't Pallieterke van 9 augustus 2018

74ste jaargang • nummer 32 • donderdag 9 augustus 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

”

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“N-VA verkoopt even grote tsjevenstreken als ‘de katholieken’.”

De afgelopen maand werden twee Zomerakkoorden voorgesteld.

We hadden er een lang gesprek over met Jean-Marie Dedecker, die - zoals we hem kennen - geen blad voor de mond neemt en vernietigend is. Dedecker ziet bovendien een politieke reactie ontstaan op basis van de migratie- en mobiliteitsproblematiek: “Ik geloof dat er iemand zal opstaan, jongeren bijvoorbeeld ,en ze zouden mijn steun krijgen. Ik durf nog springen.”

Lees het volledige interview met Jean-Marie Dedecker op blz. 12-13

Te weinig agenten We citeren De Morgen van 13 april 2012, samengevat: “Er is een tekort aan agenten in ons land. Bij de lokale politie zijn er 1.923 agenten te weinig, bij de federale politie is er een tekort van 1.200 agenten. Samengeteld 3.100 agenten te weinig.”

We schrijven 30 juli 2018. Op een vraag van Open Vld-Kamerlid Sabien Lahaye, moet minister Jan Jambon toegeven dat er op dit ogenblik zo’n 3.700 agenten tekort zijn.

De federale politie zoekt 1.600 agenten, de lokale politie zo’n 2.100. Terzijde vermelden we dat, afgerond, er zo’n 40.000 agenten rondlopen in België. Elk jaar verlaten 1.700 agenten het korps, terwijl jaarlijks zo’n 1.400 agenten afstuderen aan de politiescholen. Met andere woorden, de situatie is er sinds 2012 eerder

op achteruitgegaan, in plaats van het probleem zich zou oplossen. “De rekrutering draait op volle toeren”, is wat minister Jambon verklaart.

Maar ook hij kan niet méér agenten uit zijn hoge hoed toveren. Ook de komende jaren is er geen verbetering in zicht. Dus wordt – aldus de politievakbond – minder gepatrouilleerd in de straten. Vandaag zitten we nog altijd met de gevolgen van het rampzalige beleid van de vorige ministers, met Elio di Rupo (PS) en Joëlle Milquet (cdH) in de hoofdrol.

De Waalse strategie achter de herfederalisering Het is een typisch nieuwsfeit voor in de komkommertijd. Een aantal Franstalige liberalen pleit ervoor bevoegdheden als energie, mobiliteit, milieu en gezondheidszorg opnieuw federaal te maken. Dat heeft weinig kans op slagen. Toch is voorzichtigheid geboden. Het doel van een eventuele herfederalisering is duidelijk: Vlaanderen de factuur laten betalen.

Dat federale excellenties als Sophie Wilmès en François Bellot (beiden MR) de herfederalisering vragen van een aantal bevoegdheden, is een opvallend feit. Gaat de MR het pleidooi voor een ‘nationaal’ of ‘federaal’ milieu- en energiebeleid, een federale gezondheidszorg en een federaal mobiliteitsbeleid meenemen naar de volgende regeringsonderhandelingen?

Dan zou dan politiek het tegengewicht zijn voor de N-VA-vraag om stappen te zetten richting het confederalisme. Iedereen neutraliseert elkaar, dus wordt gewoon binnen de huidige institutionele structuren voortgewerkt. Met een nieuwe federale regering waarvan ook de N-VA deel uitmaakt en waarbij de focus ligt op sociaaleconomische hervormingen.

Herfederaliseringsverhaal

Hoofdredacteur Journaal: “We weten ook niet hoe het gebeurd is... De autocue was nochtans duidelijk: ‘verward’, ‘labiel’ en ‘lage bloeddrukspiegel’. Het stond er allemaal!”

Dat is de partijpolitieke analyse die velen maken, en ze klopt. Voor de rest moet in eerste instantie niet veel worden verwacht van dat herfederaliseringsverhaal. Tenslotte is nog altijd een tweederdemeerderheid nodig om zo’n hervorming door te voeren, met een meerderheid in elke taalgroep.

Men zou kunnen zeggen dat de Vlaamse partijen – afgezien van N-VA, Vlaams Belang en een deel van de CD&V – daar open voor staan. Misschien kan een alternatieve meerderheid gevonden worden met liberalen, socialisten en groenen. Maar in tegenstelling tot wat sommigen beweren, is niet iedereen in Wallonië even happig op een herfederalisering.

Voor de PS zou het een aantasting betekenen van haar Waalse machtsbasis. De socialisten zitten wel niet in de Waalse regering, maar Elio Di Rupo beschouwt dat als een intermezzo. Bovendien kleurt de Waalse administratie nog altijd rood. Daarom geeft de PS niet graag bevoegdheden af. En binnen de MR liet Waals minister Jean-Luc Crucke al weten niet gewonnen te zijn voor een herfederalisering.

Het lijkt een nepdebat in de komkommertijd. Tenzij er op een bepaald moment financieel-budgettaire redenen zijn voor de Walen om toch voor een herfederalisering te gaan. Het is geweten dat de toestand van de Waalse begroting allesbehalve fraai is. In het verleden werden staatshervormingen gebruikt om de Franstalige beleidsniveaus financieel bij te springen.

Geld voor de Franstaligen werd dan gecompenseerd door extra bevoegdheden voor Vlaanderen.

Maar dit systeem botst op zijn grenzen. Want een nieuwe staatshervorming zou betekenen dat er bijvoorbeeld nog meer bevoegdheden worden overgeheveld in de sociale zekerheid, de levensader voor de Waalse politici.

Veelzeggend Vandaar dat een herfederalisering als alternatief kan fungeren. Waarbij de Franstaligen uitgaan van een eenvoudig principe: van elke federale bevoegdheid kan gezegd worden dat de Vlamingen de factuur betalen. Dat gezondheidszorg op de lijst staat, mag niet verwonderen.

Hiervan zijn al delen geregionali-

seerd – of beter: naar de gemeenschappen overgeheveld.

Onder andere het preventiebeleid. Vlaanderen levert desbetreffend goed werk, de Franse Gemeenschap niet, bij gebrek aan middelen.

Ondertussen weet iedereen dat de uitgaven voor de gezondheidszorg overal de pan uit swingen. Ze stegen al van 6,6 naar 6,9 procent van het bbp sinds 2010 en zullen nog verder stijgen. Voor de Walen is er één manier om het bestaande systeem op kosten van de Vlamingen in stand te houden: een volledig federale gezondheidszorg.

Een ander veelzeggend voorbeeld is het milieubeleid. Ook hier zou een herfederalisering neerkomen op het doorschuiven van de factuur naar Vlaanderen. Wat weinig geweten is, is dat de factuur van de Waalse groenestroomcertificaten niet weggewerkt is, maar geparkeerd in buitenbalansvehikel Solar Chest om de Waalse begrotingen op te smukken. Bij een herfederalisering zal dat lijk uit de kast vallen. En Vlaanderen zal betalen.

2

Actueel

9 augustus 2018

Meer vluchtelingen, alstublieft!

Het leek wel een collectieve vlaag van waanzin, of het ongelukkige resultaat van een feest met hallucinogene drugs: in een open brief vroegen vier Duitse burgemeesters nog meer ‘vluchtelingen’ naar hun steden te sturen. In het misleidende en leugenachtige jargon dat inzake de invasie van Europa systematisch wordt gebruikt, schreven ze: “Wij willen een signaal afgeven van menselijkheid, van het recht op asiel en voor de integratie van vluchtelingen. […] Onze steden kunnen en willen vluchtelingen in nood accepteren, net zoals andere steden en gemeenschappen in Duitsland dat al hebben aangeboden.”

Als men dit op de letter neemt, zouden die steden dus alleen christenen uit het Nabije Oosten moeten opvangen. Alleen zij zijn echte vluchtelingen, en alleen zij zijn echt in nood.

De anderen hebben zich uit vrije wil in nesten gewerkt, verblind door het vooruitzicht op een luilekkerleventje in de Europese welvaartsstaten.

Maar natuurlijk denken die vier burgemeesters niet zo logisch en zo nuchter. Zij willen iets wegschenken dat hen niet toebehoort: op korte termijn de veiligheid van hun medeburgers en op lange termijn de toekomst van heel Duitsland. De ellende die zij binnenhalen, zal niet beperkt blijven tot hun steden. Ze zal zich nog generatieslang over heel Duitsland verspreiden. De vier nuttige superidioten zijn Henriette Reker uit Keulen, die officieel partijloos is, maar in werkelijkheid zo links als Lenin, de socialisten Thomas Geisel uit Düsseldorf en Jann Jacobs uit Potsdam, en de CDU’er Ashok Sridharan uit Bonn. Nee, Sridharan is geen moslim. Hij is katholiek. Zijn moeder was een Duitse en zijn vader was een Indiase diplomaat. Drie van de vier zijn relatief onbekend.

Maar de vierde, Henriëtta Reker, was tevoren al gehaat en berucht.

Wederom Reker In 2015, toen Duitsland overrompeld werd door honderdduizenden moslims en Afrikanen, was Henriëtte Reker daar hysterisch enthousiast over. Niet iedereen deelde echter haar waanzinnige liefde: zij werd tijdens de verkiezingscampagne op een marktplein neergestoken en raakte zwaar gewond.

Ook vier andere lokale politici liepen steeken snijwonden op: een van CDU, een van de Grünen en twee van FDP. De dader was een Duitser, vrijwel zeker een neonazi. Vele men-

Beste lezer van

’t Pallieterke: Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

sen vonden toen dat die man echt wel waanzinnig moest zijn geweest. Reker overleefde de aanslag en zij werd burgemeester van Keulen. Vlak na de aanslag kon Reker op bijna onverdeelde sympathie in binnen- en buitenland rekenen.

Maar toen kwamen de massale aanrandingen bij de Dom en het Hauptbahnhof, waarvan meer dan duizend vrouwen het slachtoffer werden. Reker en haar politiediensten probeerden dat zo lang mogelijk in de doofpot te stoppen. In de eerste politieberichten na die fatale nacht stond dat er weliswaar enkele kleine ongeregeldheden waren geweest, maar dat de toestand over het algemeen ‘ontspannen’ was.

Pas later kwam de waarheid beetje bij beetje aan het licht, en Reker - die in een normaal land onmiddellijk tot aftreden gedwongen had moeten worden - maakte het allemaal nog erger door te verklaren dat er “een gedragscode voor vrouwen” moest komen, en door het onzinnige advies te geven dat vrouwen agressieve mannen gewoon “op een armlengte afstand” moesten houden. Overigens, waarom heeft zij haar aanvaller niet “op een armlengte afstand” gehouden?

Waanzinnig?

En toen herinnerden sommige Duitsers zich plots dat de man die op Reker had ingehakt als motief had opgegeven dat hij “Duitsland een dienst wilde bewijzen” en dat hij “binnen twintig jaar niet in een door moslims onderdrukte maatschappij wilde leven”.

Ook veel mensen die de aanslag nog steeds afkeurden, begonnen zich stilaan toch af te vragen of dat motief echt wel zo waanzinnig en nazistisch was als het in dat euforische jaar 2015 had geleken. In stilte, natuurlijk. Zulke gedachten zijn in het huidige Duitsland even gevaarlijk als kritiek op de Führer in de jaren 1933-1945. Maar Reker heeft duidelijk geen enkele les getrokken uit de tsunami van misdaden gepleegd door zogenoemde vluchtelingen die sindsdien Keulen en heel Duitsland heeft geteisterd. Zij wil nu nog meer Afrikaanse en islamitische verkrachters haar stad binnenhalen, nog meer vrouwenbesnijders, nog meer lustmoordenaars, nog meer terroristen, nog meer pedofielen. Allemaal in naam van de ‘menselijkheid’. En - ironisch genoeg - ook nog meer fanatici die mensen de keel oversnijden.

Zoals haar is overkomen. Sommige mensen worden gelouterd door lijden. Zij krijgen meer begrip en empathie voor het lijden van anderen. Maar als Reker zulke gevoelens heeft, dan gelden die zeker niet voor haar mede-Duitsers.

Moet Puigdemont uit de ALDE-fractie?

De liberalen in het Europees Parlement vormen samen de fractie ALDE, wat staat voor “Alliance of Liberals and Democrats for Europe”. De fractie telt 68 leden uit zowat alle landen van de EU. Acht liberale parlementsleden komen uit Spanje, en daarvan komen er drie uit de regio Catalonië.

Van die drie parlementsleden behoren er twee tot de partij Ciudadanos – Partido de la Ciudadanía. Die partij verzet zich tegen de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging.

Blijft over: de ene vertegenwoordiger van de PdeCAT, wat staat voor Partit Demòcrata Europeu Català, en dat is de partij waartoe Carles Puigdemont behoort.

Bij het liberale ALDE vinden ze het niet leuk een ‘separatist’ in hun midden te hebben, en er wordt hardop nagedacht om de vertegenwoordiger van PdeCAT, professor Ramon Tremosa i Balcells, uit de fractie te werken. Dat het niet botert tussen de pro-Spanje-parlementsleden en het Catalaanse onafhankelijkheidslid, lijkt evident. Maar daar komt nu ook nog het gerucht bovenop dat Puigdemont misschien, heel misschien, op de lijst komt te staan van de N-VA bij de komende Europese verkiezingen in 2019.

We schrijven “heel misschien”, want electoraal gaat dat mijns inziens de N-VA weinig extra stemmen opleveren. Bovendien kan Puigdemont lijsttrekker zijn van zijn eigen partij en in Catalonië opkomen, wat de logica zelve is, ook al is hij in ballingschap.

Bij ALDE vinden ze de contacten tussen Puigdemont en de N-VA maar niets. De liberalen vinden de partij van Bart de Wever ‘extreemrechts’, ‘racistisch’, enz. Die verdachtmakingen worden aangewakkerd door de Spaanse overheid. Enkele jaren geleden probeerde Guy Verhofstadt nog om de N-VA naar de ALDE-fractie te lokken, maar dat is blijkbaar al uit het liberale geheugen gewist. In het Europees Parlement zijn de vier N-VA-parlementsleden aangesloten bij de ECR-fractie.

Verder wordt Puigdemont verweten contacten te hebben met de rechtse Lega in Italië. Dat lijkt ons sterk. Puigdemont en zijn Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging

doen er alles aan om contacten met nationalistisch-rechts in Europa te vermijden. Guy Verhofstadt weet dat ook wel, maar niets is zo gemakkelijk als een verdachtmaking richting extreemrechts. Iedereen weet dat Guy Verhofstadt walgt van elke vorm van nationalisme.

Tegen Catalaanse onafhankelijkheid Officieel is de ALDE-fractie tegen de Catalaanse onafhankelijkheid gekant. Zo tweette Hans van Baalen, VVD’er en voorzitter van de ALDE-fractie: “Separatistische en racistische retoriek van de nieuwe Catalaanse president #TorraPresident blijft in sterke tegenspraak met de Spaanse grondwet, maar ook met de wil van de meerderheid van de Catalanen. Het is tijd voor dialoog en bemiddeling en niet voor verdere provocatie en confrontatie!”

Dat de voorzitter van ALDE een Nederlander is en lid van de VVD, maakt de situatie er niet gemakkelijker op. Logischerwijze zijn er goede contacten tussen de N-VA en de VVD op partijvlak. Anderzijds, wordt er goed samengewerkt tussen de federale en Vlaamse regering (met N-VA-ministers) en de Nederlandse regering (met VVD’er Rutte als minister-president).

Eind juli werd in conclaaf bij ALDE beslist tot ‘heroverweging’ van het lidmaatschap van PDeCAT. Bij die partij voelden ze de bui al een tijdje hangen, want blijkbaar komt de partij haar (financiële) verplichtingen niet meer na, en komt er geen vertegenwoordiger meer naar de vergaderingen. Het is een kwestie van tijd dat de partij van Puigdemont in het Europees Parlement op zoek moet gaan naar een nieuwe fractie.

K arl van C amp

Stoelendans door overheidsparticipaties

Uit de smalle beursstraat

In de raad van bestuur van bpost en die van BNP Paribas Fortis zijn veranderingen op til. Op het eerste gezicht niets bijzonders. Iemand in een bedrijf komt aan het einde van zijn mandaat en moet vervangen worden. Wanneer de bedrijven echter, zoals in dit geval, de overheid als aandeelhouder hebben, wordt dat iets complexer.

sen. Ook nummer twee Filip Dierckx vertrekt. En vooral: in 2019 loopt het mandaat van CEO Max Jadot ten einde. Over zijn vervanging wordt volop gesproken. Namen die vallen zijn die van andere toplui zoals Michaël Anseeuw of Stéphane Vermeire, die nu al een belangrijke functie bij de bank vervullen.

Het enige ‘politieke’ element dat hier een rol kan spelen, is dat men vanuit de Belgische dochter BNP Paribas Fortis aan het moederbedrijf in Parijs duidelijk maakt dat het aangeraden is een Belg te benoemen. Die wordt gewoon gemakkelijker aanvaard door het personeel en de klanten.

Naast de stoelendans in het directiecomité is er ook verandering op til in de raad van bestuur. Herman Daems, die voorzitter is, moet weldra vervangen worden. In 2020 zou hij vertrekken, hij is dan 74. Zelf hoort hij het niet graag, maar Daems heeft als ex-kabinetschef van voormalig Vlaams economieminister Eric van Rompuy een CD&V-etiket. Zal de N-VA de plaats van bankvoorzitter opeisen? De kans is kleiner dat er zoals bij bpost spanningen zullen zijn om de bestuurszetels. N-VA is veel minder geïnteresseerd in BNP Paribas Fortis, dat nog altijd een zeker francofoon profiel heeft. Waarschijnlijk is de gemakkelijkste optie dat Max Jadot als CEO doorschuift naar de raad van bestuur. Daar zullen ze bij de N-VA geen graten in zien. Jadot is een goede kennis van minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA).

Bij bpost loopt topman Koen van Gerven al een tijd nerveus rond. Vooral omwille van het feit dat het postbedrijf een zeer wisselvallig parcours aflegt. Moeilijk verwerkte overnames en de overgang van een klassiek postbedrijf naar een logistiek bedrijf dat inspeelt op de digitale uitdagingen zorgen ervoor dat de beurskoers van het bedrijf rare bokkensprongen maakt.

Maar er is ook het probleem van de opvolging in de raad van bestuur. Er moeten regelmatig nieuwe bestuurders worden aangesteld. Aangezien de Belgische staat deels eigenaar is van bpost, moet men rekening houden met de klassieke politieke evenwichten. Vaak gaat de discussie dan over de verhouding Vlamingen-Franstaligen.

N-VA versus CD&V Dit keer doet zich echter een blokkering voor aan Vlaamse kant. Het gaat om de herbenoeming van Caroline Ven als onafhankelijk bestuurder bij bpost. Haar mandaat loopt af, maar zij wil graag nog een aantal jaren in de raad van bestuur zetelen. Ven is ex-topvrouw van de werkgeversorganisatie VKW (nu ETION) en was een tijdlang adviseur van ex-premier Yves Leterme. Ze heeft een CD&V-etiket. En daar knelt het schoentje. N-VA vindt dat ze als grotere partij eerder in aanmerking

komt om een bestuurder aan te duiden. Dus wordt de benoeming geblokkeerd door het getouwtrek tussen N-VA en CD&V. Normaal is het premier Charles Michel (MR) die de knoop moet doorhakken, maar hij temporiseert al een aantal maanden. De vraag is of voor de parlementsverkiezingen van 2019 nog een beslissing zal vallen. Het zou kunnen dat de benoeming over de volgende formatie wordt getild. Zowel bij CD&V als bij N-VA denken ze: als onze concurrent dan niet meer in de regering zit, kunnen we onze pion voor de raad van bestuur naar voor schuiven. Het is trouwens onduidelijk wie de kandidaat voor N-VA zou kunnen zijn.

Ook bij BNP Paribas Fortis is een stoelendans aan de gang.

En ook daar mag de regering een woord meespreken. Met 7,7 procent is de Belgische staat nog altijd de belangrijkste aandeelhouder van het Franse moederbedrijf BNP Paribas. Bij de Belgische poot van de bank zijn het in eerste instantie leden van het directiecomité die moeten worden vervangen. Daar heeft de politiek niets in te zeggen.

Vlotte wissels bij BNP? Zo is geweten dat de nieuwe financieel directeur Franciane Rays wordt, die Vincent Bernard vervangt. Beiden zijn Fran-

Angélique Vanderstraeten

Actueel

9 augustus 2018

3

Eén zwaluw maakt de lente niet in de Vlaamse Rand U leest meer dan geregeld in ’t Pallieterke dat het oorspronkelijke Vlaamse karakter van de faciliteiten- en randgemeenten rond Brussel onder zware druk staat en dat de roep om aan de noodrem te trekken luider klinkt dan ooit. Met Vlaams-nationalisten in de Vlaamse en federale regering zou men denken dat dat ook gedaan wordt, maar niets is wat het lijkt…

Zegebulletin Op 1 augustus lazen we een persbericht van Marc Hendrickx van N-VA, waarin gemeld werd dat in de 12 faciliteitengemeenten steeds minder Franstalige aanslagbiljetten worden aangevraagd, van 2.340 in 2007 tot 1.076 in 2017.

Hoewel die aantallen klein zijn in vergelijking met het aantal Franstalige kiezers in die gemeenten, zegt de partij het een gunstige en positieve evolutie te vinden. En dat is zo, al moet alles in de juiste verhouding gezien worden. Het zal wel zo zijn dat het elk jaar weer opnieuw aanvragen van Franstalige documenten - zoals de Vlaamse omzendbrief-Peeters voorschrijft - voor rompslomp zorgt, waardoor men na een tijdje afhaakt en men dan maar zijn papieren in het Nederlands ontvangt en invult.

Maar of dat voor een ‘hervlaamsing’ en ‘ontfransing’ van de faciliteitengemeenten zorgt, is onwaarschijnlijk. Dat bewijzen telkens weer de verkiezingsuitslagen. Of bezoek de faciliteitengemeenten maar eens, om vast te stellen welke taal er het meest gesproken wordt, op alle vlakken en niveaus.

Noodoproep Twee dagen later lazen we een persmededeling van het Vlaams Belang, die de feestvreugde temperde. Op basis van cijfers van Kind en Gezin (waarin gepeild wordt naar de huistaal) besloot de partij dat minder dan 1 op 3 jonge gezinnen Nederlandstalig is in de Vlaamse Rand rond Brussel. Dat zijn de 19 Vlaamse gemeenten die aan Brussel of een faciliteitengemeente grenzen. Sterker nog, door de migratie zijn meer dan 1 op 4 jonge gezinnen zelfs niet eens Frans of Nederlandstalig.

Vergeet daarbij niet dat 25 procent van de kinderen in de Rand Franstalig onderwijs volgt.

Overigens, niet alleen de verfransing houdt aan, ook de migratiedruk vanuit Brussel naar

de Rand, die overwegend Franstalig is, is bijzonder verontrustend.

Vlaamse ministers dragen grote verantwoordelijkheid De bal blijft in het kamp van de Vlaamse regeringspartijen liggen om de stormvloed in te dijken en hopelijk nog te keren. De N-VAministers Homans en Weyts kunnen, vanuit hun bevoegdheden als respectievelijk minister van Binnenlands Bestuur en minister van Vlaamse Rand, daarin een niet onaanzienlijke rol spelen. Immers, als zij dat niet of onvoldoende doen, wie gaat het dan ooit wel doen?

Hun verantwoordelijkheid is dan ook bijzonder groot. Hopelijk laten ze zich niet paaien door die ene zwaluw die Marc Hendrickx zag vliegen, maar die nog lang geen lente brengt.

Want het is iets te weinig om mee naar de verkiezingen te trekken.

Blijvend op de barricaden!

De Vlaamse Volksbeweging kent de situatie op de Vlaamse ‘frontlijn’ en doet er alles aan om blijvende aandacht te vragen voor de moeizame en moeilijke strijd voor het Nederlands in de faciliteiten- en randgemeenten. Op donderdag 13 september om 20 uur organiseert de VVB in Ronse een antifaciliteitenmeeting, in de hoop dat die zal doorklinken tot op de hoogste niveaus. Het moet immers duidelijk zijn dat die faciliteiten hun doel, de integratie van de Franstaligen in Vlaamse gemeenten, nooit gehaald hebben. Integendeel. De geboden faciliteiten werden misbruikt en in de feiten omgezet in een definitief recht om voor eeuwig Frans te kunnen spreken in Vlaanderen. De druk moet op de ketel gehouden worden. De aanwezigheid in Ronse van het zelfbewuste Vlaanderen is dan ook meer dan wenselijk.

KvdP

De energiepolitiek van Rusland Dat Poetin in de eerste plaats een reaalpolitieker is, zullen sommige pro-Russische kringen in Vlaanderen misschien minder graag horen. Zo was de Russische president een van de eersten om Erdogan uit Turkije geluk te wensen met zijn herverkiezing. Om tezelfdertijd nog eens het belang te onderstrepen van het grote energiepact dat Rusland met Turkije heeft afgesloten.

Tegen einde 2023 wil Rusland de eerste Turkse kerncentrale bouwen (in Akkuyu), vier reactoren met een vermogen van 4.800 MW en een levensduur van zestig jaar. Tussen haakjes, Turkije is, of was, een geduchte Amerikaanse NAVO-coalitiepartner!

