't Pallieterke van 28 februari 2019

75ste jaargang • nummer 09 • donderdag 28 februari 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Heilige Greta, bid voor ons, arme zondaars Jurgen Ceder werpt in zijn column zijn blik op het Zweedse meisje Greta Thunberg, die in Brussel ontvangen werd als Jezus op Palmzondag, met de persmensen als meest vrome aanbidders. Op haar dertiende was ze al zo geobsedeerd door de klimaatproblematiek dat ze weigerde te eten en alleen nog met haar familie wilde praten. Een boeiende visie en andere feiten dan u gewoon bent te lezen in de reguliere media.

Lees op blz. 5 hoe Jurgen Ceder naar het fenomeen Greta Thunberg kijkt

De ‘deal’ van Bracke Heel wat burgers vinden het toch verbazend dat Siegfried Bracke toch Kamervoorzitter is kunnen blijven, nadat zijn partij zich uit de regering had teruggetrokken. In de wandelgangen van het Paleis der Natie doet al enige tijd de hardnekkige roddel de ronde dat dit het resultaat is van een ‘deal’.

Er moeten immers nog een voorzitterschap een belangrijke aantal dossiers van de regering functie is met heel wat invloed Michel I gestemd worden en en beslissingsmacht inzake de daar heeft men de N-VA nog voor werkzaamheden van het parlenodig. Die stemmingen zijn imment, zou dit in de weegschaal mers het gevolg van afgesproken zijn geworpen om N-VA toch beleidsintenties aangaande pennog over de brug te krijgen om sioenen, veiligheid, werk, sociale een en ander toch nog goed te zaken,… Als N-VA het been stijf keuren. En zo houdt N-VA toch houdt, dan wordt er niks meer nog een vinger in de pap, ook goedgekeurd, zeker als de linkal speelt ze voortaan haar rol als se oppositie tegen stemt. Wat dat oppositiepartij, zij het niet al te laatste betreft, is het zo goed als kritisch. Politiek in België is altijd zeker dat groen en rood Michel ‘zaakjes doen’ en al dan niet geI niet gaan depanneren. Dus… kunstelde ‘evenwichten’ in stand Een ‘deal’… Omdat het Kamerhouden.

Het communautaire vuur wordt opgepookt De media besteden er weinig aandacht aan, maar bij Franstalige politici en opiniemakers nemen de anti-Vlaamse uitspraken in de aanloop naar de verkiezingen toe. Arrogantie in de Vlaamse Rand, eentalige Brusselse rechters, anti-Vlaams economisch populisme van de PS en de obligate gelijkstelling ‘Vlaming = collaborateur’.

Het zat er vorige week bovenarms op tijdens het zondagse debatprogramma ‘C’est pas tous les jours dimanche’ op de Franstalige zender RTL-TVI. Willy Kuijpers, VUoud-strijder en momenteel N-VA’er, nam er op de gezegende leeftijd van 82 jaar deel aan een debat over de zogenaamde ‘nazipensioenen’ die oud-collaborateurs (ze zijn nog met 18) nog altijd vanuit Duitsland ontvangen. Kuijpers speelde in de jaren zeventig een belangrijke rol in dat dossier. Hij zorgde er mee voor dat verschillende oud-oostfronters zo’n pensioen ontvangen. Ze waren in die tijd immers sociaal totaal rechteloos. Ze konden geen beroep doen op een klassieke uitkering.

Bovendien hadden ze allemaal hun straf uitgezeten, en was het tijd om de bladzijde om te draaien.

Kuijpers verdedigde kalm zijn standpunt, maar hij was blijkbaar niet vertrouwd met het ‘format’ van het programma. Cruciaal daarbij zijn zeer korte tussenkomsten en de decibels gaan vaak de hoogte in.

Het was zondag niet anders. Eén van de columnisten van het programma, Alain Raviart, viel Kuijpers persoonlijk aan, wou hem geen hand geven en wou ook niet in debat gaan. Hij stapte op de oud-politicus af, haalde een boek boven met foto’s van gefusilleerde verzetsstrijders (waaronder een oom), maakte veel kabaal over “mensenrechten” en “de juiste kant van de geschiedenis” en verklaarde met veel tremelo’s in de stem dat hij het programma verliet.

Om bij het volgende item opnieuw aan te schuiven.

Raviart, de oud-woordvoerder van Joëlle Milquet, staat bekend voor zijn anti-Vlaamse uitspraken tijdens het debatprogramma. Franstalige kandidaten op de N-VA-lijsten voor de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober 2018 in Brussel werden dor hem als racisten en halve nazi’s afgeschilderd.

Vorige zondag werd die show op

RTL-TVI nog eens opgevoerd. De linkse flamingant Willy Kuijpers was net geen Josef Goebbels bis. Zijdelings werd in een ander debat, over de mislukte lezing van Theo Francken, nog eens doorgedramd over zijn bezoek aan de receptie ter ere van Bob Maes in 2014. Kortom, het Franstalige verzet van linkse opiniemakers, daarin gesteund door de PS en de vakbonden, moet het land behoeden voor het nieuwe fascisme, was de ondertoon.

De Vlaamse Rand als strijdgebied Blijkbaar hebben de Franstalige opiniemakers de opdracht om in de aanloop naar de verkiezingen het anti-Vlaamse vuur nog eens op te poken. De politici blijven niet achter. Niet dat daar veel over te lezen valt in de Vlaamse media. Op de redacties kijken ze allemaal al weken als konijnen naar de Anuna-lichtbak. Zo heeft men gemist dat MR-parlementslid Damien Thiéry, in zijn eigen Linkebeek weliswaar politiek gemarginaliseerd, in Franstalige kranten opnieuw zijn haat mag spuien over de onverdraagzame Vlamingen in de Rand rond Brussel.

Vooral Sophie Wilmès, MR-minister van Begroting in de ontslagnemende federale regering, mag het communautaire vuur in de Rand oppoken. In elk interview herhaalt ze het oude riedeltje van de onderdrukte Franstaligen. Als nummer twee op de Brusselse Kamerlijst van de MR wordt ze duidelijk geframed als Brusselse, ook al woont ze in het Vlaams-Brabantse Sint-Genesius-Rode. De Vlaamse Rand blijft een Franstalig strijdgebied.

En dan was er de benoeming van de nieuwe eerste voorzitter van het Brusselse hof van beroep, een van de belangrijkste rechtbanken van het land. Vanaf 2 april treedt Laurence Massart daar aan. Haar benoeming verscheen al in het Staatsblad.

Massart is eentalig Frans. Er volg-

den talloze verontwaardigde Vlaamse reacties, ook van politici. Terecht, maar de regering-Michel I – met de N-VA – heeft dat wel laten passeren.

De media vertellen dat het overal communautaire peis en vree is, maar dat is onzin. Dat er geen akkoord is tussen de deelstaten voor de uitrol van het G5-netwerk, dat cruciaal is voor de digitale ontwikkeling, toont aan hoe alles vastzit. Vooral de Brusselse politieke instanties planten de hakken in het zand en willen niet weten van samenwerking met Vlaanderen, met de Vlamingen.

Een nieuwe anti-Vlaamse belasting Ondertussen roert ook de PS de anti-Vlaamse trom. Daarbij neemt die partij meer dan eens een loopje met de werkelijkheid. Zo verklaarde partijvoorzitter Elio Di Rupo vorig weekeinde doodleuk dat Wallonië het economisch beter doet dan Vlaanderen én dat dit aan de PS te danken is. Larie, natuurlijk.

De Waalse economie groeit al jaren minder sterk dan de Vlaamse. Zijn toespraak was één groot misprijzen voor de Vlamingen die al jaren de Waalse miljardenfactuur betalen. En het dat is lang niet alles.

Opgejaagd door Ecolo en de PTB wil Di Rupo een soort klimaatbelasting opleggen. Het wordt handig verpakt: de PS-voorzitter heeft het over een klimaatfonds waar de bedrijven 5 procent van hun winst in zouden storten.

Een platte antikapitalistische taks, die vooral door grote Vlaamse bedrijven (zoals Colruyt) of bedrijven die in Vlaanderen zijn gevestigd (zoals Umicore, Atlas Copco, BASF) betaald zal worden. Het fiscaal beleid dat de Waalse partijen voorstaan, getuigt niet alleen van links economisch populisme, het is bovenal anti-Vlaams.

2

Actueel

28 februari 2019

Laat ons het klimaatdebat eerlijk voeren

Klimaatverdwazing op school

Onderzoekers van de UAntwerpen en de VUB hebben een onderzoek uitgevoerd naar de afkomst en de motivaties van de klimaatspijbelaars. Uit het onderzoek blijkt bijvoorbeeld dat 66 procent meisjes zijn en 34 procent jongens. Dat op zich is opmerkelijk, want in het algemeen komen vrouwen minder gemakkelijk op straat.

De ene spijbelaar is duidelijk de andere niet. Dat bleek in Lier, waar het Vlaams Belang en Voorpost een actie organiseerden tegen het initiatief van de lagere scholen om tijdens de lesuren een klimaatactie te organiseren en alle leerlingen te verplichten mee te doen. Een leerling van het Vrij Technisch Instituut vond dat dergelijke manipulatie en indoctrinatie niet konden en besloot mee te betogen met het Vlaams Belang. Het leverde hem een strafstudie op. Zijn ouders zijn kwaad, want zij vinden dat meten met twee maten en twee gewichten.

Ook naar mogelijk stemgedrag werd gepolst. Zo antwoordde 57 procent van de klimaatspijbelaars dat ze op Groen zouden stemmen, en de PVDA zou kunnen rekenen op 9 procent.

Die resultaten hoeven niet te verbazen. Beide partijen tonen zich om ter groenst. Peter Mertens zwijgt zedig over Venezuela, al weet iedereen dat dat land het grote voorbeeld is van het economische programma van de PVDA. We weten wat ons te wachten staat als de maoïsten aan de macht komen. Maar welke leerkracht aardrijkskunde of economie durft dát in de les duidelijk maken?

Minder logisch is dat 12 procent van de ondervraagden verklaart niet te weten op welke partij te stemmen. Dat is een behoorlijke groot aantal voor een groep waarvan je mag denken dat die ecologisch bewust is deze zin weglaten. Is een herhaling van de voor-vorige zin.

Zou Anuna het verregaande Energieplan van toenmalig minister Bart Tommelein (Open Vld) ooit gelezen hebben? Zouden Anuna en haar aanhangers beseffen wat de Vlaamse regering (de volgende) allemaal gaat realiseren volgens dat plan? Dat plan – in juli 2018 goedgekeurd – gaat behoorlijk ver, maar blijkbaar gaat het voor Anuna niet ver genoeg en duurt het allemaal te lang.

Nochtans is het aandeel van energie uit windmolens sinds 2005 verviervoudigd. In Vlaanderen staan al zo’n 400 grote windmolens (die op zee niet meegerekend). De komende tien jaar moeten er volgens plan 200 bijkomen.

Ik denk dat de sympathiek ogende Anuna iets te ver is gegaan naar de zin van het grote publiek én de bedrijfsleiders, nu ze de vakbonden heeft opgeroepen om te staken op 15 maart. Natuurlijk is iedereen voor een propere wereld en mogen of moeten we aandacht hebben voor klimaatwijzigingen. Maar het debat dreigt te ontsporen op een manier die niet meer proper is.

Voor dat spijbelen kreeg de jongeman een straf opgelegd: gedurende twee dagen de speelplaats opkuisen na het laatste schooluur.

Die straf krijgen ook de klimaatspijbelaars. Zover, zo goed. Iedereen gelijk voor de wet. Maar drie dagen later ontvingen de ouders een e-postbericht van de school, waarin kurkdroog gemeld werd dat de directie beslist had dat de knaap geen gebruik kon maken van de ‘gunstmaatregel’ en dat hij er een strafstudie bovenop kreeg. De directie had wel begrip voor leerlingen die spijbelen om in Brussel te gaan betogen, vandaar de zachtere straf.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Maar de dwarsligger had volgens de directie politieke motieven, en dat kan niet… De ouders waren erg duidelijk: “Een schooldirectie die sancties geeft naargelang de mening van de leerlingen overeenkomt met haar mening, die drukt het eigen denken en zoeken van jongeren de kop in.” De directie reageerde niet meer, maar Lieven Boeve, de directeur-generaal van het Katholiek Onderwijs vond dat de school gelijk heeft: “Deelnemen aan een politieke manifestatie van een politieke partij is iets anders dan deelnemen aan een klimaatmars, die niet georganiseerd is door een politieke par-

tij.” Lulkoek, zoals we ondertussen van hem gewoon zijn. Zouden bij een aantal van die klimaatspijbelaars echt geen politieke motieven spelen? Bijvoorbeeld als ze gretig op de selfie gaan met Kristof Calvo?

Een pedagoog uit Bonheiden had in Gazet van Antwerpen meer zin voor nuance: “De klimaatmarsen zijn apolitiek in de zin van partijpolitiek, en dat geloof ik. Maar ze zijn wel een politieke daad in de brede zin van het woord. Alleszins is het wel spijbelen, en als school kun je niet anders dan daar consequenties aan verbinden. Níét correct vind ik dat de school in Lier de actie van die leerling wél als een partijpolitieke daad omschrijft, en dat met strafstudie sanctioneert.” Duidelijke taal, in tegenstelling tot Hilde Crevits, Vlaams minister van Onderwijs: “Spijbelen kan niet, scholen moeten daar ‘verantwoord’ mee omgaan.”

Ja, dan is alles mogelijk, zoals elke klimaatactie toelaten en mensen met een andere mening te stigmatiseren en te straffen. In Turnhout was er zelfs een school – de “Handelsschool” – waar 40 leerlingen zonder politieke intenties ook niet mee wilden betogen en bewust op school bleven om les te krijgen. Ook dat ging niet door, want de leraars waren de straat op... Zij werden getrakteerd op een ‘bezigheidsopdracht’ die erin bestond ‘rond’ het thema klimaat verhandelingen en dergelijke te schrijven. De facto gestraft dus omdat ze les wilden volgen. Begrijpe wie kan. De klimaathysterie kent geen grenzen. En dan zegt men dat dat geen gepolitiseerde zaak is. Komaan, zeg! Men ramt het er gewoon in, vooral bij kritisch denkende leerlingen die niet geneigd zijn zomaar alles te slikken.

KVDP

ECONOMISCHE ZAKEN

Hocus pocus over de loonstijgingen De lonen kunnen nu toch met 1,1 procent stijgen bovenop de aanpassingen aan de levensduurte. Dat is te danken aan een rekentruc die o zo Belgisch is en enkel de vakbonden moest paaien om hen weer naar de onderhandelingstafel voor een loonakkoord te brengen. Terwijl iedereen weet dat vakbonden en werkgevers toch opnieuw zouden praten.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

We gaan een goede maand terug in de tijd. De vakbonden verlaten de onderhandelingen waar ze samen met de werkgevers proberen een loonakkoord voor 2019-2020 af te sluiten. Wat is het probleem? Op basis van het rapport van de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB) zullen de lonen de komende twee jaar met 3,8 procent stijgen door de gestegen inflatie, de levensduurte dus. Die stijging wordt via de loonindexering automatisch toegekend. Daarnaast zou er nog ruimte zijn voor 0,8 procent reële loonstijgingen. Een percentage dat wordt bepaald op basis van verwachte evolutie van de lonen in de buurlanden. Een wet bepaalt immers dat de loonevolutie in België en de buurlanden gelijk moet lopen. Alleen, de vakbonden vinden die onderhandelingsmarge 0,8 procent te weinig.

ting ook. Men past de voorspelling wat bij en plots zit men dichter bij een begrotingsevenwicht. Dit is een doorzichtige rekentruc om de vakbonden te paaien. Niemand kan de inflatie zo precies voorspellen. De aanpassing kwam van het Planbureau, bekend als een rood bastion.

Indertijd gebruikte Johan vande Lanotte ‘studies’ van deze instelling om zijn gelijk te halen.

Gevolg is wel dat de vakbonden kunnen zeggen dat hun staking gewerkt heeft. Terwijl het om slecht theater gaat.

Wie op verschillende nieuwjaarsrecepties eind januari met de werkgeversorganisaties (VBO, Unizo,…) sprak, hoorde dat men bereid was opnieuw met de vakbonden aan tafel te gaan zitten. Waarom hebben ABVV, ACV en ACLVB de staking dan niet afgeblazen?

Belgische hocus pocus

Een zoveelste compromis

Ze eisen minstens 1,1 procent.

En om druk te zetten, hielden ze op 13 februari een nationale staking.

Daarop kwam de CRB met nieuwe berekeningen, die aantonen dat uitgerekend een stijging van de lonen bovenop de indexering met 1,1 procent toch mogelijk is. Hoe komt men aan dat cijfer? Door gewoon de verwachte inflatie en dus loonindexering neerwaarts bij te stellen.

Even andere voorspellingen maken en klaar is Kees. Belgische hocus pocus. Met doet dat met de begro-

Ander bewijs van slecht theater: het rapport van de CRB die de basis is voor de loononderhandelingen is eigenlijk al een compromis tussen vakbonden en werkgevers, want ze zijn zelf vertegenwoordigd in de instelling. Voor de werkgevers moeten er voldoende passages instaan die wijzen op de hoge Belgische loonkost.

Voor de vakbonden moeten de loonkostverlagingen die de voorbij jaren zijn doorgevoerd steevast gedefinieerd worden als ‘loonsubsi-

dies’. Kwestie van de indruk te wekken dat het om ‘cadeautjes voor de werkgevers’ gaat. Het getouwtrek achteraf tussen sociale partners over de inhoud heeft dan ook iets hypocriets.

Slecht theater is ook de stelling van de vakbonden dat druk zetten op de loononderhandelingen de enige manier is om een extra loonverhoging toe te kennen. Dat is manifest fout. Er bestaan al jaren alternatieve systemen om de werknemers een extra te bezorgen. Een bonus, en sinds 2018 de zogenaamde winstpremie waarbij werkgevers eenzijdig een deel van de winst aan de werknemers toekennen. Bovendien moet op die premie weinig belastingen worden betaald. Vorig jaar keerden 738 Belgische bedrijven in totaal 92,5 miljoen euro aan premies uit aan ongeveer 50.000 werknemers. Daarover hoor je de vakbonden niet.

En dan is er het laatste bedrijf van dat slecht theater: de klassieke reële loonverhoging is bruto en gaat dus voor twee derde naar de staatskas.

Dus van de 0,3 procent extra die de vakbonden bovenop de 0,3 procent bedongen hebben, is dat netto 0,1 procent. 2 euro op 2.000 euro netto.

Door de taxshift van de regering en de verlaging van de personenbelasting komt er gemiddeld 100 euro netto per maand bij, maar daar zwijgen de vakbonden over.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

28 februari 2019

3

Er zijn geen communautaire problemen meer. Of toch?

In De Standaard gaat Bart Sturtewagen ervan uit dat we in dit land zo stilaan voor een duivels dilemma staan. Maar een zevende staatshervorming komt er wellicht niet. Dus blijft de bestuurlijke ordening in dit land rommelig en frustrerend.

Sturtewagen ziet geen oplossing, want omwille van de poen blijven de Franstaligen zich verschansen in de status quo, zo bleek uit de openhartigheid van PS-voorzitter Elio Di Rupo die onlangs de transfers als de essentie van België voorstelde. Maar de consequentie van confederalisme (een derde van de Vlamingen snapt niet eens wat dat woord betekent, zo bleek uit de peiling van Het Laatste Nieuws) is voor hem ook geen alternatief. Elke visie op een confederaal België rijdt zich te pletter op de plaats van Brussel in het plaatje. Dat klopt maar zolang de Vlamingen Brussel willen behouden, maar dat is een ander debat.

De Brusselaars zouden volgens Sturtewagen bij een opgelegde keuze tussen Vlaanderen of Wallonië meteen kiezen voor het rijkere Vlaamse model en voor betere sociale bescherming, maar dat zou Vlaanderen voor een te zware financiering stellen en mogelijk de verfransing in de hand werken, als meer Brusselaars als ‘confederale vluchtelingen’ noordwaarts zouden bewegen.

Oei, nog een blooper. Als we goed zijn ingelicht, vangt Vlaanderen al een heel grote groep mensen van over veel verdere grenzen op, toch?

En nog een tegenspraak: er kan op 26 mei volgens de bange stem van De Standaard een situatie ontstaan “die het onmogelijk maakt nog een Belgische regering te vormen”. Een rare conclusie voor iemand die een zin verderop dan meent te weten dat de meeste Vlamingen ‘geen avonturen’ zoeken, geen ‘Vlexit’, nog minder een ‘Vlexit zonder deal’.

“Maar het binaire België heeft daarom nog niet het eeuwige leven”, zo besluit hij.

Waarmee hij weer eens niets heeft gezegd.

Een andere kijk op faciliteiten De voorbije week klom nog een adder vanonder het Belgische gras. Die van de ‘faciliteiten’. Vlaams minister van Binnenlands Bestuur Liesbeth Homans (N-VA) weigert vier burgemeesters van faciliteitengemeenten te benoemen. Homans beroept zich op de circulaire-Peeters uit 1997, die enkel het toesturen van documenten in het Nederlands toelaat. De Franstaligen komen dan weer aandraven met juridische uitspraken die volgens hen de omzendbrief zouden vernietigen en hebben het over “Vlaamse pesterijen”. Homans weet intussen waar ze zoals een sterre stille staat: de burgemeesters gaan in het verzet. En de molentjes draaien weer.

Béatrice Delvaux, de hoofdeditorialiste van Le Soir, noemt de taalstrijd “niet meer van deze tijd” en “Belgische archeologie”.

En tot wie richt ze zich, dacht u? In De Tijd spreekt Luckas Vander Taelen over onwil of misprijzen voor het Nederlands, “een houding die vertrekt van een amper verholen cultureel meerderwaardigheidscomplex” dat alle Franstalige partijen aanmoedigen.

Die arrogantie heeft ertoe geleid dat zowat alle Vlamingen overtuigd zijn van de noodzaak van een strenge toepassing van de taalwetten in de Rand. Zij weten maar al te goed dat soepelheid op dat vlak altijd leidt tot verfransing.

Een andere kijk op taal (1) De voorbije week vernamen we dat de Nederlandstalige advocaten in Brussel niet te spreken waren over de benoeming van Laurence Massart. De dame is eentalig Frans en wordt op 2 april eerste voorzitter van het Brusselse Hof van beroep. Protest kwam er van de Nederlandse Orde van Advocaten.

De Orde van Vlaamse Balies sluit zich aan bij die kritiek. Maar de benoeming is in het Staatsblad gepubliceerd. Massart was ‘in het spel van de beurtrol’ voorgedragen door de Franstalige Benoemings- en Aanwijzingscommissie. De wet van 1935 omvat geen tweetaligheidsvereiste. Voor hoe lang nog?

Een andere kijk op taal (2) Ook bij de dierenartsen is commotie ontstaan over Franstaligen (De Tijd, 21 februari). In de Hoge raad van de Orde van Dierenartsen zetelt al 33 jaar een Franstalige magistrate die voor het leven benoemd is,

maar geen Nederlands spreekt. Alle vergaderingen gebeuren in het Frans omdat de Franstalige raadsleden slecht Nederlands verstaan. Een Franstalige meerderheid heeft er in 2017 de voorzitter en de secretaris van de Nederlandstalige Gewestraad op non- actief gezet. De Raad van State doet daar binnenkort een uitspraak over.

Een andere kijk op klimaat In sommige groene en linkse kringen vindt men dat het klimaatprobleem beter federaal kan worden geregeld dan via de regio’s en gemeenschappen, en beter via experten dan door politici. Om die ‘centralisatie’ te kunnen realiseren dienden ze een voorstel van bijzondere wet in. Het voorstel gaat uit van de linkse partijen Ecolo/Groen, en van PS en sp.a. Niets in dit land is communautair. Of toch? Alle Franstalige partijen hebben mee getekend, maar tot dusver nog niemand van Open Vld, CD&V, N-VA of Vlaams Belang.

Natuurlijk stopt klimaatbeleid niet aan de Vlaamse grens, maar evenmin aan de Belgische of de Europese grens. Een milieubeleid hoort thuis op het niveau waar aanpalende bevoegdheden liggen. Voor pakweg onderwijs, ruimtelijke ordening, infrastructuur, verkeer, enozvoort… is dat Vlaanderen.

Voor de goedkeuring van een bijzondere wet is in het parlement zowel bij Vlamingen als Franstaligen een meerderheid nodig.

Langs Franstalige kant hebben alle partijen getekend, samen met links Vlaanderen.

Maar aan Vlaamse kant is die meerderheid er (nog) niet. Open Vld, CD&V, N-VA of Vlaams Belang tekenden (nog) niet. De liberalen mogen nog hun kar keren. Maar als CD&V vasthoudt aan haar communautaire standvastigheid, komt die Vlaamse meerderheid er niet. Volgen dus.

Politieke kloof Premier Michel moet nu ook als voorzitter van zijn partij op pad. Hij moet zich voor de verkiezingen van mei dus zowel federaal als regionaal profileren. Geen evidente combinatie, want de politieke verschillen tussen die entiteiten zijn groot. “In Franstalig België is economische onzekerheid de hoofdbekommernis”, schrijft Bart Eeckhout in De Morgen (23 februari). Michel moet dus twee kieskringen ‘bedienen’. Een die de Vlamingen afwijst en een waar hij de Vlamingen te vriend moet houden. Hoe dan ook een moeilijke. Ga er maar van uit dat Di Rupo hem in snelheid zal willen pakken.

