't Pallieterke van 30 augustus 2018

74ste jaargang • nummer 35 • donderdag 30 augustus 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

”

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Ik begrijp de afschuw van de culturo’s voor Vlaanderen niet” Jo Decaluwe is een halve eeuw beroepstonelist en vooral directeur van kunstenhuis de Tinnenpot in Gent.

Een regenboogplek met aan het hoofd een kunstenaar met Vlaamse en christelijke wortels die hij niet bespuwt.

Een uitzondering onder de Vlaamse culturo’s. Hij vertelt openhartig over zijn roots, over zijn politiek engagementen over hoe een partijkaart soms nuttig en nodig was en is. Een gesprek.

Lees het volledige interview met Jo Decaluwe op blz. 11 OVER DE HEKKEN NAAR CEUTA EN TERUG… Vorige week woensdag was het weer van dat. Opnieuw bestormden honderden – er is sprake van 800 migranten – de grensovergang en daarbij werd geweld niet geschuwd. Bussen met haarlak (of dergelijke) werden gebruikt als primitieve maar effectieve vlammenwerpers. De migranten gooiden met zuur naar de grenspolitie en daarbij liepen zeven politiemensen brandwonden op. Uiteindelijk wisten 116 migranten de andere kant van het hekwerk te bereiken. Honderden sub-Saharamigranten bestormden op woensdag 22 augustus de hekken bij de grensovergang met Sebta.

De bestorming ging gepaard met veel geweld. De migranten gooiden met zuur naar grensbewakers aan beide kanten van de grens. Zeven Spaanse grensbewakers liepen brandwonden op. 116 migranten wisten uiteindelijk de Spaanse enclave te bereiken. Zij riepen “bosa, bosa, bosa” (overwinning) terwijl ze door de straten van Ceuta renden op weg naar het officiële opvangcentrum. Maar ditmaal werd door de autoriteiten opgetreden: een dag later werden alle migranten per bus weer de Marokkaanse grens overgezet en dit met goedkeuring van de Marokkaanse autoriteiten.

Dat is nieuw. Vraag is of de Afrikaanse gelukzoekers zich zullen laten ontmoedigen door deze nieuwe strategie. Veel alternatieven zijn er niet. Vrijwillig terugkeren naar hun thuisland (Guinee, Nigeria, Ghana, Mali, Ivoorkust…) is zo goed als uitgesloten. In Marokko blijven is evenmin een optie (de plaatselijke bevolking is de overlast van de Afrikanen ook beu aan het worden).

Dus is het wachten op de volgende bestorming van de hekken van Ceuta.

Boeve doet het Nederlands bloeden Vanaf september volgend jaar krijgen leerlingen van katholieke secundaire scholen het nieuwe vak ‘Mens en samenleving’. Daarvoor sneuvelen een uur Nederlands en een uur plastische opvoeding. Het katholiek onderwijs en CD&V nemen een risico. Het volk is die permanente vernieuwingsdrift beu. Een vijfde minder Nederlands? En dat terwijl onze taal nu al ligt te bloeden? Misschien moeten we maar wat minder “godsdienst” programmeren.

‘Mens en samenleving’ zal in het eerste jaar twee uur per week innemen en draait om een en ander dat de oren doet flapperen: ondernemingszin, economisch-financiële competenties, mediawijsheid en burgerschap, zo kondigde Lieven Boeve, de topman van Katholiek Onderwijs Vlaanderen, zijn nieuws aan in De Morgen. Daar vooral moet hij zijn… De vernieuwing komt er na het vastleggen deze zomer van de doelen in de “eindtermen”. Een goede verstaander weet dan meteen uit welke hoek de wind komt: het zijn de pedagogen van het katholiek onderwijs die lucht maken.

Misschien hebben ze wat water in de wijn moeten doen, met een toegift aan het bedrijfsleven. Ondernemers zullen het niet erg vinden dat aandacht gaat naar “ondernemerschap” of naar “financiële competenties”. De rest van de buit is voor progressief en links Vlaanderen.

“Burgerschap”, zo ronkt het. Meer tijd voor info en duiding over ons “staatsbestel en democratie”. Zijn dat geen zaken die goede scholen vandaag al inpluggen in hun vakken geschiedenis en aanverwante? En “mediawijsheid”... Wat een angstaanjagend woord. Wat is “wijs”? Wie zijn “de wijzen” en wie niet?

Voluit … twintig procent Met het schrappen van een uur Nederlands (van 5 lesuren naar 4) zorgen we er via onze leerplannen voor dat de eindtermen Nederlands “voluit” gerealiseerd zullen worden, zegt Boeve. Hoeveel groter kan een leugen zijn?

Je moet het maar doen: twintig procent van de lestijd afpakken en uitbazuinen dat de eindtermen nu pas “voluit” zullen gerealiseerd worden. Boeve heeft twee argumenten.

Noem het “verzachtende omstandigheden”. Je moet gaan zitten om

niet achterover te vallen van zoveel dwaasheid: scholen mogen Nederlands weer invullen met één van hun uren uit het keuzepakket van vijf uur dat ze zelf mee invullen. O ja? En welk vak is dan de pineut?

Zijn tweede argument is zo mogelijk nog zwakker: “In andere vakken zal ook meer op taal worden gelet.”

Schitterend! Een leraar geschiedenis mag ook met d/t-fouten bezig zijn. Wat is dat nu voor onzin? Goeie vakleerkrachten letten daar bij ons weten altijd op. Als ze de regel zelf nog onder de knie hebben, tenminste. Gaan we nu te ver? In geen geval. We lazen onlangs het “correctiewerk” van een masterproef van een laatstejaarsstudente pedagogie. Een “teaching assistant” die de proef “corrigeerde”, duwde in één nota drie d/t-fouten uit haar pen.

Moet er nog zant zein?

Politiek De politieke reacties op alweer een kreuk in ons onderwijs zijn interessant, maar niet verrassend.

Het is duidelijk voor welke partij het schrappen van 20 procent lestijd voor Nederlands geen prioritair probleem is. Ook al ontkent ze dat. De pedagogische vernieuwers in de top van het katholiek onderwijs zijn al decennia gelieerd aan sociale organisaties van CD&V-signatuur. Terwijl die partij niet lijkt in te zien dat Groen, opvallend stil in dit debat, er meer en meer de teugels overneemt.

Vlaams Parlementslid Kathleen Helsen (CD&V) was de eerste om Boeves keuze voor minder Nederlands “geen probleem” te vinden.

Minister van Onderwijs Ilse Crevits volgde met een mistige tekst.

Maar ze zei hetzelfde. De N-VA wil de ondernemers niet schofferen (die kregen ook wat snoep, zie hoger), en beperkt zich tot kritiek op het schrappen van een lesuur Neder-

lands. Onderwijsspecialist en Vlaams Parlementslid Koen Daniëls (N-VA) wees meteen op de al erg verzwakte scores voor begrijpend lezen. In vergelijkend onderzoek (PIRLS) zakten we hiervoor van plaats 8 naar 32. Het hele twitterleger van de partij volgde.

De sp.a vindt dan weer de aandacht voor “burgerschap” een goede zaak, maar dan toch “liever niet in de plaats van Nederlands”, zegt Caroline Gennez. Socialisten én liberalen (Open Vld) hebben een alternatief: minder lestijd voor godsdienst in het onderwijs.

Reacties van het publiek Mensen zien ook wel het bredere maatschappelijke kader: in veel van onze steden spreekt een meerderheid van de leerlingen thuis een andere taal. En dat probleem stelt zich al in het basisonderwijs. “Daar presteert Vlaanderen als een Europees ontwikkelingsland… De cognitieve ontmanteling gaat verder ter ere van de ideologie”, aldus onderwijsspecialist Wouter Duyck.

Pedro de Bruyckere, pedagoog en onderzoeker aan de Arteveldehogschool en de universiteit Leiden, vindt dat de critici van Boeve gelijk hebben. Ook hij verwijst naar de onmiskenbaar zwakker wordende prestaties inzake begrijpend lezen, die we “niet los kunnen zien van het dalend aantal lesuren begrijpend lezen in het basisonderwijs”.

Zijn de nieuwe vakinhouden die er nu aankomen op zich idioot?

Neen, maar daarvoor Nederlands in het vizier nemen, is een domme zet en volgens De Bruyckere ook “een slecht signaal”. Iets wat je schrapt is niet prioritair. Zo eenvoudig is het.

Dat elk vak ook een taalvak moet zijn, is niet meer dan een losse flodder. Gaan ze die leerkrachten – over hun opleiding valt nu al iets te zeggen - nog maar eens overladen met nieuwe richtlijnen? Dat lijkt ons niet wijs. Goede leraars letten al jaren op correct taalgebruik in hun lessen. Vroeger was vast niet alles beter, maar Boeve en co snijden aan de verkeerde kant.

2 Actueel Kinderen blootgesteld aan gevaarlijk salafisme

30 augustus 2018

In 2014 bracht Filip Dewinter de Koranschool “Madrasat Katakiet” al eens ter sprake.

Hij was woest omdat zo’n islamitisch instituut waar jihadgroeperingen zoals Hamas worden aanbeden, gebruik kan maken van gebouwen van de stad Antwerpen. Vier jaar later is er niets aan de situatie veranderd. Madrasat Katakiet is nog steeds springlevend op het Kiel! Dezelfde locatie, dezelfde medewerkers en hetzelfde radicale discours. Jihadexpert en ex-moslim Peter Velle ging voor ‘t Pallieterke dieper graven...

Ontmoetingscentrum Nova is een cultureel centrum op het Kiel, van de Stad Antwerpen.

Op de webstek www.nova-kiel.be lezen we: “In cultureel ontmoetingscentrum Nova staan cultuur, ontmoeting en sport centraal. Nova heeft een artistiek, vernieuwend, divers en laagdrempelig aanbod. Verenigingen, organisaties en buurtbewoners kunnen er sociaalculturele activiteiten organiseren. Nova biedt cultuurcafés aan, één keer in de maand op donderdagavond.

Op andere dagen zijn er cursussen en concerten, toneelvoorstellingen of comedy. Maar ook buurtmaaltijden, thédansants, workshops koken, tai chi en yoga staan op het programma.

Vier organisaties verzorgen het hele gebeuren.

Cultureel ontmoetingscentrum Nova coördineert de hele werking, verzorgt het culturele programma, zet sociaal artistieke projecten op en verhuurt lokalen. De drie andere organisaties die van hieruit opereren, zijn vzw RechtOp, Buurtsport en Samenlevingsopbouw Antwerpen Stad.”

Wat we niet lezen, is dat het ontmoetingscentrum ook de thuisbasis is van de salafistische islamschool “Madrasat Katakiet” waar 6- tot 12-jarigen op zaterdag en zondag ondergedompeld worden in de strenge leer van de Koran en sharia!

Moslima’s Het team dat in de islamschool de plak zwaait, bestaat uit zes moslima’s. Twee ervan hebben een nogal opvallende achtergrond.

Ghadija Akouk, voorzitster en docente, studeerde jurisprudentie en Arabisch in “Jamia Al Hudaa” in Nottingham (GB). In 2016 was deze islamschool voorpaginanieuws in de Britse media.

Een voormalige leerling bracht schokkende zaken naar buiten. Zo zouden de studenten op de school te horen krijgen dat mannen hun vrouwen mogen slaan en dat homoseksuelen gedood moeten worden. Verder wordt er aangeleerd om christenen en joden te haten. Een discours gebaseerd op de strenge sharia.

Ghadija Akouk deed ook nog islamitische studies in Jordanië en Koeweit. Vandaag zou ze naar eigen zeggen al meer dan tien jaar ervaring hebben in het onderwijs. Op Facebook heeft de moslima zeer radicale vrienden: jihadprediker Abdul-Jabbar van de Ven

(gevreesd door de Nederlandse veiligheidsdienst AIVD omwille van zijn invloed op en contacten met IS-militanten), de Antwerpse imam Nordine Taouil (door de Belgische Staatsveiligheid beschouwd als een salafistische moslimextremist), shariageleerde Saoed Khadjé (oprichter van het salafistische instituut Daral-’Ilm en lid van Islamic Sharia Council) en de salafistische bibliotheek Bib Sabiel. Pittig detail: ook sp.a-boegbeeld Bert Anciaux duikt op in het vriendenlijstje op Facebook. Oum Zayd, een andere juf van Madrasat Katakiet, studeerde net als haar collega Ghadija af aan de Britse islamschool “Jamia Al Hudaa”. Ook Bradford, berucht als een Britse ‘shariazone’, staat in haar curriculum vitae.

Duiveluitdrijving Naast ‘lesgeven’ hebben verantwoordelijken van Madrasat Katakiet zich nu ook toegelegd op het schrijven en uitgeven van boekjes. Men is dan ook apetrots op het allereerste boek met als titel ‘En gedenk MIJ dan zal IK jullie gedenken’. Het behandelt een voor de salafisten belangrijk onderwerp: het ‘boze oog’ en de bescherming hiertegen. De bestrijding van het ‘boze oog’ is onlosmakelijk verbonden met duiveluitdrijving (roqya). Iedereen herinnert zich nog de gruwelijke en fatale duiveluitdrijving die de Antwerpse 18-jarige Layla Achichi moest ondergaan.

De dader, de salafistische gebedsgenezer Othmane Galouby, kreeg een gevangenisstraf van 10 jaar. De man ging echter in beroep en vluchtte vervolgens het land uit. In januari 2017 zette de Federale Politie hem op de lijst van meest gezochte criminelen.

Het is dan ook verontrustend dat de Koranschool op het Kiel zich nu specifiek toelegt op deze materie. Bovendien kunnen we nog opmerken dat voorzitster en docente Ghadija Akouk op Facebook bevriend is met zo’n duiveluitdrijver, namelijk de Brusselse Brahim B. Foto’s die te vinden zijn op de Facebookpagina van Madrasat Katakiet tonen duidelijk dat de kinderen een radicaalislamitisch regime krijgen opgelegd.

De vraag blijft waarom het Antwerpse stadsbestuur zulke indoctrinatie en segregatie tolereert in een ontmoetingscentrum dat eigenlijk een plaats zou moeten zijn voor bruggenbouwers!

GEEN PRIORITEIT! Bij het bekende Brugse restaurant Phare de Vie werd in de nacht van 5 op 6 april ingebroken. De daders gooiden een bloembak door het venster en klommen naar binnen, waarbij een van hen snijwonden opliep. De buit viel tegen: alleen wat kleingeld. Er waren camerabeelden, de eigenaar kon het bloedspoor volgen tot bij een studentenhuis daar vlakbij en hij kon de daders zelf identificeren. Een eenvoudig oplosbare zaak, zou men dan denken.

Maar onlangs, al bijna vijf maanden na de feiten, kreeg hij volgende brief van het parket: “Mijnheer, gelieve hierbij kennis te nemen van het feit dat, aangezien de feiten niet kaderen binnen de huidige prioriteiten van het vervolgings- en opsporingsbeleid, beslist werd geen gevolg te geven aan uw klacht. Het dossier werd dan ook zonder gevolg gerangschikt.” De eigenaar is verbitterd. Begrijpelijk. Het herstel van de schade heeft 1.500 euro gekost. Maar moeten we hierover verbaasd zijn? Natuurlijk niet. België is alleen nog in theorie een rechtsstaat. We wisten al dat minderjarige delinquenten, illegalen, zigeuners, krakers en softdruggebruikers niet meer vervolgd worden, en zeker niet islamitische vrouwensnijders, sluikslachters en haatpredikanten. Maar nu laat men ook al inbrekers ongemoeid… Maar o wee als iemand een ‘racistische’ opmerking maakt, of iets op Facebook post dat als anti-islamitisch of homofoob beschouwd kan worden, dan schiet justitie wel in actie. Dan wordt niet meer ‘gedoogd’ of ‘geseponeerd’.

Dàt krijgt dan wel prioriteit.

CARTOONWEDSTRIJD VAN WILDERS Deze week start in Pakistan een protestmars van de islamitische partij TLP. De mars start in Lahore om 300 km verder te eindigen in de hoofdstad Islamabad. De Pakistani komen op straat om te protesteren tegen de cartoonwedstrijd die PVV-leider Geert Wilders

De onteigeningen en de Zuid-Afrikaanse rand

De Zuid-Afrikaanse rand, de belangrijkste Afrikaanse munt, maakte de vorige weken de ene duik na de andere.

Economen legden meteen de link met de Turkse muntcrisis rond de lira. De waarheid is dat het vertrouwen van beleggers in de Zuid-Afrikaanse economie historisch laag is omwille van de onteigeningen zonder compensatie van de blanke boeren.

Begin vorige week was de Zuid-Afrikaanse rand sterk in waarde gedaald: voor 1 dollar kreeg je nog 15,7 Zuid-Afrikaanse rand. Dat is de laagste koers sinds juni 2016. Het is niet de eerste keer dat de munt van een van Afrika’s belangrijkste economieën sterke schommelingen vertoont. Maar nu was de volatiliteit zeer sterk. En we weten hoe dat dan gaat: economen staan aan te schuiven om de situatie te duiden. Al snel werd de link gelegd met de Turkse lira die sinds begin dit jaar 30 procent van haar waarde heeft verloren.

Turkije en Zuid-Afrika hebben het predicaat ‘groeiland’ en zijn voor de financiering van hun groei sterk afhankelijk van buitenlands kapitaal. Lees: van dollarinvesteringen en -leningen.

Doordat de Amerikaanse Centrale Bank (de Federal Reserve) bezig is met een beleid van voorzichtige renteverhogingen om de Amerikaanse economie niet te laten oververhitten, neemt de dollar in waarde toe. Wat betekent dat de leningen die bedrijven en overheden in Turkije en Zuid-Afrika in dollar zijn aangegaan duurder worden. Dat leidt tot onzekerheid op de financiële markten en heeft als een van de gevolgen dat de munt van de zwakkere landen in waarde daalt.

Onteigeningen Nochtans is dat slechts een deel van de verklaring van de

organiseert in Nederland, in het najaar. In de Senaat in Pakistan werd vorige maandag een resolutie gestemd tegen de cartoonwedstrijd (met Mohammed en de islam als onderwerp) van Wilders. De Nederlandse gezant in Pakistan is al op het matje geroepen en de regering van Pakistan zal bij de VN-Veiligheidsraad stappen ondernemen. De TLP eist dat de Pakistaanse regering de diplomatieke en commerciële banden met Nederland verbreekt. Bovendien worden initiatieven genomen om andere islamitische landen te overtuigen om hetzelfde te doen. De partij zegt actie te zullen voeren tot het plan van Wilders wordt afgeblazen. Deze week werd op het Centraal Station in Den Haag een man, een Pakistaan, opgepakt die in een video Wilders met de dood had bedreigd. Wilders komt zondag a.s. naar Antwerpen waar hij de mee het startschot geeft aan de verkiezingscampagne van het Vlaams Belang.

dalende rand. Zuid-Afrika op gelijke voet stellen met Turkije is kort door de bocht gaan. De muntcrisis in Turkije heeft ook te maken met het nefaste beleid van semidictator Recep Tayyip Erdogan, die geen dag laat voorbijgaan zonder de internationale beleggers en de monetaire grootmacht VS aan te vallen.

Men kan veel zeggen van de Zuid-Afrikaanse president Cyril Ramaphosa, maar niet dat hij voortdurend op de Amerikanen zit te kappen.

Neen, in Zuid-Afrika is iets anders aan de hand. De waarde van de munt daalt omdat het algemeen vertrouwen in de economie zwaar is aangetast. De reden is de beslissing van regeringspartij ANC om de grondwet te wijzigen zodat het mogelijk is de blanke Zuid-Afrikaanse boeren te onteigenen zonder compensatie. De Amerikaanse president Donald Trump mengde zich met een tweet in het debat over de omstreden landhervorming. Hij vroeg de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Mike Pompeo, om de onteigeningen van boeren en “de grootschalige moordpartijen op boeren” van nabij op te volgen.

Hier bij ons krijgen die aanvallen op de boeren – afgezien van ’t Pallieterke - amper aandacht. De politiek correcte kringen vinden het wellicht een goede zaak. Ze zeggen het (nog) niet openlijk, maar aangezien slechts 10 procent van de bevol-

Uit de smalle beursstraat king blank is en zij 72 procent van de landbouwgrond in handen hebben, zou het niet meer dan normaal zijn dat een ‘evenwicht’ wordt nagestreefd.

En als er al een publiek debat wordt gevoerd, dan wordt alles geminimaliseerd. Zoals het feit dat de meeste slachtoffers van geweld in Zuid-Afrika zwarten zijn en “de blanken niet te veel moeten klagen”.

Minderheidsgroepen Feit is dat de aanvallen op de boeren en hun eigendommen het vertrouwen in de Zuid-Afrikaanse economie zwaar hebben aangetast. Wat ook niet vermeld wordt: weldra moeten ZuidAfrikaanse mijnbedrijven voor 25 tot 30 procent aandeelhouders uit minderheidsgroepen tellen.

De essentie van een goed werkende markteconomie is het respect voor de private eigendomsrechten en de vrijheid van de bedrijven om zelf hun mensen te kiezen op basis van verdienste en niet van afkomst. Wanneer die in gevaar komen, zullen bedrijven minder snel investeren. Ook buitenlandse bedrijven zijn dan meer terughoudend. Resultaat is dat dit de waarde van de munt van het thuisland onder druk zet. Want wat als een regering bijvoorbeeld beslist om tegoeden op de bank aan te pakken? En dat terwijl het land volgens experts de komende vijf jaar 100 miljard dollar investeringen nodig heeft.

Zuid-Afrika behoort samen met Nigeria tot de grootste economieën van het Afrikaanse continent maar dreigt door het beleid van Cyril Ramaphosa in een langdurige recessie terecht te komen. Komt nog bij dat Zuid-Afrika bekend is omwille van de ANC-corruptie. Het Internationaal Monetair Fonds (IMF) volgt de evolutie in het land met bezorgde blik op.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

30 augustus 2018

3

Congo is nog steeds van ons (als het op betalen aankomt) Wist u dat Congo het land is dat het meeste ontwikkelingsgeld van België krijgt? En van alle landen wereldwijd die geld doneren aan het Afrikaanse land staat België op de derde plaats. We blijven dus betalen. Dat was overigens al zo in de vorige eeuw.

De begroting van Congo was tot 1960 elk jaar deficitair (kende dus een tekort) en de Belgische burgers pasten jaarlijks het verschil braaf bij. Enkel de grote industriële groepen met Union Minière op kop hebben (zeer) veel geld verdiend aan ‘onze’ kolonie.

Concreet: in 2016 gaf België in totaal 81 miljoen euro, onderverdeeld aan gouvernementele samenwerking (39 miljoen euro), niet-gouvernementele samenwerking (34,46 miljoen euro), humanitaire hulp (6,17 miljoen) en multilaterale samenwerking (1,12 miljoen) aan Congo. Het gaat dus om een grote geldstroom die richting Afrika vertrekt.

En in tegenstelling tot de Chinezen vragen we hiervoor niets in de plaats. De gouvernementele samenwerking verloopt via Enabel.

100 miljoen euro Het laatste project van Enabel is de levering van een ontziltingsinstallatie voor drinkbaar water en de voeding voor een hybride zonnepanelen/elektrogeengroep voor het netwerk van Basoko in Kindu. Belangrijk detail: in die streek hebben de ‘koloniale bezetters’ (de Belgen dus) in de vorige eeuw al eens gezorgd voor drinkbaar water. Maar die installatie ging na de onafhankelijkheid van het land in 1960 verloren. Enabel: “Er wordt opnieuw (!) een waterprogramma opgestart, dat vooral inzet op het organiseren van de toegang tot water en op de financiering van

de sector.”

Vandaag zorgt Enabel, het Belgisch ontwikkelingsagentschap, voor de ontwikkeling van Congo. Zo stelt Enabel in het jaarverslag van 2017: “Door zijn interventies die direct ten goede komen aan de plattelandsbevolking wordt de familiale landbouw ondersteund, worden geïsoleerde landbouwgebieden ontsloten, krijgt het beroepsonderwijs een impuls doordat de opleidingen beter zijn afgestemd op de behoeften van de arbeidsmarkt, en wordt de toegang tot de gezondheidszorg verbeterd, vooral voor de slachtoffers van seksueel geweld.” Het programma van de Belgische samenwerking in Congo volgt nog steeds een gedecentraliseerde aanpak in de elf betrokken provincies. Bijzondere aandacht gaat naar de aanpassing van de programma’s aan de fragiele situaties en aan de mensenrechtenbenadering.

Toen Congo een kolonie van België was, had de modale burger geen enkele interesse voor dat land. Toch ging elk jaar een substantieel deel van zijn belastingen naar Congo. De (Koloniale) Loterij werd zelfs opgericht om het tekort van de Congolese begroting bij te passen. Ook vandaag vertrekt zowat 100 miljoen euro richting Kinshasa (Leopoldstad).

Om opnieuw op te bouwen wat we al eens eerder opgebouwd hebben. En de Belg ligt er opnieuw niet wakker van.

Thierry Debels

Groen rekent zich rijk

Verzwakte linkse alliantie Maar wat met het aantal burgemeesters en de aanwezigheid in de gemeentebesturen?

Momenteel telt de partij twee burgemeesters (Jos Stassen in Kruibeke en André van de Vyver in Zwijndrecht) en bestuurt ze mee in 54 gemeenten. Wil Groen naar 4 burgemeesters en mee besturen in 100 gemeenten? Het blijft onduidelijk. Wel zegt Almaci het volgende: “We hebben de ambitie om in twee derde van de centrumsteden mee te besturen. Vandaag is dat in de helft.”

Er zijn voor Groen verschillende mogelijkheden om de lokale besturen te versterken, zeker in de steden. Los van het resultaat moeten coalities worden gevormd waar de ecologisten nodig of zelfs onmisbaar zijn. Samen met de sp.a verschillende linkse coalities vormen, wordt mathematisch moeilijk. Ook omdat de relatie tussen beide partijen naar een dieptepunt is gezakt. Dat merk je ook in het dalend aantal linkse kartels. In vergelijking met 2012 zijn er minder kartels waaraan Groen deelneemt, en meer eigen lijsten (30

Briefje aan Guido Moons

Nie pleuje!

