't Pallieterke van 18 oktober 2018

74ste jaargang • nummer 42 • donderdag 18 oktober 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

”

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Journalisten zijn linkse activisten geworden”

Zweedse coalitie nog niet dood Koop ‘t Pallieterke voor een andere kijk op de verkiezingen

Directe democratie wil boerkaverbod Zwitserland is hét land van de directe democratie en de vele referenda. Op zondag 23 september laatstleden werd in het kanton Sankt Gallen gestemd over een voorstel om de boerka te verbieden, en twee derde van de deelnemers sprak zich uit voor een verbod.

Sankt Gallen is het tweede Zwitserse kanton dat over de delicate boerkakwestie een stemming hield.

66,65 procent stemde voor een wet waardoor een persoon die in de publieke ruimte het gezicht bedekt, kan worden gestraft.

De Zwitserse Staatsraad verzette zich tegen die tekst, omwille van de zogenaamde aanslag op de fundamentele rechten. Maar dit verzet werd niet gedragen door publieke acties, of een dagvaarding omwille van een geschonden belang. De Staatsraad stelde als compromis voor dit verbod alleen te laten gelden in de contacten tussen gesluierde individuen en de overheden. De Zwitserse volksafgevaardigden vonden dit compromisvoorstel veel te “soft”.

De Zwitserse Staatsraad kon dus niet anders dan haar voorstel verticaal

klasseren. De regionale regering, die zich tegen het voorstel had gekant, moet echter constitutioneel wel rekening houden met het resultaat van de stemming. Van haar kant heeft de grootste islamitische organisatie van Zwitserland, de ‘Conseil central islamique’, vrouwen opgeroepen om vooral de boerka te blijven dragen, en ze kondigde acties aan.

De Zwitserse federale raad heeft gesteld dat indien elk kanton afzonderlijk een beslissing zou nemen inzake de boerka, een stemming hierover op het nationale niveau eveneens georganiseerd zal moeten worden. Directe democratie werkt dus. Men moet het alleen willen, en – essentieel – men moet achteraf vooral rekening willen houden met de resultaten.

Piet van Nieuwvliet

De uitslag van de lokale verkiezingen en zeker die van de provincieraadsverkiezingen werden al snel gebruikt om extrapolaties te maken richting federale coalitievorming. En daaruit blijkt dat de regering-Michel geen meerderheid meer heeft. Toch is de kans reëel dat de Zweedse coalitie in mei nog een meerderheid haalt. Zeker aan Vlaamse kant. In Wallonië wordt het moeilijker dan ooit om een centrumrechtse as te vormen.

sterker dan het verlies van de N-VA. Tegelijk blijven CD&V en Open Vld stabiel. Een centrumrechtse meerderheid op 26 mei 2019 aan Vlaamse kant is dus realistisch.

Zowel de Leuvense studaxen van Vives als de Franstalige onderzoekers van het Crisp sloegen zondagavond al snel aan het rekenen. De provincieraadsverkiezingen werden beschouwd als een federale poll en dus kon worden nagegaan of de huidige Zweedse coalitie van N-VA, CD&V, Open Vld en MR onder leiding van Charles Michel (MR) nog een meerderheid had. Weliswaar met een groot voorbehoud, aangezien het hier om provinciale verkiezingen gaat die als vanouds een partij als CD&V sterk bevoordelen.

Bovendien kan je Brussel met zijn 1,1 miljoen inwoners niet zomaar meenemen, aangezien daar geen provinciale verkiezingen plaatsvinden.

Daarenboven worden bij federale en regionale verkiezingen kopstukken met meestal ministeriële verantwoordelijkheid uitgespeeld die in een hele provincie sterk kunnen scoren en snel één of twee zetels verschil kunnen maken.

Toch blijft de oefening interessant omdat ze een aantal tendensen weergeeft. In de Vlaamse pers werd de voorbije dagen vooral aandacht besteed aan de Vives-berekeningen en daarom is het interessant om even dieper in te gaan op de Crispanalyse. De Franstalige onderzoekers komen net als hun Vlaamse collega’s tot het besluit dat de Zweedse coalitie haar meerderheid kwijt is.

De 76 zetels in de Kamer worden niet gehaald. De coalitie zou gered kunnen worden door de zetels (8 in totaal, één minder dan vandaag) van cdH, maar het is geweten dat cdHvoorzitter Benoît Lutgen niet met de N-VA wil regeren. Boeken toe dus?

Toch niet.

De nummer twee van de partij, de Naamse burgemeester Maxime Prévot, wil wel met de N-VA praten.

Het is weinig geweten, maar de man had in de lente van 2017 contacten met het Vlaamse bedrijfsleven om

Het probleem bij een vorming van een regering-Michel II wordt het resultaat in Wallonië. De MR blijft ter plaatse trappelen met ongeveer 24 procent van de stemmen, terwijl men een stijging richting 30 procent had verhoopt. Jawel, de MR wordt gesanctioneerd voor haar regeringsdeelname. De Franstalige liberalen zouden op basis van de extrapolaties in de Kamer drie zetels verliezen.

En hun nipte meerderheid met het cdH in het Waals Parlement zijn ze ook al kwijt. Al moet gezegd dat de twee absolute toppers van de partij - Charles Michel en minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders - niet deelnamen aan de lokale verkiezingen. Met hun stemmenpotentieel zijn ze goed voor één tot twee zetels extra bovenop het eigen zitje.

Toch lijkt het met zo’n resultaat een probleem voor de MR om gewoon verder te doen in de huidige federale regering. Ondanks het magere resultaat ziet het er echter naar uit dat de MR voor een coalitievorming bezuiden de taalgrens incontournable wordt. De enige optie zonder de partij van premier Charles Michel is een linkse coalitie van PS-Ecolo-PTB. Weinig realistisch. Bovendien verliest ook de PS van haar pluimen. Wellicht wordt het een PS-MR-meerderheid. Of één van MR-Ecolo-cdH. De constellatie aan Waalse kant zal een invloed hebben op de federale regeringsvorming. Tenzij N-VA-voorzitter Bart De Wever na 26 mei 2019 snel met een vernieuwde Vlaamse coalitie met liberalen en christendemocraten komt. N-VA en Open Vld lijken met het oog op 2019 al aan elkaar vastgeklikt, maar wat Wouter Beke van CD&V zal doen blijft koffiedik kijken. Zeker na de jarenlange spanningen met N-VA in de verschillende regeringen.

de demarche uit te leggen waarbij het cdH de PS uit de Waalse regering gooide en een wisselmeerderheid vormde met de liberalen van de MR. En dus zou de huidige coalitie aangevuld met cdH best mogelijk zijn.

Wellicht verliest N-VA nooit 4 Kamerzetels Maar bij de N-VA rekenen ze er niet echt op. De eerste opdracht is proberen om de huidige meerderheid te bestendigen, wat trouwens aan Vlaamse kant op basis van de extrapolaties van de provinciale resultaten nog het geval is. Alleen zouden de Vlaams-nationalisten terugvallen naar 23 zetels en er dus 4 verliezen. Dat is een enorm aantal en het is weinig realistisch dat dit op 23 mei volgend jaar ook effectief gebeurt.

De reden is dat de N-VA in die campagne een aantal absolute kopstukken zal uitspelen die in zowat elke provincie een sterke tot zeer sterke score kunnen halen. In Antwerpen is het drummen met toppers als Bart De Wever en Jan Jambon.

In Limburg is er de zeer populaire Zuhal Demir. In Vlaams-Brabant wordt Theo Francken een stemmenkampioen, en dat zal ook het geval zijn met Ben Weyts. Oost-Vlaanderen ligt moeilijker, maar met Christophe D’Haese, die zijn positie in Aalst versterkte, moet men zich weinig zorgen maken. Enkel West-Vlaanderen lijkt een probleem. Daar liet de partij bij de gemeenteraadsverkiezingen ten westen van de Leie vooral een ‘min’ optekenen.

De gemeenteraadsverkiezingen hebben aangetoond dat de N-VA met sterke en zichtbare figuren kan scoren. Een andere opvallende vaststelling is dat de communicerende vaten tussen N-VA en Vlaams Belang niet zo sterk werken als gedacht. Op verschillende plaatsen stijgen beide partijen of is de winst van het Belang

MR incontournable in Wallonië

2

Actueel

18 oktober 2018

Eindelijk corruptieonderzoek bij de voetbalbond De media noemen het een bom in de voetbalwereld. Die bom zorgt voor chaos, maar er wordt gehoopt dat de explosie uiteindelijk tot herstel van de orde zal leiden. Het gerecht heeft, gelukkig maar en dit na discreet voorbereidend werk, zijn verantwoordelijkheid opgenomen. Volgens het gerecht waren er voldoende aanwijzingen dat vijf clubs dubieuze financiële constructies hebben opgezet en dat er wedstrijdvervalsing was.

Veel groter dan België Het zou naïef zijn te denken dat enkel België een ziek voetballand is. In Italië en Spanje, twee landen met een torenhoge staatsschuld, is er ook overheidssteun aan voetbalclubs die onwezenlijke spelersvergoedingen betalen.

Juventus en AS Roma waren verwikkeld in grote schandalen. “FIFA Blatter, de val van een voetbalkeizer” is een theatrale reconstructie van de corruptie rond de wereldvoetbalorganisatie FIFA. UEFA-voorzitter Platini en FIFA-voorzitter Blatter werden in 2016 wegens corruptie geschorst voor zes jaar.

Wedstrijdvervalsing

De voetbalbond en de Pro League (het professionele voetbal, clubs van 1ste en 2de nationale) zijn samengesteld uit de verantwoordelijken van de clubs, die al lang wisten wat er allemaal verkeerd liep. Zij wilden of mochten echter nooit ingrijpen.

Buitenlandse investeerders In ’t Pallieterke van 9 augustus schreef ik: “Prof. Blanpain (specialist in sportrecht) hekelde jaren geleden vruchteloos dat buitenlandse investeerders onze voetbalclubs gebruiken voor het witwassen van zwart geld.” Zes van de zestien clubs in de eerste afdeling zijn nu in handen van een buitenlander: Cercle

STEUN

SCEPTR machtig nieuws BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

Brugge is in handen van AS Monaco, de andere van niet-Europeanen, waarvan een uit Maleisië, een uit Thailand, een uit Japan, een uit Iran en een uit Qatar (dat op fraudeleuze wijze de organisatie van het WK heeft binnengehaald).

Het opkopen van deze clubs is natuurlijk niet ingegeven door sportieve motieven, enkel door financiële. Een goed voorbeeld was destijds de overname van Beveren, om er Ivorianen op te leiden en door te verkopen met grote winsten. Het kopen en verkopen van spelers (men noemt dat verkassen) van en naar buitenlandse clubs gebeurt zoals men auto’s koopt of verkoopt met de nodige, soms echte, attesten en vooral met de nodige winstmarges.

Bij deze mensenhandel zijn vooral de makelaars actief. Voor 1.300 euro mag men zich hier volgens Frank van Laeken makelaar noemen. Hij voorspelde in 2015 in een boek: “We staan niet ver af van de situatie dat een spelersmakelaar of investeringsfonds zal beslissen wie wanneer mag winnen.” De Iraans-Franse makelaar Bayat, die door het gerecht geviseerd wordt, had zelfs een kantoor in het Anderlechtstadion. Ivo Belet (CD&V) wijst er nu op dat een concreet voorstel op tafel ligt waarbij de vergoedingen voor makelaars zouden worden begrensd. De clubs liggen volgens hem echter dwars. Er zou nu een wettelijke statuut voor makelaars in Europa moeten komen.

Wedstrijdvervalsing is nefast voor elke competitie, dus ook voor sportcompetitie; het is een fenomeen van alle tijden en gebeurt niet alleen in de voetbalcompetitie, zoals doping ook niet alleen bij atleten en gewichtheffers gebeurt, en zoals fraude en corruptie niet alleen in de sport gebeuren. Het blijft een durende strijd om door gerichte controles en strenge sancties de geloofwaardigheid te verzekeren, ook in de sport.

En hier heeft de voetbalbond pijnlijk gefaald, want had allang moeten ingrijpen bij de sluimerende vermoedens van competitievervalsing door makelaars en scheidsrechters. Westerlo (2016-2017) en Dender (2008-2009) voelen zich nog steeds bekocht omdat zij moesten degraderen ten koste van of door twijfelachtige wedstrijden van Moeskroen. Die club werd, veel te laat, zelfs van de bondslijsten geschrapt, maar mocht vlug terugkomen.

Federale verantwoordelijkheid De federale overheid heeft geen bevoegdheid over het sportbeleid, maar wel over de fiscale en parafiscale gunstregimes zoals de pensioenregeling en belastingvoordelen voor profvoetballers. Even vermelden: RSZ-bijdragen voor profvoetballers zijn berekend op een bruto maandloon van 2.281 euro, terwijl ze gemiddeld 28.080 euro per maand verdienen. Ik verwijs naar het onthutsende antwoord van minister Van Overtveldt op de vraag van Kamerlid Barbara Pas (VB) waarom de overbetaalde voetballers van die voordelen genieten: “De regering bekijkt dit in zijn totaliteit.”

En nu zegt Van Overtveldt dat een deel van het belastingvoordeel voor clubs gebruikt wordt voor opleiding van jeugdspelers…

Neen, dat geld dient om de dure salarissen van spelers en makelaars te betalen. Enkele weken geleden pleitte minister De Block (Open Vld) nog voor het behoud van de fiscale gunstmaatregelen omdat voetbal een populaire sport is. Zij had dit te verwachten voetbalschandaal nodig om haar mening aan te passen. Belet, Deseyn, Vercamer en de onvermijdelijke Kris Peeters, allen CD&V’ers, willen nu plots ook dat de fiscale voordelen voor prof-

voetballers worden begrensd. Open Vld en CD&V met toppolitici, actief in het voetbalgebeuren, hebben deze voordelen mee gerealiseerd en zijn mee schuldig omdat ze samen met N-VA de laatste jaren, ondanks vele aanmaningen, ter zake geen enkel initiatief namen.

Zoals professor Maus (VRT-NWS van 11 oktober) schreef, kunnen de profclubs maar beter onderworpen worden aan de witwaswet en kan een klokkenluidersregeling rechtsbescherming bieden. De clubs lagen dwars, en dat is niet verwonderlijk als men de samenstelling kent van het Uitvoerend Comité van de voetbalbond.

Vlaamse verantwoordelijkheid Het sportbeleid is gemeenschapsmaterie.

Alleen een Vlaamse minister bepaalt het sportbeleid in Vlaanderen. De Vlaamse sportminister heeft de voetbalbond helaas niet alleen ongemoeid gelaten, maar clubs van deze nieterkende federatie rijkelijk gesubsidieerd voor hun stadions. Hij had een sleutel in handen om de clubs te verplichten een ethisch charter op te stellen, na te leven en te controleren.

Hij heeft ook niets gedaan om deze federatie te doen splitsen en te kunnen erkennen, waardoor hij hierdoor ook de bevoegdheid had om na te gaan wat in de Pro League gebeurt. Hier is al tien jaar geen kracht van verandering te bespeuren.

Voor de ‘flaminganten’: ook de politieke belgicistische opstelling van de KBVB en andere federaties is nooit zo groot geweest als onder deze minister. Het laat hem allemaal totaal onberoerd.

Sport is waardevol en belangrijk, en daarom mag het voetbal bij ons niet gecriminaliseerd worden door corrupte personen. Omdat die er altijd zullen zijn waar veel geld omgaat, is het nodig dat een federatie zoals de voetbalbond zich wettelijk in orde stelt om dan, in samenwerking met de bevoegde controlerende overheid, maximaal in te zetten op een correcte en transparante werking.

Penanti

5 minuten persoonlijke moed!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

De volgende recessie komt dichter

Uit de smalle beursstraat

Eind vorige week kenden de beurzen wereldwijd een verkooppiek. De ongerustheid bij de beleggers neemt toe.

Er wordt gevreesd voor een combinatie van een handelsoorlog, rentestijgingen en een harde Brexit. Dat zou maken dat in 2019 een recessie toeslaat. Dat zou ook slecht nieuws zijn voor de federale regering-Michel.

neer de economie krimpt, hanteren regeringen en overheden twee hefbomen om het gestrande schip weer vlot te trekken: het rentewapen en de schuldopbouw. Probleem is echter dat die hefbomen niet meer zo gemakkelijk te hanteren zijn.

Schuldopbouw en meer uitgaven om de economie tijdens een recessie aan te zwengelen is logisch, maar de meeste overheden kreunen al onder een zware schuldenlast. Hoeveel kan er nog bijkomen?

In de VS is de rente al een tijd aan het stijgen, en bij een recessie kan de Centrale Bank de tarieven weer verlagen om consumenten en bedrijven aan te moedigen meer uit te geven of te lenen. Maar in Europa blijft de rente rond de nul procent hangen. Verder verlagen om de economische groei te ondersteunen, kan eigenlijk niet. En zo dreigt de volgende recessie langer aan te slepen dan vorige.

In dit land zou een recessie bovendien voor extra spanningen zorgen. Zeker voor de regering-Michel indien de recessie pal in de verkiezingscampagne voor 26 mei 2019 valt. Onderzoek leert dat een uittredende regering die geconfronteerd wordt met een recessie, de verkiezingen verliest.

Een groeikrimp is slecht nieuws voor de begroting. Voor volgend jaar voorspelt het IMF een Belgisch begrotingstekort van -1,8 procent. Meer dan de ongeveer -1 procent waarmee de regering al een tijd uitpakt. Dat voorspelde deficit zou bij een recessie wel eens een stuk groter kunnen worden. En dan wordt de volgende federale regering officieel de zoveelste ‘besparingsregering’ in een lange reeks.

Vorige week donderdag was het verkoopdag op de beurzen. Zowel in Europa, de VS als in Azië kwamen de beursindexen onder druk. Ze verloren op een dag 2 procent. De verschillende indexen, waaronder de Bel-20, kwamen uit op het laagste niveau sinds december 2016. Nu, de laatste maanden is het al meer dan eens gebeurd dat een beurskoers rare sprongen maakt. We zitten qua aandelen al een hele tijd in een hoogconjunctuur en dan is een correctie af en toe niet uitzonderlijk.

VS, China en de Brexit Toch is er meer aan de hand. Bij meer en meer beleggers, analisten en economen groeit de overtuiging dat we niet ver af staan van een nieuwe recessie en dus een economische krimp. Een recessie heb je wanneer twee kwartalen na elkaar een negatieve groei wordt opgetekend. De economie wordt dus gedurende een half jaar kleiner. Het is al van 2013 geleden dat we bij ons nog een recessie hebben gekend.

Hetzelfde geldt voor de meeste westerse landen. Aangezien economische cycli gekenmerkt worden door opwaartse en neerwaartse bewegingen, is het niet verwonderlijk dat een lange periode van economische groei, zoals we die nu gekend hebben, wordt afgewisseld met een duidelijke krimp. Tot nu toe waren de economen niet eensgezind over wanneer we die krimp precies mogen verwachten. Ondertussen is er meer duidelijkheid: 2019 zou het jaar van de negatieve groeischok wor-

den. Aanvankelijk dachten analisten aan het einde van 2019, maar de recessie zou wel eens vroeger kunnen komen.

De redenen daarvoor zijn veelvoudig. Ten eerste is er de dreiging van een aanhoudende handelsoorlog tussen de VS en China. Dat fnuikt de groei omdat het vertrouwen van bedrijven die willen investeren ondermijnd wordt. Daarnaast is er de Amerikaanse trend om de rente langzaam te verhogen. De VS kennen al jaren een aanzienlijke economische expansie en dat wordt nog versterkt door de belastingverlagingen van president Donald Trump. De werkloosheid daalt onder de 5 procent, en dat is beter dan in de gouden jaren zestig. Alleen houdt die Amerikaanse economische expansie ook een risico in. De economie dreigt oververhit te raken.

Daarom dat de Amerikaanse Centrale Bank de rente langzaam verhoogt. Dat zet minder aan tot consumeren en investeren. Aanvankelijk haalt het de druk weg van de economie, maar op langere termijn kan dat leiden tot een te sterke groeivertraging. Vandaar de ongerustheid op de beurzen. Neem daar nog bij dat de onzekerheid over de precieze aard van de Brexit blijft wegen op de economie, zeker in Europa. In de lente van 2019 moet veel duidelijk worden.

Naar een volgende besparingsregering?

Een nieuwe recessie in 2019 zou niet uitzonderlijk zijn, maar er stelt zich op termijn mogelijk een ernstig probleem. Wan-

Angélique Vanderstraeten

Actueel

18 oktober 2018

Continent zonder grenzen: Francken breekt met de oude dogma’s

3

Oef, Statler & Waldorf houden ermee op

Het is begrijpelijk dat Theo Francken de voornaamste schietschijf is van zowel de traditionele partijen als het Vlaams Belang. Bij de eersten is het besef stilaan doorgedrongen dat Francken meer is dan een wat rechtsere variant van de traditionele politicus: zijn ideeën over migratie betekenen een radicale breuk met hun eigen ideologische dogma’s die het dossier decennialang onbeheersbaar hebben gemaakt.

Hun afkeer voor Francken is niet zomaar te begrijpen als de normale vijandigheid tegen een stemmenkanon van een concurrerende partij.

Voor het Vlaams Belang vertegenwoordigt zijn populariteit dan weer een naïef optimisme bij de kiezers over de mogelijkheid om binnen het gevestigde bestel ook werkelijk iets te bewegen op gebied van asiel en migratie. Rechts ziet vooral de kloof tussen zijn verhaal en de resultaten op het terrein.

Moeilijke evidenties Vast staat dat vele van de ideeën die Francken en zijn medewerker Joren Vermeersch uiteenzetten in hun boek “Continent Zonder Grenzen” nog niet zo lang geleden taboe waren, zeker voor een lid van de regering.

Hoewel het eigenlijk over evidenties gaat, ga je ze nog steeds niet te vaak aantreffen in publieke debatten over immigratie en multiculturalisme. Ik overloop er een aantal: 1. Het idee dat Europa immigratie kan tegengaan door ontwikkelingslanden uit de armoede te halen, is onzin. Niet alleen omdat het hoogmoedig is te veronderstellen dat Europa in staat zou zijn om Afrika op een hoger niveau van welvaart te tillen. Het zou ook de immigratie niet verminderen. “Het is niet de armoede an sich die de migrant tot emigratie drijft, maar het perspectief op economische vooruitgang”, schrijft Francken. Het zijn niet de allerarmsten die komen, maar degenen die reeds voldoende middelen verzameld hebben om de reis en de mensensmokkelaars te betalen. Wat zij willen is meer.

2. Het economische succes van een land of continent is niet alleen het gevolg van klimaat of geografie: cultuur speelt een belangrijke rol. Francken: “Economische ontwikkeling vereist politieke instituties en culturele kenmerken die onmisbaar zijn voor welvaartscreatie.”

3. Er is een verband tussen islam en gewapende conflicten. Over de landen die vandaag geteisterd worden door geweld en oorlog merkt Francken op: “Op het bevroren conflict in Oost-Oekraïne en de bijna permanente staat van oorlog in Oost-Congo na, betreft het allemaal landen met een dominante moslimcultuur.”

4. De complete mismeestering van het immigratieprobleem door Europa heeft ideologische gronden. Francken: “Met name de christelijke schuldcultuur is in ‘progressieve’ handen verworden tot een fatale combinatie van zelfhaat en verheerlijking van al wat anders is.”

5. Immigratie is meestal economisch nadelig. Francken stelt dat immigratie slechts kan lonen wanneer het over georganiseerde en selectieve arbeidsmigratie gaat, zoals reeds lang in de praktijk gebracht door Australië, de VS en Canada. De ongecontroleerde volksverhuizing die Europa toelaat is nefast: “De economische waarheid is dat asielmigratie in globo economisch niet loont, maar gepaard gaat met enorme structurele meeruitgaven voor de ontvangende Europese lidstaten.”

6. Massale immigratie is helemaal niet onvermijdelijk, zoals zo vaak wordt voorgehouden. Francken: “De enorme demografische transformatie die Frankrijk, België, Nederland, Duitsland en Zweden in de laatste decennia hebben ondergaan, was niet onvermijdelijk, maar daarentegen het gevolg van actieve politieke keuzes.” Een van de interessantste hoofdstukken is de analyse van wat Francken “de geketende democratie” noemt. Hij heeft het daar namelijk over een van mijn eigen stokpaardjes. Ik zou bijna durven veronderstellen dat de staatssecretaris mijn bijdragen over “de vergrendelde democratie” in dit blad heeft gelezen.

Buiten Europese wetgeving treden Het idee is dat de nationale democratieën van Europa door allerlei internationale verdragen en verplichtingen nog zo weinig speelruimte krijgen inzake asiel en immigratie, dat een beleid met democratisch draagvlak onmogelijk wordt. Vooral de Conventie van Genève, het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (zoals geïnterpreteerd en uitgebreid door de extreme rechtsspraak van het Hof van Straatsburg) en de regels van de EU maken het onmogelijk dat het volk het beleid krijgt dat het wil.

