't Pallieterke van 31 januari 2019

75ste jaargang • nummer 05 • donderdag 31 januari 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De wraak van de kernenergie Ria was op de klimaatmars met haar dochter. Ze had zelf niet meer betoogd sinds ze in haar jonge jaren ging manifesteren tegen kernenergie. Ria schijnt niet te beseffen dat het succes van de groene bangmakerij, waaraan ze heeft bijgedragen, nu de voornaamste reden is waarom het onmogelijk is de normen voor CO2-uitstoot te halen, zoals de klimaatalarmisten eisen. Ze moet vandaag betogen omdat ze toen betoogd heeft.

Geen enkele energie is immers zo ‘klimaatneutraal’ als nucleaire energie.

Lees de volledige column van Jurgen Ceder op blz. 3

Angst voor islam neemt toe De Duitse stand-upcomedian Jürgen von der Lippe heeft aangekondigd voortaan geen moppen meer te tappen over de islam... uit angst voor zijn leven: “Mijn leven is nog steeds belangrijker dan een geslaagde mop,” aldus de artiest in de Duitse krant Bild am Sonntag.

Tezelfdertijd gaf de 70-jarige komiek aan dat politiek niet correcte grappen meer dan noodzakelijk blijven. “Politiek-correctheid is zo ongeveer de grootste gesel van onze tijd.” Reeds in 2015 gaf von der Lippe aan dat hij bezorgd was over het oprukken van de islam.

Vorig jaar heeft de Britse komiek Rowan Atkinson (Mr. Bean) ervoor gepleit ook grappen over de godsdienst te laten horen. Zonder het recht op belediging is het begrip van “vrijheid van mening” totaal inhoudsloos, aldus Atkinson. Het idee “om afstotende ge-

dachten compleet te verbieden, is een zeer gevaarlijk idee,” aldus Mr. Bean. Maar niet iedereen is zo moedig als de flegmatieke Brit.

We herinneren ons bijvoorbeeld dat ook Kamagurka op een bepaald moment aangaf islam-kritische moppen voortaan achterwege te zullen laten. Is islamisering ‘softe’ terreur noemen overdreven? Als dé kritische mensen bij uitstek, stand-upcomedians dus, hun mond beginnen te houden, dan weet je geheid dat er iets aan de hand is.

PIET VAN NIEUWVLIET

Een gratis campagne voor Groen De aanhoudende aandacht voor de klimaatbetogingen en het gebrek aan een onderbouwd debat is geen toeval. De media en de linkerzijde hebben besloten dat alles in het werk moet worden gesteld om Groen de verkiezingen van 26 mei te doen winnen.

Ondertussen tast iedereen in het duister over de kostprijs van de zogenaamde ‘klimaatomslag’. De factuur is blijkbaar voor later.

Minimaal vijftien minuten, dat is de tijd die VRT en VTM tijdens hun journaal vrijmaken om verslag uit te brengen van de opeenvolgende klimaatmarsen. De reporters ter plaatse konden hun opwinding amper de baas. Het was meer dan eens een tenenkrullende vertoning. Tal van journalisten maakten zich in de media vrolijk over de spijbelende scholieren. Privé is privé, maar plots kwamen we via Facebook en Twitter te weten dat de kinderen van redacteurs met graagte mee optrokken in de betogingen. Meestal scholieren humane wetenschappen, zo bleek, want wie wiskunde of Latijn studeert, bleef braaf op school. Ook de leerlingen uit het technisch en beroepsonderwijs. En de allochtonen zowaar, wat voor de politiek correcte goegemeente een domper op de vreugde was.

Wie familie en kennissen heeft in de onderwijswereld hoorde de voorbije weken regelmatig het verhaal dat een aantal scholieren door leerkrachten maatschappelijke vorming, godsdienst en zedenleer verplicht werden om aan de betogingen deel te nemen. Een bewijs dat hier een agenda achter schuilt.

Critici zeggen dat dat complottheorieën zijn van “mannen van middelbare leeftijd”. En dat we daar maar beter over zwijgen. Tine Hens, een schrijvelaarster van MO* Magazine, stelde in De Afspraak zelfs dat klimaatcritici best niet meer aan het woord worden gelaten. Het journalistieke heir – dat nochtans snel op de barricaden klimt om de persvrijheid te verdedigen - bleef stil.

Groen helpen richting een groen-blauwe as Zo denkt zelfverklaard democratisch links dus. Niet verwonderlijk, want het doel heiligt de middelen.

En het doel is Groen naar een verkiezingsoverwinning loodsen. Voor één keer heeft één partij de volledige pers mee. In het verleden was de pers wel overwegend links, maar de stemmen van de journalisten werden verdeeld onder socialisten, groenen, extreemlinks en een verdwaalde links-liberaal die dan toch voor de Open Vld koos. Vandaag is het motto “alles voor Groen”. Het is een gratis verkiezingscampagne geworden. Het aantal keren dat Meyrem Almaci intussen op radio en tv is verschenen, is amper bij te houden. Maar, de topvrouw van Groen krijgt haar opwinding moeilijk onder controle. Ze pleit, vier maanden voor de verkiezingen, zowaar voor een ‘klimaatcoalitie’. Kritische vragen zoals ‘zouden we het resultaat van de stembusslag niet beter afwachten?’ kwamen er niet.

Blijkbaar ligt de samenstelling van de volgende regeringen al vast.

En de voorkeur van de pers gaat duidelijk uit naar de groen-blauwe as. De Vlaming wordt om de oren geslagen met analyses die moeten aantonen dat er een gat in de markt is voor een blauw-groene coalitie. Open Vld heeft inmiddels een groen jasje aangetrokken. Plots ligt een volledige analyse klaar om het bedrijfswagenpark over vijf jaar volledig te vergroenen.

In de politieke hoofdkwartieren van de andere partijen - uitgezonderd Vlaams Belang en N-VA - neemt de nervositeit toe. De Vlaams-nationalistische partijen zullen zich de komende maanden profileren als ecorealisten. Weg van de hysterie. Zij kunnen garen spinnen bij de polarisatie en zich afzetten tegen Groen. Open Vld probeert zich aan het groene karretje vast te haken, maar de socialisten en de christendemocraten dreigen tussen

twee stoelen te vallen. De vliegtuigtaks van Joke Schauvliege is te gek voor woorden als men weet dat de ecologische voetafdruk van de luchtvaartsector maar een paar procent is van de totale industrie.

Sp.a en PVDA proberen in te spelen op de mogelijke kostprijs van de klimaatomslag, maar zeker de partij van John Crombez wordt hier amper gehoord. Peter Mertens (PVDA) blaast warm en koud. De neocommunisten doen mee aan de klimaatbetoging, maar waarschuwen tegelijk (en terecht) “dat we ons met de blauw-groene as blauw gaan betalen aan groene taksen”.

Waar is het inhoudelijke debat?

De slogans bewijzen dat het debat over klimaat van een nooit geziene schraalheid is. Iedere discussie over de opwarming van de aarde en de menselijke rol daarin is taboe. Ja, zelfs praten over de manier waarop men de CO2-uitstoot kan doen dalen, is moeilijk. Want de eco-activisten worden niet graag met cijfers geconfronteerd. Dat de uitstoot van de wagens aanzienlijk verlaagd is, bijvoorbeeld, van factor 100 in 1990 naar factor 78 vandaag.

En om het in perspectief te plaatsen: de Belgische CO2-uitstoot bedraagt 100 miljoen ton. In China is dat 9.800 miljoen ton, maar dat zal een volgende regering wellicht niet beletten om de groene taksen aanzienlijk te verhogen, waarbij de gewone burger de factuur zal moeten betalen. En nieuwe milieutaksen zullen vooral tot doel hebben de spilzieke overheid bij te springen en putten in de staatskas te vullen.

Dat vertellen de klimaatactivisten u niet.

2

Actueel

31 januari 2019

Betogen voor meer asiel Na alle klimaatbetogingen kunt u aanstaande zaterdag nog eens gaan betogen voor een beter asielbeleid. De Asielcoalitie, een amalgaan van 131 linkse organisaties en verenigingen, komt zaterdag op straat voor een opener asielbeleid.

Op een pamflet van de Asielcoalitie lezen we dat de betogers de “onmiddellijke stopzetting van de jacht op migranten en vluch­telingen” eisen. Er wordt betoogd voor “een warme en kwaliteitsvolle vluchtelingenopvang’ en tegen ‘een Fort Europa”.

De verantwoordelijke uitgever van het pamflet is Thomas Weyts, met adres in Anderlecht. Op hetzelfde adres is de vzw Léon Lesoil gevestigd. Die vzw is een overblijfsel van de trotskistische beweging in België. Overigens, de statuten van die vzw zijn enkel in het Frans gepubliceerd. Thomas mag dan een troskist zijn, hij was al een paar keer verruimingskandidaat bij de PvdA, o.a. bij de jongste gemeenteraadsverkiezingen in Gent. Er zijn tijden geweest dat het niet goed boterde tussen maoïsten en troskisten, maar vandaag worden de krachten gebundeld. Thomas Weyts loopt al lang mee in de trotskistische beweging. In het begin van de jaren negentig was hij voorzitter van de Socialistische Jonge Wacht aan de UGent.

De Asielcoalitie die zaterdag op straat komt, doet zich voor als een gewone burgerbeweging. Wie de lijst van stappende organisaties bekijkt, kan alleen maar vaststellen dat links en extreemlinks in alle vormen en kleuren aanwezig zullen zijn.

En toch zullen VTM en VRT in hun reportages het hebben over “burgerforum” en “een brede burgerbeweging”, en zullen ze Thomas Weyts als “verontruste burger” aan het woord laten. Weet dan dat die man diep-, maar dan ook heel dieprood kleurt.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Moslims willen nieuwe vzw voor Grote Moskee van Brussel In maart 2018 heeft de ministerraad op aanraden van de onderzoekscommissie Terroristische Aanslagen beslist de met de Muslim World League gesloten overeenkomst inzake de concessie voor de Grote Moskee van Brussel (ook: Islamitisch en Cultureel Centrum van België, of kortweg ICCB) te verbreken.

De Grote Moskee van Brussel

De liga heeft bij de Raad van State geprobeerd die beslissing te laten vernietigen, maar de liga ving bot. Volgens minister Geens hebben zijn diensten de Muslim World League er vervolgens van overtuigd de concessie op te zeggen. De liga heeft volgens de minister sinds 31 december 2018 de financiering van het Islamitisch en Cultureel Centrum van België stopgezet.

Vrijdaggebed De imam van de moskee, Abdul Hadi Sweif (ook: Abdelhadi of Abdul Hadi Suef), vertelde volgens

een betrouwbare getuige binnen de moslimgemeenschap tijdens het vrijdaggebed dat de staf van de moskee pas begin 2019 zal stoppen. Er wordt volgens die bron wel gewerkt aan de oprichting van een nieuwe vzw om de moskee in de toekomst te kunnen beheren. Volgens een bericht van de moskee blijft directeur Tamer Abou el-Saod voorlopig de lopende zaken afhandelen. Hij beweert aan een andere bron binnen de islamitische gemeenschap dat de moskee van de regering de deuren voorlopig mag openhouden.

Geen compensatie Volgens Koen Geens is nooit sprake geweest van een financiële compensatie. Hij vertelde dat in de Commissie Justitie op 23 januari 2018: “Het ICCB en de Muslim World League hebben zich loyaal opgesteld bij de uitvoering van de verbreking van de overeenkomst.

De personeelsleden van het ICCB hebben hun ontslagbrief ontvangen en de in de Grote Moskee ondergebrachte medewerkers moeten vóór 31 maart het gebouw verlaten.”

Er werd volgens de minister van Justitie overwogen om een bezettingsovereenkomst ter bede (dat is een overeenkomst waarbij de ene partij, de verlener, de andere partij, de bezetter, het recht of de gunst verleent om gebruik te maken van een onroerend goed eventueel tegen betaling van een bepaalde periodieke vergoeding) te sluiten tussen de Regie der Gebouwen en de vzw College van het Executief van de Moslims van België in afwachting van de oprichting van die nieuwe vzw die zal instaan voor het beheer van de gemeenschappelijke ruimten van de moskee. Deze nieuwe concessie zal volgens Koen Geens worden opgesteld met inachtneming van de aanbevelingen van de parlementaire onderzoekscommissie. Het ziet ernaar uit dat de regering deze slag gewonnen heeft.

We volgen in elk geval dit gevoelige dossier op.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

Loonoverleg blijft nog lang gecentraliseerd

Nu de werkgevers en de vakbonden er op nationaal vlak niet in slagen een loonakkoord af te sluiten, pleit de N-VA in haar confederale omslag voor een afschaffing van het Belgische loonoverleg. Groot gelijk. Maar dat het ooit zover komt, is twijfelachtig.

Blok aan het been van De Block...

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Het is vaak hetzelfde verhaal.

Wanneer vakbonden en werkgevers op nationaal of interprofessioneel vlak samenkomen om een akkoord te sluiten over de tweejaarlijkse loonstijgingen, lopen de spanningen snel op. In hun overlegorgaan, de Groep van Tien, buigen ze zich over de ‘loonnorm’. Dat is de mate waarin de lonen mogen stijgen. Bovenop de automatische loonindexering weliswaar die de lonen aanpast aan de levensduurte.

De komende twee jaar stijgen de lonen door de inflatie hier met 3,8 procent. Daar mag volgens de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB), die het voorbereidend rapport voor het loonoverleg opstelt, de komende twee jaar nog eens 0,8 procent extra bijkomen.

Loonkostenhandicap Niet genoeg voor de vakbonden, die meteen een algemene staking aankondigden voor 13 februari. Zij willen extra reële – dus bovenop de inflatie – loonsverhogingen à rato van 1,5 procent. De wet op basis waarvan de CRB de loonnorm van 0,8 procent vastlegde, is veel te streng. Het zou ons te ver leiden om alles in detail uit te leggen, maar het komt erop neer dat de evolutie van de brutolonen niet te veel mag afwijken van die in de drie belangrijkste handelspartners (Frankrijk, Duitsland en Nederland). Anders worden onze bedrijven te veel uit de markt geprijsd.

Dat is de zogenaamde loonkostenhandicap. Het rapport van de CRB heeft het over een handicap van 0,9 procent. Neem daar nog een veiligheidsmarge bij van 0,1 procent en de lonen mogen niet met 1,8

procent stijgen zoals aanvankelijk gedacht, maar slechts met 0,8 procent.

Het sociaal overleg zit muurvast en dat was een reden voor de N-VA om bij de voorstelling van het verkiezingsprogramma voor 26 mei te pleiten voor het afschaffen van dat interprofessioneel loonoverleg.

Daar kan een logisch denkend mens niet tegen zijn. Om te beginnen zijn de economische verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië tamelijk groot. De Vlaamse bedrijven zijn meer exportgericht en er is een gezond netwerk van kmo’s. In Wallonië is de rol van de overheid in de bedrijven nog altijd sterker. De productiviteit in de Vlaamse bedrijven is ook hoger.

Vandaar dat de lonen er volgens de economische logica sterker kunnen stijgen dan in Wallonië. Maar de loonnorm zorgt hier voor een carcan. Die productiviteitsverschillen kunnen niet omgezet worden in verschillende lonen omdat de wet geen marge laat. De loonnorm is het maximum. Vlaamse bedrijven die meer willen betalen, moeten een beroep doen op allerlei constructies zoals winstpremies en bonussen. De Waalse bedrijven mogen wettelijk gezien niet onder de loonnorm gaan, ook al zou dat hun concurrentiepositie versterken.

Apart Een apart Vlaams en Waals loonoverleg dus? Neen, het moet nog verder gaan. Het voorstel van de N-VA is dat gewoon in de sectoren en best in de bedrijven over lonen wordt onderhandeld. En dan wel over het hele pakket: zowel over de indexering als over de reële loon-

stijgingen moeten vrije onderhandelingen worden gevoerd.

Eigenlijk is dat de logica zelve.

Het loonoverleg gebeurt in de meeste geïndustrialiseerde landen op die manier. Alleen, België is al decennia een uitzondering. Dus is de kans dat het N-VA-voorstel het ooit haalt klein. Het stringente systeem van Belgisch loonoverleg met de automatische indexering dateert al van de jaren twintig van vorige eeuw. Het is zeer taai, niet alleen omdat de vakbonden, maar ook de werkgeversorganisaties het verdedigen. Voor grote bedrijven is zo’n rigide loonvorming een voordeel.

Ze zeggen wel officieel tegen de automatische loonindexering te zijn, maar eigenlijk hebben ze graag de huidige situatie waarbij een centrale loonnorm maakt dat ze in de bedrijven niet te veel moeten onderhandelen.

De grote bedrijven en werkgeversorganisaties als het VBO, maar ook de Boerenbond (zit mee aan tafel van het overleg) en de kmo-organisatie Unizo, blijven het gecentraliseerd loonoverleg verdedigen omdat het een van de laatste Belgische economisch unitaire vehikels is, net als de sociale zekerheid. Bij het verdwijnen van dat overleg zouden het VBO, de Boerenbond, Unizo en de vakbonden een belangrijk deel van hun bestaansreden verliezen.

Vandaar dat ze het mordicus verdedigen. Zoals VBO-topman Pieter Timmermans, die toch hoopt dat de vakbonden ondanks de nationale staking opnieuw aan tafel willen komen. Hoe zielig is zo’n oproep, niet?

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

31 januari 2019

De wraak van de kernenergie

3

Beeld van de week Minister Philippe De Backer (Open Vld) verlaat de politiek

Ria, fiere moeder van een klimaatspijbelaar, was zondag met haar dochter op de klimaatmars. Ze vertelde dat ze zelf niet meer had betoogd sinds ze in haar jonge jaren ging manifesteren tegen kernenergie. Ria schijnt niet te beseffen dat het succes van de ecologistische bangmakerij, waaraan ze heeft bijgedragen, nu de voornaamste reden is waarom het onmogelijk is de normen voor CO2-uitstoot te halen, zoals de klimaatalarmisten eisen. Ze moet vandaag betogen omdat ze toen betoogd heeft.

Geen enkele energie is immers zo ‘klimaatneutraal’ als nucleaire energie.

In De Zondag van deze week gooide Paul De Grauwe nog eens een stok in het hoenderhok. “Ik ben voorstander van kernenergie”, stelt hij. “Kernenergie stoot geen CO2 uit. Je moet eens kijken naar de omschakeling in Duitsland.

Om kernenergie te vervangen, stoken ze daar meer bruine kolen. Dat is toch waanzinnig.”

De Duitse energieflop Het voorbeeld van Duitsland is inderdaad afschrikwekkend. In 2011 had dit land, na de ramp in Fukushima, besloten om kernenergie voorgoed de rug toe te keren. De ‘groene energie’ die in de plaats moest komen, bleek echter peperduur en niet in staat om aan de energienoden te voldoen. Duitsland zag zich gedwongen zijn milieuonvriendelijke centrales van steenkool en bruinkool opnieuw op te starten.

Dezelfde groene lobby die de kernenergie uitschakelde, wil nu ook zo snel mogelijk af van steenkool. Een speciale commissie van de Duitse regering kondigde vorige week het plan aan om ook de laatste steenkoolcentrale tegen 2038 te sluiten. De tekorten die daardoor zullen ontstaan, zullen worden opgevangen door de import van energie uit Polen en Tsjechië.

Waarmee wordt de Poolse en Tsjechische energie opgewekt? Jawel, met kerncentrales. De Duitsers zullen dus opnieuw leven van de energie waar ze eigenlijk vanaf wilden, en voegen er afhankelijkheid van het buitenland aan toe.

Kernenenergie, ja bedankt Het is belangrijk te beseffen dat alleen in het ecofanatieke West-Europa kernenergie wordt afgestoten. China, Rusland, Brazilië, Turkije, Egypte, Argentinië en zoveel andere landen werken momenteel aan de expansie van hun nucleaire opwekking. Zelfs olierijke landen als de Verenigde Arabische Emiraten en Saoedi-Arabië willen zo snel mogelijk kernreactoren.

De reden is niet ver te zoeken: kerncentrales zijn de goedkoopste, meest betrouwbare en meest milieuvriendelijke manier om energie te produceren.

Kernenergie is ook, ondanks zeer in het oog springende gebeurtenissen als de rampen in Tsjernobyl en Fukushima, veruit de meest veilige methode van energieopwekking.

In Tsjernobyl vielen 37 doden. Hoewel mensen nog steeds weggehouden worden uit een perimeter rond de oude centrale, is het momenteel een spontaan natuurgebied waar bedreigde diersoorten als lynxen, Europese bizons en Przewalskipaarden welig tieren. Bij Fukishima viel zelfs geen enkel slachtoffer. De radioactiviteit die in zee terechtkwam, was minuscuul in vergelijking met de natuurlijke radioactiviteit van de oceanen.

In slachtoffers gerekend zijn fossiele brandstoffen vele malen gevaarlijker voor de mens. Dat geldt trouwens ook voor de zogenaamd ‘hernieuwbare’ bronnen van energie. Wind en zon leveren nog geen 3 procent van onze energie, maar eisen wereldwijd gemiddeld 600 slachtoffers per jaar (cijfers van de Wereldgezondheidsorganisatie). Waterkracht is zelfs uitzonderlijk gevaarlijk. Bij de dambreuk in Banqiao (China) vielen

170.000 doden. Waarom is Fukushima dan een begrip geworden en Banqiao vergeten?

Irrationaliteit als rode draad Of het nu gaat over klimaat, energie, GGO’s, vervoer of plastic, de ecologische ideologie zit vol tegenstrijdigheden, onwaarheden, fanatisme en regelrecht obscurantisme. We onderschatten in welke mate onder de vlag van ‘milieu’, ‘duurzaamheid’ en ‘groene energie’ de meest dwaze beleidsbeslissingen worden genomen en hoezeer die onze welvaart en toekomst belasten.

Professor De Grauwe heeft gelijk wanneer hij het verzet tegen kernenergie vergelijkt met met ‘religieus fanatisme’.

Maar hij trekt dit doorzicht niet door.

Indien het mogelijk is dat de energiepolitiek in West-Europa helemaal in de greep is van ideologische onredelijkheid, zou hij op zijn minst met de mogelijkheid moeten rekening houden dat het klimaatbeleid in hetzelfde bedje ziek is.

De ideologische krachten die op beide inwerken zijn dezelfden. Het irrationalisme is er vergelijkbaar, het religieuze karakter zelfs nog sterker.

Dat ziet De Grauwe niet. Hij vindt het zelfs ‘vreselijk’ als er cynisch wordt gedaan over Anuna De Wever, de Bernadette van Lourdes van de klimaatreligie, en haar volgelingen. De voormalige liberale politicus pleit ook voor strenge fiscale maatregelen tegen alles wat klimaatonvriendelijk zou kunnen zijn. Zijn pleidooi voor kernenergie komt er trouwens enkel als voorstel van remedie voor de vermaledijde CO2-uitstoot.

En daarmee zijn we rond. De kernuitstap is er gekomen ten gevolge van een irrationele angst die beleid is geworden.

Het pleidooi om die kernuitstap ongedaan te maken, komt er nu ten gevolge van een andere irrationele angst. Zolang het resultaat goed is, gaan we niet klagen. Twee maal min is plus, leerden we in de wiskundeles.

“Ecorealisme” Tot dat besluit lijkt ook de N-VA gekomen. De partij pleitte deze week nog eens voor “ecorealisme”. In concreto betekent dat niet veel meer dan een pleidooi voor het langer openhouden van de oude kerncentrales. De partij telt heel wat stiekeme klimaatsceptici (alleen het Vlaams Belang telt er meer), maar die durven het debat niet openlijk aangaan. De onafhankelijke lijstduwer van de partij in West-Vlaanderen, Jean-Marie Dedecker, is de enige met genoeg moed om in te gaan tegen de klimaatreligie.

Maar niets belet om de inconsequenties van de groenen te gebruiken om de deur weer op een kier te zetten voor nucleaire energie.

Op termijn zullen de oude centrales niet genoeg zijn. Er moet weer volop ingezet worden op een nucleaire toekomst.

Thoriumreactoren zullen nog even op zich laten wachten, maar bieden vanaf 2050 een vrijwel oneindige bron van energie, met nauwelijks enige kernafval.

Stop toch dat geklooi met windmolens en andere groene prutserijen. Durf eindelijk opnieuw investeren in de veiligste, meest milieuvriendelijke, meest duurzame en meest gewaarborgde bron van energie.

JURGEN CEDER

BRIEFJE AAN PHILIPPE DE BACKER

Tweede keus

Mijnheer de afscheidnemer,

Bezeten als ze is – vooral voor de schone schijn, maar zo kennen we haar - van opgeklopte genderevenwichten, wilde uw partijvoorzitster het liefst een vrouw op de eerste plaats van de Kamerlijst in Antwerpen. De eerste plaats op de Vlaamse lijst was al ingenomen door Bart Somers, die zijn burgemeesterschap per se wil blijven cumuleren met een goedbetaalde job onder de koepel van de Vlaamse Parochieraad.

Echter, omdat ook op andere lijsten oude krokodillen nog altijd niet opzij willen – politiek fossiel Patrick Dewael in Limburg en de oververzadigde pens én PS-vriend Vanhengel in Brussel -, moest in Antwerpen gesneden worden om tot een evenwicht tussen mannelijke en vrouwelijke lijsttrekkers te komen. Gij kondt het derhalve schudden; dat werd al een tijd aangevoeld. En – zeggen mij mensen die u kennen – gij leedt daaronder, want gij voelde u miskend en maar tweede keus.

