't Pallieterke van 20 september 2018

74ste jaargang • nummer 38 • donderdag 20 september 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

”

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“We staan mishandeling van kinderen, meisjes en vrouwen toe” Onze Nederlandse columniste van Turkse afkomst Ebru Umar windt zich in haar column danig op over hoe wij als westerlingen vrouwenonderdrukking toestaan.

“Als wij niet in opstand komen en dit gedrag verbieden, moeten we niet vreemd opkijken als onze vrijheid, zonder dat we het in de gaten hadden, verdwenen blijkt te zijn.”

Lees de volledige column van Ebru Umar op blz. 2 WE BLIJVEN ROEIEN Drie illegalen, mannen zonder papieren, pleegden voorbije weekend een diefstal met geweld in het Brusselse. Ze sloegen een man neer en gingen ervan door met zijn portefeuille. Even later probeerden ze de smartphone van een jonge vrouw af te pakken. De drie mannen werden opgepakt, verhoord en… één dag later vrijgelaten. Twee van die drie mannen stonden nochtans bekend voor gelijkaardige feiten. De drie mannen, twee Algerijnen en een Tunesiër, kregen het bevel het grondgebied te verlaten. Maar het papier met het dwangbevel vond de politie terug … op de stoep voor het commissariaat. Weggesmeten. En zo lopen drie illegalen rond op zoek naar een volgend slachtoffer.

EN MAAR BLIJVEN ROEIEN In Nederland werd een 36-jarige Iraanse man veroordeeld omdat hij meisjes had betast in het Haagse Hofbad. De man maakte er een sport van meisjes te betasten, ook onder hun zwemkleding. Bij de politie verklaarde de uit Iran afkomstige illegaal Farhad K. dat hij de meisjes inderdaad had ‘aangeraakt’ omdat hij daar een ‘drang’ toe had. De rechtbank achtte in ieder geval bewezen dat de man zes minderjarige meisjes ontuchtig had betast, waaronder een kind van 9 jaar. “De ontkennende houding van de verdachte toont een gebrek aan inzicht in de ernst van zijn handelen’’, aldus de rechtbank. Hij kreeg acht maanden, waarvan twee voorwaardelijk. Die man mag van geluk spreken: in Iran was hij er niet zo goedkoop vanaf gekomen.

‘Waarom Bart de Wever zo gepikeerd is op Kris Peeters’ De steken van N-VA-voorzitter en Antwerps burgemeester De Wever richting CD&V’er Kris Peeters werken die laatste danig op de zenuwen.

De lacherige opmerkingen over de “passant” en “transmigrant” houden maar niet op. Peeters reageert hierop als een Calimero en pleit voor een inhoudelijk debat. Het verbaast sommigen dat De Wever zo hard op hem blijft inhakken, maar dat is niet verwonderlijk. De N-VA kan eindelijk wraak nemen voor vier jaar sabotagewerk door de CD&Vvicepremier in de federale regering.

“Er zijn in België al genoeg vermogenstaksen. Waarom zouden er nog moeten bijkomen?”. Dat zei CD&V’er Kris Peeters in een aantal interviews in de aanloop naar de parlementsverkiezingen van 2014.

Toen het regeerakkoord van de regering-Michel in 2014 werd afgesloten, bleek dat er wel een beurs- en speculatietaks kwam, net als een verhoging van de roerende voorheffing.

Maar dat was een compensatie voor de lagere belastingen op arbeid. Een centrumrechtse regering zou alvast geen algemene vermogenswinstbelasting invoeren. Maar zie, de inkt van het akkoord was nog niet droog of Kris Peeters pleitte al voor een meerwaardebelasting op aandelen.

Achterbakse en hypocriete CD&V Typisch voor de christendemocraten: wanneer zij in de regering zitten, worden regeerakkoorden en afspraken voortdurend in vraag gesteld.

Eerlijk gezegd, bij de PS is dat anders.

Het is bijna onmogelijk om met de Franstalige socialisten een deftig beleid te voeren, maar ze zullen nooit terugkomen op gemaakte afspraken.

In de tijd dat Elio Di Rupo (PS) premier was, werd de inschakelingsuitkering voor schoolverlaters (het vroegere wachtgeld) beperkt in de tijd. Een probleem voor veel Waalse beroepswerklozen die nog geen dag gewerkt hadden. Toch heeft Di Rupo die maatregel loyaal uitgevoerd.

Met de CD&V is het van de eerste dag hommeles. Achterbaksheid en hypocrisie zijn normale praktijken.

Johan van Overtveldt (N-VA), nog maar een dag minister van Financiën, vroeg aan zijn voorganger Koen Geens of het klopte dat de dag erop een vergadering van de ministers van Financiën was voorzien in Luxem-

burg. “Ik weet van niets”, zei Geens.

Een telefoontje naar de administratie Financiën leerde dat er 1. wel degelijk een vergadering gepland was en 2. dat Geens ervan op de hoogte was. Sabotage vanaf de eerste dag Zweedse coalitie dus.

En sabotage was ook het handelsmerk van Kris Peeters. Bij de top van de CD&V blijft men het ontkennen, maar de christendemocraat had in de regering de opdracht om de N-VA zo weinig mogelijk te laten scoren.

Bart de Wever is dat niet vergeten.

Vandaar dat hij in de Antwerpse campagne de ‘passant uit Puurs’ voortdurend belachelijk maakt. De term passant komt trouwens niet van de burgemeester, wel van zijn partijgenoot André Gantman. Al meer dan een jaar maakt men zich in de koekenstad vrolijk over de komst van de provinciaal uit Puurs. Een provinciaal die de politieke zeden van de havenstad niet kent, merkte Vlaams Belanger Gerolf Annemans geamuseerd op in het VRT-programma ‘De Afspraak op Vrijdag’.

Veel sabotagedaden, geen resultaten De sabotage van Kris Peeters kende één constante, met daaraan gekoppeld een aantal ad hocondermijningen van het regeringswerk. Een overzicht om aan te tonen dat de man niets maar dan ook niets gerealiseerd heeft.

De constante is het pleidooi voor meer of nieuwe vermogensbelastingen. Bij elke begrotingsronde kwam Kris Peeters daarmee op de proppen. Dat heeft veel politiek kapitaal gekost en veel energie uit de normale werking van de regering-Michel gehaald. In de herfst van 2016 leek het zelfs even dat de regering zou vallen omdat Kris Peeters de meer-

waardebelasting op aandelen wou invoeren als compensatie voor een verlaging van de vennootschapsbelasting. Uiteindelijk kwam de lagere vennootschapsbelasting er. Met als compensatie een effectentaks die een lege doos was. Peeters moest in het zand bijten, maar had ruzie met de N-VA’ers en de Open Vld’ers in de regering.

Een andere sabotagedaad die we bijna vergeten zijn: Peeters’ steun aan de acties op sociale media om te protesteren tegen de militairen op straat en dat ten tijde van de terreurdreiging. Zelden vertoond door een lid van de federale regering. Een minister steunt dus de beslissing om militairen bewakingsopdrachten te laten uitvoeren op publieke plaatsen, maar verzet er zich tegelijk tegen. Door te willen aantonen dat alles peis en vree was en in Antwerpen voor een beulingkraam te poseren, kreeg Peeters de boemerang vol in het gezicht. Plots dook zelfs zijn echtgenote op, zelfs voor de meeste CD&V’ers tot dan een nobele onbekende.

Verder heeft de passant uit Puurs in het Arco-dossier de hakken in het zand gezet, met als gevolg dat één van de belangrijke opdrachten van de regering, de beursgang van Belfius, naar de Griekse kalender is verwezen.

En als minister van Werk heeft Peeters elke hervorming - goedkoop nachtwerk voor e-commercebedrijven, strenger brugpensioen… - van het arbeidsmarktbeleid uitgehold, door alles door te schuiven naar de sociale partners. Daar zeggen de vakbonden njet, dus blijft zowat alles bij het oude.

Dat de begroting volgend jaar wellicht richting een tekort van 8 miljard, of 1,8 procent van het bbp, fietst, heeft te maken met de weigering van opnieuw Kris Peeters om verder te besparen op de uitgaven.

Kortom, met de CD&V-vicepremier in de regering had de N-VA geen oppositie nodig. Nu volgt de wraak, tijdens de Antwerpse campagne.

2

Actueel

20 september 2018

Democratische staatsgreep Helft jongeren vreest Er zijn nog steeds (westerse) mannen die niet begrijpen wat er zo erg is aan het dragen van een hoofddoek, of waarom gescheiden zwemmen van jongens en meisjes een probleem zou zijn. Op Twitter legde een (ex?) moslima het uit.

Haar was als kind nooit gevraagd of ze die hoofddoek wilde dragen, het werd haar bru mar gewoon opgedragen. Als ze de hoofddoek afzette op school - stiekem - was ze altijd bang dat iemand erachter zou komen en er repercussies zouden volgen. Gewelddadige repercussies. De mentale mishandeling van vrouwen binnen het geloof, en de islam in het bijzonder, is niet zichtbaar. De dwang, de druk en de dreiging zijn gedurig aanwezig. Ze moet de mannen in de familie gehoorzamen, en zij niet alleen. Alle vrouwen. Moeders, zussen, tantes en oma’s: allemaal moeten ze verantwoording afleggen aan de mannen. Dat wordt niet gevraagd, dat wordt verwacht. Eigen initiatief en ontwikkeling van de eigen persoonlijkheid worden niet getolereerd. Het is gehoorzamen of geweld verdragen.

E

Slaven met een baarmoeder Hoe pijnlijk ook, het is heerlijk dit uit de mond van een moslima te horen, of zoals dat op Twitter gaat, te lezen. Misschien wel nog heftiger. Het tolereren van de hoofddoek in onze westerse samenleving is niets anders dan het toestaan van vrouwenmishandeling en onderdrukking. Van wie kunnen die vrouwen dan nog steun verwachten, als wij onze handen van hen aftrekken? Als wij meegaan in de idioterie en leugens van de ‘vrije keus’?

Wat voor vrije keus heeft een kind? Wat voor vrije keus heeft een jonge vrouw die verbaal bedreigd wordt, en die vaak genoeg gezien heeft dat fysieke mishandeling niet geschuwd wordt?

Daarbij komt dan nog dat als wij onze vrijheid niet bewaken en verdedigen, zij meer ruimte van ons innemen. Met als uiteindelijk gevolg dat wij inbinden en toegeven, in plaats van dat zij zich conformeren en aanpassen. Het begint met vragen als ‘wat is er erg aan het dragen van een hoofddoek?’ en het eindigt in een samenleving waarin vrouwen geen stem, geen rol en geen andere betekenis hebben dan die van slaaf met een baarmoeder. Natuurlijk zal het zo’n vaart niet lopen. Het gebeurt ook niet van de ene op de andere dag. We zijn kikkers die gekookt worden, en hoe dat plaatsvindt, laat de Amerikaanse serie “The Handmaid’s Tale” prachtig zien. Het gaat erom hoe in een hedendaagse samenleving een democratische staatsgreep heeft plaatsgevonden waarbij vrouwen gereduceerd worden tot wandelende baarmoeders, met als enige taak baren en verzorgen.

Ontluisterend om te zien, niet alleen vanwege de gereduceerde positie van vrouwen, die onder meer rituele verkrachtingen moeten ondergaan, maar ook omdat een regimeverandering sluipenderwijs plaatsvindt.

U

Opstaan of ondergaan

Opstanden worden met geweld neergeslagen, terroristische aanslagen worden gefaket met als gevolg dat militair ingrijpen vanzelfsprekend wordt, mediabedrijven komen onder staatstoezicht en zorgen voor propaganda… En voor je het weet, ontstaat op democratische wijze een dictatuur.

Kijkend naar “The Handmaid’s Tale”, zag ik parallellen met de ontwikkelingen in Turkije: de opstanden bij het Gezi-plein, het hardhandige optreden van de politie, het onteigenen van mediabedrijven en de fake staatsgreep met daaraan gekoppeld de staat van beleg die de president extra bevoegdheden verschaft. Veel verschil is er niet met de serie, die naar het gelijknamige boek van Margaret Atwood is ontwikkeld. Het is niet alleen de fictie van het boek of de serie, het gebeurt in het echte leven, pal voor onze ogen. Waar in de serie iedereen de andere kant op kijkt en voor zichzelf goedpraat dat vrouwen systematisch verkracht worden, kijken we in onze wereld keurig de andere kant op als vrouwen systematisch mishandeld worden. Niet alleen mannen, óók vrouwen. Vrouwen praten elkaar aan dat die hoofddoek vrijwillig is.

Westerse vrouwen tolereren ‘de eigen keuze’ en mannen snappen niet wat er zo erg is aan het dragen van een hoofddoek.

We staan mishandeling van kinderen, meisjes en vrouwen toe. We staan toe dat zij zich niet persoonlijk mogen ontwikkelen, dat zij zich gedragen naar de eisen van hun bewakers: mannen. Het aanvaarden hiervan is pure angst. Dezelfde angst die meisjes en vrouwen voelen. Als wij echter niet in opstand komen en dit gedrag verbieden, moeten we niet vreemd opkijken als onze vrijheid, zonder dat we het in de gaten hebben, wegkwijnt, tot die verdwenen blijkt te zijn.

Ebru Umar

Derde Wereldoorlog

Eind augustus blokletterde Het Laatste Nieuws bovenstaande titel, naar aanleiding van een grote enquête die het onderzoeksbureau Ivox in opdracht van Het Laatste Nieuws en VTMNIEUWS afnam bij ruim 1.300 jongeren tussen 16 en 24 jaar.

De bevraging leert dat bijna de helft van de ondervraagden (45 procent) schrik heeft dat een Derde Wereldoorlog zal uitbreken. Ruim een derde geeft toe dat de aanslagen van de voorbije jaren angst inboezemen. En zes op de tien verwacht dat die de volgende jaren zullen toenemen. Ook op straat voelen jongeren zich niet altijd veilig. Meer dan de helft geeft toe geregeld over de schouder te kijken wanneer ze ’s avonds over straat lopen, om te zien of niemand hen volgt. Bij jonge vrouwen is dat zelfs 66 procent.

Hoeft het dan te verbazen dat jongeren op Facebook schrijven dat “de strijd zal komen” en dat voorbereiding op die strijd nodig is. Diezelfde jongeren durven dan wel eens poseren met nepwapens of zelfs echte. Ik verwijs naar de groep “Schild & Vrienden”, van de beruchte en omstreden Pano-uitzending. Ik ervaar bovendien een algemeen cultuurpessimisme bij mijn rechtse vrienden, oud en jong.

Mensen zijn het beu enkel het riedeltje te moeten aanhoren van de weldaden van de multicul. Net zoals in de Verenigde Staten wordt met de vinger gewezen naar de media, waar de meerderheid van de journalisten zelfs niet snapt dat hun boodschap o zo belerend overkomt. Ter rechterzijde beseft men dat alles in handen is gevallen van de progressieve lobby, van onderwijs tot media. U moet niet meer denken, er wordt voor u gedacht. Neem de Vlaamse Jeugdraad.

Daar werden de leden van Schild & Vrienden buitengegooid, zonder veel boe of bah.

Dat wil zeggen: de vier zijn lid van Jong N-VA, en drie hadden banden met Schild & Vrienden. Dan zou je denken, die vierde mag blijven, maar neen hoor, ook hij moest vertrekken. Voor rechtse mensen is geen plaats in de Vlaamse Jeugdraad, ook al werden de vier afgevaardigden democratisch verkozen. Die Vlaamse Jeugdraad is de officiële adviesraad voor de Vlaamse regering. De baas daar is Geert Bourgeois. Hij en de N-VA lieten begaan. Wat een kracht van verandering! Maar ja, officieel kan de partij niet anders dan zich te distantiëren van Schild & Vrienden, ook al is daar intern al reactie op gekomen: de N-VA volgt te gedwee de linkse media, zo wordt geopperd.

mannen. Die cartoon is gemaakt door ene Marty Matthys, kunstenaar-cartoonist uit Damme. Die is nu verontwaardigd omdat zijn cartoon “gebruikt” werd in de Facebookpagina van Schild & Vrienden. “Ik was verontwaardigd”, zei Matthys maandag op Radio 1. “Die cartoon heb ik gemaakt om seksisme aan te kaarten. Maar de context is alles. Als je hem dropt in een groep waar racisme en seksisme als regel gelden, lijkt het dat die zo bedoeld is.”

Dus, beste mensen, zeg niet zomaar cartoon tegen een cartoon van Matthys. Je moet de juiste context kennen, zo niet heb je er niets van begrepen. En delen op het internet is uit den boze, want dan wordt die cartoon misbruikt. Snappe wie snappen kan.

Ondertussen heeft de gepensioneerde eremagistraat Henri Heimans een klacht ingediend tegen Schild & Vrienden. Hij is geen betrokken partij, maar toch dient hij op basis van de antiracismewet een klacht in … ”omdat zijn ouders in een concentratiekamp gezeten hebben”. Heimans is jurist en kan door deze klacht het gerechtelijk dossier en het onderzoek van het parket van nabij volgen.

Dries van Langenhove, stichter en eindbaas van Schild & Vrienden, blijft geschorst als student van de UGent en als verkozen lid van de raad van bestuur. Aanstaande maandag gaat het nieuwe academiejaar van start. De advocaat van Van Langenhove heeft de universiteit gedagvaard, maar het is afwachten wanneer die zaak gaat voorkomen. Voor Dries betekent het een gevecht van David tegen Goliath. Hij moet opboksen tegen de Loge, de vakbonden, de media, de linkse studenten en de weldenkende goegemeente. Voor Dries is de Derde Wereldoorlog al begonnen.

K arl van C amp

Splits zelf de sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be

Klacht Trouwens, u moet opletten. Herinner u de cartoon van de vrouw die in een directievergadering zegt: “Er is te veel seksisme op deze werkvloer. Ik wil hier serieus genomen worden”, en op een volgende tekening wordt de vrouw op tafel “genomen” door een van de

Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

De taxshift, een Leuvense prof en fake news

Uit de smalle beursstraat

Vorige week was er heisa over een studie van Leuvense economen over de impact van de taxshift, het paradepaardje van de regering-Michel. Die zou in het beste geval ‘slechts’ 92.000 extra jobs opleveren. En die taxshift zou ook een platte belastingverlaging zijn die veel geld kost. Alleen, die economen hanteren in hun studie enkele parameters - zoals een stijging van de btw - die in werkelijkheid niet eens bestaan.

studie blijkt echter dat de werkgelegenheid fors toeneemt en dat vooral werkenden met lage inkomens (decielen 1 tot 5) er het meest op vooruitgaan.

Men zou het bijna vergeten omdat de leden van de federale regering de voorbije maanden vooral ruzie maakten, maar de beleidsploeg onder Charles Michel (MR) heeft met de taxshift deze legislatuur wel een belangrijke hervorming doorgevoerd.

Even het geheugen opfrissen: aangezien arbeid in België als een toxisch goed wordt belast, werd besloten om de loonkosten te verlagen. Zo werden de sociale bijdragen op de lonen gekort van 32 naar 25 procent. Verder werd een hervorming van de personenbelasting doorgevoerd zodat de werkenden minder belastingen moeten betalen. De belastingvrije som (dat deel van het loon waarop men geen belasting moet betalen) wordt opgetrokken en de belastingschijf van 30 procent verdwijnt. Om die minderinkomsten voor de belastingen te compenseren, werden een paar taksen verhoogd of ingevoerd. Zo werd de btw op elektriciteit opnieuw verhoogd van 6 naar 21 procent en werden een aantal beleggingstaksen ingevoerd.

Ook ging de roerende voorheffing omhoog.

Dat is nog niet alles. De Leuvense economen hanteren een aantal parameters die langs geen kanten kloppen met de realiteit. André Decoster baseert zich op een theoretische taxshift met algemene verlagingen van de sociale bijdragen en personenbelasting gecompenseerd door lineaire of algemene btwverhogingen met 4 procent. In realiteit bestaat de echte taxshift uit belastingverlagingen waarvan de laagste lonen het meest profiteren. Bovendien gebeurt de financiering niet via een lineaire btw-verhoging, laat staan van 4 procent. De simulaties van André Decoster zijn gebaseerd op ‘fake news’.

En dat is niet verwonderlijk. Deze Leuvense econoom heeft een eigen linkse agenda. In het verleden was hij eerst adviseur van CD&V, maar daarna vooral van Groen. Dat mag, natuurlijk, maar in studies en interviews laat Decoster zijn ideologische voorkeur dermate naar voor komen dat we nog moeilijk kunnen spreken van onafhankelijk academisch werk. Zo was Decoster betrokken bij het schrijven van de nieuwe financieringswet (onderdeel van de zesde staatshervorming). Een financieringswet die het consumptiefederalisme in stand houdt en de fiscale autonomie van de deelstaten amper doet toenemen. Iemand die daar kritiek op heeft, krijgt van Decoster direct banbliksems.

Angélique Vanderstraeten

Jobcreatie niet niks Bedoeling van die maatregelen was om de bedrijven meer financiële ademruimte te geven en dat is gelukt. De voorbije jaren zijn er vooral banen bijgekomen. Meer dan 210.000 deze

legislatuur. Een studie van Leuvense economen onder leiding van André Decoster plaatst die cijfers echter in perspectief. Hun studie is eigenlijk zeer kritisch voor de taxshift. Veel van de banen die erbij komen, zijn te danken aan de gunstige economische conjunctuur. De taxshift zelf zou op termijn voor ‘amper’ 66.000 tot 92.000 extra jobs zorgen. Een wat vreemde redenering. Niet tevreden zijn met bijna 100.000 extra banen dankzij een beleidsmaatregel? Dan vergeten de economen naar het verleden te kijken. De banen komen er vooral bij in de privésector. De voorbije tien jaar werden in verhouding minder banen gecreëerd, en dan nog vaak bij de overheid.

Decoster en co ergeren zich ook aan het feit dat de taxshift geen belastingverschuiving is, maar een belastingverlaging. De opbrengsten van de taksen, die de lagere lasten op arbeid moeten compenseren, vallen tegen. Met als besluit dat de creatie van nieuwe banen veel geld kost: 80.000 euro per job. Nog een vreemde redenering. Men geeft de indruk dat het om gesubsidieerde arbeid gaat, terwijl dat niet het geval is.

Het onderzoek stelt ook dat de niet-werkenden er niet op vooruit gaan. Nogal wiedes. De taxshift moet werken aantrekkelijker maken. Ter linkerzijde werd de studie gehanteerd om aan te tonen dat “de taxshift de armen armer maakt”. Uit de

Linkse agenda

Actueel

20 september 2018 min inbegrepen het ereloon voor de kunstenaar. Absurde kunst mag iets kosten, zeker als de gemeenschap ervoor betaalt. Het was diezelfde Jan Hoet die Fabre in contact bracht met koningin Paola. Het was Hoet die met het idee aanzette om het plafond van “De Spiegelzaal” te bekleden met de groene dekschildjes van juweelkevers. Jan Fabre was al van in zijn jeugdjaren fanatiek bezig met insecten en spinnen, vandaar.

De keizer van het toneel

De zot Fabre Het is even geleden dat ik nog iets geschreven heb over Jan Fabre, niet meteen mijn dikste vriend. Integendeel, ik ben allergisch voor zijn capriolen. Al jaren geleden schreef ik dat de man zo zot is als een achterdeur. En nog dit: ik ben er trots op dat ik nog nooit naar een van zijn ‘toneelstukken’ ben gaan kijken.

Dat laatste bekennen brengt me wel in een lastig parket. Hoe kun je een oordeel vellen over de ‘toneelvoorstellingen’ van Fabre als je geen enkele voorstelling gezien hebt.

Ik heb de voorbije dagen op internet gesurft op zoek naar de achtergrond van Fabres oeuvre. Wat blijkt: Jan Fabre is al van jongs af een moeilijk persoon. Hij is vijf jaar oud als zijn ouders hem slaappillen geven, kwestie van hem wat kalmer te krijgen. Vader Fabre werkt bij de Plantsoendienst van de stad Antwerpen. Op zijn webstek lezen we: “Jan Fabre is a graduate of the Municipal Institute of Decorative Arts and The Royal Academy of Fine Arts”.

Dat klinkt indrukwekkend, maar de realiteit oogt iets minder “groots”. Jan Fabre deed zijn middelbaar in de Antwerpse beroepsschool “het Stedelijk Instituut voor Sierkunsten en Ambachten” op het Eilandje in Antwerpen.

Hij studeerde af als gediplomeerd etalagist.

Daarna trok hij naar de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in de Mutsaertstraat in Antwerpen om er Beeldende Kunsten te gaan volgen. Ik heb nergens kunnen achterhalen of hij daar ook is afgestudeerd.

Klasbak Fabre noemt zichzelf een ‘performer’, liever dan kunstenaar, regisseur of wat dan ook.

Maar bovenal: hij is een klasbak inzake public relations. Geen kunstenaar in België die zich zo in de kijker kan plaatsen. Liefst met controversiële stukken die zowel voor- als tegenstanders kennen.

Vogelspinnen laten rondkruipen in een decor met scheermesjes, je moet er maar opkomen.

Menigeen tikt dan met een wijsvinger tegen het voorhoofd, maar onze artiest krijgt alles uitgelegd. Als kunstenaar heeft Fabre heel veel te danken aan wijlen Jan Hoet. De zuilen van de toegangspoort van de Gentse universiteit met sneetjes gerookte hesp bekleden?

Het was Jan Hoet die met dat artistieke idee afkwam. Bovendien raakte Fabre geen sneetje hesp aan. Dat werk liet hij over aan studenten van het Sint-Lukasinstituut. Voor het inpakken van de zuilen was 630 kilo Parmahesp nodig.

