't Pallieterke van 24 januari 2019

75ste jaargang • nummer 04 • donderdag 24 januari 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Briefje aan klimaatspijbelaar Anuna de Wever Elke week richt ’t Pallieterke zich in zijn briefje tot een figuur die de afgelopen week in de kijker liep met slimme of domme uitspraken, met goede of minder goede daden. Deze week is het de beurt aan klimaatspijbelaar Anuna de Wever, dochter van een ‘adviseur over gender, multiculturaliteit en gelijke kansen’ en erg groen. Vooral achter de oren. Gegroet, wereldverbeteraarster…

Theo Francken is voor een tijdje aangeschoten wild

Lees het volledige briefje aan Anuna de Wever op blz. 3

Peter de Roover straks nieuwe voorzitter N-VA? Peter de Roover, N-VA-fractievoorzitter, zal op 26 mei niet meer vooraan op de lijst staan voor de Kamer. Hij gaat de lijst duwen.

Vreemd op het eerste gezicht. Hoewel… Binnen N-VA zijn zware verschuivingen aan de gang en wie wat oplet, merkt dat de belangrijkste kanonnen op de meest strategische plaatsen worden gezet.

Peter kan natuurlijk opnieuw verkozen worden vanop de lijstduwerplaats, maar dat is niet voor honderd procent gegarandeerd.

Stemmen zijn in onze oren komen fluisteren dat hij zich zou voorbereiden op het voorzitterschap, in opvolging van de nieuwe Vlaamse minister-president, die nog even burgemeester van Antwerpen zal zijn. Theo Francken zou immers geen optie meer zijn voor het voorzitterschap, omdat hij geen rustbrengend persoon is. Hij komt allicht weer in de po-

litieke vuurlijn terecht.

De Roover is taalvaardig en spitsvondig, blijft kalm tijdens lastige interviews en komt dan vaak ironisch, cynisch en ook cryptisch uit de hoek. Als fractievoorzitter en als woordvoerder tijdens het Marrakesh-spektakel zou hij intern heel veel krediet en geloofwaardigheid hebben gewonnen, zeker omdat De Wever nooit heeft moeten ingrijpen. In die zin is hij een alter ego van de grote leider en voorbestemd tot grootse voorzittersdaden.

De zwendel met humanitaire visa voor Syrische christenen blijft voormalig staatssecretaris Theo Francken achtervolgen. De politieke tegenstanders en de media hebben bloed geroken. Is dit het begin van het einde van zijn supergrote populariteit? Het is niet zeker.

Wel blijft Francken voor een tijd aangeschoten wild. En binnen de N-VA blijkt hij niet meer cruciaal voor een verkiezingsoverwinning.

“Je bent de populairste politicus.

De miserie zal nu beginnen.” Deze waarschuwing gaf N-VA-voorzitter De Wever vorig jaar mee aan de toenmalige staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken, toen koploper in de populariteitspolls.

En zie, De Wever heeft gelijk gekregen. Sinds bekend raakte dat de Mechelse N-VA’er Melikan Kucam, een man van Armeense afkomst, grof geld vroeg aan Syrische christenen om een humanitair visum te bekomen, zit Francken in het oog van een politieke storm. Strafrechtelijk valt de ex-staatssecretaris zo goed als zeker niets te verwijten.

Maar politiek ligt de zaak anders.

Had Francken die zwendel niet moeten detecteren?

In elk geval gingen bij de andere politieke partijen sinds een paar weken alle remmen los. De zwendel met visa is voor de linkerzijde én voor de vroegere regeringspartners van de N-VA in de federale regering het bewijs dat het asielbeleid van Theo Francken een zootje was. De N-VA’er is aangeschoten wild en zal dat wellicht een tijd blijven. Misschien hebben CD&V en Open Vld nu spijt dat er geen vervroegde verkiezingen zijn begin februari. De hele zaak zou de N-VA serieus pijn hebben kunnen doen. Is dit in mei nog een thema?

Het is verre van zeker. Maar het zal nog een tijd in de pers blijven, alleen maar omdat Francken via sociale media van zich afbijt. Andere politici zouden geneigd zijn de luwte op te zoeken om binnen een paar maanden met een schone lei te beginnen, en als martelaar de laatste weken naar de verkiezingen in te stappen.

Niet zo Francken. Toch werd de indruk gewekt dat de humanitaire visa een politieke profileringsdrang moeten dienen. Die drang

is voor een deel te begrijpen.

Francken wou aantonen dat hij wél iets deed voor vervolgde christenen, terwijl tal van christelijke ngo’s, zoals Pax Christi, niet verder kwamen dan een pleidooi voor een algemeen opengrenzenbeleid.

De focus ligt op Antwerpen Ondertussen blijven de N-VAkopstukken Francken steunen, maar het enthousiasme lijkt toch wat getemperd. Wie zijn oor te luisteren legt bij een aantal toppers hoort het volgende: “Theo overleeft dit wel. In mei is dit geen thema meer.” Maar ook: “De verkiezingsoverwinning wordt bepaald in de provincie Antwerpen.”

En dat is ook zo. De N-VA hoopt dat de nationale bekendheid van Theo Francken de partij geen windeieren zal leggen, maar hij komt wel op in de kleinste Vlaamse kieskring: Vlaams-Brabant. De te verdelen zetels zijn daar beperkt.

Eén persoon kan er moeilijker het verschil maken.

Bovendien treedt Francken er tegen andere kleppers in het strijdperk. Maggie de Block (Open Vld) en Koen Geens (CD&V), maar bovenal de rijzende ster Dries van Langenhove (als onafhankelijke lijsttrekker voor Vlaams Belang).

Francken zal afzien tijdens debatten, is te horen. Neen, de focus van de N-VA ligt op Antwerpen. De resultaten in ’t Stad en de zogenaamd ‘gouden rand’ bij de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober 2018 hebben ervoor gezorgd dat de partij niet de perceptie meekreeg dat er een verkiezingsnederlaag werd geleden. Een sterk resultaat in die provincie op 26 mei is de uitvalsbasis om een vaste plaats in de volgende Vlaamse regering te verwerven. En eventueel ook federaal aan boord te blijven.

“Stop linkse taal in onsklaslokaal”

Tijdens een les aan het Atheneum in Mariakerke heeft een lerares zich bezondigd aan sterk bevooroordeelde taal in de klas. Dat blijkt uit een video die met de GSM is opgenomen door een van de leerlingen en door SCEPTR wereldkundig werd gemaakt.

De video bewijst nogmaals dat aan linkse indoctrinatie en beïnvloeding wordt gedaan in de Vlaamse klaslokalen. Voor Dries Van Langenhove – de kop van jut in de les – komen de feiten allerminst als donderslag bij heldere hemel.

Op de stiekem gemaakte beelden is te zien hoe een lerares Van Langenhove uitmaakt voor het vuil van de straat. Zij omschrijft hem als “randdebiel” en als “een snobistische rijkeluis-rechtenstudentje”. En ze raast door: “Alle belastingbetalers betalen nu mee voor dat eikeltje waardoor dat hij – als hij verkozen geraakt, hetgeen jammer genoeg allicht zal gebeuren – er fondsen naar hem gaan, die hij kan doorsluizen naar zijn bende… marginalen”.

Bovendien beweert de leerkracht in kwestie dat de parlementaire onschendbaarheid het strafrechtelijk onderzoek tegen Van Langenhove zou annuleren. “Dat is eigenlijk bij machtsgeile mensen een vrijgeleide om te beginnen sjoemelen, smeergeld aan te nemen en weet ik veel allemaal.”

Het filmpje kan bekeken worden op de webstek: www.sceptr.net

2

Actueel

24 januari 2019

De parabel van de autoverkoper Een leerling van 16 jaar die naar het Sint-Jozefinstituut gaat, er ondertussen vier jaar godsdienstles heeft opzitten, maar niet weet wie Jozef is en er evenmin in slaagt om Adam en Eva te situeren. Dat was verleden week mijn verhaal om de kennis van onze godsdienst te duiden op een gemiddelde katholieke school. Met dank aan de bisschoppen, die nu toch beginnen te beseffen dat er iets schort aan het godsdienstonderwijs.

Doch hier eindigt mijn waargebeurd verhaal niet. Ik liep de jongeman in kwestie deze week nogmaals tegen het lijf. “We gaan voor godsdienst met heel de klas de kathedraal bezoeken”, vertelde hij me.

“Zou er dan toch nog hoop zijn voor Sint-Jozef?”, dacht ik zo.

En hij vervolgde: “En daarna brengen we een bezoek aan een synagoog en een moskee.” Die bezoekjes met rondleiding en uitleg behoren blijkbaar tot het pakket van het godsdienstonderricht.

Pizzarestaurant Kent u het verhaal - noem het gerust een parabel - van die autoverkoper van Volkswagen die eerst in eigen toonzaal een verkooppraatje houdt voor zijn potentiële klanten, en daarna doodleuk met die klanten de straat oversteekt om daar de toonzaal te gaan bezoeken van Opel en Toyota, de grote concurrenten van Volkswagen? Zo’n verkoper zou bij Volkswagen onmiddellijk ontslagen worden, want je gaat toch geen reclame maken voor een ander merk? Logisch toch?!

En toch zijn er zo van die verkopers. Onze katholieke opvoeders en leerkrachten hebben niet alleen een probleem met het verkopen van hun eigen product, neen, ze gaan ook nog even de weg tonen naar de concurrentie. En dat terwijl hun eigen toonzaal op instorten staat. Het bezoek aan kathedraal, synagoge en moskee nam een hele dag in beslag.

Ik verneem dat de leraar in kwestie zo’n veredelde geitenwollensokkendrager is die tegen zijn goesting lesgeeft en dan is een daguitstapje natuurlijk veel leuker, zowel voor docent als student.

Het bezoek aan het pizzarestaurant met heel de klas was nog het allerleukste en nam evenveel tijd in beslag als het bezoek aan de kathedraal. Was het immers niet Eva die lang geleden in een pizza Margherita beet?

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Europese fraudebestrijding: actie is nodig!

De Europese Rekenkamer, gevestigd in Luxemburg, heeft vorige week een vrij vernietigend rapport gepubliceerd over de wijze waarop de Europese Commissie haar uitgaven beschermt tegen fraude. “Actie is nodig!” staat er getiteld. De financiële impact is groot en er wordt amper geld gerecupereerd. Bovendien loopt het mis met de fraudedetectie. Een dure grap voor de Europese belastingbetaler.

De Europese Rekenkamer steunt vooral op cijfers van OLAF (Office Européen de la Lutte Antifraude), het orgaan van de Europese Commissie dat instaat voor de fraudebestrijding. Voortgaande op de afgesloten dossiers van OLAF tussen 2002 en 2016 kwam in die periode jaarlijks gemiddeld 600 miljoen euro in verkeerde, zeg maar criminele handen terecht. Daarvan kon op jaarbasis hoogstens 200 miljoen worden gerecupereerd. Maar er is meer aan de hand, zeggen de auditoren. Wij stellen vast dat de Europese Commissie niet over de juiste cijfers beschikt inzake gedetecteerde fraude, maar ook geen enkel benul heeft van de niet-gedetecteerde fraude.

Er werd evenmin al ooit een analyse gemaakt van de aard van de fraudegevallen, de betrokken rechtspersonen en de locaties. We zien enkel het topje van de ijsberg. Dat maakt elk strategisch plan om fraude aan te pakken zo goed als waardeloos, besluiten de dames en heren van de Europese Rekenkamer.

Tijdrovend en complex Ook OLAF krijgt een veeg uit de pan. De administratieve onderzoeken naar aanleiding van fraude worden door de Europese fraudebestrijders gevoerd, maar nadien overgemaakt aan de gerechtelijke autoriteiten van het betrokken land.

Dat systeem lijkt nogal tijdrovend en complex, waardoor talrijke zaken verjaren of in de juridische prullenmand verdwijnen door onaangepaste nationale wetgeving,

het verdwijnen van verdachten of het faillissement van verdachte bedrijven. Bovendien, zeggen de auditoren, zijn de rapporten van OLAF niet van die aard dat zij gemakkelijk leiden tot het recupereren van gefraudeerde bedragen door de bevoegde nationale autoriteiten.

Kortom, volgens de Europese Rekenkamer wordt minder dan de helft van de zaken aangebracht door OLAF op nationaal niveau vervolgd. Het gaat dan vooral om op basis van valse gegevens onterecht toegekende vergoedingen aan medewerkers, subsidies en/of investeringen aan organisaties en bedrijven. Dat zijn meestal ingewikkelde financiële onderzoeken waar de gemiddelde nationale onderzoeksmagistraat of rechercheur niet op zit te wachten.

zaken voor wat betreft hun land zouden opvolgen. Voor wat ons betreft, is er weinig verschil met EUROJUST, dat ook al een coördinerend orgaan is voor de bestrijding van criminaliteit. En ook EUROJUST plooit terug op nationale magistraten. Is in die context een bijkomend onderzoekorgaan echt nodig? Hoe dan ook, de Europese auditoren willen dat werk gemaakt wordt van de effectieve bestrijding van fraude, ook door risicoanalyses en door meer uitwisseling van financiële, commerciële en criminele informatie.

Omdat ongeveer 80 procent van het budget van de EU wordt beheerd en gespendeerd door de lidstaten, legt de Europese Commissie de grootste verantwoordelijkheid voor fraudebestrijding en gegevensuitwisseling bij hen. En hier wringt het schoentje opnieuw, want nogal wat lidstaten zijn zeer slordig en hebben lak aan het voeden van Europese databanken, ook al kost dit jaarlijks miljoenen aan de belastingbetaler.

De EU is en blijft op alle vlakken een moeilijk project. RIRO

Moeilijk project Ondertussen hebben 22 lidstaten zich aangesloten bij EPPO (European Public Prosecutor’s Office), een zoveelste Europees orgaan, dat werd opgericht in 2017 en geacht wordt tegen eind 2020 in staat te zijn om de strijd tegen de fraude met Europese budgetten aan te gaan. De auditoren dringen er bij de Europese Commissie op aan om EPPO zo vlug mogelijk te activeren.

Er zou worden gewerkt op Europees niveau en op nationaal niveau met een verantwoordelijke Europese procureur, die coördinerend zou optreden. Iedere lidstaat zou ook twee gespecialiseerde procureurs toegewezen krijgen, die dan de

ECONOMISCHE ZAKEN

Het unitaire economisch beleid In de volgende Vlaamse regeerperiode wil N-VA-voorzitter Bart de Wever als minister-president het zwaartepunt naar Vlaanderen verschuiven. Beleidsmatig zal dat niet eenvoudig zijn. Zeker niet op sociaaleconomisch vlak. Dat beleid blijft in belangrijke mate unitair en is niet alleen het gevolg van de nog nationale sociale zekerheid. Het arbeidsmarktbeleid is nog steeds sterk nationaal bepaald. Met fiscaliteit is het, ondanks veel staatshervormingen, niet anders.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

“In dit land is iedereen voor alles bevoegd, maar nooit helemaal.”

In een gesprek met De Tijd vatte grondwetspecialist Stefaan Sottiaux (KU Leuven) het kaduke Belgische federalisme goed samen. Tal van bevoegdheden overlappen elkaar, zoals de gezondheidszorg en het verkeersbeleid. En in normale federale staten zijn justitie, burgerlijk recht en strafrecht regionale bevoegdheden. Sottiaux gaf verder mee dat de federale overheid “nog altijd de belangrijkste sociaaleconomische hefbomen in handen heeft”. Waarmee de vraag rijst wat N-VA-voorzitter Bart de Wever wil zeggen wanneer hij het over een verschuiving van het zwaartepunt naar de deelstaten heeft. Als de volgende Vlaamse minister-president kan hij die perceptie wel creëren, maar de realiteit is anders.

Bewegingsruimte Op sociaaleconomisch vlak, een cruciaal onderdeel van elk beleid, is de Vlaamse bewegingsruimte eerder beperkt. Om te beginnen ligt in de begroting veel dood gewicht.

55 procent van de uitgaven betreft lonen en weddes, vooral van het onderwijzend personeel. Daar kun je weinig aan veranderen. Wel is het zo dat Vlaanderen bevoegd is voor innovatie en steun aan ondernemingen. De Vlaamse regering mag dan ook een pluim op haar hoed steken voor de aangekondigde miljardeninvestering in Antwerpen van de

Britse chemiereus Ineos.

Maar bepaalde ‘snoepjes’ om zo’n grote bedrijven aan te trekken, worden nog altijd door de federale overheid uitgedeeld. Zoals de gigantische fiscale kortingen voor het onderzoekspersoneel dat in de chemische sector actief is. Of zoals de notionele intrestaftrek, een verlaging van de vennootschapsbelasting die weliswaar met de jaren minder aantrekkelijk is geworden, maar nog altijd voldoende oplevert om België als aantrekkelijk investeringsland te zien. Ook dat komt uit de koker van de federale regering.

Deze twee voorbeelden geven aan dat zowel het arbeidsmarktbeleid als het fiscaal beleid in belangrijke mate federaal zijn, en dat daar niets zal aan veranderen wanneer Bart de Wever in het Vlaams Parlement peroreert over de verschuiving van het politieke en economische zwaartepunt naar Vlaanderen.

Loonnorm Akkoord, betreffende het arbeidsmarktbeleid kan Vlaanderen het zogenaamde doelgroepenbeleid voeren. Vlaanderen kan financiële kortingen geven aan bedrijven die mensen uit moeilijk te plaatsen groepen aan een baan helpen, zoals 55-plussers en gehandicapten. En de VDAB houdt zich niet alleen bezig met de begeleiding van werklozen, maar nu ook met de sanctionering. Het systeem van werkloosheidsuitkeringen blijft fe-

deraal, net als het loonbeleid. Het is zelfs unitair te noemen. Momenteel buigen de sociale partners zich over de mate waarin de lonen in 2019 en 2020 mogen stijgen. De ‘loonnorm’ die dan straks wordt afgesproken, geldt voor heel België. Terwijl de productiviteit – een belangrijke factor in de loonvorming en de bepaling van de loonkosten – in Vlaanderen hoger ligt dan in Wallonië. Een echt regionaal arbeidsmarktbeleid is nog veraf.

Het is niet anders met de fiscaliteit. Ja, Vlaanderen heft eigen belastingen (verkeersbelasting, registratierechten, successierechten,…), maar het sluitstuk, de personenbelasting, blijft in belangrijke mate federaal. Sinds de zesde staatshervorming heeft Vlaanderen extra fiscale autonomie en kan het meer kortingen toekennen, maar de Vlaamse regering doet dat niet. Het echt gebruiken van de fiscale autonomie in de personenbelasting is een zeldzaamheid. De regering-Peeters I deed het in 2008-2009 met de jobkorting, die per jaar elke Vlaming 250 tot 300 euro opleverde. Daarna werd die afgeschaft. De Vlaamse werkgeversorganisatie Voka pleit voor de herinvoering ervan (100 euro extra voor wie 2.500 euro per maand verdient), maar de huidige Vlaamse regering wil deze fiscale autonomie niet gebruiken. Dus ook de regeringspartij N-VA niet. Begrijpe wie kan.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

24 januari 2019

Katholiek Onderwijs zit op een dood spoor

3

DE KLIMAATSPIJBELAARS VOLGEN DE RATTENVANGER VAN MECHELEN

Is het Katholiek Onderwijs op weg om zichzelf in de vernieling te rijden? Misschien zijn er goede redenen om dat te denken. Een “nieuwe engagementsverklaring” die dinsdag werd voorgelegd was duidelijk: leraars moeten geen goede katholieken zijn. De Kardinaal vindt dat prima. Het zij zo. Maar politici moeten dan toch eens nadenken hoe ze het onderwijs kunnen bevrijden van folietjes en fantasietjes en de drift om alles op de schop te nemen.

Het memorandum voor de nieuwe Vlaamse regering, dat dinsdag op het ledencongres van het Katholiek Onderwijs ter goedkeuring werd voorgelegd, komt uit de koker van een kleine club progressieven.

Voor Lieven Boeve, baas van 2.200 scholen, maakt het niet meer uit of zijn leerkrachten goede katholieken zijn. Op zich begrijpelijk, want nieuwe katholieke leraars vind je niet meer. Maar wat willen Boeve en co dan wel? Opendeurdag houden, zo blijkt.

“Iedereen die aan ons project wil meewerken, is welkom”, zegt de topman van het Katholiek Onderwijs. Zolang ze maar een meerwaarde hebben voor de school. Lees: voor ons onderwijsnet.

Ratio Wat die “meerwaarde” vandaag nog is, dat pretendeert hij te mogen invullen. Tot in de eeuwigheid, amen? O ja, de tekst over de identiteit van het Katholiek Onderwijs kwam er na “overleg” met scholen, leerlingen, ouders en de samenleving. Maar dat is geen garantie op rationaliteit.

Dat er aan de beginselen - de huidige dateren van 1994 - al eens wordt gesleuteld, is evident. Het bijbelse verhaal is voor de meeste jongeren zo dood als een pier.

Maar over die “meerwaarde” van het project moeten we nog veel te weten komen.

De Standaard ging bij Boeve al even vissen.

Meer moslims voor de klas? “Niet noodzakelijk, maar we willen een ‘afspiegeling’ zijn van de samenleving.” “Maar het kan ook een agnost zijn of iemand die geboeid bezig is met mindfulness…”

Wat het plan pedagogisch betekent?

Boeve pleit andermaal voor minder ‘top-down’-onderwijs. De omstreden katholieke dialoogschool wordt de basis om verder op te bouwen. Binnen de katholieke scholen moeten andere religies en levensbeschouwingen een grote(re) plek krijgen, klonk het een paar jaar geleden al. Graailand in de Guimardstraat. Knokken om een slinkend martkaandeel.

Meer ruimte voor religieuze symbolen (hoofddoek), bidplaatsen die geen “kapel” meer mogen heten, islamlessen na de uren, schooluitstapjes naar en bezoeken aan de moskee, het moest er allemaal bij… “De tijd dat wij onderwijs voor én door katholieken aanboden, is voorgoed voorbij”, zei Boeve een paar jaar geleden in De Morgen.

“Identiteit in de uitverkoop”, reageerde Bart De Wever boven een opiniestuk in diezelfde krant. Hij had het ook toen al over een zoveelste “blunder” van de top-down werkende Guimardstraat, die al dat “vernieuwen” belangrijker vond dan bijvoorbeeld naschoolse lessen Nederlands… “Laat onze scholen godsnaam in alle rust hun werk doen”, besloot hij.

Assistenten In de marge van de nieuwe engagementsverklaring dook begin deze week nog een voorstel op van Boeve. Leraars moeten een assistent krijgen, een één-op-éénbegeleiding voor, tussen en na de lessen. Een beetje zoals kleuteronderwijs tegenwoordig hulp moet krijgen van verzorgers “voor zorgproblematiek zoals zindelijkheid”. Of zoals verzorgenden het werk van verpleegkundigen kunnen verlichten.

Boeve draait maar door: “Eén leraar voor één klas, dat is eigenlijk voorbijgestreefd.”

Jawel, het klinkt mooi. Comfortabel zelfs, zo blijkt uit wat onder de sluier zit… Assistenten zouden administratieve taken uitvoeren (aanwezigen of eters noteren), verzorgende taken uitvoeren, materiaal klaarzetten, het lokaal opruimen, schooluitstappen begeleiden, toezicht houden op de speelplaats, helpen bij groepswerk, huiswerkbegeleiding, taken verbeteren, toetsen afnemen, buitenschoolse leerlingenbegeleiding, en leerlin-

gen die extra aandacht nodig hebben, of die problematisch gedrag vertonen even apart nemen.

En waar wil hij die assistenten opvissen?

In het pak mensen dat er niet in slaagt een bachelordiploma te behalen, en bij jongeren uit het beroepsonderwijs. Tegelijk wil hij ook meer universitairen in het basisonderwijs.

Multicultuur Wat “het veld” daar zelf van denkt? De kranten houden het bij wat telefoontjes. Juf Barbara wil “geen slaafje” in haar klas. Ze heeft liever “kleinere klassen” of “twee leerkrachten per klas.” Het gemiddeld aantal leerlingen in de Vlaamse klassen valt best wel mee. Geen fake news, liefst.

Barbara werkt op een multiculturele school. “De grote diversiteit in te grote groepen, plus de druk van bovenaf, dát zijn de problemen”, zegt ze. Prima, noteer die getuigenis op een blaadje, want ze durft een kernprobleem tenminste benoemen, weze het via een omweg. Druppelsgewijs wordt duidelijk wat migratie kost.

M-decreet Juf Petrocsja (Eke) is helder over een ander taboe: “Bijna 40 procent van de ziektedagen in het onderwijs is het gevolg van stress, depressie of burn-out.” Onze klassen staan onder druk met kinderen met leerstoornissen, emotionele stoornissen, gedragsstoornissen, ADHD. Volgens haar heeft “bijna elk kind” een zorgprofiel dat we moeten opvolgen. “Daarnaast wil het M-decreet alle kinderen in het gewoon onderwijs, wat het nog moeilijker maakt.”

