't Pallieterke van 27 september 2018

74ste jaargang • nummer 39 • donderdag 27 september 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

”

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Grijze Wolven bij “democratische” partijen De “democratische” partijen hebben de voorbije weken een hypocriet nummertje opgeklopte verontwaardiging opgevoerd rond enkele memes van Schild & Vrienden.

Zij zouden beter eens de hand in eigen boezem steken en een interne zuivering houden. Ze hebben allemaal mandatarissen of kandidaten die banden met de Grijze Wolven hebben … of Grijze Wolven zijn.

Nationale thema’s op 14 oktober Lees het volledige artikel op blz. 5 LAGE LANDENLIJST: VLAANDEREN BOVEN BELGIË Op zaterdag 22 september werd de Lage Landenlijst van Radio 1, de lijst van 100 beste Nederlandstalige nummers, voorgesteld. ’t Pallieterke riep op om voor het lied Vlaanderen van Paul van Vliet te stemmen en dat heeft gewerkt! Het nummer haalde voor het eerst de lijst en deed het meteen ook goed met plaats 44. Het lied België van Het Goede Doel daalde van plaats 49 naar plaats 70. Het was dus Vlaanderen boven België. Knap werk van onze lezers!

ANDERE INTERESSES Walen en Vlamingen hebben andere interesses. Al mag je dat niet te luid verkondigen. Maar zelfs in de toeristische cijfers zijn de communautaire verschillen te merken. Neem nu de herdenkingsperiode van de Eerste Wereldoorlog. In de periode 2014-2018 (tot heden) brachten zo’n 2,6 miljoen toeristen een bezoek aan de Westhoek, specifiek met aandacht voor de frontlijn van honderd jaar geleden. De grote meerderheid van die bezoekers bestond uit Britten, zo’n 1,53 miljoen. Niet abnormaal, als je weet hoeveel Britse gesneuvelden hun laatste rustplaats vonden in West-Vlaanderen. Er kwamen ook 1,1 miljoen Belgische bezoekers, en dat cijfer kan opgesplitst worden: 77.000 Walen en 1.023.000 Vlamingen. Vrij vertaald: de Walen voelen zich weinig betrokken bij de veldslagen aan de IJzer. Franstaligen kiezen voornamelijk voor Knokke of De Panne. Aan een culturele activiteit in Vlaanderen nemen ze zelden deel.

Ook dat is tweestromenland België.

Er was de migratiecrisis en nu is er de discussie over de energiebevoorrading. In de aanloop naar de lokale stembusslag van 14 oktober overheersen nationale thema’s. Dat zou een partij als de N-VA geen windeieren mogen leggen, al lijkt het erop dat CD&V de lokale bonus ook bij de gemeente- en provincieraadsverkiezingen zal kunnen verzilveren. Perceptie zal belangrijk worden op de verkiezingsavond binnen drie weken.

Het interview met uittredend Leuvens burgemeester Louis Tobback in De Tijd van dinsdag jongstleden is veelzeggend. Het vraaggesprek begint niet met een lokale situatie in de hoofdstad van Vlaams-Brabant, nee, er wordt ingezoomd op …

Antwerpen. En Tobback senior laat zich meteen gaan: alles moet eraan gedaan worden om Bart de Wever van het Schoon Verdiep te verwijderen. Desnoods moet CD&V’er Kris Peeters samengaan met de PVDA. Allen tegen De Wever dus. Want indien de N-VA-voorzitter in januari niet langer burgemeester is van de grootste stad van Vlaanderen, dan is het ook met zijn nationale carrière gedaan en is dat het begin van het einde voor de N-VA, voorspelt Tobback.

Of hoe de gemeenteraadsverkiezingen dan toch een nationaal karakter krijgen. Niet verwonderlijk, aangezien dit de eerste stembusgang is sinds 25 mei 2014, toen een atypische centrumrechtse coalitie op de been werd gebracht. Tegenstanders van deze regering ter linkerzijde hopen dat de beleidsploeg onder leiding van Charles Michel (MR) door de kiezers wordt afgestraft via de lokale keuzes. Aan de andere kant van het politieke spectrum heeft N-VA van deze gemeenteraadsverkiezingen echter ook een nationale electorale oorlog gemaakt, waaruit het voordeel wil halen.

Er wordt voor nationale thema’s gekozen omdat de Vlaams-nationalisten weten dat het moeilijk wordt om de CD&V van de eerste plaats weg te duwen. Meer nog, er zouden door de CD&V tal van lokale voorakkoorden gesloten zijn om de N-VA buiten te houden. Dat is tenminste wat de Gentse politicoloog Carl Devos beweert. Vooral in WestVlaanderen en Limburg zou al veel geregeld zijn. Maar anderzijds, ook is te horen dat N-VA en Open Vld op zo veel mogelijk plaatsen de handen in elkaar slaan. Dat toont dat er eigenlijk nog veel meer open staat dan gedacht.

Jawel, N-VA wint bij recent migratiedebat Het maken van een coalitie in steden en gemeenten zal soms afhangen van kleine zaken en van een paar zetels. Vandaar dat een nationaal thema dat de lokale kiezers bekoort wel een verschil kan maken in de stembus. En daar blijft de N-VA op inzetten. De voorbije maanden was al duidelijk dat immigratie en identiteit voor Bart de Wever en consorten deel moeten uitmaken van de campagne in de aanloop naar 14 oktober. En even leek het erop dat de N-VA van haar pluimen zou laten.

CD&V-burgemeesters voerden de druk op door te klagen over de overlast veroorzaakt door transmigranten. Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) kreeg de wind van voren toen hij een aantal uitgeprocedeerde criminelen vrijliet om plaats te maken voor transmigranten in gesloten centra. Het asielbeleid bleek een puinhoop. En het was niet de oppositie die het zei, het waren de coalitiepartners CD&V en Open Vld. Het goudhaantje van de N-VA moest bloeden.

Ook Vlaams Belang rekende zich al rijk. Theo Francken is vooral blabla zonder resultaat, dat is nu glashelder voor Tom van Grieken, Barbara Pas, Filip Dewinter en consorten. Het klopt dat Theo Francken meer communiceert dan ageert, maar de verwikkelingen rond de migratiecrisis zouden de N-VA wel eens electoraal succes kunnen opbrengen. In de laatste weken naar de verkiezingen is de boodschap: als er problemen zijn met het migratiebeleid, dan is dat omdat de andere partijen almaar op de rem staan. CD&V is tegenstander van het uitbreiden van de capaciteit in de gesloten centra. Dat christendemocraten en liberalen nu plots strenger willen zijn dan de N-VA, komt weinig geloofwaardig over. Kortom, de boodschap van Francken is duidelijk: ik doe wat ik kan, maar de rest wil niet mee of werkt mij tegen. Veel Vlamingen zul-

len zich schikken in die analyse. Voeg daar nog een paar debatten net voor de verkiezingen bij, waarbij Bart de Wever de puntjes op de i zet, en de N-VA hoopt op die manier landelijk rond 28 procent te eindigen. 30 à 32 procent is bij een lokale stembusslag te hoog gegrepen.

Black-out kan probleem worden voor de liberalen Bij CD&V zullen ze blij zijn als ze 20 procent van de stemmen halen.

Wat door de lokale verankering geen probleem hoeft te zijn. Dat zou dan afsteken tegen de 17 à 18 procent die in peilingen voor federale verkiezingen opduiken. Alle aandacht zal de komende weken naar Kris Peeters in Antwerpen gaan, maar Wouter Beke denkt dat de soms vreemde uitspraken van Peeters (“ja, ik kan met 5 procent burgemeester worden”) in het landelijke Vlaanderen weinig effect zullen hebben. En een CD&V met een oogst van 20 procent zal op de verkiezingsavond de perceptie creëren dat ze nog altijd iets van een volkspartij heeft.

Wat de derde Vlaamse en federale coalitiepartner betreft, wordt het van nu tot 14 oktober opletten geblazen. Open Vld hoopt te scoren met zelfverklaarde ‘sympatico’s’ als Bart Somers en Mathias de Clercq, maar er dreigen wel oude demonen op te duiken. De studie van het Planbureau over mogelijke elektrische black-outs in november bij koud weer zorgt voor nervositeit bij de liberalen. Het wanbeleid op energievlak is het gevolg van geknoei door vorige regeringen, waarbij alle partijen boter op het hoofd hebben.

Maar Open Vld wekte via übercommunicator Bart Tommelein, Vlaams minister van Energie, de indruk dat alles onder controle is. De factuur loopt niet verder op, want de Turteltaks is afgevoerd. En de energievoorziening blijft gegarandeerd als iedereen zich inzet voor alternatieve energie, zegt Tommelein. De vraag is: hoelang blijft de kiezer dat geloven? Als de mogelijke energiecrisis nog een poos in het nieuws blijft, kan dat de Open Vld zuur opbreken. N-VA kan dan weer zeggen dat de keuze voor kernenergie nog zo dom niet was. Meteen kunnen de Vlaams-nationalisten ook daarmee scoren.

2

Actueel

27 september 2018

#WijZijnMetMeer Tijdens dit schrijven is op dinsdag de betoging met de naam #WijZijnMetMeer aan de gang in Gent. De media laten uitschijnen dat dit een “studentenprotest” is, maar in realiteit gaat het om een zoveelste linkse mars, georganiseerd door de communistische verenigingen Actief Linkse Studenten (ALS) en Comac (PVDA).

Wekenlang werd door de media promotie gevoerd, het prachtige zonnige weer zat mee en als kers op de taart moedigden heel wat linkse professoren hun studenten aan om naar de betoging te gaan. Ze gelastten er zelfs hun lessen voor af.

Toch daagden er maar “enkele honderden” (HLN) of “250” (Nieuwsblad) of “honderden” (De Standaard) studenten op. Het officiële communicatiekanaal van de PVDA had het over “1000 aanwezigen.” Als het verleden ons echter iets heeft geleerd, dan is het dat communisten en cijfers niet samengaan. Enkele Comac-leden hadden bovendien hun mond al voorbij gepraat op Twitter en bevestigden dat het om maar 250 studenten ging. In de communistische heilstaat waar zij voor pleiten was deze onvoorzichtige eerlijkheid, die indruist tegen de communicatie van de partij, wellicht voldoende geweest voor een enkeltje goelag.

Het hysterische gekrijs van de media is niet de publieke opinie “Wij zijn met meer,” schreeuwt een van de betogers door een krakende megafoon.

Maar zijn ze dat wel? In mei behaalde een verenigd links front bij de studentenverkiezingen slechts 1.259 stemmen. Ik won overtuigend met 2.703 stemmen. De Facebookpagina’s van ALS en Comac tellen, ondanks de gulle partijfinanciering van PVDA, samengeteld slechts 5.200 vind-ik-leuks. Schild & Vrienden haalt zonder subsidies en op eigen kracht 31.000 vind-ik-leuks. Dinsdag bracht links ondanks de mediahetze maar 250 man op de been tegen een beweging die vele malen groter is. Wie is er dan met meer?

Terwijl onze journalisten fulmineren over de logische groei van de rechtse media in het rechtse Hongarije, laat onze Kamervoorzitter optekenen dat 80 procent van onze journalisten links stemt in het rechtse Vlaanderen. De media lijken hier op dat vlak alvast minder democratisch dan bij onze medeEuropeanen in het Oosten. De toekomst brengt geen beterschap wat dat betreft, want de Arteveldehogeschool in Gent maakte vorige week nog duidelijk dat alle studenten journalistiek “diversiteit” verplicht als een meerwaarde

moeten aanvaarden en uitdragen. De volgende generatie journalisten wordt dus zo mogelijk nog linkser dan de huidige. Door die eenzijdigheid van het Vlaamse medialandschap bokst links al decennialang boven haar gewicht. De media vertegenwoordigen slechts een klein gedeelte van de bevolking, maar beïnvloeden wel iedereen.

Die linkse vooringenomenheid gecombineerd met een honger naar sensatie bracht de afgelopen weken een mediahetze op gang die we in de 21ste eeuw in Vlaanderen nog maar zelden mochten aanschouwen. Velen lieten zich vangen en verwarden het hysterische gekrijs van de media met de publieke opinie. Ook de rector van de UGent liet zich vangen en sloot de deuren van de universiteit om me mijn diploma af te nemen. Geconfronteerd met mijn strijdvaardigheid, ook op juridisch vlak, trok de rector zijn schandelijke maatregel weer in.

Comac en ALS lieten zich eveneens vangen en organiseerden een mars onder de noemer “WijZijnMetMeer”. Zij mogen na de flater van dinsdag hun slogan veranderen naar “WijZijnMetMinder”. Tot slot lieten ook vele politici lieten zich vangen. Ze verweten honderden, zelfs duizenden Vlaamse jongens en meisjes voorbarig en ondoordacht voor “ranzig” en “racist”. Geconfronteerd met de publieke opinie, die met de dag positiever lijkt voor Schild & Vrienden, komen ook die politici hopelijk tot inzicht.

Ik wil me ook nog even tot u persoonlijk richten, beste lezer. Sedert de beruchte PANO-reportage zijn Schild & Vrienden en ikzelf niet uit de media weg te slaan. Helaas leidde de reportage ook tot een juridische strijd waarvoor de advocatenkosten hoog oplopen. Het is echter van levensbelang dat we ons weerbaar blijven opstellen, want ik moet u niet vertellen dat het na Schild & Vrienden evengoed de beurt kan zijn aan andere vijanden van het establishment en de linkse dogma’s, zoals ’t Pallieterke. Ik durf u daarom vragen om ons te steunen via het rekeningnummer BE53 0018 2126 7653 van Schild & Vrienden. Zo kunnen we de linkse pogingen om ons monddood te maken een halt toeroepen voor het te laat is.

Dries van Langenhove (°1993) studeerde politieke wetenschappen en rechten aan de UGent en is er studentenvertegenwoordiger in de raad van bestuur. Als oprichter van Schild & Vrienden is hij sedert de PANOreportage wereldberoemd in Vlaanderen.

Op zoek naar terroristen Migratiekritische mensen met een expertise op het vlak van terrorismebestrijding hebben de Europese overheden al meermaals gewaarschuwd voor een mogelijke instroom van potentiële terroristen in de nasleep van de asieltsunami van 2015. In Duitsland zijn die waarschuwingen blijkbaar niet in dovemansoren gevallen.

Nu blijkt dat het Duitse Agentschap voor Vluchtelingen en Migratie (Bundesamt für Flüchtlinge und Migration – BAMF) in het voorbije jaar de gegevens van 7.096 asielzoekers voor verder onderzoek heeft doorgegeven aan de binnenlandse inlichtingendienst Bundesverfassungsschutz. Het gaat om gegevens over “personen die relevantie hebben voor de inlichtingendienst”, zoals gesteld in het “ambtenarees”.

zijn er opgemaakt? En bestaat er in de Belgische statistieken zoiets als ‘radicale moslims’?

Piet van Nieuwvliet

Wetswijziging In 2017 kwam het op basis van nieuwe wetgeving tot een veel nauwere samenwerking tussen BAMF en de inlichtingendienst. Want voor de eerste keer werden radicale moslims als categorie ook in de gegevens en de statistieken opgenomen.

De wetswijziging kwam er na de terroristische aanslag op de Breitscheidplatz in Berlijn. Asielambtenaren zijn sindsdien verplicht om informatie door te geven aan de inlichtingendienst van zodra er ‘concrete aanwijzingen’ zijn dat een asielzoeker een zware criminele daad zou kunnen organiseren of uitvoeren.

Ter vergelijking: in 2016 werden door de ambtenaren in vluchtelingenzaken 24 dossiers overgemaakt aan de Bundesverfassungsschutz. In 2015 waren het alles bij elkaar slechts 8 gevallen.

En dan stellen zich enkele vragen. Hoe zou het in België zijn? Hoeveel personen worden door de Staatsveiligheid gevolgd en hoeveel dossiers

Geen lessen getrokken uit de financiële crisis Uit de smalle beursstraat Dezer dagen wordt al wie interesse heeft in financiën en economie overspoeld met analyses over de financiële crisis die tien jaar geleden losbarstte. De boodschap: het mag nooit meer gebeuren. IJdele hoop, wellicht.

Het mag een examenvraag zijn voor universiteitsstudenten economie: zal zich ooit nog een financiële crisis als in 2008 voordoen? Het antwoord is onomwonden ’ja’. Ondanks alle analyses en waarschuwingen waarmee we worden overspoeld, staat het vast dat er nog grote financiële crisissen zullen volgen. Die maken nu eenmaal een essentieel deel uit van een normaal werkende economie. Dat er, afgezien van de Aziëcrisis eind de jaren negentig, sinds de beurscrash van 1987 weinig was gebeurd, was uitzonderlijk. Om een financiële crisis te vermijden, moet je onvermijdelijk afstand nemen van principes als vrijemarkteconomie of kapitalisme. Dan moet je maar voor het communisme kiezen.

Grote banken en zeepbellen Wat men wel kan doen, is het risico op een volgende crisis tot een minimum beperken. “Dit nooit meer” is weinig realistisch.

Het probleem situeert zich nu op een ander niveau: blijkbaar heeft men te weinig lessen getrokken uit de crisis van 2008, waardoor de nieuwe schok sneller dreigt te komen dan verwacht. Daarvoor zijn verschillende aanwijzingen.

In 2008 waren de banken eigenlijk te groot. Een paar banken werden gered (Dexia, KBC, Fortis werd verkocht), een aantal ging ten onder (Lehman Brothers). De banken redden kostte de overheden massa’s geld, en Lehman Brothers mocht als signaal over de kop gaan. Het was een waarschuwing van

de overheden naar de financiële instellingen: jullie raken niet meer aan geld omdat jullie te veel risico’s hebben genomen, maar wij gaan die risico’s niet meer op ons nemen. De les van de crisis was: banken moeten kleiner worden, zodat ze bij een volgende schok gered kunnen worden door de overheid zonder dat de ganse economie eronder lijdt.

Maar wat zien we? Wereldwijd zijn de bankgiganten nog groter. Spelers gingen samen: Bank of America en Merril Lynch, JPMorgan en Chase Manhattan en ook BNP Paribas en Fortis. In Azië zijn de Chinese banken zo groot dat ze bij een crisis moeilijk allemaal te redden zijn. Maar er zullen er veel op financiële steun van de overheid moeten rekenen om te vermijden dat de volgende crisis geen kopie wordt van de Grote Depressie van de jaren dertig. Zo gaat het nog altijd in de financiële wereld: winsten worden geprivatiseerd, verliezen gesocialiseerd en afgeschoven op de belastingbetaler.

Een ander probleem is dat de centrale banken al te gemakkelijk geld in de economie pompen om die draaiende te houden, maar zo op termijn zeepbellen blazen. De huizenzeepbel was de rechtstreekse aanleiding tot de financiële crisis. Straks volgt een nieuwe zeepbel, maar we weten nog niet welke.

De economie wordt door de centrale banken draaiende gehouden door lage rentes, al is die in de VS nu licht aan het stijgen. Schitterend voor de overheden, die zo gemakkelijk kunnen lenen, maar tegelijk zware schulden opbouwen en de

begroting niet moeten saneren. Straks volgt de factuur, bij een volgende recessie. Zeker in landen met een hoge staatsschuld als Italië en België. Het zullen opnieuw de belastingbetalers zijn die de rekening mogen ophoesten.

Europa en de VS Economen stellen vast dat de VS beter uit de crisis zijn gekomen dan de Europese Unie. De groei is er hoger en de werkloosheid ongezien laag. Tot spijt van wie het benijdt een gevolg van de relancepolitiek en de lagere belastingen onder president Donald Trump.

Alleen: hoelang is die Amerikaanse groei aan te houden?

En wat als er een recessie komt? De Amerikaanse economie is zo aan het floreren dat de inkomsten dermate zouden moeten stijgen waardoor het begrotingstekort wordt weggewerkt.

Maar dat gebeurt in het schuldenverslaafde Amerika niet. Bij een recessie zal de schok - lagere inkomens, werkloosheid, besparingen - veel harder aankomen.

In de eurozone blijft de groei steken op amper 2 procent; ondermaats. Maar vooral, de eurocrisis is nog niet opgelost.

De muntunie blijft een gedrocht, aangezien ze is opgelegd aan landen die geen politieke unie vormen. Een begrotingscrisis in Italië, en de poppen gaan opnieuw aan het dansen.

Het wordt dan erger dan in Griekenland een klein decennium geleden. Italië is namelijk de derde economie in de eurozone.

Al deze voorbeelden leren dat de beleidsmakers weinig uit de crisis hebben geleerd. Dat zal zich sneller dan gedacht wreken.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

27 september 2018

Plechtige proclamatie… met S&V

3

Omstreden islamitische school in Genk Jan Jambon start een onderzoek

Vorige week studeerde mijn kleindochter af aan de faculteit Letteren en Wijsbegeerte in Gent. Ik woonde natuurlijk de proclamatie bij. In het verleden werd afstuderen aan Gent bezegeld in een morsige zaal, zonder enig ander ritueel dan het aflezen van de namen. Nu gebeurt het in een schitterend en modern auditorium. En de afgestudeerden, die heel plechtig ‘alumni’ worden genoemd, dragen plechtstatige toga’s en baretten, naar het voorbeeld van Amerikaanse en Britse universiteiten. Zo zien zelfs pol & soc’ers er verstandig en geleerd uit.

Na een kort welkomstwoord door de decaan-elect volgde een toespraak van professor Ann Heirman, voorzitster van de facultaire examencommissies. Geen decaan, maar toch een opperhoofd. Of een hogepriesteres. Zij begon heel goed met een verdediging van de menswetenschappen en de klassieke talen tegen het utilitarisme. Kennis en inzicht zijn waarden op zich, ook als ze niet rechtstreeks omgezet kunnen worden in economische groei.

Politieke verwijten Jammer genoeg ging ze na die wijze woorden de politieke toer op. Ze was heel enthousiast over mei ’68 - zoals sommigen nog steeds de verwoestingen toejuichen die de échte Culturele Revolutie in China en Tibet heeft aangericht - en ze spuwde haar gal over Schild & Vrienden, alt-right en de identitaire bewegingen. Ze gaf tevens indirect een sneer aan president Trump, zonder hem bij naam te noemen.

Als ze in Amerika meer aandacht hadden besteed aan menswetenschappen, zou de democratie daar nu niet in gevaar zijn. De onderliggende boodschap? Dat de Amerikanen een voorbeeld hadden moeten nemen aan de UGent. Voorwaar, een gedurfde analyse! Zeker als men zich herinnert dat al die superdemocratische bollebozen van UGent niet in staat waren voor hun rectorverkiezingen een systeem te bedenken dat in een eindig aantal stappen tot een sluitend resultaat kon leiden. Dat is nochtans niet moeilijk.

Zelfs Belgische politici kunnen dat.

Daarna volgde een sneer naar Viktor Orbán, onder meer omdat die snoodaard de genderstudies heeft afgeschaft. De Europese universiteiten hebben nochtans zonder genderstudies duizend jaar lang gebloeid en geschitterd en grote doorbraken verwezenlijkt in de wetenschappen, de filosofie, het recht en de ethiek. En intussen konden mensen gezinnen stichten en zich succesvol voortplanten - veel succesvoller dan nu - terwijl ze dachten dat er mannen en vrouwen waren die samen kinderen konden krijgen en gelukkig konden zijn. Hoe primitief! Ze beseften toen niet eens dat zoiets als gender bestond, laat staan genderstudies. En Hongarije wordt nu teruggeworpen in die voorwereldlijke duisternis! Moeten de Hongaren hun democratie misschien ook reorganiseren naar het voorbeeld van de Gentse rectorverkiezingen?

Blanke faculteit Er waren twee zwarte studenten afgestudeerd. De ene kwam te laat en de andere was afwezig. Bij de afgestudeerden OostEuropese talen hoorden we enkele Slavische namen - nogal logisch! -, maar verder waren het bijna allemaal westerse en meestal zelfs

Vlaamse namen. De afstand tussen de moskee enerzijds en letteren en wijsbegeerte anderzijds is duidelijk nog even groot als in 1526, toen de Ottomanen na de verovering van Hongarije de Bibliotheca Corviniana verwoestten, één van de grootste bibliotheken in Europa. Waarom zou je letteren en wijsbegeerte willen studeren als je alle wijsheid al in pacht hebt omdat je de Koran hebt gelezen?

In de rechtenfaculteit krioelt het wel van de moslims. Advocaten kunnen immers heel nuttig zijn als je je bezighoudt met terrorisme, schijnhuwelijken, sociale fraude of andere misdaden. Of om schadevergoedingen af te persen van ongelovigen die je teergevoelige zieltje hebben gekwetst.

Nuance Ook in de tweede toespraak, van provicerector Freddy Mortier, werd aandacht besteed aan S&V. Maar hij was veel genuanceerder. Ja, hij herhaalde het refreintje over nazisme, extremisme en racisme, maar hij voegde er de relativering aan toe dat studenten aangemoedigd moeten worden alles in vraag te stellen en te bekritiseren, en dat ook voor de jongeren van S&V een plaats moet zijn aan de UGent. Mortier is vol vertrouwen dat ze onder de weldadige invloed van de universiteit tot betere inzichten zullen komen. Was dat zijdelings een kritiek op de beslissing van de rector om Dries van Langenhove eruit te gooien?