Niet omdat het volk een hard, extreem, mensonwaardig beleid wil, maar omdat de voornoemde regels en instellingen enkel nog instrumenten van ideologische vergrendeling in handen van de vorige politieke generatie zijn. De botsingen tussen de democratie en de rechtbanken (die verplicht zijn de oude regels toe te passen) worden dan structureel.

Een democratie die zichzelf respecteert, heeft dan nog twee mogelijkheden. Ofwel blijft ze varen tussen de bakens die voorheen zijn uitgezet. Hooguit kan ze proberen om langzaam en moeizaam enkele bakens te verplaatsen. Ofwel verklaart ze openlijk dat ze voortaan vrijelijk haar eigen koers zal varen.

Francken speelt met de tweede piste. De journalisten die zijn boek moesten bespreken deden dat met voldoende tegenzin om dit zinnetje niet op te merken: “Wil men de logge migratietanker echt keren, dan moet men buiten de bestaande Europese wetgeving durven treden, ja zelfs buiten de Europese politieke consensus.”

Goede wil en goede ideeën volstaan niet

Briefje aan John Crombez

Noodgedwongen voorzitter Mijnheer de bijeenhouder,

Francken sluit “Continent zonder grenzen” af met een aantal voorstellen om het Europese integratiebeleid helemaal om te gooien: het Canadese voorbeeld (immigratie enkel als “war for talent”), het Deense model (geen gezinshereniging in eigen land) en het Australische succes (pushback-beleid). Zijn algemene besluit is dat Europa moet ophouden met de “nice guy” uit te hangen: de grenzen bewaken en zeer kordaat onderhandelen met de landen van herkomst en transit.

Ik vond het moeilijk om het met iets van dit boek oneens te zijn. Als Theo Francken zijn visie tot de visie van België en de EU zou kunnen maken, krijgen we de radicale, maar menselijke ommekeer in het migratiebeleid waar de Europese kiezers om smeken. Maar ook ik kan niet aan de vaststelling ontsnappen dat, ondanks de strijdlust van de staatssecretaris en de concrete maatregelen die hij reeds kon uitvaardigen, de immigratie is toegenomen tijdens deze legislatuur.

Goede wil en goede ideeën volstaan niet als de eigen partij niet helemaal mee marcheert en van een radicale breuk in het migratiebeleid, inclusief eenzijdige maatregelen vanwege België “die buiten de Europese politieke consensus treden,” geen breekpunt maakt in de regeringsonderhandelingen. De grenzen moeten nu gesloten worden voor de ongebreidelde immigratie.

Niet binnen 20 jaar.

Zondag heeft de N-VA al heel even kennis gemaakt met een ongeduldig wordend electoraat, met de zeer grote groep van kiezers die het telkens grondig eens zijn met wat ze De Wever en Francken horen zeggen, maar het een steeds grotere uitdaging vinden om die ideeën in het beleid terug te vinden.

Jurgen Ceder

Het partijbestuur van uw partij daags na de hoogdag van de democratie vorige zondag was voorzeker weer eentje dat verre van leuk was en waar de gezichten eerder op onweer stonden. De gemeenteraadsverkiezingen waren erg tegengevallen en de voorspellingen van de voorbije tijd die zegden dat er opnieuw averij zou opgelopen worden, werden bewaarheid. In Gent en Oostende kreeg het oude biefstukkensocialisme lelijke klappen en in Lommel is het na decennia Van Velthovendynastie over en uit. In Brugge werd Renaat Landuyt zwaar afgestraft en zelfs in Herentals kon Jantje Bertels zich niet handhaven. Er werd dus wel meer dan één keizer een lel tegen de oren verkocht. Jinnih Beels moest in Antwerpen dan weer een eind achter de groen-linkse concurrent blijven. En ook op andere plaatsen, in kleinere en grotere gemeenten, is het kommer en kwel, en wordt het almaar lastiger om het water onder de lippen te houden.

Her en der zijn er nog coalities om vooralsnog een tijdje te overleven, zonder nog veel verschil te kunnen maken.

Gij moet u derhalve vastklampen aan enkele lichtpunten – zoals gij dat zelf noemt - om de krop in de keel te kunnen doorslikken. In Tobbackgrad (Leuven) heeft de oude Louis, uw autoritaire voorganger, zijn opvolging goed voorbereid en met Mohamed Ridouani goed gescoord. Ook Hans Bonte in Vilvoorde blijft op zijn stoel zitten. Omdat gij merkt dat in sommige steden wat verjonging heeft gewerkt - wij denken hierbij aan Hasselt en Turnhout – en de schade beperkt werd, komt gij nu stellen dat de verjonging en de vernieuwing moet verder gezet worden. Dat hebben wij nu al zo vaak gehoord, dat wij ons afvragen wanneer dat nu eindelijk massief zal gaan gebeuren. Gij weet zo goed als ik dat dat niet op een drafje kan en

dat er ook in de progressieve wereld oude krokodillen en vastgeroeste waarden dikwijls lelijk in de weg zitten.

Ook hadt gij aangekondigd te zullen stoppen als voorzitter als de uitslagen in de steden zouden tegenvallen; toch zal het niet gebeuren. Uw partijbureau heeft u opnieuw het veld ingestuurd om zogezegd de verkiezingen van volgend jaar in mei voor te bereiden. Dat is het beste wat kon gebeuren, want anders was uw partij gaan zwalpen en zou er met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid muiterij uitgebroken zijn. Gij krijgt dus de k**tejob om de meubels nog maar eens te redden na alle miserie die men over u al had uitgestort. Om maar te zeggen: gij zijt niet te benijden.

Ik ben dus razend nieuwsgierig hoe gij de vernieuwingsoperatie bij uw troepen gaat voortzetten en zelfs zult gaan versnellen.

Dat gaat niet simpel zijn. Aangeschoten wild maakt soms rare sprongen en durft wel eens met de achterste hoeven stampen. Gewoon uw troepen bijeenhouden zal al een hele klus op zich zijn.

En ja, natuurlijk is er de groeiende concurrentie op links. Niet alleen de elitaire groenen uit de betere buurten en de sjieke verkavelingen, maar ook de Mao- en Castro-adepten en hun blinde volgelingen van de PvdA halen jullie de kaas van het brood.

Om daar aan te vreten, is een nieuwe strategie nodig die vooral moet overtuigen. En de kracht daartoe ontbreekt duidelijk.

Het wordt dus een strijd vanbinnen en vanbuiten. Gij gaat nog serieuze noten moeten kraken. Ik wens u de naarstigheid naar opnieuw ‘hoger op’, al vrees ik dat het vijgen na Pasen zullen zijn. Of misschien moet Lowie van Leuven maar eens komen inspringen. Hij heeft nu toch tijd zat.

4

Dossier

18 oktober 2018

Montse, Montse com tu cantes!

“Montserrat, hoe jij kan zingen!” Die Catalaanse kreet galmde voortdurend uit duizend kelen in het Liceu van Barcelona in de jaren zestig en zeventig bij elk optreden van de vorige week overleden sopraan Montserrat Caballé.

Eén jurk, maar boordevol talent Maria de Montserrat Viviana Concepción Caballé i Folch was wel degelijk profetes in eigen land. Bij haar geboorte in 1933 kreeg ze de naam van Onze-Lieve-Vrouw van Montserrat, de schutsvrouw van Catalonië. Ze zei van zichzelf dat ze zowel een fiere Catalaanse als een fiere Spaanse was.

Niet vergeten, ze was al 42 en wereldberoemd toen Franco nog leefde. Ze ging naar school in het Castiliaans omdat onderwijs in het Catalaans verboden was en mensen hun Catalaanse identiteit beter niet beklemtoonden. Haar protegé Josep Carreras, een collegatenor, begon ook zijn loopbaan met de Castiliaanse versie van zijn naam.

Caballé heeft nooit veel losgelaten over de sympathieën van haar familie tijdens de Spaanse Burgeroorlog. Wel vertelde ze dat haar middenklasse-ouders door de oorlog volledig verarmden. Ze werd geregeld gepest op school omdat ze jarenlang in dezelfde jurk verscheen. Ze had er immers maar één.

Een van de weinige herinneringen aan de vroegere welvaart waren de schellak platen die het kleine meisje geregeld fascineerden. Ze zong als achtjarige al de aria van Madama Butterfly, en ze leerde van haar moeder noten lezen. Haar talent was zo opvallend, dat ze erg jong naar het conservatorium trok en eerst piano en later zingen studeerde. Toen ze 16 was, werd haar vader ziek en moest ze stoppen. Ze ging werken in een bedrijfje dat zakdoeken produceerde.

Gelukkig voor ons ontfermde een rijke Barcelonees zich over haar en haar familie.

Ze mocht opnieuw studeren en eindigde met de grootste onderscheiding haar zangstudies. Toen kwam de desillusie. Zij trok naar het toen nog bloeiende operaleven in Italië en deed als gek mee aan audities. Niemand had interesse, en haar mollige verschijning (die later uitmondde in opvallende zwaarlijvigheid) hielp zeker niet. Uiteindelijk kon ze alleen wat kleine rolletjes krijgen in Bazel, waar ze alles in het Duits moest zingen.

Operasterren hebben wat gemeen met voetballers. Als de titularis geblesseerd is, mag de bankzitter invallen en misschien op die manier aan een carrière beginnen.

Caballé debuteerde op die wijze. Na een paar jaar promoveerde ze naar Bremen, waar ze in dat repertoiretheater niet alleen belcanto, maar ook rollen uit het Duitse repertoire zong tegen een vast salaris. “Mooi en zuiver, maar nog wat schools”, was de kritiek.

Vrolijke Montserrat en zure Bernabé Eind 1962 besloot ze een internationale loopbaan te beginnen. Caballé was welkom in eigen stad, want het Liceo (de Catalaanse naam Liceu was verboden) aan de Rambla gaf haar meteen kansen. Ze kreeg almaar betere recensies. Over voorstellingen in 1964 in Mexico schreef een toenmalige criticus: “Ik kan alleen maar ieder publiek benijden waar ze verschijnt.” De grote doorbraak kwam een jaar later met een concertvoorstelling van Lucrezia Borgia in New York. Het publiek verwachtte een andere dame, die ziek werd, maar viel uit zijn stoel toen het de Catalaanse hoorde. Op de liveopname hoor je de hysterische reacties. Vanaf dat ogenblik stonden alle grote schouwburgen en platenbedrijven aan haar deur.

Voor de hele loopbaan van de dame zijn gespecialiseerde webstekken te raadplegen; ik beperk me tot haar stem en haar persoon.

Caballé was geen gewone sopraan. Ze lachte veel en dikwijls, in een zenuwenberoep waar humor niet erg aanwezig is, en waar dolken in ruggen steken eerder regel dan uitzondering is. Caballé was getrouwd met de Aragonese tenor Bernabé Marti. De man bezat een donkere en volumineuze stem met goede topnoten, maar van stijl en nuances had hij niet veel benul. Dankzij zijn vrouw mocht hij verscheidene elpees met aria’s en duo’s vol zingen, maar in 1972 was zijn loopbaan fei-

telijk voorbij. Wegens gezondheidsredenen: codetaal voor stembanden die het begeven hebben. Misschien was dat de reden voor zijn hooghartig en zuur gedrag tegenover de vele fans van zijn vrouw.

Caballé had meerdere miskramen, onder andere in 1971, toen zij in Antwerpen een concert moest geven. Het koppel kreeg ten slotte via keizerssnede twee kinderen. Die werden niet de over de hele wereld meegesleurd. Ze liepen in Barcelona school. Operadirecteurs waren er nooit gerust in, want Caballé durfde op het laatste moment een reeks voorstellingen afzeggen als ze hoorde dat een van haar kinderen wat ziekjes was.

Zelf werd ze, waarschijnlijk wegens haar zwaarlijvigheid, zeven keer geopereerd, kreeg een hartaanval en overleefde een goedaardige hersentumor.

Fluweel met veel decibels Feitelijk geven haar tientallen elpees en cd’s een onvolledige indruk. Op de plaat hoor je een fluwelen stem, met een persoonlijke warme en sensuele kleur, homogeen van bodem tot top. Bekend was ze voor haar fabuleuze piano’s die ze door haar ademcontrole en sterk middenrif twintig seconden lang probleemloos kon aanhouden. Maar verrassend in de schouwburg waren het aantal decibels van die schijnbaar zachte stem, die moeiteloos de grootste operaschuren in de wereld vulde. Tijdens een concert in Gent zong ze de zwaar georkestreerde slotscène uit Salomé van Richard Strauss. Ze overstemde gemakkelijk het orkest, en de zaal verdronk bijna in haar fabuleuze geluid.

Caballé zong bijna honderd rollen, maar ze studeerde zich zeker niet murw. Geregeld zong ze nonsenswoorden als ze de tekst vergeten was, of als het haar vocaal beter uitkwam. Ze was muzikaal ongelooflijk sterk.

Er zijn berichten dat ze bij sommige opnames een papiersnijder gebruikte om haar partituur open te snijden terwijl ze tezelfdertijd correct de noten zong die ze voor het eerst zag. Als actrice stelde ze niet veel voor. Haar stervensscènes in Bohéme en Traviata waren vocaal magnifiek, maar als tbc-slachtoffer was ze een tikkeltje ongeloofwaardig. Veel belang had het niet, want voor “la superba” lag het hele drama in de muziek en niet in een regisseursconcept op het toneel.

Einde de jaren tachtig zong ze liever gemakkelijke concerten dan vermoeiende voorstellingen. Ze lanceerde tijdens die concerten ook haar dochter Montserrat Marti.

De genen van moeder en vader volstonden echter niet voor de dochter om eveneens een wereldloopbaan uit te bouwen. Rond die tijd verloor Caballés stem aan fluweel en rondheid, en klonk ze harder. Dat was paradoxaal genoeg het moment dat ze mondiaal bekend werd. Alle in memoriams op televisie vermeldden kort haar operaloopbaan, maar hadden vooral aandacht voor dat ene beroemde popnummer dat ze in 1988 met Freddy Mercury opnam, “Barcelona”, een hulde aan haar geliefde stad die vier jaar later de Olympische Spelen organiseerde.

Een gelijkaardig iets gebeurde met Pavarotti, die in zijn laatste jaren allerlei concerten zong met popsterren. Op zijn begrafenis zoomden de camera’s niet in op zijn operacollega’s, maar op ene Bono.

Een paar jaar geleden was Caballé nog het middelpunt van een schandaal. Officieel woonde ze in Andorra, maar in werkelijkheid in haar stad. Ze ‘vergat’ een paar miljoen euro aan te geven, moest 500.000 euro achterstal en een boete van 250.000 euro betalen en kreeg zes maand voorwaardelijk. Vorige maand moest ze weer eens naar het hospitaal, wegens een galblaasinfectie.

Ze haalde het niet. Met Caballé verdwijnt de laatste diva van de gouden generatie tussen 1945 en 1980. Niemand van de huidige sopranen komt nog maar aan haar enkels.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Herschikking van de agenda Zoals we vorige week schreven, kwam de Kamer vervroegd samen - maandag in plaats van dinsdag - omdat de eerste minister koste wat het kost op de internationale top van de francofonie wilde aanwezig zijn op donderdag. Op donderdag is het normaal de stemming over het vertrouwen in de regering. Door alles een dag te vervroegen, vond die stemming dus op woensdag plaats. Maandag las de premier dan zijn regeringsverklaring voor, zijn zogenaamde ‘State of the Union’. Dinsdag volgde dan de ‘bespreking’, wat niets meer was dan het weerwerk van de oppositie. Maar eerst werden op dinsdag ook de instellingen van de Kamer opnieuw samengesteld, door de leden van het Bureau, de ondervoorzitters van de Kamer en de voorzitter opnieuw te benoemen. Het is een nummertje dat elk jaar wordt opgevoerd en erop neerkomt dat elke partij van de ‘erkende fracties’ een aantal lucratieve jobs aan vertrouwelingen kan toewijzen.

En woensdag was er dan de gewone vergadering met eerst de voorspelbare vertrouwensstemming en dan het klassieke vragenuurtje.

Citaat van de week Omdat het woensdag al de laatste zitting was van de week, hadden de parlementsleden een lang weekeinde voor de boeg, van woensdagavond tot dinsdagmorgen. Althans, voor hen die dan in een commissie verwacht werden. Voor alle anderen liep het ‘weekeinde’ door tot donderdag. Begrijpe wie kan. Aan het einde van die zitting woensdag zei de voorzitter dan ook onbeschaamd en zonder verpinken: “Ik wens u allemaal een uitstekend weekend.” Je moet toch maar durven om de gewone burger zo in zijn gezicht uit te lachen. En volgende week is het al herfstvakantie.

Brussel, hoofdstad Vlaanderen Het stond in de sterren geschreven dat Veerle Wouters van V&W (ex-N-VA) nog een boompje ging opzetten over de afwezigheid van Charles Michel en zijn prioriteit om aanwezig te zijn op de top van de francofonie in Armenië en niet in de Kamer. Zij vond het logisch dat de minister-president van de

Franse Gemeenschap, Rudy Demotte, daar aanwezig is, zeker omdat taal een gemeenschapsbevoegdheid is. Zij wees op het feit dat ook de Vlaamse minister-president Geert Bourgeois in het Vlaams Parlement zijn bedenkingen heeft geuit bij die gang van zaken. Hij zei immers dat dat eigenlijk helemaal niet kan, dat de eerste minister helemaal niets te zoeken had op die bijeenkomst van de francofonie in Armenië. Met een sneer naar de N-VA zei Wouters dat hij blijkbaar zijn partijgenoten in de federale regering daarvan niet heeft kunnen overtuigen. Didier Reynders antwoordde namens de premier dat de landen daar nu eenmaal worden vertegenwoordigd door hun staatshoofden of regeringsleiders op zo’n top, waar de landen verenigd zijn waar Frans wordt gesproken: “Ons land wordt er vertegenwoordigd door de federale regering, alsook door de Franse Gemeenschap, la Fédération Wallonie-Bruxelles (een onwettige benaming!), die twee volwaardige leden met stemrecht zijn.”

Wouters had zich aan dat voorspelbare antwoord verwacht. Ze riep de Vlaamse partijen van de meerderheid op niet in de val te trappen. De Franstaligen willen immers in 2022 de top laten plaatsvinden in Brussel, om Brussel als Franstalige stad te promoten. En om dat zaakje te bekostigen - 75 miljoen euro - wil de Franse Gemeenschap die rekening doorschuiven naar de federale regering. Veerle Wouters: “Brussel is en blijft de hoofdstad van Vlaanderen. Ik hoop dat dat ook voor u duidelijk is.”

Wat een theater Muriel Gerkens van Ecolo heeft dan toch haar laatste zitting in de Kamer achter de rug. Wellicht zal ze deze week vervangen worden, nadat haar kandidatuur voor de provincieraadsverkiezingen en haar mandaat als Kamerlid onverenigbaar bleken. Zowel Kris Peeters - aan wie ze een laatste vraag richtte - als de Kamervoorzitter beijverden zich, gesteund door applaus op bijna alle banken, om haar te danken voor haar jarenlange inzet en engagement. Het klassieke, doch doorzichtige en hypocriete theater dat zo eigen is aan de Kamer… Zeker weten dat heel wat handenklappende Kamerleden blij zijn van haar en haar groene gezeur verlost te zijn!

Boekenbeurs ook in beroep in het ongelijk gesteld Boek.be, de organisator van de Boekenbeurs, probeert al jaren om uitgeverij Egmont te weren als standhouder. De uitgeverij zou te veel gelieerd zijn aan het Vlaams Belang.

Verleden jaar spande Uitgeverij Egmont een proces in tegen Boek.be, met de eis om toegelaten te worden tot de boekenbeurs.

Boek.be werd verdedigd door meester Jos van der Velpen, tevens PVDA-boegbeeld.

Boek.be verloor en moest knarsetandend een stand toewijzen aan Uitgeverij Egmont.

Maar niet getreurd.

Alhoewel het vonnis en de motivatie van de rechter vrij duidelijk was, vonden meester Jos Van der Velpen en Boek.be het toch nodig om in beroep te gaan. Verleden maandag viel daar de rechterlijke beslissing en die bevestigt volledig het vonnis in eerste aanleg. Uitgeverij Egmont moet lid kunnen worden van de uitgeversvereniging GAU en moet toege-

laten worden op de boekenbeurs op straffe van een dwangsom van 500.000 euro. Daarnaast krijgen de klagers een schadevergoeding en moeten de verliezers instaan voor de gerechtelijke kosten. Belangrijk is de motivatie van de rechter dat Vlaams Belang niet veroordeeld is voor racisme en als dusdanig niet beschouwd kan worden als een racistische partij, en dat evenmin kan verwezen worden naar Vlaams Blok.

Volgens de rechter van het Hof van Beroep heeft het Vlaams Blok (en de veroordeling van deze partij) niets te maken met het huidige Vlaams Belang. Alle pogingen van Jos van der Velpen zijn met een grote zwier van tafel geveegd.

K arl van C amp

Actueel

18 oktober 2018

Echo’s uit de Koepelzaal

Ronde van Vlaanderen Het is onmogelijk in enkele bladzijden alle uitslagen van elke Vlaamse gemeente van commentaar te voorzien. Daarom een belichting van enkele opvallende gemeenten waarbij we vooral aandacht hebben voor de Vlaams-nationale belangen.

Veys haalde weliswaar 4,9 procent van de stemmen, maar dat was te weinig voor een zetel. Een magere troost: hij haalde drie stemmen meer dan de partij Groen.

Vlaams Belang kwam ook op, haalde een zetel meer dan in 2012, en eindigt nu op 2 zetels. Ook de N-VA boekte lichte vooruitgang en kon zo een extra zetel veroveren. Het huidige bestuur is samengesteld uit Open Vld (met burgemeester), N-VA en sp.a. Maar daar komt een einde aan. Open Vld blijft weliswaar de grootste partij, maar coalitiepartner N-VA kiest voor de volgende legislatuur voor CD&V en sp.a. De Open Vld wordt naar de oppositiebanken verwezen. N-VA-Kamerlid Daphné Dumery wordt burgemeester.

Boechout

Turnhout

Roeselare

De voorbije zes jaar waren turbulent voor N-VA. In 2012 mocht de partij de burgemeester leveren, maar dat werd geen succes en uiteindelijk spatte niet alleen de plaatselijke afdeling uit elkaar, ook aan de bestuurscoalitie kwam een einde.

Vorige zondag werd de N-VA opnieuw de grootste partij, met 8 zetels, op de voet gevolgd door het Vlaams Belang dat een mooi resultaat neerzet: van 3 zetels naar 7 zetels.

Maar ook daar blijft de N-VA het cordon hanteren: geen samenwerking met Vlaams Belang.

Liever maakt de N-VA een monstercoalitie met CD&V, Groen en sp.a.

In 2012 zorgden de gemeenteraadsverkiezingen voor een grote verrassing, toen N-VA boven CD&V uitkwam met 29 procent (tegenover 28 procent). De bestuursstijl van burgemeester Luc Martens zat daar zeker voor iets tussen. Met de komst van CD&V’er Kris Declercq veranderde een en ander: een jonge frisse verschijning, een man die wel naar iedereen luisterde. Een man met een Vlaams profiel ook. Luc Martens ging met een linkse ploeg scheep, terwijl minstens 60 procent van de Roeselarenaars een rechts bestuur wilde.

In 2018 scoorde Kris Declercq – niet helemaal verrassend – opnieuw zeer goed: 40 procent. N-VA betaalde de prijs voor onder andere het weinig begeesterende oppositiewerk met een verlies van ruim 10 procent (en 7 zetels). Niet helemaal verrassend maar toch goed nieuws voor Vlaams Belang: een stijging van bijna 6 procent en 6 zetels – derde partij in Roeselare en het hoogste percentage in WestVlaanderen voor de partij, die opnieuw van veiligheid en vreemdelingen haar belangrijkste aanvalspunten maakte. Groen stagneerde – in tegenstelling tot de peilingen – en behield haar 3 zetels. Sp.a deed het slecht ondanks een poging tot vernieuwing: ze behield slechts 3 van 5 zetels. Open Vld ging verder ten onder aan interne twist en ruzie.

Beersel Richten we onze blik op Beersel, woonplaats van minister en mediaster Ben Weyts.

Opvallende vaststelling: de N-VA zakt met enkele procenten en verliest een zetel in de gemeenteraad. Met Ben Weyts als lijsttrekker, zowel in 2012 als in 2018, zou je dat niet verwachten. Bovendien krijgt Weyts minder voorkeurstemmen dan in 2012. Ging het Vlaams Belang lopen met die ene zetel van N-VA? Moeilijk te zeggen. Zowel N-VA als Vlaams Belang worden naar de oppositiebanken verwezen. Beersel is geen faciliteitengemeente maar ligt ten zuiden van Brussel, net naast Linkebeek, Drogenbos en Sint-Genesius-Rode.

De verfransing vormt er wel degelijk een probleem, want de francofone lijst haalt nu 16,4 procent en vijf zetels, een stijging met 1 zetel.

Herentals In 2015 verhuisde N-VA-Kamerlid Yoleen van Camp van Kasterlee naar Herentals, uitsluitend met het oog op de gemeenteraadsverkiezingen in 2018. Haar verhuis bracht ook spanningen teweeg in de plaatselijke N-VAafdeling.

