't Pallieterke van 17 januari 2019

75ste jaargang • nummer 03 • donderdag 17 januari 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Een andere kijk op het

verkiezingsnieuws

Lees ’t Pallieterke voor niet politiek correct nieuws, opinie en analyse

Strijd tegen mensensmokkel De Oostenrijkse Bondskanselier, de christendemocraat Sebastian Kurz, heeft Facebook opgeroepen om voortaan werk te maken van een beleid tegen mensensmokkelaars en handel in officiële documenten via de sociale media. “Het moet onze doelstelling zijn, mensensmokkelaars net in de sociale media te bestrijden en hun maatschappijmodel onderuit te halen”, liet hij een journalist van het Duitse Bild-Zeitung noteren.

De aanleiding tot de demarche liet het daar niet bij. Hij reageervan de Oostenrijkse staatsman is de dat het beter zou zijn dat joneen bericht in de Duitse krant dat ge Afrikanen in hun thuislanden vluchtelingen via Facebook reis- blijven en niet de reis naar Eurodocumenten met verblijfsvergun- pa aanvatten. Tijdens zijn bezoek ningen in Europa kunnen kopen. In aan het zwarte continent hebben gesloten Facebookgroepen wor- meerdere Afrikaanse staatschefs den asielzoekers allerlei reis- en hem gevraagd om de politiek van verblijfsdocumenten aangeboden. open grenzen in Europa te beëinVolgens Kurz heeft dat bedrijf de digen. Alleen zo zou de Afrikaanse plicht om stappen te ondernemen jeugd kunnen aangezet worden tegen dat fenomeen. Facebook om niet te migreren. deelde mee dat gebruikers van de Kurz blijft als staatsman in sociale media haar kunnen mee- West-Europa de meest uitgesprodelen dat ze bepaalde berichten ken tegenstander van het asiel‘aanstootgevend’ vinden, en dan beleid à la Merkel. Hij laat niet af zal Facebook de gepaste maatre- en hij wordt daarin gesteund door gelen nemen - de klassieke reac- zijn rechtse coalitiepartner in de tie.

Oostenrijkse regering, de FPÖ, en Maar de Oostenrijkse kanselier door véél Oostenrijkers.

N-VA trekt zich terug boven de taalgrens Dat N-VA-voorzitter De Wever zelf een gooi doet naar het Vlaams minister-presidentschap is een belangrijk signaal. Het Vlaams niveau wordt de politieke uitvalsbasis van de partij. Maar van daaruit een confederaal België doordrukken, lijkt een illusie. Laat staan dat men de komende vijf jaar vanop het Martelarenplein de Vlaams-Waalse transfers kan doen dalen.

Het was symbolisch. Tijdens de persconferentie waarop de belangrijkste N-VA-lijsttrekkers werden voorgesteld, had Jan Jambon wat steun nodig van Bart de Wever. Jambon, federaal lijsttrekker in Antwerpen, was bijna vergeten te zeggen dat hij kandidaat-premier was. Het lijsttrekkerschap van de voormalige minister van Binnenlandse Zaken is een belangrijk signaal richting Wallonië, waar Jambon een zekere populariteit geniet. Het moet aantonen dat de N-VA nog altijd rekent op een federale regeringsdeelname na 26 mei. Maar aan de lichaamstaal van Jambon te zien, leek hij daar zelf niet van overtuigd. En wellicht heeft hij gelijk. Een N-VA’er als premier is voor Franstalige partijen nog altijd onaanvaardbaar. En het is een publiek geheim dat men er alles aan zal doen om de N-VA de komende maanden uit de federale ploeg te houden.

Meer politiek confederalisme De Wever weet dat zeer goed.

Daarom gaat de N-VA volle kracht voor het Vlaamse niveau. De kans is reëel dat daar vóór 11 juli een nieuwe regering wordt gevormd.

Wie zijn oor te luisteren legt bij de politieke partijen, verneemt dat een Vlaamse regering zonder N-VA zo goed als ondenkbaar is. Het Vlaams Belang is op weg naar een verkiezingsoverwinning en wellicht halen de neocommunisten van de PVDA in Antwerpen de kiesdrempel. In dat geval neemt het politiek ‘dood gewicht’ aan zetels voor een meerderheid toe. Een anti-N-VA-regering zou uit alle traditionele partijen en Groen moeten bestaan. De blauwgroen-oranje coalitie, de droom van zowat de volledige Vlaamse

media, zou zelfs bij een desastreus N-VA-resultaat (onder de 25 procent) geen meerderheid halen.

Neen, het ziet ernaar uit dat de volgende Vlaamse regering een doorslag wordt van de Antwerpse Bourgondische coalitie. Met de CD&V hebben de Vlaams-nationalisten het ondertussen immers gehad. Nu is het vormen van een Vlaamse regering één zaak, de omslag naar een confederaal België is een andere.

Het zou natuurlijk een belangrijk signaal zijn dat er snel een Vlaamse regering wordt gevormd, terwijl men op federaal niveau weken of maanden blijft aanmodderen. Niemand gelooft dat tegen september 2019 een nieuwe federale ploeg in het paleis van Brussel de eed zal afleggen.

De facto zou men dan kunnen stellen dat België extra confederale trekken heeft gekregen, want na verloop van tijd zullen meer en meer stemmen pleiten voor een federale regering waarbij de partijen van de deelstaatregeringen samenkomen om een meerderheid te vormen. Dat zou inderdaad een stap richting politiek confederalisme zijn. Wat al voor een deel het geval is, aangezien België al veertig tot vijftig jaar geen of amper nationale partijen kent. De pariteit in de federale ministerraad is confederaal. De vorming van de Brusselse regering - Franstaligen en Vlamingen apart is dat ook.

Maar geen dalende transfers Meer politiek confederalisme is een interessante denkoefening voor politicologen en specialisten in staatsrecht, maar in België gaat het om centen. En een economisch

confederalisme is nog veraf. Akkoord, de fiscale autonomie van de deelstaten is de voorbije jaren toegenomen, maar bedraagt nog altijd maar 30 procent, een stuk minder dan de 50 procent eigen belastingbevoegdheid van steden en gemeenten. En vooral: de transfers naar Wallonië en Brussel blijven maar doorlopen.

PS-voorzitter Elio Di Rupo getuigde maandagochtend van een ontwapenende eerlijkheid op de RTBF-radio toen hij verklaarde tegen het confederalisme te zijn “omwille van een gevoel voor België” en vooral “omwille van de 5 miljard euro socialezekerheidstransfers naar Wallonië”. De boodschap is duidelijk.

De PS zet de hakken in het zand en zal elke hervorming tegenhouden die de transfers verder doet dalen.

Ook al omdat de bestaande solidariteitsmechanismen in de financieringswet de komende jaren in het nadeel van de Walen zullen spelen.

Wat kan een Vlaams minister-president vanop het Martelarenplein daar tegenover stellen? De N-VA trekt zich terug boven de taalgrens en lijkt zich te verschansen achter Leie, Schelde, Dijle, Demer en Maas.

Vanuit die houding zullen de transfers niet snel dalen. Tenzij Bart de Wever een andere piste wil bewandelen. Hij kan kiezen voor een royaal gebruik van belangenconflicten. Of hij kan de andere regeringen op het overlegcomité wegpesten met veto’s. Al kan de N-VA dat niet alleen en zal het zijn Vlaamse coalitiepartners moeten meekrijgen. Bovendien heeft de recente geschiedenis bewezen dat de PS zich niet snel van de wijs laat brengen door Vlaamse intimidatie of communautaire eisen.

2

Actueel

17 januari 2019

Het wiegje van Jezus Elders in dit blad kan u onze commentaar lezen op de beslissing van de bisschoppen om opnieuw meer aandacht te besteden in het katholieke onderwijs aan de Bijbelse verhalen en christelijke symbolen.

Sta me toe een anekdote te vertellen. Wat nu volgt is geen satire, geen kolder, maar is echt gebeurd. Enkele maanden geleden had ik een gesprek met de zoon van een goede kennis. De jongeman is zestien jaar oud, zit in het vijfde middelbaar op een Sint-Jozefinstituut ergens te lande. Het is een school met een degelijke reputatie.

“Ha,” zeg ik, “je gaat naar Sint-Jozef. Weet je wel wie die Jozef is?”

De jongeman kijkt me met grote ogen aan en er komt geen antwoord. “Wat was het beroep van Jozef?”, probeer ik hem te helpen.

Opnieuw geen antwoord. “Wie timmerde het wiegje van Jezus in elkaar?”, vraag ik hem schalks, in de hoop dat er toch ergens een lichtje bij hem zou gaan branden. “Hoe kan ik dat nu weten wie het wiegje van Jezus in mekaar gezet heeft?!”, is het kordate antwoord van onze scholier, enigszins geërgerd door mijn - in zijn ogen absurde vraag.

Ik ben al blij dat hij niet antwoordt dat het wiegje van Jezus van de Ikea komt. Maar goed, tot slot vraag ik hem: “Wie waren dan de ouders van Jezus?” En gelukkig, daar wist hij onmiddellijk een antwoord op: “Adam en Eva!” Tja, heren bisschoppen, er is nog werk aan de winkel. Want dat is de Bijbelse kennis van een 16-jarige scholier van een katholieke school. “Wat leren jullie dan tijdens de godsdienstles?”, vroeg ik hem ten slotte. “Dan kijken we naar video’s over racisme, seksisme, homofobie, apartheid,.. En dan wordt daar nadien over gediscussieerd in klasverband samen de godsdienstleraar.” Dat die lessen en discussies overgoten worden met een éénzijdig sausje rode indoctrinatie, hoef ik onze lezers niet te vertellen.

Och ja, de katholieke kerk… Kent u de webstek: www.kerknet. be? Kerknet.be is een overkoepelende webstek met uitgebreide informatie over de katholieke kerk. U vindt er documentatie over Kerk & Leven, Tertio, de bisschoppenconferentie, de bisdommen, pastoralia en nog veel meer. Kortom, het is een allesomvattende en informatieve webstek. Kerknet.be heeft ook een eigen webwinkel, waar uiteraard heel wat boeken kunnen besteld worden; religieuze boeken uiteraard en boeken over de diepere zin van het leven.

Ook te koop in de webwinkel van Kerknet.be: het boek “Graailand” van Peter Mertens, uitgegeven bij EPO (Education prolétarienne-Proletariese Opvoeding), de uitgeverij van de marxistische PVDA. Peter Mertens is er de voorzitter van.

Kerknet lijkt wel een uitloper van de godsdienstlessen in het katholiek onderwijs… Misschien moeten de bisschoppen ook daar eens even het puntje op de ‘i’ gaan zetten.

Subsidies voor Gentse moskee van Milli Görüs De Tevhid Camii-moskee in Gent krijgt elk jaar van de provincie Oost-Vlaanderen een mooie subsidie. De provinciale exploitatietoelage zal dit jaar 12.250 euro bedragen. Uit het laatste verslag van de moskee blijkt dat deze Turkse moslimgemeenschap gemiddeld zo’n 700 gelovigen bereikt, gaande van zo’n 80 gelovigen bij de dagelijkse gebeden tot zo’n 1.500 gelovigen bij de feestgebeden. Abdil Devre is de voorzitter en Abdulaziz Inam is de imam.

De Tevhid Camii-moskee

ren steunen die willen huwen. De bron van geluk is niet schoonheid, knapheid, rijkdom, het hebben van een baan, carrière of status want dat zijn wereldse kenmerken. Geluk blijft eeuwig door je gelovig en verantwoordelijk te gedragen met een goede achlaaq. Het is onze taak om voor deze jongeren het werk te vergemakkelijken. Het vers wat aan het begin werd voorgelezen gaat hierover. ‘En huwt uw weduwen en de deugdzamen onder uw mannelijke of vrouwelijke slaven. Indien zij arm zijn, zal Allah hen uit Zijn overvloed verrijken, want Allah is milddadig, Alwetend.’

Bron: Facebook

Overwinnaars

De moskee Tevhid Camii in de Ferrerlaan valt onder Milli Görüs en maakt daar geen geheim van.

Op de Facebookpagina van de moskee kan je de pagina van Milli Görüs leuk vinden (liken). Een van de voorwaarden om de provinciale subsidie te bekomen, is de vertaling van de vrijdagpreken van het Turks naar het Nederlands. Die vertalingen worden vervolgens op Facebook gezet. Het voordeel is dat we nu te weten komen wat op vrijdag in de moskee verteld wordt.

Nutteloze kennis Tijdens een vrijdaggebed met als onderwerp ‘Het huwelijk aanmoedigen’ roept de imam van de moskee

in Gent jonge moslims en moslima’s op om vooral snel te trouwen. “Op de dag van vandaag verlangt men om een carrière te maken en nutteloze kennis op te doen.” Hierdoor wordt het huwelijk uitgesteld en dat is niet goed. Kortom, de imam spoort jongeren aan om “een baan, carrière of status” te vergeten, “want dat zijn wereldse kenmerken”.

Beste moslims!

Op de dag van vandaag verlangt men om een carrière te maken en nutteloze kennis op te doen. Daarnaast zijn de uitgaves van de bruiloft torenhoog. Als gelovigen met taqwa moeten wij deze procedure vergemakkelijken en de jonge-

Volgens dezelfde imam is de islam het recept “om tot de overwinnaars te behoren in het wereldse leven”. Uit die stelling komt de superioriteit van de islam ten opzichte van andere godsdiensten naar voor.

De imam verkondigde dit in de moskee op 28 september 2018. Het is maar dat u het weet. Het geld van de christenen, dat is dan weer wel goed genoeg.

Gelovig zijn in de moderne wereld Beste moslims!

Het geloof, ofwel de Islam is niet alleen het recept om tot de overwinnaars te behoren in het wereldse leven en in het hiernamaals, maar het is ook de weg om werkelijke geluk te realiseren. We geloven hierin en verrichten onze daden om dit te realiseren. Indien men dit praktiseert, dan wordt dit ‘gelovig’ of ‘taqwa’ genoemd.

Bron: Facebook THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Laat Proximus met rust

De voorbije dagen waren leden van het minderheidskabinet-Michel II verontwaardigd over de geplande herstructurering van telecombedrijf Proximus. CEO Dominique Leroy werd bij premier Michel op het matje geroepen. Terwijl de regering zich niet te moeien heeft met het dagelijks beleid van dat bedrijf. Er zijn twee mogelijkheden: ofwel laat de regering Proximus met rust, ofwel wordt dat bedrijf opnieuw volledig genationaliseerd en keren we terug naar de oude RTT.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

In de Wetstraat speelde zich vorige week een hallucinant spektakel af. De topmanager van een beursgenoteerd bedrijf werd op het appel geroepen bij de eerste minister.

Meer bepaald Dominique Leroy, de CEO van het telecombedrijf Proximus, moest bij premier Charles Michel (MR) gaan uitleggen waarom dat bedrijf een herstructurering plant waarbij 1.900 banen verloren zouden gaan, maar waarbij tegelijk meer dan 1.200 nieuwe werknemers zouden worden aangeworven.

Raad van bestuur en aandeelhouders Het is niet abnormaal dat de top van een groot bedrijf dat een herstructurering plant door de regering wordt uitgenodigd. Dat was het geval toen de autofabrieken Opel Antwerpen en Ford Genk de poorten sloten. En dat was vorig jaar zo bij de geplande herstructurering van warenhuisketen Carrefour. Bovendien is Proximus voor 53 procent een staatsbedrijf en dan lijkt het normaal dat de politiek zich ermee moeit.

Maar de vennootschapsrechtelijke realiteit is anno 2019 enigszins verschillend van pakweg tien jaar geleden. Als minister van Overheidsbedrijven in de regering-Michel I heeft Alexander de Croo (Open Vld) in 2015 aan de beursgenoteerde staatsbedrijven bpost en Proximus uitgebreide autonomie gegeven. Dat betekent dat er een einde kwam aan de rechtstreekse band met de politiek. Het topma-

nagement moet aan de raad van bestuur en de aandeelhouders verantwoording afleggen, zoals in elk normaal bedrijf. De politiek heeft er zich niet mee te moeien, ook al tellen de partijen vertegenwoordigers in de raad van bestuur, zoals voorzitter Stefaan de Clerck (CD&V) en bestuurder Karel de Gucht (Open Vld).

Het ter verantwoording roepen van mevrouw Leroy door Charles Michel doet vragen rijzen. Net als zijn uitspraak in de Kamer dat “er geen naakte ontslagen mogen vallen”. Eigenlijk gaf de premier de boodschap mee dat Leroy haar huiswerk moet overdoen. Welnu, hij heeft dat niet te vragen, laat staan te eisen.

Tenzij de regering beslist van Proximus opnieuw een staatsbedrijf zoals de NMBS te maken. Of een overheidsadministratie die veel weg heeft van de vroegere RTT. Daar zal veel volk naar komen kijken. Het zou de garantie zijn voor veel inefficiëntie. Neen, Proximus wordt best met rust gelaten, en desnoods geprivatiseerd, zoals met andere telecombedrijven in Europa het geval is. Het geld van de verkoop van een deel van de aandelen zou dan gebruikt kunnen worden om de staatsschuld te doen dalen.

Creatieve destructie Nadeel is dat de federale regering dan kan fluiten naar de jaarlijkse miljoenen euro’s die ze als grootaandeelhouder aan dividenden binnenrijft. Trouwens, dat gege-

ven maakt dat de kritiek vanuit de Wetstraat op Proximus hypocriet is.

De herstructurering bij het telecombedrijf is ingegeven door een grote bezorgdheid: hoe de winstgevendheid behouden? Welnu, als Dominique Leroy alles op zijn beloop laat, en de winst daardoor wegsmelt, dan zullen er voor de staat niet veel dividenden meer overblijven.

Neen, Proximus moet zich voorbereiden op de toekomst. Dat houdt in diensten aanbieden tegen zo laag mogelijke prijzen en investeren om mee te kunnen met de volgende digitale golf. Dan zijn ingrepen zoals deze herstructurering noodzakelijk.

Maar blijkbaar hebben Charles Michel en consorten daar geen oren naar. De premier is ook geobsedeerd door het ‘jobs jobs jobs’-verhaal, waardoor elke herstructurering als een nederlaag voor de regering wordt gezien. Belachelijk natuurlijk. Economie is “creatieve destructie”, zoals Joseph Schumpeter het noemde. Dat wil zeggen: er verdwijnen banen, maar er komen er tegelijk nieuwe bij. En netto is het saldo positief.

In dat verband beging minister van Werk Kris Peeters (CD&V) nog maar eens een flater, door de deur open te zetten voor brugpensioen bij Proximus, terwijl de mantra van de coalitiepartners jarenlang was dat iedereen langer moest werken.

Charles Michel en Kris Peeters hebben zich in het Proximusdossier de voorbije week hopeloos belachelijk gemaakt.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

17 januari 2019

Kinderkruistocht voor het klimaat

Ik vermoed dat ik in mijn scholierentijd ook zou deelgenomen hebben aan ‘spijbelen voor het klimaat.’ Wel, het spijbelen toch. Ik was ook toen geen groene jongen. Ik zou wel de trein naar Brussel genomen hebben, maar daar zou het dan ‘tooghangen voor het klimaat’ geworden zijn. Zoals het voor redelijk wat scholieren vorige donderdag uitliep op ‘winkelen in de solden in Brussel voor het klimaat’. Het is alvast leuker dan in de les zitten.

Ik wil evenwel niet te cynisch doen over kosmopolitische levenswijze. de motieven van alle scholieren die donderdag wel meeliepen in de mars der spijbe- Betogen voor het bestel laars. Ik vrees dat sommigen het heel erg De actie van de scholieren lag in het vermenen. Een van de grootste frustraties van lengde van de klimaatmars van 2 december. de klimaatalarmisten is de vaststelling dat, In het geheel zouden er toen 65.000 maniondanks de voortdurende en eenzijdige festanten geweest zijn. Hoeveel is 65.000? stroom van doemberichten in onze media, Hoe betekenisvol was dergelijke opkomst de meeste volwassenen nog steeds hun in het licht van de ongeziene inspanningen schouders ophalen bij de voorspellingen van het bestel om manifestanten op straat te over de nakende ondergang. De geesten van krijgen? kinderen zijn blijkbaar veel kneedbaarder.

De staatsomroep maakte reeds weken vooraf reclame voor de mars. De NMBS legSympathie alom de extra treinen in en vroeg enkel een symDe moeder van Anuna De Wever, de jon- bolische prijs voor tickets naar Brussel. De ge initiatiefneemster van het klimaatspij- MIVB stelde zijn bussen zelfs volledig gratis belen, gaf toelichting bij het activisme van ter beschikking. De federale minister van haar dochter: “Tegelijkertijd krijgen ze in Energie, Marghem, aan wie de eisen van de bijna elke les te horen dat het slecht gaat betogers eigenlijk gericht waren, stapte zelf met het klimaat, dat de wereld eigenlijk aan mee op. het vergaan is en dat ze geen toekomst hebOp heel wat scholen werden vooraf actiben.” Op de indoctrinatie in de klimaatre- viteiten georganiseerd om de scholieren ligie via onze scholen staan inderdaad nog warm te maken voor de betoging. Er was weinig remmen. De politieke reacties op de (zoals wel bij de mars tegen Marrakesh het acties van de scholieren waren ook veelzeg- geval was) geen betogingsverbod of tegengend. Hier en daar werd wel een obligate betoging, geen sfeer van controverse en afkeuring gemompeld over spijbelen als bangmakerij. Alle organisaties die leven van actiemiddel, maar de scholieren werden al- overheidssubsidies, inclusief de vakbonden, gemeen geloofd voor hun idealisme en de hadden opgeroepen om deel te nemen. Alle rechtmatigheid van hun eisen. De overheid beroepsbetogers, van beide landsdelen, wazag dat het goed was. Zou er zoveel lof zijn ren naar Brussel afgezakt, voor de gelegengeweest voor het politiek engagement van heid aangevuld met duizenden kinderen en de scholieren als die de les zouden ontvlucht jongeren die op school het klimaatfanatisme zijn om te gaan betogen tegen het pact van ingelepeld krijgen.

Marrakesh?

De betoging was eigenlijk, in opzet en orDe directrice van Anuna’s school verklaarganisatie, een manifestatie van en voor het de zich “een beetje fier” op haar afwezige bestel. Na de val van de regering verwees leerlingen. Ook de moeder van Anuna loofMichel expliciet naar de klimaatmars toen de het spijbelen van haar kind. Buitengewohij, in zijn variant van “je vous ai compris,” ne tijden vragen om buitengewone acties, de strijd tegen de opwarming van de Aarde vindt ze. Het is duidelijk waar de dochter tot een speerpunt maakte van zijn doorstarhaar engagement haalt. Moeder Katrien is zelfstandig consulent inzake ‘genderstudies’ tregering.

De naïeve klimaatspijbelaars kunnen van en ‘interculturaliteit.’ Haar klanten zijn alle zichzelf wel denken dat ze aan het rebelleren overheden, van de steden en gemeenten tot de Europese Unie, die bij haar terechtkun- zijn tegen gezag en beleid. In feite doen ze nen voor ideologische gekleurde opleidin- precies wat het bestel van hen verlangt. gen en studies.

Opium voor het volk

La gauche kérosène

In heel Europa hebben traditionele partijen het klimaatalarmisme omarmd in een poging hun relevantie te behouden en een politieke agenda te creëren die de aandacht afleidt van andere problemen, in het bijzonder migratie. Klimaatreligie is opium voor het volk geworden, om Karl Marx te parafraseren.

Over Karl Marx gesproken: het is helemaal niet juist dat je in autoritaire staten niet mag betogen. Communistische staten hebben steeds veel gehouden van massamanifestaties. Zolang zij die zelf mochten organiseren, tenminste. Fidel Castro beschouwde betogingen als een betere uitdrukking van de volkswil dan verkiezingen. Hij was al geen president meer en in slechte gezondheid toen hij in 2010 nog een mars tegen het ‘Amerikaanse imperialisme’ organiseerde.

Onze staat is dan wel geen dictatuur, maar de overheid heeft wel een ongezonde voorliefde voor geleid politiek protest dat helemaal in het eigen ideologische kraam past.

JURGEN CEDER

Anuna leidt een druk leven. Op haar facebookpagina lezen we dat ze alleen al in 2018 naar de Franse Alpen, Bretagne, Tirol, de Azoren, Marokko en New York is geweest.

In die laatste bestemming ging het meisje zelfs een congres over vrouwenrechten bijwonen, vermoedelijk in het kielzog van haar moeder. We mogen veronderstellen dat de meeste van deze reizen niet met de fiets zijn ondernomen. Laat luchtvaart nu net een van de belangrijke bronnen van CO2-uitstoot zijn. Persoonlijk misgun ik Anuna en haar moeder die reisjes niet, maar mensen met een ecologische voetafdruk die een veelvoud is van het gemiddelde, zijn slecht geplaatst om tegen anderen over het klimaat te zaniken. De Franse filosoof Jean Claude Michéa vond de term ‘la gauche kérosène’ uit voor de beter begoeden die wel opkomen voor milieu en klimaat en die van de overheid maatregelen eisen tegen de dieselautootjes van het klootjesvolk, maar geen probleem zien in de milieukosten van hun eigen

3

Beeld van de week Terugkerende IS-kinderen en -moeders bedreigen justitie

BRIEFJE AAN CATHÉRINE MOUREAUX

Feestneus Mevrouw de wereldvreemde, Het is niet de eerste keer dat er keet werd geschopt in uw gemeente, waarvan gij nog maar net stamboekburgemeester zijt omdat uw vader er jarenlang autoritair de plak zwaaide.