Misschien moet Petrocsja toch maar eens naar de oorzaken van zoveel “zorgprofielen” zoeken. Beide dames zeggen zinnige dingen, maar hebben blijkbaar zelf net iets te weinig geleerd om te weten dat al die vrolijke plannen pakken geld kosten. Hun onwetendheid spoort met de sociaal-politieke agenda van de onderwijsbonden. Die zijn tegen onderwijsassistenten, maar ook zij vinden het principe van één leraar voor de klas “voorbijgestreefd”.

Nancy Libert van de socialistische ACOD spreekt over “een lapmiddel.” Marnix Heyndrickx wil meer volk voor de klas met ‘een volwaardige opleiding’. Marianne Coopman van het Christelijk Onderwijzersverbond (COV) weet dat onderwijsassistenten de planlast en de werkdruk niet ten gronde aanpakken en pleit voor “het aantrekken en waarderen van sterke profielen”.

Wie gaat dat betalen?

Iets interessanter is de kritiek van minister van Onderwijs Hilde Crevits: “Als er meer personeel komt, dan in de eerste plaats voor leerkrachten in de klas. Daarnaast is voor mij het terugdringen van de planlast belangrijk en daar hebben ook de onderwijsverstrekkers een cruciale rol in te spelen”, kaatst ze de bal terug. Ze verwijst naar het plan basisonderwijs dat binnenkort wordt besproken in het Vlaams Parlement.

“Onderwijsassistenten maken daar geen deel van uit.”

Vergis u niet: de kritiek van de vakbonden slaat niet op de oorzaken van de stress in ons onderwijs. Ook zij willen meer volk in de scholen. Wie dat allemaal zal betalen?

Je hoort het hen niet zeggen. Je hoort ook Boeve niet zeggen hoeveel zijn zoveelste fantasietje aan de Vlaamse Gemeenschap moet kosten. Met de zoveelste progressieve bijsturing lijkt het erop dat het Katholiek Onderwijs zichzelf stilaan overbodig maakt.

In een almaar ongeloviger landschap maakt de Koepel de gekste sprongen. Boeve versnelt de vernieling van het vrij onderwijs.

ANJA PIETERS

BRIEFJE AAN ANUNA DE WEVER

Spijbelaar

Gegroet, wereldverbeteraarster,

Het klimaat is een bijzonder goed dat wij moeten koesteren en waarover wij niet alleen goed moeten nadenken om het letterlijk en figuurlijk leefbaar te houden, maar waarvoor wij zo nodig ook de nodige actie moeten voeren. Ik denk dat wij het daarover roerend eens zijn, al vind ik dat zo’n actie wel doordacht moet zijn. Al van in de jaren zestig had mijn generatie aandacht voor vervuilende industrie, milieuverontreiniging, zure regen, ontbossing… en werd er gewaarschuwd voor verwoestende kernrampen, zoals in 1986 in Tsjernobyl. We leerden toen dat een proactieve zorg voor de komende generaties nodig was. In elk partijprogramma wordt er sindsdien dan ook terecht aandacht aan besteed. Maar wat we óók leerden op basis van wetenschappelijke en niet al te sentimenteel-emotionele inzichten, was dat we ons moesten hoeden voor doemdenkers die ei zo na het einde van de planeet voorspellen. Met andere woorden: dat we met kennis van zaken en objectief een en ander moesten inschatten, en dat we bijvoorbeeld de hersenspinsels van de fameuze Club van Rome wel moesten bestuderen, maar dat we ons niet moesten laten verleiden om haar besluitend doemdenken klakkeloos over te nemen. De prognoses van die internationaal op handen gedragen prestigeclub zijn immers op vrijwel geen enkel punt uitgekomen. Slogans verkopen is gemakkelijk, theoretische beschouwingen maken ook. Maar echte effectieve en concrete maatregelen voorstellen, is een ander paar mouwen. En het is precies daar waar het vandaag in uw spijbelclub en bij uitbreiding de groene klimaatbeweging zwaar aan mangelt. Het is dan ook erg doorzichtig dat precies nu, in de aanloop naar de verkiezingen, Groen en Ecolo pleiten voor een klimaatregering en daarmee schaamteloos op uw electoraal interessante spijbeltroepen mikken.

En gijzelf zijt klaarblijkelijk ook niet vies van al te gemakkelijke en zelfs domme uitspraken, zoals: “De Wereldbank zou kunnen bijspringen met geld voor landen die zich inspannen. Het is maar papier, ze hoeven het maar te drukken.”

En ook: “Multinationals moeten inzien dat ze hun tijd gehad hebben. Het zou een signaal zijn mocht België pakweg Mc Donalds verbannen en dat de rest dan internationaal volgt. Soms heb ik zin om hun CEO te zeggen: ‘Stop er toch gewoon mee.’” En nog eentje: “Ook voor de multinationals in de petrochemie in Antwerpen moeten groene alternatieven komen. De minister zegt me dat zo’n maatregel voor werkloosheid zal zorgen. Maar wat is beter? Dat we binnenkort allemaal dood gaan? (…) De over-

heid moet de werklozen opvangen. (…) Fuck de economische logica.” Ook de grote groene toonzetters zijn in hetzelfde bedje van de banale en nietszeggende antwoorden ziek. Op de radio vroegen ze aan Almaci: “Maak dat klimaatbeleid eens concreet?!” En het antwoord van de groene tatertrien was onthutsend: “We moeten bij de top van Europa zijn.” Ja, komaan zeg. Wat een ongeëvenaard populisme dat bulkt van de lege slogantaal! Het is zoals Jean-Marie Dedecker zegt: “Klimaat is een religie geworden. (…)

Elke dissidente stem wordt met religieuze hardnekkigheid bestreden en de afvallige wordt als ketter gebrandmerkt. (…) Het is immers de bedoeling van elk geloof om argeloze jongeren te indoctrineren tot willoze gelovigen.” En kenmerken van religie zijn vaak het dogmatisch karakter ervan en de onfeilbaarheid van de hogepriesters. Niet goed bezig, Anuna! Word wakker!

Ik ben er dan ook van overtuigd dat het overgrote deel van uw medespijbelaars het ook niet verder brengt dan dat soort uitspraken. Wat lessen economie op spijbeldonderdag - bijvoorbeeld - zouden beter zijn dan indoctrinerende lessen maatschappijleer die stellen dat de opwarming van de Aarde alleen de schuld is van de mens. Ernstige exacte wetenschappers weten wel beter. Ga betogen op jullie vrije woensdagnamiddag of tijdens jullie uitgaansavonden op zaterdag. Dat zou pas een offer zijn, in plaats van lekker van school weg te blijven en een soft pseudo-revolutionair sfeertje tentoon te spreiden. Jullie creëren overigens een gevaarlijk precedent, want binnenkort mag men voor alles waar de jeugd bezorgd over is gaan spijbelen. Enkele interessante thema’s kunnen zijn: massa-immigratie, Vlaamse transfers naar Wallonië, uitmelking van de sociale zekerheid, betaalbaarheid van de pensioenen, vervreemding van de leefomgeving, no-go-zones in Molenbeek en elders, islamisering… Hoewel… De kans is groot dat tegenover dit spijbelen flink wat sancties en strafstudies zullen staan, want niet passend in het ideologische plaatje van tal van linkse leraars…

Laat u dus niet langer opjutten door groene, linkse en ook communistische ‘agitprops’ die jullie gebruiken en misbruiken voor hun linkse dogma’s. Terug met de voetjes op de grond, hard studeren tot je logische en steekhoudende verhalen kan brengen en echt aan het inhoudelijke debat kan deelnemen. Ik wens het u toe, Anuna, want gij kunt zeker veel beter dan wat we tot nu toe hoorden.

4 Dossier Toen verscheen VTM: het voorspel

24 januari 2019

Dertig jaar geleden verloor belastingomroep VRT zijn televisiemonopolie en moest men de eerste commerciële concurrent naast zich dulden.

De monopolist van de Reyerslaan Tussen nu en een paar weken kunt u overal over de manoeuvres lezen die hebben geleid tot de oprichting van VTM. Hier krijgt u alleen mijn persoonlijke herinneringen en die wijken waarschijnlijk af van wat u elders zal horen. Ik speelde als televisieproducer en journalist bij de toenmalige BRT-BRTNVRT in het eerste elftal op het terrein. Dat creëert een andere perceptie dan de mening van journalisten die toen ergens hoog in een zijtribune zaten, of die in 1989 nog met pampers in een kindertuin speelden.

Van Thillo – vandaag de enige aandeelhouder van VTM - formuleerde vorig week nog in het ranzige Humo de klassieke dooddoener over die vroegere VRT: “… een bijzonder gepolitiseerde staatszender waar veel dingen niet konden”. Van Thillo stelt graag zijn speeltje als een verfrissing voor, maar zijn clichépraat wordt wel algemeen als versteende waarheid aanvaard. Ook in ’t Pallieterke kon je indertijd iedere week lezen hoe de politiek de Reyerslaan in haar greep had.

De anarchie aan de Reyerslaan Daar waren redenen voor en tezelfdertijd is het volledig onjuist. De politiek sprak inderdaad via haar knechtjes in de raad van bestuur een hartig woordje mee. Raadsleden waren niet de machteloze eunuchen van vandaag. Politici eisten toen allemaal dat televisie en radio geen pretzenders mochten worden: informatie, educatie en ontspanning waren in gelijke mate belangrijk. In 1975 werd de televisie herverkaveld, en dit zijn de namen van de diensten: Lichte Muziek, Ontspanning, Drama, Film. Ze passen bij het medium, maar ze waren niet belangrijker dan Volwassenenvorming, Wetenschappen, Schooluitzendingen, Vrije Tijd, Kunstzaken, Ernstige Muziek. Op de rekrutering om die diensten te vullen, had de politiek echter geen greep. Iedere Vlaming met het juiste diploma mocht deelnemen.

Er waren 7 examens die zeer hoge eisen stelden. Ik herinner me nog de titels van de verhandeling die we moesten schrijven: “De relativiteit van het intelligentiequotiënt” en “We hebben allen twee vaderlanden. Frankrijk en het onze (Thomas Jefferson)”. Intellectuele lichtgewichten kregen geen kans.

Het gevolg was een oververtegenwoordiging van ernstige jongens en meisjes, ook bij amusementsprogramma’s. Na de examens volgde een stage van 18 tot 24 maanden en dan de vaste benoeming. Vervolgens waren er twee wegen om een loopbaan uit te bouwen. De eerste was de vlakke loopbaan; na vijftien jaar betaald als dienstchef. De tweede weg was politici in programma’s halen, hand-en-spandiensten verlenen en braaf knikken tegen ieder voorstel van een politiek bevorderde hiërarchie. Ten slotte mocht je dan een dienst of een directie leiden. Officieel was je baasje, maar je stond niet meer in de klei en moest met je tengels uit de montagecellen en de regiekamers blijven.

In de praktijk schuurde het dan ook geregeld met de vele programmamakers die de eerste weg kozen, want de gepolitiseerde hiërarchie had geen moreel gezag en dikwijls weinig vakkennis. Het gevolg was dat de omroep allesbehalve gestroomlijnd werkte.

In realiteit was er een nauwelijks verdekte anarchie. Er is maar één punt waarover Walter Zinzen en ik het ééns zijn: in die omroep deed iedereen veel meer zijn of haar zin dan vandaag. In datzelfde Humo-interview vertelt Van Thillo kletspraat: “Stel eens voor hoe frustrerend het moet geweest zijn (voor Mauriske “Mike” Verdrengh) dat hij zijn passie noodgedwongen binnen de BRT moest beleven waar veel dingen niet konden.” De werkelijkheid was dat alle mogelijke dingen juist wel en te veel konden. Maar een volledige avond vullen met flauwe Verdrengh-praa tjes in een casino aan de kust, gevolgd door een zogenaamd actualiteitenprogramma over een seksuele aberratie, kon inderdaad

niet, want al de andere programmamakers wilden ook het scherm en de ether halen met hun dada’s. Het persoonlijk hobbyisme van veel programmamakers was inderdaad het resultaat van die anarchie. Vooral de jongens en meisjes van Kunstzaken deden waar ze zin in hadden en produceerden hilarische dingen voor zichzelf en hun Antwerpse clan, zoals “Container” en “IJsbreker”. Gezien de warme verhouding tussen de directeur-generaal televisie en de dame die Kunstzaken leidde, kregen de medewerkers jarenlang de kans na iedere nieuwsuitzending vijf minuten lang een rariteitenkabinet uit de artistieke wereld te tonen. Dat de kijkers massaal naar Nederlandse zenders vluchtten, was hun zorg niet. Een zekere minachting voor de amusementswensen van de niet-hooggeschoolde kijker was ons dus niet vreemd. Jos van Oosterwyck - de man achter het VTM-succes “Tien om te zien” - vertelde me dat hij bij Omroep Brabant eens de platenkast inspecteerde. Op het onderste rek las hij het woord ‘brol’. Daar stonden al de platen van Vlaamse artiesten. Bij de televisie produceerde men uiteindelijk toch een paar programma’s met Nederlandstalige liedjes.

De titel zei alles: “Moet kunnen”.

Merckx Achteraf gezien is het een mirakel dat het feest zo lang geduurd heeft. De openbare omroep als monopolist was een erfenis uit de Goebbelsjaren, en overal in de buurlanden verschenen commerciële radio en televisie. In eigen land begon het te gisten. De man die de commerciële kar duwde en bij de politici lobbyde, was Jan Merckx, voorzitter van de weekbladenpers en baas van TV Expres, de voorganger van Dag Allemaal.

Zijn naam wordt niet veel meer genoemd, want hij schreef jarenlang het hoofdartikel van ’t Pallieterke. Merckx zag natuurlijk een commerciële opportuniteit en hij vond gehoor bij de CVP van Wilfried Martens en bij de liberalen.

De partijen waren niet gelukkig met het televisiejournaal, hoewel Karel Hemmerechts en Paul van den Bussche stevig de rem op persoonlijke meningen van journalisten zetten. Die bliezen zichzelf zeer gewichtig progressief op in hun interviews in Humo (het staatsblad van de toenmalige VRT). In mijn herinnering was van dat geblaas eerder weinig te zien op het scherm of te horen op de radio. Wel vond je bij de nieuwsdiensten dezelfde minachting voor het eigen land.

Maandenlang werden wij geteisterd met de Aquino-Marcostoestanden op de Filipijnen (een gewezen Amerikaanse kolonie), werd stilgestaan bij ieder slachtoffer van de Libanese burgeroorlog, maar een vreselijk verkeersongeval met zes doden op een paar kilometer van de omroepgebouwen was het vermelden niet waard.

VTM … voorbereid bij de VRT Terwijl Merckx het lobbywerk buitenshuis deed, werd tezelfdertijd binnenshuis, op de zevende en de achtste verdieping van de VRT, ijverig aan de commerciële omroep gewerkt door een bekwame mol: producer Ontspanning Guido de Praetere. Iedereen in de omroep wist waar hij mee bezig was, maar De Praetere was CVP-gemeenteraadslid in Brugge en de nieuwe administrateur-generaal, Cas Goossens, trad niet op.

Merckx probeerde ook de socialisten over de streep te trekken, en hij dacht dat iemand die keurig de autocue van het journaal voorlas een redactie kon leiden. Hij wilde kameraad Johan op de Beeck engageren, die braaf de toestemming van ‘de partaai’ vroeg en die vervolgens een miljoenensalaris eiste, wat Merckx niet kon neertellen. Exit Op de Beeck, die later bij TV Limburg en Canvas zijn onbekwaamheid zou bewijzen. De komst van VTM was niet meer te stoppen en aan de Reyerslaan begonnen we aan tegenmaatregelen te denken.

(Vervolg en slot volgende week.)

JAN NECKERS

UIT DE WETSTRAAT

Inbeuken op de aartsvijand De linkerzijde had bloed geroken, en dan nog wel van de man die zij tijdens zijn mandaat als staatssecretaris van Asiel en Migratie niet van zijn stoel hadden gekregen. Dus werd een potje ‘Theo bashen’ opgezet tijdens het vragenuurtje in de Kamer. Maar Francken is terug gewoon parlementslid en draagt geen politieke verantwoordelijkheid meer. Het ging dus over de humanitaire visa die, op basis van lijsten die door tussenpersonen werden bezorgd, op basis van de discretionaire bevoegdheid van de staatssecretaris werden toegekend.

Op zich is daar niks mis mee, ware het niet dat heel die operatie is gaan stinken omdat een N-VA-gemeenteraadslid van christelijk-Assyrische afkomst dat nogal ijverig en naar verluidt tegen betaling heeft gedaan. Het gerecht doet ondertussen zijn werk. Iedereen is terecht verontwaardigd als er veel geld gemoeid zou zijn met het op de lijst plaatsen van gegadigden.

Zoals gewoonlijk kieperde groen-links, vooral bij monde van de schier onbekende Oostendse staatsman Wouter de Vriendt alles op één hoop, om een sfeer van corruptie, verdachtmakingen en beschuldigingen te creëren ten aanzien van de aartsvijand, N-VA in het algemeen en Theo Francken in het bijzonder. Het deed denken aan de bedenkelijke sfeer enkele maanden geleden in de commissie Defensie met betrekking tot de vervanging van de F-16’s.

Vergelijking Hoewel de meeste partijen in de richting van de ex-staatssecretaris wezen inzake verantwoordelijkheid tijdens de uitoefening van zijn ambt, toch vonden de meeste sprekers dat het systeem van de toekenning van de humanitaire visa en de criteria die daarbij gehanteerd worden, alsook de transparantie en de controle erop opnieuw duidelijk(er) moeten bepaald worden, zodat misbruiken zoals die aan het licht kwamen, kunnen vermeden worden.

Dat vond ook Barbara Pas van het Vlaams Belang, maar zij had bij dit alles een specifiek politieke bedenking. Zij vond de wijze waarop Francken zich als de vermoorde onschuld gedroeg niet alleen misplaatst, ze zei ook: “Ik probeer mij zijn reactie voor te stellen als hij in de oppositie gezeten zou hebben en als pakweg Onkelinx of Milquet in gelijkaardige omstandigheden visa zouden hebben uitgedeeld.”

Ja, in de politiek is alles relatief. Veel hangt af van op het juiste moment aan de ‘goede’ kant te staan.

Hoorzittingen Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk viel het woord: “Er moeten hoorzittingen georganiseerd worden in de commissie Binnenlandse Zaken.” Hoorzittingen… Het is het magische toverwoord voor parlementsleden die onder het mom van het horen van getuigen, deskundigen en zelfs semipolitieke ijveraars en zeloten, zelf nog eens in het lang en in het breed hun ‘slachtoffers’ willen matrakkeren en – vooral – zich nog eens in het licht van de camera’s willen plaatsen. Nu de verkiezingen dichterbij komen, is dat mooi meegenomen. We kunnen ons zo al de ‘optredens’ voorstellen van onder anderen De Vriendt, Calvo (Groen), Monica de Coninck (sp.a), Dallemagne (cdH), Dewael (Open Vld), Fernandez Fernandez (PS), Lanjri (CD&V),…

Denk maar even terug aan het recente Marrakesh-theater en de F-16-saga.

eventueel opnemen van vervolgde christenen en niet voor islamitische vluchtelingen, vond men niet kunnen. Nu links heeft vastgesteld dat ook in het Midden-Oosten christenen leven, ontstaat er plots een Kamerbrede meerderheid voor uitgebreide controle voor wie humanitaire visa wil bekomen. Op zich is dat niet slecht, maar misschien moet men toch eens uitspitten – waarom niet via een parlementaire onderzoekscommissie? – hoe in het pre-Franckentijdperk werd omgesprongen met het toekennen van humanitaire visa. Wellicht kan men daarna komen tot objectieve criteria die voor iedereen gelden, welke ook de religieuze of nationale afkomsten zijn. Francken is maar één schakel in een strakgespannen ketting die allang op knappen staat.

Revolutie!

De klimaathysterie bereikt ongeziene hoogten. Jongeren worden door groene en andere linkse leraars de stuipen op het lijf gejaagd met boodschappen dat als we niet oppassen, we over een aantal jaren tot onze knieën in het water staan op de Kempense heide, en dat we tegen diezelfde tijd niet meer gaan kunnen ademen wegens de CO2-uitstoot, en meer van dat fraais. De PVDA en Groen zitten in Vlaanderen actief mee achter die ophitsing, en vooral PVDA stuurt mee de spijbelbetogingen op donderdag. Raoul Hedebouw van de Belgische vleugel van de Noord-Koreaanse en Venezolaanse superdemocraten, kwam dan ook zijn lof zingen voor de 15.000 spijbelende jongeren in de straten van Brussel, en hij eiste dat minister Marghem meer zou doen om naar hun klimaateisen te luisteren teneinde haar beleid helemaal om te gooien.

Het leek even alsof hij zich al in een prerevolutionaire sfeer waande. Marghem bleef rustig en zei dat er inderdaad sensibilisering moet zijn, waar ook aan gewerkt wordt middels onderwijscoaches en internetinformatie. Maar zij stelde tevens dat scholieren best op school zitten en best op andere momenten hun bezorgdheden – waar ze begrip voor heeft - uiten.

Toen viel het masker van de rode volkstribuun af en verraadde hij waar het hem en de zijnen werkelijk om gaat: “15.000 jongeren komen op straat voor een ander beleid en u zegt dat men hen in de scholen moet sensibiliseren. Hoe minachtend! Die beweging, die overal aanzwelt, vraagt niet dat men werknemers tegen elkaar uitspeelt door de belasting op brandstof te verhogen, maar dat men eerst de 300 multinationals die verantwoordelijk zijn voor 40 procent van de CO2-uitstoot, aanpakt.” Of de oude communistische proletarische slogans in een nieuw kleedje.

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

Objectieve criteria Christenen en Joden worden in het Midden-Oosten en de Arabische wereld systematisch vervolgd, verdreven en zelfs vermoord.

De linkerzijde heeft zich daar nooit erg om bekommerd. Zij koos altijd de kant van de islamitische migranten – wat hun beweegredenen ook waren - en economische gelukszoekers, en focuste zich vooral op het verfoeide Syrië en het ‘noodlijdende’ Noord-Afrika. Dat enkele Oost-Europese landen eerder kozen voor het

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Actueel

24 januari 2019

5

De appel en de boom Freilich, de nieuwe Duizenden scholieren kwamen op straat om aandacht te vragen voor het klimaat. Meewarig doen is makkelijk. Toch toont de openlijke steun van ouders en leerkrachten aan dat er iets meer aan de hand is. Jongeren betogen doorgaans namelijk tegen de denkbeelden van hun ouders.

Van de rellen in mei 1968 tot protesten tegen de oorlog in Afghanistan. Betogende jongeren, het is geen nieuw fenomeen. Het ligt in de aard van pubers zich te verzetten tegen bepaalde, doorgaans conservatieve denkbeelden. Opvallend is dat bij de klimaatmars generaties niet tegenover elkaar kwamen te staan, zoals bij vroegere betogingen wel het geval was. Sterker nog, overal in de media duiken ouders en leerkrachten op die om evenveel aandacht als hun protesterende kinderen schreeuwen. Leerkrachten vertellen hoe trots zij zijn op die leerlingen.

Ouders loven dat hun dochter of zoon verzaakt aan de leerplicht. Er wordt zowaar gepleit voor een heus ‘spijbelrecht’.

In hoeverre zijn die betogende jongeren goed geïnformeerd? Wat we de laatste weken zagen, waren scholieren die vinden dat er ‘iets’ moet gebeuren om de klimaatverandering tegen te gaan. Wat precies, dat blijft erg onduidelijk. Dan was de actie van Dries van Langehove, die vorige week opdook in de klimaatmars om te pleiten voor kernenergie, sterker beargumenteerd. De heisa doet denken aan het boek van Jean-Marie Dedecker: “De aarde warmt op, de geesten verhitten.” Is een deftig en inhoudelijk debat over klimaatverandering en vervuiling want dat zijn twee verschillende zaken - nog mogelijk? Komen we niet vervaarlijk dicht bij een situatie waarbij klimaatnegationisme strafbaar wordt? De heisa rond klimaat ontpopt zich tot een dogmatische vorm van religie. Er komt een Apocalyps aan, en wij moeten met zijn allen boetedoen. Er zijn zelfs regels over de consumptie van voeding, zoals vlees.

Vliegreisjes, voor het klimaat Aanhangers van een geloof wordt vaak verweten dat ze hypocriet in het leven staan en de eigen geloofsregels, die ze anderen willen opleggen, graag aan hun laars lappen. In Nederland kreeg de jonge fractieleider van D66, Rob Jetten, vorige week de bal keihard in zijn gezicht. Jetten wil ecologische regeltjes opleggen die de burgers handenvol geld zullen kosten. Maar de jonge politicus vliegt de wereld rond. Hoe zit het met de vliegreisjes van klimaatgoeroe

Anuna? Ondertussen weten we dat de appel niet ver van de boom valt. Moeder Katrien van der Heyden gaf het activisme door aan haar dochter, lazen we in De Morgen. Dat verbaast ons weinig. Van Der Heyden noemt zich een feministe en ze geeft advies over ‘gender, multiculturaliteit en gelijke kansen’.

Als sociologe klaagt zij ‘toxische mannelijkheid’ aan en wil zij stereotypen over mannen en vrouwen naar eigen zeggen helpen aanpakken.

