't Pallieterke van 10 januari 2019

75ste jaargang • nummer 02 • donderdag 10 januari 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Wordt West-Europa een Russisch schiereiland?”

Ruslandspecialiste aan de KUL en auteur van het boek ‘Poetinisme’ Katlijn Malfliet is voor het eerst sedert het breken van het IJzeren Gordijn verontrust.

Rusland is niet meer de bedelaar uit 1990. Het deed zich op dat moment ellendiger en zwakker voor dan hoefde, maar onder Vladimir Poetin werpt Rusland dat masker af. Hoedt u voor de nieuwe macht, met haar drang om een grootmacht te zijn.

Lees het volledige interview met Katlijn Malfliet op blz. 11

Wallonië blijft maar krasselen “Wallonië blijft alleen overeind dankzij geldstromen uit Europa en Vlaanderen.” Is hier een extreme Vlaams-nationalist aan het woord? Neen, we lazen die uitspraak in De Tijd, bij een interview met Philippe Destatte.

De man is de ex-kabinetschef voor Wallonië, de Marshallplannen, van PS’er Maurice Dehousse en is de 12 miljard euro die we van de nu directeur van de denktank Ju- Europese structuur- en investeles Destrée. “Bovendien leven de ringsfondsen hebben gekregen.

Walen niet behoorlijk. Als we de Het heeft allemaal niets geholpen. jaarlijkse uitgaven van gezinnen Nooit”, zegt Destatte in het gesprek in Wallonië en Vlaanderen verge- met De Tijd. Vlaanderen pompt elk lijken, merken we zo’n 15 procent jaar tussen 12 en 16 miljard euro in verschil. Voor uitgaven aan kleding de bodemloze putten van Wallonië. en schoenen, meubels, cultuur, Met goedkeuring van CD&V, Open vrije tijd en opleiding per inwoner Vld, sp.a en Groen. En wie wil komt Wallonië telkens een heel meeregeren, zoals N-VA, dient alle eind achter Vlaanderen. Alleen eisen over de transfers in te slikaan tabak en alcohol geven de ken. Elio di Rupo heeft het enkele Walen meer uit dan de Vlamingen. weken geleden nog eens herhaald Wallonië kan zich alleen overeind in Terzake: wie durft tornen aan de houden dankzij de geldstromen transfers in de sociale zekerheid, vanuit Europa en Vlaanderen”, al- speelt met de eenheid van het dus Destatte. “De verschillende land. Nu nog Vlamingen vinden die versies van het Toekomstcontract het been stijf houden…

Vlaams Belang lanceert een schattig baby’tje.

Verkiezingscampagne draait al op volle toeren

Wat veel politicologen hadden voorspeld, komt al uit: de 4,5 maanden tot de verkiezingen van 26 mei zijn één lange verkiezingscampagne. Elk standpunt dat een politicus nu nog inneemt, heeft slechts één doel: zich zeer zichtbaar in de verkiezingsmarkt plaatsen. Een overzicht van de manier waarop de partijen nu al het electorale vuur oppoken.

Vlaams Belang-voorzitter Van ma springt: de koopkracht. Ook al globalistische bobo’s is er immers tonen de cijfers van de Nationale Grieken was de eerste om de elecconcurrentie van de Open Vld. De liBank aan dat het reëel beschikbare torale aftrap te geven. Aan het einde beralen lijken meer en meer op een inkomen van de gezinnen de voorvan de kerstvakantie werd de ‘BeD66. Dit onder impuls van Alexanbije jaren gestegen is, onder andescherm onze mensen’-campagne der de Croo en Bart Somers, die een re door een aantal fiscale hervorop gang geschoten. Wat vroeg, zou soort links-liberaal kumbaya-vermingen van de regering, de indruk je op het eerste gezicht denken. haal proberen te verpatsen. Dat overheerst dat de levensduurte veel Want wie snel in actie schiet, dreigt lijkt ook de electorale boodschap te sterk toeneemt. Zeker voor uitkesnel buiten adem te raken. Kan het te worden van de partij: de kleffe ringstrekkers, zoals gepensioneerVlaams Belang deze campagne tot tegenstelling tussen een “open” en den, is er een probleem. Vandaar 26 mei volhouden? Want de partij een “gesloten” samenleving. dat Van Grieken naast de nationalisvan Tom van Grieken en co heeft Economisch liberale standpuntische ook de sociale kaart trekt: wie niet de diepe zakken van pakweg ten worden blijkbaar aan de N-VA tweeënveertig jaar gewerkt heeft, overgelaten. Die partij kan zich daar tien tot vijftien jaar geleden. moet recht hebben op een basisToch is het wellicht een verstannu al op profileren, nadat Charles pensioen van 1.500 euro per maand. Michel zijn minderheidsregering dige zet om nu al in het strijdperk Het Vlaams Belang heeft duidelijk te treden. Omdat alle andere poin december probeerde te redden al een tijd de piste van het econolitici ook in verkiezingsmodus zitdoor naar links te kijken en een misch liberalisme verlaten. ten. Niet via grote congressen waar aantal van zijn hervormingen desOp die manier hoopt het nog aldure eden worden gezworen, wel noods overboord te gooien. Dit is tijd ontevreden kiezers aan de lindoor gerichte boodschappen naar al één van de N-VA-boodschappen: kerzijde aan te spreken. Mensen die de media. Het is op die manier dat zonder ons komt er een zoveelste de PVDA te extreemlinks vinden, of de campagne in haar beginfase zal belastingregering. te intellectueel. Mensen die Groen verlopen. De thema’s kunnen in de Kris Peeters in de modder te burgerlijk en betuttelend noeaanloop naar de stembusslag wijziDe Vlaamse partijen van de minmen, en die de sp.a niet meer vergen, maar het is zonneklaar dat miderheidsregering-Michel II protrouwen. gratie én koopkracht twee centrale Bij de sp.a beseffen ze blijkbaar, beren intussen de indruk te wekthema’s worden. ken dat ze nog tot mei hard willen rijkelijk laat, dat veel van de oude En op dat vlak heeft Tom van doorwerken. Wat met een regering kiezers naar het Belang zijn verGrieken een mooie zet gedaan. Imvan lopende zaken absurd is. Eitrokken. Naast het klassieke thema migratie en identiteit staan als vangenlijk is elke uitspraak van een van de sociale zekerheid en de ouds centraal in de campagne van regeringslid onderdeel van een koopkracht zet sp.a-voorzitter John het Vlaams Belang. De partij kan Crombez nu plots in op migratie. campagne geworden. Vicepremier hier ook een stuk verder gaan dan Kris Peeters, die jarenlang elke her“Het beleid moet strenger”, stelt de de N-VA, die als regeringspartij alvorming tegenhield, wil nu dat er man wiens partij jarenlang een laks tijd moet rijden en omkijken. Zelfs nog snel een beursgang van Belfius beleid heeft gevoerd. al gaat men bij de N-VA ervan uit komt, mét een vergoeding voor de dat een federale regeringsdeelnaDe groen-blauwe Arco-spaarders. De kans dat dat geme in 2019 weinig waarschijnlijk is opengrenzenpartijen beurt is nihil. Het maakt deel uit van en men dus geen Franstalige partij de verkiezingspraatjes van Peeters.

Een meer kordate houding inmoet paaien, elk standpunt of elke De CD&V’er reed zich echter snel zake migratie is wellicht één van uitspraak in de richting van het vast in de modder. Open Vld’er en de manieren waarop de sp.a zich Vlaams Belang zal op zware kritiek vicepremier Alexander de Croo wil onderscheiden van die andere stuiten van de andere Vlaamse parbelangrijke partij ter linkerzijde: hield de boot af, ook al uit electoratijen. le overwegingen. De liberaal wil nu Groen. Weinig politieke formaties Nationalistisch en sociaal geen Arco-deal, want dat is een cazijn zo uitgesproken voor een openMigratie is een thema dat het Begrenzenbeleid als de ecologisten. deau aan de christelijke arbeiderslang kan blijven claimen, stelt de beweging. De Croo gaf fijntjes mee Al is hier sprake van veel hypocriLeuvense politicoloog Bart Maddat hij nog niet veel gezien heeft sie. Groen is voor multikul en midens. Het Vlaams Belang is eigenaar van een aantal arbeidsmarkthergratie, maar een groot deel van haar van dit thema, en het zou al zeer vormingen die minister van Werk achterban woont in lofts en stuurt vreemd moeten lopen vóór Tom van Peeters zogezegd zou doorvoeren. de kinderen naar witte scholen. Het Grieken op 26 mei daar geen garen Opgejaagd door de nakende ver‘klootjesvolk’ dat in de migrantenuit kan spinnen. In 2014 zat het Bekiezingen wordt zelfs de minderwijken woont, wordt geminacht. lang op een historisch dieptepunt. heidsregering zonder de N-VA een Groen heeft de wind in de zeilen Het kan enkel beter gaan. Opvalkibbelkadoor gunstige peilingen, maar het lend is dat Van Grieken mee op de binet. blijft afwachten of zich dat electokar van dat andere verkiezingstheraal zal vertalen. Op de flank van de

2

Actueel

10 januari 2019

De verklaring van Nashville Vorige zondag kwam de Nashville-verklaring in vertaling neergedwarreld in Nederland. De Nashville-verklaring is oorspronkelijk opgesteld in de Verenigde Staten. Het Amerikaanse stuk werd in de zomer van 2017 bijeengeschreven door een van de grootste protestantse kerkgenootschappen in de Verenigde Staten, bedoeld als tegengeluid voor ‘de seculiere tijdgeest van de 21ste eeuw’.

In de Nashville-verklaring worden homoseksualiteit en transgenderisme expliciet afgewezen. Zo staat er onder meer in dat goede christenen homoseksualiteit altijd dienen af te wijzen en dat het in strijd is met ‘Gods heilige bedoelingen wanneer mensen zichzelf bewust zien en positioneren als personen met een homoseksuele of transgenderidentiteit.’

De tekst is kritisch voor de groeiende aandacht voor en algemene aanvaarding van homofilie. In het manifest wordt uiteengezet dat (orthodoxe) christenen homoseksualiteit en transgenderisme niet mogen accepteren. Ook wordt gesuggereerd dat mensen die met zulke gevoelens worstelen in het geloof genezing kunnen vinden.

In Amerika werd de tekst ondertussen al door een 22.000 mensen ondertekend. In Nederland heeft een groep van tweehonderdvijftig predikanten en SGP-prominenten hun handtekening onder de verklaring gezet. Onmiddellijk ontstond grote ophef in Nederland. Direct werden vanuit allerlei hoek klachten neergelegd tegen de SGP-voorzitter. Meer nog: het Openbaar Ministerie (OM) heeft aangekondigd de Nashville-verklaring te gaan onderzoeken op eventuele strafbaarheid. Op basis van die beoordeling wordt dan bekeken of er mogelijk een strafrechtelijk onderzoek komt.

Het OM zal moeten beoordelen of de teksten vallen onder het strafbare groepsbelediging of (aanzetten tot) discriminatie. Daar spelen een drietal criteria: (1) Zijn de woorden beledigend/discriminerend?

(2) Neemt de context het beledigende/discriminerende

karakter weg?

(3) Is de uitlating onnodig grievend?

“Mogen wij ook nog vinden wat wij altijd hebben gevonden, mogen wij ook nog christen zijn?’’, reageerde de SGP-leider.

Ik wil het hier niet hebben over de inhoud van het Nashville-manifest. Ik heb de tijd nog niet gevonden om het te lezen en kan er dus inhoudelijk niet over oordelen. Het gaat me hier dus niet over het grote gelijk of ongelijk van het manifest.

Maar wat me stoort is de reactie van de Politiek Correcten, de Poco’s, die blijkbaar niet kunnen dulden dat er andere inzichten zijn over homoseksualiteit en genderpolitiek in het algemeen. O wee als uw mening niet past in het plaatje van de Poco’s. Hier geldt de “pensée unique”. De discussie (die niet mag gevoerd worden) over genderpolitiek en homoseksualiteit is één voorbeeld. Wetenschappers die sceptisch zijn over de klimaathype wordt het werken ook onmogelijk gemaakt. Er zijn nog andere voorbeelden, zoals het cordon sanitaire, migratie, kernenergie, fijn stof en genetisch gemanipuleerd voedsel. Het opgestoken vingertje van links is alomtegenwoordig.

Er een andere afwijkende mening opnahouden wordt stilaan gevaarlijk.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Fraude bij Europees Ondersteuningsbureau voor asielzaken De Europese antifraudedienst OLAF voert op dit moment een onderzoek naar een aantal leden en voormalige leden van het Europees Ondersteuningsbureau voor asielzaken (EASO), die functies bekleden in het hoger en middenkader. Dat onderzoek kwam eind vorig jaar bijna terloops ter sprake bij de bespreking in het Europees Parlement over het besluit over het verlenen van kwijting voor de uitvoering van de begroting van het EASO voor het begrotingsjaar 2016.

Het EASO, gevestigd in Malta, coördineert het asielbeleid van de Europese Unie. Door de migratiecrisis kreeg het EU-agentschap een belangrijke rol. Het EASO stationeert onder meer teams bij opvangcentra in Griekenland en Italië, die helpen bij asielaanvragen.

Directeur onder vuur De directeur van het EASO lag onder vuur wegens vermeende fraude. De raad van bestuur van het bureau heeft daarom op 6 juni 2018 besloten die uitvoerend directeur met onmiddellijke ingang uit zijn functie te ontheffen. OLAF is volgens Politico een onderzoek gestart naar het functioneren van die EASO-directeur, José Carreira, in 2016 aangesteld. De antifraudedienst zou onder meer wangedrag van Carrei-

Zal dit jaar een wereldwijde recessie toeslaan? Of in elk geval de westerse wereld treffen? De kans bestaat, maar toch hoeft het niet zo dramatisch te lopen.

diend. Een groeivertraging is realistisch, maar een recessie is dat veel minder.

Van de voorbije vijf recessies hebben economen er negen voorspeld, is een vaak gehoorde boutade. Anders gezegd: economen zitten er vaak naast wanneer zich een economische winter aandient.

Toch is bij experts de bezorgdheid over de economische vooruitzichten toegenomen en laat men hier en daar het r-woord vallen. Recessie betekent dat de economische groei minstens twee kwartalen na elkaar negatief is.

Na de financiële crisis van 20082009 hebben de centrale banken er alles aan gedaan om een Grote Depressie-bis te vermijden. Dat is gelukt. Er kwam enkel een Grote Recessie, en daarna trok de groei meestal aan. In eerste instantie door een dalende rentevoet die gezinnen ertoe aanzette meer te consumeren, te lenen en minder te sparen. Hetzelfde geldt voor de bedrijven. Daarnaast draaiden de centrale banken de geldkraan extra open door overheidsobligaties op te kopen zodat er bij de banken meer geld vrijkwam om leningen te verstrekken. Er is discussie over de zinvolheid van dat beleid, maar op zijn minst heeft die aanpak van de Amerikaanse Centrale Bank (de Fed) en de Europese Centrale Bank (ECB) veel onheil vermeden. Maar die economische stimulus botst nu op de eigen grenzen.

China en de Brexit

Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

Dus lijkt er een einde gekomen aan de groeistoot en zien sommigen zeker een groeivertraging of zelfs een recessie 2019 domineren. Verschillende factoren wijzen daarop, al is het wellicht te pessimistisch om te stellen dat de economie dit jaar kopje-onder zal gaan. Als er een recessie komt, dan zou het ten vroegste in 2020 zijn. Een overzicht van economische uitdagingen en risico’s toont aan dat paniek geen goede raadgever is.

Vaak wordt de turbulentie op de beurs gezien als een voorbode van economisch onheil. En ja, de Amerikaanse beursindex Dow Jones zakte in de herfst van 2018 met maar liefst 13 procent. Alleen, dat is eerder een negatieve correctie na een jarenlange zogenaamde stierenmarkt op de

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

De Europese Rekenkamer is een procedure gestart tot invordering van onregelmatige betalingen tijdens het begrotingsjaar 2016 ten bedrage van 920.561 euro (aanbestedingsprocedure voor reisdiensten) en 592.273 euro (kadercontract voor de levering van tijdelijke diensten). Het parlement heeft op haar beurt een probleem met de reisvergoedingen van het bureau. Ze stelt vast dat de vergoedingen 997.506 euro bedroegen in 2014, 987.515 euro in 2015 en al 1.012.147 euro in 2016. Het Europees Parlement stelt terecht dat de frauderende directeur het vertrouwen in de Europese instellingen heeft geschonden. Aangezien het onderzoek nog lopende is, wil OLAF geen commentaar geven, maar dat er meer is dan enkel rook, is wel duidelijk..

THIERRY DEBELS

Een economisch onzeker 2019

Risico’s, maar recessie weinig waarschijnlijk

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Rekenkamer vordert onregelmatige betalingen terug

ECONOMISCHE ZAKEN

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net 32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

ra rond aanbestedingsprocedures onderzoeken.

Er werd vervolgens een uitvoerend directeur ad interim aangesteld die volgens het Europees Parlement geen voorwerp is van dat OLAF-onderzoek. Het parlement betreurt evenwel dat de raad van bestuur deze actie niet veel eerder in de procedure op eigen initiatief heeft ondernomen en niet heeft verhinderd dat het verlenen van kwijting vertraging zou oplopen.

Het Europees Parlement dringt bij OLAF erop aan om onmiddellijk nadat het onderzoek is afgerond de kwijtingsautoriteit te informeren over de resultaten van het onderzoek. Volgens NRC schreef een opgestapte HR-directeur in zijn afscheidsbericht dat “de rechtsstaat afwezig is in dit agentschap” en dat

“de waanideeën van verantwoordelijken voor deze situatie ongekend zijn”. Hij spreekt van een doordringende “cultuur van onverantwoordelijkheid” binnen het EASO.

beurs, waarbij de aandelen maar in waarde blijven stijgen. Dat was niet verwonderlijk. 2017 was bijvoorbeeld een economisch boerenjaar en wanneer de grote beursgenoteerde bedrijven meer winsten voorspellen en ook daadwerkelijk boeken, trekt dat beleggers aan. Zij hopen een deel van de dividenden binnen te halen.

Een ander element dat een rol speelt, is het einde van het soepele rentebeleid van de Amerikaanse Centrale Bank. Om te vermijden dat de economie oververhit geraakt, worden een aantal rentevoeten nu gestaag opgetrokken. Dat maakt aandelen minder aantrekkelijk en het gevolg is dat beleggers voor andere financiële producten beginnen te kiezen, zoals obligaties. Hier is geen man overboord. Het is een logische economische evolutie.

Wel risicovol zijn de oplopende spanningen tussen de Amerikaanse Centrale Bank en president Trump, die vindt dat de rentevoeten te snel stijgen en dat dit kan leiden tot een economische vertraging, waardoor zijn groeiverhaal ondermijnd wordt.

Tot spijt van wie het benijdt: de belastingverlagingen onder Donald Trump hebben de werkloosheid in de VS naar een historisch laag niveau geduwd. Een aanhoudende ruzie tussen Trump en de Fed kan de groei ondermijnen en zelfs een recessie veroorzaken. Maar normaal gezien zal de soep niet zo heet worden gegeten als ze wordt opge-

Een ander risico in 2019 is de handelsoorlog tussen de VS en China. Maar zie, de Chinese president Xi Jinping heeft olie op de golven gegooid, en het ziet er niet naar uit dat de handelsoorlog zal escaleren.

Dat is goed nieuws voor de economische groei. Overigens, het effect van recente handelsconflicten op de wereldeconomie is zeer beperkt: het gaat om percentages na de komma.

De grootste uitdaging situeert zich wellicht op Europees niveau indien de Brexit zou uitdraaien op een ‘harde’ Brexit. Concreet: als er geen akkoord is, is Groot-Brittannië eind maart voor de EU ‘een derde land’ en gelden in de internationale handel de regels van de Wereldhandelsorganisatie.

Dat betekent niet dat er geen handel met de Britten meer mogelijk is, maar wel dat douanecontroles en andere administratieve procedures nodig zijn. Nu al wordt gewaarschuwd voor ellenlange files van vrachtwagens aan de tunnel onder het Kanaal. Dat kan de Europese groei verstoren en zelfs tot een recessie leiden.

Economen verwachten echter niet dat het zo dramatisch wordt, gewoon omdat niemand chaos wil. Er wordt gesproken van een “Brino”, Brexit in name only. De Britten verlaten de EU, maar economisch verandert er weinig.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

10 januari 2019

Meerderheid Fransen tegen verdere migratie Uit een recente opiniepeiling in Frankrijk, uitgevoerd door het instituut BVA, blijkt dat 70 procent van de Fransen een negatief oordeel heeft over het migratiebeleid in Frankrijk, en ongeveer hetzelfde aantal heeft eveneens een negatief beeld over het migratiebeleid van de Europese Unie.

6 op 10 Fransen vindt dat de Europese Unie een veel harder en strikter beleid moet voeren wat betreft de opvang van migranten.

Slechts 27 procent van de ondervraagde Fransen vindt dat men méér humanisme aan de dag moet leggen en dus méér migranten en hulpzoekenden moet opvangen. 14 procent wil zich over deze kwestie niet uitspreken.

Bij de linkse partijen France Insoumise, Europe-Ecologie-Verts en Parti Socialiste is telkens een meerderheid te vinden die zich uitspreekt voor méér menselijkheid inzake migratie en méér opvang.

Reeds te veel migranten opgevangen 63 procent van de ondervraagde Fransen vindt dat te veel migranten zijn opgevangen en 48 procent is zelfs gewoonweg tegen asielrecht. Vooral bedienden en arbeiders – 69 procent – vinden dat te veel mensen worden opgevangen. Een meerderheid van de on-

3

DE CROO VEEGT DE HOOP VAN PEETERS VOOR EEN BEURSGANG VAN BELFIUS VAN TAFEL

dervraagde burgers spreekt zich eveneens uit tegen een EU-beleid dat zorgt voor meer migranten, of tegen een EU-spreidingsbeleid.

Slechts 36 procent sprak zich uit voor een spreidingsplan en voor meer opvang in de eigen regio of in Frankrijk zelf.

Tot slot, de ondervraagde burgers wijzen duidelijk in de richting van migratie als het gaat om de oorzaken van de diepe EU-crisis aan te duiden. 67 procent van de ondervraagde Fransen vindt dat de migratiecrisis het voortbestaan van de EU bedreigt. In maart 2016 legde het onderzoeksbureau BVA dezelfde vraag al voor aan de burgers, en toen al bleek een overgrote meerderheid die mening te delen. De studie werd uitgevoerd bij 5.456 Fransen in de periode van 26 november tot 6 december vorig jaar. Hoe zullen de politieke partijen hierop reageren? Komt er überhaupt een reactie? Of zal worden volhard in het collectieve wegkijkgedrag? In Frankrijk zijn er in mei verkiezingen... P. VAN NIEUWVLIET

De illegale migratiecijfers van Frontex Volgens een persbericht van Frontex, de Europese organisatie die de buitengrenzen bewaakt, is het aantal illegale grensoverschrijdingen in 2018 met een kwart gedaald in vergelijking met 2017. De daling was vooral te wijten aan het afsluiten van de centrale route over de Middellandse Zee, zeg maar van Libië naar Italië. Het blijft echter dweilen met de kraan open. Waar Italië de grenzen sluit of de toegang moeilijker maakt, worden ze door de Spaanse autoriteiten wagenwijd opengezet. Frontex staat erbij en kijkt ernaar. Tot meer dan zichzelf aanprijzen via sociale media en cijfertjes leveren, lijkt de organisatie voorlopig niet in staat.

Sinds 2012 zijn nog nooit zo weinig migranten vertrokken uit Libië. Dat heeft niets te maken met het werk van Frontex, maar alles met het beleid in Italië, dat zorgde voor 87 procent minder vertrekkers uit Libië in 2018 tegenover 2017. In Algerije waren er 50 procent minder vertrekkers in 2018 dan in 2017. Voor Tunesië bleven de cijfers dezelfde. Vooral Tunesiërs en Eritreeërs gebruikten de centrale Middellandse Zeeroute in 2018 en waren samen goed voor een derde van alle illegale migranten in die zone.

Spanje Ondertussen gooit Spanje roet in het eten; de socialistische regering zet de Europese deur wagenwijd open. Het aantal illegale aankomsten via de westelijke Middellandse Zeeroute verdubbelde er voor het tweede jaar op rij. In 2018 vonden 57.000 illegalen de weg naar Spanje, met Marokko als voornaamste vertrekpunt. Volgens Frontex gaat het voornamelijk om mensen uit de zuidelijke Sahara, maar de jongste maanden zijn de nieuwkomers vooral Marokkaanse jongeren die in eigen land geen toekomst meer zien.

Zij worden gevolgd door gelukzoekers uit Guinea, Mali en Algerije.

Ondanks blijkbaar optimistische cijfers werden in 2018 door Frontex ook al meer illegale grensoverschrijdingen geregistreerd via de oostelijke Middellandse Zeeroute.

Ten opzichte van 2017 steeg het aantal met

een derde tot 57.000. Volgens Frontex is dat vooral te wijten aan de toenemende illegale grensoverschrijdingen door Turken (jawel!) via de landgrens tussen Turkije en Griekenland, terwijl de illegale migratie via de oostelijke Egeïsche Zee dezelfde bleef. Daarbij moet men ook toegeven dat het aantal aankomsten in Cyprus verdubbelde. De oostelijke Egeïsche Zee is vooral de route die door Afghanen, Syriërs en Irakezen wordt gevolgd.