Hij liet een ongebreidelde immigratie zijn gang gaan, tolereerde zowat alles behalve kritiek en schold ieder die er zich nog maar een aanzet van vragen bij durfde stellen uit voor racist en extreemrechts. Daardoor kreeg het janhagel vrij spel en wanen uitsluitend mannelijke ‘jongeren’ in zwarte ‘bomberjacks’, met gel in het haar en op sportschoenen zich heer en meester in de straten en wijken. Met oudejaarsnacht was het weer prijs in de wijk Zwarte Vijvers en de gewelddadigheid was angstaanjagend: brandstichting, vernielen van een apotheek en stadsmeubilair, plunderingen en het belagen van hulpverleners. Pure intimidatie dus, want brandweerlui en andere hulpverleners moesten zelfs door de politie beschermd worden.

On-ge-hoord!

Ook al wist gij maar al te goed dat het op oudejaarsnacht gewoonlijk uit de hand loopt, toch waart gij niet in de buurt, maar lekker op vakantie in het buitenland. Gij liet dus de boel achter in handen van wie was thuisgebleven en de opgevorderde politiemensen en hulpverleners, die niet in de gezelligheid van hun familie en vrienden de komst van het nieuwe jaar konden vieren.

Pas enkele dagen nadien kwaamt gij voor de media reageren op de gebeurtenissen. Niet alleen viel het op dat gij de pers te woord stondt in redelijk Nederlands, waarin uw vader nooit slaagde, maar ook uw absoluut gemis aan realiteitszin trok eenieders aandacht en lokte onbegrip en verontwaardiging uit. Volgens u zijn de rellen het gevolg van een ‘oproerklimaat’ zoals bij de ‘gele hesjes’. “Er is vandaag een revolutionair klimaat in België en klimaat, met de gele hesjes en extreemrechts. Ik denk dat deze beelden een heel groot effect hebben op onze jeugd”, zo zegde gij. Komaan zeg! Op welke planeet leeft gij? De vorige jaren waren er nog geen acties van gele hesjes en het zogenaamde extreemrechts schept helemaal geen klimaat van terreur en onveiligheid. De ‘jongeren’ die uw en andere gemeenten teisteren en in hun greep houden, zijn opgejutte gasten die vaak vanuit radicale moskeeën worden opgezet tegen onze samenleving, die hen nochtans een sociaal vangnet, onderwijs en centen

bezorgt. Het zijn diezelfde gasten die Westers geklede meisjes uitschelden voor hoer en hun eigen zussen verplichten om hoofddoeken te dragen of zich in donkere gewaden te hullen.

Jawel, dat soort dat alleen maar eist, scheldt en arrogant is tegenover wie niet tot hun godsdienst of ‘cultuur’ behoort. Daar zit de kern van het probleem. En daar moet tegen opgetreden worden, keihard. Het is jammer dat Jan Jambon zijn ‘opkuis’ in Molenbeek niet heeft kunnen afwerken.

En dan komt gij met van de pot gerukte beschouwingen en analyses af waarbij de broek van menigeen afzakt: “We moeten misschien meer organiseren op vlak van onderwijs en cultuur” en: “Als wij geen feest organiseren, organiseert onze jeugd zijn eigen feest. En dan escaleert het, en wordt het iets anders.” “Eerst staken ze kerstbomen in brand en daarna vuilnisbakken” en: “Ik zou dat niet doen, maar ik stel vast dat dit in Frankrijk, België, Denemarken en Duitsland een manier om te feesten is.” Het moet nu toch niet gekker worden?!

Heel uw analyse getuigt van een ongeziene wereldvreemde struisvogelmentaliteit. Met het indienen van klachten en op te roepen om de vandalen te pakken en te straffen - wat op zich nodig is - verschuift gij de verantwoordelijkheid voor de oplossingen gemakshalve naar hogere of andere niveaus. Het zou u geloofwaardiger maken mocht gij met uw bestuursploeg uitdrukkelijk en vastberaden stellen dat het moet gedaan zijn met de herrie en dat wie zich niet voegt, met zijn klikken en klakken in de nor vliegt en voor de rechtbank komt. Wie bewust schade aan zijn gemeenschap toebrengt, hoeft niet meer op gepamper en begrip te rekenen. Een lik-op-stuk-beleid dus, ook in uw gemeente. Compromisloos.

Blijf voortaan in de tijd rond oudejaar eens thuis en ga rond middernacht eens wandelent tussen de ‘feestende’ jongeren. Vergeet vooral zelf uw feestneus niet op te zetten! Ge zult dan aan den lijve kunnen ondervinden dat het om crapuleuze haat tegenover ons allen gaat. En hopelijk komt ge ook zonder kleerscheuren of meer weer thuis. Open uw ogen, mevrouw de burgemeester, en doe wat uw eerste en verdomde plicht is: de orde in uw gemeente handhaven en de veiligheid van de gewone, brave burgers waarborgen. Compris?

4

Dossier

17 januari 2019

Buffalo Bill’s Wild West Voor iedere wedstrijd brullen de supporters van AA Gent: “Buffalo, buffalo!”

Dat is een gevolg van het bezoek van “Buffalo Bill’s Wild West” aan de stad.

De bizondoder De laatste jaren heeft William Frederick Cody, of Buffalo Bill, wat van zijn glans verloren, want hij was geen groene heilsprofeet.

Als elfjarige moest hij in Kansas aan de slag, na de dood van zijn vader, en schoot hij naar eigen zeggen zijn eerste indiaan neer. Hij werd koerier, verkenner, jager, spoorzoeker en nog veel meer, zij het dat nogal wat van zijn herinneringen gewoon publicitaire opsmuk voor zijn latere optredens waren.

Cody vocht als scout mee in de indianenoorlogen die een einde maakten aan het nomadenbestaan van de “Native Americans” (de huidige politiek correcte benaming). Als legerkoerier reed hij eens meer dan 500 kilometer door vijandelijk gebied om berichten over te brengen.

Toen een nieuwe spoorlijn gebouwd werd in de prairies van Kansas, verdiende hij zijn geld met het afschieten van bizons (buffalo’s) voor de bevoorrading: 4.282 bizons op 18 maanden tijd. Hij won de wedstrijd, met als prijs de enige echte bijnaam van Buffalo Bill, en hij versloeg met 68 gedode bizons op acht uur tijd een andere Bill, die er slechts 48 afknalde.

Het Amerikaanse leger liet trouwens zonder pardon massaal bizons neerschieten om de prairie-indianen uit te hongeren en hen naar de reservaten te dwingen. Fijngevoelige lieden moeten wel weten dat uit veel getuigenissen blijkt dat de indianen soms voor hun plezier die beesten ook met duizenden doodden in de jaren dat er nog grote kuddes vrij ronddraafden. Indianen waren geen ecologisten.

Buffalo Bill was 23 toen hij een journalist ontmoette die een succesvol boek met meer fictie dan feiten over zijn avonturen schreef, en dat ook als feuilleton in de massakranten publiceerde. De naam Buffalo Bill werd een begrip en zijn avonturen verschenen in honderden novellen, waarvan er miljoenen verkocht werden. Op zijn 26ste verliet hij het leger voor de loopbaan die hem wereldberoemd maakte: een ster zijn in de showbusiness.

De latere wildwestclichés Hij speelde eerst zichzelf in toneelstukken, luizig volgens de critici, maar met veel succes bij het publiek. Buffalo Bill was dé naam in een toerend gezelschap. Hij leerde er al de ‘ins en outs’ van het vak. In 1883 stichtte Cody “Buffalo Bill’s Wild West” (zonder het woord Show). Hij probeerde iets heel nieuws. Geen optredens in een circuspiste, nee.

Hij huurde een stuk grond in een stad en daar bouwde hij een arena van ongeveer honderd meter op vijftig. Daar verscheen hij dan met honderd mensen die scènes uit het leven in het Westen acteerden. Zijn gezelschap introduceerde situaties die later in iedere Western opdoken: de spoorzoeker achtervolgd door woeste indianen, de overval op een postkoets, de aanval op een blokhut en de redding op het laatste moment door de cavalerie.

Feitelijk waren dat in het verdwenen Wilde Westen maar zeldzame gebeurtenissen.

Buffalo Bill engageerde geen acteurs, maar mensen die hun vroegere beroep uitoefenden, zoals cowboys en soldaten. En indianen.

Buffalo Bill engageerde zelfs een seizoen lang Amerika’s bekendste roodhuid, Tathanka Iyotaka (Sitting Bull), die braaf leerde programma’s te handtekenen.

Echte indianen In 1887 waagde Cody een grote gok: een tournee door Groot-Brittannië. Het werd een triomf, want zelfs koningin Victoria en kroonprins Edward kwamen kijken. Veel mensen zagen voor het eerst bizons, die Cody met tientallen meebracht. De Britten verdrongen zich om die mannen en vrouwen die zichzelf speelden in actie te zien.

Vooral de indianen waren een sensatie, met hun authentieke fysionomie, hun prachtige klederdracht en hun verentooi (die in realiteit vroeger alleen door chefs werd gedragen). De meeste van die indianen hadden zelfs nog tegen de Amerikanen

gevochten. Iedere show eindigde met hun nederlaag, maar dat vonden ze prima. Ze werden betaald, kregen behoorlijk eten en logies, genoten van hun werk - als ruiters of bizonjagers - en ze mochten hun vrouwen en kinderen meenemen.

Ze zagen daarenboven een goed stuk van de wereld. En ze vonden zich gezegend dat ze nog iets van hun vroegere leven konden leiden en niet in een stoffig reservaat in armoede moesten overleven. Buffalo Bill engageerde in overleg met de regering zelfs indianen die thuis als stokebranden werden gezien, omdat ze zich niet goedschiks neerlegden bij de vernietiging van hun manier van leven.

Meesterlijke logistiek Cody bleef nooit bij de pakken zitten en maakte zijn show almaar spectaculairder. Hij huurde Russische kozakken en Argentijnse gaucho’s om het publiek te verbluffen met stunts op paarden. De Amerikaanse Annie Oakley (bekend van Irving Berlins “Annie get your gun”) verblufte het publiek als scherpschutter. Buffalo Bill toerde achtmaal door het Verenigd Koninkrijk en Europa.

Amerikaanse geldschieters investeerden in zijn shows en Cody nam bekwame mensen in dienst voor het management en de administratie.

Die zorgden ervoor dat de show een geoliede machine werd. Dat moest wel. Van 100 ging het naar 400 en ten slotte zelfs 800 medewerkers. Drie treinen waren nodig om alles en iedereen te transporteren. De organisatie bestond uit de divisies ‘public relations’, logistiek en personeel. De pr-mensen kwamen een paar dagen eerder aan in de speelstad en overspoelden de hele omgeving met reusachtige en prachtige kleurenaffiches. Menigtes verdrongen zich al als de treinen arriveerden en de hele machine zich met de precisie van een klok in gang zette. In Duitsland verschenen herhaaldelijk stafofficieren die ieders taak analyseerden, om zo op korte tijd alles en iedereen in de juiste volgorde uit of in te laden. Na de aankomst begon altijd een parade door de stad, wat op voorhand afgesproken was met het gemeentebestuur.

Cody reed zelf als eerste, gevolgd door de indianen. Dan was het tijd voor de bouw van de arena en de met zeildoek overdekte tribunes. Per voorstelling waren er meestal tussen de tien- en de twintigduizend toeschouwers. Goedkoop was de show niet, maar einde 19de en begin 20ste eeuw waren de arbeiders niet meer het uitgebuite lompenproletariaat.

Het goedkoopste ticket kostte ongeveer het dagsalaris van een arbeider en het duurste een weeksalaris. Buffalo Bill en zijn mensen introduceerden nog iets nieuws in Europa: merchandising op Amerikaanse en ongezien reusachtige wijze. De show had ook een tentendorp, waar iedereen naar de indianen kwam kijken (nu is dat ‘mensonterend’, maar dat vonden Buffalo Bill’s indianen niet) en waar enorme hoeveelheden prullaria werden verkocht: pijpen, spaarbizonnetjes, poppen, vaantjes, boekjes, kleine affiches, enzovoort.

De tournees duurden soms bijna een jaar en voerden door Catalonië, Frankrijk (twee maanden in Parijs), Italië, de Balkan, Oekraïne, Hongarije, Oostenrijk, de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden, en Duitsland, waar de belangstelling hysterische proporties aannam. De Duitsers waren in de ban van de boeken van Karl May, en nu kwamen echte indianen naar hun stad. Cody was zestig toen hij in 1906 voor het laatst door Europa toerde. Hij was grijs en zwaarlijvig geworden, maar speelde nog altijd zijn heldenrol.

Hij stond altijd open voor nieuwe ideeën. Toen de nieuwste rage opkwam, stichtte hij een eigen filmbedrijf en gaf zichzelf de hoofdrol in zijn films. Cody stierf in 1917. Hij liet een onuitwisbare erfenis na. In de steden van Amerika en Europa spelen jongetjes in hun straat of achterbuurt cowboy en indiaan, generatie na generatie.

JAN NECKERS

UIT DE WETSTRAAT Angst Begin vorige week kregen alle Kamerleden een brief van voorzitter Bracke dat er geen schriftelijke of mondelinge vragen meer konden gesteld worden aan de ministers omdat ‘men’ in lopende zaken is. Dat is logisch, want een ontslagnemende regering kan geen beleidsdaden meer stellen. Dinsdag werd op de Conferentie van de voorzitters evenwel besloten om toch nog vragen toe te laten en het ‘van week tot week te bekijken’, want – hou u vast – de regering is wel in lopende zaken, maar het parlement niet en moet dus kunnen doorwerken. En mogelijk worden er toch nog wetsvoorstellen van de Zweedse coalitie goedgekeurd met steun van oppositiepartijen… Begrijpe wie kan.

Zelden was de institutionele chaos in het federale parlement zo groot. De romppartijen van de regering Michel I gaan er klaarblijkelijk van uit dat ze met 30 procent van de Kamerleden achter zich gewoon kunnen doorgaan tot medio april, wanneer de Kamers zullen ontbonden worden. Alle truken van de foor zijn blijkbaar goed om toch maar zo lang als mogelijk niet voor de kiezers te moeten verschijnen. Zelden hebben de regeringspartijen in de aanloop naar verkiezingen zoveel angst gehad voor het ‘volksoordeel’.

De rek is eruit Donderdag ging dus alles zijn gewone gangetje in de Kamer. Het is echter duidelijk dat de ‘dash’ er uit is en dat men inderdaad nog een tiental weken gaat voortkabbelen. De oppositiepartijen gaan proberen nog wat dreunen uit te delen, maar ook daar is de rek er eigenlijk wel uit en weegt de lijstvorming door in het politieke werk.

Sommige politici hebben dan ook al mentaal al afscheid genomen van de Kamer en denken reeds aan wat daarna nog komt of niet meer komt.We verwachten dus nog wel wat pogingen om een nummertje op te voeren, want ook dat is een vorm van verkiezingspropaganda.

Exit Wie we wellicht niet meer terug gaan zien in de Kamer en in de regering, is Didier Reynders van de MR, momenteel nog minister van Buitenlandse Zaken. Hij is zestig en draait al lang mee. Hij is een vaste waarde. Nu heeft hij zijn oog laten vallen op het voorzitterschap van de Raad van Europa, niet te verwarren met de Europese Commissie of het Europees parlement.

Reynders is een super intelligent man en voelt meestal de politieke barometer zeer goed aan.

Hij houdt er derhalve rekening mee dat links in Wallonië de macht gaat grijpen en dat zijn partij zal lijden onder de regeringsdeelname onder de feitelijke leiding van de N-VA. Hij kiest dus eieren voor zijn geld en ziet een leuke uitgroeibaan als einde van zijn carrière wel zitten.

Let op onze woorden: het zal niet de laatste zijn die een charmante exit uit de Wetstraat op zijn minst overweegt.

Kale reis De ex-N-VA-Kamerleden Hendrik Vuye en Veerle Wouters zijn naarstig op zoek om in mei hun parlementair mandaat te kunnen verderzetten. Een derde Vlaams-nationalistische partij uit de grond stampen met enige kans op overleving, is geen sinecure en dat beseffen zij ook.

Bovendien moet men ook de kiesdrempel kunnen halen… Zij zijn dan ook naar luid van zeer goede bron als eerste gaan aankloppen bij het Vlaams Belang op zoek naar ‘mogelijkheden’.

Maar ondanks het succes bij de gemeenteraadsverkiezingen en het positieve perspectief daardoor voor de parlementsverkiezingen, blijven ook daar de postjes duur en staan er veel jonge nieuwkomers en oudgedienden te dringen om hun kans te wagen om het parlementair fluweel te halen.

Vuye en Wouters kwamen er van een kale reis terug, want hun eisen waren zeer hoog. In Vlaams-Brabant wilde Vuye de lijst van de Kamer trekken en in Limburg wilde Wouters dat.

Daarbovenop zouden zij geen afdrachten aan de partij willen betalen, een onafhankelijke koers willen aanhouden en zouden ze zelf hun medewerkers hebben willen aanduiden. Dat was er allemaal net iets over en Tom van Grieken zou dan ook feestelijk bedankt hebben voor de eer.

De oude rotten in die partij weten dat nieuwe mensen zonder partijpedigree nooit echt in de pas hebben kunnen of willen lopen… Benieuwd wat V&W de komende weken en maanden van plan zijn.

Ingestudeerd Het was enigszins bizar dat er over de oudejaarsnachtrellen in Molenbeek enkel door een CD&V’er een vraag werd gesteld aan de nieuwe minister van Binnenlandse Zaken, Pieter De Crem, ook CD&V’er. Het was duidelijk een ingestudeerd nummertje om De Crem ook iets te laten zeggen na voor de hand liggende vragen waarmee alleen maar open deuren werden ingetrapt: wenselijk overleg, herstructurering van de politiezone Brussel, bescherming van de dienstverleners,…

De Crem herhaalde daarbij zijn voorstel om de politiezones in Brussel te fuseren, goed wetende dat hij hier MR en PS mee tegen de haren instrijkt. Vraag en antwoord passeerden voor een ongeïnteresseerd parlement. Maar De Crem had zijn ding kunnen doen. En daar ging het uiteindelijk om. Geeuw!

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Actueel

17 januari 2019

Weer katholieke accenten in het katholiek onderwijs?

Citaat van de week > Jan Spooren (N-VA)

“Premier, vroeger moest ik, maar nu mag ik het met u eens zijn.”

Het katholiek onderwijs heeft jarenlang zijn eigen wortels doorgezaagd en van zijn eigen scholennetwerk een religieuze woestijn gemaakt. Wie daarvoor waarschuwde, werd als oubollig en conservatief versleten. Na decennia van zelfontkenning en zelfnegatie, lijken de bisschoppen en een aantal van hun medewerkers ontnuchterd te ontwaken en wordt in de nieuwe leerplannen teruggegrepen naar Bijbelverhalen en kennis van de christelijke tradities en symbolen. Men lijkt plots vast te stellen dat het al veel later is dan vijf voor twaalf…

Failliet van het aggiornamento We trappen open deuren in als we zeggen dat leerlingen die er twaalf jaar katholieke school hebben opzitten, niet weten wat de tien geboden zijn, of wat een eucharistieviering is.

Ze kennen het Weesgegroet en het Onzevader niet, weten niet wat sacramenten zijn en kennen zelfs de meest eenvoudige en meest vertelde Bijbelverhalen niet. De schoolkapel is allang gesloopt of herbestemd, en tal van godsdienstleraars zijn niet meer pratikerend of staan zelfs vijandig tegenover het instituut Kerk.

Geloofsoverdracht lijkt iets uit een ver verleden, uit de tijd van de catechismus, donderpreken, geboden, verboden en een overvloed aan gewijde kerkdienaren in parochies, scholen en kloosters. De secularisering in Vlaanderen is ruim vijftig jaar na het Tweede Vaticaans Concilie quasi totaal. De openheid en bijstelling (het aggiornamento) naar de wereld werd een catastrofale mislukking, een quasi zelfopheffing. Katholieke scholen zijn dat vandaag nog in naam, maar daar houdt het zo goed als overal mee op. Het geloof zonder de werken is dood, zoals een oud adagium stelt. De katholieke aarde bleef verschroeid achter, in de as gelegd door verradende klerken.

Van praten weer naar leren?

Wie vandaag uit het katholiek onderwijs komt, staat mijlenver van de Rooms-Katholieke Kerk. Het is een van de redenen waarom in het afnemend aantal zondagsmissen nauwelijks nog een jongere aanwezig is. Men moest in de godsdienstlessen praten en nog maar eens praten over alle mogelijke maatschappelijke verschijnselen, gaande van seksuele voorlichting over derdewereldproblemen tot klimaatverandering. Om maar die thema’s te noemen. Men moet respect opbrengen voor en kennismaken met andere religies. Men moet solidariteitsacties met de hele wereld ondersteunen. Maar kennis opdoen over de eigen godsdienst? Ho maar! “We mogen niets opdringen, mijnheer en mevrouw. De kinderen moeten het zelf ontdekken”, werd altijd gesteld. De vraag hoe men iets kan ontdekken als men geen referentiekader heeft, bleef echter open en onbeantwoord.

Bisschop Bonny geeft nu de indruk dat in te zien, als hij stelt: “Je moet eerst jezelf kennen om in dialoog te kunnen gaan.” En daartoe komt er in de leerplannen een nieuw curricu-

ACADEMISCH Nee, juristen zijn echt niet altijd bezig met het bedenken van nieuwe trucs om illegalen binnen te sluizen, of moordenaars, drughandelaars en terroristen vrij te krijgen. Soms houden zij zich ook met ernstiger zaken bezig. Zoals toiletten bijvoorbeeld. Aan de deur van een toilet in de Faculteit Recht en Criminologie van de UGent was een A4’tje opgeplakt met de volgende tekst in het Nederlands en het Engels: “WC Genderinclusief toilet. Dit is een genderincusief toilet dat openstaat voor alle gebruikers, ongeacht hun zelfbepaalde genderidentiteit. Deze identiteit hoeft niet samen te vallen met de geslachtskenmerken van de betrokken persoon.

Zowel geslacht als genderidentiteit komen voor in verschillende natuurlijke variaties en zijn niet zomaar te herleiden tot de binaire categorieën van ‘man’ en ‘vrouw’.

Aangezien de Faculteit Recht en Criminologie de zelfbeschikking, het welzijn, de veiligheid en de inclusie van alle studenten en personeelsleden vooropstelt, voert zij een proactief (trans*)beleid, ter aanvulling van het centrale beleidskader.” Het enige zinvolle woord in heel die juridische, politiek correcte blabla, was het eerste en het kortste: WC. Dát is tenminste nuttige informatie als men wanhopig op zoek is naar het toilet.

lum. De Vlaamse bisschoppen maakten een ‘canon’ van 349 katholieke begrippen en symbolen tot kern van het leerplan, die moeten ‘gekend’ zijn. Want, zegt Bonny: “Godsdienst is een leervak en geen praatuurtje.” Lang geleden dat we dat gehoord hebben. Komt er dan alsnog een voorzichtige kentering? Voorzichtig, jawel, want Bonny haast zich om zijn geseculariseerde leerkrachten niet op de kast te jagen en komt met de mededeling dat men “niet van plan is Vlaanderen opnieuw te gaan bekeren”.

5

Het vragenuurtje in de Kamer werd geopend met maar liefst twaalf vragen over het aangekondigde banenverlies bij Proximus. Het was een welgekomen gelegenheid voor de linkse oppositie om in te hakken op het regeringsmantra ‘jobs, jobs, jobs’ dat hier een flinke deuk zou krijgen, terwijl het bij de andere partijen en de N-VA eerder ging om pleidooien voor sociaal overleg en het vermijden van het brugpensioen. Jan Spooren (N-VA) kwam in zijn tussenkomst het merkwaardigst uit de hoek: “Mijnheer de eerste minister, vroeger moest ik het met u eens zijn, nu mag ik het met u eens zijn. Dat is een klein verschil.” Of hoe de kadaverdiscipline bij regeringspartijen als een molensteen om de nek van de parlementsleden van die partijen hangt en het verlaten van een regering zelfs enigszins bevrijdend kan zijn.

Voor alle leerlingen?!

De nieuwe ‘canon’ lijkt ook een antwoord te zijn op de storm aan kritiek die het concept dialoogschool (dialoog met andere religies en vooral de islam) ontketende, waarmee Lieven Boeve, topman van het katholiek onderwijs, twee jaar geleden onhandig en provocerend uitpakte. Monseigneur Johan Bonny erkent dat de slinger te veel naar de andere kant is doorgeslagen en dat hij minstens terug naar het midden moet gebracht worden. Hij vindt ook dat de dialoog van twee kanten moet komen, dus ook voor degenen die als niet- of andersgelovige in het katholiek onderwijs op school zitten: “De verhalen riskeren te gemakkelijk vervangen te worden door andere die niet noodzakelijk meer inhoud of diepgang hebben. Een leerling moet zo’n verhaal gewoon kennen om het christendom te begrijpen. Dus ook een islamitische leerling in een katholieke school. Die moet begrijpen wat het christendom is. Hij mag daarover denken wat hij wil. Maar je moet hem een instrument aanreiken om er over te kunnen praten.”

Zo zullen de leerlingen opnieuw de Bijbel moeten bestuderen én minder rond een eigentijdse benadering van de Bijbelse fundamenten werken. Hoewel één zwaluw de lente niet maakt, moet deze zachte ommekeer een kans krijgen. Het is beter dan niets. Maar dat is allemaal gemakkelijker gezegd dan gedaan… Er liggen immers heel wat wolfijzers en schietgeweren in de weg.

De zwaarste opdracht: leerkrachten overtuigen Bij heel die operatie om het leerplan bij te stellen, rijst echter een fundamenteel probleem, waarover we al zijdelings spraken: de godsdienstleraars. We kunnen in die groep minstens twee categorieën onderscheiden.