Rusland zal eveneens in Turkije de “Turkish Stream”-gasleiding ontwikkelen, waarvan de werken gestart zijn in oktober 2017. Die pijpleiding zal onder de Zwarte Zee gas aanvoeren voor Turkse consumenten, maar eveneens voor eindgebruikers in de Balkan. De gasleiding komt in de plaats van de “South Stream”- pijpleiding waarvan de bouw eerder door Europa werd tegengehouden. De EU en de Verenigde Staten waren woedend omdat het concurrerende Europese project Nabucco, dat Iran en Europa zou verbinden – via Syrië en Turkije – uiteindelijk wegens de oorlog in Syrië werd stilgelegd.

Poetin scoort in Noord-Europa…

De Russische president lijkt ook de energiestrijd in het noorden van Europa te gaan winnen, met de gasleiding “Nord Stream 2” die de Baltische Zee, Rusland en Europa zal verbinden. De voorbereidende werken in de baai van Greifswald in Duitsland zijn al gestart.

President Trump zal het moeilijk krijgen zijn vloeibaar Amerikaans gas in de EU te slijten, vooral als je weet dat dat gas zo’n 25 à 30 procent duurder uitvalt dan het Russische gas.

“Nord Stream 2” zou moeten voltooid zijn in 2019 en de leveringscapaciteit via die Baltische route verhogen met 50 miljard kubieke meter.

Energie, onderdeel handelsoorlog De Verenigde Staten hebben er zelfs aan gedacht de taksen op Europees staal en aluminium te laten vallen in ruil voor het schrappen door Duitsland van “Nord Stream 2”. Want het project wordt door de NAVO gezien als een mogelijke bedreiging voor Oekraïne en Polen – net zoals het Duits-Russische pact van 1939.

De VS hebben dan maar geprobeerd een nieuw geopolitiek initiatief in de regio te ontwikkelen, het “Initiatief van de Drie Zeeën” (de Baltische Zee, de Zwarte Zee en de Adriatische Zee), eigenlijk een slecht vermomde poging om Amerikaans schaliegas aan Polen te verkopen.

Polen heeft twee grote leveringscontracten getekend met Amerika, contracten met een duur van twintig jaar. Die gasovereenkomsten zouden een kwart van alle Poolse gasnoden dekken, omgerekend ongeveer 5,5 miljard kubieke meter. Die contracten beginnen in 2022, op het ogenblik dat de huidige contracten met Rusland aflopen.

Ook op het vlak van energie moet Europa dringend de eigen boontjes leren doppen. Rusland probeert zijn gas aan Europa te slijten, om op die manier een nieuwe afhankelijkheid te bewerkstelligen. Amerika doet net hetzelfde.

Met zijn jongste initiatieven is president Poetin duidelijk aan de winnende hand. Wat wil de EU? Welke geopolitieke, economische of politieke overwegingen maakt de EU in dit verband? We horen weinig desbetreffend. Is men soms aan het aperitieven? Piet van Nieuwvliet

Briefje aan Renaat Landuyt

Ongerust Mijnheer de kardraaier, De verkiezingskoorts hangt duidelijk al in de lucht in het Brugse, zeker nu de wind ook uit het zeegat van Zeebrugge tot in uw stadhuis waait en meer dan voelbaar is. Gij gaat als burgemeester van uw stad op 14 oktober af te rekenen krijgen met een naar macht hunkerende N-VA onder leiding van Pol – ‘grosse caisse’ – van den Driessche, en een opnieuw slagkrachtig Vlaams Belang dat Stefaan Sintobin, een van haar sterkhouders uit de provincie, vanuit Izegem naar Brugge Die Scone heeft gestuurd. Beide partijen spelen in op het immigratiethema dat heel actueel is in uw stad, zeker nu zoveel zogenaamde transmigranten – illegalen die illegaal het Kanaal willen oversteken – Zeebrugge overspoelen en niet meteen voor culturele verrijking en multiculturele ‘wellness’ zorgen, maar voor ellende en overlast. In juli pakte alleen al de scheepvaartpolitie 328 personen op. Dat is meer dan een verdubbeling in vergelijking met vorig jaar.

Die ene partij gaat uitspelen hoe goed haar staatssecretaris het al doet in het indijken van de migratiestromen en gaat beloven dat hij nog wat tandjes gaat bijsteken, terwijl de andere partij heel expliciet aan de burgers vertelt dat het allemaal druppels op een hete plaat zijn zolang de grenzen niet alleen gecontroleerd, maar ook daadwerkelijk gesloten worden, en zolang illegalen de grens niet worden overgezet. De strijd om de kiezer is begonnen…

Wij kennen u uit een recent verleden, toen gij een meer dan verdienstelijk en vooral nuchter Kamerlid waart dat door redelijke standpunten en consequent logisch denken wel eens als ‘rechts’ werd gecatalogeerd, ook al waart en zijt gij een vertegenwoordiger van het klassieke socialisme van de sp.a.

Gij gingt dan ook wel eens uw eigen gang, ongeacht wat ze op de Brusselse Grasmarkt daarover dachten. Gij vielt ons de jongste dagen opnieuw op toen wij u warempel hoorden pleiten voor meer politieagenten

in Zeebrugge en meer plaatsen in gesloten instellingen. Ja, gij wordt overduidelijk ongerust nu de bevolking zich begint te ergeren aan de rondhangende gelukzoekers die zich op alle mogelijke plaatsen neerleggen om ‘uit te rusten’ en voor een onbehaaglijke sfeer in de woonbuurten zorgen. De ‘Buurtinformatienetwerken’ (BIN) zijn al een tijd vragende partij voor maatregelen. En gij zijt slim genoeg om te weten dat wat daar gezegd wordt, wel degelijk dat is wat bij de burger leeft en hem kwaad maakt.

Als lid van een pro-immigratiepartij die elke tegenstand tegen immigratie en open grenzen altijd afdeed als populisme, rechtse praat en een vermeend onveiligheidsgevoel, hebt gij duidelijk uw kar gedraaid en denkt gij meer dan eens aan uw uitspraak van enkele maanden geleden, waarin gij stelde dat als gij op 14 oktober één stem minder zult halen dan vorige keer, gij de fakkel doorgeeft en van uw pensioen gaat leven. Gij weet dat die mogelijkheid erin zit als gij niet snel aan de noodrem trekt in verband met de problematiek van de transmigranten. Uw oude kiezers in de gewone buurten pikken het niet meer, omdat zij daar als eersten onder te lijden hebben, zeker nu die lui steeds driester te werk gaan. Vorige week nog werd een jonge vrouw belaagd door vijf à zes mannen.

Gij kiest dus voor de vlucht vooruit en laat een aantal oude partijdogma’s varen, in de hoop dat uw kiezers alsnog zullen inzien dat gij aan hun zijde staat en niet vanuit een ivoren toren op hen neerkijkt. Of het allemaal veel zal baten, dat valt af te wachten. Misschien kunt gij intussen, als nieuwe ervaringsdeskundige, eens op tafel gaan kloppen bij uw nationale partijbonzen om ook hen de ogen te doen opengaan inzake de ‘weldaden’ van de illegale immigratie. Anders wordt het noppes half van de wijnmaand en zal de oogst zuur smaken. Courage, René!

Salvini en Milanesi De Italiaanse minister van Buitenlandse Zaken, Enzo Milanesi, heeft in een schrijven aan de baas van de Europese diplomatie, mevrouw Mogherini, een herziening van het mandaat van Operatie Sophia gevraagd. Ook Giuseppe Conte heeft commissievoorzitter Jean-Claude Juncker op de hoogte gebracht van de Italiaanse houding inzake de migranten die van overzee komen.

Einde juni hadden de 27 lidstaten al afgesproken om “regionale platformen voor het ontschepen” in de herkomstlanden zelf op

te richten. Egypte, Tunesië en Marokko hebben al geweigerd. En terugsturen naar Libië wordt – door toedoen van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens, waarvoor dank!

– moeilijker, omdat het Hof van oordeel is dat de havens waar men de migranten wil heen sturen “niet veilig zijn op het vlak van mensen”. Binnen de EU wordt nu gesproken over de oprichting van “gecontroleerde centra” op het grondgebied van de Europese Unie.

Men is er nog lang niet uit, terwijl niet veel tijd rest om een doortastend beleid uit te werken en vooral uit te voeren.

4

Dossier

9 augustus 2018

Praagse Lente wordt Praagse Winter (2) Op zondag 20 augustus 1968 om 21 u. 30 landen Sovjetvliegtuigen op de luchthaven van Praag. Commando’s bezetten meteen strategische punten, terwijl tezelfdertijd Sovjettanks Tsjechoslowakije binnenrollen.

Afschaffing censuur Traditioneel begint de Praagse Lente op 5 januari 1968 met de aanstelling van Alexander Dubček als hoofd van de Tsjechoslowaakse communistische partij. Dubček laat verstaan dat meer persvrijheid een hulpmiddel is om dankzij zijn nieuwe economische politiek (minder gecentraliseerde planning en wat meer ruimte voor vrij initiatief) het land uit de armoede te halen. De lakmoesproef komt een maand later, wanneer de vroegere partijleider op televisie de mantel uitgeveegd wordt. Er zijn geen gevolgen en op het einde van februari verschijnt een eerste censuurvrij tijdschrift, dat in enorme oplages verkocht wordt.

Een week later wordt de censuur afgeschaft, en het is goed om weten dat dit een van de weinige beslissingen uit die tijd is die ook een realiteit wordt. Maar zoals na hem Gorbatsjov, ondervindt Dubček meteen dat een revolutie op papier weinig moeite kost, maar in de praktijk met harde horten en stoten gaat. Het economische leven is immers op zijn Sovjets georganiseerd, volgens het gezegde: “De partij doet alsof ze voor ons zorgt en wij doen alsof we werken.”

Een actieprogramma

Dubček oogt wat naïef en is het misschien ook, maar hij weet dat hij voortdurend ogen op de rug nodig heeft. Een deel van de partij volgt zijn nieuwe koers. Een minderheid weliswaar, want bijna op ieder niveau blijven orthodoxe communisten de touwtjes in handen houden, al spelen zij uit opportunisme een tijdje het hervormingsspel mee.

Zij houden daarenboven hun lijntjes open naar Moskou, waar de onrust stijgt over dat experiment.

Einde maart krijgt Dubček een eerste ernstige waarschuwing bij een vergadering in Dresden van Oostblokbazen. In april ontvouwt hij daarom een actieprogramma waarin hij kool en geit probeert te sparen.

Meer vrijheden, minder geheime politie, een gemengde economie, klemtoon op consumptiegoederen en niet langer op zware industrie, en een echte federale staat. Maar wel alles onder leiding en gezag van de communistische partij. En er wordt geen kwaad woord meer gezegd over het communistische verleden dat het land in de afgrond stortte.

Dubček en consorten beklemtonen dat het land zich niet wil terugtrekken uit het Warschaupact dat de Sovjetunie toestaat zijn satellieten in een ijzeren militaire greep te houden. Dubček vat alles samen in de slagzin “socialisme met een menselijk gezicht”.

In de praktijk begint het in de bedrijven te rommelen, want activisten eisen dat bekwame bedrijfsleiders in plaats van partijbonzen de leiding krijgen en dat de arbeiders echte vakbonden mogen oprichten. Moskou en zijn satellieten reageren zeer negatief, maar de geest is uit de fles en in een revolutionaire toestand verharden altijd de posities. Een manifest van vooraanstaande intellectuelen legt wel degelijk alle schuld bij de partij, al nemen Dubček en zijn medestanders daar onmiddellijk afstand van. Waar ze in Moskou echt van schrikken, is de informatie dat sommigen een echte sociaaldemocratische partij, dit wil zeggen ‘bourgeoispartij’, willen oprichten en het monopolie van de communisten (en wat kleinere satellietpartijen) willen breken.

Invasie De tweede waarschuwing volgt in mei. De Oostbloklegers beginnen met manoeuvres en volgens het Pact van Warschau mogen die deels in Tsjechoslowakije gehouden worden.

De Sovjetsoldaten paren de deugd aan de nood, verkennen alle aanvalswegen en trekken zich pas dan langzaam terug. De Sovjetleiders en vooral Leonid Brezjnev herinneren zich natuurlijk de lamentabele indruk die het neerslaan van de Hongaarse opstand twaalf jaar eerder maakte. Ze willen nog even pra-

ten, terwijl ze tezelfdertijd militaire plannen opstellen. In een grensplaatsje verschijnt de hele Sovjettop en de Tsjechoslowaken beloven de pers in te binden, geen andere partijen toe te staan en het marxisme-leninisme als leidraad te hanteren.

In ruil verlaten eind juli de laatste Sovjetsoldaten het land, al is dat vooral “reculer pour mieux sauter”. In werkelijkheid is de beslissing al genomen. Pas later raakt bekend dat belangrijke Tsjechoslowaakse partijbazen de Sovjets voortdurend op de hoogte houden en een militaire interventie vragen. Die begint in de nacht van 20 op 21 augustus, met de inzet van 200.000 soldaten en 2.000 tanks.

De Sovjets laten zich bijstaan door Poolse, Hongaarse en Bulgaarse hulptroepen. Brezjnev wijst op het laatste moment de hulp van Oost-Duitse troepen af, want dat herinnert te veel aan Hitlers soldaten in 1938.

Het Tsjechoslowaakse leger verzet zich niet en Dubček roept onmiddellijk op geen verzet te plegen. Dat gebeurt sporadisch wel, met wat molotovcocktails, en 72 verzetsstrijders betalen het met hun leven. Op één dag tijd is het hele land bezet.

Verzet en “normalisatie” Niet dat de Tsjechen en de Slowaken volledig passief blijven. Ze betogen, overschilderen wegwijzers om de Sovjets te desoriënteren, spreken verbaasde Sovjetsoldaten aan die aanvankelijk denken dat ze als bevrijders welkom zijn. Officiële radio-uitzendingen zijn opgeschort, maar gaan toch door via illegale zenders. Pamfletten worden massaal gedrukt en verspreid en muurkranten roepen op tot vreedzaam verzet.

De avond van de invasie hebben de Sovjets Dubček en zijn medestanders gearresteerd en niet zachtzinnig naar Moskou gevoerd.

Daar spelen de Russen het spel slim. De Tsjechoslowaakse leiders hebben geen idee hoe het er in hun land aan toegaat en vrezen voor bloedige toestanden zoals in Hongarije in 1956. Ze gaan door de knieën en beloven hun hele actieprogramma te begraven. In ruil mogen ze naar huis terugkeren en officieel zelfs de macht behouden. De Sovjets verkiezen die schijnautonomie boven een keihard bezettingsregime, terwijl hun bevelhebbers zorgvuldig iedere activiteit in het oog houden.

De ontgoocheling is groot in het land.

Op een paar weken profiteren ongeveer 300.000 burgers, meestal hooggeschoold, van de chaos om via het tijdelijke gat in het IJzeren Gordijn naar het Westen te vluchten.

Nu begint ‘de normalisatie’, waarbij geleidelijk de vrijheden van de Praagse Lente teruggeschroefd en ten slotte ongedaan worden gemaakt. De gehate geheime politie treedt uit de schaduw. Begin oktober wordt Dubček nog eens naar Moskou geroepen. De ‘normalisatie’ moet vlugger, en de media mogen zich nog alleen ten dienste van het socialisme stellen. Alle belangrijke functies moeten weer in handen van betrouwbare communisten komen. Dat gebeurt ook, al komt het land nog eenmaal in de belangstelling wanneer de student Jan Palach zich uit protest vrijwillig in brand steekt en een gruwelijke dood sterft.

In april 1969 is de ‘normalisatie’ zo ver gevorderd dat Dubček en zijn medestanders probleemloos aan de deur gezet worden, zodat het land weer een ouderwetse communistische tirannie is.

De Praagse Lente heeft maar een paar maanden geduurd, maar is nooit vergeten.

Gorbatsjov zegt later dat die gebeurtenissen hem geïnspireerd hebben bij zijn eigen glasnost en perestrojka. En de naïeve (of meestal leugenachtige) westerse media halen de term weer eens tevoorschijn als in Noord-Afrika en in het Midden-Oosten allerlei echte en vooral valse democraten proberen de macht naar zich toe te trekken. Even vlug als vijftig jaar eerder in Praag, is de Arabische Lente een Arabische Winter, zij het op zijn mohammedaans. Met honderdduizenden doden.

Jan Neckers

Fiscale voordelen in het voetbal, en de sp.a Sp.a heeft een wetsvoorstel ingediend om de fiscale en sociale voordelen voor profsporters af te schaffen. Door de wet van 4 mei 2007 (onder de regering-Verhofstadt II en met de sp.a in de regering) werd vanaf 2008 een nieuw fiscaal statuut ingevoerd. Daardoor kregen sportclubs een vrijstelling van 80 procent op de bedrijfsvoorheffing. Het was te verwachten dat het geld, 71,6 miljoen euro in 2016, niet gebruikt zou worden om te investeren in de jeugdopleiding, zoals de wet nochtans bepaalde. Daarmee worden, zoals verwacht kon worden, vooral de hoge lonen van profvoetballers betaald. De clubs kunnen ook rekenen op 70 miljoen voordeel op de RSZ. Iedereen zal er alles aan doen om zo weinig mogelijk belastingen te betalen en in die zin kan men het de voetballers niet kwalijk nemen dat zij van de hun geschonken grote fiscale voordelen genieten. Politici die de viptribunes bevolken, werden en worden nog steeds gebruikt om de financiële wensen van hun voetbalmecenassen uit te voeren. Zij, en niet de topsporters, hebben de immense geldelijke voordelen tot wet gemaakt en dat gebeurde in 2007 met de enthousiaste toestemming van de sp.a. Vandaag zoekt die partij met het voorstel tot afschaffing van die voordelen vruchteloos naar een verkiezingsstunt.

Lonen van topvoetballers Volgens Knack (21/02/2018) wordt het bruto mediaanloon per jaar van voetballers van onze grootste vijf clubs tussen 500.000 en 700.000 euro geraamd. Bij de elf andere profclubs varieert het brutojaarloon tussen 120.000 en 250.000 euro per jaar. Een profvoetballer in de Pro League verdient volgens Het Nieuwsblad (17/03/2018) gemiddeld 337.000 euro per jaar. De cijfers zijn niet gelijklopend, maar klein is het inkomen zeker niet.

In 2016 verdiende Hazard 45.000 euro, Lukaku 41.000 euro en Fellaini 13.000 euro. Per dag, welteverstaan. Ter vergelijking, in 2016 verdiende premier Michel 800 euro per dag en Merkel 850 euro. Spelers die bij een buitenlandse club aangesloten zijn, worden gunstig belast in het land waar zij hun sport beoefenen.

Als verklaring voor die monsterbedragen voor voetballers wordt klassiek de wet van vraag en aanbod naar voor geschoven. Het voetbalkapitalisme wordt immers steeds verder opgestuwd door de stijgende inkomsten uit de transferketting en de intrede van Chinese en Indische voetbalmiljardairs. In geen enkele andere sector moet een bedrijf een afkoopsom betalen om een werknemer weg te plukken, en aldus is voetbal een uitzonderingseconomie die gedoogd wordt.

Fiscale voordelen van topvoetballers Gewone burgers betalen een sociale bijdrage van 38,07 procent op hun brutoloon.

Dat geld gaat naar ziekte- en invaliditeitsuitkeringen, pensioenen en werkloosheidsuitkeringen. Bij topsporters wordt de bijdrage echter berekend op een vast brutomaandloon van 2.281,09 euro, waardoor ze maximaal 868 euro moeten bijdragen. In tien jaar gaat het volgens prof. De Grauwe over meer dan een half miljard euro. Een schande, vindt hij. Minister De Block ziet er geen graten in: “Mensen zien graag een aantrekkelijke voetbalcompetitie en het systeem zoals de RSZ-korting draagt daar toe bij.” Een van de argumenten voor het gunststelsel voor topsporters was dat dit zou resulteren in een verminderde instroom van buitenlandse spelers en een verminderde uitstroom van Belgische topsporters naar het buitenland.

Op vraag 880 punt 4 van Barbara Pas (VB) antwoordde minister van Financiën Van Overtveldt dat hij geen tabel heeft over de grootte van de in- en uitstroom: “Mijn administratie beschikt nog niet over een boordtabel waaruit de gewenste gegevens gehaald kunnen worden.” Met andere woorden, er bestaat geen enkele opvolging van de argumenten om dit voorkeurstelsel te hanteren. Vandaag melden de kranten dat nog nooit zoveel buitenlandse spelers actief waren in de Pro League als dit jaar. En het aantal voetballers dat naar het buitenland wil vertrekken, blijft stijgen. Nooit werden de onzin en de hypocrisie van de wet van 2007 zo duidelijk bewezen als nu.

Miljonairs-topvoetballers kunnen hun aanvullend pensioen vroegtijdig afkopen tegen een fiscaal gunstig tarief. Barbara Pas vroeg ook of het niet strookt met de verdelende rechtvaardigheid dat deze ongelijkheid opgeheven wordt. Minister Van Overtveldt antwoordde hierop met één zin: “De regering bekijkt de bepaling ‘fiscaal gunstige opname leeftijd’ van aanvullende pensioenen in zijn globaliteit.”

Brood en spelen Professor Blanpain (KUL) toonde destijds aan dat voetbalmakelaars veel geld verdienen met de mensenhandel van vooral Afrikaanse spelers. Hij hekelde vruchteloos de nooit geziene belasting- en pensioenvoordelen voor de miljonair-voetballers, evenals het feit dat buitenlandse investeerders onze voetbalclubs gebruiken voor het witwassen van zwart geld. Dendoncker weigerde deze week nog een transfer van Anderlecht naar Marseille omdat het transfergeld (20.000.000 euro) van een dubieuze investeringsfirma zou komen.

Naar de integere autoriteit Blanpain werd niet geluisterd.

Panem et circenses (brood en spelen) werden aan het Romeinse volk gegeven om het ‘koest’ te houden. Sport, en in mindere mate topsport, is echter te belangrijk om het als zoethouder voor het vulgus of als persoonlijk campagnemiddel – voorbeelden zijn Reynders bij het WK voetbal in Sint-Petersburg en Termont bij AA Gent - te misbruiken. Het hypocriete sp.a-voorstel is natuurlijk welkom omdat het de discussie over het fiscaal onrechtvaardige voordeel voor topsporters aanjaagt. Socialisten die dit voordeel mee lanceerden, zouden beter discreter zijn, maar ook de Letermes en Dehaenes, die vakbondspolitici waren en dus per definitie werden geacht elke onrechtvaardigheid te bestrijden, hebben zich zonder scrupules laten leiden door hun persoonlijke zondagse hobby’s. Ik vrees dat het verhaal eentonig wordt, maar het moet blijvend herhaald worden dat de voetbalbond door de overheid niet erkend is, omdat deze zich niet wil schikken naar de wet van 1977. Het is des te ergerlijker dat sporters van die niet-erkende federatie nooit geziene fiscale en pensioenvoordelen ontvangen.

Penanti

Actueel

9 augustus 2018

“Sociaal verwanten” In een bittere grap wordt de parabel van de Barmhartige Samaritaan verteld in een hedendaags kader. Daarin wordt een man door rovers overvallen en halfdood achtergelaten langs de kant van de weg. Achtereenvolgens komen een priester en een leviet voorbij, die de gewonde zien liggen, maar met een boogje om hem heen lopen. Dan komt er een sociaal assistent…

Hij buigt zich over het slachtoffer heen, bekijkt zijn wonden en zegt dan: “Tsjonge, tsjonge. De mannen die jou zo hebben toegetakeld, hebben dringend hulp nodig.” Iedereen voelt aan op welke etterende wonde hier de vinger wordt gelegd: misdadigers die als slachtoffers worden voorgesteld, en echte slachtoffers die aan hun lot worden overgelaten. En denk maar niet dat die grap overdreven is.

Eind januari 2016 werd een jonge vrouw vermoord in een Zweeds asielcentrum bij Mölndal, waar “migrantenkinderen tussen 14 en 17 jaar werden opgevangen die er alleen voor staan”, zoals De Morgen dat delicaat omschreef. Let op het perverse taalgebruik, waarbij zelfs zeventienjarigen nog “kinderen” worden genoemd. Het slachtoffer was de dochter van een christelijk Libanees echtpaar dat al heel lang in Zweden woonde. De dader was een vijftienjarige Somalische moslim, in de politiek correcte terminologie dus nog “een kind”. Al even walgelijk als de moord zelf was de reactie van een Zweedse politiechef toen hij het over de moordenaar had: “Welke verschrikkelijke dingen moet hij hebben meegemaakt dat hij nu zoiets doet?”

Nee, die grap weerspiegelt een perverse en ziekelijke mentaliteit die zich als een uitgezaaide kanker heeft verspreid in het denken over misdaad en straf, schuld en boete, gevangenissen, jeugdsanctierecht en de reclassering van misdadigers. En natuurlijk in de recentste uitzaaiing ervan: de kwakzalverachtige remedies om islamitische terroristen te deradicaliseren.

hulpbewaker. Zij konden ongestoord de politieke gevangenen terroriseren en verkrachten – zowel de mannen als de vrouwen – en hun winterkleren en hun rantsoenen stelen.

