't Pallieterke van 11 oktober 2018

74ste jaargang • nummer 41 • donderdag 11 oktober 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

”

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Als iemand de waarheid ervaart als islamofoob, dan ís die dat” Verkiezingsposters bij het Europees Parlement in Brusselen Straatsburg die oproepen om samen migratie te beheren, worden verwijderd.

Ze zouden volgens een klager islamofoob zijn. Die klager is Sajjad Karim, de eerste moslim die in het Europarlement werd gekozen. Er kan geen Europeaan op tegen zijn om “to work together to manage migration,” maar helaas zitten die Europeanen niet in het Europees Parlement.

Lees de volledige column van Ebru Umar op blz. 2 EIGEN VOETEN EERST Dat dit land meer en meer in twee snelheden loopt, mocht nog maar eens blijken toen in Wallonië werd vastgesteld dat Kamerlid Muriel Gerkens van Ecolo ook lijsttrekker voor de provincieraadsverkiezingen was.

Daar zijn de socialisten weer

Dat mag niet volgens het Waalse kiesdecreet. In Vlaanderen mag dat dan weer wel, getuige de Kamerleden van de diverse partijen die op de provincielijsten opduiken om stemmen te winnen voor die lijsten. Voor Gerkens heeft dat verstrekkende gevolgen, want zij zal zo lezen wij in de serieuze gazetten - ontslag moeten nemen als Kamerlid. Normaal is dat bij onmiddellijke ingang bij vaststelling van ‘de feiten’. Niettemin was zij donderdag nog aanwezig in de Kamer en stemde zij vrolijk mee. We vragen ons af of dat zomaar kan… Omdat de lijsten niet meer kunnen gewijzigd worden, zullen in ieder geval alle stemmen voor Gerkens over-

Zet de sp.a zondag een voet tussen de deur op het Antwerpse Schoon Verdiep? Het zou zomaar eens kunnen. De veelgeplaagde Vlaamse socialisten proberen met de lokale verkiezingen een tweede adem te vinden. En misschien lonkt dan opnieuw de Wetstraat. In Wallonië heeft PS-voorzitter Di Rupo zowaar het veto tegen de N-VA laten vallen.

gaan naar de lijst en is de kans groot dat omwille van deze ongeldigheid de inwoners van het district Wezet opnieuw naar de stembus moeten. Leuk om weten is ook dat het net Ecolo was dat in Wallonië op deze decretale regeling had aangedrongen. Voor haarzelf zal het een bittere pil zijn, want volgens de nieuwe regeling in de Kamer van 2013 zal ze als Kamerlid haar riante uittredingsvergoeding verliezen omdat ze zélf ontslag neemt. En opnieuw leuk om weten is dat Groen/Ecolo deze regeling tijdens de vorige legislatuur vanuit de oppositie ondersteunde… Allemaal onder het motto: “Schiet eens in je eigen voeten!”

De slechtste en zwakste oppositie in vijfentwintig jaar. Vooral de sp.a werd de voorbije jaren door de haar normaal goedgezinde pers bekritiseerd. Partijvoorzitter John Crombez had het moeilijk en werd in cartoons afgeschilderd als een sukkelaar. De lokale verkiezingen zullen cruciaal worden voor de partij. Zal de sp.a het marktleiderschap op links moeten overlaten aan Groen? In welke grote steden zal ze nog aan zet zijn?

Verliest ze Gent, Oostende, Brugge, Leuven…? Op basis van de nationale peilingen ziet het er niet goed uit. De sp.a haalt meestal rond 12 procent van de stemmen.

Zondagavond zal het echter niet dat percentage zijn dat bepalend is, wel de mate waarin een aantal stadsbesturen deels rood kleuren. Het kan in de genoemde centrumsteden een dubbeltje op zijn kant worden. Wat als het kartel met Groen in Gent uiteenvalt? Dan dreigt de oppositie voor de sp.a. Wat als Bart Tommelein in Oostende een anti-Vande Lanotte-coalitie op de been brengt?

Idem met vergelijkbare coalities in Brugge en Leuven. Het zal vaak op één of twee zetels aankomen. Een defenestratie van de sp.a in haar laatste bastions betekent ook het einde van John Crombez als voorzitter. Vandaar dat de partijtop het volgende principe huldigt: alle kansen op deelname aan de gemeentelijke macht moeten gegrepen worden. En dat wil zeggen: ook in Antwerpen, desnoods met de N-VA.

De laatste tijd doen allerlei scenario’s de ronde over mogelijke coalities in de grootste stad van Vlaanderen. Een anti-De Wever-meerderheid is volgens recente peilingen mogelijk, en dan zit sp.a zeker gebeiteld.

Maar gezien de meeste peilingen ervan uitgaan dat de N-VA 30 procent van de stemmen haalt en de grootste partij blijft, is het Bart de Wever die aan zet is. En zoals meerdere analisten al gesteld hebben: de peilingen tonen aan dat de kans reëel is dat N-VA, sp.a en CD&V (of Open Vld) op zondagavond 14 oktober een meerderheid halen. Dan zal De Wever niet lang twijfelen en een coalitievoorstel doen. Zoals De Tijdcolumnist Rik van Cauwelaert maandagavond stelde: “En ze zullen bij de sp.a de mening van Jinnih Beels niet vragen of ze akkoord gaat met deze coalitie.” De sp.a in het schepencollege kan door Crombez verkocht worden als een overwinning. Het is ook een revanche op de hautaine politici van Groen in Antwerpen, die zich al als hét alternatief zagen, maar zich door exclusieven in een moeilijk parket hebben gebracht.

Op naar de federale regering Ook belangrijk, een sp.a vastgeklikt aan de N-VA in Antwerpen vergroot zowaar de kansen voor een terugkeer van de partij van Crombez op Vlaams of federaal niveau.

In een coalitie met onder andere de N-VA? Ja, zeker, alleen al omdat

veel N-VA’ers de CD&V dermate beu zijn dat ze elke alternatieve partner ernstig overwegen. Bovendien staat Crombez bekend als een sociaaldemocraat die een positieve houding aanneemt ten opzichte van de vrije markt.

Interessant voor de Vlaamse socialisten is dat PS-voorzitter Elio Di Rupo plots zijn reserves ten opzichte van de N-VA heeft laten vallen. Meer nog, Di Rupo deed op de Franstalige televisie de waarheid geweld aan door te stellen dat hij “nooit een veto heeft gesteld tegenover de N-VA”. Sinds 2014 heeft men nochtans nooit anders gehoord. Dan toch een regering waarin PS en N-VA samenwerken? Voor John Crombez een interessant scenario, al is er een periode geweest dat de PS zonder de sp.a in de federale regering zat.

Van 2007 tot 2011 om precies te zijn.

Naar de volgende staatshervorming?

Meteen rijst volgende vraag: een regering met PS en N-VA betekent op zijn minst een volgende staatshervorming en misschien de stap richting confederalisme, maar willen de Franstalige socialisten dat wel?

Neen, is klaar en duidelijk het antwoord. De PS blijft zich opwerpen als de laatste verdediger van de sociale zekerheid, het enige Belgische cement. Daaraan raken is taboe, terwijl de N-VA duidelijk voorstander is van verregaande besparingen en een verdere splitsing of regionalisering van takken van de sociale zekerheid. Om daarover een akkoord te bereiken, zal nog veel water door de Schelde en de Maas moeten vloeien.

2 Actueel EU-affiche verwijderd wegens “islamofoob” Volgend jaar in mei zijn er Europese verkiezingen. Geen burger in Europa die begrijpt wat dan gebeurt, laat staan weet op wie gestemd moet worden, maar die verkiezingen zullen er komen. Het enige dat we zullen ervaren, is dat Europarlementariërs ongetwijfeld weer meer zullen verdienen, nog meer ‘onkosten’ zonder bewijzen zullen mogen indienen en dat niet-gekozen lieden benoemd zullen worden tot commissaris, voorzitter of een andere geldverslindende functie.

Wat elke Europese burger ervaart, is de invloed van die ontelbare politici op ons dagelijks leven. Groenten die in plastic verpakt moeten worden, grenzen die wagenwijd openstaan en nog meer vrij verkeer van mensen die hier niet thuishoren, ook al heten het Europeanen te zijn. Eigenlijk kunnen Europarlementariërs best zonder ons. Wij lopen in de weg, en wij mekkeren en klagen te veel. Het liefst zouden ze hebben dat we ons salaris rechtstreeks aan hen overmaken. Zij zorgen wel voor een toelage, waar wij het dan mee moeten doen.

Het werkt nog niet zo, maar wie weet wat de komende verkiezingen zullen brengen? Hoop doet leven. Niets menselijks is de Europarlementariër vreemd.

Samen de migratie beheren?

Om de schijn van Europese dictatuur tegen te gaan, worden de verkiezingen door een campagne voorafgegaan. Meerdere maanden zullen we allemaal lieden op tv en radio zien en horen, waar we naar blijven luisteren omdat het behang is, waarna ons bloed weer zal koken over zoveel arrogantie. Om die arrogantie staalhard te ontkennen, is een webstek opgezet: thistimeimvoting.eu. Te schattig, dat wel. Jonge mensen op de openingspagina.

Maar helaas kom je zonder je te registreren niet veel verder. Een campagne over activiteiten in Europa en hoe je zelf betrokken kunt raken.

Typisch iets voor jonge mensen. Als je een 40-plusser bent, kun je inmiddels reclame van realiteit onderscheiden. Helaas. Naast die webstek zijn er ook campagneposters. Blijkbaar

hangen die in heel Europa, en in Engeland zijn de eerste boosmensen of booslims al gesignaleerd. Een campagneposter – een billboard ter grootte van veel verdiepingen over een hele gevel - zegt “because we need to work together to manage migration” (omdat we samen moeten werken om migratie te beheren). Een legitieme tekst zou je zeggen. Kun je ook niet op tegen zijn, op het ‘managen’ van ‘migration’.

Hoewel je je snel afvraagt welke definitie de Europese Unie hanteert als het over managen gaat. Grenzen openstellen, dat lijkt me wanbeleid. Meer ngo-boten inzetten om economische vluchtelingen op te pikken, is een verspilling van ‘resources’. En vlak voor de Libische kust passagiers oppikken om naar Europa te voeren in plaats van hen naar hun thuisland terug te brengen, is eerder een gratis variant op de Pacific Princess Cruises. Enfin.

Naast de multi-interpretabele tekst “we need to work together to manage migration” staat uiteraard een beeld van migranten. Visualiseren, weet iedere marketeer, helpt stukken beter dan grote lappen tekst. Maar, hoe visualiseer je migranten? Idealiter zet je Brad Pitt op de posters. Angelina Jolie voor mijn part. Lily James en Matthias Schoenaerts voor de jongeren onder ons. Maar helaas, de werkelijkheid is anders. De werkelijkheid bestaat uit Afrikaanse mannen, oosterse mannen en in moslimgewaad verpakte vrouwen. De werkelijkheid ís zo.

verkiezingsposter, tekst plus beeld, wordt gezien als een islamofobe uiting. Ieder zijn mening, uiteraard, maar in het tijdperk van “special snowflakes”, “social justice warriors” en vooral het #MeToo-gejank waarmee je overal op de wagen kunt springen, is een mening niet meer iets waar je de schouders over ophaalt als politicus, laat staan als reclamebureau. Nee. Als iemand een feitelijke waarheid (is dat niet een pleonasme?) ervaart als islamofoob, dan ís de waarheid islamofoob.

Zelfs al is het maar één Europarlementariër die klaagt.

De verkiezingsposters bij het Europees Parlement in Brussel en Straatsburg worden dus verwijderd. Die ene klager is dan ook een “somebody”: Sajjad Karim, de eerste moslim die in het Europarlement werd gekozen, een Britse conservatieveling. Hij meent dat de afbeelding betekent dat migratie wordt gelijkgesteld aan het beperken van het aantal moslims dat Europa binnenkomt.

Een beetje Europeaan zou kunnen argumenteren dat dat een goed idee is. Dat dat de bedoeling is. Dat dat een reden zou kunnen zijn om te gaan stemmen. Maar een beetje Europeaan zit dan ook niet in het Europees Parlement.

Nee. Een beetje Europeaan woont in een van de steden die deel uitmaken van de Europese Unie en waar met een beetje pech gewelddadige (nazaten van ooit geëmigreerde) moslims de dienst uitmaken en de buurt onveilig maken. Er kan geen Europeaan op tegen zijn om “to work together to manage migration”.

Helaas zitten die Europeanen niet in het Europees Parlement, laat staan dat ze verkiesbaar zijn.

Ebru Umar

“Islamofobe” affiches verwijderd Maar laat het vooral aan booslims in Europa over, om over die werkelijkheid te vallen. Die

11 oktober 2018

QUATSCH VAN LIEGBEESTJE Voor zover wij weten, hebben de officiële media geen melding gemaakt van onze onthullingen over de geleidelijke “mars door de partijstructuren” waarmee de Grijze Wolven bezig zijn. Pas toen N-VA - misschien geïnspireerd door onze reportage? - uitpakte met een videodocumentaire over de Grijze Wolven, kwam er enige reactie in de media en de partijhoofdkwartieren. De CD&V schrapte de Grijze Wolvin Safiye Calinalti uit Lokeren als partijlid.

Nauwelijks tien dagen vóór de verkiezingen kon zij niet meer van de lijst gegooid worden. Maar zij diende duidelijk als zoenoffer of afleidingsmanoeuvre, want over de andere sympathisanten van de Grijze Wolven werd geen kik gegeven. En het was tekenend voor de partijdigheid van de media dat Safiye Calinalti in Het Nieuwsblad een forum kreeg om zichzelf voor te stellen als het onschuldige slachtoffer van een hetze en ijverig propaganda te maken voor zichzelf.

Haar slapste en ongeloofwaardigste excuus luidde: “Het teken van de Grijze Wolven wordt onder de Turken gebruikt als teken van liefde voor ons vaderland.

Niet meer, niet minder.” Ach zo. Geldt dat misschien ook voor de Hitlergroet? Meyrem Almaci, die nochtans op verschillende foto’s staat met Grijze Wolven, noemde die onthullingen zelfs “dikke quatsch”. Ja? We denken eerder dat Almaci een klein, dik liegbeestje is.

INFORMATIE, GEEN STEUN In Lier deed Open Vld zelfs geen symbolische geste om haar blazoen te zuiveren van de smet van de Grijze Wolven.

De Lierse afdeling blijft achter kandidaat Yahya Degirmenci staan nadat die lovende berichten en filmpjes had rondgestuurd over Devlet Bahçeli, de leider van de Turkse MHP, de moederpartij van de Grijze Wolven. Degirmenci verklaarde dat hij de gewraakte posts alleen om informatieve redenen op sociale media had gezet en niet om de Grijze Wolven of de MHP te steunen… Dat klinkt al even logisch als een vegetariër die reclames voor biefstuk, worst of wildgebraad zou rondmailen. Lijsttrekster Marleen Vanderpoorten geloofde dat echter - of ze deed alsof - en ze nam die bewering klakkeloos over. “Ik steek voor geen enkele kandidaat mijn hand in het vuur, maar een bericht delen op Facebook betekent daarom nog niet dat je het met alles wat daarin staat eens bent”, zei Vanderpoorten in alle ernst. Tiens, toen het over S&V ging, klonk de uitleg van al die politici helemaal anders… Yahya Degirmenci is technisch adviseur bij het GO!onderwijs. Vinden ze een Grijze Wolf in hun rangen daar geen probleem?

Probleemkind Italië

Uit de smalle beursstraat

De Italiaanse regering wil zelf beslissen hoe groot haar overheidstekort is en lacht met de Europese Commissie.

Dreigt een nieuwe eurocrisis? Nog niet. Al kan die er wel komen wanneer de volgende recessie toeslaat.

Devalueren kan niet meer

De Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken Matteo Salvini stak het Vlaams Belang vorige zondag nog een hart onder de riem door de partij met een videoboodschap al het beste toe te wensen voor de lokale verkiezingen van 14 oktober. In Rome zal Salvini echter andere dingen aan zijn hoofd hebben gehad. Zijn regeringspartij Lega en coalitiepartner van de Vijfsterrenbeweging moesten een vuist maken tegen de technocraten van de Europese Commissie. In Brussel is men bezorgd over het lakse Italiaanse begrotingsbeleid. Minister van Financiën Giovanni Tria, een technocraat, stuurde daarom al een tijd aan op het terugdringen van het begrotingstekort naar 1,6 procent van het bbp voor 2019. Dat zou de Europese Commissie en de financiële markten geruststellen.

Drie keer meer tekort dan afgesproken Eigenlijk mogen de landen van de eurozone een begrotingstekort van 3 procent van het bbp hebben, maar door zijn hoge staatsschuld van 120 procent van het bbp moet Italië een strenger begrotingsbeleid voeren. Gebeurt dat niet, dan stijgt de rente op de staatsschuld en wordt de schuld almaar groter. Italië moet de komende vijf jaar 200 miljard euro per jaar lenen en de obligatiemarkten worden al nerveus. Een te hoge rente op die schuld zou de Italiaanse economie zware schade toebrengen met als gevolg een destabilisering van de eurozone. En dat kan pijnlijker worden dan de Griekse crisis, want Italië is de derde economie van de eurozone.

Zo hebben de regeringspartijen Lega en Vijfsterrenbeweging het echter niet begrepen. Zij hebben de macht verworven op basis van een eurosceptisch programma en ze willen dat ook uitvoeren. Concreet betekent dit dat de Italianen zelf beslissen over hun begrotingsbeleid. Dus werd minister van Financiën Tria teruggefloten. Het tekort wordt 2,4 procent van het bbp, het drievoudige van de Europese afspraak. Matteo Salvini en Luigi Di Maio (Vijfsterrenbeweging) zetten de Europese bonzen een neus.

De Italiaanse houding is op het eerste gezicht te begrijpen.

Een groter begrotingstekort moet helpen de verkiezingsbeloften te financieren: een basisinkomen, lagere belastingen en een lagere pensioenleeftijd. Het is ook zo dat andere landen het in het verleden eveneens niet zo nauw namen met de Europese begrotingsregels. En niet van de minste. Frankrijk en Duitsland boekten meer dan eens een te groot begrotingstekort. Zij werden nooit berispt door de Europese Commissie, laat staan dat ze op het Europese strafbankje terechtkwamen.

Waarom Italië nu wel, vragen Salvini en consorten hardop.

Derde element: veel Italianen hebben heimwee naar de periode voor de euro, waar het land zelf de economische bakens uitzette. Dat is nu net het probleem. Een eigen financieel-economisch en budgettair beleid is in een muntunie zo goed als onmogelijk geworden. En daarom is Italië een probleemkind geworden.

In het verleden was de oplossing eenvoudig. Als de overheidsfinanciën in de problemen kwamen, besloot Rome de lire te devalueren. Dat versterkte de concurrentiepositie van de bedrijven, maakte export goedkoper en zorgde voor extra deviezen die binnenkwamen. Dat zwengelde de economie aan en deed het begrotingstekort zakken. Intussen nam de waarde van de staatsschuld ook af dankzij de oplopende inflatie.

Die hefboom bestaat niet meer. Dus wordt Italië meer en meer door de Europese Commissie verplicht om een stringent begrotingsbeleid te voeren. Het primaire saldo (dat zijn de ontvangsten min uitgaven zonder de rentelasten) in Italië is oké.

In die mate zelfs dat de pensioenen nog jaren betaalbaar zijn.

Daar kunnen we bij ons enkel van dromen. Maar het probleem blijft de staatsschuld die dringend moet dalen. Daarnaast is de concurrentiepositie van de bedrijven bedroevend. Zonder devaluatie bestaat de oplossing uit loonmatiging, sterke productiviteit, meer innovatie en een flexibelere arbeidsmarkt.

Maar dat is voor de Italiaanse regeringspartijen taboe.

Leidt dit straks tot een nieuwe eurocrisis? Zover zijn we nog zeker niet, maar de volgende recessie (volgens sommigen eind 2019) wordt een kantelpunt. In dat geval zal de economie verder vertragen en krijgen zwakkere economische landen als Italië het moeilijker. Als het vertrouwen in de economie op dat moment verder afneemt, dan gaan de poppen aan het dansen. Dan stijgt de rente. Op dat moment is een nieuwe eurocrisis nabij.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

11 oktober 2018

Kavanaugh en de ontsporing van #MeToo

3

Beeld van de week Jinnih Beels ziet een bestuursakkoord met de PVDA helemaal zitten.

Sinds maandag mag Brett Kavanaugh zich rechter in het Amerikaanse Hooggerechtshof noemen. De benoeming kwam er na een nipte stemming in de senaat en een politiek drama dat de Verenigde Staten wekenlang in de ban heeft gehouden. Bij de eedaflegging bood Trump zijn verontschuldigingen aan voor wat Kavanaugh en zijn familie hebben moeten doorstaan tijdens de benoemingsprocedure.

De hoorzittingen in de Amerikaanse senaat met Christine Blasey Ford en Brett Kavanaugh leverden meer menselijk drama op dan de beste televisieserie. In een indrukwekkende getuigenis beschuldigde Ford de kandidaatopperrechter van een verkrachting 36 jaar geleden, toen ze beide nog scholieren waren.

Kavanaugh ontkende emotioneel en verontwaardigd.

Overdrijving en fanatisme De kwestie ging over meer dan waarheid en gerechtigheid. De heisa over de benoeming van Kavanaugh oversteeg ook het niveau van een partijpolitieke botsing tussen Democraten en Republikeinen. Het werd een belangrijke veldslag in de escalerende cultuuroorlogen in de VS (en de rest van het westen) met als inzet onder ander het feminisme, het #MeToo-fenomeen en het vermoeden van onschuld bij beschuldigingen van seksueel wangedrag.

Kavanaugh werd als kandidaat voorgedragen door Trump en heeft een conservatieve reputatie (in onze Vlaamse pers krijgt hij steevast het epitheton “ultraconservatief”, ondanks het feit dat hij eigenlijk aanleunt bij de brave Bush-Republikeinen). Dat alleen al was voldoende om hem te laten verketteren door de progressieve pers en de Democratische Partij. Zijn politieke vijanden dachten dat ze hun prooi beet hadden toen de aanklacht van Blasey Ford opdook.

Haar getuigenis in de Senaat maakte indruk en Kavanaugh zelf reageerde - volstrekt begrijpelijk overigens - op een emotionelere manier dan sommigen toegelaten achten voor toekomstige opperrechters. Bovendien zijn de Republikeinen verdeeld. Heel wat partijgenoten van Trump zouden hem maar al te graag op zijn bek zien gaan.

Politiek is echter een menselijke bezigheid.

De overdrijvingen (zoals de fanatieke slogan “Believe all women”) en hatelijkheden (waaronder het portretteren van Kavanaugh als de leider van een verkrachtingsbende van elitaire jongens), schoten zelfs bij gematigde Republikeinen in het verkeerde keelgat. Senatoren als Lindsey Graham, Susan Collins en Jef Flake, die normaal erg kritisch tegenover Trump staan, keerden zich tegen de lynchwoede van de Democraten en de pers. Uiteindelijk ging de gedegouteerde Republikeinse Partij als een blok achter Kavanaugh staan (op één uitzondering na, gecompenseerd door een Democraat die vóór stemde).

Het flinterdunne dossier Wat hen vooral stoorde, was het idee dat de loutere beschuldiging van een vrouw kan volstaan om een man ten gronde te richten.

Ford had wel een sterke getuigenis afgelegd, maar bij nader toezicht bleek haar verhaal veel gaten en tegenstrijdigheden te bevatten.

Het werd ook in geen enkele mate gesteund door de gekende feiten. Degenen die zij zelf aanwees als getuigen (waaronder één van haar beste vrienden) hadden geen kennis van het incident of zelfs van Kavanaugh’s aanwe-

zigheid op het betreffende feestje. Ford had ook 20 jaar lang tegen niemand iets verteld over de verkrachting. Wanneer ze het dan wel deed, noemde ze Kavanaugh niet.

De nieuwe opperrechter zelf heeft een onberispelijk leven geleid. Zijn voormalige vriendinnen beschrijven hem als een perfecte gentlemen. Het enige wat, na een intense speurtocht doorheen zijn verleden vanwege pers, politiek en FBI, uiteindelijk overbleef als smet op zijn het blazoen was de ontdekking dat hij in zijn studententijd wel eens teveel dronk. Kavanaugh’s vervolgers lieten niet na daar de giftige suggestie aan te koppelen dat hij misschien een “blackout” heeft en de verkrachting zelf kan vergeten zijn. Ik hoop dat mijn reputatie en onschuld nooit afhangen van de hoeveelheden bier die ik heb verwerkt op studentencantussen.

Kavanaugh had dus meer dan het juridische vermoeden van onschuld aan zijn zijde.

Alles wat geweten is, doet vermoeden dat hij ook werkelijk onschuldig is. Dat betekent nog niet dat Blasey Ford een leugenaar is. “Ik heb de getuigenis van dr. Ford gezien en ik twijfel er niet aan dat zij gelooft dat ze de waarheid spreekt”, stelde Niall Ferguson genadig. Het geheugen is vaak een bedrieger, in het bijzonder wanneer herinneringen steeds opnieuw worden opgehaald of wanneer het traumatische gebeurtenissen betreft (het is zeer goed mogelijk dat de jeugdige Ford wel degelijk verkracht is).

