't Pallieterke van 7 maart 2019

75ste jaargang • nummer 10 • donderdag 7 maart 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Nog altijd de hoogste belastingen en de laagste pensioenen, maar we werken twee jaar langer.”

Vorige maand stelde Vlaams Belang het economisch programma voor waarmee het naar de kiezer wil trekken.

De visie die vandaag door voorzitter Tom Van Grieken en zijn team is uitgebouwd, staat ver af van het veel liberalere programma dat werd uitgewerkt onder oud-voorzitter Bruno Valkeniers. Volgens Van Grieken mag je het echter niet links noemen. En ook niet rechts.

Wel “nationalistisch.”

Een gesprek.

Lees het volledige interview met Tom Van Grieken op blz. 11

Weg met de Vlaamse Leeuw Wat in de geruchtenmolen al een tijd de ronde deed, is nu bevestigde, de Vlaamse leeuwenvlag zal niet meer dagelijks wapperen op de Sint-Romboutstoren in Mechelen.

Jarenlang wapperden aan de Sint-Romboutstoren een Belgische en een Vlaamse vlag. In het jaar 2000 werd de Belgische vlag vervangen door de Mechelse stadsvlag. Die wijziging kwam er onder meer dankzij N-VA-gemeenteraadslid Marc Hendrickx.

Hoeft het gezegd dat de ‘vaderlandslievende’ organisaties daar niet mee konden lachen?

Bij de jongste gemeenteraadsverkiezingen in Mechelen haalde de Stadslijst van Bart Somers een absolute meerderheid. De N-VA werd uit het schepencollege gekieperd. De Stadslijst is een kartel tussen Open Vld, Groen en

M+ met burgemeester Bart Somers.

Het nieuwe stadsbestuur heeft nu een ‘belangrijke’ beslissing genomen: de Vlaamse Leeuw die permanent aan de Sint-Romboutstoren wapperde, zal enkel nog op 11 juli gehesen worden.

Groen (met Kristof Calvo) mag zich op de borst kloppen. Van die partij weten we dat ze allergisch is voor Vlaamse symboliek. Bij Bart Somers zou dat anders moeten liggen, gezien zijn verleden bij VUJO en Volksunie.

Sinds Bart bij Open Vld genesteld zit, is elk grammetje Vlaamsgezindheid verdwenen.

De verkleutering van Open Vld In een poging zich als hip en modern te profileren, maakt de Open Vld zich hopeloos belachelijk. Het belgicistische credo van partijvoorzitster Gwendolyn Rutten zorgde aanvankelijk voor ergernis. Met haar obsessie voor vrouwelijke lijsttrekkers en de op flessen getrokken slogan “gewoon doen”, wordt de partij steeds vaker een voorwerp van spot.

Het was een dankbaar onderwerp voor satire op sociale media: de ganse Open Vld-top wou net over de grens met Nederland een groot spandoek met de partijslogan “gewoon doen” ophangen, maar een windstoot maakte dat uiterst moeilijk. Het gevaarte bewoog langs alle kanten. Bovendien werd Els Ampe, letterlijk en figuurlijk een lichtgewicht, bijna de lucht in geslingerd door het spandoek dat een speelbal was van de wind. En Carina van Cauter kreeg een balk tegen haar hoofd. Wat op Facebook en Twitter tot de bedenking leidde dat “Maggie de Block beter het spandoek had vastgehouden”.

Net voor de actie kwam partijvoorzitster Gwendolyn Rutten aan de pers vertellen dat men eerst het zeil ging ophangen – want ook dat is “gewoon doen” – voor er interviews zouden worden gegeven.

De actie moest volgens Rutten de partij profileren als modern, hip en origineel. Maar de actie werkte vooral op de lachspieren. In een poging een exponent te zijn van het postmoderne ‘jeunisme’ maakte Open Vld zich hopeloos belachelijk.

Blijkt dat het spandoek in Nederland stond omdat zo’n actie in Vlaanderen niet zomaar kan, wegens de sperperiode. De slogan “gewoon doen” wordt bovendien te pas en te onpas gebruikt, in die mate dat hij vooral voor ergernis zorgt. Ondertussen weet Gwendolyn Rutten van geen ophouden. Ze ratelt in tv-programma’s maar door over de slogan, heeft het over liberalen “als doeners”, “vrije mensen”, “optimisten die naar de toekomst kijken”, “strijders voor gelijke rechten tussen man en vrouw”. Het vat vol clichés is onuitputtelijk. De verkleutering van Rutten, zowel in gedrag, pose als discours, straalt negatief af op de partij. De Vlaamse liberalen zijn de risee van de Wetstraat geworden. Een paar voorbeelden om dit te aan te tonen.

Obsessie met vrouwelijke politici Voorzitster Rutten is zo gebiologeerd door de genderdiscussie en de gelijkheid tussen man en vrouw dat ze van de lijstvorming voor de verkiezingen van 26 mei een potje heeft gemaakt. Zo moest er in Antwerpen lang gezocht worden naar een vrouwelijke lijsttrekker voor de Kamer. Toen dat niet lukte, werd een poging ondernomen om de gerespecteerde staatssecretaris Philippe de Backer de lijst te laten trekken.

Maar die haakte gedegouteerd af. (Ondertussen is hij tot minister gepromoveerd.) Uiteindelijk moest grijze muis Christian Leysen in extremis de meubelen redden. In Antwerpen wacht de Vlaamse liberalen een afstraffing. De rijke gemeenten tussen de koekenstad en de Kempen, zijn allang N-VA-bastions geworden.

Maar de miserie was nog niet voorbij voor Rutten. De voorzitster, die het gezicht wou zijn van de vrouwenrechten, kreeg de wind van voren van het Brugse kopstuk Mercedes van Volcem.

Die was niet tevreden met een Vlaamse lijstduwerplaats en stelde zich daarom in de media ongelofelijk aan (“mijn kinderen hebben door mijn werk in de politiek nooit deftig gegeten”). Met succes, want partijgenoot Francesco Vanderjeugd, burgemeester van Staden, stond galant zijn plaats af. Van Volcem staat nu derde op de lijst en wellicht zal ze haar zetel binnenhalen. Wat op sociale media tot de vraag leidde: “Wie gaat er nu voor haar kinderen zorgen?”

Even pijnlijk waren de fratsen van overlopers Grete Remen (ex-N-VA) en Veli Yüksel (ex-CD&V). Remen pleitte als Vlaams Parlementslid voor een belasting op internethandel, wat totaal ingaat tegen het Open Vld-programma. Yüksel komt in een partij terecht die kritisch staat tegenover allerlei religieuze

tradities (zoals onverdoofd slachten), maar dat is voor hem blijkbaar geen probleem. Dat platte opportunisme straalt negatief af op de Vlaamse liberalen.

Gerold door de CD&V De andere partijen maken zich ook vrolijk over hoe de Open Vld in de minderheidsregering gerold werd door de CD&V. Bij monde van Vincent van Quickenborne waren de Vlaamse liberalen verontwaardigd dat de sociale partners in het interprofessioneel akkoord 20192020 besloten om de verstrenging van het brugpensioen wat te vertragen.

Deze beslissing van de vakbonden en werkgevers kon de regering niet meer counteren omdat het koninklijk besluit dat dit mogelijk maakt door minister van Werk Kris Peeters (CD&V) niet werd gepubliceerd, ondanks een akkoord binnen het kernkabinet. Een klassieke sabotagetruc van de christendemocraten. De Open Vld dacht verantwoordelijkheid te tonen door na de Marrakesh-crisis in de regering te blijven, maar krijgt er niets meer gedaan.

Bovendien blaast de partij warm en koud over allerlei thema’s. Opnieuw een gevolg van de neiging van Gwendolyn Rutten om iedereen te behagen. De ondernemers en zelfstandigen –“de doeners” – moeten aangesproken worden, maar tegelijk wil ze op de kar van de klimaatactivisten springen.

En dan moet de toch wel zeer groen-links geworden Bart Somers het strijdperk worden ingestuurd, gesteund door mindere bobo-links-liberale figuren als een Frederik-Willem Schiltz. Een spreidstand die voor Rutten in de campagne zeer moeilijk vol te houden zal zijn.

2

Actueel

7 maart 2019

Studiedag radicalisering

Wij helpen u!

Luttele weken scheiden ons van de verkiezingen op 26 mei. De partijen brengen hun toppers in positie en hopen op een goede afloop. Sommigen dromen hardop van regeringsdeelname.

Onze redactie is volop bezig om u in de aanloop naar de verkiezingen zoveel mogelijk informatie te brengen. Vertegenwoordigers van de beide V-partijen zullen aan bod komen, ofwel in de vorm van een praatstoel, ofwel in de vorm van een vrije tribune.

U, beste lezer, kent ons weekblad maar al te goed en weet dat wij geen debat uit de weg gaan. U moet zelf uw keuze maken in het stemhokje, maar wij zullen u helpen door zoveel mogelijk informatie te verstrekken.

Dat er af en toe eens een interview zal tussen zitten met een afwijkende mening, moet u, breeddenkende lezer, erbij nemen.

Dat is een uitvloeisel van de eeuwige tweestrijd in een beweging die zich door twee verschillende partijen laat vertegenwoordigen. De strijd is intussen allesbehalve gestreden. Deze week noteerden we drie anti-Vlaamse incidenten: de taalonkunde bij de Brusselse politie, het gebruik van Franstalige adressen door Bpost en het verdwijnen van de leeuwenvlag op de Mechelse Sint-Romboutstoren.

Dat dergelijke toestanden anno 2019 nog bestaan, is één zaak.

Veel ergerlijker is het schouderophalen bij de klassieke partijen. In tijden van klimaatspijbelaars is het natuurlijk veel gemakkelijker om achter een hype aan te hollen dan de taalwetten af te dwingen en daadwerkelijk toe te passen. Trouwens, hoe zou het zijn met de MUG in Brussel en de tweetaligheid van de hulpdiensten in het algemeen? Tegenover de Franstalige arrogantie staan makke Vlaamse partijen. Waar is de tijd dat Wouter Beke als kind naar de IJzerbedevaart trok?

Waar is de tijd dat Bart Somers “Leve de Vlaamse republiek!” riep tijdens een congres van de Volksunie?

De kans dat op federaal vlak opnieuw een Zweedse coalitie tot stand komt, wordt met de dag kleiner. Zijn we inderdaad op weg naar een linkse regering, met Groen en PS aan de knoppen? Met een as naar de Waalse regering? We mogen er niet aan denken. Daarom, alle hens aan dek!

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Op 27 november 2018 werd in de Finance Tower in Brussel een studiedag (colloquium) gehouden over de preventie van de radicalisering in Europese steden. De studiedag werd georganiseerd door de POD (programmatorische federale overheidsdienst) Maatschappelijke Integratie (MI) en het netwerk European Urban Knowledge Network (EUKN).

De meeste sprekers hanteerden een wollig taalgebruik en wezen naar de drie niveaus van radicalisering: het microniveau (de persoon), het mesoniveau (de groep) en het macroniveau (de nationale en internationale context). Academisch verantwoord, maar de vraag is uiteraard wat een medewerker op het terrein aanvangt met die kennis.

Pijnpunt Olivier Vanderhaeghen is zo een man van het terrein. Hij is preventieambtenaar bij de preventiecel radicalisme van de gemeente Sint-Jans-Molenbeek, een van de 19 gemeenten van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Hij nam zijn functie op in 2014 en getuigde eerder voor de parlementaire commissie

radicalisering. Vanderhaeghen: “Op institutioneel niveau merken we dat de gemeenten die geconfronteerd worden met radicaliseringsproblemen (Schaarbeek, Molenbeek, Brussel-stad, Vorst) verschillende benaderingen hanteren. In Schaarbeek, bijvoorbeeld, worden personen niet individueel gevolgd, terwijl dat in Molenbeek en Brussel-stad wel het geval is.”

Het toont opnieuw aan dat het Brussels Gewest een lappendeken is van verschillende benaderingen en dat een integrale en uniforme aanpak inzake radicalisering beter zou zijn. Bovendien is het risico op het terrein volgens de ambtenaar “de inflatie van beleidsmaatregelen die alle kanten uit gaan”.

Aanpak in Molenbeek De preventie van gewelddadige radicalisering in Sint-Jans-Molenbeek is onderverdeeld in drie zwaartepunten: de politionele aanpak met het Kanaalplan en het politieplan, aangevoerd door het kabinet van de minister van Binnenlandse Zaken, de bestuurlijke aanpak binnen de Lokale Integrale Veiligheidscel (LIVC) - conform de wet en de omzendbrief - en de preventieve aanpak met de definitie van de concepten, de bewustmaking van de lokale actoren en de implementatie van een actiemethodologie via preventiemiddelen. De LIVC is een multidisciplinair overlegplatform in de bestrijding van gewelddadige radicalisering, doordat het personen die zich in een radicaliseringsproces bevinden vroeg detecteert en geïndividualiseerde opvolgtrajecten uitwerkt voor hen.

Complex fenomeen Alexandre Lesiw, voorzitter ad interim van de POD Maatschappelijke Integratie, besloot met een dooddoener: “Radicalisering is een complex fenomeen, op lokaal niveau, op alle bestuurlijke niveaus en in de samenleving als geheel. Nadenken over manieren om radicalisering te voorkomen of in te dammen is een noodzaak. Het doel van de multidisciplinaire uiteenzettingen tijdens de ochtend, en de workshops tijdens de namiddag, was om gedachten en ervaringen te delen en de praktijken op het terrein te verrijken, zodat deze doelstellingen kunnen verwezenlijkt worden.” Tja…

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

Naar een speciale belasting voor internetbedrijven?

Internetbedrijven als Facebook, Google en Apple betalen zeer weinig belastingen, en ze boeken gigantische winsten. Dat is meerdere overheden een doorn in het oog. EU-landen en de VS denken aan een systeem om die internetbedrijven zwaarder te belasten. Maar of zo’n taks er komt, is hoogst onzeker. Een Europese of mondiale belasting leidt vaak tot een hogere belastingdruk voor iedereen. En leidt tot Belgische toestanden, waarbij minder performante lidstaten in de internationale belastingpot kunnen graaien.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Bedrijven in de Europese Unie betalen gemiddeld 23 procent belastingen op hun bedrijfswinst.

Maar het tarief in die vennootschapsbelasting voor internetbedrijven is veel lager: 9,5 procent.

Hoe komt dat? Zeer eenvoudig omdat Google, Apple, Facebook en Amazon fiscaal gaan shoppen. De vennootschapsbelasting wordt geheven op de plaats waar een bedrijf officieel is gevestigd. Welnu, deze GAFA-bedrijven kiezen die lidstaten als hoofdzetel waar ze het minst bedrijfsbelasting moeten betalen.

In de EU is dat vaak Ierland, met niet alleen een laag tarief in de vennootschapsbelasting, maar ook de mogelijkheid om allerlei interessante fiscale constructies op te zetten. Zo zouden Google en Facebook tussen 2013 en 2015 vijf miljard euro belastingen te weinig hebben betaald in de Europese Unie.

Verschillende mogelijkheden Voor veel lidstaten is dat er ver over. Er woedt nu al een tijd een discussie om die internetbedrijven een speciale belasting op te leggen.

De EU-landen krijgen daarbij steun van de VS. President Trump is kritisch voor extra taksen, maar heeft het niet zo begrepen op internetbedrijven als Facebook en Google.

Ze zouden via hun algoritmes vooral links-liberale nieuwsberichten en informatie bevoordelen. En de toplui en kaderleden van die bedrijven zijn Californische ‘geeks’ die steevast voor de Democraten stemmen.

Vraag is, hoe zo’n belasting er zou uitzien. De OESO, de denktank

van de geïndustrialiseerde wereld, denkt eraan om de internbedrijven vanaf 2020 in 127 landen te belasten. Er liggen verschillende opties op tafel. De GAFA-bedrijven transfereren bijvoorbeeld steevast grote winstbedragen naar die landen met de laagste belastingvoet. Men zou zo’n transactie kunnen belasten, maar in de praktijk is zo’n taks moeilijk toe te passen. Tweede optie is dat bedrijven als Google en Facebook een soort van belasting op privégegevens zouden betalen.

Zij gebruiken immers de gegevens die iemand op Facebook post (zijn geliefde vakantiebestemming, de sport die deze persoon beoefent) om adverteerders aan te trekken.

Het gebruik van die data zou kunnen worden belast. Maar volgens experts zou zo’n taks slechts een beperkt aantal bedrijven raken.

Realistischer is een belasting op de landen waar hun klanten zich daadwerkelijk bevinden. De inkomsten die Amazon haalt uit de verkoop van zijn producten in België zouden dan ook hier belast worden.

Dat is echter niet eerlijk voor klassieke bedrijven. Zo zouden in zo’n systeem Duitse autoproducenten belast worden in China, de grootste exportmarkt. En niet in Duitsland waar de hoofdzetel is en waar de bedrijven alle faciliteiten krijgen om aan innovatie te doen. Zo’n belasting zou performante landen eerder fiscaal straffen dan belonen.

Europese belasting is een risico Een laatste piste is een Europe-

se of mondiale omzetbelasting. Of een Europese vennootschapsbelasting waarbij een deel aan de Europese instellingen toekomt en een deel aan de lidstaten. Dat laatste lijkt aantrekkelijk en klinkt logisch, maar is gevaarlijk. Een nieuwe belasting, ook al is die enkel gericht op internetbedrijven, dreigt al snel tot een algemene belastingverhoging te leiden.

Een nieuwe Europese belasting zou ook een stap zijn richting Europese Unie als kopie van de Belgische transferunie. Een Europese heffing betekent een Europese belastingpot waaruit bepaalde lidstaten kunnen graaien. Meer bepaald Frankrijk en de Zuid-Europese lidstaten, die het niet zo nauw nemen met de begrotingsdiscipline. Zoals Wallonië kan teren op de Vlaamse belastinginkomsten.

Daarnaast mag men niet vergeten dat een Europese bedrijfsbelasting kleine lidstaten benadeelt. Die hebben geen grote thuismarkt en schaalvoordelen om internationale investeerders te lokken. Dus moeten ze dat doen via nationale fiscale voordelen. Het is één van hun laatste concurrentiewapens.

En dan is er nog een laatste hinderpaal voor een Europese (internet)belasting: de Brexit. De Britten hebben al gezegd dat ze na de Brexit de belastingtarieven zullen verlagen om multinationals naar het Britse eiland te lokken.

Met een nieuwe bedrijfsbelasting dreigt de EU zo zichzelf in de voet te schieten.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

7 maart 2019

Nieuwe definitie van democratie

3

ANUNA TREEDT IN DE VOETSPOREN VAN GRETA

Cultuurwetenschapper Ico Maly mocht vorige week in “De Afspraak” nog eens aan de alarmbel komen trekken. Er waait een dictatoriale wind door onze samenleving, zo blijkt. Wie beter kijkt, merkt al gauw dat links een steeds nauwere definitie van het begrip democratie hanteert. Zodoende worden in het debat aldoor meer rechtse stemmen geëlimineerd.

Bij de VRT maken ze zich druk over de oprukkende radicalisering onder jongeren. Zowel in “De Zevende Dag” als bij ‘De Afspraak’ werd een loopje genomen met de waarheid. Twee keer werd de radicalisering grotendeels toegeschreven aan de opmars van rechtse bewegingen. Dat uit alle cijfers blijkt - ook in het buitenland - dat radicalisering bijna uitsluitend gebeurt binnen islamitische kringen, telt blijkbaar niet.

Laster tegen Pro Flandria Cultuurwetenschapper Ico Maly zat vorige donderdag aan tafel bij “De Afspraak”.

Daar mocht hij de wereld opnieuw verblijden met zijn diepgaande inzichten. Maly kennen we van de interculturele drukkingsgroep KifKif, en hij doctoreerde aan de Universiteit Tilburg bij de marxist Jan Blommaert. Zijn proefschrift verscheen in 2012 in boekvorm: “N-VA: analyse van een politieke ideologie.” Welke meerwaarde leverde zijn doctoraat? Maly ging, onder een valse identiteit, het sociale netwerk van talloze Vlaamse opiniemakers die zich rechts van het midden bevinden, in kaart brengen. Het besluit was zonneklaar. Een nieuwe voorhoede - aangestuurd door de N-VA van Bart de Wever - staat klaar om een antidemocratische revolutie te ontketenen.

Doorheen de tijd verlegde Maly zijn terrein. Niet alleen het zogenaamd ondemocratische netwerk rond de N-VA werd in kaart gebracht, maar heel ‘nieuw-rechts’ werd in zijn jongste boek onder de loep genomen.

Zijn conclusie is weinig origineel. Zowat iedereen die zich rechts van het midden bevindt, helpt volgens Maly mee een fascistisch Vlaanderen tot stand te brengen. Neem nu het Vlaamsgezinde netwerk Pro Flandria.

Daarover lezen we in het doctoraat van Maly dat het “staat voor een radicaal, extreemrechts, conservatief en Vlaams-nationalistisch discours. Het project waar Pro Flandria voor staat, is een onversneden antiverlichtingsproject”.

Oorspronkelijk werd het begrip ‘extreemrechts’ in de politieke wetenschappen gebruikt voor politieke partijen of bewegingen die de democratie omver willen werpen en hiervoor geweld gebruiken. Voor iedereen is het duidelijk dat ‘extreemrechts’ in Europa nauwelijks tot niet bestaat, op wat groupuscules na. Toch mocht Maly zijn laster als een grijsgedraaide plaat in ‘De Afspraak’ nog eens komen afspelen. De jeugd radicaliseert en neonazisme blijkt volgens Maly schering en inslag te zijn in de scholen. Van Dries van Langenhove over Thierry Baudet tot Jean-Marie Dedecker, volgens de doctor in de cultuurwetenschappen zijn dat stuk voor stuk mensen die antidemocratisch ingesteld zijn.

Iedereen dictator De truc die Maly al jaren hanteert is doorzichtig. Wat neomarxistische denkers doen, is de definitie van het begrip ‘democratie’ verder versmallen. Stukje bij beetje wordt een steeds linksere invulling gegeven aan

het woord ‘democratie’, waardoor automatisch almaar grotere groepen intellectuelen en politici buiten de democratische orde vallen. In de autistische wereld van Ico Maly zijn niet alleen neonazi’s antidemocratisch ingesteld. Ook conservatieve liberalen, conservatieven en rechtse nationalisten worden in het amalgaam van de ‘antidemocratie’ gestopt.

Het grote probleem is, dat stilaan niemand bij de massamedia uitgenodigd wordt die de onnozelheden van Ico Maly en consorten nog van antwoord kan dienen.

Jean-Marie Dedecker kon immers niet voluit gaan tijdens het debat. Anders zou hij het bij “De Afspraak” voor Dries van Langenhove en het Vlaams Belang moeten opnemen, wat hem als onafhankelijke kandidaat bij N-VA slecht zou uitkomen. Dedecker moest bijgevolg, omwille van electorale redenen, ieder woord wikken en wegen. Phara de Aguirre wist dat als presentatrice maar al te goed.

Opmerkelijk is dat het debiteren van feiten tegenwoordig verboden is. Dedecker wees er bijvoorbeeld op dat Pim Fortuyn - die volgens Maly, net als Dedecker zelf overigens, geen democraat was - vermoord werd door een geradicaliseerde ecologist. Dat deed de andere sprekers aan tafel steigeren. Waarom? Was Volkert van der Graaf soms geen geradicaliseerde dierenrechtenactivist? Het narratief bij “De Afspraak” was duidelijk: het begrip ‘radicalisering’ moest en zou uitsluitend gelinkt mogen worden aan de politieke rechterzijde.

Zeverende dag Exact hetzelfde fenomeen zondag bij “De Zevende Dag”, tijdens een debat over radicalisering op school. Daar moest Cedric Cornelissen, student psychologie en districtsraadslid in Antwerpen namens het Vlaams Belang, schaken op drie borden tegelijk. De VRT nodigde niet alleen een groene studente uit, maar had met historicus Koen Aerts een nieuwe Ico Maly als ‘neutrale’ expert aan de gesprekstafel gezet. Fijntjes werd bij de inleiding erop gewezen dat Aerts zich bezighoudt met onderzoek naar de collaboratie. Nog voor het debat goed en wel was begonnen, was krek dezelfde suggestie als bij “De Afspraak” wederom gewekt. De Vlaamse jeugd radicaliseert en transformeert stilaan in een horde nazi’s.

Wij herinneren ons aan de Universiteit Antwerpen een docent, Pieter Maeseele.

Deze communicatiewetenschapper bestond het om in een semester, bestaande uit elf lessen, er zeven te besteden aan mediastromingen en communicatietheorieën die marxistisch geïnspireerd waren. Maar wie vandaag opmerkt dat aan onze universiteiten een linkse indoctrinatie plaatsvindt, wordt neergezet als een complotdenker.

Ziehier de trucs van de foor die links hanteert in het debat. Wie het cultuurmarxisme van antwoord dient, is ofwel antidemocratisch ingesteld ofwel een complotdenker, en idealiter beide.

LVS

70.000 studenten deden niet mee

Gent is de grootste studentenstad van Vlaanderen, met bijna 77.000 studenten. Woensdagnamiddag was er een studentenklimaatmars.

Scholieren hoefden er niet voor te spijbelen. Stralend weer, en toch waren er maar zeshonderd deelnemers.

Enkele dagen ervoor waren de organisatoren in een grote aula komen oproepen om mee te doen. Hun speech kreeg zelfs geen beleefdheidsapplausje van de studenten in de zaal. Wat zou daar de reden voor zijn? De klimaatmarsen lokken steeds minder volk. Dat belet politici niet om met veel pathos te spreken over “de jongeren” en “het signaal van de klimaatmarsen”, alsof een meerderheid van de bevolking op straat loopt te betogen. Ook in de gemeenteraad was het prijs. Daar werd gedebatteerd over “hoe wij de klimaatspijbelaars kunnen steunen”.

