't Pallieterke van 6 september 2018

74ste jaargang • nummer 36 • donderdag 6 september 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

”

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Ik erger mij blauw aan krankzinnige prijzen voor kunst” “Kunst verzamelen is voor ons meer dan een hobby, meer dan wat tijdverdrijf van een kunstminnend echtpaar. Van huis uit heb ik de liefde voor mooie dingen meegekregen.

Wij hebben van zodra het kon het publiek laten meegenieten van onze aankopen. Er zijn plannen om aan de overzijde van het hoofdkantoor van Katoennatie een depot te organiseren voor de Cobra-kunst.

Twee weten meer dan één, en Cobra is de school die ik volg naast textiel en Zuid-Amerikaanse kunst.“

Lees het volledige interview met Karine Huts op blz. 11

“Als een halalschaap” We weten al langer dat in de gemeentepolitiek de emoties even hoog kunnen oplaaien als in de nationale en internationale politiek.

Toch moesten we even slikken toen we lazen dat de lijsttrekker van de Partij Islam in Sint-Lambrechts-Woluwe een kandidate van de plaatselijke afdeling van MR met de dood heeft bedreigd. Hij noemde haar “une petite salope” en dreigde ermee haar te laten stenigen en haar de keel over te snijden “als een halalschaap”.

Eén zo’n daad lijkt ons ruim voldoende, zelfs voor de meest wraakzuchtige geest, maar moslims denken anders. Die lijsttrekker is geen Marokkaan, Turk, Afghaan of Pakistaan. Het is een “Belgische” bekeerling die Philippe Latteur heet. Hij heeft ook het werkadres van zijn potentiële slachtoffer op Facebook gepubliceerd. Het is onduidelijk of hij daarmee messentrekkende moslims op ideeën wilde brengen, of stenen gooiende moslims. Van de drie reeds bekende lijsttrekkers van de Partij Islam is alleen Talal Magri in Luik een geboren moslim. Latteur in Sint-Lambrechts-Woluwe en Christian Scharbatke in Gent zijn bekeerlingen. Nu bleef het bij dreigementen. Maar in Turkije vallen bij elke verkiezingscampagne wel een paar doden. In Pakistan worden altijd wel een paar bomaanslagen gepleegd en een paar kandidaten vermoord. Die praktijken gaan onvermijdelijk bij ons navolging krijgen.

De politieke partijen die verantwoordelijk zijn voor de massale naturalisaties van moslims en voor het migrantenstemrecht hebben ons opgezadeld met een tikkende tijdbom. Die bom zal het eerst in Brussel ontploffen. Daarna in de andere steden. Ge kunt ze nu al overal horen tikken…

Geldstroom voor Waalse werklozen blijft behouden Vorige zondag verklaarde federaal minister van Middenstand Ducarme (MR) dat het Zomerakkoord van eind juli ook moet leiden tot een verhoging van de laagste werkloosheidsuitkeringen. In Wallonië met zijn 196.000 werklozen, 10 procent, zullen ze het graag horen.

Het was één van de beslissingen van het Zomerakkoord: om werklozen sneller aan de slag te krijgen, zouden de uitkeringen in de eerste periode na het jobverlies hoger zijn, waarna de uitkeringen sneller zullen dalen. Kortom, de degressiviteit van de werkloosheidsuitkeringen wordt versterkt. Die werd al onder Elio Di Rupo ingevoerd. Bedoeling was werklozen ertoe aan te zetten sneller naar een job te zoeken. De degressiviteit is een alternatief voor de herhaaldelijke voorstellen van de sociaaleconomisch rechtse partijen als Open Vld en N-VA om, net als in andere landen, de werkloosheidsuitkeringen in de tijd te beperken.

Huilen met de pet op Alleen rijst met de maatregel van deze zomer een probleem. Het blijft onduidelijk hoe het nieuwe systeem van degressieve uitkeringen eruit zal zien. Vicepremier en minister van Werk Kris Peeters (CD&V) heeft al verklaard dat hij een aantal onderzoeken zal laten uitvoeren om te zien wat de opties zijn. Wat we nu weten is dat mensen in de eerste zes maanden van werkloosheid een hogere uitkering zullen ontvangen dan het huidige maximum van 65 procent van het laatste loon, met een plafond van 2.619 euro per maand. Na zes maanden werkloosheid gaat de uitkering sneller dalen, zodat mensen worden aangezet sneller nieuw werk te vinden. Alleen is onduidelijk wat het maximale percentage straks wordt. Wordt het 80 procent

van het laatste loon? En wat met het plafond? Wordt dat ook bijgestuurd? De vrees bestaat dat deze hervorming op de lange baan wordt geschoven, zeker wat de versterkte degressiviteit betreft.

Ondertussen is men vooral bij de Waalse vakbonden niet gelukkig.

Men ziet in de nieuwe degressiviteit een aanval op de Waalse werklozen. Ondanks een verbetering van de toestand van de arbeidsmarkt ten zuiden van de taalgrens is het er nog altijd huilen met de pet op. De werkloosheid in Wallonië bedraagt 10 procent, tegenover 4,4 in Vlaanderen. Vlaanderen telt met veel meer inwoners dan Wallonië amper meer werklozen (206.000 voor Vlaanderen tegenover 196.000 in Wallonië). In Waals-Brabant, de rijkste Waalse provincie, ligt de werkloosheid op 7,7 procent. Dat is meer dan de Vlaamse provincie met de hoogste werkloosheid: Antwerpen met 5,9 procent. Wallonië blijft een regio met een onaanvaardbaar hoge werkloosheid. Zeker in de oude ‘rust belt’ tussen Luik en Bergen over Charleroi is een systeem van generatiewerkloosheid of ‘beroepswerklozen’ ingeburgerd.

Transfer van 1,5 miljard per jaar Jarenlang heeft de PS aan die aloude achterban gezegd dat de uitkeringen voor eeuwig zouden zijn.

Met de verstrengingen van de stelsels is daar verandering in aan het

komen en dat zorgt voor frustratie.

De liberale MR, die als enige Franstalige partij in de federale regering zit, haalt vooral stemmen bij de 62 procent werkende Walen, maar in een verkiezingscampagne moet blijkbaar ook het legioen werklozen worden aangesproken.

En zie, in het zondagse RTL/ TVI-debatprogramma deed federaal minister van KMO’s en Middenstand Denis Ducarme een opvallend voorstel: hij pleitte voor het invoeren van een snellere degressiviteit, maar tegelijk zouden de allerlaagste uitkeringen verhoogd moeten worden.

Momenteel is dat na vier jaar werkloosheid een forfait van 1.031 euro per maand, onder de armoededrempel. Blijkbaar zou daar in de federale regering een akkoord over bestaan.

Het is uiteraard logisch dat een werkloosheidsuitkering niet onder de armoededrempel valt, maar de vraag is in welke mate dit zal leiden tot een betere activering van de werklozen. Het systeem van Waalse structurele werkloosheid wordt hiermee in stand gehouden. En dat betekent dat de miljardenstromen voor die uitkeringen van Vlaanderen naar Wallonië verankerd blijven. Van de 4,6 miljard transfers in de sociale zekerheid vindt 30 procent, of 1,5 miljard euro, via de werkloosheidsuitkeringen plaats. Dat is meer dan voor de geneeskundige verzorging (1,3 miljard euro).

Van de door Vlamingen gedomineerde federale regering zou men verwachten dat er maatregelen worden genomen om die transfers te doen dalen. Het blijkt ijdele hoop.

2

Actueel

6 september 2018

UNIA is het noorden helemaal kwijt UNIA is op zoek naar een medewerker. Die persoon (m/v/x) moet onder meer chauffeur spelen voor de directie van de instelling. Op de webstek lezen we dat die nieuwe medewerker de ‘verplaatsingen van de directie’ zal organiseren. “Je stippelt de reisweg uit en je brengt de leden van de directie naar de gevraagde bestemming.”

UNIA heeft zeker voldoende middelen. In 2017 werd immers 8,1 miljoen euro ‘structurele financieringen’ (overheidssubsidies) aan UNIA toegekend. Ook dit jaar kan de instelling over minstens evenveel miljoenen euro beschikken.

Misschien denkt u nu dat dit een job is voor u? Dat kan, maar UNIA vraagt wel om de ‘normen en waarden’ van de instelling te onderschrijven. En dat is niet alles: “Je bent stressbestendig en flexibel. Dat betekent dat je vlot verschillende taken in uiteenlopende domeinen uitvoert. En dat je kunt omgaan met onvoorziene omstandigheden (defecten, files, onaangekondigde interventies).”

Goed om weten is dat UNIA binnenkort (planning: 2020) verhuist. “Je bent zo nodig in staat om lasten (technisch materiaal, documenten, enz) tussen 8 en 60 kg (!) te tillen, bij bijvoorbeeld verhuizingen en bij het vervoeren of stockeren van goederen. Daarvoor pas je de juiste tiltechniek toe.” Ik ben geen specialist, uiteraard, maar een last van 60 kilogram lijkt ons wel erg veel. Mag dat eigenlijk wel? Mocht u toch zin hebben met Els Keytsman en haar collega’s samen te werken (lees: haar te vervoeren), dan heeft u nog enkele dagen. Solliciteren kan tot 9 september. Er is ook een rijproef voorzien. Of codirecteur Els dan achter u komt zitten, Thierry Debels is nog een punt van discussie.

Bouw eens een brug in Lokeren…

Vlamingen, voorál jonge mensen, die het terecht op hun krachten nemen dat dé Vlaming vanuit een bepaalde richting steevast wordt weggezet als een onverbeterlijke racist van geboorte, kan ik met handen en voeten, al was het maar voor één keertje, een uitstap aanbevelen naar de Sint-Annakerk in Lokeren.

Op zondag 16 september a.s. om 12 uur ’s middags (kom iets vroeger als je een stoeltje wilt vinden) worden daar namelijk bruggen gebouwd. Bruggen naar een vergrijzende generatie die Arthur de Bruynes ‘kwade jaren’ nog aan de ribben voelt plakken.

Bruggen naar een generatie van dienende dames die naar gore barakken pendelden met

Duitsland: derde geslacht officieel De Duitsers hebben als sinds 2013 de mogelijkheid om het geslacht niet meer op te nemen in officiële documenten. In 2017 besliste het Constitutioneel Hof in Duitsland dat het discriminerend was voor een persoon die zonder duidelijk geslacht geboren was, te classificeren onder ‘man’ of ‘vrouw’.

En nu heeft de Verlichting in Duitsland opnieuw een forse stap vooruit gezet: midden augustus 2018 besloot de Duitse regering dat men voortaan in het geboorteregister naast ‘mannelijk’ of ‘vrouwelijk’ ook ‘divers’ kan invullen.

Minister van Justitie Katarina Barley (SPD) toonde zich heel tevreden: “Niet meer dan normaal dat we de wet op het personenregister moderniseren.” Of de gewone Duitser hiervan wakker ligt, zal nog moeten blijken.

We moesten eraan denken toen we in de krant lazen dat in Vlaanderen nog steeds massaal voor de familienaam van de vader wordt gekozen bij het aangeven van kinderen. We herinneren ons levendig de debatten en de stemming in het Belgische parlement naar aan-

STEUN

SCEPTR machtig nieuws BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

leiding van dat wetsvoorstel. Het leek alsof de Verlichting collectief toesloeg, uitgezonderd die éne partij (samen met moedige enkelingen uit andere partijen), die kritische bemerkingen plaatste en fijntjes opmerkte dat Vlaanderen, en bij uitbreiding België, niet zat te wachten op die overbodige wet.

De nieuwe Duitser?

De bobo’s van de genderproblematiek en de voorstanders van alle mogelijke seksuele identiteiten kunnen best eens stilstaan bij volgende overweging. In hun ogen is deze nieuwe wet, waarbij officieel het geslacht ‘divers’ wordt ingevoerd, een forse stap in de richting van een totaal neutrale overheid – die zich niet meer moet bemoeien met uw geslacht –; feit is dat deze ‘waardenneutrale’ overheid steeds minder mensen aanspreekt.

Migranten minachten de ‘waardenloze’ maatschappij. Veel jonge migranten keren zich af van ‘onze’ West-Europese maatschappij, waar niets meer moet en alles kan. Als het maar ‘abnormaal’, ‘afwijkend’, ‘afstotend’ of ‘schokkend’ genoeg is. Zo lijkt het in de ogen van migranten. En voor zo’n maatschappij zouden die gasten respect en waardering moeten opbrengen? In zo’n ‘waardenloze’ en neutrale maatschappij zouden migranten in groten getale moeten integreren? Afkeer is een zekere voedingsbodem voor méér dan alleen maar afkeer.

Piet van Nieuwvliet

Boek over hechteniskamp Ja, en dan is er nog dat boek over het hechteniskamp van Lokeren, dat al een hele tijd in voorbereiding is bij uitgeverij Polemos. De uitgave van dat boek heeft onze hoofdredacteur al heel veel kopzorgen bezorgd. Omwille van allerlei redenen kreeg de voorbereiding van het boek te maken met meerdere problemen die tot uitstel leidden. Op zich zou dat geen probleem zijn – er zijn nog boeken waarvan de uitgavedatum opschuift –, maar in dit geval hebben enkele honderden mensen vooraf ingetekend én betaald. En die mensen worden – terecht – ongeduldig. Beste mensen, ik sla een grote ‘mea culpa’, of beter nog, een ‘mea maxima culpa’. Maar ik garandeer u: het boek komt er. En neen, ik ben er niet met het geld vandoor. Zoals het gezegde gaat, “de laatste loodjes wegen het zwaarst”, en dat zullen we geweten hebben.

K.v.C.

De verdwenen bankiers na de financiële crisis Exact tien jaar geleden barstte de grootste financiële crisis sinds de Tweede Wereldoorlog los. Een crisis waarin de bankiers een belangrijke rol speelden, ook hier bij ons. Denk maar aan de ondergang van Fortis en Dexia. Veel bankbonzen die boter op het hoofd hadden, zijn sindsdien ‘in het verborgene’ verdwenen, maar niet iedereen. Een overzicht.

Op 15 september 2008, straks tien jaar geleden, ging de Amerikaanse zakenbank Lehman Brothers failliet. Een gevolg van een ontspoord bancair systeem waarbij de risico’s op wanbetaling van Amerikaanse hypotheekleningen werden gespreid over financiële instellingen in heel de westerse wereld. Daardoor kwamen heel wat banken wereldwijd in zwaar weer terecht.

Bij ons stonden Fortis en Dexia aan de rand van de afgrond.

Fortis had een risicovolle overname van het Nederlandse ABN Amro gedaan, Dexia was geen bank meer, maar een ordinair beleggingsfonds. In de crisissfeer van 2008 weigerden banken elkaar nog langer leningen toe te staan. Zwakke broertjes als Fortis en Dexia konden enkel via een staatstussenkomst gered worden. Fortis werd achteraf verkocht aan het Franse BNP Paribas.

Strips lezen Verschillende getuigenissen uit die periode leren dat het kapitalistische systeem toen net niet ineenstuikte. Bankiers werden al snel kop van Jut, zeker toen bleek dat ze zichzelf

royale bonussen bleven uitbetalen. Velen onder hen besloten zich discreet terug te trekken. Uit lijfsbehoud bijna. Maurice Lippens, voorzitter van Fortis, werd tijdens de crisisvergaderingen van eind september 2008 bijna fysiek bedreigd door een uitgeputte Jean-Paul Servais, topman van de FSMA, de toezichthouder op de financiële instellingen. Op de aandeelhoudersvergaderingen gooide men met schoenen naar de Fortis-bestuurders.

Wat is er ondertussen gebeurd met die ex-bankiers? Maurice Lippens, het gezicht van de Belgische bankencrisis, werd in mei dit jaar 75 jaar en komt nog amper in de openbaarheid.

De interviews die hij sinds de crisis gaf zijn op de vingers van één hand te tellen. Zelf verklaarde hij dat hij na de crisis in een depressie belandde en niets anders deed dan stripverhalen van Kuifje te lezen.

Er loopt nog een gerechtelijk onderzoek tegen hem, maar dat belet niet dat Lippens ‘in het verborgene’ lange tijd zakelijke activiteiten heeft verricht. Hij bleef tot in 2013 bestuurder bij GBL, de holding van Albert Frère. Oude vrienden laten elkaar niet vallen. Wellicht krijgt Maurice Lippens enkel nog aandacht

pakjes troost voor hun beminden die als paria’s verkommerden. Bruggen tussen een generatie die ‘het’ nog heeft meegemaakt, heeft moéten meemaken, en een jong geslacht dat ‘het’ alleen maar weet van horen zeggen of er helemaal niks van weet, zelfs niet van horen zeggen. Kom die zondag massaal naar die herdenking van wat eens een hechteniskamp van broedertwist en schande is geweest, luister naar de getuigenis van een ‘foute’ burgemeester die goed deed in kwade omstandigheden, en herdenk met Vlamingen – zowel gelovige als vrijzinnige van álle gezindten – uit alle windstreken al die ‘mensen van ons’ die in die allang gesloopte barakken het daar gedichte en gecomponeerde Gebed voor het Vaderland hebben ingezongen.

Komt in massa en ontmoet jonge en minder jonge mensen na de dienst in de ruime parochiezaal bij het verorberen van een gratis aangeboden Vlaamse boterham met beleg en een kop koffie. Uiteraard wordt er ook wijn, bier en frisdrank aangeboden, maar díé dranken zijn wel te betalen, of wat had je gedacht?

Voor ieders meug, dus.

Wie weet welke toffe ontmoeting je daar zal beleven, met Vlamingen die naar Lokeren komen omdat zij terecht van mening zijn dat een overwegend volksverbonden voorgeslacht (uitzonderingen vind je overal en altijd) door het Vlaanderen van de 21ste eeuw door niemand onder ons vergeten mag worden. Wij zien en horen mekaar op zondag 16 september om 12 uur in Lokeren, zonder broedertwist en schande, omdat wij VOLK willen zijn.

Ja, dáárom!

Hector van Oevelen

Beste lezer van

’t Pallieterke: Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Uit de smalle beursstraat in de pers wanneer hij het tijdelijke voor het eeuwige wisselt.

Ook Jean-Paul Votron, de echte CEO van het ter ziele gegane Fortis, kiest voor de discretie. Hij zou zich nog enkel bezighouden met consultancy-opdrachten.

Overlevers Zeer opvallend is dat Filip Dierckx nog altijd actief is bij BNP Paribas Fortis, zelfs als lid van het directiecomité. Hij heeft in 2008 zijn vel gered. Nochtans was Dierckx verantwoordelijk voor het zakenbankgedeelte van Fortis, dat de toxische beleggingsproducten in de VS heeft gekocht.

Wie eveneens in de bedrijfswereld blijft, is ex-Dexia-baas Axel Miller. Hij ging aan de slag bij het beurshuis Petercam en is nu baas bij autobedrijf D’Ieteren. Ondanks een zwakkere beurskoers is iedereen tevreden over zijn activiteiten. Miller is ook nog bestuurder bij bedrijven als Spadel (van het mineraalwater Spa). Ook zijn vroegere medewerkers Stefaan Decraene en Stéphane Vermeire zijn nog in de banksector actief, bij BNP Paribas Fortis zowaar. Vermeire wordt zelfs genoemd als nieuwe CEO. Geven we nog mee dat de Fransman Baudouin Prot, die in 2008 Fortis kocht, intussen naar de achtergrond is verdwenen.

De overname van Fortis door BNP Paribas was een meesterzet, maar in 2015 moest hij zich terugtrekken. BNP Paribas moest een Amerikaanse boete van 9 miljard euro betalen omdat het de embargo’s tegenover Iran en Cuba niet had gerespecteerd.

Prot werd daarvoor verantwoordelijk gesteld.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

6 september 2018

3

De Marokkaan in mijn container Ik ben een paar weken afwezig geweest. De reden was mijn verhuis van Dilbeek naar Edegem. Die nam afgelopen maand mijn aandacht meer in beslag dan de politieke actualiteit.

Een van mijn voornaamste bezigheden was het vullen van een afvalcontainer van 15 m2 met de grote hoeveelheden rommel die ik tijdens de afgelopen 35 jaar heb verzameld. Wij conservatieven zijn nu eenmaal behoudsgezind, zeker? De hoofdredacteur van dit blad, die ook net een verhuis achter de rug heeft, kan ervan meespreken.

Sluikstorters Mensen hadden mij verteld dat je op je hoede moet zijn wanneer je een afvalcontainer voor je deur laat plaatsen: buurtbewoners zouden er stiekem hun oude meubilair proberen op te gooien. Van mij mocht dat eigenlijk wel, maar wel pas nadat ik zeker was dat ik zelf de container niet zou opvullen.

Die zorg bleek achteraf terecht: ik had véél meer rommel dan vermoed. Daaronder dozen vol videocassettes, handleidingen voor elektrische toestellen die ik al twintig jaar niet meer bezit, pamfletten voor de verkiezingen van 1987 en onvolledige keukenserviezen die ik bijhield als ‘reserve’ voor nieuwere serviezen die ondertussen zelf allang in de ‘reserve’ waren geraakt.

De tweede dag was het al prijs. Vanuit mijn keukenvenster zag ik iemand bewegen in de container. Ik stapte kordaat naar buiten, klaar om de sluikstorter zijn zaligheid te geven. De man, een Noord-Afrikaan van 50 à 60 jaar, bleek geen stiekeme sluikstorter, maar was bezig om dingen uit de container te halen en er zijn bestelwagen mee vol te laden. Iemand die mijn afval gratis kwam ophalen: daar kon ik moeilijk iets tegen hebben. En zo begon een week van samenwerking met Omar.

Afvalschuimers Uit mijn jeugd herinner ik mij de verhalen van Sil de strandjutter. Strandjutters waren mensen die langs de kust op zoek gingen naar aangespoelde materialen, om die te verkopen of zelf te gebruiken. Vandaag bestaat er een modernere vorm van afvalschuimers. Met bestelwagens en kleine vrachtwagens toeren ze door de straten, op zoek naar afval dat ze kunnen doorverkopen. Vooral metaal interesseert hen.

De man in mijn container was zeer beslagen in zijn vak. Veel beter dan enig afvalsorteringsbedrijf scheidde hij wat kon hergebruikt en doorverkocht worden van het echte afval.

Geen enkel detail ontsnapte aan zijn aandacht.

Elke dag kwam Omar langs om te controleren wat er was bijgekomen. Hij hielp mij en ik hielp hem. Ik zette de dingen die hem konden interesseren op de stoep. En hij hielp mij met de rest op de container te laden.

Het drong tot mij door dat Omar eigenlijk zeer nuttig werk verricht. Hij bezorgt zichzelf een leefbaar inkomen. Hij verlost mensen als ik van afval (en verhinderde in casu dat de container die ik had gehuurd te klein zou blijken).

En hij helpt de samenleving door verspilling en afval te vermijden.

Eerste generatie Wat hij ermee verdient, wordt nuttig gebruikt. Omar heeft twee zonen. De eerste is verpleegkundige, de andere heeft een diploma in de rechten en is nu in deze richting aan het doctoreren. Allemaal dankzij een hardwerkende papa die zich niet schaamt om doorheen andermans vuilnis te scharrelen. Neen, ik vind niet dat Marokkanen vuilnissorteerders moeten worden. Maar wie hier binnenkomt zonder diploma, geld of vaardigheden, moet bereid zijn om ook de minder prestigieuze jobs te doen. Als hij zich daarmee niet zelf kan opwerken, kan hij er tenminste voor zorgen dat zijn kinderen dat wel kunnen.

Uit zijn leeftijd leid ik af dat Omar eerste, hooguit tweede generatie is. Zijn mentaliteit vind je niet terug bij degenen die momenteel onze grenzen overspoelen. Onlangs zag ik de heruitzending van een reportage die de NOS in 1965 gemaakt had over Marokkaanse immigranten in Utrecht. Je zag het aan hun kleding, hun gedragingen, hun uitlatingen: zij waren naar hier gekomen om te werken en zich aan te passen. Om als ons te worden. Niet omdat wij dat van hen eisten. Omdat het de natuurlijke gang van zaken is dat nieuwkomers zich aanpassen en zij dat zélf als vanzelfsprekend beschouwden.

De multiculturele ziekte En toen sloeg het ideologische fanatisme in onze eigen samenleving toe. Toen kwamen de leerling-tovenaars van het multiculturalisme, met hun boodschap dat vreemde culturen een ‘verrijking’ zijn. Dat immigranten zich helemaal niet hoeven aan te passen. Dat hun gastsamenleving vol verborgen racisme zit en dat elke achterstand die ze ervaren het gevolg is van dat onrecht. Wij werden opgezadeld met een schuldobsessie over racisme (onlangs in al zijn irrationaliteit te bewonderen n.a.v. het incident op Pukkelpop) en zij leerden rancune koesteren tegen hun gastsamenleving.

Het resultaat is niet fraai. Omar is het trouwens met mij eens. Hij vindt dat er ‘trop d’immigrés’ in Brussel gekomen zijn. En dat die zich niet aanpassen en voor veel problemen zorgen.

