't Pallieterke van 14 maart 2019

75ste jaargang • nummer 11 • donderdag 14 maart 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Voor Outer en Heerd is een mythe” In Tessenderlo, in het gebied waar Kempense boeren vochten tegen de republikeinse Fransen, schreef historicus François Van Gehuchten een omvangrijke synthese van de Boerenkrijg. Een botsing bezongen in liederen, beschreven in romans en bekeken door hedendaagse brillen om het verhaal te pleisteren op de mythes van het moment. Het boek verschijnt bij Uitgeverij Polemos, het interview leest u hier.

Lees het volledige interview met François Van Gehuchten over de Boerenkrijg op blz. 11

7 manieren om klimaatonzin te herkennen Wat kan je in deze dagen van klimaathysterie nog geloven over de toekomst van onze planeet? In mijn vorige bijdrage had ik het over de religieuze geestdrift die zich heeft meester gemaakt van het klimaatdebat.

Tussen de enthousiaste berichtgeving over klimaatspijbelaars, het opbod van doemberichten over de toekomst van de aarde, de alomtegenwoordige advertenties van “Sign for my future” (wie betaalt deze megacampagne eigenlijk?) en de klimaatbetogen van BV’s aller slag, is het voor u en mij niet eenvoudig om feiten van fictie te scheiden. Dat betekent niet dat je een gespecialiseerd

wetenschapper moet zijn om door te hebben dat wat door journalisten, “experten” en BV’s wordt uitgekraamd vaak weinig verband houdt met de werkelijkheid. Het gezond verstand vermag al veel tegen de onzin over het klimaat waaraan we dagelijks worden blootgesteld. Op bladzijde 5 lijsten we voor u zeven signalen op die uw flauwekul-alarm mogen doen afgaan.

JURGEN CEDER

Vijf jaar politieke stilstand Dat in de volgende legislatuur weinig kans zal bestaan op een nieuwe staatshervorming, laat staan een confederale omslag, is al een tijd duidelijk en wordt nu nog eens bevestigd.

En wie in de periode 2019-2024 hoopt op een vervolg van het schuchtere herstelbeleid van Michel I, is eraan voor de moeite. Er zal dit jaar wel een federale regering worden gevormd, maar die zal - onder andere door de aanwezigheid van de PS - vleugellam zijn.

We hebben CD&V-voorzitter Wouter Beke niet nodig om te weten dat een nieuwe staatshervorming niet voor morgen en ook niet voor overmorgen is. Laat staan dat de Vlaamse partijen op één lijn staan om stappen richting confederalisme te zetten. Ooit waren naast de independentistische N-VA en Vlaams Belang de christendemocraten en de liberalen voorstanders van confederalisme. De Open Vld is inmiddels zelfs vergeten dat het aan meer dan één staatshervorming heeft meegewerkt. Bij de CD&V doken bij de jongerenafdeling zelfs neo-unitaire voorstellen op. Maar blijkbaar willen de christendemocraten nu toch naar een nieuwe staatshervorming gaan, pas in 2024 uiteraard.

Een eeuwigheid dus, en politiek gezien een voorzichtige en veilige stellingname. Het ziet er sowieso niet naar uit dat tussen 2019 en 2024 een nieuwe communautaire ronde volgt.

Wie de Belgische geschiedenis een beetje kent, zou moeten weten dat een staatshervorming bepaald wordt door één factor: de financiële slagkracht van de overwegend Franstalige deelstaten. Als daar grote budgettaire problemen opduiken, is een financiële reddingsboei in de vorm van een staatshervorming nodig. De ene keer een reddingsoperatie voor het Franstalig onderwijs, de andere keer voor het Brussels Gewest. In ruil daarvoor krijgt Vlaanderen halfslachtige nieuwe bevoegdheden.

Een Waalse paarse verankering Welnu, de komende jaren zal de Waalse regering onder andere via belastingverhogingen proberen de eigen rekeningen onder controle te houden. Maar na 2020 beginnen de solidariteitsmechanismen vervat in de financieringswet te verminderen. Een gevolg van de zesde staatshervorming. Onder andere bij de PS beseft men dat een nieuwe bedelgang richting federale overheid en dus richting Vlaanderen onvermijdelijk is. Tegelijk beseffen de Walen dat ze nog een aantal jaren respijt hebben.

Dat zijn voor Elio Di Rupo en Paul Magnette zorgen voor morgen. Het is zaak om na 26 mei opnieuw tot de Waalse en federale regeringen toe te treden. En zoals intussen duidelijk is, zal de regeringsvorming bij de deelstaten bepalen hoe een latere federale regering zal worden gevormd.

Politieke waarnemers stellen vast dat een herhaling van de Zweedse coalitie, aangevuld met de iets naar rechts opgeschoven Franstalige centristen van de cdH een optie is. Alleen, dit is enkel mogelijk als eerst op het niveau van de deelstaten zo’n regering wordt gevormd.

Aan Vlaamse kant is dat geen probleem, maar aan Franstalige kant is een MR-cdH-meerderheid wellicht onmogelijk. Vandaar dat een linkse PS-Ecolo-cdH-coalitie als Waals alternatief wordt genoemd. Alleen is de jongste weken bij de PS meer en meer ergernis te merken over de zegedrift van Ecolo. Voor veel Walen zijn de voorstellen van de groenen - minder vlees eten, geen dieselwagens meer - te betuttelend. Dus behoort een mogelijke PS-MR-coalitie stilaan tot de mogelijkheden.

Het zou ook de enige zijn met een stabiele meerderheid van twee partijen.

Naar een regering van het status quo De Waalse paarse verankering zou de opstap zijn naar een federale regeringsdeelname van de PS. Waarbij die partij beseft dat op federaal vlak er weinig mogelijkheden zullen zijn om het beleid van de regering-Michel, met onder andere het optrekken van de pensioenleeftijd naar 67 jaar in 2030, terug te draaien. Het is voor de PS vooral belangrijk federaal op de winkel te letten. Met aan Vlaamse kant een tripartite of desnoods de N-VA erbij. De Franstalige socialisten gaan ervan uit dat een status quo voor hen al een overwinning is. Want het zou betekenen dat de geldstromen in de sociale zekerheid en via de belastingen, die vooral door Vlamingen worden betaald, niet opdrogen. De transfers zullen op zijn minst stabiel blijven. Daarnaast

heeft de belastingverlaging die de regering-Michel heeft doorgevoerd voor bedrijven via de loonkosten en via de personenbelasting voor de burgers, ruimte gecreëerd om de belastingen in de volgende legislatuur opnieuw te verhogen. Desnoods kan de PS wat bijsturen. Maar dat zal het maximum zijn, beseft men aan de Keizerslaan.

Vijf jaar ter plaatse trappelen, dat wordt het dus. Het feit dat de Europese Centrale Bank besloten heeft om de komende maanden de rente niet te verhogen, is een cadeau voor de overheden. De lage rente is een gemakkelijke manier om een ontsporing van de publieke financiën te vermijden. Kortom, er zal de komende vijf jaar hoofdzakelijk op de winkel worden gelet.

Daarmee weten we ook dat de voorstellen van de Europese Commissie om het economisch groeipotentieel te versterken bij de volgende federale regering op een koude steen zullen vallen. In een recent rapport hekelde de Commissie de Belgische stilstand. De overheid is inefficiënt, de uitgaven gaan te weinig naar investeringen, de verschillende regeringen plegen amper overleg, het belastingsysteem is te ingewikkeld. Er moet meer worden geïnvesteerd in infrastructuur en de productiviteit moet verbeteren, stelt de Europese Commissie.

Als in de komende jaren toch werk wordt gemaakt van die aanbevelingen, dan is het misschien door een volgende Vlaamse regering, geleid door Bart de Wever (N-VA).

Die is tenslotte bevoegd voor investeringen en innovatie, motoren van economische groei. Het Martelarenplein zou dan de antipode zijn van de federale stilstand. Een goede zaak, natuurlijk, maar een welvarender Vlaanderen zal de kloof met het zuiden alleen doen vergroten.

En via de federale herverdelingsmechanismen zal het in Vlaanderen gecreëerde manna naar Wallonië en Brussel vloeien. Vandaar dat een federaal status quo de Franstaligen zo goed uitkomt.

2

Actueel

14 maart 2019

Doorprik de groene ballon

Driemaal Duitsland

Moslims verwerpen ‘Duitse’ waarden

Het beste dat de klimaatspijbelaars nu kunnen doen, is stoppen met betogen en stoppen met het lanceren van absurde voorstellen. Veel van de voorgestelde “oplossingen” voor het klimaatprobleem, kun je onmiddellijk wegzetten als onnozele prietpraat. Veel van de klimaatspijbelaars weten absoluut niet waar het over gaat, laat staan dat de voorgestelde oplossingen haalbaar zijn.

De laatste keer dat ik Anuna op televisie zag, bij Van Gils, zijn haar tussenkomsten samen te vatten tot “het moet allemaal sneller” en “de regering doet niets”.

En o ja, schaf de bedrijfswagens af. Alsof al die chauffeurs dan ineens ofwel thuis gaan werken, ofwel met de tram of fiets gaan pendelen. Of verplicht de mensen om elektrisch te gaan rijden. Mooi, maar die elektriciteit moet ook wel van ergens komen. Massaal zonnepanelen plaatsen dan maar? Om zonnepanelen te maken is heel veel zand nodig. En zandontginning is niet echt ecologisch te noemen. En ook de productie van zonnepanelen heeft een zware vervuilende voetafdruk. Weet u trouwens waar de meeste zonnepanelen gemaakt worden? In China! En van daaruit worden ze naar onze contreien getransporteerd. Heeft iemand ooit die ecologische voetafdruk berekend?

In een vorig leven was ik actief als architect. In die hoedanigheid was ik in 2007 betrokken bij de plaatsing van het grootste (op dat ogenblik) zonnepanelenpark in Lint: 5.600 m2 panelen. Kom mij dus niet vertellen hoe een zonnepaneel eruit ziet… En vanuit mijn opleiding ken ik het verschil tussen de verschillende isolatiematerialen zoals glaswol, isomo en EPS. En dan lees ik dat Wouter Beke de oplossing zoekt in het nóg meer isoleren van onze woningen. Beke heeft voor Pol&Soccer gestudeerd en weet dus weinig of niets van bouwmaterialen en bouwtechnieken. Dat is geen verwijt. Ik weet echter dat overisolatie van een woning kan leiden tot ernstige bouwfysische problemen. We zijn onze huizen zodanig aan het overisoleren dat de warmte in huis blijft hangen; da’s goed in de winter, maar onleefbaar in de zomer.

Maar voor dat laatste probleem hebben we dan een oplossing: airconditioning!

En daar hebben we dan weer elektriciteit voor nodig. Zo brengt elke oplossing weer een ander probleem met zich mee.

En dat kost centen. Maar ook daar heeft Anuna een oplossing voor. We drukken gewoon geld bij. Probleem opgelost.

Ik hoop oprecht dat Anuna, Kyra, Almaci en Staes zulke absurditeiten blijven spuien.

Daarmee doorprikken ze hun zelf opgeblazen ballon.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

In Nedersaksen is een felle discussie losgebarsten tussen islamitische verenigingen en het ministerie van Cultuur.

De reden is het plan van het ministerie en van de minister-president Stephan Weil (SPD) om ook het islamitisch godsdienstonderricht te verplichten aan de leerlingen mee te geven dat homoseksuelen niet mogen worden gediscrimineerd.

armoede en criminaliteit gaat.”

Als de redenen waarom het zover is gekomen ter sprake komen, heeft Palmer het onder meer over het moeilijke proces van een stad die na de hereniging terug moest groeien tot cohesie, over het ontbreken van industrie na de Tweede Wereldoorlog en de heterogene bevolking. “Men zou er beter aan doen de problemen bij naam te noemen en niet ze te verdoezelen, of ze te verwisselen met wereldopenheid.” Boris Palmer bewijst dat er ook Duitse groenen zijn met verstand.

Helft uitgewezen asielzoekers terug naar Duitsland?

Islamitische organisaties als Ditib en Schura wijzen dat plan resoluut af. De regionale voorzitter van Ditib, Ali Ünlü, liet aan de Duitse krant Frankfurter Allgemeine Zeitung weten dat “homoseksualiteit in de islam verboden is”.

De minister-president reageerde ontzet in Bildzeitung: “Ik betreur dat vertegenwoordigers van islamitische verenigingen in het islamitische godsdienstonderwijs weigeren rekening te houden met seksuele diversiteit.” De deelstaatregering van CDU en SPD liet al weten dat de passage over homoseksualiteit in elk geval wordt behouden, ook tegen het verzet van de islamitische verenigingen in.

De Turks-islamitische vereniging Ditib werd in het verleden al door de veiligheidsdiensten in het vi-

zier genomen, maar eens voorzitter Hans-Georg Maassen verplicht op non-actief werd gesteld, werd het toezicht op die vereniging gestopt.

Groene burgemeester hekelt mistoestanden De groene burgemeester van de stad Tübingen, Boris Palmer, had vroeger al laten verstaan dat Duitsland niet alle noodlijdenden van de ganse wereld kan opvangen.

Hij hernieuwde in de krant Der Tagesspiegel zijn waarschuwingen over de kwalijke evolutie, vooral in de hoofdstad Berlijn: “In onze hoofdstad is er van alles dat niet meer loopt zoals het zou moeten. Van het onderwijs over de mobiliteit, tot de zichtbare verwaarlozing van de openbare ruimte, als het over drugs,

Volgens cijfers van de veiligheidsdiensten van de deelstaat Baden-Württemberg is een groot deel van de uitgewezen asielzoekers illegaal naar Duitsland teruggekeerd of zou aan het terugkeren zijn. De politiediensten vermoeden dat het aantal “ergens tussen één derde en de helft” zou kunnen liggen.

De minister van Binnenlandse Zaken van de deelstaat, de CDU’er Thomas Strobl, riep op tot voorzichtigheid en wou zich in elk geval niet uitspreken over het juiste aantal.

Aan de pers liet hij weten dat er geen enkel concreet cijfer bestaat in verband met deze problematiek: “Omdat tot op vandaag geen gegevens worden bijgehouden over de omvang van de terugkeer, is het dus ook niet mogelijk om juiste informatie hierover te verstrekken.”

Een en ander bewijst dat asielzoekers uitwijzen enkel een zinvolle beleidsdaad is als de grenzen en de verschillende invoerroutes efficiënt gecontroleerd en bewaakt worden.

PIET VAN NIEUWFLIET

ECONOMISCHE ZAKEN

Daar is de taksjager In een nieuw boek pleit econoom en Open Vld-senator Lode Vereeck voor een nieuwe belasting die alle andere vervangt. Een ‘transactietaks’ op elke geldverrichting. Een interessante piste, maar deze ‘heilige graal’ van de fiscaliteit is binnen de Europese Unie moeilijk toe te passen.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Geen enkel EU-land, geen enkel geïndustrialiseerd land, heeft wellicht zo’n ingewikkeld belastingstelsel als België. Dit tot groot jolijt van fiscale experts en advocaten, een beroepsgroep voor wie de toekomst verzekerd is. Zij zijn de weinigen die in de Belgische fiscale doolhof nog de weg vinden. De fiscale ziekte is dat er hier veel belastingen zijn en dat de fiscale druk hoog is.

Maar tegelijk zijn er veel kortingen, aftrekposten en uitzonderingen. Het gevolg van decennialang lobbywerk.

De voorbeelden zijn legio. De lasten op arbeid behoren nog altijd tot de hoogste van Europa, maar er kunnen per sector ook allerlei kortingen worden toegepast. Nemen we de eenmanszaak die een eerste werkkracht aantrekt: daarop moeten bijna geen belastingen worden betaald. Bedrijven klagen terecht over hoge loonkosten, maar ze kunnen via bijvoorbeeld de winstpremie een deel van het loon zo goed als belastingvrij toekennen.

Bedrijfswagens, maaltijdcheques, ecocheques, groepsverzekeringen, hospitalisatieverzekeringen,… al die extralegale voordelen worden gebruikt omdat ze minder zwaar worden belast dan gewoon loon.

Nemen we de btw: 21 procent is het basistarief, maar er zijn allerlei uitzonderingen daarop.

Eén transactietaks Voor Lode Vereeck, professor Economie aan de Universiteit Hasselt en Open Vld-senator, kan het zo niet verder. Hij pleit in “Taksja-

ger. Op zoek naar het fiscaal ideaal” voor een fundamentele hervorming van het belastingstelsel. Weg met de uitzonderingen, weg met de koterij. Vereeck wil alle bestaande belastingen vervangen door één transactietaks van 1,2016 procent op alle geldtransacties. Dat maakt het systeem volgens hem eerlijker en transparanter.

Dit moet veel geld opbrengen, aldus de econoom, want het aantal geldelijke transacties ligt hier zeer hoog. De Belgische banken verplaatsten in 2015 21.181,8 miljard euro. Daar zou dus een taks op worden geheven. Concreet betekent dit een minimale belasting van 1,216 procent op elke overschrijving, zowel door ontvanger als betaler neer te tellen. De aankoop van het huis valt onder die taks, ook de betaling van het salaris (dat verder niet wordt belast: dat betekent een taks van 1,216 procent in plaats van 50 procent), of bijvoorbeeld een betaling in een winkel via bancontact (de transactietaks vervangt de btw).

Voor cash zou de belasting hoger liggen, bijvoorbeeld acht keer meer dan de transactietaks bij afhaling van een rekening. Waarbij het gebruik van baar geld wordt ontmoedigd.

Vereeck beseft dat men die belasting zal proberen te ontwijken door minder transacties te doen, maar een alternatief systeem van ruilhandel of een parallelle casheconomie ziet hij niet ontstaan. Wel zou een kwart van die geldtransacties van 21.182 miljard euro verdwijnen, maar dat hoeft geen probleem te

zijn. Een taks van 1,216 procent op de overige 75 procent geldbewegingen brengt 193 miljard euro op.

Evenveel als de huidige fiscale en parafiscale inkomsten. Alleen zal alles nu transparanter gebeuren, volgens Vereeck. Wel komt er een sociale correctie: de laagste inkomens, die ook de voor hen sowieso dure transactietaks betalen, krijgen ter compensatie wel een maandelijks basisbedrag van 300 euro.

Europese en andere bezwaren Het voorstel klinkt interessant, maar botst op twee bezwaren. Ten eerste zijn er al tal van Europese fiscale regels die zo’n Belgische uitzondering niet mogelijk maken. Onder andere de btw-regeling wordt Europees bepaald, en België kan die belasting niet zomaar afschaffen. Bovendien zouden andere landen zo’n voordelig fiscaal regime als een bedreiging zien en zullen ze geneigd zijn een klacht in te dienen voor deloyale fiscale concurrentie.

En zelfs als er geen Europese bezwaren zijn, valt dit voorstel in de Wetstraat op een koude steen.

Gewoon omdat Vereeck binnen zijn eigen Open Vld op een zijspoor is gezet; hij kreeg zelfs geen plaats op de lijsten voor 26 mei. Op de voorstelling van het boek eind februari was zelfs geen enkele Open Vld’er aanwezig.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN Lode Vereeck, “Taksjager. Op zoek naar een fiscaal ideaal”, Uitgeverij Vrijdag, 2019, 192 blz., 19,95 euro.

Actueel

14 maart 2019

De Vlaamse pet van CD&V staat scheef

3

Ook clown Jahjah neemt met Be.One deel aan de verkiezingen in mei.

CD&V zet dan toch eens de Vlaamse pet op. Het voorstel om een nieuwe staatshervorming voor te bereiden verraste enigszins. Op hun site en in De Standaard publiceerden de kopstukken een nieuw voorstel.

Groot “nieuws” in de kranten. Wie de tekst meteen afschiet, vergist zich. Maar de pet staat voorlopig toch wat scheef.

Vorig weekend trapte CD&V haar nationale verkiezingscampagne af met een opiniebijdrage op de webstek van De Standaard.

Opvallend én interessant is dat de partij voor een nieuwe staatshervorming en voor meer Vlaamse bevoegdheden pleit, met als prioriteit de gezondheidszorg (het beleidsterritorium waar de partij het sterkst staat).

Maar niet te vroeg gejuicht. Die staatshervorming moet er niet komen na de verkiezingen van mei 2019, maar na die van 2024.

Waarom vijf jaar wachten? Omdat er zelfs in het Vlaams Parlement geen consensus is over wat wel te doen en wat niet, stellen Wouter Beke en co. Vijf jaar huiswerk maken dus, en laat de Franstaligen dat ook maar eens doen. En laat nadien de Senaat maar zoeken naar een scenario waarin een volgende staatshervorming past.

Die strategie is een kopie van wat voormalig Vlaams minister-president Luc Van den Brande voor 1999 voor mekaar kreeg: lange onderhandelingen (vanaf 19 februari 1996, de Schrikkelnota) op 3 maart 1999 laten uitmonden in vijf resoluties die moesten leiden tot meer staatshervorming via twee volwaardige deelstaten met (meer) fiscale autonomie. Dat is ten dele gelukt. Die andere doelstelling (homogene bevoegdheidspakketten) nog minder. Groen heeft zich toen onthouden bij die resoluties, de socialisten hebben er een aantal goedgekeurd en een aantal niet.

Wellicht wil CD&V meespelen in het verkiezingsdebat dat ongetwijfeld ook weer over communautaire thema’s zal gaan. De komende twee maanden wil de partij uitpakken met het profiel van een rationele, gematigde maar toch ook nog altijd Vlaamsgezinde partij. Hoeveel indruk zal dat maken in de koffiehuizen en cafés van Vlaanderen?