Een andere kijk op spreekrecht Theo Francken kon zijn lezing in de Luikse stad Verviers niet geven. Jan Segers was scherp in zijn commentaarstuk in Het Laatste Nieuws (21 februari): Alleen al de naam Francken doet de helft van de Walen aan de klank van de laarzen uit de jaren dertig denken. Als ‘grand écart’ kan dat tellen, vindt Segers. Madame Targnion, burgemeester van Verviers, is volgens hem in links Wallonië niet de uitzondering, maar de norm. Laurette Onkelinx (nazilaarzen), Magnette (cordon rond N-VA) en Ecolo (Duits uniform) gingen haar in deze frisse communicatie voor. “De splitsing van België is niet voor morgen, maar de scheiding der geesten gaat onverminderd voort. Wie dat ontkent, is ziende blind”, besluit Segers.

Een andere kijk op flitsen In Het Nieuwsblad lezen we dan weer dat Wallonië het doet met superflitsers en flitspalen, en Vlaanderen met trajectcontroles.

In Vlaanderen is de klassieke flitspaal op de retour. Volgens Veva Daniëls van het Agentschap Wegen en Verkeer vinden de Vlaamse burgers de trajectcontroles rechtvaardiger.

“Ze worden niet meer ‘gepakt’ door een momentopname.” Trajectcontroles zijn ook beter voor de doorstroming van het verkeer en de verkeersveiligheid in het algemeen.

In Wallonië staan een heleboel nieuwe flitspalen in de steigers, ook superflitsers die meerdere baanvakken tegelijkertijd én in beide richtingen controleren en met onzichtbaar infrarood licht flitsen.

ANJA PIETERS

BRIEFJE AAN MAARTEN BAUWENS

Vlaamse Leeuw Mijnheer de durver,

“België heeft er een nieuwe Europese kampioen bij: Maarten Bauwens pakt jiu jitsu-goud op EK in Malaga”, lazen we zaterdag op webstekken van serieuze gazetten en op andere internetfora. Maar wie de foto’s van het erepodium goed bekeek, zag dat gij een leeuwenvlag opende om duidelijk aan Europa en de wereld te tonen dat gij een Vlaming zijt, niets meer en ook niets minder. Het was overigens niet de eerste keer dat gij u zo in de kijker werkte, want toen gij in 2017 wereldkampioen werdt in uw klasse en als winnaar van de ‘Dutch Open’ in 2018 stondt gij daar ook trots te pronken met uw welverdiende medaille én uw leeuwenvlag.

Gefeliciteerd met uw sportprestatie én met uw durf om de Belgische haviken tegen de haren in te strijken.

De redactie van de Belgische Franstalige gazet Le Soir verslikte zich dan ook in haar koffie toen ze dat zag en schruwelde het meteen uit met volgende kop: “Un Belge pose avec le drapeau flamingant après avoir remporté le championnat d’Europe de jiu-jitsu. Maarten Bauwens a célébré son titre de champion d’Europe en montant sur le podium avec un drapeau flamingant.” Toegegeven, men had dat goed gezien, want de leeuwenvlag die gij voor u uit toonde, was er eentje met een leeuw zonder rode gelakte nagels; de leeuw van de Vlaamse Beweging die geen enkele bevoogding meer wil dus. Het valt nu te hopen dat door uw dapper signaal de Vlaams-nationale partijen de draad nog eens oppikken om te pleiten voor het finale splitsen van de nog steeds Belgische – en vaak ook belgicistische – sportbonden, zoals bijvoorbeeld de Belgische Voetbalbond, de Belgische Hockeybond of de Belgische Atletiekbond, zelfs al hebben die formeel regionale afdelingen en structuren.

Ook al is sport sinds lang een gedefederaliseerde materie die dus in principe aan de gemeenschappen werd overgedragen, toch vragen veel Vlamingen zich af hoe het komt dat Vlaanderen zich op het internationale terrein niet als onafhankelijk en zelfstandig kan of mag manifesteren, zoals in het Verenigd Koninkrijk bijvoorbeeld. Schotland, Engeland, Wales en Noord-Ierland hebben eigen sportfederaties die zich dan ook als dusdanig kunnen manifesteren in diverse sportdisciplines.

Ere wie ere toekomt, maar het was in 2009

Vlaams minister voor (onder meer) Sport Bert Anciaux die er in zijn beleidsnota voor pleitte dat de Belgische sportfederaties zouden splitsen om nog subsidies vanuit Vlaanderen te kunnen krijgen. Zo ontstond bijvoorbeeld uiteindelijk in 2017 Voetbal Vlaanderen, zodat de subsidies werden gered. Maar ondertussen bleef de Belgische Voetbalbond wel bestaan en doet die gewoon voort. Het beleid na Anciaux – Philippe Muyters dus – heeft er niets meer aan gedaan om de grote Belgische bonden te dwingen om zich ten gronde op te splitsen en bijgevolg de nieuwe entiteiten volledig autonoom te laten optreden. Het erkenningsdecreet bepaalt nochtans dat de Vlaamse sportfederaties op autonome wijze hun beleid moeten voeren en de nationale sportbonden hebben bijgevolg enkel die bevoegdheden die de federaties van de gemeenschappen hen toekennen. En hier zit dus het probleem. Het is hier dat de draad moet doorgeknipt worden. Het argument dat internationale bonden zoals de Fifa of het IOC alleen maar nationale staten erkennen, is larie en apekool. En het Verenigd Koninkrijk dan?!

Er is meer aan de hand. De Belgicisten willen de definitieve defederalisering niet doorvoeren, want dat kan alleen maar het Belgische heilige huisje verder aan het wankelen brengen en de Belgische ‘verbondenheid’ rond de man uit Laken verder uithollen. En helaas spelen nog te veel Vlamingen dat spelletje mee. Het “maximaal streven naar synergie en complementariteit tussen de gemeenschappen” op sportvlak – zoals zelfs Muyters steeds weer herhaalt - is voor niets meer nodig. Vlaanderen en Wallonië kunnen dat zelf aan. Als men autonoom kan werken in geregionaliseerde, gesplitste sportfederaties met eigen centen, kunnen we best ook op het internationale vlak ons mannetje staan. Het volstaat dat de volgende Vlaamse regering zegt: “Hier houdt het op.Vaarwel Belgische vrienden, voortaan zijn we sportieve concurrenten. Dat de beste moge winnen.”

Wij hopen dan ook, Maarten, dat gij nog veel toptitels wint, zodat wij onze leeuwenvlag nog vaker mogen zien op erepodia, ook al klinkt er op de achtergrond voorlopig nog een in een Brussels café geschreven lied van de ‘comédiant’ Jenneval.

De val van Antwerpen Antwerpen telt nu meer inwoners met een migratieachtergrond. Het verschil is nog maar klein. 50,1 procent allochtonen tegen 49,9 procent autochtonen. Men hanteert hierbij de definitie dat iemand met een migratieachtergrond een vreemdeling is, een ‘nieuwe Belg’, of iemand van wie een of beide ouders een andere nationaliteit heeft. We kunnen proberen ons met dat kleine verschil van 0,2 procent te troosten. Maar dat zal niet lang duren, want bij kinderen jonger dan tien jaar is het allochtone overwicht nog groter. Nog een paar jaar, en ze hebben een stevige meerderheid. We kunnen proberen ons te troosten met de gedachte dat niet al die allochtonen moslims of niet-Europeanen zijn, en dat zij niet automatisch één samenhangend blok vormen.

Ze zijn onderling verdeeld. Dat klopt, maar de Vlamingen in Antwerpen zijn ook onderling verdeeld. De veranderende demografie maakt het voor partijen als Vlaams Belang en N-VA steeds moeilijker om aan bod te komen. In oktober jl. stemde maar 1 op de 100 kiezers met een migratieachergrond op N-VA. Van de Marokkaanse en Turkse inwoners in Antwerpen stemde 80 procent op een linkse partij. Bovendien stemde 53 procent van de Marokkanen en Turken op een specifieke kandidaat met een migratieafkomst. Eigen volk eerst, dus. De resultaten zijn nog het best te merken in de Antwerpse sp.a, waar vijf van de zes verkozen gemeenteraadsleden een migratieafkomst hebben.

4

Actueel

28 februari 2019

Studenten geofferd op Belgisch altaar

Verkiezingen naderen met rasse schreden

In uitvoering van een overeenkomst van 1997 om de uitgaven inzake gezondheidszorg te beheersen, ook door de Franstaligen goedgekeurd, organiseert de Vlaamse Gemeenschap sindsdien een toelatingsexamen. De overeenkomst beperkt het aantal studenten voor de opleiding arts of tandarts, en het aantal afgestudeerden wordt afgestemd op het aantal beschikbare RIZIV-nummers (contingentering).

Sinds 1997 werden duizenden Vlaamse studenten voor de studies geneeskunde door de toelatingsproef tegengehouden. De Franse Gemeenschap daarentegen organiseert helemaal geen toelatingsproef, en blijft simpelweg zelfs toekomstige Riziv-nummers punt achter toekennen (Het RIZIV-nummer is een federaal identificatienummer voor zorgverleners dat onder meer het contingent studenten bepaalt dat de studie geneeskunde mag aanvatten.) Deze voorafname op de buiten de jaarlijks toegekende quota wordt door de Franstaligen beeldrijk “le système de lissage” genoemd. Dit terwijl er in de Franse Gemeenschap, in verhouding tot de bevolking, nu reeds meer dan 29 procent meer artsen zijn dan in Vlaanderen.

Wie betaalt, bepaalt?

Tijdens de vergadering van de commissie Volksgezondheid van dinsdag 28 juni 2016 liet Maggie De Block, bevoegd minister, optekenen, ik citeer: “We weten dat de contingentering of de planning van het medisch aanbod noodzakelijk is om de kwaliteit en de betaalbaarheid van de zorg te kunnen blijven garanderen. Feit is dat de lissage voor de periode 2008-2018 geleid heeft tot een systematisch overtal van gediplomeerde artsen aan de Franstalige faculteiten tijdens de vorige jaren. Oorspronkelijk zou er een positieve en een negatieve lissage mogelijk zijn, maar dat is in de feiten alleen een positieve lissage geweest. De quota voor de Franse Gemeenschap tot en met 2018 zullen dus opgebruikt zijn. Voor een aantal Franstalige studenten die promoveren in 2017 en voor alle Franstalige studenten die promoveren in 2018 zijn er, met andere woorden, geen opleidingsattesten meer over. In 2019 en 2020 zijn er niet meer attesten beschikbaar dan voorzien door het quotum voor die jaren.”

De nadelige effecten van deze ‘lissage’ zullen over een periode van vijftien jaar worden weggewerkt, startend in 2023.

Door de opeenvolgende staatsmishervormingen is de bevoegdheid om het aantal artsen te beperken versnipperd: de federale overheid betaalt de kosten (Vlaanderen) van de gezondheidszorg, terwijl de gemeenschappen (universiteiten) bevoegd zijn voor de opleiding van artsen.

De federale regeerverklaring van 9 oktober 2014, zoals weergegeven op de blz. 2 en 3, stelt nochtans duidelijk: “De partners van de federale regeringsmeerderheid zijn van mening dat de verschillende bestuursniveaus die de zesde staatshervorming in werking moeten laten treden, zich moeten laten inspireren door institutionele stabiliteit en verantwoordelijkheidszin. De overdracht van bevoegdheden die aan de gang is en de wil om het socio-economisch herstel te doen slagen, leggen loyaliteit, goede trouw en efficiënte samenwerking op tussen de verschillende bestuursniveaus. De wil om sociaaleconomisch herstel te realiseren, vereist verantwoordelijkheidszin van iedere partner, wederzijdse loyaliteit en sereen overleg.”

Verantwoordelijkheidszin en wederzijdse loyauteit zijn aan Franstalige kant begrippen die enkel van toepassing zijn als het hen goed uitkomt.

Zelfs artikel 143 van de grondwet wordt als ballast opzijgeschoven: “Met het oog op het vermijden van de belangenconflicten, nemen de federale Staat, de Gemeenschappen, de Gewesten en de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie, in de uitoefening van hun respectieve bevoegdheden, de federale loyaliteit in acht.”

In de loop van de maand september 2018 heeft de Franse Gemeenschap, met 21 jaar vertraging, eindelijk een toelatingsproef voor artsen en tandartsen georganiseerd. Na deliberatie werden 1.138 studenten toegelaten de studies van arts en tandarts aan te vatten, terwijl de Franse Gemeenschap maar aanspraak kan maken op 505 RIZIV-nummers.

Deze beslissing van de Franse Gemeenschap veegt de vloer aan met artikel 5 van de wet van 22 maart 2018 (Staatsblad 29

maart 2018), ik citeer: “Het overschot aan de in artikel 92, § 1, 1°, bedoelde kandidaten ten opzichte van de maximale aantallen voor de periode 2004-2021 wordt vastgesteld op 1.531. Het overschot situeert zich in de Franse Gemeenschap en betreft de periode 20042021. Dit overschot wordt vanaf 2024 jaarlijks in mindering gebracht van de toekomstige quota en dit tot het overschot is weggewerkt.

Het aantal dat jaarlijks in mindering wordt gebracht, is gelijk aan het verschil tussen het toekomstige quotum voor een bepaald jaar en een vast aantal van 505.”

Gezien de Franse Gemeenschap meer studenten toelaat dan wettelijk voorzien wordt, is het wegwerken van het overschot totaal onmogelijk. De federale minister van Volksgezondheid is, als gevolg van de diverse staatsmisvormingen, niet bevoegd om in te grijpen en de Franse Gemeenschap tot de orde te roepen. De Franse Gemeenschap bepaalt, Vlaanderen betaalt.

Het is dan meteen duidelijk waarom PS-voorzitter Di Rupo tijdens zijn recente nieuwjaarsreceptie zijn veto stelde tegen het toekennen van de kredieten van Sociale Zekerheid aan de gemeenschappen. Kan het duidelijker? Wallonië kan zich alleen overeind houden met de geldstromen uit Vlaanderen (jaarlijks 10 miljard euro) en de geldstromen uit de Europese Unie (12 miljard euro). De miljarden aan kredieten die werden toegekend (één van de oorzaken van de federale staatsschuld) om de noodzakelijke hervormingen na het sluiten van de kolenen staalindustrie te bekostigen, werden door de PS opgesoupeerd om haar dienstbaarheid aan haar clientèle te financieren. Dat is de ultieme bestaansreden van de PS.

Gemeenschappen financieel verantwoordelijk maken De Waalse emeritus professor aan de Luikse universiteit, Jules Gazon, stelt onomwonden: “De Waalse politieke leiders, inzonderheid de PS, hebben helaas geen vat op deze ontwikkeling omdat zij de noodzakelijke financiële en economische beslissingen niet kunnen of niet durven nemen. De PS is zodanig verstrengeld met de macht van het systeem dat de uitvoering van eender welk reddingsplan niet kan lukken omdat het bestaan van de PS zelf er door bedreigd wordt. Het resultaat van deze onvoorwaardelijke Vlaamse solidariteit is desastreus voor Wallonië en heeft ganse bevolkingsgroepen tot onzekere uitkeringsverslaafden veroordeeld.”

Hoelang gaan de ‘Vlaamse’ politieke formaties nog instemmen met deze financiële roof die Vlaanderen onherroepelijk verarmt?

Herfederaliseren van deze bevoegdheden is evenmin een oplossing zolang de Franstalige minderheid beschermd wordt door het 4de artikel (een meerderheid in elke taalgroep) van de grondwet, de belangenconflict- en alarmbelprocedures. Met de collaboratie van ‘Vlaamse’ politieke formaties is sinds 1970 de Vlaamse demografische meerderheid tot een politieke minderheid gedegradeerd. De Vlamingen hebben zich in grondwettelijk Serail laten opsluiten en hebben de sleutels aan de Franstalige minderheid toevertrouwd die daarover naar believen kan beschikken.

Aan de meest voor de hand liggende oplossing wordt straal voorbijgegaan: wie bepaalt, betaalt. Indien de Franse Gemeenschap van oordeel is meer artsen en tandartsen tot de derde betalersregeling toe te laten, moet deze ook voor de uitgaven de verantwoordelijkheid opnemen.

Het enige middel om de Franse Gemeenschap ertoe te dwingen de gemaakte afspraken na te komen, is het toekennen van de budgetten van Volksgezondheid aan de gemeenschappen, zodat deze financieel verantwoordelijk worden voor de uitvoering van hun beslissingen. De overdracht van deze financiële middelen kan met een gewone wet en met een gewone meerderheid goedgekeurd worden.

WILLY DE WAELE - VOORZITTER OVV

UIT DE WETSTRAAT Er komt niks van Vorige dinsdag was er een hoorzitting in de Kamer met vicegouverneur Ostyn van ‘het administratief arrondissement Brussel-Hoofdstad’ in het kader van een wetsvoorstel van Hendrik Vuye en Veerle Wouters (beide ex-N-VA, nu V&W) dat de afdwingbaarheid van de toepassing van de taalwetgeving in Brussel beoogt.

Zo’n wet kan bij gewone wet gestemd worden; dus met een gewone meerderheid. Zij willen de vicegouverneur niet alleen overtredingen laten schorsen, maar ook de bevoegdheid geven om overtredingen definitief te laten vernietigen als de op de vingers getikte overheid – een gemeentebestuur bijvoorbeeld – de zaak binnen een termijn van veertig dagen na een schorsing niet rechtzet. In de praktijk blijven immers de schorsingen altijd gehandhaafd. Of anders gezegd: men veegt er gewoon zijn voeten aan. En dat werd tijdens de hoorzitting door Ostyn ook bevestigd. Heel voorzichtig pleitte hij ervoor om een effectieve sanctionering te voorzien, weliswaar na overleg tussen de federale en gewestelijke overheden. En dat is natuurlijk voldoende om elke wijziging tot met sint-juttemis uit te stellen en de vis te verdrinken. Maar Ostyn beloofde wel om stipt zijn bevoegdheden uit te voeren als de wet hem daartoe machtiging geeft… Tja, dat is natuurlijk tsjevenpraat van ‘ja, maar’ en ‘neen, tenzij’… Onze pronostiek is dan ook dat er niks van gaat komen.

Hendrik Vuye beklaagde zich erover dat Vlaams Belang, CD&V, sp.a en Groen afwezig bleven op de hoorzitting. Vooral CD&V en VB moesten het ontgelden en hij vroeg zich openlijk af of ze nog wel geïnteresseerd zijn. Hij ging zelfs zover om de geloofwaardigheid van die partijen in vraag te stellen. Dat CD&V al lang geen interesse meer heeft voor communautaire aangelegenheden, mag duidelijk zijn. Maar bij Barbara Pas zal dat toch wel anders liggen, denken we zo.

Ook het Vlaams Belang diende reeds herhaaldelijk een logisch wetsvoorstel in om de Vaste Commissie voor Taaltoezicht de bevoegdheid te geven niet alleen adviezen uit te spreken, maar zich ook effectief in de plaats te kunnen stellen van een in gebreke blijvende overheid en die te laten opdraaien voor de kosten. Het blijft onbegrijpelijk dat beide voorstellen tijdens de regering Michel I zelfs nog niet eens ter sprake zijn kunnen komen. Zeker omdat N-VA vroeger ook al herhaaldelijk had gepleit voor de afdwingbaarheid van de taalwetgeving…

Amendement afgeschoten Het wetsvoorstel “betreffende de uitoefening van de gezondheidszorgberoepen, teneinde een contingentering in te voeren voor de artsen en tandartsen die hun opleiding aan een buitenlandse universiteit hebben gevolgd” werd toegelicht alvorens het werd gestemd.

Los van de discussie over de contingentering in Vlaanderen en Wallonië die al spaak was gelopen aangaande de Vlaamse en Franstalige studenten wegens het bewust negeren van de afspraken door de Franstaligen, wilde Yoleen Van Camp (N-VA) nog een amendement toevoegen.

Zij vindt dat een zorgverlener die zich in Vlaanderen vestigt, moet bewijzen dat hij Nederlands spreekt alvorens hij aan de slag kan gaan. Hetzelfde geldt voor de landsdelen waar andere talen gesproken worden. In Wallonië moet een arts dus eerst aantonen dat hij de Franse taal machtig is vooraleer hij als zorgverlener verder kan. Logisch, toch? Het feit dat een patiënt die in een noodsituatie zit, geen vrije keuze heeft inzake de zorgverlener en niet zeker is dat de zorgverlener zijn taal spreekt, is op zich een gevaar voor de volksgezondheid, stelt Yoleen terecht.

Applaus op alle banken? Vergeet het. Alleen het Vlaams Belang, dat ook een amendement in die zin had ingediend, en V&W zouden het steunen.

Citaat van de week > Gerolf Annemans (VB):

Spijbelaars volgen het leerprogramma

Een bizarre situatie vorige week in Genk… Duizenden leerlingen werden op de klimaatmars verwacht, maar op het Atlas College en het Lyceum waren er leerlingen die daar geen zin in hadden. Als argument stelden ze dat als je betoogt, je achter de eisen of het thema moet staan en niet omdat je tot betogen verplicht wordt. De leerlingen kregen van de directie namelijk te horen dat ze mee moésten betogen. Die leerlingen gingen dus staken tégen de betoging, maar de directie vond dat dat… spijbelen was: “De klimaatmars is een schoolactiviteit, net als een sportdag of een culturele uitstap.”

Wie niet mee wou en daar een goede reden voor had, moest op school zijn. Jongeren die weigeren te spijbelen voor het klimaat worden aanzien als spijbelaars, en de echt spijbelende jongeren zijn op schooluitstap en zijn dus… geen spijbelaars. Met andere woorden: wie wil staken voor iets anders dan het klimaat, is een spijbelaar. Rare logica. Gerolf Annemans (VB) vatte die hersenkronkel erg gevat samen met een doordenkertje: “Zij die niet spijbelen worden gestraft wegens spijbelen. Want spijbelaars volgen het leerprogramma.” Hoe zou het verder met de vrije meningsuiting op die scholen zijn?

Actueel

28 februari 2019

5

Heilige Greta, bid voor ons, arme zondaars Geloofde kroonprins Karel (de latere koning Karel VII) echt dat de 17-jarige Jeanne, het boerenmeisje uit Domrémy, door God was uitgestuurd om de Engelsen uit het land te verdrijven? Het deed er weinig toe. Zelfs als hij het niet geloofde, waren er redenen genoeg om te doen alsof. Het Franse koninkrijk verkeerde in zeer grote nood en de dauphin en zijn hovelingen waren slim genoeg om te weten dat de steun van God, toegezegd met de onschuld van een kind, hun zaak goed zou kunnen dienen.

Lourdes. Bij de intelligentere en vreemdere Greta Thunberg is de vergelijking waarschijnlijk nog toepasselijker. In elk geval maakt de aanbidding van beide dames het gemakkelijker te begrijpen waarom zoveel mensen in de 19e eeuw bereid waren Bernadette Soubirous te geloven. Zolang die de goede zaak dienen, zijn de leidende opiniemakers best bereid om heel wat hysterie en aanslagen op het gezond verstand door de vingers te zien.

Zelf vind ik het verkeerd om deze kinderen zwaar aan te vallen, zoals op sociale media nochtans wel gebeurt. Maar wie kinderen naar het front stuurt, moet niet verbaasd zijn dat die beschoten worden. Wie zich wegsteekt achter beïnvloedbare scholieren om ideologische offensieven uit te voeren en zelfs beweert dat we naar kinderen moeten luisteren alleen omdat het kinderen zijn, maakt zich schuldig aan chantage en plaatst de kindleiders in een kwetsbare positie.

In dat verband: de verantwoordelijken van de twee scholen in Genk die hun leerlingen vorige week opvorderden om mee te marcheren in klimaatbetogingen en sancties oplegden aan de kinderen die liever op school bleven, mogen van mijn part onmiddellijk ontslagen worden.

Vandaag moeten ook de klimaatalarmisten wel ergens beseffen dat een kind van 16 jaar geen afgewogen inzicht kan hebben in de extreem complexe klimaatproblematiek en de al even ingewikkelde vraag naar gepaste antwoorden. Maar het symbool werkt, dus werd de Zweedse Greta Thunberg in Brussel ontvangen als Jezus op Palmzondag, met de persmensen als meest vrome aanbidders. Ze mocht het EU-parlement toespreken en kreeg later op de week een audiëntie bij Macron, een Franse leider die het nog lastiger heeft dan Karel VII.

Liever CO2 dan de Vlaamse kerktoren

Rain Girl Thunberg heeft een obsessief-compulsieve stoornis, selectief mutisme (zwijgzaamheid) en het syndroom van Asperger. Kinderen hebben sowieso de neiging zwart-wit te denken.

De aandoeningen van Thunberg versterken dat manicheïsme nog. Op haar 13e was ze al zo geobsedeerd door de klimaatproblematiek dat ze weigerde te eten en alleen nog met haar familie wilde praten.

In het geval van Greta wordt haar afwijking door haar volgelingen als een pluspunt ge-

zien. “Ik zie de wereld op een andere manier”, laten de kranten haar zeggen. Sinds de film Rain Man is het “savant syndroom” gepopulariseerd, het idee dat psychische afwijkingen kunnen gepaard gaan met verhoogde mentale capaciteiten op bepaalde terreinen, zoals hoofdrekenen of geheugen. Dat neemt niet weg dat, indien dat kind dezelfde obsessie zou hebben vertoond voor bijvoorbeeld de toenemende islamisering van Europa, er zeer veel psychiaters zouden aan te pas komen en waarschijnlijk zelfs de jeugdbescherming.

Ook haar jeugd is een voordeel. Die verleent een zekere immuniteit. Wie kinderen iets te fors van antwoord dient, maakt zich niet populair. Als Anuna de Wever dwaasheden vertelt, zoals toen ze vroeg geen appelsienen meer met het vliegtuig aan te voeren uit Spanje, of voorstelde de Wereldbank geld te laten bijdrukken om de klimaatplannen te financieren, was het niet gepast om daar al te luid mee te lachen.