Vrouwen en minderjarigen Frontex gaat er prat op dat het de eerste keer is dat cijfermateriaal werd verzameld omtrent het geslacht en de leeftijd van de illegale migranten. Hieruit blijkt dat 18 procent vrouwen zijn en dat 20 procent van de illegale migranten jonger is dan 18 jaar. Onder deze laatsten ongeveer 4.000 niet-begeleide minderjarigen. Hoe we dat alles moeten interpreteren, blijft een vraagteken.

Frontex geeft aan dat de cijfers een voorlopig karakter hebben omdat dezelfde persoon zich meerdere keren aan de Europese buitengrenzen durft aan te bieden, maar dan op een andere locatie. Onze evaluatie? Als er al een verbetering is inzake illegale immigratie, is dat wellicht niet te danken aan de EU of Frontex, wel aan de beleidsopties van Italië en enkele andere Centraal-Europese landen.

RIRO

Assisen in oorlogstijd De IS-terroristen Mehdi Nemmouche en Nacer Bendrer, die in 2014 vier mensen doodschoten in het Joods Museum in Brussel, verschijnen deze week voor een rechtbank met een volksjury. IS voert een vernietigingsoorlog tegen ons, met massale aanvallen op burgerdoelen, en wij proberen hen te bestrijden met Belgische rechtbanken. Zulke terroristen zijn bereid zichzelf op de blazen in naam van Allah, en wij denken dan dat ze afgeschrikt kunnen worden door de Belgische justitie, met haar procedurefouten, haar enkelbanden en haar belachelijk lichte straffen?! Die justitie functioneert zelfs niet in vredestijd, laat staan in een oorlogssituatie. Zouden we niet beter president Trump vragen hen de volgende decennia te laten wegrotten in Guantanamo? Op een opeisingsfilmpje van IS is Nemmouche te zien terwijl hij zegt: “Dit is slechts het begin van een lange

reeks aanvallen op Brussel. We zullen deze stad te vuur en te zwaard verwoesten.” Toch beweert de terreuradvocaat Sébastien Courtoy met een uitgestreken gezicht dat Nemmouche onschuldig is. De politici die verantwoordelijk zijn voor het feit dat een teruggekeerde Syriëstrijder als Nemmouche vrij kon rondlopen in ons land, zouden wegens medeplichtigheid en/of schuldige nalatigheid in het beklaagdenbankje moeten zitten. Wij zijn niet per definitie gekant tegen processen met een volksjury, maar in een proces tegen de georganiseerde misdaad of tegen leden van terreurgroepen is dat onverantwoord. De juryleden en hun families staan tijdens en na het proces bloot aan chantage, bedreigingen en wraakacties. Wie in zo’n geval nog objectief kan oordelen, moet over een uitzonderlijke dosis moed beschikken. Meer zelfs, doodsverachting.

BRIEFJE AAN ‘DE VAKBONDEN’

Verblind en fundamentalistisch Dames en heren onverdraagzamen, Opnieuw hebben ijverige zeloten van uw clubs al het mogelijke en onmogelijke gedaan om de kieslijsten van het Vlaams Belang - en naar verluidt her en der ook van N-VA - uit te pluizen om onverlaten op te sporen die ook lid zijn van uw vakbond, teneinde hen af te dreigen en uit te sluiten.

Die mensen kregen een aangetekende brief toegestuurd waarin hen werd meegedeeld dat zij zullen ontslagen worden omdat zij kandideerden voor een partij die ‘de afschaffing van de vakbonden’ zou vragen. Vrijwel al die mensen zijn reeds lang lid van uw organisaties en hebben altijd loyaal de principes ervan onderschreven. Bovendien betaalden zij hun lidgeld altijd stipt. Zij waren lid omdat zij geloofden in uw inzet voor alle werknemers, arbeiders en bedienden. Het feit dat jullie pas na de verkiezingen ontdekten dat zij ook sympathie hebben voor het Vlaams Belang, bewijst dat zij hun syndicaal en politiek engagement altijd goed wisten gescheiden te houden.Wat van vele rode en groene en blauwe vuilzakdragers niet gezegd kan worden.

Jawel, zij engageren zich voor die partij omdat zij ervan overtuigd zijn dat Vlaamse onafhankelijkheid de beste weg is voor Vlaanderen en omdat zij willen dat inzake immigratie de opengrenzenpolitiek stopt, dat de Vlamingen zich thuis blijven voelen in hun eigen gemeente en land, en dat zij geen miljarden meer moeten ophoesten voor een groot deel van de nieuwkomers dat de middenvinger opsteekt naar onze waarden en normen en enkel geïnteresseerd is in ons sociaal opvangnet. Bovendien weten zij dat het Vlaams Belang nooit door een Belgische rechtbank veroordeeld werd op basis van ondemocratisch gedrag of ondemocratische principes noch op racistische gronden. Zij zien dus het probleem niet en begrijpen dan ook de grond van uw redenering niet.

Ja, de vakbonden en het Vlaams Belang verschillen van strategie om bepaalde maatschappelijke problemen aan te pakken. Maar dat is voor die gestigmatiseerde leden nooit voldoende reden geweest om te breken met een van beide. Zij zijn breeddenkend en open genoeg om te kunnen nuanceren en boven verschillen te kunnen staan. Zij zien geen enkele reden om op hun blote knieën spijtoptant te worden en hun partij af te zweren om op uw gratie te kunnen rekenen.

Voor alle duidelijkheid: ik hoef hier geen pleidooi ten voordele van het Vlaams Belang te houden en ik doe dat ook niet. Ik stel alleen maar vast en ik trek enkele besluiten, net zoals de onafhankelijke professor Bart Maddens vorig weekeinde deed in een column op de webstek van de VRT, waarin hij beweert dat er een fundamentalisme ontstaan is rond het cordon sanitaire: “Politici en commentatoren (en de vakbonden, nvdr.) hebben de mond vol van democratie. De kiezer heeft altijd gelijk. Ten minste zolang hij juist stemt. Stemt hij verkeerd, dan breekt bij hen het angstzweet uit. Stoute kiezers en partijen laten ze voor hun poort staan. Bij nader inzien houden ze toch niet zo van de democratie.” Wat uw bewering betreft dat het Vlaams Belang de afschaffing van de vakbonden zou vragen, denk ik dat jullie niet goed geïnformeerd zijn. Op het sociale partijcongres in 2013 werd duidelijk gesteld: “Wij erkennen graag dat duizenden syndicale militanten vandaag nog altijd een belangrijke rol spelen op de werkvloer en wij beseffen maar al te goed dat wij heel wat van onze sociale verworvenheden aan de syndicale strijd te danken hebben. En ook in het vrije, onafhankelijke Vlaanderen dat wij voor ogen hebben, zullen en moeten vakorganisaties een wezenlijke rol blijven spelen.”

Hebben jullie het hier nu echt moeilijk mee? Is dat ‘afschaffen van de vakbonden’?

Bart Maddens nogmaals: “Waar is de tijd dat Stefaan de Clerck nog voorzitter was van CD&V. Op 7 mei 2003 liet die zich het volgende ontvallen in het Nederlandse blad Elsevier: ‘Het cordon sanitaire is niet wijs geweest. Uitsluiting werkt niet. Het is ook hypocriet. Voor nieuwkomers doen we niets anders dan integratie bepleiten en zelf roepen we een exclusieve af over een partij die ons niet zint. Het cordon sanitaire is in zijn brede interpretatie mislukt. Door ze uit te sluiten, hebben we het Vlaams Blok gemythologiseerd. Het is tijd voor andere oplossingen.’

Tussen haakjes, toen was het Blok nog niet tot Belang verveld, en gold onverkort het zeventigpuntenplan.” De nagel op de kop!

Eigenlijk maken jullie met die ontslagen op pijnlijke wijze duidelijk dat jullie hetzelfde doen als wat jullie het Vlaams Belang verwijten: mensen uitsluiten op basis van vooroordelen.

Jullie blijven in het onverdraagzame bedje ziek, verblind door haat en schutskringfundamentalisme. En men hoeft echt geen Vlaams Belanger te zijn om dat vast te stellen.

4 Dossier Kinderen van de kolonie

10 januari 2019

De verkiezingscampagne is gestart

De televisiereeks “Kinderen van de kolonie” komt uit dezelfde koker als “Kinderen van de collaboratie”. Dan weet u het wel.

Niet voor 2010 Over die collaboratiekinderen nog een woordje. In die programma’s voerden o.a. tussen 1956 en 1990 geboren mensen het woord die iets van horen zeggen vertelden.

Dat was aanvankelijk niet de bedoeling, want onze hoofdredacteur kreeg indertijd de vraag van een VRT-jongen of hij in ’t Pallieterke een oproep voor getuigen mocht doen.

Karl van Camp ging akkoord, maar eiste dat die VRT’er contact met mij zou opnemen, zodat ik (historicus en dan nog uit een witte familie) kon nagaan of de objectiviteit een beetje gerespecteerd zou worden. Van Camp wilde niet dat de VRT naïeve lezers zou gebruiken om hen als harde Hitleraanhangers en regelrechte criminelen voor te stellen. Dat was natuurlijk wel de bedoeling, dus kreeg ik nooit een telefoontje en verscheen er bijgevolg geen oproep in uw weekblad.

Hetzelfde team tekent nu voor die “Kinderen van de kolonie”. De programma’s eindigen zonder eindleader, zodat de kijker geen namen van de verantwoordelijken te lezen krijgt. ‘Toevallig’ gaf diezelfde VRT-jongen wel een interview… aan het blaadje van de goelagpartij PVDA. Volgens hem was zo’n reeks “niet mogelijk voor 2010”. Klopt honderd procent.

Geschiedenis vervalsen als bewijs van deugd In 1986 schreef, presenteerde en produceerde ik “Als een wereld zo groot waar uw vlag staat geplant”. Negen televisieprogramma’s op één over de kolonisatie. Het boek bij de reeks ging ongeveer tienduizend keer over de toonbank. Na mij maakte collega Bert Govaerts het ene na het andere programma over de koloniale en postkoloniale Congolese geschiedenis voor “Boulevard” en “Histories”. Onze programma’s vertelden de kijkers over dat koloniale project: met zijn uitbating en uitbuiting, met maatregelen (gezondheidszorg, onderwijs) die soms, maar niet uitsluitend, op winst maken gericht waren. We vertelden zonder bijbedoelingen “wie es gewesen ist”, zoals de grote historicus Leopold von Ranke zei.

Geschiedenis vervalsen om ze te misbruiken op het hedendaagse politiek correcte slagveld, was toen niet de gewoonte, maar sinds 2010 is het een verplichting bij de VRT. “Kinderen van de kolonie” moet ten eerste bewijzen dat de huidige makers moreel superieure mensen zijn, die de ordewoorden van ‘la pensée unique’ strikt volgen. Ze hebben geen examens afgelegd, zijn niet vastbenoemd en ze kunnen van vandaag op morgen uit het VRT-paradijs gezet worden bij afwijkende meningen.

Ten tweede moet de reeks de kijkers een schuldcomplex aanpraten. Een geïnterviewde zwarte zwendelaar zegt hierover: “De kolonisatie is geïnterioriseerd.” Alle Vlamingen (en zelfs de Walen) zijn vandaag door een ‘geraffineerde propaganda’ genetische racisten die neerzien op ieder onschuldig zwart schaap.

Derde doel: Congolese asielbedriegers reikhalzend ontvangen, want in deel 4 wordt verwijtend gesteld dat “België al decennialang de deur sluit voor migratie uit Congo”.

Opzettelijk worden hier migratie en politiek asiel op één hoopje gegooid. Nooit is een Congolese vervolgde politiek asiel geweigerd.

Vierde en laatste doel: de kijkers overtuigen dat 59 jaar na de onafhankelijkheid de ellende van Congo niet de schuld is van corrupte, onbekwame en gewelddadige Congolezen, maar van een uitgestorven handvol kolonialen (1.200 gewestambtenaren, evenveel personeelsleden bij grote maatschappijen en een paar duizend religieuzen). Zij en hun kinderen en hun kleinkinderen zijn er verantwoordelijk voor dat de levensstandaard van de Congolezen nog slechts een vierde bedraagt van wat die in 1960 was. Een paar voorbeelden van het bedrog in woord en beeld bij “Kinderen van de kolonie”.

Geen religieuzen als getuigen Heel de tijd wordt de 52-jarige koloniale

periode (plus – soms – de drieëntwintig jaar van de Vrijstaat) op één hoop gegooid, hoewel er grote verschillen waren. De makers hebben niet de minste moeite gedaan om mensen te vinden die dat verhaal kunnen vertellen, hoewel bejaarde religieuzen daar nog herinneringen aan hebben. Religieuzen mogen niet getuigen, want al in 1956 wordt een Congolese bisschop gewijd, en dat past niet in de teneur van de reeks.

Alleen een paar Vlaamse en Waalse mensen die uitsluitend de laatste jaren van de kolonisatie hebben meegemaakt, mogen hun verhaal doen. Ze worden in de programma’s ondergesneeuwd door de getuigenis van iemand die naar eigen zeggen als kleuter uit Congo vertrok, maar die wijsheden debiteert over economische en politieke problemen die hij nooit gekend heeft. Verder geeft een getinte twintiger uitgebreid haar mening over haar lessen een paar jaar geleden in een Vlaamse school over… de VN. Een paar oudere Congolese dames hebben wel koloniale ervaringen, maar zeggen weinig of kunnen niets zeggen, want ze spreken geen Frans.

Natuurlijk poneren de programma’s de stelling die we in de media tegenwoordig ook uit de mond van de onnozele pastoor van Zeebrugge te horen krijgen: “Wij (in realiteit het hof en de hoge Franstalige en franskiljonse burgerij tussen 1910 en 1960) hebben Congo geplunderd en nu komen de migranten alles terughalen.” De commentaarstem zegt dat 40 procent van de winsten van alle bedrijven in de jaren vijftig uit Congo komen.

In deel 6 oreert VUB’er Vanthemsche oeverloos over de kolonisatie. Hij is de historicus die uitrekende dat 2 procent van alle baantjes in dit land in 1956 met de kolonisatie te maken hadden. Hem wordt niets gevraagd over die 2 procent, en nog minder hoe dat minieme percentage te rijmen valt met die 40 procent winsten. Nooit wordt gezegd dat de levensstandaard in dit land pas stijgt tussen 1962 en 1975.

Elf jaar na de dekolonisatie deden mijn ouders de eerste afbetaling voor de aankoop van hun arbeiderswoning. Dertien jaar na de Congolese onafhankelijkheid maakten ze hun eerste buitenlandse reis.

Congolezen zijn onnozele halzen Het hoogtepunt van desinformatie in de programma’s is de relatie tussen Congo en het vroegere moederland na de onafhankelijkheid, met bijzondere aandacht voor de Katangese afscheuring van Tshombe tussen 1960 en 1963. Al de Congolese hoofdrolspelers (Kasa Vubu, Mobutu, Tshombe) zijn stuk voor stuk een “vazal”, ”pion”, ”stroman”, “marionet” of “creatuur” van dit land en van “het Westen”. Woorden die schoolvoorbeelden zijn van de racistische vooroordelen van de makers. Volgens hen zijn die Congolese politici allemaal kinderlijke snullen die niet in staat zijn zelfstandig te denken en te handelen.

Vooral de Katangees Tshombe wordt voorgesteld als een idioot die onder de knoet van Belgische officieren zit. In werkelijkheid is hij een sluwe machtspoliticus die Brussel tegen Parijs uitspeelt, die Lumumba laat executeren tegen het advies van zijn Belgische raadgevers.

Het programma toont een foto van Tshombe met Belgische politici tijdens zijn zogenaamde afscheuring in juli 1960. De foto met eerste minister Harmel, buitenlandminister Spaak en financiënminister Eyskens dateert in werkelijkheid uit 1965, als Tshombe de legitieme eerste minister en overwinnaar in de verkiezingen is van een herenigd Congo.

Schaamteloos VRT-bedrog.

De enige waardige Congolees in het verhaal is natuurlijk ‘Saint-Lumumba’, de slager van de Baluba in 1960. Die man heeft dankzij die moordpartijen in zijn opdracht recent in Brussel een pleintje met zijn naam gekregen.

“Honderden slachtoffers”, moet zelfs “Kinderen van de kolonie” toegeven. Duizenden slachtoffers is dichter bij de waarheid. De secretaris-generaal van de VN noemde het indertijd een “beginnende genocide”.

JAN NECKERS

VLUCHTMISDRIJF IN GENT Op 21 december reed de Turkse socialist Resul Tapmaz zwalpend over de Burggravenlaan in Gent. Hij raakte een fietser, die volgens Het Nieuwsblad ernstig gewond raakte. Tapmaz liet het slachtoffer aan zijn lot over en vluchtte weg. Dank zij getuigen kon de politie hem echter snel identificeren. Hij werd onmiddellijk opgespoord - als het goed is zeggen we het ook - maar hij was onvindbaar. Pas de volgende dag werd zijn beschadigde auto ontdekt. Die was verborgen in een ondergrondse garage.

Tenslotte werd ook Tapmaz zelf gearresteerd, maar hij werd na verhoor weer vrijgelaten. Het was toen al te laat voor een alcoholtest. Tapmaz bekende dat hij aan het stuur zat, maar hij beweerde dat hij niet besefte dat hij iemand had aangereden. Dat is absoluut ongeloofwaardig.

Waarom was hij anders gevlucht en ondergedoken? Waarom had hij de auto verborgen?

Voorlopig is Tapmaz niet bereikbaar voor commentaar. Volgens een vriend zou hij in Turkije zitten. In zijn ware vaderland.

BETOGING IN GRIMBERGEN Vorige donderdag werd in Grimbergen de nieuwe gemeenteraad geïnstalleerd. Dat kon uiteraard niet zonder een progressieve protestoptocht, want Grimbergen is de gemeente waar Bart Laeremans en zijn partij Vernieuwing mee in de coalitie stapten. Laeremans is ex-Vlaams Belanger (hij stapte in 2015 uit de partij) maar blijft niettemin onder vuur liggen omwille van zijn verleden. Met kaarsjes en theelichtjes stapten zo’n 150 betogers naar het gemeentehuis van Grimbergen. Onder de aanwezigen zagen we ook plaatselijke politici van Groen, sp.a en CD&V. Zij willen allemaal een “warme” gemeente.

WRANGE SMAAK IN KOKSIJDE Er was veel volk komen opdagen op de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie van N-VA-Koksijde-Oostduinkerke. Daar werd meteen ook afscheid genomen van Jan Loones. Hij stopt officieel met politiek, maar blijft de partij steunen.

Zijn zoon Sander, kortstondig minister van Defensie en Ambtenarenzaken, is wel verkozen in de gemeenteraad. Toch heerste er een wrang gevoel, want de N-VA werd na jaren meebesturen uit de nieuwe coalitie geduwd.

Voorheen was er een coalitie met de Lijst Bur-

STEUN

SCEPTR machtig nieuws BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

gemeester (een kartel van Open Vld en CD&V).

Die Lijst Burgemeester verloor in oktober weliswaar 10 procent en drie zetels, maar had een voorakkoord met de sp.a.

N-VA werd bedankt voor bewezen diensten, al had de partij een zetel bijgewonnen. Sander Loones haalde zelfs meer voorkeurstemmen (2.797) dan de zetelende burgemeester (2.610 in 2018, 1.200 voorkeurstemmen minder dan in 2012). Het nieuwe bestuur heeft slechts een kleine meerderheid: 14 zetels op 27. De sp.a levert daarbij welgeteld 1 gemeenteraadszetel.

RUZIE BIJ SP.A IN ANTWERPEN Güler Turan, een van de zes gemeenteraadsleden van de sp.a, gaat dan toch zetelen als gemeenteraadslid. Turan, advocate en van Turkse komaf, is een felle tegenstandster van het bestuursakkoord in Antwerpen, tussen N-VA en sp.a. Daarom weigert ze om de derde schepen te worden in Antwerpen. Ook al omdat ze dan ontslag moeten nemen als Vlaams Parlementslid. Ze is niet alleen tegenstandster van het bestuursakkoord, ze weigert haar zitje in de gemeenteraad af te staan. Daardoor kan Tatjana Scheck, niet verkozen maar eerste opvolgster, haar intrede niet doen in de gemeenteraad en evenmin het derde schepenambt op zich nemen. Iets wat sp.a wil en waartoe Scheck bereid is. Tatjana is de dochter van Michael Scheck, oud-directeur van het Vlaams Muziekconservatorium te Antwerpen.

Bij sp.a kunnen ze niet lachen met het standpunt van Güler Turan. Zij wordt gestraft en krijgt in mei geen verkiesbare plaats meer op de lijst voor het Vlaams Parlement. ‘No passaran’, zei Yasmine Kherbache, die de lijst zal trekken.Yasmine steunt de coalitie in Antwerpen wel.

De Vlaamse vakman

Actueel

10 januari 2019

5

Ninove: twee op vijf burgers worden met de nek aangekeken De installatie van de nieuwe gemeenteraad in Ninove op 3 januari verliep niet onopgemerkt. Nadat op de valreep een ‘verliezerscoalitie’ werd gesmeed tussen Open Vld, Groen, CD&V, sp.a en een opportunist uit de N-VA die uiteindelijk als onafhankelijk ging zetelen, was de ontgoocheling bij 40 procent van de Ninovieters enorm groot. Hun massieve blok, Forza Ninove met kopman Guy D’haeseleer, werd naar de oppositie verwezen. Onverbiddelijk.

Meer van hetzelfde De oude coalitie (plus de ex-N-VA’er) haastte zich om in haar inderhaast bij elkaar geschreven bestuursakkoord te beloven dat er zou geluisterd worden naar de zorgen van hun burgers en dat ze het signaal begrepen had. Dat had ze in 2012 ook al beloofd … toen Forza Ninove 26 procent van de stemmen haalde. Nu Forza Ninove de kaap van de 40 procent haalde, blijkt daar toch niet veel van in huis gekomen te zijn. O ja, ze gaan nu de hoofddoeken aan de gemeentelijke loketten weren en er komt meer blauw op straat. En er komen stadsmariniers in de wijken om problemen te detecteren en te bemiddelen, alsook camera’s en buurtinformatienetwerken, en er gaat nog meer aan inburgering gewerkt worden (wat dat ook mag betekenen). Er gaat geprobeerd worden het onveiligheidsgevoel bij de burgers weg te nemen, maar hoe het zit met de daadwerkelijke en resolute aanpak van de onveiligheid, is niet echt duidelijk.

Veel preventie en veel gepraat, maar weinig of geen lik-op-stukbeleid, zoals Guy D’haese-

leer al lang eist namens heel veel burgers.

Opnieuw meer van hetzelfde dus. De nieuwe progressief/linkse meerderheid zal geen rechts beleid gaan voeren. De verwachting is dat alles bij het oude gaat blijven, en dat men de bevolking gaat proberen blij te maken met een dode mus.

Polarisatie Dat Ninove in twee kampen verdeeld is, is glashelder. Het is Forza, ofwel al de anderen.

Snel werd duidelijk dat de installatievergadering vorige donderdag niet onopgemerkt zou voorbijgaan. Er werd opgeroepen om voor de gemeenteraad in de stad een ‘mars voor democratie’ te houden teneinde het ongenoegen tegen de gang van zaken te uiten. Het nieuwe oude bestuur schoot in een kramp en begon voor rellen te vrezen, niet alleen op de betoging maar ook op de nieuwjaarsreceptie van de stad op 6 januari. Uit angst werd de nieuwjaarsreceptie afgelast en vervangen door een ‘verbindend’ evenement later in het voorjaar.

Ei zo na werd de noodtoestand uitgeroepen, want de stad zou wel eens kunnen belegerd worden…

Geweldloos De lokale politie had versterking gekregen van de federale politie. Het waterkanon werd zelfs achter de hand gehouden. Bij de aanvang van de mars, aan het station, waar Guy D’haeseleer ongeveer 1.500 betogers had toegesproken over hoe de democratie in Ninove geïnterpreteerd wordt, riep hij allen op waardig te betogen in naam van de Ninovieters die niet op straat durfden komen en precies hún stem te vertolken. En dat deden ze ook. Geen brandende auto’s, geen aan diggelen geslagen winkelruiten, geen geplunderde winkels, geen gekwetsten, geen agressie tegen de ordediensten zoals tijdens de oudejaarsnacht in Molenbeek en elders in Europa.

Luid en duidelijk, doch beschaafd, lieten de betogers van velerlei pluimage hun stem horen en uitten ze hun ongenoegen. Ze maakten op een correcte manier gebruik van hun recht op demonstreren. De actiegroep Voorpost en de jongerenvereniging Schild en Vrienden, die de mars hadden georganiseerd, zetten zelfs eigen ‘stewards’ in om alles vlot te laten

verlopen. Beroepscrapuul of hooligan-provocateurs? Niet gezien. ‘Extreemrechts’ liet zien dat het anders kan.

Op naar 2024 De gemeenteraad werd nadien geïnstalleerd in een gespannen sfeer, maar zonder incidenten. Enkel bij de eedaflegging van Joost Arents, de ex-N-VA’er die de oude meerderheid depanneerde, was er boegeroep. De man beseft nog altijd niet goed wat hij vooral zichzelf heeft aangedaan. Guy D’haeseleer legde een gespierde verklaring af waarin hij beloofde met zijn 15-koppige fractie alle oppositieregisters open te zullen trekken en te zorgen dat Forza Ninove over zes jaar de volstrekte meerderheid zal veroveren. Zij lijken alvast niet bij de pakken te gaan neerzitten.