Hun overlevingskansen waren dan ook veel en veel groter.

Dat was een volledige omkering vergeleken met de situatie in tsaristisch Rusland. Zeker, ook toen werden politieke gevangenen niet zachtzinnig behandeld, maar zij vielen onder een veel minder streng regime en zij konden bij veel bewakers en commandanten op meer begrip rekenen. Het strafkamp waarover Dostojevski schreef in zijn autobiografische - en profetische! - “Aantekeningen uit het Dodenhuis” was zeker een deprimerende, claustrofobische en akelige plek. Maar vergeleken met de kampen van de Goelagarchipel was het leven er dragelijk. Criminelen kregen er niet de kans politieke gevangenen, zoals Dostojevski, te mishandelen of te terroriseren. In de Goelagarchipel gebeurde dat systematisch en met openlijke goedkeuring van de autoriteiten.

Sartre: “We moeten doden” Dat onderscheid tussen “sociaal vijandige” en “sociaal verwante” elementen bleef niet beperkt tot het strafrecht in de Sovjet-Unie, met haar ‘Umwertung aller Werte’. Het is intussen kenmerkend geworden voor de verziekte mentaliteit van heel de linkerzijde in de westerse wereld. Afwijkingen van de politiek correcte ideologie worden strenger veroordeeld

dan misdaden van gemeen recht. Zeker, er zijn sociaaldemocraten die niet in die termen van “sociaal vijandig” en “sociaal verwant” denken, maar zij zijn uitzonderingen.

Socialisten - en bijna alle partijen zitten vol socialisten, of minstens vol mensen die onbewust door het socialistische vergif zijn aangetast - geloven niet in het kwaad. Zij geloven niet dat mensen sadistisch, harteloos en hebzuchtig kunnen zijn. Diep in hun hart geloven zij nog altijd dat misdaden voortkomen uit ongelijkheid, en dat het volstaat die ongelijkheid weg te werken, om zo ook de misdaad te elimineren. In hun visie zijn misdadigers eigenlijk slachtoffers van maatschappelijk onrecht. Onderhuids leeft bij vele socialisten in alle variëteiten het half onbewuste idee dat misdadigers een soort primitieve revolutionairen zijn, die op eigen houtje sociale wantoestanden proberen recht te trekken met diefstallen of roofmoorden. In de ziekelijke, met antiblanke rassenhaat vermengde varianten van socialisme die men in het neokoloniale Afrika en in de zwarte onderklasse in de VS aantreft, zijn het vermoorden of verkrachten van blanken zelfs geen echte boosaardige misdaden, maar sociaal gerechtvaardigde wraaknemingen voor het kolonialisme of voor de slavernij van anderhalve eeuw geleden.

In zijn inleiding op de ‘Vervloekten der Aarde’ van de zwarte auteur Ibrahim Frantz Fanon schreef Sartre: “We moeten doden: een Europeaan neerschieten is twee vliegen in één klap slaan. Men elimineert tegelijk een onderdrukker en een onderdrukte: er blijven een dode man en een bevrijde man over.”

Dat moet als muziek in de oren geklonken hebben van alle niet-blanke en niet-westerse roofmoordenaars, lustmoordenaars en gefrustreerde jongeren in – toen nog – Frans-Algerije en de andere kolonies, en in de zwarte getto’s van de VS. Het mag dus! Het is revolutionair en bevrijdend!

Uit de Goelag Zoals zoveel levensgevaarlijke linkse waanideeën heeft ook deze transformatie van misdadigers in slachtoffers haar wortels in de oude Sovjet-Unie. In De Goelagarchipel vertelt Solzjenitsyn dat politieke gevangenen in de strafkampen ‘sociaal vijandige elementen’ genoemd werden. Zij kregen de langste straffen, de kleinste rantsoenen en het zwaarste werk, zodat zij stierven als vliegen. In de Goelagarchipel werden dwangarbeiders ingedeeld in “alfabetten”, telkens een groep die werd aangeduid met een letter en een getal van één tot duizend. Het Russische alfabet heeft 28 letters, dus een “alfabet” omvatte 28.000 mensen. In sommige kampen waren die allemaal al na één jaar dood.

Misdadigers van gemeen recht werden echter “sociaal verwanten” genoemd en zij kregen kortere straffen. In de kampen kregen zij de beste postjes en het lichtste werk. Zij moesten niet houthakken bij -40° Celsius of in de mijnen werken. Zij werden magazijnier, kok of

Russische veroordeelden slapen rond 1895 in de barakken van een primitief Siberisch gevangenenkamp in de regio Khabarovsk nabij de Chinese grens.

Foto door William Henry Jackson, Shutterstock.

5

Het is duidelijk dat die ideologische waanzin voor potentiële delinquenten een aansporing is tot geweld. Maar ook veel ogenschijnlijk beschaafde linksen hebben nooit afstand kunnen nemen van het idee dat criminelen “sociaal verwanten” zijn. Of het nu gaat over gevangenisstraffen, jeugdsanctierecht, de behandeling van minderjarige delinquenten, het recht op zelfverdediging of de legalisering van pedofilie, de linkerzijde trekt altijd partij voor de criminelen.

Van juwelier tot Robinson Een weerzinwekkend voorbeeld daarvan zagen we in de tijd van de Rode Brigades in Italië. Een juwelier had zich verdedigd tegen een roofoverval en daarbij had hij één van de gangsters doodgeschoten. Kort daarop werd die dappere juwelier door de Rode Brigades vermoord. Hij had zijn bezittingen en zijn broodwinning verdedigd tegen een “sociaal verwante”, dus was hij een vuige kapitalist, een “sociaal vijandig element”.

Als men dat mechanisme van “sociaal verwant” versus “sociaal vijandig” eenmaal heeft doorzien, kan men het overal herkennen. Als het om “sociaal verwanten” gaat, dan beweert de politieke correct meute eensgezind dat “repressie niet helpt”, dat men begrip moet tonen, dat men moet “heropvoeden”, “begeleiden” en “re-integreren in de maatschappij”.

Maar tegenover “sociaal vijandige elementen”, zoals islamcritici en rechtse dissidenten, grijpt men plots naar een aantal repressieve methoden van totalitaire staten: censuur, partijverboden, draconische boetes en zelfs de gevangenisstraffen die men voor criminelen zo verschrikkelijk, nutteloos en contraproductief vindt. Tommy Robinson weet er alles van.

In vruchtbare linkse aarde Dat perverse denken over “sociaal verwanten” dateert al van voor de massale immigratie van moslims en Afrikanen in Europa. Het is niet ter wille van die twee groepen uitgevonden, maar het heeft wel het bedje voor hen gespreid. Door de ideologie van “sociale verwantschap” waren de justitie- en strafrechtssystemen in vrijwel alle westerse landen nog slechts tandeloze en machteloze papieren tijgers. De oude principes van wrekende rechtvaardigheid en bescherming van de maatschappij waren vervangen door een obsessieve drang om de “sociaal verwanten” te beschermen.

Toen de moslims kwamen, met in hun culturele bagage een flinke lading seksuele agressie, pedofilie, gewelddadigheid en verachting voor het lijden van niet-gelovigen, werden zij door het linkse establishment in één klap onthaald als super-“sociaal verwanten”. Nu zijn criminelen uit die groepen de meest begunstigden van dat systeem. De slachtoffers moeten maar in stilte lijden. Als ze te luid jammeren, worden ze als “sociaal vijandige elementen” beschouwd. Het giftige zaad uit de Goelag is in vruchtbare linkse aarde gevallen en het draagt overvloedig islamitische vruchten.

De lijdensweg van Tommy Robinson

VERKRACHTE KINDEREN IN ZWEDEN

Op 25 mei werd Tommy Robinson gearresteerd omdat hij voor het gerechtsgebouw verslag had uitgebracht over het proces tegen Pakistaanse bendeleden die meer dan honderd tienermeisjes hadden verkracht en tot prostitutie gedwongen. Enkele uren later was hij al tot dertien maanden cel veroordeeld, in een schertsproces dat slechts een juridische lynchpartij was.

Terwijl bij ons minderjarige migranten – enkelen slechts 13 jaar oud – als daders werden aangeduid in een steekpartij in Antwerpen, staat weldenkend Zweden in rep en roer in verband met een zoveelste verkrachting.

Een meisje van amper 13 jaar werd op het strand van Örkelljunga (in het noordwesten van de provincie Skane) verkracht, aldus het persagentschap Nyheteridag. De politie werd zaterdagnamiddag op de hoogte gebracht van de vermoedelijke verkrachting: een plaatselijke voetbalploeg was op het strand aan het trainen en heeft daar de verdachte kunnen tegenhouden tot de politie de man in kwestie kwam arresteren. De verdachte is een 16-jarige Syrische vluchteling.

Laat het politieke beleid in dat Scandinavische land al decennia steken vallen, het is verheugend dat de Zweedse bevolking nog voldoende burgerzin toont om desnoods zélf op te treden. Aan de andere kant is het bijzonder verontrustend te moeten vaststellen dat steeds jongere migranten zich vergrijpen aan steeds jongere Zweedse meisjes. Stigmatiserend voor allochtonen? Maak het maar mee, dat je dochter wordt onteerd en haar verdere leven deskundig om zeep wordt geholpen…

Hij kreeg niet eens de kans zijn advocaat te raadplegen. Zo werken politie en justitie onder Home Secretary Sajid Javid, nochtans een lid van de Conservatieven. Bovendien kregen de media een absoluut publicatieverbod over de zaak-Robinson en àlle “mainstream” kranten en zenders gehoorzaamden met een stalinistische kadaverdiscipline.

Eerst zat Robinson in een gewone gevangenis en dat was al erg genoeg, maar de autoriteiten plaatsten hem daarna over naar een gevangenis met het grootste percentage moslimgedetineerden van heel het land.

Daar kon zijn veiligheid niet gegarandeerd worden – wat men natuurlijk op voorhand wist – zodat men een voorwendsel had om hem in een isoleercel op te sluiten.

Tegenover de moskee In 2012 had Robinson al eens in eenzame opsluiting gezeten en toen had hij daar PTSS

– Post Traumatisch Stress Syndroom – aan overgehouden, wat de autoriteiten natuurlijk wisten. Zijn cel was zo uitgekozen dat ze op het gelijkvloers lag, tegenover de gevangenismoskee.

De moslims kregen daardoor alle kans hem doorheen het tralievenster te bespuwen en uitwerpselen naar binnen te gooien.

Dat gebeurde voortdurend, zodat Robinson uit pure wanhoop zijn enige venstertje moest dichtmaken; geen buitenlucht meer. Hij werd ettelijke keren met de dood bedreigd. Zijn vrouw werd bedreigd met zuuraanvallen. Pas na maanden kreeg hij eindelijk een normale rechter te zien. Tenslotte werd de eerste veroordeling ongeldig verklaard en Robinson werd op 1 augustus vrijgelaten. Daarmee is hij niet uit de problemen. Het proces zal overgedaan worden. De hetze is al begonnen… De Nederlandstalige webstek DutchTurks publiceerde een weer-

zinwekkend artikel tegen Robinson, met de bewering dat hij met zijn “moslimhaat” meer verdiende dan een Brits parlementslid.

Steun In de sociale media leidde de zaak-Robinson tot een storm van verontwaardiging. Miljoenen mensen die tot dan toe tegen beter weten in waren blijven geloven dat GrootBrittannië geen politiestaat was met een islamitische Big Brother, ontwaakten uit hun opiumdroom. Er werd massaal gemanifesteerd ten gunste van Robinson. Geert Wilders, Filip Dewinter, UKIP, het AfD en Daniel Pipes van het Middle East Forum steunden hem.

Bij de grote media, de traditionele partijen en de mensenrechten- en burgerrechtenorganisaties bleef het echter oorverdovend stil, niet alleen in Groot-Brittannië, maar in heel Europa.

Het is een teken aan de wand dat we alleen op de Amerikaanse zender Fox News een interview met Robinson vonden. Er waart een spook door Europa. Het spook van het hybride, links-islamitische totalitarisme.

6

Dwars door Vlaanderen

9 augustus 2018

Het witte poeder We hebben het in deze kolommen al meermaals geschreven: de invoer van cocaïne via de Antwerpse haven blijkt niet te stoppen. Gemiddeld wordt 7 ton cocaïne in beslag genomen, een gemiddelde … per maand. De maand augustus begon alvast met een inbeslagname van 1.700 kilo cocaïne, ontdekt in een lading bananen afkomstig uit Ecuador.

Hoeveel drugs door de mazen van het net glippen, is onbekend. Op zowat alle grote festivals worden dealers opgepakt. Op Tommorrowland werden 63 dealers door de politie betrapt, op Reggae Geel een viertal. Tijdens Tommorrowland werden twee vrouwen onwel, al probeert men het verband met de ingenomen drugs te minimaliseren.

Wat er ook van zij, een Tsjechische vrouw werd op 22 juli opgenomen in het ziekenhuis waar ze vijf dagen later bezweek. Maar in de “goednieuwsshow” van Tommorrowland werd dat feit totaal niet vermeld. Ook het overlijden van de andere vrouw kreeg geen plaats in

de officiële perscommunicatie van Tommorrowland. Wie denkt dat cocaïnegebruik zich enkel voordoet bij festivalgangers, is eraan voor de moeite. Druggebruik heeft zijn weg gevonden in alle geledingen van de bevolking. U zou ervan versteld staan, welke parlementsleden graag en met regelmaat een lijntje coke opsnuiven. Eén welbepaalde partij mag alvast op haar hoede zijn, want als we goed zijn ingelicht, is een Vlaamse krant bezig met de voorbereiding van een dossier. Ik weet één ding: als dat dossier gepubliceerd wordt, zal het inslaan als een bom.

K arl van C amp

Drie man en een paardenkop leggen werken stil De Geuzenberg

Een volgend Kanaalplan Welke coalitie zal na de verkiezingen van 14 oktober in Brussel-stad gevormd worden? Alles hangt af van de uitslag, maar nu al is duidelijk dat de PS van burgemeester Philippe Close aan een linkse coalitie met Ecolo en Défi denkt. Als voorafspiegeling van een Brusselse en ook Waalse regering in 2019.

Indrukwekkende cijfers moeten het succes van het Kanaalplan aantonen, maar zijn ze niet vooral een illustratie van hoe men de situatie jarenlang heeft laten verzieken? Onmiddellijk voedt dit de vraag of men überhaupt over de juiste instrumenten beschikt om de Brusselse augiasstal “op te kuisen”? Herinner u de hysterie toen minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon verklaarde Molenbeek “te zullen opkuisen”.

Een rake oneliner die in essentie iedereen blij maakte, politieke tegenstanders inbegrepen. Hijzelf scoort bij de eigen achterban door daadkrachtig over te komen, terwijl de opponenten het weer eens kunnen hebben over deportatie, fascisme en - het doet het altijd goed - het angstwekkende geluid van marcherende laarzen. De belofte kreeg gestalte in het Kanaalplan, dat met extra middelen de toestand in een aantal gemeenten in of rond het kanaal onder de loep ging nemen. Adressen zouden gecontroleerd worden, net zoals de wirwar aan vennootschappen ontrafeld ging worden.

En ook daarop kwam reactie, niet het minst van sommige betrokken burgemeesters, griezel Mayeur van Brussel-stad op kop.

Waar was dat nou allemaal voor nodig?

Het waren toch weer eens die Vlamingen die in hun Brussel-bashen de problemen uitvergroten. Zelfs Françoise Schepmans van Molenbeek, behorend tot de MR en dus onderdeel van de federale coalitie, was sceptisch. Of het iets ging uithalen? Eerst zien en dan geloven, was haar boodschap.

Als nu eindelijk de koe bij de horens wordt gevat, dan moet immers blijken dat het jarenlange gedoogbeleid een wel erg verziekte situatie heeft geschapen. Men kan de betrokken gemeenten terecht met de vinger wijzen, maar dat volstaat niet. Het betreft hier grote maatschappelijke wantoestanden die de administratieve grenzen ruimschoots overstijgen. Wanneer we terugblikken moet niet enkel de aansprakelijkheid van een of andere PS-burgemeester benadrukt worden. Er speelt een collectieve verantwoordelijkheid van een hele politieke klasse die iets te makkelijk de andere kant opkeek .

Domiciliëringsfraude

Israëlische inspiratie

Inmiddels zijn wat cijfers bekend. Duizenden woonstcontroles werden uitgevoerd, wat leidde tot tal van schrappingen.

In Anderlecht gebeurde dat zelfs in 10 procent van alle gecontroleerde woningen (op een totaal van meer dan 25.000 controles!). In Molenbeek zorgden 17.000 ‘bezoeken’ tot precies 810 voorstellen om personen ambtshalve uit het bevolkingsregister te schrappen. Waar die allemaal uithangen? De profeet mag het weten, maar alleszins niet op het adres waar de arm der wet aanbelde.

Van de kritiek op het Kanaalplan horen we niet veel meer. Meer zelfs, een tijdje geleden vroeg de gemeente Vorst, nochtans met een PS-burgemeester, om er zich bij aan te sluiten, vrijwillig.

Het “succes” van het Kanaalplan, zoals we de voorbije dagen tot vervelens toe moesten horen, zorgt voor een dubbel gevoel.

Et nunc? Welke volgende stap mogen we verwachten? Dat het een werk van lange adem wordt, daarover is iedereen het eens.

Tussen het in kaart brengen van het probleem en het kunnen aanpakken ligt een wereld van verschil.

En een heleboel belemmeringen, eigen aan de rechtsstaat. Legalisten zullen het niet graag horen, maar de instrumenten waarover het gerechtelijk en politioneel apparaat vandaag beschikken, voldoen niet om de ‘war on terror’ te winnen. Zeker niet in onze grootsteden, waar het onkruid diep is geworteld. Kan iemand minister Jambon de dvd’s van de Israëlische reeks Fauda cadeau doen? Soms zie je wel de gelijkenissen tussen oud-Molenbeek en pakweg Ramallah.

En op geen van beide plaatsen zal het uitsturen van een champetter volstaan om recht en orde te laten gelden.

KNIN.

19 baronieën Dat er doden moesten vallen voor men in actie schoot, is erg jammer. Want laten we een kat een kat noemen: de extra middelen die het Kanaalplan uittrekt voor de vele controles zullen best nuttig zijn voor de betrokken gemeenten, maar in het verleden had men ook perfect het initiatief kunnen nemen het aantal controles op te drijven. Dat dit niet gebeurde, is misschien wel het beste argument tegen die versnippering van de 19 gemeenten.

De slagkracht van één eengemaakt en centraal geleid politiekorps is nu eenmaal groter dan organen die soms meer weg hebben van de privémilitie van een omhooggevallen burgervadertje. Een adequaat veiligheidsbeleid is niet enkel een kwestie van politiek wil, durf en middelen. Ook de gepaste instellingen hebben hun belang.

Een tijd geleden begon op de Gedempte Zuiderdokken de bouw van een ondergrondse parkeergarage voor 2.000 auto’s. Het duurde niet lang voor een actiecomité van zich liet horen en naar de Raad voor Vergunningsbetwistingen stapte. Die raad besliste om de werken voor de ondergrondse parkeergarage Steendok stil te leggen. De hoogdringendheid werd ingeroepen, waardoor werd beslist om de werkzaamheden te staken.

Meteen is er weinig uitzicht op de ontwikkeling van een park. Het was namelijk de bedoeling om, na de afwerking van de parkeergarage, te beginnen aan een soort van groenzone in de half blootgelegde vroegere dokken.

Mosselhengsten en mosselwijven Oude kaaimuren zouden doen terugdenken aan de tijd dat hier de mosselhengsten uit Zeeland aanlegden. Zij waren propvol geladen met de schelpdieren die vol wier en aangroeisels zaten en moesten schoongemaakt worden. Dat gebeurde in de nabijgelegen Antwerpse vismijn, waar de mosselwijven hun werk deden. In de buurt bevond zich ook het visverkoperskwartier, met viswinkels, haringrokerijen, palingboeren en typische cafés. Dat kwartier is praktisch helemaal verdwenen. In enkele overgebleven kroegen

NIEUW HALALSLACHTHUIS Deze week raakte bekend dat de vzw Islamitisch Offerfeest van plan is een eigen slachthuis op te richten in Sint-KatelijneWaver. Daar zou dan nog altijd “halal”, zonder verdoving, kunnen geslacht worden.

De vzw kwam drie jaar geleden al in het nieuws, door de ingebruikname van een tijdelijk slachthuis. Ondertussen is er wel een verbod op onverdoofd slachten, beslist door het Vlaams Parlement. Maar de moslims verwachten dat die regelgeving zal worden teruggefloten door Europa. O ja, de vzw werd opgericht op 6 juni 2016. Het Staatsblad vermeldt vier leden-oprichters: Ali Kaddouri, Brahim Bairi, Houssin Ben Hadach en een zekere Tom Meeuws.

De zetel van de vereniging kwam in de Everaertstraat 110 in de Seefhoek, tevens de woonplaats van Tom Meeuws. Deze laatste is de voorzitter van de sp.a in Antwerpen. Eerlijkheidshalve voegen we eraan toe dat Tom Meeuws ontslag uit de raad van bestuur van de vzw genomen heeft op 10 juni 2017, en dat de zetel van de vzw verhuisd is naar de Slachthuislaan 19. Maar het blijft een feit, Tom Meeuws lag mee aan de basis van de vzw Islamitisch Offerfeest.

SOCIALE WONINGEN IN ANTWERPEN Importeer zoveel mogelijk migranten, asielzoekers en vluchtelingen, want zij zullen onze demografie in stand houden en later onze pensioenen betalen. Dat is wat men ons tracht wijs te maken.

De realiteit oogt nochtans anders. In Antwerpen wordt 51 procent van de sociale

zie je nog foto’s van de mosselhengsten en de mosselwijven.

Terug naar de stilgelegde werken. De realisatie van het volledige park op de Gedempte Zuiderdokken is voorzien voor 2023, melden gazetten en nieuwsbladen. De kostprijs van de totale aanleg wordt geraamd op 25 miljoen euro. “We betreuren dat deze beslissing genomen is zonder de stad te horen. Dit is zeer uitzonderlijk”, zei schepen Koen Kennis verontwaardigd. “Ook is het zeer betreurenswaardig dat een project van deze omvang, met enorme maatschappelijke meerwaarde voor de buurt, de horeca rond het plein en de stad Antwerpen, door enkelen kan worden stilgelegd. […] Hierdoor zullen de werken ongetwijfeld langer duren”, zei de veelgeplaagde bewindsman. “Vindt u het kunnen dat een klein groepje een werk van deze omvang kan boycotten?”

Pagadder

woningen toegewezen aan vreemdelingen.

Dat vernamen we via een vraag van gemeenteraadslid Wim van Osselaer (Vlaams Belang) en het antwoord van bevoegd schepen Fons Duchateau (N-VA). Bovendien is er in Antwerpen (en ook in de randgemeenten) een lange wachttijd: men moet gemiddeld vier tot acht jaar wachten.

De “nieuwe” bevolking zorgt dikwijls nog voor overlast, en daar zijn dan de “oude” bewoners, meestal alleenstaanden of gepensioneerde Belgen, niet gelukkig mee. Die zouden niet liever willen dan verhuizen naar een appartementsblok met minder vreemdelingen, maar daar staat dan een prijsstijging en een wachttijd tegenover.

VOORMALIG BUB-VOORZITTER: “STEM VLAAMS BELANG!” “Mijn kiesadvies voor Brugge? Er zijn zoveel mensen die het burgemeesterschap op hun visitekaartje willen zetten voor ze sterven. We zitten met een vluchtelingencrisis, overbevolking, niet te stuiten overlast en een verlelijking van onze landschappen. Wie kan er een antwoord op geven? Enkel de partij die dertig, veertig jaar geleden al op de barricaden stond en waarschuwde dat de islam de macht zou overnemen zonder oorlog te voeren. Nu is het (bijna) zo ver! We ontsporen, de christelijke waarden zijn volledig weggeëbd. We discussiëren wat over de boerkini, halalvlees, hoofddoeken en dat is alles.

Mijn stemadvies kan je al raden: Vlaams Belang.” Aan het woord was de flamboyante Bruggeling Ruben Cottenjé, die in het verleden de nationale voorzitter was van Belgische Unie - Union Belge (BUB) en na meer dan twintig jaar (ontgoocheld?) volledig stopt met politiek.

Dus, uit onverwachte hoek.

Amster’damned

Waarom gaat u naar Kirgizstan, Guinee-Bissau of Guatemala? Wilt u absoluut een spannende en gevaarlijke vakantie? Trek naar Amsterdam.

Urban jungle U hoort graag de kogels rond uw oren fluiten? Eén adres: het chique Amsterdam-Zuid. Vorige week nog kreeg een restaurantgast een kogel door zijn kop. Twee weken geleden raakten meerdere mensen gewond in deze “betere” wijk bij een liquidatiepoging. De rapporten van de Amsterdamse ombudsman, Arre Zuurmond, over de veiligheid en de leefbaarheid van de stad liegen er niet om. De Amsterdamse stadskrant Het Parool denkt dat Arre Zuurmond poliepen op zijn stembanden heeft omdat hij al zo dikwijls aandacht gevraagd heeft voor de ellende van de bewoners. In oktober 2016 meldde hij dat de overheid de bewoners rond het beruchte Leidse plein “in de kou laat staan”. In maart van dit jaar voegde hij eraan toe: “De overheid is onduldbaar afwezig.” En onlangs: “De overheid verliest de greep op de binnenstad.” Zuurmond aarzelt niet over een “urban jungle” te spreken.

