't Pallieterke van 3 januari 2019

75ste jaargang • nummer 01 • donderdag 3 januari 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Het Texas van Vlaanderen blijft top”

Lees op blz. 5

Hét ondernemersgebied van Vlaanderen is de westelijke provincie, ‘het Texas van Vlaanderen.’ De West-Vlamingen hebben een gezonde eigendunk en terecht. Karel Cambien prikt in een nieuw boek koppen en generaties van ondernemende West-Vlamingen aan mekaar. Uit de citaten rijst een West-Vlaanderen op waarop men nog jaren kan steunen.

Karel Cambien schrijft haast een halve eeuw over het ondernemerschap in Vlaanderen.

Rechter beslist: kalifaatgezinnen moeten worden opgehaald Lees het volledige interview met auteur Karel Cambien op blz. 11

Asielzoekers moeten binnenblijven

De Oostenrijkse regering plant een verplichte nachtelijke aanwezigheid van vluchtelingen en asielzoekers in de officiële opvangplaatsen. Een uitgewerkte regeling hierover zou snel worden opgenomen in de huishoudelijke reglementen van de opvangcentra, aldus vicepremier Heinz-Christian Strache (FPÖ).

Na een paar moordpartijen in wezigheidscontroles vanzelfspreSteyr en Innsbruck hadden Stra- kend. Asielzoekers moeten zich che en de FPÖ-fractievoorzitter nu al melden bij de portier telkens Johann Gudenus zich uitgesproken ze het opvangcentrum verlaten of voor dit nachtelijk uitgaansver- weer binnenkomen. De bedoeling bod. is het aantal gewelddaden, verIn beide gevallen worden na- krachtingen, nachtelijke rellen en melijk Afghaanse asielzoekers vechtpartijen, en excessief alcoverdacht van de zware criminele holgebruik tegen te gaan. feiten. De Oostenrijkse bondskanDit zal opnieuw voor het nodige selier Sebastian Kurz (ÖVP – chris- progressieve boegeroep zorgen. tendemocraten) had in eerste in- Want die regeling zal wel weer in stantie gesteld dat een wettelijke strijd zijn met dit of dat abstracte regeling hem niet mogelijk leek. mensenrecht! Het zal allicht weer De minister van Binnenlandse stigmatiserend zijn volgens een Zaken, Herbert Kickl (FPÖ), werkt bepaalde linkerzijde, want ‘onintussen aan een wettelijke rege- vriendelijk voor migranten’. Maar ling die een uitgaansverbod zou mag de veiligheid van onze dames voorzien tussen tien uur ’s avonds en van onze jonge vrouwen ook en zes uur ’s morgens. Met aan- nog iets kosten?

Een Brusselse kortgedingrechter besliste woensdag dat België alles moet doen om de vijf kinderen van twee Syriëstrijders naar België over te brengen. Niet alleen de kinderen, ook de moeders moeten teruggebracht worden, eist de rechter, ook al staat vast dat die lid zijn van een terroristische organisatie. Ze zijn daar trouwens voor veroordeeld.

Zelfs de kinderen van de grootste misdadigers moeten geholpen worden. Maar daar gaat het niet om. De minderjarigen bevinden zich niet in België en verschijnen ook niet aan de grens om beroep te doen op onze hulp. Wat de rechter wil, is dat de overheid een gevaarlijke missie in een oorlogsgebied gaat ondernemen om enkele kalifaatkinderen, samen met hun moeders, te gaan ophalen.

De zwarte weduwen Het gaat ook niet over de humanitaire argumenten die wel degelijk kunnen aangevoerd worden om de kinderen uit Syrië te halen. Het probleem is dat een rechter-dictator zich in de plaats stelt van de regering en het beleid gaat bepalen. Door deze inbreuk op de scheiding der machten maakt hij het onmogelijk rekening te houden met alle andere overwegingen die een democratisch verantwoordelijk bestuur wel moet maken, zoals de risico’s verbonden aan dergelijke operaties of de weerslag op de samenleving van de repatriëring van jihadistische gezinnen die vrijwillig zijn vertrokken en die hun virulente haat jegens onze samenleving meer dan duidelijk hebben gemaakt.

De Nederlandse inlichtingendienst AIDV wees erop, in een rapport vorige maand, dat niet alleen de IS-mannen een gevaar zijn. Ook de vrouwen worden in de strijd ingeschakeld en zijn bij hun terugkeer een magneet voor nieuwe rekruten. Kinderen van negen jaar krijgen reeds gevechtstraining en les in terrorismetechnieken. Jihad-expert Montasser AlDe’emeh waarschuwde voor de gevaren van geïndoctrineerde kinderen aan wie “de haat met de paplepel” wordt meegegeven.

Erger, de rechter eist ook dat we de terroristische moeders meenemen. Zijn argument luidt dat het onmenselijk is kinderen van hun ouders te scheiden. Is het de rechter ontgaan dat de kinderen precies in die penibele situatie zijn terechtgekomen door het fanatisme van hun ouders? En dat scheiding van hun ouders het beste is dat die kinde-

ren kan overkomen, en misschien zelfs de enige kans om hen uit de apocalyptische wereld van jihad en terreur te halen? De beslissing heeft deze keer enkel betrekking op kinderen en moeders - de vaders zijn vermoedelijk gesneuveld - maar dezelfde argumentatie kan uiteraard toegepast worden op levende vaders. Niets verhindert dat een volgende beslissing van een activistische rechter de overheid verplicht om ook de mannelijke Syriëstrijders te gaan ophalen en te verenigen met hun kinderen.

Child Focus Als België het vonnis niet binnen veertig dagen toepast, moet een dwangsom van 5.000 euro per dag betaald worden. Dit straffe resultaat werd behaald dankzij de pleidooien van topadvocaat Walter Damen.

Opmerkelijk toch, hoe terroristen en moordenaars steeds beroep kunnen doen op de elite van onze raadsmannen.

Het vonnis werd toegejuicht door Heidi de Pauw van Child Focus, de organisatie die destijds, in de nasleep van de affaire-Dutroux, door de overheid werd opgericht om vermiste kinderen terug te vinden.

De houding van Child Focus is een waarschuwing tegen die “onafhankelijke” instellingen die worden belast met een taak die eigenlijk de overheid toekomt. De organisatie wordt ruim voorzien van overheidsmiddelen, maar hoeft geen democratische verantwoording af te leggen en kan zich, wanneer ze relevantie zoekt of haar voorzitter een aura van morele superioriteit wil verschaffen, gerust permitteren tegen het algemeen belang en het democratisch gelegitimeerde beleid in te gaan.

Om zijn beslissing te rechtvaardigen, verwijst de rechter naar het Kinderrechtenverdrag en het onvermijdelijke Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM).

Eens te meer blijkt hoe internationale verplichtingen, aangegaan door de vorige politieke generatie en ongeremd uitgebreid door activistische rechtspraak, de democratie hebben vergrendeld. Voor wie u

ook stemt, rechters zullen bepalen welk beleid kan gevoerd worden.

Hoe “niet-verbindende” akkoorden verbinden Het is goed in dat verband even te herinneren aan de gevaren van het pact van Marrakesh en andere zogenaamd “niet-verbindende” internationale engagementen. Hoewel deze enkel “zacht recht” opleveren, kunnen ze wel degelijk gebruikt worden in de wildgroei van interpretaties van zeer dwingende normen. Eén van die normen waarnaar de kortgedingrechter in deze zaak expliciet heeft gerefereerd, is het beruchte artikel 3 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens.

Dat bevat een verbod op foltering, waar iedereen kan achterstaan en dat duidelijk genoeg is. Maar hetzelfde artikel vermeldt ook een verbod op “onmenselijke of vernederende behandeling. Wat is onmenselijke behandeling en wat niet? Dat kan u even goed beoordelen als een hoogopgeleide en ervaren rechter.

Door het Hof van Straatsburg is het al gebruikt om de uitzetting van een gewapende Somalische overvaller te verhinderen, omdat in zijn thuisland een burgeroorlog woedt.

België werd veroordeeld omdat het de terrorist Trabelsi had uitgeleverd aan de VS en dit voor hem had kunnen leiden tot een levenslange gevangenisstraf, wat volgens het Hof een onmenselijke straf is. Het Verenigd Koninkrijk werd verplicht om sociale voorzieningen te geven aan afgewezen asielzoekers.

Artikel 3 is een van de passe-partoutartikelen van het EVRM. Het kan toegepast worden op vrijwel alle politieke twistpunten, door zowel nationale als internationale rechterbanken. Hoe het wordt ingevuld, hangt af van referentiepunten zoals het pact van Marrakesh, dat met zijn zeer ideologische en eenzijdige opvattingen voortaan de leidraad zal zijn voor de mensenrechtenbenadering van migratie en asiel. De ruimte voor nationale democratieën om zelf nog een beleid te voeren krimpt steeds verder in.

JURGEN CEDER

2

Actueel

3 januari 2019

Ook een rechtse stem is een volwaardige stem Sinds eind december 2017 heeft Oostenrijk een rechtse regering, met een coalitie van ÖVP en FPÖ. De Standaard omschrijft de ÖVP als conservatief, en de FPÖ als rechtsconservatief.

In Italië is sinds 1 juni 2018 een regering aan de macht met de rechtse partij Lega als een van de coalitiepartners.

Sinds vorige week is er in Andalusië (de grootste regio in Spanje) een coalitie met 3 partijen: de PP, Ciudadanos en Vox. Deze laatste partij wordt omschreven als “extreemrechts” en kwam op 2 december jl uit het niets opduiken in het Andalusische parlement, van 0 ineens naar 12 zitjes.

Na 36 jaar kwam er in Andalusië een einde aan de macht van de socialistische partij die naar de oppositie verwezen werd.

In Frankrijk zijn er ondertussen in 11 gemeenten FN-burgemeesters aan de macht.

Op 1 januari 2019 legde Jair Bolsonaro de eed af als president van Brazilië, het grootste land van Zuid-Amerika. Bolsonaro wordt steevast door onze media omschreven als “extreemrechts”. In Hongarije en Zwitserland zitten radicaal-rechtse partijen mee aan de knoppen van de macht.

Wat hebben deze landen gemeen? Wel, er geldt geen cordon sanitaire en radicaalrechts mag mee in het bestuur zetelen. Wat een verschil met ons land dat waar het cordon sanitaire strikt wordt toegepast. Terwijl het cordon politiek gezien zelfs niet bestaat. Het cordon sanitaire was een protocol dat in november 1992 werd afgesproken om het Vlaams Blok uit te sluiten van de macht. Rechtstreekse aanleiding was het 70-puntenplan van Filip de Winter.

Ondertussen werd het Vlaams Blok ontbonden en ontstond het Vlaams Belang met een nieuw partijprogramma. Daarbij werd ook afstand genomen van dat omstreden 70-puntenplan.

In 2016 maakte de UGent een studie bij 3.500 leden van N-VA, CD&V, Open Vld, Groen en sp.a.

Uit die studie bleek dat bijna 80 procent van de N-VA-leden tegen het cordon sanitair was. Bij Open Vld bleek er ook een meerderheid van de leden tegen te zijn en bij CD&V ongeveer de helft.

Als je die cijfers vertaalt naar de stemgerechtigden in Vlaanderen en de krachtverhoudingen van de partijen in rekening brengt, dan kun je niet anders besluiten dan dat een grote meerderheid van de bevolking tegen het cordon sanitaire is.

Alleen willen onze “democratische” (sic) politici dat niet inzien. Vandaag voelt 40 procent van de bevolking zich uitgesloten in Ninove. Wat vandaag in Ninove kan, is morgen of overmorgen ook mogelijk in gans Vlaanderen. Kijk naar Italië, Oostenrijk, Brazilië,…

Wat heb ik medelijden met alle zogenaamde ‘verbinders’ die ondertussen wel stelstelmatig 10 à 15 procent (ooit 24 %) van de bevolking monddood maken. Ooit komt de weerbots.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

‘Black Axe’ neemt Zuid-Italië over

Piazza Garibaldi, het centrale plein aan het treinstation in Napels, is gekend door iedereen die de Zuid-Italiaanse stad bezocht heeft. Daar eindigt Europa, want al enkele jaren is de zone rond het station en het plein ingenomen door ‘Black Axe’, een criminele organisatie afkomstig uit Afrika.

Naast de maffiaorganisaties Cosa Nostra, Ndrangheta, Camorra en Sacra Corona Unita is dit de vijfde criminele organisatie in Italië. Mét stevige groeicijfers, want Black Axe beperkt zich al lang niet meer tot Zuid-Italië, maar heeft Noord-Italië ontdekt en zou intussen ook al in Duitsland actief zijn.

De Afrikaanse maffia controleert intussen de drug-, prostitutie- en bedelaarsscène in meerdere Italiaanse steden. De lokale maffiaorganisaties ruimen vrijwillig plaats – tegen betaling soms van de ‘Pizzo’, de maffiabelasting – en als dat vrijwillig plaatsmaken niet lukt, dan schopt Black Axe de Italiaanse crimineeltjes met geweld buiten.

Black Axe wordt gevaarlijk, want met de aanhoudende Afrikaanse migratie, én vooral via de illegale migratie, komen steeds nieuwe rekruten binnen en worden nieuwe afzetmarkten aangeboord. Toeristen in grote Italiaanse steden als Rome, Milaan en Napels zijn al geconfronteerd geweest met ronduit agressieve en opdringerige benaderingen door jonge Afrikaanse ‘handelaars’ van prullaria.

Black Movement Black Axe ontstond als afsplitsing van de Black Movement of Africa, een radicale studentenbeweging in de Zuid-Nigeriaanse stad Benin City. De organisatie ontwikkelde zich zeer snel tot de grootste maffiabende op het Afrikaanse continent en heeft in Italië de traditionele maffia intussen naar de achtergrond

verdrongen. De zaak is hiermee niet ten einde. Black Axe begint steeds meer transnationaal te werken. De ‘corebusiness’ van die criminele organisatie? Drughandel, prostitutie en daarmee samenhangend mensensmokkel. Black Axe lokt jonge vrouwen met beloftes van ‘gemakkelijk geld’ en een beter leven naar Italië, waar ze in de prostitutie terechtkomen. Soms schiet de organisatie de reiskosten voor, waardoor die jonge Afrikaanse vrouwen helemaal in het netwerk van Black Axe gevangen zitten.

Europese toekomst?

Onze collega’s van het Duitse weekblad Junge Freiheit wilden aan den lijve ondervinden hoe die Afrikaanse migratie zich ontwikkelt, en ging op onderzoek in Castel Volturno, ooit een mondaine kustplaats op vijfenveertig kilometer van Napels.

De laatste jaren geraakte het stadje in verval, met veel leegstaande huizen omdat Italiaanse gezinnen elders hun heil moesten gaan zoeken. In de plaats kwamen Afrikanen de leegstaande huizen ‘in bezit nemen’. Resultaat: van de 30.000 inwoners van Castel Volturno zijn er vandaag 20.000 Afrikanen. Autochtone inwoners klagen over een lange reeks van gewelddaden, criminaliteit en drughandel.

Het begint al met de lijnbus van Castel Volturno naar Napels. Toeristen staan te wachten tussen een groep van minstens honderd Afrikanen. Wanneer de bus aankomt, is het één getrek en geduw, en er

worden aardig wat klappen uitgedeeld, want iedereen wil op de bus.

De buschauffeur zet voor de paar autochtonen de busdeur vooraan enkele tellen open, zodat die binnen kunnen. Wanneer de toeristen hun buskaartje tonen, zegt de buschauffeur vol ongeloof: “Wat doet u nu? Maakt u een grapje? Op deze bus betaalt nooit iemand voor een ticket.”

Ergens halverwege ontstaat tumult achteraan op de bus. De buschauffeur wordt gedwongen halt te houden en de deuren te openen.

Een man wordt hardhandig en met slagen buitengesmeten. De chauffeur zegt: “Dat was een homoseksueel. De medereizigers wilden hem niet langer op de bus.”

Europese waarden?

Castel Volturno is een omgeving waar onze Europese waarden verdwijnen, waar de wetten van het ontvangstland absoluut van geen tel meer zijn. Criminele bendes als Black Axe maken in stadjes als Castel Volturno het mooie weer en zij delen er de lakens uit, niet de politie, niet justitie.

Het gaat niet om geïsoleerde voorvallen. De Castel Volturno’s rukken op. Niet alleen in Italië, maar ook in Spanje, Frankrijk en noem maar op. Vraag het maar aan de inwoners van de stad Ferrara in de Noord-Italiaanse Povlakte, waar deze zomer dagenlang een bloedige machtsstrijd woedde tussen Afrikaanse straatbendes. De stad was eventjes oorlogsgebied.

PVN

ECONOMISCHE ZAKEN

De schande van het afgevoerde Fortisproces Dat de toplui en bestuurders die verantwoordelijk zijn voor de ondergang van Fortis een proces ontlopen, zorgt terecht voor veel verontwaardiging. Het versterkt het beeld dat sjoemelende bankiers onaantastbaar zijn.

Met dit nummer starten we de 75ste jaargang van weekblad ‘t Pallieterke. Namens al mijn medewerkers wens ik u, beste lezer en lezeres, een gezond en gelukkig 2019.

Wij beloven u ook komend jaar elke week te voorzien van boeiende lectuur. Het wordt een spannend jaar met nog spannender verkiezingen. « Let the beast go ! » KARL VAN CAMP

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

“Ga niet naar Brussel. De bankiers daar zijn bandieten.” Maurice Lippens had in zijn jonge jaren beter naar zijn vader geluisterd en zich beziggehouden met vastgoed, bossen en jacht. In de periode 20072008 haalde hoogmoed de overhand bij deze ‘captain of industry’, toen Fortis het Nederlandse ABN Amro ging overnemen.

Lippens als voorzitter, Jean-Paul Votron als CEO en Herman Verwilst plus enkele andere toplui zouden beleggers misleid hebben en de zaken te positief hebben voorgesteld om hen zo te doen meestappen in een kapitaalverhoging die de aankoop van ABN Amro mogelijk zou maken. De gevolgen zijn bekend.

De Fortistop overspeelde zijn hand.

Toen in de herfst van 2008 de financiële crisis in alle hevigheid losbarstte, bleek Fortis een reus op lemen voeten en stortte de bank in.

Aandeel voor de goede huisvader Lippens verdween uit de openbaarheid. Hij trok zich terug in Knokke, waar hij zich onledig hield met het lezen van Kuifje-stripverhalen. Ondertussen schoten de aandeelhouders in actie. Zowel via algemene vergaderingen als via het kanaal van gerechtelijke klachten wilden de aandeelhouders verhaal halen bij de top. Niet vergeten dat Fortis, als opvolger van de Generale Bank, lange tijd het profiel van goede huisvader had. Er werd jaarlijks een dividend uitgekeerd en voor veel aandeelhouders was dat een

deel van hun pensioen. Dat geld viel plots weg.

Belangrijker was dat het federaal parket een onderzoek startte. Het wou nagaan of valse stukken werden gebruik in de jaarrekeningen en in de prospectus om beleggers te lokken. Dat zou moeten aantonen dat de beleggers waren opgelicht.

En jawel, in de lente van 2018 besloot het Brussels parket ex-Fortisvoorzitter Maurice Lippens, JeanPaul Votron, Herman Verwilst en nog vier andere toplui te vervolgen.

Maar nu stelt het parket dat de strafzaak tegen de voormalige bankiers niet verder zal worden afgehandeld. Er komt gewoon geen proces. Reden zou zijn dat er te weinig aanwijsbare redenen blijken te zijn voor opzettelijke desinformatie. Een andere uitleg is dat de feiten na tien jaar bijna verjaard zijn.

Klassenjustitie?

Een uitleg die verontwaardiging veroorzaakte. En terecht. In IJsland, waar de crisis weliswaar zwaarder toesloeg, werden bankiers onder applaus achter de tralies geworpen.

De indruk ontstaat dat kleine financiële en fiscale vergrijpen onmiddellijk bestraft worden en dat de grote vissen de dans ontspringen.

Klassenjustitie dus.

Is dat waar? Klassenjustitie is wellicht een te zwaar woord, maar feit is dat de voormalige bankiers de zaak zeer lang hebben kunnen rekken, waardoor verjaring in het verschiet lag. Het is een signaal naar sjoemelende verantwoordelijken van

financiële instellingen of kapitaalkrachtige ondernemers: betaal je advocaten goed zodat de zaak lang, ja zelfs zeer lang aansleept. Echter, een gewone burger heeft niet de financiële middelen om zolang te procederen.

Een tweede element is dat justitie zwaar in gebreke blijft. Een gevolg van onvoldoende investeringen in het departement. Niet de schuld van ‘rechts’, dat overal wil besparen zoals sommigen al eens beweren. Wel van de linkerzijde. Een voorbeeld?

Ten tijde van paars heeft minister van Justitie Laurette Onkelinx (PS) ervoor gezorgd dat justitie en gerecht minder goed werkten, wat ervoor moest zorgen dat een efficiënt repressief beleid zeer moeilijk werd. Absurd, maar zo was het wel.

Het is jammer dat er geen proces komt, omdat zo duidelijk zou worden wat de bankiers in de aanloop naar de financiële crisis dreef. Was het hebzucht?

Was het onvermogen? Een gebrekkige kennis van de financiële spitstechnologie die er onder andere voor zorgde dat het risico op wanbetaling van Amerikaanse hypotheken op Europese banken werd afgewimpeld? Een risicovol financieel bankmodel is geen misdrijf, maar een publieke getuigenis voor een rechtbank kan op zijn minst ervoor zorgen dat lessen kunnen worden getrokken uit het verleden. En een veroordeling zou een waarschuwing zijn voor toekomstige sjoemelende bankiers.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

3 januari 2019

De vrouwen hebben ervoor gekozen

3

Beeld van de week

Het probleem van columnisten is dat we onze ideeën delen en meningen geven, dat we bijval of hoon krijgen, maar dat we aan het einde van de dag niets hebben bijgedragen aan daadwerkelijke verandering van politieke zaken die van wezenlijk belang zijn.

Veel columnisten leven voor de bijval van hun lezers; ikzelf word vooral verdrietig van bijval. Want als mijn visie door zovelen gedeeld wordt behalve door politici die de macht hebben om verandering te bewerkstelligen, word niet alleen ik in de steek gelaten, maar met mij zoveel meer burgers.

Aan het begin van mijn columnistencarrière was ik verbaasd over de bijval; het gaf me kracht en plezier. Inmiddels zijn we vijftien jaar verder en baart de bijval me zorgen. Het kritisch punt is nabij: burgers kunnen niet eeuwig door hun regering genegeerd worden. Hun zorg kan niet eeuwig weggehoond worden. En hun portemonnees kunnen ook niet eeuwig omgekiept worden.

Een kind ziet dat zo’n beetje álles anders moet, van klimaatmaatregelen (die niets gaan oplossen, geen zin hebben en alleen maar geld kosten), via de invloed van de Europese Unie (die legale instroom van buitenlandse goedkope arbeidskrachten mogelijk maakt en onze spaarpotten voor sociale voorzieningen laat delen met mensen die er niets aan hebben bijgedragen), tot kansloze migratiepolitiek waardoor geen vluchtelingen, maar gelukzoekers onze leefomgeving, cultuur en samenleving komen ontwrichten.

Mijn tegenstanders honen alles wat ik schrijf weg; anno 2018 en 2019 ben je immers al een racist als je bananen lekker vindt. Om over drop nog maar te zwijgen; gelukkig bestaan er ook witte varianten van – al zijn die niet te vreten.

Toekomst De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik datgene wat mij opwindt vrijwel niet meer lees. Mijn bloed begint te koken over zoveel domheid als politici wordt toegestaan hun kinderen en kleinkinderen te tonen, zonder dat ze ooit denken aan de toekomst van hun land. We kunnen het wel over de toekomst van onze beschaving en cultuur hebben, maar die begrippen blijken in praktijk niet bevattelijk te zijn voor (domme) politici en makkelijk om te negeren. Het nieuws van de dag mag niemand verbazen: een Brusselse rechter bepaalt dat twee Belgische IS-vrouwen en hun kinderen teruggehaald moeten worden uit een Syrisch-Koerdisch vluchtelingenkamp. Juridisch schijnt dat verklaarbaar te zijn. De vraag is of de samenleving erbij gebaat is. Ongetwijfeld zijn er Belgen (en Nederlanders ook) die vinden dat dat het geval is. De massa zal echter intuïtief oordelen van niet. Nu heeft intuïtie geen rechtsgeldige basis, maar is het niet ook de taak van een rechter om te kijken naar wat wetgeving beoogt? En zonder de Belgische wetgeving bestudeerd te hebben, durf ik te stellen dat élke wetgeving een veilige samenleving voor ogen heeft. Hoe past de terugkeer van vrouwen, die voor IS hebben gekozen, daarin? Over de terugkeer van mannen wil ik het niet eens hebben. En toch voor alle duidelijkheid misschien maar wél: de terugkeer van mannen en vrouwen, die voor IS hebben gekozen, past ook niet in een veilige samen-

leving. Ongeacht wat de rechter stelt. Zou zo’n rechter die IS vrouwen opnemen in zijn tuinhuis? Dicht bij zijn gezin? De vraag stellen is ze beantwoorden.