Fundamentalisme en democratie In een column op de webstek van de VRT stelde professor Bart Maddens vorige week dat een vorm van blind fundamentalisme is ontstaan rond het cordon sanitaire, waarbij alle nuance verdwenen is. Terecht stelde hij: “Het is mogelijk dat Guy D’haeseleer van

Forza Ninove een charlatan is die zijn kiezers een rad voor de ogen draait en helemaal niet tot normaal bestuur in staat is. Het kan echter even goed zijn dat de man een gewone politicus is die, een keer aan de macht, een pragmatische koers vaart. The proof of the pudding is in the eating. Maar de ayatollahs van het cordon laten de Ninovieters zelfs niet toe om te proeven. Er mag niet eens onderhandeld worden met D’haeseleer, om te zien of hij enige redelijkheid aan de dag kan leggen.”

Zover is het niet alleen in Ninove gekomen, maar in heel Vlaanderen. De dictatuur van ‘extreemrechts’ die men meent te moeten vrezen, wordt door ‘de democraten’ zelf geraffineerd geïnstalleerd om de eigen macht en machtsposities te vrijwaren. Zoals in totalitaire regimes, waar er goede en slechte burgers zijn.

Zou door de machtsdeelname op nationaal niveau van ‘extreemrechts’ in Oostenrijk, Zwitserland, Slovakije en Italië, en het bestuur door het Rassemblement National van Marine Le Pen in maar liefst elf Franse gemeenten, het einde van de democratie daar ingeluid zijn?

Wij hebben er nog geen verontrustende signalen over ontvangen.

KVDP

Mars voor Democratie: zo kan het ook De paar duizend Vlamingen die, zoals uw dienaar, zowel de democratie in Ninove als in Marrakesh-Brussel hebben meegemaakt, en méé hebben gemaakt, zullen op 3 januari jl. naar huis zijn gereden met dit warme gevoel: betogen voor democratie kan óók zonder vlaggenmasten uit te rukken, auto’s in de fik te steken en bushokjes aan diggelen te slaan. Al had politiek correct ‘normaal’ energie noch moeite gespaard om de ‘Mars voor Democratie’ in een zwart sausje te dippen (“extreemrechts, fascist Van Langenhove, racist D’Haeseleer”), de bonte karavaan marcheerde naar het stadhuis en liet de honden blaffen. Zoals het hoort.

Bij de gedenkwaardige Marsen op Brussel (waar is de tijd?) staken franskiljonse inboorlingen langs de kant bordjes omhoog met de niet zo stille wenk ‘Keer naar uw dorp’. Daar moest ik aan terugdenken toen ik blauwe burgemeesteres Tania hoorde verklaren dat ze zich verbaasde over al die niet-Ninovieters die zich kwamen moeien met de Ninoofse democratie. Of … de geschiedenis die zich herhaalt: “Vreemdelingen, keer naar uw dorp.”

Ik heb zo’n donkerblauw vermoeden dat Tania beter is in bezen dan in steken uitdelen. Wat zou er, bijvoorbeeld, geworden zijn van de Voer als daar alleen maar echte Voerenaars waren komen ‘wandelen’ tegen terrorist Happart onzaliger gedachtenis? Het verkrachten van de democratie overstijgt elke dorpsgrens en belangt héél Vlaanderen aan, en dat heeft héél Vlaanderen héél goed begrepen, o sympathieke bezenmeesteres.

Ingevoerde straatterreur en de wil van het volk Die 40 procent volksstemmen voor de uitvinder van de Ninoofse chocomousse is niet zomaar uit de lucht komen vallen. Die heeft Guy D’Haeseleer met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te danken aan wat Bart Vanpachtenbeke, voorzitter van Voorpost, simpelweg bestempelde als “geïmporteerde straatterreur die moet ophouden”. Dries van Langenhove, ook wel eens ‘fascist’ genoemd, pleitte in een gepaste strijdrede zowaar voor eerbied voor de wil van het volk, zélfs als die, zoals in Zelzate, uitdraait op een coalitie van sp.a en de uiterst linkse PVDA. Want dát is democratie: laat het volk beslissen, ook als dat niet leuk is.

“Politici in Vlaanderen hebben schrik van echte democratie”, sneerde Dries, die weer flink stoom afblies. Aan het stadhuis van Ninove, waar de nipte meerderheid met de steun van ‘Judas’ Arents zat samen te scholen, was het volk hoorbaar niet mals voor de N-VA-dépanneur van de minderheid, want hij werd bijna even hard uitgejouwd als de VRT.

Gedaan met vrij spel van de politiek De goed doorwrochte toespraak van de verguisde maar door het volk op het schild (met vrienden) gehesen Dries had in elk geval het voordeel van de duidelijkheid. “Het is gedaan met het vrij spel van de politiek.

Het moet gedaan zijn met het bendegeweld in Brussel en in Antwerpen. Jullie kunnen bijeenkomsten afgelasten zoveel jullie willen, maar jullie zullen verantwoording af moeten leggen voor het gepleegde verraad.”

“De politiek is niet meer begaan met de toekomst van het volk, maar met geld en postjes, waarvoor Vlaanderen wordt verraden. Voor het volk is de toekomst van Vlaanderen belangrijker dan een partij. Als wij samenwerken, krijgt niemand ons nog klein!

Geef de democratie terug aan het volk, houzee!” Echo van het bijeen gedrumde volk: “Dries! Dries! Dries!”

Mijn oog viel op een opgestoken protestbord van Forza Ninove tegen de ‘Judas Coalitie’ met vier vet gedrukte onderschriften: BELOGEN – BEDROGEN – GENEGEERD – GEMANIPULEERD. Het Schild krijgt hoe langer hoe meer vrienden. De politiek is gewaarschuwd. En wie zijn wij om dat te betreuren.

HECTOR VAN OEVELEN

6

Dwars door Vlaanderen

Binnenland > Antwerpen

CD&V en N-VA halen hun slag thuis in de Polder In de Polder is gebeurd wat in Antwerpen niet kon. CD&V (onder leiding van Sandra Suykerbuyk en voorzitter Marcel Paardekam) en N-VA, onder aanvoering van burgemeester Carl Geeraerts en voorzitter Rudi Sempels, hebben samen een meerderheid gevormd. Dat gebeurde zoals wij vorige week reeds schreven met hulp van An van Uffelen (verkozen op de VB-lijst), die ontslag nam en als onafhankelijke ging zetelen.

Misschien kunnen die van het Vlaams Belang haar uitnodigen op hun volgende nieuwjaarsreceptie. De Berendrechtse vrouw heeft door haar inzet het cordon ei zo na doorbroken. Vele telefoons moest ze beantwoorden (waarvan sommige als hatelijk kunnen bestempeld worden), die zij kreeg nadat zij uit het Vlaams Belang gestapt was en onafhankelijke werd.

An, die opgekomen was op de districtsraadlijst van Vlaams Belang Polder als lijstduwster, trachtte daarmee een meerderheid te verschaffen aan de CD&V- en N-VA-lijst van Carl Geeraerts, een oprechte nationalist.

Wat tot grote woede leidde bij Pro2040.

Linkse Pro2040 buitenspel gezet Die lijst deed zich voor als een samengaan van enkele socialistische mandatarissen met ‘onafhankelijken’. Laatstgenoemden zijn eraan voor hun moeite. De ontmaskering volgde immers vorige week, door de vrienden van ATV, die de lijst links noemden.

Eensklaps zijn de neutralen, onder wie een gewezen keizer van de Zandvlietse gansrijders, socialisten geworden.

Pro2040 kondigde aan dat zij opnieuw wil-

Putchist Verhofstadt In Gent blijft de defenestratie van Christophe Peeters nazinderen, niet het minst bij hemzelf. Hoewel formeel voor de pers een wapenstilstand werd afgekondigd, zegt Peeters aan wie het horen wil “dat de maskers nog zullen afvallen”. Ondertussen is de liberale partij in de Stroppenstad verdeeld als nooit tevoren en zijn er voortaan twee kampen die als ze elkaar al niet naar het leven staan, dan toch minstens een nooit meer weg te wissen wantrouwen tegenover elkaar zullen behouden. Gladjanus De Clercq - die van superdemocraat Verhofstadt maar één raad had gekregen (“Gij moet hoe dan ook burgemeester worden!”) - weet

de onderhandelen. Helaas voor die partij te laat. Alles was al getekend. Meteen liggen de socialisten in de Polder eruit. Wat in 1964 ingezet is door de Volksunie, is nu bewaarheid geworden.

An, die de hoop al lang had opgegeven om ooit iets te betekenen in de politiek, was zo naïef om te zeggen dat zij dit deed uit liefde voor de Polder, maar dat haar hart bij het Vlaams Belang bleef. Dat laatste werd vlijtig opgetekend door een correspondent van Gazet van Antwerpen in Stabroek, die zich kwam bemoeien in het Polderdistrict waarvan hij de mentaliteit niet kent.

Wanneer wij dit schrijven is het Verloren Maandag. Dinsdag werd de Polderse districtsraad geïnstalleerd.

Wij kijken geen koffiedik, maar we kunnen wél bevroeden dat het Vlaams Belang Polder zich minstens zal onthouden, of beter nog zal meestemmen met de meerderheid.

Zodoende wordt het elf op vijftien. Want Vlaams Belang had vier zetels (inbegrepen An van Uffelen). Een even mooie uitslag als de linkse partij Pro2040.

PAGADDER maar al te goed dat hij de interne partij-‘democratie’ een arm heeft omgewrongen door het opgezette spelletje om Peeters te wippen in stilte mee te spelen, door de afdelingsvoorzitter het vuile beïnvloedende werk te laten doen. Toen Verhofstadt zijn eed had afgelegd als gemeenteraadslid, toonde hij triomfalistisch zijn vuist aan zijn pion en politieke kwekeling De Clercq, zo in de zin van: “Dat hebben we hier goed geflikt.” Dat gebaar bewees dat de putsch mede uit zijn brein ontsproten is. Verhofstadt duldt immers geen tegenstand van al te ambitieuze en verstandige mensen.

Bovendien wil hij de historische blauwe clan van zijn leermeester Willy ‘Krol’ de Clercq,

10 januari 2019 grootvader van Mathias, tegen indringers beschermen. We gaan erop letten of de nieuwe burgemeester het modewoord ‘verbinden’ nog in de mond gaat durven nemen. En hoe oprecht zijn toch wel vals glimlachje is. Hallo, Gwendolyn Rutten, heb je nog altijd goesting in eerlijke politiek? Gewoon doen! Om te beginnen in je eigen blauwe beerputten.

Vuur aanblazen “Burn-out aanpakken is een van de grote uitdagingen van deze tijd.” Het zijn de woorden van de - voorlopig nog - minister van Werk Kris Peeters. Omdat hijzelf, zeker na de gemeenteraadsverkiezingen en de breuk van de regering-Michel, de jongste tijd een verouderde en uitgebluste indruk geeft, dachten we dat hij zich terug ging oppeppen en opnieuw motivatie ging zoeken alvorens zich te ruste te gaan leggen in het fluweel van een Europese zetel. Omdat hij er niet de man naar is die in de eerste plaats aan zichzelf denkt, kadert zijn uitspraak in een aantal initiatieven die hij als minister nog wil nemen in de richting van de bedrijven. Schoon is dat, Kris Peeters die zich de burn-out van anderen aantrekt. Misschien kan hij als ervaringsdeskundige op de werkvloer verschijnen met ‘verbindende handreikingen’ om het werkvolk weer perspectief te bieden en het arbeidsvuur weer aan te blazen?

Stoelendans De meeste Vlaamse gemeenteraden zijn geïnstalleerd en de leden hebben de (heel eenvoudige) eed afgelegd. Mogen we weer op beide oren slapen gedurende zes jaar?

Sommigen doen het alvast met wat minder, want het valt op dat in veel steden en gemeenten in de volgende legislatuur een echte stoelendans zal plaatsvinden. Nemen we als voorbeeld Brugge, omdat we net toevallig daar de cijfers van kennen. Van de 47 gemeenteraadsleden zijn er 18 nieuwkomers. Vier van de negen schepenen blijven trouw op post, alsook de OCMW-voorzitter en de burgemeester; de overige schepenen laten zich om een of andere reden tijdelijk vervangen.

Dorpspolitiek De eerste gemeenteraad van de nieuwe coalitie in Bocholt verliep in een oorlogsstemming. Vlak voor zijn eedaflegging trok oud-burgemeester Jos Claessens van de partij Nieuwe Unie zijn overjas uit. Geen exhibitionisme, maar een politieke provocatie, want daaronder droeg hij een T-shirt met als opdruk het verscheurde voorakkoord, met handtekeningen van de woordbrekers erop.

Hij weigerde de getekende voordracht van

burgemeester Stijn van Baelen van de partij VIA, met de motivatie: “Jouw handtekening is toch niets waard.” Claessens vroeg en kreeg het woord. Hij ging frontaal in de aanval tegen zijn vroegere collega’s uit het schepencollege, die hij van woordbreuk beschuldigde.

Maar burgemeester Van Baelen ging verder met de agenda alsof er niets was gebeurd.

Om deze rel te begrijpen, moet men weten dat VIA en Nieuwe Unie een voorakkoord hadden gesloten, waarbij was afgesproken dat de grootste partij de burgemeester zou leveren.

Maar daarna veranderde VIA van gedachte en sloot een coalitie met N-VA en Samen. Giftige dorpspolitiek op haar slechtst…

Blauw, rancuneus en leugenachtig In Middelkerke, waar Jean-Marie Dedecker burgemeester is geworden, stond de eerste gemeenteraad helemaal in het teken van het leeggehaalde gemeentehuis. Jean-Marie Dedecker en zijn schepen Tom Dedecker (geen familie) deden hun beklag over het feit dat alle documenten en dossiers verdwenen waren. Een videofilmpje illustreerde dat: lege kasten, een rek met hangmappen zonder ook maar één papiertje erin, kale muren. Volgens beide Dedeckers was alles weggehaald en misschien zelfs vernietigd door de rancuneuze vorige burgemeester. Een gemeentelijke variant van de verschroeide aarde… De aftredende burgemeesteres Janna Rommel-Opstaele (Open Vld) ontkende niet dat alles leeggehaald was, maar zij beweerde dat zij alleen “privébezittingen” had meegenomen en dat er niets was verdwenen of vernietigd omdat alles nog bij ambtenaren lag en op computer stond. “De tijd van alles op papier te hebben staan, is voorbij. Alles gebeurt digitaal.” Nijdig snerend voegde ze eraan toe dat Dedecker van vóór het digitale tijdperk was. Maar, nijver en wantrouwig als wij altijd zijn, hebben we enkele foto’s opgezocht van het kantoor van burgemeesteres Rommel-Opstaele. Daaruit blijkt helemaal niet dat bij haar “alles digitaal” is. Men ziet een aantal dossiermappen, enkele boeken en rondslingerende documenten … net zoals op de meeste kantoren en fractiesecretariaten. Ondanks de voorspellingen van de informatici zijn de “papierloze maatschappij” en het “papierloze kantoor” er nooit gekomen. Toch zeker niet in het gemeentehuis van Middelkerke. Op andere foto’s zagen we mevrouw de burgemeester met haar medewerkers vergaderen aan drie grote tafels die - natuurlijk - vol papieren en dikke dossiermappen lagen. Janna Rommel-Opstaele is klaarblijkelijk niet alleen een slechte verliezer, maar ook een slechte leugenaar.

BRUSSEL

Vreugdevuren De manier waarop in Molenbeek 2019 werd ingezet, kon haast niet traditioneler. Vernielingen, waarna het vingerwijzen, en dan gewoon weer vergeten. Dagenlang werden de clichés weer uit de kast gehaald, waarna men terugging in de modus van lopende zaken. Tot volgend jaar.

en met andere protagonisten. “Helaas is dit traditie geworden”, luidde een van vele reacties. Niet van Theo of het VB, wel van onze minister van Cultuur. Het raakt de kern van de zaak. Hoe groot de afschuw, verontwaardiging en veroordeling (“Wat een crapuul loopt daar toch tussen,” tweette de Antwerpse N-VA-primadonna Annick de Ridder) ook mogen zijn, hetgeen we te zien kregen, lag in de lijn van de verwachtingen. Want ja, beste Annick, er loopt wat crapuul tussen. Vorig jaar ook al, en het jaar daarvoor, en het jaar daarvoor, en zo kunnen we nog even doorgaan. Bij het lezen van de vele verklaringen achteraf - vooral dan de eerste achtenveertig uur na de feiten, daarna verslapt de aandacht - stelden we ons regelmatig de vraag wat eigenlijk het meest ergerlijke was: de rellen of de reacties?

Johan Demol

Vreugde, en zeker die voor het nieuwe jaar, kan zich op verschillende manieren uiten. Je kan er een constructieve wending aan geven, een beetje zoals in Scheveningen.

Keerzijde van de medaille was dat het directe hinterland wat aan Hamburg in andere tij-

den deed denken. Maar goed, het strand van ‘de meest Belgisch aandoende Nederlandse kustgemeente’ was een beetje als die weg naar de hel: geplaveid met goede voornemens. En dan is er Molenbeek. Ook een plek vol vreugde, zij het van een ander kaliber

Het is met die verklaringen post factum een beetje als met het verhaal van ieder zijn waarheid. Een klassieker, toch aan Vlaamse kant, is het uitblijven van een gefuseerd politiekorps. Minister van Binnenlandse Zaken ad interim De Crem was er als de kippen bij: “Slecht voorbereid in Molenbeek (politiezone West om precies te zijn), slecht aangepakt ook, maar een eengemaakt korps zou ons weer wat dichter bij het Walhalla brengen.”

Werkelijk? Op zich is de bestuursversnippering in Brussel een schande. De spanning tussen het gemeentelijk en gewestelijke niveau, die zich vertaalt in een gefragmenteerd politieverhaal, is erg problematisch. Toch is het iets te makkelijk alles wat slecht loopt hierdoor te verklaren. Eengemaakt of niet, politiediensten worden ook aangestuurd, wat vooral een politiek verhaal is. Trouwens, herinner u ene Johan Demol. Voor hij in de vergeetput van de politiek wegdeemsterde, was hij de populaire hoofdcommissaris van

Schaarbeek. Gesteund door de toenmalige burgemeester van de ezelsgemeente ging hij er met de grove borstel door. Met voelbare resultaten. En zonder dat van fusies van korpsen überhaupt sprake was.

Dalle versus Vander Taelen Ook nu weer ligt kameraad Marx op de loer.

In de figuur van Brussels CD&V-voorzitter Benjamin Dalle vindt hij een waardige spreekbuis. Waar het allemaal om draait, is een tekort aan jobs. Die jochies blijven gevangen in de werkloosheid, missen hierdoor toekomstperspectieven en dat vertaalt zich in een destructiedrang waarvan de jaarwende een puike illustratie was. Waarom de dingen ingewikkeld maken als het eenvoudig kan? Het voordeel van die simplistische analyse is dat ook de oplossing dat is. Want het antwoord op een tekort aan jobs is eenvoudig, toch? Meer jobs. Straffer: hij pleit voor een Marshallplan dat tegen 2030 voor volledige tewerkstelling zal zorgen.

En nee, dit vingen we niet op aan de toog van café De Walvis, het stond in een opiniestuk van de betrokkene, geschreven en gedrukt.

Realistischer was alvast de repliek van de immer lezenswaardige Luckas vander Taelen.

Het probleem situeert zich niet aan de aanbodzijde (een tekort aan werk), wel aan de vraagzijde. Die belhamels komen gewoon niet in aanmerking voor een betrekking op de reguliere arbeidsmarkt. De reden is inmiddels gekend. Een hele causaliteitsketen gaat eraan vooraf: gebrekkig onderwijs, onvoldoende stimuli, de pampercultuur, etc.

Onze voorspelling is dat de daders niet zullen worden gevat, laat staan veroordeeld. Alles blijft zijn gewone gangetje gaan, en over iets minder dan twaalf maanden is het weer prijs, met dank aan het beleid dat dochter Moureaux zal ontplooien. Tot volgend jaar in Jeruz, excuseer, Molenbeek.

KNIN.

Onze naaste buren

10 januari 2019

Als de rook om je hoofd is verdwenen De rook op het slagveld is verdwenen. De slachtoffers zijn geteld: 400 gewonden. “Slechts twee doden?

Valt wel mee”, denken ze in Nederland.

Los van God Nederland gebruikte supersnelrecht om de vandaal te berechten die denkt dat tijdens de overgang van oud naar nieuw alles toegelaten is. Die vandaal heet Yassine K. en hij is de enige in heel Nederland die voor de rechter verscheen. Hij kreeg een geldboete omdat hij twintig minuten lang agenten had uitgescholden: “Stinkhollanders, schijthonden, ik neuk al jullie vrouwen.” Er werden nog 250 anderen opgepakt, maar een eventueel proces zal pas weken of maanden later gevoerd worden. Advocaten vragen dan nader onderzoek en aanvullend bewijs, en de kansen dat het tuig veroordeeld wordt, zijn klein.

Nederland is inderdaad van God los tijdens de oudejaarsdagen, maar is daar zelf schuldig aan. Het land gedoogt al bijna een halve eeuw drughandel en druggebruik en het illegaal kraken van woningen en terreinen (21 jaar lang in Amsterdam, u leest dit goed). Het kan en mag allemaal. Wat zou men zich dan iets aantrekken van overheidsoproepen?

Minister-president Rutte en minister van Justitie Grapperhaus deden inderdaad een dringende oproep om minstens politieagenten en hulpverleners met rust te laten. Resultaat: het geweld tegen politiemensen verdubbelde. Van 27 naar 59 aanvallen. Ambulanciers en brandweerlieden werden overal

met vuurwerk bestookt. Boeven probeerden zelfs een Cobra 6 in iemands zak te stoppen, vuurwerk waarmee je een caravan opblaast.

In veel gemeenten was vuurwerk slechts toegestaan op 31 december vanaf 18 uur. In werkelijkheid knalde het overal al drie dagen van tevoren en de politie greep nergens in. De Tweede Kamer was zoals ieder jaar weer “geschokt,” maar een meerderheid liet toch verstaan dat ze niets ziet in strengere straffen. Een meldplicht voor lastpakken tijdens oudejaarsavond lijkt streng genoeg. Het tuig zal onder de indruk zijn.

Een arrogante miskleun als burgemeester Fatsoenlijk Nederland heeft inmiddels een zondebok gevonden in Pauline Krikke (VVD), burgemeesteres van Den Haag, door haar onfatsoenlijk gedrag. Die arrogante niet verkozen miskleun liet zich vorig jaar al opmerken, toen zij dagenlang loog dat een mohammedaanse terrorist, die drie mensen had proberen te vermoorden, “een verwarde man” was. Ze wist heel goed van de hoed en de rand, maar zweeg over het echte motief van de misdadiger.

Dit jaar onderscheidde ze zich toen zij niets deed aan een ramp die de Scheveningse Boulevard bijna in lichterlaaie zette. In dat deel van Den Haag wordt ieder jaar met paletten

7

NEDERLAND een strandvuurtoren gebouwd. Al jaren protesteren de omwonenden dat die toren bij een westenwind een echt gevaar is, door een hitte die hun ramen bijna doet smelten. Toch mag de organisatie Vreugdevuur voortdoen. Dit jaar ging zij voor een wereldrecord. Dat is geen amateurgedoe. De paletten worden met kranen professioneel op elkaar gestapeld, tot een maximale hoogte van 35 meter. Maar omdat Scheveningen concurreert met het vuur in een gemeente een paar kilometer verderop, werden door zes vrachtwagens extra paletten aangevoerd. Hoogte van de stapel brandhout: 48 meter.

Krikke kwam kijken, zag dat de maximumhoogte ver overschreden was en slikte. Ze liet wat nadarhekken verplaatsen, om het publiek iets verder te houden. Meer niet. Toen Nederland verbijsterd keek naar de brand en de felle vonkenregen die op woningen en voertuigen neerdaalde, schoof ze de schuld op de schouders van de organisatoren. Ze verzweeg dat politie en brandweer haar gevraagd hadden in te grijpen.

Ze ontkent in alle talen wat politieagenten aan journalisten vertelden: ze durfde het vuur niet verbieden uit angst voor de reacties van het vooral allochtone (Marokkaanse) tuig uit de beruchte Schilderswijk, dat voortdurend een voorwendsel zoekt om zwaar te rellen.

Ook elders was dat een permanente klacht. Overal vielen mohammedaanse boeven onder het roepen van Allahu akbar hulpverleners aan met rotjes. Gewoon uit haat tegen het land en de bevolking die hen pamperen. Nederland vraagt zich nu af wat het volgend jaar zal worden. In de media verschijnen berichten dat als het in Nederland zo verder gaat, alles eindigt zoals in … Molenbeek.

WILLEM DE PRATER

Nieuwerwetse nieuwjaarswensen “Wij wensen u een hoopvol en verdraagzaam 2019!” Zo staat het op een nieuwjaarskaartje van de directie en het personeel van het PHTI (Provinciaal handels- en taleninstituut). Verdraagzaamheid hoorden we ook als wens op de VRT. Ons lijkt het eerder een belediging. Is de persoon aan wie het gewenst wordt dan niet verdraagzaam? Of wil het zeggen dat 2019 een vreselijk jaar wordt, met veel overlast zodat de brave burgers veel verdraagzaamheid gaan moeten opbrengen?