Ten eerste zijn er de welwillende positief-kritische leerkrachten die wellicht blij zijn dat hun vlag opnieuw wat meer de lading gaat dekken en die bereid zijn zichzelf goed bij te scholen om tegemoet te komen aan de wens van de bisschoppen. En die het beste van zichzelf willen geven. Ten tweede is er de groep wereldverbeteraars, die zo al niet vijandig dan toch negatief en kritisch staat tegenover de Kerk. In tal van gevallen willen die wereldverbeteraars zich er zelfs niet mee vereenzelvigd zien. Vaak stellen velen uit die groep dat ze niet meer gelovig zijn en - in het beste geval - een humanistisch waardenpatroon aanhangen waarin niet langer ‘een god’, maar wel de mens centraal staat.

Daardoor wordt de opdracht van de bisschoppen loodzwaar. Er zal naast de aankondiging van een nieuw leerplan op zijn minst ook een signaal uitgestuurd moeten worden dat een godsdienstleraar in het katholiek onderwijs op zijn minst loyaal moet zijn om erin thuis te blijven horen. Anders kan er geen volwaardige en gedegen godsdienstoverdracht gebeuren die leerlingen een meerwaarde biedt. In geen enkele godsdienst wordt getolereerd dat zij die het magisterium (meesterschap) dienen te bewaken en over te brengen het zelf niet dragen. Het valt te hopen dat Johan Bonny en zijn ploeg hieraan meer dan gewone aandacht schenken. Want daarmee zal alles slagen, of helemaal niet… Een beetje haar op de tanden kweken, en onversaagd doorzetten, zal een minimumvereiste zijn, vrezen we.

KVDP

VLAAMS PARLEMENT Kilometerheffing Het jaar 2019 is ingetreden en daarmee ook de laatste maanden van de legislatuur.

Een en ander zal dus voor de volgende lichting zijn en we zullen wel zien wat de verkiezingsgoden daarover beschikken. Een zo’n onderwerp voor de volgende regering is de kilometerheffing, een monster van Loch Ness dat toch onvermijdelijk eens zal opduiken. We weten allen nog niet hoe gedrochtelijk het precies zal zijn.

Chris Janssens (VB) vreesde alvast het ergste. Op elke Vlaamse weg zou tol worden geheven, elk karrenspoor zou worden belast.

Bijzonder asociaal, vond Janssens. Onzin, volgens minister Weyts, want het is niet omdat de heffing over heel Vlaanderen zou gelden, dat ze ook overal echt geheven zou worden.

Bovendien zou alles “budgettair neutraal” verlopen, wat wil zeggen dat de heffing zou worden gecompenseerd door het verminderen van andere lasten. Groenen en roden zien het concept helemaal zitten, op voorwaarde dat faraonische investeringen in “alternatieven” plaatsvinden. We kijken reikhalzend uit wat de volgende Vlaamse regering hiervan gaat bakken.

Crapuul Weer helemaal actueel is het verschijnsel van de tienerpooiers (voorheen ‘loverboys’, verheugend dat we intussen een Nederlands woord hebben). Vragen van Lorin Parys (NVA), Elke van den Brandt (Groen) en Freya van den Bossche (sp.a). Het onderwerp raakte veel gevoelige snaren en woorden als “schrijnend”, “misselijkmakend” of “horror” waren niet van de lucht. Misschien kwam de beste omschrijving nog van Ortwin Depoortere (VB), die deze tienerpooiers “krapuul” noemde. Erkend moet worden dat minister Vandeurzen er mee aan de slag is. Er komt onder

meer een centraal meldpunt, er zijn opvangplaatsen voorzien… en er wordt overlegd met Justitie opdat hard vervolgd kan worden (iets wat vreemd genoeg in het Franstalige landsgedeelte minder vlot gaat). Voor de vraagstellers mocht het allemaal nog wat sneller en ruimer gaan.

Martine Taelman (Open Vld) merkte terecht op dat genoemde tienerpooiers geen normen- en waardenbesef hebben. Ze maakte zich dus zorgen over de reklassering van deze knapen. In de hele discussie viel zoals gebruikelijk niet te vernemen wie en wat die tienerpooiers nu eigenlijk zijn. Te hopen is dat het fenomeen met wortel en tak wordt aangepakt.

Syrië-kindjes De Syriëstrijders baren letterlijk en figuurlijk zorgen. Zeker als we een aantal charmante dames retour moeten nemen. Nadia Sminate (N-VA) wilde weten hoe we het kroost daarvan in ons onderwijs zullen opnemen. Minister Crevits had weinig zicht op het aantal dat we op de schoolbanken mogen verwachten, maar onderwijs is natuurlijk een plicht en een recht, dus er zou wel wat aan gedaan worden.

Ze verwees naar de bestaande, ruimhartige begeleiding van vluchtelingenkinderen en zag iets soortgelijks voor Syrië-kindjes wel zitten. Uiteraard zijn kinderen niet verantwoordelijk voor de daden van hun ouders, zoals onder anderen Ward Kennes (CD&V) opmerkte, maar intussen heb je toch maar de mama’s en aanhang aan boord. Zeer bevlogen was Imade Annouri (Groen), die als tegengif de Westerse waarden van menselijkheid en empathie zag om langs die weg de betrokken kleintjes om te scholen tot overtuigde strijders voor de democratie.

Crevits stond een heel gamma van begeleiding en zorg voor ogen. Sminate leek er toch niet helemaal gerust op. Nieuw jaar, nieuw probleempje.

6

Dwars door Vlaanderen

17 januari 2019 Cordon sanitaire doorbroken

Binnenland > Wuustwezel

In Wuustwezel verging even de wereld Wuustwezel is een rustige landelijke gemeente in het noorden van de provincie Antwerpen, deels grenzend aan Nederland. Bij de jongste gemeenteraadsverkiezingen haalde de CD&V zo’n 48,7 procent van de stemmen. Dat is best veel, maar het is strikt genomen geen absolute meerderheid.

Maar door onze Belgische manier van zetelverdeling die altijd in het voordeel uitvalt van de winnaars, sleepte de CD&V er 16 zetels in de wacht. Vrij vertaald: met 48,7 procent van de stemmen krijgen ze 60 procent van de zetels. Over democratie gesproken…

In Wuustwezel kan de CD&V aldus alleen ‘regeren’ zonder extra coalitiepartner. Ook al heeft ze de meerderheid van de bevolking niet achter zich. Ik geef het maar mee als bedenking. Maar in Wuustwezel beleefden ze vorige week nog wat andere avonturen.

Cordon Onze lezers kennen ondertussen wel het cordon sanitaire: het ongeschreven, nooit ondertekende gebod (lees: opbod) tussen de ‘democratische’ partijen om niet met het Vlaams Belang samen te werken op bestuurlijk vlak.

Dat gaat soms absurd ver. Zo weigeren de PS-kamerleden (en hun parlementaire medewerkers) om samen met een VB-verkozene in dezelfde lift te stappen. Maar op bestuurlijk vlak kan het nog absurder. Op gemeentelijk niveau staat de discussie soms op het niveau van een scheefgezakte voetpadtegel die gevaar oplevert.

Als dat dan door een Vlaams Belang-gemeenteraadslid wordt aangekaart, doet de meerderheid er alles aan om de tussenkomst van de VB-er af te blokken. Ook al betekent die scheefgezakte tegel een gevaar voor alle inwoners van de gemeente. Of anders vertaald: ook goede voorstellen van het Vlaams Belang worden stelselmatig genegeerd, ook al hebben die voorstellen niets met racisme of nationalisme te maken. Voor alle duidelijkheid: er zijn ook gemeenten waar de verkozenen van het Vlaams Belang wel ernstig genomen worden.

Carrera Terug naar Wuustwezel: de CD&V behaalt er dus de absolute meerderheid. De N-VA verloor enkele procenten en één zetel (om er vijf over te houden). Het Vlaams Belang klom van 6,9 procent naar 11,2 en krijgt er een zetel bij.

Tussen de verkozenen van het Belang, o.a.

Koen Spitaels, de lijfwacht van Filip Dewinter. Bij de N-VA staat ene Carrera Neefs op

de 22ste plaats, niet direct een strijdplaats.

Maar ze haalt een zetel op basis van het aantal voorkeurstemmen. Carrera Neefs is overigens een goedogende frisse verschijning van 22 lentes, en met wortels in de Vlaams Beweging.

Alleen, Carrera heeft lak aan het cordon sanitaire en neemt deel aan de Marrakesh-betoging in Brussel. En neemt selfies aan de zijde van Guy D’haeseleer, en nog eentje met Dries Van Langenhove, en nog eentje met Tom van Grieken. Dat zou moeten kunnen in een ‘verbindende’ en ‘inclusieve’ maatschappij waar iedereen het over heeft.

Op de foto gaan als N-VA-er met een VB-er (en omgekeerd) is nergens verboden en behoort niet tot de richtlijnen van het cordon.

Het plaatselijke bestuur van de N-VA van Wuustwezel volgde nauwlettend de foto’s op de facebook van mevrouw Neefs. En ja, de N-VA had haar leden gevraagd om niet deel te nemen aan de Mars van Marrakesh, maar het was ook niet verboden. De N-VA heeft overigens ook nog nooit opgeroepen om deel te nemen aan de IJzerwake, en toch zien we ook wel wat N-VA-leden rondlopen tot en met sporadisch een parlementair van N-VA. Maar de grote vissen blijven ‘en bloc’ thuis.

Gay Pride Opnieuw naar Wuustwezel: Carrera Neefs krijgt een ‘reprimande’ van haar Wuustwezelse-N-VA-voorzitter. Let wel: het gaat hier over deelname aan een niet-verboden manifestatie en dat behoort m.i. tot de persoonlijke vrijheden van elk individu. Vraag is dus: mag een N-VA’er meelopen in een betoging waar ook andere strekkingen aanwezig zijn?

De N-VA heeft geen probleem om mee op te stappen in de Gay Pride in Brussel en Antwerpen, waar ze niet alleen mee opstappen in een bonte stoet van verklede mannen met pluimen her en der, maar in dezelfde optocht lopen ook de politieke tegenstanders van sp.a, CD&V, Groen en PvdA. En in Brussel lopen daar in dezelfde optocht ook Ecolo, PS, cdH, PTB en een bloemlezing van linkse tot extreemlinkse groeperingen. Dat kan dus voor N-VA wél.

Oké, voor de Pride roept de N-VA officieel haar leden op om mee op te stappen, voor de Mars tegen Marrakesh had de partij dat

niet gedaan. Maar, op de Pride komen dan een 100-tal leden van de N-VA opdagen (zowat elk jaar krijgen ze het tijdens de Pride in Brussel aan de stok met linkse tegenstanders), maar ik kan het partijbestuur van de N-VA meedelen dat het aantal boze N-VA’ers op de Mars tegen Marrakesh een stuk hoger lag dan bij de Pride. Tot spijt van wie het benijdt, maar dat is wel de realiteit.

Politieraad Terug naar het Wuustwezelse N-VA-gemeenteraadslid Carrera Neefs: blijkbaar zijn er afspraken tussen N-VA en VB inzake de verdeling van de afgevaardigden in de politieraad. Daarbij zou het VB-gemeenteraadslid ook enkele stemmen krijgen van de N-VA om te kunnen zetelen in deze politieraad.

Maar een half uurtje voor de feitelijke stemming werd die afspraak zonder veel uitleg ingetrokken door de N-VA. Maar dat was dan weer niet naar de zin van Carrera Neefs die haar stemmen toch aan de VB-er gaf. Ongehoord. Moord en brand!

Na de gemeenteraad werd Neefs ter orde geroepen en werd een tuchtprocedure opgestart met de bedoeling haar uit de N-VA te zwieren. Maar zover is het niet gekomen: Carrera Neefs is ondertussen zelf vertrokken bij N-VA en sluit zich aan bij VB. Besluit: enerzijds is het duidelijk dat Carrera Neefs zich niet gehouden heeft aan de partijtucht. De reactie van het N-VA-bestuur is dus enigszins begrijpelijk.

Maar de echte aanleiding zit dieper. De vraag die men moet stellen is: mag een N-VA’er nog een selfie nemen van zichzelf en een VB-er, en die foto op zijn of haar facebook zetten? Want daarmee is alle ‘miserie’ begonnen. Want dit voorval in Wuustwezel gaat veel verder dan de afspraken rond het cordon sanitaire.

Het geeft te denken dat net de N-VA het cordon het strengst toepast. Ik weet waarom: om zelf niet in een cordon terecht te komen; een cordon opgelegd door de mainstreammedia (het cordon médiathique bestaat wél op papier) en opgelegd door de Franstalige partijen. Voor N-VA wordt het cordon sanitaire stilaan een obsessie. Beste Bart, de mensen verstaan dat niet, zeker niet nu gij opnieuw met de linksen samenwerkt in het Antwerps stadsbestuur.

“Ik word zo moe van oorlog met links”, hoor ik u nog zeggen bij Jambers. Wanneer wordt gij de oorlog moe met rechts?

KARL VAN CAMP

Op de installatievergadering van de Beringse gemeenteraad schoot ex-burgemeester Maurice Webers (sp.a) in een vuurrode colère. Onderwerp van zijn boosheid was Bert Schoofs (Voluit, ex-VB), die door de nieuwe meerderheid van CD&V, N-VA en Voluit geïnstalleerd werd als voorzitter van de raad.

“Overal in Vlaanderen protesteert men tegen een mogelijk samenwerken met een (ex-) VB’er, maar niet in Beringen”, aldus Webers, die ook nog eens hardop vroeg: “Waar zijn Rutten en Beke nu?”

Afghanen onder elkaar Een Afghaanse vluchteling werkte nog maar een week in een handcarwash in Lanaken toen hij het aan de stok kreeg met een andere Afghaanse vluchteling en hete olie over hem heen goot, wat tot zware derdegraadsbrandwonden leidde. Het slachtoffer werd naar het gespecialiseerd ziekenhuis in Leuven gevoerd waar een huidtransplantatie werd uitgevoerd en een langdurig genezingsproces volgde. De eerste kosten liepen reeds op tot 25.000 euro. Wie moet dat betalen? De Belgische staat, blijkt, want beiden hebben geen ziekenfonds- of enige andere verzekering.

Fedasil moet nu de zaak onderzoeken. De Tongerse rechtbank zal later over de schuld, strafmaat en schadevergoeding debatteren.

Zandkliffen Iedereen kent de kliffen van Dover en de verraderlijke Franse kust, maar ook aan onze kust kan een combinatie van harde noordwestenwind en springtij voor problemen zorgen.

Zand, dat men regelmatig moet opspuiten als maatregel tegen de “ergste storm in duizend jaar”, wordt in zee gezogen en op de rand daarvan ontstaan kliffen van een paar meter hoog. Niet ongevaarlijk voor wandelaars die te dichtbij komen en een fenomeen dat de gemeenschap heel wat geld kost. Die zandkliffen moeten immers zo snel mogelijk verwijderd worden en het verdwenen zand moet weer opgespoten. Dit is nu het geval in Bredene, De Haan en Middelkerke. Bevoegd Vlaams minister van Openbare Werken Ben Weyts (N-VA) is niet gelukkig met deze (wan)toestand, omdat bepaalde burgemeesters dwars blijven liggen wanneer structurele maatregelen, zoals de aanleg van kusteilanden, voorgesteld worden.

Proximus bezorgt minister van Werk Kris Peeters nog meer kopzorgen

BRUSSEL

COCOF is bliksemafleider

Een Franstalig belangenconflict stopt het nieuw Vlaams Onderwijsdecreet (voorlopig) in de koelkast, waardoor ook de ruimere voorrang voor Nederlandstaligen dode letter blijft. Het is begrijpelijk dat dit hevige reacties veroorzaakte, maar in de al dan niet gespeelde verontwaardiging ontwaarden wij vooral een grote dosis hypocrisie.

De Morgen-commentator Bart Eeckhout had het over “sabotagefederalisme”.

En voor Brussels staatssecretaris Bianca Debaets (CD&V) heeft “de Franse Gemeenschap haar prioriteiten niet op een rijtje”.

Meer nog, de demarche van de COCOF noemt ze een “schandalige stap”. Plots was er een heuse wolkbreuk van verontwaardiging. Want hoe onredelijk was dat orgaan van de Franstalige Brusselaars (de COCOF) wel niet? Werkelijk? In het Brusselse onderwijsvraagstuk zit inderdaad heel wat onredelijkheid. Ook aan Vlaamse kant. En hypocrisie, ook dat.

Breder plaatje We kennen het bredere plaatje: de Brusselse bevolking neemt fors toe, wat inzake onderwijs voor capaciteitsproblemen zorgt.

Er zijn Franstalige scholen en Nederlandstalige scholen, waarbij deze laatste veruit het kleinere net vormen, afgerond goed voor zo’n twintig percent van het geheel. Door de slechte toestand van het Franstalig onderwijs is de druk op die Nederlandstalige

scholen erg groot. Waren het vroeger vooral ‘Franstalige Belgen’ die hun weg naar het Vlaamse aanbod vonden, het plaatje oogt ondertussen beduidend ‘diverser’.

Maar waar plaats je de Nederlandstalige kinderen in het geheel, ook al is het een slinkende groep? We focussen ons op secundaire scholen waar een voorrangsregeling van 55 procent voor Nederlandstaligen bestaat.

Nederlandstaligheid bewijzen doe je door het diploma van de moeder of een taaltest door een van de ouders. Die voorrang wordt nu opgetrokken naar 65 procent, en daar komt nog eens 15 procent bij voor kinderen die eerder al in een Nederlandstalige school schoolliepen (ongeacht hun achtergrond of huistaal).

‘Onderwijs vergrendelen’ Klinkt dit niet redelijk? Per slot van rekening gaat het om het eigen kernpubliek, als we het zo mogen uitdrukken. “La Flandre verrouille son enseignement à Bruxelles”, schreef Le Soir toen dit onderdeel van het nieuwe Onderwijsdecreet bekend raakte.

“Vlaanderen sluit zijn onderwijs af.” Stel je voor. De Franstalige kijk is verschillend. Voor hen is het een kwestie van vraag en aanbod.

Zij kijken naar het aantal kinderen en het aantal plaatsen, ongeacht taal of net. Het is een overtuiging die ook bij de Vlaams-Brusselse linkerzijde leeft, badend in een sfeer dat al die taaltoestanden tot het verleden behoren. Het is met deze discussie een beetje zoals met het geslacht van de engelen.

Er is echter één belangrijk element dat in ieder onderwijsdebat taboe blijkt te zijn: de realiteit, en dan in het bijzonder het feit dat heel wat (Nederlandstalige) ouders de voorbije jaren naast een plaats grepen, of gewoonweg het Brussels aanbod de rug toekeerden, al dan niet door die mislukte inschrijving.

Niveaudaling Doorheen de jaren heeft zich een werkelijkheid afgetekend die we niet terugvinden in het net gehoorde narratief van Eeckhout, Debaets en co. Op papier ogen die voorrangsregels misschien mooi, maar in de praktijk kregen ettelijke ouders hun kind niet ingeschreven in een degelijke school, laat staan die van hun keuze. En dan is er het niveau. Het Franstalig onderwijs kapittelen is één zaak, maar tegelijk moet erkend worden dat het ook aan Vlaamse kant in een

neerwaartse spiraal zit. Dat je de facto met taalklassen zit en dat al die kinderen Nederlands zullen spreken (of iets dat erop lijkt) als ze de school verlaten, is vanuit maatschappelijk oogpunt verdedigbaar, maar als ouder redeneer je anders. Je wil een school op niveau voor je kind, net als elders in Vlaanderen. Op dat vlak worden de mogelijkheden in Brussel schaars.

Schaarse lichtpunten Niet alles is slecht, maar de lichtpuntjes zijn miniem en worden schaarser. Om redenen van discretie noemen we geen namen, maar voor de vuist weg kennen we verschillende Vlaams-Brusselse politici (ook van de uitgesproken linkerzijde) die hun kinderen bewust naar een school in de Vlaamse Rand hebben gestuurd. Er is een probleem met het niveau.

En die voorrangsregel is de voorbije jaren gebrekkig gebleken, tenzij men natuurlijk alles en iedereen bij mekaar wil klutsen (wat sommigen willen). De specificiteit van het Nederlandstalig onderwijs in Brussel kan niet los gezien worden van het bredere onderwijsvraagstuk. Hetgeen opiniemakers als Geert Noels en Wouter Duyck systematisch hekelen, doet zich scherper voor in de hoofdstad. Laten we dit maar eens onderschrijven, in plaats van de COCOF als een bliksemafleider te gebruiken.

KNIN.

Onze naaste buren

17 januari 2019

Taboes

7

NEDERLAND

In tegenstelling tot wat sommigen denken, waart het spook van het cultuurmarxisme niet door Europa.

Het politiek correcte gedachtegoed is geen spook, maar een harde totalitaire praktijk.

Sekstaboe Uw columnist zuchtte even toen ie vorige week het editoriaal van de hoofdredacteur las over de Nederlandse reacties op “De verklaring van Nashville”, want hij had dat punt op zijn agenda voor vandaag gezet. Gelukkig zijn er nog extra’s over.

De lapzwanzen van het Openbaar Ministerie onderzoeken inmiddels ijverig de zaak en seponeren voortdurend echte criminaliteit wegens geen tijd. Bij het College voor de Rechten van de Mens in Utrecht komen dagelijks tientallen klachten binnen van “bezorgde” burgers, want de aanvaarding van homo’s en transgenders is een links geloofspunt. Twijfels daarover zijn taboe, tenminste, als het niet-mohammedaanse Nederlanders betreft.

Niet-links Nederland doet mee aan het wolvengehuil. Zelfs de doorgaans verstandige columniste Nausicaa Marbe gaat in De Telegraaf over de rooie. Lees even mee: “Partijen (bedoeld is waarschijnlijk Wilders) die doorgaans forse kritiek op de moslimorthodoxie hebben, gaven geen kik” en “Veel gebruikers van de sociale media die doorgaans applaudisseren als ik islamitische homohaat aankaart, zag ik nu de christelijke homofobie verdedigen. Wrang hoe rechts-conservatieven nu de door hen verafschuwde politiek correcte moslimknuffelaars evenaren”. Ook Marbe heeft een slag van de poco-molen gekregen. Geen predikant of Kamerlid denkt er een mil-

liseconde aan gelovigen op te roepen homo’s van een dak te gooien of enigerlei geweld tegen hen te gebruiken. Alle “potenrammers” van de laatste jaren waren mohammedanen. Een echt dappere journaliste vergelijkt geen misdadige ideologie als de islam met het misschien ouderwetse maar vreedzame christendom.

Klimaattaboe Dezelfde angsthazerij van de conservatieve mens zien we bij dat andere taboe. Vorige zaterdag durfde de fractieleider van de liberale VVD het aan, voor de eerste keer, tegengas te geven tegen de klimaatwaanzin die de Nederlandse politici heeft getroffen. Het is duidelijk dat de Nederlandse levensstandaard zal dalen om het zogenaamde klimaatakkoord te betalen, terwijl India en China lekker nog meer vervuilen.

Klaas Dijkhoff probeerde recht te praten wat krom is.

In het verkiezingsprogramma van zijn partij staat geen enkele van de maatregelen waarover we vorige weken schreven. Alleen voorstanders van rigoureuze klimaatingrepen mochten meepraten. Het kabinet van VVD’er Rutte schaarde zich aanvankelijk volledig achter het akkoord dat de klimaatactivisten met zichzelf bedisselden. Al de ministeries zaten mee aan tafel, hielden hun bek en committeerden zich aan de doelstellingen. Met de (provinciale) verkiezingen voor de

deur lijkt de kans reëel dat de nieuwe Eerste Kamer (Senaat) een antiregeringsmeerderheid krijgt. Dus doet de VVD plots alsof het klimaatakkoord maar een advies is dat van tafel kan geveegd worden. In werkelijkheid werden de klimaatgekken aangemoedigd extreme maatregelen voor te stellen zodat de regering die dan wat schijnheilig zou kunnen afzwakken. Ook politiek rechts durft het klimaattaboe niet aanpakken.

Migratietaboe Over de heilige migratie kunnen we kort zijn. Vorig jaar groeide de Nederlandse bevolking met 104.000 mensen, onder hen 88.000 migranten. Tot voor 1980 werd in Nederland nog gepraat over de bevolkingspolitiek. Inmiddels is dat een taboe geworden, met leugens als “migratie is van alle tijden”.

Migratie met kost en inwoon ten nadele van Nederlanders die acht jaar langer op een woning moeten wachten dan asielzoekers, is niet van alle tijden. Nauwelijks een journalist durft dat schrijven of zeggen. De in Nederland erg bekende Wierd Duk zegt dat pleiten voor gecontroleerde immigratie (laat staan voor een volledige migratiestop) in zijn beroepsgroep onmiddellijk als racistisch en xenofoob wordt afgedaan en “een kus des doods” is voor de taboeschender. Dus wordt nauwelijks aandacht besteed aan het besluit van de Wetenschappelijke Raad voor Regeringsbeleid dat de sociale cohesie in Nederland stukgaat. Voorbeeld: nauwelijks 10 procent van de al vier generaties aanwezige Turken en Marokkanen identificeert zich met Nederland.

WILLEM DE PRATER

Juichen om de superdiversiteit!

De groen-blauw-rood-oranje coalitie in Gent schreef een bestuursakkoord. Wie het leest zal al snel ontdekken wat het belangrijkste beleidspunt wordt voor de komende jaren. Het woord ‘diversiteit’ staat er drieëndertig keer in. Soms is ‘diversiteit’ niet sterk genoeg en wordt het ‘superdiversiteit’. Mathiasje en zijn schepenen vinden het fantastisch dat Gent zo’n superdiverse stad is. Een keer of vijf schrijven ze dat ze “diversiteit omarmen”.

