't Pallieterke van 4 oktober 2018

74ste jaargang • nummer 40 • donderdag 4 oktober 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

”

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Tegenspraak brengt ons verder” Alicja Gescinska noemt zichzelf publieksfilosoof. Ze heeft een Poolse achtergrond en werd een BV door Wanderlust, een programma op Canvas. Ze ontvluchtte in 1988 het communistische Polen: “Het is het voorrecht van de westerling die nooit onder het communisme heeft geleefd om te beweren dat het communisme ‘in theorie’ wel goed is en werkt, of dat het na Stalin allemaal toch niet zo erg meer was.

Wie de praktijk heeft ervaren, weet beter.”

Wordt Vlaams Belang de verrassing van de verkiezingen?

Ook al moeten we peilingen met een grote zak zout nemen, het ziet ernaar uit dat Vlaams Belang op 14 oktober uit het electorale dal kruipt. 10 tot 15 procent in grote steden zou geen uitzondering zijn.

De oorzaak: een hyperkinetische Theo Francken die de controle over het migratiedebat ondertussen verloren is. En de softe ‘communautaire’ houding van de partij.

“Het wordt weer eens tijd voor een proteststem. En dat wordt er één voor het Vlaams Belang. Het kan mij niet schelen dat ze zeggen dat het een weggegooide stem is”, hoor je almaar meer Vlaamse burgers op straat zeggen.

Op de verkiezingsavond van 25 mei 2014 klopte de N-VA zich nog op de borst: de overwinning was het gevolg van de duizenden stemmen die van Vlaams Belang kwamen overgewaaid. Blijkbaar hadden veel van de rechtse kiezers besloten een ‘nuttige stem’ uit te brengen, zoals dat wel eens wordt genoemd. Er zouden zo’n 180.000

Belangers de sprong naar de N-VA hebben gemaakt. Volgens politicologen zelden gezien. Voor de N-VA een goudmijn. Een deel van het verloren rechtse electoraat telde plots opnieuw mee.

Vier jaar later zijn die voormalige VB-kiezers ontgoocheld. Niet dat de N-VA in de federale en Vlaamse regering niets kan voorleggen. Het wordt wel eens vergeten, maar het sociaaleconomische palmares van de partij oogt zeker niet slecht. Het kan altijd beter, maar 200.000 banen extra via een belastingverlaging op arbeid is een sterke realisatie. Ook de hervorming van de vennootschapsbe-

lasting mag gezien worden. En ja, de koopkracht van de Vlamingen is gestegen, zo tonen verschillende onderzoeken aan. Maar de klassieke VB-kiezer heeft geen boodschap aan dat economisch liberale rapport van de N-VA. Voor hem of haar gaat het over identiteit, migratie, veiligheid én Vlaamse autonomie. Al die elementen maken dat de oude VB-kiezer wel eens naar de oude stal zal willen terugkeren.

Recente peilingen - wegens 15 procent onbeslist én vooral wegens het feit dat het een internetpeiling is met een zak zout te nemen - tonen aan dat het Vlaams Belang de wind in de zeilen heeft. Weg is de tijd dat de partij, zoals in 2014, flirtte met de kiesdrempel. In de grote steden gaat het weer richting 10 à 15 procent. Een sterke prestatie gezien de wijzigende sociologische en etnische samenstelling van de steden. In de gemeenten waar ze opkomt, zou de partij gemakkelijk richting 7 procent kunnen groeien. Dat is natuurlijk een stuk verwijderd van de succesperiode 2000-2004. En in vergelijking met 2012 zou de partij niet al te sterk stijgen, maar de kater van 2014 zal over tien dagen wellicht doorgespoeld zijn.

Opletten voor nationale saus over gemeenteraadsverkiezingen Het Vlaams Belang als één van de winnaars van de verkiezingen, zal voor een deel de verdienste zijn van voorzitter Tom van Grieken, die in de media sterk overkomt. Weinig Belangers kunnen in een tv-programma als De Afspraak mee debatteren over de meest debiele of onnozele onderwerpen. Verder is er de sterke dossierkennis van Kamerlid Barbara Pas. Dat werd de voorbije dagen in tvdebatten duidelijk. En Filip Dewinter blijft een deel van het Vlaamse electoraat aanspreken. Maar de opgang van het Vlaams Belang is in belang-

Lees het volledige interview met Alicja Gescinska op blz. 12 rijke mate ook het gevolg van het geknoei van de N-VA-kandidaten. De Vlaams-nationalisten zijn hun bonus aan het verkwanselen. En de poging om de gemeenteraadsverkiezingen met een nationaal sausje te overgieten, dreigt als een boemerang in het gezicht van de N-VA terecht te komen. Met die nationale campagne rond immigratie, identiteit en veiligheid leek de N-VA via goudhaantje Theo Francken verzekerd van succes. Alleen zijn er de voorbije weken enkele barsten in het pantser gekomen. Het migratieprobleem is niet gemakkelijk op te lossen en Theo Francken is op dat vlak geen trendbreuk met het verleden, zoveel is duidelijk. Het probleem voor de staatssecretaris is dat hij steeds gepikeerder reageert en overal ‘aanvallen’ ziet of ‘framing’ door journalisten. Voor een deel is dat juist, maar je krijgt toch de indruk dat Francken meer dan eens mentaal over de rooie gaat. Zo tweette hij furieus dat zijn boek ‘Continent zonder grens’ in de Fnac in de rekken ligt naast Mein Kampf van Adolf Hitler en het Trumpkritische boek van de Amerikaanse journalist Bob Woodward. ‘Framing’, roept de staatssecretaris. Zou kunnen, aangezien Fnac niet echt een fraaie reputatie heeft. Toen twintig jaar geleden het “Zwartboek van het communisme” verscheen, was die keten ook niet happig om het werk te promoten. Maar wellicht zoekt Francken spijkers op laag water.

Waar is artikel 1 van N-VA? En dan was er zijn optreden in het zondagse RTL-debatprogramma.

Francken probeerde daarna vooral de aandacht te vestigen op het feit dat iemand van de PTB hem “achter de coulissen” geen hand wou geven. Belachelijk, inderdaad, maar wie als Vlaming naar zo’n uitzending gaat, weet dat hij of zij als een stuk afval zal worden behandeld. Neen, de relevantie van de uitzending was

dat Francken er het eerste artikel uit de N-VA-statuten relativeerde. Zijnde: de Vlaamse onafhankelijkheid is niet iets voor de eerste tien jaar.

Daarmee ontstond de indruk dat de partij haar eerste programmapunt laat vallen. Pijnlijk. Welnu, dat zal een aantal radicale flaminganten toch richting Vlaams Belang duwen.

Bovendien reageerde Francken hautain op het ‘Francken faalt’-boek van Tom van Grieken. De staatssecretaris zei dat hij de populairste politicus is bij Belang-kiezers. Alleen begint hij die mensen steeds meer te schofferen. “Zolang het Vlaams Belang leden die racistische onzin uitspuwen tolereert, is er geen samenwerking mogelijk met N-VA”, aldus Francken. Dat wordt opletten voor de N-VA. Vlamingen houden van de underdog. Dit kan nog duizenden stemmen doen verschuiven richting Belang. Ja, zelfs in de laatste tien dagen voor de verkiezingen.

Komt nog bij dat bij de lokale mandatarissen van N-VA enige genoegzaamheid te bespeuren valt. In 2012 heeft de partij zich op lokaal vlak als nummer twee van Vlaanderen kunnen verankeren. Op veel plaatsen surfte de partij mee op de nationale golf. Nochtans, die nationale golf zal straks lokaal minder doorwegen. Het zullen de plaatselijke afdelingen zijn die het verschil moeten maken en dat wordt op veel plaatsen blijkbaar moeilijk. Een voorbeeld: in Oostende is de N-VA in 2012 met meer dan 20 procent van de stemmen de tweede partij geworden, surfend op de nationale golf. Vandaag zou ze daar nog 17,8 procent halen en op de hielen worden gezeten door het Vlaams Belang met 15,3 procent. Als dat zich in een aantal steden herhaalt, zullen Bart de Wever en consorten op 14 oktober zowaar de verliezers van de gemeenteraadsverkiezingen zijn. Wie had dat een jaar geleden gedacht?

2

Actueel

4 oktober 2018

De radicale islam in Indonesië

Sinds 1949, toen Indonesië onafhankelijk werd – nadat het lange tijd een Nederlandse kolonie was geweest –, hebben zich enorme veranderingen voltrokken op die eilandengroep. Soekarno, de eerste president, droomde van een harmonisch samenleven tussen Maleiers, Chinezen, hindoes, moslims en christenen, en liet die droom in steen hakken in het nationale monument van Jakarta, de hoofdstad.

EU wil meer migratie vanuit Tunesië Terwijl het Europese continent overspoeld wordt door asielzoekers, gelukzoekers en migranten, onderhandelt de Europese Unie met Tunesië over een soepeler migratiebeleid vanuit dat land. Te gek voor woorden? Misschien. Maar wel de realiteit.

Op 21 september jl. werd document UE-TU migratie van Tunesië naar Europa moet makkelijker, sneller en vooral soepeler.

2604/18 door de Europese Unie gepubliceerd.

Een laatste punt in het verslag van 18 bladHet is het besluit van de associatieraad EUzijden is het goed beheer van legale migratie, Tunesië “tot vaststelling van de strategische door betere coördinatie met de EU-lidstaten prioriteiten EU-Tunesië voor de periode 2018in overeenstemming met hun bevoegdheden, 2020”. Kernpunt is de toenadering tussen de ook door proefprojecten op het gebied van Tunesische en Europese samenleving. Dat is mobiliteit en betere integratie van migranten volgens de associatieraad ‘een essentiële pijler’ in gastlanden. van het geprivilegieerde partnerschap.

Hoe moet dit dan concreet verlopen in de Geld voor Tunesië komende jaren? De raad stelt voor dat dit proVoor wat hoort wat. Tunesische migratie ces “via de versterking van de uitwisselingen naar de EU zal makkelijker verlopen en hiertussen volkeren, samenlevingen en culturen” voor wordt Tunesië nog eens beloond. De EU plaatsvindt. Speerpunt hiervan is “het gecoverbindt zich er immers toe haar financiële ördineerd migratiebeheer”. Dit is volgens het steun aan Tunesië significant (!) te verhogen besluit van de raad “zowel voor Tunesië als via het nabuurschapsinstrument (een van de voor de EU een politieke prioriteit”. De partijen instrumenten van de EU). verbinden zich ertoe de dialoog en de samenDe EU en Tunesië zullen ook streven naar werking te versterken, meer bepaald door de maximaal gebruik van de bestaande finanuitvoering van het mobiliteitspartnerschap, alscieringsmogelijkheden, met inbegrip van de ook de bereidheid van Europa om de opzet van nieuwe instrumenten, zoals het EU-plan voor een Tunesisch asielsysteem te ondersteunen. externe investeringen, door de complementaSamenwerking riteit en de hefboomeffecten tussen enerzijds de subsidies van de EU en anderzijds leningen Deze samenwerking, waarin ook de regiovan financiële instellingen te versterken. nale dimensie van deze vraagstukken tot uiting Het document lijkt opgesteld door een orgakomt, omvat de uitvoering van de Tunesische nisatie van Soros. Het is immers zijn droom nationale strategie op het vlak van migratie, om meer Afrikaanse en andere migranten in asiel en internationale bescherming, met inbeEuropa te krijgen waardoor er een ‘uitwissegrip van de uitvoering van een gepast wetgeling’ komt tussen de culturen (lees: mengvend kader. Belangrijk: er worden in de nabije vorm). Het blijft wel surrealistisch om dit zwart toekomst ook onderhandelingen afgesloten op wit te lezen in een officieel document van over visumversoepelings- en overnameoverde EU. eenkomsten. Met andere woorden: reguliere Thierry Debels

Vele wensdromen zijn niet uitgekomen. Wat Soekarno niet had durven voorspellen, is de forse uitbreiding van Jakarta: in slechts een aantal jaren heeft de hoofdstad zich ontwikkeld tot een hoofdstedelijke regio met 30 miljoen inwoners. De nieuwe naam Jabodetabek verschijnt al hier en daar, en naast Tokio zou het de grootste stedelijke regio ter wereld zijn.

De bevolking van Indonesië heeft zich sinds de onafhankelijkheid verviervoudigd: momenteel telt het 260 miljoen inwoners.

Economie en democratie Ondanks de forse bevolkingstoename kan men niet echt spreken van een derdewereldland. Honger is er eigenlijk niet meer, Indonesië is een exportland geworden, en de instroom van buitenlands kapitaal zorgt voor de ontginning van de vele energiebronnen, ertsgronden, en dergelijke. Het gemiddeld inkomen in Indonesië is dubbel zo groot als dat in India.

Na de dictatuur onder Soekarno (van 1945 tot 1966), dan onder Soeharto (van 1966 tot 1999), dreigde het land in een geweldspiraal ten onder te gaan. Vijftien jaar geleden gingen moslims en christenen elkaar op de Molukken te lijf, en werd Bali door islamitisch-terroristische aanslagen getroffen. Als men vandaag Bali of de Molukken bezoekt, kan men het haast niet geloven. Pancasila, de filosofische grondslag van de Indonesische staat met zijn ideologie van nationale eenheid door het geloof in één god, democratie en humanisme: men zou, als men niet beter wist, welhaast denken dat het werkt.

De werkelijkheid is anders!

De eenheid van het land is echter méér programma dan werkelijkheid. In het noorden van Sumatra, in de provincie Banda Aceh, heeft de centrale regering het separatisme maar kunnen indammen door de provinciale overheden de toestemming te geven de sharia in te voeren. En het wederrechtelijk inpalmen door Indonesië van West-Papoea kan alleen bestendigd worden door een sterke aanwezigheid van het leger. Ook de christelijke bevolking van de Soenda-eilanden herinnert zich levendig hoe Oost-Timor zich indertijd heeft kunnen losmaken van Indonesië: een verscherpte repressie op de eilanden is het gevolg.

Hypocrisie over de energiechaos In de Wetstraat was de verwondering groot toen een studie van het Planbureau leerde dat een aantal gebieden in België in november met stroomtekorten zouden kunnen worden geconfronteerd. Nochtans zou de politiek deze energiechaos van ver hebben moeten zien aankomen.

Voor alle duidelijkheid: dat er een afschakeling zal komen, is verre van zeker en wellicht is de kans eerder klein. Maar het is erg dat politici verontwaardigd of verbaasd reageren. Het probleem met de elektriciteitsvoorziening is het gevolg van jarenlang wanbeleid. Een chronologisch overzicht maakt duidelijk dat de reacties van de politici vandaag zeer hypocriet zijn.

Kernuitstap in 2003 en economisch neokolonialisme Alles begon in 2003 toen de paars-groene regering besloot om over te gaan tot een kernuitstap. Op dat moment weet Electrabel als energieproducent dat het weinig zin heeft om nog in kerncentrales te investeren. In zekere zin is het dan ook niet verwonderlijk dat vijftien jaar later nog slechts één kerncentrale echt werkt. De rest is aangetast door betonrot en kan niet functioneren wegens ondermaatse investeringen.

De fout ligt duidelijk bij de politiek, die niet tijdig voor alternatieven heeft gezorgd. Nu bevinden we ons bovendien in een fase dat de chaos rond de energievoorziening in de kaart speelt van de voorstanders van kernenergie. N-VA kan nu aantonen dat het behoud van de kerncentrales nog zo geen slecht idee was. Ondertussen kan het Franse Engie/Electrabel sjacheren met de kostprijs voor de afschrijving van de centrales.

Naast het niet tijdig werken aan het alternatief voor kernenergie, is er de perfide rol die Engie/Electrabel op de Belgische energiemarkt speelt. Jarenlang was het zeer rendabele Electrabel de melkkoe van moederbedrijf Suez. De miljardenwinsten in België werden aangewend om putten te vullen in Frankrijk. Plat economisch neokolonialisme, eigenlijk. Vanuit de Wetstraat is daar zelden tegen geprotesteerd. Dit geld kon

geïnvesteerd worden in een mogelijk alternatief voor kernenergie. Het waarom is onduidelijk, al is geweten dat de Franstalige liberalen al langer dan vandaag voor de Franse energiebelangen ijveren. De verontwaardiging van minister van Energie Marghem (MR) is dan ook ‘fake’.

Bart Tommelein Een derde element dat een rol speelt, is dat een energie-

Niemand is het Transmigrasi-beleid vergeten, waarmee Soeharto miljoenen mensen uit de overbevolkte eilanden Java en Madoera naar de randgebieden stuurde. Daardoor werd de status quo tussen moslims en christenen op het eiland zwaar verstoord. Die migratiepolitiek werd weliswaar beëindigd, maar de nieuwkomers worden nog steeds vijandig bejegend door de autochtone eilandbewoners.

Indonesië is de grootste islamstaat En dan is er de opmars van de fundamentalistische islam, die zich aan de letterlijke interpretatie van de islam houdt. Zo beheerst de hoofddoek intussen het straatbeeld in menige Indonesische stad. Islamitische partijen doen het in verkiezingen weliswaar nog altijd minder goed, maar liberale en andere lekenpartijen beseffen al te goed dat ze ruimte moeten geven aan islamieten, véél ruimte, willen ze hun kiezers niet verliezen aan de islamitische partijen. De islamisering in actie, dus.

Wat waarschijnlijk te gebeuren staat, is niet onmiddellijk het ontstaan van een religieuze staat, zoals in Iran, maar eerder een ontwikkeling zoals in Noord-Afrika, waar de islam al lang over voldoende maatschappelijk gewicht beschikt om de wet te dicteren en het openbare leven te controleren.

Het incident waarbij de dochter van Soeharto, dichteres Soekmawati Soekarnoputra, het slachtoffer werd van een heksenjacht, omdat ze in haar gedicht “Iboe Indonesia” de lof had gezongen van de tolerante tradities van haar land, en die boven de sharia had gezet, is een duidelijke aanwijzing. Na haar uitspraken trokken duizenden moslims de straat op en die eisten de arrestatie van Soekmawati.

Onrustwekkend is dat ‘gematigde’ moslimorganisaties als Nahdlatul Ulama zich bij die agitatie aansloten. Uiteindelijk moest de dochter van Soekarno – mét hoofddoek – voor de Raad van Islamgeleerden verschijnen en in tranen om vergeving vragen.

Islamisering gebeurt dus ook ver van ons bed, en tegen een heel snel tempo. Mensen die in Indonesië wonen, of er regelmatig verblijven, kunnen erover meepraten. Expats zijn er niet gerust in.

Piet van Nieuwvliet

Uit de smalle beursstraat beleid niet mogelijk is omdat partijen in dit dossier enkel en alleen willen scoren, of op zijn minst problemen voor de eigen partij willen ontmijnen. Vlaams minister van Energie Bart Tommelein (Open Vld) blijft herhalen dat de oplossing zit in meer investeringen in hernieuwbare energie. Een discours dat vooral tot doel heeft een voor de liberalen politiek zeer gevoelige vis te doen verdrinken: de factuur van de zonnepanelen en de Turteltaks.

Tommelein wordt door de eigen liberalen op handen gedragen omdat die taks is afgevoerd, maar hij zegt er niet bij dat de factuur blijft bestaan en vroeg of laat toch zal opduiken. Tommelein wekt echter de indruk dat volop inzetten op hernieuwbare energie het probleem oplost. Blijkbaar vraagt niemand hem waar het geld voor de massale investeringen in windenergie en biomassa gehaald moet worden. Het gaat om miljarden euro’s, die er niet zijn. En als die investeringen er inderdaad komen, waarom ze dan jaren hebben gewacht na de aankondiging van de kernuitstap?

Volgens Tommelein kan iedereen zijn bijdrage leveren aan de ‘Energiewende.’ Alsof iedereen een windmolen in de tuin kan plaatsen, zoals Mao Tse Tung ooit hoopte met huis-tuinen-keukenhoogovens zijn land te moderniseren.

Eigenlijk is de energiechaos een gevolg van jarenlang nonbeleid eerder dan wanbeleid. Het valt ook te vrezen dat dit thema de federale verkiezingen van 2019 zal overschaduwen, wat dan ten goede komt van de groene partijen, die nul komma nul energievisie hebben.

De andere partijen willen het debat over de energievoorziening bovendien niet ten gronde voeren, omdat we dan snel bij de prijzen terechtkomen. Dat ligt politiek, of beter gezegd fiscaal, zeer gevoelig. Meer dan 70 procent van de prijs bestaat uit allerlei taksen, plus transportkosten. Wat wil zeggen dat de energieprijs in België gewoon een platte belasting is.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

4 oktober 2018

De ranzige kantjes van UGent

3

Nieuwsfeit van de week

Niet alleen de media en de politieke partijen hebben zich hysterisch, kwaadaardig en hypocriet gedragen in hun hetze tegen Schild & Vrienden. Ook de UGent zou de hand in eigen boezem moeten steken. Ze zijn daar wel vrijzinnig, maar ze zouden toch baat hebben bij het lezen van de passages in het evangelie over de balk en de splinter, de witgekalkte graven en de overspelige vrouw, met de o zo herkenbare passage: “Wie van u zonder zonde is, hij werpe de eerste steen. Toen zij dit hoorden, dropen zij een voor een af, de oudsten het eerst.” Toen droegen die oudsten lange gewaden. Nu misschien professorentoga’s?

“Kauft nicht bei Juden!”

Abou Jahjah gecontesteerd

In april 2018 ondertekenden 111 professoren, docenten, assistenten en andere kaderleden van UGent een petitie voor een academische en culturele boycot tegen Israël.

De universitaire tegenhanger van het “Kauft nicht bei Juden!” van Goebbels.

En dat zijn dan de kampioenen van de openheid, de diversiteit, de wederzijdse verrijking van culturen… Maar niet voor Joden.

De initiatiefnemer van deze boycotactie was de Gentse professor Herman de Ley, de oprichter van het vroegere “Centrum voor Islam in Europa”. Het is allemaal properder en deftiger ingekleed dan de memes van S&V, maar het is veel gevaarlijker. En het sluit naadloos aan bij de propaganda van terreurgroepen als de PLO en Hamas.

Hamas en 111 academici van UGent, één strijd! We weten niet of Hamas ook memes verspreidt, maar op de verjaardag van Hitler lieten zij wel vliegers met swastika’s op, die brandbommen dropten op Israëlisch grondgebied. Zij bluften daarna over de uitslaande branden die daarbij waren ontstaan, één keer zelfs vlak bij een kleuterschool. Maar dat vonden die 111 academici allemaal niet zo erg als de grappen van S&V. Voor Arabische nazi’s knijpen zij graag een oogje dicht.

Voorlopig hebben die 111 hun slag nog niet thuisgehaald: de universiteit neemt als instelling niet deel aan de boycot. Zo diep zijn ze nog niet gevallen.

Op de webstek van UGent lazen we onder www.stouteboeken.ugent.be volgende tekst: “In april en mei 2016 ontstond een hele heisa in de Nederlandse boekenwereld.

De Bezige Bij, van oorsprong een verzetsdrukkerij uit de Tweede Wereldoorlog met Joodse wortels, besloot het boek “Pleidooi voor radicalisering” van Dyab Abou Jahjah uit te geven. Prominente auteurs die aangesloten waren bij de uitgeverij De Bezige Bij, waaronder Leon de Winter, Jessica Durlacher en Marcel Möring, dreigden de uitgeverij te verlaten indien het boek werd gepubliceerd.

Dyab Abou Jahjah zou namelijk antisemitische uitspraken hebben gedaan.” Let op de voorwaardelijke wijs. Zou. Zoals in de zin “In Mein Kampf zouden ook antisemitische dingen staan.” Ja, echt?

“De Bezige Bij gaf het boek toch uit en de auteurs voegden de daad bij het woord: een aantal auteurs zochten onderdak bij de uitgeverij Hollands Diep. De Bezige Bij zwichtte dus niet voor het (interne) verzet en deed zo Nederland eer aan: het was ooit het enige land in Europa waar dwarsdenkers een drukker konden vinden.” UGent maakt dus schaamteloos propaganda voor het boek van Abou Jahjah en koos partij vóór de uitgeverij die het liet publiceren en tégen de auteurs die uit protest opstapten.

Abou Jahjah gelauwerd ‘t Zal Wel Gaan is niet alleen de naam van veel fanfares, maar ook van het vrijdenkerscollectief van Gentse studenten van de universiteit en de hogescholen. Naar eigen zeggen komen ze “elke dinsdagavond samen voor rijkelijk bevloeide discussies bij kaarslicht onder de leuze ‘niemands knecht, niemands meester!’ of ook wel ‘nie geluve!’.”

We citeren uit hun “Laudatio Abou Jahjah” (zie student.ugent.be/tzal/geuzenprijs/laudatio-abou-jahjah/): “’t Zal Wel Gaan kent dit jaar [2014] de Geuzenprijs toe aan Dyab Abou Jahjah omdat wij ervan overtuigd zijn dat zolang bepaalde gemeenschappen structureel uit ons onderwijs, onze arbeidsmarkt en het democratisch debat geweerd worden, het werk van de vrijzinnigheid nooit beëindigd kan zijn.”

Dus, een studentenvereniging van UGent kent een prijs toe aan een demagogische Jodenhater van Hezbollah, die met zijn AEL in Antwerpen een betoging organiseerde waarbij een stropop werd opgehangen en verbrand die een orthodoxe Jood voorstelde. Waar was toen de verontwaardiging van UGent?