Vlaamse pers: voorspelbaar eenzijdig Ook de Vlaamse pers had veel aandacht voor de zaak. De Trump-factor, weet u wel.

Na de benoeming van Kavanaugh klonk bij elke krant precies hetzelfde geluid: gespeelde treurnis over “een Amerika dat verdeeld achterblijft.” Eerder treurnis om een overwinning van Trump, mogen we vermoeden. En om een overwinning van conservatief Amerika, dat zich voor een keer niet in de hoek liet drukken door de bullebak-tactieken van links.

Nadat onze “VS-specialisten” zichzelf eerst hadden opgezweept door alweer een lamentabele eenzijdigheid in de verslaggeving (“Brett Kavanaugh is niet meer te redden”, titelde De Standaard minder dan een week voor zijn verkiezing), kon de benoeming van Kavanaugh enkel uitgelegd worden als een daad van brutale machtspolitiek vanwege rechts Amerika.

Politiek, zowel van partijpolitieke als ideologische aard, speelde inderdaad een belangrijke rol in de heisa rond de benoeming van Kavanaugh. Maar de echte inzet was uiteindelijk een zeer elementaire, eenvoudige vraag: moet een beschuldiging automatisch geloofd worden, ook al zijn er geen verdere aanwijzingen of bewijzen, alleen omdat ze betrekking heeft op vermeend seksueel misbruik van een man op een vrouw? Het zegt veel over de ontsporing van de #MeToo-gedachte dat het antwoord daarop geen unanimiteit meer kent.

Jurgen Ceder

Drinkt er ene op onze toekomst In het najaar van 2017 lanceerden de Vrienden van ‘t Pallieterke hun Klauw-bier, een blonde tripel van 9 graden alcohol, beschikbaar in flessen van 75 cl. Sinds kort is Klauw echter ook beschikbaar in flesjes van 33 cl. Voor 6 grote flessen betaalt u nog 40 euro (in plaats van 50) en de kleine flessen zijn te koop per doos van 24 flesjes aan totaal 75 euro. Elke bestelling komt met een 20-tal passende bierkaartjes. Bovendien zijn er ook glazen beschikbaar aan de prijs van 5 euro per glas. Glazen kunnen echter enkel samen met bier aangekocht worden. U krijgt een gratis glas per aankoopschijf van 75 euro.

Verzending: 7 euro (levering na afspraak). Afhalen kan ook via onze verkooppunten in elke provincie.

Bestellen kan via de webwinkel op www.klauw.net of middels een overschrijving op de rekening van de Vrienden van ‘t Pallieterke: BE63 7360 1247 8308.

Tel. 03 233 03 94 of info@klauw.net.

Briefje aan Vuye en Wouters

Onversaagd Geachte knuppelgooiers, Jullie konden er niet mee lachen toen jullie vernamen dat de zogenaamde ‘State of the Union’ - zeg maar de officiële opening van het parlementaire jaar met vertrouwensstemming in de Kamer - dit jaar met een dag werd vervroegd, ook al staat letterlijk in de Belgische Grondwet dat dat moet gebeuren op de tweede dinsdag van oktober. En dat was dit jaar 9 oktober. Maar het werd dus vorige maandag 8 oktober…

Velen dachten in eerste orde dat het iets te maken zou hebben met de gemeenteraadsverkiezingen van aanstaande zondag, maar dat was een kwakkel. Evenmin stond er een dinertje of een vriendentreffen met Mutti Merkel of ‘le beau Manu’ gepland.

Neen, Charles Michel neemt vandaag, donderdag 11 oktober, deel aan de internationale top van de Francofonie in Armenië, precies op de dag dat volgens de parlementaire geplogenheden de vertrouwensmotie moet gestemd worden. Door alles dus een dag te vervroegen, kon de stemming dan woensdag plaatsvinden.

Surrealistisch vinden jullie dat. Ik kan jullie geen ongelijk geven als jullie hieruit besluiten dat de Organisation Internationale de la Francophonie (OIF) voortaan de agenda van de Kamer bepaalt. Tevens stellen jullie vast dat de Vlaamse meerderheidspartijen N-VA, CD&V en Open Vld hierin geen graten zien, evenmin Groen en sp.a. Al deze partijen die in de Kamer in de Conferentie van de Voorzitters zetelen - dit is het orgaan dat de werkzaamheden van de Kamer regelt - gingen immers akkoord met een ‘State of the Union’ op maandag. Het is om even niet goed van te worden… Het Vlaams Belang is zo goed als zeker de enige fractie die achter jullie zal staan in deze aangelegenheid.

Zeer terecht merkt jullie tweemanschap op dat er wel meer aan de hand is dan een gewoon simpel bezoek aan de dag van de Francité. Door de OIF wordt België immers aanzien als een Franstalig land met meer dan 70 procent Franstaligen. Mocht nu alleen de Franse Gemeenschap lid zijn van die club, tot daar nog aan toe. Maar België zelf is lid… En daarom haast de Franstalige premier er zich naartoe, ook en vooral

omdat de Franstaligen uit België de tweejaarlijkse top in 2022 willen organiseren in Brussel. Meer nog: het Parlement van de Franse Gemeenschap heeft reeds in juni unaniem een resolutie gestemd waarin men kan lezen dat de organisatie van de top van de francofonie een uitstekende gelegenheid zal zijn om Brussel internationaal uit te stallen en te promoten als… een Franstalige stad. En dan komen de kat op de koord en de aap uit de mouw: koken kost geld en om zo’n top te organiseren is er zo’n 75 miljoen euro nodig. En dan, zeggen jullie heel terecht, wordt er door de immer geldhongerige Franstaligen in de richting van de Belgische melkkoe gekeken. En we weten met zijn allen dat als dat feestje doorgaat, ook de Vlamingen dus mee zullen betalen voor die Franstalige fratsen. Eens te meer een verdoken transfer, voorwaar!

Ik durf dan ook hopen, Hendrik en Veerle, dat jullie druk op de ketel gaan zetten en de komende weken dit onderwerp gaan warm houden in de Kamer. Het moet de bedoeling zijn via de publieke opinie de Vlaamse regerings- en oppositiepartijen die het beleid van de Kamer bepalen in de Conferentie van de Voorzitters te doen inzien dat dit avontuur niet kan en mag doorgaan. Althans: niet op onze kosten en niet in onze naam.

Jullie hebben onversaagd de knuppel in het Belgische kippenhok gegooid, waarin niet alleen Waalse hanen zitten, maar vooral veel Vlaamse ‘kiekens’. Ik zal met mijn goed hart en slecht karakter een en ander goed opvolgen om erover te berichten, opdat duizenden Vlamingen die dit Franstalig gedoe niet kunnen pruimen mee in het verzet komen tegen deze nieuwsoortige verfransing van België. En in de eerste plaats zullen we niet aan de oren van de Franstaligen trekken, maar - helaas - aan die van de Vlaamse partijen in het algemeen en de Vlaams-nationale partij in het bijzonder die dit allemaal maar laten passeren. Jullie hebben de voorzet gegeven, waarvoor dank. Het is aan het mondige en militante Vlaanderen in en buiten het parlement om ons voor nieuw onheil te behoeden, communautaire diepvries of niet.

4

Dossier

11 oktober 2018

De Sint-Bartholomeüsnacht In Frankrijk is er weer veel aandacht voor de moorden van de Sint-Bartholomeüsnacht. Dat is geen toeval omdat in 1572 religieus fanatisme en terrorisme voor ‘de goede zaak’ ook al bestonden.

“Les Huguenots” in 2063 In Vlaanderen krijgen we van die hernieuwde belangstelling alleen iets mee in de stripwereld. De albums in de reeksen “De krijgers van god” en “Sint-Bartholomeüs” zijn historisch correct, fraai getekend maar lijden onder niet al te beste vertalingen.

Op dit ogenblik voert de Parijse Opéra de bekendste opera van Meyerbeer uit, die zich afspeelt tijdens die beroemde nacht: “Les Huguenots”. Het hedendaagse regietheater staat niet langer een enscenering toe die het werk van componist en librettist respecteert, want alles moet ‘actueel’, ‘gelaagd’ en ‘thought provoking’ zijn. In de Antwerpse opera zetten een paar jaar geleden een ‘progressieve’ Israëlische regisseur en zijn Arabisch-Israëlische partner (die zich als Palestijn vermomde) een “Samson et Dalilah” op de kop. De Joden in de opera werden als Palestijnen op de scène gebracht en de Filistijnse verdrukkers waren moderne Israëli’s. Samson pleegde zelfmoord met een bommengordel. Als men op de actualiteit wil inspelen, ligt “Les Huguenots” dus voor de hand. Frankrijk en zeker Parijs hebben meer dan hun part gekregen van mohammedaanse moordenaars die in naam van hun ideologie terreur zaaien.

Maar zo dapper zijn de krijgers van “Je suis Charlie” niet als het op daden aankomt. De katholieke moordenaars van 1572 worden niet geactualiseerd als mohammedanen en de opera speelt zich af in ….2063 zonder dat er één fanatieke mohammedaan te zien is.

Eén koning, één geloof, één wet Er zijn overeenkomsten tussen de SintBartholomeüsnacht en de dag van vandaag.

In de vijftiger en zestiger jaren van de 16de eeuw wordt het protestantisme altijd succesrijker in Frankrijk en de Nederlanden. De macht, de schraperigheid en de misstanden van de katholieke kerk zijn zo groot dat meer en meer mensen zich tot de nieuwe leer wenden.

Ongeveer twee miljoen mensen (één tiende van de Fransen) wendt zich op twee generaties tijd af van de katholieke kerk.

Zoals Karel van Gent en zijn zoon Filips II van Castilië proberen de Franse koningen dat tij te keren met terechtstellingen en brandstapels, maar dikwijls reikt hun gezag niet erg ver in de provincies waar de hoge adel nog de leiding heeft. “Un roi, une foi et une loi” is het koningsmotto maar alle tijdgenoten kunnen zich feitelijk geen staats- en maatschappijorde voorstellen buiten dat principe.

Ook de protestanten niet, die geen gelijkberechtiging met de katholieken willen, maar wel de ondergang van de ‘afgodendienaars’. Denk maar aan de terreur in Gent en Mechelen tijdens het korte calvinistische bewind. In Frankrijk ent zich op die godsdienstijver nog een politieke machtsstrijd omdat een paar van de grote geslachten zich achter de een of andere religie zetten en hun leenmannen meeslepen. De koning blijft katholiek, maar de dynastie van de Valois heeft geduchte rivalen in de Bourbons. Dat zijn ook prinsen van den bloede die rechtstreeks afstammen van de heilige koning Lodewijk IX en die de heersende dynastie als parvenu’s beschouwen. De Bourbons nemen dus de leiding van de protestanten.

Godsdienstijver en machtswellust komen bij elkaar tijdens een dynastieke crisis.

De Franse koning sterft in een toernooi en wordt opgevolgd door een geestelijk en lichamelijk gehandicapte vijftienjarige (getrouwd met de Schotse koningin Mary Stuart). In de werkelijkheid voert zijn moeder Catharina de Medici het bewind.

Deze dochter uit het Florentijnse bankiersen handelsgeslacht heeft een instinctieve afkeer van gewapende conflicten die slecht zijn voor de economie. Maar als vrouw, als Italiaanse van niet-koninklijke afkomst heeft ze het moeilijk haar tolerantie voor protestanten te doen aanvaarden door de katho-

lieke partij. Als de koning al na een jaar sterft, wordt hij opgevolgd door zijn tienjarig broertje terwijl Catharina officieel regentes wordt.

Dat is het sein voor de katholieke partij om zowel de politieke als de godsdienststrijd definitief te beslechten. Niet dat de protestanten zich laten doen. Ook zij bewapenen zich en maken zich klaar voor een burgeroorlog. Na een moordpartij op een protestantse gemeente breekt die ook effectief uit: de eerste van acht zogenaamde godsdienstoorlogen die Frankrijk 36 jaar lang teisteren.

Een orgie van geweld in heel Frankrijk Catharina slaagt er niet in het koninklijk gezag te herstellen en na zijn meerderjarigheid mislukt haar indolente zoon ook.

Hij jaagt veel liever en laat de politiek over aan zijn moeder die af en toe een tijdelijke wapenstilstand tot stand brengt, maar die duurt nooit lang.

Na de derde oorlog laat ze haar dochter Margot trouwen met de leider van de protestanten, Henri de Bourbon. In Parijs stromen katholieke en protestantse edelen samen. Een paar dagen na het huwelijk plegen katholieken een aanslag op een andere belangrijke protestant en de koning en zijn moeder vrezen de weerwraak. Ze geven het bevel om in de nacht van 23 op 24 augustus 100 protestantse leiders te vermoorden, met uitzondering van de prinsen van den bloede.

Dat wordt op een paar uur tijd een jacht op alle gekende protestanten en eindigt tenslotte in een orgie van moorden, verkrachtingen en plunderingen.

De katholieke leiders hebben niet langer hun aanhangers in de lagere klasse in de hand en de moorden gaan een paar dagen door. Juiste cijfers zijn niet bekend en waarschijnlijk is hun aantal later overdreven. Maar op basis van de salarissenlijst van de stad voor het opruimen van de lichamen lijkt 2.000 een minimum. De nacht is tevens het sein in de rest van Frankrijk om Parijs te imiteren. Waarschijnlijk worden nog eens 8.000 mensen in andere grote Franse steden vermoord. De koning heeft de morgen na de slachtpartij een edict uitgevaardigd om de moorden te stoppen, maar daar wordt niet naar geluisterd.

De Sint-Bartholomeüsmoorden zijn het sein voor een nieuwe oorlog. Inmiddels moeit ook het buitenland er zich mee. Elisabeth van Engeland stuurt de protestanten geld (in ruil voor Le Havre) en ook Willem van Oranje helpt hen. Filips II is gul met geld voor de katholieke zijde en landvoogd Farnese van de Nederlanden steunt militair. Als de Franse koning jong sterft, wordt hij weer door een kinderloze jongere broer opgevolgd. Diens officiële opvolger is… de protestantse leider Henri de Bourbon (de latere Hendrik IV). Filips ziet zijn kans en probeert zijn dochter Isabella (die van Scherpenheuvel) op de Franse troon te krijgen, want haar moeder is een zuster van al die koningen.

Dat mislukt, want zowel katholieken als protestanten willen geen buitenlandse.

De hele episode die Frankrijk verwoest en leeggebloed achterlaat, eindigt met de opvolging van de Bourbonprins. Die wordt katholiek, maar vaardigt het Edict van Nantes uit dat de protestanten hun godsdienst met veel beperkingen laat uitoefenen en hen een paar vestigingen en gebedsruimtes ter beschikking stelt. Zijn zoon en kleinzoon Lodewijk XIII en XIV kortwieken die marginale gewetensvrijheid.

Onder XIV blijven nog 500.000 protestanten over en migreren er honderdduizenden naar de Republiek, Pruisen en de VOC-kolonie in Zuid-Afrika. De mooiste reconstructie van de beruchte nacht is nog altijd de film “La reine Margot” uit 1994 met Daniel Auteuil en Isabelle Adjani, maar je moet wel de hele voorgeschiedenis kennen als je er iets wil van begrijpen.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Vervroegd Maandag – drie dagen geleden dus – kwam de Kamer officieel terug samen voor de zogenaamde ‘State of the Union’. Dat was een dag vroeger dan normaal en bij de Grondwet voorzien. Hoe dat kon en wat daarachter stak en steekt, leest u op bladzijde 3, in het briefje aan Vuye en Wouters. De premier kwam dus zijn ‘stand van zaken’ en bijhorende triomfbulletins voorlezen teneinde aan de Kamer het vertrouwen te vragen. Daarna werd meteen de zitting gesloten, want op dinsdag volgde pas de ‘bespreking’; zeg maar: de kritiek vanuit de oppositie en de zeemzoete siroop aan de baard van Charles Michel door de meerderheid. Vandaag – donderdag – wordt er dan gestemd over het vertrouwen en wordt er overgegaan tot de orde van de dag of anders gezegd: met de gewone werkzaamheden.

Daar onderhouden wij u volgende week dan weer wat over.

Rechterarm Donderdag werd Stéphane Crusnière, PSKamerlid, vervangen door zijn opvolger Michel Corthouts. Toen hij de grondwettelijke eed begon af te leggen was er enige consternatie in de Kamer toen de man zijn rechterarm en hand strekte, precies op de wijze zoals dat in het oude Rome, maar bijvoorbeeld ook in Italië en Duitsland gebruikelijk was tot medio 1945.

De man herpakte zich en deed het uiteindelijk middels het gewone handopsteken. We durven aannemen dat de man wat zenuwachtig was en wat overweldigd was door het ‘moment de gloire’. Met ons slecht karakter stellen we ons niettegenstaande toch de vraag hoe bijvoorbeeld Laurette Onkelinx zou gereageerd hebben mocht zich een dergelijk ongecontroleerd momentje hebben voorgedaan bij een eedaflegging van een N-VA’er. Of erger nog: van een VB’er… Voor wie het eens wil bekijken, is er het videoverslag van 4 oktober op de webstek van de Kamer.

Rimpelloos…

Net op de zogenaamde Werelddierendag, waarbij zowat alle partijen emotioneel en sentimenteel doen over hun zorg voor de dieren, waar op zich niks mis mee is, werd in de Kamer het wetsvoorstel goedgekeurd dat abortus uit het strafwetboek haalt, maar volgens min of meer dezelfde principes strafbaar stelt in een aparte wet, indien er wetsovertredingen zijn. Dat was de truc om CD&V over de streep te trekken. De ethische oppositie van de tijd van de goedkeuring van de abortuswet in 1990 en de jaren daarna is daarmee weggesmolten als sneeuw voor de zon. Het menselijk ongeboren leven wordt definitief gereduceerd tot een medisch gegeven. Niemand die er nog een breekpunt van lijkt te maken.

We konden alleen van de Belgische bisschoppen nog een verklaring terugvinden, die duidelijk de oude ethische lijn blijft volgen: “In een democratie staat het strafwetboek borg voor de bescherming van de menselijke waardigheid en de fysieke integriteit van iedere persoon. (…) Dat is het gevaar waarop we willen wijzen: wanneer abortus uit het strafwetboek wordt gehaald, riskeert het een medi-

sche ingreep te worden als een andere. Het is dan geen overtreding meer in de gevallen die de wet voorziet. Het wordt een recht. Wie er vragen bij stelt of wie abortus weigert, zal zich dan moeten verantwoorden. En dat laatste geldt zowel voor de arts als voor de betrokken vrouw. Zelfs wanneer de clausule van de gewetensvrijheid wordt behouden, zal die alsmaar minder kunnen ingeroepen worden. Een medische handeling vergt immers een medische beslissing, en niet zozeer een gewetensbeslissing.” CD&V en cdH volgen voortaan de nieuwe logica. Van de oude oppositie van destijds heeft enkel het Vlaams Belang nog consequent tegen gestemd, merkwaardig genoeg zonder stemverklaring...

Cursussen in de Kamer Professor Hendrik Vuye (ex-N-VA, nu V&W) kwam na een uitspraak van minister Jan Jambon op Terzake over het feit dat de Brusselse politiezones niet zomaar in één pennentrek kunnen gefuseerd worden, de minister een ‘cursus Recht’ geven hoe dat wel kan. Hij gaf hem daartoe zelfs drie keuzemogelijkheden, gaande van de vrijwillige samensmelting over de regeling bij gewone wet (zoals ooit werd ingediend door Ben Weyts en co) tot de regeling bij Koninklijk Besluit, waar de minister het initiatief neemt. Vuye pleitte voor het laatste, omdat dat het snelste werkt. Als antwoord op dit betoog kwam Jambon een ‘cursus Politiek’ geven. Hierin trok hij zijn klassieke paraplu weer open door te zeggen dat hij wel wil, maar dat het niet in het regeerakkoord staat: “De cursus politiek houdt in dat wij in de regering overeengekomen zijn dat er alleen dingen op communautair vlak evolueren, als er consensus bestaat onder de vier partijen die de regering uitmaken. Die consensus is er op het vlak van de fusie van de zes Brusselse politiezones niet.

Dat thema zou ik wel graag willen realiseren, maar dat zal met de huidige meerderheid dus niet gebeuren.” Waarop Vuye: “Ik stel vast dat u uw verantwoordelijkheid volledig ontloopt. U wacht op een mirakel, u wacht op Lourdes in de Wetstraat. Dat is de les politiek, die u geeft. U wacht tot er ergens een consensus ontstaat tussen de partijen.” Wachten op Godot dus. Wie niks forceert, zal nooit iets bereiken in een Belgische regering. Dat zouden Vlaams-nationalisten nu toch al lang moeten weten…

Citaat van de week Kamerlid en Défi-voorzitter (het vroegere FDF) Olivier Maingain is een rare ‘democraat’.

In het Brusselse blad BRUZZ werd hem vorige week de vraag gesteld wat er moet gebeuren als de N-VA winst boekt bij de komende gewestverkiezingen en ‘incontournable’ wordt voor de regeringsvorming. De Brusselse regering moet namelijk een meerderheid hebben in de twee taalgroepen. Vlamingenhater Maingain: “Als de N-VA inderdaad nodig is om een regering te vormen, en Défi zit ook in het zadel, dan moet die partij een minister krijgen zonder bevoegdheden. (…) Maar dan moeten de andere Brusselse ministers hem of haar goed in de gaten houden en niet zoals de MR in de federale regering ermee samen werken.”

Actueel

11 oktober 2018

5

Wordt Kris Peeters dan toch burgemeester?

U wordt om de oren geslagen met peilingen. De ene peiling wordt telefonisch afgenomen, de andere via internet of nog andere kanalen. Zoals in het verleden al meermaals gebleken is, moeten die peilingen met een korrel zout genomen worden.

om de campagne voor de parlementsverkiezingen in mei 2019 te starten.

Misschien lukt dat in Hasselt, maar in de andere steden is de kans klein dat die strategie gaat lukken. Weg de positieve “vibe” waar men op hoopte. Meer nog, door de wat tegenvallende peilingen is enige vertwijfeling in de rangen van de N-VA geslopen. Wat een verschil aan sfeer ten opzichte van zes jaar geleden.

En nu komt zelfs de zetel van Bart de Wever in het gedrang. Ik herhaal het: N-VA noch Bart de Wever kunnen het zich veroorloven om Antwerpen te verliezen.

Opties

Turnhout We geven twee voorbeelden: eind september pakt Het Nieuwsblad uit met een peiling waarbij vermeld wordt dat het Vlaams Belang in Turnhout de grootste partij wordt met 17,6 procent. In 2012 haalde de partij 10,1 procent en drie zetels. De grote verliezer, volgens diezelfde peiling, is dan de N-VA die van 25,6 naar 15,6 procent zakt.

Voorbije weekeinde krijgen we in Gazet van Antwerpen een totaal ander verhaal: Vlaams Belang krijgt in die peiling 8,4 procent (de zesde partij), en de N-VA zakt een beetje, van 25,6 naar 20,7 procent, maar blijft de grootste partij. Op amper een week tijd geven twee kranten een peiling met een totaal verschillende uitslag. In de ene peiling haalt het Vlaams Belang 17,6 procent, in de andere amper 8,4 procent. Dat is een fameuze afwijking die wetenschappelijk niet uit te leggen is. En de N-VA krijgt bij de ene peiling 15,6 procent, maar bij de andere is het 20,7 procent. Ook dat verschil is onverklaarbaar. Beide peilingen zijn in dezelfde periode afgenomen, en voor zover we ons herinneren is in Turnhout de laatste weken niets spectaculairs gebeurd om zulke afwijkingen te veroorzaken. Bovendien behoren Gazet van Antwerpen en Het Nieuwsblad tot dezelfde mediagroep (Mediahuis). Turnhout wordt bestuurd door een monstercoalitie van sp.a, Groen, CD&V en de progressieve stadslijst TIM. Na interne strubbelingen geraakte N-VA in het slop én in de oppositie, maar die problemen zijn intussen verleden tijd en zijn grotendeels verteerd. De grootste partij in Turnhout zal Vlaams Belang allicht niet worden, maar gehoopt wordt op alleszins een vierde en misschien zelfs een vijfde zetel.

Antwerpen Tweede voorbeeld, en daarvoor gaan we terug naar eind september 2017. Toen schreef

Gazet van Antwerpen: N-VA zakt in de peiling van 37,7 procent naar 26,1 procent, een verlies van 11,6 procent. En Groen, schreef GvA, verdrievoudigt haar score: van 7,9 procent naar 24,2 procent.

Vorig weekeinde publiceerde Gazet van Antwerpen een nieuwe peiling: 32,2 procent voor N-VA. Ten opzichte van de resultaten in 2012 is dat een verlies van 5 procent, maar ten opzichte van de peiling van september 2017 valt het nu veel beter mee en heeft de partij zich herpakt.

De huidige coalitie in Antwerpen, bestaande uit N-VA, Open Vld en CD&V, heeft een nipte meerderheid van 30 op 55 zetels. Dat is werkbaar, maar niet echt comfortabel te noemen.

Er hoeven maar drie gemeenteraadsleden van de meerderheid afwezig te zijn door ziekte of vakantie, en je zit al met een probleem als er een stemming is.

Op basis van de jongste peiling haalt de Antwerpse coalitie nog maar 25 zetels, komende van dertig.