Al die pakjes vlees kostten zo’n 25.000 euro, de werkuren van de studenten en de huur van de stellingen niet inbegrepen. En uiteraard even-

Fabre noemt zichzelf een multidisciplinair kunstenaar. Vrij vertaald: zijn toneelwerken zijn echte kunstwerken, en zijn beeldhouwwerken vormen toneelstukjes op zich. Er zit altijd een ingewikkeld verhaal aan vast, want Fabre kan daar altijd een ongelooflijk verhaal aan koppelen. Moest die man op de Vogelenmarkt een stand hebben, hij zou het onmiddellijk tot “Keizer van de Vogelenmarkt” schoppen.

Hij ziet zich zeker als de keizer van de kunst. En hij heeft altijd gelijk.

Fabre is naast “performer” ook een gewiekst zakenman. In 1997 richtte hij een bvba op, Angelos. Daar worden al zijn artistieke activiteiten in ondergebracht, voornamelijk zijn beeldende kunsten en literaire werken. Hij begon twintig jaar geleden met een kapitaal van 18.600 euro, en vandaag heeft die bvba een vermogen van (afgerond) 3,9 miljoen euro.

Fabre is de enige aandeelhouder, en hij is van in het begin zaakvoerder van de vennootschap.

Zijn toneelactiviteiten zijn dan weer ondergebracht in de vzw Troubleyn, genoemd naar zijn moeder, Helena Troubleyn. Die vzw werd in 2004 opgericht. In de raad van bestuur zit een opmerkelijk persoon: Ben Appel, vandaag de dag “directeur HR / legal & public affairs” bij Medialaan (de holding boven VTM, en onderdeel van De Persgroep).

Dit terzijde. Sinds 2007 is het toneelgezelschap Troubleyn/JanFabre gevestigd in de Pastorijstraat in Antwerpen, in een pand dat de vzw van de stad Antwerpen in erfpacht gekregen heeft. In 2002 maakte de Vlaamse regering 1,23 miljoen euro vrij voor de verbouwing van het pand, want toen was al beslist dat Jan Fabre er zijn intrek zou nemen. Daar wordt gerepeteerd, en is zijn atelier gevestigd. Kortom, het is een “laboratorium” waar de grenzen worden opgezocht, een vrijplaats. Het menselijk lichaam en seks zijn wezenlijke onderdelen in het werk van Fabre. Geen toneelstuk of er moeten blote dansers en danseressen in voorkomen. En die moeten op de scene allerlei handelingen uitvoeren. Dat gaat van masturberen en urineren tot het smijten met ingewanden, en suggestieve verkrachtingen. Samengevat: ’t is allemaal heel psychedelisch.

Leve de subsidies Die experimentele kunstvorm (sic) kost

Briefje aan Charles Michel

Ontroerend democraat Mijnheer de bevrager,

Gij zijt de jongste tijd met serieuze dingen bezig, zo laat gij uitschijnen. En toch lijkt maar weinig te lukken. Een begroting die maar niet op orde geraakt, forse begrotingstekorten, een nieuwe wet op de woonstbetreding die in de afvalbak belandt, illegalen die worden vrijgelaten om andere illegalen – transmigranten – op te sluiten, een immigratievloed die onhoudbaar wordt, de ARCO-deal die nog maar eens wordt uitgesteld, messentrekkerij door verwarde mensen, onthutsende memes van een stelletje belhamels die tot inquisitoire toestanden leiden, de politie die maar niet op een verantwoorde getalsterkte geraakt, de taalwetgeving die blijvend met voeten wordt getreden door de Franstaligen, een linkerzijde die iedereen die niet aan haar kant staat verkettert en verdacht maakt en uitscheldt voor fascisten en nazi’s, de Europese Unie die nog geen klein beetje davert op haar ondemocratische grondvesten… We kunnen blijven opsommen.

In weerwil van al die kommer en kwel springt uw bezorgdheid over een beslissing over een keuze voor de zomer- of de wintertijd in het oog. Ik ben dan ook zeer verheugd dat gij de zaken waar de bevolking echt van wakker ligt ferm en doortastend aanpakt. Gij wilt er zelfs over gaan samenzitten met Nederland en Luxemburg, want “het zou absurd zijn als we allemaal een andere keuze maken”.

Aangezien de Europese Commissie wil dat vanaf volgend jaar de omschakeling tussen de zomer- en de wintertijd afgeschaft wordt, laat zij het in een zeldzame bevlieging van democratische keuzevrijheid aan de lidstaten over tot welke tijdzone ze willen behoren.

Keuzevrijheid in de EU? Het bestaat. Maar lang niet over alles, zoals blijkt uit het immigratiedossier in het algemeen en de vluchtelingenproblematiek in het bijzonder. Riskeer daar maar eens – zoals Hongarije – buiten de lijntjes te kleuren! Dan is verbanning uw deel.

Uw regering wil de tijdsomschakeling afschaffen, dus moet een

keuze gemaakt worden. Gij gaat niet alleen met uw vele deelregeringen samenzitten, gij wilt ook een Benelux-keuze. Ik raak ei zo na ontroerd door uw zin voor betrokkenheid van zovelen, en nauwelijks bekomen, gaat gij nog een stap verder, want gij wilt zelfs de mening van de bevolking vragen. Ik kom niet meer bij…

De mening van de bevolking vragen! Dat we dat in dit onzalige land nog mogen meemaken. Hoewel het referendum grondwettelijk niet voorzien is, peinst gij u suf hoe dat kan aangepakt worden.

Een internetbevraging zou tot de mogelijkheden behoren. Maar de Nederlanders moet ge daarover geen raad gaan vragen, want zij hebben nog maar net op initiatief van de linksliberalen van D66 en gesteund door uw partijvrienden van de VVD de volksraadpleging afgeschaft, omdat volksraadplegingen niet altijd de gewenste resultaten opleverden.Hoe dan ook ben ik te vinden voor het bevragen van de bevolking, maar dan niet alleen over de zomer- en de wintertijd. Ik durf voorstellen uw ‘waarde landgenoten’ ook eens te vragen wat zij denken over de blijvende toestroom van vreemdelingen.

Over de intolerantie van een mannengodsdienst die hier steeds steviger voet aan de grond krijgt. Of over de aanpak van verwarde mensen die anderen aanvallen met messen en explosieven. Of de hoge belastingdruk. Of de verhoogde pensioenleeftijd. Of over het EU-lidmaatschap. Of over de politieke correctheid. Of de UNIA-gedachtepolitie. Of over uw regering. Of nog zoveel.

Ik ben van mening dat gij dat niet gaat aandurven, omdat gij weet dat gij zonder enige twijfel op uw snufferd gaat belanden. Gij hebt ons al genoeg voor de zot en niet voor vol gehouden. Het is beter dat gij ophoudt met van die goedkope fantasietjes te lanceren. Draai mensen geen rad voor de ogen! Wees consequent. Maar dat is wellicht te veel gevraagd.

3

natuurlijk geld, en de vzw Troubleyn/JanFabre rekent daarbij op gulle subsidies van de Vlaamse overheid (dankzij uw belastinggeld).

Wat lezen we nochtans in het verslag van de erkenningscommissie, die moet oordelen over de subsidieaanvragen? We citeren: “De Theatercommissie is overtuigd van de artistieke kwaliteiten van Troubleyn/Jan Fabre en heeft vertrouwen in de voorliggende plannen, maar stelt een duidelijke discrepantie vast tussen de financiële middelen waarover een gezelschap als Troubleyn beschikt en vele andere (jongere) structurele gezelschappen. Rekening houdend met de huidige moeilijke budgettaire situatie en met alle elementen in het artistieke advies, adviseert de Theatercommissie om de organisatie te subsidiëren, maar met een verlaging van het huidige subsidiebedrag.”

In een ander verslag staat, samengevat, te lezen: “In feite verdient het toneelgezelschap Troubleyn/JanFabre minder subsidies, maar omdat het Jan Fabre is, kunnen we niet anders dan subsidiëren”. Op dat vlak is Jan Fabre ongenaakbaar. Zo ontsnapte hij in 2016 aan een structurele ingreep van minister Sven Gatz. Het theatergezelschap van Fabre ontvangt elk jaar zo’n 927.000 euro aan subsidies. Dat is veel geld. In het jaar 2010 waren er 106 voorstellingen, waarvan zo’n 60 procent in het buitenland. In totaal gingen 23.159 mensen kijken.

Omgerekend gingen dat jaar (afgerond) 9.270 Vlamingen naar een voorstelling van Fabre kijken, of gemiddeld 220 kijkers per voorstelling. Wow! Van een publiekstrekker gesproken.

Niettemin zit de vzw in slechte papieren.

Het eigen vermogen staat onder nul, en in het boekjaar 2017 werd een schuld genoteerd van meer dan 200.000 euro.

Katten In 2012 kwam Jan Fabre in het nieuws toen hij, in het kader van een film, op de trappen van het Antwerpse stadhuis met enkele katten begon te smijten. Twee katjes geraakten daarbij gewond. De publieke verontwaardiging was groot. En de fantasie van Fabre sloeg opnieuw op hol. Naar eigen zeggen kreeg hij 20.000 haatmails (wat totaal gefantaseerd is door de man). Erger nog: enkele weken later werd hij ‘s morgensvroeg, joggend in Park Spoor Noord, aangevallen door zeven mannen met knuppels.

Zogezegd, want hij kon gaan lopen, en hij liep zo snel dat geen enkele van die zeven mannen hem kon inhalen. Niet slecht voor een kettingroker. Fabre kwam zonder blutsen uit het incident. Hij weigerde klacht neer te leggen bij de politie. Maar hij voelde zich bedreigd, vooral door het succes van de N-VA, dat net daarvoor de burgemeesterssjerp veroverd had. Fabre is immers allergisch voor alles wat Vlaams is of naar Vlaanderen ruikt.

De achtervolgingswaanzin van Fabre bereikte een hoogtepunt: hij dook gedurende enkele dagen onder. Niet voor het eerst, trouwens. Ook ten tijde van Zwarte Zondag zag hij overal ‘fascisten’ die hem wilden vermoorden. Fabre ziet spoken en haalt daarmee de pers, terwijl elke journalist heel goed weet dat Fabre aangevallen noch belaagd werd door rechtse jongens. Helemaal niet. Maar niemand van onze journalisten durft Fabre van wederwoord dienen. Fabre manipuleert, blaft en duldt geen kritiek. Niet van journalisten, niet van collega-theatermakers, niet van danseressen en dansers.

Doctor Fabre O ja, de film die in het Antwerpse stadhuis werd opgenomen heet “Doctor Fabre will cure you” en gaat over zijn carrière. U ziet hem bijvoorbeeld op de pui staan van het stadhuis waar hij stukken van een varkenskop (oren, ogen, neus) naar beneden smijt, onder het herhaaldelijk roepen van “Doctor Fabre will cure you”. Fabre speelde alle rollen zelf, verkleed als Arabier met een vogel op zijn schouder, als Skeletman gehuld in een uit rauw vlees genaaide jas, als een hitsige hond, als een geharnaste ridder te paard met zowaar een leeuwenvlag in de hand, als Fred Astaire (op de trappen van het stadhuis en katten smijtend) en als … Fabre.

De film werd enkel in het alternatieve circuit getoond. Hoeveel volk er is komen kijken? Geen flauw idee. Wie het allemaal betaald heeft? Heb ik niet kunnen achterhalen.

Of het Jan Fabre allemaal worst zal wezen, dat weten we evenmin. Hij brengt zoveel mogelijk tijd door in zijn kasteel in Brakel, de gemeente van onze vriend De Croo. Fabre zou daar heel graag een ‘Dansatelier’ in onder brengen. Wat daarmee bedoeld wordt, weten we K arl van C amp sinds verleden week.

4

Dossier

20 september 2018

Lumumba: dappere praatjesmaker en autocraat (2) Wat als Lumumba niet vermoord was? Dan was hij misschien de zoveelste Afrikaanse autocraat wiens naam met afkeer wordt uitgesproken.

Onafhankelijkheid in de schoot geworpen tijdens RTC In januari 1960 begint de R(onde)T(afel) C(onferentie) in Brussel over de toekomst van de kolonie met Belgische en Congolese politici. De Congolezen hebben één voorafgaande eis: Lumumba vrij, want die zit na rellen in Stanleystad nog in een cel. De eis wordt prompt ingewilligd en Lumumba maakt een triomfantelijke intocht in Brussel.

Dan beginnen de onderhandelingen, en de Congolezen vallen van hun stoel. De machtige kolonisator gaat onmiddellijk door de knieën. Dat denken zij toch. In werkelijkheid heeft het establishment – de koning, de regering en grote financiële en industriële groepen – al beslist hen officieel de teugels in handen te geven en in Congo via leger, administratie en grote maatschappijen verder te besturen. De discussie gaat direct over de onafhankelijkheidsdatum: 15 juni willen de Congolezen, 15 juli zegt de nieuwe minister van Koloniën Gust de Schrijver, die zich bewust politiek zelfmoordt met dit vergiftigd dossier. Het wordt 30 juni.

De Congolese politici ruiken geld, luxeauto’s, hoge ambten en veel vriendendiensten, en ze hebben er voorlopig geen probleem mee dat Belgische militairen, ambtenaren en bedrijfsleiders de lakens blijven uitdelen.

Achteraf verwijten sommige Congolezen de kolonisator dat die onafhankelijkheid veel te vlug is toegekend. Een overgangsperiode van vijf jaar zou beter geweest zijn. Nonsens!

Welke Congolees zou met de onafhankelijkheid voor ogen de bevelen van een blanke schoonmoeder nog langer aanvaard en uitgevoerd hebben? Britse en Franse kolonies die na 1960 onafhankelijk worden, sukkelen even erg als Congo, geteisterd door armoede, corruptie en geweld.

Tweede RTC De Congolezen gaan ermee akkoord dat de instellingen van de kolonie een blauwdruk worden van die in het moederland: een tweekamerstelsel in een unitaire staat. Vooral Lumumba is een unitarist, omdat zijn Tetelavolk over heel Congo verspreid leeft. In 1984 vraag ik tijdens een vlucht uit Londen aan Gust de Schrijver waarom nooit aan een federale structuur gedacht werd.

Laconiek antwoordt hij dat in 1960 het woord federaal in eigen land nog taboe was, laat staan dat de politici dit stelsel aan Congo hadden opgelegd. Na de RTC vliegen de Congolezen in zeven haasten terug naar huis om verkiezingstournees te houden. Later is er nog een tweede RTC, over de economie, maar daarin zijn de Congolese toppers niet geïnteresseerd. Hun vertegenwoordigers (Mobutu is de man van Lumumba) snappen nauwelijks iets van het gebruikte jargon, maar ze voelen wel aan dat de financiële en industriële machten hen proberen te rollen. Tot een echt akkoord komt het niet.

Stokken in de wielen Tijdens de verkiezingscampagnes beloven de Congolese politici alles aan de uitsluitend mannelijke kiezers. De oren van journalisten tuiten als ze met hun kennis van het Tsjiluba, Swahili of Lingala de ophitsende toespraken vergelijken met de gematigde verhalen in het Frans.

Lumumba is daar sterk in. De uitslag van de verkiezingen wordt niet met gejuich onthaald in Brussel. 26 partijen (en sommige zijn al een kartel) halen een zetel in de Kamer.

Lumumba raapt met zijn unitaire nationalistische partij overal stemmen, zij het zeer weinig in de provincies Leopoldstad en Katanga.

Maar met zijn 33 zetels op 137 haalt hij er 20 meer dan de linkse tweede partij. De partijen die nauw willen samenwerken met de kolonisator hebben weinig succes. Brussel heeft inmiddels ter plaatse twee extra ministers aangesteld. Raymond Scheyven (een Franstalige christendemocraat) moet waken over de economische belangen van de grote maatschappijen. In Leopoldstad probeert Walter

Ganshof – een komediant die in de latere Schaarbeekse lokettenkwestie het FDF niets in de weg zal leggen - een regering op de been te brengen. Ganshof lust een nationalist als Lumumba niet. Hij minacht, zoals de meeste van zijn tijdgenoten, die in zijn ogen omhooggevallen Congolezen. Hij probeert Lumumba stokken in de wielen te steken. Die wordt met de dag bozer en antiBelgischer, want hij vermoedt terecht dat het Brusselse establishment een marionet zoekt, of bij gebrek daaraan een minder strijdvaardig iemand. Ganshof verkiest Kasa Vubu, die zijn afkeer voor de kolonisator beter verbergt. Echter, Kasa Vubu slaagt er niet in een regering te vormen. Feitelijk wil Lumumba een regime à la De Gaulle, waarbij de eerste minister de bevelen van de president uitvoert.

De autoritaire Lumumba ziet zichzelf natuurlijk als de grote baas, maar ten slotte moet hij een compromis sluiten: Kasa Vubu wordt staatshoofd, maar als eerste minister wordt Lumumba de politieke baas, want met veel beloftes en postjes slaagt hij er wel in een parlementaire meerderheid te krijgen.

Boudewijn en Lumumba: allebei van a tot z gelogen Dan is het tijd voor de onafhankelijkheidsviering op 30 juni. Boudewijn haalt in zijn toespraak alle koloniale clichés boven en vergeet uitdrukkelijk de Congolezen te bedanken dat ze heel de tijd hun eigen kolonisatie betaald hebben en la bourgeoisie francophone nog rijker hebben gemaakt dan ze al was. Kasa Vubu murmelt wat terug en dan geeft de nieuwe Kamervoorzitter (lid van Lumumba’s partij) onvoorzien het woord aan zijn politieke baas. Later zegt men dat de linkse Waal Jean van Lierde de toespraak van Lumumba heeft geschreven, alsof die daar zelf niet toe in staat was. De gezwollen toon wijst wel degelijk naar de Congolees als auteur.

Lumumba’s woorden zijn niet voor de gasten bestemd maar voor de Congolezen in heel het land, voor zover die het via vertaling begrijpen. “Strijders van de vrijheid” begint hij zijn toespraak en vervolgt met “dat we die strijd met tranen, vuur en bloed gestreden hebben”. Dat is van a tot z gelogen. De onafhankelijkheid is in de Congolese schoot geworpen.

Vervolgens fileert hij de koloniale situaties met zijn “slachtpartijen, cellen”, “spot, beledigingen die we ’s ochtends, ’s middags en ‘s avonds moesten ondergaan”, “met lonen die veel te laag waren om te kunnen eten” (De levensstandaard van de Congolezen bedraagt vandaag 1/4de van die in 1960). Zijn toespraak is een even grote karikatuur van de werkelijkheid als die van een woedende Boudewijn die op slag wil vertrekken.

Moeder van de manipulatie?

Sociale wetenschappers hebben de neiging simpele dingen moeilijk uit te leggen en er dan nog eens een speciaal taaltje bij te gebruiken. Kwestie van de dingen moeilijker te maken dan ze zijn. Taal- en mediawetenschapster Elisabeth Wehling is daarop geen uitzondering. Haar sleutelbegrip heet “framing”. Interessant is dat ze hiermee veel verklaart over taalmanipulatie en propaganda.

“Framing” zou je best kunnen vertalen door “waardenkader”. De stelling van Elisabeth Wehling luidt: “Welk woord u ook hoort, steeds wordt in uw hoofd een ‘frame’ geactiveerd, een waardenkader actief gemaakt.” Met andere woorden, de wijze waarop over een bepaald thema wordt gepraat en welk taalbeeld daarbij wordt gebruikt, zal bepalend zijn voor bepaalde associaties en instellingen. Wat voor de enen “gierigheid” is, zal voor de anderen “spaarzaamheid” zijn. Voor de enen is het “verspilzucht” terwijl anderen het beschrijven als “vrijgevigheid”.

Docente aan de Berkeley-universiteit Met deze “framing”-theorie houdt de in 1981 in Hamburg geboren Wehling zich al een tiental jaren bezig aan de Amerikaanse universiteit van Berkeley. Ze publiceerde meerdere werken, waaronder het Duitse boekje “Politisches Framing”. Ze draagt een linkse bril, wat onontbeerlijk is om aan de Berkeley-universiteit overeind te blijven. Zo is het duidelijk dat in de “framing” van mevrouw Wehling het alleen maar verfoeide rechtsen zijn, zoals Trump en de AfD, die vanuit hun “framing”, vanuit hun “waardenkader”, stigmatiseren.

Mevrouw Wehling is erin geslaagd ettelijke begrippen en stellingen in de zogenaamde ‘mainstream-media’ te krijgen, in de propagandazenders van de linkse ‘newspeak’ zeg maar. Zo mag men het volgens haar niet meer hebben over “vluchtelingenstroom”, maar over

“vluchtbeweging”. Ook “vluchteling” mag niet meer; dat moet “gevluchte mens” worden.

Ook linkse manipulatie gebeurt vanuit “framing” Taalkundige Wehling heeft het niet helemaal verkeerd voor, natuurlijk. Zo zegt ze correct: “Geen enkel woord kan buiten ‘waardenkaders’ worden bedacht, gesproken en verwerkt.”

Inderdaad! Want ook de zogenaamde Gutmenschen misbruiken taalkundige verklaringskaders om debatten naar hun hand te zetten en te manipuleren. En zij in de eerste plaats! Want of men het nu over ‘refugees’, ‘vluchtelingen’ of ‘gevluchte mensen’ heeft, als men de waarheid dienstig wil maken aan de onvoorwaardelijke opname van illegale inwijkelingen, dan kan men dat niet anders noemen dan manipulatie!

De angel in die theorie? Als de realiteit uit het ‘frame’ valt, dan verdampt het manipulatie-effect. Waarschijnlijk moet daar de oorzaak worden gezocht waarom ‘progressief links’ alles doet om het debat en het waardenkader in handen proberen te houden, terwijl we net merken dat de realiteit – de aanzwellende migratie naar Europa, met alle negatieve effecten van dien – steeds verder van dat linkse “waardenkader” af staat. Links verliest de controle op de werkelijkheid – letterlijk dus!

Conclusie: houd vooral Elisabeth Wehling goed in het oog. Misschien probeert de linkse pro-multicul-lobby in Vlaanderen of België deze professor nog op te voeren.

Piet van Nieuwvliet

Vier dagen rust Vanaf de 1ste juli kan de regering aan het werk. Lumumba doet dat op zijn Afrikaans.

Hij ontvangt iedereen die tot bij hem geraakt en spreekt van de ochtend tot de avond zowel met zijn ministers als met gewone Congolezen. Hij besteedt zijn tijd aan staatszaken en aan minuscule details. Vier volle dagen regeert Lumumba zonder problemen, maar de 5de juli slaat de vlam in de pan. Bijna twee jaar lang is het leger in de weer geweest met etnische conflicten te ontzenuwen, het gezag te handhaven, en zwarte politici die te veel noten op hun zang hadden bij de kraag te grijpen.

En nu rijden die heren hen hoogmoedig voorbij, terwijl de onnozele Belgische opperbevelhebber van de Weermacht op een bord schrijft “na de onafhankelijkheid = voor de onafhankelijkheid”. De muiterijen beginnen met vernederingen van Belgische officieren en verkrachtingen van hun vrouwen en dijnen vlug uit naar het hele leger. Kop van Jut is Lumumba; een parvenu in de ogen van de soldaten die zelfs geen kruimels krijgen. De jacht op Lumumba begint. (Vervolg en slot volgende week.)

Jan Neckers

Herdenking Lokeren weer schot in de roos En wéér was de Sint-Annakerk bomvol gelopen met Vlamingen uit alle windstreken, die de volksgenoten willen blijven herdenken die in de ‘kwade jaren’ (Arthur de Bruyne - E. de V. van ‘t Pallieterke) 1944-’50 getroffen zijn door een even zinloze als waanzinnige staats- en straatrepressie. In de annalen van HEKALO, trouw gesteund door ons eigen weekblad, door het voluit Vlaamsgezinde Vlaams & Neutraal Ziekenfonds en een rist andere weldoeners met het goede hart op de recht(s)e plaats, mag 16 september 2018 gerust als ‘historisch’ vereeuwigd worden.

Historisch, al was het maar wegens de kortste preek uit de tientallen herdenkingsmissen die voor het reeds lang opgeruimde strafkamp zijn opgedragen. Heeft die goeie radicaal Vlaamse pater Wim, op 12 maart 2018 overleden en zondag sereen herdacht, zich omgekeerd in zijn graf? Bah neen, hij zal wel gemonkeld hebben: “Zo kan het ook.” Juist, zo kan het ook, als ze maar niet vergeten worden, die gewezen gekerkerden van wie er nog twee in levenden lijve aangetreden kwamen voor het altaar om, samen met de grote groep ‘pakskesdragers’, een kring van vriendschap te vormen

als voorbeeld van eenheid voor de politici in Vlaanderen-ons-vaderland.

Wie erbij was, sommigen zelfs voor de eerste keer in hun niet meer zo prille bestaan, zal met mij willen getuigen dat het weer hartverwarmend was, ook al omdat het VNJ een jeugdige en frisse stempel op de warme herdenking heeft gedrukt. Niet meer zo jeugdig, maar altijd even fris, deden de mensen van Voorpost zich andermaal gunstig opmerken door hun erg gewaardeerde hand- en spandiensten en dat mag wel eens met de nodige nadruk geschreven worden. hvo

Actueel

20 september 2018

Arabische landen: geen migratie, tenzij…

Zuur & Zoet ZACHTJES NAAR DE UITGANG?

Hier en daar wordt wel eens de idee geopperd dat de grote migratiestromen ten gevolge van de ‘Arabische Lente’ best zouden worden opgevangen in de nabijgelegen staten in het Midden-Oosten.

Zo namen Jordanië en Libanon nogal wat Syrische vluchtelingen op in vluchtelingenkampen. Waar migranten echter totaal géén plaats kregen aangeboden, zijn de rijke Arabische oliestaten. Geen migratiestromen naar Saoedi-Arabië (hoewel er ruimte is én er middelen zijn), de V.A.E., Qatar en die andere kleinere staten.

