't Pallieterke van 23 augustus 2018

74ste jaargang • nummer 34 • donderdag 23 augustus 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

”

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Het is een illusie te denken dat de faciliteiten kunnen afgeschaft worden” Graag stellen we u Walter Vansteenkiste voor, burgemeester van de Vlaamse faciliteitengemeente Wemmel, ten noorden van Brussel. Walter werd verkozen op de lijst ‘Wemmel’, de eenheidslijst van de Vlaamse partijen in 2012. Zelf behoort hij tot geen enkele partij, maar niettemin werd hij lijsttrekker. Zijn ploeg behaalde 41 procent van de stemmen en 12 zetels op 25. Verrassend genoeg slaagde hij erin een deel van de Franstaligen in zijn kamp te krijgen en de sjerp te veroveren.

Lees het volledige interview met Walter Vansteenkiste op bladzijde 11

Vlaamse ministers op de wip in 2019 De kans is groot dat enkele leden van de Vlaamse regering in 2019 hun ministerpost verliezen. Niet zozeer omwille van een gewijzigde coalitie, wel omdat ze een slecht rapport hebben voorgelegd. Of omdat hun populariteit bij de kiezer getaand is. We hebben het vooral over de onzichtbare Liesbeth Homans (N-VA), keizer-koster Ben Weyts (N-VA) en brokkenpiloot Joke Schauvliege (CD&V). een investeringsregering, en met De Vlaamse regering kondigde 500 miljoen euro voor onderzoek vorige maand met veel poeha een en ontwikkeling, welzijn en ondermonsterakkoord aan. We hebben wijs klopt dat. Maar in haar laatste hier al meermaals gewezen op de rapport stelt de Sociaaleconomische zwakke inhoud van dat akkoord. Het Raad van Vlaanderen (SERV) dat het gaat om een paternoster aan groene de regering aan een visie op lange maatregelen die rechtstreeks uit termijn ontbreekt en dat er nood is het programma van Groen geplukt aan een ‘meer gestructureerde aanzijn. Bovendien blijkt de concrete pak van het Vlaamse investeringsuitvoering ervan geen lachertje te beleid’. zijn. Minister van Energie en viceminister-president Bart Tommelein Wat met de (Open Vld) moest door het stof kruiCD&V-ministers? pen toen bleek dat het verbod op Het is ook zo dat de regering-Bourhet plaatsen van stookolieketens een geois bij de Vlaamse bevolking geen federale bevoegdheid was. onuitwisbare indruk heeft nagelaten.

Binnen de Vlaamse regering lopen Dat heeft te maken met de relatief sommigen op de toppen van hun zwakke ministers in de regering. Zo tenen. Minister-president Geert zwak dat in 2019 een aantal wellicht Bourgeois (N-VA) reageerde op zal worden afgeserveerd. Los van de Twitter kribbig toen Wim van de Velmogelijke coalities. We gaan voor de den van De Tijd kritiek had op het gemakkelijkheid even ervan uit dat Vlaamse akkoord. Van Van de Veldezelfde partijen (N-VA, Open Vld en den is bekend dat hij één van de weiCD&V) ook in 2019 tot de Vlaamse nige journalisten is die geen viscerale regering toetreden. Dan zal er welafkeer van de N-VA heeft. Dat zal pijn licht geen plaats meer zijn voor Joke gedaan hebben aan het Brusselse Schauvliege. Haar gestuntel rond het Martelarenplein. bosbeleid en haar aanpak van het Nu, wie aan politiek doet, moet dossier van het statiegeld tonen aan leren omgaan met kritiek. Anders dat ze een zwakke figuur is. Ze was zoekt men beter een andere stiel, de voorbije jaren aangeschoten wild zoals VB’er Dominiek Lootens ooit maar bleef op post. Dat siert haar, terecht zei tegen zijn socialistische maar haar zwakke palmares speelt collega Jef van Damme toen die tijtegen haar, net als haar achtergrond dens een speech de pedalen verbinnen de CD&V. Schauvliege wordt loor en Lootens begon uit te schelvaak gelinkt aan de Boerenbondden. Meestal reageren politici en stand. In een partij die steeds meer zeker ministers gepikeerd omdat naar links opschuift, is dat geen voorze weten dat ze slecht bezig zijn. deel.

Of toch minder goed bezig zijn dan Jo Vandeurzen zou als minister gehoopt. En dat geldt zeker voor de van Welzijn wel op post kunnen blijVlaamse regering. Die kan niet echt ven. Hij moet tenslotte de belangen een indrukwekkend palmares voorvan de christelijke zuil in de gezondleggen. Ja, de begroting is ongeveer heidszorg behartigen. Ook Hilde Crein evenwicht, maar dat is vooral te vits lijkt voor CD&V een certitude. danken aan de goede conjunctuur.

Als minister van Onderwijs stond ze De Vlaamse regering noemt zich

op de bres om de Guimardstraat te verdedigen, één van de architecten van de nivellering van ons onderwijs. De linkse Crevits was er op haar plaats. Het zou natuurlijk kunnen dat ze naar de federale regering of het partijvoorzitterschap verschuift. Dat is een piste die de ronde doet bij de christendemocraten: Kris Peeters weggepromoveerd naar het Europees Parlement, Wouter Beke federaal minister en Crevits partijvoorzitter. Dat wordt trouwens kwaad kersen eten met de dame uit Torhout. Terwijl het linkserige gedoe van Kris Peeters slechts een pose was, is Crevits een zuiver product van het postconciliaire links-katholieke Vlaanderen.

‘Zondag Bendag’ En hoe zit het met de N-VA-ministers? Liesbeth Homans is in geen velden of wegen meer te bekennen.

Zij kreeg met onder andere Binnenlands Bestuur een superdepartement, maar maakte niet veel klaar.

Als ze in 2019 nog minister is, dan is het enkel en alleen omwille van haar oude vriendschap met De Wever. Philippe Muyters periode in de Vlaamse regering is wel definitief voorbij. Hij was op Werk wellicht nog minder zichtbaar dan Homans.

Vlaams minister van Werk betekent vooral het besturen van de VDAB. Bij de Vlaamse arbeidsbemiddelingsdienst gebeurt niet veel nu topman Fons Leroy aan het uitbollen is richting pensioen.

Wie we wel vaak zien, is Ben Weyts. ‘Zondag Bendag’ wordt wel eens gezegd als de man uit het Pajottenland het journaal haalt met één of ander voorstel rond veiligheid op de wegen, of dierenbescherming. Ben Weyts krijgt goede punten omdat hij niet bij de pakken bleef zitten, maar hij heeft zich de voorbije jaren te veel geprofileerd als regelneef. En keizerkosters, daar hebben de Vlamingen een hekel aan. Sommige maatregelen, zoals het verbod op kweken van ‘foie gras’-eenden, zijn absurd. Men

zal die producten gewoon uit Frankrijk importeren. Vraag is of die regelneverij Weyts geen stemmen zal kosten. Zijn resultaat op de Vlaamse lijst in Vlaams-Brabant zal worden afgezet tegenover die van Theo Francken op de federale lijst. De winnaar is nu al bekend.

Weyts was van bij het begin van de N-VA een trouwe partijsoldaat.

Dat kan zijn redding zijn en een ticket verzekeren voor de volgende Vlaamse regering. Al staan een paar parlementsleden klaar om naar het Martelarenplein door te stoten. Zoals N-VA-fractieleider Mathias Diependaele, een West-Vlaming. En Axel Ronse. En ook vicevoorzitter Sander Loones, al wordt die meer genoemd voor een federale functie. Veel zal afhangen van de voorkeurstemmen.

Dat is een gouden regel in elke partij.

En wat doet minister-president Geert Bourgeois, ondertussen 67 jaar? In 2019 wordt hij 68. Gaat hij voortdoen tot zijn 73ste? Weinig aannemelijk.

Open Vld’ers kloppen aan de deur Ook is het uitkijken naar het resultaat van Open Vld’er Bart Tommelein.

De Oostendenaar is een allemansvriend. Alleen, misschien is hij tegen de verkiezingen van 2019 al burgemeester van Oostende. Aan de kust heeft hij de sleutels in handen. Een coalitie tegen Vande Lanotte als het kan. In het andere geval wordt het gewoon een paarse coalitie. Met vier jaar de Keizer van Oostende als burgemeester, en dan twee jaar Tommelein? Het kan.

De viceminister-president weet ook dat andere Open Vld’ers aan de deur van de Vlaamse regering kloppen. Nitwit Jean-Jacques de Gucht wil zijn achternaam kapitaliseren.

Idem met Mathias de Clercq, als die geen burgemeester van Gent wordt.

De Open Vld in de Vlaamse regering dreigt dan wel een zeer links zootje te worden.

2

Actueel

23 augustus 2018

Leiderschap bij socialisten en gnoes Bij de meeste kuddedieren is er een duidelijke leider, een alfadier, zoals de biologen het noemen. Alleen bij de gnoes niet. Op een webstek over exotische reizen lazen we: “Behalve de relatie tussen moeder en jong, heeft een gnoe geen familiebanden. Een kudde kent ook geen hiërarchie of sociale structuren, maar is een willekeurig bij elkaar levende groep individuen. De kudde heeft geen behoefte aan een leider. Mocht een leeuw of krokodil een dominant beest te pakken krijgen, dan zal de rest dat nauwelijks opmerken.” Waarom dachten we bij het lezen van die tekst onmiddellijk aan de leiderloze kudde Vlaamse socialisten? Akkoord, John Crombez is nog steeds voorzitter van de sp.a. De oppergnoe. Theoretisch toch. Hij heeft zeker veel geleden in die functie, maar hij heeft nooit echt geleid. Zou Crombez het woord ‘leiderschap’ wel kunnen schrijven zonder een spellingscorrector te gebruiken? Zou hij na noeste studie – met tijd en boterhammen, zoals het oude Vlaamse spreekwoord zegt – misschien ooit enig inzicht krijgen in de inhoud van het begrip ‘leiderschap’?

Hij zal tussen de vervalste e-mailtjes door toch ooit wel eens een paar echte leiders op tv gezien hebben, bijvoorbeeld in Hongarije, Oostenrijk en de Verenigde Staten, of in oude documentaires over Reagan, Thatcher, of De Gaulle, al waren dat natuurlijk geen socialisten.

Klaarblijkelijk gelooft hij zelf niet erg in zijn leiderscapaciteiten in een crisistoestand, want in een vraaggesprek met De Morgen legde hij een opmerkelijke verklaring af: “Als het slecht zou gaan in de steden, dan stopt het voor mij.” In De Tijd lazen we daarover een hoopgevend commentaartje: “Als Crombez na de gemeenteraadsverkiezingen al opstapt, zou de sp.a onthoofd naar de federale, Vlaamse en Europese verkiezingen van mei volgend jaar gaan.” Heerlijk, toch? We zouden er bijna van gaan likkebaarden, zoals een leeuw die een malse gnoe in het oog krijgt. Zou iemand in de socialistische kudde zijn verdwijning betreuren? Zou iemand zelfs opmerken dat hij verdwenen was, zoals bij de gnoes? En als ze het toch opmerken, wat zal dan hun reactie zijn? Wanhoop? Massale manifestaties om zijn terugkeer af te smeken, zoals na het ontslag van Nasser in 1967? Of een diepe zucht van verlichting? Een balsem op de wonde van de socialistische nederlaag?

Objectieve media? Het blijft een streven…

In Vlaanderen en Nederland kennen we dit verschijnsel maar al te goed: als het over atoomenergie, beleid rond duurzame energie en milieubescherming gaat, komt voor de media automatisch de groene partij in beeld. Haar vertegenwoordigers krijgen dan uitgebreid tijd en ruimte om hun mening te ventileren. Want Groen wordt nu eenmaal als ecologische partij een bijzonder hoge competentie toegemeten als het over ecologische thema’s gaat.

Maar terwijl West-Europa – al gedurende jaren – geconfronteerd wordt met een asieltsunami, moet men vaststellen dat in nieuwsberichten op radio, televisie en in de ‘mainstream’ kranten weinig of geen partijen aan bod komen die zich op het migratiethema hebben gefocust.

Ook in Duitsland, dat hierin weinig verschilt met Vlaanderen. Maar, de stelling werd intussen met veel cijfermateriaal onderbouwd. De AfD – Alternative für Deutschland, de grootste oppositiepartij – zou men kunnen beschouwen als een verzameling experten over het migratiethema. Haar opmerkelijke electorale opmars en haar expertise zou voldoende moeten zijn voor een prominente plaats in de dagelijkse nieuwsuitzendingen. Niet zo in Duitsland.

Enkele cijfers…

BELG WIL FRANSEN VERMOORDEN Het Nieuwsblad pakte uit met een schokkende titel: “Belg roept plots: ‘We gaan jullie allemaal vermoorden!’.” Hij stond in een lange rij passagiers die op de luchthaven van Hyères, nabij Toulon, aanschoven om op een vliegtuig naar Antwerpen te stappen. Die ‘Belg’ werd prompt gearresteerd. Een geval van zonneslag? Een trauma door de lange wachttijden op de luchthavens?

Het werd pas helemaal duidelijk toen bleek dat die Belg eigenlijk had geroepen: ‘Wij gaan jullie allemaal vermoorden, jullie Fransen! Allahu Akbar!” Om dat te ontdekken, moest men wel heel het artikel lezen. Hoopten ze bij Het Nieuwsblad misschien dat het midden in de tekst minder zou opvallen? De man bleek geen wapens of explosieven bij zich te hebben. Daardoor bleef zijn aanval van ‘furor islamiticus’ zonder ernstige gevolgen. Al goed dat dat “Allahu Akbar!” toch werd vermeld, anders had men nog kunnen denken dat die ‘Belg’ onder invloed van “De Leeuw van Vlaanderen” van Conscience een bloedige haat tegen de Fransen en de leliaards had ontwikkeld. En het zou weer onze schuld zijn geweest.

Men heeft de dagelijkse nieuwsuitzendingen van 20 uur van de ARD van 25 september 2017 tot en met 30 juni 2018 met elkaar vergeleken. En die tien maanden geven een eenduidig beeld: de oppositiepartij die de meeste zendtijd kreeg, was … Die Grünen!

De Tagesschau-correspondente Claudia Roth en haar collega’s hielden 154 keer een microfoon onder de neus van een of andere groene politicus of politica. Verwonderlijk? Ja, want de groene fractie is de kleinste politieke fractie in het Duitse parlement.

Dat het bij de ARD in haar nieuwsuitzendingen vooral om subjectieve politieke voorkeuren gaat, blijkt ook uit het feit dat de exuberante persaandacht voor de groene fractie gevolgd wordt door een tweede plaats voor de (zeer linkse) partij Die Linke. De partij mocht in de 297 onderzochte nieuwsuitzendingen liefst 102 maal optreden.

Op plaats drie komt de liberale FDP, die nochtans de tweede oppositiepartij is. De liberalen mochten 90 keer hun mening kwijt. De AfD, die dus de grootste coalitiepartij in de Bondsdag is, mocht slechts 88 keer aan bod komen – wat nog altijd beter is dan de positie van het Vlaams Belang in de Belgische media, hoor ik u denken!

Duits publiek Het Duitse publiek is op dat vlak minder vergevingsgezind dan het Vlaamse, zo blijkt. De AfD-fractievoorzitter in Hamburg, Alexander Wolf, had het bijvoorbeeld over een “schandalig en onaanvaardbaar fenomeen”. Maar bij het publiek groeit de ontevredenheid, omdat de nationale en andere televisiezenders geld

krijgen om hun opdracht, het politieke gebeuren in Duitsland op een ‘faire manier’ weer te geven, na te komen. Maar dat gebeurt dus duidelijk niet. Want als bij een centrumlinkse regering overwegend linkse politici, en groene politici als oppositie, aan het woord komen, lijkt ‘men’ de opdracht niet al te ernstig te nemen.

Die linkse vlieger lijkt steeds minder op te gaan.

Merkwaardig toch: tot net voor de massale intrede van de AfD in het parlement bestond de regel dat de grootste oppositiepartij het recht had commentaar te leveren bij het politieke gebeuren.

Nu AfD in het parlement zit en er de grootste oppositiepartij is geworden, wordt de regel gewoonweg niet meer toegepast. Het kan toch niet, leest men her en der, dat “goedbetaalde journalisten, die ogenschijnlijk een voorkeur hebben voor de Grünen en voor Die Linke, het opiniebeeld van de oppositie op deze manier verengen en vervalsen”. En dat met het geld van de belastingbetaler.

Niet alleen ARD Niet alleen de dagelijkse nieuwsuitzendingen van de ARD zijn in dat bedje ziek, de politieke talkshows van ARD, ZDF en NDR vertonen hetzelfde vertekende beeld. Ook daar zoekt men meestal tevergeefs naar een vertegenwoordiger van de AfD. Over de interne meningsverschillen binnen de Union (CDU/ CSU) over de vluchtelingenproblematiek – toch hét kernthema van AfD! – mochten groene politici in 3 van de 4 uitzendingen hun ei komen leggen, en ook eenmaal de liberalen.

AfD: geen enkele keer. De argumentatie van de ARD: AfD heeft in dit thema “niets wezenlijks bij te dragen”.

Bij NDR hetzelfde beeld. Daar is de verhouding tussen de interventies van de Grünen en AfD in de maand mei gemeten. De verhouding bedraagt 21 tegen 10.

Objectiviteit blijft ook in Duitsland een nobel streven. Maar de pers zal er zelf dringend werk van moeten maken. De geloofwaardigheid van de vierde macht is gekelderd, en meer en meer mensen richten zich op de sociale media. De ‘mainstream’ kranten en weekbladen verliezen steeds meer lezers: Die Welt in het tweede kwartaal van 2018 ten opzichte van het tweede kwartaal van 2017 min 4 procent, Berliner Zeitung min 6 procent, Der Spiegel min 8 procent en Stern min 11,5 procent. Ook Bild verloor nogal wat lezers, maar ‘zou’ zich aan het herpakken zijn…

Piet van Nieuwvliet

Het gelijk en ongelijk van Salvini

Uit de smalle beursstraat

Het drama van de ingestorte brug in Genua is het gevolg van een te streng EU-begrotingsbeleid dat investeringen in belangrijke infrastructuurwerken onmogelijk maakt, stelde de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken Salvini. Klopt niet, want Italië krijgt als Zuid-Europees land al jaren miljardensteun voor zo’n investeringen. Anderzijds, het Europese toezicht op de nationale begrotingen heeft de voorbije jaren tot absurde situaties geleid. En daarin heeft Salvini wel gelijk.

tig aan de laars lappen. Bovendien werd ten aanzien van landen als Italië tegelijk warm en koud geblazen. En daarom is de verontwaardiging van Matteo Salvini terecht en juist.

Nergens maar dan ook nergens werd het getoond op de Vlaamse nieuwszenders: op de staatsbegrafenis voor de slachtoffers van de ingestorte snelwegbrug in Genua werd minister van Binnenlandse Zaken Matteo Salvini van de Lega op applaus onthaald. Men moet op het videokanaal YouTube slechts Salvini-Genova-applaus intikken en men vindt de video’s. De politicus is enorm populair omdat hij zijn mening vrij en onbevangen uit. Een mening die dicht bij de waarheid staat. Maar vorige week ging Salvini uit de bocht door de Europese Commissie verantwoordelijk te stellen voor de slechte staat van de bruggen en wegen in Italië. Volgens de topman van de Lega is dat het gevolg van het jarenlange besparingsbeleid dat door Europa wordt opgelegd. Hoe kan men dan nog voor een degelijke infrastructuur zorgen?

Maffia Dat verhaal klopt niet. Het is in elk geval een stuk genuanceerder. Als Zuid-Europees land krijgt Italië al jaren miljardensteun voor infrastructuurwerken. Als een brug uit de jaren zestig onderhevig aan betonrot niet hersteld of vervangen wordt, dan is dat in eerste instantie de verantwoordelijkheid van de

nationale regering, niet van Europa. De Italiaanse regeringen hebben zelf boter op het hoofd. Al dient te worden gezegd dat de Lega als regeringspartij niet verantwoordelijk kan worden gesteld voor die bestuurlijke chaos. Evenmin voor het feit dat miljarden overheidsgeld voor infrastructuurwerken worden afgeroomd om de maffia te financieren. Het is een publiek geheim dat allerlei overheidsopdrachten de voorbije decennia werden toegekend aan nepfirma’s van de maffia. Waarbij de beste bedrijven de contracten voor de bouw van een weg of een brug niet krijgen, en vervolgens Italië als investeringsland links laten liggen. De maffia zuigt geld weg uit de economie. Volgens sommige studies 6 procent van het bbp. Dat verklaart waarom het derde land van de eurozone nu al jaren ter plaatse blijft trappelen, met een stilgevallen productiviteit en een stagnerende welvaart van de bevolking.

De situatie in Italië is maar voor een deel het gevolg van het nationale beleid. Ook Europa heeft boter op het hoofd. Meer bepaald door het ambigue begrotingsbeleid dat de Europese Commissie al jaren voert. Het was in het verleden zeer streng voor de Zuid-Europese landen, terecht, maar Duitsland en Frankrijk mochten twintig jaar geleden de begrotingsregels lus-

Staatsschuld De Europese architecten van de muntunie vertrokken bij het Verdrag van Maastricht uit 1991, dat de Europese Muntunie moest invoeren, van het principe dat een land wel degelijk een begrotingstekort mocht hebben van 3 procent als daartegenover 3 procent overheidsinvesteringen – onder meer in het wegennet - stonden. Een tekort voor lopende uitgaven zoals pensioenen zou echter niet aanvaard worden. Veel landen volgden die regel niet, maar werden daar niet voor bestraft.

Na de financiële crisis van 2008 en de Grote Recessie van 2009 wou de Europese Commissie dat plots wel doen. Probleem was dat veel regeringen toen de boodschap kregen te moeten besparen terwijl ze eigenlijk extra wilden uitgeven en investeren om ervoor te zorgden dat de Grote Depressie geen Grote Recessie werd.

Vanuit Brussel kwamen tegenstrijdige boodschappen.

Bovendien werd de ene overheid op het matje geroepen omdat die bepaalde investeringen buiten de begroting hield – om de rekeningen op te smukken -, terwijl een andere regering dat wel mocht doen. Landen als Italië met een hoge staatsschuld (130 procent van het bbp tegenover 100 procent voor België) wisten niet meer waar ze het hadden. In die zin heeft Salvini met zijn kritiek op Europa wel gelijk. Angélique Vanderstraeten

Actueel

23 augustus 2018

Transmigranten, slechts één aspect van een ruimere migratiepolitiek

3

Mini-Mao Peter Mertens van de PVDA wil met de strijdbijl in de hand de N-VA uit het stadhuis van Antwerpen verjagen.

Van Kruibeke tot Jabbeke: dweilen met de kraan open Nog acht weken slapen en we kunnen uitvlooien of ook het migratiedebat de stem van de Vlaming bepaalt. Het gaat ‘maar’ om gemeenteraadsverkiezingen, maar het komt in onze media – ook die van links – dagelijks aan bod. Het voorbije weekend ging het vooral over de transmigranten. Een algemeen debat over migratie zou interessanter zijn. Dat is pas dweilen met de kraan open.

In Kruibeke-Temse is de politie (in overleg met de burgemeester) gestopt met het ‘actief’ zoeken naar transmigranten die langs de E17 stiekem in vrachtwagens proberen te kruipen.

Korpschef Wim Pieteraerens windt er geen doekjes om: “De Dienst Vreemdelingenzaken laat ze bijna allemaal (bijna 100 procent) onmiddellijk vrij… met een briefje waarop staat dat ze het land moeten verlaten, maar de dag nadien staan ze opnieuw voor onze neus.”

Enkel nog uitrukken voor transmigranten als burgers incidenten melden, dat is de nieuwe richtlijn van Pieteraerens. Gemiddeld vijf tot twintig transmigranten werden in de cellen vastgehouden, met alle overlast vandien (bewaken, ondervragen, identificatie, eten en drinken, sanitaire voorzieningen, enz.), in die mate dat het basispolitiewerk (bv. snel uitrukken bij inbraak) in het gedrang kwam. “Op dit moment is het dweilen met de kraan open”, zegt ook de burgemeester van Kruibeke, Jos Stassen (Groen).

N-VA Bij de N-VA zijn ten minste drie ministers bij het debat betrokken. Vaak een verhaal van willen, maar niet kunnen.

Minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) snapt de frustraties, maar wijst erop dat bij veel controles smokkelbendes simpelweg voor andere routes kiezen. Naar een andere politiezone, nemen we aan. Volgens De Morgen zegt Jan Jambon ook dat er “niet genoeg” transmigranten zijn om een administratief afhandelingscentrum op te richten om de politie te ontlasten. En daarbij komt nog dat een groot deel van de betrokkenen niet repatrieerbaar is, en in dat geval mogen ze ook niet worden opgesloten. Bijkomende aanwervingen bij de politie dan maar? “Het is moeilijk om voldoende kandidaten te vinden.”

Ook Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts (N-VA) heeft met het probleem te maken. Hij is bevoegd voor de (veiligheids) infrastructuur (hekken, camera’s…) rond de autostradeparkings. Zijn er voldoende en zijn ze efficiënt? Het Agentschap Wegen en Verkeer zou onderzoeken wat nog meer kan gebeuren.

Ten slotte is er ook nog de rol van staatssecretaris Theo Francken, maar daarover verder meer.

Vlaams Belang Vlaams Belang eist, veel meer dan N-VA, “een echte verschuiving op vlak van immigratie”. Zo stelt toch Tom van Grieken. Dat lijkt een breed perspectief te zijn, maar ook Van Grieken fixeert zich in deze op illegalen.