Ik heb uit mijn ervaringen met Omar twee dingen onthouden. Dat de ongebreidelde immigratie ook, misschien nog meer, een probleem is voor de eerste gastarbeiders, want zij bewonen dezelfde wijken als de recente avonturiers en desperado’s. Maar ook dat je er moet zorgen dat de Omars van deze wereld niet het slachtoffer worden van de slechte reputatie van sommigen van hun volksgenoten. Hij en zijn kinderen verdienen beter.

Jurgen Ceder

Peterson komt naar Gent Mocht de naam Jordan Peterson u weinig zeggen, dan verwijzen we u graag naar onze nummers van 18 januari en 25 januari jl. In die nummers schonken we uitgebreid aandacht aan een initiatief in Nederland: “De Nederlandse Leeuw” organiseerde op 19 januari van dit jaar een colloquium met 2.000 aanwezigen.

Ongezien voor Nederland, en het succes was grotendeels te danken aan de komst en de voordracht van hoofdgast Jordan Peterson. ’t Pallieterke schonk als eerste en enige medium aandacht aan dat evenement in Nederland. Spijtig genoeg ligt het initiatief “De Nederlandse Leeuw” plat doordat de initiatiefnemer, Rutger van den Noort, met andere zaken bezig is.

Nieuwe evenementen zitten er niet onmiddellijk aan te komen.

De Canadees Peterson is professor psychologie aan de universiteit van Toronto. Hij studeerde politicologie en psychologie. De man wordt weggehoond door links, dat zijn standpunten niet kan pruimen. En zo kreeg hij het etiket opgeplakt dat hij de ‘denker’ is van de Alt Rightbeweging. Er werden zelfs pogingen ondernomen om hem te ontslaan aan de universiteit van Toronto, waar hij lesgeeft. Tip: een boek van Peterson is in het Nederlands vertaald, met als titel “12 regels voor het leven”.

Wederom in primeur kunnen we u melden dat Jordan Peterson op maandag 29 oktober naar Gent afzakt om een voordracht te houden. De dag erna spreekt hij in Amsterdam, in het gekende Delamar-theater, maar de 949 kaartjes voor dat evenement zijn al uitverkocht.

In Gent wordt de voordracht georganiseerd door Pro Flandria en ID. Tickets kosten 45 euro per persoon (studenten 20 euro). Registreren kan via deze webstek: www.jordanpeterson.be

Briefje aan de Vlaamse leerkrachten

Opnieuw aan de start Dames en heren dapperen, De voorbije dagen hebben jullie na een lange, warme en hopelijk ook ontspannen vakantie het Vlaamse onderwijs weer op gang getrokken, de een al met meer frisse tegenzin dan de andere. Of, jawel, zelfs met volle goesting. Maar het gesternte waaronder dat dit jaar gebeurde, is niet om echt heel vrolijk van te worden. Van alle kanten komen immers meer dan duidelijke signalen dat de kwaliteit van ons Vlaamse onderwijs lang niet meer is wat het geweest is. Het kennispeil in algemene zin is gezakt, de beheersing van het Nederlands is zorgwekkend, wiskunde, Frans en wetenschappen worden veel minder grondig dan vroeger beheerst, er gaat meer aandacht naar de zwakkere leerlingen terwijl zij die meer kunnen aan hun lot worden overgelaten (en zich dus gaan vervelen en niets extra’s meer gaan doen), veel jongeren verlaten het onderwijs zonder diploma, de leerkrachten zelf zijn niet meer grondig didactisch geschoold,…

Het is om toch even bij stil te staan, want tot medio de jaren negentig – zeg maar: tot net voor de invoering van de eindtermen stond het Vlaamse onderwijs aan de absolute wereldtop. Men kan zich dan ook afvragen hoe het zover dan is kunnen komen…

Dirk Van Damme, gewezen kabinetschef en adviseur van meerdere Vlaamse onderwijsministers, is nu OESO-topman voor onderwijs en komt na flink wat onderzoekswerk met sterke uitspraken voor de dag, waaronder deze toch wel bijzonder opvalt: “Scholen kregen al vanaf 2005 het signaal om de lat niet te hoog te leggen, anders zou een groep leerlingen het niet halen.” Een groep leerlingen… Wat dat ook moge betekenen… En hij legt daarvoor een heel stuk van de verantwoordelijkheid bij de inspectie, de administratie en de pedagogische begeleidingsdiensten. Alsof zij een onderhuidse samenzwering uitvoerden om de eindtermen zuiver als minimumdoelen te aanzien en alles wat naar méér rook, weg te branden. Het gelijkekansenverhaal van de rode minister Frank Vandenbroucke, weet u nog wel wel?! Van Damme zegt nu dat Vandenbroucke, waarvan hij kabinetschef was, zeer bezorgd was dat zijn gelijkekansenverhaal zou betekenen dat er werd ingeboet op kwaliteit, terwijl hij herhaaldelijk stelde dat het ene niet ten koste mocht gaan

van het andere. Het heeft niet mogen zijn.

Van Damme ziet dat nu in en klopt zich op de borst. De nivellering werd ingezet en de gelijkschakeling van bovenaf werd massief in de hand gewerkt. De autonomie van de individuele scholen inzake kennisoverdracht, het programmeren van leervakken en de organisatie ervan kwamen onder druk te staan. Denken we maar aan de hetze tegen het Latijn en het Grieks in de ‘sterke scholen’. Het is dezelfde leugen als het verhaal van de zogenaamde ‘democratisering van het onderwijs’ van decennia geleden. Iedereen, van welke rang of stand ook, moest toegang kunnen krijgen tot het hoger en universitair onderwijs. Dat was op zich een goed uitgangspunt en best maatschappelijk verdedigbaar. Maar dat dat ook moest betekenen dat iedereen ook moest slagen en een diploma moest krijgen, was er ver over.

En dus sloeg de nivellering toe en werd het gelijkekansenverhaal een verhaal met kwalijke gevolgen voor de ganse samenleving.

Voor mij mag om het even wie een diploma proberen halen, maar een diploma bekomen kan maar mits kennis, vaardigheden en hard werken. Een oude onderwijzer zei me onlangs dat hij de examens van net voor de eindtermen – zoals die in 1995 nog mochten genoemd worden in het zesde leerjaar – eens zou willen voorleggen aan de zesdeklassers van vandaag. Meteen voorspelde hij erbij dat een flink deel van de leerlingen zelfs de vragen niet meer zouden kunnen lezen, laat staan begrijpen. Ik schat de kans groot dat hij helaas gelijk heeft.

Ik wil met dit alles zeggen dat jullie opdracht bijzonder zwaar is geworden omdat de onderwijsbobo’s die nooit jullie mening over iets hebben gevraagd – hoogverheven en pedant-wijs, zoals ze zichzelf altijd wanen – in ons unieke Vlaamse onderwijs meer schade hebben aangericht dan velen vermoeden. Ik wens jullie dan ook veel moed, inventiviteit, verbeeldingskracht en een volhardende wil om onze jeugd te blijven bezielen en aan te moedigen om hen door kennisoverdracht én honger om altijd maar meer te willen kunnen en te weten, te doen ontdekken dat er méér in hen zit dan op het eerste gezicht lijkt. Dat is onderwijzen. Al de rest is theorie, lulkoek en tijdverlies voor beroepspedagoochelaars in ivoren torens.

ELITESLACHTOFFER De stationschef van Aarschot werd vorig jaar door de heroïneverslaafde Jonas V. achtervolgd tot in de tunnel onder de sporen. Hij werd zo hard geslagen en geschopt dat hij een tijd werkonbekwaam was. Jonas kreeg achttien maanden cel, maar die moest hij niet uitzitten omdat hij beloofde zich te laten behandelen. Hij kwam die belofte niet na.

Daarna kreeg Jonas nog eens tien maanden met uitstel omdat hij een man had geslagen en bedreigd met een keukenmes. Hij werd ook nog eens veroordeeld wegens winkeldiefstal, slagen en verwondingen en het beroven van een blinde vrouw aan een geldautomaat.

Maar hij moest nog altijd niet naar de gevangenis, en die misdaden haalden nooit de voor-

pagina’s. Maar toen hij bij een vechtpartij een vijftienjarige jongen op de treinsporen gooide, toen was dat plots groot nieuws. Alle kranten stonden er vol van. Alle tv-zenders toeterden.

Want ditmaal was het slachtoffer niet blank maar zwart.

Dankzij dat huidpigment werd hij een eliteslachtoffer. Dat was plots een racistische daad, en de media vinden dat veel weerzinwekkender dan het beroven van een blinde vrouw. We vragen ons af welke waardenschaal journalisten en redacteurs hanteren… Als er racisme in het spel was, dan kunnen we op basis van de feiten besluiten dat Jonas een antiblanke racist is. Immers, bijna al zijn slachtoffers waren blanken...

4

Dossier

6 september 2018

Drie rampen herdacht Veertig jaar geleden: de vreselijke propeenramp in Catalonië. Dertig jaar geleden: de vliegtuigramp in Duitsland. Twintig jaar geleden: het drama in het Italiaanse Cavalese.

Los Alfaques In 1977 reed ik voor de eerste keer naar Spanje. Een goede progressief zette geen voet in dat land zolang “de bloedhond Franco” leefde. Niet dat de Spanjaarden daar mee geholpen waren. Integendeel zelfs, want het was de instroom van toeristen die het regime tot concessies dwong.

Maar het belangrijkste was wel dat ondergetekende en andere vooruitstrevenden zich deugdzaam voelden en konden neerkijken op die proleten die jaarlijks naar een Spaanse Costa trokken. Ik logeerde bij kennissen niet ver van Peniscola, dat u kent van een bioscoopfilm, want Charlton Heston en Sophia Loren namen daar de slotscènes van El Cid op.

Bij toeristische uitstappen naar Tortosa, Tarragona en Barcelona reed ik een paar kilometer verder altijd via de N340 door het plaatsje San Carlos de la Rapita. Mijn politieke voelsprieten lieten te wensen over, want ik wist niet dat ik in Catalonië logeerde, en het dorpje heet nu Sant Carles de la Ràpita. Een jaar later keek ik met afgrijzen naar de oorlogsbeelden in camping Los Alfaques twee kilometer ten zuiden van Sant Carles. Nog altijd weten we niet met honderd procent zekerheid wat er gebeurd is, ondanks dikke rapporten.

We weten wel dat op de Vlaamse feestdag van 1978 een vrachtwagen bij een staatsraffinaderij 24 ton propeen opsloeg; minstens 4 ton meer dan maximaal toegelaten was van dat kleurloze en reukloze gas dat veel gebruikt wordt in scheikundige toepassingen. Getuigen herinnerden zich later dat de chauffeur met zijn bazen belde en geld vroeg om de dure parallelle autosnelweg te gebruiken. Dat werd geweigerd. Na 120 kilometer gebeurde de ramp. Volgens sommigen was er een lek in de veel te dunne metalen wand van de vrachtwagen en na een explosief geluid stopte de chauffeur aan de naast de zee gelegen camping.

Volgens anderen was dat het geluid van een lekke band en vervolgens ramde de vrachtwagen de buitenmuur van de camping.

In ieder geval verscheen een witte wolk uit de vrachtwagen, en nogal wat kampeerders kwamen een kijkje nemen. Door de wind bereikte die wolk ook de discotheek ten noorden van de camping en botste daar op een vonk die de wolk in een flashback naar de vrachtwagen zond waardoor die ontplofte.

Over een afstand van 300 meter vernietigde een vuurbal van 1.000° Celsius alles in zijn weg: mensen, tenten en caravans.

215 mensen stierven onmiddellijk een vreselijke dood. De meeste slachtoffers waren Duitsers, maar er waren ook 35 landgenoten bij. Meer dan 400 mensen hadden lichte tot zware brandwonden. En 55 mensen waren zo zwaar verbrand dat ze overleden op weg naar of in de hospitalen, die niet op het ongeluk voorbereid waren. Sommige slachtoffers moesten uren wachten vooraleer ze in een hospitaal terechtkonden, en die zijn nog altijd verminkt. Natuurlijk moesten er verantwoordelijken gevonden worden.

Zes mensen van de staatsraffinaderij en het vervoersbedrijf kregen na een lang proces gevangenisstraffen van één tot vier jaar. In de praktijk belandden nauwelijks twee mensen voor korte tijd achter tralies. De ramp zond wel een schokgolf door Europa. Eindelijk realiseerde men zich welke rijdende bommen door steden en dorpen reden. Overal werd veel nauwer toegekeken op gevaarlijke ladingen, werden vrachtwagens versterkt en werden veiligheidskleppen geïnstalleerd die in Sant Carles ontbraken.

Slachtoffers kregen in de huidige munt uitgedrukt ongeveer veertien miljoen euro. Zes maanden later was alles opgeruimd en werd de camping heropend. Vijf jaar geleden probeerde Los Alfaques een beroep te doen op het recht op Google vergeten te worden, maar dat mislukte.

Ramstein Sta me toe dat ik u een tip geef voor uw

zondagavond. Iedere zondag om 23u.30 zendt ZDF ZDF-History uit, want ZDFGeschichte klinkt te Duits. Telkens is er een interessante historische documentaire te zien, met geregeld wat aandacht voor Duitse vroege geschiedenis waarover wij in dit land bijna nooit iets horen.

Er waren ook al interessante programma’s over politici als Helmut Schmidt en Erich Honecker. Zelfs hun schuinsmarcheerderij kwam ter sprake. Uiteraard moet u er de voortdurende afkeerbetuigingen bij nemen als in een programma het Derde Rijk vermeld wordt, want Duitse programmamakers en journalisten zijn op papier even vurige democraten als hun voorgangers nazi’s waren. “Plus que ça change,…” zeggen ze in de taal die lompe Duitsers graag gebruiken als ze een voet in Vlaanderen zetten.

Maar de uitzending die de vliegtuigramp op de Amerikaanse vliegtuigbasis Ramstein herdacht, was zeer de moeite. Dertig jaar na datum werd de vloer aangeveegd met de vele leugens in het gewichtige verslag indertijd van een speciale commissie parlementairen van de Bondsdag.

De ramp werd veroorzaakt door een piloot van het stuntteam van de Italiaanse luchtmacht. Waarschijnlijk verloor hij het bewustzijn en raakte twee andere vliegtuigen, waarbij brandende brokstukken in het publiek terechtkwamen. De balans was zwaar: 70 doden en 1.000 gewonden. De parlementairen besloten dat alles uitsluitend de schuld was van die Italiaanse piloot.

De Bondsrepubliek, Italië en de VS betaalden 21 miljoen mark aan de slachtoffers, uiteraard met een formulier dat verdere schadeloosstelling uitsloot. Achteraf bleek dat de Italianen de dag tevoren niet hadden mogen oefenen wegens te slecht weer. De dag zelf werd op het laatste moment beslist toch te stunten.

De Amerikaanse generaal die de basis leidde, besliste dat een afstand van 500 meter nodig was tussen de toeschouwers (300.000 aanwezigen) en de banen waarboven gestunt werd. In de praktijk was er geen hek en stonden er toeschouwers tot op 50 meter. Belangrijk en dramatisch was de rol van de Amerikaanse soldaten. Voor Amerikanen zijn procedures heilig, en zij reageerden zoals ze geleerd hadden op te treden in geval van oorlog.

Dat betekende gewonden transporteren weg van het slagveld en ze niet ter plaatse verzorgen. Geblesseerden werden in vrachtwagens en pick-ups geladen en naar hospitalen gevoerd. Veel soldaten kenden niet de juiste route, verdwaalden en reden soms uren rond met verbrande mensen.

Er bestond geen procedure om hospitalen voor te bereiden op een ramp van die omvang, maar gelukkig vernamen de hospitalen in de omgeving louter toevallig wat er gebeurd was. Natuurlijk werd ook toen de vraag gesteld wie de politieke verantwoordelijken waren.

De Duitse defensieminister verdedigde met hand en tand zijn politieke loopbaan, maar moest 18 maanden later toch de handschoen in de ring werpen. Het Amerikaanse leger was en is berucht in het buitenland om te allen tijde de rangen te sluiten en sancties te weigeren; dat gebeurt alleen als de publieke opinie in de Verenigde Staten erom vraagt. Niemand op de Amerikaanse basis werd later op het matje geroepen.

Cavalese Die houding doet denken aan het ongeval twintig jaar geleden veroorzaakt door een Amerikaanse piloot die 20 mensen (onder wie 5 Vlamingen) de dood injoeg toen hij in het Italiaanse Cavalese met zijn laagvliegende jet een kabelbaan doorsneed.

De daders logen over hun cowboystunt en werden ten slotte oneervol ontslagen, maar daar bleef het grotendeels bij. Tien jaar geleden mislukten ze om die al bij al milde straf te laten opheffen.

Jan Neckers

DAAR IS CHE’S ERFENIS Partijen doen weleens meer een beroep op bevriende partijen uit het buitenland om de plaatselijke strijd te ondersteunen. Dat Geert Wilders voorbije zondag naar Antwerpen afzakte om Filip Dewinter een duwtje in de rug te geven, heeft u uitgebreid in het nieuws kunnen vernemen.

Volgende week krijgt de PVDA een ‘vriendin’ over de vloer: Aleida, de dochter van Che Guevara. Zij komt op 12 september naar Antwerpen afgezakt om over de ‘revolutie’ te spreken.

Het is al de derde keer dat Aleida Guevara te gast is bij de PVDA. Naast een aantal plaatselijke voordrachten, zal ze optreden op ManiFiesta, het jaarlijkse partijfeest van de maomarxisten in Bredene. Aleida Guevara is kinderarts en ze verdedigt de marxistische weldaden met veel passie en vuur.

We zijn benieuwd wat ze gaat vertellen over de rode paradijzen Venezuela en Nicaragua…

Het land waar de zon vroeg ondergaat Lezers die ‘hun’ geschiedenis (nog) kennen, zullen bij het lezen van deze titel spontaan denken aan die beroemde keizer in wiens reusachtig rijk de zon nooit onderging.

Wie, zoals uw dienstwillige (of moet dat moedwillige zijn?) dienaar, Zuid-Afrika heeft doorkruist in verschillende seizoenen en onder verschillende ‘systemen’, weet dat je er niet moet van dromen om, zelfs in de zuiderse zomer niet, tot elf uur ’s avonds onder een sering, een jakaranda, een amaroela of welke lalala-boom dan ook, van een heerlijk Kaaps wijntje te nippen.

Rond 19 uur zakt ginder de duisternis over berg en dal en blijft aan de verre einder hoogstens een donkerrood stipje te bespeuren.

Als verknochte vriend van de vaak en lang beproefde Boeren en hun dappere ‘nooiens van die velde’, kan ik alleen maar vurig hopen dat het onheilsbericht dat in ons lijfblad van 30 oogst in een kadertje stond op bladzijde 13 (ook een symbool?) géén trieste werkelijkheid wordt.

Waar betaalt de burger een politiemacht voor?

Dat is de indringende vraag die hoe vaker, hoe luider en hoe ‘witter’ op de publieke fora gelezen kan worden door iedereen, behalve door de wakers over de veiligheid van de burgers, die door dik en dun verzekerd moet worden, ongeacht de kleur van hun ‘vel’, hun trap op de maatschappelijke ladder of de ideologie waaraan zij verkleefd zijn. Wat te denken als ik op sociale fora te lezen krijg dat boerderijen overrompeld en massaal ‘bezet’ worden, terwijl zwarte agenten daar met de armen gekruist of met de handen in de broekzakken naar staan te kijken zonder in te grijpen. De niet zelden gewelddadige (zwarte) bezetters drijven hoorbaar de spot met de koene verzekering van president Ramaphosa dat onwettige grondbezetting onder geen beding door zijn regering geduld zal worden. En inderdáád, andersdenkenden, al blijf ik volhouden dat die onmenselijke plaasmoorde op een blanke slachting dreigen uit te draaien, zoals ten hemel schreiend gesymboliseerd met die 3.400 witte kruisen langs de snelweg bij Potgietersrus, zijn het niet uitsluitend ‘witten’ die in Zuid-Afrika’s ver verlate vlaktes ten prooi vallen aan grijpgraag schorremorrie. Zonder voorbehoud wil ik dat aantonen met een voorval dat mij in het laatste weekeind van augustus ter ore is gekomen. In één adem wil ik daarmee antwoorden op het oorverdovende stil-

zwijgen waaraan de westerse fatsoensberichtgevers zich hardnekkig blijven bezondigen, mét zwijgende medeplichtigheid van onze zelfverklaarde ‘vrienden van Zuid-Afrika’.

Een lap grond voor een peulschil Met 150 waren ze, de wederrechtelijke grondgrijpers op de plaas van dr. Motodi Maserumule nabij Pretoria, waar zij in de gauwte van wat zinkplaten een hokje ineen geflanst hadden waar zij het plaatje ‘office’ (kantoor) op gespijkerd hadden en waar ‘erven’ werden verpatst voor 500 rand per stuk, ofte een kleine 30 euro. Dankzij bemiddeling van de blanke solidaristen van Afriforum, daagde op de ‘zwarte’ boerderij een deurwaarder op om de gronddieven te verjagen en daarmee uit te voeren wat de president van àlle Zuid-Afrikanen verzuimt.

Het geeft de lezers van het Vlaamse broedervolk meteen een treffend idee van hoe zo’n plaasaanvalle er in de haast dagelijkse praktijk aan toe gaan, met dat niet onbelangrijke verschil dat dr. Maserumule níét met gloeiende strijkijzers of ander ‘gebruikelijk’ marteltuig gefolterd werd.

Opvallend laconiek slot van het persbericht: “Die polisie kon nie onmiddellik vir kommentaar bereik word nie.” Niet verstaan? Tekeningetje nodig? De commentaren van het ‘gewone volk’ kunnen worden samengebald in dezer voege: de bevelvoerder van die polisiestasie verdient een pak rammel voor plichtsverzuim en het is nonsens dat agenten op het einde van de maand een salaris krijgen om hun werk NIET te doen. Tot spijt van wie ’t benijdt, zal ik op dezelfde spijker blijven hameren, tot niet alleen Donald in de States, maar heel de wereld weet dat in het land waar de zon vroeg ondergaat, een nijver boerenvolk dat mij en hopelijk ook u na aan het hart ligt, wordt bedreigd met een voortijdige en wraakroepende ondergang.

Met wereldwijd stilzwijgende medeplichtigen.

Begrepen??!! hvo

Actueel

6 september 2018

De Lage Landenlijst

Cocaïnepolitiek De Wever heeft een steen in een stinkende kikkerpoel gegooid, door in de Nederlandse Volkskrant te wijzen op de toenemende greep van de cocaïnehandelaars op het maatschappelijke en politieke leven. Eén van de verkiezingsbeloftes van De Wever in de campagne van 2012 was zijn “war on drugs”. Tijdens zijn eerste jaar als burgemeester, in 2013, werd 4.724 kilo cocaïne in beslag genomen door de douane. In 2017 werd 39,5 ton onderschept. Dit jaar is die hoevelheid al ruim overschreden, en we zijn maar begin september.

Begin januari dit jaar werd het “Stroomplan” aangekondigd. Pas nu, acht maanden later, gaat dat “Stroomplan” daadwerkelijk van start. Waarom het allemaal zo lang moet duren, dat is de vraag.

Bart de Wever kent het probleem maar al te goed. In september 2016, toen net een lading van 3,4 ton coke was onderschept, kreeg hij op de gemeenteraad een vraag voorgeschoteld van Filip Dewinter: “Welke maatregelen voorziet de burgemeester ter zake?” Het Vlaams Belang, ooit Vlaams Blok, hamert al jaren op de gevaren van drugs.

Trouwens, wie “cocaïne” en “Antwerpen” googelt, krijgt een hoop artikels over de drugproblematiek in Antwerpen. En daar kom je krantentitels tegens als: “Antwerpen, cocaïnehoofdstad van Europa”. Zeker de helft van alle cocaïne die vanuit Zuid-Amerika wordt verscheept, vindt zijn weg via de haven van Antwerpen. De ingrepen om die trafiek tegen te gaan, hebben in ieder geval weinig indruk gemaakt op de smokkelaars.

Heel veel geld “De cash wordt ook gebruikt om zich in de gemeenschap in te kopen”, aldus De Wever, “Door giften te verlenen aan moskeeverenigingen, door onderhandse leningen te verstrekken aan buurtbewoners die niet naar de bank kunnen of willen, door mensen te werk te stellen in winkels die schijnbaar winkels zijn, maar in werkelijkheid criminele doelen dienen, telefoonwinkels, viswinkels, shishabars. […] De invloed van het geldvolume hou je niet meer tegen. Het blijft niet beperkt tot bepaalde wijken. Dit dringt door in heel de samenleving. Dit gaat doordringen in de politiek. Ik durf zeggen: in Antwerpen staan we op de rand dat men zich ook politieke invloed aan het inkopen is.” Verder zei De Wever dat hij gemeenteraadsleden kent voor wie hij zijn hand niet in het vuur kan steken. “De coke is een gamechanger. Waar we vroeger over families spraken die bijverdienden, die in het theehuis de can-

nabis aan de man brachten, gaat het nu om bedragen die mensen in staat stellen in Marokko vastgoedkoning te worden.”

