die stapte netjes in het pak, een heuse Vlaamse gentleman, in 1966 de woelige aula’s van de KU Leuven binnen, met een geargumenteerd verhaal tegen de splitsing van de Leuvense unitaire universiteit en tegen Leuven Vlaams.

Het awoert deerde hem niet.

Ik kon vrij snel les geven, want door de democratisering van het hoger onderwijs explodeerden de studentenaantallen en de professoren, zeker ook in het te kleine Valkcollege, ontdubbelden hun colleges en gaven tweemaal hetzelfde cursusuur. Er was plaats voor assistenten om die taak te verlichten.

Wat mij in het universitaire leven stoorde, was de mentaliteit van de collega’s onder mekaar met hun routineuze “wij zijn de besten”, waar dan door gebrek aan tegenstemmen snel een structurele middelmatigheid groeit. Bij de balie belandde ik na een praktijkvorming in het kantoor van Hugo Schiltz, via familiale banden. Het was de tijd van de gewestvorming met de hocuspocus van artikel 107 quater en dergelijke.

Ik werd publiek bekend met het thema gewestvorming omdat ex-studiegenoten van Leuven de mars door de instellingen ondernamen, (glimlacht) als getrainde maoïsten, en mij bij de krantenredacties en de BRT, ondervroegen over die kwesties”. ‘t Pallieterke: recht is geen positieve wetenschap, wel een afweging van juridische, politieke en historische hoedanigheden, zegt u?

Leo Neels: “Ik leerde snel dat je rond hetzelfde dossier, en vanuit dezelfde wetteksten, tegenspraak kan vinden. De Amerikaanse “free speech”, het eerste amendement van de Amerikaanse grondwet, is zo essentieel en dat blijft tot vandaag een van mijn belangrijkste inzichten.

Het tegensprekelijke debat in de pers, met een brede deelname van het publiek, is institutioneel van levensbelang. Neem een thema als de euthanasie. Je komt tot wetten en jurisprudentie door een dialoog tussen de wetgever en het publiek, met de media als bemiddelaar. Partijen en verkiezingen heb je uiteraard nodig in een democratie, maar die rusten op een sokkel en die sokkel heet een divers publiek debat.” ‘t Pallieterke: wie niet meegaat met de “politiek correcten” ondervindt in Vlaanderen radiostilte, censuur en tegenkanting…

Leo Neels: “Voor Vlaanderen vind ik inderdaad dat de redacties onachtzaam omgaan met het publieke debat, dat kan veel en veel beter. Bepaalde opinies krijgen geen forum.

Gelukkig leven wij niet in Turkije, waar een perfecte dictatuur heerst, waar mensen zonder juridische basis - of zij nu militair, leraar of rechter zijn - met duizenden in de gevangenis vliegen om vermeende, of verzonnen, banden met Fetullah Gülen, vroeger medestander, nu aartsvijand van president Erdogan. Landsvader Atatürk voerde Turkije in het begin van de twintigste eeuw in strak tempo van de middeleeuwen naar de moderne tijd, maar vandaag is er een pijnlijke terugslag. In de VS, uiteraard belangrijker voor ons dan Turkije, sprong een egocentrische waaghals in het politieke gat na president Obama. Gelukkig bestaan in de VS zogenaamde “checks and balances”, tegenmachten en tegeninstituties, contra een eigenzinnige president. Deze voert een aankondigingsbeleid, gaf met zijn belastingverlagingen aan het zakenleven een groot cadeau, terwijl er geen post-Obama-generatie is die zich verzet. De partij van Trump, de Republikeinen, is zwaar beschadigd, en bij de Democraten is het weinig beter. Dichter bij huis duiken trumpiaanse figuren op in Italië, Oostenrijk, Hongarije, Tsjechië en Polen. Wij dachten dat de democratie in Europa van beton was, maar we moeten vaststellen dat door onze onachtzaamheid, dat woord is voor mij een kern-

begrip, de democratie daalt in kwaliteit. De waaghalzen en avonturiers winnen aan zelfvertrouwen, beliegen het publiek en slaan toe.

Van de toren roepen dat de oplossingen eenvoudig en simpel zijn, is volksverlakkerij. Onze wereld is gruwelijk ingewikkeld en dat zal niet meer wijzigen. Je moet de moed hebben om te leven met onvolmaaktheid: de onvolmaaktheid van de vrijheid is te verkiezen boven de beweerde volmaaktheid van de onvrijheid.” ‘t Pallieterke: wat moet verdedigd en niet veronachtzaamd worden?

Leo Neels: “Ik moet uit overtuiging en als algemeen directeur van de vrije denktank Itinera een essaybundel uit 2016 aanbevelen: “De verlichting uit evenwicht? Over normen en waarden, vrije meningsuiting en dominante religies”. Itinera publiceerde daarin teksten van Marc de Vos, Ivan van de Cloot, Tinneke Beeckman en mezelf. Over de inhoud van dat boek groeide snel eensgezindheid onder de auteurs, we hebben er geen uur over vergaderd voor de vier hun pen scherpten. Buiten een sprankel in Knack heeft het boek geen aandacht ontvangen.

Zijn kern is het burgerschap dat alle mensen delen. Je kent de mooie reclame van het peperdure horloge dat door een vader wordt doorgegeven aan zijn nakomeling. Wij geven de democratie, onze samenleving, door aan de volgende generaties. Een democratie vergt onderhoud. Vergelijk het met de servicebeurt van een fiets; de banden staan plat en de ketting moet gesmeerd. Ik scheld niet op de politiek, daarvoor ken ik te veel politici die hun best doen, hard werken en bekommerd zijn over de samenleving. Kritisch bejegenen, wat ik al doe sedert de tijd van het Egmontpact met columns in Knack en vandaag met vrije tribunes bij VRTNws, is wel mijn ding.” ‘t Pallieterke: u rijdt niet uw gazon af, u investeert op de pensioenleeftijd in Itinera?

Leo Neels (lacht): “Ik woon op acht hoog in Antwerpen en veel gazon heb ik niet. Denktank Itinera is gesticht in 2006 door mensen en ondernemingen die beter bestuur nastreven, via debat gebaseerd op “facts and figures”, op feiten en cijfers. Onze experts staan niet onder druk, verzwijgen niets, hebben alleen oog voor feiten. Itinera is geen geheim genootschap. Wie wil kennismaken, kan klikken op onze webstek en vindt het nodige.

Wij trachten de best beschikbare kennis om te zetten naar beleidsvoorstellen. Itinera kijkt tien jaar vooruit, naar wat de volgende legislatuur kan gebruiken, dus geen dertig jaar want dan ben je bezig met futurologie, vaak wensdenken. We sporen rolmodellen op, om te tonen wat elders werkt en hoe. Onze studies sijpelen door in de partijprogramma’s, in de beleidsbrieven, hoewel traag. In 2015 kwam het zeer onbelgische onderwerp, de verlaging van de lasten op arbeid, op de tafel van de regering en wij hebben dat aangekaart in ons eerste boek, in 2007.” ‘t Pallieterke: hebben de burgers een lage dunk van de ambtenaren?

Leo Neels: “Ik heb veel respect voor de administratie, bijvoorbeeld voor de deskundigheid van het RIZIV, waar veel goede wil is en onderschatte kwaliteit. Storend én Belgisch is dat onze administratie en instituties in te grote mate bezette gebieden werden van de politieke partijen. Die claimen diensten en mensen als hun domein.

Tel daarbij de overfinanciering van de partijen, (lacht) ze kunnen een beursgang overwegen. Voor een nieuweling als bezettingsmacht, de N-VA en haar poging om verandering te brengen, is de tragiek, gezien de Belgische gewoonten, dat de partij achterstand wil inlopen en dus eveneens meedoet, meedoet met de politieke benoemingen, de kabinetscultuur, de hofhoudingen. Dat zijn de tumoren van onze democratie. Hoe vaak is mondeling, en soms schriftelijk, aangekondigd dat de politieke kabinetten kleiner moeten zijn of afgeschaft zullen worden?

Ik zie daar niets van. Wij zullen nog veranderingsregeringen nodig hebben, met meer vasthoudendheid en moed dan de regeringMichel I.”

Frans Crols

12

Cultuur

2 augustus 2018

Honderdvijftig jaar geleden verstomde Reinaert de Vos

Het kasteel en de Regering van Loppem

Het leek mij geen slecht idee in dit satirisch weekblad, dat al ruim 73 jaar vrij en vrank zijn mening verkondigt over wat er in Vlaanderen en zijn buitenlanden reilt en zeilt, eens een stukje te schrijven over een satirische voorganger die het iets minder lang heeft uitgehouden: Reinaert de Vos.

