't Pallieterke van 21 februari 2019

75ste jaargang • nummer 08 • donderdag 21 februari 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Eigen strategische belangen op de eerste plaats” Europees parlementslid voor N-VA en vertrouweling van Bart de Wever vervoegt deze week onze columnisten. In zijn eerste maandelijkse bijdrage trekt hij parallellen tussen politiek en garnaalvissen en stelt hij dat we niet moeten vertrekken van de misplaatste emotie van wereldburgerschap, maar van onze eigen strategische belangen. Hij pleit tevens voor een internationaal en levend Vlaamsnationalisme.

Lees de volledige column van Sander Loones, Lijsttrekker West-Vlaanderen voor N-VA, op blz. 4

Juridisch machtsmisbruik Vorig jaar kondigde de Oostenrijkse regering de sluiting aan van zes moskeeën en de uitwijzing van tien imams, nadat uit een onderzoek van het Ministerie van Cultuur en het Ministerie van Binnenlandse Zaken was gebleken dat zij zich bezighielden met onwettige activiteiten en met het verspreiden van “politieke islam”. Dat besluit is nu ongedaan gemaakt door een vonnis van een Oostenrijkse rechtbank.

Dit vonnis herinnert aan vele eerdere ingrepen van Europese én nationale rechtbanken, in de VS, Groot-Brittannië, Frankrijk, Italië én België, waarbij maatregelen van democratisch verkozen regeringen werden gesaboteerd door rechters die hun positie misbruikten om een extreemlinks immigratiebeleid door te drukken, of om hand-en-spandiensten te verlenen aan islamitische lobbygroepen of veroordeelde terroristen. Het is het zoveelste geval van “une dictature des juges”. Als regeringen zich bemoeien met de uitspraken van rechtbanken, dan noemt men dat een grove schending van het principe van de scheiding der machten en dus een bedreiging voor de rechtsstaat. Maar moet dat principe van niet-inmenging niet wederzijds zijn? Regeringen kunnen weggestemd worden.

Maar advocaten en rechters die met maoïsten of moslims heulen, zijn onaantastbaar, zelfs als zij zich medeplichtig maken aan de ergste vormen van landverraad of machtsmisbruik.

De partijen hebben hun posities ingenomen

Op ongeveer drie maanden van de parlementsverkiezingen hebben de Vlaamse partijen hun posities ingenomen. De N-VA probeert het debat opnieuw richting immigratie, veiligheid en terrorisme te verplaatsen. Vlaams Belang ziet dat het goed is. CD&V blijft warm en koud blazen, Open Vld kiest voor economisch liberalisme en internationalisme. Groen voelt zich met de klimaatheisa zegezeker. Sp.a probeert het eigen vel te redden met een ruk naar links.

We hebben het de voorbije weken al meermaals gesteld: Groen voelt zich zegezeker, en de recente peilingen hebben dat gevoel nog versterkt. De partij gaat ervan uit dat het klimaat en het milieubeleid tussen nu en drie maanden - dat is de tijd tot de stembusslag - niet meer naar de achtergrond zullen verdwijnen. Dus blijft de partij op die thema’s inzetten. Alleen, er zal minder aandacht zijn voor klimaat en dat dreigt Groen bij de uiteindelijke stembusslag zuur op te breken.

De sp.a, de grote concurrent op links, heeft intussen de zwakke flank van Groen ontdekt: de klimaatfactuur en de koopkracht. De ecologisten slagen er maar niet in met berekende voostellen te komen en raken in debatten maar niet verder dan dat “de grote bedrijven” de factuur zullen moeten betalen.

De sp.a dreigt onder de 10 procent te zakken en zo politiek quasi irrelevant te worden. Partijvoorzitter John Crombez kiest daarom voor een ruk naar links met hogere overheidsuitgaven en uitkeringen.

Maar hij overtuigt niet. Crombez is eigenlijk een sociaaldemocraat, een gematigde socialist dus. En denken ze bij de sp.a echt met een radicaal-links programma kiezers weg te houden van de PVDA?

Hypocrisie rond Syriëstrijders Met de klimaatobsessie zat de N-VA even in de verdediging. Over het ecorealisme van de partij werd schamper gedaan. En de schaduw van de zaak-Kucam blijft over de partij hangen. De Vlaams-nationalisten leken de regie verloren te hebben. Bart de Wever en konsoorten proberen die nu opnieuw terug te winnen en zo tot aan de verkiezingen de controle over het debat te behouden.

De discussie over de mogelijke terugkeer en berechting van ex-Syriëstrijders wil de N-VA nu beheersen en als opstap gebruiken om de verkiezingen rond immigratie, veiligheid en terrorisme te laten draaien. Alleen, de communicatie hierrond is niet altijd even duidelijk, om het nog zacht uit te drukken. Eerst werd een opening gelaten om de ex-Syriëstrijders toch hier te laten berechten.

Daarna moest het in het Midden-Oosten gebeuren en uiteindelijk lijkt het gewoon Irak te zijn. Wat is het nu? Probleem is dat N-VA’ers als een Theo Francken zich snel vastrijden in deze discussie door vroegere uitspraken. De oplossing ligt voor de hand: de ex-Syriëstrijders kunnen in Irak en Syrië berecht worden. Echter, de regering van president Assad zal niet snel geneigd zijn de westerse landen te helpen. Tenzij het Westen de intentie laat varen om Assad wegens oorlogsmisdaden voor het Internationaal Strafhof te laten verschijnen.

Geen enkel Europees land zal dat doen. En zelfs al zouden bepaalde politici dat willen, het zou blijk geven van grote hypocrisie, want jarenlang hebben ze bij hoog en laag verklaard - ook Theo Francken - dat Assad moest worden verdreven en voor een internationale rechtbank moest verschijnen. Dat idee van een internationaal tribunaal voor Syriëstrijders heeft de N-VA bij monde van Jambon nooit laten vallen. Enigszins vreemd. In het Marrakeshdossier was internationalisering een probleem, en nu niet. Op dat vlak moet het Vlaams Belang gewoon afwachten en kan het gericht scoren door zich af en toe in het debat te mengen. Inzake terrorisme en internationale conflicten heeft de partij van Tom van Grieken minder bochten moeten maken.

De internationalisten van Open Vld Wie hier ook duidelijk is, is de Open Vld. De Vlaamse liberalen profileren zich in deze campagne steeds meer als een nieuw D66.

Links-liberalen dus. Economisch voor vrije markt en voor lagere belastingen.

Maar op maatschappelijk vlak extreem progressief. Inzake buitenlands beleid en het veiligheidsbeleid zijn de Vlaamse liberalen duidelijk voor een internationale en supranationale aanpak. Het zijn de nieuwe internationalisten geworden.

Met een moralistisch sausje. Dat ze de voorhoede zijn onder de voorstanders van Belgische excuses voor de koloniale periode in Congo past naadloos in dat kader.

De links-liberale stroming rond Bart Somers, daarin gesteund door Alexander de Croo, neemt duidelijk de bovenhand. Met zo’n campagne ziet het ernaar uit dat Open Vld vooral het bestaande electoraat wil consolideren. Met een herhaling van het verkiezingsresultaat van 2014 zou men al tevreden zijn.

Bij CD&V is het niet anders. Tot voor kort leek de oude truc te slagen, door een centrumrechtse campagne te voeren, waarna de christendemocraten die principes weer overboord gooien. Maar nu lijkt men daarop teruggekomen te zijn.

Pieter de Crem en Hendrik Bogaert mochten dan wel zogezegd rechtse praat komen verkopen, ze werden tegelijk door partijvoorzitter Wouter Beke tot de orde geroepen.

De CD&V lijkt de electorale schade te willen beperken door in het centrum te blijven hangen en af en toe naar links of rechts te kijken.

2

Actueel

21 FEBRUARI 2019

Breeddenkend links Er loopt een rood-groene draad tussen de klimaatbetogingen en de partijen Groen en PVDA. Dat hoeft niet te verbazen. Groen is ontstaan uit een alternatieve groene beweging (anders gaan leven) en is van in het begin bezig geweest met klimaat en milieu. Bij de PVDA is men ook al langer bezig met fijn stof en milieu.

In de algemene verkiezingsfolder van de PVDA (gemeenteraadsverkiezingen oktober 2018) kwam het woord ‘arbeider’ niet eenmaal voor. Dat is straf voor een marxistisch-leninistische partij die ooit ‘Alle Macht Aan De Arbeiders’ heette. De PVDA mikt allang niet meer op de arbeiders, maar scoort volop bij de middenklasse en de volgelingen van de Nieuwe Sociale Bewegingen. Er is geen partij in België die haar mannetjes en vrouwtjes zo succesvol in allerlei progressieve organisaties dropt. Dat loont. Want wat opvalt in heel de klimaathype: er bestaat bij de groene beweging totaal geen cordon sanitaire ten opzichte van de PVDA. Zoals we verleden week aantoonden, werd de klimaatbetoging van 2 december georganiseerd door Climate Express en de Klimaatcoalitie. Climate Express kan duidelijk gelinkt worden aan de PVDA. Natuurlijk weten ze dat bij de Klimaatcoalitie ook, en bij uitbreiding zullen Calvo, Van Besien en Almaci ook wel weten wie achter de schermen van Climate Express zit (wat niet wil zeggen dat de PVDA achter de organisatie zit van elke klimaatbetoging). Calvo, Van Besien en Almaci weten dat zeer goed, maar ze maken er geen punt van: de PVDA/PTB mag mee betogingen organiseren, mag in elke klimaatbetoging in blok mee opstappen, mag hier en daar infostandjes opstellen, enz. De PVDA toont zich hier als wolf in een schaapsvacht. Langs de ene kant gematigd en braaf, langs de andere kant (maar minder zichtbaar) dogmatisch links. Met openlijke steun voor Maduro in Venezuela (waar zich een economische ramp afspeelt), en minder zichtbare steun voor Noord-Korea. Wie herinnert zich nog dat de PVDA in 2016 aanwezig was op de International Meeting of Communist and Workers’ Parties in de Vietnamese hoofdstad Hanoi? Daar waren ook communisten uit Noord-Korea aanwezig. De PVDA/PTB is en blijft een communistische partij. Maar voor Calvo en consorten is dat allemaal geen beletsel om met de PVDA samen te werken. Ik ben evenwel ook geen voorstander van een cordon sanitaire rond de PVDA. Want wie zich een eerlijke democraat vindt, is tegen elk cordon.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Ontroerende Geens neemt IS-strijders in bescherming Minister Geens was weer schitterend in zijn rol als farizeeër. Zelfs voor een gewoonterechtelijk hoofd uit het oude Tsjeeftsjenië deed hij dat buiten verwachting goed.

Ik moest bijna huilen toen ik zijn sentimentele pleidooi hoorde om IS-terroristen niet hun Belgische nationaliteit af te nemen.

“Het is niet dat als die persoon zijn nationaliteit verliest, dat hij niet meer terugkomt en ons probleem niet meer is. Die strijder heeft hier een gezin, die heeft hier ouders, die heeft geen enkele plaats om naar terug te gaan, behalve hier.”

Ontroerend toch? Zo’n brave familievaders… Toen mijn tranen opgedroogd waren, drong het tot mij door dat het afnemen van de nationaliteit natuurlijk niet alles oplost.

Maar het biedt wel mogelijkheden.

Oplossingen genoeg Bijna alle “Belgische” IS-terroristen hebben ook nog de Turkse of Marokkaanse nationaliteit en ze kunnen dan ook aan die landen uitgeleverd worden. Als Geens’ collega-farizeeërs van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens hen

tenminste niet in bescherming nemen… De Turken zijn in dat opzicht niet te vertrouwen, maar als zo’n terrorist aan Marokko overgedragen wordt, zal hij zeker een gepaste straf krijgen, die harder en langduriger is dan in het verweekte Belgische rechtssysteem mogelijk is. Maar de essentie is natuurlijk dat de Belgische justitie zo ontwapend, tandeloos en verziekt is, dat ze niet eens meer kán afrekenen met terroristen.

Zoals ge ook niemand kunt stenigen met pluchen beertjes. We hebben niet alleen geen doodstraf meer, maar zelfs geen onsamendrukbaar levenslang. Terroristen komen onvermijdelijk binnen enkele jaren weer vrij. En zelfs als ze in de cel zitten, kan het Belgische strafsysteem niet beletten dat ze daar nog anderen radicaliseren en rekruteren.

Waar zijn de James Bonds als ge hen nodig hebt? Waarom waren we ook alweer tegen strafkampen als Guantanamo? Omdat alle linksen dat ook waren? Er zitten vier of zes “Belgische” terroristen in Koerdische gevangenissen. Zouden de Koerden niet bereid zijn die op de vlucht neer te schieten? Of om een jammerlijk ongeluk te organiseren?

Iets tragisch. De terroristen worden vrijgelaten en dan rijden ze toch wel toevallig op een van hun eigen bermbommen zeker? Iets in die geest. Het is natuurlijk een tikje hypocriet, maar met een CD&V’er op Justitie kan dat geen probleem zijn.

Eventueel in ruil voor een beetje financiële steun zullen de Koerden daar wel een mouw aan passen. Niet om wapens mee te kopen natuurlijk.

Alleen hulpgoederen. Dekens en medicijnen en zo. Wij zijn immers verzot op zo’n humanitaire dingetjes. Zo verzot dat het ons nog eens de kop gaat kosten. En als die terroristen weer in actie komen, kan dat zelfs letterlijk zijn.

MARCUS SARDONICUS

ECONOMISCHE ZAKEN

De 12 miljard van Calvo Tegen 2024 kijkt de begroting tegen een tekort van 12 miljard euro aan, zo berekende het Planbureau. De volgende regering wordt dus opnieuw een federale besparingsregering.

Een gegeven dat dringend aan de kopstukken van Groen mag worden voorgelegd, die momenteel zot van glorie zijn en zich nu al in de regeringen wanen.

Nederland boekte eind vorig jaar een begrotingsoverschot van 12 miljard euro. In België bedraagt het begrotingstekort zo’n 3 miljard euro. Maar veel belangrijker: volgens het Planbureau stijgt dat tekort bij ongewijzigd beleid naar een fenomenale 12 miljard euro in 2024.

Waarmee de budgettaire kloof met de noorderburen 24 miljard euro bedraagt.

Dus ja, de volgende regering zal een besparingsregering zijn. “Opnieuw? We horen en doen al decennia niet anders”, hoor je Jan Modaal zeggen. Dat klopt slechts ten dele.

De Nederlanders hebben het verstand gehad om na de financiële crisis van 2009 de koe onmiddellijk bij de horens te vatten. Aanvankelijk deed dat pijn en de besparingen fnuikten de groei. Maar ondertussen is de Nederlandse begroting kerngezond en boekt ze, zoals in Duitsland, een overschot.

Stop-and-gobeleid is niet houdbaar In België is er slechts met mondjesmaat gesaneerd. Onder de regering-Di Rupo werden vooral de belastingen verhoogd, waarbij de factuur voor de Vlamingen was. Onder de regering-Michel I was het begrotingsbeleid plots geen prioriteit meer. Er moest van de Europese Commissie jaarlijks 0,6 procent van het bbp bespaard worden. Dat is maar een paar keer (2015, 2017) gebeurd.

De andere jaren waren verloren begrotingsjaren, leert het vorige week gepubliceerde jaarverslag van de Nationale Bank. De nieuwe gouverneur Pierre Wunsch waarschuwde: “De mensen denken dat er constant bespaard wordt, maar dat is niet zo. Als ze altijd de boodschap krijgen dat het saneren nog niet gedaan is, dan worden ze besparingsmoe. België koos voor een stop-and-gobeleid: nu eens besparen, dan weer niet. Dat is niet houdbaar.”

Wunsch heeft gelijk, en zijn duidelijk standpunt is een verade-

ming. De man is ex-kabinetschef van Didier Reynders (MR) en is in zijn communicatie als gouverneur duidelijker dan zijn voorganger, Jan Smets, die een CD&V-etiket had.

Wunsch was dan ook ondubbelzinnig over de toekomst: men moet blijven besparen, en vooral op de uitgaven. Vorig jaar stegen de uitgaven opnieuw meer dan de economische groei. Dat was geleden van Elio Di Rupo. “Deze sterke stijging mag slechts eenmalig zijn”, zegt Wunsch. Dus moet de volgende regering hard saneren, en dat wordt niet gemakkelijk met de oplopende kost van de vergrijzing (pensioenen en gezondheidszorg).

Vlaming zal betalen voor keuze voor Groen Er werden dezer dagen allerlei voorstellen gelanceerd, maar niemand had het over de 12 miljard euro. Zeker ter linkerzijde is het stil, afgezien van holle frases als “vermogenstaksen” en “de fraudeurs aanpakken”. De sp.a heeft de gratispolitiek opnieuw ontdekt.

En Groen is nog altijd bezig met de klimaatfactuur die zogezegd sociaal zal zijn, maar via milieutaksen vooral de middenklasse zal treffen.

Groen-toppers als Meyrem Almaci en Kristof Calvo, door de groupies van de pers op het schild

gehesen, zijn zot van glorie en zien zich al minister worden. Meer nog, de nieuwssite Newsmonkey stelde openlijk dat Kristof Calvo zich kandidaat-premier mag noemen als Groen en Ecolo de grootste politieke familie vormen. Wel, dan is het aan diezelfde Calvo om uit te leggen hoe hij die 12 miljard euro voor de begroting zal vinden. Waarschijnlijk zal hij niet verder komen dan groene moraliserende gemeenplaatsen, maar het zou goed zijn dat de andere partijen eens druk zetten op Calvo en consorten. Men kan hem vragen: ”Show me the money!”

Het is niet het afschaffen van bedrijfswagens dat de overheidsfinanciën zal redden.

Dan zal helder worden dat niet alleen de klimaatfactuur via platte belastingverhogingen zal worden gefinancierd, maar ook de begroting.

Niet vergeten dat de fiscale druk onder de regering-Michel licht gedaald is. Wanneer ze weer stijgt, zitten we qua belastingen opnieuw op het niveau van de regering-Di Rupo.

Niet de 47 procent fiscale druk van nu, en dus niet richting 45 procent, maar eerder in de buurt van 50 procent. De linkerzijde ziet hier ‘groeimarge’, om het in economische termen te zeggen. De Vlamingen zullen mogen betalen. Nog maar eens.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

21 februari 2019

Rode invloeden op het groene klimaatprotest

3

Crombez belooft gratis doktersbezoek.

Heeft extreemlinks de klimaatbeweging gekaapt, zoals Wouter Beke vorige week beweerde? Neen, schrijft Bert Bultinck, hoofdredacteur van Knack in zijn voorwoord. “Hoezeer de oneliner van Beke CD&V broodnodige headlines en aandacht opleverde, hij slaat de bal volledig mis. Extreemlinks heeft de klimaatbeweging níét gekaapt.”

Bultinck stelt: “Natuurlijk stappen PVDA’ers met veel plezier mee in de klimaatmarsen, net zoals ze dat doen in betogingen tegen een indexsprong of ander koopkrachtverlies. En natuurlijk vind je extremisten en dus ook extreemlinkse militanten in de klimaatbeweging: van hippies die ons terug naar een pre-industrieel tijdperk willen katapulteren tot klimaatactivisten die niet terugdeinzen voor een beetje geweld – en dan bedoelen we iets dat verder gaat dan een sms-bombardement.”

De achtbare heer Bultinck had toen mijn artikel in ’t Pallieterke nog niet gelezen.

Dan had hij kunnen lezen dat de vereniging Climate Express, die de klimaatmars van 2 december organiseerde, gevestigd is op een adres in Sint-Joost-ten-Node dat uitsluitend PVDA-organisaties herbergt.

En dat de woordvoerster en organisatrice van Climate Express ook op de Kortrijkse lijst van de PVDA stond bij de jongste gemeenteraadsverkiezingen. Meelopen in een betoging is een ding, maar de betoging organiseren, dat gaat toch wel een stap verder, denken we zo. En er zullen ongetwijfeld ook niet-PVDA’ers rondlopen bij Climate Express, maar zeker is dat de PVDA er méér dan een klein beetje invloed heeft.

Zijn al die namen en adressen in mijn artikel (zie verleden week) uit de duim gezogen? Neen, alles is terug te vinden via het Staatsblad en open bronnen die te raadplegen zijn op internet.

De krant De Morgen is zo vriendelijk mijn bewijsvoering te vermelden. Ik citeer Douglas de Coninck: “Sindsdien lijkt een wedren aan bewijsvoering te zijn ontketend die zich al lang niet meer beperkt tot sociale media. In ’t Pallieterke komen Jurgen Ceder en hoofdredacteur Karl Van Camp week na week met hun nieuwste bevindingen over wie de ware Machiavelli’s achter de klimaatspijbelaars zouden zijn.”

Nu, daar is collega De Coninck toch enigszins fout. Want mijn artikel gaat enkel over de klimaatbetogingen van 2 december en 27 januari. Ik verwijs op geen enkel moment naar Anuna de Wever, want die komt met haar spijbelaars pas opduiken na de kerstvakantie. En ik wil best geloven dat Anuna de Wever spontaan met een vriendin een Facebookactie begonnen is, met de Zweedse klimaatbroster Greta Thunberg als voorbeeld.

Ik denk dat Anuna de Wever het allemaal wel goed meent, maar ondertussen net als zovele anderen, zot gedraaid geraakt is van alle doemberichten.

IJsberen op Nova Zembla Neem nu het bericht over enkele ijsberen die op het Russische eiland Nova Zembla het dorpje Beloesja Goeba belagen. Alle Vlaamse kranten meldden dat de oorzaak te zoeken is bij de opwarming van de aarde. Ik citeer Het Laatste Nieuws: “De ijsberen zijn het slachtoffer van de klimaatopwarming en het smelten van het poolijs. Daardoor geraken ze veel moeilijker aan eten en dringen ze noodgedwongen bewoonde gebieden binnen.”

Toch is dat niet de volledige waarheid.

Ten eerste zijn we putje winter, en is er van smelten van het poolijs geen sprake in dit seizoen. Ten tweede, ijsberen zijn nogal opportunistisch in het zoeken naar eten. Waarom jagen als er gemakkelijker eten te vinden is op de vuilnisbelten van de mens? Want ijsberen zijn ook aaseters.

Voor afval en karkassen halen ze hun neus niet op.

Bovendien is dat probleem niet nieuw.

Elk jaar komen ijsberen het dorp in. Want ooit is iemand begonnen met de ijsberen te voederen. Op foto’s in onze kranten

zien we inderdaad goed doorvoede ijsberen die lekker in hun vel zitten. In totaal is er sprake van een vijftigtal ijsberen die af en toe naar de plaatselijke vuilnisbelt trekken (de Russische inwoners zijn op dat vlak nogal nonchalant) of op zoek gaan naar voedsel in vuilniscontainers. U moet zich van de nederzetting Beloesja Goeba niet te veel voorstellen. Er wonen amper een 2.700 mensen.

Een bewoner vertelt in Het Laatste Nieuws: “Er zijn permanent tussen zes en tien ijsberen in het dorp.” Maar wat dan met deze titel in Gazet van Antwerpen en Het Belang van Limburg: “Honderden ijsberen terroriseren Russisch eiland”?

Meer en meer ijsberen Nova Zembla is in deze tijd van het jaar (het vriest er nu gemiddeld -31°) helemaal omringd door ijs en dus gemakkelijk bereikbaar voor ijsberen. Bovendien zijn ijsberen in Rusland een beschermde diersoort (sinds 1957) en is hun populatie eerder toegenomen dan afgenomen.

Wetenschappers gaan ervan uit dat er in heel het poolgebied bijna 30.000 ijsberen rondlopen. In 2005 waren er dat 22.000.

Volgende week, op 27 februari, is het de Internationale Dag van de IJsbeer. Deze dag wordt georganiseerd door “Polar Bears International” voor de bewustwording van de impact die de wereldwijde opwarming van de aarde en het zee-ijs heeft op ijsberen, lees ik op Wikipedia.

Hieruit volgt dat er aandacht wordt gevraagd om manieren te vinden die de CO2-uitstoot zou kunnen verminderen.

De kans dat u in de media die dag opnieuw wordt opgezadeld met een uitgemergelde ijsbeer, is bijzonder groot. Een ijsbeer die eenzaam op een ijsschots zit, met rondom hem (of haar) alleen maar gesmolten ijs.

Weet dan dat die ijsbeer zonder problemen kilometers kan zwemmen en niet zal blijven wachten tot die ijsschots helemaal onder zijn achterwerk is weggesmolten.

Zo dom is een ijsbeer nu ook weer niet.

En ja, er lopen uitgemergelde ijsberen rond op de Noordpool, en oude en zieke ijsberen die niet meer in staat zijn op zeehonden te jagen. Ook ijsberen geraken gewond en sterven een natuurlijke dood.

Zoiets heeft een naam: dat is de natuur. Of wat had u nu gedacht?

Linkse propaganda op school Ten slotte nog dit verhaal: Nathalie Lemmens is pedagogisch directeur aan GO! Atheneum Heist ’t Lab in Heist-opden-Berg. Zij maakt in een mail naar haar leerlingen reclame voor de linkse webstek Apache. Die webstek is ooit in het leven geroepen door ontslagen journalisten van De Morgen. Maar Nathalie schrijft: “Apache is een onafhankelijke nieuwssite die maatschappelijke thema’s kritisch onder de loep neemt. Naar aanleiding van de klimaatmarsen en de verhoogde interesse die dit met zich meebrengt voor klimaatthema’s, bundelt Apache al hun (sic) artikels rond klimaat in een handig overzicht.” En zij raadt de leerlingen aan om Apache te lezen: “Daarnaast biedt Apache jongeren ook 3 maanden gratis leesplezier via Apache.be…”

Zo, dat weten we dan weer. De vraag die ik me stel: kan een leerling van eender welke school nog wel een positieve voordracht houden over kernenergie, zonder te moeten vrezen door de leerkracht gebuisd te worden? Op heel veel scholen is er geen plaats meer voor open discussies over milieu, klimaat en energie. Wie niet meedoet met de groene klimaathype, wordt weggezet als een halve en gevaarlijke zot.

