75ste jaargang • nummer 06 • donderdag 7 februari 2019
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 2,50
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“De rechtse zuil groeit, de linkse zuil krimpt” Dr. Sid Lukkassen, politiek filosoof en auteur van het boek “Kerkgangers en Zuilenbouwers”, zit niet om een straffe uitspraak verlegen. Zo juicht hij de ontkerkelijking toe en is hij hard voor de paus, die zich “letterlijk onderwerpt aan de militante, dominante en masculiene islam.” Zijn nieuwe zuil wil vrijdenken ondersteunen met een sociaal-economische onderbouwing, waaronder een zakelijk netwerk dat beschermt tegen broodroof.
Lees het volledige interview met dr. Sid Lukkassen, op blz. 11
Met de centen van Sven Gatz…
Sinds vorige woensdag kunnen klimaatactivisten de vier klimaatministers bestoken met mails en sms-berichten, via een website met de naam: wakeupyourministers.be. Het is niet gemakkelijk om de eigenaar te vinden van deze domeinnaam, want de gegevens worden door DNS afgeschermd. De website werd op 21 januari jl. geregistreerd. Maar de actie gaat uit van de organisatie ‘Act for Climate Justice’. Die hebben ook een website, en de eigenaar van de domeinnaam is hier de vzw Les amis du Reseau ADES, gevestigd in de Liedekerkestraat 71 in Sint-Joost-Ten-Node. ADES staat voor Pour des Alternatives Democratiques Ecologiques Sociales. Op het adres staat een huis waar collectieven allerhande kunnen werken en vergaderen. Het ruikt er naar revolutie… De organisatie ‘Act for Climate Justice’ heeft een Franstalige oorsprong. De website is enkel in het Frans, de statuten van de vzw zijn enkel in het Frans en ook de facebookpagina kent enkel Franstalige berichten. In de Nederlandstalige media dook dinsdag ene Arno Kempynck op als woordvoerder van ‘Act for Climate Justice’. Hij verdedigde vol vuur de sms-actie die Schauvliege er mentaal onderdoor had gekregen. Op enkele dagen ontving zij 6000 sms-berichten en evenveel emailberichten, allemaal verstuurd door klimaatactivisten. Oh ja, Arno Kempinck is de betaalde bediende van de uiterst linkse organisatie Hart boven Hard. En die organisatie krijgt jaarlijks 130.000 euro subsidie van de Vlaamse overheid, in casu minister Sven Gatz. Besluit:Vlaams minister Schauvliege is genekt door een Franstalige organisatie met de hulp van Vlaams belastingsgeld. Moet er nog zand zijn?
Politieke recuperatie van de klimaathysterie mislukt Zowat alle partijen proberen garen te spinnen bij het recente klimaatopbod. Maar buiten de ecorealisten van N-VA en Vlaams Belang schieten ze allemaal in eigen voet. Groen voorop, dat zowaar rond zijn kernthema vorige week compleet de mist in ging. Een “complot” noemde Vlaams minister van Milieu Joke Schauvliege (CD&V) de paternoster aan klimaatbetogingen van de voorbije weken, tijdens een voordracht voor het Algemeen Boerensyndicaat (ABS). Meer nog: de Staatsveiligheid zou haar gemeld hebben dat heel de klimaathysterie door groene organisaties georkestreerd is. Schauvliege kreeg snel de wind van voren en moest zich excuseren. In de media werd de Vlaamse minister door de mangel gehaald. Door bobo-journalisten van De Morgen, De Standaard en uiteraard door zelfverklaard groen geweten Dirk Draulans. Komt nog bij dat Schauvliege haar uitspraak deed nadat CD&V plots miljarden euro’s wou besteden aan klimaatbeleid en de partij van plan was om in katholieke scholen het milieubeleid te verdedigen. “Platte politieke recuperatie” werd het terecht genoemd. Maar van recupereren ging het naar criminaliseren. Nu is Schauvliege niet het grootste licht en de kritiek op haar uitspraak valt enigszins te begrijpen, maar feit is dat die klimaathysterie inderdaad gestuurd wordt. We hebben het in dit blad al meermaals geschreven: als kinderen uit de lagere school worden opgevorderd voor zo’n betoging, en vooral scholieren humane wetenschappen eraan deelnemen, en er voldoende voorbeelden zijn van linkse leerkrachten en directeurs die hun leerlingen verplichten om mee op te stappen, dan is inderdaad sprake van wat we op zijn minst “opgezet spel” kunnen noemen. U weet hoe het ondertussen met Schauvliege is afgelopen.
Simplisme overheerst Dat de klimaatheisa tot de verkiezingen zal aanhouden, is allesbehalve zeker. Stel dat de krokusvakantie deze of volgende week zou vallen (en niet begin maart), dan was de kans reëel dat het aanstellerige feestje van Anuna en consorten al
snel was ineengeschrompeld. Hoe dan ook, ‘klimaat’ heeft zich voor een tijdje als campagnethema verankerd. Maar dat het wellicht niet zal blijven duren, is niet alleen omdat het nog 3,5 maanden is tot de verkiezingen, een politieke eeuwigheid. Wel omdat de meeste partijen zich in dit dossier hopeloos belachelijk maken. Er wordt met miljardenuitgaven en -investeringen gezwaaid alsof het niets is. Wie de factuur uiteindelijk zal betalen, is onduidelijk. Of toch? Het is de hardwerkende Vlaming. Bij het Vlaams Belang en de N-VA hebben ze dat door. Zij stappen ze niet mee in de hysterie. Ecorealisme luidt het daar: voorzichtig hervormingen doorvoeren is de boodschap. Holle slogans zorgen enkel voor oplopende facturen. De Tijd-columnist Rik van Cauwelaert stelde vorige week in De Afspraak de hamvraag: wie gaat dit betalen? De Gentse econoom Koen Schoors stelde onomwonden: het gaat niets kosten.. Ronduit belachelijk. Dit is het herkauwen van de bakerpraatjes van paars, toen men dacht dat de subsidies voor zonnepanelen en aanverwanten niet op konden. Het systeem ontplofte en we betalen daar nog voor. “Zilverfondseconomie” noemt econoom Geert Noels het spottend, en terecht. CD&V zwaait met miljarden, Open Vld doet niet anders. De liberalen hebben het over het vergroenen van het wagenpark van de bedrijven. Al goed, al goed. Maar dat kost geld. We zitten nog altijd in de fase dat elektrische wagens zwaar moeten worden gesubsidieerd. In Nederland wordt zo’n subsidiesysteem afgebouwd. Welnu, de verkoop van Tesla’s is daar sinds begin dit jaar ingestort. De sp.a houdt zich wat op de vlakte en komt niet verder dan een verbod op salariswagens. Plots zou dat systeem van fiscale voordelen moeten worden afgeschaft, wat 3 tot 4 miljard euro zou moeten opleveren. Niet alleen kloppen de cijfers
niet, er wordt niet bij gezegd dat bedrijfswagens populair zijn omdat de lasten op de lonen zo hoog zijn. En het systeem afschaffen doet de fiscale druk bij de werknemers stijgen, want ze komen in een hogere belastingschaal terecht. En alsof bedrijfswagens alle milieuproblemen veroorzaken.
De factuur van vijf jaar Groen en Ecolo Groen en Ecolo voelen zich als vissen in het water in deze discussie. Toch tot voor kort, want wat de corebusiness moet zijn van de ecologisten, blijkt een lege doos. Kristof Calvo komt niet verder dan dat “mensen van goede wil moeten samenwerken.” Een berekend economisch verantwoord milieubeleid? Nergens terug te vinden. Meer nog, in een debat op Terzake ging partijvoorzitster Meyrem Almaci hopeloos de mist in tegen N-VA-voorzitter Bart De Wever. Ze draaide om de hete brij heen en kwam niet verder dan dat “vervuilende bedrijven” moeten betalen, niet de consument. De ArcelorMittals van deze wereld dus, en chemische bedrijven zoals Ineos, dat net een miljardeninvestering in de Antwerpse haven aankondigde. Dat die taksen voor bedrijven, die nochtans al aan zware milieunormen onderhevig zijn, uiteindelijk aan de consument worden doorgerekend en dat dit de tewerkstelling in gevaar brengt, daarover zwijgt Groen. Intussen is het duidelijk dat de politieke recuperatie van de klimaathysterie door Groen en Ecolo mislukt is. De gewone burger ziet enkel hogere facturen. En het is nog niet gedaan. Ecolo, dat in één Kamerfractie is vastgeklonken aan Groen, kwam met een aantal verkiezingsvoorstellen die gerust cryptocommunistisch kunnen worden genoemd: een universeel basisinkomen, gratis openbaar vervoer voor werklozen en een vierdagenweek met loonbehoud. Groen, dat zowaar droomt van een as met de liberalen, neemt daar geen afstand van. De miljardenfactuur zal komen. En de nuchtere Vlaming denkt: van die boer geen eieren!
2
Actueel
7 februari 2019
Wat nu, Dries? Dit blad huldigt het principe dat wie een politiek mandaat bekleedt, niet tegelijkertijd kan optreden als redacteur van ’t Pallieterke. In een ver verleden moesten medewerkers zoals Hector de Bruyne (VU) en Gerolf Annemans (VB) afscheid nemen van onze redactie omdat zij voor de partijpolitiek gekozen hadden. Ik kan me maar één medewerker herinneren die tijdens zijn politiek mandaat is blijven schrijven, maar die man had dan ook een vaste rubriek met betrekking tot het buitenland. De afspraak was daarbij dat hij nooit ofte nimmer over de Vlaamse politiek zou schrijven. Ik zit dus met een probleem wat Dries van Langenhove betreft. Hij is weliswaar geen vaste medewerker, en zeker geen kernredacteur, maar hij krijgt van mij (sinds juli 2018) de ruimte om maandelijks een ‘vrije tribune’ te schrijven. En dan kondigt hij drie weken geleden aan dat hij toch opkomt als onafhankelijke op de lijst van het Vlaams Belang. Het dilemma is dan: laat ik Dries zijn column behouden, of moet ik hem, onze principes volgend, aan de kant zetten? Dat laatste doe ik niet graag, omdat Dries intussen is uitgegroeid tot een cultfiguur die zeer goed aanvoelt wat er leeft bij het jongere deel van de bevolking. Daarom mijn beslissing om Dries aan boord te houden als onafhankelijk columnist, maar tegelijkertijd gaan we de lijst van columnisten uitbreiden, waarbij we schrijvers zullen vragen van uiteenlopende partijen en uit het Vlaamse middenveld. Er zullen daarbij duidelijke afspraken gemaakt worden met de schrijver(s) van dienst: het is niet de bedoeling om de columns te misbruiken voor eigen verkiezingspropaganda noch om in te hakken op een politieke tegenstrever. In dit nummer krijgt Sam van Rooy een vrije tribune, eerder toevallig. Ik had er niet om gevraagd, maar wat hij schrijft, is best interessant. Volgende week is het dan de beurt aan Sander Loones. en daarna zien we wel verder… Neen, ’t Pallieterke laat zich niet voor eender welke partijpolitieke kar spannen. Het publiceren van een vrije tribune van een politieker zal aan dit standpunt niets veranderen.
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
Kindhuwelijken geen prioriteit voor Vandeurzen Wie het jongste rapport van de kinderrechtencommissaris leest (www.kinderrechtencommissariaat.be), kan maar beter een stevige maag hebben. Zo lezen we dat kinderen uithuwelijken “een specifieke vorm van geweld” is. In België is een huwelijk van een minderjarige uiteraard verboden, behalve met toestemming van de jeugdrechter in heel specifieke omstandigheden.
Elk jaar krijgt de commissaris echter “verschillende meldingen over meisjes die dreigen uitgehuwelijkt te worden aan een jongen of een man in hun land van herkomst”. Hij maakt zich daar terecht ernstige zorgen over. In het rapport staan diverse voorbeelden van dergelijke kindbruiden. Zo is er een leerlinge uit het vijfde jaar. Het meisje is afkomstig uit Servië. Ze wordt al een tijdje ondersteund door het Jongeren Advies
Centrum (JAC) voor problemen thuis. Op een dag weende ze bij de leerlingbegeleider. Ze vertelde al snikkend dat ze de week erop teruggestuurd en uitgehuwelijkt zou worden. Het meisje is naar huis vertrokken, zonder enige vorm van ondersteuning, zonder enige mogelijkheid om met iemand contact op te nemen als het thuis fout loopt. Ze was bovendien bang dat haar ouders iets zouden merken als ze te lang wegbleef.
Signalen blijven zonder gevolg Een CLB-medewerker (Centrum voor Leerlingenbegeleiding) had een gesprek met een twaalfjarig meisje uit het zesde leerjaar. Ze is hier geboren, maar haar gezin komt uit Afghanistan. Ze is bang dat ze net als haar oudere zussen uitgehuwelijkt zal worden. Die kans is reëel. De medewerker verklaarde: “Ik ken haar zussen en kon toen niets doen voor hen. Ze zijn ondertussen uitgehuwelijkt. Haar vader heeft nu elke week contacten met een Afghaans gezin met een meerderjarige zoon. Een man die ze nog nooit ontmoette. Ze deed haar verhaal op school. Ook de huisarts nam al contact met ons op. Kan ik echt niets doen?” Volgens de kinderrechtencommissaris is dringend meer onderzoek en cijfermateriaal nodig om het probleem van de gedwongen kindhuwelijken beter in kaart te brengen. Vlaams Parlementslid Lorin Parys (N-VA) heeft het verslag gelezen en stelde onlangs een schriftelijke vraag aan bevoegd minister Vandeurzen. Parys vroeg of de minister een onderzoek zou gelasten om de problematiek beter in kaart te brengen. Het antwoord van de minister was kort en bondig: “Op dit moment is er geen intentie om een dergelijk onderzoek te bestellen.” Anders gesteld: kindhuwelijken zijn geen prioriteit voor de Vlaamse regering.
THIERRY DEBELS
ECONOMISCHE ZAKEN
Staken uit onwetendheid
Op woensdag 13 februari vindt nog maar eens een nationale staking plaats. Omwille van het verlies van koopkracht, is te horen. En omdat de rijken wat meer belastingen moeten betalen. Het klinkt sympathiek, maar de eisen van de vakbonden zijn gebaseerd op ‘fake news’.
Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17
Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
Abonnement buitenland:
3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:
Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp
“Blijf maar liegen, er zal altijd wel iets van blijven hangen.” Dit van oorsprong Franse spreekwoord is ook in het Nederlands van toepassing. Ontevreden als ze zijn over de 0,8 procent loonstijgingen bovenop de indexering die de bedrijven willen toekennen, roepen de vakbonden hun leden op om op woensdag 13 februari te staken. De zoveelste in een lange rij. Zelfs nu de gehate N-VA niet meer in de federale regering zit en Michel II geen meerderheid meer heeft, moeten de syndicale organisaties hun spierballen rollen. De kranten doen aardig mee in de sfeerschepping richting stakingsdag. “Het land zal platliggen”, schrijft Het Laatste Nieuws. Inderdaad, het openbaar vervoer zal staken en aan industrieterreinen en in de haven van Antwerpen zullen er piketten staan. Maar veel mensen gaan gewoon werken en tal van bedienden zullen aan thuiswerk doen.
Vastlopende loononderhandelingen Dat vakbonden in de openbare diensten en de overheidsbedrijven oproepen tot staken net als in de privésector, is trouwens een aberratie. De aanleiding voor de actiedag is het vastlopen van de loononderhandelingen in de privésector. In se staan de loononderhandelingen in de publieke sector daar los van. Maar de toplui van de vakbonden zullen antwoorden dat iedereen één strijd voert: die voor de verhoging van de koopkracht. En hier zitten we direct bij het ‘fake news’. De vakbonden slaan de burgers al maanden om de oren met berichten dat de koopkracht gedaald is. Dat wordt in sommige kringen
waar men het niet verwacht – zoals bij het Vlaams Belang – met graagte overgenomen. Voor eens en voor altijd: de voorbije jaren is de koopkracht gestegen. Ook ondanks het feit dat allerlei producten duurder zijn geworden, zoals brandstof. De koopkracht blijft al zeker op niveau omdat de gestegen levensduurte wordt doorgerekend in de lonen en uitkeringen. Daarnaast is de koopkracht algemeen gestegen omdat er gewoon meer mensen werken. En wie een baan heeft, verdient meer dan een werkloze. Bovendien zijn er de belastingverlagingen van de regering-Michel I die nu op kruissnelheid komen. Er mag veel kritiek worden geuit op de oude Zweedse coalitie, maar de mensen houden ook dankzij het beleid meer over. Komt er nog bij dat de laagste uitkeringen (pensioenen, ziekte en werkloosheid) gestegen zijn. Onder Di Rupo werden de budgetten daarvoor à rato van 60 procent gebruikt, nu is dat 100 procent. Wel is het zo dat wie een baan heeft, zijn inkomen meer zag toenemen dan wie werkloos is of gepensioneerd. De vraag is dan waarom de vakbonden staken. Het verhaal van de krimpende koopkracht klopt in elk geval van geen kanten.
Sociaal bloedbad Een ander vaak gehoord argument is dat van het “sociaal bloedbad”, en “sociale horror”. Dat moet men eens uitleggen in een land waar de fiscale druk met 47,3 procent van het bbp nog altijd tot de hoogste van Europa behoort. En de overheidsuitgaven zijn met 50 procent van het bbp eveneens zeer hoog. Dat hier sprake is van sociale afbraak is ‘fake news’. Of op zijn minst onwetendheid.
En dan is er de ergernis dat de rijken de dans ontspringen en amper of geen belastingen betalen. Dit ligt ingewikkelder maar situeert zich toch dicht bij ‘fake news’. De regering-Michel I heeft immers een effectentaks ingevoerd van 0,15 procent op een effectenrekening van meer dan 500.000 euro. Dat is dus een rijkentaks. Alleen, de superrijken ontsnappen daar aan. Zij steken hun vermogen in een holding of een stichting, zoals de recent overleden Albert Frère. Of ze parkeren het vermogen boven 499.999 euro in vastgoed, schilderijen, oldtimers, enz. Superrijken zijn zeer creatief omdat ze een beroep kunnen doen op goedbetaalde advocaten en fiscalisten die hen door de mazen van het net doen glippen. Vermogen en kapitaal zijn tenslotte zeer mobiel. Enkel de ‘armen onder de rijken’ moeten een vermogenstaks ophoesten. Ook dat begrijpen de vakbonden niet. ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
Actueel
7 februari 2019
2014-2019: communautair van niets naar iets?
3
Almaci vliegt al jaren CO2-neutraal
‘Een werkstuk van The Architect’, zo omschreven kranten de verrassende regeringsvorming van 2014. Ze hadden het over De Wever. “België is een bruistablet. Opgelost staat netjes”, was in het voorgaande decennium maar één van zijn pittige oneliners. “Op het macroniveau heb je Europa en op microniveau is Vlaanderen veel geschikter als homogene democratie dan België”, zei hij een jaar later in een zakelijkere stijl. Je kunt gelijk hebben, maar in de politiek moet je vooral gelijk krijgen. Dat ondervond De Wever in 2014. En nu? Van één naar 33 zetels op tien jaar tijd (2004-2014), il faut le faire. Er kwam een akkoord met Charles Michel en zijn MR over van alles en nog wat, maar de bruistablet werd uit het glas gehaald. Geen snuifje staatshervorming.
Congres Op het ledencongres van de N-VA (2014) regende het vragen. In de roes van de overwinning gedoogden de meesten de strategie van de chef. Maar met een klein hartje werd gevraagd wat er in 2019 zou volgen? Zou de Grondwet dan worden herzien? Wat was hierover afgesproken? “Na afloop van deze legislatuur zal, zoals voorzien door het kiesstelsel en zoals toegestaan door de Grondwet, het aan de kiezers zijn om zich uit te spreken over de verschillende beleidsprojecten”, zo citeerde De Wever uit het regeerakkoord. In werkelijkheid schreven de regeringspartners, dus ook de N-VA, dat de verschillende bestuursniveaus zich moesten laten inspireren door “institutionele stabiliteit en verantwoordelijkheidszin” en door “trouw en efficiënte samenwerking tussen de verschillende beleidsniveaus”. Was dat niet zoiets als het fameuze “samenwerkingsfederalisme” van Verhofstadt en Leterme dat de partij zo vaak verketterd had? Het afwerken (de “toepassing”) van de zesde staatshervorming van Di Rupo was het maximaal haalbare.
Atoma Waren er dan achter de schermen misschien toch discrete afspraken voor 2019 gemaakt? Jawel, en die waren genoteerd in ‘geheime (atoma)schriftjes’. Onder meer een over de herziening van de grondwet om zo een stevige staatshervorming te kunnen realiseren (via het befaamde artikel 195). “Je kan niemand vertrouwen behalve jezelf… Ook voor ons is dit een avontuur”, gaf De Wever toe. Toen vice-premier Jan Jambon daar in 2015 naar verwees, kreeg hij gedonder. Michel, bedreigd in de Waalse schiettent, ontkende het bestaan van geheime afspraken.
Vlaamse kritiek Al meteen was er in 2014 kritiek van de radicale Vlaamse Beweging. Mark Grammens zag het confederalisme wegdeemsteren als een fetisj zonder praktische politieke betekenis. Dit alles schreef hij naar eigen zeggen “met de weemoed die een mens overvalt op de terugweg van een begrafenis…” “De Vlaming wou verandering op economisch vlak, dat wel, maar ook op communautair vlak. Punt aan de lijn”, aldus Jean-Pierre Rondas. Er kwam ook kritiek van professor Bart Maddens, van Kurt Moons van Pro Flandria, van ‘t Pallieterke … Maar zelfs in radicaal-Vlaamse kringen zag men in dat er helemaal geen draagvlak was voor Vlaamse onafhankelijkheid. De onthoofde Vlaamse Beweging kon geen vuist meer maken. Ook een (toen) bijna van de kaart geveegd Vlaams Belang niet. In 2016 kwamen de atomaschriftjes weer ter sprake in de Kamer. “Er is geen geheim akkoord over herziening Grondwet…, niet in het regeerakkoord noch elders”, herhaalde Michel. Nog een jaar later werd duidelijk dat de N-VA alleen stond met plannen voor een staatshervorming. “Niet aan de orde”, reageerde CD&V-voorzitter Wouter Beke. Geen zin in een nieuwe communautaire ronde, want “je vindt toch geen tweederdemeerderheid”, zei Open Vld-voorzitter Gwendolyn Rutten.
En nu? Zelfs N-VA’ers bevestigen vandaag dat er geen verklaring tot grondwetsherziening
meer komt. Nog maar eens de boeken dicht dus? Professof Hendrik Vuye gaf op Knack.be aan wat zonder grondwetsherziening eventueel toch nog kan worden gerealiseerd. Aan sommige institutionele zaken kan niet worden geraakt. Wél mogelijk zijn verregaande bevoegdheidsoverdrachten naar de deelstaten, overdracht van ‘delen’ van de sociale zekerheid of zelfs splitsing ervan. En waarom zouden we niet ‘creatief’ kunnen zijn? De Grondwet werd hier al vaker omzeild. Zo ontstond de Belgische grondwet (1831), kwam er algemeen stemrecht (1919), sloten we aan bij internationale organisaties (EEG e.a., jaren 1950), werden de (cultuur) gemeenschappen en gewesten opgericht. Vrij vertaald: zo werd België een staat (1), een democratie (2), een internationale speler (3) en een federale staat (4).