Enkel N-VA en Vlaams Belang deden aan het gedweep niet mee. De jonge Adeline Blancquaert (Vlaams Belang) werd onderbroken met veel geroep en gekrijs toen ze sprak over een vorm van kindermishandeling.

Ze liet zich niet van haar stuk brengen en citeerde de oproep van Jinnih Beels om niet meer te spijbelen. Het surrealistische debat eindigde met een hysterische oproep van schepen Heyse (Groen): “Stop! Dit is geen goed debat. Stop! Dit is niet wat de jongeren van ons vragen. Stop!”

Een pijnlijke vertoning, net omdat ze het echt meende.

BRIEFJE AAN WOUTER BEKE

Dubbel getongd Mijnheer de oogkleppendrager, Gij werpt u dezer dagen op als de koene, loepzuivere strijder die de democratie in Europa wil redden. Samen met de cdH uit Wallonië – uw vroegere Belgische zusterpartij, die van christelijk naar humanistisch is geëvolueerd - en de Luxemburgse christendemocratische CSV waartoe Jean-Claude – hik! - Juncker behoort, hebt gij geëist om de Hongaarse Fidesz-partij van premier Viktor Orban uit de Europese Volkspartij (EVP) te zetten. Een affiche waarop hij Juncker afbeeldde als de schuldige voor de migratiestroom naar Europa, was de druppel die uw strandemmertje deed overlopen. Gij zijt Orban al langer beu omdat hij een harde politiek voert inzake migratie en zich kritisch opstelt tegenover dictaten van de Europese Unie. Hij wil zijn land beschermen tegen islamisering en hij wil dat de christelijke wortels van zijn land overeind blijven. Christendemocratischer kan het haast niet… Ja, hij verzet zich aldus tegen de eurocratische strategieën om de migratie in Europa te spreiden. Vandaar dat hij zijn grenzen afsluit. Gij hebt nu een stok gevonden om te slaan.

Nu gij vraagt om hem buiten te smijten uit de EVP, is hij boos en noemt hij u en de uwen “nuttige idioten van links”, want daardoor zal de linkerzijde volgens hem alleen maar sterker worden in Europa. Gij zegt daarop dit niet te pikken en gij vraagt respect van Orban: “Viktor Orban en Hongarije krijgen elk jaar 4 miljard euro steun van de Europese Unie. Tegenover die steun mag dan wel iets staan: respect voor de Europese waarden en de Europese regels.” Op zich een interessante opmerking, die gij misschien ook eens naar het Belgische niveau moet vertalen. Ik heb het dan over de vele Vlaamse miljarden die elk jaar naar Wallonië gepompt worden, maar waar maar bitter weinig of geen respect tegenover staat ten aanzien van de Vlamingen en afgesproken regels. Ik denk zo bijvoorbeeld en onwillekeurig aan de taalwetgeving die eenzijdig door de Franstaligen brutaal en onbeschaamd met de voeten worden getreden in Brussel en de Randgemeenten.

En ik kom ook even terug op die Europese waarden die gij zo hoog lijkt in te schatten.

Waarom zweegt gij dan in alle talen wanneer in Spanje door toedoen van de toen regerende Partido Popular – uw vrienden binnen de EVP –

de onafhankelijkheidsbeweging in Catalonië letterlijk met geweld werd geïntimideerd bij het gebruik maken van haar democratisch recht tijdens het onafhankelijkheidsreferendum in 2017? U weet nog wel dat uw Europese commissaris Marianne Thyssen dit geweld omschreef als aanvaardbaar proportioneel geweld… En waar is uw christendemocratisch rechtvaardigheidsgevoel nu maar liefst twaalf Catalaanse politici als repressieslachtoffers voor de Spaanse inquisitie staan en mogelijk voor jaren de cel ingaan?

Politici die toch gewoon hun door het volk gekregen democratisch mandaat hebben gebruikt en op geweldloze manier hebben gestreden voor hun zaak, niet? Omwille van de Partido Popular hebben jullie altijd weggekeken van wat er in Spanje gebeurde en hebben jullie de paraplu van de Europese Commissie altijd opengetrokken door het officiële standpunt van dat soort Europa te verdedigen: “Dit is een interne Spaanse kwestie.” Ge moet maar durven. Is de verdediging van de grenzen en het beschermen van de eigen mensen in Hongarije dan ook geen interne kwestie?

Het is duidelijk dat wie opkomt voor zijn eigen land, zijn volk, zijn eigen mensen niet in uw gratie kan vallen. De opgang en groei van het Vlaams-nationalisme in Vlaanderen van twee volkspartijen – die samen zo groot zijn als uw partij heel lang geleden - en de gestage neergang van uw partij in diezelfde periode, toont aan dat mensen voor zichzelf en de toekomst en de veiligheid van hun kinderen kiezen en niet langer meer voor holle theorieën en Bond-zonder-naam-slogans als “Waar een wij is, is een weg”, en verkeerd begrepen en dus vaak selectieve solidariteit.

Gij spreekt onchristelijk met een dubbele tong al naargelang het u uitkomt en gij ziet enkel wat gij wilt zien, gehinderd als gij zijt door oogkleppen. Met Kris Peeters naar de bureaucratische en volksvreemde Europese Unie te sturen, is het zeker dat wij daarin geen beterschap of voortschrijdend inzicht mogen verwachten. Orban heeft gelijk dat gij door uw capriolen links zult versterken in Europa. En ik voeg er graag aan toe: rechts ook. Dank zij Orban. En dank zij u!

4

Actueel

7 maart 2019

Citaat van de week > Veli Yüksel (Open Vld):

“Overstap naar Open Vld is geen opportunisme!”

Het is ver gekomen dat traditionele partijen probleemloos inwisselbaar zijn geworden als het aankomt op postjes of standpunten. Men verandert van partij als van broek. Het is met Veli Yüksel, die vlotjes van CD&V naar Open Vld overstapte, niet anders. “Er is mij niks beloofd”, verklaarde hij, “maar hun open blik op de samenleving laat mij herademen.” En: “Meer moet u daar niet achter zoeken. En zeker geen opportunisme.”

Ondertussen verneemt de goegemeente wel dat Yüksel altijd maar meer wilde bij CD&V, want naast een Kamerzetel aasde hij ook op een vervanging van Gentse schepen Mieke van Hecke (CD&V) door … hemzelf. Toen die haring niet braadde, hield hij het voor bekeken.

Hij zou dat CD&V-varkentje eens wassen door ‘geniepig’ - woorden van tsjevenbaas Beke over te lopen naar Open Vld. Intussen blijft Yüksel in Gent op de zetel zitten die hij onlangs van CD&V-kiezers heeft gekregen. Uiteraard niet uit opportunisme! Gelukkig herademt hij dankzij de legendarische open blik van Gwendolyn Rutten…

De hypocrisie omtrent demografie Vorige week berichtte VRT NWS dat de stad Antwerpen voor het eerst meer inwoners telt met een migratieachtergrond dan zonder. “Een historisch kantelpunt”, noemde VRT het zelf. Begin vorig jaar werd reeds gemeld dat circa 75 procent van de Antwerpse kinderen jonger dan 10 jaar van allochtone afkomst is.

Zulke demografische cijfers en prognoses halen regelmatig het nieuws en kunnen bij de mensen meestal op veel aandacht rekenen. Zowat iedereen voelt aan dat die cijfers zeer bepalend zijn voor onze maatschappij, dat demografie bepalend is voor hoe een land eruit ziet, en dat mensen geen inwisselbare stukken zijn die men zomaar in eender welk systeem of in eender welke maatschappij kan inpassen zonder dat systeem of die maatschappij wezenlijk te veranderen.

De gemiddelde Vlaming beseft niet alleen dat zulke demografische cijfers belangrijk zijn, hij ervaart demografische verschuivingen zoals deze in Antwerpen ook als erg onrustwekkend en negatief. Dat geldt niet enkel voor de meer Vlaamsgezinde en patriottische Vlaming. Ook de Vlamingen die termen als ‘diversiteit’ of ‘multiculturalisme’ eerder positief associëren, worden ongemakkelijk van zulke demografische trends. Want bij ‘diversiteit’ denken ze bijvoorbeeld aan de verschillende keukens, aan hun vriendelijke allochtone buurman of collega op het werk, of aan de verscheidenheid aan culturele gebruiken en gewoontes, die - tot op een zekere hoogte - ook een zekere charme kunnen hebben.

Ze denken daarbij echter zeker niet aan de totale demografische vervanging van de inheemse Vlaming.

van afkomst, religie of huidskleur!” En hoewel sowieso geen redelijk persoon akkoord zou gaan met de kern van de stelling dat demografie totaal irrelevant is, zou ik met zulke praatjes minder problemen hebben indien ze enigszins gemeend en oprecht zouden zijn, en indien men ze eerlijk en consequent over de gehele lijn zou toepassen; maar dat doet men uiteraard niet. Want in de praktijk is dit een hoogst hypocriet schouwspel waarbij men deze criteria en principes enkel toepast wanneer zulks nadelig is voor de inheemse Vlaming. Maar zodra de inheemse Vlaming zich er zelf op beroept, dan wijst men diezelfde criteria en principes af en portretteert men ze als ‘racistisch’ en ‘xenofoob’.

Want bedenk maar hoe vaak men er zich niet over beklaagt dat de ene of de andere instelling of organisatie onvoldoende ‘divers’ is (lees: te weinig mensen van allochtone origine bevat). Dat bijvoorbeeld een of andere politiekorps of studierichting ‘te wit’ is, of dat aan de loketten van een of ander stadhuis te weinig vrouwen met hoofddoek werken. Waar is dan dat principe dat “wij toch allemaal Vlamingen zijn,” en “dat we geen opdelingen mogen maken op basis van afkomst” gebleven?

De vervanging van de inheemse Vlaming

Nog erger wordt het wanneer men de demografische vervanging van de inheemse Vlaming op een of andere manier actief toejuicht. Denk bijvoorbeeld aan Herman De Croo, die triomfantelijk tweette: “Binnen twee generaties is de burgemeester van Antwerpen Turks, Marokkaans of zwart.

Bye bye meneer De Wever!” De vervanging van de inheemse Vlaming wordt in die zin zowaar een manier om de politieke tegenstander een loer te draaien, hoe ongelofelijk het ook mag klinken. Wat men in zulke gevallen - wanneer de maskers eventjes slippen - zeker moet opmerken, is dat ook de niet-Vlaamsgezinde zijde van het politieke spectrum zich zeer goed bewust is van het feit dat demografie een bepalende factor is op maatschappelijk en politiek vlak en dus helemaal niet irrelevant.

Laat ons ophouden met al die hypocrisie, lafheid en huichelarij, en laat ons thema’s zoals demografie eindelijk oprecht en open bespreken, zonder taboes. En moge dan degene met de beste inhoudelijke argumenten winnen.

Maar zoals het geval is inzake veel thema’s aangaande identiteit, demografie en migratie, vindt die gemiddelde Vlaming betreffende die bekommernissen noch steun in de media, noch in de politiek. Het verhaal dat daar gebracht wordt, is immers voorspelbaar eenzijdig: de demografische vervanging ten nadele van de inheemse Vlaming is ofwel irrelevant, ofwel zelfs iets dat men zou moeten toejuichen.

Wanneer men probeert de betreffende vervanging als irrelevant af te doen, gebruikt men typisch praatjes à la “We zijn toch allemaal Vlamingen.

We zijn toch allemaal hetzelfde. We mogen geen opdelingen maken op basis

Demografie oprecht en open bespreken

Dries van Langenhove (°1993) studeerde politieke wetenschappen en rechten aan de UGent en is de oprichter van Schild & Vrienden. In mei trekt hij als onafhankelijke de Kamerlijst van Vlaams Belang in Vlaams-Brabant.

UIT DE WETSTRAAT Geen Nederlands in octrooien Donderdag stond de goedkeuring van het “Verdrag inzake de toepassing van artikel 65 van het Verdrag inzake de verlening van Europese octrooien, gedaan te Londen op 17 oktober 2000” aan de agenda. Op zich niets schokkends en vaak wordt zoiets geruisloos gestemd.

Maar Barbara Pas (VB) hield de Kamer toch even bij de les en herinnerde eraan dat op 16 juni 2016 door de toenmalige meerderheid een “wet houdende diverse bepalingen inzake economie” werd goedgekeurd, waarin de octrooienregeling vervat zat. Het VB stemde toen tegen omdat die dikke bundel toen een engagement bevatte om dat verdrag te ratificeren. En dat ging vorige donderdag dus gebeuren. Pas stelde nog eens duidelijk dat het Europees Octrooibureau drie officiële talen voor het examineren en verlenen van octrooien hanteert, namelijk het Engels, het Duits en het Frans. In de praktijk wordt het overgrote deel van de octrooiaanvragen en van de verleende Europese octrooien in het Engels opgesteld. Maar voor de rechtsgeldigheid van de octrooien in de landen die bij het Europees Octrooiverdrag zijn aangesloten, is de vertaling van het Engels naar de landstaal of naar een van de landstalen nochtans vereist.

Voor ons land betekent zulks dat een Engelse tekst naar het Nederlands, het Frans of het Duits moet worden vertaald, omdat de Engelse tekst in België geen juridische waarde heeft. Barbara Pas vindt het daarbij bedenkelijk dat destijds is beslist dat niet alle officiële talen in Europa als officiële taal kunnen gelden. Die status werd enkel aan het Engels, het Duits en het Frans verleend. Bizar in heel die kwestie is dat een land als Nederland voor de conclusies van de octrooien wel een Nederlandse vertaling kan eisen, maar in België is het perverse gevolg dat men geen vertaling in het Nederlands zal kunnen eisen omdat Frans al een officiële taal van het Europese Octrooibureau is. Daarmee vormen de Vlamingen, de meerderheid in dit land, de enige taalgroep in Europa die de in het eigen land geldende octrooien niet in de eigen taal vertaald kan krijgen. Landen die dus een van de officiële talen als landstaal hebben, kunnen geen verdere vertaling vragen…

Weer op één lijn Barbara Pas herinnerde eraan dat het VB in zijn verzet al in 2008 ferm gesteund werd door de collega’s van N-VA. Zij hebben toen op alle niveaus geprotesteerd. Geert Bourgeois dreigde in het Vlaams Parlement met een belangenconflict. Frieda Brepoels vond in het Europees Parlement dat Europa moest instaan voor de kosten, want er waren alternatieven genoeg om ervoor te zorgen dat een Nederlandse vertaling onze ondernemingen geen extra kosten zou bezorgen. Er niet te vergeten ook Theo Francken in het federale Parlement. Zij was dan ook benieuwd hoe N-VA vandaag zou stemmen, want in tegenstelling tot hun houding in 2008 had de partij als onderdeel van de regering Michel I op 16 juni 2016 het engagement om dit verdrag te ratificeren, kritiekloos goedgekeurd. Bij monde van Johan Klaps werd het verdrag toen zelfs vurig verdedigd in de Kamer. Over een bocht gesproken. Bij de stemming bleek uiteindelijk dat N-VA weer volop in oppositiemodus zit en teruggekeerd is naar haar houding van 2008, want naast het VB en V&W stemden de N-VA’ers vlijtig tegen. En daarmee zaten alle Vlaams-nationalisten eindelijk weer op één lijn. Het valt te hopen dat dat voortaan ook weer geldt voor álle communautaire aangelegenheden!

Restregering verder verdeeld Vorige week werd er tussen vakbonden en werkgevers een loonakkoord afgesproken. Een van de punten daaruit is de regeling SWT, het vroegere brugpensioen. En dat zorgt opnieuw voor een splijtzwam binnen de regering Michel

II. Om een lang verhaal kort te maken: vorige zomer sprak de regering Michel I (inclusief N-VA) in de zgn. jobdeal af om SWT bij herstructurering van bedrijven te verstrengen. Vanaf 2019 zou dat maar vanaf 59 jaar kunnen (voordien 58 jaar) en vanaf volgend jaar op 60 jaar. Vandaag stelt het loonakkoord die verstrenging met een jaar op te schuiven. Open Vld en N-VA kunnen daar niet mee lachen, terwijl CD&V en MR vinden dat het loonakkoord integraal moet uitgevoerd worden. Premier Michel kreeg dus de wind van voren van Peter De Roover, fractievoorzitter N-VA.Volgens hem zijn de Koninklijke Besluiten die de verstrenging moesten regelen evenwel nooit ingediend in de Kamer… Volgens Peter De Roover zijn die al dan niet bewust in de schuif van Kris Peeters (CD&V) blijven liggen. Hij herinnerde Michel eraan dat er een akkoord was in de toenmalige meerderheid en dat dat moet uitgevoerd worden door de KB’s in te dienen. Hij hoopte dan ook dat de fractie van Open Vld haar ministers er toe zal aansporen om consequent te doen wat afgesproken was en dat die zich niet zouden laten lijmen door CD&V en MR. De Roover: “Premier, u had een regering met een meerderheid. Dat is gezakt naar een regering die nog een derde vertegenwoordigt.

Ik stel vandaag vast dat zelfs dat ene derde nu ook nog gesplitst is. Hoe laag gaat u qua parlementaire steun, vooraleer u ermee stopt de indruk te wekken dat u een regering vormt?”

Pijnlijk. Wat een afgang voor de ‘restregering’.

Belgisch status-quo Kamervoorzitter Siegfried Bracke (N-VA) is, nu de legislatuur over enkele weken afloopt, volop bezig met de administratieve en praktische voorbereidingen die nodig zijn bij de ontbinding van de Kamer. Begin april, 40 dagen voor de verkiezingen, moet dat allemaal geregeld zijn. Daartoe hoort hij discreet bij de fractievoorzitters en diverse Kamerleden hoe zij een en ander zien opdat alles goed in de plooi zal vallen. In Le Soir verklaarde hij daarbij dat hij uit zijn contacten verneemt dat een voorstel tot herziening van de Grondwet steeds minder tot de mogelijkheden gaat horen, wat dan impliceert dat er nadien geen nieuwe staatshervorming mogelijk is. Het is duidelijk dat de Franstalige partijen zweren bij het Belgische status-quo en dat de Vlamingen die België nog verder willen uitkleden het kunnen vergeten.

Verdere defederalisering, confederalisme, onafhankelijkheid? Allemaal de Belgische diepvrieskelders in voor nog heel lang. Misschien moeten de Vlaamse partijen toch maar eens overwegen om buiten de Belgische lijntjes te kleuren… Hier ligt een historische kans voor het grijpen bij de Vlaams-nationalisten.

Praatbarak Ondertussen kabbelt in de Kamer de bijzondere commissie Klimaat en Duurzame Ontwikkeling verder met ‘hoorzittingen’. Specialisten brengen er hun lange beschouwingen, de minister repliceert en Ecolo-Groen beukt en dramt erop los. Het was het verwachte scenario.

Vorige woensdag raakte men dermate in tijdnood door de oeverloze palavers dat er besloten werd om schriftelijke vragen in te dienen als voorbereiding op een volgende hoorzitting, waar men dan eerst de antwoorden verder zal bespreken. Voor 11 maart moeten die vragen binnen zijn. En dan heeft het parlement nog ongeveer een maand te gaan. Benieuwd of men ten gronde een en ander zal uitgeklaard krijgen tegen de ontbinding van de Kamer. Het valt te betwijfelen, want op deze wijze schiet het echt niet op om tot redelijk onderbouwde besluiten te komen. De weinig vleiende benaming ‘praatbarak’ is hier meer dan op zijn plaats. We ‘verdenken’ er de eco-realist Bert Wollants (NVA) - voorzitter van de commissie - van om dit schouwspel ‘welwillend’ te gedogen… En dat lijkt ons geen slechte strategie.

Actueel

7 maart 2019

5

Verkiezingen moeten de fundamenten blijven van de democratie Manu Claeys, voorzitter van het burgercollectief stRaten-generaal, vindt dat het klimaatprobleem moet opgelost worden door een intendant en zijn gevolg. David van Reybrouck vindt dat hij de democratie heeft gered in de Oostkantons met “zijn” burgerdemocratie. Die redders van de democratie toch.

Claeys is een handige communicator. Vorig weekend lanceerde hij in het debatprogramma Nachtwacht op Canvas het voorstel dat de Vlaamse regering een intendant zou zoeken om de klimaatproblematiek aan te pakken.

Anuna de Wever en haar club vinden dat een goed idee. Allen daarheen?

Van waar zo plots dat ideetje van Claeys, en waarom precies nu, op een moment dat de solfergeur van de klimaatbetogingen – “dees is keitof en dees zal nooit stoppe!” – nog in onze steden hangt? Toeval, zeker?

Claeys werkt aan een boek over burgeractivisme en de rol daarvan binnen een 21ste-eeuwse democratie. Voor hem is een “intendant” een soort goedaardige en vooral superslimme duivel uit een doosje, die in moeilijke dossiers water en vuur kan verzoenen.

Het voorstel van Claeys werd de voorbije dagen driftig opgepikt door zijn maten in de media. Dat nam nog toe toen ook de klimaatspijbelaars van Youth for Climate een klimaatintendant een goed idee vonden.

Let op: de ambitie van Claeys is niet beperkt tot het speuren naar één superexpert. Claeys heeft het ook over het aan het werk zetten van “een communicatieteam”, van “een participatieteam”, van uit te rollen “werkbanken” die het klimaatprobleem in Vlaanderen zouden omlossen. Knap bedacht. Knap verwoord bij Leyers. Maar is dat applaus terecht?

Aanval Het gaat om een sluwe aanval van Claeys op de klassieke parlementaire democratie.

Groen en andere linkse partijen halen het niet bij de kiezer? Dan halen we de zaag boven. Het klimaatprobleem aanpakken is niets meer voor de Vlaamse overheid, noch voor de Vlaamse overheidsdiensten, noch voor de experts waar die een beroep kunnen op doen.

Wel voor die slimme intendant en zijn gevolg.

Een vacature voor de job is nog haalbaar voor de paasvakantie, een benoeming van de klimaatintendant tegen september, klinkt het vrolijk.

Reacties Tot daar het goede nieuws van de klimaatdromers. Maar nu begint het. Wie zal die stoet van slimmeriken selecteren, leiden en financieren? Wie zal hen ter verantwoording roepen bij fouten?

Vanop het politieke terrein was er alleen sympathie van de immer enthousiaste doener Gwendolyn Rutten. Een intendant? “Wij staan er zeker voor open”, aldus de voorzitter van de net niet van de aardbol gewaaide Open Vld. Rutten wil de slimme intendant in het blauwe partijprogramma en in de atomaschriftjes voor de regeringsonderhandelingen. “We moeten burgers, bedrijven, overheden, universiteiten, experten en financiers rond één tafel brengen, en best wel concreet werken”, zei Rutten in ‘De Zevende Dag’. Benieuwd of haar lijstje genodigden samenvalt met dat van de groene Claeys?

CD&V bleef in haar reactie volledig zich-

zelf: vis noch vlees. Het moest iets worden in de buurt van “het moedige midden”. De nieuwe minister van Leefmilieu, Koen van den Heuvel (CD&V), mocht verduidelijken dat zijn partij het voorstel “niet meteen afkeurt”. Gewoontegetrouw zit er bij CD&V wat ruis op de boodschap. Federaal minister Kris Peeters, strompelend in lopende zaken, pakte dan weer verrassend kritisch uit: “Ik denk dat de mensen dan gaan zeggen: waarvoor dienen die ministers?”

De socialisten dan? Die lijken hun verstand te hebben teruggevonden. Parlementslid Bruno Tobback kon het intendantenideetje niet volgen: “We hebben een consensus over wat we willen bereiken. Wat we nodig hebben, is een regering die knopen doorhakt.” Vrij vertaald: geen gezever met de parlementaire democratie.

Geert Bourgeois maakte maandagochtend brandhout van de bevlieging over een intendant: “Laat ons de principes van de parlementaire democratie overeind houden.”

schien tijd wordt om terug naar school te gaan.” En een van de redenen waarom ze dat moeten doen, is dat er binnenkort een moment komt waarop zo ongeveer de hele bevolking zich kan uitspreken over de oplossingen voor het klimaat, en migratie, en fiscaliteit, en mobiliteit, enzovoort.

De Ceulaer noemt het intendantvoorstel dan ook “niet meer dan een hebberige poging om een maatschappelijk probleem te depolitiseren”. De “vurigheid” waarmee Claeys de depolitisering van maatschappelijke problemen bepleit - laat de ‘neutrale’ experts het maar oplossen - is voor hem “onrustbarend”.

De Ceulaer rondt af met een uppercut. Het hele gedoe is gekenmerkt door een democratisch deficit. Hoe werken die actiegroepen? Hoe worden ze verkozen of aangeduid?

Namens wie zit Claeys nu in de raad van bestuur van de Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel (BAM)? Met welk mandaat? En wie controleert hem? Of moeten we hem gewoon vertrouwen? “Kleine tip: in een democratie

doen we niet aan blind vertrouwen, maar aan transparante controle.”

Links én rechts Het besluit van De Ceulaer is dan ook hoopgevend, voor links én rechts: “Nee, de democratie is niet perfect. Ja, we mogen en moeten haar vernieuwen. Daartoe moeten we op straat komen, boeken schrijven en op alle mogelijke andere manieren ons ongenoegen laten blijken. Niets mis mee. Maar laten we die verkiezingen voorlopig maar behouden als het hart van de democratie. En laten we even achterdochtig zijn voor intellectuele profeten als voor vertegenwoordigers des volks.” De macht hoort te liggen bij onze volksvertegenwoordigers, niet bij geamuseerde brossers en klimaatspijbelaars, en nog minder bij prententieuze activisten. Het staat ze vrij de stembus te bestormen. We vermoeden dat de Vlaamse kiezer daar dezelfde taal zal spreken.