Werd er toen iemand van de universiteit buiten gegooid? Het bericht werd zelfs niet van de webstek van UGent gehaald.

Beste lezer van

’t Pallieterke: Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

Kinderporno en markies de Sade Stouteboeken.ugent heeft een afdeling “Seksueel getinte boeken”, wat een eufemistische benaming is, want het gaat soms om expliciete en harde seks, niet om boeken met een erotisch ‘tintje’. Tenzij men natuurlijk vindt dat “Das Kapitaal” slechts een marxistisch ‘tintje’ heeft. Over het toch wel vulgaire “Mieke Maaike’s obscene jeugd” lezen we bijvoorbeeld: “Ironisch genoeg werd Louis Paul Boon met zijn succes het slachtoffer van wat hij in zijn roman aanklaagde…

“Mieke Maaike’s obscene jeugd” werd massaal gelezen en gezien als een bijdrage aan de seksuele revolutie, terwijl Boon in zijn boek juist de vraag stelde of die revolutie niet te ver was gegaan. Zo groeide Louis Paul Boon (ongewild?) uit tot een icoon van de seksuele vrijheid en de progressiviteit.”

Ongewild? Komaan. Boon zwelgde met een pervers genoegen in expliciet seksuele beschrijvingen en hij had een grote collectie pornografie. Het is nooit bewezen dat hij pedofiele handelingen heeft gesteld, maar in zijn prentencollectie zat wel veel kinderporno.

Had hij die afbeeldingen misschien ook “ongewild” verzameld? De stelling van de redacteur van stouteboeken.ugent grenst aan seksueel negationisme. Of aan het schromelijk onderschatten of ontkennen van smeerlapperij, om de negationismewet te parafraseren. Hetzelfde kan gezegd worden van zijn commentaar op de weerzinwekkende, Dutroux-achtige, sadistische perversiteiten in “Les 120 jours de Sodom” van de markies de Sade. Stouteboeken.ugent schrijft daarover: “Het boek is een catalogus van zijn seksuele wensen en verlangens en wordt gezien als een van de eerste diepgaande onderzoeken naar de psychopathologie van seks.”

Men zou bijna denken dat het geen ziekelijke pornografie betreft, maar een ernstige wetenschappelijke studie. Met voetnoten en referenties en een voorwoord van de promotor.

Briefje aan Sven Gatz

Uitdeler van subsidies Mijnheer de opper-culturo,

In de marge van de aanklachten tegen cultuur(af)god Jan Fabre is duidelijk gebleken dat de man zijn seksuele perversiteiten vaak wist in te kleden in een cultureel omhulsel, wat dan meteen alles in een quasi onaantastbare en onbekritiseerbare gesteltenis bracht, die door de culturele bobo’s als toppunt van grensverleggende culturele inzichten dogmatisch werd afgekondigd.

We denken bijvoorbeeld aan het theaterstuk “Mount Olympus” en zijn persoonlijke optreden in “I am a mistake”. Wie meende dat een en ander grensoverschrijdend was, werd steevast gecatalogeerd als bekrompen, preuts, oubollig en, natuurlijk, onverdraagzaam. En dan gingen de subsidiekranen open en werden er geen vragen meer gesteld.

Vorige week ging het controversiële toneelstuk ‘Lam Gods’ in avant-première in het NTGent. Terwijl het meisjeskoor, dat meespeelt in het stuk, er met de neus opzit, beginnen in een bepaalde scène Adam en Eva te vrijen. “Het gaat om een erotische choreografie en niet om échte seks. (…) De kinderen werden begeleid en de ouders waren op de hoogte. (…) Het is niet wat het lijkt”, zeggen ze haastig bij het theatergezelschap.

En: “We hebben aan de kinderen uitgelegd dat het maar theater is. Het zijn gewoon twee blote mensen die elkaar graag zien.”

Regisseur Milo Rau ziet er echt geen graten in. Hij kwam op televisie zeggen “dat Adam en Eva ook naakt waren, en dat zeshonderd jaar geleden het schilderij ‘Lam Gods’ ook een schandaal was. Maar dat is zoals God ons geschapen heeft”. Let op de uitspraak “ook een schandaal”. Dat kan allemaal wel zijn, maar vrijscènes met kinderen in de buurt zijn niet vast te stellen op het wereldberoemde schilderij. En daarmee legt NTGent alle kritiek naast zich neer. Ze doen ongestoord voort.

Fabre en NTGent/Rau, het zijn slechts twee voorbeelden. In de theaters is vaak ‘van dat’ te zien. Iedereen herinnert zich zeker nog Tom Lanoye die tijdens een van zijn theaterproducties meende zijn broek te moeten afsteken. Om nog te zwijgen van de gore, grove en vuile praat van Herman Brusselmans, die hij niet enkel in zijn boeken debiteert. Het moet blijkbaar allemaal maar kunnen. Niemand mag er – op gevaar van banbliksems – iets negatiefs over zeggen.

Pleit ik hier voor preuts puritanisme? Helemaal niet. Niemand kan in deze tijd iets hebben tegen esthetisch naakt in kunst, theater en film, zolang het de grenzen van het fatsoen maar niet overschrijdt en niet ontaardt in smeerlapperij en vetzakkerij die onder het

mom van (gesubsidieerde) cultuur willens nillens moeten gedoogd worden.

Overigens, mijnheer de minister, we leven in een tijd waarin lieden vaak terecht worden aangeklaagd voor grensoverschrijdend gedrag, en in een tijd dat onaanvaardbaar seksueel gedrag van volwassenen ten aanzien van kinderen – van kerk tot jeugd- en sportverenigingen – zwaar wordt veroordeeld. We nemen het met z’n allen op tegen de bepotelende vetzakken die elk fatsoen geweld aandoen. De veroordeling van die wantoestanden is algemeen. Ik kan er met mijn verstand dan ook niet bij dat onder de dekmantel van cultuur, die met geld van ons allen wordt ondersteund, alles mogelijk blijft en dat kritiek daarop wordt weggezet als verkrampt en puriteins.

Ik maak nog een vergelijking. Sommigen beweren dat het vertonen van seksuele uitspattingen maar moet kunnen omdat dat nu eenmaal ‘des mensen’ is. Dat kan allemaal wel zijn, maar moord, doodslag, diefstal, martelingen en zoveel andere beschadigingen aan de medemens toegebracht, zijn dat ook. Maar die tolereren we terecht niet.

Er zijn grenzen. Altijd. En maar goed ook.

Mutatis mutandis geldt dat ook voor kunst en cultuur als die mensen grieven en kwetsen en van hun stuk brengen.

Ik denk dat het hoog tijd wordt dat de permissiviteit een halt wordt toegeroepen en dat de fatsoensregels met betrekking tot ‘goede zeden’ opnieuw scherp moeten gesteld worden. Ik herhaal, wij moeten niet terug naar praktijken van vóór de seksuele revolutie van vorige eeuw. Kunst en cultuur mogen gerust de puurheid en de schoonheid van het menselijk lichaam tonen, net zoals eeuwen geleden, en eventueel zelfs met een vleugje uitdagende erotiek. Museumcollecties over de ganse wereld getuigen daarvan. Evenmin moeten wij buigen voor religieuze preutsheid die ons dezer dagen opnieuw opgedrongen wordt vanuit een middeleeuws wereldbeeld.

Maar zodra grauwe vulgariteit en pornografische rotzooi, die mensen uit hun evenwicht kunnen brengen, de boventoon krijgen, is de grens overschreden. Het lijkt mij na de recente ‘incidenten’ tijd dat gij als subsidiërende minister van de cultuur-van-ons-allen daar eens ernstig over gaat nadenken. Met de vrijgekomen subsidiegelden zouden beter de wachtlijsten in de zorgsector weggewerkt kunnen worden. Wraakroepend is het dat in Vlaanderen gehandicapten maanden, zo niet jaren, moeten wachten op aangepaste begeleiding, terwijl Fabre en consorten met miljoenen gaan lopen.

4

Dossier

4 oktober 2018

De kardinaal Vraag om het even wie in de wereld een kardinaal te noemen... Ik ben er zeker van dat er maar één is die iedereen kent: kardinaal de Richelieu.

Soms gaan vooroordelen een leven mee.

Ik verkies Venetië boven Genua, al stond daar de beste platenwinkel van Italië.

Natuurlijk is La Serenissima mooier dan het in de oorlog zwaar gebombardeerde Genua, maar dat is niet de reden voor mijn sympathie. Wel dat in “De Tartaarse helm” in de blauwe reeks van Suske en Wiske de Venetianen de goeden en de Genuezen de slechteriken waren. Nog altijd dezelfde reactie op kardinaal de Richelieu.

Zoals zoveel kinderen in de jaren vijftig leerde ik hem kennen in de mooie kleurenchromo’s van chocolade Victoria. In dat eerste album van “De drie musketiers” waren de kardinaal en zijn mannen schurken die gelukkig door Athos, Porthos, Aramis en d’Artagnan op hun plaats werden gezet. De reputatie van Armand Jean du Plessis, hertog van Richelieu in Touraine, herstelde zich nooit van de klap die Alexandre Dumas haar toebracht.

De gesel van de duels In het boek (en in ongeveer dertig films en televisiereeksen) leren we Richelieu aanvankelijk kennen als de baas van een bende in het rood geklede boeven die tot zijn lijfwacht behoren en die willen verhinderen dat de musketiers een nobel duel uitvechten. Dat is niet helemaal naast de historische waarheid. Richelieu had een zeer grote garde eigen musketiers.

Hij werd gehaat als de pest door de Franse adel, die hij in opdracht van de koning kortwiekte. Hij was zijn leven nooit zeker. Hij verafschuwde duels, want een broer stierf heel jong bij zo’n gebeurtenis. Gemiddeld stierven in het begin van de 17de eeuw ieder jaar 500 Franse edelen in een duel, meer dan er sneuvelden op het slagveld. Edelen mochten van Richelieu veel en goed vechten, maar dan in dienst van vorst en vaderland en niet wegens onnozele ruzies, niet wegens echte en meestal ingebeelde beledigingen. Hij vaardigde een edict uit dat duellisten de doodstraf kregen en hij liet verscheidene deelnemers terechtstellen. Het enige gevolg was dat de vechtersbazen een discretere omgeving kozen en niet langer op de openbare pleinen in Parijs vochten.

Lodewijk XIII was geen sul In veel films wordt de Franse koning Lodewijk XIII als een sul voorgesteld die een marionet is in de handen van een intrigerende en machtsgeile kardinaal. Daar was in realiteit niets van aan. Vele jaren stond Lodewijk eerder vijandig tegenover “monsieur de Luçon”. Richelieu werd bisschop van die Franse stad toen zijn oudere broer vrijwillig naar het klooster trok. De familie vroeg Armand Jean zijn militaire loopbaan op te geven en bisschop te worden, want de hele familie leefde op kosten van het bisdom. Al was de jonge bisschop geen gedreven gelovige, toch nam hij zijn kerkelijke plichten serieus. Maar de politiek was nooit ver weg.

Twee keer schaarde hij zich achter de moeder van de koning en ze schonk hem de kardinaalshoed. Ze probeerde haar zwijgzame en norse oudste zoon te vervangen door een jongere lieveling, maar mislukte. De jonge Lodewijk zegevierde, verafschuwde Richelieu, maar leerde hem ook kennen als een intellectueel, kunstliefhebber en opportunist. De kardinaal was bereid van kamp te wisselen, en zijn ideeën bevielen de koning.

Geleidelijk werd de relatie beter en ten slotte zelfs hartelijk. Richelieu werd de belangrijkste minister van de koning, maar geen eerste minister, want die functie bestond niet.

Thuis katholiek, maar wel bondgenoot van de protestanten De twee heren ontwierpen een politieke strategie om de koninklijke belangen te bevorderen. De in boeken en films als onnozel geportretteerde koning was in realiteit een uitstekend generaal. Hij veroverde Atrecht, de mooiste stad van Henegouwen, die voor altijd Frans bleef. Hij lijfde het deel van Catalonië ten noorden van de Alpen in

en hij maakte een einde aan de semionafhankelijkheid van delen van Frankrijk. Richelieu moest wel voor de financiën zorgen.

Hij verhoogde de belastingen en perste de boeren uit die 90 procent van de bevolking vormden. Plattelandsopstanden werden bloedig neergeslagen. Uit “De drie musketiers” kennen we natuurlijk het lange beleg van La Rochelle, een protestantse staat in de staat. Na veertien maanden uithongering, waarbij twee derde van de bevolking crepeerde, viel de stad. Lodewijk, zoon van de katholiek geworden protestant Hendrik IV (zogenaamde auteur van het apocriefe “Paris vaut bien une messe”), stond toe dat protestanten hun geloof verder beleden, maar ze mochten niet langer enig gezag uitoefenen in regio’s en steden.

Zijn zoon Lodewijk XIV zou hen ten slotte verbannen. Richelieu stond volledig achter de koning in zijn streven naar een zo katholiek mogelijke staat. Tezelfdertijd wilden de heren de omsingeling van Frankrijk breken. Zowel in Madrid als in Wenen zetelden Habsburgers die monarchen waren van landen aan de grenzen van Frankrijk. Lodewijk liet Richelieu contacten leggen met de protestantse mogendheden en het katholieke Frankrijk werd hun bondgenoot in de oorlogen met de Habsburgse katholieke vorsten.

De man die dat diplomatieke werk opknapte, was Richelieu’s voornaamste adviseur: een kapucijner monnik. Hij kreeg door de kleur van zijn habijt de bijnaam van grijze eminentie, nog altijd een begrip in de politiek.

Richelieu schakelde ook de hoge adel uit die zich niet langer met politiek mocht moeien.

Het woord van de koning werd wet en het absolutisme deed zijn intrede.

De koningin was de vijand Alexandre Dumas heeft het wel bij het juiste eind als hij de grote vijand van Richelieu en de koning aan het hof noemt: de koningin. Anna van Oostenrijk (wegens haar Habsburgse wortels) was de zus van de Spaanse koning en hield haar broer tijdens de oorlog met Spanje zoveel mogelijk op de hoogte van de Franse initiatieven.

Zij werd betrapt en de koning liet haar zelfs een bekentenis schrijven. Als devoot katholiek wou hij niet van haar scheiden. Hij had zelfs geen minnaressen en af en toe vervulde hij zijn echtelijke plicht. Na drie of vier miskramen kreeg het paar na 23 jaar huwelijk tot ieders verrassing een zoon (de Zonnekoning). Later volgde nog een tweede zoon, maar Lodewijk en Richelieu vertrouwden haar nooit. De zogenaamde affaire van de koningin met de Engelse minister Buckinham en de koninklijke armband die ze hem schonk en absoluut terug wou, is fantasie.

Richelieu werd volgens de zeden van die tijd beloond: de titel van hertog en enorme landerijen maakten hem schatrijk, zodat hij prachtige paleizen liet bouwen (o.a. het nog bestaande Palais Royal in Parijs). Als militair liep hij een venerische ziekte op die hem de rest van zijn leven last bezorgde, en zijn gezondheid was al niet sterk. Op het einde van zijn leven was hij zo verzwakt dat hij rondgedragen werd. Lodewijk was ook doodziek.

Ze confereerden terwijl ze ieder in hun bed naast elkaar lagen. Richelieu stierf 57 jaar oud in 1642, en de 42-jarige tuberculeuze Lodewijk volgde hem zes maanden later in het graf. Overal in Frankrijk werd Richelieu’s dood feestelijk gevierd, want als goede dienaar aanvaardde hij de rol van de slechte minister en liet de koning de glorie. De koningin werd regentes van Frankrijk voor haar zoon en ze schakelde alle medebestuurders uit die volgens het testament van haar man haar macht moesten inperken. Ze was zo verstandig dat ze jarenlang steunde op de man die door Richelieu was opgeleid om hem op te volgen: Giulio Mazzarino, bekend als kardinaal Mazarin, vertrouweling van Anna en leermeester van Lodewijk XIV. Richelieu bestuurde verder na zijn dood.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Kleurloze zitting Het was vorige woensdag nog maar de tweede zitting in de aanloop naar het nieuwe parlementaire werkjaar en toch leek het de zoveelste in een lange, saaie rij te zijn. Vragen en antwoorden, wat urgentieverzoeken en een reeks administratieve afhandelingen waren de enige ingrediënten voor de slechts 125 aanwezige praatbarakkers.

Om 14u.19 begon de zitting en om 15u.58 zat de ‘dagtaak’ er alweer op. Veel animo was er niet. De meeste parlementsleden zijn er immers niet met hun hoofd bij; dat staat op de gemeenteraadsverkiezingen gericht, en vooral op de postjesverdeling daarna…

Begrijpe wie kan (1) We maakten vorige week melding van een interpellatie van Barbara Pas (VB) over “het taalrapport over het jaar 2017 van de vicegouverneur van Brussel over de taalwantoestanden in de Brusselse plaatselijke besturen” en over het ontbreken van de wil en de moed van minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon om daar iets aan te doen.

In de plenaire vergadering had Pas daarop aansluitend een motie van aanbeveling ingediend waarin ze de regering vraagt “op korte termijn op dit vlak een initiatief te nemen door de vernietigingsbevoegdheid inzake illegale benoemingen in de Brusselse plaatselijke besturen in het kader van de taalwet in bestuurszaken aan de Brusselse regering en aan het verenigd college van de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie te onttrekken en dit toe te vertrouwen aan de vicegouverneur van het administratief arrondissement Brussel-Hoofdstad middels de inrichting van een bijzonder administratief toezicht”.

Maar gezien een eenvoudige motie die oproept om over te gaan tot de orde van de dag – zeg maar om de motie van aanbeveling in de vuilbak te kieperen –, werd de motie van Barbara Pas weggestemd. En wie had de eenvoudige motie ingediend? Koenraad Degroote van N-VA… Die Vlaams-nationale regeringspartij keldert dus voorstellen om de taalwetgeving te doen naleven. Moet er nog zand zijn?

Begrijpe wie kan (2) Veerle Wouters (Vuye&Wouters) kwam eens te meer spits uit de hoek. Zij vroeg aan de Kamer de urgente behandeling van het wetsvoorstel nr. 3281 van de heer Buysrogge (N-VA). Het is een voorstel dat betrekking heeft op de transparantie van de financiering van de monarchie. Ter motivatie zei ze vastgesteld te hebben dat “de heer Buysrogge een aantal punten heeft gekopieerd uit een voorstel dat wij al eerder hadden ingediend”. Veerle was heel verheugd dat de heer Buysrogge achter die punten uit haar voorstel staat. Daarom vroeg ze dan ook de urgentie voor het voorstel, zodat alles zo snel mogelijk zou kunnen worden behandeld.

Mooi toch, als een regeringspartij de hulp

krijgt vanuit de oppositie. Niet? En dan kwam de stemming ‘bij zitten en opstaan’… De vraag om urgente behandeling werd door de meerderheid – inclusief Peter Buysrogge – verworpen. Om met de ogen te knipperen, de wenkbrauwen te fronsen en een kalmeringspil te gaan slikken…

Sanering is nodig De Kamer heeft sinds mensenheugenis een leger ambtenaren in dienst. Die mensen worden ingezet in de personeelsadministratie, in de sociale dienst, bij het vertalen en tolken, het opstellen van verslagen, als administratieve ondersteuning van de commissies, het onderhoud, de bibliotheek en noem maar op. Het gaat om vele tientallen medewerkers.

Maar bijwijlen stelt men vast dat er nutteloos en overbodig werk wordt gedaan. Zo wordt al enkele uren na de plenaire vergadering en de commissies een integraal verslag ter beschikking gesteld dat door iedereen raadpleegbaar is op de webstek van de Kamer.

Vanouds wordt ook nog een ‘Beknopt Verslag’ van diezelfde vergaderingen gemaakt, dat nadien ook op diezelfde webstek te lezen is. Navraag bij tal van parlementsleden maakte duidelijk dat dat ‘Beknopt Verslag’ zelden gelezen wordt. Meestal nooit. Het integraal verslag is immers dé handleiding en bron bij uitstek. Al de rest is in wezen overbodig.

Voorstellen om de samenstellers en de vertalers van dat ‘Beknopt Verslag’ andere taken te geven, werden altijd al weggestemd. Wellicht omdat het personeel anders nog meer met de duimen zit te draaien. Een dringende sanering van de Kamer op het vlak van personeelsinzet en het nut van sommige opdrachten is zeker aan de orde.

Citaat van de week We gaan een poging doen om voortaan elke week een spits, leuk, merkwaardig, humoristisch, tragikomisch, hilarisch, meelijwekkend, dom of slim citaat te plukken uit de parlementaire verslaggeving, zonder al te veel commentaar. Het is dan aan u, lezer, om te denken wat u ervan vindt.

We beginnen met eentje van Jan Penris (VB) tijdens een vraag aan staatssecretaris Theo Francken (N-VA) over het personeelstekort bij de Dienst Vreemdelingenzaken: “Mijnheer de staatssecretaris, Theo, ik vind u een sympathieke pee, al was het maar omdat wij elkaar soms in dezelfde kroegen tegenkomen, maar uw beleid faalt en uw antwoord vandaag illustreert dat nog eens pijnlijk. Om u op een beter pad te brengen, heb ik een boekje voor u meegebracht, een boekje van mijn voorzitter, Tom van Grieken: “Francken faalt. Stoere tweets, laks beleid.” Het is uw eerste biografie. Het boekje staat vol cijfers, correctere cijfers dan deze in uw tweets. Het staat ook vol goede ideeën. U weet, als wij ideeën geven, dan zijn die honderd procent gratis. U mag ze kopiëren.”

Actueel

4 oktober 2018 VIERHONDENNACHTEN

HEEN EN WEER

Vorige week meldde Electrabel dat de onderhoudswerken aan de kernreactoren Tihange 2 en Tihange 3 langer zullen duren dan voorzien. Tja. De Walen hebben het weer verknald. Het slechte nieuws is dat deze winter daardoor misschien energietekorten zullen ontstaan, en dat er niet genoeg elektriciteit zal zijn om iedereen te bevoorraden, ook niet in Vlaanderen. Hoezo? Ging alles niet opgelost worden met windmolens, zonnepanelen en biomassacentrales? Gent staat als enige grote Vlaamse stad bovenaan de lijst van gemeenten die als eerste “afgeschakeld” zullen worden. Die van Groen zullen gelukkig zijn. Als het flink vriest, krijgen ze in Gent misschien een praktijkcursus “Overleven zonder kernenergie” of “Milieuhygiënisch doodvriezen”. Tja, als je kernenergie wil afschaffen, en binnenkort naar Nederlands voorbeeld misschien zelfs het aardgas, dan komt men daarop uit. En u zal ook geen open haard meer mogen aansteken om de vrieskou buiten te houden, want dat veroorzaakt te veel fijn stof. Joke Schauvliege heeft dat zelf gezegd. Maar het goede nieuws is, dat er dus al een afschakelplan is opgesteld. Heel on-Belgisch. Voor één keer wordt er vooruitgedacht. Een gratis tip: koop minstens vier honden. De Noord-Amerikaanse indianen overleefden zelfs de verschrikkelijkste Canadese winters door tussen hun honden te slapen. Een écht uitzonderlijk koude nacht noemden ze dan ook “een vierhondennacht”.

Onze voorvaderen hebben zo zelfs de IJstijd overleefd, zonder elektriciteit. Wel, sommigen toch. Anders zouden wij er niet zijn, nietwaar?

En als u toch doodvriest, denk dan maar dat u een offer brengt om de planeet aarde en Groen van de ondergang te redden.

We schreven het al eerder: de migrantenstroom vanuit landen in de Sub-Sahara richting Europa stopt niet. Heel veel van die zwarte economische vluchtelingen stranden in het noorden van Marokko, meer bepaald in de stad Tanger, tegenover de kust van Spanje.

Maar de Marokkanen hebben ook wat racisme in hun DNA, en zijn al die vluchtelingen meer dan beu. Sinds juli werden al zo’n 5.000 migranten in Tanger opgepakt, op bussen gezet en terug naar het zuiden gestuurd, zo’n 800 km ver, o.a. naar Tiznit en naburige steden. Zo wil men de druk in Tanger verminderen en een “jungle à la Calais” vermijden.

Het heeft allemaal weinig zin. De migranten beginnen onmiddellijk opnieuw aan een trektocht naar het noorden, om daar met bootjes richting Europa te kunnen vertrekken.

WIE BETAALT PENSIOENEN? In de nacht van vrijdag op zaterdag werd in Bergen op Zoom een jonge vrouw met messteken om het leven gebracht. De media wisten vrij snel te melden dat de politie op zoek ging naar de vermoedelijke dader, “een man woonachtig in Antwerpen”. Twee dagen lang mochten we niets vernemen over zijn ware identiteit.