Bondgenoten “Juridisch kan er veel, heel veel, maar een grote staatshervorming niet”, aldus nog Hendrik Vuye. Geen onafhankelijk Vlaanderen, geen confederalisme. Hiervoor is meer volk nodig. “Als het alles of niets is, dan zal het niets zijn”, besluit Vuye. Volgens hem willen Vlaams Belang én N-VA communautaire maagden blijven. Bijschaven wat kan, en bondgenoten zoeken, meer zit er in dit krakkemikkig en gebetonneerd land niet in. Voor N-VA is CD&V de dichtste concurrent, maar ook de dichtste bondgenoot en dat voor haar Vlaams, maar ook voor haar gematigd conservatief verhaal. Je vindt het bij Bogaert, De Crem, Geens, en vele anderen. Zelfs bij Crevits. Tiens, hoe zit het met Joke Schauvliege? Die lijkt wel communautair geslachtsloos, zo blijkt uit ons archief, maar ook zij lijkt in dit verhaal te passen. Ze had er beter over gezwegen, maar is het onzin te vermoeden dat Schauveliege over de manipulatie van de klimaathype wel degelijk info kreeg via (niet door) de Staatsveiligheid? Wie in De Wereld Vandaag of in De Afspraak Arno Kempynck van Act for Climate Justice hoorde uitleggen hoe ze daar de politici bestoken, weet wel meer. De man wordt betaald door de extreemlinkse organisatie Hart boven Hard. Een operatie beschadiging, met de steun van Greenpeace en tutti quanti, mag je dat niet “een complot” noemen? Dat complot van clubjes die weten hoe ze de boel moeten opzwepen en organiseren kreeg meteen de “gepaste” journalistieke steun. Wat de groene activisten deden, druist regelrecht in tegen de privacywetgeving (GDPR) en ruikt behoorlijk naar stalking. Durft Schauvliege (en de andere drie ministers die belaagd werden met het sms-bombardement) klacht neerleggen tegen de linkse internettrollen? Schauvliege zelf paste voor krachtig verweer, ook al weet ze dat ze gelijk had. Toch is CD&V erin geslaagd haar fout om te zetten in een opportuniteit. Ze zal er staan in mei, op nummer één in Oost-Vlaanderen en met veel meer stemmen dan in 2014 (55.000). Veel Vlamingen zijn de groene greep op de informatie kotsbeu. Een partij die geen tien procent van de stemmen haalde, kan op de helft van de journalisten rekenen, zo bleek al uit universitair onderzoek. Zoiets doet even denken aan de theorie van de Italiaanse marxist Antonio Gramsci over het belang van het verwerven van “culturele hegemonie”. In debatten draaien Almaci en co hun plaat af, maar zodra er concrete vragen worden gesteld, vallen ze door de mand. Almaci was geen partij voor De Wever, schreef Luc Van der Kelen in Het Laatste Nieuws. Krijgt Groen in mei de boomerang in het gezicht terug? ANJA PIETERS
BRIEFJE AAN JEF VERMASSEN
Straffe pleiter Mijnheer de gefrustreerde, “Het is gemakkelijk, hé. Men heeft hier een nationaliteit en men heeft er ginder een. En men komt naar het land van melk en honing. En als het hier dan niet meer te houden valt omdat ze criminele feiten plegen, dan gaan ze terug naar hun thuisbasis. En we kunnen er niet aan. Dat is zeer frustrerend, moet ik zeggen. En dan lachen ze ons nog uit ook.” Aan het woord is niet een of andere hardliner van het Vlaams Belang of een rechtse rakker van N-VA, die met hun partijen al jaren hameren op de nagel om die dubbele nationaliteit weer af te schaffen. Neen, het zijt gijzelf die aan het woord waart na de afloop vorige week van het assisenproces over de doodslag door tuig met een dubbele nationaliteit op de Vlaming Mikey Peeters. Hoofdverdachte Suleyman Betelguiriev sloeg immers met de hulp van zijn vader na de feiten op de vlucht naar Tsjetsjenië en werd daarom bij verstek veroordeeld tot 30 jaar cel. En wij staan erbij en kijken ernaar… Terwijl ginder ver de crimineel met een brede grijnslach en een opgestoken middenvinger zich vrolijk staat te maken. En dat maakt u terecht kwaad, zoals vele burgers die zo’n toestand spuugzat zijn en daardoor hun vertrouwen in de politiek en de justitie gaandeweg zijn kwijtgeraakt. Gij staat weliswaar bekend als politiek correct en daardoor zijt gij een lieveling van de media. Over van alles en nog wat moogt gij uw gedacht komen zeggen, omdat dat meestal past in het regimeplaatje. Maar nu zult gij wellicht op minder begrip kunnen rekenen van progressief en links Vlaanderen. Mogelijk wordt gij voortaan zelfs gewantrouwd als handlanger van (extreem)rechts. Het kan verkeren. Maar… als ’t goed is, zeggen wij het ook! Daarom was het – hoe dan ook – een welgemikte knuppel in het hoenderhok. Want die discussie moet hoe dan ook (opnieuw) gevoerd worden. Er is immers veel mis met het verkrijgen en behouden van de dubbele nationaliteit, wat in ons land onder Verhofstadt ingevoerd is. Onder Verhofstadt, jawel. Hoe kan het ook anders?! Als top-jurist zoudt gij misschien uw steentje kunnen bijdragen om een evenwichtig voorstel uit te werken, want minister Geens van Justitie kwam in 2017 in het parlement uit de doe-
ken doen dat er heel wat complexe juridische wolfijzers en schietgeweren in dit dossier zitten. België heeft zich hierin gewoonweg vastgereden in een internationaal juridisch kluwen, waardoor het haast geen kant meer uit kan. Wat kan er u dus tegenhouden om de weerbarstige Belgische politici hier even vrank en vrij op het goede spoor te zetten? Het kan uw gefrustreerd gemoed zeker wat verlichten en bovendien zal een grote meerderheid van door migratie gematrakkeerde burgers daarvoor zijn duim opsteken. Er moet immers iets gebeuren, hoe moeilijk ook. En de tijd dringt, want het moet niet allemaal nog erger worden. Maar via een wet is alles te regelen, zeker ook de kwestie van de dubbele nationaliteit. Zowat iedereen die niet tot de linkerzijde behoort, vindt het immers maar logisch dat men in principe maar één nationaliteit kan hebben. Jean-Marie Dedecker heeft daarnaast overschot van gelijk toen hij stelde dat de dubbele nationaliteit een rem is op de integratie. Dat had het stemgedrag in Nederland in 2017 bij de parlementsverkiezingen voldoende bewezen, toen vele Nederlanders met een migratieachtergrond niet echt Nederlands stemden… Hij stelde dan ook het volgende voor: “We zouden de dubbele nationaliteit bijvoorbeeld enkel kunnen toestaan voor de lidstaten van de Europese Unie en voor landen die de democratie en de mensenrechten hoog in het vaandel voeren. Daar horen bijvoorbeeld Turkije en Marokko niet bij. Tolerantie voor intolerantie is ook lafheid.” Het is waar, terugkeren naar de vroegere wet is een juridisch complex huzarenstukje, want dat zou bijvoorbeeld ook consequenties inhouden voor Belgen die in het buitenland verblijven en daar een tweede nationaliteit aanvroegen. Simpel is anders. Misschien moeten we evolueren naar een soort ‘uitdoofscenario’, zoals Bart De Wever ooit bepleitte. Ik blijf er dan ook van overtuigd dat gij hierin een rol kunt spelen. Want als gij als topjurist/advocaat pleit voor het afschaffen van de dubbele nationaliteit, dan kan ik mij niet voorstellen dat gij daarvoor geen piste in uw hoofd hebt. Waar wacht gij op?
4
Actueel
7 februari 2019 Jef Vermassen klaagt aan dat dubbele nationaliteit criminelen helpt
Vrije tribune
“Michael Freilich en Guido Joris geven meer om dode dan om levende Joden” Hoe groot precies de invloed van Guido Joris - die ik goed ken - op Michael Freilich is, weet ik niet (’t Pallieterke van 24 januari 2019: Karl Van Camp, “Wat nu met Joods Actueel?”). Maar dat Joris en Freilich in het verleden blijven leven en zich van vijand vergissen, is duidelijk (’t Pallieterke van 31 januari 2019: Guido Joris, “Wat nu met ’t Pallieterke”?). Voor ik de politiek inging, sinds 2011 bij Geert Wilders’ PVV en daarna bij het Vlaams Belang, publiceerde ik af en toe stukken in Joods Actueel. Ik werd daar niet voor betaald en deed dat uit bekommernis en verontwaardiging over het ‘nieuwe’ eeuwenoude islamitische antisemitisme, dat via asiel en migratie massaal werd en wordt geïnjecteerd in onze samenleving – en dat bovendien door de linkse en mainstream-partijen met de mantel der liefde wordt bedekt. De tandem Joris-Freilich nam, ook in de periode dat ik reeds voor het Vlaams Belang werkte, af en toe met mij contact op voor informatie of hulp inzake voorvallen die te maken hadden met islamitisch antisemitisme, bijvoorbeeld toen er van Dyab Abou Jahjah – een van Freilichs ‘antizionistische’ vijanden – een foto opdook met een kalasjnikov. Ik probeerde altijd te helpen.
Dwepen met neo-nazis Dat Freilich, nadat afgelopen zomer PVV-leider Wilders bij ons in Antwerpen op bezoek was geweest naar aanleiding van de gemeenteraadsverkiezingen, op VTM ging liegen dat “Vlaams Belang nog altijd dweept met neonazi’s”, zal ik deze valse opportunist nooit vergeven. Hij deed dat volgens mij om de N-VA op te vrijen, én uit frustratie omdat Geert Wilders en Filip Dewinter door diverse Joden, zowel orthodox als seculier, zeer positief waren onthaald. Freilich beweerde op VTM echter dat er tijdens Wilders’ bezoek aan de Antwerpse Vogelmarkt “gespuis” rondliep “met tatoeages of mensen die het naziverleden verheerlijken”. Ik heb dat toen alleszins niet gezien, maar mochten er in de massa een paar van zulke lieden zijn geweest (de Vogelmarkt is een openbare plaats), dan betekent dat absoluut niet dat mijn partij “dweept met neonazi’s”, wat een potsierlijke redenering is. Op 23 januari 2019 deed Freilich er nog een schepje bovenop, toen hij tweette dat het “beschamend” is dat de drie Vlaams Belang-parlementsleden niet aanwezig waren op een Holocaustherdenking in de Kamer. “Invloed Dries Van Langenhove reeds voelbaar”, concludeerde Freilich. Ook heel wat parlementszitjes van andere politieke partijen waren leeggebleven, maar dat kon Freilich kennelijk worst wezen. VB-Kamerlid Barbara Pas was nota bene verhinderd omdat ze op hetzelfde moment in haar thuisstad Dendermonde de herdenking bijwoonde van het bloedbad in kinderdagverblijf Fabeltjesland. Het enige wat Freilich daartegen wist in te brengen, was een verwijzing naar de voor negationisme veroordeelde en ondertussen 84-jarige Roeland Raes. Met Guido Joris maakte ik dat ook mee: geobsedeerd blijven ze focussen op een beperkt aantal (oudere) mensen binnen het Vlaams Belang, daarbij gemakshalve ons partijprogramma en voorstellen negerend. Mochten echter de standpunten van mijn partij inzake immigratie en islamisering zijn uitgevoerd, dan zouden er in België meer Joden in leven zijn gebleven en hadden Joodse instellingen niet almaar zwaarder moeten worden beveiligd.
Hassan Aarab Hoe weinig Joris afweet van het Vlaams Belang, blijkt overigens ook uit het feit dat hij mij ‘huisideoloog’ noemt. Net zoals andere politiek correcte journalisten heeft Joris het over de ‘hatelijke invloed’ van Dewinter, zonder enige onderbouwing. Van Langenhove is tot nader order nergens voor veroordeeld, en ik heb geen enkele reden om te denken dat hij – wat Joris suggereert – een antisemiet zou zijn. Tegelijkertijd heeft Joods Actueel zich zeer vergevingsgezind getoond jegens Deurnes
CD&V-lijsttrekker Hassan Aarab, die had geschreven dat “de Duitsers destijds met opzet niet alle joden hebben omgebracht, zodat wij nu wel beseffen waarom hij (Hitler, SvR) de joden aan het uitroeien was”. Mensen met antisemitische denkbeelden vind je trouwens helaas in alle partijen, niet in de laatst plaats bij de socialisten en christendemocraten. Toch moet het zijn dat Michael Freilich en zijn kompaan Guido Joris meer geven om dode Joden dan om levende Joden, want het zijn niet de Roeland Raesen en de Dries Van Langenhoves van deze wereld die een religieuze ideologie aanhangen die Joden als inferieure wezens beschouwt, die de keuze hebben: zich bekeren tot de islam, jizya betalen (extra belasting) of de dood. Het zijn niet de Raesen en Van Langenhoves die ervoor zorgen dat Joodse wijken en instellingen extra moeten worden bewaakt en Joden door de jihad-dreiging in angst leven; en het zijn niet de Raesen en Van Langenhoves (maar wel de regering-Michel I) die op vier jaar tijd vele tienduizenden vaak antisemitische – zo blijkt uit onderzoek – moslims België hebben binnengeloodst. De dodelijke jihad-aanslag op het Joods Museum in Brussel was simpelweg niet gepleegd mocht men naar het Vlaams Belang hebben geluisterd.
Praktijktesten tegen antisemitisme Dat Freilich nu praktijktesten tegen antisemitisme wil door middel van mensen die met keppeltje gaan rondlopen in islamiserende buurten (zelf spreekt hij lafjes van ‘sommige’ buurten), typeert hoe hij net zoals zijn partij mikt op oppervlakkige symptoombestrijding in plaats van op het radicaal aanpakken van de oorzaak van een groeiend, fundamenteel probleem. Hoe de Jodenhaat uit het hoofd zal worden gepraat van de betrapte moslims in kwestie, laat Freilich dan ook gemakzuchtig in het midden. Net zoals projecten ter ‘deradicalisering’ van moslims zou dat immers een doodgeboren kind zijn, want het probleem is te groot en de denkbeelden zitten te diep cultureel-religieus verankerd. Of het nu gaat om genitale verminking bij vrouwen, interetnisch/intercultureel clangeweld, jihad-dreiging en ‘radicalisering’ (i.e. islamisering) of meisjes/vrouwen, Joden en homoseksuelen die moslimwijken mijden of er hun kleding/gedrag aanpassen: zolang de asiel- en migratiekraan vanuit Afrika en het Midden-Oosten niet wordt dichtgedraaid, zullen dit soort problemen niet kleiner worden, maar blijven groeien. Een voorbeeld: uit de regio Parijs zijn op tien jaar tijd 50.000 Joden vertrokken omwille van islamitisch antisemitisme. Bepaalde delen van West-Europa zijn ‘Judenrein’ geworden, of zijn bezig het te worden. Was dat gebeurd of zou dat gebeuren mocht zogenaamd ‘extreemrechts’ (of: ‘de populisten’) het beleid bepalen? In tegenstelling tot Joris en Freilich begrijpt de premier van Israël, Benjamin Netanyahu, dat wél, want in tegenstelling tot wat Joris beweert, haalt Israël steeds meer banden aan met die verfoeide ‘populisten’, van Trump over Salvini tot Orban. Bij gelijkblijvend migratie- en islambeleid zullen we binnen enkele decennia met lede ogen kunnen vaststellen wat de eenzijdige, negatieve obsessie met partijen als het Vlaams Belang enerzijds en het politiek correct blijven aanmodderen anderzijds van de Michael Freilichs en Guido Jorissen van deze wereld heeft opgebracht voor de Joodse gemeenschap, en bij uitbreiding voor Vlaanderen en West-Europa: doffe ellende.
SAM VAN ROOY
UIT DE WETSTRAAT Sneer Opgejaagd door het al dan niet gemanipuleerde jongerenprotest aangaande het klimaat, zijn alle politici plotseling bijzonder geïnteresseerd in alles wat daarmee te maken heeft, zeker nu er verkiezingen in het verschiet liggen. Er moeten studies opgemaakt worden, er moet gepraat worden met alle ‘stakeholders’, er moeten plannen gemaakt en uitgevoerd worden, er moet dit en er moet dat… en rap! Het kan niet op. Het lijkt er wel op dat er nog helemaal niets is gebeurd, maar dat is niet helemaal waar. Premier Michel kwam in de Kamer – als antwoord op vele tussenkomsten vol al dan niet geveinsd klimaatbewustzijn, in de zin van ‘wie biedt meer?’ – de initiatieven van de voorbije jaren even oplijsten. En in alle eerlijkheid, dat is niet niks, of men het er nu mee eens is of niet. Hij kon het niet laten om het parlement een dikke sneer te geven toen hij zei: “Deze regering heeft inspanningen gedaan voor het klimaat, net als de vorige regeringen en de Gewesten. In november en in december hebben we hierover gedebatteerd in dit halfrond. Er waren echter niet altijd veel mensen aanwezig die actief deelnamen en voorstellen deden.” Inderdaad, want toen was er nog geen jongerenprotest dat wordt aangevoerd door nieuwe heiligen als Anuna De Wever die overal via de rode loper worden verwelkomd, of ze nu iets zinnigs te zeggen hebben of niet.
Linkse cocktail De ideologische manipulatie in het klimaatdossier zit diep. Het volstaat om een opmerking te maken over bijvoorbeeld het spijbelgedrag om afgebrand te worden en ei zo na gestigmatiseerd te worden tot al wat slecht en lelijk is. Peter De Roover (N-VA) mocht het ondervinden. Als oud-leerkracht had hij zich vragen gesteld bij de gevolgen van spijbelgedrag, zonder het jongerenengagement op flessen te trekken. Meteen kreeg hij de volle laag van Karin Temmerman tijdens haar betoog ten gunste van de brossers die ‘signalen’ van de regering vragen. Temmerman deed alsof ze al eeuwen op de barricaden staat, dag na dag, week na week. Hilarisch gewoon. Voeg daarbij dan nog de kleffe ophemeling door groene Meyrem Almaci van het ‘spontane’ samentroepen van lagere schoolkinderen op het Ladeuzeplein in Leuven en het obligate wekelijkse antimultinationaldiscours van volksmenners als PVDA’er Raoul Hedebouw, en de linkse ‘revolutionaire’ cocktail is helemaal klaar. Wie daar inderdaad iets tegenin brengt, moet op zijn tellen passen. Zoals het kleine groepje jongeren in de betoging met hun bord waarop zij pleitten voor kernenergie. De jonge spijbelende democraatjes hebben het afgepakt en hen het zwijgen opgelegd… Tot zover de verbondenheid en de dialoog met alle meningen ter zake…
Geen idee… In heel de discussie komt natuurlijk ook het thema van de kernenergie om de hoek kijken. Wij herinneren ons wetsvoorstellen en voorstellen van resolutie uit het recente verleden van het Vlaams Belang tegen de kernuitstap en voor een evenwichtige balans tussen diverse vormen van energieopwekking. Maar ook vandaag durft N-VA o.m. de kernenergie verdedigen door een pleidooi te houden om de bestaande kerncentrales langer open te houden. Wie zich hierin, maar ook in de ganse problematiek bijzonder onderscheidt, is Kamerlid Bert Wollants. Hij geeft een wat schuchtere en bedeesde indruk, maar eenmaal op dreef, weet hij de zaak met dossierkennis en diep inzicht te verdedigen, waarop tegenstanders gewoonlijk niet veel terug hebben. Hij is in de Kamer overigens
voorzitter van de bijzondere commissie Klimaat. Hij pleitte er dan ook voor de grote principes en theorieën te laten voor wat ze zijn en die commissie bijeen te roepen, om alle partijen de kans te geven te tonen hoe zij menen CO2 te kunnen besparen, berekeningen te maken en maatregelen te treffen. Of met andere woorden: met zeer concrete voorstellen voor de pinnen te komen. Maar daar wringt precies het schoentje. De ‘anderen’ geven vooralsnog niet thuis… Zij gedragen zich als het spijbelende schoolmeisje dat tijdens de manifestatie door Ann De Bie van de vrt naar één belangrijke, echt te realiseren maatregel werd gevraagd. Het antwoord was ontluisterend: “Geen idee wat ik daarop moet antwoorden. Ik ben hier omdat het moet veranderen. Doei!” Tja…
Zoveelste uitdaging Tijdens Michel I bereikte men zeer moeizaam een akkoord over de artsenquota en de toekenning van de RIZIV-nummers. Dit akkoord kwam er nadat was gebleken dat de vooropgestelde quota al meer dan 20 jaar niet meer werden gerespecteerd door de Franstaligen. Zo heeft men de afgelopen jaren in de Franse Gemeenschap bijna 3.000 studenten te veel opgeleid. Vanuit Vlaams-nationale hoek – VB, V&W, maar ook N-VA – was daar grote verontwaardiging over. Omdat premier Michel vreesde dat met dit dossier de communautaire koorts weer zou kunnen de kop opsteken, werd er gewroet om tot een akkoord te komen. Minister van Volksgezondheid Maggie De Block wilde de studenten die al aan de opleiding begonnen waren bij haar aantreden, niet benadelen. Daarom leverde ze bijkomende attesten af, maar dan wel op de strikte voorwaarde dat de ook de Franse Gemeenschap een efficiënte filter – een toelatingsexamen, zoals in Vlaanderen altijd stipt werd georganiseerd - zou toepassen voor de gelimiteerde toegang tot de studies geneeskunde en tandheelkunde. Dus werden in 2017 en 2018 toch alle overtallige, nodige attesten aan de studenten afgeleverd, omdat zij inderdaad door de situatie gegijzeld waren. En dat zou zo nog lopen tot 2020 voor nog zo’n 1500 studenten. Maar nu weigert de Waalse minister Marcourt (PS) op de interministeriële conferentie het protocolakkoord te tekenen dat op termijn dus een einde moet maken aan de overgangsregeling en dus de normalisatie moet regelen. Valerie van Peel (N-VA) liet in de Kamer alvast haar ongenoegen blijken en hoopte dat Maggie De Block het been zal stijfhouden en – zoals ze overigens aankondigde – aan het overgebleven surplus aan Franstalige studenten geen attest te zullen uitreiken. Duidelijk intra-Franstalig electoraal opbod dus, maar tegelijk ook een zoveelste uitdaging of – beter - provocatie aan de Vlamingen.
Spijbelparlementairen Donderdag waren er tijdens de stemmingen in de Kamer minimaal 125 en maximaal 130 parlementsleden aanwezig. Dat wil zeggen dat er zo’n 20 à 25 verkozenen des volks niet op post waren. Nochtans waren er maar acht formeel verontschuldigd: Ambtsplicht: Patrick Dewael Gezondheidsredenen: Roel Deseyn, Luc Gustin, Annick Lambrecht, Benoît Lutgen, Sébastian Pirlot Buitenslands: Elio Di Rupo, Vincent Van Quickenborne. Al de anderen zijn dus spijbelaars, brossers. Waren ze op pad met protesterende basisschoolkinderen en spijbelpubers? De kans is onbestaande. En net als de spijbeljeugd zullen ook zij niet gesanctioneerd worden. Integendeel: hun wedde loopt gewoon door… Maar o wee als een arbeider of bediende eens een dagje ‘onwettig’ afwezig zou zijn op zijn job!
Actueel
7 februari 2019
5
50 jaar club der doemdenkers Het ging Almaci echt niet af. In de studio van Terzake ging ze donderdag in debat met Bart De Wever over de aanpak van de klimaatproblematiek. De N-VA-voorzitter is een geducht redetwister, maar ik had toch verwacht dat Almaci op haar eigen terrein beter voor de dag zou komen. Het werd een afgang voor de voorzitster van Groen, die enkel vage slogans bleef afratelen. Ze werd herhaaldelijk in het nauw gedreven en bleef het antwoord op concrete vragen schuldig. Groenen zijn het ook niet gewoon in de diepte te worden aangevallen. In debatten worden ze meestal geconfronteerd met politici die graag prat gaan op hun milieubewustzijn en die niet verder raken dan achterhoedegevechten over de kostprijs en het tijdschema voor de uitvoering van het groene eisenpakket.
Keuze voor welvaart en innovatie De Wever is een tacticus en ging dus niet zover de klimaatverandering of de menselijke oorzaak ervan in twijfel te trekken (hoewel daar heel wat redenen voor zijn). Maar hij hekelde wel het doemdenken over het klimaat en drukte zijn geloof in economische en technologische vooruitgang uit als alternatief voor draconische en onrealistische klimaatplannen. Dat is een moedige en veel te weinig gehoorde stelling. Daar moet bijgezegd dat, zoals vaak, er nogal wat verschil bestaat tussen de intellectuele ideetjes die De Wever opgooit en de praktijk van zijn partij. De partij Groen had het in juli moeilijk om kritiek te verzinnen op de resem extreme maatregelen rond klimaat en milieu (waaronder een verbod op stookolieketels) die door de Vlaamse regering werden aangekondigd na de superministerraad. De piste van De Wever is die van de Deense wetenschapper Björn Lomborg: ook als je onvoorwaardelijk gelooft in antropogene klimaatopwarming, zijn de klimaatplannen waanzinnig duur in verhouding tot het minuscule effect dat ze zelfs in de allerbeste scenario’s kunnen voortbrengen. Deze week was de Nederlandse klimaateconoom Richard Tol een zeldzame stem van redelijkheid in de klimaathysterie die media en politiek van dit land in de ban heeft sinds Sint-Anuna en haar kindmilitanten liever door de straten van Brussel lopen dan in de les te zitten. (de kindjes uit de lagere school doen nu ook al mee; peuters en kleuters zijn voorlopig nog niet gemobiliseerd). Tol wijst erop dat te paniekerige maatregelen tegen CO2 de wereldeconomie kunnen doen instorten en
voegt eraan toe: “Het idee dat België - of Nederland - iets aan de klimaatopwarming kan doen door ambitieuze doelen te stellen of snel om te schakelen naar CO2-neutrale energie, is gewoon belachelijk.” Het centrale idee bij Lomborg, De Wever en Tol is dat het ruïneren van de economie het klimaat niet kan redden. Integendeel, economische en technologische groei zijn nodig om álle milieu-, energie- en klimaatuitdagingen aan te pakken. De groei is niet het probleem, maar de oplossing. De Groenen zien het fundamenteel anders. En met hen heel wat commentatoren en academici die nog steeds in de ban zijn van het doemdenken van de Club van Rome. Deze noodlottige sociëteit, met haar fundamenteel wantrouwen betreffende groei en welvaart, vierde enkele maanden geleden haar vijftigste verjaardag.