En hoeveel op de harten van de kiezers?

Verdeeld Alvast op dit punt heeft CD&V vierkant gelijk: de Vlaamse partijen slagen erin om ongelimiteerd verdeeld te zijn over de vraag naar meer Vlaanderen en minder België.

De standpunten van de nationalistische partijen kennen we: van het verregaand confederalisme van de N-VA (ze krijgen dat woord nauwelijks uitgelegd) naar de eis tot splitsing en onafhankelijkheid van Vlaams Belang (waarmee de deur naar een meerderheid meteen wordt dichtgeklapt).

Het standpunt van “de overkant” kennen we ook. Groen - zot van glorie – beperkt haar ambitie tot haar klimaatgekte. Of dat een megabonus wordt, valt te betwijfelen.

Niet meer, maar minder Vlaanderen, dat is die andere groene keuze. Het groene vizier is gericht op een federaal superministerie voor Milieu, Klimaat en Energie. Ongetwijfeld met een groene superminister.

Ook Open Vld pleitte voor minder Vlaanderen. De liberalen mikken onder meer op de herfederalisering van Gezondheidszorg (met Maggie als moeder der goede zorgen) en van Energie.

De socialisten werkten mee aan plannen voor een herfederalisering van het klimaatbeleid, maar die vlieger werd door de Raad van State uit de lucht geschoten. “Sp.a houdt de kerk in het midden”, schrijft Het Laatste Nieuws: “Als na grondige evaluatie blijkt dat via een herschikking van bevoegdheden, in welke richting dan ook, een beter beleid kan worden gevoerd, dan moeten we dit bekijken”, zo klinkt het daar. Hiermee trekken de socialisten wat nadrukkelijker aan de bel van de N-VA.

Rationaliteit Hoe de radicale flaminganten het ook draaien en keren, het is de partij van Wouter Beke die vooralsnog de communautaire grens trekt. En dat zal zo blijven tot de kiezer daar anders over oordeelt.

Het minste wat men kan zeggen is dat noch N-VA (met vijf jaar communautaire stilte), noch Vlaams Belang (nog altijd niet vrijgewerkt uit het cordon) de jongste jaren een wonderbaarlijke strategie hebben gevolgd om de kiezer mee te krijgen naar “meer Vlaanderen”.

Positief CD&V gaat nu voor een beperkt, uitgesteld en voorzichtig confederalisme. Voor een koppeling van rationaliteit aan gematigdheid. “Zonder voorbereiding zal er van het communautaire niks in huis komen, behalve onbestuurbaarheid en chaos”, zo schrijven de CD&V’ers nog. Voor wie redeneert binnen het kader van de haalbaarheid, is dit gewoon volstrekt juist. Kan het anders?

Zolang de radicalen en de minder radicalen onder de flaminganten mekaar de neus afbijten (die tijdrovende zieligheid vervuilt zowel de parlementen als de sociale media), is de sterkte van Vlaanderen die van een papieren leeuw. Schreeuwen en de kar niet in beweging krijgen, het kan zielig ogen.

Meer Vlaanderen, dat willen veel Vlamingen. Hoeveel meer is bijzaak. Het verstand bijeen leggen en gebruiken om argumenten tot bij het volk dragen, dat zou de prioriteit moeten zijn. Tot de afstand naar een volwaardige Vlaamse autonomie klein genoeg is geworden om - in een mix van rationaliteit en emotie - de Vlamingen het efficiëntste bestuur te kunnen geven en ze van een vanzelfsprekende, zelfstandige plek in Europa te kunnen laten genieten.

Vooruit?

Zeggen we hiermee dat de christen-democraten erin zullen slagen om met een half gekookt Vlaams ei veel kiezers te bekoren?

Neen, want daarvoor spreekt de partij nog altijd iets te veel met een gespleten tong.

De prominenten die zich in De Standaard eens goed lieten gaan, geven de indruk resoluut tegen herfederalisering te zijn. Opnieuw overdragen van bevoegdheden aan het federale niveau zou “een stap achteruit in plaats van de weg vooruit zijn op het pad dat Vlaanderen naar zoveel welvaart heeft geleid”. Dat is geen onbelangrijke passage in de tekst.

Maar ondertussen opende Jong CD&V op het partijcongres in 2016 de poort naar de “mogelijkheid tot herfederalisering”. Ook het huidige partijprogramma bepaalt dat herfederalisering “geen taboe” mag zijn.

Maandagochtend liet Hilde Crevits, toch ook een van de ondertekenaars, er in De Ochtend geen twijfel over bestaan dat ook voor haar “kleine stapjes richting herfederalisering” wél mogelijk zijn. Ze noemde onder meer het dossier van de geluidsnormen rond Zaventem. En voor Beke mogen “luchtkwaliteit en nachtvluchten” wel geherfederaliseerd worden.”

Vooruit? Nogmaals Tot daar het achteruitrijden. Hoe zit het met de rit voorwaarts? Onder meer Hilde Crevits en Hendrik Bogaert hadden het de voorbije dagen weer over het zogenaamd “positief confederaal model” van hun partij.

Die omschrijving is er al jaren, al zijn er nog toppers die het woord confederalisme niet in de mond nemen. Concreet betekent het dat “het zwaartepunt van het beleid” bij de deelstaten komt te liggen.

Van een partij die wil overleven in het “moedige midden”, mag je geen scherpere standpunten verwachten. Maar met net iets te veel aandrang verwijzen de toppers steevast naar het behoud van het Belgische, federale kader. Hoever gaat het Vlaams engagement terzake? Hoever niet?

CD&V het voordeel van de twijfel geven, dat blijft lastig. Kijkt de partij soms eens achterom? Sinds 1978 verloren de immer voorzichtige christendemocraten voortdurend kiezers. Met communautair getreuzel trekken misschien nog meer kiezers naar de partij die wil “dat de mankementen van ons staatsbestel onmiddellijk moeten worden aangepakt, en niet binnen tien jaar” (Jan Jambon in De Ochtend). De trend van de geschiedenis wordt zelden omgekeerd.

Maar de deur voor vijf jaar sluiten voor een herziening van de grondwet, dat zou een stommiteit zijn. Wallonië en Vlaanderen verdienen hun autonomie. Het is de kiezer die beslist hoever die zal gaan. Maar ook CD&V spijtig genoeg.

ANJA PIETERS

BRIEFJE AAN JUF CHARLOT

Ten einde raad?

Mevrouw de moedige, Gij hebt alle moed bijeen geschraapt om in de aanloop naar een onderwijsstaking op 20 maart een open brief te schrijven aan Hilde Crevits, de Akela van het Vlaams onderwijs.

Gij wilt daarmee uitdrukkelijk haar aandacht trekken op de toestand in het huidige Vlaams onderwijs, en dan meer specifiek over wat de complexiteit en de quasi-onuitvoerbaarheid van de job betreft.Want het lijkt duidelijk dat de tijden van het klassikaal lesgeven voor redelijk homogene groepen, die op uitzonderingen na allemaal hetzelfde lessenpakket konden verwerkt krijgen, voorbij zijn.

Gij zegt ernstig bezorgd te zijn, want gij zoudt wel aan alle kinderen uit uw klas willen aanbieden wat ze nodig hebben, maar het lukt u niet.

En dat frustreert u. Ik begrijp dat. Gij zegt het gevoel te hebben dat een klas ‘runnen’ geen haalbare zaak meer is omdat gij moet tegemoetkomen aan zoveel zaken, waardoor gewoon lesgeven precies bijzaak wordt. Het komt u voor alsof uw taak er enkel uit bestaat om ‘alle hoofden boven water proberen te houden’. Hoewel gij dankbaar zijt voor de hulp die gij van collega’s, de zorgcoördinator, de zorgleerkracht en de netwerkondersteuner krijgt, maak ik uit uw brief op dat dat allemaal niet voldoende is om adequaat om te gaan met de problematieken die gij in uw klas tegenkomt en waarbij er van u verwacht wordt dat gij er allemaal pasklare antwoorden en lesmethodieken voor uit uw mouw kunt schudden. Het is voor u duidelijk dat het fameuze M-decreet om leerlingen met bijzondere onderwijsnoden zoveel mogelijk in het klassieke onderwijs - en indien mogelijk niet langer in het ‘bijzonder onderwijs’ - te laten schoollopen, misschien wel goed bedoeld is, maar zonder veel middelen niet haalbaar is.

Om het aan de vrolijke onderwijsminister te verduidelijken wat gij precies wilt zeggen, schetst gij zonder verpinken een beeld van de uitdagingen waar gij in uw klas voor staat.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik er danig van schrok omdat ik mij nauwelijks kon voorstellen dat het zo dramatisch kan zijn - en effectief is - in een groeiend aantal scholen. Gij spreekt zo over een kind met een duidelijke vorm van ADHD dat volgens de ouders verkeerd wordt aangepakt omdat het onvoldoende aandacht van u krijgt. Gij spreekt over vier jongens die DCD hebben en dus moeite hebben met het aanleren en uitvoeren van motorische taken, zoals zich aan- en uitkleden, fietsen, zwemmen, tekenen, knippen en schrijven, hun bank en boekentas organiseren,… Gij spreekt over een meisje met

een autismespectrumstoornis en een meisje met een ernstig concentratieprobleem en een problematische thuissituatie, inclusief een contactverbod met de moeder. Gij hebt het over een jongen die erg lijdt onder de vechtscheiding van zijn ouders, waardoor er van deugdelijk schoollopen niet veel in huis komt. Gij spreekt nog over een hoogsensitief meisje, een meisje met ernstige dyslexie, een jongen met een genetische aandoening die vaak afwezig is en nadien telkens weer op weg moet geholpen worden, een jongen met een laag zelfbeeld, drie dubbelaars die het spoor opnieuw bijster dreigen te raken en een kind dat met een been in het gips zit en praktische hulp nodig heeft.

En ja, er zijn ook drie hoogbegaafde leerlingen die ook een eigen traject moeten volgen… Er was vooralsnog geen sprake van anderstalige nieuwkomers of kinderen met rekenstoornissen, of kinderen die uit andere culturen komen en moeite hebben om zich aan te passen aan onze wijze van leven, ouders die u bij het minste komen lastigvallen of ouders die niets van u aannemen omdat gij een vrouw zijt, of kinderen die hun huistaken niet maken, of… Het had allemaal ook nog gekund… En nog veel meer…

Waarde Charlot, ik kan zeer goed begrijpen dat voorlopig nog gemotiveerde leerkrachten als gij hier ’s nachts echt van wakker liggen. Een mens zou voor minder aan het piekeren slaan.

Leerkracht zijn in een lagere of basisschool is geen lachertje meer. Mensen voelen zich onmachtig en meer en meer wordt de draagkracht van de onderwijsteams zwaar overschreden omdat de noodzakelijke omkadering en werkingsmiddelen ontbreken. Mooie onderwijstheorieën uitdenken is één zaak. Ze in de praktijk brengen een andere. En daar knelt het schoentje. In een samenleving waarin de leerproblemen vaak uitvergroot en zelfs gemedicaliseerd worden en waarin tal van sociale en maatschappelijke problemen worden afgewenteld op de scholen, waarbij verwacht wordt dat de individuele leerkracht een soort omnipracticus is die op alles een pasklaar en vooral (ortho)didactisch verantwoord antwoord kan bieden, knapt op een zeker moment onvermijdelijk de veer en geven nochtans bekwame mensen het op en vluchten weg in ziekteverlof of een andere job.

Uw brief komt geen seconde te vroeg. Er zouden meer van uw collega’s hun verhaal moeten neerpennen aan de minister. Hopelijk is de uwe daartoe een aanzet. Ondanks alles hoop ik dat gij de moed erin houdt en… gehoor vindt.

4

Actueel

INFLATIE VOOR DUMMIES EN GROENEN Tijdens de orgie van plundering, brandstichting en verkrachting waarmee de Congolezen in 1960 de onafhankelijkheid vierden, waren er zwarten die zelfs de waterkranen uit de muren van huizen rukten, omdat ze dachten dat ze daarmee altijd drinkwater bij de hand zouden hebben. In dezelfde periode begroeven andere zwarte slimmeriken geldkoffertjes in de jungle, omdat men hen had verteld dat de bankbiljetten zich daar spontaan zouden vermenigvuldigen. Europees Parlementslid Bart Staes, ooit nog bij de VU, later bij Spirit en nog later bij Groen, lijkt in zijn intellectuele ontwikkeling op dat niveau te zijn blijven steken. Dat blijkt uit het stompzinnige plan dat hij in een vraaggesprek met De Zondag verdedigde: “Geld bijdrukken om het klimaat te redden.”

Dat Congolezen in 1960 niet begrepen hoe waterleidingen werken en dat bankbiljetten gedrukt worden, à la bonheur. En dat tieners zoiets uit hun botten slaan op een klimaatbetoging, tot daaraan toe, maar dat een Europarlementslid zo’n onzin verkondigt… We zullen proberen Bartje het basisprincipe van inflatie uit te leggen zonder getallen te gebruiken groter dan twee. Als de economie hetzelfde blijft en ge laat geld bijdrukken tot er twee keer meer bankbiljetten in omloop zijn, dan blijft de koopkracht juist hetzelfde, want het geld wordt plots twee keer minder waard. Voor hetzelfde product in de winkel zult ge twee keer meer moeten betalen. Het helpt dus geen moer. Er is twee keer meer geld, maar alles wordt twee keer duurder. Lukt dat, Bartje? Professoren kunnen dat ingewikkelder en geleerder uitleggen, met meer formules, grotere getallen en statistieken. (Statistieken, dat zijn die tekeningen met zigzaglijnen die ze gebruiken om de opwarming van de aarde te bewijzen, Bart.) Tot zover “inflatie voor dummies”, dus voor parlementsleden van Groen.

PLOTS GING EEN SCHOT AF IN DE RAND In september 2018 had Hilde Crevits beloofd dat ze zou onderzoeken of er een voorrangsregeling kon worden uitgewerkt voor Vlaamse kinderen in de Nederlandstalige scholen in de Rand rond Brussel. Zo’n voorrang zou vanzelfsprekend moeten zijn, maar het tegendeel is waar. Crevits noemde dat toen “een noodzakelijke maatregel” omdat die Nederlandstalige scholen overspoeld worden door Franstaligen die het erbarmelijke en door migranten onleefbaar gemaakte onderwijs in Brussel ontvluchten. Maar uit een antwoord van Crevits op een

14 maart 2019 vraag van Tom van Grieken blijkt dat dat “juridisch niet mogelijk” is. Wat een mooi eufemisme. Een eerlijker en duidelijker antwoord zou zijn geweest: “Wij van de CD&V, Open Vld, sp.a en Groen hebben de voorbije jaren reeksen wetten en decreten inzake onderwijsvoorrang gestemd, allemaal op maat van de migranten en minderheden gesneden. We hebben voor hen allerlei voorrangsmaatregelen ingevoerd en daardoor schieten Vlaamse kinderen naast de prijzen.” Maar zo eerlijk zijn CD&V’ers nooit.

“Juridisch niet mogelijk”, dat klinkt alsof het door een hogere macht zo werd beslist. Alsof onwrikbare natuurwetten in de weg staan, zoals de wet van de zwaartekracht. Het is een poging de eigen verantwoordelijkheid te ontkennen.

Ongeveer zoals moordenaars altijd beweren “dat er plots een schot afging”, terwijl zij het pistool vasthielden, pal op het slachtoffer gericht, en zij de trekker overhaalden. In dit geval mag men spreken van een juridisch pistool gericht op Vlaamse slachtoffers.

NIEUW VOLKSBEDROG, OUDE SJOEMELAARS Sidder en beef! Als u op een spaarboekje geld heeft staan, ziet het er slecht voor u uit.

Spaargeld brengt al een hele tijd bijna niets meer op omdat de rente zo laag is, maar het verdwijnt tenminste niet. Dat dreigt nu wel te gebeuren, want de socialisten hebben hun begerige blikken erop laten vallen. En niet alleen zomaar gewone socialisten zoals John Crombez, maar één van hun 007’s op het gebied van sjoemelen: Johan vande Lanotte. Zelfs regionale kampioenen als Termont, Willy Claes en wijlen Steve Stevaert zijn zielige amateurs vergeleken met een nationale titelhouder als Vande Lanotte.

Die heeft nu een constructie bedacht om zoveel mogelijk spaargeld te “activeren” in een Klimaatbank. Een constructie zoals de beroemde Delaware- en Limited-constructies waarschijnlijk, beroemd en geliefd bij alle btw-fraudeurs.

“Er staat op dit moment 266 miljard euro op de spaarboekjes”, zei Vande Lanotte. “Het brengt niets op en is passief. Met een Klimaatbank kunnen we dat geld mobiliseren en zorgen we voor een groter rendement voor de mensen.” Ja, ja.

We herinneren ons maar al te goed wat er gebeurd is met het Zilverfonds van Vande Lanotte. Al dat geld, dat bedoeld was om de vergrijzing op te vangen, is door ramen en vensters gegooid. Niemand zal daar ooit nog een cent van zien. Het Zilverfonds eindigde als een lege doos. Herman Deweerdt noemde dat ooit “het grootste volksbedrog sinds de Tweede Wereldoorlog”. Waarom zou het met de Klimaatbank anders lopen? Omdat het magische woordje “klimaat” erin voorkomt?

Supporteren voor McLaren in Australië

Lynn Wesenbeek duwt Europese lijst Open Vld UIT DE WETSTRAAT 843.000 euro de lucht in Veel belastingbetalers stellen zich al jaren vragen bij het gebruik van de luchtmacht als reisbureau door de familie uit Laken. Barbara Pas (VB) vroeg bij de ‘nieuwe’ minister van Defensie Reynders de cijfers van vorig jaar even op. Uit die cijfers blijkt dat Filip en Mathilde en Albert en Paola zich vorig jaar door Defensie lieten rondvliegen voor een kostprijs van maar liefst 843.293 euro. Filip, die groene kerstboodschappen geeft en sympathie zegt te hebben voor de klimaatspijbelaars, lijkt zich van geen kwaad bewust. Ook niet als hij daarmee een ecologische voetafdruk neerzet die niet zo proper is. Even op een rijtje: van de 22 vliegreizen die ‘de familie’ afgelopen jaar maakte, ging het in meer dan de helft van de gevallen om een privéreis. 12 om precies te zijn, of gemiddeld één keer per maand. Barbara Pas: “Opvallend: over de bestemmingen van de privéreizen weigert bevoegd minister Reynders informatie vrij te geven. Het enige wat we mogen weten, is dat we de rekening mogen betalen. De kostprijs is des te opvallender omdat die een pak hoger ligt dan de voorgaande jaren. Zo bedroegen de reiskosten in 2017 nog 452.000 euro. Een bedrag dat in 2018 bijna werd verdubbeld. Overigens, die kosten komen bovenop de dotaties en werkingsmiddelen die nu reeds naar het Koningshuis vloeien. Samen goed voor zo’n 37 miljoen euro op jaarbasis.” Voor haar is het duidelijk dat alvast de privévluchten best daarvan worden betaald. Uit eigen zak.

Pijnlijk detail In heel het verhaal over de vliegreizen van Filip en consorten komt één vervelend en zelfs pijnlijk detail naar boven, namelijk dat de toelating voor elke reis met een toestel van de luchtmacht moet gegeven worden door de minister van Defensie. En in 2018 was dat toch wel Steven Vandeput, de huidige burgemeester van Hasselt, zeker… Een aantal Vlaams-nationale politici zit met een vraag: waarom heeft de oud-preses van het KVHV daar nooit moeilijk over gedaan door bijvoorbeeld een keer - al was het maar symbolisch - eens geen toelating te geven voor een vakantie-uitstapje? Dat zou pas een vonk gegeven hebben. Nu is het allemaal gepasseerd alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Oei, kritische opmerkingen!

Volgende zondag wordt in het Australische Melbourne een Formule 1-race gereden. Wat hebben wij, Vlamingen, met die supersnelle bolides te maken, hoor ik menigeen denken. Wel, beste lezers, ook al interesseert zo’n Grand Prix jullie geen fluit, een man die er zondag in een McLaren aan deelneemt, verdient jullie sympathie om meerdere redenen. Ten eerste, de Formule 1-coureur Lando Norris, een geboren Engelsman, is vastbesloten dat te doen met een Vlaamse Leeuw op zijn renwagen, en ten tweede is hij de kleinzoon van Hilde Heyse, dochter van Stekens oorlogsburgemeester en pensionaris van het hechteniskamp van Lokeren, Abdon Heyse. En wat het strafste van al is: die Engelsman vertoont geen spoortje van schaamte over zijn verwantschap met zo’n ‘foute’ sibbe in Vlaanderen. Je zou voor minder een Grote Prijs verdienen te winnen!

Vorige week donderdag waren de nog net niet tot de eer der altaren verheven klimaatheiligen Anuna en Kyra te gast bij ‘Van Gils en gasten’, om nog maar eens tegen de politici te komen zeggen dat “er iets moet veranderen”, “dat het sneller moet gaan” en “dat the movement doorgaat met striken”. Ook aan de gesprekstafel zat een klimaatspecialist, die geen prijskaartje kon of durfde plakken op zijn voorstellen om de CO2-uitstoot fors af te bouwen, en het hield bij “er zou dit en er zou dat allemaal moeten”. De twee aanwezige politici waren John Crombez (voorzitter sp.a) en Peter de Roover (N-VA-Kamerfractievoorzitter). Kristof Calvo had afgebeld, zo meldde Van Gils. Of papa Calvo die avond Kristofje niet met de auto had kunnen brengen, was niet duidelijk. Wel

duidelijk was dat Peter de Roover van de juffertjes enkel bloedernstige blikken kreeg omdat hij het aandurfde kritische vragen te stellen, onder meer over de kostprijs van een en ander en het ontbreken van een mondiale aanpak.

