't Pallieterke van 13 september 2018

74ste jaargang • nummer 37 • donderdag 13 september 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

N-VA ontmijnt het S&V-dossier, CD&V begint zwaar te bloeden Even zag het ernaar uit dat de Schild & Vrienden-saga de N-VA electoraal zwaar zou schaden, maar een uitgekiende communicatie heeft dit verhinderd. Ondertussen zit CD&V in de hoek waar de klappen vallen. Vicepremier Kris Peeters was bij zijn politieke tegenstanders al de risée. Door het gedoe met omstreden kandidaten op de Antwerpse lijst hebben zelfs rabiate anti-N-VA-journalisten de ‘passant uit Puurs’ laten vallen.

“Als je in de stront zit, moet je vliegen. Zo snel mogelijk, zodat je eruit geraakt.” Dit advies van Bart de Wever heeft zijn partij de voorbije week perfect toegepast. Naar aanleiding van de Pano-reportage over Schild & Vrienden (S&V) schoten alle politici met scherp richting N-VA. S&V was zogezegd een mantelorganisatie van Vlaanderens grootste partij, want ze fungeerde als ordedienst voor lezingen van staatssecretaris voor Migratie Theo Francken.

De invloed van ‘rechtse extremisten’ binnen de N-VA zou toenemen. Het taalgebruik van een aantal partijkopstukken zou de rechtstreekse oorzaak zijn van de ontspoorde private chatgroepen op internet…

Niets mee te maken Al snel kwam de eis tot ‘distantiëring’, zoals dat heet. Aan Franstalige kant werd nog maar eens het oude riedeltje herhaald: N-VA is fascisme, racisme, neonazi’s. En werden de verhalen over ‘extreemrechtse’ privémilities bovengehaald. Het is een klassieker bezuiden de taalgrens. Het heeft deels te maken met de mythevorming rond het gevecht tussen een VU- en FDF-plakploeg in Laken, waarbij achteraf een FDFmilitant die hartlijder was overleed.

‘Pourquoi Pas?’, het toen gezaghebbende Franstalige maar virulent antiVlaamse weekblad, plaatste toen een monster van Frankenstein op de cover met het opschrift “VMO, maintenant on tue”. Op de achtergrond zat een VU’er in maatpak aan

de knoppen om het monster te sturen. De voorbije week doken in Le Soir opnieuw de oude beelden van VMO-militanten op.

De Wever en co wisten de kritiek onmiddellijk te pareren door te stellen dat binnen de N-VA geen plaats is voor extremisten. Al had men binnen de partij bedenkingen over het opzet en de aanpak van de Panoreportage, de boodschap van De Wever was duidelijk: “Je moet zeggen dat wij daar niets mee te maken hebben.”

Politiek en media in overdrive Het gevolg was dat de indruk werd gewekt dat de Vlaams-nationalisten zich te veel lieten intimideren door de politiek correcte verontwaardiging. De tegenstanders in politiek

en media gingen echter zo in overdrive dat de N-VA kon herstellen.

Groen-voorzitster Meyrem Almaci begon in de Terzake-studio bijna te krijsen. Mechels burgemeester Bart Somers (Open Vld) eiste het samenroepen van de parlementaire commissies over ‘radicalisering’. Minister van Justitie Koen Geens (CD&V) wou dat de Staatsveiligheid een versnelling hoger schakelde. Kortom, de indruk ontstond dat we aan de vooravond stonden van een neonazistische staatsgreep.

Meteen werden ook de foto’s afgedrukt van alle Schild &Vrienden-leden die op een lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen stonden. Het deed denken aan de zuiveringsrituelen ten tijde van de Chinese Culturele Revolutie onder Mao. De Gentse universiteit deed aardig mee.

Het was er zo ver over dat de N-VA het dossier relatief makkelijk kon ontmijnen. Zonder veel harde repliek werd gewezen op de aanwezigheid van bijvoorbeeld Turkse Grijze Wolven op sp.a- en Groen-lijsten.

Na de noodzakelijke ‘distantiëring’ kwam de waarschuwing voor een heksenjacht. Het gedaas op Twitter ging voort, met figuren als De Morgen-activist Joël de Ceulaer in een hoofdrol, maar het effect van de minigemeenschap dat het sociaal medium is, mag niet worden overschat.

Met dank aan Kris Peeters N-VA werd na het weekend geholpen door de journalisten die niets liever doen dan de waan van de dag

volgen. De Standaard bleef wat doorbomen op S&V, maar ondertussen was de aandacht verschoven naar CD&V en vicepremier Kris Peeters in het bijzonder. Na de vaudeville rond de joodse kandidaat Aaron Berger blijkt nu dat een kandidaat-gemeenteraadslid van de Antwerpse CD&Vlijst in Frankrijk met een lading heroïne werd opgepakt. Komt bij dat de moeder van een Syriëstrijder op de christendemocratische lijst staat.

Voor een partij die voor ‘verbinden’ staat, kan dat tellen.

Kris Peeters werd de risée. En zelfs anti-N-VA-perslui als Bart Brinck-

man (De Standaard) moesten toegeven dat Peeters en co er een zootje van maakten. Er lijkt geen einde te komen aan de lijdensweg van Peeters.

Het bericht dat Belfius dit najaar niet naar de beurs trekt, was een nieuwe mokerslag voor de christendemocraten. Het betekent dat het dossier - en de daaraan gekoppelde vergoeding van de Arco-beleggers wellicht iets voor de volgende regering is. Bij CD&V zijn ze er zich van bewust dat ze zo’n vergoeding in een volgend regeerakkoord niet zullen kunnen opnemen.

Het palmares van de partij in de federale regering oogt mager. Zeer mager. Peeters zal vooral herinnerd worden als de saboteur in de Zweedse coalitie, en dat zal electoraal afstralen op de Antwerpse uitslag. Een 10 procent in de Scheldestad was het minimum voor de CD&V. Het resultaat zou wel eens een pak lager kunnen liggen. Het verhaal in De Standaard over de gekwelde familie Peeters, met naar verluidt vreemd nachtelijk politiebezoek op hun appartement in Antwerpen, maakt het alleen maar pijnlijker.

Komt nog bij dat Kaaiman/Koen Meulenaere in De Tijd de satire blijft opvoeren met constante verwijzingen naar domiciliefraude. Een juweeltje is deze passage uit de rubriek van dinsdag 4 september: “Het meest van al zijn de mensen nog verbolgen dat de kandidaat-burgemeester overal verklaart dat hij op ‘t Zuid woont, terwijl de Goedehoopstraat in het prachtige Sint-Andrieskwartier ligt. ‘Wie niet zegt waar hij woont, woont niet waar hij zegt’, een uitspraak die de vicepremier ongetwijfeld zal kennen, want ze is van Lao Tse.”

Heroïne & Vrienden De Albanees Rediart Cankja, een kandidaat voor CD&V, is in het Franse Vitry gearresteerd in gezelschap van een 41-jarige Albanese vrouw die banden heeft met drughandelaars. In een speciaal ingebouwd compartiment in de auto zat drie kilogram heroïne verborgen. Ja, bij Schild & Vrienden lachten ze om de verkeerde grappen, maar bij CD&V smokkelen ze harddrugs. Wat is het ergste? Waardoor zouden veel mensen in de goot, de prostitutie, de gevangenis, de psychiatrie en zelfs in het lijkenhuis kunnen belanden? Door de “memes” van Schild & Vrienden, of door de harddrugs van de CD&V? Rediart Cankja, komt tweemaal op voor de CD&V: in Antwerpen voor de gemeenteraad en in Eke-

ren voor de districtsraad. De CD&V beweert dat ze van niets wist. Maar in het hoofdkwartier van Tsjeeftsjenië doen ze altijd alsof ze niets weten over hun kandidaten. Als het maar een lekker exotische naam heeft, zetten ze echt àlles op de lijst om hun islamitische achterban te plezieren. En ze pretenderen dan heel hard dat ze niet weten welke van die kandidaten terreuradvocaten zijn, bloeddorstige Jodenhaters, gekken die dierenactivisten de keel willen oversnijden in plaats van schapen, medeplichtigen van Abou Jahjah of medewerkers van louche moskeeën. Zou de Staatsveiligheid die partij niet permanent moeten screenen? Waarvoor staat CD&V ook alweer? Cocaïne, Drugs & Vrienden?

2

Actueel

13 september 2018

Yasmine Kherbache (sp.a) stort zich als een aasgier op de Vlaamse leeuw

Rekenhof hekelt overheidsopdrachten Het Rekenhof heeft in 2016 en 2017 een aantal overheidsopdrachten gecontroleerd van de FOD Volksgezondheid, Veiligheid van de Voedselketen en Leefmilieu, de FOD Sociale Zekerheid en de FOD Informatie- en Communicatietechnologie (Fedict).

Het Rekenhof ging onder meer na welke maatregelen deze FOD’s (Federale Overheidsdiensten) namen voor het intern toezicht op de aankopen. De onderzoekers van de instelling hebben ook de bepalingen over integriteit en fraude in het kader van die opdrachten beoordeeld. Het vuistdikke rapport werd begin september op de webstek van het Rekenhof gepubliceerd.

Overtredingen Het Rekenhof merkt in de eerste plaats op dat het bij verscheidene onderzoeken moeilijk volledige en overzichtelijke aankoopdossiers kon verkrijgen. Het kon niet (onmiddellijk) beschikken over volledige en goed gestructureerde dossiers. Het Rekenhof: “Vaak wordt nagelaten een overheidsopdrachtenprocedure op te starten voor bepaalde leveringen en diensten, zoals juridische diensten, kleine aankopen of werken en exclusiviteitsregelingen.” Bovendien heeft het Rekenhof bij de gunning van opdrachten overtredingen vastgesteld bij de toepassing van sommige regels over de mededinging, de motivering van de keuze voor een onderhandelingsprocedure, de raming, de maximale looptijd van opdrachten, het toegangsrecht, de kwalitatieve selectie, de analyse van de regelmatigheid van de offertes en de wachttermijn. De gunningsbeslissingen worden ook niet altijd afdoende gemotiveerd en meegedeeld aan de inschrijvers.

Regels niet toegepast

BALK EN SPLINTER “Denk tien seconden na en vraag je af of het echt nodig is mensen belachelijk te maken om hun geslacht, afkomst of seksuele voorkeur”, zei Beke heel dubbelzinnig. Oppervlakkig gezien leek dat een reactie op de gemanipuleerde VRT-reportage over Schild & Vrienden, maar feitelijk was het een achterbakse aanval op Theo Francken. Hypocrieten noemen maar zelden duidelijk man en paard, of schaap en moslim. Zij houden meer van insinuaties waarmee men alle kanten uit kan, met sluiers of hidjabs van dubbelzinnigheden waarachter ze zich kunnen verschuilen als ze met

kritiek geconfronteerd worden. Zo had Zuhal Demir het ook begrepen en zij gaf Beke van hetzelfde laken een boerka, met een citaat uit het evangelie volgens Lucas: “Huichelaar, haal eerst die balk uit uw eigen oog; dan zult ge scherp genoeg zien om de splinter te kunnen verwijderen die in het oog van uw broeder zit.” Schitterend. Ook door de vele surrealistische laagjes: een Koerdische vrouw, die opgevoed is in het alevitische geloof, die de voorzitter van de CD&V om de oren slaat met een Bijbelcitaat. En de dikste balken in Bekes oog zijn ongetwijfeld de antisemitische uitspraken van enkele beruchte islamitische CD&V’ers, en hun banden met Hezbollah, IS en de AEL van Abou Jahjah.

Bij de uitvoering van opdrachten worden de algemene regels volgens het Rekenhof niet altijd toegepast, vooral wat de borgtocht, de oplevering en de wijziging van opdrachten betreft. “Sommige departementen zouden de regels over de verificatie en de betalingstermijnen en de verwijlintresten beter in acht moeten nemen.” Het Rekenhof stelde ook vast dat passende interne beheersmaatregelen vaak ontbreken en dat sommige tekortkomingen vaak terugkeren.

departementen aan een beroep te doen op aankoopcentrales en beveelt aan alle raamovereenkomsten beschikbaar te stellen op het e-Catalogue- platform.

Tekortkomingen Om tegemoet te komen aan de behoeften van de federale administratie, moeten de aankoopcentrales hun aanbod van ecologische voertuigen uitbreiden en zo snel mogelijk leasingcontracten ter beschikking stellen. Zij zullen de bestellingen ook beter moeten opvolgen en ervoor moeten zorgen dat alle gebruikers de nuttige informatie krijgen om de contracten te kunnen vergelijken op basis van prijs/kwaliteit en voertuigen bestellen die de milieu en budgettaire normen naleven. Daarnaast zouden de departementen de aankoopfunctie meer moeten centraliseren. Tot slot stelde het Rekenhof een aantal tekortkomingen vast in de naleving van de geldende wetgeving. Een deel van zijn vaststellingen vloeit voort uit de grote verscheidenheid en complexiteit van de teksten die in deze materie van toepassing zijn. Het Rekenhof stelt dus voor deze te uniformiseren.

Besluit Het Rekenhof vond dus heel wat tekortkomingen bij de overheid. In één dossier (FOD Kanselarij van de Eerste Minister) bleken de kosten van een buitenlandse dienstreis zowaar in mindering te zijn gebracht van een nietteruggevorderd voorschot dat al in oktober 2014 was toegekend aan het betrokken personeelslid in het kader van een andere (!) zending. Wat de transparantie van de begrotingsverrichtingen uiteraard schaadt. Thierry Debels

Aankoop voertuigen kan beter Uit zijn onderzoek van de overheidsopdrachten voor de aanschaf van voertuigen is gebleken dat de staat niet beschikt over een gecentraliseerde, betrouwbare en volledige inventaris van zijn wagenpark omdat veel rapporteringswijzen niet uniform zijn en tekortkomingen vertonen. Het Rekenhof beveelt aan de toepasselijke teksten te coördineren en te uniformeren, de bestaande instrumenten te rationaliseren en die gegevens zoveel mogelijk te centraliseren. Het Rekenhof moedigt de

Nike en de mislukte anti-Trumpcontestatie

Uit de smalle beursstraat

Sportschoenenmerk Nike gebruikt American footballspeler Kaepernick als gezicht van een advertentiecampagne, en dat valt dik tegen. Kaepernick is een felle criticus van Trump en dat kunnen veel Amerikanen niet smaken. Zij steken nu hun Nike-sportuitrusting in de fik. Dit kan Nike miljoenen dollars kosten. De beurskoers nam een duik.

hun sokken knipten. En vooral: mensen die hun sportschoenen verbrandden of op de barbecue gooiden. Volgens sommige marketingexperts hoeft dat geen probleem te zijn. Slechte publiciteit is ook publiciteit. Nike zou miljoenen winnen omdat het merk meer in de klassieke media en op internet verschijnt.

Dat valt nog te bezien. Grote sportmerken zijn in het verleden altijd voorzichtig geweest met het koppelen van atleten aan een politieke boodschap. Toen goed twintig jaar geleden de eerste zwarte topgolfer Tiger Woods een miljoenencontract afsloot met Nike, werd de Amerikaanse rassendiscussie eventjes meegenomen in reclameboodschappen. Golf was een witte sport en in bepaalde clubs in het Zuiden waren zwarte leden tot eind de jaren tachtig niet eens welkom. Maar Tiger Woods heeft altijd geprobeerd om die politieke instrumentalisering tot een minimum te beperken.

In 2009 viel Woods van zijn voetstuk. Hij bleek zijn vrouw te bedriegen en aan een seks- en gokverslaving te lijden.

Gezondheidsproblemen maakten dat zijn golfcarrière stilviel.

De meeste sponsors haakten af, behalve Nike. Nu staat Woods terug aan de top en bij Nike zijn ze wat blij met zo’n uithangbord. Zeker nu Woods veel serener is geworden. Bovendien hoedt hij zich voor politieke uitspraken.

Op de vraag wat hij van president Trump vindt, antwoordde Woods vorige week kalm: “Je moet de functie van de president respecteren.” Hij weigert wijselijk om zich in het politieke debat te mengen. Zo’n houding zal zijn miljoenensponsor wellicht meer opleveren dan een gevallen activistische American footballspeler te adopteren.

De ‘Just Do It’-reclamecampagne van Nike bestaat al dertig jaar. Die wordt regelmatig opgesmukt met nieuwe figuren. Nu is de American footballspeler Colin Kaepernick hét gezicht voor de nieuwste advertentiecampagne. En dat is een gewaagde keuze. Een deel van de klanten is woedend. Het aandeel van Nike maakt een duik. Een verlies op sommige dagen van 2 procent aan beurswaarde is geen uitzondering.

Reden van de woede: Colin Kaepernick weigerde twee jaar geleden recht te staan tijdens het Amerikaanse volkslied. Hij bleef knielen en stak zijn vuist omhoog uit protest tegen politiegeweld tegen zwarte Amerikanen. Sindsdien zit de carrière van de man in het slop. Veel Amerikanen kunnen dat politieke statement niet smaken. Ze zien het als een aanval op president Donald Trump, tot spijt van wie het benijdt nog altijd zeer populair bij de Amerikaanse bevolking. Trump haalde zwaar uit naar knielende spelers als Kaepernick. Ze toonden volgens hem geen enkel respect voor vlag en vaderland en verdienden ontslag.

zich in een slachtofferrol onder Trump te positioneren. De economie boomt en dat komt ook de minderheden in de VS ten goede. De werkloosheidsgraad onder de zwarten is gedaald tot onder 7 procent. Dat is het laagste cijfer sinds de oliecrisis van 1973.

En toch besluit Nike, een van de grootste sportkledijproducenten ter wereld, om in deze gespannen periode in zee te gaan met Kaepernick. Het nieuwe filmpje – in zwart en wit – toont het gezicht in close-up van de footballspeler met een duidelijke boodschap: “Geloof in iets. Zelfs als dit betekent dat je alles moet opgeven.”

Kaepernick plaatst zich daarmee in de rij van zwarte Amerikaanse atleten die de controverse opzoeken en een brede protestbeweging willen incarneren. Denk aan bokser Mohammed Ali, die weigerde in Vietnam te gaan vechten. Of de atleten Tommie Smith en John Carlos, die op de Olympische Spelen van Mexico in 1968 een gehandschoende vuist omhoog staken, het symbool van de Black Panthers.

Geweld onder zwarten

BoycottNike

De aanhoudende verhalen over zwarten die het slachtoffer zijn van politiek geweld zorgt in de VS ook voor ergernis omdat cijfers aantonen dat de eerste oorzaak van schietpartijen bij Afro-Amerikanen het gevolg is van … geweld onder zwarten.

Het wordt voor die Afro-Amerikanen steeds moeilijker om

In bepaalde kringen slaat zoiets aan, maar het lijkt dus toch dat Nike de hand heeft overspeeld. Binnen 24 uur na de lancering van de spot met Kaepernick werden op Twitter meer dan 100.000 berichten geplaatst met de hashtag #BoycottNike. Er verschenen filmpjes van mensen die het overbekende logo van

Angélique Vanderstraeten

Actueel

13 september 2018

3

Schild & Vrienden:

Wat men niet snapt Vooraf dit: de VRT heeft een zeer slechte reputatie inzake reportages over alles wat rechts is. Die traditie, die in 1988 werd ingezet met het terugbrengen van de Vlaams Blokkiezer tot een marginale tooghanger die de hele tijd “zwaanst na ni eh” zegt, wordt nog steeds trots verdergezet. Ook bij de Pano-reportage over Schild & Vrienden was het duidelijk niet de bedoeling een evenwichtig beeld te brengen van deze jongerenbeweging. De makers waren uit op sensatie en negatieve sfeerschepping.

Dat gezegd zijnde: er circuleren wel degelijk heel wat ‘memes’ (memes zijn eigenlijk subculturele referenties, maar worden in de praktijk vaak begrepen als foto’s met een grappige of provocatieve tekst) en andere berichten op het internet die serieus aanstootgevend kunnen zijn.

Ik ben verbaasd dat men daarover verbaasd is. Men zou wat meer ’t Pallieterke moeten lezen, zou ik zeggen. In twee bijdragen van augustus vorig jaar (“Alt-rechts en de cultuuroorlogen”) heb ik er op gewezen dat de internetcultuur van alt-rechts ook snel veld aan het winnen is bij Vlaamse jongeren.

De invloed van alt-rechts Uit dat artikel: “Bij veel jongeren dringt het besef door dat het eigenlijk niet helpt een beetje politiek correct te zijn. De regels van de linkse kerk zijn zo streng, zo alomtegenwoordig en zo absurd geworden dat het niet meer mogelijk is die te respecteren als je nog maar het begin van een eerlijke mening wil uiten.

De reactie van alt-rechts bestaat er dan ook in elke schijn van ideologisch fatsoen te laten varen. De slinger slaat door naar de andere richting, met flink wat ontsporingen tot gevolg. Met zijn provocaties, radicale meningen en moreel nihilisme gaan bepaalde verschijningsvormen van alt-rechts zelfs redelijk wat gelijkenissen vertonen met de excessen van mei ‘68, zoals merkbaar op internetfora als 4chan en 8chan. Vele uitlatingen daar zouden door de lezers van dit blad niet als gelijkgestemd worden ervaren, om het zacht uit te drukken.”

Eigenlijk zou het mij verbaasd hebben indien in de marge van een identitaire jongenbeweging als “Schild & Vrienden” helemaal geen opstoten van deze internetcultuur zouden aanwezig geweest zijn. De ‘onthullingen’ van Pano - waarvan men dus niet zeker weet welke verzonnen of verkeerd voorgesteld zijn - waren in feite slechts een magere oogst uit de tienduizenden berichten die men had bestudeerd. Maar ook het straffe materiaal dat werd uitgelicht om een zo sensationeel mogelijk effect te creëren mocht nauwelijks een verrassing zijn voor iemand die enigszins vertrouwd is met de jeugdige subculturen op het internet.

Het onbespreekbare duikt onder De eerste reactie van de meeste politieke partijen op de Panoreportage bestond uiteraard uit een opbod van morele verontwaardiging. Ostentatief deugdvertoon neemt in de politiek steeds meer de plaats in van beleidsideeën. Snel daarna kwam de politieke recuperatie: de ‘verharding’ van de politiek zou tot polarisatie en steeds extremere opvattingen bij de jongere generatie leiden. Wouter Beke stak een beschuldigende vinger uit naar de N-VA: “Je oogst wat je zaait!” Ook de mediacommentatoren waren het er over eens dat de uitspraken van bepaalde rechtse politici, over bijvoorbeeld immigratie, zouden leiden tot steeds verdere escalering en

radicalisering, vooral op het internet en vooral bij de jeugd.

Je kan er nochtans moeilijk verder naast zitten, want precies het omgekeerde is het geval. Een jonge student gaat geen straffe berichten plaatsen in een besloten internetgroep omdat hij net een toespraak van Theo Francken gehoord heeft.

Wat hem frustreert en aanzet tot balorigheid zijn niet de dingen die hij hoort, maar precies de dingen die onbespreekbaar zijn geworden.

Het is de linkse cultuurcritica Angela Nagle die tot nog toe de beste verklaring heeft gegeven voor het alt-right fenomeen dat zo veel invloed heeft op de jeugdige internetgeneratie, waaronder ook sommige jongeren van Schild & Vrienden.

In haar boek “Kill all Normies” legt ze de oorzaak bij de extreme politieke correctheid en de vernauwing van wat nog publiek bespreekbaar is (over bijvoorbeeld homo’s, vrouwen, transseksuelen, immigranten, zwarten of moslims). Als je jongeren de les geeft dat zelfs de lichtste overtreding van de politiek correcte catechismus leidt tot verdachtmaking en marginalisering (zie bijvoorbeeld wat James Damore bij Google overkwam), dan krijg je het resultaat dat ze dan maar meteen alle regels overboord gooien en een subcultuur ontwikkelen waarin grensoverschrijdende meningsuitingen en steeds verdergaande provocatie de norm worden.

Ideologische preutsheid Het gezond verstand weet dat de dood van Mawda ook de schuld van de ouders was, maar toen De Wever dat ook zo stelde, weerklonk de ‘afschuw’ van de weldenkenden. Een meerderheid van de Vlamingen vindt transseksualiteit abnormaal, maar toen KVHV-Antwerpen bedenkingen uitte bij het gejuich over geslachtsverandering van Boudewijn van Spilbeeck, volgden reacties van ‘walging’ (ook vanwege N-VA). Een aangeschoten jongeman zingt een aangebrand liedje op Pukkelpop, als reactie op het wangedrag van een zwarte vrouw, en het land rouwt over zoveel ‘haat’ en begint zowaar aan een collectief gewetensonderzoek over ons koloniaal verleden. Dat zijn de dingen die tot de cultuur van alt-rechts leiden: niet de gebeurtenissen zelf, maar de hysterische reacties die er op volgen en die tot een klimaat van angst en verstomming leiden.