Stel dat de peiling er totaal naast zit, en de huidige coalitie een meerderheid behaalt. Dan is er geen probleem: Bart de Wever blijft burgemeester en Open Vld en CD&V blijven als coalitiepartners aan boord. De enige die dan met een probleem zit is Kris Peeters, want die wil enkel zetelen als burgemeester, en zou zelfs niet kunnen bekoord worden met bijvoorbeeld het ambt van schepen van de Haven.

Exit Kris Peeters, maar daar liggen wij alvast niet van wakker.

Stel dat de peiling wel klopt. Het zou een morele opdoffer zijn voor De Wever als hij geen burgemeester van Antwerpen kan blijven. In de aanloop naar de verkiezingen had N-VA aangegeven de kernsteden Gent, Brugge, Leuven en Hasselt te willen veroveren. Het was de bedoeling de overwinning bij de gemeenteraadsverkiezingen als aanjager te gebruiken

Echo’s uit de Koepelzaal Talenonderwijs Jo de Ro (Open Vld) had voor de verandering eens een steekhoudende vraag. Het is niet al te goed gesteld met het talenonderwijs in onze topregio, eigenlijk een niet zo nieuwe klacht.

Een groepje VUB-taalkundigen luidde daarover de alarmbel. De remedies zijn bekend: vroeger beginnen met talenonderwijs, intensiever en functioneler talenonderwijs, versterking moedertaal onderwijs en het, uiterst twijfelachtige, niet-taalvakken in een vreemde taal geven. Minister Crevits bleek op de zeer gezonde lijn te zitten dat ze van dat alles voorstandster was, met uitzondering van die laatste capriool, gelukkig maar. Gesuggereerd werd echter dat het onderwijs zelf de boel “saboteert”. De mogelijkheid om in de basisschool vroeger met Frans te beginnen en ook andere

talen aan te bieden wordt niet echt gegrepen.

Bij gebrek aan ter zake kundige leerkrachten?

Koen Daniëls (N-VA) bracht het bericht dat het Nederlands “onder druk” staat en dat niet meer alleen in de grote steden. We vragen ons af hoe dat toch zou kunnen komen. Een zaak, in ieder geval, om ter harte te nemen.

Arrogantie Onze lieve Franstaligen in de Rand zijn minder gecharmeerd door meertaligheid, voor henzelf dan toch. Ditmaal is het Sint-Genesius-Rode dat heeft gemeend, naast de Nederlandstalige, eigen Franstalige kiesbrieven te moeten verzenden. Nochtans had minister Homans het grapje voorzien en de kiesbrieven al door de provinciegouverneur doen uitgaan (in het Nederlands dus, waarop liefheb-

Bart de Wever heeft enkele opties om aan boord te blijven. Hij kan een van zijn coalitiepartners inruilen voor een partner met meer zetels. In casu kan hij CD&V of Open Vld inruilen voor de sp.a. In beide gevallen heeft hij dan terug een nipte meerderheid. Probleem is dat, zowel op federaal als op Vlaams niveau, de drie partijen ook in een coalitie zitten. Eén van die kleine coalitiepartners de deur wijzen in Antwerpen, zal de sfeer in de regeringen er niet op verbeteren.

En hoe zit het bij de sp.a? Is die partij vergeten hoe ze in 2012 werd vernederd door de N-VA (herinner u de triomftocht van de N-VA op de verkiezingsavond, van ’t Zuid naar het balkon van het Antweprse stadhuis). Patrick Janssens is dan wel van het strijdtoneel verdwenen, bij de sp.a is men die mokerslag heus niet vergeten.

Ook over de relatie tussen sp.a en CD&V is nog veel te vertellen. Waren die in 2012 niet in een “onverbreekbaar” kartel naar de verkiezingen getrokken? Ja. Tot de CD&V haar kartelpartner liet vallen als een baksteen. Logisch dus dat sp.a rancuneus is ten opzichte van de N-VA, én rancuneus ten opzichte van de CD&V. Dan zwijgen we nog over de talloze aanvaringen tijdens de voorbije bestuursperiode.

Bart de Wever kan er een vierde partner bijnemen, logischerwijze de sp.a. Dat levert een comfortabele meerderheid in zetels, maar besturen met vier partijen is niet evident. Bovendien zal N-VA dan zeker een schepenzetel moeten inleveren. (In dat geval mag Ludo van Campenhout zijn koffers pakken).

Groen Zijn er dan alternatieven? Ja. N-VA kan een coalitie vormen met Groen. Dat is een theoretische denkpiste die in de praktijk nauwelijks haalbaar is. Ik acht die kans zo goed als onbestaande, maar zeg nooit “nooit” in de politiek.

Maar je voelt zo aan dat een samenwerking tussen N-VA en Groen in de grootste stad van Vlaanderen, electoraal niet ongestraft gaat blijven bij de verkiezingen van mei 2019.

Er is echter nog een piste: verenigd links wil koste wat het kost Bart de Wever uit het Antwerpse stadhuis verjagen, als het even kan met pek en veren. Volgens de peilingen halen sp.a, Groen en PVDA samen geen meerderheid en een vierde coalitiepartner blijft noodzakelijk.

Er wordt dan gekeken richting CD&V, maar die partij heeft eerder een veto gesteld tegenover de PVDA. Maar wat is zo’n veto waard, als een hele grote wortel voor de neus van Kris Peeters wordt gehouden, met name de sjerp van Antwerpen? Gaat die daaraan kunnen weerbers dan zelf kunnen vragen of ze hun briefje in het Frans mogen, zoals de wet wil). Willy Segers (N-VA) vroeg dat Homans haar visie nog eens in de verf zette. De minister stelde dat de gemeenteraad, voorspelbaar, “stout” was geweest en dat ze uiteraard “geen millimeter” van de juiste principes en wetten zou afwijken.

Michel Doomst (CD&V) begon zich af te vragen of er niet een “medisch” probleem was met die lieden daar en wat overigens hun grapjes kosten. Segers stelde vast dat al die onzin klaarblijkelijk nog steeds niet is uitgedoofd en dat het eens uit moet zijn met de “Franstalige arrogantie” in onze mooie groene Rand.

Wie de biotoop kent, kan het daar alleen maar mee eens zijn.

Ketterij Het ziet er naar uit dat niet meer kan worden ontsnapt aan het rekeningrijden – pardon: het “slimme” rekeningrijden. Wie toch nog eens een poging tot verzet waagde, was Anke Van

staan? Denk aan het opblazen van het kartel met sp.a in 2012. “Ook met vijf procent kun je burgemeester worden”, zei Kris Peeters twee weken geleden. Toen werd dat afgedaan als onnozele praat, maar ik houd er rekening mee dat Kris Peeters wel degelijk denkt aan een samengaan met sp.a, Groen en PVDA. Het programma van de PVDA legt de focus op mobiliteit, ecologie, pensioenen, sociale huisvesting en diversiteit. Van het harde en dogmatische marxisme is maar weinig terug te vinden in de pamfletten van de PVDA. Bij coalitievorming dienen alle partijen water in hun wijn te doen, om uiteindelijk tot een bestuursakkoord te komen op stedelijk niveau. Thema’s zoals werkgelegenheid en economie blijven hoofdzakelijk nationale materie. In Antwerpen gaat het de komende jaren over mobiliteit, gezondheid (fijn stof) en diversiteit. Dat lijken me precies de thema’s waarover die vier partijen het eens kunnen raken. Ook al zou het op basis van de peilingen maar een erg nipte meerderheid betekenen waarbij de CD&V het heel kleine broertje is. Vraag bij dit alles is: behoudt CD&V haar vijf zetels, of worden het er drie zoals de peilingen aangeven? Zondagavond wordt het tellen, maar geloof me, als het mathematisch kan, zal terdege met die coalitiemogelijkheid rekening gehouden moeten worden. Niet dat het mijn keuze is, begrijp me goed.

Cordon En dan is er een laatste piste: iedereen voelt aan dat het VB terug in de lift zit. Wie aanwezig was op de slotmeeting van afgelopen zondag in Antwerpen, kon de herwonnen energie ervaren. Het Vlaams Belang heeft bij de vorige verkiezingen wat electorale kloppen gekregen en nogal wat militanten waren wat moedeloos geworden, maar die bittere pil lijkt doorgeslikt.

De partij haalde in 2012 nog 10,2 procent, goed voor vijf zetels. Zondag is een sprong mogelijk naar 13 procent, wat zeven zetels zou betekenen. Stel dat N-VA nog 21 zetels kan behouden (van de 23 nu). Dan hebben N-VA en VB een hele nipte meerderheid. Weliswaar niet of nauwelijks werkbaar, maar het is een meerderheid.

Bart de Wever heeft altijd verkondigd nooit met het VB in een coalitie te stappen zolang Filip Dewinter er de kopman van is. Maar wat als Filip Dewinter een stap terugzet? Hij zou daarmee niet alleen geschiedenis schrijven, hij zou de N-VA sowieso in een lastig parket brengen. Zou N-VA echt het cordon opblazen als Filip Dewinter niet meer meespeelt? Ik denk het niet. N-VA zal wel op zoek gaan naar een andere drogreden om toch maar niet met het Vlaams Belang te moeten samenwerken.

Filip de Winter heeft ondertussen al in de pers gezegd dat hij gerust een stap terugzet mocht hij het obstakel zijn om een coalitie tussen VB en N-VA te bewerkstelligen.

Zover zal het allicht niet komen, maar in theorie is het mogelijk. En het geeft meteen aan dat elke stem telt, zowel voor N-VA als voor Vlaams Belang.

Spijtig dat beide Vlaams-nationale partijen vooral elkaar bekampen. Groen, sp.a en PVDA zijn ook elkaars opponenten en concurrenten.

En toch zie ik tussen die drie partijen vooral een groot knuffelgehalte. Waarom kan dat niet ter rechterzijde?

K arl van C amp

dermeersch (VB). Ze vreesde dat de buitenlanders die over onze wegen stuiteren aan de heffing zouden ontsnappen, zoals nu al het geval schijnt te zijn met het emissie-spul in Antwerpen. Het eigen volk zou dus alweer voor alles mogen opdraaien. Minister Weyts kon dergelijke ketterij niet dulden en vertelde hoe slim het hele idee is en dat het uiteindelijk geen verschil zou maken omdat andere verkeersbelastingen in ruil zouden worden afgeschaft. Ook vanuit het halfrond werd afkeurend op Anke gereageerd. Het systeem werkte toch al schitterend voor vrachtwagens. Of er dan geen klein verschil zou kunnen zijn met de toepassing op personenwagens was een kwestie waarover niet werd gerept. Het komt dus helemaal goed met de slimme heffing, want Weyts ging zeker niet over één nacht ijs: bij invoering zal alles tot in de puntjes zijn geregeld. Misschien is nog wel een beetje werk aan alternatieven, wat details met openbaar vervoer en zo, maar voorts kan de Vlaming op beide oren slapen.

6

Dwars door Vlaanderen

11 oktober 2018

Verkiezingen: een blik op zondag Er wordt zondag gestemd in 306 Vlaamse gemeenten. U begrijpt dat wij in dit bescheiden weekblad geen plaats hebben om elke gemeente uitgebreid aan bod te laten komen.

Zondagavond zal alle aandacht naar de grote steden gaan, Antwerpen en Gent op kop.

Toch zijn er gemeenten en steden die u zondagavond met meer dan gewone aandacht mag volgen. Uit elke provincie pikken we er enkele gemeenten uit.

Ninove In Oost-Vlaanderen kijken we uit naar de resultaten in Ninove: in 2012 werd een coalitie gevormd tussen CD&V-Groen, Open Vld en N-VA. Zes jaar geleden zorgden CD&V en Groen voor een primeur door voor het eerst een kartel te vormen. Maar aan die samenwerking kwam in 2016 al een einde, terwijl de enige Groene schepen in het bestuurscollege bleef zetelen als onafhankelijke. Samen hebben ze 18 zetels op 33 zetels. Forza Ninove is daar de grote oppositiepartij, onder leiding van Guy D’Haeseleer, met 9 zetels. D’Haeseleer hoopt op extra zetels, zodat hij de bestaande meerderheid kan doorbreken. Als leider van de grootste partij kan hij dan aanspraak maken op de burgemeesterssjerp, maar zover is het nog niet. Als alle andere partijen een monstercoalitie vormen, is hij eraan voor de moeite.

gekeken te worden naar een coalitiepartner. En daarvoor komen zowel N-VA (nu 6 zetels) als Open Vld (nu 3 zetels) in aanmerking, net als de plaatselijke partij Plus (nu 2 zetels).

Hetzelfde scenario in Zandhoven, eveneens een gemeente waar tot hiertoe de CD&V oppermachtig is. Met 44,4 procent van de stemmen haalt de partij er 13 zetels, op 23. De CD&V kan er al decennia helemaal alleen het bestuur vormen. Komt er ditmaal een einde aan die alleenheerschappij? De grootste oppositiepartij is de N-VA met 8 zetels.

Ook VB en Groen hebben er elk een zetel. Als CD&V een of twee zetels verliest, dan bieden zich mogelijkheden aan voor N-VA. Opmerkelijk: op plaats 12 van de N-VA-lijst staat Dieter Stulens. Dat is de zoon van Paul Stulens, gemeenteraadslid en lijsttrekker van het Vlaams Belang.

Middelkerke

Dilbeek

Aan ‘t zeetje wordt het uitkijken hoe het in Oostende zal uitdraaien. N-VA en VB komen daar niet meteen aan bod. Leuker is te kijken naar buurgemeente Middelkerke. Daar is Jean-Marie Dedecker kandidaat voor LDD. In 2012 behaalde zijn lijst 7 zetels op 25. De N-VA haalde toen maar twee zetels, onder meer te wijten aan interne ruzies en het feit dat enkele N-VA’ers overgestapt waren naar LDD. Begin 2013 werd het plaatselijke N-VA-bestuur door het nationale bestuur op non-actief gezet.

Het huidige bestuur wordt gevormd door Open Vld (9 zetels) en CD&V (5 zetels). Het is geen geheim dat CD&V liever met LDD zou besturen in de volgende legislatuur. CD&V heeft er al mee ingestemd dat Jean-Marie Dedecker burgemeester wordt. Samen hebben ze nu echter maar 12 zetels; er moet dus minstens één zetel worden bijgewonnen. Vraag is hoe N-VA, ondertussen met een grotendeels nieuwe ploeg, gaat scoren. Ook Vlaams Belang komt met een eigen lijst. De ultieme vraag is dan of LDD en CD&V voldoende zetels halen voor een coalitie met twee, dan wel of een derde partner moet gevonden worden. Uitkijken dus welk resultaat N-VA gaat behalen en/ of haar medewerking vereist is in de coalitie.

Wist u dat Kris Peeters lijsttrekker is van het Vlaams Belang in Dilbeek? Het gaat uiteraard niet om de “Antwerpse” Kris Peeters, wel om een naamgenoot. In 2012 kwam het Vlaams Belang niet op in Dilbeek met een eigen lijst, maar werd samengewerkt met lijst Vernieuwing. Dat werd geen succes. Nog in 2012 werd Open Vld uit het bestuur gekegeld. N-VA

kwam in de plaats en leverde de burgemeester, in een coalitie met kartellijst CD&V-DNA en Groen-sp.a. In feite bestaat de bestuurscoalitie dus uit vijf partijen die met een heel nipte meerderheid “regeren”: 18 zetels op 35 is niet echt comfortabel te noemen. Bij de komende verkiezingen komen CD&V en DNA apart op. Uitkijken wordt het zeker naar het resultaat van Union des Francophones. Dilbeek is een buurgemeente van Anderlecht en steeds meer anderstaligen wijken uit naar de Vlaamse gemeente. UF behaalde in 2012 al 12 procent en daarmee vier zetels. Kris Peeters hoopt met één of twee man in de gemeenteraad te komen en zo het breekijzer te zijn om N-VA in het bestuur te houden. Want dat Open Vld – al zes jaar in de oppositie – maar al te graag terug aan de macht wil komen, is een zekerheid.

Grimbergen Even interessant wordt het in Grimbergen.

Daar is sinds 2012 een coalitie aan de macht bestaande uit CD&V (8 zetels), Open Vld (6 zetels) en Groen (3 zetels). N-VA zit er in de oppositie (5 zetels) net als Vernieuwing, de lijst rond Bart Laeremans (6 zetels). Blijft CD&V na de komende verkiezingen aan zet als grootste partij? CD&V zou weleens zetels kunnen verliezen aan Groen en Vernieuwing.

Van bovenuit is er geen veto meer van N-VA ten opzichte van Vernieuwing. Ook Open VLD en CD&V zeggen niet meer per definitie neen.

Duidelijk is wel dat CD&V en Open VLD uitgekeken zijn op elkaar en dat een van beide partijen wellicht uit de boot zal vallen. Wie er bur-

Beringen In Limburg zit Beringen in ons vizier. Daar behaalden in 2012 de sp.a, de CD&V en de N-VA evenveel zetels, elk 10. Opmerkelijk: de sp.a haalde exact twee stemmen meer dan N-VA (N-VA 7.600 en sp.a 7.602). Vlaams Belang behaalde vier zetels en Open Vld één zetel. Sp.a en CD&V vormen er een bestuurlijke meerderheid.

Vandaag is het om twee redenen uitkijken.

Wie wordt de grootste partij, in de wetenschap dat een verschuiving van slechts enkele stemmen voor een grote verandering kan zorgen?

Ten tweede is er een persoonlijke verschuiving.

Bert Schoofs, in 2012 lijsttrekker van Vlaams Belang en oud-Kamerlid, is al enkele jaren weg bij die partij, al zetelt hij nog als gemeenteraadslid. Hij komt nu op met de partij Voluit, een burgerpartij met Open Vld en onafhankelijken. Vraag is: hoeveel zetels gaat Voluit halen (in principe is die partij goed voor een vijftal zetels), en ten koste van welke partij?

De huidige coalitie mag maar twee zetels verliezen, wil ze haar meerderheid niet kwijtspelen. Zal Voluit dan als derde partij hulp bieden?

En wordt sp.a daadwerkelijk ingeruild voor de N-VA? Vermelden we nog dat Be.One, de partij van Abou Jahjah, in Beringen opkomt. Die partij vist vooral op stemmen bij de Turkse gemeenschap. We zijn benieuwd hoeveel Turken voor “eigen volk eerst” zullen kiezen.

Webstek U ziet het: het wordt hier en daar best spannend. We kunnen moeilijk inschatten of de heisa rond Lode Vereeck ook maar enige invloed zal hebben. Misschien zijn er mensen die hem geen voorkeurstem meer gunnen, maar misschien zullen andere kiezers in hem een slachtoffer zien en hem daarom juist wel gaan steunen. Dat geldt ook voor de schandalen en schandaaltjes die deze week aan het licht kwamen: bijvoorbeeld een jonge kandidaat van N-VA die in Buggenhout betrapt werd op het dealen van cocaïne. Hij ontkent. Vroeger zouden zo’n berichten niet verder reiken dat de grenzen van een dorp, maar “dankzij” de sociale media wordt zoiets snel nationaal nieuws. Maar in hoeverre zal het invloed hebben? Ten slotte een tip. U kan de uitslagen per gemeente volgen via de webstek www.vlaanderenkiest.be. Zo kunt u uw eigen gemeente opvolgen en de resultaten volgen naarmate de tellingen vorderen. Dat bespaart u de “duiding” van Ivan de Vadder, Martine Tanghe en Carl Desos, oeps Devos, tijdens de grote verkiezingsshow van de VRT. We hebben er lang naar uitgekeken, maar ’t wordt tijd dat aan die bolletjeskermis een einde komt. Oef!

Zandhoven In de provincie Antwerpen wordt het uitkijken wat in Antwerpen-stad gaat gebeuren.

Daarover leest u elders meer.

In de gemeente Wuustwezel heeft CD&V een absolute doch nipte meerderheid: 13 zetels op 25. Niet comfortabel om te besturen. Als CD&V ook maar één zetel verliest, dient er uit-

Het Vlaams Belang is wel vaker ontevreden over de manier waarop BRUZZ over de partij bericht, of beter de partij doodzwijgt. Grotendeels terecht. Dat moet men in alle objectiviteit erkennen. Maar het probleem is breder. Berichten met een politieke correcte filter mag natuurlijk, maar dan zonder subsidies graag. Precies zoals dit blad het doet. politieke gebeuren weergegeven wordt. Om niet te zeggen dat één partij bijzonder ijverig doodgezwegen wordt, en dat al jaren. Tweemaal raden? Juist, Vlaams Belang. Het is een oud zeer dat al bestond voor de fusie tot de BRUZZ-eenheidsworst. Enkele jaren geleden weigerde men zelfs de betaalde advertenties van het VB. Als enige partij trouwens.

Een ingreep via de rechtbank was nodig, en met succes.

Steven van Garsse Vandaag doet zich een wat gemengde situatie voor. Waar het de webstek betreft, valt het volgens Brussels Parlementslid Dominiek Lootens nog wel mee. De situatie op tv kan er soms ook nog mee door. De radio is niet veel soeps, maar het magazine, daar bestaat een absoluut omerta. VB? Nooit van gehoord.

Hoofdredacteur Steven van Garsse zou daarin een cruciale rol spelen, “ook al kan je dat nooit bewijzen”, benadrukt Lootens. De echo’s die via andere kanalen opgevangen worden,

K arl van C amp

De Geuzenberg

VB versus BRUZZ Ooit heette het ‘Deze Week in Brussel’, vervolgens ‘Brussel deze Week’ en inmiddels heet het BRUZZ. Het magazine dus, net als de zender (TV-Brussel, een kwarteeuw oud), de radiozender (ooit als FM Brussel begonnen) en natuurlijk de overkoepelende webstek, al BRUZZ wat de klok slaat. Weinig origineel, maar dat is een andere discussie.

Nu moet gezegd dat het stuk voor stuk nuttige informatiekanalen zijn voor wie zich wil informeren over het reilen en zeilen in de hoofdstad. Zonder dat het zijn Franstalige evenknie heeft. Er is echter een ‘maar’. Zeker wanneer het over politieke zaken gaat, baadt de berichtgeving in een apart sfeertje.

Eigenlijk is het uitsluitend ‘cool Brussels’.

‘Tout va très bien dans le meilleur des mondes possibles’. En crisissen, voor zover voorhanden, tja, dat zijn in de geest van het schrijfsel van André Leysen in het allerslechtste geval uitdagingen. Dat vertaalt zich in een wat bedenkelijke manier waarop het partij-

gemeester wordt, is vandaag koffiedikkijken, want verwacht wordt dat deze vier partijen ongeveer even groot zullen zijn.

bevestigen dit alleszins. Trouwens, het probleem zou de partijpolitiek overstijgen. Zelfs man en paard benoemen - en is dat geen journalistieke plicht? - kan problematisch bevonden worden. En vaak valt de naam van Van Garsse. Jeugdig enthousiasme botste in het verleden wel vaker met zijn agenda.Ongeveer op het moment waarop u dit leest, wordt voor de correctionele rechtbank een zaak gepleit die het VB tegen BRUZZ en Van Garsse in het bijzonder heeft ingespannen. Aanleiding is een editoriaal van deze laatste, verschenen in mei dit jaar. We citeren: “De opkomst van het Vlaams Belang eind jaren negentig heeft de Belgische politiek een opmerkelijke strategie opgeleverd die tot vandaag haar nut heeft bewezen: het cordon sanitaire. Laat alle partijen deelnemen aan verkiezingen, maar ga niet in zee met partijen die de democratie bedreigen. Een verbod is dan niet nodig. En indien extremistische partijen de Belgische wetten overtreden, kunnen ze alsnog voor de rechter gebracht worden. Dat is veel beter dan een partij te verbieden.”

Recht van antwoord Zowel voorzitter Van Grieken als Dominiek

Lootens kropen in de pen om een recht van antwoord in te sturen. Dat verscheen in halfslachtige vorm als lezersbrief, en enkel ondertekend door Van Grieken.

Wat werd weggelaten, was de opmerking van beide heren dat “het pas een bedreiging voor de echte democratie is als gesubsidieerde bladen actief meewerken aan een cordon tegen een democratische partij”.

Of het allemaal wat wordt, nu Vrouwe Justitia zich over de vraag buigt, is koffiedik kijken. Gezien de werking van het apparaat zal het nog even duren alvorens überhaupt een beslissing wordt genomen. Maar er zit wel iets pertinent in deze zaak. BRUZZ is haast voor het volle pond gesubsidieerd, en gezien de missie mag dit zeker geen taboe zijn. Het magazine wordt bijvoorbeeld vrij verspreid in heel Brussel en op heel wat plaatsen in de Rand. Een abonnement is gratis, en wie buiten Brussel woont betaalt een peulschil, enkel de verzendingskosten eigenlijk. Een wat evenwichtige berichtgeving zou in deze omstandigheden zeker niet misstaan. En dat overstijgt ruimschoots het partijpolitieke spectrum en de rol die het VB daar al dan niet in speelt.

KNIN.

Den Vaderlandt ghetrouwe

Onderwijs: een puinhoop

Nederland is een prachtig land om te werken; niet om er te wonen want een normaal mens stuurt geen kinderen naar Nederlandse scholen.