Pas op maandag raakte bekend dat de man in kwestie in Bergen op Zoom heeft gewoond, maar geboren is in Indonesië. Waarom en wanneer de man van Indonesië naar Nederland is overgekomen, konden we nog niet achterhalen, noch waarom de man naar Antwerpen verhuisd was. We konden wel vernemen dat de man al in aanraking was gekomen met politie en justitie, losse handjes had (ook bij zijn vriendin) en agressief uit de hoek kon komen. Wat de man deed voor de kost werd

evenmin bekendgemaakt, hij was pas vrijgelaten uit de gevangenis. Heerlijk toch, die immigratie van hoogopgeleiden die onze pensioenen gaan betalen…

DE WEKELIJKSE OOGST Over pensioenen gesproken… Volgende personen zullen evenmin onze pensioenen betalen: 1) de Roemeen die afgelopen weekend in Antwerpen een auto stal en daarmee na een wilde achtervolging door de stad tegen een gevel knalde; 2) de twintig allochtone jongeren die vrijdagavond op auto’s begon te dansen in Aalst; 3) de Roemeense vrachtwagenchauffeur die in het weekeinde werd doodgestoken door andere Oost-Europese truckers op een parking in Antwerpen; 4) de Turk en de Indiër die in Bilzen een carwash uitbaten die als dekmantel dient voor cannabishandel; 5) en ook niet de vier Noord-Afrikaanse jongeren die zondagnacht in Oostende werden opgepakt na een reeks inbraken. En we kunnen blijven opsommen.

6) en tot slot: ook de Iraniër die een Russische studente en haar Afghaanse vriend doodde in Kortrijk, zullen niet langer voor uw pensioen kunnen zorgen. En dit was maar een greep uit het voorbije weekend.

STRAFSTUDIE U herinnert zich de Pano-uitzending over Schild & Vrienden. Die Pano-aflevering wordt nu druk gebruikt als “educatief” materiaal in de godsdienstlessen. Leerlingen moeten naar de uitzending kijken en daarna volgt dan een “les” over racisme, fascisme en seksisme.

Op het Sint-Jozefinstituut in Kontich was er een leerling die in de computerklas de plezantste van de klas wilde zijn: hij zette op zijn computer de blauwe achtergrond en het logo van Schild & Vrienden als schermachtergrond.

De jongen is geen lid van S&V, heeft geen bindingen met andere rechtse organisaties of dergelijke, neen, hij wilde alleen “plezant” doen zoals pubers dat plegen te doen. En dat kon de leraar van dienst niet smaken. Dus kreeg de leerling twee uur strafstudie. No passaran!

EEN KLEINE OVERWINNING

Rechts boekenfeestje Verkiezingen inspireren politici niet alleen tot het maken van (dure) beloften, maar ook tot het (vaak laten) schrijven van politieke boeken. Zo stelden vorige week twee rechtse tenoren, Vlaams Belang-voorzitter Tom van Grieken en staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA), elk een boek voor.

Het contrast tussen beide boekvoorstellingen kon niet groter zijn. Terwijl Van Grieken zijn boek ‘Francken faalt - Stoere tweet. Laks beleid.’ in het door illegalen dichtbevolkte Maximiliaanpark voorstelde, gaf Francken tekst en uitleg bij ‘Continent zonder grens’ in het Europees Parlement en later in zijn thuisgemeente Lubbeek. “Niets symboliseert meer het falend beleid dan het Maximiliaanpark, dat bevolkt wordt door illegalen waar politie en overheid niet tegen optreden”, kapittelde de Vlaams Belangvoorzitter vanuit het ‘beruchte’ Brusselse park. Met zijn 85 bladzijden tellende boekje hoopt Van Grieken de naar eigen zeggen voorbarige hoeraberichten van de regering bloot te leggen. Oftewel aan de hand van ‘de cijfers’ de N-VA te raken waar ze momenteel fors op inzet: migratie. Maar, schrijft Van Grieken in zijn boek, “als u (Theo Francken, n.v.d.r.) het écht meent met uw op sociale media vaak uitgesproken wil om het immigratiebeleid te veranderen, dan steek ik graag mijn hand uit om daar samen aan te werken”.

De voorstelling van ‘Continent zon-

der grens’ vond plaats onder een ander gesternte. In thuishaven Lubbeek, omringd door een grote schare N-VA’ers die applaudisseerden bij haast iedere uitval naar links, stelde Francken zijn 253 bladzijden tellende visiewerk voor. Naast een inleiding, waarin de staatssecretaris aan de hand van een anekdote betoogt hoe hij het Europese migratiebeleid tracht te hervormen, bevat het boek een analyse van het migratieprobleem en verschillende concrete oplossingen. Zo bepleit Francken onder de titels “you won’t make Europe home” en “the war for talent” voor een restrictief migratiebeleid en het voornamelijk toelaten van hooggeschoolde migranten. “Onderschat mijn vastberadenheid nooit, ik weet perfect waar ik naartoe wil”, klonk het, waarna een luid applaus losbarstte.

Hugo Decker - “Continent zonder grens”, te bestellen bij www.doorbraakboeken.be; prijs 19,99 euro.

- “Fracken faalt”, gratis online te bestellen bij www.uitgeverijegmont.be

Dries Van Langenhove heeft gelijk gekregen in de kortgedingzaak die hij had ingespannen tegen de Universiteit Gent. Die onderwijsinstelling had de verguisde oprichter van Schild & Vrienden (S&V) uitgesloten. Zo mocht hij de gebouwen van de UGent niet meer betreden.

Evenmin mocht hij zijn studies afwerken, maar daar kwam de rector vorige week al op terug.

Dries Van Langenhove mag zijn thesis afwerken, mits hij zelf een promotor vindt die bereid is om hem te begeleiden. Vraag is welke prof dat gaat aandurven. “Onrechtmatig en disproportioneel”, zo benoemde de rechter de beslissing van UGent-rector Van de Walle om Van Langenhove te schorsen. De rechter oordeelt nu dat Van Langehove, die in zijn laatste jaar rechten zit, niet alleen zijn studie mag verder zetten maar ook de bibliotheek van de faculteit Rechten mag betreden, zij het onder voorwaarden: Dries mag maar acht uur per week vertoeven in de bibliotheek van de faculteit Rechten. De rechter motiveerde zijn beslissing als volgt: “Net zomin als de media in het algemeen en bepaalde journalisten in het bijzonder, komt het aan de rector/organen van de verweerster toe om zich bij voorbaat (en deels op het publieke forum) uit te spreken omtrent de schuld en verantwoordelijkheid van deze bepaalde student.” Wel opvallend: het oordeel van de rechtbank viel op dinsdagvoormiddag en werd direct via de media verspreid.

Van Langenhove en zijn advokaten moesten de uitspraak in de pers vernemen.

PROPERE STRATEN Test Aankoop is op zoek gegaan naar de properste steden. En, zo wordt gezegd, de Vlaamse steden liggen er properder bij dan ooit. De test werd uitgevoerd bij 44 Belgische gemeenten, waarbij telkens het centrum werd onderzocht.

Twaalf steden kregen een maximumscore.

Maar, Molenbeek, Schaarbeek en Anderlecht haalden maar 40 procent van de score. “Het is er dweilen met de kraan open”, aldus de woordvoerder van Test Aankoop. Nu nog de oorzaak durven benoemen, dan heeft het onderzoek van Test Aankoop ten minste iets opgebracht.

5

Echo’s uit de Koepelzaal Septemberverklaring Andermaal is het nieuwe zittingsjaar begonnen. In volle glorie, zoals gebruikelijk met de Septemberverklaring van de ministerpresident. We gaan bovendien het laatste jaar van de legislatuur in. Ondanks de vele bezweringen dat het zeker geen “uitboljaar” zal worden, vermoeden wij toch dat de verkiezingskoorts de de bovenhand zal halen zal halen.

De resultaten van de aanstaande lokale verkiezingen zullen daarbij immers toon en tactiek van de partijen toch wel wat bepalen.

De Septemberverklaring was ook ditmaal een klassiek werkstuk dat zich laat samenvatten als: “de regering heeft het prima gedaan, het gaat heel erg goed en we kunnen, moeten en zullen zelfs nog beter doen.” In ieder geval staat de Vlaming er merkelijk beter voor dan in 2014. Van een minister-president kan moeilijk worden verwacht dat hij het eigen regeringsbeleid gaat afbranden. Daarvoor bestaat immers de oppositie.

Papieren omslag?

Genoemde oppositie kon zich uitleven in de bespreking van de Septemberverklaring tijdens de woensdagse plenaire. Het mocht maar weer eens blijken dat - voor wie het nog niet wist - politiek vooral perceptie is.

Veel dingen gaan uiteindelijk over cijfers en budgetten, maar steeds worden die op uiterst diverse wijze geïnterpreteerd, wat een beetje vreemd is. Björn Rzoska (Groen) had het over een beleid dat slechts “een papieren omslag” maakte en er in de realiteit weinig van bakte.

Tenminste erkent dat als een goede intentie.

Voor sp.a deugde er eigenlijk zo goed als niets. Op mobiliteitsvlak bijvoorbeeld, waar Joris Vandenbroucke het Gentse paradijs kwam bezingen als voorbeeld voor heel Vlaanderen. De teneur was min of meer dezelfde voor alle beleidsdomeinen. Het verwijt echter dat de regering te gierig is raakte wat afgestompt. Nu luidde het meer dat wel centen worden uitgetrokken, maar op een verkeerde manier.

Met name wat het sociale betreft was dat voor de socialisten uiteraard het geval. Iets waar Geert Bourgeois zijn buik van vol had.

Vlaanderen doet het bijvoorbeeld qua armoedecijfers goed naar Europese normen en al helemaal in vergelijking met Wallonië en Brussel. Voor Matthias Diependaele (N-VA) was overigens duidelijk dat je “geen socialisten nodig hebt om een sociaal beleid te voeren”.

Iets waarin hij geen ongelijk heeft. Naast werk, armoede, zorg, mobiliteit en energie, was ook veel ruimte voor geliefde onderwerpen als klimaatverandering, plastic en zwerfvuil.

Optimisme Hoewel aangeraakt in de Septemberverklaring, ging relatief weinig aandacht naar thema’s als onderwijs en vooral de wereld buiten Vlaanderen (zoals daar zijn Brexit, handelsakkoorden, vluchtelingenstromen…). Nochtans is de Vlaamse volksvertegenwoordiging daar doorgaans dol op. Misschien zit men momenteel meer met zijn hoofd bij gemeentelijke zaken. Chris Janssens (VB) hekelde de communautaire stilstand (die geld kost dat Vlaanderen beter zou kunnen gebruiken) en bracht de wereld weer wat in beeld, die toch in Vlaanderen wat demografische verschuivingen brengt.

Het laatste woord was voor Bart Somers (Open Vld), die het regeringswerk toejuichte en blij was met de duidelijk verbeterde economische toestand. Hij maakte zich echter zorgen over een zekere maatschappelijke verzuring en ongenoegen en natuurlijk over het “populisme” van links en van rechts. Hij zag toch ook veel mooi engagement en meende dat de Vlaming snakt naar een positief project. Wellicht zou Somers dat op een iets andere manier invullen dan ons lief is, maar zo kan toch met een optimistische noot worden besloten.

6

Dwars door Vlaanderen

4 oktober 2018

De Geuzenberg

Nkosi Sikelel’ iAfrika Wat moet je in de mars hebben om een straat naar je vernoemd te krijgen? Leuke daden op je palmares zullen wel helpen, en er is de factor geluk, die erg belangrijk blijft, maar vooral moet je over het juiste profiel beschikken. Links, pro-Europa, multicultureel ingesteld, ijveren voor gendergelijkheid, dat zijn stuk voor stuk eigenschappen die tot voordeel strekken. Want zie, sinds kort heeft Brussel een Jo Cox-plein. Quod erat demonstrandum.

U moet maar eens een eindje gaan wandelen op dat stukje ‘Pietonnier’ (zoals men de voetgangerszone pleegt te noemen) vlakbij de AB, de concertzaal voor alle duidelijkheid. U zoekt er een aanspreekbaar iemand uit (moeilijk, maar met wat inspanning lukt het) en confronteert hem met de vraag wie Jo Cox precies was. Koppel gerust een prijs aan het juiste antwoord, want neem van ons aan: ze zullen schaars zijn. Bij wie de voorbije dagen het nieuws over Brussel volgde, zal misschien een belletje gaan rinkelen, en dan nog.

“Rechtse extremist” Welnu, sinds bijna een week kent de Europese hoofdstad een heus Jo Cox-plein, zij het dat het verkleinwoord ‘pleintje’ geschikter zou zijn. O ja, we zouden het haast vergeten. Jo Cox was een Labour-parlementslid, erg gekant tegen de Brexit. Twee jaar geleden werd ze na een meeting in haar kiesdistrict vermoord.

De dader was, anders dan de belhamels die

Antiparelracisme CD&V-kandidate Adeline Tapsoba uit Torhout heeft al twee keer klacht ingediend wegens racisme. Ze jammerde dat haar borden systematisch omver werden geduwd, en die van de blanke CD&V’ers in Torhout niet.

Zij had zichzelf op die affiches voorgesteld als “Een zwarte parel voor een bruisende stad.”

Wat zou er gebeuren als een blonde kandidate met blauwe ogen zichzelf voorstelde als “een blanke parel”? Bijvoorbeeld in de Matongewijk, of in Molenbeek? Het is maar een vraag.

Zelfs in het vredige dorp Drongen werd vorige week midden in de velden een bord van een blanke vrouwelijke kandidaat van Open Vld omvergeduwd, en niet door de storm, want er was zelfs een schunnigheid op gekrabbeld, wat een windvlaag doorgaans niet doet. Als het omvergooien, omhakken of besmeuren van verkiezingsborden een racistische daad is, dan kunnen we alleen maar besluiten dat in Vlaanderen al een eeuw lang ’s nachts benden antiblanke racisten – Congolezen? Tutsi’s?

Hutu’s? - door het land trokken, ongeveer zoals de Ku Klux Klan, maar dan met zagen en teerpotten in plaats van met geweren, stroppen en brandende fakkels. Toen waren alle kandidaten nog blank, en toch werden hun borden op grote schaal gevandaliseerd. De affiches met de “koppen” van sommige politici, zoals de belgicist Omer van Audenhove van de Pest Voor Vlaanderen en de brave, puriteinse socialist Alfons Vranckx, die ooit nog het “Rode boekje voor scholieren” en “Gangreen I” van Jef Geraerts in beslag liet nemen, werden systematisch besmeurd met pek, zwarte verf en andere onnoemelijke substanties, zodat die

vandaag de openbare veiligheid ondergraven, duidelijk niet ‘verward’ maar een loepzuivere “rechtse extremist”. Hij werd gevat en zit een levenslange gevangenisstraf uit.

Een triest verhaal, maar waar ligt het verband met Brussel, denk je dan? Alvorens in het Lagerhuis te zetelen, was de dame gedurende een zestal jaar medewerkster van een Labour-Europarlementslid. In die hoedanigheid woonde ze in Brussel en ze hield van de stad. En van muziek, waardoor ze vertrouwd was met de AB en daar wat rondhing. En zie, meer moet dat niet zijn. Sneller dan Lumumba - collega Jan Neckers onthulde de ware aard van dat idool van de linkerzijde - heeft ze haar plein beet. En of dit land een trendsetter is.

Op de Britse eilanden is nog geen steeg naar haar vernoemd.

Hamas De show waarmee de inhuldiging gepaard ging, moest vooral verhullen dat de spoeling

De ‘betrapte’ WdW kon veel vertellen dat

De setting moest de ploeg van burgemeester Close, om het met de woorden van Andy Warhol te zeggen, haar ‘15 minutes of fame’ bezorgen. Mooie woorden over verdraagzaamheid, vrouwenrechten, muziek uit de Balkan en - hoe kan het anders - het antiapartheidslied Nkosi Sikelel’ iAfrika (dat deel uitmaakt van het Zuid-Afrikaanse volkslied). Even was

Michel Barnier Wie wel hoofd- van bijzaak weet te onderscheiden, is zonder meer die aanwezige Labourleider Corbyn. Bleek dat hij die dag nog een andere verplichting had: een meeting met Michel Barnier, hoofd-Brexit-onderhandelaar van de EU. “We hebben een nuttig gesprek gehad over het onderwerp”, verklaarde Corbyn, “we hebben de standpunten van Labour over de Brexit uit de doeken gedaan.” Mooi.

Over zijn gesprek met burgemeester Close, of de aanwezige schepen Mohamed Ouriaghli, werd bij ons weten geen verklaring afgelegd.

KNIN.

Het Belang van Blankenberge In Blankenberge is er voor Vlaams-nationalisten keuze te over: de N-VA trekt naar de kiezer met Daphné Dumery als lijsttrekster. Zij is Kamerlid en schepen in Blankenberge. In de kuststad wordt het bestuur gevormd door een coalitie van N-VA, Open Vld en sp.a. In 2012 haalde de N-VA zes zetels, maar Open Vld werd de grootste partij met 10 zetels.

Ingewikkelder ligt het voor Vlaams Belang. In februari dit jaar kwam het tot een breuk tussen Tanguy Veys, enig VB-gemeenteraadslid, en het bestuur van Vlaams Belang. Uiteindelijk werd Veys uit de partij gezet. Veys zetelt sindsdien als onafhankelijke in de gemeenteraad (wat weliswaar op de webstek van de stad Blankenberge nog niet werd aangepast) en trekt nu met een eigen lijst naar de kiezer: “Beter Blankenberge”. Even was onduidelijk of Vlaams Belang met een lijst zou opkomen, maar een goede twee maanden geleden konden toch een aantal mensen gevonden worden. Lijsttrekker is Mark Misson, een aannemer, maar vooral gekend in sportmiddens. Of het Vlaams Belang een zetel haalt zoals in 2012, zal afhangen van de impact van Tanguy Veys.

Ophefmakend nieuws dat wij onze lezers niet willen (mogen) onthouden: de genaamde Wim de Wit - ja, die van de IJzerwake, het OVV en van wat nog allemaal – is eindelijk ontmaskerd! Toen hij, als naar traditie, samenschoolde met een aantal mensen van VLOT (Vrij Lokers Onderwijs voor jouw Toekomst), kreeg hij de stille wenk om even mee in afzondering te gaan.

Eén pot nat

Soweto

het gissen naar waarom dat nodig was. Misschien om de gelijkenissen te benadrukken die de Brusselse binnenstad met bepaalde wijken in Johannesburg begint te vertonen?

De komst van het Jo Cox-plein kadert in een breder initiatief, om meer vrouwelijke straatnamen in Brussel te voorzien. Leuk, sympathiek zelfs. Wij van onze kant hadden liever wat meer westers geklede vrouwen in die buurt gezien, eerder dan tegen de muur geplakte vrouwennamen. Het kakelverse Cox-plein bevindt zich naast een muur die de LGTBQ-diversiteit bepleit. Soms kan het ironische een erg cynische wending krijgen.

mensen nog nauwelijks herkend werden als ze met een proper gezicht op televisie kwamen. ’t Pallieterke publiceerde toen karikaturen van Vranckx en Van Audenhove die niet herkend werden zonder hun klassieke “decoratie” van pek en verf. Maar misschien moeten we Adeline Tapsoba geruststellen en nog eens, zoals in de goeie ouwe tijd, eropuit trekken om borden van de CVP, pardon de CD&V, in Torhout omver te duwen.

Wim de Wit ontmaskerd!

Eens veilig afgezonderd, wist een man die optrad als spreekbuis van VLOT, hem te vertellen dat Wim … gezien was. Hij was gezien en herkend (ontmaskerd?) op een bijeenkomst van Schild & Vrienden op het Conscienceplein in Antwerpen op 11 juli 2018. Wim kreeg te horen dat ze daar bij VLOT niet vlot overheen gegleden waren, te meer daar hij later ook met zijn onvaderlandse toespraak op de IJzerwake in VLOT-kringen voor negatieve oprispingen had gezorgd. Hij kon dus maar beter de eer aan zich houden, luidde de ‘goede’ raad, en zélf ontslag nemen uit het Loc (Lokaal Overlegcomité) en uit de Ouderraad.

al bij al erg dun is. En moest de PS wat verkiezingsaandacht geven, dat spreekt. In stoet trokken ze van de Grote Markt naar het, tja, Cox-plein in wording. De PS-notabelen, wat familie van de betrokkene, net als Labourleider Jeremy Corbyn. Ironisch, aangezien hij anders dan Cox binnen de Britse socialistische familie net tot de eurosceptische vleugel behoort.

Nu goed, op andere punten vonden ze mekaar wel. ‘There’s something rotten in het heart of Labour.’ En dat rotte luistert naar de naam antisemitisme. Vaak latent en gecontroleerd aanwezig, maar het bracht de partijleider de voorbije maanden al meer dan één keer in een lastig parket. Nadat Cox vermoord werd, kreeg ze lof van ... Hamas. “Het Palestijnse volk verliest een vriendin en verdedigster”, stond in een officieel persbericht.

Dries van Langenhove geen moer te maken had met de organisatie van die Sporenherdenking op 11 juli, die ineengestoken was door Voorpost en de Gulden Sinjoren en dat die de welbespraakte Dries gevraagd hadden als gelegenheidsredenaar, en niet meer dan dat. Diende Wim niet zelf zijn ontslag bij de Lokerse onderwijsvereniging in, dan zou hij het in elk geval krijgen. Dat stond als een paal boven water, want welke serieuze onderwijsmens verkeert er nu in louche kringen als Voorpost en dergelijke? Juist, voor politiek correcte lieden is dat allemaal één pot nat. Wie in zo’n poel wil gaan zwemmen, is gedoemd om kopje-onder te gaan, zoals klaar en duidelijk aangetoond door de ‘zaak’ rond Van Langenhove en diergelijken.

Hector van Oevelen

Bormshuis: Anton van Wilderode

In tegenstelling tot andere herdenkingen van de honderd jaar geleden geboren en twintig jaar geleden gestorven Cyriel Coupé, alias Anton van Wilderode, wou het Bormshuis met deze tentoonstelling niet enkel de dichter eren, maar de schijnwerper vooral richten op de uitgesproken Vlaams-nationalist die ronduit voor zijn overtuiging uitkwam, zoals werd beklemtoond door voorzitter Bob Hulstaert.

In elk geval genoot een ademloos luisterend info@bormshuis.org of telefoon 03 238 27 49.

Wie de opening van de tentoonstelling publiek vorige zaterdag van de gevoelige voorgemist heeft, hoeft niet in tranen uit te barsten, dracht door Annemie Muyshondt, en ondergewant ze loopt nog tot 15 juni 2019, en Anton tekende van een aantal treffende gedichten die van Wilderode verdient dat dubbel en dik. door de Meester van Moerbeke speciaal werHector van Oevelen den geschreven voor IJzerbedevaarten. Er is namelijk een tijd geweest dat de IJzerbedevaarten nog voluit volksverbonden Vlaams waren.

Ach, ach, wààr is die tijd?

Waren de voorgedragen gedichten op zich sprekend genoeg, luitspeelster Greet Schamp raakte letterlijk een gevoelige snaar met haar Vorige week overleed op tachtigjarige trefzekere keuze van wonderwel bij de gedichleeftijd Robrecht Vermeulen, voormalig carten passende pareltjes van schoonheid. dioloog, maar ook iemand die op een leven De nijvere mensen van het Bormshuis hebvol engagement kon terugblikken. Geboren ben een hoop energie in de voorbereiding van in hartje Brussel groeide hij op in de buurt deze tentoonstelling gestoken. Andermaal. van de Naamse Poort. Later werd Jette zijn Priester-dichter Van Wilderode heeft zó’n waarvaste stek. Enkele jaren geleden verhuisde devolle en beklijvende stempel op de Vlaamse hij naar het Leuvense. Robrecht zal vooral Beweging – ónze Beweging – gedrukt met zijn herinnerd worden als de man die het Verindringende en dóórdringende gelegenheidsbond van Vlaamse Academici in Brussel poëzie (die de ‘gelegenheid’ heel vaak overnieuw leven inblies. Hij was voorzitter van steeg), dat de herinnering daaraan levendig wat thans het Vlaams Artsenverbond is, gehouden moet worden. Het mag – neen, het bekleedde tal van verantwoordelijke funcmoet – Bob Hulstaert en zijn onvermoeibare ties binnen de structuren van de Orde van medewerkers als een ferme verdienste worden Geneesheren, was bestuurslid bij de Orde toegerekend dat zij het initiatief ter zake hebvan den Prince, en recenter ook OVV-voorben genomen! De tentoonstelling ‘Anton van zitter. Aanstaande zaterdag om 13 uur heeft Wilderode in woord en beeld’ kan op dinsdag de begrafenis plaats van deze gecultiveerde en woensdag worden bezocht van 14 tot 17 man die op een bezadigde manier gestalte uur en ’s zaterdags van 10 tot 16 uur. Buiten die gaf aan zijn Vlaamsgezindheid. Afspraak in uren zijn becommentarieerde groepsbezoeken de Abdijkerk Onze-Lieve-Vrouw Vlierbeek voor 1 euro per persoon mogelijk na afspraak te Kessel-Lo. vooraf met conservator Lieve van Onckelen:

In memoriam Robrecht Vermeulen

7

Onze naaste buren

4 oktober 2018

Den Vaderlandt ghetrouwe

Polenfraude

“Een gaaf land” noemt minister-president Rutte zijn Nederland. Hoe gaaf, dat moet u maar eens lezen in de columns van onze medewerkster Ebru Umar bij de webstek GeenStijl.nl.