Nederland Volgens de Belgische politiediensten is minstens 80 procent van de cocaïne die in de Antwerpse haven aankomt voor Nederland bestemd.

Het zijn Nederlandse drugbenden die de inkoop financieren en de distributie verzorgen, lokaal en vooral internationaal. “Men kan niet om de constatering heen dat sinds de jaren zeventig ondernemers in Nederland stinkend rijk zijn geworden in de drugbusiness. Eerst met cannabis, dan met synthetische drugs en coke. Jullie probleem is nu ook ons probleem geworden.”

Daarmee ontmaskert De Wever de oude linkse leugen dat de legalisering van cannabis de doodsteek zou betekenen voor de handel in harddrugs. Het tegendeel is gebeurd: het succes van de cannabishandel heeft een sterke impuls gegeven aan de cocaïnehandel.

Maar De Wever kreeg vooral de volle laag omwille van zijn verklaringen over de politieke invloed die de cocaïnemaffia aan het verwerven is. Uit de reacties kan men afleiden dat sommige mensen zich aangesproken voelen. Kris Peeters reageerde woedend op de zinsnede uit het interview waarin De Wever politici viseerde “die hun stemmen rekruteren bij bepaalde bevolkingsgroepen, in bepaalde wijken, in bepaalde sportclubs”. Hij vertelde daarbij een anekdote over een vicepremier “die op de Turnhoutsebaan een winkel is binnengegaan van iemand die is veroordeeld voor onder meer wapenhandel. En die presteert het daar om te zeggen: ‘Het is hier toch helemaal niet slecht, het valt hier veel beter mee dan Bart de Wever beweert’…”. Hij noemde geen namen, maar Peeters voelde zich duidelijk aangesproken.

Ook Jinnih Beels, lijsttrekster van de socialisten, was des duivels: “Als hij [De Wever] weet heeft van misdrijven, moet hij naar het par-

5

ket stappen. Nu creëert hij alleen onrust in de samenleving en zijn eigen gemeenteraad.” De prijs voor de meest hypocriete reactie ging dit keer niet naar een tsjeef of een socialist, maar naar groene ayatollah Van Besien, die zei: “De Wever creëert een klimaat van angst, maar is vooral een toonbeeld van onmacht.

Antwerpen is uitgegroeid tot cocaïnehoofdstad en er ontploffen granaten in straten waar kinderen voorbij fietsen. Als burgemeester moet je niet alleen problemen benoemen, maar ook zorgen voor oplossingen.”

Ah? We wisten niet dat De Wever ook minister van Justitie is geweest en dat hij verantwoordelijk was voor het falen van justitie. Nee, het zijn juist de fanatici van Groen, zoals Van Besien en consorten, die verantwoordelijk zijn voor de legalisering en de banalisering van drugs, voor de uitholling van het strafbeleid, en voor de gedoogde toestroom van massa’s legale en illegale immigranten die oververtegenwoordigd zijn in de drughandel, ook bij de “Nederlandse” bendes. We noteerden een opmerkelijke uitspraak van Karel Anthonissen, gewestelijk directeur bij de Bijzondere Belastinginspectie (BBI): “Toen wij in 1999 met het faillissement van de Banque Chaabi du Maroc in Borgerhout een kans kregen om in die maffia binnen te kijken, kwamen de vrienden die het district nu besturen, dat verhinderen.” Dat verkondigde hij op Twitter.

Het is onder meer een rechtstreekse verwijzing naar de tussenkomst van PVDA-politica en advocate Zohra Othman, momenteel districtsschepen in Borgerhout. Ze brak enkele weken geleden met de PVDA.

Besluit Zoals we enkele weken geleden schreven, gaat men ervan uit dat in Europa gemiddeld 1 procent van de bevolking regelmatig een lijntje cocaïne opsnuift. Als we dat vertalen naar de Vlaamse bevolking en rekening houden met 4,8 miljoen kiesgerechtigden, dat gaat het in Vlaanderen over afgerond zo’n 50.000 mensen. Cocaïnegebruik doet zich voor in alle geledingen van de bevolking. Denk niet dat het alleen marginalen en straatjunkies zijn. En het beperkt zich niet tot Antwerpen. Maar De Wever speelt met vuur wanneer hij verklaart dat cocaïnegebruik niet voorkomt bij zijn eigen raadsleden. Daar zouden we geen hand voor in het vuur durven KvC & PB steken…

Radio 1 zendt op zaterdag 22 september opnieuw de “Lage Landenlijst” uit. Dat is een coproductie van Radio 1 en drie regionale Nederlandse omroepen, waarbij een hele dag uitsluitend Nederlandstalige liedjes gespeeld worden. Dit gebeurt op basis van een hitparade van honderd ‘beste’ liedjes, die door de luisteraars in een bepaalde volgorde is gegoten.

We vinden dit een schitterend initiatief. De twee vorige edities waren heerlijke zaterdagen, waarbij vele juweeltjes de revue passeerden. Toch ervaarden we telkens een gemis, want het wondermooie ‘Vlaanderen’ (En als ik weg wil zijn, ga ik naar Vlaanderen…) van Paul van Vliet werd niet gespeeld. Het werd door de programmamakers niet opgenomen in de preselectie. Zonder twijfel gaat het nochtans over een van de mooiste liedjes over ons die ooit door een Nederlander werden gezongen.

We kunnen ons moeilijk voorstellen dat van de twintig Vlaamse en Nederlandse muziekliefhebbers die de lijst samenstelden, niemand dit liedje zou kennen. Vreemd toch dat het schreeuwerige ‘België’ van de Nederlandse groep Het Goede Doel wel in de lijst werd opgenomen, terwijl het pareltje van Paul van Vliet werd vergeten.

Niet getreurd evenwel. De luisteraar kan hieraan iets doen. Ieder-

een kan surfen naar de webstek van Radio 1 en daarbij zijn eigen top drie samenstellen. Daarin mogen ook liedjes worden opgenomen die niet in de preselectie zitten.

Wanneer honderden mensen dit liedje in hun top drie plaatsen, zal men verplicht zijn het op te nemen in de preselectie en kan het zelfs een hoge score krijgen. Wie weet, eindigt het zelfs bovenaan de hitparade. Dat zou een mooi eerbetoon zijn aan Paul van Vliet.

Mogen we onze lezers derhalve vragen mee te doen met dit initiatief en het liedje van Van Vliet op te nemen in hun top drie? Het vergt slechts enkele minuutjes. Je kan vele Vlamingen daarmee een groot plezier doen én dit schitterende liedje opnieuw bekendheid geven.

Surf gauw naar www.radio1.be en spoor uw vrienden en kennissen aan hetzelfde te doen.

BL

Grammens’ werk is nog niet af!

Op zondag 14 oktober a.s. trekken we met zijn allen naar de stembus om nieuwe gemeentebesturen te kiezen. Uiteraard zal dat eveneens het geval zijn aan de taalgrens, aan Vlaanderens achilleshiel: de faciliteitengemeenten. Toen in 1962 de taalgrens definitief werd vastgelegd, dachten velen in dit land: “De problemen zijn voorbij, want de taalgrens ligt vast. Dus, goede afspraken maken goede vrienden, en een duidelijke grens zorgt voor goed nabuurschap.” Niets was echter minder waar!

De faciliteiten hebben de voorbije 56 jaren hun doel als integratiebevorderende maatregel volledig gemist.

De Franstaligen hebben op hun beurt in die Vlaamse dorpen en gemeenten een voortdurende annexatiepolitiek gevoerd en zo werd door hen op vele plaatsen de taalwetgeving brutaal met voeten getreden en werden de faciliteiten misbruikt. M.a.w., de faciliteiten zijn eerder een instrument van en voor de verfransing dan van en voor integratie in Vlaanderen en het verwerven van het Nederlands!

Vandaar dat in december 2017 de stad Ronse met een ruime meerderheid (CD&V, N-VA, Groen, Open Vld en Vlaams Belang) een motie heeft goedgekeurd met de duidelijke en uitdrukkelijke vraag aan de hogere overheid om de faciliteiten af te schaffen.

Ronse en gans Vlaanderen wachten nog steeds op een even duidelijk als uitdrukkelijk antwoord. Het is genoeg geweest. Laat het ons voor eens en altijd stellen: afschaffen die (koe)handel!!

Daarom wil de VVB een bescheiden steentje bijdragen om de (schuldige) communautaire stilte te doorbreken via het organiseren van een antifaciliteitenmeeting met getuigenissen uit Ronse en uit de Zes, met ook het politieke strijdlied van de Geuzen, met een eresaluut aan de onvermoeibare redactie van het tijdschrift “De Zes” … en dat alles voor het Vlaams karakter van o. a. Ronse en de Zes. Want: faciliteiten zijn en blijven stommiteiten!

Daarom, steun Ronse en de Zes in de Vlaams-Brabantse Rand en noteer met stip donderdagavond 13 september om 20 uur. Plaats van afspraak: Zaal Christen Volksbond, Zonnestraat 27 in Ronse. Allen daarheen.

K.v.C.

Alle info via www.vvb.org

HET KAN OOK ZO Vorige week verzamelden zo’n 200 Afrikaanse gelukzoekers om in optocht en luid scanderend naar het Spaanse consulaat te wandelen.

De betoging was een aanklacht tegen het racisme en de ‘hogra’ (vernedering) die ze ondervinden. De politie kwam tussenbeide. De 200 asielzoekers werden in bussen geladen en naar andere steden gereden.

Neen, dat gebeurde niet in Brussel of Antwerpen, wel in de Marokkaanse kuststad Tanger. In die stad stranden maandelijks honderden Sub-Saharamigranten, om van daaruit de overtocht te wagen richting Spaans grondgebied.

De Marokkaanse inwoners van Tanger zijn die Afrikaanse gelukzoekers, en de bijhorende overlast, meer dan moe. Met als gevolg dat de Afrikanen allesbehalve “vriendelijk” behandeld worden door de autochtone bevolking.

6

Dwars door Vlaanderen

6 september 2018

De Geuzenberg

Een écht onderwijsdebat, graag Een gedegen onderwijsdebat zou over meer moeten gaan dan een ‘succesverhaal’, ‘uitdagingen’ en dergelijke meer. Ook de keerzijde moet belicht worden. Laat dat alvast onze hoop zijn voor het nieuwe politieke jaar: een debat die naam waardig.

Een toevallige ontmoeting afgelopen zaterdag bracht het gesprek op het Nederlandstalig onderwijs in het Brussel van de jaren tachtig. Men kan het zich vandaag moeilijk voor de geest halen, maar de druk was toen erg groot, en de vrees dat het doek zou vallen was reëel.

Er was weliswaar een keerpunt bereikt, alleen werd dat pas achteraf duidelijk.

De sociologische realiteit, aangewakkerd door de Franstalige politieke klasse, gekoppeld aan het ‘liberté du père de famille’-principe, zonder meer hét vehikel van het FDF, had ervoor gezorgd dat velen die men als Nederlandstalig kon bestempelen hun kinderen in een Franstalige school stopten. Een verstandskeuze vond men. Bij de modale Vlaming is het pragmatisme altijd al groter geweest dan eerder welk principe.

Groeiend belang van Nederlands De maatschappij wijzigde echter. Het belang van het Nederlands nam toe, waarna het lucide Franstalige ouders waren die eieren voor hun geld kozen. Uw dienaar is van de generatie die de eerste Franstalige leerlingen in het Neder-

Heusden-Zolder, een goudmijn Bruno Buyse, ex-N-VA, ex-schepen en lijsttrekker van die partij in 2013, zit als onafhankelijk gemeenteraadslid op de oppositiebanken in Heusden-Zolder.

De aanhoudende ruzies binnen de lokale N-VA-afdeling scheurden de partij in drie stukken en bracht die naar de oppositiebanken.

Sinds 1 januari 2013 is Mario Borremans (G-OE-D), voormalig lid van CD&V en N-VA, de burgemeester. Buyse fungeert nu als luis in de pels van de meerderheid.

Hij bond de kat de bel aan, en zo kwam iedereen te weten dat negen personeelsleden van de gemeente 365.000 euro hebben bijverdiend door de renovatie van het ophaalgebouw op de mijnsite op te volgen. Blijkbaar heeft de gemeente ambtenaren in dienst die bekwaam zijn om de renovatie van historische bouwwerken met de nodige deskundigheid op te volgen. Wat doen die dan onder hun normale werkuren?

Leve de provincie De Limburgse deputatie is goed voor haar kiezers. De helft van de geweigerde bouwvergunningen in de gemeenten worden door het provinciebestuur in beroep toch goedgekeurd.

Dat blijkt uit een studie van de vergunningsdatabank. “De burgers zijn mondiger geworden”, zei Inge Moors (CD&V), gedeputeerde van de provincie bevoegd voor Ruimtelijke Ordening.

Als in Limburg bijna 52 procent van de geweigerde bouwvergunningen door de deputatie alsnog in beroep wordt goedgekeurd, dan lijkt

landse basisonderwijs zag opduiken (vaak ging het voor hen daarna richting een Franstalige middelbare school). En niet toevallig waren dat veelal kinderen van hogeropgeleide ouders. Mensen die hun professioneel bestaan opgebouwd hadden zonder noemenswaardige kennis van het Nederlands, maar die tegelijk begrepen dat hun kinderen die luxe niet meer zouden hebben.

Hoe dan ook, we krijgen de indruk dat het vaak erg nijpende leerlingentekort van weleer bij menig Vlaams-Brussels beleidsmaker een heus trauma heeft veroorzaakt. Een beetje zoals hetgeen Duitsers met inflatie hebben…

Nu ja, voor zij die een obsessie voor leerlingenaantallen ontwikkeld hebben, zijn dit dolle tijden. De vraag is groter dan het aanbod. En de schaarste van weleer, die is uitgegroeid tot heuse overschotten. Alleen zit er meer dan één keerzijde aan dit (numerieke) succesverhaal.

80 procent Franstalig aanbod Een en ander moet in perspectief geplaatst worden. Voor iets meer dan 80 procent is en blijft het onderwijs in Brussel een Franstalige

dat meer op een klantendienst dan op goed bestuur. We gaan ervan uit dat de politieke kleur van diegenen die in beroep alsnog een vergunning krijgen, volstrekt irrelevant is.

aangelegenheid. Daar heeft de boost van het Nederlandstalig aanbod niets aan veranderd.

De belangrijkste ontwikkeling zit hem in de absolute cijfers. Waar de capaciteit aan Franstalige kant de voorbije twintig jaar met zo’n 15 procent steeg, groeide het aan Vlaamse kant met een derde. Vooral dan in het kleuter- en basisonderwijs, waar sprake is van een stijging van zomaar even 50 procent. En dan moet men aan Franstalige (maar ook aan progressieve Vlaamse) kant horen dat ‘Vlaanderen’ meer inspanningen moet doen.

De samenstelling van het klaslokaal en van de lerarenkamer is in die mate verschillend dat het eerste steeds meer een spiegelbeeld van de Brusselse sociologie geworden is, terwijl het tweede als een meer Vlaamse sociologie oogt. Het frustreert sommigen dat te weinig Brusselaars, al dan niet alumni van de eigen scholen, hun weg naar het onderwijs vinden. De realiteit is echter wat ze is. De groep ‘anderstaligen’ (en dit is complexer dan het klinkt) heeft een vergaande weerslag op het onderwijspeil, terwijl het aan de onderwijzende kant moeilijk blijft om voldoende leerkrachten te vinden én te behouden. In Vlaanderen haakt zo’n 25 procent van de leerkrachten tijdens de eerste vijf jaar af. In Brussel ligt dat cijfer hoger. En wie de handdoek

“Fascist” De pijnpunten zijn gekend. De eerste schooldag verschilt in deze niet van de vorige, maar laten we hopen dat we het komende politieke jaar wat vaker een ander geluid zullen horen dan de traditionele hoerakreet. Men jongleert met termen als sociale mix en diversiteit, terwijl de realiteit is dat het kernpubliek voor wie dit onderwijs bestemd is, te vaak uit de boot valt. Toen we een links politicus ooit de stelling voor de voeten wierpen dat net voor die mensen een rode loper van absolute voorrang uitgerold moest worden, kregen we het verwijt “fascist” naar het hoofd geslingerd. Sinds jaar en dag een, jawel, geuzennaam. Ach, laten we ons daar niet druk om maken. Het brengt ons zelfs op een idee. Misschien is het tijd om ‘Qu’est-ce que le fascisme’ van Maurice Bardèche te herlezen. Was ‘rijk worden met talen’ niet dé slogan van het Nederlandstalig onderwijs in die jaren? We genieten nog elke dag van de vruchten die we van die boom mochten plukken. Vandaag stelt zich in het Nederlandstalig onderwijs in de hoofdstad meer een probleem van te veel laaghangend fruit. KNIN.

Vanaf nu enkel nog nepwapens bij strategische oefeningen van de politie

Aanval op de logica Verleden zaterdag werd met veel tamtam in Brugge ‘t Zand heropend. Dat plein, waar een eeuw geleden nog het vorige station stond, was onbetwistbaar aan vernieuwing toe, omwille van waterinsijpeling naar de onderliggende parking. Dat daardoor ook de beroemde fontein met de raadselachtig verdwenen beeldengroep verplaatst moest worden, is politieke larie. Waar vroeger de niet zo lang geleden aangepaste rijwegen lagen, hebben onlogische ‘spitsvondigaards’ een grijs woestijnlandschap neergepoot met hier en daar een oase van rust, die bovengronds voor dagelijks verkeer moeilijk te bereiken is.

Door onnodige omleidingen krijgen drie straten ineens de volle laag aan fijn (rood?) stof te verwerken, wat wel eens de kop van sp.a-burgemeester Renaat Landuyt zou kunnen kosten. Wat de voorbije dagen opviel, was de constante aanwezigheid van politieagenten die tot vervelens toe het nauwelijks tien meter lang stukje weg voorbehouden aan De Lijn beschermden, en daarmee de twijfelende meute onverbiddelijk de stadsdoolhof injaagden. Bruggelingen zullen rap doorhebben hoe ze laverend vanaf het station in dubbel zoveel tijd de Smedenstraat kunnen vinden, maar voor anderen zal een aangepast gps-systeem soelaas moeten brengen.

Reservatiestroken Sedert de jaren zeventig sleept het dossier aan rond het ontsluiten van de Zeebrugse haven via het verbreden en bevaarbaar maken van het Schipdonkkanaal. Of eerder nog via het samenvoegen van Schipdonk- en Leopoldkanaal door het wegnemen van de middenberm.

Zo lang reeds leven ‘oeverbewoners’ op het grondgebied van Damme, Maldegem, Zomergem en Eeklo met de vrees dat hun eigendom, gelegen in een zogenaamde reservatiezone, zal onteigend worden. Is er plotseling een onver-

Afscheid van onze hartsvriendin Ivonne Julliams is woensdag in rusthuis De Mick op 88-jarige leeftijd overleden. Zij was 23 jaar schepen van de stad Antwerpen, senator, en districtsraadslid. Onze toenmalige hoofdredacteur Jan Nuyts noemde haar steevast “onze hartsvriendin”. Zij kon daar goed mee lachen. Ook met de verhalen over haar pruik, die geregeld in ‘t Pallieterke verschenen, en die moest gewassen worden op 70 graden.

Yvonne kwam uit de Antwerpse Polder, uit het mooie dorp Oorderen, dat omringd was door dijken die begroeid waren met lindebomen. Het dorp verdween voor de havenuitbreiding.

Haar afkomst verborg zij niet. Die hoorde je aan haar dialect. Zo noemde zij haar echtgenoot Florent altijd “Ooze Floran”. Die was afkomstig uit Berendrecht. Een rasechte dokwerker die het tot kraanman bracht. In die functie vergezelde hij Yvonne trouwens op een missie in China. Hij werd dan aangeduid als havenspecialist.

Yvonne leefde in de tijd van wat nu het “oude socialisme” genoemd wordt. Zij ging erg vrolijk door het leven. Zij was op alle eerstesteenleggingen, openingen van dit en van dat en op alle proeverijen van wijn en bier.

Dat waren voor haar feesten zonder eind. Zij speelde er opperschenkster, en wie als orga-

niet in de ring gooit, kiest als het even kan voor een plek dichter bij huis, doorgaans met een andere samenstelling van de klas.

nisator niet oplette, was de helft van zijn voorraad flessen kwijt.

Districtsraadslid Jan Kruyniers, die na haar overlijden “zegsman” speelde voor de kranten, weet: “Zij heeft in haar functies nooit veel potten gebroken.” Potten pakken, dat was meer haar ding. “Tournée générale!”, riep ze bij het binnenkomen van een café, niet voor een select groepje, maar voor “haar” militanten. Die verzamelden om de haverklap in de “Chalet”, het socialistische jeugd- en cultuurcentrum van de Antwerpse wijk Schoonbroek-Rozemaai, waar zij ging wonen na de afbraak van Oorderen. Daar hing dezer dagen de “echte” socialistische vlag halfstok, die met de rode roos in de hoekige vuist.

Daar bouwde Yvonne haar bescheiden imperium uit. Daar vertrokken in de glorietijd de propvolle autobussen naar de rode polls in Antwerpen. Op die polls was Yvonne de onge-

kroonde koningin. Zij kwam er steeds als eerste uit de bus en zou het bijgevolg gemakkelijk tot burgemeester van Antwerpen hebben gebracht. Maar die hoogste post liet zij over aan wie haar welgevallig was. Niet aan (bijvoorbeeld) haar partijgenoot Wim Geldolf.

De weging van de Vette Os Wij hebben Yvonne zeer goed gekend. Zij was op alle gansrijdersfeesten in de Polder.

Zij was op de weging van de Vette Os en alles wat er aan plezante dingen omging in het slachthuis, onder meer bij de Dikke Zielen.

Zij was ook op de elfjulivieringen die ingericht werden door Lode Craeybeckx of door Bob Cools.

Na afloop van de officiële feestelijkheden installeerde Yvonne zich op een bevriend terras, omgeven door mensen van allerlei slag, niet alleen bekenden. Zij organiseerde (een bijzondere gave die zij had) dan haar eigen Guldensporenviering. De Grote Markt galmde van het gezang onder leiding van de welgevormde schepen, die steeds meer aanhang kreeg bij de late feestvierders. Yvonne feestte niet alleen op andermans kap. Zij

wachte verandering gekomen in die vervelende toestand? Schijnbaar wel.

Joachim Coens, burgemeester van Damme en vooral Zeebrugse havenbaas, heeft zelf aan het Departement Omgeving, onder de bevoegdheid van Vlaams minister Joke Schauwvliege, laten verstaan dat het systeem van reservatiestroken geschrapt mag worden.

Is men na bijna een halve eeuw eindelijk tot het besluit gekomen dat een dergelijk ingrijpend en duur project niet haalbaar is? Beter laat dan nooit. nodigde heelder scharen uit op haar particuliere feesten, bijvoorbeeld op haar gouden en diamanten huwelijksjubileum. Daar zaten zowel waarachtige socialisten (type Bob Cools, Leona Detiège) als Vlaams-nationalisten (door haar “vergeten Duitsers” genoemd) en tsjeven aan rijke tafelen De laatste actieve jaren van Yvonne verliepen in haar huis op Rozemaai. Zij was toen enkel nog districtsraadslid en belette dat “haar” wijk bij Ekeren werd gevoegd. Dat is bij volgende bollekeskermis wél het geval.

De plezante schepen, die ooit propaganda maakte met een karikatuur die haar kortgerokt toonde als de prinses van Schoonbroek, trok in bij RVT De Mick.

Dat was indertijd een rode burcht. Van daaruit bleef Yvonne in contact met haar achterban en bestuurde zij eigenlijk haar vertrouwde wijk.

Wij denken dat er weinig plechtigheden zullen gehouden worden betreffende haar heengaan. Zij heeft haar lichaam geschonken aan de wetenschap, meer bepaald aan de Universiteit Antwerpen. Overigens was zij van mening: “Om mij hoef je niet te treuren.

Liefde moet je geven als je leeft, niet wanneer je dood bent.”

Vaarwel, hartsvriendin van ‘t Pallieterke.

Pagadder

7

Onze naaste buren

6 september 2018

Den Vaderlandt ghetrouwe

NPO aan de klaagmuur

Tussen de NPO en Sender Brüssel (de Vlamingenhatersomroep aan de Reyerslaan) zijn parallellen. Ze liegen allebei voortdurend dat criminele racistische allochtonen slachtoffers zijn en brave Vlamingen daders, en ze willen voortdurend de belastingbetaler extra beroven.