Aangezien ze in de Vlaamse en federale peilingen meer dan 10 procent van de stemmen halen, hopen de politici van Groen dat de lokale verkiezingen van 14 oktober voor een groene golf zullen zorgen. Dat zou wel eens kunnen tegenvallen.

We kunnen er niet omheen: Groen is momenteel de sterkste linkse politieke kracht in Vlaanderen. Daar zijn verschillende redenen voor. De sp.a zoekt onder John Crombez nog altijd haar weg in de oppositie. Groen haalt in de peilingen voor de Vlaamse en federale verkiezingen steevast meer dan 10 procent van de stemmen. De partij lijkt bovendien een deel van de linkerzijde van de CD&V voor zich te hebben gewonnen. Daarnaast spreekt het ook een steeds groter electoraat allochtonen aan.

Verder verschuiven de laatste hooggeschoolde sp.a’ers naar Groen. En de partij heeft de media mee. Als we zeggen dat 80 procent van de journalisten links is, dan zal van die groep nog eens 80 procent wellicht op Groen stemmen.

Voorzitster Meyrem Almaci voelt dat de partij de wind in de zeilen heeft en legt de lat voor de gemeenteraadsverkiezingen hoog: 14 oktober moet een groene zondag worden. Alleen is de vraag wat ze daar precies mee bedoelt. Feit is dat Groen sowieso beter zal scoren, omdat de partij in meer gemeenten opkomt dan in 2012. In oktober is de partij aanwezig in 235 gemeenten, een stijging van de Groen-lijsten met 30 procent.

Wanneer gaat de lamp uit bij John Crombez?

procent meer). In Brussel komt Groen samen met Ecolo op.

De verzwakte linkse alliantie - denk aan de ruzie in Antwerpen en de moeilijke situatie in Gent - kan Groen parten spelen en is een belangrijke reden waarom Almaci en co te optimistisch zijn en zich nu al rijk rekenen.

Als Groen op meer plaatsen wil meebesturen, dan zal dat moeten gebeuren in een andere constellatie dan met enkel de sp.a. Een piste is een CD&V-sp.a-Groen-coalitie. Dat zou dan vooral in de steden moeten gebeuren waar de christendemocraten vaak flirten met de politieke irrelevantie. Een voorbeeld: in Oostende telt de CD&V ocharme drie gemeenteraadsleden.

Neen, Groen zal wellicht de meeste kans op machtsdeelname hebben in een Jamaicaof Brazilië-coalitie: geel, blauw, groen… Zoals in Mechelen met Open Vld, N-VA en de ecologisten. Het blijft inhoudelijk een zeer moeilijke formule, want op veel domeinen zijn Groen en de N-VA als water en vuur. Echter, op lokaal niveau kunnen ze die verschillen misschien gemakkelijker overbruggen.

De N-VA-Open Vld-Groen-coalitie is zelfs een piste die voor Antwerpen de ronde doet.

Dit experiment zou dan de basis vormen van een Vlaamse regering en zelfs een federale regering zonder CD&V. De aversie voor de christendemocraten is bij de N-VA groot. Idem bij Groen, dat zich als een antizuilpartij profileert.

Alleen zou zo’n ‘Braziliaanse’ coalitie in Antwerpen maanden politiek masseerwerk vereisen. Hetzelfde trouwens op Vlaamse en federaal niveau, ook al was Groen best te vinden voor de hervorming van de vennootschapsbelasting die vorig jaar werd beslist. De maatregel kwam immers in eerste instantie ten goede aan de kleinere bedrijven. We zijn echter nog lang niet bij een evidente alliantie van Vlaamsnationalisten, liberalen en groenen na 14 oktober. Ook al omdat Groen-voorzitster Meyrem Almaci en Kamerlid Kristof Calvo een belangrijk element over het hoofd zien: zij mogen dan wel nationale bekendheid hebben, bij de gemeenteraadsverkiezingen spelen lokale figuren een veel belangrijkere rol. En daar heeft Groen, dat zich nooit echt geprofileerd heeft met bekende gezichten, al jaren een probleem.

‘t Pallieterke

Mijnheer de spreker, In andere tijden zoudt gij op het spreekgestoelte van de IJzerbedevaart gestaan kunnen hebben. Maar door het ondergravend gedrag van enkele politiek correcte navelstaarders, is de bedevaartweide daar voortaan leeg en wordt daar geen jaarlijkse lijst meer gemaakt van wat er nog te doen is voor Vlaanderen. Gelukkig werd door een stel onverschrokken Vlaamse bewegers het licht niet uitgedaan, en ontstond een voortzetting van het IJzergebeuren in wat de IJzerwake werd genoemd. Opnieuw had het zelfbewuste en radicaal naar onafhankelijkheid strevende deel van Vlaanderen een thuisbasis, bij het monument van de in de Eerste Wereldoorlog gesneuvelde gebroeders Van Raemdonck.

Al deden destijds tienduizenden Vlaamse bedevaarders in Diksmuide de Wetstraat altijd de adem even inhouden, vandaag is de boodschap van dik drieduizend IJzerwakers in Steenstrate vooral gericht aan de Vlamingen zelf, om hen wakker te schudden of alert te houden. En gij hebt daar als bevlogen en bewegende Vlaming ruim uw steentje toe bijgedragen. Want gij hebt meer dan eens het puntje op de i gezet. Naast uw gloedvolle herinnering aan het offer van de Vlaamse frontsoldaten, viel uw krachtig pleidooi vanuit meerdere invalhoeken voor het Nederlands op.

Zeer terecht werd door u opgemerkt dat de Vlaamse Beweging lange tijd een taalbeweging was om de eenvoudige reden dat taal dé sleutel betekende tot de volledige ontvoogding en ‘ontknechting’ van ons volk, waardoor de strijd om én voor Leuven Vlaams in wezen ook een strijd was voor de erkenning van het Nederlands als volwaardige taal voor wetenschappelijk onderzoek, als een volwaardige wetenschapstaal. En gij ziet die verworvenheid opnieuw bedreigd door de voortschrijdende verengelsing, niet alleen in het straatbeeld, maar eveneens in ons hoger en universitair onderwijs: “We mogen dit zeker niet schamper en lichthartig wegwuiven als een onschuldig en tijdelijk fenomeen, als een of ander modieus verschijnsel dat even vlug zal verdwijnen als het gekomen is! Hier staat de rol van het Nederlands als volwaardige onderwijs- en weten-

schapstaal op het spel. Hier staat voor ieder die het ernstig meent eveneens de zo moeizaam bevochten democratisering van het onderwijs op het spel. De keuze is klaar en duidelijk: ofwel wordt het ‘education for the happy few’ of volwaardige onderwijskansen voor iedereen.” Gij slaat de nagel op de kop.

De taalstrijd gaat voort; vroeger tegen het Frans, vandaag tegen het Engels dat onze identiteit bedreigt en uitholt. En de feitelijke kennis van het Standaardnederlands is zorgelijk. Gij hebt dan ook overschot van gelijk als gij zegt dat het als Vlaamse bewegers een van onze actuele taken is het respect voor en de unieke plaats van het Nederlands in onze 21e-eeuwse maatschappij aan te scherpen en aan te wakkeren.

Gij herinnerde ook ondubbelzinnig aan de vastlegging van de taalgrens in 1962 en de onzalige faciliteiten die bedoeld waren om het Nederlands in de bedreigde gebieden te beschermen door de Franstaligen de kans te geven zich in Vlaanderen en aan de taal van Vlaanderen aan te passen. Inderdaad, die faciliteiten/stommiteiten hebben de voorbije 56 jaren hun doel als integratiebevorderende maatregel volledig gemist: “De Franstaligen hebben in al deze Vlaamse dorpen en gemeenten met faciliteiten een voortdurende imperialistische annexatiepolitiek gevoerd, de taalwet brutaal met voeten getreden en die faciliteiten als een politiek breekijzer misbruikt.” Ook zo wordt onze taal vandaag nog steeds bedreigd. Er is maar één oplossing: afschaffen die faciliteiten. In de stad Ronse werd in die zin al een motie met ruime meerderheid goedgekeurd, en op 13 september gaat gij – samen met veel Vlaamse bewegers – daar nog eens op de barricaden staan om dat te eisen en een luid signaal naar de federale regering te sturen.

Want als het nu niet gebeurt, zal het wellicht nooit meer gebeuren.

Het is goed, Guido, dat gij onze taal nog eens duidelijk in het perspectief van een vol te houden strijd – niet plooien! - hebt geplaatst, want naast alle andere bedreigingen van onze identiteit is dit wel een erg fundamentele.

Gij hebt dat dus goed gezegd. En blijf het overal maar zeggen! Tot heel Vlaanderen het hoort.

4

Dossier

30 augustus 2018

Theodora In 1963 won Cleopatra VII van Egypte het definitief van de Romeinse keizerin Theodora. Met dank aan de schandaalsfeer en de buitensporige kosten van de Cleopatra-film met Liz Taylor en Richard Burton.

Discussies over Jezus Christus Tot dat moment hielden de dames elkaar qua reputatie in evenwicht in romans, toneelstukken en films, maar sindsdien verdween Theodora geleidelijk in de schaduw van de geschiedenis. De meeste bezoekers van het wereldwonder dat de San Vitalekerk in Ravenna is, weten niet dat een van de wondermooie mozaïeken Theodora en haar hofdames voorstelt.

Mensen, ook historici, zijn altijd kinderen van hun tijd en ze begrijpen gemakkelijker het hedonistische leven van Cleopatra en haar ongegeneerde relaties en bastaarden bij Caesar en Marcus Antonius, want dat scheelt weinig met de huidige door de media gepropageerde antimoraal. Daarentegen kijken we bevreemd naar een Romeinse keizer en keizerin die gepassioneerd discussieerden over christelijke thema’s, al leefden ze zeshonderd jaar later dan Cleopatra.

Wij kunnen ons niet indenken dat mensen elkaar haatten, vervolgden en vermoordden omdat sommigen de volwaardige menselijke én goddelijke natuur van Jezus beklemtoonden terwijl anderen hem uitsluitend een goddelijke status gaven.

De mohammedaanse barbaren, soennieten en sjiieten, leren ons inmiddels dat theologische ruzies nog altijd tot moord en doodslag leiden.

Actrice, concubine, keizerin De val van Rome in 476 is een onuitroeibaar cliché. In werkelijkheid verdween alleen het arme tot Italië gekrompen westelijke deel van het rijk. Het rijke oostelijke deel bleef nog bijna duizend jaar bestaan.

Voor de tijdgenoten was Rome niet gevallen, temeer omdat die stad al meer dan 150 jaar niet langer de residentie van de keizers was. Wat wij het Oost-Romeinse Rijk en later Byzantium noemen, bleef gewoonweg Rome heten en de bewoners noemden zichzelf Romeinen. De leidende kringen gebruikten wel Grieks als eerste taal, maar in Theodora’s tijd (496-548) was de taal van de wetgeving en de administratie nog altijd het Latijn.

Wat tot de verbeelding sprak, was de geboorte van Theodora in het gezin van een actrice en iemand die als berenhoeder beschreven wordt. Het circus met zijn dierenspektakels en vooral zijn wagenraces (denk aan de film Ben Hur) was een zorgvuldig gekoesterde erfenis van het antieke Rome in Constantinopel (jammer genoeg nu Istanboel), de hoofdstad van het rijk. De bewoners van de stad (ongeveer 400.000 mensen) waren supporters van ofwel de “Groenen” ofwel de “Blauwen”, de kleuren van de wagenmenners die hun leven riskeerden.

Voetbalhooligans zijn koorknapen vergeleken met de dikwijls gewelddadige fanatici binnen en buiten het circus. De “Blauwen” waren door de band iets armer en zij geloofden meestal in de uitsluitend goddelijke natuur van Christus. De “Groenen” waren iets rijker en orthodox katholiek. In beide kampen misbruikten senatoren, generaals en hoge ambtenaren graag hun armere aanhangers om stennis te schoppen.

De keizers waren soms doodsbang voor de 50.000 opgehitste toeschouwers die geregeld lynchneigingen toonden. Theodora en haar zussen werden zeer vlug wees en hun moeder probeerde de baan van haar in groene dienst overleden man in te pikken voor een nieuwe liefde.

Dat lukte niet en ze wendde zich met haar kinderen in het zand van de arena tot de “Blauwen”, met dezelfde vraag. Toegestaan.

De jonge Theodora werd aanhangster van die ene goddelijke natuur. Ze werd opgeleid als actrice, want ze was zeer mooi en slank, zoals het mozaïek in San Vitale bewijst. Een hoer, zoals haar latere vijanden stelden, was ze niet, maar ze werd ook niet verondersteld moeilijk te doen als daar een ruime vergoeding tegenover stond.

Ze wist dat een loopbaan als actrice niet lang duurde en aanvaardde graag het voorstel van een militaire gouverneur om hem als zijn concubine te vergezellen. Ze schonk hem een dochter, maar na drie jaar wou hij

eens wat anders en zette haar letterlijk aan de deur. Ze kwam terecht in Antiochië (Antakya in Turkije), de belangrijkste stad van het rijk na de hoofdstad. We weten niet wanneer of hoe ze daar in contact kwam met Justinianus. De militair was een boerenzoon zoals zijn oom Justinus, een generaal die uiteindelijk verrassend keizer werd.

Neef Justinianus werd smoorverliefd op Theodora. In tegenstelling tot voorgangers en opvolgers zijn van hem geen relaties met andere vrouwen bekend. Zijn oom vaardigde een speciale wet uit waarbij gewezen actrices (en hun kinderen) alle huwelijks- en erfenisrechten kregen zodat Justinianus kon trouwen.

Kinderen had het koppel tot hun spijt niet.

Hij volgde zijn oom op, werkte hard en leefde zeer eenvoudig. Na een vermoeiende dag ontspande hij zich met … theologische discussies. Justinianus was orthodox katholiek, en zijn huwelijk met de niet-orthodoxe Theodora was een voorbeeld van verdraagzaamheid, wat zijn verdeeld rijk kon gebruiken.

De keizer is natuurlijk nog altijd bekend door de naar hem genoemde codex die alle vroegere Romeinse wetten publiceerde en die de belangrijkste rechtsbron werd van het Europese rechtsstelsel.

Hagia Sophia Justinianus en Theodora waren niet onomstreden. De traditionele elites misprezen hun eenvoudige afkomst. Spectaculaire natuurfenomenen, zoals een aardbeving of een komeet, werden door de Romeinen beschouwd als tekenen van Gods woede, en politieke tegenstanders gebruikten die graag om de poten onder de keizerlijke troon weg te zagen via rellen in het circus.

Justinianus stond op het punt te vluchten toen Theodora de teugels in handen nam.

Ze dwong hem te blijven, kocht de gunst van haar “blauwe” fractie met veel goud, en ze liet de “groene” fractie uitmoorden door het leger.

De bronnen spreken over dertigduizend doden. Theodora’s sympathie voor arme sloebers was groot en ze inspireerde veel maatregelen om hen te helpen, maar ze liet haar troon niet in gevaar brengen door een hysterische menigte.

Tijdens de opstand werd de kerk van Sint-Sophia verwoest. Op korte tijd liet het echtpaar een van de architectonische mirakels van deze wereld bouwen, de nieuwe Hagia Sophia, die nog altijd Constantinopel beheerst. Later werd het een moskee, ontsierd door de omringende lelijke mohammedaanse gebedstorens.

Toen Atatürk er een museum van maakte, kon men de mohammedaanse bepleistering wegnemen zodat de christelijke mozaïeken weer tevoorschijn kwamen. De partij van de crimineel Erdogan eist inmiddels dat het museum opnieuw een haattempel wordt.

Geen herstel van het oude rijk Na het neerslaan van de opstand werd de rol van Theodora nog groter. Ze woonde - ongehoord in die tijd - regeringsvergaderingen bij. Ze had haar eigen diplomatieke gezanten en leidde een administratie van 1.000 ambtenaren. De keizerin bestuurde mee het rijk, al kon ze niet iedereen benoemen of afzetten, want ze kreeg niet altijd haar zin van haar man.

Een enorm succes voor het koppel was de herovering van Noord-Afrika, de vroegere graanschuur van het rijk. Aanvankelijk vielen ook delen van Spanje en Italië in handen van Justinianus en Theodora. Het leek op het herstel van het oude grote Rome. Maar meerdere pestepidemieën halveerden hun bevolking en sloegen de bodem onder de belastinginkomsten weg.

De oorlog in Italië bleef maar aanslepen.

De keizerin was waarschijnlijk 52 jaar oud toen ze stierf. Justinianus overleefde haar nog achttien jaar maar wilde geen andere vrouw.

Nauwelijks een paar jaar, na zijn dood verloor de nieuwe keizer alle heroverde gebieden. Het oude rijk zou nooit meer herleven.

Jan Neckers

Rol van vrouwen bij IS onderschat Begin augustus veroordeelde een Londense rechtbank een tiener tot levenslange gevangenisstraf voor het plannen van een terreuraanslag. Safaa Boular (18) wordt daarmee de jongste vrouw die opgesloten is voor terrorisme in Groot-Brittannië. Volgens onderzoekers van het King’s College is zij echter niet de enige terroriste en wordt de rol van de vrouwen bij IS en andere terreurorganisaties zwaar onderschat.

Safaa Boular was amper 16 toe zij via het internet contact opnam met Naweed Hussain (32), een IS-strijder die ook in Groot-Brittannië is geboren. Het kind, compleet geradicaliseerd, zou in het land van Assad de man huwen om er nadien zijn kinderen te baren en zichzelf ten dienste te stellen van Islamitische Staat. Zij werd daarbij actief gesteund door haar oudere zus en haar moeder. Britse veiligheidsdiensten onderschepten de dames echter bij hun terugkeer van een familietrip naar Marokko.

Alice in Wonderland Omdat hun paspoorten in beslag genomen werden, planden ze dan maar een aanslag in Londen onder de codenaam ‘Alice in Wonderland tea party’. Zij werden gearresteerd nadat de politie had vastgesteld dat zij messen hadden gekocht en potentiële locaties in de buurt van Westminster hadden verkend. Het uiteindelijke doel zou het British Museum zijn geweest. Moeder Mina (44) en zus Rizlaine (22) bekenden de feiten. Mina werd veroordeeld tot een gevangenisstraf van minimaal 6 jaar en 9 maanden, Rizlaine kreeg een levenslange gevangenisstraf met een minimum van 16 jaar. Safaa weigerde elke medewerking en kreeg ook levenslang met een minimum van 13 jaren effectief. Haar toekomstige bruid, Naweed Hussain, zou bij een aanval met drones om het leven zijn gekomen.

Terugkeerders Grote delen van Irak en Syrië mogen dan ‘gezuiverd’ zijn van IS, toch blijft een belangrijke restant van de terreurorganisatie daar actief, voornamelijk op de grens tussen beide landen. De organisatie blijft ook in Europa aantrekkingskracht uitoefenen op geradicaliseerde jongeren, hoewel er nog weinig (kunnen) vertrekken. Ondertussen wordt Europa wel geconfronteerd met talrijke terugkeerders die, zeker in Groot-Brittannië, niet altijd in die zin worden geïdentificeerd. Volgens Britse onderzoekers kunnen 850 Britten gelieerd worden aan IS in Irak en Syrië, waaronder 145 vrouwen en 50 minderjarigen. Ongeveer de helft keerde inmiddels terug, maar daarvan konden slechts 2 vrouwen en 4 minderjarigen worden geïdentificeerd.

Dit betekent dat men aan de andere kant van het Kanaal in het ongewisse is over nogal wat vrouwen en minderjarigen met IS-achtergrond. Volgens onderzoekers Joana Cook en Gina Vale, van het Londense King’s College, zijn die goed voor bijna een kwart van alle IS-aanhang in Groot-Brittannië en vormen zij

een ernstige bedreiging. Waar vroeger werd aangenomen dat vrouwen zich enkel beperkten tot kinderen baren en/of ondersteunende functies, zien zij nu terreurcellen ontstaan in familieverband, zoals de moeder en de zussen Boular, maar ook cellen die alleen bestaan uit vrouwen of ‘eenzame wolvinnen’. Volgens Cook kregen sommigen onder hen beslist een militaire training en zijn er in het recente verleden aanwijzingen genoeg dat vrouwen rechtstreeks betrokken waren bij het verspreiden van propaganda, het rekruteren van strijders en de planning en uitvoering van aanslagen.

Bovendien liet IS in februari dit jaar voor het eerst een video zien met gewapende vrouwelijke soldaten, vechtend naast hun mannelijke collega’s.

Regionale aanpak Het is niet uitgesloten dat ook op het Europese vasteland vrouwen en minderjarigen onder de radar blijven. Tussen 2014 en eind 2017 noteerde Europol 3.828 arrestaties betreffende jihadistisch terrorisme, waarvan 570 vrouwen. Met het oog op onderschepping worden op het Europese vasteland alle potentiële vertrekkers en uiteraard ook terugkeerders gesignaleerd. In ons land lijken de zogenaamde ‘Local Task Forces’, die op het niveau van de parketten instaan voor coördinatie en gegevensuitwisseling inzake terrorisme, vrij goed te werken. In België leidde dit in 2017 tot 85 vonnissen wegens terrorisme. In Groot-Brittannië waren dat er 125 (cijfers Europol). Niet slecht, maar niet-geïdentificeerde vrouwen en kinderen blijven er toch een grote zorg. In hun studie “From Daesh to Diaspora” pleiten Joana Cook en Gina Vale daarom ook voor een regionale aanpak om teruggekeerde vrouwen en minderjarigen te identificeren en op te volgen.

Pas dan kan begonnen worden met deradicaliseren en integreren. Vrouwen, minderjarigen, en kinderen die in het Kalifaat geboren werden of opgroeiden, mag men volgens hen niet isoleren of stigmatiseren, op gevaar af dat zij anders de volgende generatie terroristen zullen klaarstomen, of zullen worden. En sommigen onder hen hebben nu al de geestelijke ingesteldheid en praktische vaardigheid om een belangrijke bedreiging te vormen. Geen onterechte bezorgdheid, want vorige donderdag, na bijna een jaar afwezigheid, is een geluidsopname opgedoken met de stem van IS-leider Abu Bakr al-Baghdadi, die met nadruk vraagt om vooral in het Westen aanslagen te blijven plegen. We zijn gewaarschuwd!

RIRO

Actueel

30 augustus 2018

5

Rellen en hypocrisie in Chemnitz Vorige zaterdag werd in Chemnitz, dat tijdens de DDR-periode KarlMarx-stadt heette, een 35-jarige Duitse meubelmaker met messteken afgemaakt. Er werden twee daders gearresteerd, een Syriër en een Irakees. Het slachtoffer was getrouwd en hij had één kind. Twee andere Duitsers liepen steekwonden op. Dat alles leidde tot betogingen van rechtse groepen, waarbij het tot rellen kwam, in eerste instantie met tegenbetogers van Antifa.

teld drie buitenlanders een aanklacht ingediend, en iedereen zou moeten huilen van verontwaardiging? Alleen Seehofer had tenminste de moed om te zwijgen. Soms is zelfs daar al moed voor nodig.

Het geweld kwam duidelijk van beide kanten. Vier deelnemers aan zo’n betoging raakten gewond toen ze op weg naar huis werden aangevallen, maar dat viel klaarblijkelijk tussen de plooien. Later keerden sommige manifestanten zich ook tegen de politie en volgens mediaberichten, die we met de nodige reserve nemen, zouden ze daarna zelfs een klopjacht op buitenlanders hebben gehouden.

Daarbij viel niet één dode. Drie buitenlanders dienden wel klacht in: een Afghaan, een Syriër en een Bulgaar.

De media noemden de rellen in Chemnitz een “dag van de schande”.

De dag dat die Duitse meubelmaker met messen werd vermoord, dat was klaarblijkelijk geen “dag van de schande”. En nieuwjaarsdag in Keulen ook niet. De slachtoffers waren immers mààr blanke Duitsers. Een woordvoerder van de Duitse regering orakelde dat er “in Duitsland geen ruimte is om het recht in eigen hand te nemen, voor groepen die op straat haat willen verspreiden, voor intolerantie en voor extremisme”. Ja, echt! Als politici dat in ernst menen, waarom lieten ze dan een miljoen moslims binnen? Waarom hebben ze de gemaskerde geweldenaars van Antifa dan de vrije teugel gegeven?

Tien jaar geleden zou zo’n uitspraak een logische en duidelijke stellingname zijn geweest. Nu is het alleen pure goebbelsiaanse demagogie.

Ja, het is de primaire taak van de overheid om de grenzen van het land en de veiligheid van haar burgers te verdedigen. Maar als de overheid die taken niet meer naar behoren vervult, moet ze niet jammeren dat woedende en wanhopige burgers het zelf proberen te doen. Het is gevaarlijk, maar niets doen is soms nog gevaarlijker.

Toen men Gandhi vroeg wat hij van de westerse beschaving vond, antwoordde hij ironisch: “Dat zou een goed idee zijn.” Dat zeggen we nu tegen alle hypocrieten in Duitsland, Zweden, Groot-Brittannië en België als zij met tremolo’s in de stem over de rechtsstaat beginnen: “Een rechtsstaat?

Dat zou een goed idee zijn.”

Welke rechtsstaat?

De Duitse politici hebben nu plots allemaal de mond vol over de “rechtsstaat”. De hypocrisie daarvan is weerzinwekkend. Ze hebben eerst alle internationale verdragen en rechtsregels overboord gegooid door een miljoen volksverhuizers zonder enige controle en zonder enige wettelijke basis in Duitsland binnen te laten.

Ze lappen de regels van de rechtsstaat aan hun laarzen door illegalen die het land moeten verlaten niet uit te wijzen. Nadat in Keulen minstens duizend vrouwen waren aangerand, heeft die fameuze rechtsstaat slechts een handvol daders een lichte straf gegeven. De regering vertrappelde de rechtsstaat door Duitse huurders op straat te zetten om plaats te maken voor migranten. Toen minderjarige moslims en Afrikanen meisjes aanrandden op muziekfestivals, werden die niet gearresteerd, maar onder politiebegeleiding teruggebracht naar het opvangcentrum.

Waar was die rechtsstaat toen?

De politiediensten van die geliefde

rechtsstaat openen slechts een onderzoek naar misdaden van buitenlanders als het echt niet anders kan. En Duitse rechters, even slaafs gehoorzaam aan de richtlijnen van de Bondskanselier als vroeger aan die van de Rijkskanselier, spreken systematisch de allochtone daders van groepsverkrachtingen vrij omdat niet bewezen kan worden dat het slachtoffer niet instemde met hun seksuele handelingen.