Vrijheid blijheid Wat is de gemakkelijkheidsoplossing van de politiek? Meer agenten vragen en daarmee de zwartepiet naar Den Haag schuiven. De nieuwe burgemeester, Femke Halsema (GroenLinks), ging twee weken geleden een nachtje op stap naar de beruchte Wallen en de uitgaanspleinen. Ze praatte er met de

7

Onze naaste buren

9 augustus 2018

Den Vaderlandt ghetrouwe dweilen – pardon, de agenten - die alleen maar de woorden van de ombudsman bevestigden: “Het is dweilen met de kraan open en uitbreiding van het aantal dweilen biedt geen oplossing voor het probleem.” Jaarlijks arresteert de politie 7.000 mensen (bijna allemaal mannen) in dat gebied, maar dat helpt niet, want alle overlastgevers staan binnen het uur weer buiten.

Ook Halsema vraagt nu 500 extra agenten, terwijl Den Haag er maar 60 wil geven want de bewindspersonen weten dat de Amsterdamse politici zelf boter op het hoofd hebben. 23 miljoen mensen bezoeken jaarlijks de hoofdstad (met dank aan de goedkope vluchten) en 8 miljoen onder hen komen uitsluitend voor de “fun”; in gewoon Nederlands: om te zuipen en drugs te gebruiken. Agenten vertellen dat het ’s nachts op de Wallen zo druk is dat ze soms 20 minuten nodig hebben om zich langs de massa door een straatje van 50 meter te wurmen. In Amsterdam mogen de prostituees tot 3 uur ’s nachts aan het raam staan. Dus zwalkt er ook heel de tijd een troep dronken en hitsige mannen rond. Twee vorige burgemeesters probeerden de raambordelen vroeger te doen sluiten. In de gemeenteraad floten VVD, D66, GroenLinks en PvdA dat voorstel onmiddellijk terug, want de stad moet “bruisend blijven”.

Vrijheid blijheid, nietwaar? Delen van de stad moesten bordeelraamvrij worden. In de praktijk kregen veertig ramen toch de toestemming verder te doen. Overal blijven daarom ook supermarkten en coffeeshops laat open, en ze doen gouden zaken met de verkoop van drank en drugs. Zes jaar geleden voerde het kabinet een zogenoemde wietpas in, die de verkoop van

drugs verbood aan buitenlanders. Amsterdam zei njet, en het feest ging verder. Met de reis- en verblijfskosten van de bezoekers is druggebruik zelfs een miljardenbusiness geworden. Het gemeentebestuur heeft er geen problemen mee nieuwe dansfeesten toe te staan zodat ook de autochtone jeugd een duit in het drugzakje kan doen. Het is een verworven recht een kleine hoeveelheid harddrugs bij een straatdealer te kopen en ter plaatse te gebruiken. Burgemeester, Openbaar Ministerie en politie hebben afgesproken dat deze gebruikers met rust gelaten worden. Kortom, je wordt vervloekt (damned) als je je daar niet bij neerlegt.

De vervloekte dirigent Nog een vervloekte is Daniele Gatti, sinds twee jaar chefdirigent van het Koninklijk Concertgebouworkest. Hij is pas de zevende orkestleider in honderddertig jaar van een van de toporkesten van deze wereld. De maestro heeft twintig jaar geleden zijn handjes niet thuisgehouden en werd daarom in de Washington Post aan het kruis genageld. Intendant Jan Raes (Vlaming, broer van sportjournalist Frank en twee keer beter betaald dan de minister-president) informeerde bij het orkest of de Italiaan ook in Amsterdam te warmbloedig was, en haalde de hakbijl tevoorschijn toen dat bleek. Ook “dit nadeel hep een foordeel” zou Cruijff zeggen. In Vlaanderen zou zoiets vlug passeren in de media, maar in Nederland staat dat klassiek orkest altijd in het brandpunt van de belangstelling.

Willem de Prater

Stemrecht voor vreemdelingen ook in Gent geen succes Het Gentse stadsbestuur verstuurde dertigduizend brieven naar niet-Belgen om hen aan te moedigen te gaan stemmen bij de komende gemeenteraadsverkiezingen. Een stormloop werd het niet. Zes procent van de aangeschreven vreemdelingen heeft de moeite genomen zich als kiezer te registreren, ongeveer achttienhonderd personen. Om de brief zo verstaanbaar mogelijk te maken, werd de brief eerst voorgelegd aan een panel van niet-Belgen. De brief werd ook zowel in het Nederlands als in het Engels en Frans verstuurd De vele inspanningen van uiterst linkse clubjes zoals samenlevingsopbouw en Victoria Deluxe maken geen verschil. In Gent, net als in de rest van Vlaanderen, zijn vreemdelingen nauwelijks te bewegen om naar de stembus te trekken. Het zijn er wel vijfhonderd meer dan in 2012, schrijven de kranten; het gaat de “goede” kant uit … Alleen, die vijfhonderd is procentueel nauwelijks een stijging. De groep niet-Belgen die in aanmerking komt, is een pak groter dan zes jaar geleden. In 2012 was tien procent van de Gentse bevolking geen Belg, en in 2016 was dat al gestegen tot veertien procent. Niet alleen het aantal vreemdelingen in de stad stijgt, ook het aandeel meerderjarigen binnen die groep vreemdelingen neemt toe.

Het stadsbestuur verstuurde ook duizend tweehonderd brieven naar de vreemdelingen die zich zes jaar geleden registreerden. Eens geregistreerd hebben zij stemplicht. Al kunnen ze daar wel aan ontsnappen, want in tegenstelling tot “echte Belgen” mogen zij zich weer uitschrijven. De niet-Belgen die in 2012 meestemden, vormden minder dan één procent van het totale aantal kiezers (0,66 procent, of nog geen zeven op duizend).

Veel invloed kan dat niet gehad hebben op de verkiezingsuitslag.

Dat cijfer is inbegrepen de burgers van de Europese Unie. Het vreemdelingenstemrecht voor mensen van buiten de EU blijkt een slag in het water. Wordt het niet tijd het weer af te schaffen?

dat ongeveer één op vijf van de Gentse (stemplichtige) kiezers van buitenlandse afkomst is. Het verhaaltje dat het vooral om mensen uit onze buurlanden gaat, klopt trouwens niet. In werkelijkheid zijn twee op de drie afkomstig van buiten de Europese Unie.

De grootste groep van binnen de EU in Gent zijn de Bulgaren (in 2016 al bijna drie keer zoveel als er Nederlanders waren).

Echte besluiten zullen we maar kunnen trekken na de verkiezingen van oktober. Het wordt uitkijken naar de resultaten van nieuwe partijtjes zoals Be.one (van Abou Jahjah) en van links tot uiterst links. Wat brengt de toekomst? Alweer volgens de

Steeds meer kiezers van buitenlandse herkomst Een heel ander verhaal wordt het wanneer je kijkt naar mensen van buitenlandse afkomst. Dat is 34 procent van de Gentse bevolking (cijfers 2017 - bron: statistiek Vlaanderen). Trek er de 14 procent af die nog geen Belg zijn, dan mogen we besluiten

Getouwtrek rond topambtenaren Twee topvrouwen van de Waalse administratie, het hoofd van de Waalse arbeidsdienst Forem en de baas van de Waalse exportdienst, leken even hun functie te verliezen. Maar de MR-cdH-regering temporiseert.

Er mag dan al een jaar een Waalse MR-cdH-regering zijn zonder socialisten, binnen de topadministratie in Namen zijn het nog altijd de PS’ers die de lakens uitdelen. Verschillende onderzoeken hebben aangetoond dat 70 tot 80 procent van de Waalse ambtenaren een PS-etiket heeft. Bij de MR beseffen ze dat het een werk van lange adem wordt om dat netwerk te ontmantelen. Als het er ooit van komt, want zoals in deze rubriek al meermaals werd aangekaart, gaan binnen de Franstalige liberale partij meer en meer stemmen op om in 2019, toch zeker op Waals niveau, een MR-PS-coalitie op poten te zetten.

Frontale aanval Het is misschien daarom dat de MR niet kiest voor een frontale aanval op de Waalse administratie. Sommigen hadden nochtans verwacht dat er een aantal koppen gingen rollen. Niet dus. Een figuur die op de wip zat, was Marie-Kristine Vanbockestal, gedelegeerd bestuurder van Forem, de Waalse arbeidsbemiddelingsdienst en tegenhanger van de Vlaamse VDAB. Vanbockestal heeft een uitgesproken PS-etiket en was jarenlang kabinetschef van Waalse PS-minister Jean-Claude Marcourt. Snel na het aantreden van de MR-cdH-regering bevond zij zich in het vizier van haar voogdijminister PierreYves Jeholet. Die stelde dat “de Forem zich te veel focust op

structuren en te weinig op haar opdrachten”. Jeholet: “Ik zie onvoldoende indicatoren die tonen dat de dienst goed werk levert. Op bepaalde momenten gaat het hier niet meer om echte begeleiding naar een job. De Forem heeft wel weg van een dienst van sociaal assistenten.”

Meteen leek het erop dat de jacht op de PS-topambtenaren geopend was. Maar zo’n vaart loopt het blijkbaar niet. Vanbockestal blijft op post. De evaluatie van een aantal weken geleden was zelfs positief. Alleen kreeg ze de boodschap mee dat haar dienst een tandje bij moest steken. Op federaal vlak loopt het toch anders, waar de MR bijvoorbeeld in de Nationale Bank aan een grote opkuisoperatie bezig is en onder anderen vicegouverneur Mathias Dewatripont werd opzijgeschoven.

In Wallonië blijven de PS’ers dus op post. Dat geldt naast Vanbockestal ook voor Olivier Vanderijst (van de Waalse investeringsmaatschappij SRIW), Alain Rosenoer (de Waalse huisvestingsmaatschappij), Jacques Dehalu (Sofico, die de infrastructuurwerken financiert) en Luc Partoune, het hoofd van de Luikse luchthaven.

Awex Over hun functioneren, laat staan over een mogelijke vervanging, wordt zelfs geen discussie gevoerd. Dat is de voorbije

meest recente Vlaamse cijfers is in de jongste leeftijdsgroep (0 tot 5 jaar) meer dan de helft (53 procent) van buitenlandse afkomst (het woord allochtoon wordt in de Vlaamse statistieken niet gebruikt). Een verrassing is dat niet.

Sp.a-Groen ten strijde tegen Airbnb Airbnb slaat aan in Gent. Het tijdelijk verhuren van leegstaande kamers via internet, vaak aan buitenlandse toeristen, wordt steeds meer gebruikt om een centje bij te verdienen, bijvoorbeeld om een hypotheek te helpen afbetalen. Bij sp.a en Groen houden ze daar niet van.

In hun verkiezingsprogramma beloven ze Airbnb in te perken. Nochtans betaalt elke toerist die via Airbnb in Gent verblijft “citytaks”. In Gent is dat drie euro per nacht (in Brugge slechts twee euro). Het brengt dus op voor de stadskas. Deeleconomie op zijn best, zou je denken. Vreemd genoeg houden de herauten van de deeleconomie, Groen en sp.a, niet van Airbnb.

Ze protesteerden al tegen de Vlaamse regels, die volgens hen veel te veel toelaten.

Ze willen voor Gent aparte en strengere regels. Dat staat ook zo in hun verkiezingsprogramma: “We beperken het aantal nachten dat logies in woningen kunnen verhuurd worden. We onderzoeken binnen de bevoegdheden van de Stad welke stedenbouwkundige regels hiervoor mogelijk zijn en verankeren ze in de stedenbouwkundige reglementen.” Extra regeltjes en reglementen die alweer mensen beperken in wat ze met hun eigendom mogen doen, zo kennen we de Gentse progressieven.

Ze gaan nog verder: “We onderzoeken de haalbaarheid van een coöperatief platform FairBnBGent als alternatief voor AirBnB.” Rood-Groen wil een eigen versie van de webstek op poten zetten. Daarvoor gaan ze eerst wat studies bestellen bij de progressieve vrienden. Het grote verschil met de kapitalistische variant is dat dit voor de stadskas niets zal opbrengen. Het zal alleen maar geld kosten.

Mathildis

Li bia bouquet weken wel het geval geweest met Pascal Delcomminette, het hoofd van de Waalse exportdienst Awex. Zij leidt tegelijk Wallonie-Bruxelles International (WBI), dat Franstalig België in het buitenland promoot. Velen dachten dat zij zou worden opzijgeschoven, omdat in die bevoegdheden ook de federale minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders zijn zeg heeft. En van de naar Ukkel uitgeweken Luikenaar is geweten dat hij de socialisten niet in zijn hart draagt.

Maar zie, ook Pascale Delcomminette blijft in functie. En dat ondanks het feit dat de Waalse exportdienst zwaar bekritiseerd wordt. Met 14 procent van de Belgische uitvoer scoort Wallonië ondermaats. Tevens bron van ongenoegen is dat Awex al te vaak met een goednieuwsverhaal komt. Dat Wallonië een handelsoverschot heeft en Vlaanderen een deficit. De oorzaak daarvan is zuiver logistiek en niet structureel. De import van olie en gas - meestal via de haven van Antwerpen - heeft een negatief effect op de Vlaamse verhouding invoer/uitvoer maar komt het hele land ten goede.

Binnen de Waalse regering had de cdH bedenkingen bij het functioneren van Delcomminette. Maar de centristen vroegen haar ontslag niet. Wat indien ze enkel bevoegd zou worden voor ofwel Awex ofwel WBI? Maar ook daar wil de MR niet van weten. Om de toekomstige PS-partner niet voor het hoofd te stoten?

Picard

8

De wereld rond

9 augustus 2018

Demografische kloof doorklieft Europa De bevolking van verschillende Oost-Europese landen gaat al jaren in dalende lijn. Bovendien lijkt er geen einde te komen aan die onevenwichtige situatie, die zich steeds scherper aftekent. Het is een uitdaging waarvan ‘Europa’ zich nu pas bewust wordt.

Er zit een zekere frequentie in de waarschuwingen die afgevuurd worden. De vergrijzing bedreigt ons sociaal model, zo klinkt het. Of beter gezegd: de betaalbaarheid ervan. In een systeem van herverdeling als het onze wordt de druk op de actieve bevolking gelegd om de facturen van het moment te betalen, met als gevolg dat steeds minder schouders een groter wordende last moeten dragen. Dat mensen steeds ouder worden, een zegen zo wordt gezegd, maakt het er allemaal niet makkelijker op. Dat er een behoorlijke spanning zit op de relatie tussen de demografie en het sociaal model, is echter klein bier in vergelijking met het demografisch plaatje waarmee een aantal Oost-Europese landen geconfronteerd worden. Demografie blijkt de molensteen te zijn die ontwikkeling tegengaat.

Dalende trend VN-voorspellingen liegen er niet om: de top tien van landen met een krimpende bevolking is haast exclusief Oost-Europees. De trend werd al jaren geleden ingezet. Daar zijn plausibele verklaringen voor, maar onrustwekkend is dat die beweging onverminderd aanhoudt. Landen als Letland, Bosnië en zeker Bulgarije (in menig opzicht de grootste ‘verliezer’) verloren sinds de jaren negentig zo’n kwart van hun bevolking.

Prognoses wijzen erop dat die regressie de komende decennia onverminderd zal aanhouden. Tussen vandaag en 2050 zou sprake zijn van een verlies van 15 procent in Polen en Hongarije, tot 22 à 23 procent voor respectievelijk Letland en Bulgarije. Waar vandaag 7,08 miljoen Bulgaren binnen de

landsgrenzen wonen, zullen er dat tegen 2050 nog maar 5,42 miljoen zijn.

De belangrijkste verklaring is de gekende arbeidsmigratie. Men trekt naar waar de omstandigheden gunstiger zijn.

Wanneer de verschillen tussen het westelijke eldorado en het thuisland verminderen, dan kan men vermoeden dat dit zich in een omgekeerde beweging zal vertalen. Vandaag is dat volgens deskundigen niet het geval. Mogelijk zijn de onevenwichtigheden nog iets te groot.

Migratie mag dan de belangrijkste verklaring zijn voor deze funeste demografische ontwikkeling, de effecten worden door andere factoren nog versterkt. Het is eerder een jonge, actieve bevolking die zijn geluk elders zoekt, wat een effect heeft op de nataliteit in eigen land. En ook daar verhoogt de levensverwachting, wat de vergrijzing van die samenlevingen verder zal verscherpen. Maar terug naar de hoofdoorzaak: de (arbeids)migratie.

Unieke situatie Wat zich vandaag in de regio afspeelt, is vanuit historisch perspectief vrij uniek, zo onderstrepen deskundigen. Er zijn meerdere landen die hun bevolking drastisch zien dalen, maar dat speelt zich meestal in oorlogstijd af. Syrië is illustratief. Er zijn ook voorbeelden van aanzienlijke afnames in vredestijd, men denke aan Japan, maar uitzonderlijker is het dat een hele regio getroffen wordt. Het Zuid-Europa van de voorbije vijf jaar zou men als voorbeeld kunnen gebruiken, maar Oost-Europa

Diplomatieke valies spant zonder meer de kroon.

VN-cijfers stellen dat vandaag zo’n 292 miljoen mensen in dit amalgaam van landen wonen. Dat zijn er 18 miljoen minder dan begin de jaren negentig, het equivalent van de volledige bevolking van Nederland. En dan zie je de bevolkingsgroei in de landen van bestemming. Vandaag wonen 66 miljoen mensen in Groot-Brittannië, 8 miljoen meer dan drie decennia geleden. Over éénzelfde periode groeide de Zwitserse bevolking met en kwart, de Oostenrijkse met 15 procent en zo kunnen we wel even doorgaan. In 2016 rapporteerde de OESO dat er zich, tegenover 38 miljoen Polen binnen de landsgrenzen, 2,5 miljoen Polen in de diaspora bevonden.

Uitdaging voor morgen Net de OESO heeft in het verleden al gewezen op de gevaren van deze ontwikkeling. Men draineert de landen van herkomst van belangrijke krachten die noodzakelijk zijn om precies de achterstand met het Westen in te halen. Verschillende landen hebben acties opgezet om de terugkeer te stimuleren, zij het met betrekkelijk weinig succes. De kwestie lijkt nu de aandacht van de Europese Commissie te hebben getrokken.

Per slot van rekening zijn het de regels rond vrij personenverkeer die deze bewegingen gemakkelijker maken, zij het dat de trend zich al had ingezet nog voor de betrokken landen lid van de EU werden. O ja, stilletjes wordt ook geopperd dat wat deze staten nodig hebben migratie is. Maar dat zijn zaken die eerder leven in de verlichte Euro-Brusselse salons. Op het terrein is geen draagvlak voor die piste. Er lopen wel wat meer ‘grenzen’ door de EU, en stilaan krijgt dit demografisch onevenwicht de aandacht die het verdient.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Zonder tussenschotten Bij de aanslagen van 17 augustus 2017 in Cambrils vielen zestien doden en honderdtwintig gewonden, maar de organisator ervan reist ongehinderd rond in Europa. Hij legt overal contacten met extremistische moslimgroepen.

Dat meldde de Catalaanse krant El Periódico op basis van inlichtingen van de Spaanse en Catalaanse politiediensten. Waterdichte tussenschotten werden pas in de negentiende eeuw algemeen gangbaar in de scheepsbouw.

Tevoren waren vele goedgebouwde en grote schepen zonder tussenschotten gezonken als gevolg van één relatief klein lek.

De Europese Unie is zo’n schip zonder tussenschotten. Bij ieder lek, in Ceuta, in Lampedusa, in Griekenland of in de DDR-hersenen van Angela Merkel, stroomt het zwarte water onstuitbaar binnen, omdat er geen binnengrenzen meer zijn die beschermende tussenschotten vormen. Dat zelfs het meesterbrein achter een islamitische massamoord nergens door de grensbewaking onderschept wordt, en ongehinderd in verschillende EU-landen een nieuw netwerk kan uitbouwen, is daarvan slechts één symptoom.

Slimme sancties Vorige week kon u in deze rubriek lezen dat president Trump dreigde met sancties tegen Turkije als dominee Andrew Brunson niet onmiddellijk werd vrijgelaten. Dat blijkt geen bluf te zijn geweest. Er zijn sancties ingesteld tegen twee Turkse functionarissen die verantwoordelijk zijn voor de detentie van de dominee.

Het zijn dus geen collectieve sancties tegen Turkije als geheel. Zo’n gewone sancties zijn soms ook zinvol, maar ze treffen dikwijls ook de verkeerde mensen, ongeveer zoals een bombardement met ongeleide wapens. De gepersonaliseerde “slimme” sancties zijn in de VS juridisch mogelijk gemaakt dankzij de Magnitsky Act. Die gaat terug tot 2009, toen de nieuwe Russische nomenclatura bezig was met een grote plundertocht, waarbij zij op grote schaal bedrijven inpikte, met medeplichtigheid van de rechterlijke macht, de veiligheidsdiensten en de politie. De Russen noemden dat “bedrijfsovervallen”. Wie zich daartegen verzette, kreeg een valse aanklacht aan zijn broek en verdween voor jaren in de gevangenis – of werd vermoord.

Ook het bedrijf van de Amerikaanse zakenman Bill Browder werd op die manier onteigend. Zijn Russische advocaat Sergej Magnitsky werd gearresteerd. Na een maandenlange lijdensweg in voorarrest – hij was ernstig ziek, maar kreeg geen medicatie – werd hij tenslotte door bewakers doodgefolterd. Men had nog een rekening met hem te vereffenen omdat

hij als belastingspecialist had geprobeerd de miljardenfraude binnen de nomenclatura aan te klagen. Als reactie daarop keurde het Amerikaanse Congres, voor één keer over de partijgrenzen heen, de Magnitsky Act goed, waarbij sancties werden getroffen tegen de Russische functionarissen die verantwoordelijk waren voor de moord op Magnitsky. Ze mogen niet meer naar de VS reizen en hun buitenlandse rekeningen worden bevroren.

Navolging en wraak Gesterkt door het voorbeeld van de Magnitsky Act hebben Estland, Letland, Litouwen, Canada en Groot-Brittannië soortgelijke wetgeving ingevoerd, maar ze passen die slechts met mondjesmaat toe. De VS hebben die geïndividualiseerde sancties ook toegepast tegen de Tsjetsjeense fundamentalistische president Ramzan Kadyrov wegens ettelijke moorden, tegen Sandinisten uit Nicaragua en zelfs tegen één senator uit de Dominicaanse Republiek.

Uit wraak stemde het Russische parlement in 2012 een wet die de adoptie van Russische kinderen in de VS verbood. Duizenden kinderen zitten als gevolg daarvan nog steeds in weeshuizen. Dat had toen nog niets te maken met de Russische wet die de adoptie door holebi’s verbood. Die wet dateert pas van 2013.

Gelegaliseerde pedofilie Abdullah Gül was de medestichter van Erdogans AK-partij. Hij was eventjes premier in 2002, om de weg voor te bereiden voor Erdogan, aan wie hij het premierschap overdroeg.

Van 2003 tot 2007 was hij minister van Buitenlandse Zaken, en daarna was hij tot 2011 president. Maar wat meestal niet wordt vermeld: op dertigjarige leeftijd huwde hij een vijftienjarig meisje. Misschien al een adolescente en geen kind meer, maar zeker ook nog geen volwassen vrouw. Vindt u dat een twijfelgeval? Dat geldt dan zeker niet voor het jonge bruidje van ayatollah Khomeiny destijds: toen hij achtentwintig was, nam hij een kindbruidje van tien. De meeste Iraanse ayatollahs hebben overigens één of meer kindbruidjes gehad. In Turkije was de minimumleeftijd voor een huwelijk vroeger achttien jaar, al werden soms “gemotiveerde uitzonderingen” toegestaan voor huwelijken van zestien- of zeventienjarigen. Maar de praktijk van de gelegaliseerde pedofilie in de vorm van kindhuwelijken gaat nu ook daar ingevoerd worden. De Diyanet, het Turkse directoraat voor religieuze zaken, bepaalde begin dit jaar dat volgens de islamitische wet meisjes al vanaf hun negende jaar kunnen huwen. De omzetting van de richtlijn in wetteksten duurt nog wel even, maar alles wijst erop dat die verklaring van Diyanet de eerste stap is in een wetswijziging voor het verlagen of afschaffen van

de minimumleeftijd voor seksuele handelingen met kinderen. Gecamoufleerd als een vroom islamitisch huwelijk, naar het voorbeeld van de echtverbintenis tussen Mohammed en Aïsja, die werd “geconsumeerd” toen zij negen jaar oud was.

Geen christenen Tijdens het eerste kwartaal van dit jaar heeft de Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen van de VN 1358 “vluchtelingen” uit Syrië aanbevolen voor hervestiging in Groot-Brittannië.

Daarvan waren slechts vier christenen, en niet één jezidi, hoewel dat toch de meest vervolgde groep is. Het Britse Home Office liet 1112 van die “vluchtelingen” toe. Allemaal moslims. Niet eens één christen. Dit is geen eenmalig toeval.

