't Pallieterke van 25 oktober 2018

74ste jaargang • nummer 43 • donderdag 25 oktober 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

€ 2,30

”

“Scholen zijn fabrieken geworden van linkse indoctrinatie.”

Franstaligen en links houden cordon sanitaire in stand Het ondemocratische cordon sanitaire tegen het Vlaams Belang kwam dezer dagen onder druk maar barstte niet. Deels door een makke houding van de N-VA, de bevoorrechte partner van het Belang bij een coalitievorming. Maar de echte verantwoordelijkheid ligt bij de Franstaligen en bij links in Vlaanderen die deze politieke ‘schutkring’ als succesvolle chantage gebruiken.

“Als de Vlamingen zeggen dat de PS geen lokale coalities mag sluiten met de communisten van de PTB, dan staat dat gelijk aan Vlaams kolonialisme. Dat is onaanvaardbaar.” Dit was te horen uit de mond van politieke analisten op het zondagse politieke debat op de Franstalige commerciële zender RTL-TVI. Maar tegelijk werd gesteld dat het doorbreken van het cordon sanitaire door het Vlaams Belang aan het bestuur te laten deelnemen in Vlaamse gemeenten niet kon. In dat geval zouden de Vlaamse partijen –en de N-VA in het bijzonder- een rode lijn hebben overschreden, was te horen. “Want democratie verdedigen tegen racisme is een federaal principe.” Hallucinante onzin maar vooral het bewijs dat er met twee maten en twee gewichten wordt

gewerkt in politiek België. Waarbij we er graag even bij vermelden dat Vlaams Parlementsvoorzitter Jan Peumans (N-VA) zich in dat TVprogramma zowaar bij deze stelling aansloot en herhaalde dat “er van een coalitie tussen N-VA en Vlaams Belang” geen sprake kan zijn.

Ondertussen is in de wandelgangen van de Wetstraat ook op te vangen dat Groen, zot van glorie na 14 oktober, aan de N-VA heeft duidelijk gemaakt dat alle coalitiegesprekken die nog lopende zijn stoppen indien de Vlaams-nationalisten met het Vlaams Belang in zee gaan.

Kortom, we zijn terug in de jaren ’90 toen het cordon sanitaire –eigenlijk niet meer dan een informele afspraak tussen partijen- in het centrum van de politiek stond.

Een fundamentalistische interpretatie Wellicht verklaart het succes van het Vlaams Belang voor een deel waarom het cordon sanitaire opnieuw zo prominent aanwezig is.

Volgens extrapolaties zou het Vlaams Belang van 3 naar 10 zetels in de Kamer gaan. Het zou met ongeveer 13 procent van de stemmen de score van ‘Zwarte Zondag’ 24 november 1991 overtreffen. Dat zorgt voor nervositeit.

De gelijkenissen met die periode zijn legio. In debatten duiken plots tekeningen, cartoons, filmpjes, enz van Belangers op die moeten aantonen dat het hier om een racistische partij gaat. Wat momenteel trouwens opvalt is de fundamentalistische benadering van het cordon.

De Leuvense politicoloog Bart Maddens spreekt terecht van een “griezelige evolutie.”

Er is niet alleen een veto tegen coalities met het Vlaams Belang.

Iemand die in het verleden ooit lid is geweest van de partij is niet meer welkom in het klassieke politieke spel. In 2012 was er nog even heisa toen ex-VB’er Karim Van Overmeire N-VA-schepen werd in Aalst, maar de verontwaardiging ebde snel weg.

Nu is de sfeer blijkbaar anders als we naar de giftige aanvallen richting Vernieuwing in Grimbergen kijken. Bart Laeremans is al een aantal jaar geen Belanger meer maar voor sommigen komt het Vlaams Belang toch op een sluikse manier aan de macht in deze Vlaams-Brabantse gemeente. Het feit dat met Luk Raekelboom, een lid en medewerker van het Belang, toetreedt tot de gemeenteraad maar geen bestuursmandaat op zich neemt is al een politieke ketterij voor links.

Nuttige idioot Bart Somers De huilende wolven aan de linkerkant van het politieke spectrum worden daarbij geholpen door de inhoudsloze Mechelse burgemeester Bart Somers (N-VA) die deze fundamentalistische interpretatie van

De storm rond de meest besproken en uitgespuwde jongerenbeweging van Vlaanderen is even wat gaan liggen. Bij de traditionele media en politiek hoopt men allicht dat men Dries van Langenhove en Schild & Vrienden definitief monddood heeft gemaakt, maar dat is dan buiten ’t Pallieterke gerekend.

In zijn column pleit hij deze maand voor eigen instellingen met de focus vooral op media en onderwijs.

Lees de volledige column van Dries van Langenhove op blz. 2 het cordon verdedigt, waarbij hij wel vergeet dat in Beringen ex-VB’er Bert Schoofs verkozen is op een aan de Open Vld gelinkte list. Somers profileert zich nu als het democratische geweten terwijl hij gewoon een nuttige idioot is van links.

Men zou hem eens moeten voorleggen dat hij in 2006 gesprekken voerde met Mechels VB-kopstuk Frank Creyelman over een lokale samenwerking. En aangezien het politieke verleden iemand altijd blijft achtervolgen zou het geen kwaad kunnen de stamboom van Somers van onder het stof te halen. De familie ging in 1944 lopen uit Vilvoorde omdat opa Lode Somers zich als VNV-gewestleider aardig verbrand had.

Machtsinstrument tegen Vlaamse rechterzijde Maar terug naar het cordon. Het kan vreemd zijn dat er zo gehamerd wordt op de zogenaamde ‘schutkring’ tegen radicaal-rechts nu een rechter heeft geoordeeld dat het Vlaams Belang niet racistisch is.

Eigenlijk vervalt hiermee het door links aangehaalde morele argument tegen het Vlaams Belang.

Toch doet men naarstig verder met diaboliseren en het stellen van veto’s. De reden? Platte machtspolitiek. Het cordon is en blijft een manier om de Vlaamse rechterzijde onder haar gewicht te laten boksen.

Dat de N-VA op lokaal vlak niet in zee wil of kan gaan met het Vlaams Belang is vooral het gevolg van een veto aan Franstalige kant.

Het is vanuit Charleroi (de thuisbasis van MR-voorzitter Olivier Chastel) en Waver (die van premier Charles Michel) dat er duidelijke signalen zijn uitgestuurd richting N-VA. Een coalitie met het Vlaams Belang betekent dat de N-VA de komende jaren niet meer moet rekenen op federale regeringsdeelname. Waarmee het

cordon een nuttig machtsinstrument blijft in de handen van de Franstaligen. Dit toont aan dat het Belgische kader een goede democratische werking verhindert.

Het moet ook gezegd dat het cordon in deze tijden van opgang van het Vlaams Belang voor de N-VA een politiek geschenk is. Ze kan ze het riedeltje blijven herhalen dat een stem voor Tom Van Grieken en co een verloren stem is. Want indien er een bestuursakkoord tot stand komt wordt het signaal gegeven aan N-VA’ers aan de rechterzijde van de partij dat een stem voor het Vlaams Belang toch zinvol is.

Het is trouwens het recht van elke partij om te zeggen dat de stem op een andere partij nutteloos is. Maar in een normaal land zou dit proces op een veel democratischer manier kunnen verlopen en zouden de argumenten daarvoor op een meer onderbouwde manier moeten worden aangebracht. De lokale N-VA afdelingen in bijvoorbeeld Denderleeuw of Ninove zouden oprecht kunnen ingaan op de vraag van het Vlaams Belang (of Forza Ninove) om echte onderhandelingen te beginnen. Het is daarna nog altijd het democratische recht van een partij om te zeggen dat een coalitie niet lukt omdat er te grote inhoudelijke verschillen zijn.

Of omdat de andere potentiële partner te hoge of onrealistische eisen stelt. Dat is een argument dat men ook ten opzichte van de PTB/ PVDA kan gebruiken. Een andere partij kan ermee onderhandelen met het oog op een akkoord maar uiteindelijk lukt het toch niet.

Niet omdat de partij de erfgenaam is van de oude maoïsten. Wel omdat het programma van extreemlinks gewoon economische waanzin en onbetaalbaar is.

2

Actueel

25 oktober 2018

Eigen media en onderwijs noodzakelijk

Hans Bonte verbreekt beloftes aan kartelpartner Groen in Vilvoorde

Anderhalve maand na de PANO-reportage is het doelbewuste schokeffect dat de VRT, in samenspraak met de andere mainstream media, als een tsunami op Vlaanderen losliet, grotendeels weggeëbd. De publieke opinie heeft zich op sociale media en in het stemhokje duidelijk afgezet tegen de hysterie van de media. Nu de verdediging van de duizenden jonge Vlamingen die lid zijn van of sympathiseren met Schild & Vrienden wat minder tijd vergt, kunnen we stilaan weer naar de toekomst kijken.

Ondanks de grote druk die journalisten en politici uitoefenden in de hoop dat we zouden conformeren met het hedendaags defaitisme, zijn wij vastberadener dan ooit tevoren om ons in te zetten voor Vlaanderen. We moeten rechtdoor, want als we nu opgeven, is alles verloren. Niet omdat Schild & Vrienden de uitverkoren of superieure beweging is om Vlaanderen van de afgrond te redden, wel omdat niemand in de nabije toekomst nog een soortgelijk initiatief zal durven oprichten als wij ten onder gaan. En dat terwijl de demografische klok genadeloos verder tikt.

Een positief effect van de PANO-reportage voor mij persoonlijk is dat ik het beetje schroom dat mij nog restte volledig heb afgeschud. Ik zal nog meer dan vroeger gewoon zeggen waar het op staat, ook al sta ik op dat vlak in schril contrast met de meeste Vlamingen, die zich kenmerken door bescheidenheid en terughoudendheid. Goede eigenschappen, maar gevaarlijk in crisistijden, zoals de tijd die we nu doormaken. Daar waar links bij iedere kans het publieke forum krijgt of grijpt, blijft rechts thuis, zwijgend en vloekend kijkend naar de zoveelste talkshow met een panel dat volledig bestaat uit adepten van het multiculturalisme en progressivisme.

Media en onderwijs Mensen met een rechtse overtuiging zitten overal, behalve in het publieke debat.

Van de bedrijfswereld tot de wetenschap, van de advocatuur tot de geneeskunde, overal kom je rechtse, succesvolle mensen tegen. Waarom we de strijd desondanks toch verliezen, zou voor iedereen duidelijk moeten zijn. Een kleine linkse kliek heeft zich sinds 1968 ingewerkt in alle instel-

lingen met een grote metapolitieke rol. Ze zitten in de politiek, in de overheid en in ons onderwijs, maar bovenal in onze media. “Het is tijd voor een rechtse mars door de instellingen”, hoor ik sommigen zeggen, maar dat is een utopie. De vijftig jaar die zo’n project in de meest optimistische schatting zou kosten, zijn vijftig jaar die we simpelweg niet meer hebben.

We kunnen en moeten alle lovenswaardige initiatieven steunen en versterken, maar het wordt met de dag duidelijker dat we met de belangrijkste twee linkse instellingen nog steeds niet kunnen concurreren: onderwijs en media. En laat het net die twee instellingen zijn die allesbepalend zijn voor de politieke visie van de generatie Vlamingen die ons land zal moeten redden. Alle grote mediaspelers praten uit dezelfde linkse mond. Beide scholenkoepels, de officiële en de katholieke, zijn fabrieken geworden van dezelfde linkse indoctrinatie. Ook de laatste bastions van het katholiek kwaliteitsonderwijs moeten nu onder overheidsdruk buigen of breken.

Ambitie nodig Ik ben dromer noch pessimist, maar een pragmatische idealist. Ik ben ervan overtuigd dat Vlaanderen alle capaciteiten en middelen heeft om op korte termijn eigen onderwijs en media uit te bouwen, en daar gaan we ons de komende maanden en jaren met Schild & Vrienden op focussen. Vlaanderen moet ambitieuzer. We moeten onze mensen inzetten en onze middelen activeren, want we zitten op een kantelpunt in de geschiedenis. De macht van de mainstream media is tanende. Sociale media en internet bieden een ongezien potentieel om met beperkte middelen de grote zenders van hun troon te stoten. Jonge ouders willen hun kroost niet meer sturen naar scholen waar hun kinderen afgestompt en geïndoctrineerd worden met zelfhaat en nivellering. De kansen liggen voor het grijpen. Nu is het aan ons.

Dries van Langenhove (°1993) studeerde politieke wetenschappen en rechten aan de UGent en is er studentenvertegenwoordiger in de raad van bestuur. Als oprichter van Schild & Vrienden is hij sedert de PANOreportage wereldberoemd in Vlaanderen.

Aanklacht tegen Opperwolvin Meyrem Almaci, de Grijze Opperwolvin van Groen, noemde het Vlaams Belang een racistische partij, en Tom van Grieken diende als reactie daarop onmiddellijk een klacht in wegens laster en eerroof. Dat lijkt misschien een roekeloze tegenaanval, ja, zelfs een kamikaze-operatie. Maar de kaarten liggen niet zo slechts als het op het eerste gezicht lijkt.

Ja, Almaci is parlementair onschendbaar, dus juridisch gezien heeft zij niets te vrezen. Maar een principiële veroordeling zit er misschien wel in, dankzij een recente uitspraak van het hof van beroep inzake het al dan niet toelaten van Uitgeverij Egmont op de Boekenbeurs. Het hof van beroep bevestigde verleden week een uitspraak van een rechtbank in eerste aanleg van een jaar geleden. Egmont moet dus op de Boekenbeurs toegelaten worden. Op zich positief, maar het advies van de procureur-generaal was nog belangrijker: hij stelde vast dat het Vlaams Belang nooit wegens racisme veroordeeld werd.

De veroordelingen van 2004 betroffen juridisch gezien inderdaad de vzw’s van het Vlaams Blok, niet het Vlaams Belang. De procureur-generaal zei terecht dat “… het helemaal niet bewezen is dat de politieke overtuiging die gelieerd kan worden aan de politieke partij in kwestie, het Vlaams Belang, racistische of discriminerende tendensen zou vertonen. […] Terecht merkt de eerste rechter daaromtrent op dat tot op heden geen acties opgestart zijn tegen het Vlaams Belang welke toelaten die partij te kwalificeren als een partij met een racistisch gedachtegoed. Alle overwegingen met betrekking tot het verleden over de politieke partij genaamd Vlaams Blok, […] zijn niet ter zake.”

Het symbolische belang van de aanklacht van Tom van Grieken blijft natuurlijk niet beperkt tot Meryem Almaci. Het is een schot voor de boeg van alle demagogen en leugenaars die de onbestaande “veroordeling wegens racisme” van het Vlaams Belang als excuus blijven gebruiken om het Vlaams

Belang de mond te snoeren en achter een cordon op te sluiten. We denken vooral aan Wouter van Besien, een van de twee groene alfamannetjes van de Wolvenroedel.

Hij vond coalities met PvdA aanvaardbaar, “omdat die partij nooit wegens racisme was veroordeeld, en het Vlaams Belang wel”. Van Besien verkondigde dat tijdens verschillende politieke debatten. En met die boude bewering moet hij nu gaan oppassen, want het Vlaams Belang is nooit veroordeeld voor racisme.

Nu is de regering echt in lopende zaken

Uit de smalle beursstraat

Het is nog zeven maanden tot de volgende verkiezingen, maar het is definitief duidelijk dat van de regeringMichel niets meer te verwachten valt.

Een opvallend nerveuze premier Charles Michel (MR) stond taten van de lokale verkiezingen zal het volgend jaar een hele vorige week na de Brexit-top de pers te woord. Er deden klus worden om een nieuwe regering te vormen. Als er in de geruchten de ronde dat België omwille van zijn slechte begro- Wetstraat op een bepaald moment witte rook is, dan zal het tingssituatie – nog altijd een tekort van 1 procent van het voor de late herfst zijn. Maatregelen om de overheidsfinanciën bruto binnenlands product - en de hoge staatsschuld (meer te saneren zullen pas in 2020 in werking treden. Internationale dan 100 procent van het bbp) op dezelfde lijn zou worden instellingen als het IMF en de Europese Commissie denken dat geplaatst als de Club Med-landen. Dat zijn de Zuid-Europese het volgende jaar niets meer zal gebeuren. landen die sinds de eurocrisis onder verhoogd toezicht staan Op budgettair vlak zitten we nu echt met een regering van omwille van hun krakkemikkige overheidsfinanciën. Volgens lopende zaken. En niet alleen op dat domein. Komt er nog een Michel waren de berichten over de slechte Belgische begro- beursgang van Belfius? Door de chantage van de CD&V met de ting ‘fake news’. Maar een paar dagen later kwam een brief van koppeling aan Arco wellicht niet. de Europese Commissie waarin werd gesteld dat het begrotingsbeleid ondermaats is en dat België in 2019 op het Euro- Gevechtsvliegtuigen De enige andere grote beslissing die nog moet vallen (of mispese strafbankje dreigt terecht te komen. En toen werd het schien al gevallen is), is de vervanging van de F-16 gevechtsstil in de Wetstraat.

Niet verwonderlijk. Het begrotingsbeleid is het zwakke punt vliegtuigen. Hoogstwaarschijnlijk door de Amerikaanse F-35. van de regering, zeker voor een coalitie van centrumrechtse Links, francofiel rechts en alle opiniemakers staan al klaar om partijen. De voorbije vier jaar werd slechts 0,6 procent van het populistische onzin te verkopen over geld dat anders besteed bbp structureel gesaneerd. Dat is minder dan onder de drie jaar zou moeten worden, en dus niet aan defensie. Met die legervan de regering-Di Rupo (0,9 procent), al deed die dat vooral aankoop valt er voor de regering volgend jaar weinig eer te rapen. door de belastingen te verhogen.

De arbeidsdeal dan? Dat is een reeks maatregelen om De economische waarnemers vragen zich af: wat nu? Gaat de regering nog iets doen aan dat begrotingstekort? Blijkbaar de duizenden openstaande vacatures in te vullen. Een van niet. 2019 wordt geheid een verloren jaar. Want gezien de resul- de manieren om dat te doen, is werklozen door een sneller

dalende werkloosheidsuitkering er toe aan te zetten een baan te zoeken. Maar wanneer zullen die arbeidsmarkthervormingen in werking treden? Niemand weet het. Minister van Werk en vicepremier Kris Peeters (CD&V) heeft de regie, maar is zo gefrustreerd door de nederlaag in Antwerpen dat hij alles op de lange baan zal schuiven. Ook inzake arbeidsmarktbeleid is deze regering echt wel in lopende zaken.

VBO De werkgevers voelen nattigheid. Het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) hoopte dat in de voornoemde dossiers vooruitgang zou geboekt worden. En dat de regeling rond het mobiliteitsbudget (waarbij werknemers in bedrijven een mix kunnen maken van voordelen zoals een bedrijfswagen of een vergoeding voor het abonnement voor openbaar vervoer) zou worden goedgekeurd en uitgevoerd. Dit dossier ligt eveneens stil.

Vorige maand werd met veel poeha een investeringspact aangekondigd. “Gezien de gebrekkige staat van ons wegenen spoorwegennet en de belangrijke noden in onze energieen digitale infrastructuur, zijn belangrijke investeringen in die domeinen zeker te verantwoorden. Er is nu nood aan een weldoordachte en snelle uitrol hiervan”, zeggen de werkgevers.

Maar ook dat dossier schiet niet op. Idem met de regeling rond zware beroepen. De regering heeft de eigen stilstand afgekondigd.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

25 oktober 2018

Chocomousse en indianen: de linkse obsessie met ras

3

Nieuwsfeit van de week Verzoeningsgesprekken tussen Bart de Wever en Wouter van Besien verlopen eerder stroef

Terwijl politiek Vlaanderen in de ban was van Chocomoussegate, beleefden de VS hun eigen politieke klucht. En ook die had te maken met ras. Geen toeval: waar irrationele taboes en maatschappelijke obsessies regeren, krijg je absurde situaties.

Een oneindige bron van vermaak.

Elizabeth Warren is Democratisch senator voor Massachusetts. Tot vorige week zag zij zichzelf nog als uitdager van Trump bij de presidentsverkiezingen van 2020. Ze zou dat in 2016 al geweest zijn, indien Hillary Clinton niet in de weg was gaan staan. Warren is een indiaan van de Cherokee-stam. Tenminste, dat beweert ze.

Pocahontas Professor Warren was, nog voor haar politieke carrière, op de universiteit van Harvard binnengehaald als “de eerste kleurling” die docent werd op de rechtsfaculteit. Ze liet zich daar de positieve discriminatie welgevallen die minderheden genieten aan Amerikaanse universiteiten. In interviews vertelt ze graag het verhaal dat de familie van haar vader zich had verzet tegen een huwelijk met haar moeder omdat die van indiaanse afkomst was.

Het verliefde stel ging dan maar op de loop om in het geniep te trouwen. Dit moderne Romeo-en-Juliaverhaal, waarin de liefde de bekrompenheid van de familie overwint, zou een geweldige Hollywoodverfilming kunnen opleveren.

Het probleem is dat niemand anders in Warrens familie zich deze geschiedenis herinnert. En ze ziet er ook helemaal niet indiaans uit. Meerdere Republikeinse politici hadden reeds openlijk vragen gesteld bij de Cherokee-afstamming van de Democratische senator, en vooral bij de voordelen die ze er al had weten uit te puren op academisch en politiek vlak. Trump, die van subtiliteit nooit zijn handelsmerk heeft gemaakt, noemt haar in zijn tweets steevast “Pocahontas”, tot afgrijzen van de politiek correcte media.

Warren dacht dat ze, in het vooruitzicht van het electorale duel dat ze in 2020 met Trump wil aangaan, zijn provocaties niet langer kon negeren. Ze liet een DNA-test uitvoeren en kondigde triomfantelijk aan dat die bewijst dat ze wel degelijk van indiaanse afkomst is.

Die zet was een blunder. De DNA-test toonde aan dat ze waarschijnlijk wel een indiaanse voorouder heeft, maar dat die minstens zes generaties en twee eeuwen verwijderd is.

Haar indiaanse DNA bedraagt volgens de test tussen 0,1 en 1,6 procent. Dat is mogelijk zelfs minder dan de gemiddelde blanke Amerikaan, die 0,18 procent indiaans bloed heeft.

De nieuwe schedelmeters Warren werd genadeloos uitgelachen.

“DNA-test bewijst dat Warren 0 procent presidentieel bloed heeft”, titelde de immer satirische The Onion. De rechtse commentator Tucker Carlson noemde haar “Fauxahontas”, “Lie-awatha”, “Fraude-zuma” en “lid van de #MeSioux-movement”. Ook het echte Cherokee volk keerde zich tegen haar omwille van haar onrechtmatige toe-eigening van een indiaanse stamboom.

Het geval van Warren is geen alleenstaand feit. Een andere Democratische politica, Julia Salazar, verzon onlangs dat ze Joods was.

Francis Robert O’Rourke, een linkse politicus van pure Iers-Amerikaanse afkomst, kandideert in Texas onder de naam “Beto” O’Rourke om de talrijke Hispanics te charmeren. Meest legendarisch is Rachel Dole-

HLN CENSUREERT Hannah Cornelius was een briljante blanke studente aan de universiteit van Stellenbosch.

Toen zij na een feestje medestudent Cheslin Marsh een lift gaf en hem afzette bij zijn auto, die aan de andere kant van de stad geparkeerd stond, werden zij overvallen door een straatbende. Marsh werd in de koffer van de auto opgesloten en daarna reden de overvallers met hem en Hannah naar een verlaten plek. Marsh werd uit de kofferbak gehaald en moest met zijn hoofd op een rotsblok gaan liggen. Daarna sloegen de overvallers met bakstenen op hem in, tot ze dachten dat hij dood was. Hij overleefde het echter. Hannah werd herhaaldelijk verkracht en tenslotte met stenen doodgeslagen. Ze werd ook met een mes

zal, een blanke vrouw die haar haren liet krullen en haar huid liet bruinen om als zwartAmerikaanse door het leven te gaan. Ze kon zelfs onopgemerkt aan het werk bij de NAACP, een zwarte antidiscriminatiebeweging.

Schamen ze zich om hun lelieblanke afkomst? Of zoeken ze vooral de voordelen van het behoren tot een minderheidsgroep? Waarschijnlijk allebei een beetje. In elk geval, het wordt steeds duidelijker dat, net nu rechts alle interesse verloren heeft in ras als politiek relevant criterium, links er steeds meer door geobsedeerd wordt. De schedelmeters zijn DNA-testers geworden. De voorstanders van de raszuiverheid zijn de zeloten van de ‘diversiteit’ geworden, inclusief de raciale diversiteit.