Enkele weken geleden werd Ahmed Aboel Gheit, voorzitter van de belangrijke Arabische Liga (Jami ah ad-Duwal al‘Arabiyah) door de Chinese televisie geïnterviewd. Onder andere werd de vraag gesteld waarom de Arabische landen geen islamitische of andere migranten opvangen. Ahmed Abdoel Gheit stelde dat Arabische landen geen ‘destination country’ zijn of willen zijn, “hoewel we zeer open zijn”.

Aanpassen of verhuizen Waarom ze dan geen ‘land van bestemming’ zijn, wil de Chinese journalist weten.

“Omdat we geen uitzondering maken. Als mensen over de grens komen, bestaat de eerste fase erin dat ze een document tekenen, dat hen verplicht alle rechten en regels van onze landen te volgen. Dat betekent dat bij inbreuk op dit akkoord, ze veroordeeld worden – met een versnelde procedure – tot dezelfde straffen, waaraan de lokale bevolking wordt onderworpen (wat in bepaalde gevallen dus kan gaan tot de doodstraf). Ze worden ook teruggestuurd naar hun landen van herkomst, eens de straf uitgezeten.”

En dat is niet alles: “We maken ook een akkoord op waarbij de financiële steun die ze voor hun integratie in onze landen krijgen, integraal moet worden terugbetaald binnen de twee jaar, zo niet worden alle goederen aangeslagen en worden ze onmiddellijk het land uitgezet.”

Wederkerigheid “Ik kende de lokale gebruiken niet of verstond ze niet.” Dit soort argumenten van daders van allerlei crimineel gedrag wordt dus niet als verschoningsgrond aanvaard in de Arabische landen (Saoedi-Arabië, Bahrein, V.A.E., Koeweit, Oman en Qatar). Hij of zij wordt geacht de lokale cultuur te kennen en erkent die te kennen door het ondertekenen van de documenten.

Op de Chinese opmerking dat dit overkomt als een hard migratiebeleid en dat het veel soepeler kan, zie West-Europa, antwoordde Ahmed Abdoel Gheit als volgt: “Dit is zeker niet te hard. Als ik een schuilplaats zou zoeken en hulp zou vragen in een ander land, zou ik het als een absolute plicht beschouwen te gehoorzamen aan de letter van de wetten van het ontvangstland. In het ander geval zouden ze mij onmiddellijk mogen uitwijzen.”

En: “West-Europa zal ooit wel eens wakker worden, en de toestand zien zoals ze werkelijk is. De leiders van West-Europa zouden beter eens naar Doha in Qatar worden gestuurd of naar Saoedi-Arabië en daar asiel aanvragen, zodat ze aan den lijve ondervinden hoe het eigenlijk zou moeten gaan. Daar zouden ze wel uit hun dromen ontwaken.”

Besluit? Wederkerigheid is een zeer algemeen verspreid rechtsbeginsel, zowel in de Europese rechtssystemen als in buiten-Europese rechtsstelsels. Misschien kan men dit rechtsbeginsel eens proberen toe te passen op migratie en asielbeleid?

Piet van Nieuwvliet

5

Vooral extreemlinkse en islamitische haatpredikers Wie de Mainstream Media (MSM) al een tijd volgt, zou tot de foute conclusie kunnen komen dat vanuit extreemrechts een enorm gevaar uitgaat. Die conclusie is uiteraard fout. “De dreiging die uitgaat van de extreemrechtse ideologie werd en wordt door het OCAD (Orgaan voor de Coördinatie van de Analyse van de Dreiging) op dit moment (11 september 2018) als laag ingeschat.” meen, weze het religieus, ideologisch of iets anders. De mogelijke opname van een entiteit in de gegevensbank gebeurt volgens Jambon op voorstel van een basisdienst – de Veiligheid van de Staat, de ADIV, de politie of het OCAD – die daartoe een inlichtingenfiche aanmaakt. Of betrokken entiteit wel of niet als haatpropagandist opgenomen wordt, gebeurt na een evaluatie door Haatpropagandisten? het OCAD, na overleg en in samenspraak Haatpropagandisten in de (gemeenschap- met de diensten. Het OCAD neemt de finale pelijke) gegevensbank opnemen is wettelijk beslissing. geregeld door het koninklijk besluit (KB) van Conclusie 23 april 2018. Jambon: “De bedoeling daarLezers van dit weekblad laten zich uitervan is om informatie te kruisen zodat een gemeenschappelijke opvolging en aanpak aard niets wijsmaken. De dreiging die van mogelijk worden.” De definitie van haatpro- extreemrechts uitgaat (doorgaans eigenpagandist verwijst naar het koninklijk besluit lijk gewoon rechts) is minimaal in België. van 23 april 2018. In de wet op de gemeen- De echte dreiging komt nog steeds vanuit schappelijke gegevensbank is de wettelijke islami(s)tische hoek. Dat wordt zeer duide‘scope’ zeer duidelijk geformuleerd: extre- lijk aangetoond door de vele haatpropaganmisme dat kan leiden tot terrorisme, zon- disten in België die door de VeiligheidsdienThierry Debels der verwijzing naar de aard van het feno- sten gevolgd worden.

Dat vertelde vicepremier Jambon in de Kamer. Het aantal haatpropagandisten in de gegevensbank van het OCAD bedraagt op dit ogenblik 90 personen: 15 buitenlandse predikers, 16 haatpredikers van extreemlinks, 7 haatpredikers van extreemrechts en ongeveer 40 van andere, voornamelijk islamitische aard.

Waarom steeds Pakistanen?

Aandachtige lezers van dit weekblad weten dat het verband tussen etnische achtergrond en criminaliteit bijzonder delicaat ligt. Delicaat, omdat het ontkennen van dergelijke band ongeveer het credo is van de overtuigde multiculturalist – ongeacht of die van socialistische, liberale of christendemocratische huize is.

In zowat alle West-Europese landen geldt daarom de omerta-regel om vreemdelingen niet te stigmatiseren, en om vooral het credo van de heerlijke Nieuwe Wereld niet onderuit te halen, wordt elk onderzoek naar het verband tussen etnische afkomst en criminaliteit gewoon verboden. Taboe, in een maatschappij die zegt àlle taboes te verbieden. Toch zou

STEUN

SCEPTR machtig nieuws BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

het kunnen dat ditmaal een opening wordt gemaakt … door de Engelse minister van Binnenlandse Zaken, Sajid Javid. Hij heeft een studie besteld die moet onderzoeken waarom daders van zogenaamde seksuele ‘groominggangs’ zo dikwijls van Pakistaanse afkomst zijn.

Volgens de krant ‘The Independent’ verklaarde Sajid Javid dat de omstreden stap “de bijzondere eigenschappen” van de daders wil analyseren om ernstige gevallen zoals in Rotherham, Rochdale, Telford, en nu ook in het NoordEngelse Hundersfield, waar een groep pedofielen jarenlang jonge meisjes systematisch seksueel misbruikt heeft, te verhinderen.

Sajid Javid, die van Pakistaanse afkomst is, wil het thema “direct en rechtstreeks aanpakken”, omdat de regering van de strijd tegen seksuele uitbuiting van kinderen “de hoogste prioriteit” heeft gemaakt. “Als er bewijzen zijn, die aantonen dat er culturele factoren zijn die bepaalde vormen van crimineel gedrag veroorzaken, zijn we vastbesloten deze te bestrijden”, verklaarde de in Rochdale geboren politicus.

Nu is het wachten op de rest van de wereld, tot die hun multiculturele oogkleppen laten vallen en eindelijk eens in actie schieten. Of is de veiligheid van de burgers soms maar een tweede-, derde- of tienderangsprobleem?

Piet van Nieuwvliet

In ’t Pallieterke nummer 28 van deze jaargang citeerden we enkele uitspraken van Ömer Demircioglu, de Turk die voor N-VA in de Gentse gemeenteraad zit. Bijvoorbeeld: “N-VA Gent moet niet zo dicht aanleunen tegen het vieze populistische rechts” en “Het chagrijn van N-VA over alles wat Turks of moslim is, moet stoppen […] Als Engels of zelfs een dode taal als Latijn wordt onderwezen, is er geen enkel probleem. Waarom dan wel met Turks?” Tevens sprak Ömer zich uit tegen een algemeen hoofddoekenverbod. Natuurlijk is dat allemaal niet zo erg als poseren met Grijze Wolven, of de Armeense genocide ontkennen, maar we hadden niet verwacht dat N-VA hem opnieuw op de lijst zou zetten.

Hij staat er echter weer op, zij het slechts op plaats 24. Nu heeft N-VA acht zitjes in de Gentse gemeenteraad. Zijn kansen zijn dus, om het heel voorzichtig te zeggen, eerder klein.

COLLATERAL DAMAGE De “Totaler Krieg” van het Gentse stadsbestuur tegen automobilisten veroorzaakt evenveel “collateral damage” als een tapijtbombardement met B-52’s. “Na meer dan 26 jaar in het prachtige huis aan het Laurentplein te Gent, komt er een einde aan het Gentse verhaal. Met zeer veel pijn in het hart verhuizen we eind september. De keuzes die het Gentse stadsbestuur gemaakt heeft de laatste jaren, zorgen ervoor dat het Gentse centrum niet meer leefbaar is voor een kleinhandelaar. We voelen ons gewoon weggepest. We doen ons uiterste best om begin december op onze nieuwe locatie, met een frisse wind, en in een splinternieuw pand, van start te gaan in Sint-Martens-Latem.”

Met die woorden kondigde het audiobedrijf Bang & Olufsen de sluiting aan van de vestiging in het centrum van Gent. Een andere bekende audiozaak, Stevens Hifi, vlucht ook weg uit Gent. Op de webstek staat zij een nieuwe winkel bouwen met parking - let op dat detail! -, ook in Sint-Martens-Latem.

Ja, de grondprijzen zijn daar verschrikkelijk hoog, maar dat is allemaal minder erg dan de “Totaler Krieg” van het Gentse stadsbestuur tegen automobilisten te moeten ondergaan. De eigenaars van die handelszaken halen scherp uit naar het circulatieplan en naar het “overdreven strenge boetebeleid” van de Gentse parkeerwachters en politiepatrouilles. In Gent worden regels en reglementen alleen ruim geïnterpreteerd voor zigeuners, illegalen en moslims.

Voor kleinhandelaars en chauffeurs geldt alleen de letter van de wet. Zij worden beboet, gesaboteerd, en van het kastje naar de muur gestuurd in een stratenlabyrint zonder wegwijzers. Tot zij het opgeven en Gent de rug toekeren.

KEUZE TE OVER De Antwerpse kiezer kan op 14 oktober kiezen uit dertien partijen. Naast de gekende zeven “klassieke” partijen, zijn er zes nieuwkomers: van ludieke narrenpartijen tot en met de partij van Abou Jahjah.

Zijn partij Be.One krijgt concurrentie van de partij Democratisch-Solidair Appèl (D-SA) dat voorstellen lanceert rond “diversiteit” en “participatie”. Dat laatste thema staat ook vooraan bij de partij “Burgerlijst”. Bij D-SA zien we uitsluitend jonge kandidaten van allochtone afkomst en die waren voorheen actief bij Groen en sp.a. De bij jongeren populaire Rachid Abourig, beter bekend onder de naam Bear Grills van Antwaarpe, duwt de lijst. De Burgerlijst heeft een hoog geitenwollensokkengehalte, maar de D-SA is een partij van en voor allochtonen, en een rechtstreekse concurrent voor Abou Jahjah die opkomt voor radicale gelijkheid.

Vraag is, zullen die partijtjes veel stemmen kunnen afsnoepen van gevestigde linkse partijen als sp.a, Groen en PVDA?

6

Dwars door Vlaanderen

20 september 2018

De Geuzenberg

Verkiezingsanekdotiek Zeker in de aanloop naar de voltrekking levert een politieke campagne verhalen met anekdotische waarde op. We selecteerden er drie.

Daar sta je dan wat rond te kijken tijdens het wachten aan een verkeerslicht in SintJoost-ten-Node, het kleine broertje der Brusselse gemeenten (en tevens het armste). Er is behoorlijk wat middenstand actief op dat stuk Haachtsesteenweg, vooral dan van Turkse afkomst. Die mensen lijken erg politiek geïnteresseerd. Verkiezingsaffiches zie je er in overvloed. Van soms erg diverse kleuren ook, netjes verzameld op één en hetzelfde uitstalraam.

De scène interpreteren is als zoete honing voor naïevelingen, maar daar doen wij mooi niet aan mee.

Roger Nols Laten we het zo stellen: de res publica interesseert hun geen moer, de positie van hun gemeenschap mogelijk wel, en zeker wanneer de eigen belangen op het spel staan is het pragmatisme troef. Maar goed, dat is dan ‘le vote ethnique’, zoals men dat in de taal van Molière noemt. Het resultaat telt men in voorkeurstemmen. Toen de oud-burgemeester van Schaarbeek Roger Nols voor het laatst in 1994 tot raadslid verkozen werd (als lijstduwer van de PRL, voorloper van de MR, voor alle duidelijkheid) trok hij zich prompt terug omdat

hij niet bestand was tegen de opmars van ‘nieuwe Belgen’ in de gemeenteraad. Hopelijk voor hem is het hiernamaals gevrijwaard van berichtgeving over het Brussel van 2018.

“Turkstaligen” Nu we toch in de Ezelsgemeente zijn beland, anekdote één. Het rommelt op de lijst van burgemeester Clerfayt die, dit ter zijnde, de campagne wil sturen door misbruik van de aanplakborden. Schepen Sait Köse, die op de derde plaats van zijn Burgemeesterslijst stond, zag zich genoodzaakt zijn kandidatuur in te trekken wegens beschuldigingen van, en we citeren, “valsmunterij, verduistering, faillissementsfraude en obstructie”. Hierdoor ontstond een mooie vacature die Halis Kökten (35ste plaats) maar wat graag wou invullen.

De keuze viel echter op een andere schepen, Michel de Herde, waardoor Kökten bijzonder woest was. Niet alleen had hij in 2012 immers 500 stemmen meer gehaald dan De Herde, hij vond het ook normaal “een Turkssprekende kandidaat te vervangen door een andere Turkssprekende kandidaat”. Dit gebeurde niet, waardoor deze “Turkssprekende” kandidaat ook van de 35ste plaats een

openstaande betrekking maakte. Nu ja, op dit punt zijn we dus gekomen. Ooit was er een Koninklijke Commissaris voor het Migrantenbeleid, inmiddels de kaap van de 90 al voorbij, die het steevast had over integratie.

Ei van Columbus Nog eentje. De “christendemocratische” oppositie in Brussel-stad pleit ervoor de burger een tegemoetkoming van honderd euro te verschaffen ter compensatie van het wanbeleid. Nee, dit is geen grap. Niet in baar geld, in de vorm van een korting bij het beroep doen op een aantal stedelijke diensten. Een last op de begroting zou het zeker worden. Nu ja, als politiek ei van Columbus kan het tellen. Trek het principe door wat ons betreft naar andere beleidsniveaus. Bekijk het vooral in een bredere tijdscontext en de kassa kan flink beginnen rinkelen. Trouwens, ondergetekende heeft nog een rekening openstaan voor de Chabert-jaren. Misschien ligt de oplossing van ARCO wel in die richting, met dank aan de briljante ingeving van Bianca Debaets en consorten.

Molenbeek of Troje?

Omdat alle goede (nu ja) dingen uit drie bestaan, een anekdote die ons terug bij het

Spartacus

KNIN.

maar vooral Letten die niet meer terug konden naar hun door Rusland bezette vaderland, verbleven er. Die Letten verenigden zich in 1945 tot ‘Haviken van de Daugava’, naar de grootste rivier van het Balticum, om de belangen van de leden te behartigen. Het ging er hen vooral om hen de gelegenheid te bieden zich als staatlozen over de hele wereld te verspreiden. Van het kamp blijft niet veel meer over, maar toch proberen enkele idealisten de laatste stille getuigen van deze oorlogsmisdaad te vrijwaren.

Steven Vandeput (N-VA) wil, als hij burgemeester wordt, geen vergunning geven voor de sneltram door de binnenstad. Dat zei hij tijdens een verkiezingsdebat in Hasselt. Het Spartacusplan moet de draaischijf worden van het openbaar vervoer in Limburg. Het Hasseltse treinstation is daarin cruciaal, als eindpunt van de geplande sneltramverbindingen naar Maastricht en naar Maasmechelen. “Als lokaal politicus denk ik dat de mobiliteit in Hasselt er niet op vooruit zal gaan door die tram,” verduidelijkt Vandeput een dag later. N-VA heeft op Vlaams niveau het Spartacusplan wel mee goedgekeurd. De eerste trams moeten eind 2023 rijden. “Als we nu het geweer van schouder veranderen, gaan we er nooit geraken” verklaarde Lode Ceyssens (CD&V). Dat klink in Limburg heel bekend in de oren.

Community House

Burgemeester van Genk Het dubbelinterview met Zuhal Demir (N-VA) en Wim Dries (CD&V) had als titel evengoed “Meer of minder moslims” kunnen hebben. Zuhal Demir: “Als we zo voortgaan, krijgen we straks shariarechtbanken in Genk.” Op 14 oktober krijgt burgemeester Wim Dries als rechtstreekse uitdager Zuhal Demir. De CD&V heeft vijftig jaar lang de moslims een ‘wij zijn thuis’-gevoel gegeven. Genk als een stuk van Turkije en een beetje Marokko. Als Turkije in beeld komt, overheersen Turkse vlaggen de vele migrantenwijken van de stad. Zuhal Demir

begin van het verhaal brengt: ‘le vote ethnique’, weet u nog? Coup de théâtre in Molenbeek City. Vlak voor het indienen van de lijsten bleek dat een zekere Naoual Hamdani dan toch niet haar 13de plaats op de PS-lijst zou opnemen. Straffer: de 39-jarige dame (boekhoudster van beroep) gaat op plaats 6 staan van ... de N-VA-lijst. Een vreemde wending, al was het maar omdat ze werd beschouwd als deel van de inner circle van PS-lijsttrekster Catherine Moureaux (dochter van). Politieke voorkeuren evolueren, dat is volkomen normaal. Plaatselijke politiek draait vaak ook meer rond concrete dossiers en goede (of slechte) menselijke relaties dan grote ideologische vraagstukken.

Maar toch. Men kan geloven in de kracht van de verandering, misschien zelfs in die mate dat sommigen in een handomdraai de metamorfose van Saulus tot Paulus kunnen beleven, maar persoonlijk bekijken we politiek liever door wat meer profane ogen. Welk effect zal die zet van de N-VA hebben? Onbezonnenheid leidde al vaker tot beslissingen om een Trojaans paard in huis te halen.

En wat knap vervelend kan worden: de lijsten zijn afgesloten, ingediend en niet meer aan te passen.

vindt dat de moslim te weinig aan de stedelijke samenleving participeert. Wim Dries: “U overdrijft. Ik erken dat er problemen zijn, maar dat zie je in heel Europa.”

Haviken van de Daugava Dat de Britten na de oorlog hun krijgsgevangenen uithongerden, is algemeen geweten. De Conventie van Genève eiste dat elke opgeslotene recht had op 2.000 calorieën per

dag, maar meestal bleef het beperkt tot 1.200 tot 1.400. Menig Vlaming die van het oostfront terugkwam en bijna thuis was, overleefde het niet! In het Zedelgemse Vloethemveld lag tussen 1945 en 1946 het grootste Belgische kamp met een dagelijkse capaciteit van 62.000, oplopend tot 125.000 gevangenen, waar helaas dezelfde onmenselijke behandeling werd toegepast. Duitsers, waaronder Helmuth Schmidt,

In Knokke-Heist hadden we ons eerder aan Mairie of Maison Communale verwacht als het om een gemeentehuis of gemeenschapshuis gaat, maar wie past zich niet aan tegenwoordig?

Tegen 2022 moet het oud gemeentehuis op het Maes en Boereboomplein van Heist plaats ruimen voor een futuristisch ogend en kleurrijk project naar een concept van de bekende Parijse architect ‘Jacob + Macfarlane’, dat het best beantwoordde aan de hoge kwaliteitsnormen van het Autonoom Bedrijf voor Stadsontwikkeling van Knokke-Heist. Tot zover de positieve berichten. De plaatselijke N-VA nam een afwachtende houding aan, maar stelt nu dat ze vernam “dat een investeerder is gevonden voor dat prestigeproject, een opeenstapeling van valse beloften, zoals dit gebouw zelf een opeenstapeling is van gekleurde dozen.

En in tegenstelling tot wat het gemeentebestuur beweert, zal het de belastingbetaler heel wat kosten.”

Galloway maakt slachtoffer in “wildpark” Oude Landen “Een 81-jarige man uit Ekeren is levensbedreigend gewond geraakt nadat hij door een gallowayrund werd aangevallen in ‘natuurpark’ Oude Landen in Ekeren.” Het Nieuwsblad en Het Laatste Nieuws pakten er vorige week mee uit.

Naar verluidt werd de man zwaar toegetakeld door een van de vervaarlijk uitziende beesten die uitgezet zijn door een natuurvereniging. Het gebeurde toen de bejaarde ‘s namiddags aan het wandelen was met zijn hondje in het domein, waar de runderen vrij rondlopen. “Omdat zijn hond alleen terug naar huis liep, raakte de familie ongerust”, aldus de Antwerpse politie die werd opgeroepen. Volgens de genoemde kranten startten zij een zoekactie. Ze vonden het slachtoffer zwaar toegetakeld in het domein. De man werd met levensgevaarlijke verwondingen opgenomen in het ziekenhuis. Het parket startte een onderzoek. Sindsdien is over die zaak nog nauwelijks iets bekendgemaakt.

Nooit eerder problemen Wel kreeg W.I., de voorman van de natuurvereniging, onmiddellijk de gelegenheid van ATV om zijn zegje te doen over de runderen en ze nog te verdedigen ook. Ze zouden volgens hem juist uitgekozen zijn om hun zachtmoedigheid. Ze lopen vrij rond in verschillende

“natuurgebieden” die worden “beheerd” door de vereniging. Er was nog nooit iets mee gebeurd, zeker geen aanval op een mens. Hij verklaarde ontdaan te zijn en met de familie mee te leven. Maar dan opende hij de aanval op het slachtoffer: “Heeft die man wel voldoende opgelet? Is zijn hondje niet in de aanval gegaan? Heeft hij de borden wel gelezen waarop staat ‘Hou afstand van de dieren, geef ze geen eten en laat vooral honden niet loslopen’? Als bezoekers die regels naleven, hoeven ze zich niet bedreigd te voelen door de runderen.”

“Het slachtoffer zag het dier wellicht niet of te laat afkomen”, bevestigde Wouter Bruyns van de lokale politiezone Antwerpen. Het zou gaan om een man uit de buurt die regelmatig in het park ging wandelen met zijn hond en het gebied en de runderen dus goed kent.

De natuurvereniging blaast warm en koud: “In de twintig jaar dat ik al actief ben bij de vereniging is het de eerste keer dat er in al die natuurgebieden een gallowaykoe agres-

sief wordt. Ze worden net ingezet omdat ze van nature een zachtaardig karakter hebben.

In Oude Landen grazen elf koeien en kalveren. Stieren zitten er niet, aangezien die doorgaans een ‘pittiger’ karakter hebben. We gaan nu onderzoeken wat daar is misgelopen. Eerst en vooral moeten we het slachtoffer kunnen spreken en moeten we het juiste dier kunnen identificeren. Mogelijk kan het slachtoffer zelf zeggen wie of wat het agressieve gedrag van het dier zou kunnen verklaren. Of er is iets mis met de koe zelf, ook dat onderzoeken we.

Afhankelijk daarvan zullen wij beslissen om al dan niet extra maatregelen te nemen. Hoe dan ook is dit een heel erg jammer incident en onze bekommernissen liggen op dit moment bij het slachtoffer en zijn familie.”

Galloways elders Ook in de Bospolder van Ekeren, de Hobokense Polder, aan Fort 3 in Borsbeek en op de Kalmthoutse Heide lopen gallowayrunderen vrij rond. “Naast hun zachtaardig karakter zijn het grote grazers en bovendien erg zelfstandig,” luidt het pleidooi. “Maar het blijven natuurlijk dieren die zich onvoorspelbaar kunnen gedragen. Je moet er dus nauwelijks op letten”, laat de voorman verstaan. Inderdaad,

de “beheerders” kunnen niet voor koewachters spelen, het zijn vrijwilligers. Op die manier verkommerden in de “Ster” in Berendrecht (toen het project van start ging) een vijftal galloways, waarvan er één bezweek. Het kadaver heeft daar wekenlang liggen stinken, tot ongenoegen van de omwonenden en van wandelaars. De “beheerders” keken er niet naar om.

De Oude Landen is honderd hectare groot.

Het was oorspronkelijk boerenland, tot militairen die in de kazerne aan de Luchtbal zaten er beslag op legden. Toen die na vele jaren wegtrokken, wilde de stad Antwerpen (toen nog onder “beheer” van de socialisten) het domein aan woningbouwmaatschappijen geven om er appartementen en woontorens te bouwen. De toenmalige Volksunie stelde voor daar weer boeren toe te laten. Uiteindelijk werd het domein “natuurgebied”. Aan de in- en uitgangen werden wildroosters geplaatst, die de loslopende koeien moesten beletten buiten het domein te komen.

Het leek een beetje op een wildpark in Afrika, maar het hield geen stand. De vereniging kan haar koeien beter op stal zetten, of aan echte boeren geven.

Pagadder

Den Vaderlandt ghetrouwe

24 miljoen

Wiskundige Jan van de Beek en hoogleraar demografie Jan Latten hebben een steen in de kikkerpoel gegooid.

Nederland telt binnen zeventig jaar, als de kinderen van nu bejaard zijn, mogelijk 24 miljoen inwoners.

De helft van Nederland allochtoon De helft van die mogelijke 24 miljoen zullen allochtonen zijn.