Vierdaagse schoolweek Naast de criminele altijd nieuwe “progressieve” pedagogiek die het Nederlands onderwijs de nek omwrong, is het tekort aan leraren het grote probleem. In Zaandam, de bekende toeristenval ten noorden van Amsterdam, hebben ze er iets op gevonden. De basisscholen schakelen over op een vierdaagse week en drie volle dagen weekend voor de lieverds. Dat veroorzaakt iedere maandag wel wat moeilijkheden als de kindjes uit hun vakantietje weerkeren. En het is zelfs illegaal, maar daar malen ze niet om in Zaandam. Het moet maar gedoogd worden. De leerlingen moeten wat meer thuis werken en de gemakkelijkste oplossing is minder leerstof.

Ach, het is niet alleen de schuld van de scholenkoepel van 7.000 leerlingen dat ersatzoplossingen met ouders als vervangers niet langer werken. Er zijn gewoon geen kandidaten.

Klassen herverdelen en uitbreiden kan ook niet, want probeer maar eens 35 onopgevoede mormels kalm te houden die thuis alleen maar horen dat ze “mijn prinsje” of “mijn prinsesje” zijn.

Dat kan niemand aan, tenzij misschien meester Jesper in Winssen (Gelderland). Die haalt de kranten met bewonderende artikels omdat hij tot jolijt van zijn leerlingen muziekhits kan voorspellen. Hij heeft inmiddels 100.000 volgers op Spotify en

heeft al meegedeeld dat hij daarom een belofte aan zijn leerlingen houdt: een mooie tattoo zetten. De media melden nergens of meester Jesper zijn leerlingen ook leert lezen en rekenen.

Per uur betaald lesgeven Vlaamse leraars, grijp uw kans! In Nederland hebben verscheidene ZZP’ers (zelfstandigen zonder personeel) al geld geroken. Ze bieden zich aan als zelfstandig leraar en stellen facturen op per uur. In sommige scholen is de nood zo hoog dat besturen bijna het dubbele betalen van het normale onderwijzerssalaris (tussen 3.875 en 4.851 bruto per maand). In de randstad snakken ongeveer 5.000 leerlingen in het basisonderwijs naar geregelde lessen. In het voortgezet onderwijs (middelbaar) zoekt men 400 leraars Nederlands, Engels en Wiskunde. Dus grijpen ZZP’ers na wat oppervlakkige bijscholing hun kans. Kan een betere CAO meer mensen naar het onderwijs krijgen? Neen, want daar is geen geld voor.

Volgens de politieke elite moet de Nederlandse belastingbetaler niet zeuren over de slechte onderwijskwaliteit en vooral de kosten van scholen in Afrika betalen. Rihana, een mij onbekende popgeit, heeft een persoonlijke oproep aan ministerpresident Rutte en minister van Ontwikkelingssamenwerking Kaag gericht, met het verzoek eventjes 100 miljoen euro voor

dat doel te lammeren. Rutte en Kaag waren bijzonder gevleid met dat verzoek. Ze hebben nog geen geld toegezegd maar willen er toch graag over praten met het dametje; liefst met televisiecamera’s in de buurt. Overigens is Sigrid Kaag (D66 natuurlijk; de linkse poot van het kabinet) de feministische minister die getrouwd is met een Arabier. Bij haar bezoeken aan een mohammedaanse gangsterstaat (akkoord, dat is een pleonasme) hoofddoekt ze zich altijd keurig, want ze begrijpt dat een vrouw volgens haar gastheren toch maar een halve mens is.

Studenten pamperen Ook in het hoger onderwijs hebben we een progressieve minister die bezorgd is voor de gezondheid van de studenten en die hen wil pamperen. Minister Van Engelshoven (D66) heeft bedacht het minimale aantal studiepunten dat iemand in zijn eerste jaar moet halen drastisch te verlagen. Nederlandse studenten hebben het te druk. Een kwart onder hen kampt met de verschijnselen van een burn-out. Intense participatie met de hoogst belangrijke sociale media, “shop till you drop”activiteiten, feestjes voorbereiden en katers uitzweten en het aan- of afknopen van relaties putten de jongelui bijzonder sterk uit. Wat het zwaarst is, moet het zwaarst wegen. Dus stelt de minister voor wat minder belang te hechten aan dat onnozele studeren zodat studenten zich kunnen concentreren op boeiender taken.

Willem de Prater

Huisjesmelkers aan de Leie

pij voor werken voor brandveiligheid en het plaatsen van dubbel glas.

Een ongeschikt verklaarde woning verhuren is strafbaar. WoninGent heeft ongeschikt verklaarde woningen verhuurd. Zij hebben de wet overtreden, punt. Sommige woningen zijn al drie jaar ongeschikt, maar toch bewoond. Ofwel wist de raad van bestuur het, en zijn de raadsleden mee schuldig, ofwel wisten ze het niet en zijn ze onbekwaam.

De krampachtige reactie van Elke Decruynaere dat “geen enkel kind mag opgroeien in een huis met schimmel op de muren” toonde aan heel Vlaanderen wat het kaliber is van de Gentse Groenen. Slogans genoeg, maar tegelijk de problemen mee onder de mat vegen om aan de macht te blijven. Andere Gentse kopstukken, zoals Termont, Coddens en De Clercq, doen niet veel beter. Mathias de Clercq (kleinzoon van) had schijnbaar nog nooit van slechte sociale woningen in Gent gehoord. Hij maakte zich ervan af met een cliché: “Als er problemen zijn, dan moet dat onderzocht worden.” Op een debat van Knack beweerde hij dat de bestuurders het niet wisten, “zij werden niet correct geïnformeerd” (versta: het personeel is schul-

De verantwoordelijkheid van de Gentse burgemeester en schepenen is verpletterend. Zij wuiven al jaren alle kritiek op de toestanden bij WoninGent hooghartig weg. Die arrogantie breekt hen nu zuur op.

Het rode WoninGent is van de stad Gent WoninGent, een socialistisch bastion, is op papier een private maatschappij voor sociale huisvesting. In werkelijkheid is het een stadsbedrijf. Stad Gent bezit 99 procent van de aandelen en benoemt bijna alle bestuurders: drie blauwe, drie groene en negen rode. Daarbij zijn gemeenteraadsleden, schepenen en ook nog twee mannen van de rode vakbond. Voorzitter Guy Reynebeau (sp.a en ex-schepen) is al sinds 1996 verantwoordelijk voor sociale huisvesting. Hij was voorzitter van de ‘Gentse maatschappij voor de huisvesting’ en sinds die in WoninGent opging, zit hij daar onafgebroken in het bestuur. Twee weken geleden viel hij op de gemeenteraad verontwaardigd uit tegen Elke Sleurs (N-VA) omdat ze vragen stelde over het falende financieel beleid van WoninGent: “Zo spreekt men niet over de grootste woningmaatschappij van deze stad.” Alle oppositiepartijen hebben al geprotesteerd tegen de erbarmelijke leefomstandigheden in woonsten van de maatschappij in verschillende woonwijken.

7

Onze naaste buren

11 oktober 2018

Iedereen kent de problemen. WoninGent heeft wel een aantal grote bouwprojecten lopen om afgeleefde oude woontorens te slopen en door nieuwbouw te vervangen (Rabot, Nieuw Gent), maar het op tijd herstellen en in treffelijke staat houden van hun woningen lukt niet.

Van het patrimonium van tienduizend woningen moet twee derde worden gerenoveerd (de helft ervan dringend) en staan er duizend woningen leeg. Eind vorig jaar schonk de stad Gent nog tien miljoen euro aan de maatschap-

Laffe politici

Zonder schaamte Ooit kregen personeelsleden van “De Goede werkmanswoning” een sociale woning als aanvulling op hun loon. Dat zou verklaren waarom in Gent socialistische mandatarissen nog sociaal wonen. Anne Schiettekatte is gemeenteraadslid en werkt voor WoninGent. Wie deze dominante vrouw met haar luide stem kent, begrijpt dat huurders schrik hebben om te klagen. Een normaal mens zou door de grond zinken van schaamte om met een goed inkomen nog jarenlang een sociale woning bezet te houden. Niet zo socialisten van het slag van Anne.

Mathildis

Gaan de Waalse mijnen weer open?

De wereldwijde vraag naar zeldzame metalen, onder andere gebruikt in gsm’s en smartphones, blijft stijgen. Meteen rijst de vraag of er geen voorraden voorhanden zijn in de al decennia gesloten Waalse mijnen. En kan daar ook geen gas ontgonnen worden, vragen mijnexperts zich af. Het debat over de heropening van de Waalse (steenkool) mijnen is gestart.

Lithium, tantalum, antimonium , samarium, neodymium, rhodium, iridium,… Het is geen opsomming van Romeinse forten in de stripverhalen van Asterix. Het is evenmin een lijst van medicijnen. Neen, het zijn zeldzame grondstoffen die gebruikt worden om gsm’s, smartphones en andere elektronica te maken. De vraag ernaar blijft wereldwijd toenemen.

Gas en zeldzame metalen Een belangrijk deel van die metalen die momenteel ontgonnen worden, bevindt zich in China en dat baart Europese landen zorgen. Europa ontgint 3 procent van de zeldzame metalen, maar gebruikt wel 20 procent van de wereldproductie.

Zouden we hier niet zelf op zoek kunnen gaan naar zeldzame metalen? Het debat rond nieuwe mijnontginning in WestEuropa wordt aangezwengeld door de behoefte aan energievoorziening. Wij voeren massaal gas in, terwijl geweten is dat er nu technieken bestaan om uit steenkool gas te onttrekken.

Meteen rijst volgende vraag: kunnen de Waalse mijnen niet opnieuw geopend worden om gas te winnen? En wie weet zitten er in Wallonië zeldzame metalen onder de grond. Zo heeft

dig). Schepen Coddens had zelfs begrip: “Of ongeschikt verklaarde woningen mogen worden verhuurd, dat is allemaal niet zo duidelijk.”

Hij deed ook alsof het normaal is dat “huurders schrik hebben om te klagen”. Termont zei dat hij zijn plicht gedaan heeft: “Ik heb die huizen ongeschikt verklaard, ik ga dan niet contoleren of er nog iemand in woont.” Termont is het hoofd van de Gentse politie…

En, in koor, zongen ze allemaal dat het de verantwoordelijkheid van Vlaanderen is en staken vermanend een vingertje in de lucht, om te tonen dat Gent er niets maar dan ook niets mee te maken heeft. De reactie van minister Homans kwam snel en duidelijk: zij heeft elk dossier dat WoninGent indiende goedgekeurd, en het is de maatschappij zelf die de slechtste leerling is van de klas. Niemand had de moed de eigen verantwoordelijkheid toe te geven. Om ter luidst schuiven ze de schuld in de schoenen van een ander, maar ze krijgen het niet uitgelegd dat in hun “progressieve stad” hun eigen woningmaatschappij kinderen in beschimmelde en bouwvallige krotten laat wonen.

de firma WalZinc een aanvraag ingediend om de grond onder de gemeenten Kelmis, Gemmenich en Flombières, alledrie dicht bij de Duitse grens, te onderzoeken. Een lokaal actiecomité ziet dat niet zitten. Dat belicht meteen een eerste hinderpaal: in het relatief dichtbevolkte België zou nieuwe mijnactiviteit misschien tot extra vervuiling kunnen leiden. Of zelfs grondverschuivingen, en schade aan woningen door de boorwerken. Daarbij maakt niemand de bedenking dat in de glorieperiode van de Waalse industrie weinig kritiek op de mijnactiviteiten werd geuit.

Momenteel zit in de streek van Luik, Andenne en de Oostkantons nog steenkool onder de grond. En gas, lood en zink.

En zeldzame metalen ook? Dat is onduidelijk. Daarvoor moet dieper geboord worden dan 300 meter. Weliswaar zitten nog miljoenen tonnen mineralen onder de grond, maar de voorraad zeldzame metalen zal hooguit honderden kilo’s bedragen.

Economisch rendabel?

Waarmee de vraag rijst of het sop de kool wel waard is. Een firma die wil investeren in mijnactiviteiten moet eerst jaren onderzoek doen en moet allerlei procedures doorlopen. De

Li bia bouquet Waalse regering is trouwens bezig om de regelgeving bij te sturen, want de wetgeving rond mijnbouw dateert van 1820.

In Wallonië blijken officieel nog 251 concessies geldig te zijn, maar dat stelt eigenlijk weinig voor. De meeste bedrijven willen er gewoon van af.

Kandidaat-mijnbedrijven zullen eerst een nieuwe aanvraag moeten indienen. Benieuwd hoe de Waalse regering daarmee zal omgaan. Er zal druk komen uit ecologische hoek om die niet toe te kennen, maar in Wallonië is er nog altijd een beetje heimwee naar het rijke industriële verleden.

De voorstanders van ontginning hopen dat er een opening kan worden gecreëerd door de bestaande mijninfrastructuur te reactiveren. Volgens de dienst geologie van de Waalse regering is dat perfect mogelijk. Maar, het probleem van de economische rendabiliteit komt snel om de hoek kijken. Dat was net de reden waarom in het verleden zoveel mijnen gesloten werden.

Net zoals het stenen tijdperk niet ten einde kwam door een tekort aan stenen, is het steenkooltijdperk niet gestopt omdat de kolenvoorraad was uitgeput. De vraag was ineengestort, en vooral, de kost voor het ontginnen van steenkool lag te hoog.

Dat rendabiliteitsprobleem gold ook voor andere mineralen.

Pro memorie: de laatste ijzermijn in Wallonië (Halanzy, Luxemburg) werd in 1976 gesloten. De laatste steenkoolmijn in Farciennes in 1984. En de laatste barietmijn in Fleurus in 1996.

Picard

8

De wereld rond

11 oktober 2018

Privatisering van het Afghaanse conflict Het is een kwellende vraag die meerdere Amerikaanse presidenten kopzorgen heeft bezorgd: hoe de troepen volledig uit Afghanistan terugtrekken zonder een dermate grote chaos aan te richten waardoor dat land (weer) een vrijplaats wordt voor de islamistische vijanden van het Westen? Er is een moeilijk diplomatiek pad, of een ogenschijnlijk makkelijke oplossing.

De oorlog in Afghanistan is ondanks de zware menselijke tol, met zo’n 2.300 gesneuvelden en 20.000 gewonden, zeker niet de bloedigste uit de Amerikaanse geschiedenis (in Vietnam schoten 58.000 Amerikaanse soldaten er het leven bij in), maar zonder meer de langste en mee hierdoor de duurste.

Over hoeveel geld er al tegenaan is gegooid, lopen de meningen uiteen, maar volgens sommige ramingen zou inmiddels de kaap van één triljoen dollar overschreden zijn. De pieken met massale troepenaanwezigheid mogen dan achter ons liggen, toch bedraagt de jaarkost nog steeds zo’n 45 miljard dollar. Een bedrag dat - om een idee van proportie te geven in de buurt ligt van de volledige Vlaamse begroting.

Dat financiële plaatje voedt natuurlijk de idee dat de nood aan een exitstrategie groter dan ooit is. Maar er zit nog een aspect aan: de manier waarop deze oorlog, net als die in Irak, precies gefinancierd wordt. Het is een kwestie die net als de totale kost de aandacht verdient.

Oorlog financieren Gedurende de twintigste eeuw kozen de VS er heel bewust voor hun militaire campagnes via rechtstreekse belastingen en overheidsobligaties te financieren. Het valt op dat tijdens elk conflict de belastingdruk omhoog ging, soms erg fors. De wil om de inflatie te bestrijden, leidde tijdens de twee wereldoorlogen en de Korea-oorlog tot aanzienlijke progressieve belastingen, voor de topverdieners tot zelfs tot 77 procent (WOI), 94 procent (WOII) en 91 procent (Korea). Het achterliggende idee was dat de oorlog zo op een meer eerlijke manier betaald werd. Waren het immers niet de breedste schouders die de zwaarste lasten droegen? Indirecte belastingen zouden dan weer iedereen raken, en dus harder aankomen bij de onderste lagen van de samenleving. Alleen, dit was de twintigste eeuw.

George Bush junior, die het Witte Huis betrok op het ogenblik van de aanslagen van 11 september 2001, startpunt voor de oorlog in Afghanistan, koos bewust voor een belastingver-

laging. Het werd een trend waar ook zijn opvolgers in meegingen, Obama inbegrepen. De financiering van het militair apparaat dat parallel met die fiscale ingrepen plaatsvond, moest via andere kanalen gebeuren. Lenen dus. Op zich valt daar wel wat voor te zeggen, menen experts. Het geld zal sneller beschikbaar zijn, waardoor het ook eerder uitgegeven zal kunnen worden. Er is echter een belangrijke keerzijde: men hangt een financiële molensteen rond de publieke financiën van morgen. Men legt als het ware een hypotheek op de belastingbetaler van morgen. Het verwijdert ons een heel eind van die eerlijkere financiering van twintigste-eeuwse conflicten.

‘Kerkhof van imperia’ En dan de exitstrategie. Het conflict is een erfenis die Donald Trump op zijn bureau in de ‘oval office’ aantrof. Net zoals voorganger Obama trouwens. En uiteraard wou hij ervan af. Zeker hij, met isolationisme als handelsmerk. Maar hoe? Op zich is het strategische plaatje niet zo ingewikkeld. De situatie op het terrein ziet er vrij slecht uit. Het regime van Ghani heeft de situatie niet onder controle en de Amerikaanse aanwezigheid kan dat niet keren. Men verliest zelfs terrein aan de Taliban, met als gevolg dat een volledige Amerikaanse terugtrekking vrijwel zeker de snelle implosie van het regime zal veroorzaken.

De chaos die hieruit zal voortvloeien, zal Trump worst wezen.

Trouwens, chaos is historisch een soort natuurlijke toestand in Afghanistan. Alleen is het net dan dat de vijand - Al Qaida, IS, … - zich kan ontwikkelen. Net dat is de essentie en meteen het grote probleem van die beleidskeuze.

De situatie is anders dan na de Tweede Wereldoorlog, toen landen als Frankrijk en Duitsland een democratische traditie hadden waar de nieuwe machtshebbers aansluiting bij vonden. Afghanistan heeft dat niet. Dat land wordt wel eens het ‘kerkhof van imperia’ genoemd, precies omdat doorheen de geschiedenis zovelen hun tanden er stuk op beten. Zich terugtrekken, maar er toch voor zorgen dat zich een regime ontwik-

Diplomatieke valies

kelt dat die boosaardige lieden onder de knoet houdt, dat is de uitdaging.

Praten met de Taliban Een diplomatieke oefening kan dat bewerkstelligen, op papier toch. Het voordeel van de Taliban is dat ze als verzetsbeweging op zich niet hoeven te winnen, zolang ze maar niet verslagen worden. En dat laatste dreigt ook niet te gebeuren.

Volgens een geheim rapport dat lekte nog voor het bij Trump kwam, is hun positie op het terrein sterker dan in 2001. Het bevestigt wat andere onderzoeken eerder al uitwezen: “Er moet met hen gepraat worden”, klinkt steeds vaker in de coulissen van de diplomatie. Eenvoudig is dat niet. Andere belanghebbenden, China op kop, moeten in deze oefening betrokken worden. Net als Iran, een gruwelgedachte voor de VS. Mogelijk is dit de enige manier om het beste van twee werelden te krijgen: een terugtrekking, zonder het risico te lopen dat men hierdoor ruimte en humus geeft aan de aartsvijand(en) om zich te organiseren.

Blackwater Misschien gaat men voor de oplossing van Erik Prince. Hij is de sterke man achter verschillende privéfirma’s die taken overnemen van de Amerikaanse strijdkrachten. Zo was hij de oprichter van Blackwater, een bekende naam in het wereldje, maar al snel berucht. Schandalen rond het ruwe optreden van die lui in Irak brachten het bedrijf tot een zekere herschikking, te beginnen met het doen verdwijnen van de naam. Nu goed, de man leurt al een tijdje met een plan. Haal de meeste militairen weg, vervang ze door werknemers van de Private Military Companies (PMC) en je kan heel wat besparen.

De Afghanen verzetten zich prompt. Geen huurlingen, klonk het. Alleen is het niet in Kaboel dat dergelijke beslissingen genomen worden. Ook in Washington reageerde men met enig scepticisme, maar toch zijn er signalen dat het klimaat aan het wijzigen is. Zeker bij Trump, al plaatst dit hem lijnrecht tegenover verschillende van zijn regeringsleden. Een moeizame diplomatieke oefening, of de aanpak van het conflict privatiseren? Op welke piste zou u een gokje wagen?

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Interpol-Chinees In politiereeksen ziet men vaak agenten van Interpol die met getrokken pistolen en kogelvrije vesten een huis binnenvallen om criminelen te arresteren. Dat is onzin. Interpol is geen echte politiedienst en heeft geen agenten in dienst. Interpol, met hoofdkwartier in Lyon, is een internationale organisatie die de nationale politiediensten bijstaat met het coördineren, doorgeven en analyseren van informatie en opsporingsberichten over grensoverschrijdende criminaliteit. Nuttig en onmisbaar werk, maar niet spectaculair. Het politiewerk op het terrein, bijvoorbeeld het arresteren van verdachten, wordt op basis van gegevens van Interpol uitgevoerd door de nationale politiekorpsen. Interpol is een centraal knooppunt waar massaal informatie wordt verzameld.

Daarom was de verdwijning van Interpoldirecteur Meng Hongwei zeer verontrustend.

Intussen weten we dat hij tijdens een bezoek aan zijn vaderland China werd gearresteerd, omdat hij steekpenningen zou hebben aangenomen. Best mogelijk, maar het is evengoed mogelijk dat hij altijd al voor de Chinese autoriteiten werkte en nu, na overdracht van een laptop of een USB-stick vol vitale informatie over de werking van de westerse politie- en inlichtingendiensten, feest zit te vieren met zijn oude kameraden. Meng Hongwei had voor zijn

benoeming tot directeur van Interpol een bliksemcarrière gemaakt in de top van de Chinese nomenklatoera. In 2004 werd hij zelfs minister van Openbare Veiligheid en in die functie kreeg hij ook de leiding over de Chinese tak van Interpol. In China werd hij beschouwd als een specialist inzake drugbestrijding, grenscontrole en antiterrorisme. Al is dat laatste in China dikwijls een eufemisme voor het vervolgen van alle politieke en religieuze dissidenten. De écht angstwekkende vraag is: hoe is het mogelijk dat een kopstuk van een dictatoriaal communistisch regime verkozen kan worden tot directeur van Interpol?

Deradicalisering Kan men zich voorstellen dat denazificatieprogramma’s in Duitsland na 1945 geleid zouden zijn door nazi’s? Of dat men deradicaliseringsprogramma’s voor terroristen van de Rote Armee Fraktion zou overlaten aan communisten? Waanzinnig. Toch worden vele deradicaliseringcursussen voor islamitische terroristen in bijna alle westerse landen gegeven door moslims die binnen het kader van de islamitische doctrine werken. Men helpt de terroristen zogezegd “de ware vredelievende islam” te ontdekken. Wie gelooft dat nog? Als mensen met psychische problemen gemotiveerd zijn en vrijwillig hulp zoeken, kan een psychiatrische behandeling werken. Maar het succes van gedwongen behandelingen van delinquenten is vrijwel nihil. Duizenden onschuldige mensen zijn al het slachtoffer geworden van criminelen die na een psychiatrische behandeling “genezen” werden verklaard. Terroristen die zo grondig geïndoctrineerd zijn dat ze zelfs bereid zijn hun leven op te offeren - wat gewone criminelen bijna nooit doen - zijn nog veel moeilijker te behandelen. Voor meelopers en lichte gevallen zouden programma’s van desindoctrinatie misschien, heel misschien, kunnen werken, maar dat moet dan gebeuren door een systematische “de-islamisering” naar het voorbeeld van de denazificatie. Programma’s die binnen het islamitische denkkader blijven, die zich beroepen op de Koran, de sharia en de islamitische leerstellingen, zijn gedoemd te mislukken. Net zoals het desindoctrineren van maoïsten onmogelijk is op basis van de geschriften van Mao.

“Muiterij” Bahareh Hedayat is een Iraanse mensenrechtenactiviste die al zes jaar in de gevangenis zit wegens het “beledigen” van toenmalig president Mahmoud Ahmadinejad en de Opperste Leider, ayatollah Ali Khamenei, de stichter van Hezbollah, en wegens “acties tegen de nationale veiligheid, de verspreiding van onwaarheden, muiterij en illegale bijeenkomsten”. Die “muiterij” had niets met bommen of kalasjnikovs te maken. Hedayat had een petitie georganiseerd voor meer respect voor de rechten van vrouwen. De beschuldiging van “acties tegen de nationale veiligheid” en de hele rimram is ook een standaardformule voor de vervolging van de piepkleine christelijke minderheid in Iran. Anders dan in de meeste Arabische landen gaan die vervolgingen in Iran uit van de regering, niet van het gepeupel of van islamitische terreurgroepen. Iran viseert vooral protestanten en bekeerlingen die vroeger moslim waren. Straffen tot vijftien jaar cel zijn niet uitzonderlijk. In die gevangenissen worden christenen systematisch gefolterd en/of verkracht.