Racisme en redelijkheid Die Angelsaksische ziekte is ook bij ons doorgedrongen. Hoe gevoelig het thema ras ligt, bleek bij de chocomousse-klucht. De Wever stond op het punt aan te kondigen dat N-VA een coalitie met de Forza Ninove van Guy D’haeseleer zou overwegen, tot iemand van de VRT journalistiek opnieuw verwarde met politiek militantisme en hem op een lijsttrekkersdebat overviel met de foto van zwarte kindjes die D’haeseleer had gebruikt om de chocomousse van zijn plaatselijk eetfestijn aan te prijzen. De potentiële coalitie werd onmiddellijk afgeblazen.

Waarom eigenlijk? Waarin schuilde precies het onaanvaardbare racisme? Want enige haat of aanzet tot discriminatie kon ik in het bericht niet ontwaren. De felle reacties leken in essentie neer te komen op het idee dat blanken zich niet vrolijk mogen maken over de huidskleur van andere rassen (het weerwerk van D’haeseleer, dat hij de reclame voor rijstpap met afbeeldingen van Chinezen had geïllustreerd, hielp alvast niet) en dat deze wet in het kwadraat geldt voor politici van het Vlaams Belang.

Humor en taboes Racisme is relatief, zoals Liesbeth Homans ooit zeer terecht opmerkte. D’haeseleer had geen hatelijkheid begaan of uiting gegeven aan enig onaanvaardbaar politiek idee. Zijn caféhumor had wel de regels van de nieuwe preutsheid overtreden. Een suggestieve verwijzing naar huidskleur, gecombineerd met humor en het Vlaams Belang: dat moest wel een vreselijke daad van racisme zijn, al kon niemand precies zeggen waarom.

Dat dit zo zou geïnterpreteerd worden, had D’haeseleer natuurlijk moeten weten.

Maar dat van een faux pas tegen de regels van de politieke correctheid een reden tot onvoorwaardelijke politieke uitsluiting wordt gemaakt, kan alleen verklaard worden door een hypergevoeligheid voor racisme die geen plaats biedt voor redelijkheid of zin voor proportie.

In de huiskamer, het café en op internet werd flink gelachen met de chocomousse-geschiedenis. Niet met de mop van D’haeseleer, wel met de overtrokken politieke reactie erop. Humor houdt van taboes.

En van aanstellerige kwezels. Jurgen Ceder in de hals gestoken. Het Laatste Nieuws bracht het verhaal met alle wrede en bloedige details.

Daarbij werden vier foto’s van Hannah gepubliceerd, maar niet één foto van de daders, hoewel die gearresteerd werden en voor de rechtbank zijn verschenen. Waarom? Eventjes op YouTube de naam “Hannah Cornelius” intypen en men krijgt beelden van het proces. Het antwoord wordt dan duidelijk: de vier moordenaars en verkrachters zijn allen zwarten. Wat iedereen natuurlijk al kon vermoeden, maar wat HLN om politiek correcte redenen heeft gecensureerd.

Dat is bij HLN trouwens een gewoontemisdaad, ook als het om moorden in de VS gaat die door zwarten zijn gepleegd. Eigenlijk zou zo’n bedrieglijke berichtgeving als een persmisdrijf vervolgd moeten worden.

Briefje aan Annick de Ridder

Spring-in-’t-veld Mevrouw uit de ‘war room’, Vorige zondag zat gij in een merkwaardig debat van De Zeve(ren)de Dag in de studio’s van de VRT. Gij moest er de degens kruisen met Filip Watteeuw uit Gent (die niet warm liep voor de avances van uw voorzitter ten aanzien van Groen), Bart Somers uit Mechelen (die kwam zeggen hoe goed hij als plaatsvervanger van God op aarde al jaren samenwerkt met Groen), H(G)ans Bonte uit Vilvoorde (die vooral zijn partijvoorzitter kwam aanpakken over het cumulverbod), Wim Dries uit Genk (die met lede ogen Zuhal Demir in zijn stad heeft moeten trotseren, maar haar met genoegen naar de oppositie heeft gejaagd) en Tom van Grieken (die kwam zeggen dat wie stemt voor N-VA er gratis Groen en/of sp.a bijkrijgt). Het werd niet uw gemakkelijkste debat. Het bleek uit alles dat gij het onderschat hadt.

Gij zijt met uw 39 jaren nog relatief jong, maar gij draait toch al flink wat jaren mee. In 2001 werdt gij (toen 22 jaar) als VLD’er verkozen in de Antwerpse districtsraad. Van in uw studentenjaren waart gij naar eigen zeggen de Vlaamse zaak genegen, maar vondt gij het programma van de Burgermanifesten de beste weg om daar iets voor te doen.

(Er zijn er wel meer die zich daaraan mispakt hebben.) De Open Vld brak u uiteindelijk zuur op, want in 2011 verliet gij ontgoocheld de Antwerpse gemeenteraad na een meningsverschil over het Oosterweeldossier.

Echter, uw zetel in het Vlaams Parlement sinds 2004 gaaft gij niet op. In 2013 stapte gij de N-VA binnen om u daar als woelwater en spring-in-’t-veld op te werken tot secondant van de Grote Leider en lid van de ‘N-VAwar room’. Gij werdt daarvoor goed beloond, want gij werdt na 2014 ook deelstaatsenator en fractievoorzitter aldaar. Op 14 oktober stondt gij op de tweede plaats in Antwerpen, waar gij nu langs de voordeur terug binnenkomt. Gij wordt gezien als een rechtse politica die alvast die flank van de partij moet afdekken en nu en dan eens een forse uitspraak mag doen. Gij wordt zelfs genoemd als toekomstig schepen.

Maar in De Zevende Dag bleekt gij toch een maatje te klein tegenover enkele grote kanonnen. Gij kreegt maar niet uitgelegd waarom uw partij weigert samen te werken met het Vlaams Belang - dat een programma heeft dat erg dicht bij dat van uw partij ligt -, doch steevast kiest voor Groen als middel om het VB af te blokken. Dat gij in dat ‘debat’ dan ook nog verklaarde prin-

cipieel tegen het cordon sanitaire te zijn, maakt dat geen zinnig mens dat nog kan volgen. Verder leekt gij u aan te sluiten bij de andere traditionele partij-adepten toen het erfzondeprincipe ‘eens Vlaams Belanger, altijd Vlaams Belanger’ werd gehuldigd. En dat ontkrachtte natuurlijk uw argument dat het bij u enkel om enkele stormrammen binnen het Vlaams Belang zou gaan. Als die bij wijze van spreken van de aardbodem zouden verdwenen zijn, dan denk ik dat alles zal blijven zoals het is en dat het politieke spelletje zal aanhouden.

Het werd duidelijk dat gij het ‘verzoeningsgebaar’ naar links in het algemeen en Groen in het bijzonder van de chef uit Deurne ondersteunt en zult verdedigen waar maar kan. In een kleine twintig gemeenten waar uw partij nu scheep gaat met Groen, zouden N-VA en VB met gemak samen kunnen besturen, met N-VA zelfs in een leidende en sturende rol, en zelfs hier en daar als waakhond voor een aantal ongeleide en onervaren elementen van het VB. Maar nee, het mag niet zijn.

Als uitsmijter nam ik akte van uw uitspraak over de ruk naar extreemlinks in Brussel en Wallonië, waar de PTB (PvdA) salonfähig dreigt te worden en zelfs schepenzetels van Paul Magnette in Charleroi zou gaan krijgen: “Laat me heel duidelijk zijn: als in 2019 zich een as aandient van PTB en PS, is er voor onze partij maar één antwoord: confederalisme. Want wij gaan als Vlaanderen niet betalen voor de oude socialistische en extreemlinkse recepten van het verleden.”

Ik zeg daarbij onomwonden: bravo, maar eerst zien en dan geloven. Zeker na de uitspraak van Bart de Wever dat geen haar op zijn hoofd er nog niet zo lang geleden aan dacht om ooit samen met Groen te besturen.

Bovendien: wat stelt dat voor, dat confederalisme binnen België, waarbij de Franstaligen nodig zijn om het via legale weg te bekomen? Ze gaan over de taalgrens daar eens goed mee lachen!

Gij moogt u voorbereiden op een riante schepenpost en op een verder lopend parlementair mandaat. Uw broodje is tot in lengte van jaren gebakken. Wat de baas ook zal zeggen, het zal altijd goed voor u zijn. Wiens brood men eet, diens woord men spreekt.

Maar probeer het dan minstens wat onderbouwd en minder dan vorige zondag uit de losse pols te ‘placeren’.

4

Dossier

25 oktober 2018

“Lafayette, hier zijn we!”

Honderd jaar geleden zwegen de wapens; de Eerste Wereldoorlog was voorbij.

Maar nog altijd bestaat de legende dat de geallieerden wonnen dankzij de Amerikaanse interventie.

Angst voor verliezen als oorlogsmotief Op 6 april 1917 verklaren de VS de oorlog aan Duitsland. De Amerikanen zijn boos op de Duitsers wegens de onbeperkte duikbootoorlog en zij sympathiseren meer met de Britse neven en de Franse republikeinen dan met het Duitse keizerrijk. In Rusland is de Februarirevolutie inmiddels uitgebroken en de Duitsers halen de overhand. De Amerikaanse elite is bang voor een Duitse zege.

De economie draait als gek wegens de leningen en de leveringen op krediet aan de geallieerden. De Amerikanen krijgen nachtmerries over reusachtige economische verliezen indien Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk niet winnen.

Voor de eerste keer voeren de VS de dienstplicht in. Theoretisch moeten 24 miljoen mannen onder de wapens, maar in de praktijk volstaan 2,5 miljoen soldaten. Einde juni 1917 ontschepen de eerste Amerikanen in Frankrijk. Ze worden hysterisch ontvangen, want nu is de zege verzekerd. De Fransen kijken bewonderend naar dat ras van frisse, grote en sterke mannen die er zoveel beter uitzien dan hun eigen uitgeputte, kleine en magere soldaten. Ze weten niet dat, in tegenstelling tot Frankrijk, alle frêle, ongezonde, analfabete of slecht Engels sprekende Amerikaanse dienstplichtigen weer naar huis gezonden zijn.

De Amerikanen kennen niets van Frankrijk.

Ze denken dat de Fransen klein en gedegenereerd zijn wegens te veel wijn drinken, en ze geloven de verhalen dat Franse vrouwen ‘gemakkelijk’ zijn. Hun mond valt open als ze nauwelijks mannen zien, en onvoorstelbaar veel vrouwen in zwarte rouwkleding. De Amerikaanse opperbevelhebber Pershing kan nauwelijks een stap zetten zonder omstuwd en gevierd te worden. Filmcamera’s volgen hem waar hij gaat.

Zijn intrede in Parijs is gepland na de werkuren, zodat heel de hoofdstad hem kan verwelkomen. Op de Amerikaanse feestdag, 4 juli, bezoekt hij het graf van markies Lafayette, een van de bevelhebbers van de Franse troepen die, meer dan de Amerikanen zelf, de Amerikaanse onafhankelijkheidsoorlog hadden gewonnen (waarna de Franse schulden zo hoog opliepen dat ze tot de Franse Revolutie leidden). Pershing spreekt er de historische woorden uit: “Lafayette, here we are!”

Wachten, wachten…

Dat is dan ook het enige wat de Amerikanen doen: er zijn. Ze beginnen met grote kampen op te richten, waar 300 Franse instructeurs hen de finesses van de oorlogvoering moeten bijbrengen. De Fransen geloven hun ogen niet. De Amerikanen geloven dat ze de burgeroorlog nog eens gaan overdoen en hebben geen idee van een loopgravenoorlog. Ze leren lijf-aan-lijfgevechten en oefenen veel met de bajonet. In werkelijkheid hebben sinds de herfst van 1914 Duitse en geallieerde soldaten nauwelijks elkaars gezicht gezien. Bajonetten dienden alleen om conservenblikken te openen.

Terwijl films de lof zingen van de Amerikaanse industriële kracht, duurt het een hele tijd vooraleer die industrie overschakelt op oorlogsmaterieel. De Amerikanen in Frankrijk oefenen meestal in hun burgerkloffie en hanteren houten geweren en ... houten paarden. Frankrijk levert nog bijna een jaar alle kanonnen, tanks, mitrailleurs, obussen en kogels. Winteruniformen zijn er niet. Tegen de koude en de regen dragen de Amerikanen Britse legermantels.

Na zeven maanden zijn er nog altijd niet meer dan 80.000 soldaten gearriveerd; bovendien vindt bevelhebber Pershing een opleiding van minimum zes maanden noodzakelijk. Hij weigert zijn soldaten onder Frans bevel te plaatsen en wacht op versterkingen.

In afwachting bouwen de Amerikanen spoorwegen en wegen om hun mannen in de watten te leggen. Meer en meer beginnen de Amerikanen te irriteren. Hun soldij is hoog en daar profiteren veel handelaars van door het dubbele van de normale prijs te vragen.

De communicatie met de lokale bevolking is slecht, want veel Amerikanen kennen als

enige Frans: “Voulez-vous coucher avec moi?”

Einde oktober 1917 neemt een Amerikaanse divisie voor het eerst een kleine frontstrook over, in een gemakkelijke sector. Dan is het weer wachten. Pershing heeft grotere zorgen. Hij protesteert woedend bij de Fransen dat magazines Amerikaanse negersoldaten tekenen die lachend naar Franse vrouwen kijken. Wat moeten ze in de VS wel denken? In totaal dienen 200.000 Amerikaanse negers in Frankrijk, meestal in de bevoorrading. 40.000 onder hen krijgen wapens. In de VS regent het protesten dat men zwarten op blanken laat schieten. In tegenstelling tot zijn blanke soldaten laat Pershing een van de twee zwarte divisies wel in het Franse leger integreren.

De Fransen zijn koloniale troepen gewoon en voor de Franse soldaten zijn de negers gewoon kameraden die hen komen aflossen.

En als ze eindelijk aanvallen…

Chaos!

In het voorjaar van 1918 sluiten de Russische communisten een vredesverdrag met de Duitsers, waarop Duitse soldaten massaal naar het westelijke front worden gezonden voor een beslissend eindoffensief. De Fransen en Britten slagen erin stand te houden en ze vragen zich af waar de Amerikanen blijven.

De Royal Navy moeit er zich mee en transporteert maandelijks 250.000 Amerikanen.

Eindelijk komt de Amerikaanse oorlogsindustrie op stoom. Eind mei slagen de Amerikanen erin een klein Duits offensief te stoppen, wat in de Amerikaanse media als een grote overwinning wordt uitgesmeerd. De Franse soldaten kijken hun ogen uit als hun bondgenoten eindelijk verschijnen, in mooie nieuwe uniformen, met veel en goede rantsoenen en goedbewapend. En ze komen per vrachtwagen, niet te voet.

In augustus 1918 begint het eindspel. Fransen en Britten doorbreken op verschillende plaatsen de Duitse linies, en almaar meer uitgeputte Duitsers geven zich over. De bewegingsoorlog is herbegonnen. De Amerikanen profiteren van de Britse en Franse doorbraken en ook in hun sectoren boeken zij terreinwinst. In oktober beginnen zij dan eindelijk aan een echt offensief, maar dat eindigt in een catastrofe.

De divisies lopen elkaar in de weg. Overal staan enorme files. Het is één chaos. 30.000 bijna verhongerde Duitsers houden stand tegenover 250.000 Amerikanen. Die denken nog altijd in cowboytermen en stormen dikwijls onvoorzichtig op de vijand af. Binnen drie weken verliezen ze 50.000 mannen.

Maar Duitsland is uitgeput, en op 11 november is de oorlog voorbij.

Twee miljoen Amerikanen hebben Frankrijk bereikt, maar slechts 400.000 onder hen hebben het front gezien. De meeste soldaten houden zich bezig met bevoorrading, vervoer en administratie, of ze gaan op vakantie in heel Frankrijk. Velen steken een handje toe in de Franse landbouw, waar een chronisch gebrek aan mannen is. De Amerikanen kijken verbaasd naar dat rurale en weinig hygiënische Frankrijk, waar de mesthopen voor de deur liggen en waar meestal nog geen elektriciteit en stromend water is. Op hun beurt kijken de Fransen nieuwsgierig naar die jonge mannen, die dikwijls nieuwe en betere landbouwmethodes kennen en die met allerlei machines verschijnen die uit een andere wereld lijken te komen.

Ondanks hun beperkte inzet sneuvelen toch 50.000 Amerikanen en sterven er nog evenveel door ziekte. Na de oorlog mogen de moeders en weduwen de oorlogsgraven bezoeken (blanke dames in eerste klas, zwarte families in tweede klas). De VS zijn de enige overwinnaar van de oorlog. Hun economie is dubbel zo groot geworden en de levensstandaard is fors gestegen. In de herfst van 1919 besluiten de Amerikaanse politici zich definitief uit het Europese wespennest terug te trekken en het goede oude “America first” van het isolationisme weer als leidraad te gebruiken.

Jan Necker

Roddels uit de Wetstraat Onvolledige geschiedenis Kamervoorzitter Siegfried Bracke herinnerde vorige donderdag de Kamerleden eraan dat op één dag na het precies 200 jaar geleden was dat in het huidige halfrond de allereerste parlementaire zitting plaatsvond. Op 19 oktober 1818 - twaalf jaar vóór de Belgische onafhankelijkheid - kwamen in deze zaal de leden van de Staten-Generaal luisteren naar de troonrede die het begin inluidde van het parlementaire jaar 1818-1819. Bracke zei verder dat het gebouw zelf een nog langere geschiedenis heeft. Het werd immers in 1779 gebouwd om er de voormalige Raad van Brabant in te vestigen. Omdat het koninkrijk der Nederlanden vanaf 1815 het huidige België en Nederland verenigde en het parlement beurtelings in Brussel en Den Haag zou vergaderen, ging men in Brussel op zoek naar een geschikte locatie. Na de nodige verbouwingen vonden de beide kamers van de Staten-Generaal dus hun stek aan het park van Brussel. In het interessante geschiedenislesje dat Bracke gaf, vertelde hij ook nog dat in die tijd de parlementsleden nog niet rechtstreeks door het volk werden verkozen. De ministers waren de persoonlijke medewerkers van de Koning en moesten voor het Parlement geen verantwoording afleggen. Over de begrotingen werd er slechts om de tien jaar gestemd, ook al is dat het uitgelezen moment om op de werkzaamheden van de regering toe te zien. Bovendien was het de Koning – en niet de leden – die de voorzitter van de Tweede Kamer aanstelde.

Hij onderstreepte dat de huidige parlementaire instellingen er zijn gekomen als reactie tegen dergelijke beperkingen op de volksvertegenwoordiging. De controle van de uitvoerende macht, door schriftelijke en mondelinge vragen, interpellaties, voorstellen allerhande, behoort anno 2018, naast de rol als wetgever, tot de kern van het parlementaire mandaat. Verantwoording afleggen aan de vertegenwoordigers van het volk is een evidentie geworden. Het historisch moment werd afgesloten met een instemmend applaus. In zijn overzicht was hij echter wel vergeten zeggen dat dat parlement na het ontstaan van België in 1930 toch ook nog tekortkomingen vertoonde: er was nog geen algemeen enkelvoudig stemrecht, vrouwen zouden nog een kleine 120 jaar moeten wachten om te mogen stemmen, er werd enkel Frans gesproken en van echte democratische controle was nog lang geen sprake. Om over de rol van het Hof nog te zwijgen…

Schurkenstaat Filip Dewinter (VB), Peter Luykx (N-VA) en Veerle Wouters (ex-N-VA, nu V&W) pakten minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders fors aan om hun afkeuring te betuigen voor het feit dat hij niet wenst tussen te komen in de diplomatieke breuk tussen Spanje en Vlaanderen naar aanleiding van de verklaringen van Vlaams parlementsvoorzitter Jan Peumans, waarin deze de schending van de mensenrechten aanklaagt inzake de politieke gevangenen uit Catalonië. Het straffe was dat Reynders zei dat heel dat geschil een zaak van Vlaanderen is. Kijk eens aan… Hij wil alleen als doorgeefluik optreden: “Als de Vlaamse overheid via de Spaanse ambassade in België of via de Belgische ambassade in Spanje

een mededeling wil doorgeven, zal Buitenlandse Zaken daarvoor zorgen. Ik wacht dus op een concrete brief van de minister-president van Vlaanderen.” Of anders gezegd: dat de Vlamingen hun ambras met Spanje zelf oplossen. De vraagstellers waren uiteraard niet echt tevreden met deze paraplu van Reynders. Veerle Wouters was nog het scherpst in haar repliek. Zo stelde zij zonder verpinken tegenover Reynders: “Als wij het hier hebben over Polen of Hongarije, dan hebt u altijd onmiddellijk de mond vol over de mensenrechten, mijnheer de minister. Als het over Spanje gaat, hebt u echter nogal de neiging om in alle talen te zwijgen. Ik weet echt niet wat er nog moet gebeuren, want in onze ogen blijft Spanje een schurkenstaat. Zo’n Spanje kan geen lid zijn van de Europese Unie.” Boenk erop, als je ’t ons vraagt.

Verrassende onthouding Later op de dag was er de stemming over het wetsontwerp houdende diverse bepalingen inzake gezondheid. Niets speciaals, maar toch nam Jan Vercammen van N-VA - die meegewerkt had aan basisteksten voor dit ontwerp - helemaal onverwacht en veelbetekenend even het woord. Hij zei zich te zullen onthouden bij dit wetsontwerp van de regering, en wel om de reden dat hij als Vlaming in zowel de inhoud van de boodschap als de nonverbale communicatie van minister Reynders voldoende argumenten vond om zich eens goed te beraden over steun aan deze regering. Daarmee nam hij toch wel afstand van de verklaringen van Didier Reynders inzake de rel tussen Vlaanderen en Spanje. Peter Luykx steunde hem echter niet en keurde het ontwerp wél mee goed. Vreemd. Barstjes in de kadaverdiscipline bij N-VA? Het lijkt er wel op.

Peter Luykx, de Catalanenvriend, kan zich hierbij toch niet gemakkelijk gevoeld hebben?!

Communautaire diepvries Op artikel 36 van datzelfde wetsontwerp had Barbara Pas (VB) dan weer een amendement ingediend, want de regering wil het gebruik van het Engels toelaten bij de aanvragen en beoordelingsrapporten in het kader van de eventuele terugbetaling van geneesmiddelen, met het oog op het vergemakkelijken van een internationale procedure. Pas kon aannemen dat naast de voornaamste landstalen het gebruik van het Engels kan worden toegelaten, maar ze stelde dat met de voorgestelde regeling dat niet het geval is. Volgens de regeling kunnen documenten immers louter in het Engels aangeleverd worden. Zij verwees daarbij naar de Vaste Commissie voor Taaltoezicht die daarover een zeer kritisch advies had uitgebracht, waarin gesteld werd dat louter in het Engels opgestelde documenten onvoldoende garantie bieden dat die documenten door alle tussenkomende partijen op voldoende wijze begrepen kunnen worden, zodat zij die dossiers met kennis van zaken kunnen behandelen. Zij vroeg zich dan ook af waarom dit advies niet ter harte werd genomen door de regering. In alle communautaire stilte werd er echter niet verder op ingegaan en het amendement werd weggestemd, ook door de Vlaams-nationalisten in de regering, die zelfs een lid hebben in de Vaste Commissie voor Taaltoezicht… On-be-grij-pe-lijk, toch?!

Actueel

25 oktober 2018 WE WORDEN AFRIKA

EINDE PATSTELLING IN TONGEREN

Stroomschepen zijn meestal omgebouwde vrachtschepen waarop een kleine energiecentrale geïnstalleerd is, soms met gasturbines, soms met dieselgeneratoren.

In ontwikkelingslanden worden die soms ingezet in noodsituaties, om te beletten dat de elektriciteit helemaal uitvalt, meestal na een oorlog of een natuurramp. In Europa heeft men nog nooit beroep moeten doen op stroomschepen, maar België overweegt nu zo’n schepen te gebruiken om deze winter een black-out te voorkomen.

De energiespecialist André Jurres vatte dat heel kernachtig samen: “We zijn het Afrika van Europa aan het worden.” Nochtans is België een geïndustrialiseerd land en werd het niet getroffen door een oorlog, een aardbeving, een tornado of een tsunami.

Alleen door een vlaag van Groene waanzin, waardoor wij niet op tijd nieuwe en betere kerncentrales hebben gebouwd.

Ja, qua energievoorziening zijn wij aan het terugvallen tot op Afrikaans niveau. En als die gekken van Groen hun zin krijgen, dan moeten we ook nog eens honderdduizenden “vluchtelingen” uit Afrika binnenlaten. Dan wordt het hier helemaal Afrika: geen elektriciteit, geen aardgas, geen steenkool en geen auto’s meer, maar wel overal zwarte immigranten.