In het Kasteel van Loppem loopt een mini-tentoonstelling over een maand in 1918, toen Albert I en zijn gezin er verbleven en de koning een nieuwe regering installeerde die het politieke leven van ons land ingrijpend zou wijzigen.

Dat Antwerpse satirische en flamingantische ‘zondagblad voor verstandige lieden’ was een stoutmoedig initiatief van de Vlaamsgezinde leraar Lodewijk Vleeschouwer (1810-1866). Het eerste nummer rolde van de persen op 24 juni 1860 en richtte zich tot een publiek van katholieke Vlaamsgezinden.

Vleeschouwer was geen groentje in het vak, want hij was al redacteur geweest van o.a. de Franstalige bladen Le Controleur en Le Courrier du Limbourg, en in 1844 was hij de eerste hoofdredacteur geworden van Het Handelsblad van Antwerpen, waar onze eigen Bruno de Winter een kleine eeuw later de journalistieke stiel zou gaan leren.

Van Kribbeleer tot Canteclaer Lodewijk Vleeschouwer bedreef ook nog satire in het weekblad De Roskam, samen met Hendrik Conscience. Met zijn Reinaert de Vos steunde hij voluit de oprichting van de Meetingpartij, die mettertijd de gevestigde katholieke en liberale machtspartijen zou gaan bedreigen door haar sterke antiregeringsgezinde, antimilitaristische en radicaal flamingantische standpunten over de klassieke partijgrenzen heen. Reinaert de Vos pleitte nochtans voor liberaal-katholieke frontvorming in de Nederduitsche Bond, die in 1861 werd gesticht met als motto “eerst Vlaming zijn en pas dan katholiek of liberaal”.

Het was een leidraad naar het hart van Vleeschouwer die, als een van de medestichters, op 22 april 1861 tot eerste voorzitter van de Bond werd verkozen.

In zijn Reinaert viel de hoofdredacteur met satirisch genoegen zowel de katholieke als de liberale partij aan om hun anti-Vlaamse

standpunten. Hij schreef: “Ze zijn allemaal kwaad op mij, de klerikalen zowel als de liberalen, en dat doet mij plezier. Nu zullen de mensen mij geloven als ik zeg dat ik de twee gezindheden allebei uitlach.”

Bruno de Winter avant la lettre? Zijn opstelling legde hem geen windeieren, want hij kreeg van vriend en vijand positieve reacties. De liberaal Louis Hymans schreef dat er in heel België geen blad bestond dat spiritueler, vranker, bijtender en scherper was dan die sluwe Reinaert de Vos van Meneer Vleeschouwer.

Pikant detail: Vleeschouwer gaf het blad voor eigen rekening uit. In de kop deelde hij de lezers wel mee dat zij zich konden abonneren in de Antwerpse Lange Nieuwstraat 67 en bij alle boekhandelaars en ‘Post Directeurs’. Op dat adres was Vleeschouwers veeltalige drukkerij gevestigd waarvan het briefpapier onverbloemd vermeldde: ‘Weekblad Reinaert de Vos – Studeerkamer van Reinaert – Kribbeleer Vleeschouwer’. Behalve de ‘kribbeleer’ zelf, zou de redactie bevolkt zijn geweest met een ‘schare redacteuren’, onder wie zeven filosofen.

De namen van die zeven zijn een goed bewaard geheim gebleven, wat doet vermoeden dat Vleeschouwer de meeste teksten zelf schreef onder verschillende schuilnamen, waaronder Canteclaer de Haan.

Van alle kleuren Toch liet de hoofdkribbelaar zich bijstaan, en wel door Vlamingen van alle kleuren.

Behalve Guido Gezelle die, tussen zijn lessen in het Klein Seminarie van Roeselare door, kopij leverde onder de schuilnaam Spoker, schreven ook de vrijzinnigen Julius de Geyter en Frans de Cort, de Gentse boekhandelaar, orangist en socialist Emiel Moyson en antiklerikaal Julius Vuylsteke voor Reinaert.

Priester-dichter Gezelle werd voor zijn medewerking aan ‘zo’n spottersgazet’ op de vingers getikt door zijn oud-leerling (van ‘dien avond en die rooze’) Eugeen van Oye, maar Gezelle had geen oren naar die kritiek.

Het probleem zou vanzelf opgelost geraken, want in 1866 overleed Lodewijk Vleeschouwer, en begin november 1868, amper acht jaar na de stichting, ging ook de satirische Reinaert de Vos ter ziele.

Hector van Oevelen

AUTOJIHAD IN TADZJIKISTAN

BRANDSTICHTING OP VERJAARDAG

Enkele wielertoeristen dachten dat het wel veilig was doorheen het islamitische Tadzjikistan te rijden. Dat is klaarblijkelijk een geliefde bestemming voor fietstoeristen. Het bleek een fatale vergissing te zijn. Een groepje werd opzettelijk aangereden, en enkele fietsers werden daarna met messen gestoken terwijl zij op de grond lagen.

Er vielen vier doden en enkele gewonden.

De daders sloegen op de vlucht, maar werden een eind verder door de Tadzjiekse politie tegengehouden. Toen ze zich tegen hun arrestatie verzetten, werden één of meerdere daders doodgeschoten. Een Vlaamse reiziger die kort na de aanslag toevallig voorbijkwam, vertelde: “Er lagen verschillende fietsers op de grond, een aantal was ook volledig in shock. […] Ik heb gevraagd wat er gebeurd was, en het eerste wat iemand zei, was dat ze aangereden waren door een auto, en dat er mensen waren uitgestapt die hen met messen begonnen neer te steken.”

Volgens het procedé bij zulke gevallen van autojihad, probeerde men dat eerst voor te stellen als een gewoon ongeval. Maar nu geven ook de autoriteiten toe dat er kwaad opzet in het spel was, al zegt men niet openlijk dat het een terreuraanslag was. Volgens een lokale Tadzjiekse webstek zouden de daders IS-strijders zijn die uit Syrië zijn teruggekeerd.

In Tadzjikistan is een amnestieregeling van kracht waarbij spijtoptanten van IS kunnen terugkeren zonder dat zij worden vervolgd.

Op 26 juli werd brand gesticht in de kerk Saint-Pierre du Matroi in de Franse stad Orléans. De daders hadden liedboeken en stukgeslagen meubilair op een hoop gegooid en in brand gestoken, maar het vuur kon geblust worden voor het zich kon verspreiden. Op de muren was de slogan “Allahu Akbar” geschilderd. In onze “grote media” was dat zelfs geen klein berichtje waard…

Het kan toeval zijn, maar het gebeurde op de verjaardag van de moord op de zesentachtigjarige priester Jacques Hamel, op 26 juli 2016, terwijl hij de mis opdroeg in de kerk van Saint-Étienne-du-Rouvray. Hij werd door twee moslimjongeren gedwongen neer te knielen voor het altaar, waarna ze hem de keel oversneden. De moord werd gefilmd. De daders hielden tijdens die aanval ook een Arabische prediking, die echter door niemand werd begrepen. Een andere gelovige werd zwaar gewond. De daders werden kort daarop door de politie neergeschoten. Het tragische is dat die moord voorkomen had kunnen worden als de overheid haar plicht had gedaan. De moordenaars “waren bekend bij de politie” en ze werden al anderhalf jaar “geobserveerd”. Beiden hadden trouw gezworen aan IS. Eén van hen was kort tevoren uit de gevangenis vrijgelaten. Beiden hadden geprobeerd naar ISgebied in Syrië te reizen. Enkele rechtse Franse politici hebben gepleit voor de oprichting van een “Frans Guantanamo”, bijvoorbeeld op het Île de Ré. Maar dat is er nooit gekomen.

De herdenkingen van de Groote Oorlog naderen het eindpunt van 11 november. Dan komt het Kasteel van Loppem in zicht. Koning Albert I verbleef er, samen met koningin Elisabeth en kroonprins Leopold, van 24 oktober tot 21 november 1918. Albert had de oorlog in een villa in De Panne doorgebracht, in een klein stukje België dat niet was bezet. De regering was gevlucht en verbleef, na wat om omzwervingen, in de Franse badplaats Sainte-Adresse, vlak bij de havenstad Le Havre.

Toen het bevrijdingsoffensief midden oktober 1918 Brugge bereikte, vluchtten de Duitse officieren op 17 oktober uit het nabijgelegen Kasteel van Loppem. Een week later werden ze afgelost door Albert I en zijn gezin.

De koning startte er de consultaties voor de vorming van een nieuwe regering. Dat is opmerkelijk want er was nog een regering in functie.

Sinds 1911 leidde graaf Charles de Broqueville een regering gevormd door de katholieke partij. In 1916 was de regering, ondertussen in ballingschap, herschikt en deden liberalen en socialisten hun intrede. Op 1 juni 1918 nam Gerard Cooreman het regeringsroer in handen.