Maar de zoektocht naar een wit konijn waarmee de bazin in het voor de blauwen electoraal onaantrekkelijke Antwerpen wilde pronken, liep niet van een leien dakje. Niemand durfde het opnemen tegen grote kanonnen als Jambon, Van Grieken, Verherstraeten en zelfs Calvo. Gij wilde wel, maar gij werdt aan de zijlijn gehouden. Uw resultaat in oktober was bovendien niet erg denderend en weinig wervend. En hoewel gij als minister een degelijke technocraat zijt, slaagt gij er maar niet in tussen de mensen te staan en hun taal te spreken. Er pleitte bijgevolg niet zoveel in uw voordeel. Gij kunt wel een goed politicus zijn, maar ge moet ook stemmen kunnen halen. Quod non.

Uiteindelijk kon men toch niet om u heen, bij gebrek aan een witte moer, en werdt gij tegen heug en meug dan toch door de dame met de uilenbril uit Aarschot aangezocht om de lijst te trekken. ‘Too little too late’, moet gij ontgoocheld en terneergeslagen gedacht hebben. Gij maakte uw rekening en gij kwaamt tot de vaststelling dat gij op uw leeftijd gemakkelijk een carrièreomslag kunt maken en in de privé een pak meer geld kunt verdienen, zonder de politieke sleur, en zonder de zever van politieke leuteraars en tafelspringers aan uw hoofd.

Op de dag van de lijstvoorstelling belde gij voor dag en dauw Gwendolyn bruusk uit haar zoete dromen, om haar uw beslissing mee te delen dat gij het spelletje niet langer meespeelt. Er kwamen veel emoties en zelfs tranen

bij te pas, waarbij ik kan aannemen dat die van u oprecht en begrijpelijk van een diep ontgoochelde mens waren, en die van Rutten louter krokodillentranen, zoals die in de Wetstraat wel vaker rollen.

Intussen was de dwanggedachte van het genderevenwicht bij de lijsttrekkers opgelost, omdat Sven Gatz in Brussel spontaan aanbood de Vlaamse lijst te duwen, waardoor Els Ampe de lijst kon trekken. Pas dan – en alleen dan – had uw partijvoorzitster u het lijsttrekkerschap aangeboden, want haar puzzel viel in elkaar.

Maar toen was bij u de veer al stukgesprongen en hoefde het niet meer. Rutten mocht haar zelfgecreëerde probleem zelf oplossen na uw telefoontje.

Om de schone schijn te redden, werd rap afgesproken dat gij zoudt zeggen terug te willen keren naar uw oude liefdes, de wetenschap en het ondernemerschap. Op de persmeeting werd het u echter te veel en werdt gij emotioneel, waarna de blauwe oppertrien u een soort judasomhelzing gaf. Ook het smoelwerk van Bart Somers sprak boekdelen. Mooie vriendenclub is dat daar bij de liberalen!

Ik denk dat voorzitster Rutten werkelijk niet door heeft dat Open Vld almaar slechter scoort en zowel in peilingen als bij verkiezingen op een nooit eerder geziene rampzalige laagte zit.

Het is niet voor niets dat zij nu manoeuvres uithaalt om te pleiten voor een blauw-groene as inzake klimaat, om alzo eventueel een graantje mee te pikken bij de jeugd. Ik zeg u: het zal niet baten. Het is allemaal iets te doorzichtig.

En gij, Philippe, gij weet dat. Als verstandige mens trekt gij uw conclusies. Gij houdt de eer aan uzelf. Gij zijt consequent, want voor u is het finaal afgelopen. Ook in de Antwerpse gemeenteraad houdt gij het immers voor bekeken. En dat allemaal nadat gij uw lucratief en interessant mandaat in het Europees Parlement achter u liet om ‘voor de partij’ staatssecretaris en minister te worden en kopman in Antwerpen. Ge ziet nu wat voor Gwendolyn Rutten het belangrijkste is: genderevenwicht en politieke correctheid. Kwaliteit telt echt niet mee als het erop aankomt.

Droog uw tranen, recht uw rug en kijk met minachting neer op de politieke dwergen die u lieten vallen. Ze verdienen niet beter. Wees blij dat ge ervan af zijt.

4

Dossier

31 januari 2019

Citaat van de week > Pieter De Crem (CD&V)

Dutroux steelt de show in de gevangenis van Nijvel

“We zijn opgeschoven naar rechts.”

Pieter De Crem was het beu dat zijn partij maatschappelijk en economisch veel te ver naar links was opgeschoven. De gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober 2018 waren voor hem een kantelpunt om zich terug te plooien op het ‘Cremlin’ in Aalter. Nationaal wenste hij geen rol meer te spelen en op 26 mei wilde hij zelfs op geen enkele CD&V-lijst meer staan.

De ware reden was dat CD&V hem had laten vallen. Eerst was hij tot nutteloze staatssecretaris voor Buitenlandse Handel gedegradeerd en later kon hij fluiten naar de lijsttrekkersplaats voor de Europese lijst. Het was genoeg geweest. Ze konden het zonder hem ook wel.

Tot N-VA uit de regering stapte. Toen had CD&V hem plots weer nodig om op Binnenlandse Zaken de rechtsere lijn van Jan Jambon verder te zetten. Hij rechtte zijn rug en zag dat hierin opnieuw perspectieven zaten.

Hij vergat algauw zijn uitspraken van oktober. En plots schoof zijn partij volgens hem weer op naar rechts, terwijl hij eigenlijk bedoelde dat als hij een hoofdrol speelt, de partij rechts is en als dat niet zo is, dat de partij links is. En ja, hij maakte zijn bocht ook in een interview vorige week in Het Laatste Nieuws: “Sinds 14 oktober heeft de partij haar koers gecorrigeerd.

Zijn we opgeschoven naar rechts, naar het centrum waar we thuishoren als volkspartij. De nieuwjaarspeech van voorzitter Beke was een kantelpunt. Vooral qua toon. De klankkleur, het timbre is bijgesteld.” Of Wouter Beke dat allemaal graag zal horen, is een andere vraag. Maar één ding is zeker: “Crembo is back!”

Linkse media blijken vergiftigd geschenk voor de linkerzijde Een tijdlang hadden onze politieke tegenstanders een monopolie op de ‘mainstreammedia’. Daarmee controleerden ze volledig het publieke discours.

Zij alleen bepaalden welke onderwerpen er op de agenda werden geplaatst, welke interpretaties en conclusies de mensen bereikten, en vooral: welke vragen er werden gesteld. Vanuit politiek oogpunt heeft hen dat natuurlijk geen windeieren gelegd.

Want degene die bepaalt welke vragen er (mogen) worden gesteld, bepaalt het hele narratief - zijn verhaal is het énige verhaal.

Een opmerkelijk voorbeeld daarvan, dat mij altijd is bijgebleven, is een interview dat Patrick Janssens eens gaf aan de VRT, na zijn terugkeer in de politiek na een jaren durende ‘pauze’. Daarin vertelde hij zonder schroom dat hij die ‘pauze’ nodig had na Bart De Wevers verkiezingsoverwinning.

Maar gedurende die ‘pauze’, trok socialist Janssens wel gewoon verder zijn parlementair loon. De vraag die zich daarbij haast vanzelf opwierp, was of zulks wel verenigbaar is met enig normbesef. Maar die vraag kwam er niet. Dat voorbeeld is mij bijgebleven, niet omdat het zo’n ongelofelijk moeilijke vraag zou zijn geweest - het zou een lastige vraag zijn, maar niks onoverkomelijks -, maar precies omdat het zo’n logische en voor de hand liggende vraag was en de VRT-journalist besloot om ze tóch niet te stellen. En dat is natuurlijk slechts een zeer kleine illustratie van de situatie tijdens de afgelopen decennia. Links kreeg de vragen op voorhand of à la carte, en werd daarom nooit geconfronteerd met moeilijke, maar daardoor vaak ook meer pertinente vragen.

En als het zelfs dán nog niet goed ging, dan mochten ze het interview desnoods gewoon helemaal opnieuw doen. Maar ironisch genoeg slaan mijn vroegere ergernissen en frustraties over het bovenstaande de jongste tijd steeds meer om in positieve energie, optimisme en - ja, ik geef het toe - ook een beetje leedvermaak. Waarom? Omdat ik steeds meer overtuigd ben van het feit dat het comfort dat onze politieke tegenstanders genoten als gevolg van hun media-monopolie, hen uiteindelijk zwak en oncreatief heeft gemaakt.

Terwijl het ons juist sterk, dynamisch en c re a -

tief maakte. Neem de proef maar op de som.

Ga naar een klimaatmars en vraag de deelnemers eens hoe ze het klimaatprobleem willen oplossen. Verder dan “geld bijdrukken” zullen ze niet geraken, want het linkse journaille heeft hen decennialang niets anders voorgeschoteld dan een vrijgeleide voor inhoudsloze bangmakerij.

“Wie nooit vragen krijgt, heeft op den duur ook geen antwoorden meer.”

Hetzelfde patroon herhaalt zich overal.

Vraag het de socialisten maar eens hoe ze de sociale zekerheid staande willen houden in combinatie met open grenzen. Ze hebben geen antwoord. Vraag het de communisten van de PVDA maar eens hoe ze - mochten ze ooit aan de macht komen - hun fulmineren tegen pestbelastingen zullen combineren met een programma waarvoor hallucinante hoeveelheden extra belastingen nodig zouden zijn. Ze hebben geen antwoord. Vraag het de globalisten van Groen maar eens hoeveel extra migranten volgens hun binnengehaald 11.11.11-konijn voldoende zullen zijn om eindelijk aan onze ‘morele plicht’ te voldoen. Ze hebben geen antwoord.

Daarom ook dat deze partijen steeds weigeren om met mij in debat te treden. Ze hebben simpelweg geen antwoorden. De volgende keer dat u zich ergert aan de makke houding waarmee de mainstreammedia de linkerzijde al decennialang behandelen, realiseert u zich dan dat het een vergiftigd geschenk is geweest, want het heeft hen intellectueel lui en oncreatief gemaakt.

Daarom ook dat de onderbouwde rechterzijde nu de bovenhand neemt. Wij hebben moeilijke tijden doorgemaakt. We hebben de sociale media moeten gebruiken om de mainstreammedia te ontmaskeren. We hebben onze standpunten tot in de puntjes moeten uitwerken en beargumenteren om ons tegen de continue aanvallen van het establishment te kunnen verdedigen. Wij hebben dus geen schrik van moeilijke vragen.

Wij hebben geen schrik van het debat.

Laat die verkiezingen maar komen, want eens ik in het parlement zit, zal het onvermogen van de linkerzijde om te antwoorden op de meest simpele vragen pijnlijker en duidelijker worden dan ooit tevoren.

Dries van Langenhove (°1993) studeerde politieke wetenschappen en rechten aan de UGent en is er studentenvertegenwoordiger in de raad van bestuur. Als oprichter van Schild & Vrienden is hij sedert de PANO-reportage wereldberoemd in Vlaanderen.

UIT DE WETSTRAAT Ervaring weg In de Kamer waren de sterkhouders van N-VA inzake defensie in de eerste plaats Steven Vandeput als minister, maar ook Karolien Grosemans. Zij was twee legislaturen na elkaar eerst gewoon lid van de commissie Defensie en daarna voorzitter van deze toch niet onbelangrijke vergadering. Karolien ontpopte zich tot iemand die de dossiers goed beheerste en ook verbaal goed uit de hoek kon komen, ook als Franstaligen even op hun nummer moesten gezet worden. En nu gaan Steven en Karolien plots de lijst voor het Vlaams parlement in Limburg trekken… Hiermee gaat voor N-VA een pak ervaring voor ‘das Militär’ verloren. Begrijpe wie kan. Eenzelfde verhaal gaat op voor Carina Van Cauter, jarenlang Open Vld-coryfee in de Kamer, die door iedereen geroemd wordt als juridisch expert. In de moeilijkste commissies trad zij met veel kennis van zaken op. En nu verhuist ze naar het Vlaams parlement. Om er wat te gaan doen met zoveel expertise? Als puntje bij paaltje komt, gaat het over het strategisch plaatsen van de pionnen op het politieke schaakbord met het oog op het binnenhalen van stemmen. Uit een en ander blijkt overduidelijk dat al die praatjes over ervaring er maar voor de vaak zijn.

Echt van genoten Exact twee uur en één minuut duurde de zitting van vorige donderdag. Buiten het obligate vragenuurtje had men niets omhanden in de Kamer. Geen stemmingen dus, wat ook de lage opkomst van de parlementsleden verklaart…

Wie echter wel graag komt en zijn job er graag doet, is Kamervoorzitter Bracke. Hij verklaarde aan de pers zelfs dat hij er nog wel een termijn wil bij doen, want hij heeft er echt van genoten “in een woelig parlement als het mijne”. Waar hij zeker ook van genoten heeft, is zijn dikke maandwedde. Sinds begin oktober 2017 verdient hij immers één euro meer dan de eerste minister. Dat komt neer op ongeveer netto 11.000 per maand. Tot daarvoor was dat nog een slordige 16.000 euro, maar de commissie Politieke Vernieuwing vond dat er een plafond moest komen. Desniettegenstaande zullen heel veel burgers tegen die prijs – waarvoor zij wel vier, vijf of zes maanden moeten werken - die job ook wel heel graag willen doen, vermoeden we…

Andere boeg Toen Filip Dewinter (VB) donderdag op minister Geens van Justitie afstevende, meende iedereen dat hij die nog eens om de horen zou komen slaan met kritiek op het justitieel beleid met betrekking tot vreemdelingen, illegalen en zo meer. Dewinter gooide het evenwel over een andere boeg, zodat iedereen toch even schrok toen hij het had over… parkeerautomaten.

Voor alle duidelijkheid: de vraag was eigenlijk gericht aan Kris Peeters, minister van Werk en Consumentenzaken, maar Geens verving hem.

Dewinter beklaagde er zich over dat mensen op tal van plaatsen niet meer met contant geld – briefjes of munten – kunnen betalen en dus verplicht zijn hun betaalkaart – als ze er een hebben tenminste – te gebruiken. Er is natuurlijk wel iets voor te zeggen dat mensen ook met cash geld moeten kunnen blijven betalen, in winkels en in parkeermeters. Maar de regering verschool zich in haar antwoord achter Europese verordeningen en draaide alzo om de kwestie heen, waardoor Dewinter onverrichterzake weer naar zijn bank moest.

Voor het kiesvee De volksmenner van de PVDA deed het weer… Samen met groene Meyrem Almaci kwam hij de minister van Energie Marghem nog eens aanpakken over het klimaatbeleid.

Almaci kwam een nieuw klimaatbeleid eisen, zonder ook maar één enkele concrete aanzet daartoe te geven. Het is wel erg gemakkelijk

om te komen zeggen dat ‘wij’ geen enkele van de vooropgestelde klimaatdoelstellingen halen waaronder ‘wij’ onze handtekening hebben gezet in Parijs, niet op het vlak van hernieuwbare energie, niet op het vlak van de CO2-uitstoot, niet op het vlak van energiebesparing. Slogans, enkel slogans. En nog gemakkelijker is het om te komen zeggen dat Groen de klimaatbrossers steunt. De verkiezingen liggen immers in het verschiet… Hedebouw – zichtbaar blij dat nu ook Franstalige scholieren eigenmachtig een dagje vrij nemen - kwam op zijn beurt al zingend aan het spreekgestoelte de spreekkoren van de klimaatpubers nadoen om dan nog maar eens uit te halen naar de multinationals waarmee de regering onder één hoedje zou spelen.

Zijn betoog kwam neer op: “Laat de rijken de CO2-uitstoot betalen.” Als de spijbelaars blijven komen op donderdag, kan je er gif op innemen dat Hedebouw en zijn groene vrienden er ook telkens weer zullen staan om de minister met lege slogans aan te pakken. Zo voorspelbaar en zo doorzichtig! Alsof niemand anders met het milieu en het klimaat begaan is.

Angst voor hoorzittingen Als belangrijke thema’s aan de agenda komen in de Kamer in functie van nieuwe wetgeving, dan gebeurt het geregeld dat men ‘hoorzittingen’ organiseert teneinde de pro’s en de contra’s van een en ander te leren kennen, maar ook om diverse maatschappelijke inzichten over het onderwerp te beluisteren in het kader van de politieke motivering van wetsontwerpen of -voorstellen. Over een door de linkerzijde gevraagde klimaatwet bleef het in die zin vooralsnog erg stil. Het wekt bij ons de indruk dat links het liever houdt bij holle en goedklinkende, maar bovenal weinig concrete slogans zonder al te veel inhoud. Bovendien zijn ze er niet gerust in dat alle sprekers wel op dezelfde golflengte zullen zitten. Stel je maar eens voor dat er een onderbouwd pleidooi zou geleverd worden voor een nieuwe generatie kerncentrales, die goedkoper en properder – geen CO2-uitstoot - zou zijn. Dan zit het spel pas goed op de wagen. Groen durft zo’n inhoudelijke debatten niet aan. Het jut liever een verwende generatie schooljeugd op met ‘toffe’ slogans en te veel al te vrijblijvende engagementen.

Zouden de Anuna’s van deze wereld overigens weten dat uit de koeltoren van een kerncentrale gewoon waterdamp komt, zonder enige CO2 en geen giftige ‘rookpluim’? En dat hernieuwbare energie op basis van zon en wind alleen niet volstaat? Hallo, groene jongens en meisjes in het parlement? Waarom blijven jullie zo stil?

Waar is jullie democratisch debat als het over serieuze zaken gaat?

Verantwoordelijk Vorige woensdag vond er in het parlementaire halfrond een herdenkingsplechtigheid plaats naar aanleiding van de Internationale Dag van Herinnering aan de Slachtoffers van de Holocaust. Daar is natuurlijk niks mis mee. Integendeel. De gruwel die een blijvende smet op de wereldgeschiedenis heeft geworpen, mag niet vergeten worden. Maar wie had gedacht dat hierna Joden een rustig bestaan zouden kennen, zou zich toch moeten realiseren dat er zich uitgerekend in onze tijd een nieuw en groeiend antisemitisme ontplooit in de westerse wereld.

Neen, de nazi’s zijn niet terug en de deportaties naar schimmige kampen zijn niet aan de orde.

Maar een groeiend aantal islamitische nieuwkomers lust de Joden rauw en aarzelt niet om hen in onze Europese steden te beledigen, lastig te vallen of zelfs te bedreigen. Het gaat zelfs zover dat tal van hun scholen en gebedsplaatsen moeten bewaakt worden. Misschien moeten de parlementairen die verantwoordelijk zijn voor de massa-immigratie en het gedogen van de radicale islam in ons land daar voortaan ook maar even bij stilstaan… Men kan niet doen alsof er vandaag niks gebeurt en tegelijk met krokodillentranen het verleden bewenen.

Actueel

31 januari 2019

Twee regio’s, twee werelden Niets is communautair. Terug naar Oud-België. Zo zegt en wil het toch de coalitie van Franstaligen en links Vlaanderen. Maar elke dag weer duiken er wel dossiers op die aantonen dat de kloof tussen Vlaanderen en Wallonië erg diep is. De voorbije week waren het er weer veel. Hieronder vooral aandacht voor de sociaaleconomische kloof.

Luikse professor Bernard Surlemont klinkt het woord succes “een beetje gênant in Wallonië, het woord groei is bijna vulgair. Of hoe een andere politieke en sociale keuzes economische succes in de weg kunnen staan”.

“Wallonië blijft alleen overeind dankzij de geldstromen uit Europa en Vlaanderen”, herhaalde Geert Noels in De Tijd een citaat van Philippe Destatte (denktank Jules Destrée).

Marshallplannen helpen nauwelijks. Het bruto binnenlands product (bbp) per hoofd van de bevolking zweeft vandaag op het niveau van Vlaanderen 14 jaar geleden.

Onderwijs

SANDER LOONES SPREEKT HET N-VA-CONGRES TOE (FOTO TWITTER N-VA) De N-VA organiseerde vorig weekend de eerste van vier zogenaamde V-dagen, in aanloop naar de verkiezingen. De partij wil af van nationale loonakkoorden, herhaalde Jan Jambon in De Zevende Dag. “Welk nut heeft het nog op Belgisch niveau vakbonden en werkgevers samen te brengen als ze toch geen akkoorden willen maken”, vroeg Jan Jambon (N-VA) “Welk nut heeft het om dezelfde rigide afspraken te maken in Vlaanderen, waar de arbeidsmarkt kreunt onder de schaarste, en in Wallonië, waar de werkloosheid nog torenhoog is?”

Ben Weyts en een paar anderen verpakten het confederalisme (wie verzint eens een attractief en wervend alternatief voor die steriele term?) in toespraken, beelden, grafieken en ‘slides’.

Hebben Jambon en Weyts gelijk? Over naar de RVA. Op 28 januari 2019 telde het Vlaams Gewest 130.565 werkzoekende uitkeringsgerechtigde volledig werklozen (UVW). Het Waals Gewest 134.869 en dat is in verhouding tot het aantal inwoners dus dubbel zoveel.

Brusselse politici blijven kreunen over hun Hoofdstedelijk Gewest, “dat het almaar beter doet”. Terug over naar de RVA … Daar zijn er 61.969 UVW’s, of in verhouding driemaal zoveel als in Vlaanderen.

Handel Een andere indicatie over de gigantische economische kloof in dit land spat uit de statistieken over de buitenlandse handel. Geert Bourgeois zette ze op de kaart. Over naar dat telraam: met 32 procent van de bevolking produceert Wallonië 23 procent van het Belgische bbp. De uitvoeractiviteiten vertegenwoordigen 22 procent van de toegevoerde waarde die de Waalse economie realiseert. In Vlaanderen is dat 34 procent.

“Ondernemers in het zuiden van het land missen te vaak het lef om ervoor te gaan en de confrontatie aan te gaan met de grotere spelers in hun sector”, zegt Pascale Delcomminette, de algemeen directeur van het Waalse agentschap voor export en buitenlandse investeringen (Awex) in De Tijd. Volgens de

VLAAMS PARLEMENT Zegebulletin Axel Ronse (N-VA) kwam met een zegebulletin over het aantal buitenlandse investeringen in Vlaanderen. Dat schijnt op een recordpeil te staan. Grotendeels te danken, volgens minister Muyters, aan de vele vruchtbare Vlaamse promotie-inspanningen. Helemaal op de lauweren rusten kunnen we daarom nog niet, want er blijven aandachtspunten.

Ward Kennes (CD&V) wees op de afnemende competitiviteit van Vlaanderen en op dingen zoals de krappe arbeidsmarkt en de eerder rampzalige mobiliteit.

Ronse zag dan weer een probleem in het federale loonbeleid en kennelijke onwil om de werkloosheidsuitkeringen nog verder af te romen. Dat laatste lijkt een stokpaardje van de man te zijn. In ieder geval is dus een dikke vier miljard aan investeringen naar onze topregio gevloeid, wat 5.400 jobs zou kunnen opleveren. Enig optimisme mag dus.

Pandora Bijzonder veel interesse was er voor onderwijs. Vragen over het invoeren van onderwijsassistenten, een door het katholiek onderwijs opgeworpen ideetje, vloeiden uit tot een babbelgebeuren waarin alle bekende problemen van het lerarenberoep nog eens de revue passeerden. De eventuele oplossingen daarvoor zullen ook voor een volgende legislatuur zijn.

Boeiender was een vraagje van Jo de Ro (Open Vld), die niet alleen de doos van Pandora opende, maar er ook nog eens in roerde.

Wat een detail lijkt is verstrekkend, het vastleggen van de leerplichtleeftijd is namelijk een federale bevoegdheid. Nu zou men daar die leeftijd willen verlagen naar vijf jaar.

Vlaanderen is daar zeer voor te vinden, maar er zit een vette adder onder het gras. Aan de leerplicht is het grondwettelijke recht ver-

bonden om levensbeschouwelijk onderwijs te krijgen. Dat in de kleuterscholen invoeren zou twintig miljoen kunnen gaan kosten en dat is een brug te ver. Toch is men er zeer op gebrand om de kleuterparticipatiegraad (die al zo goed als volledig is) tot honderdtwintig procent op te trekken. Groen en sp.a stellen dan maar voor om de grondwet te veranderen. Maar niet iedereen zit te wachten op gefrunnik aan dit delicate onderwerp.

Breuklijn Nog onderwijs. Chris Janssens (VB) maakte zich druk over het Van Langenhove-filmpje en de rabiate linksigheid van sommige leden van het lerarenkorps die daaruit spreekt. Minister Crevits vond het ook niet kunnen, maar vond wel dat op school aandacht voor politiek moet zijn. Janssens ergerde zich aan de selectieve verontwaardiging, wat een gehuil zou er opstijgen als bijvoorbeeld Caroline Gennez door een leraar voor “linkse tuttebel” zou zijn uitgemaakt.