De “Geenstijlisering” stoppen De Nederlandse Publieke Omroep, afgekort NPO, is ijverig voor meer geld aan het lobbyen bij Arie Slob, minister voor Basis- en Voortgezet (middelbaar) Onderwijs en Media. Deze voorman van de ChristenUnie beklemtoont dat hij als “bevlogen christenpoliticus” graag het goede in de mens ziet. Iedere asielbedrieger is een vervolgde vluchteling. En Slob heeft oren naar de stelling van de linkse en nog nauwelijks liberale coalitiepartner D66 dat Hilversum nog maar eens in de schatkist mag graaien. Links en pseudolinks juichen de NPO toe, die iedere avond probeert de Nederlanders de hersens te spoelen. Er moet volgens Alexander Pechtold, politiek leider van D66, een tegengewicht blijven bestaan tegen de “Geenstijlisering van de media” (zijn woorden), want tegenwoordig wordt al eens de waarheid verteld over de multikulleugen. Dat moet financieel beloond worden. De vorige regering heeft beslist dat Nederland niet gebaat is bij een enorme staatsschuld zoals in het ontwikkelingsland ten zuiden van Wuustwezel. Vele overheidsdiensten moesten bezuinigen. Hilversum incasseerde tot en met vandaag ieder jaar 800 miljoen euro. Dat moet volgend jaar 740 miljoen worden, want de overheid ontvangt nu al een

hele tijd veel minder inkomsten uit de STER-reclame op televisie (die nooit rechtstreeks in de zakken van de NPO terechtkomt). De vermindering van reclame-inkomsten treft natuurlijk alle media, en die proberen de tering naar de nering te zetten, maar dat is niet echt besteed aan de NPO.

Wel geld in overvloed voor het voetbal De belastingzender is begonnen met een tegenoffensief, want er moet geld bij komen, gezien de grote kosten. De NPO vindt het een halszaak om de wedstrijden van het nationale voetbalelftal uit te zenden. Zo’n gewichtig iets kan je niet overlaten aan de gratis commerciële zenders. De NPO heeft daarom de commerciëlen van SBS6 ver overtroefd en betaalt bijna één miljoen uitzendrechten (dus zonder productiekosten) per wedstrijd voor de eerstvolgende twintig matchen. De NPO weet perfect dat SBS6 maximum 400.000 euro reclame binnenhaalde per wedstrijd en dat zal voortaan niets meer zijn bij de STER, maar daar halen ze in Hilversum eens de schouders voor op. De belastingbetaler moet maar bijpassen. De wet stelt dat informatie, cultuur en educatie de kerntaken van de publieke omroep zijn en daar hoort voetbal niet bij, maar met een wedstrijd is een hele avond gevuld met geleuter vooraf en achteraf.

NPO3, het zogenaamde jongerennet, zakt almaar dieper weg in de kijkcijfers, want de doelgroep zit naar zijn computer of smartphone te staren. Dus wordt NPO3 de zender voor goedkope buitenlandse reeksen en herhalingen, maar aan afschaffen wordt niet gedacht. Wel wil de NPO de lieverdjes bereiken met een groots en duur offensief op het internet en op die manier andere media wegconcurreren. Om die internetfantasie concreet vorm te geven, moet extra bezuinigd worden op de eigenlijke taak van de omroep: radio- en televisieprogramma’s maken. Er gaat minder geld naar interessante programma’s als het historisch magazine Andere Tijden en naar de documentaires van Tegenlicht. Journalistieke producten als EenVandaag moeten van NPO1 naar NPO2 verhuizen om plaats te maken voor amusement. Televisiedirecteur Klein stelt openlijk dat meer Nederlanders de Amerikaanse politiek kennen dankzij House of Cards bij Netflix dan via informatieve programma’s.

Feitelijk weigert de NPO in de eigen organisatie het vet weg te snijden ten koste van interessante programma’s. Het is dezelfde leugen die een marionet als de uitgerangeerde politicus Luc van den Branden (de ruggengraatloze voorzitter van de machteloze raad van bestuur van de VRT) ook graag gebruikt.

Impliciet maar nooit duidelijk gesteld is natuurlijk de dreiging van de afpersers van de NPO (en de VRT) dat politici minder met hun hoofd op het scherm komen als ze niet met belastinggeld strooien.

Willem de Prater

Zonder auto’s is de lucht schoner Het stadsbestuur is er zeker van: de Gentse lucht is schoner dankzij het circulatieplan.

Er werden cijfers bekendgemaakt die (het moet gezegd) er bijzonder goed uit zien. Dat vooral gemeten werd aan de knips, waar geen auto’s meer mogen rijden, mag de pret niet bederven. Dat de schepen die het circulatieplan bedacht zelf de meetpunten uitkoos, de studie bestelde en de resultaten bekendmaakte, al evenmin.

Dat de lucht overal in Vlaanderen verbetert, dat alleen op stikstofdioxide gemeten werd (niet op roet, niet op fijn stof, enz.), dat de Vlaamse Milieumaatschappij waarschuwt om voorbarige besluiten te trekken … het maakt allemaal niets uit. In groen-rode kringen werd getriomfeerd en de media kraaiden mee. Wie het circulatieplan nu nog bekritiseert, is een onmens die wil dat alle kindjes stikken in vuile lucht, dat was zowat de teneur van het debat.

Mag het even? De lawine aan GAS-boetes (Stad Gent incasseerde al meer dan zeven miljoen euro), het starre en ingewikkelde vergunningensysteem, het volledig ontbreken van wegwijzers (die waren voorzien, maar werden nooit geplaatst), de Park and Rides die de naam niet waardig zijn… Daarbovenop de vele klachten van handelaars die hun omzet blijvend naar beneden zien gaan, de waarschuwing van Voka dat grote bedrijven niet meer happig zijn om in Gent te investeren. Kortom, argumenten genoeg om het succes van het mobiliteitsbeleid in Gent toch wat te nuanceren.

Duur wonen in het centrum De schonere lucht is vooral goed nieuws voor bewoners van het verkeersvrije centrum.

Trends meldde op dezelfde dag dat appartementen in Gent weer een stuk duurder worden.

De gemiddelde vraagprijs voor nieuwbouwprojecten in Gent steeg met zeven procent en bereikt een recordhoogte van 3.100 euro per vierkante meter. De grote stijging komt door een aantal duurdere projecten (Trends, 30/08/2018, Gent is hors catégorie). Een aantal van die duurdere projecten is in het centrum gevestigd. Gent, de progressieve stad waar rijke centrumbewoners dankzij het stedelijk beleid niet alleen hun gezondheid erop vooruit zien gaan, maar ook de waarde van hun stulpjes.

Hoofddoek op school Vanaf dit schooljaar laten zeven stadsscholen voor secundair onderwijs een hoofddoek toe. Zij schrappen uit hun reglement de zin “hoofddeksels zijn binnen de schoolgebouwen niet toegestaan”. De schepen van Onderwijs (Groen) is niet helemaal tevreden. Zij wou het reglement aanpassen in alle scholen, maar ongeveer de helft verbiedt nog steeds hoofddoeken, onder meer het atheneum Wispelberg (de grootste stedelijke ASO-school). Open Vld is helemaal niet blij en beweert dat het met een liberale schepen van Onderwijs niet was gebeurd. Een vreemde reactie, want een sche-

pencollege noemen we net “college” omdat alle schepenen samen verantwoordelijk zijn voor het beleid. Zouden de liberale kiezers echt niet door hebben dat Mathias de Clercq en de andere liberale schepenen zes jaar lang alles met rood-groen mee hebben goedgekeurd?

Dat ze nu plots stoer uit de hoek komen, is vanzelfsprekend omdat de verkiezingen voor de deur staan. Na 14 oktober, als de schepenzitjes opnieuw worden verdeeld, zullen we zien hoe snel ze weer braafjes hun mond houden om toch maar mee te mogen besturen. Met links of met rechts, het maakt niet uit.

Ultralinks als verkiezingsthema Premier Charles Michel (MR) lanceerde met een uitgebreid interview in een aantal kranten de Franstalige verkiezingscampagne voor 2018-2019. Opvallend daarbij was zijn aanval op wat hij ‘ultralinks’ noemt: de PTB, de FGTB maar ook de PS. De eerste minister wil door een verbale aanval de linkerzijde verder in de hoek duwen.

Negen keer gebruikte premier Charles Michel het woord ‘ultralinks’ in een lang rentrée-interview in L’Echo. Daarmee viseerde hij zowel de extreemlinkse PTB, de FGTB als de PS. De MR-topman heeft het gehad met de kritiek op zijn regeringsbeleid. Met de cijfers van de Nationale Bank in de hand (219.000 extra banen in deze legislatuur) wil hij aantonen dat deze federale regering ondanks gekibbel goed bezig is. Tegelijk verdedigt hij de arbeidsdeal. De verhoging van de werkloosheidsuitkeringen in de eerste periode van jobverlies en een snellere verlaging daarna is geen jacht op werklozen en ook geen besparingsingreep. Want dat is wat de regering-Di Rupo in 2011 deed met de invoering van de degressiviteit, aldus Michel. Daarnaast had hij het over de stijgende koopkracht door de economische groei en de taxshift.

Kortom, de linkerzijde ontbeert een totaal gebrek aan realisme en zou beter zwijgen. Meer nog: de PTB, de FGTB en de PS worden de wacht aangezegd. Als zij federaal de lakens zouden uitdelen, zou dat dramatisch zijn voor de economie. En Michel verklaarde: “De socialistische vakbond en de PS liegen.

Ze zijn de vertegenwoordigers van een ultralinks conservatisme dat de werknemers en uitkeringstrekkers verarmt. Ze denken dat het geld gewoon uit de lucht komt vallen.” Daarnaast ging het over het migratiedebat. Daarin waarschuwt Michel voor de linkse politiek van massale regularisaties.

Vlucht vooruit Deze virulente aanval, zelden gezien voor een eerste minister, past natuurlijk in de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober, die naadloos zal overgaan in de campagne voor de parlementsverkiezingen van 2019. Charles Michel kiest duidelijk voor de vlucht vooruit, in de hoop aan Franstalige kant zoveel mogelijk centrumrechtse kiezers voor zich te winnen. De boodschap is duidelijk: stem voor ons en je vermijdt een extreemlinks beleid. Partijvoorzitter Olivier Chastel had een paar dagen voordien al een voorzet gegeven door openlijk te pleiten voor een voortzetting van de huidige federale coalitie.

De MR-kopstukken voelen zich gesterkt in hun overtuiging omdat links in Wallonië het een stuk moeilijker heeft dan de media – waarvan 95 procent een aversie koestert voor de MR – doen uitschijnen. Politiek links hakt met de steun van een reeks opiniemakers weliswaar in op Charles Michel en zet hem neer als een marionet van N-VA-voorzitter Bart de Wever en van would-be fascist Theo Francken.

Staking?

De MR kiest voor de klassieke repliek door te wijzen op het migratiebeleid dat niet verschilt van dat van Maggie de Block.

En vooral, de Franstalige liberalen wijzen almaar meer op de

Boerkini in het zwembad In de stedelijke zwembaden is vanaf nu “lichaam bedekkende kledij” toegelaten. De tekening die toont wat wel en wat niet mag, is aangepast: er staat nu ook een zwemshort en een duikpak/boerkini bij. Tegelijk werden de mannetjes en vrouwtjes vervangen door een rijtje identieke waterdruppeltjes. We leven in genderneutrale tijden, ziet u.

Het geeft de absurde indruk dat een dame met slechts een zwembroek aan een duik mag nemen. Wie doet eens de test?

Mathildis

Li bia bouquet inherente zwakte van links. De PTB is niet meer de partij die het Waalse politieke landschap overhoop zal halen. De peilingen waarin de partij 20 procent haalde, liggen in een ver verleden. Extreemlinks zal al blij zijn met 10 tot 12 procent van de stemmen.

Ondertussen ging partijvoorzitter Peter Mertens op de Franstalige openbare radio-omroep tijdens een ochtendinterview compleet de mist in. Hij kwam niet verder dan wat flauwiteiten en gemeenplaatsen. Bovendien was zijn Frans van een schabouwelijk niveau. Bij de FGTB moest nieuwbakken voorzitter Robert Vertenueil zijn staart intrekken toen bleek dat er weinig animo was voor een algemene staking op 2 oktober. “We gaan dat niet doen, dat is een cadeau voor de regering”, liet de achterban weten.

En dan is er de PS, die trouw blijft aan ultralinkse standpunten zoals arbeidsduurverkorting zonder loonverlies. En vooral meer en meer het gewicht torst van een oude Di Rupo, die de komende maanden maar met mondjesmaat afstand neemt van het voorzitterschap en het burgemeesterschap van Bergen.

Hij ambieert die functies niet meer in 2019, maar zal wel tot na de verkiezingen van volgend jaar op post blijven. Trouwens, in Bergen heeft Di Rupo de plaats van lijsttrekker moeten afstaan aan Nicolas Martin.

Charles Michel zal de komende maanden proberen om zich in Wallonië te profileren als een hardwerkende politicus, terwijl Elio Di Rupo, inmiddels 67 jaar, de man is die uitbolt richting zijn pensioen.

Picard

8

De wereld rond

6 september 2018

Chinese valstrik bedreigt Afrika Niets is zo gevaarlijk als zich laten verleiden door een deal waarvan men alle gevolgen niet kan of wil zien. Menig Afrikaans land liet zich op die manier al door Peking vangen. Want hoe aanlokkelijk hetgeen de Chinezen aan te bieden hebben ook mag lijken, stilaan ontpoppen ze zich als dé schuldeiser van het continent, wat op termijn funeste situaties dreigt te creëren. Schulden moeten immers ooit terugbetaald worden, in geld of door middel van diensten.

Hoe lucratief de danspasjes van de Britse premier Theresa May tijdens haar bezoek aan het zwarte continent zullen zijn, moet de toekomst uitwijzen. Feit is dat ze een achterstand in te lopen had ten opzichte van sommige van haar collega’s.

Zo presteerde de Franse president Macron het om in vijftien maanden tijd een bezoek te brengen aan bijna evenveel Afrikaanse landen - dertien om precies te zijn. Ook Merkel maakt er op vrij regelmatige basis haar opwachting, maar de recordhouders moeten buiten Europa gezocht worden. De Turkse president Erdogan kan bezoeken aan 23 landen op zijn conto schrijven.

Het is echter China dat de kroon spant. In de periode 20072017 werden 79 keer officiële delegaties uitgestuurd, goed voor een bezoek aan 43 landen. En dan heb je de swingende May. De laatste keer dat een Britse eerste minister voet zette op Afrikaanse bodem (toch in het kader van een ‘dienstreis’) was in 2013. David Cameron woonde toen de uitvaartplechtigheid van Nelson Mandela bij. Een vreemde desinteresse, werd in diplomatieke kringen opgemerkt. Zeker voor een land dat zich als gevolg van de Brexit als wereldspeler opnieuw zal moeten uitvinden. “De toer van Theresa May in Zuid-Afrika, Nigeria en Kenia komt veel te laat”, klonk het scherp. “Er zat ook weinig strategie achter, tenzij men zijn best deed die geheim te houden.” En een strategie is net wat de Chinezen wel hebben, in Afrika en elders.

Zaakjes doen Afrika draagt een behoorlijk economisch potentieel in zich dat Europese landen (en daar rekenen we alsnog Groot-Brittannië toe) vaak over het hoofd zien. In hun perceptie is het vooral een continent vol herrie en instabiliteit. En het moet gezegd, de massa’s middelen die doorheen vele jaren overgemaakt werden, hebben maar povere resultaten opgeleverd.

Naar schatting ontvangen de Afrikaanse landen jaarlijks zo’n

50 miljard Amerikaanse dollar in vele vormen van steun. En dat al decennia. Toch is het bbp per hoofd lager dan vijftig jaar geleden. Om er één voorbeeld uit te lichten: Congo, “van ons” zoals sommige plegen te zingen, had op het moment van de onafhankelijkheid een bbp dat groter was dan het Zuid-Koreaanse. We bedanken voor de moeite op te snorren hoe die verhouding vandaag zit.

Er zijn echter andere cijfers. Het groeicijfer voor het continent (rekening houdend met soms grote verschillen onderling) zit inmiddels aan 7 procent. De armoedeparameters dalen en de groei van het bbp per capita zit aan zo’n 2,8 procent, gevoelig meer dan de 0,6 procent die in de jaren negentig neergezet werd. Op vele plaatsen is het huilen met de pet op, dat klopt.

Maar er zijn oorden waar goede zaakjes kunnen gedaan worden. Dat begreep Peking jaren geleden al.

Belangrijkste handelspartner China is altijd een leuke gevalstudie voor wie van spectaculaire cijfers houdt. De band die China met Afrika onderhoudt, is op dat vlak geen uitzondering. Sinds 2005, blijkt uit een studie van onderzoeksbureau EY, waren er net geen 300 grote projecten waar de Chinezen geld instopten. Goed voor een investering van 66 miljard dollar, en goed voor de creatie van meer dan 130.000 banen. In 2016 zorgden de Chinezen voor het dubbele aan jobs dat ze een jaar eerder realiseerden. En nog belangrijker: die jobcreatie is driemaal zo groot als wat de VS presteren. Enkele jaren geleden werd China de belangrijkste investeerder in Afrika, maar er is meer dan zuivere investeringen. Ook het handelsverkeer groeit al jaren. Al in 2009 werd China de belangrijkste handelspartner voor Afrika, al vertoont de relatie heel wat scheeftrekkingen. Op geen enkele manier kan het belang van China voor de Afrikanen vergeleken worden met hetgeen zij voor het ‘Rijk van het Midden’ betekenen. Met de Chinezen zijn het niet enkel de absolute cijfers die in het

Diplomatieke valies oog springen, ook relatieve vergelijkingen ogen vaak indrukwekkend. Het voorbeeld van Djibouti is veelzeggend. Niet toevallig is in dat land de grootste Amerikaanse militaire basis op het Afrikaanse continent gevestigd. De plek is een knooppunt van de antiterreuractie in Oost-Afrika en het Arabische schiereiland. De voorbije twee jaar leende Djibouti zomaar even 1,4 miljard dollar van China, een gigantisch bedrag voor een staat van amper één miljoen inwoners. Om dit in proportie te plaatsen: dat bedrag is zomaar even drie vierde van het volledige bbp van die staat, wat iets zegt over de financiële molensteen dat het zich om de nek heeft laten leggen.

De kans dat het die schuld ooit zal terugbetalen, is ontzettend klein, maar geen nood, dat kan in natura gebeuren. Ook Peking opende een militaire basis in Djibouti. Gelegen naast een haven, eveneens haar eigendom. Frequent worden Amerikaanse piloten door de Chinezen gehinderd, een herkenbare strategie die moet laten voelen dat ze niet alleen aanwezig zijn, maar hun voetafdruk nog zullen vergroten. “Want dit doen we, ongeacht of de regering daar problemen mee heeft,” liet de plaatselijke ambassadeur zich zonder schroom ontvallen. Wie betaalt bepaalt.

Morele standaarden Er zijn echter voorbeelden die aantonen dat het anders kan. Kenia bijvoorbeeld. President Kenyatta heeft zich tot een gewiekst onderhandelaar ontpopt. Achtereenvolgens tekende hij in de VS een contract voor de aanleg van een snelweg tussen Mombasa en Nairobi, waarna hij met de Chinezen een deal sloot voor een spoorverbinding tussen die steden. Niet alle eieren in één mand leggen, is een volkswijsheid die belang heeft voor Afrika.En dan is er volgend element dat tot nadenken stemt. De voorbije jaren ging 75 procent van alle Chinese middelen naar slechts tien landen. Slechts één ervan wordt in het jaarverslag van Freedom House als “vrij” bestempeld, ZuidAfrika. Want ook dat is eigen aan de Chinese Afrikapolitiek: voor morele principes is weinig tot geen plaats. En dan vind je sneller een vergelijk met een dictator dan met beleidslui die zich op dat vlak wat meer door het Westen laten inspireren.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Big Brother in Xinjiang Waarschijnlijk is er maar één plek in de wereld waar moslims in hun eigen vaderland door niet-moslims vervolgd worden, en dat is Xinjiang (of Sinkiang), het thuisland van de islamitische Oeigoeren, dat door China wordt bezet, gekoloniseerd en volgepropt met HanChinese immigranten, die de plaatselijke bevolking geleidelijk verdringen. Net zoals de moslims dat in onze steden doen. Meer nog dan de rest van China is Xinjiang een Big Brotherstaat, waarin hoogtechnologische bewakingsen afluistertechnieken gekoppeld zijn aan een DNA-database en een ouderwets netwerk van verklikkers. Telefoons worden afgeluisterd, het internet wordt permanent gesurveilleerd en zo’n tien procent van de Oeigoeren zit in “heropvoedingskampen”. Zolang het Oeigoerse verzet aanslagen pleegde tegen Chinese autoriteiten in Xinjiang zelf, hebben wij daar met begrip en sympathie over geschreven.

We zijn daarmee gestopt toen Oeigoerse fanatici begonnen met het neersteken van Chinese burgers in China. Daarmee was de grens tussen legitiem verzet en blinde terreur duidelijk overschreden. Dat neemt niet weg dat de bezetting van Xinjiang onrechtvaardig is, en dat de onderdrukking van de plaatselijke bevolking véél verder gaat dan de strijd tegen terroristen. Het is zeer merkwaardig dat de islamitische staten zich voortdurend bemoeien met de manier

waarop moslims in Europa en de VS worden behandeld – met fluwelen handschoenen, veel egards en veel oneerlijke voorrechten – maar dat ze nooit een kik geven over de onderdrukking van hun geloofsgenoten in Xinjiang.

Bewonderenswaardig wreed Een artikel in de Business Insider suggereerde dat de moslimlanden hun economische relaties met de belangrijke handelspartner China niet in gevaar willen brengen. Best mogelijk. China koopt bijna 15 procent van zijn olie in Rusland, zijn belangrijkste leverancier, maar ook Saoedi-Arabië, Irak, Oman, Iran, Koeweit en de Verenigde Arabische Emiraten staan in de top tien. Dat mes snijdt echter aan twee kanten: China is kwetsbaar voor een olieboycot. De belangrijkste factor is psychologisch.

Moslims, zowel individueel als collectief, hebben een heimelijke bewondering voor kracht, wreedheid en brutaliteit, en een diepe minachting voor zwakheid. Zij hebben respect voor de meedogenloze Chinezen en ze voelen alleen verachting voor westerse landen die te weekhartig zijn om hun grenzen te verdedigen, of om terroristen te executeren die tientallen van hun onderdanen hebben vermoord. Men moet niet geloven dat de Europeanen met hun valse sentimentaliteit over mensenrechten, geweldloosheid en “soft power” gerespecteerd worden in Afrika, Rusland, China of de moslimwereld. Daar kijkt men dwars door die mooie frasen heen, en ziet men alleen de zwakheid en de lafheid die erachter schuilgaan.

Xenofobie In Soweto werden vier mensen vermoord bij ongeregeldheden waarvan men officieel toegeeft dat ze een “xenofoob” karakter hadden. De lynchpartijen braken uit nadat enkele winkeliers ervan beschuldigd werden namaakgoederen te hebben verkocht, en producten waarvan de houdbaarheidsdatum was overschreden. Die winkeliers waren geen blanken, anders zou het natuurlijk heel mooi passen in de retoriek van de bloeddorstige “Economische Vrijheidsstrijders” van Julius Malema en de vele nuttige blanke idioten bij de progressieve en “antiracistische” partijen in het Westen: arme zwarten die wraak nemen voor het onrecht dat hen door perfide blanke racisten wordt aangedaan. Maar de moordende haat was dit keer gericht tegen andere zwarten: Somaliërs, Ethiopiërs, Mozambikanen en Zimbabwanen die

winkeltjes uitbaten in de sloppenwijken van Soweto. Tiens, dus zelfs 28 jaar na het einde van de apartheid zijn daar nog steeds sloppenwijken. Was de officiële politiek correcte versie niet dat Zuid-Afrika een aards paradijs zou worden na het einde van die verdomde apartheid, als de zwarten eindelijk zichzelf zouden besturen, volgens het nobele principe “één man, één stem”? Ja. En in de meeste landen van zwart Afrika was het “één man, één stem, één keer.”

Ze kunnen het niet Zijn we te streng voor het nieuwe ZuidAfrika? De apartheid is al 28 jaar afgeschaft.

Is dat een te korte periode om de heropbouw van het land te beoordelen? De Duitsers en de Japanners deden het na 1945 nochtans in veel minder tijd. De Israëli’s na 1949 en de ZuidKoreanen na 1953 ook. Maar Congo is al 58 jaar onafhankelijk en dat land was niet door oorlog verwoest. Haïti, met een volledig Afrikaanse bevolking, zelfs al 214 jaar. Maar toch zijn die landen nog altijd puinhopen en moordholen.

De jammerklachten over slavernij, racisme en kolonialisme zijn nog slechts voorwendsels voor rauw en bloeddorstig racisme tegen blanken.

Visegrad Plus?