Reeds in 2016 kwam Anuna in de pers. Zij was toen veertien jaar en ze stelde “dat ze vroeger een jongen wilde zijn, maar nu niet meer”. Kortom, klimaat en gender, de hippe thema’s van politiek correct links, keren zowel bij moeder Van Der Heyden als bij dochter Anuna terug. We zien een generatie kinderen op straat komen die zich niet afzet tegen de ouders, maar het volledig eens lijkt te zijn. Dat is opmerkelijk. Moeder Van Der Heyden laat weten dat ze toch stilaan schrik krijgt van de omvang van de hele actie. Want ja, zelfs buitenlandse media willen nu interviews... Duidelijk is dat dochter Anuna en moeder Van Der Heyden regelmatig de pers hebben opgezocht, ook in het verleden. Van opiniestukken over gender, het zich ‘onbaatzuchtig’ (sic) mengen in de discussie rond Schild & Vrienden, het geven van interviews als veertienjarige over gender... De vraag mag gesteld of de klimaathype niet begint te draaien rond een generatie pubers en een generatie hippe bakfietsouders, die hun ego willen versterken door in de schijnwerpers te lopen en te tonen aan de buitenwereld hoe goed zij wel niet bezig zijn. Misschien moet Anuna vlug de stap naar de partijpolitiek zetten en voor Groen in het parlement gaan zetelen. Zoals de mannen van Katastroof twitterden: “Dan kan ze zoveel afwezig zijn als ze zelf wil.”

Tot slot een opmerking, met enig jargon, gericht aan moeder Van Der Heyden. Als zelfverklaard kenner van de psychotherapeutische ‘transactionele analyse’, zult u toch merken dat uw dochter zich wel erg sterk in de rol van de ‘belerende ouder’ of ‘kleine professor’ bevindt? Echt vrij van script lijkt zij nog niet te zijn. U mag altijd een cursus komen volgen bij ondergetekende. SD

Vlaams-nationalist

Michael Freilich zal op de Kamerlijst van de N-VA in Antwerpen de vijfde plaats innemen. Indien hij verkozen wordt, zal hij zetelen zonder keppeltje, liet hij weten in een interview met Het Nieuwsblad/De Standaard. Het Nieuwsblad bracht het nieuws in primeur, nog voor Bart de Wever dat deed in een persconferentie die inderhaast bijeengeroepen werd.

Het lag in de lijn der verwachtingen dat Michael ooit op een of andere manier een rol zou spelen in het Vlaams-nationalisme. Hij was erbij toen Bart de Wever zijn zegetocht maakte naar het stadhuis na zijn eerste grote verkiezingsoverwinning. Hij sprak ook op de eerste elf juliviering onder burgemeester De Wever.

“Mijn grootvader was al een fiere flamingant”, kopte de Standaard/Het Nieuwsblad boven het interview, verwijzend naar het feit dat bompa Louis Davids in zijn tijd al een Vlaamse reflex had als hoofdredacteur van het ‘Belgisch Israëlitisch weekblad’, dat nu onder zijn kleinzoon ‘Joods Actueel’ heet.

Handen geven Louis stichtte inderdaad het “Comité ter bevordering van het Nederlands binnen de Joodse Gemeenschap”, waarin ondergetekende nog als jurylid zat. Daarmee ontpopte Davids zich als flamingant in de traditie van Marten Rudelsheim, Louis Franck, Maurice Friedman, Nico Gunzburg, Salomon Kok, Lode Oudkerk en andere Joden die volgens Wikipedia deel

uitmaakten van de Vlaamse Beweging en die een rol speelden binnen het activisme in de Eerste Wereldoorlog.

Uiteraard werd Freilich voor de leeuwen geworpen in het tv-programma De Afspraak.

En moest hij het ‘s anderdaags ontgelden in de staatsmedia. Die gingen terug naar anti-N-VA-uitspraken die hij als hoofdredacteur van Joods Actueel had gedaan in het verleden.

In De Afspraak vroegen ze onder meer of hij wel een hand zal geven aan vrouwen en ongelovigen. Waarop Michael antwoordde dat hij misschien zoals de Engelse Queen een handschoen zal dragen, of (zoals een orthodoxe Jood) een nep-verband. De Morgen maakte zich zorgen over de manier waarop Michael gaat uitleggen aan zijn orthodoxe achterban dat hij nu Vlaams-nationalist (lees nazi) is geworden. Zo zal het nog wel een tijd doorgaan.

Tot in mei, wanneer de verkiezingen plaatsvinden, en de nieuwe Vlaams-nationalist eventueel verkozen geraakt. Dan hebben de honden eens een ander bot waarop zij kunnen kluiven.

PAGADDER

N-VA en VB nemen hun posities in Zowel N-VA als VB kwam uitgebreid in het nieuws met de bekendmaking van de eerste lijsttrekkers. We noteerden enkele opmerkelijke verschuivingen.

Laten we beginnen met het rechtzetten van een misser in ons vorig nummer. Daarvoor moeten we richting West-Vlaanderen trekken: Sander Loones wordt lijsttrekker voor de N-VA voor de Kamer, en niet voor het Vlaams Parlement zoals wij schreven. Na een dagje schrijven over de Kamer en het Vlaams Parlement begon het onze medewerker te duizelen, al kan ook het overvloedig doorspoelen van ‘Klauw’ voor de verwarring gezorgd hebben.

De eerste plaats voor het Vlaams Parlement wordt ingenomen door de Izegemse burgemeester Bert Maertens.

Liesbet Dhaene stopt Een verrassing van formaat bij de Brusselse N-VA. Nadat eerder Brussels fractievoorzitter Johan van den Driessche aangaf uit de politiek te stappen, doet nu Brussels Parlementslid Liesbet Dhaene hetzelfde. Dhaene gaat werken in de privésector en ze wil meer tijd maken voor haar gezin. Zo blijft van de driekoppige N-VA-fractie enkel nog Cieltje van Achter (schoondochter van Geert Bourgeois) over, die de lijst voor het Brussels Gewest zal trekken. Nadat eerder al sterkhouder Luc Demullier uit de N-VA stapte, na een meningsverschil met Brussels senator Karl Vanlouwe, blijft er van de ploeg die bij de verkiezingen van 2014 de N-VA naar een overwinning in Brussel leidde, niet veel over. Het is momenteel onduidelijk met welke nieuwe gezichten de N-VA op haar Brusselse lijsten zal uitpakken. Vermelden we nog dat Johan van den Driessche nog wel lijstduwer is van de Brusselse N-VA-lijst. Karl Vanlouwe trekt de lijst voor het Vlaams Parlement.

Europa Zoals we al eerder schreven, gaat Geert Bourgeois richting Europees Parlement. Opvallende verschijning op plaats twee is Assita Kanko, voormalig MR-gemeenteraadslid in Elsene en afkomstig uit Burkina Faso. In 2001 emigreerde zij naar Nederland en verhuisde drie jaar later naar Brussel.

Is Kanko het goudhaantje waar de N-VA op rekent? De dame heeft natuurlijk een kleurtje en de vraag is of het racistische Vlaanderen – dixit de Knack-hoofdredacteur – daar klaar voor is. Het is te hopen dat Kanko niet enkel wordt opgevoerd als antiracistisch uithangbord en dat ze veel in haar mars heeft. Vorige zaterdag werd ze alvast gecoöpteerd in de partijraad van de N-VA. U gaat nog heel veel van Assita Kanko horen, want binnen de N-VA wordt ze op handen gedragen. Alle kopstukken willen met haar op de foto.

Over witte konijnen gesproken: ons bereikte het gerucht dat Gwendolyne Rutten

(Open Vld) ook op zoek is gegaan naar een wit konijntje: Jill Peeters, klimaathysterica en VTM-weervrouw. Naar verluidt heeft Jill Peeters vriendelijk bedankt voor de eer. Rutten is nu dringend op zoek naar een ander klimaatkonijn.

Annemans Tot slot maak ik graag melding van een schrijven van de heer Philip Claeys, secretaris-generaal van ENF, de fractie in het Europees Parlement waarvan het Vlaams Belang deel uitmaakt.

“Pallieterke”, schrijft de achtbare heer Claeys, “in uw artikel van 17 januari schrijft u dat er een onderzoek loopt naar de ‘financiële toestanden’ van de fractie Europa van Naties en Vrijheid (ENF) in het Europees Parlement. Deze informatie klopt niet. Er loopt helemaal geen onderzoek naar financiële of andere ‘toestanden’ bij ENF. U verwijst verder naar een onderzoek tegen het Rassemblement National. Dat gaat om parlementsleden die ervan beschuldigd worden hun persoonlijke assistenten ook voor ander politiek werk ingezet te hebben dan het strikt parlementaire werk. De ENF-fractie heeft daar als dusdanig niets mee te maken, omdat het om persoonlijke medewerkers van parlementsleden gaat, en niet om fractiemedewerkers. Er zijn overigens ook leden van andere fracties die van deze praktijk verdacht worden.

Het valt te betreuren dat u lijkt te suggereren dat de positie van Gerolf Annemans binnen het Vlaams Belang of ENF afhankelijk is van een onderzoek dat niet eens bestaat, wanneer u schrijft: ‘Afwachten of dit onderzoek enige invloed gaat hebben.’ Met vriendelijke groet.”

Waarvan akte.

Limburgse uitdagers Dat Zuhal Demir de Kamerlijst in Limburg zou trekken, was niet meteen een verrassing.

Steven Vandeput, huidig Hasselts burgemeester en voormalig minister van Defensie, voert de lijst aan voor het Vlaams Parlement, gevolgd door Kamerlid Karolien Grosemans uit Herk-De-Stad.

Bij het Vlaams Belang mag Annick Ponthier de lijst voor de Kamer trekken. Zij heeft in 2009 al kunnen proeven van het groene fluweel van de Kamer, maar ze geraakte niet verkozen in 2014 (toen kwam ze op voor het Vlaamse halfrond). De lijst voor het Vlaams Parlement wordt getrokken door Chris Janssens, huidig fractievoorzitter van het Vlaams Belang.

KARL VAN CAMP

6

Dwars door Vlaanderen

24 januari 2019

BRUSSEL

Ardeense rancune

Men zou kunnen denken dat Benoît Lutgen het licht zag toen hij aftrad als partijvoorzitter, maar niets is minder waar. Hij beseft al een hele poos dat een fusie van de Brusselse gemeenten aangewezen is, alleen past dat niet in de politieke consensus aan Franstalige kant. Dat hij er zich net nu over uitspreekt, is vooral een statement naar zijn Brusselse collega’s toe.

Elders leest u over het ontslag van Benoît Lutgen als voorzitter van het cdH. Ons interesseert vooral die trap in het Brusselse mierennest van het voorbije weekend. In een interview met De Standaard (in zijn ogen misschien nog de spreekbuis van radicaal flamingantisme?) pleitte hij onomwonden voor een fusie van de Brusselse gemeenten.

En de politiezones, dat spreekt. De reden?

Efficiëntie! Want zoals de dingen nu lopen, wel, zo lopen ze grondig verkeerd. Duidelijke taal voor een politicus. Alleen jammer dat we moesten wachten tot na zijn ontslag om ze te horen.

Die bemerking kreeg hij overigens voorgeschoteld. Achteraf kan veel gezegd worden, waarom niet als partijvoorzitter? Het antwoord was even eenvoudig als voorspel-

baar: “De Brusselaars zijn er resoluut tegen gekant omdat het een N-VA-voorstel is (sic), waarna de Vlamingen alles in het werk zullen stellen om een Nederlandstalige korpschef van de eengemaakt politiezone op te dringen (resic).” Die laatste punten zullen we maar op conto schrijven van het feit dat voor deze Ardennees Brussel zowel fysiek als psychologisch een ver-van-zijn-bedshow is.

Lutgen versus de Brusselse politiek De stier, in de gedaante van de burgemeester van Sint-Pieters-Woluwe, reageerde precies zoals het hoort wanneer men hem een rode lap voorhoudt. Gepikeerd wees Benoît Cerexhe erop dat die fusiegedachte rampzalig is en lijnrecht ingaat tegen het

partijprogramma. Kijk maar naar Antwerpen en Parijs… Het is zowat de nieuwe dooddoener. Want ja, laten we daar naar kijken en objectief vergelijken, maar goed, dat is een verhaal op zich. Trapte de Brusselse cdH’er in de val door zo hevig te reageren? Feit is dat wanneer iemand als Lutgen dergelijke uitspraken doet, dit zelden een ‘cri de coeur’ is. Of misschien een beetje, maar dan op een beredeneerde manier verwoord.

Herinner u het Waalse nummer van de ex-voorzitter. Weg uit de regering met de PS om een nieuwe meerderheid met de MR te vormen. Het was een morele beslissing om niet langer met de PS te regeren. De boodschap uit Bastenaken kwam in Brussel aan als gedonder in Keulen. En wat gebeurde er? Niets. Nog steeds zit cdH in de regering-Vervoort, zij het met vrij sombere perspectieven. Als de recentste peiling correct blijkt te zijn, ziet het er benard uit. Amper de helft nog van de vorige gewestelijke verkiezingen. Maar het incivisme van de Brusselse collega’s zit Lutgen hoog.

Soms moet men de politieke Spielerei

kunnen overstijgen. In het verleden sprak Lutgen zich wel vaker over de hoofdstad uit. In negatieve zin, voor alle duidelijkheid. Het zit er slecht op alle vlakken, leert ons een duik in de archieven. De verkeersknoop, het Eurostadion als mislukt project, rellen, enzovoort, enzoverder. Mobiliteit raakt hem rechtstreeks.

Het is geweten dat hij dagelijks met de wagen vanuit Bastenaken pendelt.

Hij is niet de enige Waal met een slecht beeld van Brussel. Te vaak zien we in Vlaanderen de Franse gemeenschap als een monolithisch blok. In werkelijkheid doen de Franstaligen erg hun best om interne tegenstellingen, niet het minst politiek, weg te moffelen. Dat de naamsverandering tot Communauté Wallonie-Bruxelles er kwam, overigens ongrondwettelijk, wordt verkocht als het symboliseren van de verknochtheid van beide gewesten aan elkaar, eerder dan Brussel voor te stellen als een hoofdstedelijk gebied met een aparte bestemming. Men zou de benaming ook anders kunnen interpreteren. En hiervan is Lutgen een (politieke) illustratie.

KNIN.

Michael Freilich bij N-VA

Wat nu met Joods Actueel?

Michael Freilich, de hoofdredacteur van Joods Actueel, krijgt een verkiesbare plaats bij de N-VA. Freilich zal zeker geen problemen veroorzaken door te weigeren een vrouw de hand te drukken. Men had kunnen verwachten dat hij als kleinzoon van Louis Davids diens traditie van Vlaamsgezindheid en voorzichtig begrip voor de Vlaamse Beweging ging voortzetten, maar dat is helaas niet gebeurd.

Michael Freilich is een heel redelijk mens als men onder vier ogen met hem praat, al kan men hem wel een zekere politieke naïviteit verwijten. Een voorbeeld daarvan was zijn poging om samen met de islamitische politicus Selahattin Koçak (eerst sp.a, daarna Open Vld) in 2017 een ‘tegenbeweging’ op te richten als antwoord op de migrantenpartij van Abou Jahjah en Ahmet Koç. Als hij wijzere medewerkers of raadgevers had gehad, zou het misschien helemaal anders zijn gelopen. Nadat hij de fakkel van zijn grootvader had overgenomen, kwam hij onder de nefaste invloed van ene Guido Joris, die zich al snel van een gewone medewerker aan het ‘Belgisch Israëlitisch Weekblad’ en later ‘Joods Actueel’ opwerkte tot de informele raadsman en mentor van Freilich. Hij werd later zelfs verantwoordelijk redacteur voor de rubriek Binnenland.

Invloed van ‘nazi-jager’ Guido Joris Guido Joris is geen Jood, maar hij probeert zich wel als een grote Joodse voorvechter te profileren, en hij doet dat vooral door overal in de Vlaamse bewegingen nazi’s, fascisten en antisemieten te signaleren. Vooral op plaatsen waar die niet zijn. Men kan zo’n houding nog begrijpen van Joden die hun familie in

de Holocaust verloren hebben. Zo’n trauma vormt dikwijls een beletsel voor nuancering en relativering. De haat van Guido Joris tegenover de Vlaamse Beweging grenst dikwijls aan paranoia. Zelfs openlijk pro-Joodse en pro-Israëlische Vlaams Blokkers of Vlaams Belang’ers waren in zijn ogen ofwel komedianten ofwel naïeve idioten die niet beseften dat zij eigenlijk lid waren van een nazipartij. Lees bijvoorbeeld op de webstek van Joods Actueel zijn opiniestuk over Dries van Langenhove (21/01/2019), met de titel: “Vieze Dries bij het VB: doorspoelen die boel” en u zult begrijpen wat we bedoelen. Het is van hetzelfde lamentabele en intellectueel oneerlijke niveau als het boek van Hugo Gijsels destijds.

Voor Guido Joris was het VB duidelijk een groter gevaar voor de Joden dan het moorddadige antisemitisme van vele islamitische immigranten in ons land. En Freilich liet zich daardoor meer beïnvloeden dan voor een volwassene gezond is. Als Freilich zich niet kan losmaken van die nefaste beïnvloeding, dan zullen ze bij N-VA nog méér problemen met hem krijgen dan de CD&V had met Aron Berger, die vrouwen geen hand wilde geven.

KARL VAN CAMP

Citaat van de week > Hendrik Vuye (V&W):

“Deze Kamer is niet het hart, maar de appendix van de democratie.”

VLAAMS PARLEMENT Brexitdebat Het verloop van de brexit wordt steeds grilliger en onvoorspelbaarder. Het blijft dus min of meer bang afwachten hoe een en ander zijn beslag zal krijgen. Voor Vlaanderen is het Verenigd Koninkrijk de vierde belangrijkste handelspartner en een brexit zou bij ons dertigduizend banen op de tocht kunnen zetten. Dat de Vlaamse overheid voorbereidselen treft is wenselijk en logisch. Belangrijk genoeg ook voor het parlement om er een debat aan te wijden. Dat verliep even grillig als de brexit, maar wel op geheel voorspelbare wijze. Écht euroscepticisme is hier te lande nauwelijks aanwezig, maar een kloofje tussen eurofielen en -realisten is er wel.Vooral eerstgenoemden maakten het weer zeer bont. Een bijzondere vermelding verdient Rik Daems (Open Vld), die tekeerging tegen “populisme”, “nationalisme” en de manier waarop het Britse volk was belogen, bedrogen en gemanipuleerd door zijn politici en snertpers (wat bij ons gelukkig niet voorkomt, nvdr.) met als gevolg dat het eiland nu door de Noordzee zal worden verzwolgen. Vermoeiend.

Rotte vis In de discussie vorige week in de Kamer over de humanitaire visa voerde zowat iedereen het woord en werd met scherp geschoten op de N-VA en Theo Francken. Hendrik Vuye (ex-N-VA, nu V&W) tilde het debat echter wat hoger, met existentiële vragen over de parlementaire instellingen. Zo sprak hij zonder verpinken over de nutteloosheid en de overbodigheid van het Belgisch parlement, precies omdat het niet doet wat het zou moeten doen: “Collega’s, wij moeten ons de vraag stellen of het wel zinvol is wat wij hier doen. In de feiten is hier geen enkele controle op de regering. Collega’s van de meerderheid en collega’s van de oppositie hebben vragen gesteld over die humanitaire visa, maar ze hebben geen antwoord gekregen. Een minister die niet antwoordt, dat kan hier in de Kamer, dat is hier perfect mogelijk. Maar als dát gebeurt, heeft het echt geen zin wat wij hier doen.

De Kamer moet het hart van de democratie zijn, maar deze Kamer is niet het hart, maar de appendix, een orgaan dat bestaat, maar eigenlijk volkomen nutteloos is.”

Zeer aanwezig was Vlaams Belang, dat vooral bij monde van Stefaan Sintobin als tegenpool van Daems optrad. Bedoeling van het debat was tenslotte niet om over de dwaze Engelsen met hun nefaste keuzen te oreren, maar om de effecten voor Vlaanderen en de te nemen maatregelen te bespreken. De Britten moeten zich niet de wet laten voorschrijven door de EU-elites en over het functioneren van diezelfde EU zijn niet alleen gunstige dingen te zeggen. Overigens zijn er wel wat voorbeelden van referenda in andere landen, waar dan het onwelgevallige resultaat achteraf werd bijgesteld.Van dat laatste leek Wouter

Van Besien (Groen) wel een voorstander te zijn. Hij vond de hele brexit-toestand ronduit “rotte vis” en gewaagde zelfs van “brex-shit”.

Niet voor het eerst pleitte hij voor het uitoefenen van enige internationale druk, bijvoorbeeld via de regionale parlementen in het VK om Albion tot een tweede referendum te bewegen. Vlaanderen zou daarin een grote rol te spelen hebben. Ongetwijfeld zal men aan de overkant van het Kanaal zeer onder de indruk zijn.

Realisme Beluisterenswaardig waren enige N-VA sprekers. Karim van Overmeire vond de “populistische” uitleg wat te eenvoudig en stelde dat er “toch wel iets meer aan de hand is” met de EU. Vlaanderen bereidt zich trouwens nogal goed voor op wat komen gaat, maar vanzelfsprekend is dat niet door de grote onduidelijkheden die heersen. Karl Vanlouwe stelde vast dat de brexit er hoe dan ook is en doorgang zal vinden. Aan ons om de soepelste weg voor onze belangen te zoeken. Tegenover de nationalismefobie van Daems stelde hij het voorbeeld van Schotland, dat net wel Europa-gezind is. De schutterigheid van de EU als het over regionalisme gaat was volgens Vanlouwe een slechte zaak, want de regionale aspiraties zijn helemaal niet tegengesteld aan Europese samenwerking. Voorts had hij geen zin in een soort “Europese superstaat” die nog wel eens wat meer volk zou kunnen wegjagen.

Een realistisch stemgeluid dat een groot contrast vormde met het gehuil van Daems of dat van een Peter van Rompuy (CD&V), die ook nog eens met het doemverhaal van populisme en “doorgeschoten nationalisme” kwam dat, samen met Trump de Verschrikkelijke, onze beste der werelden in het verderf stort.

Wat baten kaars en bril...

7

Onze naaste buren

24 januari 2019

De missie in Mali is een lachertje De Nederlandse politici staan graag op de eerste rij bij internationale missies. Die gaan geregeld fout, maar dat deert hen niet.

IJdelheid

Missie aan het zwembad

Nederland raakt maar niet gewend aan zijn internationale status als kikkerlandje. Juist na de oorlog waren Nederlandse ministers van Buitenlandse Zaken zeer boos als ze gelijkgesteld werden met hun Belgische collega’s.

Nederland was toch het grootste van de kleine landen, en heerste in theorie over Indonesië (dat zich grotendeels al gedekoloniseerd had). De Amerikanen waren niet onder de indruk. In de VS vonden ze dat die kolonie in Afrika België minstens evenwaardig maakte. Nederland heeft die degradatie nooit echt aanvaard. Een methode om zich belangrijker te maken, is de deelname aan internationale missies. Dat streelt de ijdelheid van de minister-presidenten en de ministers van Buitenlandse Zaken, en het is wisselmunt om een zetel in de VN-Veiligheidsraad binnen te halen (waar Nederland niets te vertellen heeft).

Natuurlijk is niemand het drama van Srebrenica vergeten, waar de Nederlandse VN-beschermers van 8.000 Bosnische mohammedanen zich lieten ringeloren door Bosnische Serviërs die de beschermelingen liquideerden. Nederland had niets geleerd en stopte miljarden in Uruzgan in Afghanistan.

Nederlandse soldaten moesten bewoners beschermen en Afghanen opleiden. Resultaat: 26 Nederlandse doden en een gebied dat na de aftocht van de Nederlanders grotendeels door de Taliban heroverd is.

In 2014 vond de socialist Koenders dat het tijd was om zich te profileren. Hij was voormalig VN-gezant in Mali en aasde op de post van minister van Buitenlandse Zaken. Met succes.

Als omkoopgeld bracht hij minister-president Rutte de goedkeuring mee door zijn partij van de aankoop van de F-35. De Nederlandse krijgsmacht vertrok dus in het zog van de Fransen om de mohammedaanse verovering van het Afrikaanse land te stoppen. Inmiddels zitten de Nederlanders er al bijna vijf jaar. Nog maar twee Nederlanders zijn gesneuveld, als gevolg van slecht materiaal, niet door vijandelijk vuur. Er zit nu een forse haar in de boter door het boek “De missie Mali” van militair jurist Reinoud Sterk. In dat boek maakt hij brandhout van die missie. Al bij zijn aankomst in dat land, in de hoofdstad Bamako, hoort hij overal Nederlands spreken, want de Nederlanders zijn niet bezig met hun eigenlijke taak: politietraining. Die training moet namelijk in het Frans gebeuren en de Nederlanders zijn die taal niet machtig. Geld voor tolken is er niet, dus vervelen de Nederlandse trainers zich maar aan de zwembaden van de hotels. Nederland is ook verantwoordelijk voor de inlichtingen, maar daar moet je ook de lokale talen voor kennen. Daarenboven zendt Den Haag liever commando’s dan gewone infanteristen. Dat maakt internationaal meer indruk en het oogt beter in de televisiereportages.