Bernadette Soubirous Enkele weken geleden heb ik Anuna de Wever al eens vergeleken met Bernadette van

VLAAMS PARLEMENT Catalonië De Catalaanse zaak blijft, niet verwonderlijk, onder de Vlaamse aandacht. Geert Bourgeois ontmoette zijn Catalaanse ambtgenoot Quim Torra en natuurlijk was men nieuwsgierig naar het verloop van dat gesprek. Jan van Esbroeck (N-VA) vroeg om toelichting en verwees naar de gestarte processen en het stilzwijgen van “Europa”. De nadruk had, aldus Bourgeois, gelegen op de gebruikelijke samenwerkingsverbanden en betrekkingen die Vlaanderen al sinds jaar en dag met Catalonië onderhoudt. Uiteraard was men niet blind voor de schaduw die boven een en ander hangt. “Kamerbreed” werd de Vlaamse resolutie in herinnering gebracht waarin wordt gepleit voor bemiddeling en politieke oplossingen en waarin men zich toch minder blij heeft getoond met de Spaanse aanpak.

Volgde nog enig nationalistisch opbod tussen VB en N-VA, waarbij men elkaar vooral de Europese te Hispanofiele dan wel te extreemrechtse vriendjes voor de voeten gooide.

Interessanter ware een update geweest over het overleg met de Spaanse ambassadeur of de stand van zaken over enige diplomatieke incidenten. Een volgende keer wellicht.

Refterrevolutie Er zijn op het Vlaamse niveau grotere en kleinere materies, het eraan gehechte belang staat meestal in verhouding tot hun budgettaire gewicht en hun publieke zichtbaarheid.

Sommige dingen zijn van een zodanige techniciteit dat de honden er geen brood van lusten, andere dingen zijn klinische obsessies zoals de sp.a die heeft met De Lijn (kennelijk hun verloren proef- en speeltuin). Het zeer grote en zo goed als elke burger rakende domein onderwijs is voor elke partij een profileringspunt.

Daarbinnen bestaan ook zeer eigen dwanggedachten, waarvan het kleuteronderwijs er beslist een is. Dat gaat dan over de kleuterparticipatiegraad, die al 99 procent bedraagt

- dat is klaarblijkelijk onvoldoende - en vanzelfsprekend over de nog meer onvoldoende gelden die worden besteed. De steeds onbenoemde olifant in de kamer blijft de zeer hoge instroom van niet-stamboek-Vlaamse kindjes die de zorgkosten lijken op te drijven.

Voor een Elisabeth Meuleman (Groen) is het allemaal overduidelijk: middelen, middelen en nog eens middelen tot heuse “refterrevoluties” toe, waarbij allerlei omkadering zou moeten worden voorzien. N-VA, vertolkt door bijvoorbeeld Kathleen Krekels, vindt dat wel mooi en aardig, maar zou toch in allereerste instantie willen inzetten op verwerving van het Nederlands, wat misschien niet onbelangrijk is voor de schoolloopbaan en integratie.

Allemaal goed en wel voor de groene en rode profeten, maar het blijft toch over meer centen gaan en ook over “een plaats voor de thuistaal”.

Kunst Wie zal het belang van kunst ontkennen?

Wie zal het belang van esthetiek in de openbare ruimte ontkennen en wie zal daarin geen rol voor de overheid weggelegd zien?

Overheidsmecenaat is niks nieuws en is ongetwijfeld een goede zaak, hoewel men zich mag afvragen of daarom maar allerlei troep moet worden ondersteund. Hoe dan ook en gelukkig zijn onze vertegenwoordigers niet blind voor de zaak en probeert men een en ander in regelgeving te gieten. Het idee is (ook al weer vastgelegd in 1986) dat elk (semi-)overheidsproject kunst moet integreren en dan liefst van eigen bodem en waarvoor de min of meer beloftevolle of jeugdige kunstenaar een ongeveer behoorlijk honorarium mag beuren. Enige decretale verbeteringen en actualiseringen vonden dan ook ruime bijval. Toe te juichen, maar de Vlaamse overheid is daarmee nog geen Borgia- of de Medici-familie geworden. Nog even werken aan goede smaak en kunstinitiatie in het kleuteronderwijs en het komt vast wel goed.

Voor de kosmopolitische elite, la gauche kérosène, is de kruistocht tegen CO2 gemengd nieuws. Aan de ene kant biedt die heel wat nieuwe mogelijkheden tot ecologisch deugdvertoon, maar aan de andere kant moet men zich steeds meer gaan verantwoorden voor de eigen zondigheid die onlosmakelijk verbonden is aan een levensstijl zonder grenzen: de vele CO2-uitstotende reisjes, in het bijzonder per vliegtuig.

De angst voor de schaduw van de Vlaamse kerktoren duikt dan op, zeker bij journalisten en TV-makers. “Het programma ‘De Mol’ onder de kerktoren maken”, dat gaat niet, zegt Les Maesschalk van VIER. “De boodschap van Rudi Vranckx vanuit verre streken brengt, is vaak van groot belang”, klinkt het bij de netmanager van Eén. “Als mediabedrijf is het onze taak een stuk van de wereld te laten zien aan Vlaanderen”, meent Sara Vercauteren van Medialaan. U hoort het: uw reisjes zijn een planeetvernietigende luxe, hun reisjes zijn een noodzaak waar ze met pijn in het hart moeten mee doorgaan.

Het hypermodieuze schuldgevoel over de eigen bijdrage in de CO2-uitstoot heeft ook de gelijknamige maker van “Reizen Waes” getroffen. Hij sust zijn geweten evenwel met zonnepanelen op zijn dak, een hybride auto en zijn beslissing om geen water uit petflessen meer te drinken. Iemand gaat Tom toch moeten vertellen dat kleine inspanningen thuis geen compensatie zijn voor de grote CO2-uitstoot die zijn bijzondere vorm van TV-amusement teweeg brengt. En verklap hem meteen ook dat er hoegenaamd geen verband is tussen plastic en klimaatverandering.

Maar Waes heeft publiekelijk gebiecht en schuldbesef getoond. Zoals in het christendom, zijn je zonden dan vergeven.

Eieren voor de Arme Klaren Radiomaker Sven Ornelis werd door Jill Peeters op de vingers getikt voor zijn talrijke vliegreizen naar zijn buitenverblijf in Barcelona. Hoewel TV-weermannen en -vrouwen evenveel van klimaatwetenschap weten als chauffagisten van energiebeleid, heeft Peeters het profiel van een klimaatexpert gekregen. Ornelis heeft nu besloten zijn klimaatzonden te compenseren door telkenmale een gepaste donatie aan een klimaatfonds te doen.

Een aflaat, heette dat in de Middeleeuwen, en de afkeer ervoor was één van de oorzaken van de reformatie.

Een andere CO2-veelpleger is TV-maker Lieve Blancquaert, die graag de wereld rondtrekt om daar wijsheid op te doen voor haar programma’s. Haar persoonlijke boetdoening bestaat telkens in het kopen van een stukje bos bij de internetcharlatans van treecological.be, die je garanderen dat de boompjes die zij voor jou zullen planten - in ruil voor een flinke som geld uiteraard - evenveel CO2 zullen opnemen dan jij hebt doen uitstoten met je vliegreis. Een goed gevoel is toch zoveel belangrijker dan de wetenschap, die jammer genoeg zegt dat bomen inderdaad CO2 uit de lucht halen, maar zelfs bij 100%-bebossing van de hele planeet geen noemenswaardig effect kunnen hebben, al was het maar omdat op vele plaatsen ter wereld bebossing minder zon weerkaatst dan de bodem eronder.

Vroeger brachten mensen eieren naar de

Clarissen als ze het weer wilden beïnvloeden.

Er is nog niet veel veranderd.

De zondvloed Nochtans zullen al deze daden van penitentie niet helpen, wanneer de zondvloed ons komt straffen voor onze collectieve zondigheid, zoals dat in de Bijbel gebeurde. Volgens enkele Vlaamse en Franstalige kranten is die gebeurtenis zelfs niet ver meer af. Vorige week brachten ze het bericht dat de Thwaites gletsjer (op de Zuidpool) aan het smelten is en dat de catastrofale gevolgen niet lang zullen uitblijven. De zeespiegel zou zo maar even 3 meter kunnen stijgen!

Allen laten ze verstaan dat de opwarming van de aarde verantwoordelijk is. Het Nieuwsblad zegt dat zelfs letterlijk. Geen enkele krant maakt melding van de werkelijke reden waarom de gletsjer (van binnen) aan het smelten is: de activiteit van een vulkaan eronder. De opwarming is geothermisch, niet het gevolg van het klimaat. Zie overigens ook het artikel van onze hoofdredacteur op blz 13. die eveneens de Thwaites gletsjer onder de loep neemt.

Hoe dergelijke manipulatie van de berichtgeving verklaren? Verkoopcijfers en sensatiezucht (slecht nieuws verkoopt) zijn maar een deel van de uitleg, want een ramp door een vulkaan is evengoed een ramp. De beschuldigende vinger richting klimaatverandering is bijgevolg een vrij flagrant geval van bedrog om ideologische redenen.

Het voorval bevestigt twee lastige waarheden over het klimaatdebat. De eerste is dat wie zich genoodzaakt voelt om bedrieglijke argumenten te gebruiken, blijkbaar een tekort aan goede argumenten heeft. Ten tweede is dit het zoveelste voorbeeld van de regel dat overdrijvingen of regelrechte leugens geduld worden zolang ze de goede zaak dienen. Er komt immers nooit kritiek of correctie. Hoe kan je dan ooit geloof hechten aan wat de pers vertelt over de klimaatproblematiek?

Torquemada Wie zondigt in de andere richting, tegen de groene catechismus, wordt daarentegen wel ogenblikkelijk en kordaat ter verantwoording geroepen. Dat ondervond Michael Shellenberger, die zaterdag op een N-VA-congres voorstelde om nieuwe kernreactoren te bouwen. Het Laatste Nieuws kon snel enkele geëngageerde wetenschappers vinden om maandag een artikel te kunnen plaatsen met de titel: “Experts maken brandhout van het voorstel van Shellenberger”.

Dezelfde Shellenberger ontdekte - tot zijn merkbare verbazing - de agressiviteit van de VRT inzake politieke onderwerpen waar de openbare zender een uitgesproken mening over heeft. Het vraaggesprek met Lieven Verstraete in De Zevende Dag had meer weg van een verhoor. Tot twee keer vroeg de inquisiteur van dienst plechtig aan Shellenberg: “Aanvaardt u het feit van de opwarming van de aarde en de menselijke schuld daaraan?”

Zowel de bewoordingen (de journalist heeft al beslist dat iets een feit is en enkel een idoot aanvaardt geen feiten) als de toon zouden Torquemada plezier gedaan hebben.

Richard Feynman, nobelprijswinnaar natuurkunde vatte het gebald samen “Godsdienst is een cultuur van geloof, wetenschap is een cultuur van twijfel”. In het klimaatdebat heerst de cultuur van geloof.

JURGEN CEDER

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

6

Dwars door Vlaanderen

Burgemeester voor alle mensensmokkelaars De CD&V maakt haar reputatie als partij van moslims, migranten en mensensmokkelaar weer helemaal waar. In Zeebrugge, een deelgemeente van Brugge, werd de socialist Renaat Landuyt als burgemeester opgevolgd door de CD&V’er Dirk De fauw. In De Standaard verklaarde hij heel stoer: “Ik zal niet dulden dat vluchtelingen en migranten stelen, geweld plegen of in woningen en garages inbreken. Wie strafrechtelijke inbreuken pleegt, moet worden gestraft.”

Dat is een leugenachtige belofte, die De fauw als burgemeester helemaal niet hard kàn maken. Het vervolgingsbeleid is federale materie. Een burgemeester kan en mag zich daar niet mee bemoeien. Daarna hield De fauw een pleidooi voor hulp aan transmigranten en voor het stopzetten van de huidige politieacties, die hij veel te repressief vindt, terwijl zij in werkelijkheid veel te laks zijn. De meeste opgepakte transmigranten worden immers na enkele uren alweer vrijgelaten.

Dokters van de Wereld De fauw wil ook niet dat de nuttige idioten die hand-en-spandiensten verlenen aan de transmigranten nog vervolgd kunnen worden.

Hij zegt daarover: “Ik heb me laten vertellen dat vrijwilligers die slaapzakken aan migranten hebben gegeven, mogelijk strafrechtelijke feiten ten laste worden gelegd, zoals medeplichtigheid aan het inbreken van het havengebied en mensensmokkel. Ik heb mijn korpschef laten weten dat als die mensen voor de rechtbank worden gebracht, ik mijn toga aantrek om ze zelf te verdedigen. Ik hoop dat hij die boodschap ook aan de procureur heeft overgemaakt.”

Nochtans zou De fauw als burgemeester moeten weten dat hij zich niet met het vervolgingsbeleid mag bemoeien (zie hoger). En als hij zegt “ik heb me laten vertellen dat…”, dan kunnen we wel vermoeden wie hem dat verteld heeft: de maoïstische fanatici van de organisatie Dokters van de Wereld. Toen Landuyt nog burgemeester was, werden in beslag genomen tenten en kampeeruitrusting van illegalen nog vernietigd. De fauw heeft beloofd dat die goederen voortaan teruggegeven zullen worden, eventueel via hulporganisaties.

Bovendien wil hij in Zeebrugge een infopunt oprichten om de illegalen te onthalen en hen gratis juridisch advies te verschaffen. Illegalen van alle landen, verenigt u! Allen daarheen! De mensensmokkelaars zullen juichen.

Hun activiteiten zullen nog minder dan vroeger verstoord worden. Zeebrugge zal een veilige tussenstop worden voor hun smokkelroute naar Groot-Brittannië.

De hond van Filip Michael Freilich, kandidaat op de N-VA-lijst en ex-hoofdredacteur van Joods Actueel, zet zich af tegen het Vlaams Belang. Waarvan akte.

Hoewel hij in een recent interview in Humo erkent dat in het programma van die partij ‘geen antisemitische dingen’ staan, toch beukt hij erop los, een beetje in het wilde weg. Ter illustratie, door te zeggen: “Dat Filip Dewinter zijn hond Dolf noemt, zegt toch genoeg?”

Het is het volste recht van Freilich om voor of tegen wie dan ook te zijn, maar hij moet toch niet overdrijven en geen spoken gaan zien, zeker niet als het over de hond van Dewinter gaat. Dewinter reageerde in een lezersbrief in Humo als volgt: “Ik heb in mijn leven ongeveer twintig jaar lang achtereenvolgens vier Duitse herders gehad, waarvan de namen Xaro, Donna, Akko en Wolf luidden. Ik heb dus nooit een hond gehad met de naam Dolf, zoals Michael Freilich beweert in Humo 4094. Een dergelijke uitlating is gratuit en lasterlijk en moet een gebrek aan inhoudelijke argumenten verbergen.” Freilich en zijn partij zouden beter moeten weten; er zijn intellectueel eerlijkere argumenten om Dewinter mee te bekampen.

Op spoken- en heksenjacht gaan kan voor bepaalde politici wel eens leuk zijn, maar als men daar tot in het onnozele in overdrijft, is er uiteindelijk maar één persoon die zich belachelijk maakt.

Hasselt en Maastricht “Annemarie Penn-te Strake en Steven Vandeput, de burgemeesters van Maastricht en Hasselt, willen een front vormen tegen Brussel en Den Haag.” Bij de gesprekken over ver-

28 februari 2019 regaande samenwerking tussen Hasselt en Maastricht worden ook Heerlen, Luik en Aken betrokken, om de mobiliteit, cultuur en ongemakken in kaart te brengen en te stroomlijnen en zo een meerwaarde te realiseren in die grensregio. “Drugscriminaliteit stopt niet aan de grenzen, dat gaan we stevig aanpakken, en het Spartacusplan zal doorgaan.” De burgemeester van Maastricht nodigde zichzelf uit op een zeiltocht op de boot van de burgemeester van Hasselt. De wind blaast weer in de zeilen.

De verloren zonen Voor het woord traditie bestaan meerdere definities, maar het komt bijna altijd op hetzelfde neer: het mondeling of op een andere wijze overleveren van gewoonten, gebruiken of benamingen, en dit van geslacht op geslacht. Terwijl bijna iedere dag nieuwe (?) bieren ‘uitgevonden’ worden, prijst Brugge zich gelukkig dat na een ommetje langs Palm (2002) en Alken Maes (2014) het traditionele Brugs Tarwebier (1983) weer in Brugge gebrouwen zal worden, door brouwerij De Halve Maan. Nadat hij tien jaar geleden reeds de Straffe Hendrik opnieuw naar Brugge bracht, is Xavier Vanneste er weer in geslaagd een verloren zoon in de ouderlijke woonst te krijgen.

De schuld van de politie Na de rellen op oudejaarsavond in de Brusselse gemeente Molenbeek bracht minister De Crem een bezoek aan de kanaalgemeente.

Bij die gelegenheid vertelde hij dat de Brusselse politie onvoldoende was voorbereid op

mogelijke rellen. Het is dus allemaal de schuld van de politie. Dat de politie van hogerhand in bepaalde Brusselse wijken gewoonweg niet màg optreden, daarover echter geen woord.

De schuld in de schoenen van de politie schuiven is nu eenmaal makkelijker dan zelf verantwoordelijkheid opnemen.

Apartheid in het station In het Brusselse Noordstation wordt de apartheid opnieuw ingevoerd. Reizigers en pendelaars worden er namelijk opgeroepen in de zone ‘noord’ van het station op te hoepelen via zijdeuren en buitentrappen. Want, zo valt op aanplakbrieven in het station te lezen, die zone wordt voortaan exclusief voorbehouden aan de illegalen die daar vertoeven. Het ontlokte Brussels Vlaams Belangfractievoorzitter Dominiek Lootens de opmerking dat Brussel zich nu wel helemaal op de kaart heeft gezet als de hoofdstad van het surrealisme.

Spuiten en slikken De Brusselse regering wil op de terreinen van Thurn en Taxis een multifunctioneel ‘drugscentrum’ inrichten waar ook drugverslaafden een gebruikersruimte zouden krijgen. Dat is niet naar de zin van N-VA’er Johan van den Driessche, die ervoor pleit om enkel afkickende verslaafden toegang tot de verbruikersruimte te geven. Zo niet komen heroïneverslaafden die bezig zijn met een afkicktraject in aanraking met actieve gebruikers, waarschuwt Van Den Driessche.

Het Vlaams Belang ziet liever helemaal géén ruimte waar druggebruikers ongestoord kunnen spuiten en slikken.

Nederlands in Brussel De taalbarometer waaruit blijkt dat het gebruik van het Nederlands in de hoofdstad achteruit boert, kreeg in de Raad van de Vlaamse Gemeenschapscommissie nog een politiek staartje. Zowel de N-VA als het Vlaams Belang diende moties in waarin gevraagd werd de taalwetten te respecteren, het belang van de lessen Nederlands in het Franstalig onderwijs te versterken en het Nederlands veel actiever te gaan promoten in Brussel. De motie van de N-VA werd terecht gesteund door het Vlaams Belang. Maar toen de motie van het Vlaams Belang ter stemming kwam, stemde de N-VA verdeeld. Ontslagnemend parlementslid Liesbet Dhaene, die zich van het cordon sanitaire niets meer hoeft aan te trekken, steunde de tekst van het Vlaams Belang. Brussels N-VA-lijsttrekster Cieltje van Achter, die voluit voor een nieuw parlementair mandaat gaat, moet het cordon nog wel mee in stand houden. Zij kon (en mocht) het dan ook niet over haar hart krijgen een Vlaams Belangvoorstel voor méér Nederlands in Brussel te steunen.

Jammer.

BRUSSEL

Onwennig Brussel Politieke analyses maak je maar beter niet op basis van emoties. Uiteraard hebben persoonlijke ervaringen hun plaats, maar zonder de nodige afstand te nemen kom je er niet. En dat is een probleem dat zich in de Rand rond de hoofdstad vrij scherp stelt.

Het was midden jaren negentig. De Vlaamse Volksbeweging (VVB) was zich aan het ontpoppen tot een soort locomotief van de niet-partijpolitieke Vlaamse Beweging, een bijzondere verdienste van mensen als Peter de Roover en Jan Jambon. Had men hen toen voorgespiegeld waar ze twee decennia later mee bezig zouden zijn, ze waren schaterend van hun stoel gedonderd, maar daar gaat het nu niet over. Na een resolute keuze voor Vlaamse onafhankelijkheid, werd ook het thema Brussel aangepakt. Een congres, aparte werkgroepen, een plenaire vergadering … het zat allemaal in het dagprogramma.

Tijdens de middagpauze deed zich een incident voor. Leden van de toenmalige afdeling van Dilbeek hadden op zowat alle zetels van de grote aula een pamflet gelegd waarin opgeroepen werd duidelijk afstand te nemen van de hoofdstad. Per slot van rekening was die plek toch een soort Sodom en Gomorra waar alle onheil vandaan kwam.

Weg ermee! Congresvoorzitter Jambon, het moet gezegd, gaf hen een stevige bolwassing. Op een open congres met discussie en debatten was dat geen manier van werken, oordeelde hij. Het voorval is ondergetekende altijd bijgebleven, het is symptomatisch voor de Vlaamse Beweging.

Sociologische omwenteling Het verhaal dat je opvangt bij Vlaamsgezinden in de Rand rond Brussel is vaak ontzettend negatief. Wanneer je doorvraagt, wordt duidelijk waarom. In veel gevallen draait het allemaal rond slechte ervaringen in en door Brussel, wat natuurlijk meer zal gebeuren bij inwoners van Diegem, Dilbeek en Grimbergen dan bij mensen met als habitat de Westhoek of de Maaskant. En zelfs als men alles in proportie brengt, hebben ze vaak een punt. Alleen bouw je geen politiek verhaal door een mix van projectie en extrapolatie van een eigen ervaring, hoe kwalijk die ook was. De rede is misschien geen doel op zich, maar kan bij deze oefening maar beter een instrument zijn. Met excuses aan het adres van Georg Hegel voor dit plagiëren.

De Vlaamse Rand, anderen noemen het Halle-Vilvoorde - een vreselijk klinkende administratieve naam -, ondergaat een heuse metamorfose. Tal van indicatoren duiden het verhaal, met misschien als belangrijkste gegeven de cijfers van Kind & Gezin. Zij hebben zicht op de borelingen, en dat zijn de scholieren, studenten (sommigen toch) en de inwoners van morgen. Voor velen is het een knap vervelende ervaring. Noem het vervreemding, verfransing, verBrusseling (misschien wel de beste term), of wat dan

ook, feit is dat het sociale weefsel duchtig door mekaar wordt gerammeld. Dat brengt ons bij de ‘actie’ van die lui van de toenmalige VVB-afdeling van Dilbeek, waarvan het gros dankzij Magere Hein de recentste ontwikkelingen in de regio niet meer hoefde mee te maken.

Besluitvorming Is Brussel de bron van alle kwaad, of op zijn minst de bron van hun ergernis? Ergens wel, maar laten we specificeren. Misschien is dat stukje van de Onze-Lieve-Vrouwter-Sneeuwwijk wel de grote boosdoener.

Die kleine perimeter met straten als de Wetstraat, Parlementsstraat en de Leuvenseweg. Daar krijgt het grote migratieverhaal gestalte. Daar ook is destijds de snel-Belgwet gestemd. Net zoals daar de regularisatiebeslissingen genomen werden. En ook in die sferen ontstond het recentste boek van MR-parlementslid Alain Destexhe over migratie. Een gedegen werk, dat niet toevallig zoveel mogelijk doodgezwegen wordt.

Als gevolg van die politieke beslissingen werd Brussel een heuse magneet voor inwijking. Net daar, in die perimeter, ligt de verantwoordelijkheid voor de nieuwe olievlek van Brussel over grote stukken van Vlaams-Brabant en daarbuiten (Denderstreek). Maar ook de oplossing, en dat brengt ons bij het recente initiatief van V&W. De andere V&W, zeg maar.

V&W Ooit spijbelde hij om op TAK-actie te

gaan, later werd hij actievoerder, waarna hij doorgroeide tot VVB-voorzitter. Het zou een weggever zijn op een quiz over de Vlaamse Beweging. Antwoord: Bart de Valck.

Zopas lanceerde hij zijn V&W-initiatief, een woordspeling voor alle duidelijkheid, want de Facebookpagina waarover het gaat heeft niets te maken met de V&W van twee voormalige N-VA-parlementsleden. Alles draait rond die verandering van Halle-Vilvoorde. “Je veilig voelen in je eigen wijk en mensen in het Nederlands kunnen aanspreken is een thema vandaag”, lezen we. “Ook jonge mensen in H-V voelen de druk, ze zijn bezorgd om het groen karakter en leefbaarheid van hun streek. Dat leeft in H-V. Er zijn ook jonge koppels die verhuizen omdat de scholen te snel te sterk veranderen.”

Klopt als een bus, maar dan komt het: “Het huidige Vlaamse beleid is niet aangepast aan de problemen en uitdagingen waar Halle-Vilvoorde mee kampt. Men laat begaan.

Integendeel, het versterkt de druk vanuit Brussel door nog meer pendelaars dagelijks naar de hoofdstad te sturen. Ze laat studies maken die ‘Groot- Brussel’ promoten.”

Men voelt de bui al hangen. Het is het typische eilanddenken van Vlaamse Bewegers in de Vlaamse Rand. We kwamen er al te vaak mee in contact. Tussen de algemene belangen en de private en emotionele ervaringen ligt het rationele pad. Enkel wanneer het V&W-verhaal dit pad vindt, zal het enige meerwaarde bieden.

KNIN.

Onze naaste buren

28 februari 2019

Een foutje, of een vervalsing?

Nederlandse politici gebruiken graag getallen tot achter de komma. Aan die cijfertjes mag niet getwijfeld worden, want verscheidene overheidsdiensten hebben ze berekend.