Twee weken na de verkiezingen van 14 oktober heeft Tongeren eindelijk een nieuw bestuur. De huidige coalitie van Tongeren Nu (14) en sp.a (9) kon zijn zetels behouden en had meteen kunnen voortdoen, maar binnen de stadslijst Tongeren Nu van Patrick Dewael, een kartel van Open Vld en CD&V, zijn de verhoudingen gewijzigd. De liberalen verloren en komen op 6 zetels, terwijl CD&V op 8 zetels komt. Bovendien is er een schepenambt (OCMW-secretaris) minder te verdelen. Het was logisch geweest indien Open Vld er eentje zou inleveren, maar - vernamen we uit welingelichte bron - persoonlijke relaties tussen Dewael en de betrokken schepen, Guy Schippers, stonden dat in de weg. Dewael toonde zich dan ook onwrikbaar om Schippers zijn schepenmandaat te ontnemen.

Maandagavond viel de beslissing: sp.a, de grootste fractie, levert een schepenambt in en Open Vld, de partij die het meest achteruit boerde, levert de burgemeester en behoudt twee schepenen. Kind van de rekening is de populaire cafébaas Eddy Manet van sp.a, die met 2125 stemmen slechts 4 stemmen minder haalde dan de derde en 79 dan de eerste op zijn lijst. Schippers haalde 1338 stemmen.

CITAAT VAN DE WEEK Filip Dewinter (VB) merkte tegenover Didier Reynders ook nog op dat er geen enkele vorm van protest was toen de sultan van Brunei ons land bezocht en even langsging bij Koning Filip: “De sultan van Brunei heeft onlangs de sharia ingevoerd.

Homoseksuelen worden in zijn land gestenigd. Kerstmis is er verboden.

Dergelijke mensen zijn hier welkom. Zij worden met grote egards ontvangen. (…)

Elders wordt hij geboycot en met de rug aangekeken, maar hier wordt hij met open armen door de monarchie ontvangen. De ene monarchie is gelijk aan de andere.”

ONVERWACHTE RECLAME Een week voor de verkiezingen verscheen in het Brugsch Handelsblad een terugblik op een verijdelde aanslag op niemand minder dan Adolf Hitler in augustus 1944. De Duitse graaf Peter Yorck von Wartenburg, een diepgelovige protestantse jurist, leidde de verzetsgroep Kreisenauer Kreis, die het naziregime wilde omverwerpen. Samen met de meer bekende legerofficier Claus von Stauffenberg plande hij een aanslag op de Führer.

Het werd een mislukking, wat leidde tot de doodstraf en ophanging. Op de lijst van het Vlaams Belang in Brugge stonden niet alleen gravin Johanna Yorck von Wartenburg, achternicht van Peter, maar ook haar echtgenoot Rien Vandenberghe. Sommigen dachten dat alleen bewonderaars van den Dolf op die lijst voorkwamen, maar iedereen kan zich vergissen.

Fraude met overheidspensioenen Gepensioneerden die in het buitenland verblijven en die hun overheidspensioen op een rekening in het buitenland laten betalen, waren tot 1 april 2016 verplicht om elke maand een ‘levensbewijs’ te bezorgen.

Hiermee toonden ze aan dat ze nog in leven waren en dat ze recht hadden op dat pensioen. Vandaag is een jaarlijks ‘levensbewijs’ voldoende. Aan het bewijs is overigens eenzelfde verbintenis gekoppeld als voor pensioenen die op een Belgische bankrekening worden gestort.

Het Rekenhof onderzocht onlangs die buitenlandse betalingen. De verplichting om eenmaal per jaar een levensbewijs te bezorgen (in plaats van elke maand), heeft in liefst 168 dossiers onterechte betalingen aan het licht gebracht. Ter vergelijking: er zijn elke maand zo’n 2.700 dossiers waarbij het pensioen op een buitenlandse rekening wordt gestort. Het aantal is dus zeker niet te verwaarlozen.

Concreet Stel iemand overlijdt in februari, maar als het ‘levensbewijs’ pas zes maanden later verwacht wordt, dan wordt nog enkele maanden geld op de rekening overgeschreven. En in het buitenland wordt een rekening niet altijd automatisch afgesloten bij overlijden.

Het totaal te vorderen bedrag bedraagt 280.415,04 euro. Op het ogenblik van de redactie van het verslag van het Rekenhof was slechts 138.042,56 euro effectief teruggevorderd.

Dat betekent dat 142.372,48 euro onterecht betaalde pensioenen nog terugbetaald moeten worden. De kans dat dit ook gebeurt, is niet al te groot. Het terugvorderen van onterechte betalingen vergt heel wat werk.

Besluit Het risico op onterechte betalingen is volgens het Rekenhof onder controle voor pensioenen die op Belgische bankrekeningen worden betaald. De regelgeving bepaalt immers dat de financiële instelling en de staat een

Echo’s uit de Koepelzaal Dood We wisten al dat ons onderwijs internationaal steeds verder wegglijdt, dat de kwaliteit van ons wegennet lager scoort dan die van Rwanda en zo nog wat dingen. Nu blijkt ook dat de levensverwachting hier lager ligt dan in de buurlanden. Een mogelijke verklaring was volgens Bert Moyaers (sp.a) dat te weinig aan preventieve zorg wordt gedaan. Minister Vandeurzen zei dat dergelijke zaken moeilijk te meten zijn. Het Vlaamse gezondheidsbeleid is overigens prima en zal nog veel beter worden. Elke van den Brandt (Groen) meende te weten dat er een probleem is met gezonde lucht en dat er te weinig aandacht voor het milieu was in dat schitterende gezondheidsbeleid. Iets wat Vandeurzen dan weer ont-

kende. Het goede nieuws is wel dat men in Brussel en Wallonië nóg sneller het loodje legt, zodat wij naar nog vele jaren in onze topregio kunnen uitkijken.

Bloedraad Dat de Spanjaarden er niet mee lachen is ons uit de geschiedenis bekend. Nu schijnt Jan Peumans daar de geest van de Bloedraad te hebben gewekt, in die mate dat Madrid het nodig heeft geacht om de diplomatieke status van de Vlaamse zaakgelastigde aldaar af te nemen. Met een zeldzame eensgezindheid schaarde het Vlaams Parlement zich – terecht – rond zijn voorzitter, met wiens spreekrecht de Spanjool zich niet heeft te bemoeien.

Het is dan ook nog niet vaak vertoond

5

dat een regering om een buitenlands parlement(slid) te pesten gaat rommelen met de status van gezanten. Minister-president Bourgeois had het over een “zeer zwaar diplomatiek incident” en stelde een indringend gesprek met mevrouw de ambassadrice in het vooruitzicht. Voorts kon worden vernomen dat dit niet zomaar een grapje is, want de Spanjaarden hebben zelfs laten weten dat van accreditering van toekomstige Vlaamse diplomaten evenmin sprake zal zijn. Leuk is dat nu ook “federaal” niet meer de andere kant kan worden opgekeken. We zijn benieuwd.

Gênant Ongetwijfeld dankzij de zegeningen van de klimaatopwarming hebben we van een uitgebreide nazomer mogen genieten. Toch treedt eens de herfst in en – u raadt het al – ook de duisternis en de afschakeling waarvoor men ons al enige jaren waarschuwt. Uiteraard heeft dat niks te maken met het wanstaltige ener-

overeenkomst moeten sluiten en dat de begunstigde een persoonlijke verbintenis moet aangaan.

Wat de pensioenen betreft die op buitenlandse rekeningen worden betaald, beveelt het Rekenhof aan die betalingen te beperken tot financiële instellingen die bereid zijn om ten aanzien van de Federale Pensioendienst (FPD) dezelfde verbintenissen inzake verantwoordelijkheid en het terugstorten van onterechte betalingen aan te gaan als die waarin op het vlak van arbeidsongevallen is voorzien voor Fedris (Federaal agentschap voor beroepsrisico’s).

Thierry Debels

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE giebeleid dat men federaal en regionaal voert.

Gelukkig waakt het Vlaams Parlement met religieuze ijver over ons licht en onze warmte. Zo werd bevallen van een decreetsvoorstel dat het mogelijk zou maken om in geval van uiterste nood even af te wijken van de duizenden vergunningsregeltjes om energie op te wekken. Het komt er op neer dat een gemeente die afgeschakeld dreigt te worden een vergeten en vervuilende dieselmolen uit de Spaanse Tijd weer in werking mag stellen zonder eerst toestemming te vragen aan de hooggezeten Vlaamse overheid. Twee citaten volstaan: Robrecht Bothuyne (CD&V) vond dat federaal minister Marghem haar broek had geveegd aan de mogelijke stroomtekorten en Joris Vandenbroucke (sp.a) achtte het “gênant” dat we door gebrek aan energievisie in deze situatie zijn aanbeland. Onze rode vrienden hebben daar voorts ook niets mee te maken. Overigens leek men wat met de handen in het haar te zitten. Hopen we maar op mild weer.

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Blauwe messen

De ene wint, de andere verliest, en in geen van beide gevallen is er een garantie voor een fatsoenlijk vervolg.

Toch is het vaak zo dat zich bij de verliezers de interessantste show afspeelt.

MR kreeg op 14 oktober een stevig deksel op haar neus. En het was een kwestie van uren voor de posities ingenomen werden.

Voor wie het allemaal niet meezat, is de periode vlak na de verkiezing er een van wonden likken, analyseren, maar vaak ook van het trekken van spreekwoordelijke messen. En zoals de ervaring leert, levert dat geen al te fraai schouwspel op. Maar goed, het is nu eenmaal een obligaat onderdeel van het verkiezingsspektakel en ook de MR ontsnapt niet aan die wetmatigheid. Globaal genomen blijkt het overigens nog mee te vallen. Wat minder verkozenen, wat minder meerderheden waarin ze plaatsnemen, maar toch twee extra burgemeesters, waardoor het met overtuiging de PS overklast (101 sjerpen versus 85 voor de socialisten).

De bezorgdheid is echter vooral een cijfermatig gegeven. Vaak zijn de resultaten voor de provincieraadsverkiezingen een betere voorspelling voor wat op regionaal en federaal niveau in de maak is (al ontbreken die in Brussel). Die zondag werd vrij snel duidelijk dat de gehoopte opmars in de richting van 30 procent utopisch was. Het werd 23,7 procent, precies 4 procent minder dan in 2012.

Dilliès, De Wolf en de jongeren Het is vooral Brussel dat zorgen baart.

Zoals gezegd, vorige week werd het in de hoofdstad groener en roder, dus minder blauw. De MR werd uit niet minder dan zes coalities gegooid. Vier burgemeesterssjerpen, waaronder die van Molenbeek, gingen verloren. Daardoor behouden enkel Ukkel en Etterbeek een blauwe burgemeester. Het likken van de wonden zal nog even doorgaan. Een analyse maakte ieder voor zich, en wat volgde was het naar buiten brengen van die analyses. Onmiddellijk werd daaruit duidelijk in welke richting de getrokken messen gehouden worden.

Vooral Didier Reynders krijgt lik op stuk.

De Luikenaar trok destijds naar Ukkel, werd voorzitter van de Brusselse MR, maar krijgt nu het verwijt te weinig op de bres te staan.

Zelf stond hij niet op een lijst, een slecht signaal, maar in het bijzonder steekt het feit dat hij onvoldoende de rol speelde die men van een gewestelijke voorzitter mag verwachten. Vooral gemeentegenoot en (verliezende) burgemeester Boris Dilliès was in La Libre Belgique scherp. Voor hem is het duidelijk: Reynders moet volgend jaar de Brusselse lijst trekken, niet de Kamerlijst.

Alsof het afgesproken was, en wellicht was het dat ook, kwam ook die andere overgebleven MR-burgemeester met zijn verhaal. Vincent de Wolf, burgemeester van Etterbeek, maakte in Le Soir duidelijk dat een rechtlijnige keuze voor een meer ‘sociaal liberalisme’ dient te worden gemaakt, de lijn, zeg maar, van Louis Michel, vader van.

‘Sociaal liberalisme’ enerzijds, meer aandacht voor ecologische thema’s (dixit Boris Dilliès), maar er was ook een reactie van ‘de jongeren’, die waarschuwden voor een soort lightversie van PS of Ecolo. Zij nemen het ook op voor Reynders. In Ukkel verloren de liberalen een derde van hun electoraat, maar hoe kan je dat in de schoenen schuiven van iemand die aan deze verkiezing zelfs niet meedeed, klinkt het retorisch. Trouwens, ook Michel kwam niet op. En partijvoorzitter Chastel deed het niet goed in Charleroi.

Renaissance De discussie brengt ons terug naar wat negen jaar geleden in werking werd gezet.

Op een maandagochtend kreeg toenmalig partijvoorzitter Didier Reynders op de hoofdzetel van de MR bezoek van vier liberale volksvertegenwoordigers. Ze overhandigden hem een brief van 37 ‘personaliteiten’ die nieuwe interne verkiezingen vroegen. Die groep, Renaissance genaamd, werd gestuurd door de clan-Michel binnen de partij. Het werd het begin van een interne strijd in de partij, tussen de twee clans, die door de huidige premier gewonnen werd.

Dat daar altijd iets is van blijven hangen, was al geweten. Deze sombere stembusuitslag zorgt ervoor dat de oude wonden terug opengereten worden.

KNIN

25 oktober 2018

De laatste weetjes over bollekenskermis Nog niet overal is er een nieuw bestuur.

We trekken door het land en kijken met meer dan gewone interesse naar bepaalde Vlaamse gemeenten.

Kasterlee Tot enkele jaren geleden was dit de thuisbasis van Yoleen van Camp, Kamerlid voor de N-VA. Maar Kasterlee is ook de thuisbasis van Ward Kennes, burgemeester namens CD&V. Aan de hand van volgende cijfers kunt u nagaan hoe zot de cijfers soms uitvallen.

CD&V haalde er in 2012 een monsterscore en een absolute meerderheid: 43,9 procent en 14 zetels op 25. In 2018 haalt de partij 43,1 procent van de stemmen, goed voor 12 zetels op de 25. Nochtans haalt de CD&V nu 51 stemmen méér dan in 2012. Alleen, er zijn ook 300 stemgerechtigden bijgekomen. Resultaat: de CD&V haalt weliswaar 0,8 procent minder stemmen – een kleine achteruitgang - maar verliest wel 2 zetels én de meerderheid. Ingewikkeld? Dat is het minste wat men kan zeggen.

En dan komt het: het Vlaams Belang kwam ook op, en haalde voldoende stemmen voor 2 zetels, maar er stond slechts één kandidate op de lijst. Dus verhuizen de reststemmen van Vlaams Belang naar CD&V, die een dertiende zetel in de wacht sleept en zo de absolute meerderheid in Kasterlee behoudt.

Antwerpen Komt er een samenwerking tussen N-VA en Groen? Vermoedelijk niet. Als Bart de Wever zoiets lanceert in een programma van Paul Jambers, dan weet die eerste zeer goed dat er camera’s draaien. En mocht het een “slip of the tongue” zijn geweest in de “war room”, dan nog was er de mogelijkheid om het weg te knippen in de montage. Maar Bart de Wever, nog steeds een meester-strateeg, liet het bewuste frag-

ment bewust in de reportage staan.

Nu kunnen N-VA en Groen elkaar wel op een aantal raakvlakken vinden, zoals mobiliteit en ecologie (fijn stof), maar over diversiteit en migratie liggen de standpunten heel ver uit elkaar. Voor Groen is het hoofddoekenverbod een breekpunt. Groen wil het mogelijk maken dat loketbedienden en leerkrachten een hoofddoek kunnen dragen. N-VA is daar faliekant tegen. Het is een kwestie van tijd dat de gesprekken tussen die partijen worden opgeblazen. En dan zal Groen moeten toegeven dat het water te diep was … omwille van een islamitisch symbool, dat niets te maken heeft met een gezondere omgeving. En zo zorgt Bart de Wever voor de perceptie dat Groen meer bezig is met hoofddoeken en boerka’s dan met bomen en fijn stof.

Aarschot In Aarschot komt er misschien een coalitie tussen N-VA, Open Vld en sp.a. CD&V haalde vijf zetels minder dan in 2018, terwijl de Open Vld er zes bijwint met Gwendolyn Rutten als lijsttrekster. Zij kan burgemeester worden. Er is echter een maar. Binnen de sp.a is er een opstand begonnen tegen een mogelijke coalitie met N-VA. Een samenwerking met de “fascisten” strookt niet met de socialistische principes…

De N-VA haalde drie zetels in de gemeenteraad, net als Groen. Wil sp.a liever besturen met Groen in plaats van N-VA, en ziet Rutten dat zitten? Overigens, N-VA scoorde zeer slecht in Aarschot. Ze zakte van zes zetels naar drie.

De oorzaak kan misschien gezocht worden in het feit dat enkele verkozenen van N-VA het in 2017 niet meer zagen zitten en de partij verlieten. Daar kon onder meer het VB van profiteren, want die partij verdubbelde haar aantal vertegenwoordigers tot 2.

Vilvoorde Deze week kwam een einde aan de goede samenwerking tussen sp.a en Groen in Vilvoorde. Beide partijen trokken daar – zoals in Gent – in een kartel naar de kiezer, net als in 2012. Bij de jongste verkiezingen haalde de kartellijst zo’n vijf procent meer, goed voor 3 extra zetels. Maar de sp.a-burgemeester wil zijn vrienden van het kartel geen schepenzetel gunnen. Dat is ongezien. Wat heeft Bonte bezield om deze beslissing te nemen? Nu Groen boos is opgestapt uit de coalitiegesprekken, zien ook de coalitiepartners N-VA en Open Vld het even niet meer zitten om met Bonte rond de tafel te gaan zitten.

Even aanstippen: in Vilvoorde zijn er 35 gemeenteraadszetels, met 18 zetels heb je dus een meerderheid om te besturen. Een rechtse coalitie zonder sp.a zou perfect mogelijk zijn: Open Vld (8) + CD&V (5) + N-VA (4) + Vlaamse Belang (2) geeft een meerderheid van 19 zetels. Begrijpt u nu waarom links zo halsstarrig vasthoudt aan het cordon sanitaire.

Aartselaar N-VA-burgemeester Sophie de Wit mag best tevreden zijn. Haar partij haalde een absolute meerderheid en stijgt met 9 procent naar 13 zetels. Een coalitiepartner is zelfs niet nodig, maar in 2012 was er een samenwerking met het kartel sp.a-Groen, goed voor 2 schepenen.

Dit jaar kwamen sp.a en Groen apart op, waarbij Groen 2 zetels haalde en de sp.a geen. Om een brede coalitie te vormen, zou Sophie de Wit ook voor Open Vld kunnen kiezen. In 2012 verloor die partij niet alleen heel veel stemmen, maar ook het burgemeesterschap. De legendarische Marc van den Abeele, voor het eerst in de gemeenteraad in 1976, nam zelfs zijn mandaat als gemeenteraadslid in 2012 niet meer op. Die nederlaag lag Open Vld lange tijd op de maag. Zou er nu terug ruimte zijn om samen te werken met N-VA?

Ninove

Parallel universum Nu de lokale bolletjeskermis achter de rug ligt, komt de hoofdstedelijke praatbarak weer op volle toeren. Traditioneel startte dit met de beleidsverklaring van de ministerpresident, Vervoort. Zijn beleidsverklaring kon bij de verzamelde oppositie op weinig bijval rekenen. “Alsof de Brusselse regering in een parallel universum leeft, waar feiten niet langer van tel zijn”, smaalde Brussels Vlaams Belang-fractievoorzitter Dominiek Lootens. Het Vlaams Belang hekelde voornamelijk dat de Brusselse regering doet alsof in Brussel omzeggens geen veiligheidsprobleem bestaat. Zo repte Vervoort met geen woord over het probleem dat hele wijken in Brussel dag en nacht in een wurggreep houdt. “En met de terugkeer van het islamosocialisme in sommige Brusselse gemeenten zal er op dat vlak alvast geen beterschap komen”, voorspelde Lootens. Ook N-VA-collega Johan van den Driessche riep op tot een daadkrachtig beleid dat de veiligheid in de probleemwijken moet verbeteren.

Papierverspilling “Een motie over het naleven van de taalwet is een verspilling van papier.” Dat zei Brussels minister Pascal Smet (sp.a) let-

terlijk. Een uitspraak die veel zegt over de gehechtheid van de Nederlandstalige excellenties in de hoofdstedelijke regering aan de Nederlandse taal in Brussel. Helaas voor Smet en voor het Brusselse bosbestand trok VB’er Dominiek Lootens zich weinig aan van het incivieke gedrag van Smet en consorten. Hij diende naar jaarlijkse gewoonte zijn motie in waarin de regering wordt opgeroepen de taalwetten in de hoofdstad na te leven. En naar even jaarlijkse gewoonte werd die motie enkel en alleen gesteund door het Vlaams Belang en de N-VA.

PvdA? Niet extremistisch!

In zijn beleidsverklaring toonde de Brusselse minister-president zich opgetogen dat de Brusselaars met de gemeenteraadsverkiezingen “alle extremen hebben geweerd uit de gemeenteraden”. Aangezien de Brusselse gemeenteraadsverkiezingen voornamelijk werden gewonnen door Groen-Ecolo en de PvdA-PTB is het duidelijk dat Vervoort de communisten niet als een extreme partij beschouwt. Zijn PS was dan ook de eerste partij om de PvdA de hand te reiken, om gezamenlijk te besturen in Molenbeek.

Wanneer het aankomt op samenwerken met extremisten is de Parti Socialiste lang niet zo kieskeurig als ze wil laten uitschijnen.

Het is even wachten op een bestuursmeerderheid in Ninove. Veel hangt af van de coalitiegesprekken die in andere steden of gemeenten aan de gang zijn. De N-VA wordt zwaar onder druk gezet door Groen en de Franstalige politici om het cordon sanitaire niet op te blazen.

Uiteindelijk zijn het de francofonen die bepalen wie er burgemeester mag worden in Ninove en wie niet. Straf, maar in dit apenlandje kan alles.

Er komt natuurlijk ook reactie uit de moslimgemeenschap. Met name Semir Mabrouk, lid van Abou Jahjahs partij Be.One, liet zijn ongenoegen daaromtrent blijken op sociale media. Hij plaatste het ene na het andere spottende bericht, het ene al beledigender dan het andere.

Zo noemt hij Guy D’haeseleer “Forza Dikzak” en vergelijkt hij de Forza-kiezers met zombies of “gorilla’s met cerebrale fybriomalgie”. Maar het gaat verder dan dat. In een Facebookpost stelde Mabrouk vijf autobussen te willen inleggen om een weekendje naar Ninove te organiseren. “Sightseeing for muslims”, noemt hij het, waarmee hij Ninove vergelijkt met een dierentuin. “Wel vereist dat je een intimiderende fysiek hebt en/of vechtsport beoefent”, stond in de Facebookpost, die intussen verwijderd werd.

Die laatste post was namelijk de aanleiding voor een politieverhoor vorige week. Concreet wordt Mabrouk beschuldigd van het uiten van schriftelijke bedreigingen. “Pure intimidatie”, vindt Semir Mabrouk, die niet te spreken is over het feit dat hij de keuze kreeg om meteen naar het politiekantoor te gaan of te worden opgehaald door de politie. “Moeten we ons nu monddood laten maken door een stel neonazi bavianen die sans gène de Hitlergroet in een stad van bijna 40.000 inwoners brengen, als ik er ludiek op reageer, toegegeven, met sappige superlatieven, dan word ik beschuldigd van FEITEN WAARVOOR EEN VRIJHEIDSTRAF KAN WORDEN OPGELGD!?” Zo doet Mabrouk zijn beklag op de door hem gerunde Facebookpagina ‘Bleekselders & opportunistische appjes in Satirochtonië’. In het verleden viseerde Mabrouk al tal van politici, voornamelijk van N-VA. Zo noemde hij staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken een “geëpileerde basketbal” en een “kale teelbal”. N-VA-voorzitter Bart De Wever is volgens Mabrouk een “ex-obese Keizer”. En: “N-VA is Dutroux, de maatschappij is een fragiel, weerloos meisje.”

Onze naaste buren

25 oktober 2018

Den Vaderlandt ghetrouwe

Het nieuwe Nederland Hebt u uw tijd verspild met het kijken naar die over het paard getilde opgeblazen kikkers die een zogenaamde derby der Lage Landen acteerden?