De ideologische preutsheid is zo extreem en irrationeel geworden dat jongeren met kritische zin eerst beginnen met de regels te verwerpen die in de weg staan van het uiten van hun oprechte mening en vervolgens terecht komen in een subcultuur die alle regels overboord gooit.

In hun eigen biotoop op het internet leidt dat soms tot excessen, waar het overtreden van de fatsoensregels het doel op zich wordt en er een opbod ontstaat over wie de strafste ‘meme’ kan plaatsen. Ook fatsoensregels die niet van politieke aard zijn komen daarbij vaak te vervallen.

Het internet vergeet nooit Verklaren is niet goedpraten. Bepaalde dingen die werden getoond waren inderdaad aanstoot-

gevend. Maar daar moet worden bijgezegd dat zij niet werden geplaatst met de bedoeling de samenleving te choqueren. Het waren jonge mensen die onder elkaar zwaar aangebrande grappen uitwisselden. Mensen van mijn generatie deden dat met een pint in de hand aan de toog.

De Wever - die zeer snel het besluit nam dat alles wat met Schild & Vrienden te maken had uit zijn partij moest gesmeten worden (‘opkuisen’ was het woord) - en zijn partijgenoten hebben het geluk dat in hun studententijd geen sociale media bestonden om opmerkingen en grappen, gemaakt in de minder nuchtere uren van de nacht, voor de eeuwigheid vast te leggen.

Het internet vergeet immers nooit. Een bericht geplaatst op een moment van woede, onnadenkendheid of dronkenschap kan je tot het einde van je dagen achtervolgen.

Dylan Vandersnickt ondekte dat.

De voormalige jongerenvoorzitter van N-VA plaatste een aangebrande meme en zag door dat ene moment van onnadenkendheid al zijn politieke dromen vervliegen. Zelfs na zijn ontslag uit N-VA, bleef de pers zijn naam en zijn fout herhalen. Dylan kwam in een neerwaartse spiraal terecht, die eindigde in zelfdoding.

Een generatie in de balans Niet dat de wansmakelijkheden die worden gedeeld op het internet allemaal zeldzame uitschuivers zijn.

Zoals hoger gesteld zijn er subculturen waar grensoverschrijding de regel is. Maar ik zou er niet te gemakkelijk van uitgaan dat alles wat Pano toonde ook iets te maken had met Schild & Vrienden of dat iedereen op de hoogte was van alle dingen die in subgroepen werden gepost en dat wat werd gezien ook de goedkeuring van de anderen wegdroeg.

Ik heb een paar leden van Schild & Vrienden leren kennen als intelligente en idealistische jongeren die helemaal geen extreme ideeën hebben. Waarom kon men bij N-VA niets vreemds bemerken aan de jongeren van die vereniging die in de partijkaders militeerden?

Omdat er gewoon niets te bemerken viel. De partij moet zich trouwens afvragen of ze zich kan permitteren deze generatie te verliezen. En zowel de N-VA als het Vlaams Belang moeten zich afvragen waarom de grote meerderheid van deze jongeren helemaal niets met partijpolitiek wil te maken hebben.

Of Schild & Vrienden zal blijven bestaan is onzeker, maar sinds de Pano-reportage hebben zich duizenden nieuwe volgers aangemeld op de Facebookpagina van de vereniging. Men zit stilaan aan een verdubbeling. De overtrokken reacties op de onthullingen (met de schorsing van Dries Van Langenhove aan de RUGent als triest hoogtepunt) zijn opnieuw een goed voorbeeld van de mechanismen die jongeren drijven naar een opstandigheid die ze enkel kunnen uitleven op de ongrijpbaarheid van het internet. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Jurgen Ceder

Briefje aan Rik van de Walle

God de Vader, jawel…

Mijnheer de rector, Gij zult als lid van een vrijmetselaarsloge u niet graag horen catalogeren als hierboven. Maar, het kan niet anders, want gij gedraagt u aldus. U hoogverheven boven alles en iedereen wanende, bliksemde gij vorige week vanop uw troon in een ivoren toren een jongeman het Gentse universiteitsparadijs uit omdat hij volgens u over de schreef was gegaan in zijn politiek engagement. Een en ander was getoond in een vrt-uitzending, die een al dan niet georkestreerde schokgolf door Vlaanderen jaagde en ‘gefundenes Fressen’ was voor (extreem)links om alle kanonnen te richten op rechts in het algemeen, de N-VA in het bijzonder en Theo Francken – barbertje die hoe dan ook moet hangen, liefst nog voor de verkiezingen – nog meer in het bijzonder. Als herauten van de diversiteit en de multiculturaliteit hadden gij en uw kompanen van het ene op het andere moment een ‘casus belli’ om via die jongeman de grote rechtse identitaire boosdoener(s) ongenadig te treffen.

Ik zeg er meteen en rechtuit bij dat ik het soort humor dat de jongeman en enkele van zijn makkers in gesloten circuits in de sociale media deelden, niet fijngevoelig vind en zelfs onverstandig en ook wel onaanvaardbaar ranzig. Maar om dan in een kramp te schieten alsof het land in brand staat, een staatsgreep in de maak was en de duivel zelf uit zijn diepe krochten naar boven was komen kruipen om de aarde te overgieten met pek en vuur, lijkt mij toch wel fors overdreven. Er zijn andere en veel gevaarlijkere zaken waarover het Avondland zich zorgen moet maken…

Als een wraakengel trokt gij u van enig rechtsgevoel geen barst aan en gij gingt zonder de jongeman te horen over tot zijn schorsing, met het oog op zijn definitieve verbanning van niet uw persoonlijke, maar ons aller gemeenschapsuniversiteit. Het had u al gestoord dat hij voor een aantal maanden erg vlot lid was geworden van het universiteitsbestuur met een onbetwistbaar groot aantal stemmen uit het studentenpubliek. Het is wat anders dan negen stemronden nodig te hebben om eindelijk op de post van rector terecht te komen, die volgens kwatongen de loge u had opgedragen te veroveren. Dit terzijde. À propos, Rik, hoe zit dat overigens in een loge? Is daar ook niet alles geheim, schimmig en aan de openbaarheid onttrokken?

En hoe staat men daar tegenover

het lidmaatschap van vrouwen en andersdenkenden? Kan je daar in alle openheid eens wat meer over zeggen voor je verder afgeeft op een gesloten studentenclub (die zich evenwel moet houden aan goed fatsoen)?

Hij werd dus de woestijn ingejaagd, met luide instemming van de grote democraten in deze samenleving, die bloed hadden geroken. Het leek er zowaar op dat de burgerlijke dood met de bijhorende rechteloosheid opnieuw was ingevoerd en dat de jacht open werd verklaard, met als doel zijn hoofd op een schaal.

De lieverdjes van Comac, de studentenbeweging van de PVDA, die dwepen met communistische dictaturen, worden daarentegen ongemoeid gelaten…

Dat de jongeman zijn studies daardoor niet meer kan of mag voortzetten, is dan ook hoogst bedenkelijk. Michelle Martin, die met Dutroux verantwoordelijk was voor de gruweldood van onschuldige kinderen, kwam er beter vanaf, want zij kon als paria op meer begrip rekenen en haar studies rechten afmaken. De opening die uw collega Sels van de KUL maakte om dat ook voor de jongeman tot de mogelijkheden te laten horen, was in ieder geval een stuk humaner. Elkeen heeft immers recht op een tweede kans mits goede afspraken, ook de jongeman die gij genadeloos uit onze gemeenschap wenst te verwijderen. Dat is de basis van ons rechtssysteem en ons rechtsgevoel. Daarom werd ook de doodstraf afgeschaft. Bovendien meen ik te weten dat hij in zijn nog jonge leven nog geen enkele veroordeling opliep.

Ik besluit met een citaat van een columniste in een bijdrage over deze kwestie op doorbraak.be. En daarmee is voor mij zowat alles hierover gezegd: “Om u een idee te geven: op de leeftijd van 25 stond een zekere Joschka Fischer aan het hoofd van de extreemlinkse knokploeg Putzgruppe, wat stond voor Proletarische Union für Terror und Zerstörung. In die hoedanigheid heeft hij een politieagent zodanig toegetakeld dat die daar blijvende letsels aan overhield. Het weerhield hem er evenwel niet van tot inkeer te komen met de wijsheid der jaren, geweld af te zweren en het uiteindelijk te schoppen toe vicekanselier van de Bondsrepubliek Duitsland. Vandaag heeft Fischer eredoctoraten van de Universiteiten van Haifa, Tel Aviv en Michigan. Voor hem was onderwijs een mensenrecht.

En dat is het voor iedereen.”

4

Dossier

13 september 2018

Lumumba: dief, vrouwenloper en opportunist (1) Het PS-geboefte gaat in Brussel een pleintje de naam van Lumumba geven. In De Standaard eist een politiek correcte oplichtster dat gemeenten in Vlaanderen ook straten de naam geven van “een icoon van de onafhankelijkheidsstrijd”.

A la Harvey Weinstein Wat stoort het meest aan die eis? Dat de dame de leugens van Lumumba herhaalt, over een ‘strijd’ die er geen was? Of dat haar kennis over de persoon Lumumba en de gebeurtenissen van 1960 op een post-itje kan geschreven worden?

Lumumba is de latere naam van Isaïe Tasumbu Tawosa. Hij wordt geboren in 1925 en is een leergierig, intelligent maar arrogant ventje dat niet van discipline houdt en iedere school (zowel protestants als katholiek) na een tijdje verlaat. Hij vindt werk bij een tinmaatschappij en wordt voor de eerste keer op diefstal betrapt. Hij vliegt aan de deur en Tawosa verschaft zichzelf een nieuwe identiteit als Patrice Emery Lumumba.

De Tetela Lumumba vindt een onderkomen bij een stamgenoot in Stanleystad (Kisangani) en krijgt een baantje bij de post.

Kolonialen die hem daar gekend hebben, vertelden me ooit dat hij een zeer harde werker was, maar ook iemand die geen vrouw met rust kon laten. Harvey Weinstein is een amateur vergeleken met Lumumba. De knappe lange man trouwt minstens vier keer, en bij zijn overlijden is er nog een vijfde vrouw zwanger van hem.

In het rapport van de Commissie historici die in opdracht van de Kamer zijn moord onderzoekt, staat het veelbetekenende detail dat eerste minister Lumumba bij zijn bezoek aan de VS officieel eist dat de Amerikanen hem een paar dames ter beschikking stellen.

De regering-Eisenhower zal onder de indruk geweest zijn van zijn prioriteiten.

Liberaal, nationalist, socialist Lumumba begint naast zijn werk als klerk ook te militeren in vakbondskringen en hij publiceert artikels in het brave Scheutistenmagazine over Congolese problemen zoals de vlucht van het platteland naar de steden.

Tijdens de regering-Van Acker-Lilar (19541958) beheren de liberalen het departement van Koloniën, en dus wordt Lumumba liberaal. Hij mag als zwart talent de naïeve koning Boudewijn spreken tijdens diens reis naar Congo in 1955.

Lumumba is een lid van de Congolese delegatie die een jaar later België bezoekt.

Hij legt bloemen neer aan het monument van Leopold II en doet de beruchte uitspraak dat niemand het recht heeft het grootse werk van deze koning te beschadigen. In Brussel zijn ze gelukkig met die zwarte collaborateur.

Maar bij zijn terugkeer krijgt hij gratis verblijf in hotel De Houten Lepel. Hij heeft 126.000 frank (45.000 euro vandaag) verduisterd om zijn vrouwengeschiedenissen te betalen en moet twee jaar brommen.

De liberale vrienden in Brussel zorgen ervoor dat hij niet langer dan een jaar tussen vier muren zit. De post wil hem niet meer, maar een brouwerij erkent zijn charismatische persoonlijkheid en zendt hem naar hoofdstad Leopoldstad om reclame te maken in de Congolese wijken. Het is een droombaan. Lumumba is heel de tijd de hort op, deelt bakken bier uit, ontmoet veel dames en wordt bekend en populair. Op 17 april 1958 opent in Brussel de Wereldtentoonstelling de deuren.

Het prachtige Congolese paviljoen verbergt de realiteit dat het niet goed gaat in de kolonie: armoede op het platteland en landvlucht, lijdzaam verzet, etnisch geweld, begrotingsproblemen. Talentrijke jonge Congolezen, onder wie Lumumba, krijgen een uitnodiging. De tentoonstelling is een openbaring. De cafébazen bedienen zonder problemen negers, en blanke chauffeurs vervoeren hen braaf in speciale Expo-wagentjes.

Dat zijn ze niet gewoon in Congo. Mannen uit heel de kolonie ontmoeten daar elkaar voor de eerste keer.

Lumumba leert er gewezen sergeantboekhouder Mobutu kennen, die een van

zijn adjudanten wordt. Zachtjes praten Congolezen onder elkaar over die wenkende stralende toekomst zodra ze zelf de macht uitoefenen; uiteraard nog in samenwerking met de kolonisator. Maar ze wijzen naar Ghana, het eerste onafhankelijke Afrikaanse land geleid door een zwarte man: Nkrumah. Bij zijn terugkeer in Congo heeft Lumumba de politieke microbe definitief te pakken.

Hij is een van de oprichters van het Mouvement National Congolais en duwt weldra andere leiders naar de uitgang, want hij vindt zichzelf buitengewoon geschikt om alleen de baas te spelen in die denkgroep en latere partij en wie weet ooit in het land. Aan zijn brouwerij vraagt hij de toestemming bier te promoten in Ghana waar tezelfdertijd een Afrikaanse conferentie plaatsheeft.

Zijn bazen vermoeden dat hun reclameman een grote politieke toekomst heeft.

Hij mag dus naar Ghana en ontmoet er zijn idool Kwame Nkrumah; het archetype van de latere corrupte en autoritaire Afrikaanse leider. Lumumba valt als een blok voor het nationalisme van de Ghanees en is niet langer liberaal en België-gezind. Bij zijn terugkeer wordt hij met veel enthousiasme ontvangen in Leopoldstad, waar hij in een meeting onafhankelijkheid eist.

Een week later breken in januari 1959 door een misverstand zeer zware onlusten uit in Leopoldstad: 500 Congolese doden. De politie arresteert de populairste plaatselijke politicus Joseph Kasa Vubu; tijdelijk een rivaal minder voor Lumumba.

De meubelen redden Het establishment in Brussel is in schok.

Is dit de gevreesde koloniale oorlog? Het door Franstaligen beheerste land volgt al sinds 1945 de koloniale oorlogen die Frankrijk in de ellende dompelen. Eerste minister Eyskens en minister van Koloniën Van Hemelryck zijn wel Vlamingen, maar de echte macht zit bij de Franstaligen aan het hof, in de regering en de economie.

Vijftig procent van de industrie in België is in het bezit van de Société Générale, die ook de belangrijkste acteur in Kongo is. Redden wat er te redden valt. De koning mag met toestemming van Eyskens meedelen dat België Congo “naar de onafhankelijkheid zal leiden zonder uitstel maar ook zonder overhaasting”. De verbaasde Congolezen horen natuurlijk alleen dat magische woord onafhankelijkheid. Ze vergeten direct die overhaasting. Waar Brussel in 1956 nog boos is omdat een hoogleraar over “onafhankelijkheid na dertig jaar” spreekt, denkt men nu over een periode van vijf jaar.

Van Hemelryck bezoekt Congo, ontmoet onder anderen Lumumba en besluit dat alles veel vlugger moet wil men alle economische meubelen redden. Lumumba komt poolshoogte nemen in Brussel en merkt de antikoloniale reflex van links. Hij schuift op naar de socialisten, al steunt hij in de praktijk vooral op het advies van de Waalse oud-kajotter en antimilitarist Jean van Lierde. Van Hemelryck heeft te vroeg gelijk, waarna de koning en Eyskens hem aan de deur zetten.

Lumumba organiseert einde 1959 een congres in Stanleystad, waar rellen uitbreken en het leger twintig Congolezen neerschiet. Lumumba verdwijnt in de gevangenis.

Hij mist het nieuwe Congobezoek van Boudewijn, die tegen heug en meug begrijpt dat een Belgisch-Congolese federatie onder zijn leiding een illusie is. De regering besluit in januari 1960 een rondetafelconferentie met Belgische en Congolese politici te organiseren. Dit is een schijnmanoeuvre, want het establishment heeft al beslist. Die Congolese politici mogen in een zogenaamd onafhankelijk Congo de honneurs waarnemen, maar het leger, de administratie en de hele economie blijven in Belgische handen.

Jan Neckers

De Senaat: veel geld voor … ja, waarvoor?

We noemden de Senaat ooit een ‘overbodige luxe’ omdat die instelling gewoonweg niet rendeert en handenvol geld kost. In steeds meer politieke kringen klinkt - geheel terecht - steeds luider het pleidooi om dat archaïsche, gedateerde en nutteloze boeltje toch maar beter op te doeken bij een volgende staatshervorming. Er straalt niets van uit en de gemeenschapssenatoren sturen vaak hun kat. Laten we even wat cijfers bekijken…

Werkzaamheden In de Senaat zetelen 60 senatoren. Daarvan komen er 50 uit de deelstaatparlementen (het Vlaams Parlement); zij zijn aangeduid om ook in de Senaat te zetelen. Daarnaast zijn er nog 10 gecoöpteerde senatoren. In het politieke werkjaar van 2017 (september) tot 2018 (juni) waren er negen plenaire vergaderingen die in totaal 23 uren en 50 minuten duurden.

Laten we zeggen: zo’n 2,5 uur per vergadering.

Voor de commissievergaderingen bekijken we dezelfde periode. Er zijn drie vaste commissies die samen 6 voormiddag- en 53 namiddagvergaderingen hadden, respectievelijk goed voor 9 uur en 45 minuten en 106 uur en 5 minuten, of gemiddeld ongeveer 1 uur en 58 minuten per vergadering. Deze drie commissies zijn: 1) Institutionele Aangelegenheden, 2) Transversale Aangelegenheden–gemeenschapsbevoegdheden en 3) Transversale aangelegenheden–gewestbevoegdheden.

Er zijn nog twee commissies: De ‘gemengde commissie’ (Federaal adviescomité voor de Europese aangelegenheden) kwam tien keer samen, goed voor 14 uur en 35 minuten in totaal of gemiddeld 1 uur en bijna 30 minuten per vergadering.

De Parlementaire overlegcommissie vergaderde driemaal in de voormiddag. Totaal: 15 (!) minuten, en de ene namiddagvergadering duurde ook … 5 minuten.

We blijven in het werkjaar 2017-2018. Wat de wetgevende werkzaamheden betreft, werd 1 wetsvoorstel ingediend, werden 0 wetsontwerpen overgezonden vanuit de Kamer, en werden 19 voorstellen van resolutie door de senatoren ingediend. De regering nam geen enkel initiatief in de Senaat. Er werden twee belangenconflicten ‘behandeld’.

Wie het allemaal objectief bekijkt, merkt dat van ‘hard labeur’ geen sprake is en dat de Senaat uiteindelijk een grote (of eerder kleine) praatbarak is geworden zonder enige politiek armslag én zonder dynamiek. De politieke relevantie is nihil. Het grootste deel van de tijd en de energie gaat immers uit naar het gemoedelijk bespreken zonder potten te breken van de ‘transversale thema’s’ die dan kunnen leiden tot informatieverslagen met aanbevelingen voor de verschillende wetgevers. Armoede, jeugdwerkloosheid, gendergelijkheid, vergrijzing en integratie zijn zo’n thema’s. In dat kader kunnen ook hoorzittingen georganiseerd worden of men kan zelfs op uitstap/werkbezoek gaan. Men kan zich afvragen of de vrijblijvende en informatieve behandeling van deze materies echt binnen de schoot van een Senaat nuttig en nodig is. Tenslotte komen die thema’s ruimer en efficiënter aan bod in het federale en vooral de gemeenschapsparlementen. En precies uit die parlementen komt het grootste deel van de senatoren. Dubbel werk dus en herkauwen van thema’s. Bovendien: wie leest nadien die ‘informatieverslagen’ nog?

Kostprijs Om de Senaat te doen “werken”, is er uiter-

aard een budget voorzien. Voor de begroting 2018 is zo’n 47 miljoen euro werkingsgeld voorzien.

Wat de uitgaven betreft, kunnen we die budgetten in vier grote stukken verdelen (we ronden af): 1) de parlementaire vergoeding van de tien gecoöpteerde senatoren en de andere vergoedingen voor senatoren en gewezen senatoren: 11,87 procent. (5,6 miljoen) (de vijftig gemeenschapssenatoren ontvangen hun parlementaire vergoeding van het parlement dat hen naar de Senaat heeft afgevaardigd) 2) het politieke personeel ter ondersteuning van de senatoren en de fracties: 23,63 procent. (11,1 miljoen) 3) het statutair en contractueel personeel van de Senaat: 53,21 procent (25 miljoen) 4) de werkingskosten van de instelling en de uitgaven voor bi- en multilaterale relaties, respectievelijk 9,37 procent en 1,93 procent (samen 5,3 miljoen).

Ook al is het begrotingsbedrag de jongste jaren lichtjes afgenomen (uittredingsvergoedingen die geleidelijk zijn weggevallen, personeel dat door de Kamer is overgenomen, besparingen op materieel), toch blijft de Senaat een dure aangelegenheid in verhouding tot wat die instelling politiek betekent.

De 50 deelstaatsenatoren worden dus door hun parlementen betaald. De 10 gecoöpteerde senatoren krijgen de helft van de parlementaire vergoeding van een Kamerlid. Dit komt – onkosten, vakantiegelden en eindejaarsuitkeringen inbegrepen – neer op 62.885 euro per gecoöpteerde senator. Een fractievoorzitter/bureaulid en/of commissievoorzitter (deelstaatsenator of gecoöpteerd) krijgt daarvoor ook nog een lucratieve vergoeding. Zo komt bijvoorbeeld een gecoöpteerd senator die ook fractievoorzitter (en dus bureaulid) is al gauw aan een totaal van 74.122 euro per jaar en krijgt een deelstaatsenator die fractievoorzitter (en dus bureaulid) is en voltijds betaald wordt door zijn assemblee een extraatje van de Senaat van 11.237 euro per jaar.

Tel daarbij de hoge kostprijs voor het legertje aan personeel van de Senaat – wat doen die de godganse dag? - en dat van de politieke fracties en de senatoren – alles samen goed voor bijna 77 procent van het budget (een slordige 36,5 miljoen) – en het plaatje is volledig.

Relevantie?

Het rendement van de Senaat is erg beperkt en op een aantal terreinen zelfs volledig nihil.

De enigen die misschien echt uitkijken naar een volgende vergadering, zijn wellicht de gecoöpteerde senatoren in het kader van een soort vrijblijvende, maar goedbetaalde bezigheidstherapie… De deelstaatsenatoren hebben doorgaans werk genoeg in hun eigen assemblee, als ze hun best doen tenminste.

Kortom, wat is de relevantie? Nul. Laten we het gemeenschapsgeld – ónze centen dus – beter KvdP besteden.

Actueel

13 september 2018

5

“Met de wijven niks als last” U kent ongetwijfeld het bovenstaand liedje van de Antwerpse groep Katastroof. Misschien heeft u het al uit volle borst meegezongen, met karnaval of tijdens een sketch op een trouwfeest. U vindt de gezongen versie zonder problemen terug op Youtube. Maar vraag u ook eens af: is het geen seksistische tekst?

Zowat alle liedjes van Katastroof zijn nogal aan de “platte” kant. Wat denkt u van “Strandzjanet” en “Voze trut” en “Dom Blondje”. U vindt teksten genoeg op het internet. Net zoals deze strofe uit “Ik zen ne vent”: Den afwas, dör koom ekik ni aan en de strijk mag vör mijn part blijve staan vör zoeiet bestoh’ der toch de vrou ‘t is dörveur da ‘kik ze in de kelder hou Ik bespaar u de andere 3 strofen, die inzake seksisme niet moeten onderdoen. Waarom ik dit vermeld?

Omdat de zanger van Katastroof, ene Steven Boers, kandidaat is bij de PvdA. Geen ongelukje, maar Boers is een overtuigd communist die ook al bij vorige verkiezingen op een PVDAlijst stond.

Maar ja, dan zijn de teksten en de liedjes ludiek, en zeker niet seksistisch bedoeld…

foto’s en cartoons waarbij kopstukken van de N-VA worden afgebeeld als nazi’s of fascisten.

Meteen wordt duidelijk waarom er zoveel leden van Jong-N-VA opduiken in de rangen van Schild & Vrienden. Eindelijk kon er tot “actie” worden overgegaan. Jong-N-VA, de jongerenafdeling van N-VA, telt zo’n 3700 leden. Maar de organisatie gaat zelden tot actie over. Dat is overigens een fenomeen bij alle andere traditionele partijen. De jongerenafdelingen volgen daar braaf de partijlijn. Wat een verschil met pakweg 30 geleden toen in zowat in elke partij de jongeren voor animositeit en revolutie zorgden. Waar is de tijd dat toenmalig VUJO-voorzitter Bart Somers tijdens een congres van de VU in volle zaal opstond en “Republiek Vlaanderen” riep. Hij wordt er vandaag niet graag aan herinnerd…

En gelukkig voor hem bestonden toen de “smarth-phones” nog niet.

bedoeling wanneer hij aan de reportage begint in maart. Dankzij een betaalde informant heeft Tim Verheyden inzage in alle interne correspondentie op de afgesloten facebookaccount van Schild & Vrienden.