Pinokkio Toch twijfelen meer en meer Nederlanders aan de correctheid van de getallen. Nederland draait als de bekende tierelier, en er is nauwelijks nog personeel te vinden. Volgens het Centraal Bureau voor Statistiek doen zelfs de allochtonen volop mee, al is er weer één zwakke minderheidsgroep die minder participeert dan alle andere: Marokkanen. Dus verwachten de Nederlanders daarvan iets in hun loonzakje terug te zien. Vorige week heeft de minister-president nog eens beklemtoond dat iedereen erop vooruit gaat. De Rijksvoorlichtingsdienst zette de toespraak online en binnen de kortst mogelijke tijd reageerden duizend mensen. De vriendelijksten hielden het bij Pinokkio, want niemand gelooft Rutte nog. Een paar dagen eerder lanceerden immers twee regeringsleden informatie met een geurtje door de schuld van de ambtenarij.

Achteraf vraagt iedereen zich af of die overheidsdienst per vergissing foute cijfers gaf, of opzettelijk die cijfers vervalste?

Duurdere in plaats van goedkopere energie Alles begon toen De Telegraaf de ene na de andere mail kreeg van lezers die zich beklaagden dat ze er helemaal niet op vooruitgingen. Ze vonden een paar euro’s meer in dat loonzakje, maar hun energierekeningen stegen zodanig dat

ze feitelijk inleverden. De krant onderzocht in december de zaak en concludeerde dat die lezers gelijk hebben, terwijl die volgens de regering in het geld zwemmen. In de Tweede Kamer werden vragen gesteld waarna de minachtende antwoorden volgden.

De verantwoordelijke minister, minister van Economische Zaken Wiebes, een liberaal, was even op reis en hij liet zijn staatssecretaris opdraven, Mona Keijzer. Deze typische CDA’ster van ‘enerzijds’ en ‘anderzijds’ kan als een kloon van Crevits optreden in satirische programma’s. Ze verborg haar minachting niet voor de ‘bangmakers’ van de krant van wakker Nederland. “De energieprijs zal zelfs dalen.” Nu, haar baasje Wiebes heeft een bedenkelijke reputatie. Als wethouder van Amsterdam was hij een ramp, en als staatssecretaris van Financiën in de vorige regering was hij een catastrofe.

Als beloning voor zijn onbekwaamheid werd hij gepromoveerd tot minister. Dus lieten de tegenstrevers het daar niet bij, en hun vermoeden werd bewaarheid. De regeringsleden gebruikten verouderde cijfers uit 2017, die uitgingen van een te laag verbruik en te lage tarieven. In plaats van de beloofde kostendaling mag ieder Nederlands gezin dit jaar rekenen op gemiddeld 200 euro meer voor elektriciteit en gas. Daar gaat het extra salaris.

7

NEDERLAND

De groene valsspelers van het PLB “Ramingen kunnen er naast zitten”, was het lamme excuus van de minister. Maar alle lichten gingen op rood toen bekend werd welke dienst ‘energienota-gate’ had berekend. Het Planbureau voor de Leefomgeving (PLB) heeft de terechte reputatie dat het sympathiseert met alle groene dada’s. Het PLB heeft 200 medewerkers, en sommigen onder hen bakken het duidelijk ‘groen’ in plaats van bruin. Een ambtenaar schreef in zijn privétijd een boek over het in zijn ogen vieste jongetje van Europa, want Nederland produceert veel te veel en zou best terug naar vroeger gaan. Vooral de landbouwers zijn ziedend over de valse statistieken die het PBL produceert. Vervuiling van het oppervlaktewater uit Wallonië en Duitsland werd schaamteloos bij de Nederlandse landbouwuitstoot van stikstof en fosfaat bijgeteld. Bijna kregen de boeren een extra heffing. Het PLB maakte zich ook berucht met een volslagen foute inschatting van de subsidies voor elektrische auto’s. Het kabinet zat er bijgevolg faliekant naast en moet veel meer subsidiëren dan het PLB voorspelde. Het ergste moet nog komen. Het PLB mag de waanzinnige klimaatvoorstellen doorrekenen. De vermoedens zijn groot dat Nederland weer gepiepeld zal worden door de groenen van het PLB, die uit puur politieke motieven cijfers zullen verdraaien en desnoods vervalsen om de maatregelen veel goedkoper voor te stellen dan ze in realiteit zijn. Daarna mag de Nederlandse burger de echte bedragen ophoesten.

WILLEM DE PRATER

Groene mirakels in Gent?

Groen bestuurt al zes jaar mee in Gent. Wat heeft zij in de stroppenstad gerealiseerd dat echt het verschil maakt voor “het klimaat”? Auto’s uit het centrum bannen, dat wel. Het lanceren van ‘donderdag veggiedag’, dat ook. Een lage-emissiezone, dat doen ze in andere steden ook. Antwerpen was Gent zelfs jaren voor. En verder? Waar staan de stedelijke windmolens? Die zijn er niet. Waar liggen de stedelijke zonnepanelen? Die zijn er nauwelijks.

Ja, op enkele scholen, hier en daar, met mondjesmaat geplaatst. Waar zijn de grootschalige renovatieprojecten? Die zijn er niet. Tien woningen in een bouwblok hier, twintig woningen daar, in een stad met 120.000 wooneenheden waarvan de helft meer dan zeventig jaar oud is. Zo gaat het niet vooruit. Het beloofde stedelijk energiebedrijf, om eigen alternatieve energie op te wekken, het kwam er niet. Integendeel, het idee werd al snel als onhaalbaar afgevoerd. Geveltuintjes, wat boerenmarkten of buurtmoestuintjes, subsidies voor projectjes van burgers … allemaal sympathiek, maar maakt dat echt het verschil?

Stad Gent heeft uit het parkeerbeleid en het circulatieplan miljoenen extra inkomsten gehaald. Het is niet geld waaraan het ontbreekt. Kortom, Groen heeft de macht om iets te doen.

De partij heeft het geld en kan op veel sympathie van haar achterban rekenen. Toch gebeuren er in onze stad geen “klimaatwonderen”. Zou het kunnen dat de oplossingen toch niet zo eenvoudig zijn als Groen en de klimaatactivisten beweren?

en mocht ze niet meer in het museum komen. Toen al waren er mensen die vonden dat er genoeg redenen waren om de directrice te ontslaan. Het heeft toch nog bijna een jaar geduurd. Vorige vrijdag besliste het schepencollege om haar definitief af te zetten.

Geschorste directrice MSK krijgt definitief ontslag Echt of vals? Het definitieve oordeel over de Russische kunstwerken van de Toporovski-collectie is nog niet gevallen.

Sinds de heisa over de tentoonstelling in het Museum voor Schone Kunsten van Gent losbarstte, loopt er een kluwen aan expertises, tegenexpertises en gerechtszaken. In maart 2018 werd directrice Marie-Catherine de Zegher geschorst

De Waalse vrienden van Theo Francken

De heisa rond de geannuleerde voordracht van Theo Francken in Verviers komt meerdere partijen goed uit. De N-VA en de PS, uiteraard, die zich tegenover elkaar kunnen profileren, maar ook de MR en de Parti Populaire, die via een politieke liefdesverklaring aan Francken de rechtse Waalse kiezers aan zich willen binden.

“De beste vijanden”, zo worden PS en N-VA door politieke waarnemers wel eens genoemd, en die stelling is zeker niet fout. Het protest, inbegrepen geweldplegingen, tegen de uiteindelijk geannuleerde privélezing van de voormalige staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) komt zowel de Franstalige socialisten als de Vlaams-nationalisten goed uit.

Francken wordt in de Franstalige media al jaren afgeschilderd als de baarlijke duivel, en de PS kapitaliseert daarop.

Dat Muriel Targnion, PS-burgemeester van Verviers, mee protesteerde tegen de lezing van Francken, is voor partijvoorzitter Elio Di Rupo geen probleem. Blijkbaar zijn er volgens hem geen grenzen aan de manier waarop men zich verzet tegen de N-VA. Theo Francken van zijn kant kan wijzen op het onverdraagzame karakter van het linkse Wallonië. Volledig gelijk, natuurlijk, want de vrijheid van vergadering en vereniging zoals voorzien in de grondwet is blijkbaar niet voor iedereen van toepassing.

Federale kieskring Het protest van de PS tegen de komst van Francken heeft

niet alleen te maken met het in hun ogen ‘extreemrechtse’ migratiebeleid dat de staatssecretaris heeft gevoerd. De Waalse socialisten sluiten aan bij een oude wallingantische traditie dat een Vlaams politicus bezuiden de taalgrens niets te zoeken heeft. Zelf zijn ze voor francofone inmenging in Vlaanderen en een federale kieskring, maar dit is geen tweerichtingsverkeer. In de jaren vijftig en zestig stelde de legendarische rode vakbondsman André Renard dat “er geen Vlaamse poot mag staan op de Luikse Place Saint-Lambert”. Een ander voorbeeld is de defenestratie van VU’er Toon van Overstraeten in het parlement van de Waalse gewestraad van 1985. Walen zijn belgicisten, maar de Vlamingen moeten voor de PS dan wel op hun eigen grondgebied blijven.

Steun voor Francken De heisa rond de lezing wordt in deze campagne nu ook gebruikt door de Franstalige liberalen van de MR. Figuren van de rechterzijde van de partij zoals George-Louis Bouchez uit Bergen spraken hun steun uit voor Francken. Jacqueline Galant, voormalig federaal minister van Mobiliteit, nodigt hem uit als spreker in haar donkerblauwe Henegouwse ge-

Sami Souguir (Open Vld), nog maar pas cultuurschepen, stelt zich veel fermer op dan zijn voorganger, Annelies Storms (sp.a). Een van zijn eerste beleidsdaden was het neerleggen van een klacht tegen De Zegher. Hij verwijt haar het opzettelijk misleiden van de gemeenteraad en valsheid in geschrifte.

Toch wel zware beschuldigingen, die de schepen zelf in de pers nog eens uit de doeken deed. De feiten zijn echter niet nieuw; die waren in maart vorig jaar al bekend. Ook de vorige schepen van Cultuur wist ervan. Souguir breekt met het passieve beleid van zijn voorganger. Waar Storms liet begaan en zo mee verantwoordelijkheid draagt voor de schade die het MSK heeft opgelopen, neemt Souguir wel maatregelen.

Hij ontslaat nu dus ook de geschorste directrice. Haar benoeming als museumdirectrice wordt ‘met onmiddellijke ingang’ beëindigd.

Hij verantwoordt zijn beslissing door te verwijzen naar het auditrapport dat Stad Gent bij een externe firma bestelde.

Bij die audit ging men na of de internationale richtlijnen over bruiklenen werden gevolgd in verband met de tentoonstelling, en of het MSK conform internationale afspraken tussen musea handelde. Welke fouten van mevrouw De Zegher uit dat rapport blijken?

Dat weten we niet. De inhoud wordt niet bekendgemaakt, maar die fouten wegen duidelijk zwaar genoeg om haar definitief te ontslaan. Voor het MSK is dat een goede zaak. De schaduw die boven het museum hing, is weggenomen. Alle aandacht kan nu gaan naar de voorbereiding van de grote Van Eyck-tentoonstelling in 2020. “Van Eyck - Een optische revolutie” zal lopen van 1 februari tot 30 april 2020. De verkoop van toegangskaarten is reeds gestart. Er wordt veel belangstelling vanuit het buitenland verwacht. Wie erbij wil zijn wacht best niet te lang om een ticket te kopen.

MATHILDIS

WALLONIE meente Jurbise. Huidig ontslagnemend federaal minister van KMO Denis Ducarme zal hem inleiden.

Dit is geen toeval. De kopstukken van de MR merken dat de N-VA en Theo Francken in het bijzonder zeer populair zijn bij de Waalse rechterzijde. Zij zullen in de campagne het volgende argument gebruiken: “Een stem voor ons is een stem voor Theo Francken, want wij willen graag met de N-VA verder regeren om te vermijden dat het migratiebeleid versoepeld wordt.” Die rechtse stemmen zijn van levensbelang wil de MR electoraal niet te veel achterstand oplopen op de PS. Het is voor de Franstalige liberalen ook cruciaal om de – zij het beperkte – rechterzijde te blijven bedienen, nu enkele kopstukken zoals premier en partijvoorzitter Charles Michel lonken naar de liberale kiezers die naar Ecolo zijn overgelopen. Er zijn wel twee factoren die de strategie van de MR kunnen doorkruisen. De eerste zijn een soort van N-VA-lijsten in Wallonië, maar die komen er niet. Ja, een oud-militair wil een NV-WA-lijst (Nouvelles Valeurs Wallonnes) indienen maar niemand neemt dit ernstig.

Anders is het met de Parti Populaire (PP) van Mischaël Modrikamen, dat een Kamerlid telt (vroeger ook een Waals Parlementslid, maar die zetelt nu als onafhankelijke). De PP, aan de basis van de lezing van Francken in Verviers, wil als rechts-populistische partij ontevreden MR-kiezers binnenhalen. Door te verkondigen de échte Waalse verdediger te zijn van het beleid van Francken hoopt de PP aan zetels te winnen. Berekeningen van de ULB leren dat de PP volgens de laatste peilingen drie zetels zou halen in het Waals Parlement en twee in de Kamer.

PICARD

8

Actueel

28 februari 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Israëlische Realpolitik met de Visegrád-landen Vaak zijn allianties die niet voor de hand liggen het interessantst. Dikwijls ook is het nastreven van een nuchtere win-winsituatie efficiënter dan het blijven hameren op principiële meningsverschillen en tegenstellingen. De manier waarop Israël en de Visegrád-landen toenadering zoeken, is daar een illustratie van. En al blijkt het parcours soms wat hobbelig te zijn, de stappen die gezet worden zorgen voor tandengeknars tot in de hoogste EU-echelons.

Benjamin Netanyahu en Viktor Orbán Je moet het Yisrael Katz nageven, zijn nummertje was sterk. Nauwelijks op post als minister van Buitenlandse Zaken schreef hij al meteen een stevig diplomatiek incident op zijn conto. Over de Holocaust dan nog wel, altijd een boeiend thema in Israël.

Een dertig jaar oud citaat van oud-premier Yitzhak Shamir volstond om de poppen aan het dansen te brengen. “De Polen krijgen het antisemitisme met de moedermelk mee”, verklaarde die ooit.

“Het zit diep ingebakken in hun traditie en mentaliteit.” Er zat iets autobiografisch aan die opmerking. Afkomstig uit Wit-Rusland (toen nog deel uitmakend van Polen), emigreerde hij nog voor de Tweede Wereldoorlog, op twintigjarige leeftijd, naar het toenmalige Palestina. Zijn familie deed dat niet en velen overleefden de oorlog niet. Het verhaal doet de ronde dat zijn vader wist te ontsnappen tijdens een Duits transport, maar vervolgens door zijn (Poolse) dorpsgenoten gestenigd werd. Bevestiging van het voorval kwam er nooit, maar laat ons aannemen dat de herinneringen van de familie aan het Mitteleuropa van die jaren niet positief waren. Hetzelfde geldt voor de familie Katz. “We vergeven noch vergeten”, voegde hij eraan toe.

Incident indijken En zeggen dat het aanvankelijk allemaal nog leek mee te vallen.

Tijdens zijn aanwezigheid op de Amerikaanse top voor het Midden-Oosten, in de Poolse hoofdstad Warschau, had de Israëlische premier Netanyahu het over “Polen” die met de nazi’s collaboreerden. Het was het begin van de rel, maar onmiddellijk werd olie op de golven gegoten. Het werd allemaal wat mis begrepen, zei men. De Israëlische regeringsleider bedoelde eigenlijk ‘sommige’ Polen, zonder het volk als geheel te willen stigmatiseren. Er zou ook een vertaalprobleempje gespeeld hebben. Men slaagde er diplomatiek

De Visegrád-landen

in de storm te doen luwen, waardoor, zoals gepland, de top met de Visegrád-landen in Jeruzalem kon plaatsvinden. Tot Katz op de proppen kwam. Even zag het ernaar uit dat Warschau iemand ging sturen die wat lager op de diplomatieke ladder stond, maar uiteindelijk besloten de Polen hun kat te sturen.

Het werd een Visegrád-top zonder Polen. Knap vervelend voor Israël, dat het diplomatieke manoeuvre dat in 2017 gelanceerd werd wil voortzetten.

Uiteindelijk kwam het tot de ondertekening van enkele akkoorden. Hongarije zal een handelskantoor mét diplomatieke status openen in Jeruzalem, terwijl Slovakije in diezelfde stad een cultureel centrum gaat inplanten. Tsjechië gaat dan weer voor een “Tsjechisch huis”. Stuk voor stuk beslissingen met enige symbolische waarde, maar dat het multilaterale treffen niet onder Visegrád-hoofding kon plaatsvinden, bleef het geheel overschaduwen.

Hoofdstad Jeruzalem Eigenlijk is de toenadering tussen Israël en de Visegrád-landen vooral een fraai staaltje van Realpolitik. Economische belangen spelen, maar voor landen als Polen en Hongarije is een goede relatie met de Joodse staat vooral een manier om elke verdenking van antisemitisme te kunnen counteren. Israël, van zijn kant, beschikt dan weer over een instrument om het binnen de EU te doen rommelen. Toen de VS de beslissing om hun ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem te verhuizen bekendmaakten, verhinderden net landen als Hongarije en Tsjechië dat het tot een unanieme afkeurende verklaring van de EU kwam. Algemeen genomen zijn net de Visegrád-landen de grootste dwarsliggers binnen de Europese club. Trouwens, ‘Eurobrussel’ onderzoekt heel wat zaken die in die landen niet, tja, koosjer zouden zijn. Steevast gaat het over de mensenrechten, de manier waarop de rechtsstaat wordt ingericht, en-

zovoort. Mocht vandaag met een blanco blad van start worden gegaan, dan zouden landen als Polen en Hongarije het EU-lidmaatschap aan zich voorbij moeten laten gaan.

Nu goed, ze destijds opnemen was een kwestie van de afspraak met de geschiedenis niet te missen.

Coulante Orbán Het pragmatisme, waaronder de toenadering, is bij momenten verrassend. Tijdens het bezoek aan Hongarije van de Israëlische premier Netanyahu vorig jaar leek het enthousiasme haast grenzeloos.

Keurig werd melding gemaakt van het opstarten van de diplomatieke relaties, binnenkort drie decennia geleden. Net zoals onderstreept werd dat ruim 200 Israëlische bedrijven in Hongarije werkzaam zijn. Een leuk feit is dat Budapest de definitie van antisemitisme van de International Holocaust Remembrance Alliance onderschrijft. Een nogal extensieve omschrijving, voor wie daaraan mocht twijfelen.

Altijd handig om mee te schermen wanneer Hongarije het verwijt krijgt dat bij het blokkeren van George Soros’ activiteiten antisemitische elementen spelen. Maar voor wat hoort wat. “We hebben binnen de EU een nieuw leiderschap nodig dat geen ngo’s meer financiert.” benadrukte Orbán. Het klonk de Israëli’s als muziek in de oren. Want wie ngo zegt, vernoemt in één adem natuurlijk zowel Soros als die vele door de EU betoelaagde clubjes die ‘de Palestijnse zaak’ steunen.

Moeilijke mensen, die Polen Met Polen loopt het wat stroever.

Het recentste incident is tekenend.

Vorig jaar was het ook al hommeles, toen de Poolse regering de beschuldiging van enige Poolse betrokkenheid bij de Holocaust bij wet verbood. Ook toen reageerde Israël als gestoken door een wesp.

“Negationisme”, was het verwijt richting Warschau. Het soort beschuldiging waar ze in pakweg Berlijn ontzettend gevoelig voor zijn, alleen ligt dat bij de Polen lichtjes anders. Uiteindelijk gingen de VS bemiddelen. De strafbepalingen die aan de wet gekoppeld waren, werden geschrapt, en de top in Warschau moest achter dat incident definitief een punt zetten.

Aan het monument van het getto van Warschau werden bloemen neergelegd, gezamenlijk. Case closed. … Tot Netanyahu en Katz aan een nieuw hoofdstuk begonnen. MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Koude rillingen Hans-Georg Maassen, de vroegere directeur van de Duitse BfV, is niet van plan stilletjes de zonsondergang tegemoet te rijden, zoals Lucky Luke dat op het einde van elk verhaal doet. Op een conferentie van conservatieve groepen in Keulen zei hij openlijk dat de staat het recht en de plicht heeft “immigratie te controleren en te beperken”, en dat hij in 2015 “koude rillingen” had gekregen toen hij zag dat honderdduizenden immigranten zonder enige controle binnengelaten werden. “Onze veiligheidssituatie is veel slechter geworden door die zogenaamde immigratiecrisis”, zei Maassen, en hij wees erop dat de fouten van 2015 nog dagelijks herhaald worden. Volgens zijn cijfers zouden er in Duitsland nu 2.200 potentiële moslimterroristen zijn, die elk ogenblik kunnen overgaan tot het plegen van aanslagen. Het aantal extremistische moslims in Duitsland zou gestegen zijn van 3.800 in 2012 tot 11.500 nu. En om Angela Merkel en haar opvolgster AKK ook eens koude rillingen te bezorgen: op dat congres werd Maassen door rechtse CDU’ers toegejuicht “alsof hij een rockster” was, om Bild Zeitung te citeren.

Hypocrisie over Guantanamo We waren éven verrast toen we in Die Welt deze titel lazen: “Innenpolitiker lehnen Guantanamo für IS-Anhänger ab”. Was er dan toch minstens een debat geweest over een plan om in Duitsland een soort Guantanamo te bouwen? Toch niet.

Het ging niet over de bouw van zo’n hechteniskamp in Duitsland, maar over Guantanamo in Cuba. Oorspronkelijk had president Trump gedreigd de IS’ers vrij te laten als de Europese landen hen niet zouden overnemen en berechten, maar klaarblijkelijk is hij daarop teruggekomen: IS’ers die niet door hun herkomstlanden worden “teruggenomen”, zouden naar Guantanamo gestuurd worden. De Duitse politici ontkennen het, maar klaarblijkelijk hebben ze wel met de Amerikanen onderhandeld over het doorschuiven van IS’ers naar Guantanamo.

Irene Mihalic, een woordvoerster van de Grünen in de Bundestag, verklaarde heldhaftig in Welt am Sonntag: “Over het overbrengen van strijders naar Guantanamo kan zelfs geen discussie gevoerd worden. Wij moeten het onrecht van IS met het recht van de rechtsstaat bestrijden.” Ja, ja. Dezelfde rechtsstaat die van de honderden aanranders op nieuwjaarsnacht 2015-2016 in Keulen slechts een handvol echt kon straffen en dan nog maar heel licht.

Dezelfde rechtsstaat die niet eens uitgeprocedeerde illegalen kan terugsturen, zelfs niet als die ernstige misdaden hebben gepleegd.

De Europese landen hebben jarenlang luidkeels getempeest tegen het opsluiten van terroristen in Guantanamo. Nu wordt die hypocrisie ontmaskerd. Nu zouden ze wat blij zijn als ze de hete aardappel naar Guantanamo konden doorschuiven.

Overigens, het wordt een gewoontemisdaad bij Die Welt: ook dit artikel werd geschreven door Ibrahim Naber. Een moslim, dus.

Socialistische traditie Venezuela wordt na achttien jaar socialistisch bewind geteisterd door schaarste. Er zijn ernstige tekorten aan voedsel, medicijnen en andere levensnoodzakelijke basisproducten. En wat doet de regering? De grenzen sluiten voor buitenlandse hulpgoederen. Sommige kranten vroegen zich heel pathetisch af wat voor een regime zijn eigen onderdanen laat creperen terwijl aan de grens voedsel, medicijnen en hulpgoederen opgestapeld blijven liggen. Het antwoord is simpel: een socialistisch regime. Alle socialisti-

sche staten hebben dat gedaan. Als men toelaat dat de “yankees” en andere “westerse imperialisten” hulpgoederen of voedsel sturen, dan geeft men toe dat er tekorten zijn, en dat het socialistische systeem bijgevolg gefaald heeft. Dat kàn natuurlijk niet. Het Venezolaanse regime zet een heilloze socialistische traditie voort. De Sovjets deden juist hetzelfde tijdens de Oekraïense hongersnood, die ze zélf hadden veroorzaakt. In het vroegere Oostblok waren westerse medicijnen niet te krijgen, zelfs niet om mensenlevens te redden. Onderdanen van communistische staten kregen nooit toelating naar het buitenland te reizen voor een medische ingreep. Behalve als ze tot de nomenclatura behoorden… Sovjetschepen die op zee in moeilijkheden raakten, mochten nooit hulp aanvaarden van buitenlandse schepen. Die perfide mentaliteit is na de val van de Sovjet-Unie blijven bestaan. De bemanning van de gezonken atoomonderzeeër Koersk heeft twee dagen lang klopsignalen gegeven. Die zeelui hadden waarschijnlijk gered kunnen worden door de gespecialiseerde westerse reddingsteams die klaarstonden om hulp te bieden, maar die kregen geen toestemming.

Alle manschappen in de Koersk zijn gestikt. Er was één uitzondering: in 2005 kon een haastig overgevlogen reddingsteam van de Royal Navy zeven man uit een gezonken Russische duikboot redden. Die hadden 67 uur vastgezeten. Voor zover we weten, was dat de enige keer sinds 1920 dat een Russisch schip in een noodsituatie buitenlandse hulp had mogen aanvaarden.

Trump over Iran Het is veertig jaar geleden dat ayatollah Khomeiny de macht greep in Iran. Eén van de weinige toppolitici die correct op die verjaardag reageerde, was de Amerikaanse president Trump, die met één tweet de spijker op de kop sloeg: “40 jaar corruptie. 40 jaar repressie. 40 jaar terreur. Het regime in Iran bracht alleen #40YearsofFailure”.We hebben het hier al herhaaldelijk gehad over de Iraanse raket- en kernwapenprogramma’s en over de wereldwijde steun van Iran aan terreurgroepen, tot in Latijns-Amerika toe. Maar ook de binnenlandse repressie is verschrikkelijk. Het voorbije jaar werden in Iran 7.000 dissidenten, journalisten, vakbondslieden en vrouwenrechtenactivisten gearresteerd. Anders dan in het Westen hebben vrouwen en vakbondsleiders in Iran écht goede redenen om te klagen. Christenen worden meedogenloos vervolgd. Eind vorig jaar werden bij één grote razzia zo’n honderd christenen gearresteerd. Sommigen waren bekeerde moslims. Zij riskeren de doodstraf.