Ook “meertaligheid en meerlagige identiteit” omarmen ze. Die diversiteit moet volgens hen overal te vinden zijn: bij het stadspersoneel, bij het politiekorps, bij het lerarenkorps, bij organisaties, in het vrijwilligerswerk, in de cultuursector,…

Voor het stadspersoneel stellen ze een percentage voorop: “We zorgen ervoor dat de diversiteit van de Gentse samenleving weerspiegeld wordt binnen de Groep Gent en bij de politie. Bij de instroom van nieuwe medewerkers houden we rekening met het aandeel mensen van niet-Belgische origine in de beroepsbevolking van onze stad. We streven ernaar binnen Stad Gent hetzelfde aandeel te halen. Momenteel is dat dertig procent, maar dit cijfer wordt blijvend aangepast aan de veranderende realiteit. Voor mensen met een handicap streven we naar minstens twee procent medewerkers binnen onze organisatie.”

Het stadsbestuur gaat bij het zoeken naar personeel minstens dertig procent allochtonen in dienst nemen. En wij die dachten dat onderscheid maken niet mocht. Moeten we dan niet allemaal kleurenblind zijn? Hoe noem je dat eigenlijk, die fixatie op de afkomst van mensen? Mensen met een handicap worden erbij gesleurd om de indruk te wekken dat diversiteit over meer gaat dan enkel etnisch-culturele minderheden. Het cijfer van twee procent personeelsleden met een

handicap is schrijnend laag, en bovendien al bereikt. Ook de stedelijke scholen (waarvoor Groen-schepen Decruynaere opnieuw bevoegd is) zijn blijkbaar te wit: “We werken ook aan de diversiteit van het onderwijzend personeel. Concreet voor de stedelijke scholen komt er een actieplan, gericht op het

aantrekken en behouden van zeer divers talent met bijzondere aandacht voor mannen en Gentenaars met een migratieachtergrond. Zo kunnen alle leerlingen zich in hun leerkrachten herkennen en wordt diversiteit ook in de leraarskamer de norm.” Er staan te weinig mannen voor de klas, dat klopt. Toch zou het ons niet verbazen als ook dit actieplan vooral over mensen van vreemde herkomst zal gaan.

Ook de bibliotheek ontsnapt niet: “Wij willen dat de bibliotheken gelijke tred houden met evoluties in de Gentse bevolking, niet alleen in de hoofdbibliotheek, maar ook in de wijken. Daarom zetten we verder in op diver-

Gentse Universiteit richt bidplaatsen in De Gentse Universiteit wil in al haar gebouwen ‘stille ruimtes’ inrichten. Prikkelarme plaatsen waar bijvoorbeeld mensen met autisme kunnen tot rust komen. Helaas is ook hier de uitleg over mensen met autisme slechts een schaamlapje. Het is een maatregel om de ‘diversiteit’ te verhogen en het gaat dus ook hier om een poging meer allochtonen aan te trekken bij het personeel en de studenten. De ruimtes zijn vooral islamitische gebedsruimtes. Christenen, die kunnen om het even waar hun God aanspreken in stilte. Zijn er echt islamitische studenten die daar naar vragen? Of is dit de zoveelste opstoot van op hol geslagen politieke correctheid?

Wat wordt de volgende stap? Wat voor moslims aanstootgevend is, uitzuiveren uit cursussen? Etienne Vermeersch verkondigde aan generaties studenten dat God niet bestaat en religieuze geschriften sprookjesboeken zijn.

Toen mocht dat nog...

MATHILDIS

Het belegen radicalisme van de PS De Parti Socialiste lanceert haar verkiezingscampagne vol met oude recepten: Vlaanderen als melkkoe, grote overheidsbedrijven moeten onder strenge controle komen en de radicale linkerflank wordt afgedekt door vol lof te zijn voor extreemlinkse dictaturen.

N-VA-voorzitter Bart de Wever heeft gelijk: PS-voorzitter Elio Di Rupo hoopt op een nieuw verblijf in de Wetstraat 16.

Hij duikt steeds meer op in de Vlaamse pers en probeert daar dan wat Nederlandse zinnen te wauwelen. In december was dat taaltje dramatisch, maar wie vorige vrijdag het gesprek op Terzake zag, moet besluiten dat de voormalige premier in de kerstvakantie nog wat taallessen heeft gevolgd.

Aangezien de MR na de val van de regering-Michel I niet meer weet of ze naar links of naar rechts moet sturen, zijn ze er bij de PS van overtuigd dat ze in Wallonië het marktleiderschap zullen kunnen behouden na 26 mei. De bedoeling van Di Rupo en zijn secondant Paul Magnette is duidelijk: de PS moet zo ver mogelijk boven de 25 procent uitstijgen. Dat kan enkel door een radicale campagne te voeren met oude thema’s.

Een belegen radicalisme, eigenlijk, maar dat is voor de PS-kaders geen probleem. Op het hoofdkwartier aan de Keizerslaan hebben ze berekeningen gemaakt. Er zijn drie linkse reservoirs waaruit de partij kan putten. Eerst waren er vier, maar die van de linkse bobo’s van Ecolo heeft men laten vallen. Het eerste reservoir, dat zijn de trouwe PS-stemmers die

siteit, toegankelijkheid en meertaligheid, zowel in de werking als in de collectie.” Staan er straks in de Gentse bibliotheken boeken in alle talen van de wereld? En zo gaat het maar door: “We versterken de interlevensbeschouwelijke dialoog en de positieve beeldvorming over diversiteit. Wij willen meer aandacht en zichtbaarheid geven aan het erfgoed van de diverse gemeenschappen in onze stad.”

Kortom, het opbod tussen mensen op basis van hun afkomst viert hoogtij, en dat allemaal van de man die beweert dat hij als burgemeester alle Gentenaars wil verbinden.

zo’n 20 tot 25 procent van het electoraat uitmaken. Dan zijn er de blanco stemmers en de vele Franstaligen die op de stembusdag gewoon thuisblijven. In veel Waalse steden is dat al snel 15 tot 20 procent van het kiespubliek. Die groep wil de PS weer binnenhalen. En het derde reservoir is de extreemlinkse PTB. Hoe die kiezers overtuigen? Door een drievoudige verkiezingsstrategie, zo blijkt. Di Rupo komt weer af met koopkracht en sociale zekerheid. Daarbij verspreidt hij zonder probleem fake news. Dat de Nationale Bank berekende dat de koopkracht de voorbije jaren wel degelijk is toegenomen, wordt door Di Rupo weggewuifd. Hij beweert zelfs dat de cijfers van de Nationale Bank vals zijn. Neen, volgens de PS-voorzitter is iedereen er onder de regering-Michel financieel op achteruitgegaan en dat ‘sociaal bloeden’ moet gestelpt worden door hogere belastingen en meer herverdeling. Officieel heet het dan het redden van de sociale zekerheid.

In de praktijk komt dat neer op het melken van de Vlaamse koe. Dat is de enige toekomst die de PS nog ziet voor België.

Overigens, PS-kopstuk Laurette Onkelinx zei tijdens de lange regeringsonderhandelingen van 2010-2011 niets anders: “We

WALLONIE

willen de Belgische koe zolang mogelijk melken. Het karkas mogen jullie houden.”

De tweede piste die de PS bewandelt, is die van de tewerkstelling. Ook al is het aantal banen de voorbije jaren netto met meer dan 200.000 eenheden gestegen, elke ontslagronde of herstructurering is genoeg om opnieuw over een sociaal bloedbad te schreeuwen.

Zeker als het over overheidsbedrijven of quasi overheidsbedrijven gaat die in de problemen zitten, zoals Proximus, de NMBS en bpost. Paul Magnette, de burgemeester van Charleroi en voormalig Waals minister-president, windt er geen doekjes om. Hij vindt dat die overheidsbedrijven opnieuw onder totale staatscontrole moeten komen. En ontslagen zijn uit den boze. Dat dit de inefficiëntie in een bedrijf doet toenemen, is blijkbaar irrelevant.

Ten slotte is er André Flahaut, op dit moment minister in de Franse gemeenschapsregering. Hij tweette een bericht waarin hij zich verheugde op de zestigste verjaardag van de Cubaanse Revolutie en was vol lof voor de extreemlinkse dictatuur. Daarmee stak hij zelfs de PTB/PVDA links voorbij. Hier en daar werd wel kritiek gespuid, maar zeker niet in de eigen partijrangen. Flahaut was er nog fier op ook dat hij niet werd teruggefloten. Blijkbaar is alles goed om desnoods een paar tienduizend stemmen van de PTB terug te winnen.

PICARD

8

Actueel

17 januari 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Buitenlands spervuur

Ateneul Român

Nutteloze observaties

Het Roemeens voorzitterschap van de Europese Unie is een voedingsbodem voor onrust. Vooral de corruptie die er welig tiert baart zorgen. Hoe anders zal het met dit Europees zorgenkind aan het roer zijn? De plechtige inhuldiging begon alvast met de nodige incidenten. Was dit de proloog voor meer of slechts een valse noot?

Het Ateneul Român Een tijdje geleden wees iemand met kennis van zaken ons op een soort aangeboren megalomanie die bij Roemenen vaak aanwezig zou zijn. Best mogelijk en waarom zouden we twijfelen aan “zij die het kunnen weten,” zoals de persoonlijke dienstnota’s van wijlen Karel Hemmerechts bij de openbare omroep steeds begonnen. De officiële inhuldiging van de ‘Nationale Kathedraal van de Verlossing van de Natie’ eind vorig jaar lijkt dit alvast te bevestigen. Een gigantisch gebouw met een prijskaartje van 110 miljoen euro, maar nog niet voltooid. Dat is voor 2024. Hoeveel de uiteindelijke kost zal zijn is onduidelijk (ramingen overschrijden de 200 miljoen euro), maar wel staat vast dat dit wereldwijd de grootste orthodoxe kerk wordt.

Officieel geeft het gebouw “uitdrukking aan de dankbaarheid van de Roemeense bevolking voor de bevrijding van dictator Nicolae Ceausescu.” Qua omvang misstaat het niet in het geheel, aangezien wat verderop het enorme Parlementspaleis prijkt, (ook) een overweldigend gebouw waartegen het eigen ‘Paleis der Natie’ een smurfenhuis lijkt. Bouwheer van dit parlementsgebouw is... Ceausescu. En om in de lijn te blijven: het Ateneul Român, het neoklassieke concertgebouw dat geen bezoeker onberoerd laat. Ook niet de Europese beau monde die er vorige week zijn opwachting maakte voor de plechtige lancering van het Roemeens voorzitterschap. Zij het met een klein hartje.

Economische malaise Sommige anekdotes zeggen meer dan statistieken. Precies de avond voor het gebeuren in het Ateneul Român was er een televisieprogramma voor kinderen (‘Wil je miljonair worden,’ of zoiets). Toen een elfjarige kereltje gevraagd werd wat hij zou doen als hij won, was zijn antwoord even snel als verrassend. “Roemenië verlaten en in het buitenland gaan wonen,” klonk het tot verbazing van presentatrice en publiek. Want wat loopt er fout in een land dat

een elfjarige zonder aarzelen zou willen verlaten? Hier zijn statistieken wel nuttig.

Het BBP bedraagt er amper 67 procent van het EU-gemiddelde, wat dan nog in belangrijke mate op conto van buitenlandse investeringen kan geschreven worden.

Maar jaar na jaar is er beterschap, ook al kwam de crisis tien jaar geleden zwaar aan. De werkloosheid is laag en de lonen stijgen, weliswaar vooral door de krapte op de arbeidsmarkt. De realiteit is echter ruimer dan die cijfers. De voorbije drie decennia gingen zomaar even vier miljoen Roemenen elders werken, ruim één vijfde van de totale bevolking. Het is een dergelijke exodus van de jonge, actieve bevolking die de opmars afremt.

Expertenherrschaft En dan is er de corruptie, een netelig punt dat ons terug bij het Roemeens voorzitterschap brengt.

De eerste keer trouwens sinds het land in 2007 tot de Unie toetrad. We besparen u de details, maar het is een verhaal van politici die wegens corruptie veroordeeld worden, wat men dan weer met amnestieregelingen wegmoffelt. Er is misbruik van miljoenen euro’s EU-steun, wat in een gênante rechtszaak voor het bevoegde Europese Hof leidt. Op de ‘Democracy Index’ van de Economist Intelligence Unit bekleedt het land de 66ste plaats, laatste van het EU-peloton. De inrichting van verkiezingen, de functionering van de regering, burgerlijke vrijheden, het wordt allemaal gemeten en erg licht bevonden.

Dat net deze lidstaat voorzitter werd maakt de EU-top (of moeten we naar het woord van Rik Van Cauwelaert over de Europese Expertenherrschaft spreken?) onwennig.

Er zit trouwens iets paradoxaals aan de relatie van Roemenië met de EU. Na Polen en Hongarije is het land door Euro-Brussel in het vizier genomen. Doorgaans vertaalt zich dit in eurokritische sentimenten, maar niet in Roemenië. Uit onderzoek blijkt dat men de EU als een baken blijft zien, een contrast met de eigen corruptie politieke kaste.

Nationale Kathedraal van de Verlossing van de Natie

Vrees voor incidenten Het startsein in de Ateneul Român, we zijn er weer, verliep dan ook onder een bitsig gesternte. Binnen en buiten trouwens. Op het gebouw projecteerden betogers een pro-EU slogan. Terwijl binnenin Juncker en co duidelijk sneren aan het adres van de regering uitdeelden. Eerder had deze zich al over de kwestie uitgelaten.

Roemenië noemde hij technisch goed voorbereid, maar gezien de belabberde manier waarop het bestuurd wordt, stelde hij zich vragen.

Nu heeft een Europees voorzitterschap wel wat pluimen verloren sinds er permanente functies als het voorzitterschap van de Europese Raad en de Hoge Vertegenwoordiger van de Unie bijkwamen. De Brexit wordt door de Commissie afgehandeld en het voorzitterschap zal door de Europese verkiezingen ook korter zijn dan de gebruikelijke zes maanden. Maar toch. Op de dagelijkse werking van de Unie drukt de voorzitter wel degelijk zijn stempel. Incidenten waren er in het verleden wel meer. Er was de legendarische aanvaring van Berlusconi met de Duitser Schulz.

Of dat huwelijk van de Oostenrijkse minister van Buitenlandse Zaken met als opvallende gast Poetin.

Beide landen waren toen voorzitter. Met het kaliber van Roemenië vreest men voor erger.

Karel de Grote Europa’s politieke zwaartepunt, en dit gaat terug naar de tijd van Karel de Grote, lag altijd al in het oude Frankische Rijk. Niet toevallig een gebied met steden die ook vandaag belangrijk zijn voor het EU-verhaal: Aken, Frankfurt, Brussel, Straatsburg… Een zekere minachting voor meer oostelijke delen is een constante in de geschiedenis. Polen, Hongaren of Tsjechen, en zeker Oekraïners en Esten, werden vaak met exotisme en achterlijkheid gelijkgesteld.

Timothy Gartan Ash noemde dit ooit “intra-Europees oriëntalisme.”

Rousseau noemde de Polen “nobele wilden” en ook bij Heinrich Heine is het vertrekpunt een zekere neerbuigendheid ten aanzien van die mensen uit het Oosten, ook al gaat dat vaak gepaard met een geromantiseerd beeld.

Die perceptie leeft vandaag nog steeds. En dan heb je die Europese constructie met tonnen regels en verplichtingen - het domein van de Expertenherrschaft zeg maar.

Beide verzoenen blijft dé grote uitdaging. Hoeveel zouden er dat beseffen, die avond in het Ateneul Român?

MICHAËL VANDAMME

Uit een onderzoek gebaseerd op de analyse van 22 islamitische terreuraanslagen in Frankrijk, waarbij natuurlijk veel meer dan 22 daders betrokken waren, komen twee schrikbarende cijfers naar voor.

Liefst tachtig procent van die terroristen stond op een ‘terror watchlist,’ of ze hadden er ooit opgestaan, maar waren weer geschrapt. Erger nog, zevenennegentig procent van die terroristen was al eerder op de radar van de politie- of inlichtingendiensten verschenen. Lijstjes opstellen en extremistische moslims ‘observeren’ is volkomen nutteloos als het niet gevolgd wordt door concrete maatregelen: doelgerichte liquidaties, zoals nu in Jemen, Syrië en Afghanistan gebeurt, of internering in detentiecentra naar het voorbeeld van Guantanamo, zoals rechte politici in Frankrijk al herhaaldelijk hebben geëist.

Zij denken daarbij steeds aan het mooie Île de Ré, hoewel Île du Diable volgens ons geschikter zou zijn. Van het Europese systeem van gevangenisstraffen - en a fortiori van het Belgische - moet men in deze context niets verwachten.

Terreurexpert Olivier Guitta wees erop dat terroristen in Europa uiterst lichte straffen krijgen en dat zij dikwijls heel snel weer vrijkomen wegens goed gedrag.

Om nog te zwijgen over het feit dat zij hun tijd in de gevangenis meestal ‘nuttig’ gebruiken om andere gevangenen, meestal moslims, te rekruteren voor de islamitische zaak. Zodat ze hun agressie, hun haat en hun sadisme niet meer in het wilde weg moeten botvieren, met één slachtoffer per keer, maar doelgericht en georganiseerd, met veel doden en verminkten in één klap. En met de zegen van Allah.

Ongewenste antwoorden

President Macrons poging om een groot ‘nationaal debat’ op gang te brengen als reactie op het protest van de ‘gele hesjes’ heeft onverwachte resultaten opgeleverd.

CESE, de Raad voor Economie, Sociale Zaken en Milieu, had via internet een raadpleging georganiseerd, bedoeld voor alle burgers “met of zonder geel hesje”.

Zij konden zich uitspreken over zes onderwerpen: sociale ongelijkheid, fiscale rechtvaardigheid, koopkracht, ecologische transitie, burgerparticipatie en territoriale ongelijkheden.

Dat laatste punt verwees naar de tegenstellingen tussen enerzijds de grote steden, in het bijzonder Parijs, en anderzijds de rest van Frankrijk, dat in de slechtste centralistische traditie dikwijls als een minderwaardig aanhangsel behandeld wordt. Een thema dat de gele hesjes op het lijf geschreven is. Maar toen de eerste 8.000 antwoorden binnen waren gestroomd, bleek de meest gestelde eis … de afschaffing van de wet-Taubira te zijn. Die wet voerde het homohuwelijk in. Op de tweede plaats kwam de eis om opnieuw kinderbijslagen uit te betalen aan iedereen. Dat was een reactie op de afschaffing van de kinderbijslagen voor gezinnen uit de hogere inkomensklassen. Pas op de derde plaats verscheen een ecologisch thema: men eiste de afschaffing van de subsidies voor windmolens. Ook dat was een ongewenste eis.

Men probeert die resultaten nu weg te wuiven met de onbewezen beschuldiging dat conservatief-katholieke organisaties massaal zouden hebben gemobiliseerd voor deze bevraging. En zelfs als dat waar is…

Mag dat misschien niet? ProSharia in Raad van Europa beren niet alle groepen hun aanIn principe zou de Raad van Eu- hangers te mobiliseren om deel ropa de democratie en de men- te nemen aan verkiezingen en senrechten moeten verdedigen, referenda? Is dat niet de essentie maar in de praktijk is daar nooit van democratie en burgerparticiveel van terechtgekomen. Peter patie?

Omtzigt, Kamerlid van de CDA, maar ook lid van de Parlemen- Europese Lente? taire Vergadering van de Raad De Italiaanse minister van Binvan Europa, heeft als eerste een nenlandse Zaken Salvini verwacht ander ernstig probleem voor de heel veel van de komende Eugeloofwaardigheid van de Raad ropese verkiezingen. Zelfs toen inzake democratie en mensen- Groot-Brittannië nog in de EU zat, rechten aangekaart: hij vindt het was Italië al het derde grootste onaanvaardbaar dat Azerbeidzjan, EU-land in termen van zetels in het Turkije en Albanië, die ook lid Europees Parlement. zijn van de Raad, de Verklaring Dat zal zo blijven, maar Italië zal van Caïro hebben ondertekend. met 76 zetels zijn positie nog verDaardoor erkennen zij een isla- sterken ten opzichte van Duitsland mitische versie van de Algemene (96 zetels) en Frankrijk (79 zetels).

Verklaring voor de Rechten van de Spanje (59 zetels) speelt geen Mens. In die karikatuur van de oor- sleutelrol, maar Polen (52 zetels) spronkelijke Verklaring is er geen kan wel een belangrijke dissident godsdienstvrijheid, behalve voor worden. Volgens de peilingen zal moslims (artikelen 10,19 en 22) en Salvini’s Lega Nord ongeveer 40 geen vrije meningsuiting voor opi- procent van de stemmen halen in nies die strijdig zijn met de sharia de Europese verkiezingen. (artikel 22).

Dat kan een sterke uitgangspoHet meest hallucinant zijn de sitie zijn voor een grote Pools-Italislotartikelen, waarin wordt vast- aanse anti-immigratiecoalitie, die gesteld dat alle rechten en vrijhe- de macht van de Frans-Duitse as den genoemd in deze Verklaring binnen de EU zou kunnen breken. ondergeschikt zijn aan de sharia, Hongarije (21 zetels) heeft zijn die ook de enige referentiebron is steun aan zo’n Pools-Italiaanse as voor de interpretatie en verduide- al toegezegd. Als Tsjechië (21 zelijking van alle artikelen van deze tels) en misschien zelfs Oostenrijk Verklaring (artikelen 24 en 25).

(18 zetels) ook meedoen, biedt dat Die verklaring is ondertekend een onverhoopte kans om een indoor bijna alle islamitische lan- terne revolutie binnen de vastgeden, ook door Kirgizië, Jordanië, roeste Europese machtsstructuren Marokko en de ‘Palestijnse Autori- te ontketenen. teit’. Die zijn geen lid van de Raad Voor u mogelijke scenario’s bevan Europa - het zou er nog aan gint uit te denken: denk eraan dat ontbreken! - maar ze hebben wel binnen elk land de zetels nog eens een ‘Partnerschap voor democra- op basis van de verkiezingsresultie’ met de Raad van Europa on- taten verdeeld worden tussen de dertekend. verschillende politieke partijen.

Het nabije buitenland

17 januari 2019

DE WITTE KONIJNEN VAN DE FAMILIE LE PEN In de aanloop naar de Europese verkiezingen heeft het Rassemblement National (vroeger het Front National) al jaren de gewoonte om witte konijnen uit de hoed te toveren om de lijst te vullen en zo controversiële figuren naar Staatsburg te sturen. In 2019 zal het niet anders zijn.

Bestaat klassiek rechts nog over een paar jaar? Het is een vraag die we stilaan moeten beginnen stellen. Emmanuel Macron heeft met zijn République en Marche (LREM) in 2017 de Parti Socialiste (PS) klein gekregen. De Républicains stribbelen op rechts nog wat tegen, maar het ziet ernaar uit dat op termijn enkel het Rassemblement National (RN) de rechterzijde van het politieke spectrum zal beheersen. Les Républicains slagen er niet in hun plaats te vinden in het politieke landschap. Meer nog, de beweging van de gele hesjes lijkt aan de partij die zijn wortels heeft in het gaullisme volledig voorbij te gaan. En dat is verbazend. Het neogaullisme was tenslotte deels de partij van het Franse platteland, die zich wou afzetten tegen het Angelsaksische liberalisme en de Amerikanisering.

En het gaat nog verder.

In de aanloop naar de Europese verkiezingen is het RN van Marine Le Pen erin geslaagd een paar belangrijke kaders van Les Républicains aan te trekken. Zij zullen op de Europese lijst prijken. Het gaat om Thierry Mariani, die nog minister was onder Nicolas Sarkozy. Ook oud-parlementslid Jean-Paul Garraud heeft zich bij de partij van Le Pen geschaard. Plus de ‘souverainist’ Hervé Juvin. Ze zouden alle drie een verkiesbare plaats krijgen bij de Europese stembusgang van 26 mei. Die verkiezingen zijn voor Marine Le Pen zeer belangrijk. Ze hoopt en

HOPELOOS EN HULPELOOS Het akkoord dat Theresa May gesloten had met de Europese Unie was niet perfect, maar vormde een eerbaar compromis. Dinsdagavond werd de overeenkomst met een ongeziene meerderheid weggestemd in het Britse Lagerhuis.

Wat nu rest is onzekerheid. Een oplossing lijkt verder weg dan ooit. Gaan we richting een nieuw referendum? Een ‘harde’ Brexit op 29 maart? Of helemaal geen uittreding?

“Je zal die vrouw maar zijn”, dacht ik dinsdagavond, toen Theresa May op het televisiescherm verscheen. De Prime Minister hield een laatste toespraak in het Britse Parlement, in de hoop een meerderheid van de afgevaardigden te overtuigen van de zuiverheid (suggestie: waarde) van het akkoord dat zij gesloten had met de onderhandelaars van de Europese Unie.

Tijdens haar redevoering werd May aanhoudend onderbroken door leden van de oppositie. Gekreun, gezucht, getier. De waardigheid was zoek. Het toeterend volkje dat verkozen is in ‘The House of Commons’, daar loopt een normaal mens niet hoog mee op. Vunzigheid, onder een dun laagje vernis.

Cynisme zonder oplossing May probeerde het parlement er van te overtuigen dat haar akkoord als enige recht doet aan de uitslag van het referendum dat in 2016 zoveel reuring had veroorzaakt. De Prime Minister zat op dezelfde lijn als schrijver dezes enkele weken geleden. De aanvoerster van de Conservative Party hekelde Jeremy Corbyn, leider van de socialistische oppositie. Volgens May heeft Corbyn - en bij uitbreiding iedereen die tegen haar akkoord gekant was - enkel zaken afgebrand. Zo was het precies. De oppositie bracht gejammer en negativisme, maar geen oplossingen.