Intense competitie Dan hebt u dus “het nieuwe Nederland gezien,” zoals de belangrijkste voetbaljournalist van De Volkskrant Oranje betitelde. In het kletsprogramma Studio Voetbal van zondagavond gilde Willem Vissers nog eens flink zijn vreugde uit over die meerderheid aan niet-blanke voetballers. Zelfs een nuchtere waarnemer als Valentijn Driessen van De Telegraaf onderlijnde de meerwaarde van de multicul in het voetbal. GeenStijl stelde dat er een televisieprogramma is waarin allochtonen nog veel en veel beter scoren dan in het voetbal: Opsporing Verzocht.

Ook op dat ietwat bijzondere terrein is een intense competitie bezig. Wie levert de meeste criminelen? Op dit ogenblik staan de Antilliaanse negers aan kop (zes keer crimineler dan autochtonen), op zeer korte afstand gevolgd door Marokkanen. Veelbelovend zijn de Somaliërs. Tussen het asielprofitariaat hebben zij zich op korte termijn naar boven gewurmd en ze zijn twee keer succesvollere criminelen dan de Irakezen. Tot zover de stand in de eerste divisie van de criminaliteit.

Over naar de tweede divisie van de misdaad: het voetbal.

Hier is de kloof wel groot tussen verschillende etnische groepen. Antillianen hebben de Nederlandse nationaliteit en spe-

7

len na bewezen talent altijd bij Oranje. Zelfde reactie bij de Surinamers. Indertijd heeft de helft van de Surinamers pak en zak gemaakt en is naar de Nederlandse vetpotten vertrokken.

Natuurlijk zijn voetballers met een Surinaamse achtergrond welkom in het Surinaamse elftal, maar er is geen haar op een Surinaams hoofd dat eraan denkt in een elftal van een notoir corrupte staat te spelen als zelfs maar de kleinste mogelijkheid bestaat ooit in één adem genoemd te worden met Ruud Gullit. Geboren in Amsterdam als buitenechtelijke zoon van een Surinamer die een Nederlandse als “deuxième bureau” nam, heet Gullit officieel Ruud Dil.

Stank voor dank Voor de meeste mensen is het gewoontjes dat men de voetbalnationaliteit kiest van het land waar men geboren is en woont. Dat land heeft voor faciliteiten gezorgd als school, geneeskundige zorgen en een bestaan zonder discriminatie. Maar dankbaarheid en elementair fatsoen ontbreken nu eenmaal bij nogal wat Marokkanen. Toch is het niet altijd zo geweest. In 1998 werd Driss Boussatta de eerste speler bij Oranje met een Marokkaanse achtergrond. Hij heeft het geweten. Bij een vriendschappelijke wedstrijd tegen Marokko werd hij bijna van het veld gefloten door de aanwezige Marokkanen (hetzelfde overkwam Marouane Fellaini bij de Rode Duivels, maar die haalde eens de schouders op). Dat Marokkaanse voet-

bal stelde echter niet veel voor. En in de jaren daarna trotseerden Afellay, Boulahrouz, El Ghazi en anderen de Marokkaanse banbliksems en de intense druk en loyaliteitsdwang van de in Nederland wonende Marokkanen. Dat veranderde in de afgelopen jaren. De Marokkaanse voetbalbond stelde een Nederlander aan met de opdracht het voetbaltalent naar Marokko te halen dat weinig kans had een Europees landenteam te halen.

Deze heertjes werden wel door de Nederlandse Marokkanen als voorbeeld gesteld aan de “landverraders”. Alles kwam in een stroomversnelling met het supertalent Hakim Ziyech. Het heerschap had een beperkt aantal goede wedstrijden gespeeld maar eiste meteen een plaats op bij Oranje. Assistent-bondscoach Marco van Basten vroeg enige bescheidenheid en de door Marokkanen opgehitste voetballer koos woedend voor Marokko. Bijna geen Marokkaans toptalent durft nu nog een eigen keuze maken. Ajaxtopper Mazraoui volgde hem “uit trots en sentiment”. Overigens, een Nederlandse journalist met Marokkaanse wortels merkte op dat het Marokkaanse elftal oefent met het Engels als taal en dat er geregeld hommeles is.

De “Nederlanders” noemen daar een kat een kat en de echte Marokkanen worden boos, want zij zijn die Hollandse brutaliteit niet gewoon. Het laatste woord is voor voetbalpaus Johan Derksen: “Die jongens hebben geprofiteerd van deze welvaartmaatschappij. Dan krijgen we stank voor dank.”

Willem de Prater

Het rode Gent is verleden tijd De Gentse socialisten zijn op 15 oktober wakker geworden in een andere stad. Het socialistische bastion Gent bestaat niet meer. Overnacht verschrompelde de trotse rode partij tot het kleine broertje van Groen. De tweede beste burgemeester van de wereld wordt niet opgevolgd door partijgenoot Rudy.

De Gentse socialisten hangen in de touwen.

Hun grote man Termont is erin geslaagd zijn partij naar de rand van de afgrond te brengen.

Toen hij aantrad als burgemeester in 2006, stemde 31,5 procent (dat is bijna één op de drie Gentenaars) op de socialisten. Groen haalde toen 12 procent.

Bij de verkiezingen daarna, in 2012, gingen rood en groen in een kartel naar de kiezer. Dat kartel, het geesteskind van Termont, leek een meesterzet. De burgemeester behaalde een monsterscore aan voorkeurstemmen en roodgroen kreeg met 45,5 procent van de stemmen de absolute meerderheid in de gemeenteraad.

Maar, toen al was het niet de reuzensprong voorwaarts die men ervan maakte; de twee partijen samen gingen amper 3 procent vooruit. Alle waarschuwingslampen flikkerden al.

De groene kandidaten kregen veel meer voorkeurstemmen, ze sprongen naar boven op de lijst en behaalden bijna evenveel verkozenen als de socialisten. De koek was echter groot genoeg en iedereen leek tevreden.

Nu, zes jaar later, krijgt het kartel een serieuze tik van de kiezer. Het kartel donderde met 12 procent naar omlaag en eindigde met 33,5 procent. Dat wil zeggen dat sp.a en Groen samen maar marginaal meer stemmen hebben dat wat de socialisten in hun eentje haalden in 2006. De verhouding van het aantal verko-

zenen is ook verder gekanteld in het voordeel van Groen. Hun kandidaten sprongen opnieuw over de socialisten dankzij hun voorkeurstemmen. Groen heeft nu twee keer zoveel zitjes als sp.a.

Kartel grote verliezer, enkel sp.a betaalt De vernedering voor de socialisten is compleet: sp.a houdt nog maar zeven raadsleden over. Een rist bekende namen verdwijnt uit de gemeenteraad.

Schepen Martine de Regge is niet verkozen.

De voorzitter van WoninGent, Guy Reynebeau, is afgestraft voor het schandaal van de ongeschikte sociale woningen. Hij kreeg nauwelijks stemmen en is niet herkozen. Ook fractieleidster Anne Schiettecatte (u weet wel, de dame die zelf in een sociale woning woont) zal er in januari niet meer bij zijn… De groene kartelpartner heeft de rode opgegeten.

Het is lang niet zeker dat de afstraffing van de socialisten even erg was geweest als ze apart, onder hun eigen naam, waren opgekomen.

Kwatongen beweren dat Termont aan het kartel vasthield omdat hij als lijstduwer een recordscore aan voorkeurstemmen wou. Dat valt dan dik tegen. Dat aantal deelde door vijf.

Hij moet met stille trom vertrekken.

Loodzware erfenis De liberalen slaagden erin ontevreden kiezers van het kartel weg te lokken. Mensen die voorheen op de bekende kop van Daniël stemden, maar de samenwerking met Groen niet meer zagen zitten, stemden deze keer op Matthias. Ook aan de linkerkant verloor het kartel kiezers. De PVDA maakt haar entree in het stadhuis met drie gemeenteraadsleden.

Het staat als een paal boven water dat de opeenvolgende schandalen de populariteit van Termont flink hebben aangetast. De media probeerden fervent hem blijvend in het zonne-

Li bia bouquet

Paniek bij de MR Bij de Franstalige liberalen duiken de oude demonen opnieuw op. Een ontgoochelend resultaat bij de lokale verkiezingen doet de spanningen tussen de Michel- en Reynders-clan oplaaien.

Perceptie is alles in de politiek. De dagen na de lokale stembusslag van 14 oktober waren analisten het erover eens: de Franstalige liberalen van de MR zijn de grote verliezers van de verkiezingen, terwijl grote rivaal PS de schade kan beperken.

Vooral het slechte resultaat in het Brussels Gewest kwam bij de MR hard aan. De partij behoudt in dat vroegere blauwe bastion amper twee burgemeesters. In Wallonië en Brussel telt de partij 98 burgemeesters, en dat is er één minder dan in 2012.

Overal opzijgeschoven na 2019?

En vooral: een extrapolatie van de resultaten van de provincieraadsverkiezingen naar de verschillende parlementen leert dat de MR in dat geval minder zetels zou verliezen dan de PS. -3 in de Kamer tegen -4 voor de PS. In het Waals Parlement zou de MR drie zetels verliezen en de PS maar liefst zeven.

En toch heeft de MR de perceptie tegen. Reden is dat de partij eigenlijk hoopte te stijgen omwille van haar deelname als enige Franstalige partij aan de federale regering. De Franstalige liberalen zouden de hele centrumrechtse flank afdekken.

Dat is niet gelukt. Sommige politicologen gaan ervan uit dat een aantal centrumkiezers en zelfs centrumrechtse Walen op Ecolo hebben gestemd.

Binnen de MR rees meteen de vraag of men in de aanloop naar de parlementsverkiezingen van 2019 niet moet kiezen voor een meer gematigde campagne. Meer gericht op het centrum dan, zoals binnen de partijrangen te horen is. Het zorgt

tje te plaatsen, maar dat ophemelen is niet gelukt. Te veel mensen waren zijn arrogantie beu. De slechte verkiezingsuitslag geeft de jongere garde binnen die partij de kans om oude krokodillen opzij te schuiven. Zij hopen met nieuwe mensen en ‘propere handen’ hun partij weer op de kaart te zetten. Gemakkelijk zal dat niet zijn. Daniël laat een loodzware erfenis na.

Termont zal de geschiedenis ingaan niet als de held van progressief Gent, maar als de man die op twaalf jaar tijd zijn partij de dieperik inreed en het bedje spreidde voor de communisten.

Mathildis

voor discussie, een kleine crisis en zelfs paniek binnen de partij. Zou de MR in 2019 in Wallonië van de macht verdreven kunnen worden door een links blok met PS-Ecolo-PTB? Of door een centrumlinks blok met PS-Ecolo-cdH? En wat met de federale regering, die dan geen meerderheid meer zou hebben?

In plaats van naar oplossingen te zoeken, is men bij de Franstalige liberalen vooral bezig te proberen de zwartepiet door te schuiven. Wat nu al tot ergernis leidt bij de Vlaamse coalitiepartners in de federale regering: “We weten niet met wie we bij de MR moeten praten.”

Michel versus Reynders Stilaan komen de oude demonen van de partij weer naar boven. Tien jaar geleden hing de MR in de touwen door de tweestrijd tussen de clan-Michel en de clan-Reynders.

Didier Reynders slaagde er maar niet in om premier te worden, ondanks een klinkende verkiezingsoverwinning in 2007.

Ondertussen bleef hij lustig twee posten combineren, partijvoorzitter en minister. Uiteindelijk kwam er een opstand van de aanhangers van Charles Michel, die erin slaagde de macht te grijpen. Michel werd de dominante figuur in de partij. De kritiek op hem verstomde toen de breuk met het FDF geen electorale schade veroorzaakte en hij via de zesde staatshervorming de partij in een nieuwe federale regering onder leiding van Elio Di Rupo loodste. Ook zijn gok om in 2014 met de N-VA te regeren, kreeg lange tijd applaus.

Maar nu komen de twee kampen stilaan tegenover elkaar te staan. Er zijn MR-kaders die vinden dat Charles Michel weinig te verwijten valt. De fout zou liggen bij Didier Reynders, die in Brussel amper campagne heeft gevoerd (hij stond ook niet op de lijst in Ukkel). Binnen de partij heerst het vermoeden dat Reynders achter de schermen zoete broodjes aan het bakken is met de PS om na de volgende verkiezingen een PS-MR-as te vormen en zo opnieuw de leidende figuur binnen de partij te worden. Dit ten nadele van Charles Michel.

Centrum versus centrumrechts Indien de spanningen binnen de MR de komende maanden blijven oplopen, en dit tot een nieuwe tweestrijd leidt, heeft de partij met het oog op de verkiezingen van 2019 een groot probleem. Een verdeelde partij verliest altijd.

De oplaaiende vete tussen Reynders en Michel zal dan nog eens doorkruist worden door de discussie of de MR met het oog op de campagne naar het centrum dan wel naar rechts moet opschuiven. Momenteel lijkt de eerste piste te domineren, maar figuren als Alain Destexhe (weliswaar enkel in Brussel actief) vinden dat het tijd is voor een ruk naar rechts. De redenering is: “De Walen kunnen toch niet voor Francken en Jambon stemmen. Wel, laten we duidelijk maken dat een stem voor de MR een garantie is dat deze excellenties ook in een volgende regering zetelen.”

Indien dat pleidooi ook bij de MR in Wallonië aanslaat, zal nog een aardig robbertje worden gevochten over de te volgen koers.

Picard

8

De wereld rond

25 oktober 2018

Diplomatieke valies

Onzekerheid troef in Zuid-Afrika Terwijl president Ramaphosa warm en koud tegelijk blijft blazen over het probleem van de grondonteigeningen zonder vergoeding, spreken de opiniepeilingen van de voorbije maanden elkaar tegen. De vraag blijft of de regeringspartij ANC na de verkiezingen van midden volgend jaar een partner zal nodig hebben, en wie dan.

Tegenstrijdige peilingen Peilingen zijn maar peilingen, ook in Zuid-Afrika, maar de laatste twee laten een zeer verschillend resultaat zien. Volgens de IPSOS-peiling van juli ll. zou het ontslag van Zuma en het aan de macht komen van Cyril Ramaphosa het ANC geen windeieren hebben gelegd, terwijl de oppositie flink aan belang inboet. Van de 3.000 ondervraagde Zuid-Afrikanen zou 60 procent voor de regeringspartij stemmen (tegen 62,2 procent bij de nationale verkiezingen van 2014 en 53 procent bij de lokale verkiezingen van 2016). Grote verliezer zou de Democratische Alliantie/Demokratiese Alliansie (DA) zijn, die nu maar 13 procent zou halen (in 2014 nog 22 procent, in 2016 nog 27 procent) terwijl de Economische Vrijheidsvechters (EFF) van Malema min of meer stabiel blijven (rond 7 procent). Voor het ANC, dat bij een peiling in 2017 op 45 procent was teruggevallen, betekent dit een opkikker.

Maar een peiling uitgevoerd in september door het Instituut vir Rasseverhoudinge geeft een ander beeld: hier gaat het ANC wel achteruit (naar 52 procent), terwijl de DA stabiel blijft (23 procent). Grote winnaar zou hier het EFF zijn, dat tot 13 procent zou opklimmen. Er moet echter worden opgemerkt dat beide peilingen beperkingen hadden.

De factor Ramaphosa Vraag is in welke mate het aan de macht komen van Ramaphosa de uitslag voor het ANC in een voor haar gunstige zin kan beïnvloeden. Nog steeds vraagt men zich af of de nieuwe leider verstandig is geweest door onmiddellijk na de val van voorganger Zuma het presidentschap op zich te nemen. En of de regeringspartij er niet beter aan had gedaan na Zuma’s ontslag een overgangsfiguur aan te stellen, met als eerste taak de eenheid binnen de partij te herstellen en vooral een grote kuis te houden. Het klopt dat Ramaphosa bij de vorming van zijn eerste kabinet heel wat controversiële figuren de laan heeft uitgestuurd, maar een complete genezing is het niet geworden. Want onder invloed van vicepresident David Mabuza, zelf een controversiële figuur, werden verscheidene leden van de oude Zumagarde, zoals ex-minister van Financiën Gigaba (nu minister van Binnenlandse Zaken), in de regering behouden.

Dit betekent dat in de toekomst nog herschikkingen mogelijk zijn. Zo moest huidig financiënminister Nene (die nochtans door Zuma uit zijn post was verwijderd omdat hij niet “gewil-

lig” genoeg was) onlangs aftreden nadat hij had moeten toegeven te hebben verzwegen dat ook hij in het verleden contacten had gehad met de Gupta’s, de omstreden Indische zakenlui, waarvan wordt beweerd dat ze Zuma in hun zak hadden (de zogeheten staatskaping). Wel beweerde Nene “niets verkeerds” te hebben gedaan.

Maar er is meer. Het ontslag in de voorbije maanden van een aantal van corruptie en wanbeheer verdachte lieden als Ace Magashule en Supra Mahumapelo, respectievelijk premiers van de provincies Vrystaat en Noordwes, heeft niet belet dat die politici nog altijd veel macht hebben (Magashule is ook secretaris-generaal van het ANC) en ervan worden verdacht in het geniep tegen Ramaphosa te blijven stoken. Zo was er begin september heel wat te doen om enkele ontmoetingen waarbij behalve de twee voormalige premiers ook Zuma – die opnieuw terechtstaat in het kader van de beschuldigingen van corruptie in het wapenschandaal – aanwezig was. Het gaf opnieuw voedsel aan geruchten dat elementen binnen het ANC de huidige president aan de dijk pogen te zetten.

Hete adem van de EFF En dan is er de grondkwestie waarin Ramaphosa’s houding, al of niet onder invloed van de komende verkiezingen en de concurrentie van het EFF, niet altijd duidelijk is. Schaarde hij zich begin dit jaar weliswaar achter het door het ANC goedgekeurde doel om gronden in blanke handen zonder vorm van vergoeding te onteigenen met de toevoeging dat dit in geen geval de landbouwproductie en de economie in het algemeen mocht schaden, dan sloeg zijn aankondiging begin augustus dat zijn partij vierkant achter die onteigening stond in als een bom. Maar toen, eerst uit Australië en later uit de VS – president Trump kondigde aan dat hij de zaak zou laten onderzoeken –, afkeurende reacties kwamen, ontkende de ANC-leider achteraf in een onderhoud met de Bloombergnieuwszender in New York dat er in zijn land sprake was van moorden op blanke boeren en van “grondgrype”.

Ook oppositiepartijen in de problemen Is er bij het ANC onzekerheid, de twee grootste oppositiepartijen, DA en EFF, zitten ook niet bepaald op rozen. De problemen voor de DA begonnen vorig jaar, toen Helen Zille, exvoorzitster en huidig premier van de provincie West-Kaap, twitterde dat ook het kolonialisme zijn goede kanten had.

Buitenlands spervuur Naar Hongarije!

De Duitse zender ZDF nam een zeer ongebruikelijk initiatief door een vraaggesprek uit te zenden met Valentin en Jennifer Duräder, een jong Duits echtpaar dat geëmigreerd is naar Hongarije. Ze durfden hun ongeboren kind niet meer laten opgroeien in een land als Duitsland, dat in een existentiële crisis werd gestort toen Merkel de grenzen opengooide voor anderhalf miljoen volksverhuizers, meestal moslims. En natuurlijk zijn de Duräders niet de enige Duitsers die om die reden emigreren. Het Hongaars is een verschrikkelijk moeilijke taal, die geen enkele verwantschap vertoont met enige andere Europese taal, behalve het Ests en het Fins. De uitgeweken Duitsers zullen echter niet in een taalkundig niemandsland terechtkomen.

Na de val van het IJzeren Gordijn vestigden vele Duitse gepensioneerden zich in de omgeving van het Balatonmeer in Hongarije. Ongeveer zoals veel Vlaamse senioren naar Benidorm trekken. Enkele jaren geleden woonden er al 30.000 Duitsers in die streek, maar sinds 2015 proberen ook jonge gezinnen zich daar te vestigen. De Süddeutsche Zeitung publiceerde zelfs een artikel over de makelaar Ottmar Heide, die in Hongarije gevestigd is, en die steeds meer huizen verkoopt aan Duitse families met kinderen die uit hun vaderland weg willen. Bijna al die mensen geven dezelfde reden op voor hun emigratie: te veel moslims, te veel onveiligheid.

Fantasmen Het kan toeval zijn, maar in dezelfde week bracht ook France Info een documentaire met de titel “Hongarije, het beloofde land”, over Fransen die zich in Hongarije vestigen. Eén van de geïnterviewde Françaises motiveerde haar beslissing door te verwijzen naar de verregaande islamisering én naar een bittere persoonlijke ervaring: ze werd al drie keer overvallen en beroofd. France Info voegde daar een bijzonder giftig en dom commentaar aan toe: “Dit zijn argumenten die voortkomen uit het

fantasme van een invasie van vreemdelingen in Frankrijk. Een fantasme dat zij deelt met de Hongaarse leiders.” Er zijn officieel bijna vijf miljoen moslims in Frankrijk, en die hebben al honderden mensen afgemaakt bij aanslagen.

Was dat misschien een collectief fantasme?

Maar in die documentaire ontkende men ook niet dat steeds meer Fransen, Duitsers, Belgen en Nederlanders naar het beloofde land emigreren: Hongarije. Zij stemmen met hun voeten tegen het fantasme van de multiculturele verrijking. Net zoals de inwoners van de vroegere Oostbloklanden met hun voeten tegen het fantasme van het internationale socialisme stemden: door naar het Westen te vluchten zo gauw ze de kans kregen. We begrijpen al die emigranten, en we voelen met hen mee. Maar we zien ook de schaduwkanten: door te vluchten versnellen zij het islamiseringsproces in eigen land nog en verzwakken zij het politieke en maatschappelijke verzet daartegen. Diep in ons hart zouden we liever zien dat die Fransen een nieuw maquis organiseerden tegen de bezetting van hun land.

Verboden referendum In augustus van dit jaar kreeg de Australische senator Fraser Anning alle “weldenkenden” over zich heen, door in een toespraak te zeggen: “The final solution to the immigration problem is a popular vote.” Zijn tegenstanders gingen niet in op het feit dat hij alleen maar een volksraadpleging vroeg. Zij beten zich vast in de term “final solution” om het debat af te leiden van de levensbedreigende problemen van het heden naar de Tweede Wereldoorlog van zeventig jaar geleden. Reductio ad Hitlerum.

Alsof Anning had voorgesteld ineens maar concentratiekampen te bouwen. Senator Anning stond als een rots in een storm van hysterische haat. Hij gaf geen duimbreed toe, en hij vertikte het zich te verontschuldigen. Onlangs voegde hij de daad bij het woord. Hij diende een wetsvoorstel in om een referendum te organiseren over de immigratie van niet-blanken in Austra-

Maar de miserie begon volop toen een aantal figuren binnen de partij – er werd gesproken van Engelstalige blanken – in het kader van een machtsgreep pogingen ondernamen om de DA-burgemeester van Kaapstad, Patricia de Lille, te ontslaan en haar ook het partijlidmaatschap te ontnemen. Hierbij werd gebruik gemaakt van allerlei aantijgingen, waarvan het overgrote deel achteraf vals bleek te zijn. De zaak bracht heel wat verdeeldheid binnen de partij, wat bleek toen Patricia de Lille in de Kaapse Stadsraad een vertrouwensstemming overleefde – zij het nipt – omdat heel wat partijgenoten achter haar bleven staan. Uiteindelijk werd de zaak ‘opgelost’ met een compromis; ze verklaarde zich akkoord haar ambt eind oktober neer te zullen leggen in ruil voor het intrekken van alle door de partij tegen haar uitgevaardigde disciplinaire maatregelen en het behoud van haar DA-partijlidmaatschap. Vraag is natuurlijk welke indruk dit alles op de DA-kiezers laat, kiezers die merken dat de partij meer met interne strubbelingen dan met het algemeen belang bezig is. Vooral bij de vele Afrikaners, kleurlingen en zwarten die de partij in de eerste plaats als een dam tegen het ANC zagen, kan dat tot twijfels leiden.

Dat de partij ook geblunderd heeft in de aanpak van de droogtecrisis in Kaapstad in het voorjaar en er ook in andere steden – vooral in Nelson Mandelabaai (Port Elizabeth) – problemen zijn, maakt de zaak alleen maar erger. Alleszins in de Wes-Kaap wijzen tussentijdse verkiezingen op achteruitgang voor de DA.

EFF: veel geblaat, weinig wol?