Tot slot verscheen professor Ann Heirman even ten tonele met enkele felgekleurde en moeilijk herkenbare objecten in de hand.

Het bleek om de nieuwste promotiestunt van UGent te gaan: sokken in de kleuren van UGent. Een vrouw met een leidende functie, in een waardige middeleeuwse toga, die als een winkeljuffrouw een paar sokken in de lucht hield... Het was geen parodie op het gruwelijke seksisme van S&V of op de verplichte vrouwenquota. Het was echt gemeend. Andere academische instellingen hebben voor hun alumni universiteitsdassen, pins of schildjes - oei, mag dat wel? - die op een vest genaaid kunnen worden, maar UGent doet het met sokken. Mijn echtgenote vond het grappig. Ik vond het belachelijk. Ge ziet het al gebeuren op een receptie waar genetwerkt wordt: terwijl logebroeders elkaar de vrijmetselaarshanddruk gegeven, kijken twee alumni van UGent elkaar in de ogen en trekken discreet hun broekspijpen een beetje op, om hun sokken van UGent te onthullen. Sok & Vrienden.

Maar eind goed, al goed. Op de receptie werd wijn geschonken, en bij de hapjes waren er niet alleen politiek correcte rauwe groenten met dipsausjes, maar zelfs stukjes worst. Helemaal niet halal. Maar dat mocht.

Voorlopig toch nog.

Politieke debatten Aan de vooravond van de gemeenteraadsverkiezingen regent het debatten. Onmogelijk om aan elk debat aandacht te besteden in de beperkte plaats van ons weekblad. Graag maken we een beetje publiciteit voor twee debatten, in Antwerpen en Gent.

Op zondag 30 september ’18 gaat de lijsttrekker van Vlaams Belang Gent, Johan Deckmyn, in debat om uitdager Murat Köylü, lijsttrekker van de MRP in Gent, een partij die zich duidelijk positioneert als migrantenpartij. Er wordt gedebateerd in de Divane Palace Shisha Bar (Groenstraat 2 te Oostakker). Afspraak om 20uur stipt. *** Een dag later - maandag 1 oktober - nodigt De Debatclub u graag uit voor een debat tussen Jinnih Beels, als onafhankeke op de SP.a lijst als lijsttrekker en Filip Dewinter, lijsttrekker Vlaams Belang Het debat gaat traditiegetrouw door in Hotel de Basiliek (Trooststraat 22 te Edegem). Afspraak om 20u stipt.

Briefje aan Kathleen Cools

Poco-icoon Mevrouw de vrt-zeloot,

Gij en vrt-collega’s zoals Annelies Beck en Phara de Aguirre, om er twee te noemen, hebben één heel vervelend ding gemeen waaraan veel burgers zich doodergeren: jullie laten een geïnterviewde waarmee jullie het niet eens zijn nauwelijks uitpraten, of zelfs helemaal nooit. De vraag is nog maar gesteld en het antwoord is nog maar begonnen of daar is al de volgende, vaak suggestieve vraag.

De geïnterviewde kan aldus nooit tot de kern van zijn zaak komen. Jullie ‘interviews’ zijn eerder kruisverhoren. En als het even kan, geven jullie zelf nog wat beschouwingen over het onderwerp om zo jullie ‘statement’ te maken. Ik zit lang genoeg in het journalistieke vak om te weten dat dit niet ernstig is, zeker niet in een medium dat bestaat met de gratie en de centen van de gánse Vlaamse gemeenschap, en ipso facto op zijn minst een geest van objectiviteit en neutraliteit zonder vooringenomenheid zou moeten etaleren. Is het echt zo moeilijk mensen waarmee ge het ideologisch oneens zijt te laten uitspreken en hun verhaal te laten doen?

Waarom moet de Vlaamse kijker zich telkens weer grauw en blauw ergeren aan journalisten die zich als fanatieke zeloten beijveren om de pedante incarnatie te zijn van de weldenkendheid en de politiek correcte dwang?

Vorige week was het weer prijs, toen gij Bart de Wever voor u hadt zitten en deze zich moest komen ‘verantwoorden’ voor zijn visie - en die van zijn partijgenoten, en beleidsvoerders als Theo Francken en Zuhal Demir in het bijzonder - over de transmigratie en de geplande islamschool in Genk.

Ge moet eens de moeite nemen kritisch voor uzelf die uitzending te herbekijken en eens op uw interviewstijl, uw wijze van onderbreken en uw lichaamstaal te letten.

En op uw manier van standpunt innemen in die dossiers, waar een kijker geen boodschap aan heeft. Als gij daarna vindt dat er helemaal niks mis mee is en dat gij meent dat ik uit mijn nek klets, dan raad ik u aan te kijken naar een filmpje waarin gij Filip

Dewinter en Anke Van dermeersch genadeloos aanpakte over hun omstreden bezoek in 2016 aan de Griekse partij De Gouden Dageraad. Het zal u dan wel duidelijk worden. Uw afkeer voor Dewinter was toen zo groot dat alle redelijkheid zoek was en gij uw prooi haast hysterisch aanpakte, als een inquisiteur, of als in een ‘verhoor’ door een geheime dienst. Uw rol als informatieverstrekker was compleet verdwenen en vervangen door uw grote gelijk en uw zichtbare afkeer voor twee politici die ei zo na ontmenselijkt werden.

Een dag na De Wever hadt gij VUB-professor Sinardet in de studio zitten, en die liet gij helemaal uitspreken. Het kan dus toch. Het was duidelijk dat gij geen problemen hadt bij zijn inzichten en beschouwingen. Zo zie je maar…

Journalisten moeten niet hetzelfde als de politici denken, en ze mogen zelfs voorkeuren hebben, maar in de uitoefening van hun ambt, betaald door de gemeenschap, moeten zij informatie brengen waaruit de kijker in alle objectiviteit zijn besluiten kan trekken. En daar mankeert het bij de vrt al tijden aan. En dat stoort, telkens weer opnieuw.

Een door de overheid betaalde ambtenaar moet in de uitoefening van zijn job objectief en sereen zijn. Punt.

Gij zijt een icoon van de politieke correctheid geworden en daardoor kraait er geen linkse haan naar uw manier van doen. Gij kunt en moogt ongehinderd uw gangen gaan. Ik probeer mij voor te stellen hoe het zou zijn indien een eerder rechtse journalist op dezelfde manier tewerk of tekeer zou gaan tegen een linkse politicus of politica.

Gegarandeerd is het kot dan te klein en is dat voer voor dagenlange klaagzangen in de pers. Met de eis tot ontslag, of op z’n best weggepromoveerd worden.

Ik wacht dan ook met een visadempje op de dag dat gij Kristof Calvo of John Crombez gaat aanpakken zoals gij dat met De Wever en Dewinter deedt. Het zal wachten op Godot worden, vrees ik. Want ‘copains’ zijn vriendelijk onder elkaar, nietwaar?!

4

Dossier

27 september 2018

Lumumba: naïeve snoever en slachtoffer (3)

Lumumba heeft de moord op duizenden mensen op zijn geweten. Geen enkel probleem voor de correcten, die eisen dat Vlaamse steden de massamoordenaar met een straatnaam eren.

Een beroep op de Sovjet-Unie Vijf dagen na de onafhankelijkheid begint op 5 juli 1960 de muiterij van een deel van het leger tegen Lumumba. Hij reageert bliksemsnel. Hij bevordert alle soldaten, stelt zijn medewerker Mobutu aan als stafchef en tweede man van het leger en decreteert dat Belgische officieren alleen als raadgevers mogen blijven. De muiterijen zijn het sein voor een blinde uittocht van de Europeanen die niet geloven dat het bij wat incidenten zal blijven. Trouwens, sinds januari 1960 zijn al 20.000 vrouwen en kinderen vertrokken.

De regering-Eyskens in Brussel hoort horrorverhalen en slaat in paniek. Ze beveelt het regiment para’s gekazerneerd in de basis Kamina, in het noorden van Katanga, op te treden. De para’s slagen erin veel mensen te beschermen, maar veroorzaken ook woede bij gevluchte laffe Congolese soldaten die zich wreken op geïsoleerde Europeanen en hun vrouwen. Op 11 juli verklaart Katanga zich met hulp van Belgische officieren en soldaten onafhankelijk, onder de leiding van Tshombe, een zogenaamd Belgische marionet die echter geregeld aan de touwtjes trekt.

Lumumba ziet Congo uiteenvallen en omdat de toestanden hem boven het hoofd groeien, slikt hij pillen. Congo krijgt VN-soldaten om de vertrekkende para’s te vervangen. Lumumba vraagt ook steun aan de VN om de Katangese afscheiding ongedaan te maken, maar hij krijgt die niet onvoorwaardelijk. Hij denkt naïef dat hij een partijtje poker kan spelen. Omdat de VN de afscheiding niet ongedaan maakt, doet hij een beroep op de Sovjet-Unie. Dan gaan in Washington alle alarmbellen af. De Amerikanen en de regering-Eyskens hebben een geheim wapen: minister van Buitenlandse Zaken Bomboko (afgestudeerd aan de ULB).

Hij is de mol die Washington en Brussel discreet op de hoogte brengt van alles wat de impulsieve en kolerieke Lumumba zegt en doet. Begin augustus krijgt de Congolese eerste minister een nieuwe optater. De diamantprovincie Kasai verklaart zich ook onafhankelijk. Lumumba ziet nu overal vijanden, vermeende en echte. In Brussel weten ze dat de Congolese tegenstanders van Lumumba bereid zijn hem een voetje te lichten, met op kop zijn oude vijand president Kasa Vubu.

“Definitieve eliminatie” Koning Boudewijn en Eyskens herschikken de regering om Lumumba’s val te bespoedigen. Gust de Schrijver moet opstappen als minister van het vroegere Ministerie van Koloniën en wordt vervangen door Eyskens’ adjunct-kabinetschef D’Aspremont Lynden.

Deze nobiljon en grootgrondbezitter uit de provincie Luxemburg geniet het vertrouwen van de koning en het grootkapitaal. Lumumba beveelt inmiddels het leger om Kasai te heroveren, met gebruik van 19 Sovjet-Russische transportvliegtuigen. Dat gebeurt met nietsontziend geweld.

De Weermacht slacht duizenden Baluba’s af, vrouwen en kinderen inbegrepen. Een aanval op Katanga gaat niet door wegens brandstofgebrek. De maat is vol voor Kasa Vubu. Na overleg met zijn Vlaamse adviseur Jef van Bilsen ontslaat hij Lumumba via een radiotoespraak. Kasa ‘vergeet’ het detail dat de eerste minister nog altijd een parlementaire meerderheid heeft. Lumumba stormt naar dezelfde radiozender en kondigt de afzetting van Kasa Vubu aan. Op de achtergrond aanschouwt een lachende derde het spektakel, Mobutu, die inmiddels legerleider is. De stafchef pleegt met Amerikaanse goedkeuring een militaire coup en ‘neutraliseert’ de twee kemphanen. Lumumba mag zijn ambtswoning niet meer verlaten om zijn aanhangers op te jutten.

Hij wordt beschermd door VN-troepen, die op hun beurt omsingeld zijn door Mobutugetrouwe soldaten. In Brussel denken ze dat Lumumba een nieuwe antiwesterse regering wil samenstellen. D’Aspremont laat in een

berucht geheim telegram aan zijn medewerkers in Elisabethstad in Katanga weten dat hij de “definitieve eliminatie” van Lumumba wenst. Bedoelt D’Aspremont alleen de politieke of ook de lichamelijke eliminatie? Het eerste, denken de verdedigers van Boudewijn en Eyskens, omdat ze die diepchristelijke mannen niet als moordenaars zien. Ik betwijfel persoonlijk of D’Aspremont en zijn financiële en industriële zetbazen even christelijk zijn. Kasa Vubu vliegt naar New York, waar hij in de VN het ontslag van Lumumba met succes verdedigt omdat de westerse landen nog altijd een meerderheid bezitten. Lumumba weet dat hij de machtsstrijd verloren heeft.

Eind november ontvlucht hij zijn residentie in de wagen van huispersoneel. Hij laat zich naar Stanleystad in de Oost-Provincie rijden waar zijn aanhangers de baas zijn. Dan neemt de snoever in hem weer de overhand.

In plaats van zich zo vlug mogelijk in veiligheid te brengen, laat hij zijn wagen overal stoppen om het hem aangedane onrecht aan te klagen.

Mobutu en Kasa Vubu doen een beroep op vliegtuigjes van Sabena en al snel vinden de piloten de Lumumba-karavaan. Mobutu’s soldaten zetten de achtervolging in. Vier dagen later pakken ze Lumumba en twee politieke getrouwen bij de kraag. Ze rossen hem af voor de ogen van zijn vroegere ondergeschikte Mobutu, die niet reageert. Lumumba en twee gezellen worden opgesloten in een militaire gevangenis.

Icoon na zijn dood En nu? Kasa en Mobutu zijn er niet gerust in, want sommige gewone soldaten sympathiseren met Lumumba. Boudewijn, Eyskens en D’Aspremont ontvangen inmiddels met veel eerbetoon Tshombe en ze vragen hem Lumumba in ontvangst te nemen zoals Kasa en Mobutu wensen.

Tshombe’s Belgische adviseurs zeggen hem dit vergiftigd geschenk te weigeren. Maar een legermuiterij rond de gevangenis van Lumumba zet de zaak op scherp. Misschien kan Lumumba ontsnappen? D’Aspremont eist dat Tshombe het Lumumba-pakje ontvangt, en die gaat door de knieën; te veel afhankelijk van de Belgische officieren en de Socié-té Générale. Op 17 januari 1961 wordt Lumumba overgevlogen.

Tijdens de vlucht schoppen en mishandelen soldaten hem en zijn twee politieke vrienden. Bij de aankomst gaan de mishandelingen verder. Belgische officieren kijken gegeneerd toe, maar durven niet tussenkomen want hun carrière staat op het spel. Na wat overleg worden Lumumba en zijn aanhangers in vier auto’s gestopt en naar een verlaten plek gevoerd vijftig kilometer verder. Een Katangees vuurpeloton onder leiding van een Belgische kapitein schiet hen neer.

De drie mannen vragen niet om genade en sterven dapper. Een dag later keert een peloton terug om, onder de leiding van de Vlaming Gerard Soete, de lijken in stukken te zagen en in zwavelzuur op te lossen. Wekenlang voert de Katangese regering de komedie op dat Lumumba gevlucht is. Brussel weet beter, maar zwijgt. Eerst op 13 februari meldt Katanga dat Lumumba “op de vlucht” is neergeschoten.

Het vervolg laat zich raden. In de SovjetUnie, zijn satellietstaten en in de derdewereldlanden geven de bazen het bevel grootse betogingen te organiseren, met de Belgische en Amerikaanse ambassades als doelwit.

Lumumba wordt dus icoon en heilige van de dekolonisatie, iets waar hij in een afscheidsbrief aan een van zijn vrouwen zelf al op alludeerde. In Moskou, waar in die tijd geen ‘neger’ veilig over straat kan lopen, komt een Lumumba-universiteit. In Congo zet Mobutu een paar jaar later Kasa Vubu aan de deur en begint aan zijn dictatuur. De man die zijn vroegere patron wetens en willens naar zijn dood stuurde, roept in 1966 Lumumba uit tot martelaar en nationale held.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Geen ambiance Hoewel het politieke werkjaar officieel pas van start gaat op de ‘Staat van de Unie’ op de tweede dinsdag van oktober, is het sinds enkele jaren de gewoonte om de Kamer al in september bijeen te roepen. Kwestie van aan de bevolking de indruk te geven dat de zomervakantie voor de parlementairen toch niet zo lang duurt als men beweert. Vorige donderdag was het zover. Voorzitter Siegfried Bracke opende de zitting, zoals altijd kurkdroog. Geen verwelkoming of verwijzing naar de voorbije vakantie, geen hartelijk woordje… Business as usual. Enkele mededelingen, een eedaflegging van een plaatsvervangend lid, het klassieke vragenuurtje, wat formele regelingen m.b.t. (politieke) benoemingen, en dat was het. Het leek alsof men de draad de voorbije maanden niet eens had neergelegd. Opvallend: er waren liefst 134 parlementsleden opgedaagd.

Vlamingen bedot Veerle Wouters van V&W (ex-N-VA), pakte eens te meer minister Maggie de Block aan over de toekenning van de RIZIV-nummers voor afgestudeerde geneeskundigen. Die zaak was de voorbije jaren behoorlijk scheefgetrokken door de Franstaligen die het vertikten toelatingsproeven te organiseren om hun quota in de hand te kunnen houden. Zij hebben laten betijen, zodat in Wallonië veel te veel RIZIV-nummers werden uitgereikt, terwijl in Vlaanderen al jaren een toelatingsproef bestaat om het voorziene contingent studenten en latere afgestudeerden binnen de wettelijk bepaalde perken te houden. Wouters merkte op dat, twintig jaar na Vlaanderen, nu eindelijk ook zo’n proeven worden georganiseerd in de Franse Gemeenschap, maar dat er nog altijd tweemaal meer studenten zijn dan RIZIV-nummers. Het examen moet volgens haar een makkie zijn, want er zijn 1.138 kandidaat-studenten geslaagd, terwijl er slechts 505 RIZIV-nummers beschikbaar zijn.

De Block kon niet anders dan beamen dat de Franse Gemeenschap hier een enorme verantwoordelijkheid draagt door veel meer jongeren de studies geneeskunde te laten aanvatten dan er uiteindelijk toegang tot het beroep zullen krijgen. “Dit is niet eerlijk”, vindt ook De Block. Wouters: “Vlamingen houden zich braaf aan de regels, want de sociale zekerheid moet toch betaalbaar blijven. De Franstaligen trekken zich daar blijkbaar niet te veel van aan.” Wouters vreest dat het dossier weer zal doorgeschoven worden naar een volgende regering. En dat zal dan inhouden dat voor het overtal aan afgestudeerden weer een oplossing gevonden moet worden. De Vlamingen laten zich bedotten waar ze bijstaan, zoveel is duidelijk. Zelfs met Vlaams-nationalisten in de regering.

Niet in het regeerakkoord Barbara Pas van het VB kwam tot wanhoop van Jan Jambon in de commissie Binnenlandse Zaken aandragen met een aanslepend

communautair hangijzer: de taalwantoestanden bij benoemingen in de Brusselse plaatselijke besturen. Haar wanhoopskreet om daar eindelijk iets aan te doen, werd eens te meer niet met de belofte tot concrete daden beantwoord, zelfs niet toen ze verwees naar ernstige uitspraken hierover door de Raad van State en de Vaste Commissie voor Taaltoezicht. Ook het ‘Taalrapport over het jaar 2017 van de vicegouverneur van Brussel’ lijkt geen indruk te maken. Jambon kwam niet verder dan het onaanvaardbaar te vinden dat de taalwetten niet nageleefd worden en te zeggen dat het administratief toezicht over de Brusselse gemeenten en OCMW’s bij de Brusselse regering en de Gemeenschappelijke Gemeenschaps-commissie ligt.

En zo speelde hij de bal door naar de Brusselse minister-president (een PS’er) die niet zorgt voor de Vlamingen in Brussel en er niet op toeziet dat enkel ambtenaren die beide landstalen kennen, aangeworven worden. Een beetje kort door de bocht, vond Pas, want ze stelde dat voor de taalwet in Brussel de federale overheid bevoegd is. Zij verweet Jambon dan ook dat hij de voogdijbevoegdheid laat liggen, in plaats van ze aan de incivieke Brusselaars te onttrekken en ze aan een instantie toe te vertrouwen die wel het werk doet dat ze in een democratische rechtsstaat zou moeten doen. De vernietigingsbevoegdheid van onwettigheden inzake taalwetgeving zou bijvoorbeeld aan de vicegouverneur toevertrouwd kunnen worden. En toen kwam de aap uit de mouw. Jan Jambon gaf toe dat de federale overheid, met een eenvoudige meerderheid, een specifiek toezicht zou kunnen organiseren.

Maar: “Zo’n eenvoudige meerderheid is er op dit moment niet. Over deze aanpassing staat tevens niets in het regeerakkoord.” En daarmee is de kous af. Men kan zich de vraag stellen waarom de aanpak van die kwestie niet in het regeerakkoord werd opgenomen, terwijl N-VA in haar oppositietijd toch meermaals moord en brand heeft geschreeuwd tegen de Brusselse taalwantoestanden…

Et pour les Flamands…

Karin Temmerman van sp.a stelde aan Marie-Christine Marghem, minister van Energie, Leefmilieu en Duurzame Ontwikkeling, een vraag over de gevolgen van de betonrot in de kerncentrales voor de elektriciteitsprijs en de bevoorradingszekerheid. We gaan hier niet in op het onderwerp, maar iets viel ons op. De weliswaar minzame en toch verstandige minister slaagt er na vier jaar ministerschap klaarblijkelijk nog steeds niet in om een Vlaams Kamerlid in het Nederlands te antwoorden.

Of zelfs maar uit beleefdheid de vraagsteller in het Nederlands te begroeten, of een inleidend paragraafje te debiteren. Ze verstaat nochtans vlot Nederlands. Wat houdt haar dan tegen om even wat Nederlandse lessen in taalvaardigheid te volgen? In de Kamer zijn er speciale cursussen die meer dan degelijk zijn. Of is het echt van niet willen?

Actueel

27 september 2018

5

Grijze Wolven bij “democratische” partijen De “democratische” partijen hebben de voorbij weken een hypocriet nummertje opgeklopte verontwaardiging opgevoerd rond enkele memes van Schild & Vrienden. Zij zouden beter eens de hand in eigen boezem steken en een interne zuivering houden. Ze hebben allemaal mandatarissen of kandidaten die banden met de Grijze Wolven hebben … of Grijze Wolven zijn.

Wikipedia omschrijft de Grijze Wolven als een extreemrechtse Turkse groepering die verbonden is met de Partij van de Nationalistische Beweging (MHP). Dat is een heel milde interpretatie. De Grijze Wolven werden oorspronkelijk opgericht als de militaire vleugel van de MHP. Verder schrijft Wikipedia volkomen terecht: “In het Westen staat de groepering bekend als een fascistische en racistische beweging en is ze in het verleden namens, dan wel via de Turkse staat, leger of maffiose organisaties betrokken geweest bij liquidaties en aanslagen op andersdenkenden en leden van linkse groeperingen.”

Fuat Korkmazer (CD&V) Fuat Korkmazer, die in 2006 in Gent op de CD&V-lijst stond voor de gemeenteraadsverkiezingen, was al minstens sinds 2004 voorzitter van de vzw “Gent Türk Ocagi”, die algemeen bekendstaat als een Gentse afdeling van de Grijze Wolven. Officieel houdt de vzw zich bezig met de organisatie van sociaal-culturele en sportieve activiteiten voor jongeren.

Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2000 slaagden de Grijze Wolven erin kandidaten op de lijsten van de toenmalige SP en Agalev te krijgen. (Nieuwsblad, 5/9/2006) Kort daarop nam hij ontslag als voorzitter van Gent Türk Ocagi, en dat was voor CD&V toen voldoende. Hij bleef op de lijst staan. Alsof hij met het doorsnijden van die formele band ook zijn extremistische en gewelddadige opvattingen had weggesneden. ,,Met zijn ontslag wil Fuat een einde maken aan alle speculaties en duidelijk maken dat hij kiest voor de Gentse politiek en de CD&V’’, zei de lokale CD&V-voorzitter Jeroen vanden Berghe toen. (DS, 8/9/2006) De Standaard meldde ook dat Korkmazer te zien was op een foto met leden van de Belçika Türk Federasyonu uit Schaarbeek, ook een organisatie van Grijze Wolven.

Marino Keulen (Open Vld) Marino Keulen van Open Vld is geen Grijze Wolf, maar volgens de kritische Turkse journalist Mehmet Koksal was hij eind december 2008 in zaal Anatolia in Genk op een evenement georganiseerd door sympathisanten van de Turkse partij MHP. (GVA 30/12/2008) De Grijze Wolven zijn de militaire vleugel van die partij. In de zaal hing een banier met een afbeelding van kolonel Alparslan Türkes, de leider van de MHP en daarmee de facto ook van de Grijze Wolven. Keulen beweerde dat hij niets wist over het extremistische karakter van die organisatie. Voor een winkeljuffrouw of een loodgie-

ter zou dat een aanvaardbaar excuus zijn, voor een minister niet. Als hij niets van die vereniging wist, had hij er moeten wegblijven. Of waren alle middelen goed om stemmen te ronselen? Heeft zelfs een minister geen medewerkers of geen contactpersonen bij justitie en politie die dat discreet kunnen nagaan? Of was hij al even onwetend over de ware aard van zijn medewerkers? Want kort daarop bleek dat zijn kabinetsmedewerker Hakan Celikoz een negationist was, die betwijfelde of er ooit wel een Armeense genocide is geweest (De Morgen, 05/01/2009).