In de jaren vijftig moedigde de Nederlandse regering Nederlandse landverhuizers aan. Kabinetten onder de leiding van de socialist Willem Drees achtten 10 miljoen inwoners het maximum. De naoorlogse geboortegolf en de beginnende immigratie (de waanzin van socialist Joop den Uyl die de helft van de Surinaamse bevolking toeliet) veroorzaakten een eerste bevolkingsstijging. Veertig jaar geleden stelde men daarom dat 15 miljoen inwoners het absolute maximum was. Laffe, zelfs ronduit misdadige politici, aangemoedigd door collaborateurs in de media, zetten de grenzen almaar wijder open en deden alsof de toestroom van Noord-Afrikanen, Turken en ten slotte asielleugenaars een natuurgegeven is. Nederland telt nu al meer dan 17 miljoen inwoners.

“Nederlanders” altijd met minder Jaarlijks krijgt Nederland er 100.000 inwoners bij. 80.000 zijn nepvluchtelingen of familieleden van vroegere gelukzoekers die ook hun voeten onder de Nederlandse tafel steken.

De zogenaamde resterende 20.000 echte Nederlanders zijn evengoed afstammelingen van Marokkanen, Turken, Afrikanen, enz. Politici en hun mediaslaafjes hebben immers afgesproken dat de derde generatie allochtoon per definitie autoch-

7

Onze naaste buren

20 september 2018

toon is. In werkelijkheid beklemtonen de demografen dat de echte Nederlandse bevolking geleidelijk krimpt en in veertig jaar tijd zal dalen van 13 naar 12 miljoen. Vandaag zijn er in Nederland al vier miljoen allochtonen en dat aantal blijft met de huidige opengrenzenpolitiek alleen maar groeien gezien de bevolkingsexplosie in Afrika en in Azië.

Een aanslag op het milieu Feitelijk is de situatie vandaag al dramatisch. De oude woningnood in Nederland is weer terug, want de prijzen van woningen rijzen jaarlijks almaar meer de pan uit. De enige oplossing die politici op dit ogenblik nog zien, is versnelde hoogbouw van de beruchte Nederlandse konijnenhokken.

Nederland staat meer stil dan het rijdt, en zelfs het openbaar vervoer stikt in het aantal reizigers. Neem maar eens de trein van Antwerpen naar Amsterdam. De aanslag op het milieu wordt door die instroom altijd groter en de duurzaamheid lijdt eronder. De linkse partijen weten dat, maar hun onderbuikgevoelens winnen het van de ratio. De milieuvernietigers vind je in Nederland (en evengoed in Vlaanderen) bij de Groenen en de Roden voor wie er nog niet genoeg “vluchtelingen” binnenstromen. GroenLinks en PvdA krijsen voortdurend over de klimaatopwarming, en willen iedere dieselrijder ‘kalt’ stellen, maar weigeren de overbevolking als oorzaak te noemen.

De leugen van inclusiviteit en diversiteit Misschien het ergste is de ingemene leugen van politiek en media dat als de Nederlanders “wat inclusiever” zouden zijn, de instromers dat ook zullen worden. Ze weten heel goed dat daar niets van aan is. Gemengde huwelijken tussen Nederlanders en Marokkanen of Turken bestaan bijna niet. Het aantal allochtonen dat zich na drie en zelfs vier generaties identificeert met het land van hun overgrootouders is drie keer hoger dan het aantal dat zich Nederlander voelt.

De meesten onder hen kennen dat land van oorsprong alleen als ze het met veel pretentie en minachting voor de bewoners tijdens een vakantie bezoeken. Uit ieder onderzoek blijkt dat de racistische en seksistische mohammedanenideologie iedere generatie sterker wordt. Het betreft hier geen onsmakelijke memes maar daadwerkelijke en onversneden haat, discriminatie en gewelddadig dagelijks racisme. Uit bekende onderzoeken van sociologen als de Amerikaan Robert Putnam en de Nederlander Ruud Koopmans blijkt dat diversiteit alleen maar leidt tot parallelle gemeenschappen met hun eigen verwerpelijke waarden en normen die de maatschappij ondermijnen.

Zelfs de Wetenschappelijke Raad voor Regeringsbeleid (WRR) stelde een paar maanden geleden dat Nederland een heel ander land is geworden en dat assimilatie altijd minder wordt. Toch blijven politici en media beweren dat diversiteit een verrijking in plaats van een verarming is.

Willem de Prater

Durf denken, maar kleur binnen de lijntjes Maart 2018: “Vrouwenbesnijdenis is de beste manier om infecties te vermijden”, “Drugsgebruik is goed voor de economie”, “Armoede is een erfelijke ziekte”... Weet u het nog? Die campagne van UGent met provocerende uitspraken op affiches en op de Gentse trams?

Dat ‘sociaal experiment’ om studenten aan te moedigen hun prof tegen te spreken, kreeg alleen maar lof. Dat de studenten gebruikt werden in wat neerkwam op een commerciële reclamecampagne voor de universiteit, stoorde niemand. Rector Rik van de Walle verklaarde: “Er is nood aan mensen en instellingen die durven en mogen tegenspreken, zonder het debat te moeten winnen. De UGent is een kritische universiteit met een duidelijke stem in het maatschappelijk debat. We durven te denken, dat zit in ons DNA en we moedigen iedereen aan dat ook te doen.”

Hoe anders klinkt het zes maanden later, de dag na de Panouitzending over Schild & Vrienden, in zijn mail naar alle studenten: “De reportage van gisteren heeft mij diep geschokt - als rector, als UGent’er, als bestuurder, als Vlaming, als ouder en ook gewoon als mens. Ik wil mijn verantwoordelijkheid nemen en start daarom vandaag de procedure op om Dries van Langenhove van de UGent uit te sluiten. Voor aanzetten tot racisme, antisemitisme, seksisme, wapengebruik of geweld is geen plaats aan de UGent.”

Besluit: ‘correcte mensen’ mogen lelijke dingen zeggen, maar leg dezelfde woorden in de mond van een jonge rechtse student en het is aanzetten tot haat. De eersten hebben altijd goede bedoelingen, de tweeden willen alleen maar kwaad doen. Het herinnert ons aan het proces tegen het Vlaams Blok in 2004.

Een folder van de partij over vrouwelijke besnijdenis werd gebruikt als bewijsmateriaal. Niet wat erin stond was verkeerd, oordeelden de rechters, wel de slechte bedoelingen waarmee het gemaakt was…

Beste studenten, trek hieruit een belangrijke les: geloof ze niet, de mensen met macht die zeggen je kritische stem te waarderen of met jou in debat te willen gaan. Zij willen enkel dat je hun kritiek op anderen overneemt en hen bevestigt in hun eigen grote gelijk. Ze zijn geen haar verdraagzamer dan hun voorgangers van voor mei ’68.

Enkel de gedachten zijn nog vrij De Arteveldehogeschool gaat nog een stap verder. Deze christelijk geïnspireerde ‘dialoog school’ vindt het nodig een stu-

Eigen Roma eerst!

Een groep Roma die op een stuk grond van De Lijn kampeert, mag in Gent blijven. Ze krijgen water en elektriciteit en ze zullen begeleid worden naar werk en huisvesting. Eerst ging het om een veertigtal mensen.

Ondertussen zijn het er meer dan honderd. Bij de stad Gent beginnen ze lichtjes te panikeren. Deze week werden er zware betonblokken rond het kamp gezet om te beletten dat er caravans bij komen. Enkel de Roma “die een band hebben met Gent” mogen blijven, laat een ambtenaar weten. “Wie er pas enkele weken is, moet weg. Wij zullen hen helpen om een andere oplossing te zoeken.”

Had onze burgemeester niet gezegd dat het geen aantrekkingspool mocht worden? Met ons slecht karakter begrijpen we dat niet goed, dat Roma met een band met Gent (wat dat ook mag betekenen) mogen blijven, maar de anderen weg moeten.

Is dat niet “eigen Roma eerst”?

Mathildis

Dorpspolitiek in Bastenaken en Dinant Met de strijd tussen de broers Lutgen om het burgemeesterschap in Bastenaken nodigt de platte dorpspolitiek zichzelf uit in de Waalse gemeenteraadsverkiezingen. Hetzelfde geldt voor Dinant, aan de andere kant van de Ardennen.

MR-burgemeester Richard Fournaux lijkt na jaren van absolute meerderheid niet meer zeker van de sjerp.

“Wat we op familiefeesten zeggen? Niets. Er zijn geen familiefeesten meer. Al jaren.” Dat zei Jean-Pierre Lutgen (53), ondernemer en topman van uurwerkbedrijf Ice-Watch, ooit over de relatie met zijn jongere broer Benoît (48), voorzitter van de cdH en burgemeester van Bastenaken. De vete tussen de twee Ardennese keikoppen is gemeenzaam bekend en zal op 14 oktober een toppunt bereiken bij de gemeenteraadsverkiezingen. Jean-Pierre zal dan proberen broer Benoît van de burgemeesterstroon te stoten. Hij rekent daarvoor op zijn lijst C+ of Citoyens Positifs, die mensen van MR, PS, Ecolo, Défi en onafhankelijken verzamelt. Iedereen tegen de Lijst van de Burgemeester dus. Gemakkelijk zal het niet worden.

Benoît Lutgen heeft in de Luxemburgse stad met 17 van de 25 zetels een comfortabele meerderheid. Voor één van beide wordt 14 oktober sowieso een zware nederlaag, want volgens de Waalse wetgeving mogen twee broers niet in dezelfde gemeenteraad zetelen.

Het belooft een harde strijd te worden en platte dorpspolitiek is nooit ver weg. Jean-Pierre probeert al langer om van Bastenaken de uitvalsbasis te maken voor zijn uurwerkbedrijf Ice-Watch, maar investeringen worden door zijn broer op de lange baan geschoven. Ook pogingen voor het gebruik van de

dent op het matje te roepen en dat wereldkundig te maken. Hij is herkend op beelden van Pano en heeft daarmee volgens de school zijn studiecontract geschonden: “Iedereen denkt wat hij wil, maar wij vragen onze studenten om uit hun gedragingen en publieke optredens te laten blijken dat ze diversiteit als een meerwaarde aanvaarden.”

Voor studenten en docenten van de Arteveldehogeschool is vrije meningsuiting hiermee afgeschaft. Zelfs buiten de school, in hun vrije tijd en binnen hun vriendenkring (want daar gaat het over) moeten zij zich aan de juiste politieke lijn houden.

“Enkel de gedachten zijn nog vrij”, maar zelfs daaraan kun je beginnen twijfelen.

naam ‘Bastogne’ door het bedrijf van Jean-Pierre in promotieacties worden tegengehouden. Het zou een goudmijn moeten zijn, want de naam klinkt omwille van het Ardennenoffensief van eind 1944 als een klok in de VS. Voor Benoît Lutgen is een overwinning van levensbelang wil hij bij de cdH de eerste viool spelen met het oog op de parlementsverkiezingen van 2019. Anders zou Maxime Prévot, burgemeester van Namen, de functie van voorzitter wel eens durven opeisen. Of hoe lokale politiek ook regionale of zelfs nationale gevolgen heeft.

Dinant Een kiesstrijd waarnaar de Walen op 14 oktober met meer dan gewone aandacht zullen kijken, is die in Dinant. Reden is dat de onverwoestbare en flamboyante burgemeester Richard Fournaux de absolute meerderheid zou kunnen verliezen. In 2012 behaalde hij een comfortabele overwinning met 55 procent van de stemmen en 15 van de 23 zetels.

De 54-jarige Fournaux leek sindsdien onaantastbaar omdat hij was vrijgesproken in een fraudezaak rond het casino van Dinant. Fournaux zou in de toekenning van contracten eind de jaren negentig de firma Accor hebben bevoordeeld tegenover

Li bia bouquet de familie Mantia, de vroegere concessiehouder van het casino.

Maar zie, er beweegt wat in het stadje van 13.500 inwoners aan de Maas. Schepen Thierry Bodlet heeft de lijst in 2015 verlaten, net als een gemeenteraadslid. Zij komen op met een lijst “Intérêt Dinantais (ID)” die gelinkt is aan de cdH. De cdH probeert de eigen naam wat minder te gebruiken omdat de centristen de peilingen tegen hebben. Maar het zorgt voor spanningen omdat tegenstanders van Fournaux via een omweg van het cdH de strijd met Fournaux aangaan. De burgemeester van Dinant zit nu bij de MR, maar lange tijd was hij actief in de cdH waar hij vertrok omwille van de te linkse koers van Joëlle Milquet.

Al is de lijst ID niet het enige probleem voor Fournaux. Daarnaast komt ook de voormalige eerste schepen Robert Closset - na een conflict met de burgemeester - apart op met de lijst ‘Dinant’. Op die manier heeft Fournaux 17 procent van zijn stemmen verloren. Dat wil zeggen dat zijn Lijst van de Burgemeester op basis hiervan slechts 38 procent van de stemmen over heeft. Nu, er zullen wel een paar kiezers van de ex-medestanders van Fournaux toch op de burgemeester stemmen, maar de kans is reëel dat een anti-Fournaux-coalitie kan worden gevormd.

En zo zijn lokale verkiezingen met lokale lijsten soms spannender om volgen dan de klassieke partijen die onder eigen naam de strijd aangaan in steden en gemeenten.

Picard

8

De wereld rond

20 september 2018

Diplomatieke valies

Het snode plan van Assad Er is één belangrijke les die de Syrische president Assad getrokken heeft: het grootste verzet in de bewogen voorbije jaren tegen zijn regime kwam uit soennitische hoek. En aangezien dat een rechtstreeks gevolg is van de demografische verhoudingen in Syrië voor de burgeroorlog, moeten die verhoudingen in het naoorlogse Syrië bijgestuurd worden. Voorgoed.

Voor de oorlog in Syrië losbarstte, waren de soennieten goed voor zo’n 65 procent van de totale bevolking, tekenden de Koerden voor 15 procent en waren het verschillende minderheden, waaronder Assads alawieten, die voor de overige 20 procent zorgden. Vandaag controleert het regime zo’n twee derde van het grondgebied van weleer, maar behoort één derde van de bevolking binnen die omschrijving tot een van de voormelde religieuze minderheden. Het is nuttig beide vaststellingen met mekaar in verband te brengen. Men zou geneigd kunnen zijn de ontwikkeling op conto van de oorlogschaos te schrijven, maar er is meer aan de hand. We komen erop terug.

Momentopname Het gebied dat Assad controleert, bedraagt zo’n twee derde van het vooroorlogse Syrië. Niet slecht voor iemand die ettelijke keren ten dode opgeschreven was. De grensgebieden worden wel grotendeels door buitenlandse mogendheden gecontroleerd, waardoor handelsroutes en toegang tot de olievelden vrijwel helemaal afgesneden worden. In het noordwesten biedt Turkije bescherming aan zogenaamde ‘rebellen’, radicale soennieten die gelinkt zijn aan Al-Qaida. Amerikaanse en Franse troepen kijken toe op de Koerden en in de zogenaamde de-escalatiezone waar nog andere ‘rebellen’ Israël en Jordanië een soort soennitische buffer aanbieden, wordt het almaar onrustiger. En toch. Wat zich buiten de perimeter afspeelt is één zaak, erg nuttig is te kijken naar wat binnenin gebeurt.

Het optimisme bij het regime is groot. De administratie functioneert, de elektriciteitsvoorzieningen zijn betrouwbaarder dan op de meeste plaatsen in het Midden-Oosten en de productie van natuurlijk gas zou volgend jaar het vooroorlogse peil overtreffen. De treinverbinding tussen Damascus en Aleppo wordt binnenkort opnieuw in gebruik genomen. Het Nationaal Museum in de hoofdstad zal de deuren heropenen. In Aleppo

vond enkele maanden geleden zelfs voor het eerst sinds de oorlog weer een heus festival plaats.

Grote les Minder rooskleurig is de toestand van de economie, zeker in het licht van de totale kost van de heropbouw. Voor de oorlog kende Syrië een economische groei van twee cijfers. Het bbp bedroeg toen 60 miljard Amerikaanse dollar. Door de oorlog is dit gezakt tot 12 miljard dollar, terwijl de totale kost van de heropbouw op 250 miljard dollar geraamd wordt. Tot hier de objectieve vaststellingen.

Minder meetbaar, maar een cruciaal onderdeel van deze Syrische momentopname is een belangrijke les die Assad geleerd heeft. Een decennium geleden lanceerde hij de ‘infitah’, een opening richting liberalisering. Het gevolg was dat soennitische extremisten enorme moskeeën konden bouwen waarin de agitatie tegen het regime gestalte kreeg. Daar liggen de kiemen van het ‘verzet’. Het Westen was de voorbije jaren erg gefocust op IS, maar de verzetsbewegingen tegen Assad waren talrijker en vaak niet veel minder radicaal – een term die in deze vaak een understatement is. Zijn moeilijkheden waren steeds van soennitische makelij, dat is zijn belangrijkste besluit.

Herinrichting Alleen al door hun aandeel in de totale bevolking zijn heel wat van de vluchtelingen die het conflict opleverde soennieten. En als het van Assad afhangt, komt slechts een handvol van hen terug. Hun terugkeer verhinderen is één van de instrumenten die hij voor zijn demografisch plan gebruikt. Vorige zomer dienden drieduizend soennieten een aanvraag in om vanuit Libanon terug te keren. Slechts vierhonderd kregen toestemming, waarvan uiteindelijk slechts de helft het daadwerkelijk

deed. Jonge mannen die een militaire bedreiging zouden kunnen zijn, werden geweigerd. Daarop besloten heel wat gezinnen verenigd te blijven en niet te vertrekken. Maar ook binnen de landsgrenzen vinden belangrijke verschuivingen plaats.

Bijvoorbeeld in Homs, ‘de hoofdstad van de revolutie’. De christelijke wijk herleeft, terwijl de moslimwijken nog één grote en grotendeels onbewoonde ruïne zijn. Kerken werden hersteld en langs de hoofdweg hangt een groot kruisteken. soennieten raken de stad meestal niet in. Ze hebben toestemming nodig om naar hun huizen terug te keren, en die wordt veelal geweigerd. Het zal de christenen worst wezen. “Hoe kan je met een buurman samenleven die je ‘s nachts als ongelovige bedreigt”, verklaarde een bewoner van de stad enkele weken geleden in The Economist.

Ook op andere plaatsen worden stadscentra vooral bevolkt door sjiieten (al dan niet ingeweken uit Iran) en in mindere mate christenen, vaak in huizen die ooit soennieten toebehoorden. In de hoofdstad Damascus breiden de sjiitische wijken op ostentatieve wijze uit, territorium inpikkend van soennitische stadsgenoten. Haarden van opstand aan de rand van de hoofdstad worden frequent gebombardeerd. Hoe Syrië er over enkele jaren uit zal zien, blijft een open vraag. De kans dat het een andere demografische samenstelling zal kennen, is erg groot.

Russische druk Deze realiteit zorgt ervoor dat een recent Russisch diplomatiek initiatief met het nodige scepticisme onthaald is. Op zich zit er logica in: Moskou wil de terugkeer van zes miljoen Syriërs die hun land ontvlucht zijn “faciliteren” (dankzij de relaties met Assad). In ruil zou het Westen, de EU op kop, instaan voor de financiering van de heropbouw. Tussen theorie en praktijk staat echter één praktisch bezwaar: de wil van Assad om het soennitische demografische overwicht in zijn land voor eens en voor altijd te breken. Wil Rusland slagen in zijn opzet, dan zal het alle drukkingsmiddelen uit de kast moeten halen die tegen Damascus ingezet kunnen worden.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Maburro Venezuela heeft ook zijn Schild & Vriendenschandaal. Twee brandweermannen zijn door de militaire inlichtingendienst gearresteerd omdat ze een video hadden gemaakt waarin de spot werd gedreven met de socialistische president Maduro. Op de video is alleen een ezel te zien die door een brandweerkazerne sjokt. Als hij buiten komt, knabbelt hij even aan wat gras en onkruid, en snuffelt hij aan een stoel. Maar het commentaar is onweerstaanbaar grappig: de brandweermannen spreken de ezel toe alsof hij president Maduro is die een officiële rondleiding krijgt. Gevolg: een aanklacht wegens aanzetten tot haat. Hoe bekend klinkt dat allemaal in de oren! Hoe herkenbaar!

In het socialistische Venezuela is dat de standaardprocedure als men iemand tot twintig jaar cel wil veroordelen.

Het Spaanse woord voor “ezel” is “burro”.

President Maduro wordt door zijn tegenstanders dikwijls “Maburro” genoemd. Sinds 2015 zijn al twee miljoen Venezolanen het land ontvlucht of geëmigreerd. De buurlanden zitten vol wanhopige mensen die “met hun voeten hebben gestemd” tegen de economische ineenstorting, de mega-inflatie - in juli 82.000 procent in één maand! - en de terreur die het socialistische regime in Venezuela heeft ontketend. De Organisatie van Amerikaanse Staten overweegt zelfs een militaire interventie.

Alleen Rusland (Poetin), Syrië (Assad), Iran, Cuba en de militie Hezbollah steunen het regime nog. En een heleboel nuttige linkse idioten in het Westen.

Geliefd bij verkrachters De Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken is begonnen met het terugsturen van illegalen naar Libië. Het gaat om Nigerianen.

Voor het eerst vaart een schip vol Afrikanen de andere kant op… De 165 illegalen zullen daarna vanuit Libië met een vliegtuig terug naar Nigeria gebracht worden. Daarmee is een bescheiden begin gemaakt met de uitvoering van Salvini’s beloften honderdduizenden illegalen terug naar Afrika te sturen. De komende dagen zal door links massaal modder over hem uitgestort worden, maar Salvini tartte de politiek correcte meute zelfs, door te verklaren dat er nu 165 potentiële verkrachters minder waren, en dat dit nog maar het begin was. De

uitspraak over “potentiële verkrachters” is vrijwel zeker een reactie op een videoberichtje van een zwarte illegaal, die Salvini begin juni met volgende boodschap provoceerde: “Salvini, denkt ge dat ge onze invasie kunt stoppen? Denkt ge dat we gaan ophouden met het verkrachten van jullie vrouwen? Ge hebt het verkeerd voor. Ik zal nog altijd geld aannemen van Renzi.

Daarmee kan ik mijn spullen kopen. […]

Dat kost veel geld. Ik kan het mij permitteren. Dankzij Renzi, niet dankzij jou. En dankzij Boldrini die aan ons denkt, aan migranten zoals wij.” Renzi is een linkse politicus; hij is zelfs premier geweest. Laura Boldrini is een rood-groene, die ooit voorzitster was van de Italiaanse Kamer van Volksvertegenwoordigers en woordvoerster van het Hoog Comité voor Vluchtelingen van de Verenigde Naties.

Zo’n linksen zijn bij zwarte verkrachters duidelijk zeer geliefd.

Trump beschermt moslims Zou Trump werkelijk ’t Pallieterke lezen? Of baseren onze medewerkers zich op dezelfde bronnen als Trumps adviseurs? Maar toeval kan het niet zijn. Vorige week schreven we hier over de strafkampen in Xinjiang, waar honderdduizenden Oeigoeren gevangengehouden worden, en deze week vernamen we dat president Trump sancties overweegt tegen de topambtenaren en bedrijfsleiders die verantwoordelijk zijn voor zulke mensenrechtenschendingen.

Het is niet alleen moedig en moreel juist dat openlijk aan te klagen en sancties in te voeren, van Trump zou het een schitterende zet zijn om zijn tegenstanders met hun eigen hypocrisie in het gezicht te slaan. Trump zou daarmee de enige regeringsleider zijn die het aandurft onderdrukte moslims in bescherming te nemen en de machtige en arrogante Chinese leiders te trotseren.

Dat zal hard aankomen bij zijn linkse vijanden in Europa. Die durven hoogstens tempeesten tegen het “anti-islamitische racisme” van kleine landen, zoals Hongarije, waar toch geen lucratieve handelscontracten te sluiten zijn. En waar helemaal geen straf- of heropvoedingskampen zijn.

Verkiezingsmanipulatie Wie de propaganda van het Kremlin gelooft, zal allicht denken dat Poetin en zijn partij ‘Ver-

enigd Rusland’ waanzinnig populair zijn. Dissident en schaakgrootmeester Kasparov antwoordde daarop ooit: “Als alle restaurants in een stad platgebrand zijn, behalve één, is dat enige restaurant dan populair?” Met die stad bedoelde hij natuurlijk Rusland en met de afgebrande restaurants de oppositiepartijen. Maar desondanks verliest dat éne overblijvende restaurant steeds meer klanten. Poetins politiek van sociale afbraak was al heel onpopulair, maar met zijn verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd joeg hij ook veel trouwe bewonderaars tegen zich in het harnas. Dat uitte zich zelfs in de gemanipuleerde peilingen. In de Russische provincie Primorsky Krai werden gouverneursverkiezingen gehouden. Toen 95 procent van de stemmen geteld waren, had de kandidaat van de oppositie een stevige voorsprong, 51,6 procent, tegen 45,8 procent voor Verenigd Rusland.

Maar toen veranderde dat abrupt. Toen 99 procent van de stemmen geteld waren, stond de oppositie al lichtjes op achterstand. Slechts een halve procent. Nog niet hopeloos dus.

Maar toen werden een uur lang geen resultaten meer bekendgemaakt. Toen eindelijk nieuwe resultaten op de schermen verschenen, was er een wonder gebeurd. Plots bleek dat de oppositie in de tussenperiode vijf stemmen minder had gekregen en Verenigd Rusland maar liefst 13.500 meer. De kiezers hadden Poetins mannetje in de steek gelaten, maar de informatici waren hem trouw gebleven.