ANJA PIETERS

Pers Sympathie voor winderige ideetjes heb je natuurlijk meteen bij de maten van de pers.

Bij Wim Daeninck van Gazet van Antwerpen bijvoorbeeld. Na wat kappen op de politiek zorgde hij voor een interessantste suggestie: “Luister naar je kinderen. Luister naar wetenschappers.” Een vreemde combinatie, maar goed. En wat moeten we dan doen van Wim? De rangen sluiten in een Toekomstverbond, aangestuurd door een intendant. En waarom is dat zo’n goed idee? Omdat dat ideetje van Manu Claeys al “weken geleden” door Gazet van Antwerpen was gepropageerd.

Van Reybrouck Er was vorig weekend nog eentje druk bezig met ons gezellig samenleven.

Ook David van Reybrouck ijvert al lang voor een nieuwsoortige burgerdemocratie.

Vlaamse boeren, let op uw ganzen!

Vanwaar die plotse heropstanding van Van Reybrouck, recht gekropen uit de as van zijn mislukte burgertoppen (G 1000, G 500…)?

Toeval zeker?

Van Reybrouck wil dat de bestuursmacht verschuift naar een burgerpanel van “uitgelote” burgers. De auteur van ‘Tegen verkiezingen’ (sic) mocht onder de schijnwerpers zijn nieuwste “experiment” in de Oostkantons gaan bejubelen. In de Duitstalige Gemeenschap, 70.000 man sterk, is een decreet goedgekeurd waardoor vanaf september een “gelote” burgerraad of burgerpanel straks de politieke agenda mee zal mogen bepalen.

Volgens Van Reybrouck hebben onze politieke leiders hulp nodig om te leiden.

Mark Coenen formuleerde zijn verbazing over zoveel enthousiasme als volgt: “Het is alsof men erin geslaagd is een dood paard weer te laten hinniken.”

De lokale bewoners wisten nauwelijks waarover het ging. Het drukst besproken politieke thema onder de Duitstaligen is blijkbaar de plaats van de bloembakken. Maar goed, de democratie in hun gewest zal voortaan als honderd bloemen bloeien, geen mens die daaraan twijfelt.

Hoop De pittigste commentaar op al die Spielerei van progressieven komt van Joël de Ceulaer in De Morgen (‘Blijf kiezen voor verkiezingen’, 4 maart). Zijn reactie gaat wat verder dan het wolkje van een intendant, en gaat ook over die andere rillingen in opinieland, met name die over klimaatbetogingen en burgerpanels.

Hij ontkent met zwier dat verkozen politici niet meer in staat zouden zijn om de problemen van deze tijd het hoofd te bieden, terwijl een soort “nieuwe helden” gelukkig wél zouden zien wat er op het spel staat en nog wél in staat zijn om het systeem van koers te doen veranderen. Vandaag heten die helden Anuna de Wever, Manu Claeys en David van Reybrouck. “Het enthousiasme waarmee zij in zowat alle mainstream media op het schild worden gehesen, is groot. Zorgwekkend groot”, aldus De Ceulaer.

De klimaatbetogers hebben een thema op de agenda gezet. Bravo. “Maar iemand moet de spijbelaars er ook op wijzen dat het mis-

VLAAMS PARLEMENT Neerlandistiek Paul Cordy (N-VA) kwam voor de dag met een verontrustend feit. De universitaire studie Nederlands heeft steeds minder aantrek.

Ronduit schokkend is dat de VU Amsterdam de opleiding zelfs stopzet, wat qua slecht voorbeeld toch veelbetekenend is. Onderwijsminister Crevits blies wat warm en koud.

In Vlaanderen is het niet zo erg. Men ziet weliswaar de hogere talenopleidingen wat achteruit gaan, maar we zitten Europees nog in de middengroep, terwijl Nederland achterop raakt. Overigens was ze druk doende met de Nederlandse Taalunie en de professoren neerlandistiek om de zaak aan te pakken.

Zeker kan men geen mensen dwingen om Nederlandse taal- en letterkunde te gaan studeren, maar de interesse voor het vak kan en moet versterkt worden in het lager en secundair onderwijs. Cordy vond dat nog meer ambitie geboden was. Een Bart Caron (Groen) stelde niet onterecht dat het onderwijs over het algemeen teveel afglijdt naar het onmiddellijk nuttige en dat de humaan-wetenschappelijke vorming daar onder lijdt.

Crevits is zeker met de zaak begaan, maar beging toch de flater om het Nederlands weer als “kleine maar fijne” taal af te schilderen (in werkelijkheid hoort onze taal bij de veertig grootste cultuurtalen ter wereld) en bleef ze blij met het idee dat Vlaanderen beter doet dan Nederland en dat een dreigend tekort aan leraren Nederlands (en leraren in het algemeen) wordt opgevangen door een aantal onderwijshervormingen. Cordy had het dan nog over het “levensbelang” van deze kwestie, waarin hij volkomen gelijk had.

Spagaat Nog onderwijs, nog Crevits en nog maar eens klimaat. Het is nu al zover gekomen dat scholen de klimaatdolheid in die mate op de spits drijven dat leerlingen verplicht zijn om deel te nemen aan evenementen in dat verband (ouderen zullen zich de zeer vergelijkbare hysterie en indoctrinatie over de

“rakettenkwestie” uit de vroege jaren 1980 herinneren). Koen Daniëls (N-VA) en Chris Janssens (VB) hadden wat bedenkingen hierbij. Daniëls vond vooral dat het de spuigaten uitliep als leerlingen zonder medeweten van de ouders voor allerlei dingen worden opgevorderd. Janssens had het wat explicieter over linkse hersenspoelingsagenda’s. Alweer blies Crevits warm en koud: het is mooi dat de jeugd engagement toont en het is goed dat dat op school aan bod komt, maar scholen moeten zich natuurlijk aan de regels houden en de minister van Onderwijs kan spijbelen niet goedkeuren, maar dezelfde minister kan ook niet rechtstreeks ingrijpen. Roden en groenen waren dan weer de mening toegedaan dat de Goede Zaak de regeltjes overschreed. Crevits bleef in haar spagaat zitten.

Onwaardig Wat zich aandiende als een klein vraagje, leidde tot een quasi-debat dat helemaal ontspoorde. Imade Annouri (Groen) had ook in de krant gelezen dat steeds meer zorgen rijzen over extreemrechtse jongeren. De scholen zitten met de handen in het haar wat betreft deze zorgwekkende evolutie. Het antwoord van minister Homans was vrij duidelijk: elke vorm van extremisme, rechts, links, religieus (veel lol blijft dan niet meer over) moet worden bestreden en wordt bestreden.

Daarmee had de kous af kunnen zijn, maar Annouri moest en zou doorblaten over de talloze extreemrechtse adolescenten die de klaslokalen overspoelen. Homans herhaalde tot in den treure dat alle extremismen en radicaliseringen zonder onderscheid worden aangepakt en dat daarvoor het nodige in werking is. Intussen tuimelde zowat iedereen over elkaar om dit of dat extremisme te verdoemen dan wel te relativeren. Uiteindelijk wierp Annouri Homans voor de voeten dat ze “Vlaanderen onwaardig” is omdat ze niet specifiek extreemrechts zou willen viseren.

Het moet natuurlijk voor zo’n groene partijganger ook geen pretje zijn om in een zo een eng land te leven.

6

Dwars door Vlaanderen

Antwerpen niet langer van A. Meerderheid allochtoon..

7 maart 2019

Binnenland > Antwerpen

De vuilbak van Antwerpen

Het Polderdistrict (ook genoemd het district Berendrecht-Zandvliet-Lillo) lijkt wel de vuilbak van Antwerpen. Het beschikt over een bosje oude kerncentrales die op enkele kilometers afstand van de dorpen liggen. Niemand die het beseft, want de Schelde ligt er tussen.

DE WET IS DE WET Karl Vanlouwe (N-VA), Vlaams parlementslid, senator en Brusselaar, is terecht in alle staten over de wijze waarop Bpost de Nederlandstalige klanten in Brussel behandelt. En er blijkt uit een en ander geen beterschap.

Integendeel. Voor de goede orde: Bpost is een autonoom overheidsbedrijf. Daardoor moet het de taalwetgeving in bestuurszaken respecteren én toepassen. Niettemin loopt de communicatie met de Nederlandstaligen in Brussel niet zoals het hoort en dus… eentalig in het Frans, wat resulteerde in heel wat klachten bij de Vaste Commissie voor Taaltoezicht.

Wanneer Bpost op de hoogte is van de taalaanhorigheid van iemand in Brussel, bijvoorbeeld door de taal van een leveringsadres, van de account op bpost.be, van briefwisseling,…, dan moet Bpost in diens taal communiceren. Dit liep in het verleden geregeld mis waarbij Nederlandstalige Brusselaars e-mails ontvingen die eentalig in het Frans waren opgesteld. Ook bij mailings van Bpost zelf worden de adressen van de Nederlandstalige Brusselaars automatisch verfranst.

Er volgden na tal van klachten beloftes van Bpost en van de bevoegde minister Alexander De Croo. Maar wat blijkt nu? Bpost wil nu klaarblijkelijk de taalwetgeving gemakshalve omzeilen. Dat bleek uit volgend bericht na een klacht aan een klant: “We zien dat je van Brussel afkomstig bent. Het is de bedoeling dat de mail voor jouw regio in de toekomst tweetalig wordt.” Voor Karl Vanlouwe is dit er ver over en zal hij het protest hiertegen helpen opdrijven. De wet is de wet, zegt Karl. En

die moet gelezen worden zoals zij bedoeld is.

Niet meer, maar ook niet minder.

MISDADIGE NALATIGHEID VAN JUSTITIE In Aalst is de verontwaardiging algemeen.

Vlak voor de opening van de carnavalsstoet reed een man met een auto zonder nummerplaten de feestzone in. Omstaanders konden hem na een gevecht overmeesteren. Hij was gewapend met een basebalknuppel. De politie was snel ter plaatse en arresteerde hem.

Hij was dronken en hij bazuinde rond dat hij “de stad een lesje wou leren.” Hij was vrijwel zeker van plan op de stoet in te rijden.

Hij bleek “bekend te zijn bij de politie”, zoals dat altijd eufemistisch omschreven wordt, en hij had een psychiatrisch verleden. Het zou interessant zijn te weten welke feiten hij eerder had gepleegd, en waarom hij niet in de gevangenis of in een psychiatrische instelling zat. Maar het ergste kwam pas daarna: hoewel het parket zijn aanhouding had gevraagd, werd de dader onmiddellijk weer vrijgelaten. Hij moest niet eens in de cel blijven tot het carnavalsfeest voorbij was. Hij krijgt dus toch nog de kans om op een feestende menigte in te rijden. Burgemeester Christoph D’Haese (N-VA) was terecht verontwaardigd. “Dit is de bevolking, Aalst en de agenten die onze veiligheid garanderen, in het gezicht uitlachen. Niet de eerste keer, en het valt te vrezen dat het ook niet de laatste keer zal zijn. […] Moeten er eerst ongelukken gebeuren? Hoe lang nog, minister Geens, worden dergelijke praktijken getolereerd?

Justitie is failliet, en het is mijns inziens hoog

Verder is er de CO2-industrie, maar die hebben de “heersers van ‘t stad” afgepakt.

Net zoals de boerderijen en de vruchtbare landbouwgronden van Oosterweel tot de Vlaams-Nederlandse grens. Net zoals de dorpen Oosterweel, Wilmarsdonk, Oorderen en Lillo, die ze gemakshalve lieten slopen. Berendrecht en Zandvliet zijn ze vergeten, anders konden ze daar getijdendokken (type Deurganckdok) leggen, nu ze bakzeil halen bij de Raad van State, die helemaal op de hand is van de Wazenaar Jan Creve.

De vuilbak van Antwerpen. Even herinneren aan het bestaan van de Hooge Maey, waar de heersers het Antwerps huisvuil en het afval van de “geroofde” chemische fabrieken komen storten. Het grondgebied waarop die fabrieken staan, hebben ze ontnomen aan de vroeger onafhankelijke gemeenten en aan het Polderdistrict, dat anders in hetzelfde geval zou verkeren als Zwijndrecht/Burcht. Die dorpen behielden hun zelfstandigheid. Ze innen zoveel belastingen van de industrie dat de inwoners, fiscaal gezien, in een paradijs wonen. Het Barbados van het Waasland.

Niet te zeggen In Berendrecht en Zandvliet hebben de welhaast 10.000 bewoners niets te zeggen.

Daar kunnen ze zelfs geen andere (en beter passende) naam aan het Delwaidedok geven, zo dat al nodig zou zijn. De katholiek Leo Delwaide senior werd toch al gestraft? tijd dat een capabele curator wordt aangesteld.” De dader heeft intussen huisarrest, maar hij is ondergedoken. Zou dat op zich al geen reden moeten zijn om hem te arresteren? In België dus niet. De politie van Aalst moet nu dus zowel zijn officiële adres als zijn onderduikadres bewaken.

VRIENDELIJKE MOSLIMBUREN Het begon op 24 februari in Deurne als een ordinaire misdaad van gemeenrecht.

Een zwangere Vlaamse vrouw werd aangevallen door twee buurvrouwen en hun vrienden. Eén van de mannelijke daders trapte de

BRUSSEL

Avontuurlijke Destexhe Wij kenden LDD. De kiezer in Franstalig België zal over enkele maanden lijsten van LD gepresenteerd krijgen, Liste Destexhe dus. Eenmalig, benadrukt de betrokkene, want daarna verandert de naam. Maar wat als het politieke avontuur een ‘one shot’ wordt?

N-VA. Men zegt dat het nooit tot een vertrek zou gekomen zijn mocht de Zweedse coalitie hebben standgehouden. Wie weet, maar die kwestie behoort tot het domein van de contrafactuele geschiedschrijving. ‘What if?’

Laten we dit alvast verklappen: binnen enkele weken krijgt u in dit blad een interview met Alain Destexhe aangeboden. Enkele weken geleden vroegen we dat aan. Onmiddellijk volgde een enthousiaste reactie.

“Avec plaisir”, maar als het u past graag begin maart. Die reactie intrigeerde, zeker komende van een politicus die elke publiciteit met open armen in ontvangst neemt. Zo iemand koppelt daar geen timing aan zonder redenen. Vrij snel vielen de stukken van de puzzel op hun plaats: het ‘enfant terrible’ van de MR verliet de partij. Bijna een kwarteeuw geleden werd de toenmalige secretaris-generaal van Artsen Zonder Grenzen senator voor wat toen nog de PRL was. Hem aantrekken was een demarche van partijcoryfee Jean Gol, wiens overlijden nagenoeg samenviel met de aanvang van de parlementaire loopbaan van Destexhe.

Schade berokkenen

Grotere verdeeldheid Er zijn verschillende manieren om Destexhe te typeren. Waar de ene hem prijst voor zijn gezond (rechts) verstand, zal de

andere hem als een ergerlijke Einzelgänger omschrijven. Punt is dat hij een bepaalde rechtervleugel incarneerde, iets wat zijn partij wel kon gebruiken, in tijden dat steeds resoluter de kaart van het sociaalliberalisme getrokken werd. Er was de clan Michel, de clan Reynders, en ergens in die partij dwaalde Destexhe rond; met de nadruk op de verleden tijd.

Politiek is een wereld waar cynisme zich aan zuurstof verbonden heeft, en in zo’n compositie kreeg je lange tijd een win-winsituatie voor Destexhe en zijn partij. Hij had ruimte voor de eigen eer en glorie, maar tegelijk verschafte hij de partij een rechtervleugel. Tot de spreidstand te groot werd. Er waren tal van dossiers, van Marrakesh over de islam tot kernenergie, waarrond de verschillen te groot werden. En zo krijg je een wat paradoxaal verhaal van een Destexhe die zijn plaats vond in een MR met sterke druk naar links, maar uiteindelijk ontslag nam na een periode dat zijn partij in een verhaal meeging dat beduidend rechtser was dan hijzelf, begrijp: een coalitie met de

Hij mocht een tijd niet meespelen met het politieke gekonkel en hij zette zijn vrouw dan maar op de lijst van de CVP. Die haalde waanzinnig veel voorkeurstemmen. In plaats van het Lillodok werd het, met één pennentrek van De Wever, het Bevrijdingsdok. Belachelijk. Trouwens: welke bevrijding? Niet die van de Polderbewoners, van wie de stem niet meer wordt gehoord omdat zij met te weinig zijn.

In Zandvliet willen de heersers een gevangenis neerpoten op één van de laatste schapenweiden. De schapenkudde is intussen al weg. De familie Van der Poel-Van Look werd in de steek gelaten. Het verzet tegen het gevang van Francken werd in de kiem gesmoord. Het werk dat aan de inwoners beloofd werd, blijkt een lachertje, een zoethoudertje.

Intussen hebben de bestuurders van het district hun goesting gedaan: zij hebben er een meerderheid van elf tegen vier. Zes van de N-VA, vier van het Vlaams Belang (van wie één tijdelijk onafhankelijk werd) en één van de CD&V. Een vroegere secretaresse van havenschepen Marc van Peel werd schepen. De vier gekozenen van Pro2040 (3 socialisten en 1 ACV’er) werden afgevoerd naar de oppositie. En alles blijft draaien, dankzij de moed van enkele plaatselijke N-VA’ers en de mensen van het Vlaams Belang. Misschien kunnen zij voor de rest in de leer gaan bij Jan Creve?

PAGADDER vrouw in haar buik. Een ambulancier die probeerde de gewonde vrouw te beschermen, werd ook aangevallen. Hij was een week werkonbekwaam. Het Antwerpse parket bevestigde de aanhouding van een negentienjarige verdachte. Als u al een donkerbruin vermoeden had over de achtergrond van dit bendegeweld, dan is dat geen paranoïa en geen islamofobie, maar een rake intuïtie.

De gearresteerde dader was ene Siraj E.M., een mislukte Syriëstrijder. Het was er niet in geslaagd naar IS-gebied in Syrië af te reizen om daar ongelovigen de kop af te snijden of hun kinderen te verkrachten, dus hij werkte zijn haat hier maar uit op een zwangere buurvrouw. Ook een ongelovige natuurlijk. De gewelddadige buren waren eveneens moslims die bekend waren bij OCAD. Ook zij hadden geprobeerd naar IS-gebied af te reizen. Maar zij waren alweer op vrije voeten. Een ernstige fout van het Belgische antiterreurbeleid. Het zoveelste geval van juridisch plichtsverzuim.

Siraj en die brutale buren behoorden tot hetzelfde vriendengroepje als de would-be-terroristen die eerder werden veroordeeld omdat zij aanslagen hadden beraamd op Filip Dewinter en op het Centraal Station in Antwerpen.

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

Aan wat volgt, zit zowel een zekerheid als een vraag. Laten we beginnen met de vraag.

Lukt zijn project? De retoriek is er alvast.

Een beweging creëren, getuigend van gezond verstand (“osons dire la vérité”), met als grote inspiratiebron hetgeen Jean-Marie Dedecker in andere tijden deed. Politicologen pronostikeren erop los. Praktische problemen zijn het belangrijkste, want zelfs in de (terechte) veronderstelling dat de electorale ruimte bestaat, staan op het parcours van de verzilvering ervan enkele hoge horden opgesteld. De zekerheid is dat dit de MR gaat raken. Vorige week hield de MR een Brussel-congres met een povere opkomst.

Gemiddeld geen tien man per gemeente, merkte Destexhe smalend op. De partij kreeg klappen bij de gemeenteraadsverkiezingen en is het noorden kwijt. Als het de bedoeling was een stevige rechtse uit te delen, heeft Destexhe het momentum niet gemist.

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272

KNIN.

MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Onze naaste buren

7 maart 2019

Niet betalen voor de utopie van de klimaatgekken U hebt nog een column te goed over de gedeeltelijke greep naar de macht van de Nederlandse staat bij Air France-KLM, maar op de valreep verscheen een vrij sensationele enquête over de kosten van de hysterische klimaatplannen.

De Telegraaf gooide er de grote middelen tegenaan en vroeg onderzoeksbureau Ipsos de stemming van de Nederlandse burgers te peilen over de te nemen maatregelen en de verwachte kosten. Nederland is natuurlijk ook murw geslagen met alle apocalyptische voorspellingen over de ondergang van de planeet. Een ruime meerderheid van de Nederlanders is er dankzij dat mediaoffensief van overtuigd dat de zorgen over het klimaat terecht zijn, maar al bij al blijven de Nederlanders er wel nuchter bij. Hier nog geen onderwijsmisdadigers die kleuters en leerlingen van de lagere school verplichten aan klimaatbetogingen deel te nemen in de traditie waarmee de nazi’s en de communisten indertijd kinderen hersenspoelden. Een “Belgische” aasgier als de misdadig-linkse Tine Hens, die de meningsvrijheid wil afschaffen voor klimaatsceptici, is hier ook nog niet verschenen.

Nederlanders willen niet betalen Dat moest even van de lever. Dan nu de resultaten. Klimaatmaatregelen zijn uitstekend, maar wie moet daarvoor opdraaien? Wat dacht u? Het clicheetje van de zuinige Hollander klopt nog altijd. Vier op de tien Nederlanders wil geen eurocent neertellen. Drie op de tien zucht er eens bij en is bereid maximum een tientje per maand te lammeren, of 120 euro per jaar. De resterende drie Nederlanders willen wel wat ruimer

de knip opentrekken, maar die stemmen allemaal voor kaviaarlinkse bourgeoispartijen als GroenLinks, PvdA en D66. Dat zijn de partijen van de ambtenarij, het gerecht en het onderwijs, waar de mensen geen angst hebben voor de economische gevolgen, want zij blijven toch op hun stoel zitten.

Zelfs bij het radicaal-linkse SP - die voorlopig nog altijd een gedeeltelijke arbeidersbasis bezit - wil de helft van de kiezers geen cent betalen voor klimaatmaatregelen. Wie moet dan voor de kosten opdraaien? Daarover zijn de Nederlanders vrij eensgezind: de ondernemingen, afhankelijk van de hoeveelheid CO2 die ze uitstoten. Dat wijsvingertje naar de bedrijven is te begrijpen. Zelfs een rechtste krant als De Telegraaf toetert al een poos dat de Nederlandse ondernemingen al jaren maximale winsten oppotten, terwijl de werknemers nauwelijks een euro meer in hun loonzakje vinden. Over de werkgelegenheid die in gevaar komt, maken de Nederlanders zich weinig zorgen.

Minachting voor de kiezers Het onderzoeksbureau heeft de Nederlanders ook gevraagd waarom zij wantrouwig staan tegenover die maatregelen. Een eerste reden is de minachting voor de kiezers.

De partijen en zeker die van de meerderheid hebben bijna allemaal discreet gezwegen over de verregaande plannen

7

NEDERLAND

bij de verkiezingen. Maar toch heeft de verantwoordelijke klimaatminister (een liberaal) onmiddellijk na de regeringsvorming in sneltreintempo opdracht gegeven aan buitenparlementaire commissies om zo radicaal mogelijke voorstellen te formuleren.

Die zogenaamde klimaattafels hebben vervolgens verhinderd dat er één klimaatsceptische deelnemer zijn mening zou geven. Tezelfdertijd vernam Nederland hoe de grootste schreeuwers zich gedroegen (vergelijk het met Manhattan-wicht De Wever). De politiek leider van D66 woont bijna in het vliegtuig. Het baasje van GroenLinks stookt met een vervuilende houtkachel. De voorzitter van de klimaattafels bezit een enorm domein met verwarmd zwembad.

Woedend zijn de Nederlanders ook omdat al die deugdmensen niet toestonden dat een vertegenwoordiger van de nucleaire sector mee vergaderde, en tijdens hun zogenaamd overleg absoluut weigerden om zelfs maar even het woord nucleair uit te spreken. Uit de enquête blijkt dat heel Nederland eist dat de mogelijkheden van kernenergie ernstig onderzocht worden. Zelfs bij de GroenLinksers is er een tweederdemeerderheid voor het investeren in deze vorm van schone energie. Bij D66 (“kernenergie is geen optie” volgens de politiek leider) gaat zeggen en schrijven 10 procent akkoord met het officiële standpunt. 90 procent van de links-liberalen ziet nucleaire energie wel zitten. Besluit: er is geen draagvlak in Nederland voor de klimaatgekken die de burgers willen uitpersen voor hun utopie. Zou het in Vlaanderen anders zijn?

WILLEM DE PRATER

De overstap van Veli Yüksel Gisteren nog op de lijst staan van CD&V, vandaag aankondigen dat je opkomt voor Open Vld: de overstap van Veli Yüksel doet veel stof opwaaien.

De man heeft gewoon tegelijk onderhandeld met twee (of meer) partijen.

De brute manier waarop Christophe Peeters opzijgezet werd als schepen door de Gentse liberalen, heeft hun reputatie al een flinke deuk gegeven, en het binnenhalen van stuurse overloper Veli Yüksel doet daar nog een deuk bij.

Yüksel is in de stroppenstad opgegroeid, maar geboren in het Turkse Emirdag. Hij is dus een “echte Gentse Turk”. Een aantal “Turkse” stemmers zal hem volgen naar de liberalen.

Een partij die tenslotte goed past bij de vele Turkse horeca-uitbaters en middenstanders.

CD&V’ers die in oktober voor hem stemden, mogen zich terecht bedrogen voelen.

Twee maanden nog maar is de nieuwe gemeenteraad aangesteld en nu al stapt hij uit de fractie waarvan hij nota bene fractieleider was. Naar een andere fractie overstappen is in een gemeenteraad niet toegelaten. Hij moet dus als onafhankelijke zetelen tot de gemeenteraadsverkiezingen van 2024.