Raf Terwingen (CD&V) Ook Raf Terwingen, burgemeester van Maasmechelen en Kamerlid van CD&V, was aanwezig op een meeting georganiseerd door Belgiça Türk Federasyonu (alweer) en Eisden Ülkü Ocagi, twee vzw’s die mantelorganisaties zijn van de Grijze Wolven (Newsmonkey, 12/4/2017). De spreker op die meeting was Ömer Zararsiz, het opperhoofd van de Grijze Wolven in België. Ook Terwingen beweert dat hij van niets wist.

Daarmee geeft hij zichzelf een certificaat van onbekwaamheid. Even zoeken op Google zou genoeg geweest zijn om te ontdekken welk wolvenvlees hij in de kuip had. Al die vzw’s met een naam eindigend op “Ülkü Ocagi” zijn lokale afdelingen van de Grijze Wolven. “Humo zegt dat deze vzw bij de Grijze Wolven hoort, maar daar weet ik niets van”, zei Terwingen aan Het Belang van Limburg. “Grijze Wolven zijn volgens mij een terroristische beweging waar ik ook niets mee te maken wil hebben. Ik ben meegegaan op uitnodiging van ons gemeenteraadslid Mustafa Uzun die straks schepen van Integratie wordt.

Maar ik ga bij heel wat Turkse verenigingen spreken. Ik heb gewoon uitleg gegeven over het Offerfeest.”

Volgens Mustafa Uzun (CD&V) “heeft die vzw echt niets met de Grijze Wolven te maken”. Dat is flagrant onwaar. Ofwel is hij een leugenaar, ofwel een onwetende die niet eens met internet overweg kan. Wir haben es nicht gewusst. Als politici op zoek zijn naar islamitisch kiesvee, dan willen zij die dingen ook niet weten. “Het zijn jonge mensen, ik heb hen nog nooit iets horen zeggen over de Turkse politiek.” En dat zouden we moeten geloven? In een land waar naar verhouding meer Turken op Erdogan hebben gestemd dan in Turkije zelf?

Groepsfoto tijdens een bijeenkomst van Unie van Turkse Verenigingen in januari vorig jaar. Centraal met das Mevlut Akca, achter hem Meyrem Almaci, Güler Turan en de onvermijdelijke Tom Meeuws. (Foto Facebook Mevlut Akca, publiek)

gefilmd werden terwijl zij de “Wolvengroet” brachten. (VRT-Nieuws 7/5/20108) Ook Vlaams volksvertegenwoordigster Güler Turan (sp.a) gaat regelmatig op de koffie bij de Grijze Wolven. (GVA, 8/5/2018) en liet zich samen met hen fotograferen.

Mevlut Akca: Grijze Wolf, veroordeelde crimineel, ABVV’er en vriend van links Een opvallende figuur die regelmatig op foto’s opduikt, is Mevlut Akca. De man werd in 2002 nog vrijgesproken voor de moord op melkvrouw Martine van Royen – vijf van zijn kompanen werden wel veroordeeld – omdat hij slechts de onwetende chauffeur geweest zou zijn.

Hij bleef toen wel in de cel voor een gewapende en gemaskerde “brutale” (bron Belga) overval op een pitarestaurant in Wilrijk. Daarvoor kreeg hij een jaar later vier jaar gevangenisstraf.

Het weerhield ABVV Metaal niet hem vakbondsafgevaardigde bij Opel in Antwerpen te maken. Of Antwerpse moskeeën om hem als aanspreekpunt of bestuurder in te zetten (Ramadan 2016, bron HLN). Op zijn

Facebookpagina poseert Akca verschillende keren en op verschillende ogenblikken terwijl hij het teken van de Grijze Wolven maakt. Zo poseert hij bijvoorbeeld voor de Turkse vlag en met een wapen terwijl hij de Wolvengroet brengt. Op een andere foto wordt hij dan weer geflankeerd door Devlet Bahçeli, de voorzitter van de MHP. Allemaal geen probleem voor linkse politici zoals Groen-voorzitster Meyrem Almaci. In Terzake kreeg ze ooit de vraag of haar partij banden onderhield met de extreme Turksnationalistische Grijze Wolven. Toen ontkende ze dat kordaat, maar dat was allicht een leugen, zoals blijkt uit de voorbeelden hierboven. Ook Vlaams Parlementslid van Groen Imade Annouri kan het kennelijk goed vinden met de man. De foto’s zijn gemaakt op een bijeenkomst van de Unie van Turkse Verenigingen. Dat sp.a-politica en eveneens Vlaams Parlementslid Güler Turan ronduit bevriend is met Mevlut Akca, daarover hoeft niet veel twijfel te bestaan. Ze had zelfs een “gezellig avondje” met hem in de Turkse hoofdstad Ankara (Facebook, 4 januari 2018).

En Groen-kopstuk Yasin Gül uit Heusden-Zolder kwam al eer-

Kenan Aydogan (Groen) Kenan Aydogan van Groen had op zijn Facebookbladzijde een foto geplaatst van één van zijn vrienden die de Wolvengroet bracht. “Die man is een jeugdvriend en kent niks van politiek, het is gewoon na-aperij”, zei Kenan daarover aan de RTBF. Goed, dat is mogelijk. We zouden daar niet zwaar aan tillen. Maar toen dook een foto op van Kenan zelf die de Wolvengroet bracht. “Dat was maar om te lachen,” zei hij toen (BRUZZ, 23/8/18). Werkelijk? We wisten niet dat Turken zo’n lachebekjes zijn. Kenan was tevoren kandidaat geweest voor CD&V, maar hij was overgelopen naar Groen, een partij die nóg islamitischer is.

De Heusdense schepen Engin Özdemir (sp.a), Hilal Yalçin van CD&V en Muhammet Oktay van Groen waren op 7 mei 2018 aanwezig op een optocht van de Grijze Wolven, waarbij meerdere deelnemers

Mevlut Akca brengt de groet van de Grijze Wolven voor de Turkse vlag en een geweer (Foto Facebook Akca, publiek)

der in opspraak wegens contacten met Grijze Wolven (zie SCEPTR 25/9/2018, “Problemen voor sp.aAntwerpen?”).

Lokale Wolvenvriendjes “Ik ben een Grijze Wolf, heel zeker.” Ömer Zararsiz, voorzitter van de Belgisch-Turkse Federatie, kwam er openlijk voor uit. Hij staat aan het hoofd van de koepel boven de verschillende verenigingen in België die Ülkü Ocagi heten. Ülkü Ocagi Waterschei organiseerde op 9 juni 2018 een iftaravond, waar lokale Turken en genodigden samen de islamitische vasten braken. “Onze organisaties hier hebben tot doel een brug te slaan tussen de Turkse gemeenschap en België,” zei Zararsiz. Tijdens zijn toespraak - in het Turks natuurlijk - riep hij op bij de verkiezingen in Turkije voor Erdogan te stemmen. Onder de aanwezigen bevonden zich heel wat Limburgse politici. De Houthalense sp.a-schepen Mustafa Aytar, enkele lokale Open Vld’ers, onder wie gemeenteraadslid Vanessa Cludts en een aantal CD&V’ers uit Genk: Lotte Trippaers, schepen voor Economie, Ria Grondelaers, OCMW-voorzitster, en Ali Çaglar, schepen voor Openbare Werken, die toen wegens een corruptieonderzoek voorlopig op non-actief stond. Groen had haar mandatarissen in een zeldzame vlaag van verstand opdracht gegeven daar weg te blijven. Ook Abou Jahjah was daar.

Hij wilde naar eigen zeggen de organisatoren – de Grijze Wolven dus – een hart onder de riem steken.

Wim Dries, de CD&V-burgemeester van Genk, beloofde een onderzoek. “De lokale organisatie achter deze avond is al decennia in onze gemeente actief”, zei hij. Hij wees er ook op dat Ülkü Ocagi Waterschei erkend is door de Genkse cultuurraad en subsidies krijgt. Kijk, kijk…

“Maar het kan niet de bedoeling zijn dat iemand op zo’n evenement dan een politieke boodschap brengt. Ik laat navraag doen bij de organisatie.”

Nog één van het type “Wir haben es nicht gewusst”. Hij had nochtans binnen één minuut op Google kunnen vinden dat al die Ülkü Ocagi’s lokale afdelingen van de Grijze Wolven waren. Was hij te lui? Te dom?

Wilde hij het gewoon niet weten? Of heeft hij wetens en willens subsidies voor de Grijze Wolven goedgekeurd?

Zijn al die CD&V’ers echt zo wanhopig en uitgehongerd dat zij zonder nadenken als schapen achter iedere kudde islamitisch kiesvee aanlopen?

Zelfs als die kudde eigenlijk een roedel wolven is?

6

Dwars door Vlaanderen

27 september 2018

De Geuzenberg

Twintig jaar Vlaams Huis Twee decennia al, en toch lijkt het alsof het gisteren was. Aan ambitie geen gebrek toen enkele dromers met hun project van start gingen. Onafhankelijk, en zonder financiële steun van politiek noch overheid, bouwden ze het tot een succes uit. Afgelopen zaterdag werd de twintigste verjaardag gevierd.

Toen het Vlaams Huis in hartje Brussel destijds officieel de deuren opende, was sprake van een wel erg apart project in het spinnenweb van verenigingen en clubs allerhande die men onder het label Vlaamse Beweging pleegt onder te brengen. En vandaag, precies twee decennia later, is het dat nog steeds. Op een boogscheut van het Vlaams Parlement en het federaal parlement gelegen, is deze herenwoning in de Onze-Lieve-Vrouw-ter-Sneeuwwijk (want zo heet de ‘parlementaire’ buurt eigenlijk) een vaste stek voor tal van verenigingen.

Vergaderzaal, gelagzaal: het is voor velen geen terra incognita.

Misschien het meest interessante is de manier waarop het huis er kwam. Ontstaan in linkse kringen rond het tijdschrift Meervoud wou men de Baskische Club, die hoofdredacteur Christian Dutoit toen al enkele jaren uitbaatte, naar een breder publiek opentrekken.

De redactie van Meervoud verhuisde naar de nieuwe plek in de Drukpersstraat, maar ook meer neutrale verenigingen als VVB, VKB en aanverwante vonden er hun plaats, of op zijn

’t Dorp daagt uit Het moet niet altijd Antwerpen zijn waarop de schijnwerpers gericht zijn. In het zuiden van Antwerpen ligt Boechout, een gemeente met 13.000 inwoners.

Koen T’Sijen is er burgemeester, namens de partij Proboechout&vremde. T’Sijen maakte carrière via VUJO, VU, Spirit en Vlaamse Progressieven. Zijn partij zit in een coalitie met CD&V en Groen. De grootste oppositiepartij is de N-VA, die in 2012 zeven zetels behaalde.

Bij de komende gemeenteraadsverkiezingen wordt het spannend. Een nieuwe partij, in juni jongstleden opgericht, daagt de andere partijen uit: ’t Dorp, met de bekende acteur Filip Peeters als lijstduwer. De jonge burgerpartij is ambitieus, wat onder meer bewezen wordt door de glossybrochure die deze week bij de inwoners van Boechout in de bus viel.

Het is duidelijk dat de partij ’t Dorp mikt op de kiezers van Proboechout&vremde. Haar hoofdambitie is de burgemeester wandelen te sturen. Moeilijk te voorspellen hoeveel zetels ’t Dorp gaat behalen, maar als ze drie zetels kan behalen ten koste van Proboechout&vremde, en N-VA kan standhouden met zeven zetels, dan wordt het ingewikkeld om een coalitie te vormen. Naar iedereen aanvoelt, zal de huidige coalitie na de verkiezingen geen meerderheid meer kunnen vormen.

Overigens, dit jaar is Vlaams Belang terug van de partij in Boechout, na in 2012 niet te zijn opgekomen. Voortgaande op de algemene peilingen zou de partij op 1 à 2 zetels kunnen rekenen. Opvallend: de CD&V, mee in het bestuur, slaagt er niet in met een volledige kandidatenlijst naar de kiezer te trekken. Een teken aan de wand?

Lijsttrekkersdebat Tijdens het Genkse lijsttrekkersdebat bleef het opvallend rustig, met armoedebestrijding en tewerkstelling als belangrijkste thema’s, maar de politici reageerden verdeeld op de mogelijke komst van een islamitische school in Genk. Over de veiligheid in de stad toonden de Genkse lijsttrekkers eensgezindheid. Elke partij wil ook meer groen in Genk. Het klimaat is voor iedereen belangrijk.

Elke partij wil inzetten op armoedebestrijding en tewerkstelling. De onderwijskansen moeten vergroot worden en de taalachterstand moet worden wegwerkt. “Er is in Genk nog een te grote ongekwalificeerde uitstroom”, verklaarden Dries en Demir. “Aan de polemiek rond de islamitische school doen we niet mee”, zei Angelo Bruno (PRO Genk). Voor het Vlaams Belang is de segregatie in de samenleving problematisch.

“Veel migranten van Turkse en Marokkaanse origine plooien zich terug op de eigen gemeenschap”, besloot Chris Janssens (Vlaams Belang).

Cultureel bemiddelaar Twee Afghanen, drie Armeniërs, een Burundees, een Fransman, een Irakees, een Iranees,

minst een adres voor hun maatschappelijke zetel. Toen ook KVHV of NSV er activiteiten begonnen te organiseren, leek het wel of het hele spectrum bestreken werd.

Verzamelplek voor dissidenten Vorige zaterdag vond de viering van het twintigjarig bestaan van het Vlaams Huis plaats. Prof. Dr. Joost Rampelberg, een van de bezielers van het project en sinds dag één ook de voorzitter van de nv IMMOVLAH (vennootschap en financieringsvehikel dat erachter zit), benadrukte dat destijds geen steun gevraagd werd aan overheid of politiek. Die onafhankelijkheid is een essentieel onderdeel van het project. Voor de aankoop en een eerste renovatie was destijds vijf miljoen frank nodig (de aankoop vond plaats voor de vastgoedprijzen behoorlijk de hoogte in gingen), een bedrag dat bij zo’n 50 Vlaamse Bewegers gevonden werd.

Maar eerder dan met giften te werken, reikte de vennootschap aandelen uit. Wie steunt, krijgt er iets voor terug. Dividenden worden

niet uitgekeerd (IMMOVLAH is dan ook geen ordinaire patrimoniumvennootschap), maar de bakstenen voor je geld blijven.

Met trots kan op de werking teruggeblikt worden, want al was het Vlaams Huis vooral de instantie die de werking van heel wat verenigingen faciliteerde, er waren ook eigen activiteiten. Tal van brunchgesprekken bijvoorbeeld, over de meest diverse onderwerpen.

“Wij zijn partijpolitiek onafhankelijk, maar wij vinden het contact met politieke partijen wezenlijk belangrijk”, zei Bernard Daelemans, als opvolger van Christian Dutoit zaliger ook een van de pioniers. Niet alleen in de ‘vochtige kamer’ van het Vlaams Huis raakten velen aan de praat, van enig cordon sanitaire was nooit sprake. Meer dan één dissident zat er op de eerste vergadering wel eens te vergaderen, of moeten we zeggen bekokstoven?

Toen Geert Bourgeois destijds VU-voorzitter werd, kwam hij dat daar met zijn achterban vieren. Net zoals de ‘bende van vier’ (waaronder Bourgeois) ook daar de kiemen van de latere N-VA zaaide.

Partijpolitieke uitschuiver Verzamelen, zeker binnen de toch erg kleine groep Brusselse Vlamingen, was er altijd het ordewoord. Toen het Vlaams Huis in 1998

plechtig en vooral feestelijk geopend werd, was elke Vlaamse partij vertegenwoordigd.

Brigitte Grouwels (CD&V) hield een toespraak, in haar hoedanigheid van Vlaams minister voor Brusselse Aangelegenheden.

Ook afgelopen zaterdag was Grouwels van de partij, zij het als eenvoudige bezoekster.

Aangekondigd was een feestrede van Jan Peumans, als voorzitter van het Vlaams Parlement ‘de eerste burger van Vlaanderen’. Peumans was onverwachts verhinderd (zat vast in het buitenland), waardoor op vrijdagavond een vervanger gevonden moest worden.

Moeilijk kon het niet zijn iemand te vinden die de toespraak kon voorlezen, alleen bleek er vreemd genoeg geen toespraak te zijn (is Peumans sinds zijn nakende pensionering lid geworden van de improvisatieliga?). Dus werd Brussels Parlementslid Karl van Louwe (N-VA) gevraagd in te springen.

Geen politicus zou dit forum weigeren, maar het toch enkele keren herhaalde verhaal van partijpolitieke onafhankelijkheid kreeg hierdoor wel een stevige dreun. Er klonk gemor, begrijpelijk, en zeker in VB-hoek. Gelet op de bitsigheid van de laatste weken van de verkiezingsperiode waren er gelukkigere keuzes mogelijk.

KNIN.

vijf Nederlanders, twee Pakistanen, twee Rwandezen, een Slovaak, een Spanjaard, een Tunesiër, een Zwitser en 199 Belgen, dat zijn de chauffeurs die de Brugse taxi’s bemannen.

(Terwijl Afrikanen en Oost-Europeanen niet zo goed met elkaar overweg kunnen.) Vroeger ging het om 60 vergunningen, maar als gevolg van een Vlaams decreet, dat bepaalt dat er per duizend inwoners een taxi nodig is, moest men het aantal verhogen naar 114, wat te veel is voor slechts 41 standplaatsen. Schepen Hilde Decleer (CD&V) wil het Amsterdamse systeem met slagbomen invoeren, opnieuw met een Taxibond beginnen en een culturele bemiddelaar aanstellen voor de vreemde chauffeurs. Dit alles na een schietpartij, zonder Bruggelingen, die misschien vermeden had kunnen worden.

IJzerboomgaard Tien jaar geleden kocht de provincie WestVlaanderen in Diksmuide een lap grond van 22,7 hectare en een hoeve voor 820.000 euro.

Omdat dit provinciaal domein gelegen is langs de IJzer en er een groene recreatie- en speelzone voorzien is met boomgaard en pluktuin, kon men voor die aanwinst geen betere naam verzinnen dan IJzerboomgaard. Alleszins beter dan een Franse of Engelse naam.

Antwerpen wordt overladen met moskeeën Nadat het Vlaams Belang de verbouwingswerken ten behoeve van een nieuwe moskee in de Pieter Doorlantlaan op de Linkeroever liet stilleggen en ervoor zorgde dat de nodige vergunning werd geweigerd omwille van “te grote parkeerdruk op de buurt” en “onduidelijke intenties van de moskeevereniging”, is nu via Antwerps gemeenteraadslid Gerolf Annemans bekend geworden dat de moskee uiteindelijk toch een vergunning krijgt van de gedeputeerde van de provincie Antwerpen, Luk Lemmens. Die zal er zich op beroepen dat hij geen wettelijke bezwaren kon inroepen en wel verplicht was een goedkeuring te geven.

“Dit is om meerdere redenen problematisch”, zegt het Belang. “Om te beginnen ligt de moskee middenin een woonwijk (in een winkelpand van 675 m2), waardoor ze voor (parkeer)overlast zal zorgen. De meeste buurtbewoners zien dit totaal niet zitten, getuige de vele steun en positieve reacties die het Vlaams Belang heeft gekregen op haar pamflettenactie in maart 2017. Honderden mensen uit de omgeving ondertekenden ook een petitie.”

Intussen organiseerde de vzw Moraalcentrum Linkeroever, de organisatie achter de moskee, reeds twee infoavonden: apart voor mannen en vrouwen. Ook werd een aparte ingang en aparte gebedsruimte voor vrouwen geïnstalleerd: geslachtelijke apartheid in Antwerpen anno 2018. Zou een tempel waar blanken en zwarten worden gescheiden, worden getolereerd? Verder zal een gedeelte van de moskee worden ingericht als Koranschool.

In de Koran staan honderden verzen waarin moslims worden aangezet en aangespoord

tot intolerantie, haat en geweld tegen vrouwen en “ongelovigen”.

Meer moskeeën op komst Het Vlaams Belang verzet zich tegen de inplanting van dit islamitisch haatpaleis, waar de islamitische onderwerpingsleer centraal staat en geslachtelijke apartheid de toon zet. In bijna zes jaar N-VA-Open Vld-CD&Vbestuur is het aantal moskeeën in Antwerpen al gestegen van 48 naar 63. Vlaams Belang Antwerpen zal belanghebbende buurtbewoners op de Linkeroever steunen om een beroepschrift in te dienen om alsnog de vergunning voor deze moskee te doen intrekken, en beraadt zich over mogelijke acties ter plaatse. Minister van Justitie Koen Geens heeft in december een positief advies overgemaakt voor twintig moskeeën waarvan vijf in Antwerpen. De meeste moskeeën (29) hebben bestuursleden met een Marokkaanse achtergrond. Slechts één heeft een erkenning en tien hebben een aanvraag lopen.

Negen moskeeën hebben vooral gelovigen van Turkse afkomst, twee zijn erkend en twee deden een aanvraag. Verder zijn er drie Afrikaanse (één erkend), twee Pakistaanse (één erkend), twee Afghaanse en twee Bengaalse. Ten slotte zijn er tien moskeeën van diverse gemeenschappen, zoals Albanese en Tsjetsjeense. Het Islamitisch Cultuur Centrum Bosnië & Herzegovina deed een aanvraag. De Koepel in Borgerhout heeft een erkenning.

En wat lezen wij in Het Nieuwsblad?

“Erkende moskeeën of lokale geloofsgemeenschappen hebben recht op subsidies en een loon voor de imam. Toch staan niet alle moskeeën te springen om een erkenning.

Sommigen hebben geen financiering nodig omdat ze door de Marokkaanse of Turkse overheid worden gesteund. Anderen willen geen pottenkijkers. Ook een belangrijk knelpunt is de brandveiligheid, die Antwerpen als extra voorwaarde oplegt. Niet alle moskeebesturen beschikken over genoeg middelen voor de nodige aanpassingen of over een pand dat al in orde is.” Voor Gerolf Annemans is “dit opnieuw een bewijs dat de stoere woorden van de N-VA, bijvoorbeeld over een islamitische school, uiteindelijk niet worden gevolgd door stoere daden”. Filip Dewinter voegt eraan toe: “Antwerpen mag nooit Antwerpistan worden. Wij zullen ons blijven verzetten tegen de islamisering van Antwerpen, tegen de evolutie naar een Mekka aan de Schelde.”

Pagadder

7

Onze naaste buren

27 september 2018

Den Vaderlandt ghetrouwe

Criminele rechters Dit is geen nieuw thema in deze rubriek: rechters die hun bevoegdheid misbruiken om hun persoonlijke correcte agenda uit te voeren.

Afghaanse verkrachter heeft meer rechten dan een Nederlandse dader Het was het gesprek van de dag in Nederland tot het ogenblik dat vier kinderen stierven in het drama met een elektrische bolderkar. Uiteraard hebben de Vlaamse media veel aandacht besteed aan dat ongeluk en dus kom ik er niet meer op terug. Maar tot dat moment ging de conversatie in Nederland vooral over Nederlandse rechters die vinden dat een allochtone verkrachter meer rechten heeft dan een Nederlandse schurk en minder gestraft moet worden. De dader is de 38jarige Afghaanse asielleugenaar Zaman. Hij werkte in een handtassenwinkel aan de Nieuwendijk in Amsterdam. De licht verstandig gehandicapte Defia kwam twee jaar geleden de prijs vragen van een tas in de etalage.

De Afghaan lokte haar mee naar een kamertje in het magazijn en verkrachtte haar. Ze deed onmiddellijk aangifte. De Nederlandse advocaten van de misdadiger hadden niet de minste schaamte om het gedrag van de “vluchteling” goed te praten. Zoals hun bekende Vlaamse strafrechtcollega’s hebben ze hun bek vol over “de rechten van de verdediging”. In de realiteit zijn de meesten consiglieri (denk aan Tom Hagen in de film De Peetvader) die als gieren naar een gaatje in de wet sporen om

boeven zo vlug mogelijk vrij te krijgen zodat die nieuwe misdaden kunnen plegen. Geniet van hun argumenten: “Mogelijk waren er communicatieproblemen”, “Mijn cliënt werd er warm van”, “Het past in de losse sfeer van de Nieuwendijk”.

De rechtbank gaf de misdadiger uiteindelijk twintig maanden met aftrek van voorarrest. Een Nederlandse verkrachter kreeg in diezelfde rechtbank 24 maanden en in dat vonnis staat letterlijk: ”De rechtbank ziet een gevangenisstraf van twee jaar dan ook eerder als een ondergrens”.

Criminele rechters zijn alle drie… vrouw Wie zijn de drie criminele rechters die het Nederlands rechtsgevoel schokten met hun milder vonnis voor een Afghaans beest? Voorzitter Gabel is in deze rubriek al eens ter sprake gekomen met een vurig pleidooi voor “diversiteit”. Er moeten meer gekleurde rechters komen of anders “een toegevoegd persoon met een heel andere achtergrond dan de zittingscombinatie”. In gewoon Nederlands betekent het dat als een Marokkaan, een Turk, een Syriër enz. op het strafbankje zit, rechter Gabel wil dat de rechtbank een beroep doet op een andere Marokkaan, Turk, Syriër enz.