In plaats van politiek correcte nieuwerwetse nieuwjaarswensen houden wij het liever bij de klassieke: vrede, voorspoed, geluk en vooral een goede gezondheid het hele jaar lang!

Gent heeft een burgemeestertje Mathias de Clercq heeft zijn doel bereikt. Hij is burgemeester van Gent. Hij blinkt van ‘contentement’, onze zevenendertigjarige burgervader met zijn jongensachtige uitstraling en zijn wat plechtige en breedsprakerige spreekstijl. Er wordt veel van hem verwacht, maar zal hij het waarmaken? De eerste indruk is alvast niet overdonderend.

Tot nu toe werd de gemeenteraad altijd geleid door de burgemeester. Termont en zijn voorgangers deden dat met gezag.

Die rol neemt Mathias niet op. Er is een gemeenteraadsvoorzitter aangeduid, Zeneb Bensafia (Groen), die de vergadering in goede banen moet leiden. Mathias zal kunnen achteroverleunen in zijn zetel tijdens de raad, zoals toen hij nog ‘gewoon’ schepen was. Of hij kan zich beperken tot vriendelijk kijken en lachen in de richting van het publiek en de camera’s.

Termont mocht een laatste keer de gemeenteraad openen.

Met een krachtige omhelzing, van politieke vader op zoon, droeg hij het burgemeesterschap aan Mathias over. Daarna wenste hij de raadsleden nog veel ‘inhoudelijke debatten’ toe.

Met een laatste flauw grapje vertrok Termont, onder gelach en applaus. Hij was geen onbesproken maar wel een sterke burgemeester, die de touwtjes in handen hield. Mathias nam het woord niet. Niet eens voor een kort woordje. Hij beperkte zich

tot glimlachjes, knipoogjes en wat wuiven naar de zaal. Een gemiste kans om zijn entree als volwaardige burgemeester te maken.

Toen de schepenen bij hem de eed kwamen afleggen, kregen ze elk een omhelzing en een vaderlijk schouderklopje.

Met een kusje op de wang of een hand op de schouder gaat het mes eens zo vlotjes in de rug, zal Christophe Peeters misschien gedacht hebben. Want oud-schepen Peeters was er ook

De MR stuurt naar links De decembercrisis in de Wetstraat en de desastreuze peilingen hebben zwaar ingehakt op de Franstalige liberalen van de MR. Om op 26 mei een afstraffing te vermijden, wil premier Charles Michel het schip bruusk naar links wenden, in de hoop weggelopen kiezers van bij Ecolo terug te halen.

Ook in het overwegend linkse Wallonië doet het gedrag Het is allen tegen de zogenaamde “asociale” MR, die zich van premier Michel de wenkbrauwen fronsen. In een poging bovendien vastgeklikt heeft aan de “neofascisten” van de zijn minderheidsregering-Michel II te redden, keek hij half N-VA. Want, ja, de Vlamingenhaat heeft de voorbije weken op december in de Kamer plots met verlangen naar de linkerzijde Franstalige zenders opnieuw een impuls gekregen. de. Hij hoopte de PS en Ecolo ervan te kunnen overtuigen zijn De MR hoopte zich na 2014 in het overwegend linkse Waalminderheidsregering te steunen. se politieke landschap te profileren als de enige centrumDaarvoor bleek de premier bereid het sociaaleconomische rechtse kracht die de 30 procent niet-linkse Walen achter zich hervormingsprogramma van de Zweedse coalitie overboord zou scharen. Concreet hoopten Michel en consorten dat de te gooien. Zoals De Tijd-columnist Rik van Cauwelaert terecht regeringsdeelname als enige Franstalige partij zou beloond stelde: “Michel was bezig zijn eigen hervormingen te herworden op 26 mei 2019. vormen.” De verhoging van de pensioenleeftijd naar 66 en De MR zou zo kunnen klimmen van 25 naar 30 procent van 67 jaar zou worden afgeschaft, de btw op de elektriciteit zou de stemmen, en misschien net als in 2007 de PS voorbijsteworden verlaagd en waar nodig zouden de overheidsuitgaven ken. Dat lijkt nu weinig realistisch. De partij maakte tijdens de stijgen. Het was Open Vld-voorzitster Gwendolyn Rutten, voor decembercrisis bezuiden de taalgrens een slechte beurt. Zo één keer lucide, die op de rem ging staan. werd de MR nu écht de speelbal van de N-VA omdat Charles Desastreuze peilingen Michel zijn regering met alle mogelijke middelen wou redden. Tegelijk bleef partijvoorzitter Olivier Chastel verklaren De zwenking van de MR naar links belooft weinig goeds dat de N-VA een bevoorrechte partner blijft bij een volgende voor wie de komende jaren hoopt op een centrumrechts socoalitievorming, terwijl er binnen de partij steeds meer stemciaaleconomisch beleid. Charles Michel en zijn partij worden men waren om zich van de Vlaams-nationalisten te distantiëduidelijk opgejaagd door linkse Franstalige opiniemakers en ren. Gevolg was een reeks van desastreuze peilingen. De MR media. En door de andere Waalse partijen die - afgezien van zou geen 20 procent van de stemmen meer halen. Een zware de kleine Parti Populaire - zich de facto tussen links en extreemlinks situeren. nederlaag dreigt op 26 mei.

om zijn zitje als gewoon raadslid op te nemen, een stoorzender op het feest.

Een nieuw hoofdstuk begint op het stadhuis aan de Botermarkt. Het aanstekelijke optimisme van Mathias doet de Gentenaars dromen van schone handen en een modern bestuur.

Twee termijnen mee besturen als schepen en daar brandschoon uitkomen, Mathias de Clercq kan dat. In twaalf jaar tijd niets gezien, niets gehoord, alles mee goedgekeurd en voor niets verantwoordelijk? Als burgemeester zal hij het vast iets minder makkelijk krijgen om hete hangijzers te ontwijken en verantwoordelijkheid te ontlopen.

Daar is de clochard weer Is de laatste politieke krokodil nu op pensioen? Mieke van Hecke tellen we even niet mee, maar kijk wie daar is, terug van weggeweest: Guy Verhofstadt, Mister Europe. Hij “woont in deze stad, in het centrum van deze stad en heeft er wel wat over te vertellen”, en “goesting” heeft hij natuurlijk ook. De ene opiniemaker beweert dat Guy weer naar het stadhuis komt om Mathias te steunen, de andere dat hij “eenheid komt brengen in de verscheurde liberale afdeling” (Verhofstadt moet rust brengen in Mathias’ schaapsstal - De Standaard 03/01/2019).

Zij dwalen.

Guy komt niet als onbaatzuchtige helper of vredestichter (ophitsen ligt hem beter). Guy rijdt voor zichzelf en voor niemand anders. De Europese verkiezingen komen eraan. Als raadslid viel hij op omdat hij te laat kwam, te vroeg vertrok en gedurende heel de vergadering in een stapel boeken zat te neuzen. Hij stopte met lokale politiek omdat het niet te combineren was met zijn vele werk in Europa. Als hij nu terugkeert, is het omdat het past in zijn verkiezingscampagne. Een beetje belangstelling van de media is dan meegenomen. Meer valt daar niet achter te zoeken.

MATHILDIS

WALLONIE Strijd tussen links en rechts Charles Michel lijkt het tij te willen keren door te kiezen voor een linksere koers. Vooral de kiezers die tijdens de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober 2018 naar Ecolo zijn gevlucht, moeten worden teruggewonnen. Zal dat lukken? Binnen de partij ontstaat een tweespalt en dreigt zelfs een existentiële crisis. Sommigen denken dat de oude vete tussen de clan-Michel en de clan-Reynders weer zal oplaaien.

Dat is weinig realistisch. De clan-Reynders is aanzienlijk verzwakt en heeft, afgezien van minister van Pensioenen Daniel Bacquelaine en Waals minister Jean-Luc Crucke, geen sterke figuren meer. Neen, er dreigt eerder een tweespalt te ontstaan tussen de linkervleugel van de partij en de aanhangers van een centrumrechtse koers. De linkervleugel zou - geïnspireerd door de logeconnectie, een klassieke anti-Vlaamse aversie en een adoratie voor de geestesgenoot die de Franse president Emmanuel Macron is - bereid zijn het verlies van 26 mei door te slikken en zich zo opnieuw als kleine partner van de PS op te stellen. Ook een coalitie met de zeer linkse Ecolo blijft dan een optie. De centrumrechtse flank, geïnspireerd door een aantal Franstalige liberale intellectuelen (Corentin de Salle, Drieu Godefridi, de Brusselse woelwater Alain Destexhe) en George-Louis Bouchez (de rijzende MR-ster uit Bergen) hopen op een MR als Waalse kopie van de N-VA, tenminste op vlak van economie en migratie. Het blijft onduidelijk welke flank de bovenhand zal halen, zowel bij de kaders, de militanten als de kiezers.

PICARD

8

Actueel

10 januari 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Geopolitieke boemerang Of, en vooral wanneer, de VS al dan niet het Syrische conflictgebied zullen verlaten, is minder zeker dan enkele weken geleden. De beslissing dreigt de moeizame evenwichten onderuit te halen, mogelijk zelfs voor een totale escalatie te zorgen, waardoor het terughalen van de troepen een boemerang wordt die pijnlijk in de nek van Washington kletst.

Amerikaanse soldaten in actie

“Een goed idee, voor zover het uitgevoerd wordt.” De tweet van Donald Trump waarin hij de terugtrekking uit Syrië aankondigde was amper uitgestuurd, of zijn Russische collega Poetin reageerde in deze bewoordingen. Als geen ander beseft hij wat de gevolgen van de beslissing kunnen zijn. En net daarom legt hij de nodige scepsis aan de dag. Het klinkt ongemeen populair op een politieke meeting in de Rust Belt, maar de repatriëring van het al bij al beperkte contingent van 2.000 manschappen zou wel eens verstrekkende geopolitieke gevolgen kunnen teweegbrengen, waar niemand mee gebaat is, ook Washington niet.

John Bolton We zijn nu enkele weken verder, en of het ooit tot een terugtrekking komt, wordt steeds twijfelachtiger.

Zo was er de recente verklaring van Nationaal Veiligheidsadviseur John Bolton. Tijdens een bezoek aan Israël liet hij verstaan dat de Amerikanen Syrië niet verlaten zolang IS niet geheel verslagen is.

Vorige maand vatte Trump zijn beslissing nog simpel samen. Assad is tegen IS, Turkije ook, net als de Koerden en Iran, klonk het. Als iedereen zijn duit in het zakje doet, zal de draak voorgoed onthoofd worden. Klopt, alleen is de kloof tussen droom en werkelijkheid ontzettend groot in Syrië. De complexiteit van het conflict zit hem net in de verschillende agenda’s die de diverse protagonisten trachten uit te voeren. Dat is de rode draad van het verhaal.

Anders dan in Irak of Afghanistan hebben de VS het contingent dat naar Syrië vertrok bewust klein gehouden. De iets meer dan 2.000

man die er rondlopen, houden zich vooral bezig met opleiden en trainen. Het échte werk, de inzet van speciale eenheden buiten beschouwing gelaten, is vooral het werk van de Koerden. Feit is wel dat door die aanwezigheid, hun luchtmacht en de samenwerking met de Koerden, de Amerikanen de facto één derde van het Syrische grondgebied controleren. Bovendien is die regio, gelegen ten Westen van de Eufraat, met olie, gas en water strategisch erg belangrijk. Het terughalen van de Amerikaanse troepen betekent verzaken aan die troef. Men zou ook een machtsvacuüm creëren waarvan de inname rommelig kan gebeuren. Het is geen doemdenken te vrezen dat de hele situatie dreigt te escaleren. “Een terugtrekking zou vijf winnaars opleveren”, was in Amerikaanse diplomatieke middens te horen. “IS, Assad, Turkije, Iran en Rusland. En vier hiervan zijn resolute tegenstanders van de VS.” Het stemt tot nadenken.

De Koerden en Assad In de veronderstelling dat Trump zijn wil doordrijft, worden de Koerden het kind van de rekening. In een regio die in chaos gedompeld wordt, zijn zij er doorheen de jaren in geslaagd een respectabele vorm van zelfbestuur uit te bouwen. Eerst in Irak, vervolgens in Syrië. De Amerikanen zijn hun belangrijkste veiligheidsgarantie. Trekken die zich terug, dan zal niets Turkije ervan weerhouden tegen de “terroristen” (sic) op te treden. Ankara is op dat vlak openhartig ondubbelzinnig, helemaal anders dan zijn houding ten aanzien van IS. Zoals gezegd zijn er ook “win-

De Syrische president Bashar al-Assad

naars” waarover die diplomatieke bron het had. Iran, bijvoorbeeld, dat er als de kippen bij is om de sjiitische invloedssfeer verder uit te breiden. Of Assad, voor wie niet langer politiek overleven, of overleven in het algemeen, maar het herstellen van zijn soevereiniteit het eerste doel geworden is. Hiervoor sluit hij terug aan bij de verdeel- en heerspolitiek van weleer.

Zijn macht steunde op evenwichten, tot die verstoord raakten. Hij zag ook in dat het verzet tegen zijn regime vooral in soennitische kringen ontstond. Heel wat onder hen die het land ontvlucht zijn, mogen de grens niet meer over. Tegelijk moedigt het regime andere groepen aan de verlaten woningen in te nemen. De grenzen van weleer herstellen, maar met een bijgestuurde bevolkingssamenstelling, daar gaat het om. Met dank aan Washington voor de vrijgekomen ruimte.

Ondertussen lijkt Assads rehabilitatie in de ruime regio gestalte te krijgen. Zopas heropenden de Verenigde Arabische Emiraten hun ambassade in Damascus. Trouwens kort na de aankondiging van Trump, maar dat is toeval. Dat diplomatieke pad werd al eerder ingeslagen. En onlangs kwam Omar al-Bashir, de president van Soedan, nog op de koffie. Het eerste staatshoofd dat Damascus aandoet sinds Assads problemen begonnen. In de aanloop naar een Arabische top die later deze maand plaatsvindt, wordt zelfs overwogen ook hem een uitnodiging te sturen.

Een belangrijk teken aan de wand, wetende dat al-Bashir niet zo lang geleden persona non grata was op dergelijke ontmoetingen.

Zwak Rusland En dan is er die andere winnaar, Rusland (IS laten we er even buiten, zijn voordelen liggen voor de hand). Moskou heeft Assad gered en wordt zeker na een Amerikaans vertrek veruit de belangrijkste speler op het veld. Maar of dat volstaat om iets wat op een heropbouw lijkt te realiseren, valt te betwijfelen. Die verschillende agenda’s, en de intrinsieke zwakte van Rusland, vormen een gevaarlijke cocktail. De Russen deinzen er niet voor terug hun militaire macht te gebruik, alleen botsten ze telkens op de eigen limieten. Een asymmetrische strijd voeren, zoals ze de voorbije jaren demonstreerden, dat lukt nog net. Maar staatsvorming is te hoog gegrepen.

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Fransen trekken weg Zoals elk jaar publiceert het Franse instituut l’Insee een overzicht van de Franse bevolkingscijfers. In de praktijk geven die cijfers de toestand weer van drie jaar geleden, op 1 januari 2016.

Het verzamelen en verwerken van alle demografische gegevens is klaarblijkelijk een heel tijdrovend proces. Maar dit keer kwam er een verbazend cijfer aan het licht: het migratiesaldo blijkt negatief te zijn. Er vertrokken meer mensen uit Frankrijk dan er legaal binnenkwamen. Dit saldo omvat niet de overlijdens, de geboorten en de illegale inwijking, maar zelfs met dat voorbehoud is het cijfer verbijsterend. De meeste nieuwkomers die zich in Frankrijk vestigen zijn natuurlijk moslims en/of Afrikanen, maar de meeste vertrekkers zijn blanke autochtonen. En dat zijn echt niet allemaal Joden die naar Israël emigreren omdat ze bang zijn voor de chaos, de onveiligheid en de islamisering. Intussen groeit de bevolking nog wel aan, al is het dan minder dan vroeger. Die groei is vooral te wijten aan het hogere geboortecijfer bij import-Fransen. Dat maakt het allemaal nog erger. De gewone Fransen stemmen steeds meer met hun voeten. Zoals de inwoners van het vroegere Oostblok, voor dat volledig ineenstortte.

er, vooral op het platteland, veel “zwarte” kinderen zijn, die officieel niet bestaan, nergens geregistreerd staan, niet naar school gaan en geen toegang hebben tot medische voorzieningen. Sinds 2015 is men overgeschakeld op een tweekinderenbeleid, maar dat blijkt niet te volstaan. De éénkindmentaliteit is inmiddels te diep geworteld. Overigens, de landen van het voormalige Oostblok hebben hetzelfde probleem. Zelfs katholieke landen als Polen.

Geenkindmentaliteit

Dat is ook voor ons belangrijk.

In het Westen werd de voorbij decennia óók een beleid van ‘social engineering’ gevoerd dat vijandig stond tegen gezinnen en moederschap, vanuit het onzinnige idee dat men de bevolkingsexplosie in de ontwikkelingslanden kon indijken door in Europa aan geboortebeperking te doen. Een idiotie die nog versterkt werd door feministische machtsfantasieën, waarin een gezin en kinderen alleen maar als ballast werden gezien voor ‘rücksichtlose’ ambitie.

Sindsdien zijn gezinnen zonder kinderen of met hoogstens één kind de norm geworden. Abortus wordt in brede kring als vanzelfsprekend beschouwd. Daardoor sterven bijna alle Europese volkeren aan een hoog tempo uit. En de politici vinden dat prima, want zij kunnen het vacuüm dan opvullen Symbolisch met hun lievelingetjes uit Afrika De Fransman Bernard Louiset en moslimlanden. China en de was een gedreven activist. Hij zette Oost-Europese landen bewijzen zich al bijna twintig jaar in voor de hoe moeilijk het is die geen- of hulporganisatie Restos du Coeur, éénkindmentaliteit af te schudden, die voedsel uitdeelde aan daklo- ook als de dwang van de overheid zen. Sinds vorig jaar was hij ook wegvalt. De psychologische geactief in Utopia56 - echt waar, dat volgen van decennialange ‘social heet zo! - een groep die hulp biedt engineering’ blijven aanwezig, als aan niet-begeleide minderjarige een hardnekkig vergif. Om dat te illegalen. Hoe utopisch dat Uto- veranderen moet men breken met pia was, bleek midden december een diepgewortelde mentaliteit 2018. Louiset had in zijn woning en met een levensstijl die veel een “vluchteling” uit Ivoorkust op- materiële voordelen biedt, en dat gevangen, en die heeft hem met 28 is altijd heel moeilijk. Maar als we messteken afgemaakt. De moor- die stap niet zetten, gaan we ten denaar werd enkele dagen later onder. Dan zullen alle politieke gearresteerd, maar het nieuws veranderingen, hoe noodzakelijk werd enige tijd stilgehouden. Om die ook zijn, ons niet redden. begrijpelijke redenen. Het is al te symbolisch… Dit is geen individu- Lumumba’s eel drama. Het is één klein facetje De Democraten in de VS zijn in van de collectieve ramp die zich een angstwekkend tempo opgevoltrekt. Als de Europeanen niet schoven naar extreemlinks. De wakker worden, als zij verblind als partij is een vergaarbak geworkonijnen in de toorts van een stro- den voor allerlei extreme splinterper blijven staren, naar de linkse groepen en seksuele en etnische utopieën over “gelijkheid”, wes- minderheden: Afro-Amerikanen, ters schuldgevoel, sentimentaliteit Latino’s, holebi’s, transgenders, anzonder voorzichtigheid en men- tiblanke racisten, moslims en femisenrechten die niet in balans ge- nisten, eensgezind verenigd in hun houden worden door plichten, dan gemeenschappelijke haat tegen zal hun beschaving vermoord wor- de blanke Amerikanen met een den zoals Bernard Louiset. Of zoals Europese, joods-christelijke achhet christelijke Libanon, dat ver- tergrond. Hun politieke discours woest en onderworpen werd met is verworden tot een pleidooi voor de enthousiaste medeplichtigheid een revolutie van de minderheden van de tienduizenden Arabische en een machtsgreep tegen het vluchtelingen die het gastvrij had “blanke patriarchaat”. Het lijkt op de toespraken waarmee Lumumba ontvangen. in 1959 de Congolezen ophitste, Minder Chinezen meer dan op het programma van De Chinezen slaan alarm over een beschaafde politieke partij. hun dalende geboortecijfers en Met het soort schizofrenie die ook de daaruit volgende inkrimping Europees links teistert, weigeren van de bevolking. Voor de Chine- zij onder ogen te zien dat door se leiders is dat onrustwekkend: zo’n revolutie niet de progressieve minder dienstplichtigen die als blanke feministen aan de macht kanonnenvlees kunnen dienen, zullen komen, maar wel zwarte en en minder ongeschoolde arbei- Latijns-Amerikaanse macho’s, en ders die als semilijfeigenen moe- islamitische vrouwenhaters met ten zwoegen om het economische hun polygamie, hun kindhuwelijwonder in stand te houden. Men ken en hun vrouwenbesnijdenis. moet dat cijfer met veel korrels Overdrijven we? Zeker niet. Kijk zout nemen. Door de meedogenlo- maar eens naar de foto’s van de ze éénkindpolitiek, die niet alleen “Palestijns-Amerikaanse” Rashida werd afgedwongen met verplichte Tlaib, die met een van haat verabortussen en sterilisaties, maar wrongen gezicht stond te brallen: ook met regelrechte infanticide, “Let’s impeach the motherf***er.” door “onreglementaire” pasge- Daarmee werd president Trump borenen in het ziekenhuis in een bedoeld. En die feeks is voor de emmer te verdrinken, of te doden Democraten verkozen in het Huis met een naald in de hersenen. van Afgevaardigden. Zij legde de Het is dan ook niet verbazend dat eed af met de hand op een koran.

Het nabije buitenland

10 januari 2019

MICHEL HOUELLEBECQ IS TERUG Met zijn nieuwe roman Sérotonine schiet succesauteur Michel Houellebecq opnieuw raak. Het is een aanklacht tegen de leegheid van het liberale postmodernisme. Deze keer is de Europese Unie kop van Jut. Heeft Michel Houellebecq de gave van een waarzegger?

Wanneer de meest succesvolle Franse auteur van de voorbije twintig jaar een roman uitbrengt, sluit de inhoud nauw aan bij gebeurtenissen die net op dat moment of iets later in de reële wereld plaatsvinden. Dan heb ik het niet over ‘Elementaire deeltjes’ (1998), dat zijn doorbraak betekende, wel over de roman ‘Plateforme’ (2001) waarin het moslimterrorisme een belangrijke rol speelt. Een paar weken na de verschijning vonden de aanslagen van 11 september plaats. Meer nog, het boek eindigt met een moordpartij van fundamentalisten op een vakantieoord in Zuidoost-Azië, bijna een kopie van de slachtpartij in een toeristenresort in Bali in 2002.

‘De mogelijkheid van een eiland’ (2005) heeft het dan weer over het transhumanisme en heeft wat van een waarschuwing voor de impact van artificiële intelligentie.

En wat te denken van ‘Soumission’ (2015), dat net uitkwam op het moment dat een deel van de redactie van Charlie Hebdo wordt uitgemoord door radicale moslims? In ‘Soumission’ wordt het verhaal gebracht van Frankrijk dat langzaam afglijdt naar een land waar de sharia heerst en de islam de postmoderne liberale leegheid invult.

En nu is er ‘Sérotonine’ (Flammarion, 356 blz.), dat een verhaal brengt van het rurale Frankrijk dat lijdt onder het liberalisme zoals de Europese Unie het oplegt. Eén van de belangrijkste scènes is de blokkade van een autosnelweg door woedende landbouwers. Zij protesteren tegen de Europese Commissie die “de grote hoer” wordt genoemd. Het protest

Si la France m’était contée draait uit op een bloedige confrontatie met de politie. Het lijkt wel een voorafspiegeling van het protest van de gele hesjes.

Leeg bestaan De kritiek op bepaalde aspecten van de liberale samenleving is een constante bij Houellebecq. En de man mag dan amper nog in de openbaarheid komen, hij voelt zeer goed de leegheid van de postmoderne westerse wereld aan. Dat was zo in ‘Elementaire deeltjes,’ en dat is zo in ‘Sérotonine’.

De titel verwijst naar het gelukshormoon. Dat wordt versterkt door een antidepressivum dat het hoofdpersonage Florent-Claude Labrouste dagelijks inneemt. En dit ten koste van zijn libido. En daarmee zitten we volop in de postmoderne kritiek van Houellebecq. Labrouste, een landbouwingenieur, heeft het gehad met het kwezelachtige en economisch liberale credo van de voorbije dertig jaar.

De liberale politiek maakt het rurale Frankrijk kapot en tegelijk wordt die Europese obsessie voor economische deregulering overgoten met een saus van regelneverij. Vandaar dat Labrouste het gehad heeft met de milieubewuste bobo’s en dat hij met een dieselwagen rijdt. Afval sorteren wil hij niet en hij drinkt en rookt zich te pletter. Bijna een kopie van de verdwaasde Houellebecq die de voorbije jaren af en toe opdook.

Net als in andere boeken gaan critici ervan uit dat het eigenlijk Houellebecq zelf is die spreekt. En dat zorgt voor leuke quotes. Zo wordt de Spaanse dictator Franco verheerlijkt omdat hij het toerisme promootte. En met een 4x4 rijden is een goede zaak, stelt het hoofdpersonage, en dus eigenlijk de auteur. De linkse weldenkenden staan daarom al klaar om het boek van Houellebecq af te kraken.