Yüksel was tien jaar parlementslid voor de christendemocraten. In Gent werd hij in 2012 tot lijsttrekker gebombardeerd. Daarvoor werd Filip van Laecke opzijgeschoven. De ontevreden Filip heeft net als Veli bij andere partijen gehengeld naar een goede plaats, maar zonder succes. Veli moest op zijn beurt Mieke van Hecke laten voorgaan als lijsttrekker in 2018. Niet Veli maar Mieke werd schepen, dankzij Mathias de Clercq. Ze duidde

meteen de jonge Stijn de Roo aan (provinciaal secretaris bij de Boerenbond) om na drie jaar haar sjerp over te nemen. Veli werd straal ge-

negeerd. Zijn ongenoegen paste wonderwel bij de zoektocht van de liberalen naar allochtone kandidaten om hun lijst een donkerder kleurtje te geven. Zo werd de brutale overstap beklonken.

Dit is heel slecht nieuws voor Mieke. Ze houdt nog twee zwakke gemeenteraadsleden over en nog maar evenveel zitjes als de PVDA. Ook voor de burgemeester is het een vervelende zaak. Hij moet de overloper welkom heten in zijn partij en krijgt daardoor een boze

Miljoenen jobsubsidies voor de PS Jaarlijks geeft de Waalse overheid meer dan een miljard euro uit aan allerlei gesubsidieerde banen in de overheid en de non-profitsector. Het gros wordt binnengeharkt door aan de PS gelieerde organen en vzw’s.

De arbeidsmarkt mag dan op volle toeren draaien, de Waalse werkloosheidscijfers liggen nog altijd hoog. 10 procent van de Waalse beroepsbevolking heeft geen job. Daarnaast zijn er tal van inactieven die zich niet eens aanbieden op de arbeidsmarkt: 35 procent van de Walen op arbeidsleeftijd.

Een groot verschil met Vlaanderen, waar de inactiviteit met 27 procent hoog is, maar een stuk lager dan in Wallonië. Verder valt de lage Vlaamse werkloosheidsgraad op: rond 4,5 procent. Met die cijfers voor ogen, zou elk rationeel denkend mens besluiten dat jobcreatie dé prioriteit moet zijn van de Waalse regering. Eén van de kanalen is het toekennen van jobsubsidies aan bedrijven om zo moeilijk te plaatsen mensen aan te werven. Wanneer ze dan enige ervaring hebben opgedaan, kunnen ze op termijn in het normale arbeidscircuit terechtkomen.

Politieke zelfbediening Maar dat is theorie. Er bestaan in Wallonië inderdaad tal van jobsubsidies. Deze APE’s (aides à l’emploi) worden ook toegekend. Het gaat om in totaal 1 miljard euro subsidies. Niet weinig, als we weten dat het totale budget van de Waalse regering 14 miljard euro bedraagt. Maar het geld gaat in eerste instantie naar instellingen met een duidelijk socialistische

link. De krant La Dernière Heure bracht de geldstromen uit, en het resultaat is onthutsend. Het manna gaat naar Waalse vzw’s, non-profitinstellingen én lokale besturen met een PS-link. Die middelen werden jarenlang zonder veel schaamte verdeeld door PS-ministers. De arbeidsmarkt beter doen draaien was duidelijk ondergeschikt aan een zoveelste vorm van politieke zelfbediening. De Waalse MR-cdH-regering probeert al een tijd controle te krijgen over die jobsubsidies en het systeem zelfs te bevriezen of af te bouwen, maar ze botst steevast op onwil van de Waalse administratie. Die wordt volledig gedomineerd door PS-figuren. Het kadaster van die APE’s wordt angstvallig geheim gehouden.

Maar nu is toch naar de pers gelekt. La Dernière Heure berekende dat het geld inderdaad voor de rode vakbond, mutualiteit en jongerenorganisaties bestemd is. Nu eens worden daarmee bestaande banen gefinancierd, een andere keer worden nieuwe jobs gecreëerd. Van de vele Waalse vzw’s die subsidies krijgen via het APE-systeem, zijn er 86 met een PS-signatuur, 11 van de cdH, 6 van Ecolo en 7 van de liberale MR.

Cijfers bekend, PS in het verweer De Waalse socialistische vooruitziende vrouwen krijgen

Mieke in zijn schepencollege. Geen wonder dat hij Veli vraagt uit de gemeenteraad te stappen en zijn zitje af te staan aan de opvolger van CD&V. Maar de nieuwbakken liberaal lacht daar eens mee. Yüksel blijft rustig zitten, minstens tot aan de verkiezingen in mei.

Een zitje voor Willaert Elke politieke fractie duidt een vertegenwoordiger aan in de raden van bestuur van de Gentse musea. PVDA stuurt Dominique Willaert naar het AGB Kunsten en Design (MSK, Designmuseum en S.M.A.K.). Willaert is een langharige agitator, extreemlinkse activist, verdediger van krakers, bezieler van Hart boven Hard… Heel Vlaanderen leerde hem kennen door zijn luidruchtige protesten tegen de lezingen van Theo Francken. In de tweede cluster van musea, het AGB Erfgoed (Huis van Alijn, STAM en Industriemuseum), benoemt de PVDA hoogleraar middeleeuwse geschiedenis en uitgesproken marxist Jan Dumolyn.

Ook dat is geen verrassing.

Willaert krijgt het druk. In Lievegem mag hij voor Groen zetelen in het BCSD, de vergadering die binnen het OCMW beslist over het toekennen van leeflonen en andere financiële steun. Tegenstrijdig is dat niet, Groen schurkt heel dicht tegen donkerrood aan. Al is het van de groenen uit Lievegem toch een beetje naïef hun vertrouwen te geven aan een militant van de concurrentie.

MATHILDIS

WALLONIE

700.000 euro aan subsidies, waarvan 46.004 euro alleen voor Charleroi. De Waalse rode vakbond FGTF kan op bijna 200.000 euro jobsubsidies rekenen. Dan is er nog 90.000 euro voor de jongerenafdeling van de PS. Een andere afnemer van subsidies is de CSD (Centrale de services à domicile, via Solidaris), de thuishulp van de rode zuil. Die krijgt in totaal 6,8 miljoen euro. De Luikse afdeling krijgt 3,6 miljoen euro. Alles bijeen kunnen socialistische vzw’s rekenen op 14,232 miljoen euro per jaar. Geld dat veel beter zou worden gebruikt voor het financieren van de opleiding en vorming van werklozen om hen aan een baan te helpen.

Nu de cijfers bekend zijn, houdt niets de Waalse MR-cdH-regering nog tegen om aan dat Waalse cliëntelisme een einde te maken, al zijn we op minder dan drie maanden van de verkiezingen. Alleen, in het verleden werd elke keer dat een Waalse minister het systeem tegen het licht wou houden, geprikkeld gereageerd door de linkerzijde. Het zou volgens de PS tot 3.500 jobs kosten. Vraag is dan waar de economie het meest mee gebaat is: nepbanen die miljoenen kosten aan de staat, of nieuwe duurzame banen in de privésector die worden ingevuld door werklozen die goed zijn opgeleid door de arbeidsbemiddelingsdiensten en de organen voor beroepsopleiding? Uiteraard is de tweede piste veruit te verkiezen boven een inefficiënt, partijdig en overgesubsidieerd systeem.

PICARD

8

Buitenland

7 maart 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Buitenlands spervuur

Kruitvat Kashmir Alweer is het hommeles in Kashmir en dreigt een escalatie. Het gebeurde in het verleden vaker, en toch slaagde men er telkens in de situatie te ontmijnen. Net die ervaring zorgt voor een vals gevoel van vertrouwen. Bepaalde omstandigheden wijzigden immers.

Indiërs steunen het Indische leger na een aanval op Jaesh-e-Mohammed

Opmerkelijk toch, dat de kwestie Kashmir volledig afwezig was op de Veiligheidsconferentie in München, een jaarlijks treffen midden februari. Het is dé plek bij uitstek voor de ‘fine fleur’ uit de ‘branche’, maar het rommelige historische prinsdom, gekneld tussen India, Pakistan en China, was zelfs geen agendapunt. Niemand sprak erover, zelfs niet in de coulissen. Minder dan twee weken later dreigde de situatie te escaleren. India en Pakistan, beide met een nucleair arsenaal groter dan het Britse, staan met getrokken messen tegenover mekaar. Nog maar eens. En precies die historiek zorgt soms voor een vals gevoel van veiligheid.

Pakistaanse Princip?

Het plegen van een zelfmoordaanslag is geen courante praktijk in het gebied dat sinds de dekolonisatie vlak na de Tweede Wereldoorlog goed was voor enkele oorlogen en een van de grootste volksverhuizingen uit de geschiedenis. Eigenlijk was dit in deze regio pas de tweede zelfmoordaanslag uit de geschiedenis; de eerste vond net geen twintig jaar geleden plaats. Of de militante Pakistaan de geschiedenis zal ingaan als een lokale Gavrilo Princip - die in Sarajevo het startsein gaf voor WO I -, is maar de vraag. Feit is dat hij gepokt en gemazeld was in wat we de militante ‘Pakistaanse beweging’ zullen noemen. Tijdens een betoging in 2016, waar meer dan honderd doden vielen, kreeg hij een kogel in een been. Naar verluidt zou het huis van zijn ouders toen in brand zijn gestoken door het Indische leger.

De aanslag werd opgeëist door Jaesh-e-Mohammad, een jihadistisch clubje dat voor de aanhechting van Kashmir bij Pakistan ijvert (hoewel de meeste strijders niet uit die regio afkomstig zijn, eerder uit de Punjab). Jaesh-e-Mohammad staat op de lijst van terroristische organisaties die gehanteerd wordt door zowel India, de VS als de VN, en is zelfs verboden in Pakistan,

maar krijgt daar ‘de facto’ wel vrij spel, een herkenbaar plaatje.

Eén aanslag, veertig doden en een onmiddellijke reactie van India. Ook buiten Kashmir, met doelwitten die geviseerd werden op honderd kilometer van Islamabad, de Pakistaanse hoofdstad. Het werd het eerste optreden van de Indische luchtmacht boven Pakistaans grondgebied sinds de oorlog van 1971. Ook Pakistaanse gevechtsvliegtuigen gingen de lucht in, en het kwam tot een treffen, waarbij één Indiase piloot werd gevangengenomen. En weer vrijgelaten, wat de meeste analisten als een wil tot de-escalatie beschouwden. De komende dagen en weken zullen aantonen of de storm inderdaad zal luwen.

Incidenten met patronen De grens die door Kashmir loopt, goed voor zo’n 700 kilometer, is zo’n plek waar het nooit helemaal rustig is, zelfs tijdens de periodes die men als kalm beschouwt. In 2003 werd een staakt-het-vuren bereikt en daarna bleven de incidenten beperkt, maar de voorbije jaren namen die weer toe. Er zitten zelfs patronen in die voorvallen. Zo gebeurt het dat het aflossen van een eenheid hen aanzet te schieten naar de andere kant. Feit is dat lokale bevelvoerders een grote autonomie genieten. Opvallend is dat sinds de Indiase eerste minister Modi aan de macht kwam, dergelijke voorvallen toenamen. Vorig jaar was een van de somberste jaren, waarbij de kaap van 2.000 incidenten overschreden werd. Honderden mensen verloren het leven. Burgers en militairen; en ook dat is een patroon.

Nucleaire arsenalen Het is door een veelvoud aan incidenten dat een zekere gelatenheid ontstaan is bij de buitenlandse waarnemers. In enkele gevallen kwam het ook tot een oorlog, maar telkens slaagde men erin de rest van de wereld erbuiten te houden.

Waarom zou het nu anders zijn? In

de oorlog in 1971 sneuvelden meer dan 10.000 militairen en zo’n 100 vliegtuigen werden uit de lucht geschoten. Maar geen van beide landen was toen een kernmacht.

Vandaag zijn ze dat wel. En al is het conventionele militaire overwicht van India overduidelijk (de omvang en de bevolking verklaart dat), de nucleaire verhouding ligt net andersom. Pakistan heeft niet alleen meer kernbommen dan de aartsrivaal, het was vooral in de voorbije jaren dat de voorraad fors toenam, ook met kleine tactische kernbommen die als doel hebben oprukkende conventionele troepen tegen te houden. De nucleaire factor is een dubbel verhaal. Die dreiging verhinderde ongetwijfeld dat het conflict in 1999 helemaal escaleerde, maar tegelijk maakt het risico op een treffen met zo’n dimensie elke rel potentieel gevaarlijker.

Makelaarsrol Ondanks de parallellen is elke situatie anders. Naast de nucleaire factor is er de binnenlandse politiek. Dat iemand als Modi onder zware druk staat, niet het minst economisch, kan een daadkrachtiger optreden in de hand werken.

Ook Thatcher dankte destijds haar herverkiezing aan de oorlog in de Falklands die er kwam in een fase dat haar economische hervormingen nog geen vruchten afwierpen en vooral hard aankwamen. Pakistan zit stevig in de schulden, met China als grootste crediteur. Alleen al om financiële redenen is een oorlog niet wenselijk; dat is dan weer een punt van hoop. Die Pakistaanse schatplichtigheid toont aan hoe de situatie veranderde.

Meer dan eens trad de VS als bemiddelaar op als de zaken uit de hand dreigden te lopen. In 1999, in 2002 en nog eens in 2008. Het was toen dat buitenlandminister Condoleeza Rice India ervan wist te overtuigen van een stevige reactie af te zien. Vandaag de dag zouden Trump noch Mike Pompeo voldoende gewicht in de schaal kunnen leggen om een gelijkaardig doel te bereiken. De Amerikaanse diplomatie in de regio blijft op peil, maar voor dergelijke operaties is meer slagkracht nodig. Pakistan is een Amerikaanse bondgenoot, maar werd de voorbije jaren door Trump meer dan eens zwaar op de korrel genomen. Hij legde het land zelfs sancties op. Misschien terecht, maar een onvermijdelijk gevolg is dat hierdoor de diplomatieke kracht afneemt. Dus kijkt men naar China, dat door economische verstrengeling een stem heeft in Islamabad. ‘Off the record’ vatte een Chinees diplomaat de situatie samen: “India heeft een economie die 8,5 keer zo groot is als de Pakistaanse, en kan Pakistan ook militair hard treffen, maar net in die asymmetrie schuilt het gevaar.” Peking is aan zet. MICHAËL VANDAMME

Merkels messen

Symbolen en hypocrisie

In het jaar 2008, voor de invasie van moslims en Afrikanen, registreerde de Duitse politie 400 misdaden waarbij messen werden gebruikt. Niet allemaal moorden, natuurlijk. Soms ging het “maar” om mensen die neergestoken werden en hun verwondingen overleefden, of om roofovervallen of verkrachtingen waarbij messen gebruikt werden. In 2017, nà de invasie en nà Merkels rampzalige “Wir schaffen das!” was het aantal misdaden met messen al gestegen tot 3.800. Een stijging van iets meer dan één per dag in 2008 tot meer dan tien per dag in 2017. En de ‘vluchtelingen’ blijven niet bij de pakken zitten: in de eerste zes weken van dit jaar werden al meer dan 500 misdaden met messen geregistreerd. Gemiddeld meer dan elf per dag.

De politie en de media maken de herkomst van de daders alleen bekend als het écht niet meer anders kan. Officiële statistieken over het aandeel van de ‘vluchtelingen’ in die epidemie van messentrekkerij zijn niet beschikbaar. Maar niemand in Duitsland denkt dat al die stekers en hakkers blanke Zuid-Afrikanen zijn, of geradicaliseerde volgelingen van Moeder Theresa.

Het is alsof in Lord Ahmed alle symbolen samenkomen van de verrotte islamitische ‘moraliteit’ en van de collaboratie van het Britse establishment daarmee. De “rape gangs” en de doofpotoperaties. Het feit dat vele moslims het verkrachten van ‘ongelovige’ vrouwen en meisjes niet als misdadig aanvoelen en pedofilie als normaal beschouwen, verwijzend naar Mohamed met zijn zesjarige kindbruidje.

Eén van Lord Ahmeds slachtoffers was een jongen. In zijn thuisland Pakistan zou daar geen haan naar gekraaid hebben. Dat is tekenend voor de dubbelzinnige en hypocriete houding van moslims tegen homoseksualiteit, waarbij wrede bestraffingen en soms dodelijk geweld tegen holebi’s gepaard gaan met een gedoogbeleid tegenover homoseksueel misbruik in eigen kring. Zelfs de supermoslims van de Taliban nemen behalve kalasjnikovs ook schandknaapjes mee als zij militaire acties uitvoeren. In Duitsland, Oostenrijk en Zweden zijn de gevallen van homoseksuele verkrachting door islamitische ‘vluchtelingen’ legio. In het Ottomaanse Rijk waren twee soorten mannelijke slaven die als prostitués gebruikt werden: de taysan oglan en de köçek. De köçek waren travestieten. Beide groepen werden onder dwang gerecruteerd, vooral bij zigeuners en christenen op de Balkan, al waren er soms ook vrijwilligers. Zelfs nog tijdens de Eerste Wereldoorlog mochten Turkse officieren seksuele diensten eisen van hun soldaten.

Geen defaitisme In januari en februari dit jaar werden in Italië 262 illegale immigranten geregistreerd. Dat is een daling van 95 procent. In januari en februari 2018 waren dat er maar liefst 5.247. Daarmee bewijst de regering van Lega Nord en de Vijfsterrenbeweging dat fatalisme uit den boze is. Tsunami’s, aardbevingen en tornado’s kunnen niet tegengehouden worden. Immigratiegolven wel. Essentieel voor dit Italiaanse succes was de beslissing om schepen van ngo’s met illegale Afrikanen de toegang tot de Italiaanse havens te ontzeggen. Zonder valse sentimentaliteit, zonder toe te geven aan morele chantage, zonder rekening te houden met de hypocriete jammerklachten en banvloeken van de EU. Het kan dus.

Lord Ahmed Pedo In de vroegere DDR was Neues Deutschland een typisch voorbeeld van een collaboratiekrant die de standpunten van de bezettingsmacht rondbazuinde. De USSR in dat geval. Er waren daar alleen maar zulke kranten. Naar analogie zou men The Guardian het vlaggenschip van de Britse collaboratiepers kunnen noemen.

Maar zelfs die politiek correcte krant kon er niet omheen: de socialistische Lord Nazir Ahmed werd aangeklaagd wegens twee pogingen tot verkrachting en één aanranding op de eerbaarheid. De slachtoffers waren een jongen en een meisje jonger dan dertien jaar.

Vreemd genoeg gaat het om misdaden die meer dan veertig jaar geleden gepleegd werden, in de stad Rotherham, intussen berucht omwille van een omvangrijke en goedgeorganiseerde islamitische ‘rape gang’ die honderden slachtoffers maakte, en omwille van de even omvangrijke doofpotoperatie van het politiekorps, justitie en de sociale diensten om dat geheim te houden. Lord Ahmed was dus een soort pionier. Anders dan in België is verjaring in het Britse recht geen automatisme en er is ook geen verjaring mogelijk voor ernstige misdaden. Verder wordt Lord Ahmed ervan beschuldigd zijn positie als Lord in het Hogerhuis misbruikt te hebben om vrouwen tot seks te dwingen. Die feiten zijn van veel recentere datum. Nazir Ahmed werd pas in 1998 door de socialist Tony Blair in de adelstand verheven. Hij was toen één van de eerste moslims in het House of Lords.

Zaaien in de sneeuw Marxisten en ecologisten geloven niet alleen in de maakbaarheid van de mens, maar ook in de maakbaarheid van de natuur, en dat was al vóór zoiets als genetische manipulatie bestond. Tijdens Stalins terreur werd de Sovjetlandbouw niet alleen geruïneerd door de collectivisering, maar ook door de pseudowetenschappelijke theorieën van Lysenko, die geloofde dat zaden ‘gehard’ konden worden tegen de koude. Zelfs toen al wisten alle wetenschappers dat dat in strijd is met alle wetten van de erfelijkheid.

Maar Lysenko was een beschermeling van Stalin, dus niemand durfde een kik geven en de boeren werden gedwongen midden in de winter graan te zaaien, zelfs als de sneeuw met bakken uit hemel viel. Tonnen en tonnen zaaigoed gingen verloren, wat de al benarde voedselsituatie nog erger maakte.

In de huidige klimaathysterie denken we dikwijls aan die rampzalige Lysenko-experimenten, in het bijzonder als we de groenen horen doordraven over elektrische auto’s.

Uit nuchtere wetenschappelijke cijfers blijkt dat de productie van een elektrische auto in vergelijking met een benzine- of dieselauto tweemaal meer energie kost, en dus ook twee keer meer uitstoot van CO2 veroorzaakt. Bovendien zijn voor een elektrische auto drie keer meer zeldzame metalen nodig dan voor een gewone auto. Voor de batterijen van elektrische auto’s is veel lithium, nikkel, koper en aluminium nodig, en de ontginning daarvan veroorzaakt op grote schaal grondwatervervuiling en bodemverzuring. Er zijn gelijkaardige problemen met grondstoffen die nodig zijn voor de productie van windmolens, zoals kobalt, dat ook gebruikt wordt in de accu’s van elektrische auto’s. De voorraden kobalt zijn beperkt. In Congo werken kinderen in de kobaltmijnen. Zij zijn de kindsoldaten van de ecofanatici.

Die ondervoede en uitgebuite kinderen zijn de échte klimaatmeisjes en -jongens. Niet de naiëve spijbelaars in de westerse wereld, met hun exotische vliegvakanties en hun smartphones. Ook met kobalt.

Het nabije buitenland

7 maart 2019

FOUTE STELLINGEN OVER DE EUROPESE VERKIEZINGEN Over drie maanden vinden de belangrijke Europese verkiezingen plaats. Kan het Rassemblement National van Marine Le Pen het beter doen dan La République en Marche van president Macron? Gezien de historisch lage opkomst voor die verkiezingen, en de sterke scores van het FN in het verleden, zou dat moeten lukken. Alleen: de aangehaalde stellingen kloppen niet altijd.

Tijdens een bezoek aan het landbouwsalon raakte president Macron in gesprek met een gehandicapte man die blijkbaar een te lage uitkering kreeg. Emmanuel Macron zei dat hij het probleem ging oplossen, waarna de man hem wenend in de armen viel. De beelden gingen heel Frankrijk rond. Prima reclame voor de president, die al te vaak hautain en arrogant overkomt. Wat de media echter niet toonden, is dat de president op verschillende plaatsen in dat salon werd uitgejouwd.

Dat is een klassieker. De Franse landbouwers hebben het al een tijd niet begrepen op de zittende president. Hij is in hun ogen te pro-Europees, en zoals bekend is het Europese landbouwbeleid de landbouwers een doorn in het oog. Die anti-Europese frustratie vind je ook terug in andere delen van de bevolking. Veel Fransen staan op hun nationale soevereiniteit. En de Europese Unie zien ze dan als een hinderpaal. Tenzij dat niveau gebruikt wordt om de nationale belangen te dienen. Zo is Macron ervan overtuigd dat een sterkere Europese Unie vooral Frankrijk ten goede zal komen.

De Europese verkiezingen van 26 mei zullen dan ook daarover gaan: zullen de aanhangers van een pro-Europese koers de verkiezingen winnen? Of is het aan de eurosceptici? Bij het Rassemblement National zijn ze er gerust in. Er is een sterke anti-Europese sfeer in Frankrijk. Bovendien is de opkomst bij

ST. PANCRAS EN KINGS CROSS Wie de hogesnelheidstrein via de Kanaaltunnel neemt, arriveert in het Londense St. Pancras. Het gebied achter dat drukke station kreeg in de afgelopen jaren een opvallende herwaardering. Vandaag is Kings Cross een te ontdekken plek voor wie houdt van kunst, architectuur, muziek en smaakvol eten.

Het gaat niet goed met de hoofdstad. Sadiq Khan omgordde in mei 2016 de burgemeesterssjerp, en sindsdien gaat het met de veiligheid in Londen van kwaad naar erger. Het aantal overvallen, verkrachtingen en moorden stijgt onrustbarend.

Volgens de socialistische burgemeester hoort die criminaliteit, net als terreuraanslagen, bij het leven in een miljoenenstad.

Opnieuw dodelijke messteken In de wijk Harold Hill, in Oost-Londen, werd afgelopen weekeinde onthutst gereageerd. Een meisje van amper zeventien werd daar doodgestoken. In amper acht dagen werden in de hoofdstad al vijf mensen doodgestoken. Vorig jaar alleen al kwamen vierentwintig tieners om het leven bij drieste gewelddelicten waarbij messen in het spel waren. Het aantal moorden is sedert 2017 globaal met vijftig procent gestegen. Wie de criminaliteitsstatistieken raadpleegt, voelt de moed in de schoenen zakken. Londen lijkt als toeristische bestemming in een oogopslag plots minder interessant. We moeten opmerken dat de meeste moorden plaatsvinden in de meer achtergestelde buurten. Heel wat toeristische stadsdelen zijn nog steeds veilig te noemen.

Een uitstapje naar Londen is, ondanks de stijgende criminaliteit, nog altijd een goed idee. Toch is een bezoek aan de miljoenenstad momenteel niet zo goedkoop als velen voorheen dachten en hoopten. Heel wat analisten gingen ervan uit dat

BEDRIJFSLEIDERS OVER AFD In de herfst zijn er verkiezingen in Brandenburg, Saksen en Thüringen, drie deelstaten van de voormalige DDR. Politiek gezien is dat nog een eeuwigheid.