Zwakzinnig De vrouwen die naar het kalifaat zijn afgereisd, moeten wel zwakzinnig zijn. Anders laat je je niet indoctrineren door mannen om huis en haard te verlaten naar een omgeving waar je geen vrijheid hebt, waar oorlog woedt en waar onthoofdingen en vrouwenonderdrukking de normaalste zaak van de wereld zijn. Als samenleving hoor je blij te zijn om verlost te zijn van dergelijke domme subjecten. Dat die wichten vervolgens terugkeren en in Europa bevallen, om daarna wederom terug te reizen naar een oorlogsomgeving waar hun mannen allang zijn omgekomen, bewijst alleen maar dat ze écht zwakzinnig zijn. Zeker als je bedenkt dat ze vervolgens met andere mannen trouwen om nog meer kinderen te baren. En als trouwen en baren een variant op schoenen kopen wordt, weet elke burger intuïtief dat die vrouwen niet deugen. Als het rechtssysteem daar geen rekening mee houdt, hoort een rechter dat wél te doen. Die vrouwen horen dáár. Ze hebben ervoor gekozen om hun vrijheid op te geven, ze hebben hun vanzelfsprekende verwachting van een gezond leven voor zichzelf en hun kinderen verkwanseld omdat ze voor IS kozen. Niet eenmaal, maar tweemaal. De joker die het leven aan hen uitdeelde, hebben ze al gebruikt. Ik durf te wedden dat élke lezer van dit stuk het met mij eens is.

Pijnlijk.

Frustrerend.

Doelloos.

Wij zijn overgeleverd aan een systeem dat aangestuurd wordt door mensen die zichzelf hoger achten dan wij. Dat is op zich al bedenkelijk, maar het wordt pas écht gevaarlijk wanneer deze mensen zich moreel zo superieur achten, dat ze niet erkennen dat vrijheid een recht is dat verdedigd moet worden. Vandaag de dag ondermijnen niet alleen vrouwen en mannen van IS onze vrijheid, maar ook rechters en politici. Ik weet niet wat ik daar als columnist nog meer tegen kan inbrengen?

EBRU UMAR

Nieuw bewijs van asielbedrog

Strop voor AfD

Volgens de politiek correct propaganda komen moslims en Afrikanen bij honderdduizenden naar Europa omdat zij zo gruwelijk vervolgd worden. Die leugen werd al snel doorprikt door de duizenden “vluchtelingen” die vanuit westerse landen doodleuk op vakantie gingen naar hun thuisland, waarschijnlijk omdat ze heimwee hadden naar de folteringen en massamoorden waarvoor zij zogezegd waren gevlucht. Nu is die propaganda opnieuw ontmaskerd door de ontdekking dat Somalische ouders in Noorwegen hun kinderen dikwijls naar school sturen… in Somalië.

Zij vrezen dat die kinderen anders te “westers” zullen worden. Zelf zijn zij zogezegd gevlucht omdat het in Somalië te gevaarlijk was.

Maar voor hun kinderen vinden ze de risico’s duidelijk niet zo groot. Wat houdt de Noren nog tegen om die bedriegers onmiddellijk op een vliegtuig naar huis te zetten?

Een nieuwe Syrische wet (zie ook Buitenlands Spervuur blz.8) heeft gevolgen tot in Europa en de VS. Het is vooral een streep door de rekening van de Duitse oppositiepartij AfD, dat had gehoopt dat het einde van de Syrische burgeroorlog zou kunnen leiden tot de repatriëring van een flink deel van de Syrische “vluchtelingen” (zie het vraaggesprek in het vorige ‘t Pallieterke). Die kans is niet helemaal verkeken. Maar zonder de medewerking van de Syrische regering zal dat heel, heel moeilijk worden. Voorlopig is geen enkel westers land in staat de Syriërs onder druk te zetten.

Al zou het natuurlijk niet de eerste keer zijn dat Arabische dictators toegevingen doen in ruil voor enkele miljarden euro’s aan financiële steun. Men mag daarop hopen. Maar men moet er niet op rekenen.

BRIEFJE AAN KRIS PEETERS

Karikatuur van zichzelf Mijnheer de aftochtblazer, Er was een tijd dat gij Unizo-topman waart en nadien zelfs Vlaams minister-president. Het waren schone tijden, want zowat iedereen respecteerde u en gij behoorde tot een nieuwe generatie van topklaspolitici. Dat gij zelfs niet eens verkozen werdt in 2004, maar toch meteen als Vlaams minister gevraagd werdt, vond niemand erg, want gij waart ‘buiten categorie’ en een man met een brede en vernieuwde kijk op de dingen. Op Vlaams niveau hadt gij de boel snel in de hand en gij werdt zelfs twee keer minister-president. Gij waart de machtigste en meest gerespecteerde politicus in Vlaanderen.

Met een glimlach, ongekunstelde wijsheid en groot gemak bespeelde gij de media en gingt gij met iedereen het debat aan. Tot uw partij en gijzelf in 2014 uw hand overspeelden en de afgang begon.

Op 25 mei 2014 werd de N-VA de grootste partij in Vlaanderen, maar ook in België. Uw partij was haar historisch leiderschap in Vlaanderen kwijt en ook in België was het alle hens aan dek om de meubelen te redden. Dus verkaste gij naar het federale niveau, waar gij – gelet op uw ervaring en uw prestige – openlijk kandideerde om premier te worden. Maar… de koek moest verdeeld worden en omdat de actieradius van CD&V erg gekrompen was en N-VA u liever niet als de meest prominente Vlaamse politicus in België wilde zien, moest uw partij kiezen voor u of de aanduiding van een eurocommissaris. Het werd dat laatste en uw gesjeesde partijvoorzitter Marianne Thyssen werd beloond voor bewezen diensten met een riante uitgroeibaan om ‘u’ tegen te zeggen.

U restte het vicepremierschap onder Michel en de post van minister van Werk.

Vanaf dag één bleek dat die rol u niet paste en niet goed zat. Gij moest de tweede viool spelen en dat ging u gewoon niet goed af. Bovendien moest gij uw boezemvijanden van de N-VA trotseren, wat u deed terugplooien in de rol van afremmer en lastigaard in de Belgische regering en daarbuiten. De ene aanvaring met N-VA na de andere volgden elkaar op. Gij raakte verzuurd en chagrijnig en gij gingt schieten op al wat bewoog. De vrolijke Frans werd de saaie Piet…

En dan kwamen de gemeenteraadsverkiezingen. Gij antwoordde meteen op de wenk van uw nationaal opperhoofd om u te gaan meten met uw ex-kartelvriend De Wever. Gij wierpt u op als kandidaat-burgemeester, maar in alle stilte was de hoop groot om ‘Johnny Walker’ Van Peel te gaan opvolgen als schepen van de haven. Gij verhuisde pro forma van Puurs naar de Koekenstad, waar gij om te tonen dat gij er ook echt woonde, in uw kostuum de vuilbakken gingt buitenzetten. De Wever noemde u ‘de passant’ en de ‘transmigrant’. Gij werdt uitgelachen waar gij bijstondt en gij schoot de ene kemel na de andere bij de lijstvorming. De perceptie van uw neerstrijken in Antwerpen was bij heel de bevolking negatief en gij voelde dat zeer goed aan. Het was u aan te zien dat gij nog voor de verkiezingen wist dat het kalf verdronken was.

Niet alleen tuimelde uw partij daarna in oktober van vijf naar drie zetels, ze werd bovendien na decennia uit de meerderheid gebonjourd.

Daar stondt gij dan met lege handen en uitgeblust te grienen.

Ondertussen had Wouter Beke al een reddingsboei toegeworpen: gij moogt de Europese lijst trekken in mei. Een mooie en lucratieve exit, want een federaal of Vlaams ministerschap zit er niet meer in. In dat perspectief wierpt gij dezer dagen ook nog de Antwerpse handdoek definitief in de ring met de mededeling dat gij niet gaat zetelen in de gemeenteraad, maar dat gij alles in handen van de jeugd legt. Dat klinkt ontroerend goed, maar zoudt gij een mooi schepenambt ook overgedragen hebben aan jongeren?

Ik denk het niet. En uw Europese zetel zeker ook niet, ook al zou er na de Ivo Beletten en de Marianne Thyssens van deze wereld best wat jong bloed in de plaats komen. Heel uw ‘verjongingsstrategie’ is dan ook een leugen en gezichtsbedrog. Het is het rookgordijn waarachter gij uw weinig roemrijke aftocht probeert te camoufleren. Er is deze keer wel een voordeel: gij moet niet verhuizen, want gij woont al in Europa… En dus moogt ge de vuilbakken aan uw appartement in ’t stad blijven buitenzetten. Of in Puurs. Of in allebei.

Van minister-president tot wegvluchtend gemeenteraadslid. Van politieke klasbak tot ongeloofwaardige en bespotte neuzelaar. In enkele jaren tijd zijt gij er op een unieke wijze in geslaagd een karikatuur te worden van uzelf, mede dank zij de briljante inzichten en zetten van uw partijstrateeg en brandjesblusser-pyromaan Beke uit Leopoldsburg. Het kan verkeren…

4

Dossier

3 januari 2019

Leopolds Congo-Vrijstaat (1885-1908) (3): de rekening Twee onderwerpen domineren iedere discussie over Leopolds Congo.

Hoeveel slachtoffers vielen er en hoeveel duiten stak de koning in zijn zak?

Onderbouwde gok Het antwoord op de eerste vraag is gemakkelijk. We weten het niet zeker en we zullen het nooit zeker weten. Dit stuk is een onderbouwde gok. Wanneer Stanley Congo exploreert voor koning Leopold II, telt hij 42 miljoen inwoners. Hij telt gewoon het aantal mensen dat hij bij een van zijn haltes aan de Congostroom ziet en dat getal vermenigvuldigt hij met het aantal vierkante kilometers van Congo, een oppervlakte die hij hoger inschat dan ze is. Nonsens natuurlijk, want van heinde en ver stromen mensen naar de Congostroom om die rare snuiter te zien.

Daarenboven wonen langs een rivier altijd meer mensen dan in het binnenland. Het aantal Congolezen wordt later bijgesteld naar 27 miljoen, maar nog altijd overschat om het land interessant te maken voor investeerders. Hoeveel mensen wonen er dan werkelijk? Dat hangt deels van het huidige standpunt af. De deugdmensen overdrijven graag het aantal bewoners, want dan kunnen ze het aantal slachtoffers ook talrijker maken. Een bekend voorbeeld is dat van de Amerikaan Adam Hochschild. Je moet in de VS niet aankomen met een paar miljoen slachtoffers, want overal wordt het aantal Joodse slachtoffers van de Shoah erin gehamerd, 6 miljoen. Er zijn meer doden nodig om indruk te maken op de Amerikanen, en vandaar de bekende tien miljoen slachtoffers van Leopolds hebzucht.

Vijf miljoen ontbrekende inwoners Hoeveel inwoners Congo in 1885 telt, is onbekend. Terwijl Leopold Congo laat veroveren, tonen de Britten zich bereid de kedive van Egypte te ‘helpen’ met zijn financies. Naast iedere Egyptische minister of hoge ambtenaar zit een Brit die het laatste woord heeft. De Britten zijn de eersten die de bevolking van Egypte tellen. Het land heeft twee grote steden: Caïro (500.000 inwoners) en Alexandrië (400.000 inwoners).

De Britten komen niet verder dan drie miljoen inwoners. Congo had veel nederzettingen, maar geen enkele stad en zou niettemin een negenmaal grotere bevolking gehad hebben? Dat lijkt me onwaarschijnlijk. In tegenstelling tot Egypte is Congo volledig onderontwikkeld en de Congolezen lijden aan tropische ziektes. De beruchte slaapziekte verspreidt zich vanaf 1860 zeer vlug. Die roeit al veel mensen uit voor de conquistadores van Leopold arriveren. In het oosten en het zuiden komen veel Congolezen in aanraking met de gearabiseerde Swahili-slavenhandelaars uit het oosten van Afrika, die hen de griep, difterie, de mazelen en roodvonk plus venerische ziektes bezorgen, waartegen hun immuniteitssysteem niet bestand is.

In het westen, langs de evenaar en in Kasai verschijnen ten slotte Leopolds Europeanen met dezelfde ziektes onder de leden. Ook de legerkolonnes laten overal een spoor van misère achter, wegens geweldpleging, ziektes van West-Afrikaanse immune soldaten, inbeslagnames van voedsel, enzovoort.

Verder is er het geweld van de dienaars van de koning en de grote concessionarissen om rubber, ivoor en andere verkoopbare zaken te vergaren. Maar die ambtenaren, dat zijn nauwelijks een paar duizend Europeanen.

Die kunnen geen miljoenen mensen vermoorden in een land zonder wegen, waar iedereen hen soms al op grote afstand hoort naderen, zodat men - zoals nog altijd gebeurt - wegvlucht in het oerwoud. We weten dat bij de aanleg van de spoorweg tussen Matadi en Leopoldstad tien keer meer Europeanen (in verhouding tot hun aantal) sterven dan Congolezen. In het boek bij mijn toenmalige televisiereeks “Als een wereld zo groot waar uw vlag staat geplant” noem ik in 1986 het getal van vier à vijf miljoen; achteraf ge-

zien een vrij goede gok, al zat ik fout met de stelling dat dit allemaal slachtoffers van Leopold waren. Tijdens de grote tentoonstelling in het Afrikamuseum in 2005 raamt Jean-Luc Velutte, de belangrijkste koloniale historicus, het aantal slachtoffers op 20 procent van de bevolking. Onder het gekrijs van de correcten trekt hij dat cijfer later terug. Eerst in 1924 is de Congolese bevolking geteld: ongeveer 10 miljoen mensen. Sommige dienaren van Leopold hebben vroeger verklaard dat in hun streek de bevolking met de helft is gedaald, dus stellen nogal wat ‘specialisten’ dat er dan in totaal ook 10 miljoen slachtoffers geweest zijn. De bekende historicus en antropoloog Jan Vansina gebruikt lang dat cijfer, maar na research bij één Congolees volk besluit hij dat het aantal inwoners juist stijgt tijdens de leopoldiaanse tijd, tot ziektes vanaf 1900 het inwonersaantal met 25 procent reduceren. Recent gaan historici als Pierre-Luc Plasman uit van een bevolking van vijftien miljoen mensen bij het begin van Leopolds kolonisatie. Op dat ogenblik daalt in Congo, evenals in de rest van Afrika, de bevolking al een kwarteeuw. In 1924 ontbreken dus vijf miljoen mensen door een veelvoud van factoren: inheemse ziektes, grotere onvruchtbaarheid van de vrouwen, slavernij en het geweld door de uitbuiting van Europese en Oost-Afrikaanse veroveraars. Niemand kan met enige zekerheid een onderling percentage vaststellen, maar die vijf miljoen ontbrekende inwoners werden dus niet allemaal letterlijk vermoord.

Veel verdiend, en toch minder dan verwacht Wat heeft Leopold aan zijn Congo verdiend? Veel, maar toch veel minder dan men zou verwachten. Natuurlijk blijft het wat koffiedik kijken, want Leopold mengt opzettelijk alle informatie over zijn dotatie, zijn leningen, zijn belastinginkomsten in Congo en zijn loterijen door elkaar. In zijn recent verschenen boek “Léopold II, potentat congolais” poneert Pierre-Luc Plasman dat de koning ongeveer 25 miljoen frank van zijn persoonlijk fortuin in Congo-Vrijstaat heeft gestopt. Omgerekend is dat vandaag ongeveer 150 miljoen euro. Dat lijkt weinig volgens onze begrippen, maar in die tijd is dat een enorm bedrag, want de koning heeft nauwelijks 1.200 onderbetaalde Europeanen in dienst om de Vrijstaat te veroveren en te beheren. Leopold bezuinigt jarenlang op zijn kleding, op zijn maaltijden, op zijn meubelen om de Congolese put te vullen. Hij wil op zeker ogenblik zelfs een restaurant openen, in het park van Laken. Met de rubberoogsten arriveert het fortuin. Volgens Plasman strijkt de koning uiteindelijk ongeveer 90 miljoen frank op, 500 miljoen euro nu. Een groot deel van dat geld gaat naar de bouwwerken die vandaag als een molensteen rond de nek van de federale staat hangen: het Justitiepaleis in Brussel, de koninklijke serres, het Afrikamuseum, het stulpje in Laken, de gaanderijen in Oostende, het Chinees en het Japans paviljoen, de triomfboog in het Jubelpark... Met zijn inkomsten speculeert Leopold ook in Chinese aandelen, en koppig probeert hij en met veel verlies toch een stuk van Zuid-Soedan aan te hechten.

Natuurlijk verwent hij zichzelf tijdens zijn beruchte uitstapjes naar Londen en Parijs. Zijn 48 jaar jongere minnares Blanche Delacroix en haar twee kinderen krijgen miljoenen.

Vlak voor zijn dood in 1908 heeft Leopold nog een vuiligheidje in petto. Hij heeft een fortuin van ongeveer 250 miljoen euro in een Duitse stichting verborgen om zowel de staat als zijn drie dochters te onterven. De staat, die Congo inmiddels heeft overgenomen, stelt dat dat geld afkomstig is uit de kolonie, en slaagt erin de som binnen te rijven.

JAN NECKERS

De aanval op Mersel-Kébir op 3 juli 1940 Een donkere bladzijde in de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog is ongetwijfeld de aanval op 3 juli 1940 bij Mers-el-Kébir, aan de kust van Algerije. Een eenheid van de Britse Royal Navy vernietigde een groot deel van de Franse vloot waarbij 1.297 mannen omkwamen.

Frankrijk had gecapituleerd voor de Duitsers op 22 juni 1940 en dat was in de historische treinwagon in Compiègne bezegeld.

Winston Churchill was bang dat zijn oude bondgenoot na de wapenstilstand met de Duitsers zijn marine zou overdragen aan de Duitsers, ook al had de Franse admiraal François Darlan verzekerd dat de vloot niet in Duitse handen zou terechtkomen. Churchill ging niet voort op die woorden en wilde koste wat kost met zekerheid bereiken dat de Franse oorlogsschepen nooit in handen van de Duitsers zouden vallen. De Franse vloot was na de Engelse immers de sterkste op de Noordzee en in de Atlantische Oceaan.

De Franse vloot was zeer verspreid. Een deel van de schepen lag in havens in Frankrijk, andere schepen waren ontsnapt. Vooral naar havens in Groot-Brittannië, zoals Plymouth en Portsmouth, en Alexandrië in Egypte. Het grootste deel van de Franse vloot lag echter in de Algerijnse haven van Mers-el-Kébir.

Daar lagen de oude slagschepen Provence en Bretagne, de moderne slagkruisers Dunkerque en Strasbourg, de watervliegtuigtender Commandant Teste en zes torpedobootjagers.

Admiraal Marcel-Bruno Gensoul voerde er het bevel over.

Ultimatum en vernietiging Groot-Brittannië deed in een dringend ultimatum drie voorstellen aan Frankrijk in wat zij de ‘Operatie Catapult’ noemden: ofwel sloot de vloot in Mers-el-Kébir zich aan bij de Britse marine, ofwel voer ze onder Brits bevel naar een Britse haven, ofwel voer ze onder Brits bevel naar Franse havens in West-Indië om daar de schepen tot na de oorlog in veiligheid te brengen. Indien men geen enkele van die pistes zou volgen, zouden de schepen door de eigen bemanning tot zinken gebracht moeten worden. Nog voor de onderhandelingen, die vrij stroef verliepen, waren afgelopen, dropten de Britten vanuit de lucht magnetische mijnen in de zee, zodat de Fransen al zeker de haven niet meer uit konden. In de Britse havens werden de Franse schepen in de nacht van 3 juli gewoon overgenomen, ondanks protest van de bemanningsleden.

In de namiddag van dezelfde dag, om 16u56, openden de Britten op bevel van Churchill het vuur op de vloot in Mers-el Kébir. De Bretagne explodeerde en zonk, met maar liefst 977 mannen aan boord. Na dertig salvo’s stopten de Fransen met terugschieten. Ondertussen verlegden de Britten hun koers om te voorkomen dat de Franse kustbatterijen konden vuren. De Provence, de Dunkerque en de torpedobootjager Magador werden door de eigen bemanning beschadigd en aan de grond gelopen. De Strasbourg kon met vier torpedojagers uit de geblokkeerde haven ontsnappen, maar op open zee werden ze bestookt door Britse torpedobommenwerpers van het type Fairey Swordfish, trage tweedekkers. Twee vliegtuigen gingen daarbij verloren.

Om 17u.15 werden de bombardementen stopgezet. 1.297 Franse zeelieden kwamen

om en er vielen 350 gewonden.

In die nacht voerden Franse bommenwerpers nog een vergeldingsactie uit tegen de Britse vloot in Gibraltar, zonder veel effect. Op 4 juli wist de Britse onderzeeër HMS Pandora de Franse kanonneerboot Rigault de Genouilly, die uit Oran kwam, tot zinken te brengen.

Omdat de Britten geloofden dat de beschadigingen aan de Dunkerque en de Provence niet ernstig waren, voerden Swordfish-vliegtuigen in de ochtend van 6 juli vanaf de HMS Ark Royal een aanval uit op Mers-el-Kébir. Een torpedo raakte de patrouilleboot Terre-Neuve die gemeerd was naast de Dunkerque. Terre-Neuve zonk snel en zijn lading dieptebommen veroorzaakte een grote explosie, waardoor de Dunkerque zwaar beschadigd raakte.

Beschaamd Het lag voor de hand dat de relaties tussen Groot-Brittannië en Frankrijk voor lange tijd verzuurd waren. Duizenden vrouwen en kinderen uit (Brits) Gibraltar, die naar Frans-Marokko waren geëvacueerd, werden als wraak met geweld verdreven en gedwongen op overvolle en vieze transportschepen te stappen met achterlating van bijna al hun bezittingen.

De Britse admiraal Somerville was niet enthousiast over de actie in Mers-el-Kébir en noemde wat was voorgevallen “the biggest political blunder of modern times and will rouse the whole world against us… We all feel thoroughly ashamed”.

Grafschennis De omgekomen Franse zeelui werden onder rijen kruisjes gezamenlijk begraven in Mers-el-Kébir, op een fraai begraafpark, aangezien ze wellicht nooit gerepatrieerd zouden worden. Toen eind april 2005 een delegatie van Franse mariniers de begraafplaats bezocht, stelden zij verbouwereerd vast dat alle (christelijke) kruisjes waren stukgeslagen. De naamplaten waren onleesbaar gemaakt. En het ossuarium waarin de stoffelijke resten van niet-geïdentificeerde zeelui lagen, was opengemaakt. Grafschennis van de ergste soort.

De Franse regering was niet bij machte en had niet het lef om in Algerije om eerherstel te vragen. Het enige wat uit de brand kon gesleept worden, was dat de begraafplaats in alle stilte werd hersteld en dat in de plaats van de kruisjes betonnen ‘grafsteentjes’ werden gelegd, om niemand meer te verontrusten.

Het islamitische gemis aan tolerantie ten aanzien van andersgelovigen is dermate groot dat zelfs geen begrip wordt opgebracht voor de tragedie die daar in 1940 gebeurde en nog veel minder voor het christelijke geloof van de slachtoffers. Bovendien: het herstel van de begraafplaats gebeurde op kosten van de Franse staat. Men kan zich afvragen, hoe de wereld zou gereageerd hebben mocht een grafschennis van die omvang hebben plaatsgevonden op een islamitische begraafplaats in Frankrijk…

KVDP

Actueel

3 januari 2019

5

Forza Ninove op weg naar volstrekte meerderheid in 2024

Coup de théâtre in Ninove: de verbinders sluiten uit 14 oktober zal een memorabele dag blijven voor de stad Ninove, gelegen aan de Dender, zo’n 25 km westwaarts van Brussel en 15 km ten noorden van de taalgrens. De lokale lijst Forza Ninove van Vlaams Belang-parlementslid Guy D’haeseleer haalt een monsterscore met 40 procent van de stemmen, maar komt twee zetels tekort voor een bestuursmeerderheid. Niemand wil met hem in zee, vaak uit angst voor de eigen schaduw en de banbliksems van de politiek correcten. De impasse leek voor lange tijd compleet. Tot 26 december, iets voor middernacht.

De weken na 14 oktober Na de vloedgolf van Forza Ninove, een puur Ninoofse politieke beweging van Vlaams Belangers en burgers allerhande die een oommekeer willen na decennialang liberaal bestuur in hun oude stad, zetten alle ‘democratische’ partijen de hakken in het zand. Ze zijn chagrijnig over dat succes en houden de bevolking voor ‘fout’ gestemd te hebben, waardoor zij geen hulp zullen bieden. Hoewel in eerste orde de N-VA wel aanspreekbaar leek om mee de stad te besturen, was van de twee verkozenen enkel Karolien De Roose daartoe echt bereid, eventueel zelfs op basis van ‘gedoogsteun’. Zij werd echter tegengehouden door haar collega Joost Arents, die het in zijn broek deed voor zijn politiek correcte partijtop in Brussel en de ongenadig afbrandende en inquisitoire ‘mainstreammedia’. Om de kerk in het midden te houden, koos de N-VA dan veiligheidshalve voor de oppositie.

Van daaruit zou men dan wel zien wat men kon steunen en wat niet. Daarmee zat alles muurvast, want ook uittredend burgemeester Tania De Jonge (Open Vld) slaagde er niet in met haar oude coalitiepartners van SAMEN (een hutsepotlijst van CD&V, sp.a en Groen die maar liefst een derde van zijn stemmen verloor) en N-VA een meerderheid te vormen.

De stad dreigde in onbestuurbaarheid te verzanden.

26 december

van de legislatuur bleven daar nog welgeteld twee leden van over, waaronder hijzelf. Al de rest was als onafhankelijke gaan zetelen of had wegvluchtend elders zijn heil gezocht, bijvoorbeeld bij Forza Ninove. Intern gezeur, gekrakeel en de persoon van Arents waren de cocktail om de boel permanent onder hoogspanning te plaatsen en mensen de deur uit te jagen. Op 14 oktober kreeg N-VA dan ook een electorale dreun en werd het stemmenaantal bijna gehalveerd. Ook professioneel kwam er met hem een flinke kink in de kabel, waardoor hij nog drie lange jaren op droog zaad moest uitzien naar zijn pensioen. Na wat berekeningen had Joost het goed bekeken en bood hij dus op de valreep zijn ‘diensten’ aan bij Tania De Jonge die haar burgemeesterskabinet al aan het opruimen was. In ruil voor een schepenambt van welgeteld drie jaar – de puzzel paste perfect - zou hij de oude meerderheid weer op het spoor helpen zetten. En zo geschiedde. Meer nog: na drie jaar zal hij als een dief in de nacht uit de politiek verdwijnen om binnen zes jaar zeker niet meer afgerekend te kunnen worden op zijn kerstdemarche van 2018. Dat hij smalend, misprijzend en spottend bekeken en bejegend zal worden, neemt hij er als kop van jut klaarblijkelijk graag bij.