In 2012 haalden N-VA, sp.a en CD&V elk acht zetels binnen. CD&V en sp.a vormden toen de coalitie. Bij de jongste verkiezingen werd de N-VA de grootste partij. Zo kon Yoleen van Camp een samenwerking aangaan met CD&V. De sp.a mag, inclusief de burgemeester, op de oppositiebanken gaan zitten. Hoewel N-VA de grootste partij werd, is het toch Mien van Olmen van CD&V die burgemeester wordt. Dat was de prijs die moest betaald worden om de huidige coalitie met sp.a te breken.

Londerzeel Wat in Herentals lukte, mislukte dan weer in Londerzeel. N-VA-parlementslid Nadia Sminate is daar de burgemeester. Zijzelf en haar partij haalden een zeer hoge score: 35,4 procent of 10 zetels. In 2012 waren dat nog zes zetels. Toch kan Sminate haar mandaat niet verlengen. De burgerpartij LWD, CD&V en Groen sloten snel een akkoord en vormen een meerderheid (met weliswaar slechts 1 zetel op overschot). Nadia Sminate is er (voorlopig) aan voor de moeite: zelfs de grootste partij kan buitenspel gezet worden.

Kraainem Kraainem is een faciliteitengemeente in de Rand rond Brussel. Dankzij die faciliteiten kreeg de gemeente af te rekenen met een enorme verfransing. De francofone eenheidspartij, bestaande uit Défi + MR + onafhankelijken, behaalt een ruimte score met 43,8 procent, maar verliest wel de meerderheid behaald in 2012. In de plaats vormen de tweetalige lijsten “Kraainem Unie” en “LB” een coalitie. Namens Kraainem Unie wordt Bertrand Waucquez de nieuwe burgemeester. Hij en zijn partij pleiten voor communautaire rust.

“LB” (Lijst van de Burgemeester) is een kartel tussen cdh, CD&V, Open Vld, Ecolo-Groen en Libéraux Democrats de Kraainem. Huidig burgemeester Dorothée Cardon de Lichtbuer (cdH) moet haar sjerp afstaan. Vermelden we nog dat de nieuwe burgemeester eveneens bestuurslid is van B plus vzw, ter promotie van een efficiënt, federaal en solidair België.

5

Drie weken geleden schonken we eveneens aandacht aan de gemeente Boechout. Daar is Koen T’Sijen burgemeester, met zijn partij Pro Boechout&Vremde. T’Sijen heeft een verleden in de Volksunie om van daaruit terecht te komen in Spirit-sp.a. Dit jaar was er een nieuwe uitdager: de partij ’t Dorp, een partij die pas in juni werd opgericht. We schreven in ons vorig artikel: “Moeilijk te voorspellen hoeveel zetels ’t Dorp gaat behalen, maar als ze drie zetels kan behalen ten koste van Pro Boechout&Vremde, en N-VA kan standhouden met zeven zetels, dan wordt het ingewikkeld om een coalitie te vormen.”

Ons vermoeden is uitgekomen: ’t Dorp haalde inderdaad drie zetels binnen, maar ze haalde de stemmen niet weg bij Pro Boechout&Vremde, wel bij N-VA (- 2 zetels) en CD&V (- 1 zetel). Pro Boechout&Vremde haalde evenveel zetels als in 2012 en zo kan Koen T’Sijen burgemeester blijven, in een coalitie met Groen en CD&V. Door het zetelverlies van CD&V heeft de bestuurscoalitie maar 1 zetel op overschot.

En de rest…

En dan zijn er de steden Antwerpen, Oostende, Mechelen, Brugge, Gent,… Daar hopen we volgende week meer over te kunnen brengen. Maar toch al enkele vaststellingen: In Mechelen behaalde Bart Somers een monsterscore, en met 25 zetels een absolute meerderheid. Vandaag vormt hij nog een coalitie met CD&V en N-VA, maar die laatste partij deed het niet goed en verloor vier zetels, en dreigt uit het komende bestuur te vallen. Somers zou dan weer wel de CD&V aan boord willen houden. In Antwerpen blijft het raden in welke richting de teerlingen gaan rollen. Mijn verwachting is dat de sp.a wordt gevraagd als vierde partij, in een coalitie met N-VA, Open Vld en CD&V. Tweede mogelijkheid is dat CD&V wordt ingeruild voor sp.a, al geeft dat een nipte meerderheid. Als CD&V naar de oppositiebanken wordt verwezen, dan biedt dat weer ontsnappingsmogelijkheden voor Kris Peeters. Want Peeters als “gewoon” gemeenteraadslid, dat kan gewoon niet.

In Antwerpen houdt Filip Dewinter stand en behaalt zelfs een extra zetel. Toch krijgt zijn partij te maken met de witte stadsvlucht, anders gezegd: een veranderende demografie.

Gemiddeld haalt het Vlaams Belang 10 procent in Antwerpen, maar in het district Antwerpen is dat maar 6,9 procent terwijl het in het district Berendrecht-Zandvliet-Lillo zo’n 22 procent bedraagt. In het district Ekeren behaalt de N-VA zo’n 40 procent, en het Vlaams Belang 17 procent. Voldoende om samen een bestuur te vormen. Maar ook in Ekeren zal het cordon door N-VA in stand gehouden worden, temeer omdat Filip Dewinter ook in die districtsraad K arl van C amp verkozen is.

Energiearmoede Willem-Frederik Schiltz (Open Vld) rakelde het onderwerp “energie-armoede” op. Dat iets dergelijks hier bestaat en zelfs nogal omvangrijk is, zou voldoende moeten zijn om te beseffen dat er iets flink fout zit met het energiebeleid. Schiltz toonde vooral interesse voor de inspanningen die de regering zich hier zou willen getroosten. Volgens minister Tommelein was er al heel wat gebeurd met diverse maatregelen waarvan de resultaten naar verluidt vrij goed zijn. Zoals wel vaker gebeurt, is het echter moeilijk om het geheel te overzien, want natuurlijk is wel meer aan de hand en een aantal versnipperde bevoegdheden helpen ook niet echt. Zo merkte Andries Gryffroy (N-VA) op dat de schattingen over het aantal gezinnen in energie-armoede van 70.000 tot 400.000 variëren. Dat, en het feit dat nogal wat diverse diensten en elementen meespelen, maakt het niet eenvoudig om de dingen in kaart te brengen en aan te pakken. Zo mooi gestroomlijnd werkt Vlaanderen dus niet. Niets om trots op te zijn.

Kwalijk Dat “onze” openbare omroep een kwalijk ding is, daarvan moeten we u wellicht niet overtuigen. Komt daarbij dat de VRT een soort staat in de staat is die Vlaamse regering en parlement niet zelden maar moeizaam in het gareel kunnen houden. Lionel Bajart (Open Vld) vroeg zich af wat daar nu weer gaande was. Hij had het uiteraard over het bizarre systeem van de VRT-radiozenders om zich te doen betalen voor stukjes in het culturele veld. Dezelfde vraag werd gesteld door Wilfried Vandaele (N-VA) die dit soort koehandels ook niet zag zitten al was het maar om de twijfels over journalistieke neutraliteit die ze kunnen opwekken. Misschien is dat overdreven want aan dat laatste hoeft bij de VRT hoegenaamd niet te worden getwijfeld. Minister Gatz leek weinig blij te zijn met de VRT-frats, maar beschikte nog over te weinig informatie.

Doch, in het heldere trekken zou hij het. Men was het er over eens dat de VRT hier – andermaal – wel heel vreemd omgaat met een van zijn kerntaken, cultuur in dit geval, wat toch niet geheel onbelangrijk is. Dat de vraagstellers werden bijgetreden door Katia Segers (sp•a), waar haar partij de omroep toch zeer genegen is (en andersom), is veelzeggend.

Zootje Anke Van dermeersch (VB) en Orry Van de Wauwer (CD&V) hadden in de krant gelezen dat er iets niet in de haak is met de Antwerpse sociale huisvestingsmaatschappij ABC. Anke verwees naar een vraag van Filip Dewinter in de Antwerpse gemeenteraad waarop hij min of meer nul op het rekest had gekregen, ze moest zich dus wel tot de minister wenden.

Allerlei dingen bij de huisvestingsmaatschappij zouden niet koosjer zijn: rotte woningen, vriendjespolitiek en interne oorlogjes.

Minister Homans vond de timing van de vraag, zo net voor de gemeenteraadsverkiezingen, wat opzichtig. Ze was al maanden geleden op de hoogte gebracht van de problemen en had meteen ingegrepen. Het ABC-ding stond intussen onder verscherpt toezicht. Als rode draad door haar betoog liep dat ze de informatie had vernomen uit een anonieme mail die duidelijk uit personeelshoek kwam. Tot nu toe zouden geen al te misdadige praktijken zijn vastgesteld, maar een zootje lijkt het daar wel te zijn.

Blankenberge

Drinkt er ene op onze toekomst

Twee weken geleden meldden we dat Tanguy Veys in Blankenberge met een eigen lijst opkwam, Beter Blankenberge. Veys werd begin dit jaar uit het Vlaams Belang gezet.

De man heeft een eigen stijl van communicatie en actievoeren, en gebruikt Twitter en Facebook om zich in de kijker te werken. Dat werd niet altijd door iedereen gesmaakt, ook in de eigen partij niet. Bovendien kwam Veys uit Gent aangespoeld in Blankenberge, waar hij vrij snel de lakens naar zich toetrok. En zo kreeg men in Blankenberge de keuze tussen N-VA, Vlaams Belang en Beter Blankenberge.

In het najaar van 2017 lanceerden de Vrienden van ‘t Pallieterke hun Klauw-bier, een blonde tripel van 9 graden alcohol, beschikbaar in flessen van 75 cl. Sinds kort is Klauw echter ook beschikbaar in flesjes van 33 cl. Voor 6 grote flessen betaalt u nog 40 euro (in plaats van 50) en de kleine flessen zijn te koop per doos van 24 flesjes aan totaal 75 euro. Elke bestelling komt met een 20-tal passende bierkaartjes. Bovendien zijn er ook glazen beschikbaar aan de prijs van 5 euro per glas. Glazen kunnen echter enkel samen met bier aangekocht worden. U krijgt een gratis glas per aankoopschijf van 75 euro. Verzending: 7 euro (levering na afspraak).

Afhalen kan ook via onze verkooppunten in elke provincie.

Bestellen kan via de webwinkel op www.klauw.net of middels een overschrijving op de rekening van de Vrienden van ‘t Pallieterke: BE63 7360 1247 8308. Tel. 03 233 03 94 of info@klauw.net.

6

Dwars door Vlaanderen

18 oktober 2018

Verkiezingen: een blik op voorbije zondag Verleden week gaven we het advies om heel speciaal enkele gemeenten te volgen, omdat zich daar volgens ons opvallende verschuivingen zouden kunnen voordoen. We hernemen ons lijstje van vorige week.

Ninove Eerst een rechtzetting: we schreven verleden week foutief dat in 2012 een coalitie gevormd werd met CD&V-Groen, Open Vld en N-VA. Dat was fout: het was de sp.a die mee in de coalitie zat, de N-VA zat in de oppositie. De bestuurscoalitie had een meerderheid van 18 zetels op 33 zetels.

Forza Ninove was daar de grote oppositiepartij, onder leiding van Guy D’Haeseleer, met 9 zetels. D’Haeseleer is tevens Vlaams Parlementslid van het Vlaams Belang en is al sinds 1994 gemeenteraadslid. Forza Ninove is geen Vlaams Belanglijst met een andere naam, het is een plaatselijke partij met onafhankelijken en verruimers, en met een zelfstandige werking.

D’Haeseleer hoopte op extra zetels zodat hij de bestaande meerderheid kon doorbreken, en die hoop is werkelijkheid geworden: hij veroverde zes extra zetels. Met vijftien zetels op 33 heeft hij echter geen meerderheid. Niettemin mag men gerust stellen dat het beleid van sp.a-Groen, CD&V en Open Vld werd afgestraft en dat de bevolking duidelijk voor een ander beleid gekozen heeft. Gaat Bart de Wever dit durven negeren?

Als leider van de grootste partij kan D’Haeseleer aanspraak maken op de burgemeesterssjerp, maar zover is het nog niet.

Forza Ninove heeft een coalitiepartner nodig.

De N-VA zou dat kunnen worden, al verloor die partij nogal fors (-7,7 procent) en kan ze maar 2 zetels aanbieden.

Ondertussen doet de mainstreammedia hun best om Forza Ninove als extreemrechtse partij te framen. Zorgvuldig geselecteerde foto’s van Bas Bogaerts, fotograaf van De Morgen, zorgden voor enige commotie. Hij bracht een aantal aanhangers in beeld, die zogezegd de Hitlergroet brachten. Later blijkt uit een videofilmpje dat de mannen aan het juichen zijn, maar als je dan op het juiste moment afdrukt…In het programma Zinzen en Van Cauwelaert verwees deze laatste naar de Duitse stad Chemnitz, waarbij hij zei “dat daar ook zo’n soort volk te zien was”. Precies of dat “soort volk” maar beter geen stemrecht heeft. Even later dook nog een oud facebookbericht va Guy D’Haeseleer op met een foto van zwemmende zwarte kindjes met het bijschrift: ‘’Vroeg om de chocomousse klaar te maken voor ons Breughelfestijn. En het is niet ‘van’ t paksken zenne’’... Puur racisme volgens alle andere partijen, maar D’Haeseleer nuanceert: “het was een ludieke aankondiging van ons eetfestijn. We hadden ook nog andere berichten met bijvoorbeeld chinezen in de hoofdrol.”

D’Haeseleer postte ondertussen een “selfie”, tijdens de campagne, van hem met twee zwarte medestanders. Die foto zal u vermoedelijk in de mainstreammedia niet te zien krijgen…

Staat de deur nog op een kleine kier voor N-VA in Ninove? Of wordt het toch “één tegen allen”? Volgende week weet u of Bart de Wever gezwicht is voor de linkse Poco’s dan wel zich heeft laten leiden door de democratische verzuchtingen van de Ninoofse kiezer. Op dinsdagvoormiddag kregen de 2 N-VA-gemeenteraadsleden alvast het bevel vanuit het N-VA hoofdkwartier om niet in te gaan op de uitnodiging van Forza Ninove.

Middelkerke In de gemeente Middelkerke waren de teerlingen al vrij snel in de richting van Jean-Marie Dedecker gerold. Die ambieerde met veel overtuiging de burgemeesterssjerp. In 2012 behaalde zijn lijst 7 zetels op 25. De N-VA haalde toen maar twee zetels, onder meer te wijten aan interne ruzies en het feit dat enkele N-VA’ers overgestapt waren naar LDD. Begin 2013 werd het plaatselijke N-VA-bestuur door het nationale bestuur op non-actief gezet.

Het huidige bestuur werd gevormd door Open Vld (9 zetels) en CD&V (5 zetels). Het was geen geheim dat CD&V liever met LDD wou besturen in de volgende legislatuur. CD&V heeft er al weken geleden mee ingestemd dat Jean-Marie Dedecker burgemeester zou wor-

den. Het resultaat dat LDD nu neerzette, is ronduit verpletterend. Dedecker verdubbelde zijn aantal zetels tot 14 en hij heeft daarmee de absolute meerderheid. Hij heeft zelfs de CD&V niet nodig om te besturen. Niettemin zal die partij toch opgenomen worden in de coalitie.

We stelden ons vorige week de vraag hoe

Zandhoven Verleden week schreven we dat CD&V in de gemeente Wuustwezel een absolute doch nipte meerderheid had: 13 zetels op 25. Niet comfortabel om te besturen. We hadden verwacht dat CD&V een zetel zou verliezen, maar het omgekeerde is gebeurd: de partij haalt 16 zetels en heeft geen coalitiepartner nodig.

Hetzelfde scenario in Zandhoven, eveneens een gemeente waar tot hiertoe de CD&V oppermachtig was. Met 44,4 procent van de stemmen haalde de partij 13 zetels op 23. Afge-

Een nieuwe attractie in Middelkerke

gemeenteraad, de ene voor N-VA, en andere voor Vlaams Belang. Moet kunnen, nietwaar.

Dilbeek En hoe is het gelopen met Kris Peeters, lijsttrekker van het Vlaams Belang in Dilbeek? Wel, die geraakte probleemloos verkozen. Open Vld blijft wel de grootste partij, maar moet 2 zetels inleveren. De N-VA, die ook de burgemeester leverde, kan heel tevreden zijn met een stijging van twee zetels.

Verder verandert er weinig. CD&V kwam in 2012 in kartel op met de lijst DNA. Nu kwamen die partijen elk apart op, maar het aantal zetels blijft behouden.

Toch wordt er in eerste instantie gebabbeld tussen Open Vld (11 zetels) en N-VA (10 zetels). Normaliter levert de grootste partij ook de burgemeester, maar die sjerp is nu in handen van de N-VA. Maar Open Vld wil o zo graag terug in het college komen, dat ze bereid is de burgemeesterssjerp aan N-VA te laten.

Goed nieuws kunnen we melden over de Franstalige lijst Union des Francophones. In 2012 haalde UF vier zetels, en bijna haalde die partij toen een vijfde zetel, op enkele tientallen stemmen na. Na deze verkiezingen behouden de Franstaligen nog drie zetels. Goed zo!

Grimbergen

N-VA in Middelkerke, ondertussen met een grotendeels nieuwe ploeg, zou scoren. Wel, de teleurstelling is groot: de partij werd gehalveerd. Ze zakt van 2 zetels naar 1 zetel. LDD is overweldigend aanwezig en zuigt stemmen weg bij N-VA, Open Vld (- 3 zetels) en CD&V (- 2 zetels). Het Vlaams Belang, goed voor 3,7 procent van de stemmen, slaagde er niet in een zetel te behalen.

Jean-Marie Dedecker (geboren in 1952) realiseert zo zijn ultieme droom: burgemeester worden van Middelkerke.

lopen zondag haalde de partij er een zetel bij, en heeft met 14 zetels opnieuw een absolute meerderheid.

De grootste oppositiepartij was de N-VA met 8 zetels, maar die partij scoort nu minder goed en moet twee zetels prijsgeven.

Opmerkelijk: op plaats 12 van de N-VAstond Dieter Stulens, maar dankzij een groter aantal voorkeurstemmen geraakte hij toch als zesde raadslid verkozen. Dieter is de zoon van Paul Stulens, gemeenteraadslid en lijsttrekker van het Vlaams Belang. Vader en zoon in de

Een fotograaf zorgde voor getruckeerde foto’s met Hitlergroeten.

Zoals aangekondigd in vorig nummer, zou het in Grimbergen heel interessant kunnen worden. Daar is sinds 2012 een coalitie aan de macht bestaande uit CD&V (8 zetels), Open Vld (6 zetels) en Groen (3 zetels). N-VA zit er in de oppositie (5 zetels), net als Vernieuwing, de lijst rond Bart Laeremans (6 zetels).

Al voor de verkiezingen waren er duidelijke signalen dat een coalitie tussen Vernieuwing, Open Vld en N-VA tot de mogelijkheden zou kunnen behoren, met de zegen van hogerhand. Daarbij was steeds erg duidelijk dat de figuur van Bart Laeremans, oud-Kamerlid voor Vlaams Belang, als burgemeester voor de andere partijen niet tot de mogelijkheden zou behoren. Tijdens de onderhandelingen na de verkiezingen om tot een princiepsakkoord te komen werd daar niet meer van afgeweken. Voor Laeremans bleek de mogelijkheid om Grimbergen een ander bestuur te kunnen bieden echter belangrijker dan het burgemeesterschap, en dus stemde hij in.

CD&V verloor niet alleen twee zetels, ze wordt naar de oppositiebanken verwezen. Weg burgemeesterssjerp. Ook in Grimbergen viel goed nieuws te rapen betreffende de Union des Francophones: in 2012 nog goed voor 3 zetels, in 2018 gezakt naar 1 zetel.

Beringen In Limburg zat Beringen in ons vizier. Daar behaalden in 2012 de sp.a, de CD&V en de N-VA evenveel zetels, elk 10. Opmerkelijk: de sp.a haalde exact twee stemmen meer dan N-VA (N-VA 7.600 en sp.a 7.602). Vlaams Belang behaalde toen vier zetels en Open Vld één zetel. De sp.a en CD&V vormen er een bestuurlijke meerderheid.

Het was om twee redenen uitkijken. Welke partij ging de grootste worden, in de wetenschap dat een verschuiving van slechts enkele stemmen voor een grote verandering kon zorgen?

Het antwoord: CD&V en sp.a behalen evenveel zetels. Maar, er waren al gesprekken aan de gang voor de verkiezingen om de sp.a en haar burgemeester in te ruilen voor een nieuwe coalitie. Zo gezegd, zo gedaan. CD&V levert nu de burgemeester, in een coalitie met N-VA en Voluit. Die laatste partij is een mengelmoes van liberalen, onafhankelijken en exVB’ers. Lijsttrekker van Voluit was Bert Schoofs, voormalig VB-Kamerlid. Hij verzaakt aan een schepenambt maar wordt voorzitter van de gemeenteraad.

Vermelden we nog dat Be.One, de partij van Abou Jahjah, in Beringen geen zetel haalde.

Schandaaltjes We verwijzen tot slot naar de schandaaltjes die vorige weken de media haalden. De heisa rond Lode Vereeck had weinig invloed, want zijn partij haalde in Diepenbeek een derde zetel. De jonge kandidaat van N-VA die in Buggenhout betrapt werd op het dealen van cocaïne haalde daarmee de nationale media. De N-VA ging er van drie zetels naar vijf. En opvallend in Buggenhout: het Vlaams Belang maakt een grote sprong voorwaarts van 6,8 procent naar 18,2 procent, en komt met vier zetels in de gemeenteraad.

K arl van C amp

Onze naaste buren

18 oktober 2018

Den Vaderlandt ghetrouwe

Het Friezenproces Pseudolinks Nederland is blij, want er is weer een showproces in de beste traditie van Moskou 1936 en Berlijn 1944.

De één-druppel-regel Kent u de één-druppel-regel? In 1924 (bijna zestig jaar na het einde van de burgeroorlog) keurde de Volksvertegenwoordiging van Virginia “The Racial Integrity Act” goed. Die maakte een einde aan discussies over blank, zwart, mulat, quadroon, octoroon, enzovoort. Eén drup negerbloed volstond om iemand als “coloured” te kwalificeren. Andere zuidelijke staten volgden die infame wet en zijn pijnlijke gevolgen, tot het Hooggerechtshof in de jaren vijftig er een streep door trok.

De Nederlandse magistratuur heeft inmiddels de één-druppel-wetgeving omgekeerd overgenomen. Iedereen met één druppel niet-autochtoon Nederlands bloed mag zich beschouwen als een vervolgde minderheid en heeft bijgevolg meer rechten dan de witte kaaskoppen. Nederlanders die niet aan het altaar van de multikul bidden, riskeren effectieve vervolging. Het Friezenproces is daar een pijnlijk voorbeeld van.

Alleen autochtonen zijn onderworpen aan de grondwet Op 18 november vorig jaar blokkeerden 34 Friezen de A7, de rijksweg van Zaandam via de afsluitdijk naar het noordwesten van Duitsland. Die dag deed Sinterklaas zijn Nederlandse intocht in het Friese stadje Dokkum. De randstadracisten die zich antiracisten noemen, hadden drie bussen gecharterd om

7

het gruwelfeit aan te klagen dat de goedheiligman vergezeld was door zwarte Pieten. Ze deelden duidelijk mee dat ze het kinderfeest wilden verstoren en zelfs niet voor incidenten zouden terugschrikken.

De Friezin Jenny Douwes deed een oproep om te verhinderen dat die zelfbenoemde moreel superieuren kinderen de stuipen op het lijf zouden jagen. Vervolgens blokkeerde een aantal mensen de snelweg. De bussen moesten omkeren en het gerecht kwam ogenblikkelijk in actie. Inmiddels zitten de “beschuldigden” op het bankje in Ljouwert (Leeuwarden). Alle media volgen met spanning het proces; begin november wordt een vonnis geveld. De officieren van justitie betoogden dat de Friese demonstranten oogkleppen hadden, want ze hielden geen rekening met andere weggebruikers. Daar valt iets voor te zeggen, maar de afsluiting was volgens het gerecht vooral een schending van het grondwettelijk recht op vrije meningsuiting. Dat werd dodelijk serieus gezegd door schaamteloze magistraten.

De reactie liet niet op zich wachten. Veel Nederlanders vroegen zich af waar de officieren van justitie zaten toen duizenden Turken vorig jaar de Erasmusbrug in Rotterdam blokkeerden om hun steun te betuigen aan de moordenaar Erdogan.

Uiteraard werd niemand vervolgd. Vorige week hadden vijftien dapperen (of misschien zelfmoordenaars) van Pegida het idee voor de Utrechtse Ulu-moskee te betogen tegen mohammedaanse gruweldaden. Ze kregen de toestemming van de burgemeester en de politie was ter plaatse. Mohammedaans tuig van de richel verzamelde zich en begon te gooien met alles wat los en vast zat. De politie greep in en voerde de betogers

voor hun eigen veiligheid zo vlug mogelijk huiswaarts. Hoeveel mohammedanen werden opgepakt of worden vervolgd voor het schenden van het grondwettelijk recht op vrije meningsuiting? Juist. Ik moet u het antwoord niet vertellen.