Maar vreemd genoeg hebben enkele prominenten uit de economische wereld nu al gewaarschuwd voor een grote overwinning van AfD. Hun uitspraken werden door verschillende kranten overgenomen. Misschien is dit het begin van een hetze.

Maar voorlopig ziet het daar niet naar uit. Het is merkwaardig hoe genuanceerd en soms begrijpend hun kritiek is. Dat contrasteert heel scherp met het haatproza dat vele politici en linkse actiegroepen tegen AfD gebruiken.

Ossies Hiltrud Werner is opgegroeid in Thüringen, in de toenmalige DDR. Zij heeft nu een topfunctie bij Volkswagen. “In Oost-Duitsland wordt de AfD een steeds groter probleem, ook in de bedrijven”, zei ze in de zondagseditie van de Frankfurter Allgemeine Zeitung “We stellen met grote bezorgdheid vast, hoeveel werknemers bij AfD aanleunen. Het zou verschrikkelijk zijn, als die mensen de verkiezingen van 2019 alleen maar gebruikten om de regering de mantel uit te vegen.” Nu is dat juist één van de fundamentele redenen waarom in een democratie verkiezingen gehouden worden: om de burgers de kans te geven regeringen ten val te brengen of tot de orde te roepen. Daar is niets mis mee. Hiltrud Werner maakt wel een eerlijke analyse waar zij de oorzaken van het succes van AfD aanhaalt. Zij noemt meerdere factoren, waaronder het gevoel dat de verzuchtingen van de mensen in de oostelijke Länder niet ernstig genomen worden. Ze is ook kritisch genoeg om vast te stellen dat de politiek steeds opnieuw maatregelen neemt die de ‘po-

Si la France m’était contée

de Europese stembusslag laag, wat de partij van Marine Le Pen ten goede komt. En uiteindelijk is de echte doorbraak van het Front National er toch gekomen tijdens de Europese verkiezingen van 1984. Al moeten die laatste twee stellingen toch genuanceerd worden. In de praktijk kloppen ze niet echt.

De opkomst daalt bij elke verkiezing Het is inderdaad zo dat 57 procent van de Franse kiezers bij de Europese verkiezingen van 2014 gewoon thuisbleven.

In 2009 was dat zelfs 60 procent. In 1979, bij de eerste rechtstreekse Europese verkiezingen bedroegen de absenties amper 39 procent. Een duidelijk verschil met de presidentverkiezingen in 2017, waar amper 22 procent thuisbleef.

Maar bij de andere verkiezingen is het aantal thuisblijvers de voorbije jaren sterk toegenomen. Bij de parlementsverkiezingen van 2017 bleef meer dan 50 procent van de kiezers thuis, in 1993 was dat nog 30 procent. Ook de regionale verkiezingen kennen sinds enige tijd veel absenties; dat overstijgt 50 procent. Ondanks die vele thuisblijvers heeft het Front National, ondertussen het Rassemblement National, geen grote verkiezingsoverwinningen behaald.

Dat heeft wel voor een deel te maken met het kiessysteem, dat via het meerderheidsstelsel de traditionele partijen bevoordeelt. Bij de Europese verkiezingen geldt het proportioneel stelsel, en daar heeft het Front National altijd van kunnen profiteren.

Het FN was sterker bij presidentsverkiezingen Daar trekt de partij zich nu aan op. Alleen, wie de resultaten sinds 1979 bekijkt, merkt dat het Front National zelden een grote overwinning heeft behaald bij de Europese verkiezingen.

Opwaardering en doorstart Wie de Eurostar-hogesnelheidstrein vanuit Brussel neemt, komt aan in het station van St. Pancras. De naam van het station verwijst naar Sint-Pancratius, een Romein die zich bekeerde tot het christendom en ten gevolge daarvan in 304 op veertienjarige leeftijd onthoofd werd. Het station van St. Pancras krijgt jaarlijks zo’n vijfendertig miljoen passagiers te verwerken. Onder hen een massa toeristen. Antwerpenaren zijn doorgaans niet tuk op het station St. Pancras. De reden? In heel wat ranglijsten waarin de mooiste stations ter wereld worden opgesomd, moet

Er zijn altijd verrassingen Een andere factor bij de Franse Europese verkiezingen is dat er ter rechterzijde altijd een verrassing opduikt. En dat ten nadele van het FN, nu het Rassemblement National. In 1999 haalde de lijst Chasse Pêche Nature Traditions (CPNT), landelijk en rechts, plots 7 procent van de stemmen. In 1994 werd het FN electoraal aangevallen door de Franse nationalistische lijst van Philippe de Villiers, die uit het niets 12 procent haalde. In 1999 haalde de Villiers samen met de ex-gaullist Charles Pasqua 13 procent van de stemmen.

Dat was ten nadele van klassiek rechts, maar ook van het FN. Nu is het uitkijken naar de lijsttrekker van Les Républicains, de rechtse katholiek François-Xavier Bellamy. Die kan het Rassemblement National pijn doen.

SALAN

ENGELAND het Centraal Station van Antwerpen, op plaats twee, regelmatig de duimen leggen voor het Londense treinhallencomplex.

Kings Cross, het gebied nabij het statige station van St. Pancras, was vroeger een te mijden plek. Na de Tweede Wereldoorlog, en vooral vanaf de jaren tachtig van de twintigste eeuw, verloor Kings Cross aanzien. Kings Cross met zijn hoerenbuurt en vele druggebruikers, werd geassocieerd met woorden als ‘vies’, ‘onveilig’ en ‘guur’. De gelijkenissen met de Warmoestraat en de Zeedijk in Amsterdam zijn treffend.

Het gebied nabij het Centraal Station van Amsterdam verloederde vanaf de jaren tachtig eveneens. Net als in Kings Cross bevolkten geboefte, druggebruikers en hoeren er destijds het straatbeeld.

In de jaren negentig werd gestart met het ‘Kings Cross Partnership’, wat tot doel had via een publiek-private samenwerking de buurt een doorstart te bezorgen. De jongste jaren is de wijk rondom het Londense station er inderdaad bovenop aan het geraken. Heel wat grootschalige projecten geven het stadsdeel vandaag een aangenamer uitstraling. Oude industriële loodsen, waarin voorheen gas werd opgeslagen, werden omgevormd tot keurige appartementen. Grote openbare werken worden zoveel mogelijk aan het oog onttrokken en afgeschermd door exposities en kunsttentoonstellingen. Tal van bekende bedrijven geven Kings Cross vandaag meer aanzien.

Internetgigant Google verhuisde naar hier, net als modemerk Louis Vuitton en filmproducent Universal Studio’s. Ook voor wie van stijlvolle cocktailbars en restaurantjes houdt, is Kings Cross een aanrader. In de laatste jaren werd Kings Cross verrijkt met bijna tweeduizend nieuwe wooneenheden, en ook kwamen er tien nieuwe parken en pleinen bij.

LVS

Bei uns in Deutschland pulisten’ – haar woorden, niet de mijne – in de kaart spelen. Zij is ook scherp voor de rol van de West-Duitse investeerders na de Wiedervereinigung. Hun beleid kwam volgens haar neer op een “systematische deïndustrialisering” van de vroegere DDR. “Of het nu om horlogefabrieken ging of bedrijven waar landbouwmachines werden geproduceerd, de kopers uit het Westen waren alleen in de klantenbestanden geïnteresseerd en ze hebben de meeste fabrieken gesloten.” De overgang van een communistische dictatuur naar een democratische rechtsstaat met een vrije markt is in Oost-Duitsland duizend keer beter verlopen dan in Rusland. Desondanks heeft de arrogantie van sommige “roofridderkapitalisten” bij veel Ossies een diep gevoel van verbittering en vernedering nagelaten. We laten in het midden in hoeverre dat een essentiële factor is om de opgang van AfD te verklaren. AfD haalt bij verkiezingen systematisch veel hogere cijfers in de oostelijke Länder dan in de westelijke, maar dat kan gedeeltelijk liggen aan het feit dat de communistische indoctrinatie in de DDR minder efficiënt was dan de sluipende cultuurmarxistische vergiftiging van de geesten sinds de jaren zestig in West-Duitsland.

In het Handelsblatt wees Michael Hüther, de directeur van het Institut der deutschen Wirtschaft, ook op de successen van AfD in de westelijke Länder. “De AfD weerspiegelt een combinatie van protesten tegen de gevestigde partijen en instellingen met een afwijzing van de politieke correctheid, die als onontkoombaar beschouwd wordt. In het oosten komt daar nog de teleurstelling bij over de West-Duitse dominantie. […] De gevestigde partijen kunnen niet overtuigend aantonen dat zij daarop kunnen en willen antwoorden.” Hij vindt de aanvallen op extreemrechtse krachten in de AfD begrijpelijk, maar hij wijst erop dat men daarmee nog geen antwoorden formuleert

FRANKRIJK

De positieve perceptie wordt verstoord door de doorbraak in 1984, met 10,95 procent van de stemmen. Dat was een verrassing. In 1979 was de partij van oprichter en toenmalig voorzitter Jean-Marie Le Pen niet eens opgekomen. In 1989 haalde het FN nog geen 12 procent van de stemmen bij de Europese verkiezingen.

Een lichte stijging, maar minder dan de 14 procent bij de presidentsverkiezingen van 1988. In 1994 schommelde het FN bij de Europese stembusslag opnieuw rond 10 procent. Maar in 1995 werd dat bij de presidentsverkiezingen wel 15 procent.

Daarna kon het FN bij de Europese verkiezingen niet langer de kaap van 10 procent ronden.

De overwinning van 2014 – met 25 procent voor Marine Le Pen – was een uitzondering. Het zou straf zijn, mocht ze die prestatie in mei kunnen herhalen.

Right or wrong het Britse pond sterk in waarde zou dalen na het Brexit-referendum van juni 2016. Aanvankelijk gebeurde dit ook. In de zomer van 2016 ging de waarde van het Pound Sterling sterk achteruit. Dat betekende dat je bij een wisselkantoor in verhouding meer ponden kreeg in ruil voor euro’s. Maar sinds halfweg 2017 is de waarde van het pond nagenoeg gelijk gebleven tegenover de Europese eenheidsmunt.

Voor één euro kreeg je in het afgelopen anderhalf jaar gemiddeld 0,88 pond. Nu maart 2019 en een eventuele ‘harde Brexit’ dichterbij lijkt te komen, voorspelden veel bankiers een nieuwe daling van het pond tegenover de euro. Opnieuw blijken zij het bij het verkeerde eind te hebben. Sterker nog, het pond wint de jongste weken steeds meer aan kracht. Dat is op het eerste gezicht opmerkelijk.

Kennelijk gaan de spelers op de financiële markten ervan uit dat het Verenigd Koninkrijk op 29 maart niet uit de Europese Unie zal stappen, of dat het alleszins niet zonder een degelijk akkoord de EU zal verlaten. Geen turbulentie op de financiële markten. Een reisje naar Londen wordt voor ons voorlopig niet goedkoper.

9

DUITSLAND op de motieven en de vragen van de AfD-kiezers: “Het gaat om identiteit en culturele verschillen. Het gaat om openheid in het discours over ongemakkelijke vragen.” Ook hij wijst op het gevoel van achteruitstelling van de Ossies. “Klaarblijkelijk zijn in het Westen gesocialiseerde politici daarvoor niet gevoelig genoeg. Dat moet veranderen.” Merk op dat hij net zoals Hiltrud Werner één belangrijk thema angstvallig ontwijkt: de massale en ongecontroleerde instroom van immigranten en de golf van misdaden en wetteloosheid die daaruit is voortgekomen. Un silence qui fait beaucoup de bruit. Hüther verwees er tenminste indirect naar, Werner deed zelfs dat niet.

Merkels Elefant De analyse van Marcel Fratzscher, de voorzitter van het Deutschen Instituts für Wirtschaftsforschung, is teleurstellend. Hij hoopt alles te kunnen oplossen met meer investeringen in de oostelijke Länder, betere politieke structuren en meer gelijkheid tussen Ossies en Wessies. Terwijl het echte conflict tussen moslims en westerlingen gaat. Op die manier worden de dieperliggende maatschappelijke gevaren natuurlijk niet opgelost en zelfs niet benoemd. Maar hij zegt toch: “De ontevredenheid van veel mensen in Oost-Duitsland uit zich niet in klachten van hoog niveau, maar ze is wel begrijpelijk en gerechtvaardigd, want hun toekomstmogelijkheden worden steeds verder ingeperkt.” In het oververhitte discours over AfD zijn zo’n nuanceringen al een verademing. Hier wordt tenminste niet met termen als ‘nazi’s’ gesmeten. Maar ook Fratzscher durft niets over immigratie zeggen. “There’s an elephant in the livingroom and nobody talks about it.” Merkels miljoenvoudige Elefant. Niet te verwarren met de beroemde Duitse Elefants uit de Tweede Wereldoorlog.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

7 maart 2019

MEDIALAND

FILM Markle, de hertogin van Sussex. Nochtans kon in het begin de pret niet op, toen bekend raakte dat prins Harry een relatie had met een “vrouwtje” met een kleurtje. Dat ze een eigen carrière uitgebouwd had, gold natuurlijk als positief, al blijft het altijd oppassen geblazen dat niet plots één of ander lijk uit de kast van de actrice komt vallen.

Dat in de tabloids en op de sociale media duchtig “gediscussieerd” werd over de huidskleur van Meghan Markle was gefundenes Fressen voor de Britse kwaliteitspers in volle Brexit-periode. Zie je wel dat Groot-Brittannië één groot racistisch nest is, dat dringend nood had aan een gekleurde prinses.

Uiteraard is het een probleem, dat nogal wat mensen niet overweg kunnen met de huidskleur van de hertogin van Sussex.

Maar mogen we even de hypocrisie van de progressieve lui in de hippe redactielokalen van The Guardian en aanverwante kranten aanklagen, die niet meer dan een gekleurd prinsesje nodig hebben om een aftands instituut als het Britse koningshuis zo geestdriftig te verdedigen?

Probleem is dat Meghan Markle langzaam maar zeker aan het verworden is tot het symbool bij uitstek van de ‘gauche kérosène’ in Groot-Brittannië. Het spreekt voor zich dat daar een pak politiek correct conformisme bij hoort. Zo heeft ze al laten verstaan dat ze haar kindje “genderfluïde” zal opvoeden.

Geen blauw of roze voor de kinderkamer dus, maar tinten grijs en wit. We zouden zeggen: als zij/hij/het later maar geen klimaatspijbelaar wordt!

Blaze

Babyshower in New York Winstgroei voor Mediahuis…

2018 werd een goed jaar voor Mediahuis. Dat blijkt alvast uit de economische resultaten die verleden week gepubliceerd werden. CEO Gert Ysebaert toonde zich dan ook uiterst tevreden in een interview met De Telegraaf. Wij vermoeden dat het geen toeval is dat het interview net in die Nederlandse krant verscheen. De grootste reden voor de groei in de omzet én de winst is namelijk dat de cijfers van TMG, uitgever van onder meer De Telegraaf en aangekocht door Mediahuis in 2017, voor het eerst meetellen in de resultaten van Mediahuis. En dat tikt lekker aan.

Op het eerste gezicht lijkt alles koek en ei in de boeken van Mediahuis, maar toch zit het niet helemaal snor. In Vlaanderen kampt Mediahuis namelijk met slinkende winsten. In het interview doet Gert Ysebaert er met name zijn beklag over dat de advertentie-inkomsten achteruitgaan omdat Google en Facebook met de hoofdbrokken gaan lopen. Het lijkt erop dat in Vlaanderen geen verdere efficiëntievoordelen meer te verwachten zijn door synergieën. Met de recente overnames in Nederland zou het kunnen dat de winstgroei er vooral een kwestie is geweest van het samenvoegen van diensten, zonder dat er sprake is van een bijzonder winstgevend onderliggend zakenmodel.

…maar is die groei duurzaam?

In het interview laat Gert Ysebaert daarom ook uitschijnen dat hij lonkt naar andere markten. Daarbij gaat het zowel over het buitenland als over andere sectoren dan de media. Zijn uitleg is mooi: wat in Vlaanderen en Nederland zo goed loopt, moet toch over te planten zijn naar andere landen? En al die expertise die ze hebben opgebouwd bij de digitalisering van hun kranten, zou men die dan niet in andere sectoren kunnen gebruiken?

Voor beide stellingen is er echter een ernstig probleem.

Ysebaert geeft in het interview zelf al toe dat het natuurlijk een groot voordeel is dat Nederland en Vlaanderen dezelfde taal gebruiken, maar hij wijst tegelijk op de cultuurverschillen.

We wensen hem dan ook veel geluk als hij denkt dat een paar Franstalige kranten het verschil niet zullen maken. Of denkt hij soms even gemakkelijk in de Duitse markt te kunnen inbreken als in de Nederlandse?

Pas echt interessant wordt het wanneer hij verantwoordt waarom Mediahuis overweegt in andere sectoren te stappen.

Wij citeren hem letterlijk: “We kijken heel voorzichtig naar sectoren die zo’n omslag [d.w.z. digitalisering] moeten maken en die mogelijk wat meer ‘future-proof’ zijn dan de klassieke media.” Dat is een bekentenis van formaat: de CEO van Mediahuis is van mening dat de kernactiviteiten van zijn bedrijf eigenlijk niet zo goed bestand zijn tegen de toekomst. Leuk om lezen voor de aandelenhouders van Mediahuis! En wat een pretentie om dan te willen inbreken in andere sectoren om daar te gaan vertellen hoe ze de zaken zouden moeten aanpakken.

Britse kwaliteitspers en Meghan Markle De Britse kwaliteitspers zit lichtelijk verveeld met Meghan

Het probleem is dat ze om de haverklap in de VS zit, en dan nog bij vrienden die niet alleen in het geld baden, maar dat geld ook graag laten rollen. De babyshower twee weken geleden in een peperduur hotel in Manhattan kostte de Britse belastingbetaler (buiten de beveiliging) geen cent. Het feestje werd immers betaald door de vrienden van Meghan Markle, waaronder Serena Williams en het echtpaar Clooney.

Maar toen in de pers uitlekte dat het hele zaakje zo’n slordige 330.000 pond had gekost, werden in menige Britse huiskamer wel wenkbrauwen gefronst. Een prinses van het volk zal ze op die manier niet worden, want niet iedereen kan het zich veroorloven aan de andere kant van de oceaan op kosten van enkele vrienden een feestje van zo’n formaat te laten organiseren. Dezelfde kwaliteitspers die haar zo aanprijst als een noodzakelijke frisse wind in het stoffige Britse koningshuis en de samenleving, praat gewone burgers al een slecht geweten aan als die één keer per jaar met hun zuurverdiende centjes het vliegtuig naar Spanje of Griekenland nemen, want veel CO2uitstoot. Met zulke uitspattingen maakt Markle het de kwaliteitspers wel heel moeilijk om haar gedrag en positie te blijven verdedigen. De kritiek op haar persoon gaat intussen al over veel meer dan enkel over het racisme in de Britse samenleving. Benieuwd hoelang de Britse kwaliteitspers haar zal willen blijven steunen.

Hoorzitting Michael Cohen Verleden week werd Michael Cohen, voormalig advocaat van Donald Trump, in het openbaar verhoord door het Amerikaanse Congres. Journalisten over heel de wereld keken reikhalzend naar die hoorzitting uit, want nu gingen we eindelijk te weten komen wat die stoute Donald Trump allemaal mispeuterd zou hebben. Die journalisten kregen, naar eigen zeggen toch, waar voor hun geld, want de uitlatingen van Michael Cohen waren volgens hen bijzonder spectaculair. Op de keper beschouwd, stelden die echter niets voor. Dat was het zoveelste rondje opgeklopte lucht. Aan het derderangse rechtbankfeuilleton lijkt maar geen einde te komen, al valt er werkelijk niets te beleven. Want neem nu die hoorzitting met Michael Cohen.

Eén van de hoogtepunten in die hoorzitting was de verklaring van Cohen dat Donald Trump narcistisch zou zijn. Zou dat dan echt kunnen, een politicus met narcistische trekjes? Hadden wij op de redactie echt nog nooit van gehoord!

Het andere hoogtepunt was dat Michael Cohen vreest dat in de Verenigde Staten nooit meer een vreedzame machtsoverdracht zal plaatsvinden. Aangezien de onderzoeken tegen Donald Trump na meer dan twee jaar nog steeds niets strafbaars opgeleverd hebben uit zijn verleden, is blijkbaar de tijd aangebroken om het onderzoek te richten op eventuele toekomstige strafbare feiten van Trump.

Het valt op met hoeveel journalistieke ernst over die potsierlijke vertoning bericht werd. En vooral: geen enkele journalist die de lezer of de luisteraar eraan herinnerde dat de afgelopen machtsoverdracht ook niet bepaald zonder slag of stoot verlopen is. Of zijn betogingen met geweld tegen de eedaflegging van een democratisch verkozen president soms wel geoorloofd als die president een Republikein is? Volgens de journalisten blijkbaar wel, want aan het geweld van twee jaar geleden werd veel minder aandacht besteed dan aan de ongefundeerde beschuldigingen van een bewezen leugenaar nu.

Toiletten voor het ‘derde geslacht’ In de Beierse gemeenten Pullach, Garching en Taufkirchen zullen de nieuw gebouwde afdelingen van de lagere school worden uitgerust met toiletten voor het zogenaamde ‘derde geslacht’.

“De omvorming van unisekstoiletten is een belangrijke stap, zodat transseksuele en interseksuele mensen voortaan kunnen leven zonder discriminatie”, aldus de ambtenaar voor gelijkheid in de Landratsamt, Hanna Kollan, aan TZ, een Duitse onlinekrant.

Daarmee implementeren die gemeenten naar eigen zeggen de gevolgen van de wettelijke erkenning van interseksualiteit. Zo zullen de leerlingen in de lagere school voort-

aan kunnen kiezen tussen drie toiletten. De voorbereidende vergadering van de gemeente Pullach, die uit leraars, gemeenteraadsleden en schoolplanambtenaar Andrea Lehner bestond, kon zich vrij snel vinden in het nieuwe ruimtelijke concept voor de school. “Als ze toch bouwen, kunnen ze beter ook onmiddellijk toiletten voorzien voor het derde geslacht”, is het voorstel van Lehner.

Niemand stelde zich de vraag om hoeveel interseksuele of transseksuele mensen het in Beieren gaat. En al helemaal niemand stelde zich de vraag naar de pedagogische waarde van dat soort toiletten voor kinderen van de lagere school, voor zes- tot twaalfjarigen! Het geëxperimenteer met kinderen is nog niet voorbij, zoveel is duidelijk!

In tijden van spectaculaire muzikale Oscarfilms als “Bohemian Rhapsody” en “A Star is Born” komt acteur-regisseur Ethan Hawke met een bescheiden doch ontroerende ode aan de onbekend gebleven muzikant Blaze Foley (1949-1989).

Inmiddels al de vierde film van Hawke als regisseur, met “Blaze” als een soort cumulatie van de vorige twee.

“Seymour: An Introduction”, een inspirationele docu over leraar-pianist Seymour Bernstein, en “The Hottest State”, een film over de relatie tussen een jonge acteur uit Texas en een singer-songwriter van New York, laten duidelijk Hawkes liefde voor Texas en voor muziek zien. Met “Blaze” brengt Hawke een liefdevol portret van countryzanger Blaze Foley, die helaas al opgebrand was voor hij de kans kreeg om te stralen.

Een muzikant van muzikanten Blaze werd geboren als Michael David Fuller. In zijn vriendengroep was hij bekend onder de bijnaam Deputy Dawg. Onder zijn artiestennaam Blaze Foley schreef hij een reeks liedjes die hij vooral ten gehore bracht pingelend met vrienden op een veranda, of in lege bars op klaarlichte dag. Blaze wilde geen ster worden. Hij wilde een legende zijn. Hij wilde ergens voor staan. “Sterren branden op omdat ze voor zichzelf stralen. Een legende blijft bestaan”, vertelt hij zijn geliefde en muze Sybil liggend in de laadruimte van een pick-uptruck, in een van de mooiste scènes in de film. Het hevige contrast tussen het liefdesverhaal op de achtergrond en het artiestenleven van de Texaanse outlawmuzikant kleurt de film. Zo mooi en ontroerend de scènes tussen Sybil en Blaze zijn, wonend in hun sprookjesachtige boomhut, volledig opgaand in elkaar, in hun veilige nest, afgeschermd van de rest van de wereld, zo frustrerend is het aanzien van de drang naar zelfdestructie van Blaze, zijn publieksonvriendelijke podiumgedrag en zijn kwalijk alcoholverbruik tijdens zijn tours, met alle gevolgen van dien, agressiviteit inbegrepen.

Hawke portretteert het leven van Blaze als een aaneenschakeling van gemiste kansen. Zijn doorbraak bleef uit omdat hij nooit de juiste stap maakte, en omdat hij vanwege zijn gedrag (en alcoholverslaving) eigenlijk vooral geliefd was bij collega-muzikanten, en niet bij het grote publiek. Op 39-jarige leeftijd kwam Blaze om het leven bij een schietincident, waarna hij uitgroeide tot een cultfiguur en held. Meerdere van zijn liedjes werden alsnog uitgebracht door andere muzikanten, zoals Merle Haggard en Lyle Lovett.

Filmbiografie In de film wordt teruggeblikt op het leven van Blaze door de ogen van muzikant, drinkmaatje en bewonderaar Townes van Zandt, die wel beroemdheid vergaarde, en een derde bandlid, in een radio-interview met Hawke zelf in de rol van interviewer. Zo heeft Hawke een slimme manier gevonden om als maker van een filmbiografie zowel betrokken te zijn bij zijn subject als zich ervan te distantiëren.