Voor 2015 was Duitsland een rechtstaat. Geen volmaakte, maar toch een rechtsstaat die min of meer functioneerde. Genoeg om respect af te dwingen. Genoeg om vertrouwen in te boezemen, zodat gewone Duitsers zich niet zo in het nauw gedreven voelden, dat zij in hun wanhoop zelf naar stenen en knuppels grepen. Nadat Merkel de grenzen openzette, is die rechtsstaat ineengestort.

Duitsland werd overgeleverd aan het geweld van immigranten uit alle landen van Afrika en de moslimwereld.

De rechtsstaat is nog slechts fictie.

Net zoals ze onder de nazi’s en in de USSR een fictie was.

Alle Duitse media en politici schreeuwen nu moord en brand en huilen van verontwaardiging omdat enkele buitenlanders werden opgejaagd en – misschien – afgerost, terwijl ze geen kik gaven over veel ergere misdaden waarvan duizenden Duitsers het slachtoffer werden sinds in 2015 de chaos, wetteloosheid en buitenlandse bezetting begonnen, met pedofilie, verkrachtingen, groepsverkrachtingen, moorden, terreuraanslagen, inbraken, roofovervallen en diefstallen. Maar nu hebben welge-

Goebbelsiaanse demagogie

IJzerwake-voorzitter neemt N-VA op de korrel Afgelopen zondag kwamen zo’n 3.200 Vlaams-nationalisten bijeen in Ieper. Dit naar aanleiding van de 17de IJzerwake, de radicale opvolger van de IJzerbedevaart. In de Ieperse velden nabij het monument voor de beroemde gebroeders Van Raemdonck nam IJzerwake-voorzitter Wim de Wit de regeringspartij N-VA in het vizier. Gastspreker dit jaar was oud-VVB-voorzitter Guido Moons, die het vooral over de Vlaamse cultuur en de taalstrijd had.

Afgelopen zondag tekenden meer dan 3.200 nationalisten present in Ieper. Onder hen heel wat bekende Vlaams Belangpolitici, zoals de Kamerleden Barbara Pas en Filip Dewinter, Vlaams Parlementslid Stefaan Sintobin en partijvoorzitter Tom van Grieken, maar ook de onafhankelijke Kamerleden Hendrik Vuye en Veerle Wouters. Grote N-VA-kopstukken waren echter niet te bekennen, al werd wel Vlaams Parlementslid Jan van Esbroeck (N-VA) gespot.

De Wit: “En de Vlamingen, zij zitten erbij en kijken ernaar” In zijn strijdrede nam IJzerwake-voorzitter

De Wit de afwezige N-VA onder vuur. “De N-VA verliest van haar pluimen, mede als gevolg van de communautaire stilstand”, zei De Wit. Volgens de 79-jarige Vlaamse Beweger zwelt de “snoeiharde kritiek uit eigen gelederen dat ze niet de beloofde verandering heeft gebracht” aan. Ook de introductie van genderneutrale toiletten door Vlaams minister van Binnenlands Bestuur Liesbeth Homans (N-VA) werd door de mangel gehaald.

Daarbij aansluitend werd gesproken over een “aanslag” op het traditionele Vlaamse gezin, waardoor “niet alleen aanstootgevende praalwagens door de straten donderen, maar” ook “het klassieke Vlaamse gezin, waarvan wij

allemaal trotse zonen of dochters zijn, […] niet meer verdragen” wordt. “Een man die nog man is en een nobele vader wordt, een vrouw die nog vrouw is en een zorgzame moeder wil zijn… Het wordt uit de televisieprogramma’s en uit de media in het algemeen geweerd [en] uit de schoolboeken”, klonk het fel.

Een andere steen des aanstoots: de islamisering van onze samenleving. De Wit had het over “een barbaarse onderdrukkende religie”.

“Zonder weerwoord, zonder standvastigheid en zonder verzet lopen radicale moslims over ons heen en neemt de islamisering niet alleen ons hedendaags leven maar ook onze toekomst over”, aldus De Wit. Voor de IJzerwakekopman is de oplossing duidelijk: “De grenzen moeten zonder meer dicht. Echte vluchtelingen moeten worden geholpen in landen die tot hun eigen cultuursfeer behoren.”

Tot slot werd aandacht gegeven aan het communautaire. Het IJzerwake-bestuur stelt vast dat de rechten van de Vlamingen en de situatie van het Nederlands in Brussel er steeds slechter aan toe zijn. “Jaar na jaar denken de Franstaligen dat Brussel steeds meer van hen alleen is. En de Vlamingen, zij zitten erbij en kijken ernaar.” De Vlaamse politici, in het bijzonder die in het Vlaams Parlement, horen meer te doen, stelde De Wit: “De middelen zijn er. De taalwet in Brussel kan klauwen en tanden krijgen.”

Moons over de faciliteiten: “Afschaffen die koehandel!”

Daar nauw bij aansluitend was de rede van gastspreker Guido Moons. Moons ging van start met een tekst van de Vlaamsgezinde priester en dichter Anton van Wilderode uit 1978, maar bracht de toehoorders al snel naar

de taalproblematiek van vandaag. Doorn in het flamingante oog van Moons waren in het bijzonder de faciliteiten. Dat zijn de wettelijk vastgelegde taalrechten voor anderstaligen die rond de taalgrens wonen en een uitdovend karakter hoorden te hebben. Door aanhoudend verzet van Franstaligen werd het afschaffen van deze tijdelijke regeling echter steeds uitgeteld. Ronse, een Vlaamse faciliteitengemeente in Oost-Vlaanderen, heeft eind vorig jaar “met een ruime meerderheid een motie […] goedgekeurd om de faciliteiten af te schaffen”, lichtte Moons de menigte toe. “Ronse en de rest van Vlaanderen wachten vandaag nog steeds op een even duidelijk als uitdrukkelijk antwoord. Het is genoeg geweest, laat het ons voor eens en altijd stellen: afschaffen die koehandel!” Moons riep het publiek dan ook op aanwezig te zijn op de communautaire strijdmeeting van de VVB in Ronse. Er wordt verzameld op 13 september om 20 uur in de Zonnestraat nr. 27.

Moons had ook een uitgebreid dankwoord over voor Johan Laeremans, de bekende oudgediende in de Vlaamse Beweging die eerder deze zomer de ‘Orde van de Vlaamse Leeuw’ kreeg in Aalst en verantwoordelijk is voor de uitgave van het strijd/tijdschrift ‘De Zes’, hetgeen opgedragen is aan de zes Vlaams-Brabantse faciliteitengemeenten. “Duizendmaal dank”, luidde het.

Na afloop van het plechtige gedeelte van de Wake was het tijd voor ‘IJzerfolk’, een recent initiatief dat meer jonge mensen en gezinnen naar het Vlaams-nationaal strijdevenement moet trekken. Folkgroepen zoals ‘Jong Volk’ en Peperkoek konden een flinke honderdtal jongeren op de dansvloer/weide aan het volksdansen brengen.

Jonas Naeyaert

6

Dwars door Vlaanderen

30 augustus 2018

De Geuzenberg

Babylon Brüssel Stelt zich in Brussel een groeiend probleem met homofobie? Geen paniek, beterschap is op komst. Het omschrijven van de moeilijkheden ligt soms wat moeilijk, dat is al een tijdje zo. Maar na regen komt zonneschijn. En die komt niet uit eigen rangen, voor alle duidelijkheid, wel uit inwijking. Wat inburgering, en klaar is Kees.

Wat een haast ontroerende blijdschap desGuido Gezelle tijds op het gelaat van de nieuwslezeres van Enkele jaren geleden was er een berichtje dienst op TV-Brussel, toen nog lang geen in, we denken Het Laatste Nieuws, dat sigBRUZZ. Het nieuwsitem ging over het feit naleerde dat steeds meer ‘homo’s’ (eens te dat de wijk rond het Oud-Korenhuisplein uitmeer: een verzamelnaam) de stad inruilden gegroeid was tot het ‘mekka’ van de holebivoor de Rand. Er werd een koppel opgevoerd gemeenschap. dat resoluut voor het diepe Pajottenland had En ja, het aantal horecazaken op het plein dat voorzien was van de gekende regenbooggekozen. ‘t Groeit een blomken in de weiden, vlag was in die jaren – een kleine twintig jaar dichtte Gezelle. Maar het was niet dergelijke geleden – aanzienlijk. Zij het al bij al kortstonromantiek die hen dreef. Eerder een ‘ras-ledig. En niet langer vandaag. bol’-gevoel ten aanzien van alles wat fout liep Blijkbaar was de plek dan toch niet met hen in de grootstad. Vooral dan tegen hen. het verhoopte (toch in progressieve krinEn dan ging het natuurlijk niet over hun socigen) epicentrum wat van Brussel tot een aaleconomische positie. soort San Francisco zou doen uitgroeien.

Andere herinnering. Een vertegenwoordiger Meer nog, die holebi-gemeenschap, inmiddels van de ‘holebi-gemeenschap’ op BRUZZ die versterkt door ettelijke varianten en derivaten, zich niet zo lang geleden zwetend in honderal dan niet met biologische grondslag, heeft deneen bochten wrong om toch maar niet te het in de Europese hoofdstad niet onder de moeten toegeven waar het probleem nu premarkt. Lange tijd klopte het klassieke plaatje cies lag: “Ik wil geen bevolkingsgroepen stigvan de homo (we gebruiken de term als brematiseren.” Tuurlijk niet. dere verzamelnaam) die de anonimiteit van de Tijdens een gesprek aan de toog van Café grootstad opzocht.

Kafka (we duiken weer enkele jaren in de tijd Er was gewoonweg meer te beleven met terug), toen het icoon van progressiviteit in andere ‘lotgenoten’, en dan nog bij voorkeur de binnenstad, kregen we ooit een ongever van huis. Maar plots draaide de wind.

Twee fouten in twee zinnetjes “Onze persbericht over de deelname aan de proventieverkiezingen 2018. U kan mij vinden op de 2 de plaats voor Groen.” In dat gebrekkige Nederlands maakte Fatma Yildiz uit Aalst, met een groene hoofddoek, bekend dat ze provincieraadslid wil worden. Daarna volgde dezelfde tekst in het Turks, waarschijnlijk met wat minder fouten. N-VA en Vlaams Belang wezen haar daarvoor terecht, maar bij Groen vinden ze dat geen probleem. Daar vinden ze dat meertaligheid een troef is en geen bedreiging. Lander Wantens van Groen beweerde bovendien dat de “nieuwe Aalstenaars” zelfs “enthousiast en gemotiveerd” bezig zijn met het aanleren van het Nederlands. Dat is nochtans niet aan de resultaten te zien. Twee fouten in twee simpele zinnetjes. Ja, ja, meertaligheid.

Het gebrabbel over “onze persbericht” en “proventieverkiezingen” wijst erop dat Fatma Yildiz maar één taal echt goed kent. Fatma Yildiz is nochtans geen beginnelinge. Ze werd al in 2012 verkozen als eerste islamitisch gemeenteraadslid in Aalst, ook toen al met hoofddoek.

Ook Mimie Bokangu van de Lijst A maakte in Aalst propaganda voor zichzelf in verschillende talen, waaronder het Frans. Ze werd door de partijleiding wel teruggefloten.

N-VA-Genk op koers Geert Reyskens (sp.a) is kandidaat op de lijst van de N-VA. Peter Govaerts (Open Vld) stapt eveneens over naar N-VA. Door de nationale successen van de N-VA en de komst van Zuhal Demir kost het niet veel moeite om 39 kandidaten te vinden voor de komende gemeenteraadsverkiezingen in Genk.

Bij de tegenpartijen worden wenkbrauwen gefronst, en wordt de vraag gesteld waarom psychiatrisch verpleegkundige Geert Reyskens, die jarenlang voorzitter was van de Genkse socialisten en voor die partij ook in de gemeenteraad zat, nu bij N-VA opkomt. Ook de komst van ondernemer Peter Govaerts, vorige verkiezingen kandidaat bij de Open Vld, maakte zure oprispingen los.

Zuhal Demir trekt zich daar niets van aan: “Ik ben kandidaat-burgemeester. De Genkenaars hebben een echt alternatief: nog meer van dit met CD&V of terug respect voor onze waarden en normen met N-VA.”

Daar is Dirk weer Deerlijk is een Westvlaamse stad met een volledig CD&V-bestuur en burgemeester. In 2012 haalde de CD&V hier bijna nog 45 procent van de stemmen. Dat is weliswaar geen

Adverteren in ‘t Pallieterke 03 232 14 17

vraagde privéles van een docent psychologie, ietwat beneveld maar gelukkig nog voldoende bij de les. “Homo’s”, doceerde hij, “hebben vele affiniteiten met de migrantengemeenschap.” Samengevat kwam het erop neer dat de ene minderheid sympathie koesterde voor de andere minderheid. Nu ja, een socioloog zou waarschijnlijk dezelfde onzin verteld hebben, maar laten we het niveau toch maar niet tot in de kelder laten zakken. Op de vraag of de empathie wederzijds was, kwam geen antwoord.

Touche Een getuigenis van zo’n homo (pur sang in deze, geen groepsnaam) in het weekblad Humo jaren geleden: “Kom je er één tegen, dan is het meestal touche, zijn ze met meerdere, dan is het rennen voor je leven.” Hebt u het plaatje? Want dat hollen is net het probleem in Brussel. Er was dat recente incident in Gent, maar zo zijn er blijkbaar meerdere in Brussel. En dan hebben we het niet eens over incidenten waar strikt genomen geen fysiek geweld aan te pas komt, maar die best intimiderend kunnen zijn. Nu mag u driemaal raden wie in het gros van de gevallen als dader betrokken is? Vlaamse jongeren uit de Rand?

Fout. Scandinavische expats? Weer mis. Nog één kans. Bingo! Woelwaters met een Arabisch-islamitische achtergrond, al dan niet bij-

gestaan door het meer primaire segment uit de rafelranden van ‘Mitteleuropa’. Man en paard noemen, heet zoiets. Sommigen zouden het hebben over stigmatiseren.

Inburgering Met enig cynisme zou men in het wijzigende klimaat een kans kunnen zien. Terug naar de obscure maar daarom niet minder spannende catacomben, naar een haast clandestiene onderwereld waar de meest extravagante stromingen mekaar tegenkomen. Het plaatst een mens mijlenver van de burgerlijke standaard. “Wees hetgeen de burger noemt: een extremist”, ook al bedoelde Van der Hallen er initieel wat anders mee. Babylon Brüssel, een beetje zoals in Babylon Berlin, een reeks die zich afspeelt in de turbulente jaren van de Weimarrepubliek (een aanrader).

Maar anno 2018 is Brussel Berlijn niet. En gelukkig genoeg is de redding nabij: inburgering is het ordewoord. Er mogen dan wat moeilijkheden zijn met die ‘kutmarokkaantjes’ (dixit Yves Desmet, Pim Fortuyn en anderen), maar dat is alte garde. Met de nieuwkomers wordt het anders. Stuk voor stuk komen ze uit landen met een heus LGTBTQ-label. Oeganda, Syrië (u weet wel, die ingenieurs, altijd vraag naar), Afghanistan... Een halve inburgeringscursus en ze hebben het begrepen. Op naar het Oud-Korenhuisplein 2.0. Theo rules. KNIN.

meerderheid in stemmenaantal, maar omgerekend haalde de partij 11 zetels op totaal 21 zetels. Dat is een nipte meerderheid. De grootste oppositiepartij is de N-VA met vier zetels, gevolgd door sp.a en Open Vld met elk 3 zetels.

Er moet dus maar heel weinig verschuiven of CD&V is haar nipte meerderheid kwijt. Maar vermoedelijk blijft ze wel de grootste partij en kan ze een coalitiepartner kiezen. Bij N-VA is er alvast een opvallende lijsttrekker: Dirk Demeurie, voormalig directeur van de IJzertoren/IJzerbedevaart. Net een jaar geleden vloog Demeurie (61) buiten bij het IJzerbedevaartcomité (al heeft dat tegenwoordig een anderen naam). Reden: zijn eigengereide optreden, zonder overleg met de Raad van Bestuur.

Als CD&V in Deerlijk een zeteltje verliest, en zo de meerderheid, en N-VA verkiest als coalitiepartner, dan is Demeurie zo goed als zeker van een schepenzetel.

Gabriëls zit in nauwe schoentjes Vijf jaar geleden startte het parket van Limburg een onderzoek naar mogelijk financieel gesjoemel in Bree. Samengevat: bedrijven verleenden diensten aan de partij Verjonging, maar stuurden de factuur daarvan naar het stadsbestuur. Tot 2012 leverde de partij de burgemeester en de schepenen. Sinds 1977 was Jaak Gabriëls de burgemeester in Bree en hij bleef dat 36 jaar lang. Van 1986 tot 1992 was hij nationaal voorzitter van de Volksunie. In 1992 stapte hij met enkele andere VU’ers over naar de VLD. Tussen 1999 en bekleedde hij verschillende ministeriële posten, even federaal en nadien minister in de Vlaamse regering.

Het onderzoek van het parket is na vijf jaar afgerond. Naast Jaak Gabriëls zijn nog enkele andere verkozenen of verantwoordelijken van de partij Verjonging in verdenking gesteld. In september zal de raadkamer beslissen wie effectief voor de rechtbank moet verschijnen. Gabriëls ontkent elke betrokkenheid bij die mogelijke fraude. Niettemin heeft hij zich voor de komende gemeenteraadsverkiezingen teruggetrokken als lijstduwer. In het slechtste geval dreigt binnenkort een gevangenisstraf voor de nu 74-jarige Minister van Staat.

Agressie in jeugdinstellingen Vlaams minister van Welzijn Jo Vandeurzen (CD&V) zet 20 miljoen euro opzij om de infrastructuur zo aan te passen dat die minder aanleiding geeft tot agressief gedrag. Tom Beenaerts, directeur van de Genkse jeugdinstelling Junitas, is tevreden met de maatregel. “Het belangrijkste is dat er voldoende personeel is voor onze jongeren, maar infrastructuur kan ook helpen om agressie aan te pakken”, zegt Beenaerts, die ook jongeren die door de jeugdrechter zijn geplaatst onder zijn hoede heeft.

Velen denken dat deze miljoenen de CD&V aan meer stemmen moeten helpen, terwijl anderen de bezigheidstherapie in de welzijnssector en jeugdinstellingen in vraag stellen. Het bezig zijn is belangrijker dan de oplossing, want dan hebben de begeleiders geen job meer.

De weg naar het paradijs loopt over een maïsveld

Een inwoner van Wommelgem ziet elke nacht grote groepen transmigranten door zijn tuin trekken. Met een camera legt hij dat vast en stuurt de beelden door naar kabinetten van wie hij denkt dat ze bevoegd zijn. Op die manier heeft hij in enkele maanden al ruim 2.000 passanten op zijn eigendom geteld. Hetzelfde gebeurt in Tessenderlo, Kruibeke en Wetteren. Daar wist de politie tientallen transmigranten en mensensmokkelaars tijdens grootschalige acties bij de lurven te vatten.

Transmigranten en mensensmokkelaars blijken op zoek te zijn naar autowegparkings waar truckers overnachten. Daar proberen zij in de laadruimte van de vrachtwagens te kruipen en zo het Verenigd Koninkrijk te bereiken. In de politiezone Kruibeke-Temse heeft de korpschef de moed opgegeven. Hij treedt alleen nog maar op als er serieuze meldingen zijn. Anders is het toch moeite voor niets, vermits de Dienst Vreemdelingenzaken de betrokkenen nagenoeg onmiddellijk vrijlaat.

Sinds Pasen 2.000 migranten De cijfers van de Wommelgemse inwoner zijn relevant. Ze springen in het oog. Op de parking aan de E313 (Antwerpen-Hasselt) is sinds Pasen een stoet van vluchtelingen op gang gekomen. De tuin en een maïsveld van een echtpaar vormen de doorgang voor de transmigranten die in de trucks willen kruipen. Je ziet het aan de onvoorstelbare hoop afval die ze achterlaten: lege blikken fruitsap en conservendozen, versleten schoeisel, waterflessen, kleren en rugzakken.

Een reporter van Het Nieuwsblad kon met

de eigenaar van het terrein mee op bezoek.

Hij kreeg de camera onder ogen, en het sluikstort. De man vertelde dat de manier van handelen telkens dezelfde is: een paar verkenners komen poolshoogte nemen. Als de kust vrij is, volgen groepjes van vijf of zes mannen. De eigenaar van het terrein schat dat iedere nacht twintig tot vijfentwintig mensen naar de nabij gelegen parking trekken. In augustus telde hij bijna 500 transmigranten. Sinds Pasen schat hij hun aantal op 2.000. Meestal zijn het Eritreeërs. Ze krijgen van een of andere organisatie tickets voor het openbaar vervoer in Brussel of voor de trein naar Antwerpen.

De Wommelgemnaar ontdekte ook uitwijzingspapieren, soms met tien verschillende namen. Hoewel ze niet kunnen schrijven weten ze dat ze, telkens ze gepakt worden, een andere naam moeten invullen. Vingerafdrukken wijzen dat uit. Ergens worden die sukkelaars bijgestaan en zo nog verder op de dool gebracht. Groot-Brittannië lijkt voor hen het paradijs. Ondanks de Brexit. De weg ernaartoe leidt over een maïsveld.

Pagadder

Den Vaderlandt ghetrouwe

Twee intellectuelen Nederland verloor op één week tijd twee van zijn bekendste intellectuelen: Hermann von der Dunk en Henk Wesseling.

Stilisten De heren waren zeer bekend bij een breed publiek omdat ze jarenlang veelgelezen columns en opiniestukken schreven.

Vooral de stukken van Henk Wesseling in het NRC/Handelsblad waren vaste prik bij een discussie over de staat van de wereld.

Beiden hadden hetzelfde beroep: hoogleraar hedendaagse geschiedenis, Wesseling in Leiden en Von der Dunk in Utrecht.

Ze vertegenwoordigden een oude Nederlandse traditie: de historicus als begenadigd verteller. Voorgangers als Johan Huizinga, Jan Romein en Jacques Presser (die zijn historische publicaties even spannend schreef als zijn detectiveverhalen) waren stilisten van het Nederlands.

De Joods-Duitse Nederlander De naam van Hermann von der Dunk (1928 -2018) verraadt dat zijn wieg niet in Nederland stond maar meer naar het oosten, in Bonn. Zijn vader verliet in 1937 “die Heimat” omdat hij problemen had met werk te vinden, want zijn vrouw was Joods en vader Heinrich wist dat de toekomst voor zijn zoontje als half-Jood er niet te best uitzag.

Von der Dunk zou twee tantes, zusters van zijn moeder, nooit meer terugzien. Hij was een van de laatste nog levende stu-

7

Onze naaste buren

30 augustus 2018

denten van de vermaarde Pieter Geijl, ook een van Nederlands bekendste historici en een groot vriend van Vlaanderen die de scheuring van de Nederlanden hartstochtelijk betreurde. Geen toeval dat Von der Dunk doctoreerde met een proefschrift over de houding van de Duitsers tussen 1830 en 1848 tegenover de Zuidelijke Nederlanden nadat die zich heruitvonden als België. Von der Dunk was een bezield leraar en een goed spreker, die graag historische figuren als Wilhelm II en Hitler imiteerde tijdens zijn hoorcolleges. Hij publiceerde boeken en wetenschappelijke artikels bij de vleet en profiteerde in de politiek correcte tijden van zijn achtergrond om meningen te formuleren waarmee anderen niet wegkwamen.

Hij had een hekel aan de linkse leugens om radicaal-rechtse mensen fascisten en neonazi’s te noemen en stelde dat zelfs Antoon Mussert, Nederlands bekendste collaborateur, meer “een doorgeschoten padvinder en een postpuberale romanticus” dan een nazi en een landverrader was. Von der Dunk vertrok drie jaar vroeger met emeritaat dan noodzakelijk omdat hij een bloedhekel had aan de nieuwe universitaire mentaliteit: als gek schrijven om zoveel mogelijk publicaties op het cv te hebben.

Na zijn pensioen werd hij met zijn vele columns nog populairder. Zoon Thomas is een van de meest gelezen en controversiële columnisten van De Volkskrant. In tegenstelling tot zijn vader (of juist daarom) toont hij zich een heraut van het correcte denken.

De francofiele Nederlander Henk Wesseling (1937-2018) was een in Vlaanderen zeldzaam type dat moeilijke en ingewikkelde historische processen boeiend neerschreef zonder een onverstaanbaar jargon te gebruiken of meer voetnoten dan tekst te produceren. De huidige decaan van Letteren en Wijsbegeerte aan de KU Leuven is een uitzondering op die Vlaamse drukdoenerij, maar Jo Tollebeek doceerde dan ook lang in Nederland. Wesseling specialiseerde zich op twee terreinen: de kolonisatie van Afrika en de Franse geschiedenis van de 19de en de 20ste eeuw. Fransen hebben duizenden bladzijden nodig om het verschijnsel De Gaulle te beschrijven, Wesseling deed het in een paar honderd uiterst leesbare bladzijden (“De man die nee zei”) met af en toe een vleugje superieure ironie. Hij was de promotor van de historicus Willem Alexander van Oranje en stopte de koninklijke eindverhandeling in een diepe la met veel sloten. Zoals Von der Dunk liet Wesseling de feiten spreken met aandacht voor de historische tijdsgeest. Hij vond het niet noodzakelijk om de rush op Afrika met grote woorden te veroordelen om zijn eigen superieure deugdzaamheid te bewijzen. Wesseling was een grote vriend en bewonderaar van de erudiete Franstalige historicus Jean Stengers, die boeiende werken over onze eigen koloniale geschiedenis en over de Belgische monarchie schreef. Stengers was even charmant als Wesseling maar met één gruwelijk blinde vlek. Hij begreep niet waarom de Vlamingen zo moeilijk deden, want daar was volgens hem al sinds einde de 19de eeuw geen enkele reden voor. Willem de Prater

Een vrouw als burgemeester in Gent?