Het UWV Die “gaafheid” heeft het voordeel dat uw columnist inmiddels al drie knipselmappen klaar heeft met interessante onderwerpen die elkaar verdringen om aandacht te krijgen. Vandaag en al met enige vertraging de Polenfraude. In Nederland zijn inmiddels ongeveer 200.000 Polen neergestreken die het harde, vuile of moeilijke werk verrichten waarvoor Nederlandse autochtonen en allochtonen de neus ophalen. De overlast die velen veroorzaken door hun alcoholverbruik, met veel lawaai en soms zware ongevallen, nemen de Nederlanders er maar bij. Natuurlijk zijn Polen niet dom. Na een tijdje begrijpen ze dat ze het oerwoud aan regeltjes in dit land kunnen omzeilen en er hun voordeel mee kunnen doen. In Nederland stap je niet naar de vakbond om je werkloosheidsuitkering te ontvangen.

Daar heb je het Uitvoeringsinstituut Werknemers Verzekeringen voor. Het UWV is een reusachtige administratie met ongeveer 25.000 personeelsleden met een eigen CAO, want het zijn geen ambtenaren. Ze worden verondersteld de rechtmatigheid van een uitkering te controleren vooraleer het geld te lammeren. Het UWV kwam al herhaaldelijk onder vuur wegens gebrekkige werking, maar met de Polenfraude is een nieuw dieptepunt bereikt.

Zestig Polen op één adres Polen die een werkloosheidsuitkering willen ontvangen,

moeten aan twee voorwaarden voldoen nadat ze in Nederland gewerkt hebben. Ze moeten hier wonen en geregeld solliciteren. Een paar snuggere Polen hebben eens diep nagedacht en ze zagen de mogelijkheden.

Ongeveer 150 Poolse bemiddelaars zorgden ervoor dat de formulieren voor vele landgenoten werden ingevuld en verdienden een serieuze cent bij door een wortel voor duizenden Poolse neuzen te houden: weer naar huis gaan maar toch lekker Nederlands geld opstrijken. De bemiddelaars creëerden een administratieve schijnwereld. Ze domicilieerden zogenaamde Poolse werklozen bijvoorbeeld op één adres, kwestie van het voor henzelf een beetje overzichtelijk te houden. Het blijkt dat in sommige panden zestig (u leest dit goed) Poolse werklozen verbleven. Het UWV nam nooit de moeite eens een bestand op te stellen per adres. De bemiddelaars zorgden er ook voor dat de Poolse vakantiegangers geregeld solliciteerden, al waren zowel die sollicitatie als de handtekening eronder vals. Een werkloosheidsuitkering is afhankelijk van de in Nederland gewerkte tijd, maar in veel gevallen telde ook het Poolse arbeidsverleden mee. Kassa, kassa, want daar kon ook mee gesjoemeld worden. Dus harken sommige Polen al vele jaren Nederlands geld binnen. Hoeveel Polen ontvangen al dat lekkers? Officieel zijn er ongeveer tienduizend die de sociale zekerheid tillen, maar officieus vermoedt men dat het er veel meer zijn.

Al zes jaar gekend Wanneer is dit schandaal aan het licht gekomen? Ongeveer een maand geleden met een televisiereportage die voor één keer eens echt relevant was. Het werd allemaal nog erger toen in een vervolguitzending bleek dat het UWV de misstanden kent sinds … 2012.

Volgens de wet valt het UWV onder de verantwoordelijkheid van het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid en moet ze misstanden rapporteren. Wel, ze deden dat ook, zij het in … 2016. De verantwoordelijke minister en staatssecretaris slikten en deden niets, want allebei van PvdA. Het UWV verweerde zich met de lamme drogreden dat ze niet de tijd en niet de mensen had om de juistheid van al die aanvragen te controleren.

Uiteraard zei de instelling niet dat die Polen ook allemaal uitheemse namen hadden, want misschien viel dan wel het beruchte r-woord waarmee je iedere Nederlandse organisatie kan laten sidderen. Het bedrag waarvoor gefraudeerd werd, wordt inmiddels op een paar honderd miljoen euro geschat, te betalen door de gepluimde Nederlandse belastingbetaler. Er is een onderzoek gestart om naaldje en draadje te vinden, maar er is een klein politiek probleem. De voorzitter van de raad van bestuur van het UWV tussen 2012 en 2017 was de liberaal Bruno Bruins. Toen kreeg hij een nog betere baan: minister van Medische Zorg in de huidige regering. Hij weigert commentaar te geven over zijn dubieuze verleden.

Willem de Prater

Feest voor Willem – vier mee op 20 oktober Wie plaatst er anno 2018 nog een beeld voor een koning? Enkel een gedreven man als professor Evrard. Jarenlang liep hij de ziel uit het lijf om het nodige geld bijeen te krijgen en prenten en bustes van de koning te verzamelen. Dit alles om kunstenaar Guy Du Cheyne in staat te stellen een waarheidsgetrouw beeld te boetseren en het te laten gieten in een bronsgieterij. Ten slotte lukte het hem de stad Gent te overtuigen het beeld te aanvaarden en het een passende plek te geven. Gent wordt een mooi standbeeld rijker, dat alle voorbijgangers zal herinneren aan een belangrijke periode uit onze geschiedenis.

trale koers. Zo slagen ze erin de steun te krijgen van mensen van heel verschillende strekking, allemaal orangisten. Ook dat is geen kleine verdienste. Op het volksfeest is iedereen welkom, en alle partijpolitieke of ideologische kentekens laten we thuis. Het volledige programma vindt u op www.willembedankt.org.

Op 20 oktober is het zover: het standbeeld voor koning Willem I wordt feestelijk onthuld.

Het gloednieuwe beeld staat al klaar op zijn sokkel op de nieuwe kaai van de Reep, voorlopig nog aan het zicht onttrokken door een bekisting.

De werken voor het openleggen van de Nederschelde, gestart in 2002, zijn voltooid.

Langs de kaai stroomt na zevenenzestig jaar opnieuw water. Daar zal koning Willem over uitkijken. Met de realisatie van het beeld wordt de droom van professor Alexander Karel Evrard (94 jaar jong) werkelijkheid: een monument van de Gentenaars uit dankbaarheid aan de koning die zoveel voor hun stad heeft gedaan.

Het “Comité 1815-2015: Willem, Bedankt!” nodigt iedereen van harte uit om deel te nemen aan de feestelijkheden. Er wordt een hele dag gevierd. Dat vieren start om 10 uur met een feestelijke zitting, gevolgd door de eigenlijke onthulling om 11.30 uur en aansluitend een hele reeks activiteiten. Trefpunt is het Sint-Baafshuis, in de Biezekapellestraat num-

‘Willem I - een Gentse visie’

mer 2, achter de kathedraal.

Professor Evrard en het “Comité 1815-2015: Willem, Bedankt!” varen een politiek strikt neu-

Het “Comité 1815-2015: Willem, Bedankt!” bracht ook een boek uit: ‘Willem I - een Gentse

visie’, geschreven door prof. em. dr. AlexanderKarel Evrard. Geen lang uitgesponnen werk, maar een kort en krachtig overzicht van de periode van Willem I en de grote economische opgang van Gent onder zijn bewind. Het boek wil de eenzijdige ‘Belgische geschiedschrijving’ over die periode rechtzetten “met historische correctheid en eerherstel als drijfveer”.

Willem I stichtte de Gentse universiteit, legde het kanaal Gent-Terneuzen aan, richtte de eerste nijverheidsschool van ons land op aan de Lindelei, en maakte van Gent de textielhoofdstad van Europa…

Johan Decavele, historicus en gewezen stadsarchivaris zegt het zo: “Met veel belangstelling heb ik het boekje ‘Willem I, een Gentse visie’ van professor Alexander Evrard gelezen.

Zo origineel, zo juist, zo fris heb ik Willem I in de Gentse context nooit eerder beschreven gezien. Daarmee heeft Alexander nóg een monument opgericht voor een vorst die, als geen enkele andere, onze stad met weldaden heeft gezegend. Van harte hoop ik dat het boekje een ruime verspreiding kent, niet enkel bij de geïnteresseerde leken, maar ook bij de zogenaamde specialisten, die nog vaak met vooroordelen behept zijn.”

Het boek is te verkrijgen voor 15 euro. Alle nodige informatie staat op de webstek van het comité: www.willembedankt.org.

Mathildis

Li bia bouquet

Henegouwen wordt cruciaal voor de PS De tijd van de almacht van de PS is al even voorbij, maar de socialisten blijven in Wallonië wel de belangrijkste politieke kracht. Om hun marktleiderschap te bevestigen, is over tien dagen een sterk resultaat in de provincie Henegouwen van groot belang. Het is ook bepalend voor de kansen van Paul Magnette om over een jaar Elio Di Rupo op te volgen als lijsttrekker.

De provincie Henegouwen kan je vandaag van west (Estaimpuis) naar oost (Thuin) doorkruisen zonder een gemeente te verlaten met een PS-burgemeester aan de macht. De Waalse socialisten mogen de voorbije jaren dan van hun pluimen verloren hebben, in de oude industriële provincie blijven ze almachtig. Bij de vorige provincieraadsverkiezingen haalde de PS in Henegouwen bijna 40 procent de stemmen. In meer dan de helft van de gemeenten leveren ze de burgemeester en afgezien van een paar gemeenten aan de taalgrens, de blauwe bastions Jurbise (Galant) en Frasnes (Crucke) of vlakbij Waals-Brabant, zitten ze overal in het bestuur.

Absolute meerderheid De inzet op 14 oktober is dan ook groot. De PS moet aantonen dat ze de grootste Waalse politieke partij blijft, en dat moet gebeuren met een klinkend resultaat in Henegouwen.

Concreet? Minstens 35 procent halen (een verlies aan de PTB wordt ingecalculeerd). De absolute meerderheid in gemeenten in de Borinage en le Pays Noir verdedigen: Frameries, Boussu, Quévy, Colfontaine, Saint-Ghislain, Quaregnon,… En de sjerp in de grote steden Charleroi, Bergen en Doornik behouden. De eerste twee opdrachten zullen slagen. De derde wellicht ook,

al rijzen hier en daar vraagtekens.

In Charleroi stevent burgemeester Paul Magnette af op een grote overwinning. In Bergen zou de PS aan de macht blijven al is PS-voorzitter Di Rupo niet meer de lijsttrekker. Nicolas Martin is de nieuwe jonge kracht van de socialisten die in de ‘cité du Doudou’ het stadhuis moet veroveren. Maar wat als Di Rupo meer voorkeurstemmen haalt? Interne PS-spanningen zijn niet uitgesloten. Maar wellicht zullen de socialisten de sjerp behouden. Tenzij MR-vedette George-Louis Bouchez met een brede lijst de meerderheid kan breken. Bouchez wordt door links uitgespuwd omdat hij eens ging lunchen met Theo Francken. De voormalige MR-schepen wordt sindsdien uitgemaakt voor fascist.

In Doornik wordt het spannender. Federaal minister van Energie Marie-Christine Marghem (MR) hoopt PS-kopstuk en minister-president van de Franse Gemeenschapsregering Rudy Demotte uit het stadhuis te jagen. In 2012 had Marghem meer voorkeurstemmen maar toch gingen PS en MR een coalitie aan met Demotte als burgemeester. Vraag is in welke mate de heisa rond het geplande afschakelen van de elektriciteit Marghem zal schaden. Trouwens, Doornik zou voor haar een vlucht zijn uit de federale regering. Als ze burgemeester kan worden, dan

verlaat ze de regering-Michel begin januari 2019.

Haatcampagne Bij de PS zijn ze er gerust in. Charleroi wordt geen probleem. Bergen evenmin, door de haatcampagne tegen concurrent Bouchez. Doornik verliezen zou zeer jammer zijn doch geen drama. Het zou het einde betekenen van de politieke carrière van Rudy Demotte aan de top. Een concurrent minder voor Magnette, die hoopt eind 2019 de nieuwe partijvoorzitter te worden. Elio Di Rupo zou dan (68 jaar oud) moeten terugtreden.

Een sterk resultaat voor Magnette in Charleroi en in de provincie moet zijn verkiezing garanderen. Er liggen concurrenten op de loer, maar die worden niet ernstig genomen. Jean-Claude Marcourt en Jean-François Labille uit Luik denken eerder aan een terugkeer in de Waalse regering in 2019.

Ahmed Laaouej, fractieleider van de PS-oppositie in de Kamer, heeft een te Brussels profiel, ook al komt hij uit het Luikse. En binnenskamers zeggen de PS’ers dat ze toch liever geen allochtoon als voorzitter hebben. De enige echte concurrent voor Magnette is de vroegere Waalse minister PierreYves Dermagne.

Maar voor de gemeenteraadsverkiezingen in zijn stad Rochefort (Namen) trekt Dermagne een PS-MR-lijst, met federaal minister van Mobiliteit François Bellot (MR) als lijstduwer. Dat valt bij stamboomsocialisten niet in goede aarde.

Picard

8

De wereld rond

4 oktober 2018

Diplomatieke valies

Venezuela is een gordiaanse knoop “Zo kan het niet verder” en “er moet iets gebeuren”. Hoe vaak hoorden we de voorbije maanden als de crisis in Venezuela ter sprake kwam die opmerkingen niet? Maar wat precies? Ideeën worden gelanceerd, maar nog voor ze in daden worden omgezet, beseft men dat de impact te beperkt zal zijn. Venezuela, dat wordt een uitzichtloos conflict.

Wie het zou ontgaan zijn: Venezuela is gedesintegreerd tot iets dat enkel als een sociale ramp en een economische puinhoop kan omschreven worden. En dat voor het land met de grootste oliereserves ter wereld. De economische indicatoren zijn hallucinant. In elke inflatiestudie nam de Weimarrepubliek een prominente plaats in, maar nu is het de beurt aan Venezuela om als casestudy te dienen. In 2006 kende Venezuela een inflatie van 800 procent, het jaar daarna 2.600 procent en dit jaar lijkt de kaap van één miljoen procent te zijn bereikt. Het cynisme voorbij. Althans, dat is een raming van het IMF, aangezien het Maduro-regime geen officiële cijfers vrijgeeft. Gemiddeld verdubbelen de prijzen om de 26 dagen, waardoor basisproducten voor een steeds groter deel van de bevolking onbetaalbaar worden. Dat leidt dan weer tot hongersnood en kindersterfte. Toen een kop koffie 2,5 miljoen bolivar bleek te kosten, besloot het bestuur in Caracas in te grijpen. Een nieuwe munt werd ingevoerd, wat neerkwam op het geven van een nieuwe naam aan de vorige munt, minus een aantal nullen. Briljant monetarisme, toch?

Gebrekkige infrastructuur De gangbare verklaring voor dat debacle is de dalende olieprijs. Dat is toch wat men verkondigt in de meer politieke correcte kringen, die het regime heel wat krediet geven. Op zich klopt dit, maar het plaatje is gevoelig ruimer. Veel meer dan olie verkopen heeft het land de voorbije jaren niet gepresteerd.

Dat brengt dollars binnen, die dan weer aangewend worden voor andere aankopen. Daalt de prijs, dan nemen ook de buitenlandse deviezen af. De fout - en net dat moet men vertellen - bestaat erin dat nooit aan fatsoenlijke alternatieven voor die olie-uitvoer is gewerkt. Waar het zwarte goud enkele jaren geleden nog voor 75 procent van de export stond, groeide dat tot 95 procent. De kwantiteit die kon worden uitgevoerd nam door een gebrek aan fatsoenlijke infrastructuur en het onderhoud ervan ook systematisch af. Volgens de OPEC daalde de productie tussen 2008 en 2018 van 3,2 miljoen barrels per dag naar ‘amper’ 1,46 miljoen. Nog een cijfer om de absurditeit van

de Venezolaanse economie te typeren: de prijs van anderhalve liter Cola stemt ongeveer overeen met die van 7,5 liter benzine.

Officieel ontkent men dat, maar de voorbije jaren is een enorme vluchtelingenstroom op gang gekomen. In nauwelijks enkele jaren tijd hebben 2,3 miljoen mensen het land de rug toegekeerd. Dat is meer dan 7 procent van de bevolking. Als die trend zich doorzet, zullen daar over minder dan één jaar nog eens anderhalf miljoen bijkomen. Dat legt een enorme druk op de buurlanden. Dagelijks steken zo’n 25.000 vluchtelingen de grens met Colombia over. Rekening houdend met het feit dat er heel wat niet zullen terugkeren, schat de VN dat maandelijks zo’n 200.000 vluchtelingen Colombia binnenkomen om er te blijven. Vandaag zijn ze de belangrijkste groep asielzoekers in Latijns-Amerika (dat spreekt), maar ook in de VS of zelfs Spanje. “Dit is groter dan wat op en rond de Middellandse Zee gebeurde”, staat in een officiële verklaring van de OAS, de Organisatie van Amerikaanse Staten.

Amerikaanse inval Toen dictator Maduro vorig jaar unaniem in zijn rol bevestigd werd, verklaarde president Trump dat de “VS een militaire interventie niet uitsloten”. De idee werd toen op hoongelach onthaald. Maar nu Trump, geruggesteund door Marco Rubio, senator uit Florida, zijn waarschuwing herhaalt, klinkt het al minder gek. Luis Almagro, een diplomaat uit Uruguay die aan het hoofd van de OAS staat, maakte onlangs een suggestie die in die richting ging. Toch lijken enkele erg praktische bezwaren in de weg te liggen. Vrij snel wordt een parallel getrokken met eerdere invasies in Latijns-Amerika, die in Panama en Grenada. Venezuela is echter andere koek. Tweemaal zo groot als Irak en met een vergelijkbaar bevolkingsaantal. Er zijn zwaarbewapende milities actief, en een werkbaar politiek alternatief op het terrein ontbreekt, net zoals een fatsoenlijke infrastructuur, wat betekent dat daar het eerste werk van binnenvallende troepen zou liggen. Dat zo’n interventie naar alle waarschijnlijkheid zonder goedkeuring van de VN zou gebeuren, waardoor ze volkenrechtelijk gesproken illegaal zou zijn,

is nog het minste van de tegenargumenten. Eerder kijkt men naar het voorbeeld Irak. Eenzelfde scenario dreigt zich af te tekenen. Of erger.Het spijtige is dat de alternatieven voor deze schijnbaar ondenkbare Amerikaanse demarche bijzonder licht wegen. Even werd geopperd dat een multinationale troepenmacht - al dan niet onder Amerikaanse controle - de koe bij de horens moet vatten, alleen, bij de overige Latijns-Amerikaanse landen lijkt enig enthousiasme te ontbreken. Traditioneel hebben ze altijd veel scepticisme aan de dag gelegd voor internationale missies. Hun zwakke aanwezigheid in VN-missies spreekt boekdelen. Bovendien is voor de publieke opinie de invasie van een ander Latijns-Amerikaans land ‘not done’.

Diplomatieke alternatieven Dus blijft de diplomatie over, al is dat een dunne spoeling.

De VS zouden meer vluchtelingen uit Venezuela kunnen erkennen (vandaag gebeurt dat slechts in 50 procent van de gevallen). China, de belangrijkste handelspartner van Caracas, zou de druk kunnen opdrijven, net zoals Cuba invloed zou kunnen uitoefenen. Men zou op VN-niveau de situatie als een vluchtelingencrisis kunnen erkennen, wat de betrokkenen een apart statuut verschaft. En men zou middelen kunnen vrijmaken (neemt men de Syrische crisis als referentie, dan zouden de kosten tussen 3 en 5 miljard dollar per jaar bedragen). Het voorgaande is een overzicht van de ideeën die gelanceerd zijn.

En ja, alles in de voorwaardelijke wijs.

Een groot gemis blijkt alvast de afwezigheid van regionale structuren te zijn, benadrukte Richard Haass, voorzitter van de Council on Foreign Relations, in een opiniestuk. De OAS beschikt niet over de instrumenten om met zo’n situatie om te gaan. Latijns-Amerika kampt met een machtsvacuüm. “Lange tijd bleef Latijns-Amerika gespaard van de oorlogen en geopolitieke realiteit die de andere delen van de aarde geteisterd hebben, maar die periode is voorbij”, aldus Haass. “Men ziet dat wanneer de interne orde instort, dit gevolgen heeft voor de hele regio.” En dat in menig land iets mis is met de interne orde, illustreert hij met dit gegeven: Latijns-Amerika is goed voor zo’n 10 procent van de wereldbevolking, maar tegelijk tekent het voor één derde van alle moorden wereldwijd. Het stemt tot nadenken. Zeker als men een invasie overweegt.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Lessen uit Yom Kippoer Alles gebeurt opnieuw, alles herhaalt zich…

In de aanloop naar de Yom Kippoeroorlog van 1973 begonnen de Egyptenaren met het installeren van batterijen Russische luchtdoelraketten (SAM’s) vlakbij het Suezkanaal. Van daaruit konden zij niet alleen vliegtuigen neerhalen boven eigen grondgebied, maar ook boven de Israëlische verdedigingslinies, toen nog langs het Suezkanaal. In de opbouwfase hadden die SAM’s gemakkelijk vernietigd kunnen worden met preventieve luchtaanvallen. Maar tijdens de informele Israëlisch-Amerikaanse onderhandelingen daarover weigerden de Amerikanen zo’n operatie goed te keuren. Had Sadat niet alle Russische adviseurs naar huis gestuurd? Was er geen detente bezig? Streefde hij niet naar vrede? Het getreuzel bleef aanslepen tot de raketten operationeel waren. Toen voerden de Egyptenaren en de Syriërs een geslaagde verrassingsaanval uit, voor het eerst ook met massa’s geleide antitankwapens. De Israëlische grondtroepen werden overrompeld. Toen hun luchtmacht hen te hulp probeerde te komen, werd het ene vliegtuig na het andere door SAM’s neergehaald. Israël kon standhouden, maar ten koste van verschrikkelijke verliezen. En nu dreigt hetzelfde scenario zich te herhalen met de plaatsing van SA400-raketten in Syrië. Alleen bestrijken die raketten niet een bufferzone, zoals de Sinaï, maar heel Israël. Als de VS de Russen niet dwingen hun raketten terug te trekken, kan dit een ‘casus belli’ worden. Dit gaat niet meer alleen over Syrië of Iran, maar over de mogelijkheid van de Israëli’s om hun luchtruim te verdedigen.

Hetze Toen Kavanaugh voorgedragen werd als rechter in het Hooggerechtshof beschuldigden drie vrouwen hem van poging tot aanranding. Dat zou dertig jaar geleden zijn gebeurd.

Nochtans wordt niemand vanuit het niets in het Hooggerechtshof geparachuteerd. Alle kandidaten hebben een lange carrière in het rechtssysteem achter de rug. Kavanaugh werd al in 2003 voorgedragen voor een benoeming tot rechter bij het hof van beroep in Washington D.C. en de Democraten voerden toen al

een hetze tegen hem, omdat hij niet “onpartijdig” zou zijn. Daardoor liep zijn benoeming drie jaar vertraging op. Dat leidde in de VS tot heftige debatten in de media. Toen al werd Kavanaughs leven door de FBI gefileerd. Er werd niets verdachts gevonden. Waarom hebben de vrouwen die hem nu beschuldigen toen niets van zich laten horen? Waarom pas nu? Er kunnen vele redenen zijn waarom vrouwen die het slachtoffer zijn van seksueel geweld geen klacht willen of durven indienen, en sommige van die redenen zijn heel begrijpelijk. Maar waarom spreken Kavanaughs aanklaagsters nu plots wel? Dat wekt zeer sterk het vermoeden dat er politieke motieven in het spel zijn.

Wij zijn geen voorstanders van het absurde Belgische systeem van automatische verjaring van misdaden. Als dertig jaar na de feiten nog bewijzen gevonden worden van een misdaad – en met modern DNA-onderzoek gebeurt dat dikwijls! – dan moet het mogelijk zijn de dader alsnog te bestraffen. Maar dikwijls is verjaring ook een feitenkwestie. Vaak is het na dertig jaar gewoon niet meer mogelijk de waarheid nog te achterhalen. De ontembare islamcritica Ann Coulter wees er in de zaak-Kavanaugh op dat dit soort aanklachten, decennia na de feiten, die door geen enkel materieel bewijs kunnen gestaafd of ontkracht worden, een verschrikkelijk machtsinstrument zijn dat tegen àlle conservatieve blanke mannen gebruikt kan worden om hen politiek en maatschappelijk kapot te maken.

Lynchvideo “Hang alle blanken op! […] Ik stap crèches binnen en dood blanke baby’s. […] Grijp hen en hang hun ouders op. Stenig hen als vermaak, zo hebben zwarte kinderen er ook iets aan. Takel ze flink toe, er moet bloed vloeien.

Het moet naar de dood ruiken.” Alweer antiblanke racisten in Zuid-Afrika? In de Verenigde Staten? Nee, dit keer niet. Dit is een tekst van de zwarte Franse rapper Nick Conrad. Op zijn videoclip toont hij hoe een blanke man wordt gefolterd, opgesloten in de koffer van een auto en weggevoerd naar een onbekende bestemming. De Franse minister van Binnenlandse Zaken heeft een “onderzoek” bevolen. Het zou ons verbazen als daar ooit iets van in huis komt.

De Franse Justitie heeft het al veel te druk met

het vervolgen van opposanten en critici als Marine Le Pen, Eric Zemmour, Renaud Camus en zelfs George Bensoussan, die in 2008 nog de “Prix Mémoire de la Shoah” kreeg, maar die in 2016 voor de rechter werd gesleept wegens “het aanzetten tot haat” omdat hij had gewaarschuwd tegen het antisemitisme in de islam.