Hoe bevlogen en/of dom kunt ge zijn?!

Guy D’haeseleer De kopman van Forza Ninove (8173 voor-

keurstemmen, tegen 4861 voor Tania De Jonge) daarentegen is een man van het volk, altijd goedlachs en begripvol voor de zorgen van de mensen.

Jawel, hij trakteert graag een pint en vertelt wel eens vanuit het buikgevoel van zijn kiezers een niet-politiek correcte en niet altijd even geslaagde mop aan de toog. Als parlementslid is hij evenwel een kenner van sociale wetgeving en sociale dossiers, en nam hij meer dan eens het voortouw in omvattend wetgevend werk, bijvoorbeeld inzake het eenheidsstatuut voor werknemers, ambtenaren en zelfstandigen. Nooit verloor hij echter de band met zijn achterban. Hij werd de haast natuurlijke kopman tegen vervreemding, verloedering, onveiligheid en het gebruik van het Frans (door de meeste vreemdelingen die vanuit Brussel afzakken naar de OCMW-loketten) in de stad van de ‘Ninovieters’.

Na de eigengereide demarche van Arents reageerde hij verontwaardigd en woest en al snel werd door andere boze burgers een karikatuur in Ninove verspreid van Joost Arents waarop deze werd afgebeeld met rattenoren, -tanden en een rattenstaart. ‘Guyken’ – zoals hij door zijn kiezers wordt aangesproken - is er het hart van in dat 40 procent van zijn stadsgenoten geen eerlijke kans krijgen om zich via hun verkozenen te bewijzen en aan te tonen dat ook Vlaams Belangers op een perfect aanvaardbare en democratische manier hun verantwoordelijkheid kunnen opnemen.

De oekazes van de nationale partijbesturen - die alleen maar om macht draaien - vindt hij stuitend en ondemocratisch. Hij spreekt dan ook over ‘de grootste hold-up in de geschiedenis van de lokale Vlaamse politiek’. Met de strijdlust die hem altijd kenmerkt, recht hij

Kort voor middernacht dus werd het bericht de wereld ingestuurd dat er toch een nipte meerderheid (met één zetel) werd gevonden.

N-VA’er Joost Arents had zowaar het licht gezien en voelde zich plots geroepen om ‘de stad uit handen van extreemrechts te houden’, ‘zijn verantwoordelijkheid op te nemen’ en ‘alle democratische krachten te helpen verbinden, zoals zijn idool Bart De Wever in Antwerpen’.

Het was dus op de valreep, want alle voordrachten en akten moesten reglementair op die dag klaar zijn. Karolien De Roose (N-VA) was woedend omdat Joost Arents plots alleen zijn eigen zin deed - tegen alle partijafspraken in en zonder haar te horen - en omdat hij ging aanschurken bij de ‘oude meerderheid’ die in haar totaliteit door de kiezer helemaal niet werd beloond. Het lokale partijbestuur van N-VA kon niet lachen met die eigengereidheid, ontstak in toorn en kieperde Arents gewoonweg buiten, zodat hij als onafhankelijke zal gaan zetelen.

evenwel zijn rug en maakt hij zich met zijn Forza (‘kracht’) op voor een absolute meerderheid in 2024.

N-VA: quo vadis?

N-VA zegt altijd tegen het cordon sanitaire tegen het VB te zijn, maar past het altijd rigoureus toe door overal liever met de traditionele partijen in zee te gaan; vaak zelfs met hun linkse ideologische tegenpolen van groen en rood. ‘Verbinden’ met andere Vlaams-nationalisten? Nooit! Het stuit menig bewuste Vlaming tegen de borst. In Ninove had de proef op de som kunnen genomen worden…

Niet dus… Op die manier worden de ‘grote verbinders’ ipso facto de ‘grote uitsluiters’. In de partijcenakels van de electoraal verlieslatende tsjeven, roden en blauwen wrijft men in de handen. Hun machtsdeelname wordt er op veel plaatsen door verzekerd. Ook Groen vaart er wel bij. De vraag is of N-VA die strategie zal kunnen blijven volhouden in Vlaanderen.

Hilarisch Tania De Jonge is blij dat Joost Arents haar oude meerderheid opnieuw in het zadel helpt, maar of dat veel zal opleveren voor een beter Ninove, is maar de vraag. Tenslotte kregen de coalitiepartners in 2012 al een duidelijk signaal van Forza Ninove, dat toen al 26 procent van de stemmen haalde. Veel werd er niet mee gedaan, wat 14 oktober aantoonde, want de ontevredenheid was alleen maar fors toegenomen. Het is dan ook hilarisch wat ze vandaag komt vertellen: “We willen rekening houden met het stemgedrag van 40 procent van de Ninovieters, maar we willen hen met een positief verhaal weer aan de kant van de democratische partijen krijgen.” De democratische partijen… die een groep van 40 procent stadsgenoten uitsluiten… Alsof Forza Ninove geen democratische partij is van gewone mensen. En wat voor een positief verhaal zal het worden? Misschien mogen we daar bij gelegenheid ook eens iets over vernemen? We zijn erg benieuwd of de uitgespuwde Ninovieters daaraan een boodschap gaan hebben.

Naar verluidt zou er bij de installatie van de nieuwe gemeenteraad op 3 januari – vandaag, wanneer u dit leest – een ‘Mars voor democratie’ plaatsvinden ten gunste van Forza Ninove.

Volgende week hierover meer.

Oudste, stoutste, wijste stad De filosoof, theoloog en historicus Antonius Sanderius omschreef in de 17e eeuw in zijn ‘Flandria Illustrata’ Ninove als “de Oudste, de Stoutste en de Wijste der Steden”. Ze werd de “oudste” genoemd omdat de naam Ninove sterk lijkt op die van de oude Assyrische en Bijbelse stad Ninive. De “stoutste” was ze omdat ze de aanvallende Aalstenaars met open poorten te lijf ging. En ze werd de “wijste” genoemd omdat het een van de weinige steden was die geen stadsnar had of betaalde. Dat laatste lijkt alvast achterhaald. Hoe dat komt… mag (en zal) Joost weten…

KVDP

Joost Arents Joost Arents is nooit een politieke hoogvlieger geweest, maar werd altijd gecatalogeerd als lastigaard en ‘ambetanterik’. Na de verkiezingen van 2012 bestond zijn fractie uit 5 leden en één OCMW-raadslid. Aan het einde

Verdwijnt La Première uit de Vlaamse ether?

De Franstaligen in Vlaanderen zitten met een probleem. De Franstalige Gemeenschap is immers van plan in 2019 de FM-band uit te schakelen ten voordele van DAB+. Als onderdeel daarvan wordt de krachtige zender in Waver uitgeschakeld, die er tot nu voor zorgde dat het eerste kanaal van de RTBf-radio “La Première” in grote delen van Vlaanderen te beluisteren was. Het is ironisch dat wanneer de Franstaligen eens voor één keertje een beetje technologisch voorop willen zijn op de Vlamingen, ze meteen ook ferm in de eigen voeten schieten.

Nu is het niet zo dat de Franstaligen in in Vlaanderen (VBFV). Het moet zijn dat het Vlaanderen het binnenkort helemaal zonder met de vooruitstrevendheid van de FranstaFranstalige radio zullen moeten stellen. “La ligen in Vlaanderen maar povertjes gesteld Première” kan in Vlaanderen, net als in de is, als ze zich wel een DAB+-apparaat kunnen rest van de wereld, ook via internet beluis- aanschaffen, maar geen internetabonnement. terd worden. Net als alle andere kanalen van We vermoeden echter dat het bij de Fransde RTBf overigens. Dat is echter niet gratis, taligen vooral steekt dat “La Première” geen want daarvoor heb je een internetabonne- plaatsje aangeboden kreeg in het DAB+-pakment nodig. Zo klagen ze toch in het tijd- ket van de VRT. Enkele jaren geleden zou dat schrijft “Nouvelles de Flandre” van de Ver- vermoedelijk nog een vanzelfsprekendheid eniging ter Bevordering van de Francofonie geweest zijn. Maar vandaag durven de Vla-

mingen het zelfs aan de Franstaligen voor voldongen feiten te plaatsen. De VRT nam immers doodleuk de BBC World Service op in haar DAB+-pakket. Nochtans had de RTBf aangeboden een VRT-kanaal in Wallonië op te nemen, in ruil voor “La Première” in Vlaanderen.

Unicum Eén zwaluw maakt natuurlijk nog lang de lente niet, maar dit voorval moet toch een hoopgevend unicum zijn in de Belgische geschiedenis. Niet alleen waren de Franstaligen voor één keer vragende partij voor een symmetrische afspraak, maar werden ze bovendien door de Vlamingen botweg wandelen gestuurd. Dat moet indruk gemaakt hebben op de Franstaligen in Vlaanderen. Bij “Nou-

velles de Flandre” kunnen ze er niet bij dat de VRT zich blijkbaar zomaar schikt naar die dekselse Vlaamse nationalisten die maar niet willen weten van een Franstalige minderheid in Vlaanderen.

O ja, mooi dat de VRT “La Première” uit haar DAB+-pakket weerde, en nog liever de BBC World Service opnam. De meeste Vlamingen hebben ongetwijfeld veel meer affiniteit met de BBC dan met de RTBf. Of zou het soms een tegemoetkoming geweest zijn aan de vele eurocraten die in Brussel werken maar in Vlaanderen wonen? Want voor ons had het in plaats van de BBC World Service eigenlijk evengoed het eerste Nederlandse radiokanaal NPO 1 mogen zijn. En graag dan in ruil voor bijvoorbeeld VRT Radio 1 in heel Nederland.

FVL

6 Dwars door Vlaanderen Het cordon is doorbroken Rudi Sempels, voorzitter van N-VA Polder, en Marcel Paardekam, voorzitter van CD&V Berendrecht-Zandvliet-Lillo, hebben zondagavond bekendgemaakt dat hun partijen een akkoord hebben voor de komende legislatuur in Berendrecht, Zandvliet en Lillo. N-VA haalde op 14 oktober zes zetels. CD&V heeft één verkozene in de districtsraad.

Na verkennende gesprekken met alle betrokken partijen (Vlaams Belang 4 zetels, en “Burgerpartij” Pro2040 eveneens 4 zetels) was het de intentie van N-VA, als grootste partij, om verder te praten met Pro2040 en CD&V. Aldus een mededeling van de N-VA. “We hebben er echt alles aan gedaan om tot een brede coalitie te komen. We hebben keer op keer aangedrongen op nieuwe gesprekken, maar een tripartite met Pro2040 zat er niet in. De oplossing kwam er via raadslid An van Uffelen, die om persoonlijke redenen met haar partij (VB) brak en zich zonder bijkomende voorwaarden achter het project van N-VA en CD&V kon scharen”,

lichtten Rudi Sempels en Marcel Paardekam toe. Zelf zei Van Uffelen - met vakantie in Spanje - dat zij dit deed “uit liefde voor de Polder”. De bestuursploeg zal geleid worden door uittredend districtsburgemeester Carl Geeraerts, schepen Rudi Sempels en Pascale de Langhe namens N-VA Polder en Sandra Suykerbuyk namens CD&V. De voordrachtsakte voor de districtsschepenen werd inmiddels ondertekend. Welke bevoegdheden de districtsschepenen zullen opnemen, wordt op een later tijdstip beslist.

De vorige dagen werd door beide partijen hard gewerkt aan de redactie van een nieuw bestuursakkoord. Dat wordt nu gefinaliseerd.

Rutten en de democratie Gwendolyn Rutten (tegenwoordig steeds vaker met uilenbril om zichzelf wat meer intellectuele uitstraling te geven) is er altijd als de kippen bij om anderen de les te spellen als de democratie of de democratische spelregels in gevaar lijken te zijn. Kijk maar hoe ze altijd en overal het cordon sanitaire verdedigt en andere partijen de levieten leest als zij er nog maar vaag over durven denken om het eventueel achter zich te laten.

Dat haar eigen partij in het algemeen en zijzelf in het bijzonder vaak een ‘democratisch oor naaien aan een en ander’, zowel buiten als binnen de partij, is nog zacht uitgedrukt. We herinneren ons nog de heibel die ze maakte om Carina Van Cauter op de gouverneurszetel in Oost-Vlaanderen te krijgen en daarvoor zelfs de door haarzelf voorgestelde selectieproef naar de vuilbak verwees omdat haar kandidaat het niet haalde… En nu is er de broedermoord in Gent, waar haar vertrouweling - en dus die van Verhofstadt en andere oude blauwe krokodillen – Mathias De Clercq in samenwerking met de afdelingsvoorzitter

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

de verdienstelijke oud-schepen Christophe Peeters aan de kant liet schuiven ten voordele van een kandidaat die maar half zoveel voorkeurstemmen haalde dan Peeters, maar hondstrouw is. Er brak opstand uit na deze coup en de Gentse liberalen geraakten diep verdeeld. De bedrogenen schreven een straffe brief naar Gwendolyn Rutten, maar die durfde niet ingrijpen om de oude blauwe Gentse clan niet voor de borst te stoten. Meer nog: ze ging pal achter de kleinzoon van ‘Krol’ Willy staan. Zo was ze er meteen zeker van dat ze de banbliksems van ‘da joenk’ Verhofstadt niet over zich heen zou krijgen.

Ondertussen werd de fameuze omgewrongen bestuursverkiezing niet teruggedraaid, wat vanuit democratisch oogpunt het beste en het zuiverste was geweest. Zo’n oplossing - en zoveel durf - is klaarblijkelijk niet aan Rutten besteed. Zij neemt nu de vlucht vooruit door schoorvoetend te zeggen dat de zaak niet goed is aangepakt, dat er vooraf geen duidelijke afspraken waren gemaakt, dat ‘we er lessen uit moeten trekken voor de toekomst’ en dat er voor Christophe Peeters naarstig naar een nieuwe rol wordt gezocht.

Kortom: er wordt uitgekeken naar een lucratieve troostprijs voor Peeters. De leuke mandaten liggen bij Open Vld evenwel niet meer dik gezaaid. Maar als oplossing lijkt ons een nederige knieval van wonderboy Mathias De Clercq op zijn plaats. Daarom zou het billijk zijn dat hij burgemeester blijft en Peeters de plaats inneemt van De Clercq op de lijst voor het Vlaams parlement. Het mag een lesje zijn voor ambitieuze en ‘verbindende’ Mathias die alle macht naar zich toe wilde trekken op alle niveaus. Maar ook voor Gwendolyn Rutten die voortaan best eerst in eigen blauwe boezem kijkt alvorens ze nog eens lessen in democratie aan anderen komt geven.

KVDP

Op 8 januari volgt de eedaflegging van de nieuwe bestuursploeg. Aldus de mededeling van N-VA Polder.

Rode plakploeg An van Uffelen speelt een cruciale rol in hetgeen zich in het Polderdistrict Berendrecht-Zandvliet-Lillo afspeelt. Zij is de dochter van wijlen Toon van Uffelen, een gekende dorpsfiguur, stadswerker in de Polderdorpen en volbloed socialist, samen met zijn uitgebreide familie. De mensen van de plakploeg van Volksunie Polder kunnen ervan meespreken. Zij stonden meermaals oog in oog met Toon en zijn mannen tijdens nachtelijke plakpartijen. Op een gegeven ogenblik scheurde hij zich af, samen met een aantal gelijkgezinden, van de rode partij. Zij stapten over naar het VB en bezorgden de Vlaams-nationale partij een klinkende over-

3 januari 2019

winning die resulteerde in zes zetels in de districtsraad. Onder die zes An van Uffelen.

De nieuwe verkozenen vielen echter binnen het cordon. Wij schreven het al eerder: plots kregen de vroegere socialisten de etiketten fascist, racist en nazi opgekleefd. Je zult het maar meemaken in een gemeenschap waar iedereen iedereen kent. Na een tijdelijke inzinking en een halvering, haalde het VB bij de jongste verkiezing vier zetels in de districtsraad. “Uit liefde voor de Polder” (zegt zij), offerde An van Uffelen zich op om als onafhankelijke te gaan zetelen en de coalitie te steunen. Meteen steunt het Vlaams Belang de partijen die komaf maken met de socialisten binnen Pro2040. Wat in Antwerpen niet kon, kan wel in het district Berendrecht-Zandvliet-Lillo. Benieuwd welke “argumenten” men in ‘t stad nog uit de hoed gaat toveren om het “Noorderlicht” te bestrijden. PAGADDER

Slecht gesternte

Het grote kopstukkendebat

Iedereen herinnert zich de fameuze verhuis van Kris Peeters van Puurs naar Antwerpen om daar een gooi naar de burgemeesterssjerp te doen. Dat heel dat opzet faliekant is afgelopen, is intussen overduidelijk. Wie wél geslaagd is in zo’n manoeuvre, is de Oud-Turnhoutenaar Paul van Miert (N-VA). Hij wordt burgemeester in buurgemeente Turnhout, met een vierpartijencoalitie, maar hij moet alles nog bewijzen, want een nobele onbekende in zijn nieuwe stad. Van veel zaken is hij nog lang niet op de hoogte. Wat dat betreft, zal hij alvast een tandje moeten bijsteken. Het valt voor de Turnhoutenaren te hopen dat hij dat met wat meer ijver doet dan in zijn luilekkerleventje in het Vlaams Parlement. Daar is hij niet echt een toonbeeld van grote inzet, en ook in het regionale Streekplatform Kempen is hij als ondervoorzitter meer af- dan aanwezig. Van Miert liet zich dus een tijd geleden registreren in Turnhout en ‘betrok/betrekt’ er een appartement, terwijl de halve stad beweert dat hij er niet echt woont. Zijn echtgenote – derhalve ook ingeschreven in Turnhout - zou nog in het huis in Oud-Turnhout verblijven en zou met geen stokken naar Turnhout te krijgen zijn. Het hardnekkige gerucht doet de ronde in de politieke wereld van de hoofdstad van de Kempen, dat mevrouw Van Miert op zeker ogenblik voor de verkiezingen in het gemeentehuis van … Oud-Turnhout argeloos zou gaan klagen zijn dat ze haar kiesbrief nog niet had ontvangen, terwijl die al bezorgd zou zijn geweest op het appartement in Turnhout, waar ze niet komt en dus de brievenbus nog nooit heeft leeggemaakt. Onder zo’n gesternte beginnen, is zeker niet comfortabel. Het voedt alleen het wantrouwen, zeker in een lastig en moeilijk bestuurbaar stadje als Turnhout waar vorige legislatuur - als eerste in Vlaanderen – de onbestuurbaarheid werd uitgeroepen. Ook toen was de leiding in handen van N-VA.

In Het Belang van Limburg konden Zuhal Demir (N-VA), Meryame Kitir (sp.a), Wouter Beke (CD&V) en Patrick Dewael (Open VLD) terugblikken op de implosie van de federale regering, en een blik vooruit werpen naar nog een half jaartje slenteren. “Hopelijk wordt het geen lamme lente”, zei Beke. Wie het debat in de krant leest en herleest, stelt vast dat ze het over niets eens zijn. Het vallen van de regering is de fout van N-VA, en het VN-migratiepact was het argument om eruit te stappen.

Verwijten over en weer tussen politiekers die de belangen van de Vlamingen moeten verdedigen, maar drie bladzijden alleen over vluchtelingen en migratie bezig zijn, alsof zij gekozen zijn door Noord-Afrikanen en door Arabieren uit het Midden-Oosten. Zou het een goed idee zijn elke partij een plus of min mee te geven? “Wat hebben zij voor de Vlamingen gedaan de voorbije vijf jaar?”

Wie zal dat (blijven) betalen?

Als de federale regering het niet wil, als de Vlaamse en de provincie het niet mogen en de havenbedrijven het niet meer kunnen, wie moet dan opdraaien voor de schade berokkend door de transmigranten? Het misschien eens proberen bij de overburen in het Verenigd Koninkrijk, die reeds ‘afdokken’ voor de problemen in Calais? Voorzitter Hendrik Vermeulen van Unizo Brugge, die de belangen van zijn leden verdedigt, vraagt een onderhoud met provinciegouverneur Carl Decaluwé, want zo kan het niet blijven. Onze bedrijven investeren veel meer in beveiliging dan ze in normale omstandigheden doen. Er is schade aan de afsluitingen, loten voedingsmiddelen worden afgekeurd na onhygiënisch contact met mensen die daar niet moeten zijn, vandalisme is door de maatschappijen niet verzekerd, en zo meer. Bedragen tot in de honderdduizenden zijn geen zeldzaamheid.

Niettegenstaande de inspanningen van de scheepvaartpolitie krijgt men dat maatschappelijk probleem niet ‘ingedijkt’!

VAN ONZE HOFDICHTER

De Grote Les van Marrakesh In de mond gelegd van Theo Francken om te zingen op de voois van het Zeemanslied

Ik was zo graag naar Marrakesh gevlogen om deel te nemen aan de bla-bla-bla, maar zag toen plots de boosheid in de ogen van Tom, Filip en boze Barbara.

Refrein Maakt extreem-rechts tegen Marrakesh kabaal, gaat het met een deel van ’t kiesvee aan de haal en dan komt een einde aan de Grote Droom der Grote Verbinding aan de Scheldestroom Vindt de concurrentie Marrakesh niet pluis, blijf ik ook maar liever populistisch thuis.

Geven populisten Marrakesh een buis, blijf ik ook maar lekker populistisch thuis.

Ik word voorzichtig als er kiezers dreigen met vaandelvlucht, voor mij een zwaar affront.

Adieu, Michel, u moet de groeten krijgen van Bart en Jinnih en hun Groot Verbond.

HECTOR VAN OEVELEN

Onze naaste buren

3 januari 2019

Klimaatwaanzin

“Polderen” is een begrip in de Nederlandse politiek. Pappen en nathouden behoorde meestal bij de Nederlandse mores, maar met de huidige klimaatwaanzin loopt Nederland ver voor de wereldfanfare uit.

Klimaatmaffia Nederlandse politici krijgen altijd een slag van de molen als ze menen dat ze Nederland en de wereld moeten verbeteren.

“Niet meer van deze tijd zijn” is een beschuldiging die een Nederlandse politicus in elkaar laat krimpen. Het moet anders en nieuw. Denk aan de gekte die het Nederlands onderwijs ieder jaar verder naar de ondergang leidt, aan de onstuitbare steenkolenverengelsing van het hoger onderwijs, aan de multikulrazernij waardoor vier miljoen allochtonen de Nederlandse ruif leegvreten. Denk ook even aan de Vlaamse politici die in het openbaar met de Nederlandse voortvarendheid lachen, maar tezelfdertijd met wat vertraging de slechte Nederlandse recepten in de eigen Vlaamse keuken introduceren, met natuurlijk dezelfde desastreuze gevolgen. Sinds een paar jaar zijn zwendelaars in Nederland bezig klimaatrampen te voorspellen zodat ze via allerlei activistische organisaties subsidiegeld uit de zakken van de belastingbetalers

kunnen stelen. Die klimaatmaffia kan rivaliseren met die andere gangsterindustrie: de migratiemaffia. Die geluiden klinken ook bij de Vlaamse politici en media luider en luider.

Wees er maar zeker van dat eerlang in Vlaanderen de klimaatwaanzin opduikt die nu door de Nederlandse politici gepromoot wordt.

Iedere Nederlander stemde blijkbaar voor GroenLinks Officieel wordt alles eerst beslist na de Provinciale verkiezingen van maart, maar nu al heeft de regering-Rutte laten verstaan dat zij de aanbevelingen van de zogenaamde klimaattafels zoveel mogelijk zal overnemen.

Zo’n honderd belangengroepjes die baat hebben bij allerlei maatregelen hebben een klimaatplan opgesteld waardoor dankzij de vele Nederlandse initiatieven de aarde met 0.0003 graad minder zal opwarmen. Dat getal is niet als grap bedoeld. Verbijsterde Nederlanders hebben ontdekt dat ze bij de vorige landelijke verkiezingen blijkbaar allemaal voor het fanatieke GroenLinks hebben gestemd, de partij die haar programma haast integraal door li-

7

Nederland beralen en christendemocraten overgenomen ziet worden. Geen enkele van de voorgestelde maatregelen stond in het verkiezingsprogramma van de regeringspartijen, maar die methode kennen we ook in Vlaanderen: achterbaks de eigen kiezers bedriegen en ze dan maatregelen opleggen die ze niet willen.

Verkoopverbod op alle benzine- en dieselauto’s Spectaculair is het voorstel dat de invoer en de verkoop van alle benzine- en dieselauto’s verboden wordt vanaf 2030. Nederlanders moeten maar peperdure elektrische auto’s kopen, of anders het openbaar vervoer nemen. Het bezit van een auto wordt al meteen met 25 euro afgestraft, en de onverlaat die nog gauw een nieuwe wagen koopt, krijgt een klimaattoeslag van 350 euro. Rekeningrijden en per gereden kilometer betalen moet in 2024 starten. Voor alle zekerheid worden de accijnzen op diesel en benzine reeds verhoogd. Huishoudens zijn jammer genoeg slechts verantwoordelijk voor 14 procent van de CO2-uitstoot, terwijl landbouw, industrie en bouwnijverheid 26 procent voor hun rekening nemen. Maar aan de bedrijven komen de politici niet, wegens de werkgelegenheid. Een

extra heffing voor die vervuilers betekent misschien dat Nederlandse bedrijven niet kunnen concurreren met buitenlandse bedrijven en staat bijgevolg ook niet op het programma. Verder moeten tegen 2030 zo’n 1,5 miljoen huizen verduurzamen en verbouwd worden zodat iedere woning tegen 2050 gasvrij is. Verwarmen moet men maar met warmtepompen, die lawaaierig zijn en te weinig warmte produceren. Waar alle benodigde elektriciteit dan vandaan moet komen? Niet van kolencentrales, en niet van kerncentrales, want die zijn taboe.