1972: “Ramp bedreigt de wereld” De Club van Rome was een beetje het IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change van de VN) van zijn tijd. De instelling werd in 1968 opgericht door een internationale groep van wetenschappers en industriëlen. Zij waren bezorgd over de explosieve economische groei in de naoorlogse periode. Meer bepaald vreesden zij dat de grondstoffen van onze planeet zo snel zouden opraken dat de economie uiteindelijk zou stilvallen en zelfs instorten. Wetenschappers van het prestigieuze MIT werden ingeschakeld om met computermodellen te voorspellen wanneer het allemaal zou fout lopen. Het komt bekend voor. In 1972 bracht de Club van Rome het rapport “Limieten aan de groei” uit. Het boek werd een enorm succes: twaalf miljoen exemplaren werden verkocht. Journalisten, wetenschappers en beleidsmensen waren enorm onder de indruk van de duidelijke doemsvoorspellingen. “Ramp bedreigt de wereld” was de kop van het NRC, de krant die als eerste het rapport in handen kreeg. Koningin Beatrix werd zelfs lid van de club. Ook de zakenwereld deed zijn reputatie voor nuchterheid weinig eer aan. De eerste voor-
VLAAMS PARLEMENT Klimaat Zelden was duidelijker dat ons werkelijk niets bespaard blijft. Een ongetwijfeld boze inspiratie bracht het Vlaams Parlement er namelijk toe om het nog maar eens over “het klimaat” te hebben. Onvermijdelijk gevolg was een hoofdpijnverwekkend debat. Meteen vol op het orgel ging Bruno Tobback (sp.a), die van het regeringsbeleid ter zake niets kon smaken. Vlaanderen haalt de klimaatdoelstellingen niet en heeft geen ambitie. Grotendeels is dat de schuld van de N-VA, die al te krenterig doet en blijkbaar geen miljarden biljoenen wil investeren in de meest draconische maatregelen en de economie niet helemaal wil vermoorden. In zijn discours ontbraken evenmin de vreemde obsessie met De Lijn, want het busaanbod schijnt cruciaal te zijn voor het vermijden van het einde van de wereld, als de klassieke hysterie in verband met kernenergie. Ons Vlaanderen zal dus nooit klimaatneutraal zijn tegen 2050, wat het algemene idee lijkt te zijn. Zelfs Groen, dat zich uiteraard niet onbetuigd zou laten, kon het moeilijk nog bruiner bakken.
Planeet Gezegd moet worden dat N-VA de dingen nog tamelijk realistisch houdt. Tobback kreeg lik op stuk van onder anderen Matthias Diependaele, die hem uitnodigde om eens met iets concreets voor de dag te komen en die pleitte voor het primaat van de rede (die wat dit onderwerp betreft inderdaad ver te zoeken is). Ook partijgenoot Wilfried Vandaele sprak zich uit tegen een al te groot doemdenken en hield een soort eco-realistisch betoog.Van de hele fractie komt aan Andries Gryffroy de eer toe dat hij in niet omfloerste bewoordingen de verdediging van kernenergie op zich nam.
Een verademing in de vloed van onzin. Tegenover N-VA en als exponent van genoemde gevaarlijke onzin stond Björn Rzoska (Groen). De man is nochtans over het algemeen het tegendeel van een idioot, maar als het over het klimaatdogma gaat al even rabiaat als al zijn geloofsgenoten. Het woord “planeet” was natuurlijk al meermaals gevallen, maar met Rzoska moest men zich afvragen van welke planeet hij schijnbaar afgetuimeld was. Samengevat zullen door de transitie naar het klimaatheil miraculeuze economische effecten worden bereikt, in afwachting waarvan alle luchthavens moeten verdwijnen en de landbouw moet worden afgeschaft. Vlees eten is voorts zeer te ontmoedigen, want Net door zelf- of andere kastijding zullen wij naar de groene anabaptistentempel opstijgen.
Jehovah Zoals gebruikelijk kwam de stem van het gepeupel vanuit onweldenkende hoek. Stefaan Sintobin (VB) begaf zich ook in de gepaste religieuze sfeer. Inderdaad zag hij de totale ondergang alsmede de jongste dag nog niet voor meteen en sneerde hij naar het fanatisme van de federale Calvijn dan wel Calvo, die ons zo gretig de doem van Jehovah verkondigt. Enige ecologische bekommernissen zette hij in nationalistisch perspectief, wat niet nieuw is en ook hij was de nucleaire piste wel genegen. Klimaatnegationisme was hem dan toch wel een brug te ver. Ook politiek-filosofisch kwam Robrecht Bothuyne (CD&V) uit de hoek, die in de christendemocratie de ware behoedster van de Aarde zag met verantwoordelijk rentmeesterschap en zo (wellicht ooit uit een Nederlandse partijbrochure geplukt). Terecht waren enkele pausen destijds niet blij met de vroege christendemocratie. Kernenergie was hem hoe dan ook een gesel Gods. Waarmee we dan de theologische werkzaamheden van ons Parlement mogen besluiten.
zitter van de Club van Rome was de baas van Fiat en Olivetti. Dichter bij ons kreeg het initiatief steun van Agfa-Gevaert, Phillips en Shell. Bijna iedereen was het erover eens: we waren de aarde aan het opgebruiken. Binnen afzienbare tijd zou de economie instorten en zouden donkere tijden vol ontbering en ellende aanbreken. Er mag niet onderschat worden in welke mate de geest van de Club van Rome ons denken over economische groei en het omgaan met de planeet heeft beïnvloed. Het klimaatdenken van vandaag zit helemaal op dezelfde lijn: met het beeld van de mens als materialistische plunderaar, die de natuur vernietigt, die broze evenwichten verstoort en wiens kortzichtigheid ons op het pad naar de volledige ondergang zet.
Fout over de hele lijn Hoe correct waren de onheilstijdingen van de Club van Rome? Het antwoord is dat ze er moeilijk verder naast konden zitten. Alle concrete voorspellingen bleken fout. De aardolie zou al opgeraken in 1990, en aardgas niet veel later. Volgens de computermodellen zouden vandaag ook alle voorraden van zilver, goud, koper, zink, aluminium, tin en wolfraam uitgeput zijn. In werkelijkheid zijn van elk van die grondstoffen nog zeer grote voorraden over. In sommige gevallen (zoals aardolie) zijn de reserves zelfs toegenomen. Technologische innovatie zorgde voor steeds nieuwe ontginbare bronnen en efficiënter gebruik. Er is nog steeds aan geen enkele grondstof enig tekort dat op betekenisvolle wijze de groei kan afremmen. De toenemende beschikbaarheid heeft zelfs tot een grote prijsdaling geleid sinds de jaren zeventig. Innovatie zorgt niet alleen voor betere ontginning en rendabeler gebruik, maar ook voor betere alternatieven. Indien er enkele eeuwen geleden al ecologisten hadden bestaan, zouden die zich waarschijnlijk zorgen hebben gemaakt over het opraken van turf, tot de 19de eeuw de belangrijkste brandstof in de Lage Landen. Maar toen kwam er steenkool. En daarna olie, aardgas en uranium. Het volgende wordt thorium. Turf, steenkool, aardolie, aardgas en uranium zijn nooit uitgeput geraakt. Thorium is een vrijwel oneindige energiebron. Vorige week was ik nog voorzichtig toen ik 2050 als startdatum van het thoriumtijdperk zag. Deze week verscheen in De Morgen een vrije tribune van onderzoekers die denken dat kleine thoriumreactoren al vanaf 2030-2035 haalbaar zijn. De aarde wordt helemaal niet leeggeplunderd, maar mythes zijn hardnekkig.
De onbeschadigde onheilsprofeten Het probleem met onheilsprofeten is dat ze nooit ter verantwoording worden geroepen wanneer de dreiging wegdeemstert en uit het geheugen verdwijnt. De Wever herinnerde terecht aan het alarmisme in de jaren tachtig over “zure regen”. Tja, hoe zit het daar nu mee? Ook in de gloriejaren van de Club van Rome waren er sceptici, maar ze waren niet talrijk, en ze waren niet populair. Op een dag in oktober 1990 vond de tegendraadse econoom Julian Simon een omslag in zijn bus, met daarin 576 dollar. Er zat verder geen briefje bij, maar Simon wist onmiddellijk dat het geld afkomstig was van professor Paul Ehrlich, een van de voornaamste doemprofeten van de
schaarste. Tien jaar voorheen had Simon hem uitgedaagd tot een weddenschap. Ehrlich mocht een korf van vijf grondstoffen uitkiezen, ter waarde van duizend dollar. Indien de prijs daarvan zou stijgen, door toenemende schaarste, zoals Ehrlich verwachtte, zou hij het prijsverschil krijgen. indien de prijs zou dalen, door toenemende beschikbaarheid, zou Simon de winst krijgen. Tien jaar later bleek de prijs met meer dan vijftig procent gedaald. Ehrlich was dan wel een wetenschappelijke charlatan, hij betaalde zijn verloren weddenschap. Eén van Ehrlichs voorspellingen was zijn aankondiging dat het grootste deel van de Engelse bevoking tegen het jaar 2000 door hongersnood zou omkomen. Dat gekken en fanatici het einde van de wereld steeds weer zien aankomen, is van alle tijden. Vreemder is dat we die mensen blijven geloven. Ehrlich wordt nog regelmatig in onze media opgevoerd als wetenschappelijke autoriteit, laatst nog met zijn kritiekloos overgenomen voorspelling dat we naar een grote uitstervingsgolf van vele diersoorten gaan (waaronder de mens). Klimaat, energie en milieu leveren heel wat voorbeelden waarom de traditionele media niet te veel moeten kankeren over het “nepnieuws” op sociale media.
Welvaart en milieu Ook naar de Club van Rome wordt vandaag nog met eerbied verwezen, wanneer in algemene zin wordt gesproken over de limieten aan de groei. Om het fundamentele uitgangspunt te redden - dat economische groei, gekoppeld aan bevolkingsaangroei, aan banden moet gelegd worden - worden de vele vergissingen genadig vergeten. En er worden nieuwe problemen bijgehaald (zoals klimaat) die helemaal niet door de auteurs van het rapport van 1972 waren voorzien. Meestal wordt het milieu als reddingsboei uitgegooid: “Oké, de grondstoffen zijn helemaal niet op, maar het milieu wordt steeds meer belast.” Het klinkt goed, maar het is onjuist. Er zijn nog steeds problemen, maar water en lucht zijn zuiverder dan in de jaren zeventig. En het meest opvallende, het milieu is vooral in veel betere staat in de westerse landen, waar de welvaart het grootst is. Als kind werd mij verteld dat wie in de Dender viel, best onmiddellijk naar het ziekenhuis werd gevoerd, om alle chemische stoffen te verwijderen. Vandaag zwemmen er vissen in de rivier. Ondanks de geforceerde media-aandacht voor de dubieuze “curieuzeneuzen”, is de luchtkwaliteit in onze steden beter dan ooit. Wereldwijd is de bebossing in 35 jaar tijd met meer dan zeven procent toegenomen. De meest milieuonvriendelijke staten uit de geschiedenis waren de collectivistische, dirigistische staten achter het IJzeren Gordijn, waar bouwmeesters van het type Leo van Broeck geweldig aan hun trekken kwamen. Het is welvaart die de surplussen creëert die naar milieuzorg kunnen gaan. Het zijn vrije en welvarende burgers die geen genoegen nemen met ongezonde leefomgevingen, lawaaierige straten en een tekort aan recreatiemogelijkheden in de natuur. Welvaart en vrijheid zijn goed voor het milieu. JURGEN CEDER PS.: in het nummer van 10 mei 2017 verscheen een interview in ’t Pallieterke met ir. Jan Honinckx en advocaat Werner Niemegeers over de mogelijkheden van thorium.
Citaat van de week > Valerie Van Peel (N-VA)
“Splits de gezondheidszorg!” Naar aanleiding van de weigering van de Franstalige ministers op de Interministeriële Conferentie om het protocol te tekenen dat de regularisatie van de artsenquota middels toelatingsexamens zou moeten regelen, zei Valerie Van Peel (N-VA) heel zelfzeker in de Kamer: “Voor ons is de maat vol: noch de Vlaamse belastingbetaler, noch de Vlaamse student mogen hier nog langer voor opdraaien. Na de verkiezingen wordt dit een debat over de splitsing van de gezondheidszorg.” Mooi. Goed en wel. Helemaal mee akkoord. Maar… als er geen herziening van de Grondwet gaat komen, zal er ook geen fundamentele staatshervorming komen en zal alles bij het oude blijven. Het debat over confederalisme en splitsingen allerhande zal dan in mineur verlopen. Als het al gevoerd zal worden…
6
Dwars door Vlaanderen
Bankroof in Antwerpen
7 februari 2019 Leegstand “Limburg heeft de hoogste leegstand van Vlaanderen” en die groeit nog aan volgens Retail onderzoeksbureau Locatus. Van de huidige 17.028 winkels staan er 1.964 leeg, of een stijging tot 10,9 procent. Goed voor een oppervlakte van 29 hectare bos of 43 voetbalvelden, bleek uit het rapport van Locatus. De hoogste leegstandsgraad telde men in Maaseik, en de kleinste in Heusden-Zolder. De oorzaak werd gezocht in de nabijheid van Nederland en zelfs Duitsland, waar vele grote ketens zich in de grensstreek gevestigd hebben. Afhankelijk van de partijkleur werden oorzaken en oplossingen aangewezen, waaronder een beter informatie- en vergunningenbeleid, gerichte subsidies, handelspanden ombouwen en het parkeerbeleid aanpassen.
Papieren bootjes
Het Nieuwsblad kopte met grote kapitalen: “De meest geruisloze bankroof in jaren: tunnels gegraven en door riool gekropen zonder dat iemand iets in de gaten had”. Mogen we onze collega’s van de serieuze pers erop wijzen dat al vele jaren een geruisloze (sic) roof plaatsvindt, waarvan we de bandieten kennen, maar waartegen niet wordt opgetreden? De overheid kent de feiten maar laat de boeven hun gang gaan: jaarlijks wordt zo, al sinds 1830, 12 miljard euro buitgemaakt! Tot op heden werd geen van de Waalse criminelen (naam en adres gekend bij de redactie) opgepakt. Ons vermoeden is dan ook dat er in Vlaanderen medeplichtigen wonen (naam en adres eveneens gekend).
In herinnering
Leon Reintjens Op woensdag 30 januari overleed Leon Reintjens in Oostende. Zijn naam zal u wellicht niets zeggen. Maandag jongstleden kreeg ik een telefoontje van een begrafenisondernemer die me meedeelde dat dhr. Reintjens overleden was. Ik kende de man evenmin. Hij stond niet geboekt als abonnee, maar was blijkbaar wel een geëngageerd lezer. De heer Reintjens had geen naaste familie en kende een eerder teruggetrokken leven. Maar zijn wekelijks ’t Pallieterke kon hij niet missen, ook niet op 87-jarige leeftijd. Maar vorige week stopte zijn hart met kloppen, een hart dat jarenlang voor zijn ’t Pallieterke en zijn Vlaanderen geklopt had. Aanstaande zaterdag 9 februari nemen we afscheid van onze lezer. Veel volk zal er niet zijn, maar ik rij zaterdag naar Oostende om ‘mijn’ onbekende lezer een laatste groet te brengen. En ik hoop dat enkele van mijn West-Vlaamse lezers de tijd vinden om even naar de begraafplaats af te zakken. Niemand verdient het om in eenzaamheid te sterven. Ik groet u, waarde vriend. KARL VAN CAMP Samenkomst: zaterdag om 14 uur. Begraafplaats Oostende, Stuiverstraat 375 in Oostende
In de tuin van Lydia Peeters (Open Vld), minister van Energie, werden door 220 leerlingen van het Instituut Maria Koningin, vestiging Lanklaar, 450 papieren bootjes kunstig neergelegd om aandacht te vragen voor het klimaat. De leerlingen redeneerden: “Als de zeespiegel blijft stijgen zoals voorspeld, dan komen die bootjes nog van pas.” Waarnemend burgemeester Sofie Vandeweerd (Open Vld) kwam de jongeren met hun positieve boodschap steunen. Na afloop namen de leerlingen hun papieren bootjes terug mee.
Waterstof uit zeewater Overal ter wereld zijn wetenschappers en bedrijven bezig om het noodlottige einde van onze aardkloot uit te stellen. In Zeebrugge werkt ‘Power to Gas’, een vereniging van 35 grote bedrijven, de havens van Zeebrugge en Antwerpen en de Gentse Universiteit met Vlaamse steun aan een studie Greenports, om te onderzoeken hoe je grootschalig en economisch verantwoord aan zee met windenergie waterstof kunt maken. Men haalt H2 uit water door elektrolyse, en motoren die op H2 draaien hebben als restafval alweer water.
Weinig volk Zoals onze hoofdredacteur in het vorige nummer had aangekondigd, werd voorbije zaterdag in Gent betoogd voor een ‘menselijker asielbeleid’. Vorige gelijkaardige manifestaties trokken meestal enkele duizenden betogers, en nu hadden de organisatoren er 3.000 verwacht. Het werden er 500. Dan moet u weten dat die betoging de steun kreeg van 146 organisaties en verenigingen, uit het Noorden en Zuiden van het land. Bij die lijst van organisaties de ‘fine fleur’ van links en extreemlinks, waaronder ‘grote’ verenigingen zoals het ACOD en ACV, de Jongsocialisten, de PVDA, Movement X, Kif Kif, Kaaitheater, Humanistisch Verbond, enzovoort. 146 verenigingen die oproepen om te gaan betogen, en dan komt er slechts 500 man opdagen. Dat is niet eens vier man per vereniging. Oeps!
Kommer en kwel bij Groen Het is niet anders dan bij andere partijen: ook bij Groen maakt de lijstvorming slachtoffers. Het Brussels Parlementslid van Groen, Annemie Maes, krijgt geen verkiesbare plaats. Daar komt Elke van den Brandt aan de kop van de Brusselse lijst. De lijst voor het Vlaams Parlement wordt getrokken door Stijn Bex. Die kwam van Spirit en is de zoon van Jos Bex. Die laatste was van 1999 tot 2009 Vlaams Parlementslid. Ook Freya Piryns, kleindochter van…, krijgt geen herkansing. Er wordt volop plaatsgemaakt voor witte raven: Bogdan vanden Berghe (directeur van 11.11.11.), Stef Pelckmans (directeur van het cultureel centrum De Warande in Turnhout), Chris Steenwegen (directeur van Natuurpunt) en Jessica Soors (deradicaliseringsambtenaar in Vilvoorde). Soors wordt zelfs lijsttrekker van Groen voor de Kamer in Vlaams-Brabant. Zij neemt de plaats in van Kamerlid Anne Dedry, die in 2014 de lijst trok, maar nu naar beneden tuimelt en lijstduwer wordt. In Limburg ging de lijstvorming bij Groen evenmin rimpelloos. Daar werd een wit konijn uit de hoed getoverd en naar voren geschoven: Hind Salhane, tot voor kort medewerkster van Lode Vereeck (Open Vld). Maar de komst van Salhane en haar plaatsing op nummer 1 zorgde voor onrust en de modellijst werd door de leden weggestemd. In haar plaats als lijsttrekster staat nu Barbara Creemers; zij werkt voor Velt, een ecologische organisatie.
MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE
BRUSSEL
Openbaar vervoerspopulisme Stilaan heeft het openbaar vervoer zich als thema in de Brusselse kiescampagne genesteld. Jammer genoeg brengt het ons niet veel meer dan wat gratuit populisme. Mogelijk nam u ooit wel eens de Brusselse metro? Misschien zelfs dagelijks, zoals zovele pendelaars. Weet dan dat u gebruik maakt van het ankerpunt van het hoofdstedelijk openbaar vervoer, goed voor bijna 40 procent van alle passagiers die op een of andere manier jaarlijks gebruik maken van de ‘Maatschappij voor het Intercommunaal Vervoer te Brussel’, de MIVB, in de volksmond beter bekend als de STIB. Weet ook, voor zover u niet te veel afgeleid wordt door de diversiteit die zich voltrekt, dat de Brusselse metro ook een verhaal is met een lange traditie en heel wat onuitgevoerde plannen.
Een ‘moltrein’ Geïnspireerd door het Parijse en Londense voorbeeld, ontstond het idee dat de hoofdstad van wat toen de tweede geïndustrialiseerde natie ter wereld was ook wel eens uitgerust mocht worden met een, om het in sappig Afrikaans te zeggen, ‘moltrein’. Niet toevallig was Leopold II, toen monarch in functie, het idee erg genegen. Maar tussen droom en werkelijkheid liggen soms vele jaren, in deze zelfs ongeveer een kwarteeuw.
Er werd wat gegraven (aanvankelijk om de tram ondergronds te laten rijden), om uiteindelijk in 1976 tot de plechtige opening van de allereerste metrolijn te komen. We waren inmiddels al drie koningen verder. Vijf miljoen passagiers waren er dat eerste jaar. Vandaag zijn het er dertig keer meer. Toegegeven, het net werd wat uitgebreid, wat de groei enigszins nuanceert, maar met een totale lengte van 40 kilometer zitten we nog maar aan een tiende van Londen.
Madrid Afgezien van die ene uitbreiding van de bestaande lijnen, kent de Brusselse metro al vele jaren grosso modo dezelfde structuur. Nu en dan doken uitbreidingsplannen op, maar nog sneller dan ze het licht zagen werden ze ook weer afgevoerd. Niet zelden speelden daarbij politieke motieven. Een traditioneel rijke gemeente als Ukkel heeft zich altijd tegen een metro op haar grondgebied verzet. Stel je voor zeg, al dat gepeupel dat linea directa aangevoerd zou worden. Ooit was er een plan de lijnen uit te breiden tot Dilbeek of Wemmel, wat de verstedelij-
king in de hand zou werken, althans, zo dacht men erover. Het is dan ook geen toeval dat de partij Défi zich als een grote pleitbezorgster van de metro profileert. Alles wat de Brusselse olievlek in de hand kan werken, krijgt haar steun. Zeker omdat duidelijk is geworden dat de verfransing via politiek-administratieve hoek een doodlopende straat geworden is, waardoor het pad van de sociologie bewandeld moet worden. De facto situaties creëren, daar komt het voortaan op aan, een beetje zoals op de Westelijke Jordaanoever. In hun programma halen ze het voorbeeld van Madrid aan. Op tien jaar tijd steeg het aantal kilometers metro in de Spaanse hoofdstad van 115 naar 295. In Brussel is de bescheiden uitbreiding die op tafel ligt systematisch uitgesteld. Inmiddels al tot 2030, en wellicht valt een verdere vertraging te verwachten. Heel wat miserie kristalliseert zich rond een nieuw station in Schaarbeek, waarvan de invulling de gemeente niet zint En dan krijg je weer die verlammende spanning tussen de bestuursniveaus. Iets zegt ons dat Madrid een ander bestuursmodel kent.
Politique politicienne De kwestie heeft zich inmiddels stevig in de verkiezingscampagne genesteld. Zeker de groene bocht valt op. Sinds jaar en dag
zijn de ecologisten tegen de verlenging van de metro gekant. Toen ze deel uitmaakten van de Brusselse regering is dat dossier ook volledig gesaboteerd. Maar inmiddels zit er beweging in die houding. Eigenlijk zijn ze niet echt tegen, maar ze vrezen een beetje voor de uitvoering, de vertragingen, de ditjes en de datjes. Quizvraag: wanneer mag je in de Belgische politiek als een klassieke partij beschouwd worden? Antwoord: eens de tsjevenbarometer een bepaald peil bereikt heeft. Het is een ondergrens waar Ecolo/Groen al lang boven zit. En dan is er het spook van Stevaert dat blijft ronddwalen. Waarom het openbaar vervoer niet gratis maken? Het is zo’n beetje als met dominosteentjes. Valt er een steen om, dan volgt de rest. De ene partij komt ermee op de proppen, waarna de rest volgt. Ecolo, cdH, PS, PTB, ze hadden het er de voorbije weken allemaal over. Gelukkig zijn er ook MIVB-realisten, bij de MR en vooral aan Vlaamse kant. Gratis bestaat niet, zeker als men weet dat de MIVB vandaag slechts voor de helft van haar werkingsmiddelen instaat. Gelukkig dat de kaap van de laatste honderd dagen tot de stembusslag in zicht is. Moge de zinnen nadien terugkeren – of toch een beetje. KNIN.
Onze naaste buren
7 februari 2019
De nekveldocent Gerrit Keeman is een bekende Nederlander geworden omdat hij in zijn school een rotzakje bij het nekvel nam.
Je moeder is een hoer Het incident gebeurde een paar weken geleden in het Kennemer College in Heemskerk (Noord-Holland). Het werd gefilmd en verscheen op de site Dumpert waar het in een mum van tijd 600.000 ‘views’ had. In de school zijn mobieltjes verboden in de klas, maar ze worden volgens goede Nederlandse traditie ‘gedoogd’. Nog altijd is de voornaam van het schaap niet bekend dat door die beul hardhandig uit de klas werd gezet, maar de kranten schrijven dat het grootste deel van de leerlingen uit mohammedanen bestaat. Waarschijnlijk is dat hier ook het geval, want de leerling zei duidelijk dat de moeder van Gerrit Keeman het oudste beroep ter aarde uitoefent en dat is een populaire uitdrukking bij het intellectueel mohammedanenpuikje. En ja, die leerling wierp ook nog met een krukje en probeerde te slaan. De grote gezette Hollander liet zich niet doen, wist wel dat een ander stuk tuig het gebeuren filmde, maar pakte het veelbelovende knaapje toch bij het nekvel en zette hem aan de deur. De school kwam met vertraging alles te weten en trof drastische maatregelen. De boef en zijn ouders werden bestraffend toegesproken en vervolgens mocht hij weer keurig in zijn bankje zitten. Uiteraard gold dezelfde maatregel niet voor Keeman. “Hij is vrijgesteld van werk om de rust te laten weerkeren”, was de uitleg, en hij stond toch op
7
NEDERLAND
een paar dagen van zijn pensioen. De woordvoerster van de school meldde: “Het handelen van meneer Keeman past niet bij het professionele handelen dat wij voorstaan”. De naam van de school deed een belletje rinkelen. Men ontdekte dat de school vier jaar geleden ook al professioneel handelde. Na de slachtpartij op de redactie van Charlie Hebdo weigerde het Kennemer College een “Je suis Charlie”-poster op te hangen. Gezond verstandig Nederland reageerde wel en Keeman ontving van alle kanten bloemen, kaartjes en telefoontjes. De druk op de school werd groot toen bleek dat ‘normafwijkend gedrag’ van leerlingen daar vaste prik is. De directie heeft tegen heug en meug haar verontschuldigingen aangeboden aan Keeman.