En iets verder in het verleden: in de eerste dertig jaar na de vestiging van de islamitische dictatuur werden 860 journalisten geëxecuteerd.

Alleen al in 1988 werden in enkele dagen tijd op bevel van Khomeiny 4.000 politieke gevangenen na een schijnproces van één minuut opgehangen. Leden van de Revolutionaire Garde stapten een gevangeniscel binnen in gezelschap van een shariarechter, een openbare aanklager en een afgevaardigde van de inlichtingendiensten. Ze identificeerden de slachtoffers en lieten hen onmiddellijk in de gevangenis ophangen. Sinds 1979 heeft het regime minstens 4.000 homo’s en lesbiennes geëxecuteerd. Men moet geen progressieve homoactivist zijn om dat misdadig te vinden. We benadrukken dat president Trump het enige staatshoofd was dat die executies aan de kaak stelde. Als reactie daarop beschuldigde het homotijdschrift Out Magazine hem van “racisme”. De linkse werkelijkheid is soms nog onwaarschijnlijker dan de waanzinnigste fictie…

Het nabije buitenland

28 februari 2019

HET LINKSE EN ISLAMITISCHE ANTISEMITISME De politieke wereld reageerde verontwaardigd op de openlijke antisemitische beledigingen aan het adres van de Franse filosoof Alain Finkielkraut tijdens een betoging van de gele hesjes. Die nieuwe Jodenhaat komt zo goed als uitsluitend uit linkse en islamitische hoek.

“Bol het af, stontzionist!”, “Vuil ras”, “Palestina”, “Keer terug naar Tel Aviv”, “Frankrijk is van ons” en andere beledigingen kreeg de filosoof en lid van de Académie Française Alain Finkielkraut naar het hoofd geslingerd toen hij in Parijs een aantal deelnemers aan een betoging van de gele hesjes tegen het lijf liep. Het voorval werd gefilmd en er volgde een golf van verontwaardiging. Ook in de politieke wereld.

Wat Finkielkraut, zoon van Joodse immigranten uit Polen, is overkomen, is geen alleenstaand geval. Het voorbije jaar nam het aantal antisemitische incidenten in Frankrijk met zo’n 80 procent toe. Beledigingen, bedreigingen, geweld, vernielingen op joodse kerkhoven zoals vorige week in Quatzenheim bij Straatsburg,… En dan is er nog de nazigraffiti die recent werd aangebracht op een portret van de vorig jaar overleden Simon Veil, ex-minister en overlevende van de Holocaust. De lijst wordt steeds langer.

Niet de schaduw van Dreyfus, Maurras en Vichy Wanneer het antisemitisme de kop opsteekt, worden snel historische vergelijkingen gemaakt. Ook en vooral in Frankrijk met een sterke traditie van Jodenhaat. Denk maar aan de Dreyfus-affaire, de aversie van Charles Maurras en de Action française tegen de Joden, het collaborerende Vichy-regime, de uitspraken van Jean-Marie Le Pen over de Holocaust als “detail”

in de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog… De neiging is op zo’n moment groot op het over de jaren dertig te hebben.

Ook politici laten er zich toe verleiden. Marlène Schiappa, staatssecretaris voor gelijkheid van man en vrouw, legde een link tussen de huidige Jodenhaat en de rechts-katholieke verankering van dit antisemitisme.

Het Finkielkraut-incident met de gele hesjes was volgens haar hetzelfde als de ‘Manif pour tous’ van een paar jaar geleden, de katholieke beweging die zich verzette tegen het homohuwelijk. Schiappa moest haar woorden terugnemen, maar het toont aan hoe politici proberen om het huidige antisemitisme te linken aan radicaal-rechts.

Wat niet klopt. Die Jodenhaat is niet een uitvloeisel van de zaak-Dreyfus, Charles Maurras en Vichy. Finkielkraut zei zelf in een tv-interview: “De jaren dertig zijn niet terug. Dit is een islamitisch en extreemlinks antisemitisme dat religieus geïnspireerd is en refereert naar het conflict tussen Israël en Palestina.” Dat is ook de mening van de Franse schrijver van Joodse origine Gilles-William Goldnadel, die zei: “Sinds de bevrijding in 1944 is de oorzaak van elke druppel joods bloed die in Frankrijk vergoten is afkomstig van de radicale islam.”

Hij verwees onder andere naar aanslagen op scholen, naar de moorden op Joden als Ilan Halimi (2006), Sarah Halimi (2017) en Mireille Knoll (2018).

Overigens, het werd al snel duidelijk dat de man die Finkielkraut beledigd had een radicale moslim was die zich in salafistische kringen bewoog.

Een vergeten linkse traditie In Frankrijk heeft men het over het islamo-gauchisme met een sterk antisemitische inslag. De radicale linkerzijde praat

TIJGERS OP HET MIDDENVAK Vorige week verlieten acht parlementsleden het linkse Labour. Enkele Conservatieve verkozenen hebben zich bij hen aangesloten. Al die parlementsleden nemen vanaf nu als onafhankelijken zitting in het Britse Lagerhuis. Dat gebeurt onder een gemeenschappelijke noemer, ‘The Independent Group’. Ondertussen is het zo goed als zeker dat de Brexit minstens tot 1 juli wordt uitgesteld.

In Vlaanderen klauwt de Leeuw, in Groot-Brittannië hebben ze sinds kort te maken met een politieke tijger. ‘The Independent Group’ (TIG) en haar vertegenwoordigers in het parlement, ‘TIG’ers’ (tijgers) genoemd, genieten sympathie bij het brede publiek, maar die partij zal electoraal geen vuist kunnen maken.

Geen nieuwe verkiezingen Enkele weken geleden hebben wij in deze kolommen de groeiende onvrede binnen Labour aangekaart. Het leiderschap van de erg linkse Jeremy Corbyn roept binnen de socialistische partij steeds meer weerstand op. Gematigde parlementsleden - die doorgaans weinig in de schijnwerpers liepen - stoorden zich met name aan de houding aangaande de Brexit.

Corbyn en Labour dienen, volgens die critici althans, te pleiten voor een nieuw referendum.

Dat gebeurt echter niet. Daarenboven heerst binnen de rangen van Labour een sfeer van intimidaties en Jodenhaat. Al die zaken deden acht parlementariërs besluiten om hun partij de rug toe te keren. Jeremy Corbyn pleit intussen voor politieke hygiëne. Hij vindt dat de dissidenten hun zetel ter beschikking moeten stellen, middels nieuwe verkiezingen in de desbetreffende kiesdistricten.

Hoeft het te verbazen dat de acht ex-socialisten daar wei-

SAG WO DIE SOLDATEN SIND… Dit jaar staat de “Very High Readiness Joint Task Force” van de NAVO onder leiding van Duitsland. Zoals de naam al zegt, moet de VJTF paraat staan om in tijd van nood snel troepen naar Estland, Letland, Litouwen en eventueel Polen te kunnen sturen om de Russen te beletten die landen te overrompelen en een voldongen feit te creëren, zoals ze dat in Georgië, Oost-Oekraïne en op de Krim hebben gedaan.

De VJTF zou alleen al door haar aanwezigheid een afschrikwekkend effect moeten hebben: een aanval op één van die landen zou automatisch leiden tot een gevecht met de NAVO-troepen die deelnemen aan de VJTF en, in theorie, tot oorlog met àlle NAVO-landen. Het gaat om een kleine strijdmacht, slechts 5.000 man. De Britten en de Fransen konden zonder problemen de nodige troepen en wapensystemen leveren. De Duitsers niet.

Afgetakeld In februari vorig jaar lekte uit dat Duitsland niet eens genoeg operationele tanks had om zijn verplichtingen in de VJTF na te komen. Uit een geheim rapport dat naar Die Welt gelekt werd, bleek hoe ernstig het leger verwaarloosd was. De negende tankbrigade had 44 tanks en 14 pantservoertuigen moeten leveren voor de VJFT, maar door gebrekkig onderhoud waren slechts 9 tanks en 3 pantservoertuigen operationeel. Er was een tekort aan onderhoudspersoneel. Veel noodzakelijke uitrusting ontbrak: reserveonderdelen, nachtkijkers, kogelvrije vesten en zelfs winteruniformen. Zelfs voor zo’n beperkte opdracht moesten al die zaken “geleend” worden bij andere eenheden.

En dan kwam men nog niet aan de benodigde aantallen. De negende tankbrigade is helaas representatief voor de gebrek-

Si la France m’était contée

Het moedige centrum Die elf volksvertegenwoordigers groepeerden zich in een onafhankelijke fractie die zich in het midden van het politieke landschap situeert. Wat bindt die politici? Naar eigen zeggen pleiten zij niet alleen voor een tweede referendum en verlengd EU-lidmaatschap, ook wil ‘The Independent Group’ een vernieuwing van het Britse kiessysteem bekomen.

Opiniepeilingen gaven in de jongste week aan dat de onafhankelijken zich hierin gesteund weten door het gros van de Britse bevolking. Een meerderheid vindt het kiessysteem (‘first past the post’), waarbij enkel de grootste partij per kiesdistrict een parlementslid levert, voorbijgestreefd. De Britse kiezer verkiest een meer proportioneel systeem.

Zolang de twee supertankers - Labour en Conservatives de koek verdelen, zitten de kleinere partijen erbij voor spek en bonen. Dat geldt zowel voor de ecologisten, de liberalen als voor het rechtse UKIP. Toch zijn veel opiniemakers enthousiast over de invloed en macht die ‘The Independent Group’, ondanks het huidige kiessysteem, kan verwerven. In liefst vijf

ENGELAND opiniepeilingen, gedurende de jongste week uitgevoerd, komt de nieuwbakken TIG meteen als derde formatie uit de bus. Tien tot veertien procent van de Britse kiezers geeft aan voor TIG te willen stemmen. Dit maakt de nieuwe centristen een stuk populairder dan de LibDems, Greens en UKIP. Opmerkelijk is dat niet alleen veel kiezers willen volgen. Ook de geldschieters zijn aan een uittocht uit de klassieke partijen begonnen. Donoren voelen wel wat voor het nieuwe verhaal dat de voormalige Labour- en Conservative-parlementsleden brengen.

Brexit in hartje zomer Toch heeft TIG weinig kans op slagen, gezien het kiessysteem. En de roep om een tweede referendum? Die wordt evenmin gehonoreerd. Voorlopig althans. Het wordt steeds duidelijker dat Groot-Brittannië op 29 maart de Europese Unie (nog) niet zal verlaten. Komt van uitstel afstel? Afwachten. Gemikt wordt op 1 juli. Dat geeft de onderhandelaars iets meer tijd om een aangepast akkoord te sluiten dat wel kan rekenen op een meerderheid in het Britse parlement. De Europese parlementsleden uit het Verenigd Koninkrijk zouden bijgevolg ook gewoon hun mandaat uitdoen, net als de verkozenen uit de andere lidstaten.

Door de Brexit enkele maanden te verschuiven, wordt voor een zoveelste keer tijd gewonnen, maar er zullen in dit scenario geen nieuwe EU-verkiezingen ingericht worden in Groot-Brittannië. De oude parlementsleden hoepelen op wanneer het nieuwe EU-parlement wordt ingezworen, en Groot-Brittannië levert geen nieuwe lading afgevaardigden. Dat bespaart Theresa May en haar partij een afgang bij eventuele Europese verkiezingen. Nigel Farage en zijn Brexit-party liggen immers op vinkenslag.

LVS

Bei uns in Deutschland kige paraatheid van de Duitse strijdmacht. De Eurofighters en de Tornado’s die de ruggengraat van de Luftwaffe vormen, zijn gemiddeld slechts vier maanden per jaar operationeel.

De rest van de tijd staan ze aan de grond voor herstellingen.

Hetzelfde geldt voor de CH-53 transporthelikopters. Negentien helikopterpiloten moesten hun vlieglicenties inleveren omdat zij te weinig hadden kunnen trainen. In diezelfde periode was niet één van de zes Duitse U-boten operationeel. Het is kenmerkend voor de schizofrenie - of hypocrisie? - over defensie dat Duitsland intussen U-boten van het type 212 blijft produceren en verkopen. Die onderzeeërs worden zelfs door andere NAVO-landen gebruikt voor elektronische spionage onder water. De materiële aftakeling van de Duitse strijdkrachten is het meest zichtbare aspect. Onmeetbaar, maar misschien nog erger, is de psychologische ontwapening van de ooit zo dappere en gedisciplineerde Duitse militairen. Op het hoogtepunt van de Koude Oorlog hadden de Duitsers het derde grootste leger van de NAVO, na het Franse en het Amerikaanse. De Duitse troepen waren goed geoefend, en uitgerust met de modernste wapens die even operationeel waren als in de beste legers van het bondgenootschap. Niemand zal ooit weten hoe goed het Duitse leger in een oorlog zou standgehouden hebben. Maar sommige militaire analisten, onder andere de beroemde Martin van Creveld, vonden dat hun officieren “ambtenaren in uniform” waren. Zij twijfelden openlijk aan de bereidheid van de Duitsers om nog echt te vechten, zelfs in een defensieve oorlog om hun vaderland te redden. Toen vond ik dat zij doemprofeten waren. Nu ben ik daar niet meer zo zeker van. Nu lijken de Duitse militairen dikwijls eerder pacifisten of ontwikkelingshelpers in uniform. En dat hangt natuurlijk samen met de verregaande verweking en feminisering van de Duitse man, die een gevolg

FRANKRIJK

het islamitische electoraat naar de mond en springt in haar aversie tegen de staat Israël mee op de kar van het antisemitisme. Voor extreemlinks zijn Joden bovendien de ultieme bourgeois en kapitalisten, en dus een bedreiging voor het proletariaat.

Leden van de extreemlinkse partij La France Insoumise hebben de anti-Joodse aanvallen met lange tanden veroordeeld.

Thomas Guenolé, de ideoloog van La France Insoumise, stak in een Twitterbericht de schuld zelfs voor een deel op Finkielkraut: “Het is al jaren zo dat Finkielkraut haat verspreidt. Tegen de jongeren in de banlieues. Tegen moslims. Hem beledigen is te veroordelen. Maar hij valt zeker niet te beklagen.”

Dit linkse Franse antisemitisme heeft diepe wortels. De socialist Léon Blum kreeg in de jaren dertig niet alleen de wind van voren van de Action française maar ook van de Parti Communiste français (PCF) en dat enkel omwille van zijn Joodse origine. Toen minister van Binnenlandse Zaken Jules Moch in 1947 besloot een staking te breken, stelde de PCF dat dit enkel gebeurde omdat “Moch een Israëliet” was. Toen Stalin aan het einde van zijn leven in 1953 een anti-Joodse campagne begon in de Sovjet-Unie, probeerden de Franse communisten dat na te bootsen en werd via de eigen kranten een antisemitische campagne gevoerd. Daniel Cohn-Bendit, leider van de mei ’68-protesten in Frankrijk, werd door toenmalig PCF-voorzitter Georges Marchais steevast de “Duitse Jood” genoemd.

Dat linkse antisemitisme werd vanaf de jaren zestig vooral een antizionisme als protest tegen de Israëlische bezetting van de Palestijnse gebieden. De Palestijnen zijn sinsdien voor links de nieuwe ‘verworpenen der aarde’ en Israël zit zowaar vol nieuwe ‘racisten’ en ‘nazi’s’.

SALAN

Right or wrong nig voor voelen? Wanneer een verkozen politicus in opspraak komt, kunnen kiezers een petitie starten om hun vertegenwoordiger te dwingen zich opnieuw verkiesbaar te stellen. Dat kan enkel in uitzonderlijke gevallen, wanneer sprake is van criminele feiten en dergelijke.

Dat is nu niet het geval, dus blijven de voormalige Labour-vertegenwoordigers in de House of Commons zetelen.

Intussen verlieten ook drie Conservatieve verkozenen hun partij. Onder hen Anna Soubry. Zij kreeg landelijke bekendheid omdat zij steeds inging tegen de leiding binnen de Conservative Party. Soubry is namelijk pro-EU en ze vindt de hele Brexit-saga een waanzinnige vertoning.

9

DUITSLAND is van decennialange linkse en feministische indoctrinatie op alle niveaus. Dat is in heel West-Europa een probleem, maar in het vroegere West-Duitsland - minder bij de Ossies! - is het nog een stuk erger.

Poging tot Axis Er is veel mis met Angela Merkel. Ik zou niet haar psychiater willen zijn. Maar ze moet toch een bijzonder slechte dag gehad hebben toen ze het onzinnige plan opvatte om samen met Macron een Europese militaire as te vormen als alternatief voor het Amerikaanse overwicht binnen de NAVO. In het licht van de totale aftakeling van de Duitse strijdkrachten is dat idee gewoon tragikomisch. Maar zij kreeg het deksel op de neus. Haar initiatief werd getorpedeerd door een meningsverschil over de levering van lucht-luchtraketten aan Saoedi-Arabië. Die raketten zijn een gezamenlijk project van de Duitse en Franse wapenindustrie. Frankrijk wil die wel verkopen, Duitsland niet.

Zelfs zo’n piepklein projectje liep al spaak. Kort daarop volgde een tweede, veel fundamentelere afwijzing. Na het vertrek van de Britten zal Frankrijk de enige kernmacht zijn binnen de EU. Merkel had voorgesteld de Franse kernwapens in te schakelen in een Europees veiligheidsplan, zodat ook Duitsland onder de Franse atoomparaplu zou kunnen kruipen. Nog liever dàt dan de defensie-uitgaven optrekken tot de NAVO-norm van twee procent, zoals president Trump heeft geëist. Het had kunnen werken. Het had bij het kleine jongetje Macron een snaar van napoleontische grootsheid kunnen raken, als Leider van de Europese Kernmacht! Maar dit keer bleef Macron nuchter. Hij hield de boot af. De Franse kernmacht is er alleen om Frankrijk te verdedigen. Zoals het altijd is geweest.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

28 februari 2019

MEDIALAND

FILM het plezier van de spijbelende jongeren zal waarschijnlijk snel wegkwijnen. Benieuwd of er dan nog veel citytrips voor die jongeren zullen inzitten.

Hoe dan ook, de zinspeling van Jean-Claude Juncker was veel te subtiel voor al die intellectueel superieure journalisten die zo bezorgd zijn over het klimaat, of, die journalisten hadden maar al te goed in het snuitje hoe raak en gevaarlijk zijn opmerking was voor de klimaatspijbelaars. Dus was het besluit meteen dat Jean-Claude Juncker “eigenlijk niets gezegd had”.

“Greta” daarentegen komt altijd – al-tijd - gevat uit de hoek.

Zelfs als ze niets zegt. Of zeker dan. Volgens de media toch.

And the Oscars go to

“Ongezond percentage homoseksuelen”

VRT: “vrijwillig” wandelen voor het klimaat Donderdag werd niet alleen gespijbeld voor het klimaat.

Een aantal scholen organiseerden ook “klimaatmarsen” of namen eraan deel. Als we het avondjournaal van de VRT moeten geloven, was deelname aan die “klimaatmarsen” voor de leerlingen volledig vrijwillig. Wij weten echter beter. In Genk werden de leerlingen van het Atlas College en het Lyceum verplicht om deel te nemen aan een “klimaatmars”. Wie niet mee opstapte en de route volgde, was volgens de school een spijbelaar, en mocht zich aan een sanctie verwachten. De omgekeerde wereld dus, maar de VRT vond dat het vermelden niet waard. Beter gezegd: de VRT loog er lustig op los, en dat ondanks een kleine storm op Twitter eerder op de dag. Van vrijwilligheid was er in sommige scholen namelijk helemaal geen sprake.

Maar het kan nog straffer. Leerlingen van het Vrij en Technisch Instituut (VTI) in Lier die spijbelden voor het klimaat, kregen een lichte sanctie. Wie op dezelfde dag ging tegenbetogen, kreeg een strafstudie. Gevraagd naar een reactie bleef het VTI volhouden, maar Lieven Boeve van het Katholiek Onderwijs had een smoes van formaat klaar: spijbelen voor het klimaat is politiek neutraal, maar tegenbetogen is meteen partijpolitiek waartegen men zwaar moet optreden. Dat is dezelfde soort framing die we op zaterdag aantroffen in het opiniestukje “Heilige Greta” van Marc Reynebeau in De Standaard. Wie durft beweren dat er partijpolitieke machinaties schuilgaan achter de klimaatbetogingen, is een slecht mens die jonge meisjes het recht ontzegt daadkracht te tonen en er zelf verantwoordelijk voor te zijn. Het zijn enkel de tegenstanders van de klimaatspijbelaars die er een partijpolitieke bedoening van maken.

Reynebeau smijt een steen Je in een opiniestuk vrolijk maken over de schrijffouten in een andere krant, het is en blijft een risicovolle sport. En als je het toch doet, laat je je stukje maar beter door minstens vijf mensen nalezen, om zeker te zijn dat je zelf niet in de fout gaat.

Zoals Marc Reynebeau, die het nodig vond op te merken dat La Dernière Heure de naam van Greta Thunberg verkeerd gespeld had. “Je kunt ook niet alles hebben”, voegde hij daar met minachting aan toe.

En wat staat een beetje verder in zijn eigen stuk? Precies: hij schrijft de naam van Greta Thunberg ook fout. Heet ze plots Greta Thunbert. Oeps… En nu maar hopen dat we ons deze keer in deze rubriek zelf niet blameren!

Framing: “Greta” versus Juncker Overigens, de framing van de figuur Greta Thunberg in de media is op zich een stukje waard. Marc Reynebeau riep haar op zaterdag expliciet uit tot een heilige. Maar dat ze voor de groen-linkse kerk al lang een heilige was, kon makkelijk vastgesteld worden. Eén van de kentekens van de heiligenverering in die kerk is namelijk het gebruik van de voornaam zonder meer. Waarom nog “Thunberg” schrijven, als iedereen weet dat als je alleen maar “Greta” schrijft, je toch dé Greta bedoelt?

Idem dito enkele jaren geleden voor “Hillary”. Jean-Claude Juncker zal het niet overkomen, want die man blijft voor altijd Juncker. En dan zeker na zijn ontmoeting met “Greta”.

Voor de media stond op voorhand al vast dat Greta Thunberg de morele overwinnaar van de confrontatie tussen die twee zou worden, en dat Jean-Claude Juncker een mal figuur ging slaan.

Moest ook wel, want is hij soms niet een wat oudere blanke man?

Het valt in dit weekblad niet vaak voor dat we de verdediging van Jean-Claude Juncker opnemen, maar afgelopen donderdag deed hij twee uitspraken die, als de media het intellectueel eerlijk hadden willen spelen, behoorlijk wat lucht uit de ballon van de Greta’s, Anuna’s en Kyra’s had kunnen doen lopen. Ten eerste dat hij in zijn jonge tijd ook ging betogen, maar dan wel op zaterdagen. De media konden dat maar matig appreciëren.

Maar zijn opmerking over de harmonisering van de doorspoelsystemen voor toiletten kon alleen maar op een smalend onthaal rekenen. Er zit nochtans een essentiële waarheid in aan het adres van de protesterende jongeren, die over enkele maanden misschien voor een groene golf in het Europees Parlement zullen zorgen. Nochtans, stem dat parlement vol groene regelnichten en -neven van het kaliber van Kristof Calvo, en

Een lapsus van formaat verleden woensdag in De Standaard.

Dominique Minten besprak het boek ‘Sodoma. Het geheim van het Vaticaan’ van Frédéric Martel en merkte daarbij op dat al langer bekend is dat “de kerk een ongezond percentage homoseksuelen telt”. Ombudsvrouw Karin de Ruyter mocht het op zaterdag komen uitleggen, na een lawine aan protesten van lezers. En naar wij vermoeden ook van een pak niet-lezers die voor de gelegenheid in de pen gekropen waren.

Karin de Ruyter kruipt in haar stukje voor rekening van de voltallige redactie door het stof. Ze kan ook niet anders. De Standaard staat immers bol van politieke correctheid, en vindt bovendien van zichzelf dat ze een kwaliteitskrant zonder weerga is. Om het in katholieke terminologie uit te drukken: een “ongezond percentage homoseksuelen” is een hoofdzonde waarvoor men Dominique Minten eigenlijk stante pede aan de deur had gezet, ware het niet dat zowel de eindredacteur als de factchecker de gewraakte zin bij het nalezen lieten passeren.

De uitleg van Karin de Ruyter voor deze lapsus is niet mis.

Want door haar aan de tand gevoeld, hadden ze allemaal dezelfde uitleg: “Het hele relaas geeft je een gevoel van ‘wat een verdorven, ongezonde boel is dat daar in Rome’.” Met andere woorden, die “ongezonde” was er ingeslopen omwille van de “Kerk”, en niet omwille van het “percentage homoseksuelen”.

Want zo gaat dat tegenwoordig bij de voormalig katholieke krant De Standaard: als het over de Rooms-Katholieke Kerk gaat, hoeft men zich vooral niet in te houden om zijn afschuw uit te schreeuwen. Met af en toe een uitschuiver tot gevolg, natuurlijk.

Sandmann eist miljoenen van The Washington Post We hadden het weken geleden in deze rubriek al over wat Nicholas Sandmann was overkomen in Washington DC. Na een betoging tegen abortus werden hij en zijn kameraden immers uitgedaagd en belaagd door een aantal zogenaamde “Afrikaanse Hebreeërs”. Wat echter via de sociale media de wereld rondging, was een filmpje waarop het leek alsof hij een oude native American uitdaagde. Dat hij een “Make America Great Again”-petje op het hoofd had, maakte de zaak niet beter voor hem.