KARL VAN CAMP

Maar waar komen de centen vandaan?

BRIEFJE AAN KOEN VAN DEN HEUVEL

Op de knieën voor Anuna en Kyra Mijnheer de participationist (of zoiets), Helemaal onverwachts mocht gij op dag 109 voor de verkiezingen van 26 mei een nieuw kantoor betrekken, nl. dat van Joke Schauvliege.

Zo goed als uit het niets werdt gij tot minister gebombardeerd met als voornaamste opdracht de geleden schade voor uw partij, CD&V, verder te gaan beperken. Gij staat bekend als technocraat en een saaie, maar ervaren dossiervreter.

Getuige daarvan uw herhaald optreden wanneer in het kader van staatshervormingen ook de schier onontwarbare financieringswet onder de loep moet worden genomen.

Gij zijt geen lachebekje en gij straalt bloedige ernst uit, al levert gij nu en dan haast bovenmenselijke inspanningen om een lichte glimlach op uw lippen te toveren. Jarenlang zijt gij al burgemeester van Puurs en liept gij in de schaduw van Kris Peeters, ook van uw partij, en Annemie Turtelboom. Zij was eerst ook tsjeef, maar nam de oversteek - bij gebrek aan carrièremogelijkheden vanuit Puurs én gedwongen aanschuiven in de rij - naar Open Vld, van waaruit zij minister van Justitie en Binnenlandse Zaken werd en nu een lucratieve baan heeft bij de Europese Rekenkamer. Nu ook Kris Peeters Europese oorden gaat opzoeken, is het eindelijk aan u. En gij geeft te kennen er een lap op te willen geven, ook al beseft gij dat gij een vergiftigd geschenk hebt gekregen.

Omdat uw voorgangster belaagd werd door de spijbeljeugd-voor-het-klimaat en een aantal politieke rotzakken achter de schermen daarvan, trokt gij meteen een blik “hoe maak ik mij sympathiek” open en een van uw eerste verklaringen was dan ook dat gij al eens met Anuna hadt gebeld. En enkele dagen later hadt gij zelfs al een afspraakje met haar en haar club geregeld om overleg te plegen. Het kon niet rap genoeg gaan. Over recuperatie gesproken…

Meer nog, na uw onderonsje kwaamt gij zelfs zonder verpinken vragen om “de haatcampagnes tegen klimaatjongeren te stoppen”. Bedoelde gij dat alle kritiek op de klimaatdogma’s die men uitbazuint, en op de ‘spontane’ jeugdactie, nu maar moet verstommen en dat iedereen maar akkoord moet zijn met het klimaatevangelie of dat men anders beter oprot?

Het lijkt erop.Wie recent al pleitte voor kernenergie heeft het in de klimaatmarsen en in de politieke arena al mogen ondervinden… Het lijkt dat gij om puur opportunistische redenen in dat spoor meegaat, want gij zegt dat “deze geëngageerde jongeren niets anders willen dan aan de alarmbel trekken en garanties af-

dwingen voor een ambitieus klimaatbeleid.

Met polariseren geraken we nergens.” Ziezo, het hoge woord is eruit: polariseren. Het is een beproefde tactiek tegen rechts geworden: wie een andere mening heeft, polariseert en heeft het allemaal nog niet begrepen. En gij zegt ook nog: “Laat het ons eindelijk terug over inhoud hebben.” Excuseer? Terug? Heeft men het daar dan ooit al over gehad?

Gij keert u tegen de ecorealisten (de rechterzijde) en de ecofundamentalisten (de linkerzijde) en gij noemt uzelf ecoparticipationist, ook al struikelt gij in interviews herhaaldelijk over de moeilijkheidsgraad van dat woord. Iedereen moet dus meedoen… En om dat concreet te maken, belooft gij een aantal beleidsvoorstellen van ‘Youth for Climate’ te zullen onderzoeken en al 15 miljoen voor een en ander vrij te maken. En ja, gij blijft voor de uitstap uit de kernenergie en voor een taks op de luchtvaart.

Anuna is overigens tevreden over het gesprek met u. Gij kunt opgelucht ademen, want ze zei dat ze bij u dezelfde frustratie als bij haarzelf zag en dat gij begrijpt dat de situatie urgent is. De eerste horde van het charmeoffensief is genomen nu gij het goedjonstige welbevinden van de jonge klimaatgodin moogt genieten.

In maart gaat gij overigens opnieuw met de spijbeljeugd samenzitten, in aanwezigheid van ‘onafhankelijke experten’, want zegt gij: “We hebben de ambitie om zoveel mogelijk Vlamingen de kans te geven betrokkenheid te tonen en de voortgang van het gevoerde klimaatbeleid op een transparante manier te volgen. Dit is alvast een opstap om dat voor jongeren mogelijk te maken.” Ja, hallo?! Wie dus in de pas en de tred van de klimaatbeweging loopt, mag ‘participeren’. En de critici die misschien andere ideeën hebben, worden die meteen weggezet bij de ecofundamentalisten of vooral de ecorealisten? Wordt daar geen gesprek meer mee gevoerd?

Ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat gij in opdracht van uw partijbazen Crevits en Beke - in die volgorde - handelt met als enige perspectief voor ogen een bittere verkiezingspil voor uw partij afwenden. Waren er geen verkiezingen geweest, het zou wel anders gelopen zijn. Hebt gij overigens als goede Belg al eens een klapke gedaan met de andere drie klimaatministers in dit land? Wellicht niet, want die spelen geen rol in Vlaanderen op 26 mei.

4 Actueel Voor kleine en andere garnalen

21 februari 2019

Zilveren lijnen getrokken op het asfalt leiden u naar zee. Het zijn de sporen van slepende hoefijzers op straat, van onze garnaalvissers te paard. Authenticiteit in Oostduinkerke, aan onze Vlaamse kust. Het is waar ik thuis ben, waar tradities leven. Bewaakt door noeste zeebonken met een gele jekker en een zuidwester. En met een hart van koekebrood. Het is waar de wereld aaneenhangt van verhalen en waar ik als politicus wijze levenslessen opvis.

Realisme is het nieuwe radicaal Zo keek ik als broekventje bewonderend naar paardenvisser Maurice. Het verhaal gaat dat die ooit een zeemeermin aan de haak heeft geslagen. Een wezen tussen prinses en levensgevaarlijke Sirene in. Dat maakt zeemeerminnen even verleidelijk als onbetrouwbaar.

Ik ontwaar ze vandaag nog geregeld in Brussel. Politici die met slogans en halve waarheden naïeve luchtkastelen voor­spiegelen. Enkele namen: Calvo, Di Rupo of Verhofstadt.

Het verhaal van Maurice leerde me politiek waakzaam te zijn voor de lokroep van de gemakkelijke wereldvreemde verleiding. Integendeel, je moet gaan voor het realistische alternatief. Om niet te kiezen voor emopolitiek, maar voor nuchterheid en maatregelen van het gezond verstand. Wie vandaag verandering wil brengen en radicaal wil zijn, moet geen revolutionair, maar een realist zijn. De juiste keuzes maken, ook als die niet makkelijk zijn en soms niet verregaand genoeg. En tegelijk zijn fundamentele principes in ere houden. Dát getuigt nu van durf, van moed.

Dus moeten we de sirenenzang van Europese en internationale instellingen het zwijgen opleggen wanneer die onze soevereiniteit te sterk inperkt.

En moeten we niet vertrekken van de misplaatste emotie van wereldburgerschap, maar van onze eigen strategische belangen. Het Marrakeshpact leidde al tot een clash en crash, en voor mij mag ook het VN-verdrag tot beperking van staatloosheid op de schop. Een verdrag dat dateert van 1961, maar pas in 2014 volledig werd geratificeerd door België.

Wat vijftig jaar lang geen probleem was, zou dat vandaag ook niet moeten zijn.

Het afvoeren zou ons alvast helpen de strijd tegen de dubbele nationaliteit op te voeren en IS terroristen zonder paspoort te zetten.

De blik gericht op de horizon Al meer dan vijf eeuwen rollen onze garnaalvissers ’s ochtends vroeg hun bed uit en stappen met paard en kar naar zee, het lage water tegemoet. Samen de zee in, trekken ze lange lijnen door het water, hun netten voortslepend, hun blik gericht op de horizon. Wie iets wil vangen, moet koers houden en doorzetten. Wie zwalpt, komt met lege handen terug, of verzuipt zelfs.

Standvastigheid is vereist, ook in deze politiek bijzondere tijden. In 2014 werd het Vlaams-nationalisme voor het eerst de dragende politieke kracht. Voor het eerst wordt de Vlaamse regering geleid door een flamingant en nam een Vlaams-nationalistische partij een sleutelpositie in de federale regering in. Het vaarwater bleek geregeld woelig.

Recht door zee is dan wat nodig is.

Politieke kompanen offerden we niet zomaar op het journalistiek constructieve altaar. Stakingen werden niet automatisch beloond met een knieval door de regering, maar beantwoord met de invoering van een gegarandeerde minimumdienstverlening. Marrakeshavonturen haalden het niet van

Vlaamse principes. Voorstellen die ons Vlamingen versterken, werden niet langer zomaar weggeblazen door Waalse wensdromen.

Toch bleken bij de vele hervormingen de Belgische structuren en standen nog al te weerbarstig en vele medeburgers nukkig. Wie wil verandering? Iedereen. Wie wil zelf veranderen? Niemand.

Meer, sneller en straffer zal echter nodig zijn. Een eenvoudige herhaling van een Zweedse coalitie, de regering-Michel I, zal niet volstaan. Het ambitieniveau moet hoger. Voor verandering, vooruitgang en Vlaanderen. Koppig doorzettend door weer en wind. De vangst is in zicht.

Ons kompas? Levende traditie Ons nationalisme zal een internationaal en levend nationalisme zijn. Of het zal niet zijn. Kiezen voor een sterke natie, voor cultuur, taal, tradities en onze soevereiniteit, betekent helemaal niet dat wij ons opsluiten. Het is niet kiezen voor isolationisme, maar voor verstandige internationale samenwerking. Het is niet kiezen voor stilstand, maar voor gedragen evolutie, steeds vertrekkend vanuit onze trots, onze fierheid en een sterk zelfbewustzijn.

De blik vanzelfsprekend op de wereld richten, en ons erfgoed blijven kneden, ik kreeg het mee van de vissers op ons Noordzeestrand. In de zomer vissend voor toeristen, in andere maanden op de meeste garnalen. Met respect voor hoe het altijd ging, de hakken waar nodig in het zand, maar toch nieuwe werkmethodes omhelzend. Levende traditie vernieuwt zo zichzelf, zonder de verbinding met het verleden te verliezen. En dat is nodig, want tradities die enkel nog uitwendig gekoesterd worden, maar in het dagelijkse leven eigenlijk geen plek meer hebben, zijn gedoemd te slijten.

Van kermis, carnaval en fanfares tot het verkopen van papieren bloemen aan zee. Met onze garnaalvisserij te paard als immaterieel cultureel werelderfgoed. Onze levende tradities en erfgoed geven kleur aan ons leven. Bepalen mee onze identiteit. Maken ons dwergen op de schouders van reuzen.

Op de schouders van alle generaties voor ons, groter dan wij, die een enorme schat aan inzicht en wijsheid hebben nagelaten. En die ons toelaten om verder te kijken, de toekomst in, net omdat wij op hun schouders kunnen staan.

Het maakt waarom wij zo gevoelig zijn wanneer nog maar eens plannen worden aangedragen om ons onderwijs radicaal om te gooien. Niet alleen omdat wij evident strijden voor een onderwijs dat het beste uit elk kind haalt, maar ook omdat wij beseffen en benadrukken dat ons onderwijs nog veel meer is. Op uitstekende scholen brengen we kennis en culturele bagage van gisteren naar morgen. Dragen we het collectieve geheugen over aan de volgende generatie.

Laten we onze eigenheid leven.

Kaviaar van de Noordzee Maar wat onze grijze garnalen bovenal zijn? Lekker, onevenaarbaar, en van ons. Een overheerlijk streekproduct in een tijd waar eenheidsworst de strot wordt ingeramd. In een snel veranderende wereld en een vaak stuurloze Europese Unie waarin grote projecten worden opgedrongen, terwijl we ons zouden kunnen versterken via het kleine, het karaktervolle, het typische. Met kleine en andere garnalen. In de politiek en daarbuiten.

SANDER LOONES, LIJSTTREKKER WEST-VLAANDEREN N-VA

UIT DE WETSTRAAT

Niet veel wijzer Vorige woensdagen waren er dus de fameuze hoorzittingen in de commissie Binnenlandse Zaken over de dubieuze humanitaire visa-zaak aangaande het naar hier halen van Assyriërs onder het staatssecretariaat van Theo Francken. Hoewel Theo terug gewoon parlementslid is, was hij toch vrijwillig komen opdagen om gehoord te worden over de kwestie door zijn collega’s. Een beetje ongebruikelijk, want hij is niet meer verantwoordelijk. Hoorzittingen, we zeiden het al vaker, dienen om mensen te horen over een bepaalde kwestie teneinde zich een goed beeld te kunnen vormen van de gehele context van het onderwerp. Maar helaas draaien die vaak uit op lange betogen en bergen vragen door mediageile parlementsleden die absoluut hun nummer willen opvoeren.

Het was derhalve weer niet anders. Sommigen gebruikten hun ongelimiteerde spreektijd om uit te halen naar en hun frustraties te uiten tegen Franc-ken. Ze hoorden vooral zichzelf graag spreken en leken duidelijk minder geïnteresseerd in wat Francken zelf te vertellen had.

Barbertje moest gewoon hangen. Vooral bij de grote Oostendse staatsman Wouter De Vriendt droop de haat tegenover Francken van zijn gezicht af. Ook Monica De Coninck van sp.a was bijtend cynisch. Heel dat spelletje duurde maar liefst vier uur. Is men veel wijzer geworden? Zeker niet. Maar ze hadden Francken eens goed de levieten kunnen lezen. Over een komedie gesproken!

Ook ernstige kritiek De meest serene, maar tegelijk ook stevige tussenkomsten kwamen van Patrick Dewael van Open Vld, Barbara Pas (VB) en Hendrik Vuye (V&W). De eerste stelde zich vragen bij het systeem van het toekennen van die humanitaire visa. Hij stelde een tweesporenbeleid vast: langs de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) en ook via het kabinet. Hij pleitte dan ook voor een identieke procedure. Daar is zeker iets voor te zeggen. Pas vond dat de toekenning van zo’n visa opnieuw een uitzondering moet worden en geen “courant kanaal”, of tenminste die indruk niet mag wekken. Ook daar is iets voor te zeggen. Ze vroeg zich daarbij met een sneer af hoe Francken zou gereageerd hebben als bijvoorbeeld Onkelinx van de PS staatssecretaris voor Asiel en Migratie zou geweest zijn en visa naar goeddunken zou uitgedeeld hebben… Hendrik Vuye stoorde zich eraan dat Francken DVZ had uitgeschakeld en het vertrouwen had gegeven aan contactpersonen en een vertrouwenspersoon op zijn kabinet. Op zich is dat goed, maar “controle en dubbelcheck” is nog beter. En Francken had daar volgens hem beter verantwoording over afgelegd toen hij nog staatssecretaris was en niet pas nu. Ook hier valt wel iets voor te zeggen…

Kernenergie?

De uitspraken in De Zevende Dag van minister van Binnenlandse Zaken Pieter De Crem, waarin hij zei er voorstander van te zijn om bepaalde kerncentrales misschien toch beter open te houden, klonken bij Filip Dewinter (VB) als muziek in de oren. Zijn partij is geen voorstander van de wet op de kernuitstap in 2025 en pleit al langer voor het moderniseren en ‘updaten’ van de bestaande kerncentrales, die niet alleen zorgen voor blijvende energiebevoorrading zonder afhankelijk te zijn van het buitenland, maar ook voor minder luchtvervuiling. Hij wilde dan ook weten van premier Michel hoe zijn regering staat tegenover de uitspraken van

De Crem. Het antwoord was voorspelbaar. De regering (in lopende zaken) blijft zweren bij de kernuitstap, zoals tijdens de voorbije legislatuur gestemd door álle meerderheidspartijen. Voor het overige zei hij nog dat het vooral een zaak zal zijn van de verschillende regeringen om de zaak te ‘monitoren’. FDW was teleurgesteld met dit antwoord en wees op de gemiste kansen in dit dossier, en vooral op het feit dat de burger altijd maar meer zal moeten betalen als men dat niet inziet. De Crem was niet te bespeuren en ook bij N-VA - waar men recent ook pleitte om de kernuitstap te herzien - was het stil op alle banken.

Woordenbrij Bert Wollants van N-VA was een gelukkig man toen vorige dinsdag ‘zijn’ bijzondere commissie Klimaat en Duurzame Ontwikkeling werd samengeroepen voor een hoorzitting met een reeks Vlaamse en Franstalige professoren van diverse universiteiten, die de inspiratoren waren van de klimaatwet die door de Groenen werd ingediend. Het werden lange uren met veel woordenbrij, betogen van de proffen en veel te lange vraagstellingen van de parlementsleden, waardoor er veel de mist inging en op veel vragen geen antwoord kwam. Peter De Roover (fractievoorzitter N-VA) onderscheidde zich als kritische geest en maakte een aantal lastige opmerkingen.

Geniet even mee: “Het gaat over politiek afdwingbare en, naar ik aanneem, dus ook juridisch afdwingbare doelstellingen. Als men een doelstelling naar voren schuift en die vastschroeft, mag men toch verwachten dat ter verwezenlijking ervan ook een pad naar de doelstelling wordt uitgestippeld. U blijft daar zelfs niet vaag over. U zwijgt daarover in alle talen.

Is dat verantwoord? (…) U hebt geen concrete voorstellen naar voren geschoven die aangeven op welke manier wij aan de realisatie van de doelstellingen zouden komen. Dat betekent dat u eigenlijk het beleid vastschroeft, zonder de verantwoordelijkheid te nemen, om daar op de ene of de andere manier naartoe te werken.”

En nog eentje: “De EU wil de CO2-uitstoot reduceren. Energiebeperking en het inzetten van hernieuwbare energie zijn daarbij middelen, maar u legt ook doelstellingen op, waardoor een aantal alternatieven om de CO2-reducutie te bereiken blijkbaar door u als niet aanvaardbaar wordt weggeschoven. Ook daarover had ik graag een woordje uitleg gekregen.” Kernenergie dus, en dat is taboe in de linkse kerk. Peter wacht nog steeds op het woordje uitleg.

Twee maten Bij aanvang van die bijzondere klimaatcommissie was er al meteen een incident aangaande de aanwezige Senatoren die waren uitgenodigd om als toeschouwer te komen luisteren.

Het was dus geen gemengde commissie van Kamer en Senaat, waarin leden van beide assemblees het woord zouden nemen.

Maar toch deden de Senatoren een poging om wel te spreken. Uiteindelijk werd toch beslist om het te houden bij een Kamercommissie met ‘zwijgende gasten’. Opvallend en enerverend was het hoe Kristof Calvo van Groen ervoor pleitte om hen tóch aan het woord te laten, ook al was er anders over beslist in de Conferentie van voorzitters. Als het in zijn kraam past, dan moet alles kunnen. Anders is hij er altijd als de kippen bij om het reglement met een vergrootglas te bestuderen en het rigide te doen toepassen. Twee maten en twee gewichten hanteren is een van de handelsmerken van deze cumulerende schepen en parlementslid.

5 Klimaatwinst voor Groen is miniem Binnenland

21 februari 2019

In 1999 klopte de generatie Vogels-Dua-Geysels de dioxinecrisis op tot een verkiezingsoverwinning. Met 11,5 procent van de stemmen nestelde Agalev zich in de federale en de Vlaamse regering. Met overdonderend succes... De partij verdween vier jaar later - in 2003 - onder de kiesdrempel. De regeringsdeelname was zo vernietigend dat de partij ervoor koos om van naam te veranderen. De kans dat de partij in mei opnieuw mag meebesturen is klein. Daarvoor is Vlaanderen niet progressief genoeg.

Zo’n tien jaar geleden begon de socioloog Wouter van Besien de lijnen uit te zetten met zijn pleidooi voor ‘de groene verandering’.

De partij maakte met Jos Geysels en Mieke Vogels nog meer dan vroeger van diversiteit de speerpunt. Maar het was de N-VA die het jongste decennium met de eieren ging lopen.

Groen krasselde in alle peilingen van 2014 onder de barrière van de tien procent. Op de verkiezingsdag kroop de teller moeizaam tot 8,6 procent.

Van Besien werd alvast afgeserveerd.

Groen koos met Meyrem Almaci en iets later met Kristof Calvo voor een nog linksere koers, graaiend naar linkse CD&V’ers en groene socialisten. Dat gewriemel leverde in de peilingen een paar procentjes winst op, maar ook niet meer.

Partij van verbod Groen werd de partij van het vingertje, van verbod, van allergie voor groei, van kritiek op banken en patroons, altijd maar weer zagend over “de zwaarste lasten op de zwakste schouders”, maar ondertussen als geen andere partij aansturend op open grenzen om nog meer zwakke schouders binnen te halen.

De groene springveer Calvo zocht ijverig mee naar nieuwe vissen voor Groen. Met zijn boekje F*ck de zijlijn en zijn liefde voor Ecolo zocht hij naar een categorie kiezers die eigenlijk niet bestaat: de belgicisten. Hij dweept met een federale kieskring en een versterking van het federale niveau, met grappen zoals verplicht Franse ondertitels op de Vlaamse tv (en omgekeerd). Alsof zo’n belgitude dan “geen nationalisme” zou zijn. Deur dicht aan Vlaamse kant.

Groen bleef in 2014 en daarna in de peilingen de vijfde partij in Vlaanderen. Volgens de jongste peiling van VTM en Het Laatste Nieuws (februari 2019) zou Groen vandaag dan toch de tweede grootste Vlaamse partij worden en haar score verdubbelen (van 8,6 naar 15,6 procent). Mogelijk of niet? En heeft de klimaathype daar iets mee te maken?

We kijken even achterom Zoals gewoonlijk verschillen de analisten weer grondig van mening. Terwijl Béatrice Delvaux in Le Soir bijna lyrisch wordt over de winst van Groen/Ecolo (“de grootste partij van het land”…) houdt Noël Slangen het in zijn commentaar in Het Laatste Nieuws vooral bij een waarschuwing over de 3 à 4 procent foutenmarge om te besluiten dat het politieke landschap “bevroren” is. Ook dat lijkt ons niet correct.

Kinderachtig, hoe de twee grote persblokken die peilingen publiceren hun commentaar altijd exclusief baseren op eigen cijfers.

Wij leggen alle grote peilingen liever naast mekaar. En dan zijn er toch een aantal duidelijke trends.

• In de peiling van VRT/DS op de kanteling van november naar december 2018 uitgevoerd, was er van grote klimaatbetogingen nauwelijks sprake, maar ook toen al haalde Groen 16 procent. Sterker nog: in april 2017 piekte Groen al naar 14,7 procent. De sprong vooruit is er dus al langer. We moeten al terug naar 2015 voor peilingen waar Groen minder dan 10 procent haalde. Niet onbelangrijk: ondanks alle pret op straat en in de studio’s vindt “maar” 15 procent van de Vlaamse kiezers de groene insteek prioritair.

Citaat van de week > Rik Torfs

“Dan toch liever gewoon democratie.”

Dat de politiek vandaag - ook in het buitenland - onder druk staat van drukkingsgroepen, is een feit. En zeker als er verkiezingen in het verschiet liggen, is men daar bijzonder gevoelig voor. Experten allerhande komen de politiek de les lezen en ronkende studies voorhouden, zelfs als ze vaak weinig concreets voorstellen, laat staan dat ze het prijskaartje van hun voorstellen becijferd hebben. De ‘klimaatwet’ van de proffen, die door Groen werd omgezet in een voorstel van bijzondere wet, is daar een sprekend voorbeeld van. Maar ook voorstellen van ministers worden voortaan eerder doorgesluisd naar experten om dan tot nieuwe ‘richtlijnen’ te komen. Het normale parlementaire studiewerk wordt klaarblijkelijk vlotjes opzijgezet voor beschouwingen van onverkozen betweters. Rik Torfs zei het zo in een van zijn treffende tweets: “Anuna De Wever zal klimaatvoorstellen van de minister door expertengroep van Vlaams Bouwmeester laten beoordelen. Dan toch liever gewoon democratie.” En ook nog: “De Vlaamse Bouwmeester predikt op Canvas hoe wij moeten leven. De religieuze uitzendingen zijn terug.” Ja, het wordt tijd dat de verkozenen des volks snel weer de taak opnemen waarvoor ze door de burgers zijn gedelegeerd. Drukkingsgroepen en experten moeten zeker hun rol kunnen spelen. Maar ieder moet wel zijn plaats kennen. En op zijn beurt spreken.

• De ecologisten halen hun “gepeilde” winst van de jongste jaren niet bij één verliezer, maar bij de concurrentie op links.

Sp.a-voorzitter John Crombez lijkt dat eindelijk te hebben beseft en zoekt met zijn Congres van het voorbije weekend naar een strategie om daar iets aan te doen.

• De N-VA krijgt geen klap van het klimaat. Het geschommel in de grafieken is niet uitzonderlijk en heeft wellicht meer te maken met het ongenoegen van de radicaal flamingante en minder liberaalgezinde buitenschil van zijn partij.