Topje van de ijsberg De commotie was voor de media de aanleiding om bij andere scholen naar geweldincidenten te informeren. Ze kwamen van een kale kermis thuis. Ach, er gebeurt overal wel wat, is het cliché, want de scholen en hun laffe directies stoppen alles zoveel mogelijk in de doofpot. Hun reputatie als school is belangrijker. Ze refereren liever naar veiligheidsprotocollen die ze allemaal op papier bezitten, terwijl veel leerlingen daarmee lachen. Vooral in het Voorbereidend Middelbaar Beroeps Onderwijs (VMBO) gaat de beer dikwijls los en het is geen toeval dat allochtoon tuig van de richel daar sterk vertegenwoordigd is. Na incidenten is het geboefte na een paar dagen weer terug op school en het laat zich daar uitgebreid
vieren. Een aanstekelijk voorbeeld voor anderen om het ook eens te proberen. De onderwijsbond CNV (Christelijk Nationaal Vakverbond) stelt dat ie op dit ogenblik 24 leraars juridisch bijstaat die tot op het bot gepest en gemolesteerd zijn. Er is zelfs een lerares bij die in haar eigen klas door een leerling werd verkracht. CNV zegt dat die gevallen nauwelijks een piepklein topje zijn van een reusachtige ijsberg.
Schaf het vak af als je geen leraar vindt Is het in Vlaanderen beter? Een beetje wel, tot nog toe, maar het is algemeen geweten dat de zogenaamde onderwijsdeskundigen in Vlaanderen halve idioten zijn die nooit zelf in een klas staan en die in Nederland hun bedorven mosterd halen. Verwacht u dus aan een paar innovaties die in Nederland op het programma staan: geen breuken meer leren, want dat is te moeilijk. En bij lerarentekort sommige vakken eenvoudig afschaffen. Voor Duits bijvoorbeeld zijn nauwelijks docenten te vinden. Daarenboven moet wat het zwaarst is het zwaarst wegen. Schooldirecties in Nederland kennen hun prioriteiten. Je hebt minder docenten nodig als je leerlingen aanmoedigt niet naar school te komen. De rector van het elitaire Amsterdamse Vossiuscollege moedigt zijn snotapen aan de planeet te redden via spijbelende klimaatbetogingen. Hij kon zijn afgrijzen niet verbergen toen een snuggere journalist hem vroeg of hij tegen asieloverlast betogende spijbelaars ook zou aanmoedigen. Dan werden sancties opgelegd, uiteraard.
WILLEM DE PRATER
Een lange gemeenteraad met Guy als toerist De gemeenteraad van januari duurde twee lange avonden, behalve voor Euro Guy. Hij kwam, zweeg, bleef anderhalf uur en muisde er vanonder… Niemand miste hem. De andere raadsleden bleven vergaderen tot in de late uurtjes. Dinsdagnacht, het was al bijna woensdagochtend, en de raad had al elf uur gedebatteerd, Schepen Coddens merkte op dat het toch wel erg lastig werd en dat veel mensen de volgende dag vroeg op moesten voor hun werk. Keek hij daarbij medelijdend richting collega Mieke van Hecke? Zij zat met haar arm in een draagband (gebroken na een val op straat), manmoedig tegen de slaap te vechten. Toen besloot de raad er een punt achter te zetten. De eerste gemeenteraad al lukte het niet de agenda af te werken. Guy was toen al lang naar huis. De nieuwe raadsleden weten meteen waar ze aan begonnen zijn…
eindigt: met mensen die het land uitvluchten en het bouwen van een muur.”
Blijven bestuurders WoninGent buiten schot? Herinner u de beschimmelde en bouwvallige sociale woningen in de Gentse Bernadettewijk. Onbewoonbaar verklaard en toch bleef huisvestingsmaatschappij WoninGent ze verder verhuren! De bewoners moesten huur betalen, soms jarenlang, voor een onleefbaar en vochtig krot. Na de reportage op de VRT kon plots alles: de woningen werden onmid-
dellijk aangepakt en alle gezinnen die in een ongeschikt pand zaten kregen een bewoonbaar huis toegewezen. Sta ons toe te zeggen dat de verantwoordelijke bestuurders er toch wel heel gemakkelijk mee zijn weggekomen. Sinds de gemeenteraadsverkiezingen is het oorverdovend stil. De vraag hoe dit is kunnen gebeuren, wordt zelfs niet meer gesteld. Alle bestuurders van WoninGent bleven zitten, ook de voorzitter. Deze week kwam hij trots uitleg geven over nieuwe bouwplannen van de maatschappij. Niemand spreekt hem aan over de Bernadettewijk. Is dat normaal, na dergelijk schandaal? Waarom vraagt geen enkele partij zijn ontslag? Of beter nog, waarom houdt hij de eer niet aan zichzelf? De kiezer strafte hem wel af. Hij verdween uit de gemeenteraad samen met een aantal andere socialisten. Maar
Het “gratis” sprookje van PVDA PVDA beweert dat haar gemeenteraadsleden gratis en voor niets werken; zij staan hun vergoeding af aan de partij. Het was Siegfried Bracke die opmerkte dat dit natuurlijk niet echt ‘gratis’ is. Een PVDA’er krijgt dezelfde zitpenning als elk ander gemeenteraadslid. Wat die gemeenteraadsleden met dat geld doen, weggeven aan een goed doel, schenken aan hun rode partij, of voor zichzelf houden, maakt voor de Gentse belastingbetaler niets uit. De burger betáált het wel. Hetzelfde gaat op voor gratis openbaar vervoer en de andere ‘gratis’ verhalen van die partij. Het prijskaartje wordt door iemand betaald. Dixit Bracke: “Wie iets voorstelt, moet zeggen waar het geld vandaan komt. Enkel het communisme is gratis en we weten hoe dat
Een flink aantal Waalse politici wil meer bevoegdheden voor het Waals Gewest. Voor alle duidelijkheid: zij zijn geen bondgenoten van de N-VA die streeft naar een confederale omslag. Het gaat hier om een ‘soft’ regionalisme: de bevoegdheden van de Franse Gemeenschap zoals onderwijs en cultuur worden best naar het Waals Gewest overgeheveld.
Extra bevoegdheden Toch bleek vorige week dat een nieuwe generatie Waalse regionalisten is opgestaan. Bovendien behoren deze politici voor één keer niet allemaal tot de PS. De Waalse ministers Jean-Luc Crucke en Pierre-Yves Jeholet (MR) pleiten openlijk voor extra bevoegdheden voor Wallonië. Ze worden daarin gesteund door de PS’ers Christophe Collignon en Pierre-Yves
Toch verandering op komst? Bij Groen zijn ze als de dood voor een nieuw schandaal. WoninGent wordt bestuurd achter gesloten deuren, maar daar komt misschien een einde aan. De huidige meerderheid wil het roer omgooien. WoninGent publiek afvallen, doet die meerderheid niet, maar uit de tekst van het bestuursakkoord blijkt strenge kritiek en de wil om greep te krijgen op de huisvestingsmaatschappij: “We halen via een duidelijke samenwerkingsovereenkomst en doelstellingen de band aan tussen het bestuur van WoninGent en het stadsbestuur. De sociale woningmaatschappij heeft een maatschappelijke rol te spelen. Daarin zit de nood aan klantvriendelijke begeleiding van de bewoners en de goede bewaring van het patrimonium vervat.” Dat vat de belangrijkste pijnpunten mooi samen. Verder belooft het bestuursakkoord een onafhankelijke doorlichting van WoninGent en gaan leden van de oppositie in de raad van bestuur opgenomen worden. Dat laatste is voor de oppositie een mogelijk risico. Wie mee bestuurt, draagt mee verantwoordelijkheid als het fout loopt. Aanschuiven aan tafel bij de huidige bestuurders, dezelfden die de boel hebben laten verzieken, zouden wij de oppositie alvast niet aanraden. Laat het oude bestuur eerst verantwoordelijkheid opnemen voor zijn slecht beleid. Beter nog, stuur die bestuurders de laan uit, dan kan er misschien ernstig gepraat worden.
MATHILDIS
De ‘softe’ regionalisten “De Waalse regionalisten? Dat zijn oude heren.” Dat antwoordde PS-voorzitter Elio Di Rupo in 2010 aan de toen nog corpulente N-VA-voorzitter Bart De Wever toen die vroeg waar de Waalse regionalisten zaten. Inderdaad, de overtuigde wallinganten bij de PS zoals Guy Spitaels, Robert Collignon en Jean-Maurice Dehousse waren overleden, of met pensioen of uitgerangeerd. Bij de PS was het België en uitsluitend België. In die mate zelfs dat Di Rupo, voorzitter van een nochtans in beginsel republikeinse partij, altijd sprak over ‘zijne Majesteit de Koning’. Een pose, natuurlijk, want zoals iedereen weet behelst de liefde van de Waalse socialisten voor België enkel en alleen de geldstromen vanuit Vlaanderen en de melkkoe van de sociale zekerheid.
als voorzitter van WoninGent doet hij arrogant verder, alsof er niets gebeurd is.
Dermagne (PS). Ook Dimitri Fourny, Waals Parlementslid van het cdH, is gewonnen voor meer Waalse bevoegdheden. De regionalisten hebben al meermaals samen vergaderd, maar een gezamenlijk standpunt naar de buitenwereld laat wel op zich wachten. Zijn dit de bondgenoten van de N-VA in haar streven naar confederalisme? Zeker niet. Een verdere splitsing van de sociale zekerheid is taboe, net als het overhevelen van delen van de personenbelasting. Neen, het zijn softe regionalisten. Ze willen het gemeenschapsniveau verder uitkleden en eigenlijk de Franse Gemeenschap ontmantelen. Dat beleidsniveau is in Vlaanderen de facto gefuseerd met het Vlaams Gewest. Aan Franstalige kant blijft de Franse Gemeenschap bestaan; die wordt beschouwd als de band tussen Wallonië en Brussel. Maar die Franse Gemeenschap is vooral een zorgenkind. De bevoegdheden en budgetten hebben betrekking op onderwijs, delen van gezondheidszorg en cultuur. Het is bekend dat de Franse Gemeenschap omwille van het dure Franstalige onderwijs al decennia financieel in slechte papieren zit. Staatshervormingen dienden in het verleden vaak één doel: de Franse Gemeenschap van het faillissement redden.
WALLONIE “Daarvoor willen we niet meer betalen.” Nu willen de Waalse regionalisten dat gemeenschapsbevoegdheden als onderwijs en cultuur gewoon door het gewest worden overgenomen. Zo kan iedereen in Namen en in Franstalig Brussel de eigen boontjes doppen. De Waalse regionalisten zijn een minderheid, maar hun oproep om de Franse Gemeenschap (aan Franstalige kant onwettelijk ‘la Fédération Wallonie Bruxelles’ genoemd) te ontmantelen, wint veld. De Walen kijken vooral argwanend naar het Brusselse onderwijs. Dat is van een nog slechter niveau dan het Waalse, en kost veel geld. Ook zijn het veelal concentratiescholen waar bepaalde vakken (onder andere Nederlands) door gebrek aan leraars of door het gedrag van opstandige jongeren zelfs niet meer gegeven worden. Er zijn Franstalige scholen in Brussel die een halve dag sluiten omdat er te veel kabaal wordt gemaakt. Veel Walen zeggen: “Daarvoor willen we niet meer betalen.” De voorstellen van de regionalisten maken deel uit van het maatschappelijk debat. Maar de voorzitters van de traditionele partijen houden de boot af. Hun argument: de band tussen Wallonië en Brussel verzwakken is een cadeau aan Vlaanderen. De regionalisten hebben een antwoord klaar: in hun voorstel komt er een België met vier gewesten. En in die constellatie staan het Waals, Brussels en Duitstalig Gewest (dat dus geen gemeenschap meer is) tegenover het sterke Vlaanderen PICARD
8
Actueel
7 februari 2019
DIPLOMATIEKE VALIES
De Europese middenweg naar Iran
Braaf, voorzichtig en wellicht niet meer dan een slag in het water, zo kan het Europese initiatief om de kerndeal met Iran alsnog te redden omschreven worden. Instex, want zo heet het, is een mager beestje geworden. Of het aan belang zal toenemen, zoals verkondigd wordt, is lang niet zeker.
‘Buitenlandchef’ Federica Mogherini en Iraans vicepresident Ali Akhbar Salehi
Enkele ministers en een schare topdiplomaten op één plek verzamelen, het is altijd een hulp wanneer je een aankondiging wat gewicht wil geven. Koppel daar wat ronkende verklaringen aan, gevolgd door enkele dikke krantenkoppen, en klaar is Kees. Toch zal de pret van korte duur zijn. Critici schuilen om elke hoek, en dat zijn nu eenmaal lieden die geen kans laten liggen om erop te wijzen dat de berg niet meer dan een muis gebaard heeft. Bondig samengevat is dit het traject dat de lancering van Instex vorige week afgelegd heeft. Maar laten we eerst man en paard noemen.
P5+1 Instex staat voor ‘Instrument in Support of Trade Exchanges’, een wat complexe benaming voor een orgaan dat in essentie vrij simpel is. Het is het Europese antwoord op de Amerikaanse sancties tegen Iran, kon men links en rechts lezen. Meer nog: een manier om de beslissing van die verfoeide Trump gewoonweg te omzeilen. De realiteit is genuanceerder. Laten we een tijdssprong maken. Ontelbaar veel uren onderhandelen waren destijds noodzakelijk om tot een ‘kerndeal’ met Iran te komen. Het was een initiatief waar toenmalig Amerikaans president Obama zijn schouders had ondergezet. Hij niet alleen trouwens, want samen met de Perzen schoof de zogenaamde P5+1 aan, de vijf permanente leden van de VN-Veiligheidsraad plus Duitsland. Vanuit Europese hoek had men het graag over de P3+3, kwestie van de Eu-
ropese voetafdruk in het team wat uit te vergroten, maar laten we niet afdwalen. Tijdens de woelige kiescampagne had Donald Trump het over “het slechtste akkoord ooit”, een gedrocht waar dringend komaf mee moest gemaakt worden.
Scherpe sancties In oktober 2017 bleek er dan zoiets te bestaan als ingeloste kiesbeloftes, want de Amerikaanse president besloot zijn land uit het akkoord terug te trekken. En daar bleef het niet bij. Op een vrij resolute manier werden Teheran de duimschroeven aangespannen. Ook diegenen die nog zaken met Iran zouden doen. Eigenlijk is de Amerikaanse lijn relatief eenvoudig: alle partijen die met Iran te maken hebben, kunnen worden gesanctioneerd of volledig worden geblokkeerd op de normale internationale financiële kanalen. Dat klinkt niet alleen verregaand, het is het ook. Bedrijven moeten kiezen: zaken doen met Iran of met de VS, zonder dat er veel ruimte voor een tussenweg overblijft. De meeste grote bedrijven maakten ter zake al een keuze, zij het met spijt in het hart. Airbus en Total zijn twee van de bekendste voorbeelden. Die bedrijven hadden het potentieel van de Iraanse markt wat graag aangeboord, maar als hierdoor hun veel belangrijkere zakelijke relaties met de VS in het gedrang dreigen te komen, wel, dan is de keuze, hoe bitter ook, snel gemaakt. Er zijn al verschillende voorbeelden bekend van hoe de VS bedrijven onder druk zetten. Washington is zelfs niet te beroerd hiervoor de
Protest in New York in 2015 tegen de nucleaire deal met Iran
eigen diplomatie aan te wenden. De scherpe Amerikaanse opstelling plaatst de overige leden van het P5+1-clubje in een erg vervelende situatie. Zeker de Europese spelers, de P3 zo u verkiest. Toen de VS uit het akkoord stapte, lieten Groot-Brittannië, Duitsland en zeker Frankrijk verstaan dat er voor hen niets wijzigde. “Pacta sunt servanda”, klonk het stoer, een akkoord is nu eenmaal een akkoord. Alleen, wat doe je wanneer de praktische uitvoering ervan feitelijk onmogelijk wordt gemaakt door de oekazes van Washington? Instex in het leven roepen, dus.
‘Coup politique’ Doordat Iran losgekoppeld is van de internationale betalingsmechanismen, hebben de voormelde drie Europese landen een nieuw systeem in het leven geroepen, specifiek voor Iran. Voorlopig zijn ze alle drie titularis en krijgt het initiatief ook de steun van de EU, maar het is nog niet duidelijk welke andere landen zich zullen aansluiten, voor zover dat al gaat gebeuren. Instex werkt bilateraal met een soort van kredietpunten. Je verkoopt in één richting, waardoor je krediet krijgt om zelf aankopen te doen. Ontegenzeggelijk is dit een zwak punt van het systeem. Het kan enkel fatsoenlijk werken wanneer de handel tussen twee landen min of meer in evenwicht is, wat met Iran niet het geval is. Er is echter meer. In eerste instantie zou Instex enkel betrekking hebben op goederen die strikt genomen niet onder de sancties vallen (medicijnen en dergelijke). Sommige waarnemers menen dat dit een opstap is naar meer, waardoor men al snel tegen de grenzen van de sancties zal botsen, maar zeker is dit niet. Welke bedrijven zullen erin meestappen? Grotere spelers wellicht niet. Die maakten al een keuze: spelen op zekerheid. Kleinere ondernemingen die geen zaken doen met de VS, maar wel mogelijkheden ontwaren in Iran, zouden zich wel aangesproken kunnen voelen. Tot nu is de Instex-deal in een erg voorwaardelijke wijs geschreven. “Un bon coup politique”, noemde de Franse krant Libération het, zij het “snel door de werkelijkheid ingehaald”.
MICHAËL VANDAMME
Buitenlands spervuur Linkse islamisten Het Center for American Progress (CAP) is een schoolvoorbeeld van een lobbygroep waarin extreemlinksen en islamisten twee handen op één buik zijn. CAP krijgt wel aanzienlijke financiële steun van de multimiljonair Soros, maar het is geen onderdeel van zijn Open Society Foundations. CAP is een gigantische lobbymachine met vertakkingen tot in de hoogste politieke kringen in de VS en is berucht om zijn giftige aanvallen op islamcritici als Robert Spencer, David Yeru-shalmi, Daniel Pipes en Pamela Geller. CAP is er ook altijd als de kippen bij om mensen en groepen te beschuldigen van “islamofobie”. Verschillende representatieve Joodse groeperingen in de VS beschouwen CAP als antisemitisch. Dat zou niemand mogen verbazen, want onlangs bleek dat de organisatie jaarlijks voor honderdduizenden dollars financiële steun kreeg van de Verenigde Arabische Emiraten. Andere grote financiers waren Bill Gates en de Ford Foundation. Nee, die is niet gesticht door de vroegere president Gerald Ford, maar door de autobouwer Henry Ford. En dat is allicht maar het topje van de ijsberg. In een representatief jaar als 2015 waren er bijvoorbeeld 28 anonieme donoren die elk voor meer dan vijf miljoen dollar schenkingen deden.
Schurk, geen Superman Natuurlijk is Soros een vijand. Hij is een antinationalist. Hij is voor open grenzen en tegen natiestaten op basis van afkomst, waardoor hij zelfs in aanvaring kwam met de Israëlische premier Netanyahu. In Israël is hij waarschijnlijk even onpopulair als in Polen of Hongarije. Soros beschikt over enorme financiële middelen en zijn Open Society Foundations hebben voor zover wij weten vestigingen op alle continenten behalve Oceanië en Antarctica. Tenzij hij óók een geheime basis op de Zuidpool heeft. Soros heeft een nefaste invloed op de politiek en de publieke opinie en de Hongaren hebben alle redenen om hem het land uit te gooien. Maar laat ons niet overdrijven: hij is niet de almachtige poppenspeler die achter de schermen aan alle touwtjes trekt. De twee grootste projecten die hij ondersteunde, waren de verkiezingscampagne van Hillary Clinton in 2016 en het “Remain”-kamp in het referendum over de Brexit, en die zijn allebei mislukt. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat zijn Open Foundations Institute (OFI), de voorloper van OSF, in de beginperiode veel positieve dingen heeft bereikt, zoals het op poten zetten van nieuwe democratieën in Oost-Europese landen die zich nog met veel moeite moesten loswrikken uit de communistische machtsstructuren die daar diepgeworteld waren. Net zoals Amnesty International en Artsen Zonder Grenzen vroeger ook veel goeds gedaan hebben. Voor zij naar links opschoven en werktuigen werden in handen van de immigratielobby.
De media ontdekken Kadyrov We hebben altijd standvastig vastgehouden aan twee principes. Enerzijds doen wij niet mee met politiek correcte opiniemakers die homoseksualiteit als normaal voorstellen, en zelfs verheerlijken, en die alle kritiek daarop als beledigend en “dus” strafbaar beschouwen. Anderzijds veroordelen wij alle geweld tegen homoseksuelen. Het is dus
vanzelfsprekend dat wij de massale arrestaties, mishandelingen en executies van homoseksuelen in Tsjetsjenië onmenselijk en barbaars vinden. Die barbaarsheid wordt nog een graadje erger en wettelozer als men weet dat in Tsjetsjenië zelfs geen bewijzen nodig zijn. Alleen al de verdenking van homoseksualiteit kan tot arrestatie en opsluiting leiden. Men kan zich de misbruiken voorstellen… Tsjetsjenië is een autonome republiek die deel uitmaakt van Rusland. Het is zelfs in de verste verte geen rechtsstaat, nog minder dan het “echte” Rusland. Tsjetsjenië wordt geregeerd door de islamitische krijgsheer Ramzan Kadyrov. Geloof Wikipedia niet als u daar leest dat hij rechten heeft gestudeerd. Hij is een halve analfabeet die zelfs zijn lagere school niet heeft afgemaakt. Hij heeft alleen nepdiploma’s. Maar hij is door Poetin aangesteld als landvoogd over Tsjetsjenië en als verantwoordelijke voor de “veiligheid” in heel de Noordelijke Kaukasus. Dat betekent dat zijn militie ongestraft de bevolking – ook de 33 procent niet-islamitische inwoners! – kan terroriseren met willekeurige arrestaties, ontvoeringen voor losgeld, gijzelingen, folteringen en verkrachtingen in geïmproviseerde gevangenissen. Kadyrovs mannetjes worden ook dikwijls uitgestuurd voor liquidaties van dissidenten in Rusland. De oppositieleider Boris Nemtsov is vermoord door Tsjetsjenen uit Kadyrovs entourage. Ze zijn zelfs door een Russische rechtbank veroordeeld. Maar hun opdrachtgevers werden zogezegd nooit gevonden. Het is typisch voor de verwrongen mentaliteit van onze media dat die nooit een kik hebben gegeven over Kadyrovs wreedheden zolang alleen “gewone” mensen de slachtoffers daarvan waren, en dat zij pas écht verontwaardigd werden toen de systematische vervolging van homoseksuelen begon.
Terroristen en ngo’s Linkse ngo’s helpen niet alleen met het opvissen van volksverhuizers, terroristen en criminelen uit de Middellandse Zee, ze werken niet alleen samen met mensensmokkelaars en leveren niet alleen advocaten voor IS-strijders, ze hebben ook op andere vlakken nauwe banden met terreurgroepen. In het bijzonder veel ngo’s die zich bezighouden met het promoten van Boycots, Desinvesteringen en Sancties tegen Israël, kortweg BDS, maken zich daaraan schuldig. Dat blijkt uit een goed gedocumenteerd Israëlisch rapport met als titel “Terrorists in Suits”. Het rapport merkt op dat de BDS-beweging niet uit afzonderlijke groepen bestaat, maar dat die een netwerk vormen. Niet verbazend, natuurlijk. Toch worden niet al die groepen in dezelfde zak gestoken en collectief van medeplichtigheid beschuldigd. De samenwerking met terreurorganisaties als Hamas, PFPL en Islamic Jihad wordt wel bewezen geacht voor BDS-groepen die actief zijn op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook – natuurlijk! – maar verder ook de groepen in Groot-Brittannië, de Verenigde Staten, Zuid-Afrika en … België. Veel terroristen die nu als propagandisten of fondsenwervers voor BDS-groepen werken, zijn bij het grote publiek onbekend. Maar ééntje is wereldberoemd: Leila Khaled, die ooit in de westerse media als cultfiguur werd verheerlijkt. Zij was de eerste vrouwelijke vliegtuigkaper. Zij werkt nu voor BDS in Zuid-Afrika. Opmerkelijk: zij is een marxiste en zij noemt zichzelf “een ongelovige”.