Ook bij het EFF zit het niet snor. Zo hebben sinds 2014 zo’n 11 EFF-parlementsleden (op 25) ontslag genomen of hun zetel verloren omdat ze de partijregels overtraden. Tevens is de partij in opspraak geraakt omdat ondervoorzitter Floyd Shivambu – via geld dat hem door zijn broer werd aangereikt - verdacht wordt medeschuldig te zijn aan de ineenstorting van de VBSbank, waar heel wat kleine spaarders hun geld hadden ondergebracht. Sommigen noemen dit al de grootste crisis in het bestaan van de partij. Bovendien bestaan er binnen de partijleiding meningsverschillen over de vraag of men bij het sluiten van bestuursakkoorden de voorkeur moet geven aan samengaan met het ANC, dan wel met de oppositie. Dat is belangrijk, nu de mogelijkheid niet kan worden uitgesloten dat de regeringspartij volgend jaar haar absolute meerderheid kan verliezen. Dat een samengaan van ANC en EFF een doemscenario is voor de blanke minderheid, spreekt voor zich. Want men kan zich de vraag stellen of Ramaphosa – net als Mandela deed - niet slechts die minderheid tegemoetkomt in de mate dat hij ze nodig heeft.

Jan van Aerschot

Poetin weer op oorlogspad nadat Trump zich terugtrekt uit nucleair verdrag

lië. Maar de senatoren wilden zelfs geen debat over zo’n referendum. Zij stemden het weg.

Zij zijn er duidelijk zeker van dat de Australiërs vóór zo’n immigratiestop zouden stemmen als ze de kans kregen. Zij geven daarmee openlijk toe dat zij slechts nepdemocraten zijn, die niet de meerderheid van de kiezers vertegenwoordigden. Een minderheidsregime verkleed als een democratie dus. Eigenlijk geldt dat voor heel veel politiek correcte regeringen, in Europa nog meer dan in Australië. Wat verweet men Ian Smith in Rhodesië ook alweer?

Een illusie armer President Trump heeft het INF-verdrag opgezegd, en dat leidde tot groot kabaal en verontwaardigde reacties. Dat verdrag werd destijds ondertekend door Gorbatsjov en Reagan en het leidde tot de vernietiging van honderden kernraketten met een bereik tussen 500 en 5.500 kilometer. Het was een goed en evenwichtig verdrag… zolang het werd nageleefd.

Toen Gorbatsjov en later Jeltsin aan de macht waren, was dat geen probleem. Poetin heeft het verdrag echter herhaaldelijk geschonden, onder meer door de bouw van nieuwe raketten van het type Iskander-K, ook wel SSC-8 genoemd. En om het nog erger te maken: die raketten werden zelfs opgesteld in de enclave Kaliningrad, het vroegere Koningsbergen in Oost-Pruisen. Middenin NAVO-grondgebied, tussen Polen en Litouwen, op minder dan 280 kilometer van Warschau en 330 kilometer van Berlijn. Zelfs een naïeve pacifist als Obama gaf destijds toe dat dat een grove schending van het INF-verdrag was. Maar hij deed er niets aan.

President Trump wel. Sommige Europese regeringen die geen kik gaven toen die Iskanders op hun grondgebied gericht werden, kwaken nu als woedende kuikens omdat dat zinloos geworden verdrag door Trump wordt opgezegd. Zij hielden liever de illusie in stand. Een verdrag dat niet wordt nageleefd, is louter een illusie, toch?

Het nabije buitenland

25 oktober 2018 JEAN-LUC MÉLENCHON VERLIEST DE PEDALEN Een huiszoeking in de lokalen van de extreemlinkse partij La France Insoumise eindigde in totale chaos, met scheldwoorden en zelfs vechtpartijen waarbij voorzitter Jean-Luc Mélenchon betrokken was. Mélenchon vermoedt dat hij het slachtoffer is van een heksenjacht die door het Élysée is georkestreerd.

“De Republiek, dat ben ik. Kameraden, beuk die deur in!” Het waren hallucinante beelden die vorige week de ronde deden op internet. De extreemlinkse politicus Jean-Luc Mélenchon, voorzitter van La France Insoumise (LFI), schoot in een Franse colère toen politieagenten en onderzoekers een huiszoeking deden in de kantoren van zijn partij. Ook kwam het gerecht over de vloer bij een aantal leden van de partij, waaronder Mélenchon zelf. Het parket voert een onderzoek naar de partijfinanciering ten tijde van de presidentscampagne van 2017. Ook zouden er onregelmatigheden zijn met de betaling van medewerkers van de partij in het Europees Parlement. Bij de huiszoeking in zijn woning bleef Mélenchon nog relatief kalm. Hij filmde gewoon de rechercheurs die bezig waren met hun werk. Het was bij de zetel van LFI dat de man de pedalen verloor. Terwijl daar een huiszoeking bezig was, probeerde Mélenchon samen met partijgenoten binnen te dringen. Er werd geduwd en zelfs gevochten. Mélenchon zei dat hij onaantastbaar was en richtte zich tot de politie met een blik vol ergernis en zelfs haat.

Lachen met journalisten Het is niet de eerste keer dat de voorzitter van LFI overdrijft.

Hij heeft de gewoonte om journalisten die hem onaangename vragen stellen uit te lachen. Recent gaf hij een interview in de gangen van de Assemblée Nationale. De journaliste die hem

een paar vragen voorlegde, had een Zuid-Frans accent. Mélenchon weigerde te antwoorden, begon haar te imiteren en stapte weg terwijl hij haar toeriep: “Leer Frans praten!” Mélenchon is altijd een opgewonden standje geweest, maar sinds hij samen met Marine Le Pen (RN, ex-FN) de sterkste oppositiefiguur is, lijkt de glorie hem naar het hoofd te zijn gestegen.

Mélenchon is een nieuwe Robespierre, die overal complotten ziet en zijn tegenstanders wil kleineren. Gelukkig is hij niet aan de macht. Deze linkse politicus komt uit de traditie van de jakobijnen. Dat waren de ideologische voorgangers van de communistische terreur, zo hebben verschillende historici van de Franse Revolutie aangetoond. Het jakobinisme van Mélenchon heeft een sterke Franse inslag (een gecentraliseerde staat, een links economisch beleid), maar internationaal blijft er grote sympathie bestaan voor dictaturen zoals in Venezuela en in Cuba.

Een complot van Macron Kortom, een ideologie die op de vuilnisbelt van de geschiedenis thuishoort. Waarom blijft Mélenchon dan zo populair? Een belangrijke verklaring zit hem in zijn verhouding tot de momenteel weinig populaire president. Mélenchon ziet zich als een verzetsstrijder tegenover de toenemende machtsarrogantie van Emmanuel Macron. Volgens de voorzitter van LFI is de president immers bezig met het gerecht te beïnvloeden om zo politieke tegenstanders monddood te maken. Mélenchon kreeg trouwens steun uit onverwachte hoek, namelijk van Marine Le Pen. Ook bij haar partij werden huiszoekingen gedaan. Marine Le Pen: “De machthebbers beschikken nu over alle nota’s, contracten, documenten, computers en telefoons plus hun berichten van de twee belangrijkste tegenstanders van Emmanuel Macron.”

Van de kant van de regering kon een reactie niet uitblijven.

‘LIJFWACHT’ MAAKT DE TONGEN LOS ‘Bodyguard’, een serie die enige maanden liep op de BBC, blijft de aandacht trekken. Geen enkele soap behaalde in het afgelopen decennium zulke hoge waarderingscijfers, maar toch kruipen tal van zuurpruimen in de pen om hun gal te spuwen. De serie werkt vrouwenhaat in de hand, luidt het. Het verhaal over een fictieprogramma met maatschappelijke impact.

Van ‘Bodyguard’ werd op 26 augustus de eerste van zes afleveringen uitgezonden op de Britse openbare omroep. ‘Bodyguard’ brengt het verhaal van een oorlogsveteraan die herstelt van een posttraumatische stressstoornis (PTSS). Voor wie niet bekend is met de term: bij PTSS herbeleeft iemand dagelijks tragische gebeurtenissen uit zijn of haar leven en leeft bij die persoon de angst dat het trauma - gaande van kindermisbruik tot een gewelddadige inbraak - opnieuw zal plaatsvinden. De term PTSS werd aanvankelijk gelinkt aan wat soldaten die van het front teruggekeerd zijn vaak meemaken. Namelijk het zich herinneren van gruwelijke taferelen die zij zagen, gaande van geconfronteerd worden met bebloede lijken tot het horen aankomen van obussen.

Meer dan tien miljoen kijkers In ‘Bodyguard’ volgt de kijker David Budd, een voormalige soldaat die vocht in Afghanistan, en die thans werkt als lijfwacht van de conservatieve minister van Binnenlandse Zaken, Julia Montague. De rol van lijfwacht Budd wordt gespeeld door de 32-jarige Schot Richard Madden, die al te zien was in het populaire ‘Game of Thrones’ en ‘De Medici’. Die laatste serie - handelend over de gelijknamige familie die heerste over Firenze in de vijftiende eeuw - liep onlangs op de VRT. De kijker kan de

acteerprestaties van Richard Madden smaken. Niet minder dan tien miljoen Britten keken in de voorbij twee maanden wekelijks naar ‘Bodyguard’. Een absoluut record voor een BBC-soap. Ook de waarderingscijfers scheren hoge toppen. Geen enkele serie werd tijdens het afgelopen decennium door de kijkers beter onthaald. Zoveel succes was reden genoeg voor enkele ‘cultuurcritici’ om alras in de pen te kruipen in de hoop het monstersucces neer te sabelen.

Trevor Phillips, een voormalige ‘BBC gelijkheidsdirecteur’ (sic) en tevens politicus voor het socialistische Labour, stelt dat ‘Bodyguard’ dames in een slecht daglicht plaatst. De vrouwelijke personages zijn, volgens Phillips althans, stuk voor stuk geslepen en giftig. Het ene personage is te ambitieus en gaat over lijken, het andere is neurotisch aangelegd, en nog een andere vrouw in de soap blaast zichzelf op. “Geen enkele serie koestert zoveel haat tegenover vrouwen als ‘Bodyguard’. De makers van de serie hebben vast slecht, mannelijk advies ingewonnen”, aldus Phillips. Uiteraard werd de ‘gelijkheidsdirecteur’ meteen bijgetreden door een groepje feministische schrijfsters. Beweren dat vrouwen, evenveel als mannen, hun ellebogen gebruiken om topbanen in de wacht te slepen en macht te verwerven, is vandaag verworden tot een doodzonde.

Depressie als modeverschijnsel Uiteraard zijn de klagers bang dat ‘Bodyguard’ vooroordelen tegenover het vrouwelijke geslacht in de hand werkt. Gelukkig zijn er minder zure recensenten die zich in het debat mengen. Zo wordt de BBC-reeks geprezen voor het aankaarten van psychologische problemen. Heel wat mensen die psychiatrische hulp nodig hebben, wachten te lang om dit zelf ootmoedig te erkennen. Te vaak blijven mensen die lijden aan posttrau-

Scheiding der machten?

De meeste politieke waarnemers hebben het gedrag van Mélenchon veroordeeld. Al probeerde een oudgediende, journalist Alain Duhamel, de zaken wat in perspectief te plaatsen.

Mélenchon heeft volgens Duhamel geen sterk inhoudelijk programma en moet dus proberen op een onconventionele manier in het nieuws te komen. Hij vergeleek hem met de voormalige communistische partijleider Georges Marchais. Die kon eveneens fel uit de hoek komen, maar kon zich wel tijdig inhouden.

Het was interessant dat de discussie in de media op een bepaald moment verschoof naar de scheiding der machten in Frankrijk. Zou het gerecht beïnvloed zijn door het Élysée om achter bepaalde politieke tegenstanders aan te gaan? Daar zijn geen bewijzen voor, maar feit is dat in de Vijfde Republiek vaak sprake is geweest van collusie tussen gerecht en politieke macht. Presidenten mogen tijdens de uitvoering van hun mandaat dan wel onschendbaar zijn, verschillende onder hen zijn in opspraak gekomen, maar zijn wonderbaarlijk de dans ontsprongen. François Mitterrand betreffende het afluisterschandaal in het Élysée. Jacques Chirac betreffende de fictieve jobs op het stadhuis in Parijs. En Nicolas Sarkozy zou campagnegeld van de Libische dictator Khadaffi hebben ontvangen. De grote test zal wellicht komen wanneer Emmanuel Macron in een juridische zaak wordt genoemd. Wat zal dan de houding van het gerecht Salan zijn?

ENGELAND matische stress met hun problemen rondlopen, waardoor het trauma chronisch van aard kan worden. Het hoofdpersonage in ‘Bodyguard’ ziet in dat hij hulp nodig heeft. Dit kan voor veel kijkers die met psychische problemen worstelen drempelverlagend werken. Anoniem kwamen er in de media onlangs getuigenissen van ex-soldaten die worstelen met PTSS en toegeven dat ze te lang met hun problemen zijn blijven rondlopen, vooraleer zij hulp zochten.

Toch weerklinkt in het maatschappelijke debat een tegengeluid. Zijn we onszelf niet allemaal psychische problemen aan het aanpraten? Tot op welke hoogte zijn ADHD, PTSS en depressie modeverschijnselen? Ken McLaughlin, docent sociaal werk aan de Universiteit Manchester, stelt zich de vraag of onze cultuur bepaalde ziektebeelden niet mee in de hand werkt. De hoogleraar verwijst onder andere naar voorbeelden uit het verleden waarbij groepen soldaten terugkeerden van een bloedig oorlogstoneel, zonder dat artsen constateerden dat deze veteranen trauma’s (her)beleefden. Eind september liet toppsychiater Damiaan Denys, een West-Vlaming werkend in een Amsterdams ziekenhuis, een soortgelijk geluid horen: “In Nederland lijdt 7,4 procent van de mensen aan een vorm van PTSS na een levensbedreigende ervaring. Onze weerbaarheid is zo laag. Als je hier een ongeluk ziet langs de snelweg, heb je al PTSS. In Canada lijdt zelfs 9 procent van de bevolking eraan. In Nigeria, een van de gevaarlijkste landen ter wereld, lijdt 0,02 procent van de bevolking aan PTSS.” Het laatste woord is er nog niet over gezegd, zoveel is duidelijk. Intussen gaat het megasucces van ‘Bodyguard’ onverstoorbaar verder. De serie is verkocht aan tal van televisiestations over gans de wereld en momenteel wordt nagedacht over een tweede jaargang.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

Von Stauffenberg Er was slechts één incidentje, dat ludiek en geweldloos was.

De satiricus Martin Sonneborn, het enige Europarlementslid van de surrealistische “Die Partei”, had zich verkleed als graaf Claus von Stauffenberg, de aristocratische kolonel uit Beieren die in 1944 een bom plaatste die Hitler op een haar na fataal werd. Sonneborn droeg een Wehrmachtuniform, een ooglapje en een aktentas waarin zogezegd een bom zat. Hij had het niet zo ver gedreven dat hij ook een hand en enkele vingers had laten amputeren om écht op von Stauffenberg te lijken. Hij probeerde de “rechtse” zaal binnen te komen toen de AfD-politicus Björn Höcke daar aan een debat zou deelnemen. Sonneborn werd door de bewaking onderschept en weggestuurd. Wilde hij suggereren dat de rechtse uitgevers eigenlijk nazi’s zijn, die het verdienen opgeblazen te worden? Dat is allicht te veel eer voor zo’n kluchtfiguur. Hij verklaarde met zijn partij ooit de oorlog aan het dwergstaatje Lichtenstein, hij stelde voor Duitsland opnieuw op te delen in een westelijk deel voor niet-rokers en een oostelijk voor rokers, en een ondergrondse luchthaven te bouwen in Lübeck. Kortom, hij is eerder een soort Monty Python dan iemand met een ernstige boodschap. Een nobel en dapper man als von Stauffenberg had beter verdiend dan zo’n clown.

De echte von Stauffenberg was een conservatieve, katholieke, rechtse nationalist. Zijn laatste woorden waren “Es lebe unser heiliges Deutschland!” Als hij nu nog leefde, zou hij dan redacteurs van Junge Freiheit en politici van AfD willen opblazen? Of zou hij dit keer geen aanslag beramen tegen een Reichskanzler

FRANKRIJK

Premier Edouard Philippe zei “geschokt te zijn door het gewelddadige gedrag van een parlementslid”. Ondertussen heeft het parket een onderzoek geopend naar Mélenchon wegens “bedreigingen en geweldpleging”. Dit hele verhaal krijgt nog een staartje.

RIGHT OR WRONG

TERUGBLIK OP DE FRANKFURTER BUCHMESSE De politieke afrekening die we na de nederlagen van CSU en SPD in Beieren hadden verwacht, is er niet gekomen. Nog niet. Maar de grote coalitie tussen CSU/CDU en socialisten is zwaar gehavend en Angela Merkel lijkt aangeschoten wild te zijn. Terwijl iedereen in angstige of hoopvolle spanning de verkiezingen in Hessen en de regeringsvorming in Beieren afwacht, blikken wij terug op de Frankfurter Buchmesse, die op 14 oktober de deuren sloot.

De Frankfurter Buchmesse van vorig jaar werd ernstig verstoord door linkse extremisten, die boekenstands vernielden en rechtse deelnemers aan debatten of lezingen zo lang uitjouwden dat zij geen verstaanbaar woord konden zeggen. Dit jaar waren de rechtse uitgeverijen gegroepeerd in één zaal, die slechts via één gang bereikbaar was voor het publiek. Voor de bezoekers van de Buchmesse was dat natuurlijk een psychologische drempel, en sommige uitgevers waren ongelukkig met het feit dat zij in een soort reservaat werden geïsoleerd.

Junge Freiheit noemde het een “Buchmesse-Ghetto”. Een columnist in Der Spiegel omschreef het als een “QuarantäneStation”. Het voordeel was echter dat die éne toegang gemakkelijker gecontroleerd en bewaakt kon worden en dat er voor zover wij weten op de Buchmesse zelf geen gewelddadige incidenten waren.

Sommige rechtse sprekers, die vorig jaar door linkse fascisten - hoe moet men hen anders noemen? - overschreeuwd waren, konden nu ongestoord hun lezing houden of deelnemen aan debatten.

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE

9

DUITSLAND

die Duitsland naar de ondergang leidde, maar tegen een Bundeskanzlerin die juist hetzelfde doet? Het is maar een vraag.

Overigens, AfD noemt von Stauffenberg consequent “ein Held der deutschen Geschichte”. Een kaderlid uit Niedersachsen dat hem “een verrader” noemde, werd prompt uit de partij gegooid.

Anna Todd In de rand van de Buchmesse was er dit jaar een incident dat niet alleen weerklank kreeg in Duitsland, maar ook in VS. De Amerikaanse schrijfster Anna Todd logeerde in het Marriot Hotel, vlakbij de Buchmesse, waar zij de volgende dag haar erotische bestsellers zou signeren. Niet mijn soort lectuur, en voor zover ik weet ook niet politiek getint. Toen zij echter samen met enkele vrouwen in de lobby van het hotel zat, werd zij belaagd door een groep mannen die in de delicate omschrijving van de Duitse media “geen Duitsers” waren. Er werd geen geweld gebruikt, maar Anna Todd en de andere vrouwen werden wel uitgescholden en bedreigd. Waren dat dan opdringerige Amerikaanse bewonderaars? Vrijwel zeker niet. Anna Todd had alles met haar gsm gefilmd. Toen de politie ter plaatse kwam, werd zij gedwongen die opname te verwijderen, anders zou haar gsm in beslag genomen worden. Dat wijst ondubbelzinnig op één soort daders, en dat zijn geen oversekste blanke liefhebbers van erotische romans. Todd is een beroemdheid. Zij kon haar verhaal nog kwijt in de media. Een gewone Duitse vrouw zou zelfs die kans niet krijgen. Zo diep is het Duitsland van Bundeskanzlerin Merkel al gezonken dat de politie getuigen en slachtoffers dwingt om bewijsmateriaal te vernietigen.

Paul Bäumer

10

Beeldspraak

25 oktober 2018

MEDIALAND

FILM

Heeft de N-VA de Antwerpse verkiezingen gestolen?

Ze waren er bij De Standaard bijzonder snel bij om met een rekenstukje aan te tonen dat het huidige Antwerpse stadsbestuur eigenlijk haar meerderheid kwijt had moeten zijn. Inderdaad, als je de stemmen van sp.a en Groen samentelt, dan komt het kartel Samen aan een zetel extra ten koste van de N-VA. Voor de laatste zetel zou Samen als eenvoudige optelsom van sp.a en Groen zelfs enkele stemmen op overschot gehad hebben, zodat eventuele uitwijkelingen naar CD&V of PVDA geen probleem zouden gevormd hebben om die laatste zetel te behouden.

Dat zou nog niet betekend hebben dat links daarmee automatisch aan de macht zou gekomen zijn in Antwerpen, want daarvoor zitten de zetels van Vlaams Belang in de weg. Maar N-VA-voorzitter en huidig burgemeester Bart de Wever zou wel voor een veel moeilijkere oefening gestaan hebben dan vandaag het geval is.

Nu is de rekenoefening om na te gaan of een rood-groen kartel extra zetels binnengehaald zou hebben best interessant, zeker omdat de zetelverdeling bij de gemeenteraadsverkiezingen volgens het systeem-Imperiali uitgerekend wordt. Dat systeem bevoordeelt grote partijen en kartels, en samengaan kan daarom vaak een extra zetel opleveren. Maar de snelheid waarmee de berekening bij De Standaard werd uitgevoerd, en vooral de uitvoerige bespreking ervan, roept wel enkele vragen op. Bijvoorbeeld: waar is de berekening van de zetelverdeling voor een geel-blauw-oranje kartel van N-VA, Open Vld en CD&V, om te bewijzen dat het huidige stadsbestuur op die manier een ruimere meerderheid in de wacht had kunnen slepen?

Of was dat uitdrukkelijk niet de bedoeling, en was men er alleen maar in geïnteresseerd te bewijzen dat Bart de Wever de verkiezingen in Antwerpen op één of andere manier gestolen heeft? Als dat de komende zes jaar de langgerekte klaagzang van de “weldenkende” pers in Antwerpen zal zijn, is het duidelijk dat links vandaag nog minder dan ooit inhoudelijke argumenten tegen het N-VA-bestuur heeft. Wij zeggen immers: had Tom Meeuws maar niet moeten sjoemelen met facturen, en had sp.a hem maar niet moeten handhaven als kopman.

Mélenchon bedreigt journalisten van France Info Voor de details van de nieuwste perikelen rond en fratsen van Jean-Luc Mélenchon verwijzen we graag naar de Frankrijkrubriek op de vorige bladzijde. Relevant voor deze rubriek is wel dat Mélenchon niet alleen zwaar in de clinch ligt met nogal wat journalisten, maar dat France Info zelfs een klacht tegen hem ingediend heeft in verband met enkele van zijn uitlatingen aan het adres van hun journalisten. En die uitlatingen waar niet min.

Na een reportage van France Info over de verdenkingen van gesjoemel met facturen in verband met de presidentiële verkiezingscampagne van 2017, tierde de voorzitter van ‘La France insoumise’ dat de radiojournalisten “eruitzien zoals ze zijn, ‘t is te zeggen, idioten”.

Op de sociale media ging hij nog een stap verder: “Rook ze uit overal waar je ze vindt. […] Zorg ervoor dat uiteindelijk duizenden mensen denken: de journalisten van France Info zijn leugenaars, valsspelers, en rond hen is er een systeem dat zelfs de professionele reflex niet meer heeft om zich af te vragen wat men eigenlijk aan het vertellen is.”

Nu gaan we niet de verdediging opnemen wat betreft het inhoudelijke werk van de journalisten van France Info. Daarvoor zitten we in eigen land te veel geplaagd met journalistieke leugenaars en valsspelers eerste klas, zowel bij de openbare omroep als de commerciële media. De lezers van deze rubriek weten dat maar al te goed. Maar de dreigende taal om hen overal te “gaan vinden”, is een brug te ver. Oproepen tot geweld, gericht tegen journalisten of anderen, horen nu eenmaal niet thuis in een democratie. De directie van France Info heeft dan ook groot gelijk dat ze klacht indiende tegen JeanLuc Mélenchon.

Girl

De wereldpremière op het hoogstaande festival van Cannes was al een daverend succes, en internationaal sleepte de film op filmfestivals al 17 filmprijzen in de wacht. “Girl” is de debuutfilm van de 27-jarige Gentenaar Lukas Dhont. De film brengt het verhaal van de 15-jarige Lara, die werd geboren in een jongenslichaam, maar een passie heeft om ballerina te worden en niets liever wenst dan eindelijk haar echte zelf te kunnen zijn.

Waar zijn de veroordelingen in de Vlaamse media?