Het Lagerhuis stemde het compromis van Theresa May met overweldigende meerderheid weg (432 tegenover 202). Jeremy Corbyn en zijn Labour maken zich al op voor nieuwe ver-

REPUBLIEK EUROPA EN DEXIT Aandachtige lezers zullen zeker al gemerkt hebben dat mijn sympathie voor AfD even groot is als mijn verachting voor de Frankfurter Allgemeine Zeitung, die al te dikwijls een vlaggenschip van de politieke correctheid is.

Daarom was ik aangenaam verrast in de FAZ een bijdrage te lezen van een medewerker, Rainer Hank, die wijst op een vervalsing die op 24 maart 2013 kritiekloos werd overgenomen in de FAZ, in het artikel ‘Es lebe die europäische Republik’ van de Oostenrijkse schrijver Menasse en de politicologe Ulrike Guérot. Menasse heeft verdacht veel literaire prijzen gekregen: de Förderungspreis der Stadt Wien für Literatur, de Marburger Literaturpreis, de Lion-Feuchtwanger-Preis der Berliner Akademie der Künste, de Oostenrijkse Kunstpreis für Literatur, de Deutsche Buchpreis. Is hij echt een nieuwe Homeros? Of werd hij beloond voor zijn niet-aflatende ijver als propagandist voor de EU? Hoe dan ook, die meervoudige prijswinnaar blijkt herhaaldelijk vervalste citaten gebruikt te hebben. Die vervalsingen zijn symptomatisch voor de manier waarop in Duitsland en elders propaganda wordt gemaakt voor een ‘verdieping’ van de EU die moet leiden tot een Europese eenheidsstaat. Menasse en Guérot hadden in hun artikel beweerd dat de dromers “de ware realisten” zijn. “Zij redden Europa en de democratie.” Die dromers waren natuurlijk zijzelf, de verlichte en ver boven het gepeupel verheven geesten die begrepen dat Europa niet opgebouwd kon worden met “naties die elkaar beconcurreren” en dat er in plaats daarvan een verenigde Republiek Europa moest komen, waarin er “geen nationale belangen meer zijn, alleen nog menselijke belangen, die in Alentejo niet anders zijn dan in Hessen”.

Si la France m’était contée

denkt dat die zullen uitdraaien op een tweestrijd met la République en Marche, de partij van Macron.

Als de radicaal-rechtse partij dan goed scoort, dan hoopt Marine Le Pen zich opnieuw te kunnen profileren als het alternatief van Macron bij de presidentsverkiezingen van 2022. Het zal nodig zijn, want tijdens het debat tussen de eerste en tweede ronde van de presidentsverkiezingen in 2017 sloeg ze een zwak figuur. Het aantrekken van stemmen van Les Républicains is een belangrijke stap richting 2022. Nieuw is het trouwens niet dat het RN, vroeger het FN, enkele buitenstaanders aantrok om goed te scoren bij de Europese verkiezingen.

De speech van Claude Autant-Lara Vader Jean-Marie Le Pen begon er al mee in 1989, vijf jaar na de eerste doorbraak van het Front National bij de Europese verkiezingen. Toen stond de voormalige cineast Claude Autant-Lara op de lijst, bekend van klassiekers als ‘La traversée de Paris’ en ‘Le Rouge et le Noir’. Autant-Lara werd verkozen en mocht als oudste lid van het Europees Parlement (hij was toen 88 jaar), de eerste vergadering voorzitten. Een groot deel van de aanwezigen verliet het halfrond. Autant-Lara hield een toespraak “tegen de Amerikanisering van de Europese cultuur” en had het over “zogenaamde misdaden tegen de mensheid”.

Vandaag geven ex-leden van het FN toe dat Autant-Lara toen een grens had overschreden, maar Le Pen zelf vond het grappig. Een paar maanden later nam Claude Autant-Lara ontslag uit het Europees Parlement omwille van een reeks antisemitische uitspraken. Hij beweerde dat de cinemawereld door Joden gecontroleerd werd en liet zich denigrerend uit over de Franse politica Simone Veil, een overlevende van de Holocaust.

Eigen bankrekening eerst Niet alleen in Westminster heeft de oppositie alles afgebroken zonder met onderbouwde oplossingen voor de dag te komen. Het doet sterk denken aan de houding van de radicale Britse eurosceptici in het Europees Parlement. Nigel Farage bereidt momenteel al nieuwe Europese verkiezingen voor en

Tien jaar later volgde een nieuwe verrassing. Charles de Gaulle, zoon van admiraal Philippe de Gaulle en kleinzoon van generaal Charles de Gaulle, kreeg een plaats op de FNlijst voor de Europese verkiezingen van juni 1999. Tijdens de campagne doken affiches op met het opschrift: “De Gaulle/Le Pen: pour une France libre!” Het deed bij velen de wenkbrauwen fronsen. Van Le Pen was bekend dat hij veel sympathie had voor Philippe Pétain, de leider van het collaboratieregime van Vichy en de tegenpool van de Gaulle. Bovendien teerde het Front National altijd op een breed electoraat van aanhangers van Algérie française. Die vonden dat De Gaulle Frankrijk verraden had door de onafhankelijkheid van Algerije toe te laten.

En van de Le Pen is bekend dat hij de Gaulle haatte. Dat werd vorig jaar nog eens bevestigd in zijn memoires, waarin hij zich laatdunkend uitliet over het allesbehalve knappe uiterlijk van de Gaulle. Maar in 1999 had Le Pen het vooral over het verzamelen van ‘nationale krachten’. De Gaulle jr. raakte verkozen, en binnen de familie van de ex-president leidde dat tot een slaande ruzie.

Marine Le Pen neemt dus de ‘verruimingsoperaties’ van haar vader over. Al in 2014, overigens, toen Aymeric Chauprade werd verkozen. Chauprade was weliswaar al één van de discrete raadgevers van Marine Le Pen, maar met zijn diploma’s van prestigieuze scholen zoals ‘Sciences Po’ kon hij zich profileren als verruimer. Hij droeg bij tot de ‘normalisering’ van het FN bij de publieke opinie. Reeds een half jaar later verliet Chauprade het FN, na interne strubbelingen.

SALAN

ENGELAND werkt aan een lijst om in mei mee te doen aan de stembusslag. Kennelijk geloven zelfs de rabiate EU-haters niet meer in een Brexit. Over cynisme zonder oplossing gesproken… Het zou de eurosceptici van de harde lijn dan ook sieren als zij een voorbeeld namen aan Sinn Fein. De Noord-Ierse nationalisten voeren al jaar-en-dag een politiek van de lege stoel. Zij nemen hun zetels niet op en zenden geen afgevaardigden naar het parlement in Westminster, aangezien zij dit Londense gezag niet erkennen.

Geen zicht op uitkomst De kans dat het Verenigd Koninkrijk op 29 maart uit de Europese Unie ‘crasht’, lijkt zelfs na het verwerpen van dit akkoord, nog steeds klein. Zowel in het Britse parlement als aan de EU-zijde is een grote meerderheid voorstander van een onderhandelde oplossing. Een harde Brexit, waarbij het Verenigd Koninkrijk plots uit alle wetgeving stapt, zou teveel economische schade veroorzaken en zou teveel onzekerheid met zich meebrengen.

Niemand zit daarop te wachten. Hoe nu verder? De volgende datum waarop gemikt wordt is allicht juli. Om dan mogelijkerwijs bij dezelfde patstelling uit te komen. Ondertussen kunnen politici van om het even welke politieke kleur, zich druk bezighouden met hun favoriete hobby: zonder ophouden weinig onderbouwde opinies uitbraken.

Door het uitbraken van meninkjes doen praatbarakkers alsof ze de wijsheid in pacht hebben. Maar in werkelijkheid hebben zij geen idee hoe het nu verder moet. De goede burger zou er haast zelf cynisch van worden en besluiten met de droeve vaststelling dat de parlementaire democratie een wel erg vulgair fenomeen is.

LvS

Bei uns in Deutschland “De afschaffing van de natie is de Europese gedachte.”

Om dat kracht bij te zetten, citeerden zij Walter Hallstein, de eerste voorzitter van de EEG, de onschuldige en onschadelijke voorvader van de huidige EU. Hallstein zou tijdens een toespraak in 1958 gezegd hebben: “De afschaffing van de natie is de Europese gedachte.” Dit citaat werd door beide auteurs ook in andere teksten gemonteerd, maar het is vals. Hallstein heeft dat nooit gezegd. Hij ijverde juist voor het omgekeerde. Hij was tégen een “Europese supranationale staat” (zijn woorden!) en hij wilde de “krachtbronnen van de naties behouden” en versterken. Menasse en Guérot hadden ook beweerd dat Hallstein die toespraak had gehouden op het terrein van het vernietigingskamp Auschwitz. Het paste naadloos in de EU-propaganda, maar ook dat was gelogen.

Rainer Hank, die doorgaans heel zakelijk over economie schrijft, was terecht woedend over dat bedrog en hij ontpopte zich eventjes tot een bezielde politieke commentator. Hij wees erop dat de natiestaat niet per definitie slecht is en dat ze een kader biedt voor de democratie en de welvaartsstaat. Hij noemt de soevereiniteit van de volkeren een prachtige uitvinding van de Europese Verlichting, die de naties toelaat in tijden van globalisering een vorm van legitiem gezag te belichamen die de supranationale Europese instellingen niet kunnen bieden. En daarom vindt hij dat er goede redenen zijn om die ‘Europese Republiek’ in vraag te stellen. Redenen die niet afgedaan kunnen worden als “boosaardig nationalisme”. Hank is een eerlijke en onafhankelijk denkende journalist. Een zeldzaam specimen in het Duitse medialandschap. En ondanks alles: het strekt de redactie van de FAZ tot eer dat ze haar vergissing toegaf en die vlijmscherpe kritiek uit eigen rangen publiceerde.

FRANKRIJK

Een de Gaulle bij de Le Pens

Right or wrong kiezingen. Blijkbaar geloofde de oude marxist dat, als hij aan de macht komt, hij in enkele weken tijd een nieuw en beter akkoord met Brussel onderhandeld krijgt. Quod non.

Terzelfdertijd durft niemand de hele Brexit-procedure afblazen. Ook de socialisten niet. Het argument dat een (kleine) meerderheid van de Britten, volgens de huidige peilingen, tegen het verlaten van de EU gekant is, maakt trouwens weinig indruk. In 2016 was volgens diezelfde opiniebureaus een meerderheid voor EU-lidmaatschap. Dat draaide in de realiteit ook anders uit.

Wat staat er nu te gebeuren? Dit nog los van de vraag of er nieuwe verkiezingen komen in het Verenigd Koninkrijk; wat op dinsdagavond, wanneer we dit stuk schrijven nog niet geweten was. Sowieso moet de (toekomstige) Britse regeringsleider terug naar Brussel. De kans is groot dat de ‘klok’ wordt stilgezet en de Artikel50-periode minstens tot juli wordt verlengd. Hiermee wordt wederom tijd gekocht.

De vraag is of de Europese Unie toegeefelijk wil of kan zijn.

Neem nu het heetste hangijzer, de heronderhandeling van de kwestie rond de Noord-Ierse grens. Het plakken van een maximale duurtijd op de overgangsperiode, waarin Noord-Ierland onderdeel blijft uitmaken van de Europese markt voor goederen en diensten, zou in het Verenigd Koninkrijk wat gemoederen doen bedaren. Doch, zoals we al eerder schreven, het zal voor een hele hoop(suggestie: vele) politici ‘goed’ nooit ‘goed genoeg zijn’.

9

DUITSLAND Dexit Hoezeer ik de EU ook verafschuw, ik maakte mij ernstig zorgen over het aangekondigde ‘Dexit’-standpunt van AfD. Ik vreesde dat de partij zichzelf te pletter zou lopen in een politieke strijd die zij vanuit de huidige positie onmogelijk kan winnen, en dat zij daardoor vele kiezers van zich zou vervreemden. Ik was dan ook opgelucht toen bleek dat de partijleiding dat Dexit-standpunt had verzacht door het afhankelijk te maken van een aantal randvoorwaarden. AfD eist een aantal hervormingen, die nog deze legislatuur verwezenlijkt moeten worden.

Naar Belgische normen is dat op heel, heel korte termijn. Zeker niet pas na zeven of acht staatshervormingen.

Gauland wees erop - terecht volgens mij - dat de Dexit niet op dezelfde brede maatschappelijke basis kan rekenen als de Brexit. Met een boutade zei hij dat het niet zo vreemd was dat de Britten uit de EU wilden stappen. Het vond het veel vreemder dat ze er ooit in waren gestapt. Hij waarschuwde ook dat de mogelijke chaos na de Brexit zou kunnen leiden tot een massaal verlies aan geloofwaardigheid voor de AfD, indien die partij zich nu ondoordacht in een uitstapscenario stortte.

Het was ook duidelijk dat Gauland de voorgestelde hervormingen als realistisch en haalbaar beschouwde. “Wij hebben partners in Europa om onze doelstellingen te bereiken”, zei hij letterlijk, en hij noemde in die context de Lega Nord, Orbans partij Fidesz, de FPÖ en de Poolse PiS. Zelfs in die afgezwakte vorm moet dat de Duitse politieke elites de daver op het lijf gejaagd hebben. Misschien vinden zij zo’n weloverwogen plan zelfs bedreigender voor hun machtsposities dan een roekeloze politieke Blitzkrieg.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

17 januari 2019

MEDIALAND

FILM

De Standaard “voorspelt” 2019 De toekomst voorspellen, het blijft een hachelijke zaak. Blijf je te vaag, is het geen echte voorspelling, maar word je te concreet, dan stijgt alleen maar de kans dat je uiteindelijk ernaast zit. Bovendien loop je altijd het gevaar dat iemand zich jouw voorspellingen herinnert, en je erop afrekent. Dat weten ze bij De Standaard ook, maar toch waagden ze zich in Groot-Bijgaarden aan enkele voorspellingen voor 2019.

Bij het lezen van de voorspellingen werden we pijnlijk hard herinnerd aan dat andere gevaar dat altijd dreigt bij het maken van voorspellingen. Wil je echt een voorspelling maken die kans maakt uit te komen, dien je immers je persoonlijke wensen zoveel mogelijk weg te cijferen. Net zoals je bij het duiden en analyseren van de actualiteit je eigen persoonlijke mening over de feiten ook best achterwege laat. Dat ze met dat laatste last hebben in Groot-Bijgaarden, wisten we allang. Men kan dat dagelijks merken bij het lezen van De Standaard. Daarom was het niet verwonderlijk dat die krant al evenzeer in de fout ging bij het maken van haar ‘voorspellingen’ voor 2019. Meer dan wensdromen van de redactie blijken het niet te zijn.

Zo ‘voorspelt’ De Standaard dat Kristof Calvo in 2019 minister zal worden. Onze cartoonisten zien het graag gebeuren. Ook ‘voorspellen’ ze dat Bart de Wever op het einde van het jaar geen voorzitter van de N-VA meer zal zijn, en dat Theo Francken die taak zal overnemen. Dat is een verhaal dat al langer de ronde doet, maar de voorspelling ademt toch een sterk “laat het nu toch eindelijk eens gebeuren”-gevoel uit. Bij De Standaard slagen ze er maar niet in enig begrip voor Bart de Wever op te brengen; ze haten hem als de pest. Tegelijkertijd denken ze dat Theo Francken gemakkelijker te ‘pakken’ zal zijn, bijvoorbeeld via een ondoordachte tweet, waardoor ze eens goed gas zouden kunnen geven tegen de N-VA. Zo eenvoudig valt die ‘voorspelling’ dus uit te leggen, en dat ze op de keper beschouwd een voorspellingswaarde van ongeveer nul heeft.

De beste voorspelling die ze in petto hebben, is dat België in 2019 een vrouwelijke eerste minister zou krijgen. Altijd een beetje een must in linkse milieus, om te voorspellen dat de volgende premier zeker niet een blanke man zal zijn. Maar wie zou die vrouw dan wel kunnen zijn, die onze volgende eerste minister wordt? En van welke politieke familie zou ze kunnen zijn?

Gwendolyn Rutten zal zeker wel ‘goesting’ hebben, maar ze zal een bijzonder zwaar Europees postje uit haar hoed moeten toveren om Charles Michel van zijn plaats te verdrijven. Komt de volgende premier uit een christendemocratische partij, dan zal die eerst Wouter Beke moeten afvoeren. En als een socialist eerste minister wordt, zal dat Elio di Rupo zijn, en indien niet Elio, dan toch zeker Paul Magnette. Wie schiet dan nog over?

Meyrem Almaci? De suggestie alleen al deed enkele van onze cartoonisten hyperventileren. Of moeten we soms denken dat ze bij De Standaard Assita Kanko van de N-VA al haar intrede in de Zestien zien doen?

‘Free Solo’ is een documentaire over de klimlegende Alex Hannold, die in 2017 als eerste de El Capitan - een kilometer hoge verticale bergwand in Yosemite National Park in Californië -, beklom zónder enige vorm van veiligheid, in minder dan vier uur. Alex werd als klimmer bekend omdat hij wel vaker hoge bergwanden beklom zonder touwen, maar nog nooit zo’n hoge berg als de El Capitan.

Vlaams Belang stunt met Dries van Langenhove Vlaams Belang pakt in Vlaams-Brabant uit met Dries van Langenhove als onafhankelijke lijsttrekker. Mediatiek gezien was dat een voltreffer. Door die aankondiging stonden de media een paar dagen volledig in rep en roer. Betere reclame kan een politieke partij zich amper wensen, en al zeker niet de politieke partij die nog altijd door het cordon médiatique getroffen wordt.

Tegelijkertijd blijft de behandeling die Dries van Langenhove in de media krijgt opmerkelijk. We schreven het weken geleden al: de media raken maar niet klaar met hem. Het lijkt wel alsof hij absoluut gepakt en gekraakt moet worden. Een zakelijk interview of een inhoudelijk artikel lijkt daarbij volledig onmogelijk, en altijd moet op de man gespeeld worden in plaats van op de bal. Dat ze daarmee de populariteit van Dries bij zijn potentiële kiespubliek alleen maar groter maken, weten ze ook wel, maar toch kunnen ze het niet laten.

Waarom is Nicolás Maduro niet omstreden?

Afgelopen week legde Nicolás Maduro opnieuw de eed af als president van Venezuela. In tegenstelling tot de eedaflegging van zijn collega Jair Bolsonaro in Brazilië, een week eerder, gingen de media deze keer niet in overdrive. Geen protesten in Brussel, en al zeker geen manifestanten die hun ongerustheid over de situatie in hun thuisland eens ferm mochten komen ventileren. Wel kritiek van politici uit andere landen, die bijvoorbeeld ervoor pleiten de democratie in Venezuela te herstellen via sancties, of wanneer het helemaal de spuigaten uit zou lopen via een militaire tussenkomst. Maar Nicolás Maduro omstreden noemen, dat deden de media niet.

Tekenend voor de hypocrisie van de media was de ‘analyse’ van een zekere Mattias Tuyls op de webstek van de VRT. Zo omschrijft hij Nicolás Maduro wel als een “autocraat,” maar houdt hij zich op de vlakte wat diens verkiezing betreft. Ja, misschien zijn “veel” van de Venezolanen niet bepaald opgezet met Maduro als president, maar, onderstreept Mattias Tuyls nadrukkelijk, “een deel van de armste Venezolanen staat nog altijd pal achter de socialistische regeringspartij”. O ja, in tegenstelling tot in Brazilië zijn de verkiezingen in Venezuela niet correct verlopen.

Free Solo

Pardon, “twijfelen veel mensen” aan het correcte verloop van die verkiezingen, zoals Mattias Tuyls het verwoordt.

Niet helemaal hetzelfde, maar zoals hij meteen aanstipt: “Dat is geen goede zaak.” Waarvoor niet? Het antwoord: “voor de legitimiteit van Maduro als president”. U leest dat goed: Mattias heeft er niet zozeer problemen mee dat de verkiezingen vervalst zouden zijn, maar wel dat sommige mensen dat denken, en dat dat knaagt aan de legitimiteit van Maduro als president.

Nogmaals, volgens de VRT is het probleem in Brazilië dat Jair Bolsonaro

omstreden is, hoewel niemand twijfelt aan het correcte verloop van de verkiezingen. In Venezuela is het probleem dat sommigen durven twijfelen aan de rechtmatigheid van de verkiezing van Nicolás Maduro, hoewel er geen twijfel over bestaat dat die verkiezingen gemanipuleerd werden.

Socialisten zwartmaken Wat volgens Mattias Tuyls ook een probleem is voor Venezuela: “enkele nieuwe boze buren”. De ene buur is Colombia, waar de rechts-conservatieve (vreselijk, hé) president Iván Duque Márquez nu de dienst uitmaakt.

De andere is uiteraard Brazilië, met de ‘extreemrechtse’ Jair Bolsonaro aan het hoofd. Stel je voor, Bolsonaro bestond het zelfs tijdens zijn verkiezingscampagne Venezuela te gebruiken als afschrikkingsmiddel, om zijn socialistische tegenstanders zwart te maken.

Foei! Maar het is wel merkwaardig dat dat kan: socialisten zwartmaken door te verwijzen naar de economie van een buurland waar socialisten al jaren de plak zwaaien. Jammer dat Mattias Tuyls daar toch niet even dieper op inging.

Maar laat dit duidelijk zijn: Nicolás Maduro krijgt in het artikel het verwijt ‘extreemlinks’ niet toegegooid. En hij krijgt ook niet voor de voeten geworpen dat hij zowat alle regeringskritische media heeft laten sluiten, ofwel het land heeft uitgejaagd, bovenop het gesjoemel bij verkiezingen en de economische puinhoop die hij heeft veroorzaakt. Neen, het probleem is dat twee buurlanden van Venezuela rechtse, ja, zelfs extreemrechtse regeringsleiders hebben.

Ziedaar de analyse over de eedaflegging van Nicolás Maduro, met uw belastingcentjes klaargemaakt en voor u opgediend door de openbare omroep. De openbare omroep die er prat op gaat in haar berichtgeving volkomen neutraal en objectief te zijn.

De ‘El Cap’ is mét klimuitrusting al een hele opgave. De bergwand van graniet (glad!) bestaat uit rotsen in veel gevaarlijke en bijna onmogelijk te beklikmmen vormen. Alleen al het idee om zo’n indrukwekkende hoge bergwand te beklimmen is angstaanjagend, maar Alex liet zich daardoor niet afschrikken. Hij nam zelfs een filmploeg mee om hem op de voet te volgen en zijn avontuur vast te leggen.

Jimmy Chin en Elizabeth Chai Vasarhelyi, goede vrienden van Alex, regisseerden de bio-pic. Vol overgave en toewijding volgden zij Alex in zijn voorbereiding voor de meest spannende, ongelofelijke, en misschien zelfs allerlaatste dag van zijn leven.

De weg naar perfectie De film volgt Alex over een periode van twee jaar waarin hij zich voorbereidt op zijn ‘free solo’, een klim naar de top van El Capitan. Als buitenstaander verklaar je Alex voor gek. Waarom zou je in hemelsnaam een bergwand van bijna duizend meter hoog willen beklimmen zonder touwen?

Eén klein foutje en je valt te pletter in de afgrond. De enige manier om het te overleven, is die klim perfect af te leggen.

Alex weet dat als geen ander, dus traint hij maanden om die perfectie te bereiken.

De film geeft ons een kijkje in de technische kant van de klimsport. Dag in dag uit moet Alex trainen en elk minuscuul detail van zijn klimtocht stap voor stap perfect plannen. Hij maakt aantekeningen van iedere poging om de perfecte route af te leggen. De weg naar perfectie is niet gemakkelijk, zowel lichamelijk als mentaal. Alex heeft echter maar één doel voor ogen en lijkt te worden gedreven door een soort bovennatuurlijke, innerlijke kracht.

In het brein van een maniak De documentaire is meer dan het verhaal van een klimmer op een missie. ‘Free Solo’ is ook het verhaal van een jongen die niet helemaal in deze wereld thuishoort. Een kind dat liever alleen richting de bergen trok dan met vriendjes door de speeltuin te rennen. Een tiener die niets van meisjes moest hebben en liever in de klimzaal aan de muren hing. Een twintiger die een busje koopt om in te wonen zodat hij sneller bij zijn favoriete plek is, in de natuur, diep in de bergen. Een dertiger die ongemakkelijk wordt van intimiteit, maar het wel heel gezellig vindt om zijn nieuwe vriendin in zijn busje te hebben rondhuppelen (“het is plezant, ze neemt niet veel ruimte in”), maar vervolgens met droge ogen zegt dat hij altijd klimmen boven een vrouw zal verkiezen. Als een hersenscan ook nog eens aantoont dat Alex ongewoon weinig activiteit heeft in zijn amygdala (het deel van de hersenen dat correspondeert met angst), dan weten we het zeker: Alex is geen gewoon persoon.

Helden bestaan ‘Free Solo’ is geen documentaire over klimmen. Het is een documentaire over het leven. Een film over problemen overwinnen, doorzettingsvermogen en grenzen verleggen.

Een film over menselijke relaties, over onmenselijke kracht en prestaties. Een film die iedereen, klimmer of geen klimmer, een gigantische portie levensinspiratie biedt. Alex laat ons zien dat geen enkele droom onbereikbaar is, dat de mens meer kan dan je zou denken en dat niets onmogelijk is.

Sla voor een keer die Amerikaanse superheldenfilms maar over. Ga ‘Free Solo’ zien, want echte helden bestaan!

Vanaf 6 februari in de zalen, wellicht alleen in de kleinere ‘arthouse cinema’s’, maar absoluut de moeite waard, mede dankzij de adembenemende cinematografie. ‘Free Solo’ is veruit de meest meeslepende, zenuwslopende, bloedstollende en epische film die ik ooit heb gezien. Wees gewaarschuwd! Niet voor mensen met een hoge bloeddruk en niet voor zwangere vrouwen. Zweethanden gegarandeerd.