Genoemde linkse tuttebel (sp.a) was toevallig de volgende vraagstelster, ze liet het hypothetische voorbeeld van Janssens niet aan haar hart komen, maar ging nog wat meer rommelen in de eerder aangehaalde doos van Pandora. Het levensbeschouwelijk onderricht zoals we het kennen is voorbijgestreefd in onze seculiere en diverse maatschappij enzovoort,… er moet eindelijk maar eens werk worden gemaakt van een vak “burgerschap” en nog enzovoort… en wie per se godsdienst wil krijgen, moet dat maar buiten de schooluren tot zich nemen.

Minister Crevits wilde wel aan “interlevensbeschouwelijke” dingen doen, maar was voor de rest niet te vinden voor de ideeën van Gennez. Meteen was daarmee de aloude interlevensbeschouwelijke breuklijn tussen kaloten en framassons ook weer duidelijk.

Hinkt de Waalse economie ver achterop, dan heeft dat mogelijk iets te maken met het Waals onderwijs, vervolgt Noels. Wallonië presteert zwak (zie PISA-scores, een internationale ranking die de kwaliteit van het onderwijs in de eurozone, etc ….). En dat is dan weer een opstapje naar nog maar eens een groot verschil: de politieke voorkeur van de twee regio’s. De macht van de PS in Wallonië blijft onwezenlijk groot, onder druk van de nog radicalere PTB. In Vlaanderen stelt die partij weinig voor.

Als straks de vakbonden met een nationale betoging nog eens al hun registers opentrekken zal ook dat verschil daar te zien zijn.

Over zin en onzin van syndicaal protest kan je lang discussiëren, over gelijk en ongelijk ook, maar zoals Wallonië politiek linkser is, zijn ook de Franstalige vakbonden merkelijk fanatieker dan hun collega’s boven de taalgrens.

Demografie Niet onbelangrijk zijn ook de demografische verschillen. Bijna 70.000 Brusselaars die vorig jaar hun stad uitweken naar Vlaanderen.

Meer dan 46.000 ervan naar Halle-Vilvoorde.

Dat blijkt uit cijfers die Barbara Pas (Vlaams Belang) kreeg van minister van Binnenlandse Zaken Pieter De Crem (CD&V). Het gaat volgens Vlaams Belang om de Franstalige middenklasse die “vlucht voor het multiculturele drama”, maar ook om allochtonen en vreemdelingen die volgens Pas almaar meer voor Vlaanderen kiezen. De Vlamingen doen er goed aan die demografische, sociale en culturele uitdaging ernstig te nemen, want één zaak staat vast: migratie kost geld, wat armoede-experts Jos Geysels (Groen) daar ook over moge roepen.

De hierboven gesignaleerde Brusselse exodus voegt zich bij de grotere buitenlandse instroom in de Vlaamse provincies. Dat bepaalt mee de sociaaleconomische toekomst van

5

Vlaanderen. De armoede schuift immers met de migratie mee.

Communautaire kaart Dat de N-VA nu weer die communautaire kaart trekt is duidelijk. Het werd tijd. Op de website dateert de laatste tekst over transfers van juli 2017 (Loones en Diependaele, Transfers kosten Vlaams gezin jaarlijks 2590 euro).

Of die erg late revival van de communautaire belangstelling van de N-VA een schot in de roos wordt, valt nog af te wachten.

Zal nooit lukken, glunderen de francofone en de linkse tegenstanders. Zeker niet met Di Rupo als rooie lap aan de overkant. Maar ook niet met premier Michel die het confederalisme verkettert. En met Groen, dat met Almaci al denkt de president van Vlaanderen te kunnen leveren. Zal nooit lukken, zegt Rudi Vervoort in Brussel, die bij een eventueel succes van de N-VA in zijn stad het systeem van de dubbele meerderheid (ABS-systeem uitgewerkt om het toenmalig Vlaams Blok uit het bestuur van zijn Geweste te weren) nu ook toe te passen voor de N-VA. Toch zijn er Waals politici (Maxime Prévot, de nieuwe voorzitter van CdH en Waals minister van Begroting en Financiën Jean-Luc Crucke van MR) die de deur nog op een kier laten staan.

Vlaams Belang Meer aandacht voor de kloof in dit land en voor meer Vlaanderen. Die boodschap geldt ook voor Vlaams Belang.

Op de website weet je meteen wat daar de prioriteit is: berichten over een vrijgelaten Marokkaanse beroepscrimineel, over wanbeheer bij de Molenbeekse huisvestingsmaatschappij en een voorzitter (Tom Van Grieken, ‘Times are changing’), die met veel optimisme verwijst naar de intrede van zusterpartijen FPÖ en Lega in de Oostenrijkse en Italiaanse regeringen. Van Grieken hoopt dat ook hier “de democratische dominosteen in de juiste richting zal vallen” en rondt af met dank aan de aanwezigen op de Mars tegen het Marrakesh-immigratiepact.

Ook bij Vlaams Belang moet je communautaire nieuws behoorlijk ver gaan zoeken. Het wordt misschien tijd dat de Vlaamsgezinden in beide partijen weer wat meer op hun strepen staan.

ANJA PIETERS

Dubbele meerderheid en democratie Met het dreigement van de Brusselse minister-president Vervoort (PS) om eventueel het “ABS-systeem” te gebruiken als de N-VA in Brussel een meerderheid zou behalen aan Vlaamse kant, is het systeem van de dubbele meerderheden weer actueel geworden. Dat werd ingevoerd in 1989, maar in 2001, bij de vijfde staatshervorming, werd de dubbele meerderheid in de praktijk volledig uitgehold.

Vóór 2001 konden de Franstaligen geen maatregelen doordrukken zonder de steun van een meerderheid aan Vlaamse kant. Dat was een afspiegeling van de pariteit op federaal niveau, en het was een ijzersterke garantie. Met goedkeuring van de VLD, de sp.a en Agalev werd die harde garantie in 2001 vervangen door een vodje papier: als er geen meerderheid was aan Vlaamse kant, moest er na een maand opnieuw gestemd worden, en dan volstond een derde van de Vlaamse stemmen. Zoveel verraders zouden er altijd wel te vinden zijn. De Vlamingen konden geen veto meer stellen, ze konden hoogstens nog beetje tijd winnen voor zij zich aan de Franstalige oekazen moesten onderwerpen.

er natuurlijk acht nodig. Onwaarschijnlijk, maar niet onmogelijk. Met de uitholling van de dubbele meerderheid verloren de Vlamingen hun laatste kleine kans om ooit nog echt op het Brusselse beleid te wegen.

Collateral damage

Achteraf bekeken was dat het Brusselse sluitstuk van een langlopend politiek project om een democratische doorbraak van het Vlaams Blok te fnuiken. De andere fasen van dat project waren de invoering van censuur en opiniedelicten via de antiracismewetgeving en het stroomlijnen van de media, waarbij de vijandige overname van de oorspronkelijk rechtse en Vlaamsgezinde Gazet van Antwerpen het meesterstuk was. Allemaal Anti-VB manoeuvres tegen één oppositiepartij. Dat De liquidatie van de dubbele meerderheid de democratie en de persvrijheid daaraan had maar één bedoeling: beletten dat het opgeofferd werden, vond men toen slechts Vlaams Blok hervormingen in Brussel zou af- collateral damage. Maar we zitten nog altijd dwingen. Dat was helemaal niet denkbeeldig, met de nefaste gevolgen daarvan. De Vlawant met Johan Demol had het Vlaams Blok mingen in Brussel zijn nog slechts één van de een Brussels stemmenkanon binnengehaald. vele stammen en minderheden, en de BelgiDe partij had in 1999 zes van de zeventien sche democratie is sindsdien nog holler dan Vlaamse zetels in de Brusselse Raad binnen- ze al was. De media zingen in essentie allemaal hetzelfde liedje en van de vrijheid van gehaald.

Een grote overwinning, inderdaad, maar meningsuiting is slechts een skelet over. niet groot genoeg. Voor een blokkering zijn P.B.

6

Dwars door Vlaanderen Ere wie ere toekomt

Binnenland > Antwerpen

Cordon definitief naar de prullenmand Het cordon sanitaire is definitief in de prullenmand beland. Althans, in het kleinste Antwerpse district, Berendrecht-Zandvliet-Lillo. Dat bleek overduidelijk uit de stemming die op maandag 28 januari plaatsvond in de districtsraad.

Het Vlaams Belang stemde gewoon mee met de (krappe) meerderheid van N-VA (6 zetels) en CD&V (1 zetel). Die meerderheid werd aangevuld door An van Uffelen, die een tijd geleden het Vlaams Belang verliet en als onafhankelijke zetelt. Steve van Broeckhoven, de immer kalme en altijd deftig geklede fractieleider van Vlaams Belang Polder, zei dat zijn groep voortaan telkens met de meerderheid zal meestemmen wanneer dit nodig is (uitgenomen bij de voorlegging van de begroting, waar het VB zich zal onthouden).

De meerderheid in de districtsraad van Berendrecht-Zandvliet-Lillo bestaat voortaan uit elf tegen vier (Pro2040) en daarmee is het “cordon” dus definitief van de baan.

Wie dacht dat de “geste” van An van Uffelen niet lang zou duren, had het mis. De volledige Vlaams Belangfractie staat nu achter de meerderheid van N-VA, CD&V en “overloopster” Van Uffelen.

Wie het meest bekaaid uit de operatie kwam? Die van Pro2040. Dat is een zogezegde neutrale lijst met socialistische mandatarissen en “onafhankelijken”. Wie de verkie-

31 januari 2019

zingsuitslagen van het Polderdistrict bekijkt en redelijk kan tellen, stelt vast dat de vier “Pro’s” die als raadslid uit de bus kwamen, allemaal socialisten zijn (op één ACV’er na, maar dat is al even erg).

De vier leden van Pro2040 trachtten het tij nog te keren en stokken in de wielen te steken van de nieuwe meerderheid. Zij dienden een amendement in dat voorzag in een aantal themacommissies. Die zouden handelen over financiën, veiligheid, communicatie, sociaal beleid, lokale economie, markten en foren, wijkoverleg en decentralisatie. Verder over ruimtelijke ordening, publiek domein, milieu, waterhuishouding, mobiliteit en verkeer. Ook: sport, cultuur, evenementen, erfgoed, jeugd, senioren en dierenwelzijn kwamen aan bod.

Het voorstel werd weggestemd met tien tegen vier stemmen (één N-VA’er was verontschuldigd). Van Broeckhoven van Vlaams Belang Polder verantwoordde desgevraagd zijn tegenstem met het argument dat het voorstel te duur uitkwam. Alleen al aan zitpenningen zou dat neergekomen zijn op een waanzinnig bedrag.

PAGADDER

Koen de Brabander van de Facebookgroep ‘Brugs is oltied schoane’ wil dat in Brugge een straat vernoemd wordt naar de in 1994 overleden conferencier Willy Lustenhouwer. Een opgestarte petitie haalde reeds 400 ondertekenaars. Nico Blontrock, de nieuwe cultuurschepen, verklaarde: “Een figuur als Willy Lustenhouwer met al zijn verdiensten in de Brugse volkse cultuur, waarom niet? De aanvragers moeten wat geduld oefenen, want een voorstel gaat langs de commissie voor toponymie en straatnamen, het schepencollege en de gemeenteraad.” Het moeten niet altijd koningen, koninginnen, prinsen, prinsessen of geestelijken zijn naar wie straten vernoemd worden, zoals de voor Vlaanderen minder verdienstelijke kardinaal Mercier of oorlogsmisdadigers als veldmaarschalk Foch.

Vanzelfsprekend?!

In de Antwerpse provincieraad werd een samenwerkingsovereenkomst tussen de provincie Antwerpen en de Universiteit Antwerpen besproken, voor het verlenen van een subsidie voor studiebeurzen naar en van China. Binnen die samenwerkingsovereenkomst zit een uitwisselings- en studieproject “Studenten Talen”. De studie is voornamelijk gefocust op talen, met name Chinees in Northwest University in Xi’an en Engels, Frans, Duits of Spaans in Antwerpen. Omdat de voertaal van de UA Nederlands is, Antwerpen in Vlaanderen ligt en de provincie al haar promotie en communicatie in het Nederlands dient te voeren, vroeg nieuwgekozen provincieraadslid Erik de Quick (VB) zich af waarom het Nederlands in dit lijstje ontbrak en prompt diende hij een amendement in om het Nederlands aan dat lijstje toe te voegen.

Iedereen leek uit de lucht te vallen. Ook gedeputeerde Luk Lemmens (N-VA) begreep er niets van. Hij stelde alvast voor het punt te verdagen om een en ander te onderzoeken en desgevallend te laten aanpassen. Dat vermeed alvast dat men het amendement van het VB zou moeten goedkeuren, zelfs al vonden de N-VA-raadsleden dat vanzelfsprekend. Nu zal de gewijzigde versie van de meerderheid komen… Of hoe de idiotie van het cordon sanitaire zich ziekelijk doorzet tot in details.

Zo ook in Zelzate, waar naast een PVDA’er en een sp.a’er, ook een lid van N-VA en een Open Vld’er werden gekozen om in de politieraad te zetelen. Echter, dan kon alleen door de steun en de stemmen van de PvdA. Och, een zitje in de politieraad stelt niet veel voor. Maar als puntje bij paaltje komt, maakt ook N-VA dankbaar gebruik van de stemmen van de PvdA. Een omgekeerd cordon sanitaire dus!

Koning Flup steunt Onze vorst – ja, het vriest – heeft zijn steun uitgesproken voor de jongeren die spijbelen voor het milieu. De jongeren tonen “ambitie en diepe gevoelens van authenticiteit en solidariteit”, aldus koning Philippe.

De koning is niet meteen de best geplaatste persoon in dit land om het over klimaatdoelstellingen te hebben. Hij woont niet bepaald in de meest energiezuinige woning van ’t land.

Integendeel. En hij heeft meerdere van die optrekjes, maar daar heeft hij zelf geen schuld aan. Anders is het natuurlijk wanneer de koning met vakantie is in het buitenland. Dan worden de staatsbelangrijke documenten met het staatsvliegtuig gebracht en gehaald. Dan wordt er één ambtenaar gestuurd met slechts één aktentas, in een groot vliegtuig.

Het goede nieuws is dat alle vluchten richting voetbalkampioenschappen, met aan boord flink wat voetbalminnende ministers, in de toekomst zullen worden afgeschaft. Herinner u de bezoekjes aan de Rode Duivels in Brazilië waarvoor een Airbus werd ingezet.

Ook werd de kleinere Falcon 900 overgevlogen, als reservetoestel, mocht de Airbus in panne vallen. Hallo, Anuna?

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

Omgekeerd cordon Zelzate is de enige Vlaamse gemeente waar de maoïstische PvdA mee in het bestuurscollege zit. De twee schepenen van de PvdA vormen daar een meerderheid met de sp.a. Die laatste partij levert ook de burgemeester. Samen hebben ze een meerderheid van 13 zetels op een totaal van 23. Open Vld, CD&V, N-VA en Zelzate Positief werden naar de oppositiebanken verwezen. Op de gemeenteraad van vorige week werd de politieraad samengesteld. In de meeste gemeenten wordt daar ook een zitje voorzien voor leden van de oppositie.

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE BE39 7390 1640 4519 WWW.MAESKOFFIE.BE

BRUSSEL

Verkiezingen zonder blokkade Ook binnen de Vlaams-Brusselse biotoop is de lijstvorming stevig aan de gang. Wat echter de verrassing van de verkiezing zou kunnen geweest zijn - een sterke score van de N-VA - lijkt mede door het vertrek van twee kopstukken vrij onwaarschijnlijk te zijn geworden. Wellicht komen er enkel wat accentverschillen aan Vlaamse kant in de hoofdstad.

Er is een cijfer dat zeker nog ergens zal opduiken tijdens de nadagen van de verkiezingen van mei aanstaande. Meestal gebeurt dit ergens in de marge, en dat heeft zo zijn redenen. Het is een beetje een ongemakkelijke waarheid, maar raakt tegelijk een pertinent punt van de sociologische evoluties van deze hoofdstad aan. Laten we ter zake komen: hoeveel zetels zouden er aan Vlaamse kant nog behaald worden zonder gewaarborgde vertegenwoordiging in het Brussels Parlement? Iets zegt ons dat je met twee handen nog wat vingers op overschot zou hebben. De bevolking nam doorheen de jaren fors toe, en dankzij de genereuze wetgeving groeide ook het electoraat, maar de groep kiezers die het bolletje van een Nederlandstalige lijst kleurt, slinkt. Je moet geen groot wiskundige zijn om te begrijpen welk resultaat je dan krijgt.

Maar goed, er is dus die vaste vertegenwoordiging, wat een zegen is voor heel wat mensen, verkozenen en medewerkers, aan wie de Brusselse politiek een baan oplevert.

Zeventien zijn het er in het Brussels Parlement (ongeveer een vijfde van het geheel),

plus nog eens zes mandatarissen die rechtstreeks voor het Vlaams Parlement verkozen worden. We laten het precieze cijferwerk aan politico- en andere logen over, maar durven er grof geld op verwedden dat de ratio kiezer-parlementslid binnen dat parlement der Brusselse Vlamingen, VGC genaamd, uniek is. Zelfs in dit land. Op zich is het binnen een federale logica verdedigbaar dat “Vlamingen in Brussel de best beschermde minderheid ter wereld zijn”, zoals Défi-voorman Maingain het ooit omschreef. Feit is dat deze realiteit een toch wel wat aparte politieke cultuur binnen die VGC creëert.

Wegkwijnende CD&V Het blijft wat uit de aandacht in het Vlaamse hinterland (zoals jammer genoeg wel meer zaken uit de Brusselse politiek), maar ook in de Vlaams-Brusselse biotoop is dit een best stresserende periode. Want wie er nu bij is, tja, die is graag een volgende keer ook van de partij, al zijn er expliciete uitzonderingen, we komen er dadelijk op terug.

Elk verkiezingsresultaat levert enigszins een sociologische steekkaart van de samenle-

ving op, maar in Brussel tekent zich dat wat scheper af. In 2014 bleef de N-VA-vloedgolf uit (ook al steeg de partij van één zetel naar drie zetels) en kleurde Brussel ook aan Vlaamse kant groener en roder dan elders.

Open Vld was dan weer de grootste, wellicht ook dankzij hun maatschappelijk wat progressievere profilering. De Brusselse Vlaming van vandaag is niet die van weleer. Toen de eerste verkiezing voor de Gewestraad in 1989 plaatsvond, haalde de CVP met kopman Chabert meer stemmen dan SP en Agalev samen. Vandaag kan het aantal stemmen van CD&V (na het VB de kleinste uit de club) zo’n drie keer in wat groen en rood samen neerzetten.

Verzwakte N-VA Over enkele maanden zullen uiteraard verschuivingen plaatsvinden, dat is inherent aan elke stembusslag. Alleen hebben de laatste ontwikkelingen binnen N-VA in Brussel de verkiezingen nu al wat van hun spektakelwaarde doen verliezen. N-VA doet het goed in de peilingen, en die gunstige curve loopt haast parallel met de populariteit van Jambon en zeker Francken. Maar wat graag worden die uitgespeeld, het is dé manier om (rechtse) Franstalige stemmen aan te trekken, waardoor de partij wat door het sociologisch carcan kan breken. In die mate dat - nogmaals: volgens de peilingen - ze zelfs een meerderheid binnen het VGC-kransje

zouden kunnen halen. Twintig jaar nadat gevreesd werd dat het VB dit met de populaire commissaris Demol ging doen.

Maar inmiddels liet kopman Johan van den Driessche weten uit de politiek te stappen (hij zou nog wel duwen). Kort daarop stuurde Liesbeth Dhaene (destijds tweede plaats) dezelfde boodschap de wereld in. Ze hebben hun redenen. Het familieleven halen ze beiden aan. Natuurlijk spelen ook elementen van politieke ontevredenheid, al siert het beiden dat ze hierover de nodige discretie aan de dag leggen. Feit is dat nationaal N-VA-ondervoorzitster Cieltje van Achter het met minder pk’s zal moeten stellen, op de lijst én tijdens de campagne. En dan is er Assita Kanko, het nieuwe goudhaantje, dezer dagen te zien op vrijwel elke nieuwjaarsreceptie, soms ook op besloten plaatsen waar ze zelfs niet uitgenodigd is. Haar in Brussel uitspelen had de N-VA kunnen versterken.

Waarom ze geen lijsttrekker maken op de Kamerlijst? Zelfs volgens die peilingen zou de N-VA die ‘verloren’ Vlaamse zetel kunnen halen, en met een ruggensteuntje… Politiek opportunisme is tot op zekere hoogte verdedigbaar, alleen moet het wel tweerichtingsverkeer zijn. Nu goed, persoonlijke ambitie en politieke strategie zijn puzzelstukken die soms moeilijk in mekaar passen. En voor ambitieuze lieden biedt een tweede plaats op de Europese lijst nu eenmaal meer perspectieven dan de Brusselse lijst. KNIN.

7

Onze naaste buren

31 januari 2019

Jihadjournaliste Nederland is in de ban van journaliste en ex-terroristenliefje Ans Boersma.

Het verhaal begint einde 2013. Een Nederlandse heeft een opleiding journalistiek gevolgd en ze mag ervaring opdoen in het buitenland (gesubsidieerd door Buitenlandse Zaken).

In Turkije ontmoet ze de Syriër Abdelaziz Hasood (uiteraard Abdelaziz H. in de pers). Het koppel begint een stomende verhouding. In 2014 helpt ze hem documenten te vervalsen waarmee hij asiel kan aanvragen in Nederland.

De vervalster Amateuristisch tot en met, en bij zijn aankomst in Nederland valt Hasood door de mand. Hij wordt betrapt met zijn vervalsing en … krijgt toch een verblijfsvergunning en een visum voor vijf jaar. Hij kan dus op kosten van de belastingbetalende Nederlandse onnozelaars leven. Midden 2015 is de liefde voorbij, maar Ans Boersma heeft een hoger levensdoel gevonden: andere asielbedriegers helpen. Ze werkt een paar weken op Lesbos. Nog altijd heeft Nederland haar talent niet erkend en ze gaat journalistiek doceren in een christelijke school in Ede in Gelderland, hoewel ze nauwelijks enige praktische ervaring heeft. Maar ze lobbyt en ze gebruikt het juiste discours. “Het woord terrorist zegt me helemaal niets”, verklaart ze en zo hoort het in de Nederlandse hoernalistiek. Ten slotte slaagt ze einde 2017 in haar opzet en ze wordt freelancecorrespondent in Turkije en mag stukken schrijven voor “Het Financieel Dagblad” (vijfenveertig artikels op vijf-

NEDERLAND

tien maanden tijd). Hoofdredacteur Bonjers vraagt haar bij haar aanwerving drie keer of ze een persoonlijke reden heeft om naar Turkije te gaan, of ze er een relatie heeft of had. Ze liegt, want ze weet wat in Amsterdam gebeurd is.

Ex-lief is een belangrijke terroristenleider Juist voor haar vertrek is er in september een filmavond voor Syriers in debatcentrum De Balie in Amsterdam. Er worden beelden getoond van hun verwoeste land. Tot hun verbijstering merken meerdere aanwezigen Hasood op. Ze herkennen hem als een van de monsters van terreurorganisatie Al-Nusra, een onderdeel van Al-Qaida. Hasood is niet zomaar een infanterist. Hij is een hoge officier in die organisatie, een “emir” zeggen de Syriërs. Als een paar aanwezigen naar hun smartphone grijpen om hem te fotograferen vlucht Hasood.

Het bericht verwekt opschudding in Nederland, want het zoveelste bewijs dat niet alleen slachtoffers maar ook moordenaars zich als vluchteling vermomden. Nu begint er iets te dagen… Eind oktober 2018 slaagt de politie erin hem bij de kraag te vatten. Het OM vraagt inlichtingen in Turkije en daarbij valt de naam van zijn Nederlands ex-liefje. Op slag zetten de Turken haar over de grens, op 17 januari, en bij Het Financieel Dagblad begrijpen ze dat er een koekoeksjong in hun nest woonde. De hoofdredacteur eist antwoorden die Boersma niet kan en wil geven. Het is bijna zeker dat ze wist wie de schurk was met wie ze een relatie had. De hoofdredacteur weigert haar nog opdrachten te geven.

Poco’s bij de media in het offensief Onmiddellijk begint het woeste tegenoffensief van de deugdzamen die de media in hun greep houden. NOS-hoofdredacteur Marcel Gelauff (voorzitter van de vereniging van hoofdredacteuren) geeft meteen een verklaring uit, zonder zijn collega’s te raadplegen: de uitwijzing van het terroristenliefje is een aanslag op de persvrijheid. Als haar rol duidelijker wordt, krijgt Boersma toch de gelegenheid nonsens te spuien bij NOS-Nieuwsuur, het programma dat dagelijks met Terzake en De Afspraak concurreert in de wedstrijd om ter hardst liegen. In De Volkskrant wordt de jihadaanhangster vergoelijkt, want de hoofdredacteur van Het Financieel Dagblad had zelfs niet mogen vragen naar haar achtergrond. De sloor is “haar veilige omgeving” verloren. Rena Netjes van het NRC geeft als argument dat veel andere vrijwilligers net als Boersma indertijd papieren vervalsten. Maar ze moet toegeven dat Boersma haar vorig jaar vertelde dat ze wel degelijk wist dat Hasood in Syrië vocht. Boersma gaat in de tegenaanval en ze kiest voor de slachtofferrol. Ze eist (wegens het optreden van het Openbaar Ministerie) zes jaarsalarissen van de Nederlandse overheid. Misschien kan ze in afwachting solliciteren bij Sender Brüssel aan de Reyerslaan, waar zo’n type zeker welkom is. In De Telegraaf vraagt iemand zich af wat de reactie van de media zal zijn als GeenStijl een Grote Draak van de Ku Klux Clan helpt met een vals paspoort.