Dat was in het verleden zo omwille van zijn islamkritische

SHANGHAI EN DE BRITTEN De geschiedenis van Hongkong is tamelijk bekend.

Het vroegere overzees gebied verkreeg in 1997 zelfstandigheid. Het Verenigd Koninkrijk zwaaide vroeger, in het verre Azië, op wel meer plaatsen de plak.

Shanghai, bijvoorbeeld, ademt Britse historiek.

Leest u al eens stripalbums? De serie ‘Blake en Mortimer’ is een van de bekendste stripreeksen voor volwassenen, zowel in het Franstalige als het Nederlandstalige taalgebied. Blake en Mortimer kwamen uit de koker van Edgar P. Jacobs (19041987). De Brusselaar was een leerling van Hergé, de geestelijke vader van Kuifje.

Brusselse tekenaar Hoewel Jacobs een Brussels ‘ketje’ was, liet hij de avonturen van ‘Blake en Mortimer’ in het Verenigd Koninkrijk plaatsvinden. De meeste albums spelen zich af in de jaren 1940 tot 1960.

Vooral de latere albums ademen vaak de sfeer van de Koude Oorlog.

Francis Blake is werkzaam voor de Britse geheime dienst en zijn boezemvriend Mortimer is een Schotse professor in de exacte wetenschappen en tevens geschiedeniskenner. Via het levensverhaal van de legendarische militair Lawrence of Arabia, die werkte voor de Britse geheime dienst en het leger in het Midden-Oosten tijdens de Eerste Wereldoorlog, en een ontmoeting tussen Paul McCartney en John Lennon, de befaamde bandleden van The Beatles, brengt ‘Blake en Mortimer’ de Vlaamse lezer Britse geschiedenis bij.

In tegenstelling tot Kuifje, die ‘stierf’ samen met Hergé, loopt de reeks ‘Blake en Mortimer’ door na het overlijden van Edgar P. Jacobs. Zes verschillende tekenaars hebben in de laatste twee decennia de reeks voortgezet. In november 2018 verscheen de recentste beeldroman in de reeks. ‘De Vallei der Onsterfelijken’ voert de lezer naar Azië. Britse toppolitici ver-

Koloniaal verleden Vandaag de dag is Shanghai de grootste gemeente ter wereld. Met ongeveer vijfentwintig miljoen inwoners - afhankelijk van welke definitie je kleeft op het woord ‘stad’ - zowat de dichtst bevolkte metropool ter wereld. Vooral ten tijde van de Qing-dynastie (1644-1912) kwam Shanghai tot bloei. Wat begon als een boerendorpje ontwikkelde zich tot een economische draaischijf van formaat.

De Britse opium, die in Brits-India werd vervaardigd, werd massaal verscheept naar de wereldhaven die Shanghai nog steeds is. Van 1839 tot 1842 vochten de Britten en Chinezen een opiumoorlog uit. Daar kwam een einde aan met het Verdrag van Nanjing. De Britten kwamen er als overwinnaars uit, en Shanghai stelde zijn grenzen open voor Britse ondernemers en diplomaten. Het Verdrag van Nanjing stipuleerde ook dat de Britten Hongkong verwierven. Tot 1997 bleef Hongkong een kroonkolonie van het Verenigd Koninkrijk.

Hoewel Shanghai geen officieel Overzees Gebied behorende tot het Verenigd Koninkrijk werd, kregen de Engelsen er toch stevig voet aan de grond. Vanaf 1842 kwamen in Shanghai tal van Britse enclaves tot stand. Dat hing nauw samen met het verwerven van toegang tot de haven van Shanghai, wat een einde maakte aan het Chinese monopolie wat overslag van schepen betrof.

In 1863 voegden de Amerikaanse enclaves - want ook de Amerikanen hadden interesse in China - zich bij het Britse tussengebied. De ‘Internationale Concessie in Shanghai’ werd volledig bestuurd door buitenlandse mogendheden. De Britten beschikten in de gemeenteraad over een meerderheid van de

GOD, BOMMEN EN BURGERWACHTEN Duitsland is in de ban van een grootschalige hackeraanval. Een YouTuber die zich ‘GOd’ noemt, heeft persoonlijke gegevens van zo’n tienduizend mensen in de openbaarheid gebracht. GOd was als hacker al berucht in het YouTubemilieu, maar dit keer koos hij ook andere slachtoffers: vele gewone burgers die YouTube slechts sporadisch gebruikten en ook politici en mediamensen.

De komiek Jan Böhmermann bijvoorbeeld, die veroordeeld werd wegens zijn satirische gedicht over Erdogan. Zijn privéadressen, zijn telefoonnummers, zijn bankgegevens en foto’s van zijn kinderen werden bekendgemaakt. En Jürgen Resch, die officieel ‘Bundesgeschäftsführer der Deutschen Umwelthilfe’ is. Iets minder pompeus: het opperhoofd van de Duitse milieu- en consumentenvereniging.

Of de journalist Rayk Anders, die ooit een documentaire maakte over rechts-radicale internettrollen. Er werden lijsten gepubliceerd van telefoonnummers van medewerkers van de zenders ARD en ZDF, met hun perskaarten, rijbewijzen, reispassen, adresboeken en privéberichten op Twitter. Vervelend, min of meer bedreigend, maar niet echt explosief. Van de politici op de GOds-lijsten zijn er 410 van CDU/CSU (zelfs van Angela Merkel!), 230 van SPD, 106 Grünen, 28 liberalen en 91 Linken.

Die laatsten moeten niet jammeren. Vergeleken met wat de Stasi deed, was deze hacking van een kinderlijke onschuld.

Meestal werden alleen enkele privénummers of -adressen bekendgemaakt. Nee, GOd deed geen sappige onthullingen over het eventuele seksleven van SPD-kopstuk Andrea Nahles, of over aandelen van Grünen in de bruinkoolindustrie. Inhou-

Een nieuwe Balzac of Bernanos Houellebecq stelt dat hij geen politieke roman maar een liefdesroman heeft geschreven. Ook dat is een constante in zijn werk. De hoofdpersonages hebben het op sentimenteel vlak niet gemakkelijk. En vaak leiden moeilijke relaties tot een oversekst leven. In ‘Sérotonine’ is seks alomtegenwoordig.

Zelfs pedofilie en seks met dieren duikt op. Het is de extreem provocerende kant van Houellebecq.

Toch blijft de hardheid en het pessimisme van zijn werk aantrekkelijk voor veel lezers. Daar waar zelfs in het leesgrage Frankrijk een roman vertrekt met de prognose van 5.000 verkochte exemplaren, varieert de verkoop van Houellebecqs boeken tussen 500.000 en 800.000 stuks.

Sommigen vergelijken hem al met de grote Franse schrijvers, zoals Honoré de Balzac, of Georges Bernanos. Figuren die in de 19de eeuw en de eerste helft van de 20ste eeuw in hun werk een sterk beeld van hun tijd schetsten. Houellebecq zal echter pas echt in de voetsporen van de allergrootsten treden wanneer zijn werk in de prestigieuze reeks van la Pléiade wordt uitgegeven.

SALAN

ENGELAND zitjes en maakten bijgevolg de dienst uit. Aan het begin van de jaren dertig leefden meer dan een miljoen Chinezen binnen de nederzettingen. Toen in 1937 de Chinees-Japanse Oorlog uitbrak, vluchtten zo’n vierhonderdduizend Chinezen naar de Britse concessie.

Japanse bemoeienis Niet de Chinezen bleken voor de Britten het probleem te zijn. Des te meer de dekselse Japanners. Vanaf de jaren 1930 lieten die hun oog vallen op China. In 1931 veroverden ze Mantsjoerije en in 1937 grote delen van China, onder meer ook de Chinese zone van Shanghai, maar nog niet de internationale concessie.

De Japanse marine viel de Amerikaanse havenbasis ‘Pearl Harbor’ aan, alles kwam in een stroomversnelling en vanaf december 1941 namen de Japanners de concessie in. Vanaf 1943 begon China de Britten te onttronen. Het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten hadden immers hun handen vol met Japan en nazi-Duitsland; allemaal in een strijd verwikkeld. Chiang Kai-Tsjek was van 1925 tot 1975 de militaire leider van de Chinese nationalisten.

Kai-Tsjek schrapte in 1943 de Britse (en Amerikaanse) privileges, waardoor het gebied officieel terug tot China ging behoren. Dat was alleen theoretisch, want de stad en de concessie waren nog steeds door de Japanners bezet.

De geschiedenis wordt geschreven door de overwinnaars van oorlogen, wordt vaak gesteld. Ondanks de overwinning van de geallieerden raakten de Britten Shanghai voor altijd kwijt.

Sommige buurten in Shanghai herinneren op vlak van architectuur tot op vandaag aan het Engelse verleden. En de haven van Shanghai? Die is anno 2019 de drukste containerhaven ter wereld.

LVS

Bei uns in Deutschland

delijk valt het allemaal dik tegen, maar het is wel verontrustend dat hackers echt overal kunnen binnensluipen.

Volgens een doorgaans onbetrouwbare bron als de FAZ wijst de keuze van de beroemde slachtoffers erop dat GOd vooral linksen viseert. Al geeft zelfs de FAZ schoorvoetend toe dat dat toeval zou kunnen zijn. De krant vond het ook verdacht dat GOd zijn toorn niet ontketende tegen AfD-mensen.

Grensverleggend Veel ernstiger dan deze relatief onschadelijke hackeraanval was de bomaanslag op een kantoor van AfD in de Saksische stad Döbeln. Kantoren en privéwoningen van AfD’ers waren al eerder het doelwit van vandalisme en aanslagen, maar meestal waren die van een kleiner kaliber: voetzoekers in brievenbussen, of verfbommen tegen gevels. Verwerpelijk, maar niet te vergelijken met de recente aanslag in Döbeln, waarbij springstof werd gebruikt. Zo ontstond er brand en werden zelfs twee vrachtwagens beschadigd die voor het gebouw geparkeerd stonden. Toen de bom explodeerde, was niemand in het kantoor aanwezig, maar de daders moeten geweten hebben dat mogelijke voorbijgangers gewond of gedood hadden kunnen worden, en zij hebben dat op de koop toe genomen.

Intussen zijn drie verdachten gearresteerd. De politie weigert iedere verklaring over hun achtergrond. Een woordvoerder zei alleen dat het om “Duitse staatsburgers” gaat. Wat natuurlijk zo goed als inhoudsloos is. Als men de lange voorgeschiedenis van geweld tegen AfD in acht neemt, zijn de meest voor de hand liggende verdachten geen moslims - voor één keer niet! - maar linkse extremisten, waarschijnlijk van Antifa.

FRANKRIJK

standpunten, en dat zal nu niet anders zijn. Sommigen zien in zijn sombere verhalen en zijn antiliberale kritiek een heimwee naar het Frankrijk van voor de Franse Revolutie. Voor klassiek rechts is Houellebecq geen held, want hij is een criticus van het economisch liberalisme.

Voor links al evenmin, want de auteur heeft het gehad met het ethisch links-liberalisme. Komt nog bij dat hij recent in een interview stelde dat “Donald Trump een goede president is” en dat de Europese Unie en de NAVO best worden afgeschaft.

Right or wrong langen in het verhaal met de nodige heimwee terug naar de tijd dat het Chinese Shanghai nog tot het Verenigd Koninkrijk behoorde.

9

DUITSLAND Het is opmerkelijk hoe weinig aandacht door de Duitse media aan die grensverleggende bomaanslag werd besteed. De hacking werd duidelijk als véél belangrijker beschouwd.

Amberg Op zaterdag 30 december trok een bende van vier dronken asielzoekers door de straten van het stadje Amberg. Zij scholden niet alleen vele voorbijgangers uit met racistische en seksistische beledigingen, zij sloegen ook een aantal mensen in elkaar. Twaalf slachtoffers liepen verwondingen op. Eén jongen moest met een hoofdwonde gehospitaliseerd worden. Niemand durfde die bende iets in de weg leggen. Voorbijgangers sloegen in paniek op de vlucht. Het is duidelijk dat de Duitsers niet meer dezelfde fysieke moed hebben als vroeger. Of zijn zij ze zo geïndoctrineerd dat zij niet meer kunnen terugvechten?

Waren er in een stad van 40.000 inwoners echt niet enkele dappere kerels die dat dronken zootje konden uiteenslaan?

Die klopjacht op Duitsers duurde liefst twee uur. Anders dan in Chemnitz was dit een echte Hetzjagd. De media en de plaatselijke politici maakten niet veel woorden vuil aan de slachtoffers. Men voerde alleen een verontwaardigde discussie over de vraag of in de nasleep van dat bendegeweld burgerwachten actief waren geweest.

Wij weten ook niet of die er echt waren. Het zou een gezonde en begrijpelijke reactie zijn, een vorm van wettige zelfverdediging. Maar de politici en de media vonden zelfs het onbevestigde gerucht over burgerwachten al verschrikkelijker dan een aanval waarbij twaalf personen gewond raakten.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

10 januari 2019

MEDIALAND

FILM zei dat de Republikeinse Partij het verdeelde Amerika toont.

De Democraten hebben immers net een persoon die Amerika sterk verdeelt aan het hoofd van het Huis van Afgevaardigde geplaatst. We kijken uit naar de eerste keer dat de VRT Nancy Pelosi op antenne “omstreden” zal noemen, zoals Bolsonaro.

Op één punt zijn we het volkomen oneens met Theo Francken. We citeren hem opnieuw op Twitter: “Wat een vooringenomen avondradio. Ben veel beter gewoon van @radio1be.” Wij jammer genoeg niet.

Duitse politici gehackt

Bolsonaro, “extreemrechts” en “omstreden” Verleden week legde Jair Bolsonaro de eed af als 38ste president van Brazilië. De media grepen die eedaflegging meteen aan om Bolsonaro nog eens uitgebreid te “duiden”. Zo toeterde de nieuwsdienst van de VRT de hele dag rond dat Jair Bolsonaro “omstreden” is. Dan weet je meteen dat het om een rechts politicus gaat, want zelfs de meest extreemlinkse politicus zal door de VRT nooit het etiket “omstreden” opgeplakt krijgen.

Ter vergelijking: de vorige presidenten Luiz Inácio Lula da Silva en Dilma Rousseff waren minstens even omstreden als Bolsonaro, al was het maar omwille van hun betrokkenheid bij vele corruptieschandalen. Toch noemde de VRT hen nooit “omstreden”, want ze waren allebei lid van de Braziliaanse Arbeidspartij. Het goede kamp dus.

Voor alle duidelijkheid noemde de VRT Bolsonaro ook “extreemrechts”. In één van de journaals hoorden we zelfs een verklaring waarom Bolsonaro dat epitheton opgeplakt krijgt.

Hij is namelijk van plan als president onverbiddelijk de strijd aan te binden met criminaliteit en corruptie. Vreselijk, inderdaad. En wat een contrast met die twee “goede” presidenten van Brazilië. Die bestreden de corruptie niet, want ze waren er zelf bij betrokken. Zo doorzichtig is dus de duiding van onze openbare omroep.

“Massaal” protest tegen Bolsonaro in Brussel Over heel de wereld werd geprotesteerd tegen de eedaflegging van Jair Bolsonaro, dus ook in Brussel. Wie naar het radionieuws luisterde, zou al snel gedacht hebben dat de opkomst massaal was. De aap kwam echter uit de mouw toen één van de protesterende Brazilianen geïnterviewd werd. Het mens sprak geen gebenedijd woord Nederlands. Je vraagt je af hoeveel Brazilianen daar stonden te protesteren, als er niet eentje te vinden was die het radio-interview in het Nederlands had kunnen afleggen.

Gelukkig had men onder de demonstranten een in Brazilië wonende Vlaming aangetroffen. Of die speciaal voor de protestactie naar Brussel afgereisd was, dan wel toevallig op vakantie was en er een dagje Brussel van maakte, kwamen we niet te weten. Wel dat hij zeer verontrust is over de politieke situatie in Brazilië. We vermoeden dat Bolsonaro zich evenveel van hem aangetrokken heeft als Geert Bourgeois zou gedaan hebben als een in Antwerpen wonende Braziliaan tegen zijn eedaflegging ging betogen zijn in Rio de Janeiro. Maar volgens de VRT was het een gewichtige zaak dat zelfs in Brazilië wonende Vlamingen in Brussel stonden te protesteren tegen een overigens volledig democratisch verkozen president.

In Duitsland kwam in de eindejaarsperiode aan het licht dat zowat alle nationale politici en een aantal belangrijke mediafiguren op een of andere manier gehackt werden, en dat hun persoonlijke gegevens op het internet te grabbel gegooid werden. Alle politici? Neen. AfD-politici ontsprongen de dans.

In de media leidde dat meteen tot speculaties over de achtergrond van de daders en hun motieven. Sommigen wezen meteen met de vinger naar het Rusland van Poetin, maar allen waren het erover eens dat het doel van de operatie was het vertrouwen in de Duitse democratie te beschadigen.

Niet alle gelekte gegevens over de Duitse politici waren louter een inbreuk op hun privacy, zoals privénummers en gemailde boodschappenlijstjes. Betreffende sommige politici kwamen pikante details over hun seksuele geaardheid aan het licht, waardoor ze kwetsbaar voor afpersing zouden zijn. Bij anderen zou het dan weer over gevallen van corruptie gaan.

Daarmee kan snel de indruk gewekt worden dat alle politici buiten de AfD één pot nat zijn.

Welke politici schuldig zouden zijn aan corruptie, komen we niet te weten. Nogal wat kranten lieten verstaan dat ze uit principe geen gebruik maken van de gelekte gegevens. Zogezegd omdat ze illegaal verkregen werden. Maar dat gold voor de Panama Papers eigenlijk ook, en toen was dat geen probleem.

De agenda van de media is evident: omdat geen gegevens van AfD-politici gelekt werden, gaan de traditionele politici, waarvan nu onloochenbaar is dat ze corrupt zijn, vrijuit. Stel je voor dat iemand de gegevens van AfD-politici zou hacken, en dat daaruit zou blijken dat ze zich met duistere zaakjes zouden ingelaten hebben. Is er dan één iemand die gelooft dat de Duitse media die gegevens “uit principe” niet zouden gebruiken om die AfD-politici aan de schandpaal te nagelen?

Of zou men in dat geval met veel bombarie de jacht inzetten op de hackers en de lekkers, zoals nu het geval is? Het is duidelijk: nu aan het licht had kunnen komen hoe corrupt de traditionele politici wel zijn, zal het toch AfD zijn dat aan de galg moet hangen.

“Sporen van geweld door messen aan hun hals” Midden december werden in Marokko twee Scandinavische vriendinnen brutaal vermoord. Op een video, verspreid op de sociale media, is te zien hoe één van de twee onthoofd werd door een man die het herhaaldelijk over de “vijanden van Allah” had. Als u het tv-nieuws wat volgt, hebt u ongetwijfeld iets over het voorval gehoord, maar niet al te veel. Het is duidelijk dat de media niet van plan waren veel details over de terreurdaad te verspreiden. Zelfs niet in Noorwegen of Denemarken, de landen waar de meisjes vandaan kwamen.

Een zoektocht op de webstek van de VRT levert alvast niet veel op: vier artikels om precies te zijn. Het eerste artikel citeert de Marokkaanse autoriteiten, die beweren dat de twee meisjes “‘sporen van geweld door messen’ aan hun hals” zouden hebben. Een bijzonder eufemistische omschrijving van een onthoofding, dus. Het tweede artikel gaat over steunbetuigingen in Marokko aan de nabestaanden van de slachtoffers.

Het artikel heeft het over een terreurdaad en een slachtpartij, maar de lezer komt niet te weten wat er precies gebeurd is. Het derde artikel heeft het over vijf arrestaties in verband met de “dubbele moord”. En het vierde artikel meldt dat een Zwitser opgepakt werd, en herhaalt de eufemistische omschrijving van de Marokkaanse autoriteiten. En dat was het dan, wat de VRT betreft.

Michiel Vos “duidt” eedaflegging bij VRT Verleden week legden de nieuwe leden van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden de eed af. Daarbij werd ook een nieuwe voorzitter gekozen, en ditmaal viel de eer te beurt aan Nancy Pelosi van de Democraten. Wie Theo Francken op Twitter volgt, weet al wie voor de VRT verslag mocht uitbrengen over die eedaflegging en de verkiezing van Nancy Pelosi: inderdaad, haar schoonzoon Michiel Vos. Die zich volgens Francken in lyrische bewoordingen van zijn taak kweet.

Theo Francken twitterde: “En dan zonet Michiel Vos @radio1be lyrisch over nakende verkiezing van @NancyPelosi als speaker of the House. Dat is zijn schoonmoeder. Kan dat allemaal deontologisch?” Een zeer goede vraag. We hebben in onze weelderige kantoren daar een aardig boompje over opgezet, of dat werkelijk in alle gevallen a priori duiding in het voordeel van die schoonmoeder zou opleveren. Je weet immers maar nooit. Alle gekheid op een stokje. Je moet toch eens proberen je het omgekeerde geval voor te stellen, namelijk dat de schoonzoon (of -dochter) van een belangrijke Republikein bij de VRT duiding zou mogen geven bij zo’n belangrijk politiek feit in de VS. Om eerlijk te zijn, we kunnen ons niet voorstellen dat de betrokkene bij de VRT zelfs maar de praatpeer bij een interview met iemand anders zou mogen vasthouden.

Bij de VRT zijn ze zich over Michiel Vos van geen kwaad bewust. Hij zou van zijn huwelijk met Alexandra Pelosi geen geheim maken (dat zou er nog aan mankeren), en ook over de keerzijde van de medaille van Pelosi zou hij berichten, aldus VRT-woordvoerder Hans van Goethem in een reactie in Het Nieuwsblad. Zijn besluit: “Hij geeft genuanceerde berichtgeving, waardoor er voor ons geen redenen zijn om zijn positie als Amerikakenner in twijfel te trekken.”

O ja, Hans van Goethem geeft in zijn reactie toe dat een groot deel van de Verenigde Staten tegen Nancy Pelosi is. Waarmee hij meteen de analyse van Michiel Vos tegenspreekt, waarin hij

The Favourite

Een dystopische toekomst waarin een man binnen 45 dagen zijn perfecte liefdesmatch moet vinden of hij wordt omgetoverd in een beest (“The Lobster”). Een chirurg die een onmogelijke keuze moet maken als een tiener hem straft voor nalatigheid door langzaam zijn kinderen te verlammen (“The Killing of a Sacred Deer”). Ouders die hun kinderen heel hun jeugd van de wereld isoleren en ze wijsmaken dat de kat het meest gevreesde roofdier ter wereld is (“Dogtooth”).

Dit zijn slechts grepen uit de krankzinnige wereld van de Griekse regisseur Yorgos Lanthimos. Zijn nieuwste werk is een Brits kostuumdrama dat zich afspeelt aan het begin van de 18e eeuw, over koningin Anne en de twee belangrijkste vrouwen in haar leven, haar rechterhand Lady Sarah en het in status omlaaggevallen dienstmeisje Abigail, en de machtstrijd tussen die twee om de aandacht van Queen Anne. Er kan er maar één de favoriet (“The Favourite”) zijn.

Krankzinnig kostuumdrama “The Favourite” klinkt misschien normaler dan Lanthimos’ vorige werk, maar als je je kan inbeelden dat Lanthimos zelfs een kostuumdrama op compleet eigen wijze durft te brengen, past het resultaat helemaal binnen zijn krankzinnige oeuvre. De personages in “The Favourite” zijn stuk voor stuk prachtig, ingewikkeld en interessant. De drie sterke hoofdrollen worden vertolkt door Olivia Colman (Queen Anne), Rachel Weisz (Lady Sarah) en Emma Stone (Abigail). Het verhaal werd losjes gebaseerd op ware gebeurtenissen in het leven van Queen Anne, die van 1702 tot 1707 koningin van Engeland was.

Lanthimos heeft ervoor gekozen bepaalde details uit het leven van Queen Anne weg te laten uit de film, en andere merkwaardigheden uit te vergroten. Zo portretteert hij Queen Anne als een labiele, dramatisch kinderlijke vrouw, die begint te wenen om het geringste en tot het wanhopige toe om aandacht en liefde vraagt, al weet ze dat die wellicht vals is. Hoe kan zo’n vrouw aan het hoofd van een land staan? Maar wanneer je ontdekt welke verliezen Anne geleden heeft, wordt het steeds moeilijker haar te beoordelen op haar labiele manier van regeren.

Van rechterhand Sarah wordt verwacht beslissingen te nemen wanneer de koningin daartoe niet in staat is. Wanneer haar verre nichtje Abigail, ooit van adel maar door haar verslaafde vader vergokt als kind, aan de deuren van het paleis staat en vraagt om een job, neemt Lady Sarah haar nichtje onder haar vleugels. Abigail weet zich snel op te werken en onder de aandacht te komen van de koningin.

Eens ze geproefd heeft van het goede leven in het paleis, zet ze haar zinnen op het terugkrijgen van haar adellijke stand, en begint een sluwe machtsstrijd met Lady Sarah om de aandacht van de koningin.

Geen fan van kostuumdrama’s? Think again.

Rapper Soufiane Eddyani maakt nummer om volksgenoot te steunen die minderjarige meisjes in prostitutie dwong.