Maar dat vergeet hij even aan Dries van Langenhove te melden.

Woensdag 6 september: om 21.30 zal de Pano-reportage worden uitgezonden. Dries van Langenhove krijgt om 9.30u een “preview” te zien bij de VRT. Daar krijgt hij voor het eerst de reportage te zien en daar wordt hij voor het eerst geconfronteerd met de aangebrande “memes en moppen”. Van de positieve reportage waarvan Dries gedroomd had, is niets van in huis gekomen. Hij is met 2 voeten vooruit in de val gelokt.

Dries van Langenhove is totaal van slag en verbouwereerd, en de o zo mondige student zit met de mond vol tanden. Hij weet niet wat zeggen.

De camera’s zoemen in. Meermaals.

ten beheren, al is dat gemakkelijker gezegd dan gedaan. En het is sowieso dom om afbeeldingen te maken (leve photoshop) waar “den Dolf” in voorkomt. Politiek dodelijk.

Maar verheerlijking van het nationaal-socialisme is nog wel van een ander niveau. Een aantal van de afbeeldingen kwam trouwens overgewaaid uit de Verenigde Staten, waar er een absolute vrijheid van meningsuiting bestaat. Ook de meest gore neo-nazipraat van zwaar getatoeëerde mannen in potsierlijke SA-pakjes krijgen daar een podium, in het openbaar en op het internet.

Maar wat in Amerika wél kan, dat is nog niet geschikt voor Europa of Vlaanderen. Overigens, herinner u de Britse prins Harry die in 2005 op een feestje verscheen in nazi-uniform en met een hakenkruisarmband. “Harry de Nazi” titelde “The Sun” op de voorpagina. Heeft het echt te maken met normvervaging of gebrek aan kennis?

N-VA Maar Tim Verheyden kent zijn vak:

Links tegen vrije meningsuiting Ik ken Dries van Langenhove een beetje. Een paar keer ontmoet en omdat de jonge kerel potentieel in zich had, werd hij in het begin van SCEPTR aangezocht als medewerker.

Dat is geen geheim, alle medewerkers van SCEPTR werden op de webstek vermeld. Enkele maanden na de opstart van SCEPTR verkoos hij een einde te maken aan de samenwerking om zich te kunnen focussen op Schild & Vrienden dat hij toen had opgericht. De oprichting van Schild & Vrienden kent een eigen verhaal.

Eerst was er een facebookgroep met dezelfde naam, waar leuke cartoons en memes geplaatst werden om de spot met de linkerzijde te drijven. We schrijven januari 2017.

Op 2 mei 2017 zou Theo Francken een voordracht geven aan de VUB. Maar linkse demonstranten, een 500 tal, blokkeren alle ingangen naar de aula. Het evenement wordt noodgedwongen afgelast en Francken keert gemuilkorfd naar huis.

Een week later is opnieuw een voordracht van Francken gepland, nu aan de Universiteit van Gent.

Extreem-links roept opnieuw op om Francken het spreken te beletten. En dat is niet naar de zin van Dries van Langenhove: die doet een oproep via zijn facebook en vraagt aan zijn ‘volgers’ om de voordracht van Francken te komen beschermen. Als Bruno de Wever nu in de gazetten vertelt dat hij gelijkenissen ziet met de VMO, dat heeft hij ergens gelijk. De VMO van Bob en Wim Maes is opgericht om de bijeenkomsten van de Volksunie te beschermen tegens aanvallen van communisten en socialisten.

De tijden zijn dus op dat vlak niet veranderd. Tja, als stelselmatig rechtse bijeenkomsten uiteen geklopt worden door linksen (maar daar is onze pers blind), dan is het toch niet onlogisch dat “rechts” zich ook organiseert.

De werkwijze van Tim Verheyden Schild & Vrienden is dus eerder toevallig ontstaan, als ‘beschermploeg’ van Theo Francken. U weet hoe hard die man werd aangepakt, in het openbaar, maar evengoed op internet. Denk bijvoorbeeld aan de “meme” waar Francken als een Duitse Wehrmachtsoldaat wordt afgebeeld. Een idee van de jongeren van Ecolo. Op internet circuleren honderden van die aangepaste

ook als radicale Vlaams-nationalist terecht te komen. Sminate had beter enkele dagen gezwegen…Peter De Roover vond het reportagewerk van Tim Verheyden van hoge kwaliteit, maar doorzag blijkbaar de manipulaties niet. Hij heeft de VRT nog nodig natuurlijk.

Maar ik raad Peter toch even aan om op de verschillende internetfora wat te gaan lezen, om zo te ontdekken dat Dries van Langenhove ook op heel wat steun kan rekenen, en een gemeenschappelijke noemer van al die berichten is de afkeer voor de VRT, en bij uitbreiding een afkeer voor de “mainstream media”.

De mensen zijn het opgestoken vingertje meer dan beu.

Framing

De linkse lobby komt in actie In maart 2018 krijgt VRT-reporter Tim Verheyden het idee om een reportage te maken over Schild & Vrienden. Zogezegd omdat Schild & Vrienden een nieuw fenomeen is dat aandacht verdient. Niets is minder waar. Tim Verheyden is op dat ogenblik getipt door de antifa-groep Blokbuster. Die organisatie beschikt over een lijst met namen (de lijst van Jong-N-VA-leden binnen S&V).

Nog voor Tim Verheyden aan zijn reportage begint, was hij dus op de hoogte van de interne keuken van Schild & Vrienden. Maar dat vertelt hij niet aan Dries van Langenhove.

Die maakt zijn eerste grote fout: hij laat toe dat de VRT, in casu Panoreporter Tim Verheyden, hem volgt bij acties en activiteiten. Dat is dom en naïef van Dries: vertrouw nooit een VRT-reporter als die zegt om een objectieve reportage te maken over een rechtse en Vlaams-nationalistische organisatie. “No passaran!”

Dan maakt Dries zijn tweede grote fout: hij denkt dat Tim Verheyden een positief verhaal gaat brengen, terwijl die laatste maar één bedoeling heeft: de N-VA schaden waar hij maar kan. Dat is de enige echte

Tim Verheyden triomfeert.

Twaalf uur later wordt de reportage uitgezonden. Alles is goed georkestreerd. Alle kranten hebben ook een “preview” gekregen van de VRT - uiteraard onder embargo en in het grootste geheim - zodat ze daags nadien met grote koppen over de “ontmaskering” van Schild & Vrienden en de banden met N-VA kunnen schrijven. Opdracht volbracht.

Fouten Als u de reportage niet gezien zou hebben, dan kan dat nog via “Youtube”. Herbekijken is ook aangeraden, maar kijk dan even met een andere invalshoek. De VRT gebruikt bijvoorbeeld fantastische technieken zoals dreigende muziek, kwestie van de juiste sfeer te scheppen. Maar vooral: uit de zogezegd 67.000 facebookberichten selecteren ze een twintigtal aangebrande “memes” waar gelachen wordt met seksisme, asielzoekers, Joden enz.

Nu ga ik daar niet flauw overdoen: ik kan begrijpen dat een groot aantal mensen aanstoot nemen aan dit soort ranzige humor, waarvan je zelfs kunt afvragen of het wel humor is.

Daar heeft Dries van Langenhove een derde dikke fout gemaakt: hij had zijn facebookpagina beter moe-

hij laat enkel de grofste “memes” zien (enkele zelfs twee keer) en suggereert dat alle 67.000 andere berichten even grof zijn. Dat is natuurlijk niet zo, maar dat kan de kijker niet weten natuurlijk. Een aantal berichten laat hij zeer snel op het scherm passeren, onmogelijk om dat te lezen, maar de suggestie is gewekt. Dankzij een screenshot kan ik u zeggen dat op 1 van die berichten het volgende stond: “Communisten zijn de kanker van de maatschappij”. Wat er verkeerd is aan dat bericht weet ik ook niet. Dat N-VA in paniek schoot, is begrijpelijk, de partij heeft het meeste te verliezen naar de aanloop van de verkiezingen van 14 oktober. Toch was de communicatie naar de buitenwereld in het begin chaotisch. Maar ja, wat wil je als er ineens een tsunami op je afkomt van telefonerende journalisten. Nadia Sminate, Vlaams parlementslid, liet snel weten: “Deze jongeren hebben hulp nodig en moeten gestraft worden”. Let wel: ze spreekt dan o.a. over haar eigen N-VA-leden.

En ze voegt er meteen aan toe dat ze de “commissie Radicalisering” samenroept. Die commissie is in het leven geroepen voor radicaliserende moslims en jihadisten, maar u ziet hoe gemakkelijk het is om daar

Afgelopen maandag titelde “Het Laatste Nieuws” in een grote kop op bladzijde 11: “Neonazi in net pak”.

Het artikel ging deze keer niet over Dries van Langenhove, maar wel over Jimmie Åkesson, de leider van “Zweden Democraten”, de rechtsradicale partij in Zweden die vorige zondag een fikse vooruitgang boekte. In het Europees parlement zitten de “Zweden Democraten” en de N-VA in dezelfde fractie, de “Europese Conservatieven en Hervormers”. En zo schrijft HLN verder: “Extreemrechts dankt zijn zege grotendeels aan het nette imago van leider Jimmie Akesson – al blijkt de bondgenoot van de N-VA achter de schermen nog altijd met het nazisme te dwepen.”

Einde citaat. Tot slot nog dit. Ik had Dries van Langenhove in juli aangezocht om maandelijks een column te schrijven in ’t Pallieterke. In juli en in augustus is die column ook verschenen. Ik ken Van Langenhove als een welbespraakte en intelligente kerel, die heel ver staat van neonazisme en aanverwante toestanden.

Het is geen seksist, geen homofoob, geen Jodenhater. Dries heeft wel een vierde grote fout gemaakt: hij heeft de vijand onderschat, en zijn eigen kunnen overschat. Dat is eigen aan jeugdige ambitie. Barbara Van Dyck, een linkse activiste die samen met enkele honderden andere betogers een GGO-aardappelveld verwoestte, een onderzoeksveld van de UGent!, verklaarde op televisie dat geweld op dat ogenblik noodzakelijk was. Ze werd met 10 andere linksen veroordeeld voor bendevorming, verwoesting en diefstal. Ze werd als wetenschappelijk medewerker aan de KUL op staande voet ontslagen. Twee jaar later werd ze door toenmalig rector Rik Torfs terug in dienst genomen.

“Al heb ik misschien meer sympathie voor haar temperament, dan voor haar concrete daden”, voegde Rik Torfs eraan toe. Wel, ik heb sympathie voor het temperament van Dries van Langenhove waarin ik mezelf herken als jonge gast vele jaren geleden. Daarom ben ik bereid om mijn nek uit te steken en hem een tweede kans te geven. Omdat iedereen daar recht op heeft in een rechtsstaat. Ik weiger mee te doen aan de heksenjacht. Dit blad is altijd een non-conformistisch buitenbeentje geweest…

K arl van C amp

6

Dwars door Vlaanderen

Pennenzakkenrel Is een onschuldig cadeautje voor de eerstejaars eigenlijk verdoken verkiezingsreclame? Met een knalrode pennenzak wekt de Brusselse schepen van Onderwijs Hariche alvast die indruk.

Kostprijs: 11.000 euro, van een al niet royale begroting. Trouwens, enkele dagen later stortte het dak in van een school van de stad Brussel. Zolang de prioriteiten maar correct gelegd worden, niet?

Die vervelende verkiezingsregels toch.

Waar je vroeger potentiële kiezers kon overtuigen door ze te beladen met geschenken, gelden vandaag strikte beperkingen. Drie maanden voor de electorale D-day is het zelfs helemaal gedaan met cadeautjes uit te delen, wat voor deze editie betekent dat op 14 juli het doek viel. Toch slagen sommigen erin zich in een grijze zone te wringen waarbij ze de aandacht trekken door een gift die op zich niet onwettelijk is, maar waar een zinnig mens zich tot vraagtekens bij stelt. De stunt is getekend Faouzia Hariche, jarenlang schepen van Brussel-stad en horend tot de PS, of wat dacht u?

13 september 2018

Dulce et decorum est pro patria mori

Badr-moskee in Heilig Hart-wijk

Bovenstaand vers van de Romeinse dichter Horatius staat in zijn Odes en betekent zoveel als: “Het is passend en aangenaam te sterven voor het vaderland.” Op de vraag in een internationaal opinieonderzoek of men bereid zou zijn het vaderland te verdedigen, eventueel met het risico te sterven, kwamen zeer verschillende antwoorden binnen.

In Finland antwoordde meer dan 74 procent van de ondervraagden positief: ja, ik zou mijn vaderland verdedigen, als het moet met inzet van het eigen leven. In Oekraïne bedroeg dat percentage 62, in Rusland 59, in Kosovo 58, in Bosnië en Zweden 55 procent en in Griekenland 54.

Weinig enthousiasme in West-Europa In de meeste West-Europese staten is slechts tussen 30 en 40 procent van de bevolking bereid tot het hoogste offer. Onderaan bungelen landen als Frankrijk, Portugal, het

Verenigd Koninkrijk, Tsjechië en Oostenrijk, die allemaal uitkomen boven 20 procent. Nog slechter scoren België met 19 procent, Duitsland met 18 en Nederland met 15 procent.

Die geringe mate van identificatie van burgers met ‘hun’ land – België kampt bovendien met een (volgens sommigen ‘onbestaande’) communautaire splijtzwam – moet de WestEuropese regeringen toch ernstig zorgen baren.

Zeker als je weet dat in niet-Europese landen de percentages van mensen die bereid zijn voor hun vaderland op te komen steeds boven 70 procent uitkomen en in verschillende zelfs boven de 90 procent.

Piet van Nieuwvliet

Segregatie Als de kandidate op 14 oktober immers aan handen en voeten gebonden is, wel, dan is de schepen van Onderwijs die ze is dat wat minder. Idealiter leggen mensen zelfs het verband tussen beide. Het cadeau werd een pennenzak met het stadslogo erop, weliswaar vuurrood van kleur. En ja, er was slechts één kleur (kinderen een keuze laten maken was toch leuk geweest), en niet toevallig net deze. Zeven euro kostte dat ding ongeveer. Nagenoeg elke leerling die aan zijn lager onderwijs in een school van de stad Brussel begon, kreeg er eentje (over de uitzonderingen hebben we het dadelijk). Uiteindelijk bleek aan dit alles een factuur van 11.000 euro te hangen. Het aantal leerlingen bleek echter groter te zijn dan het aanbod. Van de 23 Franstalige basisscholen in het stedelijk netwerk kregen er 22 pennenzakjes toegestuurd. Eentje viel dus uit de boot (dat tekort, weet u wel).

Maar van de 7 Nederlandstalige scholen in datzelfde net kreeg geen enkele een zending. “Puur toeval”, volgens de schepen, die afgezien van een kort persbericht niet bereikbaar bleek te zijn. Ongetwijfeld. Wie zijn wij om aan de integriteit van de PSpolitica te twijfelen. Een nieuwe lading zou besteld zijn. Zou. Benieuwd of over enkele weken iemand zich nog iets van die zaak aantrekt. Laat staan dat er nog één pennenzak geleverd zal worden. O ja, we vergaten het haast te melden. De directeur-generaal van het Openbaar Onderwijs is iemand met een uitgesproken PS-etiket: “honi soit qui mal y pense” (schande over hem die daar kwaad van denkt).

Intelligente kiezers Los nog van de gehanteerde opdeling tussen Nederlandstalige en Franstalige scholen (het zou eens andersom moeten zijn, de trein naar Birkenau zou klaarstaan), kunnen vragen gesteld worden over de gulle gift. Want dat rood zal niet onmiddellijk aan, zeg maar, de figuur van Marco Borsato gelinkt worden. Ach, sust de schepen, denken dat je hiermee mensen kunt beïnvloeden is toch de intelligentie van die ouders in twijfel trekken. 30 procent woont bovendien niet in de stad en nog eens 20 procent stemt om nationaliteitsredenen niet. Dat betekent natuurlijk ook dat de helft van de leerlingen ouders heeft die wél in Brusselstad stemmen. En of we aan de intelligentie van die kiezers durven twijfelen? Mmm, eigenlijk wel hoor.

Bevoegdheid overhevelen Nu zou er één maatregel zijn die al heel wat kon oplossen. Er klopt toch iets niet aan het feit dat Hariche, die geen gebenedijd woord Nederlands spreekt (lag dat soms niet een beetje aan intelligentie, zoals Yves Leterme ooit verklaarde?), de verantwoordelijkheid draagt voor net de Nederlandstalige scholen uit het stedelijk net. In verschillende andere gemeenten brengt men die onder bij de schepen bevoegd voor Nederlandstalige cultuur, doorgaans de Vlaamse schepen in het college zelf. Het is misschien een ideetje voor na 14 oktober, hopelijk dan uit te voeren door een meerderheid zonder PS. En wie weet mogen de borelingen van vandaag aan de vooravond van de volgende gemeenteraadsverkiezingen wel een blauwe pennenzak verwachten?

KNIN.

Enkele honderden Vlamingen gaven gehoor aan de oproep van het Vlaams Belang om mee te protesteren tegen de nieuwe Badr-moskee in de Heilig Hart-wijk in Hasselt. Volgens de Badr-gemeenschap een moskee voor 1.200 mensen, volgens het Vlaams Belang voor 4.000. De CD&V-burgemeester stuurde een indrukwekkende politiemacht, en buurtbewoners werden met vredesvlaggetjes gemobiliseerd tegen de betogers. “De moskee is hier geen enkel probleem”, zei een buurtbewoner, “sluipverkeer en de toevloed aan hoge woonblokken, daar maken wij ons zorgen om.” “Hasselt mag geen tweede Genk worden”, zei Genkenaar Chris Janssens (VB). Het systematisch ontkennen van de dagelijkse werkelijkheid is een kenmerk geworden van de traditionele pers. In Genk en andere voormalige mijngemeenten hebben inderdaad Turken en Marokkanen systematisch de woningen en appartementen rond elke moskee ingenomen. Het zijn grote islamitische wijken geworden, waar de oorspronkelijke katholieke bewoners zijn verdwenen.

Boerenbond De Boerenbond maakt zich zorgen over de toekomst van de Limburgse fruittelers. “Dit jaar komen er duizenden fruitplukkers minder naar België om het fruit te plukken”, verklaarde Chris Botterman van de Boerenbond.

“Het nieuwe decreet op economische migratie kan het mogelijk maken om vanaf volgend jaar plukkers van buiten de Europese Unie te rekruteren.” Vandaag zijn in Limburg 729 Roemenen, 697 Polen, 74 Bulgaren, 6 Spanjaarden en 1 Portugees werkzaam als seizoenarbeiders in de fruitpluk. Gezien de hoge werkloosheid in Limburg is dat een vreemde situatie, want ook in de woning- en wegenbouw zijn Polen, Roemenen, Bulgaren en wat nog actief, het ganse jaar door. Grote spelers in het vrachtvervoer over de weg hebben haast al hun chauffeurs vervangen door buitenlandse zelfstandige chauffeurs. En dan blijven klagen dat de eigen werkzoekenden niet willen werken.

Haasje-over Onderzoek naar geselecteerde ongeschikte politiekandidaten

Komt de Kawenes ooit terug in de Stadsschouwburg?

Komt de Kawenes (zoals de sinjoren de Koninklijke Nederlandse Schouwburg noemden) ooit terug in een nieuw gebouw? “Breek de Stadsschouwburg af en zet een nieuw theatergebouw.” Dat zei burgemeester De Wever in Wakker op zondag van ATV. Hij wil geen 25 miljoen euro neertellen voor de renovatie van het bestaande gebouw, dat onder meer geteisterd wordt door betonrot. “En ik ben heus niet de enige Antwerpenaar die er zo over denkt”, zei Bart na de uitzending aan de redactie van Het Laatste Nieuws.

Jan van Esbroeck van de Sportpaleisgroep, die de Stadsschouwburg momenteel uitbaat, is een van de velen op wie de Antwerpse burgemeester doelde. “Je kan moeilijk beweren dat de Stadsschouwburg een ‘beauty’ is”, verklaarde hij aan de reporter. “Het doet me wat denken aan de periode van het IJzeren Gordijn”, voegde hij eraan toe.

“Ik kan alleen hopen dat de functie van het nieuwe gebouw waar De Wever van droomt, dezelfde blijft. Want een stad als Antwerpen heeft echt wel nood aan een ruime locatie voor musicals, stand-upcomedy, concerten, ballet en opera.”

Kunst in de bunker Ook cultuurschepen Caroline Bastiaens is die mening toegedaan. Dus, als de Wever na 14 oktober aanblijft, is er geen houden aan: “Ik wil een gloednieuw theatergebouw in de plaats van de huidige Antwerpse Stadsschouwburg op het Theaterplein. Zo’n lelijk gebouw in het hart van onze stad, dat is toch zonde. Ons doel is het erfgoed herstellen, zoals het Steen en de Handelsbeurs.”

En zeggen dat zijn voorganger Lode Craeybeckx destijds fier als een pauw was toen de Stadsschouwburg ingehuldigd werd. Hij vond het een uniek gebouw, dat “cultuur uitstraalde”.

Door de trage voortgang van de bouwwerkzaamheden was op het Theaterplein inderdaad een gebouw verrezen dat refereerde aan de Oost-Europese architectuur (betonnen rechthoekige gebouwen met grote paradepleinen) die in de naoorlogse heropbouwperiode ook in westerse landen en vooral in socialistisch geïnspireerde steden haar intrede had gedaan (lazen wij op Google). We herinneren ons een artikel in Knack, vele jaren geleden, waarin uit de doeken werd gedaan hoe de architect van “de Bunker”, de bijnaam voor de Stadsschouwburg, werd aangesteld.

Niet zozeer op basis van zijn kunnen, wel op basis van zijn goede contacten met het toenmalige rode stadsbestuur. Ondanks zijn immensiteit bood de grote zaal van het gebouw oorspronkelijk slechts plaats aan 800 bezoekers. Daar werd onder Bob Cools een einde aan gemaakt. Er was voortaan plaats voor meer dan 2.000 personen.

Een merkwaardigheid die Bart de Wever niet uit het oog mag verliezen en waar we zijn aandacht op willen trekken is het volgende: de Stadsschouwburg kreeg in 1974 in haar westgevel een monumentaal kunstwerk ingewerkt van glazenier Herman Wauters.

Dat kunstwerk van glas in beton is 32 meter lang en 8 meter hoog, maar het is bij velen onbekend omdat het later aan de binnenkant werd dichtgetimmerd. Herman is een gewaardeerd lid van de Marnixring. Het hoort niet dat zijn werk, samen met de rest, zou gesloopt worden.

Pagadder

In Brugge werd een vergelijkend examen uitgeschreven voor de nieuwe functie ‘algemeen directeur van de stad Brugge’. Vanaf januari 2019 zijn stad en OCMW immers decretaal verplicht om een gemeenschappelijk personeelsorganigram te hebben onder één administratieve leiding.

Wat bleek? De huidige adjunct-stadssecretaris Colin Beheydt legde een beter examen af dan zijn chef, de stadssecretaris Johan Coens en zal volgend jaar haasje-over doen, tenminste, als de nieuw verkozen gemeenteraad het examenresultaat erkent en bekrachtigt.

Gekker kan niet!

Dat Nederlands leren voor een geboren Fransman een harde noot om kraken is, zullen we niet betwisten. Maar dat de demonstraties van het Taal Aktie Komité in de jaren vijftig allesbehalve bijdroegen om zich als Franstalige te integreren in de Vlaamse cultuur, dat is de eerste maal dat we dat moeten aanhoren.

Komen die woorden uit de mond van iemand die geboren is in het Franse Chouzé-sur-Loire, in 1965 Belg werd, afstudeerde als graficus aan het Technisch Instituut van Heist, 25 jaar voorzitter is van de Heistse Gezinsbond en oprichter is van het plaatselijke Koken voor Mannen? Of is het erbij gelapt door de reporter die te diep in het glas keek bij gelegenheid van het gouden jubileum van de ‘Frans-Vlaming’?

7

Onze naaste buren

13 september 2018

De hoorn des overvloeds

Den Vaderlandt ghetrouwe

Er zijn van die weken dat uw correspondent nadenkt over een mogelijk onderwerp, en dan zijn er weken dat drie columns niet volstaan. Dit is er zo eentje.

tezelfdertijd mocht zijn afgedankte vriendin haar verhaal doen bij de commerciële omroep RTL.