Het nabije buitenland
7 februari 2019
LINKSE BLOEDARMOEDE ‘La France Insoumise’ is nog de enige politieke kracht van belang ter linkerzijde. Wel komt de partij onder druk te staan door de onnozele houding van voorzitter Jean-Luc Mélenchon ten opzichte van de chaos in de rode heilstaat Venezuela. Voor de rest lijkt links Frankrijk politiek irrelevant geworden. Bestaat links nog in Frankrijk? Uiteraard is het antwoord ja, maar het is een vraag die politicologen en waarnemers zich terecht mogen stellen. Het politieke en maatschappelijke debat wordt in eerste instantie gedomineerd door president Emmanuel Macron, die eerder een liberaal profiel heeft. Het uitgesproken Rassemblement National (RN) van Marine Le Pen en Les Républicains proberen zich ertussen te wringen. Aan de linkerzijde heerst een grote verdeeldheid en versnippering. De enige die nog wat tekenen van leven toont, is Jean-Luc Mélenchon van ‘La France Insoumise’. De extreemlinkse brulboei probeert de beweging van de gele hesjes te accapareren. Hij is aanwezig op allerlei manifestaties en ziet in de beweging de voortzetting van de Franse Revolutie, de opstanden van 1830 en 1848 of de beweging van de Commune uit 1871. Maar verschillende verantwoordelijken van ‘les gilets jaunes’, waaronder Eric Drouet, houden de boot af. Ze willen niet dat hun beweging gebruikt wordt door politieke partijen. Bovendien staan de deelnemers aan de protesten wellicht dichter bij het RN van Le Pen dan bij La France Insoumise.
Ruzie over Venezuela Mélenchon hoopt via de gele hesjes zijn politiek gewicht te doen toenemen, maar wellicht zal hij niet verder raken dan het consolideren van zijn electorale basis aan de linkerzijde. La
Si la France m’était contée France Insoumise zou momenteel goed zijn voor 10 à 11 procent van de stemmen. De droom van 20 procent is veraf. En Mélenchon moet opletten dat hij niet onder 10 procent daalt. De reden: zijn geflirt met de neocommunistische leider Nicolás Maduro in Venezuela. Ondanks de armoede, ondanks de hyperinflatie en ondanks het steeds repressievere dictatoriale systeem blijft Mélenchon die Maduro steunen, hoewel die laatste nationaal en internationaal meer en meer geïsoleerd raakt. Het is de klassieke linkse blindheid van radicaal-links voor de communistische systemen in Latijns-Amerika. De mensen zouden er arm zijn maar gelukkig, zo leert de mythe. En dan zijn er nog de fabeltjes over de goed werkende gezondheidszorg. Kijk, in Venezuela kost een ei 10 dollar. Voor Mélenchon en konsoorten is dat blijkbaar geen probleem. Toen Fidel Castro eind 2016 overleed, was Mélenchon daar het hart van in. Hij spoedde zich naar de Cubaanse ambassade in Parijs om zijn medeleven te betuigen. En hij legde een krans neer bij het standbeeld van Simón Bolivar, symbool van de Latijns-Amerikaanse onafhankelijkheidsbeweging. Over de doden tijdens het Castro-regime werd niet gesproken. Mélenchon raakte daar allemaal mee weg. Tot nu. Binnen zijn eigen partij groeit de kritiek over de blinde adoratie voor linkse dictaturen. Manon Aubry (geen familie van de vroegere PS-coryfee), de lijsttrekster van La France Insoumise voor de Europese verkiezingen in mei, liet weten dat het tijd is voor Maduro om plaats te ruimen. Via het proces van democratische verkiezingen weliswaar. Ook Julien Dray, ex-trotskist maar ook ex-PS’er, stelde zich vragen bij Mélenchon. Niet onbelangrijk is dat Dray zich bij La France Insoumise heeft aangesloten naar aanleiding van de Europese verkiezingen.
IS EEN BRITSE VOLKSUNIE IN DE MAAK? De rechtervleugel van de Conservative Party komt steeds nadrukkelijker in opstand tegen de partijleiding. Aan de linkerkant van het politieke spectrum borrelt eveneens frustratie op. De jongste weken wordt openlijk gesproken over een splitsing binnen Labour. De vraag werpt zich op hoe levensvatbaar een Britse variant van Spirit en N-VA zou zijn. De Conservatieve Partij is gespleten. De oorzaak, u raadde het al, is de Brexit. Een deel van de partijaanhang was altijd voorstander van Europees lidmaatschap, vooral de hogere kaders. David Cameron, de vorige Prime Minister, was weliswaar pleitbezorger van een referendum, maar hij was tegen een Brexit. Theresa May, die de EU-uittreding in goede banen moet leiden, was eveneens een ‘remainer’. Dat maakt dat May door de rechtervleugel van haar partij nooit voor vol werd aanzien. Eurosceptici vinden het ongehoord dat uitgerekend iemand die in de EU wilde blijven nu het Verenigd Koninkrijk uit de EU dient te loodsen. Hoewel May duizend keer heeft herhaald dat ze recht wil doen aan de uitslag van de volksraadpleging, wordt zij door de meer radicale elementen in haar partij niet vertrouwd. Twee figuren zijn de verpersoonlijking van die rechts-eurosceptische factie binnen de Conservatieven: de voormalige minister Boris Johnson en het elitaire en ethisch reactionaire parlementslid Jacob ReesMogg. Vooral Rees-Mogg wordt algemeen beschouwd als de leider van de opstandelingen binnen de Conservative Party. Hij was het die, samen met tientallen andere leden van het Lagerhuis, onlangs een motie van wantrouwen indiende tegen de zittende Prime Minister, waarbij uiteindelijk een meerderheid van de Conservatieve leden in The House of Commons het vertrouwen
Socialistische opstandelingen Ook aan de andere kant van het politieke spectrum beweegt er een en ander. Bij de socialisten van Labour steekt steeds meer verzet de kop op. Heel wat volksvertegenwoordigers hebben het gehad met partijleider Jeremy Corbyn. Volgens dagblad ‘The Observer’ zijn minstens zes parlementsleden van plan om op korte termijn uit Labour te stappen en een nieuwe partij op te richten. Er zou groeiende onvrede zijn over de koers die Labour vaart aangaande de Brexit. Deze zogenaamde ‘centrumgroep’ wil de Brexit tegenhouden of wil op zijn minst pleiten voor een tweede referendum, waar partijleider Jeremy Corbyn niet van moet weten. Vorige week, toen belangrijke Brexit-amendementen gestemd werden in het Lagerhuis, weigerde een niet gering aantal Labour-parlementsleden de partijlijn te volgen. Tal van schaduwministers werden vervolgens gedwongen op de achterste banken plaats te nemen. De geruchten over perikelen binnen Labour zijn niet nieuw. Maanden terug viel in ‘The Financial Times’ al te lezen dat bij
MOORDPLANNEN EN KLIMAATSOCIALISME De schutters bevinden zich in de menigte toeschouwers. Zij wachten op het vooraf georganiseerde afleidingsmanoeuvre. Dan trekken beide mannen hun pistolen, richten op het hoofd van hun slachtoffer en schieten tweemaal. Dan verbergen ze hun pistolen onder hun lange jassen. In de chaos die daarop volgt, schieten zij nog meer mensen neer. Dit is geen draaiboek voor een politiefilm, maar een handleiding voor het plegen van aanslagen met handvuurwapens, die door de „Antideutsche Antifa Untergrund“ werd gepubliceerd op het internetportaal “Indymedia”, met het bijschrift “De AfD en verkiezingsstrijd”. Let op de benaming. Niet “antinazi”, maar “anti-Duits”. De potentiële doelwitten zijn Alexander Gauland en Jörg Meuthen, fraktieleidster Alice Weidel en haar plaatsvervangster Beatrix von Storch. Ook Björn Höcke en Andreas Kalbitz, de AfD-leiders van de deelstaten Thüringen en Brandenburg, worden als “HVT” aangewezen, een militaire afkorting van “High Value Target”. Indymedia was tot 2005 ook in Vlaanderen actief en voerde toen een hatelijke hetze tegen het Vlaams Blok.
Klimaatscepticus Arnold Vaatz zetelt voor de CDU in de Bundestag, maar hij is geen weekdier. Hij is een geboren dissident. Al in 2012 noemde hij de volledige vervanging van fossiele brandstoffen en kernenergie door zonnepanelen en windmolens “een zinloos experiment”, dat bovendien “nauwelijks uitvoerbaar is”. Hij was ervan overtuigd dat het om economische redenen ook nooit doorgevoerd zou worden. Hij was gekant tegen de sluiting van de Duitse kerncentrales. In hetzelfde jaar schreef hij in een bij-
De stembusgang in mei wordt dé test voor de Franse linkerzijde. In tegenstelling tot de Franse parlemenstverkiezingen met een meerderheidssysteem van twee rondes geldt hier het proportioneel stelsel met een kiesdrempel van 5 procent. Voor La France Insoumise is er geen probleem. Maar wat met de Parti Socialiste, de groenen, de communisten en Generation S, de beweging opgericht door voormalig PS-presidentskandidaat Benoît Hamon? Met 5,01 procent van de stemmen haalt een partij vijf zetels in het Europees Parlement, bij 4,99 procent geen enkele. Welnu, het is al zeker dat de zo goed als irrelevante groene lijst van Nicolas Jadot die kiesdrempel niet haalt. De Parti Communiste zou maar een paar procent halen. De tijd dat dit de sterkste kracht op links was, met 20 procent van de stemmen, ligt ver in het verleden. De PS zou de drempel wel halen als het resultaat van Benoît Hamon bij de eerste ronde van de presidentsverkiezingen herhaald wordt: 6,36 procent. Alleen, Hamon zit niet meer bij de PS en heeft een eigen beweging opgericht. Die zal het moeilijk hebben om de kiesdrempel te halen, net al de residuele PS. Een lijst van alle linkse krachten zonder La France Insoumise zou wel over de drempel kunnen springen. Maar er is geen figuur die sterk genoeg is om dat tot een goed einde te brengen. Het blijft voor links wachten op een figuur die de verschillende stromingen in één partij of beweging kan verenigen. Zoals François Mitterrand begin jaren zeventig. Alleen was de oprichting van de PS toen een instrument om de communisten ter linkerzijde klein te krijgen. En Mitterrand was geen socialist; hij gebruikte de partij voor persoonlijke doeleinden. SALAN
ENGELAND de socialisten zich mogelijk een afscheuring ging voordoen. Wanneer die splitsing er komt, voor of na de Brexit? Niemand die het weet. Wel is het profiel van de toekomstige centrumgroep duidelijk. Zij zou enerzijds pro-Europees ingesteld zijn maar ze zou zich anderzijds op economisch vlak meer in het midden gaan positioneren, dus rechts van Labour.
Een Britse CSU Ondanks alle speculaties lijken afscheuringen bij Labour en de Conservatives weinig levensvatbaar. Door het typische kiessysteem in Groot-Brittannië - waarbij enkel de grootste partij per district één verkozene mag afvaardigen naar het parlement - maken nieuwe, kleinere partijen erg weinig kans om potten te breken bij verkiezingen. Een Volksunie-scenario is daarom in de praktijk minder realistisch dan het lijkt. Avonturiers denken beter twee keer na. Bij de Conservatieven kan de houding van de rechtervleugel eerder vergeleken worden met de positie van het Duitse CSU in deelstaat Beieren ten opzichte van de christendemocratische moederpartij CDU: de meer behoudsgezinde lieden van CSU leunen naar rechts en halen de gematigden het bloed van onder de nagels vandaan, maar uiteindelijk, als puntje bij paaltje komt, worden de rangen gesloten en haalt de middenkoers het. En wat met de afvalligen binnen Labour? De links-liberalen in Groot-Brittannië hebben momenteel erg weinig slagkracht. Hoe realistisch is het een extra partij te creëren die ideologisch dicht bij de progressieve LibDems zal staan? In theorie was in Vlaanderen destijds plaats voor een Vlaamsgezind en links-liberaal project als Spirit, maar in de praktijk was de partij nooit levensvatbaar, niet als Spirit, niet als Vlaams Progressieven, niet als SLP. LVS
Bei uns in Deutschland
drage voor het Europees Instituut voor Klimaat en Energie dat de Duitse energiepolitiek – toen al! – een “doodlopend straa tje” was en hij hekelde het feit dat beslissingen hierover het resultaat waren van een genadeloze druk om zich te schikken naar de algemene consensus, een druk “die uitgaat van een postreligieuze samenleving, die haar richtingloos geworden godsdienstige gevoelens wil uitleven”. Die onderwerping aan de consensus heeft volgens Vaatz “een gelijkschakeling in de maatschappij veroorzaakt, die weliswaar niet identiek is met de soorten gelijkschakeling die we uit de geschiedenis van de dictaturen in Europa kennen, maar die toch op een gelijkaardige manier functioneert. De straf voor tegenspraak is tegenwoordig niet – gelukkig nog niet! – gevangenschap of liquidatie, maar alleen verbanning uit alle relevante media.” Vooral dat “nog niet” is veelzeggend. Overigens verzette Vaatz zich ook tegen Merkels immigratiebeleid, tegen de erkenning van het homohuwelijk en tegen de uitsluiting en demonisering van AfD. Toen in 2016 het “Klimaschutzplan 2050” werd voorgesteld, door de toenmalige socialistische minister voor Milieubescherming Barbara Hendricks, ondertekende Vaatz samen met de CSU’er Georg Nüßlein en de CDU’ers Gitta Connemann en Michael Fuchs een protestbrief, waarin zij erop wezen dat hiermee de facto de invoering van een planeconomie naar het model van de vroegere Oostbloklanden werd voorbereid, met de onvermijdelijke neveneffecten daarvan: een massale daling van de levensstandaard en een verlies aan individuele vrijheid. Als onderdaan van de vroegere DDR kon Vaatz uit ondervinding spreken… De ondertekenaars, die dus allemaal in de Bundestag verkozen waren voor partijen uit de “Grote Coalitie”, noemden dat Klimaschutzplan “een bedreiging voor de
FRANKRIJK
Parti Communiste en PS zijn dood en begraven
Right or wrong
behield in Theresa May. Rechtse krachten in Groot-Brittannië hopen dat Rees-Mogg en Nigel Farage (ex-UKIP) samen een nieuw politiek project uit de grond stampen. Een nieuwe beweging of partij die zich rechts van de Conservative Party kan positioneren. De relatie tussen de twee eurofoben is al jaren hartelijk. Reeds in 2013 stelde Rees-Mogg dat het tijd was om de banden met het toenmalige UKIP aan te halen. Toen Farage onlangs UKIP verliet - omdat volgens hem de partij te veel vervelt tot een anti-islampartij - nodigde Rees-Mogg ‘mister Brexit’ uit om toe te treden tot de Conservative Party, om zo de rechtervleugel te versterken.
9
DUITSLAND economie, de welvaart en de sociale vrede in ons land”. In 2016 werden die politici nog als onheilsprofeten beschouwd. Vooral hun waarschuwingen tegen het binnensluipen van het DDR-socialisme onder een dekmantel van klimaatmaatregelen, vond men in brede kring belachelijk. Maar nu is dat Klimaschutzplan volop in uitvoering. Nu lacht niemand meer. Autoverboden in steden, dieselverboden, utopische vijf- en tienjarenplannen, steeds meer staatsingrepen die het individu in zijn persoonlijke levenssfeer en zijn werkgelegenheid raken, verkettering van alle dissidenten…
Imaginaire vijanden De klimaatbeweging toont steeds vaker haar totalitaire tronie. Men gebruikt nu de klimaatverandering als doembeeld om de bevolking bang te maken en haar te dwingen zich aan de oekazen van de alwetende overheid te onderwerpen, haar vrijheid op te geven en hogere belastingen en een lagere levensstandaard te aanvaarden. En om de échte dreiging van de anderhalf miljoen Merkelmoslims zoveel mogelijk buiten beeld te houden. De USSR en de DDR gebruikten daarvoor de denkbeeldige bedreigingen van Witten, koelakken, trotskisten, buitenlandse spionnen en saboteurs, de NAVO, de CIA, het West-Duitse revanchisme en na 1949 zelfs het zionisme. Allemaal bedoeld om een imaginaire vijand te creëren en zo alle kritiek op hun eigen terreur en hun economische falen in de kiem te smoren en om in één adem de collectivisering en de militarisering van de maatschappij te legitimeren. Ze gebruikten andere spookbeelden dan de klimaatsocialisten nu, maar met dezelfde totalitaire bedoelingen op lange termijn. PAUL BÄUMER
10
Beeldspraak
7 februari 2019
MEDIALAND Mag de N-VA een mening hebben over het milieu? Als het van de media afhangt, is het antwoord op die vraag duidelijk neen. En als die partij dan toch ongevraagd een mening over een milieuvraagstuk naar buiten brengt, is het meteen alle hens aan dek om uitvoerig te komen uitleggen hoe fout die mening wel is. Op geen enkel ogenblik mag bij de lezer of de luisteraar de indruk ontstaan dat die partij wel eens gelijk zou kunnen hebben met haar milieustandpunt. Omgekeerd wordt elke bewering van Groen over het milieu onmiddellijk en zonder enige kritische kanttekening verheven tot ‘Wetenschappelijk Onderbouwde Waarheid™’. Bovenstaande kon niet beter geïllustreerd worden dan door het verschil in behandeling van het standpunt van de N-VA over kernenergie, en enkele dagen later de “bijzondere klimaatwet” van Groen en Ecolo “die door Nederlandstalige en Franstalige universitairen werd geschreven”. Het standpunt van de N-VA werd in de media meteen gedetailleerd tegen het licht gehouden door “factcheckers”, met als uitdrukkelijk doel geen spaander heel te laten van kernenergie. Over de “bijzondere klimaatwet” van Groen en Ecolo werd niet één kritische vraag gesteld, en al zeker niet over het populisme waar de hele pr-stunt bol van stond. Een vraag die zeker niet gesteld mocht worden, was hoe moeilijk het voor de N-VA zou geweest zijn haar standpunt over kernenergie voor de schijn ook eens te laten ondertekenen door enkele universitairen. Ook opmerkelijk: volgens Groen en Ecolo dient die “bijzondere klimaatwet” nog vóór de verkiezingen door het parlement gejaagd te worden. Je vraagt je af waarom, want zullen die twee groene partijen na de denderende verkiezingsoverwinning in mei dan niet over een absolute meerderheid in het parlement kunnen beschikken? Als het aan de media lag wel.
Merkel geeft Trump gelijk U hebt het in uw krant in het lang en het breed kunnen lezen: hoe Donald Trump de hele wereld in een gevaarlijk avontuur meesleurt door het INF-verdrag (“Intermediate-Range Nuclear Forces) met Rusland op te zeggen. Het gevolg daarvan zou wel eens een nieuwe wapenwedloop kunnen zijn. En ja, Trump zegt dan wel dat hij het verdrag opzegt omdat Rusland de voorwaarden ervan zou schenden, maar wie gelooft die man nog? De media alvast niet. Zij wijten het uitsluitend aan binnenlandse Amerikaanse politiek. Gelukkig zijn er de Europeanen nog, die onder leiding van de Duitse kanselier Angela Merkel de Russen en de Amerikanen opnieuw samen aan tafel willen brengen. Wat u in uw krant niet te lezen kreeg, is dat Angela Merkel verleden week bevestigde dat Rusland de voorwaarden van het INF-verdrag inderdaad geschonden heeft. Met andere woorden, zij geeft de Amerikaanse president gelijk. En wat is een INF-verdrag waard, als één van de partijen er zich toch niet aan houdt? Is het niet merkwaardig dat de media, altijd beducht voor het fake news van anderen, blijven analyseren dat Trump het INF-verdrag zou opgezegd hebben omwille van binnenlandse politieke doeleinden? Bondskanselier Merkel kan bezwaarlijk het schoothondje van Trump genoemd worden. Eigenlijk is het al nieuws op zich dat zij hem over eerder wat gelijk geeft. Toch houden onze journalisten de kiezen op mekaar. Mogen wij het achterhouden van nieuws dan ook fake news noemen?
Digitale journalisten ontslagen bij de vleet De laatste weken zijn meer dan tweeduizend journalisten bij
FILM de digitale media hun baan kwijtgeraakt. Daarbij gaat het voor één keer niet over de digitale tweelingen van een klassieke papieren krant of weekblad, maar wel degelijk over media die pas de laatste jaren opgericht zijn en alleen op het internet verschijnen. Bij het Amerikaanse BuzzFeed moesten 220 journalisten vertrekken, ongeveer een zesde van het totale aantal werknemers. Eerder moest al tien procent van de werknemers van de webstek Vice vertrekken. Bij Verizon, met onder meer Huffington Post en Yahoo in zijn portefeuille, werden dit jaar al 800 journalisten aan de deur gezet. Naar de reden voor de ontslagen is het niet lang zoeken. Een paar jaar geleden waren de hierboven genoemde bedrijven nog snelle groeiers, die het geld zagen binnenstromen via advertenties op Google. Maar sedert Facebook zijn algoritme aanpaste om minder nieuws te tonen in de feeds van zijn gebruikers, in de strijd tegen fake news (en het verkiezen van “verkeerde” presidenten), zijn de inkomsten van de nieuwssites dramatisch geslonken. Wat hen groot maakte, dreigt hen nu de das om te doen. Voorlopig besluit: nieuwsbedrijven die denken te kunnen overleven enkel en alleen met reclame-inkomsten, leven gevaarlijk. Wie wil overleven, zal zijn artikels bijzonder goedkoop moeten produceren, of naar andere inkomsten op zoek moeten. Een beetje zoals in de echte wereld, dus.
Een jaar of twee geleden werd het nog voorgesteld als dé oplossing voor alle problemen in verband met “fake news”: laat gespecialiseerde nieuwssites natrekken of de vele verhalen die op de sociale media de ronde doen wel correct zijn. Sommige platformen, zoals Facebook, waren zelfs bereid veel geld neer te tellen voor het engagement van zulke nieuwssites, om hun netwerk te zuiveren van “verkeerde” berichten. Stilaan begon de twijfel binnen te sluipen. Sommigen hadden er al problemen mee dat de nieuwssites geld ontvingen van de nieuwe Beëlzebub, Facebook. In hun ogen is en blijft Facebook verantwoordelijk voor de verkiezing van Donald Trump, en is het ethisch niet verantwoord met hen samen te werken, op welk vlak dan ook, laat staan hun geld aan te nemen. Bovendien wordt Facebook de laatste tijd getroffen door een reeks schandalen, wat het voor de betrokken nieuwssites meteen moeilijk maakt om over Facebook nog objectief te kunnen berichten. Voor sommige nieuwssites was het al voldoende reden om de samenwerking met Facebook stop te zetten. Ondertussen worden vragen gesteld over het effect van het hele initiatief. Maakt het wel iets uit dat nieuwssites tijd en energie besteden om berichten op de sociale netwerken na te trekken, en ze eventueel door de platformbeheerders te laten blokkeren? Volgens nogal wat studies maakt het weinig uit. En Facebook heeft tot nog toe weinig data losgelaten over de effecten van het programma. Snopes.com, een webstek die al in 1994 werd opgericht om allerlei mythes op het internet te categoriseren en te ontmaskeren, zegt in een verklaring dat het vooral omwille van die laatste reden de samenwerking met Facebook stopzet. De medewerkers van de webstek zien er gewoon het nut niet meer van in. Maar kwatongen beweren hardnekkig dat de webstek ermee geplaagd zat dat het door de samenwerking riskeerde meegezogen te worden in de nieuwsschandalen van Facebook. Misschien moeten ze eens overwegen een eigen lemma op te richten over het opzeggen van de samenwerking?
Filosoof Bernard-Henri Lévy, prekend vanuit zijn ivoren toren Vorige zondag had in het Nederlandse televisieprogramma ‘Buitenhof’ een tamelijk hallucinant vraaggesprek plaats. De beroemde Franse filosoof Bernard-Henri Lévy mocht er twintig minuten uithalen naar de ‘fascisten’, ‘racisten’ en ‘populisten’. Het werd een pijnlijke vertoning.
Gele hesjes De denker kwam een lans breken voor een verenigd Europa. Dat Europeanen niet eens dezelfde taal spreken, mag geen beletsel vormen. Lévy kreeg via een oortje de Engelse vragen vertaald naar het Frans en kon vervolgens in pover Engels de Nederlandse journalist van antwoord dienen. Wat leerden we? Dat volgens Lévy het ‘populisme’ een te milde
Nog enkele weken en het is weer zover: de jaarlijkse Oscaruitreikingen. Dan krijgen we eindelijk te horen welke films van het afgelopen jaar in de prijzen vallen. De keuze wordt niet gemakkelijk.
Factchecking bij Facebook: nieuwssites trekken zich terug
Nederland
Het is onkies om te generaliseren. Toch kunnen we gerust stellen dat veel Franse zelfverklaarde intellectuelen een ding gemeen hebben: ze tateren – met het nodige dedain – aan een stuk door, zonder iets wezenlijk te zeggen. Neem nu Bernard-Henri Lévy. Deze populaire Franse filosoof is aan een Europese tournee begonnen; hij wil Europa van de ondergang redden. Het vermogen van deze linkse weldoener wordt geraamd op minstens honderdvijftig miljoen euro. Zo beschikt hij over meerdere luxewoningen o.a. in Marrakesh en Tanger. Zijn ‘optrekje’ in Tanger staat weliswaar te koop voor 6.000.000 miljoen euro. Overal mag Lévy podia beklimmen en interviews geven. In Vlaanderen werd onder andere bij ‘De Morgen’ de rode loper uitgerold. Die publieke optredens spijzen de kas van Lévy. De Franse econoom Thomas Piketty zag als held van links zijn bankrekening ook met enkele miljoenen euro’s toenemen in de afgelopen jaren. Dat was allemaal te danken aan zijn boek ‘Kapitaal in de 21ste eeuw’, waarin hij ironisch genoeg de economische ongelijkheid mocht aanklagen. Ironie viel er ook te rapen bij Bernard-Henri Lévy.