Albert I zag het niet zitten om, eens de oorlog beëindigd, met die ploeg van oudgedienden weer aan de slag te gaan. Ook het parlement werd buitenspel gezet, toen op 21 november 1918 de regering-Delacroix werd geïnstalleerd.

De koning en de nieuwe ‘Regering van Loppem’ namen het initiatief voor een aantal belangrijke wetten, zoals het algemeen enkelvoudig stemrecht voor mannen ouder dan 21 jaar, de erkenning van de vakbonden, het stakingsrecht en de aanzet voor de vernederlandsing van het hoger onderwijs. Conservatieve tegenstanders van deze maatregelen ageerden tegen wat ze de ‘Coup van Loppem’ noemden, maar konden niet beletten dat de ‘revolutionaire’ wetten werden ingevoerd.

Een oorlog op het kasteel Dit boeiend stukje vaderlandse geschiedenis is het onderwerp van een tentoonstelling in het Kasteel van Loppem. Verwacht geen diepgaande historische kadering van de Regering van Loppem. Die komt er op zaterdag 27 oktober tijdens een colloquium dat de Stichting Jean van Caloen (die het kasteeldomein beheert) organiseert en waarbij acht historici duiding geven bij de diverse facetten van deze periode.

De expo heeft de kamer van het koningspaar opnieuw ingericht zoals toen. Er is gegrasduind in het archief van het kasteel en foto’s, documenten en dagboeken illustreren het dagelijks leven op het Kasteel van Loppem tijdens de Eerste Wereldoorlog. Baron Albert van Caloen moest vanaf 14 oktober 1914 zijn kasteel delen met hoge Duitse officieren. Van Caloen was burgemeester en moest voortdurend schip-

peren om de bedreigingen en bevelen van de bezetter in de mate van het mogelijke te omzeilen. Bovendien had de baron drie zonen die aan het front streden, wat de relatie met de Duitse officieren in het kasteel heel gespannen maakte. De hoofdbrok van de mini-tentoonstelling is die maand in 1918 toen Albert I op het kasteel verbleef. De foto’s, genomen op het bordes, tonen een af en aan van buitenlandse staatshoofden (zie afbeelding: bezoek van de Franse president Raymond Poincaré) , van politici en zakenlui.

Gezelle aan de muren Ook zonder de expo is het Kasteel van Loppem een bezoek meer dan waard. Het neogotische totaalkunstwerk, gebouwd tussen 1858 en 1863, bezit een indrukwekkende kunstcollectie. Het merendeel is bijeengebracht door baron Jean van Caloen (1884-1972). Hij was een verwoed verzamelaar met goede smaak en een brede interesse. Dat bewijzen de schitterende middeleeuwse sculpturen, Vlaamse schilderijen, Mechelse albasten, Portugese ivoren, handschriften en prenten. Topstukken zijn zondermeer een bisschop uit ca. 1520 van de gerenommeerde beeldhouwer Jan Borman en een uniek glasraam met een piëta uit ca. 1460 naar Vrancke van der Stockt.

Een intrigerend neogotisch vertrek is het Blauw Salon met de muurschilderingen van August Martin. De taferelen uit de geschiedenis van Vlaanderen, de heiligenfiguren en de vier kardinale deugden hebben als onderschriften vergulde poëzie van Guido Gezelle, een graag geziene vriend op het Kasteel van Loppem.

MMMV

‘Kasteel van Loppem: 1914-1918’, nog t.e.m. 11 november 2018, Kasteel van Loppem, www.kasteelvanloppem.be

Boeken

2 augustus 2018

Mijn hele lichaam is een wonde Het lijvige boek “Vaderland”, in een mooie vertaling uit het Spaans, van de Bask Fernando Aramburu, komt op een geweldig goed moment. Onlangs verscheen op het televisiescherm de krijgs-choreografie van de ETA-bazen met hun alpinopet, maskerdoek en de bijl met slang als stempel van de gewapende strijd.

De heren zweren dat zij hun guerrilla, bomaanslagen, afpersingen en terreur stoppen. Ze vragen excuses voor het aangerichte leed en ze hopen dat Madrid de bijna 300 Baskische gevan-genen, de “etarras”, die over Spanje, Portugal en Frankrijk verspreid zitten, ver van hun familie, nu dichter bij Euskal Herria (Baskenland) zal opsluiten. De roman van Aramburu, een sensatie in Spanje, is het relaas van politiek extremisme dat dorpen, families, relaties en vriendschappen uiteenrijt. Bij de lectuur denk je spontaan aan de afrekeningen, de haat, de verklikking, de tot vandaag etterende wonden van de collaboratie en de repressie in België. Of dichter bij vandaag, toch als artistieke schepping, de pijnlijke film over de Ierse onafhankelijkheidsstrijd en de aansluitende burgeroorlog - The Wind That Shakes the Barley (Gouden Palm in 2006 in Cannes) - van Ken Loach. Baskenland, Vlaanderen en Ierland delen de dorpen vol glurende buren, de kapotte familierelaties, de afrekeningen, de wettelijke en de geniepige executies.

Afpersing In het dorp Guipuzcao zijn de gezinnen van Miren en Bittori dik bevriend. De twee dames kennen mekaar van kindsbeen af. Ze stonden ooit op het punt samen in te treden in een kloosterorde, wat ten langen leste niet doorging. Txato, de man van Bitorri, en Joxian, de man van Miren, bezoeken samen het dorpscafé, roetsjen in het weekeinde met de fiets-

club door de Baskische bergen, spelen intensief kaart en hebben het voor mekaar, door dik en dun. Txato is een kleine ondernemer en Joxian is arbeider. Guipuzcao is een dorp van de nationalisten en ETA heeft er de harten veroverd. Txato houdt zich buiten de politieke discussies, beheert met succes zijn bedrijfje en ontvangt brieven van de afscheidingsbeweging om grote bedragen te storten voor de gewapende strijd. Hij weigert en vertelt zijn vrouw en kinderen amper wat hem en hen bedreigt.

De woorden tussen ETA en Txato worden dreigender, en hij wordt vermoord. Naar al snel blijkt door een cel jonge meelopers rond de geradicaliseerde zoon van Miren, Joxe Mira.

Zij wordt steeds militanter, keert zich af van de ontroostbare Bittori, die snel begrijpt wie haar Txato gedood heeft.

Bittori en haar kinderen verlaten Guipuzcao voor San Sebastian, om hun rouw te verwerken ver van het gluiperige dorp. In korte hoofdstukken met het effect van puzzelstukken weeft Fernando Aramburu de tragiek van de familievete, de acties van de Baskische extremisten, en de verlokking van jonge mensen - amper beseffend waarin zij belanden - die voor zij het weten moordenaars voor de goede zaak zijn.

En daarop gepakt worden door de Spaanse Guardia Civil en na een zware veroordeling in verre krochten wegrotten.

Terugkeer Bittori verlaat na twintig jaar San Sebastian en eist opnieuw haar plaats op in de dorpsgemeenschap van Guipuzcao. Don Serapio, de pastoor, en een nationalist, zoekt haar op.

Hij wil haar overreden weg te blijven, voor de lokale vrede. Miren laat geen woorden en daden achterwege om haar jeugdvriendin te bekladden. Beide vrouwen en de meeste gezinsgenoten zijn emotioneel geblokkeerd.

Zij wentelen zich in een poel van ellende, rancune en melancholie waaruit ontsnappen haast onmogelijk is. Bittori doet een poging, want ze heeft de bodem bereikt, en Miren blijft haat spuien. Verzoeningsgesprekken worden georganiseerd van overheidswege, met weinig succes. Rond de vier hoofdpersonages draaien kinderen, buren, terroristen, verklikkers en Spaanse bruten. Eén van de vele hoofdstukken heet “Aan hun kant of die van ons”. Een perfecte hoofding voor de wreedheid en de rouw die het boek kenmerken. “Vaderland” is meeslepend, maar je wordt er niet vrolijk van.

Frans Crols Fernando Aramburu, “Vaderland”, uitgeverij Wereldbibliotheek, 2018, 574 blz., 24,99 euro.

ISBN 9789028427181

De Mossad is eng en slim De Israëli Ronen Bergman, journalist voor het Israëlische dagblad Yadiot Ahronot en “The New York Times Magazine”, auteur van het boek “The Secret War with Iran”, is een expert betreffende geheime diensten, nationale veiligheid, terrorisme en nucleaire aangelegenheden. Met “Rise and Kill First”, onmiddellijk vertaald in het Nederlands als “Schaduwoorlog”, ontrafelt hij het liquidatieprogramma van de Mossad en andere Israëlische geheime diensten.