Twee mannen worden getipt als volgende burgemeester van Gent. Wat als zij er allebei naast grijpen en Gent voor het eerst een vrouw aan het stuur krijgt? Er is een kleine kans dat dat gebeurt, zelfs als rood-groen aan de macht blijft. één, wat belet haar dan de sjerp op te eisen?

Mathias, kleinzoon Krol, roept van de daken Dan krijgt Gent niet alleen voor het eerst een dat hij “graag burgemeester zou worden”. Hij vrouw als burgemeester, maar daarbovenop heeft niemand nodig, beweert hij, zeker de voor het eerst een ingeweken West-Vlaming.

N-VA niet: “Het zal op mijn condities zijn, of Even terug naar 2012, toen Termont het het zal niet zijn.” Dat zijn verkiezingspraatjes. kartel met Groen smeedde. Samen waren ze Als hij al ooit burgemeester wordt, zal dat bij gegarandeerd de grootste partij en konden ze de gratie van N-VA zijn en wees maar gerust besturen. Het gaf Termont de zekerheid dat dat hij daar veel voor over heeft. hij burgemeester zou blijven; een tweede terDe grootste kanshebber om Termont op te mijn. De partijen gingen naar de verkiezingen volgen is zijn partijgenoot Rudy Coddens. Hij met de lijst “sp.a-groen”. De strategie werkte. trekt de rood-groene kartellijst. Maar Groen Die lijst behaalde een absolute meerderheid, overvleugelt nu al haar rode kartelpartner. en Termont kreeg een torenhoge score aan Groen zit in de lift, terwijl sp.a naar beneden voorkeurstemmen. Toen al was duidelijk dat zakt. De kans dat de nummer twee op de lijst, de groene kandidaten het beter deden dan de de vurige (en ook wat zurige) Elke Decruynaere socialistische. Nu vormen ze opnieuw een provan Groen, met sterkere kaarten eindigt dan gressief kartel. Ze voeren campagne als “team socialist Coddens, is reëel.

Gent”. Groen is niet langer het kleine broertje, Veel Gentenaars zijn Termont met zijn aanminstens een evenwaardige partner. In de rode gebrand imago en eeuwige opschepperij beu. stad Gent gaan de socialisten niet onder hun Oude getrouwe socialisten zien de kartellijst eigen “merknaam” naar de kiezer. Een partij die met Groen met lede ogen aan. Groen heeft dat te dikwijls doet, holt zichzelf uit. half Gent op stang gejaagd met haar circulaVandalisme zonder einde tieplan en anti-autobeleid. Niet alle socialisten zijn daar gelukkig mee.

Openbare barbecuezones, een sympathiek De groene achterban is wel tevreden. De idee, maar in werkelijkheid dikwijls een bron schepenen van Groen zijn sterk uit de verf van overlast en het mikpunt van vandalisme. gekomen. Stel dat op verkiezingsavond de Gent stelde begin juli een barbecueverbod in; groene nummer twee op de kartellijst meer door de droogte was er brandgevaar. De groenvoorkeurstemmen heeft dan de rode nummer dienst plaatste verbodsborden in de parken en

dekte de vaste barbecuetoestellen af met ijzeren platen. En toch kwamen mensen er vuurtjes aansteken. Vandalen maakten elke dag de verbodsborden kapot. Medewerkers moesten elke dag op ronde om nieuwe borden te plaatsen en afgewrongen afdekplaten te vervangen.

De vaste toestellen werden uiteindelijk weggehaald. De vandalen stookten dan maar vuurtjes op de grond. Tot frustratie van bezorgde burgers en zelfs van het stadsbestuur.

Ooit brak het Oost-Vlaamse provinciebestuur alle barbecuetoestellen die in zijn domei-

‘Separatisme’ in Waals-Brabant Heeft de fusiegemeente Ottignies-Louvain-la-Neuve nog een toekomst? Die vraag wordt gesteld in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober. De twee grote entiteiten, met enerzijds de campus Université Catholique de Louvain en anderzijds het oude Ottignies, zijn almaar verder uit elkaar gegroeid. Gaat men in WaalsBrabant straks de ‘separatistische’ weg op?

Toen na het ‘Walen Buiten’ van de jaren zestig besloten werd om de Franstalige afdeling van de Katholieke Universiteit Leuven naar Waals-Brabant te verkassen, was men daar in Ottignies en omgeving zeer blij om. Nog voor er zekerheid was over een splitsing, waren een aantal Waals-Brabantse gemeenten volop aan het lobbyen om één of meer faculteiten naar hun regio te lokken. Men zag terecht veel mogelijkheden tot economische ontwikkeling. Uiteindelijk kreeg Ottignies de nieuwe campus van Louvain-la-Neuve als buur. Men toefde in de jaren zeventig en de fusie van de gemeenten stond in de sterren geschreven. Sinds 1976 is Ottignies-Louvain-la-Neuve één entiteit, met ook nog Céroux-Mousty en Limelette als deelgemeenten. De entiteit, die sinds 1982 de naam stad mag dragen, telt 31.385 inwoners.

Splitsen Maar een homogene entiteit kunnen we het niet noemen.

Eigenlijk functioneren Louvain-la-Neuve en Ottignies naast elkaar. Vandaar dat hier en daar geopperd wordt de twee gemeenten te splitsen. La Libre Belgique besteedde er vorige

week een uitgebreid artikel aan. Het debat over dat ‘separatisme’ in Waals-Brabant woedt wel degelijk, al is niet duidelijk wie er echt voorstander van is. Er worden vooral tegenstanders aan het woord gelaten die wijzen of de fusiegolf tussen de gemeenten in Vlaanderen. “Waarom in Wallonië kiezen voor een omgekeerde beweging?”

De “Louvexit” is in de regio een thema geworden om de simpele reden dat Louvain-la-Neuve een steeds sterkere economische en socioculturele entiteit is geworden, die volledig op eigen benen kan staan. Het is meer dan een studentencampus. Sinds de eeuwwisseling is er heel wat veranderd. Eerst kwam er een grote zaal (Aula Magna) met 1.100 plaatsen bij, voor optredens. Maar vooral een cinema in 2001 en een commercieel centrum in 2005 hebben Louvain-la-Neuve fundamenteel veranderd.

Het is veel meer geworden dan een campus. Er kwamen ook dure studentenkoten en appartementen bij. Plus het Hergémuseum in 2009. Plus een aantal sites waar zich aan de universiteit gelinkte start-ups kunnen ontwikkelen. Ottignies is dan weer een andere wereld. Een klein Waals stadje met een

nen waren geplaatst weer af. Die werden ingepalmd door allochtone clans die andere mensen wegjoegen en alles vuil en vies achterlieten. In Gent gaat het dezelfde kant op. Het stadsbestuur doet nochtans veel moeite. De barbecuezones worden in de zomer elke dag opgekuist. Ze zijn uitgerust met mobiele toiletten en grote afvalkorven. Toch was de overlast zo groot dat het stadsbestuur zich verplicht zag er al enkele te sluiten. Of hoe een zootje ongeregeld het voor alle andere Gentenaars verpest.

Mathildis

Li bia bouquet commercieel centrum, een treinstation en één echte hoofdstraat. De inwoners van Ottignies zijn van oordeel dat ze worden opzijgeschoven bij belangrijke investeringen. De inwoners van Louvain-la-Neuve vinden dan weer dat ze te veel belastingen moeten betalen.

Sociale en economische kloof De kloof is een feit en de animositeit tussen de twee delen van de gemeente neemt toe. Sommigen vrezen dat Ottignies op termijn een soort rusthuis wordt voor gegoede Walen. De meer actieve inwoners zouden zich dan in de universiteitsstad bevinden. Voor Ecolo, dat de burgemeester levert, zou een splitsing de sociale en economische kloof tussen de twee entiteiten enkel vergroten.

Daarom dat aan een andere piste wordt gedacht. Een splitsing, ja, maar waarbij zowel Ottignies als Louvain-la-Neuve bij een andere aangrenzende gemeente aansluiten. Louvainla-Neuve zou deel kunnen uitmaken van Mont-Saint-Guibert.

Ottignies zou dan weer fuseren met Court-Saint-Etienne. Vraag is of het ooit zover komt. Achter fusies schuilen vaak veel politieke belangen. Zou Ecolo nog de macht kunnen behouden?

Ottignies-Louvain-la-Neuve is een groen eiland in een liberale omgeving. Spelen met gemeentegrenzen zou de machtsverhoudingen wel eens grondig kunnen wijzigen ten nadele van Picard de Franstalige groenen.

8

De wereld rond

30 augustus 2018

De complexiteit van de Syrische heropbouw President Assad stevig in het zadel houden, de Saoedi’s aan boord brengen, de Amerikanen op afstand houden en – indien mogelijk – de Iraniërs uit het land krijgen. Ziehier vier doelstellingen die in en rond Syrië bestaan. Onverenigbaar, denkt iedere waarnemer terecht. Maar een drie op vier zit er mogelijk wel in.

Al in de begindagen van het conflict waren de vaak onverenigbare belangen van de betrokken landen een factor van complexiteit. Ondanks verwoede pogingen de zaak voor te stellen als een strijd van goed versus kwaad, uiteraard verpersoonlijkt in Assad, had men te maken met een ‘great game’ op kleine(re) schaal, waarbij landen als Rusland, Turkije en Iran de protagonisten waren. Elk met een eigen agenda. Dat is vandaag niet anders, al beslaat het gebied dat IS controleert nog slechts enkele procentjes van de totale oppervlakte.

Assad blijft op post Er zijn van die ontwikkelingen die aanvaard moeten worden.

Het handhaven van Assad bijvoorbeeld, de man wiens vertrek de voorbije jaren ettelijke keren als conditione sine qua non werd gesteld. Zelfs in Amerikaanse diplomatieke kringen valt te horen dat hij “misschien wel een deel van het probleem was, maar heel waarschijnlijk ook een onderdeel van de oplossing zal worden”. Anders gezegd: wil men de toestand stabiliseren, dan zal men de president als obligate gesprekspartner moeten erkennen. Ook in Turkije is dat besef doorgedrongen. Eerder dan pijlen te richten op de in het verleden zo verketterde president, focussen ze zich op hetgeen gebeurt in dat stuk Koerdistan in Syrië en Irak.

Het zou echter verkeerd zijn de positie van Assad stabieler voor te stellen dan ze is. Voor zowel Rusland als Iran, de landen aan wie hij zijn overleven te danken heeft, draait het niet zozeer om zijn persoon, wel om de functie en de manier waarop die gebruikt (en misbruikt) kan worden. In het verleden werden wel vaker over ergernissen gerapporteerd over de Syrische president. Toen duidelijk werd dat hij weer aan de winnende hand was, stelde hij zich iets te arrogant en agressief op, vond men. Nu de strijd tegen IS gestreden is, bevindt Syrië zich in een nieuwe context. Welke rol Assad op termijn zal spelen, valt af te wachten, maar voorlopig lijkt hij vrij stevig in het zadel te zitten. Dat is een eerste punt.

Opportuniteiten voor de Saoedi’s Punt twee: de opmars van de Saoedi’s. Riyad ziet opportuniteiten, niet het minst als gevolg van de ruimte die de VS creëren. Onlangs kondigde president Trump aan dat een project van heropbouw ter waarde van meer dan 200 miljoen dollar geschrapt zal worden. De Amerikanen blijven wel militair actief in het kader van de anti-IS-coalitie, maar het is geweten dat zachte politiek geen kolfje naar de hand van Donald is. Afgevoerd dus, wat een kans biedt voor de Saoedi’s, die onmiddellijk naar hun portefeuille grepen en meer dan 300 miljoen dollar op tafel legden.

Men kan een logica ontwaren in dit engagement. Als het Syrische conflict beschouwd wordt als een arena waar de bloedvete tussen sjiieten en soennieten uitgevochten werd, is het begrijpelijk dat men maatregelen neemt om de invloed van aartsrivaal Iran tegen te gaan. Alleen blijft de vraag hoe doordacht hun optreden zal zijn. De beslissing van Saoedi-Arabië om in Jemen tussen te komen, leidde, zoals een Europees diplomaat officieus liet optekenen, “tot de grootste humanitaire catastrofe van deze tijd”. Welke strategie ze volgen? Het is raden. Is er überhaupt wel een strategie? Hetzelfde kan gezegd worden over hun positionering ten aanzien van Qatar. Er zijn aanwijzingen dat ze een invasie van het land voorzagen, maar de toenmalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Rex Tillerson, stelde zijn veto, trouwens zonder dat de president ervan op de hoogte werd gesteld.

Stilaan wordt duidelijk dat MBS (Mohammed bin Salman), de nieuwe sterke man, vooral een autocraat is die geen tegenspraak duldt. Hij is niet de hervormer waarvoor hij aanvankelijk aanzien werd. Een relevant element is dat de Saoedi’s een zware prijs betalen voor de inertie van hun economisch beleid.

Olie verkopen en vervolgens cadeautjes uitdelen, was jarenlang het leidmotief. Vandaag volgt de terugslag. In de periode 2016-2017 zakten de buitenlandse investeringen met zomaar

Diplomatieke valies

even 80 procent. Vorig jaar trokken Jordanië en Oman meer investeringen aan (in absolute cijfers) dan Saoedi-Arabië.

De toekomst zal uitwijzen hoe belangrijk de vrij onstabiele omstandigheden zullen wegen op de manier waarop ze hun rol spelen in het verhaal van de Syrische opbouw.

Verankerd Iran En dan die andere eis, waarschijnlijk de meest utopische. In Syrië post-IS lijkt de consensus te bestaan de Iraanse invloed te verminderen. Idealiter wordt die tot nul herleid, maar zelfs de grootste optimist beseft dat dit wishful thinking is. Kort geleden verklaarde de Amerikaanse veiligheidsadviseur John Bolton dat de VS en Rusland akkoord zijn over de noodzaak dat Iran Syrië verlaat. Ook Turkije, de Golfstaten en zeker Israël zitten op die lijn. Maar terwijl vrijwel iedereen Iran weg wil, heeft niemand een plan om dat te bewerkstelligen. Moskou oefent invloed uit op Teheran, maar die is beperkt. Zo slaagde Poetin erin ervoor te zorgen dat er geen Iraanse troepen dichter dan 85 km van de Israëlische grens gestationeerd zijn, de hoofdstad Damascus buiten beschouwing gelaten. Meer zit er niet in.

Een onderzoeker van Brookings Institution tweette dan weer dat Iran en Syrië een partnerschap voor dertig jaar of meer zijn aangegaan. Duizenden troepen en militieleden bevinden zich op Syrisch grondgebied en Teheran kan niet wachten een groot deel van de heropbouw voor zijn rekening te nemen. Het land verlaten is het laatste wat de Iraniërs willen.

De onmogelijkheid om dat te realiseren, zorgt voor enkele onrealistische plannen. Bijvoorbeeld de idee om een bondgenootschap met Assad tegen Iran aan te gaan. Onlangs lekte uit dat een Saoedisch voorstel in die aard richting Damascus is vertrokken. Geld en samenwerking in ruil voor een terugtrekking van alle Iraanse troepen, Hezbollah incluis. Men kan zich voorstellen dat de Syrische president hen wandelen stuurde.

En zo zijn we terug bij ons vertrekpunt: Assad blijft in functie, de Saoedi’s komen erin, en Iran stelt zijn verankering veilig.

De VS blijven er grotendeels uit. Onze gok blijft: drie op vier.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur “Warten auf der Untergang” Zo luidde de titel van een artikel in ‘Cicero– Magazine für Politische Kultur’. Het ging niet over Hitler in zijn bunker, wel over de ondergang van de SPD. Daarin wordt een vlijmscherp intern rapport besproken over de vele fouten die de partij de voorbije jaren heeft gemaakt.

De auteur merkt op: “De moed waarmee de waarheid wordt gezocht, is lovenswaardig.

Maar opnieuw trekt de partij de verkeerde besluiten. De hunkering naar de ondergang blijft bij de sociaaldemocraten blijkbaar zeer groot.” De rapporteurs schuwen de harde woorden niet. Er is sprake van “collectieve onverantwoordelijkheid”, “vastgeroeste partijstructuren” en men gebruikt zelfs de term “Volkspartij zonder volk”. Soortgelijke kritiek wordt binnen de SPD al sinds 1998 gehoord, evenals de opmerking dat de partij meer met zichzelf bezig is dan met de noden en zorgen van haar kiezers. De socialisten weten dat allemaal wel, en ze weten dat hun kiezers in dichte drommen naar AfD overstappen, net zoals dat bij Die Linke gebeurt, maar ze zijn niet in staat daar een antwoord op te formuleren. Zij kunnen zich niet losrukken uit hun vastgeroeste partijstructuren en hun verlammende obsessie voor asielzoekers, moslims en andere minderheden. Net als de socialisten in andere landen kunnen ze alleen nog discussiëren, jammeren en wachten op de ondergang, niet in staat hun schip van de opdoemende ijsberg weg te sturen.

Verkozen, maar machteloos Wat hebben de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken Salvini, president Trump en Boris Jeltsin gemeenschappelijk? Slechts één ding: ze kregen alle drie een duidelijk democratisch mandaat voor drastische hervormingen, maar zij werden alle drie gedwarsboomd door sterke, niet-democratische marxistische krachten. Bij Salvini is dat voorlopig alleen nog het justitieapparaat, bij Trump is het een bondgenootschap tussen justitie, de media, moslimorganisaties en machtige extreemlinkse drukkingsgroepen, bij Jeltsin omvatte die alliantie niet alleen de magistratuur met haar Sovjetrechters, maar ook de inlichtingen- en politiediensten en een deel van de legerleiding, kortom, heel het communistische machtsapparaat, dat nooit ontmanteld kon worden. Met Jeltsin is het slecht afgelopen. Zijn democratisering werd volledig tenietgedaan. Trump heeft

een jaar lang – een kwart van zijn ambtstermijn! - nauwelijks beleid kunnen voeren en hij komt pas nu op kruissnelheid. En de Italiaanse justitie is een onderzoek begonnen tegen Salvini wegens het “onwettig vasthouden van mensen, onwettige aanhoudingen en machtsmisbruik”. De “mensen”, dat zijn natuurlijk illegalen. Het parket van de Siciliaanse stad Agrigente bereidt ook een zaak voor tegen zijn stafchef. Marxisten van alle slag hebben met hun “mars door de instellingen” een flink deel van de media, het onderwijs en de magistratuur in handen gekregen. Er zal een ware contrarevolutie nodig zijn om dat ooit weer recht te trekken. Anders zullen alle rechtse premiers en presidenten op dezelfde manier ten onder gaan als Boris Jeltsin.

Rechts op de Mont-Mézend Sinds 2012 is het een vast ritueel, de bijeenkomst van Laurent Wauquiez met honderden getrouwen en bewonderaars op de top van de Mont-Mézend, in het hart van zijn politieke bastion in de Haute-Loire. Wauquiez is sinds 2004 parlementslid. Hij was twee keer minister en een keer woordvoerder in de regering van premier François Fillon. Eind vorig jaar werd hij met een ruime meerderheid verkozen als voorzitter van de centrumrechtse ‘Les Républicains’ en sindsdien tracht hij de partij meer naar rechts te sturen. Op de MontMézend werd dit jaar duidelijk hoe ver Les Républicains al naar rechts zijn opgeschoven.

De periode van deserties, crisis en de desoriëntatie na de verkiezingsoverwinning van Macron lijkt voorbij te zijn. Wie had dat een jaar geleden durven voorspellen? Wauquiez zei onder meer: “De Fransen voelen met pijn in het hart de neergang, de desintegratie en de onteigening van hun land. Om het eenvoudig te zeggen, de Fransen weigeren vreemdelingen te worden in hun eigen land. […] Europa vraagt zich af hoe het de migranten over de verschillende landen kan verdelen, maar de Europeanen vragen zich af hoe de instroom van migranten gestopt kan worden. […] Hoe is het mogelijk dat men niet wil begrijpen dat we aan het einde staan van onze integratiecapaciteit en dat de massale immigratie een culturele bedreiging is voor de Europese beschaving.” Er bestaat niet zoiets als “een recht van migranten om zich vrijelijk overal in de wereld te vestigen”.

Zoals Fillon?

Daarmee is Wauquiez niet de eerste cen-

trumrechtse leider die probeert te breken met de politiek correcte ideologie. Fillon heeft het al eens geprobeerd, maar hij werd genekt door een gerechtelijk onderzoek naar een bescheiden zaak van corruptie: hij had een fictieve baan voor zijn echtgenote op kosten van het parlement georganiseerd.

In de Franse politiek is dat soort kleinschalige normvervaging even gewoon als wijn drinken of een maîtresse hebben. Het màg natuurlijk niet, maar er zijn in Frankrijk veel ergere fraude- en corruptiezaken, waarin miljoenen euro’s van eigenaar wisselen, zonder dat justitie daar een punt van maakt. We hebben altijd gedacht dat Fillon werd geliquideerd omdat hij tegen de politiek correct dogma’s over immigratie en multiculturalisme inging, niet omdat de Fransen een kortstondige vlaag van onkreukbaarheid hadden. We hopen maar dat Mauquiez in Frankrijk en Salvini in Italië niet op dezelfde manier eindigen, als slachtoffers van “la dictature des juges”.

De EU steunt de ayatollahs “EU schiet Iraanse economie met miljoenen euro’s te hulp”, schreef het Nederlandse Financieel Dagblad. Iran zit economisch in moeilijkheden nadat president Trump in mei het nucleaire akkoord met de ayatollahs had opgezegd.

Volkomen terecht overigens, want zoals bijna alle akkoorden en presidentiële decreten waar Obama zijn handtekening onder zette, was ook dit alleen maar in het voordeel van de mos-

lims. Iran kreeg de kans atoomwapens te ontwikkelen – als het maar discreet gebeurde en tegelijk miljarden te verdienen dankzij het wegvallen van de sancties. Nu president Trump opnieuw harde sancties heeft ingesteld, zitten de ayatollahs met een financiële kater. Stel u voor dat ze niet meer genoeg geld zouden hebben om hun terreurfiliaal Hezbollah in Syrië en Libanon te financieren! Om hun nucleaire programma af te werken! Om terroristen te bewapenen in de Sinaï, Gaza en Jemen! Om hun binnenlandse repressieapparaat te blijven financieren! Dat zou een ramp zijn, niet? Gelukkig is er de EU om die stakkers een reddende hand te reiken.

De Europese Commissie heeft een eerste schijf van 18 miljoen euro vrijgegeven om de “duurzame economische en sociale ontwikkeling” in Iran te ondersteunen. Let op het handige eufemisme waarmee ze hun steun aan een terreurstaat camoufleren. In totaal is daarvoor een bedrag van 50 miljoen euro voorzien.

De EU heeft altijd de mond vol van democratie en mensenrechten, maar als met de Iraanse dictators winstgevende contracten gesloten kunnen worden, dan ziet men dat heel dat discours slechts oogverblinding is. En u moet niet in de kleine lettertjes gaan zoeken naar de voorwaarden waaraan Iran moet voldoen om dat geld te krijgen. Die zijn er niet. Lenin zei ooit dat de kapitalisten zelf de strop zouden verkopen waarmee ze omgehangen gingen worden.

De EU is daarvan het levende bewijs.

FRANÇOIS HOLLANDE IS EEN MOEIAL Tijdens de vakantie dook François Hollande te pas en te onpas op bij officiële gelegenheden. Hij is al bijna anderhalf jaar uit het Élysée weg, en zijn partij de PS is zo goed als irrelevant geworden, maar de ex-president lijkt nog altijd te hopen op een politieke terugkeer.

Slechts 17 procent van de Fransen wil ex-president Hollande terug in de politiek. Kortom, niemand zit erop te wachten. Maar de PS’ers blijkt zich daar niets van aan te trekken. Al een paar maanden, al de hele zomer, duikt hij overal op in de media. Het alibi daarvoor is de promotie van zijn boek ‘Les leçons du pouvoir’ waarin hij terugkijkt op zijn presidentschap. Het was geen toeval dat François Hollande een paar weken geleden een signeersessie hield in Saint-Cyr-sur-Mer, op 50 kilometer van het fort van Bregançon, het zomerverblijf van de zittende president.

Het was alsof hij een signaal wou geven aan Emmanuel Macron: let op, ik ben in de buurt.

Hollande wil zich voordoen als een belangrijk iemand, door twee politieke feiten te benadrukken. Ten eerste werd Emmanuel Macron dankzij hem verkozen. Omdat Hollande niet is opgekomen bij de verkiezingen, hebben veel van zijn kiezers voor diens ex-minister Macron gestemd. Ten tweede: de aanpak van Macron, waarbij hij noch links noch rechts zou zijn, is verkeerd. Vroeg of laat is er nood aan een uitgesproken linkse politieke beweging die opnieuw de macht kan grijpen. Het is een beetje de filosofie van het tijdperk van François Mitterrand.

Toen de socialisten eind de jaren zestig in de touwen hingen, bleef hij ervan overtuigd dat electorale winst te halen was uit de bundeling van linkse krachten.

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE Hollande maakt dat nu concreet door zich te bemoeien met de beleidsbeslissingen en steevast kritiek op te uiten. Macron zou een te streng migratiebeleid voeren, zijn begrotingsaanpak is te stringent en met het afbouwen van de vermogensbelasting geeft hij geschenken aan een bevoorrechte groep.

“Macron is niet de president van de rijken. Hij is de president van de zeer rijke Fransen”, liet Hollande zich tijdens een televisie-interview ontvallen.

Niet welkom bij de PS Zijn kritiek beperkt zich niet tot zijn opvolger. Ook de PS krijgt er stevig van langs. De partij, die in de peilingen geen 10 procent meer zou halen, lijkt totaal gemarginaliseerd. Partijvoorzitter Olivier Faure is een nobele onbekende. Ter linkerzijde staat hij in de schaduw van de radicale gauchist Jean-Luc Mélenchon.

Hollande lachte tijdens de promotieronde van zijn boek met de derderangsfiguren die zijn partij nu leiden. Het lijkt bij Hollande niet te dagen dat het zijn verantwoordelijkheid is dat de partij er zo slecht aan toe is. Hollande brengt door zijn opdringerig gedrag zijn eigen PS in verlegenheid. Eind vorige week bliezen de Franse socialisten verzamelen in La Rochelle voor de politieke ‘rentrée’. Van een aantal partijkaders kreeg de ex-president op voorhand de boodschap mee thuis te blijven. Hij zou te veel de aandacht wegtrekken van de partijtop en van voorzitter Olivier Faure. Faure stelde dat hij bedenkingen had bij het gedrag van Hollande, die “een politicus van de ontkenning is, net als Benoît Hamon, de PS-kandidaat die roemloos ten onder ging bij de presidentsverkiezingen van 2017”. Lees: zij hebben de partij ten gronde gericht en zouden beter zwijgen.