We maakten vorig jaar al melding van gelijklopende cijfers voor 2017. Toen ving Groot-Brittannië 4.850 Syrische “vluchtelingen” op, waarvan slechts 11 christenen.

Witte Helmen Wij schrijven maar zelden iets goeds over moslims, maar voor één keer maken we een uitzondering. De Witte Helmen, die een onofficiële vrijwillige reddingsdienst vormden in Syrisch gebied dat niet onder controle van de regering stond, moeten toegewijde en dappere mannen zijn. Zij hebben door het Westen geleverde kranen en graafmachines om gewonden vanonder het puin van platgebombardeerde gebouwen te halen, maar in tegenstelling tot echte reddings- en brandweerteams hebben ze geen brandvrije pakken, geen zuurstofmas-

kers, geen NBC-kledij die hen tegen chemische wapens kan beschermen… Maar toch hebben zij in de loop van de oorlog duizenden mensen geëvacueerd uit brandende of ingestorte gebouwen en ze hebben slachtoffers van gifgasaanvallen proberen te verzorgen, soms met de eenvoudigste hulpmiddelen. En zij zijn dan ook bij dozijnen gesneuveld.

Van de drieduizend vrijwilligers waren er eind 2016 al 159 gedood. Vooral de “double tap”-bombardementen van de Russen en de Syriërs maakten zeer veel slachtoffers. Daarbij wordt enkele minuten na een eerste luchtaanval een tweede aanval uitgevoerd op hetzelfde doelwit om zoveel mogelijk hulpverleners en reddingswerkers te doden. Hun machines en hun bescheiden salaris werden betaald door de VS, Groot-Brittannië, NieuwZeeland, Nederland en Denemarken, dus volgens de Syrisch-Russisch-Iraanse propaganda móéten zij wel agenten zijn van de NAVO, de CIA en zelfs Al Qaida. Allemaal tegelijk, wat volkomen absurd is. Assad noemt hen “terroristen” en heeft gezworen hen uit te zullen roeien. Zij zijn nu slachtoffers van een ongelooflijke vunzige lastercampagne van de Syriërs en hun bondgenoten. Het is duidelijk waarom: de Witte Helmen hebben te veel gezien. Zij zijn gevaarlijke getuigen van wreedheden en bombardementen op burgerdoelen. Er zal ook bij de Witte Helmen wel kaf tussen het koren zitten, maar een terreurgroep is dat zeker niet.

Echte terroristen blazen gebouwen op en vermoorden mensen; ze proberen hen niet met gevaar voor eigen leven uit de ruïnes te redden.

Het nabije buitenland

9 augustus 2018 JEAN RASPAIL BLIKT TERUG “Het Frankrijk van Emmanuel Macron heeft veel gelijkenissen met het Frankrijk dat in de roman ‘Le Camp des Saints’ uit 1973 overspoeld wordt door immigranten”, zei auteur Jean Raspail in een recent interview.

Jean Raspail, die op 5 juli 93 jaar werd, komt nog zelden in de openbaarheid. Naar aanleiding van zijn verjaardag gaf hij nog eens een interview aan de rechtse tv-zender TV-Libertés. En dan gaat het onvermijdelijk over zijn visionaire boek ‘Le Camp de Saints’ uit 1973.

Voor wie het boek - waarvan intussen een paar Nederlandse vertalingen bestaan - nog niet gelezen heeft: dat brengt het verhaal van miljoenen mensen uit het Indische continent die het Europese vasteland via de Azurenkust overspoelen. Ze worden opgejut door een aantal linkse wereldverbeteraars en zijn op zoek naar de westerse welvaart. De beleidsmakers in Europa laten begaan. Uit zwakheid en door een naïef solidariteitsgevoel.

Het Frankrijk van 1973, van voor ‘Le Suicide français’ van Eric Zemmour, is dat van de Trente Glorieuses voor de oliecrisis van datzelfde jaar. Een land dat relatief welvarend is, waar er geen aanslagen zijn en waar fouilleringen zich beperken tot passages aan de douaneposten, wanneer men de grens oversteekt.

Het scenario van Raspail van een grote migratiegolf leek in die tijd dan ook weinig realistisch.

Een totale apathie van de leiders Wie het boek leest, merkt veel gelijkenissen met wat vandaag gebeurt op de Middellandse Zee. Hoe deze keer Afrikanen in boten naar Europa trekken, daarin gesteund door linkse

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE ngo’s. En hoe de regeringen geen oplossing vinden voor het migratieprobleem. In het interview met TV-Libertés legt Raspail uit dat hij de migratiegolf wel had verwacht, maar dat het op een andere manier zou gebeuren. Voor hem was het aantal het belangrijkste element.

Dat een belangrijk deel van de migranten moslims blijken te zijn, was in 1973 geen centraal thema. Raspail: “Het is vandaag natuurlijk geen massale toevloed zoals in mijn boek. Maar het aantal neemt toe. Op een langzame manier.” Raspail had wel voorzien dat bij de beleidsmakers totale apathie zou heersen.

Net als de misplaatste sympathie en vredelievendheid (‘Refugees welcome’) van de linkse Gutmenschen. Ook het benadrukken van de eigen ellende van de migranten werkt en roept mededogen op. Dat is een constante tussen 1973 en vandaag: niemand durft nog zeggen dat na de dekolonisering veel landen in grote problemen zijn gekomen en dat dit migratiegolven heeft teweeggebracht.

Een van de straffe passages in het boek is de pro-migratiehouding van de toenmalige paus, die de naam Benedictus XVI krijgt. Alleen zou de echte Benedictus XVI van de 21ste eeuw een paus zijn die zich niet voor de kar van de immigratielobby laat spannen. Dat doet Franciscus wel, die veel gelijkenissen vertoont met de paus in Le Camp des Saints. In het boek is de ‘opengrenzenpaus’ trouwens ook afkomstig uit Latijns-Amerika.

In een heruitgave van zijn boek excuseert Raspail zich trouwens bij paus Benedictus XVI omdat hij hem in de huid van een linkse kerkvader heeft gestoken. Weinigen weten het, maar Jean Raspail is een aanhanger van de traditionalistische stroming binnen het katholicisme.

KONING VAN DE RECLAME Deze week het verhaal van een man met een jaarsalaris van zeventig miljoen pond. Hij is een gigant in de wereld van de publiciteit. Hoge bomen vangen nu eenmaal veel wind. Deze zomer bevindt Sir Martin Sorrell zich in het midden van een storm.

Staat u op een bus of tram te wachten, dan is de kans bijzonder groot dat de reclamepanelen in het wachthokje afkomstig zijn van JC Decaux. Al jaren is dat bedrijf marktleider op het vlak van straatmeubilair en het is de op één na grootste speler wat betreft buitenreclame. De reclamewereld is - net zoals de pers - in volle verandering. Nieuwe media kwamen opzetten, klassieke media zoals radio, televisie en gedrukte pers staan onder zware druk. Ook publiciteit is niet meer hetzelfde als voorheen.

Bushokjes worden niet langer versierd dan wel ontsierd door klassieke reclameaffiches. De huidige generatie reclamepanelen maakt geluid, beweegt en omvat zelfs 3D-mogelijkheden.

Adverteren in een klassiek huis-aan-huisblad, het is anno 2018 allerminst hip te noemen. Hoeveel van die wekelijkse regionale persbladen en reclamefolders zijn in de vorige vijftien jaar niet verdwenen? Stilstaan is achteruitgaan. Dat weet Martin Sorrell als geen ander. Sorrell wordt wereldwijd beschouwd als de koning van de publiciteit, maar de reclamekeizer donderde in de afgelopen maanden van zijn voetstuk. Er barstte gedonder los over zijn vertrekpremies en (vermeend) prostitutiebezoek op kosten van de zaak.

Van plastic naar publiciteit Martin Sorrell werd in februari 1945 geboren in een joodse familie te Londen. De vroegere generaties van de familie Sorrell vertoefden in het oosten van het Europese continent. Via

Van publiciteit naar prostitutie Toch komt er de jongste tijd een smet op het blazoen van Martin Sorrell. De voormalige CEO, die in april plots het bedrijf verliet, wordt nu door velen afgeschilderd als een onmogelijke figuur, een tiran die zijn personeel ronduit agressief zou hebben behandeld. Waarom verliet Sorrell het toneel? Er was immers weinig mis met zijn gezondheid. Geruchten staken de kop op dat de bedrijfsleider met facturen had gesjoemeld. WPP geeft tot op de dag van vandaag geen details vrij over wat er precies

MANNSCHAFT-SPELER ÖZIL STAPT OP In mei was in Duitsland ophef ontstaan omdat twee spelers van de Duitse nationale ploeg duidelijk hadden gekozen tussen Turkije, hun herkomstland, en Duitsland, het land waarvan ze burgers zijn. Voor Mesut Özil en Ilkay Gündogan is Turkije hun vaderland, en Erdogan is hun leider.

In de pers waren foto’s verschenen van de twee voetballers aan de zijde van de Turkse president (toen in volle kiesstrijd) in een hotel in London, terwijl ze Erdogan de truitjes van hun respectievelijke Duitse ploegen aanboden. Mooi voor de conservatief-islamitische AKP, waarvoor sport steeds een recuperatiemiddel was en nog steeds is. De woorden op het truitje dat door een van de spelers aan Erdogan wordt aangeboden, waren veelzeggend: “Aan mijn president, met respect”. Waarmee deze nieuwe ‘Duitsers’ zich vooral laten kennen als overtuigde Turken. Het integratiedebat in Duitsland kende een nieuwe start…

Matig spelend op het WK Özil is niet zomaar een voetbalspeler, hij behoorde tot de ‘Mannschaft’ tijdens het Wereldkampioenschap voetbal. En al is ondergetekende absoluut geen voetbalkenner, we lazen her en der dat het spel van Özil – om het voorzichtig uit te drukken – op geen bal trok. Hij liet steken vallen, en hij deed niet wat van hem verwacht werd. Opnieuw! Met ‘opnieuw’ bedoelen we dat Mesut Özil ook als ‘succesnummer van het Duitse integratiemodel’ niet deed wat van hem verwacht werd, toen hij met Erdogan op de foto ging, en hem ook nog eens ‘mijn president’ noemde.

Reinhard Grindel, voorzitter van de Duitse voetbalbond, heeft Özil voor zijn zwakke voetbalprestaties gekapitteld, niet voor zijn politiek optreden aan de zijde van Erdogan. Özil had als (zogezegd) goed geïntegreerde Turk die kritiek kunnen aanvaarden, had er de nodige lessen kunnen uit trekken, en verder kunnen

De migratiecrisis in Europa mag dan gelijkenissen vertonen met de beschrijvingen in Le Camp des Saint, is het niet zo dat Frankrijk relatief gezien gespaard is gebleven van grote immigratiedruk, zoals die er wel in Griekenland en Italië is en momenteel ook in Spanje? De situatie lijkt inderdaad niet zo dramatisch als in Le Camp des Saints, waar vooral de Azurenkust de schok moet opvangen. Maar onder Emmanuel Macron wordt wel degelijk een laks immigratiebeleid gevoerd. De Franse president gaat in tegen de politieke en maatschappelijke beweging die in landen als Italië, Oostenrijk, Hongarije en Polen aan de gang is. Hij wil druk zetten om migranten over die landen te verdelen. Dat is natuurlijk het signaal aan heel Afrika om te blijven proberen naar Europa te komen. Ondertussen is in Frankrijk ‘le grand remplacement’ bezig, de ‘grote vervanging’. Wie deze term hanteert, wordt door links afgedaan als ‘racist’ of ‘ondemocratisch’. Die vervanging in de grote steden van autochtonen door vreemdelingen is echter een feit. Dat is ook wat Raspail in zeldzame interviews zegt. In hele wijken en voorsteden woont geen autochtone Fransman meer. En dan is er de recente immigratiegolf, die maakt dat de voorbije jaren in Frankrijk verschillende migrantenkampen zijn ontstaan. Er is het verhaal van Calais, maar ook van een aantal Parijse gemeenten die omgevormd zijn tot echte ‘bidonvilles’. Alleen, links zwijgt erover. Het is alsof het probleem niet bestaat, en wie erover begint is een racist.

Om de simpele reden dat bobo-links in de rijke Parijse wijken woont, waar amper immigranten te zien zijn. Daardoor blijft de situatie verrotten. Raspail voorspelt dan ook een gewelddadige uitkomst, vroeg of laat.

Salan

ENGELAND gebeurd is en welke malversaties Sorrell precies begaan zou hebben. Een verhaal dat vaak terugkeert, draait rond bezoekjes aan dames van lichte zeden. Prostitutiebezoeken die betaald zouden zijn met geld uit de kas van WPP. Deze zomer, tijdens een gerenommeerde reclamebeurs in het Franse Cannes, ontkende Martin Sorrell die geruchten in alle toonaarden. “Het is niet waar wat er gezegd wordt. (...)

Toch was het beter voor het bedrijf en de aandeelhouders dat ik een stap opzijzette”, aldus de reclamegoeroe. Het aandeel van WPP nam een duikvlucht in het voorjaar, maar wist zich sinds het vertrek van Sorrell wat te herstellen. Toch gaat intern het gerommel door. Cijferreeksen laten zien dat Sorrell tot in 2016 een loon ontving dat niet gelijkliep met de prestaties van het bedrijf. Zijn persoonlijke bankrekening groeide in verhouding sterker dan die van de firma. Bovendien kreeg Sorrell dit voorjaar nog een omstreden vertrekpremie van omgerekend dik 25 miljoen euro. Dit zorgde voor gemor bij de investeerders. Glass Lewis, een bedrijf dat de aandeelhouders bijstaat, riep openlijk op om de voorzitter van de raad van bestuur weg te stemmen (wat in juni zowat één op zes aandeelhouders effectief deed).

Martin Sorrell kondigde de afgelopen maanden meermaals aan dat hij nog niet denkt aan zijn pensioen. Hij wil met een nieuwe reclamefirma naar de beurs trekken. Steun zoekt hij hiervoor bij de bekende bankiersfamilie Rothschild. Ook overweegt Sorrell om het Nederlands-Britse Shell gedeeltelijk over te nemen. De oliemagnaat zou zodoende uitgebreid worden met een pr- en communicatietak. In hoeverre Martin Sorrell zijn geesteskind WPP daadwerkelijk zal gaan bekampen, zal de toekomst uitwijzen.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND gaan met voetballen in Duitsland. Duitsland gaf hem alle kansen, en wou hem alle kansen blijven geven. 42 procent van de Duitsers gelooft dat sport “integratiebevorderend” werkt. Nu, dan pak je de kritiek toch op als een impuls om nog harder te trainen en nog beter je best te doen? Neen dus, niet zo Özil. Hij weigert nog lid te zijn van “die Mannschaft”.

Racisme!

Zowat iedereen in het land vond het voetbalspel van Özil maar matig. Maar Özil pikte de kritiek van Grindel niet. En toen gebeurde weer iets merkwaardig. Als je géén argumenten hebt, en je wenst als allochtoon toch een slachtofferrolletje te kunnen spelen, dan is er nog altijd het stopwoord ‘racisme’. Want dan gaat weldenkend links Duitsland op de achterste poten staan, en is alle rationaliteit weg. Dat is net wat gebeurde in de zaak-Özil. Mesut Özil beschuldigde prompt DFB-voorzitter Grindel van racisme. “Als ik win, ben ik Duitser, als ik verlies, word ik Turk”. Op dat vlak is Özil perfect geïntegreerd: hij weet precies op wélke knopjes hij moet drukken. In de pers wees voormalig CDU-boegbeeld Wolfgang Bosbach elke racismeverwijt in de Mannschaft van de hand, “want voorzitter Reinhard Grindel is absoluut geen racist”. De minister van Binnenlandse Zaken in Baden-Württemberg, Thomas Strobl (CDU) stelde: “Niemand moet zijn afkomst afzweren. Maar ik zou een duidelijke ja willen horen voor het nieuwe vaderland! En ik zou ook graag een klare bekentenis willen tot onze waarden, en het afstand nemen van een figuur als Erdogan. Een duidelijke bekentenis zou ik willen horen van mensen die hier van alle vrijheden genieten – vrijheden die heer Erdogan hen niet geeft.”

Links reageerde zeer verdeeld op de ‘racistische’ daad van Grindel, en het racismeverwijt door Özil. Groen veroordeelt de ontmoeting van Özil met de Turkse dictator Erdogan: met zo

FRANKRIJK

De grote vervanging in de steden

RIGHT OR WRONG omzwervingen in Rusland, Roemenië en Polen kwamen zij in Groot-Brittannië terecht. De jonge Martin studeerde economie aan Cambridge en behaalde later een diploma in bedrijfskunde aan Harvard, in de Verenigd Staten. In 1985 begon hij met het investeren in WPP, een onderneming die plastic winkelmandjes produceerde. Via talrijke overnames transformeerde Sorrell, die algemeen directeur bij WPP werd, de firma volledig. WPP werd een gigant in de reclamewereld en de communicatiesector. Meer dan drie decennia stond Sorrell aan de top van WPP, wat hem meteen de langstzittende directeur maakte van alle beursgenoteerde bedrijven in het Verenigd Koninkrijk.

WPP werd een ronkende naam in de wereld van de publiciteit. De firma is een miljardenonderneming en telt wereldwijd 130.000 werknemers. Sorrell zag niet alleen de bankrekening van het bedrijf aandikken, persoonlijk boerde hij ook goed. Salarissen en bonussen van tientallen miljoenen ponden op jaarbasis, het was de normaalste zaak van de wereld. Het totale vermogen van Sorrell wordt geschat op ongeveer 500 miljoen pond, zo’n 560 miljoen euro. In 2000 werd hij omwille van zijn zakelijke verdiensten tot ridder geslagen.

9

DUITSLAND

iemand ga je toch niet op een foto staan. Maar bij de SPD (nog steeds coalitiepartner in de Duitse regering) en bij die Linke slaan de stoppen helemaal door. Mevrouw Katarina Barley, justitieminister in deze regering en SPD’ster: “Het is een alarmklok als een belangrijk Duits voetballer als Mesut Özil in zijn land wegens racisme niet meer gewenst is en zich door de Duitse voetbalbond niet meer vertegenwoordigd vindt”. Andere linkse topfiguren hebben het over ‘latent racisme’ in Duitsland. Het bekende riedeltje.

Links als de handpop van Erdogan Er werd met aandacht uitgekeken naar de reacties van Turkije op het ontslag van Mesut Özil. De reacties waren bepaald eenduidig. Het begon nog vrij onschuldig met de uitspraak van Mehmet Masapoglu, Turks minister voor Jeugd en Sport: “Wij steunen de eervolle houding van onze broeder Mesut Özil met ons ganse hart.” De Turkse minister van Justitie, Abdulhamit Gül, ging een stap verder. Met zijn bericht kon de gemiddelde commentator de politieke recuperatie door Turkije al aanvoelen: “Ik wil Mesut Özil geluk wensen, die met ... de deur heeft dichtgeslagen tegen het fascistische virus. Mag uw weg u verder alle geluk brengen.” President Recip Erdogan had het in zijn reactie ook over racisme. “Ik kus de ogen van Özil”, troostte hij.

Turkije brengt met zijn overtrokken reacties ook links in Duitsland in verlegenheid. Want speelt links nu niet mee in het geopolitieke spelletje van de Ottomaanse autocraat? Zo viel in de Frankfurter Allgemeine Zeitung te lezen: “Fascisme plus racisme plus slachtofferlegende. Daarover gaat het communicatietrio van Erdogan.” De Turkse ‘overkill’ (nog versterkt door de Turkse president Erdogan) is zelfs voor de gematigde pers in Duitsland een stap te ver.

Piet van Nieuwvliet

10

Beeldspraak

9 augustus 2018

MEDIALAND

FILM

Honden en drugs

De andere slachtoffers van de #MeToo-campagne In de media duiken steeds vaker verhalen op over de andere slachtoffers van de #MeToo-campagne. We hebben het dan niet over de slachtoffers van handtastelijkheden of erger, maar de slachtoffers van valse beschuldigingen. In het geval van de Zweedse acteur, regisseur en theaterintendant Benny Fredriksson leidde de valse beschuldiging zelfs tot een drama, vóór zijn naam door het gerecht gezuiverd werd. Hij pleegde zelfmoord.

De gevolgen van een valse beschuldiging zijn niet mis. In de media wordt je naam meteen te grabbel gegooid, waardoor je professioneel amper nog kan functioneren. Of zelfs niet meer mag functioneren, omdat je werkgever, collega’s, partners of klanten niets meer met je te maken willen hebben. Ook je privéleven is om zeep, met vrienden die alle banden verbreken, een familie die zich schaamt, en misschien wel een echtgenote die de scheiding aanvraagt. In het geval van Benny Fredriksson bleef zijn vrouw aan zijn zijde, maar één van zijn grote ontgoochelingen was dat geen enkele van zijn vrienden in het openbaar voor hem de verdediging durfde op te nemen.

Na de zelfmoord van Benny Fredriksson kwam de Zweedse pers enigszins tot inkeer. Misschien werden #MeToo-beschuldigingen dan toch iets te lichtzinnig in de media gebracht, en werden de beschuldigden te brutaal aangepakt. Een onderzoekscommissie wees later uit dat er van de #MeToo-beschuldigingen tegen Benny Fredriksson niets aan was. Te laat, natuurlijk.

We lazen het verhaal verleden dinsdag in De Standaard en Het Nieuwsblad. Zonder ook maar enige referentie naar de zaak-Bart de Pauw, naar hoe die door de Vlaamse media aangepakt werd en door de VRT onmiddellijk en onverbiddelijk gebroodroofd.

En we herinneren ons ook hoe Tom Lenaerts, die jarenlang met hem samenwerkte, als zowat de enige een beetje tegengas durfde geven in de media. Maar niet zoveel dat hij zelf iets zou riskeren. Onze media hebben een hoge dunk van zichzelf wat betreft kwaliteit en moraliteit, maar als puntje bij paaltje komt geldt ook bij hen dat de ene zijn dood de ander zijn brood is.

Racistische antiraciste bij The New York Times Het relaas van de weduwe van Benny Fredriksson was verleden week niet het enige mediaverhaal dat bol stond van de hypocrisie. Straffer was de aanstelling van de journaliste Sarah Jeong bij The New York Times, en hoe die krant en haar linkserige soortgenoten voor haar de verdediging opnamen.

Journaliste Sarah Jeong is namelijk niet van het soort dat een blad voor de mond neemt, en al zeker niet op Twitter. Het duurde dan ook niet lang vooraleer iemand enkele tweets uit de tijdlijn van Sarah Jeong opviste die moeilijk anders geduid konden worden dan als racistisch. Alleen, Sarah Jeong is een vrouw, links en - troefkaart! - van Aziatische afkomst, dus kán zij per definitie niet racistisch zijn. Racisme is immers een voorrecht voor blanken, en dan vooral blanke mannen, terwijl bijvoorbeeld een vrouw van Aziatische afkomst daar eenvoudigweg niet toe in staat is.

Meer zelfs, volgens The New York Times waren de “zogezegd racistische” tweets niet meer dan persiflages op de tweets van échte racisten, en bewezen die tweets alleen maar hoe racistisch de Amerikaanse samenleving wel is. En, net als De Standaard en De Morgen, vond The New York Times het toch wel van een extreme vorm van racisme getuigen dat iemand in de tijdlijn van Sarah Jeong was gaan zoeken naar tweets die mogelijk als racistisch uitgelegd konden worden, om die vervolgens in de openbaarheid te brengen.

Beeld je in dat Sarah Jeong niet Sarah Jeong zou heten, maar Sarah Smith, en dat zij niet voor The New York Times zou gaan werken zijn, maar voor het persteam van Donald Trump. Wees maar zeker dat uitgerekend The New York Times meteen in de tijdlijn van Sarah Smith zou gedoken zijn, gretig op zoek naar eerder welke tweet die met wat slechte wil als racistisch uitgelegd zou kunnen worden.

YouTube mengt zich in Zweedse kiescampagne Over enkele weken vinden in Zweden verkiezingen plaats en de strijd gaat er hard aan toe, ook op de sociale media.

Omdat immigratie centraal staat in de kiesstrijd, wordt nauwgezet opgevolgd wat de politieke partijen op de sociale media zeggen. Of beter gezegd: wordt nauwgezet opgevolgd wat de rechtse politieke partijen op de sociale media zeggen, om hun berichten te kunnen verwijderen en/of hun kanalen af te sluiten. Zo gebeurde het dat Alternativ för Sverige (AfS) zijn kanaal

De Italiaanse regisseur Matteo Garrone gaf in 2008 een kijkje in de wereld van de Italiaanse maffia met zijn gevierde film “Gomorrah”, waarin hij een combinatie van realisme (documentairestijl) en enscenering hanteerde. Dat maakte van “Gomorrah” een keiharde verfilming van de realiteit, anders dan de meeste meer geïdealiseerde gangsterfilms.

op YouTube plots permanent afgesloten zag. AfS is een recente afsplitsing van de Zweden-Democraten, en laat zich zowel naar vorm als naar inhoud vooral door Alternative für Deutschland, FPÖ en Rassemblement National inspireren. In één van hun clips had AfS kritiek geuit op een nieuwslezer van de Zweedse openbare omroep SVT, met de oproep dat “nieuwslezers vloeiend Zweeds moeten kunnen spreken”. Volgens YouTube bevatte die clip een oproep tot haat tegenover een bevolkingsgroep, en bijgevolg kreeg AfS het bericht dat haar account permanent afgesloten werd.