Nederland moet proberen te overleven met almaar meer lawaaierige en vervuilende windmolenparken op zee en op land, zodat het vogelbestand gedecimeerd wordt en insecten vrije baan krijgen. Overal waar maar een straaltje zon schijnt, moeten zonnepanelen geplaatst worden. Kortom, u bent gewaarschuwd, want wees er maar zeker van dat het zootje dat het Vlaams Parlement en het federaal parlement bevolkt, hetzelfde pakket door uw strot wil duwen.

Uiteraard eerst na de verkiezingen in mei dit jaar en zonder dat ze u hun waanzin onthullen.

WILLEM DE PRATER

Een winkel in de Sint-Annakerk Stad Gent wil de monumentale Sint-Annakerk aan een winkelketen verkopen. Er komt een markthal in de beuk, een wijnbar op het oksaal en een restaurant in het koor. PVDA probeert politiek garen te spinnen uit het protest.

trekken.

In Gent krijgen achttien kerken een andere bestemming. De meest opvallende kerk ‘in de uitverkoop’ is de Sint-Annakerk op het Sint-Annaplein. Het beschermd gebouw is eigendom van de stad. Erediensten worden er al een tijdje niet meer gevierd. De stad regelt de verkoop niet zelf, maar betaalde een gespecialiseerd bedrijf (PMV) zesentachtigduizend euro om een nieuwe invulling en een koper te vinden. Na een oproep werden vijf projecten ingediend, waarvan maar één aan de voorwaarden voldeed, dat van Delhaize, die de “eerste winkel in een kerk in Vlaanderen” wil openen. Het monument onderhouden zal de nieuwe eigenaar handenvol geld kosten, maar de ontwikkelaar krijgt een mooi extraatje.

Op een lapje groen (vlak) naast de kerk mag gebouwd worden; daar komen dan winkels en appartementen. Een herhaling op kleine schaal van de (verlieslatende) bouw van het voetbalstadion. Ook toen werd de ontwikkelaar gecompenseerd met toelating voor andere winstgevende complexen.

Weinig Gentenaars hebben ooit een voet in de Sint-Annakerk gezet, en toch reageren veel mensen geschokt op wat zij zien als een gebrek aan respect voor erfgoed. Vooral de PVDA speelt daar handig op in. Op sociale media verspreidde de partij een filmpje waarop het mooie interieur te zien is. Worden straks de met goud beschilderde fresco’s achter winkelkraampjes weggestopt? Haar petitie “Sint-Anna is van ons” is een schot voor de

In een afgekeurde blok studentenkamers neemt de stad Gent achttien kamers in gebruik als tijdelijke woning voor dertien alleenstaande erkende asielzoekers en vijf daklozen. Het project passeerde een paar maanden geleden zonder veel discussie op de gemeenteraad. In december kwam het stadsbestuur onverwacht met een aanvulling: een bestek voor het beheer van de kamers. Met een rekening van

boeg van het stadsbestuur. De PVDA belooft vuurwerk wanneer ze straks haar drie zitjes in de gemeenteraad opneemt. Communisten die respect vragen voor een kerkgebouw? Hun afkeer voor het kapitalisme is duidelijk groter dan die voor religie.

Het plan om de Sint-Annakerk te verkopen komt van ex-schepen Peeters. Nu hij uit het stadsbestuur verdwijnt, is er misschien een kleine kans dat ze op het stadhuis van mening veranderen.

Een kwart miljoen voor begeleiding van achttien huurders

250.000 euro per jaar!

De vluchtelingen en daklozen betalen driehonderd euro huur per maand. Ze moeten hun eigen eten betalen en klaarmaken, en zelf schoonmaken. Het kwart miljoentje is dus enkel en alleen het loon voor de sociale werkers die hen begeleiden. Of hoe de welzijnsindustrie goed voor zichzelf zorgt. Waarom dat geld niet rechtstreeks geven aan de mensen die hulp nodig hebben, bijvoorbeeld als steun om een appartementje te huren?

MATHILDIS

Kerken verkopen en kopen De Sint-Annakerk wordt verkocht omdat het onderhoud ervan te duur zou zijn. Tegelijk koopt het stadsbestuur twee andere kerken, Sint-Jozef en Heilig-Hart. Die krijgen een “functie voor de buurt”. De kerkfabrieken, blij ervan af te zijn, verkopen die kerken voor een habbekrats. Maar wat daarna? Hoe hoog gaan de kosten oplopen om die negentiende-eeuwse gevaarten te vertimmeren tot buurthuizen?

Wat met de verwarming? Wat met het onderhoud? Dat gaat de stadskas voorwaar nog veel kosten.

Waarom dan geen buurthuis of cultureel centrum in de Sint-Annakerk? Het antwoord is simpel: dat gebouw ligt in de verkeerde wijk. Ons stadsbestuur investeert vooral in buurten waar veel ‘nieuwkomers’ wonen. Ze hoopt daarmee samenlevingsproblemen te vermijden. De ‘oudkomers’ in het centrum en in de deelgemeenten moeten hun plan maar

Uiteenlopende wegen Tolheffing, wegenvignet, rekeningrijden, péage,… het is niet allemaal helemaal hetzelfde, maar het komt er wel allemaal op neer dat u betaalt voor uw weggebruik of als u met de auto rijdt. Bekend zijn de Franse tolwegen die soms vrij prijzig kunnen uitvallen, maar tenminste staan daar dan uitstekende autosnelwegen tegenover. Iets wat we over ons eigen land bezwaarlijk kunnen zeggen. Daarmee zijn we aanbeland bij ons onderwerp.

Niets nieuws Het zal niemand ontgaan dat België een knooppunt en een doorvoerland is, er dendert dus nogal wat volksvreemd verkeer over onze wegen die wij toch maar mooi zelf mogen onderhouden (wat niet gebeurt, maar dat is een detail). Het idee om enige vorm van tol te heffen is dus niet zo gek en hangt al heel lang in de lucht. In het luchtledige is het ook blijven hangen, tot een tiental jaar geleden, toen Vlaanderen er toch echt eens werk van ging maken. Vooral omdat Nederland daar niet echt blij mee was en de Walen ook een lichtjes andere visie hadden (toen vertolkt door de betreurde levensgenieter Michel Daerden) is het ding toen zowat weggemoffeld, maar toch kwamen de drie Gewesten tot een princiepsovereenkomst om toch vroeg of laat iets dergelijks in te voeren. Dit ligt intussen ook al weer acht jaar achter ons.

De zaak is echter nooit van de agenda verdwenen en wordt natuurlijk ook steeds makkelijker dankzij de klimaathysterie en de steeds voortschrijdende technologische mogelijkhe-

den waarmee relatief eenvoudig een tolsysteem kan worden opgezet (in een niet erg ver verleden zou men daarvoor nog een hele infrastructuur met tolhuisjes en zo hebben nodig gehad).

Verschillend Vlaanderen lijkt in ieder geval te hebben gekozen voor het rekeningrijden, wat er ongeveer op neerkomt dat u een chip in uw oor dan wel automobiel krijgt ingeplant die doorgeeft waar u wanneer heeft gereden, waarop de rechtvaardige factuur volgt. Ook het Brussels Hoofdstedelijk Geval zou dit systeem wel zien zitten (en er ongetwijfeld in slagen om het op zeer kwaadwillige wijze “uit te rollen”). Iedereen blij dus?

Nee, want het lijkt er op dat Wallonië de voet dwars zet. Men ziet daar meer in het – toegegeven, wat ouderwetsere – wegenvignet of met andere woorden een gelijke, niet-variabele belasting. Waals mobiliteitsminister Carlo Di Antonio (CDH) haalde zowaar nog eens de Vlaamse media met zijn kritiek op het Vlaamse voornemen. Helemaal ongelijk heeft de man

Wallonië niet, want Wallonië zit anders in elkaar qua (mobiliteits)geografie. Luik en Charleroi komen zelfs bij benadering niet in de buurt van de verkeerscatastrofes die Antwerpen of Brussel zijn. Overigens zijn enige verschillen sinds kort geofficialiseerd door de andere snelheidsbeperkingen op de N-wegen in Vlaanderen (70 km) en Wallonië (90 km). Een lintbebouwde weg met heel gemengde verkeersfuncties in het Noorden is dan ook helemaal niet te vergelijken met een niet overdreven drukke weg in de diepe Ardennen waar men hooguit een everzwijn kan aanrijden. Op zich eigenlijk geen slechte zaak dat men over dat soort dingen naar eigen inzicht en behoefte kan beslissen.

Toch spreekt Di Antonio zichzelf ergens tegen, ofwel is het absurd dat binnen een land verschillende tolsystemen zouden bestaan, ofwel zijn Wallonië en Vlaanderen niet structureel verschillend. In tegenstelling tot wat de voorspelbare weldenkende commentatoren ervan brouwden is dus niet de situatie “surrealistisch”, maar wel de redenering.

We schetsten de voorgeschiedenis van het dossier en het ziet er ook nu niet naar uit dat binnen afzienbare tijd beide Gewesten tot dezelfde ideeën zullen komen (ergens goed nieuws voor de veelgeplaagde autobestuurder). Voor deze legislatuur zal het alvast niet meer zijn en we zien de komende jaren met veel vreugde tegemoet.

WVDM

8

Actueel

3 januari 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Zimbabwe: geen nieuwe wind Of Zimbabwe met de machtswisseling eind 2017 daadwerkelijk aan verandering toe is, wordt meer en meer twijfelachtig: verkiezingen die werden gemanipuleerd, een precaire economische toestand en een verdeelde regeringspartij, in het beste geval zit het land in een overgangsfase.

Emmerson Mnangagwa Einde Mugabe De voorgeschiedenis is voldoende bekend. Na 37 jaar werd de intussen 94-jarige president Robert Mugabe, die zijn greep op het land niet wou lossen, in wat in feite een paleisrevolutie was, in november 2017, aan de dijk gezet. Directe aanleiding was het bericht dat Mugabe zijn vrouw Grace in december als zijn opvolgster wou aanduiden in de plaats van vice-president Emmerson Mnangagwa. Deze laatste vluchtte naar Zuid-Afrika maar niet voor lang want het leger greep in. In augustus ’18 volgden dan verkiezingen die officieel door Mnangagwa met 50,8 procent der stemmen werden gewonnen terwijl zijn tegenstander, Nelson Chamisa van oppositiepartij ‘Movement for a Democratic Change (MDC)’ zich met 44,3 procent moest tevreden stellen. Chamisa liet het hier echter niet bij en beschuldigde de ZANU-PF regering openlijk van verkiezingsfraude. Dit leidde dan weer tot protestbetogingen waarbij in botsingen met het leger 6 doden vielen. Vanzelfsprekend werd achteraf ontkend dat hierbij brutaal was opgetreden maar uit een rapport van de onderzoekscommissie die werd opgericht onder leiding van de voormalige Zuid-Afrikaanse interim-president Kgalema Motlanthe bleek dat de chefs van leger en politie meineed hadden gepleegd. Zo stelden de media waaronder de BBC de beweringen aan de kaak dat de ordetroepen slechts in de lucht zouden hebben geschoten. Ook bleek er van schoten vanuit het publiek geen sprake te zijn geweest. Tenslotte zou Mnangagwa, volgens die hoge officieren, toelating tot een harde aanpak hebben gegeven maar daarvan kon geen enkel bewijs worden voorgelegd.

EU-waarnemers: verkiezingen gemanipuleerd Intussen doet nieuwbakken president Mnangagwa zijn best om zijn regime in het buitenland een respectabel cachet te geven in de hoop de sancties, die het land economisch wurgen, te doen verdwijnen. Maar dat blijkt tegen te vallen. Immers, alhoewel de internationale waarnemers uit de EU, de VS en het Gemenebest, die de augustusverkiezingen deze maal wel mochten bijwonen, deze aanvankelijk “redelijk vrij en rechtvaardig” noemden, bevestigt intussen het in oktober verschenen rapport van het EU-observatieteam de aantijgingen van Chamisa en anderen dat de stemming zo werd gemanipuleerd dat ze op een overwinning van Mnangagwa uitdraaiden. En dit ondanks het feit dat het Hooggerechtshof eerder het tegendeel beweerde. Dat het Mnangagwa

dus ernst was toen hij verklaarde dat de verkiezingen volgens internationale standaarden gingen verlopen, werd met een korrel zout genomen. Alleszins was de krant “News Day Zimbabwe“ van oordeel dat minstens zijn “acolieten” ingrepen in het systeem om hem een voorsprong op zijn rivaal te geven. Hoe dan ook, de stelling van de EU werd door andere waarnemers bijgetreden en de schietpartij van 1 augustus bracht mee dat al zeker de VS de sancties tegen het land in stand hielden.

Economische chaos Het ergste is echter dat Zimbabwe opnieuw in een economische crisis verzeild is geraakt, de ergste sinds jaren. Van groei is geen sprake, de schulden van de regering nemen maar toe en er is duidelijk een tekort aan buitenlandse valuta. Immers, sinds het begin van deze eeuw kreeg het land – omdat het zijn miljardenschuld niet afbetaalde – geen toegang meer tot buitenlandse kredieten, terwijl tevens vreemde investeringen uitbleven en de werkloosheid in de buurt kwam van een duizelingwekkende 90 procent. In een poging om toch aan geld te geraken werd dan op 1 oktober ll. beslist om een taks van 2 procent te heffen op binnenlandse elektronische financiële transacties. Het enige resultaat was een verdere afname van het vertrouwen van het bedrijfsleven, de toename van verrichtingen “in het zwart” en het verhogen van de prijzen van goederen en diensten. Tegelijk werd de Amerikaanse dollar, die sinds 2009, na de gigantische ontwaarding van de eigen munt (waarbij een superinflatie van verscheidene honderdduizenden procenten werd opgetekend), als officiële munt was ingevoerd, schaars.

Hierdoor konden de banken de handelswereld niet van geld voorzien wat dan weer leidde tot een tekort aan basisvoedsel, brandstoffen en medicijnen. Iets waardoor vooral die gezinnen getroffen werden die geen buitenlands geld bezaten. Om dat dollartekort dan weer te compenseren voerde de Zimbabwaanse Centrale Bank in 2016 weliswaar een soort surrogaatdollar in voor lokaal gebruik waarbij de waarde aan die van de VS-dollar werd gelijk gesteld.

Maar door een recente instructie van de Reservebank aan de banken om beide munten gescheiden te houden daalde de ersatzmunt in waarde zodat de verhouding nu op vijf tegenover een is komen te liggen. Gevolg: winkels sluiten liever hun deuren uit vrees voor de inflatie en het publiek slaat aan het hamsteren. Hoe dan ook, volgens politiek analist Gladys Hlatywayo is geen verbetering in zicht zolang de politieke crisis geen oplossing

krijgt. Kortom, een overeenkomst met de oppositie is onontbeerlijk.

Geschiedenis herhaalt zich En of daar op korte termijn verandering in zal komen, is maar de vraag. Weliswaar neemt Mnangagwa afstand van de autoritaire stijl à la Mugabe, de staat, het regerende ZANU-PF en de uitvoerende macht blijven evenveel handen op één buik en de houding van het leger blijft volgens Dewa Mavhinga, directeur zuidelijk Afrika van Human Rights Watch, er één van inmenging in staatszaken en van “arrogantie, voortgezette straffeloosheid en gebrek aan ernst”.

Er zijn bewijzen te over. Terwijl een deel van Mnangagwa’s eigen partij, de ZANU-PF, tegen hem complotteert, aldus de Daily News, willen anderen de grondwet – die in een presidentiële regeerperiode van maximum twee termijnen van vijf jaar voorziet – zo veranderen dat de huidige president levenslang op zijn stoel kan blijven zitten. In november ll. spande vice-president Constantino Chiwenga de kroon door te verklaren dat Mnangagwa door God was uitverkoren en gezalfd en dat enkel hij kon beslissen wanneer hij er zou mee stoppen. In dit opzicht zijn er al sommigen op ideetjes gekomen. Zo stelde de vereniging van veteranen van de strijd tegen het voormalige blanke bewind van Ian Smith voor de minimumleeftijd voor een presidentskandidaat op 52 te brengen omdat men onder die leeftijd niet “matuur” is. Mnangagwa’s rivaal Chamisa wordt er in februari e.k. 41 en dit zou hem niet alleen uitsluiten voor de verkiezingen van 2023, maar zelfs deze van 2028. Waarnemers zijn echter van oordeel dat die pleidooien niet meer dan oogverblinding zijn. De partij is diep verdeeld en de bedoeling van de hele zaak is dan ook enkel om naar de buitenwereld een schijn van eenheid uit te stralen. In werkelijkheid hebben de media en analisten het regelmatig over de tegenstellingen tussen de president en zijn adjunct.

Zo is analist Maxwell Saungweme van oordeel dat Chiwenga spelletjes speelt om de eigen ambities te verbergen. In werkelijkheid ziet hij zijn 76-jarige baas liefst maar één termijn op de presidentiële zetel. De recente vleierij van de vice-president zou er dus kunnen op wijzen dat diens positie is verzwakt. Kortom, voorlopig ziet het er niet naar uit dat Zimbabwe een andere weg opgaat. Tenzij de druk van de bevolking de boel doet ontploffen. Want zolang niet iets wordt gedaan aan de economische crisis blijft Zimbabwe op een vulkaan leven.

JAN VAN AERSCHOT

Buitenlands spervuur Hoogontwikkelde ‘failed states’

werden ook grote hoeveelheden wapens, explosieven en materiaal voor de productie van bommen Tijdens de voorstelling van zijn gevonden. En Egypte kennende, boek “Het Mexicaanse drugsge- zullen die elf gevangenen niet vrijweld” in NRC Handelsblad gaf de gelaten worden in afwachting van auteur Teun Voeten enkele voor- hun proces, zelfs niet met een enbeelden van de escalerende gru- kelband. Als de Europese landen welen waaraan de drugkartels nu eens op dezelfde manier milizich schuldig maken. In de kartel- taire raids hielden tegen zo’n teroorlogen zijn de voorbije twaalf reurnesten in de geïslamiseerde jaar zeker 70.000 mensen gedood. wijken van hun grootsteden, dan Het is een opsomming die doet zou de oorlog tegen de terreur denken aan IS. Hij noemt onder snel gewonnen kunnen worden. andere massamoorden, onthoof- Met de huidige halfslachtige juridingen, kruisigingen en ophan- dische en psychiatrische aanpak gingen. Volgens hem is dat niet al- is het vechten tegen de bierkaai. leen een tactiek in de strijd om de macht, maar ook een soort marke- Demografische tingstrategie. Daarmee willen de afslanking kartels zeggen: “We are the meaVoor de burgeroorlog uitbrak, nest.” Ook dat lijkt op de video’s bestond ongeveer zeventig provan onthoofdingen en andere execent van de Syrische bevolking cuties die IS via de sociale media bekend maakt, en die dan door uit soennieten. Er waren ook zo’n honderdduizenden aanhangers en tien procent christenen en, al naar sympathisanten worden geliked gelang de bron, tien tot zeventien en doorgestuurd. We hebben de procent alawieten, de sjiitische grootste twijfels bij de politieke en sekte die de machtsbasis vormt sociaaleconomische achtergron- van het Assad-regime. De alawieden van de karteloorlog zoals Teu- ten worden al eeuwen door de nen die beschrijft, maar we wer- soennieten als nog ergere ketters den wel getroffen door de manier beschouwd dan de “gewone” sjiiewaarop hij de totale wetteloosheid ten. Vergeet alle propaganda over in Mexico afschildert: “Op een de “samenhorigheid” van alle Sysnelweg kun je zomaar op een riërs. Al die islamitische groepen checkpoint stuiten. Kartels kun- haten elkaar al eeuwen, en samen nen daar met je doen wat ze wil- haten ze de alawitische overheerlen. Dan is het óf bye bye gringo, sers het meest. Wat natuurlijk niet óf ze laten je met grapje door. Die wegneemt dat vele soennieten willekeur was ik wel gewend uit ook tijdens de burgeroorlog trouw vergeten oorlogen in failed states bleven aan het regime.

Niet alle soennieten waren reals Liberia en Sierra Leone, maar bellen, maar bijna alle rebellen die landen zien er ook echt uit als ingestorte staten. Maar Mexico is waren wel soennieten. Nu Assad een volledig modern ontwikkelde dank zij de Russen en de Iraniërs natie met goede infrastructuur, in- de overwinning heeft behaald, is dustrie, landbouw, olie, onderwijs, hij vast van plan de soennieten architectuur, literatuur, de mooiste geen tweede kans op rebellie te musea, alles.” Net zoals de landen bieden. Er zijn ongeveer zes milvan de Europese Unie dus. Maar joen Syrische vluchtelingen in het ondanks al die uiterlijke tekenen buitenland, en nog eens evenveel van stabiliteit en beschaving kan in Syrië zelf. Dat zijn bijna allemaal een land tot een moorddadige soennieten. Assad wil die situatie chaos vervallen, waarin gewa- nu gebruiken om het demografipende groepen straffeloos terreur sche overwicht van de soennieten kunnen zaaien, omdat zij met hun drastisch te beperken. De vluchdrugsgeld de staat van binnenuit telingen in het buitenland zullen hebben overgenomen, inclusief helemaal niet mogen terugkeren. politiediensten, politieke partijen, De binnenlandse vluchtelingen, lokale besturen en rechtbanken. waarvan velen afkomstig waren In Europa is nu hetzelfde aan het uit de soennitische sloppenwijken gebeuren. Daar omvat dat giftige van de grote steden, zullen hercocktail niet alleen corruptie en vestigd worden op het platteland, drugs, maar ook nog eens oliedol- ver van de strategisch belangrijke steden, waar zij geen rechtstreeklars en islamitisch fanatisme. se bedreiging meer kunnen vorEfficiënte reactie men. En dat kan allemaal dank Bij een aanslag op een toeris- zij de pas ingevoerde Wet nr. 10: tenbus bij de piramiden van Gizeh wie niet binnen één maand eigenvielen vier doden en elf gewon- domsdocumenten voor zijn huis of den. Maar de reactie was snel en zijn grond kan voorleggen, is alles vernietigend. Volgens het Egypti- kwijt. Zoals in vele andere Arabische ministerie van Binnenlandse sche landen hadden vele mensen Zaken hebben de ordestrijdkrach- ook in Syrië geen officiële eigenten veertig islamitische terroris- domsbewijzen. Of die waren verten gedood en elf gearresteerd nietigd tijdens de gevechten. Of bij invallen in twee verschillende ze hebben nog wel papieren, maar schuilplaatsen, de ene in Gizeh ze durven zich niet bij de autorizelf, de andere in de Sinaï. Daar teiten melden…

Het nabije buitenland

3 januari 2019

EEN NIEUWE BIOGRAFIE VAN GISCARD D’ESTAING Eric Roussel schreef een nieuwe biografie van de 92-jarige ex-president Valéry Giscard d’Estaing. Het boek is om verschillende redenen interessant. Het besteedt aandacht aan de ideologische bronnen van het voormalige staatshoofd en gaat dieper in op de periode voor zijn presidentschap. Bovendien kreeg Roussel toegang tot de archieven van Giscard.

Valéry Giscard d’Estaing, van 1974 tot 1981 de derde president van de Vijfde Republiek, is wat tussen de plooien van de geschiedenis verdwenen. Hij was één van de weinige liberaal geïnspireerde Franse staatshoofden. Hij noemde zich een centrist die Frankrijk wou hervormen.

Wat hij maatschappelijk ook deed, door abortus te depenaliseren en de leeftijd voor meerderjarigheid te verlagen van 21 naar 18 jaar. Sommigen maken een vergelijking met president Emmanuel Macron, maar eigenlijk helde Giscard eerder naar rechts, zeker op economisch vlak. Giscard was “een traditionalist die verandering wou”.

Si la France m’était contée

Een orleanist in het Élysée

dan die afkomst is de politieke stroming waartoe de Giscards behoorden. Ze waren vooral ‘orleanisten’, aanhangers van de liberale monarchie van Louis-Philippe d’Orléans tussen 1830 en 1848. Het was één van de weinige periodes in de Franse geschiedenis waarin economisch liberalisme en ondernemen centraal stonden. Van de Fransen is bekend dat ze in eerste instantie een centralistische en sterk door de staat gereguleerde economie verkiezen.

Eigen aan het orleanisme is een toenemende politieke rol voor het parlement. De aanhangers van Louis-Philippe en hun nakomelingen hebben een aversie voor massabewegingen die tot grote politieke veranderingen leiden. Uiteindelijk werd Louis-Philippe in 1848 door een burgerrevolte opzijgeschoven.

Giscard d’Estaing maakte in zijn jeugd een paar van die opstanden mee, zoals de protestactie van rechtse milities tegen het parlement op 6 februari 1934. En vooral mei ’68. Hij heeft het nooit begrepen op die bewegingen. Ook het respect voor het parlementair systeem heeft hem altijd beïnvloed, ook al aanvaardde Giscard het principe van de Vijfde Republiek met een sterke president.

In de biografie die Eric Roussel bij Editions de l’Observatoire publiceerde, en waaraan Giscard persoonlijk meewerkte, wordt dieper ingegaan op het denken en handelen van Giscard voor hij in mei 1974 de presidentsverkiezingen won van François Mitterrand, toen de gezamenlijke kandidaat van de socialisten en de communisten.