WILLEM DE PRATER

Kindactivisten

In Gent kwamen tweeduizend kinderen uit de lagere school op straat ‘voor het klimaat’. Onder de stadshal hield een meisje van elf een toespraak. Het hele schepencollege was aanwezig. Onze burgemeester deelde ‘vuistjes’ en ‘high fives’ uit. Ondertussen bouwt datzelfde schepencollege een nieuwe lagere school vlak naast een drukke snelweg.

“Deze actie komt echt van de kinderen zelf”, beweert een leerkracht. “Die zijn verontwaardigd dat België een internationaal klimaatakkoord niet heeft getekend.” Ja, de kinderen van tegenwoordig zijn bijzonder slim.

Die volgen al van kleinsaf de internationale klimaatverdragen. Klimaatactivisten, zoals de leerkracht in kwestie, schamen zich niet om zelfs jonge kinderen voor hun politieke kar te spannen. De schoolgaande jeugd wordt wijsgemaakt dat grote rampen staan te gebeuren, zoals hongersnood, overstromingen, waterschaarste … en dat allemaal door toedoen van die stoute grote mensen. Ze voeren actie met mondmaskers op, en met bordjes “help ik stik,” alsof de Gentse lucht nog nooit zo slecht geweest is. In werkelijkheid verbetert de luchtkwaliteit jaar na jaar.

“Wij gaan zo hard protesteren tot onze stemmen kapot zijn, voor ons klimaat en voor onze toekomst,” roept het elfjarige meisje onder de stadshal. Iedereen juicht. Onze burgemeester staat er glunderend bij. Schepen Decruynaere (Groen) reageert: “Het Gentse beleid heeft de boodschap luid en duidelijk begrepen. En we gaan jullie steunen tot men ook in Brussel overgaat tot actie!“ Een beschamende vertoning. Niet van de kinderen, uiteraard, maar van de volwassenen die hen gebruiken voor hun eigen politiek profijt.

Lagere school in de schaduw van de E17 Wat doet diezelfde schepen intussen in Gent? Ze laat een nieuwe stadsschool bouwen vlakbij het viaduct van de E17 in Gentbrugge, de beruchte brokkelbrug. Deze week stelde ze de plannen voor. In de buurt protesteert een actiecomité al jaren tegen lawaaioverlast en luchtvervuiling, met de steun van het stadsbestuur. Toch is de lucht er gezond genoeg, zegt schepen Decruynaere: “Het is alsof het gebouw onder een paraplu zit en de slechte lucht erover vliegt.” Een klein mirakel, lijkt het wel!

Haar collega Watteeuw eiste deze week dat onmiddellijk een begin gemaakt wordt met het graven van een tunnel onder Gentbrugge door, zodat het viaduct kan worden afgebroken. Hij wil zelfs niet dat het viaduct gerenoveerd wordt, al weet hij heel goed dat de Vlaamse overheid volop bezig is met die renovatie. De werken starten in 2020. Zelfs als morgen zou beslist worden dat er een tunnel komt, dan nog zal het jaren duren voordat de werken klaar zijn en het viaduct verdwijnt.

Ondertussen gaan honderden kinderen uit Gentbrugge hun schooltijd doorgebracht hebben in de nieuwe school naast dat onleefbare viaduct. En dat zou geen probleem zijn?

Volgens die groene politici niet.

Langer groen licht voor fietsers als het regent Schepen Watteeuw wil dat bij regenweer verkeerslichten langer groen blijven voor fietsers en langer rood voor auto’s. Dat moet aan de fietsers duidelijk maken “dat zij op de eerste plaats komen.” Doodernstig lanceert hij dat idee, dat volgens hem al in een aantal steden zou bestaan. Hij denkt vooral aan de stadsring, waar veel fietsers de ringweg kruisen. Klinkt goed, maar die stadsring valt helemaal niet onder zijn bevoegdheid. Het is een gewestweg.

Vlak voor de invoering van het circulatieplan heeft de Vlaamse overheid geïnvesteerd in een computergestuurde regeling van de verkeerslichten om de doorstroming van het

Vier partijen in de Waalse regering?

Ook in Wallonië heeft men het volop over een blauw-groene as, eventueel aangevuld met de centristen of vroegere christendemocraten van de cdH. Maar plots duikt in de media een nieuwe mogelijkheid op: een coalitie van vier partijen, waarbij de PS mee in het bad wordt genomen. Daar zijn verschillende redenen voor.

Ook in Wallonië begint het te dagen dat na 26 mei best eerst coalities in de deelstaten worden gevormd vooraleer pogingen worden ondernomen om een federale regering tot stand te brengen. En ook in Wallonië zijn de media nu al een tijd in de ban van een mogelijke blauw-groene as, dus een alliantie tussen MR en Ecolo. Zeker omdat de MR de laatste weken in haar discours wat meer naar links is opgeschoven, in de hoop de verloren kiezers van 14 oktober 2018 terug te winnen. Bovendien is er bij de MR nog altijd een grote aversie voor de PS en voor Elio Di Rupo in het bijzonder. Zo zijn de Franstalige liberalen enorm boos omwille van de uitspraak van de PS-voorzitter dat hij tegen het confederalisme is omdat dit een einde zou maken aan de miljardentransfers van Vlaanderen naar Brussel en Wallonië. “Een groter cadeau kon de N-VA niet krijgen”, was de reactie bij de MR.

Links Ecolo Het feit dat de cdH weldra niet meer geleid zal worden door

de onvoorspelbare Benoît Lutgen maakt zelfs een MR-Ecolo-cdH-coalitie mogelijk. Daarmee zou ook een neus worden gezet naar de PS die voor lange tijd uit de beleidscenakels wordt gehouden. Zeer frustrerend voor een machtspartij als de PS. Zo’n anti-PS-coalitie zou als effect kunnen hebben dat bij de Franstalige socialisten een interne machtsstrijd losbreekt die hen verder zal verzwakken.

Alleen, er is een element dat een Waalse jamaicacoalitie van liberalen, centristen en groenen moeilijk maakt. Namelijk het feit dat Ecolo tal van zeer linkse tot zeg maar gerust extreemlinkse leden telt. En die zien een coalitie met de MR niet onmiddellijk zitten. Nu mag de MR in Vlaamse ogen eerder een centrumpartij zijn, bezuiden de taalgrens worden de Franstalige liberalen nog al te vaak als rechts-conservatief gezien. Ecolo verschilt in haar economisch programma niet van de PS. De partij kent maar één woord: belastingen. En inzake immigratie, identiteit en veiligheid sluit ze zelfs dicht aan bij de extreemlinkse PTB/PVDA.

Jamaicacoalitie Neen, de kans is reëel dat een jamaicacoalitie niet de steun krijgt van de achterban. Een coalitie van PS, Ecolo en cdH dan maar? De cdH heeft geen principes, maar de partij wil al een tijd niet meer gepercipieerd worden als het aanhangsel van de PS. Sinds de Waalse coalitiewissel in de zomer van 2017, waarbij de PS werd vervangen door de MR, is dat voor een belangrijk deel gelukt.

verkeer te verbeteren. Daardoor kan de Ring de extra auto’s aan die er door het circulatieplan zijn bijgekomen. Nu vraagt schepen Watteeuw om die lichtenregeling aan te passen.

Als het regent moeten de lichten op de grote kruispunten langs de Ring langer op rood staan, zodat de fietsers langer groen hebben om de Ring te dwarsen. Het is het zoveelste idee van Watteeuw dat door de Vlaamse overheid moet uitgevoerd en betaald worden. Als de Vlaamse overheid instemt, krijgen we bij regenweer langere files op de stadsring. Als ze weigert, kan Watteeuw haar verwijten geen hart voor fietsers te hebben en kan hij nog eens klagen dat Gent stiefmoederlijk behandeld wordt.

MATHILDIS

WALLONIE

Dan blijft uiteindelijk enkel een Waalse monstercoalitie van PS, MR, Ecolo en cdH over. Het is een piste die de laatste dagen in de Franstalige media meer en meer opdook. Zo’n coalitie heeft volgens kenners van de Waalse politiek de wind in de zeilen. Het zou een manier zijn om de linkse Ecolo-kaders mee te krijgen. En de traditionele Waalse partijen weten dat Ecolo na een aantal jaren in een regering een electorale terugslag krijgt.

Een tweede element dat een rol speelt, is de nog altijd sterke greep van de PS op de Waalse overheidsadministratie.

Daarom willen sommigen in de MR de socialisten er graag bij hebben. Het voorbije anderhalf jaar hebben ze gemerkt dat het moeilijk samenwerken is met een ambtenarenkorps dat sterk links georiënteerd is.

Ten derde ziet met aan Waalse kant een brede coalitie bijna als een Waalse regering van nationale eenheid, om sterk te staan tegenover de N-VA in Vlaanderen. De tijd dat de Franstalige partijvoorzitters regelmatig samenkwamen om één groot anti-Vlaams front te vormen, leek voorbij, maar dat is slechts schijn.

In tegenstelling tot de Vlaamse politieke formaties trekken de Franstaligen snel aan één zeel wanneer hun belangen (en dat zijn vaak financiële belangen) in het gedrang komen. En dan wordt niet meer gekeken naar de inhoudelijke verschillen.

PICARD

8

Actueel

31 januari 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Maduro’s dagen zijn geteld Heel wat landen hebben een president, maar Venezuela heeft er twee. Of beter: twee die de titel claimen, en de tweede pas sinds enkele dagen. Hoe de onrust verder zal evolueren, is koffiedik kijken, maar dat zittend president Maduro aan het kortste eind zal trekken, ligt in de lijn van de verwachting.

Juan Guaidó vorige week in Caracas

Een glasharde voorspelling doen, is altijd gewaagd. Laten we zeggen dat het er voor president Maduro en zijn socialistisch regime benard uitziet. Het oogt politiek gesproken een beetje als een ‘kroniek van een aangekondigde dood’, om de woorden te gebruiken van Gabriel Márquez, de schrijver uit buurland Colombia.

De zaken evolueren snel en verrassend. Misschien is dat wel een voorwaarde om Maduro’s regime te ondergraven. Er was eerder al verzet, en het neerslaan ervan kostte vele mensenlevens, maar wat we vandaag zien is anders. Uitdager Juan Guaido, de dertiger die het tot parlementsvoorzitter schopte, blijkt in staat te zijn de oppositiekrachten te verenigen. En net daar faalden eerdere kanshebbers. Eén ‘potentiële leider’ leeft in ballingschap, terwijl een andere zich verschanst heeft in de Chileense ambassade in Caracas.

Veel tegenstand Zo mogelijk nog belangrijker dan binnenlandse steun, is het feit dat Washington de kaart Guaido speelt. Voor meerdere landen is het een uitgemaakte zaak dat hij de nieuwe leider moet worden.

Het Amerikaanse voorbeeld werd gevolgd door Latijns-Amerikaanse landen als Brazilië, Argentinië en Chili. Wellicht niet toevallig landen met een meer rechtse regering. Ook Canada gaat mee in die richting. Net als de Organisatie van Amerikaanse Staten. De EU drukt zich voorzichter uit. Voor Brussel moet de president eerst verkiezingen uitschrijven, maar toch is het anti-Maduro-statement onmiskenbaar.

Er zijn voldoende argumenten om de opvolger van Hugo Chávez weg te willen. Zijn beleid is vooral

afgestemd op het verrijken van een bepaalde kaste, met als collaterale schade een desastreuze economie.

Op zich doet Maduro hetzelfde als Chávez, wiens dochter de rijkste vrouw van het land blijkt te zijn, maar op een nog rommeligere manier. Het wanbeheer is zo funest dat het bbp sinds 2013 halveerde.

De inflatie zit aan ongeveer één miljoen procent! De tekorten aan zowat alle basisproducten deden drie miljoen Venezolanen op de vlucht slaan, zomaar even tien percent van de bevolking. Een wel erg pover palmares voor een oliestaat.

Naar verluidt wordt de goudreserve van het land in Groot-Brittannië bewaard. Die werd opgevraagd, maar daar lijkt Londen onder Amerikaanse druk niet op te willen ingaan.

De maffia aan de macht Een situatie als deze nodigt altijd uit tot het zoeken van parallellen.

Om te beginnen met het verleden.

De VS die openlijk aansturen op een regimewissel, het doet sterk aan de Koude Oorlog denken. Onterecht, want de positie en vooral het potentieel van Rusland is veranderd. Ook wordt een link met Syrië gelegd, maar ook die vergelijking loopt mank. Dit is niet het verhaal van een sterke man als Assad die met steun van Moskou in het zadel wordt gehouden. Venezuela zit anders in mekaar. In diplomatieke kringen wordt het systeem wel eens omschreven als de ‘maffia aan de macht’. Maduro speelt daarin een belangrijke rol, maar hij is eerder deelnemer in een malafide netwerk dan een alleenheerser met een trouw entourage.

Rusland heeft in de regio weinig bondgenoten. Geen eigenlijk, behalve dan Venezuela. Telt men ze na, dan vallen de ontmoetingen

tussen Poetin en Chávez (en later Maduro) op, maar die werden eerder ingegeven door pragmatisme dan dat ze de reflectie waren van een duurzame band tussen beide landen. Venezuela steunen blijft voor Moskou een manier om de Amerikanen te jennen. Er zijn economische belangen die in het gedrang dreigen te komen door een regimewissel, dat klopt. En militaire bluf is er ook. Onlangs doken Russische bommenwerpers op. Persbureau Reuters maakt ook melding van de aanwezigheid van een Russisch privéleger (variant van de Amerikaanse Private Military Companies) dat zijn strepen verdiende in Oost-Oekraïne en nauwe banden met het Kremlin onderhoudt. Alleen, Venezuela staat lager in de rangorde dan Syrië.

Moskou rekent er niet op het verschil te kunnen maken.

Chinese rol wordt miskend Toen de kwestie enkele dagen geleden op de VN-Veiligheidsraad ter sprake kwam, gingen Moskou en Peking hard op de rem staan.

Begrijpelijk, want ze hebben gedeelde (economische) belangen.

Alleen zijn de Chinese belangen veel groter dan de Russische. Het buitenlands beleid van Rusland mag dan assertief en zelfs agressief overkomen, in werkelijkheid is Ruslands slagkracht beperkt.

Rusland heeft een economie die kleiner is dan de Italiaanse en is niet in staat om in Venezuela een ondersteunende rol te spelen. China kan dat wel. Er is de voorbije weken gewezen op sommige adviseurs van Trump voor wie de kwestie-Venezuela een verlengstuk van de Koude Oorlog is. In hun optiek klopt dat, alleen is het gewicht van sommige stukken op het schaakbord anders. Wanneer we dit schrijven, heerst onduidelijkheid over het standpunt van het leger, de bepalende factor. De generaals maken of kraken Maduro. We hadden het over het maffiose netwerk dat het land bestuurt. Daarin spelen de strijdkrachten een cruciale rol. Het leger is een staat in de staat en speelt een economische rol, ongeacht of die wit, zwart of grijs is.

Kortom, alles beantwoordt aan het soort machtsverhouding die in totalitaire staten wel vaker ontwaard kan worden. Misschien is wanneer u dit leest de machtswissel al voltrokken. Het is de laatste te nemen horde voor Guaido. En voor Washington, dat spreekt voor zich.

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Nepdiploma’s Voor 2.500 Bosnische marken, ongeveer 1.280 euro, kan men aan de Medische Technische School van Sanski Most een diploma kopen dat zogezegd bewijst dat men een tweejarige cursus heeft gevolgd die toelaat als medisch technicus te werken in de plaatselijke klinieken en overal in de Europese Unie. De formaliteiten en de aanmaak van zo’n nepdiploma zijn in zeventien dagen afgehandeld.

Men moet geen lessen volgen en geen examens doen. Dit is geen Bosnisch probleem en het blijft ook niet beperkt tot de medische sector. Af en toe komt ook in andere Balkanlanden een schandaal aan het licht over een politicus met valse diploma’s, of over doctoraatsthesissen die geplagieerd blijken te zijn, maar de media-aandacht is altijd slechts kortstondig en daarna gaat men over tot de orde van de dag. De verkoop van nepdiploma’s is een heel verleidelijk middel om zonder moeite veel geld te verdienen. Het probleem teistert heel de Balkan, maar in Bosnië is het extreem ernstig. Zelfs buurland Kroatië overweegt de erkenning van Bosnische diploma’s in te trekken. De EU blijft echter doen alsof er niets aan de hand is.

Bosnië heeft in 2016 een aanvraag voor volwaardig lidmaatschap ingediend, en de EU is altijd heel gretig om een nieuwe vazalstaat in te palmen.

Russen over “Russiagate” Poetins internetleger van hackers en e-propagandisten bestaat.

Het wordt gebruikt om overal in het Westen bestaande conflicten te laten escaleren, een mistgordijn te spuien rond de misdaden van het Poetinregime en zijn bondgenoten, en om zoveel mogelijk chaos te creëren. Maar zowel in deze rubriek als in “Media” hebben we er al herhaaldelijk op gewezen dat president Trump niet verkozen is dankzij de steun van de Russen.

Dat wordt nu bevestigd door twee vooraanstaande Russische opposanten.

Professor Ivan Kurilla doceert aan een universiteit in Sint-Peterburg, die beschouwd wordt als een van de laatste bastions van democratisch verzet tegen het Poetinregime. Kurilla verklaarde onlangs: “Amerikaanse ‘liberals’ zijn zo ondersteboven over Trump dat zij niet kunnen geloven dat hij echt een product is van de Amerikaanse manier van leven. Zij proberen hem voor te stellen als iets dat gecreëerd is door Rusland.

Deze hele zaak gaat over Amerika, niet over Rusland.” Leonid Volkov, een topmedewerker van de Russische oppositieleider Navalny, was eveneens uiterst kritisch over de manier waarop “Russiagate” in de Democratisch gezinde media in de VS wordt weergegeven: “Het Kremlin is natuurlijk zeer trots op dit verhaal over Russische inmenging. Het toont aan dat zij niet zomaar een groep oude KGB-kerels zijn die niets begrijpen van de digitale wereld, maar dat zij integendeel oppermachtige tegenstanders zijn, recht uit een film met James Bond. Dat imago is zeer negatief voor ons [opposanten].”

Volkov en andere opposanten twijfelen er niet aan dat Poetin zich met de campagne voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen heeft bemoeid, minstens in de marge ervan, maar volgens hen overdrijven de Amerikaanse media systematisch de impact daarvan, en stellen zij Poetins regime voor als veel sterker en veel efficiënter dan het werkelijk is.

Dat maakt het voor de toch al gemuilkorfde binnenlandse oppositie nog moeilijker tegen Poetin te

mobiliseren. Het verbaast ons echter dat Kurilla en Volkov geen van beiden de voor de hand liggende opmerking maken, dat de obsessie van de politiek correcte media voor “Russiagate” in de VS wel in zeer scherp contrast staat met de totale onverschilligheid van diezelfde media voor de vervalsingen van de verkiezingen in Rusland, en voor de moorden, mishandelingen en in scène gezette processen waarvan dissidenten de slachtoffers zijn. Maar daarvan kan men Trump de schuld niet geven. Dus is het niet interessant.

Tropisch socialisme In de “Valies” hiernaast kan u over de socialistische dictatuur in Venezuela lezen, maar we mogen niet vergeten dat in het kleine Nicaragua hetzelfde gebeurt.

Dat haalde even onze media toen bleek dat een Belgisch-Nicaraguaanse studente, die al vier maanden in een stampvolle Nicaraguaanse cel zit, een gevangenisstraf riskeert van vijftig jaar omdat ze in 2018 heeft deelgenomen aan een betoging tegen de regering.

Nicaragua wordt bestuurd door de socialistische - officieel “sandinistische” en “marxistisch-leninistische” - president Daniël Ortega, die in de jaren tachtig de lieveling was van de BRT, Fidel Castro, de Sovjet-Unie, Broederlijk Delen en van alle linksen en alle nuttige idioten die blindelings achter hen aanliepen.

Na de val van de rechtse dictatuur onder Somoza, kwam Ortega in 1984 aan de macht via verkiezingen, die in “goede” linkse banen waren geleid door de gewapende milities van zijn sandinisten. Al snel installeerde Ortega een socialistische dictatuur, met alleen “geleide” verkiezingen. Maar dat “leiden” werkte niet zo goed als in de DDR. Dit was tenslotte het chaotische Latijns-Amerika. In 1990 verloor Ortega dan ook de verkiezingen, tot verbazing van vriend en vijand. Nicaragua leek op weg te zijn naar echte democratie, maar in 2006 herhaalde de geschiedenis zich. Sommige mensen hebben alles gezien en alles meegemaakt, maar niets geleerd.

Ortega werd opnieuw verkozen tot president en … hij vestigde opnieuw een dictatuur, waarbij hij de grondwet buitenspel zette om tot op heden aan de macht te kunnen blijven.

Zijn voorlopig laatste heldendaad was de “Mother’s Day Massacre” op 29 mei vorig jaar, Moederdag in Nicaragua. Toen stuurde Ortega scherpschutters en sandinistische knokploegen af op een betoging van de oppositie. Daarbij werden minstens vijftien mensen vermoord. Tussen april en juli 2018 vielen minstens 300 doden bij het uiteenslaan en -schieten van demonstraties.

Asielbedrog wordt gedoogd Uit onderzoek in Oostenrijk blijkt dat 40 procent van de migranten die beweerden minderjarig te zijn, over hun leeftijd hebben gelogen. Een onderzoek op nationaal niveau, dat asielzoekers van alle nationaliteiten omvatte. Een Zweeds onderzoek had alleen betrekking op Marokkanen en daarvan heeft 90 procent gelogen over zijn leeftijd. In Hamburg bleek bij een controle dat de helft van de “minderjarige” asielzoekers ouder was dan achttien. Soms gaat dat niet om slechts enkele jaren, Soms is het bedrog zeer extreem, zoals in het geval van de “minderjarige” Hussein Khavari, die een Duitse studente heeft verkracht en vermoord en die … 33 jaar oud bleek te zijn.

Het nabije buitenland

31 januari 2019

JORDAN BARDELLA De relatief onbekende Jordan Bardella wordt de lijsttrekker voor het Rassemblement National bij de Europese verkiezingen. Dat betekent niet dat voorzitster Marine Le Pen een stap opzij zet. Zij heeft de teugels strak in handen.

Louis Aliot, parlementslid voor het RN en partner van Marine Le Pen, maakte er weinig woorden aan vuil: een paar weken geleden maakte hij met een korte mededeling bekend dat de 23-jarige Jordan Bardella lijsttrekker wordt bij de Europese verkiezingen van 26 mei. Partijvoorzitster Marine Le Pen zal de lijst duwen.

De aanduiding kwam als een verrassing. Naast Marine Le Pen zelf circuleerden er meerdere namen voor de eerste plaats op de lijst: Louis Aliot, Europarlementslid Nicolas Bay en oudgediende Bruno Gollnisch. Op een bepaald moment kwam Nicolas Dupont-Aignan van ‘Debout la France’ in het vizier.

Deze Einzelgänger op de rechterkant van het politieke spectrum was in 2017 kandidaat voor de presidentsverkiezingen en schaarde zich na de eerste ronde achter Marine Le Pen toen hij de belofte kreeg haar eerste minister te zullen worden. Intern zag men het bij het RN echter niet zitten om een ‘onafhankelijke’ de lijst te doen trekken.

Jeugd en loyauteit Het werd dus de jonge Jordan Bardella. Een gewaagde gok, want de Europese verkiezingen zijn cruciaal voor Marine Le Pen. Ze hoopt beter te doen dan de lijst La République en Marche van president Emmanuel Macron. Waarom dan zelf niet de lijst trekken? En ontstaat niet de indruk dat Marine niet langer de absolute nummer één van de partij is?

Kenners van het Rassemblement National en het vroegere

Si la France m’était contée Front National zeggen van niet. Integendeel, Marine Le Pen heeft de touwtjes strak in handen. Ongeleide projectielen zoals Florian Philippot zijn vertrokken. Met Jordan Bardella hoopt Le Pen jeugd en loyauteit te combineren. Ze geeft aan, net als haar vader Jean-Marie dat vroeger deed, dat trouw aan de partij beloond wordt. Al moet men weten dat het RN, vroeger FN, een familieaangelegenheid blijft.

Jordan Bardella is gepokt en gemazeld in de partij. Hij is er al zeven jaar actief, sinds zijn zestiende. Op zijn twintigste werd hij lid van de regionale raad van Île-de-France (de Parijse regio).

Na de presidentsverkiezingen van 2017 werd hij partijwoordvoerder en nummer één van de jeugdafdeling, Génération Nation. De voorbije twee jaar heeft niemand in de partij zo trouw en nauwgezet de standpunten van voorzitster Marine vertolkt.