Crombez positioneerde zich uiteraard aan de kant van de jonge klimaatexperten. En toen De Roover begon over het eventueel langer operationeel houden van twee kerncentrales, haastte Van Gils zich hem te onderbreken en te zeggen dat ze “daar straks op zouden terugkomen”. De moderatortruc werkte, want er werd met geen woord nog over gerept. Het ging vooral nog over het droombeeld van de veralgemening van de elektrische wagens en de inperking of afschaffing van de bedrijfswagens. En dat is natuurlijk een gemakkelijkere discussie voor de jonge klimaatdeernen.

Ongrondwettelijk Enkele weken geleden dienden de groenen, socialisten en de Franstalige partijen een voorstel van bijzondere wet in op basis van het klimaatplan van een zwerm universiteitsprofessoren. Grondwetspecialist Hendrik Vuye (V&W) had al meteen een aantal juridisch-principiële bezwaren geuit, maar daar werd geen acht op geslagen. Vorige week echter lachte hij in zijn vuistje toen de eerbiedwaardige Raad van State - zeg maar de juridische scheidsrechter - duidelijk stelde dat het voorstel ongrondwettelijk is omdat het niet helemaal de grondwettelijke bevoegdheidsverdeling tussen het federale niveau, de regio’s en de gemeenschappen respecteert. De fractievoorzitter van Groen, Kristof Calvo, vindt dat allemaal niet erg. Hij zegt dat alles nog mogelijk is: “Met de nodige politieke wil kan de tekst op korte termijn aangepast worden. We zullen dat doen in overleg met de academici, de eigenlijke auteurs.” En geen overleg in de Kamer, met de grondwetspecialisten van de andere fracties, Kristof? Geen hoorzittingen die gewoonlijk jullie tovermiddel zijn om te weten hoe de vork aan de steel zit? Komt dat nu niet goed uit? Dat groene mannetje, zot van glorie, raast zichzelf nog wel eens voorbij.

Terloops…

De Raad van State was ‘zo vrij’ terloops zelf enkele oplossingen aan te dragen. Eén mogelijkheid is de klimaatdoelstellingen vast te leggen via een grondwetsherziening. Daarnaast zou het voorstellen van klimaatdoelstellingen voorbehouden kunnen worden voor het federale niveau, waarna eventueel via samenwerkingsakkoorden naar de gewesten en gemeenschappen de zaak gedelegeerd wordt. En tot slot: de bevoegdheid zou ook weer naar het federale niveau overgeheveld kunnen worden.

Kortom, dat is allemaal mogelijk na een grondwetsherziening en een staatshervormingscontext. Nu blijkt - denk maar aan de uitspraken van Kamervoorzitter Siegfried Bracke - dat er helemaal geen voorstel tot herziening van de grondwet gaat komen bij het einde van deze legislatuur, omdat er geen meerderheid voor zal gevonden worden in de Kamer. Precies omdat veel partijen helemaal geen staatshervorming willen, zal het ongrondwettelijke klimaatfeestje zeker ook niet doorgaan.

Actueel

14 maart 2019

7 manieren om klimaatonzin te herkennen

spraak met pretenties van volksvoorlichting.

De film wordt nu ook in scholen getoond, kwestie van kinderen die voorheen nog niet bang genoeg waren toch nog te kunnen inlijven in de rangen van Anuna’s klimaatspijbelaars.

Er kunnen bladzijden gevuld worden met de onjuistheden in zijn monoloog, maar eentje volstaat om te illustreren op welk niveau de informatie van Balthazar staat: zijn beroep op de hardnekkige mythe dat 97 procent van de wetenschappers zich scharen achter een soort van consensus over klimaatverandering, inclusief oorzaken en gevolgen. Het is een leugen die maar blijft opduiken.

In 2013 verrichte klimaatactivist John Cooke een “studie” van wetenschappelijke opinies over het klimaat. Hij beweerde daarin dat 97 procent van de wetenschappers de besluiten van het IPCC steunen. Deze “studie” is ondertussen al ontelbare keren onderuit gehaald, niet in het minst door de wetenschappers zelf die ontdekten dat hun onderzoek onterecht en tegen hun wil in die “consensus” was opgenomen. Weet Balthazar dat niet? Of weet hij het wel, maar vindt hij een leugen gepermitteerd voor de goede zaak? Ik vermoed dat hij in een stadium zit waar het hem niet meer zo interesseert wat de waarheid is. De vuistregel: wantrouw informatie van elkeen die beweert dat er een consensus is onder wetenschappers over het klimaatbeleid, in het bijzonder als de woorden “97 procent” vallen.

5. KERSENPLUK

1. HET IS (VOORTDUREND) VIJF VOOR TWAALF In 2006 voorspelden Al Gore en James Hansen (de peetvader van het klimaatalarmisme) dat we nog 10 jaar hadden om het klimaat te redden. Daarna zou een catastrofe onafwendbaar zijn. Voor Rajendra Pachaurin, hoofd van het VN-klimaatpanel, stond het vast dat het noodlottige kantelpunt zelfs al in 2012 zou bereikt zijn. 2012 en 2016 zijn gekomen en gegaan en we zijn er nog steeds. Is het dan niet al lang vijf ná twaalf? Heeft het nog wel zin om zeer drastische acties te ondernemen?

Geen nood. Net als bij getuigen van Jehovah wordt het onafwendbare einde van de wereld telkens wat opgeschoven.

Eén van de BV’s die nu aan klimaatmonologen doet, is de komiek Bert Gabriëls. Hij vertelde onlangs in een filmpje dat we nog precies 12 jaar hebben voor een complete klimaatrevolutie. Twaalf jaar. Zo niet moeten we zelfs geen kinderen meer maken, zegt hij.

We moeten ook de moeite niet meer doen om kinderen op te voeden, “want dan houdt het op.” Ik dacht even dat Gabriëls een geniale persiflage van een klimaatalarmist deed. De gekwelde man meent het echter, wordt mij verteld.

Het is begrijpelijk dat klimaatongerustheid - terecht of onterecht - bij sommigen tot een gevoel van hoogdringendheid leidt. Maar alle theorieën over definitieve kantelpunten zijn uiterst speculatief. En in geen enkel gekend scenario zal “alles ophouden.” Wie u oproept tot slecht overwogen revoluties omwille van een ingebeeld tijdstip van eeuwige verdoemenis, is een charlatan.

2. “ANDERS GAAN LEVEN” Richard Tol, de Nederlandse klimaateconoom, had er vorige maand nog op gewezen: het idee dat België of Nederland het klimaat kunnen redden is belachelijk. Vorige week ging de Britse klimaatwetenschapper Nic Lewis (nochtans geen klimaatscepticus) nog een stapje verder. “In feite doet de Europese uitstoot er niet toe.” Alles hangt volgens hem af van de ontwikkelingen in de landen als China, India, Indonesië, Brazilië en Nigeria. Niet alleen wonen daar veel meer mensen. Hun CO2-uitstoot blijft ook spectaculair stijgen. Hoewel China nauwelijks het niveau van ontwikkelingsland overstijgt, heeft de CO2-uitstoot per persoon reeds het peil van België bereikt. En terwijl wij maniakaal onze CO2-productie afbouwen, gaat China nog tot 2030 steenkoolcentrales bijbouwen.

Wie ongerust is over het klimaat - echte ongerustheid, niet de ecologische aanstellerij die we zo vaak moeten aanhoren - die gaat elke donderdag betogen aan de ambassade van China. Uiteraard is het logisch dat wij zelf ook ons deel doen, al was het maar symbolisch. Wie echter systematisch het westers schuldgevoel bespeelt en ons laat verstaan dat wij door radicale boetedoening een ramp

kunnen vermijden, die is niet écht ongerust over de toekomst van de planeet. Als je de belangrijkste bronnen van CO2-uitstoot buiten beschouwing laat, dan ben je alleen een beoefenaar van de groene anti-welvaartsfilosofie. Dan ben je niet bezig met het redden van de planeet, maar wil je vooral de westerse mens een andere levenswijze opleggen, in overeenstemming met de normen van de eco-religie. Agalev, dus.

3. LIEVER GROEN DAN GERED En daarmee zijn we ook bij het volgende waarschuwingsbord voor klimaatonzin beland: de aanwezigheid van een algemene, groene agenda bij de boodschapper. Is het niet toevallig dat de oplossingen voor klimaatverandering zo vaak te vinden zijn in maatregelen die sowieso al aanwezig waren in de ecologistische agenda, zoals alternatieve energie, meer bossen en minder vleesconsumptie?

Die vaststelling mag gerust tot scepticisme aanzetten. Ik wees er in mijn vorig artikel reeds op dat bossen geen antwoord zijn op CO2. Minder vlees eten is dat evenmin, maar dezelfde vegetarische agenda die er twee jaar geleden in slaagde om vlees te degraderen op de Vlaamse voedingsdriehoek, laat zich ook gelden in studies die het klimaatonvriendelijke karakter van onze carnivore gewoontes benadrukken.

Begin dit jaar bleek trouwens uit een studie dat ook onze huisdieren een belangrijk aandeel hebben in de CO2-uitstoot. De klimaatalarmisten hebben ons voorlopig wel nog niet gevraagd om Blacky en Minou te euthanaseren.

Het meeste opmerkelijke voorbeeld van de verstikkende greep van de ecologisten op het klimaatdebat is het verzet tegen kernenregie, dat professor De Grauwe vergeleek met “religieus fanatisme.” Degenen die u voorlichten over de beste manieren om de CO2-uitstoot te verlagen, maar kernenenergie, de meest klimaatvriendelijke vorm van energieopwekking, niet vermelden of zelfs helemaal afwijzen, mogen er van verdacht worden in een ideologisch keurslijf vast te zitten. Neem hun informatie, hun uitingen van bezorgdheid over het klimaat en hun voorstellen van oplossing dan ook met een gezonde korrel zout.

4. DE MYTHE VAN DE 97% “Stel, je komt Trump tegen in een koud steegje en je hebt een Colt bij met 2 kogels erin, wat doe je? Ik ben er zelf nog niet uit.”

Deze moordfantasie, maandag opgebiecht in een interview in De Morgen, komt uit de mond van Nic Balthazar.

Balthazar is dus wat ik al vermoedde: een fanaticus. Maar mensen als hij zijn helaas de toonaangevende stemmen in het klimaatdebat in Vlaanderen. Balthazar mocht in februari op de VRT een heus “klimaatbetoog” houden, een pathetische, uur lange propagandatoe-

Wanneer Donald Trump eerder dit jaar verwees naar een golf van extreme koude in het Amerikaanse Midden-Westen om de opwarming van de aarde in twijfel trekken, protesteerden de klimaatalarmisten heftig. De Amerikaanse president werd beschuldigd van “cherry picking.” Eigenlijk hadden ze gelijk.

“Kersenpluk” is het selectief uitkiezen van feiten die in je kraam passen, en het negeren van data die in de andere richting wijzen.

Kersenpluk is helaas ook een bezigheid waarmee de klimaatalarmisten zich veelvuldig bezig houden. Het weglaten (door klimaatpaus Michael Mann) van de Middeleeuwse warmteperiode om de grafiek van de klimaatevolutie te kunnen voorstellen als een “hockeystick” (over de hele lijn recht, maar met een scherpe bocht naar boven op het einde) is een legendarisch voorbeeld.

Vorige week was er opschudding in politiek Nederland toen bleek dat het KNMI (het Nederlandse KMI) hittegolven uit het verleden uit de grafieken had verwijderd om de indruk te wekken dat er momenteel meer hittegolven zijn. De goedgelovigheid van de klimaatspijbelaars die in in het ongewoon warme weer van februari een bewijs van hun gelijk zagen is onschuldiger, maar wel typisch voor de wijze waarop aan opvallende weerverschijnselen veel te gemakkelijk een klimaatbetekenis wordt toegedicht.

Weermannen en -vrouwen hebben ook zo de gewoonte om af en toe dingen te zeggen als “Dit was de warmste 15 februari sinds het begin van de temperatuurmetingen.” Eigenlijk betekenen die gegevens absoluut niets in het globale klimaatverhaal. Systematische temperatuurmetingen zijn nog maar een goede eeuw bezig. Zelfs indien de temperatuur constant blijft, zullen er gemiddeld drie dagen per jaar zijn die “de warmste ooit zijn.”

Ook de langere warmte van februari is betekenisloos. Terwijl het in België lente leek, teisterde extreme koude India en, dichter bij huis, Griekenland. België beslaat slechts 1/1.500ste van de aarde.

Weer en klimaat zijn heel onderscheiden zaken. Als er klimaatverandering aan de gang is, heeft nog geen enkele studie kunnen vaststellen dat die geleid heeft tot een verhoging van het aantal voorvallen van “extreem weer”. Je mag gerust wantrouwig zijn tegenover alle berichtgeving waar specifieke weerverschijnselen, zoals orkanen en hittegolven, met klimaatverandering in verband wordt gebracht. Dat geldt ook voor de militante Europese klimatologen die een poging deden om de warme Europese zomer van 2018 voor hun kar te spannen.

antwoordelijk acht. Ik geloofde hem bijna. De wetenschapper kwam echter ook fel tussen in het tweede deel van het debat, over de kost van de klimaatplannen. Hoewel economie niet zijn vakgebied is, bleek hij ook daarover heel duidelijke opvattingen te hebben en onderschatte hij bijvoorbeeld schromelijk de economische impact van de klimaatplannen.

En toen viel mijn frank: de professor is een militant. Dat is niet verboden, uiteraard. Maar militantisme voor “de goede zaak” gaat niet goed samen met de afstandelijkheid die een wetenschapper moet betonen ten aanzien van zijn studiegebied, in het bijzonder op zeer speculatieve terreinen als het klimaat.

Een goed voorbeeld is de vaak in de media opgevoerde Jean-Pascal van Ypersele, die ook door zijn universitaire collega’s wordt beschouwd als een radicale ecologist. Hij doet voortdurend doemvoorspellingen die zelfs veel verder gaan dan wat het IPCC beweert en riep ooit op om klimaatscepticisme strafbaar te maken.

Het is een goed idee om voorzichtig te zijn met voorspellingen van “experten” die meer militant dan wetenschapper zijn. En al helemaal als de “experten” alleen militant en helemaal geen wetenschapper zijn, zoals Nic Balthazar, Jill Peeters of Bert Gabriëls.

7. RAMPENRETORIEK Als je de media en sommige geëngageerde klimaatwetenschappers mag geloven, zal de klimaatverandering met niets dan rampen gepaard gaan. “Wat zou de ideale temperatuur voor de mensheid in 2100 dan moeten zijn?”, vroeg de Amerikaanse politicus Scott Pruitt aan de klimaatwetenschappers. Het was een provocatieve vraag omdat ze een centrale maar onuitgesproken mythe van het klimaatalarmisme blootlegt: het idee dat onze planeet nu toevallig een ideale temperatuur heeft en dat elke afwijking vreselijke gevolgen zal hebben.

De linkse pers was dan ook in alle staten toen Pruitt suggereerde dat opwarming ook positieve gevolgen kan hebben. Pruitt heeft de geschiedenis nochtans aan zijn zijde. De temperatuur op onze planeet is al sinds het begin van de mensheid onderhevig aan verandering. Nooit hebben zich de apocalyptische gevolgen voorgedaan die nu sommigen zien opdoemen. Als er al opmerkelijke negatieve effecten waren, deden die zich voor in periode van afkoeling. Perioden van opwarming gingen gepaard met groeiende welvaart. Er zijn ook al verschillende onderzoeken die er bijvoorbeeld op wijzen dat de CO2 zal zorgen voor een vergroening van Afrika, bijvoorbeeld in de Sahel.

“Ja maar, nu gaat het sneller” (niet echt, als we naar de laatste 20 jaar kijken) “en verder” (niet echt, de middeleeuwse warmteperiode in Europa was waarschijnlijk een globaal verschijnsel). De waarheid is dat klimaatvoorspellingen altijd berusten op heel veel theorie en giswerk en dat men niet zeker weet welke nadelen of voordelen verbonden zijn aan klimaatverandering. “Er is niets verkeerd met theorie en giswerk,” schreef columniste Megan McArcle, “maar als je alleen dat hebt, moet je als wetenschapper toch altijd ruimte laten voor de mogelijkheid dat het resultaat van je computermodel (hoe zeg ik dit?) ... verkeerd is.”

Richard Tol, voormalig wetenschapper van het IPCC, hekelde de rampenretoriek reeds meermaals: “Het idee dat onze kleinkinderen gevaar lopen omdat de aarde opwarmt, is volslagen mesjogge. De aarde kan best een paar graden warmer.”

JURGEN CEDER

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

6. DE MILITANT-EXPERTEN Ik heb een groot geloof in de wetenschap en wat die kan doen voor de mensheid. Ik geloof echter niet dat alles wat uit de pen en de mond van wetenschappers komt, ook wetenschap is. En ik heb al helemaal geen vertrouwen in wat wetenschappelijk zou vaststaan volgens onze pers.

Ik woonde ooit een debat bij, waarbij een klimaatwetenschapper van de RUGent een interessante uiteenzetting hield over de redenen waarom hij gelooft dat het klimaat verandert en waarom hij de mens daarvoor ver-

5

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

6

Dwars door Vlaanderen

14 maart 2019

Op campagne voor Groen met onze centen Op 26 januari werd bekendgemaakt dat Staf Pelckmans, de jarenlange directeur van cultuurhuis De Warande in Turnhout, de derde plaats zal innemen op de Groen-lijst voor het Vlaams parlement. Pelckmans had altijd een groen profiel, maar anders dan zijn voorgangers maakte hij het cultuurhuis wel tot een huis waar alle politieke strekkingen met een gerust gemoed en zonder beschimpt te worden konden komen.

Naar verluidt waren zijn contacten met bijvoorbeeld de fractievoorzitter van het Vlaams Belang in de gemeenteraad altijd even correct als die welke hij met vertegenwoordigers van andere partijen had.

De stap naar Groen was logisch. Niemand keek ervan op. Enkele dagen later werd hij uitgewuifd door het personeel en de raad van bestuur, en werd hij bedankt voor de inspirerende uitstraling die hij aan De Warande had weten te geven. De 60-jarige Pelckmans nam ontslag, zo werd aan de buitenwereld verkondigd.

Betaalde dienstvrijstelling Maar toen op de Raad van Bestuur van het cultuurhuis de vraag werd gesteld hoe een en ander dan precies georganiseerd werd in het kader van zijn tewerkstellingsregeling, werd meegedeeld dat hij een dienstvrijstelling had gekregen. Om De Warande gescheiden te houden van de actieve politiek van zijn directeur, werd dan in die zin besloten om hem tot zijn eedaflegging op 18 juni - ervan uitgaande dat hij verkozen wordt - op ‘non-actief’ te zetten, maar… zijn wedde verder uit te betalen. En dat doet toch vragen rijzen die op het provinciale niveau - dat De Warande als bestuursor-

gaan in handen heeft – eens zouden moeten uitgeklaard worden. Van 1 april tot aan de eedaflegging in het Vlaams parlement op 18 juni trekt Pelckmans dus een wedde van de gemeenschap voor een job die hij niet uitoefent. Maar ondertussen draait hij wel mee in het propaganda-apparaat van een politieke partij….

Betaald worden door de provincie om op campagne met Groen te gaan… Dit lijkt ons er toch sterk over. Wie de stap naar de politiek wil zetten, moet consequent zijn en - in zijn geval - ontslag nemen of een onbezoldigd verlofstelsel aanvragen. Een partij die een verkiesbare plaats belooft, kan ook een parlementair statuut van medewerker ter beschikking stellen tot hij verkozen is. Dat is niet meer dan normaal en het gebeurt wel vaker. Maar het is niet normaal dat de vroegere werkgever gewoon doorbetaalt voor niet-bewezen diensten. En al zeker niet als die werkgever de gemeenschap is, u en ik dus.

Is dat de partijcultuur van Groen? Wil deze partij niet altijd zuiver op de graat zijn?

Ja? Dan moet ze daar ook naar handelen.

Hoe zouden zij overigens reageren mocht een N-VA’er of een VB’er in dat geval zijn?

De vraag stellen, is haar beantwoorden.

BRUSSEL

Delhaize vertrekt

Dat Delhaize besluit haar hoofdzetel van Molenbeek richting het Vlaams-Brabantse Zellik te verhuizen, is geen verrassing. Verschillende argumenten motiveren die keuze, het ene al wat politiek correcter dan het andere. De politieke gelatenheid over soortgelijke dossiers raakt echter een diepe Brusselse zenuw.

Delhaize was haast vergroeid geraakt met Molenbeek. Sinds jaar en dag bevond de hoofdzetel van de retailer zich daar. De eerste vestiging van het van oorsprong Waalse bedrijf dateerde van 1883.

Om dat in perspectief te plaatsen: dat was het geboortejaar van Franz Kafka en Benito Mussolini, in dat jaar werd Paul Kruger president van Transvaal en de deponering van het chocolademerk Côte d’Or vond in datzelfde jaar plaats. Nu goed, aan het tijdperk aan de Osseghemstraat 53 komt dus een einde. Het hele boeltje verhuist naar Zellik, amper zes kilometer verderop, maar gelegen in Vlaams-Brabant, wat voor sommige Franstaligen psychologisch een harde dobber is. Over afzienbare tijd zal de hoofdzetel van Delhaize gevestigd worden in de gebouwen van de Persgroep die, zoals geweten, naar Antwerpen verhuist. Om nostalgisch ingestelde lieden wat te paaien, wordt plechtig beloofd dat de decoraties en beelden die wijzen naar de geschiedenis van de familie keurig mee zullen verhuizen.