Die commando’s moeten jeeps gebruiken met een stoorzender die aanslagen door met mobiele telefoons gestuurde

NEDERLAND

bermbommen voorkomt. Dat is een les uit Afghanistan. Alleen zijn er te weinig jeeps met die stoorzender ingebouwd. Er zijn in Mali geen bermbommen, maar het reglement stelt nu eenmaal dat een jeep zo’n zender moet hebben, anders mag ie het kamp niet uitrijden. En zo gaat het maar verder. Volgens Sterk is iedereen ervan overtuigd dat de dure missie volstrekt nutteloos is maar niemand durft dat openlijk toegeven, want die bekentenis kan toekomstige bevorderingen in gevaar brengen.

Operetteleger Het is typisch voor het Nederlandse operetteleger. Geen twee jaar geleden ontdekte de pers krankzinnige toestanden, zoals een gebrek aan oefenmunitie waardoor soldaten “pang” riepen in plaats van te schieten. Ze leenden elkaars helm uit, want er waren er te weinig. Vorig jaar moest Nederland verzaken aan een NAVO-missie in Noorwegen. De soldaten bezaten geen aangepaste kledij en Defensie gaf toe dat de manschappen die kledij tijdens een vorige oefening uit eigen zak hadden betaald om geen kou te lijden. Nederland schafte vijf jaar geleden de pantsereenheden af. Gelukkig rijden er nu weer 18 pantsers onder Nederlands bevel rond… gehuurd van de Duitsers. De regering-Rutte heeft beterschap beloofd en een extra miljard euro aan Defensie gegeven om de eerste noden te lenigen. Daarmee besteedt Nederland nu 1,4 procent (België nog 0,2 procent minder) van zijn begroting aan landsverdediging, en dat is volgens de NAVO-norm 0,6 procent te weinig.

WILLEM DE PRATER

Gevaar voor vallende stenen in Gentbrugge Met het viaduct van de E17 in Gentbrugge komt het niet meer goed. Actievoerders vragen al enkele jaren om dat bouwwerk af te breken. Het leek een wat overdreven eis. Daarvoor moet immers een belangrijk stuk autosnelweg worden omgelegd of onder de grond gestoken, een gigantische onderneming. Maar na het zoveelste incident met afbrokkelend beton is de maat vol. Het viaduct is duidelijk onveilig en de overheid zal met een oplossing moeten komen.

Het Vlaams Agentschap voor Wegen en Verkeer (AWV) is wegbeheerder. Toen de eerste stukjes steen naar beneden kwamen, was er volgens het AWV niets aan de hand. Het was niet structureel. Enkel wat sierplaten die in slechte staat waren. Met regelmatige controles (waarbij werklieden los zittende stukjes met een hamer ‘aftikken’) zou alles in orde komen. Maar er vielen telkens weer brokken naar beneden. De incidenten stapelden zich op. Er werd een stuk beton op het fietspad gevonden, en een ander stuk beton verbrijzelde het dakvenster van een geparkeerde autobus.

De situatie was onhoudbaar. Het AWV voerde een grote controle uit en liet veiligheidsnetten onder de brug spannen. Toch viel vorige week weer een brokstuk naar beneden en sloeg door de achterruit van een wagen.

De onderdoorgangen (autowegen en fietspaden) zijn nu extra beveiligd. De rest van de 1,6 kilometer lange zone onder het viaduct werd afgesloten. Daardoor is de grootste Gentse ‘P+R-parking’ voor lange tijd dicht, net als een stelplaats van bussen van De Lijn.

Een grondige renovatie van de brug was al gepland voor 2020. De zone onder het viaduct zal afgesloten blijven tot die werken achter de rug zijn. PVDA en sp.a pakten uit met gelek-

te mails van binnen de Vlaamse administratie waarin maanden geleden al werd gewaarschuwd voor de slechte staat van het beton.

Het AWV is in dit dossier zijn geloofwaardigheid kwijt. Het wil het kunstwerk na renovatie nog tientallen jaren gebruiken. Dat is voor de Gentse politici en inwoners gewoon onaanvaardbaar. Vlaanderen zal op zoek moeten gaan naar geld en naar een oplossing. Hoe vervang je een stuk autosnelweg waar elke dag honderdtwintigduizend voertuigen rijden, zonder dat het voor jaren een verkeersinfarct veroorzaakt?

Jaloezie als politiek wapen Groen was er weer als de kippen bij om het probleem van het viaduct te misbruiken voor politiek gewin. Watteeuw pookte nog maar eens wat jaloezie op. Was het Antwerpen geweest en niet Gent, zo gaat zijn verhaal, dan was er al lang een tunnel én een nieuwe stelplaats voor de autobussen én nieuwe tramlijnen erbovenop. Vlaanderen stelt Gent achteruit. Voor Antwerpen zou alles kunnen, voor Gent niets. Er wordt dan naar de Oosterweelverbinding gewezen, alsof die er al ligt! Wat kost die verbinding niet? Dan is een tunneltje onder Gentbrugge toch niet veel gevraagd?

In de Gentse haven wordt zwaar geïnvesteerd in een nieuwe sluis, de gevaarlijke Kennedylaan krijgt volop nieuwe kruispunten en extra fietsbruggen, en er is net 111 miljoen euro uitgetrokken voor een stelplaats voor De Lijn (Wissenhage)… Dat vertelt de schepen er allemaal niet bij. Het wapen van de jaloezie werkt, want veel Gentenaars geloven echt

Vertrek Lutgen geeft cdH speelruimte Dat cdH-voorzitter Benoît Lutgen vorige week zijn mandaat ter beschikking stelde, kwam als een verrassing. Maar bij de gehavende Franstalige centristen werd opgelucht gereageerd. De koppige Ardennees maakte te veel vijanden bij andere partijen en de vrees was groot dat de cdH na de verkiezingen van 26 mei overal uit de boot zou vallen.

Weinig politici hebben de voorbije jaren vat kunnen krijgen op ontslagnemend cdH-voorzitter Benoît Lutgen. Vaak trok de man zich letterlijk terug in de Ardense bossen om te wandelen. Hij nam zijn gsm niet mee, en zelfs als hij dat wel deed, dan was er op bepaalde plaatsen geen bereik. Andere politici konden gewoon zeer moeilijk met hem overleggen.

Niet alleen omdat de burgemeester van Bastenaken ver weg was, ook omdat hij zelden in zijn kaarten liet kijken. Toen in de zomer van 2017 de PS uit de Waalse regering werd gegooid en de cdH een coalitie met de liberalen van de MR aanging, had niemand dat zien aankomen.

Redding Lutgen zag dat als een manier om zijn partij van de ondergang te redden. In 2014 haalde de cdH nog maar 14 procent van de Waalse stemmen, en volgens de meeste peilingen was dat percentage verder gedaald naar 10 procent. De cdH werd omwille van het Publifin- en het Samusocial-schandaal te veel gelijkgesteld met de PS. Maar sinds de Waalse coalitiewissel is er niet veel veranderd. In Brussel flirt de cdH met de kiesdrempel, in Wallonië schommelt het aantal kiezers nog altijd rond 10 procent. Dat Lutgen nu ontslag neemt, wordt gezien als een poging om de neerwaartse spiraal te stoppen. Alleen

is het de vraag of dat tegen 26 mei nog zal lukken.

De gedoodverfde opvolger van Lutgen is de 40-jarige Maxime Prévot, burgemeester van Namen. Zowel binnen de cdH als in andere partijen wordt hij gezien als een betrouwbaarder en stabieler politicus. Meer nog, Prévot zou de man kunnen worden die de cdH zelfs na een nederlaag op 26 mei opnieuw in verschillende coalities brengt, niet enkel regionaal maar ook federaal.

Om te beginnen is Prévot geen ‘verrader’ voor de PS, in tegenstelling tot Lutgen. Onder anderen Paul Magnette heeft nog altijd niet verteerd dat zijn PS uit de Waalse regering werd gegooid. Vandaar dat een nieuwe PS-cdH-coalitie met Lutgen als voorzitter zo goed als uitgesloten was. Met Prévot is dat anders. Die heeft de lijnen met de PS altijd opengehouden. Al zou zijn voorkeur wel uitgaan naar de coalitie die al jaren in Namen bestuurt: cdH, MR en Ecolo.

Nederlands Prévot noemt zich naar goede centristische en christendemocratische traditie niet links en niet rechts, maar hij staat wel dichter bij het bedrijfsleven dan zijn voorganger. Ook de contacten met de zusterpartij CD&V zijn hartelijker. En ja, Prévot heeft nooit uitgesloten een coalitie te vormen met de

dat Vlaamse ministers Gentse dossiers stiefmoederlijk behandelen. Onze burgemeester beloofde het anders te doen. Hij ging positief samenwerken met de hogere overheden. Dat zal hij aan zijn groene schepenen toch eens wat duidelijker moeten uitleggen.

MATHILDIS

WALLONIE

N-VA. Een groot verschil met Lutgen. Al verklaarde de kandidaat-voorzitter (volgend weekend wordt hij wellicht op het schild geheven) in verschillende interviews dat de “waarden van de cdH en die van N-VA mijlenver uit elkaar liggen”.

Vermeldenswaard is dat Prévot zeer degelijk Nederlands spreekt; bij Franstalige politici nog altijd een zeldzaamheid.

Politieke waarnemers verwachten dat de opvolger van Lutgen na de verkiezingen volop gebruik zal maken van de versnippering van het politieke landschap om de prijs voor een coalitievorming op te voeren. Al zal de fractie van de cdH in het Waalse en federale parlement beperkt zijn (in de Kamer telt de partij met 9 zitjes evenveel zetels als de Antwerpse N-VA’ers alleen), die zetels zouden wel eens net genoeg kunnen zijn om een of andere coalitie aan een meerderheid te helpen.

Lutgen zal ook niet als een schoonmoeder het politieke beleid van zijn opvolger proberen te bepalen. De Ardennees zal zich vooral met het lokale beleid in zijn Bastenaken bezighouden. De enige risicofactor is Joëlle Milquet, wier naam plots de ronde doet als lijsttrekker voor de federale Kamer in Brussel. Milquet leek op een zijspoor te staan, toen bleek dat kabinetsmedewerkers op haar Franstalig onderwijsdepartement eigenlijk vooral campagnemedewerkers waren. Indien zij straks bij de cdH weer op de voorgrond treedt, is het terug naar af. “Madame non” geldt nog altijd als onhandelbaar. Niet alleen voor de Vlaamse partijen maar ook voor de MR. PICARD

8

Actueel

24 januari 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Buitenlands spervuur

De band met Wit-Rusland versterken

De band tussen Rusland en Wit-Rusland is op zijn zachtst gezegd dubbelzinnig. Officieel vormen ze een unie, maar in de praktijk zijn de landen toch grotendeels onafhankelijk van elkaar. Het Kremlin wil meer toenadering. Versta, meer controle. We werpen een blik op een dossier dat de komende maanden steeds belangrijker zal worden.

Vladimir Poetin en Alexander Loekasjenko

Het is haast een ritueel geworden dat beide landen rond de jaarwisseling bitsige discussies voeren. De ene keer gaat het over levensmiddelen, dan weer over de precieze grens. Deze keer gaat het om olie en gas. ‘Nihil novi sub sole’, denkt men dan. Toch lijken deze gesprekken onder een ander gesternte te verlopen.

Moskou liet verstaan dat er fiscaal wat gesleuteld zal worden aan de olie die Wit-Rusland systematisch geleverd krijgt. Het maakt de aankoop niet alleen duurder (tot 2024 wordt over een meerkost van tien miljard dollar gesproken), de duurdere invoer raakt de Wit-Russische economie in haar kern. Olie en gas kunnen aan een goedkope prijs bij de Russische buur gekocht worden, waarna ze die aan marktprijs doorverkopen. Het zorgt voor de financiering van hun toch wel aparte ‘sociaal model’.

Olie voor een knuffel De Wit-Russische president Aleksandr Loekasjenko wordt wel eens de laatste dictator van Europa genoemd. We laten in het midden of dat een juiste omschrijving is, maar feit is dat hij de langst zetelende president van het continent is. Zomaar even vierentwintig jaar heeft hij op de teller staan. Een drietal jaar nadat de Sovjet-Unie implodeerde, kwam hij aan de macht. De aanpak van deze voormalige ‘CEO’ van een kolchoz (collectieve boerderij) was anders dan die van zijn collega’s in andere ex-Sovjetstaten. Hij omarmde nooit de democratie en de vrije markt.

Hij koesterde net de Sovjeterfenis. Nog steeds is er een officiële feestdag voor de revolutie van 1917. Voor het regeringsgebouw, destijds door bouwheer-kameraad Stalin opgetrokken, prijkt nog

steeds een gigantisch standbeeld van Lenin.

Loekasjenko streeft een egalitarisme na binnen de bevolking. Hij zorgt ervoor dat de onderklasse het net dat beetje beter heeft dan de buren en schakelt precies door die keuze de bedreiging van oligarchen uit. Het ‘olie-voor-knuffelbeleid’ van Moskou verschaft ruimte voor dat beleid, en het regeren met ijzeren hand ten aanzien van pers en dissidenten doet de rest.

Maar er schuilt ook een paradox in. In Minsk is een erg dynamische IT-industrie gevestigd. Zo’n 40.000 mensen zijn er dagelijks aan de slag, bezig met de ontwikkeling van apps en games. Voor de liefhebbers: dát is de plek waar aan Viber en World of Tanks wordt gesleuteld. En dat smaakt naar meer.

Sociaal contract Een vorser van het onderzoeksbureau Carnegie analyseerde onlangs dat binnen de Wit-Russische samenleving het sociaal contract gewijzigd is. Steeds meer verlangt de bevolking een regering die het kader schept waarin geld kan worden verdiend. President Loekasjenko tracht daaraan tegemoet te komen. Een voormalige bankier werd aangesteld aan het hoofd van de regering. Ook op het gebied van burgerrechten werd het allemaal wat lakser, wat van de sterke man nog geen herboren democraat maakt. Niet zozeer een voortschrijdend inzicht drijft hem, eerder een pragmatische omgang met de positie waarin hij zijn land gebracht heeft. Als hij immers de mogelijkheden van betere betrekkingen met China (het gewijzigd sociaal contract met de bevolking!) inziet, botst dit op de strategische band die hij met Rusland onderhoudt.

Een relatie die overigens vrij uniek

Het Wit-Russische parlement in Minsk

is. Vanop enige afstand bekeken lijkt Wit-Rusland een zuivere vazalstaat van grote buur Rusland te zijn. Verkleint men de observatieafstand, dan tekent zich een meer genuanceerd beeld af. De economische afhankelijkheid is wat ze is, maar Loekasjenko gebruikt die om de ontwikkeling van een eigen privémarkt mogelijk te maken, wat de onafhankelijkheid dan weer ten goede komt (de verhouding publiek-privé is stilaan 50/50 aan het worden). Regelmatig zijn er toenaderingspogingen naar het Westen, die vervolgens tegen Moskou uitgespeeld worden. Toen de Krim geannexeerd werd, weigerde hij die nieuwe realiteit te erkennen.

Tot vandaag onderhoudt hij goede banden met Oekraïne. In 2008 hebben de VS hun ambassadeur teruggeroepen uit protest tegen de politieke repressie, maar inmiddels wordt alles in het werk gesteld om de relaties terug te optimaliseren. Het tandengeknars in Moskou ten spijt. Een tijdje geleden werd zelfs een Russische blogger in de gevangenis gezwierd. Hem werd “anti-Wit-Russische propaganda” verweten.

Poetins deal Terug naar het beginpunt: de nieuwe voorwaarden voor de levering van olie en gas die Rusland eenzijdig oplegt. Op zich is de boodschap van Poetin - beide presidenten hebben mekaar in december twee keer ontmoet - niet mis te verstaan. Hij stuurt aan op een meer innige band tussen de twee staten. Gaat Minsk mee in dit scenario, dan ligt er lekkers in het verschiet. Zo niet dreigt de roe.

Analisten zijn het erover eens dat de voorbije weken iets te vaak signalen over die nauwere unie uitgestuurd werden om nog van toeval te spreken.

Geopolitiek valt daar wat voor te zeggen. “Poetin beseft dat zowel Napoleon als Hitler via Wit-Rusland naar Rusland trok”, werd onlangs in de diplomatieke coulissen wat ironiserend opgemerkt.

De sterk vertroebelde relatie met Oekraïne maakt net de relatie met Wit-Rusland belangrijker. Nu en dan valt het woord annexatie.

Wellicht onterecht, al was het maar omdat Moskou daar de macht niet voor heeft. Eerder worden intimidatie, destabilisatie en het creëren van chaos de ingrediënten, de komende maanden. Een verwittigd man is er twee waard. Drie zelfs als men de naam Aleksandr Loekasjenko draagt.

MICHAËL VANDAMME

Niet alleen Mexicanen…

Bij de politieke krachtmeting over de bouw van een muur langsheen de Mexicaanse grens en de ‘shutdown’ die daar de zoveelste escalatie van is, denken we spontaan aan de instroom van massa’s illegale Latino’s, in de eerste plaats natuurlijk Mexicanen. En inderdaad, uit die landen komen de grootste contingenten illegale indringers. Maar het gevaar komt niet alleen uit het zuiden… Langs die grens komen ook vele illegalen uit andere landen de VS binnen. Dat verschijnsel is niet nieuw, maar is de voorbije zes maanden steeds erger geworden. Ranchers, boeren en agenten van de Border Patrol vinden de voorbije maanden steeds meer achtergelaten islamitische gebedsmatjes in het grensgebied. Behalve de Latino’s komen er niet alleen massa’s individuen uit het Nabije Oosten illegaal de VS binnen, maar ook Chinezen, Russen en zelfs Duitsers en Tsjechen. Of toch minstens personen met paspoorten uit die landen… Tussen oktober 2017 en maart 2018 werden aan de Mexicaanse grens 3.700 illegalen geïdentificeerd die afkomstig waren uit landen die als leveranciers van terroristen worden beschouwd. En soms komen ook echte terroristen via Mexico het land binnen. Zoals bijvoorbeeld de Somalische IS’er Abdulahi Sharif, die in september 2017 twee aanslagen pleegde in de Canadese stad Alberta, waarbij vijf gewonden vielen onder wie een politieman. Sharif was in 2011, onder Obama nog, via Mexico naar Californië gesmokkeld. Hij had uitgewezen moeten worden, maar hij trok naar Canada en kreeg daar het vluchtelingenstatuut. De Canadese federale politie had al in 2014 ontdekt dat hij “genocidaire opvattingen” had, helemaal overeenkomstig de IS-ideologie. Maar er werd niets met die ontdekking gedaan.

Tot het te laat was…

Kindhuwelijken

Sinds de Hart-Celler Act van 1965 is het immigratiebeleid in de VS een ramp. Maar dat werd de voorbije tien jaar nog verergerd door de regering-Obama. Sommige ronduit criminele aspecten daarvan komen pas nu aan het licht. Zijn hervormingen en benoemingen bij justitie en in het overheidsapparaat hebben blijvende scheeftrekkingen veroorzaakt, die nog steeds niet weggewerkt zijn. Sinds Obama in 2009 aan de macht kwam, kregen 5.556 volwassen immigranten de toelating een minderjarige huwelijkspartner of verloofde te laten overkomen en 2.926 minderjarigen kregen toelating een volwassen ‘huwelijkspartner’ naar de VS te halen. Slechts twee procent van de aanvragen werd afgewezen. Daar bovenop kregen nog eens 4.749 minderjarige huwelijkspartners of verloofden een tijdelijke vergunning voor een verblijf van tien jaar in de VS. We willen hier niet aan demagogische overdrijving doen: het ging niet altijd om echte kindhuwelijken. De term minderjarige omvat in deze context natuurlijk ook tienerhuwelijken. Zeker bij Latino’s zal dat waarschijnlijk meestal het geval zijn, maar daarover vonden we geen afzonderlijke statistieken. Een huwelijk van een eenentwintigjarige Pablo met een zeventienjarige Juanita is natuurlijk geen pedofilie, al moet men in de context van verblijfsvergunningen en inreisvisa altijd achterdochtig zijn over de waarachtigheid van de ‘liefde’. Er zijn echter tragische gevallen waar geen schijn van twijfel kan bestaan. Zoals dat van een Amerikaans-Pakistaans meisje, dat op dertienjarige leeftijd in Pakistan werd gedwongen tot een huwelijk met een neef van 26. Haar familie dwong haar een verblijfsvergunning aan te vragen voor haar echt-

genoot. En met succes. Zelfs een Pakistaan van 59 kon een bruid van 15 laten overkomen. In absolute cijfers kwamen de meeste aanvragen van Latino’s, niet van moslims. Maar dat geeft een vertekend beeld, want er zijn ongeveer 17 keer meer Latino’s dan moslims in de VS.

Prüffall

De CSU heeft Horst Seehofer half geliquideerd. Zijn rol in Beieren lijkt - voorlopig? - uitgespeeld te zijn. Maar toch kan hij aanblijven op een strategische positie, als minister van Binnenlandse Zaken in de Bondsregering in Berlijn. Een halve liquidatie... In die functie heeft Seehofer besloten dat de AfD door het Bundesambt für Verfassungsschutz (BfV) als een ‘Prüffall’ beschouwd moet worden. Dat betekent dat men de partij nog niet rechtstreeks als ‘extremistisch’ beschouwd, of als ‘vijandig tegenover de grondwet.’

In de Duitse wetteksten worden beide begrippen vreemd genoeg bijna als synoniemen beschouwd.

Dat de AfD het statuut van ‘Prüffall’ krijgt, zal niet onmiddellijk nefaste gevolgen hebben voor de partij, tenzij misschien psychologisch. Op vele gematigde aanhangers uit de middenklasse zou dat een afschrikwekkend effect kunnen hebben. Bij een ‘Prüffall’ mogen bijvoorbeeld nog altijd geen telefoons of e-mails afgetapt worden zonder toelating van een rechter. Het onderzoek beperkt zich normaal gezien tot de teksten en beelden die in het publieke domein beschikbaar zijn. Maar na de fase van ‘Prüffall’ kan de volgende stap zijn dat de partij als ‘Verdachtsfall’ wordt beschouwd en daarna kan men de partij opzadelen met het statuut van ‘Beobachtungsobjekt’. Zoals dat bij terreurgroepen het geval is… AfD zit nog maar in eerste fase. De volgende fasen komen er misschien nooit, maar boven dat alles zweeft de herinnering aan Hans-Georg Maassen, het vorige hoofd van de inlichtingendienst BfV, die ontslagen werd omdat hij weigerde mee te werken aan de heksenjacht tegen AfD. Zijn opvolger is nog altijd een Duitser, Thomas Haldenwang.

Maar intussen werd Sinan Selen door Merkel benoemd tot één van de nieuwe vicepresidenten… Een Turk dus. Al heeft hij natuurlijk een Duits paspoort.

Ondergrondse kerk

Zoals in alle communistische staten begon de vervolging van religieuze groepen ook in China onmiddellijk na de machtsovername. De Chinese katholieken verdwenen in de illegaliteit, in een ‘ondergrondse kerk’ die niets te maken wilde hebben met het communistische terreurregime. Bisschoppen en priesters van deze ondergrondse kerk die door de autoriteiten ontdekt werden, werden jarenlang opgesloten in gevangenissen en strafkampen, waar ze heel dikwijls gefolterd werden en soms spoorloos verdwenen. De Chinese communisten richtten in 1957 hun eigen ‘Chinese Patriotic Catholic Association’ op, een staatskerk die met handen en voeten gebonden is aan de Communistische Partij.

Maar de echte ondergrondse Katholieke Kerk bleef trouw aan haar weigering met de communisten te collaboreren.

Paus Franciscus was echter niet zo standvastig. Onlangs sloot hij een capitulatieverdrag, waardoor de Communistische Partij tenslotte toch het recht krijgt katholieke bisschoppen aan te duiden. Dat is een dolksteek in de rug van de ondergrondse katholieken. Een aantal bisschoppen van de staatskerk, die door vorige pausen geëxcommuniceerd waren wegens het verlenen van hand- en spandiensten aan de communisten, werden zelfs in hun ambt hersteld. Nee, de huidige paus heult echt niet alleen met de moslims.

Het nabije buitenland

24 januari 2019

MACRON VERWERFT OPNIEUW WAT CONTROLE De ‘gilets jaunes’, de gele hesjes, blijven protesteren tegen president Macron. Maar waar hij in december zelfs dreigde te wankelen, lijkt Macron nu het hoofd te kunnen bieden aan de beweging. Ten eerste door gematigd rechts, dat geen chaos wil, te paaien. Ten tweede door de verdeeldheid binnen de ‘gilets jaunes’ uit te spelen.

“De centrumrechtse kiezer in Frankrijk is op twee momenten interessant: wanneer er verkiezingen in aantocht zijn en wanneer er politieke chaos heerst.” Zo vatte de rechtse krant Le Figaro de recente standpunten van president Emmanuel Macron samen. In een poging de ‘gilets jaunes’ de wind uit de zeilen te halen, lonkt Macron naar dat centrumrechtse en conservatieve deel van Frankrijk dat wel begrip heeft voor de beweging, maar de chaos en de sociale instabiliteit beu is.

Hij lanceerde een ‘nationaal debat’ en maakte duidelijk open te staan voor voorstellen van de centrumrechtse Les Républicains. Meer nog, er worden al wettelijke stappen gezet in de richting van de klassieke rechterzijde om de kiezers te paaien.