Met de klacht van France Info tegen Jean-Luc Mélenchon, en de vele veroordelingen in de (niet alleen Franse) Franstalige media, is de kous echter nog lang niet af. Zo was de berichtgeving over de huiszoekingen bij Mélenchon en op het hoofdkwartier van ‘La France insoumise’ in de Vlaamse media bijzonder karig. Wij vonden alleen bij Het Laatste Nieuws een uiterst kort berichtje over die zaak terug, al kunnen we natuurlijk over de berichtgeving in andere kranten en media heen gekeken hebben. Hoe dan ook: vergelijk dat maar eens met de berichtgeving over het onderzoek naar het mogelijke misbruik van Europese subsidies bij het Rassemblement National. De artikels laten dan zelden lang op zich wachten en worden steevast geschreven op een toontje dat het toch hemeltergend is dat een eurokritische partij Europese subsidies ontvangt.

Stel je even voor wat zou gebeuren als een lokale, onbeduidende RN-mandataris na een vochtige avond een journalist van het lokale reclameblaadje de huid vol had gescholden. Ook dan zouden we het onmiddellijk in alle kranten geweten hebben.

Die berichtgeving zou dan bovendien rijkelijk aangevuld worden met open brieven op de opiniepagina’s dat het masker van RN nu toch echt wel gevallen is, en dat eindelijk onomstotelijk bewezen was dat RN diep van binnen een fascistische partij is.

Wanneer echter de leider van het extreemlinkse ‘La France insoumise’ oproept tot geweld tegen journalisten, geeft geen enkele journalist, commentator of ‘senior writer’ in Vlaanderen thuis. Hebben onze kwaliteitsjournalisten het dezer dagen te druk met het aantonen van het fascistische karakter van Forza Ninove? Of past het even niet om op het ondemocratische karakter van de kameraden van de PTB/PVDA te wijzen, voor het geval ze in Molenbeek toch in het gemeentebestuur zouden raken? Zoals we hierboven schreven, we geven JeanLuc Mélenchon niet helemaal ongelijk wanneer hij journalisten van de gevestigde media “leugenaars” en “valsspelers” noemt.

Sneeuwwitje en #MeToo Geloof het of niet, maar sedert verleden week zit de filmwereld met een nieuw #MeToo-schandaal. Al moet dat “nieuw” met een korrel zout genomen worden, want de feiten dateren uit 1937, meer dan tachtig jaar geleden. In de Disney-film “Sneeuwwitje en de zeven dwergen” kust de prins Sneeuwwitje wakker zonder dat hij vooraf haar toestemming gevraagd heeft. En dat mag natuurlijk niet.

De actrice Kirsten Bell bracht het schandaal aan het licht in het Amerikaanse blad ‘Parents’. Kirsten Bell weet wat er omgaat in de Disney-studio’s, want enkele jaren geleden vertolkte zij in het kassucces Frozen de stem van prinses Anna. Maar in het blad ‘Parents’ verklaarde ze dat ze haar dochters gewaarschuwd had voor het volgens haar onbetamelijke gedrag van de prins.

Als reactie vroeg de conservatieve acteur James Wood openlijk over welk Sneeuwwitje Kirsten Bell het eigenlijk had: het “Sneeuwwitje in coma dat enkel door de kus van haar enige ware liefde uit haar slaap gewekt kon worden”, of het idiote feministische Sneeuwwitje. We zouden het zelf niet beter kunnen verwoord hebben.

NPC-meme doet de ronde

Dierenrechtenorganisatie PETA noemt melk drinken racistisch

Verleden week hield Twitter nog maar eens grote kuis in zijn lijst van gebruikers. Opnieuw moesten een aantal rechtse stemmen eraan geloven, omdat ze de vreselijke “NPC-meme” gebruikt hadden. Die meme ziet eruit als een minimalistisch grijs mannetje, waarbij NPC staat voor “nonplayer character”, een niet-speler in een computerspelletje. Zulke NPC’s zijn gewoonlijk voorgeprogrammeerd om gedachteloos een zinnetje te reproduceren, en de NPC-meme moet verzinnebeelden hoe politiek correcte personen liever voorgekauwde opinies navertellen dan zelf even na te denken. Denk aan de obligate grapjes over Donald Trump die kant noch wal raken, maar het wel goed doen in de “weldenkende” milieus.

Zou het kunnen dat die milieus zo hevig op deze meme reageren omdat er een grond van waarheid in zit? Zou het soms kunnen dat nogal wat mensen de politiek correcte mening van de dag maar wat nakwaken, omdat ze te lui zijn om zelf een mening op te bouwen, of niet in durven te gaan tegenover de heersende pensée unique? Misschien daarom dat de hakbijl van de politiek correcte censuur zo hard moest neervallen. We vragen ons af of Twitter even hard optreedt tegen gebruikers van de iconische Ché-foto…

De regisseur baseerde zijn film op het waargebeurde verhaal van Nora Monsecour, een 22-jarige jonge vrouw die werd geboren in het verkeerde lichaam en jaren geleden de nodige transformaties onderging om haar droom werkelijkheid te maken, om danseres te kunnen worden. De film is geen letterlijke afspiegeling van Nora’s leven, maar heeft wel veel gelijkenissen.

Innerlijke strijd Het transgenderaspect wordt in de film niet bekeken als een maatschappelijk thema, maar wordt belicht vanuit een uiterst subtiele emotionaliteit, waarbij de hevige innerlijke strijd van Lara voorop staat. Lara groeit op in een warm gezinnetje, met haar vader (haar rots in de branding), vertolkt door Arieh Wolthalter, en haar zesjarige broertje waar ze een zeer ontwapenende band mee heeft. Ook op de balletacademie heeft Lara het vrij goed. Ze wordt, ondanks haar jarenlange achterstand, aangenomen voor het schooljaar en ze verwerft al vrij snel een positie binnen een vriendinnengroepje, ondanks het grote verschil tussen haar en de andere meisjes. Afgezien van een scène waarin de meisjes van de dansacademie tijdens een logeerpartijtje Lara vernederen door haar niet als persoon te zien, niet als vrouw maar als man, lijkt het verder allemaal gemoedelijk te verlopen.

Lara geeft graag de indruk dat alles goed gaat aan haar omgeving, zijnde haar vader, haar leraren en haar dokters.

Maar onderhuids, diep vanbinnen, is de strijd waarmee Lara kampt een last die bijna niet te dragen is. De dagelijkse strijd met haar uiterlijk maakt haar met de dag ongelukkiger. Ze verafschuwt wat er tussen haar benen hangt; ze durft er niet eens naar te kijken in de spiegel. Wanneer ze met de hormoonbehandeling begint, onderzoekt ze ieder moment dat ze kan haar lichaam om te zien of er al wat meer vet op haar borstkas te zien is. Voor de danslessen plakt ze haar ‘zaakje’ zorgvuldig af, om te zorgen dat er bijna geen teken van overblijft in haar balletkleding. Daarbij drinkt ze als enige tijdens de lessen bewust niks, zodat ze niet te vaak moet plassen. Het zijn details die niet eens zouden opvallen als Lara iemand uit je omgeving zou zijn, maar de film van Lukas Dhont drukt je met je neus pal op de feiten. De emotionele reis die Lara aflegt, en het schokkende einde van de film, dat onverklaard blijft, zal wellicht zorgen voor een onverzadigd gevoel. Maar het (ongetwijfeld veelbesproken) einde geeft extra kracht aan de film en het perspectief dat Dhont heeft gekozen om het verhaal van Lara te vertellen.

Cinematografisch sterk De manier waarop Dhont debutteert als een regisseur die een toonbaar eigen stijl heeft, is bewonderenswaardig.

Zo verkiest de regisseur zeer duidelijk natuurlijke beelden (die niet te gepolijst zijn), en lichaamstaal boven een gladde montage en dialogen.

De rol van Lara wordt vertolkt door Victor Polster, die met “Girl” zijn acteerdebuut maakt. Polster is geen transgender, wat zijn acteerprestatie des te indrukwekkender maakt. Hij kruipt volledig in de rol en in het lichaam van de ingetogen Lara, en hij weet met een zeer bescheiden hoeveelheid tekst de gevoelens en emoties volledig over te brengen. Polster won dan ook terecht de prijs voor Beste Acteur in de “Un Certain Regard”-competitie in Cannes.

“Girl” is zo’n film waarna je even naar adem moet happen. Waarbij je na afloop de volledige aftiteling uitkijkt, niet alleen om weer bij zinnen te komen, maar ook puur uit respect voor de makers. Wetende dat het Dhont’s eerste langspeelfilm is, werd ik (en ik niet alleen) compleet omvergeblazen door het resultaat van “Girl” en de manier waarop de film alle verwachtingen heeft waargemaakt. De genderproblematiek (en de soms overdreven aandacht ervoor) zal ongetwijfeld moeilijk liggen bij een deel van onze lezers.

Thirza Nerissa Niettemin vind ik het een geslaagde film.

EU pompt half miljard euro in de CAR Kent u de Centraal-Afrikaanse Republiek (CAR)? Het is een buurland van Congo. In 2002 pleegde François Bozizé een coup. Hij werd in 2005 verkozen tot president, maar werd in 2013 op zijn beurt afgezet na een opstand van islamitische milities, de Seleka.

Daarbij kwam Michel Djotodia aan de macht. Een burgeroorlog brak uit die ontaardde in slachtpartijen tussen islamieten en christenen. Faustin-Archange Touadéra werd vervolgens president, op 30 maart 2016.

In de Centraal-Afrikaanse Republiek is corruptie wijdverbreid. In de corruptie-index die jaarlijks door Transparency International (TI) wordt gepubliceerd, neemt de CAR de 150ste plaats in van de 175 opgenomen landen. Die corruptie wordt gezien als een belangrijke hindernis in de economische ontwikkeling van het land.

Op 15 oktober kwam de Raad van de EU bijeen in Luxemburg. Op de agenda stond een vergadering over dat Afrikaanse land. In het verslag van die vergadering valt te lezen dat “de EU erg ingenomen is met de inspanningen van president Touadéra en zijn regering en hen aanmoedigt om met nog meer vastberadenheid verder te gaan op de ingeslagen weg”. Als duwtje in de rug van deze ‘goedgekeurde’ politici heeft de EU veel geld over voor die mensen. “De EU blijft sterk betrokken bij de CAR met een voor de periode 2017-2020 uitgetrokken budget van 487 miljoen euro.”

11 ‘Bloody Sunday’-slachtoffers willen vergoeding Actueel

25 oktober 2018

Geweld Ondanks alle onderhandelingen en vredesakkoorden blijft het dodelijk geweld in de Centraal-Afrikaanse Republiek onverminderd aanhouden. Volgens World Watch Monitor zijn bij een recente aanval van islamitische rebellen in de stad Bria tussen 12 en 42 doden gevallen. De burgerslachtoffers zijn allemaal christenen. De aanval van Seleka-rebellen vond begin september plaats. Volgens plaatselijke bronnen waren de meeste slachtoffers vrouwen die met hakmessen om het leven werden gebracht toen ze van hun velden terugkeerden naar de overwegend christelijke wijk van de stad.

Het is vreemd dat de EU een half miljard euro in een bodemloos Afrikaans (kruit)vat pompt.

Want van één zaak kunnen we zeker zijn: een groot deel van de Europese fondsen (uw belastinggeld) zal blijven kleven aan de handen van de corrupte regering van de CAR. Thierry Debels

Je houdt het niet voor mogelijk hoe traag sommige juridische molens in Europa draaien.

Familieleden van de slachtoffers van de Bloody Sunday-schietpartij staan op het punt een juridische strijd op te zetten om alsnog een schadevergoeding van de Britse regering los te peuteren.

Ter herinnering: op 30 januari 1972 werden 13 Ieren doodgeschoten. Britse parachutisten openden het vuur op manifestanten van de Civil Rights Movement tijdens een betoging in het Noord-Ierse Derry, in de wijk Bogside. De manifestanten kwamen op voor gelijke rechten voor de autochtone Ieren in Noord-Ierland.

lijk geregeld te willen zien. De families zijn uitermate ontgoocheld dat ze nu dus toch via de rechtbank moeten gaan om de genomen engagementen te doen nakomen.”

De strijd is nog niet voorbij Terloops willen we meegeven dat de Savillecommissie, die de slachtoffers van Bloody Sunday eens en voor altijd van schuld vrijsprak, de langste en de duurste geweest is in de Britse geschiedenis, en dat ze 198 miljoen euro heeft gekost – en niet minder dan twaalf jaar heeft aangesleept. Momenteel ligt een wetsontwerp van het Britse ministerie van Landsverdediging klaar om de rechtsbijstand aan soldaten die in Noord-Ierland in de 20ste eeuw hebben gediend, te verbeteren en te versterken. In dat voorstel ligt het principe van amnestie vervat.

Maar dat wetsontwerp wordt geblokkeerd door de twee historische tegenstanders in het conflict: door Sinn Féin, die wil dat Britse soldaten kunnen worden vervolgd voor hun daden, en door de protestanten van de DUP, die vrezen dat een soortgelijke onschendbaarheid voor oud-IRA-leden wordt ingeschreven.

Vijftig jaar geleden, en tot nu toe geen enkele schadevergoeding aan de zwaar getroffen families. Hoe rekbaar is het begrip ‘rechtvaardigheid’ eigenlijk? Bloody Sunday blijft actueel in Ierland, in noord en zuid.

Britse gerechtigheid?

In 2010 kwam een belangrijke bevragingscommissie, voorgezeten door Lord Saville, tot het besluit dat de gedode en gewonde personen tijdens de Bloody Sunday-incidenten onschuldig waren. Naar aanleiding van die vaststellingen bood de Britse eerste minister David Cameron officieel zijn verontschuldigingen aan de familie aan. Hij had het over onvergeeflijke fouten…

Het advocatenbureau Madden & Finucane werd ermee belast de belangen te verdedigen van de Ierse slachtoffers die een schadevergoeding eisen. Een eerste onderzoek zou gericht zijn op het vaststellen van de schadevergoeding. Meester Peter Madden verklaarde net voor de ondervragingen begonnen dat hij al in 2011 de eerste minister schriftelijk naar diens voorstellen had gevraagd om de slachtoffers te vergoeden. “Na enkele weken al kwam het antwoord van een ambtenaar van het ministerie van Landsverdediging, waarin hij verklaarde deze kwestie zo snel als moge-

Piet van Nieuwvliet

BLIJVEN VOLHARDEN In Melilla, een Spaanse enclave op Marokkaans grondgebied, probeerden voorbije zondag opnieuw honderden zwarte migranten over de hoge hekken te klimmen. Daarbij kwam zelfs een migrant om het leven, toen hij van het zes meter hoge hek naar beneden viel.

Twaalf Marokkaanse politieagenten raakten gewond. Van de driehonderd migranten bereikten uiteindelijk 209 man de andere kant van het hek. Maar de meesten werden door de Spaanse politie opgepakt. 55 personen werden intussen door Spanje de grens terug overgezet en overgeleverd aan de Marokkaanse autoriteiten. Marokko en Spanje willen een duidelijk signaal geven: dat het geen zin heeft om over hekken te klimmen. De Marokkanen gaan zelfs een stap verder: migranten die geweld gebruiken, worden manu militari naar hun land van herkomst teruggestuurd. Sommige Belgische politici dromen van “push backs”, maar in Marokko wordt dat principe al volop toegepast. Maar het zou kunnen dat het aan het racistische DNA ligt van de Marokkanen, die de overlast van de SubSaharaanse zwarten meer dan beu zijn.

Elke dag mept de ‘Hitlerknuppel’ in Duitsland De gemeenteraadsverkiezingen van 2018 in Vlaanderen zijn voorbij, en opmerkelijk: Hitler speelt nog steeds een rol. Er was de VRT-reportage tegen Schild&Vrienden, er waren de stoute Facebooklikes van VB-kandidaten die het tot op de voorpagina van het Laatste Nieuws schopten, er was het verkeerd voorgestelde armgebaar in Ninove: ook bij ons blijft Hitler een welgekomen stok om de rechtse hond te slaan. In Duitsland gaat men daar nog veel verder in.

In Duitsland spreekt men van de ‘Hitlerkeule’: de ‘Hitlerknuppel’. Die wordt kwistig in het rond gezwaaid, doorgaans om te proberen elk ernstig debat over asiel en immigratie ‘plat te kloppen’.

De eerste die vorige week prijs had was één van de boegbeelden van de rechts-populistische AfD, Alexander Gauland. De 77-jarige, onopvallend geklede burgerman is één van de woordvoerders van de bijna 100-koppige AfDfractie in de Duitse Bundestag. In een vrije tribune in een krant vertolkte hij de mening die vandaag door heel rechts-populistisch Europa gedeeld wordt: er is een elite, die geprofiteerd heeft van de mondialisering, maar zowel de arbeidersklasse als de middenklasse zijn daarvan het slachtoffer, en die wil de AfD vertegenwoordigen. Niets mis mee, zou u denken, maar dan kent u Duitsland niet: zogenaamde ‘experten’ kwamen op de proppen met een stokoude toespraak van Hitler in een fabriek, waar hij zegde dat ‘de Duitse arbeiders verraden waren door een kliek van mondiaal opererende parasieten’. En dat, zo orakelden de ‘experten’, was ‘hetzelfde’ als wat Gauland gezegd had... Flauwekul, want Hitler bedoelde de Joden, terwijl Gauland net als Europees rechts eerder aan Eurocraten, multinationals en vrijhandelsverdragen denkt. Maar in Duits-

land wordt zoiets ernstig genomen.

Führerwijn Ook wijn drinken is gevaarlijk. Jessica Biessman, AfD parlementslid in het deelstaatparlement van Berlijn, liet 10 jaar geleden ergens bij vrienden thuis een foto maken. Die foto werd nu gedetailleerd uitgevlooid door linkse speurneuzen, en wat blijkt? Bovenop de keukenkast waarvoor ze poseerde staan enkele flessen wijn. Tot zover niks aan de hand, maar wie met arendsogen inzoomt op het etiket van de flessen, ziet dat het gaat om ‘Führerwijn’. Dat zijn flessen wijn met een etiket met het portret van Adolf erop, die in Duitsland en Italië ‘onder de toog’ verkocht worden - vaak eerder uit humoristische balorigheid tegen de politieke taboes dan écht ‘nazisme’. Groot schandaal, en de vrouw dreigt door haar partij uitgesloten te worden. Of de wijn ook te drinken was is ons niet bekend.Over dan naar het Duitse gerecht. Dat mag zich gaan buigen over…Alfred Jodl. Die was generaal in het Duitse leger, en hoofd van het ‘Oberkommando der Wehrmacht’, het opperbevel van het Duitse leger tijdens WOII. Na de oorlog werd hij veroordeeld in Nürnberg en geëxecuteerd wegens vermeende ‘oorlogsmisdaden’. Een echt graf heeft hij niet: zijn lichaam

werd verbrand, en zijn as uitgestrooid in de rivier Isar. Zo wilde men vermijden dat zijn graf een ‘bedevaartsoord’ zou worden. Einde verhaal, zou u denken, ware het niet dat de familie van Alfred Jodl graag een symbolische plek had om haar gestorven familielid te gedenken, een plekje om te rouwen ook. Daarvoor werd een klein kruisje opgericht op het familiegraf, op het eiland Frauenchiemsee, in Beieren. Tientallen jaren lang gaf dat geen probleem, tot een linkse ‘kunstenaar’ er ‘actie’ tegen begon te voeren en het kruisje bekladde met verf. Daarop besloot het lokale stadsbestuur dat het grafkruis moest verdwijnen.

De familie van Jodl neemt dat niet, trekt naar de rechtbank en eist twee zaken: schadevergoeding voor het oppoetsen van het graf, en het recht om het kruisje te laten staan. De rechter gaat eerstdaags op plaatsbezoek, we zijn benieuwd. En dan is er nog hét Duitse monsterproces tegen ‘neonazis’. Het loopt in Koblenz, is intussen al 2248 dagen bezig (of langer dan zes jaren), het werd gestart met een dagvaarding van 900 pagina’s, het heeft intussen de Duitse staat al meer dan 20 miljoen euro gekost en… U zal er nog nooit van gehoord hebben. Want het gaat niet over moord, terreur of brandstichting; het is gericht tegen een vriendengroep van Duitse nationalisten, die zich ‘Aktiegroep Middenrijn’ noemde. 17 beschuldigden staan terecht voor het deelnemen aan optochten, het organiseren van betogingen, het kleven van affiches en zelfklevers, en het in Duitsland onvermijdelijke occasioneel op de vuist gaan met de gewelddadige Antifa-communisten. Recente verras-

sing: één van de zetelende rechters is met pensioen gegaan, en dus moet heel dat monsterproces opnieuw starten: 20 miljoen euro in de vuilnisbak, en de rekening loopt verder.

Von Stauffenberg Het is echter beter niet te lachen met het Duitse gerecht. Want sinds vorige week zit opnieuw een Duitse nationalist een langdurige celstraf uit. Zijn ‘misdaad’? Hij heeft de mening uitgesproken dat Claus von Stauffenberg, de Duitse legerofficier die op 20 juli 1944 met een mislukte bomaanslag probeerde Hitler te doden, een ‘verrader’ was.

En die mening is in Duitsland verboden. Er is maar één visie op die historische gebeurtenis toegelaten: Stauffenberg was een held.

Elke andere leidt tot veroordeling. Merkwaardig toch, aangezien je hoegenaamd geen neonazi hoeft te zijn om te bedenken dat een legerofficier die probeert zijn opperbevelhebber te doden tijdens een oorlog toch op zijn minst problematisch is. Is het geen regel in elk leger en in elk tijdperk dat een soldaat bevelen moet opvolgen, en zijn bevelhebbers niet mag omver schieten? En zo blijft Hitler ook 73 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog niet enkel bibliotheken en televisiekanalen vullen, maar duikt hij zeker in Duitsland wel elke dag ergens op in een debat, een ruzie of een proces. ‘Er ist wieder da‘, titelde een komisch boek enkele jaren geleden. Het lijkt erop dat hij nooit weggeweest is. En geloof ons, u zal hem in de aanloop naar de Europese verkiezingen nog vaak te horen en te zien krijgen...

HDG

12

Cultuur

25 oktober 2018

Doornenkronen, 100 jaar WOI en een bijna vergeten verhaal Mee van de best bewaarde geheimen, indien je dat zo wil verwoorden, op de IJzervlakte te Diksmuide zijn de vier grote metalen doornenkronen aan de binnenmuren van de Paxpoort. In iedere doornenkroon prijkt een naam: Cézambre, Auvours, Fresnes, Orne.

Iedere naam verwijst naar een locatie in Frankrijk waar tijdens de Eerste Wereldoorlog Vlaamse soldaten in gevangenissen werden opgesloten als misdadigers van gemeenrecht, of naar een strafpeloton werden verbannen waar ze als dwangarbeiders werden tewerkgesteld in de toenmalige uitgestrekte bossen langs de Orne.

Wat was de reden voor die zware en bijna mensonwaardige sanctie? Zij hadden het aangedurfd om doodgewoon op te komen voor elementair Vlaams recht voor henzelf en voor hun frontmakkers.

Na een eeuw is hun verhaal bijna in de anonimiteit verdwenen. Nochtans lag het stoutmoedige gedrag van die kleine groep IJzerfronters aan de basis van de latere ontvoogding van Vlaanderen, zowel politiek, sociaal als cultureel. Onder het veelzeggende motto “de boeien los, de banden breekt!” willen de Vlaamse Volksbeweging en het Verbond VOS op zondag 4 november dit bijna vergeten dramatische verhaal dat zich honderd jaar geleden uitgerekend daar, aan de boorden van de IJzer, heeft afgespeeld, vanonder het stof halen. Minstens voor één dag en hopelijk voor veel langer!

Tijdens een sobere en serene herdenking zullen gesproken woord en zang elkaar afwisselen. Gezongen woord met o. a. een speciaal voor deze gelegenheid gecomponeerd lied door Walter Evenepoel begeleid door zijn collega Bart Praet.

Het gesproken woord: enkele korte toespraken en een viertal IJzerbedevaartgedichten van Anton van Wilderode gebracht door de warme stem van Wilfried Haesen.

Tijdens de plechtigheid aan de voet van de Paxpoort zullen vier namen uit die bewogen periode voor het voetlicht wor-

den gebracht. Vier namen als stille getuigen van die bijna vergeten tragedie: Frans Van Der Linden (begraven in de crypte vlakbij onder het puinkruis van de eerste IJzertoren), Jef Lysens, Paul Vandermeulen en de houthakkers van de Orne.

Gedurende de vier voorbije jaren hebben VVB en het Verbond VOS samengewerkt om betekenisvolle feiten en belangrijkste personen uit ‘de Groote Oorlog’ te herdenken. Feiten en personen die tijdens die donkere dagen een meerwaarde hebben betekend voor de Vlaamse ontvoogding en natievorming.

VVB en VOS rekenen voor die herdenking op een grote opkomst! De herdenking begint stipt om 11 uur aan de Paxpoort in Diksmuide.