De woorden die hij gebruikt komen uit het 21ste-eeuwse vocabularium van het FN: “nationale prioriteit”, “de kost van immigratie” en ook “tegen de elites”. Onvoorwaardelijk trouw aan het Le Pen-discours dus, en dat wordt beloond. Bardella voelt ook goed aan wat er in ‘la France profonde’ gebeurt.

De euro mag blijven Sinds het protest van de gele hesjes slaagt het Rassemblement National erin zijn sociale kant in de kijker te zetten.

“Koopkracht” is plots een centraal thema voor Marine Le Pen en consorten geworden. Jordan Bardella kan dat standpunt goed vertolken. Zeker in het landelijke Frankrijk ten noorden, westen en oosten van Parijs slaat dit aan. De mondialisering is een bedreiging voor de welvaart, en enkel het Rassemblement National zal de Franse belangen verdedigen. De gele hesjes maken dat Le Pen en consorten momenteel een thuismatch spelen.

De partij vindt ook een zekere geloofwaardigheid terug. De

SALMOND PLAATSTE DE BREXIT EVEN IN DE SCHADUW Alle ogen zijn al weken gericht op Westminster, waar het gros van de parlementsleden het Brexitakkoord van Theresa May heeft afgeschoten. Intussen beweegt ook in de autonome regio’s een en ander.

Schotland is in de ban van een politiek schandaal rond de voormalige First Minister Alex Salmond. In Noord-Ierland ontplofte een autobom, wat herinneringen oproept aan vroegere tijden vol geweld.

Alex Salmond was jarenlang de populairste politicus van Schotland. Hij stuwde de nationalistische Scottish National Party naar grote hoogten bij verkiezingen. Van 2007 tot 2014 diende hij als eerste minister. Zijn minderheidskabinet kreeg de gedoogsteun van de Schotse groenen, maar in 2011 behaalde hij met ‘zijn’ SNP een absolute meerderheid. Onder zijn impuls kregen de Schotten de kans zich per referendum uit te spreken over onafhankelijkheid. Hij werd opgevolgd door de weinig charismatische Nicola Sturgeon.

Schotse intimiteiten Vorig jaar lichtte Salmond zijn opvolgster en partijgenote in over een tamelijk lastige zaak. Er zou een schandaal in aantocht zijn over grensoverschrijdend en ongewenst seksueel gedrag.

In augustus hebben twee medewerksters bij de overheid hem beschuldigd en meegetrokken in de heisa rond het wereldwijde ‘#MeToo’. Sturgeon stelde nadrukkelijk dat er in de politiek geen plaats is voor ongewenste intimiteiten, maar dat zij zich niet wenste uit te spreken over de specifieke zaak rond haar partijgenoot.

Salmond verliet de SNP per 19 augustus 2018. Zo wilde hij voorkomen dat de geruchten rond zijn persoon negatief zouden afstralen op de partij. Gek genoeg begon hij een rechts-

Noord-Ierse problemen Het stuitende amateurisme betreffende de Brexit beroert de gemoederen in en rondom Belfast. Het gehannes over de Noord-Ierse grens, de zogenaamde ‘backstop’, raakt maar niet opgelost. Bij een Brexit loopt de EU-buitengrens tussen de Ier-

PAPIER IS MOEDIG Met zijn familienaam was Hans-Jürgen Papier voorbestemd ambtenaar, behanger, origamikunstenaar of jurist te worden. Hij werd jurist en hij schopte het zelfs tot president van het Bundesverfassungsgericht, het Duitse Grondwettelijk Hof. In die functie was hij de derde machtigste man van Duitsland, na de president en de Bondskanselier. Papier was de eerste president van het Grondwettelijk Hof die niet uit de politiek kwam. Hij was wel lid van de CSU. Hij was altijd een onafhankelijke geest en hij bleef dat nadat hij op pensioen was. De voorbije maanden deed hij met zijn interviews veel stof opwaaien.

Immigratie Papier zegt dat hij niets te maken wil hebben met AfD, maar hij noemt Merkels “Wir schaffen das” openlijk een voorbeeld van “politiek falen” en hij draait het mes nog eens in de wonde: “Het asielrecht is misbruikt. We hebben het hier over illegale immigratie. Het Duitse en het Europese recht werden om morele redenen niet gehandhaafd.” Ik zou eerder denken dat het om ideologische of sentimentele redenen was, maar ik ben nu eenmaal nooit professor in grondwettelijk recht geweest.

Papier heeft wel onbetwistbaar gelijk als hij in zijn betoog de puntjes op de juridische i zet: “De Duitse asielwet bevat een duidelijke bepaling: asielzoekers die uit veilige derde landen komen en zich aan de Duitse grens melden, dienen geweigerd te worden.”

Papier hekelt het feit dat Duitsland altijd heeft gehamerd op Europese oplossingen, maar dat het in 2015 zelf de afspraken daarover van tafel heeft geveegd. Die waren vastgelegd in het Verdrag van Dublin, dat bepaalde dat migranten asiel moeten

SALAN

ENGELAND se Republiek en Noord-Ierland. Toch willen zowel de Europese onderhandelaars als de Britse regering een ‘echte’ grens met controle- en douaneposten vermijden. Die zou de oude wonden tussen Britse Unionisten (lees: protestanten) en Ierse Republikeinen (lees: katholieken) weer openrijten. Niemand wil terug naar dat bloedige etnisch-nationalistische verleden.

Evenmin wil iemand het ‘Goede Vrijdagakkoord’ van 1998 op de helling zetten. In de Noord-Ierse stad Derry, dicht bij de westelijke grens met de Ierse Republiek, ontplofte twee weken geleden een bomauto. Volgens de politie zit een groepering die zich ‘het nieuwe IRA’ noemt, achter de explosie. Ook werden recentelijk verschillende witte bestelwagens gestolen door gemaskerde mannen, aldus de politie. Vier mannen werden opgepakt, maar veel blijft onduidelijk.

Het is niet duidelijk of die bomauto een voorbode is van meer terreur, en meer geweld tegen onschuldige burgers. Ook is het niet zeker of radicale Ierse Republikeinen zich daadwerkelijk aan het voorbereiden zijn op een nieuwe gewapende strijd. Bij de ontploffing kwam weliswaar niemand om het leven, maar toch mogen we de gebeurtenissen niet minimaliseren. De hele discussie rond de Noord-Ierse grens, als onderdeel van het Brexitakkoord, zorgt voor oplopende spanningen.

Iedereen weet dat er slechts een vonkje nodig is om na twee decennia van vrede de vlam opnieuw in de pan te doen slaan.

Cynici bij de Europese Commissie stellen dat Noord-Ierland de prijs is die Theresa May moet betalen voor de Brexit. Laten we niet vergeten dat een meerderheid van de Noord-Ieren bij de EU wil blijven. Ook de Schotten zien een Brexit niet zitten.

Steeds luider klinkt in Schotland de roep om een nieuw onafhankelijkheidsreferendum.

LVS

Bei uns in Deutschland aanvragen in het eerste EU-land waar ze binnenkomen. Toen Merkel dat beginsel in 2015 openlijk negeerde, konden volksverhuizers vanuit Griekenland en Italië probleemloos doorreizen en dat had een rampzalige aanzuigende werking. “En toen kwam de grote golf op gang”, zegt Papier. “Het was aan de staat om een einde te maken aan deze illegaliteit, en dat is niet gebeurd. Dat is niet uit te leggen aan de Duitse burgers, en dat is voor mij cruciaal.”

Elders in zijn uiteenzetting citeert Papier de grote Duitse rechtsfilosoof Rudolf von Jhering, die in de negentiende eeuw over wetgeving schreef: “Denk als een filosoof, maar spreek als een boer.” Papier herformuleert die gedachte: “Vandaag zouden we het niet meer over een boer hebben, maar over een gewone burger. Helaas is de ontwikkeling andersom geweest.”

Andere thema’s Papier noemde het stilleggen van de oude kerncentrales in het kader van Merkels “Energiewende” ronduit ongrondwettelijk. Hij is tegen de huidige rijverboden in steden, maar - typisch voor een rechtlijnige jurist! - hij vindt wel dat de rechters die moeten afdwingen, omdat dat nu eenmaal de Europese regelgeving is. Waarbij hij fijntjes opmerkt dat de vastlegging van de normen die daarbij worden gehanteerd een “politieke beslissing” was. Suggereert hij dat er geen echte wetenschappelijke basis voor is, zoals vele critici beweren?

Hij vindt ook dat een Bondskanselier slechts gedurende twee ambtstermijnen aan de macht zou mogen blijven. Men moet niet raden wie hij daarmee in het vizier neemt. Merkel is al aan haar vierde ambtstermijn bezig. Hij roept de parlementsleden ook op zuiniger te zijn met het uitvaardigen van steeds meer

FRANKRIJK

tweede ronde van de presidentsverkiezingen was een ontgoocheling. Men hoopte dat Le Pen Macron het vuur aan de schenen had kunnen leggen, maar dat is mislukt. Integendeel, het debat tussen de eerste en de tweede ronde was een afgang voor Marine Le Pen. In die mate zelfs dat sommigen haar politieke ondergang al hadden voorspeld. Niet dus. De partij krijgt dankzij het aanhoudende Franse ongenoegen een tweede adem. De arrogantie van de machthebbers in het Élysée helpt daarbij.

Ook belangrijk: een paar scherpe kanten van de partij zijn verder afgevijld. Provocatieve uitspraken waar Jean-Marie Le Pen het patent op had behoren al een hele tijd tot het verleden.

Het RN maakte in de presidentscampagne van 2017 echter de fout om mordicus te pleiten voor het uittreden van Frankrijk uit de eurozone. Een standpunt dat logisch lijkt als men de nationale soevereiniteit verdedigt, maar in de discussie hierover reed Marine Le Pen zich vast. Door een gebrek aan economische kennis en door de formulering van absurde voorstellen zoals het invoeren van een parallelle munt. Veel gepensioneerden, die teren op hun spaarcenten, vreesden dat dit vermogen bij een ‘Frexit’ zou worden aangetast. Ze besloten op het laatste moment toch niet op Marine Le Pen te stemmen.

De communicatie werd bijgestuurd. De ‘Frexit’ is geen prioriteit meer. Er moet eerder gewerkt worden aan een minder invloedrijke Europese Centrale Bank. Kortom, meer economische soevereiniteit, doch zonder de euro op te geven. Een gematigde houding, die nodig was om de overstap mogelijk te maken van klassiek-rechtse politici naar de Europese lijst van het FN, zoals Jean-Paul Garraud en Thierry Mariani, een ex-minister onder president Nicolas Sarkozy.

Right or wrong

zaak tegen de Schotse SNP-regering. In het kader van ‘#MeToo’ zou het intern onderzoek niet volgens de regels zijn verlopen.

Salmond wilde daarom de overheid voor het gerecht slepen.

Een opvallend element is dat de ex-politicus een publieke geldinzamelactie startte, om zijn advocaten te kunnen betalen.

Dat bracht de beoogde honderdduizend pond in het laatje.

Op 8 januari haalde Alex Salmond een slag thuis. De rechtbank oordeelde dat bij het interne onderzoek niet de juiste regels werden gevolgd. Maar over de beschuldigingen als dusdanig deed de rechter geen uitspraak. Die volgt later. Op 24 januari barstte de bom, toen de voormalige First Minister werd opgepakt. Aanvankelijk was niet bekend waarom, maar zowat iedereen ging meteen ervan uit dat zijn arrestatie te maken had met de zaken die vanaf de zomer van 2018 aan de oppervlakte kwamen.

De held van het Schotse nationalisme lijkt van zijn voetstuk te donderen. De beschuldigingen zijn niet mals. Salmond zou twee keer een poging tot verkrachting ondernomen hebben en verscheidene keren vrouwen hebben aangerand. Toch zit Salmond niet opgesloten in een cel. Er werd immers een borgsom betaald. Iemand is onschuldig tot hij of zij veroordeeld is, en dat geldt ook voor Alex Salmond. De linkse nationalist ziet momenteel geen redenen om de televisieshow die hij presenteert voor het Engelstalige televisiestation ‘Russia Today’, dat vaak gelinkt wordt aan het Kremlin, stop te zetten. Wordt vervolgd.

9

DUITSLAND nieuwe wetten en regels: “Overregulering brengt de rechtsstaat ook in gevaar. Mede door de overvloed worden wetten niet nageleefd en ook niet gehandhaafd. De staat heeft daar dikwijls niet de middelen voor.”

Vertrouwensbreuk “Een politieke tegenstander wordt behandeld alsof hij een ‘Verfassungsfeind’ is”, verklaarde hij in de Berliner Morgenpost. Een vijand van de grondwet en dus een extremist. Dat kan alleen maar over AfD gaan. En: “Steeds meer mensen verliezen hun vertrouwen in het functioneren van de instellingen van onze rechtsstaat. Dat verlies aan vertrouwen is het ergste wat ons kon overkomen. Maar het is slechts een symptoom. Er is al jaren een discrepantie tussen wat er krachtens de huidige wetgeving verplicht of verboden is, en wat daarvan in Duitsland en Europa daadwerkelijk wordt toegepast.” Als voorbeelden noemt Papier de niet-uitzetting van personen zonder verblijfsrecht, de nog steeds voortdurende instroom van illegalen, en het niet meer vervolgen van “kleine” misdaden zoals inbraak.

“Het mag niet zo zijn dat partijen zich alleen aan de wet houden als het hen goed uitkomt. Dan blijven er alleen verboden voor domme en brave mensen over.”

En als uitsmijter: “De uitholling van de rechtsstaat schaadt de interne stabiliteit. Democratie zonder rechtsstaat is niets waard. Als het politieke midden dat gegeven niet langer ernstig neemt, zullen extremistische partijen sterker worden.” Het is niet de eerste keer dat dit gezegd wordt. Het is wel de eerste keer dat het gezegd wordt door een man die ooit de derde machtigste man van Duitsland was.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

31 januari 2019

MEDIALAND

Venezuela en de media Voor een bespreking van de laatste gebeurtenissen in Venezuela verwijzen we graag naar elders in dit nummer, maar de manier waarop de media over dat land verslag uitbrengen, blijft opmerkelijk. Het ligt hen duidelijk zwaar op de maag dat het lelijke gezicht van het socialisme in Venezuela zo pertinent aan de oppervlakte is gekomen. Er is geen ontkennen meer aan. Daarom dat ze over de hele affaire liever willen zwijgen.

In andere omstandigheden zouden de media elke dag de mond vol hebben over een jonge snaak die zich in een mum van tijd opgewerkt heeft tot hét gezicht van de oppositie, tegen een dictator, en daarvoor zelfs even in de cel heeft gezeten.

Laat die jonge snaak ook nog eens lid zijn van de Voluntad Popular (Volkswil), een sociaaldemocratische partij die lid is van de Socialistische Internationale waartoe ook sp.a, PS en PvdA behoren, en je zou denken dat in de westerse pers zijn broodje meteen gebakken zou zijn.

Helaas, de media hebben te lang met Hugo Chávez en zijn socialistisch experiment liggen dwepen. Ze krijgen het mentaal niet voor mekaar afscheid te nemen van Nicolás Maduro.

De Venezolaanse bevolking zal het zonder de steun van de westerse “kwaliteitsmedia” moeten doen. Die hebben het veel te druk om moreel superieur aan “de goede kant van de geschiedenis” te staan, tegen vreselijke rechtse presidenten zoals Donald Trump en Jair Bolsonaro.

Tom Naegels leest Doorbraak Afgelopen vrijdag deed Tom Naegels in zijn column in De Standaard een bekentenis van formaat: hij leest Doorbraak.

Waarbij hij er natuurlijk op let zich meteen ook vrij te pleiten van elke mogelijke verdenking op Vlaams-nationalisme of conservatisme: hij doet het om “inzicht te krijgen in de leefwereld van rechtse en nationalistische Vlamingen, een gemeenschap waar ik zelf niet toe behoor” (maar verder doen ze heus niet aan wij-zij-denken bij De Standaard). Maar goed, hij wil die gemeenschap wel begrijpen, wat hem siert, al zou het een vanzelfsprekendheid moeten zijn voor een journalist. En om zich helemaal in te dekken, beweert hij dat “veel” journalisten regelmatige lezers van Doorbraak zouden zijn. Dat durven we te betwijfelen, of minstens te relativeren, want er lopen veel te veel journalisten rond die niet geen voeling hebben met het Vlaams-nationalisme, maar zelfs geen begin van een idee over wat er daar omgaat. Ook onder de Wetstraatjournalisten, die zich dat eigenlijk niet kunnen veroorloven.

Maar we vragen ons af hoe oplettend Tom Naegels Doorbraak doorneemt, al zou dat naar zijn zeggen “regelmatig” gebeuren. Blijkt immers dat hij behoorlijk geschrokken is van de afkeer tegenover de groene beweging, en de kritiek op onder meer het IPCC. We citeren hem in zijn opperste verbazing: “Eerlijk gezegd, ik had dat niet verwacht. Ik dacht altijd dat tenminste het klimaat nog een onderwerp was waarover wij Vlamingen het eens waren. Niet over alles, maar wel over de essentie: de opwarming is echt, we moeten die tegengaan, dat zal zware inspanningen vergen, […].”

Dat is een bijzonder ontluisterende bekentenis. Blijkbaar denken ze bij De Standaard, De Morgen en de VRT echt dat als zij het eens zijn over een onderwerp, meteen alle Vlamingen het daarover eens zijn, zonder de minste tegenstand. Die zogenaamde wetenschappelijke consensus over de door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde is blijkbaar niet eens een intellectuele oneerlijkheid om de tegenstander op een gemakkelijke wijze monddood te maken, maar een oprecht gemaakte vaststelling waarbij men zich geen vragen meer stelt.

Als illustratie van het groene eenheidsdenken dat onze “kwaliteitsmedia” teistert, kan dat tellen. Het zegt veel over de politieke verscheidenheid op de Vlaamse nieuwsredacties en de respectievelijke opiniepagina’s, dat Tom Naegels tot zijn grote verbazing het bestaan van opwarmingssceptici in de kolommen van Doorbraak moest ontdekken.

En dan komt de vraag van één miljoen: als Tom Naegels op de krantenredactie in Groot-Bijgaarden in zo’n bubbel kon leven dat hij niet eens wist dat er opwarmingssceptici zijn in Vlaanderen, welke kranten denkt hij dan dat die Doorbraak-lezers dagelijks met frisse tegenzin zouden lezen?

een Amerikaanse oorlogsveteraan. De video die de gebeurtenissen toonde, en waarop te zien is hoe één van de jongeren met een “Make America Great Again”-petje provocerend voor een Native American gaat staan en hem strak aankijkt, ging meteen de wereld rond, en veroorzaakte nogal wat deining.

Het katholieke bisdom in de staat Kentucky bood meteen excuses aan, en verklaarde het gedrag van de jongeren te zullen onderzoeken.

Wat u waarschijnlijk niet heeft gelezen, is dat bovenstaande verhaal, dat ook in onze media breed uitgesmeerd werd, niet helemaal blijkt te kloppen. Beter gezegd: helemaal niet blijkt te kloppen. Het waren namelijk niet de katholieke jongeren die het gemunt hadden op Native Americans, maar wel zwarte betogers die racistische verwensingen naar het hoofd van de katholieke jongeren hadden geslingerd. Nathan Phillips, de Native American die op de video te zien is, had zich daarop tussen de twee groepen in geplaatst. Nick Sandmann, de vijftienjarige jongen die volgens de video Nathan Phillips zou geprovoceerd hebben, hield alleen maar een strakke glimlach aan om te tonen dat hij zich niet door hen wou laten provoceren.

Zoals u begrijpt, past het verhaal dat zwarte Amerikanen de confrontatie met katholieke jongeren wilden aangaan, en dat die laatsten zich niet tot geweld lieten provoceren, niet in het narratief van onze media. Als u er in uw krant toch iets over kon lezen, dan wellicht in een zijdelingse commentaar weggemoffeld op een opiniepagina. Je ziet van hier dat de kranten hun oorspronkelijke verhaal willen corrigeren, en daarmee voor één keer president Trump gelijk zouden willen geven over de toch merkwaardige rol die CNN in dit incident speelde, als leverancier van fake news.

Het katholieke bisdom van Kentucky heeft er minder problemen mee om de eigen fouten toe te geven, en bood de jongeren uit Covington excuses aan. In een persbericht erkende het bisdom jammer genoeg te snel geoordeeld te hebben op basis van valse berichten. Ook Nathan Phillips, de Native American, ligt het hele verhaal zwaar op de maag. Hij hoopt nog in dialoog te kunnen gaan met de katholieke jongeren over het voorval. Nick Sandmann en zijn klasgenoten daarentegen werden door het weldenkende deel van de westerse wereld voor al het vuil van de straat uitgemaakt, met erbij horende doodsbedreigingen.

Dodelijk politiek klimaat in Polen?

Twee weken geleden werd Pawel Adamowicz, de burgemeester van Gdansk, tijdens een concert neergestoken door een geestesgestoorde man. Dodelijk verwond was Adamowicz niet meer te redden. Er is geen sprake van dat de moord politiek gemotiveerd zou zijn, laat staan dat de dader niet alleen gehandeld zou hebben. Toch volstaat dat niet voor de media, want in de nasleep moest nadrukkelijk gevraagd worden of het politieke klimaat in Polen er toch niet voor iets tussen zou kunnen zitten. U weet, in Polen is een rechts-conservatieve regering aan de macht, dus hebben onze altijd neutrale en objectieve media meteen hun oordeel klaar als er in Polen iets fout loopt.

Merkwaardig genoeg krijgen we precies het omgekeerde verhaal geserveerd wanneer een moslim in het openbaar een mes trekt en mensen neersteekt. Zelfs al roept hij Allahoe akbar, met religie of een bepaalde politiek heeft dat nooit iets te maken. En zelfs als hij handlangers heeft, of een dag eerder nog trouw zwoeren aan al-Qaida of IS, hij blijft een eenzame wolf. Je mag dan van geen enkele moslim of imam verwachten dat hij zich distantieert van moslimterrorisme, ook al belijden die in moskeeën precies dezelfde verzen waarmee terroristen hun wandaden verantwoorden. Maar nu moet Polen zich wel verantwoorden voor een misdaad waaraan geen enkel politiek motief valt vast te knopen. Behalve dan de platte politieke recuperatie van links.

Gräns is een film voor buitenbeentjes

Vanaf deze week loopt in de zalen “Gräns” (Grens), van de Iraans-Zweedse regisseur-schrijver Ali Albassi. De film vertelt het verhaal van Tina (Eva Melander), die zich vanwege haar uiterlijk altijd een buitenbeentje heeft gevoeld. Haar enorme neus, diepe oogkassen, dikke, opgetrokken lippen en slecht gebit zijn de redenen dat veel mensen met een boog om haar heen lopen, of in de supermarkt angstig naar haar omkijken. Ze heeft gewoon pech gehad qua uiterlijk bij haar geboorte, denkt ze. Een chromosoomfout, noemt ze het zelf.

Ondanks haar uiterlijk heeft Tina een best normaal leven. Haar enorme neus heeft haar een gewaardeerde job opgeleverd als douanebeambte, waar ze bekend staat om haar opmerkelijk olfactorisch talent. Ze kan namelijk alle emoties van passagiers ruiken, waardoor ze smokkelaars er gemakkelijk uitpikt. Angst, schaamte, schuldgevoel, woede, geen enkele emotie gaat aan haar neus voorbij.

Zo pikt ze zelfs iemand uit de menigte die een geheugenkaartje vol kinderporno in zijn gerief verstopt heeft zitten.

Op een dag passeert een vreemd uitziende man met diepe oogleden, een grote neus en een slecht gebit. Tina probeert hem te ‘besnuffelen’, maar ze wordt niet wijzer van de grote walm van mysterie die om de vreemdeling hangt. Als Tina en Vore (Eero Milonoff) kennismaken, blijkt dat Vore op doorreis is en een grote fascinatie heeft voor insecten. Ondertussen wordt Tina’s fascinatie voor Vore steeds groter. De twee hebben een bijzondere klik, een band die hechter en dieper lijkt dan alleen de gedeelde lelijkheid. Hoe meer Tina over Vore leert, hoe meer ze leert over zichzelf en haar ware achtergrond. Die nieuw verworven informatie zorgt ervoor dat ze voor een moeilijke keuze komt te staan.

Mooi in alle lelijkheid De twee hoofdpersonages zijn afzichtelijk om te zien, wat geen evidentie is in de filmgeschiedenis. Het is nu eenmaal een feit dat we ons als mens sterker identificeren met personages die er aantrekkelijk en toegankelijk uitzien. Het uiterlijk van Tina en Vore leidt ook tot beperkingen bij het uiten van emoties. Alleen de dierlijke emoties zijn van hun gezicht af te lezen. Woede, lust en angst. De subtielere emoties blijven onzichtbaar, wat het moeilijk kan maken voor de kijker om met de personages mee te leven, zou je denken. Integendeel, “Gräns” is een prachtig liefdesverhaal, mooi in alle lelijkheid. De Zweedse schone Eva Melander weet moeiteloos door de vele lagen make-up heen te spelen. Ze weet de persoonlijkheid van haar personage keurig neer te zetten, ondanks de fysieke beperkingen.