Ondanks de eisen van de gele hesjes en de linkerzijde wordt de oude vermogensbelasting niet opnieuw ingevoerd.

De overuren worden opnieuw zo goed als belastingvrij gemaakt, zoals dat onder president Nicolas Sarkozy (2007-2012) het geval was. Er komt een hervorming van de Franse spoorwegmaatschappij SNCF. De regering werkt aan een nieuwe wet die keetschoppers bij betogingen harder moet bestraffen. De immigratiewetgeving wordt aanzienlijk verstrengd.

Akkoord, Macron heeft in december de geldkraan opengedraaid en het begrotingsdeficit met miljarden euro’s doen oplopen, om links te paaien, maar de president beseft nu dat er voor hem ter linkerzijde steeds minder stemmen te halen

zijn. De kiezers zitten bij La France Insoumise van Jean-Luc Mélenchon en voor een deel bij het Rassemblement National (RN) van Marine Le Pen.

Zoals Mitterrand in 1983 “Un tournant”, een keerpunt, noemen sommige media het.

Macron voelt zich gesterkt door de betoging van de gele hesjes vorige zaterdag. In heel Frankrijk kwamen ze met 84.000 op straat. Dat is evenveel als de weken ervoor, maar in Parijs is het aantal betogers aan het afnemen. En vooral: in de hoofdstad verliep alles kalm.

Dat was in het verleden anders, met zware geweldplegingen van de betogers en represailles van de politie. Vergelijkingen met de Franse Revolutie, de Februarirevolutie in 1848, de Commune in 1871 of mei ’68, waren overtrokken, maar toen begin deze maand het kabinet van regeringswoordvoerder Benjamin Griveaux werd bestormd, was er volgens sommige analisten toch sprake van een prerevolutionair klimaat.

Blijkbaar waren veel gele hesjes zelf geschrokken van de gewelddadige acties. Zeker op het platteland, waar de acties beperkt blijven tot het tijdelijk bezetten van rotondes, was er weinig begrip. Macron en zijn entourage hadden dat snel door en proberen nu in te spelen op de verdeeldheid binnen de ‘gilets jaunes’. In Frankrijk helpt het op bepaalde momenten altijd om te waarschuwen dat de ‘orde in de republiek’ bedreigd is. Dat slaat aan, al werden zo’n woorden nooit in de mond genomen toen de voorsteden voor de zoveelste keer in de fik werden gestoken door allochtone ‘jongeren’, zoals dat heet.

Inspelen op de verdeeldheid van de protestbeweging, en wat toegevingen doen aan de gematigde krachten, dat lijken voorlopig goede zetten te zijn van Macron. Het doet denken aan ‘le tournant de 1983’, toen de socialistische president

BUSINESS AS USUAL Terwijl de klok onversaagd richting 29 maart tikt, blijken weinig ondernemingen zich grote zorgen te maken over de naderende Brexit. Bedrijfsleiders verwachten dat betreffende de internationale handel weinig zal veranderen, EU-uittreding of niet. Politici daarentegen verkopen veel meer drama.

Heel wat Brexit-tegenstanders, gaande van wetenschappers tot politici, zijn al ruim twee jaar dezelfde plaat grijs aan het draaien. Door de uittreding van Groot-Brittannië uit de Europese Unie zal de economie zware klappen krijgen, zo valt te horen. Aan de overkant van het Kanaal worden gelijkaardige kreten geslaakt.

Zo zou een ‘harde Brexit’, waarbij Groot-Brittannië de interne markt voor goederen en diensten verlaat, de Belgische economie met 2,5 procent van het bruto binnenlands product doen krimpen. Daardoor zouden zo’n veertigduizend banen op de tocht staan. Geert-Bourgeois (N-VA) hoopt dan ook dat de Brexit afgewend kan worden. De minister-president van Vlaanderen heeft gelijk dat Vlaanderen, omwille van zijn import en export, meer te verliezen heeft bij een Brexit dan bijvoorbeeld Wallonië. Toch mogen de zaken niet te negatief worden voorgesteld.

De haven van Antwerpen De Nederlandse profvoetballer Johan Cruijff werd onsterfelijk met zijn uitsmijter “elk nadeel hep zijn voordeel”. Indien het klopt dat de Brexit - in welke vorm ook - grote gevolgen heeft voor de Vlaamse economie, dan kunnen die gevolgen evenzeer positief zijn.

We verklaren een en ander. Stel, er komt een abrupte afscheuring op 29 maart 2019. Dan zal de handel met Groot-Brittannië (tijdelijk) moeilijker verlopen. In handelsbetrekkingen

vallen de EU-lidstaten en de Britten dan terug op de basisregels van de Wereldhandelsorganisatie. Ambtenaren bij de Europese Commissie noemen dit scenario ‘de onderste trede op de trap van de hel’, oftewel de slechtste situatie. Toch zullen Britse bedrijven handel willen blijven drijven met het Europese vasteland. De oplossing ligt dan in het verplaatsen van Britse firma’s naar plekken binnen de EU. Een ‘harde Brexit’ kan het aantal buitenlandse investeringen in Vlaanderen sterk opkrikken. Indien Vlaanderen daar niet afdoende van zal profiteren, en Britse ondernemers kiezen voor een andere uitvalsbasis, dan is dat enkel te wijten aan het gebrek aan competitiviteit van Vlaanderen als regio. Toch liggen de kaarten niet slecht.

Brexit of geen Brexit, het Britse petrochemiebedrijf Ineos kondigde vorige week een gigantische investering aan te Antwerpen. Ineos nam jaren geleden al de BP-site in Zwijndrecht over. In de haven heeft Ineos al vier vestigingen. Tegen 2024 komen daar nog twee fabrieken bij. Deze investering zorgt voor drieduizend banen in de bouw en vanaf 2024 voor vierhonderd permanente jobs in de fabriek. Antwerpen troeft met deze megadeal, ten belope van drie miljard euro, concurrent Rotterdam af.

Toch maken in Groot-Brittannië nog niet te veel ondernemers zich grote zorgen. Tienduizenden banen zouden in de financiële sector sneuvelen tegen maart dit jaar, doordat banken en vermogensbeheerders massaal naar Frankfurt zouden trekken. In september 2017 was er nog sprake van dat in de banksector minstens tienduizend banen zouden verdwijnen. In realiteit zijn, tot nu toe, slechts zeshonderddertig banen in de Britse financiële sector overgeheveld naar het Europese continent. Een peulschil. De soep wordt lang niet zo heet gegeten als opgediend. Ondernemers blijven ervan uitgaan dat op het

Denkend aan de Europese verkiezingen Verschillende invloedrijke kringen in Frankrijk, zoals de werkgevers, zijn verheugd dat Emmanuel Macron de situatie weer onder controle krijgt. De voorbije weken was te horen dat Frankrijk als investeringsland zware imagoschade had opgelopen. Ook op Europees vlak werd meewarig gedaan over Macron. De man wou van Frankrijk de motor van een nieuw Europa maken, maar slaagt er niet in zijn eigen land degelijk te besturen.

De president voelt dat de protestbeweging op een keerpunt zit en hij wil dat momentum aanhouden. Concreet: de neerwaartse spiraal van de populariteit van Macron lijkt gestopt.

Ook binnen zijn beweging La République En Marche zijn de violen gestemd, want enkele parlementsleden hadden openlijk hun sympathie geuit voor de ’gilets jaunes’.

Nu al denken Macron en consorten aan de Europese verkiezingen van 26 mei. In de peilingen steekt La République en Marche plots het Rassemblement National van Marine Le Pen voorbij, 23 procent tegen 21 procent. Kind van de rekening is het centrumrechtse Les Républicains.

Die partij zou nog amper 10 procent van de stemmen halen.

Daarmee maakt Emmanuel Macron gebruik van de crisis rond de gele hesjes om elke andere mogelijke tegenstander dan Marine Le Pen politiek te verzwakken.

SALAN

ENGELAND allerlaatste ogenblik toch een politiek akkoord uit de bus zal komen. Een overeenkomst waarmee zowel een meerderheid in het Lagerhuis als de EU-lidstaten kunnen leven.

Links en rechts paaien Maandagavond herhaalde Theresa May nogmaals dat niemand zit te wachten op een ‘no deal’. Evenmin lijkt volgens haar een verlenging van de Artikel 50-periode wenselijk, noch haalbaar. De Prime Minister gelooft dat voor maart een en ander aangepast kan worden aan het akkoord zoals dat vandaag op tafel ligt. Een verduidelijking van de situatie aangaande de Noord-Ierse grens, zou conservatieve parlementsleden en de protestantse gedoogpartner DUP over de streep moeten trekken. Anderzijds kijkt May ook naar de linkse oppositie. Zij herhaalde open te staan voor gesprekken met Jeremy Corbyn, de leider van Labour.

Theresa May hoopt dat Corbyn zijn negativisme zal laten varen, naarmate de tijd vordert. Corbyn werd in Brussel ronduit belachelijk gemaakt, toen EU-ambtenaren hem achter gesloten deuren op de man af vroegen “of hij eigenlijk wel ooit sprak met de Prime Minister” en “of hij eigenlijk haar telefoonnummer wel heeft”. De socialistische leider maakte een erg slechte beurt.

Hij kraakt in Londen alles af, en weet in Brussel totaal niet waar de onderhandelingen inhoudelijk over gaan. Labour wil permanent lid blijven van de douane-unie. Dat zou voor Brussel aanvaardbaar zijn, maar dat doet volgens May geen recht aan de uitslag van het referendum.

Lidmaatschap van de douane-unie maakt het namelijk onmogelijk voor Groot-Brittannië om unilateraal handelsverdragen met andere landen te sluiten.

LVS

Bei uns in Deutschland te verdoezelen door nu de vage term “klimaatverandering” te gebruiken, waarmee men alle kanten uit kan.

Stop Zo hebben ze natuurlijk altijd gelijk, zelfs als ooit zou blijken dat de aarde op een nieuwe ijstijd afstevent. Op de bordjes en stickers van die manifestanten stond onder meer „Ökoterrorismus“, „Stoppt Grüne Jobkiller“ en „Stoppt die Deutsche Umwelthilfe“. Die milieuorganisatie, de DUH, heeft via het gerecht al in vele Duitse grootsteden een autoverbod afgedwongen.

Naar de mening van de inwoners werd daarbij niet gevraagd.

Ook de twee longspecialisten die zich in een uitzending van de NDR vragen stelden bij de wetenschappelijke onderbouwing van de huidige zeer strenge grenswaarden voor fijn stof en stikstofoxide, en die boudweg stelden dat de overheid de gezondheidsrisico’s drastisch overdrijft, werden door de deelstaatregering, een coalitie van Grünen en CDU, straal genegeerd.

Daarbovenop komen nog de hardnekkige berichten over de slecht afgestelde en/of onbetrouwbare meetapparatuur die de luchtvervuiling door auto’s aan de Neckartor moet vaststellen.

Dit alles wijst erop dat de publieke opinie haar geloof in de milieu-ideologie aan het verliezen is. Een verschijnsel dat zich ook in Frankrijk en Nederland voordoet. Er bestaat in Duitsland nog geen beweging van “gele hesjes”, maar veel betogers in Stuttgart droegen wel een geel fluovestje. En er zijn voor de komende weken alleen al in Stuttgart zestien soortgelijke betogingen aangekondigd. Dat zal de politici nog onrustiger maken. Ze zullen zich zeker herinneren dat de beweging van de “gele hesjes” in Frankrijk ook begonnen is met een protest tegen een “klimaattaks” op diesel.

FRANKRIJK

François Mitterrand onder druk van de bevolking - en uiteraard ook van de financiële markten - zijn radicaal-links beleid bijstuurde. Een meer gematigd sociaaleconomisch beleid was bruikbaar om in 1988 herverkozen te worden als een soort ‘vader des vaderlands.’

Right or wrong

AUTOLAND Verdenk mij er niet van een autofanaat te zijn. Mijn vrouw en ik hebben samen één autootje – op benzine – dat veertien jaar oud is en meer dan 300.000 kilometer op de teller heeft staan. Ik vind dat de Duitsers te hard rijden en te dure auto’s kopen, die ze niet als transportmiddelen maar als statussymbolen zien. Maar ik heb alle begrip voor de miljoenen mensen die voor hun inkomen afhankelijk zijn van de Duitse automobielindustrie. Zouden de Grünen al één scenario hebben opgesteld over de economische ramp die een ineenstorting van de automobielsector met zich mee zou brengen?

Aan de Neckartor in Stuttgart, de hoofdstad van de deelstaat Baden-Württemberg, hebben zo’n 700 mensen betoogd tegen het rijverbod voor oude dieselauto’s in de stad. Zij droegen onder andere de slogan “Ja zum Diesel” mee. Zij scandeerden minutenlang leuzen als “Hermann weg” en “Lügenpack”. Vrij vertaald: “Bende leugenaars!”

De Hermann in kwestie is Winfried Hermann van de Grünen, de verkeersminister van de deelstaat, die het verbod op dieselauto’s ziet als het begin van een “ecologische verkeersrevolutie”, en de leugenaars zijn de groene paniekzaaiers. Misschien hebben die voor deze éne keer gelijk met hun maatregel tegen oude dieselauto’s, maar zij hebben zo dikwijls feiten over milieu en klimaat gemanipuleerd dat niemand hen nog gelooft.

De tonnen sneeuw die vlak over de grens in de buurlanden Oostenrijk en Zwitserland zijn gevallen, hebben de geloofwaardigheid van de catastrofetheorieën over de “opwarming van de aarde” natuurlijk geen goed gedaan, al proberen de media dat

Si la France m’était contée

9

DUITSLAND Auto-industrie Duitsland is, veel meer dan zijn buurlanden, een autoland.

Het is het grootste autoproducerende land van Europa, en het vierde van de wereld, na China, de VS en Japan. Daarnaast is het omgerekend in dollars ook de grootste exporteur van auto’s ter wereld. Auto’s zijn Duitslands belangrijkste exportproduct, gevolgd door … auto-onderdelen. De naoorlogse welvaart van het land is voor een groot deel gebaseerd op de productie van auto’s. Het is dan ook begrijpelijk dat het maatschappelijke debat over de toekomst van de auto in Duitsland niet alleen gevoerd wordt in termen van milieu en eventuele klimaatveranderingen, maar veel meer op het nuchtere niveau van werkgelegenheid en welvaart. Naast veel AfD’ers waren dan ook heel veel werknemers uit de autosector op die betoging en ook afgevaardigden van het rechtse “Zentrum Automobil”, een vereniging van werknemers uit de autosector, los van de bestaande vakbonden. Eén vrouw verklaarde voor de camera’s: “Ik heb enkele jaren in Peking gewoond, omdat mijn man daar manager was voor BMW. Ja, daar is een probleem met luchtvervuiling, maar bij ons niet. Maar wij hebben niets beters te doen dan onze industrie kapot te maken. Wij leven toch allemaal van de auto-industrie?” Ze overdreef. Natuurlijk leven niet àlle Duitsers van de automobielindustrie, maar toch vele miljoenen. Een werknemer van Siemens viel haar bij: “Als de auto-industrie ineenstort, dan zal dat een grote ontwrichting veroorzaken. Dan zal er in vele dorpen, bijvoorbeeld in de Schwäbischen Alp, waar de meeste toeleveringsbedrijven zitten, zelfs geen arts meer overblijven.” Beschouwen de Grünen dat allemaal als “collateral damage”? Of als een zoenoffer aan de klimaatgoden?

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

24 januari 2019

MEDIALAND

FILM We waren er niet bij in het Lagerhuis toen de stemming plaatsvond, maar we kunnen ons voorstellen dat onder de parlementsleden een bijzonder sfeertje voelbaar zal geweest zijn.

Je maakt het niet elke legislatuur mee dat je op voorhand weet dat een zitting zonder twijfel en voor lange tijd de geschiedenisboeken zal halen.

De ouderwetse tradities van het Britse Lagerhuis in combinatie met de moderne sociale media zorgden daarbij voor een merkwaardige cocktail. In het Lagerhuis wordt bij een stemming niet op een knopje gedrukt, zoals in onze praatbarakken, maar gaan de parlementsleden naar de ja- of de neen-lobby.

Gevolg is dat de stemming niet in enkele seconden afgehandeld wordt. Het stemmen kan volgens het reglement tot acht minuten in beslag nemen. Deze keer werd de wachttijd echter opgedreven door het nemen van een pak selfies, al dan niet in combinatie met een tweet. Dat laatste zou een inbreuk op het reglement van het Lagerhuis zijn, maar voor de media die de stemming op de voet volgden een welgekomen informatiestroom om de tijd vol te krijgen.

Francken moet hangen Verleden week hadden we het erover, in deze rubriek, hoe De Standaard erop gebrand is de N-VA te kunnen beschadigen via Theo Francken. Op dat vlak lieten ze lelijk in hun kaarten kijken door hun “voorspellingen” voor 2019, die niets meer zijn dan wensdromen. Maar zie, als om ons gelijk te bevestigen, brak afgelopen week een rel uit over mogelijke fraude bij het verlenen van humanitaire visa. Voor de media was het al van bij het begin duidelijk dat Theo Francken moest en zou hangen, al valt hem weinig te verwijten.

Was het verwijt van de media dan niet dat Francken veel te weinig migranten het land binnenliet? Vandaag krijsen de media dat hij er misschien wel een paar te veel binnenliet. Nu ja, het gaat om christenen uit het Midden-Oosten, die in reëel gevaar verkeerden, en daar hebben de media het altijd al moeilijk mee gehad. U moet er eens op letten: de grenzen moeten open voor iedereen, tot het plots over vervolgde christenen gaat. Dan klinkt het plots dat zorgvuldig gecontroleerd moet worden of die mensen echt wel in gevaar verkeren.

Opvallend: Mechels gemeenteraadslid Melikan Kucam werd meteen uit de N-VA gezet. Dat mocht echter niet helpen, want de media bleven volhouden dat dit een N-VA-schandaal was.

Open Vld-voorzitster Gwendolyn Rutten mocht op zondag bij VTM blijven beweren dat de rotte appel een “partijappel” was, in de mand van de N-VA, wat op dat moment manifest onwaar was. Was Melikan Kucam in Gent schepen voor de Open Vld geweest, hij had gewoon kunnen blijven zitten. Was hij lid geweest van de sp.a, Theo Francken had hem kunnen voorstellen het geld te verbranden, en daarmee zou voor de media de kous af geweest zijn.

Media krijgen niet genoeg van “klimaatspijbelaars” Verleden week kon u in dit blad enkele kritische commentaren van de hand van Jurgen Ceder lezen over de klimaatspijbelaars. Uw lijfblad was daarmee de grote uitzondering in het Vlaamse medialandschap, want zowat alle andere media bleven afgelopen week lyrisch doen over Anuna en co. Niet één krant slaagde erin eenvoudig de vraag te stellen waarom die betogingen in Brussel zo nodig op een donderdagvoormiddag dienen door te gaan. Kunnen die scholieren zich niet evengoed voor het klimaat engageren op woensdagnamiddag, of in het weekend? Het antwoord zou bijzonder ontluisterend kunnen zijn, en daarom dat de sympathiserende journalisten die vraag bewust niet stellen.

Straffer is het interview in De Morgen met de moeder van Anuna de Wever, u weet wel, de “genderspecialiste” Katrien van der Heyden. Blijkt dat ze ten huize De Wever met z’n allen een vegetarisch dieet proberen te volgen. Behalve moeder Katrien dan, die noodgedwongen twee keer per week vlees eet. Wegens een opgelopen ijzertekort. Bij een ander zou er dan een belletje gaan rinkelen. Bij de familie De Wever-Van der Heyden niet, want die snoeft erover in de krant, als ultiem bewijs van haar morele superioriteit.

Klimaatspijbelaars met hoog “ik ook”-gehalte Nog iets waar de kranten zedig over zwijgen: die klimaatspijbelaars komen heus niet zomaar uit de lucht gevallen. Anuna de Wever is eigenlijk niet meer dan een doorslagje van de Zweedse Greta Thunberg, enkele weken geleden de grote ster op de klimaatconferentie van Katowice. Het ligt er vingerdik op dat (de moeder van) Anuna de Wever toen gedacht heeft: wat die Greta kan, dat kan Anuna ook.

Maar nu vinden naast die scholieren ook enkele studenten het nodig mediatiek in de kijker te lopen door te spijbelen voor het klimaat. Hun probleem: zij zitten op dit ogenblik in de examens. En wat blijkt? Ook zij zouden graag eens spijbelen, maar ook voor hen is het klimaat niet zo belangrijk dat zij er een examen zouden voor willen riskeren, of, God behoede, wat vrije tijd. Dus is het wachten op hun betoging, niet tot na de examens, maar tot na de lesvrije week na de examens. De skivakantie gaat immers voor.

Brexit, de sfeer van de grote dagen Tenzij je verleden week op de planetoïde Ultima Thule in de Kuipergordel zat, heb je ongetwijfeld opgevangen dat in het Britse Lagerhuis gestemd werd over het Brexitakkoord van Theresa May. En dat dat akkoord door de Britse parlementsleden massaal afgeschoten werd. Zowat alle media volgden de stemming van minuut tot minuut, en van zodra de uitslag bekend was, werden zowat alle smartphones in de westerse wereld meteen gebombardeerd met meldingen daarover.

Het is merkwaardig: de uitslag van de stemming was op voorhand al bekend, en toch waren voor even alle ogen op het Britse Lagerhuis gericht. Je weet maar nooit dat een beduidend aantal onder de parlementsleden op het laatste moment toch nog van mening zou veranderden.

Colette

Sidonie-Gabrielle Colette (1873-1954) is voor velen Frankrijks meest bekende vrouwelijke auteur van de 20e eeuw, doch weinigen weten dat ze ook mimespeelster, actrice en journaliste was, dat ze drie keer trouwde en meerdere lesbische relaties had. Hoe het turbulente leven van Colette begon, als plattelandsmeisje, dat kunt u zien in deze film, geregisseerd door Wash Westmoreland, de Britse regisseur van het bekroonde alzheimerdrama “Still Alice” (2014).

Seksistische humor in Franse ochtendprogramma’s Verleden week leverde de Franse Hoge Raad voor Gelijkheid tussen Vrouwen en Mannen (let op de volgorde) een rapport af over seksisme in de Franse humoristische ochtendprogramma’s. Het besluit van het rapport was - mogen we schrijven ‘uiteraard’? - dat die programma’s propvol seksisme zitten. Of zo zou toch moeten blijken uit de statistiek die de Hoge Raad opstelde. Vraag is of ze geen spijkers op laag water zochten.

Zo krijgen vooral de commerciële zenders Europe 1 en RTL een slecht rapport toebedeeld. Van de tien humoristische ochtendprogramma’s die de Hoge Raad voor Gelijkheid tussen Vrouwen en Mannen op Europe 1 beluisterde, bevatten er tien seksistische grappen. Voor RTL waren er dat acht op tien. France Inter bracht het beter af, met slechts twee op acht, maar nog steeds te veel naar de zin van de Hoge Raad.

Maar hoe ernstig valt de telling van de Hoge Raad te nemen? Zo klaagt de Hoge Raad erover dat vrouwen systematisch voorgesteld worden als hysterisch, dwaas, gevoelig, broos en emotioneel. Tja. We geven toe dat dat inderdaad seksistisch kan zijn, als de mannen steevast als gebalanceerd, intelligent, stabiel en beredeneerd neergezet zouden worden. Dat is echter niet het geval, want mannen worden gewoonlijk als laf, ontrouw, pervers, geobsedeerd en patserig neergezet. Zijn de programmamakers seksistisch tegenover vrouwen, dan zijn ze dat evenzeer tegenover mannen, maar de Hoge Raad maakt daar minder een probleem van. Of toch, want de stereotiepe typering van mannen zou, u had het al geraden, homofobie in de hand werken.

In een reactie op RTL verklaarde de politieke commentatrice Alba Ventura dat wat haar betreft de Hoge Raad voor Gelijkheid onzin verkoopt en zich van strijd vergist. Het probleem is niet dat radiomakers ‘s ochtends grappen presenteren die vrouwen én mannen stereotiep neerzetten. Als dat niet meer mag, kan je als humorist helemaal inpakken. Bovendien, door zich met zulke futiliteiten bezig te houden, ondergraaft de Hoge Raad voor Gelijkheid de terechte klachten van vrouwen die met werkelijk seksisme geconfronteerd worden.

Open grenzen, een ‘absoluut verkeerd signaal’ De Nederlandse sociaaldemocraat en columnist bij De Volkskrant, René Cuperus waarschuwde onlangs voor de langetermijngevolgen van het VN-migratiepact. Wie ontkent dat “migratieprocessen met grote problemen en risico’s gepaard gaan, zit niet alleen gevangen in een bepaald wensdenken en lijdt aan ideologische verblinding, maar discrediteert ook de wetenschappelijke inzichten van historici, sociologen en antropologen”, verklaarde René Cuperus, die ook wetenschappelijk onderzoeker is bij het Deutschland-Institut van de Uni Amsterdam. Cuperus is tevens adviseur van de Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken.