LEIDERS DIE LIJDEN Algemeen genomen dienen burgers weinig medelijden te hebben met politici. De politieke stiel verdient niet slecht en geeft narcisten de mogelijkheid om aldoor in de schijnwerpers te lopen. Toch knaagde er iets in Australië afgelopen week, bij het vertrek van de premier. Ook de aanklachten wegens seksueel misbruik tegen Alex Salmond, de voormalige minister-president van Schotland, doen wrang aan.

Steekspel in Australië Deze rubriek behandelt de actualiteit in het Verenigd Koninkrijk. Zo nu en dan maken we een zijsprongetje. Dan nemen we de vrijheid om de vroegere Commonwealth-landen te beschouwen. In het verleden hadden we onder andere aandacht voor het beleid van Tony Abbott, de vroegere eerste minister van Australië. In het land van de kangoeroes is de liberale partij nog niet verworden tot een centrumlinkse, progressieve club. De Liberal Party in Australië voert een klassiek-rechts, liberaal economisch en conservatief beleid. Hoewel de Australische politiek in de Europese media weinig belicht wordt, was Abbott relatief bekend. Vooral omdat hij een strikt asielbeleid voerde en zijn ongenoegen liet blijken over de oprukkende islam. Als vandaag betreffende het migrantenvraagstuk over ‘het Australische model met punten’ en ‘push backs’ wordt gesproken, dan is dat Abbotts verdienste.

In 2015 nam Malcolm Turnbull het stuur van Tony Abbott over. Turnbull, geboren in Sydney in 1954, bekleedde als minister van Communicatie, van 2013 tot 2015, al een rol in het kabinet-Abbott. Eerder was hij minister van Milieu en Waterwegen.

Deze jurist stond drie jaar aan het hoofd van de Australische

regering, tot het vorige week misliep. Turnbull diende zijn ontslag in. Hij voelde zich niet langer afdoende gesteund door de rest van zijn partij. Scott Morrison, minister van Financiën onder Turnbull, schuift nu door naar het belangrijkste ambt. Aldus komt een einde aan Turnbulls bestuursperiode, die nochtans vol optimisme begonnen was.

Waar liep het mis? Turnbull had al langer vijanden binnen de Australische Liberal Party. Vooral Paul Abbott en zijn aanhang, de rechtervleugel, moesten weinig weten van de centrumfiguur die Turnbull was. De liberalen kennen nogal wat leden en politici in hun rangen die van mening zijn dat de mens geen enkele invloed uitoefent op de klimaatverandering. Voor de ‘klimaatnegationisten’ was het een gotspe dat Turnbull, toen hij oppositieleider was, destijds de sociaaldemocraten tegemoetkwam.

Hij sprak zijn steun uit voor tal van groene maatregelen die de uitstoot van broeikasgassen moesten beperken. De gematigde Turnbull verjoeg de meer radicale Abbott en joeg de rechtse partijleden op de kast, door steeds te benadrukken dat hij als premier boven de partijen staat en zijn eigen koers vaart. Binnen de eigen rangen werd zijn onafhankelijkheid steeds problematischer. Zeker toen na verkiezingen in 2016 de liberalen slechts een minieme meerderheid in het parlement overhielden.

Een reeks ministers bood in augustus ontslag aan. Vervolgens werd Turnbull als leider uitgedaagd door andere figuren in zijn partij. Weliswaar won de Australiër de interne machtsstrijd, zij het tamelijk nipt. Turnbull wenste echter niet te wachten op een nieuwe vertrouwensstemming en beëindigde het politieke speekspel door de eer aan zichzelf te laten. Zodoende is Australië toe aan de zevende premier in een decennium. Opiniepeilingen geven het linkse Labor intussen een voorsprong

De rechtsstaat faalt In een vrije tribune in het conservatieve weekblad “Junge Freiheit” stelt hij: “Overal faalt de rechtsstaat (in Duitsland). De vervolging van drugdealers en dieven blijft uit, net als de verwijdering van gevaarlijke individuen, van ‘gasten’ met x aantal identiteiten, van moordenaars en verkrachters. En het bondsagentschap voor migratie en vluchtelingen, het BAMF (Bundesamt für Migration und Flüchtlinge) wordt verdacht van corruptie en inbreuken op de wet.”

Maar justitie is slechts een van de vele uitingen van een land

Een moeilijke terugkeer Hollande mag dan nog een pak politieke medestanders hebben, politicologen achten een succesvolle politieke terugkeer van Hollande weinig waarschijnlijk. Hoe kan hij zich in 2022 opnieuw kandidaat stellen als hij zich in december 2016, dus voor de vorige verkiezingen, al had teruggetrokken? Hij kan lessen trekken uit wat Valéry Giscard d’Estaing en Nicolas Sarkozy is overkomen. Zij hoopten op een terugkeer na een verkiezingsnederlaag. En ze hoopten dat een boek over het te voeren beleid hen daarbij zou helpen. Het draaide anders uit. In 2016 was ‘Tout pour la France’ een bestseller, en Nicolas Sarkozy zag dat als een springplank naar de nominatie voor Les Républicains. Het werd een zware tegenvaller. Hij haalde zelfs de tweede voorronde niet. Kent François Hollande iets van geschiedenis? Wellicht wel.

Volgens waarnemers wil hij nu overkomen als de oude wijze van de Franse politiek. Of hij daarin zal slagen, is maar de vraag.

Salan

ENGELAND van zo’n tien procentpunten op de National Coalition, de verzameling van centrumrechtse partijen waarin de Liberal Party veruit de belangrijkste is.

Aantijgingen in Schotland Wie al langer de plaat heeft gepoetst als politieke leider, is de Schot Alex Salmond. Als minister-president bestuurde de nationalist de Schotse deelstaat van 2007 tot 2014. Hij werd opgevolgd door SNP-partijgenote Nicola Sturgeon. Salmond kreeg afgelopen week nog eens alle schijnwerpers op zich gericht, toen bleek dat twee vrouwen klacht tegen hem hebben ingediend voor ongewenste seksuele intimiteiten. De gebeurtenissen zouden al dateren van 2013; na vijf jaar komen ze plots boven water. De klachten zijn een gevolg van de aanslepende MeToo-beweging. In het Britse parlement in Westminster kwamen vorig jaar al enkele gevallen van seksuele wangedragingen boven water. First Minister Nicola Sturgeon had erop aangedrongen ook in het Schotse parlement een onderzoek in te stellen. Daaruit kwamen in januari twee klachten naar voren, gericht tegen Salmond. De aanrandingen zouden zich voorgedaan hebben in een aan werk gerelateerde context.

Salmond, jarenlang boegbeeld van de nationalistische beweging, stapte naar de rechter. Hij tolereert niet dat hij geen inzage krijgt in het dossier en dat het nieuws nu dankzij de media tot bij het brede publiek wordt gebracht. Salmond, die de aanklachten ontkent, wist reeds in april dat een onderzoek lopende was.

Hij lichtte zijn partijgenote en opvolgster Sturgeon dit voorjaar erover in. Sturgeon stelde dat klachten niet genegeerd mogen worden, maar repte zich te zeggen dat zij met de zaak helemaal niets te maken heeft. Wordt vervolgd.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND “dat als dusdanig kapot is”, aldus een scherpe Fest. “Hoewel er nog een grote individuele welstand aanwezig is, zijn de overheidspijlers zo goed als volledig kapot”, zegt de journalist. Overal kan men het verval vaststellen. De Bundeswehr is zo goed als nutteloos: “Fregatten, U-boten, pantsers, vliegtuigen en helikopters – niets functioneert nog. Feitelijk leven de Duitsers in een weerloos land. […] Maar de minister van Landsverdediging bekommert zich liever om diversiteit en familievriendelijke dienstplanning.”

Falende opleiding Een even scherpe analyse op het vlak van opleiding en onderwijs: “Vandaag verlaat ongeveer 10 procent van de leerlingen de school als feitelijke analfabeten, terwijl men net met de ‘Rechtschreibreform’ lezen en schrijven enorm heeft vergemakkelijkt, en men nog meer inzette op gelijke kansen.”

Net nu, met deze alarmerende cijfers, “concentreert zwartrood-groen zich op seksualisering op vroege leeftijd”. “In de plaats van kinderen het basismateriaal voor de lange opleidingsweg en voor het latere professionele leven in handen te stoppen, duwt men allerlei schroot in hun jonge hoofd. Maar binnenkort lukt zelfs dat niet meer: men leest in de ‘Frankfurter Allgemeine Zeitung’ dat men de komende 5 jaar op zoek moet naar 50.000 bijkomende leraars.” Dezelfde toestand in het voortgezet onderwijs, in de universiteiten, nochtans “de basisvoorwaarde voor fundamenteel onderzoek, voor uitvindingen, en voor het veiligstellen van de welvaart”.

De infrastructuur is kapot!

“Straten brokkelen af, honderden bruggen zijn bouwvallig, spoorwegen staan algemeen bekend als onbetrouwbaar als het op stiptheid aankomt. Grote projecten zoals de Berlijnse luchthaven, Stuttgart 21, Toll Collect, Nürnbergring, of het World Con-

FRANKRIJK

Hollande heeft na die kritiek dan maar besloten thuis te blijven, maar tegelijk begonnen medestanders van de ex-president de huidige partijleiding aan te vallen. “Hollande is een militant die gerespecteerd moet worden. Door niet naar La Rochelle te komen, zorgt hij voor sereniteit in het debat”, aldus Patrick Kanner, PS-fractievoorzitter in de Senaat. Senator Rachid Temal: “Elke socialist is nuttig voor ons. Dus ook Hollande.” François Rebsamen, een voormalige PS-minister, verdedigt het palmares van Hollande: “Zijn presidentschap was geen mislukking.

Als iemand binnen de PS kritiek heeft, dan uit hij die best ten aanzien van het huidige.”

RIGHT OR WRONG

DUITSLAND, EEN ‘FAILED STATE’?

Hebt u, als u door Duitsland rijdt, ook dat gevoel dat de wegenwerken er steeds langer duren, en dat het ooit zo geprezen wegennet er stilaan aan het aftakelen is? Geroutineerde ‘Duitslandvaarders’ sturen mij geregeld dit soort boodschappen door.

Onze grote oosterbuur was tot voor kort befaamd als een goed georganiseerd en technisch superieur land. Is het alleen het imago van het ‘gründliche’ Duitsland dat afbrokkelt, of is er meer aan de hand? Dr. Nicolaus Fest, jurist en journalist, ziet niet alleen het einde naderen voor de infrastructuur in Duitsland…

Dr. Fest heeft niet alleen zijn familienaam mee. Hij is de zoon van dr. Joachim Fest, historicus, auteur en uitgever, en de broer van Alexander Fest, eveneens een naam met gewicht in de uitgeverswereld in Duitsland. Dr. Nicolaus Fest stond als jurist en journalist jarenlang (tot september 2014) als (plaatsvervangend) hoofdredacteur aan het hoofd van de populaire “Bild am Sonntag”. Uiteindelijk vloog hij als te islam- en migratiekritisch de laan uit. In maart 2017 zette hij zijn eerste partijpolitieke stappen, in de AfD. Hoewel hij niet verkozen werd, bleef hij actief. Hij heeft een blog, nicolaus-fest.de. En hij probeert de veranderingen binnen de Duitse samenleving vanop enige afstand te analyseren.

9

Het nabije buitenland

30 augustus 2018

DUITSLAND

gress Center in Bonn lopen volledig in het honderd. (…) Na de ramp met het Tunnel-project Rastatt blokletterde de Zwitserse krant “Basler Zeitung” dat “Zwitserland er goed aan deed Duitsland voortaan als een derdewereldland te beschouwen”. Dat Peru een beter functionerend telefoonnet heeft dan Duitsland, is één element naast zovele andere.” Duitsland was ooit het land van denkers en dichters, en van ingenieurs en natuurkundigen.

Zij bouwden de rijkdom van het land op, dat tot nu in stand kon worden gehouden. “Maar de reserves geraken op. (…) En ook als de economie het nog goed doet: Duitsland is opgebrand. De staat functioneert niet meer, of het nu gaat om onderwijs, bouw of sociale zekerheid, universiteit, justitie en leger. Want velen zijn het bewustzijn verloren dat de eigen inspanning belangrijk is voor het lukken van de staat. Alles is slechts nog ‘job’, niets is nog ‘roeping’ of ‘dienst aan de gemeenschap’.”

Duitse lessen voor Vlaanderen?

De conclusie van dr. Nicolaus Fest in die vrije tribune kan gekopieerd worden op de Vlaamse (en bij uitbreiding Belgische) toestand: “De verachting van de Duitsers voor alles wat ‘nationaal’ is, is intussen ook in alle instellingen doorgedrongen. Maar zonder een standvastige houding, zonder trots op de eigen identiteit kan er geen staat worden opgebouwd of gevestigd. De grote Europese idee, om de loyauteit van de enkelingen tegenover de eigen natie te projecteren, om de clan- en andere lokale bindingen los te maken en daarmee het land intern te pacificeren, kent stilaan een einde. (…) Men moet vooral vrezen wat hierna komt.”

Het lijkt wel alsof Mutti Merkel niet alleen de deuren heeft opengezet voor honderdduizenden gelukzoekers uit de ganse wereld. Rechts vindt eindelijk de moed om de eigen onderdanigheid af te leggen, en voor het eigene op te komen. Men kan P vN alleen maar hopen dat er nog correcties mogelijk zijn!

10

Beeldspraak

30 augustus 2018

MEDIALAND Walter Grootaers ziet geen toegevoegde waarde in N-VA

De Trump-saga, aflevering 109 De afgelopen week stond, nog maar eens, in het teken van het onderzoek van de FBI tegen Donald Trump. De week was nochtans rustig begonnen, omdat het al een tijdje stil was rond dat onderzoek. Zo stil zelfs, dat VRT-correspondent Björn Soenens op de blog van de openbare zender een lang en beschouwend artikel neergepoot had over wat dat onderzoek nu eigenlijk al opgeleverd had, en of de strategie van de tegenstanders van Trump eigenlijk wel deugt. De korte versie van het artikel is dat het onderzoek eigenlijk nog zo goed als niks opgeleverd heeft, en dat de strategie van de tegenstanders van Trump langs geen kanten werkt, om niet te zeggen dat ze zelfs ten dele contraproductief is. En dat de media zich misschien toch eens moeten bezinnen over de manier waarop ze om de andere week hijgend staan aan te kondigen dat het zo echt niet meer kan met Donald Trump, en dat zijn ontslag nu echt wel nakend is.

De analyse van Björn Soenens moet echter in een vlaag van zinsverheldering geschreven zijn die al bij al niet lang geduurd heeft. Want wat Soenens niet wist, was dat een dag later Paul Manafort veroordeeld zou worden, en dat Michael Cohen in zijn zaak schuldig zou pleiten. En dat minder dan vierentwintig uur na de publicatie van zijn artikel waarin hij de media opriep tot enige sereniteit, Björn Soenens alweer zelf hijgend voor de microfoon stond om het einde van het presidentschap van Trump aan te kondigen.

Impeachment Het valt op dat bij elke berichtgeving over het onderzoek tegen Donald Trump journalisten zoals Björn Soenens nadrukkelijk vermelden dat “het woord ‘impeachment’ alweer gevallen is”. Een mens vraagt zich af of het niet stilaan tijd wordt dat ze in Washington D.C. iemand als bewaker van dat woord ‘impeachment’ aanstellen. Die kan er dan voor zorgen dat het woord netjes in de letterkast kan blijven liggen, zodat het niet om de haverklap hoeft te “vallen”. Alle gekheid op een stokje, wanneer journalisten berichten dat zo’n woord alweer “gevallen” is, betekent dat eigenlijk niet meer dan dat zíj gezamenlijk vinden dat de politici de afzetting van de president moeten eisen. Want laat er geen twijfel over bestaan: was er inderdaad een politicus geweest die die afzetting met zoveel woorden zou geëist hebben, ze zouden niet nagelaten hebben hem of haar te citeren. En waarschijnlijk te vereren met een groot interview, waarbij de politicus een pak belangrijker voorgesteld zou worden dan in werkelijkheid het geval is.

Media over Pukkelpop Over de grond van de zaak kan u elders in dit nummer meer dan genoeg lezen, maar in deze rubriek past het om de mediatieve kant van de zaak even te belichten. Want het viel weer op: wie op zoek was naar een medium dat bereid was beide zijden van de zaak te beschouwen, liet de zelfuitgeroepen “kwaliteitsmedia” maar beter links liggen. Die kozen meteen de kant van de “gekleurde” “slachtoffers”, en konden niet snel en niet hard genoeg het proces van de “witte” “racistische” Vlaming maken.

Wie wou weten hoe de steel aan de vork zat, kon alleen bij Het Laatste Nieuws terecht, en bij de alternatieve media zoals onze zusterpublicatie Sceptr op internet. Wat ons werkelijk van onze stoel doet vallen, is dat ze bij Radio 1 het nog steeds wagen het liedje “Liefde voor Muziek” van Raymond van het Groenewoud te spelen. We citeren uit de tweede strofe: “Nee het was een stel uitgelaten zwarte apen en de zotste stond van voor.” Het valt te hopen dat er niet veel Rwandezen naar Radio 1 luisteren, of daar komen vroeg of laat problemen van.

Waarom Raymond van het Groenewoud nog niet voor de Afrikaanse inquisitie gesleept werd omwille van zijn aangebrand liedje? Misschien denkt hij wel dat zijn levensverzekering tegen racismeklachten in de derde strofe zit? We citeren: “Waarom zijn de blanken zoveel bekakter dan de zwarten?” Maar kijk eens: blanken blanken durven noemen, is dat niet hartstikke racistisch? Als wij Raymond waren, we zouden er toch niet gerust op zijn. Voor hij het weet, zet iemand de tekst van het lied in een studentencodex, en dan is het hek helemaal van de dam!

Daar is de Vlaamse Netflix weer Je kan er stilaan je klok op gelijkstellen, de driemaandelijkse oproepen om een Vlaamse Netflix (een streamingdienst voor televisie) op te richten. Deze keer was het de beurt aan Medialaan, met meteen de vraag of de overheid niet over de brug zou kunnen komen met wat belastinggeld. De reacties waren voor-

FILM spelbaar. Bij de VRT, concurrent van de VTM, zien ze alleen maar problemen (titel van hun analyse: “Waarom een Vlaamse Netflix moeilijk wordt”). Daar zien ze natuurlijk liever dat de Vlaamse regering al haar geld aan de VRT besteedt om eventueel zo’n platform uit te bouwen, in plaats van te moeten samenwerken met de concurrenten van de ‘kapitalistische’ Medialaan.

Bij De Standaard van concurrent Mediahuis (Concentra/Corelio) reageerden ze nogal lauwtjes (“VTM wil Vlaamse Netflix uitbouwen”). Misschien vooral omdat Medialaan (de Persgroep) in de eerste plaats met de overheid rond de tafel wou gaan zitten, in plaats van een private samenwerkingsbrug met bijvoorbeeld Mediahuis te slaan. Ze wachten daar waarschijnlijk af tot de overheid ook voor hen manna uitstrooit, vóór ze hun enthousiasme de vrije loop laten.

Maar wij zoeken uiteraard spijkers op laag water. Als we scenarist en regisseur Hans van Nuffel moeten geloven, is een Vlaamse Netflix echt nodig. Zo was toch de titel van zijn opinieartikel in De Morgen. Een krant die, toeval of niet, tot de stal van Medialaan-eigenaar De Persgroep behoort. Maar we zijn er zeker van dat als Hans van Nuffel zou gevonden hebben dat al die onzin over Vlaamse Netflix larie en apekool is, zijn opinieartikel ook zonder problemen door De Morgen was gepubliceerd.

On Chesil Beach De film is al een tijdje uit in de Verenigde Staten en bij onze noorderburen, en sinds kort kunt u bij ons gaan kijken naar de verfilming van Ian McEwan’s “On Chesil Beach”.

Mocht ZDF een PEGIDA-betoging filmen?

In Duitsland is een rel ontstaan nadat enkele journalisten van de ZDF een korte tijd opgepakt werden omdat ze een PEGIDAbetoging filmden. Eén van de deelnemers aan de betoging wou immers niet gefilmd worden, en gaf de journalisten bij de politie aan. Achteraf bleek dat de man in kwestie zelf bij de politie werkt, maar – uiteraard – niet in dienst was toen hij aan de betoging deelnam. In principe mogen journalisten uiteraard berichten over betogingen, en de betoging dus ook filmen. Maar de vrees van de politieman was dat de beelden door linkse activisten gebruikt zouden worden om vervolgens naar zijn werkgever te stappen en zijn ontslag te eisen. Wat dat betreft, was de man eraan voor de moeite, want door het voorval werd de roep om zijn ontslag zelfs een nationale politieke kwestie. Cem Özdemir, één van de toppolitici van Die Grünen, eiste dat ook met zoveel woorden, en vond dat deelnemers aan PEGIDA-betogingen principieel niet bij de politie thuishoren. Een Berufsverbot met andere woorden.

De zaken zouden helemaal anders gelegen hebben als het over een extreemlinkse betoging ging. Ten eerste is het daar de gewoonte dat nogal wat van de oproerkraaiers zich onherkenbaar maken met maskers en doeken voor hun gezicht. Ten tweede zou geen journalist het in zijn hoofd halen deelnemers al te herkenbaar in beeld te brengen, tenzij met hun toestemming. Ten derde zou niemand contact opnemen met de werkgevers van de betogers om hen te doen ontslaan. En ten vierde zou een Cem Özdemir er al helemaal geen probleem mee hebben dat er extreemlinkse elementen bij de politie werkten. Integendeel zelfs, dan zou het heten dat het toch prima is dat ook politieagenten in hun vrije tijd politiek geëngageerd of sociaal bekommerd zijn. Zolang hun engagementen en bekommernissen aan de linkerkant van het politieke spectrum blijven, is er niets aan de hand, en hoeven ze niet voor hun job te vrezen. De hele kwestie gaat daarom ook helemaal niet over de persvrijheid, zoals veel journalisten het proberen voor te stellen, maar over het verschil in de manier waarop deelnemers aan politieke betogingen in beeld worden gebracht, en het verschil in gevolgen voor de betrokkenen.

Internetoligarchen David Horowitz kan men het best omschrijven als de antiSoros. Zijn stichting David Horowitz Freedom Center is de drijvende kracht achter rechtse blogs en webstekken zoals FrontPage Magazine, Students for Academic Freedom, TruthRevolt, Discover the Networks en Jihad Watch, dat ook bij ons ruime bekendheid geniet. Vier jaar geleden financierde hij de PVV van Geert Wilders met maar liefst 250.000 dollar. Jihad Watch werd al eerder het slachtoffer van internetcensuur en blokkeringen, maar in een volgende fase kwam daar een financiële boycot bovenop. Adverteerders werden gechanteerd en bedreigd, zodat Jihad Watch afgesneden werd van die inkomstenbron. Internetbedrijven zoals Amazon weigerden bestellingen van boeken van Jihad Watch. Daarna begon men de elektronische betalingen via krediet- en betaalkaarten te blokkeren. GoFundMe, Patreon, MasterCard en PayPal sloten eerst de accounts van Jihad Watch af en daarna werd de boycot uitgebreid tot heel het Freedom Center. Daardoor kon David Horowitz zelfs geen geld meer naar zijn eigen stichting overschrijven. We weten niet aan welke juridische of politieke touwtjes er is getrokken, maar intussen moesten MasterCard en Visa terugkrabbelen en weer betalingen aan het Freedom Center toestaan. Voorlopig toch…

GoFundMe en Patreon volharden echter in de boosheid. Vroeger was het internet een soort Far West, waar de schurken en de nobele helden met gelijke wapens tegenover elkaar stonden. Nu is het een dictatuur geworden waarin de schurken aan de macht zijn. Sinds Zuckerberg aan Merkel beloofde “iets” te doen tegen de dissidenten die kritiek leverden op haar immigratiebeleid, is het van kwaad naar erger gegaan. Er is een demonische alliantie ontstaan tussen de internetoligarchen, de moslims en extreemlinks. President Trump dankte zijn verkiezing aan het gebruik van internet en de sociale media om de alleenheerschappij van de progressieve kranten en tv-zenders te doorbreken. We kunnen maar hopen dat hij de internetdictators nog tijdens deze ambtstermijn ten val kan brengen, bijvoorbeeld door een strenge toepassing van de antitrustwetten. Anders zal er voor hem geen tweede ambtstermijn meer inzitten. En voor ons zullen zelfs de schamele restanten van de persvrijheid en de vrijheid van meningsuiting verloren gaan.

Twee weken geleden schreef ik een recensie over de ‘must-see’ film “The Children Act”, een verfilming van een andere roman van McEwan, de Engelse auteur die de ene na de andere verfilmbare roman uit zijn pen tovert. Zoals “Atonement” (2007), “Enduring Love” (2004) en “The Cement Garden” (1993). Helaas is consistentie niet per se een recept voor succes binnen de filmwereld, en is niet alle werk van McEwan, hoe kwaliteitsvol ook, vanzelfsprekend om te kneden tot een succesvolle film.

Wittebroodsweken: een goed begin is het halve werk “On Chesil Beach”, geregisseerd door Dominic Cooke, vertelt het verhaal van een jong, pasgetrouwd koppel dat in 1962, een jaar voordat de seksuele revolutie begon, de huwelijksnacht doorbrengt op een hotelkamer. Florence (Saoirse Ronan, die we kennen van “Lady Bird”) en Edward (Billy Howle, die een bijrolletje had in “Dunkirk”) zijn beiden nog maagd, en ze verschuilen zich al heel hun jongvolwassen leven onder een sluier van maatschappelijke taboes, onzekerheden en verdrongen angsten. Nu zijn ze getrouwd, maar ze weten eigenlijk niets van seks, kennen elkaars behoeften niet en weten niet wat ze van elkaar moeten verwachten. Daarenboven zijn ze van verschillende sociale klassen afkomstig, waardoor ze een andere visie op het leven hebben.