Nu beschuldigt Nicholas Sandmann de krant The Washington Post ervan dat ze hem bleef beschuldigen omwille van racisme, ook al wist de krantenredactie beter. Volgens hem werd hij op die manier gebruikt als een speelbal in de strijd van die krant tegen de Amerikaanse president Trump. Als schadevergoeding eist Sandmann 250 miljoen dollar, het bedrag dat Jeff Bezos in 2013 neerlegde om de krant over te kopen.

Opmerkelijk, hoewel bekend is hoe de vork precies aan de steel zit, bleven De Standaard en De Morgen in hun berichtgeving over de schadeclaim van de tiener mist spuien over de precieze omstandigheden. De Morgen (u weet, “gebeten om te weten”) raakte niet verder dan dat Nicholas Sandmann in het filmpje de native American “lijkt” te vernederen, en dat achteraf bleek dat het verhaal “genuanceerder” was, nadat meer beelden waren opgedoken. De Standaard wou zelfs vermelden dat uit die beelden blijkt dat er “nog andere groepen in de buurt waren” (welke, en deden die meer dan alleen maar in de buurt zijn?), en dat de native American zelf in de richting van Sandmann gestapt was.

The Washington Post liet al verstaan dat het aan een “krachtige” verdediging werkt. Bij De Standaard en De Morgen pogen ze intussen verwoed om hun fake news en leugens niet te moeten doorprikken.

Kinderen moeten leren denken als computers...

In de nacht van 24 op 25 februari vonden de 91e academie-uitreikingen plaats in het Dolby theater in Hollywood, Los Angeles. De prijs voor beste film, het beeldje dat iedere genomineerde natuurlijk het liefst in de wacht wil slepen, ging dit jaar naar “Green Book” met Viggo Mortensen en Mahershala Ali. “Green Book” won ook de Oscar voor beste originele script. De andere genomineerden voor beste film waren onder meer “The Favourite” (waarvoor Olivia Colman de Oscar voor beste actrice kreeg!), “BlacKkKlansman” en “Vice” (nu in de zalen!).

Oscars gingen onder andere naar “Free Solo” voor beste documentaire, “First Man” voor beste visuele effecten, BlacKkKlansman voor beste aangepaste script. Regina King (“If Beale Street Could Talk”) en Mahershala Ali (“Green Book”) kregen een Oscar voor beste bijrol.

Christian Bale onherkenbaar in satirische biopic Schrijver-regisseur Adam McKay, bekend van Oscarwinnaar “The Big Short” (2015), is niet de grootste fan van de man die als vicepresident onder het bewind van president Bush mee aan de macht kwam. Zoals McKay het vertelt, was Dick Cheney een middelmatige Amerikaanse burger zonder enige ambitie, die tweemaal zakte aan de universiteit van Yale, tot zijn liefje Lynne hem erop wees dat het uit zou zijn als hij niet beter zijn best ging doen. We zijn in de jaren zestig, en Lynne weet heel goed dat ze als sterke, ambitieuze vrouw nog steeds haar man nodig heeft om iets te bereiken. Cheney belooft zijn vrouw plechtig dat hij, vanaf die dag, nooit meer zal falen. En die belofte kwam hij na.

Met in de rol van Cheney een zwaar aangekomen en getransformeerde Christian Bale, in zijn misschien wel meest middelmatige performance ooit. In de rol van Lynne, zijn rots in de branding: Amy Adams. In de rol van de politicus Donald Rumsfeld kroop Steve Carell. McKay drijft de spot met zijn protagonist, door zijn semi-biografische verhaal op een komische, bijna absurde manier te vertellen. De vraag is: hoeveel mensen zijn op de hoogte van alles wat volgt?

En komt de grap zoals McKay die bedoeld heeft wel over?

Wat we te zien krijgen, is een stortvloed aan historische feiten en gebeurtenissen, waarin we kunnen aanschouwen hoe een “nobody” als Cheney zichzelf wist op te werken om uiteindelijk de meest invloedrijke vicepresident te worden die de Verenigde Staten ooit gekend hebben, en waarvoor enkele honderdduizenden mensen nog altijd boeten.

McKay brengt aan het oppervlak hoe Cheney een vreemd soort overtuigingskracht had om de meest misplaatste ideeën goed te laten klinken, waardoor hij een hoop schade heeft kunnen aanrichten in de Amerikaanse wetgeving en politiek.

Niet tegen schenen schoppend In plaats van Cheney écht verantwoordelijk te houden voor zijn acties, wat niemand ooit heeft gedaan, houdt ook McKay het bij een ironische ‘het is grappig want het is zo’-humor, zonder dat een glashelder statement wordt gemaakt. Enerzijds is het verstandig op een milde manier kritiek te uiten zonder iemand echt tegen de schenen te schoppen, maar anderzijds is het duidelijk dat McKay te veilig heeft gespeeld en met “Vice” een eenmalige opportuniteit om iets recht te zetten heeft laten varen.

McKay rijgt het verhaal, bestaande uit biografische gebeurtenissen die zich afspeelden in het leven van Cheney over vier decennia, vakkundig aan elkaar door alles te overgieten met een luchtig en behapbaar sausje. Het verhaal wordt verteld door een anonieme voice-over, die uiteindelijk deel van het plot blijkt uit te maken.

Uiteindelijk is “Vice” een film die de kijker aan het denken zet. McKay blijft veilig schipperen tussen uitersten. Hij portretteert Cheney als de ‘bad guy’, maar toont ook interesse in hem als persoon, en zelfs sympathie. Hij gebruikt zijn film als medium om de ogen van het publiek te openen, maar haalt in de slotscène ook minachtend uit naar de onwetendheid en stompzinnigheid van het volk. McKay heeft met “Vice” een film gemaakt waarin zijn protagonist zowel de schurk, het slachtoffer als de held is. Best geniaal, in mijn opinie.

THIRZA NERISSA

Actueel

28 februari 2019

Jan Penris verdwijnt uit het zicht

Parlementsleden kruisen vaak de degens in het parlement en doorgaans blijven ze daarbij redelijk beleefd tegenover elkaar. Soms lopen de discussies hoog op en verheft men de stem wel eens, maar alles blijft uiteindelijk altijd aanvaardbaar. Donderdag werd een uitzondering op de regel gemaakt toen Jan Penris (Vlaams Belang) beneveld zijn boekje ver te buiten ging door een vrouwelijke collega tot tweemaal toe uit te schelden voor “trut”. Het werd voor hem het eindpunt van een pijnlijke evolutie…

Toen Carina van Cauter (Open Vld) een vraag had gesteld aan de minister van Justitie aangaande de kwestie van de berechting van de IS-strijders met de Belgische nationaliteit, ontstond er enig tumult in het halfrond nadat Jan Penris (VB) een aantal zaken en zelfs beledigingen riep in haar richting om zijn ongenoegen over haar standpunt te uiten. Meteen was het hek van de dam en Patrick Dewael (Open Vld) vroeg aan de voorzitter om de zaak te onderzoeken en gepaste maatregelen te nemen voor dit onhoffelijk en onparlementair taalgebruik ten aanzien van zijn fractiegenote.

Hij was daarbij wel even vergeten dat hij ooit in het Vlaams en federaal parlement Filip Dewinter heel onhoffelijk en onparlementair ‘onvervalst fascisme’ voor de voeten had geworpen. Omdat de micro van Penris uitstond, had voorzitter Siegfried Bracke niets gehoord, maar uit de verontwaardigde tussenkomsten wist hij genoeg om te suggereren dat Penris beter zijn verontschuldigingen zou aanbieden. Deze deed dat ook, weliswaar niet zonder nog een paar beschouwingen over de kwestie zelf te geven.

Daarmee werd het incident formeel gesloten.

Menselijk drama Bij Vlaams Belang zinderde het incident heel diep na, want dit was de druppel die de emmer had doen overlopen. De alcoholproblemen waarmee Jan Penris reeds jaren kampt, hebben al heel wat ergernis opgewekt. Niemand bewoog echter en al te lang werd de zaak toegedekt en werd hem

het hand boven het hoofd gehouden. Nu lijkt hij zich ‘op bevel’ te zullen moeten laten behandelen en verdwijnt hij uit het zicht.

Penris heeft van 1995 tot 2014 in het Vlaams parlement gezeteld en in 2015 trok hij naar de Kamer als opvolger van Marijke Dillen, die bewust haar mandaat niet opnam om de jarenlange vriend aan boord te houden als ‘compagnon de route’ van Dewinter.

In de Kamer heeft de nochtans eloquente en verstandige Jan Penris zich inhoudelijk in niets meer onderscheiden. Het werden vijf jaren van drank en miserie. Hij werd meer en meer de gevangene van zichzelf, en het ging van kwaad naar erger, tot in het droevige en gênante toe. Fractievoorzitster Barbara Pas wist nooit of en hoe Penris zou komen opdagen. Het heeft haar meer dan eens flink wat stress opgeleverd. Ook in andere fracties wist men dat allemaal. Vandaar dat men het incident van donderdag ook niet extreem heeft opgeblazen. Het medelijden en de plaatsvervangende schaamte waren groter dan het politieke incident.

Op zich is dat allemaal een menselijk drama, dat ook wel eens in andere partijen voorkomt. We denken zo onder anderen aan Ludo van Campenhout (eerst Open Vld, daarna N-VA) en wijlen minister Michel Daerden (PS). Ludo heeft zich kunnen herpakken en dat pleit voor hem. Hopelijk lukt het ook Penris. Hij is geen kandidaat meer bij de volgende verkiezingen voor een parlementair mandaat, maar hij is nog wel gemeenteraadslid in Antwerpen.

KVC

11

Ontwapend, zoals in alle dictaturen

De staalreus Arcelor heeft in Zelzate meer dan 12.500 vuurwapens omgesmolten tot staalproducten. Duizenden brave Vlamingen hadden die wapens ingeleverd tijdens de zogenaamde amnestieperiode. De wapens die door Arcelor werden vernietigd, zijn ingeleverd na de nieuwe vuurwapenwet van 2006.

Dertien jaar geleden dus. Durft iemand in alle ernst beweren dat België sindsdien minder gewelddadig is geworden? Het zijn tenslotte personen die misdaden plegen, en al die vrijwillige wapeninzamelingen bereiken altijd de verkeerde doelgroep. De brave burgers die een oude revolver in hun nachtkastje hebben liggen, voor het geval dat. De verpleegsters die doodsbang zijn als ze alleen naar het ziekenhuis moeten fietsen als ze nachtdienst hebben. Die mensen plegen geen misdaden.

En het zijn juist zulke mensen die hun wapens inleveren. De inbrekers, verkrachters, straatrovers, bendeleden en “jongeren” die verantwoordelijk zijn voor het grootste deel van de geweldmisdrijven, zullen dat zeker niet doen. If guns are outlawed, only outlaws will have guns. De Amerikaanse NRA heeft niet altijd gelijk, maar op dit punt zeker wel.

Ja, soms pleegt iemand zonder crimineel verleden plots een geweldmisdrijf, in een vlaag van razernij. Of als hij zijn echtgenote en flagrant délit betrapt. Als hij dan een pistool heeft, zal hij daarmee schieten, inderdaad. En anders grijpt hij wel een hamer, een vleesmes of het bijltje waarmee hij doorgaans brandhout hakt.

Zwitsers, Britten en Somali’s Iedere mannelijke Zwitser die legerdienst heeft gedaan, heeft een volautomatisch oorlogsgeweer met munitie in huis. In Somalië is dat het volmaakte recept voor chaos. Maar Zwitserland is één van de veiligste landen van Europa. Het is waarschijnlijk het enige land in de wereld waar je mannen met machinegeweren een bank ziet binnenstappen om wat geld op hun rekening te storten. Zelf gezien, echt waar. Niemand schrikt daarvan. Ze dragen immers Zwitserse legeruniformen. Ze zijn overigens allemaal blank. Groot-Brittannië heeft nog veel strengere vuurwapenwetten dan België, maar dat land wordt geteisterd door steekpartijen, moorden met messen en berovingen en verkrachtingen ‘at knifepoint’.

En de regering probeert dat nu tegen te gaan door … keukenmessen met punten uit de handel te nemen. Kan het nog idioter? Dat duizen-

den Vlamingen zonder protest hun vuurwapen hebben ingeleverd, bewijst alleen dat wij een ruggengraatloos volk zijn. Gedweeë schapen, geen leeuwen. Misschien betekent het ook dat wij nog altijd, tegen beter weten in, tegen alle feiten in, blijven geloven dat de Belgische overheid ons wel zal beschermen. Zijn wij dan nóg naïever dan de Groenen? De eerste beleidsmaatregel van dictators is dikwijls het in beslag nemen van alle vuurwapens van privépersonen. Dat maakt het veel gemakkelijker mensen te arresteren. Veel gemakkelijker om een terreurbewind te vestigen. De autoriteiten in àlle EU-landen hebben de voorbije jaren precies dat gedaan.

Verleden en toekomst Toen ik een kind was, stond de voordeur van ons huis in Antwerpen overdag altijd op een kier. Zo veilig was het daar toen. Toen hadden mijn ouders niet het gevoel dat ze wapens nodig hadden om zich te kunnen verdedigen.

Vijftig jaar later, toen zij oud waren, leefden zij voortdurend in angst. Niet zozeer omdat de kinderen allemaal het huis uit waren, wel omdat Antwerpen onherkenbaar was veranderd.

En toen had mijn vader wel een vuurwapen.

Ik weet niet wat daarvan geworden is. Ik heb het niet. Mijn ouders zijn intussen overleden.

Ze zijn nu op een betere plaats, waar de Belgische justitie hen niet kan achtervolgen om hun geweer in beslag te nemen en hen tot vijf jaar cel te veroordelen wegens illegaal wapenbezit. Want als zij nog leefden, zou dat wel hun lot zijn. De overheid ontwapent ons, terwijl ze tegelijk steeds meer crapuul importeert en ook nog eens vrij laat rondlopen. Misschien zult u nooit een wapen nodig hebben. Hopelijk niet.

Maar als u hoort dat uw voordeur opengebroken wordt en dat iemand langs de trap naar boven komt, en de politieman aan de telefoon antwoordt dan dat er overal rellen zijn en dat alle patrouilles momenteel bezet zijn, en dat ze wel iemand zullen sturen, binnen een uur of zo … dan zal u serieus spijt hebben dat u geen vuurwapen in huis hebt. O, hoeveel euro’s zou u dan veil hebben voor een klein revolvertje.

Maar dan zal het te laat zijn. Misschien voor altijd.

P.B.

DUITSLAND >

“F*CK AFD”

Onverdraagzaamheid vindt men hoofdzakelijk terug in het rechtse kamp, dat is geweten. De mainstreammedia, de middenveldorganisaties, de kerken, de syndicaten, allemaal peperen ze het ons bijna dagelijks in: het zijn alleen de slechteriken die onverdraagzaam zijn, want mensen die het goed met de medemens voorhebben – en linkse mensen hebben het allemààl goed voor met de medemens – kunnen niet onverdraagzaam zijn. Links is “inclusief”, dus goed, en de onverdraagzame rechtsen zijn “exclusief”.

Nigeriaans kruitvat Bijna 51 procent van de Nigerianen is christen, bijna 44 procent is moslim en de overigen zijn animisten. Maar bij de presidentsverkiezingen die vorige zaterdag werden gehouden, stonden twee moslimkandidaten tegenover elkaar, allebei afkomstig uit de overwegend islamtische noordelijke provincies, allebei oude politieke krokodillen. Dat is een veeg teken voor de christenen, die hun politieke macht zien tanen. Beide kandidaten zijn boven de zeventig. De zittende president, Buhari, heeft volkomen gefaald in de strijd tegen Boko Haram, als hij al geprobeerd heeft die strijd te voeren. Zijn uitdager Abubakar is notoir corrupt. Officieel zijn er tijdens de kiescampagne 233 doden gevallen. Op de dag van de verkiezingen vielen er zeker 39 doden, en wellicht meer. Niemand maakt zich daar druk over. In Afrika is dat folklore. Het kan nog altijd op een waar bloedbad uitdraaien, want de stemmen zijn nog altijd niet geteld en beide kandidaten eisen nu al de overwinning op. Ni-

geria is één groot kruitvat. De terreur van Boko Haram is slechts één facet van de haat van de moslims tegen de christenen. De oude tegenstellingen tussen stammen en etnische groepen maken het nog ingewikkelder. En boven dat alles waart de geest van de Biafraanse Oorlog (1967-1970), waarbij minstens een half miljoen mensen omkwamen, voornamelijk christelijke Igbo’s uit Biafra. Volgens sommige schattingen stierven toen zelfs twee miljoen mensen, meestal door uithongering. Een blik op de toenmalige bondgenootschappen geeft een idee van de ideologisch-religieuze inzet van dat conflict. De Nigeriaanse regering kreeg militaire hulp van de moslimlanden Egypte, Syrië, Soedan, Tsjaad en Niger, en ook van Groot-Brittannië, de USSR en China. De Biafraanse afscheidingsbeweging kreeg de steun van het overwegend christelijke Benin, en verder van Israël, Frankrijk, Zuid-Afrika, Rhodesië en Portugal, toen nog een koloniale mogendheid.

Helaas voor onze verlichte medemens!

In Duitsland zijn opnieuw voorbeelden opgedoken van onverdraagzame progressievelingen. Zo heeft de Mitteldeutscher Rundfunk (MDR) zich – met véél moeite – gedistantieerd van een geluidstechnieker, die een anti-AfD-T-shirt droeg. De man was ook kort in beeld gekomen, want hij draaide mee in een opname van de televisieserie “In aller Freundschaft”. Op de beelden is zijn T-shirt duidelijk te zien waarop te lezen staat: “F*CK AFD”.

Geen spontane distantiëring AfD-politici grepen de sociale media aan om zich over het optreden van de geluidstechnieker te beklagen en vooral over de Mitteldeutscher Rundfunk. In Twitterberichten liet MDR verstaan dat de zender niemand voorschrijft wat hij of zij moet denken, en dat geldt ook voor de kledij van de medewerkers.

In de namiddag van het gebeuren deelde de persdienst van de MDR aan het conservatieve Duitse weekblad Junge Freiheit mee,

dat de geluidstechnieker geen medewerker van MDR zelf was, maar tot een productiehuis behoorde. “De getoonde persoon in de korte scene staat inhoudelijk niet in de middelpunt van de uitzending, en is ook niet beeldbepalend. Maar tezelfdertijd willen we op deze plaats toch meegeven dat het niet de bedoeling was of kon zijn met dit beeld een politieke boodschap te verspreiden. We betreuren dus mocht het tot een misverstand hieromtrent zijn gekomen.”

Voor werknemers van de MDR bestaat er geen uniforme kledij. Maar omwille van de neutraliteit mogen alle medewerkers “hun professionele aanwezigheid bijvoorbeeld op televisie of andere MDR-media niet gebruiken voor de verspreiding van eigen politieke of wereldbeschouwelijke boodschappen”. De zender maakte zich sterk de geuite kritiek ook aan het productiehuis te overhandigen.

Incident gesloten! Waarmee de onverdraagzaamheid nog maar eens is aangetoond.

PIET VAN NIEUWVLIET

12 Cultuur

28 februari 2019

GESCHIEDENIS

Moderne kolonisatoren (2): Communistisch China

Ook al opgemerkt dat de benaming “Communistisch China” nog zelden gebruikt wordt, terwijl die staat de bloedigste kolonisator van dit ogenblik is?

Tibetaans protest tegen de Chinese bezetter in Londen in 2016

De oorsprong van de Chinese kolonisatie De westerse media gebruiken vandaag opzettelijk de term kolonisatie voor westerse veroveringen van territorium overzee (met het duivelse Israël als uitzondering, want de gekoloniseerden zijn Arabische heiligen). Maar kolonisering kan evengoed bij de buren als bij volkeren overzee gebeuren. In de late middeleeuwen heeft China her en der in Azië met behulp van zijn vloot wat eilandjes en gebieden gekoloniseerd, tot het Rijk van het Midden zich terugtrekt en middelen en mensen gebruikt om de vijand aan de poorten het hoofd te bieden. Het grote gevaar komt in de 17de eeuw van de Mantsjoes; de latere benaming voor mongoloïde clans in Mantsjoerije in het huidige noordoosten van China.

De Mantjoes slagen er uiteindelijk in China te veroveren en de Mingdynastie te vervangen door hun Qingdynastie. Het duurt een halve eeuw vooraleer de nieuwe dynastie zich zeker van de macht voelt.

Zij neemt o.a. de maatregel dat de mannelijke helft van de oorspronkelijke bevolking het haar in een lange staart moet dragen zodat het verschil met de veroveraars duidelijk te zien is. Dan begint de expansie naar het noorden en het westen.

De elite van de Han-Chinezen (het grootste deel van de autochtonen) is inmiddels geïntegreerd in het Qingrijk, maar ziet die kolonisatie niet zitten. De kosten overtreffen de baten (gelijkaardige redenering bij veel Europese politici), maar de geharde Qing trekken zich er niets van aan. Op vijftig jaar tijd verdubbelen ze de omvang van hun al reusachtige rijk. Eerst lijven ze het huidige Mongolië binnen en later Sinkiang (met zijn vele mohammedanen) en Tibet.

Dat worden protectoraten met veel autonomie zodat de inheemse elites verder mogen besturen. De Chinese expansie eindigt definitief wanneer de Russische kolonisatoren verschijnen die Siberië

inlijven en daar in de eerste helft van de 19de eeuw een enorm stuk Centraal-Azië aan toevoegen. China verzwakt zeer sterk en verliest het ook al door de Qings gekoloniseerde eiland Taiwan aan Japan.

Wanneer de dynastie in 1911 verdwijnt, verklaren Mongolië en Tibet zich onafhankelijk.

De culturele genocide van Tibet Taiwan wordt na de Japanse nederlaag in 1945 weer Chinees. De communisten kunnen het echter niet veroveren en blijven het “een afgescheurde provincie” noemen, want zij beschouwen zich als de erfgenamen van de Qing. Na de uitroeping van de Volksrepubliek in 1949 erkennen de communisten wel tegen heug en meug Mongolië, want dat is een satellietstaat van de Sovjet-Unie. Tibet interesseert de Sovjets niet. Nationalistisch China heeft tussen 1911 en 1949 nooit de Tibetaanse onafhankelijkheid erkend, maar is te zwak om op te treden. De communisten zijn dat niet. Eind 1951 verovert het Chinese Volksleger het land en de communisten staan nog een tijdje toe dat de heersers (grootgrondbezitters en grote abdijen) het middeleeuwse feodale systeem handhaven. In 1959 beginnen ze hun politiek aan de Tibetanen op te dringen en ze zijn verbaasd dat die liever hun oude vertrouwde systeem prefereren. Het leger treedt keihard op en de dalai lama vlucht naar India. Op twee jaar tijd wordt Tibet bloedig gekoloniseerd en de Chinezen vernietigen duizenden kloosters. De communisten voeren de collectivisering in en dwingen de boeren gewassen te telen die op de Tibetaanse hoogvlakte mislukken. Het gevolg is een hongersnood met 100.000 doden als laagste schatting. De culturele revolutie maakt vanaf 1966 de ramp nog groter en vernietigt het laatste cultureel erfgoed. In 1980 komt de plaatsvervanger van Deng Xiaoping een kijkje nemen en hij gelooft zijn ogen niet: extreme

armoede, ziektes en honger. De 600.000 monniken en nonnen die het land ooit telde, zijn vermoord, gestorven of verdreven, en China kan na die culturele genocide gemakkelijker wegen, onderwijs en gezondheidszorg aanbieden. China aanvaardt het gebruik van het Tibetaans om de gekoloniseerden met hun lot te verzoenen, maar zet naast iedere Tibetaanse collaborerende bestuurder een Chinees die het laatste woord heeft. Met die wegen en spoorwegen komen ook de Han- en Hui-Chinezen, die nu al de helft van de bevolking van de hoofdstad Lhasa uitmaken. Officieel is 7 procent van de inwoners van de autonome Tibetaanse regio niet Tibetaans, maar het vervalsen van statistieken is een kenmerk van communistisch China. Zelfs de Chinezen geven toe dat de tienduizenden Chinese soldaten ter plaatse niet in de cijfers staan. De laatste Tibetaanse opstand dateert uit 2008 en die kostte het leven aan duizenden Tibetanen. Westerse media moeten ophoepelen tot de Chinezen de koloniale opstand onderdrukt hebben.

1 miljoen in concentratiekampen Tot 2014 wordt Tibet bestuurd door de keiharde partijsecretaris Chen Quango. Dat jaar beveelt president Xi Jinping hem genadeloos op te treden in de andere koloniale erfenis, Sinkiang (53 x België), in het westen. De regio wordt al in de 19de eeuw gekoloniseerd. In het noorden sterft bijna 80 procent van de oorspronkelijke bevolking door oorlog en ziektes.

Dat is nu grotendeels Chinees en veel welvarender dan het zuiden, waar de Oeigoeren wonen die van Turkse origine zijn en hardnekkig mohammedaan blijven. De Chinese kolonisatie blijft lang uit de actualiteit tot de Oeigoeren profiteren van de Olympische Spelen in 2008 om hun grieven te uiten.

Het jaar daarna zijn er zware rellen op verscheidene plaatsen tegen de Han-Chinezen. Het regent Chinese doodvonnissen tegen de rebellen. Chen Quango krijgt de opdracht van Sinkiang een politiestaat te maken en op zijn beurt aan een culturele genocide te beginnen. Boeken over Oeigoerse geschiedenis zijn verboden. Een baard dragen, een bidmat bezitten, niet roken of drinken, dat alles is verdacht en voldoende voor een enkeltje naar de reusachtige concentratiekampen waar een groot deel van de bevolking met geweld ‘heropgevoed’ wordt. Op basis van satellietbeelden wordt het aantal gedetineerden nu al op 1 miljoen mensen geschat (11 procent van de Oeigoeren).