Vlaams Belang neemt vooral staatssecretaris Francken in het vizier. “Er is absoluut geen sprake van een kordater terugkeerbeleid. De cijfers spreken hem tegen. Van de 45.601 uitwijzingsbevelen die in 2017 werden afgeleverd, werden er amper 8.536 uitgevoerd, goed voor zegge en schrijve 18,7 procent. In 2018 is de situatie er duidelijk niet op verbeterd”, aldus Barbara Pas. Van haar weten we dat ze de problematiek graag objectiveert, met cijfers waar het kan. Dat is bevorderlijk voor een goed

5 minuten persoonlijke moed!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

debat, maar er is één probleem: de radio- en tvzenders en de kranten hebben geen interesse voor het VB-verhaal.

Wellicht heeft Van Grieken gelijk: “Deze regering doet niet wat de burgers willen. Of eerder: ze doet een beetje alsof. Terwijl de zwijgende meerderheid volgens diverse bevragingen géén massamigratie wil…”

Franken en Bogaert Er was het voorbije weekend nog een tweede blikvanger in het migratiedebat. Alle kranten meldden dat ook CD&V’er Hendrik Bogaert (Torhout) de situatie met transmigranten problematisch vindt. Vooral dan in ‘zijn’ West-Vlaanderen.

Bogaert stelde voor om transmigranten die geen asiel willen aanvragen op te sluiten, om hen vervolgens terug te sturen. Francken wil de opvangcapaciteit uitbreiden naar 700 plaatsen, maar Bogaert gaat meteen voor 1.000 plaatsen.

Op Twitter reageerde Francken meteen.

“Terugsturen, dat kan niet als de landen van herkomst ze niet opnieuw willen opnemen…”, klonk het zakelijk. Of pittiger: “Als ik dat doe, naar Soedan, bijvoorbeeld, dan stuurt uw voorzitter aan op mijn ontslag.”

Ook dat wordt wellicht een kort zomerincident. Francken hangt aan de ketting van de regering, die in het masterplan pas tegen 2021 zo’n 1.150 plaatsen zegt te zullen creëren.

En Bogaert? Die mag dan zeggen dat zijn voorzitter Wouter Beke zich nog nooit heeft uitgesproken tegen voldoende capaciteit voor de gesloten centra, zowel CD&V als Open Vld gaven aan bij de afspraken te willen blijven.

“Hendrik drukt niet altijd het partijstandpunt uit, zo kennen we hem”, reageerde zijn CD&Vcollega Els van Hoof scherp op Radio 1. De partijwoordvoerder van CD&V beklemtoonde dat de nadruk van de partij op de vrijwillige terugkeer ligt.

Verkiezingen Kruibeke en Jabbeke, tweemaal zomernieuws van voorbijgaande aard? Of toch niet?

“De boodschap dat er overlast is en dat de politie het niet meer bijhoudt weerklinkt”, aldus Barbara Debusschere in De Morgen. Het ziet ernaar uit dat (trans)migratie een verkiezingsthema wordt bij de gemeenteraadsverkiezingen van oktober en de algemene federale en Vlaamse verkiezingen van 2019.

Is de aandacht voor de transmigranten (nadrukkelijk in beeld met het Maximiliaanpark, of op onze wegen en grote parkings en in onze dorpen) geen al te strakke focus op een detail van de migratieproblematiek? Uiteindelijk gaat het hier afgerond om hooguit enkele honderden mensen, die bovendien willen doorreizen naar een ander land.

Op maatschappelijk vlak zijn de andere vormen van migratie (volgmigratie, gezinshereniging, asielzoekers, legale en illegale, tijdelijke en definitieve instroom van nieuwkomers) veel ingrijpender. Dan spreken we over vele tienduizenden mensen per jaar.

Dat is een ander verhaal, niet zozeer over overlast, maar over het draagvlak dat een samenleving daarvoor heeft of wil hebben. Hier belanden we snel bij het financiële plaatje van druk op de hele sociale zekerheid, kinderbijslagen en pensioenen, werkloosheid, leeflonen, onderwijs, huisvesting, enz.

Valt dit te beheersen? Dat debat wordt te veel gevoerd in een sfeer van polemiek en overdrijvingen. Het politiek correcte zwijgen, negeren of ontkennen van die maatschappelijke kost bepaalt het beeld in de ‘mainstream-media’.

De krachten die dat sturen maken een opvallende vergissing: de burger is geen idioot, en zijn stemgedrag, van Kruibeke tot zowat heel Europa, zorgt voor verschuivingen in de politieke krachtsverhoudingen.

Welke partij meer op die ‘zwijgende meerderheid’ zal kunnen rekenen, zullen we al zien in oktober.

Anja Pieters

Briefje aan de IJzerwakers

Hopend op de oogst…

Vlaamse vrienden, Zondag trekken jullie weer vanuit alle hoeken van Vlaanderen naar Steenstrate om op een grasvlakte van de oude frontstreek bij het monument van de gesneuvelde gebroeders Van Raemdonck een jarenlange traditie voort te zetten. Die traditie bestaat erin een ‘stand van zaken’ op te maken aangaande Vlaanderens positie in België en de wereld, en te zien wat er nog te doen en te gebeuren staat. Maar zoals het er vandaag de dag naar uitziet, blijft het perspectief somber en is het nog steeds ‘klagen en bedelen bij de poort’…

Ook al hebben wij een eigen Vlaamse regering en tal van instellingen, en zijn er al heel wat bevoegdheden overgeheveld naar Vlaanderen, toch blijft het een onvolledig verhaal, een onvoltooide symfonie. België – en ook het Europa van de eurocraten blijft als een bemoeizuchtige schoonmoeder niet alleen meekijken over onze schouders, ook onze hand wordt vastgehouden. Onze bewegingsvrijheid blijft beperkt. De Belgische staatshervormingen geven ons nog lang niet de zelfstandigheid die we nodig hebben om ons daadwerkelijk te ontplooien als een democratische en vrije natie die zichzelf bestuurt zoals wij, Vlamingen, het zelf willen. De boodschap van de Fronters en de Activisten, van Vlaamsgezinden allerhande, blijft dan ook nog altijd brandend actueel.

Het is onmiskenbaar dat de communautaire stilte en leegte alleen maar België versterken en dat de miljardentransfers ongehinderd van Vlaanderen naar Wallonië blijven vloeien. In Brussel blijft men een loopje nemen met de taalwetgeving en de toestand in de Vlaamse Rand- en faciliteitengemeenten blijft troosteloos negatief voor Vlaanderen. De roep naar Vlaamse onafhankelijkheid of zelfs nog maar confederalisme is minder luid geworden en zelfs de culturele elites dwepen met tricolore archaïsmen en een niet-verkozen staatshoofd. Zij kiezen voor een oikofobe ‘weg met ons’-mentaliteit om toch maar politiek correct te zijn en de heersende kaste niet voor de borst te stoten, teneinde hun subsidiëring veilig te stellen. Waar is de tijd dat de culturele spits van Vlaanderen onbeschroomd Vlaams was

en zelfs een vleugje revolutionair elan uitstraalde?!

De strijd voor échte en complexloze Vlaamse onafhankelijkheid moet dus aangewakkerd en onverminderd verder gevoerd worden. Niet tegen iets of iemand, maar wel voor onszelf om nadien met open vizier en met uitgestoken hand te kunnen samenwerken met onze buren van dichtbij en veraf.

Natuurlijk vormen politieke partijen vaak de voorhoede van politieke dromen en na te streven idealen. En vaak verschillen zij qua strategieën of inzichten. Men kan dan twee dingen doen: elkaar de kop inslaan, of proberen – in eenheid en verscheidenheid - de krachten te bundelen om te doen wat moet gedaan worden.

Ik weet het, dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Maar ‘heilige’ plekken aan de IJzer, waar Vlaams bloed van alle gezindten heeft gevloeid, moeten oorden van bezinning en ‘godsvrede’ zijn. Als daar de noodzakelijke wil om samen Vlaanderen beter en zelfstandiger te maken, ontbreekt, dan zal het nergens meer zijn.

De boodschap van de organisatoren is duidelijk: “Volk, word staat. In de felle gebiedende wijs. Omdat het niet anders meer kan.” Ik ben van mening dat alle pogingen om iets met België voor Vlaanderen te doen, inderdaad op niets zijn uitgelopen. De goede wil is er nooit geweest, en als puntje bij paaltje kwam, dan trokken zelfs de meest gematigde Franstaligen hun staart in om uiteindelijk zichzelf te beschermen in de Belgische buffer. Grendels en grondwettelijke hindernissen, dubbele en bijzondere meerderheden, pariteit en belangenconflicten waren en zijn nog steeds hun bescherming tegen de wil van een logische democratische meerderheid. Houd dus de vinger aan de Vlaamse pols in Steenstrate. En zing met overtuiging en goede wil het ‘Gebed voor het Vaderland’.

Bundel alle goede krachten - van welke obediëntie ook - tegen onze échte vijanden: zij die alles in het werk stellen om te verhinderen dat Vlaanderen zijn eigen weg gaat.

Ik hoop dat gij met velen zijt, en dat vooral nieuwe generaties de fakkel mee overnemen. Want er is nog veel te doen. Tot zondag!

4

Dossier

23 augustus 2018

Ferdinand Verbiest Een paar weken geleden werden op Arte twee historische documentaires getoond over China en het belang dat Chinezen indertijd hechtten, en vandaag nog altijd hechten, aan een correcte tijdsbepaling.

Arte en niet de VRT De producenten hadden er geld tegenaan gegooid. De beste Chinese wetenschapshistorici alsook een paar westerse coryfeeën kregen het woord. Wat het meest opviel, waren de mooie historische reconstructies met Chinese en westerse acteurs. De voertaal in die scènes was het Mandarijn, ook voor de westerlingen. Bij de tweede documentaire ging ik even wat rechter zitten, want de held van dat programma was Ferdinand Verbiest, “a Flemish Jesuit” zoals hij correct genoemd werd.

Dat was vloeken, want dit was het soort documentaire dat ik een generatie geleden (o.a. over de Vlaamse jezuïet PieterJan de Smet) zelf bij de VRT produceerde.

Toen kwam cultuurbarbaar en zwansbaron De Graeve aan de top, en die oordeelde dat Vlaanderen geen historische programma’s nodig had over Karel V, Pieter van Gent, de Boerenkrijg, enzovoort, en hij schrapte de voorstellen van de programmamakers. Het geld van de Vlaamse belastingbetaler wordt sindsdien besteed aan het VRT-reisbureau dat de B(anale)V(laming) een extra vakantie bezorgt, en aan de fantasten die leugenachtige pulp als het journaal en sciencefiction als Terzake produceren.

Ricci en Schall Verbiest is de derde belangrijke naam van een jezuïetendynastie die gedurende honderden jaren probeerde het Rijk van het Midden te bekeren.

Haar belangrijkste wapen was westerse wetenschap, die op sommige punten superieur was aan de Chinese en die dus ook de meerwaarde van het katholicisme bewees.

Verbiests eerste voorganger was de Italiaan Matteo Ricci. Dankzij een uitstekende kennis van de Chinese talen en veel bravoure verbleef hij lang in China, tot hij na twintig jaar eindelijk in Peking mocht wonen.

Ricci wist hoeveel belang de Chinezen hechtten aan een correcte kalender, aan de juiste handeling op het juiste moment.

De keizer had immers een mandaat van de hemel en een gebed voor een goede oogst op een verkeerd moment kon een misoogst veroorzaken. Vooral de correcte voorspelling van eclipsen van zon en maan was politiek belangrijk, want bij een onverwacht hemelverschijnsel wachtte de heersende dynastie niet veel goeds.

Astronomie was daarom een staatszaak en astronomen waren ambtenaren die voortdurend de hemel afspeurden en nota’s namen.

Ricci schonk de keizer een goed werkende westerse klok, maar hij was een wiskundige en geen astronoom en vroeg hulp aan Rome.

Hij was jezuïet genoeg om te begrijpen dat bekeringen een werk van lange adem waren en aanpassingen eisten: kostuums dragen zoals de Chinese intellectuele elite, respect voor het confucianisme en de voorouderverering hebben, en Chinese gewoonten niet afdoen als afgoderij.

Ricci stierf vooraleer de Keulse jezuïet en astronoom Adam Schall von Bell verscheen.

Die won een competitie met de officiële astronomiedienst en kreeg tot ontsteltenis van veel bureaucraten de leiding. Hij was nog niet lang in dienst toen China veroverd werd door de Mantsjoes, een krijgersvolk ten noordoosten van China (nu een onderdeel van de Republiek) dat de Mingdynastie liquideerde.

De Mantsjoes verplichtten alle Chinese mannen hun haar in een staart te dragen zodat iedereen het verschil zag tussen de heersers en hun onderdanen (al bleven de meeste generaals en ministers Han-Chinezen). Schall mocht zijn bureau blijven leiden, maar werd nog meer gehaat. Hij was nu een buitenlander in opdracht van een buitenlandse dynastie (die het tot 1911 volhield) en hij nam graag christelijke intellectuelen in dienst.

Hij vroeg assistentie en in 1660 kwam de in 1623 in Pittem geboren Ferdinand Verbiest, een jezuïet die wetenschappelijk nog een trapje hoger stond dan Schall. Inmiddels voerde een Chinese mohammedaan

al jaren een campagne met pamfletten en schotschriften tegen Schall, die hij beschuldigde de goede Chinese wetenschap te vervangen door westerse nonsens (onjuist) om zieltjes voor het gehate christendom te winnen (wel juist).

Van gevangene tot mandarijn Bij een paleisrevolutie na het overlijden van de jonge Mantsjoekeizer die op Schall steunde, viel de bijl zelfs letterlijk. De jezuïeten die in verscheidene Chinese steden missies hadden, moesten vertrekken en mochten nog alleen in Canton en Macau verblijven. In Peking liep de situatie helemaal uit de hand.

De missionarissen in de hoofdstad werden gearresteerd en mishandeld. Gedurende een jaar voerde de nieuwe Chinese overheid een proces tegen hen.

Schall was zo ziek dat uit de procesnotulen blijkt dat vooral Verbiest het woord voerde.

Het vonnis was keihard: de dood door wurging, later omgezet door levend in stukken gehakt worden. Een meteoor die onverwacht insloeg, leidde tot uitstel van executie. De Peking-jezuïeten werden naar hun missie gevoerd waar ze jarenlang geen voet mochten buitenzetten. Vijf christelijke ambtenaren eindigden wel op het schavot.

De mohammedaanse Chinees kreeg nu de leiding van het observatorium en de astronomische dienst, en hij veegde de kalender die Schall geïntroduceerd had van tafel. Alles veranderde nog maar eens met een nieuwe en jonge keizer. Die vertrouwde die mohammedaan niet, herinnerde zich Verbiest en zijn collega’s en liet de nieuwe Chinese kalender controleren, want de Chinese elite keek ernaar uit omdat de kalender op minstens een miljoen exemplaren werd gedrukt en nageleefd.

Verbiest zei dat het ontwerp vol fouten zat.

De Mantsjoe stond weer een competitie toe tussen de Vlaming en de Chinees.

Verbiest won, want de westerse kennis was geavanceerder. De Vlaamse jezuïet kon een beroep doen op de recente introductie in Europa van logaritmen die een correcte berekening van enorme hoeveelheden informatie vergemakkelijkten.

Verbiest kreeg op zijn beurt de leiding van de dienst. Zijn voorganger werd ter dood veroordeeld, maar mocht zijn leven in ballingschap beëindigen. Verbiest bouwde een instrumentarium uit voor het observatorium in Peking waar zijn instrumenten nog altijd te bekijken zijn. Verbiest werd de leraar meetkunde van de keizer, en hij ontwierp zelfs kanonnen in dienst van de heerser.

Hij tekende ook een wereldkaart; uiteraard met China in het midden en het was de eerste kaart die de Chinezen toonde dat er een Amerikaans continent was. In tegenstelling tot Schall kreeg Verbiest wel een hoge rang in de administratie, maar ook hij merkte dat het niet makkelijk was het christendom ingang te laten vinden.

Hij stierf in 1688 en was de enige westerling in de Chinese geschiedenis die ooit een postume Chinese naam kreeg, een gebruik waarbij vooral leden van de keizerlijke familie na hun dood nog alleen met die naam aangeduid worden. De Vlaming Verbiest werd opgevolgd door de Namenaar Antoine Thomas.

Die kreeg van de keizer de toestemming dat christelijke missionarissen overal in het land mochten preken. Toen verscheen in China een vertegenwoordiger van het Vaticaan die onmiddellijk eiste dat de jezuïetentolerantie tegenover Chinese godsdienstige tradities verdween.

Chinezen konden alleen maar christenen worden als ze al hun oude rites afzwoeren.

Tweehonderd jaar prediking hadden ongeveer 200.000 bekeringen opgeleverd, maar met die roomse scherpslijperij verdween de kans definitief om het christendom op grote schaal te verspreiden.

Jan Neckers

Europese kampioenschappen en binnenlandse politiek Van 4 tot 12 augustus hadden in Glasgow en Berlijn Europese kampioenshappen plaats, waarbij België 19 medailles behaalde; 14 van die 19 medailles werden behaald door Vlamingen. De commentaren varieerden van euforisch tot sterk relativerend: Nederland bijvoorbeeld behaalde 43 medailles.

Topsport heeft een plaats in het sportlandschap maar het sportbeleid moet niet afgerekend worden op het aantal medailles bij internationale competities, wel op de sportparticipatie van de staatsburgers. Uit vele studies blijkt trouwens dat succesvolle topsporters slechts een tijdelijke invloed hebben op een stijgend aantal beoefenaars van een bepaalde sport. De geldelijke verdienste blijft belangrijk bij de keuze van een sporttak. Voetballers in 2de provinciale die per wedstrijd 400 euro en spelers uit 1e amateurvoetbal die maandelijks 2.500 euro ontvangen, bepalen de grote voorkeur voor voetbal. Topturn(st)ers trainen 30 uur per week en krijgen daar nauwelijks een vergoeding voor.

Topsport Zoals theater- en filmmakers, muzikanten en literatoren gesteund worden in hun streven naar een hoog niveau, zo besteedt Vlaanderen jaarlijks 25.000.000 euro aan topsport.

Dan moet er ook een degelijke controle zijn op het gebruik van overheidsgeld door de federatie. Daarom heeft bijvoorbeeld de Vlaamse Atletiekliga (VAL) vorig jaar van Sport Vlaanderen (het vroegere Bloso) terecht een afkeuring gekregen voor het gevoerde beleid. Datzelfde Sport Vlaanderen kreeg vorige week echter zelf kritiek, omdat het de lat veel te hoog legt bij de ondersteuning van jonge beloftevolle atleten en te veel investeert in reeds succesvolle sporters. Daarnaast blijft het onbegrijpelijk dat de Vlaamse overheid de wielerprofploeg “SportVlaanderen-Baloise” blijft financieren met een jaarlijkse loon- en werkingskost die geraamd wordt op 1,8 miljoen euro. Fons Leroy, socialist en afgevaardigd bestuurder van VDAB, heeft zijn hobby met succes laten betalen door de overheid.

Politiek Sport recupereren voor politieke doeleinden is fout, uiteraard, behalve als het gebeurt door de politiek correcten (poco’s). Zo schreef Frank van Laeken in De Standaard van maandag 13 augustus: “Gouden Thiam, Senegalese vader, gouden Sacoor, Portugees-Indiase vader, en zilveren Bashir Abdi, Somalische vluchteling, gaven tevens een welgekomen duwtje in de rug van de multiculturele gedachte.” We zien de bonafide partijen deze geniale redenering

nog gebruiken in de verkiezingscampagnes.

VRT-Sporza-journalist David Naert schreef in zijn commentaar over deze Europese kampioenschappen op de overheidszender Sporza: “Ik ben geen voorstander van de regionalisering en versnippering van de middelen en het dupliceren van structuren: dat staat een efficiënt sportbeleid helaas in de weg.” Die man is geboren in 1969 en heeft de gerealiseerde culturele autonomie, waaronder sport valt, niet meegemaakt en kent ze blijkbaar niet. Meer dan 90 procent van de Vlaamse bestuurders van sportfederaties verwelkomde in 1977 deze splitsing (met hetzelfde enthousiasme waarmee later de splitsing van onderwijs werd verwelkomd): gedaan met de paritaire samenstelling van nationale ploegen, gedaan met vooral Franstalige bestuursdelegaties naar het buitenland, gedaan met overheveling van Vlaams belastinggeld voor sport naar Franstalig België, enz. Eindelijk kon Vlaanderen een eigen beleid voeren zonder veel compensaties voor het zuiden. Vlaanderen was de Franstaligen meer dan tien jaar vooruit in de dopingbestrijding (bijvoorbeeld met prof. Michiel Debackere) en de kaderopleiding (Armand Lams) werd in Europa met respect nagevolgd. “Sportiva” (damessport) en “Sport voor Allen” werden paradepaardjes van het nieuwe en Vlaamse sportbeleid. Het sportbeleid in Wallonië hinkt nu nog ver achterop inzake middelen en sportinfrastructuur. De Borlées zijn er niet geraakt door de Franstalige atletiekfederatie, maar door vader Borlée, die voor zijn zonen sponsors zocht en hen in de VS liet trainen omdat hij van de Franstalige atletiekliga geen of nauwelijks steun kreeg. En Thiam is een uniek sporttalent.

Maar, ze kon deze winter niet deelnemen aan de Europese indooratletiekkampioenschappen omdat zij zich niet kon voorbereiden … omdat er in Wallonië geen indooratletiekhal is.

Het herfederaliseren van de sport zou het einde van het jarenlang gevoerde sportbeleid in Vlaanderen worden. Onze minister van Sport zwijgt in alle talen over de onzin die David Naert op de staatszender uitkraamde: ook hier dus communautaire achteruitgang! Hij gaf wel aan Sport Vlaanderen de opdracht om, in de aanloop naar de verkiezingen, hem liefst wekelijks in de media te brengen met een realisatie als sportminister.

Penanti

“Die seuns van Bird Island” Verhaal niet af?

Het laatste woord is nog niet gezegd inzake het vermeende pedofilieschandaal vermeld in het recent verschenen boek “Die seuns van Bird Island” (zie ‘t Pallieterke vorige week). Drie ministers uit de tijd van de Botharegering zouden erbij betrokken zijn geweest. Amper twee weken na het verschijnen van het boek werd een der auteurs, oud-politieman Mark Minnie, in het huis van een vriend dood aangetroffen. Op de plaats van het gebeuren werd een zelfmoordbrief aangetroffen. Op dit ogenblik wordt de dood van die man ernstig onderzocht. Inmiddels verklaarde het Vryheidsfront Plus dat niemand boven de wet staat en dat men de derde (nog enige levende) minister die in dat boek beschuldigd wordt, bij de zaak moet betrekken.

J.v.A.

5

Actueel

23 augustus 2018

Oost West, Oost best Deze zomer ondernam ik voor de tweede keer een lange reis doorheen Oost-Europa.

Met intellectuele bagage die wat zwaarder woog dan bij de eerste trip die ik jaren geleden ondernam, trachtte ik de gelijkenissen en verschillen tussen Oost en West te distilleren uit elke ervaring die ik opdeed. Het besluit is simpel, we verschillen meer dan op het eerste zicht zou lijken, en wij West-Europeanen zouden vaker op leerbezoek moeten gaan naar het weerbare Oosten.

In Roemenië is er een gigantische popula“toxic masculinity”, maar in Oost-Europa kregen we applaus. Het aanmoedigen van dertie Romazigeuners, maar toch lijken de Roegelijk mannelijk en fysiek vertoon is in ons menen en de Hongaren er weinig last van land bijna ondenkbaar geworden. Vlaminte hebben. Daar waar Roma zich in België gen die werken aan hun fysieke kracht of maar al te vaak bezighouden met het stelen een gevechtssport beoefenen worden door en kraken van andermans eigendom, prode makke meute meteen weggezet als “marberen hun Roemeense tegenhangers vaak ginalen”. In Oost-Europa reserveert men derop een eerlijke manier de kost te verdienen. gelijke stigma’s voor mensen die hun fysiek Oost-Europeanen zijn dan ook vele malen verwaarlozen, en het resultaat van die weerweerbaarder dan West-Europeanen. Toen ik bare “mindset” is overal zichtbaar in het twee maanden geleden in Gent zag hoe drie straatbeeld.

Romakinderen een studente aanvielen, riep Niet alles is rozengeur en maneschijn in ik streng en kordaat naar de Roma dat ze het het oostelijke deel van ons prachtige contiweerloze meisje met rust moesten laten. In nent. Hoewel de moeilijke tijden onder het plaats van me te bedanken of haar belagers communisme van Nicolae Ceausescu daar een les te leren, werd de studente in kwestie gezorgd hebben voor sterke generaties, zijn kwaad op mij. “Dat zijn wel maar kinderen, ook de negatieve gevolgen van dat systeem hé”, zei ze boos tegen me. De Roma trokken nog lang niet weggewerkt. Of je nu aan de het zich niet aan, en gingen meteen op zoek toog een pintje bestelt of in het plaatsenaar hun volgende slachtoffer. lijke station aan het loket een treinticket Op het Tusvanyos-festival, waar ik werd probeert te bemachtigen, overal is duideuitgenodigd door de Hongaarse premier, Viklijk hoezeer het communisme de arbeidstor Orbán, werden we als West-Europeanen vreugde en werklust tot vandaag blijft aanvaak aangeklampt. Op een rustig terrasje, tasten. Het verschil met de efficiëntie en de vlakbij de rivier Olt, werden we getrakteerd productiviteit van West-Europa is op dat vlak door een groep nieuwsgierige Hongaren. Na nog zeer groot. enkele pinten brak er in de drankgelegenIk spreek voor de 10-koppige Schild& heid een wedstrijd optrekken uit. Één na één Vrienden-delegatie als ik zeg dat we desonprobeerden S&V’ers en Hongaren zich zoveel danks meer dan eens hebben gedacht “Oost mogelijk op te trekken aan een van de balken West, Oost best”. En toch is er hoop. Uit van het houten dak. Doe je dit in het Wesonderzoek blijkt dat 76 procent van de Euroten, dan krijg je boze blikken en zure feminispeanen een Oost-Europees migratiebeleid tes die columns schrijven in De Morgen over verkiezen. Nu Italië en Oostenrijk het succes tonen van het Oost-Europese recept in WestEuropa, voelen andere politici de druk verhogen en kunnen we in de toekomst misschien wel weer zeggen “Oost West, Europa best”.