Dat is wel een film met een erg magere plot, denkt u nu, maar de premisse van een ongemakkelijke huwelijksnacht is slechts de basis van het verhaal. Net als in zijn roman, laat McEwan in zijn script de huwelijksnacht en flashbacks elkaar afwisselen, vanuit het perspectief van Florence zowel als dat van Edward. Zo komen we tijdens de ongemakkelijke stiltes waarin het koppel angstvallig het dreigende liefdesbed ontwijkt, meer te weten over hun persoonlijkheden vóór hun ontmoeting en de ontwikkeling van hun relatie.

Seksuele taboes, of slechte communicatie?

“On Chesil Beach” wekt tegenstrijdige gevoelens op. Als je weet dat de film zich een jaar vóór de seksuele revolutie afspeelt, lijkt al wat op het scherm gebeurt niet intens genoeg, apathisch zelfs. Maar als je de film zou situeren in het hier en nu, zou het evengoed een film kunnen zijn over een koppel anno 2018, waarin het hoofdingrediënt van een goede relatie, zijnde ‘een gezonde communicatie’, duidelijk nog geen plek heeft gekregen. En toch vraag je je als kijker in beide situaties maar één ding af: waarom doen ze in godsnaam zo verschrikkelijk moeilijk?

Leven in een tijd waarin een simpele tongzoen tussen een getrouwd stel al voor ongemakkelijke gevoelens zorgt, is voor mij moeilijk om voor te stellen. Ik heb het gelijknamige boek niet gelezen, maar wetende dat Ian McEwan romans schrijft met schrijnende inhoud, denk ik dat in de vertaling van het boek naar de film iets belangrijks is misgelopen.

McEwan mag dan het script eigenhandig hebben geschreven, de film doet absoluut niets goeds met zijn verhaal. Is dit een kwestie van een tekortkoming van het medium film? Is het een regiefout? Of heeft McEwan te veel belangrijke elementen uit zijn boek weggelaten en veranderd?

Leuk idee, slechte uitwerking “On Chesil Beach” is zo’n film waarbij boekenwurmen u zullen waarschuwen eerst het boek te lezen, of misschien zelfs helemaal niet naar de film te kijken. De film is nog ongemakkelijker dan de tijd waarin Florence en Edward leefden, maar zal u hoogstwaarschijnlijk weinig beroeren, want het is een teleurstellende uitwerking van een verhaal met een veelomvattende geschiedenis. Wel een mooie prestatie van Saoirse Ronan, maar zij is dan ook een persoonlijke favoriete.

Thirza Nerissa

Op de praatstoel

30 augustus 2018

Praten met Jo Decaluwe

11

“Ik begrijp de afschuw van de culturo’s voor Vlaanderen niet” Jo Decaluwe is een halve eeuw beroepstonelist, en vooral directeur. Hij werd auteur, acteur, regisseur en dramaturg op veel adressen. Al zeventien jaar leidt hij zijn vrijbuiterij in Gent, waar de tuin was van Karel V. In de Tinnenpot kan bijna alles: theater, debatten, fotoshoots, filmopnames, politieke presentaties. Een regenboogplek is het, met aan het hoofd een kunstenaar met Vlaamse en christelijke wortels die hij niet bespuwt. Een uitzondering onder de Vlaamse culturo’s.

Achter het Gravensteen raak je de ziel van Gent. In de bochtige straten, weleer een havenwijk en een rosse buurt, bij het Prinsenhof van Karel V, kind van Gent, werkt het Dansaerteffect. De Dansaertstraat in Brussel is het nationale rolmodel van de gentrificatie, een woord afgeleid van het Engelse “gentrification”. Proletarische panden kantelen naar vernieuwbouw met een rijke gentleman of bourgeois als eigenaar. Siegfried Bracke en Chris Michel bewonen de opnieuw veredelde Prinsenwijk. De acht zalen van de Tinnenpot lokken naar publiek in een steeg van de opgefriste buurt. Jo Decaluwe (76) was zeer actief op de Gentse Feesten. ‘t Pallieterke: De kater is vertrokken?

Jo Decaluwe: “Enkele dagen aan zee verdreven de vermoeidheid. Het waren tien gevulde dagen, met 80 voorstellingen van 27 verschillende groepen. Damiaan heb ik met de Feesten erbij voor de 230ste maal gespeeld.

Zesduizend bezoekers kwamen over de vloer, kinderen en volwassenen. Voor de Feesten was er een moment van spanning. De brandweer was kort voordien op bezoek voor de controle op de veiligheid van het theater en groen licht volgde. Vijf jaar geleden zijn er hier zware investeringen gebeurd, en hoe ouder hoe attenter ik word op gebied van netheid en veiligheid.” ‘t Pallieterke: U groeide op in een flamingantisch nest. Vertel…

Jo Decaluwe: “Vader en moeder waren Vlaamsgezind en consequent, vader verhuisde van een opleiding tot verloskundige in Leuven naar Gent om assistent te worden van professor Frans Daels, want hier in Gent gebeurde alles in het Nederlands. Moeder kwam op voor de Volksunie in Deinze, en een broer van mij is actief bij N-VA. Ik kan mijn thuis best omschrijven als een warm gezin met een Davidsfondsgeest. Leo Wouters, Leo Elaut en de Vlaamsnationale familie Sturtewagen uit Aalter, met vandaag zoon Bart als opiniërend hoofdredacteur van De Standaard, waren vrienden des huizes. Ik was lid van KSA-Jong Vlaanderen en behoorlijk geëngageerd.” ‘t Pallieterke: Film en toneel zitten in uw genen…

Jo Decaluwe: “Klaarblijkelijk niet. Wij waren met zijn tienen en wij hebben alle-

maal verschillende beroepen. Mijn moeder had wel een pracht van een operastem, zonder daar ooit op door te zijn gegaan. Dat is de enige familiale brug die ik zie naar het leven dat ik leid. Ik koos voor een opleiding als regisseur en dramaturg bij het pas opgerichte RITS in Brussel. De mentale afstand tussen Deinze en Brussel was groot in 1962, en ook die tussen het dokterszoontje dat ik was en de kunstenaar-in-spe van het RITS. Ik was student in het stichtingsjaar van deze school voor toneel, film en tv. Het RITS logeerde in een ex-bankgebouw van de Belgolaise, de Congolees-Belgische bank van onze elite die, dat zal geen toeval geweest zijn, resideerde achter het koninklijk paleis. In de oude kluizen kon je fijn radio maken en zij waren natuurlijke montagecellen voor draaiprenten. Mijn docenten waren Jo Dua, Tone Brulin, Roland Verhavert, Herman Balthazar, Jaap Kruithof, Carlos Tindemans, de broer van Leo, Etienne Vermeersch, Maria Rosseels, Karel Jonckheere, en anderen.

Stuk voor stuk de crème de la crème. Het was de glorietijd van Nand Buyl en Ivonne Lex in de KVS. Als student kon je in die theaterwereld een zakcent verdienen. Ik deed dat aan 50 frank per voorstelling, onder meer in de Muntschouwburg, bij Maurice Huisman, de man die Maurice Béjart binnenhaalde als een van zijn sterren, en opgevolgd werd door Gerard Mortier. Trouwens, ik zat als student-toneelassistent op kot in de Beursschouwburg, een wirwar van een gebouw, met Dries Wieme aan het hoofd van dit tweede Vlaamse toneelplatform in Brussel naast de KVS.” ‘t Pallieterke: Was toneel populair en relevant?

Jo Decaluwe: “Absoluut! En er was vraag naar nieuwe mensen met een opleiding. Na mijn studies in 1966 kon ik op drie plaatsen beginnen, in de KVS, de Muntschouwburg of de Beursschouwburg. Ik ben echter verdergegaan in het conservatorium van Gent, om meer inhoud te verwerven, en ik kwam zo terecht in de Gentse scène met het Arca-theater als creatief platform, in een kelder waar nu het Novotel aan het Belfort staat, het NTG en het Mimetheater. Dré Poppe was een van de tenoren in dat wereldje. Hij heeft zelfs mijn naam gewijzigd, want Johan was niet “artistiekerig” genoeg. Arca had een eigen vrije toneel-

Decaluwe en CD&V en N-VA Jo Decaluwe stond in 2012 op de gemeenteraadslijst en op de provincielijst van CD&V. Geen evidente plek voor een culturo?

Jo Decaluwe: “Ik ben opgegroeid in een christelijke traditie, en voel mij thuis in de joods-christelijke cultuur. Een linkse rakker ben ik niet, maar wel uiterst sociaal. Ik begrijp de afschuw van de culturo’s voor Vlaanderen niet. Het veronachtzamen van de “roots” is fout, maar ik wist op voorhand dat CD&V niet de meest evidente partij was om haar electoraal te steunen, laat staan N-VA. CD&V en N-VA wekken weinig tot geen sympathie op in culturele kringen. Vroeger was dat anders. Voor een allereerste keer haalde ik behoorlijk wat stemmen, 1.300. Van die band met de christendemocraten heb ik nooit gebruik gemaakt om mijn positie als theaterspeler en -maker versterken. Trouwens, het bezitten van een partijkaart speelt vandaag minder dan ooit een rol. Ik heb nog de tijd gekend dat Jo Röpcke, docent en later collega van het RITS, opbiechtte, nadat de keuze al gevallen was, dat hij voor een bepaalde benoeming absoluut een katholieke fotograaf moest zoeken. Dat is bepaald anders geworden: Tom Lanoye spreekt steeds met warme sympathie over zijn ex-leraar en priester Anton van Wilderode, politiek, religieus en maatschappelijk zijn tegenvoeter.” ‘t Pallieterke: Evenmin alledaags was uw lidmaatschap van de Gravensteengroep?

Jo Decaluwe (lacht): “Dat is letterlijk bijna een thuismatch geweest. Chris Michel - tvjournalist bij VTM en VRT -, de motor van de Gravensteengroep, heeft een romantisch huis vlakbij Arca en Tinnenpot met avonden bij kaarslicht. Ik pleitte ervoor om de groep van progressieve flaminganten Lievegroep te dopen, naar het waterloopje, maar het werd Gravensteengroep. In die club doken bekende personen als Ludo Abicht en Etienne Vermeersch op, maar waren ook aanwezig of werden aangezocht, soms met succes, Jan Verheyen, Luc Appermont en Paul Jambers. Het boek “Land op de tweesprong” van de Gravensteengroep van 2012 is meer dan boeiend en ook vandaag relevant om te lezen, maar, tot mijn spijt heeft het gezelschap zichzelf opgeheven. Geen thema’s meer? Niet relevant meer?”

school met Jenny Tanghe en Dré. Arca werd mijn eerste echte toneeljob en die combineerde ik gedurende twintig jaar met radioprogramma’s voor Omroep West-Vlaanderen.

Dat ging kameraadschappelijk en direct; ik klopte letterlijk aan bij de radio in Kortrijk.

Diensthoofd André Demedts opende zelf de deur, en na weinig woorden mocht ik starten.

Ik doorkruiste, op een moment zonder autostrades, de zeeprovincie van zuid naar noord en van oost naar west. Van de Kemmelberg tot Knokke. Ik was uren onderweg langs de provinciebanen. Om woorden te verzamelen...” ‘t Pallieterke: Had iedereen een partijkaart?

Jo Decaluwe: “Meestal wel, en soms kon het niet anders. Elke zuil had een theater ter beschikking. Brussel floreerde met zijn belangrijke KVS dat toneelmatig twee poten had, de commerciële triomfen van Boeing Boeing én Shakespearedrama’s van hoog niveau. Op de bühne dartelden Chris Lomme, Lea Daan, Jo Dua, Vic Deruyter naast de gouden senioren Buyl en Lex. De KVS stond dicht bij de liberalen en de loge, dus bij de Big Boss, Albert Maertens, van Het Laatste Nieuws, want hij was de voorzitter van de schouwburg. Zijn echtgenote, Lea Verkeyn, doceerde een cursus dramaturgie. Voor de KNS in Antwerpen had je een rode partijkaart nodig of je bleef op de keien staan. Het NTG in Gent was neutraler. De theaterwereld daar heeft lang de gevolgen gekend van de oorlogsjaren met Staf Bruggen en zijn assistent Michel van Vlaenderen.

In 1944 werd Staf Bruggen geschorst, terwijl Van Vlaenderen, een socialist met katholieke wortels, die hij niet verloochende, kon blijven. Een verhaal apart in Gent was de Roeland, een zaal en een vereniging die met eigen middelen erin slaagde om een Vlaams-nationale schouwburg te openen met 500 plaatsen in een neogotische stijl met spitsbogen en, nooit gezien, ruime en professionele loges voor de acteurs. Vandaag is een dergelijke inspanning niet denkbaar zonder subsidies.

De flaminganten ijverden en spaarden jaren voor hun eigen zaal. Ik had sympathie voor theater Roeland, werkte mee, en (lacht) in de Tinnenpot staan zetels uit die zaal. De Roeland van de flaminganten stond niet per toeval op korte afstand van de Vooruit van de sossen.

Herman Teirlinck heeft jarenlang stormgelopen om een Nationaal Vlaams Toneel op te richten, naast en met KVS en KNS, en dat is hem ten dele gelukt. Zijn werk als toneelpedagoog werd verankerd in de Studio Herman Teirlinck, dat geen concurrent was of is van het RITS. Die studio vormt acteurs, het RITS was een film- en toneelschool voor regisseurs en dramaturgen.” ‘t Pallieterke: U kan op vijftig jaar als theatermaker terugblikken. Zijn wij kwalitatief bezig?

Jo Decaluwe: “Zeker en vast. De Vlaamse theaterhuizen kunnen de vergelijking met Nederland, Duitsland en Frankrijk aan. Er zijn vandaag zoveel mogelijkheden en heel veel jonge mensen houden de sector fris en dynamisch. In Gent alleen al is er het NTG, dat onder cultuurminister Luc Martens fusioneerde met Arca, de Kopergietery, de Minard die meedraait met het NTG, de Vooruit en tal van kleinere beroepsgezelschappen. Ik heb zelf lesgegeven bij het RITS aan Ivo van Hove, toen reeds ambitieus, en kijk wat hij doet met Toneelgroep Amsterdam en vrije producties.

In de herfst is Van Hove met het stuk Network in première op Broadway en in een hogere theaterwereld kan je niet geraken.” ‘t Pallieterke: Is er geld?

Jo Decaluwe (beslist): “Absoluut, er zijn voldoende subsidies. De lamentatie over een gebrekkige financiering van het Vlaamse theater vind ik onterecht. Het is nogal wiedes dat de raad van advies van het theaterwezen af en toe suggereert om de toelagen te herschikken, maar de totale som blijft op niveau.” ‘t Pallieterke: Is er geen overdaad aan toneelspelers? Wie verdient daar zijn kost nog mee?

Jo Decaluwe: “Heel veel jonge mensen vol-

Jo Decaluwe, afkomstig van Petegem bij Deinze, is een Vlaams acteur en theaterdirecteur. Hij was Fred, de Rooie in Wij, Heren van Zichem, en speelde gastrollen in Heterdaad, Thuis, Recht op Recht, Spoed, Sedes & Belli, Flikken, Witse, Zone stad, enzovoort. Ook FC De Kampioenen mocht niet ontbreken. Met scheppingen gebaseerd op de verhalen van Cyriel Buysse stond hij op de planken. Op de correspondentie van Vincent van Gogh baseerde hij een toneelstuk. Liefdesbrieven van de Amerikaan Gurney speelde hij met een Namibische actrice en twee Vlaamse actrices, onder meer naamgenote Jesse de Caluwe. Dat acteren vond plaats in Vlaanderen, Nederland, Namibië en Zuid-Afrika, maar eveneens in Moskou, Parijs, Rome en andere grote steden.

Een hoogtepunt van zijn loopbaan was het jarenlange management van het Arcatheater (met lange tijd Julien Schoenaers en Jo de Meyere in het gezelschap) waar hij na 34 jaar de fakkel doorgaf aan jonge mensen in het Publiekstheater (NTGent).

Jo Decaluwe is eredocent van zijn vroegere hogeschool, de RITS-Erasmushogeschool en de Koninklijke Conservatoria van Gent en Brussel. gen inderdaad een acteursopleiding en zijn goed. Ik kijk vooral naar hun prestaties op het toneel, en denk, oei, kunnen ze daarmee rondkomen, en voor hoelang? Gelukkig zijn er waardevolle en soms minder waardevolle zijsprongen naar tv, video, reclame, want enkel leven van theater, dat kan niet.” ‘t Pallieterke: De Tinnenpot, dat is een buitenbeentje.

Jo Decaluwe: “In 2001 ben ik met pensioen gegaan als Arca-directeur en docent, en heb ik de kans gegrepen om op een plek waar vroeger de tuin was van het Prinsenhof, waar keizer Karel opgroeide, een kunstenhuis te openen. Dat was vroeger de havenbuurt en de hoerenwijk bij de Lieve, een middeleeuwse voorloper van het kanaal Gent-Terneuzen. De stad Gent geeft iets minder dan wat ik nodig heb voor de huur van het pand, en de Vlaamse Gemeenschap geeft ons een tewerkstellingsvergoeding voor 4,5 medewerkers. Hier heerst vrijheid en blijheid in de acht zalen die draaien op eigen initiatieven en waar jaarlijks 400 activiteiten plaatshebben. Freya van den Bossche stelde hier haar programma voor, Elke Sleurs van N-VA komt over de vloer.

Er zijn modeshows, fotoshoots, de productie van muziekclips, oefenstonden voor tv-feuilletons, toneel en debatten. Ik ben partner van het ADVN, voor de jaarlijkse Driekoningengesprekken waar telkens 150 aanwezigen zijn die luisteren naar eminente sprekers.” ‘t Pallieterke: Milo Rau, de nieuwe leider van het NTG, maakt furore én lokt controverse uit?

Jo Decaluwe: “Leiders van theaters worden als trainers van voetbalploegen met contracten van beperkte duur. Dat is de trend.

Over zijn aanwerving op zich kan ik mij moeilijk uitspreken, want ik zetel in de raad van bestuur van het NTG en roddelen is aan mij niet besteed. Ik kende hem wel onvoldoende voor hij hier begon. Ik ben even benieuwd als het Gentse publiek wat zijn creaties zullen zijn. Zal Rau het drie jaar volhouden, of zal hij voortijdig opgebrand zijn? Alleszins goed is dat hij beloofde om Nederlands te leren, en zijn medewerkers krijgen Engelse les.”

Frans Crols

12

Cultuur

30 augustus 2018

Peter Benoit: Religieuze Quadrilogie Onder de titel Religieuze Quadrilogie bracht de ‘Antwerp Symphony Orchestra’ (vroeger de Antwerpse Filharmonie) eerder dit jaar een dubbel-cd uit met de tetralogie van religieuze composities van Benoit: Noël, Messe solemnelle, Te Deum en Requiem.

De Franstalige titels mogen ons niet verbazen. De volksjongen (Harelbeke, 1834 – Antwerpen, 1901) en zoon van een sluiswachter studeerde aan het Brussels Conservatorium (bij Fétis) en werkte in Parijs bij Offenbach als assistent-dirigent. De werken kregen bovendien hun eerste uitvoeringen in Brussel, in de kathedraal. Zelfs op 21 juli in koninklijk en internationaal hooggeplaatst gezelschap…

De cd’s bieden ruim twee uren fantastische muziek, zeer stijlvol en met gloed vertolkt door het ‘Antwerp Symphony Orchestra’, het Namur Chamber Choir, het Octopus Symphony Chorus en de tenoren Yves Saelens en Alvaro Zambrano. De dirigenten zijn Martyn Brabbins (Hoogmis en Te Deum), Jan Willem de Vriend (Noël) en Edo de Waart (Requiem).

De opnames werden gemaakt tijdens liveconcerten in de Antwerpse kathedraal tussen 2015 en 2017.

Vereerd of verguisd De meeste lezers van ‘t Pallieterke zullen bij het horen van de naam Benoit spontaan het deuntje van het Beiaardlied (Dan zal de beiaard spelen) of dat van het Lied der Vlamingen (Waar Maas en Schelde vloeien) fluiten. Terecht en zeer begrijpelijk. Deze volksliederen komen immers rechtstreeks uit de pompeuze, melodieuze en opzwepende nationalistische meesterwerken die de Rubenscantate en De Schelde ontegensprekelijk zijn. Benoit leerde er zijn volk mee zingen. Geen zangfeest waarin een van deze liederen niet geprogrammeerd staat. In de Vlaamse Beweging wordt Benoit – zeer terecht – vereerd als een geniaal componist en pleitbezorger voor de Vlaamse muziek.

Zijn strijd voor de oprichting van het Vlaams Conservatorium in Antwerpen kan niet genoeg geprezen worden, en zijn aandeel bij de oprichting van de Koninklijke Vlaamse Opera is niet te onderschatten. In de literatuur wordt dan ook vaak meer gesproken over de nationalist Benoit dan over de musicus. Hij werd als het ware een vergoddelijkte held die politiek gerecupereerd werd. Als in de muziekgeschiedenislessen al eens iets over Vlaamse componisten wordt gezegd, dan vermeldt men Benoit als de nationalist en Tinel als de religieuze toondichter.

Dat is correct, maar onvolledig. Tinel won zijn Prijs van Rome met de Vlaamse cantate ‘Klokke Roeland’ en neigde daarna naar de religieuze muziek. Benoit maakte de omgekeerde beweging. Die gebrekkige informatie verleidde zelfs Philippe Herreweghe in 2001 (ter gelegenheid van de uitvoering van het Requiem door het Collegium Vocale uit Gent in DeSingel) tot de uitspraak dat hij tot dan eerder antipathie had gevoeld voor Benoit.

De politiek gekleurde literatuur rond Benoit verdoezelde volgens hem de echte kwaliteit van zijn werken zoals het Requiem, die hij dan pas had leren kennen en op prijs stellen.

Benoit werd in bepaalde middens eerder verguisd. Te mijden wegens niet politiek correct.

De toenmalige dirigent bij de nationale omroep Alexander Rahbari verklaarde in dezelfde documentaire dat Benoits Hoogmis gerust mocht prijken op internationale podia naast bijvoorbeeld Brahms’ ‘Ein Deutsches Requiem’. Geen klein compliment vanuit de hoge muziekcenakels. Maar Benoit moest er lang op wachten.

Religieuze Quadrilogie Het is daarom toe te juichen dat deze dubbel-cd op de markt komt. Hij toont hoe Benoit reeds van in zijn beginperiode muziek van hoog niveau schreef. En inderdaad, hij begon als religieus componist. Zijn Opus 1 is een dubbelkorig ‘Ave Maria’ dat in Berlijn gecreëerd werd.

Na zijn studies en het behalen van de Romeprijs en tijdens de vruchteloze pogingen vaste voet aan de grond te krijgen in de Parijse operawereld, wijdde Benoit zich vooral aan religieuze muziek.

Net zoals Tinel dat later zou doen, ergerde hij zich aan de lage kwaliteit van de toen vigerende kerkmuziek. In die periode (18581863) componeerde hij zijn vier grote religieuze werken die in België zeer positief ont-

haald werden. Eerst ontstond de Cantate de Noël. Een kort werkje (amper 7 minuten).

Benoit schrapte in het manuscript dan ook het woord cantate. Officieel is de titel dus ‘Noël’. Het werk zet in met een pastorale dialoog tussen hobo en klarinet, die geleidelijk verbreedt met de andere houtblazers. Dan komt het engelenkoor de herders toezingen met de tekst van het Gloria in excelsis Deo. Zo ontspint er zich een lied waarbij de tenor de tekst van Adeste Fideles zingt, onderbroken door het Gloriarefrein van het koor. Hierbij is er een afwisseling tussen de intieme orgelbegeleiding en de iets vollere orkestbezetting.

Na dit uitgewerkte lied eindigt het werkje verstild in dezelfde sfeer als de intro. In ‘Noël’ illustreert Benoit volledig zijn visie op kerkmuziek. Enerzijds waardeerde hij de soberheid van het gregoriaans, maar anderzijds wilde hij het orkest in de kerken behouden.

Een verheven sfeer, maar geen wazig effectbejag. Op cd 1 horen we ook nog de Hoogmis (Kyrie, Gloria, Credo, Sanctus, Benedictus en Agnus Dei). Met dit werk beoogde Benoit een dubbel doel: liturgisch gebruik én concertante uitvoeringen zoals de missen van Beethoven, Gounod, e.a. Benoits leraar Fétis was vol lof over de ernstige en religieuze stijl en prees de muzikale uitwerking met dubbele koren en geraffineerde orkestratie.

In deze mis toont de componist zich ten volle als dramaturg die alle gevoelssegmenten beeldrijk kan toonzetten en laten klinken.

Te deum Cd 2 opent met het jubelende Te Deum, een heroïsch loflied. Een duidelijke voorbode van zijn latere grootse oratoria zoals Lucifer, De Oorlog en De Schelde. De brede melodieën en rijke effecten krijgen hier duidelijk vorm. Naast het volle orkest krijgt ook het orgel een prominente rol toebedeeld.

Het vierde werk is het Requiem. De tetralogie begint met de geboorte (Kerstmis) en eindigt met de dood (Requiem). Het illustreert symbolisch de sterke structuur van Benoits denken en componeren.

Net zoals in Noël sluiten de eindtonen sterk aan bij het begin. De hoornsolo opent en sluit het werk af, ondersteund door een lugubere pauk als hartslag of doodsklok.

Kenners konden op dit werk geen stijletiket kleven. Het Requiem was volgens hen een apart werk. Sober, eenvoudig en volgens sommigen daardoor wat monotoon en arm.

Persoonlijk vinden we nochtans heel wat variatie terug: de verstilde intro en slotfase tegenover het dreigende en uitbundige Dies Irae, de afwisseling tussen orkest, harp en orgel in het Sanctus… Net zoals in het Te Deum horen we hier al melodieuze flarden en technieken van de latere oratoria en cantates.

Anderen loofden dan ook de melodische ideeën, de rijke instrumentatie en de ware religieuze sfeer van dit werk.

Een waardevol document Deze dubbel-cd verdient alle aandacht en lof. We krijgen een zeer interessant beeld van de beginperiode van Peter Benoit. We horen een oeuvre waarmee hij als jong toondichter de officiële Belgische muziekinstanties overtuigde van zijn kunnen en waardoor hij internationaal gewaardeerd werd.