• Het wordt federaal alvast moeilijk voor de N-VA. De Zweedse coalitie, met een duidelijk liberaal profiel was bij de verkiezingen van 2014 nog goed voor 66,5 procent van de stemmen. Bij de VTM-peiling van deze maand blijft daar nog 55,1 procent van over. Dat wordt zelfs krap om Michel en zijn Zweedse formule nog even te laten doorgaan.

• De Vlaamse kiezer stemde in 2014 nog behoorlijk liberaal. Open Vld + N-VA waren toen goed voor 48 procent van de stemmen in Vlaanderen. De jongste peiling geeft die blauwgele tint nog maar 40,1 procent. Een signaal?

• Anderzijds bekoort het linkse alternatief van rood-groen maar een kwart van de Vlaamse kiezers (van 22,7 procent in 2014 naar 26,6 procent in de VTM-peiling van februari 2019).

• Vlaams Belang, dat zich economisch links profileert, is voor de N-VA misschien een vervelende concurrent op rechts. Maar voor de progressieven is de partij een stoorzender die een terugkeer van betekenis onmogelijk maakt. De partij mag stilaan hopen op een verdubbeling van het aantal mandaten.

• Wie een alternatief zoekt voor de Zweedse coalitie heeft - op zoek naar een meerderheid zonder de N-VA - in Vlaanderen maar één optie: een monstercoalitie van de drie traditionele partijen met Groen (54,3 procent).

• Een terugkeer naar een coalitie van de drie traditionele partijen zit er vandaag (38,7 procent) nog veel minder in dan bij de jongste verkiezingen van 2014 (toen nog 48,2 procent).

• Wie nog dagdroomt over een samengaan van de V-partijen, mag rustig verder dromen. Die formule is fictie en blijft cirkelen rond de 40 procent.

Een omvangrijke groen-progressieve generatie nestelde zich in de jaren 1990 al in het epicentrum van medialand. Niet de partij Agalev, maar de journalistieke elite die ermee dweepte, zorgde in 1999 voor een ommekeer.

CD&V werd in de touwen geklopt. Met dank aan de journalisten die toen voor meer dan de helft voor Agalev stemden.

We weten hoe dat in 2003 afliep. Groen werd volledig van de kaart geveegd, met nog 4 procent van de stemmen. Progressief Vlaanderen koos toen de kant van Stevaert en zijn Teletubbies. Voor enkele jaren toch. Tot ook daar de politieke pionnen in de mist verdwenen.

Progressief Vlaanderen heeft al een paar keer de Vlaamse trein gemist. Rood-groen kon er nooit mee om. Dat opende perspectieven voor een nieuwe Vlaamsgezinde partij. Voor hoelang? Dat zullen we in mei weten.

De sterkte van de topfiguur De Wever (weer de populairste politicus in Vlaanderen) laat vermoeden dat dit nog wel een tijdje kan duren, al moet die nu al straffe stoten uithalen om zijn positie te behouden. Het in zee gaan met de socialisten in Antwerpen is daar het mooiste voorbeeld van.

Franstaligen De voorlopig gunstige positie van De Wever heeft veel te maken met de politieke onderstroom in Vlaanderen: die is gematigd Vlaamsgezind en vooral conservatief, zoals De Wever dat ook is. Aan de rechterkant overleeft een rechts-populistische partij die het speelvlak voor de progressieven mee verkleint.

De belangrijkste bondgenoten van De Wever zijn de Franstalige kiezers, die op hun politiek domein de kaarten dermate links leggen dat een Vlaamse partij die daarmee huizekotje speelt, zichzelf de das omdoet.

Een kind zelfs leest dit af uit de jongste peilingen in Brussel en Wallonië. Waar uitgesproken links in Wallonië (PS, Ecolo, PTB) met 51,8 procent van de stemmen gaat lopen, is dat in Vlaanderen (sp.a, Groen, PVDA) met moeite 30 procent. Zonder de communisten (respectievelijk 10,7 en 4,9 procent) is die progressieve score nog bedenkelijker.

Slotsom: zoals de kaarten nu liggen, blijft het vormen van een Vlaamse coalitie zonder de N-VA alleen met een monstercoalitie haalbaar. Voor N-VA ligt het iets makkelijker. De Wever kan kiezen met welke traditionele partijen hij wil besturen. Zonder hoogmoed kan dat niet mislukken. Federaal wordt het een heel ander verhaal.

ANJA PIETERS

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Kindermishandeling in Sint-Jans-Molenbeek In Sint-Jans-Molenbeek is een moeder van een groot gezin aangehouden omdat ze jarenlang verschillende van haar kinderen heeft gefolterd, onder andere met het witgloeiende lemmet van een mes. Ze zit momenteel in voorlopige hechtenis. Uit het artikeltje van Het Laatste Nieuws daarover kon men niets afleiden over de afkomst of de religie van die vrouw.

Zoiets gebeurt natuurlijk soms ook bij ontaarde blanke westerlingen. De meeste grote gezinnen zijn natuurlijk islamitisch - helaas! - en Molenbeek kennende is de waarschijnlijkheid dat het hier om een moslimfamilie gaat natuurlijk nog groter. Een boosaardige, racistische, islamofobe verdachtmaking?

Misschien. Tot men leest wat La Dernière Heure over deze zaak schrijft.

Moslimfamilie De echtgenoot van de folterende vrouw bevestigde dat die mishandelingen al enige jaren bezig waren, maar dat hij er nooit iets van had gezegd om de toch al gecompliceerde gezinssituatie niet nog moeilijker te maken.

En verder lazen we: “Hij had zijn werk verloren. Intussen zou hij geradicali-

seerd zijn.” Bedoelde men misschien dat hij een fanatieke katholiek was geworden? Of een Getuige van Jehova? De advocaat van de familie is ene Samira Bouyid. Nog een aanwijzing dat het hier om een moslimfamilie gaat. Maar in de vertaalde samenvatting van HLN waren al die elementen weggelaten. Samira Bouyid is overigens ook een kroonjuweel van de islamitische advocatuur. In 2014 werd zij aangehouden op beschuldiging van afpersing in bendeverband, valsheid in geschrifte en gebruik van valse stukken. Die zaak hield verband met de smokkel van cocaïne via de luchthaven van Zaventem. Zij was ook de advocate van de gangster Nordine Benallal de zogenaamde “ontsnappingskoning”. Hoewel sultan, kalief of emir hier toepasselijker zou zijn.

6

Dwars door Vlaanderen

21 februari 2019

Binnenland > Antwerpen

Delwaidedok kan, als het moet, Lillodok heten In de Antwerpse Polder zijn het rare kwistenbiebels. Daar zeggen ze: “Het Antwerpse schepencollege beslist zo maar halsoverkop om de naam van het Delwaidedok te schrappen zonder te wachten op het advies van een speciale commissie.” Het Polders Actiecomité wacht evenmin af. Het wil dat de naam nu definitief Lillodok wordt en dat het gedaan is met het geknoei van wereldvreemde stadsheersers die hun wil opdringen.

Het onderzoek van Herman van Goethem, historicus en rector van de Universiteit Antwerpen, leert dat de christendemocratische oorlogsburgemeester Delwaide een “actieve rol” speelde in de organisatie en uitvoering van de Jodendeportaties vanuit Antwerpen in 1942. Tot nu toe werd aangenomen dat hij enkel had toegekeken. Het Antwerpse schepencollege heeft dus beslist het advies van die commissie niet af te wachten. “Na lectuur van het boek was de zaak duidelijk: de naam is niet houdbaar”, zegt burgemeester Bart de Wever. Holt hij weer eens op de zaken vooruit?

In ieder geval, het Polders Actiecomité heeft evenmin afgewacht. Voorzitter Alain Paenen zond volgende mededeling naar de pers: “In verband met de herbenoeming van het Delwaidedok menen wij dat het niet aan het Havenbedrijf toekomt of zelfs niet aan het stadsbestuur, om een nieuwe naam te geven aan het Delwaidedok. Er is nu al genoeg geblunderd. Het komt aan de bevolking van het Polderdistrict (Berendrecht-Zandvliet-Lillo) toe om dit te doen. Wij vertegenwoordigen meer dan duizend inwoners (getuige eerdere enquêtes). Dus menen wij te kunnen spreken namens de meerderheid van de bevolking. Wij stellen dan ook voor om de naam “Lillodok” te gebruiken. Wij verwijzen daarbij naar de naam “Polder van Lillo cum annexis”, die eeuwenlang werd gebruikt en die ook de (kleinere) Polder van Berendrecht omsloot. Het Delwaidedok ligt volkomen op het gebied van de Polder van Lillo c.a.” Het Polders Actiecomité werd opgericht in de jaren zestig toen de haven naar het noorden uitbreidde en vier Polderdorpen werden gesloopt. Het voerde actie om de boeren gelijkwaardige landbouwgrond

te bezorgen en de bewoners “een huis voor een huis”.

Louis Davids prees Delwaide Wij zouden dezer dagen niet graag in de schoenen staan van Michael Freilich. Begin het maar uit te leggen: de vijfde plaats bekleden op de Antwerpse N-VA-lijst voor de verkiezingen en tegelijkertijd de uitspraken en geschriften van je grootvader Louis Davids moeten verdedigen. Louis, die uit een “dodentrein” naar Auschwitz kon ontsnappen, was destijds hoofdredacteur van Het Belgisch-Israëlitisch Weekblad, waarin hij herhaaldelijk de nu geviseerde Leo Delwaide sr. verdedigde, zelfs tegen zijn geloofsgenoten in.

Hij deed hetzelfde in het boekje met zijn memoires: “Kroniek van een krant”. Daarin wordt Delwaide herhaaldelijk geprezen omwille van zijn houding tijdens de Tweede Wereldoorlog en zijn vriendschap met Israël, meer bepaald met de havenstad Haifa.

Daar werd hij verscheidene keren met de grootste eerbetuigingen ontvangen. Het omgekeerde gebeurde trouwens ook op het Antwerpse stadhuis, waar de burgemeester van Haifa een feestelijke receptie kreeg.

Louis Davids, die oprecht Vlaamsgezind was en de vrede tussen de joodse en christelijke gemeenschappen nastreefde, had een goede band met ‘t Pallieterke. Hij was een vriend van onze toenmalige hoofdredacteur wijlen Jan Nuyts. Toen Louis Davids in 2012 zijn memoires publiceerde in boekvorm, kwam hij hoogstpersoonlijk een exemplaar afgeven op de redactie van ’t Pallieterke.

PAGADDER

Bustes des aanstoots

In Brussel is het borstbeeld van de onwaardig verklaarde koning Leopold II bij nacht en ontij van zijn sokkel gegraaid en op dinsdag 12 februari prijkte daar plotsklaps de buste van … Nelson Mandela. Mij zal je, als overtuigde republikein, niet kunnen verdenken van enig greintje sympathie voor Leopold II of welke bwana kitolo dan ook van onze roemruchte Coburg-Gotha-dynastie, maar Nelson Mandela in Brussel??? Wat heeft die figuur met la belgique/belgië te maken? Welke staat van dienst maakt hem een borstbeeld in de hoofdstad van het land waardig?

Geen kleinschalig gepruts Weten de onverlaten die Mandela op die wat wankele sokkel hebben neergepoot, ook maar iets over zijn staat van dienst? Met mijn goed hart ben ik graag bereid daar een staaltje van in herinnering te brengen. Lang geleden, vorige eeuw, was dat te lezen in dit eigenste weekblad voor mensen met een goed hart en een slecht karakter.

Lees even mee. Toen Nelson Mandela en een aantal trawanten in 1963 door de agenten van eerste minister Hendrik Verwoerd werden opgepakt in boerderij Lelieshof, Rivonia, Transvaal, werden daar liefst 106 uitgewerkte plannen voor sabotageacties gevonden. Beoogde doelwitten: politiebureaus, communicatiemedia en huizen van zwarte politiemannen. Het bleek allerminst om een

BRUSSEL

Die fröhliche Wissenschaft

Een internationaal team van antropologen in Brussel lossen? Het kan enkel boeiende resultaten opleveren. Misschien denkt u dat we er wat lacherig over doen – niet helemaal onterecht trouwens. Maar het is precies dat wat een KUL-onderzoek dagenlang gedaan heeft. Met de ernst die een aloude universiteit betaamt.

Eerlijk gezegd, toen we het nieuws vernamen wisten we niet goed wat ervan te denken. Nog steeds niet trouwens. Het begin klinkt alvast als een mop. Zoiets als “een Zimbabwaan, Ethiopiër en Belg stappen een café binnen,” maar vergis u niet: dit is de proloog van een schijnbaar ernstig academisch onderzoek. Het zit namelijk zo: ene Professor Ann Cassiman (KUL), antropologe (zelf Vlaams en spierwit), nodigde acht internationale studenten uit in Brussel. Hun taak?

Doen wat antropologen geacht worden te doen. Veldonderzoek dus, en waar kan je dat beter doen dan in het superdiverse Brussel.

In een volgende fase zullen ze hun bevindingen bundelen. We kijken alvast reikhalzend uit naar het resultaat.

Dekolonisering van het vakgebied Maar laten we niet te hard van stapel lopen.

De groep trok dus door de hoofdstad, meer bepaald door de Kanaalzone, Dansaertwijk inbegrepen. Winkel in, winkel uit, café in, café uit, enzovoort, enzoverder. Maar wie denkt dat het zich allemaal wat beperkt tot academische Spielerei heeft het grondig mis. Antropologie baadt immers in een neokoloniaal sfeertje, meent de Leuvense hoog-

leraar. Nog steeds leeft het beeld van de witte man met tropenhelm die in het duistere continent op onderzoek trekt. En daar moet maar eens komaf mee gemaakt worden. “Dit is een stapje in de verdere dekolonisering van ons vakgebied,” verklaarde ze in De Standaard. Een missie dus die helemaal in de tijdsgeest past. Is het toeval dat vooral De Standaard en BRUZZ aandacht besteden aan het opmerkelijk onderzoek? Het past natuurlijk helemaal in het militantisme waar de publicaties zich aan verbonden hebben, maar goed.

Grieks café En zo belandden ze in een Grieks café in Molenbeek. Ooit was dit een Griekse wijk, vernemen ze, maar iedereen is weg. Enfin, toch de Grieken. Naast de kroeg kwam een moskee, maar daar heeft de waard het niet moeilijk mee. Integendeel, hij bleek er zelfs een mooie stuiver aan verdiend te hebben.

“Ik vind het prima, ik heb die grond zelf verkocht aan de imam,” verklaarde hij. “Wie een probleem heeft met andere culturen, komt mijn café niet in.” Nou moe, de laatste der Mohikanen is dan ook een echte witte raaf. Meestal klinkt het discours wat anders bij de Grieken in de hoofdstad, zeker als het

thema Turken aangekaart wordt. Of zijn het de zilverlingen die hier de doorslag geven?

Halal eten Het avontuur gaat verder. Mensen worden aangesproken, men kijkt naar de namen op de deurbellen (inderdaad een nuttige oefening om te zien hoe deze stad geëvolueerd is), bevraagt winkeliers, kortom, hier bedrijft men wetenschap met de grote ‘W’. “Participerende observatie” noemen ze het zelf. Aan de Gentsesteenweg bieden alle zaken Halal-maaltijden aan, stelt men vast. Maar niet in het sociaal restaurant in de buurt, merkt een Palestijnse student op. “Daarmee hou je toch klanten uit Molenbeek buiten,” merkt hij op. Pertinent, inderdaad. Het is niet alleen dom om hardnekkig haram te blijven koken, het is ook gewoon beledigend naar de moslims toe. Een werkpunt dus. We zijn ervan overtuigd dat er meer zullen volgen. En zie, het blijkt ook allemaal niet zonder gevaren te zijn. Een Ethiopische student laat weten “naar de priester te gaan en boete te doen” wanneer hij terug in zijn thuisland is. Als orthodox christen is het hem niet toegelaten halal te eten, maar gedurende dagen deed hij in Brussel niet anders. De Eerwaarde zal ongetwijfeld wel begrijpen dat het allemaal voor een hoger wetenschappelijk doel was.

Een mens kan ook niet dagelijks drie maal per dag naar dat sociaal restaurant aan de Gentsesteenweg gaan eten. Is uw nieuwsgierigheid naar de besluiten van het onderzoek ook zo geprikkeld als de onze?

KNIN.

kleinschalige onderneming te gaan, want er werd een heus wapenarsenaal onschadelijk gemaakt.

Toen de zwarte president van Ivoorkust, Houphouet-Boigny, het nieuws van de aanhouding vernam, verklaarde hij aan de Franse Figaro: “Kan u zich voorstellen dat in onderontwikkelde landen, waar zóveel gevangenen zijn, er één regering is die iemand als Nelson Mandela twintig jaar zou laten leven?”

Leopold of Nelson?

Als ik mag afgaan op wat ik voorbijgangers in de tv-uitzending van BRUZZ op zaterdagmorgen heb horen zeggen over het nieuwe borstbeeld in het Dudenpark, dan heeft kolonieschenker Leopold II er bij het volk ‘gelegen’ en is dat volk het erover eens dat de ‘heilige’ Nelson Mandela zijn plaats op die sokkel ten volle verdient.

Dat sinds het wereldwijd toegejuichte aantreden van de bejubelde Mandela, in april 1994, in ‘zijn’ regenboognatie bijna dagelijks boeren en hun gezinsleden op hun afgelegen boerderijen worden aangevallen en/of gefolterd en/of van kant gemaakt, belet al die voorbijgangers ‘van hier’ niet zich lovend en bewonderend uit te laten over die Leopoldvervanger op zijn sokkel in het Dudenpark. Al die belaagde boeren in dat verre Zuid-Afrika worden door al die bewonderende voorbijgangers in Brussel en omstreken aan hun lot overgelaten, terwijl de loftuitingen voor een terrorist in spe niet op lijken te kunnen.

HECTOR VAN OEVELEN

Onze naaste buren

21 februari 2019

GroenLinks toont haar lelijke smoel Tweede Kamerlid Corinne Ellemeert van GroenLinks kwam met een voorstel dat alleen opkomt in het hoofd van iemand met sympathie voor het regime dat tussen 1940 en 1945 Nederland terroriseerde.

De fascisten die de antifascist spelen Nu, dat is ook niet zo vreemd. De grote Joods-Nederlandse historicus Jacques Presser schreef het al: “Als de fascisten terugkomen, noemen ze zich antifascistisch.” En GroenLinks en het Vlaamse, pardon Belgische Groen zijn bijzonder “antifascistisch”. Deze partijen zijn zeer geïnspireerd door de slogans uit de jaren dertig en veertig: “De Joden zijn de daders en de Duitsers zijn de slachtoffers.”

Ze vertalen dat zo: “De (brave verdraagzame) Nederlanders en Vlamingen zijn de daders en de allochtonen zijn de slachtoffers.” Maar zelfs dan valt de brutaliteit op aan het discours van Ellemeert dat rechtstreeks aan het Derde Rijk herinnert. Ze stelt voor, gesteund door haar “Parteigenossen”, dat 70-plussers een bijzondere behandeling verdienen.

Ze zouden niet langer op eigen houtje afspraken mogen maken met artsen en chirurgen over een kunstheup, een nieuwe knie, enzovoort. Volgens Ellemeert moet er een geriater aan te pas komen die controleert of zo’n ingreep wel echt noodzakelijk is, want misschien zijn andere (palliatieve?) zorgen wel veel beter en alleszins veel goedkoper. De walgelijke bedoelingen van GroenLinks liggen er dik op. Er moet zwaar

bezuinigd worden in de zorg (en die is al schrijnend laag in de bejaardenhomes), want er is ontieglijk veel geld nodig voor de twee waanzinprojecten van de partij. U kent ze: klimaathysterie en verzorging van de wieg tot het graf van iedere asielleugenaar die zelf de handen niet uit de mouwen wil steken. Thierry Baudet raamt de kosten voor de maatregelen die de Nederlandse klimaatgekken eisen op ongeveer 1.000 miljard euro.

En vorig jaar werden 90.000 asielzoekers in Nederland toegelaten. Dat is maar evenveel als Roosendaal en omliggende gemeentes aan inwoners tellen. Dat moet minstens jaarlijks naar het niveau van Breda (180.000 inwoners).

Dag oma! Dag opa!

De reacties logen er niet om. GeenStijl.nl meldde het bericht “Dag oma! Dag opa!” met een paar rokende schouwen.

Een referentie naar dat plaatsje in Polen dat u wel kent. De webstek lanceerde ook het satirische bericht dat GroenLinks inmiddels een “70+ Recognizer” heeft ontwikkeld. Dat is een app op de smartphone die met gezichtsherkenning levervlekken opspoort en algoritmes bezit die rimpels meten en

7

NEDERLAND alarm slaan. “Dodelijke” humor! Maar duizenden Nederlanders konden niet met dat voorstel van GroenLinks lachen.

Verbijstering en woede was het deel voor de galerij. Geert Wilders was nog gematigd toen hij tweette: “De halve wereld binnenlaten en gratis zorg geven maar ouderen moeten zweten of ze nog wel een nieuwe hartklep krijgen.” Anderen eisten dat GroenLinksers hun ideologie consequent naleven en een spuit geven aan chronisch zieken, lijders aan spierziektes, werklozen, mensen in coma. Er was ook nog een advies gericht aan Ellemeert: “Begin met uw eigen ouders.”

Oppassen voor het groenste kabinet ooit Sommigen hebben uitgezocht dat het schepsel vorig jaar al een voorstel had ingediend om 65-plussers niet in de polikliniek toe te laten. Ze moesten maar wat meer geduld hebben. Mensen vroegen zich af of GroenLinks volgend jaar soms met een straatverbod voor 70-plussers komt. De teneur was dat zo’n voorstel niet verwondert. GroenLinks rekruteert bijna al haar kiezers bij vroeger en vandaag in het onderwijs gehersenspoelde snotneuzen en heeft nauwelijks kiezers bij bejaarden die inmiddels al een hele tijd hun verstand terugvonden. De andere partijen in de Tweede Kamer hebben daar wel kiezers en hebben de proefballon doorprikt. Het kan niet dat Nederlanders tot hun 67ste moeten werken om vervolgens “kaltgestellt’ te worden. Maar helemaal gerust mogen de mensen niet zijn. Minister voor Medische Zorg Bruno Bruins (een liberaal notabene) vond in een eerste reactie dat het voorstel toch wel even bekeken moet worden, want zijn VVD heeft veel geld nodig voor “het groenste kabinet ooit”.

WILLEM DE PRATER

Stakerspiketten bezetten de openbare weg In Gent hebben de mannetjes van de vakbond zich geweldig geamuseerd tijdens de staking. Ongegeneerd blokkeerden ze bruggen, wegen en kruispunten. De politie, uw vriend, stond erbij, keek ernaar en hielp zelfs een handje door wagens te verplichten rechtsomkeer te maken en door afritten van de snelwegen af te zetten.

Op het groot rondpunt aan de Ghelamco Arena hielden stakers alle verkeer tegen. Automobilisten die over de berm reden om de piketten te omzeilen, werden door de politie beboet. Wie richting UZ moest, was verplicht aan die kereltjes uit te leggen waarom ze naar de dokter moesten, voordat ze mochten doorrijden… Op sociale media regende het oproepen aan burgemeester De Clercq om in te grijpen. Bekende burgers, maar ook heel wat gewone mensen, smeekten hem zijn verantwoordelijkheid te nemen en de openbare weg te doen vrijmaken. Zonder succes. De burgemeester gaf zelfs geen antwoord.

De hinder bleef urenlang duren. Dat er een incident was aan een stakingspost in Gent kon niet verbazen. Een chauffeur reed in paniek door. Twee vakbondsmensen die aan zijn auto hingen om hem dat te beletten, raakten gewond. En nog greep burgemeester De Clercq niet in. Wat een verschil met zijn collega, de liberaal Dewael, die in Tongeren de politie opdracht gaf de blokkades weg te halen. De hinder in Gent was een pak groter dan bij vorige acties. Nochtans deden minder mensen mee. Veel bedrijven werkten gewoon verder. Bij de Stad staakte nog geen 14 procent van het personeel. Twee jaar geleden was dat nog 17 procent. Ons burgemeestertje heeft een kans gemist om leiderschap te tonen. Zelfs met een liberaal aan het stuur zijn de vakbonden baas in Gent.

jonge mensen te bereiken en aan te sporen mee te doen. Toch liep het met een sisser af. Amper 15 procent van de stemgerechtigden bracht een stem uit. Vijfduizend jongeren kreeg een persoonlijke oproepingsbrief in de bus: “Geen saaie tekst, maar een flashy versie met felle kleuren en een tekst op maat van jongeren.”

Meedoen werd zo gemakkelijk gemaakt. Digipolis ontwikkelde een internettoepassing zodat ze thuis van op hun computer hun stem konden uitbrengen. In de scholen werden speciale lessen georganiseerd. Van bibliotheken over jeugdorganisaties en welzijnswerkers tot en met De Vooruit, iedereen deed mee. Het project kreeg in de media overvloedig aandacht. Ook de VRT kopte enthousiast: “5.000 jongeren van

Experiment stemrecht voor 16-jarigen, een maat voor niets Stad Gent gaf alle zestien en zeventienjarigen de kans om te stemmen bij de gemeenteraadsverkiezingen. Voor het proefproject “stem16plus” spaarde de stad kosten noch moeite om

Iedereen tegen Ecolo De Waalse partijleiders gaan ervan uit dat Ecolo op 26 mei een eclatante verkiezingsoverwinning zal behalen. Toch hopen de MR, PS en cdH het tij nog te kunnen keren. Hun strategie: de boodschap brengen dat ze beleidspartijen zijn die meer doen dan praten.