“Tsjoerkins zaag” Dit is een variant op een fraudesysteem dat in Rusland spottend “Tsjoerkins zaag” wordt genoemd, naar de wiskundige die het ontdekte en aan de kaak stelde. In kiesomschrijvingen met een abnormaal hoge opkomst behaalde ‘Verenigde Rusland’ ook abnormaal hoge scores. Een kras voorbeeld waren de verkiezingen van 2007 in de autonome republiek Tsjetsjenië.

Van de geregistreerde kiezers was zogezegd 99,5 procent gaan stemmen. Een totaal onrealistisch aantal. Daarvan had 99,4 procent op Verenigd Rusland gestemd. En dat in een land dat nog half in puin lag na Russische bombardementen. De tien andere partijen hadden samen 0,1 procent van de stemmen gekregen, of ruwweg 0,01 procent per partij. In Mordovië deed zich hetzelfde verschijnsel voor. Kraaien wij nu victorie omdat Poetins kandidaat in Primorsky Krai een nederlaag geleden heeft? Toch maar half en half. Zijn tegenstander kwam niet op voor een fatsoenlijke oppositiegroep, maar voor de Communistische Partij. Poetin oogst wat hij gezaaid heeft met zijn voortdurende bewieroking van de Sovjet-Unie, en zijn hardnekkige weigering de terreur en de massamoorden ervan te veroordelen. In één van de zeldzame debatten waarin hij persoonlijk tussenkwam, beet Poetin een communistische kandidaat toe: “Jullie hebben de Sovjet-Unie kapotgemaakt.” Dat was het ergste verwijt dat hij kon bedenken. Maar wel een heel ironisch en contradictorisch verwijt.

MACRON OPENT DE OUDE ALGERIJNSE WONDE Op donderdag 13 september bracht president Emmanuel Macron een bezoek aan de weduwe van Maurice Audin, een jonge wiskundige die in 1957 in Algiers verdween.

Audin werd wellicht ontvoerd en gedood door Franse militairen. De man, een overtuigd communist, zou nauwe banden hebben gehad met de Algerijnse onafhankelijkheidsstrijders van het FLN. Macron erkent nu officieel de rol van de Franse staat in de verdwijning van Audin. Maar daarmee worden de oude wonden van de Algerijnse Oorlog wel opengereten.

De zaak-Audin is één van de grote mysteries van de bloedige en vuile Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog (1954-1962). Even de feiten op een rij: op 11 juni 1957 wordt Maurice Audin, een 25-jarige wiskundige verbonden aan de Universiteit van Algiers, opgepakt door Franse parachutisten. Audin is een communist en wordt ervan beschuldigd samen te werken met de Algerijnse onafhankelijkheidsbeweging FLN. Na 21 juni heeft niemand de man nog gezien. Audin blijkt verdwenen. De officiële versie is dat hij uit de gevangenis is ontsnapt.

Echtgenote Josette Audin wou de waarheid weten en er werden actiecomités opgericht. De historicus Pierre Vidal-Naquet schreef een boek dat moest aantonen dat Audin gefolterd en gedood werd door Franse militairen. Men had het over een staatsmisdaad. Na de Algerijnse onafhankelijkheid wou men in Frankrijk de bladzijde omslaan. Misdrijven door het leger werden met de mantel der liefde bedekt. Er kwam amnestie en de boodschap van president Charles de Gaulle was dat Frankrijk naar de toekomst moet lijken. Een houding die ook door zijn opvolgers Pompidou, Giscard d’Estaing en Mitterrand werd aangenomen.

Ettelijke maanden geleden hebben we in deze rubriek een portret geschetst van Owen Jones (°1984). Deze jonge schrijver en activist is verworden tot de linkse hoop in bange dagen.

Jones, alomtegenwoordig in het maatschappelijke debat, ziet bijvoorbeeld geen graten in de islam, maar beschouwt onderbouwde islamkritiek wel als islamofobie, wat door hem ‘een vergif’ wordt genoemd. In het progressieve dagblad ‘The Guardian’ mag Jones regelmatig van leer trekken tegen zaken die hem niet bevallen. Zo neemt hij het de media kwalijk dat ze een forum zouden bieden aan zogenaamde extreemrechtse stemmen. “Radicaal-rechts stond sinds de jaren dertig niet meer zo sterk”, klinkt het onheilspellend in zijn column.

Zwarte lijst “Prominente figuren uit rechts-radicale milieus krijgen zendtijd op zowel de staatsomroep (BBC) als bij de commerciële stations (LBC, ITV)”, aldus Owen Jones. Is deze progressieve kosmopoliet dan tegen de vrijheid van meningsuiting en vrijheid van pers? Jones klaagt in zijn cursiefje dat niet alleen het opvoeren van rechtse figuren een probleem is, maar dat deze rechts-radicalen geen strobreed in de weg zou worden gelegd

Maar sinds een paar decennia – eigenlijk sinds het aantreden van president Jacques Chirac in 1995 - is die trend gekeerd.

Oude taboes, zoals die van het Vichy-regime en van de Algerijnse Oorlog, worden onder druk van de linkerzijde langzaam doorbroken. Men verwacht voortdurend uitingen van berouw én schuldbekentenissen van de toenmalige actoren. Op een selectieve manier. Als de Algerijnse Oorlog vermeld wordt, dan is het om de verantwoordelijkheid van de Franse politici en het Franse leger te benadrukken. Sinds Chirac hebben de Franse presidenten weinig anders gedaan dan mea culpa te slaan over die nare periodes. Emmanuel Macron zet die traditie voort door een bezoek te brengen aan de weduwe van Audin en te verklaren dat de dood van haar man “een verantwoordelijkheid is van de Franse staat”. Macron doet dit wellicht om zijn imago bij de Franse linkerzijde op te poetsen. De president werd de laatste tijd vooral gepercipieerd als iemand die een te rechtse politiek voerde. Alleen heeft Macron hiermee de oude wonden van de Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog geopend, want hij heeft het over slechts één slachtoffer van het conflict.

Elke dag een aanslag De oorlog was gruwelijk en smerig, maar meer dan vijftig jaar na datum heeft men enkel nog oog voor de rol van de Franse overheid in dat conflict. En wordt enkel gekeken naar de doden bij het FLN en bij de Franse voorstanders van de onafhankelijkheid. Terwijl het conflict veel ingewikkelder was.

De zaak-Audin wordt als pars pro van de hele oorlog opgevoerd en brengt de discussie over de noodzaak en de wenselijkheid van de folteringen door het Franse leger in het centrum van

tijdens de programma’s. Jones wijst op de slappe houding die journalisten en televisiepresentatoren er op na zouden houden.

De media spelen extreemrechtse lieden in de kaart door hun denkbeelden te legitimeren. Over welke ‘extreemrechtse’ figuren spreken we dan? Uiteraard is voor Jones en co iedereen verdacht die zich vragen stelt bij het geforceerde multiculturalisme.

Zo moeten, volgens hem, de media geen interviews afnemen van Raheem Kassam, vroeger adviseur van Nigel Farage en in Londen het boegbeeld van het conservatieve mediaplatform ‘Breitbart’ geworden. Het is aandoenlijk om te zien hoe Kassam, als zoon van migranten uit Tanzania, door links bestempeld wordt als een ‘racist’, louter omdat hij niet de standaardclichés opvoert die kennelijk als vanzelfsprekend van migranten worden verwacht. Over racisme gesproken! Ook moet het volgens Owen Jones afgelopen zijn mensen die voor Donald Trump werken of gewerkt hebben, zoals Steve Bannon, op antenne te laten. De lijst van personen die volgens weldenkend Groot-Brittannië van het scherm dienen verbannen te worden, is onderhand erg lang. Zo vindt Jones het een schande dat de razend populaire nieuwslezer en presentator Piers Morgan debatprogramma’s mag leiden, aangezien Morgan zich in de kennissenkring van Donald Trump ophoudt.

En wij van ’t Pallieterke maar denken - en via kwantitatieve analyses bewijzen - dat de media doorgaans links georiënteerd zijn. Niets is volgens Owen Jones minder waar: “De rechtse media hebben de weg vrijgemaakt voor extreemrechts.” Jones verwijst onder meer naar een artikel uit een tijdschrift over politieke wetenschappen. Daarin wordt gesteld dat hoe meer media-aandacht een partij krijgt, hoe populairder ze doorgaans wordt. Het probleem voor Jones zit bij het feit dat de media de

Salan

ENGELAND eurosceptische partij UKIP, door er aandacht aan te schenken, groot hebben gemaakt. Et alors? Klassieke massamedia geven doorgaans buitenproportioneel veel aandacht aan linkse thema’s, zoals milieuzaken en de identiteitspolitiek van (seksuele) minderheden, dus veel hebben de progressieven niet te klagen.

Nazi’s en moslims Owen Jones snapt weinig van communicatiewetenschappen.

Gelukkig heeft uw dienaar nog ergens in een schuif een diploma liggen. Het klopt dat hoe meer een onderwerp aan bod komt, hoe vaker de kijker, luisteraar of lezer eraan blootgesteld wordt.

Dit noemen we ‘agenda setting’. Maar, veel belangrijker is het aspect ‘framing’: Hoe worden zaken neergezet? En op dat terrein hoeft links allerminst te zeuren. Wanneer moslimmigranten aanslagen plegen, heet het standaard ‘een man’ pleegt ‘een incident’ en ‘het motief is nog onduidelijk’. Hoezeer lacht u thuis zelf niet, wanneer de media het wederom hebben over ‘jongeren’?

Betreft het rechts, dan zien we het omgekeerde. Wie rechts is, wordt al snel ‘extreemrechts’ genoemd. Wie gore grappen maakt in een chatbox op internet, is al snel een ‘geradicaliseerde fascist’ of een ‘neonazi’. Zo lazen we vorige zondag dat het aantal opgepakte terreurverdachten met ‘extreemrechtse’ motieven in Groot-Brittannië plots vervijfvoudigd zou zijn. De lezer gaat haast denken dat neonazi’s op het punt staan een staatsgreep in het Verenigd Koninkrijk te plegen.

Saillant detail: zogenaamde ‘extreemrechtse’ verdachten maken amper 13 procent uit van alle terreurverdachten in GrootBrittannië. Het overgrote deel van de verdachten zijn islamieten, leren de statistieken. Daarover uiteraard weinig schreeuwerige krantenkoppen.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND missies Defensie of Binnenlandse Zaken. Daarbij mogen dan de parlementsleden aanwezig zijn, maar geen publiek, geen medewerkers en geen journalisten. De hetze tegen Maassen begon nadat hij de authenticiteit in twijfel had getrokken van het videofilmpje dat moest “bewijzen” dat rechtse betogers in Chemnitz een klopjacht op vreemdelingen hadden gehouden.

Daarmee raakte hij de heilige graal van de haatcampagne tegen AfD: Merkel had verkondigd dat in Chemnitz een klopjacht op buitenlanders werd gehouden, en dat was een politiek correct dogma. Iedereen die dat ontkende, of zelfs maar betwijfelde, was een afvallige en een landverrader. Toen zocht men een stok om de hond te slaan. Men vond die in de contacten van Maassen met AfD. Waarbij men zweeg over de contacten met alle andere partijen. Vonden de politici van de andere partijen misschien dat zij als enigen recht hadden op informatie van de binnenlandse veiligheidsdienst? Vonden zij dat de AfD uitgesloten moest worden van de normale briefings en contacten?

CSU verliest monopolie Intussen zit Seehofer ook in Beieren zelf diep in nesten. De CSU zet haar duik in de peilingen verder: bij de deelstaatverkiezingen van 2013 haalde zij nog 47,7 procent van de stemmen, genoeg voor een absolute meerderheid in zetels. Nu blijft daar nog 35 procent van over.

We weten het, peilingen… Zo’n 45 procent van de kiezers heeft nog geen definitieve keuze gemaakt. Veel zal ervan afhangen of de FDP en Die Linke de kiesdrempel halen. Maar de CSU moet toch uitkijken naar een coalitiepartner. In België is dat van-

FRANKRIJK

het debat. Alleen wordt de context van de Algerijnse Oorlog al te vaak vergeten. Zo waren de folteringen – die effectief gebeurd zijn – niet een symptoom van primair racisme of sadisme. Neen, FLN-verdachten werden hardhandig aangepakt omdat de steden in Algerije tijdens de oorlog zowat elke dag werden geteisterd door aanslagen. In december 1956 werden maar liefst 122 aanslagen gepleegd in Algiers. In cafés, op terrassen, in cinema’s… De folteringen waren een reactie op de terreur en een poging om nieuwe aanslagen te verijdelen. Zoals oud-militair Hélie de Saint Marc in zijn memoires schreef: “Het toppunt van terreur werd beantwoord door het toppunt van repressie.” Over de slachtoffers van die aanslagen wordt nog amper gesproken.

Met de zaak-Audin wordt eveneens de indruk gewekt dat de Algerijnse Oorlog de linkerzijde tegenover de rechterzijde plaatste. Met communisten en socialisten als voorstander van de onafhankelijkheid. Onzin. De beslissing van de Franse Assemblée om het leger naar Algerije te sturen en het daar politietaken op zich te laten nemen, werd genomen met een verpletterende meerderheid van 455 tegen 76 stemmen. Socialisten en communisten stemden voor. Eerste minister Guy Mollet, een socialist, was een tegenstander van de onafhankelijkheid. Minister van Binnenlandse Zaken François Mitterrand was toen zeer duidelijk: “Algerije is Frankrijk.”

De Franse linkerzijde plengt tot vandaag tranen voor communisten die het leven lieten tijdens ‘les évènements’, zoals die oorlog toen werd genoemd. Maar wie spreekt nog over de 60.000 tot 80.000 harkis die na de onafhankelijkheid gedood werden? Dat waren moslims – dorpshoofden, champetters… – die trouw waren gebleven aan de Franse pieds-noirs.

RIGHT OR WRONG

ONTSLAG DREIGT VOOR MAASSEN Vorige week schreven we over de klopjacht op HansGeorg Maassen, het hoofd van de binnenlandse veiligheidsdienst BfV. Binnen de regering-Merkel wordt aangestuurd op zijn ontslag. Alleen minister van Binnenlandse Zaken Seehofer blijft hem steunen. Maar ons geloof in Seehofers standvastigheid is niet meer zo groot als vroeger…

Maassen ontkent niet dat hij contacten had met parlementsleden van AfD en dat hij met hen de veiligheidssituatie heeft besproken en dat hij cijfergegevens heeft verstrekt over islamitische terreurverdachten en gegevens over het budget van de binnenlandse veiligheidsdienst BfV. Men probeert dat nu voor te stellen als een soort samenzwering tussen Maassen en de AfD. Het is waar dat daarbij informatie werd besproken die pas op een latere datum officieel bekendgemaakt zou worden, maar dat gebeurde in het kader van een reeks contacten met afgevaardigden van àlle partijen. In totaal zijn er 237 gesprekken geweest: 121 met politici van de CDU/CSU, 69 met socialisten, 23 met Groenen, 14 met Die Linke en 5 met FDP’ers. Wij kennen de finesses van de Duitse wetgeving ter zake niet, maar het is ondenkbaar dat zo’n reeks gesprekken met parlementsleden van alle partijen illegaal en/of geheim zou zijn geweest, of deel zou hebben uitgemaakt van een complot. Het is veelzeggend dat niet één van die politici dat ooit verdacht vond, of daar ooit kritische vragen over stelde.

Alle vergelijkingen lopen mank, maar het lijkt logisch dat we een parallel zien met de manier waarop de inlichtingendiensten of de legerleiding in de Belgische parlementen achter gesloten deuren gevoelige informatie bespreken met leden van de Com-

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE

Uitingen van berouw

WIL RECHTS EEN STAATSGREEP? Kwatongen beweren dat de stem van radicaal-rechts steeds meer weerklank krijgt binnen de gewone maatschappij. Extreme nationalisten zouden vrij spel krijgen in de media, zo betoogt de populaire linkse activist Owen Jones. Het bericht dat er vandaag tot vijf keer meer ‘rechtse radicalen’ worden aangehouden dan voor enkele jaren, is koren op de molen van de politiek correcte denkers die de alarmbel luiden.

9

Het nabije buitenland

20 september 2018

DUITSLAND

zelfsprekend, in Beieren is het uitzonderlijk. Sinds 1966 heeft de CSU daar alleen geregeerd, met slechts een korte onderbreking van 2008 tot 2013, toen ze de FDP als kleinere partner nodig had. Maar zelfs àls die de kiesdrempel haalt, wat allerminst zeker is, zal zo’n coalitie geen meerderheid hebben. Met de centrumrechtse beweging Freie Wähler zou het wel kunnen, en een regering met CSU en AfD zou het zelfs een comfortabele meerderheid hebben.

Tenminste in zetels. Of de aartsrivalen samen door één deur kunnen, is heel twijfelachtig. De emoties laaien altijd het hevigst op tussen partijen die ideologisch het dichtst bij elkaar liggen, en dus op hetzelfde segment van het kiespubliek mikken. En daarvoor zou de CSU op nationaal niveau vrijwel zeker haar “Union” met Merkels CDU moeten opblazen. Het meest verontrustende politieke symptoom in Beieren is de groei van de Grünen, met hun giftige cocktail van open grenzen, dhimmitude, ecofascisme en verdoken marxisme. In de peilingen stegen zij boven AfD uit.

Ze haalden 17 procent, bijna een verdubbeling ten opzichte van 2013. Dat hangt nauw samen met de halvering van de SPD, die in de peilingen van 20,6 naar 11 procent zakt.

Toch moeten de socialisten in Beieren niet wanhopen: zij maken nog altijd een goede kans om opgevist te worden in een CSU-SPD-regering, die dan een afspiegeling zal zijn van de Bondsregering. De CSU kan zo haar leidende positie nog even bestendigen, maar wel ten koste van een massaal verlies aan geloofwaardigheid. De Beierse landdagverkiezingen vinden op zondag 14 oktober plaats.

Paul Bäumer

10

Beeldspraak

20 september 2018

MEDIALAND

FILM

BlacKkKlansman

Op naar het dubbele zomeruur!

U kent het riedeltje wanneer het over migratie en open grenzen gaat, of wanneer men weer eens van leer trekt tegen de Brexit: onze politici dienen moedig te zijn en in te gaan tegen plat populisme, om, wanneer dat nodig is, weloverwogen maar onpopulaire maatregelen te nemen. Ondertussen speelt de kwaliteitspers haar rol als vierde macht, en doorprikt ze met achtergrondinformatie en duiding de valse argumenten van kortzichtige oppositiepolitici die op een goedkope manier naar de gunst van de ongeïnformeerde kiezer hengelen.

Totdat het over het zomeruur gaat. Dan komen de Kathleen van Bremptjes en de Charles Michellen van deze wereld plots aandragen met de platste argumenten om het zomeruur te behouden, en ontwaakt Jean-Claude Juncker zelfs even uit zijn alcoholische “ischias” om er een punt van te maken dat de Europese Unie naar de wil van het volk zou moeten luisteren. En wat doet onze “kwaliteitspers”? In plaats van de lezer er nuchter op te wijzen dat het winteruur in België in feite al een zomeruur is, en het zomeruur een dubbel zomeruur, heulen ze liever mee met de populisten die een goedkoop puntje willen scoren. Of las u ergens een commentaar dat België eigenlijk niet alleen het zomeruur, maar ook het winteruur zou moeten afschaffen, om samen met Nederland, Frankrijk en Spanje over te schakelen naar de Britse tijd?

Ziedaar een moedig standpunt, wars van elk populisme, gebaseerd op het eenvoudige aardrijkskundige gegeven dat België ligt waar het ligt, in plaats van het gebral over lange zomeravonden en terrasjes. Net zoals het domme blondje dat haar uurwerk vijf minuten voor zette zodat ze altijd op tijd was voor haar afspraakjes, zelfs als ze vijf minuten te laat was, doen we binnenkort dus het hele jaar door alsof de zon bijna twee uur later ondergaat dan ze werkelijk ondergaat. Met dank aan onze moedige antipopulistische politici en de medewerking van de kwaliteitspers!

Media blijven S&V-verhaal rekken Het lijkt erop dat de media absoluut niet van plan zijn de vette kluif van het S&V-“racisme” los te laten vóór 14 oktober.

Elke dag probeert men het vuur nog maar eens op te poken, de ene keer met een nieuwe beschouwing over pakweg transgenderstudies, de andere keer met één of andere eremagistraat die het nodig vindt persoonlijk een klacht in te dienen.

Het lijkt wel alsof men op de redacties elke dag zijn best doet om toch maar iets te vinden om het nog maar eens over Schild en Vrienden te kunnen hebben.

Ondertussen werpt de Pano-redactie van de VRT zich op als een soort tribunaal, dat geen tegenspraak duldt wanneer het een kandidaat op een N-VA-lijst het S&V-stigma opplakt. Onder anderen Nick Peeters uit Lubbeek mocht dat ondervinden.

Toen hij zich niet snel genoeg terugtrok van de lokale N-VAlijst aangevoerd door Theo Francken, dook de Pano-redactie in haar S&V-archief om enkele “bezwarende” foto’s van hem op te diepen. Maar wanneer duikt de VRT met evenveel ijver in haar RAL- en AMADA-archief om kopstukken van de sp.a te compromitteren?

Nieuwe “klap” voor Trump Verleden week was het – althans volgens de “kwaliteitspers” – weer zover: Paul Manafort, gewezen campagnemedewerker van Donald Trump, pleit schuldig aan samenzwering tegen de Verenigde Staten en obstructie van de rechtsgang. En nog belangrijker: hij zou zich bereid hebben verklaard mee te werken aan het Rusland-onderzoek van Robert Mueller. Volgens onze pers was dat allemaal “bijzonder slecht nieuws voor Donald Trump”. Wij vermoeden: het slechtste nieuws tot nu toe, en dat kan tellen, want Trump krijgt al twee jaar lang elke week “bijzonder slecht nieuws” te verwerken. Maar tegelijkertijd nog niet zo slecht als het “bijzonder slechte nieuws” dat Trump volgende week te verwerken zal krijgen – schrijf dat maar op.

Daarmee blijft de carrousel rondjes draaien. Het is nog nooit zo slecht geweest als nu, en het zal nooit meer zo goed zijn als nu. Of nog veel mensen opkijken wanneer Björn Soenens met diepe stem voor de zoveelste keer het einde van Trump op radio of tv komt voorspellen? Wij vermoeden van niet. Zijn collega’s wel, natuurlijk, en met hen de rest van de klein-linkse zeepbellenblazers die het goede weer maken op de redactielokalen van de “ernstige” media. Het rijtje voormalige naaste medewerkers van Trump dat medewerking toegezegd heeft

De Amerikaanse regisseur-schrijver Spike Lee staat bekend om zijn oeuvre waarin redelijk zware en controversiële sociaalpolitieke kwesties behandeld worden.

aan het Rusland-onderzoek van Mueller is stilaan indrukwekkend lang, echter, zonder dat dat onderzoek zelfs maar het begin van iets concreets opgeleverd heeft.

VTM Nieuws: ontslag Lataire ingetrokken We hadden het verleden week in deze rubriek over de perikelen bij de nieuwsdienst van de VTM. Onze tekst was maar net naar de drukker gezonden, of de directie trok het ontslag van één van de kemphanen alweer in. Nicholas Lataire blijft dus hoofdredacteur van VTM Nieuws, terwijl Kris Hoflack definitief mag beschikken.

Onze analyse van verleden week blijft echter overeind: het heeft stevig gerommeld bij de nieuwsdienst van VTM, en de directie speelde met het ontslag van zowel Kris Hoflack als Nicholas Lataire miserie op tafel. Hoewel een ontslag formeel ingetrokken kan worden, laat zoiets toch sporen na. Het zou ons niet verbazen als Nicholas Lataire over enkele maanden alsnog uit eigen beweging bij VTM opstapt en betere oorden opzoekt.

“Zweedse omroep zal geen afstand meer nemen van SD” We schreven verleden week hoe de Zweedse openbare omroep SVT na het slotdebat voor de Zweedse verkiezingen afstand genomen had van een uitspraak van de leider van de Zweden-Democraten (SD), Jimmie Åkesson. SVT kreeg daarvoor bakken kritiek over zich heen, niet alleen in het buitenland, ook in Zweden zelf. Inmiddels heeft de omroep haar positie over de zaak bijgestuurd. In een open brief in de Zweedse krant Dagens Nyheter schrijft hoofdredacteur Jan Helin namelijk dat SVT in de toekomst geen afstand meer zal nemen van uitspraken van de Zweden-Democraten in televisiedebatten.

Niet alleen kreeg SVT hiervoor veel kritiek te verduren, bovendien werd de omroep op deze manier misbruikt als een eenzijdig uitgeroepen politieke tegenstander. Dat wil de SVT in de toekomst liever vermijden. In plaats van achteraf afstand te nemen van uitspraken van politici in debatten, zal de SVT er in het vervolg voor zorgen dat zulke uitspraken tijdens het debat zelf al kritisch in vraag gesteld zullen worden.

Vraag is of dat voor controversiële uitspraken van alle politici zal gelden, of enkel maar voor politiek niet-correcte uitspraken van politici van SD.

Orkaan Florence blaast weerman “bijna” weg Hebt u dat filmpje gezien waarop een weerman heldhaftig verslag staat uit te brengen terwijl orkaan Florence hem bijna omver blaast? Halverwege zijn verslag duiken in de achtergrond plots twee jongemannen op, die rustig voorbij kuieren, met de handen in hun zakken. De verdediging van The Weather Channel? Dat de betrokken weerman er een lange dag had opzitten, en bovendien op nat gras stond, in tegenstelling tot die twee mannen die op droge asfalt liepen. Dat maakt natuurlijk meteen een heel verschil. Vooral dan betreffende de geloofwaardigheid van The Weather Channel, die definitief aan diggelen ligt.