PvdA-burgemeester probeert zware incidenten uit te lokken Er is aan het Friezenverhaal nog een ranzig randje dat toont hoe de schijnprogressieven lak aan elementair fatsoen hebben.

Door het proces werd een beroep gedaan op de Wet Openbaar Bestuur, want er gonsden allerlei geruchten. Die waren zo kwalijk dat niemand ze echt geloofde. Het was wel waar.

De opruiers van ‘Kick out Zwarte Piet’ aarzelen niet om te dreigen met knuppels, maar spreken in de rechtszaal over “pluriform” Nederland. Zelfs zij wisten echter dat geweld gebruiken bij een Sinterklaasintocht geen sympathie zou opleveren.

Ze wilden dus niet verschijnen, tot burgemeester Marga Waanders van de PvdA hen vroeg wel te komen. Ze schreef dat ze hen desnoods eigenhandig kwam halen in Amsterdam, want de toeschouwers moesten geconfronteerd worden met links protest. De perfide politica presteerde nog een extraatje. Volgens De Telegraaf belde ze met een paar authentieke rechtsextremisten om hen ertoe aan te zetten ook te verschijnen en van de intocht een klapper te maken, waardoor alles wat blank en niet links was, kon verketterd worden.

De ondemocratisch aangestelde burgemeester riskeert natuurlijk geen vervolging.

Willem de Prater

De Standaard ten strijde tegen Willem I Het standbeeld van Willem I, dat op 20 oktober onthuld wordt, werkt de redactie van De Standaard blijkbaar op de zenuwen. Die krant publiceerde als opiniestuk een regelrecht schotschrift tegen het beeld, maar weigerde een ‘recht op antwoord’ op te nemen. In een tweede artikel trekt ze het in het belachelijke: wat moet je doen om voor jezelf, je schoonmoeder … een beeld op te richten?

Kort nadat het beeld op de nieuwe sokkel aan de Reep werd geplaatst, nog weggestopt in een houten bekisting, verscheen in De Standaard op 29 september een opruiend opiniestuk: “Wij willen Willem weg”. De schrijver, nochtans een historicus, komt met geen enkel redelijk argument. De man ergert zich blauw (of rood) aan wat hij een “heldencultus” noemt en “het vereren van dubieuze machthebbers”. Dat er belastinggeld naar het beeld gaat, vindt hij schandalig. Hij stelt de prangende vraag: “Is er nood aan een nieuw standbeeld van een belangrijke blanke man in het straatbeeld?”

Hij vindt dat een mooie en belangrijke plek van onze stad door het beeld “ontsierd” wordt. Kortom, het stuk lijkt wel een oproep tot vandalisme. Het werd uit de krant geknipt en vastgespijkerd aan de bekisting rond het beeld, wat bewijst dat sommigen het ook lezen als een oproep tot actie. Professor Evrard schreef een antwoord, maar De Standaard weigerde het op te nemen.

Een tweede artikel volgde: “Een bronzen beeld” (DS 11 oktober). “U vindt het ook wat hebben zo’n bronzen beeld?”, vraagt de schrijver spottend. Na een uitleg over hoe je dat moet aanpakken (de kunstenaar en de bronsgieter komen aan het woord) is het smalende besluit: “Een levensgroot beeld hebt

u vanaf 13.523 euro.” Wij deden meteen een factcheck bij het comité Willem Bedankt. Wat blijkt? De Standaard klopte er goed naast. Niet verwonderlijk, correcte informatie brengen was niet het opzet.

Opbouwwerkers doen hun werk niet Beste mensen van samenlevingsopbouw. Jullie zijn er trots op dat jullie in zoveel sociale woonwijken van Gent fraaie dingen organiseren voor de kansarme huurders. Stad Gent

betaalt jullie daar ook voor, met subsidies vastgelegd in contracten. Waar bleven jullie toen kinderen niet meer thuis konden slapen omdat er schimmel op de muren stond? Waarom hoorden we jullie niet toen huurders van WoninGent in ongeschikte woningen moesten blijven wonen? Kunnen jullie nog in de spiegel kijken?

Samenlevingsopbouw krijgt jaarlijks een pak subsidies van de stad Gent om activiteiten op te zetten voor sociale huurders. In het Rabot, Nieuw Gent, Ledeberg, Dampoort, MuideMeulestede… Voor volkstuintjes, sociale kruideniers, ontmoetingsmomenten… Het is hun werk om mensen te bereiken, uit hun eenzaamheid te halen en te helpen.

Wat ze in het jargon noemen “het realiseren van een laagdrempelige basiswerking waar bewoners terechtkunnen voor zowel individuele vragen als collectieve vormings- en ontspanningsmomenten”. Het werk van samenlevingsopbouw krijgt altijd goede rapporten.

Zoals dat de gewoonte is in Gent, schrijven ze die immers zelf. De subsidies worden jaar na jaar uitbetaald. Deel van hun opdracht is “het bundelen en doorgeven van signalen aan bevoegde diensten”. Het is dus hun taak het op te nemen voor de huurders en problemen door te geven. Daarin zijn ze gebuisd, over de hele lijn.

We hebben ze niet gehoord over de slechte leefomstandigheden in sociale woningen van WoninGent. Wisten ze het?

Natuurlijk! Waar bleef dan hun protest? Bang om in de kaart te spelen van “uiterst rechts”? Bang om het stadbestuur, dat hun loon betaalt, op de tenen trappen? Ze hebben hun werk niet gedaan. Vinden ze dat zelf niet beschamend? Mathildis

Nog maar eens een Waalse ruk naar links In Wallonië blijven PS en MR na de gemeenteraadsverkiezingen relatief stabiel. De regio kent met de opgang van Ecolo en PTB wel opnieuw een ruk naar links. Ondertussen neemt PS-kopstuk Di Rupo wraak op de MR door te proberen zoveel mogelijk coalities met Ecolo te vormen.

Tussen 75 en 77 procent. Dat is het resultaat van de PS en de extreemlinkse PTB samen in een aantal gemeenten rond Luik, zoals Herstal en Seraing. In het al zeer linkse Wallonië is het electoraat nog meer naar links opgeschoven. Om te beginnen wist de Parti Socialiste ondanks de zoveelste reeks schandalen (vooral Publifin in Luik) stand te houden. In Luik zakt ze weliswaar van 37 naar 30 procent, maar burgemeester Willy Demeyer blijft aan zet. In Henegouwen behoudt Paul Magnette nipt de absolute meerderheid in Charleroi. Hetzelfde geldt voor de PS in Bergen, al moet burgemeester Elio Di Rupo (die lijstduwer was) er plaats ruimen voor partijgenoot Nicolas Martin.

MR onder druk De oude industriegebieden van Wallonië blijven PS-rood kleuren, en daar komt nu de extreemlinkse PTB bij, die tussen 10 en 25 procent haalt. De derde winnaar is Ecolo, dat met 10 procent vooruit gaat en op veel plaatsen de derde partij wordt.

Het aantal burgemeesters voor de Waalse groenen (nu enkel Edingen en Louvain-la-Neuve) zal toenemen. Bovendien is het zo dat PS-voorzitter Elio Di Rupo volop wraak aan het nemen is op de liberalen van de MR, omdat die met de N-VA in 2014 een

federale regering hebben gevormd. Paarse coalities zijn geen optie voor de Bergenaar. Waar het kan, wordt samengewerkt met Ecolo. Zo is er geen paarse coalitie meer in Doornik. PS’er Rudy Demotte kan burgemeester blijven met de steun van de groenen. De MR van federaal energieminister Marie-Christine Marghem verdwijnt naar de oppositie.

Bij de MR waren er vorige zondag weinig blije gezichten te zien. De partij blijft in Wallonië rond 25 procent schommelen.

Ze wordt maar in beperkte mate afgestraft voor het feit dat ze als enige Franstalige partij federaal meeregeert. In Luik blijft de MR de tweede partij, maar staat zwak met nog geen 18 procent. Christine Defraigne wou voor het eerst sinds 1976 in de coalitie komen, maar dat wordt moeilijk. In Verviers verliezen de liberalen 10 procent en zijn ze van geen tel. In Dinant verliest de flamboyante burgemeester Richard Fournaux de sjerp. Waals minister-president Willy Borsus (MR) wou in Marche-en-Famenne de cdH’er André Bouchat opzijschuiven. Dat mislukte. De MR-machtsbasis in Waals-Brabant blijft behouden (in het Waver van premier Charles Michel is de absolute MR-meerderheid nipt gered), maar daar moeten de liberalen almaar meer rekening houden met de opgang van Ecolo. De

Li bia bouquet

residentiële gemeentes Waterloo en Lasne blijven wel donkerblauw kleuren. Bij de MR beseffen ze dat ze uit een ander vaa tje zullen moeten tappen, willen ze bij de parlementsverkiezingen van mei 2019 sterk scoren.

CdH verliest, Défi breekt niet door Dat verhaal is ook te horen bij de cdH, die op veel plaatsen klappen krijgt. Al blijft het bastion Luxemburg behouden. In Bastenaken is de tweestrijd tussen de Lutgens uitgedraaid op een overwinning voor cdH-voorzitter Benoît Lutgen. In Namen blijft cdH-kopstuk Maxime Prévot aan de macht met een antiPS-coalitie. Ook Moeskroen blijft in centristische handen. Die lokale verankering moet ervoor zorgen dat cdH bij de verkiezingen in mei volgend jaar nog een rol kan spelen.

En dan is er Défi - het vroegere FDF - dat met een links-liberaal programma hoopte door te breken in Wallonië. Voorzitter Olivier Maingain hoopte op 100 zetels. Dat viel tegen. Hier en daar is er een kleine doorbraak, maar de partij is in Wallonië weinig relevant. Er zijn wel vier zetels in Namen, twee in Charleroi en één in Luik. Voor de rest hier en daar een zetel in Waals-Brabant. En in het Henegouwse Fleurus, en in Floreffe in Namen, zou de partij tot de meerderheid kunnen toetreden.

Maar dat is het. Toch even het rechtse Parti Populaire vermelden, dat in Verviers en Dison (beide in de provincie Luik) een Picard paar zetels zou binnenhalen.

8

De wereld rond

18 oktober 2018

Zuid-Afrika

De dood van diplomaat Pik Botha Afgelopen week overleed op 86-jarige leeftijd Roelof “Pik” Botha ten gevolge van hartproblemen. Met de dood van de vroegere minister van Buitenlandse Zaken van Zuid-Afrika verdwijnt een der laatste belangrijke personen uit de tijd van het blanke bewind.

Botha’s carrière Roelof “Pik” Botha begon zijn carrière als diplomaat in dienst van Buitenlandse Zaken in 1953. Van 1963 tot 1966 vertegenwoordigde hij Zuid-Afrika voor het Internationale Gerechtshof in De Haag in de zaak die tegen het land was aangespannen door Ethiopië en Liberia in verband met Zuidwest-Afrika (het huidige Namibië). Suidwes was een Duitse kolonie die tijdens de Eerste Wereldoorlog door Zuid-Afrikaanse troepen was veroverd en in 1920 door de Volkenbond aan Zuid-Afrika als mandaatgebied was toegewezen.

In 1946 werd de Volkenbond ontbonden en omdat ZuidAfrika’s mandaat nooit was ingetrokken, was Pretoria van oordeel dat het zich niet uit dat gebied moest terugtrekken, een stelling waarvoor het in 1966 gelijk kreeg. Van 1966 tot 1974 leidde Botha de Zuid-Afrikaanse delegatie bij de Verenigde Naties, tot het lidmaatschap van het land werd opgeschort. In 1975 vertegenwoordigde hij ook nog zijn land in Washington.

Vanaf 1970 wierp Pik Botha zich in de Zuid-Afrikaanse politiek. Dat jaar werd hij verkozen als parlementslid voor de regerende Nasionale Party. In 1977 werd hij minister van Buitenlandse Zaken en hij bleef dat tot 1994, toen het ANC de macht overnam.

Met het ontslag van president P.W. Botha in 1989 was hij een der kanshebbers voor de opvolging, maar het was F.W. de Klerk die het haalde. In de regering van nationale eenheid die in 1994 werd gevormd, werd hij nog minister van Mijnwezen en Energie, maar toen de Nasionale Party zich daaruit terugtrok, was het met de carrière van Botha afgelopen en trok hij zich terug uit de politiek.

Een buitenbeentje Pik Botha was een vlotte spreker die om geen grap verlegen zat. Zo gebruikte hij zelf zijn bijnaam “Pik” (van het Afrikaans pikkewyn, pinguïn), die hij te danken had aan zijn manier van lopen. Bij het publiek was hij zeer populair. Velen zagen in hem in de jaren tachtig de opvolger van partijleider en pre-

sident P.W. Botha. Binnen de partijrangen was hij echter minder gewild. In feite bleef hij steeds meer diplomaat dan politicus. Meer dan iemand anders was hij zich bewust van de vijandige stemming in het buitenland tegenover zijn land en hij behoorde binnen het kabinet dan ook tot de zogenaamde “verligtes”, die hervormingen wilden doorvoeren. In dat opzicht stond hij tegenover de behoudsgezinden, waaronder de latere president F.W. de Klerk, die toen van een machtsdeling met de zwarten niet wilden weten.

Om die hervormingen te kunnen doorvoeren, aarzelde Pik Botha niet om zijn nek uit te steken. In het midden van de jaren tachtig werd de druk van de sancties almaar groter, terwijl de onrust in het land bleef aanslepen. Toen verscheidene Amerikaanse banken hun geïnvesteerde geld terugtrokken, werd zelfs voor een bankroet gevreesd. Binnen de regering werd dan ook druk overleg gepleegd en werden allerlei ideeën tot hervormingen gelanceerd. Zo was er sprake van een terugkomen op de thuislandpolitiek, van machtsdeling met de zwarten, de vrijlating van Mandela en dergelijke. Ook Pik Botha zette zich daar voor in. Bekend is zijn uitspraak dat hij niet wilde sterven voor bordjes in een lift, een verwijzing naar allerlei kleine apartheidstoestanden waarbij zwarten en blanken gescheiden waren.

In 1986 vergaloppeerde hij zich echter. Toen bij een aantal kabinetssamenkomsten president P.W. Botha opvallend stilzwijgend was (wat later werd toegeschreven aan een beroerte die hij had gehad), beschouwde de minister dat als instemming met een aantal hervormingsvoorstellen, waarna hij in Wenen bij samenkomsten met vertegenwoordigers van westerse regeringen een veel te optimistisch beeld voorspiegelde.

Sommigen beweerden achteraf dat hij op die manier de president voor een voldongen feit wilde plaatsen. Hoe dan ook, in de rede die de president kort daarop afstak (de zogeheten Rubicontoespraak) was van die hervormingen helemaal geen sprake. Dat bezorgde Pik Botha binnenlands gezichtsverlies, terwijl hij in het buitenland het verwijt kreeg te grote verwach-

tingen te hebben opgewekt. Bekend is ook zijn bevestigend antwoord op de vraag van een journalist of machtsdeling ook de mogelijkheid van een toekomstige zwarte president inhield.

Maar achteraf werd hij niet alleen teruggefloten, waarschijnlijk waren zijn kansen op de opvolging van P.W. Botha toen voorgoed vervlogen.

Namibië Vanzelfsprekend speelde Pik Botha een grote rol bij de onderhandelingen over de toekomst van Namibië. Zo was hij voorstander van een gelijktijdig terugtrekken van de Zuid-Afrikaanse troepen uit het gebied - waarna vrije verkiezingen zouden moeten volgen - en de Cubaanse troepen uit Angola. De afloop van dat alles is intussen bekend. Interessant is dat de Zuid-Afrikaanse delegatie in het kader van de onderhandelingen in december 1988 bij Pan Am had geboekt, een boeking die op de valreep werd geannuleerd. Door een aanslag kwam Vlucht 103 aan haar eind boven Lockerbie.

En dan is er nog Botha’s bewering hoe Cuba uiteindelijk over de streep werd getrokken om een vergelijk te aanvaarden. Na de fameuze slag bij Cuito Cuanavale (1988-89) hadden de Zuid-Afrikaanse troepen zich uit Zuid-Angola teruggetrokken. De kans leek echter groot dat de Cubanen tot in Suidwes zouden doorstoten.

Volgens het verhaal zouden de atoomwapens waarover Zuid-Afrika beschikte echter Castro op andere gedachten hebben gebracht. Cuba vreesde immers - onterecht naar bleek dat de tegenstander beschikte over atoomgranaten die met kanonnen konden worden afgeschoten. In werkelijkheid heeft Zuid-Afrika nooit de bedoeling gehad deze atoombommen, die - zoals in 1945 op Japan - enkel uit vrachtvliegtuigen konden worden gedropt, te gebruiken. Of het veel aan de zaak veranderde, dat is een andere kwestie. Swapo won in Namibië de verkiezingen. Tijdens de onderhandelingen met het ANC in het begin der jaren negentig schaarde Pik Botha zich helemaal achter de onderhandelingsstrategie van F.W. de Klerk. Voor de Verzoenings- en Waarheidscommissie verklaarde hij dat het “apartheidsbeleid alle morele grondslag miste” en vroeg hij excuus. In 2000 kondigde hij aan zich bij het ANC te zullen aansluiten.

Jan van Aerschot

Buitenlands spervuur Een overwinning voor Trump

Militairen steunen Robinson

Dominee Brunson werd na de mislukte staatsgreep van 2016 in Turkije samen met 100.000 (!) andere verdachten gearresteerd en gevangengezet wegens “terrorisme” en sympathie voor de Gülen-beweging, die geacht werd de staatsgreep op touw te hebben gezet. Die beschuldigingen tegen Brunson waren duidelijk slechts een voorwendsel en de “bewijzen” waren belachelijk. Iedereen wist dat hij in werkelijkheid gearresteerd was omdat hij een christen was en omdat de Turken in ruil voor zijn vrijlating de uitlevering hoopten af te dwingen van Fetullah Gülen, die asiel had gekregen in de VS. Maar president Trump zette de Turken op zijn manier onder druk om de vrijlating van Brunson af te dwingen: met invoerheffingen en economische sancties. In augustus dit jaar verdubbelde Trump bijvoorbeeld de invoerheffingen op aluminium en staal uit Turkije. De Turkse lira zakte als een pudding in elkaar. En het werkte. Vorige week werd Brunson vrijgelaten. Ja, doelgerichte sancties kunnen heel efficiënt zijn. En iedereen zal intussen wel begrepen hebben dat president Trump niet op dezelfde lamentabele manier met zich laat sollen als Obama, May, Merkel of Macron.

Trump houdt zijn verkiezingsbeloften – heel uitzonderlijk in de politiek! – en als hij dreigt met sancties of luchtaanvallen, dan durft hij die dreigementen ook hard maken.

Vorige week las u op blz 9, in de rubriek Duitsland, over een socialistisch parlementslid dat moord en brand schreeuwde over “extreem-rechtse” netwerken bij een organisatie van reservisten van de Bundeswehr. Nu is er in Groot-Brittannië een vergelijkbare hetze ontketend. Dit keer niet tegen reservisten, maar tegen beroepsmilitairen in actieve dienst. Niet dat daar een “extreem-rechts” netwerk zou zijn ontdekt. Als het er al is, dan blijft het discreet. Zoals dat hoort voor een verzetsbeweging. Maar wel omdat er een foto opdook van een groep blanke Britse militairen in uniform, met in hun midden één glimlachende burger: Tommy Robinson, de held van het verzet tegen de politiek correcte islamolinkse dictatuur. We schreven bijna uit gewoonte “islamosocialistische”, maar dat zou in deze context niet objectief zijn: de Conservative Party is evengoed een deel van het probleem. Minstens één van de soldaten op de foto is inmiddels geïdentificeerd en ontslagen…

“Muiterij”?

Ja, die foto van militairen die met Tommy Robinson sympathiseren is maar een heel kleine indicatie. Ja, het Britse leger houdt zich al heel lang buiten de politieke krabbenmand, zoals dat in een democratie ook normaal is.

Maar we herinneren ons nog een ander signaal uit 2015, nadat de extreemlinkse, antisemitische islamosocialist Corbyn de macht had gegrepen binnen de Labour Party. Een anonieme generaal in actieve dienst waarschuwde toen openlijk in ‘The Sunday Times’ dat er een reële kans was op een militaire “muiterij” als Corbyn premier zou worden. “Het leger zou dit niet aanvaarden […] men zou alle middelen gebruiken, fair of niet, om dat te beletten.”

De generaal wees erop dat het Britse leger een traditie heeft van politieke neutraliteit, maar hij vervolgde: “Er zou een radicale breuk met die traditie kunnen ontstaan, waarbij generaals op het hoogste niveau rechtstreeks en openlijk de confrontatie met Corbyn aangaan over belangrijke en levensbelangrijke beslissingen zoals Trident, een terugtrekking uit de Nato en andere plannen om de strijdkrachten te castreren en nog verder in te krimpen.”

Pro memorie: de Tridents zijn de atoomraketten op onderzeeërs, die de Britse nucleaire

afschrikkingsmacht vormen. Of er in de open brief ook kritiek werd geformuleerd op Corbyns andere politieke standpunten konden we uit de citaten in de media niet afleiden. In een echte democratie, die de burgerlijke rechten en vrijheden respecteert en verdedigt, zouden we niets goeds verwachten van een militaire staatsgreep. Maar is een regering die islamitische “grooming gangs” ongestraft hun gang laat gaan, die islamcritici de mond snoert en dat zelfs mensen als Tommy Robinson in de gevangenis gooit… is zo’n regering nog een echt democratisch?

geen van deze drie claims kon door Israëlisch onderzoek bevestigd worden. Dit past allemaal in hetzelfde patroon als de vele aanslagen van IS in andere westerse landen. Maar het is waarschijnlijk nog maar een begin, want intussen krijgt IS ook steeds meer voet aan de grond in Gaza. Overigens werkt IS daar niet samen met Hamas. Hamas en IS zijn allebei soennitisch.

Maar Hamas heeft de voorbije jaren wapens en financiële steun gekregen van het sjiietische Iran, en volgens IS komt dat neer op verraad.

Gelukkig is eensgezindheid bij islamieten even zeldzaam als verdraagzaamheid.

Wordt Gaza IS-gebied?

Geen messen voor migranten

Op 1 januari 2016 schoot een Israëlische Arabier negen mensen neer in Tel Aviv. Twee slachtoffers kwamen daarbij om. Op de vlucht vermoordde hij ook nog een Arabische taxichauffeur. Op zijn gsm vond men later video’s van Islamitische Staat. De aanslag van 8 juni 2016 op het Max Brenner Café in Tel Aviv, waarbij twee terroristen vier burgers doodschoten, was eveneens geïnspireerd door IS. Op 16 juni 2017 schoten twee terroristen met machinepistolen vier Israëlische politiemannen neer in de Oude Stad van Jeruzalem. Zij overleefden hun verwondingen. Tegelijk stak een derde terrorist een politievrouw neer. Zij stierf in het ziekenhuis. Ook deze aanslag werd opgeëist door Islamitische Staat. Later eisten ook de Palestijnse groepen PFLP en Hamas de aanslag op, maar

Uit Oostenrijkse misdaadstatistieken blijkt dat het aantal aanvallen met messen en hakmessen is toegenomen van 676 gevallen in 2013 tot 1030 vorig jaar. Het omslagpunt was natuurlijk het fatale “Wir schaffen das!” in het jaar 2015. De Oostenrijkse regering bereidt nu een wet voor die migranten en asielzoekers zal verbieden messen bij zich te dragen.

Er bestaat al een wet die het bezit van vuurwapens verbiedt voor immigranten van buiten de EU. Die wet wordt nu aangepast, zodat ze ook hak- en steekwapens omvat. De epidemie van steekpartijen leidde eerder al in heel het land tot een sterke toename van de verkoop van vuurwapens aan blanke Oostenrijkers, die zich machteloos voelden tegen islamitische en Afrikaanse criminelen met messen.

DE BIBLIOTHEEK VAN FRANÇOIS MITTERRAND Op 29 en 30 oktober wordt in Parijs een duizendtal boeken van ex-president François Mitterrand te koop aangeboden. Het is geweten dat Mitterrand een bibliofiel was. En het zal weinigen verbazen dat zijn bibliotheek tal van boeken van rechtse auteurs bevatte.

“Die mensen hebben geen beschaving, geen cultuur. Ze lezen geen boeken.” Dat zei president François Mitterrand (19161996) in 1988, toen hij zijn socialistische partijgenoot Michel Rocard aanstelde tot premier en moest aanvaarden dat een aantal technocraten uit diens entourage minister werden. Rocard en co waren aanhangers van de sociaaldemocratie en experts in economische materies. Mitterrand was een economische analfabeet. Naast de zuivere machtspolitiek waren er maar drie zaken die hem echt interesseerden: vrouwen, architectuur en boeken. Van zodra hij wat vrije tijd had, nam Mitterrand een boek ter hand. Vaak over geschiedenis, en even vaak een roman van grote Franse schrijvers als Stendahl of Balzac.