THIRZA NERISSA

Actueel

11 Tijd dat het weer over de essentie gaat 17 januari 2019

Di Rupo (PS) was duidelijk: “Laten we van 2019 het jaar van de herovering maken.” Dat leidde tot hét nieuws van de maand: de spraakmakende lijstvorming binnen de N-VA. Komt die kwartdraai Vlaams van De Wever er ook omdat de partij weer communautaire scherpte zoekt? En was het communautaire dan niet dood en begraven? Een korte grabbel in de nieuwspot van de voorbije dagen kan verhelderend zijn…

Elio Di Rupo is ambitieus

Interessant waren de nieuwjaarsrecepties die naargelang het ging om Franstaligen en Vlamingen wel in een andere realiteit leken plaats te vinden. Vlaamse partijen focusten op de arbeidsmarkt en identiteit (migratie, Marrakesh), Franstalige op sociaaleconomische bekommernissen. Vooral Franstaligen vallen voor de hesjesretoriek, in het kielzog van de zuiderburen.

Dat heeft dan weer veel te maken met de sociaaleconomische verschillen. Wallonië en Brussel blijven haperen op grote afstand van Vlaanderen, met dubbel of driemaal zoveel werklozen, met veel meer leefloners, maar ook met meer kleine, ongeruste middenstanders. Dat dit verschil veel te maken heeft met andere opvattingen over migratie, is daar een afgeleide van. Volgens de statistieken van VDAB (Arvastat) is meer dan een derde van de Vlaamse werklozen allochtoon.

Economie De cijfers van Arvastat zijn boeiend. Het Vlaams Gewest telt 67,2 procent werkende mannen en vrouwen, het Waals Gewest 57,7 procent en het Brussels Hoofdstedelijk Ge-

west 49 procent. De laagst gerangschikte Vlaamse provincie (Limburg met 66,2 procent) scoort nog beter dan de hoogst geplaatste Waalse provincie (Luxemburg met 62,4 procent). Cijfers die ingaan tegen het ‘fake news’ van al wie – al jaren – zegt dat het over de taalgrens anders en beter wordt.

Belgische cijfers maskeren wel meer grote regionale verschillen.

Neem nu die over faillissementen (Graydon). Die stagneren op hoog niveau, liet Graydon weten. Juist of niet? De stagnatie komt puur op het conto van Brussel (+14,8 procent tegenover 2017). In de andere gewesten daalt het aantal.

Of neem de arbeidsmobiliteit. Begin januari sloegen de West-Vlaamse bedrijven nog eens alarm. Ze krijgen hun vacatures niet ingevuld.

Volgens Het Nieuwsblad zijn er al 18.000 Franstaligen aan de slag bij West-Vlaamse bedrijven. Klinkt goed, maar … het gaat vooral om Fransen. “Dubbel zoveel Fransen als Walen”, zegt Bert Mons, algemeen directeur van VOKA West-Vlaanderen. Promo en acties in Wallonië (website vouseteslesbienvenus.eu of een Tour de Wallonie, waarbij de

werkgevers Waalse politici opzoeken en mee jobbeurzen organiseren in Henegouwen) volstaan niet.

Misschien moet het debat over arbeidsmobiliteit maar eens wat harder worden gevoerd.

Politieke verschillen Ook de politieke verschillen tussen noord en zuid in dit land zijn bijzonder groot. Ze zitten in ieder hoekje van elk verkiezingsonderzoek. Neem nu de blancostemmers (proteststemmers). ULB-politicologe Emilie Van Haute gaf in Knack de cijfers: in Vlaanderen stemde 11 procent blanco of ongeldig, in Wallonië 18 procent en in Brussel zelfs 21 procent. Franstalige kiezers, “doorgaans meer centrumlinks” hebben volgens haar minder vertrouwen in de federale regering dan de centrumrechtse Vlaming.

Cultuur Bepalend zijn ook de culturele verschillen. Voorop de vette kluif van de taaltoestanden in Brussel en Vlaams-Brabant. We gaan er hier niet op in, maar dezer dagen verscheen hierover boeiende info (vierde Taalbarometer, analyse van

prof. Jan Degadt in Knack, pittige cijferreeksen van prof. Eric Ponette in de Artsenkrant). Daarover later meer.

Opvallend was het Franstalig verzet tegen de regeling van inschrijvingen en schoolkamperen dat ermee gepaard gaat. De Franse gemeenschapscommissie in Brussel riep een belangenconflict in en het decreet blijft daardoor ‘on hold’.

Binnen Vlaanderen is de levensbeschouwelijke breuklijn hierover eindelijk overbrugd, maar “een communautair conflict gooit roet in het eten”, jammert Karel Verhoeven in De Standaard.

Ook terug van weggeweest is de discussie over een betere werking van de Brusselse politie. Naast de N-VA lieten ook minister Pieter De Crem en Brigitte Grouwels (CD&V) duidelijk verstaan dat hun partij dat dossier op tafel wil leggen bij de komende federale regeringsvorming.

Niet communautair? De Franstalige reacties waren duidelijk. In Brusselse ‘groene’ middens werd Grouwels meteen een “Vlaams paard van Troje” genoemd (Zakia Khattabi).

Soms illustreren ook kleinere zaken het cultuurverschil, over de kleinste thema’s. Zo ging het de voorbije dagen over crematies, populair in Vlaanderen (67 procent), maar veel minder in Brussel (54 procent) en Wallonië (39 procent).

In Knack pleitte Louis Verbeke voor een complete scheiding tussen de Vlaamse en de Franstalige Justitie: “Laat Vlaanderen toe te investeren in eigen rechtbanken. Justitie heeft in België twee gezichten.” Het pragmatischer Vlaamse rechtssysteem zou sneller en efficiënter kunnen zijn, zoals in Nederland, aldus de oud-voorzitter van de Vlerick Business School.

Verkeer Ook inzake mobiliteitskwesties (aanpak files, luchtvervuiling, sluipverkeer) willen de drie gewesten niet hetzelfde. Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts (N-VA) wil een uitgebreide ‘slimme’ kilometerheffing vanaf 2024 of 2025, niet alleen op snelwegen en hoofdwegen, maar op alle Vlaamse wegen. Meer inkomsten, minder files. Kan lukken, kan mislukken. Brussel en Wallonië zien andere prioriteiten. Wallonië wil vanaf 2026 alle auto’s van voor de Euro 5-norm van zijn wegen weren. Brussel wil dan weer dieselwagens verbieden vanaf 2030. En de (vooral fiscale) verschillen zijn nu al groot. En het milieu ten slotte? In Knack zegt de West-Vlaamse zanger Wannes Cappelle dat hij kwaad loopt, omdat België er niet eens in

slaagt een klimaatakkoord te ondertekenen “door communautair geharrewar”. Hij zal niet de enige zijn die dat vindt. En niet de eerste die klaagt en zaagt, maar geen remedie kan bedenken om Vlamingen en Franstaligen over dit thema hetzelfde te doen denken.

Veel verschillen dus, die niet eens abnormaal zijn, gezien de andere geografie, de historisch verschillende infrastructuur, dichtheid van bevolking en wegennet, andere kijk op fiscaliteit ... Blijven we kibbelen of zoeken we een oplossing? Het begint bij ‘verse’ aandacht voor het communautaire, de belangrijkste zaken eerst.

Tranfers “Als de toekomst op het Belgische federaal niveau niet meer kan worden veiliggesteld, dan moet dat op deelstaatniveau gebeuren.

Een confederale staatsstructuur is dan niet het doel, wel het middel…

Een bypass voor een ontoereikend beleid op federaal niveau”, stelt Trends-hoofdredacteur Daan Killemaes.

Hij wijst erop dat Wallonië nog dik in de problemen zit en suggereert dat Vlaanderen nog maar eens “mogelijk nog één keer de portefeuille zal moeten bovenhalen om het confederalisme af te kopen”.

Ook Louis Verbeke had het in Knack nog eens over die geldstroom: “Vlaanderen staat voor enorme uitdagingen, maar het transfereert jaarlijks nog 7 miljard euro naar Wallonië en draagt de volledige last van de staatsschuld.

Samen 15 miljard euro.

Dat is veel meer dan de transfer van West- naar Oost-Duitsland. En dat op een moment dat onze economie dringend investeringen nodig heeft en de vergrijzing op ons afkomt. Vlaanderen transfereert zijn economie kapot”, aldus de gewezen topadvocaat in Knack. Ondanks alle nepnieuws hierover: tijd dat het weer hierover gaat.

ANJA PIETERS

Geen woorden maar daden!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Hoe Mehdi Nemmouche moslim en moordenaar werd Mehdi Nemmouche werd in 1985 in Tourcoing geboren. De moeder was een Algerijnse, de vader was onbekend. Volgens officiële bronnen was zijn moeder niet in staat om voor hem te zorgen. Hij werd in een katholiek opvanggezin geplaatst. Zijn leven had daar een andere wending kunnen nemen, maar toen hij acht jaar was, vroegen en kregen zijn islamitische grootouders van moederskant het recht hem één weekend per maand bij zich in huis te nemen.

Dat was genoeg om een helse cyclus in gang te zetten. Tussen het katholieke opvanggezin en de grootouders begon een verbeten strijd, bijna letterlijk, ‘om de ziel van het kind’.

De toezichthoudende overheid bemoeide zich er zelfs mee en verbood de jongen zijn pleegouders nog papa en mama te noemen.

Zij kregen ook het verbod het kind vragen te stellen over wat er gebeurde tijdens die weekends in het islamitische milieu. Volgens getuigenissen van de pleegmoeder hield de jongen wel van zijn grootouders, maar wilde hij niet meer bij hen gaan logeren omwille van “hun gebruiken en gewoonten”.

Van moslim tot crimineel Eén keer was hij bij zijn terugkeer zo woedend dat hij zichzelf hoofdwonden toebracht.

Op elfjarige leeftijd kwam hij na zo’n week-

end in shock terug naar zijn pleegouders; hij was besneden. Hij begon niet nader bepaalde ‘stommiteiten’ uit te halen, waarvan de ergste was dat hij zich als moslim ging beschouwen. De autoriteiten haalden hem weg uit zijn pleeggezin en plaatsten hem in een weeshuis.

Hij mocht alleen nog in de weekends naar zijn pleegouders. Later werd hij overgeplaatst naar een ‘foyer’ van de DDASS, ongeveer ons OCMW. Daar kreeg hij een opleiding in elektromechanica, maar hij maakte die nooit af.

Als zestienjarige bedreigde hij twee bejaarden met een namaakpistool en hij werd vijftien dagen in preventieve hechtenis genomen. De sociaal assistente die hem begeleidde verbood hem terug te gaan naar zijn onthaalfamilie en stuurde hem naar zijn islamitische grootouders. Een nefaste beslissing.

Nemmouche werd nog twee keer veroordeeld

wegens diefstallen met geweld en in groep.

Later trok hij naar Zuid-Frankrijk, pleegde daar nog meer misdaden, belandde in de gevangenis en radicaliseerde. Daar leerde hij Nacer Bendrer kennen, die nu terechtstaat als zijn medeplichtige. Nemmouche werd door het gevangenispersoneel beschouwd als een onruststoker die een nefaste invloed had op andere gevangenen.

Nadat hij op 4 december 2012 vrijkwam, trok hij opnieuw voor korte tijd in bij zijn grootouders, en van daaruit vertrok hij naar Syrië, waar hij bij IS in dienst ging. In februari 2014 verliet hij Syrië en begon een rondreis door verschillende Aziatische landen, ongetwijfeld niet om aan toerisme te doen. Op 18 maart 2014 stapte hij zonder problemen in Frankfurt uit het vliegtuig. Hij bezocht nog even zijn grootouders in Tourcoing en huurde, gewoon onder zijn eigen naam, een kamer in Molenbeek. Daar begon hij aan de voorbereiding op de aanslag in het Joods Museum.

Lessen Denk aan die islamitische grootouders die de eerste stap hebben gezet in het ombouwen

van een kind tot een islamitische moordmachine. Denk vooral aan hen als u in de kranten de sentimentele verhalen leest over islamitische grootmoeders-met-hoofddoek die toch zó gelukkig zijn dat hun IS-kleinkinderen weer terug zijn uit Syrië en nu samen met hen naar Bumba kijken. Denk aan de sociaal assistente die Nemmouche terugstuurde naar dat islamitische milieu. Denk aan de politici Duitse, Franse, Belgische en Europese - die er verantwoordelijk voor zijn dat een IS-terrorist als Nemmouche ongehinderd naar Europa kon terugkomen en daarna ongehinderd van Duitsland naar Frankrijk en België kon reizen, en na de aanslag weer terug naar Frankrijk, dwars door dat land, tot in Marseille.

Denk aan de opeenvolgende burgemeesters van Molenbeek, die sommige buurten in hun gemeente hebben laten verworden tot bolwerken van terroristen. Denk aan de Belgische justitie, die beweert dat wij op twee oren kunnen slapen, omdat teruggekeerde Syriëstrijders voortdurend ‘geobserveerd’ worden. En denk vooral aan minister van Justitie Geens, die intussen nog meer kleine Nemmouches uit Syrië laat halen.

P.B.

12 Cultuur

17 januari 2019

Friezen en Vlamingen

Boek

Onze medewerker Pieter Jan Verstraete is een historicus met veel belangstelling voor de geschiedenis van de Vlaamse Beweging en de collaboratie tijdens de Tweede Wereldoorlog. Daarnaast is hij ook geïnteresseerd in de Friese Beweging. Tussen 1988 en 2008 bezocht hij, samen met zijn echtgenote, jaarlijks een regio in Friesland of een van de Waddeneilanden.

Bruegel en Rembrandt In 2019 is het 450 jaar geleden dat Pieter Bruegel de Oude en 350 jaar geleden dat Rembrandt van Rijn overleden zijn. Vlaanderen en Nederland grijpen deze verjaardagen aan om beide kunstenaars in de verf te zetten. Nederland doet dat met grote tentoonstellingen, Vlaanderen harkt wat initiatieven bij elkaar.

bertsma, Waling Dijkstra (de Hendrik Conscience van Friesland), Harmen Sytstra, Douwe Kalma (de grondlegger van het Friese nationalisme) en Johan Winkler (die bovendien veel interesse had voor Frans-Vlaanderen).

Collaborateurs

Douwe Kalma Steevast werd dan een bezoek gebracht aan het Fries Letterkundig Museum (thans Tresoar) in Leeuwarden. Daar werd het nodige materiaal verzameld over menig Friese taalstrijder.

Het resultaat van dat onderzoek groeide uit tot een reeks, Friese Portretten, die gedurende twintig jaar in het respectabele Vlaams-Nederlandse jaarboek ‘Zannekin’ verscheen. Met zijn opstellenreeks was onze medewerker de eerste naoorlogse Vlaming die jarenlang over Friesland publiceerde.

Het boek “Friese Portretten” bundelt beknopte en lezenswaardige levensbeschrijvingen van bekende en minder bekende Friese taalstrijders en activisten. Enkele namen: Gijsbert Japicx, de gebroeders Hal-

De auteur besteedt veel aandacht aan de Friese nationalisten Rintsje Piter Sybesma en Jan Melles van der Goot, die voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog het heil van de Duitsers verwachten. Verstraete was de allereerste die over die twee prominente Friese collaborateurs schreef; zelfs in Friesland had men over hen tot dan niet gerept.

Beide bijdragen staan dan ook vermeld in de “Nieuwe Encyclopedie van Fryslân” (editie 2016).

Relatief veel aandacht besteedt de auteur aan vergelijkingen tussen de Friese en de Vlaams-nationalistische beweging. Op zich een thema dat een aparte bijdrage waard is, wat hier echter niet het geval is. Gezien het boek ‘portretten’ bundelt, kon het ook moeilijk anders.

Voor deze boekuitgave werden alle bijdragen herwerkt en geactualiseerd. Het is een vlot lezend boek, met tal van illustraties.

KARL VAN CAMP Pieter Jan Verstraete, “Friese Portretten”, Soesterberg, uitgeverij Aspekt, 2018.

Ill., 276 blz., 19,95 euro.

ISBN 978 94 633 8489 6 Het boek is bij de auteur aan de gunstprijs van 18,50 euro te verkrijgen (verzending inbegrepen). Overschrijven kan op de rekening van P.J. Verstraete, BE64 4627 2867 9152, met vermelding ‘Friezenboek’.

E-post: pieterjan.verstraete@skynet.be

Wall of Fame op de Antwerpse luchthaven Op de luchthaven van Antwerpen, op een centrale plaats bij de ingang, is een Wall of Fame opgericht. De namen van vijf personen staan er gegrift in koperen gedenkplaten.

De gehuldigden zijn Danny Cabooter, Christian Heinzmann (overleden in 2018), Freddy Michiels, Freddy van Gaever (overleden in 2017) en Staf de Lie. Volgens het luchthavenbestuur hebben zij de laatste decennia het verschil gemaakt voor de luchthaven van Antwerpen. “De positieve impact van hun inspanning blijft tot op vandaag nazinderen. Laten we hen de luchthavenpioniers noemen over twee eeuwen heen.”

Danny Cabooter is genoegzaam gekend als piloot én van straalpassagiersvliegtuigen én van de legendarische SV.4 tweedekkers die in Antwerpen werden gemaakt, waarvan in het mee door hem opgerichte Stampe & Vertongenmuseum exemplaren staan opgesteld.

Danny is ook de inrichter van de Stampe Flyin, die telkenmale piloten met die Antwerpse toestellen uit heel Europa naar Deurne brengt.

Freddy van Gaever wordt in Antwerpen herinnerd als de duizendpoot die Delta Air Transport en vooral de Vlaamse Luchttransport Maatschappij (VLM) oprichtte. Dat was vijfentwintig jaar geleden en dat werd onder meer nog meegevierd door burgemeester De Wever. Freddy was volksvertegenwoordiger en senator voor het Vlaams Belang en schreef boeken, onder meer over de luchtvaart.

Vijf pioniers Freddy Michiels werd geboren in 1942 en is een getogen Antwerpenaar. “Kom maar leren autorijden op de tarmac. Je komt hier toch niemand tegen.” Dit waren de gevleugelde woorden van de stiefvader van Freddy, toen die destijds werkte als boekhouder op de luchthaven van Antwerpen. Freddy Michiels is een bekend Antwerps journalist en auteur. Hij schreef onder meer ‘Het groot Sinjorenboek’ en het boek ‘Antwerp Airport Revival’, wat het resultaat is van zijn bijzonder hechte band met de luchthaven van Antwerpen. Het boek is een ode aan die luchthaven.

Christian Heinzmann werd geboren in 1953 en was eveneens een echte Antwerpenaar. Hij stierf op 22 juli 2018 na een slepende ziekte.

Zijn jongensdroom was piloot worden, wat

spijtig genoeg niet haalbaar bleek omdat zijn gezichtsvermogen minder goed was. Hij compenseerde dat meer dan ruimschoots door in de luchtvaartsector telkens in topfuncties aan de slag te gaan. Hij was de CEO van meerdere luchtvaartmaatschappijen, waarvan de laatste de Roemeense Tarom was te Boekarest. Op de Antwerpse luchthaven blijft hij bekend als afgevaardigd-bestuurder van de VLM. Onder zijn impuls werden meerdere routes geopend en beleefde de VLM hoogdagen.

Staf de Lie, hoofdredacteur van het magazine De Polder en destijds redacteur van Het Nieuwsblad en De Standaard, redactie Antwerpen, werd omschreven als een journalist in hart en nieren. Ik kan het weten want ook voor dit weekblad pleegt hij weleens artikels bijeen te pennen. Zijn uitgesproken interesse voor de luchthaven van Antwerpen is mee te verklaren door zijn inzet en actieve participatie in tal van toeristische verenigingen. De voorbije decennia was Staf De Lie een regelmatige bezoeker en promotor van de luchthaven. Bij iedere opening van een nieuwe route was Staf aanwezig om de opstart te documenteren en de nieuwe bestemming aan te prijzen.

Hij sprak namens de gehuldigden een kort dankwoord uit. Hij verklaarde tevens waarom hij als boerenzoon zo pro luchthaven is: “Wij hebben in de Antwerpse Polders onvoorstelbare ‘offers’ gebracht voor de uitbreiding van de haven: vier dorpen zijn verdwenen, evenals alle landbouwgrond en boerderijen van Oosterweel tot over de Vlaams-Nederlandse grens. Ik meen dat iedere Antwerpenaar moet meewerken aan de welvaart in de regio. Dan is het toch niet te veel gevraagd dat de buurt van de luchthaven eveneens een miniem ‘offer’ brengt, te meer daar vroeger de luchthaven midden de weiden lag. De eis van sommigen om alleen zakenvluchten toe te laten, is dwaas.

De haven heeft toch ook cruiseschepen naast

Het voorbije weekeinde sloot de Bruegeltentoonstelling in het Kunsthistorisches Museum in Wenen de deuren. Het was de eerste en de laatste keer dat zoveel schilderijen, tekeningen en prenten van deze fenomenale kunstenaar samen te zien zijn geweest. De belangstelling was massaal. Vierhonderdduizend bezoekers is zelfs voor het gerenommeerde Weense museum overweldigend veel.

Dat Pieter Bruegel de Oude 450 jaar gelden overleed, is ook in Vlaanderen aanleiding voor een aantal initiatieven. Ze passen in de grote promotiecampagne ‘Vlaamse Meesters’ van Toerisme Vlaanderen. Vorig jaar was er ‘Antwerpen Barok’ met Rubens als inspiratiebron, dat één miljoen bezoekers naar de Scheldestad heeft gebracht. Dit jaar is Bruegel de kapstok en volgend jaar wordt het Jan van Eyck.

Een grote Bruegeltentoonstelling komt er bij ons niet. Die was gepland in het vernieuwde KMSKA, maar de heropening van het Antwerpse museum voor schone kunsten is voor onbepaalde tijd uitgesteld. Het Bruegelhuis in Brussel komt er al evenmin. De Koninklijke Musea voor Schone Kunsten in Brussel, die een vijftal mooie werken van Bruegel in huis hebben, presenteren de topstukken van buitenlandse musea in virtual reality (vanaf 16 maart). Het Openluchtmuseum van Bokrijk, dat zich bij de oprichting in 1958 liet inspireren door Bruegel, organiseert een tentoonstelling die via het schilderij ‘Het gevecht tussen Carnaval en Vasten’ een eigentijdse en zinnelijke ervaring van het zestiende-eeuwse Vlaanderen moet bieden (vanaf 6 april).

In het Pajottenland is een wandeling uitgestippeld langs plekjes die op Bruegels schilderijen te zien zijn, zoals de kerk van Sint-Anna-Pede en de watermolen van Sint-Gertrudis-Pede. Het Kasteel van Gaasbeek laat met ‘Feast of Fools’ hedendaagse kunstenaars aan de slag gaan met Bruegels artistieke nalatenschap (vanaf 7 april). In het najaar is er de expo ‘Bruegel in zwart wit’ in de Koninklijke Bibliotheek, die de volledige collectie zwart-wit prenten van de kunstenaar bezit. Het aanbod is een bont allegaartje, zonder lijn of doel. De Nederlanders doen het helemaal anders met de herdenking van Rembrandts overlijdensjaar.

Alle Rembrandts Het totaalproject ‘Rembrandt & De Gouden Eeuw’ startte al vorig jaar met een aantal tentoonstellingen die de context schetsen.

‘80 Jaar Oorlog. De Geboorte van Nederland’ in het Rijksmuseum is de eerste grote expo (die dit weekeinde afloopt) over de opstand die begon in 1568 en eindige met de scheuring van de Nederlanden, wat dan weer de Hollandse Gouden Eeuw inluidde. De expo ‘Werk, Bid, Bewonder’ in het Dordrechts Museum (nog t.e.m. 26 mei) doorprikt de mythe dat het sobere en spaarzame calvinisme niet zou samengaan met de via kunst geëtaleerde rijkdom en luxe. Het stadsarchief van Amsterdam, de stad waar Rembrandt een groot deel van zijn leven woonde, vertelt in talrijke documenten de persoonlijke verhalen van de kunstenaar, tot en met zijn berooide einde in 1669 (nog t.e.m. 7 april).

Verder zijn er nog interessante tentoonstellingen over Rembrandt en zijn Friese Saskia (Fries Museum) en over de jonge Rembrandt in zijn geboortestad Leiden (Museum De Lakenhal). En dan zijn er nog de toptentoonstellingen in het Rijksmuseum in Amsterdam en het Mauritshuis in Den Haag, die uitpakken met hun indrukwekkende collectie Rembrandts. In het Rijksmuseum zijn 22 schilderijen van Rembrandt te bewonderen, waaronder de beroemde ‘De Nachtwacht’, naast 60 tekeningen en 300 prenten.

Het museum zal ze allemaal tonen (15 februari t.e.m. 10 juni). Het Mauritshuis exposeert alle 18 schilderijen die ooit als Rembrandts zijn verworven (31 januari t.e.m. 15 september). Hieronder zijn absolute topstukken als ‘De anatomische les van Dr. Nicolaes Tulp’ en het laatste zelfportret uit 1669, maar ook twee portretten waarover nog twijfel is of het wel echte Rembrandts zijn en vijf werken die zijn afgeschreven.

Nederland zet zijn Rembrandt groots in de verf, Vlaanderen heeft niet veel toe te voegen aan de ultieme Bruegelexpo in Wenen.

MMMV Alle info over ‘Rembrandt & De Gouden Eeuw’: www.holland.com, over ‘Bruegel 2019’: www.visitflanders.com

Verkiezingen 2019

17 januari 2019

13

N-VA en VB nemen hun posities in Zowel N-VA als VB kwamen uitgebreid in het nieuws met de bekendmaking van de eerste lijsttrekkers. We noteerden enkele opmerkelijke verschuivingen.