Rekeningen maken De beslissing wordt als een rationaliseringsverhaal gebracht. Er zijn al activiteiten in Zellik en door alles daar te centraliseren verminderen de ‘interne’ verplaatsingen.

Het pand in Molenbeek, eigendom van het bedrijf, is afgeleefd, om niet te zeggen dat sommige stukken op instorten staan. Maar er is natuurlijk meer, al zal men het niet met zoveel woorden zeggen. De mobiliteit bijvoorbeeld, en dat is dan nog voorzichtig uitgedrukt. Men wijst graag op het openbaar vervoer dat men kan gebruiken om naar de site in Molenbeek te gaan. Zeker, maar prettig is anders. Brussel is nu eenmaal Zürich niet, zeker niet inzake openbaar vervoer. Voor iets te veel medewerkers was het woon-werkverkeer een onprettige ervaring en doorheen de jaren hebben zich net wat te veel incidenten voorgedaan. Dus weg Molenbeek. Of toch het Molenbeek van vandaag. Degenen die wijzen op de historische band tussen Delhaize en de gemeente,

in het bijzonder die wijk, is het misschien ontgaan dat doorheen de jaren heel wat veranderd is. Niet het minst in die wijk dan.

Bij Delhaize benadrukt men dat fiscaliteit geen rol speelde in de beslissing, maar dat gelooft geen kat. De afweging het Brussels Gewest te verlaten voor de (al dan niet onmiddellijke) Rand draait altijd rond een concurrentieel verhaal. Mobiliteit speelt hierbij een rol, en veiligheid ook, net zoals men de kostprijs van de twee opties gaat becijferen. Huren in Zellik, of een verouderd gebouw dat men in eigendom heeft opknappen? Belastingen betalen met een maatschappelijke zetel in het Vlaams Gewest of in het Brussels Gewest? Uiteraard speelt dit, zeker sinds de fusie met Delhaize. Nu ja, fusie? Legt men de cijfers van beide spelers naast mekaar, dan wordt meteen duidelijk dat dit feitelijk een Nederlandse overname is.

“Groots” Wat tot nadenken zou moeten stemmen, is dat Delhaize niet alleen is. Ook Cinocco-Palais du Vin, een van de grootste verdelers van wijnen en alcoholische dranken, verlaat in januari volgend jaar Molenbeek, voor het Waals-Brabantse Nijvel. Net zoals Leonidas liet verstaan Brussel de rug te zullen toekeren.

De politieke reacties zeggen alles. Catherine Moureaux, burgemeester van Molenbeek, betreurt het vertrek omwille van de grandeur, maar laat weten dat de 150.000 euro die Delhaize de gemeente opbrengt - opbracht - eigenlijk niet zo veel geld is. Eigenlijk interesseert het haar allemaal niet. Gelukkig ziet men ook kansen.

Minister-president Vervoort noemt die 4 hectare die in de stad vrijkomen “een grote opportuniteit”. En: “We moeten het groots durven zien en indien mogelijk een gemengd, compact en overtuigend stedelijk project bedenken.” Mooi zo. En idealiter koppelt men dergelijk optimisme aan een reële visie. Dat zou nog eens baanbrekend zijn in Brussel.

KNIN.

Carnaval in Aalst

De aftelkalender van supercarnavalist Michel van Brempt was afgescheurd en dus was het de zondag van carnaval. Men kan voor of tegen zijn, maar men kan niet ontkennen dat het carnaval een rijke traditie heeft en in Aalst leeft. Ik was er zeker al vijftig keer bij, en ik zag weer een indrukwekkende stoet met praalwagens die je in Keulen of Düsseldorf niet ziet, met meer dan tweehonderd Aalsterse groepen, die veel tijd, energie en geld hebben besteed aan hun jaarlijkse hoogdagen.

Er was weer veel sarcasme en spot: met Joke Schauvliege, met Van Rossem, met het nieuwe crematorium, met premier Michel, met gaybashing, met het Feestcomité, met de lokale politiek, met Sarah Smeyers, met de heilige Anuna, met Trump, met Kim Jung, met de gele hesjes, met grapjas en entertainer roi Philippe en zijn Mathilde. Er was niemand die er aanstoot aan nam, want spot is het peper en zout van de stoet en zit in het DNA van de Aalstenaars. Houden zo. Volgens TV Oost eisten ‘politiek correcten’ wel het ontslag van een werkneemster bij TUI omdat zij zich tijdens het carnaval verkleed had als Afrikaanse vrouw; de directie van TUI voelde zich zelfs beledigd: hoe wereldvreemd en kruiperig!

Vier grote incidenten In Aalst waren er gedurende de drie carnavaldagen twee grote incidenten: een verkrachting en een wagen die op het parcours reed. Er was ook een door de media verzwegen aanslag aan het Oud-Hospitaal door zeven (ex-)Congolezen op twee Aalstenaars, waarvoor klacht werd ingediend. Buiten Aalst was er ook een groot incident: de wagen van ‘De Vismooil’n’. Niemand van de 80.000 toeschouwers, ook niemand van de aanwezige ministers en politici in de eretribune op de Grote Markt, had hierover ook maar enige bedenking of afkeuring geuit. Vanuit de Joodse gemeenschap was er heftige verontwaardiging over de gebruikte karikaturen op de praalwagen.

Zij associeerden de koppen met analoge koppen die in Duitsland eind de jaren dertig werden gebruikt door de antisemitische nationaalsocialisten, en voor hen waren deze koppen een herinnering aan de misdaden van de Holocaust. Er werd bij Unia klacht ingediend door het ‘Forum der Joodse organisaties’ (FJO) en door het ‘Coördinatiecomité van Joodse organisaties in België’ (CCOJB), waarna Unia stelde dat er geen wetten overtreden waren. Ook de gecontacteerde Europese Commissie en de Unesco veroordeelden de uitbeeldingen op de praalwagen zeer scherp.

Aalsterse reacties Als reactie op de veroordeling door de Europese Commissie suggereerde de Aalsterse satirische Facebookpagina ‘De streek van Aalst’ op humoristische wijze een exit van Aalst uit de EU! Burgemeester D’Haese dacht zelfzeker te vertolken hoe de Aalstenaars de aanklacht aanvoelen en zei: ‘Ik weiger brave carnavalvierders te laten wegzetten als antisemieten.

De echte en gevaarlijke antisemieten vind je bij de moslims en niet bij onze carnavalisten.’

Controversiële thema’s en regelrech-

te provocaties zijn nooit taboe geweest in de Aalsterse carnavalsstoet; met de Kerk en de islam werd vaak, op en over het tolerante randje, de draak gestoken.

Als reactie op de Joodse aanklachten werd benadrukt dat de betrokken carnavalsgroep nooit de bedoeling had om Joden te schofferen: er werd niet gelachen met de Holocaust. Wel werden Chassidische Joden extreem karikaturaal afgebeeld. Dit paste voor de Vismooil’n in hun jaarthema ‘Sabbatjoor’ om geld te sparen voor volgend jaar; en voor hen was de sprong van sabbat naar Joden en geld allicht klein. Hiervoor werden dure poppen, die eerder waren gebruikt als kruisvaarders om te spotten met radicale christenen, ‘ingepast’ op hun praalwagen.

Voor de Joodse gemeenschap was dit een nooit toelaatbare provocatie, voor de betrokken carnavalsgroep was dit helemaal geen antisemitische provocatie maar Aalsterse spot.

Verstandige mensen praten met elkaar Uit de vele reacties in de kranten en op sociale media blijkt dat ook buiten Aalst de Vismooil’n gesteund worden en dat men niet wil weten van een gecensureerde carnavalstoet. De Vismooil’n hebben allicht niet ingeschat dat deze wagen voor Joden, die meesters zijn in humor, niet als humor maar als onaanvaardbaar en diep kwetsend zou worden ervaren.

Een gesprek tussen het stadsbestuur, het Stedelijk Feestcomité en afgevaardigden van de Joodse gemeenschap moet zeker tot begrip en respect kunnen leiden. Tot slot de onvolprezen humor van schalkse lolbroek en proletariër P. Goossens in D.S. van 9 maart: ‘Terwijl de Vlaamse regio en het Aalsters stadsbestuur over de antisemitische flirt van een carnavalstoet zweeg (sic) praatte Europa wel. Als u een reden zocht waarom er niet minder maar meer Europa nodig is, dat is er alvast een.’

GEERT GOUBERT

Geen woorden maar daden!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

Onze naaste buren

14 maart 2019

De blauwe trots

NEDERLAND

De KLM is al weken onderwerp van gesprek, zeker na de “staatsgreep” (dixit de Fransen) van de Nederlandse regering.

Nederlandse winst om Franse putten te delven Het kon alleen maar in de koppen van managers-hotemetoten opkomen KLM in 2004 met Air France te laten fusioneren in een nieuwe holding. Een stel Nederlandse managers-kosmopolieten (denken ze van zichzelf) besloot dat alleen schaalvergroting de toekomst van KLM veilig kon veiligstellen. Ze vlogen zelf niet en ze kenden de Franse mentaliteit en bijbehorende bureaucratie niet. KLM kreeg wel garanties over bepaalde vliegbestemmingen en uiterlijkheden, zoals de blauwe kleur van de vliegtuigen en de uniformen. Maar in de praktijk verschoof geleidelijk de macht van Schiphol naar Parijs. De holding Air France-KLM roomde met plezier de winsten van de Nederlandse tak af om de gaten te vullen die de Fransen met hun eeuwige stakingen veroorzaakten. Begin dit jaar kwam het tot een kortsluiting. De holding beschreef haar Franse tak als “a premium airline, globally” en het Nederlandse been als “an efficient network airline”. Dat denigrerende schoot de Nederlanders in het verkeerde keelgat. Zeker toen de cijfers weer eens bekend werden. KLM haalt met haar 169 vliegtuigen een omzet van 11 miljard euro; Air France kwam met 305 vliegtuigen aan 16 miljard. De Nederlanders boekten 1 miljard winst en de Fransen 266 miljoen euro. Maar de rapen waren echt gaar toen bleek dat de Fransen de populaire CEO van de Nederlandse tak wilden opzijschuiven. De drui-

7

ven waren zo zuur dat de Franse hoogste baas van de holding en de Nederlandse baas van KLM tijdens een gezamenlijke persconferentie weigerden elkaar een hand te geven. De Nederlander mag blijven maar moet naar Parijs verhuizen, en de Franse baas controleert niet alleen de holding maar krijgt ook een zitje in de beheerraad van KLM, waar hij de Nederlandse baas in toom kan houden.

Heimelijke aankoop van de aandelen De Nederlandse media waren het ermee eens dat het behoud van de Nederlandse baas alleen een “pyrrusoverwinning” was, die in de praktijk weinig aan het Franse overwicht zal veranderen. Nu is Nederland een bijzonder nationalistisch land dat zichzelf nog altijd het gidsland van de wereld vindt (denk aan de waanzinpraatjes van de Nederlandse klimaatpanikeurs) en tezelfdertijd schaamteloos liegt dat het niet nationalistisch is. Denk aan de mislukte overname door Bpost van Nl-Post. Dat had niets te maken met het feit dat Bpost een soms chaotische organisatie is, geleid door een weinig bekwame CEO, wel met het nationalisme van het Nederlandse kabinet dat niet aanvaardde dat “Pelgen” een openbaar Nederlands kroonjuweel zouden inlijven.

KLM

KLM’ers om de blauwe trots niet te laten verdwijnen. Ze werden vroeger dan ze zelf dachten op hun wenken bediend.

Minister van Financiën Wopke Hoekstra zag een gouden kans voor een dubbelslag: zich profileren in de strijd om het leiderschap van het CDA en zich een smoel aanmeten die de Nederlandse kiezers aanstaat. Heimelijk kocht hij massaal aandelen van de holding, met dank aan de Nederlandse begrotingsoverschotten. Hoekstra telde 744 miljoen euro neer en kreeg hiervoor 14 procent van de aandelen.

De Franse staat bezit 14,3 procent. De Fransen waren totaal verrast en woedend toen ze het nieuws hoorde. Hoekstra trok naar Parijs om in miserabel Frans wat duiding te geven, maar dat veranderde niets aan het feit dat de Nederlandse staat nu evenveel te vertellen heeft als de Franse. Nederland reageerde met enthousiasme op die putsch.

Een bewijs hiervoor is dat er nauwelijks gegromd werd over de prijs. De overheid betaalde 12,5 euro per aandeel, terwijl half januari het aandeel nauwelijks 8,77 euro waard was. Vier jaar geleden kon minister van Financiën Jeroen Dijsselbloem die 14 procent nog gekocht hebben voor de helft van de huidige prijs, maar als een volbloed politicus vertikte hij het. Hij wilde absoluut herbenoemd worden als voorzitter van de Eurogroep en stootte de Fransen toen niet voor het hoofd. Over één zaak zijn vriend en vijand het eens: niemand weet of in de praktijk veel zal veranderen. We blijven het volgen.

WILLEM DE PRATER

In de pers verschenen nogal wat oproepen van oud-

Wat na Pano?

Vier maanden geleden bracht Pano een reportage over de schandalige toestand van sociale woningen in de Gentse Bernadettewijk. Termont nam de zaak in handen en beloofde een rits maatregelen, maar daar blijkt niet zo veel van in huis te komen.

De woningen zouden onmiddellijk hersteld worden. Niemand zou nog in een ongeschikt verklaarde woning moeten wonen. WoninGent ging al haar eigendommen screenen. De stad zou controleren op verhuur van ongeschikt verklaarde panden. WoninGent zou verplicht worden klachten van huurders ernstig te nemen en gebreken te herstellen.

Raadslid Gert Robert (N-VA) vroeg naar het resultaat. Wat blijkt: eind februari waren er nog elf ongeschikte woningen waar mensen in woonden. De maatregelen, bedoeld om dat soort schrijnende toestanden in de toekomst te voorkomen, gaan niet door. Nu de mediastorm is gaan liggen en de lokale verkiezingen voorbij zijn, verslapt het beleid.

Komt de ploeg van Pano nu opnieuw kijken? De kans is niet erg groot. De Pano-reportage was bedoeld om minister Homans en de Vlaamse regering te treffen. Volgens links trekt zij niet genoeg geld uit voor sociale woningen. Dat is niet gelukt. Uit de documentaire bleek duidelijk wie de echte verantwoordelijken waren. Niet de Vlaamse minister maar de meerderheid in Gent stond voor schut. Hun onbekwaam bestuur bij WoninGent, hun complete onverschilligheid voor het lot van sociale huurders, hun arrogantie … dankzij Pano was het even voor heel Vlaanderen zichtbaar.

Links schiet op Groen De Gentse communisten maken er een

spelletje van om oude eisen van Groen voor te leggen in de gemeenteraad. Tine Heyse vroeg een jaar of zeven geleden nog de bouw van vijfhonderd nieuwe sociale woningen per jaar. PVDA kwam met letterlijk hetzelfde voorstel naar de raad. Heyse (nu schepen van Wonen) kon niet anders dan tegen stemmen. Ze wrong zich in bochten, legde de schuld bij de Vlaamse overheid, en ze verwees naar Zelzate waar ze met PVDA in het bestuur ook geen honderden nieuwe sociale woningen bouwen.

Het was duidelijk dat zij in het nauw gedreven werd.

Privatisering PVDA beschuldigde Groen van “privatisering van de zorg”. Voor links is dat een doodzonde. Aanleiding is het contract van Stad Gent met de firma G4S. Dat bedrijf wordt ingehuurd om daklozen en erkende asielzoekers te begeleiden. Het gaat om een tijdelijk woonproject, vijftien kamers in een verouderd studentencomplex. Het project kost een kwart miljoen euro per jaar. PVDA citeerde uit het verkiezingsprogramma van het rood-groene kartel: “Wij verzetten ons tegen de commercialisering van de zorg, waar welzijn van mensen ondergeschikt wordt aan winstbejag.”

Volgens PVDA wordt dat nu na de verkiezingen: “Wij geven het Vesaliusproject aan G4S, een beursgenoteerde bewakingsfirma. Een multinational die winst maakt uit de zorg voor

kwetsbare mensen!” Heyse moest zich weer verdedigen. “PVDA maakt er een zwart-witverhaal van”, probeerde ze, “er was maar één inschrijver, ik had geen keuze.” Het klonk maar zwak.

Het verwijt aan Groen dat die “haar kar keert” klopt. In mei 2014 stonden activisten van “Stop G4S” aan het stadhuis omdat Gent parkeercontroles liet uitvoeren door G4S. Schepen Watteeuw gaf de actievoerders gelijk en beloofde zo snel mogelijk de samenwerking met G4S stop te zetten. Dat deed hij ook. Het contract ging naar een andere firma.

Nu stelt een groene schepen G4S aan om welzijnswerk te doen. Krijg dat maar uitgelegd aan de achterban, die jarenlang gehoord heeft dat winst maken verdacht is en dat multinationals als G4S bloed aan de handen hebben. Van dit soort debatten wordt niemand beter, dat is ook niet het doel. De retoriek van PVDA, hoe

simplistisch ook, kan een deel van de groene kiezers verleiden. Daar is het om te doen.

Senioren genegeerd Ook sp.a deelde prikjes uit aan Groen. Karin Temmerman merkte op dat jongeren in de adviesraad ruimtelijke ordening zitten, maar senioren niet. Kan schepen Watteeuw dat rechtzetten, a.u.b.? De schepen krijgt het verwijt dat zijn fanatieke beleid vóór fietsen en tégen auto’s te weinig rekening houdt met senioren. Het was een venijnige vraag. Bovendien is Watteeuw maar onlangs bevoegd voor stedenbouw. Tot nu toe was dat in handen van … de socialisten. De sp.a probeert afstand te nemen van Groen. Een verstandige keuze, al komt die rijkelijk laat, misschien te laat voor de socialisten in Gent om kiezers terug te winnen.

MATHILDIS

De MR blijft de referentie op rechts Ondanks de scheurlijst van Alain Destexhe, en ondanks het lonken van een deel van de partijkaders naar groenlinks, blijft de MR de referentie voor de rechtse Waalse kiezer. Door de gebrekkige geloofwaardigheid van de kleinere rechtse partijen. En dankzij een aantal populaire politici die de lijnen met de N-VA willen openhouden.

In een aantal columns werd de voorbije weken openlijk gewag gemaakt van het uiteenvallen van de MR. De Franstalige liberale partij zou sneller dan gedacht een soort van politieke rompformatie worden, zonder de rechterzijde die naar ex-lid Alain Destexhe overloopt en de linkerzijde die aanschurkt bij cdH en vooral Ecolo.

Listes Destexhe Misschien is dat de wensdroom van een aantal linkse opiniemakers, maar hun dromen zijn bedrog. De MR blijft dé politieke referentie voor de rechtse Waalse kiezer. Om te beginnen omdat de weliswaar weinig invloedrijke Waalse sociaaleconomische rechterzijde tevreden is over het werk van de regering-Michel I. De lagere lasten op arbeid worden door Waalse ondernemers geapprecieerd. In een regio waar de vakbonden in de bedrijven vaak de lijnen uitzetten, zijn bedrijfsleiders snel tevreden. De Waalse ondernemers zien zichzelf niet direct op een andere partij stemmen.

Zal de scheurlijst van senator Alain Destexhe daar verandering in brengen? Het voormalig lid van de MR wil zich zoals bekend in de politieke markt plaatsen met zijn rechts-liberale

Listes Destexhe. Een nieuwe partij die hoopt een pak kiezers van de MR weg te lokken. Het valt nog te bezien of dat echt zal gebeuren. Destexhe heeft een aantal MR-gemeenteraadsleden in het Brusselse weten aan te trekken, maar in Wallonië komt hij op zwaarder terrein. Afgezien van de rechtse intellectueel Drieu Godefridi, lijsttrekker in Waals-Brabant, is het wachten op bekende namen. Destexhe zal in Wallonië pas een electorale factor van belang worden indien bekende namen op zijn lijsten figureren. Voorlopig ziet het er niet naar uit dat dit het geval zal zijn. Net als in Brussel zullen de Listes Destexhe de MR in Wallonië wat verzwakken, maar niet fundamenteel kunnen bedreigen. Een vaak vergeten element is de rol van de media. Zowel de openbare omroep RTBF als de privézender RTL-TVI zetten de MR als enige relevante rechtse Franstalige partij in de vitrine. Destexhe krijgt nu even aandacht, met zijn scheurlijst, maar dat zal zijn tijd duren.

Cordon médiatique Andere rechtse partijen worden genegeerd en doodgezwegen. Er is de facto een ‘cordon médiatique’ rond alles wat rechts van de MR staat. Ook rond de Parti Populaire van ad-

WALLONIE

vocaat Mischaël Modrikamen. Nochtans heeft die partij een Kamerlid en worden door de PP meestal standpunten ingenomen die dicht bij de N-VA staan. Maar de PP heeft goede contacten met Lega, de partij van de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken Matteo Salvini, en voor de Franstalige media is dat voldoende om de PP te negeren.

Hetzelfde gebeurt met rechtse partijen als La Droite, Agir en Nation. “Extreemrechts!”, is te horen, dus wordt het cordon toegepast. Ook al haalden die partijen bij de gemeenteraadsverkiezingen van oktober vorig jaar in Charleroi bijna 10 procent van de stemmen en in Luik zo’n 5 procent. Feit is natuurlijk dat die kleine partijen vaak rare snuiters aantrekken en sowieso weinig geloofwaardigheid hebben.