Overigens, het filmpje van Nick Conrad roept akelige herinneringen op aan het lot van de 23-jarige Joodse jongeman Ilan Halimi, die in 2006 werd ontvoerd, gemarteld en vermoord door een bende zwarte moslims, die zich “le gang des barbares” noemde. Meerdere daders waren nog minderjarig. Halimi’s lichaam was voor 80 procent overdekt met bloeduitstortingen en brandwonden. Men had hem een oor en een vingerkootje afgesneden. En denk maar niet dat alleen Joden het slachtoffer zullen worden van zulke “gangs des barbares”. In het multiculturele Europa met zijn open grenzen komen de gewone blanken ook wel aan de beurt. Het lied van Nick Conrad zal ook bij de barbaren in onze steden in vruchtbare aarde vallen…

Kinderen als verkrachters Herinnert u zich dat wij in ’t Pallieterke nr. 36 schreven over het tienjarige jongetje dat tijdens een schoolreis was verkracht door een tienjarige Afghaanse jongen, terwijl twee elfjarigen, een Afghaan en een Irakees, hem in bedwang hielden? Wat we toen voorspelden, is gebeurd: de daders zijn vrijgelaten. Ze konden op geen enkele manier gestraft worden, omdat het “kin-

deren” zijn. Het zoveelste voorbeeld van de verzieking van het straf- en justitiebeleid door linkse denkbeelden en valse sentimentaliteit over “onschuldige kinderen”. Reken maar dat dit voorbeeld navolging zal vinden in de Duitse scholen. Al zal men krampachtig proberen dat in de doofpot te stoppen.

Waterjihad Al Qaida heeft geprobeerd het drinkwater voor een Libanese legereenheid te vergiftigen.

Ach ja, het Midden-Oosten, nietwaar? In het Westen kan zoiets niet gebeuren, toch? Maar het is al enkele keren bijna raak geweest. Het begon in 2003, toen Al Qaida dreigde westerse drinkwatervoorzieningen te vergiftigen. In 2011 werd in Spanje een plan voor zo’n massavergiftiging verijdeld.

In mei 2013 werden zeven islamitische chemische ingenieurs gearresteerd nadat zij ’s nachts het terrein van het Quabbin Reservoir waren binnengedrongen, het belangrijkste drinkwaterreservoir van Boston. In juni 2013 braken “onbekenden” de toegang open tot een aquaduct dat Boston van water voorziet. In Canada werd in mei 2013 een complot verijdeld om 100.000 mensen met vergif in het drinkwater te vermoorden, en ook in 2013 verhinderde de FBI een soortgelijke poging in Wichita. In januari 2014 brak een moslim binnen in een waterzuiveringsstation in New Jersey. Het werd allemaal doodgezwegen in de media. Het is tot nu toe altijd mislukt, maar het kan wel. Ook bij ons.

DE VIJFDE REPUBLIEK BESTAAT ZESTIG JAAR Op 4 oktober 1958 werd de grondwet van de Vijfde Republiek afgekondigd en die gaf grote macht aan de president. Sinds de Franse Revolutie is dit, na de Derde Republiek, de langste Franse regeringsvorm. En dat ondanks schokken als de Algerijnse Oorlog, mei ’68, economische crisissen en de terroristische aanslagen.

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE

Frankrijk is zeker sinds 1789 altijd een land van revoluties geweest. Bepaalde regeringsvormen of ‘regimes’ hebben nooit lang standgehouden. Een paar voorbeelden. De napoleontische periode met het keizerrijk besloeg amper 10,5 jaar (18041815). De Tweede Republiek met Napoleons neef Louis-Napoleon Bonaparte duurde ocharme vijf jaar (1848-1852). Daarna werd hij keizer Napoleon III, tot 1870. Achttien jaar, een relatief lange periode. De Eerste Republiek duurde van 1792 tot 1804.

De Bourbonrestauratie van 1815 was na vijftien jaar al voorbij.

De Julimonarchie (1830-1848) duurde amper langer.

Dan is de zestig jaar van de Vijfde Republiek een uitzondering. Enkel de Derde Republiek (1870-1940) duurde als regime langer. Wat maakt de Vijfde Republiek zo taai? Is het de stabiliteit door de sterke macht van de president? Tenslotte werd deze bestuursvorm ingesteld toen de Vierde Republiek ten onder ging aan partijpolitieke kuiperijen en chaos. Een president die boven de partijen stond én echte macht had, maakte in de ogen van veel Fransen blijkbaar wel degelijk een verschil.

van het vaderland uit zijn zelf gekozen ballingschap in Colombey-les-Deux-Eglises. Een referendum op 28 september 1958 gaf een ‘ja’ van 79,25 procent aan de nieuwe grondwet die de president uitgebreide bevoegdheden gaf en het parlement en de partijen verzwakte. Het Franse soevereine volk had gesproken.

In 1962 volgde een nieuw referendum, dat bepaalde dat de president van de Vijfde Republiek niet zou worden aangeduid door een college van 80.000 wijzen of kiesmannen, maar via een rechtstreekse verkiezing in twee rondes. Dat moderniseerde het Franse presidentschap.

Een volgende stap volgde in 2000 toen president Jacques Chirac, opnieuw via een referendum, liet bepalen dat een president na vijf jaar zou worden verkozen en niet langer na zeven jaar.

Doorheen de jaren kreeg de grondwet ook een aantal kleinere herzieningen, 24 in totaal. In de jaren zeventig werd bepaald dat een groep van 60 parlementsleden gemakkelijker het Grondwettelijk Hof kon aanspreken om gestemde wetten bij te sturen.

Dat verzwakte de macht van de president enigszins.

Volgens politicologen hebben die aanpassingen ervoor gezorgd dat de Vijfde Republiek nu nog bestaat. Ondanks het feit dat de Algerijnse Oorlog de Franse samenleving tot 1962 sterk verdeelde (en eigenlijk nu nog), ondanks mei ’68, ondanks het vertrek van de Gaulle in 1969, ondanks de economische crisissen in de jaren zeventig en tachtig, ondanks het moslimterrorisme.

De nodige aanpassingen

Mitterrand legitimeerde het regime

Ook andere elementen spelen een rol. Om te beginnen had de Vijfde Republiek een sterke legitimiteit. De Fransen snakten in 1958 naar rust terwijl de Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog in alle hevigheid woedde. De Gaulle kwam terug als redder

Maar wat cruciaal was, was de verkiezingsoverwinning van François Mitterrand in 1981. De socialistische kandidaat was altijd een fervent tegenstander geweest van de Vijfde Republiek. Een “permanente staatsgreep” noemde hij het. Uiteinde-

DE SCHAAPJES OP HET DROGE? Zondag liep een kudde van dertig schapen door het Londense stadcentrum. Een actie die verwijst naar de middeleeuwse ‘freemen’, de rijke boeren en burgerij die tot de derde sociale stand behoorden. Eveneens begon afgelopen zondag het partijcongres van de getormenteerde Conservative Party, nog steeds de partij bij uitstek voor de rijke burgerij en landbouwers. Theresa May heeft als premier, politiek gezien, haar schaapjes nog niet op het droge.

Vorige week deden wij de geschiedenis van London Bridge uit de doeken. U leerde hoe de brug in de hoofdstad stukje bij beetje in het water wegzakte en doorheen de jaren niet meer bestand bleek tegen het gewicht van het moderne verkeer. Het bouwwerk werd dan maar verkocht aan een rijke Amerikaanse ondernemer en staat nu in een dorpje in de Verenigde Staten te blinken. De huidige London Bridge, in de Britse hoofdstad, is architecturaal minder aanlokkelijk dan de originele brug.

Toch herleeft soms het verleden. Afgelopen zondag bijvoorbeeld. Toen vormde London Bridge het epicentrum van een schapenrace.

Vrijgesteld van belastingen Vanuit het graafschap Bedfordshire, ten noorden van Londen, werden dertig schapen vorig weekeinde overgebracht naar de hoofdstad. Het was tuinman, schrijver en televisiepresentator Alan Titchmarsh die de eer had zondagvoormiddag als herder op te treden. Titchmarsh leidde de schapen over London Bridge.

In zijn kielzog volgden zeshonderd ‘freemen’. Deze landadel en kooplieden bezitten al eeuwen speciale rechten. Van oudsher verwees ‘freemen’ naar de vrijstellingen die deze groep bur-

NAAR EEN GEBLOKKEERD DUITSLAND In de terminologie van stierenvechters is het “momento de la verdad”, letterlijk het ogenblik van de waarheid, de ultieme vuurproef voor de torero. Hij moet de stier in de juiste positie en de juiste houding manoeuvreren en hem dan tot vlakbij naderen voor de doodsteek, waarbij de punten van de horens soms tot op enkele centimeters van zijn dijslagaders komen.

Voor de CDU zal dat “momento de la verdad” misschien in Thüringen komen. Op basis van de recentste opiniepeiling van Infratest Dimap in de Bundesländer zal de CDU daar slechts uit twee mogelijke coalitiepartners kunnen kiezen: AfD of … Die Linke. Er is heel, heel misschien nog een alternatieve vierpartijencoalitie mogelijk met CDU, Grünen, SPD en FDP. Een tegennatuurlijk en waarschijnlijk onleefbaar monster. Dan moet echter zowel SPD als FDP de kiesdrempel halen, en dat zal een dubbeltje op zijn kant zijn. Twee dubbeltjes tegelijk. Als de CDU kiest voor Die Linke, dan kan ze tegenover haar burgerlijke centrumkiezers haar discours over democratie en mensenrechten wel helemaal opbergen. AfD heeft geen banden met het Derde Rijk, behalve dan in de boosaardige karikatuur die de anderen ervan hebben gemaakt. Maar Die Linke heeft wel stevige wortels in DDR.

Moeilijk cordon tegen succesvol AfD Op basis van deze cijfers zou een klassieke grote coalitie tussen CDU en SPD slechts mogelijk zijn in zeven van de zestien Bundesländer. Er zouden bijna overal coalities van minstens drie

9

Het nabije buitenland

4 oktober 2018

lijk werd Mitterrand snel de waakhond van een regime dat hij haatte. De grote presidentiële macht kwam hem goed uit. Meer nog, hij stond op de principes van het regime. Toen in 1986 in het parlement een rechtse meerderheid aan de macht kwam, weigerde Mitterrand af te treden. Hij ging een moeilijke cohabitation aan. Die werd herhaald in 1993 en in 1997 (onder Chirac die met de socialisten moest regeren).

De Vijfde Republiek bepaalde dat de president eigenmachtig en zonder echte verantwoording het buitenlands en defensiebeleid moest voeren. Mitterrand deed dat met verve. Hij stond op zijn strepen. Al was het wel onder zijn bewind dat de nationale soevereiniteit en dus de macht van de president door de Europese eenmaking werd afgezwakt. Links zag de Vijfde Republiek vaak als een voortzetting van het bonapartisme … tot een socialistische president aan de macht kwam.

Nog geen Zesde Republiek Anno 2018 is er niet echt iemand die spreekt over een nieuwe bestuursvorm. De extreemlinkse Jean-Luc Mélenchon pleitte wel eens voor een Zesde Republiek, maar dat is niets meer dan intellectuele Spielerei. De Fransen voelen zich goed met het huidige presidentiële regime, dat enigszins doet denken aan de oude monarchie. De enige bedreiging is een reeks zwakke presidenten zoals François Hollande en nu toch ook Emmanuel Macron. Ze haalden hun electorale legitimiteit uit een politieke antibeweging. Hollande in 2012 was vooral tegen de verafschuwde Nicolas Sarkozy. Macron was de dam tegen de rechts-radicale Marine Le Pen. En eigenlijk was het met Chirac tegen Jean-Marie Le Pen in 2002 niet anders. Een president als ‘minst slechte keuze’ dus voor veel Fransen.

Salan

ENGELAND

RIGHT OR WRONG gers genoten. Zij waren namelijk vrijgesteld van belastingen of invoerheffingen, wanneer zij producten en goederen importeerden naar The City of London. We spreken hier niet over de hele stad Londen. The City is het financiële district dat een op zichzelf staande bestuurlijke entiteit vormt. Ook werd vroeger aan ‘freemen’ het recht verleend om schapen te drijven in de hoofdstad. Vandaar dat afgelopen zondag specifiek het hoeden van schapen opnieuw onder de aandacht werd gebracht.

Met behulp van een schapenrace werd aandacht gevraagd voor het belang van de agrarische sector binnen het Verenigd Koninkrijk. “Door schapen te laten rondhuppelen in de hoofdstad, wordt duidelijk gemaakt dat de landbouw tot op de dag van vandaag belangrijk is. Het aantal landbouwproducten dat we consumeren, wordt vaak onderschat”, aldus teeveepersoonlijkheid Alan Titchmarsh. Tevens werd geld opgehaald voor het goede doel. Tienduizenden ponden vloeien naar ‘The Lord Mayor’s Appeal Charity’, een liefdadigheidsinstelling.

Hoe word je anno 2018 een ‘freeman’, die vrijgesteld is van bepaalde belastingen en speciale privileges bezit? Vandaag wordt de status ‘Freedom Honoris Causa’ uitsluitend verleend aan staatshoofden, leden van de koninklijke familie of burgers die op een of andere manier uitblinken in de samenleving. Het is al van 2013 geleden dat die eer iemand te beurt viel. De laatste die benoemd werd tot de groep van ‘freemen’ was de ZuidAfrikaan Desmond Tutu. Die Anglicaanse geestelijke is vooral bekend voor zijn strijd tegen de apartheid. Een divers gezelschap ging hem doorheen de tijd voor. In de lijst van ‘freemen’ staat onder anderen de toenmalige oorlogspremier Winston Churchill, maar evenzeer Microsoft-uitvinder Bill Gates en operazanger Placido Domingo.

Partijcongres van de laatste hoop Wie nog niet benoemd is tot ‘freeman’, in dit geval ‘freewoman’, is Prime Minister Theresa May. Zij heeft haar politieke schaapjes nog niet op het droge. Zondag begon in Birmingham het vierdaagse partijcongres van de Conservatives. Ondertussen resten minder dan zes maanden vooraleer de Brexit een feit wordt. Allicht had May in de zomermaanden gehoopt om tijdens het partijcongres met een sluitend akkoord aangaande de Brexit voor de dag te kunnen komen. Dat pakte totaal anders uit. De Europese staats- en regeringsleiders boekten op de jongste EU-top, in het Oostenrijkse Salzburg, geen vooruitgang in de onderhandelingen. De EU-onderhandelaars lieten geen spaander heel van May’s plannen om Groot-Brittannië na maart 2019 in de interne markt voor goederen te houden. “Op een of andere manier heeft in Salzburg een ongeluk plaatsgevonden,” vatte de Nederlandse premier Mark Rutte de Europese toestand tamelijk diplomatisch samen.

Na de jongste EU-top is iedereen beginnen beseffen dat het scenario waarbij geen akkoord gesloten wordt, het ‘no-deal scenario’, nu wel erg dichtbij komt. Theresa May is na Salzburg erg verzuurd geraakt. Voor die houding valt begrip op te brengen.

De Britse regeringsleidster kwam met genuanceerde voorstellen die niet alleen in haar eigen partij door de rechtervleugel zijn afgeschoten, maar dus ook vanuit de EU worden neergesabeld. May moet zowat de meest eenzame vrouw zijn in de hele Britse en Europese politieke mikmak. De mooiste typering van de Britse premier kwam van Mathijs Schiffers, correspondent voor ‘Het Financieele Dagblad’ (sic) in Londen: “De constante factor is dat May breekbaar oogt, maar tegelijkertijd weigert te barsten.” Hoelang nog?

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND partijen gevormd moeten worden om het cordon tegen AfD te handhaven. In Brandenburg halen AfD en SPD allebei 23 procent. De vraag wie de grootste partij zal worden, is daar nog niet beantwoord. In Saksen zouden CDU en AfD samen een meerderheid halen, misschien ook in Saksen-Anhalt en zelfs in Beieren, al zou het daar met respectievelijk 49 en 48 procent van de stemmen heel krap zijn.

Maar in het Duitse systeem van zetelverdeling kan dat voldoende zijn voor een meerderheid in zetels. In Berlijn zouden Die Linke de grootste partij worden. Alarmerend en gevaarlijk voor de democratie, maar misschien niet zo verbazend. OostBerlijn was het hart van de DDR-staat en in West-Berlijn wonen meer Turken dan in gelijk welke stad buiten Turkije. Bovendien was het tijdens de Koude Oorlog al een links nest, ondanks het feit dat de stad ingesloten lag tussen socialistische mijnenvelden, muren, prikkeldraadversperringen en wachttorens. Maar als linksen iets niet willen zien, blijven ze zelfs daarvoor blind.

De stad was al toen een verzamelplaats van decadente, hippieachtige linksen, dienstweigeraars en wat we nu loftsocialisten zouden noemen.

Denk eraan dat de peilingen in de verschillende Länder niet tegelijk zijn uitgevoerd. Soms zit daar meerdere weken verschil op. De nationale peilingen zijn recenter en representatiever, en die bevestigen in grote lijnen dezelfde trend. Volgens de meeste peilingen zal AfD nationaal gezien de tweede grootste partij worden. CDU, CSU en SPD krijgen klappen en Die Linke en de Grünen zitten in de lift. In combinatie met het cordon tegen AfD is dat het recept voor een verscheurd en onbestuurbaar land…

FRANKRIJK

DUITSLAND

Woningnood en zelfcensuur De FAZ publiceerde onlangs een zogenaamd diepgravend artikel over de woningnood in Duitsland. De huurprijzen stijgen schrikbarend snel en er is een schreeuwend tekort aan sociale woningen. In de grootsteden wordt de middenklasse gedwongen naar de omliggende dorpen en kleinere stadjes uit te wijken, wat leidt tot een toename van het woon-werkverkeer en nóg langere files. Ondanks die stadsvlucht blijkt uit de tekst dat de bevolking in Frankfurt jaarlijks toeneemt met 15.000 mensen, door het “geboorteoverschot” en de aantrekkingskracht van de stad. Daarom zouden daar elk jaar zes- tot zevenduizend woningen bijgebouwd moeten worden, maar men haalt nauwelijks de helft van dat cijfer.

Voor heel Duitsland zouden er jaarlijks 400.000 woningen moeten bijkomen, maar in 2016 konden er slechts 278.000 opgeleverd worden. Men noemt de woningnood een gevaarlijke “sociale springstof” en men stuurt in alle ernst een commissie naar Wenen om te bestuderen hoe men het probleem daar aanpakt. Men schrijft echter geen letter over de oorzaak van die plotse woningnood: de toevloed van minstens anderhalf miljoen Merkelmoslims. Die trekken naar de steden, waaruit de middenklasse verdreven wordt. Anders dan in België zijn in Duitsland vele huurwoningen eigendom van de overheid en die heeft de voorbije jaren duizenden Duitse huurders op straat gezet om plaats te maken voor migranten. Die zorgen ook voor het “geboorteoverschot”. De echte Duitsers niet. Daarvan sterven er meer dan er geboren worden.

Paul Bäumer

10

Beeldspraak

4 oktober 2018

MEDIALAND

FILM

Nieuwe hoofdredacteur bij De Morgen Bij De Morgen hebben ze sinds kort een nieuwe hoofdredacteur, Kirsten Bertrand. Daarmee hebben ze er opnieuw twee, want Bart Eeckhout was er al hoofdredacteur. Hij staat aan het hoofd van de krant sedert 2016, lange tijd samen met An Goovaerts. Maar zij werd onlangs overgeplaatst van De Morgen naar de nieuwsdienst van VTM, eerst als vervangster van de ontslagen Nicholas Lataire, en daarna samen met Lataire nadat die weer in dienst genomen was. Zoals u zich herinnert, brachten we enkele weken geleden verslag uit over de problemen bij VTM Nieuws. Wat ons opvalt, is het gemak waarmee die supermensen bij De Persgroep van de ene functie naar de andere overstappen, zonder de minste problemen. De ene maand is men nog de helft van het hoofdredacteurenduo van een krant, en de volgende maand staat men al samen met iemand anders aan het hoofd van een tv-nieuwsdienst. Of is het een internetportaal? Zou het soms daardoor komen dat het hoofdredacteurschap bij De Persgroep steevast in duo’s waargenomen wordt, in de hoop dat de blinde samen met de kreupele één en ander toch min of meer in goede banen kan leiden? O ja, als u dacht dat De Morgen aan twee hoofdredacteurs genoeg had, bij De Persgroep hebben ze ook nog Jörgen Oosterwaal, “algemeen hoofdredacteur van De Morgen en Humo”. Dat maakt van Kirsten Bertrand en Bart Eeckhout dus de niet-algemene hoofdredacteurs van De Morgen zonder Humo. Of zoiets.

En dan zeggen dat onze hoofdredacteur er in onze weelderige lokalen helemaal alleen voor staat om elke week een volledig nummer klaargestoomd te krijgen. Maar misschien hebben Jörgen Oosterwaal, Kirsten Bertrand en Bart Eeckhout niet het ongelooflijke geluk om samen te mogen werken met schrijvelaars die hun stukjes van topkwaliteit altijd prima op tijd inleveren… Denken wij toch.

GeenStijl gaat alleen verder De kogel is door de kerk. Vanaf 1 november gaat de webstek GeenStijl op eigen houtje door. Tot nu toe was de webstek een onderdeel van Telegraaf Media Group (TMG), maar na de overname van TMG door Mediahuis was de toekomst van GeenStijl hoogst onzeker. Laten we zeggen dat het politieke profiel van GeenStijl niet helemaal bij dat van Mediahuis (o.m. De Standaard en NRC) paste. De oplossing ligt eigenlijk in de lijn der verwachtingen: de hoofdredactie van GeenStijl koopt de webstek over van TMG, en de huidige redactie kan gewoon blijven voortwerken. We vermoeden dat beide partijen met die overeenkomst tevreden zijn, en dat de discussie vooral over de prijs ging.

Of de toekomst van GeenStijl daarmee verzekerd is, is een andere zaak. De webstek is populair, maar ook zeer controversieel, waardoor goed betalende adverteerders niet meteen in de rij staan aan te schuiven. Het zou ons daarom niet verbazen als op termijn toch wordt gehakt in het aantal medewerkers van de webstek, zeker als een natuurlijke afvloeiing mogelijk is.

Google-medewerkers willen meer immigratie Uit gelekte mails is onlangs gebleken dat medewerkers van Google begin 2017 overwogen om het algoritme van de zoekmotor aan te passen om webstekken die positief staan tegenover immigratie te bevoordelen. Aanleiding was de ondertekening van een inreisverbod uit een aantal landen naar de VS door president Trump. Sommige medewerkers van Google waren er niet over te spreken dat wie de zoektermen “islam”, “moslim” en “Iran” intikte “islamofobe en algoritmisch georiënteerde” zoekresultaten kreeg. Het voorstel van de medewerkers kwam erop neer het zoekalgoritme van Google zo aan te passen dat linkse organisaties die positief staan tegenover immigratie, zoals de ACLU, een hogere plaats in de zoekresultaten zouden krijgen. Op die manier zouden de gebruikers van Google meer geneigd zijn geld te storten voor deze “belangrijke organisaties”, en leren “hoe ze de immigratie zouden kunnen helpen en welke middelen er toegankelijk zijn voor immigranten”. Nog volgens de medewerkers van Google hebben “wij” dat immers nodig, “want wij weten dat dit land [de VS] en Google nooit zouden hebben kunnen bestaan zonder immigratie”.

Uit de gelekte mails blijkt dat tenminste één van de pr-bazen van Google het idee zeer genegen was en zich meteen achter de medewerkers schaarde. Een andere was echter absoluut tegen, omdat dit ertoe had kunnen leiden dat Google partijdig zou overkomen bij het publiek. Een woordvoerder van Google liet aan de Britse krant The Daily Mail, die het nieuws uitbracht, verstaan dat de mails slechts een onderdeel van een brainstorm-

Wij De controversiële film “Wij” is een verfilming van het gelijknamige boek van het Vlaamse schrijversduo Elvis Peeters en Nicole van Bael, waarin we kennismaken met acht tieners die tijdens een broeierige zomer in een klein plaatsje op het Vlaamse platteland, van verveling overgaan tot vergaande (seks)experimenten met elkaar en anderen. Rene Eller nam de verfilming van de choquerende roman heldhaftig in handen, en brengt met “Wij” een intens en confronterend portret van een groep losgeslagen tieners, dat veel vragen, discussies en tegenstrijdige gevoelens opwekt.

sessie waren en dat de voorstellen nooit uitgevoerd werden. De woordvoerder benadrukte dat Google nooit zijn zoekresultaten aangepast heeft om een bepaalde politieke ideologie te ondersteunen, noch tijdens de aan de gang zijnde kiescampagne in de VS, noch tijdens die van 2016 en ook niet in verband met het inreisverbod dat Donald Trump ondertekende.

Aangezien we geen bewijs van het tegendeel hebben, nemen we aan dat de verklaringen van die woordvoerder wel zullen kloppen. Maar we achten het geen toeval dat wanneer Google een interne brainstorming houdt, de voorstellen in de richting van meer immigratie gingen, en niet omgekeerd. Stel je voor dat een medewerker van Google het zou wagen een voorstel te doen om meer immigratie- en islamkritische zoekresultaten naar boven te halen. Zouden zijn bazen dan ook enthousiast op dat idee reageren? Neen, wij denken eerder dat voor de betrokkene een ontslag zou wenken. Om maar te zeggen: zo politiek onpartijdig is Google dus ook weer niet.