De film duurt mij veel te lang, maar Hawke wist wel vakkundig verschillende verhaallijnen (het naar de achtergrond verdrongen liefdesverhaal, Blazes muziektour en bandopnames, en het interview met Townes van Zandt) in elkaar te draaien zonder dat het gaat vervelen. Voor het deel met Sybil, schreef Sybil Rosen zelf mee aan het scenario. En Hawke mag zijn handjes kussen met de acteerprestatie van zijn vriend en muzikant Ben Dickey in de rol van Blaze, die voor zijn ijzersterke debuutrol werd bekroond op het Sundance Festival.

Geen film om vrolijk van te worden, maar dat was te verwachten, de melancholische aard van het muziekgenre kennende. Niet per se de moeite waard om te zien, wel de moeite waard om te horen. Dus, als u geïnteresseerd bent in de muziek van Blaze Foley, zoek dan zeker de soundtrack van deze film op.

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

7 maart 2019

11

Tom van Grieken:

“N-VA heeft geprobeerd aan te tonen dat België werkt” Vorige maand stelde het Vlaams Belang het economisch programma voor waarmee het op 26 mei naar de kiezer wil trekken. Volgens sommigen is dat het eerste echte economische plan van de nationalistische partij, al werd eerder al geëxperimenteerd met het uitbouwen van een visie op geld en economie. Wat echter vaststaat, is dat de visie die vandaag door voorzitter Van Grieken en zijn team is uitgebouwd, ver afstaat van het veel liberalere programma dat werd uitgewerkt onder oud-voorzitter Bruno Valkeniers. Volgens Van Grieken mag je het echter niet links noemen. En ook niet rechts.

Wel “nationalistisch”.

Op 16 februari stelde het Vlaams Belang haar sociaaleconomisch programma voor. Een greep uit de voorstellen: het verhogen van het minimumpensioen naar 1.500 euro, lagere btw op energie, een maximumfactuur voor thuis- en ouderenzorg en het invoeren van een tegemoetkoming voor ouders die thuisblijven voor hun kinderen.

Dat oud-LDD-kopstuk en huidig Vlaams Belang-gemeenteraadslid in Kortrijk Wouter Vermeersch de nieuwe economische visie van de partij mee mocht voorstellen, en daarbij zelfs het woord ‘grootkapitaal’ ernstig en niet in de positieve zin gebruikte, kan tellen als symbool van een nieuwe koers. Volgens velen nam de partij vorige maand een flinke bocht naar (economisch) links, al wil voorzitter Van Grieken dat niet gezegd hebben.

Is het Vlaams Belang naar links opgeschoven? Er is een groot verschil met het Vlaams Belang van Bruno Valkeniers.

Tom van Grieken: het enige verschil met het verleden is misschien dat we nu veel concreter zijn. We hebben de zaken tastbaarder gemaakt. We hebben als Vlaams Belang altijd de stelling ingenomen dat ons economisch programma niet links is en niet rechts is, maar nationalistisch. Dat bleef te vaak bij vage theorieën. Met ons congres hebben we veel van die zaken concreter gemaakt. Ik heb trouwens nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik sinds mijn aantreden het sociale profiel van mijn partij graag extra in de verf zet.

Het valt op dat wat uw partij zegt, gelijkaardig is aan de kritiek van bepaalde linkse denkers zoals econoom en sp.a-voorzitter John Crombez. Zij stellen dat de taxshift in werkelijkheid vooral een belastingvoordeel is gebleken voor de werkgevers - ‘het grootkapitaal’ - dat door ons allen gefinancierd wordt via begrotingstekorten en extra schulden.

Kan u zich daarin vinden?

Ja, de analyse klopt wel. Alleen, de taxshift heeft wel een impact gehad en heeft voor een stuk gewerkt.

We moeten ook niet alles van de afgelopen regering afbreken. De vraag is echter: “Is de gewone Vlaming er beter van geworden?” Dat is niet het geval. Het zijn voornamelijk vennootschappen, die vaak al fiscaal optimaal waren, die nog een extra voordeel hebben gekregen via die taxshift. Ten tweede, de financiering van die taxshift is onduidelijk. Die is naar de toekomst opgeschoven. Men hoopt op een terugverdieneffect, maar ik vrees dat wij met zijn allen die taxshift zullen

mogen financieren, ook diegenen die er geen baat bij hadden.

Er is voor de werkende Belg 30 tot 50 euro nettoloon bijgekomen, dat kan toch ook tellen?

Een taxshift, het woord zegt het zelf, is een verschuiving. Niet per se een verlaging. In dit geval is het een vestzak-broekzakoperatie. Want als men langs een kant geeft, maar aan de andere kant van alles wegneemt, blijft er weinig over. De gewone Vlaming zijn koopkracht zou toegenomen moeten zijn, maar die Vlaming voelt dat niet, integendeel.

Zij weten dat zij meer betalen als ze hun winkelkar vullen, ze betalen meer aan de pomp, voor gas, water, elektriciteit, voor hun kinderen die gaan studeren, en ga zo maar door.

Er zijn wel meer jobs bijgekomen, toch?

Dat klopt. Er zijn meer jobs bijgekomen. Maar de vraag is: is dat de verdienste van de regering? Als men in de diepte kijkt naar de cijfers van de jobcreatie (Van Grieken baseert zich hierbij op berekeningen van het Federaal Planbureau, red.), dan ziet men dat dit voornamelijk jobs zijn die er zijn bijgekomen door de aantrekkende economie van onze buurlanden, door de groeiende conjunctuur. Waar deze

Locke en Hobbes, of aan de New Deal uit de VS in de jaren dertig?

Er is intern wel gediscussieerd of we die term zouden gebruiken.

Ik geloof namelijk niet dat burgers een contract sluiten met hun overheid. Burgers maken inherent deel uit van de staat waarin ze wonen.

Het is niet zo dat je kan shoppen bij welk land je burger wil zijn. De facto gebeurt dat nu wel (lacht), door massamigratie en open grenzen, maar dat is geen gezonde situatie.

Als wij echter spreken over een sociaal contract, dan is dat geen contract tussen de overheid en de burger, maar tussen ons als partij en de kiezer. Wij gaan een contract aan met de kiezer: ons programma is sociaal en wij engageren ons hierin niet alleen voor de verkiezingen, maar ook erna. CD&V, Open Vld en ook N-VA zijn op dat vlak grandioos door de mand gevallen. Denk aan de pensioenleeftijd die niet zou verhoogd worden. De stemmen waren nog niet geteld of het was al van dat.

Wat wij voorleggen, betekent dat wij niet tornen aan de sociale zekerheid.

Een contract is natuurlijk bindend. De kiezer kan misschien wel geloven dat jullie geen beloftes zullen breken, maar kan u ook realiseren wat u belooft?

“In Nederland en Duitsland is de economische groei en jobcreatie groter dan in ons land.” regering voor verantwoordelijk is inzake jobs, dat is zeer beperkt.

Mag ik erop wijzen dat wij, wat betreft de omvang van de groei aan jobs, ten opzichte van onze buurlanden, achteraan het Europese peloton bungelen? Daar doen we het helemaal niet zo goed. Men drukt de jobgroei ook graag uit in totale plaatsen, maar als men de procentuele groei bekijkt, dan worden de zaken minder rooskleurig, zeker in vergelijking met onze buren. Landen als Nederland en Duitsland hadden tijdens de financiële crisis - net zoals België - een kleinere dip, maar daar zie je dat de economische groei en jobcreatie groter is dan in ons land.

Tijdens jullie congres hadden jullie het over een ‘sociaal contract’. Wat moeten we ons daarbij voorstellen? Denken we dan aan het soevereiniteitsconcept uitgewerkt door denkers als Rousseau,

Wij kunnen dat contract uiteraard pas realiseren als we aan zet zijn.

Vlaanderen hinkt hierin achterop vergeleken met Italië en Oostenrijk.

Daar zijn onze zusterpartijen (respectievelijk de Lega en FPÖ, red.) aan de macht, en zij doen wat ze hun kiezers hebben beloofd. Het is niet zo dat we onder geen enkel beding op iets inhoudelijk nog willen toegeven, maar we gaan niet staan bedelen aan de poort, om toch maar te mogen meespelen. Ik zeg het vaak en ik zeg het graag, het cordon sanitaire is niet langer het probleem van het Vlaams Belang, het is het probleem van de N-VA geworden.

En wat heeft die partij gedaan eens aan de macht? Terwijl er decennialang consensus was in onze politiek dat Vlaanderen meer autonomie moest verkrijgen om uit de rigiditeit te ontsnappen, heeft N-VA geprobeerd aan te tonen dat België werkt.

Niet gelukt. Natuurlijk niet. Wij willen wel participeren, maar dan ook

kunnen doen wat we onze kiezers beloofd hebben.

Even inhoudelijk. Dat pensioenvoorstel van jullie: minimum 1.500 euro voor iedereen, ongeacht de voorgaande prestaties, is dat wel eerlijk?

Is het eerlijk dat wij hier de hoogste belastingen betalen in de wereld, zeer productief zijn, daarbij heel hard werken en dan ineens, wanneer we 67 zijn, de laagste pensioenen van West-Europa krijgen?

Wij willen dat iedereen die veertig jaar heeft gewerkt recht heeft op een degelijk minimum om te kunnen leven. Mag het? Dat moet dan maar kosten wat het kost. Die pensioenleeftijd op 67 jaar vinden wij ook minder van belang. Het zijn de werkelijk gepresteerde jaren die van tel zijn. En dat hoort veertig jaar te zijn wat ons betreft.

Jullie voorstel lijkt - nogmaals op wat sp.a voorstelt...

Dat kan wel, maar ons financieringsvoorstel is veel duurzamer dan wat sp.a voorstelt. Zij willen de sociale zekerheid behouden of zelfs uitbreiden, maar ook de grenzen openhouden. Dat lukt niet. Vlaams geld in Vlaamse handen, dat lukt wel. Wat betreft de vergrijzing heb je in Nederland een systeem waarbij iedereen bijdraagt aan een fonds dat dient voor de eigen cohorte. Om zoiets te installeren - het Zilverfonds bleek een lege doos - zou er jaren hevig moeten gesleurd worden in de politiek. Anderzijds, de bevolkingspiramide trekt zichzelf ook wel wat recht, wat de nood aan een radicale pensioenhervorming verzacht.

Jullie lijken aandacht te hebben voor wat men ‘work-life-balance’ noemt. Ouderschapsverlof moet worden verdubbeld, thuisblijvers moeten een tegemoetkoming krijgen en overuren worden met argwaan bekeken, zo bleek uit het congres op 16 februari. Halen jullie de mosterd in Scandinavië?

Ik heb gemerkt dat ze daar gezonder omgaan met die zaken. Bij ons moeten jonge vrouwen die net een kind hebben gebaard om ter snelst terug aan het werk. En een vrouw die nog een kind zou willen krijgen, wordt dan ontmoedigd, want zij zou niet productief zijn. In Scandinavië gaat men daar veel losser mee op, en wat blijkt? Men is daar gelukkiger en de ‘return on investment’ is ook zeer hoog. In Vlaanderen heeft men het altijd over het grote werkloosheidsprobleem, maar nagenoeg iedereen van de autochtone bevolking tussen 25 en 55 jaar is aan het werk. En zij moeten steeds productiever werken, moeten meer uren kloppen ... terwijl we al productiever zijn dan al onze buurlanden. (De arbeidsproductiviteit kwam in 2018 uit op 86.100 euro koopkrachtstandaard in het Vlaams Gewest, zowat het hoogste in West-Europa, red.)

Ruimte voor kinderen wordt amper gemaakt. Hoe gaan we dat volhouden als maatschappij en waarom moet net die groep nog meer bijdragen en afstaan?

Uw partij heeft het in die context over de ‘citroenloopbaan’.

Legt u dat even uit?

Het is die groep van mensen die bijzonder productief is, de Vlamingen tussen 25 en 55 jaar, die ook meer en meer uitgeperst wordt.

Zowel wat betreft belastingen als werkdruk. We moeten allemaal langer werken, akkoord, maar hoe organiseren we dat? Als we kijken naar onze cijfers inzake denataliteit (te weinig geboortes om de bevolking in stand te houden, red.) en depressies en zelfmoorden, is de situatie niet bemoedigend. Dat langer werken, dat moet vooral trager. Met ruimte voor gezin en vrije tijd. Ik wil niet zeggen dat er een één op één relatie is met het aantal zelfmoorden, maar we moeten er wel rekening mee houden.

En dan willen jullie ook nog een maximumfactuur voor de thuisen ouderenzorg, zoals reeds in de gezondheidszorg bestaat. Hoe willen jullie dat allemaal financieren?

Kijk, vijf jaar geleden betaalden we de hoogste belastingen en hadden we de laagste pensioenen.

Vandaag betalen we nog altijd de hoogste belastingen, hebben we nog steeds de laagste pensioenen, maar werken we twee jaar langer.

We betalen intussen wel per Vlaming elk jaar 2.000 euro aan Wallonië. En ook de immigratie kost ons stukken van mensen. We hebben dat eens laten berekenen en ook dat gaat over miljarden. (In 2017 liet Vlaams Belang berekenen dat immigratie elk jaar zo’n 987 euro per belastingbetaler kost, wat neerkomt op een slordige 5 miljard euro, red.). We weten heus wel dat als we immigratie aan banden leggen, we dit bedrag niet één op één gaan terugverdienen, maar dat dit slechts stelselmatig zal gaan. In ieder geval hebben we ons programma voorgelegd aan het Rekenhof. Op de resultaten hiervan zullen jullie nog even moeten wachten, net als wij.

Dat rapport wordt pas uitgegeven in april.

Vlaams Belang wil de btw op energie terugbrengen van 21 naar 6 procent. Is dat niet in strijd met moderne economische inzichten en deze van de EU, namelijk dat we meer lasten moeten leggen op uitgaven en minder op arbeid?

En is dit niet opnieuw een sp.avoorstel?

Sommige zaken moeten betaalbaar blijven. En energie is natuurlijk zeer belangrijk voor de modale burger. Wat andere materies betreft, kunnen we allicht wel deze aanbevelingen volgen. En de kiezer wil vooral resultaten zien. De sp.a wil een sterke, maar open sociale zekerheid. Open, maar onbetaalbaar.

N-VA wil zogezegd een gesloten, maar wel afgebroken sociale zekerheid, wat hardvochtig en onaanvaardbaar is. Wij kiezen voor een derde weg.

JONAS NAEYAERT

12 Cultuur

7 maart 2019

GESCHIEDENIS

Koningin Christina

Eeuwenlang was koningin Christina de bekendste Zweedse vrouw, al is haar faam tegenwoordig wat verbleekt naast latere beroemdheden als Greta Garbo, de dames van Abba, Pippi Langkous en een 16-jarige wereldvreemde puber die last lijkt te hebben van de opwarming van de aarde. paar maanden stierf. Ze kwam dus veel in contact met katholieke auteurs en de contrareformatie. Haar mystiek kantje en voorkeur voor ceremonieel deden haar naar het katholicisme neigen in een streng lutherse maatschappij. In 1650 liet ze zich officieel tot “koning” (en niet tot koningin) kronen en het jaar daarna wilde ze al aftreden, want ze ontving geregeld en heimelijk als musici vermomde jezuïeten. Dat weerhield haar er niet van een edelman (en zijn 17 jarige zoon) te laten onthoofden omdat hij spotverzen over haar had geschreven.

Meesters van de Spaanse barok In het Sint-Janshospitaal in Brugge opent op 8 maart een kleine maar fijne tentoonstelling met schilderijen en beeldhouwwerk van beroemde en minder bekende meesters van de Spaanse barok.

Bekering in Brussel

Christina (1626-1689) was het enige overlevende kind van koning Gustaaf Adolf Wasa, de kampioen van de protestanten die met zijn gedisciplineerde leger tijdens de dertigjarige oorlog (1618-1648) Duitsland in een knekelveld veranderde. De koning was geen Hendrik VIII van Engeland die obsessief een mannelijke troonopvolger wilde en daar zelfs een scheuring met de katholieke kerk voor over had.

De Zweed hield van zijn dochter en bepaalde dat ze de opleiding van een mannelijke prins moest krijgen en daarmee basta. Christina schreef haar briefjes aan haar vader in het Duits, de taal van haar moeder. Ze was nog geen zes jaar toen haar vader sneuvelde in een gewonnen veldslag. Kanselier Oxenstierna zette de politiek van de koning verder. Hij liet Christina’s moeder opsluiten toen die wekenlang met haar dochter bleef bidden bij de open kist met het alsmaar meer rottende lichaam van de koning. Christina kreeg de gewenste opvoeding, maar toonde ook zeer vlug een eigen willetje.

Een koningin wordt niet tegengesproken en ze was meestal niet in toom te houden, want zich zeer bewust van haar rang. Ze baarde als adolescent al opzien door op haar eentje te jagen en mannenkleren te dragen zodat ze paard kon rijden als een man. Ze liet haar haren zeer kort knippen en vond het grappig ergens incognito te verschijnen.

Tot vandaag discussiëren historici of ze hetero, biseksueel of lesbisch was. Lange tijd hield men het bij het laatste omdat ze in één bed sliep met een hofdame die haar beste vriendin was (en die later drie kinderen kreeg). Italiaanse historici beweren dat ze een stomende relatie had met haar grote aanbidder kardinaal Azzolino, maar echte harde bewijzen zijn er niet. Waarschijnlijk had ze nooit een seksuele verhouding en

In 1652 stuurde ze al heimelijk karrenvrachten boeken, medaillons en schilderijen naar Antwerpen en kondigde twee jaar later haar abdicatie aan. Met een gezelhad ze het voorbeeld voor ogen schap van 253 hovelingen-klaplovan de Engelse koningin Elizabeth. pers arriveerde ze in de SchelDie bleef haar hele leven gewild destad, woonde er in de Lange ongehuwd, want een man beteNieuwstraat en verzamelde nog kende binnen de kortste tijd dat fanatieker dan tevoren. hij en niet zij de baas was. KanseDe schulden stapelden zich op lier Oxenstierna werd er wanhopig en ze vluchtte naar het Koudenvan, want haar eerste taak was een bergpaleis van de landvoogd in erfgenaam op de wereld zetten. Ze Brussel. Daar bekeerde ze zich in weigerde en duidde haar neef aan het geheim tot het katholicisme. In als mogelijke opvolger.

1656 trok ze met hebben en houden naar Rome, waar ze zich offi10 talen?

Toen ze volwassen werd, ver- cieel bekeerde. De paus ontving toonde ze steeds meer ‘rare’ trek- haar triomfantelijk vanwege haar jes. Haar soldaten dienden rovend, propagandawaarde. Vlug ontdekmoordend en plunderend de pro- te hij dat ze een enorm gat in haar testantse zaak; zij het met geld van hand had en hem liet opdraven de Franse katholieke koningen voor een berg schulden. Christina om de katholieke Habsburgers de kreeg een prachtig paleis in Rome voet dwars te zetten. Christina zelf en liet er voor de eerste keer operzag dat niet zitten en vroeg zich avoorstellingen voor een betalend af waarom christenen elkaar het publiek opvoeren. Haar zelfzekerhoofd insloegen over theologische heid was ze niet kwijt en ze bleef zichzelf als koningin beschouwen. verschillen.

Toen de uitgeputte oorlogspar- Toen haar opvolger stierf, reisde tijen tenslotte over vrede spraken ze naar Zweden om hem te vervanin Westfalen, waren er twee Zweed- gen (en geld los te krijgen), maar se delegaties: die van Oxenstierna de Zweden wilden geen katholieke die de oorlog verder wilde zetten koningin.

Ze sloot een akkoord met Franken een tweede van Christina, die vrede wilde. De koningin won het rijk om koningin van Napels te pleit en vond dat Zweden groot worden en het koninkrijk na haar genoeg was. Het land heerste in- dood aan Lodewijk XIV te schenmiddels over Finland, delen van ken. Maar een van haar secreRusland, de Baltische staten en ge- tarissen verraadde het plan, dat bieden in het noorden van Duits- mislukte. Ze liet hem koudweg land. Oxenstierna had nog een in haar paleis afslachten. Na vele grote bekommernis. De koningin reizen vestigde ze zich tenslotte hield van mooie schilderijen, thea- definitief in Rome en zette haar ter en prachtige en overdadige ce- luxeleventje verder. Er werd wat remonieën. Ze verzamelde als gek afgeroddeld over de kardinaal die boeken van alle antieke en moder- haar trouwste vriend was, maar dat waren haar zorgen niet. Ze was 62 ne auteurs.

Ze correspondeerde met de toen ze stierf. Haar kardinaal erfde fine fleur van intellectueel Europa alles, maar overleed zelf wat later. en sprak en schreef (zegt men) 10 Zijn neef verkocht haar collecties oude en moderne talen waaron- om de schulden te betalen. Haar der het Nederlands (al denk ik dat schilderijen van Bruegel, Jordaens, men van een koningin nooit zegt Titiaan, Raphael enz. werden door dat haar kennis belabberd is). Ze andere vorsten gekocht en vormnodigde de Franse filosoof Descar- den de kern van latere museumtes uit aan haar hof, ontving hem verzamelingen in Frankrijk, Engeom 5 uur ’s morgens zodat hij een land en Schotland.

JAN NECKERS longontsteking kreeg en na een

Utopia brengt Monteverdi en De Wert Op vrijdag 22 maart 2019 organiseert Marnixring Max Wildiers een bijzonder mooi concert met het ensemble Utopia in de Sint-Benedictuskerk te Mortsel. De opbrengst van dat concert wordt integraal geschonken aan de vzw Moeders voor Moeders.

‘Si dolce è’l tormento’, onder deze vlag vaart u naar de vroegbarok waar tekstexpressie en gevoel primeren op de muzikale lijn. Prachtige Italiaanse liefdesmadrigalen en tranerige lamenti nemen u mee op een expressieve reis tussen verlangen en smart.

Utopia Ensemble belicht in dat concert grote Italiaanse componisten zoals De Wert en Monteverdi. Jacques De Wert is afkomstig uit Antwerpen en verhuisde als knaap naar Italië. In Mantua was hij de mentor van de grote Claudio Monteverdi. Van die laatste hoort u het ontroerend mooie ‘Lamento della ninfa’.

Het vocaal ensemble Utopia verenigt vijf zangers: Griet De Geyter, Bart Uvyn, Adriaan De Koster, Lieven Termont en Bart Vandewege. Zij genoten jarenlange ervaring bij gerenommeerde ensembles zoals Collegium Vocale Gent, Huelgas Ensemble, Capilla Flamenca Hun samenzang zorgt voor een doorleefde, rijke klank en wordt ondersteund door klavecimbel (Bart Naessens) en viola da gamba (Thomas Baeté).

Toegangskaarten: 20 euro p.p. (voorverkoop) via 03 232 14 17 Betalen kan door overschrijving van het overeenkomstige bedrag op rekening BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB) van de vzw Vrienden van ‘t Pallieterke-Boechout. Afspraak op 22 maart om 20.30 in de Sint-Benedictuskerk, Dorpsstraat 1, Mortsel.

KARL VAN CAMP

Bij ‘Spaanse barok’ denken we spontaan aan Diego Velázquez, de hofschilder die vooral bekend is geworden vanwege zijn portretten. Nog zo een klinkende naam is Francisco de Zurbarán, die vijf jaar geleden in BOZAR in Brussel een grote tentoonstelling kreeg. Hij was een kunstenaar die portretten schilderde als bezielde stillevens, die een goddelijke gloed over zijn religieuze taferelen wist te laten schijnen, opvallend door een zuiver naturalisme te vermengen met een moderne poëtische sensibiliteit. Op de expo in BOZAR was duidelijk te zien hoe het kerkelijke elan na het Concilie van Trente (15451563) ook het werk van Zurbarán heeft beïnvloed.

Het Concilie van Trente en de contrareformatie stimuleerden de opkomst van religieuze ordes en lekenbroederschappen, die de meest subtiele en overtuigende middelen in stelling brachten om de aandacht van de gelovigen te winnen en vast te houden. Ze kozen voor kunst die de mensen diep zou raken, die medelijden oproept. Typisch voor het zeventiende-eeuwse Spanje zijn de levensechte beschilderde beelden.

Zien is geloven Marmer was schaars in Spanje en daarom gebruikte men vooral hout. In de tweede helft van de zeventiende eeuw voegden beeldhouwers allerlei materialen toe om hun beelden zo hyperrealistisch mogelijk te maken: glazen ogen, ivoren tanden, echt haar voor wimpers en wenkbrauwen, tranen gemaakt van glasdruppels, nagels in hoorn… Een ontdekking in het Brugse Sint-Janshospitaal zijn de levensechte sculpturen van Pedro De Mena, die aantonen dat deze kunstenaar toch wel de grootste beeldhouwer van de Spaanse barok is geweest.

De vaardigheid waarmee hij de stugge, geribbelde stof van het habijt van Sint-Franciscus suggereert, door subtiel schilderwerk aangebracht op verfijnde in het hout gesneden diagonaallijnen, is verbluffend. De Mena’s beelden zijn bijzonder geladen.

Zijn Mater Dolorosa en zijn Ecce Homo (zie afbeelding) laten het offer van de lijdende Christus diep aanvoelen. Het is een indringende confrontatie met het heilige. De toeschouwers die deze beelden zagen, werden gestimuleerd tot diep geloven.

Een bijzonder aspect van de Spaanse kunst in de zeventiende eeuw was de intensieve

samenwerking tussen de schilder- en de beeldhouwkunst.

Beide stuwden elkaar voort naar een hoge graad van realisme. Daarom presenteert de expo samen met de sculpturen ook enkele schilderijen uit de Spaanse ‘gouden eeuw’.

Religieuze kitsch?