Toch extra geld naar NPO

Nederland is een giftige slang

Even terug naar vorige week en het verhaal over de Nederlandse (multikul) Propaganda Omroep. Zoals verwacht ging de Nederlandse politiek door de knieën, want de dames en heren ministers en Tweede Kamerleden sidderen bij de gedachte minder met hun kop op het scherm te komen. Dus werd de afgesproken besparing van 60 miljoen euro (op een subsidie van 800 miljoen) teruggedraaid naar slechts 20 miljoen. In ruil vertellen de politici de smoes dat de NPO “een serieus toekomstplan” moet voorleggen. Dat is niet naar de zin van de belastingvreters in Hilversum. Ze willen 62 miljoen erbij want anders gaat dit ten koste van “diepgravende journalistiek en levensbeschouwing”. Hoe diepgravend is vorige week nogmaals bewezen. Het gespreksonderwerp in Nederland was het zwijnengedrag (zie volgende paragraaf) van de leider van het linkse D66, Alexander Pechtold, tevens de grootste fan van de NPO. Aanvankelijk geen woord bij het televisiejournaal, wel veel aandacht voor de reportage van de rode VRT van de Reyerslaan over de afschuwelijke misdaden van een groepje studenten in Vlaanderen.

Het zwijn Pechtold Ten slotte moest het NOS Nieuws toch over de brug komen, maar de belastingomroep beperkte zich tot de melding dat de dader en zijn partijgenoten zijn gedrag een privézaak vinden. Dit

zou normaal geen probleem zijn, maar Pechtold en zijn kliek vinden het normaal iedereen die niet aan hun hoogstaande morele begrippen voldoet de maat te nemen. Vooral PVV-leider Wilders is dan kop van Jut, al heeft hij meer moraliteit in zijn kleine teen dan Pechtold in zijn hele lijf. De D66’er gaf indertijd wel een fles wijn aan die hij als geschenk kreeg, maar vergat een appartement te noemen dat hij cadeau kreeg van een Canadees diplomaat. Ondanks 200 aangiftes tegen hem vond het gerecht het niet nodig een onderzoek in te stellen. Inmiddels was geweten dat het appartement ook een liefdesnestje was voor de hoogstaande heer die zijn vrouw na twintig jaar huwelijk had gedumpt voor een jonger exemplaar. Die is nu ook aan de deur gezet, en ze heeft zijn doopceel gelicht in een paar roddelbladen. Die leven niet van belastinggeld en kunnen niet onbestraft liegen zoals het journaille bij NOS Nieuws en VRT doen, want dan gaan ze overkop door schadeclaims die niet door de belastingbetaler worden opgehoest. De roddelbladen checken dus zorgvuldig hun bronnen, want anders overleven ze niet. De verhalen komen erop neer dat Pechtold zijn vriendin herhaaldelijk tot abortus dwong, brutaliseerde, verslaafd was aan Viagra en haar na de breuk dreigde psychisch labiel te verklaren. De avond van de onthullingen mocht Pechtold weer eens in de Tweede Kamer het vingertje opheffen over een onbenulligheid en dat haalde wel het NOS Nieuws. Haast

Daar zijn de Roma weer Een grote groep Romazigeuners krijgt van Termont een “unieke kans”. Ze mogen een jaar blijven bivakkeren in een illegaal kampement. Een héél jaar. Maar, doet onze burgemeester stoer, “ze moeten hun kinderen naar school sturen en werk zoeken”.

Zo zijn de Roma terug van nooit weggeweest in Gent. De groep waar het om gaat streek in juni neer op een braakliggend stuk grond achter de Wiedauwkaai. Er kwamen steeds meer mensen bij. Toen buurtbewoners hun beklag deden over onhygiënische toestanden werden er mobiele toiletten geplaatst en sindsdien komt ook Ivago langs om huisvuil op te halen.

De groep is duidelijk niet van plan om snel te vertrekken. Kwatongen beweren dat ze zelfs elektriciteit aftappen van het net.

Sandra van Renterghem (N-VA) kreeg van het stadsbestuur volgende uitleg: “Het gaat om twee Kumpania’s, die al geruime tijd op zoek zijn naar een vestigingsplek binnen Gent. Ze wonen in caravans en verplaatsten zich voordien van het ene naar het andere terrein binnen het Gentse grondgebied. De stad volgt de situatie op, via politie, gemeenschapswachten en buurtstewards, dit overwegend in functie van het vermijden van overlast en om de volksgezondheid te waarborgen. Daarnaast wordt er gewerkt aan het creëren van een meer duurzaam toekomst- en woonperspectief, via de Task Force wonen. De terreinen waar beide groepen op staan zijn gedeeltelijk eigendom van de Stad Gent en gedeeltelijk van De Lijn. De Stad en de Lijn onderhouden contacten m.b.t. de situatie en maken hierover in onderling overleg afspraken op.” Het is dus de stad Gent die de ‘squatters’ gedoogt en hen zelfs al een hele tijd begeleidt en huizen voor hen zoekt, weliswaar zonder succes. Termont speelt weer een mooi staaltje toneel met zijn zogezegde ‘unieke kans’. Als ze er de voorbije tien jaar niet in zijn geslaagd die mensen uit hun caravans en aan het werk te krijgen, waarom zou dat nu dan plots wel lukken? Europeanen (het zijn Roemenen) die niet in hun eigen onderhoud kunnen voorzien, hebben niet eens het

recht om in ons land te blijven. Maar in Gent, dat weten we, zijn alle Roma welkom en krijgen ze hulp (zoals een Gentse ambtenaar ooit in een Bulgaarse televisie-uitzending vertelde).

Het is al eens geprobeerd Trouwens, dit is niet het eerste experiment in Gent om Roma te ‘integreren’. Dit stadsbestuur heeft het in 2013 al eens geprobeerd. Toen had een groep Slovaakse Roma een oud klooster op de Muide gekraakt. Dankzij acties van linkse organisaties gesteund door Groen kregen ze toelating om in het gebouw te blijven. Er werd geld ingezameld en een begeleidingsprogramma opgezet door een ploeg welzijnswerkers en vrijwilligers. Het resultaat? “Roma-experiment op Muide mislukt”

Willem de Prater

kopte HLN (23 april 2014): “Het veelbesproken experiment om vierenvijftig Roma tijdelijk onderdak te geven in het verlaten klooster van de Muide lijkt voor alle betrokkenen op een sisser af te lopen.

Acht maanden later heeft niemand een job en woont iedereen nog in het kraakpand.” Wij, met ons slecht karakter, durven nu al voorspellen dat het ook deze keer een grandioze mislukking wordt, een verspilling van energie en middelen. Onze burgemeester weet dat ook, maar met de verkiezingen voor de deur wil hij niet optreden tegen de wildkampeerders en paait hij uiterst links door sinterklaas te spelen.

Op het bankje met Verhofstadt Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 poseerde Freya van den Bossche samen met Guy V. op een bank in het park. Het waren de hoogdagen van paars en Freya was jong en zeer ambitieus. Nu zit Guy weer op het bankje. Met naast hem Mathias, kleinzoon Krol, de man met maar één doel: burgemeester worden. Die foto met Guy heeft Freya niet gered. Het is met haar niet zo goed gegaan. Guy is ondertussen ook veel aanzien kwijt.

Als wij Mathias waren, dan zouden we die bank mijden als de pest, want daar komt niets goeds van!

Weinig democratische debatten Tijdens deze campagne worden meer verkiezingsdebatten georganiseerd dan ooit tevoren. Vaak is er een spreker van sp.a en één van groen, en zo krijgt het kartel sp.a-groen (één lijst) twee keer zoveel spreektijd als de andere lijsten. Fair is anders.

Op de vele debatten van linkse signatuur mogen alleen de ‘democratische partijen’ meedoen. Het Vlaams Belang (met verkozenen in de gemeenteraad) wordt niet uitgenodigd, de communisten van PVDA (zonder gemeenteraadsleden) wel.

Tom de Meester weet niet waar eerst te gaan spreken. Soms mogen Be.One en andere splinterpartijen zelfs mee aan tafel.

Dat zijn blijkbaar allemaal democraten. Enkel het vermaledijde Vlaams Belang is een bedreiging voor de democratie…Mathildis

Daar is de PS-Ecolo-Défi-coalitie In 2019 komt er best een Waalse regering van PS, Ecolo en Défi (het vroeger FDF), volgens PS-voorzitter Di Rupo.

Een uitspraak die geen cadeau is voor de mogelijke coalitiepartners van de Franstalige socialisten.

PS-voorzitter Elio Di Rupo leek wat uitgeblust de laatste tijd.

Maar een oude vos verliest zijn streken niet. De man heeft in de Wetstraat de meeste ervaring. Hij was al in de jaren negentig de figuur die naar eigen zeggen “met een vingerknip” de regeringen-Dehaene kon laten vallen. En nu, in de eerste mediaweek van september, beheerste hij dankzij een vakkundige communicatie het politieke debat in Wallonië. Nadat MR-voorzitter Olivier Chastel had gezegd dat hij de huidige regeringscoalities in 2019 wil voortzetten (in Wallonië is dat MR-cdH), bood Di Rupo een strategische repliek. De PS-voorzitter en oud-premier pleit openlijk voor een PS-Ecolo-Défi-coalitie op Waals niveau en misschien zelfs ook federaal. Daarmee heeft de PS zich opnieuw in het midden van het Waalse politieke debat geplaatst. En brengt Di Rupo de andere partijen in verlegenheid. De keuze van de burgmeester van Bergen heeft het voordeel van de duidelijkheid. Zijn voorstel van een linkse coalitie met wat centrumaccenten maakt dat de MR weinig anders kan doen dan vasthouden aan het principe van de anti-PS-coalitie.

Maar dat was blijkbaar al de bedoeling van Chastel en premier Charles Michel. Zoals vorige week in deze rubriek gesteld, fulmineerde hij in interviews tegen de ‘ultralinkse’ invloed ten zuiden van de taalgrens. De MR hoopt garen te spinnen bij deze polarisering van de PS. Er zijn twee duidelijke opties: een linkse coalitie met de socialisten of een centrumrechtse met de MR. Aan de kiezers de keuze.

Een derde belangrijk nieuwsfeit was de promotie van onderzoeker Mohammed Soroush aan de “Tilburg University” (met Nederlands moet je daar niet aankomen). Soroush profiteerde van zijn Perzische achtergrond om mohammedaanse salafistische centra te onderzoeken. Hij ontkracht de leugens van roomblanke Nederlandse nepwetenschappers die feitelijk geen toegang tot die milieus hebben en die beweren dat er niets aan de hand is tenzij een strikte Koranlezing. Volgens Soroush lopen in dit land minstens 30.000 fanatieke mohammedaanse mannen rond die Nederland hartsgrondig haten en het “een giftige slang” noemen. Hij vond de bewijzen dat de heren vrouwen minderwaardig vinden die niet buitenshuis mogen werken, dat vriendschappen met ongelovige honden verboden zijn, dat mensen stenigen of van een gebouw gooien goed is voor de samenleving. Hij ontdekte dat deze zogenaamde apolitieke stroming heel de tijd politieke praatjes houdt om zijn heilstaat te bevorderen. De Nederlandse socioloog Ruud Koopmans werd ooit bijna gekruisigd toen hij verklaarde dat ook in Nederland veel mohammedanen met geweld willen ageren eens ze talrijk genoeg zijn. Die 30.000 fanatiekelingen zijn al met twee keer meer dan er in de Tweede Wereldoorlog Duitse bezetters waren.

Tweestrijd Een tweestrijd tussen PS en MR dreigt de andere partijen weg te drukken. Niet enkel die in het centrum (met cdH en Défi als ex-FDF) maar ook de linksen van Ecolo en de neocommunisten van de PTB. Di Rupo roept op tot een coalitie maar geeft tegelijk de boodschap mee dat men beter op de PS stemt dan op de mogelijke coalitiepartners.

Bij Ecolo zit men duidelijk met die situatie verveeld. Men komt niet verder dan gemeenplaatsen zoals “we moeten het resultaat van de verkiezingen afwachten”. Maar als Ecolo de komende weken en maanden niet af en toe openlijk haar liefde verklaart aan de PS, zal Di Rupo stellen dat Ecolo slechte linksen zijn want misschien gaan ze wel een coalitie aan met de MR. Dat zal stemmen kosten.

Ook de PTB krijgt het dankzij het discours van Di Rupo moeilijk. De ‘hype’ met 20 procent van de stemmen in de peilingen is voorbij. Bij de neocommunisten zullen ze al blij zijn met 10 à 12 procent. De PS heeft een sterk argument tegen Raoul Hedebouw en co klaar: “Op extreemlinks stemmen zet de deur open naar een nieuwe centrumrechtse coalitie want een stem voor extreemlinks is verloren.”

Di Rupo gaf ook duidelijk aan dat een Waalse coalitie – laat staan een federale – met de PTB niet mogelijk is. De reden is niet het extreemlinkse economische programma, wel dat de

Li bia bouquet PTB bijvoorbeeld de Europese verdragen in vraag stelt.

Aversie jegens Charles Michel Dan is er Défi van Olivier Maingain, dat in Wallonië voet aan de grond probeert te krijgen. De partij zou er wellicht net de kiesdrempel halen. Door de aversie van Maingain tegenover Charles Michel is de relatie met de PS hartelijker dan in het verleden. Défi probeert in Wallonië een eigen gezicht te krijgen door zich er als links-liberale kracht te positioneren. Een te sterke link met de PS tijdens de campagne is daarbij niet aangewezen. Door de uitspraken van Di Rupo krijgt nu ook Défi de perceptie tegen.

En dan is er cdH, tot in de zomer van 2017 en de Waalse coalitiewissel een bijhuis van de PS. Die partij probeert te overleven door te stellen dat een coalitie met de PS uitgesloten is, en dat hetzelfde geldt betreffende de N-VA. Dan blijven er bitter weinig opties over.

Waals is de cdH nu vastgeklikt aan de MR. Federaal is een anti-N-VA-coalitie zonder de PS onmogelijk. Voorzitter Benoît Lutgen houdt zijn dromen voor werkelijkheid, en dat zullen zijn tegenstanders hem tijdens de campagne onder de neus wrijven.

Di Rupo heeft met zijn voorstel tot PS-Ecolo-Défi-coalitie een slimme zet gedaan. In de discussie die hierop zal volgen, hebben de meeste andere partijen – buiten de MR – slechts één repliek klaar: de kans is reëel dat zo’n coalitie in Wallonië gewoon geen meerderheid haalt.

Picard

8

De wereld rond

13 september 2018

Diplomatieke valies

De roep naar een Nixon 2.0 Rusland en China die mekaar vinden, en de VS die haast met lede ogen toekijken, het lijken wel acteurs die plots een ander scenario spelen. De politiek van Richard Nixon was er destijds op gericht Moskou en Peking uit mekaar te spelen. Met succes. Vandaag lijkt het doek over die politiek gevallen te zijn. En toch. De toenadering mist een stevige fundering, maar het Witte Huis wordt dan ook niet bemand door een Nixon, laat staan een Kissinger om te adviseren.

De jaarlijkse Russische militaire oefening die afgelopen dinsdag in oostelijk Siberië van start ging – Vostok-2018 heet de opvoering – is in meer dan één opzicht interessant. Om te beginnen is er de omvang: 300.000 soldaten – een derde van alle effectieven –, 1.000 vliegtuigen en zomaar even 36.000 pantservoertuigen (waaronder veel lichte, maar toch). Beduidend grootschaliger dan de vorige edities? Volgens deskundigen moeten we naar de eerste helft van de jaren tachtig terugkijken om het Rode Leger nog eens met zoveel manschappen te zien oefenen.

Chinese betrokkenheid Nog interessanter is de Chinese betrokkenheid. Het Chinese Volksleger doet met enkele duizenden manschappen mee – een unicum. Al was het maar dat de ‘vijand’ waartegen de operatie vorig jaar opgebouwd werd net China was (een jaar eerder was het Polen). Net die betrokkenheid is een cruciaal signaal, belangrijker dan het machtsvertoon op zich.

Daarom is Syrië een interessantere case study. De samenwerking moet de toenadering symboliseren. Eerder verkochten de Russen jachtvliegtuigen en een pak van hun beruchte S-400 luchtafweerraketten aan Peking. De Chinese deelname aan Vostok-2018 bouwt daarop voort. De landen vinden mekaar, dat is de boodschap die naar het Westen en vooral Washington gestuurd wordt. Dat de spoeling dunner is dan men ze tracht voor te stellen, betekent niet dat wat zich afspeelt zonder betekenis is. Laten we het op pragmatisme houden, zeker vanuit Chinese hoek. De Chinezen hebben de middelen en ze bouwden hun leger uit tot een indrukwekkende krijgsmacht, maar ze missen terreinervaring. Net dat kunnen ze van de Russen opsteken. De strijdtonelen in Oekraïne en Syrië bieden leerrijke stof voor de Chinese strijdkrachten, die zich de voorbije vier decennia vooral met oefenen hebben beziggehouden.

Bewogen jaren China en Rusland die mekaar vinden, dat beëindigt de erfenis van de omwenteling waarvoor Richard Nixon tekende, straks bijna een halve eeuw geleden. Er was de Koude Oorlog, en er was het rode gevaar, alleen was dat communisme geen monoliet en bleek de onderlinge verdeeldheid kansen te bieden. Het is in de vergetelheid geraakt, maar in die jaren waren de Sovjet-Chinese banden erg wispelturig, en dan drukken we ons voorzichtig uit. De twistpunten waren ideologisch en territoriaal. Toen Chroesjtsjov de breuk met het stalinisme aankondigde, vlogen de verwijten hem rond de oren: ‘verraad’, ‘opportunisme’. Het leek wel de Vlaamse Beweging, zij het op een betekenisvoller niveau. Ook de grenzen waren een probleem, waarbij Peking de oude verdragen met tsaristisch Rusland in twijfel trok. Enkele jaren later kwam het daadwerkelijk tot een militaire clash. Hun belangen werden anders gedefinieerd, van Vietnam tot Afghanistan. Pas na de Koude Oorlog kwam er een zekere rust. In 1991 werd een definitief grensakkoord bereikt, maar decennia van wantrouwen en regelrechte conflicten wis je niet zomaar uit. Tot vandaag weegt die erfenis door, alle goede bedoelingen van Vostok-2018 ten spijt.

Plan B Vooral Moskou wil zijn punt maken. Enkele jaren geleden waren de Russen als de dood voor Chinese infiltratie in Siberië en het Verre Oosten. Vandaag trainen hun legers samen. Het feit dat belangrijke wapendeals gesloten werden, bewijst dat het vertrouwen groeit. Wil je ons niet verder in Chinese richting duwen, stop dan met sancties op te leggen; dat is wat Poetin letterlijk wil duidelijk maken. Tot op zekere hoogte speelt China het spel mee. Maar argwaan blijft. De Chinezen beseffen donders goed dat ze niet meer dan plan B zijn voor Moskou, al bij al een beduidend zwakkere partij. Een goede rela-

tie met het Westen is nog altijd de Russische prioriteit. Daar parkeren Russen hun geld en laten ze hun kinderen studeren voor zover de middelen het toelaten. Niet in Peking. Alleen, de machtsverhoudingen zijn gewijzigd. Toen Nixon destijds naar Peking trok, was China de zwakste van die drie landen.

Vandaag kunnen de Russen, kampend met demografische en economische regressie, weinig voorleggen tegenover de forse Chinese groei. In vrijwel elke vergelijking ziet men eenzelfde patroon: China overklast Rusland ruimschoots. Tegenover China in opmars, staat een Rusland dat worstelt om de achteruitgang af te remmen.

Kissinger Het tegengaan van de Amerikaanse invloed en dito model, een maatschappij waarbij de staat een andere rol speelt ten opzichte van burgers en de burgerlijke samenleving, het zijn punten van overeenstemming tussen Rusland en China. Ze slaan ook de handen in elkaar betreffende internationale pogingen om genocide te bestraffen of autoritaire regimes te boycotten. Maar daartegenover staan tal van divergenties.

Dat Rusland separatistische regimes steunt, zint Peking niet.

En Peking voelt zich niet prettig bij de vrij brutale annexatiepolitiek van Moskou. Eerder mikken de Chinezen op geleidelijke ontwikkelingen, het forceren van de dingen via economische infiltratie. Terwijl de Russen de Taliban bewapenen om de VS te ergeren, tracht China als makelaar een vredesakkoord te bewerkstelligen. Maar ook aan Russische kant heerst frustratie. Het fameuze Belt and Road Initiative (BRI) van Peking, de continentale ontsluiting van China, raakt rechtstreeks de Russische belangen in Centraal-Azië.

Stuk voor stuk hypothekeren die elementen de toenadering.

De belangrijkste factor is echter de derde partij. Architect van het Nixon-beleid was Henry Kissinger, die erg gerespecteerd wordt door Vladimir Poetin. Even adviseerde hij Trump, maar zonder veel succes. In Washington zien velen maar wat graag een Nixon 2.0 opduiken. Alleen, daarvoor heb je twee mensen nodig: een Kissinger en een Nixon. In de huidige constellatie is net die laatste een probleem.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Kraakt het Ikea-cordon?

De groei van de Zweedse Democraten (SD) is ronduit spectaculair: 20 zetels in 2010, 49 zetels in 2014 en 62 zetels nu. De Zweedse politiek zit daardoor in een impasse. De sociaaldemocraten blijven de grootste partij. Het linkse blok, gedomineerd door de sociaaldemocraten, en de centrumrechtse alliantie zijn ongeveer even groot, maar ze hebben geen van beide een meerderheid in de Rijksdag. Daarmee zitten de Zweedse Democraten als derde grootste partij op de wip. Tenzij het linkse blok een partij kan overhalen om over te lopen. Of omgekeerd, hoewel die kans kleiner lijkt. Of tenzij een monstercoalitie van alle verliezers wordt gevormd. Het zou niet de eerste keer zijn dat politici van het establishment naar zo’n noodmaatregel grijpen. Een coalitie tussen de centrumpartijen en de Zweedse Democraten zou de meest logische en meest democratische oplossing zijn, maar de Zweedse partijen hebben tot nu toe allemaal een “cordon sanitaire” tegen de Zweedse Democraten gehandhaafd.

Al wordt zo’n ondemocratische samenzwering daar natuurlijk anders genoemd. Net zoals in België hebben de centrumrechtse partijen zich in de voet geschoten met dat cordon, waardoor het land ondanks een duidelijke rechtse en centrumrechtse meerderheid toch door links gedomineerd kan worden.

der eurokritisch. Kort voor de verkiezingen had Matthias Karlsson, de fractieleider in de Rijksdag, in een vraaggesprek met The Daily Telegraph gezegd: “Tijdens de verkiezingscampagne ging het uitsluitend over immigratie.

We hebben toen nog niet gefocust op een uitstap uit de EU, maar na de verkiezingen willen we hetzelfde doen als de Britten: opnieuw onderhandelen met de EU en daarna een referendum houden.” Hij herhaalde daarmee een standpunt van partijleider Akesson, die naar het voorbeeld van David Cameron in 2015 een ultimatum aan de EU wil stellen. Karlsson eist ook dat Zweden uit de Schengenzone stapt en opnieuw paspoortcontroles invoert. Hij wil ook een asielstop van minstens twee jaar.

Irexit De overwinning van de Zweedse Democraten was al slecht nieuws voor de EU. En uitgerekend nu werd in Ierland de partij Today opgericht, die pleit voor een uitstap uit de EU met de leuze “Irexit Means Freedom”. Uit de voorstelling van de nieuwe partij onthielden we vooral deze passage: “De Ierse economische politiek wordt bepaald door de trojka van de Europese Commissie, de Europese Centrale Bank en het IMF. Dat is een enorm schandaal. De drie grootste Ierse partijen, Fine Gael, Fianna Fail en Sinn Fein, zijn ook een trojka, want zij zijn volledig onderdanig aan de EU.”

Zwexit

Graaiende vakbondsbonzen

De Zweedse Democraten zijn niet alleen een anti-immigratiepartij, ze zijn ook bijzon-

De Britse vakbonden houden elk jaar een ritueel ‘Trades Union Congress’, waar ze orakelen over de rechten van de arbeiders en de werklozen. Dit jaar vond dat congres plaats in Birmingham. De Britse organisatie Taxpayers’ Alliance legde figuurlijk een bom onder dat rode feest, door juist op die dag een rapport te publiceren over de lonen die de kopstukken van de vakbonden jaarlijks opstrijken. Vooral de vakbonden van werknemers in overheidsdienst spannen de kroon. Vier kopstukken van de spoorwegvakbonden, die met hun stakingen miljoenen forenzen in problemen hebben gebracht, strijken samen 500.000 pond per jaar op. De secretaris-generaal van de National Association of Head Teachers was de graaikampioen: hij incasseerde vorig jaar 212.981 pond aan lonen en bijkomende financiële voordelen.