In landen buiten de westerse cultuur zou hij na die onthullingen zelf al geliquideerd zijn. Er zijn in de handel meer boeken over de Mossad, en de meeste leveren verhaaltjes en verzinsels, want geheime diensten prikkelen de emoties, zonder dat die diep ingebed zijn in de politieke en menselijke context sedert de Tweede Wereldoorlog.

De Mossad en zijn zussen, broers en concurrenten scoren dusdanig, zinspeelt Ronen Bergman, dat Israël zich meent te kunnen veroorloven geen enkele serieuze vredesbespreking te moeten aangaan. De slimme en enge agenten van de veiligheidsdiensten verijdelen aanslagen, oorlogsplannen en wapenontwikkelingen van de vijand, en sterken de politieke top van het land in de overtuiging om met “brains”, hersenen, te winnen van de vijandige brutaliteiten.

Ben Barka Als u in Parijs de spectaculaire kunsthal Fondation Vuiton bij het Bois de Boulogne bezoekt, denk dan aan het gebeente van Ben

Barka dat daar begraven ligt. De details van die Israëlische liquidatie zijn pikant, openen de ogen voor de schimmige handeltjes tussen de Mossad en Arabische potentaten, en tonen het lef van de Israëlische doders. Het is één van honderden gevallen opgesomd in “Schaduwoorlog”.

De dood van Ben Barka, een aartsvijand van de Marokkaanse koning Hassan, was in feite een cadeau van de Israëlische geheime diensten, en hun politieke chefs.

De Mossad had toelating om in september 1965 alle vergaderruimtes en privévertrekken van de leiders van de Arabische top in Casablanca af te luisteren. Doel van de top was de oprichting van één Arabisch legercommando voor een toekomstige oorlog met Israël. De Israëlische staat verwierf inzicht in de geheimen en de manier van denken van de militaire staven en de inlichtingsdiensten van zijn grootste vijanden. De dag nadat de Israëli de belangrijkste tapes van de Arabische top hadden ont-

13

De mens centraal?

Het boek “De mens centraal”, samengeteld door Dries Deweer en Steven van Hecke, actualiseert de ideologie van de christendemocratische zuil, namelijk het personalisme. Het bevat zeventien essays, meestal door mensen uit de zuil.

Noteer echter ook een Jos Geysels, die voorspelbaar tegen de neoliberale mantra’s van leer trekt en hen pensée unique noemt; een Jonas Slaats, oud-medewerker van Bert Anciaux, nu pleitend voor een terugkeer naar religieuze tradities; filmdame Btisam Akarbach, die die voorzet inkopt door het personalisme voor de kar van de hoofddoek, de “dialoogschool” en dus de islam te spannen; en een Geert Noels, die de neoliberale boeman van het gezelschap had kunnen zijn doch met zijn pleidooi voor een “economie op mensenmaat” de juiste snaar raakt. Nadat de personalistische leer sinds de opkomst van eerst nieuw-links en recenter het neoliberalisme in de verdrukking geraakt is, ambieert het boek om hem een nieuwe adem te geven.

Het personalisme als begrip, met wortels in het neothomisme en de pauselijke encycliek Rerum Novarum, wordt in de eerste vier essays uitgelegd. Hoewel het klinkt als “individualisme”, beklemtoont het (naast de uniciteit en een beetje de spiritualiteit van de persoon) juist de verbondenheid. Dat begrip heeft in de mond van Wouter Beke een sinistere antilibertaire bijklank gekregen, maar op zich kan niemand ertegen zijn. Het komt voort uit denkwerk van Franse katholieke denkers in het interbellum, inz.

Jacques Maritain (schrijver van “Humanisme Intégral”: een humanisme dat ’s mensen religieuze dimensie negeert, is geen integraal humanisme) en Emmanuel Mounier, stichter van het blad Esprit. Het is als term een eeuw geleden door Charles Renouvier bedacht, en is in ons land bekend geworden via Albert Dondeyne. Zij wilden zich van het enge kerkelijke keurslijf losmaken maar toch het belang van de verticale dimensie in het menselijk samenleven beklemtonen – juist datgene waar hun moderne nazaten van wegkijken.

Ontkerkelijking Het seculiere begrip “personalisme” is, meer dan “christendemocratie”, de link tussen CD&V en cdH geworden. De cdH heeft alle banden met het christendom formeel afgestoten. Door zich “humaniste” te noemen, heeft het cdH erg lichtzinnig de in België sterk antiklerikale erfenis van het “humanisme” omarmd en haar traditionele “unique selling proposition” in het Waalse politieke landschap over de haag gegooid. Ook de CD&V minimaliseert die band liefst: JeanLuc Dehaene zei reeds dat hij de naamsverandering (uit Christelijke Volkspartij) een gemiste kans vond om de verwijzing naar de christelijke wortels weg te laten. Zoals Charvangen, liet een topman van de Marokkaanse inlichtingendienst weten dat de Marokkanen de beloning voor deze waardevolle informatie zo snel mogelijk wilden innen. De Marokkaanse speurders vroegen de Mossad hen te helpen Ben Barka te vinden, op te pakken en te vermoorden. Ben Barka, dé oppositieleider tegen koning Hassan, werd in 1960 verbannen en later bij verstek ter dood veroordeeld.

Zo gezegd, zo gedaan.

De Mossad lokte de opposant naar Parijs, voorzag de Marokkaanse collega’s in Parijs van valse paspoorten, schuilplaatsen, fietsen en twee soorten gif. Ben Barka werd gekidnapt, afgevoerd naar een schuilplaats van de Mossad en bruut ondervraagd door de Marokkanen, waarbij hij stierf. Israëli stopten het lijk in het bos van Saint-Germain in de grond, met een chemisch poeder om het te verteren; de Louis Vuitton Foundation zou daar later haar culturele waren vertonen.

Skorzeny Een ander verhaal gaat over de bekende ‘SSStandartenführer’ Otto Skorzeny, die na de oorlog de Egyptenaren aan raketten wilde helpen door het inhuren van Duitse technici en wetenschappers. Lang twijfelt de Mossad of zij die bloedvijand zal aanspreken, maar na de eerste contacten blijkt Skorzeny, voor veel geld, bereid te zijn om zijn nieuwe bazen in Egypte te verraden. Een knappe Israëlische agent in Caïro kan zich trouwens beroepen op een sek-

les-Maurice de Talleyrand al zei, moet een leider zijn volgelingen volgen; en inderdaad, de zuil richt zich maximaal naar de trends die zij bij haar draagvlak ontwaart. Daarom heeft de ontkerkelijking uiteindelijk van het “Algemeen Christelijk Werknemersverbond” de nietszeggende “Beweging” gemaakt.

Nu goed, ook bij de ontkerkelijkte generatie zou een centrum-ideologie (“het moedige midden”) wel een bepaald publiek kunnen aanspreken. Dat is aan de electorale wegdeemstering van CD&V nochtans niet te zien.

Rentmeesterschap Wie qua stijl deels nog als relikwiegetuige van het oude Roomse leven kan dienen, is Mieke van Hecke, lang hoofd van het katholiek onderwijs. Zij neemt echter onomwonden het linkse standpunt in waarmee CD&V zich momenteel tegenover de N-VA profileert, met de bekende tirade tegen prestaties en economisch nut die ons onderwijs al decennia stap voor stap aan het kelderen is. Wel valoriseert zij sterk een ander personalistisch kernbegrip, het rentmeesterschap (vandaag ook “radicale duurzaamheid” genoemd). In de tijdgeest van Groen is het idee dat wij geen eigenaars maar rentmeesters zijn van Gods natuur natuurlijk zeer welkom. Zij stelde wel vast dat de kinderen van nu hun eigen wortels niet meer kennen. Als je niet te nauw definieert wat die wortels dan wel zijn, kunnen wij ons bij die vaststelling allemaal aansluiten. Alleen is minder duidelijk welke rol haar partij, die al sinds het stenen tijdperk in de macht deelt, daarin gespeeld heeft.

Die vraag zou met betrekking tot alle concretere hoofdstukken kunnen gesteld worden. Wat maakt CD&V bijvoorbeeld van “de mens centraal stellen” inzake de EU en de migratieproblematiek? Christendemocraten als Jean-Claude Juncker, Angela Merkel en Marianne Thyssen orakelen graag over Europese waarden, waarmee ze bedoelen: open grenzen, het zich laten bedriegen met tranerige nepverhaaltjes, en uiteindelijk islamisering en omvolking. Maar Europa, dat is in de eerste plaats de Europese bevolking.

Het is naar haar dat hun beleid zich zou moeten richten. Laat ons dus inderdaad de mens centraal stellen.