Soeverein In termen van bbp is de Italiaanse economie de derde van de eurozone, na de Duitse en de Franse. De Britten zitten niet in de eurozone,

anders zou Italië op de vierde plaats staan. De kracht van de Italiaanse economie is verbluffend, zeker als men rekening houdt met de chaotische aspecten ervan: de diepgewortelde corruptie, het onuitroeibare parasitisme van de maffia en de enorme “zwarte economie”. Italië is nog meer dan België een verdeeld land. De tweespalt is niet taalkundig, wel economisch.

Het gemiddelde inkomen per hoofd van de bevolking in de noordelijke regio’s Lombardije en Zuid-Tirol (officieel Trentino - Alte Adige) is dubbel zo groot als in de arme zuidelijke regio’s. De Italiaanse economie tart alle officiële economische modellen. Desondanks zijn we er diep in ons hart zo zeker van dat Salvini het economisch gezien bij het rechte eind heeft met zijn plannen voor een deficitaire begroting.

We kunnen het alleen maar hopen. Het belangrijkste is echter dat hij daarmee openlijk en uitdagend de EU-potentaten tart en de soevereiniteit van zijn land weer centraal stelt: “En als ze in Brussel zeggen dat ik het niet mag doen, kan het me niets schelen, ik doe het toch.” De markten reageren voorlopig rustig. Misschien kennen ze daar de onwaarschijnlijke souplesse van de Italiaanse economie al langer. Intussen heeft Salvini al een tweede front geopend tegen de Duitsers, die van plan zijn nog vóór de verkiezingen in Beieren 40.000 illegalen terug te sturen naar Italië.

CHAOS IN HET ÉLYSÉE Een president die de bevolking schoffeert, op de foto staat met ex-criminele zwarten die obscene gebaren maken, een minister van Binnenlandse Zaken die over zijn eigen ontslag beslist,… Emmanuel Macron maakt een moeilijke tijd door, zoveel is zeker.

“Stop met je stommiteiten!” Dat schreeuwde Brigitte Macron haar echtgenoot Emmanuel een paar dagen geleden toe in een bureau in het Élysée. Een veiligheidsagent pikte het gesprek op en lekte het naar een journalist. De Première Dame is het blijkbaar beu dat het staatshoofd de laatste tijd enkel nog negatief in het nieuws komt. Amper 25 procent van de Fransen heeft nog vertrouwen in hem.

Niet verwonderlijk. Macron beging de voorbije weken de ene flater na de andere. In die mate dat het begint te wegen op zijn functioneren als staatshoofd. Het leidt ook tot chaos in het Élysée, waar de president zich na de zoveelste stommiteit meer en meer begint te verschuilen.

Tegen de conservatieve Galliërs De eerste ‘gaffes’ van Macron zou een buitenstaander nog kunnen begrijpen. Meermaals uitte hij zijn ergernis over het immobilisme en het economische conservatisme van de Fransen. Hij noemde ze “Galliërs die geen verandering willen”, verwijzend naar het feit dat de Fransen niet langer willen werken en evenmin aan de slag willen in flexibele banen, zoals in steeds meer Europese landen het geval is. Tijdens een ontmoeting op straat met een aantal Parijzenaars zei hij tegen een werkloze die gewend was in de tuinsector te werken dat hij “iets verder gemakkelijk aan de slag kan in de horeca”. Bij een bezoek aan de woning en het graf van Charles de Gaulle in Colombey-lesDeux-Églises liet Macron zich aan de lokale bevolking ontvallen dat “men niet te veel moet klagen”.

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE Macron, een oud-zakenbankier, heeft het gehad met de landgenoten die tegen een verdere liberalisering van de economie zijn. Hij mag dan wel een punt hebben, feit is dat het liberalisme in Frankrijk “verdoemd is en een minderheid blijft”, zoals de filosoof Raymond Aron ooit stelde. Wat politieke waarnemers doet besluiten dat Macron elke voeling met de Franse bevolking kwijt is.

Knuffelen met halfnaakte zwarten Dat werd hem ook verweten toen hij bij een bezoek aan de Franse Antillen (Sint-Maarten) op de foto ging staan met een paar lokale zwarte jongeren in ontbloot bovenlijf. Ze maakten ook obscene gebaren. Bovendien blijkt één van hen ooit een spilfiguur van de drughandel in de Antillen geweest te zijn.

Parlementairen van de rechtse oppositiepartijen Rassemblement National (het vroegere FN) en Les Républicains reageerden verontwaardigd. De president komt graag op de foto met onbeschofte (voormalige) criminelen, maar als een autochtone scholier hem aanspreekt met “ça va, Manu?”, krijgt die van de president een publieke preek dat hij beleefder moet zijn. Wat is dit eigenlijk? Volgens rechts bereidt Macron al de presidentsverkiezingen van 2022 voor, waarbij hij zich profileert als de kandidaat van de minderheden.

Tegelijk voedde de foto met de jonge gespierde zwarte mannen de geruchten dat Macron een verborgen homoseksueel is.

De komiek Fabrice Eboué maakte er zelfs een grappige video over. De medestanders van Macron spraken meteen van homofobie.

De trouwe soldaat gaat lopen Over medestanders gesproken: die lijken het grootste probleem voor de president te worden. Nicolas Hulot heeft al ont-

EEN NIEUW WERELDRECORD (DEEL 1) Het onzalige landje België viel in 2011 een prijs te beurt: wereldrecordhouder ‘land zonder regering’. Meer dan vijfhonderd dagen strompelde de staat verder zonder federale regering. Noord-Ierland is sinds augustus België voorbijgestoken. Toch vinden we geen vermelding in het ‘Guinness Book of World Records’. Noord-Ierland wordt namelijk niet beschouwd als een soevereine staat, wel als een gefedereerde deelstaat. Dat doet echter niets af aan het feit dat Noord-Ierland totaal onbestuurbaar is geworden.

Waar is de tijd dat de ‘V-partijen’ (Vlaams Belang, NieuwVlaamse Alliantie en Lijst Dedecker) zo’n vijfenveertig procent van de stemmen wisten binnen te harken? Communautaire thema’s zijn de afgelopen jaren naar de achtergrond geschoven.

Volgens kwatongen zou er zowaar een nieuwe ‘belgitude’ ontstaan. Dat deze zogenaamde vaderlandsliefde uit niets meer is opgebouwd dan bier en Rode Duivels, ontgaat types als Kristof Calvo. Desalniettemin zullen, in mei volgend jaar, heel wat politici – veelal van Groen en Open Vld – pleiten voor herfederalisering. Een onzalig idee. Ook in het Verenigd Koninkrijk komt de roep naar communautaire omwentelingen in golfbewegingen.

Schotten zijn geen Catalanen Het meest voor de hand liggende voorbeeld vinden we in het noorden van het VK. De Schotten togen in 2014 naar de stembus om zich uit te spreken over de vraag tot onafhankelijkheid.

Een kleine meerderheid besliste om zich niet af te scheuren van de rest van Groot-Brittannië. De nationalistische SNP, al jaren de sterkste politieke formatie in de deelstaat, legde zich aanvankelijk neer bij die beslissing. De toenmalige Conservatieve pre-

mier David Cameron stelde, na het bekend worden van de uitslag, dat “de Schotse kwestie voor generaties beslecht was”. Is dat in de praktijk wel zo? Zeker na het Brexit-referendum tracht de Scottish National Party het vuur weer op te poken. De Schotten stemden met een duidelijke meerderheid voor een verlengd lidmaatschap van de Europese Unie.

Nicola Sturgeon, First Minister en frontdame van SNP, dreigde de afgelopen jaren meermaals met een nieuw referendum.

Door afscheuring zou Schotland lid kunnen blijven van de EU, zo klonk het. Jean-Claude Juncker en zijn Europese Commissie hebben doorheen de tijd hun standpunt over Schotland bijgestuurd. Aanvankelijk werd gezegd dat de Schotten, indien zij kiezen voor secessie, als kandidaat-lidstaat de hele procedure opnieuw dienen te doorlopen. Dat kan lang duren. Sinds een tijdje klinken de geluiden aan het Brusselse Schumanplein milder: “Indien de Schotten onafhankelijk worden en bij de EU willen blijven, dan moet dit mogelijk zijn.” Al is het maar de vraag of de EU daadwerkelijk een snelle doorstart voor de Schotten zou tolereren. Wat dan met de Catalanen?

Verscheurd Noord-Ierland Voorlopig blijkt uit alle opiniepeilingen dat in Schotland nog steeds geen meerderheid voor afscheuring gewonnen is. Het bij elkaar houden van het Verenigd Koninkrijk – en het in stand houden van de transfers van zuid naar noord - lijkt de Schotten meer waard dan een verlengd verblijf in de EU. De communautaire oprispingen zullen allicht koelen zonder blazen. Is dat in Noord-Ierland ook het geval? Het gehannes over de Brexit heeft de Noord-Ierse kwestie opnieuw op de agenda geplaatst. De EU wil grenscontroles tussen de Ierse Republiek en Noord-Ierland, omdat na de Brexit daar de buitengrens van de Europese

Zij tilt vooral zwaar aan Erdogans uitspraak dat de drie miljoen Turken in Duitsland zich niet in de samenleving moeten integreren. “Hij gijzelt hen voor zijn eigen binnenlandse politiek in Turkije, hij drijft de loyauteitsconflicten op de spits, en hij isoleert hen van onze gemeenschap. Dat kunnen we niet toelaten.” Het is een tikje te veel op de man gespeeld. Erdogan doet dat inderdaad allemaal, maar massa’s Turken in Duitsland lopen hem gretig achterna. Als zij “gegijzeld” en “geïsoleerd” worden, dan toch met hun enthousiaste toestemming. Maar, Erdogan verkondigt brutaal en uitdagend een ongemakkelijke waarheid, die ondergronds, achter de gesloten deuren van moskeeën, flats en huizen, allang aanwezig was: er is nooit echte integratie geweest, laat staan assimilatie. Die bestond alleen in de wenswereld van westerse politici en de media.

Capitulerende Merkel Er zijn natuurlijk uitzonderingen. Vele moedige Turken, zowel in de Turkse diaspora als in het moederland, lopen Erdogan niet achterna. Zoals de Turkse journalist Ertugrul Yigit, die naar de persconferentie met Merkel en Erdogan kwam met een T-shirt waarop in het Duits en het Turks de leuze stond “Vrijheid voor

Salan

ENGELAND Unie komt te liggen. Het ‘Goede Vrijdagakkoord’ bracht, vanaf 1998, een pacificatie tussen protestanten en katholieken. Daarmee kwam een einde aan een gewelddadige periode, bekend als ‘The Troubles’.

Heel wat katholieken zien, dankzij Brexit, hun kans schoon om Noord-Ierland wat meer richting de Ierse Republiek te duwen. Na het Brexit-referendum pleitte Sinn Féin openlijk voor het organiseren van een referendum, met als doel de twee Ierse delen samen te voegen. Die volksbevraging kwam er niet. Het ‘Goede Vrijdagakkoord’ staat nog steeds op gespannen voet met de plannen van de EU om een grens op te trekken tussen de twee Ierse delen. Dan maar Noord-Ierland aan de Ierse Republiek aanhaken om het Europese grensprobleem in de Brexitonderhandelingen te overbruggen? De Unionisten van hun kant, met de protestantse Democratic Unionist Party voorop, pleiten dan weer nadrukkelijk voor het intact houden van het Verenigd Koninkrijk. DUP, nog steeds gedoogsteun verlenend aan de regering van Theresa May in Westminster, wil dat Noord-Ierland, als integraal onderdeel van de Britse Unie, de EU verlaat.

Niet alleen aangaande Brexit is er een patstelling. Wist u dat Noord-Ierland al vanaf maart 2017 zonder regering zit?

Zodoende is België zijn wereldrecord kwijt en valt die droevige eer nu Noord-Ierland te beurt. In ‘Stormont’, het deelstaatparlement te Belfast, valt weinig bedrijvigheid te bespeuren. De Britse en de Ierse overheid lieten weten dit najaar een bemiddelende rol te willen spelen, om de situatie in Belfast vlot te trekken. Toch weigeren de twee machtsblokken in Noord-Ierland samen aan de tafel te gaan zitten. DUP en Sinn Féin tellen elk zevenentwintig verkozenen, op een totaal van negentig zetels.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

journalisten!” Hij werd onmiddellijk door de bewaking afgevoerd - Duitse bewaking, geen Turkse! - terwijl Erdogan sardonisch grijnsde en Merkel uitdrukkingsloos voor zich uit staarde en oogcontact vermeed. Het was een beschamende capitulatie voor de grillen van de sultan, die ook bij veel van Merkels aanhangers in slechte aarde viel. “Als er geen akkoord komt met Ankara en geen tegemoetkomingen van de Turkse regering”, zei Kramp-Karrenbauer, “dan moet de dubbele nationaliteit van ‘Türkischstämmige’ weer in vraag gesteld worden. Wij kunnen zo’n deloyaal gedrag niet blijven dulden, als wij onze maatschappij bijeen willen houden.”

Ze had gelijk met haar eisen aan Ankara, maar ze had ook de Turken in Duitsland de wacht moeten aanzeggen: als die zich niet afkeren van de drijverijen en het dictatoriale gedrag van hun pseudosultan, dan zullen hun Duitse paspoorten ingetrokken worden. Ook Christian Lindner, de voorzitter van de liberale FDP, kwam met een voorstel tot wijziging van de wet op de dubbele nationaliteit. Hij vernoemde de Turkse kwestie niet expliciet, maar in zijn visie zou de dubbele nationaliteit alleen nog toegepast worden voor immigranten van de eerste generatie en voor hun kinderen. Maar de kleinkinderen zouden een definitieve keuze moeten maken: een Duits paspoort, of eentje van het moederland, maar niet meer allebei.

Reservisten Vier leden van de reservistenbond van de Bundeswehr werden ontslagen op grond van geruchten over “rechts-radicale activiteiten”. In het politiek correcte jargon kan dat alles betekenen, van pamfletjes bussen voor AfD tot asielcentra in brand steken

FRANKRIJK

slag genomen als minister van Ecologische Transitie, en nu pakt ook minister van Binnenlandse Zaken Gérard Collomb zijn biezen. Het pijnlijke hiervan is dat die ministers eigenmachtig over hun vertrek hebben beslist, terwijl het in de Vijfde Republiek de gewoonte is dat de president beslist over het wat, waarom en wanneer van een ontslag.

Komt nog bij dat Gérard Collomb een trouwe soldaat was van Macron. Deze 71-jarige was één van de eerste parlementsleden om de PS te verlaten en zich in 2016 bij de beweging ‘En Marche!’ van Emmanuel Macron te scharen. Collomb had snel door dat de minister van Economie in de regering-Hollande wel eens president zou kunnen worden. Collomb was één van de politieke mentors van Macron. Tijdens de machtsovername van Macron stond Collomb erbij met tranen in de ogen, waarop de nieuwe president hem een bemoedigend schouderklopje gaf.

Sommige euforische journalisten maakten zowaar de vergelijking met Napoleon, die een sterke band had met de soldaten van zijn ‘Grande Armée’.

Maar van die hechte band blijft niet veel meer over. Officieel neemt Collomb ontslag om in 2020 opnieuw burgemeester te kunnen worden van zijn thuisstad Lyon. De werkelijkheid is dat Collomb als minister van Binnenlandse Zaken geen beleid meer kan voeren en niet gesteund wordt door de op dat vlak links-liberale Macron.

De terrorismedreiging blijft, de criminaliteit neemt toe, in voorsteden zoals Trappes en Garges-lès-Gonesse durft de politie niet meer komen, en de macht van drugbendes groeit. En als de politie kiest voor een repressieve aanpak, gesteund door de minister, wordt iedereen gecounterd door rechters die criminelen zomaar vrijlaten. Collomb is dat beu, de Fransen zijn dat beu, maar Macron trekt zich er niets van aan.

RIGHT OR WRONG

DUBBELE PASPOORTEN EN DAPPERE RESERVISTEN Erdogans openlijke inmenging in de Duitse binnenlandse politiek, zijn agressieve mobilisatie van de Turkse kiezers in Duitsland en zijn openlijke afwijzing van de integratie hebben ook politici van het establishment aan het denken gezet. Annegret Kramp-Karrenbauer, de secretaris-generaal van de CDU, heeft eindelijk de dubbele nationaliteit in vraag gesteld.

9

Het nabije buitenland

11 oktober 2018

DUITSLAND

of dwepen met een socialist als Hitler. Maar dat is het punt nu niet. Het angstwekkende is dat deze zuivering niet gebeurde op basis van feiten die door de Verfassungsschutz of de militaire veiligheidsdienst werden vastgesteld, maar uitsluitend op basis van geruchten die in de media werden verspreid. Een woordvoerster van de reservistenbond gaf dat zelfs onomwonden toe.

Dirk Friederiszik, een socialistische verkozene in de Landsdag van de deelstaat Mecklenburg-Vorpommern, heeft intussen ontslag genomen uit de reservistenbond. We hebben zijn jammerklachten met hoop en voldoening gelezen. Hij verwijt de bond onvoldoende op te treden tegen leden die van “rechts-extremisme” verdacht worden: “De vroegere voorzitter van de reservistenbond [in Mecklenburg-Vorpommern] had zich tot doel gesteld rechts-extremistische leden uit de bond te gooien.” Maar zijn opvolger heeft die strijd opgegeven, en Friederiszik klaagt dat sindsdien “de oude netwerken van rechtse extremisten blijven bestaan en zich altijd verder vertakken”.

Dat is het beste nieuws dat we sinds 2015 in Duitsland hebben vernomen. Toch niet álle Duitsers laten zich dus als schapen naar de slachtbank leiden, zoals de Joden in het Derde Rijk, die zich tot het laatste ogenblik tegen alle feiten in bleven vastklampen aan de valse hoop dat het allemaal niet zo’n vaart ging lopen. Tot het te laat was om te vluchten, te laat om onder te duiken, te laat om verzet te plegen. De meeste Duitsers zitten gevangen in hetzelfde denkpatroon als hun Joodse landgenoten tachtig jaar geleden. Anders zou AfD nu ongeveer 65 procent van de stemmen halen, en niet slechts 15 procent.

Paul Bäumer

10

Beeldspraak

11 oktober 2018

MEDIALAND N-VA maakt een mini-Pano Wat ze bij de VRT kunnen, dat kunnen wij ook, moeten ze bij de N-VA gedacht hebben. En gelijk hadden ze, maar met dit verschil dat hun reportage over de Grijze Wolven waarschijnlijk een pak goedkoper was, een pak correcter en een pak meer maatschappelijk relevant. Dat nogal wat “serieuze” media bijzonder ontstemd waren over de stunt van de N-VA, lijkt dat ons inziens alleen maar te bevestigen en te onderstrepen.

Met deze reportage legde de N-VA immers de vinger op de zere plek.

Waarom gebruikte de Pano-ploeg van de VRT een pak belastinggeld om maandenlang te infiltreren in het al bij al onschuldige studentenclubje Schild & Vrienden?

Terwijl men in een paar dagen een gelijkaardige reportage in mekaar kan zetten over de veel gevaarlijkere Grijze Wolven.

En dat nota bene zonder op achterbakse wijze te moeten infiltreren in de organisatie of in te breken in besloten internetfora.

Gewoon met gebruik van openbaar toegankelijke foto’s op Facebookprofielen.

Het filmpje van de N-VA maakte nog maar eens duidelijk dat het de redactie van Pano nooit te doen was om de ontmaskering van een organisatie die een gevaar vormt voor de samenleving. Integendeel, de Pano-“reportage” was niet meer of niet minder dan een politieke actie van een bende rood-groene journalisten die N-VA en Vlaams Belang vlak voor de gemeenteraadsverkiezingen zo hard mogelijk wilden treffen. Ze hadden er alleen niet aan gedacht dat hun actie een tegenactie kon uitlokken, en zelfs eentje die raker was dan de oorspronkelijke actie. Bij Groen, sp.a, CD&V en Open Vld zitten ze intussen met de gebakken peren.

Mediakritiek? Het kan!

Misschien het meest opmerkelijke aan het N-VA-filmpje over de Grijze Wolven was de vaststelling dat de regimepers dan toch in staat is tot enige mediakritiek. Zo namen ze bij De Standaard nogal wat aanstoot aan het gebruik van “dreigende muziek”. In het N-VA-filmpje. Niet bij de Pano-reportage. Nog een klacht bij De Standaard: “Filmfragmenten en foto’s uit reguliere media en sociale media die netjes aan elkaar gemonteerd zijn.” Had men ze soms slordig aan elkaar moeten monteren? Of, zoals bij Pano, wazige beelden moeten gebruiken die moeten suggereren dat die ene uitgelichte foto representatief is voor de rest van de inhoud op een gesloten Facebookgroep? Nog eentje: “een sonore commentaarstem”. Vreselijk, toch? Volgende keer toch maar liever een hysterische commentaarstem gebruiken, N-VA! Kers op de De Standaardtaart was het verwijt dat de N-VA een “toelichting van een expert op de koop toe” in het filmpje opgenomen had. We geven toe: die vreselijke journalistieke fout maakten ze bij Pano alvast niet. Toch kan de krant er niet omheen: “De bewijslast die de N-VA aanbrengt, varieert van overtuigend tot bedenkelijk.” En hoewel de bewijslast dus

FILM

Venom

toch ten dele overtuigend is, kwalificeert De Standaard de reportage vervolgens als “georganiseerd negatief campagnevoeren,” alsof het toch maar om een politieke mening zou gaan.

Bij De Morgen en Het Laatste Nieuws lazen we weinig kritiek over het vormelijke, maar nam men vooral aanstoot aan de bewijsvoering van de N-VA. Eén van de Grijze Wolven rondgidsen, of bedenkelijke uitlatingen op Facebook, het bewijst allemaal niets. Of toch niet veel. Plots kan dat dus toch: onschuldig zijn tot het tegendeel onomstotelijk bewezen is. Bij Schild & Vrienden gold alleen maar het nadeel van de twijfel, en kon er niet snel genoeg en niet hard genoeg opgetreden worden.

Media willen meer allochtonen op kieslijsten En ze laten daar geen twijfel over bestaan tegenover hun lezers en luisteraars. Zo kopte de krant De Morgen “Kieslijsten hebben nog altijd te weinig kleur” let op de “te weinig” - bij het uitbrengen van de resultaten van een onderzoek van de UGent. Uit dat onderzoek bleek dat in de dertien Vlaamse centrumsteden 14,3 procent van de kandidaten buitenlandse wortels heeft. U leest dat goed: één op de zeven kandidaten in de Vlaamse steden heeft een buitenlandse achtergrond.

In Antwerpen is dat zelfs één op vier. Volgens De Morgen is dat echter nog altijd te weinig. Ironisch genoeg werd het artikel geschreven door Ann de Boeck en Ann van den Broek. Blankere namen kan je je nauwelijks voorstellen. De “weg met ons”-mentaliteit is springlevend op de redactie van De Morgen.

Ook bij De Standaard waren ze verheugd over alweer een teken dat Vlaanderen in ijltempo omvolkt wordt. Daar was Tom Naegels “voorzichtig positief” omdat er nog nooit zoveel mensen met een migratieachtergrond op de kieslijsten stonden. We citeren hem: “Ook hoopvol is dat de stijging zich voordoet over het hele politieke spectrum.” Hoopvol dus. Waarbij hij vaststelt dat N-VA met tien procent het “veel beter” doet dan Vlaams Belang met maar amper 3,4 procent.

Het zal de lezer niet verbazen dat ook bij de VRT de toon op dezelfde manier gezet werd. Steden met veel migranten op de kieslijsten “doen het goed”, steden en partijen met weinig migranten “slecht”.

Ook daar bleek uit de woordkeuze overduidelijk dat men het de grootste vanzelfsprekendheid vond dat meer migranten op een kieslijst een positieve zaak is, en hoorden we zelfs hoe een burgemeester rechtstreeks op antenne van een journalist een standje kreeg omdat zijn stad het “zo slecht” deed. Betaald met mijn en uw belastinggeld.

De schijngroene CurieuzeNeuzen Bij De Standaard hadden ze het allemaal toch zo goed uitgekiend: door het grote CurieuzeNeuzen-onderzoek de milieukwestie naar voor schuiven als het belangrijkste thema van de gemeenteraadsverkiezingen, waardoor

Venom. Vergif. Ook wel de naam van een superschurk en antiheld binnen het filmische universum van Marvel, namelijk één van de vijanden van superheld Spiderman. U leerde hem al kennen in Spiderman 3 (2007), waar we de antiheld voor het eerst te zien kregen als de nieuwe vijand van Peter Parker. Nu is Venom terug op het doek, in een op zichzelf staande film, gefranchised door Sony en geregisseerd door Ruben Fleischer (Zombieland, 2009, en Gangster Squad, 2013), maar wel in samenwerking met Marvel.

de bevriende partij Groen misschien een extra duwtje in de rug zou kunnen krijgen. Maar helaas, ondanks het trompetgeschal uit Groot-Bijgaarden bij elk minuscuul resultaat dat het onderzoek opleverde, ligt niemand wakker van dat onderzoek. Behalve dan de redactie van De Standaard, maar dan omdat niemand anders er wakker van ligt.

Intussen kwam concurrent Het Laatste Nieuws te weten dat de deelnemers aan het CurieuzeNeuzen-onderzoek niet gespeend waren van een vleugje hypocrisie. Blijkt uit het onderzoek van de KU Leuven dat de deelnemers gemiddeld genomen meer auto’s bezitten en gebruiken dan de rest van Vlaanderen. En dat ze wel zeggen meer te willen fietsen en het openbaar vervoer meer te willen gebruiken, maar ondertussen wel hun meetdoos lekker gemakkelijk met de wagen waren gaan ophalen.