Een plot om u tegen te zeggen

Fake news over jongeren in Covington U heeft het waarschijnlijk gelezen: die jongeren van een katholieke school uit Covington, Kentucky, die twee zaterdagen geleden na een demonstratie tegen abortus in Washington DC zich onbehoorlijk gedragen hebben tegenover onder anderen

FILM

Charles Michel ontvangt vertegenwoordigers klimaatspijbelaars

“Gräns” laat vakkundig verschillende genres en thema’s in elkaar overvloeien. Hoe verder de film vordert, hoe meer het een mix wordt van liefdesdrama, horror/ fantasy en detective. Het plot speelt op een meesterlijke manier met de verwachtingen van de kijker. Uiteindelijk komen meerdere magisch-realistische verhaallijnen en aspecten samen, waaronder metaforen en mythologieën die je wellicht nog niet eens had ontdekt, in een prachtig plot. Het wordt duidelijk dat de maker niet zomaar twee lelijke hoofdpersonages heeft bedacht. Bij alles wat we zien, wordt een bepaalde boodschap overgebracht. Het grotere verhaal stelt vragen over de betekenis van het begrip schoonheid en werpt een ander licht op het karakter van de Zweedse samenleving.

Zelden heb ik zoveel bizarre scènes achtereen gezien als in “Gräns”. Bij momenten had ik hierdoor even geen grip meer op het verhaal, maar als je vertrouwen blijft houden dat al die merkwaardigheden uiteindelijk samenkomen tot een groter verhaal met een diepere betekenis, dan is “Gräns” een uniek pareltje dat op een vernieuwende en choquerende manier alledaagse thema’s aan het licht brengt.

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

31 januari 2019

11

Pieter Mulder (68), voormalig Zuid-Afrikaans professor en politicus

Etnische loyaliteiten spelen nog steeds een belangrijke rol Cyril Ramaphosa en Pieter Mulder Pieter Mulder (1951) is de zoon van minister Connie Mulder die in het begin van de jaren ’80 moest aftreden om wat het ‘infoschandaal’ werd genoemd. Het was een mislukte poging om met overheidsgeld een tegengewicht te vormen voor de anti-Zuid-Afrikaanse berichtgeving in de wereld in die tijd. Achteraf bekeken ging het eerder om een machtsstrijd tussen PW Botha en Connie Mulder in verband met de opvolging van Vorster.

Botha werd gezien als de vertegenwoordiger van het zuidelijke Kaapse liberale denken en Mulder van het noordelijke conservatieve.

Pieter Mulder was 15 jaar docent en professor aan de universiteit van Potchefstroom.

Hij sloot zich bij de destijdse Konserwatieve Party (KP) aan en werd volksvertegenwoordiger voor die partij in het kiesdistrict Schweizer-Reneke in 1988. Samen met generaal Viljoen stichtte hij het Vryheidsfront, waarvan hij in 2001 voorzitter werd. Deze partij werd in 2004 omgedoopt tot VF Plus na het opslorpen van enkele andere groeperingen waaronder de KP. Van 2009 tot 2014 werd hij door toenmalig president Zuma als vice-minister van Landbouw, Bosbouw en Visserij aangesteld. In 2016 droeg Mulder het voorzitterschap van VF Plus aan Pieter Groenewald over. Intussen is hij ook als parlementslid afgetreden en heeft hij zich uit de politiek teruggetrokken. ’t Pallieterke: Welke is de rol van VF Plus in het huidig politiek bestel in Zuid-Afrika?

Op wie is de partij vooral gericht?

In Zuid-Afrika zijn thans 563 politieke partijen geregistreerd. 29 partijen kwamen in 2014 bij de nationale verkiezingen op de stembrief voor, waarvan er 13 verkozenen hadden.

Slechts 5 partijen bestaan en overleefden sinds 1994, waaronder het Vryheidsfront. Het VF kreeg een terugslag in 1999, maar heeft sindsdien altijd meer stemmen gekregen, wat wijst op een loyale ondersteuningsbasis.

De Zuid-Afrikaanse grondwet legt nadruk op individuele rechten, maar het aantal artikels over minderheidsrechten of groepsbelangen is gering en dit ondanks de diversiteit in het land met elf officiële talen. Het VF zet zich dus vooral voor de minderheden in en in de eerste plaats voor de Afrikaanssprekenden omdat haar aanhang vooral uit die hoek komt.

Welk is de verhouding met organisaties als Solidariteit of Afriforum? Speelt VF Plus een rol in de evolutie van Afrikanerenclaves als Orania of Kleinfontein?

Die verhouding is zeer goed en er zijn geregeld contacten. Verschillende leiders uit die organisaties waren eerder bij het VF actief.

Reeds in 1997 wees het VF de Noord-Kaap en specifiek Orania aan als een gebied met mogelijkheden voor zelfbeschikking. Toen Kleinfontein enkele jaren geleden onder vuur van het ANC en het provinciebestuur van Gauteng lag, kon het VF voor een gunstige afloop zorgen.

Hoe verklaart u dat VF Plus bij de lokale verkiezingen steeds meer stemmen behaalt dan bij de nationale? Bent u in de huidige context voor de verkiezingen van 2019 hoopvol gestemd?

Bij lokale verkiezingen kan het VF zich concentreren op de gebieden waar het sterk staat.

Bij die verkiezingen heeft een kiezer twee stemmen – een voor een kandidaat in de wijk en een op de proportionele lijst. Die stemmen worden bijeengeteld. Daarentegen kosten de nationale verkiezingen veel geld. In Zuid-Afrika krijgt elke partij staatssteun op basis van de resultaten. Dit betekent dat vooral het ANC

van deze regeling profiteert. Wat de verkiezingen dit jaar betreft, voorzie ik dat het VF goed zal varen. Veel kiezers die voordien voor de Democratische Alliantie (DA) stemden, laten in kranten en op vergaderingen horen dat ze nu voor het VF zullen kiezen. De DA is immers vandaag sterk verdeeld en de neutralisering van Helen Zille (vroegere DA-leider) en de uitschakeling van Patricia de Lille (ex-burgemeester Kaapstad) doen hen geen goed. Tegelijk zijn een aantal kiezers in een stad als Kaapstad waar de DA al lang regeert, ontevreden om problemen die niet opgelost raken.

Hoe is de houding van de Afrikaanstalige pers vandaag t.o.v. de situatie van de Afrikaners? Onze persoonlijke ondervinding is dat ze meer commercieel is dan volksgebonden. Klopt dat?

De Afrikaanstalige pers is om commerciële en andere redenen overdreven politiek correct. Dit houdt in dat vele ernstige, maar alledaagse problemen die de Afrikaanssprekenden raken niet aan bod komen. Hierdoor – en door de opkomst van de sociale media- is de verspreiding van die kranten dramatisch gedaald. Daarmee nam hun invloed af, wat het VF ten goede komt, want deze kan nu haar boodschap rechtstreeks via die sociale media aan de kiezers brengen. Toen ik nog voorzitter was en ons imago nog grotendeels bepaald werd door die pers en de staatstelevisie, was dit beeld eerder negatief en de voorlichting selectief.

Hoe ziet u de houding van Cyril Ramaphosa t.o.v. de voorgestelde grondonteigening zonder vergoeding? Mogen we in Zuid-Afrika Zimbabwaanse toestanden verwachten of zal het uiteindelijk - eens de verkiezingen voorbij zijn - nog kunnen meevallen?

Het besluit van het ANC om grond te onteigenen (zonder vergoeding) was een besluit dat door Zuma op het ANC-congres (eind 2017) is afgedwongen. Huidig president Ramaphosa moet dit uitvoeren. Maar Ramaphosa, multimiljonair en zakenman, is zich bewust van de negatieve gevolgen en gaat dus proberen zo te handelen dat Zuid-Afrika niet het voorbeeld van Zimbabwe volgt. Als de eigendomsrechtclausule in de grondwet gewijzigd wordt, zoals Ramaphosa wil, gaat dit wel grote verwachtingen bij veel ANC- ondersteuners opwekken. Ramaphosa denkt dat hij die verwachtingen onder controle kan houden. Hij zou enkel ongebruikte grond en grond die door speculanten is aangekocht aanpakken.

Het risico is echter dat je niet weet waarop dit uitdraait en dat het aantal onwettige grondbezettingen kan toenemen.

Om het grondwetsartikel te wijzigen, heeft het ANC twee derde der stemmen in het parlement nodig. De mogelijkheid bestaat dat het niet op andere partijen zal kunnen rekenen om die te verkrijgen. Het EFF van Malema heeft reeds gezegd dat men niet op zijn partij moet rekenen omdat het ANC-congresbesluit verwaterd is. Alleszins, als de visie van de

Zumafractie in het ANC en van het EFF het haalt, gaan we wel de fouten van Zimbabwe herhalen.

U was adjunct-minister voor Landbouw, Bosbouw en Visserij van 2009 tot 2014 onder Zuma. Welk gevoel houdt u daar van over? Was het niet gewoon een sluwe zet van Zuma? Heeft het aanvaarden van deze opdracht binnen VF Plus niet tot kritiek geleid?

In 2009 wilde Zuma - in navolging van Mandela in 1994 - oppositiepartijen in zijn kabinet opnemen. Er werd dus een aanbod gedaan aan het VF en aan de Zoeloepartij Inkatha van Buthelezi voor een ambt van adjunct-minister. Omdat Buthelezi geen volwaardige minister kreeg, verwierp hij het aanbod. Het besluit van het VF om het aanbod wel te aanvaarden, was niet het mijne. Het werd binnen de partij besproken en aanvaard door ons hoogste beleidsorgaan. Het VF stelde wel 5 voorwaarden. Zo was er de eis dat ik steeds het recht behield om de ANC-regering en Zuma te bekritiseren. We wilden ons in geen geval het zwijgen laten opleggen. Die voorwaarden werden door Zuma aanvaard. Er zijn verschillende voorbeelden van. Zo heb ik me hevig verzet tegen Zuma’s opvattingen inzake grond. Dit heeft tot flink wat discussies tussen hem en mij in het parlement geleid. Deze toespraken staan geregistreerd en hebben er toe bijgedragen dat een aantal grondbesluiten tot heden niet zijn uitgevoerd. Ook heb ik Zuma’s verdraaiing van de geschiedenis, vooral inzake de rol van de Afrikaners en van Jan Van Riebeeck, bekritiseerd. Op het persoonlijke vlak zijn er verder talrijke voorbeelden waarbij ik heb kunnen ingrijpen om problemen van boeren, waarvan de meeste Afrikaanssprekend waren, op te lossen. Ik blijf er dus bij dat die toetreding tot het kabinet een juist besluit was. Als het aanvaarden van zo’n job had geleid tot het tot zwijgen brengen van het VF, dan was dit een zware fout geweest. Dit is wat Van Schalkwyk (de laatste voorzitter van de Nasionale Party) deed , iets wat leidde tot het einde van zijn partij. Natuurlijk was er kritiek in eigen gelederen over de aanvaarding en namen sommige VF-leden uit protest ontslag. Maar de voorspelling dat dit tot een verzwakking in de stembus zou leiden, is niet uitgekomen. In 2014 kreeg het VF meer stemmen dan in 2009.

Hoe ziet u de situatie voor de Afrikaners in het Zuid-Afrika van Ramaphosa? Meent u dat de pogingen van VF Plus en Solidariteit om die situatie naar het buitenland te brengen vruchten opleveren, zeker nu Europa gefocust is op het eigen vreemdelingenprobleem?

Ramaphosa beseft dat hij slechts kan slagen als hij de economie weer op gang krijgt. Dit is de enige manier om de staatsinkomsten te doen toenemen, de grote schulden af te betalen en de werkloosheid te drukken. Omdat staatsbedrijven als Eskom, SAUK e.d. in grote moeilijkheden zitten, werden er het voorbije jaar Afrikaners en andere blanken in de hoogste posten aangesteld om ze te proberen redden. Ramaphosa blijft echter de leider van een corrupt ANC dat zwakke diensten aan de bevolking levert. Of één persoon dit kan rechttrekken, is onzeker.

Wat het buitenland betreft, moet dit op de hoogte worden gehouden van wat hier gebeurt. Onkunde over de toestand in Rwanda en Zimbabwe heeft er toe geleid dat men ver-

rast was toen het daar verkeerd liep. Wanneer het buitenland voldoende over Zuid-Afrika is ingelicht, kan dit bij soortgelijke toestanden in het land in de toekomst leiden tot de nodige buitenlandse druk en eventueel sancties.

Uit de Anglo-Boerenoorlog hebben we echter geleerd dat het meestal blijft bij sympathie, mogelijk een protestnota, maar tot geen daadwerkelijk ingrijpen…

Is er een grote kans dat het ANC en de Economische Vrijheidsvechters van Julius Malema na de verkiezingen een coalitieregering zullen vormen? Welke gevolgen kan dat voor de blanke bevolking en de Afrikaners in het bijzonder hebben?

Mochten het ANC en het EFF van Malema na de verkiezingen een coalitieregering vormen, dan zal dit zeer slecht zijn voor Zuid-Afrika en alle blanken. Het ANC zal immers die EFF-stemmen nodig hebben en die partij zal zijn beleid op het land afdwingen. Dit betekent: nationalisatie van alle grond, alle mijnen en de reservebank.

De Zuma-fractie in het ANC zal gemakkelijk met het EFF samenwerken en druk uitoefenen op Ramaphosa om dit te doen. Hun denken verschilt niet veel van dat van het EFF. Ramaphosa beseft dat zo’n coalitie Zuid-Afrika economisch zal vernietigen en hij zal waarschijnlijk eerder met kleine partijen als Inkatha, het christelijke ACDP en zelfs met het VF proberen samen te werken.

Alhoewel de Democratische Alliantie de natuurlijke coalitievennoot van het ANC is omdat deze partij zich meer en meer in de richting van het ANC beweegt om ANC-kiezers aan te trekken, is het toch onwaarschijnlijk dat Ramophosa naar hen uitkijkt. Het EFF en de Zuma-fractie beschuldigen Ramaphosa er reeds van dat hij een miljardair is en deel van het “blanke monopoliekapitaal” (wat dit ook moge betekenen) en dus hierdoor wordt overheerst. Een coalitie met de DA zou dit beeld versterken omdat de DA ontstond uit de Progressiewe Party, welke grotendeels de belangen van Oppenheimer (de goudmagnaat) en het Engelse kapitaal in Zuid-Afrika behartigde. Op dit ogenblik is er binnen het ANC een hevige strijd aan de gang in verband met met het opstellen van de lijsten voor de nationale en provinciale verkiezingen. Als de Zuma-fractie er in slaagt om vooral haar kandidaten naar voren te brengen, zou een pro-Zuma-fractie Ramaphosa tot een coalitie met het EFF kunnen dwingen, al acht ik dit wel een onwaarschijnlijk scenario.

Meent u dat de rol van Jacob Zuma geheel is uitgespeeld?

Neen. Het onderzoek dat nu naar hem wordt gevoerd kan ertoe leiden dat Zuma in de gevangenis eindigt. Om dit te vermijden blijft hij actief. Zo woont hij alle vergaderingen bij van het hoogste partijorgaan. Vroegere presidenten doen dit gewoonlijk niet.

Onlangs was Ramaphosa de voornaamste spreker bij de viering van 107 jaar ANC in Durban maar het applaus voor Zuma was veel groter. Zuma is een Zoeloe en de provincie Kwazulu-Natal is zijn machtsbasis. Ramaphosa is een Venda. Alhoewel onzichtbaar spelen etnische loyaliteiten nog steeds een belangrijke rol in de Zuid-Afrikaanse politiek. Dus maakte Zuma duidelijk dat hij nog grote steun geniet en dat Ramaphosa daarom niet gemakkelijk iets tegen hem zal ondernemen.

JAN VAN AERSCHOT

12 Cultuur

31 januari 2019

GESCHIEDENIS

VTM: de komst

Bij de VRT werd in 1989 zogenaamd neerbuigend gedaan over de komst van de commerciële concurrent. Dat is een indianenverhaal. mensen uit de Reyerslaan richting Vilvoorde.

Bijna allemaal contractuelen die niet geslaagd waren in een examen. Benoemden bleven meestal, want voor 10.000 frank extra per maand wilden die hun vaste benoeming niet opgeven.

Hollandse Zalen in Brussel Dit weekeinde openen de Hollandse Zalen in een gerenoveerde vleugel van de KMSKB in Brussel. Een selectie zeventiende-eeuwse schilderijen uit Nederland heeft eindelijk een vaste plek gekregen.

Jean-Luc Dehaene: hervormer zonder dat hij het wist

Het tegenovergestelde was waar.

Misschien floten een paar mensen in het donker tegenover de pers, maar intern sprak niemand minachtend over de nieuwe zender. We kenden allemaal het zwakke punt van de openbare omroep: te veel programma’s over te veel thema’s die de Vlaamse kijker nauwelijks interesseerden, maar educatie en informatie moesten van de politiek.

Terechte vrees voor VTM Er werd zelfs wat initiatief getoond. In de mess vertelde collega Bruno Raes me dat hij een thema zocht voor een sitcom. Ik suggereerde FC Assent; het speeltje van een rijke zakenman uit Diest die een voetbalstadion in zijn tuin liet bouwen en met zijn voetbalploeg op twaalf jaar tijd van 4de provinciale naar 2de klasse promoveerde. Bruno hield het in gedachten, maar samen met zijn medewerkers veranderde hij het thema in een caféploeg die maar weinig meer met voetbal te maken had: “FC De Kampioenen”.

Als voorzitter van de producersbond vroeg ik Emiel Goelen een nieuw programmaschema op te stellen dat minder populaire programma’s naar de vooravond en de laatavond verbande. De directie wou er niet eens over praten.

Uit angst voor de Vlaamse politici die over “pretnet” en “vertrossing” zouden gillen. Uit schrik voor de eigen medewerkers, want de directie verwachtte een muiterij bij ‘vormende’ diensten als Wetenschappen en Kunstzaken. Toen Het Laatste Nieuws het programmaschema van VTM publiceerde, wisten we hoe laat het was. Hoogmoedig bij de VRT afgedankte formules als “Het rad van fortuin” vulden de nieuwe zender. Jan Ceuleers vertelde ons aan tafel droogweg dat de meeste tv-magazines en kranten een massaal offensief ten voordele van de nieuwe zender planden.

Eerste stap: VTM vooraan zetten in hun programmaoverzicht. Logisch, want ze waren de eigenaars van VTM.

Nog datzelfde jaar werd Jan Ceuleers directeur-generaal Televisie. Hij probeerde de tanker in een andere richting te sturen, maar dat ging moeilijk. Ook hij botste op de wensen van zowel de politieke broodheren als die van de programmamakers. Met “Op de koop toe” van Emiel Goelen kwam Vlaamse vluchtelingen er wel een publiekstrekker bij. En naar huis Mark Uytterhoeven kreeg een klein Kijkcijfers werden lang bere- fortuin voor zijn “Het Huis van Wankend op basis van ingevulde dag- trouwen”, zodat hij de halve Mont boeken door een voor Vlaanderen Ventoux kocht (al woont hij nu weer representatief kijkerspanel. Men- meer in Mechelen). Ondanks die sen streepten dikwijls program- hype haalde Uytterhoeven in de ma’s aan waar ze niet naar keken, kijkcijfers slechts de derde plaats. want ze wilden intellectueler lijken Niets kon VTM’s “Familie” verslaan dan ze waren. Maar vanaf 1 janua- (dagen met 1.800.000 kijkers). De ri 1989 werd het schermgebruik VRT-kloon “Thuis” haalde toen niet rechtstreeks en direct gemeten, en eens de helft. de klap was groot. Veel VRT-proDe ommekeer kwam er dankgramma’s haalden plots maar de zij… Jean-Luc Dehaene. Die had helft van vroegere kijkcijfers (top- iets over socialistische Agusta-corpers als “De-steek-er-wat-van- ruptie opgevangen en vervroegde op-show”) of werden nauwelijks de federale en Vlaamse verkiezinbekeken (de oneindige oorlogs- gen van 1995 met zes maanden. In saga van Maurice de Wilde, maar de nieuwe Vlaamse regering ging ook mijn eigen “Geschiedenis van Eric van Rompuy er met de grove Rusland”). Vooral van vrijdag tot borstel door. Alle politiek bevorzondag waren de cijfers drama- derden moesten weg bij de VRT en tisch. Meestal keken minstens een zijn ontdekking Bert (nu zwansbamiljoen Vlamingen naar de Neder- ron) de Graeve ging de stal opkuilandse “Honeymoon Quiz” en an- sen. dere Nederlandse shows.

Kijkcijfers Op 1 februari 1989 begon VTM. In de pers verschenen dagelijks berichten over een concurrentiestrijd die er geen was. Er waren nog maar één maand correcte kijkcijfers en het drong niet meteen door hoe de Nederlandse zenders de VRT hadden gekannibaliseerd. In werkelijkheid haalde VTM zeer vlug een groot deel van de Vlaamse kijkers weer naar huis. De hiërarchie bij de VRT dacht diep na en kwam met een… colloquium met alle programmamakers. In het auditorium van het Gemeentekrediet volgde een warrige en lange praatsessie.

Geheel overbodig. Eregast was VARA-voorzitter Marcel van Dam, die zijn vereniging resoluut de amusementstoer op liet gaan. Hij haalde vernietigend uit naar dat “Kunstzaken”-item direct na het nieuws.

Binnen een paar maanden reed half Vlaanderen met een zelfklever van VTM op de achterruit van de auto.

De VRT deelde ook massaal zelfklevers uit, maar alleen het personeel van de VRT kleefde die ergens op.

Inmiddels verdwenen almaar meer

5 minuten persoonlijke moed!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

Van Thillo

Tezelfdertijd nam bij VTM Christian van Thillo het heft in handen.

Die ontdekte dat Guido de Praetere en Mike Verdrengh wel heel royaal waren geweest met hun contracten voor bevriende productiehuizen, en ze vlogen aan de deur. Van Thillo zag er geen graten in om succesprogramma’s eindeloos te herhalen, zolang de reclameopbrengsten maar groter waren dan de uitgaven, zodat hij en andere aandeelhouders konden cashen. Bij de VRT gaf Ceuleers het groene licht aan Lenaerts en De Pauw voor “Schalkse Ruiters”.

Dat werd een kijkcijferkanon op het eigenste moment dat nieuwe bezem De Graeve verscheen. De Graeve had geen enkele verdienste aan dat succes. En VTM boerde voort met versleten en goedkope formules. Voor de media was De Graeve de inspirator. “Hoerenchance heeft ie”, vloekte collega Fred Bodequin. Zonder die vervroegde verkiezingen van Dehaene had de oude VRT nog lang geleefd.

JAN NECKERS

De Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België (KMSKB) zijn één van de tien musea en instellingen die deel uitmaken van het Federaal Wetenschapsbeleid, of beter gezegd: wanbeleid. Het is een schande zoals de KMSKB en ook het Museum Kunst & Geschiedenis in het Jubelpark al decennialang verwaarloosd worden. In de KMSKB vormt directeur Michel Draguet, een PS-poulain, een extra hindernis voor een degelijke museumwerking. Men kan dus enkel maar bewondering hebben voor de conservators van de deelcollecties, die er ondanks alles toch in slagen interessante tentoonstellingen te presenteren. Eén van hen is Liesbeth De Belie, conservator van de zeventiende-eeuwse Noord-Nederlandse schilderkunst, die vijfentwintig jaar heeft moeten wachten op haar Hollandse Zalen.

De werken aan het vernieuwde auditorium werden aangegrepen om ook de vleugel erboven, in het gedeelte Oude Meesters, aan te pakken. Daar zijn nu vier grote en vijf kleine zalen ingericht waar een selectie schilderijen uit de Hollandse school van de zeventiende eeuw permanent te zien zijn.

In ons land bezitten de KMSKB met 320 werken de grootste en belangrijkste verzameling schilderijen uit de Nederlandse Gouden Eeuw. De kwalitatief hoogstaande deelcollectie bleef jarenlang weggestopt in de depots. Dat heeft gedeeltelijk te maken met het feit dat het museum voor de zeventiende eeuw vooral focust op kunst uit de Zuidelijke Nederlanden. Het is vooral het nijpende plaatsgebrek dat parten heeft gespeeld, terwijl een gigantische vleugel leeg staat te verkommeren.

Alle genres De eerste zaal met portretten is niet toevallig de grootste, want het was moeilijk kiezen uit het rijke aanbod waarover de KMSKB beschikken. Blikvangers zijn Rembrandts Portret van Nicolaes van Bambeeck (1641) en twee portretten van Frans Hals. Rembrandt en Hals zijn, samen met Vermeer, zowat de enige Nederlandse schilders uit de Gouden Eeuw die bij het brede publiek bekend zijn. In de Hollandse Zalen zijn heel wat vrij onbekende namen te ontdekken. Bartholomeus van der Helst,

bijvoorbeeld, met een mooi Portret van Catharina Claesdr. Gaeff (1658), de vrouw van de burgemeester van Amsterdam.

De tweede grotere zaal toont marines en landschappen, met bijzondere aandacht voor kunstenaars, zoals Nicolaas Pietersz.

Berchem, Jan Asselijn en Karel Dujardin, die zich in Italië lieten beïnvloeden, wat te zien is in het licht dat ze in hun schilderijen brachten. Opvallend is het gigantische Schip in een storm nabij een bergachtige kust van Ludolf Backhuysen.