Dries Deweer & Steven van Hecke, reds.: “De mens centraal. Essays over het personalisme vandaag en morgen”, uitgeverij Pelckmans Pro, 212 blz. Prijs: 24,99 euro.

ISBN 978 94 6337 077 6

Dagobert Kesselstein

suele relatie met de wulpse en door plastische chirurgie opgetutte echtgenote van Skorzeny.

Wat meehelpt om het Egyptische rakettenprogramma te stoppen.

Ook technologisch is er heel wat op te pikken in het boek. Geen dag gaat vandaag voorbij of het woord drone - militair of anderszins - verschijnt in de media. Echt mondgemeen is het vliegende wondertje geen tien jaar. De Israëli ontwikkelden en gebruikten drones om vijanden accuraat uit te schakelen, sedert de jaren negentig tegen Hezbollah in Libanon.

Ronen Bergman beschrijft 600 bladzijden lang dergelijke daden van de Mossad en verwante diensten, zoals Shin Bet en AMAN. Hij strooit de notities breed uit en verwijst naar honderden gesprekken met de politieke top van Israël, zijn chefs van de geheime diensten en huidige of ex-agenten. Het notenapparaat beslaat 109 bladzijden, de gebalde lijst met de namen van geïnterviewde personen telt 3 bladzijden. U wordt niet bij de neus genomen door een fantast met een kinderachtige hang naar geheimpjes. De stelling dat Israël ijdel en trots heerst achter de wallen die de Mossad en consorten optrekken rond het Beloofde Land, en op de Arabische vijanden neerkijkt, is geen verzinsel.

Frans Crols

Ronen Bergman, “Schaduwoorlog, Israël en het geheime liquidatieprogramma van de Mossad”, uitg. Nieuwe Amsterdam, 2018, 752 bladzijden, prijs: 39,99 euro.

14

Brieven

2 augustus 2018

Helden?

Oekraïne en hypocrisie

Pallieterke, Het moet me toch van het hart… De ovatie aan de Rode Duivels… Helden... Hoe moeten we dan in hemelsnaam de renners in de Ronde van Frankrijk noemen? Het verschil in krachtmeting en gevaar ligt bij wielrenners mijlen hoger dan bij voetballers, die genieten van luxe en hoge inkomsten. Nog niet gesproken van de duikers en redders die in Thailand op gevaar voor eigen leven die jongens uit de grot gingen halen. En hoe noemen we dan de brandweermannen en burgers die de bosbranden in Griekenland bestrijden? En laten we respect hebben voor onze mensen die dag en nacht werken om misschien nog een karig loon te bekomen.

Laten we voortaan een beetje meer bescheiden zijn in onze uitlatingen. Euforie mag er zijn, maar dat is al meer dan genoeg! Zo kunnen we ook van voetbal genieten.

Ria Sak - Beerse

Pallieterke, Ik begrijp niet dat uw anders zo kritische blad alle verdachtmakingen, halve waarheden en regelrechte leugens van de “poco”-media tegen Poetin klakkeloos slikt. Neem nu “Oekraïne” (’t Pallieterke 26/07, bladzijde 8).

Dat land bestaat eigenlijk uit twee delen: een westers, Oekraïenssprekend en katholiek gedeelte, cultureel verwant met Polen en Litouwen, en daarnaast een Russischsprekend, oosters-orthodox gedeelte dat zich oostelijk uitstrekt van de Dnjepr tot en met Odessa en de zeehavens van de Krim, waaronder het strategische Sebastopol. Dat gedeelte voelt zich verbonden met Rusland, waartoe het lang behoorde. Behalve misschien in de hoofdstad Kiev bestaat geen nationaal Oekraïens gevoelen (cf. Brussel/België).

De problemen begonnen toen het Westen, aangespoord door de VS en hun satelliet-

Medicijnen

VAN ONZE HOFDICHTER

Pallieterke, Medicijnen voor urinewegeninfecties zijn duur en worden niet terugbetaald. Zelfs niet voor prostaatproblemen. Ook andere medicamenten zijn peperduur. Diabetespatiënten moeten niets betalen. Waarom hen ook geen één of twee euro aanrekenen? Zo komt er geld vrij voor die andere dure medicijnen. Simpel, toch?

Anita Janssens - Oostende

Kruisende woorden oplossing 1119

Van ’t Vlaamse heir en zijn watjes

Guldensporen voorbij en de Wetstraatleeuwen op verdiende rust vertrokken, valt voor Vlaanderen alles weer in de Belgische plooi…

De elfde juli leken leeuwen ongetemd.

Met brullen vulden zij om strijd de zomerlucht.

In elke stad, in ieder dorp, in elk gehucht werd Vlaams gevierd, hoewel niet ambtelijk erkend, en werd – al rustend liefst – den vijand stoer getart, doorlopen rood het oog, de rest in geel en zwart.

Eenieder moest het op elf juli zien en horen: In dertien twee won ‘t Vlaamse heir de Guldensporen!

De duivelstricolore raakte wat uit beeld en in haar plaats verscheen een leeuw aan het balkon.

De tekst leek weer vergeten van La Branbançonne.

Er werd, voorzichtig weliswaar, weer Leeuw gespeeld, omdat de Slag der Guldensporen werd herdacht en vrienden op de barbecue werden verwacht.

Je zag te strijdewaart de klauwaards weer herleven die met hun goedendags de leliaards verdreven.

Gelukkig duurt Elf Juli maar een korte tijd en kan het Vlaamse voetvolk als ’t voorbij is, zien hoe ’t in de doeken wordt gedaan zoals voordien door uitgeslapen leliaards in de minderheid.

Dan doet het Vlaamse heir weer water in zijn wijn en om verlost te zijn van ’t moe gehoord refrein, propt het zich tricolore watjes in de oren, zodat het Breydels Schild en Vriend niet meer moet horen.

Het won één keer, maar heeft al duizend keer verloren…

Hector Van Oevelen

R

T

I

A

K

I

A G X

A

T

X

E N M O P O E

R

L

S

S

E

het geen tijd dat onze regering haar houding tegenover Rusland overdenkt?

André Monteyne - Jette

Blunder en hypocrisie Pallieterke, Toen ik uw stukje las over hoe Juncker een bondgenootschap probeert te sluiten met de Chinese premier en uw opmerking dat de Chinese leiders in bijna alle opzichten veel erger zijn dan Poetin, dacht ik meteen aan een voorval van vorig jaar. Toen we vorig jaar rond Pasen voor enkele dagen met de kinderen in het Duitse pretpark Phantasia-land verbleven, maakte ik een bedenkelijke ervaring mee.

We overnachtten daar in het China-hotel en de derde dag van ons verblijf genoten we in de namiddag van een heerlijke cocktail. Op zeker moment diende ik gebruik te maken van de toiletten, en ik was zeer verbaasd dat die ruimte volledig ingekleed was met behangpapier bedrukt met tientallen hoofden van Mao Tse Tung. Toen ik dit meldde aan de obers achter de bar en hen vroeg wat zij en de publieke opinie ervan zouden vinden als er in eender welk hotel behangpapier met het hoofd van Adolf Hitler op zou hangen, keken ze mij eens raar aan.

Ik heb hen dan een beetje Chinese Maogeschiedenis bijgebracht en vroeg hen hoe de families van die miljoenen slachtoffers zich zouden voelen bij het aanschouwen van dat behangpapier. Toen één van de obers een volgend drankje kwam brengen, excuseerde hij zich en hij zou het melden aan het management. Het zou mij verbazen indien het intussen verwijderd is.

Omdat we het toch over dictators hebben.

Loop in onze contreien met een T-shirt met een afbeelding op van gelijk welke dictator of moordenaar en een enkeling zal er een opmerking over maken. Voorbeelden genoeg. Durf er eentje dragen met een afbeelding van Hitler op, en veel geluk als je bijvoorbeeld van de Gentse Feesten ongeschonden en levend thuisgeraakt.

“De mens, ge kunt gij daar niet aan uit”, schreef Walschap. En of hij gelijk had!

Wim Verriest - Moerzeke

Hotels en restaurants

waar Vlamingen thuis zijn

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Heerlijk vertoeven in de Ardennen Te bereiken via Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A K E V I N D E W E E B R E L X A A R S X X C O R E G A N O X M A D O V E R L A S T X L E N O S X D W I N G T F P L E K X I E T W A G R X T X W N H X E T H I D E E E N X A N I I N U R N B E R G X E J S A X S C R E A M X K E X P X A X E V X E L S C H A M P T E N X

staat Groot-Brittannië (en lijdzaam gevolgd door de EU, en dus België), de weliswaar corrupte maar democratisch verkozen president Janoekovitsj onder druk zette om een samenwerkingsakkoord te tekenen dat - zo zagen de russofielen het - op termijn zou leiden tot inlijving bij de EU en uiteindelijk bij de NAVO. Vermits Oekraïne steeds een bondgenoot was van Rusland, beschouwde dat land dit als een regelrechte militaire provocatie. Toen Janoekovitsj, met het oog op zijn Russische achterban, uiteindelijk weigerde te tekenen, ontstond in Kiev een “spontane” opstand waarbij Amerikaanse professionele opruiers en buitenlandse oproerkraaiers als de Belg Guy Verhofstadt en zijn Frans-Duitse kompaan Cohn Bendit actief betrokken waren. Zij organiseerden een putsch die de president op de vlucht dreef en een even corrupte maar westersgezinde miljardair aan de macht bracht.