De mogelijkheid bestaat om met de bus mee te rijden. Drie opstapplaatsen worden voorzien: te 08.30 uur Pidpa, Desguinlei te Antwerpen, te 09.30 uur P&R onder het viaduct te Gentbrugge, te 10.10 uur aan Cowboy Henk te Kortrijk. Een ticketje heen en terug kost slechts 11 euro. Inschrijven is verplicht.

Voor wie het wenst: na de herdenking is er gelegenheid om in een gezellige sfeer een maaltijd te gebruiken in restaurant ‘St.Jan’ aan de overzijde van de IJzer. Op de spijskaart staan: soep, varkenswangetjes met frieten en groenten, gevolgd door koffie. Prijs per persoon: 28,50 euro. Inschrijven voor de maaltijd is eveneens verplicht, en dit ten laatste op vrijdag 26 oktober. Hoe inschrijven (voor bus of maaltijd)? Via telefoonnummer 03 366 18 50 van het VVBsecretariaat (tijdens de kantooruren) of via secretariaat@vvb.

Op deze herdenking enkel leeuwenvlaggen, want het is de leeuwenvlag die ons bindt!

K arl van C amp

Italiaanse dames van de barok Het Museum voor Schone Kunsten in Gent verzamelt een vijftigtal werken van acht vrouwelijke schilders uit het Italië van de zestiende en zeventiende eeuw. Welk pad bewandelden deze kunstenaressen in een wereld geregeerd door mannen?

Toen de Florentijnse geschiedschrijver Ludovico Guicciardini midden de zestiende eeuw de Lage Landen doorkruiste, stelde hij met open mond vast hoe burgervrouwen hier een bijzondere vrijheid genoten: “Ze gaan vrij om met iedereen, in handel en zaken zijn ze behendig en stoutmoedig, ze reizen over het hele land, zonder begeleiding en ze worden daarvoor niet berispt.” Deze onafhankelijkheid gold bij uitstek voor vrouwen in het artistieke milieu. Het is niet toevallig de Antwerpse Catharina van Hemessen (1528-1588) die de eerste kunstenares was die zichzelf portretteerde, trots zittend achter de schildersezel.

Ook in Italië kwam dankzij het humanisme geleidelijk aan verandering in de onderdanige en ondergeschikte rol van de vrouw. Tot de zestiende eeuw waren er nauwelijks kunstenaressen met naam en faam. Sofonisba Anguissola (ca. 1532-1625) zou zich vanaf de jaren 1550 opwerken van een amateur tot een professionele, internationaal geroemde portretschilderes aan het hof van Filips II in Madrid. Haar stijl slaat een brug tussen de late renaissance en de barok. Haar ‘Portret van een dame’ (ca.

1575) is ronduit schitterend. Anguissola schilderde een prachtig zelfportret, dat in Gent te zien is (zie afbeelding).

Er zijn nog meer zelfportretten op de expo in het MSK, zoals dat van Artemisia Gentileschi (1593-1652), de bekendste schilderes uit de Italiaanse barok. Gentileschi is sterk gevormd door het dramatische realisme van Caravaggio. In een tijd dat vrouwelijke kunstenaars verondersteld werden onschuldige huishoudelijke taferelen en brave stillevens te schilderen, oversteeg Gentileschi dit klassieke patroon. Ze ontwikkelde een eigen beeldtaal en stak haar mannelijk collega’s naar de kroon. Haar ‘Maria Magdalena’ en ‘Judith en haar meid’ zijn daar treffende voorbeelden van. Eén van Gentileschi’s favoriete thema’s was de legende van Judith die het hoofd van de Assyrische legerleider Holofernes afhakt. De kop van Holofernes rolt eveneens op schilderijen van Fede Galizia (ca. 1578-1630) en van Virginia da Vezzo (1601-1638), twee minder bekende vrouwelijke kunstenaars op de tentoonstelling. Elisa-

betta Sirani (1638-1665) schilderde het verhaal van Timoclea, die nadat ze door een generaal van Alexander de Grote werd verkracht, de man in een waterput gooide. Kozen de vrouwelijke kunstenaars zo prominent voor deze thema’s om hun middenvinger op te steken naar de mannen?

Vrouwen schilderen vrouwen Van Orsola Maddalena Caccia (1596-1676) toont de expo een vijftal werken. In de religieuze taferelen heeft ze nogal wat mannelijke heiligen geportretteerd. Voor het overige zijn het vrouwen die we aan de museummuren zien. Zeker bij Lavinia Fontana (1552-1614), een getalenteerde schilderes door wie de dames uit Bologna zich graag lieten portretteren. Heel bijzonder is haar ‘Minerva kleedt zich aan’, het eerste zelfportret waarop een schilderes zichzelf naakt afbeeldt. Zelfs op ‘Het schaakspel’ van Sofonisba Anguissola zijn de vrouwen aan zet.

In het MSK zijn de vrouwen aan de macht, met een kleine kanttekening. De acht schilderessen zijn allemaal dochters, zussen of echtgenotes van bekende kunstenaars, bij wie ze hun opleiding genoten. Ze hadden die mannen nodig, want aan de academies waren ze niet welkom. Dat doet niets af van hun stoute moed om van schilderen hun beroep te maken.

Hun werken sluiten aan bij de toen gangbare stijlen, maar met gedurfde ingrepen en knappe expressieve vondsten wisten ze subtiel de heersende artistieke regels te omzeilen. Daardoor is hun oeuvre verrassend gevarieerd. Op de expo zijn slechts een vijftal stillevens te zien.

De Italiaanse dames van de barok hadden de tijdgeest mee. De Contrareformatie had aan de verering van de Maagd Maria een prominente rol toebedeeld. En wie kon dit beeld beter zichtbaar maken dan vrome, getalenteerde en vaardige schilderessen?

MMMV

Tentoonstelling ‘De dames van de barok.

Vrouwelijke schilders in het Italië van de 16de en 17de eeuw’, nog t.e.m. 20 januari 2019, Museum voor Schone Kunsten, Gent, www.mskgent.be

Dossier

25 oktober 2018

13

Onze medewerker in Irak

Het lot van de jezidi’s Tot 2014 waren de jezidi’s relatief onbekend in het Westen. Het is een gemeenschap van etnische Koerden, maar ze belijden een oeroud geloof dat onder meer elementen van het zoroastrisme, de islam, het christendom en heidense geloven bevat. De huidige bekendheid hebben ze helaas te danken aan het feit dat ze het slachtoffer waren van een genocide door de terreurorganisatie IS.

Mister Paul In de zomer van 2014 viel de Sinjar-regio in Noordwest-Irak in handen van Islamitische Staat. De jezidi’s werden omwille van hun unieke geloof door de salafistische strijders van IS als duivelsaanbidders beschouwd en zwaar vervolgd. Duizenden jezidi’s vluchtten naar het Sinjar-gebergte waar ze vast kwamen te zitten in erbarmelijke omstandigheden. Degenen die niet konden vluchten, werden vermoord of ontvoerd. Uiteindelijk werd IS uit Irak verdreven, maar tot de dag van vandaag is het lot van vele ontvoerde jezidi’s nog steeds niet bekend.

Mijn reis door Irak nadert zijn einde. Vanuit Dohuk in het noorden van Irak rijden we terug naar Erbil, de hoofdstad van Koerdistan.

Ik zie vanuit de rijdende auto een opmerkelijk gebouw. De fel witte pleister en de bijzondere piek van het gebouw zijn me onbekend. In een gebied vol kerken en moskeeën is het duidelijk een vreemde eend in de bijt.

Het blijkt een jezidi-tempel te zijn. In NoordIrak en op de vlakte van Nineve zie je ze af en toe opduiken. Helaas is het voor mij als nietgelovige niet toegestaan om het heiligdom te betreden, maar mijn gids weet nog een plaats die de moeite loont om te bezoeken.

Op een steenworp van de Amerikaanse universiteit van Dokuk in Noord-Irak ligt een vluchtelingenkamp. Een van vele in Irak. Dat is niet bijzonder, maar de werking ervan is wel uniek. Het bestaat voor meer dan de helft uit jezidi’s en probeert emancipatorisch te werken met deze kwetsbare bevolkingsgroep. Het project is in handen van een man die in de regio bekend staat als ‘Mister Paul’. Aangezien het maar een kleine omweg is op onze route, besluiten we ernaartoe te trekken.

Vier jaar na Sinjar We rijden met de wagen de heuvel op. Door de bestofte ruiten zien we de vele huisjes van het kamp staan. Af en toe kijkt een nieuwsgierig gezicht om de hoek of door een raam om te kijken naar de vreemde gasten die hun kamp binnenrijden. Op de top van de heuvel zien we een indrukwekkend gebouw. Het is een heus complex dat uittorent boven het lager gelegen vluchtelingenkamp. Als we aankomen zien we een blanke man van middelbare leeftijd vlakbij de toegangspoort staan. Hij is verwikkeld in een hevige discussie met een kleine oudere vrouw gewikkeld in sluiers. Uiteindelijk druipt de vrouw af en komt de man ons begroeten.

“We moeten haar zien weg te houden van haar dochter, maar dat leg ik je dadelijk wel uit. Ik ben Paul. Kom binnen, dan geef ik je

een rondleiding.” We gaan het centrum binnen en na een rondleiding door het gebouw zetten we ons neer aan een tafel in een grote zaal. De zaal staat vol werktuigen die worden gebruikt voor de praktijklessen houtbewerking. Wat verder zien we een groep tieners spelen met een bal. De boog kan duidelijk niet altijd gespannen staan.

Mister Paul: “Het lot van de jezidi’s is in de media uitvoerig aan bod gekomen. Helaas is dat hier in Irak niet vertaald naar materiële hulp. De heropbouw van Mosoel krijgt momenteel alle aandacht. Ergens is dat begrijpelijk, aangezien de noden ook in Mosoel erg groot zijn. Daarnaast is de heropbouw van die stad ontzettend symbolisch na de vernietigende coalitiebombardementen. Helaas betekent dat dat er amper geld is voor de heropbouw van de vernielde jezidi-dorpen.”

“Vanuit de Iraakse gemeenschap moeten ze niet op veel hulp rekenen. Als er één zaak is die alle religieuze en etnische gemeenschapen in Irak met elkaar gemeen hebben, dan is het dat ze de jezidi’s als minderwaardig beschouwen en hen ook discrimineren. Hier in het kamp zien we dat ook. Er zijn veel spanningen tussen de christelijke en de jezidi-vluchtelingen.

Ze leven naast in plaats van met elkaar. Daarenboven is er onderling weinig solidariteit. De jezidi-gemeenschap heeft een eeuwenoud kastesysteem dat ervoor zorgt dat de lagere kaste vaak het onderspit delft als het op hulp aankomt. Zoals je hoort, is het een complexe situatie die verhindert dat de grote hulpvraag effectief kan worden aangepakt.”

“Veel van de jezidi’s hier in het kamp zijn afkomstig uit Sinjar. Een groot deel kan nog altijd niet naar zijn huizen terugkeren. Er liggen daar bijvoorbeeld nog veel onopgeruimde landmijnen. Daarenboven blijft Sinjar geopolitiek zeer onstabiel. De jezidi’s hebben de pech dat meerdere partijen op dit moment actief zijn in hun woongebied. Iran wil het gebied gebruiken om een pijpleiding aan te leggen.

In het kader daarvan probeert de sjiitische regering in Bagdad het gebied te arabiseren, om het zo uit Koerdische handen te houden.

Daarnaast is ook de Koerdische terreurbeweging PKK actief in het Sinjar-gebergte. De PKK gebruikt het gebergte in Irak als toevluchtsoord in de strijd tegen het Turkse leger.”

“Er is een groot verschil tussen Iraaks-Koerdische en Turks-Koerdische groeperingen. De Iraaks-Koerdische werden door jezidi’s verwelkomd omwille van hun strijd die ze tegen IS voerden. De Turks-Koerdische veroorzaken enkel maar onheil voor hen omwille van Turkse militaire operaties. Vele jezidi’s vragen zich af of ze uiteindelijk wel kunnen en willen terugkeren naar Sinjar. In het centrum en in het vluchtelingenkamp zien we een groot verschil in de wensen naargelang de leeftijd van de bewoners. Vooral de ouderen willen terugkeren naar hun huizen. De jongeren daarentegen willen een toekomst gaan uitbouwen in de steden van Irak. Zij hebben geen zin in een leven van armoede op het platteland en in de bergen. De stad biedt hen meer kansen en welvaart.”

Jens de Rycke

“Jezidi’s gaan soms zo ver dat ze IS-bastaardkinderen opsporen en vermoorden.”

Het vreselijke lot van de vele jezidi-meisjes die in de handen van IS vielen, kreeg destijds veel aandacht. De verhalen van seksslavernij en gedwongen huwelijken zorgden voor een ware schokgolf in het Westen. Wat is er van hen geworden?

Mister Paul: “Sommige meisjes zijn kunnen ontsnappen, maar anderen hadden dat geluk niet. De meisjes die nog steeds in de handen van IS zijn, bevinden zich momenteel in Syrië. In 2014 werden ze vanuit Irak naar ISgebied in Syrië gebracht. Vandaag is IS enkel nog actief in het zuiden van Syrië. Nog steeds vinden vele duizenden IS-strijders daar toevlucht. Ook nu nog probeert men de meisjes die gevangen zijn uit hun klauwen te redden.

Dat gebeurt onder andere door onderhandelingen en het ruilen van gevangenen. De KRG (Iraaks-Koerdische overheid) werkt ook samen met mensenhandelaren om hen uit de handen van IS te krijgen. De Koerdische regering betaalt de families zelfs het bedrag dat ze aan mensenhandelaars hebben betaald terug, als bewezen is dat het meisje wel degelijk terug bij haar familie is.”

“Als de meisjes worden gered, worden ze eerst door de YPG (Koerdisch-Syrische strijders) nagetrokken voor ze terug naar hun families in Irak mogen. De meisjes zelf worden als slachtoffers beschouwd. En terecht, want dat zijn ze ook allemaal. Al zijn er die al dan niet ten gevolge van het stockholmsyndroom - zich achter de ideologie van die terreurgroep hebben geschaard. Eens ze terug in hun gemeenschap zijn, worden ze ‘herdoopt’ en vindt er ook een maagdenvliesherstelling plaats om hun eer te herstellen. De meisjes zelf zijn welkom, maar hun kinderen niet.”

Hoe bedoel je?

“De kinderen die deze meisjes met ISstrijders hebben gekregen, zijn in de jezidigemeenschap niet welkom. Ze zijn een levende herinnering aan de ellende die ze door IS hebben ervaren. Dat levert schrijnende toestanden op. Zo betaalde een moeder van een jezidi-meisje een mensenhandelaar om enkel haar dochter te redden. Wat met haar kind is gebeurd, weten we niet.

Soms worden die kinderen verkocht aan kinderloze koppels, in andere gevallen vermoeden we dat ze gestorven zijn. Een ontzettend pijnlijk trauma voor een jong meisje.

Ze heeft dan ook alle contact met haar familie verbroken.

In sommige gevallen worden die kinderen zelfs actief opgespoord en gedood. Vaak in opdracht van religieuze leiders. Voor de jezidi’s is hun religie heel etnisch gebonden.

Voor religieuze leiders zijn die kinderen - die afkomstig zijn van strijders van over heel de wereld - een schandvlek voor hun gemeenschap. Daarnaast is het een wraakoefening op IS. Tegenover de strijders die hen zoveel leed hebben aangedaan, stonden ze machteloos. Dat laat begrijpelijk een diepe indruk na. Op die strijders kunnen ze zich niet meer wreken, maar op hun kinderen wel. Bovendien is er de enorme abortusgolf die plaatsvindt op de ongeboren IS-kinderen. De baby’s worden zelfs nog geaborteerd als de meisjes al in hun derde trimester zijn. Voor de meisjes is dat een drama, want zij zien geen IS-monster. Zij ervaren enkel liefde voor hun (ongeboren) kind.”

“Ook tegenover jezidi-kinderen die door IS werden meegenomen staat men wantrouwig. Vele jonge kinderen werden van hun ouders gescheiden om hen tot kindsoldaten op te leiden, de zogenaamde ‘welpen van het kalifaat‘. Die kinderen zijn zwaar getraumatiseerd door hun ervaringen. Binnen de gemeenschap weet men niet hoe met die kinderen om te gaan. Sommigen denken dat die kinderen ‘verloren’ zijn, omdat ze zo zwaar door IS zijn geïndoctrineerd. Ze vrezen dat die kinderen tijdbommen zijn die vroeg of laat gaan ontploffen. Enerzijds kan je daarvoor begrip opbrengen, maar onschuldige kinderen hebben geen besef waar ze vandaan komen en worden gestraft voor zonden waar zij niets mee te maken hebben. Het jammere is dat de jezidi-gemeenschap door dat wantrouwen toekomstige problemen creëert, die ze zou kunnen vermijden door die kinderen gepast te laten helpen en te ondersteunen. In dit centrum komen we op voor die kinderen.

Wat ons ontzettend wordt kwalijk genomen en ons dus niet erg populair maakt.”

Wat doen jullie dan met die kinderen in het centrum?

“We hebben een speciale werking voor die zogenaamde IS-meisjes. Ze verblijven in een aparte vleugel van het gebouw. Voor ieders veiligheid, want vaak moeten we die meisjes en hun kinderen beschermen tegen hun eigen familie. De oude vrouw met wie je me zag discussiëren, was een van de moeders die bij haar dochter probeerde te raken, al dan niet met slechte bedoelingen. We respecteren de wens van het meisje om haar familie niet te zien, aangezien ze haar kind hebben bedreigd. We proberen de meisjes met hun kinderen zo goed mogelijk te helpen, maar we beseffen dat dat binnen de context van de jezidi-samenleving in Irak niet altijd mogelijk is. Soms helpen we jezidi-meisjes om samen met hun kind te emigreren. Het is niet de meest ideale oplossing, maar dan zijn ze tenminste veilig.”

Hoe schat u de toekomst voor de jezidi-gemeenschap in Irak in?

“Somber… Ze zijn demografisch een kleine groep en dus erg kwetsbaar. Ze worden hier gediscrimineerd en vrezen dat dat altijd zo zal blijven. Het feit dat het geen homogene gemeenschap is, maar dat die gemeenschap is onderverdeeld in verschillende kasten, bemoeilijkt de onderlinge samenwerking.

Tenslotte heeft de genocide van IS een ontzettend groot trauma veroorzaakt bij de jezidi’s. Ze vrezen - net als de oosterse christenen - in de toekomst nog eens ten prooi vallen aan de genocidale daden van extremistische islamisten. Daarom ook willen velen emigreren naar Europa. Het is een jammere zaak dat velen wegtrekken en niet in de landen willen blijven wonen die ze eeuwenlang hun thuis hebben genoemd. Gezien de recente geschiedenis kan ik die keuze wel begrijpen.”

14

Brieven

25 oktober 2018 Coalitievorming in Antwerpen

De kaars van John Crombez is zo goed als uit.

Pallieterke, De natuurlijke vijand van rechts is het linkse Groen, dat als hoogste punt op de agenda heeft Bart de Wever onderuit te halen, maar Van Besien en Almaci beweren dat het hen om “zuivere lucht” gaat en dat zij eigenhandig de hele vastgoedsector gaan inpalmen om wonen weer “betaalbaar te maken”. Wie gelooft dat zoiets mogelijk is, nodig ik uit wat beter na te denken. De natuurlijke bondgenoot van de N-VA is het Vlaams Belang, een partij die zegt bereid te zijn gedoogsteun te willen verlenen en die mits goede afspraken tot publiek aanvaardbare ideeën kan worden gebracht. Op lange termijn is het doel van beide partijen een eerlijke federalisering. Gaan ze het moment voorbij laten gaan?

Marc Bertrand - Edegem

Aanpassen!

Pallieterke, Tijd: een week na de verkiezingen. Waar: in een katholieke school te Sint-Niklaas. Bron: mijn dochter die aldaar in 3de kleuterklas staat.

De feiten: er wordt les gegeven over voedsel en vooral gezond voedsel. Tussendoor wordt ze verweten door een van de kleuters, dat ze halal niet met de juiste klanken en intonatie uitspreekt. Ter afsluiting wordt donderdag voor de kindjes een croque-monsieur gemaakt, met kip en niet met hesp, om eventuele problemen te voorkomen. Wat gebeurt er? Mijn dochter wordt ‘s anderendaags aan de poort “uitgemaakt” dat ze geen halalvlees heeft voorzien, daar ze het kippenvlees in de gewone supermarkt heeft gekocht en alzo niet weet of de kip wel halal is geslacht. In het vervolg dient ze in een Marokkaanse winkel haar aankopen te doen. En het wordt tijd dat ze zich gaat aanpassen aan de leerlingen in haar klas. Zover zijn we gekomen dat wij worden verweten ons niet aan te passen. Weet ge nog 35 jaar geleden, Paula D’Hondt. “Geef die mensen wat tijd en ze passen zich wel aan.” Hoeveel tijd, Paula?

Hoeveel procentpunten was het Vlaams Belang daar gestegen? Hoe zou dat nu komen?

Dirk C allens - Beveren

Cordon

Sinterklaas

Kruisende woorden oplossing 1131

Pallieterke, In de weken die volgen, zullen we naar jaarlijkse gewoonte weer heel wat negatieve opmerkingen krijgen vanwege Afrikaanse betweters over Sinterklaas. Volgens mij zou men hen de grote mond kunnen snoeren door gewoon te vertellen dat Sinterklaas (de echte) een bruine was en dus geen blanke. Hij was een Lyciër uit Myra, en leefde kort voor en kort na het jaar 300. En iedereen in Klein-Azië had een bruine huidskleur.

Zo bruin als de huidige Syriërs. De enige blanken die men daar soms kon zien, waren Germaanse huurlingen in het Romeinse leger.

Hij was dus ook helemaal geen Turk, zoals sommige blanke betweters toeteren zonder nadenken. Het duurde nog 800 jaar vooraleer de Turken daar aankwamen. Maar zwarten die ageren tegen een bruine is voor zover ik weet nog nooit vertoond. En dus misschien wel het proberen waard.

Emiel van Mol - Antwerpen

E

R W T

E N

P A A R

S

E

E

R A A

L

X

X

E

R

X O U

M X D O O

I

E

T

P

E

R K

S

E N D X G

S

R

X

E N E

X

F

I

L

E

T

B

E N O X

E

S

C H O O L

E

T

X

S

P D

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Pallieterke, 1965... Een lijnbus tussen Ninove en Brussel… “Mijnheer leest ook dat slecht gazetje?”, zei iemand, wijzend op ‘t Pallieterke dat ik in de handen hield. Het begin van een jarenlange vriendschap, die slechts ophield op 16 oktober 2018. Toen overleed op tachtigjarige leeftijd René “Renaat” Martens, getrouwd met Georgette de Kegel.

Een echtpaar, Vlamingen in hart en nieren, vechtend als leeuwen voor de Vlaamse zaak, de meer praktische kant van de zaak. Door hun sterke sociale inzet bouwden ze in de Denderstreek rond Ninove een vrienden- en kennissenkring op, wat resulteerde in een Vlaams ziekenfonds, het Priester Daensziekenfonds met zitdagen in hun huis in Outer. Nu beconcurreren de Vlaamse bonden elkaar! Ook werd Georgette volksvertegenwoordigster voor de Volksunie. De poging om te beginnen met een Vlaamse vakbond mislukte jammerlijk, door de ondemocratische boycot uit zelfverdediging van de bestaande twee, drie groten. Volgende stap... In 1972 de startvergaderingen van het Taal Aktie Komitee en de eerste wandelingen naar Vloesberg en de Voerstreek, steeds met het streefdoel zoveel mogelijk streekgenoten in bussen te krijgen, ook naar andere Vlaamse betogingen.

Pijnlijk voor het koppel en veel anderen was het opdoeken van de toenmalige Volksunie, het uiteenvallen ervan, en de moeilijke keuzes die daarop volgden, iets wat nu nog leeft in Ninove, zie de voorbije gemeenteraadsverkiezingen. De mening van Renaat daarover hebben wij niet meer kunnen vragen, hij was reeds te ziek.

EDV - Assebroek

Zot zijn doet geen zeer Pallieterke, Dierenrechtenorganisatie PETA roept iedereen op om geen melk meer te drinken. Volgens PETA staat melk immers symbool voor de blanke overheersing. Ook denken ze aan volgende regels: enkel nog bruine eieren, grijs brood en donkere chocolade. En aardappelen niet meer schillen, want dan worden ze wit. Als symbool tegen het blanke ras: wit papier enkel nog gebruiken om uw gat af te vegen, enzovoort.