Giscard is een kind van zijn omgeving en opvoeding. Hij kwam uit een begoede familie van advocaten, financiers en parlementsleden. Eén van zijn voorouders was waarschijnlijk een buitenechtelijk kind van koning Lodewijk XV. Belangrijker

Nadat Giscard zijn studies in de École polytechnique, de ingenieursschool, had afgewerkt en aan de École Nationale d’Administration was afgestudeerd, werkte hij als ambtenaar op Financiën. In de jaren vijftig koos hij al snel voor een carrière als parlementslid via de Républicains Indépendants, de centrumrechtse liberale partij van Antoine Pinay. Wat weinig bekend is over die periode, is dat Giscard in die periode een overtuigd aanhanger was van het behoud van Algerije binnen Frankrijk. In die mate zelfs dat hij in de jaren zestig verdacht

Haat-liefdeverhouding met de gaullisten

EEN UFO BOVEN LONDEN? Boven en rond de luchthaven van Gatwick gebeuren rare dingen. Ongeïdentificeerde vliegende objecten werden daar onlangs gesignaleerd. De politie viel binnen bij een koppel en arresteerde hen voor het in gevaar brengen van de verkeersveiligheid in de lucht. Nu blijkt dat de verdachten helemaal niets te maken hebben met de vliegende schotels die boven het vliegveld cirkelden.

Marsmannetjes en ufo’s spreken al honderden jaren tot de verbeelding. Reeds in de dertiende eeuw werd in Engeland door pelgrims verkondigd dat ze hoogst eigenaardige fenomenen in de lucht hadden aanschouwd. In de laatste eeuw is de ufo-gekte toegenomen. Radiospelen en (teken)films hebben daar zeker toe bijgedragen. Suske en Wiske vlogen immers op vliegende soepborden door de woestijn. Of er buitenaards leven bestaat, daarover lopen de meningen uiteen.

Ook aan het bestaan van ufo’s wordt door velen getwijfeld. Met name de overheid wil de bevolking geen angst aanjagen door onverklaarbare fenomenen in de lucht halsoverkop te bestempelen als vliegende schotels.

Meldpunt In heel wat landen, waaronder het Verenigd Koninkrijk, zijn speciale meldpunten opgericht voor iedereen die een vreemd en vliegend object waarneemt. Ieder jaar lopen tientallen meldingen binnen. De ene al wat geloofwaardiger dan de andere.

Zo maakte de piloot van een Airbus, op tien kilometer hoogte boven Berkshire, in 2013 nog een duikvlucht, toen hij plots een onverklaarbaar object zag naderen. Complotdenkers halen al vlug hun slag thuis. Indien blijkt dat het niet om buitenaardse wezens gaat, komen zij al snel met een andere verklaring voor de dag. De overheid zou volgens hen geheime militaire

Kernuitstap In 2016 bouwde Duitsland genoeg nieuwe windmolens om in theorie tien procent meer energie uit wind te kunnen halen.

Maar de winst bleef beperkt tot één procent. In hetzelfde jaar werden genoeg zonnepanelen bijgebouwd om 2,5 procent meer zonne-energie te kunnen oogsten. Maar in werkelijkheid daalde de productie van zonne-energie met één procent. Ondanks massale investeringen en subsidies. Gewoon omdat het dat jaar in Duitsland minder waaide en er minder zonneschijn

FRANKRIJK

werd van sympathieën voor het OAS, de organisatie die aanslagen pleegde tegen voorstanders van onafhankelijkheid.

Volgens Roussel klopten die beschuldigingen niet.

Nadat generaal Charles de Gaulle in 1958 opnieuw aan de macht kwam, onderschreef Giscard de principes van de Vijfde Republiek, al stond hij als orleanist wantrouwig tegenover een sterke uitvoerende macht in de persoon van de president.

Hij schopte het tot loyale minister van Financiën van de Gaulle.

Met de president waren de relaties oké, maar dat kon niet gezegd worden van de gaullistische entourage van de president.

Onder meer met de Gaulles latere opvolger en toenmalige premier Georges Pompidou verliepen de relaties stroef. Ook met Jacques Chaban-Delmas, de rijzende ster bij de beweging, waren er spanningen.

Reden waren de budgettaire orthodoxie, de beheersing van de inflatie en het promoten van de vrije markt door Giscard.

Vele gaullisten vonden die piste te liberaal. Ook na het vertrek van de Gaulle in 1969 waren er regelmatig spanningen tussen Giscard en de gaullisten.

Giscard wist de zaak echter in zijn voordeel om te buigen.

Toen de Gaulles opvolger Georges Pompidou op 2 april 1974 overleed, moesten nieuwe presidentsverkiezingen worden gehouden. De gaullisten konden niet verliezen, maar ze raakten het niet eens over één kandidaat. Die verdeeldheid opende de weg naar het Élysée voor Giscard.

Een paar jonge neogaullistische wolven, zoals Jacques Chirac, steunden Giscard. Als beloning werd Chirac later eerste minister. Maar binnen de kortste keren raakte president Giscard in onmin met de nieuwe generatie gaullisten. Dat leidde tot zijn nederlaag tegen François Mitterrand tijdens de presidentsverkiezingen van 1981.

SALAN

Right or wrong

ENGELAND

wapens testen.

Een week geleden was het alle hens aan dek boven en rond het vliegveld van Gatwick, zo’n vijfenveertig kilometer ten zuiden van Londen. Jaarlijks ontvangt de luchthaven van Gatwick vijfendertig miljoen passagiers. Gatwick beschikt over slechts één start- en landingsbaan. Vertragingen zijn er schering en inslag. De kerstvakantie is jaarlijks een van de drukste momenten op de luchthaven. Groot was dan ook de paniek toen passagiers vorige week melding begonnen te maken van vliegende objecten boven de startbaan. Het vliegverkeer diende per direct te worden stilgelegd. De zogenaamde ufo’s zorgden ervoor dat anderhalve dag totale chaos heerste op Gatwick.

van de politie bleek fout.” Wie bestuurde de drones? Een koppel uit Crawley, dat op minder dan tien kilometer van de starten landingsbaan woont, werd alras gearresteerd. Paul Gait and Elaine Kirk verkeerden in shock. Ze werden plots beschouwd als potentiële terroristen. Ze werden anderhalve dag in de cel gegooid en ondervraagd, zonder dat zij juridische bijstand genoten. De politie heeft fouten gemaakt. Het koppel bleef in voorhechtenis, ook toen allang duidelijk was dat Gait en Kirk een alibi hadden. Zij bleken onschuldig. Uiteindelijk vrijgelaten door gebrek aan bewijs, hielden ze een persconferentie en gaven aan dat hun rechten geschonden waren. Plots staan zij in alle kranten,.

Terrorisme

Politie

In tijden van verhoogde terreurdreiging en terugkerende IS-vrouwtjes, zijn politie- en veiligheidsdiensten op hun hoede. Meteen werd gedacht in de richting van drones, miniatuurvliegtuigjes die vanop afstand bestuurd worden. Indien een terrorist een bompakket aan een drone bevestigt, zijn de rapen gaar. Toch bleek het om loos alarm te gaan. Althans, dat is wat een politiecommissaris aanvankelijk zei tegen de BBC. Blijkbaar hadden de passagiers en het grondpersoneel zich vergist en was er van ongeïdentificeerde vliegende objecten boven het vliegveld geen sprake. Vreemd is dat. Zouden al die mensen zich vergist hebben? Zoals de duizenden Portugezen die in 1917 te Fatima allemaal beweerden een mysterieus licht te hebben waargenomen, gelinkt aan de Mariaverschijning, zich allemaal vergist zouden hebben?

Chris Grayling, de minister van Verkeer, zag zich genoodzaakt de eerdere verklaring van de politieofficier af te doen als een leugen. “Er zijn meer dan zestig geloofwaardige getuigenissen van drones boven Gatwick. De eerdere communicatie

Afgelopen weekeinde vond de politie twee drones in de buurt van het vliegveld. Maar dat zijn niet de toestellen die het luchtverkeer hebben verstoord, aldus de politie. De vliegende objecten die door veel mensen gespot werden, zijn nog steeds spoorloos. Toch is er geen twijfel dat de getuigenissen geloofwaardig zijn. Het hoofd van de politie in Sussex zei zaterdag dat “er sprake is van een zekere mate van verwarring”. Agenten hebben inmiddels dertig sites afgezocht. De hele buurt rond Gatwick is uitgekamd en nog steeds zijn de ‘vliegende schotels’ niet gevonden.

Wat te denken van die saga? Steeds meer wordt gekeken naar de officiële instanties. Kwatongen beweren dat het politiediensten waren die drones uitgetest hebben en zo zelf het vliegverkeer in de war hebben gebracht. Het klopt dat de politie over drones beschikt. “Wij hebben onze drones pas op verkenning gestuurd toen het luchtruim al dicht was”, klinkt het verweer van de dienders. Honderd jaar na Fatima, een nieuw raadsel.

LVS

CHAOTISCHE ENERGIEWENDE De gedroomde overgang van fossiele brandstoffen en kernenergie naar zogenaamd hernieuwbare energie wordt in Duitsland de “Energiewende” genoemd.

De zeloten van de klimaattheologie, met de media in hun kielzog, lanceren veel toekomstscenario’s: enerzijds over afgrijselijke rampen, anderzijds over een paradijselijke, koele, groene wereld zonder vervuiling na de gedroomde “Energiewende”.

De gelijkenis met de doemscenario’s en de paradijsverwachting van religieuze dwepers is angstwekkend. In het verleden hebben de Getuigen van Jehova enkele keren de exacte datum van de ondergang van de wereld voorspeld. Maar die data kwamen en gingen. De wereld is er nog steeds. Volgens de voorspellingen van de klimaattheologen uit de jaren negentig zouden nu al enkele grote steden in Nederland onder water moeten staan. Maar toch blijft men hun doemscenario’s geloven. Duitsland wordt in de rest van de wereld beschouwd als een gidsland inzake hernieuwbare energie. Maar als we naar de verwezenlijkte resultaten kijken, en niet naar de fantastische voorspellingen, dan zien we dat het van kwaad naar erger gaat.

De “Energiewende” is geen geordende transitie, het is chaotisch industrieel vandalisme.

9

Bei uns in Deutschland was. In datzelfde jaar 2016, terwijl de Energiewende al volop bezig was, steeg de emissie van CO2 zelfs, omdat de ene kerncentrale na de andere gesloten werd. Officieel was dat een reactie op de ramp in Fukushima, waar een kerncentrale werd vernield door de gevolgen van een aardbeving en een tsunami.

Fukushima was natuurlijk niet de echte reden voor de kernstop.

Er zijn in Duitsland nooit zo’n aardbevingen of vloedgolven geweest. De ecologische inquisitie had al lang vóór Fukushima beslist dat kernenergie onrein en zondig was. De ramp in Fukushima was slechts een voorwendsel om eindelijk komaf te maken met de nucleaire duivel. En om de doctrinaire waanzin nog erger te maken: door het sluiten van de kerncentrales ontstond een tekort aan energie, dat werd opgevangen door meer elektriciteit op te wekken met steenkool en aardgas. Van alle fossiele brandstoffen is aardgas de minst vervuilende, maar steenkoolcentrales stoten twee keer meer CO2 uit. Kerncentrales produceren nauwelijks CO2.

Bruinkool In 2016 werd per kilowattuur Franse elektriciteit slechts 58 gram CO2 uitgestoten en per Duitse kilowattuur maar liefst 560 gram. Bijna tien keer meer. Daarvoor zijn twee redenen.

Ten eerste gebruiken de Duitsers nog veel bruinkool, dat nog vervuilender is dan steenkool. Ten tweede hebben de ecologisten in Frankrijk niet dezelfde destructieve politieke macht als in Duitsland. Daardoor kan Frankrijk nog altijd 75 procent van zijn elektriciteit uit kernenergie halen. Daardoor kan het land zelfs elektriciteit exporteren. Ja, Frankrijk heeft in 2015 óók een wet betreffende energietransitie gestemd, maar die was minder utopisch dan de Duitse. De Franse wet voorzag naast de toekomstvisioenen over zonne- en windenergie ook in

DUITSLAND een vermindering van de nucleaire elektriciteitsproductie tot 50 procent tegen 2025. En geen drie jaar later moest de ecologist Nicolas Hulot, toen nog minister voor Ecologie, toegeven dat zelfs die beperkte nucleaire reductie tegen die datum niet haalbaar was. En de Duitsers zouden het dan “schaffen” om àl hun kerncentrales te sluiten? In een rationeel georganiseerde energietransitie zou Duitsland zijn centrales op kernenergie en aardgas moeten openhouden. Men had moeten beginnen met het stopzetten van de ontginning en verbranding van bruinkool. Pas daarna had men de laatste steenkoolmijn mogen sluiten. Maar in de klimaathysterie is geen plaats meer voor rationaliteit. Zelfs een hypermoderne en milieuvriendelijke aardgascentrale moest gesloten worden omdat ze door gesubsidieerde “hernieuwbare” energie werd kapotgeconcurreerd.

En de bruinkool blijft branden…

Distributie Vroeger werd de Duitse elektriciteit geleverd door een relatief klein aantal energiecentrales. Maar windmolens en zonnepanelen staan overal verspreid. Dat vereist een enorme uitbreiding van het elektriciteitsnet. De Bundestag heeft in 2009 een wet goedgekeurd om het netwerk tegen 2015 uit te breiden met 1.876 kilometer nieuwe elektriciteitslijnen. Eind 2014 was daarvan slechts 463 kilometer gerealiseerd. De vertraging was te wijten aan de hoge kosten en … aan de processen die werden aangespannen door actiegroepen van omwonenden en milieuactivisten, die in hun buurt geen hoogspanningslijnen wilden. Of hoe de milieuprofeten zich tegen zichzelf kunnen keren. Tegen 2024 zouden 4.600 kilometer hoogspanningslijnen gelegd moeten worden. Is er iemand die gelooft dat die op tijd klaar zullen zijn?

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

3 januari 2019

MEDIALAND

FILM zijn kabinet er een potje van gemaakt hebben.

Die Vlaamse lokale radio’s kunnen de ellende die de minister veroorzaakt missen als kiespijn. Zij worden steeds vaker op kosten gejaagd: door de luisteraar om op internet aanwezig te zijn, en door de minister om naar DAB+ over te schakelen.

En dat terwijl zij moeten opboksen tegen allerlei streamingdiensten. Wij kunnen ons inbeelden dat “de blauwen” bij de liefhebbers of de eigenaars van de lokale radio’s niet bepaald hoog aangeschreven zullen staan in de aanloop naar de Vlaamse verkiezingen.

Eindejaarslijst

Terugblik op 2018: tv Over streaming gesproken: ook videostreaming wordt meer en meer mainstream in het Vlaamse medialandschap. De tijd ligt nog niet zo ver achter ons dat “Netflix” een begrip was dat alleen bij een select groepje technologienerds een belletje deed rinkelen. Vandaag behandelt een krant met een mediaredactie die zichzelf een beetje respecteert series op streamingdiensten op gelijke voet met die op de traditionele tv-kanalen.

Wat die traditionele tv-kanalen betreft, zij komen er al lang niet meer mee weg om hun programma’s alleen nog maar als lineaire tv aan te bieden. Ook voor hen kost de uitbouw van een webstek met videoplayer handenvol geld. Daar komt nog bovenop dat uitgesteld kijken stilaan de norm wordt, en dat knaagt aan de reclameinkomsten. Niets zo gemakkelijk als tien minuten later beginnen kijken om dan gewoon door de reclame heen te spoelen, als je al niet gewoon later op de avond kijkt.

Terugblik op 2018: kranten

IS-kinderen: Vranckx heeft succes Verleden week was het zover: de politieke actie van Rudi Vranckx ten gunste van twee IS-vrouwen en hun kinderen wierp eindelijk vruchten af. Een rechter in Brussel oordeelde immers niet alleen dat de Belgische staat zich tot het uiterste moet inspannen om hen naar hier te halen, maar was zelfs zo vermetel dwangsommen op te leggen als zij dat niet zou doen.

Over de grond van de zaak kan u elders in dit nummer meer lezen, maar in deze rubriek past het even stil te staan bij de rol die Rudi Vranckx in die zaak gespeeld heeft. Op papier is hij reporter bij de openbare omroep, maar in de praktijk gedraagt hij zich als een politieke activist die daarvoor zijn openbaar ambt misbruikt. Want je moet maar het lef hebben als ambtenaar en op kosten van de belastingbetaler het beleid van de Belgische staat te ondergraven aan de hand van een stukje politieke propaganda. Het was één van de reportages van Vranckx die de rechter mee over de streep hielp trekken om een oordeel ten gunste van de IS-vrouwen en hun kinderen te vellen.

We moeten nogmaals op de rol van Vlaams minister van Media Sven Gatz wijzen, die alweer schuldig verzuim pleegt. Het komt een minister van Media uiteraard niet toe zich te gaan bemoeien met het dagelijkse reilen en zeilen van de nieuwsredactie van de openbare omroep. Maar wanneer een nieuwsdienst meer aan propaganda en politieke actie doet dan aan nieuwsgaring, zou het toch niet slecht zijn dat hij toezicht uitoefent, en eens een doorlichting laat uitvoeren om daar paal en perk aan te stellen.

Beursval: plots doet het beleid van Trump ertoe 2018 is niet bepaald een topjaar geworden voor de beurzen.

Net voor het einde van het jaar gingen een heleboel beurzen diep in het rood. En dat leidde meteen tot een primeur bij de commentatoren: die scherpe achteruitgang zou te wijten geweest zijn aan een paar tweets van Donald Trump.

Dat laatste is merkwaardig, want diezelfde commentatoren houden al bijna twee jaar vol dat de wereldwijde vooruitgang van de beurzen niets, maar dan ook niets te maken heeft met het beleid van de Amerikaanse president, of zijn uitspraken op de sociale media. Misschien hebben de beursmakelaars pas verleden week Twitter en de account van Donald Trump ontdekt? Of is de ware draagwijdte van de vloedgolf aan tweets van de afgelopen twee jaar pas nu tot hen doorgedrongen?

Even merkwaardig: al twee jaar houden diezelfde commentatoren vol dat de stijging van de beurzen niets zegt over de toestand van de reële economie. Dat het maar een zeepbel is, die eerder vroeg dan laat zal uiteenspatten. Historisch lage werkloosheidscijfers in de VS hebben trouwens ook al niets met de reële economie te maken. Maar als stijgende beurzen geen goed nieuws zijn, waarom zijn dalende beurzen dan wel slecht nieuws?

Een dag later veerden de beurzen alweer op. Valt wel meer voor, na een slechte dag op de beurzen. En u had het al geraden: dat herstel had niets met het economische beleid of de tweets van Trump te maken. Of wat dacht u?

Terugblik op 2018: radio Wij denken dat 2018 bij de Vlaamse lokale radio’s nog lang in het geheugen gegrift zal staan. Het was in oktober dat de Raad van State het radiofrequentieplan van minister van Media Sven Gatz vernietigde. Daardoor kon de minister opnieuw naar de tekentafel, al hoopte men op het kabinet dat men het grootste deel van het plan zou kunnen recycleren in een nieuw besluit. Dat doet niets af aan de vaststelling dat de minister en

Ook de kranten voelen de druk om hun aanwezigheid op internet almaar op te voeren. Voor hen komt die druk vooral van sociale media zoals Twitter en Facebook, die nieuwsberichten steeds sneller de wereld doen rondgaan – haast met de snelheid van het licht.

Maar de trend van 2018 bij de kranten, en ook de nieuwsredacties van tv-zenders en radiostations, is dat zij zich nog meer dan vroeger beginnen te gedragen als de bewakers van de publieke opinie. Daarbij deinzen zij er minder en minder voor terug ook op te treden als scherprechters tegenover plegers van meningsdelicten. In ons land werd dat het best geïllustreerd door de manier waarop Dries van Langenhove aangepakt werd door Tim Verheyden van Pano, en vervolgens de rest van de opiniemakers en commentatoren. En nog steeds aangepakt wordt, want bij elk evenement waarbij Dries van Langenhove betrokken is, merk je dat de media nog lang niet “klaar” zijn met hem.

Terugblik op 2018: sociale media En dan zijn er de zogenaamd sociale media. Een paar jaar geleden was “men” ervan overtuigd dat de komst van Facebook en Twitter de doodsteek zou vormen voor elke vorm van dictatuur. Maar de sluipende censuur op de sociale media lijkt eerder een bedreiging voor de democratie te zijn. Die censuur komt trouwens van twee kanten. Er zijn de bedrijven achter de sociale media zelf, waarvan de top zich graag conformeert aan de linkse jetset van Californië, maar vooral in de Europese Unie probeert het politieke establishment de vrije meningsuiting op de sociale media aan banden te leggen via allerlei maatregelen verpakt als strijd tegen “fake news”. Wie tussen de regels kan lezen, begrijpt al snel dat het politieke establishment zich het monopolie op “fake news” niet uit handen wil laten spelen door sociale media, waar Jan en alleman dat “fake news” met een simpele tweet voor de hele wereld kan doorprikken.

Hier zit meteen een link met ons vorige onderwerp. Terwijl politici proberen ongewenste meningen strafbaar te maken, en sociale media omwille van commerciële redenen ongewenste meningen trachten te bannen of te onderdrukken, straffen nieuwsredacties de verspreiders ervan genadeloos af. Terwijl de nieuwsredacties Dries van Langenhove aan de schandpaal nagelden, werden zijn accounts op de sociale media geblokkeerd, en wist het gerecht (op instructie van minister Geens?) in een mum van tijd zelfs enkele huiszoekingen te organiseren.

We durven niet stellen dat er sprake is van een actief complot tussen de drie belangengroepen, maar het is duidelijk dat zij op dit punt samenvallende belangen hebben, en bijzonder welwillend samenwerken. Met de verkiezingen van mei (of eerder) in zicht, achten we de kans op veel verbetering in 2019 eerder klein.

2018 was voor de filmwereld een bijzonder jaar.

Er was de terugkeer van de Belgische trots Jean-Claude van Damme in “Lukas”. Het fantasydrama “The Shape of Water” van de Mexicaanse filmmaker Guillermo del Toro kreeg liefst dertien Oscarnominaties en sleepte er uiteindelijk vier in de wacht.

Ook kregen we, nog meer dan in 2017, heel wat films voorgeschoteld waarin muziek een grote rol speelt, zoals “The Greatest Showman”, “A Star is Born”, “Bohemian Rhapsody”, “Hearts Beat Loud” en “Cold War”. We kregen het langverwachte “Ready Player One” van Spielberg te zien, met de meeste referenties naar (oude) films en videogames ooit in een film gestopt. Terry Gilliam kreeg ein-delijk zijn versie van de literaire klassieker Don Quixote de la Mancha in de zalen, na een productieproces van meer dan vijfentwintig jaar, en we mochten genieten van een nieuw meesterwerk van animatie- en esthetisch kunstenaar Wes Anderson (“Isle of Dogs”), na bijna tien jaar radiostilte.

2018 zat vol verrassingen. Zo waren er bijzonder veel films met knap acterende paarden in de hoofdrol (“Lean on Pete”, “The Rider” en “Redbad”) en kwamen er verrassend veel Italiaanse producties bij ons in de zalen (“Dogman”, “A Ciambra”, “Loro” en “Lazarro Felice”) die ons een kijkje gaven op heel andere manieren van leven. “The Extraordinary Journey of the Fakir”, een Belgisch-Frans-Indisch-Amerikaanse ‘feelgoodmovie’, deed er nog een schep bovenop door je de wereld te laten rondreizen, de hoofdrolspeler achterna.

2018 was ook een vernieuwend jaar waarin films met andere idealen en standpunten dan we gewend zijn van de studiobazen een kans kregen, zoals in de Belgische productie “WIJ”. “Call Me By Your Name”, “Love, Simon” en “Disobedience” wierpen een ander licht op de LGBTQ-gemeenschap. De langverwachte en internationaal met veel lof onthaalde film “Girl”, met de genderpolitiek als onderwerp, bracht veel teweeg binnen de filmindustrie. Controversiële films als “BlacKkKlansman” en “The Death of Stalin” maakten het mogelijk om te lachen met de meest gevoelige onderwerpen.

Met “A Quiet Place” heeft u kunnen genieten van de stilste horrorfilm ooit. “First Man” is de meest bescheiden, subtiele en tegelijk meest indrukwekkende sciencefictionfilm ooit gemaakt. Met “The Florida Project” heeft u de beste acteerkunsten van jonge en onervaren kinderen ooit mogen aanschouwen.

Niet alle prenten uitgebracht in 2018 waren om over naar huis te schrijven. Zo kregen we misschien wel de meest teleurstellende franchiseproducties aller tijden voorgeschoteld met “Solo: A Star Wars Story”, “Jurassic World: Fallen Kingdom” en “Venom”.

Maar bovenal was het een prachtig jaar met heel wat pareltjes op het witte doek. Mijn top drie van 2018? In willekeurige volgorde: “Call Me By Your Name”, “Ladybird” en “The Extraordinary Journey of the Fakir”.

Vooruitblik 2019 heeft al heel wat voor ons in petto. Binnenkort in de zalen te zien, zijn onder meer: • “The Favourite”, van de regisseur van “The Lobster” en “The Killing of a Sacred Deer”, Yorgos Lanthimos, zal ongetwijfeld weer heel wat tegengestelde meningen oproepen.

• “Colette”, van Wash Westmoreland (“Still Alice”), waarin Keira Knightley in de huid kruipt van een van de bekendste vrouwelijke auteurs van Frankrijk van de 20e eeuw.

• “Ben is Back”, een verhaal à la “Beautiful Boy” waar ik onlangs over schreef, maar dan met Julia Roberts in de rol van bezorgde ouder met een drugverslaafde zoon.

Ik kijk er alvast naar uit. Gelukkig nieuwjaar!