Dries van Langenhove (°1993) studeerde politieke wetenschappen en rechten aan de UGent en is er studentenvertegenwoordiger in de raad van bestuur.

Hij is oprichter van de identitaire jongerenbeweging Schild & Vrienden. In het nummer van 12 oktober 2017 kon u een uitgebreid interview met hem lezen in ’t Pallieterke. Dries zal elke maand een column voor dit blad verzorgen.

Pukkelpop en racisme Krijgt u ook een nare smaak in de mond bij de overdadige aandacht die het “racistische” incident tijdens Pukkelpop oproept? Onze nationale tv-zenders stuurden onmiddellijk cameraploegen de baan op, naar de wei van Pukkelpop en het gerechtsgebouw in Tongeren, waar het parket een onderzoek begonnen is.

De versie van de twee zwarte (Rwandese) incident bekijkt, ziet drie, maximum vier jonzussen die zogezegd werden lastiggevallen, gemannen iets zingen, eerder brallen. “Koorwerd eenzijdig als enige waarheid gebracht. zangen” in groep of groepen is het zeker niet.

Er is echter ook een ander verhaal.

Een marginaal incident wordt zo opgeblazen De twee dames in kwestie wilden op de tot het grootste mediafeit van het weekeinde. eerste rij staan bij het optreden van de zwarte Er is een keerzijde aan de medaille: de zwarte juffrouw in kwestie twitterde in 2014: artiest Kendrick Lamar en wrongen zich door “This movie makes me hate white people even het publiek. Dat viel niet bij iedereen in goede more.” In andere tweets noemt ze blanke menaarde en niet iedereen liet hen even gemakkelijk door. Zelfs de security merkte de opdrinsen “uncultured and uneducated”. gerigheid van de dames op en kwam even tusDat mag blijkbaar allemaal. Dat is geen senbeide. racisme. Ondertussen is de heksenjacht op de “zingende” blanke jongens begonnen. Op Thuisgekomen twittert de zwarte juffrouw over “racisme”, en dat wordt opgepikt door VTM nieuws werd snel een groepje jongens de Franstalige pers. Een van de zussen, een getoond op de camping van Pukkelpop, die “artieste”, wordt geadviseerd door haar prhun tent hadden gedrapeerd met een Vlaamse kantoor. Op dat ogenblik heeft ze nog geen leeuwenvlag. Eén zonder rode klauwen, wist klacht ingediend bij de politie. Al is ze, zogede VTM-nieuwslezer te melden. Dus van de zegd, geslagen en geschopt en aan de haren radicale vleugel! Of er een verband was tusgetrokken… En klinken er racistische liedjes sen die leeuwenvlag en het incident ’s avonds, (al spreekt en begrijpt dat “slachtoffer” geen dat kon niet bewezen worden. Dat is ook niet belangrijk. Zolang kan geïnsinueerd worden woord Nederlands, ze snapt wel dat het racistische gezangen zijn). dat alles wat Vlaams is ook racistisch is, zijn In Het Laatste Nieuws lazen we deze titel: de Franstalige en Nederlandstalige media er “Unia ontvangt melding van racistische koorals de kippen bij. zangen op Pukkelpop”. Wie het filmpje van het

K arl van C amp

Kraainem en Linkebeek Voedselagentschap wel erg In de Vlaamse faciliteitengemeente Kraainem is het afgelopen met de Vlaamse eenheidslijst Open. Lange tijd was VLD-Kamerlid Luk van Biesen de sterkhouder van die ploeg, maar die pakte zijn biezen en verhuisde naar Zemst. De overblijvende raadsleden voelden zich blijkbaar niet sterk genoeg voor een nieuwe editie en keken richting Franstaligen. Daar bood zich een interessante opportuniteit aan.

In het francofone kamp is het al jaren open oorlog tussen de groep rond cdH-burgemeester Dorothée Cardon de Lichtbuer en die rond de fanatieke FDF’ster Véronique Caprasse, die de steun heeft van MR. Caprasse heeft de voorbije jaren alles ondernomen om Cardon het leven zuur te maken, zodat zij niet meer wou meewerken aan een Franstalige eenheidslijst.

Samen met Ecolo en een deel van ‘Open’ heeft cdH nu een Lijst van de Burgemeester gevormd. De enige dwingende voorwaarde was dat VLD en CD&V afstand zouden nemen van hun N-VA-collega Joost Vanfleteren, die sinds 2012 mee in de gemeenteraad zit. En op die eis gingen ze maar al te graag in. De 54-jarige jurist Vanfleteren weigert evenwel de handdoek in de ring te werpen. Hij komt op met een aparte N-VA-lijst. Hij krijgt daarbij de steun van onze oud-medewerker Marc Platel en zijn echtgenote Ria, die mee op de gemeente- en OCMW-lijst zullen staan. Wellicht zal Vanfleteren zijn zetel kunnen behouden, ook al zal zijn lijst ver van volledig zijn.

Daarnaast komt de tweetalige lijst Kraainem Unie opnieuw op, die vorige keer vier zetels behaalde.

We gaan naar een ongemeen boeiende verkiezing in Kraainem, want de kans is reëel dat de meest radicale francofone politici van Kraai-

nem, die van MR en Défi (het vroegere FDF), in de oppositie terechtkomen.

Activ In Linkebeek doet zich een vergelijkbare situatie voor als in Kraainem. Zoals we eerder schreven, kampt MR-burgemeester Damien Thiéry met een opmerkelijke dissidentie. Liefst dertien van zijn twintig mandatarissen uit gemeente en OCMW liepen over naar de lijst van schepen Yves Ghequière. Dat wordt dus een spannende broederstrijd. Zowel figuurlijk als letterlijk, want de dissidente lijst krijgt de steun van Damiens oudere broer Philippe Thiéry.

De twee verkozenen van de Vlaamse eenheidslijst Prolink, oud-burgemeester Erik de Bruycker en Rik Otten, hebben onderhandeld met Ghequière voor samenwerking, maar die laatste wilde geen Vlamingen op zijn lijst. De Bruycker en Otten hebben daarop jammer genoeg besloten de handdoek in de ring te werpen. Maar er komt wel een derde, tweetalige lijst op, onder de naam Activ. Die wordt getrokken door de handelaarster Mitra de Kempeneer en krijgt de steun van enkele leden van Prolink. Als deze lijst succes heeft, dan komt De Kempeneer misschien op de wip te zitten, pal tussen de francofone ruziemakers. Laten we het hopen.

BL

soepel tijdens Offerfeest

Via via kregen we een nota van het Federaal Voedselagentschap (FAVV) aan de gouverneurs van de Algemene Directie Crisiscentrum van de FOD Binnenlandse Zaken van eind juli. “Als bijlage vindt u een instructie van het FAVV betreffende het gemeenschappelijk transport van particuliere schapenkarkassen vanuit een slachthuis naar verdeelplaatsen naar aanleiding van het offerfeest.”

Soepelheid Teneinde een ordentelijk verloop van het Offerfeest na te streven, hebben een aantal provinciale overheden aan het FAVV gevraagd om tijdens de duur ervan een “zekere vorm van soepelheid” aan de dag te leggen voor het slachten van schapen in slachthuizen.

Die “soepelheid” slaat vooral op de wettelijk voorziene temperatuur van het geslachte dier bij het verlaten van het slachthuis. “De particulier doet zijn reguliere individuele aangifte, brengt zijn schaap naar het slachthuis en komt achteraf het betrokken karkas afhalen in het slachthuis. Hier kan tijdens het offerfeest aanvaard worden dat dergelijke karkassen niet tot de wettelijk voorziene temperatuur van < 7°C gekoeld zijn”, lezen we in het document.

Concreet Het FAVV laat dus toe dat tijdens het Offerfeest gezondigd wordt tegen de wettelijke regels. Het FAVV wil ook de mogelijkheid overwegen om te voorzien dat een ‘groothandelaar’ bij een slachthuis een collectieve aangifte kan doen van meerdere schapen voor particuliere slachting in één keer. Ook dat is uitzonderlijk.

Het is opvallend dat het Voedselagentschap – onder druk? – toestaat om af te wijken van de wettelijke regels tijdens het Offerfeest. De redenering is wellicht dat geen enkele moslim in orde is met de wetgeving betreffende de koeling, en dat een afwijking dus oogluikend toegestaan wordt. Dat is een gevaarlijke evolutie.

Thierry Debels

POST Deze week kreeg het Palestijnse postbedrijf zo’n 10,5 ton achtergebleven post, niet gesorteerd. Sommige brieven en pakjes dateren van 2010. De post werd in Jordanië tegengehouden op last van Israël, om de Palestijnen in de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever een beetje te kunnen pesten. Pas na lange onderhandelingen (sic) werd die post nu “vrijgegeven” door Israël.

Neen, het heeft niets te maken met bpost.

Al kennen ze daar ook iets van “achtergehouden” post. Een bepaald weekblad, dat we niet bij naam noemen, weet daar alles van.

6

Dwars door Vlaanderen

23 augustus 2018

De Geuzenberg

“Kleine wonderlijke wereldstad” Op basis van de toegekende plaatsen gaat men ervan uit dat de stembusslag van 14 oktober behoorlijk wat Nederlandstaligen in de Brusselse gemeenteraden zal opleveren. Mogelijk, maar moet men zich niet eens ernstig vragen stellen over hun politieke relevantie? Dat dit niet gebeurt, is illustratief voor de Brusselse ziekte: zich blindstaren op het kwantitatieve zonder aandacht voor kwaliteit en diepgang.

‘Repetitio est mater sapientia’, de herhaling is de moeder van de wijsheid. Vaak correct, toch zijn er bepaalde vaststellingen die ondanks hun pertinentie net door herhaling gaan vervelen. Neem nu het zuivere feit dat Brussel, en dan hebben we het over de 19 gemeenten, het gewestelijk niveau laten we even buiten beschouwing, wel erg veel (politieke) mandatarissen telt. Een tijdje geleden bleek uit een onderzoek van de VUB en ULB, overigens besteld door minister-president Vervoort, niet door een of andere criticaster van de Brusselse politieke microkosmos, dat het er meer had dan Parijs en Berlijn samen.

En wat meer is: naarmate de bevolking toeneemt, stijgt het aantal gemeenteraadsleden.

Waar het er vandaag 685 zijn, worden het er na dit jaar 693 en volgens prognoses zal in 2025 de kaap van de 700 overschreden worden.

Rik Torfs Nu kan men hameren op de kop van dat politieke waterhoofd, maar aan dergelijk populisme bezondigen we ons niet. Wil

men het overheidsapparaat ontvetten, dan kan men maar beter zijn pijlen richten op de omvang en vooral het functioneren van het ambtenarenkorps. Meer dan de budgettaire repercussies, ergeren wij ons aan de kwaliteit van het bestuur. Die is bedroevend slecht, ook daar mag men best de vergelijking maken met Parijs, Berlijn en andere (hoofd)steden.

Ondanks al die verkozenen des volks. Het was voormalig KUL-rector Rik Torfs die in een van zijn ontelbare columns een tijdje geleden fijntjes opmerkte dat de voorbije twintig jaar zowat elke Europese hoofdstad er aanzienlijk op is vooruitgegaan, behalve Brussel dan. Maar terug naar die honderden mandatarissen.

Pravda Nu en dan wordt aan Vlaamse kant geopperd dat dit aantal best naar omlaag kan (aan Franstalige kant leeft dit niet), maar dan volgt meteen een tegenargument. Zet men het mes erin, dan zal vooral het aandeel Nederlandstalige raadsleden in de klappen delen.

Zuiver cijfermatig kan op 11 procent van de

gemeentelijke verkozenen in Brussel het label ‘Nederlandstalig’ geplakt worden. Meer dan het demografische gewicht van de Vlaamse Gemeenschap in de hoofdstad. Een vermindering van het aantal mandaten zou dit cijfer behoorlijk onder de 10 procentgrens drukken, klinkt het. Om niet te zeggen dat het Nederlandstalig gewicht op het lokale niveau gewoonweg gedecimeerd zou worden. Na und?

Akkoord, het heeft wat weg van vloeken in de kerk, maar gaat men door de focus op dit aantal niet aan de essentie voorbij? Te vaak is men in Brussel gefixeerd op kwantitatieve metingen. Hoe meer Nederlandstalige mandatarissen, hoe beter. Dezelfde denktrant wordt rond het Nederlandstalig onderwijs gevolgd.

Hoe meer, hoe beter. Dat dit voor een kwalitatief zootje zorgt, waarbij de Nederlandstalige kinderen – hét kernpubliek – in een verdomhoekje wordt gedrumd, nee, daar zwijgt men over.

In BRUZZ, de Pravda van het Vlaams-Brussels establishment, werd men er enkele weken geleden haast euforisch van. Geniet u even mee? “Nederlandstaligen en Franstaligen leven niet meer op voet van oorlog in deze kleine wonderlijke wereldstad. Er is een pacificatie gekomen (…).” Akkoord, zo erkent men, met figuren als Olivier Maingain (Défi) loopt nog wel eens wat fout, maar “toch is

er op gemeentelijk vlak vooruitgang merkbaar. Enkele maanden voor de verkiezingen kunnen we vaststellen dat de Nederlandstaligen prima plaatsen toebedeeld krijgen op de Franstalige kieslijsten. (…) Als alles loopt zoals voorzien, worden de verkiezingen van 2018 geheid een bon cru voor de Vlamingen.” Persoonlijk hebben we het meer voor een grand cru, maar soit.

leggen onder het kruispunt van de Grote Ring (R71 Gouverneur Verwilghensingel) met de Universiteitslaan (N702) in Hasselt. De tramen bustunnel maakt deel uit van het Spartacusproject en zal door de nieuwe sneltram worden gebruikt. Op 20 augustus starten de voorbereidende werken. De Vlaamse overheid investeert 9,6 miljoen euro om een vlottere doorstroming van het openbaar vervoer mogelijk te maken.

De tunnel wordt in eerste instantie gebruikt door lijnbussen en later door de Spartacustrams”, zegt Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts (N-VA). Was dat niet een onbetaalbaar project van de socialisten?

onhoudbare toestand, vooral omdat de dienstdoende politie, ook ‘de gevangenen verlossen’, nog altijd moet toepassen.

De Vlaamse actiegroep Voorpost kwam onlangs naar Zeebrugge afgezakt om te protesteren in een onaangekondigde betoging, vreedzaam volgens de politie. De pastoor is het daar niet mee eens: “Er werd informatie voor de vluchtelingen verwijderd en vervangen door eigen aanplakbrieven.”

De hongerigen spijzen

Culturele verrijking (1) Vorige zaterdag kwamen twee vrouwen van Afrikaanse origine een spullenwinkel in Kortrijk binnen om een televisietoestel te kopen. De vrouwen hadden echter niet voldoende geld bij om het toestel te kopen, en de zaakvoerster weigerde het toestel mee te geven. Dat was niet naar de zin van die Afrikaanse vrouwen, die in discussie gingen met de zaakvoerster.

Plotseling kwam een groepje van een tiental mannen van Afrikaanse herkomst ter plaatse, om de twee vrouwen te steunen. Ze begonnen amok te maken en vielen de zaakvoerster daarbij fysiek aan.

De vrouw werd zwaar toegetakeld en moest naar het ziekenhuis worden gevoerd. Vervolgens begonnen de mannen de winkel overhoop te halen en spullen te vernielen. “De mannen gooiden met vazen en vernielden ook andere spullen in onze winkel”, vertelt Patrick, de echtgenoot van de zaakvoerster. Patrick is het beu: “We moeten toch geen schrik hebben in onze eigen winkel? Het is al de zoveelste keer dat wij hier problemen hebben met vreemdelingen. We voelen ons echt niet meer veilig in onze stad.” De politie kwam ter plaatse, en één Afrikaanse man werd gearresteerd. De rest van de groep was toen al weggevlucht.

Culturele verrijking (2) Ook in het Oost-Vlaamse Wetteren zorgen transitmigranten voor veel overlast. Tientallen illegalen verbleven er in een bos naast de snelwegparking langs de E40. De illegalen verlieten een tijdje geleden het bos, maar lieten een enorme afvalberg achter. Dat was het sein voor de Vlaams Belang afdeling Wetteren om de handen uit de mouwen te steken en de verlaten “jungle” op te ruimen. Tussen tonnen afval werden ook handtassen teruggevonden en enkele smartphones van verschillende merken. De kans dat die handtassen en

smartphones gestolen goed waren, is vrij reëel.

De VB-leden meldden dit aan de plaatselijke politie, maar die stuurde enkel de spreekwoordelijke kat.

Culturele verrijking (3) Zaventem kent u natuurlijk van de internationale luchthaven, maar Zaventem is ook een gemeente in de Rand van Brussel.

Na klachten van enkele inwoners, werden op een drietal pleinen (ook in de deelgemeenten Sterrebeek en Sint-Stevens-Woluwe) controles uitgevoerd bij een aantal “hangjongeren”. Die zorgen zowel overdag als ’s avonds voor overlast in de buurt. En ze zorgen voor een onveiligheidsgevoel. Dat gevoel is niet ten onrechte, bleek. De politie controleerde 30 “jongeren”, en daarvan waren er al 25 gekend bij de politie. We zijn goed bezig…

LiraKebab Kebabzaak Ali Baba in Beringen steunt de oproep van de Turks president Erdogan. “We lanceren een steunactie ‘LiraKebab’”, zegt Osman Hamarat, een van de zaakvoerders.

“Klanten die dat wensen kunnen deze week hun kebab betalen met lira’s in plaats van met euro’s. Wij doen dit om de vallende Turkse munt mee een boost te geven.”

En zegt hij: “We geloven in de Turkse munt, het zal in de toekomst één van de belangrijkste munteenheden worden. En Turkije is een prachtig land. Wie Turkse roots heeft reist er zelfs meerdere malen per jaar heen. Dan is het toch de normaalste zaak dat we Turkije ook steunen in moeilijke tijden.”

Als Turkije zo’n paradijs is, waarom wonen dan zoveel Turken in het buitenland? Of is het racistisch om zulke ideeën te opperen?

Hasselt krijgt tram- en bustunnel Het Agentschap Wegen en Verkeer en De Lijn gaan een tunnel voor openbaar vervoer aan-

‘De vreemdelingen herbergen’ is een van de zeven werken van barmhartigheid waarmee pastoor Fernand Marechal van de SintDonaaskerk van Zeebrugge zijn hemel probeert te verdienen. Het wordt hem door velen niet in dank afgenomen, want door transmigranten aan te trekken laat hij het probleem, dat stilaan gans de kuststreek teistert, alleen maar aangroeien. Met als gevolg: inbraken in gebouwen en auto’s, mensen worden aangevallen en bestolen, achterlating van afval… Een

Politieke relevantie?

De realiteit is dat die mooie plaatsen verkregen worden bij gratie van de Franstaligen. En wie ervoor in aanmerking wil komen, kan maar beter zwijgen over vervelende thema’s. De contouren van de politiek correcte consensus liggen vast. Enkel daarbinnen is bewegingsruimte voor zij die een voldoende graad van omerta in acht kunnen en willen nemen. Doen we nu wat we precies BRUZZ & co voor de voeten werpen? Breken we niet alles af? Beslist niet. Er zijn wel degelijk voorbeelden van plaatselijke mandatarissen, zeker als ze schepen worden, die ergens op wegen en het verschil maken in enkele dossiers. Maar, heel vaak is het soortelijk gewicht klein. De politieke relevantie van die bijna tachtig raadsleden (schepenen erbij geteld) tot de juiste proporties herleiden, zou al een grote stap zijn. Ook al past dat niet in het hoerageroep over deze “kleine wonderlijke wereldstad” dat systematisch de wereld wordt ingestuurd.

KNIN.

Een kusteiland, of niet?

Om onze Vlaamse kust tegen superstormen te beschermen, werkt men een plan uit van verhoogde stranden, bescherming van de havens, aanvulling van duinengordels, en dergelijke. Het aanleggen van een kunstmatig eiland op één kilometer voor Knokke-Heist zou meerdere voordelen kunnen bieden, namelijk naast die bescherming ook een soort binnenscheepvaart toelaten tussen Zeebrugge en Antwerpen, mogelijkheden bieden voor toerisme en mossel- en oesterkweek. Dromen van dergelijke projecten, dat mag, maar dan moet men rekening houden met burgemeester Leopold Lippens. Want als die het been stijf houdt...

Dat mocht reeds menig minister ondervinden!

Boertige Bevernaars en Doel is kop van Jut Sorry, boeren, maar in Beveren hebben de bestuurders zich weer eens boertig gedragen. Bruno Stevenheydens (vroeger Vlaams Belang en N-VA, nu Beveren 2020) vroeg einde mei op de gemeenteraad om geen erfgoedgraven op het kerkhof van Doel (deelgemeente van Beveren) te verwijderen.

Op dat ogenblik stonden op bedoeld kerkhof een aantal aankondigingen tot opruiming van graven van méér dan 70 en 80 jaar oud.

Het betrof oude graven in art-decostijl die de charme uitmaakten van de begraafplaats. Er was geen enkele noodzaak om die te laten verdwijnen. In een van de gevallen ging het zelfs om een historisch graf, dat van oud-strijder in de Eerste Wereldoorlog Theofiel Jozef de Munck, die begin september 1944 om het leven kwam ten gevolge van Duits oorlogsgeweld. “Dat uitgerekend op een moment dat overal in Vlaanderen bijzondere aandacht is voor oorlogsgraven, in Beveren, het graf van een oud-soldaat en oorlogsslachtoffer dreigde opgeruimd te worden, valt moeilijk te begrijpen. Maar hetgeen na mijn oproep op de gemeenteraad van eind mei is gebeurd, is echt hallucinant”, zegt Bruno Stevenheydens. “Tijdens de gemeenteraad van 28 mei antwoordde burgemeester Van de Vijver (letterlijk genotuleerd in het verslag) “dat er nog niets concreet gepland is wat betreft de oprui-

ming; en dat er door het college nog geen enkele opdracht voor Doel werd gegeven”.

“Dat was een leugen”, zegt Bruno. “In werkelijkheid had het college daags voordien beslist om het graf op te ruimen. En in tegenstelling tot wat de burgemeester aan de gemeenteraad meedeelde, heeft het gemeentebestuur in de weken na de raad, het graf ook effectief laten verwijderen.”

Bij een bezoek aan Doel stelde Stevenheydens vast dat het graf verdwenen was. Hij vraagt zich in een persmededeling af of er in Beveren wel een funerair erfgoedbeleid is.

Of is Doel, nu het dorp en de polders gered zijn door de actie van Jan Creve en consorten (Doel 2020) en met de steun van minister Ben Weyts, voor Beveren al dood en … begraven? Leggen de Beverse potentaten, die voor een stuk iets in de pap van de Antwerpse haven te brokken hebben, zich niet neer bij die toestand? Koelen zij hun woede op het graf van een oud-strijder die beter verdient?

Pagadder

Onze naaste buren

23 augustus 2018

7

Den Vaderlandt ghetrouwe

Discriminatie

We geven het met schroom toe. Er wordt in Nederland gediscrimineerd, want racisme is hier echt een probleem.

Nederlandse politietop discrimineert …

Nederlanders Neem de Dienst Koninklijke en Diplomatieke Beveiliging (DKPD). Daar is integriteit een eerste vereiste. Daar werken de beschermers die van de hel waarin Geert Wilders leeft een vagevuur moeten maken. Daar werken de mannen met het oortje die ervoor zorgen dat misdaadjournalist Paul Vugts niet vermoord wordt door een lid van de mocromaffia. Toch blijft racisme een probleem. Neem het geval van Faris K. uit Vleuten. Hij begon zijn loopbaan bij de politie in Utrecht en werd in 2008 veroordeeld omdat hij informatie lekte. Natuurlijk bleef hij bij de politie, want de racistische autochtone politietop oordeelde dat Faris mocht doen wat Jan of Piet hun loopbaan zou kosten. Maar zelfs de politietop durfde niet langer een hand in het vuur steken voor broer-politieman Mohammed, die alle mogelijke inlichtingen op aanvraag verstrekte. Mohammed moest gaan, maar, twee allochtonen ontslaan, dat kon niet.

Toen zag Faris een nog betere baan bij die DKDB wel zitten.

Kandidaten zijn daar het onderwerp van de zwaarste screening, maar de top kreeg al een kortsluiting in de kop bij alleen de naam van de kandidaat. De heilige Faris was welkom. Vorig jaar stopte de racistische bevoordeling van het heerschap, toen bleek dat hij voortdurend persoons- en kentekeninformatie opzocht in de politiesystemen en die vertrouwelijke informatie zogenaamd met vriendinnetjes deelde. Hij gaf die “vrien-

dinnen” inlichtingen over een nieuw dienstwapen en over Israëlische beveiligers. Verder onderzoek bewees dat hij ook informatie over de beveiliging van de woning van Wilders lekte.

De PVV-leider was geschokt, en hij kreeg bijna een hartaanval toen de DKDB tegen heug en meug meedeelde dat al eerder twee heren uit zijn beveiliging waren getrapt, Anouar en Omar, omdat zij geld witwasten. De advocaat van Faris verdedigde zijn cliënt met een bijzonder argument. Toen de bazen in 2017 optraden, wisten zij al een jaar dat Faris zat te neuzen in de interne systemen.