De secretaris-generaal van de machtige transportvakbond TUC moest het met 174.999 pond

STEUN

SCEPTR machtig nieuws BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

doen. De secretaris-generaal van de spoorwegvakbond RMT incasseerde 149.676 pond en zijn ‘assistant’ toch ook 105.520 pond. Gemiddeld kregen de 31 vakbondsbonzen op het lijstje van Taxpayers’ Alliance jaarlijks meer dan 131.000 pond op hun bankrekening. 100.000 pond is ongeveer 112.000 euro. Ontwaakt, verworpenen der aarde! Weg met de snode kapitalisten en de parasiterende bankiers!

Weerloos Op 9 september stak een Afghaan gewapend met een mes en een ijzeren staaf zeven mensen op straat neer in Parijs, onder wie twee Britse toeristen. Vier slachtoffers zijn zwaar gewond. Volgens de politie is er niets dat op een terroristisch motief wijst. De dader is nog niet met zekerheid geïdentificeerd, maar hoewel hij ongeveer dertig jaar oud moet zijn, had hij immigratiedocumenten voor een minderjarige bij zich. Eén van de vele “minderjarigen” en “kinderen” met baarden en snorren. Tragisch detail: enkele petanquespelers probeerden hem tegen te houden door hun petanqueballen naar hem te gooien. Ze raakten hem, maar zonder veel effect. Het was heel dapper, maar ook pathetisch en in die zin symbolisch. De Franse burgers staan weerloos en ongewapend tegenover bloeddorstige islamitische terroristen en criminelen. Net zoals de Joden in het getto van Warschau, die zich soms probeerden te verdedigen tegen zwaarbewa-

pende SS’ers door gloeilampen gevuld met zwavelzuur naar hun belagers te gooien. Die petanquespelers in Parijs moeten zich even wanhopig gevoeld hebben. Maar als burgers in Frankrijk of België vuurwapens kopen en proberen zelfverdedigingsgroepen op te richten, dan noemt men hen gevaarlijke extremisten…

Officieel een hartstilstand Twee of drie Afghanen hebben in de Saksische stad Köthen een Duitser doodgeslagen.

Twee daders zijn gearresteerd, maar ze zullen waarschijnlijk vrijuit gaan, want volgens de officiële versie was het slachtoffer een hartpatiënt en is hij gestorven aan een hartstilstand die niets met het voorafgaandelijke geweld te maken had. Wel, dat is dan de tweede officiële versie. Volgens de eerste was de doodsoorzaak een hersenbloeding. Intussen onderzoekt de politie ijverig of tijdens de redevoeringen bij de herdenkings- en rouwplechtigheden geen racistische of neonazistische uitspraken zijn gedaan. Wordt dit de nieuwe methode om misdaden en aanslagen van moslims te camoufleren? Na het “onbekende motief”, de “psychische problemen” en het censureren van de islamitische identiteit van de daders?

Als iemand sterft, blijft zijn hart stilstaan. Dat is onweerlegbaar. Zelfs als een slachtoffer is gewurgd, doodgeslagen of neergestoken, volgt altijd een hartstilstand. Hopen ze zo te voorkomen dat Köthen een nieuw Chemnitz wordt?

AANVAL OP DE FRANSE GRAMMATICA Een aantal Belgische linguïsten wil komaf maken met de moeilijke Franse regels rond het schrijven van het voltooid deelwoord. ‘L’accord du participe passé’ zoals het wordt genoemd. Ze vragen een vereenvoudiging want “leerlingen verliezen al 80 uur om die zinlone regel aan te leren”.

In Frankrijk schreeuwt men moord en brand.

Twee van de bekendste Franstalige Belgen vandaag in Frankrijk zijn niet de zanger Stromae en de acteur Benoît Poelvoorde, wel twee Waalse leerkrachten, Arnaud Hoedt en Jérôme Piron.

Die pleitten in een vrije tribune in de linkse Franse krant Libération voor een aanzienlijke vereenvoudiging van de regels rond het voltooid deelwoord, het ‘accord du participe passé’ dus.

Regels waar ook menig Vlaams leerling op gezwoegd heeft.

Even in herinnering brengen: de regels van de participe passé houden in dat als men een vervoeging doet met het hulpwerkwoord ‘avoir’ men in bepaalde gevallen het geslacht van het lijdend voorwerp moet doen overeenkomen met het voltooid deelwoord. Meer bepaald als het lijdend voorwerp voor het hulpwerkwoord staat. Te ingewikkeld? Een voorbeeld. Als iemand schrijft ‘j’ai mangé des crêpes” (ik heb pannenkoeken gegeten), dan heeft het feit dat ‘crêpes’ vrouwelijk is geen effect op het voltooid deelwoord ‘mangé’. Maar als men zegt ‘les crêpes que j’ai mangées’ (de pannenkoeken die ik heb gegeten) dan staat het lijdend voorwerp vooraan en is wel een aanpassing nodig. “Onnozel”, zeggen Hoedt en Piron.

Voor die leerkrachten mag het zijn ‘les crêpes que j’ai mangé’.

Het gaat toch om twee zinnen met dezelfde betekenis. En vooral: de regels zijn middeleeuws. “De incoherentie van tra-

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE ditionele regels verhindert leraren om zinvol les te geven”, stellen ze. De leerlingen spenderen nu al 80 uur om die regels aan te leren. Het is volgens hen tijdverlies.

Franse Gemeenschapsregering aarzelt Hun pleidooi veroorzaakte grote opwinding in Frankrijk. De kranten hebben pagina’s besteed aan het Waalse pleidooi. Niet verwonderlijk. In Frankrijk heeft de taal een goddelijke status en de Académie Française ziet erop toe dat de aloude taalregels gerespecteerd worden. Dat betekent in eerste instantie zo weinig mogelijk vreemde leenwoorden. Maar dat betekent ook dat de grammatica zoals ze bestaat moet gerespecteerd worden.

Nu houden sommigen in Frankrijk de adem in. Gaat de Franse Gemeenschapsregering in België nieuwe regels toepassen? Ontstaat met een vereenvoudigde Belgische ‘accord du participe passé’ dan een andere grammaticale Belgisch-Franse taal? Is dit het begin van een taalevolutie zoals die in Zuid-Afrika na eeuwen geleid heeft tot een duidelijke kloof met het Nederlands?

Het klinkt absurd, maar het is een gevoelig thema van Rijsel tot Nice. Ondertussen aarzelt de Franse Gemeenschapsregering. Er wordt tijd gekocht. Het ziet er op het eerste gezicht niet naar uit dat de regel snel officieel zal worden aangepast.

Ondertussen mengen Franse taalexperts zich in het debat.

Jean-Marc Houart van de Académie Française wil van geen aanpassing weten: “Onze taal is aan het afglijden en zo’n hervorming zal het nog erger maken.” Bernard Pivot, jarenlang presentator van de boekenprogramma’s op de Franse publieke tv-zender vindt van wel, al zegt hij erbij dat alle Franstalige landen dezelfde regels moeten hanteren.

TOETEREN EN KWAKEN Schreeuwerige activisten en dito media, zowel op links als op rechts, laten uitschijnen dat premier Theresa May ieder moment van haar voetstuk kan donderen. Toch is een finaal Brexit-akkoord dichterbij dan velen vermoeden. De roep om een nieuw referendum, een motie van wantrouwen, het infiltreren van de Conservatieve Partij door Brexiteers van de harde lijn ... waarschijnlijk zijn het allemaal vijgen na Pasen.

Een oplettende kijker heeft na een tijdje de ideologische trucjes van de meisjes en jongens aan de Reyerslaan door. In de omstreden Pano-reportage aangaande Schild & Vrienden, spraken de journalisten van de VRT steevast over ‘infiltratie’. Dries van Langenhove en zijn aanhang zouden ‘geïnfiltreerd zijn’ in de Vlaamse jeugdraad, waar ze vier van de acht zitjes bezetten. Vreemd dat we in die context nooit lezen dat progressieflinks aan ‘infiltratie’ doet, of dat ngo’s - met het goede doel voor ogen - een mars door de instellingen ondernemen. Het woord ‘infiltratie’ heeft natuurlijk een bijsmaak, alsof Schild & Vrienden via geheime operaties het fascisme en een extreemrechts gedachtegoed in alle geledingen van de samenleving wil laten doorsijpelen.

Infiltratie In Groot-Brittannië is er niets mis met het woord ‘infiltratie’.

Integendeel, sommigen komen daar openlijk voor uit. We hebben het dan over de miljonair Arron Banks en zijn kompaan Andy Wigmore. Deze heren waren het brein achter ‘Vote Leave’, de belangrijkste drukkingsgroep pro-Brexit. Zowel Banks als Wigmore ware aanhangers van UKIP, maar ze roepen de massa nu openlijk op zo snel mogelijk lid te worden van de Conservative

Party. Als het plannetje van de heren lukt, dan zal de Conservatieve Partij overspoeld worden met nieuwe leden die een uittreding uit de Europese Unie voorstaan. Op die manier maakt de partij van Theresa May binnenkort een ruk naar rechts richting een meer radicale, anti-EU-houding. Wigmore en Banks, die aansturen op een harde Brexit, waarbij het Verenigd Koninkrijk in maart 2019 alle banden met de EU doorknipt, hopen zo de meer gematigde plannen van de Britse regering van tafel te vegen. De Brexit-geldschieters Banks en Wigmore halen de mosterd in feite bij radicaal-links.

Het was Trotski die zijn aanhang destijds opriep om in socialistische partijen te infiltreren, om een zwaai naar links te bewerkstelligen. Of ‘operatie verenig rechts’ een succes wordt, valt af te wachten. De partijtop van de Conservatives zit niet te wachten op een toestroom aan radicale elementen. Toch zit Theresa May vroeg of laat met een probleem. Het ledenaantal van de Tory Party (124.000) hinkt mijlenver achter op dat van concurrent Labour (540.000). Ook zijn de partijleden van de sociaaldemocraten een pak jonger dan de grijze Conservativeaanhang. Gaat de May’s partij vers bloed dat zich aanmeldt de toegang ontzeggen? Op grond waarvan? Geeft de partijleiding daarmee niet te kennen dat ze geen ‘echte’ Brexit wil bekomen en alle Brexiteers als nodeloos ballast ziet?

Referendum Binnen de regeringspartij gaan steeds meer stemmen op om May een dolk in de rug te planten. Volgens recente geruchten zouden zo’n tachtig Conservatieve parlementsleden bereid zijn om een motie van wantrouwen tegen Theresa May te steunen.

Terwijl de eurosceptische vleugel stelt dat de Prime Minister zich veel te soepel opstelt in de onderhandelingen met Brussel,

Een typisch voorbeeld van het onthoofden van de boodschapper die slecht nieuws brengt. Kretschmer ging zelfs even de demagogische toer op met zijn bewering dat het nu duidelijk was “van wie deze partij het geesteskind was”. Volgens ons was dat Merkel met haar “Wir schaffen das!”, maar hij bedoelde waarschijnlijk Hitler. Hij veroordeelde ook het gebruik van de term “Lügenpresse”, wat even dwaas is als het afwijzen van het begrip “zonlicht”. Hij prees zelfs de journalisten die volgens hem hadden geprobeerd evenwichtig over de gebeurtenissen te berichten. Wie begrippen als ‘volksverrader’ gebruikt zoals de AfD dat doet, stelde zich volgens Kretschmer buiten de rechtsorde. Misschien politiek correct, maar zeker ook onzinnig. Alsof er geen ‘volkverraders’ bestaan. Als het opengooien van de grenzen voor een tot twee miljoen vijanden zelfs geen ‘volksverraad’ of ‘landverraad’ meer genoemd mag worden, wat betekenen die woorden dan nog? Men kan beweren dat sommige groepen of partijen die termen ten onrechte gebruiken, maar daarmee vallen ze nog niet “buiten de rechtsorde”. Dat deel van de toespraak verliep nog helemaal volgens het politiek correcte boekje. Maar daarna had Kretschmer de moed de gebeurtenissen in Chemnitz te relativeren, en daarbij ging hij zelfs dwars tegen de stroom in door te zeggen dat hij zich kantte tegen de “harde, veralgemenende en soms onjuiste oordelen” die over Chemnitz en bij uitbreiding over de Oost-Duitsers werden uitgesproken. En hoe verder zij van Chemnitz verwijderd waren, hoe verder hun oordeel van de realiteit afweek. En toen kwam de klap op de vuur-

De evolutie van de Franse taal mag dan al lange tijd van nabij gecontroleerd worden, de geschiedenis leert dat aanpassingen niet nieuw zijn. In het verleden zijn ze wel degelijk doorgevoerd, maar in beperkte mate en met mondjesmaat. Grote revoluties werden door de Académie Française steeds tegengehouden. In 1900 wou toenmalig minister van Onderwijs Georges Leygues de spelling vereenvoudigen en – jawel – de regels rond de participe passé afschaffen. Dat lukte niet. De participe passé bleef onaangetast, maar bepaalde woorden mochten op een verschillende manier geschreven worden. ‘Dix-sept’ (zeventien) was oké, net als ‘dix sept’ zonder koppelteken. Die hervorming van 1900 was iets voor taalpuristen en ze kreeg weinig weerklank, want toen waren er nog tal van Fransen (in Bretagne en in Frans-Vlaanderen) die amper een woord Frans spraken. In 1976 voerde minister van Onderwijs René Haby een nieuwe vereenvoudiging van de spelling in “om de leerlingen uit de lagere sociale categorieën te helpen”. Er werden koppeltekens afgeschaft en het accent op woorden als ‘évènements’ kon vrij worden toegepast. In 1990 wou premier Michel Rocard een nieuwe aanpassing doorvoeren waarbij de spelling meer overeenkomt met de uitspraak. Bijvoorbeeld ‘oignon’ (ajuin) had ‘ognon’ kunnen worden, maar een beslissing hierover is nooit genomen.

De meest recente discussie dateert van vorig jaar met de zogenaamde inclusieve spellingswijze waarbij het mannelijke woord geen voorrang meer zou hebben op het vrouwelijke. De Franse regering wil dat inclusieve systeem niet invoeren, maar de druk van de genderlobby maakt dat veel leerkrachten het wel doen.

Salan

ENGELAND klinkt aan de linkerzijde van het politieke spectrum dan weer de roep om een nieuw referendum te organiseren. Tony Blair, voormalig premier van Groot-Brittannië, blijft op die nagel kloppen.

Een nieuwe volksbevraging zou moeten duidelijk maken welk scenario de Britse bevolking verkiest: een verlengd lidmaatschap van de EU, of het akkoord, met talloze voorwaarden en regels, dat May momenteel onderhandelt.

Toch is nog lang niet duidelijk wat precies uit de hoge hoed getoverd gaat worden. De EU-onderhandelaars, waaronder Guy Verhofstadt (namens het Europees Parlement) en Michel Barnier (namens de Europese Commissie), hebben al meermaals duidelijk gemaakt dat de Britten geen lid kunnen blijven van de interne markt voor goederen, indien Groot-Brittannië de dienstenrichtlijnen niet langer wil blijven volgen. Ondanks het geroep en getier, zowel links als rechts, lijken de onderhandelaars nog steeds vooruitgang te boeken. Ironisch, hoe luider Boris Johnson aanstuurt op een leiderschapsverkiezing binnen de Conservatieve Partij, hoe nadrukkelijker de EU zich achter May schaart. Volgens Michel Barnier kan een Brexit-deal gesloten worden binnen zes weken.

Partijcongres Theresa May vindt nog één groot obstakel op haar weg. In Birmingham start vanaf 30 september het jaarlijkse partijcongres van de Tory Party. Daar zal blijken hoe groot de georganiseerde weerstand tegen de premier - in eigen rangen - daadwerkelijk is. Indien Boris Johnson er daar niet in slaagt om May weg te krijgen, dan is de laatste rechte lijn richting een (halfzachte) Brexit ingezet. Dan redt May haar vel en is de politieke carrière van de toeterende en kwakende Johnson ook gelijk afgelopen.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND pijl: “Er was in Chemnitz geen gepeupel, er was geen klopjacht, er waren geen pogroms.”

Video-opnamen Het lijken vanzelfsprekende waarheden. Bij pogroms vallen altijd doden, en bij klopjachten – “Hetzjagden” – bijna altijd. Maar in Chemnitz was het enige dodelijke slachtoffer in die dagen een Duitser die door asielzoekers was afgeslacht. Kreischmer kreeg dan ook ladingen drek over zich heen, niet alleen van de media en extreemlinks, maar zelfs van het opperkommando: Angela Merkel gaf hem de volle laag en beweerde herhaaldelijk en met grote stelligheid: “We hebben video-opnamen daarvan, dat er klopjachten werden gehouden, dat er samenscholingen waren, dat er haat in de straten was.” Steffen Seibert, de woordvoerder van de Bondsregering, deed bijna identieke stoere uitspraken. Ook Ulriche Demmer, de plaatsvervangende woordvoerster, deed haar duit in het zakje. Het leek alsof Kretschmers korte vlaag van gezond verstand in de kiem was gesmoord. De rangen waren gesloten en de haat tegen AfD kreeg weer helemaal de vrije teugel. Tot een donderslag bij heldere hemel volgde.

Hans-Georg Maassen, het hoofd van het Bundesambt für Verfassungsschutz, de binnenlandse veiligheidsdienst, legde een publieke verklaring af waarin hij zei dat er helemaal geen bewijs was dat de bedoelde video met de zogezegde klopjachten echt was. Sterker nog, hij had sterke aanwijzingen dat het om een opzettelijke vervalsing ging en dat de verspreiding ervan “doelgerichte desinformatie” was.

Klopjacht op Maassen Alles wijst erop dat Maassen de ongebruikelijke stap heeft gezet deze onthullingen te doen zonder voorafgaand overleg met de regering. Of zou hij de regering gewaarschuwd hebben

FRANKRIJK

Aanpassingen zijn niet nieuw

RIGHT OR WRONG

EEN “HETZJAGD” TEGEN AFD Het begon met de regeringsverklaring van de Saksische minister-president Michael Kretschmer (CDU) over de betogingen in Chemnitz. Hij sprak eerst de rituele banvloeken uit over AfD. Hij stelde de partij “grotendeels verantwoordelijk voor de tweespalt” die Duitsland verscheurt.

9

Het nabije buitenland

13 september 2018

DUITSLAND

voor deze vervalsing, maar werd dat in de doofpot gestopt? Verklaart dat waarom hij zijn bevindingen, tegen alle gebruiken in, op het publieke forum bekendmaakte? Maassen werd er al van beschuldigd in 2016 een gesprek gehad te hebben met Frauke Petry, die toen aan het hoofd van AfD stond. O gruwel! Hij ontkent dat zelfs niet. Hij zou haar toen gewaarschuwd hebben voor enkele gevaarlijke rechts-radicalen in de partij. Nu is klaarblijkelijk ook de klopjacht op Maassen geopend. Slechts enkele kranten hebben nog belangstelling voor de kern van de zaak.

Was die video echt? Van wie is hij afkomstig? Wie heeft hem verspreid? De video verscheen voor het eerst op een account van “Antifa Zeckenbiss”.

De beelden zijn onscherp. Ze zijn waarschijnlijk met een gsm gefilmd. Maar op basis van die onduidelijke en waarschijnlijk gemanipuleerde beelden uit een partijdige en dubieuze bron, werd wekenlang een “Hetzjagd” tegen AfD gevoerd, door de media, door Angela Merkel en haar woordvoerders, door de linkse partijen, door Antifa. Waarschijnlijk de enige “Hetzjagd” die momenteel overal in Duitsland wordt gevoerd. Een “Hetzjagd” waarbij de daders bescherming genieten van de regering.

Of door de regering zelf worden uitgestuurd. Maar de demarche van Hans-Georg Maassen is voor Merkel en de andere volksvijanden en landverraders een teken aan de wand. Zij zijn misschien niet alleen de steun van de kiezers aan het verliezen, maar ook die van de veiligheidsdiensten. En we zouden graag weten hoe men bij de politiediensten over de situatie denkt. Bij de gewone agenten en politie-officieren die dagelijks geconfronteerd worden met de arrogantie, de brutaliteiten en de schaamteloze misdaden van Merkels lievelingetjes. Toen het erop aankwam, kon zelfs Honecker niet meer op zijn leger en zijn politiemacht rekenen om de menigten uiteen te drijven die “Wir sind das Volk!” scandeerden. Zal het met Merkel ook zo eindigen? Paul Bäumer

10

Beeldspraak

13 september 2018

MEDIALAND

Zweedse openbare omroep distantieert zich van SD Over openbare omroepen gesproken: verleden vrijdag vond op de Zweedse openbare tv-zender SVT een kopstukkendebat plaats. Eén van de deelnemers was Jimmie Åkesson, de voorzitter van de Zweden Democraten (SD). Tijdens dat debat verklaarde hij dat nogal wat buitenlanders in Zweden moeilijk aan werk geraken, om de eenvoudige reden dat ze niet in de Zweedse maatschappij passen, en niet aangepast zijn aan de Zweedse geplogenheden.

Je zou denken, wat een partijkopstuk tijdens een politiek debat op de openbare omroep zegt, is voor rekening van dat kopstuk zelf, en daar hoeft de openbare omroep geen standpunt over in te nemen. Of beter gezegd: daar mag de openbare omroep verder geen standpunt over innemen, al is het natuurlijk normaal dat de andere kopstukken tijdens dat debat naar een reactie over dat standpunt gevraagd kan worden. Niet zo bij de SVT, die het nodig vond uitdrukkelijk afstand te nemen van de uitspraken van Jimmie Åkesson, en daardoor zelf een politiek standpunt tegen SD innam.

Je zou denken: dat is ongehoord. En inderdaad, in de buurlanden Noorwegen en Denemarken wist men eigenlijk niet waar men het had met zo’n uitdrukkelijk politiek standpunt van de SVT. Maar sinds enige jaren is de SVT gebonden aan een paragraaf die stelt dat ze geen discriminerende uitspraken mag uitzenden, dus zag ze zich genoodzaakt uitdrukkelijk te verklaren afstand te nemen van de uitspraken van het SD-kopstuk. Overigens niet met tegenzin, integendeel zelfs.

Het gevolg was wel dat Jimmie Åkesson verdere samenwerking met SVT even op pauze zette, en dat zelfs een boycot overwogen wordt. Op zondag, de verkiezingsdag zelf, kon de SVT fluiten naar een reactie of commentaar bij het uitbrengen van zijn stem. Maar al zitten de Zweden Democraten in het Europees Parlement samen met de N-VA in de groep van de Europese Conservatieven en Hervormers (ECH), toch worden ze in onze media het vaakst vergeleken met Vlaams Belang. Een wezenlijk verschil met het Vlaams Belang: die laatste heeft de luxe niet een boycot tegen de VRT te kunnen overwegen. Die boycot bestaat immers al meer dan twintig jaar, en komt uit de andere richting.

Gekleurde berichtgeving over de SD De berichtgeving over de Zweden Democraten was in onze media, zoals altijd wanneer het over een niet-linkse politieke partij gaat, beneden alle peil. Zo lazen we in De Standaard op

FILM zaterdag een sfeerreportage uit het Noord-Zweedse Luleå, waarbij reporter Evita Neefs op pad trok met twee overduidelijk naar haar mening sympathieke dames. Geloof het of niet, maar die dames waren heel toevallig van plan voor de extreemlinkse Vänsterpartiet te stemmen, zeg maar de Zweedse PVDA. Dat gegeven weerhield Evita Neefs er absoluut niet van om de meest onnozele karikaturen die de twee dames opdiepten over de Zweedse Democraten zonder de minste commentaar in haar artikel neer te zetten, alsof het absolute waarheden betrof. Het idiote maar tegelijk obligate “Zweden van de blauwe ogen en blonde haren” voorop, natuurlijk.

Op maandag tapte haar collega Koen Greven uit een gelijkaardig vaatje, maar dan in Catalonië. Ook hij bracht een sfeerreportage, en was, al even toevallig als Evita Neefs, op een tegenstander van Catalaanse onafhankelijkheid gestoten om mee op stap te gaan.

Het doel van die sfeerreportages is eenvoudig: extreemlinks of tegenstanders van Catalaanse onafhankelijkheid een menselijk gelaat geven. Zij mogen daarbij de gekste karikaturen over de politieke tegenstanders opdissen, zonder enige vorm van wederwoord of zelfs maar een beetje kritische commentaar.

Op die manier lijkt het alsof heel Zweden vol sympathisanten van het extreemlinkse Vänsterpartiet loopt (in werkelijkheid nog minder dan tien procent), terwijl de sympathisanten van de Zweden Democraten (in aantal meer dan dubbel zo groot als Vänsterpartiet) in feite ontmenselijkt worden. Zo onschuldig is dat niet, en intellectueel eerlijk is dat al zeker niet.