De Russischtalige bevolking kwam in opstand. In sommige oostelijke districten ontstonden separatistische bewegingen die aansluiting zochten bij Rusland, dat daar niet op inging, maar de opstandige districten militair kwam steunen toen die door het Oekraïense leger dreigden vernietigd te worden. En door de re-integratie van het Krimschiereiland, dat in 1954 een verjaardagsgeschenk aan Oekraïne was van Sovjetleider Chroesjtsjov voor vijftig jaar “samenwerking” (maar misschien ook als compensatie voor de grote hongersnood onder Stalin, waarbij miljoenen stierven). De Tataren in de Krim die Stalin ooit naar Siberië gedeporteerd had, worden gerehabiliteerd en Poetin verklaarde op 18 maart 2014, na het referendum over de aansluiting, het Tataars als officiële taal naast het Russisch en het Oekraïens.

Het nieuw Oekraïense regime, dat het Oekraïens als enige officiële taal uitgeroepen had, heeft het louter Russischsprekende Odessa (dat ik vrij goed gekend heb), onder een gewezen Georgische president - een aartsvijand van Rusland - geplaatst, die er een waar schrikbewind voerde. Hij is nu verplaatst, maar hoorde u daar iets over in onze media?

Tegen de Europese landen was Poetin nooit agressief. Waarom moesten wij hem sancties opleggen? Van de Russische tegenmaatregelen waren o.a. onze perenboeren de dupe. Wordt

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

HOTEL DIE PRINCE DIE PRINCE LeesHOTEL nuzalook digitaal op u extra extra verwennen. verwennen. zal u Albert I-Wandeling 41-42 OOSTENDE www.pallieterke.net Albert I-Wandeling 41-42 - OOSTENDE Tel. 059-70 65 07 Tel. 059-70 65 07

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

2 augustus 2018

Doping

Roskammen

Vorige week had ik het over de dopingcontroles, of wat daarvoor moest doorgaan, tijdens mijn voetbalcarrière. Ik kan dit hoofdstuk niet afsluiten voor dat ik u het bizarre dopingverhaal over Paul van Himst heb verteld. Er zijn daar rare dingen gebeurd. Men heeft het boegbeeld van ons voetbal willen flikken, dat is zeker!

Na een Brusselse derby, die in het Astridpark werd gespeeld, stond een controle op het programma. Vier spelers van Anderlecht en vier spelers van RWDM werden uitgeloot om een plasje te doen. Uitgeloot? Er werd daar niet geloot. De namen van de acht spelers werden willekeurig door enkele personen die daar rondliepen op een blaadje geschreven. Ik was van de partij. Van Himst, die toen voor de aartsvijand speelde, mocht ook zijn plasje inleveren. De sfeer was ontspannen, er werd wat afgelachen!

Enkele dagen later was ik tv aan het kijken en toen werd bekendgemaakt dat Paul van Himst, na de wedstrijd Anderlecht-RWDM, positief had getest. Ik schrok mij de pleuris.

Het nieuws verscheen op de eerste pagina van alle kranten. Later is gebleken dat met ‘Polle’ zijn urinestaal duchtig was gesjoemeld.

Zijn staal werd als enige niet onderzocht door het labo van professor Debacker in Gent, maar door een gewoon labo in Sint-Gillis, en de brief met de uitslag kwam opengescheurd bij het parket terecht. Hoeveel procedurefouten had men nog nodig om de hele boel te laten seponeren? Maar dat wilde Van Himst niet.

Hij had niets gepakt en dat wilde hij bewijzen.

Kruidenthee Ik heb enkele jaren met de vijfvoudige Gouden Schoen in dezelfde kleedkamer gezeten.

Een kwartier voor het begin van elke wedstrijd kreeg ‘Polle’ zijn doping van Maria de conciërge, een kruidenthee. Paul van Himst aan de drugs? Laat mij niet lachen!

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Iemand wilde hem een loer draaien, dat was vrij duidelijk, maar wie? Toe ik hem die vraag stelde tijdens een interview voor Sport-Voetbalmagazine keek hij mij glimlachend aan en zei: “Ik heb sterke vermoedens wie het was, maar ik had geen bewijs, dus heb ik maar gezwegen.”

Ik ben de ganse avond blijven zagen om toch maar achter de naam van die zakkenwasser te komen, maar tevergeefs. Van Himst bleef onvermurwbaar. Het had die gast anders zijn beste dag niet geweest, geloof mij! Het duurde nog zeven maanden voor Paul van Himst werd vrijgesproken.

Hij vertelde mij eens: “Die zeven maanden waren de rotste uit mijn leven. Ik had gemakkelijk iemand anders in mijn plaats kunnen laten plassen indien dat nodig was geweest, kandidaten genoeg!”

Gille van Binst

Uit de voegen barstend Voor het tweede jaar op rij eindigde de Tour zonder een enkele Belgische ritzege.

Laat staan dat een landgenoot zich door een plaats van enige betekenis in de eindstand liet opmerken. Als iemand de almaar steilere afgang van “wielerland” België in grote rittenkoersen nog wat kon camoufleren, dan wel Greg van Aevermaet, als eerste Belg 28ste in Parijs op ruim een uur van geletruidrager Geraint Thomas.

Uitgezonderd de laureaat, droeg Greg die trui zelfs het langst, zij het, eerlijkheidshalve, de volle duur van de saaiste eerste Tourweek ooit. Daarin namen de VRT-kijkcijfers een duik van 33 procent tegenover vorig jaar. Toch schenken we in gedachten een geel T-shirt aan Michel Wuyts en José de Cauwer, want vaandeldragers van in de Tourgekte meehollende media. Vele uren waarin drie keer niks gebeurt zonder onderbreken “live” aan elkaar leuteren, is werkelijk een prestatie. Dat sluit naadloos aan bij het Tourgebeuren dat elk jaar weer wat meer uit de commerciële voegen dreigt te barsten. Overigens, de editie 2018 had een primeur, een scoop van twijfelachtig allooi.

Het gebeurde nooit eerder dat een Tourwinnaar en zijn ganse ploeg zowat overal werden uitgejouwd. Die winnaar had daar niet eens schuld aan. Het klinkt absurd, maar het was voorspelbaar. Zowel Team Sky als Tourorganisator ASO als de UCI hadden veel beter moeten weten.

48 landen!

Het WK voetbal wordt niet, zoals de Tour de France, elk jaar georganiseerd. Slechts om de vier jaar doet de Wereldvoetbalbond er alles aan om het WK voor eigen grof gewin nog pompeuzer en voor het organiserende land navenant duurder te maken dan het vorige. In Rusland praten de man en de vrouw in de straat daar ook over, voor zover ze dat mogen en durven. Dat zal in 2022 in Quatar niet anders zijn. Toch barst het WKvat nog niet uit zijn voegen. Althans, niet volgens FIFA-baas Gianni Infantino. Hij promootte de unaniem genomen FIFA-beslissing om vanaf 2026 de WK-eindfase met 16 landen te “verrijken”. Waar dat eerste 48 wee te overwinnen. Wie dat niet gelooft, zullen ze wel iets anders proberen wijs te maken.

Uitstekend merk

Een geslaagde competitiestart Balans Goed begonnen is half gewonnen, met de klemtoon op half. Vraag het maar aan Greg van Avermaet die we dank verschuldigd zijn voor zijn geel gekleurde prestatie in de eerste week van de voorbije Tour. Dat is de zonnige kant van de medaille. Zullen we het daarbij laten? Of mogen we de balans doortrekken?

U vraagt, wij draaien.

Jammer, maar helaas Dat we Serge Pauwels al vroeg moesten missen na zijn zware valpartij en dat Philippe Gilbert het hem nadeed met een tuimeling waarbij hij door een engel gelukkig gediend werd, was niet alleen pech voor die twee, ook voor hun supporters. Die hadden al een eervolle plaats in gedachte voor hun favorieten, zonder rekening te houden met de wolfijzers en schietgeweren die eigen zijn aan de Ronde van Frankrijk. Een zwaar gelag, maar het circus is meer gewoon, hield geen rekening met een mannetje minder of meer aan boord, en draaide lustig verder.