Jammer dat dit door latere musicologen ondergesneeuwd werd door een kortzichtige vooringenomenheid op basis van een fragmentarische kennis van de componist en zijn werk.

Hopelijk opent deze uitgave heel wat ogen. De prachtige uitvoeringen op deze cd’s ondersteunen de lovende kritieken van weleer en doen alle recht aan de composities.

De uitvoerders zijn waardige ambassadeurs van deze muziek.

Niet alleen de Vlaamse, ook de internationale muziekwereld moet deze werken en opnames leren kennen. Dan zal, zoals Rahbari suggereerde, de erkenning automatisch volgen.

Peter Leys De CD is te koop bij het Antwerp Symphony Orchestra, tel. 03 213 54 25 of webstek: www.antwerpso.be

Marteldood en kindermoord Speciaal voor het stadsfestival ‘Antwerpen Barok 2018’ verrijkt het Rubenshuis de collectie met uitzonderlijke bruiklenen. Het zijn topstukken die heel even terugkeren naar de plek waar Rubens ze heeft geschilderd en meesterwerken van enkele van zijn meest getalenteerde leerlingen en tijdgenoten.

Het Rubenshuis staat goed aangeschreven bij buitenlandse musea en verzamelaars. Met de regelmaat van een klok weet het interessante bruiklenen voor een korte of langere periode naar het huis van de meester te halen.

Ter gelegenheid van het stadsfestival ‘Antwerpen Barok 2018, Rubens inspireert’ steekt het museum een tandje bij en pakt uit met uitzonderlijke bruiklenen. De meest opvallende zijn twee prachtige werken van Rubens’ hand die voor het eerst sinds vier eeuwen terugkeren naar de plek waar ze zijn geschilderd.

‘Marteldood van de heilige Andreas’ (ca.

1638) is een bruikleen van de Fondación Carlos de Ambres in Madrid. Rubens schilderde het werk in opdracht van Jan van Vucht, een Vlaming die in de Spaanse hoofdstad de drukkerij-uitgeverij Plantin-Moretus vertegenwoordigde. Het was trouwens via Balthasar Moretus dat Van Vucht in contact kwam met Rubens.

Van Vucht schonk het schilderij in 1639 aan het Vlaamse hospitaal San Andres de los Flamencos in Madrid.

Voor dit monumentale altaarstuk vond Rubens inspiratie bij een gelijkaardige compositie van zijn leermeester Otto van Veen, een werk dat nog steeds te zien is, op wandelafstand van het Rubenshuis, in de Sint-Andrieskerk. De positie van Andreas op het doek is identiek, maar Rubens plaatst de heilige dichter bij de toeschouwer waardoor zijn versie veel meer dynamiek uitstraalt. Andreas, die ouder maar met zijn gespierde lichaam veel vitaler oogt dan bij Van Veen, trekt alle aandacht. Het is een bijzonder krachtig werk dat illustreert dat Rubens de doelstellingen van de contrareformatie perfect had begrepen.

‘Kindermoord in Bethlehem’ (ca. 1610) is een vroeg meesterwerk van Rubens dat hij vlak na zijn terugkeer uit Italië schilderde (zie afbeelding). Het werd in 2002 op een veiling bij Sotheby’s door een Canadese zakenman aangekocht voor 54,45 miljoen euro en was daarmee de duurste oude meester ooit. De verzamelaar schonk het schilderij aan de Art Gallery of Ontario in Toronta, die het nu uitleent aan het Rubenshuis.

Van het Bijbelverhaal over de kindermoord in Bethlehem maakte Rubens een tafereel boordevol dramatiek en geweld. Met de vele verwijzingen naar de antieke oudheid presenteerde de jonge Rubens zich als een volleerde pictor doctus, een kunstenaar die zijn intellectuele bagage verwerkte in zijn oeuvre.

Blozende Rubens ‘Marteldood van de heilige Andreas’ is nog t.e.m. 4 september te zien in het Rubenshuis, ‘Kindermoord in Bethlehem’ vanaf 26 september. Twee keer het museum bezoeken lijkt aangewezen want het is moeilijk kiezen tussen beide meesterwerken en de unieke kans om

ze in Antwerpen te kunnen bewonderen. Zo een dubbelbezoek zal niet vervelen want er zijn nog meer schitterende bruiklenen te ontdekken. ‘Stilleven met een vaas en bloemen’ (1643) van Daniël Seghers, een leerling van Jan Brueghel de Oude, is een mooi werk dat doet begrijpen waarom Rubens minstens één schilderij van deze beroemde bloemenschilder in zijn collectie had. Van Adam de Coster, die bekend werd met zijn schilderijen van nachtelijke scènes, is er ‘Een man en een jongen bij kaarslicht’, helemaal in de caravaggeske sfeer.

Jan van den Hoecke, een leerling van Rubens, is in het huis van zijn meester aanwezig met een prachtige voorbereidende olieverfschets voor een tapijtontwerp over het leven van de Bijbelse koning David. De studiekop van een man met een baard door Frans Floris illustreert het belang van deze zestiende-eeuwse kunstenaar voor Rubens en de Antwerpse schilderschool.

Daar bovenop pakt het Rubenshuis uit met een recente aanwinst: een zelfportret van Jacob Jordaens, geschilderd omstreeks 1645-1649.

Het visitekaartje van het museum blijft uiteraard het iconische zelfportret van Rubens dat sinds april, na veertien maanden restauratie, terug thuis is. Het schilderij oogt opmerkelijk fris. Tien lagen vernis en overschilderingen zijn weggehaald. De verf zoals de meester ze op doek bracht toont opnieuw een Rubens met blozende wangen en rode lippen. Nu is te zien dat Rubens weinig penseelstreken nodig had om dit verbluffende zelfportret te maken. Hij schilderde heel trefzeker, zoals alleen de allergrootsten dat kunnen.

MMMV

‘De meester leeft’, nog t.e.m.

13 januari 2019, Rubenshuis, Antwerpen, www.rubenshuis.be

Actueel

30 augustus 2018

13

Zuid-Afrika

Ramaphosa: een bezem met beperkingen?

President Ramaphosa’s aankondiging begin augustus dat het ANC de idee steunt om de grondwet zo te wijzigen dat onteigening zonder vergoeding mogelijk is, heeft in ZuidAfrika voor heel wat onrust gezorgd. Vraag is of Ramaphosa onder druk handelde of dat de verkiezingen van volgend jaar er voor iets tussen zitten. Intussen kreeg de zaak door de tweet van de Amerikaanse president Trump een internationaal tintje.

Grondonteigening blijft heet hangijzer Het is duidelijk dat de berichten over grondonteigening in Zuid-Afrika de blanken ongerust maken. De zaak kwam eind vorig jaar in een stroomversnelling toen op het verkiezingscongres van de regeringspartij ANC – het congres waar Cyril Ramaphosa tot nieuwe partijleider werd verkozen – besloten werd om tot onteigening van landbouwgrond zonder compensatie over te gaan.

Het zogenaamde “gewillige verkoper, gewillige koper”-programma had volgens de regering in de voorbije twintig jaar niet de gewenste resultaten opgeleverd en men besloot het drastischer aan te pakken. Dat vergde echter een wijziging van artikel 25 van de grondwet en hoewel er parlementair hiervoor een ruime meerderheid bestaat (het ANC kan ook rekenen op de radicale Economische Vrijheidsvechters van Julius Malema) zou men eerst een uitgebreide volksraadpleging houden, die met een algemeen verslag zou worden afgesloten.

Intussen bleef de blanke rechterzijde via het Vryheidsfront Plus zeker niet bij de pakken zitten. In eigen land werd een handtekeningenactie op touw gezet en midden juni werd een pakket met meer dan 100.000 bezwaarschriften aan het parlement overhandigd. Tevens deed de partij haar best om te bewijzen dat de grond indertijd niet zomaar door de Boeren van de zwarte stammen was geroofd. In het kader daarvan was er op 2 augustus jl. zelfs een gesprek tussen koning Mswati III van Swaziland en een brede afvaardiging van vooraanstaande Afrikaners uit VF Plus, Afriforum (de organisatie die zich inzet voor de minderheden), de Afrikanerbond (de vroegere Broederbond) en de Transvaalse Landbouwunie (TLU). In een gezamenlijke mededeling werd toen gesteld dat haast de ganse provincie Mpumalanga (het vroegere Oost-Transvaal) in een historische overeenkomst met de toenmalige Swazivorst aan de Voortrekkers was geschonken o.a. in ruil voor vee. Men kan zich natuurlijk wel de vraag stellen wat zo’n overeenkomst betekent in de optiek van de 21ste eeuw.

Hoe dan ook, Ramaphosa’s aankondiging

bleef niet ongemerkt en de rand zakte prompt in waarde (zie ook blz. 2). Topman Gwede Mantashe voegde er wel aan toe dat het onteigenen zonder vergoeding enkel zou worden toegepast op dat deel van een domein dat een vastgelegd maximum van 12.000 hectaren zou overschrijden. Waarop werd gerepliceerd dat in de droge Karoo dergelijke oppervlakte amper overleven toelaat, terwijl elders 100 hectaren volstaan. En midden augustus bracht Afriforum een lijst uit van 139 ‘plase’ die de regering bij wijze van proef zou willen onteigenen, gronden waar de overheid vroeger al vruchteloos een bod op had gedaan. Het leek er zelfs op dat men niet meer op het zogeheten eindverslag wilde wachten. Alleszins zorgde dat voor verwarring. Nog in mei had het ANC laten weten dat een grondwetswijziging in verband met de zaak niet nodig was. Gaat het dus om zuivere verkiezingsretoriek, of zit er meer achter?

Met gebonden handen?

Zeker is dat men in het ANC warm en koud blaast over de zaak. Over het algemeen is men van oordeel dat Ramaphosa zelf geen echte voorstander is. Zijn herhaalde verklaringen dat zo’n onteigening in geen geval de voedselproductie en de economie mag schaden, spreekt boekdelen. Komt nog bij dat vanaf midden augustus door lobbywerk van o.m. Afriforum ook uit het buitenland kritiek kwam. Zo deelde president Trump in een twitterbericht mee dat hij zijn minister van Buitenlandse Zaken, Mike Pompeo, gevraagd heeft de grondkwestie en de plaasmoorde in Zuid-Afrika te onderzoeken.

En ook in het parlement van de Australische deelstaat Nieuw-Zuid-Wales was een - zij het afgezwakte - motie over het probleem aangenomen. Maar de nieuwe Zuid-Afrikaanse president is niet geheel vrij in zijn handelingen, iets wat hij volgens waarnemers geheel aan zichzelf te danken heeft. Immers, nadat hij in december vorig jaar het laken naar zich had toegetrokken, wilde hij onmiddellijk na Zuma’s verdwijnen diens plaats innemen. Maar volgens die waarnemers ware het beter geweest de periode tussen Zuma’s val en de verkiezin-

Zuma En dan is er nog Jacob Zuma. Op dit ogenblik zit hij opnieuw met de aloude aanklachten in verband met het wapenschandaal, een zaak die – opnieuw - (tot 30 november) is uitgesteld. Maar de ex-president geniet nog veel steun binnen de partij, zeker in zijn thuisprovincie Kwazulu-Natal, en er zijn geruchten dat van die kant zelfs pogingen worden ondernomen om Ramaphosa van zijn troon te storen. Spilfiguren in heel dit manoeuvre zouden volgens de kranten Beeld en Die Burger oud-premier Mahumapelo van Noordwes zijn en de eveneens opzijgeschoven oud-minister van Mijnbouw Mosebenzi Zwane. Wat er ook van zij, de blijvende verdeeldheid doet de regeringspartij ANC geen goed. Reeds nu zijn er tekenen die wijzen op een herleving van de Inkathapartij van Gatsha Buthelezi in Natal, waar het ANC in twee vijandige kampen is verdeeld. Waarnemers blijven er dan ook bij dat de regeringspartij volgend jaar het risico loopt de helft der stemmen niet meer te zullen halen, waardoor een coalitie noodzakelijk zou worden.

Jan van Aerschot

NAKENDE MASSAMOORDEN

Boer van 70 ‘ontvlucht’ zijn eigen ‘plaas’!

Vorige week liep in de West-Kaap een rechtsgeding tegen enkele honderden ‘bezetters’ (plakkers) van een boerderij, terwijl buiten 200 betogers opgewonden stonden te luisteren naar een zwarte oproerkraaier die hen bezwoer niet langer te luisteren naar de regering, maar dat waar zij als arme zwarten recht op zouden hebben te grijpen.

Ook dáár weer het afgezaagde ‘argument’ dat bezetting van ‘witte’ grond geen diefstal mag heten, maar enkel teruggrijpen wat lang geleden door de ‘witten’ gegrepen werd. Het vonnis in hogervermelde rechtszaak zou deze week geveld worden. Terwijl de getreiterde boerengemeenschap in de zuidelijkste provincie met een klein hartje de loop van het gerecht afwachtte, besloot in de ver noordelijke provincie Limpopo de 70-jarige boer Pieter Boshoff uit zijn bloedeigen ‘plaas’ Burgersfort weg te vluchten nadat hijzelf en zijn auto door opgehitste ‘grondgrijpers’ met stenen waren bekogeld onder het schreeuwen van doodsbedreigingen. In het hooggerechtshof van Pietersburg, Polokwane in het ‘nieuwZuid-Afrikaans’, hebben een aantal bezetters half augustus reeds te horen gekregen dat zij de grond van Pieter Boshoff moeten ontruimen, maar in de zaak van vier andere zelfverklaarde ‘rechthebbenden’, is de boer door de rechter in het ongelijk gesteld.

Pensioengerechtigd, toch?

Hoor ik u daar denken: “Zeventig jaar, dat is toch al jaren de pensioenleeftijd voorbij?”

In de verzorgingsstaat waarin wij leven wel, maar in Zuid-Afrika is dat de regel niet. Dat heb ik geleerd van mijn dierbare vriend Dawid

gen van 2019 aan een interim-president toe te vertrouwen, welke dan in de eerste plaats de eenheid binnen de verscheurde regeringspartij moest herstellen. Tevens zou men op die manier een aantal topfiguren die zich aan corruptie hadden schuldig gemaakt uit hun macht kunnen ontheffen. Het verliep anders. Door zijn gehaastheid heeft Ramaphosa compromissen moeten sluiten. Belangrijkste daarvan was de aanstelling van David Mabuza, premier van Mpumalanga en zelf een omstreden figuur, als zijn adjunct. Net de aanwezigheid van Mabuza heeft dan ook belet dat bij de samenstelling van Ramaphosa’s kabinet begin dit jaar niet alle in opspraak gekomen figuren aan de dijk konden worden gezet. Zo zou Mabuza persoonlijk verhinderd hebben dat Malusi Gigaba, minister van Financiën onder Zuma, er niet meer bij was. Aanvankelijk zou Mabuza trouwens helemaal niet de ambitie hebben gehad om de tweede hoogste functie van het land in te nemen. Dat gebeurde pas nadat hij vernam dat Ramaphosa onmiddellijk zou aantreden en dat hij de corruptie stevig zou aanpakken.

Ook Mabuza heeft immers boter op het hoofd.

Moesten de premiers Ace Magashule van de Vrystaat en Supra Mahumapelo van Noordwes er intussen aan geloven, de nieuwe vicepresident ontslaan is een andere kwestie.

Grobbelaar, gewezen kolonel bij de ‘Weermag’ in het oude Zuid-Afrika, en op zijn 72 avocadoboer in het noordoostelijke Tzaneen. Hij vertrouwde mij toe: “In hierdie land tree ’n boer nie af nie, ’n boer… sterf af.” (In dit land gaat een boer niet met pensioen, een boer … sterft.) Vriend Dawid, die onze Vlaamse reisgezelschappen sinds begin de jaren negentig steevast heeft vergast op een gezellige Afrikaans-Vlaamse avond, boert ook in de provincie Limpopo. Hij vergrendelt ’s avonds zijn slaapkamerdeur, laat zich bewaken door twee grote honden en heeft elke nacht twee geladen revolvers binnen handbereik. Om over na te denken bij het solidair zingen van ‘Ons vir jou, Suid-Afrika’…

Intussen lees ik hier op het smoelenboek sussende tweets en berichten waarin wordt gepaaid dat die genocidale boerenberichten allemaal fel overdreven zijn. Wel, Vlaamse vrienden van alle genders, geloof mij als ik hier getuig dat de werkelijkheid in de regenboognatie veel rauwer oogt dan wat naar het Westen doorsijpelt en dat mijn goeie vrienden van alle Zuid-Afrikaanse windstreken vrezen dat het ergste nog moet komen.

De ene racist is de andere niet Die dwaze overlevering van blanke dief-

stal van zwarte grond, zoals de berichten over gewelddadige bezettingen van de Kaap tot Limpopo aantonen, zal namelijk steeds meer verpauperde zwarten in de verleiding brengen ‘hun’ gestolen grond terug te grijpen. De logische vraag is dan: hoe zou het toch komen dat, na bijna vijfentwintig jaar gekleurd ‘zelfbestuur’, de meeste zwarten nog even arm (of zelfs armer) onder de regenboog leven als toen zij kreunden onder die knellende knoet van onmensen als Steyn, Verwoerd en andere Botha’s? Als je díé vraag durft stellen, ben je uiteraard een racist, of erger. Dat misdadige demagogen als Julius Malema nog altijd vrolijk zingen dat ‘witten’ de kogel moeten krijgen en dat hun eigendom ‘teruggepakt’ moet worden, daar kraait nog steeds geen haan over, want inwoners met een getaand vel kúnnen niet racistisch zijn. O wee, echter, als je, zoals die blanke meneer Catzavelos, aan je familie per sms laat weten dat je zo geniet van het strand (in Griekenland), niet alleen omdat de zon schijnt, maar ook omdat er daar geen ene k****r te bespeuren is. De man heeft zich halsoverkop openbaar verontschuldigd voor het gebruik van dat ‘k-woord’, maar is desondanks gebroodroofd. Niet hij alléén trouwens, want ook zijn vrouw, die met heel dat ophefmakende voorval geen ene moer te maken had, is haar job kwijtgespeeld. Voorwaar, de ene racist is de andere niet, en dát verschil van differentie is ook in onze eigen ‘beschaafde’ contreien al doorgedrongen. Wordt vervolgd...

Hv O

Trump blijft als enige westerse staatshoofd harde en politiek incorrecte waarheden verkondigen. Zijn recente aanklacht tegen de moorden op blanken in Zuid-Afrika past in dat rijtje. En het ergste moet nog komen. Julius Malema, de leider van de extreemlinkse partij “Economische Vrijheidsstrijders” zei in een vraaggesprek: “We hebben niet opgeroepen tot het vermoorden van blanken. Wel, voorlopig nog niet.” Hij werd al berucht met zijn haatlied “Skiet die Boer”. Zuid-Afrika staat aan de vooravond van een catastrofe die een kruising zal zijn van de verwoesting van Congo in 1960 en de deportatie en uitroeiing van de zelfstandige boeren, “koelakken” genoemd, waardoor Oekraïne in een grote hongersnood werd gestort, die zes miljoen slachtoffers eiste en de Sovjetlandbouw voorgoed ruïneerde. De geschiedenis zal zich herhalen. Alleen zullen de rode moordenaars nu geen blanken zijn, maar zwarten.

STEUN

SCEPTR machtig nieuws BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

14

Brieven

30 augustus 2018

Migrantenzorgen

Sven Gatz

Pallieterke, Op de warmste vrijdag, 35° C enkele weken terug, knielde een islamitisch koppel op hun badhanddoek onder de velodroom te Blankenberge om hun gebedje te plegen. Dit is op 10 meter afstand van mijn strandcabine. De rest van hun familie deed hetzelfde aan de waterkant in hun tentjes onder de parasols. De vestimentaire geplogenheden om de lange witte jurk uit te trekken en in de zwarte boerkini de zee in te gaan, hadden heel wat bekijks. Mannen lopen in bloot bovenlijf, zelfs op de dijk.

Iets wat onze Blankenbergse mannen zelfs niet doen. De mama’s lopen met lange mantels en sjaals, plus sportpet en ook nog met de vest van hun jasje wel te verstaan.

Tweede geval. De pastoor van Zeebrugge gaat zelf vlees kopen aan 30 procent afslag bij een grootwarenhuis. Ik heb klacht ingediend bij E.H. Deken en E.H. Pastoor van Blankenberge. Nu komen al parochianen met de tram of fiets naar de zaterdagavondmis in Blankenberge. Als leerkracht en als oud-catechiste zijn dat toestanden die ik niet kan aanvaarden. In de Zeebrugse kerk werden Arabische teksten verwijderd door een werkgroep.

Derde geval. Tijdens de maand juni heeft de tram een keer niet gestopt aan een halte.

We werden verwittigd dat er een obstructie was aan de halte. Ongeveer 15 transmigranten konden niet mee en ze klopten daarom op de wagons tijdens het voorbijrijden. De reizigers daarentegen hadden alle begrip voor de storing. Daarnaast zijn er ook de vele zwartrijders die op deze tram worden gevat.

Pallieterke, Getrouw aan het parool van Voltaire, “Ecrasons l’infâme”, rukt de liberale voorvechter Gatz een zinnetje van een bijna 2.000 jaar oude brief van Sint-Paulus uit zijn verband om de virulente vrouwonvriendelijkheid van de katholieke Kerk te “bewijzen”. (DS laat 26 en 27.08).

Dat ook in België tot 1976 onder de code Napoleon, erfgenaam van het Romeinse personenrecht, in de liberale maatschappij van de 19e en 20ste eeuw de gehuwde vrouw juridisch het statuut had van een niet-ontvoogd minderjarig kind, vergeet hij gemakshalve. Bijvoorbeeld om een medische ingreep te ondergaan moest de echtgenoot toestemming geven, idem om een beroep uit oefenen, om een erfenis te ontvangen… Van liberale vrouwonvriendelijk gesproken…

Toch raar nietwaar, dat minister Gatz ook nooit bezorgd is/was om de Koran (anders dan de Bijbel niet te interpreteren, want het onveranderlijke woord van Allah), die bepaalt hoe de man zijn vrouw mag behandelen, zoals opsluiten in een kooi van textiel, tuchtigen, verstoten en elk recht op zelfbeschikking over haar eigen persoon, kinderen en goederen ontzeggen.

Meneer Boeve wijt die commotie aan “religieuze ongeletterdheid”. Juist… Is dat niet de schuld van het decennialang verwaterde godsdienstonderwijs en dito leerplannen waarvoor uiteindelijk onze bisschoppen verantwoordelijk zijn?

Jean van den Noortgaete - Koksijde

Misselijkmakende VRT Pallieterke, Wie naar de site van VRT NWS gaat, krijgt onmiddellijk een hoop “eigen lof” te lezen. Zo zeggen ze over zichzelf: “Zonder iets te verzwijgen.” Wat een flagrante leugen! Wanneer in het nieuws iets te melden valt uit een of ander land met een niet-linkse regering, tracht de VRT meestal in een en dezelfde zin twee keer het woord “extreemrechts” te gebruiken. Nu Venezuela, communistisch paradijs van wijlen Chávez, in de diepste ellende verkeert, wordt geen enkele keer de oorzaak vermeld en wordt nooit gesproken over “links of extreemlinks”, laat staan “communistisch”.

De radio- en tv-journalen van 25 augustus bv. getuigden hiervan. Misselijkmakende, linkse en onbetrouwbare VRT! En dat allemaal met ons belastinggeld.

W. Buelens - Z aventem

Rika Buyse - Blankenberge

Leo Neels Pallieterke, In ‘t Pallieterke nummer 31 van 2 augustus zat Dhr. Leo Neels in de praatstoel. Interview afgenomen door Frans Crols. Vond dit maar een flauwe bedoening en had heel wat anders verwacht. Wat bij mij is blijven hangen, was een opmerking van Frans Crols, “wie niet meegaat met de ‘politiek correcten” ondervindt in Vlaanderen, radiostilte, censuur en tegenkanting”. Waarop Neels antwoordt (ik citeer afgekort) “Voor Vlaanderen vind ik inderdaad dat de redacties onachtzaam”, enzovoort. De vraag van Crols was zeer zeker bedoeld om van Neels een reactie te ontlokken over het cordon sanitaire en andere vormen van uitsluiting tegenover het VB. Neels ging daar niet op in. Crols had na Neels’ antwoord een duidelijker vraag over het cordon moeten stellen. Een vraag dan waar Neels niet onderuit kon. Spijtig, een gemiste kans.

Freddy van der Linden - Lier

Legalisering illegalen Pallieterke, De uitzending van ‘Terzake’ waarvan sprake in de lezersbrief van L. Vandeputte had ik gemist. Via Google heb ik ze herbekeken. Het wel erg controversiële voorstel van de gewezen stafhouder aan de balie en thans voorzitster van de Liga van Mensenrechten om alle illegale immigranten in één beweging te regulariseren, is onthutsend, want gaat straal voorbij aan de grauwe dagelijkse realiteit. Als dit denkpatroon model staat voor de opleiding van toekomstige advocaten, dan vrees ik dat dit als een sluipend gif zal rondwaren in onze rechtbanken en universiteiten...

Evenwel is haar gedachtengoed niet uitzonderlijk... Verrassend genoeg sluit het naadloos aan bij een vrije tribune van ene Valerio in de Italiaanse Corriere della Sera (28.07). Daarin wordt op onverbloemde wijze gepleit voor een onbeperkte wettelijke immigratie. Italië zou daarbij het voortouw moeten nemen en alle andere landen van de EU op sleeptouw moeten nemen! Er wordt daarbij omstandig ingegaan op de extra inspanningen die alle Europese landen zouden dienen op te brengen om dat proces in goede banen te leiden, o.m. taalstudie, vakopleidingen, sociale bijstand, kortom, het integrale integratiepakket. Dit alles contrasteert volledig met het merkwaardig relaas van een Nederlandse jongeman in het Italiaanse magazine ‘Internazionale Viaggo’ (23.08). Deze van oorsprong Bosnische jongeling van 24 jaar (vader een Serviër, moeder een Kroatische) ging voor het eerst sinds de burgeroorlog in de Balkan op zoek naar zijn wortels. Wat hij aantrof, was een broeinest van latente haat- en wraakgevoelens in de hele regio, tussen mensen en gemeenschappen die al eeuwen naast elkaar wonen. Wie zich nog enige begoocheling maakt omtrent de mogelijkheden en weldaden van integratie is eraan voor de moeite.