Mohammedaanse fanatici spelen deradicalingsambtenaar Neem ook de beruchte El Tawheed-moskee in Amsterdam, waar de jihadronselaars kind aan huis zijn en zelfs onderdak kregen. Burgemeester Van der Laan en invaller Van Aartsen deelden blij het publiek mee dat het daar allemaal koek en ei was. Ze hadden geen idee waarom tientallen snotneuzen uit de Indische Buurt en Geuzenveld in Syrië gingen vechten. De nieuwe burgemeester, Halsema, heeft meegedeeld dat foto’s waarop vier criminele ronselaars stonden al drie jaar geleden bekend waren bij de gemeentebonzen, en toch deden ze niets.

Inmiddels is van de 22 Marokkaanse moskeeën in de hoofdstad al minstens de helft in handen van salafisten. Ook op dat punt is de concurrentie groot tussen 020 en 010 (echte Amsterdammers en Rotterdammers gebruiken alleen de telefoonco-

des, want ze krijgen de naam van de rivaliserende stad niet uit hun mond). In de stad van de doodgeknuffelde burgemeester Aboutaleb (het grote voorbeeld van Bart Somers in Mechelen) blijkt nu dat de fors betaalde deradicaliseringsambtenaren … mohammedaanse fanatici zijn. Eentje probeerde een paar jaar geleden een strenge mohammedanenschool op te richten met Qatarees geld. En een zwaar gesluierde dame van de dienst doceert fanatiek de stellingen van haar kwaadaardige ideologie.

“Wij zijn hier de baas!”

Zo kunnen we nog een tijdje doorgaan. Herinnert u zich nog de zware veroordeling van Hans Janmaat na zijn “Nederland is vol”? Dat klinkt niet veel anders dan het Turkse “Wij zijn hier de baas” in delen van Amsterdam na het Erdoganreferendum. Het vonnis van de Vlaamse politierechter Peter D’hondt over een allochtone trouwstoet was groot nieuws in Nederland, want hier mogen toeterende Turken rustig lak hebben aan de openbare orde en straten blokkeren als het hen zint.

Vorige week stond in dit blad een stukje over de komende Turkse weekendscholen. De Nederlandse overheid zal niet ingrijpen, want anders gaat die hersenspoeling gewoon door in moskeelokalen of bij privépersonen. Met een variatie op het Romeinse gezegde: “Wat allochtonen is toegestaan, is het Nederlands rund niet toegestaan.” Nederlandse gezagsdragers discrimineren voortdurend Nederlanders en zijn wel degelijk racisten.

Willem de Prater

Knijten boven mensen Knijten, kleine venijnige steekmuggen, teisteren al jaren de wijk rond de oude Scheldearm in Gentbrugge. De oplossing is bekend, de tijarm moet worden uitgebaggerd en regelmatig goed onder water gezet. De plannen liggen klaar, maar een actiegroep blokkeert alle werken. Geen enkele politieke partij durft tegen de handvol luide roepers ingaan.

De dichtgeslibde tijarm is een paradijs voor muggen, die er in flinke zwermen uitbroeden, tot verdriet van de buurtbewoners. Een avondje in de tuin of op het terras bekopen ze met grote jeukende rode bulten. Het slib is vervuild; er hangt een geurtje aan. Met het verzanden van de waterweg dreigt ook overstromingsgevaar.

De dijk is verhoogd met een betonnen muurtje. Deze winter stond het water soms tot op enkele centimeters van de rand. De Vlaamse overheid (Waterwegen en Zeekanalen) wil de geul aanpakken, als deel van het Sigmaplan.

Maar een aantal groene jongens heeft het uitgeroepen tot ‘natuurgebied’. Ze hangen een romantisch verhaal op over het Gentse Zwin, slikken en schorren, natuur in de stad. Ze stellen het voor alsof natuur er moet wijken voor pleziervaart. (Pleziervaart is zoals vliegreizen des duivels.)

Tot daar geen probleem. Iedereen heeft recht op zijn (al dan niet overtrokken) mening.

Maar deze mensen (die niet eens hun naam op hun webstek zetten) houden via allerlei procedures de plannen tegen. Ze mogen mee rond de tafel zitten om een oplossing uit te werken.

Wat blijkt? Geen enkel compromis is voor hen

goed genoeg. Breekpunt is de bouw van een sluis. Maar ook dat mag niet, want daar zou ooit een bootje door kunnen.

Met welk recht zitten die zelfverklaarde ‘natuurridders’ mee aan de beslissingstafel?

Wie vertegenwoordigen ze eigenlijk? Wie heeft hen ooit verkozen? Deze actiegroepen hebben een politieke agenda. Dat Groen erin meegaat, is de aard van het beestje. Maar wat is dat toch met de andere partijen? Waarom laten die zich zo onder druk zetten?

In Schellebelle werd deze zomer een rampenplan afgekondigd wegens een knijtenplaag.

Er werden bressen in dijken geslagen om de broedplaatsen van de beestjes onder water te zetten. In Gent gaan de beestjes voor op de mensen.

Regenboogpissertjes Nadat een homokoppel het ziekenhuis werd ingeklopt, vragen Gentse holebi’s een monument voor henzelf. Een baken in steen dat toont dat zij erbij horen. Ze hingen een regenboogvlag omheen de ‘fontein der Geknielden’ van Georges Minne (in de volksmond de pissertjes) en riepen het uit tot voorlopig stede-

lijk ‘LGBT-monument’ in afwachting dat ze van de stad Gent een definitief monument krijgen.

De pissertjes zijn vijf identieke kereltjes, er is niets divers, veelkleurigs of exotisch aan. Een band met de LGBT+’ers zien we niet meteen.

Dat ze er in hun blootje bijstaan?

Met ons goed hart verfoeien we alle geweld, maar met ons slecht karakter vinden we dat als er een standbeeld moet zijn omwille van een aanval op homo’s er ook eentje mag zijn voor

Li bia bouquet

De MR of de chaos Federaal premier Charles Michel (MR) heeft zijn strategie voor de verkiezingen van 2019 nu al klaar. Een waarschuwing aan de Waalse kiezer: indien de Franstalige liberalen onvoldoende stemmen halen, dan volgt een linkse coalitie in Wallonië en zijn we federaal op weg naar meer dan 540 dagen regeringsformatie.

Momenteel haalt de MR aan Franstalige kant 25 tot 30 procent van de stemmen. Een regering-Michel II hangt af van de mate waarin dat percentage bij de verkiezingen van 2019 gehaald wordt. En dat lijkt verre van zeker. De peilingen tonen aan dat de MR eerder rond 25 dan rond 30 procent van de stemmen schommelt. Volgens de commentatoren van de Franstalige pers nemen veel Walen het de MR nog altijd kwalijk dat ze met de Vlaams-nationalisten van de N-VA in een federale regering is gestapt.

Regeringswerk Charles Michel ziet dat anders. Hij is ervan overtuigd dat een groter wordende groep van de Walen tevreden is over het geleverde regeringswerk. Die boodschap wordt deze dagen ook meegegeven door een aantal MR-parlementsleden zoals Richard Miller die tevens hoofd is van de studiedienst van de MR. Er wordt verwezen naar de 200.000 banen die deze legislatuur zijn gecreëerd. De MR-verkozenen wijzen op de maatregelen voor de zelfstandigen (in Wallonië voor bijna honderd procent een liberaal publiek) zoals de nul sociale bijdragen bij de aanwerving van een eerste werknemer. Ander argument is dat de N-VA geen communautaire eisen meer stelt en dat scherpe communicatie van staatssecretaris Theo Francken rond het asiel- en migratiebeleid wordt bijgestuurd.

alle andere slachtoffers van geweld, aanrandingen, enzovoort. Builen en blutsen doen bij iedereen pijn. Er liggen in Gent al tegels tegen zinloos geweld, we hebben een vredeshuis en vredesmonumenten allerhande. Dat heeft nog geen enkele agressieveling op betere gedachten gebracht. Het geld dat naar dergelijke symbolen gaat kan veel nuttiger gebruikt worden; om criminaliteit echt aan te pakken, en om slachtoffers te ondersteunen.

Mathildis

Kortom, de Franstalige liberalen hopen met dit rapport te scoren bij de kiezers en zo nog altijd 30 procent van de stemmen te halen. Meer is moeilijk, dat weet men ook in de partij.

In Wallonië denkt slechts een derde van het electoraat centrumrechts.

Om die kaap van 30 procent te nemen, hopen Michel en co niet alleen op een geslaagde communicatie over het regeringsbeleid. Een ander deel van de electorale strategie is gericht op de Waalse linkerzijde. Charles Michel staat klaar om één grote waarschuwing de wereld in te sturen: een linkse regering in Wallonië van PS-Ecolo-PTB is realistisch en zou dramatisch zijn.

Niet alleen voor Wallonië maar ook federaal. Want in zo’n constellatie wordt het onmogelijk om met de Vlamingen een federale regering te vormen. Dat betekent dan opnieuw meer dan 540 dagen onderhandelen voor er een regering komt. Kortom, het is kiezen voor de MR, of de chaos.

Zomerakkoord Dat was eigenlijk ook de boodschap die Michel meegaf in een aantal interviews net na het afsluiten van het zomerakkoord. Hij reageerde voor zijn doen ongewoon gepikeerd op de kritiek van een aantal economen op dat zomerakkoord.

Pseudo-experts noemde hij ze. Maar wat in Vlaanderen amper aandacht kreeg, is dat Michel ook de aanval opende op de

Waalse opiniemakers die net als in Vlaanderen zo goed als allemaal uitgesproken links zijn. Michel had het over een linkse elite die zich vooral in Brussel situeert en droomt van een extreemlinkse regering.

Meteen opende hij ook een aanval op de in zijn ogen unfaire Franstalige media. Men kan het zich moeilijk inbeelden, maar die is eigenlijk nog linkser dan de Vlaamse. Van Le Soir is geweten dat ze nu een PS-spreekbuis is. Met het vroeger zo degelijke La Libre Belgique gaat het dezelfde richting uit. La Libre werkt nu nauw samen met het zeer linkse Franse dagblad Libération. En het weekblad Le Vif is al jaren een bron van agitprop tegen de federale regering.

Michel wil nu kapitaliseren op het wantrouwen van de Waalse kiezer tegenover die media. Hij voelt zich gesterkt door het aanhoudend dalende lezerspubliek van de kranten. Ja, de machtspartij MR denkt zelfs aan een anti-establishment-pose tijdens deze verkiezingscampagne.

Ze weten daar dat het een harde strijd zal worden. Niet zozeer met de uitgebluste en letterlijk verbleekte Elio Di Rupo.

Wel met zijn secondant Paul Magnette die zich in deze komkommertijd in het nieuws heeft gewrongen met het verhaaltje dat hij gevraagd werd om de Franse PS-lijst bij de Europese verkiezingen te trekken. Een andere belangrijke uitdaagster wordt het Défi van Olivier Maingain, dat ook in Wallonië wil scoren.

Omwille van het links-liberale programma en het anti-N-VAdiscours krijgt die partij in de Franstalige pers overdreven aandacht.

Picard

8

De wereld rond

23 augustus 2018

Diplomatieke valies

Oplossing voor Kosovo in de maak Anders dan men graag denkt, is de Kosovaarse kwestie nog steeds niet opgelost. De voorbije weken werd enkele keren de idee van een ruil van grondgebied geopperd, idealiter als onderdeel van een breder akkoord. ‘Euro-Brussel’ was er als de kippen bij die piste af te blokken. Maar vanuit Moskou en Washington komen andere signalen.

Er zijn van die zaken die eenvoudiger klinken dan ze zijn.

Enkele jaren geleden kregen zowel Kosovaren als Serviërs te horen dat het bijleggen van de onderlinge verschillen een ‘conditione sine qua non’ was voor EU-lidmaatschap. Beide landen beloofden in 2013 plechtig er werk van te maken. Maar, vijf jaar later moet vastgesteld worden dat bitter weinig vooruitgang is geboekt.

Meer nog: de situatie zit muurvast. Enkel met heel wat creativiteit kan een en ander in beweging worden gebracht. En toen toverde de Kosovaarse president Hasbim Thaci een wit konijn uit de hoed: een grenscorrectie. Velen verslikten zich in hun koffie bij het lezen van het Reuters-interview waarin hij de suggestie lanceerde (ook al vinden tussen diplomaten al een tijdje gesprekken hierover plaats). Want morrelen aan grenzen, dat is in de ogen van Berlijn, Parijs en zeker ‘EuroBrussel’ vloeken in de kerk.

Nieuwe dynamiek De denkpiste oogt mooi, op het eerste gezicht. Tien jaar geleden verklaarde Kosovo, een Servische provincie die grotendeels bevolkt wordt door Albanezen, zich eenzijdig onafhankelijk. Inmiddels is Kosovo door zo’n honderd landen als staat erkend, maar een zitje in de VN zit er niet in. Pogingen in die richting botsten telkens op een veto van Rusland, een traditionele orthodoxe bondgenoot van Servië, ook al lijkt de band tussen beide de voorbije jaren een meer pragmatische invulling te hebben gekregen.

Een grote moeilijkheid zijn de minderheden. Er is een Servische minderheid in Kosovo, ongeveer de helft ervan woont in het stukje land tussen de grens en de Ibar. En in Servië is een kleine regio waar grotendeels Albanezen wonen. Waarom die gebieden dan niet ruilen? Je lost er niet alles mee op, maar toch al heel wat. Misschien kan op die manier een nieuwe context gecreëerd worden waarin dan toch werk kan worden gemaakt van dat engagement uit 2013.

Minderhedenprobleem Tussen droom en daad staan heel wat praktische bezwaren, zeker in de Balkan, een droomregio voor wie op complexe problemen kickt. Laten we het vanuit beide perspectieven bekijken. Kiezen voor een landruil, betekent voor de Kosovaren dat ze elke hoop verliezen om ooit de hand te kunnen leggen op de mijnen van Trepca of de stuwdam van Gazivode, beide de facto door de Servische Kosovaren gecontroleerd. De controle erover verwerven zou een meerwaarde betekenen voor de erg zwakke Kosovaarse economie. Trouwens, krijgt Thaci zijn plan wel politiek verkocht? Hoe gevoelig zijn idee ligt, bleek toen een tijdje geleden grenscorrecties plaatsvonden met Montenegro. De verwijten vlogen in het rond. Politieke hardliners vuurden in het parlementair halfrond zelfs traangas af. Ook aan Servische kant zijn er zich heel wat hindernissen. Meegaan in dergelijke deal, betekent impliciet de erkenning van de Kosovaarse entiteit. Zo zal het althans gepercipieerd worden.

En laat er geen twijfel over bestaan: nog steeds beschouwen de Serviërs Kosovo als de bakermat van hun natie, en wat de voorbije decennia gebeurde volstaat niet om op dat punt hun DNA bij te sturen. Door stukken land te ruilen, verzaakt men aan enkele interessante politieke hefbomen – een argument dat voor zowel de Servische als de Albanese minderheid geldt.

Doorheen de jaren heeft zich in dat stukje Kosovo boven de Ibar een de facto bestuur ontwikkeld. De grens met het misdaadmilieu is soms flou, maar er bestaat wel een vorm van gezag. Dat stuk land bij het Servische moederland voegen, zou voor veel lokale actoren machtsverlies betekenen. Belgrado bejubelen in een feitelijk autonoom en betwist gebied is één zaak; daadwerkelijk onder dat gezag belanden, is een ander paar mouwen. En nog dit: ongeveer de helft van de Servische minderheid woont buiten dat stuk land dat geruild zou worden. Men kan wel sleutelen aan de omvang van het minderhedenprobleem, maar het blijft onverminderd bestaan. En toch...

Internationale dimensie Wie naar Juncker, Verhofstadt en consorten luistert, krijgt steevast dezelfde plaat te horen. Samenwerking, dialoog en vooral niet morrelen aan de grenzen. Niet helemaal onterecht waarschuwde een diplomaat off the record toen de idee van Thaci bekend raakte dat “een grenscorrectie explosieve gevolgen kan hebben”. Klopt. Zeker in het kruitvat van Europa. Tegelijk moet erkend worden dat wat vandaag bestaat niet werkt.

Er zijn echter signalen die beduidend interessanter zijn dan wat van het Schumanplein komt. De Servische president Aleksandar Vucic verklaarde in een Kroatisch magazine “dat alle Serviërs weten dat we Kosovo verloren hebben, maar ik zal alles doen om toch nog iets in de wacht te slepen.” Een andere boodschap komt uit Moskou, waar men liet verstaan in te zullen stemmen met “elk akkoord dat dat door Servië wordt ondersteund”.

Misschien nog het interessantste signaal komt uit de VS, toch wel de regisseur van het Kosovaarse project (niet toevallig staat in de hoofdstad Pristina een standbeeld van Bill Clinton).

Op dit moment neemt Washington geen duidelijke positie in, wat de Kosovaren verontrust. In diplomatieke kringen valt te horen dat de huidige regering “meer open staat voor het Servisch standpunt” dan in het verleden het geval was. Tijdens een recent bezoek aan de VS deed de Servische minister van Buitenlandse Zaken Ivica Dacic een aantal niet mis te verstane verklaringen. “Waar men in het verleden ervan uitging dat de kwestie Kosovo opgelost was, is deze regering bereid met onze voorstellen voor een duurzame oplossing rekening te houden”, stelde hij. En dan is er natuurlijk de dealmaker die in het Witte Huis resideert.

De hele kwestie in een akkoord gieten, zou een pluim op zijn hoed zijn. En wie weet, maar dat is eerder een punt waaraan zijn strategen denken, kan op die manier de Russische invloed op de Balkan (de laatste tijd toenemend) afgeremd worden.

Om nog te zwijgen over hoe zo’n akkoord de Junckers van deze wereld voor schut zou zetten, zonder twijfel door te spoelen met boezemvriend Jack Daniels.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Het “rentemonster” De Duitse regering is voorlopig niet van plan Turkije financieel bij te springen. Ze heeft blijkbaar toch iets geleerd uit de Griekse crisis.

Maar Andrea Nahles, de nieuwe voorzitster van de socialistisch SPD, heeft het natuurlijk niet begrepen. Zij wil wel geld vrijmaken om de Turken te redden van de crisis die zij zelf hebben veroorzaakt. In een vorig nummer kon u lezen dat de normale remedie tegen de ontwaarding van de lira een verhoging van de rentevoeten zou zijn, maar Erdogan kan over rente niet rationaal nadenken, evenmin als over Armeniërs, Amerikanen, Koerden en Joden.

Hij heeft het voortdurend over het “rentemonster” en daarin herkent men de fanatieke moslim, voor wie rente des duivels is. De Duitse socialisten hebben niet zo’n complexen over rente. Maar zij hebben wel massa’s Turkse kiezers, die zij naar de mond willen praten.

Net als in Venezuela Vorige week, op Moederdag, protesteerden honderdduizenden mensen in Nicaragua tegen de regering van de Sandinistische president Ortega, ooit de lieveling van de Cubanen, de Sovjets en hun nuttige idioten in het Westen.

De manifestanten eisten het aftreden van de regering, de vrijlating van politieke gevangenen en gerechtigheid voor de slachtoffers van de rellen van de voorbije maanden. Die braken uit als protest tegen een nieuwe pensioenwetgeving.

Volgens een parlementaire waarheidscommissie werden sinds midden april 265 mensen door de Sandinisten vermoord, volgens mensenrechtenorganisaties zouden het er 450 zijn. Vele betogers zijn “verdwenen”. Het buurland Costa Rica wordt overrompeld door mensen die vluchten voor de socialistische terreur.

Artsen werden ontslagen omdat ze gewonde betogers hebben verzorgd. Maar socialisten mógen dat allemaal.

Slappeling smeekt om steun De Canadese premier Trudeau jankt als een kind omdat niemand hem steunt in zijn conflict met Saoedi-Arabië over vrouwenrechten.

Wat had hij verwacht? Hij heeft zich de voorbije jaren gedragen als de meest kruiperige dhimmi van heel de westerse wereld, en dat is een moeilijk te verbeteren record. Justin Trudeau wilde tegelijk de kampioen zijn van hole-

bi’s, transgenders en feministen, en ten slotte werd hij daar het slachtoffer van. Het begon met een kritisch tweetje van zijn minister van Buitenlandse Zaken, Chrystia Freeland, over de arrestatie van enkele Saoedische activisten voor vrouwenrechten. Terecht, natuurlijk, maar over de rechten van christenen heeft zij nooit een kik gegeven. Haar tweetje ontketende een buitensporige tegenreactie van de Saoedi’s.

Zij verbraken de diplomatieke betrekkingen, zij lieten hun staatsluchtvaartmaatschappij niet meer op Canada vliegen en zij riepen de 16.000 Saoedische studenten terug die aan Canadese universiteiten studeerden. Daardoor liepen die universiteiten toelagen van honderden miljoenen dollars mis. Als u zich nog afvraagt waarom al die universiteiten zo proislamitisch zijn…

Met verkiezingen in aantocht kan Trudeau het zich niet veroorloven terug te krabbelen.

Hij probeert nu de held uit te hangen, maar hij klinkt al even ongeloofwaardig als Macron. We hebben geen greintje medelijden met hem. Hij oogst wat hij heeft gezaaid. Wie zich gedraagt als een voetveeg van de moslims, wordt ook als een voetveeg behandeld. Zwakheid en kruiperigheid lokken agressie uit. Altijd en overal. Op de werkvloer, op de speelplaats en in de internationale politiek.

Waanzin in Canada Trudeau liet een wet goedkeuren waardoor ambtenaren verplicht werden “genderneutrale” termen te gebruiken, dus niet meer “moeder”, “vader”, “hij”, “zij, “mevrouw” of “meneer”.

Hij heeft asiel verleend aan islamitische terroristen en aan beulen en slavenhandelaars van IS, die dan in Canada soms oog in oog kwamen te staan met hun vroegere slachtoffers. Hij schafte de wet af waardoor terroristen hun Canadese nationaliteit konden verliezen.

Hij weigerde de genocide tegen christenen en jezidi’s in het Nabije Oosten te erkennen. Een terrorist van Al Qaida die een Canadese paspoort had, kreeg een schadevergoeding van omgerekend acht miljoen Amerikaanse dollar omdat hij tien jaar lang gevangen had gezeten in Guantanamo. Hij had een aanslag gepleegd waarbij een Amerikaanse militair werd gedood en een andere blind was geworden. Tien jaar lijkt dan een heel lichte straf…

Toen de families van zijn slachtoffers een rechtszaak begonnen om die schadevergoeding tegen te houden, liet Trudeau het bedrag

versneld uitbetalen. Onder Trudeau werden islamcritici nog erger vervolgd en monddood gemaakt dan in gelijk welk ander westers land, behalve Groot-Brittannië.

Maar nu wordt hij geconfronteerd met de limieten van zijn driedubbelzinnigheid: hij wilde tegelijk de kampioen zijn van de feministen, de holebi’s én de moslims. En dat is onmogelijk.

Trump tegen Big Brother In het eerste jaar van zijn ambtstermijn werd president Trump voortdurend gesaboteerd door linksen die op advies van Gramsci de “mars door de instellingen” hadden gemaakt.

Bijna àlle instellingen: de FBI, de administratie, de magistratuur, de advocatuur, de media, de kerken, de burgerrechten- en mensenrechtenorganisaties en het onderwijs op alle niveaus.

Vooral de universiteiten waren dikwijls even totalitair-marxistisch als scholen in NoordKorea, even anti-Israëlisch als Hamas en even feministisch als bij de mythische Amazonen die zichzelf een borst amputeerden om even goed te kunnen boogschieten als mannen.

Sindsdien is daar nog een vijand bijgekomen: de grote bedrijven die de sociale media beheren. Tijdens zijn kiescampagne had Trump de boycot van de grote kranten en tv-zenders nog kunnen omzeilen door intensief gebruik te maken van de sociale media, maar die hebben intussen meedogenloze censuurmechanismen op poten gezet om iedereen de mond te

snoeren die in hun ogen “rechts”, “racistisch”, “homofoob” of islamofoob” is. Niet alleen in de VS, ook in Europa. President Trump heeft daar nu openlijk en glashard stelling tegen genomen. Hij noemde geen enkel bedrijf bij naam, maar hij stelde de socialemediabedrijven aan de kaak die “de opinies van vele rechtse mensen uitsluiten, terwijl zij tegelijk niets doen tegen anderen”. Hij noemde dat “totaal discriminerend” tegenover conservatieven.

Daarmee is hij het eerste staatshoofd dat zo duidelijk de censuur van de socialemediabedrijven aanklaagt. We hopen dat Trump het niet bij woorden laat. En na zijn strafmaatregelen tegen Rusland en Turkije hebben wij goede hoop. Trump heeft ontdekt dat financiële sancties nóg machtiger kunnen zijn dan kruisraketten.

Moslimsolidariteit U weet allicht dat onze vriend Erdogan, potentaat in Turkije, boos is op de Verenigde Staten en ijvert voor een boycot van Amerikaanse producten. Geen Coca-Cola meer, en iPhones van Apple zullen Turkije niet langer binnen geraken. Het is een reactie op een aantal taksverhogingen die eerder door Trump werden ingesteld om Turkije te straffen. Het heeft in ieder geval een aantal Facebookgebruikers in Marokko geïnspireerd om een campagne te lanceren om ook in dat land Amerikaanse merken te boycotten. Vraag is wanneer andere (islamitische) landen gaan volgen.

MARINE LE PEN IN HET ROOD Het Rassemblement National (het vroegere Front National) van Marine Le Pen zit in slechte papieren. Een proces rond geknoei met subsidies dreigt de partij naar het bankroet te leiden. Ondertussen bloedt de partij ook op een ander vlak: het aantal leden daalt razendsnel. De fut lijkt eruit. Marine Le Pen twijfelt nu al of ze in 2022 aan de presidentsverkiezingen zal deelnemen. Door het jarenlange familiale nepotisme binnen de partij staat er geen nummer twee klaar om de fakkel over te nemen.