Verwacht geen typisch Brits kostuumdrama met nobele figuren en prachtig taalgebruik. Lanthimos neemt de kijker mee naar zijn versie van de 18e eeuw, en lapt de regels van het genre aan zijn laars. Wat wel te verwachten? Een paleissoap met grof taalgebruik, komische dialogen, meerlagige personages met interessante karakters, seksuele spanning en intriges. En daarbovenop Lanthimos’ dolkomische versie van een 18e-eeuwse hofdans.

Stap in een parallel universum, zoals in “The Lobster”, en laat Lanthimos je meevoeren naar zijn versie van historische gebeurtenissen. Zoals we van hem gewend zijn, krijgen we het verhaal voorgeschoteld door middel van hoofdstukken die elk een kenmerk hebben. Zijn gebruik van extreme breedhoeklenzen, felle contrasten en natuurlijk licht vergroten zijn vertekenend perspectief van het Britse hof. Hij portretteert een wereld waarin alles uit balans en buiten verhouding is, waarin mannen met pruiken en vol make-up beslissen over het einde van een oorlog, en waarin het lot van de hele bevolking afhangt van het humeur van een labiele koningin. Heerlijk komisch en tragisch tegelijk.

Ik was geen fan van “The Killing of a Sacred Deer”, maar “The Favourite” maakt voor mij heel veel goed!

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

10 januari 2019

11

Katlijn Malfliet (KUL):

Wordt West-Europa een Russisch schiereiland?

Katlijn Malfliet is voor het eerst sedert het breken van het IJzeren Gordijn verontrust. Rusland is niet meer de bedelaar, is niet meer de sukkel waar de Europese Unie in 1990 voedselpakketten uitdeelde in de hoofdstad Moskou. De Russische regering en de bevolking deden zich op dat moment ellendiger en zwakker voor dan hoefde. Onder Vladimir Poetin werpt Rusland dat masker af. Hoedt u voor de nieuwe macht, met haar drang naar derzjavnost, een grootmachtstatus.

Zoals het hoort, staat op de boekenrekken van professor Katlijn Malfliet een peloton matroesjka’s.

Kleurige houten poppetjes van verschillende grootte die perfect in elkaar passen. Malfliet is een van Vlaanderens knapste russologen en gewoon hoogleraar aan de KU Leuven. Rusland is even vreemd en bont als de poppetjes. Professor Malfliet publiceerde “Poetinisme”, een boek dat als doel heeft de Vlaamse politici en intellectuelen aan het denken te zetten over onze relatie met Rusland. Is er opnieuw ruimte voor coöperatieve veiligheid, in de trant van de Harmeldoctrine van wijlen de Belgische politicus Harmel, of moet er zwaar betaald worden voor een herbewapening?

“Bij de val van het IJzeren Gordijn dachten wij dat Rusland een uitgemergelde oude beer was, maar vandaag is dat land strijdvaardig en eist het respect en de status van grootmacht”, stelt Katlijn Malfliet. ‘t Pallieterke: u vreest een oorlog, de Derde Wereldoorlog?

Katlijn Malfliet: “Niet onmiddellijk de Derde Wereldoorlog, die hoeft waarschijnlijk niet meer. Rusland is sluw en hanteert de media, de cyberoorlog en de energienetten om ons onder de knoet te brengen. In die zin kan je de vraag stellen of de nieuwe F-35’s geen luchtwapens voor een oorlog uit het verleden zijn. Voor Russiagate, de beïnvloeding van de Amerikaanse politiek, wou niemand geloven dat oorlog voeren langs het internet kon. De trollenfabrieken in Rusland staan niet direct onder bevel van het Kremlin, maar zij krijgen er opdrachten van. Ik zie geen spoken. Wel zie ik meesterlijke schaakspelers met een langetermijnvisie. Duitsland maakte zich voor de Eerste Wereldoorlog zorgen over, wat Berlijn noemde, een “Einkesselung”, en zo weert Rusland zich tegen zijn isolement. De Europese Unie dreigt het westelijke deel te worden van Eurazië. Dat gebeurt niet spoorslags, maar denk aan het bekende beeld van de kikker die zachtjes gekookt wordt in steeds heter water. Rusland stookt onderduims in Europa.”

Het opdoeken van de USSR zou, haalt u aan, een bewuste ingreep geweest zijn om het rotversleten marxisme-leninisme te vervangen door een beter autoritair regime?

“Is het een verzinsel van creatieve Ruslandkenners? Dat weet ik zo

nog niet. Er zijn russologen die stellen dat de Sovjetelite begreep hoe zieltogend het marxisme-leninisme was en dat die bewust aanstuurde op de ineenstorting van de USSR om nadien met Rusland opnieuw aan de slag te gaan, en later de invloedssfeer opnieuw uit te breiden.

Vandaag is het Russische regime robuuster dan het onze. Er wordt beter nagedacht en gehandeld op lange termijn. Een uur na de aanslagen in de VS op 11 september 2001, zei Poetin dat hij met de Amerikanen tegen het terrorisme wilde strijden.

Binnen een brede strategie is er de ogenblikkelijke tactiek. De VS en Europa bestempelden de USSR als het rijk van het kwaad. Dat belet ons tot vandaag naar de werkelijkheid te kijken. Ondanks alles dienen we een beleid van coöperatieve veiligheid ten aanzien van Rusland na te streven. In Rusland gebeurde een “reset”, om het in computertermen te zeggen, en de EU wil dat onvoldoende onder ogen zien. Rusland kapte met het marxisme-leninisme en heeft een Euraziatisch perspectief, met een vorm van sociale rechtvaardigheid als wederwoord op de kapitalisten.”

Wat is het poetinisme?

“Het poetinisme evolueert sedert 2000 en is een autoritair regime, maar wel met een opvatting over leiderschap die de Russen kennen.

Voor dat leiderschap is er geen alternatief, en het hoeft evenmin rekenschap af te leggen. Ten tweede is het een patrimoniaal leiderschap, de leider bezit de olie, het gas en de mineralen. Die leider en zijn kring controleren de staatsondernemingen Gazprom, Lukoil, Sovneft, enzovoort, met hun byzantijnse structuren. Die structuren kunnen soepel naar de hand van het Kremlin gezet worden. Ten derde wordt het leiderschap opgebouwd bij het volk, en het volk ontpopt tot Goede Gelovigen, met een leider die haast als door God is gezonden. Die leider heeft wrede trekken. Hij stelt barbaarse daden, die verwijzen naar het Mongoolse Rijk, en die zowel aanvaard worden als angst wekken en bewondering afdwingen. De wreedheid is een element van het leiderschap en wordt per uitzondering getoond, denk aan de moord op Boris Nemtsov in het hart van Moskou en de moordaanslagen met gif tegen dissidenten in het buitenland.”

Kan het poetinisme zonder Poetin voortbestaan?

“Dat zou kunnen, hoewel Vladimir Poetin nog jaren de koers zal uitzetten. Hij vormt het regime en schept voor zich een persona zoals in Griekse drama’s. Hij speelt de rol van leider in het Kremlin, niet langer die van secretaris-generaal van een zieltogende communistische partij.

De leider heeft zich, na de chaos onder Jeltsin, opgericht in een sfeer van competitief autoritarisme.”

Kennen wij de interne keuken van Moskou voldoende?

“Sedert Vladimir Poetin zijn er opnieuw kremlinologen. Maar, die tasten vandaag meer in het duister dan tijdens het Sovjetregime. Bijvoorbeeld, waar staan de Russen met hun herbewapening? In maart 2018 verklaarde president Poetin in een State of the Nation, dat zijn land over nieuwe wapens beschikt waardoor het rakettenschild van de VS ondoelmatig zou zijn. Is dat bluf, of werkelijkheid? Er wordt getwijfeld.

Die State of the Nation werd flashy voorgesteld, met de nieuwste elektronische snufjes, dus niet in het Kremlin, wel in de Manege aan de muren van die burcht.”

Rusland ziet vijanden aan al zijn grenzen, grenzen die geen natuurlijke barrières vormen…

“Fort Rusland beschouwt zich als omsingeld, dus moet het zijn weerbaarheid verhogen. Daarvoor is een uitdeining van de grenzen nodig, wat de Russen graag horen. De annexatie van de Krim in 2014 past in die idee. Dat zal niet het einde van de expansie zijn. Het incident met de Oekraïense schepen aan de toegang tot de Zee van Azov, vlak voor de G20-top, is spierballendiplomatie. De VS en Europa begrijpen onvoldoende dat Rusland ten overstaan van hen niet meer staat als de knecht tot de meesters.”

U belicht nadrukkelijk het streven van Rusland de status van grootmacht te herwinnen…

“Dat moet je onder ogen zien, als je het Rusland van vandaag wilt begrijpen. De USSR was een imperium voor er een staat was, en hetzelfde gold voor het tsarenrijk. Nu is er voor de eerste keer een staat Rusland, en die staat beoogt derzjavnost, de status van grootmacht”.

Zien de NAVO en de Europese Unie die evolutie?

“Daar twijfel ik sterk aan. Rusland wordt onderschat. Dat land zou economisch, politiek en militair zwak zijn, en nooit meer een wereldspeler kunnen worden. Dat is ronduit fout. Na het uiteenvallen van het Warschaupact, de evenknie van de NAVO, heb ik uiteenzettingen gehouden voor hoge NAVO-militairen. De NAVO had een identiteit door haar strategische opdracht ten aanzien van de USSR. Na de ineenstorting van het Warschaupact zocht de verdragsorganisatie een doel, en het treffen van vertrouwenwekkende maatregelen was toen het parool. Maar dat is 180 graden gekeerd. Nu is er opnieuw een wapenwedloop, en de NAVO herwint haar oorspronkelijke roeping, wat de wapenindustrie plezier doet, want zij levert ook aan de nieuwe klanten in Centraal-Europa.”

De USSR sloot wapenverdragen met het Westen…

“Die wapenverdragen, vooral ontwapeningsverdragen, verkruimelen. Ik denk aan Salt, Start, CFE en het INF. De teneur begin de jaren negentig was: ten eerste hoeven er

geen bijkomende wapens meer, er zijn er ruimschoots voldoende, en ten tweede zullen we de wapenvoorraden verminderen. Die uitgangspunten verzwinden. De verdragen worden ontmanteld en dat is niet enkel de schuld van de Russen.

Twee grootmachten staan opnieuw tegenover mekaar en Europa zal het slagveld zijn. Kijk naar de speldenprikken. Onze straaljagers oefenen boven de Baltische republieken, en van de weeromstuit zijn er aan onze grenzen manoeuvres van Russische jets en oorlogsschepen. Het wensdenken van de jaren negentig kantelt naar realisme. Geweld lokt geweld uit. Voor de eerste keer sedert de val van de Muur ben ik zeer ongerust. Rusland recht de rug. En het Westen heeft de Russen belogen.

De NAVO zou niet naar de vroegere Oostbloklanden uitbreiden, werd beloofd aan Gorbatsjov, en toch gebeurde het. De Russen gebruiken dan weer dergelijke opportuniteiten voor hun strategie op de lange termijn.”

Dat wordt Eurazië, een machtig landblok, het zogenaamde hartland van Europa met Azië. Wordt de EU dan de westelijke kaap van dat hartland?

“Tijdens de zomervakantie was ik op een conferentie in Oelan Bator, met veel Russen en Japanners en weinig Chinezen. Ik zag daar dat de Mongolen beseffen wat de bestaande Euraziatische Unie, een soort van Europese Unie, reeds betekent. De Mongolen begrijpen dat zij onder Russische hegemonie dreigen te vallen. In de toespraken werd omzichtig omgesprongen met de woorden. Een antipathieke Russische ruziezoeker, die de zaal regelmatig domineerde, herhaalde steeds: “Ge zult rekening moeten houden met ons.” Ja dus, de Russen kijken naar het oosten, bouwen pijpleidingen naar China en neigen steeds gulziger naar die dynamische staat. Wat Rusland bijvoorbeeld aan technologie mist, kan daar van het rek gekocht worden.”

Bij Eurazië duikt bestendig een Kremlinvriend op, Alexander Doegin…

“Hij heeft het oor van de poetinisten, en zijn leer is die van de geopolitiek, een denkrichting die vaak in het Westen, ook onder academici, ten onrechte trouwens, als te vermijden wordt beschouwd omdat het een huisideologie was van de nazi’s. Doegin staat voor het oude concept van het hartland, dus de aaneengeklonken landmassa van Azië en Europa en zijn strategische en economische rol. En wie meent dat dit geflirt is met romantiek en wensdromen, die dwaalt. Rusland

beoogt een grote invloedssfeer, met inbegrip van onder meer India en Pakistan, dus een grotere reikwijdte dan die van de USSR.” Coöperatieve veiligheid? De sancties tegen Rusland zullen daar geen goed aan doen…

“Inderdaad, die sancties zijn verkeerd uitgedraaid. Ze zijn contraproductief. De sancties maken Rusland sterker, want het produceert nu de waren en diensten die erdoor getroffen werden, dus het bedruipt zichzelf beter. Bovendien maken zij de burgers cynischer.

De EU heeft de sancties klakkeloos van de VS overgenomen, maar wij zijn anders. Wij delen een beschaving met Rusland en wij hoeven niet zomaar aan de hand te lopen van de Amerikanen. De EU heeft niet onderhandeld met de Comecon, evenmin met het Gemenebest van Onafhankelijke Staten en de latere Euraziatische Economische Unie.

Nochtans is de economische impact van laatstgenoemde regionale integratiestructuur aanzienlijk. De oude arbeidsverdeling onder het Sovjetregime is opnieuw opgepookt en werkt langs directe investeringen in mekaars economieën.”

Wat moet West-Europa doen?

“Zijn beleid ten aanzien van Rusland herijken en een nieuwsoortige Harmeldoctrine ontwikkelen.

Die coöperatieve veiligheid is de enige mogelijkheid om niet te bezwijken onder de kosten van een wapenwedloop, en het risico op een oorlog te verminderen. De coöperatieve veiligheid is onder meer gestoeld op economische samenwerking. West-Europa schuilt met de beste bedoelingen achter een schild van mensenrechten. Die worden verdedigd door de EU, door de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa, en door de Raad van Europa, maar Rusland heeft van die sterkte een zwakte gemaakt. Rusland holt die verbanden uit. Rusland is bijvoorbeeld lid van de Raad van Europa, maar misbruikt dat lidmaatschap om die raad te verzwakken, belachelijk te maken door zijn eigen grondwet hoger aan te slaan dan de internationale beweging naar een bovenstatelijke rechtsorde. Ik ben medeauteur van het boek “Russia and the Council of Europe”, van 2008, waarin getoond werd hoe de Russen de Raad hebben uitgehold. Rusland gebruikt daarbij de legale weg als tactiek, en bijvoorbeeld Hongarije imiteert dat instrumentaliseren van het recht.

Poetinisme is machtspolitiek langs een subtiele weg, ook door het ondermijnen van de westerse rechtstradities.”

FRANS CROLS

De radicalen beminnen Moskou “Vladimir Poetin staat voor het gezin en het geloof. Hij vervolgt de rockbandjes die kerken ontheiligen. In die rechtse oriëntatie vinden het Vlaams Belang en het Rassemblement National hun gading”, aldus Katlijn Malfliet.

“Poetin gooit soms met ideologische snoepjes door te stellen dat de bolsjewistische revolutie geen goede zaak geweest is voor Rusland, wat kras is voor een oud-KGB’er. Hij sluist geld naar Europees rechts en naar Europees links, hoewel dat laatste minder zichtbaar is. De parlementaire democratie ondermijnen is zijn parool. De OVSE is waarnemer bij verkiezingen wereldwijd en bouwde een uitstekende reputatie op. Rusland heeft via de GOS Parlementaire Assemblee een tegenbureau opgericht dat eigen waarnemingen uitvoert en daarbij rechtse West-Europeanen gebruikt als “buitenlandse experts”, bijvoorbeeld bij observaties in de geannexeerde Krim.”

“Poetinisme, een Russisch fenomeen”, Katlijn Malfliet, Lannoo Campus, 208 bladzijden, ISBN 9 789401 457866

12 Cultuur

10 januari 2019

Het beste boek van het voorbije jaar

Boek

Het mooiste en het belangrijkste boek dat in 2018 verscheen, is naar mijn bescheiden mening “Zeit der Zauberer”, door een Duitser geschreven. (Duitsers zijn soms diepgravende denkers.) Gelukkig werd het meteen in het Nederlands vertaald, met als titel “Het tijdperk van de tovenaars” en als ondertitel ‘Het grote decennium van de filosofie, 1919-1929’. De auteur is Wolfram Eilenberger, ook voor mij een totaal onbekende. Hij werd in 1972 geboren in Freiburg im Breisgau, de belangrijkste stad in het Zwarte Woud. Hij is filosoof, schrijver en journalist. Het boek is prachtig geïllustreerd met zwart-witfoto’s van vier tovenaars: Heidegger, Wittgenstein, Benjamin en Cassirer, de minst bekende van die beroemdheden.

Er waren eens vier taaltovenaars. Het waren grote denkers met diepgaande gedachten. Twee van hen zijn nog steeds beroemd en berucht: Martin Heidegger uit het Zwarte Woud en Ludwig Wittgenstein uit Wenen.

Walter Benjamin was schrijver en essayist, en de voornaam van Ernst Cassirer verwijst al meteen naar zijn wat saaie ernst. Twee van dat viertal waren Joden, een was halfJood en de man uit het Zwarte Woud, die rector werd van de universiteit in Freiburg, was Duitser dan Duits en zou zelfs enige tijd (in het bewogen interbellum) uitgesproken nazisympathieën hebben gehad. Het hele boek staat in het teken van een citaat van Goethe: ‘Het beste wat we van de geschiedenis hebben, is het enthousiasme dat ze wekt.’ Eilenberger slaagt erin ons enthousiasme op te wekken met dit zeer levendige boek, dat getuigt van een groot inlevingsvermogen in de denk- en leefwereld van die fascinerende en gefascineerde taaltovenaars die leefden en dachten in de statige tempel van de Duitse taal.

Het genie Ludwig Wittgenstein En ik schrijf ‘levendig’ omdat het eerste korte hoofdstuk (het boek is een aaneenrijging van korte hoofdstukken) de ongewone titel heeft ‘De aankomst van God’, en die God is dan het Oostenrijkse genie Ludwig Wittgenstein (Wenen, 1889 – Cambridge, 1951) die woordelijk zei: ‘Trek het je niet aan, ik weet dat jullie het nooit zullen begrijpen.’ Die zin mag dan pretentieus klinken, hij is ook waarheid geworden, want nog steeds bestuderen denkers en dichters de vele uitspraken en bedenkingen van deze filosoof. Onder andere zijn beroemde “Tractatus logico-philosophicus”, dat aanvankelijk als proefschrift om te doctoreren aan de universiteit van Cambridge werd ingediend door zijn voormalige Engelse professor Bertrand Russell (1872-1970), die zijn voormalige leerling of bewonderde pupil superieur vond op het gebied van de logica, de wiskunde en de taal. De drie domeinen van dat Oostenrijkse genie, met o.m. de beroemde en onbegrepen uitspraak: ‘Waarover niet kan worden gesproken, moet je zwijgen.’

Het tweede korte hoofdstuk is getiteld ‘Hemelbestormer’. En wie was die hemelbestormer? Wel, dat was de toen nog jeugdige en sportieve (hij hield ervan op de besneeuwde hellingen te skiën en te wandelen) Martin Heidegger, die in 1927 zijn grote en duistere levenswerk “Zijn en tijd” had gepubliceerd, dat hem als een filosofische komeet uit het Zwarte Woud naar de Europese sterrenhemel had gestuwd. Hij was de zoon van een koster die door zijn later ook al beroemde leerlinge Hannah Arendt werd omschreven als de geheime

koning van het denken. Want hij stelde vragen die niemand in zijn tijd durfde of wilde stellen. Zoals de kantiaanse vraag: ‘Wat is de mens?’ Want volgens Kant is de mens een schepsel dat zich vragen stelt die het uiteindelijk niet kan beantwoorden. Bestaat er een God? Wat is het raadsel van de menselijke vrijheid? Is de ziel onsterfelijk? Er zijn veel vragen die veelal onbeantwoord blijven, ook voor wie lang en diep zoekt.

Volgens Ernst Cassirer is de mens vooral een wezen dat tekens voortbrengt en gebruikt, zoals het medium de taal. En de vierde filosoof die in dit heerlijke boek herhaaldelijk opduikt, is schrijver-journalist Walter Benjamin, die vanuit Berlijn opereerde, in Zwitserland belandde en voortdurend gekweld werd door zijn Joodse identiteit en zijn missie als literair vorser.

Eilenberger beweegt zich niet alleen op het glibberige en gevaarlijke domein van de metafysica, hij weet goed te verwoorden hoe die al dan niet vermeende genieën, hoogleraren en zoekende en letterlijk zwervende auteurs werkelijk leefden. Zo schrijft hij over Benjamin: ‘Het is in die wilde jaren nogal duur om Walter Benjamin te zijn. Dat ligt niet alleen aan zijn moeilijk te beteugelen voorliefde voor restaurants, nachtclubs, casino’s en bordelen, maar ook aan zijn uitgesproken verzameldrift, bijvoorbeeld antiquarische kinderboeken, die hij in heel Europa opspoort en bijna dwangmatig koopt.’ Om de levendigheid van dit boek te illustreren, citeer ik de ondertitels bij de grote onderdelen: Doctor Benjamin vlucht voor zijn vader, onderluitenant Wittgenstein begaat financiële zelfmoord, privaatdocent Heidegger valt van zijn geloof af, en, monsieur Cassirer werkt in de tram aan zijn vondst. Dit alles om het tweede deel ‘Sprongen’ samen te vatten in een kleine synthese. En hier een samenvatting van het derde deel, ‘Talen’: Wittgenstein vertoont zich in de storm, Heidegger ervaart de volle waarheid, Cassirers zoekt zijn vorm, en, Benjamin vertaalt God. En om het belang van dit boek te onderstrepen, bij het vierde deel, ‘Bildung’ (wat een machtig mooi woord), staat: Heidegger is strijdvaardig, Cassirer buiten zichzelf, Benjamin danst met Goethe, en, Wittgenstein zoekt een mens.

Instinct in het MAS ‘Beestig, rebels en speels’: het is niet een slogan die de museumbezoeker bij een tentoonstelling verwacht. ‘Instinct’ is dan ook geen klassieke expo. Het MAS gaf een volledige zaal in jonge handen.

In 2006, vier jaar voor het MAS in Antwerpen de deuren opende, was het gestart met de zoektocht naar een werkbare vorm van jongerenparticipatie voor het museum. Het was de bedoeling om jongeren met een passie voor cultuur structureel in te bedden in de werking van het museum. Met MAS in Jonge Handen krijgen ze de kans om de collectiepresentatie aantrekkelijker te maken voor jongeren, digitale toepassingen te ontwikkelen en actief mee te werken aan het evenementenaanbod.

Een in het oog springend voorbeeld van de laatste is ‘MAS[ked]’, een jaarlijks gemaskerd bal dat vele Antwerpse studenten naar het museum lokt. MAS in Jonge Handen mocht ook al enkele vitrines vullen, maar nu hebben ze de hele derde verdieping gekregen voor een eigen tentoonstelling.

MAS in Jonge Handen is een bonte vrijwilligersgroep van studenten en werkende jongeren tussen 16 en 26 jaar en het is een al even bont allegaartje van objecten dat ze op hun expo hebben samengebracht. Ze hebben wel allemaal iets te maken met dieren. Voor de selectie uit de 500.000 collectiestukken van het MAS lieten de jongeren zich leiden door hun intuïtie, hun instinct. Om het voor de bezoeker De fenomenale erfenis die hij toch wat overzichtelijk te maken, zijn de driehonderd stukken verdeeld in thema’s die een verwierp gevoel uitdrukken. Het kan bijvoorbeeld pleBelangrijk feit uit het leven van de gekke zant zijn, chaotisch of rustig. Het maakt niet uit maar geniale Ludwig: hij weigerde de erfein welke volgorde de verschillende clusters nis van miljoenen Oostenrijkse kronen die bekeken worden. hij rechtmatig verdiende als zoon van een Negentig procent van de werken op de expo vader die toentertijd een zeer rijke indusis nooit aan het publiek getoond. Zo krijgen trieel en zakenman was. Omwille van puur we een beeld van hoe uitgebreid en divers de morele bezwaren. En ook dat detail bewijst MAS-collectie is. Er zijn opgezette postduiven, nog maar eens de bijzonderheid van die eentje die dienstdeed tijdens de Frans-Pruisiman, die ook als onderwijzer actief was en sche oorlog (1870-1871) en het koppel Cher van wie het hele levenswerk exemplarisch Ami en G.I. Joe die een heldenstatus verwiermag heten. Kortom, dit boek laat ons meeven tijdens de Tweede Wereldoorlog. Wat leven met het begin van het interbellum, zet verder ligt een anorak uit Oost-Groenland, ons aan het denken over alle prangende en gemaakt van de darm van een baardrob. Nog kwellende levensvragen en toont aan hoe in de vestimentaire sfeer is er een handtas die de geschiedenis van het denken aan de bij nader inzien ooit een gordeldier geweest hand van vier denkers bijna even belangis. De expo toont ook heel wat doodgewone rijk is als het leven zelf. Heidegger stierf pas dingen, zoals een vliegenmepper van olifanin 1976 en had een niet te onderschatten intenhaar of een fluitje dat de ratten op een vloed op filosofen als Sartre en de existenafstand houdt, maar evengoed een aantal tialisten. En de filosofische discussies rond MAS-topstukken. Een Antwerpse pronkkast de fenomenale figuren Wittgenstein en Heiuit de tweede helft van de zeventiende eeuw degger zijn nog steeds niet verstomd. kreeg een mooie plek op de tentoonstelling.