Zelfs bij De Standaard konden ze niet anders dan vaststellen en toegeven dat al die burgeronderzoekers van CurieuzeNeuzen ondanks hun goede intenties meer een deel van het probleem zijn dan de gemiddelde Vlaming dat is. We denken dat dat wel een beetje zal gestoken hebben.

Een nieuwe messias bij de Democraten Er is bij de Amerikaanse Democraten alweer een messias opgestaan. Deze keer heet hij Robert Francis O’Rourke.

Die maakt enige kans om in Texas de Senaatszetel van de Republikein Ted Cruz af te snoepen. Dat hij in het Republikeinse bolwerk niet helemaal kansloos is tegen een voormalig kandidaat voor de Republikeinse nominatie voor de presidentsverkiezingen, volstaat voor nogal wat media om hem meteen uit te roepen tot de nieuwe hoop van de Democraten. Sommigen dromen er zelfs al van dat hij in 2020 de Democratische kandidaat voor de presidentsverkiezingen zou kunnen worden.

Wie de media zonder meer gelooft, zou snel de indruk kunnen krijgen dat de Democratische partij een bruisende partij is, waar het ene politieke talent na het andere omhoog schiet. De media zoomen immers telkens weer in op enkelingen die het niet zo belabberd doen dat ze kansloos ten onder gaan tegen een Republikein als ze niet opkomen in een Democratisch bolwerk. De waarheid is echter helemaal anders: het is één en al kommer en kwel bij de Democraten. Zelfs in deze Trump-tijden, waarover “de” media het toch unisono eens zijn dat het de grootste politieke ramp is die de Verenigde Staten en bij uitbreiding de hele mensheid ooit is overkomen, krijgen de Democraten hun kandidaten amper verkozen. Een beetje alsof de N-VA zowel in de Vlaamse als in de federale regering zou zitten, en de sp.a bij de verkiezingen toch nog achteruit dreigt te gaan.

Niet moeilijk dat Björn Soenens op de VRT weer kwam zagen dat de Verenigde Staten hopeloos verdeeld zijn, deze keer naar aanleiding van de benoeming van Brett Kavanaugh bij het Amerikaanse Hooggerechtshof. Hopeloos, omdat de meerderheid voorlopig nog steeds Republikeins stemt. Stemt morgen vijftig procent plus één Democraat, dan zullen de VS wat hem betreft hoopvol verdeeld zijn.

Oké, hoewel Fleischer er alles aan heeft gedaan om deze film los te koppelen van Marvel en er géén Spidermanfranchise van te maken, ging ik vrij bevooroordeeld de zaal in om “Venom” te zien. Marvel of niet, een Hollywoodfilm over een antiheld/superschurk móét een epische blockbuster zijn. Nochtans ben ik geen voorstander van epische blockbusters, en al helemaal geen Marvel-fan. En dan was het óók nog een zaterdagavond. Als dat maar goed komt.

Venom is een vreemd en vormloos buitenaards organisme, ook wel een symbioot genoemd, dat een gastheer nodig heeft om te kunnen overleven in onze wereld. In het Marvel-universum kiest Venom Spiderman als gastheer, waardoor de krachten van de superheld veranderen en hij zijn lichaam niet meer onder controle heeft. Als hij zich uiteindelijk weet te scheiden van de symbioot, kiest Venom de verbeten journalist Eddie Brock als volgende slachtoffer, die om persoonlijke redenen Spiderman als vijand ziet.

In de Sony-franchise “Venom” heeft Fleischer geprobeerd zich los te maken van het Marvel-universum, maar hij heeft toch referenties naar de stripverhalen over Spiderman moeten gebruiken om het “op zichzelf staande” verhaal te laten kloppen. Maar is dat gelukt?

Waar zit ik naar te kijken?

Het verhaal begint bij Eddie Brock (Tom Hardy), die zijn job bij de Daily Globe in New York heeft geruild voor een job als journalist in San Francisco. Op een dag mag hij van zijn baas Carlton Drake (Riz Ahmed) interviewen (de echte superschurk?), een jonge multimiljonair die met ruimtevluchten zoekt naar een nieuw territorium voor de mensheid, en in zijn zoektocht is gestuit op een onbekende levensvorm en vervolgens dacht “laat mij dit vreemde, mogelijk gevaarlijke organisme meenemen naar de aarde en experimenten uitvoeren.” Geweldig plan.

Dat dit de manier is hoe Eddie Brock in “Venom” in contact komt met de symbioot die zijn lichaam en geest overneemt, is dan geen verrassing meer. Drake wil zijn symbioot echter koste wat het kost terug hebben, en zo moet Brock, of eigenlijk Venom, uit de handen van de kwaadaardige Elon Musk proberen te blijven. De premisse van “Venom” is akelig schraal. Fleischer heeft veel raakpunten met het Marvel-universum bewust weggelaten, maar wat blijft er dan nog over van deze superheldenfilm à la, of juist niet, Marvel? Het volgende: - Heel veel onnodige over-the-top actie.

- Scènes met slapstickachtige humor afgewisseld met scènes met een iets te heftig horrorgevoel, waardoor ik mij geregeld afvroeg waarnaar ik zat te kijken.

- Een onuitstaanbaar en ongeloofwaardige romance tussen hoofdpersonage en (ex-)liefje Anne Weying (Michelle Williams), die tevens een onuitstaanbaar kapsel heeft dat haar gezicht totaal niet flatteert, waarbij ik mij geregeld afvroeg waarnaar ik zat te kijken.

Hoe “Venom” het best te beschrijven? Één van de citaten uit de film komt het dichtst: “An armless, legless, faceless thing… rolling down the street like a turd in the wind”, in het Nederlands “een ding zonder armen, benen of gezicht… rollend in de straat als een drol in de wind”.

Thirza Nerissa

Actueel

11 oktober 2018

11

PVDA-lijsttrekker Jos D’Haese vindt intimidatie, sabotage en terreur leuk In een poging om de overwinning van rechts op 14 oktober af te stoppen zijn zowel de staatszender VRT als sommige kranten de voorbije weken een ware klopjacht begonnen op ‘foute’ Facebooklikes van kandidaten op rechtse verkiezingslijsten. Herhaaldelijk vroegen Bart De Wever en Tom Van Grieken zich af waarom de pers niet hetzelfde doet bij linkse kandidaten.

Er kwam, zoals verwacht, geen antwoord. Wel, wat de gewone pers niet doet, dat doet ‘t Pallieterke: wij hielden de publieke Facebooklikes van een PVDA-lijsttrekker eens tegen het licht.

Jos D’Haese (24) is PVDA-lijsttrekker in het district Borgerhout, Antwerps woordvoerder van de partij en zoon van PVDA-gemeenteraadslid Mie Branders. In mei zal hij ongetwijfeld de lijst trekken voor het Vlaams Parlement, en vermoedelijk ook verkozen geraken. D’Haese blijkt niet enkel fan van communistische dictaturen en Cubaanse folteraars, maar ook van anarchistische clubs die zich schuldig maken aan intimidatie, sabotage, straatgeweld en vernielingen. Eén van die clubs wordt momenteel zelfs door het federaal Parket in Brussel vervolgd wegens terrorisme, en dit o.a. voor het bekladden van de privéwoning van Brussels Minister-President Rudi Vervoort. SP.a en Groen zijn in Borgerhout coalitiepartners van de PVDA: Welkom in de ‘warme’ wereld van links, zonder cordon.

Gooi eens een granaat die keihard aankomt We beginnen ons klein speurtochtje op de publieke Facebookpagina van Jos D’Haese, meer bepaald bij de pagina’s die hij leuk vindt. Als goede stalinist houdt Jos van pagina’s die ongegeneerd de lof zingen van de Cubaanse dictator Fidel Castro, en zijn folteraarbeul Che Guevara: ‘ Fidel voor altijd, één jaar na zijn dood’ - ‘Een jaar na de dood van de historische leider van de Cubaanse Revolutie blijft het Cubaanse volk trouw aan de ideeën die hij heeft verwoord in zijn concept van de Revolutie, afgekondigd op 1 mei 2001 in Havana’, zo klinkt het op de gelikete pagina van ‘Cubanismo’.

Dat het volk van Cuba massaal het eiland ontvlucht is, net overigens als het volk van die andere rode heilstaat, Venezuela, blijft onbesproken.

Een ‘like’ is er ook voor ene Semir Mabrouk, die zowaar het partijbestuur van de SP.a wil uitmoorden met een granaat: ‘ Ik voel me de laatste weken net als een linkse guerrilla-strijder met een granaat waar de pin al is uitgetrokken, een granaat die ik zou willen gooien in het partijbestuur van een bepaalde linkse partij. (…) Ik hoop dat de granaat keihard aankomt, wij, Nieuwe Belgen, gaan ondertussen op zoek naar een alternatief, hasta la victoria siempre !’ Dat laatste is de strijdkreet van de Cubaanse slachters Fidel en Che. Nu goed, Jos is dus als echte PVDA’ er fan van gekke communistische dictators en would-be-revolutionairen die dromen van bommen en granaten. Tot zover geen verrassingen.

Maar steviger wordt het toch als Jos een ‘like’ geeft aan de pagina van een zeer gewelddadige anarchistische club uit Gent: het ‘Anarchis-

tisch Kollektief’. In tal van afbeeldingen, berichten en verslagen maakt die kleine, maar zéér extreme club er geen geheim van, dat zij illegale actiemethodes toejuicht.

Straatterreur in Brussel Op 17 december 2016 roept dat Anarchistisch Kollektief op de pagina die Jos D’Haese leuk vindt op tot deelname aan een anarchistische betoging in Brussel. De deelnemers ervan slaan aan het vernielen in de Europese wijk: er wordt een spoor van vernieling getrokken. Autoruiten worden ingeslagen, bushokjes vernield, reclamepanelen afgebroken, en de vitrineramen van het plaatselijke KBC-kantoor worden ingegooid.

De politie grijpt in en arresteert 56 anarchistische geweldenaars. Beelden die zij zelf verspreiden tonen de in het zwart geklede, gemaskerde geweldplegers. De beelden van de vernielingen worden ’s avonds getoond in de journaals van VRT en RTL. Een interessant element is dat deze kleine, maar zeer geweldda-

dige extreemlinkse club uit Gent ook betrokken was bij het verstoren en verhinderen van diverse lezingen van staatssecretaris Theo Francken in Gent. Die linkse aanvallen op de vrije meningsuiting vormden de rechtstreekse aanleiding voor Dries Van Langenhove om Schild&Vrienden op te richten. Het Anarchistisch Kollektief zegt over het verstoren van de lezingen door Francken bijvoorbeeld op 11 mei 2017 op zijn Facebookpagina: ‘steun voor verstoren lezing Theo Francken. Hopen respect voor de moedige actievoerders die eergisteren Theo Francken en zijn rechtse sympathisanten confronteerden in het hol van de leeuw, alsook voor zij die dit eerder deden in Brussel en Gent. De strijd gaat door!’ Vind-ikleuk, zegt Jos D’Haese.

Intimidatie en sabotage Op 5 november 2005 verschijnt op dezelfde Facebookpagina een aankondiging van een avond, waar men volgende vraag zal behandelen: ‘Moeten we ons houden aan het huidige dominante paradigma van geweldloosheid, of wordt het tijd dat

we grote vervuilers op een directe manier aanpakken door middel van intimidatie en sabotage?’ Die vraag stelt het Anarchistisch Kollektief, zo blijkt uit een post van enkele maanden eerder, in de context van ‘strijd’ tegen de bouw van een nieuwe grote gevangenis in Haren, nabij Brussel.

Die ‘strijd’ zal gevoerd worden door een Franstalige groep anarchisten, die op Facebook aanwezig is onder de naam ‘ Keelbeek libre – stop maxi prison’. De Facebookpagina ‘Keelbeek libre – stop maxi prison’ krijgt, uiteraard, een ‘like’ van PVDA-lijsttrekker D’Haese.

Terreur in Brussel Wat er zich op en rond het geplande bouwterrein van de gevangenis in Haren aan extreemlinks geweld en intimidatie afspeelt is eigenlijk onvoorstelbaar. Op 4 april 2016 wordt de vervolging van 12 anarchistische extreemlinkse terroristen als volgt aangekondigd door BELGA: ‘Het federaal parket opende in 2008 een gerechtelijk onderzoek naar mogelijke feiten van terrorisme binnen het Brussels anarchistisch milieu, meer bepaald door een groep mensen die zich “La Cavale” noemen. Dat onderzoek kwam in 2010 onder leiding van onderzoeksrechter Panou en spitste zich toe op betogingen en manifestaties die plaatsvonden sinds 2008, onder andere tegen de bouw van een nieuw gesloten opvangcentrum voor vluchtelingen in Steenokkerzeel, tegen de Europese instellingen en de eurocraten, de NAVO, de uitzettingen van vreemdelingen zonder papieren en de MIVB, maar ook tegen de komst van de nieuwe megagevangenis in Haren.

De groep had het ook gemunt op alle symbolen van autoriteit, zoals politiekantoren en bewakingscamera’s, en symbolen van het kapitalisme, zoals de grote shoppingcentra en bedrijvenparken.

In mei en september 2013 werden al verschillende huiszoekingen gehouden, maar nadien bleef het stil rond het onderzoek. De zaak kwam pas opnieuw in de belangstelling na verschillende feiten van vandalisme en erger tegen personen die betrokken zijn bij de plannen voor de megagevangenis in Haren.

Zo werden onder meer de privéwoning van Brussels minister-president Rudi Vervoort en het architectenbureau van Philemon Wachtelaer, dat de plannen voor de gevangenis maakte, beklad met graffiti en werden er ruiten ingeslagen. Ook werd brand gesticht op de werf van een aannemer en op het privédomein van de architect.

Het onderzoek werd intussen

afgesloten, de gebruikte bijzondere opsporingmethoden werden goedgekeurd door de Brusselse kamer van inbeschuldigingstelling en het federaal parket heeft nu zijn eindvordering klaar. Daarin beschuldigt het negen mensen van lidmaatschap van een terroristische groep en deelname aan de activiteiten van een terroristische groep gedurende periodes die verschillen naargelang de betrokkene. Drie van die negen worden door het federaal parket ook beschouwd als leiders van de terreurgroep.

Het federaal parket stelde ook een lijst op van 150 incidenten die plaatsvonden tussen 2008 en 2013 en waarvoor de groep verantwoordelijk zou zijn. Het gaat onder meer om een reeks brandstichtingen tegen allerhande gebouwen en wagens maar ook om onaangekondigde betogingen, vernielingen, winkeldiefstallen en slagen aan politieagenten.’

In juli 2017 werden 12 extreemlinkse terreurverdachten daadwerkelijk door de Raadkamer van Brussel naar de correctionele rechtbank verwezen. Sindsdien verscheen er in de pers niets meer over dit proces – we mogen dus aannemen dat het nog steeds loopt.

De groep vervolgde terroristen wordt dus door het gerecht aangeduid als ‘La Cavale’. De Facebookpagina die PVDA’er Jos D’haese liket, ‘ Keelbeek libre – stop maxi prison’, heeft ook een website: http:// haren.luttespaysannes.be. En wat staat er daar openlijk bij de links?

Jawel, een link naar… La Cavale. Een lijsttrekker die fan is van een groep die openlijk verbonden is met een vervolgde terreurgroep: je ziet het niet alle dagen.

Knokploeg, kalasjnikov, Tariq Ramadan Tot slot nog een paar extraatjes.

De man is actief bij de Jeugdbond voor Natuur en Milieu (JNM), een jeugdvereniging met aandacht voor ecologie. Jos D’Haese geeft op Facebook een like aan een groep daarbinnen die een wel erg duidelijke naam heeft: ‘Knokploeg’. Een onschuldig jeugdig grapje zoals de facebookpagina (met amper 27 volgers) doet vermoeden? Hoogstwaarschijnlijk.

Maar laat dat ook de verdediging zijn die door Schild&Vrienden wordt ingeroepen voor als humor bedoelde memes – een verdediging die door politiek, pers en gerecht meteen verontwaardigd wordt afgewezen. Als elke meme van S&V ernstig moet genomen worden, dan een Facebookpagina ‘Knokploeg’ van links ook.

Ook een like voor Abu Jahjah, kalasj-nikov-zwaaier en berucht knokker van formaat, mag niet ontbreken.

Opmerkelijk is toch ook de like voor Tariq Ramadan, de bekende Franse moslimextremist die weigert zich uit te spreken tegen de steniging van vrouwen in de sharia, die intussen in Frankrijk ook vervolgd en aangeklaagd wordt voor verschillende feiten van aanranding en verkrachting.

Intimidatie, sabotage, straatgeweld, terreur, knokploegen, kalasjnikovs en moslimextremisten: Gelukkig komt de PVDA op voor een ‘warme samenleving’, want wij kregen een beetje koude rillingen bij de Facebooklikes van PVDA-lijstrekker en Antwerps woordvoerder Jos D’Haese. En mogen we nu een uitzending van PANO over de PVDA verwachten?

HDG

12

Cultuur

11 oktober 2018

Van dik hout zaagt men planken

Theodoor van Loon in dienst van de strijdende Kerk

U moet me maar op mijn woord geloven. Ik had geen idee van de inhoud, maar hoopte dat de scenaristen (regisseur Van Laecke en ene Blom) geen idioot cliché zouden gebruiken als een pikzwarte collabo in een conflict met een hagelwitte broer.

IJdele hoop. De broers gaan voor de oorlog naar het Noordkasteel met twee meisjes en één ervan heet Sarah. Voelt u hem?

In BOZAR opent vandaag de tentoonstelling ‘Theodoor van Loon, een caravaggist tussen Rome en Brussel’. Van Loon stelde zijn kunst helemaal ten dienste van de Contrareformatie.

Witte broer verwaarloost die jongedame, maar vindt haar probleemloos terug in 1941.

Ze zit nochtans ondergedoken, want heel haar familie is al gedeporteerd in veewagens.

Het is natuurlijk maar een kleinigheid, het feit dat de deportaties pas in 1942 begonnen en tot en met het 19de konvooi met gewone treinen gebeurden. De (Londense?) radio weet ook meteen te melden dat Joden vergast werden, hoewel die industriële moord pas einde 1944 bekend werd. Staf de Clercq verschijnt in een toespraak in het Sportpaleis bewaakt door Duitse officieren en een roedel Duitse soldaten met hakenkruisvlaggen. Een historische leeuwenvlag is niet te zien. Zwarte en witte broer zijn inmiddels zo gebrouilleerd dat ze elkaar proberen af te knallen.

Een verzetsheld van … 10 jaar schiet ook naar de zwarte boef, en die schiet toch wel terug zeker. Het verzet hult het dode kind in een Belgische vlag. Alle witten spreken keurig Nederlands, dus geen sprake van het historische detail dat de marsbevelen van het verzet in Antwerpen … eentalig Frans waren.

Het absolute hoogtepunt is de bekentenis van de moeder van het gezin dat ze één keer een vluggertje had met een Joodse heer en dat de zwarte zoon een half-Jood is. Wat rest de sukkelaar nog anders dan zich een kogel door de kop te schieten? Een musical is geen geschiedenisles, maar minder 19de-eeuws melodrama zou de geloofwaardigheid van de kartonnen personages wat opgekrikt hebben. Nu is het van dik hout planken zagen.

Spektakel en muziek op niveau Studio 100 belooft een “Spektakel Musical” en spektakel krijg je. Permanente scènewisselingen, prachtige decors, veel figuranten en indrukwekkende staaltjes toneel, met een landend en brandend Brits jachtvliegtuig. Er is ook een overval op een trein en een paar veewagens van een konvooi, een

duidelijke referentie naar de overval op het 20ste konvooi (voor de eerste keer in veewagens) in Boortmeerbeek. Natuurlijk worden alle wagens geopend (in de werkelijkheid maar één) en schieten de Duitsers alle vluchtelingen neer, behalve Sarah. Het blijft echter een indrukwekkend staaltje van technisch vernuft. Als regisseur van een massaspektakel moet je Van Laecke alle eer gegeven. Die permanente werveling op de scène is professioneel ingeoefend.

Nergens haperingen of misverstanden. De acteurs (alternatieve casts) kennen hun vak.

Vooral Jonas van Geel en Jelle Cleymans als de broers slagen erin hun clichéteksten met een bewonderenswaardig naturel te debiteren. Klasse.

De partituur is geschreven door Willaert en Tura. De heren kennen er iets van. De muziek is melodieus en introduceert leidmotieven op het juiste moment. Nooit wordt het lawaaierig en naar analogie met de musicals van Andrew Lloyd Webber ligt alles gemakkelijk in het oor. En is er één hit. “Blijf bij mij” had ik eens op de radio gehoord zonder dat het opviel.

In de zaal slaagden Van Geel en Clara Cleymans bij hun duet erin een ogenblik echte ontroering te creëren.

Hulde ook aan de perfecte organisatie in een pop-upzaal met een ruime foyer. Dames, geen naaldhakken dragen, want verraderlijke keitjes op de parking en nog veel meters stappen naar de zaal. O ja, een vertegenwoordiger van hoofdsponsor KBC meldde het publiek dat de musical ook een actuele les is. Uiteraard zou “de bank van hier” nooit het vingertje durven heffen naar dat brave en verdraagzame Vlaamse publiek, nietwaar? Maar ik heb nog niet gehoord dat KBC iedere voorstelling honderd tickets schenkt aan de ziekelijke hedendaagse Jodenhaters uit Borgerhout en andere multikulwijken. Benieuwd of zij ook zo enthousiast zullen applaudisseren.

Jan Neckers

Eerder dit jaar werden de barokke schilders Gaspar de Crayer (Musée de Flandre in Kassel) en Michaelina Wautier (MAS in Antwerpen) terecht uit de vergetelheid gehaald. Nu is het de beurt aan Theodoor van Loon (ca. 15821649). Over zijn leven en werk blijven nog vele vragen onbeantwoord. Groeide hij op in zijn geboortestad Erkelenz, die toen in Spaans Gelderland lag? Bij wie genoot hij zijn opleiding?

Zeker is dat hij in 1602 in Rome werd gesignaleerd. Van Loon zou nog een aantal keren naar Italië reizen, waar hij diep werd beïnvloed door Caravaggio en Annibale Carracci, de twee belangrijkste Italiaanse schilders van dat moment. De tentoonstelling in BOZAR illustreert dat nog heel wat andere Italiaanse schilders zijn aandacht hebben getrokken, vooral Frederico Barocci, die Van Loon inspireerde voor de fysionomie van zijn personages.

Theodoor van Loon rekent men bij de eerste caravaggisten van de Zuidelijke Nederlanden. Het clair-obscur, de sculpturale figuren en de barokke sfeer zijn duidelijk ontleend bij Caravaggio, maar de kunst van Van Loon is verfijnder en verhevener. Zijn schilderijen zijn kleurrijker dan die van de Italiaanse grootmeester, waarmee Van Loon eerder aanleunt bij Carracci.

In opdracht van de aartshertogen De vernieuwende kunst van Theodoor van Loon kreeg in het begin van de zeventiende eeuw veel lof toegezwaaid. Hij was nog op een ander vlak een buitenbeentje. In tegenstelling tot de andere barokschilders, die ook portretten of mythologische taferelen op doek zetten, is het werk van Van Loon bijna exclusief religieus, volledig ten dienste van de strijdende katholieke Kerk. Dat heeft veel te maken met Wenzel Coebergher, de hofarchitect van de aartshertogen Albrecht en Isabella, die bij ons de Contrareformatie aanvoerden.

Op aansturen van de aartshertogen bouwde Coebergher een nieuwe kerk voor de ongeschoeide karmelietessen in Brussel en hij sprak Van Loon aan voor het merendeel van de schilderijen. Het was voor de schilder de eerste belangrijke opdracht, waarvan slechts vier doeken zijn teruggevonden, onder andere een devote heilige Teresa die knielt voor de Drie-eenheid. De vier werken, geschilderd in de periode 1613-1615, zijn te zien op de tentoonstelling. De composities zijn heel conventioneel en de invloed van Caravaggio is duide-

lijk merkbaar.

In 1619 klopte Coebergher nog eens bij Van Loon aan voor drie schilderijen bestemd voor de Sint-Hubertuskapel van het hertogelijke kasteel in Tervuren. Twee altaarstukken tonen taferelen uit het leven van de heilige Hubertus. Het derde is het mooiste: ‘Maria met Kind tussen Johannes de Doper en Johannes de Evangelist’ is een schitterende synthese tussen een classicistische compositie en de Italiaanse stijl van Barocci en Carracci. In dezelfde periode schilderde Van Loon een indrukwekkende ‘Aanbidding der herders’ voor de SintMartinuskerk in Ekkergem (Gent).

Oorspronkelijke plek De expo in BOZAR toont een aantal schilderijen uit de collectie van de Sint-Jan Baptist ten Begijnhofkerk in Brussel, die recent zijn gerestaureerd. Interessant is dat ze Van Loons hele loopbaan bestrijken. De ‘Piëta met Johannes de Evangelist en Maria Magdalena’ schilderde hij vermoedelijk tijdens zijn eerste verblijf in Rome, een moment dat hij nog niet volop heeft gekozen voor het caravaggisme. Dat doet hij wel in de ‘Bevrijding van Petrus’ (1617-1620).