Een laatste belangrijke factor waarom de MR de referentie op rechts blijft, is dat er in de partij genoeg rechtse figuren zijn die twijfelende kiezers kunnen overtuigen. Richard Miller, Kamerlid en hoofd van de studiedienst van de partij, zou weliswaar de indruk kunnen wekken dat de partij de Waalse groenen van Ecolo achternaloopt, maar is er nog altijd het drietal Jacqueline Galant, Denis Ducarme en Georges-Louis Bouchez. Zij profileren zich duidelijk als de rechterflank van de MR, en de komende weken zullen zij benadrukken dat een stem voor de kleinere rechtse partijen een weggegooide stem is. Het is ook dat trio dat in de campagne Theo Francken als gastspreker heeft uitgenodigd in hun Henegouwse thuishavens Jurbise, Bergen en Thuin.

PICARD

8

Actueel

14 maart 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Einde INF-verdrag was onvermijdelijk

Zoals aangekondigd, stapten de VS uit het INF-verdrag, voluit het ‘Intermediate-Range Nuclear Forces’-verdrag. Kort daarop deed Rusland hetzelfde, waardoor het akkoord volledig dood en begraven is. Op zich is die gang van zaken niet verwonderlijk. Het verdrag kwam tegemoet aan de strategische realiteit van de Koude Oorlog.

Vandaag oogt het paradigma fundamenteel anders, met China als belangrijkste gamechanger.

Chinese langeafstandsraket Dong Feng-31 (Foto Wikimedia Commons - Tyg728) Er was een reden waarom president Reagan destijds, samen met zijn Sovjetcollega Gorbatchov, zijn handtekening plaatste onder het INF-verdrag. Door die ondertekening verbonden beide grotmachten zich ertoe af te zien van de productie van ‘nucleaire en conventionele raketten alsmede kruisraketten met een bereik van 500 tot 5.500 kilometer’. Raketten die vanop zee of in de lucht gelanceerd werden, vielen hierbuiten.

Eind 1987 was het verdrag een feit.

Tegen 1991 waren 2.692 van dergelijke wapens vernietigd, twee derde aan Sovjetzijde.

Het INF-verdrag was een antwoord op een risicovolle situatie die zich ontwikkeld had. Door de Koude Oorlog lagen de rivaliserende blokken tegenover mekaar, maar op het vlak van conventionele bewapening kampten de NAVO-landen met een achterstand. Mocht het ooit tot een aanval komen en zouden Sovjettroepen richting Rijn en Kanaal oprukken, dan zat men met een torenhoog probleem. Door raketten met kernkoppen niet ver van de frontlijn op te stellen, zou men aanstormende legers een halt toeroepen. Die wetenschap moest Moskou, dat zelf redelijk veel soortgelijk materiaal had opgesteld, ontraden.

Instituut van ontwapening Tegelijk zat er een groot risico in die situatie. Want zou het ooit zover komen, dan diende een snelle tegenreactie te volgen, ongeacht wie als eerste op de knop zou drukken.

De gevolgen zouden bijzonder destructief kunnen zijn, mogelijk zelfs bij een vals alarm. Gorbat-

Michail Gorbatsjov en Ronald Reagin in 1987

chov noemde deze raketten ooit een “pistool op ons hoofd gericht”.

Op meerdere momenten kwam het ook bijna tot een escalatie.

NAVO-oefeningen in 1983 deden velen in Moskou denken dat de oorlog daadwerkelijk begonnen was. Hoe dan ook, het INF-verdrag groeide uit tot een heus instituut van ontwapening. En zelfs nadat de Koude Oorlog beëindigd werd, bleef het onverminderd gelden.

Tot nu. President Trump heeft er al meermaals op gewezen dat de Russen zich niet aan hun verplichtingen houden. Op regelmatige basis schenden ze het INF-verdrag, waarom zouden de VS er zich dan wel aan moeten houden? Een soortgelijk verwijt kwam er ook van Moskou, maar meer dan een poging om de aandacht af te leiden was dat niet. Inmiddels hebben de Amerikanen zich teruggetrokken, en pro forma deed Rusland kort daarop hetzelfde.

Balticum Er zijn verschillende manieren om het ten grave dragen van het INF-verdrag te beoordelen. Dat akkoord was een product van een bepaalde tijdsgeest, en vandaag geldt een heel andere context. Het risico dat Russische troepen in grote aantallen naar het Westen zouden trekken, is onbestaande geworden, al was het maar omdat die troepen er gewoonweg niet meer zijn. Het afgeslankte Russische leger is iets heel anders geworden dan de Sovjet-moloch van weleer.

Zelfs als een agressief Rusland de beslissing zou nemen om het Balticum onder de voet te lopen, dan zal dat zelfs in een worstcases-

cenario niet tot een nucleaire reactie leiden. Misschien komt er zelfs helemaal geen andere reactie dan een diplomatieke, maar dat is een discussie op zich.

De Koude Oorlog was een verhaal van Oost tegen West, van twee wereldbeelden die zoveel mogelijk stukken van de planeet voor de eigen zaak wilden winnen.

Vandaag oogt het internationale plaatje anders. Zonder twijfel is de opmars van China de grootste paradigmashift. En aangezien China geen partij is bij het INF-verdrag ziet het zich niet gebonden door de restricties die eruit voortvloeien. Vooral dat laatste is Washington een doorn in het oog. Dat Rusland zich niet aan zijn afspraken houdt, is van ondergeschikt belang; dat doet vooral dienst als rookgordijn om de aandacht van de échte bekommernis af te leiden. China dus.

Illegaal arsenaal De voorbije jaren heeft China een stevig militair apparaat uitgebouwd. Tijdens een hoorzitting in het Amerikaans Congres in 2017 wees admiraal Harry Harris, voormalig bevelhebber van de US Navy in de Stille Oceaan, dat “China over het grootste rakettenarsenaal ter wereld beschikt, goed voor meer dan 2.000 stuks.” En: “Dit is significant, omdat de VS daar geen antwoord op hebben, een rechtstreeks gevolg van het INF-verdrag dat we met Rusland sloten.” Het raakt de kern van de hele kwestie, en dan hebben we het nog niet over de ontplooiing. Door de aanleg van kunstmatige eilanden in zee breidt Peking zijn (fysieke) aanwezigheid uit. Recente berichten wijzen erop dat op verschillende hiervan raketten zouden geplaatst zijn. Meer dan ooit een belemmering voor de Amerikaanse aanwezigheid in Azië. We koppelen even terug naar de getuigenis van Harris: “Mocht China gebonden zijn door het INF-verdrag, dan zou dat betekenen dat 95 procent van zijn rakettenarsenaal illegaal werd.”

Als reactie op de Amerikaanse terugtrekking uit het verdrag kwam een officiële verklaring uit Peking: “China is hiertegen gekant.” Maar ook: “China is ook gekant tegen het multilateraliseren van dit verdrag.” Begrijp: op geen enkele manier is Peking geïnteresseerd om dat soort van akkoorden te tekenen. Kan dit iemand verbazen?

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Zweedse pseudodemocratie Op 21 januari werd in Zweden de regering-Löfven II geïnstalleerd, een regering van groenen en sociaaldemocraten, die niets eens een meerderheid in het parlement heeft. Nu zijn minderheidsregeringen heel gewoon in Zweden, maar dit is de zwakste minderheidsregering uit heel de geschiedenis van het land. De twee coalitiepartners samen hebben slechts 116 van de 349 zetels in het parlement. Maar toch blijft men de schijn hooghouden dat Zweden een democratie is. Ondanks dat verregaande gebrek aan democratische legitimiteit, heeft die regering onlangs een verregaande verruiming van het “recht op gezinshereniging” doorgevoerd: voortaan zullen ook asielzoekers die géén vluchtelingenstatuut hebben gekregen daar recht op hebben. Daardoor zullen ook niet-begeleide minderjarigen - die dikwijls helemaal niet minderjarig zijn - hun ouders naar Zweden kunnen laten overkomen. De komende drie jaar zullen minstens 8.400 buitenlanders daar gebruik van kunnen maken. Tegelijk kondigde de nieuwe regering aan dat IS-terroristen terug mogen komen naar Zweden, tot wanhoop van de Zweedse antiterreurexpert Magnus Ranstorp, die onlangs waarschuwde dat niet alleen terugkerende IS’ers een veiligheidsrisico vormen, maar ook hun vrouwen en kinderen. Die mildheid tegenover IS’ers contrasteert heel scherp met de meedogenloze Zweedse strengheid tegen christelijke asielzoekers uit het Midden-Oosten. Als groep zijn zij de enige echte vluchtelingen. De enigen die nergens anders heen kunnen. Maar hun asielaanvragen worden systematisch afgewezen en zij worden daarna wél gedeporteerd, wat met moslims vrijwel nooit gebeurt, zelfs niet met criminelen.

Zo’n achtduizend christenen zitten momenteel ondergedoken om aan deportatie te ontkomen. Vergeet alle onzin over mensenrechten.

Achter dat scherm van humanitaire hypocrisie voeren de Zweedse linksen een cynisch antichristelijk, antiwesters en pro-islamitisch beleid. Met medeplichtigheid van de liberalen en de Centrumpartij (in praktijk ook liberaal), die nog liever een islamosocialistische dictatuur gedogen dan een coalitie te sluiten met de anti-immigratiepartij Zweedse Democraten.

Verkiezingsfundamentalisme Algerije is een tikkende tijdbom.

Anders dan in Venezuela is er zelfs geen democratisch alternatief. De tragedie van Algerije, en in wezen van bijna alle moslimlanden, is dat er geen maatschappelijk fundament is waarop men een democratie kan bouwen. Algerije, net als Egypte, heeft waarschijnlijk alleen de keuze tussen een wrede, corrupte en inefficiënte militaire dictatuur en een waanzinnig en nóg wreder islamitisch fundamentalisme van het genre IS, Hamas, Iran en de Moslimbroeders. Dat verklaart ook het mislukken van de Arabische Lente in álle betrokken landen, behalve Tunesië. In 1991 begon het half socialistische, half islamitische regime van het FLN met een voorzichtige democratisering. Maar bij de eerste min of meer vrije verkiezingen, in 1991, behaalden de fundamentalisten van het FIS al in de eerste ronde een absolute meerderheid. De tweede ronde is er nooit gekomen. Het leger pleegde een staatsgreep en het FLN bleef aan de macht. In Europa, vanop veilige afstand, mekkerden sommige linksen over het opblazen van de prille democratie. In zijn boek ‘De bastaarden van de profeet’ noemde de Algerijnse schrijver Rachid Mimouni hen “de fundamentalisten van de democratie”. Verkiezingen,

al moet de dood erop volgen! De aanhangers van het FIS waren woedend, maar de meeste andere mensen, zelfs de tegenstanders van het FLN, haalden opgelucht adem toen zij legertanks de straten zagen binnenrollen.

Instabiele dictators Het FIS begon toen een terreurcampagne tegen schrijvers, ambtenaren, politieke tegenstanders, buitenlanders, priesters en monniken. Zij hadden een terreurdoctrine die ze “het pluimen van de vogel” noemden. Zij vergeleken de staat met een vogel, die te sterk was om snel gedood te worden. Men moest die geleidelijk verzwakken door hem één voor één zijn pluimen uit te trekken. Eerst werden individuen vermoord waarvan ze vermoedden dat zij rechtstreeks of onrechtstreeks voor de staat werkten. In de tweede fase begon het FIS ook hun familieleden af te slachten. De fundamentalisten vermoordden niet meer alleen een politieman, maar ook zijn vrouw, zijn kinderen en zijn broers. Het FIS pleegde niet alleen aanslagen op soldaten en officieren, maar ook op schoolbussen die kinderen van militairen vervoerden. Daarna escaleerde het geweld zo fel dat de moslimstrijders hele dorpen tegelijk uitroeiden. Bijzonder wreed waren de ontvoeringen van vrouwen die te westers gekleed waren.

Ze werden dagenlang verkracht en gefolterd, dikwijls met zwavelzuur en snijbranders, en soms vermoord.

Volgens de islamitische logica werd zo de “zedelijkheid” bevorderd. De burgeroorlog sleepte aan tot 2002.

Officieel waren er 44.000 doden, maar waarschijnlijk eerder 150.000.

De fundamentalisten werden militair verslagen, maar de oude tegenstellingen zijn daarmee niet verdwenen. Die zitten geprangd in een politieke snelkookpan, waarin de druk almaar stijgt, omdat er geen veiligheidskleppen zijn in de vorm van verkiezingen en machtswissels.

Dan moet er wel een explosie volgen. Dat is het onwrikbare mechanisme waardoor bijna alle dictaturen op termijn instabiel zijn. We hopen dat we ons vergissen, maar we vrezen dat Algerije aan de vooravond staat van een nieuwe burgeroorlog, met dezelfde actoren.

Moorden voor het klimaat In de meeste Europese landen is abortus geen politiek thema meer. De tegenstanders berusten klaarblijkelijk in hun nederlaag en zouden sowieso toch nauwelijks een forum krijgen. Abortus is niet alleen volledig “geliberaliseerd”, maar ook gebanaliseerd. Zelfs de Kerk laat het thema links liggen.

Daarom waren we aangenaam verrast, toen we in Junge Freiheit een frontale aanval op de liberale Duitse abortuswet lazen. De aanleiding daarvoor was het feit dat twee vrouwenafdelingen van de SPD hun jaarlijkse “Rote ASF-Rose” hadden uitgereikt aan twee abortusactivisten. De “Rote ASF-Rose” is een prijs voor mensen die zich hebben ingezet voor vrouwenrechten. Eén van hen, Freidrich Stapf, is een abortusarts die er prat op gaat dat hij elk jaar drieduizend ongeboren kinderen doodt. “In naam van de [feministische] ideologie van de totale gelijkschakeling wordt het doden van onschuldigen […] als een daad voorgesteld, waarvoor men geëerd moet worden. Perverser kan het niet.” Ja, zo formuleerde Junge Freiheit dat, zonder de gebruikelijke eufemismen. Junge Freiheit wees er ook op dat klimaatfanatici in de VS, Frankrijk en Duitsland er steeds vaker voor pleiten dat mensen kinderloos zouden blijven om het milieu te redden. In die optiek is abortus helemaal geen moord meer, maar een ecologisch zuiverende handeling…

Het nabije buitenland

14 maart 2019

GUILLAUME FAYE Op 7 maart overleed op 69-jarige leeftijd Guillaume Faye. Hij was één van de belangrijkste denkers van de identitaire, pro-Europese, anti-Amerikaanse en heidense nieuw-rechtse beweging GRECE. Maar tegelijk had hij - meer dan goed was - slaande ruzie met GRECE-icoon Alain de Benoist.

Er was weinig of geen aandacht in de pers voor de aan kanker overleden Guillaume Faye (1940-2019). Nochtans was hij sinds de jaren zeventig één van de invloedrijkste Franse denkers, theoretici en journalisten op de radicale rechterzijde. Hij was een van de sterkhouders van GRECE, le Groupement de recherche et d’études pour la Civilisation européenne. Die rechtse beweging ontstond als reactie op mei ’68. Ze was nationalistisch en identitair met een sterke Europese inslag, zeer kritisch voor de VS en voor het economisch en politiek liberalisme. Ook bevatte GRECE een sterke heidense stroming die negatief stond tegenover het christelijke universalisme. Dat iemand als Guillaume Faye in de Nouvelle Droite terechtkwam, is enigszins verbazend. Dat gaf hij in gesprekken zelf toe. Faye was afkomstig uit een burgerlijk milieu dat sterk bonapartistisch en dus Frans-nationalistisch geïnspireerd was. Hij studeerde aan de prestigieuze Sciences Po in Parijs, maar al snel werd hij een rechtse rebel en begin de jaren zeventig trad hij toe tot GRECE op vraag van Dominique Venner.

Een alliantie met de derde wereld Binnen die beweging profileert Faye zich als een expert in geopolitieke materies. Hij verdedigt de culturele identiteit van Europa tegen de “métissage”. Hij is tegen het Europees federalisme en staat kritisch tegenover de NAVO, de alliantie van Europa en de VS. Hij is in de traditie van GRECE antizionistisch

ZE SNAPPEN HET NIET Het is pijnlijk om te moeten vaststellen, maar veel Britten hebben kennelijk een blinde vlek inzake de Brexit. Nu het akkoord van Theresa May opnieuw is weggestemd in het parlement, wordt het tijd om te beseffen dat er een weeffout zit in het hele denken over de Brexit. Zolang de Britten die weeffout niet ten volle inzien, komt er nooit een ordentelijke uittreding uit de Europese Unie.

Er zijn weinig redenen om aan te nemen dat Britten dommer zijn dan mensen in pakweg Nederland, Duitsland of Vlaanderen. Toch zou een mens aan de intellectuele capaciteiten van de Britten gaan twijfelen. Dat hele Brexit-circus gaat eindeloos door. Het grote struikelblok in de onderhandelingen met de Europese Unie blijft de grens tussen de Ierse Republiek en Noord-Ierland. De eurofobe politici en boulevardkranten aan de andere kant van de Noordzee kakelen in koor. Het gehannes over de Ierse grens is volgens hen een denkbeeldig probleem dat uitgevonden werd door de Europese Unie, op aansturen van de Franse toponderhandelaar Michel Barnier en zijn kompaan Guy Verhofstadt. Veel Britten geloven dat zich in werkelijkheid geen patstelling voordoet en dat het louter gaat om een pesterij die tot doel heeft de Brexit onmogelijk te maken, maar dat klopt niet.

Internationale handel moeilijker In de volgende alinea’s gaan we zo eenvoudig mogelijk proberen uit te leggen wat precies de hinderpaal is en waarom de Britten de bal misslaan. Prime Minister Theresa May en, niet in de laatste plaats, de Brexit-liefhebbers van de harde lijn, willen een uittreding uit de Europese Unie, waarbij het Verenigd Koninkrijk ook de Europese binnenmarkt voor goederen en

POEDELS, IS’ERS EN ANGSTHAZEN Het plan om Merkel als bondskanselier te laten opvolgen door CDU-voorzitster Annegret Kamp-Karrenbauer, alias AKK, valt bij de socialisten niet in goede aarde. Zij vinden dat zo’n “kanselierswissel” alleen kan na nieuwe verkiezingen, en voor één keer hebben ze misschien gelijk. De vroegere SPD-voorzitter Sigmar Gabriel vroeg zich zelfs af of Merkel zo dom is dat zij AKK “als een poedel” naast zich wil dulden.

Eén van de problemen is dat Merkel al een poedeltje hééft. Dat beestje heet Macron en is verzot op kikkerbillen.

Zoals dat dikwijls gaat met twee schoothondjes, kunnen die poedels elkaar niet luchten. Macron had maar net zijn napoleontische plannen voor een nieuw en sterk Europa - zo’n ideeën vindt hij even lekker als kikkerbillen! - in de media gelanceerd, of AKK maakte hem in de FAZ op alle punten af, zonder christendemocratische “enerzijdsjes” en “anderzijdsjes”. Meteen de botte bijl erin.

“Ausbürgerung” De Duitse regering wil onder zekere voorwaarden de nationaliteit intrekken van meerderjarige IS-strijders. In een reactie daarop maakte de Bildungsstätte Anne Frank een absoluut immorele vergelijking tussen IS’ers en Duitse Joden die tijdens het nationaalsocialistische bewind verbannen of verdreven werden en daardoor hun Duitse nationaliteit verloren. Achteraf probeerden de verantwoordelijken dat te ontkennen, maar als men als reactie op het mogelijke intrekken van de nationaliteit van IS’ers meerdere opeenvolgende tweets verstuurt over soortgelijke en nog veel hardere maatregelen van de nazi’s tegen Joden, dan maakt men toch minstens impliciet een vergelijking.

Si la France m’était contée en steunt zowaar het Iran van Khomeini. Meer nog, Faye promoot een alliantie tussen Europa en de derde wereld. Eigenlijk tussen Europa en de Arabische landen. Reden: Faye is van oordeel dat de Noord-Afrikaanse gastarbeiders die in Europa aan lage lonen een soort van slavenarbeid verrichten en afgesneden zijn van hun cultuur en identiteit, een Europese onderlaag aan het vormen zijn.

Een Europees-Afrikaanse alliantie moet werk maken van hun terugkeer. In de praktijk zal al snel blijken dat dit een utopie is.

Er mag in de jaren zeventig dan wel officieel een migratiestop worden afgekondigd, in de praktijk gaan de grenzen via - onder andere - gezinshereniging wagenwijd open. Faye verzet zich tegen de dan nog niet zo invloedrijke immigratielobby maar krijgt binnen GRECE weinig steun. Meer nog, “de islamofilie”, “het stilzwijgen rond immigratie” en “het tiersmondisme” van Alain de Benoist beginnen op zijn zenuwen te werken.

Eind 1986 wordt hij uit GRECE gegooid, ook al is zijn intellectuele invloed groot geweest. Hij bracht de beweging in contact met de Duitse Conservatieve Revolutie uit het interbellum. En als journalist bij Le Figaro, Paris Match en VSD heeft hij een voet tussen de deur bij de mainstream media.

Radiopresentator Zijn breuk met GRECE en voorman Alain de Benoist doet Faye totaal andere oorden opzoeken. Hij wordt radioanimator bij Skyrock, waarbij hij onder het pseudoniem “Skyman” meewerkt aan een humoristisch programma.