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

3 januari 2019

11

Karel Cambien:

Het Texas van Vlaanderen blijft top foto Patrick Holderbeke

Het meest wonderlijke ondernemersgebied van Vlaanderen is de westelijke provincie. De West-Vlamingen hebben een gezonde eigendunk en ze hebben ook reden om trots te zijn. Karel Cambien prikt in een nieuw boek koppen en generaties van ondernemende West-Vlamingen aan mekaar. Uit de citaten rijst een West-Vlaanderen op waarop men nog jaren kan steunen.

Karel Cambien schrijft haast een halve eeuw over het ondernemerschap in Vlaanderen. Zijn allereerste aandacht gaat naar de streek waar hij geboren is en woont: West-Vlaanderen. Geen kleine of grote ondernemer in West-Vlaanderen of hij kent hem of haar persoonlijk, beschreef de onderneming die werd opgebouwd en dat met een grote tijdboog. Vandaag is Karel Cambien een nijvere zelfstandige pen. Hij werkte jarenlang voor Knack, Trends, Kanaal Z, bladen van Kamers van Koophandel en de dagelijkse internetnieuwsbrief “Made in...”. Het twintigste boek van Karel Cambien is “Osan Deure Doen”, het verhaal van, voor en door West-Vlaamse ondernemers. Laten wij de titel vernederlandsen tot “nooit versagen”, of “vooruit met de geit”. Dat Vlaanderen binnen België de overhand wist te krijgen, heeft zeer veel, zo niet alles, te maken met zijn fabrikanten van goederen en diensten. West-Vlaanderen liep hierbij steeds vooraan. ‘t Pallieterke: wat zijn de belangrijkste vaststellingen over de voorbije 50 jaar voor het ondernemen in West-Vlaanderen?

Karel Cambien: “Belangrijke bevindingen zijn dat de traditionele waarden en drijfveren van het ondernemen in West-Vlaanderen overeind blijven. Ik ging op zoek naar wijsheden, dogma’s, taboes en axioma’s over het ondernemerschap tussen Kortrijk en Brugge. Bij het herlezen van de interviews van toen, bleek al meteen dat veel uitspraken een tijdloos karakter hadden. Vandaag staan ze nog als een huis.”

Blijft het ons Texas?

“Het Texas van Vlaanderen, dus wij, heeft altijd een slechte bijklank gehad. Alsof er poen geschept werd op een niet altijd koosjere manier.

Maar als Texas van Vlaanderen betekent dat de West-Vlaamse ondernemers bij uitstek soepel zijn, dan leunt dat veel dichter bij de werkelijkheid aan. Toen de vlasindustrie, ooit een bloeiende nijverheid op en rond de Leie, de Golden River, teloorging, draaiden veel vlassers de knop om en gingen voluit voor

nieuwe sectoren. Twee ervan zijn algemeen bekend: de tapijten en de spaanplaten, maar er is veel meer.

Denk aan de groentebedrijven, de veevoederbranche, de elektronica en de metaalbouw.

Hebben West-Vlamingen een natuurlijke aanleg voor het zakendoen?

“De familiale context van veel ondernemingen is een uitleg van wat hier gebeurt. Ook kan je een soort dynastieke prikkel zien, men wil zijn bedrijf laten groeien over de generaties heen, en er zijn opvallend veel vrouwen die op de eerste plaats, of wat in de schaduw achter hun man, de grote kracht vormen van de fabricage in West-Vlaanderen. Die familiale bedrijven hebben veel voordelen. Internationale en nationale studies hebben aangetoond dat dergelijke ondernemingen veel wendbaarder en dynamischer zijn, want het zijn geen logge tankers die slechts langzaam bijsturen zoals multinationals. Echter, zoals voetballer Cruyff zei, “elk voordeel heb zijn nadeel”. De problematiek van de opvolging heeft goede ondernemingen gefnuikt, slechts twee voorbeelden, Beaulieu van de familie De Clerck en Sunair van de familie Vanmoerkerke, Gelukkig zijn er mooie kmo’s waar de fakkel netjes werd doorgegeven. Hierin zijn voorbeeldig: Sioen, Decospan, Concordia Textiles en andere. Overigens, het zich terugtrekken van de familie is geen schande, maar vaak een oplossing voor een probleem.”

Een graadmeter is de e-commerce, de handel over het internet?

“Er zijn zeer mooie voorbeelden van ondernemingen die er al jaren mee bezig zijn. Ik denk aan Kunstatelier Slabbinck in Brugge, dat een nationale markt had in de religieuze en liturgische confectie met kazuifels, stola’s, superplies en vandaag die handel tot ver over de Belgische grens tilt met zijn elektronische winkel. Dus de omschakeling gebeurt, maar het mag sneller.”

Is Barco typisch voor het jojoën van succes en terugslag van on-

Humor in West-Vlaanderen

Zijn ondernemers in West-Vlaanderen noeste, humorloze werkers? Karel Cambien (lacht): “Niet flauw doen. De titel van het boek is een pareltje van Roger de Clerck zalige. Ik was met hem en Noel Demeulenaere op zakenreis kort na de val van de Muur in de DDR. Roger zocht nieuwe kansen.” “Een missie met hem was niet bepaald een plezierreisje. Er moest gewerkt worden, en hard gewerkt worden.

Vanaf 7 uur ‘s morgens. Toen Noel Demeulenaere rond de middag suggereerde om toch maar iets te eten, zie Roger: “Win do gin tid vwuren, we moetn osan deure doen.” Dat kan toch tellen als onderduimse grap.

Ze zijn niet allemaal even plezierig als Christian Dumolin van Koramic Investment Group, maar een van zijn vele uitspraken kan tellen: “Ondernemers hebben op twee zaken geen vat: op de beurskoers en op hun eigen vrouw.” Als je natrekt wat er opgeschreven is in de jaren dat ik intensief interviewde dan stoot je op scherpe waarnemingen bij honderden ondernemers. Nogmaals Dumolin: “Als ondernemer een ontspannen indruk maken, is een grote troef.”

dernemingen? Barco is toch een trekker van het West-Vlaamse ondernemerschap?

“Barco is al decennia een schoolvoorbeeld van goed ondernemerschap en blijft dat. Verdorde takken worden gesnoeid en er wordt gekozen voor de strategische niches van de toekomst. Barco is een kei in het bioscoopwezen en in de controlekamers van luchthavens en grote productieondernemingen. Als Barco inderdaad, zoals elk bedrijf al eens een inzinking kent, is daar niets mis mee. De economie en het bedrijfsleven zijn nu eenmaal geen lange, rustige stroom. Barco is er en blijft er. In mijn boek laat ik Hugo Vandamme, die jarenlang Barco symboliseerde, aan het woord. Wie macht heeft, heeft invloed, zo simpel is dat. En, een manager mag zich nooit verschuilen achter iemand anders. Van een manager wordt verwacht dat hij de moeilijkste beslissingen zelf neemt. Hugo Vandamme had veel contact met de journalisten en bleef stoïcijns over die relatie. Bedrijven en de media vormen volgens hem een relatie die op- en neergaat. Bedrijfsleiders moeten maar één iets doen: het hoofd koel houden, ook in moeilijke momenten. Laat u niet overdonderen door wat men over u schrijft, zei hij me. Doe de juiste zaken en dame Fortuna komt terug, en met haar de media.”

Wordt er extra nadeel verwacht voor de provincie door de Brexit?

“Als er één provincie is die inderdaad de terugslag zal voelen, is het West-Vlaanderen. Voor de haven van Zeebrugge, die grotendeels afhankelijk is van de uitvoer naar het Verenigd Koninkrijk, is het een zwaard van Damocles. Bepaalde bedrijven, ik denk aan tapijtenproducent Lano, zijn zwaar afhankelijk van de Britse markt. Bij de pakken blijven zitten is geen oplossing. Joachim Coens, hoofd van de haven van Zeebrugge, werkt concrete tegenmaatregelen uit, en nogal wat West-Vlaamse bedrijven hebben door overnames van Britse kmo’s gezorgd voor een ankerplek binnen de Britse grenzen.”

Alles is peis en vree?

“Je mag over het Texas van Vlaanderen best optimistisch blijven.

Maar wat met de dag essentiëler is om de bloei te bestendigen, is inzetten op duaal leren, de combinatie van schoollopen en ervaring opdoen in bedrijven. Vlaanderen bewijst lippendienst aan die aanpak, maar zou best op studiereis kunnen gaan in Frankrijk, dat ik zeer goed ken door mijn jarenlange medewerking aan een televisieprogramma over ondernemen in het Département du Nord, waar dat opleidingsmodel goed werkt.”

U belicht ook Maurice Lippens.

Toch pijnlijk hoe hij aandeelhouders bij het debacle van Fortis, zijn trotse creatie, om de tuin heeft geleid?

“Pijnlijk of niet, hij had en heeft toch wel iets van een ondernemer-filosoof. Hij is enigszins tegen zijn zin in de hoge financiën gestapt, want hij wilde door zijn opleiding bij Harvard liever in de bedrijfswereld, de productiekant, aan de slag. Je zou van zo’n man, die als geen ander thuis is in de salons van Brussel en Parijs en de beau monde van Knokke, verwachten dat hij daar zijn geluk vond. Integendeel.

Hij getuigde in een gesprek dat hij een hekel aan het establishment had, vooral eentje dat ‘established’ is, laten we het vrij vertalen als ‘gestold’. Dat establishment is verstijfd, verstard, stofferig, log als een dinosaurus. Alles moet bewegen, anders is men verkeerd bezig, was een van zijn geloofspunten. Was hij een bon vivant? Ook mis. Je ziet in hem spirituele kanten. Hij wist dat Vlamingen nog te vaak werken voor het geld.

Materialisme is hun hoogste goed: mijn geld, mijn huis, mijn auto, mijn bedrijf, mijn vakantie. Hij vond dat dit soms angstaanjagende vormen aannam.”

Marc Coucke is de Albert Frère van Vlaanderen?

“Daar zeg je zoiets! Ik heb uren bij hem doorgebracht en hij was altijd goed voor pittige inzichten.

Aandelen zijn levende materie en een beursgang zorgt voor een ongelooflijke kick, gaf hij toe. Hij ging niet naast zijn schoenen lopen, maar hij voelde het toch zinderen als zijn bedrijf naast de groten genoteerd stond. Onder meer Omega Pharma.

Liever nummer één in België dan nummer twintig in Griekenland, is zijn leuze.”

Willy Naessens van de gelijknamige groep laat zich graag opmerken als een feestneus…

“Onderschat hem niet, die man is veel meer. Ik bewonder hem voor de manier waarop hij naar zijn medewerkers keek. Hij heeft altijd gezegd, ook in interviews, dus men kon hem dat voor de voeten gooien, dat hij de mensen die hij had aangeworven tot aan zijn pensioen wilde houden. Wie mensen aan de deur zet, moet op een bepaald ogenblik toch weer andere mensen aanwerven. Dat houdt een risico in: bij de nieuwkomers zitten allicht 50 procent goede en 50 procent minder goede. Waarom zou hij dat risico nemen? Open kaart spelen was een van zijn beginselen. Je moet als bedrijfsleider de waarheid spreken tegen je personeel. Koop je met je eigen kapitaal een kasteel in Frankrijk of een villa in Knokke, zeg het dan. Naessens heeft boerenwijsheid. Zo vertelde Naessens met pretogen: “Tijdens de crisis kwamen de bankiers ons de les lezen over de verhouding tussen eigen en vreemd vermogen. Maar ze pasten het op hun eigen rekeningen zelf niet toe.” Tja…” Peter Vyncke van Vyncke in Harelbeke, een flamingant, komt in uw boek goed aan zijn trekken, toch?

“En dat is terecht. Hij vertegenwoordigt de vierde generatie van Vyncke, en de vijfde staat al klaar.

Hij vergelijkt dat met de kathedraal van Gaudi in Barcelona. Er wordt al decennia aan gewerkt en er zal nog decennia aan gewerkt worden. De generaties lossen elkaar af als kathedraalbouwers en zo is het goed.

Het zit in het bloed. Als de vader van Peter reist, is de uitstap pas geslaagd als hij ook een fabriek heeft bezocht. Bij het binnengaan van Vyncke hangt boven de deur de slogan “Opgepast, je stapt binnen in het territorium van Vyncke.” Bij het buitengaan heet het: “Je gaat terug naar de Europese Unie.” Dergelijke vondsten zijn parels, en zij bepalen het klimaat en de saamhorigheid van een bedrijf. Een Vyncke heeft geen ambitie om zeven Ferrari’s en twaalf kastelen langs de Loire te kopen. Hun ambitie is: een keurig bedrijf aan de volgende generaties doorgeven.”

Godfried Lannoo en zijn opvolger Matthias Lannoo bouwden meer dan een bedrijf, het was op een bepaald ogenblik hét culturele icoon van Vlaanderen.

“Matthias zet de traditie op een hedendaagse manier voort. Zoals hij het ziet: vroeger heette het altijd dat Lannoo Vlaams, katholiek, voornaam en sociaal was. Vandaag worden die termen in een nieuwe taal verdergezet. Maar de wortels die een Lannoo verbinden met zijn grootouders en ouders worden nooit verloochend. Godfried, die Lannoo na de Tweede Wereldoorlog de grote doorbraak bezorgde, vond dat een bedrijf er zo aantrekkelijk als een bruid moet uitzien. En de bedrijfsleider moet de minnaar blijven van die bruid. Dat klinkt vandaag romantisch, maar het is wijs en waar. Godfried noemde zijn vader een uitgever, zichzelf een idealist en zijn zoon een manager. In één zin de waarheid over drie generaties ondernemers.”

De Lannoo’s en hun boeken zijn populair in gans Vlaanderen. Anders is het met Michèle Sioen, die weliswaar voorzitster werd van het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO), maar een nobele onbekende is voor het grote publiek…

“Ten onrechte. De familieonderneming Sioen is in de niche van het technisch textiel van wereldklasse.

Elke surfer, elke bouwondernemer, elke wegenconstructeur gebruikt producten van Sioen. Michèle was de opvolger, en dat groeide organisch. Zij zag haar ouders bezig en leerde mee. Als kind was de fabriek als het ware haar speelplaats.

Later kreeg zij van haar ouders op het juiste moment de juiste verantwoordelijkheid en het vertrouwen.

En dat sijpelt door in de onderneming. Het familiegevoel leeft bij de werknemers van Sioen. Je ben een “sioener” of je bent het niet.

Wie zich goed voelt bij Sioen en zich kan vinden in die mentaliteit en de gedreven inzet van elke dag, blijft meestal een carrière lang aan boord. Anciënniteit van veertig jaar en meer is bij Sioen niet uitzonderlijk.”

FRANS CROLS

12 Cultuur

3 januari 2019

Een man met vele ideeën:

Eric Defoort

Boek

Ik koester drie herinneringen. Eerste herinnering: einde jaren 1970 had ik, na enkele ontmoetingen, mijn eerste grondige gesprek met Eric Defoort, in zijn doorrookte bureau in de bibliotheek van de Kulak in Kortrijk. Hij was daar bibliothecaris. We spraken over Joris van Severen; hij was van plan een boek over hem te schrijven.

Als luisteraar - Defoort hield ervan lange monologen te houden en zijn ‘gesprekspartner’ met gegevens en citaten te overweldigen - werd je overdonderd, en diende je bijwijlen letterlijk naar lucht te happen door de stinkende sigarettenwalm. Het boek is er nooit gekomen.

Gantois Tweede herinnering: rond 1980 zat Eric in een echtscheidingsproces verwikkeld en was hij een tijd huisbewaarder van Huize Robrecht van Kassel in Komen. Hij verbleef er slechts enkele maanden. Bij zijn vertrek liet hij twee volle kartons met archiefmateriaal van wijlen abbé Jean-Marie Gantois staan. Vergeten. Hij was van plan een biografie van de Frans-Vlaamse voorman te schrijven, maar buiten enkele gepubliceerde briefwisselingen en nota’s in artikelvorm is het boek er nooit gekomen. De archiefdozen werden nadien aan de bibliotheek van de Kulak terugbezorgd.

Tollenaere Derde herinnering: op 19 oktober 1996 werd mijn biografie over Reimond Tollenaere in Roeselare boven de doopvont gehouden. Ruim een jaar voordien had ik Eric als inleidende spreker gevraagd. We verkeerden inmiddels op vertrouwelijke voet.

Zonder meer aanvaardde hij mijn verzoek.

Letterlijk de avond voor de voorstelling kreeg ik telefoon van hem. Het speet hem, maar hij kon de uitnodiging toch niet aanvaarden omdat er heel wat Vlaams Blokkers op de voorstelling aanwezig zouden zijn, en zij zouden zijn woorden niet bepaald appreciëren. Ik stond versteld. Nadat ik zowat een halfuur op hem ingepraat had en hem verzekerd had dat ik hem desnoods met lijf en leden zou verdedigen, verzekerde Eric me zijn aanwezigheid. De voorstelling met ruim vierhonderd aanwezigen werd een succes.

Enkel weerklonk her en der rumoer toen de spreker het over Tollenaere en het fascisme had. Tijdens de receptie was er een geanimeerd gesprek met mevrouw Tollenaere, die hem verzekerde dat haar man geen fascist was maar veeleer neigde naar het nationaalsocialisme en voor alles Vlaams-nationalist was. Eric moest haar gelijk geven … en hij bleef tot op het einde. Ironie van het lot: tien jaar later was Defoort gastspreker op de IJzerwake. Eric Defoort had tal van plannen en voornemens. Vol vuur en enthousiasme ging hij telkens weer aan de slag over een bepaald onderwerp. Was de zaak of het historische vuur eenmaal gedoofd, dan interesseerde het onderwerp hem niet meer. Daarnaast leerde ik hem kennen als een getalenteerd spreker.

Het Huis van Alijn, het Gentse museum over het dagelijks leven, toont in een expo de mentaliteitsgeschiedenis over het fenomeen roken. Of hoe een evident genot in een slecht daglicht kwam te staan.

Oranjehofgroep Nu, twee jaar na zijn overlijden, verscheen het voor mij liggende huldeboek “Als het om de natie gaat”. Buiten het “Ten geleide” bevat het boek slechts een originele bijdrage. Deze is van de hand van Bart de Wever.

Hij typeert Eric Defoort als een ‘progressist’ en een “uitdagende denker” die via de Oranjehofgroep een van de peetvaders van de N-VA was. Iemand met een duidelijke opinie die geen blad voor de mond nam.

“Hij was tegelijk een geëngageerde burger en een eenling, een historicus en een deconstructivist, een Vlaams-nationalist en een francofiel, een vrolijke, zelfzekere man die zichzelf relativeerde met een soms bijtende weemoed.”

Ook bevat het boekje een hagiografisch aandoend portret van Nico van Campenhout, die Defoort typeert als een francofiele flamingant, een essayistische historicus en een intellectueel in de politiek. De overige tachtig bladzijden van het boek worden gevuld door een bloemlezing uit zijn artikels en redevoeringen. Hierbij valt vooral op dat niet de mens Eric Defoort centraal staat, wel zijn ideeën. Enigszins logisch, want hij polemiseerde en debatteerde graag en veelvuldig. Hem daarbij opsluiten in een bepaald hoekje is onmogelijk. Wel was er duidelijk een ‘rode’ draad in zijn leven: zijn flamingantisme. Het boek vormt dan ook een passende hulde aan een veelzijdig man die te vroeg is heengegaan.

PIETER JAN VERSTRAETE Hendrik Defoort en Guido Moons (red.), “Als het om de natie gaat: omtrent Eric Defoort”. Antwerpen, uitgeverij DoorbraakBoeken, 2018. 127 blz., 22,50 euro.

ISBN 978 94 9263 921 9

Zondag 17 maart - Zangfeest, editie 82:

Zing Vlaanderen broedertwistvrij!

Als medeorganisator van de jaarlijkse herdenking van het Lokerse hechteniskamp, ben ik altijd al aangegrepen geweest door de daar gedichte aanklacht van broedertwist en schande. Om maar te zeggen hoe symbolisch en zinvol ik het vind dat het Zangfeest begint met het aangrijpende ‘Gebed voor het Vaderland’ van Remi Pirijns en Gaston Feremans.

Dank aan regisseur Wilfried Haesen! Dank ook voor je oproep om ‘met alle Vlaamse politici, academici, ondernemers, kunstenaars, studenten, arbeiders, alle Vlaamse burgers, de schouders te zetten onder dat grootse autonomieproject voor een vrij en onafhankelijk Vlaanderen’! Schrijven dat de broedertwist geen monopolie is van het ons opgedrongen maar niet gewenste vaderland, is allicht hetzelfde als een deur intrappen die openstaat.

Een van de schrijnendste voorbeelden is Spanje; dat ondervinden aan den lijve de kranige vrijheidsstrijders van Catalonië. Zelfs politiek ongebonden waarnemers kunnen in de doos gedraaid worden, de medestanders achterna die daar al meer dan een jaar zitten. Het ANZ onderhandelt met de Catalanen over een afvaardiging naar de Lotto Arena. Om naar uit te kijken. De mooie keuze uit onze schier onuitputtelijke volksliederenschat zullen de Catalaanse ijveraars voor zelfbeschikking, samen met ons, kunnen volgen in de fraaie zangbundel die andermaal gratis ter beschikking zal zijn. Tussen de samenzang door worden wij

Rook in het Huis van Alijn

vergast op, naar ik als voorsmaakje te lezen kreeg, een spetterend optreden van rijzende ster Wim Soutaer mét (ook al) samenzang, een Zottegems Popkoor, en het parochiekoor Gaudicanto met befaamde vocale solisten en instrumentisten. Het jeugdig geweld mag natuurlijk niet ontbreken op dit uitbundige feest van Vlaamse eigenheid (tot spijt van wie ’t benijdt). En dat zijn de steeds fel toegejuichte muziekkapellen: KSA Geraardsbergen, Chiro-Sinaai en VNJ. Het indrukwekkende Zangfeestkoor bestaat uit Mannenkoor Gaudeamus, De Netezonen, Vrouwenkoor Nele, Die Cierlijke, Nele Cultuur en vele andere, ter ondersteuning van ons aller knappe samenzang. Het volledige programma kunt u vinden op: www.zangfeest.org.

Noteer de datum. Of beter nog, bestel zo snel mogelijk uw kaarten.

Vlaams Nationaal Zangfeest: zondag 17 maart om 14u.30. Lotto Arena Antwerpen.

Kaarten zijn te bestellen via TeleTicket Service: 070 345 345.

HVO

Het Huis van Alijn in Gent heeft einde 2017 de collectiepresentatie helemaal herzien. Het museum van het dagelijks leven hangt zijn verhaal op aan tradities, gewoontes en rituelen die ooit zijn voorbij gegaan of die niet verdwenen zijn, maar wel veranderd. Het museumparcours doorloopt een jaar, dat begint en eindigt op 31 december, maar je wandelt net zo goed door een dag als door een leven.

Er zijn nieuwjaarbrieven uit de oude doos, je ontdekt welke wekkers ons hebben wakker gemaakt en wat de ochtendrituelen waren, hoe een doopsel, een huwelijksfeest of een begrafenis verliepen…

Het museum presenteert met de regelmaat van een klok boeiende tijdelijke tentoonstellingen. Nu is dat ‘Rook’. Die brengt niet de geschiedenis van de sigaret, sigaar of pijp, al kom je die wel tegen. De rokende Indiaan als symbool voor het sigarenmerk Cogétama is een directe verwijzing naar hoe het allemaal begon. De oudste afbeeldingen van rokende Maya’s gaan terug tot 300 jaar na Christus. Aan het einde van de vijftiende eeuw brachten Columbus en zijn opvolgers niet enkel tabak mee naar Europa, maar ook de rookgewoonten die ze leerden van de Indianen in Cuba.

Want tabak kreeg bij ons al snel de reputatie van geneeskrachtig wondermiddel, al ebde die langzaam weg om vanaf de zeventiende eeuw een puur genotsmiddel te worden.

blaast het tijgermeisje van het sigarettenmerk Tigra nieuw leven in. Twee gifgroene ogen, even groen als het pakje sigaretten zelf, kijken je uitdagend aan. Vanaf de jaren 1950 maakte het wulpse meisje in het tijgerpakje reclame voor ‘de sigaret der aangename momenten’.

Er duiken opvallend veel mooie, exotische vrouwen op in de tabaksreclame, eerst om de heren te verleiden en vanaf de jaren 1920 om vrijgevochten vrouwen zelf aan het roken te brengen met de link naar stijl, schoonheid en een slanke lijn. Maar roken bleef vooral iets ‘voor een man’, zoals Mercator op de affiches zette met een foto van een moeder en haar jonge dochter die een flinke kist sigaren klaar hebben als ideaal geschenk voor vaderdag.

In een andere advertentie zit een man in de zetel. Hij leest de krant en rookt een pijp. Zijn vrouw zit zedig op de grond naast haar man, kijkt hem glimlachend aan en zegt: “Hé, gezellig zo’n pijp… en heerlijk die geur van Clan.”

En toch wist men toen al dat roken bijzonder schadelijk is voor de gezondheid.

Van alledaags naar verboden Vandaag is de roker een paria, maar nog niet zo lang geleden was roken op café of restaurant, in de trein of het vliegtuig doodgewoon. Ook op televisie paften presentatoren menige sigaret. Roken was alomtegenwoordig, dat zie je op de expo op familiefoto’s en -films en ook in de rijke collectie asbakken en allerlei accessoires die het Huis van Alijn bij elkaar bracht. De vanzelfsprekendheid van het roken, zoals die te zien is in de tabaksreclame van destijds, doet vandaag vreemd aan.