Er is een ‘Heilige Drie-eenheid’, een thema dat Van Loon bijzonder origineel en in schitterende kleuren behandelt.

Eén werk blijft op de oorspronkelijke plek in de Brusselse begijnhofkerk: de ‘Heilige Ursula gekroond door het Kind Jezus’ (1626), een topwerk van Theodoor van Loon. Dat is ook het geval met Van Loons meest prestigieuze cyclus in de basiliek van Onze-Lieve-Vrouw van Scherpenheuvel, andermaal een samenwerking met Coebergher, in opdracht van de aartshertogen. Die lieten het bedevaartsoord bouwen als een bolwerk van de Contrareformatie. De zeven altaarstukken van Van Loon, met taferelen uit het leven van Maria, passen perfect in dit plan. Ook hier schilderde hij personages die de toeschouwer direct aanspreken zodat de gelovigen zich onmiddellijk kunnen inleven en laten inspireren.

De expo in BOZAR haalt Theodoor van Loon terecht uit de vergetelheid. Een tocht naar Scherpenheuvel laat zeven van zijn meesterwerken op hun oorspronkelijke plek beleven.

MMMV Tentoonstelling ‘Theodoor van Loon, een caravaggist tussen Rome en Brussel’, van 10 oktober 2018 t.e.m. 13 januari 2019, BOZAR, Brussel; www.bozar.be

Actueel

11 oktober 2018

Verkiezingen 2018

CdH-CD&V in Brussel In Brussel-stad komen CD&V en cdH nog met een gemeenschappelijke lijst op. Op BRUZZ (4 juli 2018) lazen we daarover: “De rest van de lijst is een evenwicht van ervaren politici en heel wat nieuwkomers. Huidige gemeenteraadsleden Hamza Fassi-Fihri (3), Bertin Mampaka Mankamba (5), Mi-Jeanne Nyanga-Lumbula (8) en Mohammed El Hamrouni (13) staan bovenaan de lijst, terwijl ex-schepenen Christian Ceux en Chantal Noël de lijst duwen.” De cijfers geven de plaats op de lijst aan, niet het IQ, de leeftijd of het aantal cumuls.

Mohammed El Hamrouni heeft zich inmiddels moeten terugtrekken, na een veroordeling wegens diefstal. Bertin Mampaka Mankamba nam in 2011 in Tripoli nog deel aan een van de laatste door Khadafi georganiseerde evenementen: een forum over de toekomst van Afrika en - kijk, kijk - een eventuele terugkeer van de Afrikanen in de diaspora naar het moedercontinent.

Mysteries Verder schrijft BRUZZ: “Een opvallende kandidate hoog op de lijst is de jonge Sara Marcireau (6), een Franse studente met ervaring bij een Frans parlementslid.” Onze nieuwsgierigheid was onmiddellijk gewekt. Welk parlementslid? Van welke partij? Waarom staat dat er niet bij? Dat is toch wel vreemd. Het wordt nog vreemder. Sara vermeldt in haar gedetailleerde cv zelfs pietluttige details: dat ze babysitter was voor haar broertjes en zusje en voor een vierjarige meisje in Parijs, dat ze een jongen hielp met zijn huiswerk, dat ze meewerkte aan de opendeurendagen op school… Maar dat parlementslid wordt nergens vernoemd.

En de aard van die ‘ervaring’ dus ook niet. En de Franse politici kennende, is dat misschien maar het beste ook…

“Iets lager (17) vinden we met Ronny Bekaert, de uitbater van het iconische homocafé La Reserve, een tweede Nederlandstalige kandidaat terug”, schrijft BRUZZ. Ai, ai, als sommige islamitische kandidaten van CD&V dat maar niet lezen. Dan is de kans reëel dat ze hem niet op de lijst naar boven laten springen,

maar van een hoog gebouw naar beneden.

Ongetwijfeld als teken van verbondenheid.

CD&V is onzichtbaar In Brussel-stad komt de CD&V tenminste nog op, zij het op een gemeenschappelijke lijst met de Franstalige spitsbroeders. In de meeste andere gemeenten van Brussel 19 is CD&V niet meer zichtbaar. Soms staan er nog CD&Vkandidaten op een “Lijst van de Burgemeester - Liste du Bourgmestre” of op lijsten als “Samen” of “Pro Ganshoren”, maar alleen in Anderlecht is er nog een echte CD&V-lijst. Die heet CD&V Plus en telt 16 kandidaten waarvan er 15 Nederlandse namen hebben. De ene uitzondering is Inès Qamha, en we willen haar het voordeel van de twijfel geven: moslimvrouwen hebben meestal niet zo’n christelijke voornaam. Alle kandidaten zijn zelfs Nederlandstalig. De lijst wordt geduwd door Walter Vandenbossche, die al heeft aangekondigd dat dit zijn politieke zwanenzang is. Ter vergelijking: in Brussel 19 komt het Vlaams Belang nog onder eigen naam op in vijf gemeenten, N-VA in twaalf. Dat is natuurlijk ook omdat niemand met hen wil samenwerken, niet bij de Franstaligen en evenmin bij de Vlamingen.

Maar die beide partijen capituleren tenminste niet. Ze hebben dan ook geen C in hun naam.

Met de lijst in Schaarbeek is iets ‘vreemds’ aan de hand. Het is al ‘vreemd’ genoeg dat minstens 21 van de 48 kandidaten een nietEuropese naam hebben, en we beschouwen de Spaanse, Portugese of Slavische namen natuurlijk als Europees. Op de verkiezings-

webstek “Brussel Kiest” wordt echter nog vermeld dat er in Schaarbeek een lijst cdHCD&V+ opkomt. Op de webstek van CD&V zelf - ja, in dienst van ’t Pallieterke moeten we ons soms tot in de meest louche uithoeken van het internet wagen - wordt van de CD&V-kandidaten in Schaarbeek gewoon gezegd dat ze “op de cdH-lijst” staan.

Een communicatiefoutje? Of hebben de cdH’ers op het laatste moment de dubbele lijstnaam overboord gegooid en mochten de CD&V’ers alleen op de lijst staan als dat onder de benaming cdH was? In Sint-Gilles zien we dezelfde tegenstrijdigheid tussen “Brussel Kiest” en de webstek van CD&V.

Franskiljons ook in de minderheid Een opvallende figuur op die lijst in Schaarbeek is Ibrahim Kebe, de voorzitter van de lokale CD&V-afdeling. Hij wil er zelfs burgemeester worden. Ja, zover is het al gekomen.

Hij kwam ooit als asielzoeker uit Guinee naar België, maar zijn asiel werd afgewezen. Desondanks mocht hij in het land blijven, en hij werd zelfs adviseur Gelijke Kansen en Diversiteit op het kabinet van CD&V-staatssecretaris Bianca Debaets. Ja, dezelfde Bianca die ooit Youssef Kobo aanwierf als medewerker op het kabinet Gelijke Kansen en Dierenwelzijn.

Youssef Kobo, een notoire Jodenhater met een obsessie voor het slachten van mensen en dieren, was ook een medestichter van Abou Jahjahs Movement X. Ja, sommige meisjes vallen voortdurend op de verkeerde vriendjes…

Wat nu de juiste benaming is van die lijsten, laten we in het midden, maar de invulling ervan is veelzeggend: in Sint-Gillis hebben 21 van de 31 kandidaten een niet-Europese naam, in Sint-Jans-Molenbeek zelfs 29 van de 45. Ja, de franskiljons kunnen tevreden zijn. Ze hebben “Bruxelles” volledig overgenomen, maar de vreugde was van korte duur.

Zelfs op hun eigen lijsten zijn zij al in de minderheid. En de Vlamingen zijn dan nog eens een minderheid binnen die minderheid. “Een kooi binnenin een grotere kooi”, zoals Kafka het omschreef.

In herinnering

Een westerse ‘Comical Ali’ De Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen van de Verenigde Naties, Filippo Grandi, houdt de omschrijving “vluchtelingencrisis in Europa” voor fel overdreven.

“We spreken de hele tijd alsof er sprake is van een vluchtelingencrisis, maar die is er helemaal niet”, aldus de commissaris in een interview met het Duitse “Handelsblatt”. Echte vluchtelingencrises zijn er in Libanon, Pakistan, Kenia en Colombia. “Europa is bezeten door een crisis, die uit een misvormde politieke waarneming is ontsproten.” Maak kennis met Comical Ali II…

Tégen asielcentra in Afrika De Duitse CSU-minister van Binnenlandse Zaken, Horst Seehofer, die onlangs liet verstaan dat migratie de moeder van alle problemen is, krijgt tegenwind van Grandi: “De voortdurende problematisering van migratie doet een atmosfeer van angst ontstaan, en roept zelfs vijandigheid op, die bijzonder gevaarlijk is.” Door die “opgeklopte stemming krijgen tegenstanders van migratie de mensen mee, wat op zich de oplossing moeilijker maakt”. Asielcentra op het Afrikaanse continent zijn voor deze duurbetaalde ‘Comical Ali’ geen goede zaak: “Ik als Hoge Commissaris voor de VN kan geen goedkeuring geven aan een voorstel dat de mensen het recht ontneemt in Europa asiel aan te vragen. Er zijn mensen die zeer dringende gronden hebben om in de EU bescherming te vragen.” Grandi, en met hem de VN, wil méér migratie. Hij roept de Europese staten op in de Middellandse Zee opnieuw méér vluchtelingen op te nemen, en hen in de havens te laten ontschepen: “Ik hoop dat minstens enkele landen zich opnieuw opnamebereid tonen.” De échte Comical Ali was de Iraakse minister van Informatie die, zelfs toen filmbeelden aantoonden dat het leger van Saddam Hoessein de smadelijke terugtocht had ingezet, bleef volhouden dat de eindzege een kwestie van dagen was.

Bij de échte Comical Ali had de realiteit de leugen ingehaald. Maar betreffende de migratieproblematiek zijn we er nog lang niet. ‘Comical Ali II’ blijft (voorlopig toch) de migratierealiteit ontkennen. Durft de EU zich verzetten tegen de VN-oekazen?

Piet van Nieuwvliet

13

Op het potje “Beste jonge kiezer, … de eerste keer op het potje, de eerste keer naar school, de eerste keer spruitjes eten, de eerste keer verliefd, de eerste keer zelf aan het stuur, de eerste keer het vliegtuig in. De eerste keer… Je vergeet het nooit…” Zo begint een handgeschreven en gefotokopieerde of gescande brief van twee CD&V-kandidaten uit Drongen, gericht aan de jongeren die voor de eerste keer gaan kiezen. Tussen alle kandidatenfolders, kaartjes en brieven in drukletters door valt een tekst in handschrift natuurlijk op. Een goede blikvanger, die echter de grond werd ingeboord door de infantiliteit en de banaliteit van de inhoud.

Dat zou allemaal nog vergeeflijk zijn als het om onervaren jonge snaken ging, maar de kandidaten die samen promotie maken voor zichzelf zijn respectievelijk in 1971 en 1958 geboren. De oudste moet ongeveer zestig zijn.

Hij heet Paul Goossens, niet te verwarren met zijn naamgenoot van De Morgen uit zijn gloriejaren. Hij beschouwt Nelson Mandela als zijn politieke held en op de partijwebstek schrijft hij over zichzelf: “Ik heb het krokodilsyndroom.

Mijn handen staan verkeerd, maar die mond is extreem groot.” Krokodillen zijn nochtans geen weekdieren. De eerste keer … dat we zo’n infantiel pamflet in handen kregen.

Geruïneerd door autohaters De Jules de Saint-Genoisstraat is niet de meest glorieuze van Gent. De huisjes zijn er bescheiden en meestal heel smal. De straat zelf is ook smal, met aan één kant een parkeerstrook, maar het is een eenrichtingsstraat, dus dat stoort eigenlijk niemand. Behalve dan de autohaters in het stadsbestuur. Zij hebben besloten dat die parkeerstrook moet verdwijnen om de buurt ‘leefbaarder’ te maken. Voor de meeste inwoners wordt dat een ramp. Mits enig zoeken, konden zij ’s avonds na het werk hun autootje nog wel in hun straat of vlak parkeren, maar dat zal in de toekomst onmogelijk worden en er zijn geen parkings in de omgeving, zelfs geen betalende. Op de wijkvergaderingen stelden vele mensen in verschillende bewoordingen dezelfde vraag: “Waar moeten wij onze auto’s dan kwijtraken?” Daar kwam nooit een antwoord op.

Een inwoner geeft lessen fotografie in een zaal in de buurt, en soms op een andere locatie. Maar door het “leefbaar” worden van die wijk, zal dat in de toekomst bijna onmogelijk worden. “Ik sleep voor elke les dertig kilo apparatuur en didactisch materiaal mee. Dat kan niet zonder auto. Hoe moet dat als ik nergens meer kan parkeren?” Geen antwoord.

Voor de vele inwoners die absoluut een auto nodig hebben, is er maar één oplossing: verhuizen. Mensen die niet meer kunnen verhuizen, zullen hun auto moeten verkopen. Het betreft maar één smalle straat, maar ze kan symbool staan voor de verbeten, hatelijke oorlog die het stadsbestuur tegen de automobilisten voert. Of moet iedereen misschien zijn leven riskeren in een stint?

Wouter Beke

Duitstaligen een minderheid in de scholen in Wenen Voor degenen die nog steeds dromen of blijven denken dat “het allemaal wel ten goede zal keren”, heeft het Oostenrijkse dagblad “Oesterreich” opmerkelijk nieuws: statistieken per arrondissement wat het dagelijks taalgebruik betreft van leerlingen in de lagere scholen van de hoofdstad Wenen.

Duitstaligen blijken nog in de meerderheid te zijn in slechts 6 van de 23 arrondissementen, te weten Hietzing (met 68 procent), Josefstadt (62 procent), het stadscentrum (56 procent), Alsergrund (53 procent), Währing (52 procent), en Liesing met 52 procent. Ze zijn met 50 procent in drie andere arrondissementen: Mariahilf, Döbling en Donaustadt.

Duitstaligen staan bijzonder onder druk in vijf arrondissementen: de wijk Favoriten met nog maar 19 procent Duitstaligen, Rudolfsheim-Fünfhaus met 18 procent, Ottakring met 18 porcent, Brigittenau met 17 procent en Margarethen met slechts 12 procent Duitstaligen.

De twee belangrijkste vreemde talen die in de lagere scholen in Wenen worden gebezigd, zijn het Turks en het Servo-Kroatisch. In Brigittenau maken Turkssprekende kinderen 27 procent van de schooljeugd uit.

Wat tonen die cijfers aan? De Slag om Wenen in 1683 werd militair door de Turken verloren, maar in de komende jaren kan de demografische en politieke slag door Turken gewonnen worden. Een soort uitgestelde wraak? Wie zal het zeggen?

Piet van Nieuwvliet

In de krant HBvl verscheen een artikel over het dochtertje van Wouter Beke dat haar vader heel erg mist. De verkiezingscampagne zorgt ervoor dat haar vader veel van huis is. Om het meisje toch het gevoel te geven dat haar papa dicht bij haar is, plaatste de burgemeester van Leopoldsburg, voorzitter van CD&V, parlementair en lijsttrekker in zijn gemeente, een verkiezingsbord op de slaapkamer en op zijn Facebookaccount. Alle middeltjes zijn goed om de kiezers te overtuigen op de grote leider te stemmen. Dat was al zo bij de grote wereldleiders, die eveneens hun kinderen en familie als smeerolie gebruikten om de oorlogsraderen te smeren.

Betwist verkeerplan In Brugge krijgen eigenaars en huurders die in de binnenstad gedomicilieerd zijn, twee parkeerkaarten. Maar mensen met een woning als tweede verblijf hebben daar geen recht op, terwijl ze jaarlijks meer dan duizend euro tweedeverblijftaks betalen. Onwettig, want discriminerend. Voormalig Antwerps politicus, advocaat en Brugse tweedeverblijver Hugo Coveliers ging de juridische strijd aan tegen het parkeerbeleid en tweeduizend euro aan parkeerboetes.

Een eerdere verzoeningsprocedure had geen oplossing gebracht. Dat lukte nu wel via de vrederechter. De parkeerretributies worden kwijtgescholden. Dat biedt de andere tweedeverblijvers de mogelijkheid om dezelfde weg in te slaan.

14

Brieven

11 oktober 2018

Pallieterke, De hypocrisie is eens te meer bewezen. Had Wouter ‘markske’ Beke niet beloofd om elk Vlaams gezin met een bezoek te ‘vereren’ naar aanleiding van de nakende verkiezingen. Zijn ze bij u komen aanbellen? Bij mij niet! Enkel heimelijk, bij nacht, zijn ze een flyer in de bus komen droppen. Zo kan ik het ook. Resultaat: ik blijf op mijn honger en houd er ‘t zuur aan over. Hoe moet ik nu mijn aversie tegen die partij van januskoppen kwijt? Ik had er zo mijn hoop op gesteld hen eens de oren te wassen.

Bijvoorbeeld, hoe zij het bestonden vernietigingsarresten van de Raad van State tegen private villabouw in een ongerepte groenzone (betonstop noemen zij dat) te Stekene te regulariseren. Proficiat, CD&V. K. Ongena - Stekene

Herman van Rompuy Pallieterke, In de Zondag van 30 september schrijft Herman van Rompuy over de transmigranten naar het Verenigd Koninkrijk: “Over hoeveel mensen gaat het? Zij willen niet eens in ons land blijven.” De vrachtwagenchauffeurs die ermee te maken krijgen, zitten wel in de problemen door die messenvechters en de gesloten parkings.

Al wat met migratie te maken heeft, krijgt buitensporige aandacht en inderdaad, dat is om de angst te onderhouden. Ik zie politici die daar misbruik van maken. Mag men na de aanslagen in Europa dan geen angst voelen?

C. Vossen - Brecht

VRT Pallieterke, Ik las dat verschillende radioprogramma’s en de nieuwsdienst van de VRT geld vragen. Er stelt zich maar één vraag, en die gaat over het geld. “Follow the money” zegt men dan. Dus, waar zijn de bonnetjes, de waardebonnen, de drankbonnen, de tegoedbonnetjes, de blanco en zelf in te vullen bonnen, de orderboekjes, de voorlopige facturen, de pro-formafacturen, de XXX-boekhouding, de echte facturen en de F.M. - Antwerpen echte boekhouding?

Verkiezingsshow Pallieterke, ‘t Is weer de tijd van ‘t jaar: temperatuurschommelingen, dan warm, dan koud, vochtig weer. Mensen zoals ik die last hebben van reuma zijn daar helemaal niet blij mee. Maar gelukkig zijn daar de verkiezingen. Voor de duidingsprogramma’s en debatten wordt dan thuis de tv op vrt gezet, met het geluid af. We zetten een muziek-cd op en gaan met de rug naar het scherm zitten. Zo’n sterke rode lamp doet Paul Helsen - Geel wonderen!

Pallieterke, De E-wereld was tot voor eind 2003 een rustige ingenieurswereld die werd gedomineerd door technische zaken die voor de gebruikers het grote voordeel van de betrouwbaarheid had. De mening was dat energie te belangrijk was om die aan de grillen van de markt over te laten. Dat inzicht ging verloren. De productiemaatschappijen die vroeger het net en de productiemiddelen (centrales) onder controle hadden, werden door de liberaliseringsrichtlijn van de EU gescheiden. Ook verzaakte de overheid aan het uitdrukkelijke verzoek om regels en randvoorwaarden op te stellen en op te leggen, waardoor iedereen zijn gang kon gaan en niet onder dezelfde omstandigheden moest produceren. Met als gevolg dat de liberale markt slecht werd aangestuurd om te zorgen voor de elektriciteitsproductie tegen de laagste kosten en met zo weinig mogelijk milieubelasting.

Door de in EU-verband afgesproken liberalisering van de elektriciteitsmarkt werd een cruciale sector op de schop genomen. Een betrouwbare sector werd omgevormd tot een vrijemarktsector compleet met marktaandelen, stroombeurzen en de onvermijdelijke opkomst van de snelle jongens met veel te weinig kennis en ervaring die beslisten. De markt zou dat allemaal gaan regelen, maar ten koste van wat ?

Wat gebeurt er met de prijs? Pikken de sterkste partijen de mooiste brokken weg? En wat zal er gebeuren met de kerncentrales, de groene stroom en het milieu?

Vele burgers vinden het de zoveelste verrottingsstrategie. Ze draaiden de laatste vier jaar al op voor de ontsporing. In het bijzonder diegenen die elektrisch verwarmen werden getrakteerd op een abnormaal dure stroomfactuur, in feite een verdoken belastingbrief. En dit als beloning dat ze al vele jaren in feite “groene” stroom gebruiken. Eandis moest de groenestroomcertificaten betalen en uitdelen aan de zonnepaneelgebruikers, maar kreeg de garantie het te mogen recupereren via de klanten, maar wel andere! Het wordt alleszins een complexe en lange zoektocht met een omvangrijk kostenplaatje waarvoor zoals steeds de burger zal opdraaien!

Hotels en en Hotels Gustaaf van de Clootwaar - ‘s-Gravenwezel restaurants restaurants waar Hotels en restaurants Vlamingen thuis zijn zijn Vlamingen thuis

waar Verliefd Vlamingen thuis zijn Verliefd op de de natuur-? natuur-? op Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

(Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Getover over Speur ik daar enige jaloezie over het imago dat een politiek geïnspireerde toverfee Bart de Wever heeft aangetoverd?

Als ’t nog zou kunnen voor 14 oktober…

Er doolt een frêle fee vermoeid hier rond van wie politikasters blijkbaar willen dat zij haar toverkunst gebruikt terstond om hun imago hogerop te tillen.

Al is 't haar opdracht toverfee te zijn tot aan het einde van haar levensdagen, zij doolt verstrooid in ’t rond langs straat en plein en stelt zich ongerust een aantal vragen.

Wanneer zij denkt aan wat ze deed voor Bart…

Al wil ze daar niet al te fel op roemen, gaat zij te rade in haar eigen hart, zou zij het toch een tovertoonbeeld noemen!

Van onze hofdichter

Liberalisering elektriciteitssector

Huisbezoeken

Het drama is, nu willen ze allemáál dat ze ook voor hén zoiets te voorschijn tovert, iets strafs dat Europees en regionaal gegarandeerd des kiezers gunst verovert.

Ze willen allemaal zo'n straf profiel.

Kris Peeters, Rutten en Crombez en Beke, om nog van Jinnih Beels te zwijgen en Dedecker, staan in de reke voor een teken van het feeken, maar zij is 't moe en mokt: "Ik voel mij hier niet lekker.

Naar Wonderland ga ik en 'k vraag asiel..."

Hector van Oevelen

Rechtzetting Pallieterke, Ik kreeg kennis van een artikel waarin mijn naam wordt genoemd en waarbij ik op verkeerde wijze werd geciteerd. Het betreffend artikel kreeg als titel "Geen steun voor Ronse" in ’t Pallieterke van 27 september jl. In bijlage zend ik u de volledige tekst van mijn tussenkomst, waarbij ik enkel en alleen stelde dat niet alleen een motie voor de afschaffing van de taalfaciliteiten in Ronse moet gestemd worden.

Ik hoopte inderdaad dat de indiener van de motie - de heer Jan Laeremans - mijn opmerking zou volgen en zijn motie zou uitbreiden, hetgeen hij jammer genoeg niet deed. Mijn stemgedrag zou anders geweest zijn (!) en dus vandaar mijn stemgedrag en dat van CD&V. Ik verzoek u dan ook mijn bijgaande tekst te publiceren en de ten onrechte citering recht te zetten.

Mijnheer de Voorzitter, Ik heb aandachtig geluisterd naar de motivering van de motie zoals ingediend door het Vlaams Belang. Ik heb in feite slechts één duidelijk argument gehoord dat door de heer Laeremans wordt herhaald om zijn vraag te motiveren m.n. het regime van de taalfaciliteiten waaraan de stad Ronse onderworpen is brengt extra kosten met zich mee want het stadspersoneel moet tweetalig zijn.

Dat zal inderdaad wel zo zijn. Maar, zo heeft wel iedere stad en gemeente zijn of haar eigen financiële problematiek. Verder stelt de motie dat de provincie Vlaams Brabant zich bij de stelling van Ronse zou moeten aansluiten omdat zij (= Provincie Vlaams Brabant) ook geconfronteerd wordt met dezelfde problematiek.

Het valt echter op dat er in de rand rond Brussel, en met name vanuit de zes, geen dergelijke signalen werden opgevangen, zodat men er kan van uitgaan dat de situatie hier op financieel vlak niet als problematisch wordt ervaren. Trouwens sommige faciliteitengemeenten kunnen wél degelijk fusioneren, zij het enkel met een gemeente met hetzelfde taalregime. Rode-Drogenbos en Linkebeek vormen zo reeds een politiezone – hebben een politiereglement dat op mekaar is afgestemd, enz….

Tot slot en zeker niet onbelangrijk, is het regime van de taalfaciliteiten historisch in het leven geroepen tijdens besprekingen die volledig gestoeld zijn op een politiek akkoord.