Die kan de Nederlandse rechters dan een hoop leugens over “cultuur” en “gewoontes” op de mouw spelden zodat de allochtone crimineel met minder straf wegkomt dan een Nederlandse dader. De multikul moet heiliger worden dan de Nederlandse wetgeving. Voorzitter Gabel vond twee enthousiaste co-rech-

ters in V. Essenburg en R. Godthelp. De drie rechters gaven de Afghaan een lage straf omdat hij anders het gevaar liep uitgewezen te worden. De rotzak was er inmiddels in geslaagd een Afghaanse vrouw te laten overkomen “en beiden zijn bezig een gezin te stichten” zegt het vonnis. “Het is niet de bedoeling een zodanige straf op te leggen dat deze verregaande vreemdelingrechtelijke consequenties heeft”. Met een straf van 24 maanden heeft de Immigratie en Naturalisatie Dienst IND de “mogelijkheid” (maar is niet verplicht) zich te beraden over een uitzetting. De rechters wilden dus zelfs de kleinste kans verhinderen dat de misdadiger de gevolgen van zijn daden zou ondergaan. En dan is er nog dat kleine detail. Voorzitter Gabel is een vrouw en rechter Godthelp heet Ruth en rechter Essenburg Valérie. Rechter Essenburg was vroeger asieladvocate ofte lid van het togatuig dat asielprocedure op procedure stapelt en dank zij pro deo belastinggeld rijk wordt om de Nederlandse wet te omzeilen. Deze drie harpijen hebben nu beslist dat de verkrachter een slachtoffer is van het Nederlandse asielbeleid en bescherming nodig heeft. Zij zullen zich heel fier voelen dat ze zo deugdzaam zijn en spuwen op het Nederlandse slachtoffer. Waarschijnlijk hebben ze instemmend geknikt toen één van de advocaten van de Afghaan er hen op wees dat het meisje het aangedurfd had “alleen in een winkel te gaan”. Voor mohammedaans gespuis is dat immers een aanwijzing dat het slachtoffer een hoer is.

Willem de Prater

Zet ze op de boot naar Engeland Onze burgemeester vindt dat de Gentse politie veel te veel tijd steekt in het opsporen en aanhouden van transmigranten. De meeste van die mensen moeten ze kort nadien toch vrijlaten na hen het bekende bevelschrift om het land te verlaten te hebben overhandigd. Tijdens een discussie in de commissie algemene zaken liet Termont zich goed gaan: “Wat we nu doen, is dweilen met de kraan open.”

Hij heeft een oplossing: “Die mensen willen naar Engeland. Laat ons hen helpen met de oversteek. Er liggen in Oostende nog een paar boten die niet gebruikt worden. Het Verenigd Koninkrijk is totaal niet solidair met Europa.

Waarom zouden wij dan geld en mensen inzetten om hen te beschermen door die transmigranten hier tegen te houden?” Zo spreekt de burgemeester van een van de grootste steden van Vlaanderen, en dat passeert. Niemand die hem daarvoor op het matje roept. Niemand die hem met de mogelijke gevolgen van zijn uitspraak confronteert. De eerste acht maanden van dit jaar hield de politie in Gent achthonderdvijfendertig transmigranten aan (op de snelwegparkings van Drongen en Gentbrugge en in het Sint-Pietersstation). Wil onze burgemeester nog meer illegalen aanmoedigen om via Gent te komen? De stad waar de politie wel wat beters te doen heeft dan illegalen aan te houden en waar een burgemeester de plak zwaait die illegalen wil helpen de klippen van Dover te bereiken.

Bossuyt. Tijdens een debat in de Vooruit sprak ze van een ‘tramvrij Gent’. Ze kreeg de kans niet zich te herpakken of haar standpunt uit te leggen. Het vijandige publiek reageerde met hoongelach en onmiddellijk kopte de media-

meute dat N-VA het openbaar vervoer in Gent wil afschaffen. Dat klopt vanzelfsprekend niet.

Iedereen in Gent weet hoe gevaarlijk tramsporen zijn voor fietsers. Is het dan zo fout om na te denken over alternatieven voor een centrum vol tramsporen? Als het van Groen afhangt, denderen er straks nog méér zware trams voorbij de voet van onze historische gebouwen en dwars door het ‘verkeersvrije’ centrum, tussen de voetgangers door.

Volgens onze schepen van Mobiliteit zit er zelfs een complot achter de plannen van N-VA.

Die Vlaams-nationalisten zouden Gent tekort willen doen, zodat er meer geld over is voor Antwerpen. Hij klaagt almaar dat De Lijn niet genoeg investeert in Gent, maar vertelt er niet bij dat hij zelf tegenwerkt. Minister Weyts heeft het budget klaarliggen voor een nieuwe verbinding tussen Flanders Expo en Gent-Sint-Pieters.

De schepen wil daar niet van weten, want het is geen tram maar een moderne elektrische trambus. Die rijdt in een eigen bedding en heeft geen sporen nodig. Er moet wel een laadstation zijn. Stad Gent weigert de vergunningen om dat te plaatsen en houdt zo de nieuwe lijn tegen. Groen blijft steken in oude oplossingen.

Technologische vooruitgang is niet hun ding.

Heeft Gent een gemeenteraad nodig?

Stad Gent gaat aan de Zuid de oude bibliotheek en het gebouw van de dienst bevolking samen verbouwen tot een groot administratief centrum. Geschatte kostenplaatje: 27 miljoen euro. Dat wordt nu, enkele maanden voor de verkiezingen, kant en klaar op de gemeenteraad gebracht. De gemeenteraad heeft in het opstellen van de plannen geen enkele inspraak gehad. De raadsleden hebben het ontwerp in de krant mogen lezen. Met dit besluit wordt na de verkiezingen het nieuwe stadsbestuur aan handen en voeten gebonden. Dit is de karikatuur voorbij. In Gent wordt de gemeenteraad simpelweg volledig buitenspel gezet.

Van tram en bus Veel commotie was er wel over een uitspraak van N-VA-lijsttrekster Anneleen van

Mathildis

Geen grote doorbraak voor PTB en Défi op 14 oktober Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober wordt het in Wallonië uitkijken naar het resultaat van de extreemlinkse PTB en dat van Défi. Al ziet het er niet naar uit dat ze de Waalse politieke kaarten zullen dooreenschudden.

Daarvoor dienen ze gewoon te weinig lijsten in.

Het is al een tijd een obsessie op de hoofdkwartieren van de traditionele partijen in Wallonië. In welke mate zal een goed verkiezingsresultaat van het extreemlinkse PTB en het linksliberale Fransdolle Défi (het ex-FDF van Maingain) het politieke landschap fundamenteel wijzigen? Zullen zij ‘kingmakers’ worden voor gemeentelijke coalities in Wallonië? De PTB mag dan pluimen verloren hebben, met een voorspeld resultaat van 10 à 15 procent kan de partij van de nog altijd populaire Raoul Hedebouw een rol spelen in de coalitievorming, al heeft in Wallonië de grootste partij een bevoorrechte positie bij de vorming van een gemeentebestuur. Het staat zelfs vast dat de persoon op de lijst van de grootste partij met de meeste voorkeurstemmen automatisch burgemeester wordt. Tenminste, als die partij tot de meerderheid toetreedt.

Alternatieve meerderheden En daar ligt het kalf gebonden. Zowel de PTB als Défi hopen op lokaal vlak met andere partijen alternatieve meerderheden te kunnen vormen, waardoor één van de twee grootste partijen (MR of PS) aan de kant kan worden geschoven. Wat de PTB betreft, zou dat dan meestal in een coalitie met de PS (en indien nodig Ecolo) zijn. Défi-voorzitter Olivier Maingain heeft al gezegd dat hij overal in Wallonië waar hij kan coalities met

Ecolo en cdH zal vormen, tegen de PS en de MR. Zal dat lukken? Om twee redenen is die kans relatief beperkt.

Ten eerste de peilingen. En de tweede reden is dat zowel PTB als Défi opvallend weinig lijsten indient voor de gemeenteraadsverkiezingen.

Nemen we eerst de peilingen. Zoals gezegd heeft de PTB de wind niet meer in de zeilen. Een jaar geleden nog wel, en toen werd zelfs geopperd dat die neocommunistische partij groter ging worden dan de PS. Er was sprake van meer dan 20 procent van de stemmen. Nu zullen ze bij de PTB al blij zijn indien 12 tot 15 procent van de stemmen wordt gehaald. Daarmee veroorzaak je geen politieke dijkbreuk, al kan je hier en daar net die paar zetels leveren voor een meerderheid.

Défi zou tussen 5 en 7 procent van de stemmen halen. Niet echt indrukwekkend. Men vergeet al te vaak dat de partij al sinds 2009 (toen nog onder de naam FDF) pogingen onderneemt om zich in Wallonië te verankeren. De tijden zijn weliswaar veranderd, en Olivier Maingain kan zich bezuiden de taalgrens profileren als alternatief voor de traditionele partijen die vaak door schandalen geplaagd werden. Maar het electorale succes zal wellicht toch ondermaats blijven. Hooguit zullen één of twee verkozenen van Défi een gemeentelijke meerderheid ‘depanneren’.

Li bia bouquet

Weinig lijsten Nu zijn die peilingen nationale cijfers. Een belangrijke vaststelling is dat de twee partijen moeite hebben om zich lokaal te verankeren. Op veel plaatsen worden onvolledige lijsten ingediend. En vooral, het aantal steden en gemeenten waar PTB en Défi opkomen blijft beperkt. De PTB dient in Wallonië in amper 16 gemeenten lijsten in. Dat is minder dan de PVDA in Vlaanderen (40 lijsten, waaronder weliswaar ook de districten in Antwerpen). 16 gemeenten op 262, dat is amper 6 procent.

Défi doet het dan wel beter met 44 lijsten. Daarnaast zijn leden van de partij aanwezig op algemene lijsten (lijst van de burgemeester) in 27 Waalse gemeenten. 71 kandidaten in 262 gemeenten is een ‘dekkingsgraad’ van 27 procent. Het gaat vooral om de grotere steden en gemeenten.

Op die manier is een Défi-tsunami weinig plausibel.

Maingain beseft dat. Hij richt zich voor de lokale verkiezingen op één stad: Namen. Het zou voor hem een prima zaak zijn indien Défi kan inbreken in de anti-PS-coalitie van MRcdH-Ecolo.

Dat kan een vertrekbasis worden voor een goed Waals resultaat bij de parlementsverkiezingen van 26 mei 2019. De PTB zal wellicht overal aan de kant blijven staan, tenzij de PS die partij in een paar kleine Luikse gemeenten (Flémalle, Ans, Seraing,…) mee in het bad neemt. In grote steden als Luik, Bergen en Charleroi zal niemand met de PTB durven besturen.

Picard

8

De wereld rond

27 september 2018

Diplomatieke valies

Raketschot met gevolgen Even zag het ernaar uit dat het neerhalen van dat Russische radarvliegtuig amper gevolgen zou hebben voor het pragmatische bondgenootschap dat Moskou met Tel Aviv ontwikkeld heeft. Ondertussen moet dat plaatje bijgestuurd worden. Mogelijk gebruiken de Russen het incident als diplomatieke en militaire hefboom ten aanzien van de Joodse staat.

Je schiet een vliegtuig van je nauwste bondgenoot uit de lucht, jaagt hierdoor vijftien mensen de dood in, en wat doet die bondgenoot? Die levert jou een nieuwe reeks luchtafweerraketten, van een moderner type zelfs. Zonder meer een vreemde reactie, al werpt het in de juiste context plaatsen van de feiten een ander licht op de zaak.

Een korte recapitulatie: het betrof dus een Russisch verkenningsvliegtuig dat door een Syrische raket (van Russische makelij) neergehaald werd. Tot hier het onbetwiste deel van de feiten. Van dan af lopen de interpretaties uit elkaar. In de buurt bevonden zich enkele Israëlische jachtvliegtuigen die net van een ‘missie’ boven Syrië terugkeerden. Die zouden het Russische toestel gebruikt hebben om te verhinderen dat de radar de raket hun richting zou uitsturen (ze waren het initiële doel). Israël ontkent dit, wat van het voorval een onfortuinlijke toevalstreffer zou maken. Een spijtig ongeluk dus, of niet? Experts zijn verdeeld over de zaak. En dan is er nog het waarschuwingsmechanisme dat Rusland en Israël enkele jaren geleden op touw hebben gezet, precies om dit soort incidenten te vermijden. Het komt erop neer dat men elkaar tijdig informeert over de missies die men zal uitvoeren, kwestie dat de andere partij voldoende afstand kan bewaren. Ook hier lopen de versies uit mekaar. Waar Rusland beweert schromelijk laat te zijn geïnformeerd, poneert Israël de stelling dat alles volgens de voorgeschreven regels is gebeurd. Interessanter dan dit welles-nietesspelletje tussen Moskou en Tel Aviv waren de reacties die op het voorval volgden.

Pragmatische alliantie Onmiddellijk werd een parallel getrokken met dat door Turkije neergehaalde Russische gevechtsvliegtuig in 2015. Toen

werden prompt de diplomatieke relaties bevroren en nam Moskou economische sancties. Niet deze keer. De reacties waren veel genuanceerder dan verwacht, van beide kanten, trouwens. Er werd met een beschuldigende vinger naar Israël gewezen, dat kon ook niet anders, maar het had allemaal veel strenger gekund. En dat heeft zo zijn reden.

Beide landen slaagden erin de voorbije jaren een wat vreemde vertrouwensrelatie uit te bouwen, vooral gebouwd dan op een meer dan gewone dosis pragmatisme. Van in het begin was Israël een vurige tegenstander van het regime van Assad, waarin de Israëliërs niet meer dan een verlengstuk van aartsrivaal Iran zien (en daar is het hen altijd om te doen). Rusland van zijn kant ontpopte zich als diens levensader. Dat toenadering gezocht werd naar Moskou toe was een direct gevolg van de Amerikaanse afwezigheid op het terrein. De VS waren er niet, Rusland was er wel, dus noodzakelijkerwijze was Moskou degene waarmee gesproken moest worden.

De Russen waren vooral geïnteresseerd in een Israël dat zich niet te veel in het conflict zou mengen, ook al zou dit impliceren dat de Israëli’s ruimte kregen om eigen missies te vliegen.

Rusland liet begaan, al was het maar omdat vaak Iraanse eenheden en Hezbollah het doelwit waren. In de overlevingsstrijd van Assad waren Moskou en Teheran objectieve bondgenoten, maar in de fase waarin we inmiddels beland zijn, ziet iedereen de Iraanse invloed maar wat graag afnemen. Loepzuiver is het allemaal niet, maar dat is geen enkel facet in dit conflict.

Bovenop de 200 missies die Israëlische gevechtsvliegtuigen de voorbije achttien maanden vlogen, was er ook de steun voor oppositiekrachten tegen Assad, IS incluis.

Maar het had erger gekund, dacht Moskou, waardoor het verkoos de dingen niet op de spits te drijven. Poetin en Netan-

yahu zagen mekaar op een wel erg regelmatige basis. Er werd met bloemetjes gegooid en waar de geschiedenis kon helpen, gebeurde dit ook (de strijd tegen nazi-Duitsland, het feit dat de vader van defensieminister Lieberman in het Rode Leger vocht, enzovoort).

De voorbije jaren heeft er zich iets als een Russische Midden-Oostendiplomatie ontwikkeld. De banden met verschillende landen worden aangehaald en de onderlinge verschillen die deze kennen worden uitgespeeld. Met een zeker succes, overigens. Een hevige reactie op het neergehaalde vliegtuig zou dit raderwerk behoorlijk kunnen verstoren. Vandaar de keuze voor een pragmatische prioriteitenstelling. Of toch niet?

Rakettenlevering als hefboom Inmiddels zijn we in een nieuwe fase beland. Jarenlang bevroor Moskou op Israëlisch verzoek de levering van S-300 luchtafweerraketten aan Damascus (een eerdere versie, de S-200, schoot vorige week het Russische toestel neer), maar daar komt nu verandering in. Een direct gevolg is dat Assad meer slagkracht krijgt en vooral dat Israël niet langer over veel ruimte zal beschikken. Mogelijk wordt de kiem gelegd voor meer incidenten. Sommige analisten hebben het zelfs over de doos van Pandora die met de levering van die S-300’s dreigt te worden geopend. Er lijkt echter meer aan de hand te zijn. Rusland moest naar de eigen bevolking een boodschap uitsturen.

De levering kan ook een manier zijn om druk uit te oefenen op Tel Aviv. In diplomatieke kringen gaat men ervan uit dat Poetin op de Israëli’s rekent om een rol te spelen in het verbeteren van zijn betrekkingen met de VS. Tegelijkertijd zou hij de aanwezigheid van de S-300’s als hefboom willen gebruiken om het Israëlische militaire optreden in Syrië wat te stroomlijnen, of op zijn minst te beïnvloeden.

Was het nu toeval, of een doelbewuste manoeuvre van de Israëli’s vorige week boven de Middellandse Zee? We zetten onze joker in. De gevolgen lijken alvast niet in Israëls voordeel Michaël Vandamme te spelen.

Buitenlands spervuur Sovjetpsychiatrie in Frankrijk Om te waarschuwen tegen de wreedheden van IS had Marine le Pen een onthoofdingsvideo van de kalifaatstaat rondgestuurd, met daarbij de waarschuwing “Dit is Daesh!”. Haar enige foutje daarbij was dat ze die eufemistische, politiek correcte benaming gebruikte, waarbij de term “islamitisch” wordt weggemoffeld. Desalniettemin sloeg “la dictature des juges” onmiddellijk toe: Marine werd aangeklaagd wegens het verspreiden van IS-propaganda. Een typische juridische pervertering van de waarheid: naar de letter juist, maar inhoudelijk een brutale leugen. Het was al van in het begin een schijnproces, met surrealistische en kafkaiaanse elementen.

Onlangs kwam daar nog een stalinistische factor bij: de rechtbank wil haar onderwerpen aan een psychiatrische expertise. Eerst werd de psychiatrie misbruikt om misdadigers van gemeen recht niet te bestraffen, maar te “genezen”. Wat bijna nooit lukte, uiteraard. Daarna werd de psychiatrie een camouflage om islamitische terreur achter te verbergen. Een terrorist werd plots een “verwarde man”. Dan begint nu de derde fase: het gebruik van de psychiatrie om oppositiepartijen te fnuiken.

Marine Le Pen heeft volkomen terecht geweigerd zich aan zo’n onderzoek te onderwerpen.

Het stinkt naar sovjetpsychiatrie. We hopen alleen dat Marine zich naar aanleiding hiervan even bezint over haar politieke en financiële banden met Poetins Rusland, waar opnieuw dissidenten in psychiatrische klinieken worden kapotgemaakt.

Meestal mensen die nooit de krantenkoppen halen en die zich nog veel minder kunnen verdedigen dan Marine Le Pen, omdat zij geen partijleiders zijn en geen beroemde naam hebben… Mensen zoals Larisa Arap. Google haar naam maar eens op.

Joodse AfD De media doen krampachtige pogingen om alle mensen die protesteren tegen de massale immigratie, de islamisering en de balkanisering af te schilderen als nazi’s, of toch als neonazi’s.

Dat gebeurt in alle landen in West-Europa, ook in België, maar in Duitsland is die lastercampagne nog extremer, gewelddadiger en hatelijker dan elders.

Daarom was het bevreemdend zelfs in de Merkelgezinde Frankfürter Allgemeine te lezen dat op 7 oktober een stichtingsvergadering is gepland van de JAfD, een vereniging die de Joodse aanhangers van AfD zal vertegenwoordigen. Er zijn eminente AfD-sprekers voorzien:

Beatrix von Storch, Joachim Kuhs en de schrijver Michael Klonovsky, die bekend werd met zijn romans ‘Der Ramses-Code’, ‘Land der Wunder’ en zijn conservatieve – volgens sommigen zelfs reactionaire – non-fictiewerken zoals ‘Jede Seite ist die falsche’, ‘Lebenswerte’ en ‘Der Held. Ein Nachruf’. U dacht toch niet echt dat AfD uit skinheads, antisemieten, halve analfabeten en domme abruti’s bestond? In een reactie op de stichting van JAfD verklaarde AfDkopstuk Robert Labrou uit Hessen dat antisemieten in AfD niet welkom zijn en dat antiJoodse uitspraken tot onmiddellijke uitsluiting leiden.

Hij wees erop dat er geen enkele tegenspraak is tussen het Joodse geloof en het lidmaatschap van AfD. Natuurlijk niet. Ze zijn zelfs met elkaar verbonden door een gevaarlijke gemeenschappelijke vijand: de islam. Bij de andere partijen zijn antisemieten wel welkom.

Wel, toch als het moslims zijn. En zelfs als dat blonde, blauwogige internationaal-socialistische Duitsers zijn, die hun Jodenhaat camoufleren als antizionisme of “solidariteit met de Palestijnen”.

Welk eindspel?

Voor mensen die logisch en nuchter nadenken, die lessen hebben getrokken uit de geschiedenis, maar niet gevangen zitten in trauma’s ervan, is een bondgenootschap tussen de Joden in Europa en rechtse islamkritische partijen strategisch gezien heel logisch.

De islamisering is voor beide groepen een dodelijke bedreiging.

We zien nu al hoe Netanyahu en Orban elkaar gevonden hebben in hun afkeer voor Soros en consorten. Maar het bondgenootschap tussen de linkse partijen en de moslims is veel onlogischer. Ja, op korte termijn kunnen de linksen islamitisch kiesvee gebruiken om hun electorale posities te versterken. Maar wat zijn hun doelstellingen op lange termijn? Hoe zien zij hun overlevingskansen in een Europa met een islamitische meerderheid? Ja, er zijn in de geschiedenis veel “Molotov-Ribbentroppacten” geweest waarbij vijandige mogendheden of machtsblokken de koek onder elkaar verdeelden.

De Portugezen en de Spanjaarden in LatijnsAmerika en de Stille Oceaan, volgens een meridiaanlijn getrokken door de paus, de Engelsen en de Fransen in Afrika, de Sovjets en de nazi’s in Oost-Europa… Zelfs de rampzalige verdeling van Europa na Jalta past in dat patroon. Als er duidelijke territoriale grenzen getrokken kunnen worden, dan kunnen zelfs bittere vijan-

den naast elkaar leven. Maar in een Europa vol moslims zullen er geen territoriale grenzen zijn. Alle Europese landen zullen gebalkaniseerd zijn. Zelfs de steden zullen lappendekens zijn waarin dozijnen etnische en religieuze groepen door elkaar leven.

Denken de ecologisten en de socialisten dat ze dan nog veilig in hun lofts, hun villa’s, hun passiefhuizen en hun lesbische liefdesnestjes zullen zitten? Waar hopen ze hun feministische sotternieën dan nog te kunnen uitleven? Hoe denken zij zich in zo’n samenleving staande te houden? Hebben ze een plan op lange termijn? Of hebben ze gewoon nog nooit zo ver nagedacht?

Aanslag in Ahvaz We weten niet wie de aanslag op de militaire parade in de stad Ahvaz, in de provincie Khuzestan, heeft gepleegd. De aanslag is opgeëist door Al Qaida en IS, soennitische terreurgroepen die vele redenen hebben om het sjiitische regime in Teheran te haten. Iran beschuldigt echter in één adem Israël, de VS en separatisten uit de provincie Khuzestan. Israël en de VS zouden betere doelwitten uitkiezen. Zij zouden de specialisten liquideren die aan de Iraanse programma’s voor langeafstandsraketten en atoomwapens werken. Als wij een gokje moesten wagen, zouden we op de separatisten wedden.

Khuzestan is een lappendeken van etnische minderheden, met een groot aantal Arabieren, die vanouds de aartsvijanden van de Perzen zijn. Het Khuzestaanse verzet pleegt al sinds de jaren twintig aanslagen tegen het regime

in Teheran, en dat is niet veranderd toen de ayatollahs de macht grepen. In 1979 brak zelfs kortstondig een separatistische opstand uit.

In 2013 pleegde de Arabische Beweging voor de Bevrijding van Ahvaz een reeks bomaanslagen in de stad en in 2015 tartten voetbalfans er openlijk de autoriteiten door luidkeels te supporteren voor de ploeg van aartsvijand Saoedi-Arabië. Daarbij werden portretten van Khomeiny verbrand. In een westers land kan dat ludiek zijn. In Iran is zoiets levensgevaarlijk.

Schizofrenie Los van alle speculaties over de daders van die aanslag: de woeste reactie van Iran over die verschrikkelijke terroristen en de dreigementen aan de westerse landen die hen zouden steunen, zijn niet alleen hypocriet, ze zijn ronduit schizofreen. De Revolutionaire Garde, die het doelwit was van die aanslag, is geen elite-eenheid van het leger, maar een staat in de staat, die de geheime diensten onder haar bevoegdheid heeft, en ook de Quds-brigade, die verantwoordelijk is voor het plegen van terreuraanslagen in het buitenland, meestal in samenwerking met Hezbollah, en soms ook met Hamas, Islamic Jihad, het Popular Front for the Liberation of Palestine en sjiitische terreurgroepen in Irak. Ze sloegen onder meer toe in Bahrein, Libanon, India, Panama, Argentinië en Bulgarije. En nu ze een koekje van eigen deeg krijgen, schreeuwen ze moord en brand over terreur.