Francisco de Zurbarán is present met een ‘Martelaarschap van Sint-Sebastiaan’. We zien een sober verfijnd realisme met een ingehouden smart op de ‘Mater Dolorosa’ van Esteban Murillo.Van Francisco Collantes, vooral een landschapsschilder die sterk beïnvloed is geweest door de Vlaamse schilderkunst, toont de expo een expressieve ‘Verloochening van Petrus’.

Kunsthistorici hebben lange tijd de schouders opgehaald voor de hyperrealistische beelden van de Spaanse barok of ze werden weggezet als religieuze kitsch. De mini-expo met een twintigtal werken in Brugge toont de uitzonderlijke kwaliteit van de sculpturen uit de Spaanse barok, met beelden die ons ook vandaag nog raken.

De tentoonstelling is een samenwerking met het Musée National d’Histoire et d’Art in Luxemburg. De stukken komen uit privécollecties die het Luxemburgse museum in bruikleen heeft. Voor verzamelaars is een dergelijke expo een manier om hun werken op te waarderen.

Dat zal dan maar en doet niets af van de bijzondere kwaliteit van de kleine selectie werken, te zien in het sfeervolle decor van het Brugse Sint-Janshospitaal.

MMMV Tentoonstelling ‘De Mena, Murillo, Zurbarán. Meesters van de Spaanse barok’, van 8 maart t.e.m. 6 oktober 2019, Sint-Janshospitaal, Brugge, www.museabrugge.be

Actueel

7 maart 2019

Verkiezingen nabij, ook Zuid-Afrika warmt op Dr. Pieter Groenewald van Vryheidsfront Plus

Mochten er lezers zijn die denken dat enkel aan deze kant van Moeder Aarde de verkiezingstemperatuur de hoogte in schiet, wel, die lezers dolen. Ook in dat verre zuidelijke land, dat minstens 15 graden warmer en 37 keer groter is dan ons dierbaar (?) ‘belgieksken’, stijgt de gevreesde verkiezingskoorts.

De voorbije dagen heeft het verkiezingsmanifesten geregend, bij manier van spreken.

De eerste burger van de regenboogrepubliek vond ik daarbij het slechtst geïnspireerd uit de hoek komen, maar de oplettende lezer(es) zal inmiddels weten dat ik voor president Cyril Ramaphosa niet bepaald warm loop. Bij de voorstelling van het kiesmanifest van zijn partij in Rustenburg, in de al maanden woelige Noordwes-provinsie, die al meer dan de bewoners lief was letterlijk in vuur en vlam heeft gestaan door rassenrellen, nam hij minzaam de toejuichingen van met gele hemden geklede aanhangers in ontvangst. Ramaphosa straalde. Kies ANC, was zijn boodschap, want voor onze partij is de hoge werkloosheid in deze provincie een politieke uitdaging waar wij na de verkiezingen werk van gaan maken en vooral om ‘ons jong mense’ zijn wij danig bekommerd. En toen haalde de leider zijn bekende stokpaardje van stal: de ‘grondkwestie’. Die grondkwestie valt voor de leider van álle Zuid-Afrikaners alleen maar keurig op te lossen door ‘die grond aan ons mense terug te gee’ door die ‘gewoon’ te onteigenen zonder vergoeding. Stem dus op 8 mei ANC, mense!

Afrikaners hebben rechten Dat was de warme verkiezingsboodschap die in het Kaapse Bellville te horen viel uit de mond van kleurlingleider Mmusi Maimane, die in naam van de Democratische Alliantie (DA) de massa toesprak over ‘eenheid te midden van verscheidenheid’. Met klem bestreed de man de mantra in hedendaags Zuid-Afrika dat er voor Afrikaners in het land geen plaats zou zijn. Zei Maimane in het Afrikaans: “As jy Afrikaans is, het jy regte in ons nasie. Jy kan in Afrikaans onderrig word en die taal van jou keuse praat.” Dat spoort, klonk het overtuigend, met onze fundamentele en grondwettelijke waarden van diversiteit, vrijheid, waardigheid en gelijkheid. Dat geldt ook voor

De Fondation Abbé Pierre, opgericht in 1992 met als bedoeling de meest kwets-

Enige weken geleden (Pallieterke nr. 4) maakten we melding van het feit dat AfD door het Bundesamt für Verfassungsschutz als een “Prüffall” beschouwd zou worden. Op zich was dat geen ramp, maar het kon wel de eerste stap zijn naar het statuut van „Verdachtsfall“ en daarna dat van „Beobachtungsobjekt”. Daarmee zou AfD op dezelfde manier geobserveerd kunnen worden als een notoire terreurgroep, inclusief het aftappen van telefoons en het onderscheppen van e-mails. Dat zou de partij ernstig in diskrediet brengen. Maar de Duitse justitie is toch nog niet helemaal verrot en door links geïnfiltreerd. Enkele dagen geleden heeft een rechtbank in Keulen die beslissing ongeldig verklaard. Het begrip “Prüffall” blijkt niet wettelijk gedefinieerd te zijn. De rechter oordeelde dat men op basis daarvan een politieke partij niet in die mate mag stigmatiseren. Ja, het was in Keulen, maar toch… Er zijn dus nog rechters in Berlijn, zoals men dat in het oude Pruisen zei. Dat was dan wel geen democratie, maar toch een rechtsstaat, waar zelfs de koning zich aan de wet moest houden.

Tussen droom en daad Op een heel andere toon stelde dr. Pieter Groenewald van het Vryheidsfront Plus zijn verkiezingsmanifest voor. Na een kwarteeuw ANC-regering is er slechts achteruitgang en wanhoop. Groenewald stak van wal: ”Zuid-Afrika wankelt op de rand van de afgrond!” In de grondwet staat fraai verwoord: “Het land behoort aan ieder die er woont, verenigd in verscheidenheid.” Volgens Groenewald is de waarheid dat die eenheidsbelofte dáár begint en dáár … eindigt. Alleen maar woorden, meer niet. Hoe kunnen wij verenigd zijn met een president, klinkt het indringend, die niet zijn grondwettelijke plicht nakomt om natiebouw te bevorderen, door ronduit haatspraak tegen blanken te spuien, ja, te verkondigen dat witten en zelfs hun dieren uitgemoord moeten worden?! Heeft hij het niet zelf uitgesproken, de president gaat er in elk geval niet tegenin, omdat zo’n uitspraken niet algemeen zijn en er te veel witte racisten in het land zijn. Niet het ANC moet onze identiteit bepalen, meent Groenewald, maar alle cultuurgroepen, van Zoeloes, Xhosa’s, Tswana’s tot wit en bruin, moeten trots kunnen zijn op wie en wat ze zijn. Dát noemt de VF-Plusser in de praktijk eenheid in verscheidenheid.

Al is hij met zijn front nog niet aan de ‘nieuwe patatten’, hij beschouwt zijn VF-Plus als een groeiend alternatief, gezien de uitdagingen waarmee elke Zuid-Afrikaner te maken heeft.

Tot nader bericht heeft de republiek nog maar één dorp met een VF-Plus-burgemeester en dat is – drie keer raden – het blanke dorp Orania, waar alle Afrikaner inwoners rechten hebben. In de rest van Zuid-Afrika staan tussen droom en daad… Juist.

HECTOR VAN OEVELEN

De volgende gevleugelde woorden zijn van Emmanuel Macron, uitgesproken tijdens de verkiezingen van 2017, toen hij tot president werd gekozen: “Tegen dit en het einde van het jaar wil ik geen dakloze mannen en vrouwen meer zien in onze straten.” Dankzij de mobilisatie van duizenden Fransen zou dat probleem uit de wereld worden geholpen.

Fondation Abbé Pierre

Vorige week heeft het Europees Parlement vastgelegd dat de uitstoot van CO2 tegen 2030 met nog eens veertig procent verminderd moet worden. Wie biedt meer? Wie wil tot vijftig procent gaan?

Een van de weinigen die tegen dat opbod durfde ingaan, was Carlos Tavares, de voorzitter van de Europese Organisatie van Autoconstructeurs. In een interview met Le Figaro noemde hij dat besluit een onverantwoord risico en “een stemming tegen de Europese industrie”, waardoor de banen van dertien miljoen werknemers in de auto-industrie op het spel worden gezet.Wil men een ecologisch paradijs bouwen op een economische puinhoop?

Ook Tavares wees op de grote gaten in het sprookje van de “klimaatvriendelijke” elektrische auto’s. Stalin en Lysenko hebben met hun waanzinnige theorieën de Russische landbouw geruïneerd. Groene partijen zijn volop bezig hetzelfde te doen met de Europese industrie.

De Chinezen zitten al te likkebaarden.

OPLUCHTING BIJ AFD

de tien andere talen, zei de politicus, “die wij allemaal moeten beschermen en verdedigen, als wij de droom van 1994 willen bereiken”.

Macron houdt belofte niet: armoede blijft toenemen Helaas voor Macron, en helaas voor de goedgelovige Fransen, ziet de werkelijkheid er minder rooskleurig uit. Alleen al in Parijs zijn zo’n 3.000 mensen als daklozen geregistreerd, die als dusdanig op straat leven bij gebrek aan opvang. Daarnaast zijn er nog eens 21.000 Parijzenaars die in de vele winteropvangplaatsen worden geherbergd. Ook andere steden nemen al jaar en dag maatregelen om het probleem van de extreme armoede aan te pakken. Er is sprake van een “decentralisatie van het armoedebeleid”, waarbij elke stad een eigen beleid moet ontwikkelen, een beleidsmaatregel die op een falend Macronbeleid wijst.

Temeer omdat de steden steeds meer taken op zich moeten nemen, weliswaar met een krimpend budget.

ONDERGANG VAN DE EUROPESE INDUSTRIE

13

baren in de samenleving op te vangen en een steuntje in de rug te geven, waarschuwt voor de toename van de armoede in Frankrijk en van het aantal daklozen. Volgens recente cijfers van de stichting zou 26 procent van de daklozen, die in Frankrijk geboren zijn, voormalige kinderen zijn die door Jeugdzorg werden geplaatst.

Meer algemeen schoof de stichting het cijfer naar voor van 4 miljoen Fransen die slecht gehuisvest zijn, waaronder ongeveer 150.000 daklozen. Voor de links-liberale Franse president, de ‘chouchou’ van de linkse politieke en culturele elites van West-Europa, moet dat een horrorscenario zijn. Een eerste tactiek – momenteel aan de gang – bestaat erin het probleem dood te zwijgen.

Daarna volgt ongetwijfeld een tweede tactische zet: het ridiculiseren of minimaliseren.

Tot ook die leugen in zijn gezicht zal openspatten.

PIET VAN NIEUWVLIET

BLAUWE LIJSTEN Lijstvormingen hebben gemeen dat het nooit van een leien dakje loopt. Dat fenomeen doet zich bij elke partij voor. Moeilijkheden doen zich altijd voor wanneer witte konijnen uit de hoed getoverd moeten worden. Neem nu de Open Vld. Die partij maakte al een drama mee in Antwerpen, waar boegbeeld Philippe de Backer er de brui aan gaf.

In West-Vlaanderen pakte Open Vld nog een ander wit konijn bij het nekvel: daar duikt uit het niets bedrijfsleidster Kathleen Verhelst op; ze krijgt de tweede – verkiesbare – plaats op de lijst voor de Kamer. De Kamerlijst wordt getrokken door Vincent van Quickenborne.

Maar, die tweede plaats was eerst beloofd aan Mercedes van Volcem, die nu in het Vlaamse Parlement zetelt, maar de overstap naar de Kamer zou maken. Dus kreeg Van Volcem als troostprijs de lijstduwersplaats aangeboden, wat echter geen zekerheid biedt op verkiezing.

Van Volcem stond dus met lege handen, want de goede plaatsen op de Vlaamse lijst bij de Open Vld waren al toegewezen.

NIEUWKOMER “Men kiest voor een nieuwkomer en niet voor iemand met 18 jaar ervaring”, zei Mercedes van Volcem.“Ik ben zeer ontgoocheld dat mijn partij zo met mensen omgaat. Ik deed vorig jaar nog 10.000 huisbezoeken. Men heeft het altijd over sterke vrouwen, maar in West-Vlaanderen koos men geen vrouwelijke lijsttrekker, en de sterkste kandidate met inzet en ervaring wordt opzijgeschoven”, aldus de Brugse politica in een persbericht. Overigens, dat was niet het eerste ‘blauwtje’ dat ze liep. Toen eind november 2018 Bart Tommelein ontslag nam als minister in de Vlaamse regering (in het vooruitzicht van zijn Oostends burgemeesterschap), hoopte Van Volcem hem op te volgen. Niet onlogisch, want ze zijn streekgenoten. Maar, de Open Vld-top koos voor Lydia Peeters, tot dan burgemeesteres van het Limburgse Dilsen-Stokkem.

Voorbije zaterdag moest gestemd worden door het provinciaal bestuur van de Open Vld. Na lang en emotioneel palaveren, kwam Francesco Vanderjeugd met een voorstel. Hij zou een stapje achteruit zetten op de lijst, om zo Van Volcem een verkiesbare derde plaats te gunnen.

Vanderjeugd kennen we nog als jongste burgemeester, in 2013, van de gemeente Staden. Een jaar later geraakte hij verkozen voor het Vlaams Parlement vanop de derde plaats. Bij de komende verkiezingen zal het voor hem knokken worden, want in principe is een vierde plaats

onverkiesbaar voor de Open Vld. Het zitje van Van Volcem is gered. Maar daarmee is dan ook alles gezegd. Ze weet maar al te goed dat haar positie binnen de Open Vld ter discussie staat.

Politiek, het is en blijft een harde stiel.

ET POUR LES FLAMANDS LA MÊME CHOSE Brussel is een tweetalige stad. Volgens de taalwetgeving moeten politiemannen en politievrouwen dus tweetalig zijn, want beide taalgroepen moeten op een behoorlijke manier geholpen kunnen worden. Al geruime tijd is er iets mis met die taalvereiste, want in de praktijk is het Nederlands van tal van agenten van bedenkelijk allooi. Barbara Pas van Vlaams Belang vroeg dan ook cijfers op, om een actuele kijk te krijgen op die kwestie. Uit de cijfers die de minister van Binnenlandse Zaken haar bezorgde en die dateren van 1 januari van dit jaar, blijkt dat 3.648 van de 6.288 politieagenten tweetalig zijn, ofwel 58 procent.

Dat is weeral 1 procent minder dan vorig jaar.

Een zoveelste daling op rij. Liefst 98 procent van de agenten beheerst wel het Frans. Het is dan duidelijk waar het kalf gebonden ligt. Barbara Pas stelt onomwonden dat de tweetaligheid onder de regering-Michel gezakt is tot een absoluut dieptepunt, en ze vindt dat bijzonder merkwaardig omdat N-VA’er Jan Jambon bevoegd was voor Binnenlandse Zaken, dus voor de werking van de politie. “Hij had alle instrumenten in handen om er iets aan te doen. Maar van de 140 agenten die vorig jaar aangeworven werden, waren er amper 18 tweetalig.” Pas roept op om maximaal in te zetten op tweetaligheid van de rekruten, en dit integraal deel te laten uitmaken van het opleidingspakket. Jan Jambon reageerde op Twitter als volgt: “Mevrouw Pas zou moeten weten dat dit de bevoegdheid is van het gewest en niet van Binnenlandse Zaken. Ik heb meermaals mijn beklag gedaan bij minister-president Vervoort, maar hij erkent het probleem niet. Het zijn de Vlaamse meerderheidspartijen in Brussel die hier aan de kar moeten duwen.” Ja en neen. Wat de controle op de tweetaligheid betreft, heeft Jambon gelijk.

Daar had hij inderdaad geen vat op. Maar Pas heeft ook gelijk, want waar het haar om gaat, is dat Jan Jambon een parlementair initiatief had kunnen (laten) nemen om de taalwetgeving aan te scherpen, door bijvoorbeeld de afdwingbaarheid te regelen bij wet of de opleidingsnormen in die zin te verzwaren. Hij had daar zelfs maar een gewone meerderheid voor nodig in de Kamer.

14

Brieven

7 maart 2019

VAN ONZE HOFDICHTER

Het jonge volk Het jonge volk, het trekt al lang niet meer al zingend langs de baan, zoals zo ferm gedicht door een bevlogen Berten Rodenbach.

Het jonge volk is nu bekommerd om de stand van zon en maan, maar nog veel meer bezorgd om ’t menselijke CO2-gedrag.

De Blauwvoet van de jonge Rodenbach heeft lang al afgedaan, behalve als ‘den Dries’ zich hier of daar in ’t openbaar laat zien.

Dan lijkt de tijd, voor al wie jong en progressief is, stil te staan met alle stilte bij de progressieve media van dien.

Het jonge volk van ’t jaar twee duizend negentien, het rebelleert en moet de onderwijsethiek daarvoor omzeild, dan moet dat maar en hebben Isabel en kleine Jan vanmiddag niks geleerd, er ligt, wie weet, voor binnen en paar jaar al een mandaatje klaar.

Don’t fuck my planet, fuck my pussy, klinkt het in een vreemde taal die nu het Engels is en niet meer, als bij Rodenbach, het Frans, maar over dàt soort vreemdgaan maakt op ’t spijbelfront geen hond kabaal. ‘t Is hem geraden, want ook HIJ verstoort de CO2-balans.

HANDEN AF! Pallieterke, Met zijn gemene aanval op ons aller Ledy Broeckx heeft mijnheer Freilich ons aller Vlaams Belang een mooi geschenk gegeven!

Waarom zouden wij onze vaders en broers niet mogen herdenken, hun graven ginds aan de Oder bezoeken en die graven versieren met bloemen en ze ‘oppoetsen’? Al zorgen de dorpelingen ginds er ook voor, en met liefde en waardering. Handen af van onze gesneuvelde en vermoorde familieleden! En handen af van ons aller moedige en sterke Ledy!

A leidis Dierick - Erpe-Mere

GROENE LEUGENS Pallieterke, Indien we geen kerncentrales en geen gascentrales meer zouden gebruiken, moet alles geproduceerd worden door zonnepanelen en windmolens. In 2017 goed voor resp. 3,6% en 7,7%. Wanneer er in de winter sneeuw op de panelen ligt en het is windstil, zouden we dus de energie uit batterijen moeten halen. Hoeveel hebben we er dan nodig?

In 2017 produceerde België 80TWh aan elektriciteit en voerde nog eens 6 TWh in. (info uit https://www.febeg.be/statistieken-elektriciteit) We verbruikten dus 86TWh of ruwweg 220GWh per dag. De megabatterij van Tesla in Australië die ongeveer zo groot is als een voetbalveld, heeft een capaciteit van 129MWh. Goed om 30.000 gezinnen van stroom te voorzien, gedurende… 1 uur. Kostprijs 50 miljoen dollar. Om dus 1 dag te overbruggen, hebben we 220G/129M is 1700 megabatterijen nodig.

En 85 miljard euro of 4 miljoen Tesla model 3 met een batterij van 55kWh. En een veelvoud hiervan om enkele dagen te overbruggen. Zonder de kost van zonnepanelen en windmolens.

Deze ruwe schatting houdt dan nog geen rekening met de verliezen bij elke omzetting, noch dat we sommige dagen meer nodig hebben, noch dat deze batterijen in de winter volledig zouden kunnen opgeladen worden indien er wel zon en wind is. Er zijn er dus nog meer nodig om met het zomer overschot het winter tekort op te vangen. De wereld stoot 54 gigaton CO2 uit, België is goed voor 100 mega ton of 0,18 procent. De CO2-neutrale oplossingen zijn er dus? Nu alleen politieke moed nodig? Beste brossers, ga terug naar school, leer zelf rekenen en help zoeken naar oplossingen.

G.S. - Zandhoven

Kruisende woorden oplossing 1150

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 F

I

L

I

B U S T E R E N

L X E S O T E R E P

I

I

E X

I

S T E L X S E T H

E E D X S R X H X T R

I

T R E F X U R E N X

L

W I

N X T S A R

I

I

N A X

O M X Q R X A S X E T S O E S T E R S C H E L P D T F O U T X H E T E R M E E X R X E

I

K X T E

A R E N D O N K X B E U C X R O E T X T R O N K

RESTANTEN UIT HET VERLEDEN

FREILICH

Pallieterke, Wie zich verdiept in de (recente) geschiedenis, heeft uiteraard veel begrip voor de (nogal snel genomen) beslissing van het Antwerpse schepencollege om een onfris verleden weg te wissen. Zo verdwijnt de benaming Delwaidedok. Het is vreemd dat daarvoor 75 jaar nodig waren. Maar wordt het voor datzelfde schepencollege niet de hoogste tijd om af te rekenen met een ander onfris verleden, nl. de Franse bezetting (1794-1814, dus 225 jaar geleden)? Nog steeds ontsieren generaal Carnot, generaal Béliard en maarschalk Gerard het stratenbeeld. In Antwerpen zijn er ook tal van pleinen met de benaming - plaats (place). Denken we aan o.m.

Groenplaats of Dageraadplaats, hoewel daarnaast toch de correcte benaming Astridplein, Van Eedenplein of Frans Halsplein gebruikt wordt. Ik denk dat Bart de Wever en zijn medebestuurders (en drukkers van adressenkaartjes) nog heel wat werk voor de boeg hebben.

Guy Van Hoof - A ntwerpen

DE BUURTPOLITIE Pallieterke, Ik moet bekennen dat ik (tot recent) een fervent kijker ben/was van deze reeks. Ik heb hieromtrent volgende bericht verstuurd naar VTM: In onze gevangenissen is een (zeer) belangrijk aantal van de opgesloten personen van allochtone afkomst. Waarom is er in het programma nooit een voorval (diefstal, moord, oplichting...) waarbij een allochtoon persoon aan de basis ligt? Antwoord van VTM: “We hebben je opmerking goed ontvangen en bezorgd aan de programmamakers van De Buurtpolitie.” Toen ik vroeg of ze me dan ook zouden antwoorden, stuurde VTM het volgende: “Het is niet gebruikelijk dat de programmamakers van De Buurtpolitie hier verder op ingaan.We hebben je opmerking aan hen bezorgd en zij zullen dit met de nodige zorg en aandacht bekijken.” Na enig zoekwerk blijkt Zodiak Belgium de programmamaker te zijn. Mijn bericht aan VTM heb ik derhalve aan Zodiak doorgestuurd. Tot op heden en ondanks herinneringen: doodstilte! Politiek correct? Hendrik Van den Bogaert - Zwalm

Pallieterke, In een links weekblad schrijft Freilich: “ Moslims en joden hebben veel gemeen.” Ja, zoals bijvoorbeeld: besnijdenis, ritueel slachten, verbod op varkensvlees, gebedsrichting Jeruzalem, maar gunnen moslims nauwelijks het licht in de ogen van joden. Moslims die in de minderheid zijn, hebben de mond vol over multiculturalisme, verdraagzaamheid en de rechten van minderheden. Het ware gelaat van de islam krijgt men echter te zien zodra de moslimgemeenschap in de meerderheid is. Er bestaat geen enkel land met een moslimmeerderheid waar volledige gelijkheid der burgers heerst ongeacht hun religie. Maar hoe zal het ideaal van een antiracistische multiculturele samenleving dichterbij komen door één van volgende uitspraken? “Gij zult de joden bestrijden totdat zelfs de steen waarachter een jood zich verbergt, u toeroept: 'Dienaar Gods, ziehier een jood achter mij, doodt hem!'" (al Boechari - 5694). Freilich weet verrekt goed dat antisemitisme al 50-60 jaar een linkse bedoening is met Israël en VSA als zogezegde grote boosdoeners.

Volgens de heel brede definitie van ‘racisme’ die in onze media opgeld doet, is de islam zelf een voorbeeld van racisme. In zijn uitmuntend boek: “Islam voor Ongelovigen" schrijft oriëntalist en filosoof Koenraad Elst: “Als u, net als ik (en in dit geval Freilich, nota PDN) moslims kent die oprecht vriendelijk en verdraagzaam zijn, dan is dat geen verdienste van de islam, maar een verdienste van die mensen in weerwil van de islam. Zij zijn goede mensen, maar slechte moslims.”

Paul De Nef - Zoersel

KLIMAATMARS Pallieterke, Zojuist op VRT-radio2 nieuws gehoord, naar aanleiding van de gedwongen klimaatmars in Antwerpen: Puber Anuna De Wever verwijt burgemeester Bart De Wever (geen familie !) kinderachtig te zijn, omdat hij de spijbelaars gevraagd heeft niet meer te spijbelen en op school aanwezig te zijn. Blijkbaar mogen degenen die door de poco-kliek heilig worden verklaard zich zowat alles permitteren.

M arc Roofthooft - Lier

DOORDENKERS -

-

-

- -

-

Hector van Oevelen

DOOF? OF GEZOND VERSTAND! Pallieterke, De VRT melde op 1 maart: “Van Zaventem vertrokken er 40.000 vakantiegangers, een stijging met 3.000 !” Hoezo, niet geluisterd naar de wekelijkse marsen van de klimaatspijbelaars?

Doof? Of het gezond verstand laten primeren!

Guy Van Rysseghem - Lochristi

LIBIË Pallieterke, Na de val van Kadhaffi in 2011 werden er zo’n 12 miljard aan tegoeden bevroren in ons land.

Ondertussen heeft dat al zowat 2 miljard aan intresten opgebracht. Ik ben geen financieel expert, maar ik heb toch de indruk dat die mannen een heel wat betere deal hebben als ik, onnozele spaarder. Kan er eens iemand van die grote windbuilen in ons parlement een vraagje stellen over welke bank dat hier gaat? En welke de juiste modaliteiten zijn? En waarom ik dat niet kan krijgen?