Woensdag 26 september wordt een belangrijke dag voor het Rassemblement National (RN) van Marine Le Pen. Dan beslist een rechtbank wat ze aanvangt met de 2 miljoen euro die ze bij het RN heeft aangeslagen als gevolg van een onderzoek naar misbruik van subsidies in het Europees Parlement. Le Pen en co zouden het geld gebruikt hebben om fictieve jobs toe te kennen. Door het beslag zit de partij in grote geldnood. De rekeningen duiken in het rood. Een collecte bij de leden bracht amper 500.000 euro op. Te weinig. Indien de rechtbank eind september beslist om het geld niet terug te geven aan de partij, dan is het RN bijna failliet.

Komt nog bij dat het ledenaantal de voorbije maanden sterk gedaald is. Pech voor Le Pen, als men weet dat 15 procent van de inkomsten uit lidgelden komt. De situatie is zo dramatisch dat Marine Le Pen aan de lokale afdelingen gevraagd heeft om het volledige bedrag van de lidgelden in de nationale kas te storten. Normaal gezien gaat 60 procent van de lidgelden naar de afdelingen.

Van 83.000 naar 31.000 leden Sinds de presidentsverkiezingen van 2017 (waar Marine Le Pen met 33 procent het beste FN-resultaat ooit behaalde)

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE gaat het dus bergafwaarts met de aanhangers van het RN. Van 83.000 leden naar 31.000. Binnen de partij wordt dat momenteel nog gerelativeerd, omdat het ledenaantal gedurende de zes jaar voor 2017 gestaag is toegenomen. Ook wijzen de kaders van het RN naar de getaande politieke interesse in het jaar na een presidentsverkiezing.

Toch is er iets fundamenteel aan de hand, zo leert een analyse uit Le Figaro. De krimp is vooral een probleem in de departementen Nord Pas-de-Calais en Bouches-du-Rhône. Laat dat net de gebieden zijn waar het RN sterk staat. Daar hebben militanten afgehaakt omdat ze zich al tien, vijftien of zelfs dertig jaar voor de partij hebben ingezet en hoopten dat Le Pen zou winnen. De nederlaag kwam hard aan. Intern trekt men zich ondertussen op aan het licht stijgende ledenaantal in kleinere departementen als de Creuse, Vienne en de Cantal.

Geen kandidaat in 2022 Al is het de vraag of men niet in het donker aan het fluiten is om zich wat moed in te spreken. De volgende presidentsverkiezingen zijn pas in 2022, maar nu al vraagt Marine Le Pen zich openlijk af of ze wel kandidaat zal zijn. Geen Le Pen die meedoet aan de presidentsverkiezingen? Daarvoor moeten we teruggaan naar 1981. Tenzij haar nicht Marion Maréchal de fakkel overneemt, maar zij gebruikt de naam Le Pen niet meer.

De mot zit in de partij. Dat zal begin september duidelijk worden wanneer Marine Le Pen in Fréjus het politieke jaar opent.

Naar verluidt wordt het een kleine meeting met nog geen 800 aanwezigen. Een groot verschil met de periode dat vader JeanMarie Le Pen de partij bestuurde en meerdaagse meetings met duizenden aanhangers kon houden.

Het werkjaar 2018-2019 wordt een annus horribilis voor Le Pen, want bij de Europese verkiezingen dreigt het RN ver onder

BLUFFEN TOT AAN DE TOP Groot-Brittannië wordt geleid door mensen die blufpoker spelen. Aan de top van media, politiek en bedrijfsleven staan maar al te vaak stuurlui die helemaal niet geschikt zijn voor de belangrijke positie die zij bekleden. Een zorgelijke tendens.

Officieel leven we in een democratie. In de praktijk betekent dit: U kleurt om de zoveel tijd een bolletje in het stemhokje en vervolgens gaat de uitvoerende macht, zijnde de regering, beslissen welke richting het met de maatschappij uitgaat. De wetgevende macht, het parlement, zit er in België voor spek en bonen bij. De particratie regeert het land. Iedere week zetten Bart De Wever, Gwendolyn Rutten, Wouter Beke en Charles Michel de horloges gelijk. Opdat alle belangrijke beslissingen niet in de openheid, in het Federale dan wel Vlaamse parlement, worden genomen, maar wel binnen de beslotenheid van de achterkamertjespolitiek.

Verlepte democratie De jongste jaren wordt regelmatig een lans gebroken voor meer directe democratie. Vaak wordt gekeken naar Zwitserland, waar de bevolking zich regelmatig in volksraadplegingen mag uitspreken over allerlei politieke vraagstukken. Ook de idee van een technocratenregering - waarbij experten uit het bedrijfsleven en de academische wereld de ministerposten invullen - wordt om de zoveel tijd van stal gehaald, om de verlepte democratie van een nieuwe impuls te voorzien. Dat de parlementsbanken overvloedig bevolkt worden met (tweedeen derderangs) juristen, is algemeen gekend. Dat vele beroepspolitici nooit hetzelfde loon zouden kunnen verdienen in een ‘gewone’ beroepsomgeving (lees: binnen een private onderne-

ming), wordt door veel burgers voor waar aangenomen.

In het Verenigd Koninkrijk loopt de jongste tijd een interessant debat over de zogenaamde ‘bluffocracy’. Kwatongen beweren namelijk dat in de politiek, maar evenzeer daarbuiten, te vaak incompetente personen topposities in de wacht weten te slepen. Bluffen, tot aan de top. Of, zoals de Engelsen zo mooi zeggen: ‘Fake it, till you make it’. ‘Bluffocracy’ is de titel van een boek dat anderhalve week geleden verscheen. Schrijvers zijn de journalist James Ball en Andrew Greenway, een vroegere ambtenaar. De auteurs stellen zich de vraag hoe het mogelijk is dat zoveel schreeuwerige blufpokeraars vitale posities binnen de Britse samenleving in handen hebben gekregen.

Scharrelende hoofdredacteur Neem nu George Osborne. Van 2010 tot 2016 diende deze Conservatief als Minister van Financiën onder Prime Minister David Cameron. Na zijn aftreden ging hij aan de slag bij een internationale bank die zich bezighoudt met vermogensbeheer.

Daar strijkt Osborne maandelijks - aan een tempo van één werkdag per week - tienduizenden ponden op. De overige tijd houdt Osborne zich bezig met maar liefst vier andere betaalde mandaten en is hij op de koop toe hoofdredacteur geworden van ‘The London Evening Standard’, een centrumrechtse krant. Nog los van de vele petjes die Osborne draagt, stellen Ball en Greenway zich in hun pas verschenen boek de vraag hoe iemand, die geen enkele noemenswaardige journalistieke ervaring opdeed, uit het niets benoemd kan worden tot hoofdredacteur bij een dagblad.

Of wat te denken van die andere conservatieve politicus, Boris Johnson. Hij had weliswaar ervaring als journalist. Is het echter niet vreemd dat iemand als Johnson in schreeuwerige opiniestukken wereldleiders kan uitkafferen voor idioten... om

Voorlopig is “Aufstehen!” nog geen partij, alleen maar een beweging, die wil breken met de linkse obsessie voor migratie en minderheden, die in de visie van Wagenknecht de klassieke thema’s van strijd tegen het economisch liberalisme heeft verdrongen. Meer socialisme, minder gemekker over minderheden en asielzoekers! En socialisme, al wordt dat niet uitdrukkelijk gezegd, is voor Wagenknecht niet het Rijnlandmodel, maar het “Ding an Sich”, inclusief de nationalisering van banken en sleutelindustrieën, woonbeleid, onderwijs, water- en energievoorziening, het afschaffen van de NAVO en een “veiligheidspact” met Rusland. Het DDR-bloed kruipt waar het niet kan gaan. Als die ommekeer inzake immigratie pas nu kwam, zou het duidelijk zijn dat het slechts om een electoraal manoeuvre ging.

Een rekenkundig feit Maar Wagenknecht lijkt het immigratieluik van haar “Wende” echt te menen. Na de massale aanrandingen in Keulen zei ze al openlijk: “Wie zijn gastrecht misbruikt, heeft zijn gastrecht ook verspeeld”, wat toen op een storm van links protest werd onthaald. Zij ging al in januari 2016 tegen de partijlijn in door erop te wijzen dat de Duitse “opnamecapaciteit” voor immigranten

Het nepotisme wreekt zich Waarmee de zwakte van het RN meteen duidelijk wordt. Net als het Front National is en blijft het een familiezaak. Iemand anders dan de Le Pens kan en mag de partij niet leiden. Dat familiale nepotisme wreekt zich nu. In de geschiedenis van de partij heeft men nooit aanvaard dat een nummer twee te dicht bij de top kwam. Die functie lijkt vervloekt. Sommige nummers twee zijn zelfs omgekomen, zoals François Duprat, slachtoffer van een aanslag in 1978. Tien jaar later verongelukte Jean-Pierre Stirbois. Andere nummers twee, zoals Bruno Mégret, leven nog maar werden in de partij opzijgeschoven, of ze vertrokken zelf.

Het nepotisme ging zo ver dat Jean-Marie Le Pen in 1999 zijn tweede echtgenote, Jany, de Europese lijst liet trekken omdat hijzelf veroordeeld was en niet-verkiesbaar. Carl Lang was eind jaren negentig de nummer twee die baan mocht ruimen. Hij verzette zich tegen het lijsttrekkerschap van Marine Le Pen bij de Europese verkiezingen van 2009. Jean-Marie Le Pen heeft dat nooit aanvaard.

Ook Bruno Gollnisch zag zijn weg naar de top van de partij versperd door de familie, maar hij bleef de partij trouw. De linkse neogaullist Florian Philippot was een andere nummer twee die botste met de familie. Sinds zijn vertrek uit de partij vertoeft hij in de politieke marginaliteit. Door een gebrek aan valabele secondanten dreigt straks ook het Rassemblement National naar de marge van de politiek te verschuiven. Voor het eerst in meer dan 35 jaar. Het zou historisch zijn.

Salan

ENGELAND vervolgens enkele maanden later zelf benoemd te worden tot Minister van Buitenlandse zaken, een positie waarbij diplomatie en wellevendheid tot de kerncompetenties dienen te behoren.

Specialisten gezocht James Ball en Andrew Greenway zien de tendens met lede ogen aan. Kenmerkend voor de ‘bluffocraten’, is dat het hier stuk voor stuk mensen betreft die steevast generalisten zijn. Types die over alles een klein beetje kunnen meepraten, maar in niets gespecialiseerd zijn. De auteurs stellen zich de retorische vraag of het logisch is dat een leek, die plots ergens gedropt wordt als minister, meer serieus zou moeten genomen worden, dan bijvoorbeeld een lagere ambtenaar die zich al twintig jaar lang in de desbetreffende materie verdiept. De typische ‘bluffer’, in het Verenigd Koninkrijk, studeerde sociale wetenschappen.

Politicologie of sociologie, dat soort van pretstudies dus. Intussen raken de echte specialisten, die de samenleving draaiende houden, gefrustreerd. Hun wordt de kans tot het bereiken van de top ontnomen. Dat is meteen ook de reden waarom de huidige situatie volgens Ball en Greenway onfortuinlijk van aard is en onmiddellijk dient te worden omgebogen.

De schrijvers van ‘Bluffocracy’ komen voor de dag met onderzoek van peilingbureau ‘YouGov’. Daaruit blijkt dat de kiezers zich doorgaans niet ergeren aan politici die ooit misstappen begingen in hun leven. Slechts 10 tot 15 procent wantrouwt politici die ooit drugs gebruikten of bijvoorbeeld getrouwd waren met een vrouw, om later als homo uit de kast te rollen.

Wat de kiezer wel wantrouwt (55 procent), is politici die nooit een ‘echte’, meer gespecialiseerde job beoefenden. Kortom: de burger is de ‘bluffers’ beu. Rest dan de vraag: waarom blijft de LvS kiezer deze lui dan nog langer verkiezen?

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

niet onbeperkt is en dat de massale immigratiestroom de sociale zekerheid zal ontwrichten. “Het is niet links of niet rechts dat vast te stellen, het is gewoon een feit.” Inderdaad, een rekenkundig, apolitiek feit.

Maar wel een feit waarvoor de regerende politieke kaste in Duitsland – en niet alleen daar - opzettelijk blind blijft. Zij noemde Merkels immigratiebeleid “ongepland”, wat in Duitsland, met zijn obsessie voor organisatie en planning, een vervloeking is. Zij stelde vast dat Merkels beleid is uitgemond in “een volledig falen van de staat”, zowel op sociaal gebied als inzake veiligheid. “Mensen die met een tijdelijk contract werken, of met een te klein pensioen en met kinderen die geen behoorlijke opleiding meer krijgen omdat het systeem van publieke scholen ingestort is en er niet genoeg leerkrachten meer zijn, hebben alle redenen om woedend te zijn op ‘die daarboven’.”

Merkel Volgens haar was Merkel met haar opengrenzenbeleid medeverantwoordelijk voor de terreuraanslag in Berlijn. Zij vond dat vooral de werkgevers profiteerden van al die goedkope buitenlandse arbeidskrachten om de lonen laag te houden, en dat de ontwikkelingslanden het slachtoffer waren van een “braindrain” doordat velen met een opleiding hun kans in Europa wilden grijpen. Wagenknecht botste de voorbije jaren op heftige weerstand van haar linkse broeders, die vonden dat zij gevaarlijk dicht bij AfD aanleunde.

Men moet in de politiek consequent vasthouden aan drie basisprincipes: “Vertrouw nooit levende moslims, levende nazi’s of levende communisten.” Maar het is onwaarschijnlijk dat dat

FRANKRIJK

haar score van de presidentsverkiezingen te vallen. 20 procent?

19 procent? Sommige peilingen voorspellen een nog slechter resultaat. Marine Le Pen voelt de bui hangen en zal de lijst niet eens trekken.

RIGHT OR WRONG

“AUFSTEHEN”, EEN OMMEKEER OF INKAPSELING? De kopstukken van Die Linke, de opvolgpartij van de SED uit de DDR, hebben de voorbije jaren met lede ogen moeten toekijken hoe 400.000 van hun kiezers naar AfD overliepen, maar anders dan de socialisten hebben zij daar tenminste een antwoord op geformuleerd: het initiatief “Aufstehen!” van de neostalinistische Sahra Wagenknecht, de echtgenote van partijvoorzitter Lafontaine.

9

Het nabije buitenland

23 augustus 2018

DUITSLAND

allemaal deel uitmaakt van een sluw afleidingsmanoeuvre. Het is mogelijk dat Wagenknecht een aantal wanhopige socialisten achter zich krijgt, en in de Länder van de vroegere DDR misschien zelfs een aantal verdoolde kiezers van AfD.

Volksfront Maar gezien de obsessie van de linkerzijde voor islam, minderheden en immigratie, lijkt haar plan voor de vorming van een volksfront niet realistisch te zijn. Zelfs binnen Die Linke heeft zij veel verbeten tegenstanders. Dat zij de steun heeft van partijvoorzitter Lafontaine - haar echtgenoot! – is een pluspunt, maar dat zal haar niet redden als het voetvolk haar niet volgt.

Als “Aufstehen” een nieuwe linkse partij wordt, naast de SPD en Die Linke, is dat de zoveelste versnippering.

Het meest waarschijnlijke scenario is dat Wagenknecht een aantal kandidaten voor “Aufstehen” op de lijsten van Die Linke mag zetten. Maar zelfs als die veel kiezers kunnen meekrijgen, wat dan? Zal zij tegen de linkse grondstroom in een koerswijziging over immigratie kunnen afdwingen?

Het lijkt uiterst onwaarschijnlijk. Het meest aannemelijke scenario is dat zij alleen AfD heeft verzwakt en een aantal rechtse kiezers heeft ingekapseld en geneutraliseerd binnen een compartiment van Die Linke, dat misschien mooi politiek theater kan brengen, maar dat in essentie alleen extra zetels oplevert voor de moederpartij.

Ongeveer zoals de Vlaamsgezinde CVP’ers in Vlaanderen enkele decennia hebben gedaan, ten nadele van de Volksunie en later het Vlaams Blok.

Paul Bäumer

10

Beeldspraak

23 augustus 2018

MEDIALAND Griekenland staat opnieuw op eigen (bibberende) benen

FILM maar enige verantwoordelijkheid voor, maar wel Europa. Een kromredenering van formaat, maar naar enig weerwerk daartegen of zelfs maar een kleine kritische opmerking was het in de pers alweer vergeefs zoeken.

Keert Google terug naar China?

Zohra Othman, valse noot in de pr van PVDA Verleden week was wel een slechte week voor de PVDA. Een geluk bij een ongeluk: die week viel midden in de vakantie, waardoor het mogelijk is dat het verhaal aan een aantal proletariërs volledig voorbij is gegaan. Maar potentiële kiezers die in hun datsja of het vakantiecollectief de actualiteit blijven volgen, zullen toch verveeld opgekeken hebben van de ordinaire ruzie die zich afgespeelt onder de kameraden van de PVDA en Progress Lawyers Network.

Tot nu toe is de PVDA er altijd in geslaagd in de media een strak verhaal te brengen van onbaatzuchtige politici die zich volledig opofferen om voor de ‘klaaine waarkmensch’ ten strijde te trekken op alle mogelijke fronten. Dag en nacht zijn ze onverdroten in de weer, zelfs over de taalgrens heen. En als hen ergens een politiek mandaat te beurt valt, storten ze van het loon zoveel in de partijkas dat ze er zelf maar een karig arbeidersloontje aan overhouden. Persoonlijke ambities? Bij de PVDA of de PTB? Geen sprake van!

Blijkt nu dat ze ook bij de PVDA intern ruzie kunnen maken.

En dat sommige partijkopstukken vinden dat de partij af en toe ook eens een efforreke mag doen bij nevenorganisaties om hun belangen te vrijwaren. En dat, als dat niet gebeurt, er ook met deuren geslagen kan worden. Wij citeren Zohra Othman: “Ik herken mijn partij niet meer. Blijkbaar gaat het belang van de partij voor op dat van de individuele leden.” Wij zijn wel geen advocaten, maar wij zouden het omgekeerde pas echt straf gevonden hebben.

Hiermee is de PVDA in Borgerhout een belangrijk kopstuk kwijt, maar daar werd snel een mouw aan gepast. Erger is dat de PVDA ook haar imago van maagdelijke partij met ambitieloze politici kwijt is.

Je kan je afvragen of de PVDA er, op de keper beschouwd, in de pers niet heel goedkoop vanaf gekomen is. Het verhaal werd in de media op heel nuchtere toon gebracht, alsof het alleen maar een zakelijk-politiek conflict betrof. Indien een gelijkaardige breuk zich bij een andere partij voordeed – de lezer weet aan welke twee partijen wij denken – zou toch iets meer ingezoomd worden op de andere kant van het verhaal, namelijk dat enige PVDA-schepen Zohra Othman en PVDA-partijvoorzitter Peter Mertens vroeger een koppel vormden, en samen een tiener hebben. Dat plaatst de tegenverklaring van Peter Mertens (“Als twee advocaten vechten met elkaar, dan verlaat je maar beter de kamer. In die zaak kon de partij niet optreden en wou de partij niet optreden.”) ons inziens toch wel in een iets ander licht dan het louter politiek-zakelijke…

AzG wijst de EU op haar “verantwoordelijkheid” Verleden week dobberde de Aquarius opnieuw op de Middellandse Zee met een aantal asielzoekers opgevist voor de Libische kust. Eerst mocht het schip niet in Malta aanmeren, en ook de Italiaanse, Spaanse en Franse havens bleven voor het schip gesloten. Italië vond dat het schip maar naar Gibraltar moest varen, omdat het onder Britse vlag voer, maar op Gibraltar hoorden ze het in Keulen donderen.

Opvallend: dat de Italiaanse havens gesloten bleven, vond de pers alweer schandalig, maar over de sluiting van de Spaanse en de Franse havens werd veel minder misbaar gemaakt. Zou dat soms aan de kleur van de respectievelijke regeringen kunnen liggen?

Straffer was de uitlating van Artsen zonder Grenzen dat zij niet zouden dulden dat het schip met drenkelingen opgevist voor de Libische kust terug naar Libië zou gestuurd worden.

Eén halfslachtige poging had het schip ondernomen om in een Libische haven te kunnen aanmeren, om vervolgens toch maar koers richting Europa te zetten. Internationaalrechtelijk moeten drenkelingen nochtans in de dichtstbijzijnde haven afgeleverd worden. AzG lijkt echter van mening te zijn dat drenkelingen in de dichtstbijzijnde Europese haven afgeleverd dienen te worden, waar ze ook opgevist worden.

Door die nieuwe actie wou AzG Europa uitdrukkelijk op haar “verantwoordelijkheid” wijzen. U leest dat goed: als in Libië een hoop Somaliërs en Eritreeërs in een gammel bootje stappen, dan dragen noch Libië, noch Somalië, noch Eritrea daar ook

Er doen geruchten de ronde dat Google in het geheim aan een zoekmachine zou werken die aangepast kan worden aan de censuureisen van de Chinese overheid. Zo’n zoekmachine zou bepaalde zoektermen kunnen blokkeren, en voor andere zoektermen een lijst met webstekken kunnen filtreren. Officieel weet de top van het bedrijf van niets, maar meer dan duizend werknemers zouden een open brief aan de leiding van Google ondertekend hebben om te protesteren tegen die plannen.

Google verliet China acht jaar geleden, omdat het zich principieel niet wou onderwerpen aan de censuureisen van de Chinese overheid. Sindsdien is de zoekmachine van Google niet bereikbaar in China, evenmin Google Mail. Maar meer dan een miljard mensen die niet bereikbaar zijn voor de advertenties van Google Ads, dat doet natuurlijk pijn, dus is het helemaal niet verwonderlijk dat Google in het geheim toch plannen heeft voor een come-back in China.

Vraag is: zal de druk van duizend werknemers volstaan om Google van zijn plannen te doen afzien? En wat te denken van de houding van de pers, en in het bijzonder van de Amerikaanse pers? Hebben zij het te druk met te protesteren tegen uitlatingen van Donald Trump om zich het lot van één miljard Chinezen nog te kunnen aantrekken?

Under The Silver Lake

Neem een duik in het grote mysterie van de nieuwste film van David Robert Mitchell, waarin niets zo gek is als het klinkt. Complottheorieën, geheime operaties van hooggeplaatste politici, labyrintachtige tunnels, verborgen codes en subliminale boodschappen in popmuziek… het wordt nooit uitgesproken, maar “Under The Silver Lake” is overduidelijk een walhalla aan referenties naar de Illuminati en een ‘must see’ voor doorgewinterde complottheoretici.

Zweedse sociaaldemocraten kopen stem van “influencers” Op 9 september vinden in Zweden verkiezingen plaats. De kiesstrijd gaat er hard aan toe, temeer daar het ernaar uitziet dat de Zwedendemocraten op grote winst afstevenen, en zelfs een kans maken om de sociaaldemocraten van de troon te stoten als grootste partij.

De kiesstrijd wordt ook op de sociale media gevoerd, en in dat verband dook een bijzondere mail van de sociaaldemocraten op. Zij hadden namelijk gehoopt dat Mohamed Touzari, een feministisch profiel van de Zweedse krant Aftonbladet met een pak fans op Instagram, en bijgevolg een “influencer”, zou kunnen doen alsof hij voor hen zou stemmen. Voorwaarde was dat de foto op Instagram er “niet gekocht” zou uitzien, en dat hij zou verklaren dat hij nog nooit voor een andere partij dan de sociaaldemocraten zou gestemd hebben. Voor de foto zou hij 4.000 Zweedse kronen opstrijken, een kleine 400 euro.

Het moet zijn dat Mohamed Touzari van plan is voor een andere partij te stemmen, of het bedrag veel te klein vond, want de mail lekte uit. Maar met de lokale verkiezingen voor de deur, en straks ook regionale, nationale en Europese, hoeft u niet op te kijken als plots één of andere bekende Vlaming zich op Instagram, Twitter of Facebook “spontaan” out als kiezer van één of andere politieke partij. De kans is niet onbestaande dat het om een ordinaire afgekochte stem gaat, onder te brengen in de categorie politieke reclame.

Genua: EU treft geen schuld Het was te verwachten: de ramp met de Morandi-brug in Genua leidde meteen tot een politieke storm, waarbij de Europese pers snel partij tegen de Italiaanse regering koos. Want het kan natuurlijk niet dat de Europese Unie ook maar in de verste verte verantwoordelijk zou kunnen zijn voor de ramp, net op het ogenblik dat de Vijfsterrenbeweging en de Lega (Nord) de lakens uitdelen in Italië. Wat de pers vooral dwarszit? De Vijfsterrenbeweging en Lega (Nord) zijn nog maar pas aan de macht, en kunnen zeker niet verantwoordelijk worden geacht voor de mistoestanden in de Italiaanse wegeninfrastructuur.

Het plezier bij het persdom kon dan ook niet op toen JeanClaude Juncker fel van leer trok tegen de beschuldigingen van de Italiaanse regering. Wat nog ontbrak was een Ivo Belet, die in alle ernst voor de camera kwam beweren dat de ingestorte brug juist het bewijs was dat de Europese integratie een versnelling hoger zou moeten geschakeld worden.

Nochtans, als een linkse Alexis Tsipras bij een gelijkaardige ramp in Griekenland van leer was getrokken tegen de begrotingspolitiek van de Europese Unie, zijn we niet zo zeker dat de pers even eensgezind partij voor het verweer van Juncker zou gekozen hebben. Meer geld willen uitgeven mag dus, maar wel alleen maar als je links bent, uiteraard.

Walhalla voor complottheoretici De “It Follows”-regisseur creëert een cultureel labyrint waarin we samen met het hoofdpersonage, Sam (Andrew Garfield), verdwaald geraken in een zoektocht naar betekenis. Als Sams betoverende buurmeisje (‘America’s sweetheart’ Riley Keough), waar hij één avond mee doorbrengt, van de één op de andere dag plots verdwijnt en een leeg appartement achterlaat, gaat hij naar haar op zoek.