In de loop van de jaren bouwde Mitterrand een indrukwekkende bibliotheek uit. In 1990 deed hij maar liefst 20.000 exemplaren van de hand. Hij schonk ze aan de mediatheek van Nevers. De duizend meest waardevolle hield hij. Die worden nu verkocht. Ze waren na het overlijden van Mitterrand bij zijn echtgenote Danielle terechtgekomen. Na haar overlijden ontfermde zoon Gilbert Mitterrand zich over de collectie, die heel wat oude edities bevat, net als luxeversies van een aantal bekende boeken.

Vooral romans Mitterrand was een grote fan van literatuur. Op 10 mei 1981, de dag dat hij tot president wordt verkozen, sluit hij zich niet

Ecologisch probleempje Bij de laatste deelstaatverkiezingen, in 2017, zagen de verhoudingen in het parlement in Belfast er als volgt uit: van de negentig verkozenen in ‘Stormont’ zijn er veertig die zich als unionist identificeren, negenendertig die als nationalist te boek staan en elf onafhankelijken. Het ‘Goede Vrijdagakkoord’ stipuleert

Schrijvers uit de collaboratie Wat moet die linkse activiste gedacht hebben toen ze exemplaren van het werk van rechtse schrijvers, ja zelfs auteurs uit de collaboratie ter hand nam? Want conservatieve, rechtse en ook ‘verbrande’ schrijvers hebben een belangrijke plaats in die bibliotheek. Niet verwonderlijk, gezien de achtergrond van Mitterrand. Afkomstig uit een conservatief-katholieke familie, aan-

dat de deelstaatregering in Belfast steeds bevolkt moet worden door politici van de twee verschillende gemeenschappen, zijnde de unionisten en nationalisten. Binnen de groep van de Britsgezinde unionisten heeft de rechts-conservatieve Democratic Unionist Party een meerderheid. De DUP wint al jaren zetels, ten koste van de meer gematigde, centrumrechtse Ulster Unionist Party. Aan de pro-Ierse zijde valt het linkse Sinn Féin de eer te beurt - met zevenentwintig zetels - een meerderheid binnen de nationalistische groep te bezitten. Na de stembusslag vorig jaar waren DUP en Sinn Féin bijgevolg tot elkaar veroordeeld om een bestuursakkoord te sluiten. Dat bestuursakkoord is er nog altijd niet. Het conflict dat al bijna twee jaar gaande is, ontstond reeds voor de jongste verkiezingen.

Sinn Féin maakte vorig jaar duidelijk niet langer te geloven in de bestuurskwaliteiten van Arlene Foster, First Minister van Noord-Ierland en leidster van de DUP. Met name het thema milieu en klimaat bleek voor wrevel te zorgen bij de Ierse nationalisten. Dit hoeft niet te verbazen. Sinn Féin positioneert zich links en vindt ecologie belangrijk, terwijl de DUP daar veel minder van wakker ligt. Sterker nog, de DUP heeft heel wat ‘klimaatnegationisten’ binnen haar rangen.

Dit zijn mensen die geloven dat klimaatopwarming (als gevolg van menselijk handelen) berust op een fabeltje. Uit onvrede met de plannen van de DUP om weinig te doen rond groene energie, stapte de inmiddels overleden Martin McGuinness (Sinn Féin) op als viceminister-president. Nieuwe verkiezingen zetten geen zoden aan de dijk. De lege stoel van McGuinness werd door Sinn Féin nooit ingevuld. Bovendien, na de bollekeskermis van maart 2017 werd überhaupt geen nieuwe Noord-Ierse regering op de been gebracht.

Plots bleek er niet alleen een tegengestelde visie te bestaan

Op bezoek bij Jünger Ook de Duitse estheet en conservatieve anarchist Ernst Jünger heeft een plaats in de finale bibliotheek van Mitterrand. Zijn fascinatie voor Jünger was groot. Hij bezocht hem in Wilflingen en nodigde hem uit voor de historische herdenking in Verdun in 1984. Vermelden we ten slotte de conservatieve literator Jean d’Ormesson, die eind vorig jaar overleed. Hij had de eer om in mei 1995 als laatste te lunchen met Mitterrand vooraleer de macht werd overgedragen aan Jacques Chirac. Geen gesprek met een linkse politicus dus, wel met een rechtse auteur. Typisch voor François Mitterrand.

Salan

ENGELAND aangaande klimaatverandering, ook wat betreft zaken als het homohuwelijk staan de twee machtsblokken tegenover elkaar.

Tel daarbij de roep om nieuwe onderzoeken te voeren naar moordpartijen gepleegd tijdens ‘The Troubles’ en de taalwet om het Iers als officiële taal te erkennen, en dan weet je dat de patstelling compleet is.

Grenspalen en -controles En toch, is er niet meer aan de hand? De onderhandelingen rond de Brexit spelen ook een rol. Het gros van de kiezers in Noord-Ierland stemde voor EU-lidmaatschap. Maar, de Europese Unie wil vanaf maart 2019 een grens trekken tussen Noord-Ierland en de Ierse Republiek. De katholieken en de nationalisten zien dat uiteraard niet zitten. De DUP van haar kant wil - net als Prime Minister Theresa May - dat Noord-Ierland, samen met de rest van het Verenigd Koninkrijk, de EU verlaat. Noord-Ierland wordt een politieke speelbal.

Hoelang kan die situatie nog aanhouden? Zowel de regering in Dublin als die in Londen laat weten te willen bemiddelen.

Al is er geen enkele reden om aan te nemen dat Theresa May haast zal maken.

Eerst dient May het hele Verenigd Koninkrijk, inclusief NoordIerland, uit de EU en uit de Europese binnenmarkt te loodsen.

Indien binnenkort daadwerkelijk een Brexit-akkoord tussen Brussel en Londen wordt gesloten, zal Noord-Ierland weer iets verder van de Ierse Republiek afdrijven. Tot grote onvrede bij Sinn Féin, waar Europees Parlementslid Martina Anderson, die ooit nog veroordeeld werd tot dertien jaar cel voor terrorisme jegens de unionisten, nu al moord en brand schreeuwt.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

de verschrikkelijkste volksverhuizing sinds de ineenstorting van het Romeinse Rijk en de ondergang van de antieke beschaving.

Totalitaire indoctrinatie In enkele andere Bundesländer heeft AfD een opmerkelijk initiatief genomen. Ondanks haar benarde positie speelt de partij het spel harder dan in Vlaanderen gebruikelijk is. Het initiatief “Neutrale Scholen”, met internetportalen waarop leerkrachten worden aangeklaagd die in de klas propaganda maken tegen AfD, is daarvan één voorbeeld. De Frankfurter Allgemeine reageerde daarop met de giftige titel: “Moeten leraars nu hun klep houden?” Het is nochtans heel eenvoudig: leerkrachten die in de klas partijpolitieke propaganda verkondigen in plaats van leerstof te geven, maken misbruik van hun ambt, en zij moeten niet jammeren als zij daarvoor aangeklaagd worden. Vindt men het misschien normaal dat leraars in de klas een T-shirt dragen met de weinig subtiele leuze “Fuck AfD”?

Burgers hebben het recht en zelfs de plicht zo’n machtsmisbruik aan te klagen. Zolang er geen valse beschuldigingen worden geuit, is daar niets mis mee. Op die AfD-portalen eist men ook bewijzen, geen loze beschuldigingen, geen oncontroleerbare lasterpraatjes. In een tijd van gsm’s met beeld- en geluidsopnamen is dat meestal echter geen probleem. Buiten het klaslokaal geldt de vrijheid van meningsuiting voor iedereen, ook voor leerkrachten. Maar tijdens de les moeten zij zich bezighouden met hun leeropdracht, en inderdaad, dan “moeten zij

FRANKRIJK

hanger van maarschalk Pétain tijdens WO II… De grote conservatieve auteur François René de Chateaubriand mag niet ontbreken. Maar vooral Maurice Barrès, één van de spilfiguren van de monarchistische Action française, is aanwezig op de boekenplanken. Daarnaast heb je Céline, Brasillach (“Comme le temps passe”), Rebatet (“Les Deux Etendards”), Drieu la Rochelle (“Drôle de voyage”). Over die rechtse literaire interesse zou Mitterrand decennialang weinig of niets zeggen. Wanneer hij als kopstuk van de Parti Socialiste in de jaren zeventig een prominent politicus wordt, gaat het vooral over Lamartine, Garcia Marquez, Pablo Neruda, maar ook over de linkse gaullist André Malraux.

Achteraf heeft Mitterrand erop gewezen dat hij eerder door de stijl van bepaalde schrijvers dan door de inhoud van hun werk aangetrokken was. Vandaar geen Emile Zola in zijn laatste bibliotheek, maar wel vijftien originele edities van Barrès.

Opvallend: geen Simone de Beauvoir of Jean-Paul Sartre, in de jaren vijftig tot zeventig van vorige eeuw linkse vedetten. Wel stond werk van Marguerite Duras op zijn boekenrek.

RIGHT OR WRONG

BEIERSE VERKIEZINGEN EN “NEUTRALE SCHOLEN” Anders dan in België gebruikelijk is, hebben de opiniepeilingen de resultaten van de verkiezingen in Beieren tamelijk nauwkeurig voorspeld.

De CSU kreeg klappen. De socialisten werden ongeveer gehalveerd. Die Linke bleef ver onder de kiesdrempel en de liberale FDP kwam er net boven. AfD scoorde als nieuwkomer in Beieren heel goed, met in één klap 22 zetels. De Groenen wonnen aanzienlijk. Een ruk naar links? Helemaal niet. De winst voor de Groenen en Die Linke kan het verlies voor de socialisten niet helemaal goedmaken.

De CSU heeft een ruime keuze aan coalitiepartners. Zuiver mathematisch volstaat een coalitie met één van de andere middelgrote partijen voor een werkbare meerderheid onder leiding van de CSU. AfD, Freie Wahler, SPD of zelfs - o tegennatuurlijke gruwel! - de Groenen. Maar wie de Duitse en Beierse media aandachtig volgt, merkt dat alle aandacht nu is toespitst op de gevolgen van de nederlaag voor de partij zelf en voor de positie van Seehofer. Als de CSU rekening houdt met onze deadline, kunnen we daar in dit nummer nog een stukje over brengen. Intussen wordt luidop getwijfeld aan een dogma dat onaantastbaar leek: de Union met de CDU. Daar ligt de kern van het geloofwaardigheidsprobleem dat de CSU haar absolute meerderheid heeft gekost: de partij kan niet de verdediger zijn van het traditionele, katholieke Beieren tegen de immigratie, en tegelijk een meerderheid leveren voor de regering-Merkel, die Duitsland, en dus ook Beieren, overlevert aan

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE

op in zijn electorale thuisbasis Château-Chinon. Neen, Mitterrand neemt zijn auto en gaat dertig kilometer verder snuisteren in een boekhandel. Hij koopt er een aantal oude edities van werken van Flaubert en Alphonse Daudet. Mitterrand is gefascineerd door originele, oude en zeldzame edities. De meeste boeken koopt hij zelf, al krijgt hij na zijn verkiezingen ook meer en meer exemplaren doorgestuurd.

Vaak vermeldde Mitterrand in een boek waar en wanneer hij het had gekocht. Zo kunnen we de evolutie van zijn voorkeuren in kaart brengen. In de jaren zestig was dat bijvoorbeeld de linkse Aragon, maar ook de Zuid-Franse conservatieve heimatschrijver Jean Giono. Later verschoof zijn interesse naar Giraudoux en Mauriac. Als het over non-fictie ging, las Mitterrand de memoires van politici die hij goed had gekend. Margaret Thatcher en Michael Gorbatsjov, bijvoorbeeld. En ja, zelfs het boek van zijn voorganger Valéry Giscard d’Estaing (Démocratie française) mét een opdracht voor zijn rivaal. Giscard pende het volgende neer: “In herinnering aan ons debat uit 1974, dat ook ging over de Franse democratie en waarbij de regels gerespecteerd werden.”

Vele van Mitterrands boeken werden ingebonden. Dat gebeurde door gespecialiseerde bedrijven, maar ook door zijn echtgenote, Danielle Mitterrand.

EEN NIEUW WERELDRECORD (DEEL 2) Noord-Ierland heeft sinds augustus België geklopt, nu het meer dan zeshonderd dagen zonder regering zit. Toch vinden we geen vermelding in het ‘Guinness Book of World Records’. Noord-Ierland wordt namelijk niet beschouwd als een soevereine staat, wel als een gefedereerde deelstaat. Dat doet echter geen afbreuk aan het feit dat Noord-Ierland totaal onbestuurbaar is geworden. DUP en Sinn Féin staan lijnrecht tegenover elkaar en weigeren met elkaar te spreken. Wat is er precies aan de hand?

De (Noord-)Ierse geschiedenis draagt iets tragisch met zich mee. Vanaf de jaren zestig tot 1998 vloeide er menig stroompje bloed in Noord-Ierland. Decennialang vochten de katholieken, met het IRA, en de protestanten, met onder andere de Ulster Volunteer Force, een harde strijd uit.

Met de ondertekening van het ‘Goede Vrijdagakkoord’ in 1998 kwam aan ‘The Troubles’ een einde. Het terrorisme en de guerrillaoorlog kwamen officieel tot een einde, maar onderhuids is het etnish-religieuze conflict blijven sluimeren. Noord-Ierland is anno 2018 nog altijd hopeloos verdeeld en de Brexit heeft de kloof die er gaapt opnieuw blootgelegd. Het water tussen protestanten die Brits- en koningsgezind zijn en de katholieken en nationalisten die hunkeren naar de Ierse Republiek, blijft diep.

9

Het nabije buitenland

18 oktober 2018

DUITSLAND

hun klep houden” over partijpolitiek. In een ideale wereld zou men zich kunnen voorstellen dat leerkrachten op het gepaste moment een evenwichtig en eerlijk overzicht geven van de politieke partijen en hun programma’s. Maar als dat in Duitsland ooit zo geweest is, dan is dat wel héél lang geleden. Het onderwijs is verziekt door politiek correcte propaganda en nationale zelfhaat, zoals in bijna alle westerse landen.

Het is enigszins absurd dat critici, zoals de socialistische minister van Justitie Katharina Barley, zich tegen dit AfD-initiatief keren met het argument dat “Neutrale Scholen” getuigt van een dictatoriale mentaliteit. Is het niet eerder omgekeerd? Zit het dictatoriale element niet juist in een schoolsysteem dat gebruikt wordt voor systematische politieke indoctrinatie, net zoals vroeger in de DDR en het Derde Rijk? Hoezeer die voortdurende indoctrinatie de geesten heeft vergiftigd, bleek op heel pijnlijke wijze in de nasleep van de invasie van Merkelmoslims in 2015. In meerdere gevallen werden meisjes onderweg van of naar school lastiggevallen en zelfs gemolesteerd door zogenaamde asielzoekers, maar zij durfden daar niets over zeggen uit angst dat ze daarmee “extreemrechts” in de kaart zouden spelen en dat die arme, onschuldige vluchtelingen daardoor een negatief imago zouden krijgen. Het is tekenend voor de verschrikkelijke efficiëntie van de indoctrinatie in het Duitse schoolsysteem - én in de media én in de kerken - dat jongeren eerder de propaganda geloven dan hun eigen ogen, dan hun eigen pijnlijke ervaringen.

Paul Bäumer

10

Beeldspraak

18 oktober 2018

MEDIALAND

FILM

First Man

Wel of geen smerige verkiezingscampagne?

Aan de vooravond van de verkiezingen maakten ze bij De Standaard nog even de balans op van de verkiezingscampagne zelf. Hoofdvraag was of we nu een “smerige” verkiezingscampagne achter de rug hebben, waarbij de obligate referentie naar “Amerikaanse toestanden” natuurlijk niet mocht ontbreken.

Het besluit van De Standaard? Echt smerig was de verkiezingscampagne niet, maar wel de smerigste ooit, en alles doet vermoeden dat het volgende keer nog smeriger gespeeld zal worden. Daarvoor gingen er volgens de krant tijdens deze campagne te veel alarmerende knipperlichten af.

Klinkt dat besluit u bekend in de oren? Dat zou best kunnen.

Een aantal van ons op de redactie hebben ondertussen toch al een paar jaar op de teller staan, en dus ook een aantal verkiezingen, en wij hebben nooit anders geweten dan dat de campagne volgens de media niet echt smerig was, maar smeriger dan ooit, en dat het volgende keer allemaal veel erger zal zijn.

Het bekende melodietje van “vroeger was alles beter” dus. En dat in een krant die anders nog liever failliet gaat dan betrapt te worden op een conservatieve mening of reflex.

De Standaard: “De N-VA heeft het gedaan!”

Zou de lezer kunnen raden welke partij De Standaard met de vinger wijst voor alle onzakelijkheden van de afgelopen verkiezingscampagne? De N-VA natuurlijk, of wat dacht u. Een conclusie die natuurlijk al van op voorhand vastlag. En begrijp die “op voorhand” maar gerust als “nog van voor de verkiezingscampagne van start ging”. Dat blijkt trouwens duidelijk uit de argumentatie die de krant aandraagt om tot haar “conclusie” te komen.

Zo vond de krant het smerig dat uitlekte dat sp.a’er Tom Meeuws bij De Lijn met facturen gesjoemeld zou hebben. En gaf ze daarvoor de schuld aan N-VA. Er is nochtans geen enkel bewijs dat de N-VA verantwoordelijk was voor die lekken. Maar wij vinden het vooral merkwaardig dat de krant het vreselijk vindt dat de Antwerpse kiezer te weten kwam dat de kandidaat-burgemeester van de socialisten al corrupt was nog voor hij zijn postje beet had.

Nog straffer is dat De Standaard de N-VA er ook nog van beschuldigt details uit het privé-leven van Tom Meeuws gelekt te hebben om hem verder te beschadigen. Dat is natuurlijk de wereld op z’n kop, want die lekkage was juist een poging om de N-VA via Liesbeth Homans te beschadigen. Blijkbaar gokt de krant erop dat haar lezers zo’n slecht geheugen hebben dat zo’n leugentje er bij kon.

Nog iets waar de krant aanstoot aan neemt: dat de N-VA Kris Peeters zou ridiculiseren. Alsof het de schuld van de N-VA is dat de man amper nog ernstig te nemen valt. En ook hier: mag de Antwerpse kiezer dan niet weten dat de kandidaat-burgemeester van de CD&V amper voeling heeft met de stad?

En zo bleef De Standaard bij haar lezers tot op de laatste dag campagne voeren tegen de N-VA. Zonder echter zichzelf te vermelden als onderdeel van een vuile verkiezingscampagne waarbij de N-VA de de hond was die geslagen moest worden,, en zoals ook de VRT met haar Pano-reportage over Schild & Vrienden probeerde te doen. Opnieuw ziet De Standaard pas een probleem wanneer de N-VA vervolgens reageert met een filmpje over de Grijze Wolven, want dan gaat “iedereen de modder in”.

Verkiezingsshow: links troef We geven het grif toe: we hebben niet heel de avond en op alle kanalen naar de verkiezingsshows zitten kijken. Het is één van de zegeningen van de moderne tijd dat de openbare omroep niet meer het monopolie heeft op de verspreiding en de duiding van verkiezingsuitslagen op zondagavond. Op de webstek van de Vlaamse overheid kon je even snel, indien niet sneller de binnenkomende uitslagen volgen, en op de sociale media kom je vaak sneller meer te weten dan wat de groenrode openbare omroep ons door het strot probeert te duwen.

Want het viel toch maar weer opnieuw op: Groen ging nagenoeg overal flink vooruit, sp.a verloor op één of andere manier dan toch niet echt, en over elke zetel die PVDA in één of andere gemeenteraad kon bemachtigen werd onmiddellijk met veel

Voetbalmakelaar Mogi Bayat “verzamelde” doosjes van dure uurwerken

De jonge regisseur van met Oscars geprezen films “Whiplash” (2014) en “La La Land” (2016) komt met een heel ander soort film dan we tot nu toe van hem gewend zijn. Met de biopic “First Man” zet Damien Chazelle voet op heel andere bodem, namelijk de maan.

Wat moet een regisseur van de twee meest ritmische films van de laatste jaren op een plek waar er geen geluid is? Laat het over aan Chazelle om u, wederom, te verrassen van zijn talent als filmmaker.

trompetgeschal en kinderlijke vreugde bericht alsof het telkens weer de ontdekking van de steen der wijzen betrof.

Dat Vlaams Belang een grote sprong voorwaarts maakte?

Hebben we weinig over gehoord. Dat sp.a in Vlaanderen in werkelijkheid naar de zesde plaats zakte? Daar ging het even niet over. We hebben trouwens nog eens de som gemaakt: Groen, sp.a en PVDA halen samen amper iets meer dan een kwart van de stemmen in Vlaanderen, maar op radio en televisie is het één en al rood, groen en nog roder dat de klok sloeg op zondagavond. En we hebben zo’n vermoeden dat daar de komende maanden, in de aanloop naar de regionale, nationale en Europese verkiezingen, weinig verandering in zal komen. Integendeel zelfs.

Kopstukkendebat Maar af en toe moet een mens dan toch eens afstemmen op de openbare omroep, al was het maar om op maandagavond het kopstukkendebat mee te pikken. Al vraag je je na een kwartier dan toch weer af waarom je eraan begonnen bent…

Enig lichtpuntje van het debat: een John Crombez die er nog bijstond als een natte dweil gedrenkt in een overjaarse wijnazijn van een slecht merk. Je moet het per slot van rekening maar kunnen: zo’n slecht figuur slaan dat je dan toch niet ontslagen wordt omdat niemand zo gek is je plaats te willen innemen.

Maar verder was het alweer vanaf de eerste seconde duidelijk dat één persoontje zichzelf onmetelijk veel belangrijker vond dan alle deelnemers van het debat samen: “moderator” Ivan de Vadder. Alsof de partijvoorzitters maar statisten waren die de show van Ivan de Vadder een beetje, maar niet te veel, mochten komen opluisteren.

Echt veel nieuws kwamen we tijdens het debat overigens niet te weten. Daarvoor werd er teveel uit het bekende vaatje van de VRT getapt. Alle systeempartijen mochten hun zegje doen, Bart de Wever tot op zekere hoogte ook, maar van zodra het over Ninove en Grimbergen ging, werd er volop geframed dat het een lust was. En leek het wel alsof de opzet van het hele item was om Bart de Wever tot de orde te roepen om het cordon sanitaire toch maar te blijven respecteren. De pertinente vraag van Tom van Grieken waarom PVDA en Ecolo (de beruchte Francken-poster) dan niet achter het cordon sanitaire zitten, maar Vlaams Belang wel, werd meteen afgewimpeld als niet ter zake doende. Of de kijkers het daarmee eens waren, is een andere zaak.

Eén of twee democratieën?

Het gros van de Vlaamse media mag dan nog belgicist tot in de kist zijn, maar ondanks de Belgische “meerwaarde” blijft de berichtgeving uit het Franstalige gedeelte van dit onland ondermaats. Tijdens de kiescampagne was er amper plaats voor een woordje uitleg over wat er in Franstalig Brussel of Wallonië zou leven. In de laatste rechte lijn naar zondag doken er hier en daar een paar artikels op van het genre “waarom de gemeenteraadsverkiezingen in Franstalig België u ook zouden moeten interesseren”. De titel alleen al bewijst dat zelfs de journalist die het artikel schreef er zelf niet echt in gelooft.

Tijdens de verkiezingsavond zelf raakte men niet verder dan het obligate nummertje laat op de avond om toch ook eens een blik op de uitslagen in het zuiden van het land te werpen. Dat de telling van de stemmen er een pak trager verliep dan in Vlaanderen – zelf op dat punt bestaat België niet! – hielp natuurlijk ook al niet veel om van de hele bedoening een tricolore show te maken. Gelukkig raakte op zondagavond al bekend dat Kompany–père in Ganshoren burgemeester zal worden, zodat de Belgische eer dan toch nog gered kon worden!

Ook journalisten betrokken bij voetbalschandaal U las er bijzonder weinig over in uw krant: bij het voetbalschandaal waren ook enkele journalisten betrokken. Zij werden even opgepakt, snel weer vrijgelaten, maar toch in verdenking gesteld. Het gaat dus zeker niet alleen maar over voetbalmakelaars, scheidsrechters en mensen betrokken bij het bestuur van enkele clubs. Alleen, corrupte journalisten, dat is in de media natuurlijk geen populair thema, ook al gaat het maar over een paar geïsoleerde gevallen.

De schrik zit er natuurlijk in dat het publiek zou kunnen beginnen denken: als er één appel rot is, kan er dan ook een tweede appel rot zijn, en vervolgens ook een derde? En dan ook op andere terreinen dan alleen maar voetbal? Wij stellen alleen maar de vraag.

Damien Chazelle brengt atmosfeer naar de maan In “First Man” zien we Ryan Gosling (die ook de hoofdrol vertolkte in Chazelle’s musicaldrama “La La Land”) in de rol van de man die de allereerste stappen van de mensheid zette op het maanoppervlak, Neil Armstrong. Een biografische dramafilm over het leven en de ruimtevaartcarrière van Armstrong en de historische missie van de Apollo 11, die het in 1969 mogelijk maakte voor de mens om de eerste stap te zetten op de maan.