Goodbye Deze dramafilm over volwassen worden, van debuterend regisseur en schrijver Wayne Roberts, heeft een lange weg afgelegd voordat hij officieel werd uitgebracht. “Katie Says Goodbye” werd gefilmd in 2015 en ging in première in 2016. De afgelopen twee jaar werd de film vertoond op verscheidene filmfestivals.

Een grote droom in een schoenendoos

Problemen bij VTM Nieuws De etterende zweer bij VTM Nieuws is verleden week opengebarsten, en het resultaat was niet bepaald mooi. Gelekte interne mails, muitende journalisten, journalisten die bij de directie hun ontslag gingen aanbieden, en concurrenten die duimen en vingers aflikkend het verhaal in de meest smeuïge termen brachten. Voor een nieuwsdienst bestaat er geen slechtere reclame dan zelf plots het onderwerp te zijn van andere nieuwsdiensten, en zelfs de eigen nieuwsdienst.

De strafste zet in het hele verhaal was wel dat de twee honden die vochten om het redactiebeen, Kris Hoflack en Nicholas Lataire, beiden met hun klikken en hun klakken op straat gesmeten werden. Dat lijkt toch heel erg op een directie die miserie op tafel speelt, en geen goede oplossingen voor het conflict meer voorhanden heeft.

De vraag is of het conflict hiermee opgelost is, of zal blijven etteren. Sommige journalisten klaagden over de keuze van de onderwerpen van VTM Nieuws (te veel branden, ongelukken en natuurrampen, en te weinig politiek en buitenlands nieuws).

Waar we het niet oneens mee zijn. Zal daar nu verandering in komen? Benieuwd of An Goovaerts voor de ommekeer zal kunnen zorgen. Zij komt over van de progressieve gazet “De Morgen”. Zonder commentaar.

Beeldmanipulatie door HBvL Verleden week werd door het Vlaams Belang betoogd in Hasselt tegen de komst van een nieuwe – zoveelste – moskee. De krant “Het Belang van Limburg” bracht verslag uit van de manifestatie en titelde in haar kolommen: “Buren en politie smoren protestmars tegen moskee”. In het artikel lezen we: “Langs de kant van de straat werden de protesteerders verwelkomd door buurtbewoners die dan weer actievoerden tegen Vlaams Belang, met slogans als ‘Stop racisme’ en ‘Geen racisme’. De krant brengt daarbij een fotomontage van de optocht, maar prominent vooraan de foto, de buurtbewo-

Katie Says

ners met hun anti-racisme posters. Zo wordt de indruk gewekt dat het protest tegen de VB-optocht “groot en massaal” was.

Maar een andere foto die op onze redactie belandde, toont de waarheid: 2 betogers houden eenzaam een bordje omhoog.

De essentie in dit verhaal is dat je met beeldmanipulatie alle richtingen uitkunt. Wat de journalist ons probeert wijs te maken, is dat het Vlaams Belang kon rekenen op heel wat tegenkanting. (en dus alleen staat in haar protest tegen de moskee). In werkelijkheid stonden er twee tegenbetogers. Zo werkt de mainstream media.

KvC

Olivia Cooke, die we kennen uit films als “Ready Player One” (2018), “Thoroughbreds” (2017) en “Me and Earl and the Dying Girl” (2015), speelt Katie, een goedhartig maar extreem naïef 17-jarig meisje, dat werkt als serveerster in Arizona. Ze woont samen met haar alcoholverslaafde en werkloze moeder in een trailerpark in een klein, grauw stadje waar ze is opgegroeid en nooit is weggeweest. Weggaan is haar grote droom. Alles achter zich laten en vertrekken naar het mooie, grote San Francisco met de gekleurde huizen en de Golden Gate Bridge. Om haar droom werkelijkheid te kunnen laten worden, klust ze bij als prostituee bij locals of passerende truckers (met Jim Belushi in de rol van de goedhartige trucker ‘Bear’). Hoewel iedereen in het stadje elkaar kent en roddels zich snel verspreiden, lijkt Katie zich daar niet zo druk om te maken. Het extra geld dat ze verdient in haar pauzes, of na haar shift in het restaurant, stopt ze in een schoenendoos beplakt met foto’s van San Francisco. Aan de binnenkant van het deksel houdt ze nauwkeurig bij wat er in- en uitgaat. Zo kan ze precies uitrekenen wanneer ze genoeg geld zal hebben om vaarwel te zeggen.

Wanneer Katie Bruno (Christopher Abbott) ontmoet, die als automonteur in een garage verderop werkt, wordt ze halsoverkop verliefd en schrijft ze enthousiast ‘Met Bruno!’ bij haar droomscenario over San Francisco. Het klikt zo goed tussen de twee, dat Katie belooft om geen seks meer te hebben voor geld. Het lijkt er even op dat Katie krijgt wat ze wil, maar in plaats daarvan krijgt haar leven een wending en gaat het van kwaad naar erger, tot bijna onuitstaanbaar. Hoewel Katie onvermoeibaar blijft doorgaan met een glimlach van oor tot oor en een repetoire aan inspirerende quotes, loopt haar emmer vol met miserie. De film wordt met de minuut moeilijker om te kijken, maar je leeft zo mee met het hoofdpersonage dat je niet kan wegkijken. Krijgt Katie het ‘happy end’ dat ze verdient?

Geniale titel “Katie Says Goodbye” zit boordevol symboliek en lagen van betekenis. Katie’s lichtroze uniform en de figuurlijk lichtroze bril waardoor ze ziet, staan in schril contrast met de grijze, rauwe en uitzichtloze plek waar ze opgroeit. Haar grote droom om haar huidige leven te verlaten, stopt ze weg in een kleine schoendoos. Elke stap die ze zet, brengt haar steeds een beetje dichter bij de realisatie van haar droom, maar neemt ook een stukje weg van de kans dat ze er werkelijk zal geraken. De relatie met haar werkloze moeder is stroef, maar bij haar bazin, Maybelle (Mary Steenburgen), kan ze terecht voor het moederlijk advies dat ze duidelijk mist. De geniale titel van de film komt op meerdere vlakken tot zijn recht, wat vooral tegen het einde van de film een ware verbijstering oplevert.

Overigens, Roberts trekt de lijn van die symbolische titel nog een stuk verder. Zijn volgende film, die in postproductie is, zal “Richard Says Goodbye” gaan heten en gaat over een universiteitsprofessor die te horen krijgt terminaal ziek te zijn.

Count your blessings “Katie Says Goodbye” bevat een flinke dosis positivisme waar iedereen iets van kan opsteken. In een tijd waarin men dagelijks over alles klaagt, bang is om iets mis te lopen en daarom vergeet te focussen op de positieve dingen in het leven, geeft de film een mooie levensvisie, die laat zien hoe het ook kan – hoewel bij momenten té naief met die blik van een tienermeisje – maar daarom niet minder sterk. Zoals Katie zegt: “I just think people need to learn to appreciate things more… ‘Cause if you look at it in a certain way, life is Thirza Nerissa just so amazing.”

Actueel

13 september 2018

VRT infiltreert S&V

Je moet de afgelopen week al in een grot in de woestijn van Binnen-Mongolië gezeten hebben om niet te weten waar de jongste aflevering van Pano over ging. Schild & Vrienden dus. Over de maatschappelijke en politieke aspecten van de zaak verwijzen we naar de andere rubrieken, maar ook op mediavlak valt een en ander op te merken aan die Pano-reportage.

Zo valt op dat de VRT ervoor koos zes maanden lang Schild & Vrienden te infiltreren om hun dubbele discours te ontmaskeren. We kunnen ons geen Pano-reportages herinneren over infiltraties in andere organisaties, en dan in het bijzonder aan de andere kant van het politieke spectrum. Schild & Vrienden is immers lang de enige vereniging niet waar binnenskamers een ander geluid te horen valt dan in de publieke ruimte. En ook lang de eerste niet. Had men bij Pano het dubbele discours van eerder welke organisatie willen aanklagen, had men keuze genoeg, met onder meer de Grijze Wolven, de jongerenorganisatie COMAC van de PVDA, de veganistische beweging, de anti-ggo-beweging, enzovoort.

Wanneer de jongeren van ECOLO een schabouwelijke meme van Theo Francken openlijk op internet zetten, kan je je alleen maar afvragen wat er op hún discussiegroepen allemaal rondgaat! Bovendien is de timing opmerkelijk: iets meer dan een maand voor de gemeenteraadsverkiezingen. Dat de VRT Schild & Vrienden infiltreerde, is geen neutrale daad, en dat ze die reportage op een politiek gevoelig moment uitzendt, doet vermoeden dat de “openbare” omroep een politieke agenda had om de N-VA volop in haar campagne te treffen.

Een degelijke openbare omroep zou zoiets net

buiten de campagneperiode gehouden hebben, uit voorzorg. En een Vlaams minister van Media die naam waardig zou de VRT-top over die gang van zaken al lang op het matje geroepen hebben. Komt nog bovenop de hypocrisie van reporter Tim Verheyden. Zo verwijt hij Schild & Vrienden dat ze de Vlaamse Jeugdraad en andere instellingen “infiltreren”. En hoe bewijst hij dat? Precies: door te infiltreren in Schild & Vrienden. Goed bezig.

Ook zijn verwijt van “doxing” is een lachertje.

“Doxing” bestaat erin dat men op het internet in het verleden van een persoon gaat graven om die vervolgens in verlegenheid te brengen. En hoe bewijst Tim Verheyden dat Schild & Vrienden aan “doxing” doet? Juist, aan de hand van een archief van meldingen, waarin hij eens goed gegraven heeft om allerlei vuiligheid naar boven te halen. “Doxing” dus. Er werd de afgelopen week bijzonder veel over Schild & Vrienden en de Pano-reportage geschreven, maar dan vooral om de zaak op te kloppen en vervolgens zo luid mogelijk zijn verontwaardiging daarover uit te schreeuwen. Maar over de vraag of de handelswijze van de Pano-ploeg en de VRT wel zuiver op de graat is, lazen we nergens iets. Nochtans is dat naar onze mening evenzeer een ernstig debat waard, zelfs meer.

Een voorbeeld van een ‘brave’ meme van S&V

Aanval op Sceptr en ’t Pallieterke ingezet Er werd heel wat gemaild en getwitterd de voorbije dagen. Een bepaalde tweet brengen we graag onder uw aandacht. Hij komt van ene Jonas Janssens, ‘digital content manager bij de Colruyt’.

We citeren zijn tweet die hij verstuurde naar aanleiding van de commotie rond Schild & Vrienden: “Momentum aangrijpen om andere initiatieven, zoals @SCEPTR-online, te onderzoeken. Redacteurs zijn o.a. Dries Van Langenhove, KVHV- en N-VA-leden. De financiers komen uit de entourage van ‘t Pallieterke, het Vlaamsgezinde weekblad dat giften doorstortte aan Schild & Vrienden.”

Einde citaat. De heer Janssens wil dus ’t Pallieterke en onze digitale nieuwswebstek ‘Sceptr’ aanpakken, lees: monddood maken.

In een volgende tweet publiceerde hij een lijst van alle medewerkers van Sceptr. Het is niet moeilijk om aan die lijst te geraken, want die staat online. In nog een andere tweet vraagt hij zijn volgers om zijn tweet te retweeten om zo “vrienden te informeren”.

Het klopt dat Dries van Langenhove in het begin van Sceptr een medewerker was, maar hij haakte af toen hij enkele maanden later met Schild en Vrienden begon en dat initiatief al zijn aandacht vroeg.

De heer Jonas Janssens is zo een pipo die de mond vol heeft van vrije meningsuiting … zolang het in zijn progressieve kraam past. Als het even kan moeten die media die tegenwerk bieden aan de “mainstream media” verboden worden.

Sceptr is opgericht om – in alle bescheidenheid – weerwerk te bieden aan de eenzijdige mainstreamberichtgeving die u dagelijks te slikken krijgt. En om te berichten over wat u anders niet te lezen krijgt, want als het over misdaad en migratie gaat, viert de zelfcensuur van de “mainstream media” hoogtij.

En als u Sceptr en/of ’t Pallieterke graag een extra duwtje (of nog liever een duw) in de rug wilt geven, dan kan dat op deze rekeningen: Sceptr: BE39 7390 1640 4519 ’t Pallieterke: BE82 4096 5194 9168 Ik dank u namens onze ploeg overtuigde en politiek niet correcte medewerkers.

K arl van C amp

11

Politiek correcte criminaliteitscijfers In de criminaliteitsstatistieken van de politie (Polizeiliche Kriminalstatistik – PKS) van Duitsland wordt ook in de toekomst geen migratieachtergrond van daders of verdachten vermeld. Dat zou alleen mogelijk zijn “met een onwaarschijnlijk zware inspanning”, deelde de Duitse Bondsregering mee als antwoord op een parlementaire vraag van Erik Holm van de AfD. Terloops merkte de regering-Merkel op dat “het vermelden van de migratieachtergrond in de PKS een stigmatiserend effect zou kunnen hebben”, en dat willen wij, Gutmenschen, dus niet, hé. Het enige onderscheid dat men maakt in de officiële criminaliteitscijfers, is dat tussen Duitse en niet-Duitse verdachten en daders.

Migranten met een Duits paspoort worden dus, vanuit deze criminaliteitscijfers bekeken, niet gerekend bij de vreemdelingen, maar bij de volbloed Duitsers.

De zogenaamde kwaliteitsmedia hebben het voortdurend over ‘fake news’ en over de kwalijke invloed van de sociale media hierin.

Maar uit voorgaande bericht blijkt evenwel dat het de overheid is – met in haar kielzog de zogenaamde kwaliteitsmedia – die er alles aan gelegen is om de échte cijfers uit het nieuws

te halen. Want met het argument van het stigmatiseren is het toch ook zo! Je stigmatiseert vreemdelingen niet door criminaliteitscijfers over daders met een migratieachtergrond bekend te maken. Het is net het omgekeerde: de perceptie leeft bij de bevolking – ongeacht of het in Duitsland is of hier – dat het vooral vreemdelingen zijn die zwaar geweld plegen.

Door in de criminaliteitscijfers die migratieachtergrond weg te moffelen, voed je natuurlijk alleen maar de perceptie dat het wel degelijk ‘de’ vreemdelingen zijn.

Als er niets te verbergen is, dan publiceer je die cijfers toch zoals ze zijn? In het andere geval – bij ons en in Duitsland – geef je als overheid toe dat je heel wat te verbergen hebt. Spijtig voor de regeringen, daar én hier.

Piet van Nieuwvliet

AFBETALING OVER 26.000 JAAR

een wetswijziging doorgevoerd, die de rechter toelaat ook gevangenisstraffen uit te spreken. Gewone gebruikers krijgen celstraffen en soms lijfstraffen, ook voor softdrugs. Tussen 1991 en 2000, op het hoogtepunt van de “war on drugs”, werden in Singapore volgens officieuze cijfers 340 mensen geëxecuteerd, natuurlijk niet allemaal wegens drughandel. Er waren ook moordenaars bij. 340 executies, dat lijkt misschien veel, maar tussen 2003 en 2013 vielen in België officieel 1.126 drugdoden.

En dat cijfer omvat niet eens de duizenden levens die geruïneerd werden doordat verslaafden in de prostitutie of de psychiatrie terechtkwamen, of besmet werden met hiv of hepatitis C. Ja, ook in Singapore zijn er nog steeds druggebruikers, maar veel en veel minder dan in België.

Volgens cijfers van de Wereldgezondheidsorganisatie vallen er bij ons per miljoen inwoners bijna vijf keer meer drugdoden dan in Singapore.

In 2016 werd een notoire drugbaron veroordeeld tot een gevangenisstraf, een geldboete en een verbeurdverklaring van zijn goederen.

We weten niet hoe zwaar de celstraf was, maar de financiële straf kwam neer op 6,4 miljoen euro. In theorie althans, want de FOD Financiën maakte een “deal” met die drugbaron.

Het maffia-achtige woord “deal” is zeker op zijn plaats: de drughandelaar kan die 6,4 miljoen euro afbetalen in maandelijkse schijfjes van … 20 euro.

Nee, niet 20.000, gewoon 20. Binnen 26.000 jaar zal dat bedrag dus vereffend zijn. De drughandelaar heeft een peperdure auto en een nog duurdere advocaat, maar hij slaagde erin zich onvermogend te laten verklaren. Wat een veelgebruikte truc blijkt te zijn.

Toen mijn vader stierf en ons ouderlijke huis verkocht werd, deed mijn moeder elk van haar zes kinderen een schenking. Dat was natuurlijk geen enorm bedrag. Toen zij iets minder dan drie jaar later zelf stierf, kwam de immer alerte en nauwgezette overheid tot de conclusie dat op die schenking erfenisrechten betaald moesten worden.

Schenkingen die men minder dan drie jaar voor het overlijden doet, worden beschouwd als pogingen om de erfenisrechten te ontduiken. In die periode van rouw was het verdriet groter dan de verontwaardiging, en we waren geen van allen hulpbehoevend. Maar nu ik de lankmoedigheid van de overheid voor een drughandelaar vergelijk met haar pietluttige gestrengheid toen, steekt die woede wel de kop op.

Niet voor het geld, maar voor het schreeuwende, schaamteloze onrecht. Aan welke kant staat de overheid eigenlijk? Een afbetaling met een looptijd van 26.000 jaar... Wil men openlijk de spot drijven met brave burgers? Is er nog iemand die eraan twijfelt dat de drugkartels zich nu al hebben ingekocht in het staatsapparaat?

En in het parlement, want daar zijn de wetten gestemd die zo’n constructies mogelijk maken.

“WAR ON DRUGS” President Trump heeft Singapore als voorbeeld gesteld in de “war on drugs”. Formeel gezien is de stadstaat Singapore een parlementaire democratie, maar in de praktijk is het een eenpartijstaat. Ondanks dat staat Singapore al heel lang als enig niet-westers land in de top tien van de minst corrupte landen ter wereld.

Ondanks zijn enorme haven – de tweede ter wereld – is Singapore het beste bewijs dat de “war on drugs” wel degelijk gewonnen kan worden. Bart de Wever moet niet wanhopen.

Daar voert men echter écht oorlog, niet het slappe afkooksel dat gebruikelijk is in westerse landen, waar zachte heelmeesters stinkende wonden maken.

Tot 2011 kregen drughandelaars er automatisch de doodstraf, en criminelen werden al als handelaars beschouwd als ze in bezit waren van 15 gram cocaïne. Sindsdien werd

FACILITEITEN Deze week organiseerde de Vlaamse Volksbeweging een antifaciliteitenmeeting in Ronse. Die gaat/ging door op donderdag 13 september, als dit nummer in uw brievenbus valt. Toch even melden dat de superdemocraten van de PVDA een tegenactie ondernemen: zij roepen de inwoners van Ronse op om zoveel mogelijk belgische vlaggen uit te hangen. Wat dat met de faciliteiten te maken heeft weten we niet, maar onvermeld kunnen we het niet laten, vonden we.

De PVDA is de enige unitaristische partij met een nationale structuur over de landsgrenzen heen.

HEDEBAUW EN DE UGENT Nu we toch bezig zijn over de PVDA. Op 2 oktober komt Raoul Hedebauw spreken aan de UGent, de schorsende universiteit van Gent.

Raoul is er op uitnodiging van Comac, de studentenvereniging van de PVDA. ’t Is maar dat u het weet.

Raoul komt vertellen hoe goed het leven is in Venezuela en Nicaragua, landen die als voorbeeld dienen voor het marxisme à la PVDA. Al zeggen ze nu dat ze het marxisme hebben afgezworen en dat Venezuela een slecht voorbeeld is. Tja. Een “bocht van 180 graden” noemen we dat.

Op vrijdag 28 september organiseert KVHVGent haar eerste lezing, met als spreker Nigel Farage, voormalig topman van UKIP. Nog spannender wordt het op dinsdag 25 september: dan wordt door links opgeroepen om twaalf uur post te vatten voor het rectoraat.

Dries van Langenhove is lid van de raad van bestuur, maar werd tot nader order geschorst.

Maar er is een vervanger van Van Langenhove, en die kan in principe de toegang tot de vergadering in oktober niet ontzegd worden.

Tenzij ook hij in de komende week geschorst wordt. De start van het nieuwe academiejaar kondigt zich in Gent woelig aan.

12

Cultuur

13 september 2018

Boek Wandelaar Gaston Durnez over de mensen die hij leerde kennen Naar aanleiding van zijn 90ste verjaardag bundelde Gaston Durnez een aantal portretten van personen die hij gedurende zijn zeventig jaar lange loopbaan als journalist en columnist van nabij leerde kennen.

Hij ging als volgt te werk. De ruim dertig in deze bundel opgenomen portretten ‘kregen’ vooraf (de jaren 1960, 1970, 1980) al een artikel of vraaggesprek in ‘De Standaard’ toen die nog de AVV-VVK-krant van Vlaanderen was. Deze teksten vormden de basis van het boek “Een mens is maar een wandelaar”.

Teksten die volledig herwerkt en aangevuld werden met hele bladzijden aanvullingen van vooral autobiografische aard. Het resultaat is een boek vol herinneringen en nostalgie naar een generatie die grotendeels het tijdelijke met het eeuwige geruild heeft. Het is tevens een boek geworden over zijn krant ‘De Standaard’; het vormt haast een aanvullend derde deel bij zijn tweedelige geschiedenis van die krant.

Dat Durnez niet akkoord gaat met de huidige gang van zaken, zullen we geweten hebben: “Het was een manifestatie, een brutaal afscheid. Ook van een generatie. Dat heb ik zelf ondervonden. Mijn kronieken over geschiedenis, geestelijke zaken of flaminganterij waren niet meer welkom in de krant.”

Het moet hem veel pijn gedaan hebben.

Albert de Jonghe Auteur Durnez is een geboren verteller.

Als voorbeeld citeer ik zijn portretschets van historicus Albert de Jonghe (auteur van het

onvoltooid gebleven “Hitler en het politieke lot van België”): “In mijn geheugen staat hij gebeiteld als een kleine, kaalhoofdige, nerveuze man van bijna zestig, met wangen die rood werden als hij zich opwond – en dat deed hij dikwijls. Zijn West-Vlaamse afkomst klonk mee in zijn stem, maar hij sprak algemeen Nederlands en hij schreef het altijd zo goed en zo klaar mogelijk, immer op zoek naar het juiste woord en beeld. Hij was jaloers, zei hij, op schrijvers die de vlotte zinnen zomaar uit hun pen lieten vloeien.”

Het boek begint met persoonlijke herinneringen van de auteur aan zijn legerdienst, en hoe zijn mentor Hubert van Herreweghen hem twee dichtbundels mee gaf. “Zo was ik wellicht de eerste Vlaamse milicien die met de ongewoonste bagage ooit een kazerne binnenstapte.”

In afzonderlijke hoofdstukken volgen dan sfeervolle biografische portretten van onder meer John Flanders, Paul van den Abeele (“die niet de erkenning kreeg waarop hij recht had”), André Demedts, Max Wildiers (“wachtend op zijn biograaf”), Jozef Weyns (“van Bokrijk”), Louis Paul Boon (“en de Nobelprijs”), Luc Delafortrie (“en zijn grootvader Pieter Daens”), Emiel van Hemeldonck, Steven Debroey en Carolina de Maegd. Wat Gaston Durnez en regisseur Robbe de Hert gemeen hebben, leest u in het boek. Inderdaad een bont gezelschap.

Ondanks de tegenslagen in zijn leven bleef de auteur goedgezind en al monkelend door het leven gaan. Zo is hij ook in het voorliggende boek dat we met volle teugen tot ons namen. Jongere lezers onder de veertig - gelukkig bestaan die nog - zullen al die namen misschien weinig zeggen, laat staan dat bij het lezen van de auteursnaam een lichtje gaat branden, maar haak niet bij voorbaat af, en lees. Zo maak je kennis met een generatie die mee aan de basis lag tot de ontvoogding van ons Vlaanderen. Het is een beklijvend boek van een hele generatie.

Pieter Jan Verstraete

Gaston Durnez, “Een mens is maar een wandelaar”, Antwerpen, uitgeverij Davidsfonds, 2018, 432 bladzijden. Prijs: 29,99 euro.

ISBN 978 90 5908 947 1

Op de korrel - Die Bart de Wever lijkt echt over de gave van helderziendheid te beschikken. Nog maar pas heeft hij gewaarschuwd voor infiltratie van de drugmaffia in de partij- politiek, en een kandidaat op de lijst van Kris Peeters werd prompt betrapt op het bezit van kilo’s harddrugs. En dan maar toeteren dat er géén voorakkoorden gesloten zijn… Die Dries van Langenhove zal daar wel weer voor iets tussen zitten, zeker. De VRT zal er eens rap een topjournalist op zetten, zie!

- Wat las ik daar in de Gazet van Antwerpen: “Jacht op Belgische beul die 110 onthoofdingen uitvoerde.” Die heet toevallig toch niet Dries van Langenhove? hvo

Adriaen Brouwer: meester van emoties Dit weekeinde opent in zijn geboortestad Oudenaarde een tentoonstelling over Adriaen Brouwer. Nooit eerder zijn zoveel werken van deze kunstenaar met een zo grote variatie aan thema’s bij elkaar gebracht.