‘Een Belga rook je nooit alleen’ is zo een legendarische slogan uit de jaren 1970. De expo

De domme roker

Het was de Duitse longarts Fritz Lickint die op het einde van de jaren 1920 tot de vaststelling kwam dat er een oorzakelijk verband was tussen de longproblemen van zijn patiënten en het roken. Na verder onderzoek volgde in Duitsland de eerste campagne tegen het ‘Kettenrauchen’. De tabaksproducenten bleven volhouden dat er geen vuiltje aan de lucht was. Er kwamen steeds meer alarmerende rapporten over het verband tussen roken en longkanker. De fabrikanten pakten dan uit met de filtersigaret als gezond alternatief.

Midden jaren 1950 lanceerde Philip Morris het merk Marlboro, met een reeks van viriele cowboys in de hoofdrol bij de promotie. Het werd een gigantisch succes en tegelijk symboliseren de stoere Marlboro-mannen de ommekeer. Vijf van hen zijn gestorven aan longkanker. Twee van hen hebben hun bekendheid ingezet voor antirookcampagnes.

Ook daarvan biedt de expo een interessant overzicht. Je steekt altijd iets op bij een bezoek aan het Huis van Alijn.

MMMV Tentoonstelling ‘Rook’, nog t.e.m.

22 april 2019, Huis van Alijn,Gent, www.huisvanalijn.be

Actueel

3 januari 2019

13

Wat met de inheemse bevolking in Brazilië?

De nieuwe president van Brazilië, Jair Bolsonaro, is niet onomstreden. Een seksist, racist en homohater volgens sommigen, voor anderen de redder des vaderlands die met de grove borstel door het tot op het bot corrupte politieke bestel van het grootste Zuid-Amerikaanse land zal gaan. Qua stijl doet Bolsonaro wat denken aan zijn Amerikaanse collega Donald Trump, want grofgebekt, recht voor de raap en notoir liefhebber van vrouwelijk schoon. genstelling tot wat de mainstream media en de groene goegemeente willen laten uitschijnen, verschilt de houding van Bolsonaro helemaal niet veel van die van zijn linkse voorgangers Lula en Dilma Rousseff.

Behalve dan dat Bolsonaro er open over is en zijn voorgangers er vooral heel hypocriet over deden.

Onder de door de progressieven in het Westen bejubelde socialistische president ‘Lula’ da Silva werd in Brazilië voornamelijk een ultraliberaal beleid gevoerd, waarbij de agro-industrie in de reservaten vrij haar gang kon gaan. Onafhankelijke mensenrechtenorganisaties claiJair Bolsonaro men zelfs dat onder Lula het meest nefaste beleid ooit op vlak van mensenrechten voor de autochtone bevolking werd gevoerd sedert Volgens Bolsonaro’s zoon Eduar- geen al te hoge pet op te hebben het einde van de militaire dictatuur. do werd de presidentiële campag- van de autochtone Braziliaanse beHeel wat inheemse leiders die in ne van zijn vader gesteund door volking. “Het is spijtig dat de Braziliniemand minder dan Steve Ban- aanse cavalerie niet zo efficiënt was conflict lagen met grootgrondbezitnon, gewezen campagnestrateeg als de Amerikaanse, die hebben hun ters, werden vermoord zonder dat van Trump, wat door Jair Bolsonaro indianen uitgeroeid”, klonk het eerveel moeite werd gedaan de daders dan weer werd tegengesproken en der in 1998. op te sporen, laat staan te straffen. afgewimpeld als ‘fake news’. De Na de ‘Haximu’-moordpartij in 1993, gelijkenissen met Trump leverden Moordpartij toen illegale gouddelvers tientallen Bolsonaro heeft namelijk zijn oog Bolsonaro alvast de bijnaam ‘Tropileden van de Yanomami-stam verlaten vallen op de bijzonder rijke cal Trump’ op. moordden, kwamen er in Brazilië Ook zijn bewondering voor de ondergrond van een paar inheemenkele wetten om de inheemse bemilitaire dictatuur die van 1964 se reservaten, waar zo’n 900.000 volkingsgroepen en hun territoria tot 1985 over Brazilië heerste, stuit mensen wonen. “Ik ga me niet bete beschermen, maar heel wat van in het buitenland op onbegrip. In zighouden met nonsens zoals het die wetten bleven dode letter. het buitenland, want heel wat van verdedigen van land voor indiaHervestiging Bolsonaro’s kiezers die de econo- nen”, verklaarde hij een paar jaar De gewezen marxistische termische crisis, het geweld en de geleden, waarbij hij de reservaten roriste en latere presidente Dilma corruptie beu zijn, gaven al aan dat een misdaad tegen de Braziliaanse Rousseff besliste in 2013, naar aanhet wat hen betreft in Brazilië beter staat noemde. Hoewel de inheemse leiding van het WK voetbal in Braleven was tijdens de dictatuur dan territoria en de rechten van de indizilië, om de indianen die huisden onder dertien jaar socialistisch be- anen verankerd zitten in de grondwet, wordt vermoed dat Bolsonaro in het vroegere Indiaanse Museum, stuur. vlakbij het gekende MaracanãstadiBolsonaro, een gewezen militair niet lang zal wachten om toch conon in Rio de Janeiro, hardhandig te die al acht verschillende politieke cessies te geven aan grootschalige partijen heeft versleten, blijkt ook landbouw- en mijnbedrijven. In teverjagen. Ook werd onder het pre-

sidentschap van Rousseff besloten in het Amazonebekken een reeks hydraulische stuwdammen aan te leggen. Ze drukte die plannen door, ondanks stevig protest van allerlei internationale instanties, waardoor heel wat inheemse stammen werden hervestigd. In 2015 - nog steeds onder het bewind van Dilma Rousseff werd vanuit de linkse meerderheid voorgesteld om de bevoegdheid om indiaanse territoria af te bakenen uit handen te nemen van de overheidsdienst FUNAI (Fundação Nacional do Índio) en het ministerie van Justitie, om de bevoegdheid over te dragen aan het Congres. De stamhoofden kwamen daartegen in opstand, omdat meer dan de helft van de leden van het Congres bewezen banden had met de agro-industrie, houtontginners of grote mijnbedrijven. Tussen haakjes: doorheen de hele Braziliaanse geschiedenis heeft amper één autochtone inwoner van Brazilië het tot parlementslid geschopt: Mário Juruna van de Xavante, die van 1983 tot 1987 zetelde voor de staat Rio de Janeiro. Tij-

Een lid van de Braziliaanse Tupi Guarani-stam

Geen ‘Weihnach- Referendum in Frankrijk? ten’ meer?

Weinig feesten worden in Duitsland zo intens gevierd als Kerstmis, Weihnachten. Hoeveel Vlamingen trekken jaarlijks de grens niet over om in Duitsland kerstmarkten af te struinen? Net in Duitsland zorgen de kerstgroeten van de integratieverantwoordelijke van de Bondsregering, mevrouw Annette Widmann-Mauz, voor grote beroering. Daarin komt het woord ‘Weihnachten’ zelfs niet meer voor. Voor een christendemocratische partij is dat toch wel vloeken in de kerk.

In de nasleep van de opkomst van het populisme zowat overal in Europa en Amerika zien sommige politieke commentatoren steeds meer landen die ‘het volk’ niet meer onder controle krijgen. Het lijkt erop, menen een aantal auteurs, dat de bestaande politieke en culturele elites door ‘het volk’ worden uitgedaagd en dat ze steeds minder efficiënt reageren: de politieke elites lijken steeds vaker de greep op de zaken kwijt te raken.

Op de wenskaart van de dienst ziet men mevrouw Widmann-Mauz voor een kerstboom staan, samen met haar medewerkers. Sommigen hebben een computergeanimeerde kerstmuts op, sommigen een rendiergewei. Daaronder staat de groetboodschap van de staatssecretaris: “Het maakt niet uit waarin u gelooft.” Met op de binnenpagina volgende tekst: “Wij wensen u een bezinnend moment en een goede start van het nieuwe jaar.”

Zeker in Frankrijk, het geboorteland van de protestbeweging Gele Hesjes, en voorheen al het land van de Bonnets Rouges, en van het rechtse én het linkse populisme, lijkt de protestbeweging aan de mogelijke controle van de Parijse elites te ontsnappen. Als het niet meer lukt met repressie, lijken Macron en de zijnen te denken, dan proberen we ze gewoon te lijmen met wat beloftes. Zo heeft de Franse eerste minister, Edouard Philippe, beloofd om een parlementair debat op te zetten over een initiatief om een referendum in Frankrijk mogelijk te maken, het ‘référendum d’initiative citoyenne’ (RIC). Directe democratie in Frankrijk?

Geen ‘Weihnachten’, maar wel…

U voelt ons al komen. Mevrouw Widmann-Mauz heeft het niet alleen aangedurfd ‘Weihnachten’ niet op een kerstkaart te zetten, ze heeft dergelijke momenten van vergetelheid blijkbaar niet als het om ‘ande-

Steun BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB)

re’ feesten gaat. Met het islamitische ramadan twitterde ze er lustig op los: “Ik wens alle moslimvrouwen en -mannen in Duitsland naar aanleiding van de ramadan een gezegende en bezinningsvolle vastentijd.”

Ter gelegenheid van Chanoeka tweette ze: “Chanoeka Sameach! Ik wens alle joodse vrouwen en mannen een vreugdevol en gezegend chanoekafeest.”

Kritiek alom De ‘kerstboodschap’ van de Duitse integratieverantwoordelijke kan in Duitsland op bijzonder weinig sympathie rekenen. Ook binnen haar partij, de CDU. Zo liet Sylvia Pantel van de conservatieve ‘Berliner Kreis’ in Bild-Zeitung noteren dat “wie als lid van de regering in de kersttijd een wenskaart verspreidt met de woorden ‘het maakt niet uit waarin u gelooft’, zich de vraag moet stellen voor welke waarden zij nog staat en welke betekenis die kaarten nog kunnen hebben”.

CDU-politicus Marc Henrichmann was nog scherper: “Integreren kan alleen degene die de eigen waarden en normen niet doet verdwijnen, maar er integendeel overtuigend voor opkomt.”

De Duitse staatssecretaris voor Integratie wenste niet te reageren.

PIET VAN NIEUWVLIET

Voor de heersende elites is het volk te dom Dit voorstel om referenda mogelijk te maken, botst in de eerste plaats op een groot wantrouwen bij de politieke en culturele elites van Frankrijk, zoals onlangs door journalist Philippe Tesson perfect verwoord werd: het volk is eigenlijk te dom om in een referendum zijn mening te kunnen geven. De arrogante, linkse elite heeft schrik van het volk. Deze elite – nochtans allemaal ijverige apostels van ‘meer sociale gelijkheid’ en ‘een

dens de voorbije presidentiële verkiezingscampagne was er maar één presidentskandidaat die oog had voor de Braziliaanse inheemse bevolking. Ook de linkse PT van Lula repte er met geen woord over, alsof dat deel van de bevolking niet bestaat. Enkel de extreemlinkse partij PSOL van Boulos had daarover een uitgewerkt programma opgesteld, en had met Sônia Guajajara als kandidaat-vicepresident een kandidaat uit de inheemse bevolking. Het is wachten of de soep effectief zo heet wordt gegeten als ze wordt opgediend. Het verstrekken van nieuwe concessies kan enkel door de wet te overtreden, of in het beste geval door voor de nog niet afgebakende territoriale gebieden de wet ruim te gaan interpreteren. Bolsonaro heeft al aangekondigd de afbakening van de reservaten stop te zullen zetten en opnieuw concessies te gaan toestaan, maar de vraag is in hoeverre voornamelijk internationale bedrijven zich aan die meer dan dubieuze praktijken nog willen verbranden.

ESHA

rechtvaardige menselijke wereld waar iedereen een plaats verdient’ – denkt dat het volk te dom is om de betekenis van de vragen te begrijpen en dus…verkeerd zal stemmen.

Want alleen de (linkse) elite begrijpt natuurlijk waarover het gaat. Het zijn die elites die het best geplaatst zijn om de keuze voor het volk en in het belang van het volk te maken. Binnen de kortste keren wordt de doodstraf terug ingevoerd, als je het volk laat kiezen.

Stel je voor! Om over het migratievraagstuk nog maar te zwijgen.

Wantrouwen bij het volk groeit Aan de andere kant van het maatschappelijke spectrum staat het ‘domme volk’ dus. Bij de modale Fransman neemt het wantrouwen tegenover de beloftes van eerste minister Philippe net door dat soort uitlatingen van de Parijse elites toe. De eerste minister zelf is oorzaak van het groeiende wantrouwen door volgende uitspraak: “Het RIC kan een goed instrument zijn in een democratie, maar niet voor eender welk onderwerp, en ook niet onder eender welke voorwaarde.” De juiste vertaling van dat ‘Wetstratees’ zou kunnen zijn: “Als u zich wenst uit te spreken

over de uitbreiding van een groot kippenbedrijf in uw gemeente, kan dit perfect in een referendum, maar niet als het gaat om de uitbreiding van het uitzettingsrecht van illegalen, bijvoorbeeld.”

En wat te denken over volgende beoordeling door Richard Ferrand, de parlementsvoorzitter. Volgens hem moet het RIC “het algemeen belang dienen en onze instellingen. Het kan onmogelijk een simplistisch antwoord bieden op een complexe problematiek”. Zou men migratie bedoelen?

De vraag van de gelehesjesbeweging bestond hierin: een wetsvoorstel dat 700.000 handtekeningen krijgt, zou in een nationaal referendum worden gegoten en binnen een termijn van maximaal 1 jaar aan de bevolking worden voorgelegd.

Een vorm van directe democratie bestaat al in Frankrijk en werd onder de rechtse Sarkozy opgenomen in de grondwetsherziening van 2008. Om een referendum te organiseren, moest in die tijd “een vijfde van de parlementsleden, gedragen door één tiende van de kiezers ingeschreven op de kiezerslijsten” hierom verzoeken. Het ging dus om 185 Kamerleden en senatoren, en minstens 4,5 miljoen kiezers. Een mogelijkheid die – hoe kan het anders? – nooit werd gebruikt, want met onwerkbare voorwaarden.

Wie staat allemaal achter dit RIC? De partijen Debout la France, het Rassemblement National en La France Insoumise van Mélenchon.

De doorbraak van de directe democratie is ondanks de beloftes nog niet voor morgen, ook niet in Frankrijk, want de heersende politieke elites beschermen ‘hun zandbak’ bijzonder hardnekkig.

PIET VAN NIEUWVLIET

14

Brieven

3 januari 2019

NADENKEN OVER ENERGIE Pallieterke, In Buitenlands spervuur las ik het artikel “Een waanzinnig discours”. Dit is inderdaad een waanzinnig discours, waarover, ik weet niet om welke reden, geen enkel debat mag of kan gevoerd worden. Het groene gedachtegoed wordt, naar mijn mening, door zo’n 15 procent van de bevolking gedeeld. Zij mogen orakelen wat ze willen, niemand van die andere 85 procent gaat met hen in debat. Alles wat zij zeggen, beschouwen zij als axioma’s en dat moet maar door iedereen aanvaard worden. En het straffe is dat iedereen dat dan nog aanvaardt ook.

Over de energietransitie, zoals ze nu gebeurt, heb ik al verschillende brieven gestuurd naar politiekers en journalisten, maar reacties heb ik nooit mogen ontvangen. Daarom zend ik u dezelfde mail die ik een paar dagen geleden naar De Standaard gestuurd heb. Mijn conclusie over het energiedebat zoals het nu gevoerd wordt, kan als volgt samengevat worden: 1. Er is niet over nagedacht.

2. Is er dan geen enkele ingenieur of wetenschapper die een aantal simpele berekeningen kan maken, zodat wordt aangetoond dat de huidige aanpak inderdaad waanzinnig is. In mijn Excelbestanden ben ik uitgegaan van gegevens die ik op internet kon vinden, waar, na het toepassen van enkele simpele formules uit de fysica, ik tot het besluit kwam dat ”iedereen in een elektrische auto en alle gebouwen verwarmen met elektriciteit” leidt naar een gigantisch bij te bouwen elektrisch vermogen. Mijn berekeningen leveren een model dat je onmiddellijk zou moeten alarmeren over de gevolgde strategie.

Ze zijn zeker niet exact, maar laten je wel nadenken over de gevolgde aanpak.

3. De investeringskost is enorm. Als je weet dat deze kost op een of andere manier zal verwerkt worden in de verkoopprijs van het product, moet men niet schrikken dat onze elektriciteitsprijzen nog verder gaan stijgen, en, mogelijks, nog meer “gele hesjes” de straat zullen opgaan.

4. Het zou de politici van Groen sieren als ze bij hun voorstellen ook eens de kostprijs van hun projecten zouden vermelden, die uiteindelijk door de belastingbetaler moeten betaald gaat worden.

5. Ik betwijfel ten sterkste dat CO2 onze aarde om zeep aan ’t helpen is, maar veronderstel dat het zo zou zijn, dan trekt men de verkeerde conclusies. Men moet niet 100 procent inzetten op hernieuwbare energie, maar inzetten op CO2 arme energie, en daar hoort ook kernenergie Herman van den Broeck - Brasschaat bij.

STOPZETTEN DIE SUBSIDIES! Pallieterke, Gesubsidieerde ngo’s sturen redders en reddingsboten uit om illegalen op te vissen uit de Middellandse Zee, op ogenblikken dat geen redelijk mens er maar aan zou denken te water te gaan in gammele bootjes en daar zelfs nog voor betaalt, wetende dat zij sowieso snel kunnen overstappen op veilige ngo-schepen.

Die ngo’s weten waar zij die mensen best opwachten. Zij fungeren als handlangers van mensensmokkelaars, wat op hetzelfde neerkomt als helers van gestolen goed. Natuurlijk hebben wij de plicht mensen in nood te helpen. En mocht ik met zulke situatie geconfronteerd worden, zou ik mensen in nood ook helpen door hen terug te brengen naar de plaats waar zij vertrokken.

Maar neen, die ngo’s eisen die mensen te kunnen afleveren in Spanje, Italië, Malta, Griekenland of andere landen, waar diezelfde ngo’s alweer klaarstaan om met hun rijkelijke subsidies die mensen in onze socialezekerheidsstelsels te duwen. En als dat niet gebeurt, beschuldigen ze de subsidiërende overheden van “politieke onwil”. Hypocrieter kan men niet zijn. Stopzetten die subsidies. Met dat geld kan men beter de “kansarmoede” in eigen land verhelpen.

Ivo van H amme - A ntwerpen

Kruisende woorden oplossing 1141

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 D E T A R

I

I

L

L E R

I

N G

A X K X O M A X E E

O S L O X B O S X L E S O E R S T E D X E A R L G R I J S A A R D X A H A S X K O R T E X S T U C T G X B R E C H T X

I

H

O X Q U A X H E R F S T P R X C X S T E E L X L P E L O T E X L E X D O E C U X O X B A L N E O L U C H T F

I

L T E R S

FEDERALE COMMUNAUTAIRE VREDE? WEG ER MEE! Pallieterke, Lang geleden al heb ik, zowel mondeling als schriftelijk, bij hogere partijinstanties van de N-VA sterk aangedrongen om een politiek initiatief te nemen, onafhankelijk van de Belgische grondwettelijke beperkingen en bezwaren, door het punt ‘Inrichting en instelling van een Vlaamse Grondwet’ (VGW) te agenderen in het Vlaamse parlement. In de vroegere staatshervormingen hebben onze zwakke Vlaams politici, onder leiding van een nefaste houding van de CVP, talrijke obstakels ingebouwd om verdere ontwikkelingen naar meer autonomie te dwarsbomen.

Het is tijd dat Vlaanderen revanche neemt voor zoveel vernederende politieke obstakels, grendels en valkuilen, door zonder scrupules zijn eigen weg te gaan. Het allereerste begin daarvan is de inrichting of instelling van de Vlaamse Grondwet. Ja, nu kan het zeer wellicht nog tijdig! Jan Peumans, voorzitter van het Vlaams parlement, je hebt nog zes maanden te gaan om het punt zoals hierboven vermeld te agenderen.

Beste Jan, je krijgt dan een standbeeld met als opschrift “hij was een voorzitter met karakter, die Vlaamse leiding gaf voor een Vlaamse toekomst!”

Jaak Cuppens - Neeroeteren

ONGELUKKIG VOORBEELD Pallieterke, In uw jongste nummer noemt u het een overdrijving van het Vlaams Belang om te stellen dat er geen echt verschil is tussen het beleid van Theo Francken en dat van zijn voorgangers.

Als voorbeeld haalt u het feit aan dat het aantal asielaanvragen onder Maggie de Block tegenwoordig naar 200 per dag gestegen is. Een wat ongelukkig gekozen voorbeeld. Die 200 aspirant-asielaanvragers per dag waren er namelijk ook al toen Francken nog staatssecretaris was, alleen besliste hij dat er maar 50 aanvragen per dag zouden kunnen ingediend worden. Zoiets is wellicht interessant om een beetje stoer over te komen en de statistieken te pimpen, maar het is kortzichtig en lost helemaal niets op. Dat is de beste manier om de wantoestanden aan het Maximiliaanpark, het Noordstation en de snelwegparkings nog erger te maken. Je creëert gewoon nog meer illegalen. Op zich zou het geen probleem moeten zijn elke asielaanvraag te behandelen, als dat maar snel en efficiënt gebeurt, en als afgewezen asielzoekers (en illegalen) daadwerkelijk uitgewezen worden. Elk asiel- en immigratiebeleid staat of valt met effectieve uitzetting. Onder Francken bedroeg dat nauwelijks een kleine 17 procent.

Philip Claeys - Overijse

ALZO SPRAK ELIO Pallieterke, Het voornaamste dat we van het politieke gebakkelei moeten onthouden, is dat “onze landgenoot” Elio halsstarrig weigert zelfs maar te willen praten over confederalisme. De nummer één van het vleesgeworden Waals profitariaat heeft gesproken. Hij liet de Vlamingen duidelijk verstaan dat, zolang hij dat wil, ze al hun dromen voor meer Vlaanderen mogen opsluiten in de diepvries waarin nog plaats is naast de ingevroren communautaire aspiraties van de N-VA. Concreter gesteld: er kan alleen nog een nationale regering gevormd worden als wij Vlamingen onze verzuchtingen naar meer autonomie opgeven. Niets nieuws onder de zon. Het was altijd al zo. Deze zieke eenheidsstaat zal van lieverlede blijven voortbestaan, tenzij de Vlamingen eindelijk eens de moed vinden om njet te zeggen na verkiezingen. IJdele hoop?

Leo Schruers - H asselt

DE VRT MANIPULEERT

DOEMSCENARIO’S

Pallieterke, In zijn jaaroverzicht heeft de VRT zich weer eens van zijn ‘beste’ kant getoond. Intussen weten wij allang welk vlees wij met de openbare omroep in de kuip hebben. Me doodergeren aan dat soort gekleurde berichtgeving doe ik allang niet meer. Alhoewel, toch een beetje, want uiteindelijk steun ik via mijn belastingen toch een omroep die anti-Vlaams is, politiek niet neutraal is en inzake berichtgeving verre van objectief is.

Zo was het jaaroverzicht eens te meer een lange jeremiade tegen Trump, die zogezegd migrantenkindjes scheidt van hun ouders, die muren bouwt, die de Syriërs en de Koerden aan hun lot overlaat en nog meer van dat alles. En toch wordt Trump op handen gedragen door een groot deel van de bevolking. Hij doet er tenminste alles aan om de beloften waarvoor hij werd verkozen, waar te maken. Hadden wij maar dergelijke politici. Zo zijn migranten in de ogen van de rood-groene VRT alleen maar vluchtelingen, alleen maar arme stakkers en mensen in nood, die dringend geholpen moeten worden en hier een veilig onderkomen moeten krijgen. Nooit wordt door de openbare omroep de vraag gesteld naar de herkomst van die zogenaamde vluchtelingen, naar de ware reden van hun vertrek uit Afrika en het Midden-Oosten. Nooit wordt gewezen op de vele erg negatieve aspecten van dergelijke ongebreidelde massa-immigratie voor het ontvangende land.

Of daarvoor nog een draagvlak is bij de bevolking, is duidelijk niet de zorg van deze anti-Vlaamse omroep. Wat uiteraard niet mocht ontbreken in het jaaroverzicht was de Panoreportage over ‘Schild en Vrienden’. Opnieuw werd het proces gemaakt van die jongerenbeweging. Maar geen woord over het gerechtelijk onderzoek naar die jongerenbeweging, dat blijkbaar gunstig verloopt. Ook geen woord over het gelijk in kortgeding van Dries van Langenhove tegen de universiteit van Gent.

De VRT informeert niet, de VRT indoctrineert.

Hoelang nog gaat de N-VA, die al jaren in Vlaanderen mee het beleid bepaalt, dergelijke manipulatie van het nieuws door de openbare omroep blijven tolereren? Laten begaan en niet optreden is zoveel als schuldig verzuim.

Willy van der Meulen - Ternat

Pallieterke, Enige tijd geleden begonnen de gazetten te emmeren dat voor de rest van de legislatuur (Michel I) er niks meer zou gebeuren. Het kibbelkabinet was niet meer in staat om wat dan ook nog te beslissen. En tussen de lijntjes was dat de schuld van N-VA. Plots kwam er dan een intermezzo, vergelijkbaar met een soap waarin een overgehormoond puberwicht haar lief dumpt, of gedumpt wordt door haar lief. En het nieuw lief dat ze op het oog had, bleek plots ook niet echt oversekst.

Hysterische scenes alom. Met één constante: het was de schuld van N-VA. Nadat het wicht zonder lief was achtergebleven (Michel II), begonnen onze gazetten op te lijsten wat niet meer zou kunnen doorgaan zonder lief, in casu N-VA. Pagina’s vol. Ergens begrijp ik het niet. Hoe kan het de schuld zijn van N-VA dat Michel II niets zal verwezenlijken zonder N-VA wat Michel I ook met N-VA niet zou verwezenlijkt hebben?