R aymond Bries - Heist-op-den-Berg

IJzerwake Pallieterke, Weer een fijn en naar het hart gegrepen IJzerwake beleefd. Dank aan alle vrijwilligers en medewerkers voor, tijdens en na de IJzerwake.

Godelieve Ryckeboer - Bonheiden

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Hotels en restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen

Van onze hofdichter

Goede raad voor Jan met de pet Besef jij, Jan, hoeveel politicasters om je geven?

Alleen het beste willen deze lui voor jou bestreven.

Voor al die Jannen die door hun gedreven geesten zweven, staan zij paraat om uit de kan het onderste te geven!

waar Verliefd Vlamingen thuis zijn op de natuur-?

Verliefd op de natuur-?

Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

De diepte van die kan, Jan,zou wel kunnen tegenvallen, want tussen droom en daad staan in dit land een resem wetten die listig zijn ontkracht door grendels van heel sluwe Walen, die telkens weer de tering naar de Vlaamse nering zetten.

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

(Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

De Vlaamse geldstromen, Jan, blijven stromen naar beneden en ook het dierbaar koningshuis mag wel wat opslag krijgen, zodat 't royaal kan blijven leven in zijn tuin van Eden, waar geen verboden vruchten zijn om... af te moeten blijven.

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Je weet toch, Jan, op 't Vlaams geduld blijft het belgiekske draaien, zijn minderheid en heel haar profitariaat ten bate dat op jouw kap naar hartelust kan blijven verder graaien in alle kassen die voorhanden zijn op 't schip van state.

Kruisende woorden oplossing 1123

Jouw Vlaamse leiders, Jan, hebben wel eens wat toegegeven, maar moesten Vlaamse staatslui wijn niet dopen met Waals water?

Je Vlaamse stem, voor hen is die beslist niet om het even!

Nip rustig van hun wijn, Jan, maar hoed je voor de Waalse kater…

Hector van Oevelen

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A V I R T B A P A X C S P A A D T O K K E B N P X F E X U G G S A N I H L A T E I O K X T J T X H E K E V E R L N A B I J

U O S T

I

T A

E

I

T

L

F

A

X

L

X

R B

E

K K

E

E N X N

I

P

C O X O D E

X

R

H X

F O

L

E N X

E

R

E

X

X

Z O T

T

A

I

R

X

S

X

R H O N E

V

X

V

E

E

X

T

E

R

E N V

E

E N

E

X

E D

T

I

G E

L

I

I E

E G E N X

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

30 augustus 2018

Alcohol voor de match

Roskammen

Toen ik een paar dagen geleden de krant aan het lezen was, viel mijn oog op een klein stukje over Hugo Lloris, de kapitein van wereldkampioen Frankrijk en Tottenham Hotspur. Ik moest het artikel een tweede keer lezen voor het tot mij doordrong wat er stond! De 32-jarige Fransman testte vrijdag positief na een alcoholcontrole in Londen.

Dat had ik absoluut niet verwacht van Hugo Lloris. Niet dat ik alcoholgebruik zo erg vind, maar ik dacht dat hij de ideale schoonzoon was.

Mijn stapavond, indien ‘s woensdag geen Europese match op het programma stond, was de maandagavond. De halve voetbalwereld zat in ‘The Lord’, een discotheek in Schepdaal. ‘De Carré’ in Willebroek bestond toen nog niet. Ik ging meestal op pad met Nico de Bree en Jean Thissen; er zijn waarschijnlijk plezantere dingen in het leven. Ze verstonden mekaar niet en ik moest bijspringen. Nico vroeg mij steeds: “Wat zegt ie?” Dan Jean: “Il dit quoi?” Ik vertaalde niet altijd alles juist en verdraaide de boel wel eens een beetje. Het was geen uitzondering dat ze op het einde van de avond ruzie aan het maken waren.

Geluk gehad Een escapade met De Bree is bijna heel slecht afgelopen. Nico en ik moesten na een wedstrijd nog naar een sportavond in Bornem. Op het laatste ogenblik besliste ik toch maar met mijn eigen wagen te gaan, want ik was niet van plan lang te blijven en onze doelman was een plakker! Hij reed voor mij.

Zonder enige aanleiding vloog zijn wagen de baan af, dook in een gracht, schoof verder en botste tegen een betonnen brugje. Wat een klap! Ik dacht onmiddellijk: die is morsdood. Maar toen ik ter plaatse kwam, was de Bree al uit zijn auto gekropen. Het stuurwiel was tegen zijn borst uiteengespat. Later zou blijken dat zijn bekken was verplaatst en dat gestold bloed in zijn heupen zat. De oorzaak van de crash zijn we nooit te weten gekomen.

Een ding weet ik wel zeker: als ik op de passa-

Voetbalschimmen GILLE VAN BINST

Voormalig Anderlechtcoryfee

gierszetel had gezeten, was ik er nu niet meer geweest. Soms kan alcohol voor een match geen kwaad!

We wonnen ooit de Trofee voor Sportverdienste, die op donderdagavond werd uitgereikt op het stadhuis van Brussel. Arie Haan had na de officiële huldiging een feestje georganiseerd bij hem thuis. Samen met onze vrouwen zijn we tot zeven uur in de ochtend doorgezakt. ‘s Zaterdags moesten we een uitwedstrijd spelen, tegen Beerschot. Erger was dat op vrijdag om 10 uur nog een training voorzien was.

Het rook een beetje naar alcohol in de kleedkamer! Beerschot, met onder meer Lozano, was voor ons altijd een zware verplaatsing en de laatste jaren hadden we steevast verloren, maar niet deze keer. We versloegen de Mannekens met 1-2...

GILLE VAN BINST

Mallemolen Eind juli begon de competitie in 1A. Eind augustus bereikten de zomertransfers hun eindpunt. Kranten die hun voetbalgids een maand eerder publiceerden, zijn eraan voor de moeite. Hun lezers ook, al kunnen die de nodige correcties aanbrengen in hun “gids”. Kwestie van mee te zijn met de actualiteit in de door poen gestuwde mallemolen van het profvoetbal, nationaal als internationaal.

Een fan van Sporting Charleroi die in juli een abonnement kocht om de Iranese spits Kaveh Rezaei als blikvanger van de zebra’s opnieuw te zien scoren, moet nu tot half november wachten om zijn idool nog eens bezig te zien. Maar dan als spits bij opponent Club Brugge! De zaak-Rezaei is symbolisch voor de resem competitievervalsingen in de Jupiler League. In de media heet het dat Charleroi “een gouden zaak” deed.

Want, melden ze enthousiast, de truitjeswissel van Rezaei was goed voor de duurste transfer ooit tussen Belgische clubs. Geweldig nieuws, toch? Of juist niet als men over Belgische clubs spreekt. Club Brugge telt in haar negenentwintigkoppige A-kern zeven geboren Belgen naast zeven voetbalbelgen met een dubbele nationaliteit. Charleroi heeft, voor beide categorieën samen, precies geteld zes op negenentwintig A-spelers. Bij de veertien andere clubs in 1A is de Belgische inbreng al even mager.

Buitenbeentje Naast de zestien clubs in 1A stofferen acht clubs in 1B het professionele Belgische voetbal. In 1B ligt de verhouding Belgen tegenover buitenlanders een stuk beter. Of dat eerder met budgetten dan met “goodwill” voor talent van eigen bodem te maken heeft? Een goede vraag. Hoe dan ook is promovendus SK Lommel, de club met het laagste budget, een buitenbeentje. De Portugees Leandro Roxha en de Nederlander Stan Kolen zijn de enige buitenlanders in de 22-koppige A-kern. KFC Westerlo, met achttien Belgen op een totaal van vierentwintig A-spelers, doet nauwelijks onder. De overige zes profclubs in vagevuur 1B kunnen

Waaslands onderonsje

Straf Club Brugge De eerste krachtmeting tussen Club Brugge en de in het roze geklede flamingo’s van Anderlecht is inmiddels geschiedenis. In afwachting van de strubbelingen tussen de twee die we tegoed hebben. Wat hebben we van die schermutseling onthouden? Dat de trainer van Club, Ivan Leko, in zijn nopjes was met het resultaat, uiteraard, maar nog meer met de manier waarop ‘een heel goed Anderlecht’ de duimen moest leggen.

Met een terechte speciale vermelding voor Hans Vanaken die een dijk van een match speelde. Met als slotsom een compliment voor het collectief vanwege een tevreden oefenmeester. “Dit is een mooie overwinning. Het was bij momenten zeer goed. Het is nog geen honderd procent, we kunnen vanaf nu nog beter worden.” Dat belooft.

Uitbrander In het verliezende kamp was Hein Vanhaezebrouck mild voor zijn jeugdige spelers, maar minder mals voor zijn ervaren vedetten.

De Anderlechttrainer wees met een beschuldigde vinger naar Trebel, die niet vrijuit ging bij het eerste doelpunt. Ook Milic, die niet wou

15

onderdoen voor Trebel, kreeg terecht de volle laag. Evenals de volledige verdediging, die de kluts kwijt was bij de winning goal van Club.

Nu zondag komt Antwerp naar het Astridpark.

Vanhaezebrouck versus Bölöni met de ijzeren arm, dat is een veelbelovend scenario waar we benieuwd naar uitkijken.

Raar maar waar Over de Great Old gesproken, niets dan opgewekte gezichten na de nipte overwinning tegen Cercle Brugge, meldde onze spion in de Antwerpkleedkamer. De man is ijverig Frans aan het leren, want dat is daar tegenwoordig de voertaal. Een Antwerpse voetbalclub, met het fiere stamnummer één, verankerd en gebeiteld in Deurne, dan zou een mens verwachten dat de voertaal in de kleedkamer, en in de salons waar de rood-witte elite zich schuilhoudt, Nederlands is.

En dat nieuwkomers zich daarnaar moeten schikken. Die stelling is niet besteed aan sportief directeur en handelaar in voetbalvlees D’Onofrio. En evenmin aan trainer Bölöni met de ijzeren arm, die zijn zegje graag doet in de taal van Fernandel, waar hij trouwens wat van weg heeft. Al vinden we hem minder grappig dan zijn Franse dubbelganger.

Als José Cevallos, de aangespoelde middenvelder van Lokeren, een beetje bij de pinken was geweest, had hij kunnen weten dat het niet verstandig is te scoren tegen AA Gent.

Vraag ons niet waarom, maar de Buffalo’s hebben de laatste tijd de gewoonte op achterstand te komen en dan uit hun sloffen te schieten. Of beter, uit hun voetbalschoenen. Het maakt niet uit. Winnen op de valreep is telkens de boodschap, met succes bekroond. Wij voelen mee met het verliezende kamp. We kunnen niet zeggen dat de geteisterde trainer van Lokeren, Peter Maes, en zijn geplaagde voorzitter, Roger Lambrecht, verwend worden door hun spelers.

Het puntje voorsprong dat Lokeren heeft op Moeskroen, dat nog altijd op zoek is naar een manier om de nul kwijt te raken, kunnen we verre van stoef noemen. Of de andere Waaslanders, of wat daarvoor moet doorgaan, de jongens uit Beveren dus, zaterdagavond cadeaus gaan uitdelen in Daknam? Dat is twijfelachtig. Zolang ze ons beloven dat er geen boerenkrijg van komt in het Land van Waas, zijn we al gerustgesteld.

Bewondering en een pluim Nu we Waasland-Beveren toch in het vizier hebben, negenentachtig minuten dachten we dat ze gingen stunten in de uitwedstijd tegen Racing Genk. Het heeft niet mogen zijn, door de voorbeeldige inhaalbeweging waarmee Genk in extremis de drie punten thuishield.

Waardoor Genk samen met Club Brugge op kop van de rangschikking staat. Dat is bewonderenswaardig, en een dikke proficiat waard, maar de pluim die we geven aan een moedig Waasland-Beveren is ook dik verdiend.

Dramatisch Zeg nog dat we nooit vriendelijk zijn. Nu we toch complimenten aan het uitdelen zijn, en omdat we de stadsgenoten van het Kiel de bekeroverwinning tegen amateurploeg ASV Geel van harte gunnen, mogen de Ratten onze welgemeende felicitaties in ontvangst nemen . Al vond trainer Stijn Vreven de prestatie van zijn pupillen dramatisch, een vertoning beneden alle peil. Dat moet hij weten. Nog dramatischer was de drie-nul nederlaag van Westerlo

prat gaan op een evenwicht, min of meer.

Het verschil tussen de profclubs van 1A en die van 1B bestaat uit één letter. Het verschil aan aandacht in de media naar intrieste realiteit is er een tussen de a en de z van het alfabet. In Het Nieuwsblad en Het Laatste Nieuws, zelfverklaarde “grootste sportkranten in Vlaanderen”, is naast uitslagen en het klassement van 1B alleen plaats voor … drie keer niks. Regionale kranten als Gazet van Antwerpen en Het Belang van Limburg doen beter, zij het meer commercieel dan sportief geïnspireerd.

Volgehouden stilte Bij journalistieke vedetten van de audiovisuele media is het nog erger gesteld. In sportprogramma’s op gelijk welke zender bestaat 1B niet. SK Lommel ging met 1-2 winnen bij KV Mechelen. 14.000 KVM-fans keken op die zwoele vrijdagavond onthutst toe. In “Sports Late Night”, zoals het op Vier mooi klinkt, zag ankerman Bart Raes kans om niet eens die uitslag te vermelden. In het VRT-sportnieuws van zaterdag daarop presteerde Catherine van Eylen hetzelfde. Nochtans was de stunt van Lommel vergelijkbaar met, pakweg, een zege van Eupen of Moeskroen in het nokvolle stadion van Anderlecht. Mocht dat ooit gebeuren, dan zullen weken later journalisten en analisten er nog over discussiëren. Nu het “slechts” om Lommel ging, verstomde de Limburgse stunt in een over profclubs van 1B eeuwig volgehouden radio en tv-stilte. Te vrezen valt dat, mocht Extra Time op een blauwe maandag die stilte met een half woord doorbreken, Frank Raes en Filip Joos het risico lopen op ontslag wegens dringende redenen. tegen FC Duffel. In welke reeks die spelen, hebben we nog niet kunnen achterhalen, maar ze mogen het ons altijd laten weten.

Vuelta Het verheugende is dat we niet meer moeten aftellen naar de Ronde van Spanje, omdat die rittenkoers inmiddels van start is gegaan, in Malaga, met een individuele tijdrit van acht kilometer. Waarover dadelijk meer. Mogen we eerst bondig schetsen wat de renners de komende weken te wachten staat in de Vuelta?

Eenentwintig ritten en in totaal 3.271 km. Naar Spaanse begrippen zijn de eerste acht etappes tamelijk vlak. Met af en toe een klim, maar niet zo steil dat bij de renners op voorhand het zweet uitbreekt. De marteling is weggelegd voor de negende rit, met aankomst in skiresort La Covatilla. Het parcours loopt in de laatste 24 km vrijwel continu omhoog, de laatste 8 km zelfs met 8,6 procent gemiddeld. Dat wordt overwerken voor de man met de hamer.

Riskant parcours Vanaf dan gaat het in stijgende lijn en staan er enkele onmenselijke ritten op het programma, met maar liefst negen aankomsten boven op een col, waarbij we ons afvragen of de organisatoren ze wel alle vijf op een rij hebben. We lopen vooruit op de feiten en zullen in afwachting een kaars branden op een goede afloop. En nu, zoals beloofd, commentaar op de individuele tijdrit waarmee de Vuelta van start is gegaan.

Drie keer is scheepsrecht Iemand is ooit op het gedacht gekomen om “eigen volk eerst” te lanceren, dus beginnen we met Victor Campenaerts, die knap derde eindigde en mee op het ereschavotje mocht staan pronken, pal naast de Australiër Rohan Dennis, die zich de winnaar van de dag mocht noemen. Michael Kwiatkowski eindigde als tweede. “Campenaerts derde? Dat kan ik ook”, zagen we Laurens de Plus denken. Een dag later voegde hij de daad bij het woord. Valverde en Kwiatkowski moeten laten voorgaan, is geen schande. Intussen zijn de renners al aan de zevende rit toe, met vertrek in Puerto Luimbreras. Aan dat tempo zullen ze vlug in Madrid zijn.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

30 augustus 2018

De nazomer van vertrouwen

Prettige verkiezingen!

Het worden mooie campagnemaanden, beste lezers van ‘t Pallieterke. Politici komen naar u toe, deze nazomer. Voor de sperperiode hadden ze al iets bij: kauwgom, een kapotte stylo, een rolletje pepermunt dat al wat over datum is… Maar dat is nu helaas verboden. De laatste anderhalve maand voor de verkiezingen, mogen ze alleen het eigen lijf in de strijd gooien.

Zowat allemaal hebben ze de strijd aangebonden tegen eenzaamheid, met een batterij aan maatregelen die ze in de volgende legislatuur gaan doorvoeren. Maar tot het zover is, bestrijden ze die eenzaamheid helemaal zelf.

U zal ze ontmoeten in de kleur van uw voorkeur. Dat rijmt, en dan weet u dat het waar is.

Wat moet u doen? Vrijwel niks. U hoeft de volgende weken alleen op een markt, pleintje of gezellig achter uw raam te gaan zitten om een politicus aan te trekken. Voor u het weet heeft u visite, gezelschap en warmte. De ‘homo politicus’ komt misschien minder vaak langs dan zijn soortgenoot, ‘de getuige van Jehova’, maar is een stuk aangenamer in de omgang. Tijdens de verkiezingsperiode, de politieke paartijd zoals experts dat weleens omschrijven, leent de homo politicus zich al eens tot vrolijkheid en grootse toekomstplannen.

De hemel op aarde Waar de getuigen van Jehova u vertellen dat de wereld zal vergaan en dat u zich snel daarop moet voorbereiden door 10 procent van uw inkomsten aan hen af te staan, beloven politici u de hemel op aarde, waar u bij zit. Op de eerste rij, en wel zeer binnenkort. Bovendien zijn Jehovagetuigen vaag in hun pessimisme. Wanneer de wereld zal vergaan, kunnen ze niet echt vertellen. Dat kan morgen zijn, maar ook vlak

voor uw verjaardag. Wat een beetje vervelend is, als u mensen hebt uitgenodigd. Hoe u het ook draait of keert. Plannen naar het einde van de wereld, dat zal altijd een uitdaging blijven.

Politici zijn heel concreet in hun optimisme.

“Wanneer begint de hemel op aarde, madammeke?”, murmelt hij, terwijl hij koffie lurkt en uw hond over de bol aait, “dat zal op de 14de oktober zijn. Maar dat hangt toch van u af.

Je moet wel het juiste bolleke inkleuren.” Let wel, er zit een keerzijde aan het verhaal van de politicus.

Hij is makkelijker in de omgang, meegaander in de oplossing die u zelf aandraagt en hij is het ongeveer met alles eens, maar zoveel jovialiteit komt uiteraard met een prijskaartje. We haalden al aan dat de getuige u hel en verdoemenis komt verkopen en hoe die te vermijden, voor zo’n 10 procent van uw nettoloon. Voor de homo politicus mag dat iets meer zijn. Als u al zijn soortgenoten meetelt (de homo politicus heeft in goede tijden heel veel familie), moet u toch rekenen op een belastinggraad van pakweg 55 procent, en dan nog flink wat procenten btw op al uw aankopen.

Insecticide aangewezen Dat lijkt allemaal heel duur, en dat is het ook, maar geloof me vrij: voor die prijs kan u niet zelf een hemel installeren in de tuin. Compleet met

Kruisende woorden 1124

een vrolijke veranda en een vijvertje vol knappe karpers en een rijzige reiger.

Let wel, niet iedere ‘homo politicus’ is even fijn. Zo vertoont de rode en oranje variant nogal wat gelijkenissen met de getuigen van Jehova. Alleen heeft de klassieke ‘u bent zondig’-retoriek plaatsgemaakt voor het meer hedendaagse ‘u bent een dikke racist’. Tenzij u van allochtone origine bent, uiteraard. Dan wordt alleen maar over uw buren geroddeld.

De groene variant is dan weer absoluut te mijden. U zal niet alleen van racisme beschuldigd worden. Ook van algehele verloedering van de planeet en het uitademen zonder vergunning,

A B C

Daarom!

Wij hebben er lang ons hoofd over gebroken, maar nu weten wij het! Als het katholiek onderwijs een uur Nederlands afpitst voor een nieuw vak, kan dat alleen maar zijn omdat Kristien Hemmerechts haar zin heeft gekregen en alle dt-regels werden afgeschaft.

Rechtlijnig Walter Grootaers, die van de Kreuners, vindt de N-VA geen meerwaarde voor de politiek.

Dat is zijn goed recht. Maar... waarom zit hij dan samen met N-VA in de stedelijke coalitie in Lier? Toch een beetje bizar.

D E

Lingerie

F

Het is blijkbaar niet meer toegelaten om mannen die zich in vrouwenondergoed hullen, raar te vinden. Wel, wij hebben dat ten kantore eens uitgeprobeerd. Wij zijn er nog niet goed van, hoe de lieftallige secretaresses in de lach schoten en daar maar niet meer uit raakten.

G H I

Perspectief

J K L A. Houten wandbekleding B. Deel van het midden-oosten C. Wat men teveel betaald Deelgemeente van het Luikse Fléron D. Internetlandcode voor Peru Inhoudsmaat E. Beroepsorganisatie - Vrucht F. Rust ertegen - Zilver G. Groep werkers - Gezichtsreinigingscrème H. Schutsluis - Handelsstad uit de oudheid, rivaal van Rome I. Petroleummaatschappij - Deel van het testament - Vleermuisman J. Vereniging van bedrijven - Titaan Ik weet de naam niet (Lat. afk.)

K. Herkauwer - Drank L. Uitvinder van de boekdrukkunst Astronomische eenheid DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1123 VINDT U OP BLZ. 14

Prettige verkiezingen!

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

HORIZONTAAL

en inbreuken op het circulatieplan. Ligt het aan de opwarming van de aarde of de islamisering van het Avondland? Niemand durft het met zekerheid zeggen. Feit is dat experts vrezen dat de groene ‘homo politicus’ in opmars is. In Nederlandse steden is al een kwalijke overdaad gesignaleerd.

Wij raden met klem aan om de groene politicus niet binnen te laten. Zeker niet als u jonge kinderen hebt, die vatbaar zijn voor onzin. In afwachting van een afdoend democratisch alternatief, raden wij dan ook insecticide aan.

VERTICAAL 1. Limburgse gemeente 2. Eenheid van elektrische stroom - Ademstilstand 3. Topleveldomeinnaam van het Amerikaanse Ministerie van Defensie - Sukkel - Een weinig 4. West-Vlaamse gemeente - Neon 5. Een soort hype - Gevoel voor hetgeen in een situatie passend is - Natuurlijk logaritme 6. Informatietechnologie - Ongeveer Familielid - Lichaamsdeel 7. Struik of boom met zoet geurende trosvormige bloemen - Rubidium Windows besturingssysteem uit het jaar 2000 8. Eerste deel van de naam van de bommen werper die de atoombom boven Hiroshima afwierp - Stilstaand gedeelte van een elektromotor 9. Het totale gebrek aan waardering 10. Mobiele app om foto’s of video’s uit te wisselen 11. Europese Economische Samenwerking Afrikaans land (Eng. Schrijfwijze) 12. Roofvogel - Vaste lezer van ‘t Pallieterke

Het vak Nederlands met een uur beknotten?

Wij zijn daar geen voorstanders van. Begrijpend lezen is namelijk een kunst die nu al niet meer beheerst wordt. Stel u eens voor dat iemand in de Bijbel een zin zou lezen zonder de context mee te nemen, hij zou een rel kunnen ontketenen op basis van slecht lezen. Zo iemand zou hoogstens nog minister van Cultuur kunnen worden.

Dankbaarheid, graag Dat de linkerzijde nog altijd geen standbeeld heeft opgericht voor Theo Francken, begrijpen wij niet. Als er iemand is die hen de gelegenheid geeft om voortdurend nodeloos storm te lopen, dan toch hij wel. Enige blijk van dankbaarheid door de beroepsprotesteerders lijkt ons zeer op zijn plaats.

vrouwenondergoed, hebben wij een suggestie.

Een lekker ouderwets duel, met floret of voorlader. Dat lost dat probleem fluks op.

Niveau Namens het katholiek onderwijs wensen wij volgende apocriefe mededeling te verspreiden: het niveau van het Nederlands ligt bij onze kinderen dermate hoog, vooral in de OKAN- of onthaalklassen, dat we gemakkelijk met een uurtje minder kunnen. Waarvan akte.

Het geldinfuus, vlug!

Op internet circuleerde een kaart van Europa waarop de Europese regio’s werden aangeduid die een hogere ontwikkelingsindex hebben dan Mississippi, de armste staat van de VS. En daar, in een zee van hoger ingeschaalde regio’s, schitterde het eenzame armoede-eiland Wallonië. Transfers! Meer! Meer!

Partij-integratie In Torhout is een voormalige hoofdleider van de Chiro met flink wat geld uit de kas gaan lopen. Zijn naam werd in allerijl afgevoerd van de lijst van de sp.a, waarop hij kandideerde.

Sommige socialisten zitten dus al aan andermans geld nog voor ze verkozen zijn.

Andersbloedigen Met plaatsvervangende schaamte hebben wij moeten aanzien hoe de heer Tom Lanoye, schrijver en aandachtstrekker, zich als een “old queen” meende te moeten laten rondvoeren tijdens de Antwerpse cultuurmarkt. Ach, Tom zal wel weten wat republikeinen als wij liefst doen met queens en kings, durven wij veronderstellen.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Ooit Het vak Mens en Samenleving, allemaal goed en wel, maar had dat vroeger geen andere naam? Oké, het was een buitenschools vak, toegegeven. En het heette toen gewoon opvoeding, en dat werd door de ouders gegeven.

Beslechting Nu Theo Francken voor de elfendertigste keer zijn excuses zou moeten aanbieden, deze keer aan holebivereniging Çavaria, omdat die tot in haar tere ziel geraakt is door de al te masculiene opvatting van Theo over mannen in

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be