Maar schizofrenen kunnen even gevaarlijk zijn als psychopaten. In Elsevier waarschuwde Afshin Ellian al voor Iraanse wraakacties in

Het nabije buitenland

27 september 2018 ERIC ZEMMOUR TEGEN HAPSATOU SY De rechtse journalist en auteur Eric Zemmour heeft opnieuw van zich laten horen. Tijdens een televisiedebat zei hij tegen de Frans-Senegalese columniste en onderneemster Hapsatou Sy dat ze beter een Franse voornaam had gekregen. Sy voelde zich het slachtoffer van racisme en tempeestte dagenlang op de tv-zenders tegen Zemmour. Alleen bleek de heisa voor een deel door Sy uitgelokt, en blijkt ze financieel aan de grond te zitten.

Wanneer de conservatieve, om niet te zeggen reactionaire, journalist, columnist en auteur Eric Zemmour een boek publiceert, gaan de poppen aan het dansen. Door zijn kritiek op de multiculturele samenleving, zijn heimwee naar het oude Frankrijk, zijn aversie van massa-immigratie en zijn interesse voor het Vichy-regime tijdens de Duitse bezetting krijgt deze Franse Jood van Algerijnse origine steevast weldenkend Frankrijk over zich heen. Dat was zo in 2014 met de publicatie van zijn werk ‘Le suicide français’. Dat was niet anders in 2016 met ‘Un quinqennat pour rien’ en het is opnieuw het geval met ‘Destin français’. Op de inhoud van dit boek gaan we de komende weken in deze rubriek dieper in.

Wat de voorbije dagen in de Parijse intellectuele en mediakringen hét gespreksonderwerp was, was de passage van Zemmour in het tv-debat ‘Les Terriens du dimanche!’ van de commerciële zender C8. Daar was Zemmour te gast om met een paar andere columnisten over zijn boek te praten. Op een bepaald moment ging het over het heimwee van Zemmour naar de periode dat in Frankrijk enkel christelijke voornamen mochten worden gegeven, een beschikking uit de napoleontische periode die tot voor een paar decennia van toepassing was. Volgens Zemmour een goede zaak, omdat dit de assimilatie van immigran-

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE ten bevordert. Hij heeft het niet begrepen op immigranten die hun kinderen Arabische of Afrikaanse namen geven. Tenslotte hebben de Italiaanse immigranten en hun kinderen ook hun naam veranderd. Ivo Livi werd acteur Yves Montand. Voetballer Michel Platini had Italiaanse wortels, maar heette niet Michele.

Tijdens het tv-debat zei Zemmour aan de Frans-Senegalese columniste Hapsatou Sy dat haar moeder haar beter een Franse naam had gegeven, Corinne bijvoorbeeld. Want een Franse voornaam zorgt ervoor dat een nieuwkomer zich opgenomen kan voelen in een gemeenschap en “zich de Franse geschiedenis eigen kan maken”.

Niet meer welkom op de publieke omroep Maar Hapsatou Sy, bekend als columniste en als onderneemster in de cosmetica- en modesector, zag het niet zo en voelde zich aangevallen. Zeker omdat Zemmour daarna zei dat “haar voornaam een schande voor Frankrijk is”. In de dagen erop dook een verontwaardigde Sy op in tv-programma’s waar ze telkens een forum kreeg om zich in een klassieke slachtofferrol te wentelen en over racisme te beginnen. Zemmour werd het onderwerp van verschillende andere tv-debatten waarbij steevast de vraag rees: moet zo’n rechtse columnist eigenlijk nog op tv komen? Vorig week werd duidelijk dat Zemmour wegens zijn politiek incorrecte uitspraken niet meer welkom is op de openbare omroep. Gelukkig zijn er nog verschillende privézenders waar hij wel welkom is.

Het is niet de eerste keer dat de publicist aan de schandpaal wordt genageld. Zemmour heeft al een paar keer het verband gelegd tussen immigratie en criminaliteit, en dat leverde hem meerdere processen op.

Of er een proces volgt na zijn uitspraken over Franse voor-

BRUG VERHUIST VAN LONDEN NAAR ARIZONA London Bridge, die in de negentiende eeuw gebouwd werd, kreeg anderhalve eeuw later een nieuwe bestemming. Wat ooit een brug in het centrum van de Britse miljoenenstad was, eindigde als bouwwerk duizenden kilometers verderop. De brug werd namelijk tijdens een veiling verkocht en belandde zo in de Amerikaanse staat Arizona.

John Rennie, geboren in 1761, was de zoon van een Schotse landbouwer. Rennie studeerde aan de Universiteit van Edinburgh en ging vervolgens in de leer bij James Watt, belangrijkste uitvinder van de stoommachine, wat de start betekende van de industriële revolutie.

De jonge Rennie bekwaamde zich onder meer in bouwkunde en architectuur. Tal van bruggen en kanalen werden vervaardigd naar zijn ontwerp. Waterloo Bridge, een van de bekende bruggen die de rivier Thames overspant te Londen, bijvoorbeeld. Ook London Bridge werd ontworpen en uitgetekend door John Rennie. Althans, de originele versie van London Bridge.

John Rennie Wat vandaag in de Britse hoofdstad London Bridge wordt genoemd, is een modern bouwsel uit 1973. De oorspronkelijke brug, gebouwd door John Rennie, ligt thans in de Verenigde Staten van Amerika. De plannen van John Rennie om in het centrum van Londen een grote brug te bouwen, dateerden al van eind de 18e eeuw.

Een brug die sinds de middeleeuwen de ene oever van de Thames met de andere verbond, was na zeshonderd jaar danig in verval geraakt. Het ontwerp van Rennie, met vijf grote bogen,

SARRAZIN EN DE GROTE KROKODIL Thilo Sarazzin ontketende in 2010 een maatschappelijke storm met zijn boek “Deutschland schafft sich ab”.

De impact daarvan kan alleen vergeleken worden met die van de antislavernijroman “Uncle Tom’s Cabin” van Harriet Beecher Stowe uit 1851.

Tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog had president Lincoln een ontmoeting met Harriet Beecher Stowe en hij zou toen gezegd hebben: “Zo, u bent dus dat kleine vrouwtje dat het boek schreef dat deze grote oorlog heeft ontketend.” Dat was in 1862.

Men moet al zover in de geschiedenis terugkijken om een boek te vinden dat bij het brede publiek zo’n schokgolf veroorzaakte.

Nee, “Mein Kampf” komt niet in aanmerking. Korporaal Adolf was zo’n slechte schrijver dat zelfs zijn aanhangers zelden meer dan zeventig of tachtig bladzijden van zijn proza doorploeterden. De korporaal haalde op zijn hoogtepunt 33 procent van de stemmen dankzij zijn demonische gaven als redenaar. Met zijn beperkte schrijftalent zou hij waarschijnlijk op 3,3 procent gestrand zijn.

“Feindliche Übername” Na “Deutschland schafft zich ab” schreef Sarrazin nog enkele opmerkelijke boeken. In 2012 volgde “Deutschland braucht den euro nicht”, in 2014 “Der Neue Tugendterror” en in 2016 “Wunschdenken”. Degelijke boeken, maar zonder dezelfde uitstraling en dezelfde symboolwaarde. Maar nu slaat Sarrazin weer met volle kracht toe met “Feindliche Übername”, een boek over de islam in Duitsland.

Het boek is nog geen twee weken op de markt en het staat

Atlantische Oceaan Hoe verging het de Amerikaanse zakenman? McCulloch diende naast de aankoopprijs van 2,46 miljoen dollar nog veel meer neer te tellen om de brug van Groot-Brittannië naar de Verenigde Staten te krijgen. We spreken over een bijkomend bedrag van zo’n zeven miljoen dollar. Even ging zelfs het gerucht dat McCulloch dacht dat hij Tower Bridge, een andere bekende

De fiscus eist 350.000 euro Die uitlokking zou haar wel eens duur te staan kunnen komen.

Door beelden uit te zenden die niet voorzien waren in het programma, zou Sy in strijd met haar contract hebben gehandeld.

Het zou niemand verbazen als ze de komende weken niet meer op C8 zou verschijnen. Pech voor haar, want de ‘onderneemster-columniste’ zit financieel aan de grond.

Presentator Thierry Ardisson, die het gehad heeft met de aanstellerij van Sy, verklaarde vorige week dat de zender haar vergoeding voor het optreden in zes uitzendingen op voorhand betaald had. Reden was dat de zender van de fiscus de vraag had gekregen beslag te leggen op de voorziene vergoedingen voor Sy. Zij heeft immers een betalingsachterstand bij de belastingen van 350.000 euro. Dat is niet weinig. Vraag is hoe het nu zal lopen. Het conflict tussen Zemmour en Sy zou wel eens snel overschaduwd kunnen worden door een conflict tussen Sy en Salan de zender C8.

ENGELAND brug in Londen, had gekocht. De brug werd uiteen gehaald en over de Atlantische Oceaan verscheept. Vervolgens werd de brug in Arizona, in Lake Havasu City, weer in elkaar gezet. Het duurde tot het najaar van 1971 vooraleer de brug in gebruik kon worden genomen.

London Bridge staat tot op deze dag in de Verenigde Staten. Ze verbindt er een eiland met de rest van Lake Havasu City.

Onder de brug stroomt niet langer de Londense Thames, wel de Colorado River. Het bouwwerk is bijna driehonderd meter lang. Oplettende lezers zullen zich de vraag stellen: “Waarom liet McCulloch niet gewoon een nieuwe brug bouwen, in plaats van dat gevaarte uit Londen over te brengen?” De vastgoedontwikkelaar, die tientallen vierkante kilometers grond in bezit had, wilde door middel van een toeristische attractie volk lokken naar zijn dorp. De spectaculaire verhuis van London Bridge was de ideale aandachtstrekker. Het bracht een massa kijklustigen op de been. Door de komst van de beroemde brug kreeg Lake Havasu City, toch maar een saai dorpje midden in een woestijngebied, plots naambekendheid en aanzien.

Jack The Ripper De verhuis van London Bridge bracht filmproducenten meteen op ideeën. Jack The Ripper, de beruchte seriemoordenaar, opereerde in verarmde Londense wijken in het jaar 1888. In 1985 verscheen de horrorfilm ‘Bridge Across Time: Terror at London Bridge’. In die prent, bijgenaamd ‘Arizona Ripper’, met David Hasselhof in een van de hoofdrollen, is niet alleen de brug verhuisd van Londen naar Arizona, ook de kwaadaardige geest van Jack The Ripper is mee, en dat mondt uit in een reeks moorden.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND al op de bestsellerlijsten. Vorige week stond het zelfs op nummer één bij Amazon Deutschland en de “Spiegel”-lijst. In enkele dagen tijd werden al honderdduizend exemplaren verkocht en dat ondanks het feit dat sommige boekhandelaars het boek boycotten. Andere boekhandelaars gaan niet zo ver, maar ze bouwen wel een drempel in: ze hebben het boek niet in voorraad, maar het kan wel besteld worden.

“Feindliche Übername” is uitgegeven door Finanzbuch-Verlag. Random House, dat oorspronkelijk een contract met Sarrazin had voor de publicatie, krabbelde uiteindelijk terug. Er loopt nog een procedure wegens contractbreuk. Het zal veel lezers misschien verbazen, maar Thilo Sarrazin was niet alleen een bankier - misschien deed zijn boek over de euro al zoiets vermoeden - maar ook een trouw lid van de socialistische partij.

Hij heeft nog steeds een partijkaart. Tenminste, voorlopig toch.

De SPD is van plan hem uit de partij te gooien. Terwijl Sarrazin misschien de enige socialist in Duitsland is die de SPD nog zou kunnen redden van de ondergang. De socialisten zitten echter verstrikt in hun politiek correcte “Wunschdenken” en in de “Tugendterror” die zij zelf hebben ontketend.

Psychologisch is de “Feindliche Übername” bij hen al voltrokken, net zoals bij de meeste socialistische kaders in Europa. Niet dat er zo veel moslims in die partijkaders zitten. De onderwerping aan de islamisering en de afrikanisering zit vooral in de geest van de leidende blanke partijkaders. Zij zullen waarschijnlijk nooit meer in staat zijn de reddende ommekeer te maken.

Gelukkig kunnen vele kiezers dat nog wel. Voor zover ze niet naar de Groenen overstappen en zo van de ene psychische dwangbuis in de andere stappen.

FRANKRIJK

namen - zo gek kan het worden - is nog niet zeker. Alleen al omdat een deel van het debat met Hapsatou Sy niet echt is uitgezonden. Er werd in geknipt door de juridische dienst van C8 om heisa te voorkomen.

De beelden werden door de Frans-Senegalese columniste zelf op internet geplaatst om de verontwaardiging te voeden.

Meer nog, een deel van die beelden zijn gemaakt door een medewerkster van Sy, die vanuit het publiek aan het filmen was. Kortom, zoals het conservatieve weekblad Valeurs Actuelles stelde: “Hapsatou Sy heeft met voorbedachtheid gehandeld.” Wat er tijdens de uitzending ook zou gezegd worden, het was de bedoeling om Zemmour op één of andere manier te diaboliseren.

RIGHT OR WRONG

was een toonbeeld van sierlijkheid. In de 19de eeuw, na het overlijden van Rennie, kampte ‘zijn’ brug met problemen. Niet alleen diende de brug breder te worden om de grote verkeersstroom aan te kunnen, stukje bij beetje zakte de brug weg. Met de komst van automobielen en andere gemotoriseerde voertuigen kreeg London Bridge het steeds moeilijker om de uitgeoefende druk te weerstaan.

Wat te doen? De brug in de rivier laten wegzinken? Vanaf 1962 hield die vraag stadsplanners voortdurend bezig. Een oplossing kwam er in het revolutionaire jaar 1968. De wegzakkende brug werd per opbod verkocht. Tijdens de veiling bleek een Amerikaanse ondernemer uit Missouri voor die Londense hoop stenen het meeste geld op tafel te willen leggen. Robert McCulloch kocht de London Bridge voor 2,46 miljoen dollar, omgerekend 1 miljoen pond.

Enkele jaren voordien had McCulloch - voor wie bescheidenheid een onbekend woord was - het idee opgevat een heel dorp te laten optrekken in Arizona. Lake Havasu City werd het resultaat, met als kers op de taart een brug uit Londen. De opbrengst die de stad Londen opharkte bij de verkoop van de brug, werd geïnvesteerd in de nieuw te bouwen brug. De huidige London Bridge is een pak soberder van aard.

9

DUITSLAND

Krokodil vreet socialisten “Groko” doet denken aan een griezelfilm over gigantische krokodillen, zoals “Supercroc”, “Lake Placid” en “Primeval”, maar het is een term voor een “Grosse Koalition” tussen de Union CDU/ CSU en de SPD. Beide partijen hebben veel kiezers verloren. Die “Groko” is niet zo groot meer als vroeger, maar nog even vraatzuchtig. Voor de socialisten waren de “Groko’s”, de regeringen onder Merkel, even rampzalig als aanvallen van reuzegrote krokodillen: er werden grote brokken rood vlees afgescheurd. Tussen 2005 en 2009, onder de regering-Merkel I, zakte de SPD van 35,2 procent naar 23 procent. De regering-Merkel II was een coalitie tussen Union en liberalen, en toen kon de SPD in de oppositie weer opklimmen tot 25,7 procent. Maar vanaf 2013 lieten ze zich weer verleiden door de grote krokodil, twee keer na elkaar zelfs. Onder Merkel III ging het weer bergaf tot 20,5 procent, en nog hadden ze hun lesje niet geleerd. Ze offerden weer aan de grote krokodil bij de vorming van Merkel IV, de huidige regering. Nu hebben ze volgens peilingen nog slechts 16 of 17 procent over. Wat vele socialistische tegenstanders van een nieuwe “Groko” met Merkel IV hadden voorspeld.

Volgens de recentste peilingen is de SPD nu zelfs kleiner dan AfD. Terwijl we dit schrijven weten we nog niet of de knoop in de zaak-Maassen doorgehakt zal worden. Vele politieke commentatoren geloven echter dat het allang niet meer om Maassen gaat, en dat de socialisten elk compromis zullen torpederen omdat zij zich, ondanks alle retoriek over hun trouw aan Merkel IV, willen losmaken uit de kaken van de “Groko” die hen langzaam laat doodbloeden.

Paul Bäumer

10

Beeldspraak

27 september 2018

MEDIALAND

FILM

Engel

S&V en #MeToo: de media als opperrechters Zaterdag schreef Tom Naegels in De Standaard een bijzonder lezenswaardige column onder de titel “Als gevallen helden willen opstaan”. Al bij al is Tom Naegels de slechtste nog niet op de redactie van De Standaard, maar de manier waarop hij voor zichzelf en zijn lezers verantwoordt dat wie door de media veroordeeld werd geen recht op wederwoord heeft, ook niet als hij door justitie vrijgepleit werd, is verbijsterend. Meer zelfs: wie het toch waagt zo iemand een wederwoord te gunnen, krijgt van hetzelfde laken een broek, inclusief een Berufsverbot. De mediatieke inquisitie duldt immers geen tegenspraak, of het nu over Schild & Vrienden of #MeToo gaat.

Tom Naegels hing zijn stukje op aan twee recente voorvallen. De eerste was het ontslag van Ian Buruma als hoofdredacteur van The New York Review of Books. Zijn misdaad? Niet dat hij vrouwen aangerand had. Ook niet dat hij iemand die vrouwen zou hebben aangerand verdedigd zou hebben. Neen, hij had iemand die ervan beschuldigd wordt vrouwen aangerand te hebben, en slechts voor één geval daarvan zijn verontschuldigingen moest aanbieden als onderdeel van een overeenkomst, de gelegenheid gegeven zijn kant van het verhaal te vertellen. Zelfs dat is dus al onkies geworden, en reden genoeg om broodroof te plegen.

Barbertje moet hangen Let wel, voor Tom Naegels is de schuldvraag zonneklaar. We citeren: “Juridisch werd hij [Jian Ghomeshi] voor niets veroordeeld.” Maar volgens Tom Naegels maakt dat niets uit, want “de getuigenissen in de media waren te talrijk en te geloofwaardig”. De getuigenissen in de media hoeven dus niet waar te zijn, en niet juridisch bevestigd, het volstaat al dat ze talrijk en geloofwaardig zijn en barbertje moet hangen. En wie barbertje de mogelijkheid geeft zijn verhaal te vertellen, moet mee aan de galg.

Let wel, Ian Buruma is niet de minste. Tom Naegels omschrijft hem zelf als een “intellectuele wereldster”. Een wereldster was hij inderdaad, maar dan vooral door zijn hevig activisme antiTrump. Dat activisme tapte opvallend vaak uit het jaren dertig-vaatje, wat toch op intellectuele luiheid en een gebrek aan degelijke argumenten wijst. Maar Ian Buruma moet zich als “intellectuele wereldster” goed in zijn vel gevoeld hebben, en gedacht hebben dat hij zich enige dissidentie kon veroorloven tegen de verstikkende pensée unique in de “kwaliteitsmedia” over de #MeToo-beweging. Niet dus.

“Flut” in Dag Allemaal Het tweede voorval waar Naegels op ingaat, is de ontmoeting tussen Dries van Langenhove en Montasser AlDe’emeh, en het artikel daarover in Dag Allemaal. De manier waarop hij Dries van Langenhove neerzet, is meteen typerend. Volgens Naegels bracht de Pano-reportage enkele weken geleden immers aan het licht dat Dries een “fascistische organisatie leidde” (we citeren hem letterlijk). Verder noemt hij Dries een “manipulator”, en verwijt hij Dag Allemaal dat het door dat interview het signaal “Pano liegt, Dries is oké” zou uitzenden.

Tom Naegels noemt het interview in Dag Allemaal “flut”, en schrijft zelfs dat hij “al zijn professionele autoriteit in die vakterm legt”. Maar als iemand “flut” verkoopt, dan toch in de eerste plaats Tom Naegels zelf, die Schild & Vrienden een “fascistische organisatie” noemt. Hoe idioot moet je eigenlijk zijn om zoiets anno 2018 nog te durven beweren?

Geen recht op verdediging Wat Naegels nog het meest lijkt te ontstemmen, is dat Dag Allemaal niet zomaar meewerkt aan Pano’s “trial by media” over Dries van Langenhove. Net zoals Ian Buruma verdreven werd van het hoofdredacteurschap van The New York Review of Books, zou hij het liefst zien dat ook de hoofdredacteur van Dag Allemaal zijn biezen moet pakken.

Hij heeft er wel begrip voor dat gevallen mediafiguren ooit terugkeren, als er eerst maar voldoende tijd overheen gaat. En op voorwaarde dat ze hun eigen leed niet boven dat van hun slachtoffers stellen. Of ze juridisch vrijgesproken werden, speelt duidelijk geen rol. De media als opperrechters dus, boven justitie. De media die geen tegenspraak dulden, niet van de veroordeelde, niet van publicaties die de veroordeelde toch een wederwoord willen gunnen, en ook niet van rechters.

Wel, dan zal Naegels het voorbeeld van Facebook ongetwijfeld kunnen smaken. Want op het moment dat het rond Dries van Langenhove het hardst stormde, bestond dat “sociale”

Regisseur en producent Koen Mortiers is één van de meest progressieve filmmakers die ons land rijk is. In voorgaand werk, waaronder zijn debuutfilm “Ex-Drummer” (2007) en het terreurdrama “22 mei”, experimenteerde hij al duchtig met filmstijlen en vertelstructuren.

Die lijn trekt hij door in “Engel”, een verfilming van de roman “Monoloog van iemand die het gewoon werd tegen zichzelf te praten” (2011) van Dimitri Verhulst.

medium het hem met een ban van dertig dagen monddood te maken. Beschuldigden die geen recht op wederwoord hebben, of toch niet krijgen… Facebook is in snel tempo een “kwaliteitsmedium” aan het worden!

Deense openbare omroep bespaart De Deense openbare omroep DR moet besparen, en dat zullen de Deense kijkers en luisteraars de komende jaren merken.

Beter gezegd: sommigen onder hen zullen dat merken, want het zijn niet bepaald de meest populaire kanalen en programma’s die binnenkort afgevoerd zullen worden. Het is echter merkwaardig te lezen dat een openbare omroep dat blijkbaar dan toch kan: een aantal tv- en radiokanalen afschaffen, want onze eigenste VRT ziet in zijn kristallen bol enkel de behoefte aan nog meer kanalen en nog duurdere programma’s.

Wat gaat DR concreet doen? Om te beginnen het tweede kanaal DR 2 en het cultuurkanaal DR K samensmelten. DR 2 was het tv-kanaal voor de politieke bobo’s met enige culturele interesse, terwijl DR K het tv-kanaal voor de culturele bobo’s met enige politieke interesse was. De gemiddelde Deen keek naar geen van de twee. Verder wordt DR Ultra, het kanaal voor kinderen van 7 tot 12 jaar, samengevoegd met DR 3, dat vooral op de leeftijdscategorie 15 tot 39 jaar was gericht. Trouwens, het nieuwe kanaal zal vanaf 2020 alleen via internet te bekijken zijn.

Dat betekent dat DR terugvalt van oorspronkelijk zes tv-kanalen naar vier, en op termijn zelfs maar drie. Naast het eerste, algemene kanaal DR 1, en DR Ramasjang voor de jongste kinderen, zal immers alleen DR 2 blijven bestaan als gewoon tv-kanaal.

Ook interessant: terwijl enkele radiokanalen verdwijnen, zoals P6 Beat, P7 Mix en P8 Jazz, zullen de muziekkanalen P3 en P4 meer muziek van Deense bodem moeten brengen. In totaal zouden 400 banen moeten sneuvelen, waarvan 25 bij het management.

De linkse oppositie is – uiteraard – niet te spreken over de besparingen, en noemt ze een “politieke wraakactie”. De conservatieve regering is zich van geen kwaad bewust, en wil DR omvormen van een “brede mediamastodont” tot een “gefocust cultuurinstituut” dat kwaliteit vóór kwantiteit plaatst. Wie doet Vlaams minister van Media Sven Gatz een studiereis naar Denemarken cadeau?

Nieuw beursrecord in New York Is het u ook opgevallen? Afgelopen week zette de Dow Jones op de beurs van New York een zoveelste record neer, en prompt waren alle media er als de kippen bij om hun lezers, kijkers en luisteraars diets te maken dat dat zeker geen verdienste van de Amerikaanse president was. Of toch, dat die records wel eens de voorbode zouden kunnen zijn van een vreselijke beurscrash, waarvoor Donald Trump de volle verantwoordelijkheid zal moeten dragen, omwille van zijn roekeloos economisch beleid. U had het al door: er kan in deze wereld niets gebeuren dat zo positief is dat het niet op één of andere wijze uitgelegd kan worden als een ramp die op het conto van Trump moet geschreven worden. Voor ons part mag de Amerikaanse president op die manier voor een pak economische “rampspoed” zorgen!