Mag Tommy Robinson wel geïnterviewd worden?

In het linkse deel van de Britse media raast het debat over Tommy Robinson. Neen, niet over de vraag waarom de Britse justitie erop gebrand is de man achter de tralies te zetten omdat hij rechtstreeks verslag wou uitbrengen over een hoogst onfrisse rechtszaak, terwijl de Britse justitie jarenlang weigerde op te treden tegen verkrachters omdat het Pakistaanse moslims betrof.

Neen, linkse media zoals The Guardian ergeren zich dood omdat Sky News een interview van Tommy Robinson afnam, waardoor de man zich voor een zeldzame keer op tv kon verdedigen tegen de beschuldigingen aan zijn adres.

Als u dacht dat Sky News Tommy Robinson interviewde omdat het tv-kanaal principieel een neutrale berichtgeving voorstaat, die in een conflict beide partijen aan het woord wil laten, bent u eraan voor de moeite. Neen, Sky News verdedigt zich - u leest dat goed, het vindt het nodig zich te verdedigen omwille van een interview - met het argument dat het op die manier Tommy Robinson en zijn ideeën zou kunnen “ontmaskeren” als islamofoob.

Onzin, vond een zekere Owen Jones in The Guardian, want door Tommy Robinson op teevee te laten verschijnen, legitimeert Sky News hem net, omdat hij op die manier “die gast van op tv” zou worden. Om die reden gaat ook de verdediging van Sky News-presentatrice Sophy Ridge, als zou Tommy Robinson hoe dan ook al een platform hebben via de sociale media, en dat een tv-interview dus het verschil niet zal maken, er bij Owen Jones niet in. Op dat punt kan men echter gerust stellen dat beiden ernaast zitten, want Robinson werd in maart van dit jaar permanent verbannen van Twitter.

Ziedaar de prioriteit van de linkse pers in Groot-Brittannië.

Wanneer justitie verbiedt dat er bericht wordt over een grote verkrachtingszaak omdat de beschuldigden de “verkeerde” achtergrond hebben: of een activist die toch een poging waagt om het verloop van de rechtszaak in het openbaar te brengen wel geïnterviewd mag worden en op die manier een platform mag krijgen. Je vraagt je werkelijk af waarom kranten zoals The Guardian het financieel slecht blijven doen!

Nieuwsmanipulatie “Met negen messteken is in het Franse stadje Rodez een 45-jarige politiechef om het leven gebracht. De dader is van Belgische afkomst. Daniël Dainotti (39) uit Moeskroen kon meteen na de feiten opgepakt worden.” Zo begon een artikel in Het Nieuwsblad van 1 oktober 2018. Terwijl de afkomst van allochtone criminelen bijna altijd wordt weggecensureerd, werd het feit dat deze dader “van Belgische afkomst” is wel vermeld.

Hoewel de dader nog niet voor die moord veroordeeld is, werd zijn naam al voluit vermeld. Om toch maar zeker te zijn dat niemand uit die negen messteken zou afleiden dat het waarschijnlijk wel een Marokkaan of een Turk zou betreffen. Bij allochtonen doet men dat nooit. Zelfs als een migrant betrapt wordt bij een opengesneden lijk met een bebloed mes in de hand, noemt men hem meestal “een verdachte” en niet een dader.

Dit soort nieuwsmanipulatie wordt nog duidelijker als men dat vergelijkt met een artikeltje in Het Laatste Nieuws dat bijna op hetzelfde moment verscheen. Een vijfentwintigjarige vrouw was vermoord door een zekere Onno R. en haar lichaam werd achtergelaten bij haar huilende zoontje van vier jaar oud. De moordenaar werd omschreven als “een man uit Antwerpen”.

Het Laatste Nieuws schreef niet dat die Onno van Indonesische afkomst is. Overigens, andere kranten hebben dat wel vermeld.

Het begint allemaal lichtelijk onschuldig. Staand op een brug boven een autosnelweg tilt één meisje het rokje van een ander meisje op en de vriendengroep lacht om het getoeter van de automobilisten. De manier waarop de acht vrienden zo hecht met elkaar omgaan, een - naar mijn mening - perfecte soundtrack en de idyllische manier waarop de dorpen en het Vlaamse platteland zijn gefilmd, geven het begin van de film een bijna jaloersmakend sentimenteel gevoel. Ah, die goede oude tijd, waarbij een zomervakantie volledig kon draaien rond het plezier maken met vrienden. Niets moet, alles mag.

In mijn herinnering leidde een te lange zomervakantie echter vrij snel tot verveling, en zo ook voor deze tieners, die daardoor al snel hun morele grenzen verleggen en zelfs verwerpen, doordat zij zich, allemaal op hun manier en in hun eigen woorden, afzetten tegen de lege en brave burgermaatschappij. Binnen de kortste keren aanschouw je een schokkend spel van amateurporno, prostitutie, ‘loverboy’achtige praktijken, seksueel misbruik, afpersing, geweld, het veroorzaken van ongelukken, en discutabele raadspelletjes waarbij lichaamsopeningen het doelwit zijn.

Wat is de reden van deze schaamteloze losbandigheid? Is het verveling? Verwaandheid? Is het onverschilligheid? Het nihilistische resultaat van het internet en het kapitalisme?

Rechtszaak Hoewel “Wij” deze vragen niet nadrukkelijk exploreert, is wel duidelijk dat een van de doelen van het verhaal is deze vragen bij het publiek op te roepen. De film wordt verteld vanuit vier verschillende perspectieven. Vier van de acht groepsleden vertellen telkens hun versie van die zomer.

Want wanneer aan het einde van de zomer iets goed mis gaat, belanden de tieners in een rechtszaak. Door de ogen van Simon, Ruth, Liesl en Thomas, blikken we terug op wat is gebeurd, waarom ze deden wat ze deden, en hoe het allemaal zover is kunnen komen.

Oorspronkelijk had de film de titel “Bij wij eindig ik” gekregen, en dat is een van de hoofdthema’s van de film: het idee dat je jezelf verliest op het moment dat je je bij een groep schaart. Je ziet het vaak bij jongeren. Er ontstaat groepsdruk, competitief gedrag, angst om er niet meer bij te horen of een andere mening te hebben. De drang om te conformeren is sterk. Een aantal keren zeggen verschillende personages: “Waarom ik er niet eerder mee gestopt ben? Ik weet het niet.”

Wat niet wordt gezegd Naast groepsdruk behandelt Rene Eller heel subtiel een reeks onderwerpen die in de film niet openlijk besproken of beoordeeld worden, maar wel worden belicht. Het contrast tussen vrijheid en saaiheid en de hypocriete dubbelrol die de burgermaatschappij ons oplegt. De grenzen van kunst en esthetiek in het digitale tijdperk. Het begin en het einde van een goede opvoeding.

De kracht van deze film zit niet in de confrontatie en de schokkende beelden, hoewel die ongetwijfeld zullen inwerken op de kijker. De kracht zit juist in wat niet wordt gezegd, gevraagd of gedaan. Met als resultaat dat je aan het einde van de film - of misschien al halfweg als de aanstootgevende beelden je iets te veel worden - schouderophalend of met een frons op het voorhoofd de cinema verlaat. Of, dat je na afloop zelfs de aftiteling uitzit, nadenkend over alle thema’s, onderwerpen, dieperliggende lagen, boodschappen en betekenissen waar ongetwijfeld iedereen iets over te klagen heeft, maar die tegelijkertijd een spiegel voorhouden en bepaalde pijnlijke onderwerpen binnen de maatschappij belichten. “Wij” sluit af met een punt - al is dat misschien even zoeken.

Thirza Nerissa

Dossier

4 oktober 2018

11

Is CD&V een moslimpartij?

Regelmatig wordt de CD&V weggezet als een moslimpartij. Wij willen dat niet gezegd hebben; we laten u liever zelf oordelen. We maken het u echter graag makkelijk. We namen een deel van het opzoekwerk al voor onze rekening. Hieronder een selectie.

Hassan Aarab: lijsttrekker Deurne Begin augustus 2014 zette Hassan Aarab van de CD&V volgende tekst over Hitler op Facebook: “Volgens mij hebben de Duitsers destijds met opzet niet alle Joden omgebracht, zodat wij nu wel beseffen waarom hij de Joden aan het uitroeien was.” Uit de context blijkt dat die “hij” op Hitler slaat. Dat heeft Aarab waarschijnlijk niet zelf bedacht. Het is een veel voorkomende idiotie die in kringen van Jodenhaters de ronde doet. Aarab was toen bestuurslid bij de afdeling van de CD&V in Deurne én bestuurslid van UNIZO in Antwerpen. Ze zijn allemaal zo verzot op moslims. Aarab is ook al kandidaat geweest bij de gemeenteraads- en Vlaamse verkiezingen. Ze zijn zo lief, meneer.

Wouter Beke schrok van de reacties in de media en bood namens CD&V excuses aan.

De afdeling Deurne treuzelde echter nog een week voor ze Aarab eruit gooide. En nu … staat Aarab weer als lijsttrekker op de CD&V-lijst in Deurne. Hij beweert dat hij vandaag helemaal anders denkt over Joden. Dat idioten als Wouter Beke en Kris Peeters daar in trappen, dat verbaast ons niets. Maar zelfs het Forum van Joodse Organisaties en Michael Freilich van Joods Actueel zeggen dat ze in zijn bekering geloven en dat ze zich met Aarab hebben verzoend. Sommige mensen hebben alles meegemaakt, en niets begrepen. Dat zij in de plotse bekering van Aarab geloven, is hun probleem.

Wij geloven er niets van.

dekking te geven, en CD&V-kandidaat Ibrahimi was actief in de moskee van die imam.

Is dat de “verbondenheid” waarover Beke het altijd heeft?

Hamid Riffi: lijstduwer Mechelen Daarmee houdt het niet op. In Mechelen staat ook Hamid Riffi op de CD&V-lijst, als lijstduwer. Hamid Riffi was tot nu toe gemeenteraadslid en hij zit ook in de nationale stuurgroep van de CD&V, zowat het politbureau van de partij. Hij is de broer van advocaat Nabil Riffi. Die verdedigde niet alleen Jawad Ouchan, maar ook een aantal andere terroristen en ronselaars, onder anderen Fouad Belkacem, de oprichter van Sharia4Belgium. Hamid Riffi ziet er in ieder geval geen probleem in: “Mijn broer is inderdaad advocaat van Fouad Belkacem.

Wat mijn broer doet, is zijn zaak. Hij is oud genoeg om te beseffen waar hij mee bezig is.

Hij vindt dat iedereen recht heeft op verdediging, zoals ook in ons rechtssysteem bepaald wordt. Ik zou hem nooit zeggen dat hij dat niet mag doen. Ik ben leerkracht, hij is advocaat, dat maakt ons totaal verschillend”, verklaarde hij tegenover de redactie van Clint. Het klinkt heel logisch en beschaafd. Maar het is niet moeilijk op te merken wat er ontbreekt: Hamid Riffi neemt op geen enkele manier afstand van

reizen. Vier waren daar ook in geslaagd. Maar CD&V’er Hamid ziet dus geen graten in het feit dat zijn broer een terreuradvocaat is. Of nauwkeuriger gezegd, was. Want na zijn veroordeling werd Nabil Riffi tijdelijk geschorst, en daarna trok hij zich terug uit de advocatuur.

Terreuradvocaat Abderrahim Lahlali: fractieleider Ronse Een andere beroemde terreuradvocaat is Abderrahim Lahlali, de huidige fractieleider van de CD&V in Ronse. Toen hij bij de vorige regionale verkiezingen op de CD&V-lijst voor het Vlaams Parlement stond, kreeg hij zelfs de enthousiaste steun van Abou Jahjah. In Antwerpen werd Lahlali berucht als juridische aanvoerder van de hetze tegen de kleuterjuf Magalie van De Blokkendoos. In het proces tegen Sharia4Belgium was hij de advocaat van de broers Hoessein en Hakim Elouasaki. Hakim was een kopstuk dat tot twaalf jaar cel werd veroordeeld; evenveel als Belkacem zelf. In andere processen verdedigde hij ook Abou Jahjah, de terrorist Abdelkader Beliraj, Saïd M’nari, die de rechterhand was van Belkacem en die ook zelf in Syrië voor IS ging vechten, en enkele van de dertien Tsjetsjenen die in mei 2017 terechtstonden als ronselaars voor IS. Wat zou u denken over advocaten die altijd maffiamannen als cliënten uitkiezen? Juist. Wij denken hetzelfde over advocaten die altijd terroristen verdedigen. Sommige advocaten specialiseren zich in het verdedigen van consu-

zouden onregelmatigheden zijn vastgesteld bij de procedures. Zo liet één van de kandidaten zich bijstaan door een tolk.

Youssef Kobo: 5de plaats districtsraad Antwerpen Youssef Kobo is medeoprichter van Movement X, de beweging van Abou Jahjah, en werd binnengehaald op het kabinet van de Brusselse staatssecretaris Bianca Debaets (CD&V), als medewerker bevoegd voor diversiteit en dierenrechten. Hij werkte voordien bij Kif Kif, een organisatie van antiblanke racisten, die ijverig meedeed aan de juridische lynchpartij tegen het Vlaams Blok. We citeren enkele uitspraken van Kobo op Facebook. “Hoe kunnen de Rode Duivels nu een voetbalwedstrijd spelen tegen Israël? Israël is toch geen land? What the hell is happening? Isra-EL? Nog nooit van gehoord.

Israël is een verzonnen land. Hoe kunnen die in godsnaam bij de Fifa zitten? What’s next België-Disneyland?”

Kobo’s commentaren over Israël en het jodendom op Facebook zijn onverdunde, vulgaire haat. Hij presteerde het in een tekstje van vijf lijnen over Israël tien keer het woord “fuck” te gebruiken! In een ander Facebookbericht noemde hij Israël “JSIL the crazy twinbrother of ISIL aka the Jewish State in the Levant”.

In de discussie over ritueel slachten schreef hij: “Als we nu eens bij wijze van compromis Gaia-activisten in plaats van schapen slachten?” Hij blufte dat hij twee schapen had die

Jamel Ibrahimi: 6de plaats Mechelen Jamel Ibrahimi stond in Antwerpen als vijfde opvolger op de CD&V-lijst voor de verkiezingen van 2014. Toen stelde hij: “Mede door mijn engagement in het verenigingsleven heb ik mijn maatschappelijke en sociale inzichten kunnen versterken.” Nu komt hij op bij de gemeenteraadsverkiezingen in Mechelen en daar is hij duidelijker over dat “engagement in het verenigingsleven”. Dat blijkt ook activiteiten binnen de Al Buraq Moskee te omvatten. De imam van die moskee, Khalid Ouchan, werd veroordeeld tot een geldboete en een voorwaardelijke gevangenisstraf wegens het verstrekken van een vals “deradicalisatieattest” aan de Syriëstrijder Jawad Ouchan, een broer van de imam. In dezelfde zaak werden jihadexpert Montasser AlDe’emeh en advocaat Nabil Riffi veroordeeld. Jawad Ouchan was niet zomaar een sympathisant van IS. Hij behoorde tot een groep van vier jihadisten die veroordeeld werden tot straffen van veertig maanden tot vijf jaar. De mannen waren lid van de radicale moslimbeweging Way of Life, de officieuze opvolger van Sharia4Belgium.

Jawad Ouchan was zelfs een kopstuk van Way of Life. Zij hadden alle vier geprobeerd zich aan te sluiten bij IS in Syrië of Irak. Jawad werd vlak voor zijn vertrek gearresteerd. Eén van die vier, Anouar Chaïb, is de broer van Hicham Chaïb, één van de vroegere leiders van Sharia4Belgium die zich in 2014 aansloot bij IS in Syrië.

Jawad Ouchan was dus een terrorist, zijn broer Khalid was een imam die probeerde hem rug-

de juridische steun die zijn broer verleent aan Sharia4Belgium en andere terroristen. Hij had kunnen zeggen “ik houd van mijn broer en ik wil hem niet verloochenen, maar ik ga helemaal niet akkoord met zijn politieke visies en met zijn samenwerking met Fouad Belkacem en ik verafschuw het extremisme van Sharia4Belgium”. Dat zei hij niet, zelfs niet een heel klein beetje. “Un silence qui fait beaucoup de bruit.” Hamid houdt zich als een volleerde tsjeef op de vlakte en laat zich niet op een standpunt betrappen.

Nabil Riffi was trouwens de advocaat van Youssouf El Osri, een drughandelaar die er oorspronkelijk van werd verdacht te hebben deelgenomen aan de aanslag op de Champs-Élysées op 20 april 2017. Eén van de aanwijzingen was de opeisingstekst, waarin deze zin voorkwam: “L’auteur de l’attaque des Champs-Élysées, dans le centre de Paris, est Abu Yussef le Belge, et c’est un des combattants de l’Etat islamique.” Er werd een internationaal opsporingsbevel tegen hem uitgevaardigd en El Osri’s foto prijkte in alle media. De politie hield een huiszoeking in zijn woning en vond daar drugs, zwarte bivakmutsen, wapens en een treinbiljet voor een rit naar Parijs, gedateerd op 20 april. El Osri kon niet verklaren waarom hij die dag naar Parijs had willen reizen. Men vermoedt dat hij volgens de planning van IS aan die aanslag had moeten deelnemen, en dat hij op het laatste ogenblik terugkrabbelde, of verhinderd werd, toen de tekst van de opeising al afgewerkt was. Maar dat kon natuurlijk nooit bewezen worden. De terrorist die na de aanslag door de Franse politie werd doodgeschoten heette Karim Cherfi. Zijn vermoedelijke medeplichtigen waren Nourredine A., Mohamed D. en Yanis A. Maar niemand die Youssouf heette... Nabil Riffi verdedigde ook minstens één van de zeven moslima’s die in mei 2017 werden veroordeeld wegens deelname aan activiteiten van een terroristische groep.

Zij hadden geprobeerd naar IS-gebied af te

mentenbelangen, of van de slachtoffers van medische fouten. Sommige advocaten specialiseren zich in het verdedigen van terroristen. Zeg mij in welke zaken u zich specialiseert, en ik zal u zeggen wie gij zijt. In dit geval: een gewetenloze CD&V’er.

We citeren slechts één tekstfragment waaruit blijkt hoe Lahlali de terroristen van Sharia4Belgium goedpraatte: “Dat Sharia4Belgium de jihad verheerlijkte is een feit. Fouad Belkacem heeft dat trouwens nooit onder stoelen of banken gestoken. Maar een terroristische groepering? Ze hebben wat sms’en verstuurd, jihadistische videofilmpjes bekeken en sporttrainingen georganiseerd, dat is waar. Dat volstaat echter niet om artikel 140 bis van het strafwetboek op het verspreiden van terroristische boodschappen in te roepen. Ik verwijs hier graag naar een recente uitspraak van het Grondwettelijk Hof waarin staat dat 140 bis als beperking van de vrijheid van meningsuiting met de grootst mogelijke terughoudendheid moet worden toegepast. Het verspreiden van een mening op zich kan niet als terrorisme beschouwd worden, zelfs niet als uit die mening terroristische sympathieën zouden blijken.” (Knack, 18/2/2015)

Malik Al Ashar: 22ste plaats Lokeren In één tragikomisch geval stonden twee moslimtsjeven in de rechtbank tegenover elkaar: Abderrahim Lahlali als advocaat en Malik Al Ashar, op plaats 22 van de CD&Vlijst in Lokeren, als lid van de inspectiedienst islamitische godsdienst, een onderdeel van de Moslimexecutieve. Het ging om de organisatie van examens voor islamleerkracht in het Vlaamse secundair en het lager onderwijs.

Malik Al Asmar, een van de inspecteurs namens de Moslimexecutieve op de examens, werd door de klagers gewraakt omdat hij in West- en Oost-Vlaanderen zowel leerkracht als inspecteur is, wat decretaal verboden is. Bovendien

hij genoemd had naar Geert Wilders en Filip Dewinter, en dat hij die binnenkort ging slachten. Hij is duidelijk geobsedeerd door slachtpartijen. Kobo beweert nu dat het om dwaasheden uit zijn studententijd gaat, maar die Facebookposts dateren van 2013, 2014 en 2015. Hij was toen al een eind in de twintig. Meerderjarig dus en verantwoordelijk voor zijn daden.

Is dat het niveau van de nieuwe “christendemocraten” waarmee Wouter Beke stemmen wil winnen bij de moslims? Kobo nam samen met andere leden van Movement X deel aan de antisemitische betoging van 2014 in Antwerpen. Daarbij werd opgeroepen Joden de keel over te snijden. In 2002 werd bij een gelijkaardige betoging van AEL zelfs een pop die een orthodoxe Jood voorstelde opgehangen en verbrand. Karim Hassoun, een gewezen voorzitter van AEL en een vertrouweling van Kobo, zette bovenstaande foto op Facebook. Daarop ziet men hoe hij samen met andere leden van Movement X, waaronder Dyab Abou Jahjah, de aanstelling van Kobo bij het kabinet van Debaets in Brussel had gevierd.

Kobo staat rechts, Abu Jahjah is de derde van rechts. De man met het Hitlersnorretje op de profielfoto van Karim Hassoun is de Hezbollahterrorist Samir Kuntar, die bij een terreuraanval op een Joodse familie een politieman doodschoot, het hoofd van een vierjarig meisje met zijn geweerkolf tegen de rotsen verbrijzelde en haar vader vermoordde met een schot in de rug. Kobo’s vriend Hassoun ging hem in Libanon bezoeken en liet zich samen met hem fotograferen. In 2016, na de controverse over die Facebookposts, moest Kobo ontslag nemen bij het kabinet van Debaets.

In een logische wereld zou dat het einde van zijn carrière bij de CD&V zijn geweest. Maar hij wordt opnieuw binnengehaald in Antwerpen, op de vijfde plaats in de districtsraad. Abou Jahjah kan weer een feestje bouwen voor die geslaagde infiltratie.

12

Op de praatstoel

4 oktober 2018

Alicja Gescinska:

“Wie communisme zelf heeft ervaren, weet beter.”

Foto Steven Lepez

Alicja Gescinska is Belgische met een Poolse achtergrond en een Pools temperament.

Zij noemt zich een publieksfilosoof en predikt een open geest voor andermans meningen. Niks zo erg als een leven zonder tegenspraak. Zij kent Midden-Europa uit eerste hand, observeert haar land van herkomst met liefde, en ze begrijpt beter dan de WestEuropese politici en journalisten hoe het is om onder de nazi’s en de communisten een samenleving in stand te houden. Alicja Gescinska werd een BV door Wanderlust, het televisieprogramma op Canvas voor de meerwaardezoeker.

Alicja Gescinska (37) is geboren in Warschau, vluchtte met haar ouders naar België in 1988, liep school in Lede en studeerde in 2007 summa cum laude af in de moraalwetenschappen aan de Universiteit Gent. Promoveren tot doctor in de wijsbegeerte deed zij in 2012, met een proefschrift over Max Scheler en Karol Wojtyla (de latere paus Johannes Paulus II). Van 2013 tot 2016 onderzocht en doceerde zij in de VS. Zij is de auteur van “De verovering van de vrijheid”, de roman “Een soort van liefde” en het essay “Allmensch”. Een boek over muziek is zopas gepubliceerd. Door het programma Wanderlust op Canvas - gesprekken met boeiende intellectuelen - werd zij populair bij de Vlaamse bovenlaag. ‘t Pallieterke: is Vlaanderen behept met navelstaarderij, en kent het daarom haast niks van uw geliefde Polen?

Alicja Gescinska: “Vlamingen zijn geen grotere navelstaarders dan Polen of andere nationaliteiten. Het is eigen aan veel groepen mensen om te denken dat ze het middelpunt van het universum zijn. Ik heb drie jaar in de VS gewoond en gewerkt, en ik moet zeggen dat het zeer verademend was een spreidstand tussen twee continenten te maken. Als ik dan zag om welke onnozelheden de media en de politici zich in België druk maakten, als was het een wereldzaak…”

Hoe vergelijkt u het Poolse nationalisme met het Vlaamse nationalisme? Hebben

wij in verhouding weinig tot niks te lijden gehad van vervolging en discriminatie?

“Ik denk dat weinig Europese landen zoveel te lijden hebben gehad onder verdrukking door de buurlanden als Polen. Pools grondgebied is voortdurend gecontesteerd geweest. Van het eind van de 18de eeuw tot 1918 was het land zelfs volledig van de landkaart van Europa verdwenen.

Die geschiedenis van verdrukking heeft voor een grote culturele opleving gezorgd in de 19de eeuw en heeft het patriottisme en de nationale trots doen groeien. Voor de Polen was vasthouden aan de eigen cultuur en taal de enige manier om nog te bestaan, als volk zonder land. Maar goed, om uw vraag te beantwoorden: vanuit historisch perspectief heeft Vlaanderen inderdaad veel minder te lijden gehad dan Polen. Maar de geschiedenis is geen wedstrijd betreffende wie het meeste kan lijden.”

Schakelen wij onze verbeelding voldoende in om te begrijpen wat voor een hel Centraal-Europa onder de Sovjets was?