Hij werkt ook mee aan Télématin op de openbare omroep France 2. Maar een link met het gedachtegoed van GRECE is nooit ver weg. Zo werkt Faye mee aan het rechts-radicale homoblad Gaie France, waar hij zowaar in naam van het heiden-

Opnieuw ruzie met GRECE In 2000 publiceert Faye het veelbesproken “La colonisation de L’Europe”, één van de eerste werken waarin openlijk gewaarschuwd wordt voor de “omvolking” van Europa door vooral moslimimmigratie. Alain de Benoist besluit daarop om Faye opnieuw uit GRECE te gooien wegens “racisme.” Faye blijft als publicist actief bij Terre et Peuple. Intellectueel maakt hij van dan af soms rare sprongen. De vroegere antizionist pleit plots voor een alliantie met Israël tegen de islam. Vanaf 2007 neemt zijn intellectuele invloed op rechts af, ook al omdat hij meer en meer afstand neemt van Terre et Peuple. In zijn laatste levensjaren duikt hij wel nog op bij seminaries van allerlei organisaties op de radicale rechterzijde, zoals ’le Bloc Identitaire’.

SALAN

ENGELAND Tijd om kleur te bekennen De Britten, arrogant als ze zijn, dachten onlangs met een slimme oplossing voor de dag te komen. In de regels en statuten van de Wereldhandelsorganisatie, opgesteld in 1947, staat een clausule in artikel 24 die gewag maakt van ‘een interim-handelsakkoord’. Ziehier het witte konijn van de Engelsen!

Alleen, een akkoord wordt gesloten tussen twee met elkaar instemmende partijen. De EU ziet zo’n tijdelijk interim-akkoord niet zitten. Dat is logisch. Als tijdelijke oplossing schuift de Europese Unie, al vanaf het begin van de onderhandelingen, een verlengd lidmaatschap van de Europese binnenmarkt naar voren, in afwachting van een permanent en specifiek vrijhandelsakkoord (dat er pas na 2022 ten vroegste zou komen).

De Britten kreunen en doen alsof de pestkoppen van de EU het ‘Goede Vrijdagakkoord’ tussen de Republiek Ierland (lid van de EU) en Noord-Ierland (deel van het Verenigd Koninkrijk) op de helling willen zetten, maar dat is niet het geval. Wat de EU vanaf het begin terecht doet, is wijzen op het probleem dat ontstaat op de grens met Noord-Ierland wanneer het Verenigd Koninkrijk de EU en de interne markt verlaat. Vanaf dat ogenblik gelden er namelijk - zoals we hierboven hebben uitgelegd - andere import- en exportheffingen tussen de twee Ierse delen. Het opzetten van douaneposten is dan noodzakelijk om de internationale handel in goede banen te leiden. De Britten moeten vroeg of laat kiezen. Ofwel blijven ze gebonden aan de Europese interne markt voor goederen en diensten, ofwel geven ze Noord-Ierland op, ofwel komt er hoe dan ook een grens met de Ierse Republiek. Die harde realiteit weigerden de Britten twee jaar lang onder ogen te zien. Het wordt tijd om kleur te bekennen.

LVS

Bei uns in Deutschland De reactie van de Bildungsstätte Anne Frank - die ook op andere punten politiek hypercorrect is - kan als symbool dienen voor het onvermogen van vele Joodse organisaties in Duitsland, en in bredere zin in heel de westerse wereld, om de échte, bloeddorstige vijanden van de Joden te benoemen en te veroordelen, en dat zijn natuurlijk de moslims. In Israël zelf is men in dat opzicht veel realistischer. Al zijn er ook daar natuurlijk mensen die verstrikt blijven in de trauma’s van de Tweede Wereldoorlog. Die trauma’s zijn begrijpelijk, net zoals de trauma’s van de Vlamingen over de repressie begrijpelijk zijn. Maar trauma’s zijn nooit een goede leidraad voor besluitvorming.

Trauma’s zijn emotionele reacties die gestold zijn in een versteend verleden en die rationeel denken blokkeren. “The past is never dead. It’s not even past”, schreef Faulkner.

Ja, men moet lessen trekken uit het verleden. Ja, er zijn historische patronen die zich voortdurend herhalen. Ja, het verleden wordt soms in het heden weerspiegeld, of in een andere vorm herhaald. Maar het is nooit identiek. Het is altijd een beetje anders, en soms zelfs totaal anders. En daarom zijn traumatische reacties altijd begrijpelijk, maar ook altijd een beetje verkeerd en altijd een beetje obsessief. En als een Joodse organisatie het opneemt voor IS’ers, dan wordt “een beetje verkeerd” heel erg gevaarlijk. Zoals een auto die een beetje uit de bocht vliegt en dan tegen een boom knalt, die bocht nieuw aangelegd is en de chauffeur hem te laat opmerkte.

De context van de “Ausbürgerung” van Joden door de nazi’s is totaal verschillend van de context van de geplande “Ausbürgerung” nu. Beide “Ausbürgerungen” in dezelfde context plaatsen, en daardoor slachtoffers en moordenaars op gelijke voet plaatsen, is in het beste geval een ernstige fout, in het slechtste geval een ernstige vorm van manipulatie. De Bildungsstätte Anne Frank kreeg overigens uit eigen kring massa’s kritiek over zich heen. Vele Duitse Joden zien het islamitische gevaar

FRANKRIJK

dom een “erotiek voor adolescenten” verdedigt; wat dat ook mag betekenen.

In 1997 keert hij terug naar GRECE en staat hij dicht bij Terre et Peuple van Pierre Vial. Faye begint dan boeken te publiceren die steevast anti-immigratie en anti-islam zijn. Zijn pleidooi voor de Europese cultuur heeft een sterk biologische basis.

Sommige critici zien in Faye een nieuwe verdediger van Blut und Bodem-theorieën. Zijn werken, zoals “Archéofuturisme” (1998), zijn een mix van traditionalisme en geloof in nieuwe technologieën die de mens fundamenteel zullen veranderen.

Faye heeft het op dat moment ook over de relatie tussen GRECE en het Front National. Volgens hem moest de Nouvelle Droite gekozen hebben voor infiltratie binnen het FN. Een stelling die Alain de Benoist veroordeelde. In 1999 is Faye wel trouw aan het anti-Amerikanisme en anti-Atlantisme van GRECE wanneer hij Servië steunt in zijn verzet tegen de NAVO-luchtaanvallen.

Right or wrong diensten verlaat. Zolang de Britten deel blijven uitmaken van de eengemaakte markt, kunnen zij immers niet op eigen houtje vrijhandelsakkoorden sluiten met andere landen in de wereld. De Britten willen die hefboom weer in handen krijgen.

Wanneer Groot-Brittannië de EU en de interne markt verlaat, verandert er bijgevolg heel wat op het vlak van internationale handel. De Britten en de EU-lidstaten zullen hogere import- en exportheffingen moeten betalen. Dat heeft negatieve gevolgen voor bedrijven en consumenten.

De rabiate eurofoben in het Verenigd Koninkrijk hebben echter twee jaar lang zonder verpinken beweerd dat het verlaten van de Europese binnenmarkt niet problematisch hoort te zijn. Er zou immers internationale handel gedreven worden op basis van de regels opgesteld door de Wereldhandelsorganisatie (WTO). Deze regels houden in dat het Verenigd Koninkrijk van dezelfde importtarieven kan genieten als andere landen die zich in een gelijkaardige positie bevinden. Wat de hysterische krantencommentatoren over het hoofd zagen, is dat de EU talloze specifieke handelsverdragen heeft afgesloten, gaande van Japan over Canada tot Vietnam. De regels van de Wereldhandelsorganisatie zeggen niet dat Groot-Brittannië aan dezelfde voordelige voorwaarden kan exporteren naar de EU als de landen waarvoor reeds specifieke handelsverdragen gelden. Wat de Wereldhandelsorganisatie wel zegt, is dat de voorwaarden dezelfde moeten zijn als de voorwaarden die gelden voor andere landen waarvoor nog geen specifiek verdrag in voege is. Praktisch gesteld: het Verenigd Koninkrijk zou niet aan dezelfde voorwaarden kunnen handeldrijven als bijvoorbeeld Canada, maar zou een status krijgen vergelijkbaar met bijvoorbeeld Oezbekistan. Dat klinkt plots al een pak minder aantrekkelijk, is het niet?

9

DUITSLAND wel, maar net als veel christelijke Duitsers krijgen zij in de media bijna nooit een forum.

Op de vlucht De 21-jarige Syndia moest zwaar boeten voor haar ondoordachte relatie met een Tunesische moslim. Hij stak haar neer in het huis van haar ouders in Worms. De dader was een afgewezen asielzoeker. Hij had uitgewezen moeten worden, maar mocht in Duitsland blijven, ondanks het feit dat hij al was veroordeeld wegens slagen en verwondingen, diefstallen, bedreigingen en geweldpleging. Syndia werd het zoveelste slachtoffer van dat gedoogbeleid tegenover illegalen. Het zoveelste slachtoffer ook van de propagandistische leugen dat asielzoekers “niet gevaarlijk zijn, maar in gevaar”. Het verhaal heeft nog een akelig staartje. Familieleden van het vermoorde meisje hadden een treurmars voor haar georganiseerd, waaraan honderden mensen deelnamen. De mars eindigde bij de Liebfrauenkirche waar een oecumenische herdenkingsdienst gehouden zou worden. Maar in die kerk stond een moslim recht en die schreeuwde met opgeheven armen: “Allahu Akbar!” In Polen zou hij waarschijnlijk ter plekke een afrossing gekregen hebben vóór de politie ter plaatse kon komen. Maar in Duitsland niet.

De kerkgangers sloegen in doodsangst op de vlucht. Honderden Duitsers die vluchtten voor één brutale moslim. O, wat zal hij van dat tafereel genoten hebben. Wat een heerlijk bewijs van de superioriteit van de islam en de minderwaardigheid van de ongelovige honden! Vindt u nog altijd dat ik overdreef, toen ik twee weken geleden schreef over “de verregaande verweking en feminisering van de Duitse man”? Niet dat het in België veel beter is. In Brussel zou men wellicht zelfs geen treurmars durven houden.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

14 maart 2019

MEDIALAND

FILM Gabriëls had er in De Morgen namelijk op gewezen dat de jongeren die betogen voor het klimaat binnenkort niet moeten komen klagen als een regering het vliegen zou verbieden.

Daar kon Heremans duidelijk niet goed mee overweg, want hij deed er in zijn rubriek zijn beklag over dat als “dit soort sympathieke, linksige comedians al zulke zurige opmerkingen maakt”, het draagvlak voor die klimaatbetogingen helemaal zal verdwijnen. Let goed op het woordje “zurig”: het is duidelijk dat de opmerking van Bert Gabriëls niet meteen weggezet kan worden als inhoudelijk fout, maar ze is wel ongewenst. En dan is het beter dat men zijn kop houdt, zeker als men tot de inner circle van “sympathieke linksige comedians” hoort. Benieuwd of de tv-programma’s en shows van Bert Gabriëls in de toekomst nog positieve recensies in De Standaard zullen krijgen…

Serenity

Schild & Vrienden

Waar is Venezuela in het nieuws?

In Venezuela gaat de toestand van kwaad naar erger. Niet alleen schiet het regime van Nicolás Maduro desnoods op de eigen bevolking en weigert het halsstarrig levensnoodzakelijke voedselhulp, verleden week viel ook de stroom uit in grote delen van het land. Het is best mogelijk dat tegen de tijd dat u dit leest, die stroompanne nog steeds voortduurt. Gevolg van die stroompanne is onder meer dat voedsel niet meer gekoeld kan worden, en daardoor ligt te rotten, dat de belangrijke olieproductie tot stilstand kwam, maar ook dat er al doden vielen omdat de dialyseapparatuur voor nierpatiënten niet meer werkt.

Zoiets is een absoluut schandaal, maar in de kranten is daar amper iets over te lezen. We hebben in deze rubriek er al vaak op gewezen dat de media de ellende in Venezuela zoveel mogelijk uit beeld willen houden. Bovendien valt op hoe men de smoezen van het Venezolaanse regime zonder veel kritiek blijft herhalen. De stroompanne zou volgens hen het gevolg zijn van een cyberaanval van de Verenigde Staten op een waterkrachtcentrale, terwijl de oppositie de problemen wijt aan verwaarlozing van de infrastructuur en de onkunde van de regering.

Of een cyberaanval heeft plaatsgevonden of niet, weten we natuurlijk niet. Maar als een cyberaanval op één waterkrachtcentrale volstaat om de elektriciteitsvoorziening voor grote delen van het land voor meerdere dagen plat te leggen, kan moeilijk nog ontkend worden dat de regering op het misdadige af incompetent is. Eigenlijk is dat niet meer dan een eenvoudige vaststelling, maar toch proberen onze media het voor te stellen alsof de schuldvraag afgedaan kan worden als een politiek welles-nietesspelletje tussen de Venezolaanse regering en de oppositie. En zeggen dat ze hun meninkje snel klaar hebben wanneer het gaat over politieke kwesties in andere landen. Alsof de afwezigheid van enige vorm van duiding bij de gebeurtenissen in Venezuela geen politiek standpunt zou verraden.

Groen lanceert een voorstel Afgelopen week was het onmogelijk een krant te vinden waar geen artikel in stond met een poging om de laatste vondst van Groen te onderbouwen: dat de overheid ervoor zou moeten zorgen dat voor reizen tot duizend kilometer de trein steeds het beste vervoermiddel is. Let wel, zo gemakkelijk is die oefening niet, want al snel bleek dat die eis van Groen amper te verdedigen valt, en dan zeker voor reizen van meer dan vijfhonderd kilometer. Maar zelfs voor reizen van amper driehonderd kilometer valt er iets voor te zeggen om toch het vliegtuig te nemen. Maar terwijl elk voorstel van N-VA en Vlaams Belang met plezier en liefst zo snel mogelijk de grond ingeboord wordt aan de hand van een “factcheck”, bleek dat voor Groen een veel ingewikkelder proces in te houden, waarbij elk argument tegen het voorstel bijzonder nauwkeurig afgewogen diende te worden. Grondtoon bij elke beschouwing was dat zelfs als het voorstel inhoudelijk onzinnig zou zijn, het belangrijk is te onthouden dat het allemaal toch zo goed bedoeld was van Groen. Voor het klimaat, weet u wel.

Ondertussen begint bij de bevolking te dagen waarop al dat klimaatspijbelen uiteindelijk zal uitdraaien: meer taksen en belastingen, natuurlijk. Het vermelde voorstel van Groen was een eerste schot voor de boeg, en bevestigt meteen het kwade vermoeden dat enkele mensen met een slecht karakter al bij de eerste klimaatbetoging uitspraken: deze generatie van citytrippers betoogt eigenlijk om die citytrips zo snel mogelijk onbetaalbaar duur te maken. Meteen loopt de lucht uit de spijbelballon nog sneller weg dan al het geval was.

Zurig Hier en daar leverde dat al kregelige commentaarstukjes op. Bij De Standaard, waar ze gehoopt hadden dat Anuna de Wever haar gratis pre-campagne voor Groen tot in mei in leven had kunnen houden, zakte de stemming ondertussen al onder nul. Wie verleden vrijdag de column “Scoop” van Tom Heremans gelezen heeft, weet waarover we het hebben. Bert

Wist u dat de jongerenbeweging Schild & Vrienden van Dries van Langenhove “ter ziele” is gegaan? Neen? Wij ook niet. Het is De Standaard die met die primeur ging lopen, en dat niettegenstaande het feit dat Van Langenhove verleden week onze weelderige lokalen aandeed om zijn column te komen afleveren. Is onze hoofdredacteur nog zo vriendelijk hem aan boord te houden, hoewel hij zich verkiesbaar stelde op de lijst van een politieke partij (weliswaar als een onafhankelijke kandidaat), toch geeft hij die primeur aan een concurrent.

Alle gekheid op een stokje! Neen, Schild & Vrienden is helemaal niet ter ziele gegaan. Maar in een stukje over “mixed martial arts” (MMA), een eerder extreme vorm van vechtsport, nam journaliste Marjan Justaert haar wensen voor werkelijkheid toen ze MMA wou linken aan extreemrechts, en van daaruit verder een lijn trok naar Schild & Vrienden.

Overigens, we hebben de indruk dat Marjan Justaert het behoorlijk lastig had bij het schrijven van haar stukje. Uit de tekst valt immers duidelijk af te leiden dat ze graag had kunnen schrijven dat het toch vooral extreemrechts is dat zich bezighoudt met gewelddadige vechtsporten. Probleem is dat de veiligheidsdiensten daaromtrent formeel zijn: het zijn vooral extreemlinkse groepen die zich bezighouden met extreme vechtsporten, om zich bij betogingen te kunnen verzetten tegen de politie. Of, zoals Marjan Justaert schrijft “tegen de ordediensten van het establishment - bijvoorbeeld als de politie geweld gebruikt tijdens een betoging - of om een antwoord te kunnen bieden op acties van (extreem)rechtse groeperingen.” U leest dat goed: de vredelievende lammetjes van extreemlinks nemen zelf nooit het initiatief tot geweld, zij verdedigen zich alleen maar tegen de politie, extreemrechts en zelfs gewoon rechts. Of wat dacht u?

Askruisjes op Amerikaanse nieuwszenders Het is een teken des tijds dat Björn Soenens op de webstek van de VRT moet komen uitleggen wat een askruisje is, en dat Aswoensdag het begin van de Vasten inluidt. Pakweg dertig jaar geleden zou men het merkwaardig gevonden hebben als men op de openbare omroep de begrippen askruisje en Aswoensdag had proberen uit te leggen, maar nu ben je al blij als de Vasten niet uitgelegd wordt als “de ramadan van de katholieken”.

Maar wat heeft Björn Soenens met een askruisje te maken?

Wij wisten het niet, maar blijkbaar is het in de Verenigde Staten niet ongewoon dat katholieke journalisten op Aswoensdag met een askruisje op antenne verschijnen. Björn Soenens zou echter Björn Soenens niet zijn, als hij tegelijk niet zou waarschuwen voor de gevaarlijke invloed van Donald Trump. Hij wijst er namelijk op dat “onder Trump de expliciete religiositeit weer toeneemt”. Vreselijk. Toch?

We kunnen ons niet herinneren dat Soenens een even sinistere opmerking maakte toen de Democratische volksvertegenwoordigster Ilhan Omar voor de eerste keer haar opwachting maakte in het Amerikaanse Congres, mét hoofddoekje.

Misschien omdat neutrale Björn Soenens toevallig iets minder problemen heeft met haar “expliciete religiositeit”, want Democrate én moslima?

“Serenity” is een film van de Britse regisseur-schrijver Steven Knight, die bekend werd door de screenplays die hij schreef voor de films “Dirty Pretty Things” (2002) en “Eastern Promises” (2007), en voor de film “Locke” (met Tom Hardy), waarvoor hij naast het schrijven van het script ook de regie op zich nam. Knight schreef ook de scripts voor de films “The Girl In The Spider’s Web” (2018) en “The Hundred Foot Journey” (2014), en het scenario van de geprezen en nog steeds lopende tv-serie “Peaky Blinders” (2013).

Voor “Serenity” castte hij Matthew McConaughey en Anna Hathaway in de hoofdrollen, maar laat u hierdoor niet op een verkeerd spoor zetten. Knight weet dan wel veel succesvolle scripts uit zijn koker te toveren, als regisseur is hij als een vis op het droge…

Een kapitein en een tonijn Baker Dill (McConaughey) brengt zijn dagen door op een exotisch eiland waar hij zich helemaal thuis voelt. Als kapitein van een vissersboot neemt hij toeristen mee op tochten om te diepzeeduiken, die voornamelijk draaien om Dill’s obsessieve jacht op een tonijn van mythische proporties. Eenzame avonden op het eiland brengt hij door met een alleenstaande vrouw. In ruil voor haar gezelschap zorgt Dill ervoor dat haar zwarte kater veilig thuis wordt gebracht, als hij weer eens over het eiland slentert.

Een vrij consistent, sereen, kabbelend bestaan, wordt plots verstoord wanneer Dills sensuele ex-vrouw (een blonde Anne Hathaway), die hij al jaren niet gezien heeft, voor zijn neus staat met een opmerkelijk verzoek.

Ze smeekt Dill haar te helpen hun zoon te beschermen door haar nieuwe gewelddadige echtgenoot (Jason Clarke) mee te nemen op een visserstrip, hem dronken te voeren en overboord te kieperen in ruil voor een flinke smak geld. Aanvankelijk moet Dill niks hebben van het verzoek van zijn ex-vrouw en haar drama. Hij blijft gefocust op de gigantische tonijn die hij telkens nét mist.

Maar omwille van de veiligheid van zijn zoon, waarmee hij een speciale langeafstandsband lijkt te hebben, gaat hij uiteindelijk toch overstag.

Niets is wat het lijkt, alles lijkt wat het is Knight staat bekend om zijn intelligente scripts en plots, waarbij hij subtiel doch consequent strooit met tips en langzaam toewerkt naar een grote ontknoping. In “Serenity” wordt dit al vrij snel duidelijk. Knight neemt zijn tijd om de sfeer op het subtropische eiland te schetsen en de personages te introduceren, maar gooit ook elementen in de mix die wat ‘verdacht’ overkomen. Er zit een raar luchtje aan, vooral aan die grote tonijn waar voortdurend naar verwezen wordt. Dan wordt ook nog een vreemd personage geïntroduceerd, een geheimzinnig gebrild mannetje in een maatpak met een aktentas, die wanhopig Dill achterna jaagt maar hem telkens nét misloopt.