De Waalse groenen zouden er bijgelovig van kunnen worden. In 1999 en 2009 haalde Ecolo een mooie verkiezingsoverwinning. Volgt in 2019 een nieuwe overwinning? Volgens de recentste peilingen wel. Federaal zou Ecolo samen met Groen de grootste politieke familie worden. In Brussel zou Ecolo de grootste partij worden met bijna 20 procent van de stemmen. Ook in Wallonië hebben de groenen de wind in de zeilen. Van 8,2 procent bij de verkiezingen van 2014 naar bijna 17 procent.

Uiteraard legt de klimaatdiscussie de partij geen windeieren. De andere Franstalige partijen hebben geprobeerd om mee op die kar te springen en Ecolo wind uit te zeilen te nemen. Zowel de PS, de MR als cdH kwam met ecologisch getinte voorstellen. Ze stonden ook achter de klimaatwet die Ecolo en Groen in de Kamer erdoor wilden duwen, wat gelukkig niet gelukt is dankzij het njet van een aantal Vlaamse partijen. Dat zou geleid hebben tot een herfederalisering van het milieubeleid, een massa nieuwe instellingen en een door de overheid gecentraliseerd milieubeleid.

Kapot regeren, of een ander thema?

Ondertussen is in de hoofdkwartieren van de Franstalige partijen enig defaitisme geslopen. Hoe kan men Ecolo nog af-

remmen? Dat is, zeker gezien het feit dat het gros van de media de Waalse groenen steunt, een moeilijke kwestie. “Moet men er zich nu al niet bij neerleggen dat de partij in zowat alle volgende regeringen zal plaatsnemen?”, vragen sommigen zich af. In het verleden is gebleken dat Ecolo zich dan kapot heeft geregeerd. Getuige daarvan de verkiezingsnederlagen van 2003, 2004 en 2014. Maar de verankering in Wallonië is sterker dan vroeger, en dus zou de volgende passage in pakweg de Waalse regering wel eens langer dan vijf jaar kunnen duren.

Moeten de traditionele partijen het niet anders aanpakken?

Bij de PS en de MR hebben ze een strategie klaar om de opmars van Ecolo te stuiten. Ook cdH gaat voor een deel mee op die weg. Er zullen de komende weken pogingen worden ondernomen om het centrale verkiezingsthema te doen verschuiven. Hoe? Door de focus te leggen op het sociaaleconomische en dan vooral de koopkracht.

De MR door aan te tonen dat de vorige regering wel degelijk een sociaal beleid heeft gevoerd dankzij de jobcreatie.

De PS zal het dan weer hebben over de bedreigingen voor de welvaart van de Walen en zet bijvoorbeeld volop in op een verlaging van de btw op elektriciteit van 21 naar 6 procent.

Dat dit niet echt een ecologische maatregel is, kan het PS-pu-

16 en 17 jaar kunnen stemmen voor gemeenteraad in Gent”.

Deze week werd het eindrapport van het project stem16plus voorgesteld. Wat blijkt? Ondanks die campagne vond slechts 15 procent van de kinderen het de moeite om te stemmen. De Gentse jeugdraad was zwaar teleurgesteld. In hun advies bij het rapport schrijven ze: ”We gaan er geen doekjes om winden: 84 procent van de jongeren heeft niet deelgenomen, dat is veel. Te veel.” En ook: “Het klopt: veel jongeren zijn niet geïnteresseerd in politiek. Politiek laat zich dan ook niet altijd langs zijn mooiste kant zien. Niet in Gent, niet in België en evenmin in het buitenland.” Schepen Decruynaere vindt het experiment wel geslaagd: “Gentse jongeren praten meer over politiek dankzij het proefproject Stem16plus. […] Het komt er nu op aan om met de suggesties van de deelnemers aan de slag te gaan. Ze vinden klimaat, natuur, milieu, verkeer en mobiliteit, armoede en onderwijs de belangrijkste thema’s. Andere meer concrete suggesties zijn meer ‘chillplekken’ en gratis wifizones in de stad.” Groen is wel bezorgd omdat vooral jongeren uit het ASO meededen en nauwelijks “kwetsbare jongeren uit TSO en BSO”. Bij het experiment was het groen-rode kartel de grote winnaar. Rood-groen kreeg 46 procent van de stemmen. Bijna de helft van de 15 procent jonge mensen die deelnamen, of 7 procent van de totale groep, stemde rood-groen.

Valt daaruit iets te besluiten? Misschien dat vooral kinderen van ouders uit de groene en hoogopgeleide middenklasse zich aangesproken voelden. Wie eerlijk is, moet toegeven dat het project veel gedoe om niets was. Uit het onbeduidende resultaat kunnen weinig besluiten worden getrokken. Uit het feit dat maar één op de zeven jonge mensen meedeed, blijkt geen grote behoefte om al te mogen stemmen. Dat zal niet beletten dat het experiment duchtig politiek gebruikt zal worden door voorstanders van een verlaging van de kiesgerechtigde leeftijd tot zestien jaar, en door politici die potentiële jonge kiezers willen verleiden.

MATHILDIS

WALLONIE bliek, vaak woonachtig in huizen die minder goed geïsoleerd zijn, niet deren. Een focus op de sociaaleconomische dossiers zou voor Ecolo slecht uitkomen.

Aanvallen op vele fronten Daarnaast bestaat nog altijd de kans dat de PS de communautaire trom roert als reactie op de N-VA. Voor de quasi-unitaire partij die de fractie Ecolo/Groen is, zou dat eveneens betekenen dat men op vreemd terrein moet spelen.

Verder willen de traditionele partijen benadrukken dat zij wél beleid voeren en niet naast de weg staan te roepen met voorstellen die niet eens berekend of gefinancierd zijn. Op dat vlak is het allen tegen de Waalse groenen.

Een andere aanval op Ecolo wordt nu al ingezet: de partij afschilderen als extreemlinks en een bedreiging van de individuele vrijheid. De verhalen over een vleestaks die de ronde doen, slaan eveneens in Wallonië aan. Ook de regelgeving rond het gebruik van dieselwagens ligt in Wallonië - met minder salariswagens en meer af te leggen kilometers - gevoelig.

Misschien heeft Ecolo in de peilingen haar hoogtepunt bereikt, denken ze bij de Waalse liberalen en socialisten. In het verleden gebeurde het meer dan eens dat de peilingen Ecolo overschatten. Het kan ook zijn dat Ecolo zichzelf overschat. Er zijn geruchten dat Ecolo al volop aan het ronselen is om kabinetten te vullen. Terwijl de verkiezingen en de regeringsformatie nog moeten plaatsvinden.

PICARD

8

Actueel

21 februari 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Een verhaal van twee topontmoetingen Sommigen fulmineren tegen Iran, terwijl dat land mee aan de tafel zit waar over de toekomst van Syrië beslist wordt. De Israëlische premier poseert wat graag met de vertegenwoordigers van een handvol Golfstaten, maar ruim 2.000 kilometer verderop vallen de beslissingen over zijn achtertuin. Een terugblik op twee internationale conferenties.

Groepsfoto op de top in Warschau (Foto Twitter Mike Pompeo)

Wat maakt de relevantie van een internationale top? Tal van factoren. Van locatie, thema, deelnemers over de beslissingen die uiteindelijk genomen worden tot vooral de perceptie ervan. Sleurt men de recente Amerikaanse ontmoeting in Warschau door dit diafragma, dan levert dat een vrij pover resultaat op. Eigenlijk zat het al in de aanloop grondig fout. Iran werd het onderwerp, klonk het, al snel bijgestuurd tot het ‘Midden-Oosten’.

Uiteindelijk werd het meer een meeting die men de status van een colloquium mocht geven.

‘Base Trump’ Uiteraard was het geen toeval dat de Poolse hoofdstad de verzamelplek werd. Het land mag dan een EU-lidstaat zijn, het ziet zich vooral als een Amerikaanse bondgenoot. Net in Polen bevindt zich één van de antiballistische sites van de VS. En de perceptie van de Russische bedreiging indachtig, zou Warschau graag een permanente Amerikaanse militaire basis huisvesten (sommigen hebben het zelfs over ‘Base Trump’). En geef ze eens ongelijk. Wanneer Rusland en Duitsland een huwelijk bezegelen rond de Nord Stream 2-pijplijn, is het inderdaad utopisch te geloven dat Berlijn zal instaan voor de veiligheid van Polen tegen de Russische beer. Best begrijpelijk dat Polen gevolg gaf aan de Amerikaanse vraag om als gastheer voor het treffen op te treden. ‘Paris vaut bien une Messe,’ het aloude adagium kent overal varianten.

Inzake opkomst leek het wat op een bal van notabelen waar tweederangsfiguren heen werden gestuurd, zeker wat de Europese inbreng betrof. Misschien was dat wel de grootste verwezenlijking van Washington. De tirades tegen Iran buiten beschouwing gelaten,

werd vooral de Europese verdeeldheid in de verf gezet. Polen ontvangt, en wordt zo de paria van de EU. Eigenlijk was de aanwezigheidslijst van die tweedaagse het boeiendst. Dat heel wat Golfstaten hun opwachting maakten, was niet toevallig. Iran is nu eenmaal hun grote boeman. Net zoals Benjamin Netanyahu afzakte, overigens als enig staatshoofd/regeringsleider daar in Warschau. Geslepen zag hij de meerwaarde van zijn aanwezigheid. Een tijdje geleden startte Israël een diplomatiek offensief naar net die landen toe (met als bindmiddel vijand Iran) en op zo’n treffen wordt dat allemaal voor de camera’s gesymboliseerd.

Jalta en Teheran Uiteraard was Iran niet uitgenodigd op de top in de Poolse hoofdstad. Turkije en Rusland waren dat wel, maar die stuurden hun kat.

Hun prioriteiten lagen in Sotsji, de badplaats aan de Zwarte Zee, waar een ‘alternatieve’ top plaatsvond. En daar zaten ze dan, Poetin, Erdogan en Rohani. De obligate fotosessie moest het gewicht van die ontmoeting kracht bijzetten.

Een beetje zoals in Jalta en Teheran tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen Churchill, Stalin en Roosevelt keurig naast mekaar poseerden.

Het beeld moest eendracht uitstralen en de onderlinge verdeeldheid camoufleren. Net als nu. Handen schuddend en lachend wilden ze daar aan de Zwarte Zee een statement maken: hier worden beslissingen genomen die er echt toe doen. Toen en nu. Welke toekomst heeft Syrië? Dát en niets anders staat op de agenda, wat wel wat anders is dan de voorspelbare, voorgekauwde koek in Warschau. En het moet gezegd, beelden hebben kracht. Ze kunnen de realiteit wat

Rohani, Poetin en Erdogan in Sotsji (Foto Twitter Poetin)

verbloemen, misschien zelfs wat bijsturen. Maar diepe tegenstellingen wegwerken, dat is een ander paar mouwen.

Idlib Het mag een half mirakel heten dat Assad in Damascus nog de plak zwaait. En dat is een discussiepunt binnen het triumviraat. Voor Moskou en Teheran blijft Assad ‘hun’ man, maar niet voor Ankara. Aanvankelijk stuurde Turkije (samen met het Westen) erg aan op het verdwijnen van de Syrische president, maar toen duidelijk werd dat zijn positie steviger was dan gedacht, nam een zeker pragmatisme de overhand. Elke betrokken partij heeft zijn eigen agenda in het Syrische conflict. Het is iets wat je op vrijwel alle momenten en op elk echelon merkt. Ook in Sotsji. Achter het wat paradoxale beeld van drie landen (twee het voorwerp van Amerikaanse sancties, het derde is lid van de NAVO) schuilen heel wat tegenstrijdige belangen.

Zo is er het gerommel rond de stad Idlib, waar tegenstanders van Assad zich roeren. Al dan niet impliciet genieten deze Turkse steun, maar Rusland wil het boeltje opruimen. Ankara vreest bovendien een soort Grozny-scenario, waardoor de Russische furie een vluchtelingenstroom richting Turkije zou veroorzaken.

Strategische paradox En dan is er het vertrek van de Amerikanen, een aankondiging die alsnog niet door ontwikkelingen op het terrein wordt bevestigd.

Voor Turkije is het een uitgemaakte zaak dat de vrijgekomen ruimte door eigen troepen ingenomen moet worden. Voor Turkije draait het maar om één zaak: de Koerden. De al bij al degelijke organisatie van de Koerden ontstaan uit de Mesopotamische chaos is de Turken een doorn in het oog. Zij zijn de Amerikaanse bondgenoot par excellence, maar als hun beschermengel wegvalt, smelt ook hun onaantastbaarheid.

Dat gegeven plaatst Rusland in een wat vreemde situatie. Enerzijds hekelen de Russen de rol van de VS in de regio; ze zien de VS ook als een concurrent wanneer het over hun belangen in het gebied gaat. Anderzijds valt vanuit strategisch oogpunt een Amerikaanse aanwezigheid te verkiezen boven het vacuüm dat een terugtrekking zou veroorzaken. De middelen van Moskou zijn immers beperkt, al wijst het beeld dat men er in het Westen van maakt op het tegendeel. We komen daar later op terug.

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Elf noodtoestanden In 2009 riep Obama de noodtoestand uit na het uitbreken van een epidemie van H1N1-griep, zodat overvolle ziekenhuizen het recht kregen patiënten door te verwijzen naar andere klinieken. Bij die epidemie vielen in de VS 12.000 doden. Dit was Obama’s enige zuiver “binnenlandse” noodtoestand. De andere “noodtoestanden” van Obama waren reacties op buitenlandse conflicten of aanvallen. Meestal gebruikte Obama die noodtoestand om financiële sancties in te stellen, zoals het bevriezen van tegoeden, soms gekoppeld aan inreisverboden. In 2010 trof hij zulke maatregelen tegen de organisatoren van piraterij voor de Somalische kust.

In 2011 tegen Khadafi en tegen kopstukken van de georganiseerde misdaad in diverse landen van de vroegere Sovjet-Unie, van de beruchte Las Zetas uit Mexico, de Japanse Yakuza en de Italiaanse Camorra. In 2010 trof hij soortgelijke maatregelen na het uitbreken van de revolutie in Jemen, en in 2014 als reactie op de Russische bezetting van de Krim, het uitbreken van de burgeroorlog in Zuid-Soedan en het gebruik van kindsoldaten in de Centraal-Afrikaanse Republiek.

In 2015 werd de noodtoestand nog drie keer uitgeroepen: om sancties in te stellen tegen kopstukken van het socialistische regime in Venezuela - dat moet een verdoken socialist als Obama pijn gedaan hebben!

-, tegen de verantwoordelijken voor Chinese cyberaanvallen op de VS en voor de mislukte coup in Burundi. Wij vinden geen van die sancties verkeerd. Obama had daarin gelijk, al ging hij dikwijls niet ver genoeg.

Niet alles kan met sancties alleen opgelost worden. Maar moest voor zo’n relatief beperkte maatregelen echt elf keer een “noodtoestand” uitgeroepen worden? Dit ontmaskert hoe dan ook de hypocrisie van de Democraten, die geen kik gaven over die elf “noodtoestanden” van Obama, maar die nu doen alsof Trump met zijn éne noodtoestandje plots een bom gelegd heeft onder de democratie.

Poging tot overleving Net als in bijna alle niet-islamitische landen van het vroegere Oostblok, is het geboortecijfer in Hongarije angstwekkend laag: slechts 1,45 kinderen per vrouw. Ver beneden het minimum van 2,1 dat nodig is om de overleving van een volk te verzekeren. Ter vergelijking: zelfs in het snel vergrijzende België is dat geboortecijfer nog 1,7 kinderen per vrouw. Maar eigenlijk loopt die vergelijking mank, want daar zitten ook de vele “nieuwe Belgen” in. Het cijfer voor de “echte” Vlamingen en Walen is nog veel lager. Wij sterven uit en ons land zal door moslims en Afrikanen overgenomen worden, tenzij we de grenzen afsluiten, een keihard terugkeerbeleid voeren en … zelf weer meer kinderen krijgen.

Bij ons is zelfs niet met één van die drie punten een begin gemaakt. In Hongarije wel. De regering-Orbán heeft een ambitieus plan gelanceerd om het geboortecijfer weer op overlevingsniveau te brengen.

Iedere Hongaarse vrouw jonger dan veertig krijgt bij haar eerste huwelijk een staatslening van omgerekend 31.500 euro. Als ze binnen het jaar een wettig kind krijgt, moet ze drie jaar lang niets van die lening terugbetalen. Als ze twee kinderen krijgt, wordt één derde van die lening kwijtgescholden. Bij het derde kind volgt een volledige kwijtschelding. Bij een vierde kind moet ze tot het einde van haar leven geen inkomstenbelastingen meer betalen en bovendien krijgt ze tegemoetkomingen bij de aanschaf van een gezinsauto en een eigen woning. Het is allemaal niet subtiel. Het is eigenlijk intriest dat mensen op die manier

moeten worden aangemoedigd om iets te doen wat volkomen natuurlijk is, en uit liefde zou moeten gebeuren: een gezin stichten en kinderen krijgen. Maar we hopen dat het zal werken. Anders dan in sommige andere landen, die ook bescheiden pogingen in die richting doen, geldt de Hongaarse regeling niet voor alleenstaanden, ongehuwd samenwonenden of nieuw samengestelde families, maar alleen voor “intacte families”, zoals de conservatieve partij Fidesz het formuleert. Typisch is, dat in de Duitse krant Die Zeit dat gezinsbeleid belachelijk werd gemaakt en tot op de grond werd afgebrand, in een artikel geschreven door een zekere Mohamed Amjahid.

Revoluties verslinden hun kinderen Voor zijn pensionering was Klaus Roth een sociaal assistent. Hij was actief bij het “begeleiden” en “opvangen” van immigranten tijdens de grote invasie van 2015, toen Merkel met haar “Wir schaffen das” een revolutie ontketende die heel Europa heeft ontredderd. Revoluties verslinden echter hun kinderen. Dat was al zo tijdens de Franse Revolutie, toen de kampioenen van de vrijheid, de gelijkheid, de broederlijkheid en de mensenrechten elkaar begonnen te onthoofden, en het ging verder met de zuiveringen van Stalin, waarbij naast miljoenen onschuldige mensen ook duizenden bolsjewieken van de eerste generatie vermoord werden. Ook tijdens Mao’s Culturele Revolutie herhaalde dat patroon zich. Ook Klaus Roth werd het slachtoffer van die historische wetmatigheid. Nee, hij is niet geëxecuteerd. Hij is “alleen maar” uit het appartementje gezet waar hij al 24 jaar woonde, en dat hij eigenhandig had opgeknapt en gemoderniseerd. En dat was niet omdat hij de huur niet meer kon betalen, maar omdat hij plaats moest maken voor zogenaamde “vluchtelingen”.

In Duitsland huren de meeste mensen niet van particulieren, maar van de overheid. En die maakt steeds vaker gebruik van een wet uit de jaren negentig die toelaat Duitse huurders op straat te zetten om “vluchtelingen” onderdak te geven.

Dat de 74-jarige Klaus Roth intussen na twee rugoperaties niet meer goed te been is, dat is natuurlijk geen argument. De politiek correcte machine kent geen medelijden.

Toch niet voor blanke Duitsers. Zelfs niet als die trouwe dienaren van het systeem waren. Nu een kleine hint.

Het stadje Neckartailfingen, waar dit gebeurde, wordt bestuurd door een coalitie van CD&V en de Groenen. Pardon, CDU en Die Grünen.

Irexit In september vorig jaar werd in Ierland de partij “Irexit Freedom to Prosper” opgericht en die lijkt nu op stoom te komen. De partij is het geesteskind van de Ier Hermann Kelly, een vroegere medewerker van Nigel Farage. Kelly werd onlangs geïnterviewd door Elsevier Magazine. Hij is zich ervan bewust dat hij voor een zware opdracht staat. Ierland is een van de meest EU-gezinde landen van heel de unie, en dat is nog erger geworden na de chaos die de Britse politici van hun Brexit gemaakt hebben. Daardoor is de populariteit van de EU bij de Ieren nog gestegen. Maar als de Britten na de Brexit weer orde op zaken kunnen stellen, zal dat misschien een tijdelijk effect blijken te zijn.

Kelly heeft in alle geval een krachtig financieel argument: “Ierland betaalt nu jaarlijks 2,7 miljard euro aan de EU. Het gaat er ons om dat de Ieren hun Ierse democratie weer voor zichzelf opeisen en opnieuw de controle krijgen over hun eigen geld, hun eigen wetten en hun eigen grenzen.” Wie kennis wil maken met Kelly’s partij kan op YouTube enkele goed gemaakte video’s bekijken.

Het nabije buitenland

21 februari 2019

ONTEERDE KERKEN Sinds een aantal weken neemt het vandalisme in Franse kerken een nooit geziene vlucht. Brandstichtingen, vernielingen, blasfemische praktijken, ontheiliging van hosties… Het komt in heel Frankrijk voor. De meeste politici zwijgen.

In 2017 werden 878 vernielingen en ontheiligen van kerken officieel vastgesteld. Dat is twee per dag. En vooral: opvallend meer dan op andere heiligdommen, zoals moskeeën en synagoges (100 voor beide). Uiteraard zijn er in Frankrijk veel meer kerken dan moskeeën of joodse heiligdommen, maar het valt toch op dat vooral de katholieke kerken worden geviseerd.

De meest onthutsende vorm van vandalisme vond plaats in de Notre-Dame-des-Enfants-kerk in Nîmes op 5 februari laatstleden. Het tabernakel werd geforceerd, gewijde hosties werden gebroken en op de grond gegooid. Er werden op een muur uitwerpselen in de vorm van een kruis gesmeerd en daar werden hosties op geplakt. Ook heiligenbeelden werden bevuild. Begin februari waren er ook vormen van vandalisme, onteringen en profanatie in Lusignan bij Poitiers en in Talmont in de Vendée. Op 9 februari werden er vernielingen aangericht in de Onze-Lieve-Vrouwekerk van Dijon. Er werden ook hosties op de grond gegooid. Ondertussen werd in een aantal van die kerken een ‘herstelviering’ gehouden, een speciale mis waarbij het sacrale karakter van het gebedshuis werd hersteld.

In Lavaur in de Tarn werd een kribbe in brand gestoken en een beeld van Christus gemolesteerd. Het beeld werd zo vervormd dat het leek alsof de Christus een hip-hopbeweging maakte. Meteen een spoor, en jawel, twee “jongeren” hebben zich aangemeld bij de gendarmerie en hebben de feiten bekend.

Si la France m’était contée

Goedkoop toerisme Indien de Brexit doorgaat, dan zal naar alle verwachting het pond verder in waarde dalen ten overstaan van de euro.

Goed nieuws is dat voor Vlaamse toeristen. Een reisje naar Groot-Brittannië wordt dan goedkoper, want meer ponden in ruil voor euro’s! De langere wachtrij in de treinstations waar de ‘Eurostar’ hogesnelheidstrein vertrekt en aankomt, neemt u er dan met veel plezier bij. Hetzelfde geldt voor de Eurotunnel, die het Franse Calais met Folkstone, in het zuiden van Engeland, verbindt.

In Medway kan de toerist Fort Amherst bezoeken. Dat kampement werd gebouwd in 1756 en had tot doel een Franse aanval tegen te houden. Het fort moest er vooral voor zorgen dat Franse schepen Chatham Dockyard, de koninklijke marinebasis, niet zouden kunnen innemen. Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. De geschiedenis herhaalt zich niet, maar de mens des te meer. In 1667 voer de Nederlandse vloot

KULTURRABATT Officieel zijn de plooien tussen de CDU en de Beierse CSU gladgestreken, maar dat is slechts schijn. De conflicten over asiel en immigratie blijven onderhuids de verhoudingen verzieken. En soms komt dat aan de oppervlakte. Bijvoorbeeld door de kritiek van de CSU’er Carsten Linneman.

Hij behoort niet tot de partijtop, maar hij is ook geen kleine garnaal. Hij zit al voor de derde keer in de Bundestag, hij is voorzitter van de invloedrijke Mittelstands- und Wirtschaftsvereinigung en plaatsvervangend voorzitter van de CDU/ CSU-fractie in de Bundestag. Linneman hekelt het voorstel van het nieuwe CDU-opperhoofd Annegret Kramp-Karrenbauer om “workshops” over immigratie te organiseren.

Hij meent dat een zo ernstig probleem niet op zo’n amateuristische manier benaderd mag worden. Hij pleit ervoor het aantal migrantenkinderen per klas in het lager onderwijs te beperken tot dertig procent en hij wil kinderen die onvoldoende Duits kennen verplichten “Vorschule” te volgen.

Hij waarschuwt ook voor de steeds verder om zich heen grijpende radicalisering. In die context noemde hij twee alarmerende cijfers: het aantal salafisten in Duitsland is in acht jaar tijd verdrievoudigd, en het aantal islamisten dat een gevaar vormt voor de openbare veiligheid is in drie jaar tijd verdubbeld. Linneman eist strenge maatregelen tegen buitenlandse predikers: visumplicht, kennis van het Duits en een voorafgaand veiligheidsonderzoek. “Het kan toch niet dat we in Duitsland tweeduizend imams hebben die niet of nauwelijks Duits kennen?”

Als knieval voor de waanideeën over gelijkheid en non-discriminatie voegde hij eraan toe dat die maatregel ook voor katholieke priesters zou moeten gelden. Alsof er ook ondergrondse katholieke terreurbewegingen bestaan, gesteund door katholieke dictaturen… Maar zo werken de politiek cor-

FRANKRIJK

Wie zijn de daders?

De politici zwijgen

Wie de daders van dat vandalisme kunnen zijn? Het blijft gissen, maar het geval van Lavaur wijst in de richting van jong krapuul uit de ‘banlieues’. Al wil niemand dat openlijk zeggen.