Laten we beginnen met het grote nieuws dat dagen aan een stuk het nieuws beheerste: Dries van Langenhove wordt lijsttrekker op de Vlaams Belanglijst in Vlaams-Brabant.

Hij gaat er de uitdaging aan met stemmenkampioen Theo Francken van N-VA. Ik denk niet dat ik Dries van Langenhove nog moet voorstellen aan onze lezers, en ook de naam Francken zal wel bekend in de oren klinken.

Doet Vlaams Belang een goede zet met Dries als lijsttrekker aan te trekken? Ik denk het wel, aan de reacties te horen in mijn onmiddellijke omgeving en op Facebook. Van Langenhove is een politiek fenomeen en wordt bij flink wat jongeren op handen gedragen. Ik kreeg van verschillende kanten melding dat Dries “talk of the day” was op speelplaatsen en op universiteiten, daags na de bekendmaking. Als dat één melding is, dan kan je dat bij het toeval klasseren. Maar als je vanuit verschillende bronnen, uit verschillende windrichtingen, meldingen krijgt dat Dries van Langenhove het onderwerp van de dag is, dan is er meer aan de hand. Meer nog: verschillende mensen belden me spontaan op om te zeggen dat ze deze keer op Dries gaan stemmen. Ik heb dat nog nooit meegemaakt – ondertussen ben ik toch al 8 jaar hoofdredacteur van dit blad – dat lezers mij spontaan opbellen om hun stemgedrag mee te delen. En dan spreek ik effectief over N-VA-stemmers die nu op Dries, dus op VB, gaan stemmen.

Mogelijkheden in Vlaams-Brabant Als we de cijfers van de provincieraadsverkiezingen van oktober 2018 erbij halen, dan zien we dat Vlaams Belang in alle Vlaamse provincies met gemak boven de 10 procent eindigde. Alleen in Vlaams-Brabant geraakte de partij niet boven de 10 procent. Sinds de vorige verkiezing in mei 2014 had het Vlaams Belang geen verkozenen meer in Vlaams-Brabant. Twee voormalige lijsttrekkers en sterk-

houders verdwenen ondertussen. Joris van Hauthem kwam te overlijden en Bart Laeremans stapte in 2015 uit de partij. Maar op basis van de jongste provincieraadsverkiezingen, die toch als graadmeter kunnen dienen, zou VB twee zetels halen in het Vlaams Parlement en minstens 1 zetel (Dries van Langenhove) voor de Kamer.

Vermelden we nog dat de Kamerlijst gevuld wordt met Katleen Bury op plaats twee en Hagen Goyvaerts op plaats drie. Opvallend: Katleen Bury was in een vorige leven nog provincieraadslid en gemeenteraadslid voor N-VA. Voor het Vlaams Parlement is Klaas Slootmans de lijsttrekker, met Suzy Wouters op 2 en Jan Laeremans (broer van…) op 3.

Opvallend In Oost-Vlaanderen zet het Vlaams Belang de gekende Ninovieter Guy D’haeseleer bovenaan de lijst voor het Vlaams Parlement (net zoals in 2014). De Kamerlijst wordt getrokken door vaste waarde Barbara Pas en krijgt daar versterking van Ortwin Depoortere (nu Vlaams parlementslid) en Steven Creyelman op 3. Opvallend in Oost-Vlaanderen is dat Gents gemeenteraadslid Johan Deckmyn geen verkiesbare plaats meer krijgt. Hij stond in 2014 nog op de tweede plaats op de Kamerlijst. Nu krijgt hij slechts de plaats als lijstduwer aangeboden voor het Vlaams Parlement, maar het is wachten of hij zich daarmee tevredenstelt. Op de 2de plaats voor het Vlaams Parlement vinden we Adeline Blancquart, een jonge freule die in oktober ook al verkozen geraakte als gemeenteraadslid. Met haar 22 jaar zal ze een van de jongste parlementsleden worden. Kristof Slagmuler staat op de derde plaats gevolgd door nieuwkomer Filip Brusselmans. Die laatste verwierf al enige bekendheid als KVHV-praeses en medeorganisator van de Mars tegen Marrakesh.

Verschuivingen in Antwerpen In de provincie Antwerpen zien we opvallende verschuivingen: voorzitter Tom Van Grieken verhuist van het Vlaams Parlement naar de Kamer, en omgekeerd verhuist Filip Dewinter van de Kamer naar het Vlaams Parlement. Daar volgen ook Anke Van dermeersch op twee, en Sam Van Rooy op plaats vier. Op drie staat Bart Claes, nationaal jongerenvoorzitter van VBJ. Wel opvallend: zowel Jan Penris als Frank Creyelman uit Mechelen krijgen geen verkiesbare plaats meer. Beide mannen kwamen eerder in opspraak omwille van hun contacten met Rusland. Penris overtrad in november nog de richtlijn van de partij om buitenlandse reizen eerst voor te leggen aan het partijbestuur. Dat wordt hem nu aangerekend. Tom Van Grieken geeft hier een duidelijk teken aan de buitenwereld. Penris zal er geen boterham voor minder eten want hij is al sinds 1995 Vlaams volksvertegenwoordiger en kan dus rekenen op een uittredingsvergoeding en vervroegd pensioen.

Europa Dat Gerolf Annemans de lijsttrekker zou worden voor de Europese lijst, was al langer bekend. Er loopt weliswaar een onderzoek naar de financiële toestanden van de Europese rechtse fractie “Europa van Naties en Vrijheid”, waar Vlaams Belang deel van uitmaakt.

Afwachten of dit onderzoek enige invloed gaat hebben. Ook tegen het Front National loopt nog een onderzoek en werden budgetten van die partij geblokkeerd. Op plaats 2 staat Patsy Vatlet, de nationale penningmeester van de partij. Zij zal vermoedelijk niet zetelen, en dan wordt het uitkijken naar de naam van de eerste opvolger: Tom Vandendriessche. Met een beetje geluk kan het Vlaams Belang twee zetels halen in het Europees Parlement.

Bij N-VA komen er heel wat plaatsen vrij.

Waren in 2014 verkozen: Johan van Overtveldt, Helga Stevens, Mark Demesmaeker en Louis Ide. Maar twee verkozenen maakten plaats

De golf van geweld heeft een etnisch monopolie Politici willen niet aanvaarden dat er een grens is aan het aantal vreemdelingen dat een land kan opnemen. Die gedachte alleen al is veel te xenofoob.Wij hebben het goed, wij zijn goed en wij doen goed, is het credo. Het almachtige blanke redderinstinct is niet in de vorige eeuw achtergebleven: iedereen rijk en veilig. Prima, maar als duizenden miljarden aan ontwikkelingssamenwerking tot niets hebben geleid, zouden de ogen toch geopend moeten worden, zou je denken. Onze mores zijn niet die van hen.

En als water naar de zee dragen niet helpt, is de dijken neerhalen om hier een zee te creëren ook niet de oplossing. Maar laat het vooral aan politici over om feiten te negeren en eigen ideeën door te drammen.

Op geen enkele andere wijze is te verklaren waarom politici blind zijn voor oplossingen die de golf aan geweld op Europese bodem kunnen oplossen. Het begint klein met buurtje pesten, wordt groter met bommen plaatsen en eindigt dramatisch met politieke overgave. Vreemde mensen nemen vreemde waarden en normen met zich mee. Die zweren ze niet af zodra ze de grens over zijn. Zoals wij dat trouwens ook niet doen als we op vakantie gaan in vreemde landen. We passen ons tijdelijk aan (eten met de handen, lopen met een hoofddoek, en worden ons bewust van ons vrouw zijn en dus onze kwetsbaarheid), maar in het diepst van onze gedachten zijn en blijven we westerlingen die gelijkheid en vrijheid in onze genen hebben. Daarom gaan we ook weer terug naar huis, want we willen in onze eigen omgeving leven.

Het recht van de sterkste Deze mensen vertrekken van huis zonder het besef dat alles anders is, laat staan dat ze zich daaraan moeten aanpassen. Hoe moeilijk is het toe te geven dat volksstammen vreemdelingen dat niet doen? Hoe moeilijk is het toe te geven dat zij aan hun eigen normen en waarden vasthouden? Dat hun definitie van vrijheid en gelijkheid anders is, en vooral voor mannen geldt? Dat het hun helemaal niet uitmaakt of ze inmiddels in Europa wonen, waar ze zich horen aan te passen?

Aanpassen? Nergens voor nodig.

Wat volgt zijn spanningen die in het ergste geval uitmonden in geweld. En de golf van geweld die de krantenkoppen haalt, heeft een etnisch monopolie. Al jaren spelen import-Nederlanders de hoofdrol in “Opsporing Verzocht”, een tv-programma waarin misdaden aan de orde gesteld worden en waarbij met hulp van de kijkers criminelen worden opgespoord. Sinds een aantal jaren is een nieuwe vorm van geweld zichtbaar geworden. Er gaat in Europa geen dag voorbij of ergens berooft, verkracht of vermoordt een asielzoeker of ongewenste vreemdeling een meisje. Gewoon, omdat het kan. Omdat hún normen en waarden anders zijn. Dat een vrouw ‘nee’ zegt, is niet acceptabel.

Dat geweld niet normaal is, dringt niet tot hen door. Dat hen ‘rechten’ door ons toegekend worden, buiten ze uit. Dat onze rechtsregels beide kanten uitwerken, boeit hen niet.

Het recht van de sterkste geldt, net als thuis.

Bovendien zijn hun slachtoffers anderen. Niet van hun stam, niet van hun land, niet van hun soort, niet van hun geloof. Anderen. Daar worden slachtoffers ook op uitgekozen. Van oude vrouwtjes tot blonde meisjes, en in de optiek van de daders verdienen ze het.

Negeren is geen optie Er zijn twee manieren om hiermee om te gaan, waarbij negeren de verkeerde manier is. Erkennen en er oplossingen voor aandragen, is de juiste. Maar voorkomen is de voor de hand liggende oplossing waar niemand in wil geloven. Voorkomen. Wat inhoudt dat vreemdelingen die we opnemen in Europa, moeten kunnen bijdragen. Kennismigranten: ja! Economische vluchtelingen: nee! Asielzoekers dienen gemonitord en begeleid.

Illegalen dienen opgespoord en uitgezet.

Geen genade voor terroristen in spe. En dat moskeeën broedplaatsen van terrorisme zijn, ‘weet’ iedere burger die geen politicus is.

Mannen en vrouwen worden daar gebrainwasht. Moskeegangers worden aangespoord de westerse samenleving waarin ze zich bevinden af te zweren. In moskeeën worden geweld en islam verheerlijkt, en worden vrouwen op hun plek gezet. En van daaruit worden terroristische acties gefinancierd en voorbereid.

Kan iemand uitleggen wat hier de winst van is voor onze samenleving? Wat is de winst voor Europa, een continent dat miljoenen vreemdelingen telt die zich wél aangepast hebben, die zelf slachtoffer waren van etnisch geweld en daarvoor gevlucht zijn, en die wél vreedzaam willen samenleven?

Waarom schofferen onze politici die mensen, die net als wij vrijheid en veiligheid willen?

Waarom wordt ruimte gegeven aan de criminele soort die maar op één ding uit is: onze onderwerping?

EBRU UMAR NEDERLANDS COLUMNISTE

voor een opvolger en dat waren respectievelijk Sander Loones en Anneleen Van Bossuyt.

Die laatste kreeg een jaar geleden de opdracht om de boel in Gent recht te trekken.

Zij zal daar nu de lijsttrekker worden voor de Oost-Vlaamse N-VA-lijst, al is dat nog niet voor honderd procent beslist. Sander Loones keert evenmin terug naar Europa; hij moet de sterke man worden in West-Vlaanderen en zal vermoedelijk de lijst voor het Vlaams Parlement trekken. Kopman van de Europese lijst wordt Geert Bourgeois, op drie zou opnieuw Johan van Overtveldt staan. Op plaats twee zou er plaats gemaakt worden voor nieuwkomer Assita Kanko, ex-MR en nog maar in december jl. overgestapt naar de N-VA. Kanko is geboren in Burkina Faso en kwam de voorbij jaren regelmatig in de media als vrouwenactiviste, o.m. tegen vrouwelijke genitale verminking. Maar dat betekent dan meteen dat Helga Stevens, huidig Europees parlementslid zal moeten verkassen naar het nationale niveau.

Algemeen wordt er bij de N-VA van uitgegaan dat de partij één zetel zal verliezen (van 4 naar 3). Mark Demesmaeker zal evenmin naar het Europees Parlement terugkeren. Al zou het ook nog kunnen dat Kanko wordt uitgespeeld als lijsttrekster van N-VA voor het Brussels Parlement.

Huidig Brussels parlementslid en fractievoorzitter Johan van den Driessche komt niet meer op; dat was al langer bekend.

Ex-LDD Het Vlaams Belang heeft in West-Vlaanderen een nieuwe lijsttrekker voor de Kamer: Wouter Vermeersch. Die begon weliswaar zijn politieke loopbaan bij de LDD, maar is al enige tijd actief bij het Vlaams Belang. Hij woont in Kortrijk en zorgde daar voor een mooi resultaat bij de gemeenteraadsverkiezingen, ook al kwam de partij er een paar keer in opspraak door een zatte en zotte kandidaat die uiteindelijk uit de partij gezet werd. Het Vlaams Belang haalde in Kortrijk zelfs meer stemmen dan de N-VA. De VB-lijsttrekker in 2014 was de niet onbekende Peter Logghe, maar die komt niet meer op. Voor het Vlaams Parlement zal Stefaan Sintobin opnieuw de lijst trekken.

Jean-Marie Bij de N-VA gaat het er in West-Vlaanderen allesbehalve rustig aan toe: de komst (misschien) van Jean-Marie Dedecker zorgt voor onrust in de N-VA-gelederen. Jean-Marie Dedecker zou de lijstduwersplaats krijgen als onafhankelijke (in 2014 stond Pol van den Driessche op die plaats). Dedecker wordt expliciet naar voren geschoven door Theo Francken en Bart De Wever. Maar bij de N-VA in West-Vlaanderen zit niemand te wachten op de komst van Jean-Marie. Zeker Geert Bourgeois is grote tegenstander, en dat is zeker geen nieuw gegeven. Persoonlijk begrijp ik die keuze van Dedecker niet. Gaat hij zich nu toch opnieuw laten inkapselen in een partij, waar hij niet alleen in het verleden heel kritisch voor was (men herleze maar het interview in dit blad in de editie van 9 augustus 2018)? In 2014 trok Geert Bourgeois nog de lijst voor het Vlaams Parlement. Zijn plaats zal nu worden ingenomen door Sander Loones.

West-Vlaanderen blijft een pijnpunt voor de N-VA. De partij scoorde er niet bepaald goed bij de jongste gemeenteraadsverkiezingen en kon bijna nergens potten breken.

En dan is er nog…

Blijft nog een ander belangrijk nieuwsfeit van deze week: Bart De Wever die aankondigt om lijsttrekker te worden voor het Vlaams Parlement, met de ambitie om Geert Bourgeois op te volgen als minister-president van de Vlaamse regering. Als hij die stap daadwerkelijk zet, moet hij zijn burgemeestersambt opgeven. Duidt dit op lichte paniek bij het partijbestuur en bij Bart De Wever in het bijzonder?

Voelt men aan dat de partij het o zo belangrijke momentum aan het verliezen is? Zoals we ook al schreven op bladzijde 1: N-VA zet alles op alles om niet te verliezen op Vlaams niveau, met de hoop zelfs iets vooruit te kunnen gaan.

Daarvoor zijn alle middelen goed en wordt het grootste stemmenkanon van N-VA in stelling gebracht.

Persoonlijk betwijfel ik dat hij daadwerkelijk minister-president gaat worden. Als het zover is, zou het weleens kunnen - vermoed ik - dat hij toch in Antwerpen blijft als burgemeester.

Volgende week meer nieuws o.m. uit de provincie Limburg.

KARL VAN CAMP

14

Brieven

17 januari 2019

PINOKKIO SOENENS

SPIJBELEN VOOR HET KLIMAAT

MOLENBEEK

Pallieterke, Spijbelen voor het klimaat en als sanctie hierop krijgt men een ontvangst bij meerdere ministers (waarvan België er meer dan voldoende bezit). Waarmee worden de woningen van die leerlingen uit Mortsel verwarmd? Aardgas?

Stookolie? Of met ‘propere’ elektriciteit? Alle daken voorzien van zonnepanelen? Gezien de grijze lucht gedurende de laatste veertien dagen, zal de opbrengst niet formidabel zijn.

Indien de kerncentrales het nog eens laten afweten, kunnen we nog altijd stroom betrekken uit Duitsland (stroom opgewekt met o.a. bruinkool). Wel akkoord dat we niet hoeven heen en terug te vliegen om te gaan shoppen in Londen of Milaan. Varkens worden vanuit Noord-Duitsland naar Italië vervoerd en keren terug als parmahesp of gandaham. De inzet van de jeugd voor het klimaat kan ik toejuichen, maar studeren is hun eerste opgave. Hopelijk wordt in de toekomst niet gespijbeld als steun voor de gele hesjes, of als steun aan de stakers wanneer de Waalse socialisten het spoorverkeer nog eens platleggen.

C. Vossen - Brecht

Pallieterke, Dinsdag 8 januari vertelde Catherine Moureaux, de burgemeester van Molenbeek, in Terzake: “Eerst staken ze een kerstboom in vuur, daarna de vuilnisbakken. Ik stel vast dat dit in Frankrijk, België, Denemarken en Duitsland [ook] een manier om te feesten is.” Wat zulks met “feesten” te maken heeft, ontgaat mij. Erger, dat die “feestvierders” auto’s in brand staken, winkels en een apotheek plunderden, politieagenten, brandweerlieden en hulpverleners bekogelden ontging Catherine klaarblijkelijk, althans voor de kijkers van onze toch zo “objectieve” VRT. Gelukkig dat we in “De Morgen” een repliek konden lezen van Hind Fraihi, die stelde dat die “feestjes” het gevolg zijn van het jarenlang allochtonen pamperen, te danken aan Catherine Moureaux, voor wie het allochtone kiesvee belangrijker is dan de rust en de veiligheid van 99 procent van de Molenbeekse burgers. Maar ja, zo kon ze die rellen handig ombuigen naar een vraag om meer middelen. Chantage noem ik dat.

Ivo van H amme – A ntwerpen

RECONQUISTA

PROXIMUS

Pallieterke, Op Canvas kwam bisschop Bonny vertellen dat de reconquista lang geleden is, en géén goede zaak was. Misschien noemen we hem vanaf nu beter imam Bonny!

Dirk Cornelis - Stekene

Pallieterke, Ik ben sedert jaar en dag (eigenlijk heel dom) voor telefoon en internet klant bij Proximus.

Hoewel ik alle rekeningen en alle briefwisseling in het Nederlands ontvang, staat op de rekeninguittreksels van de bank steeds eentalig in het Frans “Proximus-Avenue Albert II-BRUXELLES”. Ondanks ontelbare telefoontjes, brieven aan de facturatiedienst en zelfs aan de directie, ook vanwege mijn bank, blijkt het onmogelijk daaraan iets te veranderen. Ik veronderstel bijgevolg dat Waalse Proximus-klanten de adresgegevens in het Nederlands krijgen.

Logisch, toch?

W. Buelens - Zaventem

VRT EN TRUMP Pallieterke, Laatst naar het avondnieuws op VRT gekeken.

File op de Antwerpse Ring? De schuld van Trump. Het regent? De schuld van Trump. De zon schijnt? De schuld van Trump.Wout van Aert geen Belgisch kampioen veldrijden? De schuld van Trump. Toen ben ik maar beginnen zappen naar minder fake news.

Ward van Bouwel - Weeld

Kruisende woorden oplossing 1143

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L

V E R B R O K K E L E N I

X O R E X M N X E S A

N A T U U R X O E N X A G X A G X E V E R G E M E E T G E R E R U

I

I

X T

I

S

Pallieterke, Artsen Zonder Grenzen, met medewerking van de staatszender, overspoelt ons met beelden van hongerkindjes.. Maar men moet die beelden eens goed bekijken, en letten op de jonge mannen. Geen sprake van ondervoeding. Over de vrouwen kan ik niets zeggen, want die zijn ingepakt. Het zou me niet verwonderen dat die hetzelfde lot zijn beschoren als de kinderen.

Paul D’H aese - Boechout

E N X R X W E K E

K X E L

I

O K X

X H X E A G L E

I

T A

I

I

T E N G E R E X K O O S E X E L A N D T E S T

E T E N X X X L E S S E

KERNGROENE ENERGIE Pallieterke, De vraag naar elektriciteit voor industrie, auto’s, verlichting, verwarming en batterijen stijgt exponentieel. Gezien de bestaande energievervuiling, resulterend in gezondheidsrisico’s en bijkomende opwarming van de aarde, is een omschakeling naar een niet-milieubelastende elektriciteitswinning noodzakelijk. De afbouw van de kerncentrales vanaf 2025 nadert zienderogen. Investeren in thorium-kerncentrales van de vierde generatie verdient met nadruk overwogen te worden, en tegen 2025 op punt gesteld. Deskundigen beseffen dat daarvoor zes jaar nodig zijn, terwijl voor een veilige kernfusie nog minstens dertig jaar onderzoek en ontwikkeling nodig is. Deze kerngroene energieopwekking vervuilt de aarde niet en geeft geen opwarming door CO2-uitstoot. Het verbruik van olie, gas, kolen en hout kan afgebouwd worden... wouden en bossen kunnen er wel bij varen. Politici, ingenieurs, wetenschappers en filosofen denk eens na. Kijk naar het buitenland.

Tot in China toe wordt massaal geïnvesteerd in deze veilige kerngroene centrales, die bij elke vraag naar energie onmiddellijk opstarten en onmiddellijk zonder afkoelingsproblemen of ontploffingsgevaar stilvallen. Zelfs de vliegtuigbouwers en de scheepvaartindustrie zullen er niet aan ontsnappen. Voor het kerncentrum te Mol kan dit een passende doorstart zijn en nieuwe tewerkstelling teweegbrengen in elke gemeente met een kleine kerngroene elektriciteitscentrale. Dat is even haalbaar en betaalbaar als diverse even geldverslindende initiatieven.

MC - Zelzate

TAALTRANSGENDERITIS Pallieterke, Taaltransgenderitis is een ziekte die in Nederland welig tiert, en stilaan ook in Vlaanderen begint te woeden. Het is de slechte gewoonte om met het geslacht van zelfstandige naamwoorden te gaan sjoemelen: vrouwelijke woorden worden mannelijk (“de vloot en zijn schepen ...” en onzijdige woorden worden vrouwelijk (“het schip en haar bemanning...”).

Het bewijst andermaal hoe slecht het met de kennis van onze taal gesteld is in de Nederlanden. Het heeft allemaal geen belang, “als we elkaar maar verstaan”, beweerde een groot licht op school bij mijn dochter (licentiate Engels), tijdens een doorlichting.

Let eens op de taal die onze radio- en tv-journalisten gebruiken...

Wim Snykers - Wilrijk

Een lezersbrief insturen?

R X E X

O R A N G O E T A N X J

JEMEN

Pallieterke, In de mediarubriek vorige week pakten jullie nog eens de VRT-correspondent in de VS, Michiel Vos, keihard aan wegens fabels i.p.v. feitelijke verslaggeving. Die man is de schoonzoon van Nancy Pelosi, de Democratische voorzitster van het Huis van Afgevaardigden, dus weet je wat je krijgt. Allergie voor de Republikeinen, en zeker voor Trump, want schoonmoeders wil is wet. Dus desinformatie. Ik weet niet of Bjorn Soenens, die andere VRT-specialist (sic), ter plekke familiebanden heeft, maar ook zonder is hij daar voor de openbare omroep mister (s) linkse vooringenomenheid. President Trump gaf op alle zenders in primetime vrank en vrij uitleg waarom hij die Mexicaanse muur wil.

Van een correspondent verwacht je die speech ruim te zien, met feitelijke duiding erbij. Maar wat krijg je? De ‘correspondent ter plekke’ is zo vol eigendunk dat hij Trump een leugenaar noemt. Ik citeer Soenens: “Trump was weer de Pinokkio met een steeds langere neus.” Wat een dossierkennis en wat een niveau!

Slinkse oprispingen van ‘onze’ vent ter plekke, die een fortuin kost aan alle Vlaamse aandeelhouders. Wat is de meerwaarde van zo’n stuk journaille ter plaatse? Vlaanderen kijkt gelukkig naar een massa zenders (ook Amerikaanse) en kan vooralsnog op de sociale media rekenen om een eigen mening over de Amerikaanse politiek te vormen. Eigenlijk is dat bijna onmogelijk door een Europese verrekijker. Dus, een echt onderlegde journalist ter plekke zou een meerwaarde zijn, maar niet de hatelijke duimzuigerij van Vos en Soenens.

R eddy de Mey - Oostende

ICQC 2018-20

TRANSFERS SCHADEN VLAANDEREN Pallieterke, Louis Verbeke, voormalig topadvocaat en voorzitter van Vlerick Management School, hekelt de transfers naar Wallonië. “Vlaanderen staat voor enorme uitdagingen, maar het transfereert jaarlijks nog 7 miljard euro naar Wallonië en draagt de volledige last van de staatsschuld.