Migratie is een “zeer ingrijpend fenomeen, het is vaak zowel voor het ontvangstland als voor het herkomstland een fenomeen dat destabiliserend werkt en dikwijls spanningen en conflicten veroorzaakt”, zei de Nederlander. En wie voor open grenzen pleit, brengt de “Europese middenklassenmaatschappij in groot gevaar. Voorstanders van een maximalistische migratiebenadering zijn medeverantwoordelijk voor maatschappelijke ontwrichting en globaliseringsangst”.

Conclusie: zelfs bij sociaaldemocraten wordt gaandeweg getwijfeld aan de weldaden van de ooit door dezelfde sociaaldemocraten zo gepromote multiculturele welvaartsmaatschappij.

Belle époque Jaren bracht plattelandsmeisje Sidonie-Gabrielle Colette door in de schaduw van haar echtgenoot, de beroemde schrijver en uitgever Henry Gauthier-Villars, als schrijver bekend onder het pseudoniem ‘Willy’. Zijn bekendste werk, de verhalenreeks ‘Claudine’, maakte van hem en Gabrielle het meest gevierde koppel van Parijs. Maar niemand wist dat Claudine eigenlijk geboren was uit het brein van Colette, en dat Colette door haar man gedwongen werd het ene na het andere Claudine-verhaal uit haar pen te schudden, als een legkip. Uiteindelijk, binnen enkele jaren, groeide Colette uit van een onderworpen plattelandsmeisje tot Frankrijks meest bekende vrouwelijke auteur. Met haar literaire stem verlegde ze voor heel veel vrouwen de grenzen op het gebied van seksuele identiteit en ondergroef de patriarchale verhoudingen ten tijde van de Parijse belle époque.

Feministische ‘coming of age’ De doorgewinterde kostuumdrama-actrice Keira Knightley kroop in de huid van Colette, die als jong meisje met de veel oudere schrijver Willy trouwt en aan zijn arm van het platteland naar het artistieke en losbandige Parijs vertrekt. Willy, vertolkt door de sublieme Dominic West, heeft tal van mensen in dienst om als ghostwriters verhalen uit te brengen, onder zijn naam, maar het échte succes laat op zich wachten. Als Willy bij toeval ontdekt dat zijn jonge vrouw schrijftalent heeft, forceert hij haar om een verhaal te schrijven waarin ze haar levenservaring, gedachten en meningen de vrije loop mag laten gaan. Zo ontstaat de eerste ‘Claudine’, een semiautobiografisch verhaal, gebaseerd op Colette’s eigen leven. Vol trots presenteert ze het aan Willy, die het denigrerend afwijst. Maar als maanden later de geldproblemen aanhouden, dient Willy het verhaal van Colette uit noodzaak toch in bij zijn uitgever. Wat volgt is het grootste succes dat Willy ooit heeft gekend. Willy spant Colette voor zijn karretje, om meer verhalen van dezelfde reeks neer te pennen. Hij richt haar leven zo in dat zij al haar tijd kan wijden aan het schrijven. De zaken lopen goed. Claudine groeit uit tot een ware levensstijl. Maar onderhuids broeit wat. De gehoorzaamheid van Colette wordt gedurig op de proef gesteld door het gedrag van Willy.

Langzamerhand ontpopt Colette zich tot een zelfstandige, rebelse vrouw, opkomend voor haar rechten.

Actuele thema’s De thematiek in “Colette” heeft veel raakvlakken met het actuele #metoo-tijdperk. Net als de recente drama’s “Mary Shelley” en “The Wife”, die min of meer hetzelfde vertellen, toont ook “Colette” de ongelijke man-vrouwrelatie en de noodzaak (en het gevaar) voor de vrouw om uit de schaduw van de man te treden en voor haar rechten op te komen. Mooi aan “Colette”, is de diepgang en complexiteit van het huwelijk van Colette en Willy. Willy is onuitstaanbaar dominant en bijna onmogelijk charmant tegelijkertijd.

Colette is verschrikkelijk toegeeflijk maar tegelijkertijd heerlijk rebellerend. Ze laat zich niet zonder slag of stoot commanderen, en als ze Willy betrapt op het hebben van een minnares, ziet ze zijn gedrag eerder als een vrijbrief voor haar eigen avontuurtjes dan een reden om hun huwelijkscontract te verbreken. Hun spannend huwelijk wordt uitgebeeld in een prachtig, uitdagend, luchtig en levendig kostuumdrama, door Westmorelands 21e-eeuwse bril. Het resultaat is allesbehalve saai. Als de frustratie wordt opzijgezet over het feit dat een film over een Franse auteur in het Engels wordt gebracht, dan kan van “Colette” oprecht worden genoten.

THIRZA NERISSA

Actueel

24 januari 2019

Herrie om ‘racistische’ schoolfoto in Schweizer-Reneke

Door een foto op de sociale media staat Zuid-Afrika weer eens in rep en roer. Nadat Elana Barkhuizen, onderwijzeres in een Afrikaanstalige school in Schweizer-Reneke (in de provincie Noordwes) een klasfoto op WhatsApp had gezet, waarbij vier zwarte leerlingen duidelijk apart zitten, steeg zo’n storm van protest op dat het schoolgebeuren tijdelijk moest worden onderbroken.

Een groep betogers met ANCen EFF-emblemen drong het schoolterrein binnen, waarop de directie de ouders vroeg hun kinderen zo snel mogelijk te komen ophalen. De betrokken leerkracht werd tijdelijk geschorst en ze verliet het dorp om veiligheidsredenen. Er is ook sprake van dat een tweede onderwijzeres hetzelfde lot zou kunnen ondergaan.

Alles begon met Barkhuizens idee in november om een WhatsAppgroep op te richten, zodat de ouders meteen weten hoe het hun kinderen op school vergaat. Op de dag van het incident was ze even belast met het toezicht op twee klassen en nam ze in elke klas twee foto’s die ze doorstuurde. Hoewel de achteraf gewraakte foto zelfs niet uit haar eigen klas kwam, diende een zwarte ouder, die kort tevoren niet had kunnen genieten van een financiële tegemoetkoming, klacht in wegens racisme. Aanvankelijk kon Barkhuizen op de steun van het beheer van de school rekenen, maar na een onderhoud met Sello Lehari, provinciaal onderwijsverantwoordelijke in Noordwes, ging dat bestuur overstag. Onder gejuich van de betogers kondigde Lehari de schorsing van de leerkracht aan.

Uiteindelijk werd heel de zaak uit verband getrokken. Leerlingen worden wel eens tijdelijk wegens een taalkundige achterstand, of om andere pedagogische redenen, apart gezet. Volgens een ouder is Barkhuizen een uitstekende leerkracht die veel moeite doet

NIEUWE “CAPTAIN HOOK” De moskee in Finsbury Park was jarenlang een broeinest van terreur en fundamentalisme. Het was de moskee van de beruchte ‘captain Hook’, de Egyptische jihadprediker Abu Hamza die slechts één oog, geen handen en geen geweten had.

In plaats van een kunsthand gebruikte hij een zeerovershaak. Vandaar de bijnaam. Volgens zijn eigen heroïsche versie verloor hij zijn handen en een oog bij de jihad in Afghanistan, maar dat is vrijwel zeker propaganda. Volgens betrouwbare bronnen maakte hij een vergissing bij het scherpstellen van een bom in een trainingskamp in Pakistan. In 1979 was hij naar Groot-Brittannië gekomen met een studentenvisum. Hij werkte een tijdje als buitenwipper in een stripclub in Soho. Toen had hij nog twee handen en twee ogen. Hij vocht in Bosnië tegen de Serviërs en de Kroaten, predikte de jihad, riep op tot moord en terreur en werkte voor Al Qaida. Na een acht jaar durend juridisch gevecht werd hij tenslotte uitgeleverd aan de VS, waar hij een levenslange gevangenisstraf uitzit. De moskee in Finsbury Park kreeg een nieuw bestuur, dat beweerde “gematigd” te zijn en geen contact te hebben met terroristen. Tot men onlangs ontdekte dat Mohammed Sawalha, die al sinds 2010 een topfunctie bekleedde in het moskeebestuur, ook een leidende positie had bij Hamas, heel hoog in de hiërarchie zelfs. De andere leden van het moskeebestuur beweren dat zij daarvan niets wisten, wat volkomen ongeloofwaardig is.

‘Captain Hook’ zag eruit als een karikatuur van een boosaardige terrorist, maar Mohammed Sawalha lijkt een deftige ambtenaar, met een kort

voor zwarte kinderen, en dient de heisa enkel politieke doeleinden.

Noemenswaardig is dat die school niet onder het provinciaal onderwijsdepartement valt. Intussen heeft de vakbond Solidariteit de verdediging van de betrokkene op zich genomen. Waarschijnlijk komt de zaak binnenkort voor het arbeidshof in Johannesburg.

Onbetrouwbare getuige In een totaal andere zaak, in Coligny, eveneens in Noordwes heeft de zwarte getuige tegen twee blanken die er van beschuldigd werden een zwarte jongen te hebben gedood, zijn getuigenis tegenover een geestelijke en een procureur ingetrokken. In april 2017 betrapten de twee blanke boerderij-arbeiders de jongen toen hij zonnebloemen stal. Ze namen hem mee naar het politiekantoor maar volgens de getuige zouden ze hem achteraf uit het rijdende voertuig hebben gegooid waarbij hij zijn nek brak. De twee werden aangehouden maar het gebeuren leidde tot rassenspanningen waarbij een zwarte menigte winkels plunderde en brand stichtte. De beschuldigden beweerden steeds dat de betrokken getuige niet ter plaatse was en dat de jongen zelf uit het voertuig was gesprongen, maar werden niet geloofd. Wat er ook gebeurd is, de getuige – die achteraf zijn bekentenis te hebben gelogen weer introk – blijkt of onder druk te staan of totaal onbetrouwbaar te zijn.

JAN VAN AERSCHOT ringbaardje, altijd netjes gekleed, met das en pak. Maar dat zijn natuurlijk de gevaarlijksten…

VEROORDEELD! De feiten dateren van 1 augustus en vonden plaats in een Lidl in de Nederlandse gemeente Bergambacht.

Een 78-jarige man werd door een medewerkster van de supermarkt doorverwezen naar een collega die een hoofddoek droeg. De man weigerde echter door de moslima geholpen te worden en stelde dat hij als Nederlander het recht heeft om bij een Nederlandse vrouw af te rekenen. Vervolgens ontstond commotie in de supermarkt. “Iemand riep dat ik had gediscrimineerd”, aldus de man.

“Maar ik voelde me juist gediscrimineerd omdat ik niet werd geholpen.”

Bij de moslima zorgde het incident naar haar zeggen voor “psychische schade”. Ze besloot aangifte te doen en eiste een schadevergoeding van 1.500 euro van de man. De bejaarde man wilde graag een gesprek aangaan met de vrouw en de zaak oplossen door middel van bemiddeling.

“Ik heb jaren gewerkt voor justitie en in het Pieter Baan Centrum”, zei de man. “Vaak heb ik met Marokkaanse mensen te maken gehad. Ik wilde uitleggen dat het om een misverstand gaat.” Maar de moslima had geen oren naar een gesprek en zette door tot de zaak voor de rechtbank kwam.

Daar werd de man schuldig bevonden aan discriminatie en werd hem een voorwaardelijke boete van 350 euro opgelegd. “Ik houd rekening met uw leeftijd en met uw blanco strafblad. Daarom krijgt u een voorwaardelijke boete opgelegd, met een proeftijd van twee jaar”, stelde de rechter.

11

Finland

Finnen zijn seksueel geweld beu Volgens cijfers van de Finse politie is het aantal verkrachtingen in Finland tussen 2015 en 2016 gestegen met 11 procent, en het aantal seksuele misdrijven in totaal met 13 procent. De Finnen zijn dat lichtelijk beu aan het worden. Zo wil de Finse conservatieve minister van Binnenlandse Zaken, Kai Mykkänen, alles op alles zetten om migranten en asielzoekers die seksuele misdrijven gepleegd hebben, uit te zetten en/of hun Finse nationaliteit af te nemen.

Een studie die begin 2018 werd gepubliceerd, heeft aangetoond dat 93 procent van de seksuele misdrijven die in Finland door migranten worden gepleegd, het werk zijn van migranten uit islamitische landen.

In die studie van de politieacademie kan men lezen dat van de 1.052 asielzoekers die van misdrijven verdacht werden, twee derde uit Irak kwam. Van de 116 die van seksuele misdrijven werden beschuldigd, kwamen er 108 uit islamitische landen, zoals Irak (83), Afghanistan (14), en Marokko (6).

Ongezien in Finland In een televisie-uitzending wees de chef van de migratiedienst, Pekka Nuutinen, naar drie brutale

seksuele strafdaden tegen minderjarige meisjes in de Noord-Finse metropool Oulu begin december.

Die seksuele misdaden zijn het werk van quota-vluchtelingen of asielzoekers. De plaatsvervangende politiechef van Oulu, Arto Karnaranta, stelde dat hij gedurende zijn 38-jarige loopbaan nog nooit zoiets heeft meegemaakt. De verdachten worden in Finland trouwens met naam en toenaam genoemd: Rahmani Gheibali, Yosefi Shiraqa, Mirzad Javad, Barhum Abdullhadi, Humad Osman Ahmed Mohamed, Mohamed Ali Osman, Ahmed Ibrahim Abdo en Mohammed Hassan Mohamod. Bij ons zou VTM dat samenvatten onder de noemer “jongeren”.

Niinistö: migratie en criminaliteit De Finse president, Sauli Niinistö, heeft zich in zijn nieuwjaarstoespraak bijzonder bezorgd getoond over de toekomst van de democratie in Europa en de toename van het aantal seksuele misdrijven en de onveiligheid in Finland. “Steeds vaker worden politieagenten blootgesteld aan onaanvaardbare gedragingen, geweld. Het kan toch niet dat mensen die tijdens hun werkuren een sociale dienst aan de maatschappij verlenen, schrik moeten hebben van de mensen die ze helpen?”

President Niinistö liet zich daarover als volgt uit: “We hebben geleerd dat ons systeem misbruikt kan worden door mensen die het land binnenkomen om andere redenen dan het zoeken naar bescherming.

Daarenboven hebben we gemerkt dat sommigen van hen die bescherming in ons land, Finland, vragen en die de bescherming ook hebben gekregen, zich aan ronduit onmenselijke gedragingen te buiten zijn gegaan.”

PVN

Europese Unie

Migratiebeheer EU blijft ondermaats Eind vorig jaar was er een belangrijke mededeling van de Europese Commissie over ‘het beheer van migratie in al haar aspecten’. Aangezien deze boodschap door alle journalisten van de mainstream media (MSM) werd genegeerd, moeten we u uiteraard op de hoogte brengen van de interessante inhoud van dit document 15237/18.

Structurele migratiedruk De Commissie legt onmiddellijk de vinger op de wonde: ‘Er komen nu minder mensen aan dan voor de crisis (van 2015), maar de structurele migratiedruk (op de EU) blijft hoog. Dit is de gelegenheid om de zwakke punten aan te pakken en een systeem in te voeren dat tegen toekomstige crises bestand is.’ Het klinkt tegelijk onheilspellend én veelbelovend.

Zwakke punten In het rapport van 25 bladzijden staan diverse zwakke punten. Het beveiligen van de buitengrenzen van de EU blijft uiteraard een gevoelige kwestie. Maar in het verslag wordt vooral melding gemaakt van een ander heikel thema: de problematische terugkeer van illegalen. In het tijdvak 2015-2017 werden meer dan 692.000 illegaal verblijvende onderdanen van derde landen (bijvoorbeeld Ivoorkust) teruggestuurd. Het lijkt veel maar dat is evenwel maar een fractie van het aantal dat teruggestuurd had moeten worden. De Commissie: ‘Ondanks deze inspanningen blijft de doeltreffendheid van terugkeer-

maatregelen tekortschieten, met een gemiddeld terugkeerpercentage van minder dan 40 procent in de afgelopen drie jaar.’

Daadwerkelijke terugkeer In 2016 bedroeg de daadwerkelijke terugkeer nog 45,6 procent (493.785 niet-EU-burgers werd bevolen de EU te verlaten, maar slechts 226.150 personen konden daadwerkelijk teruggestuurd worden). In 2017 was de situatie nog slechter: de daadwerkelijke terugkeer bedroeg amper 36,6 procent of één op drie (516.115 niet-EU-burgers werd bevolen de EU te verlaten, maar slechts 188.905 personen werden daadwerkelijk teruggestuurd). De sputterende terugkeerpolitiek is dé achilleshiel van het migratie(wan) beleid van de EU.

Neerwaartse trend De trend weerspiegelt gedeeltelijk de afname van het aantal besluiten tot terugkeer naar de Westelijke Balkan – waar de overnameoverkomsten goed functioneren – maar laat ook zien dat zowel binnen de EU als in samenwerking met onze partners getracht moet worden iets te doen aan het onveranderlijk lage

percentage onderdanen van landen in zowel Afrika als Azië dat daadwerkelijk terugkeert. De Commissie: ‘De lage terugkeerpercentages duiden erop dat het dringend nodig is om in het kader van zowel ons intern als ons extern migratiebeleid ervoor te zorgen dat terugkeer en overname beter verlopen.’ Daartoe dienen de lidstaten, de EU en derde landen gezamenlijk verantwoordelijkheid te dragen.

Besluit In 2017 bevonden zich onder degenen die irregulier in de EU aankwamen vooral Nigerianen, Guineeërs en Ivorianen. In 2018 waren dat vooral Syriërs, Marokkanen, Irakezen, Afghanen en (opnieuw) Guineeërs. Deze variaties weerspiegelen de veranderingen op de drie belangrijkste aanvoerroutes.

Een andere wijziging bestond in een toename van het aandeel van Turkse en Tunesische onderdanen in het aantal aankomsten: Turkse onderdanen maakten bijna de helft uit van het totale aantal irreguliere aankomsten aan de Griekse landgrens in 2018 en het aandeel van Tunesische onderdanen is zover opgelopen dat het nu goed voor 24 procent van de aankomsten via de centrale Middellandse Zeeroute is. Een zaak is zeker: het migratieprobleem is (nog altijd) niet onder controle en is al zeker niet opgelost.

THIERRY DEBELS

12 Cultuur

24 januari 2019

Zangfeest, zondag 17 maart

Erik Stoffelen neemt afscheid als ANZ-voorzitter “Wat zou de Vlaamse Beweging zonder het lied geweest zijn? De klank van onze liederen heeft niet alleen onze Vlaamse ontvoogdingsstrijd begeleid, de liederen hebben er mee vorm aan gegeven, hebben de Vlamingen overtuigd om voor hun rechten op te komen en hebben diezelfde Vlaamse Bewegers verenigd om ondanks de vele meningsverschillen toch hetzelfde doel voor ogen te houden.

Lang voor het Zangfeest bestond, namen liederen en samenzang een vaste plaats in bij Vlaamse manifestaties, vieringen, 11 julifeesten en herdenkingen”, lezen we op de webstek van het Zangfeest.

Dit jaar gaat dat zingend feest, voor de 82ste keer, door op zondag 17 maart. Plaats van afspraak is de Lotto Arena in Antwerpen. Er is uiteraard samenzang (u krijgt alle liedteksten in het gratis programmaboekje), maar daarnaast is er een programma vol variatie: een optreden van Wim Soutaer, een Zottegems Popkoor, en het parochiekoor Gaudicanto met befaamde vocale solisten en instrumentisten. Het jeugdig geweld mag natuurlijk niet ontbreken op dit uitbundige feest van Vlaamse eigenheid (tot spijt van wie ’t benijdt). Het indrukwekkende Zangfeestkoor bestaat uit onder meer Mannenkoor Gaudeamus, De Netezonen, Vrouwenkoor Nele, Die Cierlijke en Nele Cultuur.

Het 82ste Zangfeest kondigt ook het afscheid aan van voorzitter Erik Stoffelen, die al elf jaar aan het hoofd staat van het Algemeen Nederlands Zangverbond. Erik vindt dat er na al die jaren ruimte moet komen voor een opvolger en zet daarom een stap terug. Hij blijft wel in het bestuur en zal de nieuwe voorzitter met raad en daad begeleiden. Wie zijn opvolger wordt, is nog niet bekend, maar de zoektocht is gestart. Bedoeling is de nieuwe voorzitter op het komende Zangfeest voor te stellen.

Ook dat is een goede reden om aanwezig te zijn. Kaarten kunt u bestellen via het ANZ-secretariaat: telefoonnummer 03 237 93 92 (tijdens kantooruren). Zoals elk jaar kunt u ook terecht bij een aantal plaatselijke verkooppunten. Alle informatie vindt u op: www.zangfeest.org Vlaams Nationaal Zangfeest: zondag 17 maart om 14u.30. Lotto Arena Antwerpen.

KARL VAN CAMP

Springlevend Laïs viert 25-jarig jubileum Laïs viert dit jaar haar vijfentwintigste verjaardag en staat er nog steeds als groep. Dat laatste blijkt tijdens Midwinter Tales, een kerktour die het publiek vergast op schitterende en soms adembenemende vertolkingen van vaak traditionele muziek.

Het tweede luik van de tour loopt sinds november 2016 in Vlaanderen en ook in Nederland zijn er enkele concerten geweest.

De zangeressen Jorunn Bauweraerts, Nathalie Delcroix en Annelies Brosens staan er niet alleen voor en worden vakkundig bijgestaan door Seraphine Stragier op cello, harp en viool en Tim Vandenbergh, die contrabas speelt en ook instaat voor Indisch harmonium, banjo en strijkersarrangementen. Alvast tot en met 23 februari zijn er nog concerten gepland.

Midwinter Tales brengt niet alleen prachtige driestemmige samenzang, maar toont ook wat de drie zangeressen individueel in hun mars hebben. Dat alles zorgde zaterdagavond 19 januari voor een beklijvend concert in de Sint-Hubertuskerk in Berchem. De aanwezigen konden soms hun bewondering voor de muziek niet wegsteken.

Keltische klanken Dat was bijvoorbeeld het geval bij ‘Ach Weh des Leiden,’ een stuk muziek uit de zestiende eeuw van de Duitse componist Hans Leo Hassler. De ijle engelenzang van Laïs bij dat nummer - hun stembereik leek geen limiet te hebben - was één van de absolute hoogtepunten van de avond en leidde tot een lang en warm applaus.

Midwinter Tales 2 biedt een ander repertoire dan het eerste luik van de tour. In Berchem

beet de statige traditional ‘Magpie’ de spits af, gevolgd door de Keltisch klinkende traditional ‘Allt Vad Du Vill’ met mooie vioolklanken.

‘Soldier and the lady,’ ook een traditional, dateert uit de jaren dertig van de vorige eeuw.

‘House carpenter’ klonk ook Keltisch en werd aangekondigd als een lied uit Schotland. Het werd prachtig vertolkt, mede dankzij de viool.

‘Spiegel im Spiegel’, een mooi openbloeiend hedendaags klassiek stuk muziek van de Estse componist Arvo Pärt zonder zang, zette de muzikanten in de kijker. Het nummer werd gevolgd door een indrukwekkende versie van de Bulgaarse traditional ‘Caval Sviri’, die Bauweraerts, Delcroix en Brosens a capella brachten vanop de kansel. Pure klasse.

Vervolgens schalde ‘Schoon lief’ door de kerk, een volkslied in een arrangement van folkgroep Ambrozijn. Ook de vertolking van de Amerikaanse traditionele folksong ‘Katie Cruel’ was knap. ‘Voici la Saint-Jean’ van de Franse folkband Malicorne had prachtige samenzang en ging mooi crescendo.

Mooie hoogtepunten Het optreden met in totaal vijftien nummers eindigde met een mooie versie van ‘Fourth of July,’ een nummer van de Amerikaanse singer-songwriter Sufjan Stevens. Als toemaatje volgde nog een acapella coverversie van ‘After the goldrush’. Dat nummer van Neil Young was het einde van een hartverwarmend concert op een ijskoude avond.

Laïs, een Keltisch woord dat stem betekent, bewees ermee dat het nog altijd een hechte groep is, los van de nevenprojecten van de leden. De band ontstond in 1994 als folkgroep, stond twee jaar later op het folkfestival van Dranouter en bracht in 1998 zijn eerste cd uit met daarop de razend populaire single ’t Smidje. De groep toerde intensief en stond ook op de podia van Werchter, Pinkpop en Lowlands.

Laïs trad ook meermaals in Frankrijk op, stond in het voorprogramma van Sting en gaf zelfs in China enkele concerten. Intussen heeft de groep ook een lijvige discografie.

In het najaar van 2019 zal Laïs een aantal concerten geven in het kader van haar 25-jarig bestaan. In de entourage van de band is desgevraagd te horen dat het een vijftiental concerten zullen zijn in november en december. Alles wordt momenteel nog uitgewerkt.

P.S.

Familiereünie in het Snijders&Rockoxhuis Adriaen Rockox en zijn echtgenote Catharina van Overhoff keren samen met hun dertien kinderen voor enkele jaren terug naar de Keizerstraat in Antwerpen. Ze worden er met open armen ontvangen in het schitterende Museum Snijders&Rockoxhuis.