Gaat om een vorm van plat vandalisme, dan wel om diepe godsdiensthaat? En meer bepaald een aversie ten opzichte van het christendom en het katholicisme in het bijzonder? Zijn sommigen geïnspireerd door de vervolging van de christenen in het Midden-Oosten? Het blijft onduidelijk. Er wordt een gerechtelijk onderzoek gevoerd, maar tot nu toe verloopt alles zeer discreet. Ook de Franse bisschoppenconferentie houdt zich op de vlakte. Er is zelfs geen officiële verklaring gekomen.

Wel heeft de woordvoerder van de bisschoppen, Mgr. Olivier Ribadeau, zich op Twitter voorzichtig uitgesproken over de feiten, waarbij hij benadrukt dat “kerken een oord van vrede zijn en dat datgene wat ons het dierbaarst is, het lichaam van Christus, wordt vertrappeld”. De priesters die hun kerk onteerd hebben gezien, maken een onderscheid tussen “vandalisme”, zoals het breken van religieuze objecten en het in brand steken van een altaar, en de “profanatie” van hosties. Zoals geweten is, beschouwt het katholieke geloof de geconsacreerde hostie als de feitelijke aanwezigheid van Christus in de eucharistie. Die hosties worden vaak in een tabernakel bewaard, achter slot.

Waarom die terughoudendheid van het episcopaat? Men wil niet “overdrijven”, is te horen. De vraag is wie in deze situatie aan het overdrijven is. Durft men de christenhaters niet openlijk te benoemen? En al zeker niet waar die zich situeren? Of wil men in de postconciliaire katholieke kerk het belang van de eucharistie (mét de gewijde hosties) minimaliseren?

Wat het meest opvalt, is de zo goed als totale stilte van de politieke wereld. De minister van Binnenlandse Zaken Christophe Castaner is nergens te zien of te horen. Terwijl die man er als eerste bij is om - vermeende of echte - islamofobie te veroordelen.

Enkel Jean-Jacques Brot, de prefect van Yvelines bij Parijs en dus eerder een ambtenaar, sprak zijn publieke verontwaardiging uit. Er was wel Laurent Wauquiez, de voorzitter van Les Républicains, die de feiten veroordeelde en die pleitte voor een betere bescherming van de kerkgebouwen. Hij wees er ook op dat de katholieke gebedsoorden deel uitmaken van de Franse geschiedenis en dat ook veel niet-gelovigen geschokt zijn door de feiten. Maar naar Wauquiez wordt amper geluisterd, want Les Républicains is een kleine partij geworden.

De indruk ontstaat dat de katholieke gelovigen – die bij de presidentsverkiezingen in 2017 vooral voor François Fillon van Les Républicains stemden en ook sympathie hebben voor Marine Le Pen - voor president Emmanuel Macron een verwaarloosbare groep zijn geworden. Terwijl het katholieke geloof in Frankrijk aan een opmars bezig is.

Vergeet niet dat er in Frankrijk een stokoud antiklerikalisme bestaat dat nooit echt verdwenen is. De radicale scheiding tussen kerk en staat uit 1905, waarbij onder meer tal van congregaties werden gesloten, is nog altijd een feit. Dat maakt dat publieke figuren het niet snel openlijk opnemen voor het katholieke geloof.

CHATHAM: VERLEDEN EN HEDEN In 1667 ondernam de Nederlandse oorlogsvloot een gewaagde aanval op Britse marineschepen. De tocht naar Chatham, op de rivier Medway, staat in de geschiedenisboeken van zowel de Nederlanders als de Engelsen. Vandaag is Chatham niet alleen gekend wegens die slag. Een belangrijke regel die in acht genomen dient te worden tijdens vele besloten vergaderingen wordt de ‘Chatham Rule’ genoemd.

Chatham is een plaatsje in het bestuurlijke gebied Medway, in het Engelse graafschap Kent. De afstand tot hoofdstad Londen bedraagt ongeveer dertig mijl in vogelvlucht. Omgerekend iets minder dan vijftig kilometer. Medway is niet alleen de naam van een bestuurlijke regio. De Medway is een rivier die uitmondt in de Noordzee.

9

SALAN

Right or wrong reeds Medway op, om koers te zetten richting Chatham. De Tweede Engels-Nederlandse Oorlog vond plaats tussen 1665 en 1667. Engeland stond tegenover de vloot van Michiel de Ruyter, die voer onder de vlag van de Republiek der Verenigde Nederlanden. De admiraal wordt tot op de dag van vandaag beschouwd als de ‘grootvader’ van Nederland. In 2015 kwam ‘Michiel de Ruyter’ in de cinemazalen, een avonturenfilm die het verhaal van die Nederlander des vaderlands vertelt.

Maaltijden betalen Op 6 juni 1667 bereikten de Nederlandse schepen de monding van de Theems. Forten en dorpen werden in de volgende dagen ingenomen. De overlevering wil dat de Nederlanders zich ten aanzien van de Engelse bevolking hoffelijk gedroegen.

Ze betaalden zowaar voor hun maaltijden! Hiermee wilden de Nederlanders het contrast in beschaving aantonen. De Britten waren immers in Terschelling wel aan het plunderen geslagen.

Na strijd te hebben geleverd aan de monding van de Theems, zette aanvoerder Michiel de Ruyter met zijn schepen koers richting Chatham. De Engelse schepen trokken zich terug, verder landinwaarts op de rivier de Medway. Drie grote en tien kleine schepen van de Engelsen werden tot zinken gebracht. De pareltjes van de Engelse vloot, namelijk de ‘Unity’ en de ‘Royal Charles’ werden door De Ruyter en zijn gevolg geënterd en versleept naar de thuisbasis. Een mooier symbool voor de Nederlandse overwinning op de vloot van Karel II - die van 1660 tot 1685 op de troon zat in Engeland, Schotland en Ierland – was nauwelijks denkbaar.

Hoe verging het Karel II verder? De man had redenen om depressief te zijn. Voor zijn vloot door Michiel de Ruyter verslagen werd, werd zijn land in 1665 reeds geteisterd door de pest, en in 1666 was er de grote brand in Londen. In 1670 sloot

ENGELAND hij een geheim verdrag met aardsvijand Frankrijk, bekend als het ‘Traktaat van Dover’. In 1672 werden nieuwe oorlogsverklaringen aan het adres van de Nederlanders afgekondigd. De Engelsen dienden als schoothondjes de Fransen te volgen in hun strijd tegen Nederland. Wederom won de Republiek. Karel II stierf in 1685. Voor zijn dood bekeerde hij zich tot het katholicisme.

Zwijgen is goud Chatham is niet alleen bekend voor zijn zeevaartverleden.

De ‘Chatham Rule’ is het basisprincipe dat de vertrouwelijkheid tijdens vergaderingen regelt. In 1927 ontstond de regel aan het Londense Instituut voor Internationale Betrekkingen, dat ook bekend staat als ‘Chatham House’. Het instituut is niet te Chatham gevestigd, maar in de hoofdstad. De stelregel luidt als volgt: “Wanneer een vergadering, of een deel daarvan, wordt gehouden onder de ‘Chatham House Rule’ zijn de deelnemers vrij om de ontvangen informatie te gebruiken, maar noch de identiteit noch de connectie van de spreker(s), noch die van een andere deelnemer, mag worden onthuld.” Dat moet er voor zorgen dat personen vrij hun mening kunnen zeggen en niet hoeven te spreken namens de organisatie waarvoor zij werken of hun partij.

In Vlaanderen werd het begrip ‘Chatham Rule’ vorig jaar onder de aandacht gebracht. Pieter de Crem sprak op een bijeenkomst van de conservatief-liberale denktank ‘Libera’.

Daar was hij uiterst kritisch voor zijn partij CD&V. Ondanks de gebruikelijke ‘Chatham Rule’ werden toch zaken naar buiten gebracht, die de huidige minister van Binnenlandse Zaken in moeilijkheden brachten. Minstens een van de aanwezigen had lak aan de gebruikelijke regel, bleek al snel.

LVS

Bei uns in Deutschland recte én de juridische logica altijd: men neemt niet alleen maatregelen tegen religieuze groepen die terreur en geweld plegen, maar ook tegen alle andere. Het politieke equivalent van een tapijtbombardement dat zonder onderscheid des persoons burgers en militairen doodt…

Verzachtende omstandigheid Linneman eist ook dat in het strafrecht de zogenaamde “Kulturrabatt“ afgeschaft wordt. Letterlijk vertaald betekent dit woord zoiets als “culturele korting”. De “Kulturrabatt” laat rechters toe de culturele achtergrond van de dader als een verzachtende omstandigheid te beschouwen bij het uitspreken van een straf. Terzijde, de “Kulturrabatt” wordt officieus ook toegepast in landen waar het begrip niet formeel in de rechtsspraak is vastgelegd. In de meeste Europese landen worden ouders streng gestraft als zij hun minderjarige kinderen aanzetten tot misdaden, of hen als medeplichtigen laten opdraven, maar bij zigeuners wordt die praktijk gedoogd. Zij worden er vrijwel nooit voor gestraft als ze hun kinderen uit stelen sturen of opleiden tot zakkenrollers.

De “Kulturrabatt” werd ingeroepen om de straf te verlichten van een Afghaan die zijn zwangere vriendin met messteken had afgemaakt omdat zij geen abortus wilde plegen. Hij zou “wegens zijn culturele en religieuze achtergrond voor een dilemma gestaan hebben”. Een ander voorbeeld dateert van november 2016. Toen hakte de Tsjetsjeen Rashid D. in zijn huis negentien keer op zijn echtgenote in, maar zij bleef hardnekkig leven. Hij gooide haar uit het venster, maar ze overleefde ook dat en ze vluchtte zelfs nog weg. Rashid achtervolgde de vrouw en sneed haar in het openbaar de keel over. Toch werd hij dankzij de “Kulturrabatt” slechts vervolgd wegens doodslag, niet wegens moord.

DUITSLAND Sluipende sharia De “Kulturrabatt” is diepgeworteld in het Duitse rechtssysteem. Het Bundesgerichtshof creëerde in 2004 een gevaarlijk precedent met een vonnis over eremoorden. Het Hof stelde toen dat een mildere bestraffing toegelaten is als de dader nog zo sterk in zijn culturele waardeoordelen verworteld zit, dat hij zich er niet van bewust is dat zijn daden strijdig zijn met het Duitse recht. Bedoelen de rechters dan dat moslims nog zo primitief zijn dat ze niet beseffen dat het vermoorden van een zwangere vrouw niet mag? Of dat ze hun eigen dochters niet mogen afmaken als die een ongewenst seksueel contact hebben gehad en daardoor de “eer” van de familie hebben geschaad? De snelste manier om hen de Duitse waarden ter zake in te prenten, is natuurlijk een snelle en strenge bestraffing. Als men enkele afschrikwekkende voorbeelden stelt, zal dat snel de ronde doen, zelfs tot buiten de grenzen.

Soms komt de kritiek op de “Kulturrabatt” uit onverwachte hoek. Een verkozene van de CDU in Hessen reageerde vlijmscherp op die pro-islamitische klassenjustitie: “Het zijn juist zulke vonnissen die de weg vrijmaken voor het uitoefenen van een parallelle justitie en voor een sluipende invoering van de sharia. Het is de capitulatie van onze rechtsstaat voor een buitenlandse rechtscultuur. Dat kan niet en dat mag niet. Voor vrouwen is dit soort rechtsspraak een enorme stap achteruit.

Wie een eremoord pleegt […] valt niet alleen mensen aan, maar ook de vrijheden en de democratische rechtsordening van de Bondsrepubliek Duitsland.” De CDU’er die dat zei, is de Turk Ismail Tipi, die dapperder is en meer gezond verstand heeft dan vele “gewone” christendemocraten. Daarmee ligt de lat natuurlijk heel laag. In een partij vol weekdieren is iemand met een beetje ruggengraat als vanzelf koning.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

21 februari 2019

MEDIALAND

Steeds meer ouderen doen aan sport

FILM de verdoemenis! Wij zouden denken: daar valt toch heel eenvoudig een oplossing voor te bedenken? Maar met de campagne van Corry Hancké tegen het onafhankelijkheidsreferendum in Catalonië nog vers in het geheugen, zijn we er redelijk zeker van dat zij die oplossing niet zal zien zitten. Dan maar liever blijven aanmodderen in het ene en ondeelbare Spanje.

“Ligue du LOL”

Maduro is dan toch “omstreden” Het viel op bij het beluisteren van het radionieuws op zondag: bij de VRT zijn ze eindelijk toch zover dat ze Nicolás Maduro, één van de twee Venezolaanse presidenten, “omstreden” willen noemen. Dat heeft lang geduurd. Misschien heeft het er iets mee te maken dat Juan Guaidó zich ook uitgeroepen heeft tot president, én erkend wordt door een hele reeks landen.

Daardoor valt niet meer te ontkennen dat Nicolás Maduro wel degelijk omstreden is als president.

Dat betekent nog niet dat de VRT de heilzame werkingen van het socialisme in Venezuela opgegeven heeft. In hetzelfde radionieuws werd namelijk onderstreept dat Juan Guaidó zichzelf uitgeroepen heeft tot president. Versta: hij is niet echt verkozen. Wat klopt. Maar het is niet omdat Nicolás Maduro schijnverkiezingen opgezet heeft, dat hij wel democratisch verkozen zou zijn.

Het blijft opvallen dat de Venezolaanse miserie zoveel mogelijk uit het nieuws gehouden wordt. En wanneer dat dan toch eens aan bod moet komen, kom je niet te weten dat die miserie een socialistische oorzaak heeft. Dan citeert men liever nog eens Nicolás Maduro, die beweert dat het allemaal de schuld van het Amerikaanse embargo zou zijn, zonder de luisteraar in te lichten over de massale Cubaanse en Russische subsidies die Venezuela al jaren ontvangt.

De Standaard: Spaanse crisis schuld van Catalanen Op 28 april gaan de Spanjaarden, Basken en Catalanen naar de stembus om een nieuw parlement in Madrid te kiezen. Het minderheidskabinet van de socialist Pedro Sánchez kwam verleden week ten val toen de Catalaanse nationalisten weigerden hem verder te steunen. Het motief daarvoor is de rechtszaak die tegen enkele kopstukken van de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging gevoerd wordt.

De val van de regering-Sánchez leidde zaterdag in De Standaard tot een nogal merkwaardige “analyse” van de politieke toestand in Spanje, van de hand van Corry Hancké. Om kort te gaan: dat Spanje na de verkiezingen onbestuurbaar dreigt te worden, is allemaal de schuld van de Catalanen. Daarbij mijmert ze nostalgisch over de tijden dat de PSOE twee derde van de zetels van het parlement rood kon doen kleuren. Vandaag is links hopeloos verbrokkeld, klaagt ze, niet alleen door de opkomst van Podemos, maar ook door de interne ruzies die Podemos dreigen uiteen te doen spatten. Bovendien is ook het rechtse blok niet meer wat het ooit geweest is - en daar schrijft ze iets minder beteuterd over -, door de opkomst van de burgerpartij Ciudadanos. Maar ook daar dreigt gevaar, want het vreselijke extreemrechtse Vox dreigt nu ook nationaal door te breken. Misschien zal hen zelfs gevraagd worden om een rechts kabinet van de Partido Popular en Ciudadanos gedoogsteun te leveren, stel je voor!

En zeggen dat verkiezingen niet nodig waren geweest als die dekselse Catalanen gewoon, kop in kas, de begroting van 2019 hadden goedgekeurd. Dan zouden de verkiezingen pas voor volgend jaar geweest zijn, en had Spanje een jaartje extra kunnen profiteren van een socialistisch bewind. Uit haar artikel blijkt dat Corry Hancké geen milligram begrip heeft voor de positie van de Catalaanse nationalisten. Dat voor hen socialisme niet voorgaat op democratie, lijkt haar volkomen onbegrijpelijk.

Corry Hancké heeft echter een groot probleem. Hoe is het mogelijk dat twee Catalaanse partijen schuld hebben aan de verbrokkeling van de twee grote blokken in de Spaanse politiek, waardoor nu onbestuurbaarheid dreigt? Hoe kan ze dat verklaren? Volgens de laatste opiniepeilingen haalt de Catalaanse ERC iets van een drie procent op nationale basis, en PDeCAT ongeveer anderhalve procent. Met minder dan vijf procent van de stemmen storten de Catalanen heel Spanje in

Verleden week barstte in het Franse mediawereldje een bom van formaat. Bleek dat een aantal Franse journalisten zich al jaren schuldig maken aan het cyberpesten van vrouwen.

Daarbij hadden ze het vooral op feministen gemunt, maar feminisme was absoluut geen voorwaarde om als vrouw door de mannen aangepakt te worden op het internet. Eén van hun beproefde technieken was het monteren van het gezicht van het slachtoffer op een pornofoto, of het overstelpen van vrouwen met een lawine aan obscene berichtjes en reacties. Opmerkelijk: sommigen onder hen namen niet eens de moeite om zich te verschuilen achter een anoniem account. Minstens een deel van de feiten waren dan ook goed bekend bij de respectievelijke redacties van de journalisten, maar die kwamen nooit in actie, ook niet nadat de slachtoffers bij die redacties hun beklag kwamen doen.

Hoe dat laatste mogelijk is in deze #MeToo-tijden? Eenvoudig: de journalisten behoorden tot het kransje van hippe linkse journalisten, aan het werk bij publicaties als Libération, Télérama of Les Inrocks. Zij voelden zich onaantastbaar, misschien wel precies omdat ze voor die media werkten die anders op de eerste rij staan om de seksistische splinters in de ogen van een ander streng te veroordelen. Enkele van die journalisten waren trouwens zelf moraalridders eerste klas. Vincent Glad, oprichter van het “clubje” en journalist bij Libération, hield zich de laatste tijd intensief bezig met het opsporen van digitale ontsporingen van “gele hesjes”. Eén van hen zou zo maar eens een berichtje van Rassemblement National op Facebook of Twitter kunnen “geliket” hebben, zonder dat de hele Franse natie daarover op de hoogte gebracht werd! Zijn eigen balk noemt hij nu een “kwajongensstreek” die een beetje uit de hand gelopen was. Maar dan wel een paar jaar lang…

Kris Hoflack directeur Communicatie bij Vlaams Parlement Er zijn van die momenten dat een mens denkt: zijn ze nu helemaal zot geworden? Dat was wat ons door het hoofd schoot toen we lazen dat Kris Hoflack directeur Communicatie bij het Vlaams Parlement wordt. Voor wie kort van geheugen is: Kris Hoflack mocht in september van verleden jaar zijn biezen pakken nadat het bij de VTM-nieuwsdienst ernstig dreigde over te koken. Gelekte interne mails, muitende journalisten, en enkelen die zelfs met collectief ontslag dreigden bij de directie, dat is niet niets. Het klopt dus als De Morgen in zijn berichtje schrijft dat Kris Hoflack een “klinkende naam is in de mediawereld”. Voor ons had daar gerust “negatief” voor mogen gestaan hebben.

Wij vragen ons af wat de selectieprocedure van het Vlaams Parlement om het lijf gehad heeft. Tonen van de correcte (linkse, of wat dacht u?) partijkaart? Bij vorige werkgevers voor voldoende ruzie op de werkvloer gezorgd hebben? Wij waren geen kandidaat, dus weten we het niet. Benieuwd hoeveel belastinggeld er verspild zal zijn aan Kris Hoflack eer het Vast Bureau van het Vlaams Parlement zal inzien wat voor bedorven vlees het in de kuip gehaald heeft.

Terug naar de tienerjaren

De jonge tienerjaren. Voor sommigen een plezierige herinnering, voor anderen een traumatische ervaring, diep begraven in een donkere uithoek in het geheugen na het verlaten van de middelbare school. Ik ken in mijn omgeving niemand die met plezier terugdenkt aan die onzekere tijd van populariteitsspelletjes, ergens bij willen horen, zweetplekken, razende hormonen, een ongelijk groeiend lichaam, constante beoordeling door leeftijdsgenoten en de angst en nervositeit bij eerste ervaringen.

Ik denk er zelfs bewust zo weinig aan terug dat ik soms vergeet dat ik ooit 13 jaar was. Twee nieuwe films weten exact vast te leggen hoe het is om een tiener te zijn. De een vanuit het perspectief van de 13-jarige Stevie, de ander vanuit het perspectief van de 13-jarige Kayla. Een vergelijking tussen de twee films laat zien hoeveel de leefwereld van tieners is veranderd in de afgelopen twintig jaar.

Mid 90’s In “Mid 90’s”, het regiedebuut van acteur Jonah Hill (bekend van “21 Jump Street”, “22 Jump Street”, “Superbad”, en de Netflix-miniserie “Maniac”), kunnen we de iconische tijd van de jaren negentig bijna ruiken. De 13-jarige Stevie, klein van gestalte en met een kinderlijke glimlach die je hart doet smelten, steekt zijn eerste mentholsigaret op om stoer over te komen bij zijn nieuwe vrienden, een groep oudere “kids” die hij ontmoet in een skateboardwinkel. Voordat hij huiswaarts rent om op tijd thuis te zijn voor het eten met zijn oudere broer en alleenstaande moeder, spoelt hij snel zijn mond met zeep in het toilet van een tankstation, en neemt hij een douche in luchtverfrisser om zichzelf van verdachte geurtjes te ontdoen. Stevie’s thuissituatie is niet makkelijk, maar zijn nieuwe vrienden aanvaarden hem al snel in hun midden. Oudere vrienden, dat betekent wel dat Stevie plots in het diepe wordt gegooid als het gaat om nieuwe ervaringen. Hij leert skaten, hij rookt, hij ontmoet meisjes en hij zit voor het eerst in een auto zonder volwassenen. Het ‘coming-of-age’-verhaal van Stevie is vertederend, maar er ligt voortdurend een gevoel van gevaar op de loer. Buiten spelen klinkt misschien onschuldig, maar dat is voor tieners vaak niet het geval. Verwacht geen goed uitgedacht verhaal met een verrassend plot. “Mid 90’s” is meer een tijdmachine dan een film. Dat gevoel van authenticiteit straalt ook door in de stylistische keuzes die Hill voor zijn film maakte. Alsof hij zelf in een tijdmachine is gesprongen, werd “Mid 90’s” geschoten op super 16mm-film met een vierkant beeldformaat. De lancering van “Mid 90’s” in België is voorzien op 24 april.

Media legaliseren marihuana in de VS Opmerkelijk resultaat van een onderzoek in de VS: daar lijkt het erop dat de media er door hun beeldvorming in geslaagd zijn de publieke opinie over marihuana om te buigen. Dertig jaar geleden stond driekwart van de Amerikanen nog negatief tegenover het gebruik van marihuana. Vandaag is twee derde van hen voor een versoepeling van de drugwetgeving.

Die wijziging in opinie doet zich voor over het hele politieke spectrum, en in alle staten van de VS. Zowel links als rechts staat vandaag positiever tegenover marihuana dan dertig jaar geleden, en dat zowel in staten waar het gebruik van marihuana nog steeds verboden is, als daar waar het toegelaten wordt.

De enige correlatie die de onderzoekers konden aantonen was de framing van het gebruik van marihuana in de media, al bewijst dat nog geen causaal verband.

De kentering in de publieke opinie lijkt plaatsgevonden te hebben in de jaren negentig van de vorige eeuw. Dat is dezelfde periode waarin de media minder aandacht begonnen te schenken aan de negatieve gevolgen van marihuana, en inzoomden op het medische gebruik ervan, als pijnverlichter. En wat blijkt telkens een staat het medische gebruik van marihuana toelaat? Dat een paar jaar later ook het “recreatieve” gebruik van marihuana toegelaten wordt. En daar is het de hippe journalisten uiteindelijk om te doen, natuurlijk.

Eight Grade We verlaten de jaren negentig en reizen terug naar het hier en nu. “Eight Grade”, geschreven en geregisseerd door acteur en comedian Bo Burnham (bekend van o.a. de serie “Parks and Recreation” en “The Big Sick”) speelt zich af in de leefwereld van de huidige tienergeneratie. De 13-jarige Kayla (Elsie Fisher) post korte video’s op haar YouTube-kanaal ‘Kayla’s Korner’, waarin ze over onderwerpen praat zoals ‘jezelf zijn’ en ‘buiten je comfortzone treden’. En dit allemaal in een uiterst gelimiteerd tienertaaltje waarin ze wel tien minuten doorratelt zonder eigenlijk écht iets waardevols te zeggen. Ze post selfies met Snapchat-filters om haar acne te verdoezelen en draagt een aantal lagen oogpotlood om zelfverzekerder te ogen. Het is pijnlijk realistisch, komisch en aandoenlijk tegelijk. Als je vervolgens de echte Kayla leert kennen, een erg onzeker meisje zonder vrienden, die in haar eigen leven geen raad weet met de raad die ze aan haar (nietbestaande?) volgers op YouTube geeft, wordt het al snel tragisch. In “Eight Grade” is de smartphone als een verlengstuk van de arm van de tiener, waardoor het als ouder of leraar niet meer zo vanzelfsprekend is om te communiceren. Dat levert in de film tragikomische situaties op. Kayla woont bij haar alleenstaande vader, die wanhopig probeert een band met zijn dochter te behouden, wat bij Kayla alleen maar zorgt voor plaatsvervangende schaamte. Op school zien we leraren die zich in allerlei bochten wringen om “cool en hip” over te komen, wat wordt beantwoord met rollende ogen. Alsof geschreven door een tiener, weet “Eight Grade” perfect de leefwereld van een tiener en de bijbehorende hysterische gevoelens over te brengen. Een 13-jarige voelt immers iedere situatie aan als een kwestie van leven of dood. Burnham plaatst de kijker zo in de schoenen van de protagonist, met als gevolg dat je alles (wat je wellicht bewust verdrongen hebt) opnieuw beleeft. Hoe het voelt om een tiener te zijn? Een nachtmerrie! Nu in de zalen. THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

21 februari 2019

11

Ondernemer - en ‘vader van’ - Chris Morel

”Chinezen komen sowieso en hebben geduld....”