Green Book
term is. Er is zowaar sprake van een nieuwe vorm van fascisme. Ook de beweging van de gele hesjes in Frankrijk is volgens Lévy blijkbaar gekaapt door antisemieten en extreemrechts. Voorts kwamen we te weten dat Europa op instorten staat en we hoorden verschillende keren dat de populaire Italiaanse politicus Salvini ‘een clown’ is. Wat is dan wel de oplossing? “Rond de tafel gaan zitten met zijn allen” en onze gedeelde geschiedenis onder de aandacht brengen “door Europese filosofen als Sartre en Levinas op euromuntstukken af te beelden,” aldus Lévy. Zo kennen we de linkse goeroes, die menen de wijsheid in pacht te hebben. Ze komen aandraven met gemeenplaatsen als “er moet een democratisch debat komen”. Terwijl links in de afgelopen twee decennia ieder democratisch debat, omwille van politieke correctheid, onmogelijk maakte. Tegenstanders zijn uiteraard wederom ‘racisten’ en ‘fascisten’, al kon Lévy op geen enkel moment concreet uitleggen waarom dan wel. De man in zijn ivoren toren snapt anno 2019 nog steeds niet dat filosofen op euromuntjes afbeelden geen zoden aan de dijk brengt zolang in Italië en Griekenland een massa burgers amper rond kan komen – mede dankzij het ontspoorde EU-project dat de euro is. Dan begreep de Duitse communist en toneelschrijver Bertold Brecht er destijds toch meer van, toen hij zei: “Erst kommt das Fressen, und dann kommt die Moral” (eerst komt het vreten en dan de moraal). Oftewel: zolang linkse wereldverbeteraars de terechte grieven van de blanke middenklasse blijven afdoen als onzin, zullen zij nooit of te nimmer de harten van die burgers weten te heroveren. LVS
Enkele films die genomineerd werden voor een Oscar zijn ‘BlacKkKlansman’, ‘The Favourite’, ‘Free Solo’, ‘First Man’ en ‘If Beale Street Could Talk’ (lees mijn recensie over deze film volgende week). ‘Green Book’, een film van Peter Farrelly (die we kennen van zijn droge humor in ‘Dumb & Dumber’ en ‘There’s Something About Mary’), sleepte vijf nominaties in de wacht, in de categorieën beste film, beste acteur, beste bijrol, beste script en beste montage.
Unieke vriendschap ‘Green Book’ vertelt het waargebeurde verhaal van de vriendschap tussen de Afro-Amerikaanse klassieke pianist Don Shirley (Mahershala Ali) en de boerse, Italiaans-Amerikaanse buitenwipper Tony Lip (Viggo Mortensen). Als Tony zijn job als buitenwipper in de Copacabana verliest vanwege een klein incident, wordt hij gevraagd als chauffeur voor Don Shirley, een hooggewaardeerde, intellectuele Afro-Amerikaanse pianist. We zitten dan in de jaren zestig en racisme zit diepgeworteld in de Amerikaanse samenleving, zelfs bij Tony en zijn vrouw Dolores. Maar door geldproblemen neemt Tony de klus toch aan. Hij laat zich niet kennen wanneer Dolores hem cynisch toebijt dat hij het nog geen week zal volhouden, laat staan acht weken. De film ontleent zijn titel aan ‘The Green Book’, een speciale reisgids met een lijst van alle hotels en restaurants waar gekleurde mensen wél welkom zijn. Een boekje dat Tony’s visie op de Amerikaanse samenleving langzaamaan verandert, en een unieke vriendschap creeërt tussen twee tegenpolen.
Aragorn? De tegenstellingen tussen Tony en Don in de setting van het racistische Amerika van de jaren zestig maken van ‘Green Book’ een uniek pareltje in zijn genre. Toegegeven, films over unieke vriendschappen zijn niet uniek, maar ‘Green Book’ stijgt hoog uit boven al zijn soortgenoten. De film haakt voorzichtig in op een hartverscheurend thema, met twee topacteurs in de rol van twee prachtige personages, maar is vooral een ‘comedy’ en een ‘feelgoodmovie’ waarmee geglimlacht en gelachen mag worden. Het verhaal laat de kijker nadenken over diepere boodschappen, zonder geforceerd of belerend over te komen. Farrelly gebruikt een wat ironische manier om de jarenlange rassensegregatie in de VS te tonen, door middel van clichés en stereotypen. Mortensen in de rol van Tony Lip lijkt recht uit een Italiaanse maffiafilm te zijn ontsnapt, wat voor een rist komische momenten zorgt. Het is amper te geloven dat dezelfde acteur het personage Aragorn vertolkte in ‘The Lord of The Rings’.
Publiekstrekker Farrelly heeft met ‘Green Book’ succesvol zijn ‘pipi-en-kakahumor’ ingeruild voor verfijnde dialogen en subtiele grappen van een hogere klasse. Je zou bijna niet geloven dat het script afkomstig is van Farrelly’s hand. Eigenlijk is ‘Green Book’ niets meer dan een roadmovie met een vooraf duidelijk uitgestippeld reisplan, maar de chemie tussen de personages, de dialogen, de subtiele humor en de (genuanceerde) emotionele onderlaag van het zwarte thema maken van ‘Green Book’ een geniale publiekstrekker waarmee gelachen kan worden en waarover nagedacht mag worden. Vijf sterren!
THIRZA NERISSA
Op de praatstoel
7 februari 2019
11
Dr. Sid Lukkassen, Nederlands politiek filosoof en schrijver
De rechtse zuil groeit, de linkse zuil krimpt De bronzen John Cockerill op het Luxemburgplein in Brussel blikt mild naar de marktkramers. Handelaarsromantiek naast de betonnen olifanten waarin de Europarlementariërs hun kunstjes opvoeren. Bij Cockerill en de middenstanders met de voeten in het slijk is Sid Lukkassen thuis, niet bij de links-liberale praatjesmakers van het Europees Parlement. Hij bouwt aan De Nieuwe Zuil, om het ondergrondse verzet op internet in het voetlicht te plaatsen. Taverne London op het Luxemburgplein lokt buurtbewoners, Europese ambtenaren, hipsters, baliekluivers en pensionado’s. Ongehinderd door nieuwsgierige en zelfs verontruste blikken spreekt de Nederlandse filosoof en activist voor het realisme, Sid Lukkassen, met stemverheffing over De Nieuwe Zuil. In Nederland is de boreling drie maanden oud. Op 12 februari wordt die in Vlaanderen gedoopt, in Gent. De Nieuwe Zuil is een groentje in de Lage Landen. Sid Lukkassen: “Ja, De Nieuwe Zuil is fris en een en al oorspronkelijkheid. We zijn geen partij, eerder een bijzonder idee, met een lichte structuur die het netwerken hoog aanslaat. Een stichting en een stichtingsbestuur waarborgen dat wij fondsen kunnen verzamelen en die doorzichtig beheren. Van de raad van toezicht ben ik lid. De Nieuwe Zuil is een genootschap van denkers en doeners en wil een politieke rol spelen, maar, nogmaals, niet als partij, wel als een groep met een grote belangstelling voor de politiek van de toekomst. Wij verbinden mensen die af willen van de overheersing van het links-liberale dode gewicht in de media, aan de universiteiten, bij de ngo’s en de volksvertegenwoordiging. De Nieuwe Zuil is een structuur voor vrije denkers, een eigen huis.” Dat gaat over de praktijk van DNZ, maar hoe zit het inhoudelijk? Ik kan De Nieuwe Zuil inhoudelijk samenvatten in één zin. Realistische waarheidszoekers moeten zich in een politiek correct tijdsgewricht staande kunnen houden tegen deugdzame Gutmenschen, en dat kan alleen door het vrijdenken te ondersteunen met een sociaal-economische onderbouwing, wat wil zeggen standvastige samenhang en gemeenschapszin die beschermen tegen maatschappelijke uitsluiting, en met een zakelijk netwerk dat beschermt tegen broodroof. Wordt dat geen onbegonnen werk? China’s opmars, de bevolkingsexplosie in Afrika, de greep van de Artificiële Intelligentie op ons leven en de islamisering van Europa stuwen ons naar een illiberale democratie. Alleen zo kan de huidige elite de impact kanaliseren van de demografische explosie in Afrika. Via de grote tech-bedrijven, algoritmes en de sociale media, worden Chi-
nees-geïnspireerde controletechnieken ingevoerd. Om onze levens en onze media subtiel te sturen, en ons zo ‘kalm’ te houden en het ‘populisme’ in te dammen. Dit beleid vernietigt de geest en het hart van Europa. Maar wij scheppen ruimte voor het pro-Europese denken, dat stoelt op realisme. Met als allergrootste troef de drang naar innovatie, discussie en vooruitgang. De werkelijkheid herwint haar rechten. De activist van 1968 die nu opa is, kijkt niet om naar vieve kleinkinderen, hij verprutst zijn tijd in hedonisme, zoals in een Thais bordeel. U startte in Nederland en nu is Vlaanderen aan de beurt… De Nieuwe Zuil is door de taal en de cultuur van de leden voor vijfennegentig procent een initiatief voor Nederland én Vlaanderen. Ik zet wel stappen buiten de Lage Landen, maar dat heeft geen voorrang. Zo bezoek ik de Bundestag voor kennismakingen en gesprekken. Mijn boek Avondland en Identiteit is uitgegeven in het Duits. Van waar komen de leden van De Nieuwe Zuil? Op het internet heb je een uitdijende groep van gelijkgezinden. Die gelijkgezinden willen breken met het politiek correcte denken, schrijven en handelen. Voor die samizdat-internetgroep bouwen wij een bovengrondse thuis, een nest. In Nederland was er een geslaagde
ontmoeting met 120 sympathisanten van De Nieuwe Zuil, en op 12 februari op de kennismakingsvergadering in Gent beoog ik een even groot succes. Sander Loones en Matthias Storme zullen daar onder anderen het woord voeren. De Nieuwe Zuil wil solidair zijn met wie om zijn onmodieuze, conservatieve en rationele teksten en gedachten geboycot wordt, gebroodroofd wordt, en zijn carrièrekansen gefnuikt ziet. Het zichzelf vernietigende links-liberalisme heeft nog voldoende levenskracht om de concurrentie op de rechterzijde te jennen. De Nieuwe Zuil is een veilige plek voor wie de controle van de linkse kerk aanvecht. Wie is de baas van De Nieuwe Zuil? Mijn rol is niet die van goeroe, leider of hoofdman. Ik inspireer met mijn boeken en polemieken op het internet. Met gelijkgezinden zet ik de lijnen uit van De Nieuwe Zuil. De Nieuwe Zuil, weer een initiatief dat het zwakke rechterluik van de publieke actie en opinie versplintert? Die stelling is onjuist. Om te beginnen is er geen gelijkwaardige strijd. Het gaat er de stichters van DNZ in de eerste plaats om de basisvoorwaarden veilig te stellen, waarbij het prowesterse gedachtegoed in wezen kan overleven. Men moet eerst klaar en duidelijk zeggen dat de Europese leefwereld en zijn denkwijzen onder druk staan
en de moeite van het strijdbaar verdedigen waard zijn. Onder de bestaande links-liberale overmacht, of zo u wilt de dominantie van het cultuurmarxisme, kan dat niet gezegd worden zonder sociale uitsluiting en beroepsverboden. Eerst moet een zuil opgebouwd worden om een gelijk speelveld te scheppen. Wij versnipperen niet, maar verbinden juist mensen die zich anders op het internet zouden afzonderen. We zijn al tientallen jaren blij met de aftakelende verzuiling, maar u begint opnieuw een zuil op te bouwen? De ontzuiling betekende dat de overheersende zuilen - de katholieke, de socialistische en de liberale - samensmolten tot één zuil, die je kan benoemen als de politiek correcte dwang en media-overmacht, kort samengevat, de policor-hegemonie. Links en rechts in die alliantie hebben het speelveld verdeeld. Links doet aan cultuur en onderwijs, rechts levert het asfalt voor de wegen en het beton voor de hoogbouw. De policor-hegemonie laat zich kennen als dominante bestuurscultuur, leefwijze en ideologie. Ze heeft kosmopolitische, progressieve, utopische en postmoderne kenmerken die samenvallen tot het beeld van Een Wereld, de utopie van de One World, met het One-Worldism als leer. De dragende denkbeelden zijn de maakbare samenleving, cultuurrelativisme en cultuurmarxisme. De policor-mens is een consument, kletsend over solidariteit maar in essentie is hij eenzaam en op zichzelf. Bestuur wordt uitgeoefend via kartelvorming, en de sociale mobiliteit verloopt er via vriendjespolitiek van gearriveerde slappelingen en praatjesmakers. Niet via verdiensten, talenten en merites.
“Ontkerkelijking is positief” Voor Sid Lukkassen heeft de ontkerkelijking ook positieve kanten… Gevoelens van zonde, schuld en schaamte over de Europese historie zijn eigenlijk religieuze denkbeelden, nu gesublimeerd in de strijdgroep voor sociale rechtvaardigheid. “Die “social justice warriors” beklimmen alle podia om te klagen en te zagen. Zij zijn de stoottroepen van het “weg met ons”. Weg met Zwarte Piet, weg met het woord blank, weg met de culturele toe-eigening. De ontkerkelijking betekent dat - zodra de “social justice warriors” hun podia verliezen - een wedergeboorte van Europa mogelijk wordt: een tweede renaissance. Paus Franciscus knielde voor immigranten afkomstig uit Afrika en het Midden-Oosten en hij waste hun voeten. Hij onderwerpt zich letterlijk aan de militante, dominante en masculiene islam. Dat is het tegengestelde van iemand ontvangen als gast en eisen dat die gast de huisregels volgt. Het verwelkomen van de vreemde ander als een
vertrouwde gelijke, is een links en christelijk ideaal. Dat Europa de islamitische identiteit pampert, is mede mogelijk gemaakt door de christelijke autoriteiten. U kent de christelijke taal… De leeuw en het lam die zich naast elkaar vleien, de andere wang keren na het ontvangen van een klap, zichzelf wegcijferen en kleineren. De christentaal is messianistisch en paraat voor een opwekkingsgeloof. Het marxisme met zijn denkbeelden over de onvermijdbare eindstrijd laaft zich aan de Bijbel. EU-commissaris Frans Timmermans vertolkt dat type van intellectueel in zijn spreken en denken. Wij, zegt hij, dus de EU-minnaars en de bureaucraten, zijn goed en de ‘populisten’ zijn slecht. Zonde en berouw moeten hun deel zijn.”
Zijn de leraren aan de middelbare scholen doordrenkt van het politiek correcte denken? Iedere berichtgeving en lesinhoud heeft politieke effecten, puur door de keuze van de thema’s. Als leerlingen alles leren over kolonialisme, nazisme en Nelson Mandela, maar niets over Joegoslavië, de late periode van het Romeinse Rijk en de Armeense genocide, dan hebben wij het over “priming”, het rijp maken om iets te slikken, te geloven. De leerling wordt klaargestoomd om informatie op te nemen die een politiek correct wereldbeeld versterkt. Hij krijgt kennis opgelepeld over de meest duistere perioden in de Europese historie, over wandaden van onze voorvaderen, maar hij leert niets over hoe rijken en staten uiteenvallen door ongecontroleerde immigratiestromen en door onvoldoende of afbrokkelende culturele samenhang. Als je ziet hoe regressief, in beter Nederlands achterwaarts gaand, links mensen sloopt, dan is er in hun praktijk geen onderscheid tussen een agnostische klassieke liberaal met bezwaren tegen massamigratie of kritiek op de islam, dus zoals ik, en een volbloed nazi die zwaait met de grove antisemitische Protocollen van Zion. Onder regressief links wacht voor mijnheer A en mijnheer B hetzelfde lot. Kaltstellen! Anders gezegd, mannen moeten watjes zijn? Het zijn van een aardige man is vandaag hét ideaal. Minder tellen de prestaties en de daadkracht. De “nieuwe man” is vlot van de tongriem gesneden, maar als er serieuze weerstand opduikt, als hij met zware tegenslagen te maken krijgt, dan zakt hij door het ijs. Zonder een heropleving van de fierheid en het eergevoel is het Westen overgeleverd aan sojamelkdrinkers als Trudeau, die keihard worden weggespeeld door gestaalde neo-Ottomanen. En Jordan Peterson en zijn populaire boeken over meer mannelijkheid, betekent dat een kentering? Die boeken zijn niet onaardig. Ik zie Peterson als een man die beschrijft en leert wat in de jaren zeventig van de vorige eeuw het traditionele denken was over opvoeding en mannelijkheid, het gezin en de samenleving zoals gepropageerd door CVP en CDA, de oudere christendemocraten. Het is waardevol wat hij publiceert, maar niet vernieuwend. Petersons teksten zijn eerder zelfhulphandleidingen dan FRANS CROLS filosofie.
12 Cultuur
7 februari 2019
GESCHIEDENIS
De ontvoering van VDB Dertig jaar geleden werd gewezen eerste minister Paul vanden Boeynants vrijgelaten, een maand na zijn ontvoering.
Hollandse lente
Tegelijk met de opening van de Hollandse zalen in de KMSKB, die hier vorige week zijn voorgesteld, pakt het museum in Brussel uit met twee tijdelijke tentoonstellingen. Het is dus een heuse (en vroege) Hollandse lente in Brussel.
en een staatsgreep voorbereidden. Velen geloofden dat nog ook. Wel was hij in 1986 als beheerder van vleesbedrijven veroordeeld voor fiscale fraude. Het kostte hem zijn droombaan, het burgemeesterschap van Brussel.
Paul Vanden Boeynants in1966 Foto Wikimedia Commons - Nijs, Jac. de / Anefo
Een professional Een paar jaar later interviewde ik hem over ‘de verbeulemansing’ van Brussel. Hij groette mij amicaal: “Mijnheer Neckers, een genoegen u eindelijk te ontmoeten.” Ik ben er zeker van dat ie een minuut vroeger mijn naam aan zijn secretaresse had gevraagd, die vijf keer repeteerde, en me vervolgens ontving als een oude vriend. Een echte professional. Hij stelde me voor aan een vriendelijke kleine blonde dame met de woorden: “Da’s Viviane. Kende gij haar?” Absoluut, want het was geweten dat de Brusselse ex-schepen Viviane Barro (een pure Vlaamse) zijn minnares was. Tijdens het gesprek zei VDB (zoals hij zichzelf noemde): “Ek haaf van Brussel. Da kunde nie in ’t Frans zeggen.” Later interviewde ik hem over koning Boudewijn. Hij ontving me met: “Mijnheer Neckers, wat een genoegen u weer te zien. We moeten toch eens gaan eten.” Ik ben er zeker van dat hij aan zijn secretaresse gevraagd heeft of ie die vent al eens eerder had ontmoet. Nog altijd een professional. En VDB sprak niet alleen, hij zei altijd iets; ook over Boudewijn.
De spin in het web Op 15 januari 1989 was er sensationeel nieuws, want de avond tevoren had men een schoen en zijn pijp gevonden in de garage van zijn appartement aan de Franklin Rooseveltlaan. De gewezen eerste minister was ontvoerd. Vanden Boeynants had de regering geleid die in 1968 over “Leuven Vlaams” was gestruikeld. Hij werd opnieuw kortstondig eerste minister nadat Tindemans in 1978 op de tribune van de Kamer ontslag had genomen. Hij was de minister van Defensie die in de jaren zeventig het leger uitrustte en daarbij bevriende ondernemingen ruimhartig in gedachten hield. In de jaren tachtig was hij volgens de ongebreidelde fantasie van linkse journalisten de spin in een web van extreemrechtse complotteurs die orgieën hielden, de bende van Nijvel organiseerden
De BOB volgde op afstand, maar mocht niet ingrijpen. Drie dagen later werd VDB aan het station van Doornik vrijgelaten. Hij nam een taxi naar de woning van Viviane Barro die hem aanporde naar zijn familie te gaan. Nauwelijks een paar dagen later kwam uit het Gissen naar de identiteit misdaadmilieu informatie: de bevan de ontvoerders ruchte gangster Patrick Haemers Het regende hypotheses over de en zijn kompanen Basri Bajrami en mogelijke daders. Was het een af- Philippe Lacroix waren de daders. rekening van benadeelden bij de- Die BSR was een dekmantel. Bajrafensieaankopen? Of had extreem- mi werd in Metz opgepakt, begon links toegeslagen zoals bij Aldo te ‘zingen’ en leidde de speurders Moro in Italië? Of was het toch een naar een inderhaast ontruimde vilontvoering door gangsters voor la in het Franse Le Touquet. losgeld? Ook werd gesuggereerd VDB herkende de kamer waardat hij zijn ontvoering zelf op touw in hij dertig dagen had gezeten had gezet omdat hij misschien en voor zijn leven had gevreesd. weer in een fraudedossier ver- Het bleek dat ene Michel vander wikkeld was. Na drie dagen eisten Elst, een advocaat die in hetzelftwee organisaties de misdaad op. de gebouw als VDB woonde, de De CCC (Cellules Communistes bende getipt en geholpen had. In Combattantes) vroeg de onmid- de woning van Lacroix vonden de dellijke vrijlating van een vroege- speurders een lint van een typre leider, zo niet zou ze een oor van machine dat een adres in Brazilië VDB afsnijden. verraadde. Haemers en zijn familie De BSR (Brigade Socialiste Révo- werden daar opgepakt en een jaar lutionnaire) eiste een enorme som later uitgeleverd. In een interview voor liefdadige doelen. De opei- met de RTBF bekende hij volledising door de CCC klonk niet ern- ge schuld. Lacroix arriveerde met stig, maar het ontging niemand dat de boeien aan uit Colombia. Het BSR ook de Franstalige afkorting proces beloofde een sensatie te van de Bewakings- en Opsporings- worden, want de heren hadden brigade (BOB) van de rijkswacht ook bloedige en dodelijke aanwas. Een bewijs voor zijn ontvoe- slagen gepleegd op geldkoeriers. ring leverde niemand. Tien dagen Haemers trok zijn bekentenissen leefde de familie in angst, vrezend in en pleegde zelfmoord in de voor het leven van VDB, tot die BSR gevangenis. Bajrami haalde nog een foto van zijn identiteitskaart en eens de pers met een spectaculaieen paar handgeschreven velletjes re ontsnapping uit Vorst. Lacroix is stuurde. inmiddels vrij en… leraar Nederlands.
VDB onderhandelt zelf
Niemand vermoedde dat VDB inmiddels zelf keihard voor zijn leven onderhandelde. Hij was doof, had zijn hoorapparaat niet in en zat bijna permanent in hemd en onderbroek in het duister. Alles verliep dus schriftelijk. Zijn ontvoerders eisten twintig procent van zijn fortuin van twee miljard Belgische frank, een bedrag dat ze in de pers hadden gelezen. VDB was rijk, maar niet zo rijk. Ten slotte gingen de daders akkoord met 63 miljoen frank. Cruciaal was de overhandiging van het losgeld. VDB kende de juiste man. Hij vroeg aan “mon vieux Jean” (Jean Natan, beheerder van de Groep De Pauw waarmee VDB Brussel ‘herbouwde’) die klus te klaren. Telefoontaps bewijzen dat Natan bijzonder koelbloedig bleef. Geen verwijten, geen geleuter, maar korte en zakelijke afspraken met de ontvoerders. Natan trok naar Genève, kreeg een telefoontje en vond in een park een krant met instructies. Op één seconde tijd verwisselde hij vervolgens een boekentas met het losgeld in een drukke straat.
Lachen met iemands ellende Op een hilarische persconferentie vertelde VDB zijn wedervaren in zijn Brussels Frans. Er werd hard gelachen met zijn “en chemise et caleçon” en iedereen vergat, ten onrechte, de ellende van het slachtoffer en zijn familie. Een popgroep maakte zelfs een hit met zijn woorden (als coauteur schonk hij het geld aan het Brusselse OCMW). Er werd veel gespeculeerd over de herkomst van het losgeld. Kwam het van de Mossad? Italiaanse wapenleveranciers? Waarschijnlijk kwam het van een deel van VDB’s fortuin dat verborgen werd gehouden voor de belastingen. Na het overlijden van zijn vrouw (haar voornaam en naam stonden niet in de rouwadvertentie) trok VDB met levensgezellin Viviane Barro naar Knokke-Heist, waar zij nog steeds woont. VDB stierf in 2001. In 2009 had het gerecht nog altijd niet Haemers’ deel van het losgeld aan de familie terugbezorgd.