Dankzij de Italiaanse vicepremier Salvini is de coalitie tegen het immigratiebeleid van de EU plots een stuk sterker geworden. Door zich

achter het beleid van Orban te scharen, heeft hij hopelijk de basis gelegd voor een brede coalitie die niet alleen de Visegradlanden omvat, maar ook Oostenrijk en Italië. Dat is nog toekomstmuziek, maar als die landen duurzame samenwerkingsakkoorden kunnen afsluiten, vormen ze een politiek machtsblok dat niet meer uitsluitend Oost-Europees is. Orban en Salvini hopen zelfs dat ze met zo’n alliantie de machtsverhoudingen binnen de EU kunnen veranderen, maar dat zal niet eenvoudig zijn: Hongarije, Tsjechië, Slowakije, Polen, Oostenrijk en Italië zullen in het volgende Europarlement samen 203 van de 705 zetels hebben. De zetels per land worden nog verdeeld over verschillende fracties, maar het geeft een idee van de machtsverhoudingen. Salvini zal moeten afstappen van zijn plannen om de honderdduizenden landverhuizers die in Italië zitten naar andere Europese landen door te schuiven. Dat verplaatst het probleem alleen maar en het is onaanvaardbaar voor de Visegradlanden. Als Salvini een duurzame oplossing wil, moet hij de oekazen van Merkel, Juncker en het Europees Hof voor de Rechten van de Mens aan zijn laarzen lappen, en beginnen met het terugsturen van die landverhuizers naar Libië. Die volksverhuizers zijn uit vrije wil naar Libië afgereisd om van daaruit hun overtocht naar Europa te beginnen. Ze hebben daar zelfs grof geld voor betaald. Nu moeten ze niet komen jammeren dat Libië “te onveilig” is.

NICOLAS HULOT, EEN GROENE HYPOCRIET Het ontslag van de minister van Ecologische Transitie wekt geen verbazing. Medestanders zullen zeggen dat deze idealist sowieso moeilijk kan aarden in een regering, maar het is Hulots fundamentalistische denken dat van hem een onmogelijke figuur maakt. Plus zijn hypocrisie, want de groene jongen heeft een wagenpark van negen auto’s. En hij is dankzij het groene engagement schatrijk geworden.

Je zal het maar meemaken als auteur van een boek. Vorige dinsdag verscheen bij uitgeverij L’Archipel “Paradoxes de Monsieur Hulot” van Jean-Luc Bennahmias. Daarin wordt gesteld dat Nicolas Hulot, minister van Ecologische Transitie in de regering van Edouard Philippe en vertrouweling van president Macron, nooit ontslag zal nemen. Die dag zelf zegt Hulot op de radio dat hij vertrekt uit de regering.

Het veroorzaakte heel wat heisa. In Frankrijk is de traditie dat een minister niet zomaar publiekelijk zijn ontslag aandient. Het is via de premier of de president dat alles gebeurt. In de Vijfde Republiek is het de president die wikt en beschikt. Hulot zette Emmanuel Macron voor schut. En die kon er niet mee lachen.

Boos op de jagerslobby Maar de president had kunnen weten dat zoiets te gebeuren stond. Hulot, bekend van natuurprogramma’s zoals Ushuaïa op de Franse televisie, is een ongeleid projectief. Verschillende presidenten hebben in het verleden geprobeerd hem tot hun regeringen te laten toetreden.

Dat is nooit gebeurd, ook omdat ze wisten dat Hulot niet echt solidair zou zijn met het regeringsbeleid. Het risico bestond dat hij te pas en te onpas zou verklaren dat een maatregel niet

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE

ver genoeg ging. Dat is precies wat de voorbije maanden is gebeurd. Hulot haalde zijn slag thuis met het luchthavenproject van Notre-Dame-des-Landes bij Nantes. Linkse en groene agitatoren hielden al maanden de bouw van de luchthaven tegen en de regering besloot in te binden. Maar op andere vlakken kreeg Hulot weinig gedaan. Frankrijk blijft trouw aan de kernenergie. En ook rond het verbod op bepaalde pesticides moest Hulot inbinden.

De druppel die de emmer deed overlopen, was een vergadering vorige week maandag op het Élysée met president Emmanuel Macron, Nicolas Hulot en een aantal vertegenwoordigers van de Franse jagerslobby. Toen bleek dat de prijs voor een jachtvergunning zou worden gehalveerd. De Franse jagers zijn altijd een interessant electoraat geweest en Macron wil ze aan zich binden met het oog op de Europese verkiezingen van 2019. In het verleden is een ‘jagers’-partij, namelijk Chasse Pêche Nature et Tradition (CPNT) al politiek succesvol geweest in Frankrijk. Hulot kon zich niet terugvinden in de knuffelsessie met de jagers.

Lucratieve ecologiebusiness Na het ontslag van Nicolas Hulot ging het gros van de linkse media mee in het zielige gejank over de man. Hij zou een idealist zijn die verdwaald is in de politiek. De werkelijkheid is anders. Hulot is een ecologische fundamentalist wiens ideeën elke vooruitgang tegenhouden. Hij was het die ex-president Jacques Chirac het voorzorgsprincipe liet invoeren. Dat principe stelt dat als een ingreep of een beleidsmaatregel ernstige of onomkeerbare schade kan veroorzaken aan de samenleving of het milieu, de bewijslast bij de voorstanders van de ingreep ligt. Wie dat goed overdenkt, weet dat dit een probleem is voor

DEBILISERING Waar zijn de media mee bezig? Hoe kinderlijk gedragen de politici en de kiezers zich? Activisten vinden het nodig om letterlijk ballonnetjes op te laten, in de vorm van Trumps hoofd en het lichaam van de Londense burgemeester. Prime Minister Theresa May deed haar duit in het zakje door met zwarten ridicuul wat in het rond te gaan dansen.

Veel massamedia, de televisie voorop, hebben doorheen de tijd een sterk kinderlijk gehalte gekregen. Voorname sociologen, zoals de Fransman Pierre Bourdieu, schreven er jaren geleden reeds essays over. De Amerikaan Neil Postman waarschuwde in 1985 voor het lichtvoetige dat de media in zich dragen. Zijn werk ‘Amusing ourselves to death’ werd een bestseller. Lol trappen met behulp van en op de televisie tot we erbij neervallen, daar komt het op neer. Dichter bij huis deed Mark Elchardus, cultuursocioloog en voorheen huisideoloog van de sp.a, over deze thematiek ook een boekje open. In ‘De Dramademocratie’ uit 2002 stelt Elchardus dat politiek is verworden tot theater en beleid tot gebabbel.

Dansen met de zwartjes Zowel Bourdieu als Postman zouden, indien zij nog geleefd hadden, vast een mening hebben over het gekke gedrag dat Theresa May vorige week vertoonde. May bracht een officieel staatsbezoek aan Kenia. De Conservatieve Prime Minister ontmoette er een plaatselijke jeugdbeweging. Muziek schalde en May begon houterig mee te wiegen en rondjes te draaien. Het woord ‘dansen’ is in feite misplaatst. Cameraploegen filmden het gebeuren en May was zich daar terdege van bewust. Haar dansje deed uiterst tragisch aan. De gelijkenissen met de spas-

9

Het nabije buitenland

6 september 2018

de medische vooruitgang. Macron mag dan een opportunist zijn, hij weet dat Hulot gewoon veel te ver ging in zijn ideologische obsessie.

Er is nog iets ander. Naast dat fundamentalisme is Hulot een adept van het door hem uitgespuwde kapitalisme. Hij is een groene jongen met een wagenpark van negen auto’s en hij bezit een grote boot. Zijn ecologische voetafdruk is dus niet min. Meer nog, zijn imago als groene jongen heeft van Hulot een miljonair gemaakt, en dat met de steun van multinationals die niet meteen grote voorstanders zijn van de zogenaamde ecologische transitie.

Hulots fortuin wordt op 7,3 miljoen euro geschat. Om te beginnen heeft Hulot een vennootschap (Eole Conseil) die hem voorziet van auteursrechten dankzij zijn boeken en tv-documentaires. Plus royalties van het merk Ushuaïa –genoemd naar zijn tv-programma - dat gebruikt wordt op douchegel en shampoo.

Consumentenmagazines stellen zich al langer vragen bij die producten die milieuvervuilende bestanddelen zouden bevatten.

Hulot trekt er zich niet veel van aan en keert zich een jaarlijks loon uit van 250.000 euro en strijkt de dividenden van zijn vennootschap op. Netto verdient hij per maand meer dan 34.000 euro.

Dan is er nog zijn stichting “Fondation pour la Nature et l’Homme”, die milieubehoud nastreeft, en die kan rekenen op schenkingen van multinationals. EDF, een voorstander van kernenergie, stort nog altijd 100.000 euro per jaar. Ook andere industriebedrijven zijn donateurs, zoals het Franse bouwbedrijf Vinci. Dit doet vragen rijzen. O ja, er zijn ook nog verhalen over seksuele intimidatie door Hulot, onder andere ten aanzien van Pascale Mitterrand, kleindochter van de vroegere president.

Salan

ENGELAND

RIGHT OR WRONG tische en debiele dansbewegingen van de Britse komiek Rowan Atkinson, in zijn rol van Mister Bean, waren opvallend.

Dit ontging ook de pers in het Verenigd Koninkrijk niet. Tijdens haar dansje zag je May haast hardop denken: “Wat ben ik hier eigenlijk aan het doen?” Lekker vrolijk, lekker volks.

Toch mag de vraag worden gesteld hoe waardig regeringsleiders zich anno 2018 dienen te gedragen. Zo houterig Theresa May haar danskunsten zijn zo houterig verlopen de laatste tijd al haar optredens. Niets lijkt nog vlot of spontaan te gebeuren.

De onderhandelingen rond de uitstap van het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie zitten nog altijd muurvast. De onderhandelaars van de Europese Commissie en de Britse regering lijken niet nader tot elkaar te komen. Toch moet vaart gemaakt worden. Over zeven maanden vliegen de Britten, met of zonder een akkoord met Brussel, uit de EU. May maakte zondag jongstleden wel duidelijk dat er geen nieuw referendum georganiseerd wordt over de Brexit. Veel Britten, pro-lidmaatschap van de EU, hadden daar meermaals om gevraagd. Zij zijn immers van mening dat het uiteindelijke, onderhandelde plan, voorgelegd moet worden aan de bevolking. Tegenstanders van de Brexit geloven dat, wanneer het (slechte) akkoord aan de kiezer wordt gepresenteerd, het overgrote deel van de Britten een verlengd lidmaatschap van de EU wenselijker acht dan een pover akkoord. Intussen blijven dezelfde obstakels bestaan. Wat met het lidmaatschap van de interne markt? Onlosmakelijk vallen vrij verkeer van diensten en personen daaronder. Vooral dat laatste aspect, vrije migratie, is velen in Groot-Brittannië een doorn in het oog.

Ballonnetje als activisme Theresa May speelt met haar onnozele Afrikaanse dans-

CHEMNITZ TEGEN DE NIEUWE HONECKERS

pasjes mee in de dramademocratie, zoals beschreven door Mark Elchardus. Ook stokebrand Boris Johnson - een idioot die zich gedraagt als een slimme kerel die zich als een idioot gedraagt - is het product van de steeds kinderachtiger wordende media. Eveneens vallen meer en meer burgers ten prooi aan de ondraaglijke lichtheid van de dramademocratie. Wat te denken, bijvoorbeeld, van het gedoe rond het oplaten van ballonnetjes? Een ballon als voorbeeld van politiek activisme. Moet er nog zand zijn?

Britse tegenstanders van de Amerikaanse president hebben tijdens diens bezoek aan Engeland een tijd terug een ballon opgelaten. Niet zomaar een ballon, maar een ballon in de vorm van Trumps hoofd. De man in het Witte Huis heeft er vast nog nachtmerries van.

Ook politiek rechts speelt dit uiterst onnozele spelletje mee.

Kop van Jut voor rechts is Sadiq Khan, de socialistische burgemeester van Londen. Vorige zaterdag lieten Labour-tegenstanders de opblaasbare Khan de lucht in; de Londense burgemeester, opgevuld met warme lucht, droeg een gele bikini. Lachen, gieren, brullen. We komen haast niet meer bij.

Ziet iemand nog een kans om op een normale manier met elkaar te discussiëren? Is het maatschappelijke debat dan echt de speeltuin geworden van een groep verwende kleuters? Het heeft er alle schijn van.

Het is nu wachten tot eurofoob Nigel Farage, die voor de zevenduizendste keer zijn terugkeer naar de nationale politiek heeft aangekondigd, samen met wat UKIP-aanhangers een ballon in de vorm van een dronken Jean-Claude Juncker gaat oplaten. Wie stopt deze infantilisering? Hoever moeten we nog zinken voor het dieptepunt, zowel op links als rechts, is bereikt?

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

Het is angstwekkend hoe de media en het politieke establishment terugvallen in DDR-denkpatronen. Alle mensen die AfD of Pegida steunen, die protesteren tegen de moorden en verkrachtingen die door Merkel-migranten worden gepleegd, die bevreesd zijn voor de islamisering van Duitsland en de ineenstorting van de rechtsstaat en de sociale zekerheid… het zijn allemaal neonazi’s en fascisten.

Men maakt meer misbaar over betogingen dan over moorden. Men schreeuwt moord en brand over de denkbeeldige terugkeer van het nazisme, maar men negeert de reële gevaren van afrikanisering en islamisering. Er zijn inderdaad neonazi’s in Duitsland, maar ze zijn slechts met een handvol. Ze zijn van ver te herkennen, aan hun taalgebruik, hun vlaggen, hun combat boots, hun kaalgeschoren hoofden en hun zwarte kledij. Ze zijn een piepkleine, machteloze groep, die nooit meer dan paar honderd man op de been kan brengen, en de helft daarvan zijn dan meestal nog leden van de Staatsveiligheid. De kaderleden en de kiezers van AfD passen helemaal niet in dat profiel, en de duizenden betogers in Chemnitz en Dresden nog veel minder. Dit zijn mensen uit alle lagen van de bevolking, moeders met kinderen, oudere mensen in burgerlijke kledij, arbeiders en ambtenaren. Ja, sommigen zijn woedend, en terecht. Maar zij zijn geen nazi’s. Ze zijn zelfs niet extreemrechts.

thuis kunnen voelen. We hebben gelezen dat bij sommige betogingen hier en daar een enkeling de Hitlergroet bracht. Maar op de vele foto’s van die betogingen hebben wij alleen mensen gezien die een gebalde vuist in de lucht staken, of een opgestoken middenvinger. De Hitlergroeten moeten heel schaars geweest zijn, en in minstens één geval was de dader een provocateur. Maar het is typisch voor de verblinding van media, politiek en justitie dat op zo’n Hitlergroet heftiger wordt gereageerd dan op een reeks moorden of groepsverkrachtingen door Afrikanen of moslims.

In een land waar zulke misdaden meestal ongestraft blijven en waar Afrikaanse drugdealers in de parken ongehinderd cocaïne kunnen verkopen, kondigt men met grote vastberadenheid aan dat iedereen die de Hitlergroet brengt, geïdentificeerd, vervolgd en bestraft zal worden. Het is altijd veel gemakkelijker de held uit te hangen tegen dode draken dan tegen levende, tegen het “Heil Hitler!” van de doden dan tegen het “Allahu Akbar!” van de levenden. Uit de heisa over het uitlekken van het arrestatiebevel tegen de twee islamitische moordenaars die in Chemnitz het vuur aan de lont staken, kan men afleiden dat de autoriteiten gehoopt hadden dat ze dat nog een tijd in de doofpot hadden kunnen houden. Tot de moord naar de achtergrond verdwenen was.

“Wir sind das Volk!”

‘Messenmigratie’

Dit zijn gewone mensen, juist zoals de tienduizenden die in 1989 “Wir sind das Volk!” scandeerden en met hun vreedzame protesten de DDR ten val brachten. Zij willen geen nieuwe Hitler.

Zij willen vrijheid. Zij willen een rechtsstaat die hen beschermt, en de geborgenheid van een vaderland waarin zij zich opnieuw

Markus Frohnmaier, die voor AfD in de Bundestag zetelt, had op Twitter geschreven: “Als de staat haar burgers niet meer kan beschermen, gaan de mensen de straat op en beschermen ze zichzelf. Heel eenvoudig! Vandaag is het onze burgerplicht de dodelijke ‘Messenmigratie’ te stoppen!” In de eerste fase van de

FRANKRIJK

DUITSLAND

massale betogingen in Chemnitz had de AfD-leiding nog geaarzeld, maar nu hield ze dapper voet bij stuk. Gezien de huidige hetze was daar echt moed voor nodig. Het soort ‘Zivilcourage’, waarvan men zegt dat die bij Duitsers zo zeldzaam is, dat ze er een leenwoord voor moeten gebruiken. AfD-voorzitter Gauland weigerde dat bericht af te keuren: “Zelfverdediging is zeker niet hetzelfde als het recht in eigen hand nemen”, zei hij. “Iets anders werd hier niet bedoeld.” Gauland en vicefractieleidster Alice Weidel legden een verklaring af waarin zij “geweld tegen onschuldigen” afkeurden. Maar zij zegden ook: “De manier waarop de media en de politiek omgaan met de gebeurtenissen in Chemnitz, is onfatsoenlijk en draagt bij tot nog meer polarisering. Waar blijft in de berichtgeving en de politieke commentaren eigenlijk het gevoel voor maat en verhouding? Als de afschuwelijke moord op een mens in volle straat minder aandacht krijgt en minder ophef veroorzaakt dan de woedende protesten daartegen, dan hebben we hier een fatale scheeftrekking.”

In de verklaring van Gauland en Wendel lazen we dat de politici en redacteurs die als enige antwoord op de moord in Chemnitz overgaan tot een algemene “Sachsen-Bashing” hun eigen geloofwaardigheid ondergraven en alleen maar bewijzen dat ze over de ganse lijn gefaald hebben. Zij waren zowat de enigen in de Duitse politiek die zich niet door de algemene hysterie lieten meeslepen. Bij de traditionele partijen was de enige die het hoofd koel hield Wolfgang Kubicki van de liberale FDP. Ondanks zijn reputatie van flaters en ondoordachte uitlatingen sloeg hij nu de spijker op de kop. Na de rellen in Chemnitz zei hij: “De diepere oorzaak van de ongeregeldheden ligt in het ‘Wir schaffen das’ van Angela Merkel.”

Paul Bäumer

10

Beeldspraak

6 september 2018

MEDIALAND

FILM ogenblik nog de naam draagt van een Democratisch politicus uit Georgia die maar liefst veertig jaar voor hen in de Senaat zat! Geen krant die daarover een opinieartikel wilde publiceren. Nu ja, van lijkenpikkerij is niet echt sprake. John McCain regisseerde immers zelf zijn begrafenis tot in de puntjes als één grote mediamanifestatie tegen Donald Trump. Trouwens, het was pas toen hij uitdrukkelijk positie nam tegen Trump dat McCain in de pers geportretteerd werd als één van de weinige goede Republikeinen. Zoiets mag gerust uitzonderlijk genoemd worden, want gewoonlijk is dat voorrecht enkel dode Republikeinen voorbehouden.

Trump waarschuwt socialemediaplatformen

Misvieringen op radio en tv Overkomt het u soms ook in de mis? Bij de aanvang van de eerste lezing dwalen zonder reden uw gedachten even af. Voor u het goed beseft, is de priester al aan het evangelie begonnen en hebt u geen flauw idee waar de eerste lezing over ging. Wel, zoiets overkomt de minister van Media Sven Gatz nooit. Straffer zelfs: hij weet precies wat in de eerste lezing gezegd wordt, zonder dat hij in de mis hoeft te zitten of naar de misviering op tv of radio hoeft te kijken of te luisteren. Of is er iemand die echt gelooft dat Gatz als uitgesproken tegenstander van de uitzending van misvieringen op de openbare omroep verleden zondag in de voormiddag oplettend naar de mis op tv zat te kijken?

In tijden van boerkini’s in de Gentse zwembaden en de genitale verminking en uithuwelijking van talrijke meisjes tijdens hun zomervakantie in hun thuisland, voelt liberale Sven Gatz zich dus geroepen om de positie van de vrouw in Vlaanderen te verdedigen als in de mis uitgezonden op de VRT een passage voorgelezen wordt die geen enkele katholiek nog letterlijk neemt. Of letterlijk durft te nemen in het bijzijn van zijn vrouw.

Het is duidelijk dat de positie van de vrouw Sven Gatz eigenlijk geen lor kan schelen. Het is hem erom te doen elk spoor van christelijke beschaving zoveel mogelijk weg te werken op de openbare omroep. Als iemand een beetje (terechte) kritiek op de islam uit, staan ze bij de Open Vld allemaal meteen op de achterste poten om in koor “islamofobie” te krijsen, maar zelf zitten ze nog steeds opgesloten in hun primaire christianofobie van de jaren stilletjes.

Chemnitz: media blind aan het linkeroog Afgelopen weekend vonden in het Duitse Chemnitz enkele betogingen plaats van onder meer AfD, PEGIDA en Pro Chemnitz, “extreemrechtse” bewegingen en politieke partijen zoals dat heet in onze establishmentmedia. En meteen stonden die media vol van commentaren, opinieartikels en open brieven van “verontruste” burgers en politici over de nakende ondergang van de democratie in Duitsland.

Als het op linkse hypocrisie aankomt, is de competitie in de media altijd scherp. Maar ook deze keer werd de hoofdvogel door De Standaard afgeschoten. Afgelopen zaterdag heette het op hun opiniepagina’s dat “Duitsland blind is aan het rechtse oog”, ondertekend door Daniela Rosche van de voedsel-voor-seks-organisatie Oxfam. We stellen vast dat wanneer een 35-jarige Duitser doodgestoken wordt door twee criminele vreemdelingen, de media geen kik geven - en al zeker Daniela Rosche niet -, maar wel groot misbaar maken wanneer tegen die laffe misdaad betoogd wordt. Wanneer in de nasleep van één van die betogingen schermutselingen plaatsvinden waarbij één Afghaan lichtgewond raakt, is in de media meteen het hek van de dam. Niet dat we het geweld tegen die Afghaan goedpraten, maar het is merkwaardig dat de media een lichtgewonde Afghaan veel erger vinden dan een dode Duitser.

Het zijn niet de media alleen. De minister van Buitenlandse Zaken, de SPD’er Heiko Maas, riep meteen alle Duitsers op om “op te staan tegen racisme”. Maar toen een week eerder een bende Syriërs een Duitse nachtclub binnenviel, alles kort en klein sloeg onder het roepen van “Allahoe Akbar”, en brullend dat ze iedereen gingen vermoorden omdat ze Arabieren waren, deed hij er het zwijgen toe, en met hem de kwa-haha-liteitsmedia. En dan komt men ons op de opiniebladzijden vertellen dat Duitsland blind is aan het rechtse oog.

Zou Daniela Rosche dat durven gaan vertellen aan de nabestaanden van die 35-jarige Duitser?

John McCain, de goede Republikein Stel dat tijdens het presidentschap van Barack Obama een vooraanstaande Democraat, en tevens uitgesproken tegenstander van de president, overleden zou zijn. En die Democraat vervolgens uitgebreid gehuldigd zou worden door zowat alle Republikeinen, wat zou de reactie van de pers dan geweest zijn? Zou de pers dan hartelijk geheuld hebben met de Republikeinen, of zouden ze schande gesproken hebben over zoveel platte lijkenpikkerij? In het geval van McCain dreven de Democraten het zelfs zover dat ze voorstelden een gebouw van de Senaat naar hem te vernoemen dat op dit

De Amerikaanse president waarschuwde verleden week de socialemediaplatformen, zoals Google, Facebook en Twitter, dat ze zich op gevaarlijk terrein begeven vanwege hun censurerend gedrag tegenover rechtse opinies. Aanleiding is de manier waarop begin augustus Alex Jones door Apple en Facebook verbannen werd. Alex Jones, de oprichter van de webstek InfoWars, omschrijft zich als libertair en paleoconservatief, en focust vooral op ‘fake news’ en complottheorieën.

Bovendien is Donald Trump ontstemd over het feit dat de overgrote meerderheid van de zoekresultaten voor de term “Trump” recht naar pagina’s van linkse media leiden. Volgens hem zou dat komen omdat Google bewust de zoekresultaten manipuleert.

In hun reacties doen Google, Facebook en Twitter alsof ze zich van geen kwaad bewust zijn en veinzen ze zelfs verontwaardigd te zijn over zulke valse beschuldigingen. Maar wie deze rubriek volgt, weet dat de voorbeelden van censuur tegen conservatieve stemmen legio zijn. Wie zich ongegeneerd rechts of conservatief noemt op Twitter of Facebook, moet er rekening mee houden dat zijn account op ieder moment afgesloten kan worden, zonder verdere verklaring en zonder enige mogelijkheid op wederwoord. Ondertussen zijn die socialemediaplatformen wel extreem gevoelig voor elke onnozele nuk uit de hoek van extremistische veganisten of losgeslagen transgenders, of de arrogante eisen van gewelddadige islamisten.