Samen 15 miljard euro.Vlaanderen transfereert zijn economie kapot.”Woorden genoteerd door Trends. Maar intussen worden de Vlaamse politieke beleidspartijen rijk in de Wetstraat dankzij Belgische royalty’s uitgekeerd als beloning voor het versluizen van Vlaams belastinggeld naar Franstalig België. De financiering van het socialisme in de federatie Wallo-Brux blijft afhankelijk van mecenassen in de Wetstraat. Tijdens de regering-Michel I zijn/waren dat N-VA, Open Vld, CD&V en de MR. Controversiële politieke en inefficiënte geldtransfers van Vlaams belastinggeld die de Vlaamse economie ondermijnen aanklagen, dat zou de beleidsprioriteit nummer één moeten zijn. De sponsoren van dat incivieke en nefaste beleid electoraal afstraffen is een patriottische plicht. Ondertussen kan iedereen dagelijks in de kranten lezen dat de propaganda over jobs, jobs, jobs berusten op hallucinaties van de Belgo-Waalse megalomane premier Charles Michel (zie de ontslagen bij Proximus). Ter elfder ure meldde de krant “De Morgen” dat Theo Francken (N-VA) nu al droomt van een nieuwe regering met Michel.

Dus wil hij gewoon voortgaan met het overhevelen van Vlaamse belastinggeld naar Franstalig België, ten koste van Vlaamse welvaart en solidariteit. Conclusie: het Marrakeshdispuut en het ontslag van N-VA was blijkbaar een luguber schouwspel om de schijn van een falend migratie- en asielbeleid (door N-VA) te maskeren.

David Jones - Zaventem

GROEN Pallieterke, Sinds Groen mee “het beleid” bepaalt, werden dubbele rijvakken door énkele rijvakken vervangen, waar bushaltes gebouwd zijn zodat al het verkeer moet stilstaan om “de mensen” tijd te geven in- en uit te stappen. Oversteekplaatsen voor auto’s werden afgesloten zodat men onnodig kilometers moet omrijden. Straten werden versmald en kruispunten werden verkleind. Waar vroeger het verkeer vlot doorstroomde, wordt nu dagelijks aangeschoven.

Goed voor het milieu zeker?

België heeft het wereldrecord verkeershinder.

Het WERELDRECORD! En nog nooit werden zoveel bomen gekapt! Maar het politieke “project” van Groen bij de laatste verkiezingen was “mobiliteit”, en “propere lucht”. Nergens is het verschil groter tussen wat gezegd of beloofd wordt en wat wérkelijk gedaan wordt, en toch zit Groen “in de lift”, maar die partij wordt dan ook dagelijks bejubeld en gepromoot door de linkse media, en niet alleen de VRT. Ik vraag me af of die van Groen wel goed beseffen waarmee zij bezig zijn, maar zij maken wél schitterend carrière! Plots spookten de woorden “manipulatie” en “ontoerekeningsvatbaar” door mijn hoofd. Van waar zou dat toch komen?

M arc Bertrand - Edegem

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis zijn zijn Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis Verliefd op op de dethuis natuur-?zijn Vlamingen Verliefd natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

17 januari 2019

Het veldrijden leeft nog, toch een beetje Het veldrijden leeft dan toch nog in Vlaanderen. Ondanks het rotweer was redelijk veel volk afgezakt naar Kruibeke, waar het Belgisch kampioenschap werd gereden. Na veel getwijfel besloot ik de cross toch maar te volgen, vanuit mijn luie zetel. Indien Mathieu van der Poel aan de start had gestaan, had ik waarschijnlijk afgehaakt. Ik ben het kotsbeu om te zien hoe de nieuwe ‘Kannibaal’ de rest van het peloton belachelijk maakt. Het is soms zielig om te zien!

Hoelang gaan onze Belgen zich nog laten afslachten? Toch maakte ik verleden zondag door te blijven kijken de juiste keuze. Het werd een spannende cross in de modder met een verrassende winnaar, Toon Aerts. Het zijn frustrerende tijden voor Wout van Aert. Wat gaat dat worden op het WK in Denemarken?

Indien Van der Poel gespaard blijft van een technisch defect, wordt hij wereldkampioen.

Die jongen is van een andere planeet, laten we eerlijk zijn. Van Aert was in alle geval nog niet met het WK bezig. Waar hij vooral aan dacht, was een dik pak friet met een cervela van het huis.

Forse startgelden Er was veel volk in Kruibeke, maar dat is een vertekend beeld. Het gaat niet goed met de cross. Cijfers liegen niet. De kijkcijfers zijn in vrije val en het aantal toeschouwers daalt. Dat Sven Nys is gestopt, speelt zeker een rol. In de tijd van de grote duels tussen Sven Nys en Bart Wellens kwamen hun supporters met busladingen naar de cross. Ik ben eens met enkele Nys-supporters na de cross in Diegem op stap geweest, en dat was pas topamusement! Hoeveel supporters zou Van der Poel meebrengen? Zijn vader Adri en zijn broer, maar die rijdt ook mee…

Het is bijna onvermijdelijk dat binnenkort

enkele veldritten gaan sneuvelen. Een cross kost 300.000 euro. De grootste kost, dat zijn de startgelden van de twee toppers. Van der Poel zou 8.500 euro krijgen, Van Aert 9.500 euro. Sommige organisatoren spreken nog eens over de helft meer.

Willy van Roy, de inrichter van de Druivenkoers in Overijse, ooit een monument, heeft er zo zijn gedacht over: “We kunnen veel mensen lokken, maar voor mij is een veldrit topsport. Het moet geen Vlaamse kermis zijn met zangers en zangeressen. Wij betalen geen forse startgelden. Bij ons komen Van Aert en Van der Poel niet. Wij hebben 2.000 toeschouwers en zijn gezond. Er zijn crossen met een groot budget die moeite hebben om rond te komen. Voor hen is het belangrijk dat de supporters zat worden in een zo kort mogelijke tijd.”

Na wat ik allemaal heb gehoord, zouden we van het veldrijden een olympische sport moeten maken…

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Zijn voornaam is Remco “Te gek voor woorden!”, zei Remco Evenepoel (18) op de voorstelling van de wielerploeg van Patrick Lefevere. De media noteerden de rake en vernietigende uitspraak ijverig, maar ze dachten er niet aan die ook te respecteren. Ze gingen er “volle bak” tegenaan om woorden uit zijn mond te sleuren waaraan Remco niet eens dacht ze uit te spreken.

Een van zijn ploegmaats hanteerde de vrolijke noot: “Hey, Eddy (sic), dat is nog wat anders dan een ploegvoorstelling bij de juniors, hé?” De sportjournalisten hebben het vermogen om te relativeren al tijden verleerd; het verbaast dan niet dat al krantenkoppen met “Eddy” Evenepoel opdoken. Lefevere, de zelfverklaarde waakhond over de wielercarrière van zijn jongste, die nog moet beginnen, bekijkt die idiotie allicht met lede ogen. Het goede nieuws is dat de jongeman uit Schepdaal, en zijn voornaam is Remco, geen moeite blijkt te hebben om zichzelf te blijven - wat van het journaille amper kan gezegd worden.

Of uitspraken als “Ik ben nog een snotneus en ik vind het “ambetant” voor oudere collega’s dat ik zoveel aandacht krijg” zouden hem ingefluisterd moeten zijn.Wat we onwaarschijnlijk achten.

Op de eerste rij Straks vlucht – bijna letterlijk – Evenepoel naar het verre Argentinië om daar zijn eerste pedaalstoten als prof te produceren. Lefevere hoopt dat de afstand, en dus het prijskaartje, de daar opduikende persmeute zal indijken.

Alvast Het Nieuwsblad kwam ervoor uit zeker iemand naar Zuid-Amerika mee te sturen omdat. De krant schreef letterlijk: “We willen alles weten van de eerste pedaalslagen van het nieuwe grote wonderkind. Al-les! En nee, Lefevere mag nog zo pleiten voor kalmte rond zijn jongste aanwinst, hij maakt zich beter geen illusies. Het wordt géén rustig jaar voor Evenepoel!” Denk vooral niet dat Het Nieuwsblad alleen staat met dat soort “zin voor kwaliteitsvolle sportjournalistiek”. Alle media zijn in hetzelfde bedje ziek. Mocht het een rechtstreeks duel met de winnaar van de dag.

Goed gevoel Halfweg de cross was het over en uit voor Toon Aerts, dachten we, toen we Wout van Aert een gat zagen slaan. Gewonnen spel voor Wout… We zullen niet de enigen geweest zijn die de situatie verkeerd ingeschat hebben.

Van dan af begon de koploper seconde na seconde prijs te geven. Hoe Aerts aanklampte, was een verbazingwekkend nummer dat we niet vlug zullen vergeten. Het vervolg mag de nieuwe kampioen zelf uitleggen: “Toen ik weer bij Wout kwam, had ik meteen een goed gevoel. Dat betekende dat ik op dat moment sneller reed dan hij. Het was gewoon zaak om dat te blijven doen.”

Groot verschil Ge zult ons over de feestelijkheden in Kruibeke niet horen klagen. Het is goed geweest.

En om te illustreren hoe sterk de winnaar voor de dag kwam, krijgt hij het laatste woord: “Ik was al bijna omgekleed toen er nog serieus wat bekende namen binnenkwamen. Het verschil met pakweg het nummer tien was heel groot.” Inderdaad, volgens onze chrono om en bij de zes minuten. Het is uitkijken naar het WK, dat over een dikke twee weken op het programma staat. Dat we de naam van de nieuwe wereldkampioen veldrijden nu al mogen invullen, horen we u zeggen? Mogelijk, maar ge weet maar nooit.

Meer natuur dan cultuur Kruibeke promoot zichzelf als een gemeente waar natuur en cultuur elkaar ontmoeten, tussen kastelen en polders. Dat is niet eens overdreven, en we spreken uit ondervinding.

De massa die zondag naar het geboortedorp van Mercator afzakte, had weinig aandacht voor al dat fraais. Ze hadden meer oog voor het parcours waarop het BK veldrijden gereden werd. “Dat wordt zwaar ‘stoempen’ op de modderstroken en technisch op de schuine kanten”, liet Wout van Aert weten op de vooravond van de cross. Niemand die hem tegensprak. Moet er nog slijk zijn…

Wie is wie?

Bij de start waren ze nog herkenbaar. We zagen Wout van Aert in gedachten verzonken staan blinken in zijn regenboogtrui. Toon Aerts stond nog fris en vrolijk op het startschot te wachten, evenals de outsiders Vanthourenhout, Iserbyt en Sweeck, die proper gewassen en netjes gekamd hun supporters groetten.

Maar bij de eerste doortocht hadden we het

al moeilijk. Wie is wie, vroegen we ons af, toen we een sliert slijkduivels zagen passeren die van kop tot teen onder de modder zaten.

Voor ons een probleem, maar niet voor Michel Wuyts, die renners moeiteloos herkent aan de blik in hun ogen, de omvang van hun kuiten en meer kenmerken die ons ontgaan. Maar niet onze geliefde sterreporter, die begaafd is met een opmerkingszin die niet iedereen gegeven is.

Baas boven baas Een boeiend WK en een winnaar die strijdend voor wat hij waard is topfavoriet Wout van Aert achter zich liet. Dat was wat het veldrijden nodig had. Een echte verrassing kunnen we het niet noemen. Dat Toon Aerts als drager van de tricolore trui een schoolvoorbeeld van een prof is, heeft hij in het verleden al meermaals bewezen. We durven voorspellen dat het daar niet zal bij blijven. Waarmee ge ons niet hoort zeggen dat Wout van Aert geen voorbeeldige prof zou zijn. Verre van. In Kruibeke werd hij op zijn waarde geklopt in

15

Leve 1B! Het is niet omdat de makers van ‘Sports late night’ de wedstrijden van de Proximus League (1B) straal negeren en beneden hun waardigheid achten, dat wij dat slechte voorbeeld moeten volgen. Integendeel, we mogen de ploegen van die reeks dankbaar zijn dat ze zich rond deze tijd van het jaar blijven uitsloven. Dat is des te verdienstelijker omdat hun collega’s van de hoogste afdeling in conclaaf zijn gegaan. Met andere woorden: ze zaten, lagen en liepen af en toe te zonnekloppen onder de Spaanse of de Qatarese zon. Dat allemaal om ons vanaf volgend weekeinde opnieuw te vertroetelen.

Wie niet horen wil...

Dan deed de thuisploeg al eens haar uiterste best om het de bezoekers uit Westerlo lastig te maken, het belette niet dat de inboorlingen uit Lommel, in plaats van hun ploeg aan te moedigen, massaal hun kat stuurden.

Met twaalfhonderd verkochte tickets kan de Lommelse kassier niet zeggen dat hij een

in de toekomst met hun nieuwste troetelkind mislopen, dan zijn ze daar voor een groot deel verantwoordelijk voor, al zullen ze dat dan slechts schoorvoetend toegeven, maar tegelijk op de eerste rij staan om te vertellen dat ze altijd al hun twijfels hadden gehad. Lefevere vreest terecht dat Argentinië niet leuk wordt: “Al die trammelant rond Remco zorgt voor veel jaloezie.

Als hij ginds aanvalt, gaan ze vechten om hem terug te halen!” Niet alleen in Argentinië, valt te vrezen, maar overal waar Evenepoel aan de start komt. Met dank aan al het “erover” in de media.

“Hoe het moet” Over “erover” gesproken, een resem vol geleuterde sportbladzijden in elke krant en een karrenvracht woordenkramerij op radio en televisie brachten de goegemeente op de hoogte van het wereldnieuws dat Anderlecht eindelijk een coach heeft. Met liefst zes assistenten op de bank; eentje zelf meegebracht en vijf al voor diens blijde intrede in dienst.

Hoe dan ook, een zestal om u tegen te zeggen, met Karim Belhocine, Pär Zetterberg, Arno van Zwam, Gino Caen, Max de Jonge en Jonas de Roeck.

Dan vergeten we nog de halve en volle sportief verantwoordelijken Luc Devroe en Michael Verschueren. En Marc Coucke, die ging mee naar Spanje, in trainingspak, zelfs met een bal aan de voet. Een beeld dat de frontpagina van Het Laatste Nieuws haalde, met als bijschrift “Coucke toont hoe het moet”. Maar met de kwalitatieve nieuwsafweging en dito dosering in de media is er verder niets aan de hand. hoogdag beleefde. Het maakt de zaak niet van Westerlo, dat met andere problemen kampt.

Trainer Bob Peeters mag honderd keer herhalen dat afwerken de kunst is, als zijn pupillen langs die kant doof zijn, moeten ze de gevolgen maar dragen.

Spaanse voorliefde Vraag ons niet waarom, maar in Roeselare hebben ze zichtbaar een zwak voor Spaanse trainers. In afwachting van nummer vier is Gutierrez al de derde Spanjool die dit seizoen de revue passeert bij KSV Roeselare. Zijn debuut kunnen we niet geslaagd noemen, nadat Beerschot-Wilrijk de maat nam van de thuisploeg.

Die verdient wel goede punten voor de moed der wanhoop waarmee ze bleef knokken.

En, moeten we eraan toevoegen, bijna een gelijkspel uit de brand sleepte, als doelman Vanhamel dat niet had verhinderd met een spectaculaire kattensprong. Met de goede punten die we hen toekennen, zijn ze in Roeselare weinig vooruit, tenzij ze het zien als een opsteker voor de volgende speeldag tegen Beerschot-Wilrijk.

Spanning troef Als Beerschot-Wilrijk de volle buit pakt, dan kan KV Mechelen niet achterblijven.

Waardoor de strijd voor de tweede periodetitel een niet te missen duel blijft tussen de twee Antwerpse gouwgenoten. Malinwa blijft mee aan de leiding dankzij een uitoverwinning tegen Union. Voor zover ze in het Dudenpark nog een sprankel hoop op promotie hadden, mogen ze die illusie nu opbergen. Het zal voor volgend jaar zijn, of het jaar daarop. Ze kunnen het seizoen nog gedeeltelijk goedmaken in de bekercompetitie tegen, jawel, KV Mechelen. De wraak kan zoet worden. Zover zijn we nog niet, Malinwa staat binnen anderhalve week nog eerst de cruciale verplaatsing naar het Kiel te wachten. Het blijven meeslepende tijden in 1B.

Op papier We hebben altijd een boontje gehad voor Lierse. Het is niet omdat ze hun naam veranderd hebben in Lierse Kempenzonen, en ze tegen wil en dank bij de eerste amateurs zijn terechtgekomen, dat we hen aan hun lot overlaten. Er staan hen de komende weken vier wedstrijden te wachten die ze op papier niet mogen verliezen, tegen ploegen uit de onderste regionen. Als ze die punten grotendeels kunnen verzilveren, mogen ze de toekomst hoopvol tegemoetzien. Al zullen ze zelf wel beseffen dat wat op papier te rapen valt, verkeerd kan uitdraaien.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

17 januari 2019

ABSURDISTAN Zelfredzaamheid Ondanks de nodige ideologische manoeuvres zou er eerstdaags toch een heruitgave verschijnen van het zogenaamd racistische ‘Kuifje in Congo.’ Ter linkerzijde betreurt men dat er geen kritisch voorwoord aan voorafgaat. Wij betreuren dat ook. Wij scheuren ook al graag eens iets uit.

Tijdig beginnen Na leerlingen die nog wat groen achter de oren zijn, zijn er blijkbaar ook al leerkrachten die willen ‘staken’ voor het klimaatakkoord. Wij roepen alle Vlaamse kleuters en hun juffen op om niet achter te blijven.

Jong geleerd is oud gedaan!

Antwerp University?

zwaar de verkeerde kant uitgaat. Zo hoort u het ook eens van een ander.

Alarm!

Bij ‘t Pallieterke zijn wij niet zo van de Onfeilbare Klimaatkerk, maar wat vernemen wij nu? De opwarming van de Aarde zou de toekomstige bierproductie in het gedrang brengen! Oké, maatregelen, nu! Hup, alle auto’s aan de kant, en rap wat!

Die ook al Ook gelezen dat de magnetische Noordpool onverwacht snel onderweg is naar Siberië? Geloof het of niet, maar die Russen proberen toch echt alles in te pikken.

Voorzorgsmaatregel?

Aan de Universiteit Antwerpen werd sociologisch onderzoek gedaan naar ideologische voorkeuren via Facebookgedrag. Het verslag dat beschikbaar wordt gesteld, is volledig in het... Engels. Zou de Vlaamse belastingbetaler niet langer de financier zijn van de UA?

VRT-ombudsman Tim Pauwels heeft zich ook uitgesproken over het interview van Kathleen Cools met Dries Van Langenhove.

Opmerkelijk genoeg vindt Tim het ethische aspect belangrijker dan het juridische. Dat zal toch geen manier zijn om zich in te dekken voor het geval de juridische kant op niets zou uitlopen?

Gods molen

Boze Bianca

Al tientallen jaren, zonder overdrijving, wordt er geklaagd over de inhoud van het vak godsdienst op de katholieke scholen.

Al te dikwijls leden godsdienstlessen onder de ondraaglijke lichtheid van hun bestaan.

Nu is dat eindelijk ook tot de Vlaamse bisschoppen doorgedrongen en zal er iets gebeuren. Was men destijds wat minder bang geweest, dan had veel voorkomen kunnen worden zonder dat men nu moet genezen...

Brussels staatssecretaris Bianca Debaets is niet te spreken over de stokken die de Franse Gemeenschapscommissie in de wielen van het Vlaams onderwijs in Brussel steekt. Ze heeft overschot van gelijk. Dat de Franstaligen eindelijk eens zelf werk maken van één en ander. Wij veronderstellen dus ook dat na mei 2019 CD&V het been stijf zal houden inzake nog maar eens federale centen voor het Franstalige onderwijs. Akkoord, Bianca?

Luidkeels Wanneer mag je straffe taal spreken over sommige problemen? Wanneer je zelf tot een specifieke groep en geloof behoort, zoals gewezen Brussels politieagent Hamid Benichou. Die kan ronduit zeggen dat het in Brussel met het islamfundamentalisme

1144

Gokje Volgens onze minister van Justitie zijn wij volop “bezig om de IS-kinderen uit Syrië terug te halen.” De weddenschappen hoe snel de moeders hier ook zullen staan, zijn geopend!

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E

In het kader van onze reeks ‘verontrustende ontwikkelingen’, hebben we het deze week over het fenomeen van spijbelende jongeren voor een betere wereld. Of beter: de wereld die hen omringt. Ouders, leerkrachten, voorbijgangers. Wat bezielt deze mensen om jongeren en hun ontwikkeling zo in het gedrang te brengen?

Weet u nog? Als wij vroeger al eens niet naar school gingen – wat iedere gezonde jongen al eens doet om een gezond meisje te beroeren buiten de speelplaats - en hierbij werden betrapt, stond ons hel en verdoemenis te wachten. Eerst op school. Leerkrachten schreven strafstudie uit tot de volgende Pasen.

En vervolgens op het thuisfront waar alles nog eens dunnetjes over werd gedaan. Vader verwijderde hardhandig alle nog overblijvende melktanden en liet ons alle bladeren in de tuin oprakelen, opnieuw verspreiden en vervolgens alfabetisch per boomsoort en per bladomvang sorteren. Maar het was het verdorie waard geweest. Je had het systeem uitgedaagd, er deugd van gehad en de gevolgen van je daden aanvaard. Dat is groot worden.

Daar gaat het om. En bij het volgende gezonde meisje dat je pad kruiste, deed je het opnieuw. Je was je melktanden toch al kwijt. Dat waren nog eens tijden.

Wat is het nut van te spijbelen als je er applaus voor krijgt?

F G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Mate waarin je iets kunt vervormen B. Vogel - Ontsluiter C. Neon - Duitse NV - Nikkel D. Van een welbepaald mythologische beroemde stad uit de oudheid Opperwezen E. En dergelijke - Klimsport F. Accepteert - Tegenover - Tangens G. Hersenschimmen H. Embryo - Schade - Kadastraal inkomen I. Duits pers. vnw. - Huidbeschadiging J. Plant met blauwe of gele sierlijke bloemen - Term om Romeinse munten mee aan te duiden K. Vermeldenswaard L. Afgevaardigde

1. Gelijkspel in het voetbal 2. Gemeente in Oost-Vlaanderen Strafwerktuig 3. Reeds - Economische wetenschappen - Verwijder onkruid 4. Door een medicijnman uitgeoefende methode van rituelen en kruiden om mensen te genezen 5. Meer dan wenselijk - Kerkmeubel Oude lengtemaat 6. Zoogdier - Neodymium - Zekere 7. Betrekking hebben op het verstandelijke vermogen - Internetlandcode voor Singapore 8. Internetprotocol - Achterbakse Wat u toebehoort 9. Voorzetsel - Loofboom - Astronomische eenheid 10. Waar er maar één van is Heel vervelend 11. Pers. vnw. - Achterstevoren 12. Deel van een ladder - Proestte

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1143 VINDT U OP BLZ. 14

De ouders van tegenwoordig!

Maar met de jeugd van tegenwoordig meneer! De jeugd van tegenwoordig! Die brave jongeren krijgen niet eens de kans om groot te worden en de vruchten van hun ondeugd te plukken. Als zij gaan spijbelen, vormen leerkrachten tegenwoordig een erehaag van applaus en lof. “Oh, ze zijn toch zo verantwoordelijk”, kirde de directrice van een school, “Voor het milieu naar Brussel sporen en daar protesteren. Ik ben zo trots op mijn kindjes.

Veel leuker dan de saaie Franse les”. En papa en mama? Die doen de spijbelaars nog gauw een extra sjaal om.“Want het is koud in Brussel hoor. Heb je genoeg geld bij om een broodje te kopen? En als de leraar strafstudie geeft, lopen we naar de krant om hem eens goed zijn vet te geven. Ga maar kindje, de wereld rekent op je.” Beste lezer, dit zijn geen tijden.

Door subversief gedrag bij jongeren te regulariseren doe je meer kwaad dan goed.

Ben je dan eigenlijk strikt genomen wel aan

het spijbelen? Hebben die leerkrachten en ouders daar al eens over nagedacht? Jongeren zijn bezorgd en doen iets wat niet mag. En krijgen ze applaus voor de bezorgdheid. Enig idee hoe ziek dat is?

Eigenlijk vinden we het wat zonde om iets aan het klimaat te doen, want anders gaan Anuna, Reinout, Emma en Lucas gewoon terug met de PlayStation spelen. Of godbetert… naar school. En dat kunnen we niet hebben.

Laat ons dat nu eens toepassen op het schorremorrie die graag al eens amok maakt in Molenbeek met Nieuwjaar. In plaats van meteen naar de wapenstok te grijpen, neem je zo’n kleine Ahmed die net een auto in de fik heeft gestoken even apart. Je geeft hem drie kussen en wat zakgeld en de nodige felicitaties. Want auto’s zijn nu eenmaal vervuilend en hij doet er tenminste iets aan. “Ahmed jongen, strikt gezien mag het niet hoor, auto’s in de fik steken en de apotheek leegroven. Maar we zijn stiekem wel trots dat je iets doet voor moeder aarde en de overconsumptie van medicijnen aankaart. Heb je volgende week tijd om dat nog eens over te doen? Hoe zou dat knaapje zich dan voelen? Een klein beetje verward?

Zou het kunnen? Ik dacht het wel. En hoe zouden zijn vriendjes in het verbeteringsgesticht reageren als Ahmed in de krant kwam als een bewuste jonge man die het opneemt tegen onrecht?

Dat kan je je toch niet voorstellen? Laat ons het nu eens helemaal op flessen trekken en er een karikatuur van maken. We doen even voor de grap alsof een burgemeester van zo’n geteisterde gemeente het plan oppert om voor dat schorremorrie dat plunderend, verkrachtend en brandschattend door de stad trekt een groot feest te organiseren. Misschien nog een paar concertjes om het af te maken en een mooie toespraak in de lokale salafistische moskee. En laat ons nu nog eens inbeelden dat zo’n beleid wordt verdergezet van vader op dochter? Dat zou wat zijn. Maar gelukkig kan dat niet…

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be