Eva Daeleman schreef een boek Er viel verleden week echt niet aan te ontkomen: ex-VRTomroepster Eva Daeleman heeft een boek geschreven. Eva heeft altijd een beetje in de niche van het alternatieve en de lifestyle business gezeten, maar eind 2015 kreeg ze een burn-out te verwerken. Haar nieuwe boek gaat over die burn-out, maar om zeker te zijn dat het verkocht zou raken en in één moeite te verzekeren dat haar yogastudio voldoende klanten zal blijven lokken, schreef ze in dat boek “openhartig” over haar seksleven.

Vooral haar relaas over hoe ze aan haar eerste orgasme kwam, deed de media de afgelopen week tilt slaan.

Kijk, we gunnen Eva Daeleman gerust haar boek, en haar orgasme, en om haar bij het OCMW weg te houden ook een paar klanten in haar yogastudio. Maar de manier waarop de media van haar boek voorpaginanieuws maakten, is beneden alle peil.

Toppunt was Radio 1, dat blijkbaar vond dat het taboe niet hard genoeg doorbroken kon worden, en het boek nog maar eens bovenhaalde tijdens het avondeten. Smakelijk is anders. Gaan ze het volgende week dan over de ingegroeide teennagel van Stefan Blommaert hebben, en de week daarna over de voetschimmel van Björn Soenens?

Verhulst schreef het verhaal van wielrenner Frank Vandenbroucke, die in 2009 dood werd aangetroffen in een hotelkamer in Senegal, en het verhaal van het Senegalese hoertje dat bij hem was in zijn laatste nacht.

Gevallen engel “Engel” is gebaseerd op het boek van Verhulst, maar is niet zomaar een verfilming van het waargebeurde verhaal dat u wellicht nog kent. Mortiers verkent het thema van de verafgoding en ophemeling van sporthelden en andere beroemdheden en laat zien hoe die gedwongen status vaak leidt tot een zware ondergang. In “Engel” is dat de ondergang van Thierry Brasfort, perfect vertolkt door de nog vrij onbekende jonge Franse acteur Vincent Rottiers.

Na een harde val tijdens de Tour de France neemt voormalig Belgisch kampioen Thierry een welverdiende vakantie met zijn broer Serge (Paul Bartel) in Senegal. Daar leert hij op een avond de prostituee Fae (Fatou N’Diaye) kennen, op wie hij spoorslags smoorverliefd wordt. Zij heeft nog nooit van de sport wielrennen gehoord, laat staan van Belgisch kampioen Thierry. Dat is voor Thierry een verademing. Eindelijk eens iemand leren kennen die hem niet verafgoodt of op handen draagt. Iemand die hem leert kennen zoals hij echt is. Geen held, geen engel. Of toch?

Samenkomst van twee werelden De ontmoeting van de protagonisten is een moment waarin twee werelden samenkomen. Het rijke, westerse idool ontmoet de arme Afrikaanse ‘nobody’ die, om te overleven, alleen haar lichaam als betaalmiddel heeft. Thierry is iemand die zich ‘laat leven’ door de industrie, Fae is iemand die, óm te kunnen leven, bepaalde keuzes moet maken, maar ze weigert zich in een hokje te laten stoppen of een stempel opgeplakt te krijgen. Het woord ‘hoer’ vindt ze dan ook verschrikkelijk denigrerend. Ze noemt zichzelf liever een ‘gazelle’.

Mortiers laat de verschillen tussen Thierry en Fae in de eerste twintig minuten van de film in alles zien, zelfs in hun doucheruimtes. Waar Fae een kleine, armoedige douche instapt en zich onder een piepkleine (waarschijnlijk koude) waterstraal meteen begint in te zepen om het zo kort mogelijk te houden, staat Thierry in zijn luxebadkamer onder de douche te contempleren zonder iets te doen wat lijkt op wassen.

Twee uitersten die, symbolisch gezien, veel gemeen blijken te hebben. In feite gebruiken ze allebeide hun lichaam voor het vermaak van anderen. Ze maken zich beiden schuldig aan vluchtgedrag om hun dagelijkse demonen even van zich af te schudden. In elkaar vinden ze de reddende engel die ze nodig hadden. Mortiers illustreert het samensmelten van de twee personages door een poëtisch shot waarin de gezichten van Thierry en Fae naadloos in elkaar overvloeien.

Poëtisch kunstwerk Mortiers gebruikt nog veel meer poëtische en betoverende cinematografie. Dat maakt van “Engel” iets veel groters dan gewoon een film. De film is een visueel kunstwerk waarin woorden, beelden, muziek (van Soulsavers, zeer toepasselijk), beweging, ritmes, dieptes en kleuren samen een geheel vormen. Mede door het cameratalent van Nicolas Karakatsanis (Rundskop) trekt Mortiers je mee in een cinematografische trip die je niet snel zal vergeten. Dat “Engel” anders is dan andere films, wordt al in de openingsscène duidelijk. Of dat dat de film ook minder toegankelijk maakt voor het grote publiek? Waarschijnlijk wel, maar de spanning, actie en knappe acteerprestaties van Rottiers en N’Diaye compenseren dat.

Thirza Nerissa

Op de praatstoel

27 september 2018

Onze medewerker Jens de Rycke in Irak

11

Koerden zetten aanwezigheid Assyriërs in Irak onder druk Meer dan twee jaar hield de Irakese stad Alqosh, slechts enkele minuten verwijderd van de frontlijn en het grondgebied van Islamitische Staat, stand tegen IS. De stad (50 km ten noorden van Mosoel) is het enige christelijke bolwerk in de vlakte van Nineve dat de terreur van IS overleefde. Nadat IS was verdreven, kwam de stad onder toezicht van de Koerdische autoriteiten en bleven de Koerdische peshmerga-troepen aanwezig in de stad. Niet iedereen is blij met de aanwezigheid van de Koerden.

“Wij zijn niet Koerdisch, wij zijn Assyriërs.

Dit was ons land lang voordat er sprake was van Koerden”, zegt de oude winkelverkoper als ik vraag naar zijn mening over de plannen van de Koerdische president Massoud Barzani om Alqosh deel te laten uitmaken van Koerdistan. De idee wekt bij veel inwoners emotie op, want zij zien hun stad nog steeds liever deel uitmaken van een federaal Irak in plaats van te vallen onder de Koerdische regionale overheid (KRG). Omwille van hun conflictueuze geschiedenis met de Koerden hebben veel Iraakse christenen het moeilijk om de Koerden de lakens te laten uitdelen in de vlakte van Nineve.

Vorig jaar nog waren er kleine rellen in de stad toen de KRG de burgemeester van Alqosh, Faiz Abed Jahwareh, uit zijn ambt zette. In zijn plaats werd Lara Yousif van de KDP (Koerdistan Democratische partij, de heersende partij van de KRG) tot burgemeester benoemd. Volgens de plaatselijke christelijke bevolking was dat weer een voorbeeld van de machtsgreep die de KRG in de vlakte van Nineve probeert te bewerkstelligen. Dit met als doel om het gebied in een toekomstige Koerdische staat te kunnen opnemen.

De bevolking blijft echter verdeeld over de rol van de Koerden in de vlakte van Nineve. Terwijl sommigen de Koerden liever kwijt zijn, zien anderen de seculiere KRG als een alternatief voor een Iraakse overheid die steeds meer onder invloed van Iran komt te staan.

Assyrische dorpen onder druk Badarash is een Assyrisch dorp in Iraaks

Koerdistan, vlakbij de Turkse grens. Het werd in 1922 gebouwd door Assyrische families uit Anatolië (hedendaags Turkije). Ze kwamen er aan het begin van de 20ste eeuw aan, op de vlucht voor de Assyrische Genocide.

Die genocide kostte het leven aan ongeveer 300.000 Assyriërs en is een trauma dat nooit is vergeten. Het zusterdorp Sarsink werd door een andere groep Assyriërs uit dezelfde regio gebouwd.

Aangezien het dorp ver van de vlakte van Nineve ligt, bleef het van de terreur van IS gespaard, maar de Assyrische christenen in die regio hebben andere uitdagingen waaraan ze het hoofd moeten bieden. Zo schudde vier dagen voor ik in het kleine dorp toekwam het huisje waarin ik verbleef nog op zijn grondvesten door Turkse bombardementen. Het dorp kijkt uit op de bergen van Koerdistan en aan de overzijde ligt Turkije. Het is onder andere vanuit dit berggebied dat de Koerdische PKK zijn strijd tegen de Turkse overheid voert. De strijd verplaatst zich echter ook buiten Turkije, waardoor ook Irak vaak een strijdtoneel is in dit externe conflict.

Het is op de berg boven Sarsink dat de oude villa van de Irakese dictator Saddam Hoessein uitkijkt over het berglandschap van Koerdistan. Plaatselijk wordt die villa ‘kasteel Saddam’ genoemd. Vandaag wordt de locatie bezocht door plaatselijke gezinnen om het uitzicht te bewonderen. Naast zijn luxueuze villa liet Saddam ook het oude hotel van Sarsink bouwen om het toerisme in de regio te promoten. Na de Eerste Golfoorlog werden zowel het kasteel als het hotel van Saddam afgebroken om de herinnering aan de dictator uit te wissen. Wat overblijft, zijn ruïnes die als getuige dienen voor een duister hoofdstuk in de geschiedenis van Irak. De Koerdische vluchtelingen die in het hotel waren ondergebracht, werden tijdens de afbraak onder bevel van de Koerdische president Barzani verhuisd naar het overwegend Assyrische Sarsink. De plaatselijke Assyriërs werden plots een minderheid in hun eigen dorp. Een beslissing die tot op vandaag spanningen veroorzaakt.

Geen medelijden maar hulp nodig Mokhtar Zaya

Een mokhtar verenigt de functies van burgemeester en rechter. Hij wordt democratisch verkozen, maar bekleedt deze functie levens-

Geen steun voor Ronse In de gemeenteraad van Ronse is begin dit jaar quasi unaniem een motie goedgekeurd waarin gevraagd wordt de taalfaciliteiten af te schaffen. In die motie wordt er ook op aangedrongen de kwestie te agenderen op het Overlegcomité (het overlegorgaan tussen de verschillende regeringen van het land) en om een onderhoud te hebben met de minister-president en de premier. Sindsdien is er af en toe nog wat commotie rond de faciliteitenproblematiek.

Zo stond vorige week op de Vlaams-Brabantse provincieraad een motie geagendeerd van Vlaams Belang om de stad Ronse te steunen in de vraag om de faciliteiten na 56 jaar af te schaffen. De meerderheid wilde de motie wel laten bespreken, maar stemde nadien toch tegen.

CD&V-raadslid Anne Sobrie, tevens schepen in de faciliteitengemeente Sint-Genesius-Rode, zei namens de meerderheid dat het verkeerd was om Ronse te volgen, aangezien de faciliteitenregeling een compromis was uit 1962 en dat die niet zomaar in één gemeente kon worden afgeschaft. Zij kreeg voor deze uitspraken felicitaties van het UF (burgemeester Petit uit Wezembeek-Oppem), volgens wie de faciliteiten zorgden voor communautaire vrede (sic).

N-VA en Vlaams Belang vonden

het jammer dat de meerderheidspartijen de motie van Ronse ook niet symbolisch wilden volgen, al weten ze drommels goed hoe nefast de faciliteiten voor Vlaanderen zijn.

Beide partijen vonden dat het toch tijd wordt ze af te schaffen.

Resultaat van de stemming inzake de motie: 40 tegen (CD&V, sp.a, Groen, Open Vld, UF), 21 voor (Vlaams Belang en N-VA) en 1 onthouding (Groen). Vrij vertaald: de provincieraad van Vlaams-Brabant steunt de vraag van Ronse om de faciliteiten af te schaffen niet.

Tweetalige oproepingsbrieven Twee weken geleden verstuurde de Vlaams-Brabantse gouverneur Lodewijk de Witte de Nederlandstalige oproepingsbrieven naar de inwoners van de zes faciliteitengemeenten. Dat gebeurde in opdracht van

Kasteel Saddam lang. Het zijn de mokhtars die de orde bewaren op plekken waar de overheid vaak afwezig is. Mokhtar Zaia van Badarash vervult nu weer zijn functie, nadat hij met het reguliere leger vocht op de vlakte van Nineve. “IS kende me als de christen”, zegt hij met een brede glimlach, terwijl hij met vriendelijke dwang opnieuw een sigaret aanbiedt. Op zijn smartphone laat hij trots de foto’s zien van hemzelf met zijn troepen bij de bevrijding van Telskuf.

Mokhtar Zaia: “In vergelijking met de vlakte van Nineve is de veiligheidssituatie hier in Koerdistan stabiel. De lokale spanningen tussen Assyriërs en Koerden komen uit een gemeenschappelijke geschiedenis van conflict en wantrouwen. Veel mensen zagen de gelijkenissen tussen de genocide gepleegd door IS en de genocide die de Koerden een eeuw geleden onder Ottomaans bevel uitvoerden. Dat reet oude wonden open, maar we mogen zeker niet de jonge generatie de fouten van hun voorouders verwijten. Koerdistan verwelkomde de vele christelijke vluchtelingen toen zij voor IS op de vlucht waren.”

“Het is vooral het beleid van de KRG dat

voor veel onvrede zorgt. We worden op een zachte manier gediscrimineerd en weggedrukt uit onze eigen dorpen. Zo kopen de Koerden in Sarsink bijvoorbeeld alle huizen van christenen op, waardoor ze uit hun eigen dorp worden verdreven. Ook voelen Assyriërs zich gediscrimineerd door de ondervertegenwoordiging in de politieke macht.

De christenen hebben daar zelf ook een hand in, door zich over verschillende fracties te verspreiden in plaats van zich als minderheid te verenigen. Maar zoals vaak is voor politici geld belangrijker dan het algemeen belang. Er moet nog veel gebeuren om onze positie in dit land te verbeteren. We overleefden ondanks alles weer een genocide. Ons volk bezit een ongekende veerkracht.

Wij als Assyrische christenen hebben recht op een plaats in Irak en we willen die ook opeisen. Wij waren hier al lang voor de islamitische Arabieren en Koerden hier kwamen, maar we hebben actieve hulp in plaats van medelijden nodig vanuit het Westen, want anders zullen er nog veel christenen vertrekken.”

Jens de Rycke

Tentoonstelling Christenen in Irak VOS Vlaamse Vredesvereniging heeft een tentoonstelling gemaakt van het materiaal dat onderzoeksjournalist Jens De Rycke op zijn reis naar Irak verzamelde. Deze tentoonstelling wordt geopend op zondag 7 oktober 2018 om 11u.30 in de Sint-Pieters-en-Pauluskerk te Mechelen (Veemarkt), na de misviering van de Chaldeeuwse gemeenschap. De tentoonstelling zal vervolgens nog tot 11 november 2018 te bezoeken zijn. Jens De Rycke, auteur van het boek “Dagboek van granaten in Damascus“ zal er het woord voeren, evenals dhr Benjamin Blanchard namens SOS Chrétiens de l’Orient. (vertaling wordt voorzien). De opening wordt afgerond met een receptie.

Vlaams minister Liesbeth Homans.

De Franstalige burgemeesters van de faciliteitengemeenten lieten reeds protest horen tegen die handelswijze. Het probleem ligt in een verschillende interpretatie van de wetgeving. Minister Homans houdt vast aan de decretale regel dat besturen van deze gemeenten documenten zoals oproepingsbrieven steeds in het Nederlands moeten opsturen en Franstaligen daarna telkens opnieuw een document in hun taal kunnen opvragen. Maar de Franstaligen verwijzen dan weer naar arresten waarin de Raad van State aangeeft dat het voldoende is dat zij dit slechts één keer om de vier jaar doen. In Wezembeek-Oppem gaat burgemeester Petit (UF) daarom zelf nog eens eigen – tweetalige - oproepingsbrieven versturen vanuit de gemeente. En daarmee zit het spel terug op de wagen, zoals in 2012, in 2006, in 2000, enzovoort. In theorie werden de faciliteiten ingevoerd om de Franstaligen te helpen zich in de Vlaamse gemeenschap te integreren, maar in praktijk gebeurde het omgekeerde. De Franstalige inwijkelingen weigerden zich aan te passen en door een massale inwijking van Franstaligen, raakten de Vlaamse faciliteitengemeenten verfranst.

OP HET MATJE

populistische uitspraken ingegeven door emotie.” Moet er nog zand zijn?

Op de Hasseltse lijst van de N-VA pronkt ene Shakila Kismat, weliswaar op de 27 ste plaats. Zij deelde enkele dagen geleden een bericht op Facebook met de boodschap: “Geen islam in ons land, dat ze allemaal naar hun eigen land gaan”.

Ze verwijderde vrij snel zelf het bericht, maar er was ondertussen al een schermafdruk van gemaakt, en antifascist en viroloog Marc Van Ranst bracht het een en ander aan het licht. Shakila, van Congolese afkomst, mocht het direct gaan uitleggen bij lijsttrekker Steven Vandeput. Want het Facebookbericht van Shakila beantwoordt niet aan de standpunten van de N-VA. “Uiteraard is dit niet de mening van de partij. Wij staan voor vrijheid van geloof en godsdienst”, zegt Vandeput. Shakila zelf is geschrokken van de ophef en heeft haar verontschuldingen aangeboden via Facebook.

“Ik liet me in de hitte van het debat over een islamschool in Genk verleiden tot een uitspraak die niet strookt met de waarden die de samenleving, mijn partij, maar ook ikzelf uitdragen”, reageerde. “Het debat over islamscholen en de islam in het algemeen verdient nuance en gefundeerde argumenten, geen

STORMLOOP Vorige week ging plots het gerucht rond over het bestaan van boten die Marokkanen gratis vanaf de noordelijke stranden van Marokko, van Tanger tot Tetouan, naar Spanje zouden voeren. Het bericht werd via de sociale media verspreid als een lopend vuurtje. Resultaat: honderden (met name) jongeren – zowel Marokkanen als zwarten – trokken ‘s avonds naar de stranden in de hoop de oversteek naar Spanje te kunnen maken. De Koninklijke Gendarmerie en de Marine moesten ingrijpen. Sinds afgelopen weekend zijn bij de toegangswegen naar de stranden door de politie wegversperringen opgesteld. Tientallen jonge Marokkanen en Sub-Saharamigranten werden gearresteerd, op bussen gezet en naar zuidelijker gelegen steden afgevoerd.

Ondanks het pushback-beleid van de Marokkaanse overheid bereiken maandelijks toch enkele honderden migranten de Spaanse kust, en trekken via Baskenland de grens over naar Frankrijk en België. Wie denkt dat het asiel- en migratieprobleem opgelost geraakt, mag blijven dromen.

12

Cultuur

27 september 2018

Podium Nekka-Nacht met enkel vrouwen: ‘veelZIJdig’ Op zaterdag 13 oktober heeft in de Antwerpse Bourlaschouwburg onder de naam ‘veelZIJdig’ een speciale editie van de Nekka-Nacht plaats, waarbij enkel vrouwen op het podium zullen staan. “Er is nooit een vrouwelijke centrale gast geweest tijdens de Nekka-Nachten. Ons 25-jarig bestaan is een mooie aanleiding om daar verandering in te brengen”, zegt artistiek coördinator Koen Huygebaert.

De klemtoon blijft liggen op het betere Nederlandstalige lied, en tijdens ‘veelZIJdig’ zullen zowel zangeressen uit Nederland als Vlaanderen optreden. “Dat is al 25 jaar een bewuste keuze”, beklemtoont Huygebaert. De affiche van het evenement oogt mooi, met namen als Eva de Roovere, Hannelore Bedert, Laïs en Mira. Ook Riet Muylaert (beter bekend als zangeres JackoBond) en Els Dottermans zullen optreden. Dottermans is een theateractrice, maar ook zij zal zingen. “Ze heeft een heel goede stem”, weet Huygebaert.

Uit Nederland komen Roosbeef (Roos Rebergen is de centrale figuur van de groep) en de minder bekende artiesten Kiki Schippers (cabaretière) en Stephanie Struijk (singer-songwriter). Ook de presentatie is in handen van een vrouw. De Antwerpse stadsdichteres Maud Vanhauwaert neemt die taak op zich. “Zij legt de bredere link naar de poëzie en de acteerwereld”, zegt Huygebaert.

Tijdens ‘veelZIJdig’ zullen de zangeressen niet alleen hun eigen repertoire brengen, ook zullen ze samen zingen. “Er komen duetten. Alles zal spontaan en natuurlijk in elkaar overlopen”, kondigt de coördinator aan. Op het einde zal iedereen samenzingen.

Er zullen mannen aanwezig zijn, maar in een louter muzikaal begeleidende rol. Pianist Yves Meersschaert zal een combo leiden waarvan ook Nils de Caster, Mario Vermandel en David Broeders deel uitmaken. Volgens Huygebaert doen zeker de eerste drie namen een belletje rinkelen in de muziekwereld. Het zal een “redelijk akoestisch optreden” worden, met naast piano ook percussie, gitaar, mandoline, ukelele en contrabas.

De artistiek coördinator is zeer tevreden met de locatie van het evenement. “We wilden ooit iets in de Bourla doen. Het is een prachtige zaal en een geschenk voor ons om daar iets te kunnen organiseren. De Bourla straalt grandeur uit”, zegt Huygebaert.

Gevraagd naar de toekomst van de Nekka-Nacht is Huygebaert vrij duidelijk: “Na 13 oktober starten we met een aantal kleinere projecten die we alle kansen willen geven. Daar zullen we onze handen mee vol hebben. Dus zeker geen Sportpaleis of Lotto Arena meer. De overstap naar de Roma in 2018 is ons niet gelukt. De vraag stelt zich of we nog grote zalen zullen aandoen.” Hij wijst erop dat ‘Nijghse vrouwen’, een programma waarin vier zangeressen een ode brengen aan de overleden Nederlandse liedjesschrijver Lennaert Nijgh, ondertussen al voor in totaal 20.000 mensen is gespeeld: “Dat is driemaal een volle Lotto Arena.”

“We moeten zaken organiseren waarmee we het financieel risico kunnen beperken. Misschien heeft een project met een centrale gast zijn beste tijd gehad. We zullen het Nederlandstalige lied blijven ondersteunen”, onderstreept Huygebaert.

W.L. Tickets voor het avondvullend evenement, dat om 20 uur start, zijn te koop via www.nekka-nacht.be of telefonisch via 03/224.88.37. Leden van de Gezinsbond krijgen korting.

Jan Fabre werd al eerder ontmaskerd Naar levende dichters wordt in dit landje allang niet meer of nauwelijks nog geluisterd. Toch zou het goed zijn dat wat meer te doen, en wel om de volgende reden: soms liegen de dichters de waarheid. De waarheid in de affaire rond de Antwerpse kunstenmaker Jan Fabre is de volgende: in 1997, en dus voor velen onder ons al heel lang geleden, werd Jan Fabre ontmaskerd als een letterdief of plagiaris.

Iemand van wie het plagiaat letterlijk werd aangetoond, bewezen en nooit werd tegengesproken. Fabre had toen al hele zinnen en pagina’s gestolen van mijn zeer serieuze collegadichter Leonard Nolens. Vanaf dat jaar geloof ik dus al niet meer in de wereldberoemde kunstenaar Fabre. Om het geheugen van onze landen tijdgenoten wat op te frissen, citeer ik graag een viertal korte citaten van Nolens uit zijn dagboek van het betreffende jaar 1997.

“Jan Fabre is een reclamebureau dat adverteert voor een product dat niet bestaat.”

De uitspraken van Nolens over Fabre komen uit zijn “Dagboek van een dichter” (Amsterdam/Antwerpen, Querido, 2009, vanaf pagina 760 t.e.m. 769) en kunnen door iedereen nagelezen worden: “De artistieke en intellectu-

ele parvenu met de grote bek is door zoveel Vlaamse en buitenlandse academici en critici de hemel in geprezen.” Op pagina 764 staat te lezen: “Serieus? Maar wij willen niks serieus.

Wij willen brood en spelen. Wij willen bedrogen worden. Leven is al erg genoeg, wij willen amusement. Nee, Fabre dat is toch niks anders dan de haute couture van de leegte, …” En verder: “Ook Fabre wilde, mateloos ambitieus als hij zeer terecht is, de enige zijn en sloeg daarbij zo blind en wild om zich heen dat hij een ander verwarde met zijn spiegelbeeld. Zo grondig heeft hij zich herkend in wat ik schreef dat hij dat beeld beschouwde als zijn eigen tragische zelfportret.” En het gaat verder: “Jan Fabre is een reclamebureau dat adverteert voor een product dat niet bestaat.”

Kortom, wie zich wil verdiepen in de figuur Jan Fabre kan maar beter in dat dagboek van Nolens lezen wat Nolens toen al over het fenomeen Fabre dacht en zo goed formuleerde.

Onlangs werd een videofilmpje van de altijd provocerende Fabre weer verwijderd. De man die denkt dat hij beter kan kussen en schilderen dan de Oostenrijkse schilder Gustav Klimt kan nog niet eens op het voetstuk van Klimt klimmen. Het is goed dat hij ook nu weer wordt ontmaskerd als een nepkunstenaar die leeft van onze soms rijkelijk vloeiende Vlaamse subsidiekanalen. En dit terwijl zeer degelijke publicaties als het kunsttijdschrift “Vlaanderen” en het tijdschrift voor Europese literatuur en cultuur “Passage” sinds enige tijd niet één euro subsidie meer ontvangen en dus ook niet meer konden verschijnen… Het wordt de hoogste tijd dat de hogere ambtenaren aan de subsidiekraan eens rustig en sereen nadenken over het cultuurbeleid in Vlaanderen.