Met de steun van Onroerend Erfgoed Vlaanderen start de stad Antwerpen deze maand met de restauratie van de Sint-Jacobskerk in Antwerpen. Deze monumentale kerk in Brabantse hooggotiek geniet wereldwijd belangstelling voor haar gaaf bewaard en rijk barokinterieur en uiteraard ook voor de Rubenskapel en -crypte. Door de restauratiewerken, die in fasen verlopen en tien jaar duren, zullen belangrijke altaren en kunstwerken tijdelijk niet toegankelijk zijn. Tijdens de eerste fase is dat onder meer ‘Het Laatste Oordeel’ (ca. 1535/36) van de hand van Jan van Hemessen (ca. 1500-1556/57). Dit indrukwekkende drieluik is voor vijf jaar te gast in het museum Snijders&Rockoxhuis in de Keizerstraat.

Daar woonden Adriaen Rockox (1460-1540), kamerheer van Keizer Karel, en zijn echtgenote Catharina van Overhoff (1486-1549), die verwant was met de heren van Breda en met de adellijke familie van Lierde. Het koppel had veel aanzien in Antwerpen. In 1515 verwierven ze de Sint-Dimpnakapel in de Sint-Jacobskerk, waar ze beiden begraven liggen. Rond 1535 bestelden ze voor hun kapel een drieluik bij Jan van Hemessen (ca. 15001556/57). Het middenpaneel stelt het Laatste Oordeel voor. Op het rechter zijluik zijn Catharina en haar tien dochters afgebeeld, rechts staan Adriaen en zijn drie zonen, onder wie Adriaen junior, de vader van burgemeester Nicolaas Rockox. Ook de achterkanten van de zijluiken zijn beschilderd. God de Vader, Christus met het kruis, Petrus en Paulus maken het linkerdeel uit. Over wie op het rechterdeel staan, lopen de meningen uiteen: zijn het Maria en Margareta of is één van de vrouwen de heilige Dimpna? Hoe dan ook, het is zeer uitzonderlijk voor dergelijke werken uit de eerste helft van de zestiende eeuw dat het drieluik helemaal intact is gebleven.

Italiaanse elementen Jan van Hemessen schilderde de triptiek met het Laatste Oordeel in een bijzonder boeiende periode, op de overgang van de middeleeuwen naar de renaissance. Catharina draagt een witte kap, nog in laatmiddel-

eeuwse traditie. De tien dochters zijn als jonge vrouwen volgens de nieuwe renaissancemode gekleed: een diepe horizontale decolleté, mouwen met splitten om op een subtiele manier te pronken met het sierlijke linnen.

In die tijd had Antwerpen zich ontpopt tot het toonaangevende handelscentrum van West-Europa. Het commercieel succes maakte van de stad een voedingsbodem voor veel kunstenaars, die de renaissance wilden promoten. Jan Van Hemessen was een waardig opvolger voor Quinten Massijs, de oprichter van de Antwerpse School, die in 1630 was overleden. Toen Van Hemessen de opdracht voor de Rockoxtriptiek kreeg, was de schilder als meester in het Sint-Lucasgilde een gevestigde naam in Antwerpen. Hij is meerdere keren naar Italië gereisd. Hij keek er vol bewondering naar vooral de beelden en muurschilderingen van Michelangelo. Van Hemessen spreidde voor het Rockoxdrieluik zijn kennis van de Italiaanse renaissance tentoon.

Het tafereel met het Laatste Oordeel brengt hij opmerkelijk in beeld en vooral de voorstelling van de naakten is duidelijk beïnvloed door Michelangelo en Rafaël.

Jan van Hemessen was een van de eersten die typisch Vlaamse elementen, zoals de aandacht voor het detail, combineerde met Italiaanse elementen, zoals de getrouwe uitbeelding van naakten.

Hij was een van de merkwaardigste schilders rond het midden van de zestiende eeuw, en toch is hij te weinig bekend, allicht omdat veel van zijn werk in buitenlandse musea te zien is, maar niet bij ons. Het is goed dat zijn ‘Laatste Oordeel’ nu enkel jaren een ereplaats krijgt in het Snijders&Rockoxhuis. Het huismuseum dat vorig jaar opende is een pareltje.

Het leven van burgemeester Nicolaas Rockox en van stilleven- en dierenschilder Frans Snijders komt er tot leven. Het is de ideale thuis voor het Rockoxdrieluik van Jan van Hemessen.

MMMV ‘Familiereünie in het Snijders&Rockoxhuis’, Antwerpen, www.snijdersrockoxhuis.be

Buitenland

24 januari 2019

13

Buitenland > Verenigde Staten

Een talent is geboren

Zegt de naam Alexandria Ocasio-Cortez u niet veel? Dan zal daar de komende tijd verandering in komen.

Deze socialiste zetelt sinds begin januari in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden en ze is de rijzende ster binnen de Democratische Partij. Hoeft het te verbazen dat de media in Europa deze dame op handen dragen? weigeren een akkoord te sluiten waarbij overheidsgeld door Donald Trump aangewend kan worden om de veiligheidsmuur aan de grens met Mexico op te trekken. Voorlopig is Trump niet van zijn stuk te brengen. De kans bestaat namelijk dat de Republikein aan populariteit wint. Het wordt hem door de Democratische meerderheid namelijk onmogelijk gemaakt beleid te voeren en dat beseft ook een aanzienlijk deel van de Amerikanen.

Stilaan werpt zich de vraag op wie het bij de volgende presidentsverkiezingen, in 2020, tegen Trump zal opnemen. De radicale kandidaat Bernie Sanders lijkt te oud. De gematigd progressief-liberale Elizabeth Warren is volgend jaar weliswaar al zeventig, maar houdt toch betere kaarten in handen.

Wie binnen de Democratische Partij een glansrijke loopbaan tegemoet gaat, is Alexandria Ocasio-Cortez. Met haar negentwintig lentes is zij het jongste vrouwelijke parlementslid ooit in de Verenigde Staten. Cortez houdt er radicaal-linkse denkbeelden op na en noemt zichzelf openlijk socialist, wat in de Verenigde Staten vroeger gelijkstond aan een gotspe. Maar de media smullen van haar frisse verschijning. Het Laatste Nieuws noemt haar ‘de koningin van Twitter’. Ook bij de VRT dwepen ze als vanzelfsprekend met Cortez en zien ze in haar een soort linkse verlosser, om de VS te zuiveren van de boosaardige conservatieve populisten.

Dansend parlementslid Recentelijk kregen de Democraten de meerderheid in het Amerikaanse Congres in handen. Dat maakt het voor president Trump lastiger om op eigen houtje beleid te voeren.

Al weken is er een ‘shut down’ in de Verenigde Staten, wat inhoudt dat ambtenaren voorlopig niet betaald worden en overheidsinstellingen voor onbepaalde tijd de deuren sluiten. Enkel de noodzakelijke diensten, zoals brandweer en ziekenhuizen, blijven operationeel. De ‘shut down’ is er gekomen omdat het nieuwe jaar is begonnen zonder dat het Parlement een nieuwe begroting heeft goedgekeurd. De Democraten

Onlangs waren de Vlaamse journalisten onder de indruk van haar danskunsten. Er dook namelijk een filmpje op waarin Cortez enkele danspasjes uitvoerde om te tonen hoe vrijgevochten ze wel is. Indrukwekkend. Erg indrukwekkend. Bij de Republikeinen bibberen ze op hun benen. Terwijl Björn Soenens en consorten naar de soepele heupen van Cortez kijken, kijken wij naar waarvoor deze mevrouw inhoudelijk staat. Haar ideologische denkbeelden zijn op zijn zachtst gezegd vreemd en doen vermoeden dat de ‘ster’ van de Democraten geen idee heeft waarover ze praat. Zo stelde Cortez in een talkshow dat “tweehonderd miljoen Amerikanen minder

Brazilië en de vrijhandel

dan twintigduizend dollar op jaarbasis verdienen, en dat is veertig procent van de populatie”. Helaas. In de VS wonen in realiteit zo’n 325 miljoen mensen. Volgens Cortez zijn dat er 500 miljoen. Straf, als parlementslid niet eens bij benadering weten hoeveel inwoners jouw land telt. Het talentje van de Democratische Partij is niet onder de indruk van de economische groei die haar land momenteel optekent. “De werkloosheid is laag, omdat iedereen twee banen heeft.” Oei, hier gaat mejuffer Cortez de mist in. Blijkbaar gelooft zij dat werkloosheid te maken heeft met het aantal vacatures en niet berekend wordt op basis van het aantal personen dat wel of niet aan het arbeidsproces deelneemt. Alle begin is moeilijk, zullen we maar denken.

Taks op fossiele brandstoffen Laten we kijken naar haar programmapunten. Volgens het New Yorkse parlementslid dienen de hoogste belastingtarieven opgeschroefd, tot boven zeventig procent. Daarnaast is Cortez ook hip, want ecologiste. Volgens haar moet er een taks op fossiele brandstoffen komen, want “dit bedrag moet een groot bedrag aan nieuwe inkomsten opleveren”. Klinkt aannemelijk. Maar het wordt nog mooier. Volgens het socialistische troetelkind moet werk gemaakt worden van een ‘groene transitie’. Iedere Amerikaan moet een ‘groene baan’ krijgen. Onderwijs en gezondheidszorg? Gratis, of wat had u gedacht? Prijskaartje: 40 triljoen (sic) dollar op tien jaar tijd!

Op de vraag waar dat geld vandaan gehaald moet worden, antwoordt onze wondermeid stellig: “We halen twee triljoen uit hogere belastingen voor bedrijven.” Mooi, nog achtendertig triljoen te gaan. Waar moeten die dan vandaan komen?

Cortez weet het niet. Zelfs bij televisiezender CNN, waar ze doorgaans lief zijn voor de Democraten, konden ze niet anders dan besluiten “dat we op deze vraag geen antwoord krijgen”. Congres-afgevaardigde Ocasio-Cortez is inmiddels slimmer geworden: “We kunnen blanco cheques uitschrijven, zoals bij oorlogen, om dit te bekostigen.” U ziet, beste lezer(es), een politiek talent is geboren, en dat in combinatie met dansen. Sommige mensen zijn nu eenmaal multitalenten en daar dienen u en ik ootmoedig het hoofd voor te buigen.

Populisme wordt door de Vlaamse media gepromoot. Althans, wanneer het linkse volksverlakkerij betreft.

LVS

MEERDERHEID BRITTEN ZOU NIET LANGER EEN BREXIT STEUNEN

Als we de massamedia moeten geloven, dan is de nieuwbakken president van Brazilië een soort Donald Trump. De vergelijking loopt alleszins op economisch vlak mank. Jair Bolsonaro wil geen protectionisme. Integendeel. Er komt een liberaal handelsbeleid met verlaagde importheffingen op Europese producten.

Een extreemrechtse racist, zo werd president Bolsonaro in veel media omschreven.

Antisemitisch kan de Braziliaanse politieke leider alvast bezwaarlijk genoemd worden.

De banden met de staat Israël werden prompt aangehaald en de Braziliaanse ambassade verhuist naar Jeruzalem. Benjamin Netanyahu en Bolsonaro zijn al jaren vrienden. Ze kunnen het goed met elkaar vinden. Ecologisten maken zich dan weer zorgen over het regenwoud. De nieuwe regering gaat de regelgeving rond bosbeheer en houtkap overhevelen naar het Ministerie van Landbouw. Critici vrezen dat dit de landbouwlobby vrij spel geeft om de Braziliaanse wouden in hoog tempo te kappen.

“De economie eerst!” lijkt het credo te worden van de Braziliaanse overheid. Meer macht aan de exporterende landbouwsector past in dat plaatje. In tegenstelling tot wat veel analisten beweren, wil Bolsonaro geen protectionis-

De Vlaamse vakman

tische economie optuigen. Wel integendeel.

Een Braziliaanse diplomaat liet een medewerker van ’t Pallieterke weten dat er heel wat indicatoren zijn om aan te nemen dat het handelsbeleid de komende jaren uiterst open en liberaal wordt.

Om te beginnen verdwijnt het MDIC, zeg maar het Ministerie van Handel. Dit wordt ondergebracht bij het Ministerie van Economie.

De nieuwe staatssecretaris die over het handelsbeleid gaat, was tot voor kort professor economie aan de Universiteit van Columbia.

De man kan bezwaarlijk een populistische idioot genoemd worden.

Verlaging van de importheffingen De concrete economische prioriteiten van de Braziliaanse regering worden dezer dagen opgelijst. Toch werd een tipje van de sluier opgelicht. Brazilië zal naar alle waarschijnlijkheid de importheffingen op tal van goederen gaan verlagen. Dat maakt van Brazilië, met zijn tweehonderd miljoen inwoners, een uiterst interessante exportmarkt voor Europese investeerders. De regering gaat hiermee lijnrecht in tegen de heersende trend van landen als China, Turkije en de Verenigde Staten om meer handelsbarrières op te trekken. Ook bij de Europese Unie valt te horen dat de Brazilianen openstaan voor vrijhandel. Al jaren onderhandelen de EU en de Zuid-Amerikaanse landen over een omvattend handelsakkoord (Mercosur), maar die besprekingen zitten al een tijd in het slop. Dat was al zo voor de nieuwe regering van Brazilië aantrad. Onderhandelaars namens de Europese Commissie lieten weten dat “betreffende Mercosur geen vooruitgang is geboekt, maar dat het duidelijk is dat Brazilië niet specifiek het probleem vormt”.

Er waait een nieuwe wind door het Portugeestalige deel van Zuid-Amerika. Dat is de financiële markten niet ontgaan. Jair Bolsonaro wil een ondernemersvriendelijk klimaat, maar hij wil ook de enorme corruptie aanpakken. Een diepgeworteld probleem dat door voorgangers als ‘de man van het midden’ Michel Temer en de socialiste Dilma Rousseff nooit ten gronde werd aangepakt.

LVS

Opnieuw schurft in Duitsland

Er zijn van die ziektes die als ‘min of meer uitgestorven in West-Europa’ golden. Schurft was daar één van. Een analyse van gegevens uit de Duitse ziekteverzekering heeft aangetoond dat er sprake is van een nieuwe opstoot.

Het aantal doktersvoorschriften voor medicijnen tegen schurft is van 7.486 in 2016 gestegen naar 10.024 in 2017. De verwachting is dat die toename ook zichtbaar zal zijn voor het jaar 2018, maar exacte cijfers zijn nog niet beschikbaar.

Merkwaardig genoeg weet momenteel niemand te zeggen hoeveel personen in Duitsland door schurft zijn aangetast. Er bestaat namelijk nog steeds geen verplichting om die zeer besmettelijk ziekte aan te geven. Alleen instellingen waar de ziekte snel uitbreiding zou kunnen nemen – kinderdagverblijven, scholen, ziekenhuizen, opvangcentra voor migranten – zijn verplicht om het uitbreken van die ziekte te melden.

Migratie als verklaring?

U zal vruchteloos zoeken naar het woord ‘migratie’ in de schaarse berichten over een mogelijke nieuwe schurftplaag in Europa.

Nochtans had al begin 2018 een Bretoense dermatoloog het volgende verklaard: “Het medisch korps in Frankrijk weet perfect dat de terugkeer van bepaalde ziekten bij ons (en bij uitbreiding in West-Europa) gedeeltelijk te maken heeft met migratie.” In Frankrijk is sinds 2002 sprake van een jaarlijkse toename van minstens 10 procent.

Duitsland, net als Frankrijk, België, Nederland, Oostenrijk en een aantal Scandinavische landen, werd geconfronteerd met een toenemende migratie sinds 2015. Niet alleen migranten hebben de overtocht gemaakt; in hun bagage zijn allerlei nieuwe en ‘oude, uitgestorven gewaande’ ziektes meegereisd. Dat mag niemand verwonderen. Het is echter verboden erover te berichten, want het past niet in het dogma dat migratie een “verrijking” is.

PIET VAN NIEUWVLIET

14

Brieven

24 januari 2019

KLIMAATSPIJBELAARS (1)

GODSDIENST (1) Pallieterke, Waarom zou er naast atheïsme geen religie mogen bestaan zonder de gedachte aan fundamentalisme, zonder alles letterlijk te willen nemen, dus met aandacht voor de metaforen en hyperbolen in de Bijbel? De onzekerheid over de katholieke identiteit in Vlaanderen is groot.

In verband met een reactie van Bart De Wever over de ‘Dialoogschool’, zei Johan Bonny in De Morgen: “De indruk werd gewekt dat we niet meer inzetten op de katholieke identiteit. Terwijl we dat juist wél doen! Didier Pollefeyt zegt in Het Nieuwsblad: “We plooien niet terug op de katholieke identiteit.” Er is een nuance!

Bijbelse kennis vermeerdert het leesgenot van o.m. Moby Dick, Don Quichotte, De Demonen, om niet te spreken van Vondel en Milton, de poëzie en schilderkunst. Neem nu het mooie gedicht “Moeder” van Geerten Gossaert, wat Bijbelse kennis is toch mooi meegenomen?

En Lucifer, de Prins des duivels, zoals Streuvels schrijft, die mag toch geen geheimen meer hebben voor ons?

Hoe Lazarus in lijkwaden uit de dood ontwaakt, Daniël in de leeuwenkuil, de parabel van de verloren zoon, de uittocht naar Egypte… Dit zijn toch prachtige suggestieve verhalen!

Gebeden uit de oude Mechelse Catechismus blijven zinvol. De Bijbelse beelden, mythen, metaforen blijven na al die eeuwen inspireren. Het is toch goed dat gelijkgezinden samenkomen om zich te bezinnen tijdens een gebedsdienst?

Het is toch goed dat je in je eigen parochie nog een kerk durft binnenstappen zonder blozen, zonder toestemming te vragen? Want daar gaat het om! Mag je er nog voor uitkomen dat je katholiek en gelovig en Vlaams bent? Naast ethiek mag je toch spiritualiteit hoog in het vaandel dragen, af en toe De tien geboden opzeggen, een Onze Vader lezen en die traditie in ere houden?

Het gaat er niet om “de werkelijkheid buiten te houden,” maar om zingeving en het vinden van een antwoord op levensvragen. Het gaat erom stil worden bij het aanschouwen van een sterrenhemel en het koesteren van eeuwenoude rituelen.

Johan Corveleijn - Oostende

GODSDIENST (2) Pallieterke, Godsdienstles levert een belangrijke bijdrage voor de kennis, want onbekend is onbemind.

Het begon immers allemaal met Abraham. Later kwam Mozes, een leermeester die de tien geboden verkondigde. Belangrijk voor de Joden en voor de volgelingen van Christus. Nog 700 jaar later kwam Mohamed. Allemaal dochters en zonen van Abraham. Godsdienst is niet los te koppelen van het vak geschiedenis. Godsdienstles is nodig in de kunst, om te weten wie staan afgebeeld op laatste avondmaal van Michelangelo of op de kruisafdoening van Rubens. Het zou moeten verbinden, maar jammer genoeg, zelfs binnen de religies, geldt al te vaak verdeel en heers.

Rudy Roven - Berchem

GWENDOLYNNEKE Pallieterke, In aanloop naar de volgende verkiezingen zei de populaire voorzitster van de blauwen op haar nieuwjaarsreceptie dat “de mensen” dankzij haar partijtje nu méér jobs hebben, en wij nog verdere belastingvermindering mogen verwachten. Dat alles mooi in beeld gebracht door de VRT-nieuwsdienst, hetgeen mij alweer een ‘souvent déjà vu et entendu-gevoel’ gaf…

Voor “betrouwbaar nieuws” nodigt de nationale zender ons uit om hun gratis app te downloaden. Wat zij bedoelen is natuurlijk hun gratis ‘grapp’.

M arc Bertrand - Edegem

Kruisende woorden oplossing 1144

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 P L A S T U

I

I C I

T E

I

T

L X E X O P E N E R

N E X S X A G X N T R O J

I

X E

A A N S X G O D

E D X A L P

I

N

I

S M E

Pallieterke, Die talrijke jongeren zien niet eens in dat hun vertrekpunt niet deugt: er is hoegenaamd niets mis met het klimaat. Van 1880 tot nu is de gemiddelde globale temperatuur met 1 (één) graad Celsius gestegen. Is dat een probleem?

Die kleine opwarming is trouwens een goede zaak, vermits wij van een koude periode komen: de zogenaamde “kleine ijstijd” die in de 19de eeuw is geëindigd. Het komieke van de hele zaak is dat in de jaren 70 van de vorige eeuw de klimaatalarmisten van toen precies het tegengestelde beweerden van onze huidige doemdenkers: toen zeiden ze dat we naar een nieuwe ijstijd gingen.

Jean Meeus - Kortenberg

E

I

L X W I I

R

I

Pallieterke, Het laat me niet los. Scholieren, klimaat en hypocrisie.Vanmorgen op Radio 1 een vol uur met enkele scholieren die het voortouw hebben genomen om elke donderdag te spijbelen en te gaan betogen in Brussel. Dé kans voor deze scholieren/snobs in spé om enkele moeilijke woorden in de ether te gooien. Je kon reageren per sms of app, maar kritische reacties van luisteraars - waaronder ik - kwamen er eigenlijk niet in. Dat is nog niets, want in mijn krantenwinkel vanmorgen (17/1) las en zag ik op de voorpagina van GVA (met foto!) dat de stilaan onvermijdbare Wouter Torfs, die voor een klas stond en de scholieren en bij uitbreiding alle jongeren opriep om op wereldreis te gaan alvorens, en dit was zijn thema, te gaan ondernemen na hun studies.

Freddy Van der Linden - Lier

KLIMAATSPIJBELAARS (3) Pallieterke, Ik ben het volkomen eens met de lezersbrief onder de titel ‘kerngroene energie’. Kerncentrales, en dus ook deze die momenteel ontwikkeld worden op basis van thorium, zijn inderdaad de enige energievorm die zowel altijd aan de vraag kunnen voldoen, onafhankelijk van levering en prijs van andere grondstoffen, én geen CO² noch andere broeikasgassen uitstoten.

In ‘De Afspraak’ sloeg Jean-Marie Dedecker de nagel op de kop door de volgende opmerking te maken: “Er is geen enkele politicus die de klimaatzaak niet achterna loopt. Alleen is het grote probleem: wat is het alternatief? Je kunt met een windmolentje, een zonnepaneeltje en de biomassa niet voor onze energie zorgen.”

Ik had er nog kunnen aan toevoegen dat eveneens België een grote bijdrage levert om de Aarde nóg sneller te doen opwarmen, daar de regering beslist heeft om alle kerncentrales (die géén broeikasgassen uitstoten) te sluiten en te vervangen door zeven gascentrales, die wél enorme hoeveelheden CO² in de atmosfeer storten.

Luc Vandeputte - Ledegem

I

S X E X U X A E S

N O E M E N S W A A R D G E D E L E G E E R D E

Wij zullen Lichtmis als van ouds beleven, zoals traditie is sinds mensenheugenis.

De koeken zullen weer de pan uit zweven, al zweeft er per abuis al wel es eentje mis.

Met Lichtmis worden langer al de dagen, maar opgepast, soms zit de vorst nog aan de grond.

Niet dié van Laken; die heeft niet te klagen, want met zijn opslag komt hij, naar verluidt, goed rond.

Wellicht waagt ook Mathilde zich aan ‘t bakken, met om de dis gezellig samen heel ‘t gezin en slaat papa Philippe aan ’t moppen tappen, dan kan de lol niet op en zit de sfeer erin!

Bij ‘t feest van ‘t licht verlengen zich de dagen en wordt ook in ‘t paleis gefeest om ‘t meest en zijn de pannen leeg en vol de magen, dan klinkt het: “Majesteit, ‘t is mooi geweest!”

HECTOR VAN OEVELEN

SINT-JOZEF

OPROEP

Pallieterke, De school waar onze hoofdredacteur het in het laatste nr. over had is St.-Jozef in Borsbeek. (klopt niet, nvdr.) De zusters aldaar liepen twintig jaar geleden nog in habijt wat toen al uitzonderlijk was. Dat is veranderd. Tijdens de laatste Vastentijd zag ik nog een exemplaar (nu vestimentair aangepast aan de tijd) in café De Valk (naast de school) zich te goed doen aan een reuzenijskreem... en maar tateren. Kent u de kleding van pré-conciliaire ingetogen zusters nog? Deze school domineert met zijn gebouwen zowat het hele dorp. Er is juist een enorm complex bijgezet. Aan de oversteekplaats van de leerlingen staat een onderkomen Mariabeeldje dat minstens een lik verf kan gebruiken en best zou kunnen vervangen worden. Maar daar heeft nog niemand aan gedacht. Zal te duur zijn en totaal overbodig...

Paul D’H aese - Boechout

Pallieterke, Mag ik hopen dat je naar de verkiezingen van 26 mei toe en de N-VA en Vlaams Belang blijft steunen in hun strijd voor confederalisme, voor veiligheid, leefmilieu en fiscale autonomie?

Durf frontaal CD&V, Open Vld, sp.a en Groen met alle middelen aan te vallen. Zij zijn het die vanaf de oude Eyskens (grendelgrondwet), langs Martens, Dehaene,Verhofstadt en nu Beke ons Vlamingen telkens opnieuw verdelen en tot verraad verplichten. En Bart, blijf niet afwijzend naar alle democratisch verkozen Vlamingen wijzen. Het zijn allemaal Vlamingen, vooral Vlaams-nationalisten.