JAN NECKERS
Eén van de Hollandse zalen herbergt het portret van de familie Van Campen, die aan het begin van de negentiende eeuw over de wereld verspreid is geraakt. Het gaat om drie fragmenten van het portret dat Frans Hals rond 1623-25 schilderde voor de lakenhandelaar Gijsbert van Campen. Het verhaal van de reünie begint bij de restauratie van het schilderij ‘Drie kinderen met een bokkenwagen’ van Frans Hals uit de collectie van de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België. Vooral door het verwijderen van de overschilderingen aan de linker- en rechterzijde van het werk, werd een theorie bevestigd dat het doek oorspronkelijk deel uitmaakte van een groter portret dat Frans Hals van de familie Van Campen schilderde. Twee andere delen werden gevonden in het Toledo Museum of Art (Verenigde Staten) en een Europese privécollectie. Eén deel blijft spoorloos. Een filmpje doet het hele verhaal uit de doeken. Op deze tijdelijke tentoonstelling is het herenigde meesterwerk omringd door de enige andere drie familieportretten van Frans Hals. Ze komen van het Cincinnati Art Museum in Ohio, het Museo Nacional Thyssen-Bornemisza in Madrid en de The National Gallery in Londen. Ook deze tweede reünie is uniek. Ze toont Frans Hals als een meesterportrettist, een virtuoze kunstenaar die in dit genre traditionele conventies doorbrak. Hij bracht levendigheid en emotie in de voorheen statische composities van poserende personages.
Kabinet der heerlijkste tekenwerken De Hollandse lente in Brussel laat nog een tweede tijdelijke expo ontluiken. Kabinet der heerlijkste tekenwerken, vindt plaats in wat vroeger ‘de kleine Rubenszaal’ heette en toont achttiende-eeuwse Nederlandse tekeningen uit de KMSKB-collectie. Het museum liet zich voor de selectie assisteren door Nederlandse experten, die zeer onder de indruk waren van de kwaliteit van de KMSKB-verzameling, die een quasi volledig beeld geeft van de achttiende-eeuwse tekenkunst, zowel wat betreft de technieken als de onderwerpen. Hoe is een van de belangrijkste collecties Nederlandse tekeningen uit de achttiende eeuw in
Brussel terechtgekomen? De kern van de verzameling is bijeengebracht door Arnoldus Josephus Ingen Housz uit Breda, geboren in 1772, die bij kunstenaars zelf series tekeningen aankocht. Zijn neef Josephus de Grez breidde in de negentiende eeuw de verzameling aanzienlijk uit met veilingaankopen. In 1902 kwam ze in handen van Jean de Grez, die naar Brussel verhuisde waar hij in 1910 overleed. Zijn weduwe schonk de collectie dan aan ons land. Van de 4.250 tekeningen uit de zestiende tot de negentiende eeuw behoren er ongeveer 3.600 tot de Nederlandse school, waarvan 1.200 uit de achttiende eeuw. Daarvan zijn er tachtig te zien op de tentoonstelling. De curatoren hebben dus streng kunnen selecteren. In de achttiende eeuw nam het verzamelen van prenten en tekeningen een hoge vlucht. Dat kwam door de toen heersende mode van ‘behangselschilderingen’, die zowel de plafonds als de muren vulden. Er was geen plaats meer voor schilderijen. In de plaats kwamen mappen of kabinetten met tekeningen. Kunstenaars maakten in hun ateliers heel wat ontwerptekeningen voor behangselschilderingen, meestal op groot formaat en in kleur. Wanneer in de loop van de achttiende eeuw onder de regenten Nederland meer en meer op zichzelf terugplooide, ontstond er een stroom van tekeningen van steden, dorpjes, kastelen, bossen… Die nationale trots vertaalde zich ook in belangstelling voor het grootse verleden, wat onder andere resulteerde in kleurtekeningen van bekende schilderijen. Ook de toenemende belangstelling voor wetenschap heeft gevolgen in de tekenkunst: de correcte weergave van vogels bijvoorbeeld, levert prachtige aquarellen op. Van al deze en nog andere tendensen, thema’s en technieken zijn de prachtigste voorbeelden uit de collectie-De Grez tentoongesteld. Ze zijn chronologisch opgehangen, met enkele voorlopers uit de late zeventiende eeuw.
MMMV Tentoonstellingen ‘Portretten van Frans Hals. Een familiereünie’ en ‘Kabinet der heerlijkste tekenwerken’, nog t.e.m. 19 mei 2019, Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België, Brussel, www.fine-arts-museum.be.
Actueel
7 februari 2019
Duits kindergeld naar het buitenland
Buitenland > Zuid-Afrika
Oude complotten weer aan oppervlak
In een poging de mysterieuze dood van toenmalig UNO-secretaris-generaal Dag Hammarskjöld te ontsluieren, kwamen de Deen Mads Brügger en de Zweedse privaatonderzoeker Goran Björkdahl naar eigen zeggen bij een veel groter complot terecht: een poging om kunstmatig aids onder de zwarte Zuid-Afrikaanse bevolking te verspreiden met de bedoeling deze uit te roeien. Het geheel resulteerde in een film “Cold Case Hammerskjöld” welke werd vertoond op het Sundance Film Festival in Park City, Utah (VSA). Hammarskjöld kwam in 1961 om in een vliegtuigcrash bij Ndola (in het toenmalige Noord-Rhodesië, heden Zambia) tijdens de Congolese crisis. De crash werd nooit volledig opgehelderd, maar later onderzoek – en de film – wijst wel naar een Belgische piloot, destijds in dienst van de toenmalige Katangese leider Tshombe, die het vliegtuig zou hebben neergehaald. Voor Zuid-Afrika betekende dit alleszins het verlies van een waardevolle bemiddelaar vermits de secretaris-generaal tijdens een bezoek aan dat land enige maanden tevoren begripvol was geweest.
Nepvaccinaties Hoe dan ook, tijdens het onderzoek voor de film kwamen de filmmakers in contact met een zekere Alexander Jones die vroeger lid zou zijn geweest van een militie met de naam South Africa Institute for Maritime Research. De man beweerde dat de organisatie destijds nepvaccinaties ontwikkelde met de bedoeling aids onder de zwarte bevolking te bevorderen. En vermits er nooit een duidelijke uitleg is gekomen waarom deze kwaal ten zuiden van de Sahara zo’n grote uitbreiding had genomen, gaf dit aanleiding tot allerlei complottheorieën. Maar volgens dr. Salem S. Abdool Karim, een vermaard onderzoeker op dat terrein, in de New York Times, zou een poging om iets dergelijks te bewerkstelligen niet alleen een immense infrastructuur vereisen, maar ook enorm veel kosten. Medici weten immers dat het HIV-virus zeer moeilijk te isoleren en te kweken valt in een labo. Vervolgens moet men dan nog het virus in een vloeistof onderbrengen, het levend houden en het op grote schaal gaan verspreiden. Het is integendeel zo dat de verspreiding van aids in Zuid-Afri-
13
ka in het begin van het millennium voor een niet onbelangrijk deel te wijten was aan het verzet van de toenmalige president Mbeki en zijn minister voor Gezondheidszorg Manto Tshabalala-Msimang tegen het gebruik van aidsremmers omdat dit vooral de grote farmaceutische bedrijven ten goede zou komen. Betrokken minister maakte zich toen belachelijk omdat ze als anti-aidsmiddel knoflook aanbeval.
Excentriek Maar blijkbaar zit er ook een en ander scheef met de getuige. Zo ontkende de man eerst dat de militie zich met iets dergelijks bezighield, om er daarna op terug te komen. Dit was een der redenen dat de New York Times die het materiaal van de filmmaker kreeg aangeboden van geen samenwerking wilde weten. Trouwens, van de toenmalige leider van de betrokken militie, Keith Maxwell, zijn wel een aantal uitspraken bekend over het via aids decimeren van de zwarte bevolking, maar hij werd door personen die met hem in contact kwamen eerder als excentriek en een soort clown aanzien. Ook over de figuur van Mads Brügger bestaan twijfels. Volgens de NY Times vonden de complotverhalen rond Hammerskjöld en de aidssamenzwering wellicht hun oorsprong in artikels die door KGB-officieren in westerse bladen zouden zijn geplaatst tijdens de Koude Oorlog. Vandaar kwamen ze ook in Zuid-Afrika terecht, waar ze een eigen leven gingen leiden. Het bestaan van zekere geheime projecten als dat rond biologische wapens maakte van de toenmalige blanke regering immers een gemakkelijke boeman.
Duitse overheden hebben het voorgaande jaar ongeveer 402 miljoen euro kindergeld naar het buitenland overgemaakt. Daardoor ontvangen bijna 252.000 kinderen buiten Duitsland uitkeringen door de Duitse belastingbetaler betaald, aldus een bericht van het persagentschap dpa, die naar de cijfers van de statistische dienst van de ‘Familienkasse’ verwijst. De meeste ontvangers van kindergeld bevinden zich in Polen, waar 123.855 minderjarigen Duits kindergeld ontvingen. Andere belangrijke ontvangststaten zijn Roemenië, Tsjechië en Frankrijk. Ouders van in het buitenland levende kinderen mogen zelf bepalen of het kindergeld op een rekening in Duitsland wordt gezet of op een rekening in het buitenland.
Het gaat over steeds méér kindergeld In de voorbije vijf jaar stegen de uitbetalingen van kindergeld voor kinderen in het buitenland. Volgens de Duitse Bondsregering ging het in 2012 om 75 miljoen euro. Het mag dan ook niet verwonderen dat het afgelopen jaar hierover in het parlement discussies zijn losgebarsten over mogelijk misbruik van kindergeld door immigranten uit Oost-Europa. De conservatieve CSU-fractie had zich in het parlement al uitgesproken voor een aan-
passing van het kindergeld aan de gemiddelde onderhoudskosten in het ontvangende land, in het land dus waar het kind leeft. De financiële diensten besloten echter dat voorstel voorlopig en zonder einddatum te bevriezen. Op Europees vlak werd een gelijkaardig voorstel van de Oostenrijkse regering door de EU-commissie eveneens geblokkeerd. Geblokkeerd door niemand anders dan ‘onze’ EU-commissaris Marianne Thyssen, niet toevallig van dezelfde christendemocratische fractie! Ook in België liggen cijfers voor van kindergeld dat naar het buitenland gaat. Ook in België gaat het om steeds grotere sommen. Maar net als in Duitsland heeft migratie in België zogezegd geen enkel nadelig effect op de sociale zekerheid, zoals links ons blijft voorspiegelen. Wanneer mogen wij hierover in álle parlementen stevige debatten zien losbarsten?
PIET VAN NIEUWVLIET
JAN VAN AERSCHOT
Rechterhand van Wilders wordt moslim Joram van Klaveren, tot voor enkele jaren verkozen in de Nederlandse Tweede Kamer, heeft zich bekeerd tot de islam. Dit is opvallend omdat de politicus vroeger behoorde tot de partij van Geert Wilders en altijd de islam als een bedreiging zag. Het kan verkeren, zo wist Bredero. Maar sommige lui maken het wel erg bont. Neem nu Joram van Klaveren. Deze Nederlander zetelde vanaf 2010 in het Nederlandse parlement namens de PVV. Eerder was hij al voor die partij actief op gemeentelijk en provinciaal niveau. Als parlementslid schuwde hij de harde islamkritiek niet en trok hij van leer tegen de criminaliteit en overlast die veroorzaakt wordt door Marokkanen. In 2014 verliet Van Klaveren de PVV. Aanleiding was de omstreden ‘minderminder-uitspraak’ van Geert Wilders. Samen met enkele andere voormalige PVV’ers richtte Joram de partij ‘Voor Nederland’ op. VNL was op economisch vlak liberaler dan de PVV en stond betreffende migratie een iets gematigder koers voor. VNL werd geen succes. De partij ging ten onder. Wel bleef Van Klaveren het ‘Adam Smith Instituut’ leiden, een liberale denktank die eerder gelieerd was aan VNL.
Gereformeerde protestant Groot was de verbazing, toen het voormalige parlementslid aankondigde dat hij bekeerd is tot de islam. Van Klaveren studeerde ooit godsdienstwetenschappen aan de protestantse Vrije Universiteit Amsterdam. Van geformeerd-vrijgemaakt (lees: orthodoxe) protestant naar
moslim... Het is soms maar een kleine stap, zo blijkt. Trouwens, Van Klaveren is niet de eerste Wildersaanhanger die zich bekeert tot het mohammedaanse geloof. Eerder al overkwam Arnoud van Doorn hetzelfde. Van Doorn werd moslim en zetelt vandaag voor de ‘Islamitische Partij voor de Eenheid’ in de gemeenteraad van Den Haag. Van Klaveren sprak ooit nog over ‘islamitische ellende’ en noemde Mohammed ‘een boef’ en de Koran ‘een vergif’. Hoe serieus we zijn bekering moeten nemen, valt nog af te wachten. Alleszins is dat nieuws een vorm van gratis reclame voor het boek ‘Afvallige’, dat Van Klaveren onlangs schreef. Het ex-parlementslid was altijd al erg gebronzeerd door het frequenteren van zonnebankcentra. Dat kleurtje komt nu goed van pas en maakt ‘het moslim-zijn’ net iets geloofwaardiger. De baard zal allicht snel volgen. Al moet de voormalige Wilders-adept toegeven dat hij voorlopig nog maar twee islamitische verzen uit het hoofd kent. Van protestantse stagiair bij de centrumlinkse ChristenUnie, lid van het liberale VVD, lid van het islamkritische PVV, lid van het rechts-liberale VNL, naar nu dus moslim... Misschien heeft Van Klaveren gewoon nood aan een knuffel om in zijn leven wat ideologische stabiliteit te vinden.
LVS
Tijdschrift Spoorslag digitaal De vzw Vlaams Komitee Druivenstreek (VKD) werd opgericht in 1970 en stelt zich tot doel het groene en Vlaamse karakter van de rand rond Brussel, meer bepaald de Druivenstreek (Hoeilaart, Overijse, Huldenberg en Tervuren), te vrijwaren. Het tijdschrift Spoorslag vormde daarin een belangrijk element van communicatie en informatie. Bij een terugblik op de bijna 50 jaargangen van Spoorslag valt het op hoe actueel bepaalde problemen en toestanden blijven. De jaargangen bevatten een schat aan historische en culturele informatie. Een uniek geschenk, te verkrijgen door storting van 40 euro op rekeningnummer BE41434261658110 van vzw Vlaams Komitee Druivenstreek.
Catalonië Dat wij met de extreemlinkse president van Venezuela, Nicolàs Maduro, niet hoog oplopen, zal u wel weten. Maar de man blijkt niet zo dom te zijn als gedacht. Naar aanleiding van de problemen in zijn land en de inmenging van de VS en Europa in de politieke onrust in Venezuela, zei hij tijdens een interview op de Spaanse televisie het volgende: “Het is alsof ik tegen de Europese Unie zeg: ik geef jullie zeven dagen om de Republiek Catalonië te erkennen, en als jullie dat niet doen, dan neem ik maatregelen.” Lap, die zit! Want de EU moeit zich ineens wel met de interne keuken van een Zuid-Amerikaans land, maar blijft doofstom als het over mensenrechten gaat in Europa, meer bepaald in Spanje, waar nu al twaalf vooraanstaande Catalanen – waaronder verkozen parlementsleden – al langer dan een jaar zitten opgesloten, wachtend op hun proces. Negen Catalaanse gevangenen werden vorige week in een gevangenenwagen van de Guardia Civil en onder zware bewaking overgebracht naar een gevangenis in Madrid, als waren ze gevaarlijke terroristen. Het proces zou normaliter starten op 12 februari, maar de verdediging heeft nu al drie weken uitstel gevraagd.
14
Brieven
7 februari 2019
KLIMAAT
LEVENSBESCHOUWELIJK ONDERWIJS
Pallieterke, Het klimaat staat in het middelpunt van de belangstelling, maar zoals zo dikwijls wordt één facet (CO2) overbelicht, terwijl de andere oorzaken verdrongen worden. Om te betogen heeft de massa één aandachtspunt nodig om slogans mogelijk te maken, terwijl elk probleem een verscheidenheid van oorzaken heeft waarvan enkele voorbeelden hierna belicht worden. Neem als voorbeeld de zon. Deze hoofdmotor van het klimaat heeft nog altijd veel geheimen voor de wetenschappers. Het uiterst miniem deeltje van de straling die de zon in het heelal uitstraalt komt op de aarde terecht, maar vormt het allergrootste deel van onze energie. Die zon kent uitbarstingen, maar toont ook donkerder vlekken waar de wetenschap nog maar weinig over weet. De betogingen gaan eigenlijk niet over het klimaat op zich, maar over hoe wij er mee omgaan en dus eigenlijk over de leefomgeving en een deel daarvan is de koolstofhuishouding. Een ander en even belangrijk deel is de verdeling van de aarde tussen de verschillende levensvormen, mens, dier en plant. Waar mensen wonen moeten andere levensvormen verdwijnen en ook daar moet aandacht aan besteed worden. Niet verder zien dan uw neus lang is, geldt voor de milieubetogers en hoe goed ook hun bedoelingen zijn, met betogen alleen komen we er nooit uit. Nadenken en indien nodig oude paden verlaten voor nieuwe op basis van doordachte beslissingen en niet op holle slogans. Als die aanzetten tot echt nadenken, hebben ze nut. Als het echter bij slogans blijft, zal er niets ten goede veranderen. M arcel De Rycke - Boortmeerbeek
Pallieterke, Onderaan pagina 5 van het vorige nummer in de rubriek Vlaams Parlement heeft men het over het mogelijke afschaffen van ‘godsdienstonderwijs’ voor kleuters. Zou men niet beter de hele zwendel afschaffen in het volledige onderwijs? Ik heb zelf vijf kinderen grootgebracht en heb zeven kleinkinderen. Ik meen te weten waarover ik spreek. Waarom wordt groen-linkse indoctrinatie steeds toegelaten - ook op katholieke scholen -, maar mag een christen leerkracht niet zeggen dat hij in een Almachtige God gelooft? Als evangelisch christen heb ik geen nood aan deze ‘lessen’: onze kinderen krijgen elke zondag degelijk Bijbels onderricht. Enig probleem: wat doe je met al die 'levensbeschouwelijke' leerkrachten? Bij het huidig gebrek aan leerkrachten moeten zij toch recycleerbaar zijn!? Twee keer winst! A ndré L annoo - Heverlee
DE LA ROCHEJAQUELEIN Pallieterke, Ongetwijfeld zullen vele lezers geamuseerd gegniffeld hebben bij het partijtje armworstelen tussen jullie hoofdredacteur en de redacteur van Joods Actueel. Het toont alleszins aan dat het echt wel nuttig - zelfs noodzakelijk - is om enige achtergrondinfo mee te krijgen bij de pennenvruchten van sommige scribenten om tot een beter begrip ervan te komen. Ik heb nog eens terug de paragraaf gelezen waarin de redacteur van Joods Actueel - die kennelijk onderhevig is aan een F. Dewinter-syndroom - het heeft over de ‘edele knaap’ Dries Van Langenhove. Daarbij dwaalden mijn gedachten spontaan af naar een recent kroniekstukje in Le Figaro (28.01.2019) waarin de dood herdacht werd van Henri de la Rochejaquelein. Deze achttiende-eeuwse veldheer die de afscheiding/bevrijding van La Vendée bevocht, vuurde zijn manschappen aan met: “Si j’avance suivez-moi, si je recule, tuez-moi, si je meurs, vengez-moi.” De symboliek druipt er zo af. Zou het kunnen dat de Vlaamse Beweging eindelijk zulke figuur gevonden heeft om de Vlaamse onafhankelijkheid te bewerkstelligen?! Dromen staat vrij, zodus… R aymond Bries - Heist-op-den-Berg
GUIDO JORIS (1) Pallieterke, Ik weet niet of de heer Van Camp de waarheid vertelt over ene Guido Joris in ‘t Pallieterke van 24 januari, maar als ik het haat- en scheldproza van deze laatste lees in zijn recht op antwoord, dan weet ik zeker dat de heer Van Camp er niet ver naast zal zijn. Als fervent lid van het Vlaams Belang (reeds 30 jaar) ben ik gedegouteerd en geschokt door de leugens en halve waarheden van deze Joris, die blijkbaar aartsvijand is van Filip Dewinter alsmede van het voltallige VB. Voorwaar, mijnheer de Blokbuster, noch in mijn huiskamer, noch in die van mijn voorvaderen hangen foto’s van nazi’s of andere oorlogsmisdadigers als Hitler, Stalin, Guevara en andere Mao’s. We ontkenden nooit de holocaust en hebben niks tegen Israël noch het Joodse volk. Integendeel! Wat de islam betreft, zeur niet als Dewinter het volk inlicht over de talrijke misdaden van de aanhangers dezes godsdienst. Aan u ontbreekt de moed om deze echte misdaden aan de kaak te stellen. Wat Van Langenhove betreft, die heeft niks misdaan tenzij wat moppen verteld waarmee iedereen kon lachen twintig jaar geleden, maar die heden ten dage door de linkse maffia als misdadig worden voorgesteld. Robert Bové - Wichelen
Kruisende woorden oplossing 1146
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12
A B C D E F G H I J K L
W E S T V L E T E R E N
KLIMAATBETOGERS WORDEN STEEDS JONGERr GUIDO JORIS (2) Pallieterke, Een vunziger en ranziger artikel cq. lezersbrief als “recht van antwoord” heb ik in ons gewaardeerde blad nog niet afgedrukt en gepubliceerd gezien. Naar aanleiding van uw artikel in ’t Pallieterke van 24 januari jl. onder de titel “Wat nu met Joods Actueel?” onder subtitel “Michael Freilich bij N-VA” waarbij u uw commentaar levert over deze gebeurtenis, meent Guido Joris zich tot u te moeten richten als antwoord hierop. Hierbij ontpopt hij zich, tot wat u beschrijft in dat artikel, als onvervalste rabiate vijand van het Vlaams-nationalisme door het Vlaams Belang en, in casu zowel voorzitter Tom Van Grieken, Sam Van Rooy, Filip Dewinter en de leden en kiezers van het VB door het slijk te halen met de smerigste insinuaties, scheldwoorden en beledigingen. Daarbij haalt hij nog eens extra uit naar Dries Van Langenhove. Met welk doel? Is het zijn bedoeling, niet Jood zijnde, een hetze te ontketenen en probeert hij bij betrokkenen of leden van de partij antisemitische reacties uit te lokken om toch maar zijn stelling en scheldpartijen, een extreem-links
discours waardig, of beter nog in de smerigste repressie-stijl, te bewijzen? Of geldt hier het spreekwoord: ”de waarheid kwetst” ten volle? Dat laatste is zeker juist. Degenen die hij zo laffelijk beschuldigt, aanvalt en uitscheldt zijn juist degenen die allerminst van Jodenhaat kunnen verdacht worden. Die man verziekt de sfeer en is het eigenlijk niet waard er één woord aan te Guido Vergult - Sint-Niklaas verspillen…
GUIDO JORIS (3) Pallieterke, Is de heer Joris wel de geschikte man voor Joods Actueel? Hij denkt immers helemaal niet actueel. Hij zit nog meer dan 70 jaar achter. Het is gemakkelijk te fulmineren op de “Vlamingen” waarbij Joden te gast zijn, zichzelf mogen zijn en die hen uitzonderlijk goed beschermen. Waarschijnlijk heeft de heer Joris geen flauw idee over hoeveel Joden er ooit en op het VB hebben gestemd en er nog op stemmen. De Wever weet dat wel, want die stemmen wil hij nu inpikken. Maar de meeste Joden beseffen beter dan de heer Joris dat het VB hun enige bondgenoot is Dirk Callens - Beveren tegen de Islam.
Belangrijk bericht voor onze lezers
KARL VAN CAMP P.S.: lezers met een abonnement hebben recht op een digitale toegang. U hoeft enkel uw e-postadres aan ons secretariaat mee te delen: secretariaat@pallieterke.net
I C O
De Vlaamse vakman
Neen, op onze redactie wordt niet gestaakt. Maar de vakbonden hebben beslist om het land plat te leggen op woensdag 13 februari. En dat heeft gevolgen: uw ’t Pallieterke wordt die dag gedrukt en in de late namiddag aangeleverd bij Bpost. Bij de drukkerij wordt niet gestaakt, maar er wordt gevreesd dat het industrieterrein waar de drukkerij gevestigd is met een stakingspiket wordt afgesloten. Zo was het ook bij de vorige staking. En zelfs als er geen stakingspiket staat, dan bestaat de kans nog altijd dat de poort van Bpost gesloten blijft en ons transport onverichterzake moet terugkeren. Probleem is echter dat we pas op woensdag meer weten. Het kan dus tegenvallen, maar het kan ook meevallen. In ieder geval, ’t Pallieterke gaat in druk op woensdag, zoals elke week. Maar gelieve er rekening mee te houden dat uw geliefd weekblad met een dagje vertraging in uw brievenbus kan vallen. De verkoop op donderdag in de dagbladhandel zou normaliter geen probleem mogen zijn.
I O O L X G E N A D E
E D E X S X E N R
Pallieterke, Paradigma is een term door Thomas Kuhn ingevoerd in diens The Structure of Scientific Revolutions (1962)... om als filosoof aan te geven dat de ontwikkeling van wetenschap een kwestie zou zijn van machtsstructuren die komen en gaan, en… waarin objectieve wetenschappelijke ontwikkelingen niet altijd de hoofdrol spelen. Kuhn beschreef de voortschrijdende ontwikkeling van kennis in de vorm van paradigma’s. Bij het toepassen van een wetenschappelijke methode komen steeds opnieuw waarnemingen naar boven die niet in de bestaande passen. Al het menselijk weten is waarschijnlijkheids-weten, zei Karl Popper. Hij bedoelde ermee dat al onze uitspraken principieel geen groter waarheidsgehalte hebben dan een zekere waarschijnlijkheid. Duidelijk en meer dan waarschijnlijk is dat Chinezen Afrika beroven van zeldzame metalen. De productie van zonnepanelen heeft nog steeds giftige aspecten, zowel bij aanmaak als bij brand of afbraak, met ecologische milieuschade tot gevolg. De panelen zijn nog niet te recycleren. Magneten in windmolens maken ook gebruik van zeldzame mineralen. Volgens diverse deskundigen blijken klimaatdoelstellingen niet haalbaar de eerste dertig jaar zonder kerngroene energie. MC - Zelzate
Staking!