Jan Cappelier - Ruddervoorde

BEKE EN HONGARIJE Pallieterke, Wouter Beke, voorzitter van CD&V, zegt 1.03 in Terzake dat Hongarije (Fidesz/Orbán) niet miljarden steun kan blijven krijgen van Europa en tegelijkertijd campagne kan voeren tegen datzelfde Europa en voegt eraan toe dat je niet spuwt in de hand die je voedt. Mag ik suggereren aan de heer Beke en zijn partij dat zij Brussel en Wallonië erop wijzen dat zij al decennialang miljarden steun ontvangen van Vlaanderen en dat het bijgevolg ‘not done’ is om Vlamingen telkens opnieuw af te schilderen als onverdraagzamen, fascisten en racisten? Zou getuigen van enige dapperheid vanwege CD&V in een periode waarin de partij terug een smoel zoekt, maar waarom denk ik dat het bij een vrome wens zal blijven?

Het is immers véél makkelijker om scherp uit te halen naar een vreemde mogendheid dan om een identiek punt te maken in België.

Erik Roose - H alle-Zoersel

De Vlaamse vakman

Een nieuw woord voor de “moderne” mensen is “Sheeple”, de samentrekking van Sheep en People.

Socialisme is de kunst om overheidsgeld van hand tot hand te laten gaan tot het uiteindelijk verdwijnt in de partijkas.

Als uw karretje stuk gereden is, dan zullen velen u komen zeggen langs waar ge niet hadt moeten rijden...

Tel geen dagen, zorg dat de dagen tellen.

In het oude Rome wisten ze reeds: "simii scandentis, partes posteriores nudae videntur" (van apen die hoog klimmen, ziet men gauw de billen).

De mening van een moslim noemt men geloofsovertuiging. De mening van een Vlaming is racisme.

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

7 maart 2019

Puur amateurisme!

Excelsior Moeskroen hield vrijdag Standard in bedwang, op Sclessin. De match eindigde op 1-1, maar er had voor de Henegouwers zelfs meer ingezeten. Het is bijna niet te geloven maar wel de realiteit. Moeskroen is de beste ploeg van het tweede deel van de reguliere competitie in de Jupiler Pro League.

Er is nog een ploeg die het uitstekend doet, maar daar wordt weinig over gesproken, KV Kortrijk is altijd al een grijze muis geweest. Na een sterke periode staat KV nu in de linkerkolom van de rangschikking.

Indien zondag in Anderlecht wordt gewonnen, is er nog een waterkans dat de play-off 1 wordt gehaald. Voor de Brusselaars hoeft niemand voor het ogenblik bang te zijn. Dat heeft paars-wit ze nog maar eens bewezen in Lokeren.

In de jaren tachtig heb ik vier jaar in Kortrijk gewoond. Toen was KV Kortrijk zowel op sportief als op financieel gebied op sterven na dood. Hun grootste ambitie was het kunnen betalen van de elektriciteits- en waterrekening elke maand. Het is zelfs nooit bij mij opgekomen eens naar een wedstrijd in het Guldensporenstadion te gaan kijken, want daar werd je depressief van volgens mijn vrienden. KV Kortrijk bleef maar aanmodderen.

De ommekeer kwam toen Georges Leekens, die was ontslagen door Anderlecht, onverwacht naar Kortrijk kwam, en met hem enkele sponsors.

Ik bezocht Leekens in Kortrijk voor Sport-Voetbalmagazine. Over Kortrijk zei hij het volgende: “Twintig jaar geleden was ik hier ook al trainer, en toen ik terugkwam, was er niets veranderd, alles was gewoon twintig jaar verouderd. Je vraagt je dan af:

ben ik hier wel bij een eersteklasser? Alles moet hier niet top zijn, maar tenminste proper. De kleedkamer bijvoorbeeld… De spelers hadden een kapstok, en dat was het. Hun voetbalschoenen lagen een beetje overal verspreid. Puur amateurisme!”

Braem Ik heb niet vaak tegen Kortrijk gespeeld in mijn carrière, maar er is één match die mij altijd zal bijblijven. Na een half uur stond het 0-3. De 25.000 supporters in het Astridpark keken ongelovig toe. Dat was hen nog nooit overkomen! Gelukkig konden we voor de rust nog tegenscoren. In de tweede helft ontbond Robby Rensenbrink zijn duivels. Het werd uiteindelijk zelfs 5-3.

Er was een Kortrijkzaan die mijn bloed wel kon drinken. Bo Braem was het boegbeeld van KVK in de jaren zeventig. Hij stond op het verlanglijstje van FC Toulouse, de ploeg waarbij ik juist had getekend. Hij beschuldigde mij ervan de poten vanonder zijn stoel te hebben gezaagd, met als doel mijn oude ploegmaat Attila Ladinsky mee te nemen naar Frankrijk. Het zou mij geen windeieren gelegd hebben!

Bo Braem had gelijk...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Schimmige krachten

Ruud Vormer zei het rechttoe rechtaan: “Wie in de Belgische competitie na dertig speeldagen eerst staat, is landskampioen. Als dat Racing Genk is, dan is dat maar zo.” Dat het door de laatste twee speeldagen nog anders kan lopen, is quasi onmogelijk. Niemand meent dat Genk nog twee keer op rij kan verliezen.

Volgende zondag in eigen huis tegen Lokeren, en een week later in Waregem.

Racing Genk zou in elk ander Europees land de titel nu al kunnen vieren, maar hier, door het play-offgedoe, dus niet.

Vier van de zes “grote” clubs hebben zich al bij de zes PO1-uitverkorenen geschaard.

Alleen Anderlecht en AA Gent zijn nog niet zeker. Het “kleine” Sint-Truiden loopt nog altijd in de weg. Mogelijk daarom kreeg Club Brugge een strafschop die er geen was, om de Truienaars een verdiend punt te ontfutselen. Dat verloren punt en de plotse mediaheisa over de kunstgrasmat op Staaien, kan volstaan om de Kanaries voldoende te destabiliseren als ze op de laatste speeldag AA Gent op die “vermaledijde mat” partij moeten geven.

Voor beide teams is winnen een must. Benieuwd of Barbertje uit Limburg op 17 maart effectief zal hangen. We hopen van niet, maar we vrezen van wel. Op de achtergrond van een strijd met grote belangen, zijn schimmige krachten nooit ver weg. Marc Brys en de zijnen weten daar na hun doortocht in Brugge al veel van, zij het mogelijk nog niet alles.

Sloophamer In 1B is de kampioen al gekend. KV Mechelen haalde de eindmeet met liefst vijf punten voorsprong op Beerschot-Wilrijk.

Het koopt er niks mee, tenzij het “voorrecht” om volgend weekeinde als reguliere kampioen en eerste periodewinnaar in de “grote finale” tegen tweede periodewinnaar Beerschot-Wilrijk eerst op de akker van het Kiel te mogen voetballen en een week later in eigen huis. In de gegeven omstandigheden is dat “voorrecht” een lachertje.

Mogelijk zijn we verkeerd, maar we kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat de maneblussers uitgeblust zijn. Niet in de laatste plaats door de al maanden aanslepende destabiliserende hetze vanuit alle hoeken over “matchfixing” op de slotdag van vorig seizoen tegen Waasland-Beveren, en de daaraan verbonden dreigende gevolgen. doen ze het verrassend goed. Ze staan op een zucht van deelname aan play-off 1 en in eigen huis hebben ze tot dusver nog maar één keer de duimen moeten leggen. Toch blijft het stadion halfleeg. Met een gemiddelde van iets meer dan zesduizend toeschouwers. Dan is de logische vraag: wat moet er gebeuren om Stayen weer te laten vollopen? Dat was nog niet zo lang geleden immers wel het geval.

Raad

Klasse Wie niet sterk is, moet slim zijn. Maar wat als je niet alleen slim, maar tegelijk ook sterk bent? We wilden het vragen aan Zdenek Stybar, de winnaar van de Omloop Het Nieuwsblad, maar hij had het te druk met felicitaties in ontvangst nemen. Waardoor we dan maar zelf het antwoord zochten. Bij de pinken telkens aangevallen werd, mee met de grote jongens op de Muur en op de Bosberg, en nog genoeg fut in huis hebben om met de meet in zicht vier medevluchters af te schudden. Is dat een afdoend antwoord? Greg van Avermaet en Tim Wellens mochten voor de honneurs mee op het erepodium en de kussen van mooie madammen in ontvangst nemen, maar aan hun ontgoochelde snoeten te zien, hadden ze liever op het hoogste trapje gestaan.

Kuurne-Brussel-Kuurne Wat Brussel in het verhaal komt doen, ontgaat ons. Kuurne, dat is wat anders. Daar hebben ze niet alleen de Leie, maar tevens een drietal bezienswaardige kerken, wat erop wijst dat de inboorlingen vroom het hart op de juiste plaats dragen. Naast de traditionele Ezelsfeesten, ingericht door het feestcomité de Orde van de Ezel, is er het jaarlijkse koersgebeuren als plaatselijke hoogdag. De organisatoren mogen tevreden terugblikken op een spannende wedstrijd, waarin de kampioen van Luxemburg, Bob Jungels, een solo van zestien kilometer, tegen de wind in, met succes bekroonde. Klasse noemen ze dat. Tot

meerdere eer en glorie van het team Deceuninck-Quick.Step.

Hun zaak niet Zover zijn we dan al. Antwerp heeft zijn plaats in play-off 1 definitief beet. Ze mogen de schermutselingen om bij de eerste zes te blijven, of die alsnog te vervoegen, overlaten aan de achtervolgers. Waarbij we uitkijken naar de tweestrijd tussen Anderlecht en AA Gent, die op één puntje van elkaar staan. Oostende, dat zondag naar Gent reist, kan in die tweestrijd een beslissende rol spelen omdat het een week later thuis Anderlecht ontvangt.

De vraag is of ze bij Oostende bereid zijn zich uit te sloven voor een zaak die hen niet aanbelangt. Temeer omdat het zalige vooruitzicht van play-off 2 lonkt, met als leidraad ‘komen we er vandaag niet, dan komen we er morgen’. Wie gaat in die reeks de ziel nog uit zijn lijf spelen? Hopelijk beschouwen ze het aan de kust niet als een vrijgeleide om nu al uit te blazen. Er is ook nog altijd het wakende oog van trainer Gert Verheyen.

Probleem De bevolking van Sint-Truiden kan traditioneel worden opgedeeld in drie categorieën: supporters met een hart voor STVV, de lauwen die af en toe hun neus eens laten zien op Stayen, en de mensen die nooit een voet in een voetbalstadion zetten. Dat is een probleem dat het bestuur van Sint-Truiden moet proberen te overwinnen. De Kanaries verloren recent dan wel nipt van Club Brugge, voor het overige

15

Toen Guido Brepoels in 2010 de trainersscepter zwaaide, stond Stayen bekend als een gevreesde verplaatsing, omdat het er altijd volle bak was en het er vurig aan toe ging.

Zelfs in tweede klasse speelde STVV doorgaans voor een vol huis. Intussen heeft de tijd niet stilgestaan in Haspengouw en heeft de club veel van haar eigenheid verloren. De Japanse bazen zullen ons niet tegenspreken.

“Als we play-off 1 halen, gaan we zeker bekijken wat de mogelijkheden zijn om Stayen weer te laten vollopen”, zei hun woordvoerder. Misschien door op zoek te gaan naar talent in de regio en zo de band met de supporters te verstevigen? We geven het voor wat het waard is. Graag gedaan, en ze zijn ons, in tegenstelling tot sommige makelaars, niets verschuldigd.

Zwijgen is goud De tweestrijd in 1B tussen KV Mechelen en Beerschot-Wilrijk blijft maar duren. Uiteindelijk zal één van de twee toch moeten zwichten.

Wie? Dat weten we half maart na de heen- en terugwedstrijden die over promotie naar 1A gaan beslissen. Wie er ook als verliezer uit de bus gaat komen, geen van beide ploegen verdient het naast de hoofdprijs te vallen na het spektakel dat ze ons geboden hebben. Bij KV Mechelen zijn de druiven bijzonder zuur omdat ze tot tien minuten voor affluiten nog stonden te dromen van rechtstreekse promotie. Over de flater van de scheidsrechter, die een terechte 0-2 voor KV afkeurde wegens vermeend buitenspel, gaan we niet zeveren.

Gedane zaken nemen geen keer, en zwijgen kan niet verbeterd worden.

Allemaal roddels Wat heeft Moeskroen misdaan om op zoveel weerstand te botsen bij andere clubs

Opbeurend is dat niet voor de spelersgroep en de coach. Het is frustrerend om vanaf oktober vorig jaar tot vandaag te moeten horen en lezen dat elke prestatie vergezeld gaat van een “maar”.

Mocht KV de dubbel tegen Beerschot-Wilrijk winnen, dan schiet die “maar” mogelijk door tot ongeziene hoogte. Maar die kans lijkt eerder klein, want te vrezen valt dat de sloophamer zijn werk dan al heeft afgerond.

De onterecht afgekeurde winninggoal van Rob Schoofs in en tegen Lommel was mogelijk de druppel die de beruchte emmer deed overlopen. Vrijwel zeker is dat, als “kampioen” KV Mechelen 25 matchen op rij ongeslagen bleef en pas in “money time” tot een schim van zichzelf werd herleid, ook in deze schimmige krachten een rol hebben gespeeld.

Proficiat Het nieuws haalde enkel Gazet van Antwerpen, maar we zouden tekortschieten mochten ook wij verzuimen te melden dat men bij Lierse Kempenzonen het licht heeft gezien dat we ook graag op een hoger niveau dan de amateurklasse zouden zien schijnen.

Ook het vroegere Lierse weet als geen ander wat de 1B-snertcompetitie waard is. Het kroonde zich daarin drie seizoenen geleden tot kampioen, maar won geen periodetitel.

Antwerp profiteerde, klom naar 1A en speelt straks PO1.

Het kan verkeren. Zo ook in Lier. De gemiste promotiekans luidde het einde van SK Lierse in. Bij Lierse Kempenzone, teruggekeerd naar het amateurvoetbal, beslisten voorzitter Luc van Thillo en zijn bestuur zojuist dat het een kwestie van tijd is voor aan het Lisp nog enkel spelers uit eigen regio de geel-zwarte kleuren zullen verdedigen. We wensen hen alvast gemeend proficiat! en bij veel neutrale supporters? Het is zover gekomen dat zelfs een onderzoekrechter zijn oren heeft laten hangen naar de roddels en verdachtmakingen over de meest deugdzame vereniging uit Henegouwen en omstreken.

Met beslag op de rekeningen van de club als gevolg. Als een beetje haarzak spelen al niet meer mag, is het ver gekomen met het vaderlandse voetbal. We zijn al jaren vertrouwd met wat sommigen als onwaarachtige en achterbakse toestanden in Le Cannonier durven noemen. En nu dit. We dachten dat het een verworven recht was. In plaats van jaloers te zijn, kunnen veel clubs nog iets leren van de manier waarop Moeskroen er met veel kunsten vliegwerk telkens in slaagde de licentie binnen te halen. Hoe lappen ze het? Dat vraagt om een woordje uitleg.

Geen paniek Voorzitter en stroman Patrick Declerck is een mens met verheven gedachten. En hij heeft een verbazingwekkend goed zicht op de zaak. Hij is er gerust in: “De licentie halen wordt geen probleem. De continuïteit van de club is verzekerd.” Nog maar eens. Een uitspraak die niemand verrast, mogen we hopen.

Dat er een onderzoek loopt naar schriftvervalsing, oplichting en witwaspraktijken? Dat is slechts een detail in de marge. Hetzelfde geldt voor de vraag of de Israëlische makelaar en duizendpoot Pim Zahavi, samen met zijn maa tje en zakenpartner Ramadani, een dubieuze en illegale constructie op touw heeft gezet bij het verwerven van de licentie in 2016 en 2017. Alsof die heren zich met dat soort louche praktijken zouden bezighouden. Kom nu.

Vuile voeten De kans dat het voortbestaan van voetbalclub Moeskroen in gevaar komt, is niet denkbeeldig. Het omgekeerde, met alweer een miraculeuze ontsnapping, is evenmin uitgesloten. Dat het voetbalwereldje nog maar eens op zijn kop staat, hoeven we niet te vertellen. Wordt alleszins vervolgd, met KV Mechelen, Waasland-Beveren en SK Lokeren als toeschouwers op de eerste rij. Terzijde, dat gebeuren staat los van ‘Operatie Propere Handen’. Kan ook niet anders nu het gerecht er met vuile voeten doorheen raast.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

7 maart 2019

ABSURDISTAN Doen, snel

En het ordewoord dan?

Het volgende sublieme idee is in den Belgiek tot stand gekomen: laat ons een klimaatintendant benoemen. Vinden wij een schitterende invalshoek. Alweer een postje dat wordt gecreëerd in onze vederlichte overheidsorganisatie.

We horen Anuna en Kyra altijd maar opnieuw opperen dat de vorige generatie het heeft verprutst en hun generatie met de gevolgen heeft opgezadeld. Allemaal goed en wel, maar hoe zulke opmerking beantwoordt aan de modernistische eis om te verbinden, moet iemand ons toch eens komen uitleggen. Wij vinden dat eerder verdelend.

Dit dient beloond Dankzij een vraag van VB-volksvertegenwoordiger Barbara Pas weten wij nu allen dat de tweetaligheid er bij de Brusselse politie er alleen maar verder op achteruit gaat. Wij vragen ons af wanneer deze langjarige traditie van de Unesco de status van werelderfgoed krijgt.

Ken uw wortels Bij Groen wordt er blijkbaar serieus aan gedacht om de prijs van het vlees te verhogen, omwille van milieu en klimaat. Wij beginnen nu te snappen waarom Jinnih Beels niet erg hoog oploopt met Groen. Jinnih kent allicht nog de aloude socialistische leuze: biefstuk voor de werkman!

Wat Valls is Gewezen premier van Frankrijk Manuel Valls, tevens kandidaat-burgemeester van Barcelona voor het liberaal-autoritaire Ciutadans, liet vorige week optekenen dat de Catalaanse separatisten geen politieke gevangenen zijn, maar leugenaars. Ons oordeel daarover? Wat Valls is, vals is. Of daar nu nog woorden na kwamen, weten wij even niet meer.

Geen woorden, maar...

Het befaamde Hallerbos wordt met 5 hectare uitgebreid en daar werden recent duizenden bomen geplant.

Vele Hallenaren hebben daar hun steentje, pardon: boompje, toe bijgedragen. Misschien is dat een tip voor de Jongeren voor het Klimaat, ook wel “Youth for Climate”, om eens iets heel concreets te doen?

1151

Witte schuld Recent is de wetenschap tot de conclusie gekomen dat de witte strepen van zebra’s dienen om vliegen af te schrikken. Eindelijk weten wij nu wat er wordt bedoeld met het befaamde “white privilege”: geen last hebben van vliegen.

Tegenstem In de kwestie van IS-terroristen die willen terugkeren naar het nog immer verfoeide land van vertrek – hoe schizofreen kan je zijn, met excuus aan de échte schizofrenen – klinken gelukkig steeds meer tegenstemmen. Iemand als Montasser Alde’emeh bijvoorbeeld neemt geen blad voor de mond. En Montasser kan je niet verwijten een “witte”, oude man te zijn.

Koortsdromen Onze intieme vriend Guy van Gent, nooit te beroerd om van fantastische ideeën te bevallen, schiet weer in de roos: laten we een Euro-Afrikaanse economische ruimte met 1,5 miljard consumenten creëren. Wij zijn het daarmee volledig eens. Gezien het volledige gelijklopen van de democratische instellingen binnen die ruimte, moet dat een waanzinnig succes worden.

De loop der dingen En dan was er nog dat gepeilde nieuws dat de Vlaming eigenlijk het liefst een nieuwe Zweedse regering zou zien ontstaan na de verkiezingen van mei. Tradities zijn er om onderhouden te worden: men weet dat wat de Vlaming wil, de Vlaming nooit krijgt. Opgelost.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D F G H I J K L A. Vooruit brengen B. Voorzetsel - Baskische organisatie - VN - Deel van een mast C. Geroddel D. Eenhoevig Afrikaans zoogdier, familie van de antilopen - Beschut - VS E. Wezenlijk bestaan F. Vond lekker - Spaanse wijn G. Knolgewas - Kledingstuk H. Insect - Schaakterm I. Sinds 2014 gefuseerde Nederlandse omroep - Onzichtbare uitstroming J. Bevel - Neon K. Doorzichtig smeersel - Nauw verbonden L. Het op basis van gegevens uitspreken van verwachtingen over iets waarvan je geen gegevens hebt

VERTICAAL

1. Zielsblije 2. Sultanaat in West-Azië - Melkklier -

Het was me wat op de samenkomst van de grote Europees christelijke familie (EVP). Eigenlijk was er maar één agendapunt en dat agendapunt luidde: “Moet de Fidesz-partij van Viktor Orbán uit de grote christendemocratische familie worden gezet wegens het niet naleven van de christendemocratische normen en waarden?” En toen ging het fout.

Het had eigenlijk een formaliteit moeten zijn. In de beste christendemocratische traditie lag de uitkomst van de stemming immers al lang vast voor het eigenlijke debat en de uiteindelijke stemming. Niet dat democratische besluitvorming niet hoog in het vaandel staan van de Europese tsjeef. Het tegendeel is waar.

Democratie staat er even hoog geklasseerd als kiezersbedrog en politieke flexibiliteit in de richting van de wind. En bijna net zo hoog als zuilbelangen en de overheveling van belastinggeld naar welzijnsorganisaties met beleggingsproblemen. Maar je moet daar ook niet te zot over doen. De democratie kent zijn grenzen. Als de mensen het moedige midden niet zelf vinden, kunnen ze er ook niks aan doen. “In de democratie moet het van twee kanten komen,” heeft de grote christendemocratische voorganger Berlusconi ooit gezegd.

En zo is het maar net.

Zwart schaap

E

HORIZONTAAL

De grote christendemocratische waarden, zonder anderzijds

Voormalig 3. Slagroomgebakje - Raakt aan 4. Recht van terughouding 5. Sinte - Tegenwoordige tijd - Gewrichtsaandoening 6. Reisfamilie achter ‘De Blauwe Vogel’ Muzieknoot 7. Aardkuil - Redevoering (Lat.) 8. Instrumenten voor het meten en vastleggen van het verstrijken van tijd Internetlandcode van een buurland 9. Poolse rivier - Romeinse cijfer twee Hemels voedsel van de Israëlieten 10. Gezagsorgaan 11. Delfstof - Muzieknoot - Amerikaans soldaat 12. Voorzetsel - Semitische taal die in het Midden-Oosten algemeen werd gesproken.

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORD_ RAADSEL NUMMER 1150 VINDT U OP BLZ. 14

Dus hadden de leiders van de Europese fracties al eens de hoofden bij elkaar gestoken, terwijl de Hongaarse collega even was gaan plassen. Achterklap, zegt u? Een perfect acceptabele christendemocratische waarde sinds mensenheugenis. Het was al snel beklonken. Orbán moest er uit. De EVP-fractie staat op het punt de grootste verkiezingsnederlaag in de geschiedenis te ondergaan en dan is een zwart schaap aanduiden (christendemocratische waarde) altijd een goed idee. Zeker als andere leden van de politieke familie zich daar ook nog eens op kunnen profileren. De Belgische CD&V bijvoorbeeld.

Die kon wel een opkikkertje gebruiken. “Nog eentje,” zal u opmerken, “ze worden toch door een opkikkertje geleid?” En daar heeft u natuurlijk helemaal gelijk in.

In dit geval gaat het echter om een ander soort opkikkertje. Het soort waarbij kleine Wouter ‘David’ Beke met 7 procent van de Belgische stemmen aan Viktor ‘Goliath’ Orbán met 55 procent van de Hongaarse stemmen een lesje in democratie wil geven. Wouter

mocht dus de eerste steen gooien, gezien hij zonder zonde was. Gevolgd door de Waalse christendemocraten, die zichzelf humanisten noemen. In een grote christendemocratische familie is nu eenmaal voor iedereen plaats.

Behalve voor Orbán dus.

Enthousiasme alom In de voormiddag was het al even fout gelopen toen Wouter Orbán even apart wou nemen voor een gesprek van de laatste kans. Orbán had de Vlaamse voorganger echter verward met een linkse activist en had hem aan zijn enkels boven de WC-pot gehouden. Het was dus een lichtjes vochtige en onwelriekende Beke die het woord nam en de keel schraapte.

Vastbesloten om zich niet uit zijn lood te laten slaan. “De bevolking wil geen massa-immigratie. Nergens in Europa. Maar hebben wij ons daar iets van aangetrokken? Nooit! Maar Viktor verknoeit het voor iedereen. Door zijn weigering om te doen wat zijn bevolking niet wilt, lijken wij allemaal een bende Judassen en slapjanussen. Dat is onaanvaardbaar en tegen de christendemocratische waarden.”

Onmiddellijk kreeg Wouter bijval van alle EVP-banken. De Spaanse fractie was zo enthousiast dat ze een Catalaanse collega spontaan begonnen op te hangen aan de kroonluchter, al gillend van “leve de rechtstaat!”

Collega’s die de arme man te hulp wensten te schieten werden prompt tegengehouden door Juncker. Hij vulde snel nog eens de glazen, sloeg er zelf een vijftal achterover en maande de familie aan om zich vooral niet in te laten met interne kwesties van de autonome Spaanse staat.

“Ik beken,” zei Orbán, “Ik vind jullie allemaal een groot nest links rapaille en zal zelf spontaan het boetekleed aantrekken dat jullie voor me hebben klaar hangen. Ik heb zelf maar één vraag voor ik dat doe: kan iemand mij een lijstje geven van de christendemocratische waarden? Alleen de enerzijdsen, graag.” We houden u op de hoogte wanneer de eerste resultaten binnenvallen.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be