Het is een veelbelovende premisse voor een intrigerende ontknoping, maar nog voor de opstapeling van gebeurtenissen een hoogtepunt kan bereiken, neemt de film een wending waarin de opgebouwde spanning in één klap in elkaar zakt. Behalve de plotgaten en onverklaarbare narratieve elementen die aan het oppervlak drijven, zet “Serenity” in zijn derde act ook nog eens een filosofisch moreel betoog in over goed en kwaad. Maar wel een onuitgewerkt betoog, waarin Knight eigenlijk liever met een grote boog om de gevolgen zwemt.

Vlees noch vis De oppervlakkige uitwerking van de personages gaat gepaard met matige acteerprestaties van McConaughey en Hathaway. De onoverzichtelijke, licht intrigerende mengelmoes van verhaallijnen en opmerkelijke voorvallen gaat gepaard met een ontknoping die allesbehalve overtuigt of verrast. Een origineel verhaal, maar de uitwerking is naar mijn mening volledig in het water gevallen. Vanaf 27 maart in de zalen.

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

14 maart 2019

11

François Van Gehuchten, historicus, over de Boerenkrijg

“Voor Outer en Heerd is een mythe” Elk volk puzzelt een geschiedenis samen van ware en verzonnen feiten. Ook de Boerenkrijg heeft echte en gefantaseerde kanten. Elke historicus is een doder van drakerige mythes die het onkruid zijn van een nationale geschiedenis. In Tessenderlo, in het gebied waar Kempense boeren vochten tegen de republikeinse Fransen, schreef François Van Gehuchten een omvangrijke en historisch sterke synthese van de Boerenkrijg. Een botsing bezongen in liederen, beschreven in romans en bekeken door hedendaagse brillen om het verhaal te pleisteren op de mythes van het moment.

Historici met een rechte rug hebben het beroerd. Hun taak is om praatjes uit de wereld te helpen, om vriendelijke leugens of vervormingen in het volksgeheugen te schrappen. François Van Gehuchten is historicus van de KU Leuven. Van in zijn studententijd, die eindigt in 1980, is hij gegrepen door de zeventiende en de achttiende eeuw; de roerige overgang van het Ancien Régime naar de Verlichting en de Franse Revolutie.

Die tweehonderd jaar vol schokkende ontwikkelingen, moderniseringen, opstanden en breuken zijn een scharnierperiode. Zijn eerste boeken schrijft Van Gehuchten over de Bokkenrijders in Belgisch- en Nederlands-Limburg. Knack oordeelde dat het standaardwerken zijn. Professioneel is de Limburgse geschiedkundige actief geweest bij het cultureel centrum van Tessenderlo, waar hij woont, en vandaag leidt hij de toeristische dienst van de gemeente.

U noemt uw boek een synthese, een verwerping van twee soorten verhalen over de Boerenkrijg?

François Van Gehuchten: In 1998 werd de tweehonderdste verjaardag van de Boerenkrijg gevierd in Overmere-Berlare, een van de bekendste strijdplekken van die oorlog. Er waren vergaderingen om de Boerenkrijg te herdenken met ideeën voor een gelegenheidsbier, een stripverhaal, boeken en feesten. Toen zijn twee boeken verschenen, die elk een eigen interpretatie brachten van die opstandige tijd. In geen van de twee analyses wordt de vinger op de wonde gelegd. Het ene boek geeft de katholieke interpretatie van de Boerenkrijg en het andere de vrijzinnige insteek. Wat ik de voorbije vier jaar heb trachten te doorgronden, is wat er in werkelijkheid gebeurd is. Ik wilde de vraag oplossen of wij niet staren naar verzinsels die al twee eeuwen woekeren. Over de Boerenkrijg zijn in totaal 900 titels gepubliceerd en over de oogmerken van de boeren bestaan veel verschillende interpretaties. De banieren van het boerenleger verschilden. Ze droegen de arend van Oostenrijk, soms de Brabantse driekleur van de patriotten en al eens de kleuren van Oranje, zoals te Diest, de Oranjestad, en Aarschot. In Limburg werden plak-

katen verspreid: “Dood aan de Republiek, heil aan ons oude bestuur.”

Wat is voor u de essentie?

De Boerenkrijg was een rechtstreeks gevolg van de verplichte militaire dienst opgelegd door de Franse overwinnaars en revolutionairen. De boerenjongens waren wanhopig door die oproep. Een conscriptie betekende dat je leven gedurende jaren opgebroken werd; het land, het vee, de familie en de vrienden in het dorp moesten wachten. Een Vlaamse piot werd toen voor vier jaar soldaat in het Franse leger en als er oorlog woedde, werd dat een periode van onbeperkte duur. Men kan het vergelijken met de gedwongen tewerkstelling in Duitsland, vanaf 1942, die ook leidde tot razzia’s, onderdui-

maakten te kunnen winnen, is te lezen in een pamflet: “Liever de kogel of de guillotine!”

En de steden?

Alles wijst erop dat het verzet hoofdzakelijk bloeide op het platteland, hoewel ook de stedelijke jongelui hun hielen toonden aan de wervers. In 22 procent van de gemeenten in Oost- en West-Vlaanderen waren er opstootjes, en dus in 78 procent niet. In de grote steden die niet meededen aan de opstand, bijvoorbeeld Brugge en Brussel, daagde aanvankelijk geen 10 procent van de dienstplichtigen op.

Hoe zijn de verhalen ontstaan die wij vandaag voor waar aannemen?

Na 1800 durfde men amper over

kers en gewapend verzet. Toen in 1798 in Parijs de wet op de dienstplicht voor de veroverde gebieden werd gestemd, was het hek van de dam. De eerdere plannenmakers voor een opstand tegen het republikeinse gezag kregen de wind in de zeilen door de duizenden jonge dienstplichtigen die weigerden onder dwang de wapens te dragen en hun leven te riskeren voor een regime dat zij verafschuwden. De wet op de dienstplicht was de lont die het met ongenoegen volgepropte vat deed ontploffen. Als er toch moest gevochten worden, dan liever tegen het gehate nieuwe Frankrijk! Dat de opstandelingen zich weinig illusies

de boerenoorlog spreken. De ontdekker en de vulgariseerder van de Boerenkrijg was Hendrik Conscience, met zijn roman De Boerenkrijg, verschenen in 1853. Terzijde, het woord ‘krijg’ in de titel is een germanisme en komt van het Duitse Krieg.

De Belgische liberalen in de periode 1860-1870 stamden af van de republikeinen, en het tweede keizerrijk onder Napoleon III dook op.

Het belgicisme lag hen echter nauwer aan het hart dan het liberalisme.

Zij interpreteerden de strijd van de boeren als een campagne voor België. Van liberalen zou je verwachten dat zij het uitdragen van de idealen van de Franse Revolutie hoog in het vaandel dragen, maar liberale belgicisten als Orts, de alom bekende Henri Pirenne en Paul Verhaegen - de kleinzoon van Théodore, de grondlegger van de ULB - zagen de Boerenkrijg als een strijd voor een sterker België. Paul Verhaegen schreef letterlijk in de jaren ’30 dat de boeren vielen voor de “Belgische zaak”. Straf! En de historische waarheid is dat het Vlaams-nationalisme de Boerenkrijg pas massaal ontdekte tijdens de Tweede Wereldoorlog. De Vlaamse oostfronters zouden met de Duitsers het gehate communisme gaan bestrijden onder de banier “Voor Outer en Heerd”, aldus de goedgevonden leuze. In Westerlo werd tijdens de oorlog een standbeeld voor de Boerenkrijg onthuld, in aanwezigheid van de Zwarte Brigade, de militanten van het VNV. Het werd later met rode verf beklad, want in de ogen van de bevolking en de weerstand was het een monument voor de collaboratie. Na de bevrijding is het

Boekvoorstelling Op zaterdag 23 maart wordt het boek “Liever de kogel of de guillotine” officieel voorgesteld. U bent van harte welkom in het Gemeentehuis van Westerlo (Boerenkrijglaan 61) om 20 u.00.

Sprekers zijn Kristof Welters, schepen van Cultuur, Karl Van Camp, uitgever, Peter De Wilde, nationaal voorzitter Davidsfonds, en François Van Gehuchten, auteur. Er is muzikale opluistering door Galathea en na de boekvoorstelling wordt u uitgenodigd op de receptie.

Iedereen is welkom, de toegang is gratis.

De auteur staat ter beschikking van verenigingen om over de Boerenkrijg te komen vertellen. Hij is te contacteren via: francois.van.gehuchten@tessenderlo.be Het boek is vanaf 25 maart beschikbaar maar kan nu besteld worden via de boekhandel of via de webwinkel van Polemos: www.polemos.be François Van Gehuchten;“Liever de kogel of de guillotine”; uitgeverij Polemos 2019; 448 blz; prijs 39 euro.

ISBN: 978 949 3005 0 51

standbeeld verdwenen. De man die de Boerenkrijg na 1945 het stevigst in het Vlaams-nationale geheugen heide met zijn teksten, was Arthur de Bruyne. Louis Roppe, toen gouverneur van Limburg, deed eveneens zijn duit in het zakje van de schone mythe.

U spreekt van een eerste Boerenkrijg en een tweede?

De eerste Boerenkrijg speelde zich af tussen oktober en december 1798 in een situatie waarbij in het zuiden en het noorden van de Lage Landen heel ernstig en opnieuw werd nagedacht over een hereniging van de twee gebieden. De Engelsen waren geïnteresseerd in die ontwikkeling en leverden geld en wapens en kwamen zelfs aan land in Blankenberge. Er woedde op dat ogenblik geen oorlog tussen Oostenrijk en Frankrijk. De Nederlandse kroonprins Willem, de latere Willem I, legde contacten met de Zuid-Nederlandse uitwijkelingen in het West-Duitse Rijnstadje Emmerich. Hoge geestelijken en vooraanstaanden uit onze gewesten hadden na de inval van de Franse republikeinen daar hun toevlucht gezocht.

In Emmerich werd serieus van gedachten gewisseld over de herenigde Nederlanden.

De tweede Boerenkrijg (vanaf maart 1799) had een bredere achtergrond, met verbanden tussen de Russen en de Engelsen en veel diplomatiek gehakketak. Pruisen ging bijvoorbeeld akkoord met een nieuwe verbinding tussen noord en zuid, onder meer omwille van een dynastieke band met het huis van Oranje. Het katholieke Oostenrijk echter, dat de Oostenrijkse Nederlanden, dus onze contreien, had laten schieten door het Verdrag van Campo Formio in 1797, slikte niet dat het protestantse noorden zijn religieuze invloed zou uitbreiden in het zuiden. De Oostenrijkers wilden, na het herstellen van hun controle, onze gewesten wel ruilen voor belangen die hen meer interesseerden in Beieren of Noord-Italië.

Wat stimuleerde het verzet van de boeren?

De Franse troepen hadden het land leeggeplunderd, en in een tweede fase traden in de negen departementen, de nieuwe politieke indeling van noord en zuid, agenten aan die weliswaar de tienden, een onpopulaire en eeuwenoude belasting, afschaften, maar tegelijk nieuwe belastingen hieven die vier- tot vijfmaal zwaarder waren. Er volgden rellen en opstootjes. Gendarmes werden aangevallen.

De Boerenkrijg volgde op de Brabantse Omwenteling tegen Oostenrijk, die intellectueel rijker en meer onderbouwd was…

Tijdens de Brabantse Omwenteling werd een stroom aan pamfletten verspreid. Tijdens de Boerenkrijg werd zegge en schrijve één pamflet verspreid door de opstandelingen. De geschiedkundige getuigenissen steunen voornamelijk op geschreven teksten die aan bomen en huizen werden geplakt of

genageld. Onze bevolking haalde adem na het verdrijven van de Oostenrijkse heersers door de Brabantse Omwenteling, maar onder de Franse bezetting riepen de boerenguerrillero’s “Leve de Keizer”, refererend naar de Oostenrijkse soeverein, want hun enige doel was, weg met de Fransen, zelfs al kwamen de Oostenrijkers terug.

Was er een godsdienstige factor?

Absoluut. De priesters werden verplicht een Eed van Haat tegen het koningschap af te leggen. De meeste geestelijken in Vlaanderen weigerden, waarop hun kerken werden gesloten. Zij doken onder en droegen de mis op in schuren. Vervolgingen en jarenlange gevangenisstraffen volgden. Die onderdrukking van het geloof was een smeulend vuur, maar de Boerenkrijg, ik herhaal, kwam er voornamelijk na het opleggen van de dienstplicht in oktober 1798. Dat gaf de opstand wind in de zeilen. Slechts een minderheid van de opgeroepenen daagde op en een veelvoud schaarde zich achter de opstandelingen. In brieven naar huis schreven de Vlaamse rekruten over de hel die zij observeerden. In één uur zagen zij rond de slagvelden meer ellende dan in één week thuis.

Elke oorlog is een slachting, maar zeker in die jaren was het een verschrikking, zonder Rode Kruis, met minder geneeskundige zorgen, met amper medicatie. Vlaamse soldaten die in het Franse leger in Spanje moesten vechten, maakten mee hoe mensen gefolterd en gecastreerd werden en aan een spies geregen werden. De priesters ginder hitsten de plattelandsbewoners op tegen de republikeinen en de koningsmoordenaars.

Was het een massabeweging?

Neen, de Vlamingen zijn niet gemaakt voor opstanden. Het is opvallend, bijna communautair, dat de strijd in Waals-Brabant veel heviger was dan in de Vlaamse departementen. De Boerenkrijg maakte 2.000 slachtoffers, geen 5.000 of 10.000, op een Belgische bevolking van toen 2 miljoen burgers. Er waren 1.700 arrestaties. De helft van de arrestanten werd vrijgesproken, en de andere helft vloog de gevangenis in. Er werden 170 werden uitgesproken... Als je de Boerenkrijg vergelijkt met de bloedige opstanden in de Franse regio’s Vendée en de Cevennen, dan merk je pas het grote verschil. In die twee gebieden sneuvelden in totaal 80.000 opstandelingen.

Speelde het Nederlands een rol?

Hoegenaamd niet, de taal speelde geen enkele rol. Dat was de minste van de zorgen van de boeren.

Toch was het een bloedige tijd?

Ongetwijfeld. In de Franse Tijd zijn in Tessenderlo 28 opgeroepenen omgekomen in het leger van Napoleon. In de Eerste en de Tweede Wereldoorlog samenvielen er hier 11 slachtoffers met viermaal meer mensen in België.

FRANS CROLS

12 Cultuur

14 maart 2019

GESCHIEDENIS

De duivelsverzen

Dertig jaar geleden werd de wereld naar aanleiding van Salman Rushdies roman “The Satanic Verses” zich eindelijk bewust van het echte gelaat van een misdadige ideologie.

Salman Rushdie De schok Het boek verscheen einde 1988 bij Penguin. Het was een nauwelijks verdekte satire op het heerschap dat de islam uit zijn duim heeft gezogen. Mohammedanen lezen nauwelijks. Er worden meer boeken in het Grieks - 13 miljoen sprekers - dan in het Arabisch 500 miljoen sprekers - vertaald.

Het duurde dus even vooraleer de inhoud van het boek bekend geraakte, maar toen was het ook raak. In een recente documentaire interviewde een BBC-journalist de toenmalige mohammedaanse ophitsers. De interviewer is zelf een mohammedaan, van Pakistaanse afkomst, maar in Engeland geboren, en sprak met een accent dat indertijd onverbiddelijk afgestraft werd in de Lierse Rijksmiddelbare Normaalschool. Maar voor politiek correcte zenders als de BBC en de VRT strekt een slechte uitspraak van een derdegeneratieallochtoon tot aanbeveling.

De journalist vond wel de ene mohammedaanse ‘intellectueel’ terug die indertijd de opdracht kreeg het boek te lezen en vervolgens de mohammedanen van Bradford in Yorkshire voor te lichten. De zeldzame beelden van schuimbekkend mohammedaans tuig van de richel dat zich in 1989 onder ons waande, zijn hallucinant. De ‘intellectueel’ organiseerde vervolgens een openbare boekverbranding, waar ongeveer duizend hysterici te zien waren. De Britse tabloids waren er echter ook, en zij herinnerden natuurlijk aan de boekverbranding in 1933. Met een schok ontdekte Groot-Brittannië (het VK zonder Noord-Ierland) dat men inmiddels 1,7 miljoen mohammedanen had toegelaten zonder enige eis te stellen. Verbaasd luisterde men naar

de eisen voor openbare excuses, een absoluut verbod op de verkoop van het boek en straffen voor hen die zelfs maar de kleinste kritiek op de mohammedaanse ideologie hadden.

De schok werd nog groter toen rijke mohammedanen in Londen via de moskeeën oproepen deden te betogen en bussen huurden. 70.000 betogers begonnen aanvankelijk vreedzaam, waarna mohammedaanse snotapen tot geweld overgingen. Zoals er eentje nu zei, was dat niet uit ideologische overtuiging, maar gewoon uit ongenoegen voor echte en vooral ingebeelde discriminatie. Meerdere boekhandels werden door een bom beschadigd en de politie moest de uitgeverij een week lang tegen belegeraars beschermen.

Europese mohammedaanse klikspanen De hysterie beperkte zich niet tot het Britse eiland. Twee in Engeland wonende Pakistanen reisden naar Teheran en spraken er met de schurk Khomeini. Die ayatollah wist eerst van toeten noch blazen, maar sprak op 14 februari 1989 verontwaardigd een fatwa (zo leerde het Westen dat woord kennen) uit. Daarin riep hij iedere mohammedaan op de auteur en al zijn medeplichtigen te vermoorden.

Dat scenario werd later herhaald bij de verschijning van de bekende cartoons, toen in Denemarken wonende mohammedanen de boel opstookten in de mohammedanenwereld.

Indirect gevolg was dat het boek een heuse bestseller werd, zij het dikwijls verkocht onder de toonbank. Een collega wilde het absoluut lezen, maar durfde het zelf niet kopen, en vroeg me het mee te brengen van mijn wekelijkse winkeluitje in die pre-Amazontijden bij wat nu Waterstone is aan de Brusselse Maxlaan. Ik kon het boek keurig en anoniem verpakt ophalen op de eerste verdieping, want in het uitstalraam of op het gelijkvloers was het afwezig. Ook in de VS ging het boek vlot over of onder de toonbank. In een vandaag nog even achterlijk Pakistan leidde het boek tot een bestorming van de Amerikaanse (niet de Britse) ambassade; de politie schoot vijf betogers dood. Daarmee begon de dodenspiraal.

In totaal stierven 59 mensen door mohammedaans terrorisme.

De Italiaanse vertaler werd neergestoken, maar overleefde het. Zijn Japanse collega werd vermoord.

Het vreselijkste incident had plaats in Turkije. De Turkse vertaler was te gast bij een festival van ale-

vieten. Duizenden soennitische mohammedanen bestormden het hotel en staken het in brand. Resultaat: 36 doden. Salman Rushdie dook negen jaar lang volledig onder. Hij wordt nog altijd beveiligd, al durft hij al eens ergens opwachting maken. De fatwa bestaat nog altijd. Die kan volgens de Iraanse gangsters niet teruggedraaid worden omdat Khomeini overleden is. Drie jaar geleden verhoogden Iraanse media de beloning van 2,8 miljoen dollar voor een geslaagde moord met nog eens 600.000 dollar.

Ziekelijke mohammedaanse haat vermindert niet De Duivelsverzen bewezen ook meteen de lafheid en het opportunisme van de als links poserende intellectuelen. De Britse commissie voor raciale gelijkheid liet mohammedaans geboefte zijn totalitair standpunt uiteenzetten, maar weigerde Rushdies verdedigers het woord te geven. In Nederland was ene Mohamed Rabbae de knuffel-Marokkaan van de media die overal opdook en berucht was voor zijn - overigens in slecht Nederlands - gelieg over ‘racisme’ en “er moet geld bij” (voor de minderheden). Hij werd zelfs duolijsttrekker voor GroenLinks en haalde de pers met een pleidooi voor een verbod op het boek. Toen gingen eindelijk enkele ogen open, onder meer die van Jan Blokker in De Volkskrant.

Maar de meeste pseudolinksen willen het tot vandaag niet weten.

In werkelijkheid haalden de mohammedanen hun slag thuis. In 2006 joeg de socialistische bende van Blair en Brown een wet over zogenaamde “Ethnic and religious hatred” door het Britse parlement, met een verlammend effect op vele overheidsdiensten. Getuige de weigering van de politie op heel het eiland om racistische mohammedaanse (meestal Pakistaanse) verkrachters op te pakken, want de slachtoffers zijn toch maar autochtone meisjes. De BBC-reportage in kwestie eindigde met de reporter die met een exemplaar van het boek naar Bradford trok, dertig jaar na de feiten. Hij herinnerde zich dat hij vroeger als achtjarige op school het spel speelde “Hoe vermoord ik Salman Rushdie?”.

Hij hoopte dat er beterschap was en vroeg passanten naar hun mening, en ontsnapte ternauwernood aan een zware rammeling. Dankzij de kruiperigheid van de politici voelen vele mohammedanen zich immers onkwetsbaar. Het boek is nog altijd taboe, hoewel niemand het gelezen heeft.

JAN NECKERS

Twintig jaar S.M.A.K. Het Stedelijk Museum voor Actuele Kunst (S.M.A.K.) in Gent viert zijn twintigste verjaardag met een grootse collectietentoonstelling, een selectie van 200 uit de 3.500 werken die de verzameling rijk is.