Ondanks het kennen van veel feiten wasten wij onze handen in onschuld?

“Ja, dat vind ik wel een probleem. Een tijd geleden gaf ik een interview voor Knack over mijn leven en werk. Ik zei dat mijn leven meer door het linkse dan door het rechtse kwaad is getekend (we zijn in 1988 uit communistisch Polen weggevlucht). Toen kreeg ik onder meer als reactie: ’Hoezo, welk links kwaad? Stalin is toch al in 1953 gestorven?’ Alsof met de dood

André Nollet stelt tentoon

van Stalin een einde kwam aan het leed dat het communisme wereldwijd heeft veroorzaakt.

Nog eind de jaren tachtig werden in Polen politieke moorden gepleegd en werden betogers tegen het regime vermoord. Jerzy Popieluszko, een priester die dicht bij de solidariteitsbeweging stond, hebben ze doodgeslagen en in de Wisla gegooid. Het is het voorrecht van de westerling die nooit onder het communisme heeft geleefd om te beweren dat het communisme ‘in theorie’ wel goed is en werkt, of dat het na Stalin allemaal toch niet zo erg meer was. Wie de praktijk heeft ervaren, weet beter.”

Volgt u de boeken en de studies van de Pools-Amerikaanse intellectuele Anne Applebaum over Oekraïne, het IJzeren Gordijn en de Sovjetkampen?

“Ze is een interessante historica en ik waardeer haar werk, maar ze is geen neutrale waarneemster als het over de Poolse politiek gaat. Ze is getrouwd met Radoslaw Sikorski, een voormalig toppoliticus van PO, de partij van Donald Tusk. Hun afkeer voor PiS, de huidige regeringspartij, is even groot als de afkeer van PiS

gere unie beter werk kan verrichten. Op andere momenten denk ik dan weer dat ook dat niet zo’n goede evolutie zou zijn. Ik denk dat Europa het moreel kompas niet uit het oog mag verliezen. De tijd en energie die al in dat Brexitgedoe is gestoken…

Zouden we ons niet beter bekommeren om wat de grote tragedies van onze tijd zijn? Hoe zit het met Jemen? Zou in het Europees Parlement al meer over de afschaffing van het zomer- en winteruur gedebatteerd zijn dan over wat we kunnen doen voor miljoenen stervende kinderen in Jemen? Ach, zo is het natuurlijk altijd en overal, in de Europese en in de nationale politiek. Trivialiteiten worden opgeblazen en daarover blijven we eindeloos praten, en voor wat echt onze aandacht verdient, hebben we te weinig oog.”

Intellectueel bent u onder meer een kind van Poolse voormannen en denkers zoals Karl Popper en Leszek Kolakowski, en u neemt de Poolse paus Johannes Paulus II zeer ernstig. Wat zeiden uw medestudenten en vrienden daarover?

“Tegenspraak brengt ons verder” voor hen. Let wel: ik vind dat PiS een heel problematisch beleid voert, maar het is niet nodig om alles buiten proporties op te blazen. Op populisme moet je niet met overdreven paniekerigheid reageren, wel met gematigdheid en redelijkheid. En die ontbreken in het Poolse maatschappelijke debat, jammer genoeg. Dat is vooral de schuld van PiS, dat een stoere retoriek met gebalde vuisten voert, maar ook een beetje van de oppositie, door alle verkrampte reacties daarop. Trouwens, het gebrek aan goede oppositiepartijen vind ik een even groot gevaar voor de Poolse democratie als het beleid van PiS.” U kan niet leven zonder tegenspraak, zonder botsende ideeën waarop u kan of wil reageren, zei u bij Orde van den Prince op een lente-ontmoeting. Dat moet zeer uitputtend zijn?

“Dat is waar, maar liever een heel vermoeiend dan een erg vervelend leven. Je eigen opvattingen en overtuigingen voortdurend toetsen, is niet evident. Maar als je je alleen met gelijkgezinden omringt en alleen maar die ideeën interessant vindt die je eigen wereldbeeld bekrachtigen, dan kan je nooit iets nieuws opsteken, en zal je er nooit op vooruitgaan.”

Is cultuurmarxisme een rechtse hype, of ziet u een trend waartegen moet gehandeld worden?

“Als concept vind ik ‘cultuurmarxisme’ een problematisch gegeven, en zeker hoe het door bepaalde uiterst rechtse figuren gratuit wordt gebruikt om alles wat hen niet bevalt een stempel te geven en de illusie te creëren dat het deel is van een groot complot en een groot gevaar oplevert. Alles hoeft niet zo nodig opgeblazen te worden, toch?”

Europa wil een voorbeeld van humaniteit zijn, maar rijdt zich steeds meer vast.

Wat te doen?

“Dat is een heel moeilijke vraag. Als het over de EU gaat, denk ik soms dat een kleinschali-

“Ik denk niet dat ik een ‘kind’ van hen genoemd kan worden. Ik meen dat ik het meest gevormd ben door mijn lectuur van Max Scheler, van Isaiah Berlin en ook van Vladimir Jankélévitch. Ik hou wel van denkers die mijn eigen opvattingen uitdagen, met wie ik het oneens ben. Berlin en Kolakowski hebben een vrijheidsvisie die tegengesteld is aan de mijne.

Het gaat om een fundamenteel andere kijk op vrijheid, met verregaande gevolgen over hoe je naar heel wat maatschappelijke en politieke problemen kijkt. Toch koester ik hun denken en werk enorm. Johannes Paulus II past ook in dat rijtje: juist waar zijn opvattingen verschillen van de mijne begint het boeiend te worden.”

“Ik neem het werk van Johannes Paulus II inderdaad ernstig en ik begrijp niet hoe je dat niet kunt doen. Hij was een van de meest invloedrijke personen van na de Tweede Wereldoorlog. Met zijn woorden heeft hij miljoenen mensen bereikt en beïnvloed. In de jaren voor zijn pausschap heeft hij talloze filosofische en literaire boeken, artikelen en essays geschreven.

De inhoud van zijn pontificaat vloeit rechtstreeks uit die vroegere geschriften voort. Als je een van de meest invloedrijke historische figuren van de voorbije decennia wilt begrijpen, moet je dus ook die vroegere werken bekijken.

Dat dit nog maar heel weinig is gebeurd, vind ik zeer eigenaardig, niet louter vanuit filosofisch, maar ook vanuit historisch perspectief. Dat ik een deel van mijn doctoraat heb gewijd aan het denken van Wojtyla – de latere paus Johannes Paulus II -, heeft me vaak negatieve reacties opgeleverd. Onder vrijzinnigen ontbreekt het ook wel eens aan de openheid van geest om andersdenkenden ernstig te nemen.”

Leszek Kolakowski behandelt de illusie van cultureel universalisme én suggereert dat grootmoedig universalisme tot zelfdestructie leidt? Hoe beoordeelt u zijn stelling?

Cultuur

4 oktober 2018

“Ik denk dat hij daarin gelijk heeft. Zoals altijd is bij Kolakowski niets eenzijdig, geen enkel antwoord is zwart-wit. Hij omschreef zich als een conservatief-liberale socialist.

Hij was voorstander van internationalisering, maar stond kritisch tegenover de homogenisering die daardoor dreigt. Hij was echt een burger van de wereld, een polyglot, maar tegelijk benadrukte hij het belang van ingeworteld zijn, en de noodzaak de nationale eigenheid te waarderen.”

Interpreteren wij goed wat in Polen politiek en maatschappelijk gebeurt, zoals de aanvallen op de persvrijheid, de ingrepen bij de rechtelijke macht, gesloten grenzen, antimigratie…?

“Er is terecht grote bezorgdheid om wat in Polen gebeurt, maar ik zeg wel eens: ‘Keep calm, democracy is in danger.’ Ik vind ook dat er te paniekerig wordt gereageerd op sommige ontwikkelingen. Politieke benoemingen zijn van alle tijden en gebeuren overal. Gebeurt dat in Polen, dan is plots het einde van de democratie nabij. Gebeurt het hier, dan ligt niemand ervan wakker. Er wordt in West-Europa vaak gezegd dat de Poolse democratie kwetsbaar zou zijn omdat ze jong is.

De Polen zouden er nog niet voldoende ervaring mee hebben. Ze zouden de vrijheid niet genoeg waarderen. Dat vind ik vreselijke zever.

Juist omdát Polen een geschiedenis van verdrukking en onvrijheid heeft, is het democratische bewustzijn erg groot. Maanden aan een stuk komen honderdduizenden mensen op straat om hun rechten op te eisen, om te waken over de rechtsstaat, om hun bezorgdheid te uiten. Het democratische bewustzijn is springlevend, ondanks of dankzij het beleid van PiS.” Is er een fundering voor de stelling dat de Polen, omdat ze de repressie van de USSR gekend hebben, geen repressie en oekazes van de EU-machinerie in Brussel willen?

“Eerder drijfzand dan solide grond. De huidige regeringspartij speelt handig in op het historische lijden van Polen en maakt zo’n vergelijkingen, eerder met de verdrukking door de nazi’s dan met de periode van Sovjetoverheersing.

De EU wordt dan gelijkgesteld met Merkel en Duitsland, en dan wordt de vergelijking met vroeger gemaakt: we hebben al eens in de pas van de Duitsers moeten lopen en dat veroorzaakte miljoenen doden... Zoiets is niet constructief voor het maatschappelijk debat, noch bevorderlijk voor de internationale relaties.”

U publiceert een boek over het belang van muziek in ons leven?

“Ik heb geen bijzondere muzikale achtergrond en ik kom niet uit een muzikale familie.

Muziek is pas later in mijn leven een grote rol gaan spelen.

Soms moet je iets ontbeerd hebben om er de waarde van te leren kennen. Tijdens mijn studiejaren aan de UGent kwam ik in contact met het werk van de Franse moraal- en muziekfilosoof Vladimir Jankélévitch. Dat heeft zeker een kentering veroorzaakt. Zo raakte ik doordrongen van het besef dat muziek zo’n wezenlijk onderdeel van de ‘condition humaine’ is, dat wie de mens beter wil begrijpen ook de muziek beter Frans Crols moet begrijpen.”

De Poolse diaspora Houdt Alicja Gescinska contact met de diaspora in Vlaanderen?

“Ik heb heel weinig contact met ‘Polonia’ in België. Dat komt omdat mijn ouders dat bij onze komst naar België ook niet wilden.

Toen ze in het Klein Kasteeltje de vraag kregen of ze Nederlands of Frans wilden leren, kozen ze Nederlands omdat alle anderen Frans kozen.

In Brussel bestaat nu een heel levendige Poolse gemeenschap met eigen kerkdiensten, winkels, artsen, werkgevers, noem maar op. Het is bijna alsof ze in Polen zelf wonen. Ik vind dat niet zo’n gunstige evolutie. Ik ken een handvol Polen die hier al twee decennia leven maar amper Frans of Nederlands spreken. Omdat ze dat niet nodig hebben. Echt bevorderlijk voor de integratie is dat niet. Taal opent de deur tot vele werelden en opent zovele harten. Meertaligheid en de wil om via andere talen andere mensen echt te leren kennen, zou langs alle kanten veel meer gestimuleerd en gekoesterd moeten worden.”

13

Pieter Bruegel de Oude in Wenen Alle superlatieven in alle wereldtalen zijn bovengehaald bij de opening van de Bruegel-tentoonstelling in het Kunsthistorisches Museum in Wenen. Volkomen terecht: dit is de eerste en de laatste keer dat zoveel Bruegels samen te zien zijn.

Musea, ook de meest prestigieuze, koesteren werken van Pieter Bruegel de Oude (1525/30-1569) als hun kostbaarste en kwetsbaarste parels. Ze lenen ze daarom bijna nooit uit. Nu heeft het Kunsthistorisches Museum in Wenen dertig van de ongeveer veertig schilderijen weten samen te brengen, plus de helft van de overgeleverde tekeningen en prenten.

‘Once in a lifetime’ is de slogan bij de expo en dat is nog te zwak uitgedrukt. Zo een Bruegeltentoonstelling komt er nooit meer.

Het Kunsthistorisches Museum heeft zelf twaalf schilderijen van Bruegel in huis en bij de Albertina, wat verderop in Wenen, kon geplukt worden uit de rijke collectie prenten.

Die zijn aangevuld met een indrukwekkende lijst bruiklenen. En dan zijn ze hier voor het eerst sinds eeuwen weer samen: “De vier seizoenen” die Bruegel in 1565 schilderde voor de Antwerpse koopman Nicolaes Jonghelynck. Ze waren onderdeel van “De twaalf maanden”, een reeks van zes werken. Het Antwerpse stadsbestuur heeft die serie cadeau gedaan aan Ernst van Oostenrijk, die landvoogd van de Nederlanden was. Dat was een grote stommiteit. Eén van de zes is verloren gegaan en “De oogst” zit en blijft in het Metropolitan Museum in New York.

De vier die nu in Wenen zijn samengebracht, laten aanvoelen hoe subliem Bruegel de sfeer van de seizoenen heeft weten te schilderen. Elk paneel heeft een eigen suggestief kleurenpalet, elk jaargetijde heeft een bijzonder licht, we zien hoe het weer op het gemoed van de mensen werkt… Alleen al voor dit adembenemend mooie en ontroerende ensemble zou men naar Wenen reizen.

Naast de kloeke werken van Bruegel zijn er nog prachtige kleine pareltjes te zien, zoals “Zelfmoord van Saul” en “Zicht op de baai van Napels”, dat recent aan Bruegel is toegeschreven.

Gelaagd en geniaal Zo toont de tentoonstelling in Wenen het ene topstuk na het andere meesterwerk. Wat is het toch met Bruegel dat hij ons na al die eeuwen diep blijft raken? Er is zijn verbluffend talent voor details. De expo illustreert dat spectaculair door met de modernste technieken in te zoomen op de werken. Tegelijk kon Bruegel heel los schilderen. Precies die combinatie maakt hem uniek. Bruegel was een intellectueel die in zijn werk verwijst naar christelijke allegorieën en humanistische moraal, maar die toch als geen ander het leven van de gewone

mensen (met al hun zottigheden en zondigheden) heeft weten te verbeelden. Soms is zijn werk somber en zwaar, dan weer boordevol ironie, zelfspot en visuele humor. Al deze elementen samen maken van Bruegel een geniaal kunstenaar.

Het Kunsthistorisches Museum heeft “Dansende boeren” en “Boerenbruiloft” op het einde van de tentoonstelling een plaats gegeven. Dat is logisch, want deze expo heeft definitief komaf gemaakt met het cliché van de ‘boeren-Bruegel’. Pieter Bruegel de Oude is zonder enige twijfel de belangrijkste zestiende-eeuwse schilder van de Nederlanden.

Wie niet naar Wenen kan en toch de wondere wereld van Bruegel wil binnenstappen, kan dat via de gloednieuwe website www.insidebruegel.net.

MMMV

Tentoonstelling “Bruegel”, nog t.e.m. 13 januari 2019, Kunsthistorisches Museum, Wenen, www.bruegel2018.at

Van meesterwerk naar meesterwerk En dan heeft de expo nog schitterende koppels in petto. De twee versies van de wereldberoemde “Toren van Babel” hangen zij aan zij.

Beide versies hebben hetzelfde thema, maar Bruegel gaf ze elk een eigen sfeer. In de zaal met de focus op Bruegels religieuze kunst zijn twee recent gerestaureerde schilderijen samengebracht: de huiveringwekkende, overweldigende “Triomf van de dood” uit het Prado (zie afbeelding) en “De Dulle Griet” uit Museum Mayer van den Bergh. Nog in die zaal presenteert het Kunsthistorisches Museum de aangrijpende “Kruisdraging”, die uit de lijst is gehaald zodat we op de achterzijde kunnen zien hoe Bruegel zijn panelen liet samenstellen. Nog meer religieuze schilderijen zijn opgehangen rond de presentatie van originele tekeningen die Bruegel maakte voor zijn series over de deugden en de hoofdzonden. Bruegel is inderdaad begonnen als tekenaar en de tentoonstelling opent gepast met een zaal vol met zijn vroegste tekeningen, die al voorspellen dat Bruegel de beste landschapsschilder van zijn tijd zou worden.

Een verjaardag in Catalonië Voorbije maandag kwamen 200.000 Catalanen op straat om het referendum van 1 oktober 2017 te herdenken. Ondertussen zitten nog steeds negen Catalaanse politici in een Spaanse gevangenis. Volgende week, meer bepaald op 16 oktober, “vieren” Jordi Sànchez, voorzitter van het Catalaanse parlement, en Jordi Cuixart, de voorzitter van de Catalaanse organisatie Omnium Cultural, hun eenjarig verblijf in een cel.

Let wel, beide heren zijn niet veroordeeld. Tot hiertoe gaat het over een “voorlopig aanhoudingsbevel”. Een aantal Catalaanse ministers is naar het buitenland gevlucht, naar België, Schotland of Zwitserland. Honderden Catalanen werden intussen veroordeeld voor hun rol bij het referendum. En Europa kijkt de andere kant op. Geen verontwaardiging bij de christelijke Wouter Beke. Geen getier van de vrijdenker Guy Verhofstadt. Kristof Calvo, zelf van Catalaanse afkomst, houdt – zeer atypisch – de kiezen stevig op elkaar. En Almaci? Die weet zelfs niet waar Catalonië ligt.

Stel u voor dat de Hongaarse premier Victor Orban een paar tegenstanders in de cel zou smijten, het Europese kot zou te klein zijn! Met banvloeken alom.

14

Brieven

4 oktober 2018

Hobbit Jan Peumans 'beledigt' Spanje: “Dat land hoort niet bij de Europese Unie”

Pasfoto’s anno 2018

De antichrist?

Pallieterke, In het vooruitzicht van de hernieuwing van mijn identiteitskaart, waartoe ik ‘met aandrang’ uitgenodigd werd door de overheid, stapte ik lukraak binnen bij een lokale fotograaf voor de gebruikelijke pasfoto. Het maken van zulke pasfoto’s blijkt evenwel onderworpen te zijn aan strikte voorschriften en regels. De fotograaf was uiteraard goed geïnformeerd en waarschuwde mij al dadelijk voor mijn “onaangepast” kapsel en de noodzaak van het vrijmaken van de oren. Dat impliceerde uiteraard het overhoop halen van mijn kapsel tot een eerder bespottelijk resultaat. Maar enfin, dura lex, sed lex. Tot de fotograaf schamper opmerkte dat moslima’s wél met een volledig omzwachteld hoofd op de foto mogen. Je reinste discriminatie, denk je dan. Het herinnert meteen scherp aan de woorden van Joost Niemöller in zijn markant boek “Kwaad”. En inderdaad, alle (autochtone) burgers blijken kwaad te zijn… maar allen laten ze betijen.

Tot slot, de fotograaf liet zich laatdunkend uit over het recente initiatief van de gemeente om in de lokettenzaal van het gemeentehuis een fotocabine te laten installeren waarvan de burgers gebruik kunnen maken tegen een vriendenprijsje. Een regelrecht schot onder de vleugels van de lokale fotozaken, uiteraard. De huidige bestuursploeg zal allicht rekenschap moeten geven bij de nakende verkiezingen...

Maria Harlet - Heist-op-den-Berg

Paola

Uitbreiding van UHasselt

Actie tegen de media Pallieterke, Vorige week wees Pallieterke Kathleen Cools en tutti quanti terecht. Mijn inziens toch naïef te geloven dat zij één jota aan hun stijl zullen veranderen. Al decennia is de VRT een propagandamiddel om de Vlaamse Beweging en onwelgevallige meningen te bestrijden. Trouwens ook VTM. Zij worden achter de coulissen geleid door krachten die perfecte rugdekking geven aan genoemde ‘’misdadige” journalisten. Meedogenloos. Er gebeurt dus niets. Evenmin m.b.t. Herman De Croo, die de Vlamingen geestelijk gehandicapten noemt of m.b.t. Bert Bultinck die zegt dat wij racisten zijn. Heel het “consortium” van onze zenders en krantenuitgeverijen wordt gecontroleerd vanuit de Loge en de hoogste service-clubs. De CD&V heeft heel de tijd niets daartegen ondernomen en de N-VA is dezelfde weg opgegaan.

De Vlaamse Beweging, in al zijn geledingen, moet daartegen actie ondernemen, willen ze nog op een ernstige manier kunnen ‘bewegen”.

Zoals de blogs en actiegroepen rond de AfD in Duitsland, moeten ze keihard een boycot van die media afkondigen. In Duitsland en Oostenrijk heeft dat een groot succes. Al de acties van de media worden vanuit de “werkplaatsen”, soms jarenlang voordien, gecoördineerd.

Daar reikt het (Belgisch)-liberale de hand aan het extreemlinkse cultuurmarxisme. De journalistenwereld is één “nomenclatuur”, een verzamelplaats van groen-linkse activisten. Voer daartegen keihard actie, naar analogie van de stoere taal, die u in uw Vlaamse strijdliederen zingt!

Jos Wouters - Boom

Kruisende woorden oplossing 1128

Pallieterke, In de discussie over de uitbreiding van de UHasselt is men mijns inziens een belangrijk basiselement vergeten, namelijk de voorgeschiedenis en relevante omstandigheden van wording en groei van de Economische Hogeschool Limburg (EHL) naar een Limburgs Universitair Centrum (LUC) op de Campus Diepenbeek, later Hasselt.

Ik spreek van de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Het harde politieke streven om door te groeien naar een “Inter-Limburgse Unief”, moest toen ook al flink opboksen tegen de monopolistische macht van de KUL over Limburg. Mooie woorden over Limburg, dat wél ja, maar er kwamen geen effectieve daden of resultaten.

Belangrijke toenmalige sterke Limburgse politieke impulsen vanuit de CVP (J.M. Martin, H. Vermeulen), dhr. Roppe, provinciegouverneur, de VU met onder meer minister Dr. J. Rik Vandekerkhove, minister van Wetenschapsbeleid en andere activisten in deze (J. Olaerts, E. Raskin, ondergetekende), Vlaamse verenigingen en instanties, waren in een gemeenschappelijk Limburgs unief-streven verenigd om tegen de “afremmingen” en de “stille tegenwerking” van de “vrienden van KUL” op te treden. De toenmalige doelen en argumenten zijn momenteel nog grotendeels geldig.

Hopelijk zullen ook de Vlaamse partijen en verenigingen zich in deze kapitale zaak van hun beste kant laten zien. Solidariteit en zelfrespect kunnen de motoren zijn tot vooruitgang inzake universitair onderwijs in Vlaanderen en Limburg.

Jaak Cuppens - Maaseik oud -activist in het streven naar een Inter-Limburgse universiteit

E

R N A

I

E

X

L

I

R A

S

T

X

E G X

R K O E E

R

K

E N X I

S M E E

R

A R A K

X U S

A

U U T

X D A V O S

N X

E

A

S

T

E

R

A

X

R O M A A N S

E N X O X

X H S

T

X

S

A

X

M O X B

E

L

T

X

A D A P

E

S

I

S

S

E N

X

R A

X N O T

E

R

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

JDS - Dilbeek

Vraaggesprek?

Pallieterke, In De Zondag van verleden week stond eerder een monoloog dan een interview met Willy Borsu (MR), sedert 2017 minister-president van het Waals Gewest in vervanging van Paul Magnette, die moest opstappen na een reeks schandalen waaronder Publifin. “Ik verkies een voortzetting van deze coalitie in Wallonië en federaal. […] De relatie met mijn Vlaamse collega Geert Bourgeois (N-VA) is goed. […] We wensen geen nieuw debat over onze instellingen. […] De zesde staatshervorming heeft het vraagstuk van financiële transfers opgelost. Die zijn verminderd. […] De solidariteitsmechanismen liggen vast. […] Geef mij vijf jaar en de herstelbeweging van Wallonië zal zichtbaar zijn!”

Waar en hoeveel maal hebben we dat laatste al gehoord? En voor wat voorafgaat: de Walen wensen geen verandering en ze weten wel waarom!

EDV - Assebroek

De Vlaamse vakman

Ronald Rennebeer - Merksem

Meervoud en S&V Pallieterke, Ik kan niet begrijpen dat sommige van mijn goede Vlaams-nationale vrienden problemen hebben met Catalaanse en Schotse nationalisten, enkel omdat die overwegend links zijn. Of dat ze dwepen met staatsnationalisten zoals het FN, enkel omdat die rechts zijn.

Als het om de natie gaat, moet men de rangen sluiten! Het is daarom dat ik na het overlijden van mijn vader, een rechtse rakker, zijn abonnement op Meervoud, dat ik tot dan meelas, overnam. Hetzelfde geldt overigens ook voor ons rioolkrantje. En al klopt mijn hart zeer rechts, ik moet toegeven dat het linkse Meervoud mij regelmatig verraste met schrijfsels die mij bekoorden. Ook zij leken mijn “als het om de natie gaat” te belijden. In het nummer dat gisteren in mijn bus viel verlaten ze jammer genoeg die weg en lopen in de S&V Pano-val van de weldenkende media. Hebben de verstandige schrijvelaars van Meervoud dan echt niet door dat het bij de VRT en soortgelijken echt niet gaat over links versus rechts, over vrouwen- of vreemdelingenrechten, over al dan niet aanwezig fascisme? Het gaat hen echt alleen of in hoofdzaak om België versus Vlaanderen. En hun keuze is niet de mijne, en tot nu dacht ik ook niet die van Meervoud.