Hoewel dat “First Man” misschien geen logisch vervolg is voor Chazelle in zijn oeuvre van muzikale films, drukt hij toch flink zijn eigen stempel op deze biografische ruimtefilm. Het persoonlijke leven van Armstrong, waar weinigen iets over zullen weten, krijgt de nodige aandacht en zet meteen de toon voor de rest van de film. Een intieme, stille film waar diepgaande en diepbegraven emoties aan het oppervlak komen. Ryan Gosling is subliem in de rol van de apatische, geteisterde piloot en astronaut.

In de aanloop naar zijn missie leeft hij meer in zijn hoofd dan in zijn omgeving, precies alsof hij zich al voorbereidt op zijn reis naar de maan. In dialogen zegt hij niet meer dan het nodige en zijn vrouw Janet (Claire Foy) moet 90 procent van de tijd pijnlijk genoegen nemen met een schim van haar mans aanwezigheid. Gelukkig heeft zij twee drukke zoontjes ter compensatie.

Wanneer Gosling zich in een bepaalde scène terugtrekt in een kamer (zijn dochtertje is overleden) en de tranen over zijn wangen stromen, is het intens moeilijk om het als kijker droog te houden.

Vanuit het raam van een rammelende roestbak Hoe zou je de allereerste succesvolle reis naar de maan het beste zelf kunnen meemaken? Chazelle zag dat goed: vanuit de cockpit zelf! Met deze ene creatieve keuze onderscheidt de regisseur zich in één klap van alle andere ruimtefilms. Hij neemt het publiek mee in de cockpit en plaatst ons naast Armstrong als co-piloot met niets meer dan een piepklein raampje om door naar buiten te kijken.

Zo onstaat het grote besef dat de ervaring van de reis naar de maan niets meer was dan een intense paniekaanval in een rammelende roestbak die met een onmenselijke kracht de lucht in werd geblazen. En dat alle kennis die we hebben van ruimtevluchten, bestaat uit visuele inhoud van film en televisie. Hoeveel daarvan is echter juist? Het visuele gemis in “First Man” wordt gecompenseerd door een buitengewoon aanwezig geluidsdesign, wat zorgt voor een volledige ervaring, ook al speelt 75 procent ervan zich noodgedwongen af in uw verbeelding.

Opoffering en verlies Meer dan zomaar een historische documentaire over dé reis naar de maan, is “First Man” een krachtig portret over opoffering en verlies. De prijs die Amerika, maar ook Armstrong zelf, moest betalen om de succesvolle maanreis mogelijk te maken, is onschatbaar, maar tegelijkertijd ook de drijfveer geweest van de hele missie.

Ik kan er nog honderd mooie woorden aan vuil maken, maar niets doet deze ontroerende film eer aan. Prachtige cinematografie, een waanzinnig sound design en uitstekende acteerprestaties. “First Man” is vanaf 17/10 in de Belgische zalen. Gaat. Dat. Zien.

Thirza Nerissa

Actueel

18 oktober 2018

Catalonië

De strijd van het Catalaanse volk voor onafhankelijkheid kwam de laatste maanden volop in de internationale belangstelling te staan. In dit essay over de Catalaanse identiteit gaat de auteur op zoek naar de historische wortels van dit onafhankelijkheidsstreven en ontleedt hij met kennis van zaken de Catalaanse ambities en hoe ze zich verhouden tot de unitaire Spaanse staat. Het is de eerste poging in jaren om dit bijzonder complexe maar ook erg boeiende verhaal voor een Nederlandstalig publiek te duiden.

De stembusrevolutie Ligt het aan het toeval, of net niet? Soms kunnen dingen op een erg symbolische manier samenvallen. Vrijwel op hetzelfde moment dat in Brussel een tentoonstelling opende die de Catalaanse onafhankelijkheidsstrijd in beeld brengt, deed een politieke crisis het ‘onafhankelijkheidsfront’ uit mekaar spatten.

We beginnen met de tentoonstelling die eerder al in Perpignan was te zien. ‘De Stembusrevolutie’ (La Revolta de les Urnes) heet de expositie van de Catalaanse fotografe Dolors Gilbert en auteur Carlos B. Gorbs, die “een boeiende en indringende schets brengt van het politiekculturele gebeuren in Catalonië van 2010 tot vandaag”. Tot aanstaande zaterdag 20 oktober loopt ze in de zuilenzaal van het Vlaams Parlement, waarna ze richting Luik vertrekt. De locatie is niet toevallig. Ergens is het een (politiek) statement van enkele N-VA-politici - eerste burger Jan Peumans op kop - met een kloppend hart voor Catalonië. Dat precies voor een officieel gebouw en dan nog een parlementsgebouw, gekozen wordt? Wel, het is een boodschap die in Madrid ongetwijfeld velen zal doen huiveren.

Groeiende wrevel De inhuldiging gebeurde afgelopen woensdag met de nodige luister. Wat toespraken met de gekende thema’s wanneer het hoofdstuk

Catalonië aangesneden wordt: democratie, mensenrechten, EU… De klassieke gezichten.

Dus ook de obligate Carles Puigdemont, (voormalig) Catalaanse minister-president in ballingschap, die binnen de Vlaamse Beweging zo te zien wat groupies heeft.

Het brengt ons bij het punt waardoor die opening wat beladen was. Om een lang verhaal kort te maken: de verkozenen die in de gevangenis zitten of op de vlucht zijn, mogen/ kunnen niet stemmen in het Catalaanse parlement. Stemmen bij volmacht kan evenmin, maar ze kunnen hun mandaat wel neerleggen waardoor een opvolger de plaats inneemt.

Alleen, ze weigeren dit, waardoor enkele cruciale stemmen van de nu al nipte meerderheid van ‘onafhankelijkheidsgezinden’ onbenut blijven. Terwijl Puigdemont en consorten de mond vol hebben over democratie en het schandelijke optreden van Madrid (en terecht natuurlijk), neemt 2.000 kilometer verder de wrevel toe.

11

Geïllustreerd met foto’s en landkaarten. 184 blz.

Jan Huijbrechts (°1962) is master cultuurwetenschappen en volgt al bijna veertig jaar de identitaire strijd van de verschillende Europese volkeren op de voet. Hij publiceerde hierover enkele honderden artikels en verzorgde tientallen lezingen in binnen- en buitenland.

Prijs 21 euro (+ 4 euro verzendingskosten) Te bestellen via: www.polemos.be of uw plaatselijke boekhandel Men kan terugblikken op het voorbije jaar en er belangrijke lessen uit trekken, niet het minst over de manier waarop de EU zich opgesteld heeft. En dat terwijl het op een ander domein in de ogen van EU-coryfeeën lijkt alsof Orban zijn eigen Treblinka aan het bouwen is. Men kijkt echter ook naar de toekomst, al oogt die

bijzonder chaotisch voor de independentisten.

Welke rol is voor Puigdemont en anderen nog weggelegd? Voor zover die er überhaupt nog zou zijn. Een vruchtbare strategie is de ‘stembusrevolutie’ tot dusver niet gebleken. Dat zijn steeds meer Catalanen gaan inzien.

PmM.

Tounssi en Houri zijn geen haatpredikers volgens Jambon U herinnert zich ongetwijfeld de heisa eind vorig jaar in Genk. Twee islamitische Nederlanders, Abid Tounssi en Ali Houri, vertelden jonge moslims in het stadhuis dat ontucht, korte jurkjes en cafébezoek zondig zijn, net zoals muziek beluisteren. De lezing, en het feit dat die in het Genkse stadhuis mocht plaatsvinden, lokte uiteraard veel verontwaardiging uit. Volgens de burgemeester van Genk, Wim Dries (CD&V), werden de sprekers op voorhand doorgelicht en was er geen enkel probleem.

Toch bleek al snel dat Ali Houri enkele weken voor de ‘lezing’ op Facebook een oproep had gelanceerd om geld te storten aan terreurverdachte Tarik Ibn Ali, aka Tarik Chadlioui.

Barbara Pas, Kamerlid voor Vlaams Belang, wilde het fijne weten van de zaak en stelde een schriftelijke vraag aan bevoegd minister Jan Jambon (N-VA). Hij antwoordde recent, bijna een jaar later dus, op die parlementaire vraag.

“Op basis van de beschikbare informatie

kunnen de twee personen in kwestie niet beschouwd worden als haatpropagandisten.

Zij voldoen niet aan de criteria. De Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid deelt deze appreciatie, die door het OCAD gemaakt werd”, zo stelt Jan Jambon.

De Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid (NCTV) is een instantie van de Nederlandse overheid die in 2012 werd ingesteld om Nederland te beschermen

tegen bedreigingen die de maatschappij kunnen ontwrichten. Samen met partners binnen de overheid, de wetenschapscentra en het bedrijfsleven zorgt de NCTV ervoor dat de Nederlandse vitale infrastructuur veilig is én blijft. Sinds de oprichting van de NCTV is er binnen de rijksoverheid één organisatie verantwoordelijk voor terrorismebestrijding, cybersecurity, nationale veiligheid en crisisbeheersing.

De focus ligt op het voorkomen en beperken van maatschappelijke ontwrichting. Jambon antwoordt dat Tounssi en Houri in Nederland, waar zij woonachtig zijn, niet als haatpredikers of extremisten worden beschouwd. En dat er vanuit Nederland nooit een waarschuwing naar onze diensten is gekomen over deze personen. Volgens Jambon betekent dit overi-

De Geuzenberg

Blanc - Beur - Black Linkser, roder, groener en minder blauw. Ingewikkelder is de ruwe synthese van de voorbije verkiezing in Brussel niet. En dat is meer een gevolg van demagogie dan een wijzigende overtuiging.

Neem nu Brussel-stad. Een PS die geteisterd wordt door schandalen en een vreselijk onpopulaire engerd als burgemeester (Mayeur, inmiddels vervangen door een menselijkere Close) leek enkele maanden geleden nog een electorale vogel voor de kat. Afgelopen zondag bleken ze een verlies van amper één zetel geïncasseerd te hebben. De liberale coalitiepartner verliest aanzienlijk en wordt vervangen door de Groenen. En dan heb je de PTB*PVDA die groter wordt dan de christendemocratische lijst en zelfs diezelfde liberalen op de hielen zit. Men krijgt inderdaad de indruk in een nieuw Brussel te zijn wakker geworden.

Maar ook elders zie je die ‘verlinksing’. Ecolo krijgt er een extra burgemeester bij en de liberalen hebben het vaak moeilijk. Is het hart van de middenklasse plots linkser gaan kloppen?

Het is net andersom, als u het ons vraagt. De rechtse portefeuille zorgt ervoor dat ze andere oorden zijn gaan opzoeken.

Schepmans out En hoe zou het in Molenbeek zijn? Ook hier zie je wat parallellen met Brussel-stad.

Een MR van uittredend burgemeester Schepmans die enkele percenten verliest (de middenklasse!), de PS die niet alleen stand houdt, maar zelfs een zetel wint en een doorbraak van de PTB*PVDA die losjes bijna 14 procent halen. Drie raadsleden van die lijst, niet toevallig met allochtone achtergrond, springen en raken zo verkozen. Hetzelfde zie je op heel wat plaatsen, niet in het minst op PS-lijsten.

We keren even terug naar Brussel-stad. Op één uitzondering na is de hele top 9 verkozen, waarna het springen begint. Julie en JeanMarie niet. Mustapha en Fatima wel. Michel,

Sonia en David niet. Mutyebele Ngoi wel. Philippe, Myra, Serge en Anastasia niet. Karim wel. Qendresa, Cedric en Viviane niet. Mourad wel. Véronique, Frank, Luisa, Michael en Philomène niet. Cellou Satina wel. Valerie niet, Nasir wel. Bijna niemand heeft zo weinig voorkeurstemmen als lijstduwer Susskind (hoe zou dat nu komen?). Punt is dat een viertal kandidaten vanuit onverkiesbare plaatsen toch verkozen raken door hun voorkeurstemmen. Alle vier hebben ze Arabisch klinkende namen.

gens niet dat dergelijke personen niet zouden opgevolgd worden. “In het kader van het plan R (ter preventie van radicalisering en gewelddadig extremisme werd een ‘Actieplan Radicalisme’ - Plan R - opgesteld in 2005 en herzien in 2015) maken zij voorwerp uit van de aandacht van onze diensten en van overleg in de LTF’s.” LTF staat voor Local Task Force. Jambon stelt ook: “Mochten er zich elementen aandienen die erop wijzen dat zij alsnog als haatpropagandisten moeten beschouwd worden, dan zal hieraan adequaat gevolg gegeven worden.”

Samengevat: Tounssi en Houri mogen in Vlaanderen de geesten van jonge moslims en moslima’s blijven indoctrineren. Ze vormen immers (nog) geen onmiddellijk gevaar voor de westerse maatschappij.

Thierry Debels

En dan zie je ook hoe iemand als Emir Kir in Sint-Joost-ten-Node een absolute meerderheid haalt. Koekelberg krijgt met Ahmed Laaouej (PS) de eerste burgemeester van Marokkaanse afkomst, waarmee hij twee (liberale) generaties Pivin aan het hoofd van de gemeente naar huis stuurt. En dan is er natuurlijk papa Kompany die de eerste burgemeester met Afrikaanse achtergrond wordt, maar laten we dat maar als iets sympathieks beschouwen. Hij schijnt naar verluidt trouwens een erg aimabel man te zijn.

‘Etnisch stemmen’ ‘Etnisch stemmen’ heet zoiets. En N-VAondervoorzitster Cieltje Van Achter ziet daar

onmiddellijk een belangrijke verklaring in voor het al bij al teleurstellende resultaat van haar partij in Brussel. Terecht stelt ze zich ook de vraag waar de middenklasse is. Op zich wint de N-VA één zetel in het gewest, maar mist dan weer de winst (en in Schaarbeek ook de zetel) op plaatsen waar die evident leek te zijn. De voorbije maanden is de N-VA slachtoffer van bepaalde peilingen geworden. De populariteit van Jambon en Francken wekten de indruk dat sterke winst erin zat. En misschien zou dit voor gewestelijke verkiezingen wel het geval geweest zijn (zij het dat met het aantrekken van de ‘Franstalige’ kiezer een kloof tussen peiling en stembus gaapt).

Alleen, dit waren gemeenteraadsverkiezingen, en dan speelt een andere dynamiek. Dit als een wake up call zien lijkt het meest verstandige besluit te zijn.

Nederlandstalige verkozenen En hoe is het met de Nederlandstalige verkozenen gesteld? Prachtig, zo blijkt. Voor zover we geloof mogen hechten aan de hagiografen van het ‘cool Brussels’ van de minderheden, waar we nog nooit één Franstalige naar hebben horen verwijzen. 12,5 procent van alle verkozenen, zo lezen we in BRUZZ, de Völkischer Beobachter van diezelfde kliek.

We moeten al diep in de jaren tachtig terug gaan voor zo’n cijfer, klinkt euforisch. Alleen, wie zijn die lui? Veel ervan zijn op een groene of PTB-lijst verkozen. En de rest is er bij gratie van de Franstalige zusterpartij. We schreven het al vaker: te vaak analyseert men deze stad met kwantitatieve parameters, terwijl wat vaker naar de kwaliteit zou moeten worden gekeken. We gaan niet iedereen over dezelfde kam scheren en het verhaal van de Nederlandstalige verkozenen is allesbehalve zwart/ wit, maar het zou nuttig zijn eens wat meer aandacht te besteden aan wat in concreto hun politiek gewicht is.

KNIN

12

Cultuur

18 oktober 2018

Vrouwelijke stemmenpracht in de Bourla

Léon Stynen, architect deSingel in Antwerpen is het ‘testament in beton’ van Léon Stynen. Het is de ideale plek voor een tentoonstelling over deze veelzijdige, maar onbekende architect.

VeelZIJdig, de speciale editie van de Nekka-Nacht met enkel vrouwen in de Bourlaschouwburg, is een succes geworden. Het werd een fijne avond met veel speelplezier waarbij de zangeressen niet alleen hun eigen repertoire brachten, maar ook hun collega’s ondersteunden. “Een avond met dames kan een hele sterke avond zijn”, zegt artistiek coördinator Koen Huygebaert in een reactie.

In haar 25-jarig bestaan had de NekkaNacht nog nooit een vrouwelijke artiest centraal gesteld. Dat werd in het prachtige decor van de Bourla rechtgezet met een hele reeks topzangeressen uit Vlaanderen en Nederland.

De Antwerpse stadsdichteres Maud Vanhauwaert praatte de avond op een vrolijke en heel enthousiaste manier aan elkaar en lardeerde dat met enkele van haar gedichten.

Van Els Dottermans tot Laïs Nekka had een uitgelezen kransje zangeressen geselecteerd, maar de verrassing was theateractrice Els Dottermans, die toonde dat ze een heel goede zangstem heeft en daarvoor heel wat bijval kreeg. Ze zong ‘Blijf bij je man‘ (oorspronkelijk een Engelstalige megahit van Tammy Wynette), ‘Ik ben verraden’ (een vertaling van een Frans nummer van Dalida) en ‘Land van mij’ (een vertaling van ‘Motherland’ van Nathalie Merchant).

Die liedjes komen uit het liedjesprogramma ‘Ik val, val in mijn armen’ dat Dottermans enkele jaren geleden samen met acteur Wim Opbrouck maakte.

Elke artieste (of groep in het geval van Laïs) bracht drie nummers uit het eigen repertoire, maar stond ook een andere zangeres bij met achtergrondzang. De avond startte met de Nederlandse Roosbeef, die ‘Raak me aan’ zong en zichzelf daarbij begeleidde op piano.

Al haar collega’s zorgden samen voor achtergrondzang. Roosbeef bracht later op de avond ook ‘Kalf’ en ‘Hoe je leven moet’.

Ook Mira begeleidde zichzelf op piano en bracht ‘Afslag’ en ‘De buren’ van haar recente album ‘Plaats’ en haar hit ‘In de fleur’. De Nederlandse Stephanie Struijk maakte indruk met country-achtige liedjes als ‘De rivier’ en ‘Daar’. Ze zong ook ‘Verlang al te lang’. Riet

Muylaert (JackoBond) gaf een knap optreden met nummers als ‘Ooit op een dag’, ‘Sleur’ en ‘Nog heel even’. Eva De Roovere vergastte het publiek op ‘Fantastig toch’, ‘De keizer van de nacht’ en ‘Zoals in dat ene liedje’.

Kiki Schippers, een Nederlandse cabaratière die geen blad voor de mond neemt, zong krachtig ‘Er spoelen mensen aan’ en ‘Wat wil je dan’. Bij ‘Me too’ kreeg ze de hele zaal mee.

Hannelore Bedert werd tijdens het prachtige ‘Ademruimte’ begeleid door vijf van haar collega’s. Ook ‘Vanaf vandaag doe ik alles wat je wil’ maakte indruk. Bij ‘Altijd nooit meer’ gooiden de vier mannelijke muzikanten die de zangeressen de hele avond uitstekend begeleidden op het einde alle remmen los.

Verbondenheid Laïs tenslotte bracht een intrigerende a capella versie van ‘Hymne’, gevolgd door ‘Pieter Brueghel’ van Wannes Van de Velde en ‘He he’ van Jan De Wilde. De avond eindigde met Kiki Schippers die ‘Laatste keer’ zong en een collectieve samenzang van ‘Fantastig toch’.

“De speciale editie van de Nekka-Nacht is een zeer sterke avond geworden”, zegt coördinator Koen Huygebaert. Hij onthoudt vooral de vele unieke samenwerkingen, de verscheidenheid van emoties en stijlen, de blijvende binding tussen Vlaanderen en Nederland en het blijvend promoten van minder bekend talent. “Bij deze Nekka-Nacht voelde ik meer dan ooit verbondenheid tussen de artiesten.”

De inbreng van stadsdichter Maud Vanhauwaert noemt hij een absoluut pluspunt.

Over wat de toekomst zal brengen, laat Huygebaert zich niet uit. “Het is gevaarlijk om zo vlak na het succes van een speciale editie al uitspraken te doen over de toekomst.”

WL

Orgelconcert Jef Tinel Op zondag 4 november speelt de jonge organiste Arina Tsytlenok een orgelconcert volledig gewijd aan de Vlaamse componist Jef Tinel (1885-1972). Peter Leys, kleinzoon van Tinel en ondergetekende, presenteert. De organisatie is in handen van Paul de Maeyer en de orgelvereniging De Principaal. Het concert heeft plaats in de kerk van de augustijnenpaters (Sint-Margrietstraat) in Gent om 16 uur.

Gent. Hij werd laureaat orgel, harmonie, contrapunt en fuga.

‘Wij zijn bereid’

Jef Tinel bespeelde van halfweg de jaren veertig tot halfweg de jaren zestig het befaamde Forrest-orgel en hij stichtte en dirigeerde er het parochiale Augustinuskoor. Tinel studeerde - na eerst thuisonderricht te hebben gekregen van zijn vader Oscar Tinel - achtereenvolgens aan de kosterschool in Sint-Niklaas, het Lemmensinstituut (bij onder anderen zijn oom Edgar Tinel en Aloïs Desmet) in Mechelen en als privéleerling bij Leo Moeremans in

Tinel was organist in Maldegem, Zele, SintAmandsberg en Gent. Een tijdlang was hij muziekhandelaar en leraar in Tielt. Van 1936 tot 1944 was hij in Maldegem directeur van de muziekschool. Op diverse plaatsen in Vlaanderen dirigeerde hij koren, fanfares en harmonieën. Tevens was hij vaak jurylid bij wedstrijden voor koren en harmonieën.

Het grote publiek kent Jef Tinel als componist van stap- en strijdliederen (bv. ‘Wij zijn bereid’) en als dirigent op het Vlaams Nationaal Zangfeest en de IJzerbedevaart. Toch omvat zijn compositorisch oeuvre veel meer pareltjes.

Hij componeerde zes missen, heel wat motetten, profane en religieuze koormuziek (voor gemengd koor, mannenkoor, dameskoor), pianomuziek, kunstliederen, orkestwerken en stukken voor orgel. Hij won verschillende prijzen voor zijn composities, onder andere bij het toenmalige NIR, het Willemsfonds en het Davidsfonds.

Collega’s zoals Mgr. Van Nuffel, Alfons Moortgat, Arthur Wilford, Emiel Hullebroeck en Lieven Duvosel schreven hun grote achting over zijn werk neer. De muziek van Jef Tinel is klassiek opgebouwd en klinkt laatromantisch.

Ze is melodieus met een eigen klankkleur en harmonie, en ze geeft blijk van grote deskundigheid en vakmanschap. Een ontdekking dus meer dan waard. De toegangsprijs voor het concert in Gent op 4 november bedraagt 12 euro voor niet-leden en 10 euro voor leden van De Principaal.

Peter Leys

Het casinokursaal in Oostende, C&A-winkels overal in het land, de cinema Rex, het appartementsgebouw De Zonnewijzer, de BP-building (zie afbeelding) en deSingel in Antwerpen, de sociale woonwijk Heuvelhof/Casablanca in Kessel-Lo… De gebouwen zijn beter bekend dan de architect die ze ontwierp: Léon Stynen (1899-1990), die een markant en verscheiden oeuvre heeft nagelaten.

Meer dan vijftig jaar lang, van de vroege jaren 1920 tot aan het einde van zijn professionele loopbaan in 1977, was Stynen actief als architect, stedenbouwkundige en designer. Hij was over het hele land werkzaam, met een grote voorliefde voor zijn geboortestad Antwerpen.

Stynen genoot heel wat aanzien, niet enkel door zijn gebouwen, maar ook door zijn rol in het onderwijs en zijn engagementen in belangenverenigingen en socioculturele organisaties. In publicaties over onze architectuurgeschiedenis staat Stynen vermeld als een van de toonaangevende architecten van zijn generatie. Enkele sleutelwerken van het modernisme staan op zijn naam. En toch is deze veelzijdige architect in de vergetelheid geraakt.

Het provinciebestuur, de stad Antwerpen en het Vlaams Architectuurinstituut richten nu volop de schijnwerpers op Léon Stynen, met een internationale publicatie en een tentoonstelling. Die loopt in deSingel, het gebouw dat de meest volledige samenvatting geeft van Stynens oeuvre. De expo is gepuurd uit de duizenden plannen, tekeningen en andere documenten van Léon Stynen en zijn vennoot Paul De Meyer, die dertig jaar geleden de basis vormden voor het Architectuurarchief Provincie Antwerpen, dat sinds dit jaar deel uitmaakt van het vernieuwde Vlaams Architectuurinstituut.

Herkenning en erkenning ‘Léon Stynen, architect’ toont stukken uit dit rijke archief met iconische ontwerpen, vanaf de ontwerpschets tot de voltooiing. We volgen Stynen vanaf zijn eerste succes in 1921 in Knokke, toen hij de wedstrijd won voor het ontwerp van het monument voor de gesneuvelden van de Eerste Wereldoorlog. Wat later zal hij deelnemen aan de wedstrijd voor een nieuw casino in Knokke, een opdracht die hij ook binnenhaalde. Het casino is een sprekend voorbeeld van hoe Stynen op het einde van de jaren 1920 de weg is opgegaan van het internationale modernisme. We zien hoe Stynen soms tegen heug en meug water in de wijn moest doen omdat nog niet iedereen gewonnen was voor zijn moderne architectuur.