Op hoop van beterschap Als we de rangschikking op haar kop draaien, hebben de overige landgenoten die

15

zonder noemenswaardige blutsen of builen Parijs haalden, het er nog niet zo slecht vanaf gebracht. We zullen het bescheiden palmares van ‘onze jongens’ maar aan de hardvochtige plagerijen van de man met de hamer wijten. Toch een welgemeend proficiat aan de waterdragers die de Champs-Élysées haalden, maar of dat volstaat om op het paleis ontvangen te worden, is twijfelachtig. Slotsom, alles kan beter. En dat zullen we vroeg of laat aan den lijve ondervinden. Als we tijd van wachten hebben.

Analisten en gelukzoekers We gaan deze bladzijde niet vullen met voorbeschouwingen over wat we mogen verwachten van de nagelnieuwe voetbalcompetitie.

Die zware karwei laten we over aan het legertje huisanalisten waarvan sommigen elkaar overtreffen met commentaar waar een normale mens een houten kop aan overhoudt.

We gunnen die noeste mensen hun passer en meetlat om wedstrijden te ontleden, zelf kunnen we zonder die spullen ook van een wedstrijd genieten. Op voorwaarde dat de artiesten en gelukzoekers van heinde en verre die hier zijn aangespoeld, het beste van zichzelf gaan geven. Uit clubliefde, als remedie om heim-

Marc Degryse is de gelauwerde huisanalist van Het Laatste Nieuws. We laten u meegenieten van zijn voorbarige poging om van ons fiere landgenoten te maken. Hier gaan we: “Het Belgische voetbal zit net in een positieve flow.

De Rode Duivels presteerden sterk op het WK. Clubs uit de grote buitenlandse competities kijken met spanning uit naar spelers van de Jupiler League om zich te versterken. Ons merk doet het goed.” Zo goed dat we dankzij aanvoer uit Senegal, Ghana, Kongo, Oekraïne, Ivoorkust en Servië, om het daarbij te houden - anders zijn we morgen nog bezig -, dankzij al die ‘aanwinsten’ dus, zo trots als pauwen mogen zijn op het merk ‘made in Belgium’.

landenfeestje doorgaat, is nog niet bekend.

Dat het doorgaat wel. Bovendien wil Infantino vanaf 2021 een mini-WK met de acht beste landen op de FIFA-ranking organiseren. Met voor hemzelf in een WK met 48 landen én een mini-WK overal een zitje in de eretribunes, omringd door groten der aarde van organiserende en deelnemende landen.

Mits wat geluk kan onze gouden generatie nog volop roem voor het vaderland bij elkaar voetballen. Uit de voegen barsten doet haar trofeeënvat tot dusver niet.

Symbolisch Of na deze nog een gouden generatie Duivels opstaat, wordt bij het begin van elke vaderlandse competitie twijfelachtiger.

Jacques Sys, hoofdredacteur van Voetbalmagazine, stelt terecht dat de door de clubs gepredikte continuïteit voor meer inbreng van eigen jeugd lachwekkender is dan ooit.

Het wordt ook almaar moeilijker om op wedstrijdbladen van onze “grote” en kleinere clubs tussen exotische namen nog een Jefke Janssens of Jantje Peeters terug te vinden.

Sommige clubs boren een nieuwe markt aan. Iran is in trek.

Niet omdat Iraanse voetballers beter zijn dan bij ons ontluikend of al ontloken talent, wel omdat men hen voor “amper” 200.000 euro kan aankopen, en voor een veelvoud van die prijs hoopt te kunnen doorverkopen.

In samenhang met uit de voegen barstend winstbejag is het zielig dat Kino Delorge (20), een Genks jeugdproduct, “overbodig” is in de eigen clubrangen. Onlangs, na een tussenstap bij Dordrecht, tekende Delorge een driejarig contract bij Dinamo Boekarest. De zaak-Delorge staat symbool voor veel andere.

Knappe vondst Nieuwbakken voorzitter Marc Coucke zag het graag gebeuren, hoe zijn jonge ploeg overtuigend de maat nam van Kortrijk in het Guldensporenstadion. Dat hij zelf niet in de ploeg zou misstaan hebben, bewees hij achteraf door vakkundig een open deur in te stampen. Was het om de concurrentie te troosten, of om hen op het verkeerde been te zetten?

Of gewoon maar om iets te zeggen? “Onze jonge ploeg zal ook nog wel een terugval kennen.” Dat had het kleinste kind kunnen verzinnen, maar uit het pruimenmondje van Coucke klinkt zo’n goedkope vondst niet minder schattig.

Uitslovers

Met een doelpuntenfestijn als blikvanger van de competitiestart hebben we geen reden om te klagen. Het gejammer laten we over aan de verliezers van de dag. Als we het verschil in doelpunten als norm nemen, komen we in de eerste plaats terecht bij Lokeren, dat geen schijn van kans maakte tegen een ijzersterk Racing Genk. Daarmee is de toon gezet.

Nu zondag komen de gouwgenoten van SintTruiden, dat recent de punten deelde met Cercle, op bezoek in de Luminus Arena. Alsof het nog niet warm genoeg is, gaan ze een zwoele avond tegemoet in Genk.

Gaan winnen in het Stade du Pays de Charleroi is niet voor iedereen weggelegd. Was het dankzij het tactische doorzicht van Bölöni met de ijzeren arm dat Charleroi de tanden stukbeet op de Great Old? We gunnen de Antwerptrainer een applaus voor zijn stielkennis, maar de staande ovatie die we achter de hand houden is voor de elf die de ziel uit hun lijf liepen om niet in ongenade te vallen bij hun sportieve baas. Het resultaat was er dan ook naar. Met drie onverhoopte punten richting Bosuil. Om er deze week onder het goedkeurend oog van Bölöni opnieuw de pees op te leggen in afwachting van de match nu zaterdagavond tegen Kortrijk, waar het roodwitte legioen nu al naar uitkijkt.

Drie gulzigaards

Nederlands voor dummies

Het kransje dat zich graag de grote drie laat noemen, heeft zijn start niet gemist. Landskampioen Club Brugge had amper vijfentwintig minuten nodig om de wedstrijd tegen Eupen zo goed als gespeeld te mogen noemen. In Sclessin zag trainer Yves Vanderhaeghe zijn manschappen kopje-onder gaan tegen Standard, met als gevolg dat in de loop van de week een hartig woordje zal geklapt worden in Gent, waar zaterdagavond Zulte Waregem te gast is. Twee geslaagde overwinningen voor de concurrenten, daar wou Anderlecht niet voor onderdoen.

Nu we het over Laszlo Bölöni hebben, zou hij, nu al meer dan een jaar actief op de Bosuil, al de moeite hebben genomen om zich in de mate van het mogelijke in het Nederlands uit te drukken? Het is een kwestie van beleefdheid en van goede wil. Hij mag altijd bewijzen dat hij vorderingen heeft gemaakt. Wij twijfelen niet aan zijn voetbalkunde, maar misschien is zijn kennis van aardrijkskunde iets minder. Hij zou stilaan mogen weten dat Antwerpen niet in Frankrijk ligt. We kunnen hem, als dat nodig mocht zijn, altijd een goed leerboek Nederlands aanbevelen.

Beloftevolle start

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet “Dat Groen staat niet voor de islam, maar voor het milieu!”

2 augustus 2018

Deze zomer zal vooral herinnerd worden omwille van de begroting in evenwicht. Grapje.

De begroting is niet in evenwicht. Dat was dan ook niet de bedoeling, weten we ondertussen. Dat zei de premier toch in “Het Nieuwsblad” deze week. “Niks zo makkelijk als een begroting in evenwicht af te leveren”, zei de kleine van dikke Louis. En de kleine van dikke Louis kan het weten.

Hij werd voor de eerste keer verkozen op zijn 18de, was minister op zijn 25ste en premier voor zijn 40ste. Als hij zegt dat er niks gemakkelijker is dan een begroting in evenwicht af te leveren, dan is dat zo. “Ik kan dat in drie minuten. Maar het is niet verstandig”, zei hij. Wie de Belgische staatsschuld even in ogenschouw neemt, weet het al veel langer: dit land heeft generatie na generatie verstandige politici aan het roer gehad. Als geen ander bezitten wij Belgen de kwaliteit om te reculeren alvorens te sauteren. Het mag een meevaller heten dat de aarde rond is, of we waren er achterwaarts afgevallen.