Dirk Cornelis - Stekene

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A P A T B L A R C E I E D Z E V E I N I F E X F G R O O H T I N I O X T J C H E K H E I L T I N

Pallieterke, Onze medeburgeres sukkelt met haar gezondheid, en wij wensen haar het allerbeste toe. Ze vertrouwde die vuile Italiaanse ziekenhuizen niet en daarom werd besloten haar met een militair vliegtuig naar Brussel te brengen. Voor de duidelijkheid: zij is geen koningin meer, dus een medeburgeres (met een redelijk inkomen). Waarom dan per militair vliegtuig? Achterdochtig als ik ben, voel ik aan mijn eksteroog dat het mogelijk misschien wel eens zou kunnen dat de belastingbetaler de factuur hiervoor heeft opgehoest. Het zou ook wel kunnen dat ik mij vergis, en dat wij met zijn allen ook recht hebben op een militair vliegtuig bij onze volgende repatriëring bij een skiongeval. Wie zal het zeggen?

Pallieterke, Mogelijke opening van een islamschool in Genk. Islamitische theologie aan een Berlijnse universiteit. Open grenzen voor iedereen en een overheid die zich terugtrekt, negatieve beruchte buitenwijken in grote Europese steden. Een gecompliceerde EU-regelgeving en betutteling.

Het einde van de vrije meningsuiting? Het eens “christelijke Avondland” als potentiële broedplaats voor haat jegens christenen en joden. Extreem-linkse en politiek correcte verharding, waarbij de toon steeds scherper en ordinairder wordt. Een komende handelsoorlog met de VS? Stevenen we in deze roerige tijd af op een “débacle” of worden we geleid door een grote sterke man die de Bijbel evenwel de antichrist noemt?

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

4 oktober 2018

De beker was ooit een begeerde trofee Wat bezielt onze topclubs toch? Het ganse seizoen zijn ze aan het zagen over het halen van Europees voetbal, maar tegelijk negeren ze de beker van België, nochtans de gemakkelijkste manier om in Europa te geraken. Vijf wedstrijden, en de klus is geklaard! Die desinteresse van de zogezegde topploegen werd verleden week nog maar eens bevestigd. Ze hebben er serieus met de pet naar gegooid.

Standard slaagde erin thuis, op Sclessin, onderuit te gaan in de 16de finales tegen FC Knokke, de hekkensluiter van de eerste amateurs. Als dat geen huzarenstuk is! Dat Club Brugge onder Ivan Leko hetzelfde overkwam tegen Deinze, had ik zeker niet verwacht. Bij Anderlecht leest niemand een krant, want ze waren daar schijnbaar niet op de hoogte van wat Club Brugge en Standard een dag eerder was overkomen. Paars-wit werd in eigen huis afgeslacht met 0-3 door Union. Pijnlijk! Er hangen donkere wolken boven het Astridpark.

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Penalty’s tegen AC Olen In mijn tijd was de beker van België een begeerde trofee. Ik won hem viermaal, maar het kon soms al eens mislopen. In 1976 moesten we in de Europese Supercup tegen Bayern München spelen. Een paar dagen eerder stond nog een thuismatch voor de Belgische beker op het programma, tegen AC Olen, een vierdeklasser. Robby Rensenbrink had er geen zin in en vroeg aan Raymond Goethals om niet te moeten spelen. De trainer antwoordde de Nederlander: “Maak vlug een goal of twee en je mag eraf.” Na twintig minuten had Robby zijn werk gedaan en werd vervangen. Daar zijn we door het oog van de naald gekropen.

We overleefden met de strafschoppen! Iedereen bij Anderlecht was in paniek. We gingen voorwaar een ‘patat’ krijgen tegen Bayern…

We wonnen met 4-1.

Intussen is alweer een speeldag afgewerkt in de Jupiler Pro League. Hoe brachten de

bekergebuisden het ervan af? Bij Club Brugge is alles weer peis en vree. Voor een Brugse derby hoeft men de spelers niet te motiveren. Blauwzwart had iets goed te maken bij zijn supporters. Cercle was op het verkeerde moment op de verkeerde afspraak. Het ergste wat een speler van Club Brugge kan overkomen, is de derby tegen Cercle verliezen. Dat maakte men mij toch wijs toen ik daar voetbalde.

Standard won in Oostende en bijgevolg kunnen ze in Luik weer ademhalen. Men kan nu focussen op de komst van de landskampioen.

In Anderlecht is het boel. Over crisis mag men daar niet spreken. De thuismatch tegen STVV, met tien man, was bedroevend, en ik wik mijn woorden! Hein Vanhaezebrouck neemt nu de supporters op de korrel. Niet doen, Hein, dat is een strijd die ge niet kunt winnen. Eigenlijk vind ik dat de supporters nog braaf geweest zijn...

Gille van Bins

Roskammen

Fenomenen Rafaël Nadal was ooit een beloftevolle voetballer. Dat zat in de familie. Zijn oom Miguel Angel was jarenlang een sterkhouder van Barcelona. Diens broer Toni werd Nadals coach toen hij voor het tennis koos. Rafa groeide uit tot wereldtopper en keizer van het graveltennis. Remco Evenepoel was ook een voetballer met toekomst.

Toch koos hij, amper twee jaar geleden, voor het wielrennen. Met zijn twee wereldtitels, in het tijdrijden en op de weg, vestigde hij in het Oostenrijkse Innsbruck een nooit eerder geziene dubbel bij de juniores.

Remco bedankt voor een seizoen bij de beloften. Hij wordt in januari profrenner.

Hij haakte als voetballer af omdat hij aanvoelde “dat het zijn ding niet was”. Hij is een van talent bulkende eenzaat die zelf het best weet wat hij kan en wat hij wil. In het voetbal, weet hij, hang je te veel af van de wil van derden. Of Nadal hem in die redenering voorging, weten we niet zeker. Tot wat diens zwenk leidde wel. Bij Anderlecht was er twijfel of Evenepoel het eerste elftal had kunnen halen. Remco twijfelde allicht niet, balend als een stekker als hij weer eens op de bank zat. In het wielrennen is er geen bank. Ook niet in het tennis. Als je het startschot hoort, of aan de baseline gaat staan, dan sta je er alleen voor om te doen wat je zelf wil. Niemand die je van de fiets of van de court kan halen. Dat is wat het gevestigde fenomeen Rafa altijd wou, en wat het zich nog ontwikkelende fenomeen Remco wil.

Blamages Over derden gesproken: in de door Anderlecht zielig verloren bekerwedstrijd tegen 1B-ploeg Union liep de gefrustreerde Alexis Saelemaekers tegen een rode kaart aan. Of zijn frustratie er kwam door nagelbijtend op de bank te moeten zitten tot een halfuurtje voor affluiten of door het onthutsende zwalpen van zijn ploeg, is de vraag. Allicht beide. Met Saelemaekers aan de aftrap was het mogelijk beter gelopen, voor Anderlecht én voor hemzelf. De beslissing “om hem te sparen” lag echter niet bij Alexis, wel bij die derde waaraan elk jeugdig talent een broertje dood heeft.

Als de uitschakeling van de eersteklassers Anderlecht, Club Brugge, Standard, Antver voor Brent van Moer in de strijd tegen de klok bij de beloften. Het zal feest geweest zijn in Beveren. Daarmee zijn we nog niet rond.

Ook dat nog

Loodzwaar parcours Alleen al bij het overschouwen van wat de renners in Innsbruck te wachten stond, kregen we het warm. Het begon met een aanloop van tachtig kilometer, waarin we na de beklimming bij Gnadenwald een fors uitgedund peloton mochten verwachten. Daarop volgden zes plaatselijke ronden van 23,90 kilometer. Weer pech voor wie op dat moment niet over begenadigde klimmersbenen beschikte. De finale was al helemaal niet van de poes. In Tirol noemen ze het de Gramartboden, met als bijnaam de Hel van Höttinger, een griezel van 2,8 kilometer met een stijgingsgraad die bij momenten bijna bovenmenselijke inspanningen vergt.

Alleen voor berggeiten Dat het WK niet op een massaspurt zou eindigen, hadt ge al begrepen. Zonder de renners uit eigen streek onrecht aan te doen, de daad was aan de berggeiten; het soort dat, op de Nederlander Tom Dumoulin na, in de Lage Landen ver te zoeken is. Dan was het zover en mocht het peloton zich op gang trekken, aangemoedigd met de meer dan toepasselijke strijdkreet: vooruit met de geit!

Drie musketiers Het voorspelde scenario werd grotendeels waarheid. Alleen schoot Alaphilippe tekort om de hem toegemeten hoofdrol waar te maken.

Valverde, Bardet en Woods, onder hun drietjes op weg naar de meet, vonden het helemaal niet erg dat de Franse topfavoriet moest afhaken. De Spanjaard Valverde en de Fransman Bardet, die bij de bookmakers hoog stonden aangeschreven, moesten wel het gezelschap dulden van de Canadees Michael Woods, die verrassend bleef aanklampen, en meer dan dat.

Tot volgend jaar Even zag het ernaar uit dat Tom Dumoulin roet in het eten van de drie ontsnapte musketiers kwam gooien. Uren van bewondering voor zijn succesvolle achtervolging, die waarschijnlijk te veel krachten had gevergd om een podiumplaats te versieren. Ouwe taaie Valverde heeft op zijn 38ste eindelijk de zolang begeerde regenboogtrui beet. Het was een boeiende finale, die de eentonige voorgaande zeven uren deed vergeten. Dat was het. Tot volgend jaar in Yorkshire, en nog eens twee jaar later afspraak op de wegen van Vlaanderen.

Medailles Het was voorspelbaar dat de omloop in Innsbruck te zwaar zou uitvallen voor onze profs.

Maar ge hoort ons niet klagen. Het WK van de elite op de weg buiten beschouwing gelaten, mogen we tevreden terugblikken op de avonturen van onze jongens in Tirol. Onverhoopt brons voor tijdrijder Victor Campenaert en zil-

15

Dan was er nog Bjorn Lambrecht uit Pittem, die bij de beloften nipt naast goud greep. We gaan niet beweren dat het allemaal de verdienste is van bondscoach Kevin de Weert, maar dat hij zijn mannen op de juiste manier weet aan te pakken, moet niet meer bewezen worden.

Trouwens, het zat eraan te komen dat de wielerbond De Weert niet langer aan boord zou kunnen houden. Hij kiest eieren voor zijn geld, bij Lotto-Soudal. En dan die twee wereldtitels van Remco Evenepoel bij de juniores. Een fenomeen! Al moet hij niet trappen, dat is de verdienste van Carlo Bomans, en van Remco met de superbenen, uiteraard.

werp en Waasland-Beveren door “mindere goden” in de 16de finales van de beker iets gemeen had, dan wel het ongeremd dooreenschudden van hun typeploeg door de coaches. De opgelopen blamages door het overmoedige onderschatten van de tegenstander waren er niet minder om. Naast dat eerste besluit kan een tweede geplaatst.

Met name dat de nivellering van het clubvoetbal, in dalende lijn, zich almaar sneller voltrekt. Zo niet zou Club Brugge niet tegen de amateurs uit Deinze de boot ingaan, en Standard in eigen huis geen klop krijgen van Knokke! Dat krijg je, als het bestand Belgen steeds verder krimpt en de almaar groeiende buitenlandse inbreng bij de zogenaamde topclubs te weinig meerwaarde oplevert.

Verbaasd Journalisten en analisten waren verbaasd over die rist onverwachte uitschakelingen.

Dat komt omdat ze enkel voor 1A-clubs aandacht hebben en zich verheven voelen, te belangrijk om het “kleine grut” van 1B te volgen. Om over de amateurs te zwijgen.

Meestal weten al die kenners niet eens dat in die reeksen Belgisch talent zit dat een doorbraak bij een topclub afgeremd zag door overmatige buitenlandse inbreng. Zo werden de twee doelpunten die Club Brugge in Deinze de das omdeden gescoord door twee afgeschreven jeugdspelers van Anderlecht.

Dat afschrijven gebeurde zichtbaar iets te voorbarig. Of hoe de nivellering naar beneden verklaard kan worden. En zeggen dat men bij “topclub” AA Gent ervan af wil om op elk wedstrijdblad zes namen van Belgen te moeten vermelden.

Vanhaezebrouck, die de supporters van Anderlecht beleefd maar dringend verzocht om de eigen spelers niet uit te fluiten. Wie voortaan durft uitfluiten, krijgt het aan de stok met Hein.

En dan was er Peter Maes, die zijn Lokerse pupillen niet uitfloot, maar hen wel verweet met een pamper aan te spelen. Wat wreed ongemakkelijk moet zijn.

Tevreden Yannick Er waren ook tevreden trainers. Een glunderende Yannick Ferrera van Waasland-Beveren zag zijn manschappen voor het eerst winnen dit seizoen. Of Bölöni met de ijzeren arm gelukkig was met het gelijkspel van Antwerp, dat twee keer een achterstand kon ophalen tegen AA Gent, is moeilijk te doorgronden. Hij werd dit keer alleszins niet naar de tribune verwezen, wat op zich al een hele vooruitgang is.

Goede keuze

Spanning troef

Vlaanderen is gekeurd en goed bevonden om uitgerekend het honderdste wereldkampioenschap wielrennen te organiseren, in 2021.

Knokke en Brugge gaan het decor vormen voor het tijdrijden. Het spektakel op de weg gaat van start in Antwerpen, met Leuven als aankomstplaats. Zo gemakkelijk gaat het peloton er niet vanaf komen. De organisatoren zijn niet van gisteren. Ze hebben een aantal omwegen met vervelende kuitenbijters ingelast, kwestie van de renners niet zeer in de watten te leggen.

Stijn Vreven, de trainer van Beerschot-Wilrijk, mocht opgelucht ademhalen na de overwinning van zijn rakkers op het veld van Westerlo.

We blijven erbij, de competitie in de Proximus League (1B) heeft ook haar charmes. Dicht bijeen is warm, oordelen ze daar.

We moeten het geloven, met zes ploegen die op één punt van elkaar staan en nog kans maken op de niet te versmaden eerste periodetitel. Zeg nog dat ze er de spanning niet in houden.

Op hoop van zege

Gezinsgeluk ver van zijn bed

Het is geleden van 2002 dat we een WK op eigen bodem mochten meemaken. Toen zat de Italiaanse turbo Mario Cippollini nog niet op zijn lauweren te rusten op het strand van Sint-Anneke; hij vloog als eerste over de meet in Lommel. Zoals het ernaar uitziet, is een stel jonge veulens van eigen kweek op komst; zij gaan voor een beloftevolle aflossing van de wacht zorgen. Laat ze maar komen, als het niet te veel gevraagd is.

De president van China, Xi Jinping, wil van zijn land een voetbalgrootheid maken. Een nobele doelstelling, maar het zal nog niet voor morgen zijn. Omdat de Chinezen een zee van tijd hebben, is de streefdatum 2050. Ze geven hun oogjes alvast de kost, en zo zijn ze terechtgekomen bij Chris van Puyvelde.

Die wuift de KBVB, waar hij technisch directeur was, vaarwel om dezelfde functie waar te nemen bij de Chinese voetbalbond. Vanwaar die overstap? “Omwille van het gezinsgeluk,” probeert de Chris onze zakken vol te laden. Goed geprobeerd. Nog zo’n klop en het is opnieuw Pasen…

Verboden te fluiten Het hoge woord was het voorbije weekeinde aan de voetbaltrainers. Om te beginnen bij

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet “Ons Belgisch systeem past niet binnen een democratie” Een kwart van de “jonge nieuwe stemmers”, de groep tussen 18 en 23 jaar, verkiest een autoritaire leider boven democratie. Bij de jongeren met een beroepsopleiding stijgt dat aantal tot de helft. Dat moet blijken uit een opvallend onderzoek van de media dat begin deze week werd bekendgemaakt. De onderzoeksresultaten sloegen in als bommen. Slechts een kwart, hoe kan dat nu?

In een land waar de overheid meer dan de helft van de loonbrief van haar onderdanen in beslag neemt, omdat politici nu eenmaal het beste weten waar het geld van die mensen thuishoort, is dat wel aan de erg lage kant.

Dergelijk beleid is moeilijk leefbaar in een sterke democratie. Is de instandhouding van de monarchie, al eeuwen voorbijgestreefd, geen duidelijke hint aan de bevolking hoe de verhoudingen tussen elite en plebs moeten zijn?

Vanwaar dat waanidee?

Daagt het niet bij die mensen dat het niet de bedoeling is dat ze zich al te veel moeien met het besluitvormingsproces? Natuurlijk, om de zoveel jaar houden we hier verkiezingen, maar die worden strak in bedwang gehouden door een zeer sterke particratie. De kiezer schudt de kaarten, maar de partijvoorzitters leggen die naast zich neer om onderling iets te bekokstoven. Er is niet eens een kloof meer tussen het regeerakkoord en de verkiezingsbeloften.

Die hebben nu eenmaal niets meer met elkaar te maken.

Begrippen als basisdemocratie, referenda en scheiding der machten zijn vieze woorden geworden in België, en de Kamer is vandaag al even nutteloos als de Senaat. Er worden meer belangrijke beslissingen genomen in de betere bordelen van Brussel dan in de Kamer.

Enkel een leuke fotoshoot heeft er nog enige impact. In de Kamer, beste lezer, voor u op vieze gedachten komt. Niet eens zo lang geleden werd nog een duiveluitdrijving gehouden in het federaal parlement. Dat leidde toen tot wat opwinding (waarschijnlijk omdat de politici hun meester niet voor het hoofd wilden stoten, nvdr.), maar nu zou het zelfs niet eens meer opvallen.

Maar van vieze gedachten terug naar verkeerde gedachten. Hoe komen die jongeren erbij dat een democratie beter kan zijn? Hebben ze dat van internet, of van tv? Journalisten in de traditionele media zijn linkser dan Karl Marx, dus het steunen van vrije meningsuiting, burgerzin, respect voor individualiteit en de vrije markt kunnen ze niet vanuit die hoek geleerd hebben. De heersers van het internet, zoals de grote bazen van Facebook, Amazon en Google, zijn ook allemaal Gauche Caviar. Dus ook hier censuur, spreekverbod en één mening voor iedereen.

In de klas hebben ze het ook al zeker niet geleerd, want dankzij de vele hervormingen in het Vlaams onderwijs leert niemand daar nog iets. Deze keer kan het zelfs niet op de immigranten afgeschoven worden. Toegegeven, in de beroepsopleidingen zitten meer mensen met een allochtone achtergrond, en die doorzien het Belgische systeem waarschijnlijk beter

Kruisende woorden 1129

A B C

met “een fris paar ogen”. Vandaar dat ze de boodschap beter lijken te hebben begrepen.

Aangezien ze zelf bijna allemaal uit harde dictaturen of religieuze theocratieën komen, is de helft echter een veel te laag aantal.

“Geen plaats meer voor wil volk.”

Nader onderzoek dringt zicht dan ook op, om te bepalen hoe en vanwaar al die jongeren aan die volledig vreemde gedachten komen. In de politieke wereld wordt erg nerveus gereageerd. “De vorige federale regering draaide op een minderheid aan Vlaamse kant, en deze keer werd driekwart van Wallonië buitenspel gezet. Het is duidelijk dat ons typisch Belgische en complexe systeem vol met delicate evenwichten niet zomaar in iets ruws past als democratie”, oreerde staatsman Mark Eyskens.

De liberale toppoliticus Guy Verhofstadt reageerde vanuit zijn villa in Toscane. “Menslief toch. Democratie, waar die jongeren toch allemaal mee dwepen! Ik dweepte vroeger tenminste over rijk worden, en nu ben ik het. Daarnaast, democratie is een waanidee uit een ver verleden. De toekomst is Europees, en daar is geen plaats meer voor de wil van het volk.

Het volk wil van alles, en volksmenners zoals ik kunnen dat manipuleren. Laat gekleurde ‘experten’ en ambtenaren maar alles regelen vanuit Brussel, dat is beter voor iedereen. En ook voor mij, eerlijk gezegd.” John Crombez kon niet reageren, omdat hij meewerkte aan een manifestatie van de onverkozen vakbonden om invloed op de besluitvorming uit te oefenen.

Don King

Geknal

Stralende datum

Het houdt maar niet op in Antwerpen. Wéér werden er bij nacht en ontij schoten gelost met zware wapens, deze keer op een meubelzaak.

Het is niet zeker of het weer om drugs draait, dan mogelijk om voetbalhooliganisme. Antwerpen krijgt meer en meer allures van de Far West. Wie zou de volgende Wyatt Earp worden: Bart, Kris of Wouter?

Maak u geen zorgen: de stemming op 14 oktober is verlicht. Tenzij we tegen die datum ook nog onze laatste kerncentrale kwijtraken.

Het is een klassiek verschijnsel: ook nu weer richten kandidaten zich voor de verkiezingen tot de “eigen” achterban, lees: trekken ze de etnische kaart. In hun moedertaal, uiteraard.

Toch bizar dat verkiezingen plots tot opstoten van taaldiversiteit leiden.

E F G

Voorkeuren Volgens recent onderzoek zou een kwart van de jongeren bij verkiezingen durven opteren voor een autoritaire leider boven de democratie. Twijfel er niet aan, lezer: dat zijn ongetwijfeld de leden van Schild & Vriend. Wie zouden het anders kunnen zijn?

H I J

Ratelrit

K L

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1128 VINDT U OP BLZ. 14

MIER!

Babel

D

HORIZONTAAL

STEM

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A. Boosaardige mensen B. Collectieve arbeidsovereenkomst Naar buiten geleiden C. Stad in provincie Utrecht D. Dorp in Vlaams-Brabant - Loofboom E. Europese ruimtevaartorganisatie Internetlandcode voor Andorra - Onwrikbaar F. Lucas - Kortwiekte - Lidwoord G. Scherpzinnig - Houding H. Germaanse goden - Energiekere I. Gezelsschapspel J. Kloosterkind - Voegwoord Amerikaanse soldaat K. Gebergtebeschrijver - Drager van

informatie van de erfelijke eigenschappen L. Herkauwend zoogdier - Chinese

afstandsmaat - Europeaan

4 oktober 2018

VERTICAAL 1. Zanggroep 2. Stad in Syrië - Merk van tafelwater 3. Russisch parlement - Voormalige

benaming van Sri Lanka 4. Muzieknoot - Lichaamsdeel Administratieve Gezondheidsdienst 5. Land dat geografisch in twee wereld-

delen ligt - Scheidsrechtersassistent 6. Bestandsindeling voor het opslaan van

afbeeldingen in digitale vorm Delinquent - Hoeveel het er zijn 7. Collegestad in Engeland - Pers.vnw.

Ad interim 8. Buitengewoon lager onderwijs Standaard met drie poten 9. Zeldzame voorwerpen 10. Marterachtig roofdier - Kippenverblijf -

Pers. vnw.

11. Nederlandse waterloop - Landweg - Lijn

van woorden 12. Hoofdbestanddeel van de chromosomen Aaneenschakeling

Echt, we leven mee met de christendemocraten in de Scheldestad. Eerst moeten ze een kandidaat van de lijst afvoeren omdat hij vrouwen niet de hand wil reiken. Vervolgens een andere omdat hij met drugs rondrijdt.

Nu hebben ze een kandidate die moeder is van een Syriëstrijder, die wel op de lijst blijft staan, maar zich terugtrekt uit het spektakelstuk rond het Lam Gods van het NTGent. Onder druk van haar gemeenschap. Alles zit altijd mee bij CD&V.

Verkieslijk VTM bracht onlangs een geanonimiseerd interview met iemand die in de Antwerpse haven goed geïntroduceerd is in de drugwereld. Niet opmerkelijk: het milieu loopt niet hoog op met de Antwerpse burgervader. Zouden wij een naam durven plakken op hun hoop op betere dagen?

Suggestie In de jaren zeventig was er de oliecrisis en daarom werden destijds de autoloze zondagen ingevoerd. Nu zitten we met een elektriciteitscrisis. Brengt dat nog niemand op ideeën?

De vrolijke kerk Er deed een opmerkelijk filmpje de ronde op de sociale media: tientallen en nog eens tientallen Poolse nonnen en paters dansten er vrolijk op de muziek van het Vlaamse ‘t Smidje, gezongen door Laïs. Als we niet op onze zenders kunnen rekenen om de “kleine” muziekgenres aan bod te laten komen, kunnen we misschien naar Polen verhuizen...

Op verplaatsing Uit doorgaans onbetrouwbare bron vernemen wij dat het spektakelstuk “Het Lam Gods” van het NTGent, met daarin de befaamde scene van voor de ogen van kinderen (zogezegd) copulerende mensen, als reisvoorstelling zou geboekt zijn door de nieuwe islamschool in Genk.

De reden Er wordt in de media een stevig rondje gebakkeleid over de verantwoordelijkheid voor de kerncentrales met betonrot (en andere kwalen). Kan je echter iets anders verwachten als je, omwille van geldgewin op korte termijn, je energiesector aan het buitenland hebt verpatst?

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Uitzuiveren Het was maar een “incident”: op een persconferentie met moeder Merkel en met grote Turk Erdogan werd een journalist verwijderd, omdat hij een T-hemdje droeg met het opschrift “vrijheid voor journalisten”. We kunnen het toch niet maken om het tere zieltje van vriend Recep met zoiets te confronteren!

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be