In de Zweedse media, die AfS volledig negeren, werd nergens over het voorval bericht, laat staan dat het aangeklaagd werd. Maar in de alternatieve media op internet, en op de sociale media, kreeg YouTube het hard te verduren. In die mate zelfs dat YouTube zich genoodzaakt zag het account van AfS “voorlopig” te reactiveren.

Maakten de Britse media UKIP groot?

Ook in ons land duikt de vraag regelmatig op en vormt ze zelfs de basis voor het ‘cordon médiatique’ tegen het Vlaams Belang: worden anti-immigratiepartijen grootgemaakt door de aandacht van de pers voor zulke partijen? Uit een Britse studie blijkt dat UKIP inderdaad kon profiteren van de aandacht voor die partij in de media, maar het effect bleef bijzonder beperkt.

Hoewel het gemeten effect statistisch significant zou zijn, gaat het uiteindelijk over niet meer dan één procent.

Interessant aan de studie is dat de onderzoekers van de Universiteit van Southampton a priori de omgekeerde hypothese niet uitsloten, namelijk dat een grotere aandacht van de media voor de partij ook het gevolg kon zijn van betere scores in de peilingen. Dat bleek echter niet het geval te zijn: de aandacht in de pers bleek vóór de betere scores in de peilingen te komen.

Tegelijkertijd is het opmerkelijk dat de correlatie tussen de persaandacht en de scores in de peilingen positief was. De aandacht voor UKIP in de Britse pers was immers over het algemeen negatief, terwijl het effect op de scores over het algemeen, maar zeker niet altijd, positief was.

Zou zo’n onderzoek ook in Vlaanderen mogelijk zijn? Eigenlijk niet. De Britse situatie is helemaal anders: daar heeft de pers aandacht voor UKIP, en verhoudingsgewijs zelfs meer dan de score van de partij in de peilingen. In Vlaanderen wordt Vlaams Belang zo goed als doodgezwegen in de media, dus valt er gewoon geen effect van enige media-aandacht voor Vlaams Belang op de scores van die partij in de peilingen te meten. Bovendien, in Groot-Brittannië worden in een gemiddelde week meer peilingen uitgevoerd en gepubliceerd dan in Vlaanderen over een heel jaar, een tweede reden waarom zo’n studie in Vlaanderen niet uit te voeren valt. Idem voor de media-aandacht voor de Parti Populaire en het aantal peilingen in Franstalig België.

SABC als videokanaal van het ANC In Zuid-Afrika ontstond verleden week politieke beroering over de manier waarop de openbare omroep SABC een video van president Cyril Ramaphosa verspreidde. In die video besprak de Zuid-Afrikaanse president de resultaten van een strategisch topoverleg van het ANC, waarbij onder meer besloten werd dat de regering land zal beginnen onteigenen zonder compensaties. Toen de Zuid-Afrikaanse openbare omroep de video van Cyril Ramaphosa ontving, onderbrak ze prompt haar normale programmatie om de video aan de kijkers te tonen.

Het hoeft niet gezegd dat de Zuid-Afrikaanse oppositie niet bepaald opgezet was met deze manier van werken van de SABC. De leider van de grootste oppositiepartij, Mmusi Maimane van de Democratic Alliance, maakte als reactie zelf een video, en eiste dat de SABC die zou uitzenden. Het lijkt er echter niet op dat de SABC aan die eis tegemoet zal komen.

De openbare omroep probeert zich te verdedigen door te stellen dat de video van de Zuid-Afrikaanse president een intrinsieke nieuwswaarde heeft. Maar volgens de oppositie rechtvaardigt dat nog lang niet dat de gewone programmatie op tv voor de video onderbroken zou worden. Een eenvoudige opname in het eerstvolgende nieuwsbulletin zou volgens hen ruimschoots voldoende geweest zijn. Ook vindt de SABC dat de oppositie reeds voldoende heeft mogen reageren op de aankondiging van het ANC, maar die oppositie kwam wel pas de ochtend na de uitzending van de videoboodschap van Ramaphosa aan het woord.

En wij die dachten dat alleen in Hongarije de oppositie onvoldoende aan bod kan komen op radio en televisie!

In Garrone’s nieuwste film krijgen we ook te maken met maffiapraktijken, maar veel kleinschaliger. “Dogman” wordt echter op nét zo’n realistische manier gebracht als “Gomorrah”. Het hoofdpersonage in “Dogman”, Marcello (vertolkt door Marcello Fonte, die op Cannes terecht de prijs voor beste acteur won), is een puppy van een man. Een klein, eigenaardig ventje dat geen vlieg kwaad doet. Hij baat een hondenoppas/-trimsalon uit in een afgelegen en somber dorp aan de kust van Zuid-Italië. Hij leidt een rustig leventje en nu en dan komt zijn ex-vrouw zijn dochter langsbrengen, die met plezier haar papa in de salon helpt. Op andere dagen neemt Marcello zijn dochter mee voor duiklessen, maar om die te kunnen bekostigen verhandelt hij naast zijn hondensalon op kleinschalige wijze drugs.

Schoothondje Dat lijkt goed te gaan, tot we Marcello’s grootste klant, Simoncine (gespeeld door Edoardo Pesce), leren kennen.

Die kolossale ex-bokser snuift coke als zuurstof, terroriseert de hele buurt en gebruikt de goedhartige Marcello als zijn persoonlijke schoothondje. Geweld is zijn oplossing voor alles; onschuld maakt daarin geen schijn van kans.

Zo wordt Marcello dag in dag uit door Simoncine geteisterd, waarbij hij met zijn staart tussen de pootjes braaf gehoorzaamt. De vernederingen stapelen zich op, en als zelfs de hele buurt bijeenkomt om een oplossing te zoeken voor Simoncines verwoestende gedrag, verkiest Marcello zijn ‘vriendschap’ met de spierbundel boven zijn buurtgenoten. De reden waarom houdt Garrone voor ons geheim.

Is het het resultaat van een weddenschap die Marcello verloren heeft? Of hoopt Marcello stiekem dat zijn hielenlikkerij zal uitbloeien tot een echte vriendschap met de pitbull?

Het is niet makkelijk om je in de schoenen van Marcello te plaatsen en te begrijpen waarom hij loyaal blijft aan de agressieve Simoncine bij alles wat gebeurt. Symbolisch en metaforisch is het wel, gezien Marcello minstens net zo (en misschien wel meer) onderdanig is voor mensen als honden zijn voor hem. Overdag is hij de ‘leader of the pack’, na de werkuren is hij de ‘underdog’.

Eenzaamheid Behalve door Simoncine wordt Marcello ook geteisterd door een gevoel van eenzaamheid. Tijdens de ontwapenende momenten waarin hij na het duiken zijn dochter innig omhelst, spreekt zijn gezicht boekdelen. Marcello Fonte is werkelijk subliem in deze rol en heeft in Cannes dan ook terecht de prijs voor beste acteur in de wacht gesleept.

“Dogman” zoekt de grenzen op van menselijke verhoudingen. Garrone laat de beelden en emoties voor zich spreken, zonder al te veel dialogen. Als je je afvraagt wat het toppunt van eenzaamheid is, zal je dat zeker vinden in “Dogman”.

Maar gelukkig komt er een moment dat ook Marcello beseft dat je niet eindeloos kan blijven geven zonder af en toe iets terug te krijgen. En dat hij nog best wat kan leren van het gedrag van de honden die hij verzorgt.

Het einde van “Dogman” bewijst dat kleine puppy’s, hoe onschuldig ze ook lijken, toch vaak de scherpste tanden blijken te hebben en maar al te goed van zich af kunnen bijten wanneer hun emmer overloopt. Een titel die niet alleen verwijst naar het hondentrimsalon dat Marcello uitbaat, maar ook naar het groeiproces dat het hoofdpersonage doormaakt. Van kleine, onderdanige en bange puppy naar ‘top dog’. Een ‘happy ending’ à la Garrone, zij het op een wat triestige toon.

Thirza Nerissa

11

Actueel

9 augustus 2018

Zuid-Afrika

De president heeft gesproken Geld verdienen aan een vluchteling Heeft de leider van de ‘regenboognatie’ én van de cryptocommunistische regeringspartij ANC lessen getrokken uit de catastrofale miskleun van dictator Mugabe, die buurland Zimbabwe van ‘graanschuur’ van Afrika heeft gedegradeerd tot ‘visgraatstaat’? Bijlange niet. De naïevelingen die hadden gedacht dat de door en door corrupte en onbekwame Zuma zou worden opgevolgd door een zakenman met leidersallures, Cyril Ramaphosa, weten intussen dat ze bedrogen zijn. gen in eigendommen die van hogerhand in beslag genomen kunnen worden? Waarom dat momentum ook voor de blanke boeren en blanken in ’t algemeen in zeer slechte aarde valt (als ik mij die woordspeling mag veroorloven)? De presidentiële aankondiging staaft het vermoeden dat heel de tamtam over de als democratisch bejubelde hoorzittingen in alle provincies, één grote komedie en één groot volksbedrog is geweest. In de omgeving van Ramaphosa stond van tevoren vast dat die democratische inspraak als een vodje papier zou weggesmeten worden. De president op wie bij zijn aantreden de hoop van (bijna) heel de regenboognatie was gevestigd, heeft gekozen voor het ANC, is nu in talrijke ‘witte’ protesten te lezen en te horen, in plaats van voor het landsbelang.

Roekeloos

Ook deze nieuwe hoop van de veelrassige natie laat zijn politiek bepalen door de landswijd rondgestrooide leugen dat de ‘witten’ onder Van Riebeeck en andere Van der Stels, de grond van de zwarten gestolen hebben en die bijgevolg zonder vergoeding dienen terug te geven. Zijn die witte onverlaten daar niet goedschiks toe bereid, dan zal de ‘gestolen’ grond worden teruggegrepen. En om dat mogelijk te maken, wil Cyril Ramaphosa zelfs de grondwet veranderen.

Kenners van grondwettelijk recht achten zo’n wijziging overbodig, omdat de beoogde grondroof ook met de huidige wetgeving kan worden doorgedrukt, maar het zal allicht indruk maken op de haatzaaiers van de Economische Vrijheidsvechters (EFF), van ‘protestzanger’ Julius Malema en de Black First Land First (BLF) ‘bevrijdingsbeweging’ waarmee de president zoete broodjes wil bakken.

Momentum De president heeft zijn momentum voor de aankondiging van de grondwetsingreep wel goed gekozen: dinsdag 31 juli, precies één dag na de ernstige waarschuwing van het IMF dat onteigening zonder vergoeding voor het land noodlottige economische gevolgen kan hebben, omdat ze buitenlandse beleggers zou doen terugdeinzen. Immers, wie wil beleg-

Vakbond Solidariteit heeft het sarcastisch over ‘toneelspelery’ en openbare schijnverhoren. Nu de werkloosheid toppen scheert en de economische groei beperkt en traag is, klaagt woordvoerder Connie Mulder, kan een regering die zo’n schadelijk beleid voortzet niet anders dan roekeloos genoemd worden. In plaats van een beleid voert de president kiescampagne voor het ANC, klinkt het bitter.

Oppositieleider Pieter Groenewald van het Vryheidsfront Plus gaat officieel klacht indienen bij de commissie Mensenrechten van de VN, wegens overtreding van artikel 16 in het VN-Handvest dat privé-eigendom beschermt en onteigening zonder vergoeding verbiedt.

Raakt die onteigening in de grondwet, vreest de Afrikaner spreekbuis terecht, dan staat de deur wagenwijd open voor anarchie en grondroof, met Zimbabwe als huiveringwekkend voorbeeld. De vele reacties van het blanke volksdeel liegen er alvast niet om. De toon is bitter maar tegelijk vastberaden: nog liever steken ze hun boerderij in brand en verzouten ze hun landbouwgrond dan hun bezittingen te laten stelen door een onverantwoordelijke regering.

Die regering schreeuwt ‘houd de racist!’, maar schept zelf een door en door racistisch klimaat waarin harmonieus samenleven van verschillende regenboogkleuren totaal onmogelijk wordt gemaakt. Almaar luider wordt ervoor gepleit dat blanke eigenaars, die tot nader bericht veruit het leeuwendeel van de belastingen afdokken, hun geld van de banken zouden halen. En, leest men tussen de regels, laat economisch ervaringsdeskundige Ramaphosa het dan maar oplossen. hvo

Bonus goed besteed!

President Emmanuel Macron heeft het Franse meesterschap tijdens het Wereldkampioenschap Voetbal aangegrepen om de lof te zingen van de Franse multiculturele en patriottische ploeg. ‘Een voorbeeld voor gans Frankrijk, een voorbeeld van geslaagde integratie.’

Of het integratiemodel inderdaad zo zegd omwille van het Duitse racisme. geslaagd is, als president Macron de goegeEn nu we het over de islam hebben. Gewoon meente wil doen geloven, valt nog te bekij- voor de volledigheid, vermelden we dat de ken. Want één van de spelers van de natio- sharia in Mauritanië al geruime tijd is ingenale ploeg, Ousmane Dembele, heeft besloten voerd, en dat heiligschennis en spot met de zijn bonus van 350.000 euro weg te schenken profeet met de doodstraf wordt bestraft. Dan zodat in het geboortedorp van zijn moeder in zou je kunnen denken dat het volstaat om Mauritanië een moskee kan worden gebouwd. berouw te tonen om de doodstraf te ontlopen.

Iedereen is vrij om met zijn of haar geld te Op 27 april dit jaar werd een nieuwe wet ingedoen wat hij of zij wil. Maar voetballers die in voerd die de mogelijkheid van berouw tonen de nationale ploeg spelen, vervullen een bij- gewoon schrapt bij een aantal overtredingen. zondere maatschappelijke rol: niet wij zeggen Zo zegt de nieuwe wet: “Elke muzelman, man dit, de opeenvolgende Franse regeringen blij- of vrouw, die spot met of zich smalend uitlaat ven dit beweren. Als zo’n rolmodel zonder blik- over Allah of Zijn Boodschapper Mohammed, ken of blozen zijn volledige voetbalbonus in de Vrede en Heil zij met hem, zijn boeken of een bouw van een moskee in het buitenland steekt, van de profeten, valt onder de toepassing van mag je op zijn minst vragen stellen bij dit ‘inte- de doodstraf, zonder de mogelijkheid te krijgratiemodel’, of niet? gen om berouw te tonen. Hij krijg de doodstraf, Het lijkt erop dat allochtone spelers in de zelfs in geval van berouw.” nationale ploegen van West-Europese landen Misschien was de ‘integratie’ iets duidelijsteeds vaker véél hoger oplopen met hun land ker gebleken, mocht Dembele zijn voetbalbovan herkomst dan met hun nieuwe vaderland nus in een onderwijs- of opleidingsproject in waar ze ladingen bonussen opscheppen. Eer- Frankrijk hebben gestoken. der al verliet Özil de Duitse Mannschaft, zogePiet van Nieuwvliet

In het Bretoense departement Ille-et-Vilaine wil men de ‘solidariteit’ en de ‘goedmenselijkheid’ aanzwengelen. En hoe kan men dat beter doen dan door de belastingbetaler diep in de zakken te laten tasten. Het mag wat kosten, in deze tijden van financiële krapte, moet men daar gedacht hebben.

In de jongste editie van het blad van het departement, “Nous, Vous, Ille”, kan men lezen dat een opvangfamilie tot 550 euro kan verdienen als het een niet-begeleide minderjarige vluchteling in huis neemt. Bedoeling van het departementsbestuur is op die manier het aantal vluchtelingen in de opvangcentra, die volledig ‘verzadigd’ zijn, te verminderen.

Zijn we verkeerd ingelicht als we denken dat er te veel spanningen zijn in de opvangcentra? Rellen tussen allerlei groepen vluchtelingen, wat enorme schade toebrengt aan het imago van “sukkelaars die we geacht worden te helpen”?

Wie zal dat betalen?

De opvangcentra zitten overvol. Niet alleen de oude kazerne in Rennes, ook de twee recent geopende nieuwe centra, in Sens-deBretagne en in Saint-Georges-de-Reintembault. De niet-begeleide minderjarigen krijgen er Franse taalcursussen, kost en inwoon, scholing en opleiding door sociaal assistenten. Allemaal op kosten van de belastingbetaler. Men registreerde een verhoging van

het aantal jongeren van 45 procent op één jaar tijd.

Maar neen, nog is het niet genoeg. Daarom kopt het departement in haar krant: “Het departement van Ille-et-Vilaine verleent bijstand aan jonge migranten die in den vreemde hun kans willen wagen.” Daarom werden twee formules ontwikkeld: een eerste, het ‘solidaire peterschap’, waarbij men de niet-begeleide minderjarige op geregelde tijdstippen uit het opvangcentrum haalt om hem of haar wat kwaliteitstijd te geven.

Meer verregaand is de tweede formule, waarbij men opvangfamilie wordt gedurende een volledig schooljaar. Per niet-begeleide minderjarige ontvangt het opvanggezin tot 550 euro per maand voor de kosten.

Het is de Franse belastingbetaler die voor de kosten opdraait. Alsof er geen dringende bijstand nodig is voor arme, geïsoleerde, al dan niet hulpbehoevende Bretoenen! Maar het is een heel veeg teken voor het Frankrijk van Macron dat men geld moet beloven om solidariteit uit te lokken.

Piet van Nieuwvliet

Noord-Korea blijft kernwapens produceren. Relatie Trump en Kim Jong Un weer onderkoeld.

Hoe Soros de Europese agenda inzake migratie beïnvloedt Dat ‘filantroop’ George Soros een voorstander is van migratie, is geen geheim. In 2016 gaf Soros al aan dat hij 500 miljoen dollar (447,5 miljoen euro) wou investeren in initiatieven voor migranten en vluchtelingen.

Soros zal het geld naar eigen zeggen investeren in specifieke noden voor migranten, vluchtelingen en opvanggelegenheden. “Ik zal investeren in start-ups, gevestigde bedrijven, sociale initiatieven en activiteiten opgericht door migranten en vluchtelingen zelf”, verklaarde Soros.

Niet iedereen vindt dat een goed idee. Een jaar later beschuldigde de Hongaarse premier Viktor Orbán Soros ervan de EU te gebruiken om een “nieuw, gemengd, geïslamiseerd Europa” te creëren. De premier zei dat Soros nu machtiger is in Brussel dan in Washington of Tel Aviv, en beweerde dat de Europese instellingen moeten vechten om zijn invloed te beperken.

Of ze dat ook effectief doen, is nog maar de vraag. In een e-mail uit 2014 van het Open Society European Policy Institute, de Brusselse afdeling van de ‘denktank’ van Soros, wordt Cecilia Malmström, de Zweedse Eurocommissaris voor Handel, poeslief uitgenodigd om een seminarie over migratie bij te wonen. Tijdens het seminarie worden de voordelen en positieve kanten van migratie belicht. De stichting van Soros betaalt bovendien alle kosten van Malmström.

Vorig jaar nog bezocht Soros Europees commissievoorzitter Juncker. Hiermee gaf de ‘filan-

troop’ aan dat het hem menens is zijn agenda door te drukken. Soros heeft in elk geval middelen genoeg en die wil hij volgens hogergenoemde e-mail ook inzetten om de media te overtuigen van de vele voordelen van migratie.

Thierry Debels

12

Op de praatstoel

9 augustus 2018

Praten met Jean-Marie Dedecker

“De lafheid van N-VA is een grote ontgoocheling.”

Zowel de regering-Bourgeois als de regering-Michel presenteerden deze maand een Zomerakkoord. Terwijl de Vlaamse regering vooral oog had voor het klimaat, focuste de federale regering zich (noodgedwongen) op de jobdeal en de begroting. Jean-Marie Dedecker is kritisch: “Wie betaalt het gelag van deze maatregelen? De arme drommel die geen Tesla kan kopen. Wie mag de stad niet meer binnen? De arme drommel die zich al vijftien jaar met hetzelfde wagentje verplaatst.”

De huidige Vlaamse regering – zonder socialisten – zou het anders doen dan haar voorgangers. “Vertrouwen is de rode draad doorheen al onze beslissingen”, stelde Vlaams minister-president Geert Bourgeois (N-VA) in 2015 in zijn septemberverklaring. “We geven meer vertrouwen en verantwoordelijkheid aan lokale besturen, aan bedrijven, aan scholen, aan verenigingen. We bevrijden hen maximaal van planlast en administratieve rompslomp.”

Dedecker is het daar niet mee eens. “Dit is een regering van keizer-kosters en mierenneukers”, stelt hij tegenover SCEPTR. “Als ik al deze beslissingen lees, dan besluit ik dat de Vlaamse regering verloren is gelopen in haar eigen boskaart (de afgeschoten kaart van de Vlaamse regering van de ‘meest kwetsbare waardevolle bossen’, nvdr.). Het enige voordeel aan het akkoord is dat het op vlak van uitstelgedrag historisch is. Haast alle beslissingen zijn onuitvoerbaar.” ’t Pallieterke: Hoeveel punten zou u de Vlaamse regering grosso modo geven?

Dedecker: “Ik zou ze een buis geven. De Vlaamse regering is een van de grootste ontgoochelingen en blijft een veredeld Antwerps schepencollege. Door de Zesde Staatshervorming heeft ze veel nieuwe financiële mogelijkheden. In plaats van die te gebruiken voor investeringen en een degelijke fiscale hervorming, blijven de coalitieleden sinterklaas spelen via subsidietjes voor een boscoach (hij verwijst naar de subsidies om onder begeleiding door een bos te wandelen, nvdr.). Ze spuien een wettendiarree vol pietluttigheden.” ’t Pallieterke: De regering voert geen coherent Vlaams beleid?

Dedecker: “Neen. Iedere minister krijgt iets, en het energiebeleid is om te huilen. Minister Tommelein, die zijn eigen bevoegdheden niet kent, stelt eerst dat tegen 2021 alle stookolieketels moeten verdwijnen. Gelukkig is hij teruggefloten door zijn federale collega’s, die het op 2035 houden.” ’t Pallieterke: Er kan intussen nog veel gebeuren…

Dedecker: “Ja, al die priesters van de klimaatreligie kunnen tegen dan van hun preekstoel zijn gevallen. Dat gebeurde al eens in 1972. Toen schreven de klimaatwetenschappers in een brief aan president Nixon dat hij de wereld moest waarschuwen voor een nieuwe ijstijd. In 1976 hadden we de warmste zomer ooit.” ’t Pallieterke: De regering heeft wel een draagvlak voor die maatregelen. Als het van Groen en sp.a afhangt, dan zou men zelfs nog verder gaan.

Dedecker: “Ik denk het niet. De Open Vld heeft het ecologische programma van de groenen overgenomen. Daarnaast is het moeilijk om nog verder te gaan dan Tommelein en Weyts.

Vergis u niet, er is bijvoorbeeld beslist om ieder jaar 1 miljoen nieuwe zonnepanelen bij te plaatsen, of 3.000 per dag, tot in 2030. Wie heeft dan een zonneslag?” ’t Pallieterke: Ik hoor u haast zeggen: “De socialisten zitten ín de regering, dus...”

Dedecker: “Het is toch zo, met die regelneven? Hoe kan je nu zeggen – wanneer 600.000 gezinnen een stookolieketeltje hebben – dat die weg moet? Hoe kan je nu zeggen dat we allemaal van het gas af moeten en dan zelf 350 miljoen euro uittrekken om negen gascentrales op te starten die zogezegd de sluiting van de kerncentrales moeten opvangen.

Dit terwijl amper 10,4 procent van onze elektriciteit door zon, wind en biomassa geleverd wordt, en terwijl gas veertig keer meer CO₂

per kilowattuur uitstoot dan kernenergie. Daarvoor moet je toch een slag van een windmolen gekregen hebben.” ’t Pallieterke: Kennelijk zijn er heel veel Vlamingen die dat beleid steunen.

Dedecker: “Ik denk dat de zwijgende meerderheid met die massahysterie heeft leren leven. Hier gaat men vroeg of laat wel een terugslag krijgen. Wie betaalt het gelag van deze maatregelen? De arme drommel die geen Tesla of stekkerautootje kan kopen. Wie mag de stad niet meer binnen? De arme drommel die zich al vijftien jaar met hetzelfde dieselwagentje verplaatst. De groene luchtfietser die met zijn bakfiets zijn kinderen van zijn loft naar de witte steinerschool voert in de stad, heeft daar geen last van. Heel die energietransitie wordt betaald door de lage inkomens die in oude huizen wonen, in oude autootjes rijden en die nu

al hun energiebelasting niet kunnen betalen.

De middenklasse hoest de groenestroomcertificaten op, die zijn goed voor 15 procent van de elektriciteitsprijs.

Dankzij die heikneuters van de Vlaamse regering is de Vlaamse stroomfactuur de helft duurder dan de Brusselse.” ’t Pallieterke: De vraag blijft wel, of die ‘arme drommel’ zijn wil in het stemhokje gaat uiten.