Over reporters gesproken die graag al eens overdrijven: op de VRT kondigde Björn Soenens op dramatische wijze aan dat orkaan Florence de infrastructuur van de Verenigde Staten enorme schade ging berokkenen. De waarheid is echter dat de VS die schade over enkele maanden helemaal hersteld zullen hebben, op eigen houtje, als dat al niet binnen enkele weken het geval zal zijn. Wij kennen echter landen die al bij de minste regenvlaag klaarstaan om westerse hulp te ontvangen, want zijn niet alle stormen tegenwoordig het gevolg van de globale opwarming, en dus de schuld van het Westen?

No-gozone Het Nieuwsblad, Het Belang van Limburg en Het Laatste Nieuws namen een berichtje met videofilmpje over van de Daily Mail. Daarin werd getoond hoe “jongeren” een parkeerwachter tegen de grond gooien en genadeloos op hem trappen en schoppen. Het is een wonder dat hij het overleefde, dat hij niet verlamd raakte.

Ze stalen zijn scooter, maar dat was duidelijk slechts een extraatje. Wat geen van die kranten vermeldde: dit gebeurde in een islamitische “no-gozone” en de kopschoppers waren moslims... Een waarschuwing voor iedere blanke christenhond die een voet op islamitisch territorium durft zetten.

Gewoonlijk begint een film van Spike Lee, of een ‘Spike Lee joint’ – de geuzennaam die de regisseur zelf bedacht voor zijn werk – met een lichtelijk spottende boodschap die weliswaar een zeer serieuze ondertoon heeft, en wel of niet gebaseerd is op waargebeurde evenementen. In zijn nieuwste ‘joint’, “BlacKkKlansman”, opent de film met de woorden “this joint is based on some fo’real, fo’real shit”. Vaak sluit hij zijn films af met woorden als “By Any Means Necessary”, “Ya Dig” and “Sho Nuff”. Een meer persoonlijke stempel kan je bijna niet vinden onder regisseurs.

Humor en satire Spike Lee bewerkte het boek “Black Klansman” (2014), de memoires van de zwarte politieagent Ron Stallworth die in de jaren zeventig succesvol infiltreerde in de Ku Klux Klan.

“BlacKkKlansman” is een satire en brengt het bizarre verhaal op pijnlijk grappige wijze. Met John David Washington (ja, de zoon van) in de schoenen van Stallworth, die, door zich telefonisch voor te doen als blanke, zich al snel de KKK weet binnen te praten, en Adam Driver (Star Wars, The Man Who Killed Don Quixote) in de rol van Stallworth’s collega Flip Zimmerman, die zich moet voordoen als de fysieke uiting van Ron Stallworths telefoonstem. Stallworth bokst het zelfs voor elkaar om een aantal keer met KKK-leider David Duke aan de telefoon te hangen, en hem in levenden lijve recht in de ogen te kijken, al dan niet als zijn blanke alter ego.

Filmgeschiedenis Als u een beetje bekend bent met de films van Lee, dan weet u dat een ‘Spike Lee joint’ heel wat kenmerken heeft.

Zo haalt Lee, als ware cinefiel, heel veel inspiratie uit andere films. In “BlacKkKlansman” verwijst hij naar de beruchte klassieker “Birth of a Nation” (1915) van de controversiële filmmaker D. W. Griffith, een film die vol raciale stereotypen zit en voor een heropleving van de KKK zorgde, met een groeiend ledenaantal. Griffith bedacht de parallelmontage en wordt hierom nog altijd geprezen binnen de filmwereld, hoewel velen zijn “Birth of a Nation” verachten vanwege het hoge racismegehalte.

In “BlacKkKlansman” gebruikt Lee de parallelmontage van Griffith in een ijzersterke scène waarin we enerzijds worden geconfronteerd met een ‘America First’-bijeenkomst met de leden van de KKK, die klappend en juichend kijken naar de film van Griffith, en anderzijds Harry Belafonte, lid en icoon van de burgerrechtenbeweging, die voor een publiek van ‘Black Power’-aanhangers het waargebeurde en schokkende verhaal vertelt van een zwarte jongen die in 1916 onterecht werd beschuldigd van de verkrachting van een blanke vrouw.

Naast referenties naar andere films maakt Lee veel gebruik van documentaire beelden om zijn interesse in de dagelijkse realiteit te tonen, met de boodschap dat het heden altijd wordt beïnvloed door het verleden.

Het mooiste aan “BlacKkKlansman” is misschien wel hoe Lee, in al zijn terughoudende woede, het voor elkaar krijgt geen wig te drijven tussen rassen, en zijn boodschap vanuit een open standpunt brengt waarin de focus ligt op gelijke burgerrechten. Ondanks de afwisseling tussen ‘white power’- en ‘black power’-scènes ligt het hart van de film bij de boodschap “all the power to all the people”. Maar een boodschap is een boodschap, en de realiteit blijft de realiteit.

Lachen met kiespijn Er mag gelachen worden om de spottende grappen, al helemaal om hoe de KKK karikaturaal wordt afgebeeld als een stelletje domme nazi’s die geen flauw benul hebben van wat voor onzin ze allemaal roepen, maar tijdens de tweede en derde act van de film bijt je steeds vaker op je tanden. Lee deelt doorheen de film speldenprikjes uit, maar hij sluit zijn film af met een ware mokerslag. Wie tegen dan comfortabel in zijn stoel achterover leunt en grinnikt om de humor, zal snel omver worden geblazen en tot zwijgen worden gedwongen door de manier waarop Lee de actualiteit zijn film binnentrekt.

Thirza Nerissa

Actueel

20 september 2018

Onze man in Syrië

11

De strijd om Idlib Na zeven jaar bittere oorlog bereidt het Syrische leger zich voor op wat volgens sommigen de eindstrijd in het land kan betekenen. Jarenlang heroverde president Assad door middel van bloedige gevechten en hevige belegeringen de verschillende verzetshaarden in zijn land. De provincie Idlib vormt het laatste bolwerk van de (extremistische) gewapende rebellen die zich tegen hem blijven verzetten. Een meedogenloze strijd kondigt zich aan, waarbij wordt gevreesd dat die ontelbare levens gaat kosten.

De burgers die zich tussen de strijdende partijen bevinden, hebben immers enkel de keuze om te vluchten of door deze jihadisten als menselijk schild te worden gebruikt tijdens nietsontziende Russische luchtbombardementen.

In 2015 viel de provincie Idlib in handen van een coalitie van (jihadistische) rebellen onder leiding van Jabhat Al-Nusra, de Syrische tak van Al-Qaida. Het Syrische leger trok zich tactisch terug, waardoor het erop leek dat die rebellencoalitie op het punt stond de kustprovincie Lattakia – het hartland van de alawitische minderheid – in te nemen. Drie jaar later zijn de rollen omgedraaid door de Russische inmenging. President Assad staat op het punt de controle over die verloren provincie te herwinnen.

Gedurende jaren was de provincie Idlib verdeeld tussen (jihadistische) krijgsheren die vaak onderling strijd voerden over de controle van dat voornamelijk agrarische gebied.

Momenteel is Hayat Tahrir al-Sham (HTS), de nieuwe naam van Jabhat Al-Nusra, de grootste groep. Intussen is de onderlinge strijd tussen de jihadistenfracties gestaakt, in het vooruitzicht van een nakend offensief van het Syrische leger, om samen de gemeenschappelijke vijand het hoofd te kunnen bieden.

Daarenboven was Idlib gedurende de oorlog een vuilnisbelt voor strijders uit eerdere slagvelden. Strijders die zich niet wensten te verzoenen met de Syrische regering werden op de beruchte groene bussen naar de provincie Idlib gestuurd. Vanuit Homs, Aleppo, Oost-Ghouta en elders werden ze afgevoerd nadat het Syrische leger hen had verslagen.

Nu president Assad alle andere verzetshaarden heeft gesmoord, blijft enkel Idlib over.

De strijders die daar zitten, kunnen geen kant meer op. De Turkse grens is voor hen gesloten en er is geen ‘tweede Idlib’ waar ze naartoe kunnen worden gestuurd. Zodra het offensief begint, hebben ze geen andere keuze dan tot de dood te vechten, want een overgave aan Assad is voor velen van hen uitgesloten.

Terugslag voor Turkije Toen president Erdogan zich aan de kant schaarde van de voorstanders van een regimewissel in Damascus, hoopte hij - zoals het Westen en de Golfstaten - dat dit zoals in Libië

snel bewerkstelligd kon worden. Hij gooide de Turkse grenzen open voor ontelbare buitenlandse jihadisten en tonnen wapentuig.

Maar na jaren inmenging in de oorlog in Syrië heeft Turkije zijn doelen in dat land niet kunnen bereiken en ondervindt het een aanzienlijke terugslag.

Allereerst ervaart het een ‘Koerdisch probleem’. De Syrische Koerden zijn er tijdens de oorlog in geslaagd Syrisch grondgebied te consolideren en meer autonomie op te eisen.

Dit staat gekend als het ‘Rojava-project’. Het vormt een gevaar voor Turkije omdat de eigen Koerdische minderheid hierdoor geïnspireerd kan worden. Het is daarom dat Turkije zich rechtstreeks militair heeft geëngageerd tegen de Koerden in het noorden van Syrië. De militaire campagne van eerder dit jaar in Afrin is er een voorbeeld van.

Daarnaast ondergaat Turkije zelf een vluchtelingencrisis. Het is onder meer om die reden dat Erdogan in “The Wall Street Journal” een noodkreet lanceerde. De oproep komt cynisch over, aangezien Turkije mee verantwoordelijk is voor het feit dat Syrië zo diep in de afgrond is afgegleden. Die noodkreet is niet zozeer gericht op het voorkomen van meer burgerleed. Het heeft meer te maken met de vluchtelingenstroom die het komende offensief kan teweegbrengen. Momenteel vangt Turkije meer dan drie miljoen vluchtelingen op en met het offensief in Idlib kunnen dat er honderdduizenden meer worden.

Erdogan probeert zich te beschermen tegen de zoveelste terugslag van een humanitaire crisis die hij zelf heeft helpen creëren.

Vorig jaar kwamen Turkije, Iran en Rusland overeen om Idlib in te richten als een ‘de-escalatiezone’. Het is in het kader van dat akkoord dat Turkije wachtposten in Idlib installeerde. Turkije wilde een militaire escalatie in het gebied vermijden om zijn proxystrijders (de strijders van de radicaal islamitische groeperingen die Turkije gebruikt in de Syrische oorlog) te beschermen. Op die

Turkse soldaten en soldaten van het Vrij Syrisch leger verdelen humanitaire hulp in het centrum van Afrin (maart 2018)

manier behield het via hen invloed in het noorden van Syrië. Een jaar later slaagt Turkije er niet in van Iran en Rusland het staakthet-vuren in Idlib af te dwingen en vreest het dat zijn proxystrijdkrachten worden weggevaagd. Met een militaire overwinning van Assad vreest Erdogan zijn invloed in het verloop van het conflict te verliezen.

Het einde van de oorlog?

In de media wordt de strijd om Idlib aangekondigd als de laatste grote slag in Syrië, maar eindigt met deze strijd ook de Syrische oorlog? Ik stelde de vraag aan de SyrischArmeense journalist Kevork Almassian. Hij heeft zelf de oorlog in Aleppo ervaren en volgt sindsdien het conflict.

Kevork Almassian: “De troepenopbouw die momenteel bezig is rond Idlib kondigt duidelijk een groot offensief aan. Rusland bood nog wel een laatste alternatief aan Turkije om een grootschalig militair offensief te vermijden, in die zin dat enkel HTS als vijand zou worden bestempeld en dat de andere (salafistische) rebellengroeperingen zich zouden verzoenen met de Syrische regering. De kans dat die groeperingen erop zullen ingaan, lijkt me echter klein. Bovendien kan de Syrische regering de aanwezigheid van zoveel gewapende jihadisten op het grondgebied niet tolereren, dus, een bloedige escalatie lijkt onvermijdelijk.”

“Maar een militaire escalatie bleek voor zowel Rusland als Turkije uiteindelijk een te groot verliesscenario. Met het nieuwe deescalatieverdrag dat tussen de beide regionale grootmachten is onderhandeld ontstaat er een bufferzone van 15 – 20 kilometer breed tussen het Syrische leger en het gebied in Idlib onder controle van de rebellen. Een

offensief lijkt dus momenteel afgewend maar het akkoord is geen definitieve oplossing voor het probleem. Turkije krijgt op deze manier wel meer tijd om de toestand in Idlib naar zijn hand zetten en betere condities te creëren. Maar het is onduidelijk of Turkije erin kan slagen om de meest extremistische groeperingen te isoleren en de rebellenbewegingen zoals gevraagd te ontwapenen. Of uiteindelijk tussen deze groeperingen en de Syrische regering onderhandelingen mogelijk zijn over verzoening is ook niet te voorspellen maar lijkt mij weinig waarschijnlijk.”

“Mocht Assad - al dan niet door een militair ingrijpen - Idlib terug onder zijn controle brengen, dan betekent dat weliswaar het einde van de islamitische opstand tegen president Assad, maar niet het einde van de Syrische oorlog. Vergeet niet dat het Syrische leger zelfs met Idlib in handen nog steeds niet het volledige Syrische grondgebied in handen heeft. In het noorden van het land bezetten de Turken onder andere Afrin en Jarablus, en het gebied ten oosten van de Eufraat wordt bestuurd door de Koerden en herbergt een sterke Amerikaanse militaire aanwezigheid.”

“De kans is wel reëel dat na de campagne in Idlib de militaire handelingen eindigen en er onderhandelingen worden opgestart tussen de (regionale) grootmachten over het lot van Syrië. In het slechtste geval wordt er geen akkoord gevonden en deelt men het land op in verschillende invloedzones. Ik acht de kans klein dat de grootmachten een rechtstreeks conflict over Syrië gaan uitvechten, maar het valt niet uit te sluiten. Hopelijk kan de oorlog eindelijk eindigen, want na jaren bloedig conflict snakt de Syrische bevolking naar vrede.”

Jens de Rycke

Vlaamse rechten ronselen in Ronse Al zal het voor veel Vlaamse bewegers niet vanzelfsprekend geweest zijn dat zij zich op een werkdag tegen acht uur ’s avonds naar dat voor velen afgelegen Ronse moesten reppen om daar de afschaffing te gaan eisen van die verdomde faciliteiten, ze waren op donderdag 13 september met genoeg volk om die symbolisch geladen zaal van de ‘Christen Volksbond’ te doen vollopen, tot de laatste stoel.

bezieler Guido Moons, die geen micro wilde gebruiken en ook nog altijd, op z’n Geints, niet wil pleujen voor de machtigen die zelden trouw zijn. Het werd de katten die de machthebbers naar Ronse hadden gestuurd, ferm ingepeperd door liefst vijf sprekers, de ene al wat straffer gemotiveerd dan de andere. Alle vijf waren ze het gloeiend eens: faciliteiten = stommiteiten!

Taal beknotten, is het volk bedotten

Mij deed het, als schoenzolen verslijtende marcheerder voor de Goede Zaak, deugd aan het goede hart, al ging het in de streek van Flor Grammens zaliger nu eens niet om een betoging, maar om een meeting. Een keigoede volksvergadering, beste lezers die er niet bij waren en dùs ongelijk hadden. De sfeer en bezieling van de oude tijd, die vaak verre van een goede tijd was. Laat mij beginnen met de loftrompet te steken over de geboren volks-

Tijl Rommelaere mocht de massa welkom heten in ‘Ronse, Vlaamse stad’. Hij kreeg acht minuten om de niet zo simpele geschiedenis van taalgrens en faciliteiten (ik blijf het een draak van een woord vinden) te schetsen in woord en beeld, en dat ging hem goed af. Een van zijn nagels met koppen: een talentelling gaat altijd samen met fraude en misbruik. In het beruchte jaar 1947 was dat niet anders: was Ronse in 1930 nog voluit een Vlaamse stad, ‘dankzij’ de fraude was het plotsklaps een ‘Vlaamse stad met 30 procent Franstaligen…

Na zijn verwijzing naar de ook al beruchte omzendbrief van Leo Peeters, noemde hij heel dat faciliteitengedoe een paard van Troje, ja, zelfs een vodje papier. Besluit: “Maak van de taalgrens een vaste staatsgrens en schaf die

faciliteiten af!” En toen kwam Johan. Vlaamse Leeuwenordelaureaat Laeremans van de taalgrensbarricaden hoef ik uiteraard niet voor te stellen. Hij stelde heel overzichtelijk De Zes voor, toonde zich niet bijster optimistisch over de stembusuitslag van 14 oktober daar, maar hoopte beter voor het strijdgebied Ronse. Ronsenaar Paul Carteus hekelde serieus de manie van de Ronsenaars om de taalwetten te … overtreden: de verfransing rukt op. Al zei hij het in het Frans, hij kreeg er luid applaus voor: “Pas de flamand, par d’argent!” Zijn besluit: waarom iets bestendigen dat de ontwikkeling van onze stad afremt en schadelijke problemen teweegbrengt? Applaus voor zijn ‘faciliteiten, weg ermee!’ Toen hij zei van Ronse een trotse en volwaardig Vlaamse stad te willen maken in een sterk Vlaanderen, kreeg hij een opvallend lang applaus voor die ferme uitspraak. Een Ronsenaar om te onthouden!

Bart lucht zijn hart Dr. Erik Tack was de enige redenaar die het zonder papiertje deed, maar zijn rede was dan ook de kortste. Hij meent terecht dat Ronse stelselmatig op dezelfde spijker moet blijven hameren, omdat de aandacht voor het taalprobleem niet mag verzanden in communautaire stilte. Met een wakkere Takker als VVBbons Bart de Valck, lijkt daar weinig gevaar voor. Hij noemde zich weliswaar teruggeworpen in de nostalgische tijd van de parka’s en lange mannenharen, maar waande zich anderzijds in het decor van een Vlaamse vervolg-

film op De helaasheid der dingen: na 55 jaar nog steeds bijeenkruipen in een gewezen zaal van Leo Vindevogel en Flor Grammens, die de Ronsenaars leerden lezen en schrijven en op hun rechten als Vlaming wijzen. Recht voor de raap vroeg Bart: “Wat doen wij in godsnaam na zoveel verloren helaasjaren opnieuw in een zaal waar de taalstrijd werd verkondigd?” Toch een lichtpuntje: “Een eensgezinde meerderheid van CD&V, Groen, VLD, N-VA én Vlaams Belang schiet een politieke vuurpijl af tegen de faciliteiten, die wordt gezien tot in Brussel en Antwerpen. In de grootste stad met faciliteiten hoort Bart de onderbuik van de Ronsenaren spreken. Niks te vroeg, want door de nonchalance en desinteresse van de Vlaamse politici is de wet over gerechtszaken in alle stilte aangepast in Franstalig voordeel, en geen enkele Vlaamse partij lijkt zich daaraan te storen. Tot het kleine Ronse STOP roept en zegt waar het op staat. Helemaal op dreef kwam De Valck toen hij de Vlaamse boegbeelden persoonlijk onder de neus wreef waar het op staat: “Liesbet, Jan en Geert, leid onze Vlaamse natie naar een toekomst zonder obstakels en maak van onze taalgrens een muurvaste staatsgrens!”

De zaal ontplofte na Barts laatste takke-takketak-zinnen: “Geen toekomst voor Vlaanderen zonder onafhankelijkheid! Hier in Ronse roepen wij met Grammens en met zijn allen Leve de Vlaamse republiek!” O ja, Fractielijder/-leider Peter de Rover was er ook, en Barbara Pas kreeg van hem drie zoenen. Oei, cordon doorbroken!

hvo

12

Cultuur

20 september 2018

Graf van Max Wildiers in ere hersteld

Wie kent Max Wildiers nog? Wildiers was kapucijn, Vlaming, cultuurfilosoof en journalist. Hij leverde talloze bijdragen in De Standaard, de krant die hij na de oorlog mee had helpen heroprichten. Onder de schuilnaam ‘Scrutator’ schreef hij tweetot driemaal per week ‘standpunten’ (bijna 2.000 in totaal).

In 1952 ontstond onder zijn impuls de wekelijkse bijlage De Standaard der Letteren, waarin talloze boekrecensies van zijn hand verschenen. Een dertigtal werd gebundeld in De eeuw der onwetendheid (1985). Daarnaast leverde hij talrijke artikels in tijdschriften als Kultuurleven en Dietsche Warande en Belfort.

Zijn Vlaamsgezindheid kwam vooral tot uiting in zijn geestelijke en materiële bijstand aan talloze vervolgden van de Belgische na-oorlogse repressie. Wildiers bezocht en steunde vervolgden zoals Felix Timmermans, Ernest Claes, Filip de Pillecijn, Jan Grauls en vele andere vrienden, ‘mensen waarvoor ik de grootste waardering heb en in ieder geval een veel grotere waardering dan voor hun rechters’, zou hij later getuigen. Ook was hij persoonlijk betrokken als aalmoezenier bij de organisatie van de Brusselse ‘Zilvermeeuwtjes’, een jongerenvereniging bestaande uit kinderen van gedetineerden. Dag en nacht was hij in de weer om hulp te bieden. Terwijl de officiële Kerk, op zeldzame priesters na, zich schandelijk afzijdig hield en kardinaal Van Roey in alle talen laffelijk zweeg, en erger nog, Wildiers op het matje riep en de priesters verbood hem te helpen en hun parochielokalen ter beschikking te stellen. Ontroerend is zijn getuigenis, een halve eeuw later opgeschreven in ‘Laatste vaarwel’, door familieleden na zijn dood gevonden: “Mijn grootste vreugde is geweest dat ik velen heb kunnen helpen, die door een barbaarse repressie werden getroffen. Er is toen groot onrecht gebeurd dat na 50 jaar nog niet hersteld werd. Ik denk met afschuw aan een staat die dergelijk onrecht heeft geduld en zo weinig bewust is van de eigen schuld.”

Verenigde Staten Hij was een fiere Vlaming, niet alleen om Europeër, maar vooral om wereldburger te worden. Grensoverschrijdend was zijn nooit rustende geest. Zijn professoraat aan de uni-

versiteit van San Francisco-California (van 1964 tot 74), zijn colleges aan de Grand Theological Union van Berkeley, aan de universiteiten van Chicago en Alberta Edmonton (Canada), aan de Engelstalige sectie van de Leuvense theologische faculteit (1969-74) gaven Wildiers de mogelijkheid tot mondiale uitstraling van zijn gedachtegoed.

Uiteraard gebeurde dit ook via zijn publicaties waarvan vele werden vertaald. Zo is sinds decennia de naam Wildiers verbonden met die van Teilhard. Dat uitgerekend de Vlaamse kapucijn Wildiers de euvele moed moest opbrengen om de door het Vaticaan verboden werk van de Franse jezuïet Teilhard de Chardin te publiceren, is opmerkelijk.

In Amerika werkte hij volop aan zijn meesterwerk Wereldbeeld en theologie. Van de middeleeuwen tot vandaag, dat in 1974 het licht zag. In dit lijvige boek wordt aangetoond hoezeer de kosmologische voorstellingen die men zich in de loop der tijden heeft gevormd, het religieuze denken en de speculatieve theologie hebben beïnvloed. De gunstige receptie van deze magistrale studie was hoopgevend.

Met de jaren was Wildiers, die zich sterk afzette tegen de neoscholastiek en het daarbij aanleunende kerkelijk dogmatisme, zichzelf meer en meer als cultuurfilosoof gaan beschouwen. Typisch is dat de in 1988 herwerkte uitgave van Wereldbeeld en theologie een andere titel krijgt: Kosmologie in de Westerse kultuur. De nieuwe trend is merkbaar in latere publicaties zoals Muziek der sferen. Vier opstellen over wereldbeeld en cultuur (1983).

Edegem Max Wildiers werd na zijn overlijden op 17 augustus 1996 begraven in Edegem. Zijn graf werd door de gemeente Edegem beschermd omwille van zijn (lokaal) historisch belang.

Niettegenstaande deze erkenning, kreeg de grafsteen af te rekenen met de tand des tijds, want de gemeente had geen budget voorzien om het graf te onderhouden. Met de jaren waren al wat vergulde letters verdwenen, niet alleen van zijn naam, ook van zijn levensmotto dat zijn graf versierde, “Spiritus quiescit numquam” (“De geest rust nooit”), en de grafsteen zelf zag er verweerd uit.

Het was dan ook Marnixring Max Wildiers, een ring vernoemd naar de kapucijn, die het initiatief nam om het graf grondig te renoveren. Vorige zaterdag kon het resultaat bewonderd worden tijdens een kleine plechtigheid aan het graf, in aanwezigheid van tal van familieleden van Max Wildiers. (Max Wildiers had vier broers en een zus). Ook 22 jaar na zijn overlijden zorgt Marnixring Max Wildiers ervoor dat deze vooraanstaande Vlaming, maar dan wel met een internationale uitstraling, niet vergeten wordt.

K arl van C amp

Kunst na Klimt Wat gebeurde er met de kunst in Oostenrijk-Hongarije na de Eerste wereldoorlog, toen de dubbelmonarchie verdween en het gigantische land verpulverde? De tentoonstelling “Voorbij Klimt. Nieuwe horizonten in Centraal-Europa 1914-1938” zoekt de antwoorden.

Kupka-Study for around a point

Wij zijn al vier jaar Groote Oorlog aan het herdenken, om straks op 11 november de eindoverwinning te vieren. Voor Oostenrijk-Hongarije was de afloop van de Eerste Wereldoorlog rampzalig. Oostenrijk werd herleid tot een rompstaat en Hongarije moest grote delen van het grondgebied prijsgeven. De dubbelmonarchie aan de Donau werd verkaveld in een dozijn landen, elk met anderstalige minderheden.