Groen, ook van het milieu Ach, we moeten niet te hard zijn voor die mensen. Het is warm voor iedereen, en dan zegt men al eens rare dingen. Vooral Groen heeft er last van. De partij had zich voorgenomen deze zomer alle hoofddoeken des lands aan te schrijven om hen te verzekeren dat ze er gerust een tweede mogen opzetten, toen iemand opmerkte dat het daar toch wel wat warm voor is. “Wacht eens”, zei Calvo, “hebben wij ook geen programmapunt over opwarming van de aarde?” “Daar zeg je wat”, reageerde Almaci, die prompt naar papieren begon te zoeken onder de stapel korans die hun par-

tijprogramma vervangen. “Verdomme, Calvo, ge hebt gelijk!”, kraaide de voorzitter na een halfuurtje graven. “Hier staat zelfs dat wij van oorsprong een partij zijn die opkomt voor het milieu. Er schijnt potjandorie zelfs een link te zijn met de naam van onze partij. Dat Groen staat niet voor de islam. Dat staat voor het milieu!” Calvo trok zijn wenkbrauwen op tot aan zijn haarlijn, van pure verbazing, maar corrigeerde Meryem onmiddellijk: “Laat ons zeggen dat we óók voor het milieu zijn. En dat de profeet in al zijn voorzienigheid via de hoofddoek meisjes heeft willen beschermen tegen ultravioletstralen. Ze zouden er beter allemaal één dragen.” Het enthousiasme was groot in het hoofdkwartier van Groen.

Het snode plan van Wouter Het enthousiasme bij Groen staat in schril contrast met de sfeer bij de CD&V, die verveeld zit met alle Arco-miserie. Daar rekenen ze op de warmte in de Europese instellingen om hun zoveelste kaduke regeling goedgekeurd te krijgen. Krijg het maar eens uitgelegd dat je een communistische oplossing wil voor het wildkapitalisme van je eigen schatrijke zuil. Wouter Beke had zelfs het snode plan opgevat om het persoonlijk langs Juncker te krijgen door hem te vragen voor het diner. Wouter orakelde vast-

Kruisende woorden 1120

beraden “Als ik hem eens goed volgiet, moet dat lukken.”

Op papier leek het een goed plan. Juncker wil na een goed drinkgelag de hele wereld een tong draaien. Waarom diefstal.net niet?

Alleen had Wouter zich wat overschat bij de champagne. De CD&V-voorzitter lag al na het aperitief onder tafel te zingen over het Limburgs bronsgroen eikenhout, terwijl Juncker bij gebrek aan aanvoer van verse drank de papieren had doorbladerd met de jongste Arco-regeling. “Le beaujolais nouveau is nog niet gearriveerd”, besloot hij.

Confederalisme Dat was wel het geval ten huize De Croo, waar Alexander een interview gaf over het principe van het confederalisme. Een paar jaar geleden stond dat nog in het Open Vld-programma.

A B C

Hormonen?

In onze steden doet zich ‘s zomers tegenwoordig een vreemd verschijnsel voor: een plotse opstoot van travestie en transgenderisme. Denken wij toch. Waarom lopen er anders ineens zoveel mannen in soepjurken rond?

Kolonisatie In de Vlaamse gemeenten rond het waterhoofd Brussel gaat zowat een vierde van de jeugd naar Franstalig onderwijs in Brussel of Wallonië. Willy Segers, burgemeester (N-VA) van Dilbeek, trekt aan de alarmbel. Maar... is dat geen communautair probleem, dat ergens heerlijk van koelte ligt te genieten?

D E F

Prakje

G

Het zomerakkoord van de federale regering is, laten we dat maar luidop zeggen, weinig meer dan opgewarmde kost. Niet onlogisch: de N-VA heeft haar Vlaamse roeping hervonden en laat het federale niveau rustig om zeep gaan. Denken wij.

H I J

Ziektesolidariteit

K L HORIZONTAAL

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1119 VINDT U OP BLZ. 14

Mijnheer Pallieter

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A. Verantwoordelijkheidsgevoel B. Stad in Gelderland - Van onderen C. Belgisch schip dat in 2009 door Somalische piraten gekaapt werd - De mensen in het algemeen D. Muzieknoot - Veranderlijk E. Oppergod in Noordse mythologie Kunstwerk F. Bevoorrechte positie G. Lagere school - Naam van een rivier, stad en provincie in Thailand - Waterafvoerweg van de Alpen H. Afstandsmaat - Boksterm - Met weinig tussenruimte I. Voorzetsel - Flink en moedig J. Niet meer heel - Fornuismerk - Op die manier K. Seleen - Het aan de eigenaar geven als het klaar is L. Voetbalbelg die het afgelopen seizoen speelde voor Vfl Wolfsburg - Kloosterlingen

Vandaag vindt hij het de bron van alle kwaad.

“Wat we nodig hebben, is een federale kieskring”, oordeelde hij. Junior vindt het niet kunnen dat Walen geen verantwoording moeten afleggen aan Vlamingen en omgekeerd. Een federale kieskring zou dat allemaal oplossen.

De CD&V’ers herinnerden zich plots dat ze onder hun korans en Arco-regelingen ook een Vlaams standpunt hadden liggen. “Wij zijn confederalisten”, riep Servais Verherstraeten. Bij de N-VA begonnen de ogen te blinken. En dat was nu ook weer niet de bedoeling. “Wij zijn confederalisten naar christendemocratisch model”, voegde hij er snel aan toe, “en dat betekent dat we voor het woord zijn, maar tegen de inhoud.”

Ja, lieve lezer, het is een warme zomer.

Geniet ervan.

VERTICAAL 1. Spaans schilder (1881-1973) 2. Muziekschijf - Europees Verdrag betreffende het internationaal vervoer van gevaarlijke goederen over de weg - Dorp in de Vlaamse Ardennen 3. Loofboom - Nietig, schraal - Momenteel 4. Potsierlijk - Middeleeuws koopvaardijschip 5. Techniek voor transport van zowel digitale video- als audiosignalen - Akkoord Griekse letter 6. Tennisterm - Watervogel 7. Luchtig, hol gebak, vaak gevuld met slagroom - Niet doen wat je eigenlijk wel zou moeten doen 8. Een snuivend geluid maken - Militair bondge nootschap 9. Voegwoord - Van jezelf 10. Politieke bijeenkomst - Radon 11. Discipline in de paardensport - Massa zout water 12. Meerdere groeperingen van bijvoorbeeld aandelen of obligaties van verschillende ondernemingen - Duitse stad

Wat wij ons afvragen. Er heeft ooit ergens een idee geleefd om werknemers vakantiedagen aan elkaar te laten overdragen. Zal iets dergelijks nu ook worden voorgesteld voor de ziektedagen van ambtenaren? Solidair zou het wel zijn.

Geen vredespijp Het wordt tijd om de strijdbijl tegenover Nederland op te graven. Aan de Galderse Meren nabij Breda beweert men immers serieus last te hebben van “een ander soort bezoekers”, waardoor de sfeer negatief is veranderd.

Daar zitten “groepen allochtone bezoekers uit belgië” bij. Een mogelijk geslaagd exportproduct.

dan sociale fraude en daar houdt die mens zich toch mee bezig?

Droom en realiteit Terwijl heel, heel belegen belgen met een politiek jobke onvervaard pleiten voor een belgische herfederalisering, brengt de RTBF het nieuws dat steeds minder Waalse jongeren voor het Nederlands als tweede taal kiezen.

In het Zuiden leeft die idee dus niet. Enkel bij overjaarse Noorderbelgen.

Bestuursstrijd Het Operaplein in Antwerpen is grotendeels afgewerkt en al onmiddellijk komen er klachten over een uitgestrekte steenwoestijn.

Wij onthullen u de reden daarvan. Na de volgende verkiezingen verzamelen alle partijen zich daar en stormen in een grote mêlee op elkaar los. Wie standhoudt, mag het stadsbestuur vormen.

Gevolgen Mededeling vanwege de Liga van Uitgekookte Ambtenaren: “Gezien er geen ziektedagen meer mogen worden overgedragen, zullen wij ons verplicht zien om telkens op het einde van het jaar onze overblijvende dagen op te souperen. Kerstsluiting vanaf 15 december.”

Uitwijkmogelijkheid In Gent werd bij graafwerken in een basisschool onder de speelplaats een vergeten schuilkelder teruggevonden. Dat is misschien interessant voor de huidige coalitie, zo de verkiezingen wat zouden tegenslaan.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Donkere lieverdjes U heeft natuurlijk het nieuws gelezen, mogelijk zelfs gezien, over de honderden Afrikanen die met geïmproviseerde vlammenwerpers zich toegang verschaften tot de Spaanse exclave Ceuta. Uiteraard waren dat allemaal vrouwelijke ouden van dagen. Aan de beelden te zien.

Waar is Philly?

Waar is Philippe De Backer? Die vraag stelt zich naar aanleiding van het ziektedagenspaarpensioen. Dat is immers noch min noch meer

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be