Daar nu slechts één element uithalen om de gehele problematiek in vraag te stellen kan niet. Als het faciliteitenregime in vraag moet gesteld worden zal dit deel uitmaken van een groter geheel, zal dit niet alleen voor Ronse in vraag moeten gesteld worden en zal dit gestoeld worden op een politiek akkoord.

In die optiek stel ik voor, de motie waarbij enkel wordt gevraagd dat de Provincie Vlaams Brabant zich zou aansluiten bij de motie van Ronse en waarbij gevraagd wordt om aan de federale regering te vragen alles in het werk te stellen de taalfaciliteiten enkel voor de stad Ronse af te schaffen, niet te steunen.

naam Layouter

PAL 00

Restaurants

Kruisende woorden oplossing 1129

E

R G E

X U

I

A

T

S

F O O R

T

X

A

E

L

X N X

I

E

P

X

X

A D X

L

E N

R A K

S

T

I

P

T

E

X D E

D E

X

A

I

R

X

T

E

R

E

K N I

T

B R O E D

R

N X

F

I

T

T

X

V

X

K

I

E N E N

A A

T

X

E N X G

I

G R A A

F

X G E N

D X

X

B

L

I

L

E G

Anne Sobrie – Sint-Genesius-Rode schepen - provincieraadslid

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A A D D B C A O C A M E D P A M E E S A F L C X G L U C H A S E I K X Y J O B L K O R O L R U N

blz. 00

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

11 oktober 2018

Hanen aan de Gaverbeek De tweede speeldag van de Champions League en de Europa League zijn afgewerkt. 3 punten op 12 voor onze ploegen. Gebuisd! Dat men ten onder gaat in Madrid tegen Atletico, dat kan ik nog aanvaarden, maar de boot ingaan tegen Sarpsborg 08 en Dynamo Zagreb, dat is minder te pruimen. Gelukkig was er Standard, dat met bloed, zweet en tranen de meubelen kon redden tegen de Turken van Akhisarspor. Ik moet eerlijk zijn, ik had nog nooit van die ploeg gehoord.

De nederlagen van Club Brugge, RC Genk en Anderlecht waren bedroevend, maar de impact was toch het grootst in het Astridpark!

Wanhoop en verbijstering alom. De supporters waren ontgoocheld. Marc Coucke is de kop van Jut. Men had veel van hem verwacht, vooral meer kwaliteit. De transfers zijn echter Anderlecht-onwaardig gebleken. “Coucke maakt paars-wit kapot. Vanhaezebrouck en Coucke moeten buiten!” Dat was wat leefde in het Astridpark na de nederlaag tegen Dynamo Zagreb.

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Bodyguards voor Arie Enkele dagen later moest paars-wit op bezoek naar Waregem en won met 1-2. Oef! De ontlading was groot. De druk moet gigantisch geweest zijn. Anderlecht moet nu vertrouwen putten uit die overwinning en een reeks neerzetten. Met wedstrijden tegen Cercle, Eupen, Lokeren en Waasland-Beveren moet dat mogelijk zijn. Raymond Goethals zou gezegd hebben: “Nie zievere moe speile.”

De tegenstander van zondag, Zulte Waregem, zit serieus in de penarie. Ik heb enkele jaren in Kortrijk gewoond en was lid van de Golfclub van Waregem. Ik heb er vele uren doorgebracht en veel mensen leren kennen.

Ook bij wijlen Prudent Bettens, boegbeeld van SV Waregem, kwam ik vaak over de vloer.

Hij had een taverne in het centrum van de stad. Waregem Koerse was jaarlijks een vaste afspraak.

Wat ik nooit zal vergeten, was een voorval met Arie Haan in het Regenboogstadion. De

Nederlander had Hervé Delesie, de linksbuiten van Waregem, zwaar geraakt aan de knie. Bij ons volgende bezoek aan de Gaverbeek werden we warm ontvangen. De ganse week was er in de media grote heisa geweest. Delesie beweerde dat Haan hem opzettelijk van het veld had getrapt. Er werden zelfs bodyguards ingehuurd om Haan te beschermen. Er heerste een vijandige sfeer.

Toen we het veld opkwamen voor de opwarming zagen wij een ‘haan’ die was opgehangen aan de deklat van het doel. Op het speelveld liepen ook nog van die beesten. Arie werd de ganse match uitgefloten. Het was niet om te lachen, geloof mij, maar Haan deed of zijn neus bloedde. Hij gaf geen krimp, bleef kalm en speelde gewoon zijn wedstrijd, alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Na de wedstrijd moest de rijkswacht ons begeleiden tot aan onze bus.

Met hanen heeft men altijd last…

Gille van Binst

AA Gent blijft verliezen en ontslaat trainer Vanderhaeghe

Roskammen

De nagel op de kop Sporting Anderlecht, recordclub betreffende Belgische titels, is ernstig ziek, aldus de media. De uitzege tegen Zulte-Waregem verandert daar niet veel aan. Voetbalchef Stephan Keygnaert schreef profetisch in Het Laatste Nieuws na het debacle tegen Dynamo Zagreb: “Marc Coucke en Luc Devroe zullen Hein Vanhaezebrouck ongetwijfeld een dezer dagen ontslaan. Omdat bestuursmensen altijd wachten tot dat moment waarop naakte cijfers met de steun van de vox populi het perfecte alibi kunnen vormen voor hun eigen fouten.” Dat is de nagel op de kop slaan.

Mogelijk maakten genoemde bestuurders hun grootste fout toen ze zich met veel poen en poeha meester maakten van een voetbalbastion dat decennialang het uithangbord was van de Brusselse bourgeoisie. Manager Luc Devroe is dan wel in Brussel geboren, op zijn tiende “emigreerde” hij al met zijn ouders naar Kortrijk. Hein Vanhaezebroeck is daar geboren, terwijl Marc Coucke het levenslicht zag in Gent.

We vrezen dat dit oervlaamse trio niet te best geïnspireerd was toen ze de idee kregen dat in Brussel de absolute voetbalglorie op hen lag te wachten. Vlaamse “roots” en mentaliteit staan zo goed als haaks op die van het establishment. Aan aanwezigheid daarvan is in de Brusselse tribunes nooit gebrek geweest. Misschien had Hein, met voorsprong de kwetsbaarste van dat trio, daar beter aan gedacht toen hij zijn handtekening zette onder een contract goed voor een miljoen euro op jaarbasis. Dat poen binnenrijven veel kan betekenen in het leven maar niet noodzakelijk gelukkig maakt?

Het volstaat als bewijs dezer dagen naar het bekkentrekken van topcoach Hein van Anderlecht te kijken. Of de gezichten van de beleidsmensen Coucke en Devroe.

Inworpcoach Inmiddels moet het niet veel gekker worden in het commercievat professioneel voetbal. Bij Liverpool heeft zojuist, naast een T1, T2, T3 en mogelijk T4 en T5, ook nog een inworpcoach zijn blijde intrede gedaan in het peperdure coachingclubje van “the reds”. U leest het goed: een inworpcoach!

Hoofdcoach Jurgen Klopp gunde de primensen van Gent en omstreken. Het lag dus in de lijn der verwachtingen dat Yves Vanderhaeghe met zeep aan zijn buIk zou vliegen bij AA Gent na de zware nederlaag tegen Racing Genk. Dat de voorbije transferpolitiek van AA Gent meer weg had van een platte commerciële bedrijvigheid dan van een gezond en sportkief beleid kunnen ze niet in de schoenen van Vanderhaeghe schuiven. Eenvoudigweg omdat hij op dat vlak niets in de pap te brokken had.

Al ooit een bestuur geweten dat zijn niet altijd onschuldige hand in eigen boezem stak? Misschien wel, maar we zullen het toch ver moeten gaan zoeken.

Drie trainers uit de hoogste klasse, toevallig of niet alle drie uit West-Vlaanderen, hebben al betere tijden gekend. Vorig seizoen nog gelauwerd en op handen gedragen onder het zingen van “zo ne goeie hebben we nog nooit gehad”, laten ze het nu afweten. Kan het dat ze op korte tijd de stiel verleerd hebben? De tiende competitiedag stond, alle heilige eden ten spijt, dan ook in het teken van de vraag wie van die drie het eerst aan de deur zou gezet worden. Hein Vanhaezebrouck bij Anderlecht, Francky Dury bij Zulte-Waregem, of Yves Vanderhaeghe bij AA Gent? Een overzicht van een merkwaardige en onaangekondigde teloorgang.

Opluchting De uitoverwinning van Anderlecht tegen Zulte-Waregem was niet alleen meer dan welkom, ze werd gevierd alsof paars-wit aan een ramp ontsnapt was. Misschien is dat wel zo.

Niet het minst voor Hein Vanhaezebrouck, die zwaar onder vuur lag en, gelukkig voor hem, in afwachting van de volgende thuiswedstrijd - tegen Cercle Brugge - even op adem mag komen. Het zat de laatste tijd wat scheef in het verstandshuwelijk tussen voorzitter Coucke en Vanhaezebrouck. Dankzij de zege is de relatie

even gered. Maar voor hoelang? Dat zal minder van de trainer dan van de spelers afhangen.

Wat ze tegen Zulte-Waregem lieten zien, was alweer niet denderend. We gaan niet moeilijk doen. De spons erover.

Dieptepunt Dan komen we bij Francky Dury, die er niet naast kan kijken dat Zulte-Waregem zeven keer op rij verloor en met amper vijf punten op de voorlaatste plaats staat. Dat de trainer van Essevee zijn vak onder de knie heeft, staat buiten kijf, wat niet belet dat hij zijn ploeg tot dusver niet op de rails heeft gekregen. Dat Dury in het verleden als reddende engel een pierewaaiend Zulte-Waregem verscheidene keren boven water hield, zijn ze aan de Geverbeek nog niet vergeten en dat speelt in zijn voordeel. Na de uitwedstrijd tegen Charleroi volgt de wedstrijd van erop of eronder, tegen rodelantaarndrager Moeskroen. Of Dury zich nog langer verlies kan permitteren, is, zelfs met zijn status, onwaarschijnlijk.

Eigen schuld Daarmee zijn we bij nummer drie van de veel geplaagde trainers beland. Voorzitter Ivan De Witte en zijn rechterhand Michel Louwagie staan niet bekend als de meest geduldige

meur van dat nieuwe vak aan de 42-jarige Deen Thomas Gronnemark. Een ex-bobsleeër. Ongetwijfeld een man met veel kennis betreffende inworpen.

Volgens Gronnemark behelst een inworp op zijn minst dertig technische aspecten waarop kan getraind worden. Meer nog, de man staat versteld dat geen enkele topploeg het lichtende voorbeeld van Liverpool volgt. Nochtans lag het niet aan vaak verkeerd inwerpen dat Liverpool in de jongste Champions League-match in en tegen Napels onderuitging.

Na verdere opgang van de inworpcoach wordt het hoog tijd dat de bestuursraden van de topclubs ernstig nadenken over de aanwerving van een hoekschopcoach. Of een kopbalcoach. Of een eerste zonecoach.

Of een tweede zonecoach. Of een shirtkleurencoach.

Of een duwcoach. Wie weet kan dat zelfs Anderlecht uit de puree halen. Hoe dan ook, keuze te over om de kansen op succes in elke match gevoelig op te krikken. Om nog te zwijgen over de aanvoer van vers voer voor het analistenclubje. In de opfokwereld van veel zaken die er in het voetbal amper of niet toe doen, onthouden we de quote van voorbije week. Die kwam van de coach van Club Brugge, Ivan Leko.

Hij vond het een enorm compliment (sic) dat zijn collega en schreeuwlelijkerd Diego Simeone het spelsysteem van Atletico Madrid had aangepast aan het zijne. Niet dat we daar op weg naar het 3-1 verlies veel van merkten. Maar we zijn coach noch analist, en we gunnen iedereen zijn pleziertje. de Grote Oude, wist het antwoord evenmin.

Te druk bezig met bouwen. En in dat milieu moet ge met gezever over zieltjes en dat soort papengeklets niet afkomen. Ten einde raad vroegen we het aan het voetvolk. Dat wist het wel. De supporters bewezen het met een massale afvaardiging in Eupen, waar ze hun ploeg een achterstand zagen ophalen en uiteindelijk zegevieren.

Pretbederver

Dat wordt wennen. Antwerp, pardon... R Antwerp FC, gaat de tribune tegen de vlakte gooien waarop iemand, die ons even vertrouwd is als onze schaduw, op zijn minst twee dozijn broeken heeft versleten. De trouwe rood-witte ziel is er het hart van in dat de gammele en tot op de draad versleten houten banken plaats moeten ruimen voor een nieuwe tribune. Dat hebben de generaties die in de loop van al die jaren weer en wind trotseerden om hun ploeg aan te moedigen vanop tribune II niet verdiend. Een relikwie werpt ge niet zonder meer overboord.

Als daar maar geen vodden van komen.

Daarmee zijn we, naar wekelijkse traditie, pardoes in de Proximus League (1B) terechtgekomen. Nu Westerlo, na een onverhoopt knappe start, het wat laat afweten, staan KV Mechelen en Beerschot-Wilrijk samen met Lommel met een gelijk aantal punten op kop van de rangschikking. Tubeke en OH Leuven buiten beschouwing gelaten, staan de overige zes ploegen op een zakdoek bij elkaar. Met andere woorden, er is een nek-aan-nekrace bezig die alle kanten uit kan. Grote vreugde op het Kiel, waar een late winninggoal voor een vroege carnaval zorgde; iets waar ze in het Olympisch Stadion een patent op hebben.

Dat trainer Stijn Vreven de pret kwam bederven met zijn stelling dat Beerschot-Wilrijk nog lang geen topploeg is, mag u op zijn rekening schrijven.

Rondvraag

Bondscoach gezocht

Naar aanleiding van de bouw van een nieuw stadion op de Bosuil vroeg Gazet van Antwerpen zich af of de ziel van Antwerp niet in gevaar is. De ziel van een club, wat is dat eigenlijk? In deze tijd van peilingen steekt het niet op een peiling minder of meer. We begonnen onze rondvraag in het Antwerpsanhedrin.

Nu Kevin de Weert het als bondscoach voor bekeken houdt, moet de wielerbond op zoek naar een opvolger. De man, vrouw of onzijdige moet aan enkele criteria voldoen die we voor de gegadigden kort samenvatten. Het moet iemand zijn die goed van de tongriem is gesneden. Een vrank blad hebben, zeg maar.

Mensen van boven de tachtig mogen zich kandidaat stellen, maar de kans dat zij aan de bak zullen komen, is gering. Ervaring als renner of als oefenmeester is een pluspunt. Wie zich geroepen voelt om De Weert op te volgen, moet er wel rekening mee houden dat de financiële middelen van de arme maar propere wielerbond, in verhouding tot de wielerploegen, eerder karig zijn. Wat niet betekent dat de nieuwe bondscoach grauw zal zien van de honger. Schrijven richten aan: p/a KBWB.

Relikwie

Wie van de drie?

15

Vraag en antwoord Omdat zijn weldaden niet te tellen zijn, wilden we het eerst vragen aan Luciano D’Onofrio, sportief directeur van Antwerp, maar die gaf niet thuis. Wellicht was hij op zoek naar witte raven om de Great Old te versterken en zijn bankrekening te spekken. Nu, eerlijk gezegd waren we niet van plan met de man een glas te gaan drinken, het omgekeerde zal ook waar zijn. Paul Gheysens, baas van Ghelamco en van

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

11 oktober 2018

Veredeld reclamebureau De openbare omroep kwam onlangs opvallend in het nieuws, en het is altijd een gevaarlijke zaak als nieuwsbrengers nieuwsmakers worden. Doorgaans is het dan om aan te kondigen dat een journalist ervoor kiest in de politiek te stappen. Of het is omdat ze een misdaad hebben gepleegd. In beide gevallen zijn u en ik er de dupe van.

Deze keer was het om een andere reden.

Er werd bekendgemaakt dat organisaties en culturele instanties kunnen betalen voor verslaggeving op de VRT-radiozenders, die meer dan 60 procent van de markt controleren. Dat is deontologisch totaal onverzoenbaar met de taken en opdrachten van een openbare omroep, en volgens sommigen nog erger dan wat er allemaal mag passeren op hun nieuwsdienst. Achteraf gaven die wel eerlijk toe dat dat een spreekwoordelijke overdrijving was. De nieuwsredactie blijft de kroon spannen.

Spreekwoordelijke overdrijvingen niet te na gesproken, was er toch grote consternatie in de weelderige salons van onze redactie. De redactie werd overstelpt door vragen van eigen journalisten en lezers. Vooral onze oorlogsverslaggevers en misdaadspecialisten waren verontwaardigd. En terecht. Hier werken we onder de huidige CEO volgens de allerstrengste ethische en objectieve standaarden, wat de prijs niet ten goede komt. Gelukkig konden we, dankzij stevig syndicaal verzet, onze whisky- en sigarenlounge behouden.

NTGent in plaats van Händel De vaststelling dat, in tijden van fake news, internet-burgerjournalistiek en loodzware besparingen bij redacties, die persmuskieten en broodschrijvers van de VRT gewoon voor de hoogste bieder schrijven, smaakt wrang. Het is geen toeval dat “De Madammen” het meest in het oog springen. De titel draagt de insinuatie van roddeljournalistiek met zich mee die

deze zaak het best beschrijft. De Reyerstoren blijkt een veredeld reclamebureau dat betaald wordt met belastinggeld en dat het geschade geweten sust door communistische sympathieën te koesteren. Geen reclame dus voor La Resurrezione van Händel van Fabio Bonizzoni in de Bozar op Radio 2, nochtans door critici en kenners een grandioos en dramatisch muziekstuk genoemd, die met passie de majestueuze oratorio brengt en de harten van de luisteraars sneller doet slaan. In plaats daarvan krijgt de brave burger gesponsorde reclame van de NTGent. U weet wel, dat rode ensemble dat jihadisten wil opvoeren in het theater, liveporno op de bühne brengt met jonge kinderen naast de vrijende acteurs, en een processie van “sperma en eicellen” door de straten van Gent uitvoerde. Dat zou ons naar verluidt moeten doen nadenken over wat het betekent om Vlaming te zijn en nota bene in moeten gaan tegen de vermarkting van de kunst en de individualisering van de samenleving.

De groep maakt bovendien in opdracht van de Vlaamse overheid een Vlaams paviljoen voor de wereldtentoonstelling in Dubai. Kwatongen beweren dat het thema daar wel wat meer in de lijn van de lokale zeden en religie zal zijn, maar goed.

Al sinds keizer Jozef II We hebben dus een overgesubsidieerde theaterorganisatie, die dan nog eens opdrachten krijgt van de Vlaamse overheid, en vervolgens betaalt aan de staatsomroep om reclame

Kruisende woorden 1130

te maken voor haar eigen voorstelling die de vrije markt in vraag stelt. Il faut le faire! Ondergetekende heeft inderdaad vragen bij de marktwerking in deze, maar mijn antwoorden zullen niet zijn wat die jongens, meisjes en x’jes zouden wensen. En is het toeval dat de steun voor die werking weer uit Gent komt? Een beschimmelde situatie, als je het ons vraagt.

Bart Cardon, Vlaams Parlementslid van Groen, liet aan HLN weten dat de keuze op basis van inhoudelijke criteria moet gebeuren.

Maar ook dat kan geen oplossing zijn, gezien wat het Vlaams cultureel leven allemaal uitwerpt. Enkel Studio 100 zou dan nog de vereiste normen halen. De laatste keer dat in Vlaanderen een cultureel evenement van enig inhoudelijk niveau werd georganiseerd, zat keizer Jozef II nog als eregast in de tribune. Ze

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C

Goed fout!

Als je Trump heet, door huwelijk of zo, kan je bijna geen goed meer doen. Je mag dan een tropenhelm dragen om je te beschermen tegen de zon in, jawel, de tropen, maar dan is dat plots een “kolonialistenhelm”. Soms lijkt het alsof geboren dan wel geëmigreerde Afrikanen slechts bestaan om boos te zijn op de blanken.

Een zekerheid

D

Op het moment waarop u dit leest, is het nog altijd koffiedik kijken wat de gemeenteraadsverkiezingen zullen brengen. Eén ding staat echter als een paal boven water: wat het ook wordt, ‘t is de schuld van de sossen!

E F

Papiervertier

G

Dezer dagen puilt onze brievenbus weer uit van de verkiezingsreclame. Daaronder ook fraaie folders van kandidaten die anders fulmineren tegen elke boom die moet wijken voor de samenleving. Het doel heiligt allicht het boomverbruik.

H I

Links feestje

J K L HORIZONTAAL A. Naar een betrekking dingen B. Doorslaggevende argumenten Personage uit FC De Kampioenen C. Internetlandcode voor Egypte Familielid - Afstandsmaat - Muziekschijf D. Herdenkingsmonument in Ieper E. Bekende britpopband Andersom plaatsen F. Gepland winkel- en ontspannings- proj ect van Bart Verhaeghe - Balletterm G. Sovjet-Unie - Windrichting Russische dans H. Pastagerecht - Per persoon I. Centrale ruimtes in Romeinse gebouwen - Octrooi J. Doe alsof - Samenwerkingsverband K. Met plezier - Momenteel - Tin L. Dorp in Vlaams-Brabant

hebben toen erg hun best moeten doen, want de keizer was als beschermheer van de opera van Wenen wel een en ander gewoon. Oorspronkelijk had men de Habsburgse keizer in de Gentse stadsschouwburg ontvangen willen ontvangen, maar er waren problemen met het hout. Dat was immers gekraakt en de toenmalige burgemeester wilde daar niets aan doen.

Men heeft toen beslist de voorstelling te laten doorgaan in Antwerpen, wat voor een ander model stond dan Gent. Dat had heel wat voeten in de aarde, want in de Spaanse Successieoorlog had de familie van de Antwerpse burgemeester aan de verkeerde kant gevochten, wat Jozef II niet vergeten was. De toenmalige pers heeft daar toen niets over geschreven. Ze zat toen ook al in de zak van hogere heren.

Don King

VERTICAAL 1. Gebeurtenis op 14 oktober 2018 2. Klapstuk - Zelfhulpgroep voor alcoholisten 3. Linkeroever - Cijfer - Trappistenbier 4. Fournisseurs 5. Jongensnaam - Stimulerende drug 6. Cerium - Amerikaans schrijver (1809- 1949) van veelal nachtmerrieachtig

werk - Dialectwoord voor ‘voila’ 7. Entreegeld - Aanraders 8. Zware hamer - Neon 9. Getij - Leer van het voorschrijven van medicijnen 10. Transportsysteem 11. Elektromagnetische puls - Tijdperk Uitholling in de muur 12. Voorzetsel - Losgeslagen

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1129 VINDT U OP BLZ. 14

De Grote Omarming van Antwerpen, vorige zondag, is een gebeuren dat uit min of meer dezelfde hoek komt als Hart tegen Hard en andere dergelijke initiatieven. Helaas, de linkse vrienden zijn niet aan de verhoopte 12.000 deelnemers geraakt. Maar wie was er wel? De verse Antwerpenaar Kris Peeters! Hij begint de weg te vinden. De verkeerde dan.

Vrede stichten Voor de grote Sinterklaasdiscussie over Zwarte Piet weer losbarst, hebben wij een eerbaar compromis gevonden om die kwestie voor eens en voor altijd op te lossen. Sinterklaas houdt zijn pekzwarte pieten, terwijl de roetpieten en kleurpieten aan de kerstman worden toegewezen. Opgelost!

Zelfs wij, gepatenteerde wereldvreemde inktkoelies, zijn daar voorstander van. Tegenstanders van propere lucht mogen zich melden, wij hebben er nog altijd geen gevonden.

Het einde Wij zijn er niet helemaal zeker van, maar ons bereiken berichten dat artikel 1 van de N-VA-statuten zich tot Wim Distelmans heeft gewend. Om te pleiten voor stille euthanasie.

Broekzele Van de Kamerfractie Vuye en Wouters kan mogelijk veel kwaad gezegd worden, vooral dan bij hun voormalige partij, maar Hendrik en Veerle slaan dikwijls nagels met koppen. Zo maakten ze haarscherp duidelijk dat de regeerverklaring deze week een ongebruikelijke planning kende, omdat Brussel in 2022 de top van de Francofonie wil binnenhalen. Met dank aan de N-VA: die staat er bij en kijkt er naar.

Schande!

Wij horen de laatste tijd niet zoveel van onze intieme vriend de Libanees. Wordt het niet hoog tijd voor hem om te protesteren dat de peilers systematisch de verwachte hoge uitslagen van zijn massapartij Be.One onder de korenmaat stellen?

Plaatsverwarring Er zijn mensen die geen kans missen om een kemel te schieten. Zoals de Antwerpse burgemeesterskandidaat die denkt dat er van de Goedehoopstraat in de Parochie van Miserie tot aan het stadhuis in file wordt gereden, zodat hij ‘s ochtends te laat op het werk zou zijn. Of zou hij een andere file bedoeld hebben?

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Dilemma Nog over de Grote Omarming van vorig weekend, het verbroederingsfeestje tussen de groene en ultrarode kiezers. Als er maar twee derde van de verhoopte opkomst was, 8.000 in plaats van 12.000 man, worden er dan ook maar 8 van de 12 aandachtspunten aangehouden? Dat smeekt om een Volkscongres!

Wie wel?

Met man en macht wordt sinds enige tijd geprobeerd om propere, gezonde lucht tot thema van de nakende verkiezingen te maken.

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be