Vraag is of Trump in de twee laatste jaren van zijn eerste termijn erin zal slagen het tij te doen keren en de platformen van de sociale media ertoe zal kunnen dwingen zich politiek neutraler op te stellen. Voorlopig wanen Google, Facebook, Twitter en Apple zich nog ongenaakbaar, en kan je er zelfs gif op innemen dat ze eens hartelijk gelachen hebben om de klacht van Trump.

Maar je weet maar nooit dat de tijden veranderen. Ook op links duiken er meer en meer stemmen op die herinneren aan Mattheus 26:52 (“wie het zwaard gebruikt, zal door het zwaard omkomen”). Zij zien met lede ogen aan hoe gemakkelijk en vooral hoe willekeurig ongemakkelijke en ongewenste meningen van de sociale media verbannen worden, zogezegd in naam van de democratie. Morgen kan het immers op precies dezelfde manier de beurt aan links zijn…

“Jeugdfilm” Dezer dagen zijn in de bossen van Rumst de opnames gestart van een “jeugdfilm” met als titel “Binti”. We schrijven “jeugdfilm” tussen aanhalingstekens, want het is duidelijk dat het om een propagandafilm voor open grenzen gaat, gericht op de jeugd. Toeval of niet, de film zal uitgebracht worden in het verkiezingsjaar 2019. Het plot van de film is flinterdun.

Een elfjarig meisje droomt ervan een YouTube’ster te worden, maar ziet haar dromen in duigen vallen wanneer haar vader halsoverkop voor de politie moet vluchten omdat ze het land uitgezet worden. Tijdens die vlucht ontmoet ze de jongen Elias in zijn zelfgemaakte boomhut, en samen bedenken ze het plan dat Binti’s vader met Elias’ moeder moet trouwen, zodat hij in het land mag blijven.

Voor het geval u uw schouders zou ophalen en denkt dat ieder zijn eigen ding mag doen met zijn geld, de film zal betaald worden met uw belastingcentjes. We lijsten de sponsors even op: het Vlaams Audiovisueel Fonds, Flanders Image, La Fédération Wallonie-Bruxelles, BNP Paribas Fortis Film Finance, de Tax Shelter van de Belgische federale overheid en Ketnet. Wij vragen ons af: wat zou Theo Francken daar eigenlijk van vinden?

Van Damme in “Lukas”

Voor Jean-Claude van Damme wereldwijd bekend werd als de nieuwe sensationele actiester door zijn rol in de film “Bloodsport” (1988), had hij verschillende jobs in Los Angeles terwijl hij Engelse lessen volgde.

Zo werkte hij lange tijd als pizzabezorger en chauffeur, en raakte hij, dankzij Chuck Norris, aan een job als buitenwipper in een club.

Nu, meer dan dertig jaar later, na een lange, succesvolle en turbulente acteercarrière, kunnen we Van Damme in deze rol aanschouwen, uitgeput en moegestreden, opgejaagd door onopgeloste gevoelens. Je zou bijna denken dat hij zichzelf speelt. Maar Van Damme speelt Lukas, de antiheld van deze Frans-Belgische coproductie.

Wanneer Lukas op een avond in de club zijn zelfbeheersing verliest in een gevecht met een klant, raakt hij zijn werk kwijt en is hij genoodzaakt een job aan te nemen in de club van een valsemunter (Sam Louwyck). Als hij denkt zijn leven terug op de rails te hebben, staat plots de politie voor zijn deur, en dreigt hij de voogdij over zijn achtjarige dochter te verliezen. Maar is er een alternatief, een ‘wildcard’ die de zaken omkeert. Als hij Interpol helpt met het opdoeken van een Nederlandse gangsterbende in Brussel, zal hij zijn vrijheid terugkrijgen én de voogdij over zijn dochter houden.

Natuurlijk geeft Lukas niet zomaar op, waardoor hij gedwongen van de ene in de andere criminele activiteit belandt, en hij gedurig zijn loyaliteit aan beide partijen moet bewijzen.

Weinig diepgang Een origineel verhaal kan ik het niet noemen. In “Lukas” is de invalshoek vals geld, maar het had evengoed een drugsverhaal kunnen zijn. De film is opgebouwd uit actiemomenten die aan elkaar worden geregen, afgewisseld met een paar kleine sentimentele vader-dochtermomenten, een aantal spanningsopbouwende ontmoetingen en hier en daar wat dialogen. Erg veel diepgang zit er niet in.

Toch heb ik mij tijdens het kijken naar “Lukas” geen minuut verveeld. De Franse regisseur Julien Leclercq, bekend van “The Assault” (2010), blaast het actiegenre nieuw leven in met een sombere look & feel, stijlbewerkingen die de film een ‘Arthouse’-randje geven, en een hoofdpersonage met een uiterst gevoelig en subtiel emotioneel karakter. Had iemand verwacht dat onze “Muscles from Brussels” zijn stalen imago opzij kon zetten voor een gevoelige rol waarin hij niet vecht om te vechten, waarbij emoties de bovenhand hebben? Al met al een van de betere actiefilms die ik onlangs gezien heb.

Helaas ben ik, bleek achteraf, een dag te vroeg naar de cinema gegaan, want ik kreeg een nagesynchroniseerde versie van “Lukas” voorgeschoteld. Waarom het nodig is een origineel Frans-gesproken film met een klein deeltje Engels, te dubben in het Frans, is voor mij een raadsel. Het levert alleen frustraties op. Dubben wordt nooit, maar dan echt nooit, goed gedaan. (Waarom blijft men het proberen?) En het leidt tot continuïteitsfouten. Op een bepaald moment vraagt zijn dochter: “Tegen wie praat je Engels, papa?” Terwijl in de gedubde versie JCVD duidelijk nog steeds Frans sprak.

Gelukkig draait, als het goed is, nu alleen de juiste versie in de bioscopen. Benieuwd naar deze bescheiden productie met Van Damme in een iets andere rol dan u gewend bent? Natuurlijk! Tegelijk kunt u de opmars van Dimitri Vegas bewonderen, die met “Lukas” zijn derde filmrol heeft bemachtigd. Kan geen kwaad.

Thirza Nerissa

Op de praatstoel

6 september 2018

Praten met Karine Huts

11

“Een museum is goed mogelijk” Karine en Fernand Huts zijn grote verzamelaars. Hun collectie van oud textiel, schilderijen, beelden, voorwerpen en artefacten loopt in de duizenden. Het echtpaar Huts verstopt zijn schatten niet en organiseert tentoonstellingen, feesten, kunstboeken, fietsroutes, enzovoort, om dat moois te tonen aan groot en klein. Voor Karine Huts is lectuur over kunst, het volgen van veilingen, het vergelijken van prijzen, en het onderhandelen met de verkopers van schoonheid een dagtaak. Wat drijft haar, hoe kwam zij ertoe om zich te nestelen in de kunsten?

Befaamde musea in het buitenland zijn soms de borelingen van rijke verzamelaars, die een voorafbetaling doen op hun nagedachtenis door hun collectie onder te brengen in een gebouw waar nazaten kunnen drentelen tussen de gulheid van de donoren. Het mooiste voorbeeld in de Lage Landen is de verzameling van Helene Kröller-Müller in een gebouw van onze Henry van de Velde in het hart van een landgoed van 5.500 hectare op de Hoge Veluwe bij Arnhem. De Armeense mecenas Gulbenkian in Lissabon en de Amerikaanse miljardair J. Paul Getty in Los Angeles deden hetzelfde.

Een Georges Morren, een Jan Toorop en een Gustave van de Woestyne kijken naar de gesprekstafel bij Katoennatie, de internationale en familiale havenmultinational in de Van Aerdtstraat bij het Sint-Jansplein. Voor het gesprek in een negentiende-eeuwse pronkkamer stapt de gastvrouw door een verduisterde zaal, met airco, voorbij een selectie aan koptisch textiel. Wereldklasse. De Georges Morren (Morren was een vroege Vlaamse pointillist) reist geregeld de musea rond voor hij weer aan zijn vertrouwde nagel rust. De eerste schetsen bestaan om bij het hoofdkantoor van Katoennatie een depot te openen voor de Cobra-kunst. ‘t Pallieterke: Denkt The Phoebus Foundation aan een museum met de verzamelingen, ten voordele van het grote publiek?

Karine Huts (lacht): “Die mogelijkheid bestaat zeker en vast, hoewel er op dit ogenblik geen concrete plannen zijn. Er is nog geen plek en nog geen architect. Er is wel een idee.

Wat wij niet willen, absoluut niet, is dat de verzameling na onze dood verbrokkelt. Zij hoort samen te blijven en niet te verdwijnen door drie of vier veilingen bij Christie’s of Sotheby’s.”

Heeft u rolmodellen voor een museum?

“Ik denk in de eerste plaats aan ‘Le Musée de la Chasse et de la Nature’ in Parijs van de familie Sommer, die rijk werd met de productie van tapijten. De presentatie is duidelijk,

esthetisch en van hoge kwaliteit. Het Red Star Line Museum in Antwerpen is eveneens een van mijn favorieten. Er lopen daar drie verhalenlijnen door mekaar en toch is het geheel niet chaotisch. De Neue Galerie in New York met doeken van Egon Schiele bezoek ik met plezier, evenals de privécollectie van de Abegg Stiftung in Bern, met een Van de Weyer, een Botticelli en andere meesterwerken.”

Is kunst verzamelen een hobby van rijkelui, iets waar u om de schone schijn is ingerold?

“Neen. Kunst verzamelen is voor ons meer dan een hobby, meer dan wat tijdverdrijf van een kunstminnend echtpaar. Van huis uit heb ik de liefde voor mooie dingen meegekregen.

Ik woonde in een ruim huis aan de Schuttersvest in Mechelen, de Leien van de bisschopsstad, en het was gevuld met prachtige meubelen en voorwerpen. Ik wilde kunstgeschiedenis studeren, maar vader oordeelde en als brave dochter ben ik hem gevolgd - dat ik iets nuttigs moest doen en zo ben ik in Leuven in de rechten beland. Ik heb spijt van die beslissing en hoop om mij, als mijn agenda het toelaat, in te schrijven aan de universiteit voor de cursussen kunstgeschiedenis.”

Hoe begon wat een museum kan worden?

“Fernand had in het begin van onze verkering weinig belangstelling voor kunst. Als jonggetrouwd stel heb je andere zaken aan het hoofd, een huis, kindjes, de ommekeer van het kleine Katoennatie naar een multinational, en bovendien ontbraken de centen. Fernand en ik zijn na onze eerste jaren samen een kunstcursus gaan volgen en wij maakten kennis met het koptische textiel, via docent Antoine de Moor. Hij was professor in de veeartsenijkunde en een specialist in de paardenchirurgie. De Moor verzamelde antiek textiel en toonde ons zijn collectie. Wij waren diep onder de indruk. Hij piekerde over de vraag: wat gebeurt er met dit levenswerk na mijn dood? In 1993 hebben wij zijn collectie gekocht en ondergebracht in ons toenma-

Sfeerbeeld van de tunicazaal uit de tentoonstelling “3500 jaar textielkunst” in HeadquARTers © The Phoebus Foundation, Antwerpen

The Phoebus Foundation De verzameling van Karine en Fernand Huts is ondergebracht in de stichting ‘The Phoebus Foundation’, die haar domicilie koos op het Kanaaleiland Jersey. De stichting bezorgt de kunstcollectie een eigen statuut. De naam Phoebus is een synoniem van Apollo, de beschermer van de kunsten, de brenger van het Licht. The Phoebus Foundation inspireerde zich op Angelsaksische stichtingen zoals Getty en de Gulbenkianstichting. Fernand en Karine Huts besteden jaarlijks 8 miljoen euro aan de kunsten, wat meer is dan het officiële kunstenbudget. The Phoebus Foundation heeft zes aandachtsvelden: oude kunst (MemlingRubens), koptisch textiel, de Cobra-beweging, Vlaamse kunst (van de 19de eeuw tot nu), twintigste-eeuws Latijns-Amerika en havenerfgoed, wat aansluit bij de genen van Katoennatie. De stichting studeert, organiseert en zaait. Om de twee jaar wordt een internationaal colloquium gehouden over koptisch textiel.

lige huis aan de Italiëlei. De verzameling koptisch textiel heeft wereldformaat, met onder meer de grootste collectie van tunica’s. Koptisch en christen wordt vandaag in één adem genoemd, maar dat is fout. Voor de koptische christenen, die de oude naam van Egypte van voor de Arabieren en voor de islamisering voortzetten, waren er Kopten aan de Nijl.

Kopt is de verbastering van het Griekse woord Aiguptos. Ons oudste stuk dateert van 5500 voor Christus en is dus 7.500 jaar oud. Het leeuwendeel van de textielcollectie dateert van de vierde tot de achtste eeuw na Christus. Wij kochten van De Moor een vierhonderdtal exemplaren, en nu zijn het er 4.000.

Onze directe concurrent in deze niche is sjeik Al Thani van het koninklijk huis van Qatar. Wij hadden hem hier op bezoek en drongen bij hem aan om niet door het opbod tussen ons naar absurde verkoopprijzen te gaan voor elk stuk op de wereldmarkt.”

Het textiel was een toeval?

“Ja, dat is zo, maar al snel keken wij naar moderne kunst. Tijdens een simultaanveiling, toen met de telefoon, tussen Tokio en Mechelen heb ik voor 300.000 Belgische frank een aquarel gekocht van Léon Spilliaert, een Oostendse tijdgenoot van James Ensor. Ik stak bibberend van schrik en de plankenkoorts mijn vinger op. En had prijs. Ik doe niks wat ik niet ken en leer nog steeds de stiel van verzamelaar. Ik was jarenlang rechter in Brussel, en tijdens de middag trok ik met collega’s en sandwiches naar Bozar om schilderijen te bekijken en lunchconcerten te bezoeken. Zo werden de Belgische symbolisten een schilderschool die Fernand en ik aandachtig volgden. Die belangstelling deinde uit naar de Belgische schilderkunst van de late negentiende en het begin van de twintigste eeuw. Wij bezochten grote tentoonstellingen als Documenta en de Biënnales van Venetië. Door de internationalisering van Katoennatie, onder meer richting Zuid-Amerika, kwamen wij in contact met de passionerende hedendaagse schilders op dat continent, en dat werd een belangrijk facet van onze verzameling. In Europa denken wij alles gezien te hebben, maar Zuid-Amerika opende voor ons met de schilders Blanes, Figari en Kuitca een nieuwe horizon. Het was een aansporing tot nederigheid.”

Hoe wordt men verzamelaar?

“Dat verzamelen zit in u. Die goesting om kunst, postzegels, schelpen, edelstenen, speelkaarten, wiegendrukken, oldtimerauto’s op te sporen en eventueel te kopen.”

Veel verzamelaars sluiten hun objecten op achter muren, gordijnen, met stevige bewaking…

“Wij hebben van zodra het kon het publiek laten meegenieten van onze aankopen. Er zijn plannen om aan de overzijde van het hoofdkantoor van Katoennatie een depot te organiseren voor de Cobra-kunst. Twee weten meer dan één, en Cobra is de school die ik volg naast textiel en Zuid-Amerikaanse kunst. Fernand observeert de Belgische schilderkunst van de twintigste eeuw. Wij tonen graag wat wij mooi vinden en dat gebeurde onder meer met de tentoonstellingen ‘Voor God en Geld’ en later ‘Oer’ in het Caermersklooster in Gent.

Twee publiekssuccessen, ondanks de soms zurige kritiek van wie zich expert noemt. Deze zomer, zie de talrijke affiches in het stadsbeeld, combineren wij natuur en cultuur met het project Vossen, opgebouwd rond Reinaert de Vos en het Waasland, waar de kern van onze Vlaamse havenactiviteit staat. Vandaag wordt er gewerkt aan de tentoonstelling ‘Deugnieten en Rebellen’.”

Wat u kocht, zal jaloezie opwekken en roddels? (lachend) “Uiteraard, zo zijn mensen en daar kunnen wij tegen. Tot op de televisie, ik denk aan het programma Hoge Bomen vangen Veel Wind, waar onze collectie en onze visie aan bod kwamen, word je gefileerd. Dat moet je beseffen voor je begint met kunst te verzamelen.”

Is er een vereniging van verzamelaars?

“Neen, daarvoor zijn verzamelaars veel te eigenzinnig. Het zou anderzijds niet slecht zijn om gezamenlijk op bezoek te gaan bij beleidsmensen die zich inlaten met cultuur, fiscaliteit, tewerkstelling en toerisme.”

U laat bepaalde dingen aan de kant?

“Ja, zeker, wij volgen geen etnische kunst, noch prehistorische, noch precolumbiaanse creaties.”

Onlangs kocht u de Vlaamse expressionisten van Herman de Bode, ex-McKinsey en ex-kabinetschef van Jan Jambon?

“Wij hebben samen met Herman de Bode in 2017 ‘Oer’ georganiseerd in Gent. Het thema was de kracht en de dynamiek van de kunst in Vlaanderen en haar symboliek aangaande ons volkskarakter Herman zocht een goede bestemming voor zijn collectie Vlaamse expressionisten en schilders van de Leie en er kwam een akkoord. Gelukkig met behoud van de vriendschap, want soms loopt dat anders.”

U werkt met tipgevers?

“Niet echt. Wij zijn dertig jaar actief op de kunstmarkt, zijn gekend in het binnenland en het buitenland en ontvangen spontaan aanbevelingen van kunsthandelaars, veilinghuizen en experts. Soms zijn er bij belangrijke veilingen vooraf presentaties in beperkte kring waar je veel van kan opsteken.”

Is er een plafond voor de aankopen?

“De prijzen die maximaal mogen, zitten in het hoofd van Fernand. Die variëren met de tijd en met het object. Wij hebben bijvoorbeeld twintig jaar lang een tunica gevolgd die op de markt was, maar die wij niet kochten omwille van de gekke prijs. Toen die eindelijk daalde, hapten wij toe. Ik erger mij blauw aan de soms krankzinnige prijzen voor kunst, die met golven door de handel gaan. Je hebt zotte Russen en zotte Japanners die er maar op los bieden en de boel verzieken. Je moet de waarde kennen van een doek of beeld en dat is wat anders dan alleen de prijs. Ik hanteer een waardenkaartje voor elke aanschaf. Een Rubens was nooit, ook niet toen de schilder aan zijn ezel stond, te koop voor een appel en een ei. Een topstuk blijft een topstuk. Kopen doen wij bij vertrouwensmensen en veilinghuizen die zich geen geflikflooi kunnen veroorloven. Wij zijn nichespelers en richten ons op enkele hoofdlijnen, bijvoorbeeld Cobra en Zuid-Amerika. Kopen doen we bij Lempertz, Christie’s, Sotheby’s, Dorotheum, maar ook bij handelaren en particulieren. Daarnaast verkennen wij ook antiekbeurzen en internationale tentoonstellingen.”

Werd u al gerold met vervalsingen?

“Ja, maar dat is tot nu toe zeer beperkt gebleven. Een vals stuk dat wij kochten is trouwens meteen na de ontdekking teruggenomen door de verkoper. Een andere kwestie was Afghaanse kunst, die in de periode van de vernietiging door de taliban van oeroude beelden buiten was gesmokkeld. Die is eveneens terug naar de handelaar gevlogen.”

Wekt u aan de andere kant van de taalgrens belangstelling?

“Daar weten zij al een generatie lang dat er aan deze kant kleppers zitten onder de verzamelaars, maar contacten zijn er niet. Tenzij met de Armeens-Belgische familie Bogossian, die zelf kunstzinnig is, schildert en de fabuleuze Villa Empain aan het Terkamerenbos in Brussel liet restaureren met haar fortuin. Ze vergaarden dat in de internationale juwelenen diamantbranche, onder meer in Antwerpen. De Waalse Vlamingenvriend en journalist Frédéric Deborsu heeft hier ook eens gefilmd, maar daarmee zijn wij rond.”

Frans Crols

12

Cultuur

6 september 2018

Raciaal correcte boekverbranding Het boek ‘Fahrenheit 451’ van Ray Bradbury, uit 1953, dat naar de verbrandingstemperatuur van papier genoemd is, beleeft nogmaals een verfilming. Na die door François Truffaut uit 1966 is het nu de beurt aan de Perzisch-Amerikaanse regisseur Ramin Bahrani. Het boek, en dus de film, gaan over een regime dat boeken verbrandt en de jeugd ook opvoedt met een haat tegen boeken. Blijkens een getoonde flashback is dat op de bekende boekverbranding door nazistudenten gebaseerd, maar het zou evengoed, of zelfs beter, naar de Culturele Revolutie of naar Pol Pot kunnen verwijzen. Al geldt Mao’s ‘Rode Boekje’ in deze nieuwe versie juist als voorbeeldboek dat cultuurmensen van de ondergang willen redden, gezien verheffende frasen als: “Een revolutie is geen etentje met vrienden.”

Glasramen op de Topstukkenlijst Deze zomer zijn eeuwenoude ensembles gebrandschilderd glas uit de collectie van de Musea Brugge en unieke fragmenten Vlaamse glas-in-loodramen uit de verzameling van M-Museum Leuven opgenomen op de Topstukkenlijst.

daarentegen krijgt een gewetenscrisis, wat hem tot de echte held van het verhaal maakt.

Hij behoort tot de top van de hiërarchie van wie deugt, namelijk de zwarte man.

Er is ook een clandestiene oppositiebeweging die de boeken probeert te redden: niet de fysieke exemplaren, want die zijn vogelvrij verklaard, maar de teksten, namelijk door ze van buiten te leren. Het is een bont gezelschap, met zelfs een paar witte mannen in, maar dan alleen als volgzame meelopers.

De leidster is gemengdrassig, “mesties” zouden we dat ooit genoemd hebben, eerder Amerindiaans, dus een mild soort van wijze.

Nu tv-films van de BBC zwarten als ridder of Romein inhuren, had het nog krasser gekund.

En natuurlijk is zulke rasverdeling altijd mogelijk: ze zou van geen belang moeten zijn, maar in deze context is ze niet zo onschuldig.

Blanken moeten vooral sterven

Op een keer spreken de leider van de antiboekencampagne (Michael Shannon) en zijn luitenant (Michael B. Jordan) een hal vol tieners toe. Wanneer de luitenant er één laat zien, ook al is het dan als educatief materiaal om hen beter tegen (!) boeken te wapenen, barsten ze uit in gejouw. En vervolgens in gejuich bij de demonstratieve verbranding ervan. Hun “twee minuten haat”, zoals George Orwell het noemde. De jongeren krijgen van hun mentor de plechtige verzekering dat het allemaal maar voor hun “veiligheid” is. Boeken zijn immers een bron van “polarisering”, zoals godsdienstoorlogen. In eigentijdse taal: het is hier één grote “safe space” waar niemand aanstoot hoeft te nemen aan zoiets confronterend als boeken.

Niet onschuldig Zoals ‘1984’ een aanklacht tegen Stalin was, zo had deze film een parodie op het eenheidsdenken op hedendaagse campussen kunnen zijn. Maar daarvoor was geen nieuwe verfilming nodig: de oude versie had als aanklacht tegen de huidige taal- en gedachtencontrole ruim volstaan. Niets nieuws onder de zon, en de passief-agressieve sneeuwvlokjesgeneratie moet zeker niet denken dat ze origineel is.

Dat er een nieuwe versie kwam, was om een andere reden: destijds was heel de cast blank, maar dat nooit meer. De raciale boodschap is niet al te kras verpakt en daardoor zal ze des te beter bij het publiek naar binnen glijden. De boekverbrander tot het bittere einde en zelfverklaarde pervert, dat is natuurlijk een blanke heteroman van middelbare leeftijd.

Het soort waarvan we best zo snel mogelijk een ‘dead white male’ maken. Zijn luitenant

Er is wel een blanke man die iets heel nuttigs doet, namelijk getuigen van de tijd toen boeken nog normaal waren. Maar ook hij voldoet aan de neoracistische canon: omdat blanken het uitstervende ras zijn, betreft het een ouderling. Blanke vrouwen, dat kan wel, hoewel niet in leidersrollen. Eén oudje steekt bij een boekverbranding zichzelf in brand, om waardig en zonder een krimp te sterven. Al het sterven wordt hier door blanken gedaan. Er is ook een jonge blonde griet die tot de oppositie behoort, en via haar charmes turnt ze de zwarte om, maar ze eindigt wel in zijn armen, en dat is voor neoracisten waar het om gaat.

Nu het blanke ras numeriek en in status bergaf gaat, is er een versnelling van de drang om het te doen verdwijnen. Blanke koppels krijgen nu openlijk de oproep om geen kinderen te hebben, maar kleurlingetjes te adopteren. Racisme heet nu een raskenmerk, jawel, één waar de Vlamingen mee behept zijn (aldus Bert Bultinck in Knack), en daar is een eugenetische oplossing voor. Wie zich aan volwassen taken en onderwerpen wijdt, kijkt vreemd op bij het stijgende belang dat nu aan huidskleur gehecht wordt, namelijk door luidruchtige nulliteiten, wier macht echter toeneemt.