JAN NECKERS

Prentproductie in de eeuw van Bruegel Tegelijk met de niet te missen tentoonstelling over de renaissancekunstenaar Bernard van Orley loopt in BOZAR de expo die een beeld schetst van de prentproductie in de Zuidelijke Nederlanden in de eeuw van Bruegel.

BOZAR trekt alle registers open om het Bruegeljaar in te luiden. Er is de schitterende tentoonstelling over Bernard van Orley (14881541), die tussen Bosch en Bruegel de pionier was voor de introductie van de Renaissance in de Zuidelijke Nederlanden. Parallel is er de expo over de prentproductie bij ons in de tijd van Bruegel.

Dat het werk, de naam en de faam van Pieter Bruegel de Oude zich zo snel over heel Europa hebben kunnen verspreiden, is te danken aan de prentproductie. In de zestiende eeuw was de prentkunst de enige methode om beelden in veelvoud af te drukken en te verspreiden. De meesterlijke Bruegel benutte met zijn originele ontwerpen de voordelen van de drukpers, maar zijn grafisch oeuvre is slechts het topje van de ijsberg. In de schaduw van Bruegel zijn vele andere pareltjes op papier te ontdekken. Het medium was veelzijdig en flexibel. Lang niet alles wat van de pers rolde was als kunst bedoeld, al stonden getalenteerde kunstenaars bijna altijd garant voor een goed ontwerp. De opkomst en bloei van de prentkunst in de eeuw van Bruegel is niet enkel een artistiek succesverhaal. Briljant vakmanschap en gedurfd ondernemerschap speelden ook mee. De tentoonstelling illustreert dit allemaal in een chronologisch verhaal.

Er was een aarzelende start in de periode 1500-1520. De handelsmetropool Antwerpen speelde al wel een belangrijke rol in het grafische gebeuren, maar de prentproductie was nog kleinschalig en stond in de schaduw van vooral de Duitse en Italiaanse centra. De houtsneden van Albrecht Dürer en andere buitenlandse meesters waren bij ons bekend, maar niemand wist toen hun niveau te benaderen.

In 1520 heeft Dürer lange tijd in de Nederlanden verbleven. Toen was er een directe en diepgaande invloed van zijn werk op onze kunstenaars, zoals Jan Gossaert.

Het tweede deel van de expo laat zien hoe ze naast de houtsnede ook met de etsnaald begonnen te experimenteren en hoe het artistieke niveau van de prentkunst in de Zuidelijke Nederlanden drastisch verhoogde in de jaren 1520.

Van bloei naar crisis De daaropvolgende decennia manifesteerden boekdrukkers en uitgevers zich op de prentmarkt.

Ze deden dat met producten die goed verkochten: stadsgezichten, religieuze taferelen, portretten van beroemde en zelfs van beruchte mensen… Een hoogtepunt is de zeven meter lange stamboom van Karel V die de Antwerpenaar Robert Peril op de markt bracht.

Een volgend deel van de expo focust op de periode 1530-1550, toen via verschillende kanalen de vormentaal van de Renaissance in de Nederlanden in zwang kwam.

De prentkunst was een belangrijk doorgeefluik. Een mooi voorbeeld zijn de antieke ‘grotesken’ die uit Italië kwamen overgewaaid en die onze kunstenaars in prent brachten en zo over heel Europa werden verspreid. In diezelfde periode ontwikkelden zich in de prentkunst, in wisselwerking met de schilderkunst, de genretaferelen. Bijzonder populair waren de scènes uit het dagelijkse leven met moraliserende of satirische ondertoon.

En dan was er Hieronymus Cock, die in 1548 in Antwerpen startte met het uitgeven van prenten en die zich zou ontpoppen tot de meest toonaangevende prentenuitgever van Europa. Cock werkte samen met tientallen getalenteerde graveurs en ontwerpers en hij ontdekte het talent van Pieter Bruegel de Oude. Antwerpen stond centraal op de wereldkaart van de grafische productie.

Wat volgde was een periode van expansie en bloei (155-1567). De productie steeg spectaculair zonder dat de kwaliteit er bij inboette, de variëteit van onderwerpen en thema’s was ongezien, de inventiviteit van uitgevers om zich een plaats op de markt te veroveren, was verbazingwekkend.

Na de bloei kwam de crisis. Met de beeldenstorm brak een woelige periode aan die een enorme economische weerslag kreeg. De goedkope prenten bleven een gewild exportproduct en na de val van Antwerpen in 1585 werden ze volop ingezet in de contrareformatie. Toch trok veel talent weg naar centra zoals Amsterdam, Haarlem en Parijs. Antwerpen plooide terug op zichzelf. Voor een nieuwe artistieke opbloei was het wachten op de eeuw van Rubens.

MMMV “Prentproductie in de eeuw van Bruegel”, nog t.e.m. 26 mei 2019, BOZAR/Paleis voor Schone Kunsten, Brussel, www.bozar.be

Actueel

28 februari 2019

13

Groene bangmakerij verpest ons leven Ik heb slecht nieuws voor Ben Weyts, de groenste aller ministers. Binnenkort moet hij afscheid nemen van zijn hangbuikzwijnen, zijn twee troeteldieren. Als ik de klimaatspijbelaars mag geloven, naar wat ze op hun kartonnen bordjes schrijven, zijn koeien en varkens slecht voor het milieu, en dus moet hun aantal omlaag.

De voorbije weken werden we met de regelmaat van een klok bestookt met doemberichten over het klimaat en het milieu. Twee weken geleden was er het bericht over ijsberen die een dorp op Nova Zembla belaagden op zoek naar voedsel. “Een gevolg van de klimaatopwarming”, blokletterden al onze kranten, al dan niet van elkaar overgeschreven. De realiteit is echter dat het voorval niets, maar dan ook niets met de opwarming te maken heeft. Dat ik heb verleden week al geschreven.

Hoe hoog stijgt het water?

Over naar twee nieuwe berichten die de wenkbrauwen doen fronsen: binnen 100 jaar zijn er geen insecten meer, en op de Zuidpool is een grote gletsjer aan het wegsmelten. De media pikken zo’n berichten graag op, plakken er paniekzaaiende titels op en doen ons geloven dat het einde van de wereld in zicht is.

Laten we met de gletsjer beginnen. Eind april 2018 is een internationaal onderzoek gestart (met een honderdtal wetenschappers) naar de oorzaken van het smelten van de gletsjer met de naam Thwaites. Kostprijs van het project: 20 miljoen dollar. De onderzoekers moeten bewijzen wat te bewijzen valt: namelijk dat de grootste gletsjer van de Zuidpool aan het smelten is. Want, las ik in Het Nieuwsblad van 19 september 2018: “Het onderzoek is nodig omdat het stijgende peil van zeeën en oceanen een gevaar betekent voor laaggelegen steden, eilanden en de industrieën van talloze landen, terwijl er voorlopig weinig duidelijkheid bestaat over hoe hoog het niveau zal stijgen en wanneer dat zal gebeuren. Die onduidelijkheid houdt overheden en de zakenwereld tegen om zich daarop voor te bereiden en geeft sceptici en ontkenners van de opwarming van het klimaat voer voor argumenten tegen de milieuwetgeving.” Herlees vooral die laatste zin. Het lijkt me dat de conclusies van het onderzoek al vastliggen nog voor het onderzoek begonnen is.

Op 5 mei 2018 schreef VRT-NWS: “Als Thwaites wordt opgeslokt, dan zou het zeeniveau 80 cm stijgen.” In andere artikels is sprake van 2,6 of zelfs 3 meter dat het water wereldwijd zou stijgen. Wie een beetje overweg kan met Google, vindt tientallen artikels en YouTubefilmpjes die de situatie (het zeer snel smelten van de gletsjer) alarmerend vinden. In december 2018 verscheen een artikel in het Amerikaanse tijdschrift Wired met als titel: “The race to understand Antarctica’s most terrifying glacier” (de race om de meest angstaanjagende gletsjer van de Zuidpool te begrijpen). “Terrifying!” Straf, want een jaar eerder, in juni 2017, was een studie verschenen in het tijdschrift “Geophysical Research”. Daarin staat het volgende: “Study shows Thwaites Glacier’s ice loss may not progress as quickly as thought.” Vrij vertaald: het smelten van het ijs van de Thwaites-gletsjer gaat niet zo snel als gedacht.

Computermodellen In 2017 is er dus bij andere onderzoekers geen sprake van paniek. Duidelijk wordt dat een en ander gebaseerd is op computermodellen. En die computermodellen voorspellen ons dat het zeker nog 50 tot wel 200 jaar kan

duren voor er echt gevaar dreigt. Dat zijn dan de computermodellen die uitgaan van het meest pessimistische scenario.

Op donderdag 31 januari 2019 bereikte ons dan ‘schokkend’ nieuws: de NASA ontdekte een driehonderd meter hoge holte in genaamde gletsjer. En die holte is tien kilometer breed en gaat vier kilometer onder de gletsjer door.

“In die holte is plaats voor 14 miljard ton ijs”, las ik in De Morgen. En dat ijs is allemaal al gesmolten op drie jaar tijd. (U heeft daar niets van gemerkt, want die hoeveelheid gesmolten ijs heeft geen meetbare impact op het zeeniveau). Die holte is ontstaan door de aanvoer van warmer water, die delen van de gletsjer aan de onderkant uitholt. Men laat in het artikel uitschijnen dat op die wijze de hele gletsjer wel eens zou kunnen smelten.

het water drijft. Maar dan nog. In 2002 brak een stuk af van 85 x 64 kilometer, of 5.400 vierkante kilometer. Dat is pas een ijsberg! Het afbreken van grote ijsblokken behoort tot het natuurlijke verloop van het Zuidpoolijs, met aangroei in de winter en smelting in de zomer.

Veel grote ijsbergen drijven gedurende jaren voor de kust. Dat op dit ogenblik smeltende gletsjers te bespeuren vallen aan de Zuidpool, is niet abnormaal: het is daar nu volop zomer.

U hoeft niet onmiddellijk te panikeren dat binnen enkele jaren die gletsjer volledig verdwenen zal zijn: die heeft namelijk een totale oppervlakte van 120.000 vierkante kilometer (viermaal de oppervlakte van België) en is 160 kilometer lang. De gehele oppervlakte van Antarctica is 14 miljoen vierkante meter.

De gletsjer neemt dus minder dan 0,1 procent van de oppervlakte van de Zuidpool in.

Daarbij moet u weten dat er nog maar weinig wetenschappers daadwerkelijk voet hebben gezet op de Thwaites-gletsjer, amper een twintigtal. Veel onderzoek gebeurt via satel-

De Belgische wetenschapper waarvan sprake is Kris Wyckhuys, die onder andere doceert aan de China Academy of Agricultural Sciences in Beijing en die voor deze studie samenwerkte met de Australiër Francisco Sánchez-Bayo.

Die 2 (twee) wetenschappers hebben 73 studies bestudeerd van andere wetenschappers. Ze verzamelden de data en vergeleken de resultaten over de voorbije dertig jaar.

Toch is nuancering nodig. Bij de 73 studies zitten zowat alle Europese landen. Maar anders ligt het voor het continent Afrika: daar is maar 1 studie in aanmerking genomen, namelijk die uit Zuid-Afrika.

Over de rest van Afrika zijn geen gegevens bekend. Idem betreffende Zuid-Amerika: enkel een studie vanuit Brazilië. Van heel Midden- en Noord-Amerika zijn maar drie studies in aanmerking genomen: de Verenigde Staten, Puerto Rico en Costa Rica. In het rapport zijn geen resultaten opgenomen van India of Rusland. Voor Azië werden enkel metingen uit China, Japan en Sarawak (Borneo) verwerkt in het totaaloverzicht. Bovendien gaan de tellingen in China en Queensland enkel over honingbijen. Andere insecten werden niet geteld.

Oud nieuws Zo nieuw is dat fenomeen niet: in 2017 stelde men al vast dat het aantal insecten in beschermde natuurgebieden van Duitsland sterk aan het afnemen was. Dat heeft weinig met klimaatopwarming te maken, maar wel met milieu. Het gebruik van insecticiden en de ontbossing kunnen gezien worden als belangrijke oorzaken, samen met verstedelijking (bevolkingsaanwas) en achteruitgang van het voedselaanbod.

Ik wil de cijfers van onze Belgische wetenschapper niet in twijfel trekken. Maar ik doe niet mee aan de paniekzaaierij van Het Laatste Nieuws en consorten. Ik herneem de HLN-titel: “Belgische wetenschapper trekt aan alarmbel over nooit geziene insectensterfte”. Die titel laat uitschijnen dat miljoenen insecten ineens dood uit de lucht vallen. Dat is dus niet zo. Bovendien handelt die studie maar over een beperkt aantal landen, amper een vijfde van de aardoppervlakte. De andere vier vijfde van de aardoppervlakte wordt niet in het rapport opgenomen. Kun je wetenschappelijk beweren dat in gans Afrika het aantal insecten afneemt op basis van enkel de gegevens op het grondgebied van Zuid-Afrika?

Maar dat kan niet, want het grootste deel van de gletsjer ligt op vaste grond en daar kan dat warmere water niet aan. Bovendien geraken de wetenschappers het niet eens over de oorzaak van het warmere water. Is het de algemene opwarming van de aarde, zoals de enen beweren, of heeft het eerder te maken met ondergrondse vulkanische activiteiten, zoals de anderen beweren? In dat laatste geval heeft de klimaatopwarming niets te maken met het smelten van de gletsjer. Over die vulkanische activiteit lees je wel in wetenschappelijke artikels, maar in onze vaderlandse pers wordt die mogelijkheid verzwegen; daar wordt enkel de opwarming van de aarde vermeld als bron van alle kwaad.

IJsberg op drift Nu zou het kunnen gebeuren dat een stuk van de gletsjer afbreekt, bijvoorbeeld dat stuk boven de holte, dat dus een oppervlakte heeft van 40 vierkante kilometer en grotendeels op

lieten van de NASA, maar ook dat onderzoek is nog maar enkele jaren aan de gang. Op satellietbeelden ziet men inderdaad het voortschrijden van de gletsjer, maar dat is voor gletsjers normaal.

Op een kartonnen bord van een klimaatbroster las ik: “We want ice”, met daarnaast een tekening van enkele pinguïns. Aan de jongedame deze boodschap: het aantal pinguïns op de Zuidpool is de laatste twintig jaar met zo’n twintig procent gestegen. Ik ben ze niet gaan tellen, nee, ik heb het uit een wetenschappelijk rapport.

Insecten En dan is er het alarmerende artikel over de insecten. “Belgische wetenschapper trekt aan alarmbel over nooit geziene insectensterfte”, bloklettert Het Laatste Nieuws op 11 februari.

Het onderzoek werd gepubliceerd in het wetenschapstijdschrift Biological Conservation, en is dus gemakkelijk terug te vinden.

Laat de IS’ers maar komen Saïd Aberkan is “hoofd-islamconsulent”. Hij is verantwoordelijk voor de ‘deradicalisering’ van islamitische terroristen in onze gevangenissen. Hij ziet er geen graten in IS-moordenaars naar België te laten komen. Hij vindt dat onze gevangenissen perfect in staat zijn hen op te vangen en te deradicaliseren. “We boeken succes met onze aanpak, dus waarom zouden we hen niet hier opsluiten?”

We hebben zulke ongefundeerde beweringen nog gehoord.

Toen men in België beweerde dat Dutroux ‘geherintegreerd’ kon worden in de samenleving, waarna hij een reeks ontvoeringen, verkrachtingen en vier moorden pleegde. Toen men pedofielen ‘genezen’ verklaarde, waarna die nog tientallen kinderen misbruikten.

Toen in de VS psychiaters met ronkende titels en diploma’s van beroemde universiteiten beweerden dat zij seriemoordenaars ‘behandeld” en “genezen’ hadden, waarna die een reeks gruwelijke moorden pleegden. Eén beruchte seriemoorde-

naar, Ed Kemper, reed zelfs naar de laatste sessie met zijn psychiater met in de koffer van zijn auto het afgehakte hoofd van een meisje dat hij had vermoord. De psychiater merkte niets en verklaarde dat hij ‘genezen’ was. Later pleegde Kemper nog vijf moorden.

In zijn briljante essay “De acht hoofdzonden van de beschaafde mensheid” haalde de beroemde zoöloog Konrad Lorenz het nog ergere geval aan van een moordenaar in de VS die als ontoerekeningsvatbaar werd beschouwd. Hij onderging een psychiatrische therapie, werd genezen verklaard en pleegde kort daarop een vrijwel identieke moord. Dat scenario herhaalde zich vier keer. Pas toen besloot men hem blijvend te interneren.

Als criminelen en psychopaten zo gemakkelijk professionele psychiaters kunnen misleiden, wat moeten we dan denken van de stoutmoedige verklaringen van Saïd Aberkan? Hij is niet eens psychiater of psycholoog. Hij is imam en vertaler en tolk.

Hij is inzake zo’n kwesties even onbevoegd als een beenhouwer inzake hersenchirurgie. Máár, hij is een moslim. Dat maakt alles goed, zeker?

Er wordt aan gewerkt Zou het erg zijn als de malariamug, de aedesmug (die van het zikavirus) en de tseetseevlieg van de aardbol zouden verdwijnen?

Geen mens die het erg vindt dat het aantal muggen en vliegen afneemt. Dat is wel een probleem voor insecteneters, al dan niet gevleugeld. Bijen daarentegen nemen wel een belangrijke plaats in, voor de bestuiving van gewassen. Het probleem van de bijensterfte in de Verenigde Staten en Europa is al vijftien jaar gekend. Ondertussen zijn in de VS en Europa al oplossingen uit de bus gekomen die specifiek de overlevingskansen van de bijen opnieuw vergroten. De eerste resultaten zijn al zichtbaar. Wederom, niet panikeren alstublieft.

Samengevat: die gletsjer op de Zuidpool is minder snel aan het smelten dan de media ons willen doen geloven. En de insecten zijn absoluut niet ‘en masse’ aan het doodvallen.

Maar wie bovenstaande artikels in onze media gelezen heeft, kan niet anders dan in een depressie geraken. En het zijn diezelfde krantenartikels die in de klassen gebruikt worden om de grote ‘waarheid’ te verkondigen. En zo zitten de klimaatspijbelaars elkaar op te jutten met halve waarheden en spectaculaire titels, zonder diepgang.

KARL VAN CAMP

Splits zelf de sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

14

Brieven

28 februari 2019

DOORDENKER

Steek de paletten in brand!

Het ABVV van Robert Vertenueil gaat staken voor een beter milieu.

Om volkeren te vernietigen, begint men met ze hun geheugen af te nemen. Men vernietigt hun boeken, hun cultuur, hun geschiedenis. Dan schrijft een vreemde voor hen andere boeken. Die geeft hen een andere cultuur, vindt voor hen een andere geschiedenis uit. Vervolgens begint het volk traag te vergeten wat het is en wat het was. En de wereld er omheen, die vergeet het nog sneller.

MILAN HÜBL, TSJECHISCH HISTORICUS

DAVIDSFONDS (1)

BOSBRANDEN

Pallieterke, Ik moet lezer Keersmaekers (Pallieterke 14/2) feliciteren voor zijn kordate beslissing omwille van het opzeggen van zijn lidmaatschap bij het Davidsfonds, naar aanleiding van het verlaten van het OVV. Ik zou het ook hebben gedaan, mocht ik niet al jaren eerder zijn opgestapt.

Aanleiding toen was een enquête, waarop ik een woedende brief stuurde om mijn ongenoegen te uiten over verschillende zaken: het systematische aantrekken van franskiljonse of moslim-minnende professoren om te komen lesgeven aan de universiteit voor de derde leeftijd; het aanstellen van ultralinkse reisleiders bij DAVO-reizen; de belabberde kwaliteit van hun boekenkeuze.

Na het voorzitterschap tot 1986 en de dood van Clem De Ridder is het met het Davidsfonds steeds maar bergaf blijven gaan. Laten we zeggen een toenadering tot links, eerst met Peene en nu met De Wilde. En wie Peene ziet, ziet Boeve. De vereniging is in hetzelfde bedje ziek als het IJzerbedevaartcomité, waar ze straks de koning nog zullen uitnodigen, en de Guimardstraat, om er de Belgische bisschoppenconferentie nog niet bij te rekenen. Binnenkort stapt Bony van Antwerpen over naar de islam en wordt hij hoofd-imam.

F. Veevaete - Brugge

Pallieterke, De Antwerpse klimaatprofessoren beweerden dat de opwarming van de aarde bosbranden veroorzaakt. Ik meen echter dat het merendeel van de bosbranden door de mens wordt aangestoken.

Onder andere om bouwprojecten te vergemakkelijken, bvb. In Corsica, Portugal en de Provence. Ook in Afrika steken de boeren stukken wildernis in brand om vruchtbare grond te verwerven (roofbouw). Alleen Australië is een twijfelgeval, alhoewel kwaad opzet altijd mogelijk is.

Wilfried Bervoets - Deurne

DAVIDSFONDS (2)

PANO DENDERSTREEK

BEVRIJDINGSDOK

Pallieterke, De reportagemakers van ‘Pano’ over de Denderstreek hadden het o.m. over de Congolese familie Mazambi, moeder en negen kinderen, en de spanningen met de omgeving.

Die uitspraak deed me spontaan denken aan een interview met wijlen prof. Etienne Vermeersch, toen hij zei : “Ik heb ook les gegeven aan mensen uit ontwikkelingslanden. Die waren het ongeveer met alles eens als het ging over de milieuproblematiek, enz., enz., tot ik begon over kinderbeperking. En zeker de Afrikanen, die wilden daar niet over horen… De bevolking in Afrika alleen al zal tussen nu en 2050 nog eens met 1 miljard toenemen. Als de toename van de wereldbevolking niet onmiddellijk stopt en zo snel als mogelijk teruggedrongen wordt tot 1 miljard, en liefst nog minder, gaan we onnoemelijke wereldcatastrofen tegemoet.”

Eén van de reportagemakers: “Ninove heeft al lang veel mensen van Marokkaanse afkomst.

Maar van Afrikaanse afkomst stijgt het aantal mensen sinds 2000 met bijna maal 4.”

De gevolgen van de onbeperkte bevolkingsaangroei doen zich gevoelen tot in alle gelederen van de maatschappij, óók tot in Ninove.

Ook in deze uitzending werd er over de enige hoofdoorzaak van de spanningen met geen woord gerept, nl. de gevolgen van de bevolkingsexplosie.

Luc Vandeputte – Ledegem

Pallieterke, Het nieuwe college moet wel veel jaknikkers tellen, vermits het instemde met het nogal onzinnig voorstel van de burgemeester om Bevrijdingsdok als nieuwe naam te kiezen voor het Delwaidedok. Amai, als zelfs de gemeenteraad dat ook zo bekrachtigt!

Hebben we nog niet genoeg aan de Bevrijdingstunnel? Die ligt tenminste op het tracé der geallieerde inval. Het polderdorp Lillo en omgevende landbouwgronden die moesten verdwijnen voor het Delwaidedok, dat dus Lillodok zou moeten heten, lagen op 5 km rustig van de Kruisschanssluis (sinds 1928 Van Cauwelaertsluis), waar fel gevochten werd.

Overigens hebben we, behalve het Marshalldok, al een “bevrijdingsdok” bij uitstek. Het werd immers genoemd naar Winston Churchill, verpersoonlijking van de bevrijding, met een gedenkplaat onthuld door de Engelse koningin Elisabeth II op 10 mei 1966. Hoewel hij voor de overwinning een groot aandeel had in de zeer moorddadige en grotendeelse vernietiging der strategisch onbelangrijke kunststad Dresden.

Zelfs met fosforbommen. Dus zeg maar: als oorlogsmisdadiger, véél erger dan Delwaide sr!

H avenhistoricus A. Himler - A ntwerpen

Kruisende woorden oplossing 1149

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 C O M P E T

I

T

I

H O O R N X N

I

E X A T

R

I

E V E

T E X A S T R A N T

O T T E R X P A S X O E N X E K E R E N X V E R O O K X T I J X M I

A M I

I

P L V X

X W C X O E N

E S S E N C E X V E L E T E T X O R X A D R E S R X E C L A I

I

R X E N T

D E E X W X E E N X E

E L

L E N L A N G X A N

Pallieterke Niet enkel het opstappen van het Davidsfonds uit het OVV kwam niet aan bod, omtrent andere heikele punten bleef ik eveneens op mijn honger zitten. Op 27 december 2018 schreef voorzitter P. De Wilde aan alle bestuursleden in een Rechtzetting op een ongenuanceerd en onjuist artikel in De Standaard e.a. van 26 december 2018 o.m. het volgende: “De Vlaamse Beweging 1.0 ging over terechte eisen, toen Vlaanderen een achtergesteld landsdeel was waar een en ander moest rechtgezet worden. Vlaanderen dopt nu zoveel boontjes zelf… Er zullen altijd wel mensen over transfers praten, maar daar wil ik het nu niet over hebben. Er liggen andere lijnen in het maatschappelijk debat.” Ook bij het wegvallen van een lesuur Nederlands - toch geen futiliteit - is een reactie vanwege het Davidsfonds mij onbekend. Wel blijf ik het Davidsfonds getrouw - vriendschappen gaan boven meningsverschillen - al is het af en toe met gefronste wenkbrauwen.

J. Blontrock - Roksem

CALVO EN ZIJN MA Pallieterke, Blijkbaar leest “het Calv” ook ‘t Pallieterke. Een week nadat de draak gestoken werd met het moederskindje, staat de kleine toch wel met zijn mama te blinken in Het Laatste Nieuws zeker?