Hendrik C arette

Barok, ook in boeken Het stadsfestival ‘Antwerpen Barok 2018’ trapt de tweede helft af met enkele nieuwe tentoonstellingen. Het Museum Plantin-Moretus belicht de uitvinding van het barokboek, waarbij kunstenaars werden ingezet voor het boekontwerp.

Het culturele stadsfestival ‘Antwerpen Barok 2018’ toont de invloed van Peter Paul Rubens op velerlei vormen van kunst. Dan mag een bezoek aan het Museum Plantin-Moretus niet ontbreken. Rubens was er vriend aan huis.

Samen met Balthasar I Moretus creëerde hij er het barokboek.

Balthasar I Moretus was de kleinzoon van Christoffel Plantijn, één van de grootste en misschien wel de beste uitgever ooit. Plantijn was een bescheiden en milde man en tegelijk een briljant zakenman en een gedreven bedrijfsleider. Met zijn Officina Plantiniana koos hij resoluut voor vernieuwing en kwaliteit, een gedurfde keuze in een tijd van religieuze en politieke conflicten. Plantijn omringde zich met uitmuntende vaklui, letterontwerpers, illustratoren en wetenschappelijk geschoolde proeflezers.

De belangrijkste schrijvers en wetenschappers uit die tijd vonden hun weg naar de Officina, zoals de grote humanist Justus Lipsius voor zijn uitgaven van Latijnse klassiekers als Tacitus en Seneca. Plantijn publiceerde ruim vijftig aardrijkskundige werken, waaronder de schitterende atlassen van Ortelius, en hij engageerde de beste kunstenaars voor de illustratie van de kruidboeken van Dodoens, Clusius en Lobelius. Een absoluut meesterwerk van Plantijn is de uitgave van de Bijbel in vijf talen en in acht banden. Het is de grootste typografische onderneming van de zestiende eeuw.

En in 1573 publiceerde hij het eerste Nederlandse woordenboek. De Fransman Plantijn had ondervonden hoe moeilijk het was om het Nederlands onder de knie te krijgen. Hij mistte een woordenboek en gaf er dan maar zelf een uit. Zijn ‘Schat der Neder-duytscher spraken’ is de eerste inburgeringscursus van ons land.

Al deze parels van drukwerk, uitgegeven door Christoffel Plantijn, al deze topwerken van topauteurs, met de mooiste lettertypes en illustraties, zijn op zich meer dan de moeite waard om het Museum Plantin-Moretus te bezoeken.

De generaties na Plantijn gingen in zijn voetsporen. Ook zij trokken de kaart van vernieuwing en kwaliteit in een veranderende wereld.

Passie voor het boekenvak De tentoonstelling ‘Barok boekdesign’ focust op Balthasar I Moretus, de kleinzoon van Christoffel Plantijn, die in 1610 aan het hoofd van de Officina Plantiniana kwam. Toen was Antwerpen een bolwerk van de Contrareformatie. Om de herintrede van de triomferende Kerk te vieren, was geen stijl beter geschikt dan de barok.

De Kerk zette alle middelen in, ook drukwerk. De Officina kreeg heel wat kerkelijke bestellingen en maakte grote winsten. Balthasar I Moretus kon de drukkerij-uitgeverij uitbouwen tot een prachtig stadspaleis, met een binnentuin, pronkkamers en portretten uit het atelier van zijn jeugdvriend Peter Paul Rubens.

Net zoals zijn grootvader Plantijn zocht Balthasar I Moretus naar verbetering en vernieuwing en hij zette een grote stap in de ontwikkeling van de boekarchitectuur. Hij gaf vooraanstaande kunstenaars opdrachten voor het ontwerpen van titelpagina’s en voor het leveren van illustraties. Uiteraard klopte hij aan bij zijn vriend Rubens, die vele illustraties leverde voor de nieuwe gebedenboeken van de Officina. Moretus deed ook een beroep op Erasmus Quellinus, Karel de Mallery, Peeter de Jode en Abraham Van Diepenbeeck. Van al deze samenwerkingen zijn schitterende staaltjes barokboeken te zien op de expo, die eveneens toont hoe dat concreet werd aangepakt.

Een mooi voorbeeld daarvan is de ontwerpschets van Balthasar Moretus voor de titelpagina van het ‘Breviarum Romanum’ die dan door Rubens werd uitgewerkt.

Dat de passie voor het boekenvak, dat de vriendschap en de samenwerking tussen toptalenten niet is gestopt met Moretus en Rubens, illustreert de tentoonstelling met een hommage aan hedendaagse uitgevers zoals Imschoot, met eigenzinnige kunstenaarsboeken, de Londense uitgeverij Visual Editions en het Canadese Gaspereau Press, met bijzonder innovatieve publicaties.

MMMV Tentoonstelling ‘Baroque Book Design’, van 28 september 2018 t.e.m. 6 januari 2019, Museum Plantin-Moretus, Antwerpen, www.museumplantinmoretus.be

Zuid-Afrika

27 september 2018

13

Bird Island: aantijgingen op losse schroeven?

Het ziet ernaar uit dat de beschuldigingen van pedofilie aan het adres van een drietal ministers uit de apartheidstijd op drijfzand berusten. Jacques Pauw, notoir voormalig journalist en schrijver, en zeker geen sympathisant van het voormalige blanke bewind, heeft zijn bedenkingen.

Twijfels In een artikel in News24 draait Pauw er geen doekjes om. Het is met tegenzin dat hij het verhaal van de vermeende seksuele aanrandingen op Bird Island bij Port EliZabeth door drie ministers van P.W. Botha’s voormalig kabinet - Magnus Malan (defensie), Barend du Plessis (financiën) en John Wiley (milieu) in vraag moet stellen. Hij verkoos dat de aantijgingen van journaliste Chris Steyn en ex-politieman Mark Minnie volkomen waar waren.

Immers, vooral de figuur van Malan vervult hem met afkeer. In de late jaren tachtig viel Jacques Pauw fel uit tegen wat hij noemde Malans “moorddadige” militaire operaties. Tevens schreef hij twee boeken over de “doodseskaders van de apartheid”. Hij vermeldde letterlijk dat Malan verdiende “te rotten in een cel”.

De man sprak echter met twee helikopterpiloten, waaronder een die ingedeeld was bij het zestiende eskader op de luchtmachtbasis van Port Elizabeth in de tijd dat de pedofiliefeiten zouden hebben plaatsgevonden. Beide mannen beweren dat zoiets onmogelijk was. De Pumahelikopters die bij het overbrengen van de jonge slachtoffers zouden gebruikt zijn, hebben immers twee piloten en een boordwerktuigkundige. En dan is er nog het grondpersoneel. Kortom, met zoveel getuigen kan niets verborgen blijven. En dan is er nog de chirurg die volgens de auteurs van “Bird Island” de jongen zou hebben verzorgd die door de pedofielen seksueel was gepenetreerd en daarbij ernstig zou zijn verwond. Steyn vond de intussen gepensioneerde man, maar die zou volgens haar geweigerd hebben om te praten omwille van het beroepsgeheim. Pauw stelt zich de vraag waarom de journaliste zijn identiteit beschermt, rekening houdend met het feit dat de arts verzuimde een misdaad aan te geven.

Geknoei in onderzoek Op aanraden van een oude vriend bij de politie ging Pauw zich verdiepen in het onderzoek dat Mark Minnie had verricht. En dat bleek zeer zorgeloos te zijn gebeurd. In het boek beschrijft Minnie zichzelf als een compromisloze figuur, maar ook als een regelmatig barbezoeker, een grote drinker die als gevolg daarvan regelmatig met een kater en hoofdpijn op het werk aankomt.

Kortom, voor de lezers van Deon Meyers’ thrillers is hij een evenbeeld van Benny Griessel. Tijdens zo’n barbezoek komt Minnie in contact met een veertienjarige kleurlingjongen

die hem vertelt dat hij en zijn broer deel uitmaken van een pedofilienet dat geleid wordt door Dave Allen, een bekend zakenman. Het is trouwens die broer die zwaar gekwetst moest worden gehospitaliseerd.

Minnie bezoekt het slachtoffer, maar deze weigert te praten. Pas nadat Minnie suggereert dat hij wel eens aids zou kunnen hebben opgelopen en hij hem belooft te zullen zorgen voor het antiretrovirale AZT, als het in Zuid-Afrika beschikbaar is, gaat de jongen overstag. De politieman hoort wat er zou gebeurd zijn, om zich later van de jongen niets meer aan te trekken. Nog steeds volgens het verhaal van Minnie deden hij en een collega een inval bij Allen en ontdekten ze er een hoop pornografisch materiaal, wat op dat ogenblik in Zuid-Afrika illegaal was.

Onmiddellijk klapte de man uit de biecht. Hij zou de namen van de drie ministers hebben vermeld en zou zelfs gepoogd hebben Minnie om te kopen, door hem 100.000 rand (vandaag bijna 6.000 euro) aan te bieden. Minnie maakt een verslag – maar vermeldt daarin niets over de poging tot omkoperij -, laat de man weten dat hij de volgende dag voor het gerecht moet verschijnen en laat hem tegen alle regels in vrij. Achteraf krijgt hij te horen dat Allen nog geprobeerd heeft de moeder van de slachtoffers te intimideren, maar weer neemt Minnie de man niet in hechtenis. De volgende dag wordt Allen dood aangetroffen. Het leek zelfmoord, maar in het boek wordt gesuggereerd dat de man weleens het zwijgen kon zijn opgelegd, evenals minister Wiley een maand later.

Het verhaal is nog niet af Nog steeds volgens eigen zeggen zou Minnie dan met het onderzoek zijn voortgegaan tot hij van een van de voornaamste staatsaanklagers het bevel zou hebben gekregen ermee te stoppen. Volgens Jacques Pauw kan een aanklager achteraf weigeren een zaak voor te leggen, maar kan die geen lopend onderzoek stilleggen. Minnie doet stiekem verder, tot hij op een dag ontdekt dat de resultaten van zijn onderzoek door de speciale afdeling van de politie zijn ontvreemd. Wat bij Pauw de vraag oproept waarom Minnie het origineel niet in een safe had gelegd en hij geen kopie had genomen. Tevens vraagt de journalist zich af waar het notaboekje van de agent is gebleven. Dat was een standaardprocedure in die tijd; in een notaboekje noteerde een agent al zijn bewegingen en bevindingen en dat droeg hij permanent bij zich.

En waar zijn de opnamebanden met de gesprekken met de getui-

gen? En waren die ook niet beveiligd? Later probeerde Minnie dan alles te reconstrueren. Hij zou zelfs een der betrokken jongeren, die een leeftijdsgenoot had neergestoken, in de gevangenis hebben teruggevonden. Maar omdat hij op dat moment niet meer bij de politie werkte, kon hij niets uitrichten.

In volle frustratie zou hij de resultaten van zijn tweede onderzoek aan Ernie Schnetter, divisiecommissaris in de Oost-Kaap, hebben overhandigd, zonder opnieuw over een kopie te beschikken. Tevens zou hij gepoogd hebben het materiaal voor 20.000 rand (1.200 euro) aan een journalist te verkopen. In 2007 verliet hij Zuid-Afrika. Wat Pauw volgende vraag doet stellen: Waarom wordt dit alles pas nu aan het daglicht gebracht, nu de twee betrokken jongeren verdwenen zijn, een voorname getuige als Schnetter en twee van de drie beschuldigden (Malan en Wiley) overleden zijn en enkel Barend du Plessis nog in leven is (en in een vraaggesprek met het blad Rapport zichzelf bekendmaakte, maar zijn onschuld uitschreeuwde)?

Bovendien beweerde generaal Johan van der Merwe, destijds hoofd van

de politie, niets te weten over een pedofiliedossier en evenmin iets over het mogelijk ontvreemden daarvan. De proef met de leugendetector kon hem niet op leugens betrappen.

Chris Steyn Al is Jacques Pauw zeer negatief over Minnie, hij heeft wel achting voor Chris Steyn, die hij kent als een goede onderzoeksjournaliste en een gedreven tegenstandster van de blanke regering. Volgens Steyn was het Magnus Malan die het Civil Cooperation Bureau (CCB) opdracht gaf Allen en Wiley te vermoorden. Dat bureau zou verantwoordelijk zijn voor een aantal moorden op antiapartheidsactivisten destijds. Echter, volgens Pauw had die organisatie haar bases in Pretoria en Johannesburg, en was er te weinig tijd om na de vrijlating van Allen de man nog snel voor de rechtszitting om te brengen. Trouwens, Pauw vindt het vreemd dat Steyn als de dood zwijgt over haar huwelijk in die periode (eind jaren tachtig, begin jaren negentig) met luitenant-kolonel Eeben Barlow, toen een bevelhebber bij de CCB. Alleszins heb-

Mark Minnie in betere tijden ben Pauws bedenkingen geleid tot een ferme controverse tussen hem en Steyn.

Intussen werd Minnie, amper twee weken na het verschijnen midden augustus van “Bird Island”, op het domein van een vriend dood aangetroffen. Wat weer tot speculaties leidde, uiteraard. David Klatzow, een bekend forensisch wetenschapper die door de familie zelf was aangezocht om het overlijden te onderzoeken, bevestigde echter de zelfmoordthesis.

Jan van Aerschot

Hoelang nog houdt laatste Afrikaner universiteit stand?

Hoofdgebouw campus Potchefstroom - Foto Astate.edu

Stellenbosch verengelst, Pretoria verengelst, Bloemfontein verengelst, en Kaapstad is al lang verbasterd… Onze Afrikaanssprekende stambroeders en -zusters kijken met een heel klein en heel bang hart naar de rumoerige taferelen die zich afspelen op de campus van de laatste universiteit die nog het lef heeft haar studenten op te leiden in die pittige moedertaal waar gedreven activisten van 1875 tot 1925 voor gevochten hebben. Voor alle duidelijkheid, Vlaamse lezers, studenten die het Afrikaans niet lusten, kunnen zich aan de Noordwes-Universiteit van Potchefstroom probleemloos tot de elite van morgen laten opleiden in de universele taal van Theresa May and company.

Gold in Nelson Mandela’s Regenboognatie niet de toverformule dat nu alle ‘groepen’, ongeacht ‘velkleur’, afkomst, ideologie of voorgeslacht evenveel kansen moesten krijgen om vooruit te komen in het leven?

Welja, een hogeschool waar Xhosa en Zoeloe en Khoi en Afrikaner naast mekaar en mét mekaar wijsheid opdoen, ieder in de taal van zijn keuze, dáár is een natie toch regenboog voor, denk je dan. Oei, de dagelijkse werkelijkheid oogt iets minder regenboogkleurig. Studenten van de Noordwes-Universiteit zijn een paar weken geleden op de proppen gekomen met een averechtse eisenbundel waar zelfs UGent-rector Van de Walle stil van zou worden.

Wij Willen Witten Weg! Plaatsgebrek noopt mij tot bondigheid, maar de eisenbundel die de gekleurde studenten een memorandum noemen, begint straf: Engels enige onderwijstaal op de NWU. Punt 2: toename van 51 procent zwarte studenten tegen 2019 op de campus en in de ‘koshuise’.

Uiteraard moet de witte adjunct-kanselier Janse van Rensburg plaats ruimen voor een zwarte vrouw in die functie. Géén verhoging van het studiegeld. Er moet van januari tot december een pendeldienst komen voor studenten die veraf wonen. De huidige studentenraad moet ontbonden worden, omdat die niet zo ‘democratisch’ is verkozen als op andere campussen. Dan héél eigentijds: meer dan één toilet moet genderneutraal zijn. En als klap op de regenboogpijl: alle gebouwen die naar ‘witte kolonialen’ vernoemd zijn, moeten hernoemd worden naar - ik citeer - ‘zwarte progressieve figuren’.

Goed om weten is dat al die eisen zijn gesteld door studenten die zijn aangesloten bij Julius Malema’s Economic Freedom Fighters (EFF) en het al even rabiate SA Student Congress (Sasco).

Nie pleujen De reacties van ‘gewone’, overwegend blanke mensen op die demagogische studenteneisen, deden mij onweerstaanbaar terugdenken aan de ‘historische’ oproep van Guido Moons om ‘nie te pleujen’, maar Afrikaners kennen blijkbaar geen ‘Geints’. Toch kwamen heel wat commentaren op hetzelfde neer: “Nie ingee nie.” Stemmen van ‘gewone’ blanken. Maar te vrezen valt dat ook dit laatste Afrikaner universiteitsbolwerk op den duur zal moeten plooien, helaas.

Het enige wat die gasten kunnen, schrijft een lezeres, is alles afbreken in plaats van eindelijk eens iets op te bouwen. Criticasters zullen dat soort uitspraken wel weer een bekrompen uiting van racisme vinden, maar aan wélke kant zitten de ware racisten? Een andere dame legt de vinger op een jarenoude wonde: “In de regenboognatie, waarin wij allemaal één moeten zijn, moet alles wat ‘wit’ is verdwijnen en al wat ‘zwart’ is, wordt ons door de strot geduwd en nu zijn we allemaal gelijk.” Zijzelf noemt het apartheid en onderdrukking.

Wie ben ik om haar te durven tegenspreken? Misschien kan die ‘veelbelovende’ jonge zwarte die zijn 53-jarige werkgeefster van kant gemaakt heeft en als 22-jarige droomde van een rapper-carrière, dat wel in mijn plaats doen? O ja, weten jullie hoe ze een rapper noemen in dat pittige Afrikaans? Zelfs ik wist dat niet, maar ik vind Hector van Oevelen het treffend: een kletsrymer.

14

Brieven

27 september 2018

Herman De Croo blijft Vlaams-nationalisten mentaal gehandicapt vinden

Drinkt er ene op onze toekomst In het najaar van 2017 lanceerden de Vrienden van ‘t Pallieterke hun Klauw-bier, een blonde tripel van 9 graden alcohol, beschikbaar in flessen van 75 cl. Sinds kort is Klauw echter ook beschikbaar in flesjes van 33 cl.

Wij starten deze week met een grote opruiming. Voor 6 grote flessen betaalt u nog 40 euro (in plaats van 50) en de kleine flessen zijn te koop per doos van 24 flesjes aan totaal 75 euro.

Elke bestelling komt met een 20-tal passende bierkaartjes. Bovendien zijn er ook glazen beschikbaar aan de prijs van 5 euro per glas.

Glazen kunnen echter enkel samen met bier aangekocht worden. U krijgt een gratis glas per aankoopschijf van 75 euro.

Verzending: 7 euro (levering na afspraak). Afhalen kan ook via onze verkooppunten in elke provincie.

Bestellen?

Bestellen kan via de webwinkel op www.klauw.net of middels een overschrijving op de rekening van de Vrienden van ‘t Pallieterke: BE63 7360 1247 8308. Tel. 03 233 03 94 of info@klauw.net.

Wintertijd of zomertijd?

Artsen- en tandartsenexamens

Populisme en verkiezingen Pallieterke, Populisme, een democratisch politiek profiel? Er bestaan geen coherente criteria die bepalen wanneer een politicus zich als populist manifesteert. Vertegenwoordigt hij uitdrukkelijk een zwijgende Vlaamse meerderheid? Vertegenwoordigt hij exclusief de ontgoochelde Vlaming? Staat populisme voor de simplificatie van een sociale verbondenheid?

Monica van Horenbeeck - Ieper

De waarheid, alstublieft Pallieterke, Gehoord en gezien in Terzake van 17 september: Theo Francken die bij hoog en bij laag beweert dat de N-VA de “enige” partij is die gewaarschuwd heeft voor het “wir schaffen das” van Merkel en dat deze massa-immigratie nefast zou zijn voor onze samenleving. Nu weet ik dat er zoiets als een cordon bestaat, maar de partij die hij verzwijgt, waarschuwt reeds meer dan dertig jaar. Maar ja, zijn partij begint autoritaire trekken te vertonen en dan is de waarheid niet meer zo belangrijk.

Dirk C allens - Beveren

Wim Peeters (tandarts) - Turnhout

Jan Fabre

Kieslijsten Pallieterke, Bij de samenstelling van de kieslijsten wordt al eens een robbertje gevochten. De meest begeerde plaatsen zijn de kop en de staart, maar voor de lijst van de N-VA te Gent heeft Siegfried Bracke het leuke idee gehad de middelste plaats op te eisen. Laat mij maar de eerste helft van de lijst duwen en de tweede helft trekken, moet hij gedacht hebben. Goed gezien. Het is zoals bij sommige blootbladen waar op het uitnemende middenblad de meest bekoorlijke diva fungeert als blikvanger, de ‘centerfold’. In Gent zullen ze het weten: “Stem voor Siegfried Centerfold.”

Hugo de Moor - Merelbeke

Kruisende woorden oplossing 1127

Pallieterke, Ik was onlangs op bezoek bij een Kempense collega. Hun dochter was vijf jaar geleden tweemaal gebuisd op het Vlaamse toelatingsexamen. Omdat ze toch gemotiveerd was, ging ze naar de universiteit in Utrecht. Daar gaat ze nu haar zesde jaar afwerken. Ze is zinnens in Nederland te blijven en eventueel te specialiseren. Weeral een Vlaamse afgestudeerde kwijt...

Terwijl de Kempen kreunt onder een tekort aan huisartsen en tandartsen, schijnt de zon volop in Wallonië. Dit is om razend bij te worden…

De N-VA beweerde dat het Waalse artsenprobleem was opgelost ... terwijl ik grote twijfels had bij dat schamele akkoord. Zoals bij élk akkoord met de Walen waarin ze beloven in de toekomst ‘braaf’ te zullen worden, flikkeren ze nadien elke overeenkomst in de vuilbak. Ze redeneren eenvoudig. Binnen zes jaar durft niemand hun afgestudeerden een RIZIVnummer weigeren.

Vermits we in het laatste regeringsjaar zitten, kan de N-VA beter alles opblazen. Met Marcourt als detonator.

R

E

K

E N

I

E

R

L

A

X

S

R

X U G

L

I

E N A

L

I

N E

X N

X

A N A

X

I

L

X G N O E

A V A G E

X

R A N X

S

X

F

X G

I

A A N X

R A

T

S

X

G R

I

S M E

E

L

S

T

X M A M X

K

E

T

A

L

A A N S

E

E

X

K R

E I

I

N G E N

Pallieterke, De dalai lama hield op 13 september een toespraak in Malmö. De Tibetaanse leider in ballingschap, winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede, sloeg nochtans nagels met koppen: “Europa is moreel verplicht écht bedreigde vluchtelingen te helpen en te onderwijzen, want finaal moeten ze … terugkeren en hun eigen land ontwikkelen. Ik denk dat Europa toebehoort aan de Europeanen.” Eigenlijk herhaalde deze 83-jarige wat hij twee jaar geleden al in Leipzig zei: “Duitsland moet geen Arabisch land worden, maar heeft de morele plicht ze tijdelijk toe te laten en op weg te helpen naar… thuis.” Dat de Vlaamse zenders, met beroepsjournalisten, de visie van de dalai lama op 14 september niet nieuwswaardig vonden, is een schandvlek op echte journalistiek. Ze hebben hun voeten geveegd aan één van zijn belangrijkste uitspraken: “In de strijd voor vrijheid is de waarheid het enige wapen dat we bezitten.”

Reddy de Mey - Oostende

Pallieterke, In plaats van maandenlang te zeveren over deze voor velen onbelangrijke vraag, zouden de Europese bollebozen beter onmiddellijk beslissen om voor iedereen één en dezelfde tijd in te voeren. En waarom geen half uurtje minder en een half uurtje meer? Of is dat te moeilijk?

EDV - Brugge

Jan Fabre Pallieterke, Wij wensen u hartelijk proficiat omdat u, anders dan de gezagsgetrouwe kranten, eindelijk de opgeblazen ballon hebt doorprikt van Jan Fabre, die zich na Jan Hoet heeft opgewerkt tot de kunstpaus van de snobs in Vlaanderen. Wijlen Rik Poot heeft ooit Jan Hoet in een open brief aan Humo zijn gedacht gezegd over de gang van zaken in het moderne kunstmilieu. Nu zet u met feiten en cijfers zijn opvolger figuurlijk in zijn blootje. De meisjes die voor Fabre in zijn toneelstukken (sic) moeten opdraven, worden letterlijk in hun blootje gezet. En wij maar subsidies betalen. Die zijn al vele jaren onthouden geweest aan echte kunstenaars die niet naar de pijpen van de Jantjes dansten.

Balfoort-Thys - Vilvoorde

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Hotels en restaurants Vlamingen thuis zijn zijn Vlamingen thuis

waar Verliefd Vlamingen thuis zijn op de natuur-?

Verliefd op de natuur-?

Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Romain Peeters - Attenrode

ABONNEMENTEN

E N B A A R

N X

Dalai lama uitgespuwd?