Dedecker: “Er is momenteel geen alternatief. Iedereen loopt de groene rattenvangers achterna. Ze regeren om applaus te krijgen van belangengroepen die zelfs niet voor hen stemmen. Dit beperkt zich niet alleen tot het milieu, maar ook tot bijvoorbeeld mobiliteit. We ergeren ons groen aan de files en we betalen ons blauw aan onze auto. Hoewel we niet zonder auto kunnen, accepteren we de heksenjacht - flitsboetes, trajectcontroles en snelheidsbeperkingen...” ’t Pallieterke: Van de ‘slimme’ kilometer-

heffing krijgt u het ook niet warm?

Dedecker: “Neen. We zijn al kampioen rekeningrijden. Hoe meer je rijdt, hoe meer je verbruikt en accijnzen betaalt. Alleen in Italië is de diesel nog duurder. Diesel stoot zelfs minder CO2₂ uit dan benzine. Vroeg of laat staat er iemand op die de luchtballon doorprikt en een alternatief biedt. Hopelijk is het dan geen roeptoeter à la Trump, maar iemand met gezond verstand.” ’t Pallieterke: Ha, het populisme!

Dedecker: “Wanneer je iets zegt dat niet in het kraam van de politieke en ecologische correctheid past, ben je een populist. Op die manier kan men mensen uitsluiten en hoeft men niet meer naar hen te luisteren. Voor mij is ‘populist’ een geuzennaam die ik met veel plezier draag.” ’t Pallieterke: Langs de andere kant, het is toch moeilijk om te ontkennen dat er iets gedaan moet worden aan het klimaat?

Wetenschappelijk is men eruit dat de mens iets – over de precieze impact bestaat nog veel discussie – met de klimaatsverandering te maken heeft. We kunnen ons daar toch moeilijk niets van aantrekken?

Dedecker: “Akkoord, maar de slinger is aan het doorslaan. Het is een welvaartvernietigende religie geworden. Ik ben een echte natuurmens.

De zon is de stookolieketel van onze planeet en regelt er ook de themostaat van. Zo woon ik in het midden van de natuur en rem ik voor het kleinste diertje dat ik tegenkom. Langs de andere kant vind ik het dan wel al te gek dat de Vlaamse regering het kweken van pelsdieren gaat verbieden. De Belg is de tweede grootste verbruiker van foie gras en met dat verbod lachen de Fransen zich een breuk. Niemand komt daar tegenop, niemand durft daar iets van te zeggen, want het is politiek correct om tegen de pelshandel te zijn. Straks lopen we hier rond met sandalen van boombladeren omdat we geen koeien meer mogen slachten voor leer.

Die massahysterie van het klimaat gaat steeds een stukje verder. Het mobiliteitsverhaal is net hetzelfde: iedereen heeft zijn auto nodig en er is geen alternatief. Net zoals een timmerman zijn beitel, heb ik mijn autootje nodig.”

’t Pallieterke: Meer investeren in openbaar vervoer is toch een optie?

Dedecker: “Amper 16 procent van de kosten van De Lijn komt van ticketverkoop, al de rest mag de belastingbetaler nu al financieren, en de NMBS krijgt jaarlijks 3 miljard euro subsidies. We komen er niet verder mee dan het vervoer van inactieven en de ambtenarentrein in de spitsuren.” ’t Pallieterke: Anderzijds, in nieuwe treinstellen werd lang niet geïnvesteerd, en ook de loonkostenbeheersing kan beter.

Dedecker: “De NMBS is geen vervoersmaatschappij, maar een tewerkstellingsvennootschap voor de vakbonden. Treinen moet men gebruiken om tussen de steden te rijden. Ook al hebben we samen met Hongarije het dichtste spoornet van heel Europa, dan nog zijn we filekampioen. De politiek heeft het verkeer stilgelegd met als alibi ‘de veiligheid’. Voor een deel kan ik daar inkomen, maar momenteel is dat doorgeschoten. Zo mag je nog maar 70 kilometer per uur rijden – ook ’s nachts wanneer de baan volledig open is – en maakt men van tweevaksbanen eenvaksbanen. Enzovoort.

Verkeersboetes zijn er niet meer voor de veiligheid, maar om het gat in de begroting te dempen. Dan staat Weyts daar in Antwerpen samen met De Wever op de kaaien te kijken naar het grootste schip ter wereld dat aanmeert met 21.000 containers, waarvan 70 procent op een vrachtwagen moet en de file in, want die kunnen niet vervoerd worden met een bakfiets of belbus. We zouden onze minister van Mobiliteit (Ben Weyts, N-VA, nvdr.) moeten opsluiten op basis van schuldig verzuim. Hij houdt zich ledig met het chippen van hondjes en het castreren van katers, liever dan met mobiliteit.” ’t Pallieterke: In Antwerpen is nochtans veel kritiek te horen op de wegenwerken.

Dedecker: “Wegenwerken? We staan allemaal stil. Men discussieert al dertig jaar over een bruggetje of een tunneltje. Ik ga zelfs niet meer in Antwerpen spreken. Daarnaast zou ik niet weten hoe ik ’s nachts zonder auto zou moeten terugkeren. Te voet? Met het openbaar vervoer?” ’t Pallieterke: Wat is, naast het openbaar vervoer, dan het alternatief?

Dedecker: “Vrachtvervoer moet zoveel mogelijk van de weg. Overal in de wereld is men bezig met tunnels voor containervervoer op transportbanden. Twee Antwerpenaren, Johan van Wassenhove en Willy Winkelmans, ontwierpen in 1998 al een ‘underground container mover’.

Een dergelijke verbinding – bijvoorbeeld van Zeebrugge naar Antwerpen – had men jaren geleden al kunnen aanleggen. Neen, men culpabiliseert liever de automobilist. Wanneer Volvo echter de poorten wil sluiten, dan lopen Bourgeois en Peeters plots de deur plat met cheques en subsidies. We mogen de auto nog assembleren, maar er niet mee rijden.” ’t Pallieterke: Als wereldsteden nu bepalen dat er tegen 2030 geen verbrandingsmotoren meer binnen mogen, dan gaan autofabrikanten toch meer in alternatieven investeren?

Dedecker: “Dat is zever van Groen. Men is toch niet gestopt met gsm’s te ontwikkelen terwijl er nog vaste telefoontoestellen waren?

De autofabrikanten zijn ontzettend hard bezig met het ontwikkelen van elektrische wagens, maar zolang er geen batterijen gemaakt worden waarmee men duizend kilometer zonder opladen kan rijden, bieden ze geen volwaardig alternatief. In de eerste helft van 2018 werden amper 1.705 stekkerauto’s verkocht omdat je er nergens mee komt. Zelfs Tommelein kan daarvan meespreken. Zo heeft hij zijn Tesla’tje verkocht voor een gesubsidieerde hybride Volvo, omdat hij vier dagen nodig had om heen en weer naar zijn vakantieverblijf in Frankrijk te rijden.” ’t Pallieterke: Kan dat nieuwe Zomerakkoord van de federale regering u bekoren?

Cultuur

9 augustus 2018

Dedecker: “Hoewel er zeker wat inzit, heeft men niet genoeg moed gehad om de werkloosheid in de tijd te beperken. Daarenboven is hun pensioenplan om te huilen. Even serieus: als bij de NMBS werken een zwaar beroep is, wat is zeevisser en kasseilegger dan? Slavenarbeid?

Het meest wraakroepende is echter het Arcoakkoord. Wat een schande dat de N-VA daarin is meegaan, niet het minst omdat de N-VA’ers zijn verkozen met de belofte om aan die oplichters van Beweging.net geen geld van de belastingbetaler te geven.” ’t Pallieterke: Het maakt u nog steeds kwaad.

Dedecker: “Natuurlijk! Ze zijn zelf rijk genoeg. Heel de christelijke zuil heeft jarenlang geprofiteerd van het casinokapitalisme bij BACOB en DEXIA. Die mensen hebben nog steeds een enorm patrimonium. Laat men vandaag heel de christelijke zuil - de CM incluis een sale-and-lease-backoperatie uitvoeren op hun onroerende goederen, dan kunnen ze hun 800.000 coöperanten terugbetalen. Hun patrimonium kunnen ze dan weer verwerven tegen de restwaarde binnen enkele jaren.” ’t Pallieterke: Is zoiets politiek niet haalbaar?

Dedecker: “Neen, de politieke moed ontbreekt daarvoor. De lafheid van de N-VA - schrijf dat maar gerust op - is één van de grootste ontgoochelingen van de politiek. In 2014 maakten ze van ARCO nog een thema waarop ze in de verkiezingen cashten. Een paar jaar later gaan ze plat op de buik voor de christelijke groep en verwijzen ze naar het regeerakkoord.” ’t Pallieterke: N-VA verwijst steevast naar het gegeven dat een Europese goedkeuring voor de regeling niet vanzelfsprekend is.

Dedecker: “Dat is het probleem doorschuiven. De N-VA doen in zijn broek in de hoop dat de rest het opkuist.” ’t Pallieterke: De overheid heeft toch minstens de indruk gewekt dat ze de coöperanten gaat vergoeden? Waarom zouden ze de overheid nog vertrouwen als die haar beloften niet nakomt?

Dedecker: “Dat verhaal is verkeerd. Er werden wetten gemaakt zodat banken van de wet op de spaargarantie konden profiteren, maar daarvoor moesten ze jaarlijks een premie betalen op de bij hen belegde spaartegoeden.

Die ‘christelijke’ lui hebben dat steeds geweigerd, maar ze eisen achteraf wel dat de overheid haar engagementen nakomt. Dat is hetzelfde als geen omniumverzekering op je wagen nemen en, als je hem dan door eigen schuld in de prak rijdt, eisen dat de verzekering je eigen schade terugbetaalt. Daarom noem ik het ACW en Beweging.net ook oplichters.” ’t Pallieterke: Goed, maar als de eerste minister zegt “wij lossen dat op”…

Dedecker: “Dan moet hij ook alle andere aandeelhouders die slachtoffers zijn van de bankencrisis vergoeden. De Arco-deelbewijzen zijn aandelen. Dat is wat ook Europa zegt.

Eerst lichten ze hun spaarders op door de aandelen te verkopen alsof het obligaties zijn en daarna weigeren ze om voor die spaargarantie te betalen. In IJsland heeft men 26 bankiers in de gevangenis gestoken. Hoewel ze twee keer de boel hebben opgelicht, gaat de N-VA nu mee zorgen voor de tsjeven hun zuil. Dat is een grote

schande, om nog te zwijgen over het gat in de begroting, en het communautaire.” ’t Pallieterke: Bij N-VA valt dan te horen dat ze voor het communautaire geen partners vinden.

Dedecker: “Welke partij in de regering is de grootste? Wie kan de regering doen vallen? (maakt zich druk). Het is een compleet gebrek aan politieke moed. Er is – gaande van de pensioenen tot de begroting - geen enkele verandering. Men laat de mensen twee jaar langer werken, en men holt voor de rest via de regeling voor de zware beroepen het eigen systeem uit.

De moed om een regeling uit werken zoals in Oostenrijk –, waar iedereen 45 jaar werkt, pas met 65 op pensioen gaat en dan 80 procent van zijn wedde als pensioen krijgt – durft men niet aan. Een pensioenregeling op basis van de loopbaanduur i.p.v. de leeftijd zou ook een oplossing zijn. Het tegendeel is echter het geval. Wij blijven maar opgezadeld zitten met die tweespalt tussen ambtenaren en werknemers.” ’t Pallieterke: Het blijft u raken?

Dedecker: “Ja, ik kan nog steeds alle dagen mijn televisie van de muur trekken. Ook omdat ik te goed weet hoe er bekokstoofd wordt. Vandaag gaat het plat om de macht en men denkt niet verder dan de volgende verkiezingen. Ze verkopen nu even grote tsjevenstreken als de katholieken.” ’t Pallieterke: Kriebelt het niet om er terug tegenaan te gaan?

Dedecker: “Kriebelen doet het niet meer.

Ik woon hier prachtig en ik zie het niet zitten iedere dag vier tot vijf uur te verliezen met naar Brussel te rijden. Wel geloof ik dat er iemand zal opstaan. Een groep jongeren, bijvoorbeeld.

Ze zouden mijn steunen krijgen. (denkt na) Ik zou het nog doen, hoor. Ik durf nog springen.” ’t Pallieterke: Als er een nieuwe rechtse partij ontstaat en die vraagt u, dan doet u mee?

Dedecker: “Ja, en er zal iets ontstaan op basis van de migratie- en de mobiliteitsproblematiek. De rek is er volledig uit. The silent majority of deplorables (de stille meerderheid van zogenaamde verzuurden, nvdr.) baart vroeg of laat een Trump. Kijk naar Oostenrijk en Italië: er zal hier ook een Kurtz opstaan. Al is het een dissident van een traditionele partij.” ’t Pallieterke: Het ‘Belgische establishment’ lijkt dat evenwel niet te denken.

Dedecker: “Het establishment vergiste zich ook in de N-VA. Ze hebben op het Vlaams Belang kunnen kloppen, ze hebben op mij kunnen kloppen via het gerecht en De Gucht, maar op de derde, de N-VA, konden ze niet meer kloppen. Daarom is die N-VA ook zo’n ongelooflijke kans. De Wever - een van de grootste politici na de Tweede Wereldoorlog – heeft ervoor gezorgd dat de minderheid niet meer de meerderheid regeert. Ik wil niet dat ze dit momentum verkwanselen.” ’t Pallieterke: Welke persoonlijke ambitie hebt u nog?

Dedecker: “Ik heb nog één ambitie: de gouden medaille in Middelkerke. Ik zou heel graag burgemeester worden en iets terugdoen voor mijn dorp. Ik geloof ook in mijn kansen. Zo heeft het huidige stadsbestuur het compleet verpest met een corrupt casinodossier.”

Hugo Decker

13

JOEGOSLAVIË IN WEVELGEM De zestigste verjaardag van Expo 58 wordt veel minder uitbundig gevierd dan het gouden jubileum tien jaar geleden. Een opmerkelijke ‘herdenking’ is de tentoonstelling “The Richter Experience” in het Sint-Pauluscollege in Wevelgem. Hoezo, een expo over een Kroatische architect-kunstenaar in Wevelgem?

De wereldtentoonstelling in Brussel had als centraal thema “Balans der wereld voor een humanere wereld”. Expo 58 moest vertrouwen in de toekomst uitstralen en getuigen van het geloof dat wetenschap en techniek alles beter zouden maken, voor iedereen. Meer dan veertig miljoen mensen bezochten de expo, waaronder tachtig procent van alle Belgen. Velen van hen ontdekten er softijs, bier in blik, hamburgers en andere zegeningen van de ‘American way of life’. Bezoekers vergaapten zich aan de functionele en rationele keukens en allerlei elektrische apparaten zoals de koffiemolen en de mixer.

De jukebox deed zijn intrede. De televisie en de auto waren niet langer luxeproducten.

In het Philips-paviljoen kwamen de bezoekers ogen te kort voor het eerste multimediaspektakel met geluid, licht, statisch en bewegend beeld. Expo 58 was een breukmoment voor allerlei materiële en ook mentale processen van modernisering.

Tussentitel De architectuur van de paviljoenen moest eveneens modern zijn, vonden de organisatoren, en ze kregen gehoor. Er werd volop geëxperimenteerd met nieuwe draagstructuren en materialen. Het dak van het paviljoen van IBM was in een schaal van gevouwen beton uitgevoerd. In het Solvay-paviljoen werd innovatief gebruik gemaakt van plastic. Het vinyl-paviljoen van Pan Am was de eerste opblaasbare structuur in Europa. Hangende daken overspanden het zwierige paviljoen van Brazilië en zelfs de kerk van het Vaticaanse paviljoen.

De meeste landen grepen moderne architectuur aan als bewijs voor hun naoorlogs herstel, als illustratie van hun sterke economie.

Het transparante paviljoen van West-Duitsland moest de democratische ambities onderstrepen.

Maar ook het paviljoen van het Spanje van Franco oogde heel open en modern. Dat was eveneens het geval voor heel wat paviljoenen van landen achter het IJzeren Gordijn. Zelfs dat van de Sovjet-Unie was aan de buitenkant bijzonder licht, het interieur daarentegen toonde een klassieke grandeur, met een gigantisch beeld van Lenin en de Spoetnik-successen. Een mooi voorbeeld van een transparant en modern Oostblok-paviljoen was dat van Joegoslavië, ontworpen door Vjenceslav Richter (1917-2002). En nu zijn we op weg naar Wevelgem.

Architect van het onmogelijke Na de Expo 58 kregen enkele paviljoenen een tweede leven. Opvallende voorbeelden zijn te vinden langs de A12 in Londerzeel. Het IBM-paviljoen verhuisde naar die plek en biedt nu onderdak aan het bakstenenbedrijf Wienerberger.

Aan de overkant is het paviljoen van Côte d’Or heropgebouwd en omgedoopt tot de

“Carré”. Het Joegoslavië-paviljoen staat vandaag in Wevelgem en doet dienst als Sint-Pauluscollege. Om als school te kunnen functioneren, moesten aanpassingen gebeuren, maar er is nog veel terug te vinden van wat Richter met zijn ontwerp beoogde. Dat is bijgevolg de ideale plek voor een tentoonstelling over deze Kroatische architect-kunstenaar. Het college ging daarvoor een samenwerking aan met het Museum voor Hedendaagse Kunst in Zagreb.

Richter maakte deel uit van twee belangrijke kunststromingen in de jaren vijftig en zestig in het vroegere Joegoslavië. Hij was medeoprichter van Exat 51, een experimenteel atelier dat geometrische en abstracte kunst bracht, gebaseerd op industrieel design dat toen nog in de kinderschoenen stond. Richter was lid van New Tendencies, een naoorlogse avantgardebeweging, die uitmondde in het maken van kunstwerken die ontworpen waren via de computer. Het oeuvre van Richter als architect bestaat vooral uit onuitgevoerde projecten. ‘De architect van het onmogelijke’ wordt hij soms genoemd.

Het Joegoslavië-paviljoen werd zijn meesterwerk. Dat is nu ingericht als tentoonstellingsruimte voor meer dan veertig werken van Vjenceslav Richter. Het zijn schitterende werken, samengebracht in een boeiende expo die men eerder in een hippe wereldstad zou verwachten.

MMMV

Tentoonstelling “The Richter Experience”, nog t.e.m. 26 augustus, Sint-Pauluscollege, Wevelgem, www.richterexpo.be

De Vlaamse vakman

14

Brieven

9 augustus 2018 Rode Duivels helden?

Orbán: “Als je verandering wilt, breng dan verandering.

Sta op en vecht.”

De jongerenorganisatie Schild & Vrienden (S&V) was eind vorige maand te gast bij de Hongaarse premier Viktor Orbán. De audiëntie vond plaats in de marge van een festival met lezingen en debatten, genaamd ‘Tusványos’. Een van de internationale sprekers op het festival was Dries van Langenhove, oprichter van S&V. Ook Orbán gaf een toespraak. De Vlaams-nationalisten van S&V kregen er de opdracht om “jullie natie zo snel mogelijk wakker te maken, of België zal er dramatisch anders uitzien in vijf tot tien jaar.”

Van Langenhove werd uitgenodigd op het populaire Hongaarse festival/jeugdkamp Tusványos, dat doorging van 24 tot 29 juli in Roemeens-Transsylvanië, waar veel etnische Hongaren wonen. De Hongaarse pers had Van Langenhove eerder opgemerkt door een actie van Schild & Vrienden aan het Gentse Gravensteen. De speech die Van Langenhove tijdens het festival gaf, kon in de Hongaarse media en in rechtse middens op belangstelling en sympathie rekenen.

“Dat deel van België dat werkt.”

In zijn toespraak bewonderde Van Langenhove de huidige politieke attitude in Centraalen Oost-Europa. Volgens de S&V-kopman leiden moeilijke tijden tot sterke mensen, en goeie tijden tot zwakheid. Dat zou volgens Van Langenhove de huidige verschillen in opvattingen tussen West- en Oost-Europa kunnen verklaren. Hij vroeg de Hongaren te blijven vechten voor hun traditionele cultuur, christelijke waarden en nationale identiteit en hoopt hetzelfde te kunnen doen in Vlaanderen omdat zijn “generatie de grootste generatie van Europeanen die ooit leefden moet worden, of ze zal de laatste zijn”.

Orbán liet zich tijdens het onderhoud nadien grappend ontvallen dat hij Vlaanderen kent.

“Het is dat deel van België dat werkt.” Nadien was de Hongaarse staatsleider serieuzer. Hij stelde in het gesprek met Van Langenhove dat de ontwikkelingen die nu plaatsvinden niet alleen onaangenaam zijn, niet alleen vervelend, maar ook op dramatische wijze de basis van onze beschaving veranderen. Hij geeft ons nog vijf tot tien jaar tijd vooraleer België volgens hem een ander land zal zijn. Eindigen deed hij met een duidelijke oproep: “Geloof

Kruisende woorden oplossing 1120

eenvoudigweg niet dat je er niets aan kunt veranderen. Het is democratie. Als je verandering wilt, breng dan verandering. Sta op en vecht.”

Vrienden van ’t Pallieterke steunen S&V De S&V-delegatie nam met nieuw professioneel cameramateriaal beelden op van de ontmoeting, die ze via hun sociale mediakanalen deelden. Onlangs haalde Schild & Vrienden voor dat cameramateriaal via crowdfunding nagenoeg 10.000 euro op. Maar ook de vzw Vrienden van ’t Pallieterke steunt Schild & Vrienden. Naast maandelijkse steun geeft de vzw ook een bedrag voor elke jongere onder 30 jaar met een abonnement.

Valt u onder die categorie, bezorg ons dan zeker uw geboortedatum via secretariaat@pallieterke.net en steun zo mee Schild & Vrienden. Bent u al ouder maar wilt u toch Schild & Vrienden of de vzw Vrienden van ’t Pallieterke steunen, dan kan dat via het rekeningnummer BE63 7360 1247 8308 met mededeling ‘Steun Schild & Vrienden’.

E

S

N X

E

S&V-oprichter Dries van Langenhove en Hongaars premier Viktor Orbán

E N D

X

E

T

S

N T

I

E

X

N N

I

E N G X I

G X

B

G X

Z O

E

E N

R

N N E N

Pallieterke, Ik had tegen mijn buurman al een tijd geleden gezegd dat het niet zou helpen om een benzineauto te kopen, want die gaat men ook verbieden. Wel, het is al zover. Het laat zich raden dat in steden waar groene regelneven aan de macht zijn alle motorvoertuigen verbannen worden. Dat er daarna een economische woestijn overblijft, zal hen een zorg zijn. Ze zijn in staat zelfs elektrische auto’s te verbieden en een reden zullen ze wel vinden. Bijvoorbeeld het residu van de banden dat op de straatstenen achterblijft! Mettertijd zal er inderdaad een grote omslag nodig zijn voor onze energie, maar deze zaak proberen te forceren zal enkel tot gevolg hebben dat de steun van de mensen verloren gaat.

L. L avrysen - Schoten

Pallieterke, Sinds enige tijd verschijnt op onze televisiezenders regelmatig reclame van Proximus, voor één of ander nieuw product of abonnement. Ik weet het niet, want ik vertik het een beetje aandacht te besteden of info te zoeken over het vermelde onderwerp. Immers, Proximus is erin geslaagd de hele tijd enkel Engels te gebruiken bij de beelden. Ik vind dat schandalig van een binnenlandse maatschappij. Ik weet dat vele Vlamingen Engels verstaan en spreken - en Frans en Duits en Italiaans en …

- maar zo’n behandeling hebben wij niet verdiend. Proximus en andere bedrijven moeten weten waar hun klanten zitten.

ABONNEMENTEN

V O

L

Het bannen van auto’s

Willy Anthonis - Heist-op-den-Berg

F

X M E N

Dirk C allens - Beveren

Proximus

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A P L I C H T S B B A P E L D O O R C B X P O M P E I D L A X W I S S E E O D I N X P X S F P R E E M I N E G I X L S X N A N H C M X K O X L X I A A N X K R A N J S T U K X A T A K S E X O P L E V L O R I G I X N O

Pallieterke, Nu het stof rond deze kunstmatige toestand wat is gaan liggen, wil ik even nuchter analyseren wat er werd gepresteerd. De eerste wedstrijd tegen Panama, 0-0 halfweg, en met de hakken over de sloot op weg naar een andere voetbaldwerg, Tunesië. Hier wel een goede overwinning, maar tegendoelpunten. Dan tegen Engeland (niet tegen het Verenigd Koninkrijk, want die hebben meerdere ploegen, wij niet) een wedstrijd die niet mocht gewonnen worden, maar ook niet verloren omwille van het imago. Wie de meeste gele kaarten verzamelde kon dan zogezegd naar een gemakkelijkere reeks. Een redenering een kandidaat-wereldkampioen onwaardig. Wie die ambitie heeft, moet kunnen winnen van iedereen. Wat gele kaarten pakken tegen Engeland en alles oké. Is er toch wel een invaller die het zo niet heeft begrepen en toch op doel trapt, zeker? En natuurlijk grijpt de Engelse doelman ernaast. Dan tegen die Duracell-Japanners, die blijven lopen, en 0-2 achter. Een toevalstreffer, een voorzet met het hoofd die per ongeluk in doel belandt, dan terug wat moed gevat en in blessuretijd 3-2, met de hakken over de sloot.