Uiteraard is het geen politiek boek. Voor In die tijd was de Scheldestad het internatiopolitiek denk ik eerder aan “Vrede en oornale productiecentrum van dergelijke luxueulog” van Jonathan Holslag, dat in 2018 bij ze kunstkabinetten. Dit exemplaar, waar ivoor dezelfde uitgever verscheen en dat ons alen schildpad is in verwerkt, is een peperduur licht veel over het Chinese gevaar kan lecollectiestuk. Even prestigieus is de zevenren. Maar dat is weer een ander verhaal. tiende-eeuwse Nautilusbeker met een dolfijn.

Nautilusschelpen, de parelmoeren huisjes van HENDRIK CARETTE inktvissen die leven in de tropische wateren van de Grote Oceaan, waren exclusieve staWolfram Eilenberger; “Het tijdperk van tussymbolen die bij speciale gebeurtenissen de tovenaars, het grote decennium van de werden gebruikt als drinkbeker. filosofie, 1919-1929”, uitgeverij De Bezige Bij – Amsterdam, 2018, 413 blz., prijs: Geen stilte alstublieft 29,99 euro.

Nog een blikvanger is een doopvontschelp, ISBN 978 94 031 2010 2. ook wel ‘reuzenoester’ genoemd omdat ze tot

anderhalve meter groot kan zijn en rond 250 kilogram kan wegen. Bij deze gigant komen we te weten dat destijds Amerikaanse soldaten een handleiding meekregen met informatie hoe ze uit een doopvontschelp konden ontsnappen indien ze tussen de schelpen van zo’n kolos waren klemgeraakt. Het is dit soort weetjes waar de jonge expomakers hebben voor gekozen en niet voor de traditionele zaalteksten. Veel informatie over de gekozen objecten is er dus niet te vinden. Het gaat allemaal over gevoel, aldus het team dat het MAS in jonge handen heeft genomen. Daarom wilden ze geen typische museumzaal. Grote nesten hangen aan het plafond, houten paletten zijn opgestapeld en daartussen staan vitrines in alle soorten en formaten. In de expozaal is een ruimte waar de bezoeker mag komen werken, vergaderen of studeren. Hij kan er gezelschapspelletjes spelen of indommelen in een van de hangmanden. Iedereen mag doen wat hij of zij wil. Stil moet het niet zijn in deze museumzaal, neen: het bezoek moet (zoals alles tegenwoordig) een ‘belevenis’ zijn.

‘Instinct’ is een merkwaardige tentoonstelling. Ze heeft iets van een zeventiende-eeuws rariteitenkabinet in een eenentwintigste-eeuws jasje. Als dit soort expo’s jonge mensen naar het museum brengt, is dat alleen maar toe te juichen. Want het is niet eenvoudig om jongeren over de museumdrempel te krijgen. Velen vinden musea ‘niet cool’, vaak omdat het aanbod niet aansluit bij hun interesses. Voor de ‘klassieke’ museumbezoeker is het wel even wennen.

MMMV Tentoonstelling ‘Instinct’, nog t.e.m. 17 februari 2019, MAS, Antwerpen, www.mas.be

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Actueel

10 januari 2019

13

IN MEMORIAM

Bart Vandermoere: de toekomst in de jaren 70 Zoals van opvallend veel Vlaamse bewegers, stond de wieg van Bart Vandermoere in West-Vlaanderen (Oedelem, 9 juni 1955). Toen ik het voorrecht genoot hem te leren kennen in zijn gloriejaren, kon ik mij niet van de indruk ontdoen dat die talentvolle jongeman als het ware in die wieg was gelegd om eerst studentenleider en vervolgens volkstribuun te worden.

Ik heb de jeugdige Meester in de Rechten bezig gezien en vooral gehoord in de destijds legendarische Antwerpse cultuurtempel ’t Oranjehuis van onze nooit aflatende lezer Bert de Bruyne. Ik kwam daar onder de indruk van de vlotte manier waarop hij jong Vlaanderen wist te mobiliseren, in de eerste plaats voor zijn eigen kiespropaganda als ambitieuze rijzende ster bij de Volksunie van Hugo Schiltz, bij wie hij als stagiair de knepen van de advocatuur had geleerd. Bart had maar met de vingers te knippen en heel het jonge volkje toonde zich blijmoedig paraat om de Scheldestad te bedelven onder plakbrieven van veelbelovende Bart, met wie ‘het’ volgens ideeënspuier Bert de Bruyne ‘zeker zou barsten’.

Veelbelovend studentenleider In de jaren zeventig van vorige eeuw was studentenleider Vandermoere, die zelfs de niet geringe pretentie koesterde het ‘ooit’ tegen grootmeester Schiltz te kunnen opnemen, niet weg te denken als gedreven spreker bij zowat álles wat Vlaams bewoog: betogingen, zangfeesten, IJzerbedevaarten en andere vieringen, waar hij met zijn ‘gave van het woord’ een overwegend jeugdig gehoor in vervoering wist te brengen. Je kon van Bart in die dagen bezwaarlijk zeggen dat hij niet Vlaams bewoog. Op de IJzerbedevaart van 1975 was hij spreker namens de jeugd, en het jaar daarop werd hij preses van KVHV Antwerpen en raakte hij betrokken bij de jaarlijkse organisatie van het Zangfeest in een bomvol Sportpaleis. Enzovoort…

Later engageerde hij zich in de Antwerpse Volksunie en werd zelfs lid van van de nationale VU-partijraad. In 1981 was hij lijsttrekker voor de provincie Antwerpen. Een sterke en grote plakploeg zorgde ervoor dat Antwerpen volhing met affiches, met enkel zijn naam “Bart”. Een achternaam was niet nodig, iedereen wist over wie het ging. Hij werd verkozen tot provincieraadslid, en twee jaar later werd hij verkozen tot gemeenteraadslid in Antwerpen.

Het liep anders Toen ik van wijlen Jan Nuyts mijn eerste pennenvruchten aan de Mechelsesteenweg in de brievenbus van ’t Pallieterke mocht schuiven, had Bart van mij geen reden tot klagen, hoewel ik mij van man tot man weleens kritisch tegenover hem durfde uit te laten. Daar was in die tijd zowaar wat moed voor nodig, want Bart was het stilaan gewend geraakt gevierd te worden als de aanstormende ‘leider van morgen’. Maar ja, wanneer komt morgen? Vandaag moet ik, niet zonder tegenzin, schrijven dat het anders is gelopen. Dat het niet heeft mogen zijn. Dat in Barts leven een en ander is misgelopen, zullen een aantal goedaardige vrienden wel weten, maar met het aloude Vlaamse adagio ‘van de doden niks dan goeds’ in gedachten, lijkt het mij het beste dat mét hem te laten rusten in vrede.

Ook door persoonlijke beslommeringen was Bart wat weggedeemsterd uit de Vlaamse Beweging, zeker tot spijt van al wie indertijd zijn ster heeft zien rijzen, maar sinds enkele jaren zag ik hem tot mijn en veler genoegen, weer geregeld opduiken aan het Conscienceplein op 11 juli en trof ik hem, al moet ik deemoedig toegeven dat ik daar ‘de deur niet platloop’, bij gelegenheid als tooghanger in ‘De Beest’ aan, waar hij zowaar zichzelf ontmaskerde als uitgesproken sympathisant van die partij die fatsoenlijke lieden als politiek niet correct links laten liggen. Of is het rechts?

Bart zal wellicht aan die goeie ouwe tijd van zijn Sturm und Drang hebben teruggedacht, want hij leek van die sympathie niet het minste complex te hebben. In mijn herinnering zal hij blijven voortleven als de begaafde duizendpoot in een Vlaamse Beweging in volle opgang, waar hij zelf aardig toe bijgedragen heeft.

Vandaag (donderdag) wordt van Bart, op verzoek van de familie, in alle intimiteit afscheid genomen. Drieënzestig jaar, veel te jong om afscheid te nemen, Bart, maar bedankt voor wat je in de fleur van je leven voor Vlaanderen hebt betekend!

HECTOR VAN OEVELEN

Onderzoekstermijnen asiel worden verlengd De reden voor die verlenging is natuurlijk de lange wachttijd en de werkoverlast bij het Bondsagentschap voor Migratie en Vluchtelingen (het Bamf, of Bundesamt für Migration und Flüchtlinge).

Regularisatierisico Als het Bamf geen tegenwerpingen kan vinden, kunnen de autoriteiten voor vreemdelingenzaken een verblijfsvergunning uitreiken. Door de termijnverlenging zal “een kwalitatief hoogstaand onderzoek naar asielbeslissingen in de jaren 2015-2016 kunnen worden gegarandeerd”, aldus de Duitse minister van Binnenlandse Zaken.

Kanselier Mutti Merkel is met haar ‘Wir

In Italië is een krachtmeting begonnen tussen minister van Binnenlandse Zaken Salvini en de burgemeesters van de steden Palermo, Florence en Napels, die weigeren het decreet tegen illegale immigratie toe te passen. Het gaat onder andere om de afschaffing van een vroegere wet die asielzoekers toeliet al na twee jaar een permanente verblijfsvergunning aan te vragen.

Op Facebook en Twitter zei Salvini dat iedereen die illegalen binnenlaat “de Italianen haat” en dat die burgemeesters “zich zullen moeten verantwoorden voor de geschiedenis en voor justitie”. Het eerste zal waarschijnlijk niet veel indruk maken, het tweede misschien wel. Zij kunnen beschuldigd worden van burgerlijke ongehoorzaamheid. Het blijkt geen hol dreigement te zijn. Domenico Lucano, de vroegere burgemeester van het stadje Riace in Calabrië, is al aangeklaagd wegens medeplichtigheid aan illegale immigratie. Hij had 450 illegalen binnengehaald in dat stadje van 1.800 inwoners. Daarvoor waren alle middelen goed. Hij had frauduleuze verenigingen ten gunste van immigranten opgezet, valse identiteitskaarten uitgereikt en schijnhuwelijken laten sluiten, zodat illegalen verblijfsrecht konden krijgen.

En zoals dikwijls: cherchez la femme. Lucano woont samen met de Ethiopische Teshahun Lemlem. Een vrouw, dat wel. Niet dat een linkse met seks omgekocht moet worden om zijn land te verraden, maar het is mooi meegenomen.

Lemlem heeft dezelfde aanklachten aan haar been. Haar verblijfsvergunning is geblokkeerd.

Om de mediahysterie en de indoctrinatie te illustreren: in 2010 was hij tweede geëindigd op de lijst ‘World Mayors’. In 2016 was hij door het businesstijdschrift Fortune op de lijst van grootste wereldleiders gezet - als burgemeester van een piepklein stadje - en in 2017 had hij de Dresdner-Friedenspreis gekregen. Hopelijk wordt met een flinke gevangenisstraf het evenwicht een beetje hersteld.

WEG MET RECHTS

Europa > Duitsland

Tot 2020 zullen de autoriteiten ongeveer 773.000 herroepings- (Widerruf) of terugnameprocedures (Rücknahme) moeten verwerken, waarbij moet worden gecontroleerd of de situatie in het herkomstland zich zo heeft gewijzigd dat een terugkeer mogelijk is, en of over de identiteit van de asielzoeker nieuwe feiten bekend geraakt zijn.

“WERELDLEIDER” AANGEKLAAGD

schaffen das’-uitspraak rechtstreeks verantwoordelijk voor deze werkoverlast en deze termijnverlenging. 773.000 dossiers!

Minister van Binnenlandse Zaken Horst Seehofer (CSU) mag dan proberen de meubelen te redden door een kwalitatief hoogstaand onderzoek te beloven, feit is natuurlijk dat deze verlenging een negatief signaal is. De weg ligt open naar een collectieve regularisatie binnen enkele jaren, want het is al bijna een uitgemaakte zaak dat het de Duitse autoriteiten niet zal lukken die 773.000 dossiers af te werken binnen de gestelde termijnen.

De collectieve regularisatie zal zorgen voor een aanzuigeffect. We kunnen in dit apenland daar al wat over meepraten…

PIET VAN NIEUWVLIET

De antifascistische beweging Antifa in Duitsland heeft nooit het geweld geschuwd tegen rechtse tegenstanders. Meer en meer komt het Afd, de Alternative für Deutschland, letterlijk onder vuur te liggen. Korte tijd na een bomaanslag tegen het hoofdkwartier in Döbeln (zie blz.

9), werd de voorzitter van AfD in de deelstaat Bremen op straat aangevallen door enkele gemaskerde linkse tegenstanders. De man verloor tijdens de kloppartij het bewustzijn en werd met ernstige verwondingen in een ziekenhuis opgenomen. Eerder werden de ramen van het partijhoofdkwartier al ingeslagen en een auto van een AfD-medewerker werd beschadigd.

Het gaat crescendo…

JONGE LIJSTTREKKER BIJ LE PEN Niet Marine Le Pen zal lijsttrekker zijn van het Rassemblement National, het vroegere FN, bij de komende Europese verkiezingen. Deze week werd bekendgemaakt dat de 23-jarige Jordan Bardella de Europese lijst in mei zal aanvoeren.

Zijn naam zal u allicht weinig bekend klinken, maar Bardella is sinds 2017 de partijwoordvoerder, in opvolging van Florian Philippot die de partij moest verlaten. Al sinds zijn tienerjaren is Bardella een actieve FN-militant en trouwe volgeling van Marine Le Pen. De keuze om Bardella lijsttrekker te maken, is gedurfd, niet

alleen omwille van zijn jonge leeftijd. Bardella heeft Italiaanse ouders. Hoe dan ook, het RN wordt getipt op 25 procent van de stemmen.

Eens verkozen, zal Bardella de jongste verkozene zijn in het Europees Parlement ooit.

GEEN CHRISTELIJKE TAARTEN MEER Een bakker in Aït Melloul, in de omgeving van Agadir (Marokko), wil niet langer taarten bakken voor christelijke feesten. Hij wil op geen enkele manier bijdragen aan christelijke feestdagen. Dat standpunt veroorzaakte nogal wat tumult op de sociale media in Marokko. Want zijn straffe houding komt net op het ogenblik dat twee Scandinavische toeristen vermoord werden. De bakker werd ervan beschuldigd de antiwesterse gevoelens aan te wakkeren, net nu gevreesd wordt dat de moorden weleens gevolgen voor het toerisme kunnen hebben.

Het is het goed recht van de Marokkaanse bakker geen taarten meer te bakken voor christelijke feesten. Maar wat een verschil met onze ‘christelijke’ bakkers in onze contreien, die stelselmatig zwichten voor de poco’s. Geen marsepeinen varkentjes meer, bijvoorbeeld. Of zoals die slager die een nieuw product lanceerde in zijn winkel: een gehaktbrood met zwarte pensen, en er de naam “zwartepietenkoek” bij bedacht. Maar die benaming heeft hij al snel verwijderd na protest van welgeteld één klant (bron: Kort Manifest). Nog even en u zal bij onze bakkers alleen nog “verstopeieren met halal-chocolade” vinden. Of worstenbrood met halal-kippenworst.

MOEILIJK KAN OOK Sinds enkele jaren wordt Denemarken geleid door de liberale partij Venstre met gedoogsteun van de rechtse partij “Deense Volkspartij”.

Sindsdien is het migratiebeleid verstrengd.

Zo werd verleden week Saïd Mansour vanwege een terrorismeveroordeling teruggestuurd naar Marokko. Die man had weliswaar de dubbele nationaliteit, maar de Deense rechtbank had al in 2015 zijn Deens staatsburgerschap afgenomen. Toen al was de man veroordeeld voor het aanzetten tot terrorisme. Hij zette zijn volgelingen aan om in Syrië te gaan vechten bij Al-Nusra.

De man ging echter in beroep. Sindsdien probeerde de Deense regering om de man te deporteren naar Marokko. Dat is nu gelukt, en Mansour heeft de eer de eerste “Deense” burger te zijn die zijn nationaliteit verliest vanwege een terrorismeveroordeling.

Het kán dus toch!

14

Brieven

10 januari 2019 'T PALLIETERKE ANTWOORDT

Discussie over tandartsbezoeken kinderen

DT-FOUTEN IN HET BRIEFJE? Beste lezer, Gij hadt, gij waart, gij werdt, gij stondt, gij zaagt (verleden tijd van zien), gij liept,…. Het is allemaal correct Nederlands. De gij-vorm wordt weliswaar nog weinig gebruikt in de geschreven taal. Hoewel… Griet Op de Beeck schreef vorig jaar een roman (Het Beste Wat We Hebben) waarin de gij-vorm ook werd gebruikt. Ook toen dachten veel mensen dat er fouten in het boek stonden… (http://www.standaard.be/cnt/dmf20171025_03151829 ).

Waarom doen wij dat in ons wekelijks ‘briefje aan…’?

Heel eenvoudig. In dat briefje houden wij van de directe aanspreking - zoals in de spreektaal - die we overal in Vlaanderen hanteren. Let er maar eens op hoe vaak je zelf de ‘gij’-vorm nog gebruikt… We willen in dat briefje in de meeste gevallen iemand eens flink de oren wassen. ‘U’ is daarvoor te formeel en ‘jij’ is te familiair… Vandaar. ‘Gij’ is direct op de man of de vrouw af.

Ouderen onder ons zullen zich nog het oude schoolregeltje herinneren bij het aanleren van de vervoegingen: IK drink nooit ‘t’, GIJ drinkt altijd ‘t’ (dus ook in de verleden tijd), HIJ drinkt alleen ‘t’ als hij tegenwoordig is.

Wie er iets meer over wil lezen: https://www.taaladvies.net/taal/advies/vraag/343/gij_had_ hadt/ en ook https://onzetaal.nl/taaladvies/gij-hadt-gij-had/ Zeg het voort! Ge zijt nooit te oud om te leren. Wellicht werdt ge nu zelfs weer een stukje wijzer! ‘t Pallieterke

ARCO-PEETERS Pallieterke, Vandaag, maandag 7 januari, ‘t Pallieterke van verleden week ontvangen door de ‘vlugge’ diensten van de Belgische post. In uw briefje aan Kris Peeters vergeet u, willens nillens, de werkelijke en enige reden van de deelname van Kris Peeters aan de federale regering te vermelden. Toen Marianne Thyssen als commissaris naar Europa gestuurd werd om de Arco-gedupeerden te laten vergoeden door de belastingbetalers - in plaats van door het ACW (tegenwoordig Beweging. net), de echte schuldige – en daar weliswaar terechtkwam op een verkeerd departement, moest en zou Peeters aan de regering deelnemen om dezelfde reden. Alles wat Peeters gedaan heeft tijdens die vier jaar stond in dat teken. Nu het vast staat dat daar niets van in huis komt, probeert Peeters voor de laatste keer electoraal profijt te halen uit dat Arco-schandaal door het nu op de rug van alle burgers, wettelijke eigenaars van de aandelen van Belfius, te duwen en zo een pluim op zijn hoed te steken. Eerst zien en dan geloven of hij zijn slag thuis haalt.

R. M artens - Borsbeek

BIEN JOUÉ!

Pallieterke, In een vraaggesprek met Wouter Verschelden (Newsmonkey, 24 december 2018), slaat Bart De Wever de lezer om de oren met een zodanig indrukwekkende resem van bastaardwoorden en uitdrukkingen uit andere talen, dat ik versuft in een hoekje neerzink en naar adem snak: “état d’âme, envergure, contentieux, bien joué, in das Ganze, chaud, taxshift, tax cut, dash, jobsdeal, full steam ahead, decision time, safe, rebooten, bodycount, it’s in the eye of the beholder, bypassen, make your choice and love your choice, troubles, in real time, stand-in.”

Geachte Bart De Wever, als de Vlaming uw voorbeeld volgt, ontaardt het Nederlands binnen de kortste keren tot niet meer dan een potsierlijk samenraapsel, verstoken van elke vorm van oorspronkelijkheid en aantrekkingskracht.

“O mijn Neêrlands, ja mijn Neêrlands, dat hou ik steeds in ere,” dichtte Frans de Cort.

Maar De Wever maakt er op kerstavond een potje van. Zeg driemaal mea culpa, man. Beween uw misstap en zuiver uw taalgebruik van alle besmetting!

Fons Van Holderbeke - Waarschoot

Kruisende woorden oplossing 1142

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 A A N K O N D

I G I

N G

F R A N S X A R E A A L D A M E X S N E E X M U A K E L A X S N E L X U N X N X A D L E R X V R

VLAAMSE EENDRACHT

MENSENSMOKKEL

Pallieterke, Het is dringend nodig dat Bart de Wever gaat samenwerken met het democratisch Vlaams Belang. Zijn eigen Vlaamse mensen democratisch nog langer blijven uitsluiten, is een schande. En wie gelooft die man nog? Zes jaren geleden jubelde hij zijn vreugde uit dat hij de socialisten uit het Antwerps gemeentehuis had verjaagd en nu heeft hij ze er weer binnengehaald.

Voor de N-VA-voorzitter is de VB-winst blijkbaar nog onvoldoende geweest om de uitgestoken hand van het VB aan te nemen. Eigen belangen hebben bij hem duidelijk voorrang gekregen. De Belgicisten zijn tevreden en zijn hem om zijn nefaste Vlaamse strategie dankbaar.

Michel A lbrechts - M aaseik

Pallieterke, De auteur van de bijdrage over mensensmokkel (Actueel, 27.12.2018, p. 2) schrijft: “Veel van die asielbedriegers zijn Arabieren uit de Gazastrook”. Dit zijn toch Palestijnen.

We hebben het toch ook niet over “Europeanen” of “Westerlingen” uit de Voerstreek. Een Vlaams-nationalistisch weekblad gaat toch niet de nationale identiteit van een ander volk ontkennen? Verder schrijft dezelfde auteur dat het hem niet zou verbazen als Hamas geen gebruik zou maken van die smokkelroute om terroristen naar Europa te sturen.

Al jaren komen Palestijnen noodgedwongen door de uitzichtloosheid van de Israëlische Gazablokkade naar Europa. Sinds jaren heeft geen enkele Palestijn een aanslag in Europa gepleegd. Dit zijn verdachtmakingen die ook terug te vinden zijn in het pro-Israëlische maandblad Joods Actueel: https://joodsactueel.be/2018/12/18/hamas-in-belgie-dat-iseen-direct-gevaar-voorWerner De Bus - Brussel

BPOST Pallieterke, Op 20/12 kopen wij bij een winkelketen in Meise een nieuwjaarscadeau voor onze kleinzoon (39,95 euro). Het voorwerp is niet voorradig, maar zal zeer snel door bpost thuis worden geleverd. Enkele dagen later meldt het bedrijf dat het pakje naar bpost is vertrokken en op 27/12 meldt bpost dat het geleverd is om 11u58. Wij hebben geen bel gehoord, geen briefje getekend, geen briefje in de bus waar we het pakje kunnen ophalen.

Bij de buren nagevraagd: niets gezien. Naar twee ophaalpunten geweest: nada. Dan maar naar de centrale post in Vilvoorde. Na een uur aanschuiven verwijst de bediende ons naar de klantendienst. Dan begint de chaos pas. Die gaan er van uit dat iedereen een PC en een smartphone heeft.

Een robotstem zegt wat ik met de knoppen 1,2, of 3 op mijn telefoon allemaal kan en als ik 2 indruk, zegt die robot dat er weer 3 mogelijkheden zijn. Ik druk 1 en de robot dankt mij voor mijn bezoek. Om dood te vallen.

CEO Van Gerven, bel zelf eens naar uw ‘klantenservice’ en zorg ervoor dat ik nog ooit met bpost wil werken. Wij wachten nog altijd op het nieuwjaarsgeschenk via bpost.

Roger Thys - Vilvoorde

Een lezersbrief insturen?

I G A X S X E R

J

X A X D O R R E X L A

E N A M E L X A D D E R S A L O N X S P E C I

E

Pallieterke, Het wordt tijd dat de N-VA zich serieus herpakt. Na Ninove, Berendrecht en Antwerpen zie je niet meer wie de bondgenoten en wie de tegenstrevers zijn. De Wever kiest voor een stabiele meerderheid in ‘t stad met 5 op 6 socialisten van vreemd allooi.

Iedereen weet dat dat de onbetrouwbaarste sujetten zijn die er bestaan als het op loyauteit aankomt. Als men zo voortdoet zie ik de N-VA stilaan verdwijnen. Het Vlaams Belang zijn woestijndieren (dixit Manu Ruys). Ze overleven in extreme omstandigheden en draaien niet kazak.

Paul D’H aese - Boechout

Pallieterke, Weg met de huisdieren, hun ecologische pootafdruk is te groot... Tja. Maar over de uitbreiding van de wereldbevolking met 83 miljoen mensen in 2018 geen slecht woord: want er is niet één blanke bij. De blanke bevolking vermindert jaarlijks. De 83 miljoen bijkomende mensen zijn Indiërs, islamieten, Afrikaanse negers en een klein beetje Zuid-Amerikanen. 83 miljoen per jaar of 227.000 per dag meer... blijkbaar zonder ecologische voetafdruk! Klein detail, het plastic afval in de oceanen, wie smijt dat erin? Gij of de familie van die 83 miljoen? Ge gaat dat ook niet horen op onze media, maar ge kunt het wel opzoeken via ‘National Geographic’.