Op de wereldtentoonstelling van 1930 in Antwerpen kreeg hij de kans enkele spraakmakende paviljoenen te ontwerpen. Stynen werd een druk bevraagd architect en zijn bureau kreeg steeds meer opdrachten. Stynen maakte weloverwogen gebruik van de technische en functionele vernieuwingen van het nieuwe bouwen, zoals skeletbouw, niet-dragende wanden, plat dak en dakterras en het vrijhouden van de ruimte onder het gebouw.

De expo toont daar opmerkelijke voorbeelden van, onder andere de woning voor dokter Van Thillo in het centrum van Ekeren en appartementsgebouwen in Antwerpen. Bijzonder inte-

ressant is Stynens visionair ontwerp, dat het niet heeft gehaald, voor de aanleg van de linker Scheldeoever in Antwerpen (1933) met de verdeling in zones met gescheiden bestemmingen en de splitsing van plaatselijk, doorgaand en snelverkeer.

Na de Tweede Oorlog werd er veel gebouwd.

Stynen was niet gelukkig met de mediocriteit van wat de architecten ontwierpen. Zelf deed hij het anders. In de jaren 1950 realiseerde Stynen met Heuvelhof/Casablanca in Kessel-Lo een mijlpaal in de geschiedenis van de sociale woningbouw in ons land en met De Zonnewijzer in Antwerpen één van de meest innovatieve appartementsgebouwen. Het daaropvolgende decennium tekende Stynen voor vele C&A-vestigingen, de BP-building, het Esso Motor Hotel, de Riverside Tower… Stuk voor stuk zijn het markante gebouwen, waarvan fotograaf Filip Dujardin een hedendaagse impressie toont, verspreid over de kunstcampus deSingel. Vele van die gebouwen zal de bezoeker herkennen.

Samen met de expo krijgt Stynen zo de erkenning die hij verdient.

Tentoonstelling ‘Léon Stynen, architect’, nog t.e.m. 20 januari 2019, deSingel, Antwerpen, www.desingel.be

MMMV

De Vlaamse vakman

Actueel

18 oktober 2018

13

Asielzoekers kunnen nu ook klagen over hun verblijf Op 2 oktober verscheen in het Staatsblad het Ministerieel Besluit (MB) tot vastlegging van het huishoudelijk reglement van de opvangstructuren. Het besluit werd op 21 september door minister Jambon en staatssecretaris Francken in Brussel ondertekend en trad al in werking op 1 oktober 2018.

Het huishoudelijk reglement is van toepassing op de asielcentra waar asielzoekers opgevangen worden en bevat “een geheel van regels betreffende het samenleven en de organisatie van de opvangstructuur om het verblijf zo goed mogelijk te laten verlopen voor de bewoners en het personeel”.

Voorzieningen en advies De opvangstructuur biedt asielzoekers de volgende dienstverlening: huisvesting met toegang tot sanitaire voorzieningen, toegang tot toiletartikelen, de mogelijkheid om kledij te wassen en noodzakelijke kleding (tweedehands) te ontvangen en maaltijden of maaltijdcheques, of de mogelijkheid om zelf voeding aan te schaffen. Individuele asielcentra kunnen deze basisvoorzieningen uitbreiden.

Zo verschijnen er regelmatig openbare aanbestedingen waarin aankopen worden geregeld voor Fedasil: kantelbare asbakken, handdrogers, Prisma woordenboeken, stootpetten en handschoenen, wegwerpborden en wegwerpbekers... Je kan het zo gek niet bedenken.

De opvangstructuur zal er ook voor zorgen dat de asielzoeker goed geïnformeerd is over het verloop van de procedure. “Wij zullen u ook ondersteunen bij het vinden van gratis juridische bijstand (advocaat) vanaf het begin van uw procedure.” In diverse dossiers van asielzoekers die door de Raad van State behandeld worden, worden deze asielzoekers verzocht om kosten te betalen (bijvoorbeeld rolrecht).

Op basis van dit MB kunnen we dus afleiden dat de overheid deze kosten betaalt. Logisch dat de procedure dan ten volle uitgeput wordt.

Medische zorgen en zakgeld In geval van medische klachten heeft een

asielzoeker toegang tot medische begeleiding.

Er staat niet vermeld dat dit eveneens gratis is, maar indien de asielzoeker gebruik maakt van de aangeboden medische begeleiding, dan is dat wel degelijk zo.

Asielzoekers hebben ook recht op een wekelijks vast bedrag aan zakgeld. Ze krijgen ook ‘vervoersbewijzen’: “De vervoersbewijzen die u worden gegeven voor verplaatsingen in het kader van uw procedure, een medische raadpleging, een consultatie bij een advocaat etc. worden uitsluitend gebruikt voor deze doeleinden.” De vraag is uiteraard: wie zal dat controleren?

Niet tevreden? Klacht indienen Asielzoekers kunnen, net als ontevreden hotelbezoekers, een klacht indienen over hun verblijf. “Wanneer u ontevreden bent over de algemene levensomstandigheden in de opvangstructuur of over de toepassing van het huishoudelijk reglement dan kunt u klacht neerleggen.” De procedure is als volgt: “U richt uw klacht schriftelijk of mondeling aan de directeur of de verantwoordelijke van de opvangstructuur, die uw klacht binnen een termijn van maximaal 7 dagen zal behandelen.

De klacht kan worden ingediend in het Nederlands, Frans, Duits of Engels. Als u geen antwoord ontvangt binnen de 7 dagen kunt u de klacht schriftelijk indienen bij de Directeurgeneraal van het Agentschap of de persoon aan wie deze bevoegdheid gedelegeerd werd.”

Op sociale media wordt af en toe gegrapt dat hulpbehoevende Vlamingen beter naar het buitenland kunnen vluchten om zich daar vervolgens als asielzoeker voor te doen. Zoals vaak heeft ook deze grap een grond van waarheid.

Thierry Debels

ONAFHANKELIJK VAN KGB-KERK

EINDE VAN PERSVRIJHEID IN TURKIJE NAKEND!

Terwijl de katholieke kerk in Vlaanderen al zo lang bedelt en smeekt om een eigen kerkprovincie te krijgen, is een vergelijkbare stap in Oekraïne al wel gezet. In een synode geleid door patriarch Bartholomeus I, die beschouwd wordt als het hoofd van de 300 miljoen orthodoxe christenen, heeft het Oecumenisch Patriarchaat van Constantinopel de zelfstandigheid van de Oekraïense Orthodoxe Kerk erkend. Dat moet nog bekrachtigd worden met een officieel kerkelijk decreet dat een ‘Tomos’ wordt genoemd, maar de teerling is geworpen. De Oekraïense president Poroshenko noemde dat met enige overdrijving “een nieuwe onafhankelijkheidsverklaring”. Maar hij overdreef niet toen hij daaraan toevoegde dat “het imperium nu één van de laatste hefbomen van zijn invloed in zijn vroegere kolonie kwijt is”.

Hij bedoelde natuurlijk het Russische imperium. Ja, ook de katholieke kerk heeft zich te dikwijls tegen de wereldrijke macht aangeschurkt. Dat is een erfzonde die ze al meesleept sinds de tijd van keizer Constantijn.

Maar er waren ook vele uitzonderingen, bijvoorbeeld in Ierland en Polen, tijdens de Franse Revolutie in de Vendée en in de Zuidelijke Nederlanden tijdens het schrikbewind van de Sansculotten. De Belgische Kerk stond altijd aan de kant van de unitaire staat, maar zelfs daar waren er vele ‘petits vicaires’ die uit het goede Vlaamse hout gesneden waren. De orthodoxe kerken stonden echter bijna altijd onvoorwaardelijk aan de kant van de machthebbers. In Rusland waren dat achtereenvolgens de Mongolen, de tsaren, de sowjets en nu het Poetin-regime. Een van de weinige dissidente geestelijken was pope Gleb Yakunin die van 1980 tot 1987 achtereenvolgens in een gevangenis, een strafkamp en een ballingsoord in Siberië zat, tot hij onder Gorbatsjov gratie kreeg. Hij zegde openlijk wat alle Russische gelovigen in stilte wisten: dat de Russisch Orthodoxe Kerk “een filiaal van de KGB” was. Een filiaal dat nooit is uitgezuiverd.

Turkije is inzake persvrijheid naar plaats 157 gezakt – zelfs Venezuela staat veertien plaatsen hoger. Maar die positionering door de vereniging “journalisten zonder grenzen” is slechts een tijdelijk dieptepunt, want intussen heeft het Erdogan-regime de laatste onafhankelijke krant, “Cumhuriyet”, onder staatscontrole gekregen.

Het leek in het verleden niet mogelijk de linkse krant “Cumhuriyet” op de lijn van de Turkse president te dwingen. De krant wordt immers uitgegeven door een stichting, en een stichting kan, zelfs in Turkije, niet zomaar worden onteigend. En toch! Enkele Erdogantrouwe leden binnen die stichting konden blijkbaar voor het gerecht een nieuwe verkiezing van het bestuur forceren.

Dat de linkse Cumhuriyet er moest aan geloven, mag niet verwonderen. Nog voor de putschpoging had die krant onthuld dat de Turkse geheime diensten islamitische troepen in Syrië van wapens had voorzien en verdween hoofdredacteur Can Dündar voor drie maanden in de gevangenis. Na zijn voorlopige vrijlating week hij uit naar Berlijn, waar hij nog steeds woont.

Intussen werd de opvolger van Dündar, hoofdredacteur Murat Sabuncu, in de boeien geslagen, net als tien andere redacteurs die zonder proces werden opgesloten. Pas heel recent werden ze tot gevangenisstraffen van vele jaren veroordeeld. De nieuwe voorzitter van Cumhuriyet, Alev Coskun, zit volledig op de Erdoganlijn. Die nieuwe koers past uitstekend in de mediastrategie van de Turkse president, die geen kritische stemmen duldt. Zo werd recent de gerenommeerde ‘CNN Türk’ aan de Demirören-Holding van een vriend van Erdogan verkocht. De voormalige kemalistische krant Hürriyet onderging hetzelfde lot, zodat twee onafhankelijke mediabronnen ophielden objectieve en onafhankelijke berichten over Turkije de wereld in te zenden.

De slogan “Turkije hoort bij de Europese Unie” van EU-adepten hoor je steeds minder, en dat kan geen toeval zijn.

Italië kampt met steeds meer multiculturele overlast Nu de Italiaanse spoorwegpolitie (Polfer) haar criminaliteitsstatistieken voor de voorbije jaren heeft gepubliceerd, wordt duidelijk dat de instroom van zoveel vreemdelingen in het recente verleden diepe sporen nalaat. In 2017 hebben de politiediensten van Ligurië – de kustprovincie in het noordwesten van het Italiaanse schiereiland en grenzend aan Frankrijk - niet minder dan 1.254 illegalen aangetroffen, op weg naar Frankrijk.

Dit is maar het topje van de ijsberg, want het gaat alleen over illegalen die via de kuststrook in Frankrijk proberen te geraken. En naast het vaststellen van het aantal illegalen gaat het in deze regio, en vooral dan in het Italiaanse grensstation Ventimiglia, om de overlast, de toegenomen agressie en criminaliteit. De streek smeekt gewoon om meer controle en minder migratie. Het zijn de pendelaars die aandringen op een verscherpt toezicht vanaf Imperia, een stad op 40 kilometer van Ventimiglia, want daar zouden de problemen al beginnen.

Maffia in het zuiden Met de legale en illegale migratie blijkt ook de Afrikaanse maffia te zijn meegereisd. Zo is

het zuiden van Italië, van Napels tot Sicilië, in de greep van de Nigeriaanse maffia, die zich een plaats heeft weten te veroveren in een landsgedeelte waar de staatsstructuren en de overheidscontrole sowieso al ‘failliet’ zijn.

Deze Nigeriaanse maffia huurt een gedeelte van haar nieuw verworven territorium van de Camorra, en ze betaalt de ‘pizzo’, de maffiabelasting van Sicilië. Ze heeft zich ingewerkt in drughandel, mensensmokkel en prostitutie. Daarnaast lijkt zich een agressieve Senegalese maffia te ontwikkelen.

Italië zinkt dieper weg in het migratiemoeras. Niet te verwonderen dat de bevolking hoopvol naar Salvini en zijn Lega Nord kijkt om de problemen aan te pakken.

Piet van Nieuwvliet

Zuid-Korea wil geen migratie meer Nadat meer dan 500 asielzoekers uit Jemen werden ondergebracht op het eiland Jeju, een provincie van Zuid-Korea, startten de inwoners protestmanifestaties en werd een petitie door meer dan 714.000 mensen over gans Zuid-Korea ondertekend. President Moon Jae-in bond in en stelde een aanpassing van het wetgevend kader in het vooruitzicht.

In gans Zuid-Korea stak een soort antimigratiefront de kop op, wat waarschijnlijk ook te maken heeft met het feit dat het schilderachtige eiland Jeju, UNESCO-erfgoed, met zijn paradijselijke stranden en zijn subtropisch klimaat, al heel lang de uitverkoren vakantiebestemming is van menig Zuid-Koreaan.

Zuid-Korea homogeen houden De Amerikaanse krant ‘The New York Times’ heeft het incident in Zuid-Korea gevolgd: “De migranten hoopten op een warm onthaal: zij hadden ongelijk.” De krant vertolkt de verzuchtingen van de Zuid-Koreanen: zij wensen gewoon de homogeniteit van hun samenleving te behouden. Eilandbewoonster Oh MiJin, 44 jaar, reageert spontaan: “Als Jeju wordt overspoeld, zal heel Zuid-Korea hetzelfde meemaken.” In Zuid-Korea bestaat zoiets als ‘free speech’. “Als migranten zich in groep verplaatsen, gaan vrouwen uit de weg. Van hun prille jeugd leren ze vrouwen te behandelen als seksslaven en slaan er duchtig op los”, aldus de voorzitter (70 jaar) van de demonstraties op het eiland. “Ze zijn polygaam en hebben veel kinderen. Vandaag zijn er 500. Hoeveel zullen er zijn in tien of twintig jaar?”

Op die voor het politiek correcte Europa ‘racistische’ uitspraken kwam geen veroordeling vanuit het Koreaanse middenveld. Geen uitsluiting uit de maatschappij, geen verwijdering uit scholen, besturen of verenigingen.

Niets van dat alles!

Geen multicul in Zuid-Korea Ook Zuid-Korea kent zijn verenigingen van vluchtelingenwerk en pro-migratie-lobbyisten. Zo werd in 2013 een wet gestemd die het vluchtelingen gemakkelijker maakte naar ZuidKorea te gaan. Gevolg? Tussen 2014 en 2017 steeg het aantal asielzoekers van 2.896 naar 9.942. Dat zijn kleine aantallen in vergelijking met het bevolkingsaantal van de Zuid-Koreanen, uiteraard.

President Moon Jae-in heeft in een eerste reactie, en gelet op de omvang van de antimigratiebeweging in Zuid-Korea, geen woord gezegd over de zogenaamde plicht die de Koreanen zouden moeten hebben om zich open te stellen voor de anderen, of om mensen te helpen. Bij hem geen donderpreek over racisme, geen dure woorden over schuldgevoel en andere plichten. Hij heeft alleen beloofd “de wetten te zullen laten aanpassen zodat de asielzoekers veel beter en scherper worden gecontroleerd”.

Asielbeleid kan dus anders. In Zuid-Korea wordt wél naar het volk geluisterd, ook als zijn opinie ingaat tegen die van de bewindvoerders. Wat met West-Europa? Willen Merkel, Macron, Verhofstadt en andere Europese leiders de indruk geven dat de EU minder democratisch is dan Zuid-Korea? Neen? Wel, waar blijven dan dezelfde maatregelen als in ZuidKorea?

Piet van Nieuwvliet

14

Brieven

18 oktober 2018 Blackklansman

Ninove 1

PVDA en ACV

Pallieterke, Alle nieuwe-orde bewegingen uit het interbellum van vorige eeuw waren elitair. Ik begrijp dan ook niet waarom met de Ninoofse zatte, brullende massa die men op verkiezingsavond achter Guy D´haeseleer kon opmerken als “neonazi´s” betiteld. Wat ik nog minder begrijp is dat Guy zich niet omdraaide en deze “heren” tot de orde riep. Het zou hem bij fatsoenlijke Vlamingen enkel sympathieker hebben gemaakt.

Dirk Cornelis - Stekene

Ninove 2 Pallieterke, Volgens mij is voor alle ‘democratische’ partijen de meest vervelende uitslag deze van Ninove, want Forza Ninove behaalt daar net niet de absolute meerderheid in zetels. Nu zullen al die andere partijen, N-VA inbegrepen, kleur moeten bekennen: zullen ze het cordon sanitaire blijven in stand houden, waardoor o.m. de bouw van een moskee mogelijk wordt en een totale inschrijvingsstop van nietEuropese vreemdelingen verhinderd wordt om de steeds verdere islamisering stop te zetten?

Luc Vandeputte - Ledegem

Vlaams-nationalisten Pallieterke, Ik las zonet (spijtig genoeg) een zeer correcte analyse van Kris Van Spitael namelijk: “de ene Vlaams-nationalisten (N-VA) sluiten de andere Vlaams-nationalisten (VB) uit van gezamenlijk besturen, ter wille van een cordon uitgevonden door links, om dan daardoor slechts een eigen verwaterd programma te kunnen uitvoeren om zelf niet als ‘extreemrechts’ te worden weggezet”. Pieter Huybrechts - Berlaar

Eddy Van de Sompel – Sint-Niklaas

Voetbalschandaal Pallieterke, “Belgisch voetbal lijdt enorm veel imagoschade,” zegt Pierre Cornez, woordvoerder van de Koninklijke Belgische Voetbalbond (KBVB).

Gelijk heeft hij, maar als er iets is waar nu niemand nog over twijfelt, dan is het het feit dat de Koninklijke Belgische Voetbalbond al decennia geleid wordt door amateurs die nooit blijk gaven van enige professionaliteit. Door vage gebrekkige amateuristische regels liggen zijzelf aan de basis van al deze illegale excessen. “Voetbal...een feest?” Voor sjoemelaars het meest.

Wim Peeters - Turnhout

Jinnih Beels

Deze week: extra verkooppunten!

In het kader van de gemeenteraadsverkiezingen maken we deze week gebruik van bijkomende verkoopkanalen. Zo ligt ’t Pallieterke in alle winkels van Standaard Boekhandel met een extra oplage. Daarom mijn oproep aan al onze lezers: loop volgende week vrijdag eens langs in een Standaard Boekhandel. Of maak uw vrienden en vriendinnen warm om een ’t Pallieterke te kopen.

Met veel dank.

K arl van C amp

Kruisende woorden oplossing 1130

Pallieterke, Herinneren we ons nog hoe recent Vlaams Belang kiezers en mandatarissen uit het ACV werden gezet, jaren terug? Te Sint-Niklaas komt nu ene Berghman Linda met de verkiezingen op voor de PVDA en is… nochtans een syndicaal afgevaardigde van het ACV aldaar. Geen probleem dus voor ACV en haar satellietpartij de CD&V. Allemaal democraten onder elkaar dus, nochtans is PVDA een stalinistisch erfgoed van de voormalige Sowjetrepubliek.Nog steeds.

Met een historisch ondemocratisch verleden, miljoenen doden, executies tot gevolg.Voor de liberalen gelden grijze wolven ook nog steeds als kiesvee. Geen excommunicaties vanuit die partij.

De geest is dus zo blijkt bij deze partijen totaal uit de fles, wanneer men tevens steeds verwijst naar de organisatie “Schild en vriend”.

Departijen bij wie ze aansluiten, veroordeelt.

Dit is hypocrisie van de hoogste orde.

Pallieterke, Tijdens het debat op 10 oktober is duidelijk gebleken dat Jinnih Beels niet de klasse heeft om onze stad te vertegenwoordigen. Als politievrouw heeft zij wel het tempérament om de patsers, het krapuul af te snauwen, maar zeer ongepast is ze tegenover onze zittende burgervader.

Haar suggestie voor een tram naar Brasschaat heeft zij terecht snel ingeslikt. Het zouden immers nutteloze kosten zijn. Ik zie de eerste jaren de meeste inwoners van Brasschaat nog niet snel de auto voor de deur laten om met de tram naar Antwerpen te komen. Dan eerder nog met fiets.

R

O M A L

P

X O

R

E N

A R

X

T

P A K P

X

E

E N T N

I

X

S N

E

G X D

Pools verzet Pallieterke, Ik reageer graag op het interview met publieksfilosoof Alicja Gescinska van 4 oktober. “Ik denk dat Europa het moreelkompas niet uit het oog mag verliezen.”

Zoveel is zeker. Het historisch lijden van de Polen door de sovjets en de nazi’s, daar

Zuurpruimen Pallieterke, Lag het aan mij of hebben jullie ook opgemerkt dat de twee zuurpruimen en kommeren-kwel-aankondigsters Kathleen Cools en Martine Tanghe er op verkiezingsavond zo welgemutst en vrolijk bijliepen of -zaten? Op bepaalde ogenblikken zag het er zelfs naar uit dat Martine een paar glaasjes Pisang Ambon teveel had achterover geslagen ... Toch geen bijverschijnsel van die gelijkkleurige “tsunami” waar iedereen het die avond over had?

Jan van Huele - Kessel

Puigdemont Pallieterke, Sinds Brezjnev was het niet meer vertoond: ministers van een regering van een regio en actievoerders worden honderden kilometers van huis gevangengezet; niemand hoort nog van hen, ze zijn monddood. Voor de sinistere lui van Europa-met-de-westerse-waarden zijn ze morsdood. Geert Noels en Holslag, precies mensen met gebleken gezond verstand aan het woord in “De Afspraak”, vertellen Puigdemont dat zolang hij zich niet ook laat gevangenzetten, hij niet geloofwaardig is. Inderdaad, monddood en morsdood voor de wereld zijt ge tenminste geloofwaardig. Had ik niet bedacht!

Guido Verbeke

Van onze hofdichter

Ballade van minder en meer Van 't onheil dat bedreigt ons vaderland is dit, o goede vrienden, de historie.

Verspilt het Heilig Compromis zijn glorie, dan bijten alle Belgen in het zand.

Dan wacht ons land de ergste ramp der rampen!

Geen strohalm meer om ons aan vast te klampen en tot de bedelstaf veroordeeld want door vreselijke tweespalt overmand!

Geen nagel rest dan nog ons aller hand, geen nagel, goede vrienden, om te scharten daar waar ons aller ruggenwervels starten.

De weg op gaan wij van Griekenland met zwarte armoe en met woekerrenten en droge boterhammen zonder krenten.

Wij zullen met z'n allen in dit land het buitenland tot spot zijn en tot schand!

Beklagenswaardig zijn wij allen, vrienden, want ’t racistisch virus zit ons allen in de genen.

Ontkennen baat niet, want het is in Knack verschenen!

En wat is daar met Schild & Vrienden aan de hand?!

Wat al voor goors gaat er ons nog bedreigen wanneer wij met z’n allen blijven zwijgen in plaats van hard te schreeuwen moord en brand ter linkerkant als uiting van gezond verstand?

Laat ons die houden van dit Belgenland in ’s hemelsnaam toch niet op sleeptouw nemen door Facebookposters van obscene memen.

Duld niet dat ‘t schip van state wordt bemand door extreemrechts mismeesterde krawaten die ’t pad van ’t compromis willen verlaten, tot onheil van het bels gezond verstand dat minder Vlaamse leeuwen wil en meer… migrant.

Hector van Oevelen

ABONNEMENTEN

E N

T

Staf Wuyts - Oostduinkerke

Jos Rondas - Blankenberge

Rudi Roven - Berchem

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A S O L L I C I T E B T R O E V E N X B C E G X V A X K M X D M E N E N P O O R E B L U R X O M K E F U P L A C E X E C G S U X N O X T R E H G N O C C H I X P I A T R I A X P A T J N X V E I N S X U K G A A R N E X N U L X A L S E M B E R

Pallieterke, Nogal een late reactie… Uw filmrecensente vermeldt in haar nogal politiek correcte recensie kort de zogenaamde controversiële filmmaker David Wark Griffith, maker van o.a. “Birth of a Nation”.

Dat deze film controverse opwekte, oké, maar Griffith controversieel noemen… Bij een bespreking van een film van de ZEER controversiële Spike Lee dan nog. Deze Nerissa zou toch moeten weten dat de grote pionier Griffith als een monument wordt beschouwd van de filmkunst: technisch, close-up…

“Birth” moet ook gezien in de tijdsgeest van toen. En wat dan met zijn volgende film het monumentale “Intolerance” (Griffith’s antwoord op de reacties om “Birth” te censureren)? Iemand voor één film (en dan nog een meesterwerk) controversieel noemen getuigt van weinig kennis van het oeuvre van Griffith.