In het geheugen van de Vlamingen werd China een eeuw lang gekoppeld aan de paters van Scheut. Die missionarissen zouden miljoenen spleetoogjes tot het katholicisme bekeerd hebben. Over de jongste veertig jaar is die mythe echter uitgedoofd, en werd China een ontiegelijk groeiland. De Chinezen vierden onlangs hun Nieuwjaar en wie in Antwerpen was, zal de rode lampions en de draken bewonderd hebben in de drukste koopgoot. Vlaanderen heeft met Chris Morel iemand die een kwart eeuw op de eerste rij zat in Beijing en Shanghai, en die zich is blijven interesseren voor het Rijk van het Midden.

De Antwerpse zakenman van West-Vlaamse origine was vijfentwintig jaar lang zeer nauw betrokken bij China. Tussen 1978 en 2003 pendelde hij om de maand naar dat stormachtig ontwikkelende land, voor Alcatel Bell, en richtte er elf ondernemingen op. Thuis heeft hij een verzameling van twaalfduizend naamkaartjes van Chinezen die hij ontmoette op zijn haast tweehonderd reizen naar China. Een Chinees heeft een goed geheugen, weet hij: “Toen ik voor de allereerste maal neerstreek in Beijing, in juni 1978, wist ik niet dat ik een nieuw hoofdstuk in mijn beroepsleven zou aanvatten, evenmin dat het de eerste was van 178 reizen naar China. Ik arriveerde op een piepkleine luchthaven zonder bagageband, maar wel met een levensgroot standbeeld van Mao Zedong. Van de luchthaven naar het stadscentrum reed ik over een vreedzame weg met bomen langs de route en zeer weinig auto’s, wel veel karren met paarden. In mijn hotel waren geen telefoons in de kamer, geen kamersleutels en het hete water voor een douche vloeide pas vanaf 6 uur ’s morgens. Het restaurant was een troost. Het zette lekker eten voor in de enige eetzaal. Deze had driehonderd stoelen, een eetfabriek als het ware.” ’t Pallieterke: Bijna wekelijks verrast China met nieuwe initiatieven, overnames en hightechbedrijven. Hoe slagen ze daarin?

“De generatie die onze partner was, kwam uit de Culturele Revolutie en had met de Rode Garde enkel geweld en hongersnood gekend. Onder Deng Xiaoping kreeg die generatie de kans om zich te ontwikkelen en een beter leven te leiden. Ik ontmoette workaholics.

Zeven dagen per week werken, dag en nacht, en dat samen met de Grote Getallen, leidde tot groei, groei, groei. Nergens in de wereld heb ik zo’n snelle en dramatische veranderingen gezien, en meestal ten goede. Over de vijfentwintig jaar dat ik professioneel contact had met China, kan ik een boek schrijven, echter, in een gesprek moet je je beperken. Laat me beginnen met te zeggen dat de allereerste vergadering met de Chinezen precies tien minuten duurde. Ik had voor Bell prachtige voorstellen bij, samengevoegd in mappen, en op die mappen een kaart van China zonder Taiwan. Verdomd. Heiligschennis!

De vergadering werd meteen gestopt. De volgende dag staken wij opnieuw, gelukkig, de koppen bij mekaar en was Taiwan met wat handarbeid aan de kaart toegevoegd.”

Veertig jaar geleden was het armoe troef…

“In de winter werden de vergaderingen verlegd van het ministe-

rie naar mijn hotel, omdat er geen verwarming was in de ministeriële kantoren en wij letterlijk bevroren.

In het hotel was iets gelijkaardig aan de gang. Iedereen droeg drie of vier truien en broeken over mekaar bij het binnenkomen. Het omkleden naar een burgerpak was vermakelijk en schiep een sfeer van kameraadschap. De Chinezen in China, leerde ik vrij snel, zijn niet anders dan de Chinezen in Californië. Het ondernemerschap zit hen in het bloed. En als je dat kon combineren met een lidkaart van de Chinese Communistische Partij, dan werd je de gevierde baas van Alibaba, of van Huawei, of van Tencent, en zo meer.”

Hoe happig waren de Chinezen op uw toenadering?

“Toen ging het traag. Het nam vijf jaar in beslag om een contract te ondertekenen, gedeeltelijk omdat de Chinese wetten voor samenwerking tussen ondernemingen, joint ventures, zeker die met een buitenlandse achtergrond, onvolwassen waren. Bovendien poogden twee ministeries onze partner te zijn; die bestreden elkaar. Uiteindelijk kreeg de Chinese zus van Bell, gedoopt P&T, groen licht. En de belangrijkste aandeelhouder, de Chinese staat, werd ook de belangrijkste klant.

De Chinese partner van Shanghai Bell overtuigde ons dat vennootschappen stichten met ministeries als spoorwegen en elektronica een zeer slim idee was, want drie ministers konden meer bekomen van de regering dan één minister. En zo gebeurde. Alcatel Bell is de zesde buitenlandse onderneming ooit die met een Chinese partner samenwerkte. Vandaag zijn er meer dan een half miljoen dergelijke samenwerkingsverbanden.”

Wat vandaag weinigen weten, is dat de Belgische staat een rol speelde in dat samenwerkingsverband. Hoe kijkt u daarop terug?

“Ik moet de rol van de Belgische overheid loven. Die was hartelijk welkom bij de Chinese partner, als aandeelhouder van P&T. Zij was een waarborg om de goedkeuring te krijgen van de Amerikaanse overheid, en haar waakhond voor de transfer van technologie, Cocom, om vooruitstrevende kennis en producten te verkopen aan de Chinezen. De Belgische staat had, op vraag van de Chinezen, aandelen, een zitje in de raad van bestuur, echter zonder stemrecht. De Belgische staatsbestuurders deden een goede job. Er dook wel een probleem op,

dat onze hoofddirecteur voor financiën met pensioen ging in 1986, op zijn 80ste verjaardag. Hij was de enige die, toen het contract in 1983 getekend werd, de westerse boekhoudkunde begreep, omdat hij net voor de Tweede Wereldoorlog in Harvard gestudeerd had. De oude accountant werd vervangen door een jonge snuiter van 28 jaar, die alleen Chinees sprak en nooit buiten China had gereisd. Wij vernamen na een tijd dat hij de zoon was van het hoofd van de belastingdienst van Shanghai... Het was een situatie van mekaar te vertrouwen en te veronderstellen dat de hoofdaandeelhouder, de Chinese staat, zichzelf geen pijn zou doen. Ook die situatie is in de voorbije veertig jaar volledig omgedraaid. Deng verdedigde het zenden van Chinese studenten naar het buitenland, want zo werden zij geconfronteerd met nieuwe kennis, en ooit zouden zij terugkeren met

Ik kwam met een kaart van China zonder Taiwan erop.

Heiligschennis! toen dividenden werden uitbetaald aan het ministerie van Ontwikkelingssamenwerking (ABOS) in België. Dat ministerie was er niet op ingesteld om dividenden te innen.

Dat werd opgelost. De aandelen van de Belgische regering waren waarschijnlijk de beste investering ooit, want Alcatel kocht die in 2002 over tegen een prijs die 900 procent hoger lag dan de aankoopprijs.”

Vond u in die pioniersperiode goede medewerkers?

“Gedurende tien jaar was ik elke maand één week in Shanghai, vooral om te luisteren. Om vervolgens aan het hoofdkantoor in Parijs trachten uit te leggen wat er in China gebeurde en waarom. Europa had een probleem met in te zien wat daar aan de gang was, ook omdat de Chinezen meestal geen volledige uitleg of achtergrondinformatie gaven. Een typische kwestie was

buitenlandse knowhow. Dit gebeurt nu, want in China is er meer te verdienen dan in de VS of Europa.”

China is enorm groot, met Shanghai aan de rand ervan. Speelt Shanghai een bepalende rol?

“Omdat Shanghai Bell besloot in elke provincie commercieel-technische bijhuizen te openen, om onze lokale P&T’s toe te laten installaties en reparaties uit te voeren, werden wij de vriend van al onze klanten, omdat wij de waarde van onze contracten deelden tussen het centrum en de provincies. Het werd een onderdeel van ons personeelsbeleid, omdat wij met die spreiding van kantoren de jongere personeelsleden her en der konden plaatsen en meer verantwoordelijkheid konden geven. Vergeet niet dat 90 procent van onze mankracht in die pioniersjaren tussen 25 en 30 jaar oud was, en al die jonge veulens wilden een

Succesvolle onderhandelingen in Beijing (1983)

uitdagende en goedbetaalde loopbaan. Wat ook onderdeel werd van de Shanghai Bell-strategie, was de stichting van plaatselijke fabrieken.

Bijvoorbeeld in Guangdong, Beijing en Liaoning werden fabricagebedrijven gesticht met plaatselijke partners, wat onze contacten met de markten verbreedde, en wat paste in de industrialiseringsplannen van de centrale regering.”

U blijft verbaasd over de Chinese groei…

“Waarin iedereen fout zat, was de inschatting, vooral door de Chinezen, hoe snel de economische ontwikkeling van China zich doorzette. Ik herinner mij levendig dat wij van 1978 tot 1983 met hand en tand dienden uit te leggen dat goede telecommunicatie noodzakelijk was voor het lokken van buitenlandse investeringen, dat de transfer van technologie de enige manier was om onafhankelijk te worden van de Japanse dumping, en dat harde valuta konden uitgespaard worden door massaal in China te produceren. Niemand vermoedde toen, ondanks onze preken, dat ons contract in 1992, na slechts negen jaar als starter, verlengd werd voor vijftien jaar. In 2003 haalden wij een uitvoerbedrag van 2,7 miljard dollar naar China vanuit Antwerpen. Zeven keer meer dan het oorspronkelijke plan. Shanghai Bell boekte toen een omzet van 2,1 miljard US-dollar, 42 keer wat in het allereerste contract voorop werd gesteld. Dat werd gehaald met een vervijftigvoudiging (maal 50) van het productievolume en ondanks dat de telecomprijzen sedert 1983 zakten met 85 procent.”

De sociale onrust steekt regelmatig het hoofd op. Gaat het te snel?

“Voor de groei zorgden de buitenlandse bedrijven. De overheid heeft een visie voor de lange termijn en doet er alles aan om de buitenlandse investeerders te plezieren. Beijing beseft, en reageert daarop, dat er enorme loonverschillen bestaan tussen de 800 miljoen arme boeren en de nieuwe rijken.

Om onrust te vermijden, besliste de overheid tot een meer sociaal beleid. Ze wil meer zorgen voor de mensen. Zo moeten de boeren geen belastingen meer betalen, en de steden zijn verplicht een bijdrage te leveren voor de ontwikkeling van het platteland. Het rijkere oosten van het land dient het landelijke westen te steunen, enzovoort.”

Wekt de felle Chinese groei jaloezie op?

“Het Chinese groeiverhaal is verrassend en ontzettend boeiend om volgen. De Chinezen begrijpen de kritiek op hun opmars niet. Chinese vrienden stellen dat China tot in de vijftiende eeuw een leider was, met het hoogste inkomen per inwoner ter wereld. In de periode net voor de Belgische onafhankelijkheid, van 1818 tot 1830, was China goed voor 30 procent van het bruto binnenlands product van heel de wereld.

De Chinezen verwachten simpelweg dat ze terug naar dat niveau evolueren. Vandaag zitten zij aan ruim 7 procent.”

FRANS CROLS

12 Cultuur

21 februari 2019

GESCHIEDENIS

Moderne kolonisators (1) Bernard van Orley: Een organisatie waarin schurkenstaten een overweldigen- De Turkse kolonisatie de meerderheid bezitten, vraagt dat ons land zich excuseert Hoeveel Europeanen realiseren voor misdaden die 130 jaar geleden begaan werden in een ter- zich dat een andere mohammeritorium dat pas twintig jaar later een kolonie werd. daanse schurkenstaat (pleonasme)

een deel van de Europese Unie koloniseert? In 1974 plegen Griekse Cyprioten een staatsgreep op het eiland om het met Griekenland te verenigen. Dat is de gelegenheid waarop Turkije heeft gewacht om gewapend tussenbeide te komen en het noordelijke deel van het land te bezetten, zogenaamd om de Turkse Cyprioten te beschermen. In werkelijkheid hebben de Turken het verlies van Cyprus in 1878 nooit aanvaard, want het eiland ligt als een pistool in de buik van Turkije.

Betoging van Polisario-sympathisanten Het Turkse leger gaat er met vuile voeten door en drijft de Griekin Madrid in 2016 met vlaggen van de se Cyprioten voor zich uit, waarbij Democratische Arabische Republiek Sahrawi ongeveer 3.000 Grieken sneuvelen of vermoord worden. Op hun beurt Marokkaanse muur van zand om trekken de Turken uit het zuiden Veel soorten kolonisatie De VN zwijgen liever over de ei- hun nieuwe gebied te beveiligen. naar het noorden, waar nu een gen misdadige leden die vandaag Tussen 1982 en 1987 construeren niet-erkende Turkse satellietstaat soms met moorddadig geweld ko- ze zes muren waarover in Europa bestaat. nauwelijks gerapporteerd wordt.

De Turken koloniseren hun derloniseren. De kolonisatie van ConZestien jaar lang vechten Marok- de van het eiland op de grofst mogo (na de afstand door Leopold kanen en Sahrawi’s, tot de halfbak- gelijke manier. Geleidelijk voeren II) behoort tot de milde soort: met ken wapenstilstand van 1991 wordt ze Anatolische Turken in, die gebeheerst geweld en zware invesgesloten. Beide partijen aanvaar- regeld botsen met de modernere teringen in infrastructuur, gezondden dat een referendum de strijd Turkse Cyprioten. In het bezette heidszorgen en onderwijs om de beslist. Maar wie mag deelnemen? deel van Cyprus wonen ongeveer kolonie rendabel te maken in het En wat moet de vraag zijn? Al dereconomisch belang van de kolo- tig jaar slagen de Marokkanen er 300.000 mensen. Op dit ogenblik nisatoren. En geen vervanging van met halve waarheden en hele leu- zijn de echte Turkse Cyprioten nog de autochtone bevolking door ei- gens in nieuwe hindernissen op te even in de meerderheid, maar niet voor lang meer. gen mensen. werpen om een echt referendum te Typisch voor de brutale TurkDe bekendste kolonisatoren saboteren. se kolonisering is de vernietiging waren de Britten, die een vierde Tijdens de oorlogen hebben de van de landoppervlakte van de Marokkaanse soldaten zich van van alles wat aan de vroegere aarde veroverden. Soms verkozen hun ‘beste zijde’ laten zien, zodat beschaving herinnert. De Turken ze indirect bestuur en geen volks- ongeveer 100.000 Sahrawi’s naar hebben bijna alle 1.500 orthodoxe kapellen en kerken geplunderd en verhuizingen (Indië). Soms waren Algerije vluchtten. Daar wonen ze 15.000 iconen en schilderijen verer keiharde confrontaties met au- in reusachtige kampen. Veel vluchnietigd. 77 kerken zijn omgevormd tochtonen (de latere Verenigde telingen hebben nooit het land tot haattempels. Het Turkse bezetStaten en Australië) wegens massa- van hun ouders en grootouders tingsleger telt vandaag 30.000 solimmigratie. Als men vandaag over gekend, maar ze wonen niet in het daten, in een gebied zo groot als kolonisatie spreekt, komt onveran- Midden-Oosten en zijn voor de West-Vlaanderen. Tussen het bederlijk Israël aan de beurt en huilt media niet interessant. Van bij het zette deel en het vrije Cyprus ligt iedereen krokodillentranen over begin van de verovering zendt Ma- een 180 kilometer lange bufferzohet lot van de plaatselijke Arabie- rokko onderdanen naar de Weste- ne. Al 45 jaar wordt onderhandeld ren. Tezelfdertijd moorden andere lijke Sahara om het land effectief te over een hereniging, maar het is veel minder frisse regimes zonder koloniseren. Die kolonisten krijgen duidelijk dat Turkije dat niet wenst dat er een mediahaan naar kraait. subsidies voor alles en nog wat, en en het liefst van al het Russische ze moeten nog altijd geen belastin- voorbeeld in de Krim wil volgen.

De Marokkaanse gen betalen. Met veel geld worden Typisch zijn de zes sinds 2008 kolonisatie collaborateurs gekocht. Sahrawi’s geopende grensovergangen. TurkMarokko is zo een vergeten ko- die de Marokkaanse kolonisatie se Cyprioten mogen het zuiden lonisator. Wanneer Spanje zich in erkennen, krijgen de betere baan- bezoeken zonder formaliteiten, 1975 uit de Westelijke Sahara te- tjes en mooie woningen, terwijl de maar Grieken botsen bij de Turkse rugtrekt, vallen de Marokkanen Marokkaanse politie vrij efficiënt slagbomen op ‘immigratieautorien Mauritaniërs het land binnen Polisario-sympathisanten in het teiten’. om het te koloniseren. De plaatse- oog houdt en brutaal ingrijpt.

Cyprus is sinds 2004 op papier lijke Sahrawi’s nemen dat niet en De Westelijke Sahara telt bin- in zijn geheel lid van de EU, al heeft richten het Polisario op, dat een nen zijn grenzen ongeveer 600.000 Europa in de Turkse satellietstaat bevrijdingsoorlog begint tegen de mensen, maar niemand weet juist geen zier te vertellen. Maar toch veroveraars. Mauritanië trekt zich hoeveel onder hen Marokkaanse geeft de EU jaarlijks miljoenen terug, want het sop is de kool niet kolonisatoren zijn. Het vermoe- belastinggeld aan de Turkse rowaard nadat de Sahrawi’s succes- den is dat 300.000 niet ver naast vers. Al bij al leest u in onze pers volle aanslagen plegen in de Mau- de waarheid is. Marokko bezet op daarover nauwelijks iets, want ieritaanse hoofdstad. dit ogenblik ongeveer twee derde dere kritiek op Marokko en Turkije Voor Marokko en zijn dictator van de aan de Atlantische Oceaan straalt af op de heilige allochtonen Hassan II is de kolonisering een gelegen gebieden. Het Polisario in eigen land. prestigezaak. De Marokkanen ver- heerst over een derde van het Volgende week een kijk op de overen geleidelijk het land. Na grondgebied, het onvruchtbare en bloedige Chinese kolonisatie vaniedere veldtocht bouwen ze een woestijnachtige oostelijke deel. daag.

JAN NECKERS

NIEUWE PARTIJ Wallonië is een partij(tje) rijker: de NV-WA, wat staat voor Nouvelles Valeurs Wallonnes. Hoewel er geen banden zijn met de N-VA, is het duidelijk dat de NV-WA sympathiseert met de Vlaamse partij. Haar hoofddoel is de PS van de macht te houden.

De Waalse “tegenhanger” van de N-VA zou graag in alle provincies opkomen met een Kamerlijst. Er zouden voldoende kandidaten klaarstaan om die lijsten te vullen. Er wordt ook gemikt op de 500.000 Vlamingen die in Wallonië wonen. Toch is er een probleem: de nieuwe partij moet voorgedragen worden en dus gesteund worden door de handtekening van drie zetelende parlementsleden.

Maar geen van de N-VA-parlementsleden mag zijn handtekening zetten.

Het alternatief is dat de NV-WA op zoek gaat naar handtekeningen van burgers. Maar of daar nog voldoende tijd voor is?

LABOUR IN VERDEELDE SLAGORDE Op 7 februari kon u in ’t Pallieterke het volgende lezen: “Bij de socialisten van Labour steekt steeds meer verzet de kop op. Heel wat volksvertegenwoordigers hebben het gehad met partijleider Jeremy Corbyn. Minstens zes parlementsleden zijn van plan om op korte termijn uit Labour te stappen en een nieuwe partij op te richten.”

Twee weken later komt onze voorspelling uit: zeven parlementsleden van Labour zijn opgestapt. Voorlopig

zetelen ze als onafhankelijken, maar de start van een nieuwe partij wordt niet uitgesloten.

Twistpunt is niet alleen de aanpak van de Brexit. Er is ook onvrede over het in Labourkringen aanwezige antisemitisme. Dat vertaalt zich in een strakke houding tegenover Israël en een pro-standpunt ten opzichte van de Palestijnen. Partijleider Jeremy Corbyn heeft in 2014 in Tunesië deelgenomen aan een ceremonie waarbij de Palestijnse terroristen geëerd werden die in 1972, tijdens de Olympische Spelen, elf leden van het Israëlische team hebben vermoord.

Tot voor kort was Labour grote voorstander van nieuwe parlementsverkiezingen. Of dat zo blijft is maar de vraag, want de partij zal in verdeelde slagorde naar de kiezer moeten trekken

Brussel en de renaissance

BOZAR trapt het Bruegeljaar af met een van zijn voorlopers: Bernard van Orley. Zijn vernieuwende stijl bekoorde de elite en de hoven van Margareta van Oostenrijk, Maria van Hongarije en Keizer Karel.Van Orley kreeg prestigieuze opdrachten voor luxueuze wandtapijten, schilderijen en glasramen.

Naar aanleiding van het herdenkingsjaar rond Pieter Bruegel de Oude staat het voorjaar van BOZAR in het teken van de artistieke productie tijdens de zestiende eeuw. Een eerste tentoonstelling is gewijd aan Bernard van Orley (1488-1541), een sleutelfiguur voor de introductie van de Italiaanse renaissance in de Zuidelijke Nederlanden.

Van Orley was een spilfiguur van het artistieke leven in Brussel, alhoewel hij in het prille begin van elders opdrachten kreeg, vooral vanuit kerkelijke hoek. De expo toont uit die periode twee panelen van een ooit uit elkaar gehaald retabel met het leven van de heilige Martinus en twee panelen met taferelen uit het leven van Johannes de Doper, besteld door de abdij van Marchiennes. Er is ook een schitterend retabel met het Laatste Oordeel, voor de Onze-Lieve-Vrouwekerk van Antwerpen.

De tentoonstelling vervolgt met een scharniermoment in het werk van Bernard van Orley: zijn reis naar Italië. Wanneer hij daar verbleef weten we niet. Was hij er in de leer bij Rafaël? Ook dat blijft gissen. Zeker is dat zijn stijl veranderde, maar er is geen breuk.

Het is enkel grote kunstenaars gegeven niet overdonderd te raken door de nieuwigheden die ze te zien krijgen, maar die invloeden geruisloos te laten opgaan in het eigen werk. Verschillende schilderijen laten zien dat Van Orley een levendige interesse had voor de precieze weergave van atletische naakte lichamen, zonder dat daarbij sprake is van ontleningen aan welbepaalde Italiaanse voorbeelden.

Een bijzonder interessant werk dat zijn zoektocht naar een eigen schilderkunstige taal illustreert, is de ‘Polyptiek met Job en Lazarus’, waarin verwantschappen met onder anderen Rafaël terug te vinden zijn. Als kunstenaar met een eigen persoonlijkheid liet Van Orley zich ook inspireren door facetten van Andrea Mantegna en Luca Signorelli. In de rij illustere voorbeelden van Bernard van Orley ontbreekt ook Michelangelo niet.

De houding van Jezus in zijn ‘Heilige Familie’ is verwant met die in ‘Madonna met kind’, dat sinds 1506 te zien is in de Onze-Lieve-Vrouwekerk in Brugge.

Hofschilder, portrettist, tapijtontwerper Bernard van Orley was de hofschilder van Margareta van Oostenrijk en Maria van Hongarije, respectievelijk de tante en de zus van Karel V. Dit deel van de expo toont portretten die Van Orley van hen maakte en ook zijn monumentale tapijtenreeksen ‘De slag bij Pavia’ (zie afbeelding) en ‘Jachten van Karel V’.

Het zijn schitterende voorbeelden van tot wat Van Orley in staat was. Net zoals Rafaël wist Van Orley zijn composities helder te structureren, wat de verhalen overzichtelijk maakt en de zeggingskracht verhoogt. Opmerkelijk is de grote zorg die hij besteedde aan het natuurgetrouw weergeven van het landschap.

Ook wat dat betreft waren deze tapijtenreeksen een voorbeeld voor wie na hem kwamen. Wie voor de groten der aarde mag werken, krijgt ook opdrachten van vooraanstaande families. Blikvangers in dit deel van de tentoonstelling zijn de tapijtenreeks met de legende van Onze-Lieve-Vrouw ter Zavel, de Nassau-genealogie en de portretten van de secretaris van Karel V en van de arts Joris van Zelle. Die laatste hebben duidelijk een renaissancistische toets.

De expo belicht eveneens de glasramen die Bernard van Orley ontwierp en er is aandacht voor zijn medewerkers. Al op jonge leeftijd immers kwam Van Orley aan het hoofd van een van de grootste kunstateliers van zijn tijd. Hij was bijzonder succesvol en verrichte pionierswerk op de brug tussen de kunst van de vijftiende en de zestiende eeuw. Toch is Van Orley in de vergetelheid geraakt, zoals helaas zovele belangrijke kunstenaars.

Het is dus goed dat BOZAR een honderdtal werken van Bernard van Orley samenbrengt uit collecties wereldwijd. Het is een historische kans om deze Brusselse meester in zijn thuisstad te ontdekken.

MMMV ‘Bernard van Orley. Brussel en de renaissance’, nog t.e.m.

26 mei 2019, BOZAR/Paleis voor Schone Kunsten, Brussel, www. bozar.be

Actueel

21 februari 2019

IN MEMORIAM

Josee Elst Zonder gevaar voor overdrijving, mag ik stellen dat Josee, in Antwerpen geboren in het jaar 1926 op die sinds 2001 beruchte datum 11 september, een van de merkwaardigste dames was die ik op mijn levenspad ben tegengekomen. Op 3 februari jl. is ze in het AZ Klina in Brasschaat overleden. Ze had een leven van 92 jaar achter de rug, en écht het allerminste wat je van dat leven kan zeggen en schrijven, is dat het uiterst boeiend, creatief en cultuurverrijkend is geweest.