Zodus, ook antitotalitaire literatuur is in handen van links terechtgekomen. Na Donald Trumps verkiezing zwaaide links Amerika, kampioen van deugdvertoon en desinformatie, warempel met George Orwell. Alsof zij de niet in vraag te stellen herauten van de waarheidsliefde waren. Hoewel, “alsof”: zij zijn inderdaad agenten van het Ministerie van Waarheid. Logisch dus dat er nu een film is tegen boekverbranding vanwege de voorttrekkers van het taboe op onafhankelijke meningen. Dat heet: de wapens van de vijand overnemen en ze van hun kritische angel ontdoen.

Koenraad Elst

Het was een groot schandaal toen dertig jaar geleden het Getty Museum ‘De intrede van Christus in Brussel’ van James Ensor aankocht.

Het schilderij was lange tijd tentoongesteld in het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen en verhuisde naar Los Angeles. Om zulke historische fouten te voorkomen, werd in 2003 het Topstukkendecreet gestemd. Dat moet zeldzaam en onmisbaar roerend cultureel erfgoed beschermen. Voor de uitvoer van werken op de Topstukkenlijst is een toelating vereist vanwege de Vlaamse overheid. Indien zij deze toelating weigert, moet ze onderhandelen met de eigenaar met het oog op de aankoop van het werk tegen de internationale marktwaarde. Een absolute bescherming van de topstukken is dat niet. Slaagt de Vlaamse overheid er niet in de nodige fondsen te vinden om het werk aan te kopen, dan mag het toch buiten Vlaanderen gebracht worden. Een bijkomend aspect van het decreet is dat de Topstukkenlijst een overzicht biedt van prioritair te restaureren werken. De eigenaars, die verplicht worden hun werken ‘als een goede huisvader’ te beheren, kunnen aan de Vlaamse Gemeenschap subsidies vragen voor conservatie, preventie en restauratie.

Een stuk wordt Topstuk omwille van de bijzondere archeologische, historische, cultuurhistorische, artistieke of wetenschappelijke betekenis voor de Vlaamse Gemeenschap.

Specialisten uit de diverse deelgebieden adviseren de Topstukkenraad, die dan beslist over de opname op de Topstukkenlijst. Dat is een bonte verzameling: een driewielkar uit de negentiende eeuw, de stormklok van Antwerpen, handschriften van Willem Elsschot en Paul van Ostaijen, een herautstrompet uit 1582, compositieschetsen van Vlaamse polyfonisten, de autograaf met de eerste versie van ‘De Vlaamse Leeuw’, het Plantin-Moretusarchief … en uiteraard heel wat retabels, beeldhouwwerk en schilderijen. Dit jaar is de lijst, die al ruim zeshonderd individuele stukken en verzamelingen telt, aangevuld met onder andere eeuwenoude distilleertoestellen van het Jenevermuseum in Hasselt, theaterdecors uit de jaren 1913-1923 van Albert Dubosq voor de Kortrijkse Stadsschouwburg, acht werken van Léon Spilliaert en een collectie eeuwenoude liturgische objecten in stro uit het Museum De Mindere in Sint-Truiden.

Mooie meesterproeven Mooie nieuwkomers op de lijst zijn een aantal unieke ensembles gebrandschilderd glas uit

de verzameling van de Brugse Musea en prachtige fragmenten uit Vlaamse glas-in-loodramen in de collectie van M-Museum Leuven.

De panelen van het Leuvense museum geven elk een zicht op de glasraamproductie van hun tijd. Het veertiende-eeuwse glasraam beeldt Maria met Kind af, en is een voorbeeld van typisch Vlaamse gebrandschilderd glas-inlood (zie afbeelding). Het is een van de oudste glasraamfragmenten waarvan de oorsprong bekend is. Het maakte deel uit van het grote koorraam van de kerk van het Leuvens Groot Begijnhof. Dat illustreert tevens het belang van de begijnhoven in Vlaanderen tijdens de middeleeuwen. Het tweede paneel dateert uit de zestiende eeuw. Het middelgrote glasraam biedt waardevolle informatie over de toenmalige productiewijze: de gebruikte materialen en technieken, de compositie en de schilderstijl.

Interessant zijn de twee meesterproeven uit de collecties van de musea in Leuven en Brugge. Het gaat om gebrandschilderde glasin-loodramen uit de achttiende eeuw. Het zijn de twee enige overgebleven meesterproeven in Vlaanderen. Ze tonen dat de gilden ook nog in de achttiende eeuw van belang waren voor de kwaliteitsbewaking van hun ambacht, door de hoge eisen die ze aan de vaklui stelden.

De Musea Brugge leveren nog enkele Topstukken. De twee kleine paneeltjes met de voorstelling van engelen komen uit het Brugse stadhuis en zijn een zeldzaam voorbeeld van Vlaams gebrandschilderd glas van omstreeks 1400. Hun artistieke kwaliteit is uitzonderlijk hoog. Waarschijnlijk werden ze op basis van door pre-eyckiaanse schilders ontworpen patronen vervaardigd. En dan zijn er nog twee opmerkelijke glasramen die de heilige Joris en Michael voorstellen. Ze werden gemaakt op het einde van de vijftiende eeuw en sierden de schilderskapel van de Sint-Lucasgilde. Deze Brugse Topstukken krijgen vanaf mei volgend jaar een permanente plek in het vernieuwde Gruuthusemuseum dat dan de deuren opent.

MMMV

De (helaas niet altijd geactualiseerde) Topstukkenlijst van de Vlaamse Gemeenschap is te vinden op www.kunstenenerfgoed.be/wat-doen-we-beschermen-cultuurgoederen/topstukkenlijst

Adverteren in ‘t Pallieterke

03 232 14 17

Boeken

6 september 2018

13

“Hartebreker” Professor Christiaan Barnard ging de geschiedenis in als de eerste chirurg die erin slaagde een menselijk hart over te planten, op 3 december 1967. De wereld keek op toen het nieuws verspreid werd dat een team onder zijn leiding voor een weergaloze doorbraak zorgde in de medische wereld, die het begin werd van wat vandaag bijna als een routineoperatie wordt aanzien.

over zijn belangeloze inzet voor arme kinderen die medische hulp nodig hadden en over de steun die hij verleende aan tal van stichtingen en internationale initiatieven.

Nog groter was de verbazing dat het gebeuren plaatsvond in het Groote Schuur-ziekenhuis in Kaapstad, de moederstad van het omwille van zijn apartheidspolitiek door de wereld geïsoleerde Zuid-Afrika. Barnard was opeens wereldberoemd.

“Hartebreker” is een uitstekende Afrikaanstalige biografie van een bijzonder man die de wereld verbaasde omwille van zijn medische inzichten en kunnen, en die ook op politiek vlak in zijn land een buitenbeentje was. Hoewel hij in gesprek was met de apartheidsregering om zijn werk te bepleiten en om meer middelen te vragen, had hij ook het lef tot op het hoogste niveau de segregatiepolitiek aan te klagen. Zo nam hij het op voor de gevangen dichter Breyten Breytenbach en burgerrechtenactivist en advocaat Bram Fischer. Zelfs Robert Sobukwe, leider van het Pan African Congress, verpleegde hij tijdens diens gevangenschap, met instemming van… eerste minister John Vorster. Zelf ging hij al van in de vroege jaren zestig aan de apartheidswetgeving voorbij door zijn medisch team samen te stellen uit blanke en bruine mensen. Toen hij na een hartoperatie op een Amerikaan die man hoorde zeggen dat hij hoopte het hart van een blanke te hebben gekregen, zei Barnard: “Ek sou nie kon sê nie, mens kan nie ’n

Christiaan Barnard was een overtuigd Afrikaner die trots was op zijn taal en die zelfs aan de operatietafel gebruikte. Hij was onmiskenbaar een patriot die zijn land op de wereldkaart wilde houden toen de meeste landen zich tegen het apartheidsregime keerden. Pik Botha, jarenlang minister van Buitenlandse Zaken van het geïsoleerde land, waarmee Barnard altijd een goed contact had, zei over hem: “Hy het nooit ten gunste van apartheid opgetree nie, maar hy het opgetree teen die wêreldmagte wat Suid-Afrika heeltemal wou vernietig ten koste van alle Suid-Afrikaners. Chris wou nie die land vernietig hê nie. Hy was nie pro-apartheid nie. Hij was pro-Suid-Afrika.”

Een bijzonder leven, zoveel is zeker. Wellicht is een beschouwing daarbij van Pik Botha nog de meest indringende: “Daar is weinig Suid-Afrikaners wat histories onvervangbaar en onweerlegbaar is. Sy prestaties het niks met ras of velkleur te doen gehad nie. Dit was gewoon ten bate van die mens, alle mense.

Wêreldwyd.”

Na lezing van dit boek willen we dat - gezien in het tijdsperspectief - allemaal zeker geloven.

Wie echter de huidige evolutie in Zuid-Afrika ziet, kan zich afvragen of het bijwijlen gewelddadig antiblank racisme, na vijfentwintig jaar ANC-regering, het Zuid-Afrika weerspiegelt dat

verskil sien nie.”

Ook slaat de titel van het boek op zijn ingewikkeld liefdesleven en zijn reputatie van ‘rokjagter’. Zijn drie huwelijken en zijn talloze relaties zijn rode draden doorheen zijn complexe leven.

Studies in Kaapstad Deze biografie is vloeiend leesbaar (in het Afrikaans) en vertelt op zeer indringende wijze het bijzondere levensverhaal van de jongeman die opgroeide in Beaufort-Wes in de Klein Karoo als zoon van een zendeling die zich in de jaren dertig reeds het lot van de bruine mensen aantrok. Daardoor werd het gezin Barnard door de blanken neerbuigend bekeken.

Verder lezen we over zijn studies in Kaapstad, zijn specialisaties en belangrijke contacten in de Verenigde Staten, zijn proeven op dieren en zijn chirurgisch baanbrekend werk met darmoperaties. En uiteraard worden de eerste harttransplantaties en de omstandigheden waarin die plaatsvonden gedetailleerd besproken. Belangrijk daarin was zijn relatie tot de leden van zijn team. Naast die operaties lezen we over zijn internationale contacten met wereldleiders en beroemdheden - gaande van prinses Grace van Monaco over Gina Lollobrigida en Indira Ghandi tot prinses Diana -,

Overtuigd Afrikaner

Christiaan Barnard en vele anderen voor ogen hadden. Ook de achteruitgang van staatstoelagen voor hartchirurgie, een daling van 60 procent van hartoperaties (vooral ten nadele van arme gemeenschappen) en het terugvallen op de helft van het aantal bedden zouden hem vandaag zonder twijfel ‘baie hartseer’ bezorgen.

KvdP

James-Brent Styan, “Hartebreker. Christiaan Barnard en die eerste hartoorplanting”. 275 blz., 2017. Jonathan Ball Uitgewers, Jeppestown, Suid-Afrika.

ISBN 978 186 8428 40 3

Slim erfdeel in honderd portretten

1918, het laatste oorlogsjaar

Identiteit is vies en ruikt naar fascisme. Het ‘weg met ons’ is de enige propere houding voor mannen en vrouwen met status en cultuur. Dat is bondig de filosofie van links Vlaanderen. Gelukkig zijn er personen die op een leuke manier, voor een breed publiek, tonen dat Vlamingen trots mogen en moeten zijn op wat hun voorouders hebben opgebouwd, en wat wij vandaag opbouwen.

In het jaar 1918 deed Duitsland een ultieme poging om de strijd in zijn voordeel te beslissen. In 1917 was aan het oostfront, na de Russische Revolutie, de strijd gestreden.

Alle beschikbare Duitse divisies werden naar het westfront overgeheveld. Tot juli 1918 lanceerden de Duitsers diverse opeenvolgende offensieven. Aanvankelijk met groot succes. Ze drongen Frankrijk dieper in, verder dan ze ooit waren gekomen.

Bij de contra’s van het poco-denken ten lande behoren Karim van Overmeire, Tomas Roggeman en Maarten Vanderbeke. Met een bakje frieten in de hand stralen zij Vlaams en volks op de binnenflap van hun boek “Honderd keer Vlaanderen”, een uitgave van Doorbraak Boeken. Van Overmeire is Vlaams volksvertegenwoordiger voor de N-VA, Roggeman is historicus en nationaal voorzitter van Jong N-VA en Vanderbeke is leraar godsdienst, geschiedenis en Nederlands.

Hun boek is fijn, luchtig en leerzaam, met scherpe waarnemingen in honderd hoofdstukjes: over de baggeraars, de game-ontwerpers, het Antwaarps van Adam en Eva, de Vlamingen die Amerika ontdekten voor Columbus, een Vlaamse missionaris in Mongolië, een wetenschapper straffer dan Edison, de Vlaamse stempel op de elektronische muziek, het land van duizend bieren, de Oostendse Compagnie, enzovoort. Al bladerend herinnerde ik mij een gesprek met Luc Devoldere, de hoofdredacteur van het cultuurtijdschrift Ons Erfdeel. Hoe hij naar de Vlaamse culturele elite en zijn afkeer voor Vlaanderen kijkt? “In het Frans zegt men, ‘Il faut assumer son identité’, en dat is mijn uitgangspunt in dat conflict. Assumer is moeilijk te vertalen, het is ten eerste ‘aanvaarden’ van omstandigheden en gegevens. Ik ben Kortrijkzaan, West-Vlaming, volgde een specifiek parcours en ben burger van Vlaanderen, een natie maar geen staat, en België. Een tweede inhoud van ‘assumer’ is verantwoordelijkheid opnemen voor je identiteit, cultuur en taal.

In Québec heeft vandaag een actieve cultu-

rele elite meegeholpen aan de natievorming.

De Vlaamse beweging was in de jaren twintig van de vorige eeuw nog internationaal gericht.

Door de Nieuwe Orde en de collaboratie van Wereldoorlog I en nadien die van Wereldoorlog II is het contact beginnen ontsporen. De keuze van Vlamingen voor de bezetter werkt door tot vandaag en dat voedt de vervreemding en het wantrouwen tussen de culturele elite en de Vlaams-nationale stroming.”

“Honderd keer Vlaanderen” toont dat het eeuwenoude Vlaamse vernuft springlevend is, toont het Vlaamse idealisme, het wereldburgerschap, de inzet voor de naasten en de verre mensen. Zoals Roets, de jaarkalender van Herman Bryssinck, met verhalen over ons verleden en heden, is het boek puur en slim geconstrueerd. Koop het, lees het en toon het aan uw kinderen. Het zal hun kennis verruimen.

Frans Crols

Karim van Overmeire, Tomas Roggeman, Maarten Vanderbeke, “Honderd keer Vlaanderen”, uitgeverij Doorbraak, 254 blz. Prijs: 24,95 euro.

ISBN 976 94 92639 06 6

Ze hadden haast, want de Amerikanen waren in aantocht. Voor de Britten en de Fransen kwamen die precies op tijd. In mei stopten de Amerikanen de Duitse opmars aan de Marne. In feite waren het niet alleen de Amerikanen. In de eerste plaats waren het de immense Britse voedseldepots die de Duitse opmars deden vertragen, waardoor kostbare tijd verloren ging.

Immers, de uitgehongerde Duitse soldaten troffen in de depots een weelde aan eten en drank aan die ze al jaren niet meer gezien hadden. De officieren mochten bevelen en dreigen wat ze wilden, hun manschappen waren de mening toegedaan van “erst das Fressen und dann die Moral” (vrij naar Bertold Brecht).

Kanonnen In juli probeerden de Duitsers het opnieuw, bij Reims en aan de Marne. Het lukte evenwel niet. Daarna werden de rollen omgedraaid en dreven Amerikanen, Britten en Fransen de Duitse troepen voor zich uit.

In oktober 1918 werd Ludendorff ontslagen en de Duitse marine sloeg aan het muiten. De daaropvolgende maand vluchtte de Duitse kei-

zer naar Nederland. Op 11 november werd de wapenstilstand ondertekend. Eindelijk zwegen de kanonnen.

Onder de titel “Het dramatische jaar 1918” verzamelden de samenstellers Henk van der Linden en Perry Pierik een twintigtal artikels in verband met het laatste oorlogsjaar. Enkele bijdragen handelen over het wel en wee van Nederland in 1918. De meeste artikels verschenen al elders, hoofdzakelijk in de onovertroffen reeks “De grote oorlog: kroniek 1914-1918”.

Zopas verscheen in deze reeks deel 36, waarin andermaal diverse aspecten met betrekking tot de Eerste Wereldoorlog behandeld worden.

Van de acht bijdragen hebben er vijf betrekking op Nederland, en één beschrijft de lotgevallen van de Belgische soldaat Amand de Backer die in Nederland geïnterneerd werd.

Pieter Jan Verstraete

H. van der Linden en P. Pierik, “Het dramatische jaar 1918: de strijd gestreden, de wereld in puin”, Soesterberg, Aspekt, 2018.

Ill., 538 blz. gen., 24,95 euro ISBN 978 94 6153 749 2

14

Brieven

6 september 2018 Congo is van ons

Wallonië stemt in oktober met potlood en papier

Applaus

Pallieterke, In zijn artikel “Congo is nog steeds van ons, als het op betalen aankomt” stelt Thierry Debels vorige week dat de begroting van Congo tot in 1960 elk jaar deficitair was. Dit is duidelijk te kort door de bocht. De overname van Leopold’s Congo werd, destijds in 1908, goedgekeurd door het parlement op voorwaarde dat de kolonie steeds financieel zelfbedruipend zou zijn. Dit is, naar mijn mening, tot in 1957 ook altijd zo geweest. Vader Eyskens schrijft namelijk in zijn memoires (p. 518): “De kolonie die altijd al zelf in haar financiële middelen had voorzien, had in 1957 een tekort van 2,5 miljard BF op haar begroting. Deskundigen raamden dat het deficit tijdens de volgende jaren nog zou oplopen.” Dit verklaart vermoedelijk de vlotheid waarmede aan de Congolezen de onafhankelijkheid is verleend in 1960.

Waarschijnlijk waren er wel stille transfers naar de kolonie (onderwijs, leger etc.), we zijn tenslotte in België, maar “De Congo” was gedurende de 50 jaar dat het geduurd heeft grotendeels financieel zelfbedruipend. De inkomsten kwamen van lokale belastingen en de uitvoerrechten op de ontgonnen grondstoffen en landbouwproducten.

R af Verschueren - Wilrijk

Hoofddoek en prostitutie

Diversiteitswaanzin

Windmolens

Pallieterke, Onlangs hoorde ik een BV’er, zelf vader van een kind dat aan autisme lijdt, op Radio 2 zeggen dat hij het spijtig vond dat er nieuwe behandelingen voor de ziekte ontwikkeld worden. Daardoor wordt de samenleving immers minder divers volgens hem. Zullen we dan ook maar stoppen met onderzoek naar kankers misschien? De dood blijft dan ook divers!

Dirk Cornelis - Stekene

De waarheid aub Pallieterke, Kinderrechtencommissaris Bruno Vanobbergen maakt zich zorgen over de Servische kinderen die opgesloten zitten samen met hun moeder in het gesloten asielcentrum van Steenokkerzeel. Het gezin is uitgeprocedeerd en verblijft sinds 2013 illegaal in ons land. Twee keer werden ze in een open gezinswoning ondergebracht in afwachting van hun repatriëring, maar telkens sloegen ze op de vlucht. De vader zit in de gevangenis wegens diefstal met geweld. Ze mogen van mij direct uit het gesloten asielcentrum van Steenokkerzeels als ze vrijwillig vertrekken naar Servië.

Elsje Willems - Antwerpen

Kruisende woorden oplossing 1124

Pallieterke, Wat is er nu beter en veiliger in Vlaanderen?

Een kerncentrale of windmolens? Wie tegen windmolens is, kan misschien beter zelf zijn elektriciteit maken met een oude koffiemolen! Windmolens moeten natuurlijk op goede plaatsen staan die niemand hinderen, maar in Vlaanderen is er nog ruimte genoeg, zonder gevaar voor onze vogels en natuur. Men kan er misschien ook wat kleur insteken. Een regenboogkleur enz. Of laat kunstenaars iets ontwerpen. De versleten molens moet men vervangen. Het is wellicht toch maar het bovenstuk dat verslijt en niet de paal. En met die kloeke wieken kan men misschien een nieuwe kloeke originele brug bouwen. Laat de wind maar waaien!

R. Gheeraert - Roeselare

Theodora Pallieterke, Een dikke proficiat en dank voor uw medewerker Jan Neckers! Het artikel over Theodora is een van de meest indringende (Pallieterke 30 aug.) die ik de laatste tijd gelezen heb. En hij is dan nog een vrijzinnige. Ik heb nadien nog wat bijgelezen op Internet. Wat een koppel en wat een klasse, en dat 1500 jaar geleden! Als ik van Jan Neckers was, dan zou ik me toch bijscholen in het Katholieke geloof. Naar verluidt (zie Marytv.tv) blijft er niet veel tijd meer over.

Guido VDB - Asse

N G X

I

E

E

E

R

S

X

X

A

U B G O A N N N D E A

E

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Minder Nederlands?

Pallieterke, Men vraagt zich soms af naar welke school journalisten, politici en dergelijke geweest zijn.

Ze kennen het verschil nog niet tussen “Slaan” en “Slagen”, van hun vervoeging al helemaal gezwegen. Men hoort regelmatig “geslaan”.

Gezelle wist het al: de Vlaamse taal is wonderzoet voor wie haar geen geweld aandoet.

Jan Knippenberg - Maaseik

De Vlaamse vakman

Paul De Nef - Zoersel

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A L A M B R I S E R I B E M I R A T E N X N C O P L E G X R O M S D P E X D E C I L I T E O R D E X A N A N A F L E U N T X G X A G G D X T E A M X S C R H S A S X C A R T H A I B P X N T X B A T M J U N I E X R X T I X K R E E X L I M O N A L G U T E N B E R G X

Pallieterke, Muazzez Cig is een Turkse wetenschapster met als specialisatie de geschiedenis van de oude Soemeriers, die vijf duizend jaar geleden een hoog ontwikkelde beschaving hadden in het huidige Irak. Rond 2005 kwam ze in opspraak toen ze publiceerde dat het eerste gebruik van de hoofddoek terug te voeren was op de Soemerische bevolking, waar tempelprostituees, die jongens seksueel inwijdden, een hoofddoek droegen om hen te onderscheiden van de priesteressen. De Turkse archeologe stoelt haar bewering op historisch onderzoek. Je kunt wel raden dat de uitlatingen van de 92-jarige vrouw in Turkije als de spreekwoordelijke rode lap op de stier werden onthaald. Een advocaat uit Izmir legde prompt een klacht neer, maar de rechter sprak de vrouw vrij. De kranige oude tante moest naar eigen zeggen ontzettend lachen toen ze ontdekte waar het gebruik van de hoofddoek vandaan kwam. Het symbool van de islamitische eerbaarheid komt uit de wereld van de prostitutie. “Je zou je schamen je hoofd te bedekken als je eens wist waar dat gebruik vandaan kwam”, schrijft ze in een boek en zegt ze tegen jonge moslimvrouwen en -meisjes. In de ogen van Cig werd de hoofddoek dus niet gebruikt om “de eer van de vrouw te beschermen” maar om herkenningsmiddel voor prostituees. De archeologe maakte de Turkse revolutie van Ataturk nog mee. Het Arabische geschrift werd afgeschaft en Ataturk maakte komaf met de strenge kledingvoorschriften van de islam. Jongens en meisjes gingen samen naar school en op klasfoto’s uit die tijd is geen hoofddoek of niqaab te bekennen. “Het zijn mannen die vrouwen vandaag dwingen om een hoofddoek te dragen”.

Muazzeg Cig maakt zich dan ook zorgen over de dreigende islamisering van Turkije. Erdogan heeft een voorgeschiedenis als fundamentalistische hardliner en zijn regering heeft naar eigen zeggen tot doel gesteld “de godsdienst te redden”. Cig schreef een brief aan de vrouw van Erdogan. “Ik droomde dat ik de trappen afliep van het mausoleum van Ataturk in Ankara. Ik zag de premier met zijn echtgenote omhoog lopen. Ze was modern, zonder hoofddoek. Zou het niet fantastisch zijn, als U die echtgenote was?” Cig wacht nog altijd op een antwoord.

Volgens de oppositie zit de hoofddoek gelijmd op het hoofd van mevrouw Erdogan.