Orson Welles verklaarde ooit: “I have never really hated Hollywood except for its treatment of Griffith. No town, no industry, no profession, no art form owes so much to a single man.” En zulke hommage zal Spike Lee nooit te beurt vallen. Trouwens, Blackklansman is toch maar een matig succes, ondanks al die heisa. Straks gaan onze politiek correcte ‘pundits’ “Gone with the wind” ook nog als racistisch bestempelen…

wordt handig gebruik van gemaakt, en terecht.

Maar wat zegt Alicja niet? Dat de Polen reeds in augustus 1939 de Duitse inwoners openlijk belaagden in dorpen en steden van het Hohensalze-district. De slogan was “slacht ze allen af” en zo gebeurde dan ook…

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

18 oktober 2018

De zwarte kas van Anderlecht Ons voetbal kreeg verleden week een serieuze klap. 33 personen werden opgepakt door de politie. Alles zou draaien rond wanpraktijken gepleegd door Mogi Bayat, een notoire voetbalmakelaar, en zijn kompaan Dejan Veljkovic. Zij worden verdacht van witwaspraktijken, omkoping, matchfixing en meer van dat fraais. Ik schrok mij een bult toen ik hoorde dat ook Ivan Leko, de trainer van Club Brugge, was aangehouden. Hij werd om zes uur ‘s morgens uit zijn bed gelicht en meegenomen voor ondervraging.

SinIn 1984 maakte ik iets dergelijks mee, tijdens de zaak-Bellemans. Onderzoeksrechter Bellemans startte een klopjacht naar financieel gesjoemel in het voetbal. De eerste grote naam die tegen de lamp liep, was Jef Jurion. De Anderlecht-legende was makelaar geworden. De man die toen in het oog van de storm terechtkwam, was Michel Verschueren. Ik belde hem op om te vragen wat er toen is gebeurd.

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Verschueren zonder veters en das “Bellemans had bij Jurion iets gevonden en iedereen werd onder de loep genomen.

In mijn bureau op Anderlecht stonden ineens tien politiemannen die alles doorsnuffelden, maar niets vonden. Bij mij thuis kreeg ik ook een bezoekje, en zelfs mijn schoonouders werden lastiggevallen. Ze vroegen mij of er een zwarte kas was bij Anderlecht. Toen ik ontkende, moest ik mee naar Halle. Daar moest ik mijn broeksriem, veters en das uitdoen. Wanneer de deur van de cel dichtklapt, denkt men: ‘Wat is dit hier?’ Als serieuze mens doet dat raar. Een gangster trekt zich daar niets van aan.”

“Toen gingen ze Constant vanden Stock halen, een mens van zeventig jaar, stel u dat eens voor. Men stelde hem dezelfde vraag: ‘Is er een zwarte kas bij Anderlecht?’ En ze voegden eraan toe: ‘Als je ook van niets weet, dan kun je bij Veschueren in ‘t kot gaan zitten.’

Lichtjes van zijn stuk gebracht, antwoordde de voorzitter: ‘Een kaske, maar er is maar één

die weet hoe dat marcheert en dat is Verschueren.’ Om één uur ‘s nachts moest ik bovenkomen. Daar stond ik dan, in mijn broek en hemd, zonder veters, voor een hele hoop politiemensen. Ik had niet veel keuze meer!”

“Ik gaf toe dat er een zwarte kas was, maar voegde eraan toe dat ik geen namen of cijfers ging noemen van de betrokkenen, omdat ik geen verrader was en niet wilde dat spelers hun huis of appartement moesten verkopen, zoals bij Standard. Mijn voorstel was dat alles via de club zou geregeld worden en dat de boete, één miljoen euro, integraal door Anderlecht zou worden betaald. Ze gingen akkoord.

Ik mag zeggen dat wij er alles aan gedaan hebben om iedereen te beschermen. Eigenlijk was heel die situatie een storm in een glas water, en dat zal nu niet anders zijn!”

Na dat gebeuren werd onderzoeksrechter Bellemans weggepromoveerd. Men heeft niets meer van hem gehoord...

Gille van Binst

Roskammen

Geen hand in het vuur De media gingen geen inspanning uit de weg om het voetbalschandaal uit de doeken te doen. Het bespaart ons een portie herkauwen in dit rubriekje. Waarvoor onze dank. Het heet dat het Belgische schandaal de ganse voetbalwereld beroert. Zou kunnen. Waar poen over zowat alles en iedereen heerst, kan het behoorlijk stinken.

Dat velen in die wereld evenveel boter op het hoofd hebben als de bij het ochtendgloren uit hun bed geplukte protagonisten van het “Belgische handeltje”, kan niet verwonderen. Drie voorbeelden. Een bestuurslid van het Servische Rode Ster Belgrado zou vijf miljoen euro ingezet hebben op een nederlaag van zijn club tegen Paris Saint Germain.

Begin deze maand won PSG in het Parc des Princes de Champions League-match tegen Belgrado met 6-1.

Het Servische gerecht is in de weer om een witwasoperatie van dertig miljoen euro uit te spitten. En in Griekenland zal de voorzitter van “topclub” Olympiakos vervolgd worden voor matchfixing, samen met liefst 27 kompanen; onder hen een ex-voorzitter van de voetbalbond, een aantal ex-scheidsrechters en ex-spelers. Het zootje wordt aangevuld met voorzitters van andere Griekse clubs. Vraag ons niet de hand in het vuur te steken voor onkreukbaarheid van alle topclubs in Europa en andere continenten. De kans op brandwonden is veel te groot.

Profileringsdrang Vanuit die vaststelling tonen we waardering voor het sterke opiniestuk van Stephan Keygnaert, chef voetbal van Het Laatste Nieuws. Zijn juiste besluit luidt: “De problematiek van het voetbal gaat veel verder dan het “Broadway”-drama van de voorbije 48 uren.

De opdracht van wereldvoetbalbond FIFA en al zijn regionale takken - ook die van het Glazen Huis aan de Heizel - is alle niveaus van het spel te regulariseren en te normaliseren: het transfersysteem, de makelaars, de commissies, de vergunningen, de opleidingen... Want onkruid groeit het best in slecht onderhouden tuinen.”

Clubvoorzitters Marc Coucke en Bart Verwil feesten, gaan wij niet tegenhouden. Leve de Rode Duivels! Laat ons duimen dat ze het ver brengen in de eindronde van die Nations League. Die wordt in juni van volgend jaar met vier landen gespeeld. Onze Jupilervlag hangt al te wapperen.

Transparant

Ieder op beurt?

Ik val, gij valt, hij valt, wij vallen allemaal uit de lucht. Vanwaar die massale valpartij?

Wie oren heeft om te horen en ogen om te zien, wist al langer dan vandaag dat het binnen het voetbalwereldje niet allemaal pluis is. Wie nu met verwonderde en verontwaardigde blik naar al dat gesjoemel kijkt en denkt dat de criminele stal, na het optreden van het gerecht, aan banden is gelegd, is van een goed jaar en wensen we veel beterschap. We kijken uit naar het moment waarop sommige collega’s van de beschuldigden, die nu nog binnenpretjes hebben, vroeg of laat op hun beurt hun aureool gaan verliezen.

Hoe laat is het?

Over een paar vervalste wedstrijden, een koppel scheidsrechters die pardoes door de mand zijn gevallen en over anderhalf miljoen zwart geld gaan we ons niet druk maken; dat is werk voor de speurders. Waarom die een zaak maken van acht miljoen euro aan horloges ontgaat ons. Mochten de eigenaars niet weten hoe laat het is? Het had hen veel miserie kunnen besparen. Mochten ze echt niet weten hoe laat het is, dan weten ze het nu.

Zijn recht Over horloges gesproken: de advocaat van spelersmakelaar en slome duikelaar Mogi Bayat is veruit de plezantste thuis. Zijn uitleg over de vele verpakkingen van luxehorlo-

ges die bij zijn opdrachtgever zijn gevonden, mag er zijn: “Mijn cliënt verzamelt al heel zijn leven verpakkingen van luxehorloges. Dat is zijn recht.” Zoals het ons volste recht is bij die malle uitleg met een wijsvinger tegen ons voorhoofd te tikken.

Pekelzonde Wij kiezen onze vrienden zelf. Die weelde is iedereen gegund en geldt ook voor Ivan Leko.

Dat de trainer van Club Brugge goede maa tjes is of was met voetbalmanager en griezel Dejan Veljkovic, is op zich niet verboden, maar omgaan met slechte kameraden kan verkeerd aflopen. In hoeverre valt Leko iets te verwijten? De Brugse fans zijn ervan overtuigd dat het om niet meer dan een pekelzonde gaat en steken voor hun trainer hun handen in het vuur. Met risico op brandwonden. Club heeft Leko intussen opnieuw in de armen gesloten.

Einde verhaal? Onze correspondent in Brugge is daar nog niet zo zeker van. Hij waarschuwt dat we niet voorbarig mogen besluiten met “en ze leefden nog lang en gelukkig”.

Nog geen competities genoeg Halleluja! De Rode Duivels staan aan de leiding in hun reeks van de Nations League. De wat? Weer zo’n uitvinding om de overhoop aan leagues en aanverwanten uit te breiden en wat extra duiten uit de supporters hun zakken los te kloppen. De overwinning tegen Zwitserland was niet erg overtuigend, maar wie daarom

15

Winst tegen Zwitserland, dus. “Met dank aan Lukaku, die een natie even zijn zorgen deed vergeten”, lazen we ergens. Het is ieders recht van de ene dag op de andere verontwaardigd te zijn, maar onze zorg is het allerminst. “Wat we hier nu meemaken aan flessentrekkerij, is dat in andere regionen ondenkbaar?”, vroeg onze nonkel Frans.

Een overbodige vraag, want op het niveau en in het milieu waarin de Rode Duivels zich bewegen, is alles zuivere koffie, uiteraard. Dat mogen we niet in twijfel trekken. Niemand minder dan Vincent Kompany vindt dat het allemaal, om het met een modewoord te zeggen, transparanter moet. Voor ons niet gelaten. Het risico dat we gaan duizelen als we zijn ‘ereloon’ ooit onder ogen krijgen, moeten we erbij nemen.

Kempenzonen Geen voetbal in de hoogste afdeling en evenmin in de Proximus League (1B). De warboel in die reeks zorgt immer voor veel koppijn.

Dan schakelen we maar over naar de eerste amateurs, waar Lierse Kempenzonen de miserie van de voorbije jaren op het Lisp moet doen vergeten. Daar zijn ze gedeeltelijk in gelukt, met een eerste thuisoverwinning tegen Dessel na een treffer van Kempenzoon Youssef Boulaouali. Maar alles kan beter. Er ligt nog veel werk op de plank voor trainer René Trost, die ons beleefd maar dringend verzoekt van zijn manschappen geen kampioensploeg te maken.

Hij mag op beide oren slapen; zijn pupillen zullen veel spek met eieren moeten eten voor ze zich titelkandidaten mogen noemen. Misschien in de leer gaan bij Thes Sp. uit Wommelgem, dat met 21 punten op 21 los op kop staat in dezelfde reeks.

haeghe waren er als de kippen bij om zich daarbij aan te sluiten. Ook enkele politici pikten graag een graantje mee, uit profileringsdrang in volle verkiezingscampagne, met plotse plannen om de fiscale voordelen voor clubs én spelers te herzien.

Voordelen die, in het kader van “iedereen gelijk voor de wet”, niet eens bestaansrecht hebben. Vraag blijft of, zodra de storm is gaan liggen, na al die grote woorden ook daadkracht zal volgen. Ook daarvoor durven we geen hand in het vuur steken.

Pittig detail Dat besluit brengt ons weer bij het Belgische voetbalschandaal. En ons slecht karakter haalt weer de bovenhand. Dat alle heisa tot dusver tot Vlaamse clubs beperkt bleef, is opvallend. Want als er vorig seizoen in volle degradatiestrijd één match was die Antwerp - Eupen en KV Mechelen - Waasland-Beveren in ongeloofwaardigheid mijlenver overtrof, dan wel het “mirakel” in Moeskroen.

Eupen scoorde daar in het slotkwartier vier keer tegen de plots opendeurdag houdende Moeskroense verdediging. Pittig detail: drie keer trof de ingekomen en tot dan compleet onbekende Japanse invaller Toyokawa raak.

Voor PSG deed Kylian Mbappé nog beter.

Hij scoorde vier keer in dertien minuten tegen Lyon. Hij is geen invaller, wel een topspits én wereldkampioen. Hoe dan ook, Eupen bleef dankzij een beter doelsaldo op de slotdag van de vorige competitie in 1A. Het van vele zonden verdachte KVM degradeerde.

Dat huiszoekingen in Moeskroen en Eupen uitbleven, moet allicht bewijzen dat bij de voltrekking van hogergenoemd “mirakel” geen vuiltje aan de Waalse lucht was.

Maar daar onze hand voor in het vuur steken?

Straffe kost Bart Aernouts is een 34-jarige Antwerpenaar van vlees en bloed, al zullen velen denken dat hij een ijzeren gestel heeft. De Duitser Patrick Lange won dan wel de Iron Man in Hawaï, onze landgenoot is na Lange de tweede man in de veertigjarige geschiedenis van dat evenement, die onder de magische grens van acht uur bleef. Om precies te zijn 7 uur, 56 minuten en 41 seconden. Terwijl een dolgelukkige Aernouts stond te blinken met zijn zilveren medaille, zat iets verderop Frederik van Lierde met dampende sokken zijn onschuld uit te schreien over een betwistbare tijdstraf die hem werd opgelegd door een jurylid die, het kan de beste overkomen, op dat moment een stofje in zijn oog had. Jammer, want de winnaar van 2013 was goed op dreef.

Man van staal Veldrijder Mathieu van der Poel moet van staal zijn. Na een pijnlijke val in Lokeren werd gevreesd voor een enkelbreuk. De dag nadien was de Nederlander al opnieuw op post, in Gieten, om daar met de vingers in de neus te overwinnen. En waar zat Wout van Aert? Onze hoop in bange dagen zag in Lokeren de zege aan zijn neus voorbijgaan door een lekke band, en een dag later moest hij zijn meerdere erkennen in Van der Poel. Niemand die ons aller Wout verplicht om het daar bij te laten.

Mac in Tunesië Georges Leekens, bekend als Mac the Knife, was graag schepen van Sport geworden en had zich kandidaat gesteld als lijstduwer van de CD&V in zijn woonplaats. Het is niet de eerste keer dat we Mac kazak weten draaien.

Misschien is het zijn hobby. Kort voor de verkiezingen vernamen we dat hij opnieuw de kriebels had, en een nieuwe uitdaging aangaat als trainer. In Tunesië dan nog. We wensen Leekens alle succes bij zijn nieuwe club. Tot ze bij Étoile Sportive du Sahel op hem uitgekeken raken. Intussen zijn de burgers in Oostkamp, waar Leekens zich thuis voelt als hij niet in het buitenland vertoeft, aan een mogelijke ramp ontsnapt.

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet Sp.a zonder bruis

18 oktober 2018

De maandag na 14 oktober was een luide zucht van opluchting te horen op de hoofdkwartieren van Groen en N-VA. Ondanks alle indicaties van het tegendeel is het toch gebeurd. Bart de Wever pinkte een traan weg en Meryem Almaci was zelfs ongemakkelijk van haar emoties. Het had er even anders uitgezien na onthullingen in dit blad, maar John Crombez blijft voorzitter van de sp.a. Een geweldige overwinning voor de andere voorzitters.

Hoewel Crombez had beloofd “zich niet vast te klampen aan zijn stoel” en op te stappen als de resultaten tegen zouden vallen, blijft die man gewoon op post bij de rode kameraden. Opvallend genoeg steunt zijn partij hem zelfs. Allicht omdat na deze verkiezingen de partij enkel nog bestaat uit John, zijn mama, Bert Anciaux en drie vakbondsafgevaardigden die erbij moeten blijven omdat eruit stappen nadelig zou zijn voor hun pensioenregeling.

Overal verlies De beloftes uit de mond van Crombez zijn even waarheidsgetrouw als de brieven in zijn mailbox. Enkel zijn achterban die het nog gelooft. Hoewel die achterban graag gelooft in economische fabeltjes, gratis geld en marxistische theorieën, lijkt de voorzitter van de sp.a wat moeilijker om te geloven. Het is dan ook geen toeval dat de aanhang sneller smelt dan sneeuw voor de zon op een hete plek in de woestijn en met een vlammenwerper erop.

Een kleine bloemlezing van de “oogst” afgelopen zondag…

Gent, kroonjuweel van het progressieve beleid, en het socialistische model dat Antwerpen achter zich zou moeten houden: 12 procent verlies. Dat is zelfs een overdreven geflatteerd beeld. De sp.a slaagde er slechts in één derde van de kiezers binnen het kartel te overtuigen, de overgrote meerderheid koos voor Groen. Dat is de partij waarvan de kopvrouw enkele weken voor de verkiezingen erin

slaagde het slechtste interview van het jaar te geven. Topman Coddens haalde een schamele 17.000 stemmen; zijn voorganger haalde er 44.000 in 2012.

Antwerpen dan: een miezerige 11,5 procent van de stemmen. Met 12.800 stemmen voor Jinnh Beels. Maar eigenlijk mogen we die niet meetellen, want ze wil feitelijk geen socialist zijn. Wie geeft haar ongelijk! De echte topman, Tom Meeuws, haalde 2.790 stemmen. En dat in de grootste stad van Vlaanderen. Patrick Janssens haalde als verliezer (!) nog 44.000 stemmen. Ter vergelijking: Bart de Wever haalde er opnieuw 77.000, terwijl heel de wereld tegen hem was.

“Lijst Gemeenteraadslid” Voor de verkiezingen was Renaat Landuyt, Brugs burgemeester, ferm: “Eén stem minder en ik stap op!” Daar hebben de Bruggelingen goed gehoor aan gegeven: 3.866 Bruggelingen gunden hem zijn ontslag. Hij werd letterlijk met pek en veren de stad buiten gejaagd. Zijn gevel werd al voor de verkiezingen beklad en na de verkiezingen stak zijn brievenbus vol verwensingen, bekladde affiches en strooibriefjes. Tijdens een live-interview riep een minder fijnbesnaarde Bruggeling hem “vuile klootzak” toe. Er zijn al elegantere exits uit de politiek geweest.

In Hasselt haalde vorige keer Hilde Claes, de dochter van Willy, 7.342 stemmen. Nu haalde de rode nummer één er maar even 5.000 minder. Vijfduizend! De stad werd letterlijk over-

Kruisende woorden 1131

gedragen aan de N-VA, de grote vijand. Steven Vandeput wordt daar de nieuwe burgemeester.

In Limburg heb je ook nog Lommel, waar Peter van Veldhoven al een tijdje slim genoeg was om zich niet te associëren met het socialisme en opnieuw onder de naam “Lijst Burgemeester” opkwam. Het mocht niet baten.

Ook daar een historische nederlaag: van 5.700 stemmen naar 3.500. Vier zetels kwijt, en volgende keer mag hij opkomen onder de “Lijst Gemeenteraadslid,” want voor het eerst in dertig jaar geen socialisten aan de macht in Lommel. Kroon op het werk is Oostende, waar Crombez en Vande Lanotte samen opkwamen. Zelfs daar durfden de oud-voorzitter en de huidige voorzitter van de socialistische partij niet onder eigen partijnaam opkomen. Ook daar mocht het niet baten: 10 procent verlies.

Lichtpunt van -5,5 procent De enige stad die Crombez inriep als een positief verhaal, was Leuven, waar ze een burgemeester leveren die honderd stemmen

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C

Aanpassing Met grote vreugde kondigen wij aan, speciaal op vraag van onze intieme vriend de Libanees: de naamsverandering van partij BeOne. In de toekomst gaat ze door het leven onder de naam BeNone.

Flink blijven Onze linkse vrienden hebben zich, de goede resultaten van Groen ten spijt, serieus geërgerd aan onverwacht goede uitslagen van N-VA en VB. Ze zijn er wat de kluts van kwijt. Kom, we zullen hen bij de les houden: hoog tijd om de verkozenen na te vlooien op S&V-sympathieën!

D E

Altijd prijs

F

Om de verkiezingsuitslagen nog wat onverteerbaarder te maken op links: het Hof van Beroep heeft geoordeeld dat de aan het VB gelieerde Uitgeverij Egmont moet worden toegelaten én tot de Boekenbeurs én tot de beroepsvereniging. Op straffe van een uitermate hoge dwangsom, waardoor het VB wellicht bidt om van de Boekenbeurs weggehouden te worden. Het zou de oorlogskas serieus stijven.

G H I J

Angstaanjagend

K L HORIZONTAAL A. Peulvruchten B. Register van te behandelen rechtszaken - Van een bepaalde kleur C. Eenzijdig D. Een of andere persoon - Ginds - Open Universiteit E. Tin - Ten bedrage van - Komt na vorst F. Soortelijk gewicht - Met weinig mogelijkheden G. Verbijsterend H. Lichtbewapende ruiter - Senior Een zekere I. Nog jong en onbedorven Graatloos stuk vis J. Op die plaats - Voorzetsel Jongensnaam K. Conservatorium L. Hallo - Duitse politieke partij

meer haalde dan Tobback zes jaar terug. Goed gewerkt, denk je dan. Maar wat zien we? De sp.a dondert er 5,5 procent achteruit, van 31,4 naar 25,9 procent, met als resultaat 2 zetels minder. En daarmee stoeft hij?!

We vatten het nettoresultaat samen: sp.a verloor in elke stad die er toe doet massaal stemmen. Haar allergrootste lichtpunt was een verlies van 5,5 procent. De ganse partij is tot as herleid en op sterven na dood. Maar kijk, er is één burgemeester die het goed doet. Hij won stemmen en zetels.

Zijn naam is Hans Bonte, en hij kwam in het nieuws met terreurbestrijding, georganiseerde smokkelbendes, plaatsgebrek in de gevangenissen en transmigranten. Hij wil een fusie van de politiezones in Brussel, en hij had stevige kritiek op de partij de eerste mei: “We hebben geen alternatief verhaal en we raken de mensen niet meer.” Hans Bonte heeft een N-VAprofiel en mag niet meer nationaal opkomen dankzij John.

Onze John zit daar goed.

Don King

VERTICAAL 1. Oost-Vlaamse gemeente 2. Elektrisch geladen deeltjes - Internet landcode van een buurland Lichaamsdeel 3. Klautertocht - Pas - Pers.vnw.

4. Schandelijk 5. Hertachtige - Verenig 6. Technische dienst - Bruto - Boksterm 7. Gemeente in Gelderland - Militaire eetzaal - Gekkekoeienziekte 8. Vreemd iemand - Volmaakt 9. Algmene principes die belangrijk zijn in een organisatie - Inhoud 10. Brandgang in bos - Chaotisch 11. Sjalot - Neon - Voorzetsel 12. Deel van een franse ontkenning - Doodop

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1130 VINDT U OP BLZ. 14

Hoe vreemd het ook moge lijken: de dag na de verkiezingen is de zon gewoon weer opgegaan op het voorspelde uur. De wereld is gewoon blijven draaien. Bijzonder zorgwekkend!

Verblijfsmogelijkheid Naar analogie met het systeem van de schrijversresidentie, wordt er nu door de stad Antwerpen en een onbekende inwoner onderhandeld over de verkoop van een flat om er een politicusresidentie van te maken. In de omgeving van de Goedehoopstraat ergens.

Leve de diversiteit

Links, rechts, één, twee Wat wij dit jaar wel hebben gemist op verkiezingsavond, was een mars op het stadhuis van de triomferende partijen.

Maar ja, dan waren meerdere marscolonnes allicht op elkaar gebotst.

Blijven stemmen Het stemmen en het hokjesdenken zijn sinds vorige zondag achter de rug. Het gelijkstemmen van de violen op een aantal plaatsen daarentegen, kan nog wel wat voeten in de aarde hebben.

Sportitiek Soms doen verkiezingen ons aan voetbal denken: ploegen treden in het strijdperk en proberen te scoren. Een goede raad: houd nauwkeurig in de gaten wie er dure horloges dragen!

Tip Omdat wij een goed hart hebben, bieden wij graag enige steun aan de boezemvrienden van sp.a. Kameraden, er is een schitterende kans om nog eens in de aandacht te komen: de officiële aankoop van een partijlidkaart door Jinnih vráágt om camera’s!

Sportief Nu het voetbal zo in vieze papieren zit, krijgen we binnenkort hopelijk andere sporten op de beeldbuis.

Wellicht worden dat slijkworstelen en moddergooien. Gewoon een verlengstuk van de verkiezingen.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Wij moeten het toegeven, wellicht voor de allereerste keer: aan diversiteit zit toch wel een goede kant. Kijk maar naar de verkiezingsavond met de heel diverse uitslagen: op één of andere manier iedereen winnaar. Iedereen blij!

Even doordenken Zoals de trouwe lezer weet, getuigt een slogan als “Eigen volk eerst” van afschuwelijk racisme. Iemand moet dat eens vertellen aan al die kandidaten van links tot rechts die in eigen taal stemmen hebben geronseld bij eigen volk...

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be