Pallieterke, Jan Fabre is ook toegetreden tot de #MeTooaanhangers. Op de rode VRT mocht hij de verontwaardigde onschuldige komen uithangen.

In 2012 is hij naar eigen zeggen afgeslagen met een knuppel. Dat was natuurlijk voor VRT de schuld van extreemrechtse lui. Hij kwam dan nog al lachend voor het scherm de pandoering toelichten. Er was geen enkel schrammetje op zijn vettig lijf te zien.

Het zal waarschijnlijk een plastieken speelgoedknuppel zijn geweest. Later liet hij katjes van het balkon gooien als kunstuiting, maar volgens hem hadden ze geen pijn geleden.

Dat terwijl er bij ééntje een poot moest geamputeerd worden. Ook nu zal deze vieze vent niet vervolgd worden, want mijnheer is dankzij Laken grootofficier en commandeur.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A T O E B H O V C E R E D A D R E T X B F E D E G R X R H G E G I R G X J O O G K E X I L P A T

Pallieterke, Dat men die jaarlijkse overgangen van wintertijd naar zomertijd en omgekeerd wil afschaffen, is een goede zaak. Wat nu? Doorlopend wintertijd of doorlopend zomertijd?

Wie dit vraagt, vergeet dat wat wij thans “wintertijd” noemen in feite reeds de zomertijd is, vermits België zich in de uurzone van Greenwich bevindt. Onze “zomertijd” is eigenlijk een dubbele zomertijd! Als actieve amateurastronoom wens ik voortaan niet alleen de wintertijd, maar wil ik dat zelfs nog één uur meer afgetrokken wordt, zodat we eindelijk weer het echte uur hebben van onze tijdzone. Onze huidige “zomertijd” is de Oost-Europese tijd, de zonnetijd in Kiev.

Jean Meeus - Kortenberg

Winter- of zomertijd?

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

27 september 2018

Van een frisco tot een paraplu Het gaat goed met STVV in de Jupiler Pro League. Na een negen op negen en een zevende plaats in de rangschikking, kunnen de ‘Kanaries’ de volgende speeldag met vertrouwen afreizen naar Anderlecht Sin Raymond Goethals behaalde zijn eerste successen op het hoogste niveau met SintTruiden, en dat is men daar nog niet vergeten. Raimundo maakte hen vicekampioen en hij wordt er nog steeds verafgood! Hij kreeg zelfs een standbeeld op Staaien. Alsof dat nog niet volstond, werd in de nieuwe tribune ook een zaal naar hem genoemd, waar zijn Brusselse uitspraken op de muren zijn geschilderd.

Men kan er bijvoorbeeld lezen: “Mijn joueurs hadden caracteir joeng, nuut ni geblesseird…

Ze speilden alteid, as ‘t nuudig was mei ne gebroken puut.” (Mijn spelers hadden karakter, nooit gekwetst. Ze speelden altijd, als het nodig was met een gebroken been.)

Dat was in de tijd dat 150 supportersbussen vertrokken naar Anderlecht. Dat zal nu veel minder zijn. Thuis hadden we weinig problemen met Sint-Truiden, maar in de hel van Staaien was dat andere koek. Toen Raymond er trainer was, verdacht ik hem ervan dat hij er zelfs een tractor bij haalde. Het veld moest er zo slecht mogelijk bijliggen! Voor het hoeravoetbal dat ze daar speelden, was een biljartlaken uit den boze. Raymond wou een loopgravenoorlog. Een uur voor de wedstrijd was de hel volgelopen met 12.000 toeschouwers, en dat waren er 2.000 meer dat het stadionnetje aankon. Er stonden supporters tot op de zijlijn.

Lijnrechters Rechtsachter was een ondankbare plaats om te spelen op Staaien, langs de zijlijn dus!

Ik heb er eens een projectiel tegen het hoofd gekregen, een frisco, bleek later. Een paraplu van een oud vrouwmens heb ik op het nippertje kunnen ontwijken. Jaren later, toen ik in het

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Sportcafé in Sint-Truiden een pintje ging drinken, kwam een man naar mij toe, een zekere Henri, die mij trakteerde voor hij opbiechtte dat hij de dader van de aanslag met de frisco was.

Nadat ik hem had gerustgesteld dat het hersenletsel nogal meeviel, hadden we een leuke babbel over zijn geliefde STVV. Of dat aardappelveld nog niet genoeg was, hét geheime wapen van de Truienaars was de buitenspelval. Dat was voor ons een probleem, want de lijnrechters vlagden altijd. Hoe zou je zelf zijn, met hijgende STVV-supporters in je nek! Lon Polleunis, oud boegbeeld van geel-blauw, vertelde mij dat Goethals het in het begin moeilijk had gehad bij de Kanaries. Nadat Raymond zijn tactiek op het bord had geschreven, gebeurde het wel eens dat Lemoine en Boffin opstonden, de ganse boel afveegden en vervolgens vertelden hoe er gespeeld ging worden.

Raymond Goethals had vlug begrepen dat hij op Sint-Truiden maar kon slagen als hij inspraak duldde, en het clublied meezong op de bus....

Gille van Binst

Johan Vande Lanotte sluiste belastingsgeld over naar Basketbal Oostende

Roskammen

Het doel voorbij…

We houden wel van een potje Europees voetbal. Probleem op de Vlaamse zenders is dat je naast een commentator er een cocommentator moet bijnemen. De meerwaarde van die laatste is nul komma nul. Tijdens de Champions League-match Brugge-Dortmund viel op “Vier” de verbinding even uit. Een kortstondige verademing. Tijdens Real Madrid tegen Roma op “Q2” was het praktisch gans die match ook van dat. Noodgedwongen commentaar vanuit de studio stond als rustgevende zaligheid haaks op het geijkte door elkaar heen leuteren van de commentator en cocommentator “ter plaatse”.

Je kunt de klank uitschakelen en dan heb je nog beeld, maar dan mis je een stukje stadionsfeer. Dat ligt anders voor studiogesprekken voor en na een match, en tijdens de rust. Dan is naast de klank van analistengeleuter ook het beeld overbodig. Daarnaar handelen, met een simpele druk op een knopje, is een makkie, weten we door ervaring.

Belet niet dat het analistenclubje blijft aangroeien met ex-coryfeeën uit het voetbalwereldje. Is het nog wel een vraag of dat clubje het doel van een aanvullend specialistenwoordje niet voorbij schiet? Zowel bij de audiovisuele als de geschreven media wordt de scheidingslijn tussen de sportjournalistiek en het analistengedoe almaar dunner. De mening van de amateur-analist krijgt steeds meer voorrang op die van de professionele journalist; die beperkt zich navenant tot jaknikken op het hoge analistenwoord.

“Opgetekend” Zo vond Jonas de Roeck, jongste nieuwkomer op het analistenplatform, het “not done” dat Thibaut Courtois de match Real Madrid-AS Roma van op de bank moest volgen. Courtois was toch uitgeroepen tot beste doelman van het voorbije WK? Jonas vergat even dat de uitgeroepen beste doelman ter wereld over een vol jaar de Costa Ricaan Keylor Navas is, waarvoor Real-coach Lopetegui die avond gekozen had. Je wordt dan als neo-analist niet echt blij als die Navas een schitterende match speelt en met enkele wereldsaves de bal uit zijn netten houdt. De moderator, coördinator of hoe de aanwezige

Vranke taal

Hartverscheurend Het waren anderhalve week geleden dramatische gebeurtenissen die wij, gelukkig maar, achter de rug hebben. Er zijn wat tranen gevloeid de voorbije dagen. Om te beginnen was er Cristiano Ronaldo, die zijn waterlanders niet kon houden nadat een hardvochtige scheidsrechter hem met een rode kaart naar de coulissen verwees. De fotografen hadden er een kluif aan. De foto’s met een snotterende Ronaldo gingen in vliegende vaart de wereld rond. Het moet geleden zijn van de tijd dat we op het witte doek de laatste der Mohikanen zagen sneuvelen, dat we nog zo hebben meegeleefd met een slachtoffer. We kunnen ons levendig inbeelden dat meer dan de helft van de bakvissen die les volgen bij juffrouw Denise en fan zijn van Ronaldo, in zwijm zijn gevallen bij het zien van die schrijnende beelden waarmee de sportredacties op ons gemoed probeerden te werken.

Verdriet alom Of in de kleedkamers van Anderlecht en Standard tranen gelaten zijn na hun ondermaatse Europees optreden, zijn we niet te weten gekomen. We hebben na afloop, tot onze oren ervan suisden, een koppel trainers

horen brullen tegen de sterren op. Of dat Hein Vanhaezenbrouck en Michel Preud’homme waren, durven we niet met zekerheid zeggen.

Al denken we dat we er niet ver naast zitten met ons vermoeden dat zij het wel degelijk waren. Dat die door pech geplaagde trainers sinds kort niet meer het zonnetje in huis zijn, weten we dan weer uit goede bron. Toevallig stonden de twee geteisterde trainers en hun ploegen voorbije zondag tegenover elkaar in het Constant vanden Stockstadion. In de hoop op een beetje eerherstel.

West-Vlamingen onder elkaar Met de uitzege tegen Eupen nestelt Oostende zich op kousenvoeten tussen de top zes.

Terwijl ze aan de kust nog aan het nagenieten zijn, kennen we er die in de andere uithoek van West-Vlaanderen in zak en as zitten. Dan hebben we het over Zulte-Waregem, dat zich in eigen huis liet vloeren door Kortrijk. Van uw gouwgenoten moet ge het hebben. Ze hebben het niet getroffen aan de Gaverbeek. Het uitstapje eind deze week naar Genk wordt ook al geen plezierreis. Tenzij ze een gedaantewisseling ondergaan. We gunnen het hen, maar omdat we niks in de Waregemse pap te brokken hebben, moeten ze daar zelf voor zorgen.

Vooruit met de geit.

15

“Er zijn dingen waar ik bang van ben, maar niet van Antwerp.” Als uitdaging kon het tellen.

Veel meer is niet nodig om een oorlog te ontketenen tussen het Kiel en Deurne-Noord. Zover is het goddank niet gekomen, omdat Beerschot-Wilrijk het voorbije seizoen op een haar na de promotie naar 1A miste. Daardoor is de stadsderby met alles erop en eraan tussen de Antwerpse rivalen tot nader uitgesteld. “Niet bang van Antwerp”, die slagvaardige woorden zijn voor rekening van Marc Brys, niet lang geleden nog trainer van Beerschot-Wilrijk en tegenwoordig aan de slag bij Sint-Truiden.

Dat smeerde het voorbije weekeinde Antwerp de eerste nederlaag van het seizoen aan, waardoor Marc Brys in het gelijk werd gesteld.

Daarmee zijn we nog niet te weten gekomen waarvoor de trainer van STVV, behalve voor de duivel, zoal bang is. Misschien voor vrouwlief, al haasten we ons te zeggen dat zij er absoluut niet zo naar uitziet.

Afstraffing Verliezen van Club Brugge is geen schande, maar u met 0-4 laten inpakken, zoals AA Gent het klaarspeelde, is iets helemaal anders. We hebben in voorzitter De Witte van Gent nooit een lolbroek gezien, maar zondagnamiddag zat hij meer dan ooit bonen te vreten. Wat dat voor gevolgen gaat hebben, valt af te wachten.

Dat de gezichten in het andere kamp iets opgeruimder oogden, moeten we niet onderstrepen. Met Hans Vanaken nog maar eens in een glansrol en Wesley die ervan profiteerde en een hattrick scoorde. Uitgerekend tegen AA Gent, daar moest op geklonken worden in Brugge. Dat lieten de supporters van Club zich geen twee keer zeggen.

Geen paniek Crisis bij Anderlecht? Waar halen ze het?

Maak dat de ganzen wijs. Na de zege tegen Standard is alles opnieuw koek en ei in het Vanden Stockstadion.

Dat zijn ploeg pas in 94ste minuut de overwinningsgoal scoorde, zal Hein Vanhaeze-

beroepsjournalist van dienst mag heten, kon zijn analist echter niet afvallen. Vandaar dat de prestatie van Navas door de studiogasten zo goed als onopgemerkt bleef.

Toch kan het altijd erger. De grootste zelfverklaarde sportkrant, Het Laatste Nieuws, bewijst het regelmatig. De chef voetbal is daar Stephan Keygnaert. Theoretisch, want in de praktijk gooit “huisanalist” Marc Degryse de hoogste ogen. Veel geringschattender voor het eigen journalistiek personeel wordt het niet meer als men tussen haakjes “opgetekend door Stephan Keygnaert” leest onderaan een interview, afgenomen door de huisanalist van een of andere voetballer.

“Opgetekend” staat dan voor het volledig uitwerken van de bij een hapje en drankje gehouden babbel tussen die beide heren.

Of hoe je er als beroepssportjournalist mee instemt de tak af te zagen waarop je zit.

Blunder De VRT pakte uit met vier afleveringen “Dank dat u bij ons was” over veertig jaar nieuws op het scherm. Tijd te over om (bijna) gepensioneerde televisiecoryfeeën met zelfgenoegzaamheid over zichzelf en collega’s te laten praten, over hoe het was en nu is in van alles en nog wat. Alleen, zelfs maar een luttele inbreng van de sportredactie ontbrak. Door wat sportjournalisten zichzelf allemaal aandoen, zoals hierboven vermeld, is dat niet verwonderlijk. Al blijft het een verzuim dat kan tellen in “Dank dat u bij ons was”. Dat is zonder dank geadresseerd aan al wie voor die blunder verantwoordelijkheid droeg. brouck een zorg zijn. Dat ze het bij Sint-Truiden, dat nu zondag op bezoek komt in het Astridpark, in hun oren knopen. Een wedstrijd duurt tot de scheidsrechter er een eind aan maakt, en hebben is hebben en krijgen is de kunst.

Uit sympathie Mogen we naar lagere regionen afdalen?

Dan komen we eerst bij Beerschot-Wilrijk terecht, dat zich in de luren liet leggen door een beter spelend Lommel.

Dit gezegd zijnde, houden we ons hart vast voor trainer Stijn Vreven alvorens over te schakelen naar Mechelen, waar Malinwa dringend orde op zaken moest stellen tegen leider Westerlo. Waarom een aantal ravotters van Bob Peeters het vertikten de mouwen op te stropen, daarover zal in de loop van de week nog gepraat worden in de Parel van de Kempen.

Dat de gesprekken onder de Sint-Romboutstoren een pak vrolijker klonken, is begrijpelijk. Van Mechelen naar Lier is een korte afstand. Dat hadden we ervoor over om, al was het maar uit sympathie voor hun naam, te eindigen in nog lagere regionen bij Lierse Kempenzonen. Die ploeg rondde de schoolreis naar Virton af met een deugddoende overwinning.

Ieder op zijn beurt Hoe vergaat het Thibaut Courtois bij Real Madrid, nu hij af en toe eens van op de bank moet toekijken? Dat komt ervan als ge een collega hebt die ook van ‘caoutchouc’ is en weet hoe hij behalve vliegen ook ballen moet pakken.

Of onze nationale doelman zich in zijn sas voelt omdat hij af en toe eens mag invallen, en dan weer niet? Zitten niksen en potverteren zonder er iets voor in de plaats te doen, dat is zijn stijl niet. Mogen we een suggestie doen?

Bij Eendracht Dudzele zijn ze op zoek naar een betrouwbare doelman die het niet voor grof geld doet, maar omdat hij plezier wil beleven aan zijn sport. We willen een goed woordje doen voor Courtois, maar we vermoeden dat we bot gaan vangen nu hij niet gepasseerd werd tegen Espanyol en bezig is zich tot eerste doelman van Real te ontpoppen.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

27 september 2018

“Dat hebben ze niet in Antwerpen, hoor. Liefde voor de medemens.”

Termont is blij dezer dagen. Compleet opgelucht eigenlijk. Hij behoort tot de ‘happy few’ van zijn soort en dat straalt er een beetje van af tijdens mediaoptredens. De ‘happy few’ in socialistische kringen, dat zijn de socialistische coryfeeën die op reguliere wijze hun pensioen halen. Zonder te moeten opstappen wegens onfrisse praktijken, het inpikken van zakken geld, in de gevangenis te belanden of in een Limburgse vaart te springen.

Dat is allemaal heel eenvoudig voor de meeste mensen, maar als u ooit een boek van Marx van dichtbij heeft gezien, dan is dat een hele opgave. Het spreekwoord wil immers dat het moeilijker is een socialist langs een stapel geld te leiden dan een roedel uitgehongerde wolven langs een berg gehaktballen.

Maar den Danny van Gent heeft het toch maar klaargespeeld… Als u zich afvraagt waarom hij het niet kan laten zo breed te glimlachen?

Daarom dus. “En je kan niet zeggen dat ik op veilig gespeeld heb”, pochte hij onlangs bij zijn kameraard en voorzitter van de ‘happy few’, Luc van den Bossche: “Ghelamco, privéfeestjes in Monaco, cadeautjes aan uw vrienden… En hier zit ik toch maar mooi gerespecteerd op pensioen te wezen.”

Transmigranten helpen Het leidde al snel tot het onvermijdelijke besluit dat de gemiddelde Gentenaar niet zo heel intelligent kan zijn. Ideale grond voor oplichters van allerlei pluimage om jaren ongestoord hun stiel bij te schaven en te perfectioneren. Waar anders dan in Gent kon een overenthousiaste edoch mentaal uitgedaagde verkoper van tweedehandsstofzuigers uitgroeien tot de goeroe van het liberalisme, premier van België en uiteindelijk de volgevreten teek op de Europese Unie? Nergens anders

dan in Gent, natuurlijk. De Teek komt overigens terug op, deze verkiezingen. In Gent, natuurlijk.

Zo weten we dat de economie aantrekt in het land. Anders zie je hem niet.

Dus dacht Termont nog een laatste grap uit te halen met de goedgelovige Gentenaars. De man die zijn eigen speurders steevast om de tuin kon leiden met de uitspraak “nee, de burgemeester is hier niet, ga eens kijken of ik geen pintje aan het drinken ben op de Nederkouter”, besloot zijn goed hart te laten zien aan alle mensen van goede wil. Inclusief de transmigranten die, onderweg naar de andere kant van het Kanaal, al eens een tentje opzetten in Gent.

Tenslotte is het voor een mens in zijn positie altijd goed om een paar mensensmokkelaars te kennen. Je weet nooit wanneer je snel en efficiënt het land moet verlaten. “Die mensen willen naar Engeland. Laat ons hen helpen met de oversteek. Er liggen in Oostende nog een paar boten die niet gebruikt worden. Het Verenigd Koninkrijk is totaal niet solidair met Europa.

Waarom zouden wij dan geld en mensen inzetten om hen te beschermen door die transmigranten hier tegen te houden?”

Liefde voor de medemens De immer kritische kranten De Morgen en De Standaard zouden normaal in dergelijke omstandigheden “Schandaal!” roepen en de

Kruisende woorden 1128

burgemeester om de oren slaan met internationale en nationale wetgeving. En dat zou zeker gebeurd zijn, had de vermaledijde Theo Francken geen foto van zijn dochter op een pony verspreid. Volgens beiden kranten was die pony lid geweest van ‘Schild & Vrienden’, waardoor Termont en zijn idee tussen de mazen van het persnet glipten, net als de nauwe banden van Groen en sp.a met Turks fascisme. Kan gebeuren, natuurlijk. Een mens moet zijn prioriteiten kennen.

De Gentse politie is alvast dolblij met minder werk. De voorbije maanden hadden ze

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C

Verschil van de differentie

Hij weer

Kliklijnen, echt, daar zijn we compleet tegen.

Dat weten we door ervaringen uit het verleden.

Maar “praktijktesten”, of zich zonder werk- of woonintentie voordoen als kandidaat-werknemer of -huurder, louter en alleen om mensen te betrappen op een “verkeerde” mening, dàt is een teken van beschaving. Tot daar het evangelie volgens Sint-Marxus.

Het gebeurt dat ten kantore één van onze inktkoelies al eens van zijn stoel valt, door verschuiving tijdens een slaapmomentje. Maar nu vielen wij collectief van onze stoel bij het lezen van een bericht in De Morgen: Koert Debeuf, liberaal heraut van de Arabische Lente - hoe is 't daarmee, trouwens? - is niet alleen MiddenOostenkenner, maar tegenwoordig ook Europakenner. Wij bereiden ons voor op de Derde Wereldoorlog.

Oogkleppen

D

Antwerps N-VA-schepen Duchateau stelde onlangs dat ouders hun kinderen moeten aanmanen voorzichtig te zijn in het verkeer. Niet zo voor groene oppergoeroe Wouter van Besien.

Het “pakt hem op de adem”, die verklaring. Wij veronderstellen gemakshalve dat in de groene heilstaat van Wouter verkeersopvoeding niet nodig is. Waarschijnlijk zijn daar geen auto's meer, alleen fietsers.

E F G H

Warmteprobleem Mededeling van de gezamenlijke overheden van dit land: met onmiddellijke ingang wordt dikketruiendag afgeschaft. Tegelijkertijd wordt november tot dikketruienmaand verklaard.

I J

Geldperikelen

K L HORIZONTAAL A. Vaderlijk optreden B. Nonsens - Hekwerk van gevlochten ijzerdraad C. Zachte biscuit - Landbouwwerktuig D. Onzin vertellen - Rijstbrandewijn E. In de naam van Jezus - Voornaam van de wereldrecordhouder sprint - Muzieknoot F. Watervogel - Oord waar jaarlijks het World Economic Forum plaats vindt G. Bereidingswijze van vlees H. Meisjesnaam - Bouwstijl uit de Middeleeuwen I. Snelle trein Franse vennootschapsvorm J. Behandeling tegen kanker Hoogfrequente ruis voortbrengen K. Opgewonden drukte Egyptische zonnegod - Windrichting L. Gelaatskleur - Verloopstekker

er 850 moeten oppakken. Tijd die men liever investeert in het pesten van Roma, de mensensoort waar men in Gent collectief een hekel aan heeft. En als straks Gent een waar Mekka wordt voor transmigranten op doortocht, die graag een beetje hulp hebben onderweg? “Dan is dat voor de Gentenaar een buitenkans om aan de mensen te tonen hoe gastvrij en inclusief wij wel zijn in de stad”, zegt Termont. “Dat hebben ze niet in Antwerpen, hoor. Liefde voor de medemens.”

En potjandorie, daar stonden ze weer, die van De Morgen en De Standaard.

VERTICAAL 1. Excursie 2. Strelen - Onzes inziens Onvruchtbare zandvlakte 3. Drukbezocht bouwwerk in Rome 4. Ierland - Grootmacht - Met betrekking tot 5. Burger die wordt opgeleid tot geoefend soldaat - Vragend vnw.

6. Weekdieren - Muzieknoot 7. Bekend stadion in Amsterdam Toeverlaat 8. Hoogglansverf - Hetzelfde Ierse verzetsbeweging 9. Bestaat - Vruchtendrank 10. Hemellichaam - Bepaalde speelkaart 11. Stemversterker - Een bepaald persoon 12. Erbium - Broeibak - Spaanse aanspreektitel DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1127 VINDT U OP BLZ. 14

Er is een financiële gijzeling aan de gang in dit land! Burgers houden massaal hun “rosse centjes” bij. Dat heeft allicht te maken met de nakende stijging van de elektriciteitsprijs, vermoeden wij.

Nuchter nadenken “Niemand is illegaal”, is de wat onwezenlijke slagzin waarmee de linkerzijde ongecontroleerde inwijking als een zegen wil zien. Evenwel vergeet ze steevast die zin te voleindigen: “... in een wereld zonder wetten of grenzen.”

Schaffen ze beide dan eerst af?

Het zoveelste Roep het uit, laat het desnoods op uw voorhoofd tatoeëren: smartphonebezit is een mensenrecht! Zo lijkt het toch, als wij de reacties zien op het afpakvoorstel van de Antwerpse burgervader.

Zwak, Rik! De Gentse rector stelt ons een weinig teleur.

Vorige week ging traditiegetrouw de openingsstoet van de Gentse universiteit uit. Wij hadden echt wel verwacht dat Rik van de Walle vooraan zou lopen, met het hoofd van Dries van Langenhove gespietst op een staak.

Dekmantel Op zondag 7 oktober vindt rond Antwerpen weer de Grote Omarming plaats. Dat heet een burgergebeuren te zijn, maar in feite is het een dekmantel voor de grote coalitie van de linkerzijde.

Heeft men het Antwerpse stadhuis niet in handen, dan moet plots meer rekening worden gehouden met de burgers. Daarmee wordt dan bedoeld: de linkse roepers...

Rode oortjes Dankzij de media weet nu heel Vlaanderen één en ander over het seksleven van gewezen radio-omroepster Eva Daeleman. Wij weten het niet zeker, maar vermoeden dat dit een teken van beschaving moet zijn.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Nooit goed De Antwerpse burgervader gaat, zoals het betaamt voor een burgervader, ook in Borgerhout campagne voeren en wel op de Turnhoutsebaan. Daar wordt op gesproken: “Wat komt die hier in godsnaam doen?” Zou hij daar afwezig blijven, dan klonk de lamentatie: “Ziet ge wel, die mens wil niet hierheen komen.”

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be