Een haringeter en een Hollandse kroeg door Adriaen van Ostade, een ingedutte oude vrouw door Nicolaes Maes, een vrolijk gezelschap door Pieter de Hooch, triktrakspelers door Jan Olis, een Hollands interieur door Jacob Vrel… Die typische genretaferelen zijn een feest voor het oog. Een ontdekking is De geldteller, recent toegeschreven aan Willem van der Vliet. Ook hier zijn heel wat werken te ontdekken die nooit op zaal hebben gehangen.

In de vijf kleinere zalen zijn de genres ondergebracht die niet sterk vertegenwoordigd zijn in de collectie van de KMSKB. Er zijn architectuurstukken, onder andere een gezicht op de Grote Markt met de Sint-Bavokerk in Haarlem, badend in het licht, door Gerrit Berckheyde, en kerkinterieurs door Emanuel de Witte. Enkele veldslagen en zeegevechten zijn uit het depot gehaald. De hoofdrol bij de historiestukken is weggelegd voor De Emmaüsgangers (1622) van Abraham Bloemaert, dat is teruggekeerd van de expo over Theodoor van Loon in BOZAR. Bij de dierstukken krijgt Melchior d’Honcoeter de nodige eer met twee schitterende werken. Het parcours eindigt met het stilleven.

Jachtbuit, bloemstuk, banketje, pronkstuk, bosgrondje… ze zijn er allemaal.

Flink wat schilderijen van Hollandse meesters zijn gerestaureerd en kunnen nu schitteren in hun nieuwe zalen. Aan de ingang heten Willem de Zwijger en Johan van Oldenbarnevelt, in 1817 in Franse steen gebeeldhouwd, de bezoekers welkom.

MMMV

‘Hollandse Zalen’ in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België, Brussel www.fine-arts-museum.be

Actueel

31 januari 2019

De zure regen van links Schande werd door ‘weldenkenden’ gesproken over ons artikel van vorige week, waarin we wezen op de mediageilheid van klimaatverbeteraar Anuna en haar moeder. Ook ‘intimideerden’ wij blijkbaar Anuna, volgens types als viroloog Marc van Ranst, omdat wij aanhaalden dat Anuna jaren terug al in de pers kwam als genderneutraal kind. De woorden van hysterisch links waren nog niet koud of warempel, zaterdag stond Anuna op de voorpagina van Het Laatste Nieuws met de boodschap “ik ben geen jongen, ik ben geen meisje”.

maatschappelijke agenda. Wij kunnen het ook niet helpen dat in de afgelopen dagen duidelijk werd dat ’t Pallieterke op al deze punten gelijk heeft gekregen.

Wat we zien is een scheefgetrokken situatie. De scholieren worden beschouwd als volwassenen, want door pers en politiek als volwaardige gesprekspartner opgevoerd. Maar wanneer het straatprotest een wederwoord uitlokt, wordt dat plots gezien als een vergrijp, als misbruik van minderjarigen, want ja, “het zijn nog maar kinderen” en dus mogen we hen niet bekritiseren. Links moet weten wat het wil. Ofwel beschouwen we die betogende kinderen als naïef en dienen zij niet serieus genomen te worden, laat staan ontvangen te worden door ministers. Ofwel nemen we de betogers en hun grieven serieus en beschouwen we hen als volwassenen, maar dat impliceert dat die jongeren van antwoord gediend mogen worden.

Temperatuur en landsgrenzen

Het stukje “De appel en de boom” deed de afgelopen dagen veel stof opwaaien. Het artikel schoot bij links in het verkeerde keelgat. Dat hoeft niet te verbazen. Stilaan schiet bij links alles in het verkeerde keelgat. Wat was de bedoeling van ons artikel? Ten eerste stelden wij de hypocrisie van veel wereldverbeteraars aan de kaak. Politici die voor een schoner milieu pleiten en zelf de halve wereld rondreizen per vliegtuig. U kent ze wel, de ver-

tegenwoordigers van ngo’s en de groene politici die met honderden vliegtuigen koers zetten naar Davos, voor het Wereldeconomisch Forum. Ten tweede ontbreekt het de klimaatgoeroes aan argumenten. Veel geblaat, weinig wol. Ten derde merkten wij op dat de klimaathype veel weg begint te hebben van een soort religie waar geen kritische kanttekeningen bij geplaatst mogen worden. Ten vierde past volgens ons de klimaatheisa binnen een bredere

Toegegeven, vorige donderdag werd een massa volk op de been gebracht. Duizenden jongeren wandelden door de straten van Brussel. Dat bracht gigantisch veel lawaai met zich mee. Weten zij niet dat geluidsoverlast een vorm van vervuiling is, die negatieve gevolgen heeft voor de gezondheid van de mens?

Veel slogans, veel geroep, maar nog steeds hebben wij inhoudelijk weinig argumenten gehoord. Een onderbouwd debat is moeilijk.

Wie niet gelooft in de nieuwe religie, wordt meteen als klimaatnegationist gebrandmerkt.

Dat de waterlopen decennialang nooit zo proper waren als nu, dat gedurende de laatste halve eeuw in Vlaanderen massaal gronden werden gesaneerd en dat de luchtkwaliteit al met al goed is, is blijkbaar niet van tel. Zure regen? Al heel lang niks meer van gehoord.

13

Pleiten voor kernenergie – want schoon en veilig – mag niet. Wat is dan wel het summum van degelijkheid en goedheid volgens links?

Autistisch geobsedeerd zijn door de thermometer, blijkbaar. Links gelooft niet in het nut van grenzen wanneer het over migratie gaat, maar gelooft blijkbaar wel dat de temperatuurstijging van maximaal 1,5 graden binnen de grenzen van het Belgische koninkrijk bereikt kan worden.

Meisje wil jongen zijn Toen wij vorige week erop wezen dat Anuna en haar moeder voorstanders zijn van een genderneutrale agenda en over dit onderwerp vroeger al proactief en mediageil de pers opzochten, werden wij door hysterisch links in de ban gedaan. Wat zagen wij zaterdag? Anuna die prijkt op de voorpagina van de grootste krant van Vlaanderen. We citeren uit dat artikel: “Fuck you aan de hokjes, man of vrouw, geen van de twee”, “Anuna kan nog niet lopen en ze zegt al dat ze jongen is”, “ik voel me geen jongen maar ook geen meisje, wie dat niet aanstaat, kijkt maar de andere kant op”. Als weldenkend Vlaanderen vindt dat wij op schandelijke wijze irrelevante journalistiek bedreven hebben, waarom beginnen Anuna en haar moeder dan iedere keer zelf over thema’s als ‘toxische mannelijkheid’ en ‘genderneutraliteit’? Wat heeft dat met klimaatopwarming te maken?

Hysterisch links heeft de vorige weken bewezen wat ’t Pallieterke voorspelde: kinderen die op straat komen voor een schoon milieu worden opgeslokt in een brede progressieve beweging die smeekt om nog hogere belastingen en tot doel heeft gezin, natie en biologisch geslacht verder te deconstrueren. Halt aan deze zure linkse regen!

LVS

Verkiezingen

Verenigde Staten

Grete Remen, sinds 2014 Vlaams Parlementslid voor N-VA, zal geen kandidaat zijn bij de komende verkiezingen. Remen kreeg het aan de stok met de plaatselijke afdeling in Beringen, en viel uiteindelijk in ongenade bij het provinciaal kiescollege van de Limburgse N-VA. In 2014 stond Remen nog als derde kandidaat op de lijst voor het Vlaams Parlement en werd ze met 20.000 stemmen verkozen.

In de VS en bij filmliefhebbers is de acteur, cineast en tekstschrijver Nick Vallelonga vrij bekend. Zijn recente film “Green Book” werd zelfs genomineerd voor maar liefst zeven Critics’ Choice Awards. ”Green Book” past dan ook in het politiek correcte plaatje. De film vertelt het ware verhaal van een tournee die Nicks vader Tony samen met de zwarte pianist Donald Shirley in het begin van de jaren zestig maakte door het diepe Zuiden, waar toen nog veel écht racisme was.

De ene gaat...

Lijsttrekker in 2014 was Jan Peumans, maar die zet een stapte terug en wordt lijstduwer. Normaal zou je dan verwachten dat Remen een bank zou opschuiven, maar dat gebeurde niet. Integendeel, ze kreeg een vierde zetel aangeboden op de Kamerlijst.

Maar dat was niet naar de zin van N-VA-nationaal dat een prominentere plaats wilde voor Remen. Maar dat kon niet baten. Met als gevolg dat Remen de eer aan zichzelf houdt en stopt met politiek. In haar plaats krijgt Lies Jans nu de vierde plaats op de Kamerlijst, juist na Frieda Gijbels, de voorzitster van N-VA-Limburg, die de derde plaats inneemt. In 2014 stond zij nog als 2de opvolger op de Kamerlijst.

… en de andere komt Het geval “Remen” is niet enig in haar soort. In Gent maakte Johan Deckmyn ongeveer hetzelfde mee. Zoals we enkele weken geleden al schreven, kreeg Deckmyn geen verkiesbare plaats op de lijst van het Vlaams Belang. Deckmyn is sinds 1995 gemeenteraadslid in Gent en zat al eens gedurende tien jaar in het Vlaams Parlement.

Maar de partijraad van het Vlaams Belang vond hem onvoldoende wegen om een prominente rol te spelen. Hij moest genoegen nemen met een lijstduwersplaats, terwijl hij stilletjes gehoopt had op een lijsttrekkersplaats of toch minstens een verkiesbare plaats. Dat Deckmyn meer dan teleurgesteld is, valt te begrijpen. Hij bedankt voor de eer, maar zal de lijst nog ondersteunen vanop een onverkiesbare vijfde plaats.

Daar gaan ze Niet alle mandatarissen keren terug naar een of ander parlement. In West-Vlaanderen kiest Daphné Dumery voluit voor het burgemeesterschap van Blankenberge. Zij is niet meer verkiesbaar op de lijst voor de Kamer, waar ze sinds 2010 zetelde. Evenzo is Pol van den Driessche geen kandidaat meer. Bij de vorige verkiezingen stond hij op de N-VA-lijst als lijstduwer, maar on-

danks 22.458 voorkeurstemmen geraakte hij niet in de Kamer. Hij werd opgevist als gecoöpteerd senator. Maar bij de jongste gemeenteraadsverkiezingen veroorzaakte zijn lijsttrekkerschap voor onrust en ruzie binnen de Brugse afdeling. Een denderend verkiezingsresultaat bleef achterwege; de partij verloor er 8 procent en zette een van de slechtste resultaten neer voor de N-VA. De kans dat Van Den Driessche nogmaals wordt opgevist als gecoöpteerd senator, is dan ook bijzonder klein. Hij blijft wel communicatieadviseur van de partij.

Vuye Even zijn er verkennende gesprekken geweest tussen V&W en het Vlaams Belang, om in een kartel naar de kiezer te trekken.

Maar er werd geen consensus bereikt. De groep Vuye & Wouters, de twee Kamerleden die in 2016 de N-VA verlieten na onvrede met de communautaire stilstand van de partij, beseften immers zeer goed dat ze op eigen kracht niet meer verkozen geraken. Met een eigen lijst opkomen lijkt nu meer dan ooit uitgesloten. En zo zullen de twee waakhonden (of luizen in de pels van de N-VA) uit het halfrond verdwijnen. Algemeen wordt dat in Vlaams-nationale kringen als een gemis beschouwd, want Vuye & Wouters waren op vele vlakken zeer actief.

O.a. schreven ze drie boeken en gingen ze tot in alle uithoeken van Vlaanderen lezingen geven.

Cynisch is echter dat Vuye & Wouters ruzie kregen met de N-VA omwille van het feit dat Bart de Wever in 2016 verkondigde dat hij in 2019 opnieuw bereid zou zijn in een regering te stappen na opnieuw het communautaire in de koelkast te steken.

Wat door Vuye & Wouters als onverteerbaar werd ervaren, waarop beide Kamerleden de N-VA verlieten. Vandaag trekt de N-VA opnieuw de kaart van het confederalisme en wordt de communautaire koelkast opengetrokken. Maar het onvermijdelijke staat te gebeuren: op 26 mei nemen we afscheid van twee Vlaamsgezinde Kamerleden.

Dhimmi’s in Hollywood

Vallelonga zal waarschijnlijk naar zijn Awards kunnen fluiten, want plots dook een oude tweet van hem op, uit 2015, gericht aan Donald Trump, toen nog presidentskandidaat. In die tweet bevestigde Villelonga dat hij op 11 september 2001 had gezien hoe moslims in New Jersey stonden te juichen na de aanslagen op de Twin Towers en het Pentagon. En plots kreeg hij de woede van alle politiek correcte media en heel Hollywood over zich heen.

Hij probeerde er nog onderuit te komen door die tweet te verwijderen, en daarna zelfs heel zijn Twitteraccount, en door zich uit te putten in laffe en kruiperige verontschuldigingen “aan alle leden van het moslimge-

loof […] voor de pijn die ik hen heb aangedaan”. Betekent dat dan dat die zich allemaal identificeerden met die barbaren die de aanslagen toejuichten?

Merk op dat niemand beweerde dat de inhoud van Villelonga’s tweet onjuist was.

Niemand had het over de waarheid. Maar dat was een waarheid die onuitgesproken moest blijven. Zo behandelen de dhimmi’s in Hollywood zelfs een van hun lievelingen. Na 11 september stonden moslims overal ter wereld bij honderdduizenden te juichen, zowel in westerse landen als in de moslimwereld.

En nu sturen ze enthousiast bloeddorstige tweets rond over onthoofdingen door IS. Digitaal juichend, dus.

ZWART ZELFBESTUUR IN ZIMBABWE

Zwarte “vrijheidsstrijders” mochten (en mogen) alles…

De marxistische zwarte guerrilla- en terreurgroepen die tegen het blanke minderheidsregime in Rhodesië vochten, werden in de media altijd “vrijheidsstrijders” genoemd. Maar toen zij in 1979 aan de macht kwamen, kreeg Rhodesië geen vrijheid, alleen chaos, burgeroorlog, massamoorden en tenslotte een brute dictatuur onder leiding van Robert Mugabe, die de laatste restantjes van democratie liquideerde en het land ruïneerde door de blanke boeren met geweld te onteigenen, waardoor eerst de landbouw ineenstortte en daarna de rest van de economie. In 2017 was er even een sprankeltje hoop toen het leger Mugabe afzette, maar al spoedig bleek dat men alleen de ene zwarte dictator door de andere had vervangen.

De voorbije week leek het alsof Mugabe en zijn “vrijheidsstrijders” nooit waren weggeweest. Dat is niet verbazend, want de huidige president Mnangagwa wordt “de krokodil” genoemd, naar de naam van de terreurgroep die onder zijn leiding blanke boeren in Rhodesië afslachtte.

Daarna, in het ‘bevrijde’ Zimbabwe liet hij duizenden zwarte Ndebele uitroeien. Maar geen haan die daar naar kraaide natuurlijk.

BENZINEPRIJS ALS VONK Toen Mnangagwa onlangs een prijsverhoging van 150 procent (!) voor benzine aankondigde, sloeg de vlam echter in de pan. Niet dat er zoveel Zimbabwanen een auto hebben… In heel het land werd betoogd en braken er rellen uit. Het neerslaan daarvan gebeurde weer op de oude Afrikaanse manier: soldaten schoten niet alleen manifestanten of plunderaars neer, maar ook willekeurige voorbijgangers, en daarna vierden zij de overwinning door in huizen binnen te dringen en daar vrouwen te verkrachten. Er werden 700 mensen gearresteerd en natuurlijk enthousiast gefolterd. Daarbij waren er zelfs enkelen die écht manifestaties hadden georganiseerd of écht oppositie hadden gevoerd. Volgens voorlopige tellingen vielen er minstens 12 doden. Er waren 78 mensen met kogelwonden, maar dat ware alleen de gewonden die naar een hospitaal durfden gaan. Slechts een minderheid dus. Er werden 240 gevallen gemeld van verkrachting en foltering. Ook dat is natuurlijk slechts het topje van de ijsberg. Ja, zo werkt het zwarte zelfbestuur in de praktijk…

14

Brieven

31 januari 2019

AAI EN ZWAAI Pallieterke, Bezoekers van het één jaar oude Algemeen Ziekenhuis Alma te Eeklo worden verwelkomd met een groot bord met daarop ‘Kiss and Ride’.

Kiss and Ride? Ligt Eeklo misschien in Engeland? Waarom niet ‘Aai en Zwaai’? Aai is een oud Vlaams woord. Iemand een aaike geven, zoals Mie doet in het gedicht "’n Aven blomkes" van Guido Gezelle (Tijdkrans, 1893). Aai en zwaai wortelt in de taaltraditie van onze gewesten. Waardevol geestelijk erfgoed. Bovendien rijmt het. Het is bekend dat onze voorouders dol waren op rijmen. Wat welluidendheid betreft, moet aai zeker niet onderdoen voor het enigszins banale kiss, dat uit den vreemde over het Grote Water kwam aangewaaid en nu als onkruid onze taaltuin ontsiert.

Redenen genoeg om het onnodig Engelse kiss te vervangen door het beeldende, sprankelende en poëtische aai. Welk ziekenhuis in Vlaanderen zorgt voor een inspirerend voorbeeld?

Alma Eeklo, grijp uw kans! Hoelang kan de minister van Nederlandse Cultuur nog de andere kant blijven opkijken?

A lfons van Holderbeke - Eeklo

BIJNA PERFECTE INTEGRATIE Pallieterke, Heeft Melikan Kucam geld gevraagd in ruil voor humanitaire visa? Mocht dat zo zijn, dan heeft hij niets verkeerd gedaan. Het bewijst dan enkel dat hij goed ingeburgerd is en helemaal handelt in de traditionele stijl die wij hier gewoon zijn: als je de kans krijgt, graaien waar er te graaien valt, ook als is dat op de kap van sukkelaars... Of toch niet? Een echte Belg weet dat er gevoelige grenzen zijn, die je moet aftasten. Wie het onderste uit de kan wil, krijgt het deksel op de neus. En de kruik gaat zolang te water tot ze barst, niet? Moraal van het verhaal: een onvolledige inburgering zonder een goed begrip van de volkse spreekwoorden, stort je in de miserie.

Jos Vlasman - Mortsel

HANENGEVECHT Pallieterke, Het verslag van de nieuwjaarsreceptie van het Vlaams Belang op één duurde drie minuten en was een hanengevecht onder Vlamingen! Als we zo doorgaan, komt er in dagen, wat zeggen we, in decaden, van onze terechte verlangens niets terecht!

A medee Joos - R ijkevorsel

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis zijn zijn Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis Verliefd op op de dethuis natuur-?zijn Vlamingen Verliefd natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 O F F E R B L O K K E N M A E S X R A Z E N D E S E N E G A L X A A T R

I

N

I

I

T

D A D X K T X

R O K X S E L E C T

I

E

E E S T X N A X A X E R N R X A S X N E P T X T G X E X P E D

I

T

I

E S

E M X A A R X K E T E L L

I

P T X G E X R E X A

E S K

I M O X D E L T A

N O Z E M X R A N S

Pallieterke, De gretigheid waarmee VRT, kranten, leraars, sommige politici en ouders het spijbelen voor het klimaat bejubelen, is ongezien. Eindelijk komt er wat weerwerk bij monde van Bart de Wever. En professor De Grauwe durft dan toch al opperen dat kernenergie wel eens de oplossing zou kunnen zijn. En, citytrips met het vliegtuig zouden strenger en meer moeten belast worden. Wat opvalt en me mateloos irriteert, is dat bijna alle slogans die de jeugdige betogers meedragen in het ... Engels zijn.

Waarom? Is de Britse jeugd naar Brussel afgezakt? Is het Nederlands niet (meer) geschikt om een tegenstem uit te brengen of voorgekauwd te protesteren? Of, kunnen ze geen deftig en behoorlijk Nederlands meer op papier zetten?

Gie van de Wouwer - Schriek

MIGRATIE Pallieterke, Migratie is het hoofdthema van zowel de verkiezingen als de economie. Er zijn toch nog mensen zoals Paul Romer, Nobelprijswinnaar wetenschap, die hun zeg doen. De oorzaak i.v.m. de migratie is het gebrek aan eerlijke voorlichting door de politici. De discussie om de landen 10.000 of meer migranten verplicht op te laten nemen, is niet correct, want er zijn voor het ogenblik 300 tot 400 miljoen mensen die gereed staan om te immigreren. Europa en Noord-Amerika kunnen die mensen niet opnemen. We mogen die mensen hun bestaan niet ontkennen, maar moeten hen helpen om in hun eigen land te blijven, stelt Romer.

De uitstoot van CO2 kunnen we ook verminderen zonder de welstand en de groei te verlagen als de politiek echte beslissingen neemt, namelijk door technische ingrepen en een wereldwijde belasting op CO2-uitstoot en een echte controle door een onafhankelijk panel.

Het zal een zure appel zijn om in te bijten, maar dit is mijns inziens een reëel gegeven.

M aurice Claerhout - Zulte

MICHAEL FREILICH VS. VOLKSNATIONALISME Pallieterke, Dat Bart de Wever de jongste tijd gekke sprongen maakt, kan niemand ontkennen.

Bijvoorbeeld zijn overstap naar een nationaal mandaat. Het ziekelijk gestook van de ‘grote’ media daarbij tegen hem deel ik hoegenaamd niet. Verder vond ik zijn verdediging van Theo Francken en zijn verwijzing naar het lot van de christenen in het Midden-Oosten waardig en degelijk. Het is zelfs onbegrijpelijk dat houme-tegen-Woutje-Beke op geen enkel ogenblik enige solidariteit met die mensen over de lippen kreeg.

De Wevers idee echter om Freilich een verkiesbare plaats op zijn lijst te geven, doet voor mij inzake N-VA alle deuren dicht. Freilich is de incarnatie van het meest verwerpelijke fascistoïde-zionistische staatsnationalisme en staat haaks op elk rechtvaardig volksnationalisme. Freilich staat voor militaire bezetting, Übermensch-arrogantie en negationisme van de etnische zuivering én blijvende onderdrukking van het Palestijnse volk.

Bert van Damme - A ntwerpen

Naar aanleiding van het artikel “Wat nu met Joods Actueel?”, verschenen in uw 't Pallieterke van 24 januari,op blz. 6, ontvingen we een uitgebreide reactie van dhr. Guido Joris, redacteur bij Joods Actueel.

Wat nu met 't Pallieterke?

Bij gebrek aan argumenten heeft Karl Van Camp met zijn artikel "Wat nu met Joods Actueel" (Pallieterke editie 24/1/2019) ervoor gekozen om op de man te spelen, waarbij hij zonder enige terughoudendheid mijn ‘nefaste’ invloed op de voormalige hoofdredacteur van Joods Actueel uit het niets tevoorschijn tovert. Alsof Freilich niet in staat zou zijn om zijn mannetje te staan. Wie onze ex-hoofdredacteur ook maar een beetje kent, weet wel beter. Dat Van Camp zijn aanval lardeert met allerlei veronderstellingen, gespeend van elk bewijs, is veelzeggend. En dat leidt ertoe dat ik het mag ontgelden en niet mijn beweringen of opinies, laat staan dat hij feiten weerlegt. Ik zal en moet het ontgelden; de enige magere troost daarbij is dat zowat iedereen bij Joods Actueel niets anders gewend is.

Karl Van Camp stelt dat ik een probleem heb met de Vlaamse Beweging en dat ik daar op nazi’s jaag, hij bedoelt neo-nazi’s.

Is er iets mis mee om negationisten en antisemieten te bestrijden? Mag je hun beschimmeld gedachtegoed niet aan de kaak stellen? En beperkt mijn ‘probleem’ zich tot de Vlaamse Beweging? Of poogt Van Camp met deze verwijzing naar de Vlaamse Beweging te verbergen dat hij het eigenlijk over één bepaalde partij wil hebben?

Komaan zeg, ik hekel met dezelfde passie groene Hezbollahsympathisanten, ‘vermaledijde’ socialistische Israëlhaters in de commissie Buitenlandse Zaken, om nog maar te zwijgen van voormalige jihad- of kalasjnikovcolumnisten, ranzige doktoren, etterbakjournalisten, UNIA-boerka-ideologen en/of godsdienstig geïnspireerde antisemieten (ongeacht de religie) en evengoed de zogenaamde door anti-zionisten en ‘Hamasmaagden van zeven smarten’ bemande NGO’s en/of jodenhaatbrakende vredesactivisten, idem voor soortgelijke berbers en ottomanen aan beide kanten van de taalgrens. Ook degenen onder hen die tuk zijn op Stalin en dictators van de laatste éénpartijregimes op de aardkloot en die hun voorkeur voor jodenhaters en hun afkeer van Israël niet kunnen beheersen ontsnappen niet aan mijn aandacht.

Huisideoloog Sam Van Rooy en voorzitter Tom Van Grieken zijn er niet in geslaagd om zich te ontdoen van de hatelijke invloed van Dewinter. Ik deelde mijn ontgoocheling over deze beide “jonge Turken”(sic) die braaf achter de bruingespikkelde Antwerpse moederkloek blijven aanrennen.

Mijn naïviteit dat beide jonge mannen het verschil gingen maken, moest er met het

naam Layouter

PAL 00

Kruisende woorden oplossing 1145

IS HET KLIMAAT EEN ZAAK VAN ENGELSTALIGEN?