Op zijn weg stuit hij op allerlei vreemde, diepzinnige en absurde geheime codes en boodschappen, waardoor hij terechtkomt in een web van complottheorieën, mythische absurditeiten en eeuwenoude elitegeheimen. Zo luidt het in de eerste helft van de film “wees op uw hoede voor de hondenmoordenaar”, waarna we via een levende mythe over een uilenvrouw die ’s nachts mannen en vrouwen in hun slaap verleidt en vermoordt, uitkomen bij een duivelse, pianospelende bompa, die als belichaming van de popcultuur ons erop wijst dat alles wat we denken te weten een illusie is.

De kijker blijft achter met de vraag of alles wat er gebeurt echt is, of dat het verhaal zich grotendeels in Sams obsessieve geest afspeelt.

Realiteit of droom?

Een groot deel van de film is zo mysterieus als een droom: er wordt niks uitgelegd, en niks is bedoeld om de kijker op een bepaald moment wakker te schudden. Integendeel.

Er gebeuren allerlei zaken die zo ongewoon zijn dat je je afvraagt waarnaar gerefereerd wordt. Mitchell heeft tientallen popcultuurreferenties in zijn film gestopt, naar Alfred Hitchcock, The Amazing Spider-Man, Lolita, Janet Gaynor en David Lynch, maar helaas zijn veel van die referenties net zo vaag als het plot van de film.

Mitchell speelt op een satirische manier met onze fascinatie voor, en consumptie van, de popcultuur, maar toch blijf je je afvragen wanneer een verklaring komt van de wijze waarop hij ons tracht te beroeren. Maar helaas, net als in echte dromen komt de verklaring niet, en val je van de ene in de andere onverklaarbare rariteit.

Lynchiaans universum Het is geen verrassing dat de film vaak wordt vergeleken met David Lynch’s “Mulholland Drive” (2001). Ook “Under The Silver Lake” is een film waaraan je je moet overgeven.

Verwacht geen logica. Net als in de klassieker van Lynch zijn er in “Under The Silver Lake” veel scènes die op zich goed werken, en een afgerond geheel vormen, maar naast elkaar in een sequentie sluiten die totaal niet op elkaar aan. Ze slaan ergens op, zoals in dromen.

De film duurt een tergende 139 minuten, ongeveer zo’n driekwartier te lang dus. U zal hoogstwaarschijnlijk de bioscoop verlaten met het gevoel dat u de raarste film ooit heeft gezien, maar in tegenstelling tot een droom kunnen we over “Under The Silver Lake” eindeloos met zijn allen discussiëren, in de hoop dat het mysterie iets duidelijker wordt. Moet u deze film gaan zien? Daar heb ik geen antwoord op. Ik heb geen idee waar ik naar heb gekeken…

Thirza Nerissa

Op de praatstoel

23 augustus 2018

Praten met Walter Vansteenkiste, burgervader van Wemmel

11

“Het is een illusie te denken dat de faciliteiten kunnen afgeschaft worden” Graag stellen we u Walter Vansteenkiste voor. Deze beminnelijke thuisverpleger, 57 jaar jong, vader van vier volwassen kinderen en tweemaal grootvader, werd zes jaar geleden burgemeester van de Vlaamse faciliteitengemeente Wemmel, ten noorden van Brussel. Walter werd verkozen op de lijst ‘Wemmel’, de eenheidslijst van de Vlaamse partijen in 2012. Zelf behoort hij tot geen enkele partij, maar werd niettemin lijsttrekker. Zijn ploeg behaalde 41 procent van de stemmen en 12 zetels op 25. Verrassend genoeg slaagde hij erin een deel van de Franstaligen in zijn kamp te krijgen en de sjerp te veroveren. Een gesprek. ’t Pallieterke: In 2007 zat u met een fractie van amper vijf raadsleden oppositie te voeren. Intussen bent u bijna zes jaar burgemeester. Hoe verklaart u die ommezwaai in Wemmel?

Walter Vansteenkiste: “Een sleutelfiguur in dit verhaal was oud-burgemeester Marcel van Langenhove, die bij uw lezers misschien beter bekend is als de gewezen nationale voetbalscheidsrechter. Die was tijdens de vorige bestuursperiode drie jaar burgemeester voor de tweetalige lijst, waarna hij werd opgevolgd door zijn partijgenoot Christian Andries. Andries wilde Van Langenhove weg uit de politiek en gunde hem zelfs geen plaats meer op de lijst, die nagenoeg helemaal Franstalig werd. Van Langenhove voelde zich zodanig vernederd, dat hij samen met enkele medestanders onze lijst steunde. Wat leidde tot het gekende succes. We kregen evenwel een vreemde situatie: de lijst van Andries had 12 zetels, wijzelf eveneens, en het FDF kwam met één zetel op de wip te zitten.” ’t Pallieterke: En toch trokken de Franstaligen niet aan één zeel?

Walter Vansteenkiste: “Het FDF wilde met niemand samenwerken. En Andries had het verkorven bij enkele partijgenoten, die een vernieuwend beleid wilden voor Wemmel en de postjespolitiek beu waren. Vijf leden van de lijst Andries zijn toen gesprekken gestart met onze partij. Van Langenhove had als duwer veel meer voorkeurstemmen dan ik, maar die vijf mensen wilden een breuk met het verleden en Van Langenhove porde mij aan om het burgemeesterschap te aanvaarden. Vandaar het zeer verrassende resultaat.” ’t Pallieterke: Makkelijk zal dat in het begin niet geweest zijn. U zat met twee schepenen van de lijst Andries in uw college, aangezien in faciliteitengemeenten de schepenen rechtstreeks verkozen worden…

Walter Vansteenkiste: “Christian Andries koos voor een bestuursmandaat in een intercommunale, en daardoor werd hij als schepen opgevolgd door een van de mensen die met ons de nieuwe meerderheid gingen vormen. Mede daardoor hebben we Wemmel de voorbije zes jaar zonder veel conflicten kunnen besturen. ’t Pallieterke: Is de verhouding met die vijf Franstalige nieuwkomers goed gebleven?

Walter Vansteenkiste: “Zeker wel. Het gaat in feite om mensen die goed tweetalig zijn en de situatie van Wemmel correct inschatten. Zij zijn immers niet gekant tegen het feit dat Wemmel in Vlaanderen ligt en zij verzetten zich evenmin tegen een normale samenwerking met buurgemeenten zoals Asse en Merchtem in de politiezone. Het enige wat zij vragen is een correcte toepassing van de faciliteiten en daar vinden wij mekaar. Onze ploeg doet niets anders dan de wetgeving naleven: wij vinden het zinloos om de faciliteiten uit te vergroten, zoals de vorige ploeg dat probeerde. Maar we zullen ze evenmin inperken.

De wet is de wet. Wie die wil veranderen, moet dat in het parlement doen. Waar wij naar streven, dat is een vreedzaam bestuur waar hard wordt gewerkt voor het lokale belang van de Wemmelaars.” ’t Pallieterke: Welke gevolgen heeft die nieuwe situatie gehad voor jullie lijstvorming?

Walter Vansteenkiste: “Die Franstalige mandatarissen hebben onze ploeg vervoegd.

Tegelijk haakte geen enkele Vlaamse par-

tij af, zodat we nu opkomen met een heel sterke ‘Lijst van de Burgemeester’. Ik heb dus reden om optimistisch te zijn. De concurrentie komt van de lijst van oud-burgemeester Andries en een lijst van Union des Francophones (UF). Het wordt hoe dan ook een stevige campagne. Verkiezingen heb je immers nooit vooraf gewonnen.” ’t Pallieterke: Waar liggen de opmerkelijkste verschillen tussen uw partij en die twee andere?

Walter Vansteenkiste: “Die twee andere partijen willen dat we terugkeren naar het verleden. Zij vinden dat Wemmel zich moet terugplooien op zichzelf en zich bijgevolg zou gedragen als een eiland. Zo pleiten ze voor een aparte politiezone voor onze kleine gemeente, terwijl precies op dat vlak de samenwerking met de buurgemeenten hard nodig is en zoveel voordelen oplevert. Regelmatige nachtelijke patrouilles bijvoorbeeld. Wel zijn ze zo slim niet openlijk te ijveren voor de aanhechting bij Brussel. Daar ziet geen enkele Wemmelaar enig voordeel in.” ’t Pallieterke: U heeft zich als burgemeester van in het begin hard en consequent verzet tegen het Eurostadion. Kreeg u daarbij de steun van de oppositie?

Walter Vansteenkiste: “Absoluut. Geen enkele partij, zelfs geen enkel raadslid, zag daarin enig voordeel voor Wemmel, wel integendeel. Op de infovergaderingen met Ghelamco kwam enorm veel volk opdagen. Meer dan 500 boze inwoners! Niemand was voorstander, omdat iedereen wel zag dat dit zou leiden tot een verkeersinfarct op de Ring en in heel de regio. Ook zou dit zorgen voor bijkomende wateroverlast in Wemmel, terwijl we al zoveel last hebben van het water van de Ring. Ik heb nooit goed begrepen dat er in Grimbergen voorstanders rondliepen van deze megalomane plannen. Net als Grimbergen werden we door de Brusselaars heel hautain behandeld. Ze wilden ons kopen met wat gratis inkomkaartjes!” ’t Pallieterke: Er zijn nog dossiers waar de belangen van Brussel en Wemmel tegengesteld zijn, zoals geluidshinder door vliegverkeer. Zitten jullie ook daar op één lijn in Wemmel?

Walter Vansteenkiste: “Toch wel. De houding van Brussel in dit dossier is arrogant en fundamenteel onrechtvaardig. Het komt erop neer dat ze alle last willen afwentelen op de Noordrand. Wij kunnen ons vinden in het lokale actiecomité uit onze streek, en de Noordrandgemeenten hebben met hun steun een belangrijke procedure tegen het concentratiebeleid gewonnen. Onze gemeenten en Actie Noordrand hebben zich nooit gekant tegen de luchthaven op zich, en hebben zich nooit egoïstisch opgesteld. We zijn hier opgegroeid met vliegtuigen boven ons hoofd. De luchthaven is een uiterst belangrijke economisch troef voor onze regio. Wanneer je de hinder op een correcte manier spreidt, dan is het voor iedereen draaglijk. Meer vragen we niet. De gezondheid van onze mensen is even belangrijk als die van de Brusselaars.” ’t Pallieterke: U pleit niet voor de afschaffing van de faciliteiten, maar toch heeft u onlangs uw stem laten horen in het debat over jullie statuut. Welke hervorming willen jullie dan wel?

Walter Vansteenkiste: “Het is een illusie te denken dat de faciliteiten kunnen afgeschaft worden. Ze zijn immers grondwettelijk gebetonneerd, zodat ze enkel nog afgeschaft kunnen worden met een Franstalige meerder-

heid. Dat is dus een illusie. Wel zijn er een aantal nevenfenomenen die moeten aangepakt worden, want die zorgen ervoor dat wij gediscrimineerd worden. Zo blijft het OCMW in onze gemeenten bestaan (het wordt zelfs rechtstreeks verkozen), terwijl deze instelling overal in Vlaanderen wordt afgeschaft.

Dit leidt overal tot een reeks besparingen en allerlei schaalvoordelen, die wij dus moeten missen. Ook is het voor faciliteitengemeenten niet mogelijk te fuseren. We blijven door dit regime dus relatief kleine gemeenten, met alle nadelige gevolgen van dien. En ook de faciliteiten zelf kosten geld, omdat we voortdurend voor vertalingen moeten zorgen. Men zou ons daarvoor een financiële compensatie moeten geven.” ’t Pallieterke: Hoe ervaart u de demografische druk van Brussel?

Walter Vansteenkiste: “Die is er zeker. Er is nog altijd een belangrijke instroom van Brusselaars in onze gemeente, maar ik zie niet meteen een zware impact op het Vlaamse gemeenschapsleven. Het verenigingsleven draait hier nog altijd heel goed. Ook kiezen veel anderstaligen voor het Nederlandstalig onderwijs. Er is in Wemmel één Franstalige basisschool met ongeveer 730 leerlingen, versus vier Nederlandstalige scholen, met samen 1.200 tot 1.300 leerlingen. Die vier scholen groeien en bloeien. Het zou wel eens dat grote schoolaanbod kunnen zijn dat onze gemeente zo aantrekkelijk maakt voor inwijkelingen. Opmerkelijk is dat er een veel grotere mobiliteit is bij die inwijkelingen dan bij de oorspronkelijke bevolking. Die is meer honkvast en verhuist minder.” ’t Pallieterke: Het is dus niet zo dat de jonge Vlamingen systematisch uit Wemmel wegtrekken.

Walter Vansteenkiste: “Allicht is dat zo in andere faciliteitengemeenten, maar bij ons valt dat mee. Ik stel ook vast dat er nog steeds Vlamingen van elders in onze gemeente komen wonen en snel actief worden in ons verenigingsleven. Wemmel is zeker niet duurder dan bijvoorbeeld Meise. Wie een woning zoekt in de Noordrand mag zeker ook eens komen kijken in Wemmel.” ’t Pallieterke: Ervaart u nog veel arrogantie bij uitgeweken Brusselaars?

Walter Vansteenkiste: “Die is er een stuk minder dan vroeger. Ik ben in Wemmel opgegroeid en kan toch wel wat vergelijken. Wij hebben hier in Wemmel zowel Vlaamse als Franstalige scouts. Bij die Franstalige scouts zitten heel veel jongeren die goed Nederlands spreken. Zij gaan of gingen vaak naar Nederlandstalige scholen. Ik ervaar daar geen vijandigheid. Ik denk dat heel wat Franstalige inwoners wel inzien dat zij alle belang hebben bij een goed en modern bestuur, dat zich niet afsluit van Vlaanderen, maar integendeel goed meewerkt met het gewest, de provincie en de buurgemeenten. Dat is alleen maar in het voordeel van onze gemeente.” ’t Pallieterke: Speelt het feit dat u in een tweetalig milieu werd opgevoed mee in de manier waarop u als burgemeester wordt ervaren?

Walter Vansteenkiste: “Ik denk het wel.

Mijn grootmoeder aan de ene kant sprak geen Nederlands en mijn grootmoeder aan de andere kant sprak geen Frans. In een faciliteitengemeente helpt het natuurlijk wanneer je vlot tweetalig bent. Een Franstalige dame zij eens tegen mijn moeder dat ze aangenaam verrast was over het goede niveau van mijn … Nederlands. Was me dat een compliment (lacht).” ’t Pallieterke: U bent nog relatief nieuw in de politiek, maar denkt u ook aan later?

Staat er na u een generatie klaar die het werk kan voortzetten?

Walter Vansteenkiste: “Het is niet mijn ambitie om het als burgemeester te trekken tot wanneer ik een stuk in de zeventig ben. Er staan op onze lijst heel wat veertigers en dertigers en zelfs enkele beloftevolle twintigers.

Die gaan we de komende jaren klaarstomen.

Het is echt wel de bedoeling dat zij de zaak op tijd kunnen overnemen.” ’t Pallieterke: Zijn er nog zorgen die u vanuit Wemmel wil delen met de rest van Vlaanderen?

Walter Vansteenkiste: “Zeker. Bovenal de kwestie van het politiebeleid. Er worden in dit land veel te weinig politiemensen opgeleid. De voorbije tien jaar zijn enorm veel politiemensen met pensioen gegaan en men liet sindsdien veel te weinig nieuwe mensen toe om hen te vervangen. Hierdoor zijn er bij de politie 3.000 plaatsen die niet opgevuld geraken. Men laat veel te weinig mensen toe tot de opleiding. De criteria zijn veel te streng.

Ook de huidige regering brengt daarin geen verandering. Veel bekwame mensen worden niet toegelaten omdat men om allerlei redenen niet wil dat er een grotere instroom is.

Tijdens de antiterreurmaatregelen na de aanslagen vond men het plots nodig om onze mensen weg te trekken om Vilvoordse scholen te gaan bewaken, terwijl wij geen manschappen hadden om onze eigen scholen te bewaken. Ik heb toen op een dag uit protest onze scholen gesloten, wat mij een stevige bolwassing van de gouverneur opleverde. Ik wil hiermee zeggen: in alle politiezones en zeker in Vlaams-Brabant is er een groot tekort aan politiemensen en raken de kaderfuncties niet opgevuld. Het is de hoogste tijd dat men daaraan iets doet.”

BL

12

Cultuur

23 augustus 2018

Cultuurmarxisme: begripsverheldering

Boek

Rogier van der Weyden ontsluierd De restauratie van het ‘Lam Gods’ in het MSK Gent krijgt in de media terecht veel aandacht. Bij ons veel minder in de schijnwerpers, maar even interessant, is de restauratie van ‘De bewening van Christus’, een paneel van Rogier van der Weyden, die het publiek in het Mauritshuis in Den Haag kan volgen.

Paul Cliteur heeft een boek geredigeerd met dertien bijdragen over een vrij nieuw begrip in ons politieke vertoog, “Cultuurmarxisme: er waart een spook door het Westen”. Waaronder ook teksten van de Vlamingen Wim van Rooy en Maarten Boudry, van de Nedervlaming Derk-Jan Eppink, en van Sid Lukkassen. Die heeft het begrip “cultuurmarxisme” op de kaart gezet; in onderhavig boek volgt een grondige begripsverheldering. dat “cultuurmarxisten niet bestaan”. Aangezien de term begon als een scheldwoord voor een rivaliserende strekking binnen het marxisme, dus voor anderen, noemt niemand zichzelf cultuurmarxist. Zoals ook niemand zichzelf van “desinformatie” (vulgair: “nepnieuws”) beschuldigt, terwijl ze nochtans een realiteit is.

De gedaante van het cultuurmarxisme die het vaakst het nieuws haalt, is de repressieve discours-controle bekend als “politieke correctheid”. Die term wordt zonder meer overgenomen, hoewel hij eigenlijk niet juist gebruikt wordt. Hier beduidt hij de houding van links tegenover rechts (ruwweg), maar oorspronkelijk beduidde hij, ook in de Sovjet-Unie, de kritiek van slim links op dom links, van de beginselvaste revolutionairen op de met kleinigheden af te kopen reformisten. Maar soit, de term is nu ingeburgerd.

Identiteit Cultuurmarxisme is een omstreden term.

Zoals inleider Cliteur uitlegt, lijkt hij een oxymoron: het marxisme herleidt de cultuur juist tot louter “bovenbouw”, een neveneffect van de productieverhoudingen. Maar belijdende marxisten als Theodor Adorno (Frankfurter Schule) en Antonio Gramsci dongen af op dat primaat van de economie. Na de mislukking van alle revoluties buiten Rusland rond 1920 besloten zij dat de cultuursfeer daarin een doorslaggevende negatieve rol gespeeld had. Zij stelden dat het proletariaat minder massaal en minder actief dan verwacht de revolutie gesteund had omdat de bourgeoisie het gehypnotiseerd had via de heersende cultuur. Dus moest het eerst de culturele sfeer veroveren om dan de politieke revolutie te verwezenlijken.

Trollen Orthodoxe marxisten dachten er het hunne van en spraken schamper van “cultuurmarxisme”. De term is dus geen samenzweringstheorie van extreemrechtse trollen, zoals de linkerzijde het voorstelt, maar een linkse omschrijving van een ontwikkeling binnen het eigen kamp. Dit hele boek is trouwens een vernietigend antwoord op de linkse kleinering van deze juiste analytische term.

Wel heeft deze nieuwe stroming zich gaandeweg van de marxistische orthodoxie verwijderd, vooral na de implosie van het Oostblok: het ideaal van de proletarische revolutie en de socialistische staatsinrichting verdween uit het zicht, en de cultuurstrijd is een doel op zichzelf geworden. Wel marxistisch bleef het model van een klassenstrijd, met nu verschillende nieuwe minderheden als revolutionair geachte klasse. De om zich heen grijpende cultuur van haat (nu vooral tegen “witten”), verdenking wegens het minste, overerving van schuld, zelfbeschuldiging en door het stof kruipen is, zoals hier door socioloog Eric Hendriks aangetoond, een nauwkeurige herspeling van Mao’s Culturele Revolutie.

Politieke correctheid Krijgshistoricus en uitgever Perry Pierik erkent dat links een punt heeft waar het zegt

Een heuse omkering van waarde heeft zich door de cultuurmarxistische impact voorgedaan ten aanzien van een begrip dat vroeger bij uitstek als rechts gold: identiteit.

Hedendaags links herleidt individuen tot de groep waartoe zij behoren: vrouw, homo, moslim, zwart – meerdere bijdragers leggen hilarische gevallen onder het vergrootglas. Het hemelt groepsidentiteiten op voor zover zij de status quo bedreigen, maar de gezonde witte hetero “cisman” van middelbare leeftijd is niets anders dan een erfgenaam van het koloniale imperialisme, een belichaming van de slavenhandel en de kruisvaarten.

Wie “gezond” zegt, mag zich meteen aan de sneer “nazi” verwachten. Al decennnia is de linkervleugel toenemend nazicentrisch, altijd op vinkenslag om overal nazi’s te ontmaskeren. Recent is het mikpunt van dergelijke haat en laster verschoven van “de kapitalisten” naar “de witten”, in een nog nauwelijks verholen racisme.

Les nouveaux réacs Wim van Rooy is op zijn best met zijn schets van de situatie in Frankrijk, waar veel linkse intellectuelen naar rechts opgschoven zijn: les nouveaux réacs. De machtsverhoudingen zijn echter nog niet verandered, want Alain Finkielkraut, Eric Zemmour, Michel Houellebecq en anderen hebben allemaal nog wel een prijs moeten betalen.

Alleen hij vermeldt de Nouvelle Droite, de stroming rond Alain de Benoist die al van bij haar ontstaan in 1968 als een “gramscisme van rechts” aangemerkt werd. Deze nieuwrechtse school is in Nederland onbekend, in Vlaanderen heeft zij een bescheiden antenne in het kwartaalblad TeKoS. Een strijd in de culturele ruimte om de hegemonie heeft zij wel bedacht, maar de verwezenlijking ervan is altijd een mislukking gebleven – daarvoor was links te machtig. Tot vandaag, want er beweegt iets.

D.K.

Paul Cliteur, Jesper Jansen en Perry Pierik (redactie), “Cultuurmarxisme: er waart een spook door het Westen”, Uitgeverij Aspekt, 2018, 305 blz., prijs: 18,95 euro.

ISBN 978 94 6338 360 8

WEG UIT HET SOCIALISTISCHE PARADIJS Het socialistische paradijs bij uitstek, althans volgens Peter Mertens, is Venezuela. Er is weliswaar geen wc-papier, geen medicatie en geen eten verkrijgbaar. Dus zijn ondertussen al 2,3 miljoen Venezolanen op de vlucht, richting de buurlanden Colombia en Brazilië. Zowel de Colombianen als de Brazilianen zijn daar niet gelukkig mee.

In opvangkampen aan de grens kwam het tot incidenten, waarbij Venezolaanse migranten door de plaatselijke bevolking bekogeld werden met stenen. In Colombia is eveneens een linkse regering aan de macht. Maar “internationale solidariteit” kent ook bij de rode kameraden zo zijn grenzen.

Het zeventiende-eeuwse Mauritshuis in het hart van Den Haag is een museum met wereldfaam. Het toont het beste van de Nederlandse schilderkunst uit de Gouden Eeuw, met meesterwerken zoals ‘Meisje met de parel’ (ca. 1665) van Johannes Vermeer en het zelfportret (1669) en ‘De anatomische les’ (1632) van Rembrandt van Rijn. De compacte collectie Vlaamse meesters is al even indrukwekkend. Het oudste schilderij in de verzameling is ‘De bewening van Christus’ (ca. 1460-‘64), toegeschreven aan Rogier van der Weyden en zijn ateliermedewerkers.

Rogier van der Weyden (ca. 1400-1464) was de meest invloedrijke schilder van de hele vijftiende eeuw. Zijn werk was een mijlpaal in de ontwikkeling van de visuele kunsten en beïnvloedde generaties kunstenaars na hem, tot ver in de zestiende eeuw. Samen met de iets oudere Jan van Eyck (1390-1441) tekende Van der Weyden voor de belangrijkste vernieuwing in de schilderkunst, die vooral te danken was aan de ontwikkeling van de olieverftechniek.

Door op een lichte ondergrond dunne laagjes transparante olieverf over elkaar heen aan te brengen, bereikten ze een tot dan toe ongekende kleurintensiteit. De techniek maakte bovendien een vloeiende penseelvoering mogelijk, waardoor ze veel preciezer konden werken. Nog een innovatie was het verplaatsen van Bijbelse taferelen naar de eigen vertrouwde omgeving, die ze met een overvloed aan levensechte details weergaven. Als geen ander wist Van Eyck met zijn kristalheldere voorstellingen de illusie van een echte wereld op te roepen. Van der Weyden voegde daar nog iets wezenlijks aan toe: hij was de eerste die emoties schilderde. Zijn personages zijn tot tranen toe bewogen, bedekken hun ogen of wringen hun handen als uitdrukking van smart.

Als een visioen Het meest schitterende voorbeeld hiervan is de ‘Kruisafneming’ (ca. 1438). Voor de allereerste keer kregen toeschouwers levensgrote en haarscherp realistische personages te zien, samengezet in een tafereel waar de hevigste menselijke gemoedsaandoeningen van afspatten. Op dit ontroerende paneel schil-

derde Van der Weyden de mooiste tranen uit de hele kunstgeschiedenis. Het verbijsterende schilderij moet in de ogen van de eerste toeschouwers als een visioen geweest zijn. “Dit is het mooiste schilderij ter wereld”, oordeelden Spaanse edellieden die het te zien kregen, en ze hadden gelijk. Dit absolute meesterwerk, vandaag te bewonderen in het Prado in Madrid, heeft niets ingeboet van zijn bijzondere emotionele kracht.

Zulke emoties zijn ook te zien op ‘De bewening’ in het Mauritshuis. Het werd in 1827 voor het museum aangekocht als een werk van Hans Memling. Het is later toegeschreven aan Rogier van der Weyden, hoewel, zoals vaker in zijn oeuvre, ook ateliermedewerkers een groot aandeel in de uitvoering hebben gehad.