Een drinkebroer die, net zoals zijn personages, graag in kroegen verbleef, die verslaafd was aan alcohol en tabak. Een bohémien die altijd geld te kort kwam. Een typisch Vlaamse schilder, de nieuwe Bruegel. Dit hardnekkig clichébeeld wordt door de tentoonstelling in het MOU in Oudenaarde gecorrigeerd.

Dankzij het wetenschappelijk onderzoek voor de expo weten al wat meer over zijn levensloop. Het is bijna zeker dat Adriaen Brouwer tussen 1603 en 1605 geboren werd in Pamele (Oudenaarde), als zoon van Adriaen de Brauwere, die in de tapijtnijverheid werkzaam was. De economische crisis in de Zuidelijke Nederlanden dompelde het gezin in de schulden en kort na 1613 verhuisde het naar Gouda, waar al heel wat vluchtelingen uit het zuiden actief waren. In Gouda bouwde Brouwer een netwerk uit in de kunstenaarswereld.

Hij ontmoette in Amsterdam zijn leeftijdgenoot Rembrandt en hij verbleef in Haarlem, waar hij allicht contact had met Frans Hals. Rond 1625 is Adriaen Brouwer in het Noorden een ‘constrijcken en wijdtberoemden jongeman’.

De Hollandse periode van Brouwer kenmerkt zich door heel levendige en drukke schilderijen met een groot aantal figuren, in een interieur met veel details of in openlucht en geschilderd in een levendig coloriet met krachtige kleuraccenten.

In 1631-1632 werd Brouwer meester in de Sint-Lucasgilde in Antwerpen en hij nam een leerjongen aan. Tijdens de eerste jaren in de Scheldestad werden de composities evenwichtiger en harmonieuzer en verminderde het aantal personages, die letterlijk op de voorgrond treden. In zijn laatste jaren heeft Brouwer zijn techniek verder verfijnd en schilderde hij intieme scènes. Opvallend is de hoofdrol van het atmosferische landschap, waarbij hij veel oog had voor de werking van het licht.

In 1633 belandde Brouwer in de gevangenis.

Beschouwde men hem in zijn ‘Hollandse’ kleren als een spion? Schulden had hij zeker en na zijn overlijden in 1638 werd hij begraven in een armengraf. Een maand later volgde de herbegraving in de toen nieuwe kerk van de karmelieten in Antwerpen. Het was een initiatief van een aantal bevriende kunstenaars, onder wie Rubens.

Bij de allergrootsten Rubens was een bewonderaar van Brouwer en kocht 17 schilderijen voor zijn privécollec-

tie. Rembrandt verwierf ettelijke tekeningen van Brouwer en ook zes schilderijen. Het is duidelijk dat Brouwer tijdens zijn korte leven de waardering genoot van de grootste meesters van zijn tijd. Het succes van de kunstenaar blijkt eveneens uit de vele kopieën en ‘brouwerkens’ die al heel snel in omloop kwamen.

Brouwer was dan ook een bijzonder getalenteerde schilder met een virtuoze techniek. En hij was een scherpe waarnemer van de menselijke emoties. Tijdens zijn korte carrière is hij steeds meer gefascineerd geraakt door de uitdaging om expressieve gezichten en gedragingen van mensen in beeld te brengen op zijn kleine paneeltjes. Rokers, dronkaards, vechtersbazen, handtastelijke mannen, kaartspelers, vrolijke gezelschappen, zangers: de tentoonstelling illustreert prachtig hoe Brouwer er in geslaagd is om van zijn personages echte individuen te maken, door een trefzeker weergegeven fysionomie en door de perfecte afstemming van lichaamshoudingen, kleren en kleuren, attributen en bezigheden op elkaar. Bijzonder interessant zijn bijvoorbeeld ‘Gevecht om een dobbelspel’, dat allicht uit de collectie van Rubens komt, ‘Feestvierende boeren’ uit de Hollandse periode, het ingenieus uitgewerkte ‘Interieur met luitspeler en zingende vrouw’ (zie afbeelding) en het intieme ‘Goede vrienden’.

Het is goed dat er op de expo ook aandacht is voor Brouwer als schilder van sfeervolle landschappen, die heel wat gelijkenissen vertonen met die van Rubens, en voor de tekeningen.

Net als in Brouwers schilderijen ligt ook in zijn pentekeningen de nadruk op actie, de dynamiek tussen de personages en op de emoties.

Er is een zestigtal werken samengebracht, een representatieve selectie van Brouwers oeuvre, aangevuld met werk van collega-kunstenaars. Ze tonen duidelijk de grensoverschrijdende synthese die Brouwer heeft gemaakt en zijn afstemming van modes en invloeden uit de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden.

De tentoonstelling geeft Adriaen Brouwer de plaats die hij verdient: bij de allergrootsten, die hem trouwens bijzonder hebben gewaardeerd.

MMMV

Tentoonstelling ‘Adriaen Brouwer. Meester van emoties’, van 15 september t.e.m.

16 december 2018, MOU-Museum van Oudenaarde en de Vlaamse Ardennen, www.adriaenbrouwer.be

Dossier

13 september 2018

13

Onze medewerker in Irak

De vlakte van Nineve, waar christenen thuis zijn Door de instabiliteit na de Amerikaanse inval in 2003 in Irak en het verwijderen van dictator Saddam Hoessein kreeg terreur het land in zijn greep. De sektarische strijd die tussen soennieten en sjiieten losbarstte, zorgde ervoor dat de christelijke minderheid door de strijdende partijen werd geviseerd. Vaak omdat ze er, omwille van hun geloof, van verdacht werden samen te werken met de Amerikaanse bezetter.

Veel christenen trokken uit de Iraakse grootsteden weg en keerden terug naar hun voorouderlijke thuis op de vlakte van Nineve, in het noorden van het land. Toen IS in 2014 vanuit Mosoel de vlakte van Nineve introk, verlieten de Koerdische peshmerga hun posities en vluchtten naar de Koerdische hoofdstad Erbil.

De ongewapende christenen en jezidi’s bleven alleen achter en moesten maar het hoofd zien te bieden aan het terreurleger van Islamitische Staat.

Vier jaar na de invasie van IS rijd ik op de snelweg waarlangs destijds christenen en jezidi’s op de vlucht sloegen voor de genocide die IS in hun historisch thuisland aan het aanrichten was. Naast de weg zie ik nu geen rijen van vluchtelingen, maar vrachtwagens gevuld met graan. De vlakte van Nineve is namelijk een van de broodmanden van Irak. Het oogt daar heel dor, maar mijn gids verzekert me dat als ik een paar maanden eerder was gekomen, ik groene velden zo ver het oog reikt had gezien.

Helaas is door de extreme droogte van dit jaar de oogst aanzienlijk minder dan verwacht.

Een kleine ramp voor een landbouwgemeenschap, die zich na jaren van oorlog probeert te herstellen.

Naar het kruis op de heuvel We staan bij het checkpoint op de weg naar Telskuf. Een Koerdische soldaat kijkt mijn paspoort na en waarschuwt ons: “Verder op de weg vind je alleen maar sjiieten. Met een Koerdisch visum raak je niet verder.” Het andere deel van de vlakte is namelijk in handen van sjiitische milities onder bevel van Bagdad. Na het mislukte Koerdische referendum en de

korte militaire escalaties die daarop volgden, raakte de vlakte van Nineve gesplitst in een Koerdische en een Iraakse zone. Een politieke evolutie die het voor de plaatselijke christenen niet makkelijker maakt om te overleven.

Telskuf dankt zijn naam aan de grote heuvel in de stad. Sinds de bevrijding staat op de top weer een groot kruis, om aan te tonen dat de christenen de terreur hebben overwonnen en naar hun thuisland zijn teruggekeerd. Het dorp geeft een bevreemdende indruk, met een onnatuurlijk aanvoelende mengeling van ruïnes en nieuwbouw. Zo zijn op het kerkhof de vele kruisen hersteld, maar vlak ernaast staan de ruïnes van gebouwen die door de internationale coalitie werden bestookt. Mijn gids duidt de berg puin aan die ooit een van de terreurfabrieken van IS was. Het gebouw werd gebruikt om autobommen te maken, om aanslagen te plegen. Helaas voor de plaatselijke bevolking is de schade aan andere gebouwen ten gevolge van de bombardementen aanzienlijk.

We rijden door de straten en op de muren van verschillende huizen staat ‘Hungary helps’.

Voor de lokale christenen is de hulp die ze uit Hongarije krijgen een teken van hoop: ze zijn niet door heel de wereld vergeten. De Hongaarse overheid is een hulpprogramma opgestart voor vervolgde christenen en helpt onder andere mee dit dorp in Irak herop te bouwen.

Eindeloos op de vlucht Vlak om de hoek van de heropgebouwde kerk kloppen we aan op de deur van Rafael Marqus. Rafael is een collega-journalist wiens verhaal dat van vele gevluchte christenen weerspiegelt. Terwijl we wachten, schuilen we in de schaduw van de trappenhal van het appartementsgebouw voor de brandende zon.

Op de achtergrond hoor ik het straatrumoer van een dorp dat opnieuw leeft. Een oudere man doet open en biedt ons trots een zitplaats aan in het nieuwe salon dat hij heeft kunnen verkrijgen. Terwijl ik me neerzet, krijg ik een glas frisdrank en een schaal vol koekjes voorgeschoven. Die gastvrijheid van een voormalig vluchteling verbaast me, maar voor hem is dat vanzelfsprekend.

Rafael Marqus: “Aanvankelijk woonde ik in Mosoel. Maar toen Al-Qaida zijn greep op de stad verstevigde en de aanslagen en ontvoeringen talrijker werden, besloot ik om samen met mijn gezin naar Telskuf te verhuizen. Het was voor christenen te gevaarlijk geworden in Mosoel, dus hoopten we op de vlakte van Nineve opnieuw te kunnen beginnen.

Het was ijdele hoop. Toen IS enkele jaren later naar Telskuf oprukte, had ik geen andere keuze dan opnieuw met mijn gezin op de vlucht te slaan. Die keer besloten we om niet in Irak te blijven. Na de zoveelste keer te moeten vluchten voor islamitische terreur, besloot ik dat het niet langer mogelijk was voor mij als Iraaks christen om hier te blijven.”

“We vluchtten naar Frankrijk, maar toen we daar aankwamen, beleefden we een schok.

Het Frankrijk waarover ik had gehoord en gelezen, bleek niet aan mijn verwachtingen te voldoen. Ik was teleurgesteld over hoe ‘onchristelijk’ dat land is.

Toen ik, in de wijk waar ik terechtkwam, werd geconfronteerd met mensen die de ideologie deelden van degenen waarvoor ik op de vlucht was geslagen, kon ik dan ook de illusie opbergen dat Frankrijk een veilige haven was voor mij en mijn gezin. Ik kan niet begrijpen dat Europa een thuis biedt aan mensen die terreur uitdragen en een ideologie aanhangen die misdaden pleegt.

Ik ben een illusie armer wat betreft de waarden die Europa meent uit te dragen. Ik

Waar zijn de bewijzen van een heksenjacht?

Werner J. Patzelt, professor politieke wetenschappen aan de universiteit van Dresden, heeft de Duitse regering, en mevrouw Merkel in het bijzonder, dringend opgeroepen om de onduidelijkheid uit te klaren tussen de officiële verklaring dat er in Chemnitz “een heksenjacht op buitenlanders” werd georganiseerd, en de ontkenning hiervan in een even duidelijke verklaring van de ‘baas’ van de Duitse binnenlandse inlichtingendienst (Bundesverfassungsschutz), Hans-Georg Maassen, en van de Duitse politie.

“Als de regering stelt dat een heksenjacht tegen buitenlanders in Chemnitz was uitgebroken, en de politie stelt dat dit niet het geval was, dan hebben de burgers een duidelijk belang te weten hoe de vork nu werkelijk in de steel zit”, stelt professor Patzelt. Een oproep die hij in die zin aan de regering richtte, werd intussen door 12.000 burgers ondertekend. Het is begrijpelijk dat politici onder de mediadruk fouten maken, “maar dan moeten ze ook de moed hebben dit toe te geven en dit te corrigeren. Men wordt pas ongeloofwaardig als men verder doet alsof er géén fouten zijn gebeurd”.

Imagoschade voor Duitsland behoorlijk groot Werner J. Patzelt stelt als politiek wetenschapper dat persberichten over heksenjachten in elk geval het prestige van Duitsland hebben geschaad. Vooral omdat buitenlandse media in de regel berichten van Duitse journalisten en verklaringen van leidende politici in Duitsland – die als betrouwbaar doorgaan – gewoon overnemen. Imagoschade in het buitenland dus!

Maar er is ook imagoschade in Duitsland zelf. De gebeurtenissen in Chemnitz en de reacties daarop vanwege pers en politiek hebben geleid tot een verhoogd vertrouwensverlies in de Bondsregering. “Velen gaan er nu namelijk van uit dat de regering opzettelijk gelogen heeft, omdat haar verklaring over de zogenaamde heksenjacht tegen vreemdelingen zo wonderbaar paste in het concept van haar ‘strijd tegen rechts’. Daarbij komt dat veel mensen die reeds twijfels hadden bij officiële verklaringen over vreemdelingen- en asielbeleid, zich bevestigd voelen in hun twijfels. Hierdoor kan de AfD vast en zeker opnieuw stijgen in de gunst van de Duitse kiezers.”

Toon uw bewijzen, Duitse regering!

Tot nu toe heeft niemand bewijzen van een heksenjacht onder ogen gekregen, Patzelt niet, en ook het brede publiek niet. Geen enkel bewijs dat het in Chemnitz na de dodelijke steekpartij waarbij een 35-jarige Duitser werd vermoord, tot een regelrechte jacht op buitenlanders is gekomen. “De voorliggende video’s tonen dat er enkele botsingen en vechtpartijen waren met linkse mensen en met migranten. Vechtpartijen die absoluut verwerpelijk zijn! Maar dat dit onder het zwaarbeladen begrip ‘heksenjacht’ zou kunnen worden gevat, moet ik ten zeerste betwijfelen. Men zou dit begrip trouwens zeer terughoudend moeten hanteren, want anders verliest het zijn wer-

dacht naar Europa te zijn gekomen voor meer vrijheid en kansen voor mijn kinderen, maar ook dat bleek voor mij als vluchteling niet waar te zijn. Het systeem discrimineerde mij ten aanzien van anderen en ondanks al de rijkdom die Europa heeft, was het niet de plek waar ik wilde dat mijn zonen een toekomst zouden uitbouwen.”

“Teleurgesteld besloten we dan maar terug te keren naar Irak. Telskuf was bevrijd, IS was zo goed als verslagen en buren vertelden dat mondjesmaat christenen terugkeerden naar de vlakte van Nineve. We keerden dus zoals zovelen terug naar ons dorp om de vernielingen te gaan aanschouwen en te zien of we ons huis konden heropbouwen. Ondertussen wonen er ook veel christenen uit andere dorpen van Nineve in Telskuf. Helaas schiet de heropbouw van onze dorpen en kerken niet op, waardoor velen nog niet naar hun huizen kunnen terugkeren. Corruptie en slecht beleid door de overheden zorgen ervoor dat het geld dat wordt gedoneerd niet op de juiste plaatsen terechtkomt. Ondanks alles geloof ik zeker nog in een toekomst voor Irak. We hebben grote olievoorraden en jonge mensen die hier een toekomst willen uitbouwen, maar zolang we een speelbal blijven in de regionale strijd tussen Iran en Saoedi-Arabië, en zolang westerse landen onze rijkdom blijven uitbuiten, zullen veel mensen geen andere keuze hebben dan te vluchten.”

Jens de Rycke

kelijke beladen inhoud, die men best hanteert bij echte heksenjachten dus”, aldus de professor.

Bondskanselier Angela Merkel (CDU) had kort na de protesten in het Saksische Chemnitz gesteld: “We hebben video-opnames die duidelijk aantonen dat er een heksenjacht ontstond, dat er samenscholingen waren en dat er haat op de straat aanwezig was, en dit alles staat in schrille tegenstelling tot onze rechtsstaat.” In dezelfde zin had haar woordvoerder, Steffen Seibert, zich uitgesproken, die begin deze week zijn verklaring herhaalde, nadat de hoogste Saksische politieambtenaar, de ‘Generalstaatsanwaltschaft’, gesteld had dat er in Chemnitz geen heksenjacht had plaatsgevonden. En de minister-president van Saksen, Michael Kretschmer (CDU), stelde in het Saksische parlement deze week: “Er was geen oproer, er was geen heksenjacht, er was geen progrom.”

Geraakt Merkel hier zonder kleerscheuren uit?

Dat is de vraag die steeds meer mensen zich stellen. Ook coalitiepartner SPD, bij monde van Thomas Oppermann, moet dit gedacht hebben. Oppermann vond de reactie van BfV-baas Maassen ongepast. Maar hoe meer linkse partijen Mutti Merkel bijspringen, hoe meer rechtse kiezers lijken te denken dat dit allemaal toch wel zeer toevallig is.

Ook de ‘mainstreammedia’ krijgen het steeds moeilijker. Nu reeds hebben bijzonder veel burgers het steeds openlijker over “Lügenpresse”. Is er iets dodelijker voor de pers dan dat verwijt?

Wie leest de kranten nog, als niemand die kranten vertrouwt?

De gebeurtenissen in Chemnitz en vooral de verklaringen van de Duitse regering en van de Duitse media hierover, werden door Merkel geconcipieerd als een belangrijke fase in de strijd tegen AfD en tegen ‘rechts’. Ze zouden wel eens de geschiedenis kunnen ingaan als het begin van het einde voor mevrouw Merkel en haar ‘Wir schaffen das’-beleid. Haar verklaringen en die van anderen dreigen als boemerangs in hun gezicht terug te keren. Als BfV-baas Hans-Georg Maassen nu zijn ontslag zou moeten aanbieden, is het hek helemaal van de dam… Professor Patzelt wacht nog steeds op een antwoord. Het ganse volk wacht nog steeds op een antwoord.

Piet van Nieuwvliet

14

Brieven

13 september 2018 Worden de verkiezingen mee bepaald door drughandel en cocaïne?

cel Crok) en u zal zien dat het allemaal geldklopperij op grote schaal is en dat men ons met grove leugens een geweten wil schoppen.

Luchtvervuiling? Ik snuif ook liever gezonde bos- of zeelucht op dan de vervuilde lucht in de stad, maar probeer me niet wijs te maken dat de mens de klimaatverandering kan tegenhouden of vertragen. Jan Knippenberg - Maaseik

Openbare omroep Pallieterke, De laatste tijd blijf ik me verbazen over de twee maten en gewichten die de VRT toch weer hanteert. Toen Bart de Pauw beticht werd van het versturen van ‘foute’ sms’jes werd hij ogenblikkelijk van het scherm verwijderd en werd ook zijn productiehuis geschrapt. Anderzijds loopt een proces tegen Koen de Bouw voor pedofilie, wat hij al gedeeltelijk heeft toegegeven.

Ook van het scherm? Integendeel: bijna dagelijks krijgen we hem te zien in herhalingen, en hij heeft de hoofdrol gekregen in een nieuw feuilleton van de VRT. Voor de VRT is pedofilie helemaal niet zo erg als het versturen van sms’jes naar volwassenen?

K arel Driessens - Wuustwezel

Saoedi-Arabië

Ik ben ook schuldig

Het klimaat

Pallieterke, Ook ik maak grappen over vrouwen, liefst blonde, over negers, de bende van Laken, Italianen, Limburgers, moslims (maar niet over Allah natuurlijk), Mobutou enz… maar het liefst nog kopieer ik de grappen die de Rijksnederlanders over de domme belgen maken. Ik moet toegeven dat veel van die grappen van geen al te hoog interloktueel gehalte zijn. Gezien mijn leeftijd ben ik niet zo begaan met het gebruik van de lichtbak dus maak ik mijn grappen meestal aan de toog van mijn stamkroeg.

Soms zitten daar meer dan 10 mensen (bijna “man” geschreven) die ik dus aanzet tot vrouwvijandigheid, racisme, haat en geweld. Ik zal me dus best eerstdaags gaan aangeven bij de lokale politie; aan het onthaal zit daar echter regelmatig een, overigens leuk, blondje…….. als dat maar geen probleem wordt voor mijn Dirk Cornelis - Stekene grote mond!

Schild & Vrienden Pallieterke, Zoals te verwachten was, heeft de VRT weer eens een staaltje van manipulatie ten beste gegeven met haar reportage over de jongerenbeweging Schild & Vrienden. Maar ik vraag mij af wat het ergste is, de misselijkmakende riooljournalistiek van de staatszender of de houding van de N-VA-top? Net zoals de VU destijds de ‘mannekens van Wim Maes’ heeft laten vallen als een baksteen toen de VU-top hen niet meer kon gebruiken, zijn nu ook de jongeren van S&V, nu ze niet meer nuttig zijn, niet veel meer dan lastige ‘wandluizen’ voor Bart De Wever. Van je ‘vrienden’ moet je het hebben. Dat is trouwens het lot dat elke Vlaamsnationalist binnen N-VA te wachten staat. Arm Pieter Huybrechts - Berlaar Vlaanderen!

Kruisende woorden oplossing 1125

Pallieterke, Dat de aarde opwarmt? Tja, dat kan, het zal wel. Klimaatwisselingen zijn van alle tijden. We leerden over ijstijden. De Sahara was ooit een zee. In Limburg worden nu nog fossielen van zeewezens gevonden. Wat is steenkool en hoe is die ontstaan? Miljoenen jaren geleden waren er geen mensen, laat staan auto’s en fabrieken, en toch warmde de aarde op, of koelde ze af. Daar waren geen mensen voor nodig.

En denken dat de mens dat gaat tegenhouden of vertragen, is te gek voor woorden. Lees het boek “DE STAAT VAN HET KLIMAAT” (van Mar-

Van onze hofdichter

Gaan jullie weer naar school om jullie moedertaal te leren of is dat puur bedacht om jullie brein te hersenspoelen, als onderdeel, zeg maar, van een van deze Goede Doelen waarvoor de oudjes wordt gevraagd met mildheid te doneren?

A

E

R

G E O K I

E

S N T

E

E N N X X

E

O N

Bang Pallieterke, Als er in de uitzending van de Zevende Dag van zondag 9 september gewone burgers zouden ondervraagd worden kon de uitzending véél interessanter zijn. De burgers zijn bang en terecht. Oudere mensen hebben maar één gezegde: “Wij zullen het gelukkig niet meer beleven,” maar ocharme wie achter ons blijft.

Persoonlijk (°1931) kom ik uit de Volksunie en ben dus redelijkerwijze voor N-VA… Als het over discriminatie gaat, zou ik aan Bart Somers gevraagd hebben waarom hij nu liberaal is geworden. Dat is wel de partij waar de fameuze Karel De Gucht de Vlamingen als schrik niet – “mestkevers” benoemde. Dus voor mij is Somers geen rasechte Vlaming. Als klassieke accordeonist, titels in de hoogste categorie in 1943 en 1945 nationaal en internationaal, kan ik dus gemakkelijk ook amusementsmuziek brengen en ik ga daarom al ontelbare jaren overal, nu nog het meest bij senioren, leute brengen. Meezingers alom en geloof me jong en oud, ze vinden het allemaal reuze. Nu nog dagelijks ondervind ik dat.Ik doe dat gratis liefst geef ik er nog geld bij. Iedereen vraagt voor ik weg ga wanneer kom je terug. Dat en alléén dat is mensen bijeen brengen. Het door elkaar praten en elkaar afbreken bij debatten stoort velen onder ons. Hoeveel mensen zich in alle bochten wringen bij zulke tijdrovende debatten merk je in vele huisgezinnen. Maar dat ons eigen volk gediscrimineerd wordt, staat boven water. Dát is hetgeen waar de mensen Naam en adres gekend bang voor zijn.

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Hotels en restaurants Vlamingen thuis zijn zijn Vlamingen thuis

waar Verliefd Vlamingen thuis zijn Verliefd op de de natuur-? natuur-? op HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Die oudjes hebben dit allicht allang reeds uitgeplozen: het Nederlands van Vlaanderens jeugd is véél te goed gebleken.

Neem nu begrijpend lezen, waarin Vlaamse bollebozen de rest van jong studerend Avondland de loef afsteken.

Ten huize Rue Guimard staat trots Baas Boeve hand te klappen, meteen besloten om de moedertaal wat kort te wieken en wijsheid uit het vat van Mens en Maatschappij te tappen om jullie voluit mens te laten worden zonder spieken.

Crevits peddelt per fiets blijmoedig langs bij voorbeeldscholen om prompt de nieuwe Mens en Maatschappij te gaan promoten en ziet zij menig leerling in zijn moedertaal verdolen, geen nood, want Vlaanderen zendt zijn zonen uit en zijn … zeloten.