1918 is niet enkel het jaar waarin het keizerrijk ten einde kwam, een aantal vooraanstaande Oostenrijkse kunstenaars overleed dat jaar: Koloman Moser, medeoprichter van de Wiener Werstätte, de architect Otto Wagner, de expressionistische schilder Egon Schiele en ook Gustav Klimt, het boegbeeld van de Weense avant-garde. Betekende dit het eindpunt van een tijdperk? En wat kwam er na hen?

Met werk van een tachtigtal kunstenaars verzamelt de tentoonstelling in BOZAR de antwoorden. De expo was eerder te zien in het Belvedere in Wenen. Daar kreeg ze de titel ‘Klimt ist nicht das Ende’. In Brussel is ze omgedoopt tot ‘Voorbij Klimt’.

1918 was dus een cruciaal jaar voor de Centraal-Europese kunstscene. En toch begint de tentoonstelling in 1914. Dat is logisch, want de kunstenaars werden onder de wapens geroepen. Ook voor hen was de confrontatie met de oorlogsgruwel een schok die diepe sporen naliet in hun werk. De tentoonstelling toont daar aangrijpende voorbeelden van.

Er zijn wat latere werken van Klimt, Schiele en Moser, die met hun typerende art-nouveaustijl de hoogdagen van de Belle Époque in Wenen belichaamden. Die werken belichten hun invloed op volgende generaties, gevormd door kunstenaars die zich inschreven in de internationale avant-gardebewegingen. Het is duidelijk dat de kunstenaars uit het voormalige Oostenrijk-Hongarije, net zoals hun collega’s in West-Europa, contacten legden met kunstscenes over de hele wereld, netwerken oprichtten en over de nieuwe politieke grenzen heen met elkaar communiceerden via allerhande tijdschriften.

Diaspora Als gevolg van de geopolitieke instabiliteit en de sociale onrust in het naoorlogse CentraalEuropa worstelden vele volkeren met hun identiteit. Kunstenaars ontsnapten daar niet aan.

János Mattis-Teutsch (1884-1960) is geboren als Roemeen, werd Hongaar en dan weer Roemeen. Die crisis van het individu wordt benadrukt in heel wat werken.

Nu Wenen alle aantrekkingskracht had verloren, kozen vele kunstenaars voor de diaspora en trokken naar andere oorden. Zwerver bij uit-

stek was Oskar Kokoschka (1886-1980), die zich al snel bekeerde tot het expressionisme en die schitterende psychologische portretten schilderde, zoals dat van zijn moeder. Nog een interessante kunstenaar waar de tentoonstelling laat mee kennismaken, is František Kupka (1871-1957), die naar Parijs trok om er de nonfiguratieve kunst te promoten (zie afbeelding).

Er zijn mooie werken van László MoholyNagy (1895-1946), die een dozijn Hongaarse kunstenaars naar het Bauhaus in Weimar haalde. Uit de collectie van het Belvedere in Wenen komen het intrigerende ‘Zelfportret met kam’ van Marie-Louise von Motesiczky (19061996) en het bewegingsvolle ‘Klingler Quartet’ van Max Oppenheimer (1885-1954).

En zo zijn er nog een zeventigtal andere, voor ons meestal onbekende, kunstenaars waarvan de expo één of een paar werken toont. Surrealisme, expressionisme, nieuw realisme, constructivisme: ze passeren allemaal de revue.

Het is geen gemakkelijke tentoonstelling. De curatoren hebben veel te vertellen en de turbulente Centraal-Europese geschiedenis na 1918 is hier bij ons geen parate kennis. Toch is de expo de moeite waard: er zijn flink wat interessante kunstenaars met mooi werk te ontdekken.

De expo heeft als eindpunt 1938, het jaar van de Anschluss. Dan begint niet enkel voor Oostenrijk, maar voor heel Europa een ander verhaal.

MMMV

Tentoonstelling ‘Voorbij Klimt. Nieuwe horizonten in Centraal-Europa, 1914-1938’, van 21 september 2018 t.e.m. 20 januari 2019, BOZAR, Brussel, www.bozar.be

Boeken

20 september 2018

13

Strijdbare literaturen en nationaliteiten Jelle Krol, Fries in hart en nieren en medewerker aan het Tresoar, promoveerde onlangs op een wel heel merkwaardig doctoraal proefschrift waarop we onze lezers attent willen maken. Het Tresoar in Leeuwarden is zowat het equivalent van het AMVCLetterenhuis bij ons.

Centraal in Krols proefschrift staat het situeren van minderheidsliteraturen in de tijd kort na de Eerste Wereldoorlog door schrijvers, die zich opwierpen als leiders van taalminderheden waarmee zij zich identificeerden. Het betreft de auteurs Douwe Kalma (1896-1953) uit Friesland, Saunders Lewis (1893-1985) uit Wales, Hugh MacDiarmid (1892-1978) uit Schotland en Roparz Hemon (1900-1978) uit Bretagne.

Voorhoede Tijdens de Eerste Wereldoorlog had de Amerikaanse president Woodrow Wilson aangekondigd dat naties zonder eigen taal zelfbeschikking zou worden toegekend. Na de oorlog zag de Europese landenkaart er aanzienlijk anders uit. Vergeleken met de vooroorlogse toestand vermeerderde het aantal soevereine staten met ongeveer een derde. Talen die voordien geen officiële status bezaten, werden na 1918 staatstalen (onder meer het Pools en het Slovaaks). IJsland kreeg een grotere onafhankelijkheid en Ierland (minus Noord-Ierland) werd een zelfstandige republiek.

Mede als gevolg van het publieke debat over zelfbeschikking van nationale minderheden intensiveerden zich tijdens het interbellum de gevoelens van cultureel nationalisme. Die gevoelens kwamen op dusdanige wijze tot uiting dat jonge avant-gardeschrijvers in Europa de aandacht van meerderheidstaallezers en –schrijvers op minderheidstaalliteratuur wisten te vestigen en een meer zelfstandig veld voor hun literaturen wisten te scheppen. Die avant-gardeschrijvers beschouwden zich als leiders van een nieuwe voorhoede op de drempel van een nieuwe tijd. In navolging van de Franse literatuurwetenschapster Pascale Casanova schrijft Jelle Krol ook over deze minderheidstaallitera-

tuur als “strijdbare literaturen”.

Indringend bestudeert hij leven en werk van de vier hierboven aangehaalde nationalistische auteurs, waarbij de politieke, sociaaleconomische en religieuze context van hun respectievelijke regio’s niet uit het oog verloren wordt. De door Krol geselecteerde schrijvers zijn tijdgenoten, geboren in het laatste decennium van de 19de eeuw. Ze staan beschreven als leidende letterkundigen, die het gebruik van hun talen (Fries, Welsh, Bretons en Schots) krachtig stimuleerden als talen waarin intellectuele en culturele waarden tot uitdrukking gebracht kunnen worden. Te vergelijken met onze flaminganten die voor de Eerste Wereldoorlog aan hun opponenten bewezen dat het Nederlands ook een wetenschappelijke taal was (de strijd voor een eigen Nederlandstalige universiteit).

Groot-Friese gedachte Douwe Kalma plaatste de Groot-Friese gedachte tegenover de Groot-Nederlandse gedachte, waarmee hij uiting gaf aan een door hem gevoelde verbondenheid tussen de Friezen in Nederland en de in Duitsland en Denemarken wonende Noord- en Oost-Friezen.

Tevens bepleitte hij voor Friesland de functie als brug tussen Scandinavië en Engeland om zo volkeren te kunnen verbinden die volgens hem van oudsher bij elkaar hoorden en een bepaalde gelijkgestemdheid vertoonden.

Om vorm te kunnen geven aan die brugfunctie moest Friesland, volgens Kalma, een grotere zelfstandigheid opeisen en moesten zijn landgenoten daarvoor cultureel toegerust worden.

Geïnspireerd door de Ierse onafhankelijkheidsstrijd, legden zowel Saunders Lewis als Hugh MacDiarmid de nadruk op de noodzaak van politieke veranderingen om culturele en onderwijskundige hervormingen te kunnen

doorvoeren. In 1925 stond Lewis aan de wieg van de Plaid Genedlaethol Cymru (Nationale Partij van Wales); in 1928 was MacDiarmid een van de oprichters van de National Party of Scotland.

Roparz Hemon daarentegen vond dat een meer zelfstandig Bretagne alleen dan zou kunnen worden gerealiseerd, wanneer de Bretons zich de moeite zouden getroosten om meer, en in meer dan alleen de huiselijke en religieuze kring, het Bretons te bezigen. In eerste instantie meende hij dat wanneer Bretagne in taal en cultuur weer Bretons zou worden, het uiteindelijk vanzelf een grotere onafhankelijkheid zou verwerven.

Engelstalig In hun diverse taalgebieden manifesteerden de vier schrijvers zich als scherpe critici die meer erkenning voor hun talen opeisten.

Tegelijkertijd spoorden ze hun collega-schrijvers aan tot het plegen van hoogwaardige literatuur in hun minderheidstalen. Hun strijdbare houding zou verklaard kunnen worden uit gekwetste gevoelens die leidden tot hun vastbeslotenheid om zich volledig aan een missie te wijden. Kleinering of soms zelf regelrechte minachting jegens hun (voor)ouderlijke taal en cultuur, kan bij alle vier bewust of onbewust een motiverende rol hebben gespeeld.

Ze stelden zich op als leiders met een roeping. Onafhankelijk van elkaar formuleerden de vier schrijvers min of meer hetzelfde doel: het verplaatsen van het accent van de beschaving van de centra van de macht naar de periferie. De auteurs beseften terdege dat hen, op de weg naar dat hoge doel, grote obstakels en uitdagingen wachtten. Immers, hun talen werden eerder met traditionalisme en eenvoud geassocieerd dan met vernieuwing en moderniteit.

Tot slot: alle vier waren ze ervan overtuigd dat hun talen en culturen een rol van betekenis in de naoorlogse maatschappij konden vervullen, niet alleen in hun eigen omgeving maar ook in breder, zelfs internationaal verband. Ze

slaagden erin hun literatuur meer aanzien te verlenen. Alle vier pleitten ze voor een vergaande culturele autonomie, het behoud van hun identiteit en een zelfstandige plaats voor de regio.

Tot zover de belangrijkste krachtlijnen uit het proefschrift van dr. Jelle Krol. Dat proefschrift heeft een groot nadeel: het is in het Engels geschreven (met een Nederlandstalige samenvatting achteraan). Blijkbaar is dat de regel geworden aan de Nederlandse universiteiten.

Helaas gebeurt het ook meer en meer aan de Vlaamse universiteiten. Of het doctoraat nu ook in het Nederlands, Fries, Welsh, Schots en in het Bretoens zal verschijnen, weet ik niet. In elk geval is het een sterke verhandeling met originele standpunten, waarvoor ook onze lezers zich zullen interesseren.

Pieter Jan Verstraete Jelle Krol, “Combative Minority Literature Writers in the Aftermath of the Great War”, Groningen, Rijksuniversiteit Groningen, 2018. Ill., 408 blz. gen., zonder prijsopgave. ISBN 978 94 034 0656 5

De pater, de filosoof en de journalist Na heel lang aandringen kan pater Van Breda in de jaren vijftig op bezoek gaan bij Jean-Paul Sartre, een grondlegger van het existentialisme. Hij wordt vriendelijk onthaald op de Rive Gauche, toch door Sartre. Zijn huisgenote, Simone de Beauvoir, blijft koel en zegt afgemeten: “Een katholieke geestelijke geef ik geen hand.” rest van zijn leven toe op de veiligheid en de uitgave van de stenografische nota’s en de daaruit gedistilleerde teksten.

Thomisme

Voilà, nuttig om weten in het tijdvak van Aron Berger en de vrome moslims in onze contreien. De Lierse pater Van Breda is een flamingante minderbroeder die jarenlang trouw blijft aan zijn bruine pij en blote voeten in sandalen. Hij trekt met drie hutkoffers vol haast onleesbare manuscripten - 40.000 bladzijden - van Edmund Husserl door nazi-Duitsland, richting Berlijn.

Hij smokkelt met hulp van de Belgische ambassadeur, Jacques Davignon, de vader van burggraaf en financier Etienne Davignon, de literaire schat het land uit en bezorgt haar aan het Hoger Instituut voor Wijsbegeerte (HWI) van de KU Leuven. De pater legt zich voor de

Het HWI was het internationale hoofdkwartier van het thomisme, de modernistische theologie van Thomas van Aquino. De vernieuwende strekking die de fenomenologie werd, was welkom, maar jarenlang een buitenbeentje, ook organisatorisch. Zelf schreef Van Breda geen beklijvende filosofische traktaten, maar ‘zijn’ Husserl-archief is tot vandaag een magneet voor denkers die de bronteksten van Edmund Husserl willen bestuderen. Herman Leo van Breda werd een manager van de filosofische wetenschap. Wat is fenomenologie?

Deze wijsgerige school gaat uit van de directe en intuïtieve ervaring van de fenomenen en tracht hieruit de essentiële eigenschappen van wat men ervaart af te leiden.

Edmund Husserl, een Duitse filosoof van Joodse oorsprong, grondvestte de fenomenologie. Hij stierf in 1938. Zijn Joodse vrouw, Malvine, arriveerde na veel tribulaties in Herent, waar zij zich bekeerde tot het katholicisme, in navolging van haar man die zich veel vroeger liet dopen. De bekendste medewerker van Husserl was Martin Heidegger, naast de Joodse Edith Stein, die na haar bekering non werd bij de karmelietessen, en mystica. Tussen Edmond Husserl en de existentialisten van de Parijse linkeroever bestaat een nauw verband.

Vaast Leysen Toon Horsten, journalist, schrijver en familie van Herman Leo van Breda, heeft met “De pater en de filosoof” een aantrekkelijk boek geschreven over een markante figuur van de KU Leuven. Hij doet dat op een levendige, eenvoudige manier, met her en der goed geplaatste

anekdotes. Wist u dat Maurice Béjart de zoon is van een Senegalees-Franse filosoof die samenwerkte met minderbroeder Van Breda aan de Husserl-teksten? Nog eentje. Vaast Leysen studeerde rechten in Leuven en gelijklopend volgde hij het baccalaureaat wijsbegeerte bij, onder meer, pater Van Breda. De minibank in Lier van de familie Van Breda krijgt het kwaad en de toekomst versombert. Pater Van Breda overhaalt zijn briljante student om het advocatenleven links te laten liggen en staflid te worden van de familiebank. Leysen slaagt in de opdracht en duwt de bank Van Breda naar een vooraanstaande plaats in de Belgische financiële wereld.

Het boek van Horsten is een snelcursus in de Europese filosofie. Alle grote namen van onze wijsbegeerte spelen een rol bij hem: naast Heidegger, Emmanuel Levinas, Jacques Derrida, Maurice Merleau-Ponty, Paul Ricoeur en Roman Ingarden. De huidige Franse president, Macron, was op zijn 24ste assistent van de laat-

ste grote fenomenoloog, Paul Ricoeur. Bij zijn verkiezing als president in 2017 klonk de vraag hoe zijn denkbeelden en wereldvisie bepaald werden door “La mémoire, l’histoire, l’oubli” waaraan hij, met Ricoeur die op hoge leeftijd was, had geschreven. Edmund Husserl is verdwenen uit de filosofische actualiteit. Zijn geestelijke erfgenaam, de nazivriend en opportunist Martin Heidegger, wekt meer belangstelling. Alhoewel, intellectuele modes zijn taai.

Toon Horsten begon aan zijn boek door een foto bij zijn oma, waarop haar lieveling, Herman Leo van Breda, staat te stralen. Hij was een familieman en aanwezig op alle feesten. Horsten typeert de minderbroeder als volgt: “Wat ik schreef is het verhaal van een held, een opportunist, een ijdeltuit, een regelaar en ritselaar, een netwerker en uiteindelijk een diepgelovige priester.”

Frans Crols Toon Horsten, “De pater en de filosoof”, uitgeverij Vrijdag, 292 bladzijden. Prijs: 22,50 euro. ISBN 978 94 60016 51 6

Drinkt er ene op onze toekomst In het najaar van 2017 lanceerden de Vrienden van ‘t Pallieterke hun Klauw-bier, een blonde tripel van 9 graden alcohol, beschikbaar in flessen van 75 cl. Sinds kort is Klauw echter ook beschikbaar in flesjes van 33 cl.

Wij starten deze week met een grote opruiming. Voor 6 grote flessen betaalt u nog 40 euro (in plaats van 50) en de kleine flessen zijn te koop per doos van 24 flesjes aan totaal 75 euro.

Elke bestelling komt met een 20-tal passende bierkaartjes.

Bovendien zijn er ook glazen beschikbaar aan de prijs van 5 euro per glas. Glazen kunnen echter enkel samen met bier aangekocht worden. U krijgt een gratis glas per aankoopschijf van 75 euro.

Verzending: 7 euro (levering na afspraak). Afhalen kan ook via onze verkooppunten in elke provincie.

Bestellen?

Bestellen kan via de webwinkel op www.klauw.net of middels een overschrijving op de rekening van de Vrienden van ‘t Pallieterke: BE63 7360 1247 8308. Tel. 03 233 03 94 of info@klauw.net.

14

Brieven

20 september 2018

Viktor Orbán Pallieterke, De Hongaarse premier Viktor Orbán zit momenteel in het oog van de (linkse) Europese storm. Er wordt hem alle mogelijke kwaads verweten, o.a. dat hij de democratie afbreekt, dat hij absoluut vrouwonvriendelijk zou zijn en dat hij weigert migranten op te nemen in Hongarije. Orbán werd dit jaar herkozen met 48,8 procent van de stemmen, bij een uitzonderlijk hoge opkomst van 70 procent van de kiezers. Daarmee behaalde hij een tweederdemeerderheid in het parlement. Wie kan dan beweren dat de man ondemocratisch is? Hij is razend populair bij de Hongaren. Mij lijkt het eerder dat hij de democratie in zijn land herstelt.

Orbán weigert niet zo zeer migranten dan wel islamieten op te nemen in Hongarije. Dat is een grote reden van zijn populariteit. Voor een land dat eeuwenlang onderdrukt geweest is door de islam, waar de Hongaren slaven en rechtelozen waren, lijkt mij dat perfect te begrijpen. Veel beter dan de West-Europeanen kennen de Hongaren de werkwijzen van de islam.

En vrouwonvriendelijk? In het maandblaadje van september van Gezin & Leven lees ik dat Hongarije een gezinsbeleid voert ‘waarin huwelijken en gezinnen floreren en abortuscijfers dalen’. Hongarije besteedt 4,8 procent van zijn bbp aan gezinsondersteunende maatregelen.

Het OESO-gemiddelde is 2,55 procent. Dat heeft geleid tot opmerkelijke resultaten wanneer men de vergelijking maakt tussen 2010 en 2017 (de gegeven percentages zijn afrondingen). Het aantal abortussen is gedaald met 30 procent (van 40.449 tot 28.500), het aantal huwelijken is gestegen met 42 procent (van 35.520 naar 50.600), het aantal scheidingen is gedaald met 22 procent (van 23.873 naar 18.600). En, meer dan opmerkelijk bij dit ‘vrouwonvriendelijke’ beleid: de vrouwelijke tewerkstelling is met meer dan 20 procent gestegen (van 50,2 naar 61,3 procent).

Nogmaals, dit is een evolutie van 2010 naar 2017. Orbán is premier sinds 2010. Zou er enig verband kunnen zijn? Orbán lijkt mij niet de baarlijke duivel zoals hij door links Europa wordt afgeschilderd, mij lijkt hij eerder de na te volgen gids. Leon Thuys - Kortrijk-Dutsel

Autoloos Zuidpark in Gent Pallieterke, Ik stel vast dat de gemiddelde Vlaming in en rond het Gentse zich elke zondag stierlijk moet vervelen. Op de autoloze zondag holde of fietste een massa inwoners naar het viaduct aan het Zuidpark om zich aan elkaar te vergapen. Veel volk met een zee van fietsen in alle soorten en formaten. Probleem: er viel niets te bekijken of te beleven. Wel veel ketelmuziek zonder inhoud en betekenis... Opvallende vaststelling: amper een handvol mensen van allochtone oorsprong gezien. Gebrek aan interesse voor fietsen, of toch liever met de auto het viaduct op?

Lut DR - Gent

De waarheid, alstublieft Pallieterke, Gehoord en gezien in Terzake van 17 september. Ene Theo Francken die bij hoog en bij laag beweert dat de N-VA de “enige” partij was die gewaarschuwd heeft voor het ”wir schaffen das” van Merkel en dat de massa-immigratie nefast zou zijn voor onze samenleving. Nu weet ik dat er zoiets als een cordon bestaat. En de partij die hij verzwijgt, waarschuwt reeds meer dan dertig jaar. Maar ja, Franckens partij begint autoritaire trekken te vertonen en dan is de waarheid niet meer zo belangrijk.

Dirk C allens – Beveren

Kruisende woorden oplossing 1126

RECHTZETTING Pallieterke, In mijn vorige week verschenen lezersbrief staat een zware fout. Het is niet Koen de Bouw die geviseerd wordt voor pedofilie, wel Guy van Sande. Mijn verontschuldigingen voor deze toch zware fout!

K arel Driessens - Wuustwezel

Ook ’t Pallieterke ging in de fout door erover te kijken en biedt hierbij zijn verontschuldigingen aan.

Wandelaar

Leve Hongarije!

Pallieterke, Omdat Hongarije niet, zoals de oikofoben van de EU binnen afzienbare termijn (20 tot 30 jaar), bezet en overheerst wil worden door moslims, moet en zal dit moedige land gestraft worden. Dit onder het voorwendsel dat het de “Europese waarden” inzake onafhankelijke pers en gerecht zou schenden.

Hongarije, Polen, Oostenrijk en bij uitbreiding de ganse Balkan weten sinds de 10e eeuw tot begin 20ste eeuw wat moslimbezetting betekent. Hongarije zuchtte eeuwenlang onder het Turkse juk, en het was de Poolse koning Jan Sobieski die in 1683 de Turken bij het Beleg van Wenen kon verdrijven. Frankrijk, in zijn strijd om de hegemonie en haat tegen de Habsburgers, was (zoals ook nu stille) bondgenoot van de islamitische invallers (nu honderdduizenden migranten). (zie: The Siege of Vienna van John Stoye, Pegasus books, 2000).

Hongarije en alle Oost-Europeanen weten maar al te goed dat de islam nooit vreedzaam kan of wil samenleven met “ongelovigen”. Is er ergens een islamitisch land waar dit het geval is? Het gaat zoals met de Franstalige inwijkelingen in Vlaanderen. Als ze met 10 procent zijn, vragen/eisen ze faciliteiten. Eens een meerderheid is het gedaan met de faciliteiten voor anderen. Nu al halal eten, boerkini, hoofddoek, gescheiden sport, rusthuizen… Wanneer sharia, slavernij en segregatie tussen gelovigen en dhimmi’s? Gedaan met musea, opera, literatuur, muziek en alcohol?

Europa is een continent zonder wil tot zelfverdediging en zonder God, dat zichzelf opheft en vrijwillig onderwerpt aan een achterlijke, fanatieke godsdienst. Hopelijk krijgt Hongarije veel navolging en steun. Amen.

Jean van den Noortgaete - Koksijde

Populisme Pallieterke, In nummer 36 hengelt Mad Man in zijn cartoon naar de definitie van populisme, en raakt zo de kern van de zaak. Ondanks mijn onovertroffen bescheidenheid wil ik toch even poneren wat ik al jaren verkondig: populisme is de democratie van je tegenstrever. Voor wie niet graag doordenkt: als je tegenstrever te veel de wil van het volk respecteert en zich dus als een ware democraat gedraagt, scheld je hem uit voor populist. Dat is moderner dan het afgezaagde en door velen reeds doorprikte scheldwoord “fascist”. Ik ben fier een populist te zijn.

Dirk Vandeputte - A artselaar

S O U K R

E

O M S

L

M A

X

A N V

S

X

P

S G X

X

P A

N X

S

A G

E N

R

I

E

T

O U T

E

R

X

E

K I J K

N T X

E

R A R

A A A

X

X M R A I

G

T

X

E G

S H

I

M

I

Pallieterke, Tijdens het bekijken van die reportage over Schild & Vrienden had ik reeds de gedachte dat dit een scheet in een fles was. Ik heb ze nadien dan seconde per seconde bekeken. De reporter toont beeldplaatjes, maar toont nergens aan dat die werkelijk van die privé praatgroepen komen. Na enkele minuten in de reportage laat hij er 38 los op de kijker op 35 seconden, met een bericht van Dries er tussen dat hij graag gewoon het woord neger wil gebruiken in zijn tweets en zich afvraagt welke bagger hij over zich zal krijgen. Wie kan er 38 beeldjes op 35 seconden goed interpreteren?

In de reportage worden in totaal 52 beeldplaatjes getoond, die je trouwens op zoveel plaatsen op het internet ziet en of kunt vinden.

15 ervan worden twee keer vertoond en drie worden zelfs drie keer vertoond. Volgens de reporter allemaal uit meer dan 67.000 berichten. Meer dan 67.000. Awel, volgens mij 67.704.

Want 67.704:52 is 1302. Dat is de geheime code. Elke 1302.de bericht.

Alle gekheid op een stokje, wat wordt verder getoond in deze reportage dat zo aanstootgevend is? Ik begrijp niet dat de mensen van de N-VA de leden van S&V weren alsof ze persoonlijk schuldig zijn. In plaats van eerst eens deze reportage beter te bekijken en dan te beslissen.

Dom van N-VA om capabele mensen direct te veroordelen.

Laat mij Dries een goede raad geven. Lees eerst eens het boek Duivels van Dostojevski.

Een klassieker en een heel goede leidraad voor wie iets samen met andere mensen wil doen en zich politiek wil engageren. Vergeet nooit dat uw gedachten enkel van u zijn en dat elke mens verschillend denkt.