Op de vraag naar zijn mogelijk premierschap, antwoordt hij dat zijn mama nu al vindt dat hij zo weinig thuis zit. Koop die jongen een pot Nutella…

Paul D’H aese - Boechout

LAAG WATER Pallieterke, Met het voor de rest zeer interessant artikel “Voor kleine en andere garnalen” van Sander Loones heb ik een klein probleempje. Ik ben géén kustbewoner zoals Sander, maar in de lagere school leerde ik dat het ‘s morgens vroeg niet altijd laag water is. Ik begrijp dan ook niet dat hij schrijft “Al meer dan vijf eeuwen rollen onze garnaalvissers ‘s ochtends vroeg hun bed uit en stappen met paard en kar naar zee, het lage water tegemoet.” Heb ik het verkeerd voor?

Peter Fransoo - Wondelgem

Een lezersbrief insturen?

C’EST PAS TOUS LES JOURS DIMANCHE Pallieterke, Graag wil ik de lezers ten stelligste aanraden om het wekelijks zondagmorgenprogramma “C’est pas tous les jours dimanche” op RTL te bekijken. De verharding naar Vlaanderen toe is opmerkelijk. Wekelijks vallen de woorden: neonazisme, Facisme en racisme, meestal i.v.m. N-VA. Deze week werd onder meer Theo Francken met de grond gelijk gemaakt. Wij leven duidelijk in een andere wereld.

Hugo Dierckx - Edegem

VOOR KLEINE EN ANDERE GARNALEN Pallieterke, De bijdrage van Sander Loones is het schoolvoorbeeld van poëtische gebakken lucht. Kan perfect doorgaan als CD&V-jargon. Ik zie er de meerwaarde niet van in. Dat kan aan mij liggen of aan Loones, die ons pre-electorale prietpraat komt vertellen.

JPW - K luisbergen

ERGERLIJKE VRT Pallieterke, Keer op keer erger ik me een ongeluk als ik zie hoe tijdens het donderdagmiddagnieuws op één regelrechte reclame voor het zootje spijbelaars door onze strot geramd wordt.

Ook het verheerlijkte snuitwerk van nieuwsanker Goedele Devroy spreekt boekdelen.Wat een verschil wanneer er een melding moet gedaan worden over de verfoeilijke N-VA of haar voorzitter.

Dan is het alsof men aan een bokaal ammoniak ruikt. Foei! En dat voor een met Vlaamse centen betaalde nieuwszender.

Frank Jacobs - R anst

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis zijn zijn Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis Verliefd op op de dethuis natuur-?zijn Vlamingen Verliefd natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

28 februari 2019

Europese afgang Op donderdag 21 februari kwam vrij onverwacht een einde aan het Europese avontuur van Club Brugge en Racing Genk. Men mag het gerust over een zwarte donderdag hebben. Na de loting was iedereen ervan overtuigd dat zowel Brugge als Genk een haalbare kaart had getrokken. Tijdens de terugmatchen liep het echter volledig fout voor onze zogezegde topploegen!

Club Brugge werd in Salzburg overklast met 4-0. Racing Genk werd thuis met 1-4 van de mat geveegd door Slavia Praag. Het had zelfs nog erger geweest kunnen zijn. Ik stel mij de vraag, en niet voor de eerste keer, of de Jupiler Pro League wel sterk genoeg is om competitieve ploegen naar Europa te sturen.

De kansloze 4-0 in Oostenrijk kwam bij onze landskampioen hard aan. Ik weet waarover ik spreek.

Op 25 april 1976 kreeg ik samen met de Rode Duivels een uppercut van Nederland in de voorronde van het EK. Het was de laatste wedstrijd van Raymond Goethals als bondscoach. Hij kreeg dikwijls het verwijt van de pers dat hij veel te defensief speelde en de jongeren geen kans gaf. Raymond verklaarde dat hij voor zijn laatste match, om de journalisten te plezieren, geen betonvoetbal zou spelen in Rotterdam. Hij beloofde tevens dat hij in ‘de Kuip’ een kans zou geven aan enkele jongeren. Zo gezegd, zo gedaan!

Goethals hield woord Raymond hield woord. Eric Gerets, Ludo Coeck, René Vandereycken, Roger van Gool, Swat vander Elst en Georges Leekens werden opgeroepen voor de nationale ploeg.

Jean-Marie Pfaff was er reeds vroeger bij.

Oranje had geen jeugd opgesteld, maar wel Johan Cruyff, Robby Rensenbrink, Johny Rep, Johan Neeskens, enzovoort.

We werden in de pan gehakt met 5-0. Ik zie nog de zelfvoldane blik van Cruyff na de match. Dat was pijnlijk voor mij. Na de wedstrijd vroeg Goethals aan de verzamelde Belgische pers: “Was het offensief en jong genoeg?” Na die sneer sjokte hij met een glimlach naar de bus. Ik sprak onlangs met Michel de Groote. Michel was erbij toen Anderlecht met 6-1 werd afgeslacht in Madrid, de grootste schandvlek op het blazoen van paars-wit.

Michel had zo zijn twijfels over die match: “Thuis hadden we Real van de mat geveegd met 3-0. In de terugwedstrijd zijn er rare dingen gebeurd. We liepen daar als lammetjes over het veld. We hebben in negentig minuten niet één overtreding gemaakt. Volgens mij waren sommige van mijn maats verdoofd!

Juan Lozana speelde ons op een hoopje. Later is de balvirtuoos teruggekeerd naar Anderlecht en ik vroeg hem of het mogelijk was dat er toen iets in ons eten was gedaan. ‘Dat zou dan de eerste keer niet geweest zijn. Waarschijnlijk een kalmeringsmiddel in de koffie’, antwoordde hij mij glimlachend. Dat zou dus geen probleem geweest zijn voor jullie, Gille, vroeger dronken de spelers geen koffie.”

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Een beetje opletten, toch Je hoeft geen sportjournalistieke bolleboos te zijn om te weten wat iedereen met hersens al tijden weet. Tal van innerlijke keukens in het voetbalwereldje stinken. Wereldwijd allicht nog meer dan hier. Behalve de rechtstreeks betrokkenen en het gerecht weet geen mens hoe het met de operatie “propere handen” precies staat. Het federale parket benadrukte expliciet dat het oplichten van een tipje van de sluier enkel en alleen te maken heeft met de ladingen zwart geld die in opgezette circuits en constructies ronddraai(d)en, met makelaars aan de bedieningsknoppen.

Dat belet niet dat de media, aan de hand van dat sluiertipje, prompt de voorspellingtoer opgingen, met sterkere doemscenario’s dan de concurrentie. Het daarbij nadrukkelijk voor zijn beurt spreken, bleek geen bezwaar.

Zo weet Het Nieuwsblad alvast met zekerheid dat de voetbalbond de komende maanden de hoofdrol zal opeisen “met een beslissing over mogelijke matchfixing, of op zijn minst een poging daartoe tussen KV Mechelen en Waasland-Beveren”. Maar hoe de bond zekerheid zal verwerven over een “al dan niet” wordt niet nader toegelicht. Een beetje opletten met dat soort voorspellingen lijkt alleszins aangewezen. De bond mag dan al een eigen onderzoek leiden en zich burgerlijke partij gesteld hebben, inzage van het gerechtelijk dossier kan hij niet gebruiken omdat hij dat tot nader order niet heeft.

Het spelen van een “hoofdrol” heeft dan ook meer te maken met het feit dat de bond tot uiterlijk eind mei de tijd heeft om zijn beslissing te nemen, dan dat die door echte bewijslast gesteund zou zijn, zoals later eventueel aangevoerd in het gerechtelijk dossier.

Mocht de bond voor zijn beurt handelen, zoals de media dikwijls voor hun beurt spreken, de schadeclaims van de betrokken club(s) zouden er niet om liegen. Nog gezwegen over het geleden gezichtsverlies van én bond én media.

Afgegaan als een gieter Zich aan de feiten houden en voorzichtig-

zeren arm zijn spelers dwingt, moeten de Antwerpsupporters er willens nillens bijnemen.

Ze kunnen niet alles in één keer hebben, daar op de Bosuil.

Een meevaller, of niet?

Bij Anderlecht konden ze wat geld gebruiken. Niet alleen om schulden af te lossen, maar ook om meer armslag te hebben. Met een kapitaalverhoging van vijfendertig miljoen euro moet dat lukken. Tot daar het goede nieuws, want op sportief vlak vielen minder goede tijdingen te noteren. Tenzij ze in het Constant vanden Stockstadion zo laag gevallen zijn, dat ze het gelijkspel tegen een beter spelend Club Brugge als een meevaller beschouwen.

Op papier heeft Anderlecht nog drie niet al te moeilijke matchen in het vooruitzicht. Op papier! Het uitgetelde Lokeren mag nu zondag gastheer spelen voor het gezelschap uit Brussel. Gewonnen spel voor de bezoekers?

Met het Anderlecht van vandaag is dat ver van zeker.

Kanaries in vorm

Indrukwekkend Gent Het minste wat we kunnen zeggen, is dat AA Gent indruk maakte in de match tegen Standard. Waardoor de Buffalo’s zich opnieuw kandidaat stellen in de strijd om de play-off 1. Of ze het gesmaakte nummer van voorbije week kunnen herhalen en ze hun ambitie om bij de eerste zes te eindigen alsnog kunnen waarmaken, na een reeks afknappers, mogen ze volgende speeldag al bewijzen tegen Zulte-Waregem. Volgens de goedgeïnformeerde verslaggever van het plaatselijke weekblad voor boer en tuinder gaat het er stuiven aan de Gaverbeek. Laat ons hopen dat hij gelijk krijgt.

Revanche verschuldigd Racing Genk had iets goed te maken, na de beschamende slipper tegen Slavia Praag. Ook Antwerp, dat op bezoek ging in de Luminus Arena, was zijn supporters een revanche verschuldigd na de nul op zes van de voorafgaande weken. Die twee ploegen mogen de laatste weken een slechte beurt hebben gemaakt, van de nummers één en vier in de rangschikking mochten we op zijn minst een bezienswaardig duel verwachten, vol strijdlust.

Bron Met dat gegeven in ons achterhoofd offerden we onze zondag op en repten we ons richting Genk, waar door de achttienduizend in het stadion behalve over de match, en omdat we dicht bij de bron zaten, ook over andere dingen gefluisterd werd. Voor zover we konden meeluisteren, ging het over de trucs van luie Sjarel om vergoedingen onder tafel uit te betalen die niet in de boekhouding terug te vinden zijn. Naar het fijne ervan hebben we het raden, maar de oplossing van het raadsel volgt wel, al moeten de kraaien het uitbrengen.

Keurslijf Met één punt vanuit Genk de spelersbus in richting Deurne-Noord. Daarmee kunnen ze leven in het rood-witte kamp. Met een gedeelde vierde plaats, vijf punten voorsprong op het nummer zeven in de rangschikking en nog drie wedstrijden voor de boeg is deelname aan play-off 1 niet ver meer af. Dat zal gevierd worden, maar eerst volgen nog drie wedstrijden tegen Eupen, Charleroi en Kortrijk, waarvan de eerste twee voor het eigen publiek, dat zich de voorbije weken is beginnen reppen.

Het keurslijf waarin trainer Bölöni met de ij-

15

Wie konden we beter vragen het duel tussen Anderlecht en Club Brugge samen te vatten dan Hans Vanaken? Hij stond er met zijn neus op, en heeft het woord. “2-2 is zeker geen slecht resultaat op Anderlecht, maar er heeft meer ingezeten. We hadden deze wedstrijd moeten winnen. Nu moeten we ons focussen op de thuismatch tegen Sint-Truiden. We doen er goed aan STVV niet te onderschatten. Ze zijn goed bezig en doen mee voor play-off 1.”

Mogen we daar iets aan toevoegen? Dank u.

Plus dat Sint-Truiden voorbije zondag concurrent Charleroi aftroefde in een spektakelmatch die mocht gezien worden.

Uitbollen Over de prijs voor de ploeg die in de Jupiler League aan de meest wonderlijke remonte van de voorbije maanden bezig is, valt niet te discussiëren. Met achttien punten op achttien blijft Moeskroen vriend en vooral vijand verbazen. Op de vraag wie de grootste verliezer van de week was, is er geen onduidig antwoord. Voor de meerderheid komt Lokeren, na alweer een nederlaag, voor die trieste troostprijs in aanmerking. Voor anderen mag Waasland-Beveren die twijfelachtige eer opstrijken na hun geslaagde opendeurdag tegen KV Kortrijk. We nemen het hen niet kwalijk dat ze nu al aan het uitbollen zijn op de Freethiel, maar ze moeten het er niet te dik opleggen.

heid inbouwen, blijkt een kunst te zijn die mediaherauten almaar meer uit het oog verliezen. Voor de aftrap van de - helaas laatste - Europese match van Racing Genk in eigen huis tegen Slavia Praag wist “analist” Wesley Sonck zeker, voor honderd procent, dat Genk ging winnen. Afgegaan als een gieter, eufemistisch gezegd. Met coördinator Karl Vannieuwkerke en vrouwelijk voetballicht Imke Courtois wist Sonck ook nog heel zeker dat Club Brugge tegen Salzburg zouden doorstoten naar de volgende ronde in de Europa League. Dat Vannieuwkerke eind dat verhaal een tronie als een oorwurm trok, verandert niets aan het gebrek aan realiteitszin waarmee journalisten, analisten en commentatoren het steeds lamentabelere niveau van het Belgische clubvoetbal benaderen.

“Zijn de Belgische topclubs in Europa echt niet meer waard dan de tweede ronde in de Europa League?” schreef voetbalchef Ludo Vandewalle in Het Nieuwsblad. Alsof daar nog veel twijfel over kan bestaan! Zolang bij elke “mercato” ladingen tweedehandse witte raven vanuit de vier windstreken blijven aanwaaien, en eigen mensen amper kansen blijven krijgen – wat gij, Geofrey Hairemans van Antwerp? – zal een nadrukkelijke JA het enig mogelijke antwoord blijven. Ongeacht prietpraat zoals het “dichten van de kwaliteitskloof met het Europese niveau door het play-offsysteem”.

Trouwens, het is lang geleden dat we Ivan de Witte, de voorzitter van AA Gent, daarover nog een woord hoorden reppen.

Niet te geloven De regisseur van de nek-aan-nekrace in 1B tussen KV Mechelen en Beerschot-Wilrijk blijft onovertroffen. Dat is werkelijk niet te geloven. De vreugdekreten van de Malinwa-supporters waren te horen tot ver voorbij Lier na het gelijkspel van Beerschot-Wilrijk tegen Roeselare, waardoor KVM met een kostbaar punt voorsprong mocht beginnen aan de thuiswedstrijd tegen Union. We weten niet wat de spelers van KV Mechelen te eten hebben gekregen, maar het moet hen slecht bekomen zijn. Hoe valt de 0-5-nederlaag in eigen huis, na vijfentwintig duels zonder nederlaag, anders te verklaren?

Ontknoping Zondagnamiddag trekt Beerschot-Wilrijk met één punt voorsprong naar OH Leuven, in de hoop de tweede periodetitel, met vooruitzicht op promotie, binnen te rijven. Terwijl KV Mechelen op hetzelfde tijdstip een scheve situatie mag proberen recht te zetten in Lommel. Ambiance verzekerd in beide stadions.

Met twee trainers die, neem het van ons aan, de voorbije dagen amper een oog dicht hebben gedaan.

Voorzitterswissel I We plakten er geen termijn op, maar dat Peter Callant er vroeg of laat de brui aan zou geven als voorzitter van KV Oostende, was voorspelbaar. Na amper een jaar is het zover.

De erfenis van zijn voorganger Coucke zal wat zwaar doorgewogen hebben, veronderstellen we. De nieuwe voorzitter van KVO wordt Frank Dierckens. Het weinige dat we over die man weten, is dat hij een tijd ondervoorzitter is geweest en dat hij een droge komiek is, waar ze nog veel plezier aan gaan beleven daar aan de kust. Waarom? Lees verder.

Voorzitterswissel II Niet eens zo lang geleden vernamen we dat Dierckens liever voorzitter was geworden, maar dat hij het geld er niet voor had. Hij moet intussen flink geboerd hebben, want een half jaar later zijn de briketten er wel. Of de doortocht van Dierckens bij KV Oostende een succes wordt, valt af te wachten. Een voetbalclub leiden is niet hetzelfde als aan de lopende band gordijnen produceren. Wat ons niet mag beletten de brave mens alle krediet van de wereld te gunnen. Op hoop van zege. Het eerste punt onder zijn leiding heeft Oostende al buitgemaakt, tegen Cercle Brugge. Dat kan geen toeval zijn.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

28 februari 2019

ABSURDISTAN De weg De christendemocratische burgemeester van de mooie, landelijke gemeente Beersel kan zonder probleem stellen dat hij liever geen extra inwoners in zijn gemeente wil.

Stel u voor dat de burgemeester van Antwerpen dat zou zeggen...

Bravo!

Onze redactie geniet enige faam als het aankomt op het organiseren van zatsels voor, tijdens of na het werk, zeer tot ongenoegen van onze big boss, trouwens, maar nu gaan we er een héél groot aanrichten.

Maarten Bauwens die Europees kampioen jiu-jitsu wordt en dan een leeuwenvlag ontplooit op het ereschavot, het kan moeilijk beter!

Catalaans grapje Van Carles Puigdemont kan veel kwaad gesproken worden door Spanjaarden, en dat gebeurt dan ook, maar dat hij gevoel voor humor heeft, kan niet ontkend worden.

Toen “liberaal” kopstuk Ines Arrimadas van Ciutadans voor het Huis van de Republiek in Waterloo kwam betogen vorige zondag, zette Puigdemont flegmatiek de deur op een kier. Letterlijk.

De plezantste Humor is dezer dagen zowat overal aan te treffen. Ook bij Elio Di Rupo, die zichzelf steeds meer begint te overleven. Volgens Elio bloeit Wallonië dankzij de PS. Er kan dan ook geen twijfel aan bestaan dat hij eerstdaags laat horen dat de transfers vanuit Vlaanderen moeten stopgezet worden.

Felle Jinnih Ter linkerzijde heersen verwarring en boosheid. Jinnih Beels heeft gepeperde kritiek geleverd op Groen en dat gaat er bij de gedoodverfde verkiezingswinnaars niet goed in. Dat moeten we Jinnih toch nage-

1150

ven: ze beseft aan wie de sp.a stemmen zal verliezen en heeft de herovering in gang gezet. Er gaan er nog... Groen lachen.

Op overschot Maak dat mee! De “dieven” van de hand van een standbeeld van Leopold II in Oostende willen die op zekere voorwaarden terugbezorgen, maar de stad bedankt daar feestelijk voor: ze kunnen de hand houden.

Probeer dan eens de vandaal uit te hangen om een punt te maken...

Doorslaggevend Na het ontdekken van tientallen afgehakte hoofden van IS-slavinnen door Britse commando’s, kunnen wij maar tot één conclusie komen: haal ze terug, die lieve IS-moordenaartjes! Laat ze zich hier welkom voelen. Wij kunnen dat!

Brandschrift De in Duitsland werkende Nederlandse socioloog Ruud Koopmans is al eerder kop van jut geweest van islamverheerlijkers.

Het zal er niet op beteren nu hij zijn nieuwste boek uitbrengt, ‘Het vervallen huis van de islam.’

Actie, nu!

Net leren wij dat wereldwijd slechts 20 procent van alle stotteraars vrouwen zijn.

80 procent van alle stotteraars zijn mannen.

Onrecht! Klaag dat aan! Vrouwendag op 8 maart lijkt ons het meest geschikte moment om genoemde discriminatie aan te klagen.

Overduidelijk We hadden er al een tijd niet veel meer over gehoord, maar plots was ze daar weer: de 11 maartbeweging. Aan de poorten van het N-VA-congres over ecorealisme was ze plots aan het militeren, onder aanvoering van Johan Malcorps. Gewezen Agalev-parlementslid. Moet er nog, niet radioactief, zand zijn?

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Urenlang redevoeren om het aannemen van ongewenste wetten te vertragen B. Geheimzinnige kennis voor ingewijden C. Schriftlezing in de mis Derde zoon van Adam en Eva D. Plechtige belofte - Senior - Trichlooretheen E. Raak - Delen van een etmaal Internetlandcode voor Israël F. Krijg bovenhand - Russische vorstin G. Op het tijdstip van - Tweedimensionele streepjescode - Limburgse gemeente - Gegraveerde prent H. Harde buitenkant van een weekdier I. Spelfout - Gloeiender J. Met iemand - Loofboom - Voorzetsel K. Antwerpse gemeente Genoeg hebben van L. Zwart afzetsel - Afgeknotte boomstam

1. Legendarische Brits-Amerikaanse band van o.m. het album ‘Rumours’ 2. Instrument om het gezichtsveld te meten 3. Stad in Zuid-Holland - Gestemdheid 4. Internationaal ruimtestation - Quarto - Nobelium 5. Nederlandse band van o.m.

‘Zeven dagen lang’ - Was bedroefd 6. Baarmoeder - Ruth Deel van het testament 7. Frans zout - Fulmineer - Voegwoord 8. Internetlandcode voor Turkije Geeft een nieuwe volgorde 9. Gestelde voorwaarde - Nikkel Afsluiting 10. Antwerps dorp - Eitje van een luis - Kinderboterham 11. Sportmannen 12. Volstrekt niets - Kernachtig gezegde

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1149 VINDT U OP BLZ. 14

Anuna op werkbezoek bij het ABVV

“CO2? Is dat een multinational?”

Anuna De Wever en het meisje dat altijd bij haar is maar volgens de media minder aandacht nodig heeft, zijn erin geslaagd om ons onderwijssysteem te ondermijnen. Duizenden spijbelende kinderen in de straten. Wie weigert wordt er door de school zelf manu militari uitgezet. Zo’n buitenkansje laten de moegetergde leerkrachten niet liggen. En nog is het niet genoeg. Anuna wil het hele land aan het staken brengen en trok naar de lokalen van het ABVV om steun te zoeken. ’t Pallieterke was erbij.

Robert Verteneuil, de onbevreesde leider van de socialistische vakbond was er niet helemaal gerust in. Een Vlaamse deerne van 17 jaar, die wou staken? Hij zag er een zet in van de N-VA of Vlaams Belang om zijn organisatie te infiltreren. “Voor je het weet, zijn er hier werkwilligen”, had hij nog gezegd toen zijn secretaris aandrong op een officiële audiëntie, “ik wil dat ze gefouilleerd wordt op pamfletten en afluisterapparatuur”. Maar op een Zwitsers zakmes na, was Anuna volledig clean. Het mes, met liefst 12 verschillende werktuigen waaronder een zaag, werd in beslag genomen en zou in een of andere hoogoven onschadelijk worden gemaakt. Maar verder mocht de ontmoeting doorgaan. Anuna steekt meteen van wal met een enthousiasme die Verteneuil ergerde. Pas toen bleek dat het Anuna oprecht te doen was om de complete lamlegging van de arbeidsmarkt en economie begonnen zijn oogjes te blinken.

ROBERT: En hoeveel man kan jij mobiliseren, Vlaams meisje? Of jongen? Wat je wil.

Daar doen wij niet moeilijk over.

ANUNA: Duizenden per week, meneer Robert. Op het hoogtepunt hadden we 36.000 studenten in Vlaanderen. Allemaal bezorgd om hun toekomst. Met nog een beetje meer inzet, leggen we de hele boel plat. Fuck me, not the climate!

ROBERT: Pardon?!

ANUNA: Dat is is één van onze slogans, meneer Robert. Op die manier proberen we de mensen een geweten te schoppen.

ROBERT: Heeft u ook iets met koopkracht, de 13-urige werkweek met loonbehoud, het ophangen van werkgevers, de plundering van pensioenfondsen, verplicht doppen voor ondernemers... Iets tastbaar als het ware. Iets waar de mensen van wakker liggen.

ANUNA: Euh, gratis openbaar vervoer?

ROBERT: Oei, dat betekent meer arbeidsplaatsen in die sector. Meer werk? Het is een nieuw concept waar wij niet kunnen achter

staan. Anderzijds zie ik wel de positieve kanten. Meer openbaar vervoer, aan een werkweek van 10 uur…

ANUNA: Daarnet zei u nog 13 uur?

ROBERT: Lief kind, laat de wiskunde maar aan ons over. Als er meer werk, is er ook meer werkdruk en moet dat zich vertalen in een lager aantal werkuren. Dat is logisch. Waar was ik? Juist, werkweken van 10 uur. Ook voor de bussen. Dus dat zijn meer bussen. Als ik dat allemaal samentel, kunnen we dan het land plat leggen op basis van die ene sector. Fantastisch kind. Je bent een genie.

ANUNA: En we redden het klimaat! Don’t suck the planet!

ROBERT: Ben je daar nu weer met je klimaat? Pas op, ik waardeer uw pogingen om het Vlaams onderwijs lam te leggen. Onze experts hebben uitgerekend dat dit een grote bron van ongelijkheid is. Jullie onderwijs hoort bij het beste van de wereld. Dat van ons trekt op de hond zijn teelballen. Als jullie er in slagen om het onderwijs in Vlaanderen voor 60 procent lam te leggen, staan we binnen de 10 jaar terug op hetzelfde niveau. Leve de totale gelijkheid.

ANUNA: Make love, not CO2.

ROBERT: Is dat een multinational?

ANUNA: Nee, dat is een uitstoot die onze planeet bedreigt. Van Tokyo tot Trinidad. Van Zimbabwe tot Zweden. We betogen ertegen in Parijs, Stockholm. Desnoods ga ik nooit meer naar school en betogen we de wereld plat!

ROBERT: De hele wereld zeg je? Dat is wel veel werk. Maar als het lukt, krijg ik een standbeeld op de Grote Markt van Mons. Tegen de ceo van CO2! Nu zijn we aan het klappen. Anuna, ik moet u nog één zaak weten, voor ik je mijn volle steun geef. Heb jij al een vakantiejob gedaan in je jonge leventje?

ANUNA: Ik vrees van niet. Ik wou wel hoor, maar ik had het te druk met actievoeren…

ROBERT: Kom aan mijn hart, Anuna. Fuck the climate!

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be