Wou Josee dat zelf allemaal aan de grote klok hangen? Nee. Zij vond het niet meer dan haar plicht dat zij zich inzette voor de haven, voor de Vlaamse volkscultuur en voor de Vlaamse eigenheid in het algemeen. Misschien had dat te maken met een soort van voorbestemming, want haar overgrootvader had in het kloppende hart van de volkse Antwerpse Seefhoek een grote boerderij gedreven waar de sinjoren ’s zondags te voet of per paardenkoets naartoe trokken. Toen kwam Koning Auto en verdween de boerderij aan de Lange Beeldekensstraat. Haar vrije tijd besteedde Josee aan vlijtig studeren en aan… volksdans.

De volkscultuur heeft haar nooit losgelaten. Dat zij, samen met Mon de Clopper (1922-1998) aan de wieg zou staan van de Vlaamse Volkskunstbeweging en de Europeade, leek bijna voorspelbaar. Met Mon, ook geen gewone, liep de samenwerking niet zo vlot, om het voorzichtig uit te drukken, en Josee besloot te gaan samenwerken met Bob Degol (+1998) om de Vereniging voor Vlaamse Volkskunst (VVK) op te richten, waarbij haar aandacht vooral naar de schuttersgilden ging, vooral in het Limburgse. Op haar doodsprentje lees ik: “De cultuur en aard van haar volk was de leidraad doorheen haar leven.” Dat was in de uitvaartdienst overduidelijk te horen, met de zang van “Lied van mijn land”, “Mijn Vlaanderen heb ik hartelijk lief”, “Kempenland” en het te weinig gezongen “Avondliedje” van Jef Lesage en Jos Mertens.

Ruwe dokwerkers en ‘chique’ meneren Tijdens de drie reizen door Zuid-Afrika die Josee met mij heeft meegemaakt,

vertelde zij over het havenbedrijf dat zij had geërfd van haar overleden vader, die haar had leren omgaan met zowel ruw gebolsterde dokwerkers als wat hij placht te noemen ‘chique’ hogere kaders.

Toen zij daarbij de steun van haar vader moest missen, bleek zij met die omgang niet het minste probleem te ondervinden.

Tegenover zowel de ‘ruwaards’ als de ‘deftigaards’ wist zij zonder complexen haar mannetje te staan.

Om het met de woorden van die jonge neef van haar te zeggen: “Haar werk in de haven en haar inzet voor cultuur hadden haar met alle soorten mensen in contact gebracht en ze had dan ook respect voor iedereen.” Van mannetje staan gesproken, in Zuid-Afrika hield Josee graag toespraken. Zij NAM dan het woord, en de wijze raad van de beroemde Wolfgang von Goethe dat in de beperking zich de meester toont, was aan Josee niet besteed.

Maar ook daar had iedereen respect voor.

Nu Josee niet meer het woord neemt, zal iedereen die haar heeft mogen kennen als een trouwe vriendin, haar heel erg missen, ik op de eerste plaats.

Aan de koffietafel zijn vele rouwende vrienden, jong en minder jong, mij komen toevertrouwen dat ze Josee erg zullen missen, waarna ze mij de prangende vraag stelden: “Daar gaat toch iets over in ’t Pallieterke komen, hè, want als je spreekt over lectuur die ‘ons’ Josee geen week kon missen, awel, dát was het!” Heel graag gedaan, Josee.

Rust, na je levenslange inzet voor de Vlaamse volkskunst, de Vlaamse schutterij, het Vlaamse lied en de Vlaamse onafhankelijkheid (die je helaas niet hebt mogen vieren), nu maar in de vrede die je dubbel en dik verdiend hebt! En bedankt!

HVO

Walter van Oyen Walter was nog maar enkele meters van zijn woonst in Sint-Niklaas toen hij met zijn elektrische fiets een waterplas wou ontwijken; zijn val noopte tot een spoedopname in het AZ Nikolaas. Toen ik hem daar op 1 februari ging bezoeken, klonk hij lichtjes bekommerd, maar tegelijk vrij berustend over wat hem was overkomen.

Ik had Walter trouwens als een altijd rustige kameraad leren kennen en waarderen bij de petanqueclub met de wat eigenaardige naam De Zingende Lijsters, waar hij eind december voor de derde keer kampioen van het jaar geworden was, met een staat van dienst van liefst 39 jaar! “Doe ze dinsdag allemaal de groeten”, kreeg ik aan zijn ziekbed als opdracht mee, “en zeg dat ze mij wel een hele tijd zullen moeten missen: nog drie weken kliniek, dan een lange revalidatie in Nieuwpoort en daarna thuis in Sint-Niklaas.”

Walter heb ik ook heel erg gewaardeerd als belezen cultuurkenner. Hij had als leraar aan de Latijns-Griekse humaniora in Lokeren de hem toevertrouwde jeugd geschiedenis onderwezen, zoals dat vak volgens hem onderwezen móést worden, dus niet zoals het in deze moderne spijbeltijden gebeurt. Walter kon, als zeer belezen cultuurmens, over zowat àlles meepraten. Begrijpelijk dat bij De Zingende Lijsters werd uitgekeken naar zijn terugkeer. Helaas, Walter keerde niet meer terug. Op 6 februari is hij in alle vroegte aan een longontsteking bezweken. Op 13 februari zijn in de Onze-Lieve-Vrouwekerk familie en vrienden uit al die verenigingen waarin Walter actief was geweest voorgoed afscheid komen nemen: Davidsfonds, Gulden Passer, Marnixring.

De vijf kleinkinderen brachten een

ontroerd en ontroerend eresaluut aan die wijze opa, die ook hen zoveel wijsheid heeft bijgebracht. Ook getuigenissen over Walters oprechte Vlaamsgezindheid waren te horen in die mooie kerk, waar Vlamingen van alle gezindten ook van de door Walter zeer bewonderde Anton van Wilderode afscheid hebben genomen.

Van alle gezindten, ja…

Als oprechte Vlaamsgezinde griefde Walter de niet te begrijpen tegenstelling tussen Vlaams-nationalisten van N-VA, waarvan hij een lidkaart bezat, en Vlaams Belang, waarvoor hij een stille sympathie had. Intussen komt van de Vlaamse onafhankelijkheid niks in huis. En de geldstroom van noord naar zuid blijft de Vlamingen verarmen. Ook Walter is heengegaan zonder dat hij een ondubbelzinnige kracht van verandering heeft mogen ervaren.

Ben ik de enige kameraad die bij zijn afscheid heeft zitten denken aan de verzen uit een bekend strijdlied? “Als gij morgen valt en ik blijf alleen, kameraad, ‘k blijf trouw en ik vecht voor twee!” Trouw was Walter wis en zeker, maar hij was geen vechter. Wel ben ik ervan overtuigd dat Moeder Vlaanderen in haar huis met vele kamers zit te snakken naar rechtlijnige Vlaamsgezinden als Walter van Oyen. Op het doodsprentje staat: “Dank voor uw verbondenheid vroeger, vandaag en morgen.” Walter, tot morgen!

HVO

Doorbraak Vox is slecht nieuws voor Catalanen

13

Verleden week viel de Spaanse regering. De begroting geraakte niet goedgekeurd door een meerderheid in het parlement. Spanje gaat naar de stembus op 28 april.

Het zijn niet de enige verkiezingen die er in Spanje zitten aan te komen. Op zondag 26 mei zijn er, net zoals bij ons, Europese verkiezingen. Maar in Spanje zijn er dan ook gemeenteraadsverkiezingen, en ook nog eens regionale verkiezingen in 13 autonome deelstaten.

Op 2 december 2018 waren er al regionale verkiezingen in Andalusië. Daar gebeurde een belangrijk feit: de rechts-radicale partij VOX haalde 12 zetels in het regioparlement.

Vox is opgericht in 2013, door oud-leden van de Partido Popular (de PP, de christendemocratisch-conservatieve partij) en slachtoffers van de Baskische afscheidingsbeweging ETA. Santiago Abascal, de huidige partijleider, is een Bask.

Bij vorige nationale en Europese verkiezingen haalde de partij geen zetels; de partij leidde een eerder sluimerend bestaan. De verwijzingen naar “aanhangers van Franco” waren nooit veraf, al stierf Franco al in 1975.

Strenger migratiebeleid De doorbraak in Andalusië van de partij kwam niet helemaal als een verrassing. Vox pleit voor onder meer een strenger migratiebeleid. Andalusië, in het zuiden van Spanje, is de regio waar de meeste bootvluchtelingen vanuit Marokko aan land komen. Daarnaast is Vox een extreem Spaans-nationalistische partij. De partij pleit voor een sterk Spanje waar geen plaats is voor Catalaanse avonturen.

Meer nog: de partij zou de autonome regio’s liever afschaffen. Vox verkiest één nationale regering, één parlement en één nationaal Hooggerechtshof. De opkomst van Vox betekent dus slecht nieuws voor de Catalaanse onafhankelijkheidsstrijd. Vox weigert elke toegeving richting meer autonomie voor de regio’s.

Volgens de jongste peilingen zou de partij bij de nationale verkiezingen van 28 april en bij de verkiezingen van 26 mei kunnen rekenen op 10 à 12 procent van de stemmen. Zo zou de partij ook in het Europees Parlement kunnen komen met vijf à zes verkozenen. Marine Le Pen hoopt alvast dat Vox dan toetreedt tot de ENF-fractie, wat staat voor Europa van Naties en Vrijheid. Ook het Vlaams Belang maakt deel uit van de ENF-fractie, samen met de PVV (Nederland), Lega Nord (Italië) en de FPÖ (Oostenrijk). Peilingen geven aan dat deze ‘rechtse’ fractie zou groeien van 37 zetels naar 59 leden. Het is en blijft een moeilijke evenwichtsoefening voor het Vlaams Belang.

Enerzijds kiezen voor separatisme in België, maar anderzijds samenwerken met streng staatsnationalistische partijen in Europa, dat wringt. En met de mogelijke komst van de Spaanse staatsnationalisten in de ENF-fractie wordt het er niet gemakkelijker op. Toch is het voorbarig om te speculeren, want Vox lonkt ook naar de ECR-fractie. In samenwerking met de ECR-fractie organiseert Vox een bijeenkomst in het Europees parlement onder de titel: “Catalonia, a Spanish region”.

Dat doet de N-VA knarsetanden want ook die partij maakt deel uit van de ECR-fractie.

Het N-VA-standpunt over Catalonië is bekend en staat lijnrecht tegenover het standpunt van Vox. Het ziet er dus naar uit dat na 26 mei er andere en nieuwe fracties gevormd zullen worden in het Europees Parlement.

KARL VAN CAMP

Rood licht voor L’Humanité Het vlaggenschip van de communistische partij in Frankrijk en een van de ijkpunten voor de culturele en politieke elites in West-Europa is de communistische krant “L’Humanité”. Die bevindt zich in zwaar weer. Onlangs schortte de krant alle betalingen op, en vroeg het bij de rechtbank zogenaamde ‘bescherming tegen de schuldeisers’, wat intussen door de rechtbank werd toegestaan. Beroepsmensen weten dat dit vaak de eerste stap is naar het faillissement.

Directeur Patrick Le Hyaric heeft een en ander zien aankomen en heeft opgeroepen tot een ‘algemene mobilisatie’ om de jobs van de 175 bedienden en 124 journalisten te redden. Het meest moorddadige regime op deze aardbol heeft nog maar enkele decennia geleden de geest gegeven – het Sovjetcommunisme – en toch vond “L’Humanité” de ‘fine fleur’ van de mediawereld bereid om de steunactie te onderschrijven: Xavier Durringer, François Busnel, Jean-Pierre Kalfon, Jack Dion, Didier Varrod, Lionel Thompson, Aude Lancelin, Ali Rebeihi, Catherine Sinet, Pouria Amirshahi, Laurent Delahousse… Allemaal bekenden uit de journalistieke en culturele wereld.

Voldoende financiële steun van het regime Maar de fenomenale financiële steun van

het verfoeide Frans kapitalistische systeem heeft niet mogen baten, blijkbaar. Op de weblog Breizh-info kan men lezen dat de communistische krant in 2017 nog ruim 4.100.000 euro perssteun heeft ontvangen. En dit voor een krant met een ‘beperkte oplage’, toch voor Frankrijk, met slechts 34.000 dagelijks verkochte exemplaren in 2017.

Tot nu toe volstonden die jaarlijkse mobilisaties gecombineerd met de nationale staatssteun om het gat dicht te rijden. Want de Franse staat deed méér. In 2014 verstrekte die nog een lening van 4 miljoen euro; die lening werd ondertussen kwijtgescholden.

In 2016 financierde het Googlefonds nog twee elektronische projecten van de communistische krant. Is “L’Humanité” nog te redden? De komende weken worden beslissend voor de krant die in 1904 voor het eerst verscheen.

PIET VAN NIEUWVLIET

14

Brieven

21 februari 2019

FREILICH (3)

NOORWEGEN

BEWEGING.NET Pallieterke, In het hoofdartikel van 14 februari verwijzen jullie naar de radicaal-linkse agenda achter Hilde Crevits: “Ze is de handpop van Beweging. net en het daaraan gekoppelde netwerk van linkse verenigingen met een licht christelijk sausje over.” In dit verband wil ik even citeren wat Jan Laureys, CD&V-burgemeester van Diest en (ex-?)ACW-mandataris vijf jaar geleden schreef in Visie. Het ging over een door “Beweging” georganiseerde studievoormiddag over ACW en politiek. Hij schrijft: “De boutade van Churchill: ‘Wie niet links is als hij twintig is heeft geen hart, maar wie nog links is als hij veertig is heeft geen verstand,’ dwaalde dikwijls door mijn hoofd.” Hij beëindigt zijn stukje hiermee: “…Maar toch, ze zijn toch heel, heel erg links.

En ze zijn met weinig, en daar begaan ze net een vergissing. Als je met je radicale standpunten zo geïsoleerd staat, kan je niet namens de ganse beweging spreken. Je kan niet blijven beweren dat al die anderen verkeerd zijn. Natuurlijk mag je als arbeidersbeweging het voortouw nemen in maatschappelijke ontwikkelingen, maar doe liever twee stappen vooruit met iedereen samen, dan honderd met maar enkele mensen.

Terwijl de rest afhaakt.”

Heel bezorgde woorden van wijze Jan Laureys, want ondertussen heeft die kleine radicale minderheid het ACW gekaapt en ze dwingen iedereen in het keurslijf - eerder de dwangbuis - van hun visie. Democratie is het laatste wat hen interesseert. Het is echter de gang van de geschiedenis: een kleine fanatieke minderheid haalt het steeds op de grote verdraagzame en helaas vaak onverschillige massa.

Leon Thuys - Kortrijk

FREILICH (1) Pallieterke, “Warme oproep aan alle mensen van goede wil.” Allemaal goed en wel, zolang hij zich daar zelf niet bij rekent. De manier waarop hij zichzelf ophemelt en leugens vertelt, getuigt niet van “goede wil.” Is die man zo dom? Of is hij een “gewone” idioot? Het VB moet aan de kant gaan staan en mag nooit meedoen, dan kunnen ze zeggen dat het nooit iets doet. “Houd gij hem vast, dan kan ik erop kloppen?” Men noemt dat laf. Hoe was dat liedje weer over broedertwist en schande? Bah! Jan K nippenberg - M aaseik

Kruisende woorden oplossing 1148

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 B L

I

N S T R A R E N D

I J V E R E N X G E L E

I

S

E

I

P X W X P A P P

T X E M I

I

R A A T X G S

E U R O N E X T X K E T L N X S T X C X A

I

N X

L

I

N K E R H A N D X K

I

E X E R X R F X N E E

N X D E X V

I

S T A X N

G L I J X B E S L A P E N E E X A A N T A S T T E N A A R S T

Pallieterke, De pseudo warme oproep van Michaël Freilich, in ‘t Pallieterke van 14 februari, lijkt mij toch heel sterk op een aankondiging van een nieuwe golf van McCarthyisme, tegen vrijdenkers die zich beroepen op de vrijheid van opinie en speech, indien zij het zouden wagen zionistische politieke dogma’s of thema’s te contesteren of in twijfel te trekken (sic).

Politieke tegenstanders worden in dat sectair milieu ambtshalve gecatalogeerd als extremist en/ of antisemiet.Waarvoor en waarom vrezen zij het publieke debat over politiek gevoelige thema’s?

Wat mag er niet boven de radar verschijnen? Filosofen zijn vrijdenkers en getuigen meestal dat de waarheid relatief is. Niet voor de zionisten en Israël. Zij claimen eenzijdig het monopolie van de absolute waarheid. De moslimradicalen vertoeven blijkbaar in goed gezelschap. Dissidenten, zelfs binnen de joodse gemeenschap, worden verketterd en zoals Michaël Freilich het aangeeft in ‘t Pallieterke, zal hij de roede niet sparen m.b.t. opiniedelicten. Wie betrapt wordt door de zionistische politie krijgt een boete of gaat naar de cel, wellicht, gezien het grote aantal te verwachten dwarsliggers, in detentiecentra voor politieke gevangenen. Welkom in de Goelag van de Nieuwe Zionistische (ex-Vlaamse) Alliantie.

David Jones – Zaventem (ingekort)

I G X E U R

Pallieterke In “De Vlamingen zullen de klimaatfactuur betalen” van 14/02 wordt verwezen naar Noorwegen, dat volgens experts 100 procent groene elektriciteit opwekt en dat grotendeels door waterdammen (waterkrachtcentrales). Deze experts vergeten wel even te vermelden dat er ondertussen in Noorwegen al duizenden vierkante kilometers natuur (fauna en flora) door deze dammen verdwenen zijn. Verder kan het optrekken van al deze dammen en dus opwekken van groene elektriciteit enkel maar verwezenlijkt worden doordat Noorwegen zonder enige scrupules de zwaar vervuilende aardolie en gas uit de Noordzee blijft oppompen en voor veel geld aan het buitenland verkoopt. Zodra de olie en gasvoorraden op zijn, zal Noorwegen weer het arme visserslandje worden dat, zoals vele jaren terug, weer de oceanen kan gaan leegvissen met hun varende monstervisfabrieken die ik zelf geroken en aan het werk gezien heb. En ja, jagen de Noren ondertussen al weer niet vanaf 1993 terug op walvissen? Om eens over na te denken.

F. Brouwers - A ntwerpen

FREILICH (2) Pallieterke, Wie had gedacht dat met je artikel bij de voorstelling van Michael Freilich als kandidaat op de lijst van N-VA een ware doos van Pandora zou worden opengetrokken? Ik wil hier geen polemiek opstarten, maar die is blijkbaar al begonnen.

Eerst jouw beschouwingen met vragen over “Wat met Joods Actueel ?”, dan een vunzig antwoord van Guido Joris met aanvallen op het Vlaams Belang en een aantal kopstukken en alle VB-kiezers, daarna een bijdrage van Sam Van Rooy met nu als reactie daarop een antwoord van Michael Freilich. Andermaal een onterechte aanval op Vlaams Belang en Sam Van Rooy, met als argument een onterecht verwijt over zogenaamde neonazi’s en negationisten in de rangen. […] Mijnheer Freilich, elke stem voor N-VA is een verloren stem want die gaat naar de Socialisten en Groen, toch? Na de verkiezingen verloochent de N-VA immers al haar beloftes en programma.

Ik hoop dat Michael Freilich het milieu in ons Vlaams-nationalistisch blad niet langer bevuilt, maar zich beperkt tot Joods Actueel, daar mag hij schrijven wat hij wilt.

Guido Vergult - Sint-Niklaas (ingekort)

INTERVIEW DAVIDSFONDS Pallieterke, Ik ben erg ontevreden over het interview van Davidsfondsvoorzitter Peter De Wilde door Frans Crols , verschenen in het Pallieterke van 14 februari. Nergens wordt er het treurig feit besproken van het opstappen van Davidsfonds uit het OVV, het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen. Wegens dit ontslag voor bijzonder flauwe redenen heb ik mijn lidmaatschap van Davidsfonds onmiddellijk opgezegd. Was dit niet behandelen van dit onderwerp misschien een voorwaarde sine qua non voor dit interview? In elk geval ik verwacht meer van een Pallieterke-artikel.

H. K eersmaekers - Boechout Antwoord van de redactie: U hebt gelijk, dit gegeven was beter behandeld geworden, zeker in ’t Pallieterke. In elk geval was het niet behandelen ervan geen voorwaarde voor dit interview.

STEMMINGMAKERIJ VRT Pallieterke, Eerst werd in het nieuws gebracht dat de “sociale” tarieven voor gas en elektriciteit met respectievelijk 22 en 28 percent zouden gaan stijgen, en een week later horen we dat Kris Peeters (vicepremier, boegbeeld van de CD&V, stemmenkanon en tevens de George Clooney van de Lage Landen) zich daar eens over gebogen heeft en dat die verhoging NIET zal doorgaan! Bravo Kris Peeters! Zouden ze bij de VRT bang zijn dat de tsjeven in mei de kiesdrempel niet meer halen? Dat is geen “fake news”, het is “gefabriceerd news”! M arc Bertrand - Edegem

LINKSE TAAL OP SCHOOL Pallieterke, Ik klaag dit reeds jaren aan in mijn omgeving, maar word dan bekeken als een mannetje van een vleesetende planeet... Nochtans, het fenomeen van de spijbelaars is de oogst van de linkse indoctrinatie in de klaslokalen, zelfs vanaf de kleuterklas. Als 71-jarige ben ik niet bang van een klimaatverandering, maar wel van dat uitgemergeld grasetend groen volkje dat onze welvaart aan het vernielen is.

Paul Roelants - Boutersem

RECHTSPERSOONLIJKHEID

ECHT GEBEURD! Pallieterke, Woensdag 13 februari 2019, staking en volgens de vakbonden ligt het land plat. Mijn ‘t Pallieterke om 10u in mijn brievenbus en niet zoals gewoonlijk op donderdag, vrijdag of helemaal niet. Ik ben er heel de dag niet goed van geweest.

H.D. - K essel

Pallieterke, Wanneer krijgen de grootste en best georganiseerde misdaadorganisaties van het land nu eindelijk rechtspersoonlijkheid? Als zij verantwoordelijk kunnen gesteld worden voor alle schade die ze aanrichten, zullen zij zich beslist beschaafder gedragen. En natuurlijk mogen zij ook niet meer de werklozensteun uitbetalen.

M arc M athé - Sint-Job

Een lezersbrief insturen?

HET VERTROUWEN VAN DE VLAMINGEN Pallieterke, Dat ze bij de redactie van het Nieuwsblad/De Gentenaar weinig of geen sympathie kunnen opbrengen voor N-VA en hun gedachtegoed, is een publiek geheim. Dat ze daar geen enkele kans onbenut laten om dit in de verf te zetten, zelfs op een subtiele manier, blijkt bij het weergeven van de grafiek over het vertrouwen van de Vlamingen.

Daar kunnen we vaststellen dat het vertrouwen van de mensen in de politiek (of de politieke partijen) niet echt piekt! Om dat aan te tonen, wordt het logo van N-VA gebruikt. Toeval zeker?! Of zoek ik spijkers op laag water?

Erwin Van Loo - Lochristi

VN-COMMISSIE ’t Pallieterke, De Taliban bliezen in 2001 de Boeddha’s van Bamyen op wegens ”vreemd” aan de islamitische cultuur. IS vernietigde het culturele erfgoed in Palmyra. Stalin liet Trotsky “wegretoucheren” op alle officiële Sovjetfoto’s. De drang naar “zuiverheid” bij autoritaire stromingen en denkers uit zich o.a. door het negeren of willen bijsturen of aanpassen van de historische werkelijkheid.

De plots opgedoemde VN commissie die ons ongevraagd komt aantonen hoe ons “racisme” (?) zijn oorsprong vindt in de koloniale periode, zit op de aangehaalde lijn. Monumenten en bouwwerken die aan ons beheer in Kongo herinneren, zouden best met de grond gelijk gemaakt worden. Vermelde commissie is vooringenomen, autoritair, stuurt aan op polarisatie, heeft geen enkele zin voor relativisme. Ze is een creatuur van revanchistische derdewereldstaten die Europa de schuld willen geven van alles wat verkeerd loopt. Dit terwijl ze in veel gevallen zelf de elementaire mensenrechten met de voeten treden.

Het kolonialisme is een afgesloten periode die haar oorsprong vond in de machtsstrijd en expansiedrang van de toenmalige imperialistische wereldmachten. We mogen en moeten ons vragen stellen bij die periode en er eerlijk durven over discussiëren. Het creëren van Afrikaanse staten volgens de breedtegraad met negatie van de etnische realiteit heeft bv. veel leed veroorzaakt. De VN commissie draaft aan met oekazes; elk tegenargument is al vooraf uitgesloten en “des duivels”. Gewoon en nuchter de toestand van de huidige medische infrastructuur en het wegennet in Kongo vergelijken met die van de “Belgische” periode, kan niet en is een uiting van “neo-koloniaal” denken.

Een graad erger nog is er op wijzen dat bij de slavenhandel veel lokale Afrikaanse potentaten betrokken waren die klopjachten in en op eigen bevolking organiseerden en stamgenoten doorverkochten aan de Arabische en blanke slavenhandelaars.

Om van het hardnekkig voortbestaan van de “matabiche” te zijgen die een smet werpt op het maatschappelijk functioneren. De commissie krijgt logistieke steun en wordt aangevuurd door onze eigen anti-blanke Afrikaanse lobby.