M athieu Meuwis - Opoeteren

SCEPTR machtig nieuws

Steun BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

THERESA MAY WERKT AAN EEN NIEUW BREXIT-PLAN

Pallieterke, Sedert twee weken protesteren studenten voor een beter en zuiverder klimaat. Zeer lovenswaardig, maar ik heb het er moeilijk mee dat het op een donderdag moet gebeuren. Deze studenten zijn op woensdagen de namiddag en de ganse zaterdag vrij. Waarom niet op een van deze dagen, zonder schoolverlet?

Hebben zij niet gekeken naar de reis van Tom Waes in Polen. De getoonde centrale met bruinkool was zeker niet milieuvriendelijk. In Duitsland idem. Daar sloot men alle kerncentrales, de enige zuivere brandstof voor het milieu. Als België zijn centrales sluit, kunnen zij nog altijd stroom kopen in Duitsland of Polen. Ik stook mijn open haard met biohout (gekocht in de stad van het Pallieterke enkele weken geleden). Vroeger brandde in elk huis een kachel gestookt met vette of magere kolen of met hout (geen bio). Met het milieu valt het op dit ogenblik mijn inziens nogal mee, gezien de levensverwachting. Dertig of veertig jaar geleden was die veel lager.

J.T. - Vilvoorde

Een lezersbrief insturen?

I

R X F X S N E E

Op Lichtmis (2 februari) maakt ELKE vrouw, rijk of arm, haar panneke warm...

KLIMAATSPIJBELAARS (4)

D E E E N

X N A D E E L X K

Vorstelijk Lichtmis

KLIMAATSPIJBELAARS (2)

N E E M T X T O X T G X D X W A A N

VAN ONZE HOFDICHTER

ICQC 2018-20

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

24 januari 2019

Geld en clubliefde Het voetbalcircus draait weer op volle toeren. Verleden vrijdag begonnen STVV en KRC Genk aan het laatste deel van de reguliere competitie. De Limburgse derby werd een aangename pot voetbal, propaganda voor onze geliefde sport. Waarschijnlijk hebben we de nieuwe landskampioen die wedstrijd zien winnen. Met tien punten voorsprong zou in een gewoon land de buit nu al binnen geweest zijn voor Genk.

In ons apenland hebben enkele zakkenwassers echter beslist dat na de reguliere competitie nog een play-off moet worden gespeeld. Daar kan ik mee leven, maar dat de punten worden gehalveerd, dat is te zot voor woorden. Pure diefstal.

Pozuelo maakte zich deze week onsterfelijk. Hij zal zijn leven lang in Genk een held zijn. Hij zal herinnerd worden als de man die een miljoenencontract voorlopig aan de kant schoof. Hij wil met de Limburgers kampioen worden.

Beter gezwegen Ik heb voor andere redenen hetzelfde meegemaakt. Ik weigerde in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Oranje tegen mijn ploegmaat bij Anderlecht, Robby Rensenbrink, te spelen. Robby was zeer belangrijk voor paars-wit. Ik kon het risico niet nemen hem te kwetsen. En je was wel verplicht hem hard aan te pakken, anders maakte hij je belachelijk.

In Humo had ik verklaard: “Als ik op Rensenbrink trap, dan trap ik op mijn eigen portemonnee!” Of dat slim was, dat laat ik in het midden. Guy Thys kon er in ieder geval niet mee lachen. Ik was niet meer welkom bij de Rode Duivels. Dat voorvalletje heeft mij minstens dertig selecties gekost. Bij de Anderlechtsupporters werd ik zeer populair. Ik was

voor hen een echte clubspeler. De belangen van Anderlecht zijn belangrijker voor Gille dan de Rode Duivels, zo dachten zij erover.

Ik had beter mijn bek gehouden, zo denk ik er nu over!

Het wordt nog een serieuze klus voor Anderlecht om play-off 1 te halen. Tegen AA Gent speelde de ploeg bij momenten niet onaardig, maar er werd opnieuw verloren.

Het wordt hoog tijd dat er punten worden gesprokkeld. Ik mag er niet aan denken dat paars-wit in play-off 2 verzeild geraakt, met matchen tegen Moeskroen, Eupen...

Iedereen kijkt naar Marc Coucke. Het wordt tijd dat de voorzitter zijn portefeuille opentrekt. Er moet dringend een spits bijkomen. Ik ben benieuwd wat de Oostenrijker Peter Zulj ervan gaat bakken. Ik had nog nooit van hem gehoord. Veel Oostenrijkers ben ik bij Anderlecht niet tegengekomen. De enige was Friedrich Koncilia, een doelman.

Een mooie jongen; de vrouwen hadden een boontje voor hem! Hij is niet lang gebleven...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Onrust in Brussel

Het heet in de media dat Marc Coucke als voorzitter van de Pro League het heft stevig in handen neemt. Hopelijk voor het vaderlandse voetbal doet hij dat alvast steviger en vooral positiever dan bij Anderlecht. Daar moest hij alweer uitpakken met een nepnummertje “met spijt in het hart”. Deze keer om zijn overbodig geworden “boezemvriend” Luc Devroe het gat van de timmerman te wijzen. Na die andere “boezemvriend”, de clubarts Chris Goossens, die samen met Devroe in Brussel was beland in het zog van de profileringsdrang van hun sportieve baas.

Of ontslag nummer elfendertig in het Astridpark de sportieve hergeboorte van Anderlecht zal inluiden, blijft nog even de vraag.

Ook of het voor de reputatie van de veelvuldige landskampioen vijf voor of al vijf na twaalf is. Hoe dan ook, Coucke heeft het inruilen van zijn bescheiden “weireldploegske” KV Oostende met de Brusselse voetbalelite nog niet verteerd. Laat staan dat omzetten in de bijval die hij als ervaren zakenman kent. Wat alweer bewijst dat een voetbalclub besturen iets heel anders is dan een zaak leiden.

Blijft het bij Anderlecht rumoerig, bij aartsrivaal Club Brugge is het rustig. De uitreiking van de “gouden schoen” en een rist nevenklassementen bewees dat uitvoerig. Het is geen toeval dat de trofee voor de derde keer op rij naar Brugge ging en dat Anderlecht het met die ene enkele nominatie voor het klassement “beste jongere” moest stellen, en dan zonder dat trofeetje te winnen. Ook Bart Verhaeghe is een notoire zakenman. Als voorzitter van topclub Brugge heeft hij wel al een aantal jaren meer op de teller staan dan Marc Coucke als baas van zijn “nieuwe” Anderlecht. Die kan, in afwachting van iets meer ervaring “aan de top”, die vaststelling als troostend gebaar onzentwege opvatten.

Graag gedaan!

Gratis hint

Ondertussen in Australië

Als Pierre François, de fel omstreden CEO van de Pro League alsnog zijn zitje mocht behouden, is dat niet echt die “stunt” waar-

Waarschuwing Michel Preud’homme is deze donderdag, vandaag dus, zestig jaar geworden. Zijn spelers gunden hem een vroeg verjaardagsgeschenk, met een overwinning én voetbal van het patersvaatje op Sclessin tegen Kortrijk.

Daarmee hebben de Rouches hun derde zege op rij beet. Op de Bosuil, waar ze vrijdagavond de ploeg in vorm mogen verwelkomen, doen ze er goed aan het gezegde in hun oren te knopen dat een verwittigd man er twee waard is. Om over de verwittigde vrouwen nog te zwijgen.

Hun probleem We weten niet of Anderlechtvoorzitter Marc Coucke de vinger op de knip gaat houden, maar het kan hem niet ontgaan zijn dat de supporters om versterking smeken. En niet alleen de supporters. De nieuwbakken trainer van paars-wit, Fred Rutten, weet ook hoe laat het is, na de nederlaag van zijn ploeg in Gent. We kunnen hem niet van goedkope uitvluchten beschuldigen.

Zijn nuchtere vaststelling is dat Anderlecht kwaliteit mist. Ge moet geen trainersdiploma hebben om de man bij te treden. Dat ze het zelf oplossen in het Constant vanden Stockstadion. Ons probleem is het niet, en dat van Hein Vanhaezebrouck evenmin.

Limburgse zeden Men moet eerlijk toegeven, de Limburgers verzorgen hun public relations met verve.

Wie is niet gecharmeerd dat ze de inboorlingen uit andere gouwen hartelijk welkom heten in het bronsgroene eikenhout? Als er dan een derby op het programma staat, doen ze er nog een schep bovenop. We mogen de duels tussen Sint-Truiden en Racing Genk bij de topevenementen van het Limburgse voetbal rekenen. Sfeer verzekerd, met alles erop en eraan. Hoe gastvrij ze ook zijn voor andere gouwbewoners, tegenover elkaar is die tegemoetkomendheid ver te zoeken. Dat er in Sint-Truiden doortrappers rondlopen die het nodig vonden autobussen uit Genk te bekogelen, is het zoveelste bewijs dat zot zijn ook in de fruitstreek niet zeer doet.

Moedig STVV Over naar de wedstrijd tussen STVV en de bezoekers uit Genk. De Kanaries leden dan wel hun eerste thuisnederlaag van het seizoen, ze mochten met de borst vooruit en de buik ingetrokken het veld verlaten. Temeer omdat ze noodgedwongen een dozijn fanionspelers moesten missen. Met die gehavende ploeg dan toch twee keer op voorsprong komen tegen de competitieleider, is niet

iedereen gegeven. Hopelijk is de pil die ze moesten slikken intussen al verteerd. Op de vraag of gastploeg Cercle Brugge volgende speeldag het kind van de rekening wordt, blijven we het antwoord schuldig. Waarom, vraagt een mens zich af, is ons de gave van de helderziendheid niet gegeven?

Ook dat nog…

Oogstrelend konden we de wedstrijd van voorbije zaterdag tussen Zulte-Waregem en Antwerp niet noemen. We hebben geen moeite om toe te geven dat de thuisploeg, zeker in de eerste helft, de betere ploeg was.

Wat hebben ze eraan in het Regenboogstadion? De drie punten gingen naar de Bosuil.

Dan heeft Antwerp nog de meevaller dat het dankzij het verlies van Club Brugge op een gedeelde tweede plaats staat. Ze moeten niet overdrijven, maar nu zaterdagavond in eigen vertrouwd huis winnen van Standard zou niet alleen de supporters, maar ook Patrick Goots, als huisanalist van Gazet van Antwerpen, enorm veel plezier doen. “Antwerp moet alleen aan de punten denken”, schreef Patje terecht. Dat de spelers ook aan hun portemonnee denken, hoefde hij er niet aan toe te voegen.

15

Glen, de tovenaar Wie gehoopt had dat KSC Lokeren strijdvaardiger dan ooit voor de dag zou komen na de geneugten van het conclaaf in Spanje, kwam bedrogen uit. Het is erg gesteld met de kostgangers uit het Waasland. Ze lieten zich nog dieper in de put duwen door Eupen, waardoor ze moederziel alleen de rode lantaarn moeten torsen. Zoveel ellende heeft Roger Lambrecht niet verdiend. Kan de voorzitter het verhelpen dat Trond Sollied de stiel van trainer verleerd heeft en bijgevolg plaats moet ruimen voor Glen de Boeck, in de hoop dat die kan toveren.

Als we de hekkensluiter goede raad mogen geven, nu zaterdag winnen tegen Zulte-Waregem zou al een stap in de goede richting zijn.

Het is echter vraag of de sloebers van Francky Dury, die de punten goed kunnen gebruiken, daarmee gediend zullen zijn.

Hoop doet leven Het is elk seizoen hetzelfde met Moeskroen.

Hoe ze het telkens klaarspelen om met de hakken over de sloot in eerste te blijven, is een raadsel. Niet dat de thuisoverwinning tegen Oostende een truc van de foor was, waar ze een patent op hebben, daarvoor was de tegenstand te zwak. De Oostendse haring wil

aan PL-voorzitter Coucke zich in het verdere verloop van zijn mandaat kan optrekken. Het minste dat men kan zeggen, is dat hij in die affaire het heft toch niet zo stevig in handen had als de media het de goegemeente voorspiegelden.

Als “man die de zaken niet op zijn beloop laat” mag Coucke zich gelukkig prijzen dat Bart Verhaeghe de rol van voortrekker op zich neemt om vanaf seizoen 2020-2021 de competitie met “play-offs” bij te zetten op het voetbalkerkhof, en een reguliere competitie herin te voeren. Omdat tegen dan het nieuwe tv-contract onderhandeld moet zijn, komt het ook zover. De vijf zogeheten topclubs gaan akkoord, al is AA Gent niet bijster enthousiast.

Mocht Bart Verhaeghe het helemaal voor het zeggen hebben, wordt het zelfs een competitie met twintig clubs. Maar zelfs hij laat dat plan best varen. De tegenstand is te groot.

Het blijft koffiedik kijken welk van drie mogelijke scenario’s het zal halen. Coucke wil hoe dan ook voor vrijdag 7 juni een consensus van de 24 profclubs. Om op die dag een beslissing aan de Algemene Vergadering van de Pro League voor te leggen.

Mocht die uitblijven, en zouden er stemmen opgaan om alles bij het oude te laten, ziehier dan een gratis hint aan PL-voorzitter Coucke: organiseer een referendum bij de supporters van alle profclubs en respecteer vooral de uitslag. Die zou er met een overduidelijk “weg met de play-offs” niet om liegen! voorlopig niet braden en dat vertaalt zich in hun elfde nederlaag van het seizoen. Daarmee heeft Moeskroen zes punten voorsprong op rodelantaarndrager Lokeren. Nieuwkomer Glen de Boeck zal straffe goochelnummers uit zijn trainershoed moeten toveren om in Daknam alsnog de meubelen te redden. Niets in de zakken, niets in de mouwen. Kom dat zien, kom dat zien.

De VAR beslist De buren uit Beveren voelden zich bekocht tegen Cercle en vroegen niet beter dan dat de mannen van de VAR en de scheidsrechter de nek werd omgewrongen. Dat is, gelukkig maar, niet gebeurd. Met het broodnodige puntje erbij hebben ze nu al zeven punten voorsprong op Lokeren. Stoef is het niet, maar ook niet van die aard om te panikeren. Het zal wel loslopen.

Ieder op zijn beurt We kunnen ons niet inbeelden dat ze het ervoor doen om het spannend te houden in de Proximus League (1B), maar het valt wel op. Als KV Mechelen niet verder komt dan een gelijkspel, tegen Roeselare, dan kan Beerschot-Wilrijk niet achterblijven. Vandaar dat het in eigen huis vrede moest nemen met een puntje tegen Westerlo.

Of de twee koplopers in 1B volgende speeldag in de rechtstreekse confrontatie op het Kiel even vriendelijk voor elkaar gaan zijn, durven we te betwijfelen. Wie niet?

Zijn fout David Goffin was zwaar teleurgesteld na zijn uitschakeling tegen de Rus Medvedev in de derde ronde van de Australian Open.

Zijn tennisraket moest het ontgelden, en daar bleef het niet bij. Zijn oefenmeester, Thierry van Cleemput, moest het bekopen. Na vijf jaar trouwe dienst mag hij ophoepelen. Op hetzelfde toernooi moest Elise Mertens het onderspit delven tegen de Amerikaanse Madison Keys.

Ze was wel zo fair de schuld voor dat verlies niet op haar trainer te steken.

Dat belooft Wout van Aert moest zich bewijzen na zijn nederlaag in het BK veldrijden en was begrijpelijkerwijze zo blij als een kermisvogel met zijn overwinning in de wereldbekercross in Pontchâteau.

Voor de verandering moest Toon Aerts zijn meerdere erkennen in de wereldkampioen.

Als toemaatje mag Van Aert zich leider noemen in de wereldbeker. En waar was Mathieu van der Poel? Die is zijn vormpeil aan het aanscherpen in Spanje, in afwachting van het nakende WK.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

24 januari 2019

ABSURDISTAN Zuiver Idealisme blijft plezant. Zoals het idealisme van de spijbelstudenten, die de spijbelscholieren gaan bijstaan op hun acties. Maar wél pas na de lesvrije week in februari. Ha ja, die skivakantie is nog altijd iéts belangrijker dan de klimaattoekomst.

PEN-ibel PEN, de internationale vereniging die het opneemt voor gevangen schrijvers en voor vrije meningsuiting, heeft zich uitgesproken voor de onmiddellijke vrijlating van de meer dan een jaar in voorarrest zittende Catalaanse activisten Jordi Sanchez en Jordi Cuixart. Wreed benieuwd hoe ze daar bij PEN Spanje tegenaan kijken.

Konijniteiten Bij de N-VA hebben ze een wit konijn gevonden voor hun Antwerpse lijst. Wij vragen ons nu af of er voor witte konijnen een uitzondering moet worden gemaakt op het verbod op onverdoofd (electoraal) slachten.

Quasi religieus Heiligverklaringen, ze zijn blijkbaar weer helemaal in. Vooral dan bij de klimaatkerk hebben ze daar een handje van weg. Hoe jonger de heiligen, hoe beter.

Consequent zijn De blanke, oude man is, zoals bekend mag verondersteld, de bron van alle kwaad in deze wereld. Tenminste toch voor velen ter linkerzijde. Vreemd genoeg zijn dat dezelfde mensen die altijd de exotische culturen prijzen die waardering opbrengen voor wijze, oude mannen...

Cenakelgekakel Het is altijd prettig om te zien hoe de verkozenen des volks steeds weer zichzelf grandioos overschatten. Zoals vorige week, toen ze ministers moesten interpelleren om eigenlijk te proberen voormalig minister

1145

Theo Francken aan te pakken. De regels zijn van geen belang als persoonlijke profilering op het spel staat.

Leve het profitariaat!

Op het federale niveau werden door een MR-minister de pogingen van de stad Antwerpen geblokkeerd om bedrog van uitkeringstrekkers op te sporen. Welkom in luilekkerland, uitkeringsbedriegers aller landen! Maar gelieve wel naar ‘t stad te gaan.

Stoute jongen CD&V-coryfee Sammy Mahdi vindt dat jongeren het recht hebben om te spijbelen voor het klimaat. Misschien moet partijgenote Crevits hem toch maar eens aan de oren trekken daarvoor. Of, beter nog, hem een strafstudie geven.

Perspectiefkwestie Wie geen geld (meer) heeft om op vakantie te gaan, leert best om daar creatief mee om te springen. Zeg dus niet: ik heb geen geld om op vakantie te gaan. Zeg: ik ben bekommerd om het milieu.

Dààrom dus Wat de televisionele ontmaskering van de humanitairevisatoestanden betreft: ziet dan niemand dat Dries dat nog te goed had van programmamaker Tim Verheyden?

Geen halve maatregelen!

Het idealisme van onze jeugd laat toch wel te wensen over. Zeg nu zelf, als het om iets zo belangrijks als het milieu gaat, dan is een halve dag spijbelen toch echt wel een zwaktebod. Drie dagen per week lijken ons een minimum.

Verbazingwekkend Het Marrakeshpact heeft toch wel heel snel effect. Binnen de kortste keren staat de VDAB klaar om te beginnen aan het importeren van Marokkaanse informatici.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F H I J K L A. Geldkistjes in de kerk B. Koffiemerk dat in dit blad wordt aangeprezen - Dolleman C. Afrikaans land - Streelt D. Eiland in de Caraïbische Zee - Karaat E. Kledingstuk - Uitgezocht gezelschap F. Droogplaats van mout Voorzetsel - Ginds G. Nummer - Limburgse gemeente Vervalst H. Onderzoekingstochten I. Emeritus - Bloeiwijze Deel van een locomotief J. Playbackt - Pers. vnw. - Muzieknoot K. Bewoner van Groenland - Griekse letter L. Opstandige jongere Smaak van bedorven vet DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1144 VINDT U OP BLZ. 14

Driewerf heil, driewerf hoera! Het zal niet meer mislopen met politici in dit land. Onder het toeziend oog van de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten, krijgt iedere politicus toegang tot het ‘Steunpunt Integriteit’ om ethische dilemma’s te beantwoorden.

Initiatiefnemer is de burgemeester van Genk en allround ethisch mens Wim Dries. ‘t Pallieterke had een gesprek met de CD&V-politicus.

“In mijn tijd bestond dat niet,” reageert Daniël Termont op het nieuws, “wij moesten zelfstandig keuzes maken. Of je nu op een luxeschip in Cannes ging verpozen met dubieuze bankiers of cadeautjes moest uitdelen aan bevriende bouwbedrijven. Dat moest je helemaal zelf zien te klaren. Ik meen dat ik die klippen moeiteloos heb genomen. Ben ik veroordeeld? Ik dacht het niet, he.”

Bij CD&V wordt er dan weer positief gereageerd. Wouter Beke: “Als iemand ons had geïnformeerd dat het ‘not done’ is om te gaan gokken met mensen hun spaarcenten, in de vorm van aandelen vermomd als spaarproduct, hadden we dat misschien niet gedaan en hadden we niet eerst de mensen bij honderdduizenden opgelicht om ze vervolgens te vragen om hun eigen verliezen aan te vullen via de belastingen. Ik weet het wel, voor sommige ethisch fijnbesnaarde topexperten is dat misschien basiskennis. Maar zoals wij binnen CD&V al eens zeggen tegen mekaar: ‘Wat je niet weet, weet je niet.’ Dat is enerzijds zo. Tenzij je het wel weet en dan weet je anderzijds te veel. Wat ook niet goed is.”

Wouter Beke: “Als iemand had gezegd dat het niet kan om te gokken met oudjes hun spaarcenten, hadden we dat misschien niet gedaan”

G

HORIZONTAAL

CD&V enthousiast over Steunpunt Integriteit

VERTICAAL

1. Innig omhelzen 2. Schapeneilanden, behorend tot Denemarken - Japanse sojabonenpasta 3. Mytische vogel die uit as verrees Maat voor de zuursterkte aan te geven 4. Dorp in West-Vlaanderen Waardebepaling 5. Veronderstel - Waalse stad Afstandsmaat 6. Keukentechniek - Derhalve (Lat.) 7. Musicalfilm uit 2016 die 14 Oscarnominaties ontving 8. Onafhankelijk Ziekenfonds Lidwoord - Loofboom - Dalton 9. Soort papegaai - Aftappen om verder te gebruiken 10. Breekt met een krakend geluid Ambtsbenamingen 11. Uitgave van een boek Nederlandse waterloop - Titaan 12. Deel van een doel - Plaatvormige afzetting van metaalhoudende grond

Vanwaar dit initiatief, meneer Dries (CD&V)?

“Heel eenvoudig eigenlijk. Enerzijds hebben we politici die zichzelf moeilijk een houding kunnen geven in precaire situaties. Hoe ga ik om met geschenken van ondernemers?

Als ik betrekkingen heb met mijn secretaresse, is dat dan oneigenlijk gebruik van stadspersoneel? Moet ik dat melden? Indien die betrekkingen op het bureau zijn, valt het dan nog onder bureauwerk of moet dat in rekening gebracht worden in de werkuren? Ik ben zelf ook geschrokken van bepaalde richtlijnen waar ik het bestaan niet van vermoedde. Zo is het perfect toegestaan om ondernemingen te begeleiden en te vergunnen, ook als ze geen uitgesproken financiële sympathie hebben geuit voor CD&V. Ik veronderstel dat het nog steeds wat gevoelig ligt, maar het kan dus in principe.”

En anderzijds?

“Blij dat u het vraagt, ik was het bijna vergeten. Anderzijds merken we dat er heel wat politici zijn die door veroordelingen, geruchten en corruptiepraktijken moeten afhaken. Dat zijn mensen die nergens meer aan de bak komen, maar toch ook hun duit uit het zakje hebben gehaald om de maatschappij mee vorm te geven. Mensen wiens uittredingsvergoeding niet meer toereikend is en op werken dreigen aangewezen te worden om in hun levensonderhoud te voorzien. Ik denk aan de Kelchtermans’en, de Claes’en, de Delcroix’s…”

Ik kan u niet helemaal volgen, vrees ik…

“Het ‘Steunpunt Integriteit’ doet een beroep op deze mensen om hun expertise ten dienste te stellen van de gemeenschap. Niemand kan ontkennen dat zij het best geplaatst zijn om gevoelige situaties in te schatten. Zij hebben het immers aan den lijve ondervonden. Dat kan niemand enerzijds ontkennen.”

U doet beroep op criminelen om integriteit te bevorderen?

“Dan komen we aan de anderzijds. Anderzijds kan niemand ontkennen dat de beste boswachters ooit stropers zijn geweest. Zij hebben al gemeenschapsgeld achterover gedrukt en weten dus wanneer ze over de schreef gaan.”

En u gaat ze daar ook nog eens voor betalen?

“Enerzijds zie ik geen andere optie. Die mensen niet betalen zou wel heel erg gevaarlijk zijn he, meneer Pallieter. Ik bedoel maar: dit zijn niet zomaar prutsers. Dit zijn gewetenloze gangsters die zichzelf en hun partij schaamteloos hebben verrijkt op kap van de burger. Als we ze geen gemeenschapsgelden ter beschikking gaan stellen, zullen ze die zelf verzamelen. En dan zijn we nog verder van huis. Sommigen zelfs tot in een villa in Monaco.”

Mag ik u smeken om een zinnig anderzijds?

“Anderzijds moet de burger nu eindelijk maar eens inzien dat voor niets de zon opgaat. Politici werken niet voor peanuts. Dan waren ze wel naar de privé getrokken. ‘Gratis’ bestaat niet. Er is altijd iemand die het gelag moet betalen.”

De burger?

“Enerzijds wel. Anderzijds ook, nu ik er over nadenk.”

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be