Indien de mensen van S&V en/of Dries kunnen aantonen dat de reporter gelogen heeft, eis zijn ontslag dan maar. Komt elk beeldplaatje uit die praatgroep? En als dat zo is? Wat dan?

Kan het niet zijn dat ze deze plaatjes apart aan het analyseren waren? Kan er dan niks meer besproken worden tussen mensen?

Indien Dries een advocaat onder de arm wil nemen, dan wil ik wel enkele honderdjes storten voor de democratie en onze vrijheid. Geef het bankrekeningnummer dan maar.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Johan Corveleijn - Oostende

De Vlaamse vakman

Wim Verriest – Moerzeke

Antwoord redactie: we vernamen dat Dries van Langenhove inderdaad een advocaat onder de arm nam en op internet de vraag lanceerde hem daarvoor financieel te steunen via het rekeningnummer BE53 0018 2126 7653 van Schild & Vrienden.

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A Y A M O U S B V R O U W X C E T S X E M D S O T O X E E L I E V E R F A S R E G E G M X D R A N H P A X D A D I A X T A L E J E I N D X E K R E X I N L L T R O G X S

Pano aanstootgevend?

Pallieterke, Dankzij de recensie over “Een mens is maar een wandelaar” op de culturele pagina van ’t Pallieterke, kwam ik weer in een mooie herkenbare wereld terecht. Het riep ook bij mij de herinnering op aan mijn leven als milicien. Sinds 1966 houd ik literatuurlijstjes bij en ik weet precies wat ik las en wanneer. Ik speel daar maar meteen op in, want in 1968, het jaar van mijn militaire dienst, zie ik staan: Louis-Paul-Boon, Louis Verbeeck, Felix Dalle, enz. Blij verwonderd zelfs Gaston Durnez daar weer te vinden!

In 1968 drentelde ik met veel tegenzin de kazerne binnen met in mijn handbagage boeken als troost: Simon Carmiggelt (Een toontje lager), Trygve Gulbranssen (Het Geslacht Bjørndal), André Demedts (Vaarwel) en, jawel, Gaston Durnez (Duizend kussen voor iedereen). Van André Demedts onthoud ik vooral het gedicht met als titel “Gelegenheidsvers”: ‘k Heb Lieze weergezien.

Zij stond stil in de regen.

Toen ik haar riep, bewogen haar oren verrast; zij kwam naar mij toe; vertederd ging ik haar tegen, zij wreef met haar kop, ruw pakte ik haar manen vast.

Het is boeiend om in deze roerige tijden waardevolle teksten van vroeger te (her)lezen.

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

20 september 2018

Moeskroen leeft, of toch een beetje Excelsior Moeskroen leeft nog. Moeten we daarmee blij zijn? Dat weet ik zo niet. Bernd Storck, de nieuwe coach van ‘Les Hurlus’, bezorgde zijn ploeg meteen een levensbelangrijke driepunter op ‘Le Canonnier’. Voor lege tribunes. Er waren voor de derby tegen KV Kortrijk slechts 2.272 toeschouwers komen opdagen. Toen ik trainer was bij WS Lauwe in vierde nationale, zaten de Henegouwers in onze reeks, en elke thuiswedstrijd waren er 4.000 supporters op post in het bouwvallige stadion.

Jacky Stockman, een oud-ploegmakker van mij bij Anderlecht, was er trainer. Hij deed die Walen promoveren. Jacky was een controversieel figuur. God in Moeskroen, maar verguisd in de rest van West-Vlaanderen. Dat heb ik ondervonden toen ik voor Sport-Voetbalmagazine een gesprek had met Luc Millecamps en hem vroeg of hij nog met Jacky Stockman had gespeeld bij SV Waregem.

Voetbalschimmen Gille van Binst Voormalig Anderlechtcoryfee

Grote dromen Luc keek mij doordringend aan en stak van wal: “Jammer genoeg wel! Toen we uit eerste klasse getuimeld zijn, is hij gaan bleiten bij het bestuur. Hij zei dat de twee Millecampsen de rotte appels waren in de mand bij Waregem.

Zij moesten weg! Stockman was een onbetrouwbaar figuur, alles draaide om geld, geld en nog eens geld. Toen hij gestopt was met voetballen is hij trainer geweest bij verschillende kleinere clubs in de regio. Die zijn allemaal failliet gegaan toen hij daar was. Ik heb hem eens vlakaf in zijn gezicht gezegd dat hij niet alleen een dommerik was, maar ook een klootzak.”

De glorieperiode van Excelsior begon onder Georges Leekens. Moeskroen speelde toen in tweede klasse. Georges vertelde mij alles, in Kortrijk op een terrasje: “Niet dat ik een dikke nek heb, maar tweede klasse was toch een beetje onder mijn stand. Toch heb ik het aangenomen. Er was een driejarenplan opgemaakt. Zo lang had ik de tijd om Moeskroen naar eerste klasse te brengen, maar het eerste jaar hadden we al prijs. We promoveerden,

maar er was geen geld om ons te versterken. Ze hadden wel een paar nieuwe tribunes neergepoot, maar voor de rest was het noppes. Gelukkig hebben we de twee Mpenza’s van Kortrijk kunnen aantrekken, via een vrije transfer.

Het volgende jaar, in eerste klasse, stond dat ploegje wel een tijdje op kop, vier punten los!”

Hugo Broos bleef vijf jaar bij Moeskroen.

Voorzitter Jean-Pierre Detremmerie had grote plannen met Broos. Ik had het er nog over met Hugo tijdens de voorstelling van zijn boek.

Broos: “Ja, Detremmerie was een schitterend mens, maar hij wilde zijn dromen te vlug realiseren. Hij wou van Excelsior te snel een subtopper maken. Hij zag in mij ook zijn opvolger.

Ik moest de nieuwe voorzitter van Excelsior Moeskroen worden! Op het einde van het seizoen is Anderlecht mij komen halen en het sprookje was uit.”

Gille van Binst

Roskammen

Vriendjespolitiek Thomas de Gendt haalde vorig weekeinde Madrid als bergkoning van de Vuelta.

In 1983, vijfendertig jaar geleden, won Lucien van Impe diezelfde prijs in Giro en Tour; een legendarische “dubbel”. Nadien was het voor wielerland België altijd huilen met de pet op in het hooggebergte.

Eén iemand zorgde voor een stunt van één dag. In de Ronde van Italië van 2012 won zowaar een Belg de koninginnenrit met aankomst op de top van de legendarische Stelvio. Zijn naam? Thomas de Gendt!

Op zondag 30 september verdedigt wereldkampioen Peter Sagan in het Oostenrijkse Innsbruck zijn drievoudige titel. Het parcours staat voor “berucht”, en is enkel voor berggeiten op een racefiets “gefundenes Fressen”. De Gendt de status van berggeit toemeten, zou overdreven zijn. Wel dient gezegd dat hij in elke koers die hij rijdt enorme ervaring aan immense strijdlust en puik hersenwerk koppelt. De dagen dat hij “goede benen heeft” kan hij veel aan.

Ook bergop. De Gendt kent vrij veel zulke dagen. Zoals die in 2012 op de Stelvio. En de vele in de Tour van 2017. Geen andere renner verdiende toen meer de superprijs voor getoonde strijdlust dan hij. Een chauvinistische jury gunde het hem niet; ze bekroonde de Fransman Warren Barguil. Vriendjespolitiek.

Blunder Je wordt in de Vuelta geen bergkoning zonder elke dag goed uit je doppen te kijken en telkens op de bres te staan waar en wanneer nodig. Merkwaardig is dat Thomas de Gendt nog nooit werd geselecteerd om een WK te rijden. Ook in Innsbruck is hij er niet bij. “Ik neem niemand iets kwalijk” zei hij op het moment dat hij in Spanje nog niet in de bolletjestrui reed. Een paar dagen later won zijn met de pedalen gegeven repliek enkel aan kracht. Met respect voor bondscoach Kevin de Weert, maar we noemen het thuislaten van De Gendt een monumentale blunder. Thomas was de ideale man om in vlieg aan de lamp zit Achter de Kazerne is geen openbaring. We weten onderhand dat ze in Mechelen een patent hebben op het doorsturen van trainers, maar of ze zich kunnen veroorloven Wouter Vrancken, na zijn blijde intrede, als zondebok met de vinger te wijzen, is niet alleen meer dan twijfelachtig, het zou onrechtvaardig zijn. De man kan niet veel meer doen dan zijn spelers deze week een trap onder hun broek verkopen, in de hoop dat ze zondag tegen Westerlo uit hun krammen schieten, als ze niet willen dat er meer zever van komt.

Westel boven

Rare uitleg Sinds hij AA Gent voor Anderlecht ruilde, vertoont trainer Hein Vanhaezebrouck rare kuren. We kunnen zijn hersenkronkels niet altijd volgen, maar dat zal aan ons liggen. Met één pover puntje uit de laatste drie wedstrijden zou eender welke trainer wat bedeesder taal spreken dan wat Hein eruit flapte tijdens de persbabbel na de nederlaag tegen Genk.

“We verloren wel, maar verdienden te winnen tegen Genk. Dit was onze beste match van het seizoen. We zijn een nieuwe ploeg aan het opbouwen en staan al verder dan verhoopt.”

Hij tevreden, iedereen tevreden. Deze week tegen het onbekende Slovaakse Trnava en kort daarop in de competitie tegen Standard mag Vanhaezebrouck bewijzen dat niet alleen zijn uitleg maar ook zijn speculaas deugt.

Lawaaimakers Francky Dury heeft als trainer van ZulteWaregem al betere tijden meegemaakt. Na de zware afstraffing tegen Club Brugge nu ook zwaar onderuit tegen een indrukwekkend Antwerp. Toch blijft Dury in alle omstandigheden een gentleman. Het begon al met een compliment aan de Antwerp-supporters. “Ik ben verbaasd dat er maar elfduizend toeschouwers

waren. Ze hebben lawaai gemaakt voor dertigduizend. Chapeau voor wat de fans hier brengen.” Weet hij nu pas dat Antwerpenaars een grote mond hebben?

Niet vergeten?

Het bleef niet bij de lofbetuiging aan het adres van de Antwerp-aanhang. Wat wist Dury nog te vertellen? “Ik wil vooral mijn collega Bölöni en Wim de Decker een compliment geven. Proficiat voor wat ze hier hebben neergezet in anderhalf jaar tijd.” Dat hij Wim de Decker niet over het hoofd ziet, vinden we heel attent. De rest van zijn betoog vonden we iets minder en is voor rekening van de sportieve baas van Zulte-Waregem. “Ik wil ook Luciano D’Onofrio niet vergeten.” Wij wel, maar dat is een ander verhaal.

Deuk Wie in het duel in 1B tussen Beerschot-Wilrijk en KV Mechelen met de punten morste, mocht een kruis maken over de eerste periodetitel. Die beproeving viel Malinwa te beurt, terwijl de paars-witte manschappen van trainer Stijn Vreven aansluiten bij de top van de rangschikking. Dat de hoge verwachtingen, met nauwelijks zes punten op achttien, een fameuze deuk hebben gekregen en er een

15

In die 1B-reeks blijft Westerlo aangenaam verrassen. Trainer Bob Peeters heeft zichtbaar zijn draai gevonden in het Kuipje, waar Lommel helemaal werd ingepakt. Met als resultaat dat zijn troepen aan de leiding staan met vier punten voorsprong op de achtervolgers BeerschotWilrijk en Lommel. Nu het nieuwe schooljaar op gang is getrokken, zal Westerlo goed bij de les moeten zijn om het gehavende KV Mechelen in de thuishaven punten te ontfutselen, volgend weekeinde. Als het zover komt dat Malinwa opnieuw bloedt, dan breken ze het kot af Achter de Kazerne. Dat zou des te meer zonde zijn nu hun stadion pas in een nieuw kleedje werd gestoken.

Boos Een kloof van zes punten met leider Club Brugge is in deze fase van de competitie verwaarloosbaar. Met die redenering kunnen ze zich bij AA Gent, dat recent de duimen moest leggen voor Sint-Truiden, en bij Anderlecht proberen op te vrolijken. Met Anderlecht tegen Standard en AA Gent tegen Club Brugge krijgen we volgende speeldag twee veelbelovende affiches om naar uit te kijken. Intussen zijn een aantal ploegen boos op KV Kortrijk, omdat het zich liet kloppen door Moeskroen. Dan hebben we het vooral over Waasland-Beveren, Lokeren, Zulte-Waregem en Kortrijk, die elk puntje goed kunnen gebruiken en begrijpelijkerwijze niet willen betrokken worden in het spelletje met de rode lantaarn.

Stralende ritwinnaar We hebben er lang op moeten wachten,

Innsbruck mee te gaan in een vroege aanval, met mogelijk succes voor een avonturier.

Mocht het koersverloop die richting uitgaan, kan de bondscoach aan die thuisblijver denken en zich voor het hoofd slaan. Vriendjespolitiek? Van mediakritiek in die zin was geen spoor. Hier dan maar..

“Sfeer proeven” Thomas de Gendt is niet de enige topsporter die de voorbije dagen werd tekortgedaan. Volgens de media zorgde bondscoach Roberto Martinez voor een opwaardering van de Jupiler League. In zijn selectie voor de wedstrijden tegen (alweer) de twee zwakkere broertjes Schotland en IJsland nam hij, netjes gespreid over de “topclubs” Brugge, Gent en Genk, de drie “nieuwe gezichten” Hans Vanaken, Birger Verstraete en Leandro Trossard op. De laatste moet zich afgevraagd hebben waarom. Aan “van sfeer proeven” heeft hij als voltijdse prof niks. Toch bleef het daarbij. Tegen IJsland zat Trossard niet eens op de bank. Hij mocht de “sfeer proeven” in een uithoek van de tribune.

Beide andere “nieuwe gezichten” kregen wel enkele minuten speeltijd. De media, doordrammend over de glansprestaties van de Rode Duivels, onthielden zich als vanzelfsprekend - Trossard is een mogelijk alternatief voor Eden Hazard - van een kritische noot over verloren tijd voor de sterkhouder van Racing Genk. Kapitein Hazard zag zich in IJsland in de slotminuten vervangen worden door zijn broer Thorgan, en stapte van het veld met een brede glimlach. Was die glimlach ook breed geweest als Martinez lef had getoond en Leandro de wei had ingestuurd?

Vriendjespolitiek is nooit ver weg. Wat gij, Kevin de Weert? Wat gij, Roberto Martinez? maar uiteindelijk zorgde Jelle Wallays dan toch voor een vaderlandse en West-Vlaamse dagzege, meer bepaald in de Ronde van Spanje.

Hoe hij het klaarspeelde in die fameuze achttiende rit is een verhaal apart dat verdient om verteld te worden.

Het leek aanvankelijk op harakiri. Zeg nu zelf, een vlucht van 165 km in het gezelschap van twee metgezellen, waarvan er één op acht kilometer van de meet overboord werd gekieperd. Bleven over Wallays en de Noor Byström.

Wereldkampioen Peter Sagan zag het van op afstand gebeuren, zette zijn turbo aan, maar kwam een tikkeltje tekort om de winnaar van de dag bij de lurven te pakken. Waarop Jelle Wallays zich naar het podium haastte en met zijn geluk geen blijf wist zoals zijn stralende blik onthulde.

Jeugdig talent Wie was de eerste om Wallays met een kameraadschappelijke omhelzing te feliciteren? Goede vraag, waarop we u de naam van Thomas de Gendt kunnen onthullen. Nochtans mag De Gendt zelf in de schijnwerpers staan. Tot bergkoning gekroond in de Vuelta, met de blauwe bolletjestrui, die hem als gegoten past, als beloning. Dat kan niet iedereen zeggen. Wat is ons nog meer opgevallen in de Vuelta? Dat het erepodium met de Britse eindwinnaar Simon Yates, de Spanjaard Enric Mas die tweede eindigde en de Colombiaan Miguel Angel Lopez als derde, er erg jeugdig uitzag. Daar kunnen we niet boos om zijn. Het belooft voor de toekomst van de grote Rondes.

Vraagje Een attente lezer vraagt waarom we nooit eens over de Formule 1 schrijven. Temeer omdat we met Stoffel Vandoorne een talent in huis hebben (of hadden) dat zich kan laten gelden in dat milieu van glitter en glamour. De vaardigheid van de piloten staat buiten kijf, maar dat is maar een fractie van wat er allemaal komt bij kijken. Of het meer met techniek dan met sport te maken heeft, laten we in het midden. Over het midden gesproken. Zolang we de kerk in het midden laten en de lepel in de brijpot staat, treuren we nog niet. Nog lange niet. Is dat een afdoend antwoord?

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet Janneke, Janneke, Janneke…

Wat doet ge nu?

20 september 2018

Weet u wat het is? We worden altijd boos als zo’n kwibus van een Jan Fabre stinkrijk wordt door andere mensen fluimen in hun nek te spuwen, als protest tegen de consumptiemaatschappij of omdat zijn broekspijpen te lang zijn. En we kijken enigszins verwonderd toe hoe de mensen met die fluim in hun nek, bewonderend applaudisseren. Zo enthousiast als het glas ‘feufkliekoo’ in hun klamme handjes toelaat.

Normaal krijg je daarvoor een serieuze rechtse tegen je kaakbeen. Maar in de wereld van mensen met meer geld dan gezond verstand en een diepe nood aan koopbare zingeving, staan daar harde valuta tegenover. We mogen daar met zijn allen wel allemaal verbaasd over doen, maar er is nu eenmaal een markt voor. Die situeert zich wel vaker dan niet aan de linkerzijde van het politieke spectrum.

Ook dat is niet zo verwonderlijk.

Je kan ‘gebakken lucht’ en ‘zever in pakskes’ tweemaal verkopen. Eén keer figuurlijk zoals John Crombez, Almaci en Kris Peeters deze dagen uitstekend doen. Maar ook letterlijk. En dat is wat de Jan Fabres van deze wereld zeer goed begrepen hebben.

De goeroe van de gonorroe Neem nu het fameuze incident met de vliegende poezen in het Antwerpse stadhuis. De dieren werden in de lucht gegooid, kwamen pijnlijk neer, maar dat was niet zo erg. Fabre had alleen de beelden van de katten in de lucht nodig. De landing was bijkomstig. We waren er allemaal het hart van in. Dat is een beetje hypocriet natuurlijk in een wereld vol dierenleed, maar stel u eens voor dat we het prima vonden en allemaal met katten zouden begin-

nen gooien naar elkaar. Dat is ook geen leven.

De VRT zou er meteen een Pano aan wijden.

Maar Jan Fabre zelf richtte zich tot zijn supporters aan de linkerzijde van het spectrum en riep: “Vrienden, ge kent mij. Ik ben geen dierenbeul. Ik gooi alleen maar met katten als er écht geen andere optie is. Alleen een gek gooit zomaar met katten, daar kunnen we het toch over eens zijn? En ik ben niet gek.

Dus het moest”. En de goegemeente dacht even niet na, schopte al eens zelf een kat in de lucht en vond zichzelf heel artistiek bezig. En altijd opnieuw wordt er een schriel mannetje met een rare bril gevonden dat ons uitlegt dat mensen die geen katten mismeesteren eigenlijk wel eens racistisch zouden kunnen zijn. Of op zijn minst islamofoob. Fabre zag het allemaal gebeuren op zijn gouden WC-pot waar hij kunstwerken draait, afhankelijk van wat hij die dag gegeten heeft. Hij zag dat het goed was en de idioten nog steeds netjes in de pas en pinpas liepen. Sterker nog, verschillende cultuuradvies commissies kwamen aangelopen met nog meer subsidies in de hoop dat de grootmeester hen zou vergeven dat ze aan hem twijfelden toen Minneke poes haar pootje brak.

Maar deze keer staan de cultuurminnaars die pilaren van beenhesp aanbidden tot zelfs zij

Kruisende woorden 1127

moeten toegeven dat het na een tijdje begint te stinken en er hier en daar een vliegje opduikt, opnieuw voor een dilemma. De goeroe van de gonorroe bij allerlei zoogdieren heeft zich deze keer aan andere poesjes vergrepen. Volgens 20 dames hanteerde Jan Fabre het principe “Geen seks, geen solo” bij zijn danseressen.

In tijden van #metoo wordt dat soort vergrijp doorgaans ernstig genomen. En dat voelt Fabre zelf ook wel aan zijn water. Deze keer stuurde hij geen triest ‘ik heb het niet gedaan’ koppie de wereld in of een kaduke carburatur. Maar wel een gehaaide advocaat in maatpak, met

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E

Allemaal Thomas

Stoute taal

Zeker tien seconden is het muisstil geweest in onze weelderige kantoren, bij het horen van het nieuws dat in Molenbeek een PS-kandidate is overgestapt naar ... de N-VA. Daarna hebben wij in een groepssessie ons ongeloof terdege verdronken.

De dalai lama heeft bij een deel van de goegemeente de boter gevreten. De man bestond het te zeggen dat Europa aan de Europeanen toebehoort en dat vluchtelingen wanneer ze kunnen best terugkeren naar hun land. Een vuige reactionair in de o zo globale wereld.

‘t Is wreed

Over en weer

Geef toe, Brussel blijft een hellhole. Haalt een toerist in het Maximiliaanpark een mes boven om zijn boterhammetjes te smeren, wordt hij pardoes neergeschoten!

Zoals men had kunnen verwachten, is het Servische Romagezin dat in afwachting van uitwijzing naar een open opvanghuis mocht, binnen de kortste keren ondergedoken. Bijna per vergissing werd het terug opgepakt. En dat spelletje kan eindeloos blijven doorgaan. Tikkertje met verlos.

Handje toesteken?

F

Nu de kieslijsten overal zijn ingediend, willen wij onze goede vriend de Libanees graag een suggestie voor een wervende en wervelende slogan aan de hand doen. Be One, Be Erdogan.

G

In koor

H

Tijdens de zeer uitgebreide middagpauzes die wij ten kantore nemen, werd onlangs een gelegenheidskoortje opgericht.

Onze eerste hit gaat over illegalen die worden vrijgelaten om andere illegalen te kunnen opsluiten, en klinkt aldus: “Daar gaan ze, en zoveel vrijheid heeft geen mens gezien; vermaan ze, dan gaan ze weer naar huis op aan misschien...”

I J K L HORIZONTAAL A. Volledig verantwoordelijk B. Verzorger van tuinen - Muzieknoot C. In de bloemetjes zetten - De oudste - Kruising van grapefruit en mandarijn D. Stimulerend hormoon E. Keltische moedergodin - Aziatisch land F. Grootmoedig - Wildebeest - Muzieknoot G. Verwoesting H. Vertrokken - Penarie I. Röntgenium - Tarwegerecht J. Opbrengst - Koosnaam voor moeder - Kosteneenheid K. Europese vrouw L. Koud vleesgerecht - Besloten gezelschappen DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1126 VINDT U OP BLZ. 14

naam en faam. Ze mogen nog zo onthecht en fantasievol zijn in de cultuurwereld, als het er echt op aankomt huren ze een procedurepleiter met reputatie in. “Wie mijn cliënt lastig valt, ga ik een proces aandoen”, of iets van die strekking, sprak de advocaat en hij snoof de geur van zijn navel op. Het wordt de ultieme krachtmeting die we de volgende weken gaan zien. Gaat links voor wat rest van zijn principes inzake vrouwenrechten? Of gaan ze opnieuw vrolijk fluitend zelf al eens vrouwtje artistiek bedreigen? Als ik een vrouw was, ik zou er niet gerust in zijn.

VERTICAAL 1. Toneelgezelschap 2. Plaats - Gevoel van eigenwaarde 3. Dorp in Vlaams-Brabant - Zwarte organische amorfe delfstof 4. Jongensnaam - Minste 5. Voegwoord - Voorzetsel - Fabrikant van accu’s en batterijen 6. Huidige benaming van het voormalige

Stanleystad - Maanstand 7. Weldra - Arabisch vorst 8. Nummer - Erg vervelend 9. Vereniging van staten - Stad in Jordanië 10. Franstalige benaming van de hoofdstad

van Algerije - Rekeneenheid voor

personeel - Internetlandcode voor Nigeria 11. Dunne vis - Limburgse gemeente - Natuurlijk geslacht 12. Met of vannuit een diep gevoel Huurgrond in de Middeleeuwen

Beeldentaal In Antwerpen is er gekissebis geweest over de plaats van het standbeeld de Buildrager. Wij zijn vooral nieuwsgierig wie na 14 oktober de buil(en)dragers zullen zijn.

Onvergeeflijk De in Vlaanderen wonende Nederlandse stand-upcomedian Bas Birker roept op geen geld te storten voor de advocaten van Schild & Vrienden. Dat Birker een Nederlander is, dat kunnen we hem nog vergeven. Stand-up comedian daarentegen...

Bij wijze van spreken

De Anglomanen

Zoals de weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens, is de weg naar Zeebrugge vanaf Merksplas tegenwoordig geplaveid met weggesmeten uitwijzingsbevelen.

In Nederland slaat men alarm omdat vrijwel niemand er nog voor kiest een universitaire opleiding Nederlands te volgen. Tja, als je jaar en dag met man en macht overal het Engels probeert in te voeren, kan je zoiets verwachten, toch?

Docu Naar wij vernamen, werkt Pano-reportagemaker Tim Verheyden thans aan een documentaire over de CD&V-verkiezingslijst van Antwerpen...

Onbelangrjjk

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

4 van de 16 adviseurs van de Vlaamse Jeugdraad zijn nu buitengezet, omwille van hun affiliatie met Schild & Vrienden. Eerstdaags krijgt u van Tim Verheyden allicht een Panoreportage waarin haarfijn de levensbeschouwelijke en ideologische representativiteit van de Vlaamse Jeugdraad zal worden toegelicht.

Straffe taal “Verkiezingen zijn niet alles in een democratie.” Straf toch, wat die snaken van Schild & Vrienden allemaal durven beweren! Ah, nee, deze kwam van Karel de Gucht.

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be