Dat kan nu allemaal beter bestudeerd worden tijdens de restauratie die de bezoekers in het museum kunnen volgen.

De presentatie is aangevuld met een bijzondere bruikleen: ‘De bewening voor het graf’ (1460-‘64) door Van der Weyden, een altaarstuk dat is overgebracht uit de Galeria degli Uffizi in Firenze. Het is interessant beide ‘beweningen’ bij elkaar te kunnen zien. De manier van schilderen lijkt identiek, maar de detaillering van het Florentijnse schilderij is verfijnder en er is meer bekend over de Italiaanse opdrachtgever van het werk uit het Uffizi dan over de donor op het Haagse paneel. De knielende bisschop blijft vooralsnog anoniem.

Naast het terugbrengen van de prachtige originele kleuren van ‘De bewening’ hoopt het Mauritshuis ook meer te weten te komen over het kunstwerk zelf en zijn geschiedenis. Want het is opmerkelijk dat van een belangrijk kunstenaar als Rogier van der Weyden geen gesigneerde of gedateerde werken te vinden zijn.

De twee ‘beweningen’ van deze grootmeester samen te kunnen zien in het Mauritshuis, is een extra stimulans voor een bezoek aan het museum, dat sowieso meer dan de moeite waard is. Niet te missen!

MMMV

Tentoonstelling ‘Rogier van der Weyden ontsluierd’, nog t.e.m. 9 september, Mauritshuis, Den Haag, www.mauritshuis.nl

Trump ontslaat lastige Omarosa

Actueel

23 augustus 2018

Vrije tribune

Vlaanderen de vliegenzwam!

Zelfbestuur: als het aan de Vlaamse beweging ligt, zal er niets van komen. Aan Nooit Meer Oorlog heeft ze nooit kunnen bijdragen wegens geen bevoegdheden in het buitenlandbeleid, en van de godsvrede heeft ze (of toch haar linkervleugel) een tragikomische mislukking gemaakt. Maar Zelfbestuur ocharme, was dat nu zó moeilijk?

gewest Brussel, en de toegevingen op de taalwet door het taalhoffelijkheidsakkoord. Door ons op de Kleinstaat België te fixeren, zijn we al enkele generaties tot gepruts in de kantlijn veroordeeld.

Deemstering

België overbodig

Als een vliegenzwam zo groot

Wellicht hoeven we de vraag niet eens meer te stellen, want de Vlaamse beweging verdwijnt. Een hele reeks verenigingen die ooit tot de Vlaamse beweging behoorden, hebben zich daar uit lauwheid en conformisme uit teruggetrokken.

En net nu een Vlaams-nationale partij groot zonder voorgaande en mee aan de macht is, belijdt zij een navenant verdund flamingantisme. Zij blijkt tot veel minder bereid voor de Vlaamse zaak dan al die kleine ijveraars die in veel moeilijker omstandigheden en met veel minder perspectief het beste van zichzelf gegeven hebben.

Eén reden daarvoor is het door media en overheid gecultiveerde gebrek aan bewustzijn. Wij worden ondergedompeld in onnozele verstrooiing, aangemoedigd door een bestel dat ons wil weghouden van echte problemen en probleempjes zoals de islamisering respectievelijk het Belgische onrecht tegenover Vlaanderen. Elke nationale of andere revendicatiebeweging roept op tot ‘bewustwording’, namelijk van het belang van de door haar geactiveerde dimensie voor de concrete levensomstandigheden van elk individu.

Zij schept een draagvlak voor haar eigen programma. In Vlaanderen hoor je dergelijke stem amper. Vroeger was er in heel Vlaanderen tenminste de dagelijkse werkelijkheid van de communautaire vernederingen, nu is die bewustwording abstracter. Zij vergt een mentale inspanning, en dat gaat in tegen de traagheidswet, een belangrijke bondgenoot van België.

Een andere reden is dat de opeenvolgende naoorlogse generaties van langsom individualistischer en verwender geworden zijn. Mensen zijn bijvoorbeeld nog graag verbruiker van de dienstverlening van de vakbond, maar zij willen er niet meer voor militeren.

Zij gaan dus ook in de hangmat van de flamingantische verworvenheden liggen zonder er zelf aan bij te dragen, of ze verkwanselen die, bv. het onderwijs in eigen taal.

Nochtans, ook wanneer men niet aan Kleinstaaterei doet, of juist dan, blijken er nog steeds goede redenen te bestaan om de landkaart van dit gebied te hertekenen. Vlaamse grieven als de minachtende sabotage van de taalwetgeving in Brussel of de blijvende geldelijke overdrachten vanuit Vlaanderen zijn hier echter bijzaak. (En zo voelen de meeste Vlamingen ze desgevraagd ook aan.) Ja, er is winst te behalen bij onafhankelijkheid, zowel financieel als in zelfrespect; maar dat is niet waar het hier om gaat, niet de eigentijdse redenen om Vlaanderen tot zelfbesturende lidstaat van de Europese Unie te maken.

Hoofdzaak is wel: de rationele en democratische politieke ordening van de Europese ruimte. Het conservatieve argument, namelijk dat België zijn voortbestaan verdient omdat het er nu eenmaal is, gaat hier niet op. Om te beginnen stoten we hier op de zwakheid van elk conservatisme, namelijk dat het iets wil behouden dat vaak (en zeker in dit geval) zelf het resultaat van een revolutie is. Verder weegt de waarde van de vertrouwdheid van het Belgische feit niet op tegen de weloverwogen meerwaarde van een Vlaamse deelstaat binnen Europa. Stel dat aan de EU-tafel in 1990 een vertegenwoordiger van Vlaanderen had gezeten om een georganiseerde referendumdemocratische hertekening van de Joegoslavische binnengrenzen te bepleiten, dan waren enkele bloedige oorlogen voorkomen.

Vlaanderen is een werkelijk bestaande natie, een culturele en deels een bestuurlijke ruimte die duidelijk van Wallonië onderscheiden is. Tussen het Vlaamse en het EU-niveau is geen Belgisch niveau nodig. Denemarken doet het toch ook zonder zulk tussenniveau? Zoals The Economist in een lucide moment onbevangen schreef: “Als België niet bestond, zou niemand het uitvinden.”

Nochtans, aan dat vanzelfsprekend overbodige België zitten we al decennia te morrelen, met oeverloze compromissen en weinig vooruitgang. Soms is het resultaat zelfs negatief, zoals de oprichting van het aparte

Wanneer onze heidense voorouders ten strijde trokken, dan namen zij vliegenzwam in. Daardoor voelden zij zich reuzegroot worden, iets wat later ook Alice in Wonderland overkwam. Een belangrijke hindernis op het slagveld is inderdaad dat men door het machtsvertoon en tromgeroffel van de vijand geïntimideerd wordt, maar daar is dus letterlijk een kruid tegen gewassen. Denk groot.

Men hoeft daarbij de hallucinatie dat de vijand maar een tinnen soldaatje is, niet ál te ernstig te nemen, maar wel ophouden met diens kunde te groot in te schatten en de eigen vermogens te klein. Men moet zich niet aan hem vergapen maar hem binnen het grotere geheel zien, zodat ook zijn zwakke plekken zichtbaar worden.

Een groter verband waarbinnen de communautaire strijd uiteindelijk beslecht zal worden, is de EU. Velen zijn de jongste jaren fel anti-EU geworden, zeer tegen de gevestigde Vlaamse denkgewoonten in, onder invloed van de tendens in landen met een sterkere identiteit, zoals Nederland. Het oude standpunt was nochtans het juiste: de EU moet, louter door zijn bestaan, een bondgenoot zijn van Vlaams zelfbestuur. Zoals het zeemonster Leviathan de kleine vissen beschermt tegen de grotere.

Een Spanjaard kon zich ten tijde van de Burgeroorlog afzetten tegen het Baskische en Catalaanse onafhankelijkheidsstreven, want zijn wereld, toen het vaderland, dreigde daardoor verscheurd te worden. Vandaag gaat het alleen nog om een hertekening van deelstaatgrenzen binnen een veel grotere wereld, de EU, niet dramatischer dan een hertekening van gemeenten. Ook België mag men vandaag gerust een morzel gronds ontwringen, of het helemaal doen verdwijnen, als daardoor een rationelere en democratischere verdeling in bestuursgebieden binnen de EU ontstaat.

Meer dan ooit geldt dus: vanuit Vlaams kikkerperspectief komt Vlaams zelfbestuur er nooit, vanuit EU-vogelperspectief wordt het een logische stap. Geen die romantiek vol

Oostenrijk in het centrum van de EU Op 1 juli nam Oostenrijk het voorzitterschap van de Raad van de Europese Unie op zich. Naast de Europese Commissie en het Europees Parlement is die Raad een belangrijke speler in Europa. De vraag is dan: zal Oostenrijk in die Raad zijn rol kunnen spelen, en zal Oostenrijk het beleid kunnen wijzigen en corrigeren?

De Raad van Europa is belangrijk omdat in die (relatief gezien) kleine ‘fabriek’ de nieuwe wetten worden besproken en vorm gegeven, de Europese budgetten worden vastgelegd, de verschillende beleidsopties worden gecoördineerd, het buitenlands beleid wordt gevormd en de veiligheid van de EU wordt gewaarborgd.

In maart heeft Oostenrijk al verklaard het accent te willen leggen op de vraagstukken van landsverdediging en veiligheid, migratiebeleid en het functioneren van de Europese Unie. Laten we niet vergeten dat Oostenrijk in 2006 al eens de EU leidde. Sindsdien hebben we in de EU fundamentele verschuivingen zien gebeuren.

Breuklijnen in de EU Een van de wijzigingen is het ontstaan van serieuze breuklijnen binnen de EU: de noordzuidbreuklijn (naar aanleiding van de financiële crisis van 2008) en de oost-westbreuklijn (de migratiecrisis van 2015). Parallel is er de opkomst van populistische partijen over gans Europa. En er is de Brexit. En zo kabbelt de EU van de ene crisis naar de andere.

Het is in die context dat Sebastian Kurz met zijn christendemocraten (mét een uitgesproken rechts programma) samen met de Freiheitlichen (FPÖ) de verkiezingen won en met hen een regering vormde. De FPÖ kreeg enkele belangrijke ministerposten: Landsverdediging, Binnenlandse Zaken en Buitenlandse Zaken.

De FPÖ bezet 51 zetels van de 183 in het parlement.

Vergeet echter niet dat de FPÖ al langer dan vandaag een politieke factor van belang is in Oostenrijk. De partij bepaalde – nu eens samen met de socialisten, dan weer met de christendemocraten – in drie Oostenrijkse Länder het beleid, en doet dat nog steeds.

Gevolgen voor de EU? Op deze vraag kan men alleen in laagjes antwoorden. Wat het budgettaire betreft, moet eraan herinnerd worden dat Oostenrijk tegen een verhoging is van het Europese budget – en dat het hierin lijnrecht tegenover Duitsland en Frankrijk staat.

Op het diplomatieke vlak wenst Kurz het beleid van zijn Oostenrijkse voorgangers (Mock en Vranitsky) voort te zetten: een uitbreiding van de EU met Balkanlanden Macedonië en Albanië in een eerste fase, en met Bosnië-Herzegovina en Servië in een tweede fase. Albanië wordt een ‘moeilijke’: het gaat om het armste land van Europa, met een bepaald kwalijke naam betreffende criminaliteit. Aan de andere kant is Oostenrijk een uitgesproken tegenstander van het opnemen van Turkije in de EU. Turkije zal allicht meer relaties proberen aan te knopen met Rusland, vooral op economisch vlak dan.

Wat de progressieve multikullers binnen de EU in elk geval met een vergrootglas zul-

13

len volgen, zijn de accenten die Oostenrijk in het Europese migratiebeleid zal willen leggen.

Oostenrijk was het eerste land dat zijn grenzen binnen de Schengenruimte heeft gesloten (op 31 januari 2016, de grens met Slovenië, en in april de Brennerpas met Italië, zij het voor een korte termijn). Oostenrijk zag 600.000 migranten langskomen, richting Duitsland, en heeft zelf 90.000 asielzoekers opgevangen in 2015.

Oostenrijk ligt op het kruispunt van verschillende migratierichtingen.

“De buitengrenzen van Europa beschermen” is derhalve een absolute prioriteit voor Kurz en Oostenrijk. Op dit vlak zit Oostenrijk helemààl

vlaggenparades en betogingen vergt, en al helemaal geen kaakslagen, maar gewoon een praktische beleidsdaad.

Vriendelijke dwerg Ja, maar, zeggen Vlamingen die graag zichzelf met onoverkomelijke bezwaren verlammen, de EU is een despotische mastodont, verkocht aan de staatsbelangen van onder meer Spanje en België; daar kan het kleine Vlaanderen niet tegenop, zoals Catalonië het vandaag ook niet blijkt te kunnen. In werkelijkheid is die verknochtheid van de EU aan de belangen van zijn lidstaten niet zo absoluut, en zeker wel veranderbaar voor wie zich daar strategisch op instelt.

‘Strategie’ en ‘flamingant’ gaan slecht samen, maar probeer het eens en die EU blijkt heus niet zo intimiderend. Het is als met de dreiging van de islam: onze excellenties bejegenen hem heel onderdanig, alsof hij een formidabele potentaat is die gevleid moet worden; maar een onbevangen benadering vanuit zelfrespect, bewust van eigen kracht en van zijn zwakheden, zou die situatie al flink gededramatiseerd hebben.

Neem nu een niveau lager, het Belgische.

De Vlaamse beweging houdt al decennia eerbiedig halt bij de schijnbaar incontournabele grendels die de Franstaligen in 1970 in de grondwet verankerd hebben. Welnu, grondwetspecialist Hendrik Vuye heeft de rechtskundige weg gewezen hoe voorbij dergelijke anti-Vlaamse blokkades te navigeren. Wat zo formidabel lijkt, is best te verschalken.

Het zal wel niet het volledige antwoord zijn, maar een belangrijk deel van het probleem voor de Vlaamse beweging is een verkeerd denken. De weinige nog trouw gebleven flaminganten zien de Vlaamse zaak als groot en belangrijk, zelfs piëteit afdwingend; en Vlaanderen als een Gulliver die beter verdient maar nog met talloze kleine draadjes door de Lilliputters aan de grond vastgebonden is.

Hij is braaf gefixeerd op al de beperkende voorschriftjes die door zijn vijanden opgelegd zijn. Maar de jeugd heeft gelijk, de Vlaamse zaak als iets onbelangrijks te behandelen. Zo zal ze namelijk vlugger opgelost geraken. Net als een vijand moet men een uitdaging als een Kleine Vriendelijke Dwerg tegemoet treden.

Koenraad Elst

op de lijn van de Viségradlanden, en van Griekenland en Italië. Nochtans moeten we ons niet verwachten aan een ‘Viségrad-plus’, want er zijn verschilpunten.

Zo heeft Oostenrijk kritiek op de justitiële en juridische hervormingen in Polen en de ‘illiberale democratie’ in Hongarije. Ze is tegenstander van de uitbreiding van de Hongaarse nucleaire centrale van Paks. Wenen wil toenadering tot Moskou, terwijl Warschau en Budapest historisch bepaald wantrouwig blijven. Oostenrijk maakt geen deel uit van de NAVO, de Viségradlanden wel…

Piet van Nieuwvliet

Koffi Annan, de VN-vredesduif, overleden

14

Brieven

23 augustus 2018

Legalisering

Beschouwingen

Pallieterke, De voorzitster van de Liga voor de Mensenrechten en docente Vreemdelingenrecht (UA) Kati Verstrepen brak in ‘Ter Zake’ van maandag jl. een lans voor de ‘legalisering van illegalen’. Haar motivatie: “Een belangrijk deel ervan weten ofwel gewoon niet wat hun land van herkomst is, ofwel heeft België geen uitzetakkoord met het thuisland in kwestie. Dan weet je dat ze hier gaan blijven.”

Ik wil mevrouw Verstrepen erop wijzen dat illegalen van allerlei slag (transmigranten, gelukzoekers, …) altijd in West-Europese landen neerstrijken, en nooit in Oost-Europese landen (zoals Polen, Hongarije, …). En daarvoor hebben die illegalen hun redenen. Ik stel voor dat alle West-Europese landen, wat illegaliteit betreft, op dezelfde manier tewerk gaan als de Oost-Europese. Dan zullen die illegalen om dezelfde redenen ook niet meer naar WestEuropa afkomen. Luc Vandeputte - Ledegem

Socialezekerheidsstelsel Pallieterke, Meermaals heb ik in lezersbrieven en ook in een artikel van een van uw gewaardeerde medewerkers, verkeerde cijfers zien verschijnen aangaande de RSZ-bijdragen. De patronale bijdrage bedraagt nu 30 procent van het brutoloon, voor 2016 was dit nog 32 procent. De werknemers betalen 13,07 procent, dus is dit 43 procent en geen 38 procent, en dit is wel meer dan een slok op de begrotingsborrel. Die patronale bijdragen worden betaald uit hoofde van de prestaties van die werknemer.

Nu een sprong over de oceaan, ik heb het grootse deel van mijn beroepsleven gewerkt voor Amerikaanse bedrijven, waar ik trouwens nooit te klagen had.

In gesprekken met mijn Amerikaanse collega’s vertelde ik hoe ons socialezekerheidsstelsel in elkaar zit, en dan zeiden ze in koor “great”. Maar als ik dan vertelde wat dit kost, zeiden ze weer in koor “no thank you”. Ja, zo zitten die Amerikanen in elkaar. Dus Obama heeft iets aan de Amerikanen gegeven waar zij geen vragende partij voor waren. Vandaar het falen van de Obama Care Act.

Erwin Strobbe – Merelbeke

Niets doen Pallieterke, Jacob van Artevelde werd de hemel in geprezen! Maar toen het wat minder ging, hebben de Gentenaars hem vermoord... Typisch Vlaams.

Bart de Wever heeft eindelijk, na zeventig jaar socialisme, “verandering” gebracht in Antwerpen en werd om die reden toegejuicht. Met zijn N-VA heeft hij zo al veel ten goede “veranderd”, zelfs in Brussel, wat corruptie betreft.

Een aantal scheefgegroeide toestanden zijn rechtgetrokken.

Dat er nu fouten gemaakt worden, is normaal, maar zegt Einstein, de grootste fout is “niets doen” en dat heeft men te lang volgehouden in Vlaanderen en België.

Toen ik in de jaren 1960 van Siegen of Keulen naar Gent reed, waren de wegen in Duitsland sneeuwvrij tot aan de grens, waar ik op een hobbelige weg, vol vastgevroren sneeuw, verder moest... De wegen zijn hier nog steeds slecht vergeleken met de ons omringende landen…

In Gent waren er oude socialisten die voor het Vlaams Blok stemden omdat de vreemdelingen (omwille van hun stemmen?) voorrang kregen in alles; die oude socialisten voelden zich verwaarloosd.

Nand van Dingenen - A alst

Kruisende woorden oplossing 1122

Pallieterke, Bij het herlezen van een paar boeken van F. de Waal, een tot Amerikaans burger genationaliseerde Nederlander, wereldbefaamd etholoog, stootte ik op volgende beschouwingen.

Elk dier, dus ook de mens, die dan wel een hoogbegaafd zoogdier is, leeft in zijn eigen levenssysteem en denkwereld uitsluitend gericht op overleven door voeding. Daaraan dient toegevoegd dat mentaal begaafde dieren als chimpansees, dolfijnen, orka’s en olifanten blijkbaar beschikken over een communicatiesysteem dat hen toelaat met hun soortgenoten door het gebruik van klanken te communiceren, of te praten zo u wilt, binnen hun specifieke voedingswereld.

Dat bracht de Oostenrijkse filosoof Ludwig Wittgenstein (1889-1951) tot volgende beroemde uitspraak: “Als een leeuw kon praten, dan zouden we hem nog niet begrijpen.”

Praten is hier onmiskenbaar bedoeld als identiek dezelfde woordenschat gebruiken als de mens. De menselijke levensopvattingen verschillen dan ook grondig van die van de leeuw.

Hier citeer ik dan F. de Waal, die niet bepaald tot de rechtse denkers behoort maar die het ook moeilijk heeft met bepaalde linkse denkpatronen. Hij zegt dit trouwens woordelijk in “Een tijd voor empathie” (Ndl. vertaling 2009, blz. 41): “In feite sloegen Wittgensteins overwegingen ook op mensen in vreemde culturen die we nauwelijks begrijpen, zelfs al kennen we hun taal. Hij doelde op onze beperkte mogelijkheden om het innerlijke leven van anderen te betreden. Of dat nu buitenlanders zijn of andere organismen.”

In die zin kunnen we “we” en “hun” vervangen door “ons”, “zij” en “onze”. Zij die uit het buitenland komen en hun hier ter plaatse geboren nakomelingen kunnen (velen toch) onze taal foutloos spreken, maar dat laat hen nog niet toe te denken zoals wij. Zij zijn daarom, op enkele zeer zeldzame uitzonderingen na, niet of nooit te integreren. Dat bewezen de jongste verkiezingsuitslagen in Turkije en de werkelijke en spirituele deelname daaraan in België en de ons omringende landen. W. Mannaerts - Lier

Lumumbastraat Pallieterke, De weg naar de Lumumbastraat, alstublieft?

Dit vraagt Nadia Nsayi op blz. 40 van “De Standaard” van 18/19 augustus. Allemaal goed en wel, maar kent zij “onze” Vlaamse geschiedenis wel? Wanneer mogen wij eens een straat vernoemen naar onze slachtoffers? We zijn hier in Vlaanderen, niet in Congo! Onze christelijke slaven hebben nergens een straat of plein die hen herdenkt! Nochtans, na de “reconquista” van Spanje op de Moren – voltooid in 1492 door de verovering van Granada - werd de Middellandse Zee onveilig gemaakt door Noord-Afrikaanse piraten. Ook op Europese kusten maakten moslims jacht op “christenhonden”. Vooral de kustbewoners van Italië, Spanje, Portugal en Frankrijk kregen het zwaar te verduren, maar ook in Engeland, Ierland en zelfs IJsland gingen die piraten op slavenroof. Van het begin van de zestiende eeuw tot het einde van de achttiende eeuw dienden duizenden westerlingen als galeislaven, arbeiders en concubines in de Maghreblanden en in Libië. In de kerkers onder het paleis van de Marokkaanse sultan Moulay Ismail (1647-1727) alleen al zaten zo’n 25.000 West-Europeanen gevangen. Door mishandeling, ondervoeding en ziekten stierven velen, en moesten jaarlijks circa 8.500 van hen vervangen worden, wat voor de hele periode neerkomt op een totaal van 850.000 slaven (uit: “Rondleiding in de Gentse Sint-Jacobskerk” van Marc Beyaert, 113 bladzijden).

Wanneer voor “onze” slachtoffers een plein of straat naar hen genoemd?

Guy van Rysseghem - Lochristi

P

E

R

E N

I

X O N O

E M O E K

E

I

X N X T

I

R

X M J

A

G X

L

N N X D

I

X G A A

T

T

I

I

T

X

T

I

N G X

O S

S M E

S

A R E N

Pallieterke, Op 10 augustus tweette Kris Peeters: “We moeten in Antwerpen optreden tegen alle vormen van discriminatie!” Hier een bewijs dat hij betoogt tegen zijn eigen persoontje, want hij discrimineert zelf! Onlangs riep hij alle politici op om niet samen te werken met het Vlaams Belang.

Als er nu één vorm is van onverdraagzaamheid, dan is dat toch het cordon sanitaire tegen het VB zeker! Nochtans, in de eerste zes maanden van 2017 vielen meer dan 2.500 doden en gewonden bij terroristische incidenten, waarvoor het VB jarenlang gewaarschuwd heeft. Wie Vlaamse mensen, dus het eigen volk, discrimineert, wel dat vind ik de ergste vorm van racisme die er is! Zijn optreden tijdens de Antwerp Pride en z’n spelletjes met de joodse gemeenschap, bewijst dat hij allerlei groepen wil gebruiken/misbruiken voor de stemmetjes, wat zich vertaalt in macht, geld en vriendjesdiensten. Zou die man nog weten wat de letter C in CD&V betekent? Het gezin is de hoeksteen, maar die hebben ze omgeduwd… In het Midden-Oosten, worden vandaag, massa’s christenen vervolgd en vermoord, maar ze reageren niet. Vandaag draait de islamisering in Antwerpen op volle toeren. Ga maar eens kijken naar de aantallen in de scholen… In 1974 was er de wet-Leo Tindemans: migratiestop! Helaas is deze wet anno 2018 nog steeds niet in werking!

Doe daar maar eens iets aan, vooraleer aanvaardbaar te worden.

Marc Nietvelt - Bornem

Ik schreif Nederlands Pallieterke, Moeten we, nu professoren alarm slaan over studenten “die niet meer kunnen schrijven”, een nieuwe taalstrijd voeren? De studenten kennen de antwoorden maar kunnen ze niet verwoorden. Ze haspelen vervoegingen door elkaar, schrijven zinnen zonder werkwoorden, pennen twintig keer hetzelfde woord. Zinsbouw? Onbekend! Die wartaal is niet nieuw.

Zo doet Lieve Dewachter (hoogleraar Nederlandse taalbeheersing aan de KUL) al zes jaar een beroep op schrijfassistenten die bollebozen helpen een goeie tekst te schrijven. Er is al sprake van het “BUO” (buitengewoon universitair onderwijs). Terecht! Wie niet helder schrijven kan, slaagt er ook niet in een idee klaar uit te drukken. Onderwijsdeskundige Valcke (UGENT) geeft vaak werkstukken terug, omdat hij … ze niet kan lezen. Dat is een symptoom van de “VERPAMPERING” van ons onderwijs.