HaO

ABONNEMENTEN

E N X

Pallieterke, in nummer 36 van september hengelt van Mad Man in zijn cartoon naar de definitie van populisme en raakt zo terecht de kern van de zaak. Met mijn onovertroffen bescheidenheid wil ik dit toch even aanvullen door te poneren wat ik al jaren verkondig: populisme is de democratie van je tegenstrever. Voor wie niet graag doordenkt: als je tegenstrever teveel de wil van het volk respecteert en zich dus als een ware democraat gedraagt scheldt je hem uit voor populist. Dat is moderner dan het afgezaagde en door velen reeds doorprikte scheldwoord “fascist”. Ikzelf ben fier een populist te Dirk Vandeputte - A artselaar zijn.

Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

Onderwijsverzen die uitmonden in twee zitten, eerste en tweede

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A H I N D E R N I S S B U N O X N O X K X E C M X V R O U W X O M D O N E E R B I E D I E R E L X M A L L E X F I E L E X I L L U S G S X E P O X Y X R X H T E S S A X W S X S I I S X I X L O F O T J S X K L E I N E X A K C I A O X A K E L A L H E N N A X A R A G

Pallieterke, Op de nieuwssites (bron: Reuters, BBC) van 11 september jl., staat te lezen: “De Saoedische autoriteiten hebben een Egyptische hotelmedewerker opgepakt, nadat op Twitter een video circuleerde waarin hij het ontbijt deelde met een vrouwelijke collega. De vrouw, die volledig gesluierd is, is van Saoedische afkomst.

Zij mogen in het land volgens de wet echter niet samen in dezelfde ruimte zitten. De openbare aanklager van het land bracht nadien een mededeling uit waarin het buitenlanders opriep om zich aan de wetten van het koninkrijk te houden en de waarden en tradities van het land te respecteren.

Waarop wacht de Westerse wereld nu nog om hetzelfde principe, nl. om ónze normen en waarden, óók voor alle buitenlanders toe te passen? Daar geen enkele media Saoedi- Arabië, en bij uitbreiding alle islamitische landen, als racistisch beschouwen, kan het bijgevolg geen enkel probleem zijn om het Saoedi-Arabisch principe ook bij ons eveneens consequent toe te passen.

Luc Vandeputte - Ledegem

Populisme

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

13 september 2018

Rustig blijven, Hein De wittebroodsweken zijn voorbij voor Anderlecht. Paars-wit begon sterk in de Jupiler Pro League, met 12 op 12, weliswaar tegen mindere goden. Marc Coucke en Luc Devroe waren eerst geen al te grote fans van de eigenzinnige Hein Vanhaezebrouck, maar Hein overtuigde hen met zijn tactische kwaliteiten. Hij maakte zijn ploeg ook fysiek sterker. Daarenboven is de coach rustiger geworden. Hij is in het openbaar minder kritisch tegenover zijn spelers en hij schiet minder snel op de scheidsrechters. Houdt hij dat vol? Neen, dus!

Na de 1 op 6 tegen Club Brugge en Antwerp, moesten al kleine brandjes worden geblust. Waar ik me zorgen over maak, is de polemiek die voorbije week is ontstaan rond Adrien Trebel. Niet door de supporters, en niet door de media. Die polemiek werd gecreëerd door Hein Vanhaezebrouck zelf! Ik snap er eerlijk gezegd niets van. Zeg nu zelf, zo ongelofelijk slecht was Trebel toch niet tegen Club Brugge en Antwerp? Akkoord, hij heeft dit seizoen al betere matchen gespeeld, maar dan nog vind ik het zwaar overdreven om de schuld van die 1 op 6 bijna volledig in zijn schoenen te schuiven.

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Adrien Trebel is nodig Wat heeft Hein in godsnaam te winnen bij een conflict met zijn beste en duurste speler? Ik ken hem redelijk goed van mijn tijd in Lauwe. Van Haezebrouck is geen steenezel, integendeel, hij is zeer intelligent! Wat hij hiermee wil bereiken, is mij een raadsel. Wil hij Kums weer in de ploeg, op de plaats van Trebel? Dan had hij zijn bestuur wel even mogen inlichten voor ze de Fransman het duurste contact uit de clubgeschiedenis lieten ondertekenen. En het is niet dat Kums vorig seizoen de pannen van het dak speelde bij Anderlecht.

Als daar maar geen miserie van komt! Trebel houdt zich kalm, zonder stampei in de pers. Het zou niet slecht zijn als Hein dat ook doet. Zijn team heeft een goede Adrien Tre-

bel nodig. Met een conflict tussen de coach en de kapitein is niemand gebaat. Ja, Club Brugge misschien! Anderlecht staat weer met de voetjes op de grond. Na de volgende twee wedstrijden, Genk uit en Standard thuis, zullen ze pas echt weten waar ze staan.

Als ze moesten verliezen in Limburg, dan is het waarschijnlijk kermis en zullen de supporters het al over een crisis hebben. Zo vlug gaat dat bij Anderlecht. Niet panikeren is de boodschap voor mijn oude club. De cruciale matchen komen pas in april 2019. Wat ik tot dusver gezien heb, stemt me redelijk gerust. Voor dat er ambras van komt, is een goed gesprek tussen Hein en Adrien misschien geen slecht idee...

Gille van Binst

Roskammen

Vijftien tegen een De krant ‘Het Laatste Nieuws’ somde vijftien redenen op waarom we vorig weekeinde absoluut naar Schotland - België moesten kijken. Dat is het soort brainwashing dat ons op zoek zet naar redenen om niet te kijken. Dan ging het nog maar om een vriendschappelijke match van onze duivelse helden, niet eens over IJsland - België, eerste ‘knaller’ in de Nations League.

Dat is de jongste vondst van de UEFA om de al overvolle kalender nog wat meer vol te storten en het poenscheppen door alle betrokkenen en bobo’s nog op te drijven.

Om u niet helemaal op uw honger te laten over die vijftien redenen: nummer veertien was dat de vrouw van Roberto Martinez een Schotse is, en dat we allemaal benieuwd moesten zijn hoe de bondscoach een Belgisch doelpunt zou vieren. Nummer vijftien was “top of the bill”, want Eden Hazard zou meedoen. Tja… Zelf hadden wij, terzijde opgemerkt, meer gehad aan het vermelden van een goede reden waarom een ontvangst in Laken en op het balkon van het Brusselse stadhuis is uitgebleven voor de atletendelegatie die op de Europese kampioenschappen voor een ongeziene, zeg maar historische medailleoogst zorgde. De enige goede reden die er voor ons toe deed om naar de eerste match van de Rode Duivels te kijken na hun volgens de serieuze media ‘glorieuze’ WK, was onze opdracht om dit bescheiden rubriekje niet met prietpraat en ouwehoeren te vullen. In Glasgow werd het 0-4. Met dank aan drie Schotse blunders om u tegen te zeggen.

Op de uitslag van de opener tegen IJsland in de Nations League was het nog wachten toen we aan genoemde opdracht begonnen.

Hoe dan ook willen de Rode Duivels die eerste NL-editie winnen als prijs voor hun gouden generatie. En wij die dachten dat die prijs allang binnen was, door hun ‘historische’ derde plaats op het WK, door de media blijvend te bewieroken. Behaald tegen de Engelsen die voor dat trapje op het erepodium geen moer gaven.

Erin vliegen Het was bij het schrijven van deze bijvalt af te wachten. Dat ze scherp uit de hoek durven komen, hebben ze al eerder bewezen.

Om naar uit te kijken

Een maat voor niets Bracht de oefenwedstrijd tussen de Rode Duivels en Schotland iets teweeg? En zijn we er wijzer van geworden? Niet veel, maar toch iets.

Ten eerste, dat de Schotse nationale ploeg met haken en ogen aaneenhangt en dat we ons de moeite konden besparen om de tricolore Jupilervlag van zolder te halen om die afgetekende overwinning tegen elf klungelaars te vieren.

De inmiddels gespeelde oefenmatch tegen IJsland was ook niet meteen een waardemeter en van aard om bij een eventuele overwinning de vlag uit te steken.

Een duel tegen de veteranen van MoerbekeWaas zou even meeslepend zijn geweest als de voorbije oefenwedstrijden, waar met een beetje inzet voor de eer en vooral voor nougatbollen werd gespeeld.

Poppenkast Het verwijt dat we onverbeterlijke dwarsliggers zijn en dat ons slecht karakter weer de bovenhand haalt, stoort ons niet. Liever dat dan mee te staan gillen en joelen tussen de massa schapen die op de Grote Markt in Brussel op elkaars pootjes stonden te trappen om hun opgehemelde helden kritiekloos toe te juichen.

Dat had weinig met voetbal en des te meer met massahysterie te maken. Het applaus en de lofbetuigingen zijn de rode feestvarkens en hun trainer gegund. En van ons mogen hun bewonderaars een appelflauwte nabij zijn als ze Rode Duivels in het zicht krijgen, maar nie-

mand mag van ons verwachten dat we aan die opgeschroefde en gekunstelde poppenkast veel woorden vuil maken.

Verplaatsingen bij de vleet Een niet te versmaden voordeel van de interlands was dat de Jupiler League (1A) het voorbije weekeinde stillag. Waardoor we de kans kregen en grepen om naar Lommel af te zakken, waar OH Leuven te gast was in de Proximus League (1B). Van daar in vliegende vaart naar Westerlo, dat Tubeke ontving, om een dag later van de vernieuwde thuishaven van Union in Vorst naar Roeselare te pendelen om achtereenvolgens KV Mechelen en Beerschot-Wilrijk aan het werk te zien. Dat allemaal in de hoop dat op al die velden iets te beleven zou vallen.

Nederig Westerlo Westerlo klopte Tubeke en mag aan leiding staan in 1B. Trainer Bob Peeters blijft, zoals we dat van hem gewoon zijn, met zijn vijfenveertigers stevig op de begane grond. Dat hij tevreden is met de plaats bovenaan de rangschikking, zult ge hem niet horen ontkennen, en het tegenovergestelde zou ons verwonderen. Nog blijer is hij met de zevenpuntenkloof ten koste van rode lantaarn Tubeke. “De competitie is nog lang. We moeten nederig blijven, maar tegelijkertijd ook heel scherp.” Dat is de boodschap die de sportieve baas van Westerlo zijn manschappen meegeeft. Nu zondag krijgen ze in het Westelse Kuipje Lommel op bezoek. Of die gasten ook nederig zullen zijn,

15

Het wordt een vrijdagavond om naar uit te kijken. Het zal er stuiven op het Kiel. Na het verlies tegen Roeselare, en de makke manier waarop, zijn de mannen van Stijn Vreven hun trainer en supporters een revanche verschuldigd. Dat is rap gezegd. De bezoekers uit Mechelen die ze over de vloer krijgen, zijn niet de eersten de besten. Ook KV Mechelen heeft als uitgesproken titelfavoriet, met amper zes punten uit vijf wedstrijden, iets goed te maken.

Wie vrijdag verliest, is bijgevolg in de aap gelogeerd en heeft zijn start in de eerste periode gemist, waardoor in de kleedkamer een hartig woordje zal geklapt worden.

Koninginnenrit Is het toegelaten terug te blikken naar de koninginnenrit in de Vuelta? Dank u. Het Colombiaanse klimgeitje Nairo Quintana zal nostalgisch terugdenken aan die fameuze rit van twee jaar geleden, toen hij in het natuurpark van Los Picos de Europa zegevierde en een optie nam op de eindoverwinning. Of dat voor herhaling vatbaar was, hing van de concurrentie af. De Fransman Thibaut Pinot was niet vergeten dat de rit naar Lagos de Covadonga op het lijf van Quintana geschreven stond. Met als verschil dat de Colombiaan, in tegenstelling met twee jaar geleden, dit keer niet bij de les was. Quintana moest toezien hoe Pinot kwam, zag en overwon.

Beslissende tijdrit?

De 26-jarige Brit Simon Yates toonde zich heer en meester in de bergritten. Hij is niet alleen een begenadigd klimmer die tot dan de rode leiderstrui mocht dragen, hij weet ook de klepel hangen. Luister mee: “Als ge ziet dat we nog met vier binnen de driekwart minuut staan, is het goed mogelijk dat deze Vuelta in de tijdrit wordt beslist.” Die rit tegen de klok is intussen achter de rug. Of Valverde, als beste tijdrijder van de vier, zijn kans op de rode trui heeft gegrepen, is u intussen bekend.

drage nog wachten op de uitspraak van de Brusselse handelsrechtbank over de klacht van spelersmakelaar Daniël Striani tegen de voetbalbond.

Die man vindt dat de geldende regel van “tenminste zes Belgen of zes in België opgeleide spelers op elk wedstrijdblad van de Pro League” in strijd is met het vrije verkeer in Europa van personen en vrije dienstverlening. Met andere woorden, naar zijn aanvoelen graait hij in het professionele voetbal nog altijd te weinig poen mee.

Kreeg Striani inmiddels gelijk, dan is het hek van de dam qua voetbalimmigratie. De deur staat dan wagenwijd open om clubs alle kans te geven om op elk wedstrijdblad achttien buitenlandse witte voetbalraven neer te schrijven.

Zeg vooral niet dat de meeste clubs daar niet aan denken. De manier waarop ze hun gepredikte respect en inzet voor eigen jeugdwerking in praktijk brengen, zegt daar alles over.

Het heette in de media dat nieuwe voorzitter Marc Coucke op de jongste en zijn eerste vergadering van de Pro League “op resultaten kickt en erin vloog”.

Allicht daardoor werd met geen woord gerept over die mogelijk nieuwe problematiek. Evenmin over de wens van de grote meerderheid van profclubs om vanaf 20202021 weer een competitie zonder play-offs in te voeren. Het kan aan ons liggen, maar aan “erin vliegen” hechten we toch een wat indringendere betekenis.

Of ons schietgebedje voor gebruik van gezond verstand door de dienstdoende rechter van de Brusselse handelsrechtbank wat heeft uitgehaald, weet nu ook iedereen die zoon of dochter bij de jeugd van een profclub wil – of wou – stallen.

Loodzwaar Als we vooruitblikken naar het WK op de weg, dat over een dikke veertien dagen in Innsbruck wordt gereden, kunnen we nu al voorspellen dat het een loodzware dobber wordt.

Een kolfje naar de hand van kleppers die een berg op kunnen en niet beginnen jammeren omdat ze de acht kilometer lange Olympic Climb zeven keer moeten beklimmen. Om nog te zwijgen over de laatste vijf kilometer, met op een bepaald moment een percentage dat tot achtentwintig procent reikt. Bergop, voor wie het niet moest doorhebben.

Kansloos Wie vreest dat onze landgenoten er in Tirol niet aan te pas gaan komen, zou wel eens gelijk kunnen krijgen. Als zelfs Peter Sagan uitbazuint dat het parcours te zwaar voor hem is en dat de zege eerder weggelegd is voor een ervaren klimmer, dan is dat geen strategisch spelletje van de regerende wereldkampioen, maar gewoon doorzicht.

De wonderen zijn de wereld niet uit, en het is zelfs mogelijk dat op een blauwe maandag de hemel invalt, maar in de plaats van bondscoach De Weert en zijn uitverkoren selectie zouden we niet te veel rekenen op mirakels.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

13 september 2018

De bende van Kris: “Kijk daar, een skild en vriend!”

Wat hebben we u vorige week gezegd? Het is niet netjes eigen lof te doen stinken, maar ik ga het toch nog eens herhalen: wat hebben we u vorige week gezegd? Neem er gerust de editie van toen nog eens bij. Ik wacht wel even. Ga naar bladzijde 16 en onderaan de tekst leest u wie de Al Capone binnen de Antwerpse politiek is. U ziet het staan?

Niemand minder dan Kris ‘El Chapo’ Peeters.

Er waren er die me uitlachten met die theorie. Dat Kris tot veel in staat was, inclusief de belastingbetaler 1 miljard door de neus boren door de verkoop van Belfius te blokkeren. Maar drugs? Dat kon toch niet zijn, zekerst. Ik was een fantast, zeiden ze in café restaurant De Bonten Os. Te diep in het glas gekeken, zeiden ze. Maar zie, mijn woorden waren nog niet koud of de Franse politie plukte al een bendelid van Kris ‘Pablo Escobar’ Peeters van de autosnelweg in Frankrijk. De Albanees - dat ik geen grapjes hoor over het DNA van die mannen of ik bel UNIA - van CD&V had 3 kilogram heroïne bij voor de Zwitserse markt, handig verborgen onder een stapel pamfletten van CD&V. Briljant in zijn eenvoud. Niemand wil die vastpakken.

Laat staan dat je er iets in te zoeken zou hebben. Of zoals Kris ‘capo di tutti capi’ het graag verwoordt: “Ik heb nog nooit een zin in het CD&V-programma gelezen die genoeg steek hield om de volgende zin te willen lezen.”

Operatie Schild & Vrienden Kris ontkende stoïcijns dat hij de man kende, tot de krant met een foto van hem en zijn handlanger kwam aanzetten. En om het af te maken een foto van de christendemocratische drugdealer met minister van Justitie Geens. Het werd toen iets moeilijker te ontkennen, maar

Kris stak het op het falende drugbeleid van De Wever en het feit dat hij slecht slaapt in zijn appartementje in Antwerpen, zonder zijn vrouw. Die blijft verweesd achter in Puurs.

Bij CD&V is de normvervaging ingezet sinds Wouter ‘de kleine met zijn brilletje’ Beke de macht heeft moeten afstaan aan Peeters. Het is nu alleen een kwestie van tijd voor ze bij het gerecht de hele organisatie oprollen. En dan zal blijken dat CD&V de langstlopende criminele organisatie is van het land. Met vertakkingen in de vakbonden, de mutualiteiten, zorginstellingen, de parlementen van dit land en zelfs de hoogste politieke functies.

Maar CD&V zou CD&V niet zijn als ze niet een troefkaart had. Om de aandacht af te leiden, heeft de partij de frisse scouts van ‘Schild & Vrienden’ erin geluisd. Terwijl die mannen buiten aan het sporten waren en van Brugge naar Gent op hun handen aan het lopen waren, braken CD&V’ers samen met de mannen van de VRT binnen in de chatgroepen van ‘Schild & Vrienden’. De diepgaande discussies over de prijs van het witloof en de liefde voor het vaderland werden gewist en vervangen door een foto van Adolf Hitler. Als klap op de vuurpijl zat een journalist in de chatgroep die bij iedere opmerking een virtuele Hitlergroet toevoegde.

Kruisende woorden 1126

A B C

Een uit Syrië teruggekeerde terroriste met een uitheemse naam wilde een aanslag plegen tijdens de viering van de Rode Duivels. Ze werd tijdig opgepakt. Maar ... hoe hebben ze haar opgespoord en gevonden? Had ze een foto van zichzelf met een halfautomatisch wapen op sociale media gepost?

Over de heroïne die werd aangetroffen in een wagen met als inzittende een CD&V-kandidaat, doen vele hypotheses de ronde. Wij verstaan dat. Aan de huidige prijs van de beuling, is er véél geld nodig.

E F

Woordenschat

G

Recent botsten wij op het woord “zwartrijder”. Héél denigrerend, zoiets, zwart associëren met fout. Dringend bij Bambi Ceuppens voor een fatsoenlijk vervangwoord te rade gaan, lijkt aangewezen.

H I

Onbegrijpelijk Toen wij de uitslagen van de verkiezingen in Zweden onder ogen kregen, zaten wij met één vraag: hebben ze daar de Pano-reportage over Schild & Vrienden niet gezien, misschien?

J K

Ondenkbaar

L

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1125 VINDT U OP BLZ. 14

Mysterie

Daarom

D

A. Hoofdstad van Ivoorkust B. Volwassen mens - Deel van een boek C. Kunstwerk - Meisjesnaam Algemeen- Nederlands Verbond D. Stroming binnen het Zen - Internetland- code voor Spanje - Franse topvoetbal club E. Met meer voorkeur - Christelijk feest F. Gevolg van een vulkaanuitbarsting - Grassoort G. West-Vlaams dorp bekend van zijn folkfestival H. Protactinium - Spoedig I. Begaafdheid - Tijdperk J. Slot - Vreemd K. Muzieknoot - Plaats van instroming - Landbouwwerktuig L. Voederbak - Japans gerecht

De hele operatie duurde ruim een kwartier en werd alom geprezen door de vaderlandse pers als het sterkste journalistiek werk ooit gepresteerd aan de Reyerslaan. Daar viel iets voor te zeggen, natuurlijk. Doorgaans steken ze daar meer tijd in het kapsel van Martine Tanghe dan in journalistiek werk. Behulpzaam als onze vaderlandse pers is, begon ze prompt letters te kotsen van haat. “Een foto van Hitler op het internet is het grootste bewijs dat iedere Vlaming tot 2197 racist zal zijn. Het zit nu eenmaal in ons DNA”, orakelde Bert Bultinck vrolijk fluitend achter zijn klavier. Joël van De Morgen

eiste de onmiddellijke vrijlating van alle IS-strijders. Met excuses. “Gezien de onvermijdelijke overbevolking in onze gevangenissen, hebben we die cellen nodig voor echte misdadigers die foto’s van racistische kikkers op het internet zetten.” In de Zevende Dag mocht zelfs een imam komen uitleggen dat er geen sprake was van radicalisering in de hoofden van die jongeren. Ze waren blank en daardoor was racisme hun meest natuurlijke staat van zijn.

“En zou het niet kunnen”, zei Kris diep peinzend in wijsheid, “zou het niet kunnen, dat die Dries ook drie kilo heroïne achterliet in de auto van onze brave Albanees?” Yves Desmedt trekt volgende week op onderzoek.

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

HORIZONTAAL

Racisme, een natuurlijke staat van zijn

VERTICAAL 1. Wielrenner die rondrijdt met de Belgische driekleur 2. Bierbrouwer deel uitmakend van AB I nBev - Europeaan 3. Bruingele kruidenpasta - Internetland code voor Tunesië 4. Open Universiteit - Al te weelderig 5. Zelfstandig gebruikt bezittelijk vnw. - Gelijkmatig 6. Doorgaans 7. Occasioneel - Deel van de dag Zelfhulpgroep voor alcoholisten 8. Familielid - Zeer fanatieke supporters 9. VS - Groep mensen met dezelfde ideeën of belangen - Waalse stad 10. Prestigieuze ééndaagse wielerwedstrijd 11. Plaats spoorwagons in volgorde Deel van een roeiboot 12. Onder gebruikelijk voorbehoud - Deel van het testament - Uitvinder van soeparoma en bouillonblokje

Wij durven er niet aan denken, maar stel het u voor dat de auto met heroïne en een CD&Vkandidaat Frankrijk ongehinderd had kunnen doorkruisen, dan was die hier te lande misschien gecontroleerd door een nieuwbakken agent die nooit door de screening had mogen raken...

Boycot Er loopt een actie om Eurosong, dat in Israël zal plaatsvinden, te boycotten. Israël is immers de baarlijke duivel, zoals bekend. Tja, als het nu was omwille van de smakeloze deelnemers die Israël al eens durft afvaardigen...

van kerels met wapens en coke-aanslagen in Antwerpen. Kan toch niet moeilijk zijn, Tim?

Neus ophalen Een mens kan er eens goed mee lachen, maar door de onderschepping van een drugtransport is Kris Peeters de burgemeesterssjerp wellicht door de neus geboord.

Rechtsbijstand Iedereen heeft gezien dat Schild en Vrienden een oproep tot financiële steun deed, omwille van advocatenkosten.

Wij raden de jongens aan eens aan te kloppen bij Progressive Lawyers Network. Dat zijn heel sociale, vriendelijke mensen, die het maar al te graag voor verstotenen en verschoppelingen opnemen.

Kwade minderheden Landry Mawungu, directeur van het Minderhedenforum, is kwaad op de KU Leuven omdat Dries van Langenhove daar misschien onder zekere voorwaarden zijn studies mag voortzetten. Wij gunnen landgenoot Mawungu zijn vrijheid van meningsuiting. En wij noteren zijn totalitaire trekjes.

Zonderwijs In de Antwerpse basisschool K’do gaat men over naar “genderneutraliteit”: geen aparte wc’s voor jongens en meisjes, afschaffing van vader- en moederdag met een “ouderdag” in de plaats. En de vlag die directrice Embrechts bovenhaalt om de lading te dekken, is, jawel, die van de “diversiteit”. Al goed dat zot zijn geen zeer doet.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Schietkraam Vorige week was het in Antwerpen weer prijs: er werden vrolijk schoten afgevuurd op een handelszaak in de Abdijstraat, allicht door drugcriminelen. Pech voor justitie dat die schutters zich nooit afficheren met foto’s op sociale media, met een wapen ter hand.

Doen!

Al wat VRT-journalist Tim Verheyden nog moet doen, is een verband vinden tussen foto’s

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be