Een zeer beperkte groep die echter veel media aandacht naar zich kan trekken en een forum krijgt van een bepaalde pers. Dalila Hermans, Laura Ilunga, Nozizwe Dube, Tracy Tansia, Ken Ndiaye, Don Pandzou, Olivia Rutazibwa e.a. beleven hoogdagen waarvan ze tijdens hun “anti-zwarte-piet acties” nooit hadden durven van dromen.

De eis om excuses voor het koloniaal verleden aan te bieden is gestoeld op het vergroten van het schuldcomplex van de Europeanen en het aanwakkeren van de “weg met ons”-ondergangsmentaliteit. Dialogeren kan, door het slijk kruipen niet. Het is te hopen dat onze politici toch enige weerbaarheid tonen en zich niet door een - zij het machtige - minderheidsgroep laten manipuleren. En ook dit nog: aan wie gaat men “excuses” aanbieden? Aan de vertegenwoordigers van het Congolese volk? Volgens cijfers van het International Rescue Committee hebben interne conflicten in Congo al aan 8 miljoen mensen het leven gekost. De werking van staat en democratie aldaar overstijgt de beste klucht. Men moet vermijden dat de Congolese machthebbers ook maar één argument uit een verklaring zouden kunnen lichten dat bijdraagt tot hun legitimering.

Ludo Monballiu - St-Stevens-Woluwe

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

21 februari 2019

Het ambitieuze RWDM

Verleden zaterdag werd ik door Thierry Dailly, de voorzitter van RWDM, uitgenodigd voor de wedstrijd van de Brusselaars tegen Dessel Sport. De fusieclub speelt bij de eerste amateurs, de vroegere derde klasse. Het vroegere Lierse SK, nu Kempenzonen Lierse, zit ook in die reeks.

Voorzitter Dailly liep er vrij nerveus bij.

De club had vrijdag een licentieaanvraag ingediend. Ze willen opnieuw een profstatuut, maar dat kost veel geld. Het is bang afwachten of de licentiecommissie op het voorstel zal ingaan. RWDM wil zo vlug mogelijk naar de Proximus League (1B). Dailly is een ambitieus man, hij legt de lat vrij hoog. Hij wil een rol spelen in de Jupiler Pro League (1A).

Ik zie daar geen graten in. Het zou leuk zijn, voor ik vertrek naar het vagevuur - de hemel, daar mag ik toch niet binnen -, nog eens een Brusselse derby mee te maken, samen met mijn kleinkinderen.

Boskamp in plaats van Brokamp Het Edmond Machtensstadion lag er tijdens de wedstrijd tegen Dessel desolaat bij, met zo’n drieduizend toeschouwers. Waar is de tijd dat twintigduizend supporters naar de veldslagen tussen RWDM en Anderlecht kwamen kijken? Het boegbeeld van RWDM was Johan Boskamp. Het heeft maar een haar gescheeld of de Nederlander had bij Anderlecht gespeeld.

Bij paars-wit moest hij nog een testmatch spelen, ergens in Polen, voor een beslissing zou worden genomen. Daar had Boskamp geen zin in. Bij RWDM lag het contract klaar, hij hoefde maar te tekenen! In het Astridpark werd de transfer van de eeuw gemist, door de arrogantie van enkele paljassen. Stel je

voor, het toenmalige Anderlecht met Boskamp erbij. Dan waren we onklopbaar geweest in België. Het toppunt van alles was dat RWDM zich had vergist. Feitelijk wilden ze Willy Brokamp en niet Johan Boskamp...

Een oud-speler die men regelmatig tegen het lijf kan lopen, is Jacques Teugels, de goaltjesdief. Dat is wel eens anders geweest.

Toen Johan Vermeersch voorzitter was van de fusieclub, vroeg Jacques “Tuborg” hem twee vrijkaarten. Teugels kreeg een formulier dat hij moest invullen en daarna aan de secretaris geven. Toen Jacques enkele dagen later zijn uitnodigingen ging ophalen, stond er op het papier: GEWEIGERD. Op dat moment besloot Jacques Teugels nooit meer een voet in het Edmond Machtensstadion te zetten.

Thierry Dailly heeft de plooien kunnen gladstrijken. Gelukkig maar.

Na de wedstrijd, gewonnen met 3-2 door de Brusselaars, was de ambiance in de vipbar uitstekend. Er was één probleem, om middernacht werd de muziek afgezet en iedereen kon naar huis. Men heeft al voor minder een licentie geweigerd...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Onzin en/of wereldnieuws Philippe Clement, de succescoach van Racing Genk, klasseerde ongeveer alles wat hij gehoord en gelezen heeft over zijn sterspeler Alejandro Pozuelo als onzin. Voor negentig procent gaan we daar in mee. Dat Pozuelo voor de poen naar Toronto of zelfs naar China wil, is geen onzin. Negentig procent van de speculaties daarrond is dat wel. De manier waarop de Spanjaard in Praag zijn invalbeurt invulde, maakte duidelijk dat hij zijn tijd bij Racing Genk sportief correct wil afsluiten.

Opdracht alvast geslaagd. Het maakt niet meer uit of Pozuelo de volgende dagen of pas in de zomer zal vertrekken. Over onzin gesproken, op de sportredacties van vooral Brusselse gazetten moeten ze hoognodig even de koppen bij elkaar te steken. Kwestie van de dagelijkse portie “wereldnieuws” over Sporting Anderlecht ietwat in te dijken.

Het ziet ernaar uit dat de treurnis over de (tijdelijk?) vergane glorie van de “Belgische voetbalambassadeur” op die redacties oneindig veel groter is dan in het Astridpark zelf.

Dat eigenaar/voorzitter Marc Coucke daar momenteel minder de wind in de zeilen heeft, weet inmiddels het kleinste kind. Het is dan ook een retorische vraag of men dat kind elke dag opnieuw om de oren moet slaan met uitgebreide commentaar over de jongste voltrokken “ramp” in het Constant vanden Stock-stadion? Als daar een fitheidstrainer met een respectabel aantal dienstjaren, maar die verder zo goed als niemand kent, wordt ingewisseld voor een andere die ook vrijwel niemand kent, is dat niet echt topnieuws om er in Het Laatste Nieuws een halve pagina mee te vullen. Die wissels zijn ook bij andere clubs schering en inslag. Zij het dan hooguit twee regels waard, mits het dan nog gebeurt bij een van de vier andere “grootste clubs” (G5) naast Anderlecht. Zo niet vallen beide regeltjes weg.

Hamvragen De hamvraag voor het godganse G5-gebeuren is momenteel, en zeker volgens de genoemde nieuwsbronnen, of Anderlecht eind “reguliere” competitie play-off 1 haalt.

Of gedoemd (sic) wordt om in play-off 2 aan te treden? Om daar topmatchen tegen Moeskroen, Eupen, Waasland-Beveren, Union, Lommel of Westerlo af te haspelen. Om

Geen evangelie

Lyrische Leko

De titelstrijd, lezen we met gemengde gevoelens, zal uitgevochten worden tussen Club Brugge en Genk. Aan het woord is Dirk Medved, die in de jaren negentig van vorige eeuw zowel de kleuren van Genk als die van Club verdedigde en dus goed geplaatst is om er het zijne van te denken. Tegenwoordig is Medved tapper van dienst in het themacafé van Racing Genk, waar hij als ervaren strateeg de klanten trakteert op Limburgse voetbalwijsheden. De riante voorsprong van Racing Genk kunnen we niet over het hoofd zien, maar of de medvediaanse stelling ook evangelie is, durven we in twijfel trekken.

Een zwaar teleurstellend Genk kreeg het hard te verduren in het Jan Breydelstadion.

Club Brugge speelde het gezelschap uit Limburg van het kastje naar de muur. Als we trainer Ivan Leko mogen geloven, had het op zijn minst 6-0 moeten zijn. Hij zag energie, passie, geloof en overtuiging. Deze week volgt de Europese uitwedstrijd tegen Salzburg. Bij Anderlecht mogen ze zich stilaan beginnen opmaken voor de confrontatie van volgende zondag tegen de landskampioen. Ze krijgen in het Constant vanden Stockstadion een lading over de vloer gewapend met energie, passie en nog veel meer, want veel is niet genoeg voor Leko als hij in zijn lyrische dagje is.

Afwachten Met nog vier reguliere speeldagen voor de boeg en na de halvering van de punten kan er nog veel gebeuren. Vandaar dat we voor geen geld van de wereld de topper tussen Club en Genk wilden missen. Al was het maar om uit te maken of Medved de waarheid in pacht heeft met zijn gewaagde voorspelling dat de overige ploegen van play-off 1 er gaan bijlopen voor spek en bonen. Dat Lokeren geen kampioen gaat spelen, weten we onderhand, maar of er geen kapers op de kust gaan verschijnen om het Genk nog lastig te maken, valt af te wachten. Ze hebben hun lesje intussen geleerd tegen Club Brugge. Het is nog wat vroeg om nu al met champagne te morsen in de Luminus Arena.

Tedere scène

15

Anderlecht een hart onder de riem te steken, ging Het Nieuwsblad te rade bij liefst tien paars-witte ex-coryfeeën met de vraag “halen ze PO1 of niet?”. Negen keer “ja” en slechts een keer “neen” van “dwarsligger” Gilles de Bilde deed voor Anderlecht, én de krant, het beste vermoeden. Gilles kreeg (voorlopig) ongelijk.

Wel na een match die alles te maken had met duwen, trekken, sleuren en trappen, en vrijwel niks met voetbal volgens geijkt Bölöni-recept. In blessuretijd volstond een enkele klasseflits van de 17-jarige Anderlechtenaar Verschaeren om drie punten mee te pikken.

Een ramp, die wedstrijd. En zeggen dat het play-offformat er kwam “om de kwaliteit van ons vaderlandse voetbal op te voeren en zodoende de kloof met Europese clubs te verkleinen”. Hoe dat niet moet, was anderhalf uur te zien op de Bosuil.

Een hamvraag sluit een andere niet uit. Namelijk die hoeveel voetbalfans het echt zouden betreuren als Anderlecht de duik naar PO2 zou maken. En waarom niet, voor die ene keer dan, in nog ander illuster gezelschap?

Zoals dat van AA Gent, waar de vader van het PO-format de scepter zwaait? Beide “grote” clubs een eerste keer samen noodgedwongen de geneugten zien smaken van het “gedoemde” PO2, het zou allicht definitief het einde van het PO-systeem kunnen inluiden.

Tot groot jolijt van alle “kleintjes” en hun fans, die vooral door de mindere financiële draagkracht van hun favoriete club al tien jaar van die geneugten “genieten”.

Het PO-systeem werd in 2009 ingevoerd.

Het werd nergens ter wereld overgenomen.

Het tv-contract loopt volgend seizoen af. Het nieuwe wordt onderhandeld. Hopelijk samen met de exit van het PO-format, zoals - gelukkig maar - alvast Club Brugge nadrukkelijk wenst.

hard aangekomen bij al wie rood-wit hoog in het vaandel voert. Des te zuurder omdat het beslissende tegendoelpunt in de toegevoegde tijd viel. Eigen schuld, dikke bult. De behoudende aanpak van Bölöni met de ijzeren arm is daar niet vreemd aan. Waarom hij een technisch begaafde speler als Rodriguez, die bovendien aanvallend het verschil kan maken, op de bank liet, is een raadsel waarop de Antwerptrainer het antwoord kent en waar wij bijgevolg het raden naar hebben. Volgende zondag trekt Antwerp naar leider Genk. Er zijn gemakkelijker opdrachten. Elk puntje daar is een bonus, maar niemand verbiedt hen om voluit te gaan voor de drie punten.

Beerschot-Wilrijk elkaar geen duimbreed toegeven. Met nog twee wedstrijden voor de boeg hebben beide ploegen evenveel punten en een identiek doelpuntensaldo. We mogen de fantasierijke knul die dat spannende scenario bedacht heeft op beide knieën bedanken voor zijn vakkennis. Omdat de lieftallige Kielse Ratten één goal meer hebben gemaakt dan Malinwa, blijven ze aan de leiding.

Voor hoelang nog? Dat zal van de thuismatch tegen Roeselare en de uitwedstrijd tegen OHL afhangen. Terwijl Malinwa thuis Union ontvangt en een week later op bezoek mag bij Lommel. Elk doelpuntje telt. Dat wordt rekenen, zweten en nagelbijten.

Hartbrekend verhaal

Stunt

Na lang bidden en smeken heeft Gazet van Antwerpen de sportieve directeur van Antwerp, Luciano D’Onofrio, dan toch kunnen overhalen tot een vraaggesprek. Veel wijzer zijn we er niet van geworden, behalve dan van de ontroerende passage waarin we vernamen dat zijn hart bij ‘den Antwerp’ is, dat hij zijn job uitoefent met hart en ziel en het niet het financiële is wat hem drijft, maar louter passie.

En dat hij niet graag in de media verschijnt omdat hij, naar eigen zeggen, de bescheidenheid zelve is. Waarbij we, met onze doorweekte zakdoek in de hand, geen moeite hebben om toe te geven dat het een knappe regisseur moet zijn die zo’n pakkend verhaal uit zijn grote teen kan zuigen.

Opluchting

We moeten er niets achter zoeken, maar de manier waarop Ruud Vormer zich in de armen wierp van Ivan Leko was grandioos. Aanleiding voor die losbandige knuffel was het derde en bevrijdende doelpunt voor Club. Onder het oog van zesentwintigduizend rechtstreekse getuigen die er vertederd naar zaten te kijken. “We kunnen het echt goed vinden met mekaar”, liet Vormer na afloop noteren. Alsof we daaraan twijfelen. Met dank aan de fotograaf die de scène vereeuwigde, want woorden schieten tekort bij zoveel verknochtheid.

De brave mensen van Beveren en omgeving hebben dit seizoen nog niet veel gelegenheden gehad om uit de bol te gaan. Als ze dan de kans krijgen, zoals het voorbije weekeinde tegen AA Gent, dan is het dubbel feest. Zoiets laten ze niet voorbijgaan in het Land van Waas.

Al zal het er bij de buren uit Lokeren minder vrolijk aan toe zijn gegaan na de nederlaag tegen Standard. Waardoor de rakkers van Waasland-Beveren, met nog vier wedstrijden te gaan, acht punten meer hebben dan de rode lantaarn. Behoud zo goed als zeker verzekerd, tenzij de hemel invalt boven de Freethiel.

Dreun

Spanning troef

Play-off 1 blijft binnen bereik voor Antwerp, maar de thuisnederlaag tegen Anderlecht is

Over naar de Proximus League. Ge weet wel, die competitie waarin KV Mechelen en

Wie zorgde voor dé stunt van de voorbije week? Over Waasland-Beveren en Anderlecht hebben we het al gehad. En de overwinningsreeks van Mathieu van der Poel kunnen we moeilijk stuntwerk noemen. Die eer valt Elise Mertens te beurt, die in het niet te onderschatten tennistoernooi van Doha de nummer drie op de wereldranglijst, Simona Halep, versloeg en zo de finale won. Daarmee staat ze wereldwijd zestiende geklasseerd. Haar coach, David Taylor, sprong van blijdschap een gat in de lucht. Hij vindt dat Mertens haar plaats bij de absolute tennistop waard is en dat ze met deze prestatie een enorme sprong voorwaarts heeft gemaakt. Niet alleen voorwaarts, we hebben haar allerlei sprongen zien maken. Evengoed achterwaarts, links, rechts, noem maar op. Met het gekende succesrijke resultaat.

De Vlaamse vakman

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

21 februari 2019

ABSURDISTAN Goed plan Mensenrechtenverdedigers allerhande krijgen het dezer dagen druk met terroristische moordenaars van IS die in onze samenleving zouden moeten kunnen terugkeren. Och, laat ze terugkeren. Over vijftig jaar of zo.

Twee maten Een reeds maanden geplande tentoonstelling rond de Catalaanse taal in het Europees Parlement werd “omwille van de Spaanse verkiezingen” plots verboden. De conferentie van de Catalaanse presidenten Puigdemont en Torra werd verboden om veiligheidsmaatregelen. Een bijeenkomst van de fel anti-Catalaanse partij Vox is (nog?) niet verboden. Zoek het verschil van de differentie.

Zo werkt dat Weet u nog hoe een half jaar geleden een hysterische Zweedse jongedame amok maakte aan boord van een vliegtuig dat ook een criminele Afghaan naar Afghanistan zou terugbrengen? Die verwijdering van het grondgebied ging niet door. Ondertussen wordt er losjes bericht dat de jongedame in kwestie deel uitmaakt van een groep die actief dergelijke terugbrengacties wil verhinderen. Niets is wat het lijkt. De dame werd overigens net veroordeeld.

Wrede straf Wij hebben er eens goed over nagedacht. Als we dan toch terroristen van IS terug naar hier halen, moeten we ze passend straffen. Wij stellen derhalve een taakstraf van 10.000 uren voor. In te vullen door het deelnemen aan klimaatmarsen en bosbrosserij.

Eens proberen Zoals één van onze ministers placht te brakelen, excuseer, te orakelen, kunnen

1149

we Irak niet opzadelen met “onze” IS-terroristen. Dat willen we aannemen. Kunnen we anders eens niet proberen om Irak op te zadelen met één van onze ministers?

De knop des oordeels Lezer, wij hebben u nodig! Help ons zoeken naar die ene groene knop die zo goed verborgen is. Immers, één druk daarop en het klimaat keert plotsklaps ten goede. Denken de brave donderdagbetogers toch.

Dwangmatig De openbare omroep herinnert ons er aan dat het 85 jaar geleden is dat wij de toenmalige koning-bergbeklimmer verloren. Op één of andere manier voelen wij ons gedwongen om ons te excuseren voor die val. Iemand moet toch ergens zijn excuses voor aanbieden?

Dit kan ook Ter linkerzijde doet men maar al te graag bijzonder lyrisch over “klimaatmeisje” Greta. Tja, als je het Aspergersyndroom hebt en lijdt aan pathologische klimaatangst, kan je ook naar een dokter gaan in plaats van voor een parlement je angst te zitten demonstreren. Dat helpt waarschijnlijk beter.

Helpende hand Inzake de naamgeving van dat plots naamloze dok in Antwerpen, willen wij toch graag een voorstel doen. Het Broeksch***ersdok, dat lijkt ons echt wel passend.

Oei, oei Wij willen niet lastig doen tegenover de Antwerpse burgervader, maarre... ligt Leo Delwaide op het Schoonselhof niet op het ereperk? Wie a zegt, zegt meestal ook b.

Nu ja, wij zullen maar al wat oudgedienden van de VMO verwittigen, zeker?

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A

“Allah, is groot.

Maar hoe groot precies?”

“Ah, nog Belgen? Kom binnen. Muntthee?” De Koerdische gevangenisdirecteur van het Europees IS-gevangenenkamp ziet ons graag komen voor een reportage over de Belgische gedetineerden en de leefomstandigheden. “We hebben de Waalse jihadi wel van de Vlaamse moeten scheiden,” zegt hij wat bezorgd. “Dat komt door de verkiezingen. Pas op, wij hebben dat hier ook. Maar probeer toch een beetje overeen te komen, mannen.”

We mogen het kamp vrijelijk bezoeken.

De IS-strijders hebben het hier relatief goed.

Alleen ontbreekt het hen aan sportmogelijkheden in het kamp. De ruimte is er wel, maar de sadistische Koerdische kampbewakers weigeren basisbenodigdheden als een bal te voorzien. Dat kwam aan het licht na een onderzoek van Knack, dat meteen besloot dat er een duidelijke link was tussen onschuldige jongeren die radicaliseren en het gebrek aan ballen op de pleintjes van Molenbeek.

Antwerpenaars hebben dikke nekken

B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Mededingende B. Blaasinstrument - Duits nooit Verorberde C. Cultusgebruik - Brutaalweg D. Marterachtige - Bergdoorgang - Oersted E. Antwerps district - Op grote afstand F. Daarnaast - Afwisseling van hoog en laag water - In plaats van G. Stad in Florida - Deel van een gebouw - Dommerik H. Aromatisch aftreksel - Ettelijke I. Viëtnamees nieuwjaar Ondernemingsraad - Naam en woonplaats J. Langwerpig gebakje - Loot K. Bedenksel - Telwoord L. Langdurig - Meisjesnaam

1. Tijdmeetkunde 2. Ergens in de tijd - Franse rivier Inhoudsmaat 3. Hoogmiddeleeuws burchttype 4. Belerende toespraak - Woord waarmee je naar jezelf verwijst - Central and Eastern Europe 5. Voegwoord - Vitamine A1 6. Samenstel van een aantal elementen op volgorde - Bepaalde zwemslag 7. Toekomstig - Pers. vnw.

8. Rampschip - Bloeiwijze in meervoudsvorm 9. Van een Europees land - Afkorting van een voormalige afscheurpartij van de Volksunie - Landbouwwerktuig 10. Tegenstander ten val brengen 11. Huisdichter van ‘t Pallieterke 12. Wondvocht - In 2018 overleden Vlaams karikaturist van o.m. wielrenners

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1148 VINDT U OP BLZ. 14

Het leven zoals het is

Deze jongeren maken er echter het beste van in moeilijke omstandigheden. Abou Kentoe staat ons graag te woord over hoe je met creativiteit kan overleven in de meest onmogelijke omstandigheden. Hij laat ons trots het afgesneden hoofd zien van ene Ahmed.

“Een kuffar. Zo bleek,” legt Abou Kentoe uit.

“Dat is schrikken hoor. Jaren hebben we samen gevochten. Lief en leed gedeeld. En dan blijkt je beste vriend een vuile ongelovige hond. Dat ging als volgt, meneer Pallieter. We waren met de vrienden wat aan het roepen dat Allah groot is. Heel gezellig allemaal. Tot Ahmed zich plots afvroeg hoe groot Allah nu precies is. Ja, dan hadden we natuurlijk geen keuze. We hebben onmiddellijk ingegrepen voor die gedachte zich kon verspreiden. En ik kan u verzekeren, dat is niet makkelijk in deze omstandigheden. Heeft u al eens iemand zijn hoofd afgesneden met een lepel? Dat is geen sinecure. En Ahmed was van Antwerpen. Die hebben serieuze nekken hoor.”

De vraag of het niet wat drastisch is om iemand te vermoorden omwille van een onschuldige vraag, doet Abou Kentoe even in het haar krabben. “Nee, onze imam en tevens kapitein van onze voetbalploeg heeft het uitgelegd. Wie zich afvraagt hoe groot Allah wel is, maakt daar dus eigenlijk een voorstelling van.

En wie zich een voorstelling maakt van Allah, maakt eigenlijk een afbeelding in zijn hoofd.

En dat mag niet! (brult) Kuffar, dood aan de kuffar!! (schalks) Bovendien hebben we nu wel een bal. Kuffar-ballen zijn de beste.”

Met een welgemikte trap verdwijnt het hoofd van de onfortuinlijke Ahmed in de richting van een groepje enthousiaste jongeren.

“Maar vraagt u zich dan niet af hoe groot Allah wel is?” probeer ik nog, geprikkeld als ik ben door het fascinerend theologisch vraagstuk.

“Nooit,” zegt Abou Kentoe beslist, “maar onder de 3 meter 60 kom je er zeker niet.” Het trekt de aandacht van enkele jongens langs de zijlijn die Abou Kentoe vastgrijpen. “Jongens, hier nog een bal. Haal de lepel!” Ik laat ze ongestoord verder ravotten en trek dieper het kamp in.

Even verderop werkt de ‘Wouter Beke Groep’ aan de re-integratie van Belgische jongeren. Ze leren er over de normen en waarden van de Westerse samenleving en hoe ze te omzeilen. “Vrouwen slaan doe je best met telefoonboeken en op het lichaam,” legt de

bezielster van de PS uit, “je kan er de ribben mee kneuzen en alle zin om buiten te gaan ontnemen, en je ziet er niks van.” De tip wordt met grote ijver overgepend. “Mag dat ook een koran zijn, mevrouw?” wil een student weten.

“Dat kan, maar dan wel zonder harde kaft. En niet vergeten jongens: dreigen om de kindjes door het raam te gooien is...? Samen antwoorden graag.” “De beste garantie om haar vrijwillig een boerka te laten dragen,” klinkt het als uit één keel. “Dit worden prima CD&V’ers.

Ze kunnen zo terug,” lacht de begeleidster.

Wafels of pannenkoeken In het lokaaltje om de hoek worden lessen ‘Westers meningsverschil’ gegeven. Jongeren leren er debatteren zonder hoofden of ledematen van hun gesprekspartners af te hakken.

Ook bommengordels zijn uit den boze. Dat klinkt makkelijker dan het is. Het gaat er behoorlijk geagiteerd aan toe. Topic van deze voormiddag: ‘Wafels of pannenkoeken? Wat is lekkerder?’ Er wordt gevochten, gevloekt en getierd. “Brusselse of Luikse wafels,” wil iemand weten, terwijl hij de leerkracht de strot toe nijpt. Iemand anders beweert schuimbekkend dat pannenkoeken haram zijn omdat je bij het bakken ongewild de beeltenis van Mohamed kan doen verschijnen in het deeg.

Nadat de leerkracht zich heeft losgewrongen uit de wurggreep, maakt hij even tijd voor ons. Hij is tevreden over de evolutie van de groep. “Let wel, dit is ons eerste debat. Het is normaal dat de emoties hoog oplaaien,” stelt de man, terwijl hij een paar tanden opraapt.

“We bouwen de onderwerpen stelselmatig op naar meer gevoelige thema’s. Ik geloof in de methode, maar het vraagt wel tijd. Misschien moet u als kuffar een vraagje stellen? Dat zal de tolerantie bevorderen. Wat dacht u van: ‘Olijfolie in flessen. Draaidop of kurk?’”

Een prima plan. Maar misschien een kleine aanpassing… “Hoe groot is Allah nu precies?”, gooi ik in de groep. U kent ons ondertussen.

Altijd bereid om de medemens te helpen.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be