Van in de kleuterklas moet de school vooral “leuk” zijn. Het fortuin dat besteed wordt om nieuwkomers Nederlands te leren, wordt tenietgedaan door islam-pamperaars die Arabisch in de klas en op de speelplaats zo leuk en divers vinden. Erger nog, een onderwijskoepel denkt al aan één uur minder Nederlands in de eerste graad! Is een oproep voor een nieuwe taalstrijd dan zo vergezocht! Alle media, zeker de radio- en tv-zenders, moeten weer het goeie voorbeeld geven. Geen Verkavelingsvlaams doorspekt met wat voor correct Engels moet doorgaan! Taal is een volk, en omgekeerd! Als het respect voor het één afbladert, dan ook voor Vlaanderen. Maar misschien is die spelling een uitwas van een totaal respect voor onze normen! Ook op school. Onlangs hebben enkele Oostendse lesgeefsters de anarchie in hun klas aangeklaagd, zowel de ver-

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A H E R G R O E B E D E L X O X C N X P A A R L D R I X B X L A E I S O B A A R F M O D E L M A G A L E E R X C H T O X K E E R I I E R X E X O J S X O U D X F K S O M X S E T L E V E N X N X

Kris Peeters

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

bale als lichamelijke agressie. Ze deden dat wél anoniem. Wellicht uit angst voor de losgeslagen “leukerds ” die zo ons Vlaams onderwijsniveau kelderen!

Reddy de Mey – Oostende

Kan het nog zotter?

Pallieterke, Het reddingsschip Aquarius moet opnieuw op zoek naar een haven waar het heen kan met 141 migranten aan boord. Libië weigert die migranten aan land te laten en ook in Europa werd nog geen oplossing geboden. Bij Artsen zonder Grenzen – eigenaar van het schip – is men ten einde raad. “Het lijkt erop dat het principe van het verlenen van bijstand aan personen in nood op zee onder druk staat.”

Naar mijn mening is “Artsen zonder grenzen” een onderdeel van de mensensmokkelaarsbenden. Een grondig gerechtelijk onderzoek is nodig, en ondertussen opsluiten die bende “gekke dokters”, die de wateren afschuimen om “vluchtelingen” op te sporen en in de EU aan wal te zetten.

Kan het nog zotter? Moet nu echt alle miserie van de wereld hier gedropt worden? Dat ze ter plaatse gaan om die “vluchtelingen” te leren zelf hun “boontjes te doppen”! Dat is ook heel wat “realistischer” dan die mensen hier zo maar los te laten, om bv. in het Maximiliaanpark te gaan kamperen!

Steun

Guido Lenssens – Duinbergen

BE39 7390 1640 4519

(BIC KREDBEBB) BE63 7360 1247 8308

Lees nu(BIC ookKREDBEBB) digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

23 augustus 2018

Verdraaide knie

Roskammen

Vorige week kregen we slecht nieuws over het goudhaantje van ons voetbal. Kevin de Bruyne heeft problemen met zijn rechterknie en ligt voor maanden in de lappenmand. Volgens de wereldvermaarde Spaanse kniespecialist Raymon Cugat moet er niet geopereerd worden en dat is goed nieuws.

Men verwacht dat Kevin De Bruyne na drie maanden terug zal kunnen spelen.

In 1976 verdraaide ik mijn linkerknie tijdens een match voor de beker van België tegen Olen. Volgens de wereldvermaarde Spaanse kniespecialist Anton Cabot moest ik niet geopereerd worden en dat was goed nieuws.

Na drie maanden zou ik terug kunnen spelen.

Twee identieke verhalen. Ik hoop voor Kevin dat zijn herstel vlotter verloopt dan het mijne.

Bij mij was er na drie maanden nog maar weinig progressie te merken. Ik sukkelde nog een maand verder en toen was ik het kotsbeu. Ik nam contact op met dokter Martens in Pellenberg. Ik kende hem via spelers die in provinciale afdelingen actief waren. Ik moest onmiddellijk onder het mes. Men stelde vast dat er een scheur was in de laterale band van de knie. Na een pijnlijke revalidatie van vier maanden was ik weer klaar voor het slagveld.

Maar vanaf dan heb ik nooit meer gespeeld of getraind zonder pijn.

‘De beuker van de Jordaan’ En ik was niet alleen. Rensenbrink zat in hetzelfde schuitje. Louis Phillips, de beenhakker van Club Luik, gaf hem een doodschop. Zijn knie was een puinhoop. Vanaf dat moment is het bergaf gegaan met Robbie.

Na zijn herstel heeft hij nooit meer gespeeld zonder pijn, en hij is nooit meer honderd procent geweest. Hij heeft nog goede wedstrijden gespeeld bij Portland en Toulouse, maar nooit zonder pijnstillers. Die gek van Luik heeft zijn loopbaan met twee jaar verkort!

Ik ben het meest geschrokken, wat knieën betreft, bij WS Lauwe. Ik was er trainer. Op de

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

eerste training zou ik aan de spelersgroep voorgesteld worden. Ik was iets te vroeg en liep de kleedkamer binnen. Daar zat al iemand zich om te kleden. De man had een verschrikkelijk misvormde knie, ongelooflijk. Nochtans zag ik nergens een rolstoel staan.

Toen ik hem vroeg wat hij in de kleedkamer deed, antwoordde hij: “Ik ben de midvoor.” Ik wist niet wat zeggen en verliet het lokaal. Later bleek die man Joost Corneille te zijn, tweemaal topschutter in vierde nationale en elk seizoen goed voor een twintigtal doelpunten.

De voetballer die de meeste roofbouw op zijn lichaam heeft gepleegd, is ongetwijfeld Nico Jansen, ‘de beuker van de Jordaan’. De gewezen spits van Feyenoord en RWDM werd tijdens zijn carrière zestien keer geopereerd.

Hij heeft elf bouten in zijn rug en drie bouten in zijn heup. Hij is twee meniscussen kwijt in zijn rechterknie, en hij scheurde de kruisbanden van zijn linkerknie. Plus slijtage van het kraakbeen in beide knieën...

Gille van Binst

Uitgebleven recuperatie De medailleoogst op de Europese kampioenschappen lag, naar Belgische normen, oneindig hoog. Met zes gouden, vijf zilveren en acht bronzen medailles verzamelden wielrenners, atleten en turnsters in Glasgow en Berlijn negentien stuks eremetaal.

Hun succes werd aangevuld met een twintigste plak; op het WK zeilen in het Deense Aarhus zorgde Emma Bosschaert voor het eerste Belgische goud ooit in die discipline.

Met dat globale resultaat vergeleken valt het brons van de Rode Duivels op het WK voetbal in Rusland eerder “licht” uit. Nochtans geen massademonstratie op de Brusselse Grote Markt.

Geen ontvangst bij koning Filip en gade, noch bij de premier en zijn ministeriële schare. Dat heb je als topatleet aan de hand als zowat het ganse establishment van een “welverdiende vakantie” geniet. De traditionele recuperatie van prestaties waaraan het establishment amper of geen verdienste heeft, komt er allicht nog wel, maar dan als de spreekwoordelijke vijgen na Pasen.

Toegegeven, er zijn nu eenmaal prioriteiten in het leven van staatshoofden en overheden. Minister Kris Peeters zal dat niet ontkennen. Hij vond in zijn drukke agenda wel een gaatje om de “gay pride” in Antwerpen bij te wonen, maar niet om, bij terugkeer op vaderlandse bodem, de bijvalrijkste atletendelegatie ooit te begroeten.

Bedeltocht Er was toch iemand die de recuperatiemeubelen poogde te redden. Die prestatie kwam van Veerle de Bosscher, professor in sportbeleid en management aan de Vrije Universiteit Brussel. Vanuit haar ervaring in die sector schreef ze voor de camera van de staatszender de verdiensten voor de indrukwekkende medailleoogst gedeeltelijk toe Antwerppubliek hooghartig te onderschatten of te negeren.

Onbillijk Ze zijn in Waregem en in Zulte en omstreken nog lang niet uitgepraat over de manier waarop Essevee zich baas toonde in de uitwedstrijd tegen Cercle Bugge, dat tegen de logica in en met meer geluk dan wijsheid de drie punten thuishield. Er gebeurden meer rare toeren in West-Vlaanderen. Door de nipte overwinning van Oostende in het Guldensporenstadion blijft Kortrijk met één punt uit vier wedstrijden met de gebakken peren zitten. Glen de Boeck en zijn manschappen verdienden beter.

Wij kunnen het ook niet helpen dat voetbal en rechtvaardigheid niet altijd hand in hand gaan.

Ze moeten het maar beschouwen als leergeld in de wetenschap dat het niet elke week zal tegenzitten.

Gastvrije club In het Waasland weten ze van aanpakken.

Zo kennen we ze. Als er koopjes te doen zijn, staan ze vooraan in de rij. Zeker in het gastvrije Beveren, waar ze tot dusver al zeventien binnenkomende transfers lieten noteren. De kans bestaat dat nog meer rare kwasten de revue gaan passeren op de Freethiel. Het heeft tot nu toe nog niet veel punten opgeleverd.

Na het zuinige gelijkspel in de thuiswedstrijd tegen Sint-Truiden blijft het wachten op een eerste overwinning. Ach, we mogen rond deze tijd van het jaar niet te veeleisend zijn. Alles op tijd en stond. Trainer Yannick Ferrera vraagt wat geduld om zijn Portugees, Frans, Engels, Spaans, Grieks, Bosnisch en Swahili wat op te frissen. Het kan van pas komen om zijn spruiten aan het verstand te brengen hoe ze tegen een bal moeten trappen. Eens zover gaan we ze een gang zien gaan, die van Waasland-Beveren.

Bijzaak Een uitspraak die stof deed opwaaien kwam de voorbije week van Romelu Lukaku. In een vraaggesprek met een Amerikaanse webstek liet hij verstaan dat hij er ernstig aan denkt na het EK van 2020 de handdoek te werpen als Rode Duivel. Hij is pas vijfentwintig en zou nu al denken aan stoppen over twee jaar? Probeert hij de goegemeente door de buis te trekken, of is er meer aan de hand? Dat zou kunnen, want het is een publiek geheim dat

15

Lukaku zich nooit honderd procent gelukkig heeft gevoeld binnen de nationale ploeg. Wie wel, trouwens? De verwende grote kinderen voelen zich meer thuis bij de vetpotten van hun topclub, waar ze overdreven in de watten worden gelegd, meer dan bij de Rode Duivels.

De flessentrekkerij met de nationale ploeg is voor de meesten onder hen goed om zich eens extra in de vitrine te zetten, en is voor de rest bijzaak. Goed voor onnozele zielen die denken dat hun idolen zich uitsloven voor vorst, vaderland en de rest van de poesjenellenkelder.

Hoelang nog?

Een schoonheidsprijs kunnen we de als topper aangekondigde match tussen Antwerp en Club Brugge niet toekennen. Wat we wel te zien kregen, waren bitsige duels en een strakke mandekking langs de kant van Antwerp. Dat is nu eenmaal de keuze van Bölöni met de ijzeren arm. De eigenzinnige Antwerptrainer en zijn manschappen hadden dan nog de meeval dat doelman Letica van Club zich mispakte op een corner, met de gelijkmaker en een dansende Bosuil als resultaat. Hoelang Laszlo Bölöni het zich kan blijven veroorloven een technisch begaafde balkunstenaar als Ivo Rodriguez op de bank te houden, is maar de vraag. Er was nu al gemor te horen bij het voetvolk. Misschien doet assistent Wim de Decker er goed aan de Roemeense hoofdtrainer in het oor te blazen dat het riskant is de voetbalwijsheid van het

Zelfingenomen Mac Daar is Georges Leekens weer. Na zijn ontslag als trainer van Hongarije waren we hem even uit het oog verloren. Uit het oog is uit het hart. Het is de verdienste van Het Laatste Nieuws dat iemand Mac the Knife is gaan opzoeken in Oostkamp, waar hij tussen pot en pint zijn hart mocht luchten en ons onderrichten. Waarvoor dank. Vraag één: wat was de reden waarom Leekens in Hongarije bedankt werd voor bewezen diensten? Een verschil in visie, vernemen we. “Nochtans begon ik stilaan vooruitgang te boeken. Dat we verloren tegen Kazachstan en zelfs tegen Luxemburg?

Dat waren oefenmatchen. Het woord zegt het zelf, die zijn er om te oefenen.” Daarmee is de toon gezet. Georges Leekens op zijn best.

Duivel-doet-al Er is potentieel genoeg, maar het ontbreekt het Hongaarse voetbal aan structuur, volgens Leekens. “Ik wilde daar verandering in brengen zoals ik bij de Rode Duivels heb gedaan. Wie heeft de scoutinsgcel geoptimaliseerd? Wie heeft een pers- en een veiligheidschef aangetrokken? Wie heeft Lieven Maesschalk opgenomen in de staf? Ikke, hé. Hetzelfde wilde ik op poten zetten in Hongarije, maar de bondsvoorzitter wou alleen maar winnen.” Daar moeten we Georges gelijk in geven. Zeg nu zelf, met zo’n veeleisende bondsvoorzitter valt geen land te bezeilen. Winnen nog wel. Alleen maar winnen… Waar haalt hij het?

aan het sportbeleid van de Vlaamse regering en andere. Koen Naert, Europees kampioen op de marathon, zal er het zijne van denken, al was hij zo verstandig om te verklaren “dat hij niemand iets kwalijk neemt”.

Dat als antwoord op de vraag wat hij ervan dacht dat de Vlaamse regering hem te licht had bevonden voor een topsporterstatuut.

Om zich op het Europese kampioenschap te kunnen voorbereiden zoals het hoort, was hij voor financiële hulp op bedeltocht moeten gaan bij de Waals-Brusselse sportfederatie ADEPS én bij zijn echtgenote! Dat dit kon gebeuren zegt veel over dat verdienstelijke sportbeleid van diverse regeringen, zoals op professoraal niveau toegemeten na feiten die er niet om liegen. Maar waarover men blijkbaar beter niet te veel rept. Professor De Bosscher is niet de enige die dat kan weten.

Ondraaglijke lichtheid De media zouden er goed aan doen meer kritische aandacht te besteden aan de ondraaglijke lichtheid van bepaalde toestanden – wat gij, Peter Naert? - dan aan, nu al, euforische voorspellingen voor de Olympische Spelen van 2020 in Tokio. Als het van de serieuze gazetten afhangt, kan België in Japan met niet minder tevreden zijn dan tien olympische medailles, liefst nog gouden. De namen van de sporters die voor die rijke oogst zullen moeten zorgen, werden alvast gepubliceerd. Turnster Nina Derwael, zevenkampster Nafi Thiam, de wielrenners Kenny de Ketele en Robbe Ghys, de wielrensters Jolien D’Hoore, Lotte Kopecky en Nicky Degrendele, de golfer Thomas Pieters, judoka Toma Nikiforov, zeilster Emma Plasschaert, de broertjes Borlée en de Red Lions hockeysters zullen na lectuur hun geluk stellig niet op kunnen. De in hen gestelde steile verwachtingen leggen alleen wat druk op.

Het is moeilijk bescheiden te blijven Waar is de tijd dat Moeskroen onder Leekens hoge toppen scheerde? “Als ik toen Moeskroen niet geruild had voor de nationale ploeg waren ze losweg kampioen geworden. Toch zullen er altijd mensen zijn die negatieve commentaar geven. Wat heb ik met mijn staat van dienst nog te bewijzen? Alsof ik zelf nooit op hoog niveau gevoetbald heb. Vijf keer kampioen gespeeld en de Champions League gehaald. Als trainer was het niet veel beter, zeker? Akkoord, ik heb soms ook een grote mond gehad.” En nog...

“Wie heeft Thibaut Courtois laten debuteren bij de Rode Duivels?

Ikke, wie anders? Wat er verder nog op mijn programma staat? Thuis met mijn vingers zitten draaien is mijn stijl niet. Ik heb mij geëngageerd om onze burgemeester wat te helpen tijdens de komende verkiezingen.” Goed om weten. Met Mac the Knife als lijstduwer van de plaatselijke CD&V mogen ze zich in Oostkamp al vasthouden aan de takken van de bomen.

De Vlaamse vakman

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

23 augustus 2018

Exclusief: Leopold II spreekt vanuit het hiernamaals

“Mooie hoofddoekjes hier in Brussel.

Is er een Mariastoet gepland?”

U zal het niet geloven, beste lezer, maar we zijn onze tijd weer ver vooruit. U las op deze bladzijden al exclusieve gesprekken met wereldleiders als Vladimir Poetin, fils à mama Macron, Donald J. Trump en Kris Peeters. Ditmaal verleggen we weer de grenzen van het waarschijnlijke. Wat hebben Vlad, Manu, Donny en Kris gemeen? Inderdaad, ze horen tot de levenden; hoewel daar in het geval van Kris discussie over is. Onze volgende geïnterviewde behoort echter al meer dan honderd jaar tot het rijk der doden: Leopold II. Ik ga u niet vervelen met de details hoe we het hebben klaargespeeld, maar na een korte séance aan de crypte van Laken zitten we op café met Leopold II in het hartje van de Matongéwijk. Leo kijkt wat verbaasd naar de grote aantallen Afrikanen in zijn geliefde Brussel, maar slaat meteen een mea culpa. “Mon dieu, dat zijn die van de Wereldtentoonstelling. Ik heb toen een dorpje negers naar hier gehaald, en vergeten die terug te brengen. En nu zit het hier vol. Man, man, man. Sorry. Ik wist het niet.

Tiens, waarom lopen die meiskes hier allemaal rond met een hoofddoekje? Is er een Mariastoet gepland?”

We wijzen onze voormalige vorst erop dat het niet om nazaten gaat van die bewuste dorpsbewoners, waarvan de meesten nota bene zijn doodgevroren. “Gelukkig maar, ik dacht al dat ik iets fout had gedaan. Maar wie heeft die mannen dan wel binnengelaten?”

We verduidelijken hem dat het woord negers niet meer in voege is in onze gemeenschap.

“Zwarte, zegt u? Is dat niet wat stigmatiserend? Ik bedoel maar, de ene is al een beetje

zwarter dan de andere.” Verder laten we de man in de waan dat er inderdaad een Mariastoet is gepland.

Sire,…

Leopold II: “Zegt u maar Leo. In het hiernamaals is geen protocol.”

Leo, uw levenswerk heeft deze week de kranten gehaald. Jongeren zongen “Handjes kappen, de Congo is van ons” op Pukkelpop. Wat is uw spontane reactie hierop?

Leopold II: “Wat wilt u dat ik daar op zeg.

Dat is natuurlijk schokkend. Ontzettend pijnlijk ook, door een totaal gebrek aan respect. Ik vind het jammer dat u mij voor zo’n triest nieuws wakker maakt. De Congo is helemaal niet van ons. Dat ze eens zelf mensen in dienst nemen om een stukje Afrika te vinden. De Congo is van mij, meneer. Niet van een paar stomme pubers.

Intriest dat mensen dat niet meer weten. Ik stel voor dat die jongeren meteen naar het Afrikamuseum worden gestuurd.”

Ik vermoed dat eerder werd gedoeld op het afkappen van handjes. Voelt u zich aangesproken?

Kruisende woorden 1123

A B C

Muziek verzacht...

Op een muziekfestival, waar enkel vruchtensapjes worden gedronken en absolute beheersing de norm is, kom je uiteraard enkel verfijnde omgangsvormen tegen. Moeilijker dan dat is het niet.

Welkom Wij wachten met enig ongeduld af. Immers, men heeft ons laten verstaan dat het gemeentebestuur van Kruibeke nog voor de verkiezingen borden zal laten plaatsen aan de grenzen van de gemeente: “Kruibeke, waar transmigranten welkom zijn!”

D E

Kandidaten

F

Aanranderjaagster Asia Argento had het niet verwacht, maar ze is nu zelf in de rol van opgejaagde beland. Wij hebben goed nieuws voor haar. Ten kantore hebben wij al 459 sollicitaties ontvangen van 17-jarigen die heel graag haar slachtoffer willen zijn.

G H I

Wij wachten Tiens, heeft iemand van onze pers eigenlijk al de zwembadmoslima’s van Gent en Antwerpen ontmaskerd? U weet wel, degenen die klacht indienden om in boerkini te kunnen zwemmen. Wij willen érg graag weten wie dat waren en, vooral, door wie ze werden aangepord.

J K L A. Meesterschap B. Algemeen plan van aanleg - Griekse letter C. Opslagplaats voor drinkwater D. Manier van gitaar spelen - Neem een klein slokje E. De waarde van alles wat in een jaar in een land wordt geproduceerd, bij elkaar geteld - Koolstofmonoxide Loflied F. Indiaanse kreet - Glorie - Internetland code voor Faeröer G. Badkamer en toilet - Dwaas H. Niet tijdige - Rivier in Frankrijk I. In orde - Massamedium - Hoevedieren - Titaan J. Gemeente in Friesland K. Brusselse gemeente - Uitgave L. Dichtbij in afstand

meisjes. Die missionarissen moeten hun eigen zwarte meisjes zoeken. Ieder zijn gerief. Ik wil u erop wijzen dat op het einde van mijn bestrijding van de slavernij in zwart Afrika alles prima was. We hebben zelfs een rondvraag georganiseerd: ‘Was u ontevreden over het beleid van Leopold II, bijgenaamd ‘den Toffe’?’ Daar zijn geen klachten op gekomen.”

Een beetje makkelijk, hé, Leo. De Congolezen kenden het Latijnse schrift niet.

Bijgevolg bestond de bevolking uit analfabeten. Zo is het makkelijk om klachten te vermijden.

Leopold II: “Nu slaat u de bal opnieuw mis, mon cher. Uiteraard konden die mannen niet lezen. Nu wel? Straf! Het was geen schriftelijke bevraging. Het was door middel van handopsteking. En nu gij, meneer Pallieter.”

Op die manier…

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

HORIZONTAAL

Leopold II: “Handjes? Ik weet van geen handjes. Je gaat die paar gefrustreerde Engelse missionarissen toch niet geloven, zeker? Die konden van de negerinnen niet afblijven met hun handjes. Die handjes ken ik wel. Vieze, vuile handjes. Maar van andere handjes weet ik helemaal niks. Zeker niet van handjes die werden verzameld in mandjes en op tafel gezet.

De slechtste potpourri ooit! Die geur gaat niet meer uit de gordijnen. Maar daar weet ik dus niks van. Rien!”

U ontkent dat onder uw bewind, in uw voormalige jachtgebied, wandaden zijn gepleegd?

Leopold II: “Ik ontken niet dat die Engelse missionarissen meisjes - zwarte meisjes waren het toch, hé? - tegen hun goesting bepoteld hebben. Maar daar was ik niet bij. Die dingen gebeuren. Ten andere, dat waren mijn zwarte

VERTICAAL 1. Gedecideerd 2. Judoterm - Vaartuig - Familielid 3. Gemeenschappelijke interesse - Bezit 4. Attokelvin - Deel van een staalfabriek 5. Nederlandse stad - Haal met een borstel 6. Buitengewoon lager onderwijs Limburgse gemeente 7. Transportmiddel - Vogelproduct Aanzienlijk 8. Snurkende 9. Deel van een boom - Lidwoord - Sterk in mate 10. Oost-Vlaams dorp - Dusdanig - Franse zomer 11. Tot 1969 een Spaanse exclave aan de kust van Marokko - Kunstmatige springbron 12. Tantalium - Eiwit

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1122 VINDT U OP BLZ. 14

Consequent zijn, graag Kinderen sluit je niet op, is de meest recente linkse slagzin om te proberen open grenzen en illegale aanwezigheid op het grondgebied in te voeren. Wij gaan daarmee akkoord. Everberg?

De Hutten in Mol? Affikken! Kinderen sluit je immers niet op, toch?

Borgerhout van het Noorden “De Ekerse bevolking is met zijn gedachten bij de slachtoffers van de kolonisatie”, lazen wij recent op een bord bij een standbeeld van Leopold II in Ekeren. Niet dat we de schoelje willen verdedigen, maar als het districtsbestuur met N-VA denkt daarmee de extreme linkerzijde te sussen, is het er dik aan voor de moeite. De Ekerse bevolking heeft er ook zo haar gedachten over.

een zorgcentrum in Leopoldsburg mag werken.

Uiteraard is dat weer een schrikwekkend voorbeeld van het onverdraagzame Vlaanderen: zich niet willen onderwerpen aan de islamvisie.

Ramp!

Slecht nieuws. Héél slecht nieuws. De monokini is op zijn retour aan onze stranden, zo blijkt. Ten kantore werd onmiddellijk een rouwdag afgekondigd. Voor de lieftallige secretaressen hebben we dat wel verzwegen, om niet te veel op onze kop te krijgen.

Citroensmaak Zoals overal zijn er ook ten onzent geleerde beroepszuurpruimen. Nieuwste aanwinst in die categorie is een 24-jarige arabiste/islamologe en “mensenrechtenlobbyiste”, Yasmine Daelman, die bij de vrienden van de VRT een artikel gepleegd heeft over het foute spelen van cowboy en indiaan. Wij verdenken de dame alvast van véél levenservaring en door de jaren bijeengeharkte levenswijsheid.

Goed opgelost Ook gehoord dat CD&V zijn 10.000 Indiase Facebookfans heeft verwijderd? Geen nood, Kris Peeters heeft beloofd dat hij 10.000 nieuwe fans zal aanbrengen. Joodse. Allemaal volgelingen van de vader van zijn nieuwste kandidate.

Uitbundig Hoera, er is een locatie gevonden voor het volgende personeelsfeest van ‘t Pallieterke! Dat zal plaatsvinden in zomerbar La Brasa in Langemark-Poelkapelle. Wij zoeken nog wel enkele fotografen zonder maïsallergie.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Interpreteren is plezant Gelijke kansen, dat betekent dat moslima’s overal met hoofddoek aan de slag moeten kunnen. Althans, dat meent een VlaamsTurkse jongedame die niet met hoofddoek in

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be