Pallieterke, Plaats van het gebeuren: een ‘Alm’ op het einde van het Oostenrijkse Kleinwalsertal – 15 augustus. Na een mooie, steile en zeer warme wandeling, hebben we ons, net als een 50-tal Duitse wandelaars, op het terras van de Alm geïnstalleerd en zien met belangstelling de nodige dorstlessers en plaatselijke taart tegemoet. Plots stelt de waardin zich in het midden van het terras en begint ons luid en duidelijk eraan te herinneren dat het vandaag 15 augustus is, een christelijke feestdag die weliswaar zijn oorsprong vindt bij de Kelten. Ze drukt ook haar spijt uit over het feit dat zovele mensen tegenwoordig de Kerk ‘links’ laten liggen, en de christelijke normen en waarden niet meer naar waarde schatten. Ze geeft de raad om in de scholen meer te investeren in het opnieuw bijbrengen van die normen en waarden – liever dan geld te geven aan moskeeën. Ze wenst ons allen een aangename feestdag en voegt eraan toe dat ze het prachtig vindt in een land te wonen waar ze openlijk voor haar mening kan en mag uitkomen zonder ‘geklasseerd’ te worden. Algemeen applaus op het terras.

We zien zoiets in Vlaanderen niet echt gebeuren, en wellicht zou Unia onmiddellijk kans zien om daar de voorpagina van de Morgen en de Standaard mee te halen. En dan ook maar het eerste item van het ‘wereldnieuws’ dat we dagelijks op ons bord krijgen door de VRT. Ons heeft het stukje taart en de goeie pint nog beter gesmaakt dan anders. Zo hoor je het eens van een ander.

Marc Batsleer - Eeklo

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

6 september 2018

Eerste selectie in Milaan De Jupiler Pro League ligt dit weekend stil, want er staan twee interlands op het programma. We zullen na dit tweeluik in alle geval weten hoe onmisbaar Kevin de Bruyne voor onze nationale ploeg nu feitelijk is. Roberto Martinez selecteerde vier nieuwelingen, waaronder drie spelers uit onze Jupiler Pro League. Dat moet een record zijn.

Toch een opwaardering voor onze competitie, waarover soms nogal denigrerend wordt gesproken!

De drie gelukkigen zijn Birger Verstraete, Leandro Trossard en Hans Vanaken. Voor deze laatste zou ik zeggen: eindelijk! Toen ik nog voetbalde, werden voor een interland maar zestien spelers geselecteerd. Zevenentwintig vind ik een beetje te veel. Mijn eerste selectie voor de Rode Duivels was overigens in Milaan tegen Italië. Ik mocht in San Siro naast onze bondscoach op de bank zitten. Geen ongevaarlijk gegeven. Wat ik daar meemaakte, dat gelooft niemand.

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Den Tuveneir op het veld Maurice Martens van RWDM raakte geblesseerd en moest vervangen worden door Leon Dolmans van Standard. Goethals stond met de Limburger langs de zijlijn, maar die was zijn veters nog aan het knopen. Martens was ondertussen al van het veld en de scheidsrechter liet het spel hervatten. De Italiaanse rechtsbuiten Franco Causio profiteerde ervan om langs de lijn te versnellen. Opeens zag ik Goethals achter de Italiaan sprinten om hem tegen te houden. Gelukkig was die Causio veel sneller dan ‘Den Tuveneir’, want anders had Raymond hem zeker vastgepakt. Hij vloog naar de tribune, maar dat wilde hij niet. Hij heeft de rest van de match gevolgd kijkend door het raampje van een toilet. Het bleef 0-0.

Na enkele selecties bij de Rode Duivels kreeg ik mijn eerste ‘cap’, thuis tegen Noorwegen, een kwalificatiewedstrijd voor het WK ‘74 in Duitsland. De match werd gespeeld op

het veld van Anderlecht, dat was lekker meegenomen. Ik moest voorstopper spelen en was vrij zenuwachtig. Nico Dewalque, de libero, had dat opgemerkt en hij nam mij even apart.

“Je hoeft je geen zorgen te maken. Als je naar mij luistert kan er weinig gebeuren en indien je toch een steekje laat vallen, dan raap ik het wel op”, zei hij op mijn rug kloppend. Klasse!

Ik kwam tegen de Noren nooit in moeilijkheden. We wonnen met 2-0. Als ik eerlijk mag zijn, dan vind ik ‘caps’, zoals ze nu worden uitgedeeld, dikke zever en volledig waardeloos.

Men heeft volgens mij maar recht op een ‘cap’ indien men de match begint in het basiselftal en negentig minuten speelt. Nu is een invalbeurt van een paar minuten, meestal dan nog om tijd te winnen, al voldoende. Weg met die handel...

Gille van Binst

Roskammen

Indicatief Geen paniek bij lectuur van deze titel. We laten de onwaarschijnlijke klucht over de indicatieve tabel voor wat ze nog betekent voor de grote geesten van de voetbalbond en de Pro League. Nadat door procedurefouten justitie al meermaals in haar hemd is gezet, door gehaaide advocaten, en tot jolijt van veel criminelen, heeft dat fenomeen nu zijn allesbehalve blijde intrede in het voetbal gedaan. Alsof het voetvolk daarop zat te wachten! In afwachting van de volgende procedurefout en een vorm van competitievervalsing nummer zoveel, houden we het bij die vaststelling. En bij de exponent van de indicatieve tabelklucht, de eis van Excelsior Moeskroen om zijn eerste vier (verloren) competitiematchen te laten herspelen.

Illustratief is dat uitgerekend de club die regelmatig en ongestraft een loopje neemt met reglementen en sportiviteit daarmee komt aandraven, en dan nog bij monde van zijn algemeen directeur, in een vorig leven scheidsrechter met enige allure. De media deden zich tegoed aan het voorgeschotelde amalgaam van eerst uitgesproken en vervolgens herroepen schorsingen, en aan de heisa rond clubdirigenten in een tabelindicatief labyrint waarin allerlei bondsinstanties op grond van dezelfde reglementen, dezelfde feiten en dezelfde omstandigheden eerst ja en daarna neen zegden, telkens met overtuiging.

Gemiste kans Stel dat de media voor een keer anders hadden gereageerd en die ganse rompslomp hadden doodgezwegen. Een utopisch idee, maar dan een dat, mocht het ooit in praktijk gebracht worden, als toppunt van uitgestalde hypocrisie kan tellen.

Na genoemd “ja” en “neen” van de indicatieve ratjetoe, speelden de heren Wesley en Vranjes in de topper tussen Club Brugge en Anderlecht, onder goedkeurende blik eraan voorafging als voorbereiding, dat is een ander paar mouwen. En niet te onderschatten.

Hoog en laag Het zijn niet allemaal atletiekkenners die naar de Memorial komen. Een deel van het publiek is alleen maar uit op sensatie. En dat was te verwachten bij het polsstokspringen, waar zeven atleten aantraden met een persoonlijk record van zes meter of hoger. Wie gehoopt had dat het meetingrecord van 5m96 zou sneuvelen, was eraan voor de moeite.

Alle ogen waren gericht op revelatie Armand Duplantis en zijn Franse landgenoot en fenomeen Renaud Lavellenie. Was het overmoed?

Beiden hielden er na drie mislukte pogingen een kater aan over. Waarna de Rus Morgunov zegevierde en het ver schopte, of hoog schopte beter gezegd, met 5m93. Wat dan toch onder de verwachtingen was.

Niet bang Adelbrieven

Thiam

De organisatoren van de Memorial Ivo Van Damme mochten uitpakken met een dozijn olympische kampioenen, meer dan dubbel zoveel wereldkampioenen, en daarbovenop nog eens vijftien Europese titelhouders. Over adelbrieven gesproken. Wie steekt de inrichters van de Memorial, en van de mooiste atletiekmeeting ter wereld, naar de kroon? Niemand?

We hadden het kunnen denken.

Dat Nafi Thiam tijdens de atletenparade het luidst werd toegejuicht, zal niemand verwonderen. Al is ze geen pure hoogspringster, op de zevenkamp in Götzis haalde ze een persoonlijk record met 2m01. Dat was, alle verhoudingen in acht genomen, een pak hoger dan de 1m89 waarmee ze in Brussel vrede moest nemen. De twee weken vakantie die ze pas achter de rug had, zullen daar niet vreemd aan zijn geweest.

Ge moet boosaardig van aard zijn om haar die korte adempauze te misgunnen.

Ererondje De Memorial opende met een eresaluut aan de mannelijke en vrouwelijke atleten, en landgenoten die medailles wonnen op de recente internationale kampioenschappen van deze zomer.

Wat de trainer van de Rode Duivels, Roberto Martinez, in dat gezelschap kwam doen, is met veel goede wil misschien verdedigbaar, maar zijn optreden kwam komiek over tussen al dat jonge geweld.

Als hij plezier heeft beleefd aan zijn ererondje des te beter, en het moet gezegd, hij liet zich met allure toejuichen. Het deed ons denken aan vroegere feestjes toen we zongen “Wij eisen de bompa op zijn, stoel...”…

Snelle jongen Dat de organisatoren van de Memorial Van Damme in staat zijn om halve mirakels te verrichten weten we al langer dan vandaag. Zo slaagden ze er de voorbije week in acht sprinters met een besttijd onder de tien seconden aan de start te krijgen van de honderd meter.

Iemand van die acht moest als eerste eindigen en die eer was weggelegd voor de 22-jarige Amerikaan Christian Coleman. Amper uit de startblokken zagen we hem al over de meet vlammen met een beste wereldjaartijd van 9”79. Vijftigduizend dollar verdiend in niet eens tien seconden, ge moet het maar doen. Wat

15

De kassier van Club Brugge was blij als een kermisvogel met de loting voor de Champions League. Zijn favoriete ploeg mag het in de groepsfase uitvechten met Atletico Madrid, Borussia Dortmund en AS Monaco. Dat betekent drie keer volle bak in het Jan Breydelstadion. Dat is de zonnige kant van het verhaal, want er is een schaduwzijde. Hoe groot zijn de kansen op kwalificatie? Als we mogen voortgaan op het palmares van de drie tegenstanders is de kans op succes niet bijster groot. Wat niet betekent dat ze nu al de handdoek werpen in Brugge. Wie bang is, krijgt slaag. En als we mogen voortgaan op de voorbije weken en de 2-5 overwinning op het veld van SV Zulte Waregem, verkeren de kleppers van Ivan Leko in bloedvorm. Plus dat hun trainer nog beterschap belooft. Dus, laat de Champions League maar komen. Op hoop van zege.

Overhoop aan volk Het leger ‘aanwinsten’ dat het voorbije seizoen de revue passeerde op de Bosuil was al indrukwekkend, maar veel is blijkbaar niet genoeg. Te elfder ure werd opnieuw een tros verstekelingen, pardon, versterkingen binnengehaald. Om de ploeg ervaring bij te brengen, vernemen we. Waar gaat dat eindigen? Als het al eindigt, want zolang de handelsreiziger in voetballers, Luciano D’Onofrio, aan de spor-

van hun coaches en clubleiders. Mits nog enige zin voor ethiek in het moderne voetbal hadden ze kunnen beslissen de belhamels in de tribunes te zetten, in plaats van hen in de selectie op te nemen. Enkele analisten opperden dat idee op het scherm.

Dat belette niet dat in Extra Time bijna een vol uur over de topper werd gedramd, doch niet daarover. Ook de kranten hadden afstand kunnen nemen van het onsmakelijke gedoe door het wedstrijdverslag tot een kwart kolommetje te beperken, met een woordje uitleg over het waarom. Maar blijkbaar stond niets in de weg om bladzijden vol te pennen. Het was een verkeken kans om een indicatief ethisch signaal te geven betreffende trieste toestanden in het poenerige profvoetbal. Maar we blijven proberen te begrijpen waarom ethiek het moet afleggen tegen kijk- en verkoopcijfers.

“Loting” Indicatief voor het permanente bevoordelen van profclubs in 1A is ook de in stilte genomen maatregel dat ze bij intrede in de 1/16de finales van de vaderlandse bekercompetitie niet tegen elkaar uitgeloot kunnen en mogen worden. Na zo’n flagrante maatregel nog over een loting praten, is een aanfluiting. Maar het is het ideale middel om, pakweg vanaf de kwartfinales, nog enkel 1A clubs aan boord te houden.

Vanaf dan kan met warme en koude balletjes “geloot” worden om de “grote” clubs uit elkaars vaarwater te houden tot alvast de halvefinaleduels. Om quasi zeker te zijn dat de finalisten behoren tot het G5-kransje dat elk jaar opnieuw droomt over de te scheppen poen via Europees voetbal. Het kan dat ons slecht karakter tot zwartgalligheid aanzet, maar zekerheid dat dit ook zo is, zullen de serieuze media ons niet kunnen geven, laat staan de clubbesturen en de bondsinstanties. tieve touwtjes mag trekken, in het besef dat er een potentieel aan voetbaltalent aan de bomen groeit in Afrika, is het einde nog niet in zicht.

Gedwongen rust In afwachting van een volgend hoogstandje mochten de rood-witte legionairs zich meten met Anderlecht. Op de eerste helft waarin de Great Old onderlag, volgde een verfrissende ommekeer na de rust, die ze hun aanhang verschuldigd waren, met de gelijkmaker als gevolg. Op de valreep weliswaar, maar beter laat dan nooit. Antwerptrainer Bölöni met de ijzeren arm stond erbij, zat erbij beter gezegd, en keek ernaar vanuit de tribune, waarnaar hij door de scheidsrechter verbannen was. Dit als terloopse opmerking, waarmee we niets speciaals willen bedoelen.

Dicht bijeen…

We blijven erbij, de Proximus League, 1 B als ge wilt, heeft ook zijn charmes. KV Mechelen was dringend aan een overwinning toe. Al moest Tubeke maar nipt de duimen leggen, de twaalfduizend die er Achter de Kazene naar zaten te kijken, waren er niet minder blij om.

Ook Beerschot-Wilrijk heeft zijn eerste driepunter beet. Kind van de rekening was Union.

Dus kon Westerlo, dat ging stunten in Leuven, niet achterblijven. Met als slotsom dat in de rangschikking de hele santenboetiek dicht bij elkaar staat. Dicht bijeen is warm, wat de zaak, in afwachting van wat afscheiding, er alleen maar spannender op maakt.

Straffe gasten Ben King, dat is geen reclame voor een of andere nieuwigheid van McDonald’s, het is de naam van de 29-jarige Amerikaan die - tot aan de rustdag van voorbije maandag - al twee ritten won in de Vuelta. Waaronder de zware bergrit met aankomst op La Covatilla, waarin hij het aan de stok had met de Nederlander Bauke Mollema, die hij in een lijf-aan-lijfgevecht alle sterretjes van de wereld liet zien. En wie eindigde derde?

Jawel, onze land- en volksgenoot Dylan Theuns. En Bjorg Lambrecht, neoprof en amper eenentwintig, eindigde eervol achtste. Men zegge het voort, want zoiets om in te lijsten gebeurt niet alle dagen.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

6 september 2018

Wouter ‘stomkijkende emoe’ was het niet Leve Bart De Wever. Moge hij nog vele jaren regeren over de stad der steden en moge zijn nageslacht zo talrijk zijn als de grassprietjes op de prairie. Lang geleden dat we nog zo’n mooie uitdaging voor de kiezen kregen. In de Antwerpse politiek lopen dus onderwereldfiguren rond. Niet in de periferie, maar in het hart van de democratie: de gemeenteraad.

Of om het met de woorden van BDW zelve te zeggen: “Ik durf te zeggen: in Antwerpen staan we op het punt dat de drugsmaffia politieke invloed gaat kopen. Op den duur gaan we wakker worden in een stad waar de achterkanten de voorkant in de schaduw hebben geplaatst.” Wat een cryptische omschrijving!

Wat een ode aan het mysterie! Die uitdaging gaan we graag aan.

Even op een rijtje wat we weten. Het gaat om omgekochte politici die hand- en spandiensten verrichten en die dicht staan bij Marokkaanse bendes. Mensen die er niet vies van zijn bestaande wetgeving te omzeilen en eventueel te breken. En mensen die de know-how hebben om dat te doen. Ik weet het, u bent met zijn allen aan Tom “ik ben een fixer, maar geen kwade jongen” Meeuws aan het denken. Hij beantwoordt volledig aan het profiel.

Omzeilde de wet op onverdoofd slachten, sjoemelde met het geld van De Lijn en staat in het milieu bekend als ‘Halalle Tom’.

Scoutsjaren Maar laat ons eerlijk zijn: zowat iedere socialist beantwoordt aan die criteria. Zo eenvoudig zal het wel niet zijn. Wouter Van Besien dan?

Ook van Borgerhout, zet mensen steevast aan om de versie van de politiek in twijfel te trekken en is een vurig voorstander van de decriminalisering van drugs. Bovendien stond hij in zijn scoutsjaren bekend als ‘stomkijkende emoe’, wat een referentie naar gebruik naar illegale substanties zou kunnen zijn. Bij de scouts ont-

kennen ze met klem: “Wouter kijkt al zo sinds de kleuterklas”. En de onderwereld dreigt een afgehakt kamelenhoofd in ons bed te leggen als we hen in verband durven brengen met de voorman van Groen. Tenslotte hebben die mensen ook hun standaarden. Ze liggen niet heel erg hoog maar Van Besien is beneden hun waardigheid. “Kerrel, ik weet oe huis wonen”, schreef hij op de gevel van de redactie, “wij zijn een criminele organisatie. Geen beschutte werkplaats”. Met dat soort mannen maken we liever geen ruzie.

Een beetje etnic profiling en vermoedelijk racistisch volgens onze vrienden, vriendinnen en genderneutralen van UNIA: maar Zuhal Demir is wel hals over kop vertrokken uit Antwerpen, richting Genk. Dat soort verhuizen zijn zelden vrijwillig. Heeft zij misschien een link met de onderwereld? We hebben het onderzocht en wat veelbelovend leek, is een beetje op een sisser afgelopen. Haar leefwereld is inderdaad omgeven van wit poeder, maar dat situeert zich vooral in de onmiddellijke omgeving van baby Rozannes billetjes. Geen smoking gun bij de export dus!

Misschien bij de import: Jinnih ‘de sos die er geen is’ Beels uit Westerlo en Kris ‘nog zes weken en ik mag naar huis’ Peeters. Voor Jinnih voor de socialistische partij ging werken, werkte ze als politiecommissaris. Bij welke van die twee jobs heeft ze het meeste criminelen ontmoet? Die vraag is moeilijk te beantwoorden. Feit is dat ze er wel een paar kent. Hoewel, als politiecommissaris heeft ze nooit echt

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D

Bis

Wie a zegt

En de saga wordt voortgezet! De Vlaamse Auteursvereniging stelt een procedure in bij de Raad van State om de benoeming van Mia Doornaert als voorzitter van het Vlaams Fonds voor de Letteren ongedaan te maken. Puur formeel heeft de VAV gelijk, alleen... wat denkt zij te bereiken? Een eigen (links) poppetje op de voorzittersstoel? Daar zal véél volk naar komen kijken.

De “artieste” die in haar blote flikker voor de grot in Lourdes is gaan staan en zichzelf als kunstwerk beschouwt, werd snel en voorzichtig verwijderd. Volgens onbevestigde berichten zal ze nu hetzelfde trucje uithalen boven op de Kaäba. Wij wachten.

Het weekblad voor mensen die denken (of denken dat ze denken) voert via sociale media campagne om nieuwe abonnees te werven.

Een beetje raar als je bedenkt dat die toekomstige abonnees van de hoofdredacteur van bedoeld weekblad juist de kwalificatie van genetisch racist toebedeeld hebben gekregen.

F G H

Poker?

Dat de N-VA, of toch: de voorzitter, het belang van de ministerpost van Onderwijs inziet, is één ding. Of ze die post nu écht wil, dan wel de prijs begint op te drijven voor regeergezel CD&V, behoort tot het politieke pokerspel.

I J K

Daarom dus

L A. Obstakels B. Organisatie van de verenigde naties Windrichting C. Echtgenote - Blond bier van hoge gisting uit Kortrijk D. Respectloze E. Ruzie tussen veel mensen - Antwerpse gemeente - Akkoord F. Broze - Zinsbegoocheling G. Kunsthars - Tin H. Meisjesnaam - Wereldsolidariteit Uitgang van overtreffende trap I. Bestaat - Noorse eilandengroep J. Weinig ruimte innemende - Internet landcode voor de Nederlandse Antillen K. Italiaanse groet - Welpenleider bij de padvinderij L. Roodbruin kleurmiddel

Kris Peeters dus! Hij is het! En de bewijslast

Schizofreen?

E

HORIZONTAAL

Criminele organisatie

is niet mals. Ten eerste: de geruchten willen dat Kris Peeters schepen van de Haven wil worden. Het hart van de coke-handel. Ten tweede: Kris Peeters is lid van een criminele organisatie die 800.000 mensen heeft gedupeerd. Ze verkochten compleet onbetrouwbare financiële producten. Ten derde: Kris Peeters is nooit op zijn Antwerpse adres te vinden. Dat heeft alles te maken met angst voor rivaliserende bendes. Ten vierde: wie heet er nu in godsnaam Kris Peeters? Ten vijfde: alsof hij zich niet verdacht genoeg heeft gemaakt, zond hij dinsdag volgend bericht de wereld in: “Doe inkopen op prachtige Turnhoutsebaan in winkels naar eigen keuze”.

Dan zijn er twee mogelijkheden. Of je kent werkelijk niks, nada, nul van Antwerpen en zijn problemen. Of je hebt zelf een beetje van je eigen handelswaar gesnoven.

Absurdistan

Kruisende woorden 1125

boeven moeten pakken. Ze was verantwoordelijk voor de cel ‘andere mensen een racist noemen’ van de politie Mechelen. En de socialisten zitten meer in de witteboordencriminaliteit dan in de witteneuzencriminaliteit. Sterker nog, in de woorden van Louis Tobback: “een socialistisch politicus licht de belastingbetaler en anders niet”.

Dat neemt niet weg dat de bijnaam voor cocaïne in het milieu “sos” is. Paddo’s zijn gedroogde paddestoelen, een tripke is LSD, gras is hasj, spekken zijn XTC pillen, nen bruine is heroïne. Maar cocaïne, dat is “sos”. Pas dus op als u op de Turnhoutsebaan op zoek gaat naar een “sos”. Laat staan dat u op aldaar op zoek gaat naar “ne bruine”.

VERTICAAL 1. Geestig 2. Voorzetsel - Afwijzing - Loofboom Pers. vnw.

3. Prozaverhalen van beperkte omvang Vaatwerk 4. Muzieknoot - Griekse letter 5. Heel erg - Onder andere 6. Franse stad - Meisjesnaam 7. Figuur uit Roald Dahl’s ‘Sjakie en de chocoladefabriek’ 8. Ondergetekende - Dorp in Nederlands Limburg -Hoe het voelt om je heen 9. Aangename geur - Muzieknoot 10. Onvolledig (als voorvoegsel) Aanhoudend 11. Zelfingenomen personen 12. Cijfermatig controleren - Voegwoord

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1124 VINDT U OP BLZ. 14

Ondertussen zit het befaamde Servische gezin nog steeds in uitwijzingsafzondering.

Als we de officiële pers mogen geloven, zou het om Roma uit Servië gaan. Dat zou veel verklaren. De houding in Oost-Europa is immers: eigen Roma eerst... weg. En dan ga je uiteraard naar belgië, het land waar je nooit uit kan worden verwijderd.

Waterglasstormpje De populaire (?) Brusselse rapper Roméo Elvis, waarvan wij nog nooit gehoord hadden, roept zijn volgelingen, excuseer, fans op om, zeg maar, niet op Theo Francken te stemmen. O ja, zijn duizenden voornamelijk Brusselse fans zullen dat zeker al gedaan hebben en opnieuw van plan zijn. Echt wel.

Mispoes Helaas, weerr zijn de racistenjagers eraan voor hun moeite. De man die een zwarte jongen op de sporen duwde in Aarschot, blijkt een ellenlange voorgeschiedenis van gewelddaden te hebben, met mensen van allerlei slag, rang, grootte en kleur. Wéér niks.

Parkingprobleem Nu niet voor ‘t een of ‘t ander, maar als straks alle snelwegparkings voor vrachtwagens gesloten worden, waar gaan we dan ‘s nachts met al die vrachtwagens blijven?

Begin hiermee Of zomer- en wintertijd nu worden afgeschaft, zullen we zien. Misschien kunnen we alvast beginnen met Junckertijd af te schaffen?

Gruwelijk!

De Nederlandse Omroepstichting is er op uitgekomen dat tal van Poolse arbeidsmigranten frauderen met werkloosheidsuitkeringen.

Wij vinden dat héél stigmatiserend van de NOS: zomaar een bevolkingsgroep beschuldigen op basis van het gedrag van een deel ervan, schande! Niks mee te maken dat het aantoonbaar is, enkel het deugen van de beschouwer telt!

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Omzwachtelde woorden Wat iedereen wist die het Vlaams onderwijs al een tijdje volgde, is nu zo klaar als een klontje: wij boeren achteruit. Meer: de lat werd bewust lager gelegd. Volgens minister Crevits is dat niet erg, want we behoren nog altijd tot de wereldtop. Noem dat maar Titanictaal: er zit wel een reuzegroot gat in het schip, maar we drijven nog, ‘t is dus niet erg.

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be