Met lemen voeten tegen Brazilië. De Kanaries spelen wandelvoetbal, ze willen zich niet verrot laten schoppen zoals Neymar later verklaarde. De Belgen maken één doelpunt, Brazilië twee, waarvan helaas voor hen één in het verkeerde doel. Nogmaals met de hakken over de sloot. Dan tegen Frankrijk. Die pakken de Rode Duivels tactisch aan, en met resultaat: 0-1 en einde verhaal. En dan maar zeuren over antivoetbal. Waar waren de tactische zetten van de wondertrainer? Slechts één keer werd gewonnen met meer dan een doelpunt verschil. Zo bekeken vind ik de prestaties niet zo denderend voor een ploeg met zoveel talent.

Of hoe de pers een “Belgische euforie” kunstmatig kan opblazen. Brood en spelen, en zwijgen over de rest.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Puigdemont Pallieterke, Ik zou voor een moeilijke keuze staan bij de komende EU-verkiezing indien Puigdemont lijstduwer wordt op de N-VA-lijst. Natuurlijk verdient hij een stem van iedere Vlaams-nationalist, maar op een lijst van een partij met een rubberen ruggengraat? Ik herinner me nog de eerste verkiezing na het Egmontpact waarbij de Bozen opkwamen. Zoals zovelen stemde ik toen met lood in de schoenen toch nog Volksunie. Dat was echt de laatste keer, en ik heb er nog altijd spijt om. Ik denk dus dat ik volgend jaar bij mijn voornemen van toen zal blijven, om nooit meer te stemmen met mijn verstand en tegen mijn gevoel. Zo verstandig bleek dat achteraf immers ook weer niet.

Dirk Cornelis - Stekene

Medicijnen Pallieterke, Medicijnen voor urineweginfecties worden wel terugbetaald, ook en vooral voor prostaatinfecties. Mevr. Janssens heeft het waarschijnlijk over de nieuwe terugbetalingsregels die vanaf 1 mei gelden voor chinolones. Het is jammer dat het medisch korps er niet zelf op toeziet dat artsen deze medicijnen correct voorschrijven, maar er door de overheid moet toe gedwongen worden via terugbetalingsregels.

Ik vind het logisch dat diabetespatiënten een betere terugbetaling krijgen van hun medicijnen, aangezien het hier gaat om een levenslange behandeling van een zeer ernstige ziekte.

Overigens, er zijn wel verschuivingen mogelijk in de terugbetaling van medicijnen. De oplossing die mevr. Janssens voorstelt, is echter wat simplistisch en niet correct.

Johan Govaerts – Edegem (uroloog)

Bart de Wever Pallieterke, Onder de titel ‘De Wever’ klaagt een lezer in ’t Pallieterke van twee weken geleden “dat er zijn die ziende blind zijn”, maar dat “Borms blij zal zijn dat de Vlamingen eindelijk macht hebben en dat er een geniale Vlaming is die er iets mee doet”. Er iets mee doet?

Is het daarom dat die geniale Vlaming de wantoestanden op taalgebied in Brussel onaangeroerd laat en de Vlaamse Rand laat ontnederlandsen? Is het met andere woorden zo dat hij die “macht” gebruikt om ze gedurende vijf jaar in de koelkast te steken teneinde toch maar in de Belgische regering te kunnen treden? Dan kan ik mij moeilijk voorstellen dat Borms blij zou zijn… Wie is hier ziende blind?

Steven van Haelst - Brussel

Verkeershinder Pallieterke, Van Warschau naar Antwerpen is afgerond 1.260 kilometer autostrade: héél Polen en Duitsland door, en een klein stukje Nederland.

Bij wegenwerken in Duitsland werd de snelheid beperkt tot 80 kilometer per uur, maar de voertuigen reden, overal. Nooit stilgestaan.

De laatste 25 kilometer, op de E34 vóór de Ring van Antwerpen, was er “stilstaand verkeer” en het aanschuiven heeft 40 minuten geduurd, al werd op de borden boven de “snelweg” 21 minuten aangekondigd. België heeft het wereldrecord verkeershinder. Het wereldrecord!

Wij hebben federale en regionale verkeersministers, in totaal vier, als wij correct geïnformeerd zijn. Zijn er dat niet nog een paar te weinig? Minister Ben Weyts zei in 2015 dat nog datzelfde jaar “de spade in de grond zou gaan,” maar het is pas dit jaar gebeurd, en dat werd zoals gebruikelijk uitgebreid op alle journaals gebracht. Had iemand zijn schuppeke gepikt?

Marc Bertrand - Edegem

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

9 augustus 2018

Afzien van de warmte

Roskammen

Het is geen weer om te voetballen. De miserie blijft maar duren. Ik ben die warmte spuugzat. Voetbal is een wintersport, houden zo. Toen ik nog voetbalde, had ik een hekel aan wedstrijden in de zon. Geef mij maar regen. Zelfs als het snikheet was, waren er geen drinkpauzes. Iedereen had zo zijn manier om zich te verfrissen.

Georget Bertoncello, een dribbelwonder en de patron van Charleroi, had ook zijn manier.

In Beveren stonden de Carolo’s al na twintig minuten met 3-0 in het krijt. Het was bloedheet en Berto zag het niet meer zitten. Hij vroeg aan Lukas Aurednik, de trainer, om hem te vervangen. Die deed echter of zijn neus bloedde. Op dat moment zag Georget een ijsverkoper langs de lijn lopen. Hij ging ernaar toe en bestelde prompt twee frisco’s. Voor de financiële afwikkeling stuurde hij de man naar de trainer, die niet anders durfde dan betalen, want die vent van de frisco’s weigerde voor de bank weg te gaan zolang hij zijn geld niet gekregen had. Aurednik was woedend en stuurde Bertoncello naar de kleedkamer.

De volgende dag werd de trainer ontslagen.

Azijn in plaats van water Bij Anderlecht was geen sprake van drinkbussen op het veld. Alleen doelman Nico de Bree legde altijd een plastic flesje gevuld met water in zijn doel. Tijdens de rust had ik het water vervangen door azijn. Toen Nico na de rust een slok van zijn flesje nam, spuwde hij het uit, keek onmiddellijk in mijn richting en riep: “Kapstok, heb jij dat geflikt?” Hij noemde mij altijd kapstok, omdat ik nogal met opgetrokken schouders rondliep. Hij rende als een gek achter mij aan. Ik rap weg!

Het was tijdens een thuismatch tegen Beringen, en de stand was al 3-0, maar de toeschouwers geloofden hun ogen niet. Een rechtsachter op de hielen gezeten door een op hol geslagen doelman, dat was vrij ongewoon tijdens een wedstrijd.

Gelukkig voor ons hield Robby Rensenbrink

Voetbalschimmen Gille van Binst Voormalig Anderlechtcoryfee

ook niet van de hitte. Tijdens de bekerfinale in 1976 tegen SK Lierse, in het Heizelstadion, was het 35 graden. Ik stond op het veld een praatje te slaan met de Nederlander toen hij opeens zei: “We moeten die match hier vlug beslissen, het is veel te warm om te voetballen.”

Gedurende dertig minuten trok hij alle registers open en toen stond het 3-0: game over. De Lierenaars wisten niet wat hen was overkomen!

De dag voor een wedstrijd tegen Dynamo Kiev in Bilbao stond er nog een training op het programma, maar die werd door onze trainer Raymond Goethals geschrapt. Het was in het Baskenland 40 graden! Jean Thissen, die gans zijn leven last heeft gehad van overgewicht, besloot toch maar een uurtje alleen te trainen.

Hij was uitgedost alsof hij op wintersport vertrok! Men kon er bij mij op wedden. De vraag was na hoeveel minuten Thissen zou doodvallen. Dat spelletje is niet doorgegaan, want onze dokter heeft hem van het veld gehaald...

Gille van Binst

Holebispelen in Parijs

Gekten allerhande De krant Het Nieuwsblad pakte uit met de tijding dat “de politiek” de fiscale voordelen van de profclubs wil afschaffen. “De politiek”, dat bleek enkel een wetsvoorstel van oppositiepartij sp.a te zijn. De regeringspartijen steunen het niet, maar ze zijn wel geneigd tot “bijsturen”. Zeggen ze. De rest van de media reageerde amper op de voorzet van die ene krant. Bijsturen zal nog niet voor morgen zijn.

Hoe dan ook, enige vorm van paniek was al merkbaar in de gelederen van de Pro League.

Begrijpelijk, als alleen al koning voetbal liefst 125 miljoen aan fiscale en sociale voordelen opstrijkt. Het nobele aan die regelrechte staatssteun is dat de clubs vriendelijk verzocht zijn om dat geld in de jeugdwerking te steken. Minder nobel is dat de bobo’s in de clubbesturen die staatssteun in de eerste plaats gebruiken voor de spelerslonen van hun A-kern.

Vandaag draaft in “onze” eerste klasse een recordaantal buitenlanders rond. 311 zijn het er. De verhouding van zestig procent Belgen tegenover veertig procent buitenlanders van amper tien jaar geleden oogt nu net omgekeerd. Navenant gingen in die tien jaar zo’n 160 jobs verloren voor aspirant-Belgische profs. En het einde is niet in zicht. Want tachtig procent van in de nog lopende transferperiode aangetrokken spelers door eersteklassers zijn buitenlanders. In dat verband over een totale gekte gewagen, is ver van misplaatst. Evenmin zeggen dat de clubs de tak waarop ze zitten steeds dieper doorzagen.

Begrip tonen Het vreemdelingenopbod in ons vaderlandse voetbal staat als gekte niet alleen. De sportwereld heeft niet het gektemonopolie.

Denk alleen al aan de ontsporende festivalgekte in steden en dorpen, met Tommorowland als exponent. Een fan uit Zandhoven had allebei de twee weekends van het helse beatgedreun in Boom “live” meegemaakt. In Het Laatste Nieuws noemde hij die prestatie topsport. Topdecadentie klinkt een stuk realistipen. Ere wie ere toekomt, doelman Kaminski van de bezoekers had een ruim aandeel in het uiteindelijke en onwaarschijnlijke gelijkspel. En heilige Rita, patrones van de hopeloze gevallen, is duidelijk een fan van Kortrijk. Een dergelijke match met een overdonderend overwicht voor de Great Old tegen een onmachtig Kortrijk maken we geen twee keer mee in een seizoen. Wat het resultaat betreft, bedoelen we.

Geduld a.u.b.

In de leer bij een rood-wit monument Goed idee Ze hebben niet alle dagen een meesterlijke inval op de sportredactie van Gazet van Antwerpen. Dat zou wat veel gevraagd zijn. De schrandere ziel die op het idee kwam Paul Bistiaux een wekelijkse column te gunnen in ‘de Frut’ verdient een pluim voor zijn of haar doorzicht. Bistiaux was meer dan twintig jaar clubsecretaris en duivel-doet-al van RAFC in woelige tijden. Dat is nog zacht uitgedrukt. Hij had de ondankbare taak op de barricade te staan als ‘His Master’s Voice’ van voorzitter Eddy Wauters, die zijn toegewijde secretaris eeuwig en drie dagen dank verschuldigd is voor zijn vakkennis, goocheltrucs en de manier waarop hij het klaarspeelde om de vuile was van de club grotendeels binnenshuis te houden.

Bekwame leermeester We kijken al uit naar de volgende column van Paul Bistiaux, want als er iemand is die een

15

schat aan informatie bezit en met een rood-wit hart op de bres heeft gestaan tijdens de meest stormachtige periode uit de geschiedenis van de Great Old, dan is hij het.

De man bezit bovendien de kunst om met milde humor nagels met koppen te slaan. De huidige bazen op de Bosuil kunnen er maar lessen uit trekken, en ze mogen zich in de handen wrijven dat Bistiaux, weliswaar van op afstand, dan toch nog voor wat Antwerpse verankering zorgt binnen de club. Buiten de club, beter gezegd.

Ongelooflijk Over ‘den Antwerp’ gesproken. Vraag ons niet naar het aantal kansen en hoeveel schoten tussen de palen de rood-witten bijeen trapten tegen KV Kortrijk.

Wie het niet gezien heeft, kan het moeilijk geloven. Het waren er te veel om op te noemen. Terwijl Kortrijk erin slaagde niet één enkele keer een bal binnen het kader te trap-

We worden vriendelijk maar dringend verzocht geen voorbarige besluiten te trekken in deze fase van de competitie. Dat doen we van eigens niet. Wat we heden te zien krijgen, zijn maar opwarmingsoefeningen. Er mag tot het einde van de maand nog volop gemarchandeerd worden op de transfermarkt.

Wie naast de prijzen valt, mag herkansen in de winter. Nog achtentwintig speeldagen, en zelfs dan weten we niet hoe laat het is.

Dan moeten de play-offs nog gespeeld worden en is de strijd tegen de degradatie nog volop bezig. Allemaal leuke uitvindingen die het mensdom, met de klemtoon op dom, veel vermaak schenken.

En de supporters die verder zien dan hun neus lang is, veel ergernis. En de bollebozen van de bond, die staan erbij en kijken ernaar.

Zonder besluiten Als we geen voorbarige besluiten mogen trekken, gaan we ook niet zitten tobben. We hadden kunnen uitweiden over Club Brugge, dat al vroeg in de uitwedstrijd tegen Moekroen in de knoei geraakte en met tien verder moest.

Met verwijzing naar Wesley, die even dacht dat hij een politicus was en nogal grof zijn ellebogen gebruikte, met terecht rood als gevolg. We hadden invaller Dion Cools in de bloemetjes kunnen zetten omdat hij de meubelen redde voor Club. We hadden zoveel, maar we mogen geen voorbarige besluiten trekken. Als het zo zit, zullen we ons daar maar aan houden.

Indrukwekkend Het is geen voorbarig besluit, maar wel een vaststelling waar we niet omheen kunnen. Het Anderlecht dat we bezig zagen tegen een moedig Oostende, dat lange tijd standhield, maakte indruk. Prebel liep de ziel uit zijn lijf. En de

scher. Maar, we trachten begrip te tonen voor de moderne progressieve media die er alles aan doen om de ene na de andere gekte te creëren en op peil te houden. Is het niet in de sport, dan in andere vormen van de hedendaagse populaire beleving.

Bij de gekten aan het sportfront vielen de drommen mannen, vrouwen en kinderen op die, onder de verzengende zomerzon, in Ekeren probeerden een glimp van WK-held Toby Alderweireld op te vangen. Ziekte had hem belet mee te genieten van de gekte op de Brusselse Grote Markt als eerbetoon voor bewezen diensten aan vorst en vaderland.

Allicht om hem te helpen die tegenslag te verwerken, riskeerden de Ekerenaars, bijgestaan door enthousiaste media, massaal een zonneslag. Ook bij het naar vagevuur 1B gedegradeerde KV Mechelen kan de leute niet op. Alle spelers van de A-kern en hun coach(es) kregen een nieuwe wagen ter beschikking van de nieuwe sponsor, Mercedes. In een moeite wordt een gloednieuwe “businesstribune” in gebruik genomen én is met ruim 10.000 abonnees een nieuw clubrecord gevestigd. Veel gekker kan het daar niet meer worden. Tenzij volgend jaar de terugkeer naar 1A dient gevierd.

Een laatste flard gekte uit de leuteoogst.

Wereldkampioen Peter Sagan gunde zich naar eigen zeggen in ons land en na de Tour “een vorm van vakantie”. Hij won drie criteriums voor de spotprijs van om en bij 60.000 euro elk. Tussendoor speelde hij even voor dj. Waarvoor de media hem uiteraard intens bejubelden, en waarvoor de meute hem hartstochtelijk toejuichte. manier waarop de jonge Saelemaekers passes verdeelde, was een streling voor het oog. Voor een spits die twee hattricks maakte in zijn eerste twee wedstrijden moeten we bij de Kroaat Ivan Santini zijn.

Het geheim van zoveel trefzekerheid werd onthuld door de held van de dag. “Het is de wil van God dat ik op de goeie plaats sta. Ik maak het verder gewoon af.” Is dat wel reglementair? Met zo’n hulp hebben we het laatste nog niet gezien van Anderlecht, en van Santini in het bijzonder.

Favoriet en outsider Intussen is 1B, de Proximus League, van start gegaan. KV Mechelen wordt genoemd en geprezen als uitgesproken topfavoriet in die reeks, maar dan zal die ploeg beter moeten presteren dan in het potige duel tegen OH Leuven. Hetzelfde kunnen we zeggen over Beerschot-Wilrijk, dat bij de bookmakers genoteerd staat als outsider nummer één. Wat niet wil zeggen dat de overige ploegen er gaan bij lopen voor spek en bonen. Hou Westerlo, dat vrijdag naar het Kiel komt, maar in de gaten.

Op de vraag waarom en in welke omstandigheden Beerschot-Wilrijk, na een knappe eerste helft, een riante voorsprong nog uit handen lieten glippen, mag Stijn Vreven antwoorden. Hij is de trainer en wordt ervoor betaald. Hopen we toch.

Goud, zilver en brons Turnen is in onze ogen één van de mooiste sportdisciplines die er bestaat. We kunnen ons bij benadering niet voortellen hoeveel opoffering het vraagt om in die edele sport de absolute top te halen. We kunnen dan ook niet genoeg lof toezwaaien aan Nina Derwael, die op de brug goud behaalde en zichzelf verbaasde met zilver op de balk. Haar vriendin Axelle Klinckaert mag delen in de eerbetuigingen. Na maanden ellende met een weerbarstige knie is het logisch dat ze zo blij was als een kermisvogel met haar bronzen medaille, die ze behaalde voor haar grondoefeningen.

Insiders verzekeren ons bovendien dat een generatie turners en turnsters op komst is die ons van onze stoel gaat laten vallen op de Olympische Spelen 2020 in Tokio. Dat hebben we ervoor over.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

9 augustus 2018

Die ochtend op de redactie van De Standaard

“If you’re a racist and you know it, clap your hands” Er heerste nervositeit in het vergaderlokaal van ‘De Standaard’, Vlaanderens grootste kwaliteitskrant met drie A’s in zijn naam. De hoofdredacteur had een onaangekondigde spoedvergadering ingelast waarop iedereen aanwezig moest zijn. En zoals iedereen in het vak u kan vertellen: dat is op krantenredacties zelden een goed teken.

Velen vreesden dat een nieuwe fusie eraan zat te komen, met een Hollandse krant waar ze dan stukken van zouden moeten overnemen, waardoor er minder plaats zou zijn voor eigen stukken. Wat op zich geen ramp hoeft te zijn, ware het niet dat ‘minder plaats’ ook ‘minder journalisten’ betekent. Nee, de sfeer was stukken minder zelfvoldaan en lijzig dan op een doorsneeredactievergadering. Toen hoofdredacteur Karel het lokaal binnenkwam, werd het muisstil. Hij leek ook heel ernstig en had zijn Arafatsjaaltje niet om. Ook zijn pin met ‘I still love Mao’ had hij afgelaten. En geloof het of niet, lieve lezer, zelfs zijn eeuwige T-shirt met de tekst ‘If you’re a racist and you know it, clap your hands’ had hij niet aan. Zo kenden ze hun leider en voorman niet meer.

Uitstel van executie “Mijne heren, beste dames. We hebben een probleem”, verhief hij zijn stem. Waarop de redactiechef ‘seksisme’ meteen ingreep, met de vraag waarom hij eerst de heren begroette en dan pas de dames. En of die ‘mijne heren’ niet wees op een affectievere band met de mannelijke redacteuren dan met de vrouwelijke, die het met ‘beste’ moesten doen. Zoals dat dan gaat op ‘De Standaard’ anno 2018, ont-

spon zich meteen een hevige discussie, waarbij iedereen mekaar bevestigde in zijn seksistische en racistische neigingen en er snel consensus werd gevonden dat ze zelf dikke smeerlappen waren, maar de rest van de wereld er veel erger aan toe was.

Dat gaf hen het recht om vermanende stukken te schrijven over de gehele witgekleurde mensheid. Een gedachte waar redacteurs (én redactrices, voegde de redactiechef eraan toe) steeds mee in slaap geraken. Karel wist uiteraard dat dit zou gebeuren. Niemand zegt ongestraft ‘mijne heren’ op De Standaard, maar hij gunde ze het van harte. Een laatste feestje voor het slechte nieuws onvermijdelijk moest worden meegedeeld. Het was niet meer dan uitstel. Hij had het nieuws zelf net vernomen en had zich voorgenomen om het meteen te delen. Dit kon hij onmogelijk alleen dragen.

“Collega’s van alle genders,” herpakte hij zich, “wie van jullie weet waar de letters ‘AVVVVK’ voor staan die ooit op de voorkant van onze krant stonden?” De redactieleden keek elkaar met grote ogen aan. Daar hadden ze nog nooit van gehoord. Een iets oudere redacteur herinnerde zich die tijd wel, maar hield de lippen stijf op elkaar. Hij zou deze schandvlek nooit ofte nimmer op deze jonge gene-

Kruisende woorden 1121

A

D

Proost Michel wierp tussendoor wel boze blikken naar Vlaamse tegenwringers in zijn span die zò wreed wrongen dat het niet wou klikken en daar werd hij wat sikkeneurig van.

E F

Gelukkig kon de ploeg op tijd vertrekken op dik verdiend en zonverhit reces naar Joost mag weten welke plekken waar ieder kon bekomen van de stress.

G H

Geborgen de problemen in de farden, wordt op ’t geleverd staatsmanswerk getoost.

Adieu, begroting, en adieu, miljarden, de burgers zullen weer content zijn: ‘Proost!’

I J K L

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1120 VINDT U OP BLZ. 14

Karel maande zijn redactie aan tot rust.

Het was in de buurt, maar niet helemaal juist.

“Alles voor Vlaanderen-Vlaanderen voor Kristus”, klonk het plots. Een wat sterkere journalist had de smartphone van zijn onfortuinlijke collega opgeraapt en kreeg het nog net uit zijn strot voor ook hij het bewustzijn ver-

Michel wou in extremis nog proberen ondanks het stijgen der verkiezingskoorts, zijn moeilijk span alsnog te doen regeren, tot heil van ’t land, de burgers, enzovoorts.

B C

A. Zuid-Europees B. Niet realistische - Inkeping C. Bloeiende klimplant - En dergelijke D. Oppervlaktemaat - Herrieschopper E. Sommigen - Zijrivier van de Loire F. Zuid-Koreaans fabrikant van o.m. TV’s -

Mosterdstad - Loofboom G. In samenwerking met - Familielid Baskische organisatie H. Aan een stuk door I. Vruchtendranken - Muzieknoot Lidwoord J. Borrelhapjes - Lithium - Koeienmaag K. Aziatisch land - Dwarshout L. Bepaalde schikking - Europeaan

Mea culpa

loor. “Sorry,” zei de chef racisme, “maar dit pik ik niet. Ik zou nooit voor een krant werken die dergelijke boodschap op de frontpagina zet.”

“Kristus is met Ch, dus dat kan niet”, wierp een eindredacteur op. “Wie is Kristus?”, vroeg de stagiaire. Het duurde even voor het allemaal door begon te dringen, maar ze konden er niet omheen. Hun blad was ooit Vlaams en katholiek geweest.

“Ik vind,” sprak Karel, “ik vind, dat we dit zelf naar buiten moeten brengen en niet wachten op die smeerlappen van De Morgen. Onze lezers hebben recht op deze informatie. Het zal een zware klap zijn, maar we komen dit te boven. En om het goed te maken, publiceren we meteen een bijlage waarbij we al onze voorgangers racisten en nazi’s noemen! Het wordt een publiek ‘mea culpa’ dat ongezien is in Vlaanderen.” Jawel, het gaat goed met de veerkracht van de Vlaamse pers.

Van onze hofdichter

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

HORIZONTAAL

ratie laten terechtkomen. Hij had het trouwens zelf verdrongen. Eerst in bier, dan in een meer mondain glaasje prosecco en uiteindelijk, zoals iedereen op de redactie, in muntthee.

Een redactrice die graag wilde scoren bij haar hoofdredacteur had het stiekem opgezocht op haar smartphone. Ze verloor meteen het bewustzijn van pure angst voor wat haar onderzoek had opgeleverd. “Alle Vuile Vlamingen Vieze Vette Kaloten”, probeerde een redacteur.

Er steeg een spontaan applaus op. Zo gevat en spitsvondig. Dat moest wel juist zijn.

VERTICAAL 1. Gastronomische kwalificatie 2. Via het genoemde - Zijrivier van de Kleine Nete 3. Amerikaanse rapper met het prefix Dr. - Delen van je computergeheugen 4. Persoon zonder dat je weet wie Algemeen plan van aanleg 5. Groep werkers - Roemeens-Franse schrijver van absurd toneel 6. Brits zanger van o.m. ‘Candle in the Wind’ - Heer 7. Steek toe - Wasmiddel - Onderdeel van een wetsartikel 8. Traditionele rauwmelkse boter - Lichaamsvloeistof 9. Limburgse gemeente - Vervoermiddel - Deel van de gemeente Haaltert 10. Kort onthullend verhaal 11. Germaanse afstammelingen 12. Seleen - Deel van een fiets Discussievorm

Intussen stijgt door wat wordt uitgestoten aan ongezonde CO-tweetjes, de verwarming.

Vlaming, geen nood, Michel zorgt onverdroten, terwijl UW eisen koel zijn weggesloten, met UW transfers voor UW centrale … verarming.

Hector van Oevelen

STEUN

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

SCEPTR machtig nieuws

SCEPTR machtig nieuws BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be