F. M aeyens - K almthout

E V E R B E R G X A L E T E M P E R A T U U R X

Pallieterke, Hartelijk gefeliciteerd met jullie moedige Vlaamse inzet sinds bijna 75 jaar (ik deelde jullie mening zowat 60 jaar!).Volhouden mensen, want er komt zwaar weer aan in 2019. Ik betoogde mee in Brussel (voor de zoveelste keer) met de Mars tegen Marrakesh. Het was mijn mooiste Kerstgeschenk om al die jonge mensen te zien meemarcheren. De houding

BONDGENOTEN OF TEGENSTREVERS?

83 MILJOEN

K O X K N E E X D E E D R X T A

ZWAAR WEER IN 2019

van de Gentse professoren heeft mij echt geschokt. Ik kreeg er een zeldzaam déjà-vugevoel van. Als je als jonge student er geen mening mag op nahouden, deze nog minder mag uiten en er de gevolgen misschien van zult dragen in je latere beroepsleven, dan is dat repressie, zelfs zonder oorlog.

Al even schokkend zijn de dagelijkse leugens en complete onzin die de media, politici en professoren verspreiden. Hun historische kennis reikt blijkbaar niet verder dan 1940!

Ik hoop dat we met zijn allen, Vlaams-nationalisten, de komende storm in 2019 overleven, na vier jaar stilstand aan Vlaamse kant met zelden geziene onbekwame Franstalige ministers.

Yvonne Swalens - Oostende

ICQC 2018-20

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

10 januari 2019

De onmisbare helpers

Verleden zondag was ik samen met Celle Prins uitgenodigd op de nieuwjaarsreceptie van de stad Vilvoorde. Celle was vijftien jaar de verzorger van Sean Kelly, het wielermonument uit Ierland, maar stond nooit in de schijnwerpers.

Ook ik heb mensen gekend die in de schaduw hun steentje bijdroegen voor mij en RSC Anderlecht. André bijvoorbeeld, onze buschauffeur. Hij deed alles voor de spelers en ging dikwijls met ons mee op stap. Hij heeft er een echtscheiding aan overgehouden.

Of Jef, ontelbare jaren de conciërge van paars-wit. Hij stierf nog liever dan iets te gaan klikken over zijn spelers. Wanneer zijn oogappels rustig een sigaretje wilden roken, dan deden ze dat in ‘het kot’ van Jef. Wanneer Martin Lippens, de hulptrainer, eraan kwam, duwden we vlug de stinkstokken in de handen van onze conciërge.

Martin zag hem dan staan met vier sigaretten tussen zijn vingers en zei knipogend tegen ons: “Ik wist niet dat Jef een kettingroker was...” Reactie van Jef nadat Lippens het lokaal had verlaten: “Hij heift het noeg alteid ni deur!”

Jef de conciërge Maria, de madam van Jef, zorgde voor onze vrouwen tijdens de thuismatchen. Het kon gebeuren dat onze halve trouwboeken in de keuken van Maria bleven hangen en hun kat stuurden naar de wedstrijd. Er werd taart gegeten, cognac gedronken en vooral geroddeld. Ik heb het huis van mijn grootouders verkocht aan Maria en Jef voor een vriendenprijsje. Als ze op pensioen waren, was het de bedoeling dat ze er gingen wonen. Toen Maria mij vroeg of er een douche aanwezig was,

antwoordde ik: “Wanneer je onder het dak gaat staan als het regent, wel.” Reactie van Maria: “Staterik.” Ze deed ook de was en de plas van Johanna, de vrouw van Jan Mulder en Corry, de vrouw van Robby Rensenbrink.

En ook op Fernand Beeckman, onze verzorger, kon je rekenen, dag en nacht! Toen er twee stagiaires van de VUB rondliepen in het Astridpark, maakte ik al lachend de opmerking dat ik voortaan nog alleen door mensen met een hoog diploma wilde gemasseerd worden. Reactie van Fernand: “Goot bakkes.”

Van Georges Denil, onze ploegafgevaardigde, kregen alle spelers bij elke gewonnen uitmatch 125 euro uit zijn eigen zak. Hij kocht Juan Lozano ooit een Porsche. De reactie van Lozano: “De kleur staat mij niet aan!”

Rosa Vermoes, mijn moeder, heeft mijn carrière gered. Ze slaagde er telkens weer in mij tegen te houden wanneer ik probeerde langs de achterdeur te ontsnappen als de oud-voorzitter van Anderlecht, Albert Roossens, mij voor een training kwam ophalen...

ROSKAMMEN

Goud zonder VRT-waarde Wie nog in het eerstecommuniezieltje van het nationale voetbal geloofde, heeft zich allicht verslikt bij lectuur van volgende titel in de sportkatern van Het Nieuwsblad: “Hoeveel leden van het Uitvoerend Comité zouden een blanco strafregister hebben?” Loodzware woorden uit de mond van Johan Timmermans, gedwongen uitgetreden als lid van dat comité en ex-voorzitter van KV Mechelen.

Hij volgt de stage van zijn club in het Spaanse Oliva. Of de zon er er voor iets tussenzat dat hij de vloer aanveegde met “de hypocriete voetbalbond”, is niet zeker. Wel zeker is dat jurist en advocaat Timmermans zeer goed weet wat hij wel kan en wil zeggen.

Dat bij de bobo’s in het Glazen Huis aan de Heizel een en ander in het verkeerde keelgat schoot, is duidelijk. Omdat de kans dat de waarheid kwetst in dit geval bijzonder groot is. Verwijzen naar het behoud van vertrouwen in de fel omstreden Pierre François, als CEO van de Pro League, volstaat als bewijs. Timmermans moet nu wel hopen dat de bond, als wederdienst, zijn krasse taal niet zal gebruiken om zijn eigen onderzoek in “operatie propere handen” in bepaalde banen te leiden. Wat topbobo’s van de FIFA alleen al in de voorbije jaren aan konkelfoezen uitvraten, volstaat ruim als definitie van het begrip maffia. Die hoogst twijfelachtige onkreukbaarheid van de Wereldvoetbalbond als spiegelbeeld projecteren op ons vaderlandse voetbal en alle in het buitenland spelende helden, is een koud kunstje. Weliswaar eentje waarvan onze commercieel gestuurde media, VRT op kop, geen pap lusten.

Bronzen duivels Vergeef het ons als we in dat voor België met goud overladen sportjaar 2018 alle met minder edel metaal beloonde ereplaatsen onvermeld laten, behalve dan eentje. Nina Derwael won goud op het WK turnen. Wielerjunior Remco Evenepoel werd tweevoudig wereldkampioen, in het tijdrijden en op de weg. Nicki Degrendele won baangoud in het keirin. Nafi Thiam werd Europees kampioene zevenkamp. Koen Naert won de marathon op

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ge en Eupen elkaar tegen het lijf gaan lopen in Qatar. Beide clubs hebben de hoofdstad Doha uitgekozen als ideale plek om de vorm op peil te houden en de rest van de competitie hoopvol tegemoet te zien.

Noblesse oblige. Met de status van ploeg in de Champions League kon Club Brugge gunstige voorwaarden bedingen, waardoor de spelers in het vijfsterrenhotel The Torch, tevens het hoogste gebouw van het land, overnachten. Vandaar kunnen ze vanop driehonderd meter hoog neerkijken op ploegen die het moeten stellen met een alledaagse locatie.

Wat een weelde Eupen heeft dan weer het voordeel dat het eigendom is van het Qatarese Aspire, waardoor de ploeg uit de Oostkantons ook de grote Jan mag uithangen in Doha. In tegenstelling tot Club, dat nu vrijdag een oefenmatch speelt tegen PSV, moet Eupen nog op zoek naar een tegenstrever die de hitte wil trotseren en bereid is een balletje te trappen. Het zal wel lukken.

Op die manier krijgen ze een voorsmaakje van wat de ploegen te wachten staat die er in 2022 het WK gaan spelen. Terug thuis kunnen de spelers van Eupen hun wedervaren in het lang en het breed vertellen aan al hun supporters: Fritz, Heinrich, Otto en Helga.

Redder in nood?

Na veel wikken en wegen heeft Anderlecht een nieuwe trainer: de Nederlander Fred Rutten. Van hem wordt verwacht dat hij het slabakkende, tussen hoop en vrees zwevende Anderlecht opnieuw vertrouwen geeft. Rapper gezegd dan gedaan, maar mensen die de gewezen oefenmeester van PSV en Schalke 04 goed kennen, verzekeren ons dat hij de juiste man op de juiste plek is, om met de jeugdspelers die Anderlecht rijk is goed om te gaan. Hij heeft de reputatie een vaderfiguur te zijn met een peperkoeken hart. Kortom, iemand die ge in het voetbalwereldje met een vergrootglas moet gaan zoeken. Als dat maar goed afloopt.

Vraag zonder antwoord Waarom Hein Vanhaezebrouck het niet heeft kunnen waarmaken bij Anderlecht nadat hij met AA Gent successen boekte? Een waterdicht antwoord is het niet, maar mensen die het kunnen weten vertellen ons dat Hein de spelers te veel in een keurslijf wrong, waardoor ze afleerden spontaan te voetbal-

len. Te veel tactiek en te weinig overleg met zijn pupillen zouden hem de das hebben omgedaan. We willen het allemaal graag geloven, maar daarmee hebben we nog geen antwoord op de vraag waarom het bij Gent wel lukte maar bij Anderlecht niet. We gaan er ons hoofd niet over breken.

Iedereen op reis Wat destijds als winterstage begonnen is in het Peerdsbos of op het strand van De Panne, is uitgegroeid tot een massale uittocht richting zonovergoten exotische oorden. Niet minder dan dertien eersteklassers zijn de voorbije dagen in het zuiden van Spanje neergestreken om er de moed in te houden en aan hun conditie te werken. En tussendoor, bij gebrek aan andere bezigheden, te klaverjassen, te biljarten, de gazet te lezen, met hun vingers te zitten draaien en tegen elkaar te zitten zeveren dat ze liever bij moeder thuis waren gebleven. Het leven van een prof kan hard zijn.

Daar brandt de lamp De kans is niet denkbeeldig dat Club Brug-

15

Waar of niet?

Bijkomend voordeel van dat soort oefenstages is dat iedereen op tijd onder de wol kruipt. En dat de echtgenotes, partners en tutti quanti van de spelers, op hun beurt op beide oren mogen slapen. Als we de trainers mogen geloven, worden de spelers er tijdens het onderdekken streng aan herinnerd dat ze niet op plezierreis zijn. Daar komt bij dat ze na een dag van beestachtig hard labeur nog amper pap kunnen zeggen. En als ge dat niet gelooft, zullen ze ons wel iets anders proberen wijs te maken.

Niet voor hen KV Kortrijk is de uitzondering op de regel.

Reizen om te leren is aan hen niet besteed.

Geen zotte kosten en bijgevolg geen dure uitstapjes naar de zon, redeneren ze in het Guldensporenstadion. Het bestuur gunt de spelers een relatief zalige rust en rekent erop dat hun manschappen half januari gezond en wel op post zullen zijn om het vervolg van de competitie tot een goed einde te brengen. Om te beginnen tegen Standard, in de hoop dat de Rouches aan hun verblijf in Marbella een ka-

het EK. Junior Jonathan Secoor werd wereldkampioen op de 800 meter. Wout van Aert en Sanne Cant wonnen het WK veldrijden. Emma Plasschaert werd wereldkampioene zeilen.

Oshin Derieuw, Femke Hermans en Delfine Persoon boksten zich alle drie naar WK-goud.

Laurens Devos en Florian van Acker pakten goud op het WK tafeltennis voor gehandicapten.

Aan dat rijtje van liefst veertien individueel gewonnen gouden medailles voegen we toe het EK-goud van de broers Borlée en Jonathan Secoor op de 4x400 meter. En het golfgoud van Thomas Pieters en Thomas Detry in de World Cup voor landenploegen. En het goud op het WK ploegtijdrijden van Quick Step. En om af te sluiten de glorieuze hockeywereldtitel van de Red Dragons. Het brengt het totaal gouden plakken, individueel en in ploegverband, op achttien stuks.

De VRT presteerde het dat allemaal samen te persen in deel een van haar sportoverzicht van het jaar, goed voor een uurtje goud zonder VRT-waarde. Deel twee ging immers integraal naar “de bronzen duivels”.

De sportpersbond was zo alert én verstandig om de verkiezing van “ploeg van het jaar” te heropenen, met het gekende gevolg. De flater van de VRT om het WK-goud van de Red Dragons weg te moffelen om het voetbalbrons uitgebreid te kunnen bejubelen, werd daardoor des te groter. Men had bij al die geproduceerde hosanna’s zowaar kunnen vergeten dat de “bronzen duivels” in Zwitserland met zware 5-2 cijfers uit de Nations League gekegeld werden. Die ze, naar eigen hooghartig zeggen, absoluut wilden winnen. Als alles relatief is, dan zeker de waarde van het voorbije sportjaar volgens de VRT. ter hebben overgehouden en bij het hervatten van de competitie, afgepeigerd door het vele kaarten, hun draai nog moeten vinden.

Afschaffen Iedereen is het erover eens dat wedstrijdvervalsing, of matchfixing om het met een modewoord te zeggen, verfoeilijk is. Welke naam moeten we dan geven aan de transferperiode in de winter waarbij spelers midden in het seizoen van club mogen veranderen?

Competitievervalsing zonder meer. Punt aan de lijn. Dat spelers van de ene dag op de andere de kans krijgen om zonder te blozen van shirt te wisselen, om enkele weken later tegen hun gewezen club uit te komen, kunnen we met de beste wil van de wereld niet normaal vinden. Dat het veelal een kwestie van centen is, weten we ook wel. Wat niet wegneemt dat het schrappen van dat gesjacher met spelers in de winter meer dan welkom zou zijn, en op ons applaus en dat van de meerderheid van de voetballiefhebbers zou mogen rekenen.

Woord en wederwoord Spreken is zilver en zwijgen is goud. Dat ze het bij Sporza in hun oren knopen na het incident met Wout van Aert. De wereldkampioen veldrijden, die verstek liet voor de veldrit in Brussel en naar het Franse La Mézière trok, waar hij zijn derde zege van het seizoen pakte, was zwaar in zijn kruis gegrepen met de verslaggeving van onze geliefde sterreporter. Michel Wuyts wierp Van Aert voor de voeten dat hij een fors startgeld zou hebben opgestreken.

Waarop Wout even fors antwoordde: “Hoeveel krijgt u betaald om op zondagnamiddag wat te zitten wauwelen vanuit uw luie zetel?” Als dat maar goed komt tussen die twee.

Om naar uit te kijken Eindelijk nog eens een cross om naar uit te kijken. Met dank aan Mathieu van der Poel, die als buitenlander nu zondag niet mag meerijden in het BK veldrijden in Kruibeke. Of het een waardemeter is, trekken we in twijfel, maar Wout van Aert demonstreerde in het Franse La Mézière, waar hij met kop en schouders boven de concurrentie uitstak, dat hij de vorm te pakken heeft. “En ik dan?”, hoorden we Toon Aerts vragen. Inderdaad, ook hem rekenen we bij de topfavorieten. En zo kunnen we bezig blijven, want met Eli Iserbyt, Michael Vanthourenhout en Laurens Sweeck hebben we drie outsiders die niet liever vragen dan ons te mogen verrassen. Voor ons niet gelaten.

Vooruit met de geit!

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

10 januari 2019

ABSURDISTAN Universiteitsdoelen De Antwerpse universiteitsrector Van Goethem wil op zijn universiteit een DAP (Diversiteits Actieplan) ingevoerd zien, waarbij zelfs sprake is van een verplicht vak pluralisme en interculturaliteit. Iets met kritisch en zelfstandig leren denken, allicht?

Bijbelse gramschap Waarom al die ophef in Nederland en die haat tegen de partij SGP, die als vanouds homofilie afwijst op Bijbelse gronden? Het is toch Staatkundig Gereformeerde Partij, niet Seksueel Gereformeerde Partij, dat weet toch iedereen?

Vooruitzichten De jeugd heeft de toekomst, luidt het gezegde. Dat ziet er voor de Democraten in Amerika goed uit: de pas tot voorzitter van het Huis van Afgevaardigden gekozen Nancy Pelosi is er maar 78.

Zwartgemaakt

het parlement te houden. Wij denken daarbij aan een gat in de dijk en een jongetje dat hoopt om de dijkbreuk te vermijden door er zijn vinger in te steken.

Volhouden!

Het prettige aan de eindejaarsrellen in Molenbeek is dat mensen die daar heel dichtbij staan, stellen dat het nog veel erger kan.

Op naar het breken van het record volgend jaar! Staan we al in het Guinness Book of Records?

Je reinste schande Ongehoord, vinden wij het, ongehoord!

Bulgaarse humanitaire activisten die in ons (!) land bestelwagens ombouwen om vluchtelingen ter bestemming te helpen geraken, worden nu voor het gerecht gedaagd. Moeten wij hen nu echt kwalijk nemen dat zij daar ook nog grof geld voor vroegen?

Gezocht!

Sommige mensen met al dan niet verre Afrikaanse wortels zouden toch wel minder huilerig mogen doen.

Nu heeft voetballer Iniesta weer de boter gevreten omdat hij op de foto staat met de drie koningen, waaronder, jawel, een zwart(gemaakt)e. Hopla, de tere zwarte en/ of linkse zieltjes kunnen alweer naar de psychiater.

Wij zoeken het befaamde witte, West-Europese referentiekader. Het is nogal in trek bij linkse grootsprekers en Antwerpse rectoren.

Wie het gevonden heeft, mag het ons altijd tonen. Het heeft iets weg van dat spook dat lang geleden door Europa waarde, zogezegd.

Noodsituatie

We zijn er niet geheel zeker van, maar we hebben zo toch het vermoeden dat vorig weekend nogal wat vakantiegangers in Oostenrijk hun hoop stelden op de opwarming van de Aarde.

“Relschoppers in Molenbeek riskeren 5 jaar cel.” De ziekenwagens van heel Groot-Antwerpen reden in allerijl naar ons hoofdkwartier, want bijna alle pennenlikkers van ‘t Pallieterke dreigden acuut te stikken. Van ‘t lachen.

Jongensachtig dapper Kamervoorzitter Siegfried Bracke wil proberen om de verkiezingscampagne buiten

1143

Om van te rillen

De afloop Wij kunnen ons niet ontdoen van het idee dat al die superdiversiteit waarmee nu zoveel wordt gezwaaid, wel eens zou kunnen uitmonden in waanzinnige superdiversispijt.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

A. Uiteenvallen B. Onderverdeling van een Scandinavische munt - Mangaan Europese ruimtevaartorganisatie C. Manier waarop iets of iemand in elkaar zit - Klungel D. Zilver - Oost-Vlaamse gemeente E. Bestek - Ineengedraaide vlecht F. Stadsgrachten - Zachte G. Alleen voor de machtigen en rijken H. In orde - Golfterm I. Mensaap J. Kwetsbare - Selecteerde K. Pers. vnw. - Veiligheidsproef voor auto’s L. Voedsel - Zijrivier van de Maas DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1142 VINDT U OP BLZ. 14

VERTICAAL

1. Lichaamsdeel 2. Europium - Schreeuw 3. Draaibeweging - Meisjesnaam 4. Bewoners van een West-Vlaamse plaats 5. Mannetjeshond - Door Eneco recent overgenomen energieleverancier in België - Haarverzorgingsmiddel 6. Franstalige afkorting van het regionale treinnetwerk rond Brussel - Ribbenkast 7. Afstandsmaat - Meisjesnaam - Telwoord 8. Modder aan - Een weinig Inhoudsmaat 9. Daar - Wees iemand af in een bepaalde rol om juridische redenen 10. De maat genomen van het ene naar het andere eind van iets - Afrikaanse wildebeesten 11. Loofboom - Boomvrucht - Stad in Noord-Brabant 12. Inwoonster van een Waalse stad Vorderde

Ondertussen, op de puinhopen van het kalifaat:

“Als je niet aan het baren bent, heb je een leeg gevoel van binnen” Tatiana en Bouchra trokken jaren geleden naar het beloofde land in het Kalifaat, gooiden hun Belgische identiteitskaart in de vuilbak en beleefden ‘the great salafist dream’. Helaas verliep één en ander niet geheel volgens plan. Vandaag willen ze terug naar dat andere beloofde land van frietjes, mededogen, deradicaliseringsprojectjes en uitkeringen voor alleenstaande moeders die lijden aan een radicaal islamitische fetisj. “De enige plaats waar wij een erkende ziekte zijn,” juicht Bouchra. Wij hadden een praatje met de dames.

Het Koerdisch opvangkamp voor de voormalige burgers van het Kalifaat ligt er wat stofferig bij. De meisjes leven in tenten met hun kroost en krijgen nauwelijks twee warme maaltijden per dag. “Dat zijn er twee meer dan in het kalifaat,” merkt Tatiana vrolijk op. En toch willen de dames terug naar het land van hun geboorte. “Syrië is leuk hoor, maar als ik er over nadenk zou ik toch liever een Kalifaat dichter bij huis hebben. Ik mis mijn mama. Die kan wat op de kindjes letten.”

Maar beginnen bij het begin. Wat bezielt een Vlaams en nieuw-Vlaams meisje om alles achter te laten en te gaan strijden voor Allah met het mes tussen de tanden?

Dames, wat is de aantrekking van de grote salafistische droom?

Tatiana: “Dat is een roeping meneer. Van Allah zelf. En het is ook geen slecht leven hoor. Regelmatige uren, werken dicht bij huis.

Zo dicht zelfs dat ik de keuken niet uitkwam.

Bidden, klappen krijgen omdat ik onrein ben en vooral baren hé. Baren, baren, baren! Allah heeft soldaten nodig en wij zetten die op de wereld. De mooiste taak ter wereld. Alleen slecht voor uw figuur wel. Maar dat zie je niet door onze aangepaste kledij. Het Kalifaat denkt aan alles.”

Bouchra: “Het is ook een afwisselend leven hoor. Ik bedoel tussen het baren door, he.

Het Kalifaat is één grote verrassing. Je weet ’s morgens van wie je een muilpeer krijgt, maar nooit wie je ’s avonds zal bezwangeren. Iedere keer een man naar het paradijs is vertrokken met 70 maagden, krijg je er een nieuwe.

Younes kwam en ging. Mohamed, Ibrahim, Hassan… Nee, eerst Hassan, dan Mohamed. Ik zou dat toch eens moeten opschrijven. Dat is ook belangrijk voor de kinderen, hé? En allemaal hadden ze hun eigen techniek. Hassan, dat was recht voor de raap op je neus. Overal bloed. Ibrahim sloeg meer vanuit de heup.

Heel afwisselend.”

Tatiana, u zette zelfs een machinegeweer op het geboortekaartje van uw zoon. Dat zorgde in Vlaanderen voor wat ophef.

Tatiana: “Ik begrijp echt niet waarom mensen daar moeilijk over doen. Dat is het liefste symbooltje dat we hier hebben. Machinegeweer, afgehakt-hoofd-van-ongelovige of exploderende baby met bommengordel. Meer keuze heb je hier niet in de winkel. Dat is hier de Turnhoutsebaan niet. In het Kalifaat houden wij niet zo van beertjes en ooievaars. Allemaal afgoderij van de kuffar. Dood aan de kuffar!”

En toch? Zou u het opnieuw doen?

Tatiana: “Nooit. Echt niet. Dat zweer ik op de hoofden van mijn kinderen. Ze pesten hem er mee op school. Alle coole kleuters hadden een afgehakt hoofd. Hij wordt gepest en ze noemen hem mietje. Ik zou het niet opnieuw doen. Je probeert dat dan wat goed te maken met een afgehakt hoofd op zijn verjaardag, maar het is toch niet hetzelfde. Zoiets moet je

van bij de geboorte meehebben.”

Bouchra: “Ja, ik ga het toch een beetje missen allemaal als we terug in België zijn. Als je daar trouwt, hang je er echt wel voor een tijdje aan vast. En het zijn allemaal watjes die ontbijt op bed brengen en niet respecteren hoe onrein wij wel zijn.”

Als jullie in België raken, zullen jullie toch een tijdlang de cel in moeten wegens lidmaatschap van een terroristische organisatie?

Tatiana: “Ik heb daar al een brief over geschreven naar Unia. Die gaan mij volop steunen in mijn bewering dat het de schuld is van de maatschappij en dat de maatschappij dus moet opgesloten worden.”

Bouchra: “Ik heb dat nagekeken. Je mag je voortplanten in de Belgische gevangenissen.

Daar zal vast wel een Abou met losje handjes te vinden zijn, zeker? Ik heb er dus geen probleem mee dat ik moet boeten. Want je moet daar eerlijk in zijn. Als ik geen soldaten van Allah aan het baren bent, voel ik me toch een beetje leeg van binnen.”

Jullie hebben de Belgische overheid, politie en burgers met de dood bedreigd.

Begrijpen jullie dat sommige mensen het moeilijk hebben met jullie terugkeer?

Bouchra: “Ik begrijp het niet, maar ik schrik er ook niet van. We weten allemaal dat de Vlaming racistisch is van nature. Genetisch zelfs. Dat stond onlangs nog in de Knack. Het enige Vlaamse blad dat halal is verklaard in het kalifaat.”

Tatiana: “Ik vind het ook best een beetje ondankbaar. Wij willen het kalifaat dichter bij de mensen brengen. Het is zoals Els Keytsman altijd zegt: ‘Meisjes, onbekend maakt onbemind.’ Maar we moeten het ze laten kennen.

Dat is onze opdracht van Allah.”

Bouchra: “En anders vraagt u het maar aan onze zoontjes. Die leren dat allemaal op school.”

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be