I G

Restaurants blz. 00

Een lezersbrief insturen?

binnenhalen van Dries Van Langenhove finaal aan geloven. Het ontbrak beide heren aan moed en het is voor vriend en vijand bijzonder duidelijk welke edele knaap de VB-rangen mag versterken. Van Rooy en Van Grieken boden niet alleen geen weerstand aan het Antwerpse kopstuk maar ze hebben met het aantreden van de drieste gauleiter in Vlaams-Brabant de Antwerpse moederkloek hem ook nog eens van het predikaat “scharrelkip met vrije uitloop” voorzien.

Degenen die Israël verdedigen om hun haat tegen moslims uit de schijnwerpers te houden zijn trouwens een categorie apart, maar weet dat Israël met dit soort vrienden niet is opgezet en dat ook heeft laten weten: Filip Dewinter is in het Beloofde Land niet welkom. En voor mijn part hangen Vlaams Belangers statieportretten van hun nonkels in vol SS-ornaat in hun living, gaan anderen jaarlijks verder op bedevaart naar het geboortedorp van Hitler, poetsen ze de graven van SS’ers en blijven weer anderen de Holocaust ontkennen of een beroep doen op bevriende facisten om de veiligheid te handhaven. Maar zeur niet als ik onze lezers van deze praktijk op de hoogte breng.

Er is dus niets mis met de Vlaamse beweging, maar wel met een partij die ‘meent’ te ‘kunnen’ zeggen wat anderen denken. Het is duidelijk dat mijn analyse ‘pijnlijk’ juist was en dat ‘ene’ Van Camp, al dan niet op bestelling, het intentieproces van ‘ene’ Guido Joris maakte en als aangebrande omelet van de week serveert in zijn ‘onafhankelijke’ weekblad.

GUIDO JORIS REDACTEUR JOODS ACTUEEL

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

31 januari 2019

De eerste reddingen van Preud’homme Op donderdag 24 januari werd Michel Preud’homme 60 jaar. Hij is geboren in Plainevaux, een boerengat gelegen op tien kilometer van de fabriek van Cockerill. Er zijn mooiere plaatsen om op de wereld te komen. Bijna zijn ganse familie werkte in de staalfabriek. Daar had Michel geen zin in. Hij wilde dierenarts worden.

Hij was 18 jaar en derde keeper van de Rouches toen zijn leven veranderde. Op 24 augustus 1977 moesten de Luikenaars op bezoek bij aartsrivaal Anderlecht, en er was een keepersprobleem. De onbetwiste titularis, Christian Piot, had zich op training geblesseerd en was een hele tijd buiten strijd.

Zijn vervanger, Jean-Paul Crucifix, lag ook in de lappenmand, na een match in Boom. Grote paniek in de Vurige Stede. Men moest naar het Astridpark met een piepjonge en onervaren doelman die nog geen minuut in het eerste elftal had gespeeld! Voor Michel Preud’homme was het natuurlijk een vergiftigd geschenk. De Standardsupporters waren er niet gerust in en vertrokken met dichtgeknepen billen naar Brussel.

“Ne gamin in de goel” Ik was die dag ook van de partij. Voor de wedstrijd zei onze trainer, Raymond Goethals: “Er stoet ne gamin in de goel van de Standard.” Niemand van ons kende die Preud’homme. Goethals gaf de opdracht dat jong manneke van bij het begin onder druk te zetten. Jean Thissen moest hem enkele ‘boenken’ geven. De Rouches kregen er drie om de oren, maar de absolute uitblinker was de man van Plainevaux. Hij bespaarde de Luikenaars een afstraffing. De media waren vol lof over de prestatie van de jonge doelman. ‘A star was born.’

De rest van het verhaal is bekend. De twee-

voudige Gouden Schoen en beste doelwachter van de wereld had ook dat tikkeltje geluk dat men soms nodig heeft om het te maken in het leven. Het gezegde ‘de een zijn dood is de ander zijn brood’ is van toepassing.

Michel nam de plaats in van de gekwetste Christiaan Piot, de doelman van de Rode Duivels en lieveling van Raymond Goethals.

Den Tuveneir sprak ooit de historische woorden: “Ik heb liever Piot op één been, dan een Pfaff op twee benen!” Piot stopte al op zijn dertigste. Zijn knie was kapot. En zo legde hij de rode loper uit voor Preud’homme. Wat zou er gebeurd zijn indien Christiaan tot zijn zesendertigste had gespeeld, de normale pensioenleeftijd voor een doelwachter? Had Michel zoveel geduld kunnen opbrengen, of was hij vertrokken naar een middenmoter en hadden we niets meer van hem gehoord? Piot was een monument in Luik. Die schoof men niet zomaar even opzij.

Ik kan het niet wegstoppen: ja, ik ben ook een supporter van ... Christiaan Piot.

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Economisch gegeven Sporting Charleroi moet het de rest van de reguliere competitie stellen zonder drijvende kracht Christian Benavente. Bij Sint-Truiden zag coach Marc Brys sterkhouder Roman Bezus naar AA Gent verkassen. “Leve de wintermercato,” jubelden voorzitter De Witte en manager Louwagie ongetwijfeld. In Het Nieuwsblad dacht chef voetbal Ludo Vandewalle dat de supporters van de Zebra’s en de Kanaries verstandig genoeg zijn om te beseffen dat een club leiden meer dan ooit een economisch gegeven is.

De zegeningen van zomerse en winterse mercato’s in volle competitie indachtig, vrezen we voor een ander en almaar groeiend soort besef bij de fans. Namelijk dat van die godganse “reguliere” competitie bitter weinig regulier is. Speelbal van een schrijnende volksverlakkerij, met de afgod poen als patroonheilige. Volksverlakkerij versus economisch gegeven, de tegenstelling kan niet krachtiger zijn. We stellen dan ook voor dat de bobo’s van de voetbalbond en van de Pro League zich dringend buigen over het verzinnen van een meer aan de waarheid gebonden naam voor de reguliere competitie.

De irreguliere competitie is onze hint. Telt amper twee lettertjes meer, maar verzekert een zee aan reële “meerwaarde”.

Passend Het antwoord op de vraag of Sint-Truiden dan wel Sporting Charleroi het grootste slachtoffer is van de jongste koehandel, door clubmanagers en makelaars in elkaar gestoken, verwijst zonneklaar richting Limburg.

Benavente gaat in Egypte poen rapen. Dat ligt iets anders voor Bezus. Die moet het in Gent stellen met een kleinere gage, en blijft helaas “regulier” bezig in 1A. Tenzij men bij STVV slim genoeg was om contractueel te bepalen dat de Oekraïner tegen zijn ex-ploeg niet speelgerechtigd is, kan de heer Bezus op de laatste speeldag van de irreguliere competitie, half maart, even bepalend zijn tegen Sint-Truiden als hij, medio september, op de onder meer Antwerp, Standard, Anderlecht en Genk doen ze er in Daknam goed aan de hulp van de heilige Rita, patrones van de hopeloze gevallen, af te smeken. En daarnaast, trainen en blijven trainen. Een betere raad schiet ons niet te binnen.

Sterrenkunde We kennen nogal wat experts die aan de toog van hun stamkroeg volhielden dat Racing Genk in eigen huis niet meer te kloppen zou zijn. Ze zullen hun mening moeten herzien, nu Moeskroen brandhout heeft gemaakt van die gedurfde thesis. Uiteraard is de nederlaag hard aangekomen bij de Genkse aanhang. Ze zijn beter gewend, maar met de comfortabele voorsprong die Racing heeft, moeten ze daar geen drama van maken. Ze kunnen tegen een stoot. Als de blauw-witten volgende speeldag punten laten liggen tegen Waasland-Beveren, mag trainer Clement zich wel vragen beginnen stellen. Of het zover komt? Dat staat ergens in de sterren geschreven. En dan moeten we passen. Begin dat eens te ontcijferen.

Boeiend slot

Een misrekening Het duel tussen Antwerp en Standard was dan wel aangekondigd als een niet te missen topper, de eerste helft stelde niet veel voor.

De thuisploeg deed zijn reputatie alle eer aan, met een moeilijk te verschalken verdediging.

En van de ploeg in vorm - Standard dus - hadden we beter verwacht. Voor spektakel was het wachten tot na de rust. Met dank aan kieken zonder kop Lamkel Zé, die rond het uur op een tweede gele kaart getrakteerd werd en mocht gaan douchen. Antwerp verder met tien, en Standard dat tien minuten later scoorde en nogal voorbarig dacht de overwinning op zak te hebben.

Waarschuwing Terwijl de gloriërende bezoekers van vijftien punten op vijftien stonden te dromen, greep Mbokani de kans om zijn gewezen ploeg een tandje te trekken. Zoiets moet ge Dieumerci geen twee keer vragen. Welk team

deed een goede zaak? Antwerp of Standard?

Met dat soort nutteloze vragen gaan we ons niet bezighouden. Dat is voer voor onze gewaardeerde analisten. We kijken al uit naar de volgende wedstrijd van de Great Old, tegen KV Oostende. Daar gaan de supporters van de liefdevolle kleuren geen vrede nemen met een gelijkspel. Dat ze het aan de kust in hun oren knopen.

Het was te verwachten dat de wedstrijd in de Proximus League tussen Beerschot-Wilrijk en KV Mechelen een potig verloop zou kennen. Met zeven gele en twee rode kaarten en strubbelingen alom had scheidsrechter Lambrechts de handen meer dan vol. Oogstrelend voetbal kregen we niet te zien, gemiste kansen des te meer. Een spannend slotkwartier maakte het gebrek aan doelpunten dan weer goed.

Voor de neutrale toeschouwer toch, want de aanhang van Beerschot en de twee man en de paardenkop van Wilrijk waren na afloop ontgoocheld omdat hun ploeg niet kon scoren tegen negen Mechelse kostgangers. Vanop de Mechelse bank hoorden we een zucht van opluchting, omdat ze onverhoopt vijftien minuten lang tegen elf ontketende Kielse Ratten standhielden.

Goede raad

Oorlogsstemming

De betere spelers verkopen en een stel kwabbernoten binnenhalen, dat is al langer dan dit seizoen de fatale politiek van SK Lokeren. Waardoor de kwaliteit te wensen over laat. De zware thuisnederlaag tegen Zulte-Waregem is daar het zoveelste bewijs van. Wat kan hun nieuwbakken trainer Glen de Boeck daar, behalve wat troostende woorden, tegenover stellen? Dat met nog zeven matchen voor de boeg alles mogelijk blijft? We willen niet doemdenken, maar zou hij dat zelf geloven?

Met confrontaties op het programma tegen

15

Het kan met de klimaathysterie te maken hebben dat beide trainers zo over hun toeren waren. De bitsige commentaar van Wouter Vrancken achteraf en de oververhitte reactie van Stijn Vreven zullen we maar met de mantel der liefde bedekken. De oorlogstaferelen die ons te wachten staan tussen beide ploegen in de zenuwslopende ontknoping van de strijd om de promotie gaan we niet aanwakkeren.

We willen niet onder de duiven schieten van de sportredactie van Gazet van Antwerpen, die daar een handje van weg heeft.

zevende al was in de match met STVV in en tegen Gent. Toen gaf hij de beslissende voorzet aan zijn Japanse ploegmakker Kamada voor het winnende doelpunt. Dezelfde Kamada die hij straks gebeurlijk het scoren kan beletten, dankzij het daarbij passende “economische gegeven”.

Catastrofe Het ziet ernaar uit dat het roemruchte play-off 1, waarrond het reguliere competitiegedoe draait, niet langer een voorbehouden speeltuin is voor de grote vijf, annex een kleintje. Momenteel is de vraag: blijft PO1 voor Anderlecht en Gent al dan niet slechts een natte droom? Het toeval wil dat, zeven wedstrijden voor het einde van de irreguliere competitie, STVV en Charleroi kandidaten zijn voor een plek bij die top zes. Voor beide clubs is het meegenomen als ze dat halen. Voor Anderlecht en Gent wordt het een (financiële) catastrofe als ze het niet halen.

“Doen ze het of doen ze het niet?” wordt de hamvraag. Het antwoord kan, volgens Het Nieuwsblad, “interessant” zijn. Al had de krant die vraag liever niet gesteld. Want als STVV en Charleroi het PO1-onderonsje op de valreep mislopen, dan zal het vertrek van Benavente en van Bezus in elk gesprek terugkeren. Voorspellen dat dergelijke gesprekken het visionaire en economische vernuft van de bobo’s van Anderlecht én die van Gent niet gaan bewieroken, is niet moeilijk, en volkomen terecht.

Te zot voor woorden Door een kluchtig besluit van de biljartbond komt de geliefde sport van onze lezers die met een biljartkeu uit de voeten kunnen ook eens aan bod. Toppunt van idiotie overkomt de Lierse biljartclub “Mister 100” van Raymond Ceulemans. Het gezelschap dreigt al haar thuismatchen met forfaitcijfers te verliezen. Wat hebben de aangesloten leden op hun kerfstok om zo zwaar gestraft te worden?

Niks. Driemaal niks.

De bollebozen van de bond eisen, zonder dat het in de reglementen vermeld staat, dat er gespeeld wordt op lakens van een bepaald merk dat tevens sponsor is van de federatie.

Andere merken zijn uit den boze. De kwestie is aanhangig gemaakt bij het BAS (Belgisch Arbitragehof voor de Sport), dat binnenkort zal moeten oordelen. Alsof ze daar niets beters te doen hebben dan zich te buigen over een kwestie die te zot is om los te lopen.

Knappe avant-première De scenarist die de geslaagde avant-première van het WK veldrijden uit zijn vindingrijke duim heeft gezogen, verdient een dikke pluim. Hij liet in de wereldbekercross in Hoogerheide de drie topfavorieten van volgende zondag dicht bij elkaar eindigen.

Mathieu van der Poel mocht voor de zoveelste keer op het hoogste schavotje staan, maar zijn overwinning was ditmaal niet zo moeiteloos als de vorige keren. Dat Toon Aerts, die tweede eindigde, de wereldbeker van Wout van Aert afsnoepte, wil niet zeggen dat de wereldkampioen zich al gewonnen geeft voor het wereldkampioenschap veldrijden. Drie om te zien: een regenboogtrui, een Europese trui en een tricolore trui. Wat willen ze nog meer in het Deense Borgense?

Spektakel verzekerd?

We mogen zondag spektakel verwachten, voorspelt Wout van Aert. En hij heeft daar een uitleg voor. “De waardeverhoudingen waren hier in Hoogerheide wel duidelijk, maar we zaten dicht bij elkaar. Ik ga deze week goed rusten en dan zien we wel op het WK.” Door de commentaar van Van der Poel kijken we al verlekkerd uit naar volgende zondag. “Ik heb”, zei de Europese kampioen, “tot het einde zwaar moeten knokken. Ik had het moeilijk met het tempo dat te hoog lag in het begin. Ik heb het dit seizoen nog niet meegemaakt dat ik zo onder druk werd gezet. Toon heeft mij pijn gedaan.” Als hij ons niet door de buis trekt, kan het in Bogense spannend worden.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

31 januari 2019

ABSURDISTAN Kort geheugen

Smakelijk of klop!

Toch een beetje raar. De klimaatmars van vorige zondag werd beschreven als “de grootste aller tijden,” met grosso modo evenveel betogers als de klimaatbetoging van begin december twee maanden geleden. Geheugenvervuiling, ongetwijfeld.

Hebben wij dat nu goed gehoord? Wil de heilige Anuna nu ook de vleesconsumptie aanpakken in haar ecologische strijd? Geen zorg, ten kantore staan wij paraat, gewapend met saucissen en boerenworsten. Wie ons die wil afpakken, kan er een stevige pandoering mee krijgen!

Doemdenken Heeft N-VA-voorzitter De Wever gelijk dat we niet moeten geloven in doemverhalen? Volmondig ja. Alleen... kan er dan misschien eindelijk eens komaf worden gemaakt met het eeuwige doemverhaal België?

Ontsteek het vreugdevuur!

Hoera! De gangster, illegaal en islamradicaal Mustapha Bali kan niet worden uitgewezen, want vaderland Marokko wil hem niet terug. Mijnheer loopt hier dus vrij rond. Is er dan niemand die de geldstromen naar Marokko eens ferm kan toeknijpen, of slikken we weer alles? U raadt het al...

Het verschil van de differentie Er is toch iets dat wij niet goed begrijpen, dommeriken die we zijn. In Venezuela moet de dictator wijken voor het volk, of wat het volk zou moeten zijn. Goed. Waarom feliciteren we dan vestzakdictator Kabila en zijn ongediplomeerde voetveeg Tshisekedi?

Kleurkwaadheid In oktober werd in Berchem het roodgroene kartel de grootste van het district, met nogal wat misbaar toen bleek dat het buiten de districtscoalitie werd gehouden.

Misschien nog niet zo slecht, dat laatste, want met de overstap van “rode” Erkan Öztürk naar de vrienden van Groen, is het bij sp.a eerder... groen lachen.

1146

Aantoonbaar Ter rechterzijde heeft men het niet echt begrepen op een heleboel ngo’s, die immers niet alleen aan liefdadigheid doen, maar wel degelijk, en soms vooral, aan politiek. Uit aller naam danken wij dan ook Bogdan Vanden Berghe, gewezen directeur van 11.11.11, om door zijn overstap naar Groen die overtuiging te bevestigen en sterken. Het klopt.

Dieren- en fruitwinkel De volgende verkiezingen zijn pas in mei, maar dierenhandelaars zijn al volop in de weer. De jacht op witte konijnen is geopend verklaard. Zijn er eigenlijk al pruimen in de aanbieding?

Bedroevend Als u dit leest, is het hopelijk ten goede gekeerd, maar wij vrezen er ten stelligste voor. De Ondemocratische Unie wil haar reglement hervormen om de traditionele partijen beter te kunnen bedienen en de rest te isoleren. Democratie is immers niet van het volk, maar van sommige partijen...

Frisse lucht!

Onderzoekers van Amerikaanse en Chinese universiteiten hebben uitgedokterd dat luchtvervuiling invloed heeft op humeur. Wij zoeken thans een dappere om de zeer lokale luchtvervuiling ten kantore van onze big boss aan te pakken. Anuna misschien?

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

A. Trappistenbier B. Afvoerkanaal - Kwijtschelding van straf C. Europees land - Germaanse god D. Gehucht in Haaltert - Voornaam van de Italiaanse operazanger Caruso E. Ontbeer - Loopvogel F. Tekenfilmtechniek - Mytische vis die vernoemd wordt in het Egyptisch Dodenboek G. Griekse acht H. Mensen die bij herhaling misdrijven plegen I. Oppervlaktemaat - Iemand van bij ons J. In opdracht - Erezetel - En andere K. Pak lukraak dingen - Agentschap verantwoordelijk voor afvalbeleid en bodemsanering L. Kunstwerk - Lichamen van dode dieren

VERTICAAL 1. Vernielzuchtige

2. Limburgs dorp - Afval van hooi 3. Zaligmakend - Stof uitgeworpen door een vulkaan 4. Doorgangsgeld - Technische werking in de radiotechniek - Internationale luchtvaartorganisatie 5. Dradig gewas waarvan men linnen maakt - Duitse omroep - Voornaam van mediafiguur en kerkjurist 6. Debet - Jongensnaam 7. Maakte gebruik van een landbouw werktuig - Geestelijke inwerking 8. Overdreven - Afwijzing - Vlaams cartoonist, bekend van o.m. weekblad Knack 9. Buitensporig - OpenStreetMap Onroerende voorheffing 10. Een gevaarlijk uitstraling zendende 11. En dergelijke - Oude gewichtsmaat, gelijk aan honderd kg 12. Romeinse keizer - Knijpwerktuig Aandoening van het centraal zenuwstelsel

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1145 VINDT U OP BLZ. 14

Het Maggie-mysterie

“U ziet spoken, meneer Pallieter”

Maggie de Block maakt het zich niet gemakkelijk. Met haar gezondheidsbeleid wil ze mensen dicteren hoelang ze ziek mogen zijn. Haar geneesmiddelenbeleid jaagt de belastingbetalers op kosten en doet de bezitters van farma-aandelen de champagne ontkurken. Haar laatste poging om een verkrachtende en geradicaliseerde drugdealer uit te wijzen, eindigde op een sisser. Die man is op vrije voeten. Hoog tijd voor een goed gesprek. “Trek het u niet aan, ik heb daar iets voor.”

Ondanks het geblunder op het kabinet-De Block heerst daar een uitgesproken prettige sfeer. De kabinetsleden vallen mekaar van vreugde in de armen en feliciteren mekaar om zoveel inzet en resultaatgerichtheid. Een medewerkster staart en wijst naar het plafond terwijl ze voortdurend de woorden “mooi, zo mooi” herhaalt. Maggie komt uitermate fluks haar bureau uitgestormd, met een puffer voor astmalijders in de hand. “Kom snel binnen”, maant ze me aan tussen twee pufjes door, “er zijn weer roze olifanten gesignaleerd in onze kantine.”

“Mag ik u iets aanbieden?”, vraagt de minister beleefd. We opteren voor iets gezond.

“Een watertje graag, plat.” Maggie lacht haar tanden bloot: “Dat is standaard, wij serveren bij alles water. Maar wat wilt u erbij?” Het lijkt me nog wat vroeg op de dag voor iets sterker en het staat ook niet professioneel. “Gewoon een watertje, graag”, dring ik aan. “Mag daar dan een Maaloxje in? Dat is een weldaad voor de maag. Of een laxeermiddeltje misschien, voor straks?”

Het is net daarover dat we het even willen hebben, mevrouw de minister. Uw beleid staat ter discussie. U zou de farma-industrie geschenken geven op kosten van de belastingbetalers.

Maggie de Block: “Leugens! Daar klopt niets van. Pas op, ik begrijp waar het vandaan komt, hoor. U doelt natuurlijk op de kabinetsmedewerker die hier contracten afsloot met de farmaceutische sector en daar nu op het einde van de legislatuur een topjob kreeg.

U vindt dat verdacht?”

Toch enigszins. U moet toegeven dat zoiets niet vanzelfsprekend is. Enerzijds de kosten voor de belastingbetalers moeten drukken, daar faliekant in mislukken, en dan een goedbetaalde functie krijgen.

“Dus u vindt dat verdacht? Op die manier...

Alsof daar een complot achter zou kunnen zitten waarbij ik betrokken ben. Ligt u daar wakker van?”

Dat is mijn taak als journalist. Ik hoop dat u het kan weerleggen.

“Absoluut. Absoluut. Ik kan u verzekeren dat er niets aan de hand is. Alles verloopt prima en zoals het hoort, volgens het boekje.

Hoelang zit u al met dit soort vragen? U bent hier niet eerder geweest, zover ik weet…”

De artikelenreeks in Het Laatste Nieuws van vorige week sprak boekdelen.

“Vorige week, zegt u? Niet eerder? Meneer pallieter, u legt verbanden tussen zaken die niets met elkaar te maken hebben. U ziet spoken. Wat zegt uw vrouw daarvan?”

Mevrouw De Block, mijn privéleven heeft hier niets mee te maken. Ik ben best bereid om toe te geven dat ik spoken zie als u de beschuldigingen inhoudelijk kan weerleggen.

“Ik ben blij dat u dat toegeeft. Dat maakt de zaken al een stuk gemakkelijker en is een belangrijke eerste stap. Misschien moet u uw vrouw eens meenemen om dit eens goed door te nemen?”

Mijn vrouw meenemen naar een interview? Mevrouw De Block, dat is hoogst ongebruikelijk. Ik heb de indruk dat u mijn vragen ontwijkt. Kan u mij uitleggen waarom een gevaarlijke, geradicaliseerde seksdelinquent is vrijgelaten, in plaats van teruggestuurd naar Marokko? Een simpel “Marokko zag dat niet zitten”, dat kunnen de mensen niet aanvaarden.

“U spreekt namens het volk. Daar moeten we toch eens mee oppassen. Let wel, meneer Pallieter, maak u geen zorgen. Ik heb dezelfde bezorgdheden voorgelegd aan mijn partij.

Zoals u weet zijn wij bij Open Vld zeer begaan met belastinggeld en hoe het besteed wordt.

Ik zal uw verzuchtingen op dezelfde manier beantwoorden.”

Dank u, mevrouw De Block. Dan wil ik graag terugkomen op mijn eerste vraag…

“Geen vragen meer, meneer Pallieter. Wat u nodig heeft, is heel eenvoudig. Ik neem het allemaal zelf. Voor de slapeloosheid schrijf ik u Loprazolam voor. Een valiumpje zal helpen bij de gespannenheid en de boosheid - ik zag het daarnet even -, een Orapje voor de paranoia en wat Haldol voor de hallucinaties.”

Hallucinaties?

“Meneer Pallieter, er zit een gigantische roze olifant naast u. U heeft hem niet eens opgemerkt. Ik kan dat alleen wijten aan hallucinaties. Gelukkig krijgen wij op het kabinet nogal wat staaltjes. Zomaar! Omdat we zo’n fijne mensen zijn. Blijft u rustig zitten, dan haal ik even mijn handtas, om u al een maandje op gang te helpen. En als u daarna nog steeds met vragen zit, komt u gewoon maar eens terug. Willen we dat afspreken?”

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be