Om een lang en ingewikkeld verhaal kort te maken: totale chaos zou ons deel worden. Tot plots een hemelse ingreep alle chaos, rampen en onheil stopte. Het werd kerstvakantie. En alle doemscenario’s zijn al meer dan een week verdwenen. Moraal: het is voldoende dat wij al onze glorieuze politiekers op vakantie sturen opdat Het Edel Land zou gevrijwaard zijn van alle mogelijke Bijbelse en andere plagen. In feite zijn wij beter af als we hen betalen om niks Jan Cappelier - Ruddervoorde te doen.

NOG EEN CORDON? Pallieterke, Tijdelijk gekluisterd aan m’n zetel, keek ik op 24 en 25 december de godganse dag naar velerlei kerstprogramma’s op onze Vlaamse zenders VRT, VTM en MENT. Steevast werd er gezongen bij versierde kerstbomen, feesttafels en onmisbare rode kerstmannen. In tegenstelling tot vele kerstprogramma’s op buitenlandse zenders, ontwaarde ik bij onze Vlaamse zenders geen enkele glimp van een kerststal of een kribbetje.

(Eén uitzondering: Bert Verhaeghe met zijn heimweevol lied “Kerstmis van toen”.) Oordeel ik verkeerd als ik meen dat er in ons landje nu een tweede “cordon sanitaire” geldt? Maria, Jozef, het Godskindje, de herders en de wijzen op onze tv’s? Weg ermee!

Arm Vlaanderen...

K ris L auwers - Sint-Joris-Weert

HET GOEDE NIEUWS VAN DE VRT Pallieterke, Wij vernamen dat er voor volgend jaar op onze gas- en elektriciteitsfactuur een vermindering zit aan te komen: op jaarbasis voor elektriciteit 46 euro en voor gas 25 euro, maar jammer genoeg niet in álle gemeenten. Deze uitzonderlijke gunst werd beslist door onze ‘volksvertegenwoordigers’ die elke maand vele duizenden euro’s netto van het belastinggeld op zak steken. Daar hebben ze zélf voor gezorgd, alsook voor die waanzinnige energie- en watertarieven die wij hier betalen, de duurste van Europa!

Na de val van de regering Michel I heeft CD&V-voorzitter Wouter Beke in een VRT interview van vier minuten wel zeven keer gezegd dat zijn partij “haar verantwoordelijkheid had opgenomen,” en dat politici “hard werken voor de mensen.” Wat ons in dit land als nieuws geboden wordt is ofwel stemmingmakerij, ofwel M arc Bertrand - Edegem uitlachtelevisie.

MARC VAN PEEL Pallieterke, In "De zondag" stelt CD&V-havenschepen Van Peel: “Vroeger verdedigde ik N-VA altijd tegen mensen die zeiden dat dat een extreemrechtse partij is zoals Vlaams Belang. Dat is een deftige, rechtse partij, zei ik toen. Dat ga ik niet meer doen.” Een samenwerking van 6 jaar met de N-VA en één feit (een "misstap" van een individu of enkele individuen) is genoeg om het blazoen van de N-VA de grond in te boren. Het illustreert meteen wat soort man van Peel is!

Hugo Verstraele - Gent

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

3 januari 2019

Hersenspoeling Twee derde van de reguliere competitie van de Jupiler Pro League zit erop. We staan voor de winterstop. Enkele weken zonder voetbal, het zal wennen zijn. Ik haatte de winterstop. Je was constant thuis. Mimi, mijn ex, profiteerde ervan om mij mee te sleuren op haar zoektocht naar geschikte cadeaus voor de feestdagen. Shoppen noemt men dat tegenwoordig.

Nu zijn het mijn kleinkinderen die zagen.

Ze hebben dat waarschijnlijk van hun grootmoeder. Ik was absoluut niet van plan naar de laatste match voor de winterstop te gaan kijken. Ik was al die miserie bij mijn oude club een beetje beu aan het worden. Mijn oogappels Milan en Manon dachten daar anders over, en die bleven maar zeuren. Ik heb dan maar de ideale bompa uitgehangen en toegegeven!

Voor de wedstrijd gingen we iets drinken in ‘Greenpark’, het vroegere café van Rie Meert, de legendarische doelwachter van paars-wit. De sfeer was er gespannen. Enkele dagen geleden werd het absolute dieptepunt bereikt, we verloren in Moeskroen. Of kon het nog erger? Men was er niet gerust in.

Mijn zoon Sven is een fanatiekeling als het Anderlecht betreft. Hij heeft het mij nog altijd niet vergeven dat ik ooit bij Club Brugge heb gespeeld. Hij noemde mij een collaborateur. Hij vertikte het naar de wedstrijden van blauw-zwart te komen kijken toen hij een puber was en bij mij op bezoek kwam in het weekend. Hij verkoos om naar de bioscoop te gaan. Mijn kleinkinderen slapen in een pyjama met de kleuren en het embleem van Anderlecht. Men noemt dat hersenspoeling op jonge leeftijd, en daar staan zware straffen op.

Feeststemming De match tegen Waasland-Beveren stelde niet veel voor. Na hun formidabele 9 op 9 waren de Waaslanders een weekje te vroeg in feeststemming. En toch was de verdediging van Anderlecht bij de schaarse tegenstoten van Beveren kwetsbaar. Sebastiaan Bornauw is veel te jong om de Brusselse defensie te leiden. Daar moet dringend iets aan gedaan worden. Uit de gesprekken die ik na de wedstrijd had met sommige supporters, blijkt dat de verwachtingen hoog liggen. Er moeten in de wintermercato enkele kwaliteitsvolle spelers aangetrokken worden. Een verdere afgang zal niet meer gepikt worden. Marc Coucke is gewaarschuwd.

Traditiegetrouw stapte ik nog eens binnen in café ‘La Coupe’, waar Michou, de wandelende encyclopedie van de Sporting en tweede moeder van de oud-Anderlechtspelers, de scepter zwaait.

Zij had de nieuwe trainer al gekozen. Heel serieus zei ze: “Het moet Cocu worden. Als men in Brussel cocu is, dan heeft men meestal veel geluk in andere zaken. Laten we hem dan maar nemen!”

Ze ging achter de toog staan en zong: “Allons les Mauves van Lange Jojo...”

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Om (niet) naar uit te kijken “We kijken er toch zo naar uit. Wat zal hij weer knallend vuurwerk geven, de wintermercato”, schreef voetbalredacteur Jürgen Geril in een opiniestuk in Het Nieuwsblad. We dachten dat de man nog onder invloed was van een uit de hand gelopen kerstfeestje, maar bij tweede lezing bleek hij de auteur van een ironisch bedoelde inleiding. Zelfs leunend naar cynisme, te oordelen naar zijn lijstje “versterkingen” de voorbije jaren alleen al door Sporting Anderlecht aangetrokken, en die daar door de mand zijn gevallen.

Hopelijk verlaat de veelvoudige landskampioen de ingeslagen weg niet om zelf opgeleid talent kansen te bieden. Of dat kan onder een coach die voor zijn diensten een jaarwedde van vier miljoen euro eist en een sliert bevriende assistenten wil meebrengen? Dat is de vraag. Vooral omdat het haaks staat op de plannen van de Pro League, én de clubs, om de macht van de makelaars drastisch in te perken.

Het stof rond het voetbalschandaal was nog niet gaan liggen of spilfiguur Mogi Bayat dook alweer met een brede grijns op in de eretribune van SC Charleroi. Mogelijk was hij al op de hoogte van de eensgezindheid bij de meeste clubs van de Jupiler League om met hem verder zaken te doen. “Er is geen enkele reden om dat niet te doen”, weten ze. Vanuit ethisch oogpunt zijn er een aantal redenen, weten wij. En tevens dat ethiek en het poencircus tegenover elkaar staan als water en vuur. Kijk er vooral niet van op als in de wintermercato, eufemisme voor competitievervalsing, de zoveelste lading voetbalsterren in de Jupiler League wordt gedropt. Vanuit Afrika, de Balkan en andere verre contreien, waar die massaal als vruchten aan de bomen lijken te groeien.

Schoolvoorbeeld

Al die nieuwkomers, ongeacht waar ze vandaan komen en waar ze “ingepast” worden, krijgen vanaf de eerste competitiedag een speelkans. Dat ligt anders voor autochtone spelers met een al gevestigde reputatie.

Schoolvoorbeeld is Geoffrey Hairemans (27), de talentrijkste middenvelder van RAFC, fiere drager van stamnummer één. Op de laatste speeldag van het voorbije jaar zat Hairemans zowaar nog eens bij de basiself. Dat was vier maanden geleden. Dat hij aan de aftrap kwam, lag eerder aan de volle ziekenboeg en we ons over hem geen zorgen maken. Hein zal 2019 wel verteren.

We denken niet dat hij zal moeten plaatsnemen bij de sukkelaars die nabij het Antwerpse Astridplein, voorzien van niet meer dan een deken, de nachten proberen door te komen.

Blijft de vraag bij welke club Vanhaezebrouck binnenkort gaat terechtkomen. In afwachting van het antwoord wensen we hem een voorspoedig nieuwjaar. Zonder al te veel nare herinneringen aan zijn kortstondige en woelige passage bij het zwalpende Anderlecht.

Waar is de tijd?

Helderziende De Limburgers heten de bewoners uit andere gouwen niet alleen welkom, ze nodigen de andere gewesten uit om samen met hen niet alleen het vertrek van Patrick Janssens te vieren, maar tevens de leidersplaats en de knappe uitslagen van Racing Genk. Alleen in Sint-Truiden liggen ze begrijpelijk wat dwars, maar dat mag de feestvreugde niet verstoren.

Niet alleen de ploeg, ook trainer Philippe Clement wordt in Genk en omstreken op handen gedragen.

Alleen de gewezen spits van onder meer Club Brugge, Tom de Sutter, moet gewoontegetrouw weer tegendraads doen. Hij voorspelt dat Club er nog gaat in slagen Genk bij te benen. Of hij als helderziende zijn beroep heeft gemist, zullen we na de winterstop en na de flessentrekkerij met de play-offs te weten komen.

Hartverwarmend Antwerp mag de winterstop in met een goed gevoel. Na twee opeenvolgende nederlagen kon de Great Old nog eens winnen. Het was geen galamatch tegen Moeskroen, maar dat is morgen al vergeten. Het zijn pezewevers die daar een punt van maken.

Trainer Bölöni was alvast tevreden met de drie punten, en hij bedankte de supporters die met meer dan tienduizend op post waren in de Bosuil. “Dat verdient een dikke bravo”, aldus de Roemeense strateeg van Deurne-Noord. Met als bijkomend compliment aan het rood-witte legioen: “Het was zelfs

hartverwarmend.” We verwachten niet dat hij Streuvels evenaart, maar het zou nog hartverwarmender zijn als hij, na meer dan anderhalf jaar verblijf in Antwerpen, en uit respect voor diezelfde fans, een mondje Nederlands zou willen leren.

Zware opdracht Er gaat geen week voorbij zonder dat Sporting Lokeren in de kijker staat. Niet altijd in gunstige zin, maar dat zijn ze in Daknam stilaan gewend. Uiteraard is het niet plezierig rodelantaarndrager te zijn. Voorzitter Roger Lambrecht verdient beter. Hij heeft met de aanstelling van Trond Sollied als nieuwbakken trainer bewezen dat hij het voetbal op de voet volgt en dat hij perfect weet welke trainers thuis met hun vingers zitten te draaien.

Om te beginnen bij Peter Maes, die door Lambrecht zelf op de stoep werd gezet, en te eindigen bij Sollied die als ervaren professor in de voetbalkunde moet proberen te redden wat er te redden valt in Daknam. Met negen matchen tot aan de play-offs is het nog niet te laat om het tij te doen keren. Met als opgave voor het nieuwe jaar: geen woorden maar daden.

Waar naartoe?

Het lot van Hein Vanhaezebrouck werd half december bezegeld. Het bericht dat hij na zijn ontslag bij Anderlecht een boterham minder zal moeten eten, komt uit de fabeltjeskrant.

Met een ontslagpremie van anderhalf miljoen euro - plusminus, mijnheer pastoor - moeten

15

We gaan niet moeilijk doen. Anderlecht kon nog eens winnen, tegen Waasland-Beveren, en blijft voorlopig in de top zes van de rangschikking. Dat is het goede nieuws. Dat een kinderhand gauw gevuld, is weten we al langer, maar met dat soort goedkope praatjes moet ge bij de Anderlechtaanhang niet afkomen. Dat zou Marc Coucke stilaan moeten weten.

Zoals het langzaam begint door te dringen, hopen we toch, dat de wetten en geplogenheden in het voetbal niet kunnen vergeleken worden met de regels die gelden in het zakenleven, waar geen sjacherende spelersmakelaars de markt afschuimen en met karrenvrachten poen gaan lopen. Waar is de zalige tijd van KV Oostende, met af en toe een vreugdevolle koekenbak als uitschieter?

Tweestrijd Wie zijn we nog dank verschuldigd voor de manier waarop ze ons geamuseerd hebben in het voorbije jaar? In de niet te onderschatten Proximus League (1 B) mogen KV Mechelen en Beerschot-Wilrijk onderling de prijzen delen en zich laten uitroepen tot topfavorieten voor de promotie naar eerste. De twee Antwerpse clubs zijn elkaar tot dusver waard. Ze houden ons met een interessante tweestrijd nu al weken aan het lijntje.

Er kan op het einde van het seizoen maar één winnaar zijn. Dat de beste mag winnen.

Het is voor de supporters van Malinwa en die van Beerschot-Wilrijk vergeefse moeite om ons met een lezersbrief proberen te overtuigen dat hun ploeg de beste is. De toekomst zal het uitwijzen.

Straffe nummers Wat hebben we onthouden van het voorbije jaar? Ze blijven het in Limburg, graag horen maar we kunnen niet blijven herhalen dat wereldkampioene turnen, Nina Derwael, verkozen werd tot sportvrouw van het jaar. Prent het in uw geheugen, tot ze ons bij een volgende gelegenheid opnieuw van onze stoel doet vallen met alweer een straf nummer. Over een

de vele geschorsten dan aan het geloof van coach Laszlo Bölöni in het talent van publiekslieveling nummer één in Deurne. Publiekslieveling is een terecht statuut voor Hairemans.

Omdat hij een klasbak is, en omdat hij als enige speler overblijft van het team dat Antwerp naar 1A heeft gebracht.

Hij deed tegen Moeskroen wat hij altijd doet als hij speelt: zijn truitje natmaken en uitblinker willen zijn. Zowel het ene als het andere demonstreerde hij alweer.

En eindelijk, naar ons gevoel rijkelijk laat, knoopte hij aan zijn topprestatie vast wat hem al lang op de lever ligt. Hij is de rol van bankzitter beu, weigert met Bölöni in discussie te gaan over meer speelkansen, en wil na de winterstop altijd spelen, ongeacht wie tijdens de mercato naar de Bosuil komt. Kan het bij Antwerp, des te beter. Kan dat niet, dan elders. Geoffrey heeft overschot van gelijk. Bölöni orakelde dat hij achttien maanden moest wachten op de Hairemans die hij tegen Moeskroen bezig zag. Larie en apekool. Hij had er zelfs geen achttien dagen moeten op wachten, had hij de beste middenvelder van Antwerp de kansen gegeven die hij verdient.

Door Bölöni op de bank of zelfs in de tribune gezet, kon Hairemans moeilijk iets bewijzen.

Zoekt Anderlecht een waardige middenvelder? Die moet niet zo nodig uit Afrika, Azië of Australië komen. straf nummer gesproken, wat Remco Evenepoel op het juniores-WK in Innsbrück uit zijn jeugdige kuiten perste, rekenen we bij de topprestaties van 2018.

Hoe hij na een onvergetelijke inhaalrace zijn laatste volger kansloos achterliet, zullen we niet vlug vergeten. Amper te geloven hoe hij de concurrentie in de vernieling reed, voor wie het niet gezien mocht hebben. Met als apotheose Remco die op het hoogste schavotje stond te glunderen met de ontwapenende glimlach van een knaap die zijn plechtige communie amper achter de rug heeft.

Weg ermee!

We wensen de bedenkers van de play-offs het allerbeste in het nieuwe jaar. En vooral het inzicht, tijdens een onverhoopt helder ogenblik, dat ze met hun uitvinding de Nobelprijs niet gaan winnen. Als ze ons niet willen geloven, kunnen ze te rade gaan bij Antwerpverdediger Arslanavic.

Lees mee: “Ik heb één keer PO 2 gespeeld met Standard. Dat wil ik niet meer meemaken.

Dat is voetbal zonder motivatie. Iedereen is moe en zit al met de vakantie in zijn hoofd. Ik vraag niet beter dan te mogen voetballen met passie, op leven en dood, voor volle tribunes.

PO 2 is net het tegenovergestelde. Ik mag er niet aan denken dat we er met Antwerp weer naast zouden grijpen.” Opgedragen aan de leerling-tovenaars van de profliga en de voetbalbond.

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis zijn zijn Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis Verliefd op op de dethuis natuur-?

Vlamingen zijn Verliefd natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

3 januari 2019

ABSURDISTAN Diepe treurnis Ten stadhuize in Antwerpen is iedereen er het hart van in: Kris Peeters zal niét zetelen in de gemeenteraad. Echt, dat had nu geen kat zien aankomen!

Uitbreiding Een Marrakeshregering, die hebben we al, dat wordt voldoende herhaald door de N-VA. Sinds kort zitten we echter ook met een Marrakeshrechter. Het begint hier echt wel op een complete kolonisatie te lijken!

Zorgwekkend Wereldschokkend nieuws: voor het eerst zijn er in Vlaanderen minder advocaten dan in een vorig jaar. Dat is om ernstig bezorgd over te zijn. Al die mensen die hier onwettelijk, illegaal, wederrechtelijk aanwezig zijn, gaan die nog wel verdedigd kunnen worden?

Welkom Ten kantore verheugen wij ons al op een nieuwe collega. Wie het is, weten wij nog niet, maar het is wél iemand die heel verbindend zou zijn. En hij komt uit Ninove. Zijn taak zal het wezen om de soms verstoorde verhoudingen tussen big boss en persslaven te stroomlijnen. Naar verluidt zal hij hier nogal een post gaan pakken!

Perspectief Het was een wild feestje bij de organisatoren van de Mars tegen Marrakech.

Het heeft niet veel gescheeld of er werden reusachtige bloementuilen verzonden naar de grootouders van de jihadikinderen, de oordelende rechter en de optredende advocaat. Hoe meer boosheid, hoe meer er gekanaliseerd kan worden.

Gun hem iets Nu niet voor ‘t een of ‘t ander, maar wij vinden eigenlijk dat Kris Peeters bij zijn

1142

afscheid van de stedelijke politieke instellingen een feestje verdient. Een uittredingspremie, als het ware.

Kiespijnlachje De linkerzijde mag dan fel op de kap van Theo Francken blijven zitten, de Syrische christenen die hier asiel hebben gekregen, denken daar heel anders over. Het moet wel pijn doen aan Hard links van Hart dat Theo daar serieus aanzien geniet.

Mag het aub?

De rechten van de mens, houd u vast aan uw bretellen, daar zijn wij niet tegen. Alleen vinden wij het hoog tijd dat er ook eens iets wordt gedaan aan de rechten van de samenleving. Die lijken nogal dikwijls compleet afwezig.

Hoogstaande praktijken Politiek, het blijft een beestenspel. Bij de Gentse liberalen weten ze dat nu maar al te goed. Bij de Ninoofse N-VA is het al niet veel beter. In frennen vaneen, noemen ze dat in Antwerpen.

De ziener Als wij Brussels professor Gerrit Loots mogen geloven, dan is het compleet uitgesloten dat de kinderen van de jihadimoeders op de duur tikkende tijdbommen zullen blijken. Wij zijn altijd blij dat iemand over een teletijdmachine beschikt om naar de toekomst te reizen en onomstotelijk vast te stellen dat alles goed is gekomen. Iemand madame Blanche toevallig gezien?

Steeds gekker Met een penis deelnemen aan vrouwensport is niet fair, zegt gewezen toptennister Martina Navratilova. Het lijkt de logica zelve, maar niet voor de dictatoriale transgenderlobby. Het volgende is dan allicht dat atleten zonder beperking mogen deelnemen aan de paralympics?

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Advertentie B. Europese taal - Het totale verspreidingsgebied C. Schaakstuk - Holte van het zwaard - Griekse letter D. Rang bij de padvinders Met grote vaart E. Speciaalbier van brouwerij Haacht - Vrouwelijk F. Boksterm - Engelse knie - Handelde G. Dorp in Vlaams-Brabant - Engels bier H. Noordelijke naaldboszone - Ginds I. Grootheid die de warmte aangeeft J. Uitgedroogde - Muzieknoot K. Emaillak - Gifslang L. Zithoek - Opgebaggerd materiaal

1. Tweedehands kledingstukken 2. Rijstbrandewijn Onroerende voorheffing - Voorzetsel 3. Belgische provincie - 24 uur 4. Benarde toestand Beperkt van ruimte - Molybdeen 5. Hoevedier - Beschikbaar stellen 6. Bakkersgereedschap 7. nstructeur gespecialiseerd in ritmisch bewegen 8. Godin van de vrede Deel van een glijbaan 9. Gewaardeerd - Bewerkte leersoort 10. Gebalk - En andere - Da capo 11. Pakte - Van veel soorten 12. Bespieder - Oppervlaktemaat

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1141 VINDT U OP BLZ. 14

“Wouter Beke realiseert dit jaar zijn stoutste droom” In 2019 zouden we volgens de futurologen uit 1960 allemaal met een helikopter gaan werken. Denk daar maar eens aan, de volgende keer dat u in de file aanschuift. De toekomst voorspellen is niet eenvoudig. Tenzij je het jaartal zelf laat spreken, uiteraard. Wij hadden een gesprek met het kersverse jaar 2019, dat vol ambitie de startblokken is uitgeschoten.

Jaartallen zijn als bestuursakkoorden. Alles staat netjes uitgeschreven op papier. Beloftevol project na beloftevol project. Grootse plannen en revolutionaire verbeteringen.

2019 heeft er zin in en geeft ons de kans enkele pertinente vragen te stellen. Maar hoe evalueerde hij het werk van zijn diepbetreurde voorganger, 2018?

2019: “Hij heeft toch een paar historische fouten gecorrigeerd. Neem nu de rampzalige toestand waarin Macron Frankrijk heeft geduwd sinds 2017. Dat was onaanvaardbaar. Blij dat 2018 daar toch een duidelijk signaal heeft gegeven: dit kan niet.”

U verwijst naar de opstand van de gele hesjes die het land al maanden gijzelt?

Gele hesjes? God nee. Met dat soort onzin kan je geen duidelijk signaal geven. Jaartallen houden zich niet bezig met details. Nee, ik heb het over het feit dat Macron als president een vrouw die zijn moeder zou kunnen zijn tot ‘première dame’ heeft gemaakt. Ze schelen liefst vierentwintig jaar. Kijk, dat is onethisch.

Maar met de aanstelling van Jair Bolsonaro…

De extreemrechtse president van Brazilië, die de oppositie met de dood bedreigde?

Dat zou ik niet weten. Ik houd me niet echt bezig met politiek. Wij jaartallen tekenen alleen de grote lijnen uit. Maar Bolsonaro zijn Michelle is wel vijfentwintig jaar jonger dan hij, en dat is toch een belangrijke correctie.

Bolsonaro staat aan de juiste kant van de geschiedenis, zeg maar.

Wanneer krijgen we in België verkiezingen? En een regering?

Dat zijn zo van die vervelende details. In normale landen valt de regering en krijg je verkiezingen. België en zijn gidsland Congo wijken af van die regel. Daar is het ontzag voor de kiezer zo groot dat ze hem niet willen lastigvallen met democratie, tot het echt niet anders kan. En dan nog wordt heel soms zelfs rekening gehouden met hoe de kiezer de kaarten schudt. Maar zoals ze weten van Ninove tot Kinshasa, dat is niet de regel. Ik vind

het wat gulzig van u om meteen verkiezingen én een nieuwe regering te eisen in één en hetzelfde jaar. Ook dat druist in tegen de beste Belgisch-Congolese traditie. Maar ik kan u vertellen dat het een glansjaar wordt voor Wouter Beke, die zijn stoutste droom zal realiseren.

De CD&V opnieuw naar ongekende hoogtes leiden?

Nee, man. Hij zal voor het eerst een bokaal zilveruitjes kunnen opendraaien zonder de hulp van zijn vrouw te moeten inroepen.

Prachtig! Toch? Het zal leiden tot een volledige metamorfose in zijn persoonlijkheid. Voor het einde van dit jaar roept hij zichzelf uit tot zonnekoning van Leopoldsburg.

Zal Kris Peeters écht in Antwerpen blijven wonen?

Kris Peeters heeft een tuin in Puurs en een appartement in Antwerpen. Laat ons stellen dat hij van zijn vrouw vooral in de tuin moet zitten of anders definitief in zijn appartement mag blijven. Maar zijn huwelijk zal verder onder druk worden gezet door de belofte aan zijn vrouw dat het Europees Parlement van Straatsburg naar Puurs zal verhuizen op zijn vraag.

Dat is een vreemde belofte…

Ach ja, bij CD&V wordt dat al eens smalend een Arcootje genoemd. Een gigantische leugen om bestwil.

Zullen onder uw bewind de Arco-spaarders hun geld terugzien?

Daar kan u van op aan. Alle spaarders zullen vergoed worden, met interest. Beweging. net zal in dat dossier de volle verantwoordelijkheid nemen en een deel van de buit die ze jaarlijks binnenhaalt van de belastingbetaler terugbetalen en voortaan voor het belang van het volk gebruiken in plaats van voor de eigen politieke agenda. Gedaan met hun winstbejag.

Maar dat is fenomenaal nieuws, meneer 2019! Vlaanderen zal u dankbaar zijn.

Weliswaar pas als het Europees Parlement in Puurs zetelt. Dat spreekt voor zich.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be