E S T L A N D X O D X R
R
THORIUM ALS TORENHOOG PARADIGMA
D E R F X D X E M O E X A N
I M A T
I
E X A N T
A X S X R X N X O C T A R E C I
V
I
D
I
S T E N
D X H A X V L A M I
N G
I O X T R O O N X E A X G R A A
I
X E X O V A M
E T S X K A D A V E R S
Een lezersbrief insturen?
Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.
Sport
7 februari 2019
De hel van Sclessin
Wat bezielde Thomas Didillon? In het Waalse voetbalpraatprogramma ‘La Tribune’ noemde de Fransman de Standardsupporters ‘barakis’, wat marginalen betekent. Is die jongen nu helemaal gek geworden? Of had hij sterk spul gedronken? In alle geval, de boel stond in brand in Luik, en dat konden die van Anderlecht missen als kiespijn. Ik hield mijn hart vast voor zondag.
Ik ben misschien niet de juiste persoon om kritiek te hebben op een op hol geslagen doelman, want ik deed net hetzelfde jaren geleden. Voor een ‘Clasico’ dacht ik de plezante te moeten uithangen. Mijn rechtstreekse tegenstrever was het dribbelwonder Simon Tahamata. Toen een journalist mij vroeg hoe ik het ging aanpakken tegen de Surinamer, antwoordde ik al lachend: “Met een spiegel op mijn buik. Als Simon zichzelf ziet, dan loopt hij vanzelf weg.” Hij moet het artikel gelezen hebben, want tijdens de opwarming kwam hij naar mij toe en vroeg al lachend: “Je bent je spiegel toch niet vergeten?” Daarna heb ik sterretjes gezien. Simon Tahamata was de man van de match. Hij was niet af te stoppen en scoorde tweemaal. Ik had hem keihard kunnen aanpakken, maar daar heb ik zelfs niet durven aan denken, want ik wilde niet gelyncht worden op Sclessin.
Gered door Christian Piot Dat was niet de eerste keer dat ik in Luik in de problemen kwam. Een tijdje eerder stormde ik enkele minuten voor affluiten, terwijl de stand 0-0 was, alleen op Christian Piot af. Toen ik wilde afdrukken, kreeg ik van Léon Jeck, de plaatselijke beul, een elleboogstoot in mijn nek en verloor het evenwicht. Piot was inmiddels uit zijn doel gekomen en dook in mijn voeten. Ik raakte hem aan de wenk-
brauw. Een spectaculaire blessure met veel bloed! Sclessin stond in vuur en vlam. Na de wedstrijd stonden wel duizend supporters mij op te wachten. De ganse ploeg zat vast in de kleedkamer. Er waren niet genoeg politieagenten om ons naar onze bus te begeleiden. Toen kwam Christian Piot, met een grote plakker op zijn oog , de vestiaire binnen. “Ik zal meegaan naar de bus, anders zitten jullie hier morgenvroeg nog”, zei hij lachend. Hij legde zijn arm om mijn schouder. We moesten honderd meter tussen de Standardsupporters lopen. Ik was er niet gerust in, en ik was niet de enige. De menigte was verrast Piot daar te zien en er gebeurde niks. Ik zal de doelman van de Rouches eeuwig dankbaar blijven. Ondanks de stommiteit van Thomas Didillon vond ik het vrij rustig op Sclessin. Alleen Christian Luyindama, die naar Galatasaray vertrekt, kwam na de match de gemoederen nog een beetje ophitsen. Hij zong “puta Anderlecht, puta Anderlecht” uit volle borst. Hij mag dat doen van mij, als hij maar belooft om nooit meer terug te keren.
ROSKAMMEN
De pedalen kwijt De halve finale in de bekercompetitie tussen KV Oostende en AA Gent bewijst onomstotelijk dat het voetbaljournaille de pedalen volledig kwijt is. Kop in Het Laatste Nieuws: “Bezus de verlosser!” Als alles nog beter kan, dan ook nog idioter. Het Nieuwsblad, die andere zelfverklaarde grootste Vlaamse sportkrant, overklaste de concurrentie met “Bezus Christus!”. Alle verdere commentaar is overbodig Waaraan de heer Bezus die goddelijke verering dankte? Aan de gelukstreffer en de half geslaagde strafschop waarmee hij “zijn” AA Gent aan de bekerfinale hielp. Gelukkig heeft de Gentse doelman Kaminski als voornaam Thomas. Was zijn voornaam Peter, dan had de kop kunnen zijn “Jezus en zijn eerste apostel”. Kaminski stopte immers drie strafschoppen. Eind december vorig jaar speelde Kaminski nog voor KV Kortrijk, Bezus voor STVV en Alexander Sorloth, de maker van de eerste Gentse treffer, voor het Engelse Crystal Palace. Om maar te zeggen dat de Buffalo’s zich plaatsten dankzij de wintermercato. Voor de rest verloopt ook de bekercompetitie volkomen “regulier”. Het bleef in alle verslagen wel vruchteloos zoeken naar de kleinste verwijzing over competitievervalsing. In het licht van de op hol geslagen zotheid van de hier geciteerde “blikvangende” krantenkoppen is het hoog tijd dat men bij de sportredacties de koppen eens bij elkaar steekt om te vermijden zichzelf en hun krant belachelijk te maken en (te) veel lezers te schofferen met steeds idiotere ideetjes.
Hiep, hiep hoera! Van een volslagen idiote naar een terecht gestelde krantenkop is in de moderne sportjournalistiek een kleine stap. Daar ook gepast gevolg aan geven, is blijkbaar een gans ander verhaal. “Hopelijk maken ze Remco niet te zot”, lazen we in Het Laatste Nieuws boven een bijdrage over wielerbelofte Evenepoel (19) aan de vooravond van zijn profdebuut in de “Ronde van San Juan”. Het belette niet dat de krant spoorslags iemand op het vliegtuig zette richting Argentinië. Meteen na het afsluiten van zijn contract
Gille Van Binst Voormalig topvoetballer
Onze Deense correspondent meldde ons dat het mooi weer was in Denemarken en dat het parcours van het WK veldrijden in Borgense een kolfje naar de hand was van Mathieu van der Poel. Welke omloop is tegenwoordig geen gesneden koek voor de Nederlandse kampioen? Een omloop met een koppel venijnige bochten en een strook met balkjes van veertig centimeter om de mindere goden te jennen en het kaf van het koren te scheiden. Bij de start zagen we de ‘onklopbare’ topfavoriet een tikkeltje nerveus denken: “Het zal toch weer niet mislopen?” Geen onterechte vraag, want de drie vorige jaren moest Van der Poel zich telkens gewonnen geven. Vierde keer goede keer? Er waren er meer die hoopten op een offday van de Nederlander, zoals verleden jaar in Valkenburg. Onze Deense kennis stond erbij en keek ernaar en liet ons achteraf weten dat hij genoten had van de cross. Des te beter.
Geen verrassingen We zagen Toon Aerts in vol ornaat en vol zelfvertrouwen aan de start in Bogense. Even verder hoorden we een ontspannen Wout van Aert zeggen: “Ik heb een goede week achter de rug en ik geloof in mijn kansen, anders was ik beter thuisgebleven.” Hoe Mathieu
Van der Poel verslaan? Dat was de hamvraag. Misschien door de banden van zijn fiets lek te steken, opperde iemand. En dan nog. De nieuwe wereldkampioen veldrijden stak er dit seizoen met kop en schouders bovenuit. Wie hem zijn regenboogtrui misgunt, moet dringend een neuropsychiater raadplegen. En Wout van Aert? Die stond dapper moegestreden, en naar eigen zeggen opgelucht, met zijn zilveren medaille te pronken in het gezelschap van bronzen Toon Aerts, na een voorspelbaar WK zonder de verrassingen waarop sommigen gehoopt hadden.
Afschaffen De Anderlechtsupporters zouden wat gaan meemaken tijdens de wintermercato. Het was halsreikend uitkijken naar de beloofde splits. Behalve de voorstelling van de Oostenrijker Peter Zulj was er nochtans niet veel beweging te bespeuren in het Astridpark. Dat geldt ook voor andere clubs. Het is, in verhouding tot vorige jaren, tamelijk stil gebleven op de transfermarkt. Moeten we nu rouwig zijn omdat het risico op miskopen beperkt is gebleven tot negenendertig stuks? Het is tijd dat er eens werk wordt gemaakt van de afschaffing van dat onzinnige gedoe. Het woord is aan de profliga en aan de bond. Ze zullen zich haasten…
in de ploeg van Patrick Lefevere, wou Lefevere zijn goudhaantje zoveel mogelijk, en terecht, uit de mediawind houden. Vandaar zijn keuze voor het verre Argentinië. Van zijn nobel streven lusten die media geen lepeltje pap. Met als gevolg dat zowat alle vaderlandse omroepen en kranten elke beweging van Evenepoel op Argentijnse bodem nauwgezet in de gaten houden en daar navenant verslag over brengen. Zeg maar dat ze de pedalen kwijt zijn. In de eerste rit eindigde Remco als 34ste in de buik van het peloton, mochten we vernemen. Na de slotkilometer bergop in de tweede rit werd hij 15de. En na de derde, een tijdrit, stond hij al twee keer op het podium. Als derde in de uitslag en als drager van de trui “beste jongere”. Alle registers gingen open in een hip hoerasfeertje. Al was het al iets minder na de koninginnenrit van vorige vrijdag. Remco reed zich zowat te pletter in dienst van kopman Julian Alaphilippe, die alsnog door het ijs zakte en zijn leiderstrui verloor. Lefevere heeft zich ongetwijfeld blauw geërgerd aan het omgekeerde van wat hij voor “zijn jongste” in gedachten heeft. Hij kan troost vinden in volgende gedachte: mocht Remco de in hem gestelde hoge verwachtingen nooit inlossen, zal dat alvast niet aan hem liggen. Wel in de eerste plaats aan de mediagieren, ook al hoopten die met klem dat “ze” hem niet te zot zouden maken. Zoals dat voluit gebeurt in de tv-serie “DNA Nys”, jaargang twee, over Thibau (15), onder de bewonderende blikken van pa Sven en ma Isabelle. Dat kroost en fiere ouders ook in de pretgazetten uitgebreid aan bod komen, zal weinigen verwonderen.
Dag, Zotsara
Ander vaatje gevraagd
Over transfers gesproken, er was wat bedrijvigheid op de Bosuil, waar Geoffry Hairemans al in de startblokken stond om naar Sint-Truiden over te stappen. Die overeenkomst werd op de valreep tenietgedaan. Het is maar te hopen dat Hairemans niet opnieuw herhaaldelijk zijn broek zal moeten slijten op de bank. Daarvoor heeft hij te veel klasse, inzet en, jawel, clubliefde. Dat heeft hij nog eens met verve bewezen tegen Oostende. Dan was er voor ons nog het goede nieuws dat Zotsara Randrianbololona naar het Franse FC Fleury verhuist, waardoor we niet langer het risico lopen dat we zijn schattige naam verkeerd spellen of uitspreken.
De arme maar propere rodelantaarndrager, Lokeren, kreeg in de slotminuten het deksel op de neus tegen Kortrijk. Dat is triest, maar ze kunnen zich in Daknam de luxe permitteren niet meer wakker te liggen van twee punten minder of meer. In Beveren, waar Racing Genk te gast was, ligt dat anders. Wie ervan uitging dat de leider in de rangschikking korte metten zou maken met Waasland-Beveren, moet dringend de klassieker ‘Voetbal voor beginners’ nog eens raadplegen. Genk had het driekwart van de wedstrijd niet onder de markt met het Wase geweld. De doodsteek voor Beveren kwam er in de slotminuten. Doodsteek bij manier van spreken, want met acht punten voorsprong op de buren uit Lokeren is er geen man overboord. En dan nog? Leider Genk zal de volgende speeldag uit een ander vaatje moeten tappen, want met Standard valt niet te spotten. En met Michel Preud’homme, als hij in zijn dagje is, nog minder.
Uitgerekend op 1 mei
Deense verslaggeving
15
KV Oostende moest in de halve finale voor de beker dan wel nipt de duimen leggen tegen AA Gent, de knapen uit de Koningin der Badsteden hadden, met het frisse voetbal dat hen sierde, beter verdiend. Niet dus. Bijgevolg krijgen we een finale tussen KV Mechelen dat Union versloeg - en AA Gent. Geen slechte affiche, want beide ploegen kunnen op een brede aanhang rekenen. Daardoor zal het er stuiven op één mei in het Koning Boudewijnstadion. Ze zullen de handen uit de mouwen moeten steken, uitgerekend op de dag van de arbeid.
Te veel respect KV Oostende, nog de hemel in geprezen voor het swingende voetbal waarmee het uitpakte tegen Gent, mocht die prestatie proberen over te doen in eigen huis tegen Antwerp. Amper afgetrapt, had rood-wit al prijs, dankzij een geslaagde aanval van het Portugese duo Buta-Rodriguez. De Oostendse legionairs zagen het gebeuren en bogen veel te onderdanig het hoofd voor zoveel doeltreffendheid. Hun respect lag er bovenarms op tot aan de rust. Na de thee en de donderpreek van Gert Verheyen nazinderend in hun oren, kregen de toeschouwers een heel ander Oostende te zien. Zonder de tweevoudige medewerking van de lat had Antwerp van een kale reis naar de kust kunnen thuiskomen. Gedane zaken nemen geen keer. Op de Bosuil kijken ze al uit naar de volgende uitwedstrijd richting Daknam. Het moet al lelijk tegenzitten als de mannen van Bölöni met de ijzeren arm hun plaats bij de eerste zes nog mislopen.
Veel bijkomstigheden Anderlecht staat, na het verlies tegen Standard, niet langer in de top zes van de rangschikking. Er blijven nog zes wedstrijden om die pijnlijke afgang goed te maken. Om te beginnen volgende zondag in eigen huis tegen Zulte-Waregem. In vroegere tijden geen onoverkomelijke opdracht, maar wie is nog bang van het huidige Anderlecht? Dan waren er nog Club Brugg en AA Gent, die de punten deelden na een wedstrijd waarover veel nagekaart werd. Over allerlei bijkomstigheden, niet over het verloop van de wedstrijd. Waarschijnlijk omdat er niet veel over te vertellen viel. We zullen het maar op de slechte staat van het veld steken en er verder over zwijgen.
Ontknoping In de Proximus League (1B) blijven KV Mechelen en Beerschot-Wilrijk zij aan zij aan de leiding. Dankzij het doelpuntensaldo staan de mannen van het Kiel wel op kop. Met nog vier speeldagen te gaan en mogelijke heenen terugwedstrijden voor de titel, naderen we stilaan de ontknoping van het spannende duel tussen de gouwgenoten uit Mechelen en Antwerpen. Waar er zal gejuicht en waar er zal gesnotterd worden, dat weten we half maart.
16
Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet
7 februari 2019
ABSURDISTAN Spectaculair!
Het toekomstcontinent
Wie zou het u anders onthullen dan wij? In de bank op de Antwerpse Belgiëlei waar op een spectaculaire manier werd ingebroken, ging het om één specifieke kluis. De rest was maar camouflage. En wat stak er in die kluis? De Atomaschriftjes met afspraken van de gewezen federale regering!
In Amerika zijn ze ondertussen zo zot geworden, dat een “foute” foto uit studentenjaren aanleiding is voor eisen tot ontslag. Het slachtoffer is de democratische gouverneur van Virginia, Ralph Northam. Niet ‘s mans politieke daden wegen door, maar één stokoude foto. Brave new world.
Ssst!
Getergde ouders
Overigens zijn wij ook hier ten kantore in het diepste geheim een gang aan ‘t graven, om via het riool in het paradijs uit te komen. Waar anders dan in het dichtstbijzijnde oord van vertier: het café vijftig meter verder...
Naar wij vernemen via via, vertonen psychiaters dezer dagen veelal opbrandingsverschijnselen. Ze worden namelijk overstelpt met patiënten met slechts één klacht: “Dokter, onze kinderen willen niet aan klimaatspijbelen doen! Het leven heeft geen zin meer!”
Hup, Kristof Muren, een mens vindt ze tegenwoordig overal. Die van Hadrianus. Die van de Chinezen. Maar nu ook die van de Denen, op de grens met Duitsland, om Duitse wilde varkens tegen te houden. Wij rekenen op onze groene vriend Calvo om bij de Deense groenen animo op te wekken tegen deze verachtelijke muur. Vrijheid voor alle varkens! Nu!
Zelfs daar Zou er toch nog hoop zijn? Recent werd door de lokale Amsterdamse TV-zender AT5 onderzoek gedaan naar het fenomeen van uitsluitend Engelstalige bediening in winkels in Amsterdam. Zelfs in het progressieve Amsterdam begint men zich blijkbaar vragen te stellen bij de voortsluipende verengelsing van de samenleving.
Realisme Het is altijd plezant om het eens van een ander te horen, in dit geval van professor grondwettelijk recht Stefan Sottiaux. Die toonde met advocaat Thomas Van Diest zwart op wit aan dat het herfederaliseren van het klimaatbeleid meer problemen zou oproepen dan oplossen. Weer een ballonnetje van de klimaatkerk doorprikt.
De geur van angst De Catalaanse politieke gevangen werden vorige week vanuit Catalonië overgebracht naar gevangenissen in Madrid, met het oog op hun nakend proces. Dat gebeurde met zoveel machtsvertoon en politie-inzet, dat men slechts kan besluiten dat de Spaanse staat doodsbang is voor deze vreedzame Catalaanse activisten.
Koekenschietstad Weer werden er schoten afgevuurd in Antwerpen vorig weekend, met een dode en zwaargewonden tot gevolg. Een gratis raad aan de Antwerpse burgemeester: om de schimmige Turkse én Koerdische onderwereld aan te pakken, zou een grondige doorlichting van de zakenwereld in de Brederodestraat wel eens handig kunnen zijn.
1147
1
2
3
4
5
Bal misgeslagen Bij VRTNWS vroeg men een negental BV’s naar hun lievelingsgedicht. Boeiend, maar kan iemand misschien eens aan Danira Boukhriss vertellen dat Gedichtendag einde januari wel degelijk om Nederlandstalige gedichten draait?
6
7
8
9 10 11 12
A B C D E F G H I J K
Groen crisisberaad: ’t Pallieterke was erbij! Paniek op het hoofdkwartier van Groen! Meyrem Almaci werd tijdens een debat met Bart De Wever volledig ingemaakt over … het klimaat. Meteen na de uitzending werd een spoedvergadering georganiseerd in de kantoren van de partij. Zeer uitzonderlijk mocht een journalist achter de schermen meekijken in de succeskeuken van Groen. Wouter van Besien was als eerste op kantoor. Hij keek en herbekeek het debat. Kop noch start kreeg hij eraan. Toen Almaci binnenkwam en teleurgesteld in een boogje naar haar voeten probeerde te staren, barstte de hele los. Wouter: “Meyrem, hoe kon dat gebeuren? Heb je wel gezegd dat je met het openbaar vervoer bent gekomen? En dat je met de fiets rijdt? En dat je de kraan dichtdraait wanneer je je tanden poetst?” Meyrem: “Heb ik allemaal gezegd. Ons hele klimaatprogramma heb ik opgesomd. Zon- en windenergie, goed! Kernenergie, slecht! Gele hesjes houden van Groene hesjes. De CO2-emissies, slecht! Dikketruiendag, goed! Belastingen zuiveren de lucht vanzelf. En iedereen die wil een hoofddoek, en ook wie niet wil.” Wouter: “Prima, Meyrem. Schitterend. Briljant! Dat is de volledige samenvatting van de klimaatproblematiek. Meer is door de moderne wetenschap nog niet geweten. Wat kan er dan toch mogelijk fout zijn gegaan? Het debat was op de VRT, dus daar kan het echt niet aan gelegen hebben. De Wever mocht niet uitspreken, werd berispend toegesproken, kreeg heel vervelende vragen… Allemaal volgens het boekje. Ik begrijp het niet. Hoe kan hij dat debat met de vingers in de neus gewonnen hebben? Wij zijn tenslotte een groene partij en wij zijn heel goed in groene thema’s! Altijd zo geweest. Ik zou het eens moeten opzoeken, maar ik vermoed zeer sterk dat dit één van onze kernthema’s is. Wie klimaat zegt, zegt Groen!”
Niet het groen van de islam?
L HORIZONTAAL
VERTICAAL
A. Woord, verwijzend naar een onbestaande heilige, om ‘nooit’ aan te geven B. Meisjesnaam - Tijdaanwijzer C. Fatsoenlijk - Renium D. Internetlandcode van een buurland - Koosnaam E. Europese vrouw - Niet bekrompen F. Romeinse cijfer 55 - Loofboom G. Voormalig hoofdredacteur ‘t Pallieterke H. Naam van de Belgische bank die in 2016 failliet werd verklaard - Klepper I. Onderofficier - Historisch zeilschip J. Landbouwwerktuig K. Voegwoord - Kleine cupmaat van een beha - Smeltte L. Frans filosoof (1905-1980) Bouwmateriaal
1. Vlaams minister 2. Samengedrukt - Dopingmiddel in sport - Natrium 3. Ondergrondse ruimte 4. Technische universiteit - Frans lidwoord - Aangehaalde tekst 5. Gedenkjaar 6. Bijbelse stad - Loofboom Eentonig 7. Is onzeker - Vlaamse politieke partij 8. Voorzetsel - Wilde liever 9. Muze van de zangkunst - Dwarshout - Doorgewinterd iemand 10. Internetlandcode voor Macedonië Belemmering van erfelijkheidsfactor 11. Errore excepto - Gemeente in Gelderland 12. Pijlers
DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1146 VINDT U OP BLZ. 14
“Hoe? Zijn wij niet groen omdat dat de kleur van de islam is?”, vraagt de binnenstrompelende Kristof Calvo. “Of is het omdat we zo’n fans zijn van de christelijke zuilen. Zijn die ook niet groen? Ik wist niet dat dat met klimaat te maken had. Klimaat, dat is toch dat gedoe met bomen? Niet kappen van het regenwoud, een indiaan met een talloorke in zijn onderlip en hoofddoeken, hoofddoeken, hoofddoeken... Dat was toch klimaat, hé?” Wouter: “Kristof, makker, dat is de nagel op de kop! We hebben hier nogal wat groene toppers zitten, hoor. Zelf weet ik alles over zure regen en zuivere lucht. Auto’s zijn slecht. Iedereen op de fiets. Meer fietspaden. Een helm is niet nodig. Een hoofddoek vangt 90 procent van de klap op. Iedereen een hoofddoek en anders ben je een dikke racist!” Meyrem: “Weet je wat me tijdens het debat opviel? Het leek wel of Bart De Wever echt wist waarover hij praatte. Geen slogans, maar inhoud en argumenten. Alsof hij echt wist
waarover het debat ging. Bij momenten zat er zelfs logica in de redeneringen.” Calvo begon plots te beven over zijn hele lichaam. “Meyrem,” fluisterde hij zacht, “Meyrem, denk je dat er wel eens je-weet-wel-wat mee gemoeid kan zijn?” Wouter: “Je-weet-wel-wat? Waar heb je het over Kristof? En waarom begin je plots te zweten?” Meyrem: “Ik weet perfect wat Kristof bedoelt.” Ze keek haar compagnons recht in de ogen en sprak onvervaard, zoals alleen voorzitters in het nood dat kunnen: “Heren, we kunnen het blijven ontkennen, maar de feiten zijn de feiten. De N-VA heeft dossierkennis in het debat gebracht. Dossierkennis, en logica, en zelfs wetenschappelijk inzicht.” Kristof: “Dossierkennis? Nee! Bel mama dat ze me moet komen halen!” Calvo kon het nog net uitschreeuwen voor hij het bewustzijn verloor. Wouter ving hem met gestrekte armen op en legde hem liefdevol op de grond. “Wetenschappelijk inzicht en logisch denken”, schudde hij het hoofd, “de smeerlappen! Kennen die nationalisten dan geen grenzen?” Meyrem: “Grenzen? Geen grenzen. Dat lijkt me anders ook wel een fijn thema om mee naar de kiezer te gaan. Al dat gedoe over klimaat en zo… De mensen begrijpen dat niet. Misschien iets over open grenzen en vluchtelingen. Misschien een brugje via klimaatvluchtelingen.” Wouter: “En dan over racisme. Over hoe iedereen wel tegen klimaatverandering is, maar de vluchtelingen niet wil opvangen. Gewoon omdat die vluchtelingen hoofddoeken willen dragen en de Vlaming dat niet begrijpt omdat het in zijn bloed zit, al dat racisme.” Kristof: “Kan iemand mama bellen en zeggen dat ze wat later komt? Ik denk dat we hier een goede strategie hebben. En dan kunnen we tegen al die andere partijen zeggen: ‘Zeg, stop eens over hoofddoeken. We moeten het over het klimaat hebben!’ Geniaal.” Wouter en Meyrem: “Bravo, Kristof!”
Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie
Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be
www.deblauwevogel.be