Wim Peeters - Turnhout

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Hotels en restaurants Vlamingen thuis zijn zijn Vlamingen thuis

waar Verliefd Vlamingen thuis zijn op de natuur-?

Verliefd op de natuur-?

Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Linkse bewegingen Pallieterke, Op vrijdag 19 oktober werd op ‘De Afspraak’ door de aanwezige journalisten een nieuwe methode uitgedokterd om uiterst rechtse kiezers terug op het juiste (linkse) pad te brengen.

Bv. in Ninove zou men met ‘de mensen’ gaan praten, luisteren naar wat zij te zeggen hebben en hen dan duidelijk te maken dat zij het verkeerd voor hebben. Immers, de linkse politici hebben altijd gelijk. Helaas voor hen zijn ‘de mensen’ gaan inzien dat er iets schort aan hun politiek. Met het gekende verkiezingsresultaat. De vloedgolf van (economische) vluchtelingen kan onmogelijk de man en de vrouw in de straat onberoerd laten. Wie dat niet wil zien, moet de gevolgen maar dragen...

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Theo D’Hondt - Kortrijk

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A K I K K E R B R O L X L X C U N I L A T D I E M A N D E S N X A D X F H X S G X B G O N T H U T H U L A A N X I T X P R I L J E R X T E X K M U Z I E K L X G E G R O

Pallieterke, Als men een stad onbestuurbaar mag maken door dissidente politici of politieke partijen die 40 procent van de stemmen halen uit te sluiten op grond van hun politieke overtuiging, dan mogen werkgevers en verhuurders dezelfde regels hanteren tegen kandidaat-werknemers en huurders. Met andere woorden, leden en sympathisanten van Groen, CD&V en OVLD, gelieve niet te solliciteren of aan te bellen. De morele waarden en normen van die drie politieke formaties stemmen niet overeen met de codex van het bedrijf en de deontologische huurcode.

Paul Maes - Wezembeek-Oppem

Vlamingen in hart en nieren

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

25 oktober 2018

Nottingham Forest

Roskammen

De affaire rond Mogi Bayat, de peetvader van de Belgische voetbalmakelaars, blijft uitdijen. Maandag was het de beurt aan Lokeren-trainer Peter Maes om te worden opgepakt. Ik zal zelf dan ook even in de sfeer blijven. Verleden week had ik het over de klopjacht van onderzoeksrechter Bellemans naar omkoping in ons voetbal, maar dat zou de laatste keer niet zijn dat het Belgische voetbal op zijn grondvesten daverde!

Er was nog de affaire-Nottingham Forest. Ik was al met pensioen als voetballer toen die soap zich afspeelde. Toen op 24 april 1984 de terugmatch van de halve finale van de UEFA Cup in het Constant vanden Stockstadion werd gespeeld, was ik aanwezig. In Nottingham werd met 2-0 verloren, dus het zou een moeilijke wedstrijd worden voor Anderlecht.

Paars-wit kon een beetje hulp wel gebruiken.

Derderangsmakelaars Mijnheer Constant moet dat ook gedacht hebben. Hij liet de scheidsrechter benaderen door René van Aeken en Jean Elst, derderangsmakelaars met wie Vanden Stock eerder al zaken had gedaan. De grootste fout in zijn leven, zou later blijken! De Spaanse scheidsrechter, Guruceta-Muro, was schijnbaar akkoord. Een enveloppe van 25.000 euro werd afgeleverd in het Brusselse Hilton.

Anderlecht won met 3-0, maar zelfs ik kon zien dat er iets niet klopte. Een loepzuiver doelpunt van Nottingham Forest werd afgekeurd en RSCA kreeg een strafschop cadeau.

Geen vuiltje aan de lucht, zo leek het lang.

De bom ontplofte echter in 1997, dertien jaar later. Jan Wauters, radiocoryfee, stak het vuur aan de lont. Hij bracht alles aan het licht.

Men kwam erachter dat de twee tussenpersonen, Elst en Van Aeken, Constant al die jaren hadden gechanteerd. Het zou Vanden Stock een half miljoen euro gekost hebben. Na de dood van zijn vader werd Roger vanden Stock de nieuwe voorzitter. De twee oplichters gin-

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

gen ook bij hem aankloppen. Roger moest dokken of ze gingen praten. Bovendien zouden er nog meer zaakjes zijn die het licht niet mochten zien! De nieuwe voorzitter hield voet bij stuk en weigerde te betalen. Hij klaagde die twee pipo’s aan voor afpersing. Eén beeld zal mij altijd bijblijven. Een wenende Constant, die op televisie verklaarde dat hij de scheidsrechter financieel wilde bijstaan. De man had geldzorgen en hij wilde hem uit de nood helpen. Dat geloofde natuurlijk niemand! Zouden die tranen echt geweest zijn?

Dat schandaal heeft Anderlecht nog lang achtervolgd. Men verwachtte een strenge straf voor paars-wit, maar die kwam er niet.

Er waren procedurefouten gemaakt, je weet wel. Ook de forse schadeclaim van Nottingham Forest werd geseponeerd. Eind goed, al goed...

Gille van Binst

Witter dan wit “De nieuwe voorzitter van Anderlecht en van de Pro League zal nog veel boterhammen moeten eten”. Aldus Johan Boskamp, op zijn zeventigste verjaardag, waarvoor gelukwensen. Twijfelen aan de goede bedoelingen van Marc Coucke doet Johan niet. De voetbalwereld kent hij wel stukken beter, waardoor hij weet dat goede wil niet volstaat voor de “grote kuis” die niet alleen Coucke in het Belgische voetbal wil doorvoeren.

Ook Peter Bossaert, de nieuwe CEO van de voetbalbond, blaakt van geestdrift om alle verzakte heilige huisjes binnen het Glazen Huis aan de Heizel met de grond gelijk te maken. In een moeite met dat Glazen Huis zelf. De nieuwe voetbalbond hoort in een nieuw huis thuis. Het is één van de punten waarmee koning voetbal toekomstgericht witter dan wit moet wassen. Naast een op te richten academie voor eigen jeugd, een effectievere regelgeving, strengere normen voor licenties, minder macht voor clubbestuurders, transparantie in alle doen en laten van de bond en nog zo een en ander.

Te financieren met wat Bossaert de “oorlogskas” van de KBVB noemt. De vraag of die al witter dan wit oogt, stellen we beter even uit als bewijs van goodwill voor het pakket plannen.

Propere handen Terug naar Marc Coucke, gedreven boterhammen verorberend om de Pro League bij te laten benen in operatie “propere handen”. Met enige fierheid kondigde hij alvast de benoeming aan van drie “wijzen” die het vaderlandse voetbal uit de klauwen van malafide makelaars moeten halen. Twee van die drie zijn al bekend: de heren Pierre François en Melchior Wathelet. Enig scepticisme over hun propere handen is op zijn plaats. Voor hij uit de Belgische politiek werd weggepromoveerd als rechter bij het Europese Hof van Justitie, was Wathelet “coming man” in de politiek. Tot hij in 1990 als minister van Justitie de wind van voren kreeg, door het dossier over de bende van Nijvel van Dendermonde naar Charleroi te halen, die hij er met Jong België tegen Zweden binnen draaide, gelukstreffers waren. Of Anderlecht daarmee opnieuw vertrokken is? Dat valt af te wachten. Intussen dragen de analisten wel ezelsoren.

Hemel en hel

Uitmesten Niks in de zakken? Niks in de mouwen? Dan mogen ze er opnieuw beginnen op los te trappen alsof er niets gebeurd is de voorbije weken.

Met een akte van berouw gaan de beschuldigden er niet vanaf komen, mogen we hopen. Het grote voordeel van ‘operatie propere handen’ is dat dezer dagen allerlei voorstellen worden gedaan en voornemens worden gemaakt om de verziekte toestanden uit de wereld te helpen. Sommigen stellen zelfs voor de voetbalbond grondig uit te mesten. We hebben al gekkere ideeën gehoord. Als het er ooit van komt, gaan we te voet naar Compostella.

Aanwinst?

Het is interne keuken, toch hadden we graag vernomen wie verantwoordelijk is voor de transfer van de Iraniër Rezaei naar Club Brugge.

Beschuldigde sta op, want de verhoopte aanwinst liep er tegen Lokeren al bij voor spek en bonen, en wat hij het voorbije weekeinde tegen Waasland-Beveren liet zien, of niet liet zien, was zichtbaar om een vervanging vragen. Die kwam er ook kort na de rust en het was verre van een applausvervanging. De wedstrijd was geen hoogvlieger. Op enkele geboren dwarsliggers na, waren de zevenentwintigduizend in het Jan Breydelstadion het daarover roerend eens.

Geen hoogvlieger Het gelijkspel tegen Club Brugge moet deugd hebben gedaan bij het dozijn meegereisde supporters en de spreekwoordelijke paardenkop van Waasland-Beveren. Bij de fans van Club was de stemming iets minder. Begrij-

15

pelijk. Het is al de derde wedstrijd op rij zonder zege en dat is het blauw-zwarte legioen niet gewoon. Ze krijgen de kans om zich deze week te herpakken, eerst tegen Monaco in de Champions League en vervolgens nu zondag in de vaderlandse competitie tegen Sint-Truiden. Of dat geschenken uit de hemel zijn, daar zullen we het volgende keer eens over hebben.

Waarschuwing Door het puntenverlies van Club Brugge kon leider Racing Genk de kloof met achtervolger Club vergroten. Dan moest het thuis wel winnen van Eupen. U vraagt, wij draaien, antwoordde Leandro Trossard, die zich met twee doelpunten de man van de match mocht noemen. In Sclessin mag Standard zich stilaan beginnen opwarmen voor de thuiswedstrijd van volgende zondag tegen Genk.

We kunnen ons vergissen, maar we hebben het gevoel dat Michel Preud’homme er niet gerust in is. We kunnen hem geen ongelijk geven, want Genk is in bloedvorm. Reken daar de tactische ingevingen van meesterbrein Philippe Clement bij, en dan zijn de Rouches gewaarschuwd.

Foute analyse Zit Anderlecht na enkele zorgwekkende weken weer op het juiste spoor? De overwinning tegen een zwak Cercle Brugge kunnen we moeilijk als waardemeter nemen. Het lichtpunt van de week was de hattrick van de jonge Landry Dimata Het kransje analisten dat zich voor onmisbaar houdt, had Dinata al afgeschreven, maar kan moeilijk blijven volhouden dat zijn drie doelpunten tegen Cercle en de twee

In zeven minuten van de hemel naar de hel.

Dat is wat Zulte-Waregem en de geteisterde trainer overkwam in Charleroi. Eerst een achterstand goedmaken, dan zelfs op voorsprong komen, om vervolgens in de slotfase toch nog drie punten prijs te geven. Het is alsof de duivel ermee gemoeid is.

De verslaggever van dienst noemde het een genietbare partij. Dat moet hij dan maar eens in Waregem gaan vertellen. Nu zaterdag staat de strijd om de rode lantaarn tegen Moeskroen op het programma in het Regenboogstadion. We durven er niet aan denken, maar als het dan niet lukt voor de mannen van Francky Dury, raden we hen een duik in de Gaverbeek aan, kwestie van met een frisse kop tot bezinning te komen.

Kopzorgen Niet alleen bij Moeskroen en bij Zulte-Waregem loopt een en ander op krukken, ook in Lokeren is het tot nader order armoe sta bij.

Trainer Peter Maes was strategisch goed opgesteld op de Bosuil om van dichtbij te zien dat zijn ploeg geen schijn van kans maakte tegen Antwerp, dat zich de luxe kon veroorloven met de kansen te morsen.

Na deze nederlaag bengelt Lokeren mee onderaan met vijf povere puntjes. Dat heeft voorzitter Lambrecht niet graag. Hij rekent op beterschap tegen Oostende, dat zaterdag op bezoek komt in Daknam. Het zal er stuiven, want die van de kust kunnen de punten ook gebruiken. Zolang er sportief geborsteld wordt, hebben ze alle twee onze zegen.

Klare uitleg Oostende kreeg het zwaar te verduren in Gent. Wat schort er in de ploeg van trainer Gert Verheyen? Hij mag het zelf uitleggen. “Ik weet wat mijn spelers kunnen en wat ze niet kunnen.”

Wat ze niet kunnen, hebben ze laten zien tegen de Buffalo’s. Als ze de komende weken

en in een moeite uit de handen van onderzoeksrechter Freddy Troch. Die werd weinig later zelfs uit zijn functie ontslagen. De mist rond een en ander is nooit opgeklaard.

Pierre François was jarenlang de rechterhand van Luciano D’Onofrio, de huidige sportieve baas van RFC Antwerp.

Diens palmares staat evenmin voor propere handen, want tot drie keer toe veroordeeld voor fraude. François werkte voor D’Onofrio bij Standard Luik. Later werd hij bedrijvig bij White Star, waar ook heel weinig koosjer was. Daar weg, dook hij als algemeen directeur op bij Bergen dat onder zijn “beleid” failliet ging. Vandaag zegt de man zonder verpinken dat wie beweert dat hij geen propere handen heeft, liegt. De derde wijze, Nederlandstalig, zit nog in de wachtkamer. Hopelijk scoort Coucke met de benoeming van die expert beter.

Zotter dan zot We prevelen een schietgebedje dat de media zich eindelijk eens gaan bezinnen en gaan dimmen met die overtrokken verering van de Rode Duivels, en van Eden Hazard.

Hugo Camps als topheraut van melodramatische lyriek in Het Laatste Nieuws: “De Belgische voetbalbond hoort stilaan een “moment” te creëren voor Eden Hazard. Een tussentijds eresaluut voor de grootste voetballer uit onze nationale historie. In ieder geval de meest geliefde. Ruk je los uit de bedstee en organiseer een Hazarddagje, houten KBVB-knuppels. Fanfare in dorp en stad.” Propere handen en “witter dan wit” in ons aller voetbalparadijs mogen, zotter dan zot beter niet. laten zien wat ze wel kunnen, kan het er alleen maar op beteren.

Voorbeeldig Het is het gesprek van de week onder de Sint-Romboutstoren. Alle ogen in de Proximus League waren gericht op KV Mechelen, met de vraag hoe ze zouden reageren na de verwarring en de poespas van de voorbije weken. De vijftienduizend in het stadion zorgden voor de sfeer en de spelers bedankten in grote stijl met een afgetekende overwinning tegen Beerschot-Wilrijk.

Met al dat staat Malinwa, met of zonder propere handen, aan de leiding in die reeks. Een sportief antwoord dat ze meer dan geslaagd mogen noemen Achter de Kazerne.

Eén en twee Even tonen wie bij de veldrijders in Boom de baas was en een dag later opnieuw als eerste over de meet bollen in het Zwitserse Bern.

Dan praten we over Mathieu van der Poel. Als hij dat blijft volhouden, en daar ziet het naar uit, zullen we er iets moeten op vinden om niet elke week in herhaling te vallen. Onze hoop om de eentonigheid te doorbreken, rustte bij Wout van Aert.

Maar na zijn bekentenis maken we ons niet veel illusies meer. “Mathieu op één en gijzelf op twee, is dat de juiste verhouding?”, wou een weetgierige knul weten. En wat antwoordde de wereldkampioen langs de neus weg? “Ik denk het wel.” We hadden meer grinta verwacht.

VOLGENDE WEEK Op donderdag 1 november zijn de krantenwinkels gesloten. Daarom vindt u uw vertrouwde weekblad al een dag vroeger - op woensdag - in de schappen.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

25 oktober 2018

Langs de zijlijn is het altijd fijn: het aanzoek…

Ja, lieve mensen, Antwerpen is niet gevallen. Of toch zeker: nog niet. Of niet dat we weten. De N-VA heeft ondanks politiek, pers en pottenstampers, haar meerderheid gered.

Het dompelde de redacties van Vlaanderen in een diepe rouw, maar de burger kon opgelucht ademhalen. Maar ook op links is flink gescoord. Groen heeft, ondanks zijn lijsttrekker, haar score verdubbeld. “Wat als we nu een echte kopman hadden gehad? ” vroeg Almaci een beetje plagerig, terwijl ze Van Besien lachend over zijn bolle buikje wreef.

Wouter lachte zijn amandelen bloot.

Het overwinningsfeest van Groen was een groot succes. De muntthee vloeide rijkelijk, maar niemand liet zich verleiden tot een onverdoofd offer, en de delegatie ‘Grijze Wolven for Almaci’ had de kandidaat met joodse wortels niet tegen de voordeur gespijkerd. Ze hadden zelfs een erehaag gemaakt met wolvengroeten, waarlangs alle kandidaten moesten passeren.

Kwestie dat niemand vergat waar de groei vandaan kwam. Het was dus vooral een feest vol verbinding en wederzijds respect.

De witte Groenen hebben niet gemord toen de muziek even af moest omdat er gebeden moest worden en iedereen uit sympathie werd gevraagd even gezellig mee een matje uit te rollen en de kont naar het westen te richten. Integendeel. Er was zelfs grote hilariteit toen Wouter van Besien met zijn kinnen schudde en zich luidop afvroeg of het nu dat was, wat rechts bedoelde met ‘linkse ratten, rolt uw matten’.

De bruine Groenen waren vol begrip en verbinding wanneer sommigen hun muntthee al eens aanlengden met een stevige scheut wodka om het toch gezellig te houden. Zolang de flessen uit het zicht bleven, was alles peis en vree in Groenland. Jinnih Beels en Tom Meeuws, die langskwamen omdat hun eigen

feestje al na een kwartier was doodgebloed, kregen een heel vriendelijk onthaal. Met in hun kielzog de politieke redacteurs van de nationale media, die eer kwamen betuigen aan hun nieuwe linkse leider, wat Groen toch overduidelijk geworden was. Maar toen moest het ergste nog komen…

“Luister eens hier, speknek!”

De plaat werd midden alle gezelligheid afgezet. “Maar enfin, we hebben net gebeden”, foeterde Freya Piryns geprikkeld boven het geroezemoes, terwijl ze wat muntthee met haar wodka probeerde te vermengen. Het was de woordvoerder van de partij die het woord nam. Dat ze zonet een telefoontje hadden gekregen van de grote polariseerder. “Wouter!

De Wever heeft gebeld. Of we niet eens willen komen klappen. Hij wil onze standpunten horen over mobiliteit. En misschien zelfs in de coalitie komen zitten, zegt hij.” De anders zo zweterige groene voorman werd zo’n beetje vloeibaar. “Maar die kan hij toch lezen in ons programma,” probeerde hij nog, “ik ken dat ook niet van buiten, hoor.”

Meteen sloeg de sfeer om. Het eerste gemeenteraadslid met hoofddoek nam prompt

Kruisende woorden 1132

haar reservesjaal, spande die rond Wouters hals en trok er aan tot Wouter een beetje naar Open Vld begon te neigen. “Je kent de afspraak, hé, speknek”, grijnsde ze, “jij mag je stokpaardjes berijden, propere lucht, verkeersveiligheid, automobilisten pesten, fietsertjes opgeilen, zuilen poetsen… Maar je verzet geen poot, lieve vriend, voor wij onze hoofddoeken, boerkini’s en erkenningen van moskeeën als zwaar gesubsidieerde vredescentra binnen hebben.”

Wouter kon nog net knikken voor hij even het bewustzijn verloor. Er werd meteen spoedoverleg georganiseerd.

Coda “Het aanbod van de N-VA? We geloven er

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C

Uitmelken

Ruimdenkend

De weldenkendheid begint steeds meer te lijken op een veelkoppig monster. Nu besluit dierenrechtenvereniging PETA bijvoorbeeld dat melk drinken, houdt u vast, racistisch is. Bij zoveel onzin kunnen wij maar tot één besluit komen: wij richten opnieuw de Melkbrigade op! Milke melke mol, karwitsel, karditsel, kardol!

De geïnformeerde lezer weet dat Ciudadanos in Catalonië dé grote tegenstrever is van (meer) zelfstandigheid. Als een moedig europarlementslid van die partij, Carolina Punset, de democratische discussie aangaat met Carles Puigdemont, wordt zij met klikken en klakken uit de partij gesmeten. Leuk clubje.

Choloriet

D

Over Vilvoorde kunnen we alleen maar zeggen dat de burgemeester het er wat bont(e) maakt. Dat zou wel eens kunnen eindigen in bont(e) en blauw.

E F

Doordenken

G

Federaal migratiecentrum Myria heeft uitgerekend hoeveel geld er omgaat in de mensensmokkel en het resultaat is verbijsterend: miljarden. Elk jaar. Helaas durft Myria niet resoluut ten einde denken en voor een keiharde aanpak pleiten van al wie daarbij betrokken is. Het slachtofferdenken ligt steeds op de loer.

H I J

Onsmakelijk

K L HORIZONTAAL A. Miskende B. Melkklier - Bloedstelpend middel C. Op de landsgrens gelegen West-Vlaams polderdorp - Spinsel D. Vlaams-Brabantse gemeente E. Rivier in Frankrijk - Europeaan F. Muzieknoot - Bestanddelen G. Papegaaiachtige - Brusselse gemeente H. Een korte tijd - Kunstwerk Mannetjeshond I. Voetballer die begin 2015 de Gouden Schoen ontving - Ingenieur J. Met veel genoegen - In de naam van Jezus K. Nobele - Financierde L. Deel van de dag - Vlaamse stad

niks van”, verklaarde Van Besien voor de camera’s, terwijl hij zijn kraagje wat meer openzette, “daarom willen we pas praten als dit stadsbestuur de haven sluit tegen volgende week dinsdag, de hele stad autovrij maakt tegen woensdag en tegen donderdag de gehele vrijgekomen ruimte heeft vol gepoot met windmolens. Indien deze eenvoudige princiepsbeslissingen zijn uitgevoerd, willen we gerust ook eens komen praten over ons programma. Op voorwaarde dat het integraal wordt uitgevoerd.

Wij zijn niet bang om onze verantwoordelijkheid te nemen. Integendeel! Maar we willen er wel ons hoofd bij houden. Dat laatste kan ik niet genoeg benadrukken. Ook bij onze achterban.”

VERTICAAL 1. Veteranen 2. Orgaan - Officiële ontwikkelingshulp (afk;) 3. Vlaams staatssecretaris - Duitse stad 4. Rondom het genoemde - Gewoon lager onderwijs 5. Tropische virusziekte - Vlaams loon 6. Alarmtoestel - Tijdperk 7. Onderscheidingsteken 8. Bungel - Oost-Vlaams dorp 9. Reeds - Maar één keer - Nederlandse waterloop 10. Sportster - Zijrivier van de Donau 11. Meisjesnaam - Met de bedoeling om 12. Nare - Binnensmonds zingen

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1131 VINDT U OP BLZ. 14

De grapjassen van het koninklijk huis van Saoedi-Arabië boden de zoon van de vermoorde journalist Khashoggi hun medeleven aan. Uiteraard werd dat aangenomen. Wie wil immers het risico lopen om uitgenodigd te worden naar één of andere instantie van das Reich von Saoud, zoals de ambassade in Istanboel...

Helder!

Volgt u ons even. In chocomousse zit room.

Room is een melkproduct. Melk is racistisch. Er loopt een duidelijke lijn van Ninove naar PETA.

Alarm!

De beroepsverontwaardigden mogen vanaf heden hun pijlen richten op Algerije. Daar is immers besloten om op de werkvloer zowel boerka als niqab te verbieden. Hoog tijd voor weer wat opiniestukken in de pers, kwestie van de edele borstklopperijsport te blijven beoefenen.

De verdomming vordert We hadden al het uur Nederlands dat wegviel in het katholiek onderwijs, maar opgevangen mocht worden in de vijf “vrij bepaalbare uren”. Nu vernemen we dat identiek hetzelfde gebeurt voor een uur Frans. Mag ook zo opgevangen worden. Of hoe “vrij bepaalbaar” een vorm van newsspeak wordt.

O zo eenvoudig Een Allahuïst die in Den Haag drie mensen neerstak en de befaamde kreet slaakte, had volgens zijn advocaat een religieuze psychose. Wij vragen derhalve de vrijspraak voor al wie ooit aan koppensnellerij heeft gedaan voor ISIS: die leden ongetwijfeld allemaal aan die ziekte.

Taalperikelen Catalaans wordt gesproken door een grotere groep mensen dan de taal van een aantal kleinere naties binnen de EU. Het is dan ook niet onbegrijpelijk dat de Catalanen vragen om hun taal als werktaal te erkennen in de Europese Unie. Maar daar steekt de Spaanse overheid al te graag een stokje voor. Ook de regerende socialisten, jawel.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

En maar vijzen Met de lage-emissiezones zetten de stedelijke overheden alhier een aantal mensen heel bewust zonder auto. Met de nieuw aangekondigde oorlog tegen houtkachels zullen nog meer mensen in de kou komen te staan.

Het wordt stilaan heel benepen.

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be