Auteur Karel Geirlandt stichtte in 1957 in Gent de Vereniging voor het Museum van Hedendaagse Kunst, met als doel een autonoom museum op te richten. In 1975 kwam er een museum, zij het nog niet autonoom, want het werd ondergebracht in het Museum voor Schone Kunsten (MSK). Jan Hoet had de leiding over het museum, dat in 1999 onder de nieuwe naam Stedelijk Museum voor Actuele Kunst intrek nam in het gerenoveerde casinogebouw, gelegen tegenover het MSK. In 2003 trok Jan Hoet de deuren van het S.M.A.K. achter zich dicht. Er waren wat perikelen met zijn opvolger, tot in 2005 Philippe Van Cauteren de nieuwe museumdirecteur werd. Die trekt al enkele jaren aan de alarmbel. Hij wil vijfhonderd werken van de S.M.A.K.-collectie permanent kunnen tonen en daarnaast ook tijdelijke exposities blijven organiseren. Daarvoor moet het museum in oppervlakte drie keer zo groot worden. Een uitbreiding van het bestaande gebouw ligt niet voor de hand omdat het in het als monument beschermde Citadelpark ligt. Nieuwbouw is een andere optie. Van Cauteren verwijst naar het Museum voor Hedendaagse Kunst in Antwerpen (MUHKA), dat ook met plaatsgebrek kampt en waarvoor wel een oplossing is gevonden. Het MUHKA krijgt in de Scheldestad een nieuw te bouwen museumruimte.

Groot verschil: het MUHKA is een instelling van de Vlaamse Gemeenschap, dat de centen op tafel legt, in Gent moet de stad instaan voor de kosten.

Hoe dan ook: een oplossing voor het S.M.A.K. komt er de eerstvolgende jaren niet, al blijft Van Cauteren dromen van een vernieuwd museum tegen 2025.

Hij houdt alleszins de druk op de ketel. “Als we in Gent niet genoeg plaats krijgen, komen we naar hier”, zei hij, toen hij in september vorig jaar de recente aanwinsten van zijn museum tentoonstelde in Les Brasseurs in Luik. In die sfeer viert het S.M.A.K. zijn twintigste verjaardag.

Duidelijke boodschap Voor het eerst sinds de openingstentoonstelling in 1999 zal het hele museumgebouw ingepalmd worden door werken uit de eigen collectie, onder de noemer ‘De Collectie (1), 20 jaar S.M.A.K.’.

Museumdirecteur Van Cauteren heeft een duidelijke boodschap: uit de 500 werken die hij permanent in het grote museum zou willen tentoonstellen, koos hij er 200.

Hiermee geeft hij aan hoeveel te klein het huidige gebouw wel is en tegelijk is het een voorsmaakje van wat er in het nieuwe S.M.A.K. zou te zien zijn.

Drie museumzalen worden elk ingepalmd door een grote installatie. ‘Interminável’ (2005) van de Braziliaan Artur Barrio vult een zaal met brood en koffie, lampjes, een zetel en andere alledaagse dingen, die moeten aantonen dat kunst niet buiten het leven staat, maar er middenin. Van de Amerikaanse kunstenaar David Hammons wordt de installatie ‘Chasing the Blue Train’ (1989) getoond. Zoals in vele van Hammons’ werken vertrekt hij ook hier vanuit zijn zwarte etnische achtergrond. We zien een aantal vleugelpiano’s, die verwijzen naar de blues en de jazz, een hoop steenkool en een kleine stoomlocomotief die rondjes draait, een symbool voor de grote depressie in de VS en de zwarte bevolking die van stad naar stad trok op zoek naar werk in de mijnen.

De Zwitser-IJslander Christoph Büchel schopt graag keet. Op de Biënnale van Venetië in 2015 transformeerde hij voor het IJslandse paviljoen de kerk van Santa Maria della Misericordia in de eerste moskee van de historische stad Venetië. Er kwam zoveel protest dat ‘het kunstwerk’ gesloten werd.

De installatie in het S.M.A.K. wordt gevormd door een aantal Cobra-schilderijen uit de museumcollectie (onder andere van Karel Appel) aan de muur. Op de grond, tussen beeldhouwwerk, liggen matrassen en kleren en staan valiezen. Inderdaad, de vluchtelingen mogen ook op deze expo niet ontbreken. Ze duwen visueel de kunst naar de achtergrond.

Tussen de tweehonderd stukken op de expo is ook sterk werk te zien, onder andere van Ann Veronica Janssens, Berlinde De Bruyckere en Rinus Van de Velde. En het S.M.A.K. is het enige museum in ons land met een Francis Bacon in de collectie.

MMMV Tentoonstelling ‘De Collectie (1) - 20 jaar S.M.A.K.’, van 16 maart t.e.m. 29 september 2019, S.M.A.K., Gent, www.smak.be

Actueel

14 maart 2019

13

Zuid-Afrika

Bart Fierens is de nieuwe Hallucinante veroordeling voorzitter van het ANZ

van blanke hoeveknechten Pieter Doorewaard en Phillip Schutte voor de rechtbank

Het ANZ, voluit Algemeen Nederlands Zangverbond, was sinds november vorig jaar op zoek naar een nieuwe voorzitter. Dat was het ogenblik dat huidig voorzitter Erik Stoffelen aankondigde een stap terug te zetten.Erik Stoffelen zag twee goede redenen om het voorzitterschap over te dragen.

Toevallig in dezelfde week dat in Brussel het verdict viel over de zware terroristische moordaanslag in het Joods Museum door islamist Mehdi Nemmouche en zijn kompaan Nacer Bendrer, werden in de Noordwest-provincie van Zuid-Afrika twee blanke hoeveknechten met een nog maagdelijk strafblad, veroordeeld tot effectieve celstraffen van 23 en 18 jaar. Die zaak had niks met terrorisme te maken, maar de uitspraak werd, in een overvolle gerechtszaal, stormachtig toegejuicht door uitsluitend zwarte aanhangers van de fanatieke Economische Vrijheidsvechters van de beruchte opruier Julius Malema.

Laat ik even een sfeerbeeld schetsen. In april 2017 hadden de beklaagden Pieter Doorewaard (27) en Philip Schutte (36) twee tieners betrapt op het stelen van zonnebloemen en hadden de jongens in hun ‘bakkie’ doen stappen om met hen naar het politiebureau te rijden. Een van de twee was er echter vandoor kunnen gaan voor de bestelwagen was gestart, zodat de twee hoevewerkers nog maar alleen de 16-jarige knaap Mosweu konden gaan aangeven. Dachten zij, maar het noodlot besliste er anders over, want in een bocht sprong de jongen van het bakkie af, kwam op zijn hoofd terecht en … overleed.

Valse getuigenis Dat moet op zich voor het tweetal al beroerd genoeg geweest zijn, maar het werd nog veel erger. In het politiekantoor werden zij er noch min noch meer van beschuldigd de jongen te hebben vermoord door hem van het rijdende bakkie af te stampen. Er kwam zowaar een (zwarte) getuige opdagen die met veel overtuiging verklaarde dat hij de aanslag met eigen ogen had zien gebeuren. Heel pikant detail, maar allesbehalve een detail: later heeft die zogezegde getuige aan meerdere mensen, onder wie een politieagent, bekend dat hij het verhaal uit zijn duim gezogen had en dat hij helemaal niets gezien had. Niks aan te doen, want dagen voor de rechtszitting werd het gerechtshof al bezet door ‘vrijheidsvechters’ die een gepaste straf eisten voor de witte moordenaars. En zo geschiedde.

Hoewel de enige ‘getuige’ ten laste die zich was komen melden bij herhaling had bekend dat hij gelogen had, veroordeelde de rechter in het hooggerechtshof de twee beschuldigden op grond van die leugengetuigenis voor ontvoering, intimidatie, diefstal en vuurwapenbezit, tot voornoemde buitensporige straffen. Let wel, als verzachtende omstan-

digheid werd dan nog hun blanco strafblad in aanmerking genomen. Dat deze kromme rechtspraak (uit schrik voor de vox populi?) bij blanke Zuid-Afrikanen een golf van verontwaardiging en woede heeft losgemaakt, hoeft geen betoog.

Beroep tegen het vonnis Een vraag die in de commentaren geregeld opduikt, gaat over het moeilijk te begrijpen feit dat die twee blanke mannen solidair zijn veroordeeld voor het van de rijdende auto stampen van Mosweu. Wie heeft die auto dan aan het rijden gehouden? Dat is een voor de hand liggende vraag. Ook al omdat het zeker niet de eerste twijfelachtige veroordeling van een blanke Zuid-Afrikaner is. De vader van Mosweu heeft zich heel tevreden over het vonnis uitgelaten, hoewel hij levenslang een rechtvaardiger uitspraak had gevonden. Als je dan weet dat Mosweu al twee weken van huis weg was vóór hij door zijn liefhebbende ouders werd gemist…

En wat met Pieter Doorewaard en Philip Schutte, wier jonge levens verwoest zijn? Die krijgen nu een gerenommeerde advocaat, Barry Roux, die op kosten van de burgerrechtenbeweging AfriForum tegen het hemeltergende vonnis in beroep zal gaan.

Dat beroep mag al worden verwacht binnen twee weken. Allicht zullen niet weinig Afrikaners daar met een visademke naar uitkijken, maar te vrezen valt dat ook Julius Malema zijn stoottroepen naar het hooggerechtshof in Noordwes zal sturen, al was het maar om het zwarte recht in de regenboognatie te doen zegevieren. En als u, beste lezer, hierbij onwillekeurig terugdenkt aan die ‘kwade jaren’ toen bij ons aan een ‘justice des rois nègres’ werd gedaan, dan kan ik dat maar al te goed begrijpen.

HECTOR VAN OEVELEN

Eén: hij oefent die functie al elf jaar uit en vindt dat er wel eens een nieuwe kracht in zijn plaats mag komen. Twee: hij is professioneel bezig als commercieel directeur van het Vlaams Neutraal Ziekenfonds (VNZ), en ook daar worden extra inspanningen gevraagd, want het Vlaamsgezinde ziekenfonds heeft de wind in de zeilen.Op de Algemene Vergadering van het ANZ afgelopen maandag, werd Schotenaar Bart Fierens gekozen tot nieuwe voorzitter. Zijn naam zal niet zo algemeen bekend zijn, maar zeker in de Marnixringen is Bart geen onbekende. Hij is namelijk al dertig jaar lid van Marnixring Voorkempen Pater Stracke, waarvan hij elf jaar voorzitter was.

Daarnaast is hij al vierentwintig jaar lang voorzitter van het 11 julicomité Schoten, én initiatiefnemer en bezieler van de Schotense Spoor. Dat laatste is een ereteken voor een Schotense vereniging of onderneming die het Nederlandstalige karakter van de gemeente bevestigt of bevordert. In zijn studentenjaren was hij actief in het KVHV van Antwerpen, waar hij samen met Herwig Praet de medeoprichter was van het Studentenzangfeest in de Stadsfeestzaal.

Met Bart Fierens, nu 64, heeft het ANZ in ieder geval een voorzitter die uit het juiste Vlaamsradicale hout gesneden is. Bovendien heeft hij al bewezen over het nodige organisatietalent te beschikken, en hij kan zijn standpunten nog goed verwoorden ook. Officieel start zijn voorzittersmandaat op 31 maart, maar aanstaande zondag (17 maart) wordt hij officieel voorgesteld tijdens het 82ste Zangfeest dat doorgaat in de Lotto-Arena in Antwerpen. Kaarten zijn verkrijgbaar via telefoonnummer: 03 237 93 92.

HUGO DECKER

WESTERSE INDUSTRIE MOET KAPOT Wie terugkijkt op drie decennia milieubeweging, kan vanuit dat perspectief een constante vaststellen: de ideologen achter de milieubewegingen hebben als verborgen agenda de vernietiging van de Europese en Amerikaanse industrie. Een tijdlang was dat niet altijd duidelijk, want men werkte stapsgewijs. De ideologische taart werd in heel dunne schijfjes gesneden, in hapklare brokjes. Er waren acties tegen kernenergie, tegen de chloorindustrie, tegen plastic, tegen cfk’s. Dat laatste was zelfs terecht, maar het volledige plaatje bleef voor het voetvolk altijd buiten beeld. Daarna moesten de steenkool- en aardoliewinning eraan geloven, en nog later ook het aardgas, dat van alle fossiele brandstoffen het minst schadelijk is. Nu overal maatregelen worden genomen tegen privéauto’s en tegen heel de auto-industrie, bereidt men de volgende stap al voor: de vliegtuigindustrie moet eraan geloven. Men wil álle westerse industrieën afbouwen en álle geïndustrialiseerde landbouw.

Het voorlopig laatste voorbeeld zien we in Nederland, waar men de staalindustrie probeert kapot te maken door steeds hogere CO2-heffingen. Die zijn nu al heel hoog in vergelijking met het buitenland, maar GroenLinks en de PvdA weten van geen ophouden.

PvdA wil die heffingen tegen 2050 laten stijgen tot 80 euro per ton. De GroenLinkse ayatollah Jesse Klaver wil nog beter doen: 100 euro per ton tegen 2030. Die Klaver-taks zal voor de Nederlandse staalindustrie even verwoestend zijn als een bombardement met napalm.

Theo Henrar, de directeur van Tata Steel Nederland, het vroegere Koninklijke Hoogovens, vatte het kort en bondig samen: “De CO2-taks van GroenLinks komt voor ons neer op 600 miljoen euro, oplopend tot 1,2 miljard per jaar. Dat kunnen wij simpelweg niet betalen, we zouden dan technisch failliet zijn. De Klaver-taks is de doodsteek voor de Hoogovens, de hele regio en 30.000 directe en indirecte banen.” Een nachtmerrie voor gewone mensen, maar een heerlijk visioen voor de Chinese potentaten en hun GroenLinkse bondgenoten. Geen westerse industrie meer. Geen concurrentie meer.

IS-CAMPAGNE De politiek correcte propagandamachine draait op volle toeren om zoveel mogelijk IS-terroristen naar Europa te laten overkomen.

Een onderdeel van die campagne is een recent rapport van Human Rights Watch dat de Iraakse en Koerdische autoriteiten honderden kinderen gevangenhouden die ervan beschuldigd worden meegewerkt te hebben met de

Islamitische Staat. Ach, ach, daar zijn de “kinderen” van links weer. Dezelfde “kinderen” in asielcentra die 1,8 meter groot zijn, snorren en baarden hebben en verkrachtingen plegen.We hebben dat rapport gelezen. De enige “kinderen” waarvan de leeftijd wordt vermeld, zijn zestien- en zeventienjarigen. Het is dezelfde linkse leugen om, als het goed uitkomt, alle minderjarigen “kinderen” te noemen. Op de foto’s en video’s die het artikel illustreren zijn nergens kinderen te zien, wel jongemannen en tieners. Volgens HWR moeten “kinderen” die door gewapende groeperingen worden geronseld, worden gezien als slachtoffers en moeten ze geholpen worden bij hun terugkeer in de maatschappij.

Ja, in theorie is dat waar. Juist zoals de mensen die door IS vermoord zijn, het recht hebben weer tot leven gewekt te worden, en de invaliden en verminkten het recht hebben hun geamputeerde ledematen terug te krijgen.

Het zou heel mooi zijn. Het is alleen jammer dat dat onmogelijk is. Er bestaat geen enkele veilige methode om kinderen en tieners die op jonge leeftijd zo diepgaand geïndoctrineerd zijn, weer te “ontgiften”. Zij blijven levende tijdbommen. Als men gelooft dat die jongeren heropgevoed en opnieuw in de samenleving geïntegreerd kunnen worden, dan moet dat maar in een islamitisch land. Niet bij ons.

MENSENRECHTENFUNDAMENTALISME In de strijd tegen terreur heeft Human Rights Watch altijd aan de kant van de terroristen gestaan. Dat beperkte zich niet tot het eisen van redelijke maatregelen om het aantal burgerslachtoffers bij droneaanvallen te beperken.

HWR vond het zelfs onaanvaardbaar dat in het grensgebied tussen Pakistan en Afghanistan drones werden ingezet tegen gewapende strijders van groepen in die allianties met al-Qaida hadden gesloten. Men moest eerst kunnen bewijzen dat zij een rechtstreekse bedreiging vormden voor Amerikaanse burgers of militairen. Wat in praktijk onmogelijk is. Verder vond HRW dat burgers die terreurgroepen ondersteunden niet met drones geliquideerd mochten worden. Als voorbeeld noemde men bijvoorbeeld chauffeurs en … financiers. Dat soort mensenrechtenfundamentalisme heeft ertoe geleid dat de Amerikaanse luchtmacht onder Obama niet eens op halve kracht aanvallen op IS kon uitvoeren. En dat alle Europese regeringen nu machteloos staan tegenover georganiseerde jihadgroepen, omdat zij dat mensenrechtenfundamentalisme in wetten hebben gegoten, die beletten dat terugkerende IS-terroristen opgespoord en geliquideerd kunnen worden.

14

Brieven

14 maart 2019

Citaat van de week > Luckas Vander Taelen

“Iedereen beledigd!”

Na de ophef over kinderen die zich niet meer mogen verkleden als indiaan, Aziaat of sjeik, en het hysterische misbaar over de Joodse karikaturen tijdens het carnaval in Aalst, was plots het hek van de dam over een groep vriendinnen in de carnavalsstoet die allemaal verkleed waren als Afrikaanse vrouwen, inclusief zwarte make-up. Het huilconcert van de ‘discriminatie-inquisitie’ klonk luid. Het moet niet veel gekker meer worden. De politiek correcte dictatuur van de azijnpissers met het opgeheven vingertje sluipt ongenadig onze samenleving binnen om die te verzieken en elke vorm van humor te bannen. Luckas vander Taelen, niet meteen de grootste conservatieve of rechtse knaap, heeft er nu toch wel zijn bekomst van.

Hij twitterde: “Zou het niet eenvoudiger zijn om tegen elke verklede Aalstenaar klacht in te dienen? Ik ben er zeker van dat er altijd wel iemand reden heeft om zich beledigd te voelen.”

De nagel op de kop! Zullen we maar meteen de carnavalstraditie en alle humor bannen?

GROEN KINDERMISBRUIK Pallieterke, Ik denk dat het geleden is van in de jaren dertig dat een regime nog zo’n massa kinderen heeft ingezet (gebruikt/misbruikt) om een bevolking een verkeerd beeld in te pompen. Dat zegt wel iets over Groen, rood, blauw en geel. Dat onze “Vlaamse pers” deze massale klimaathysterie steunt, is heel normaal. Die zogezegde “nieuwsdienst” is al lang verworden tot een propagandamachine die gemakkelijk vergeleken kan worden met die uit de jaren dertig onder leiding van Goebbels.VRT en VTM voeren al jaren propaganda voor het linkse gedachtegoed en tegen Vlaanderen of die personen die er voor uitkomen dat zij Vlaming zijn.

Intussen is Groen met zijn zogezegd sociaal klimaatbeleid een economische ramp aan het voorbereiden. Het milieu zal daarvan geen snars beter worden, maar de gewone man zal het gelag moeten betalen. U rijdt met de wagen naar uw werk: boete. U zit gezellig voor een open haard met uw familie te genieten van een houtvuur: boete. U gaat met de wagen naar de stad of uw moeder? Boete. Met het vliegtuig op vakantie? Boete. Enzovoort.

Dat de gewone burger goedkoop kan reizen per vliegtuig is al lang een doorn in het oog van Groen en rood, vandaar dat men de “vakbonden” er toe aanzet de vlieghavens zoveel mogelijk te pesten met stakingen allerlei. En die beter opgeleide bende nuttige idioten kijkt er naar en vindt het goed, daar zij zich gesteund weten door een al even idiote Noord-Koreaanse nieuwsdienst.

L.B. - Rumst

NIEUWSLEZERS VRT Pallieterke, Ik erger me al geruime tijd aan de stemkwaliteit van de nieuwslezers op de VRT. Helaas moet ik vaststellen dat het vooral gaat over enkele dames die het nieuws voorstellen. Ik denk soms aan bepaalde juffrouwen uit het kleuter- en lager onderwijs. Dat soort stemmen irriteert me en leidt af van de inhoud, helaas… Mijn opmerking heeft helemaal niets te maken met gender of weet ik veel… Vroeger waren twee criteria doorslaggevend: zuivere taal en ook een stem die radiofonisch geschikt was en alleszins niet na een poos hoe dan ook de luisteraar op de zenuwen werkte. Ofwel schakel ik over op Radio Continuo of naar Radio 4 als liefhebber van klassiek. Wat is hier in feite doorslaggevend?

Vriendjespolitiek of de juiste partijkaart?

Jacques Foncke

Kruisende woorden oplossing 1151

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 D O O R S C H U

I

V E N

O M X E T A X U N X R A L A S T E R P R A A T X G N O E X L U W X U S A E X E N T

I

T E

L U S T T E X R U

I

X

I

I

T X R

I O J

A

X R O K X R X M

K E V E R X R E M I

S E

K R O X E M A N A T

I

I

X E R U

I

G E L X M X

E

T X N E X S I

N N

I G X

E X T R A P O L A T

I

E

WEG MET DE LEEUW

ZWARTE PAUS

DIEP GEVALLEN

Pallieterke, Bedankt voor uw aandacht voor het verdwijnen van de leeuwenvlag op de Mechelse Sint Rombouts toren. Beslissing van de meerderheid Somers - Calvo. Dat u alle eer toewijst aan N-VA, met name Marc Hendrickx, als verdediger uit het verleden is er wel lichtjes over. Dat jaren terug Vlaams Belang (11 zetels) hier de rol van verdediger heeft gespeeld en niet N-VA (2 zetels) ligt korter bij de werkelijkheid. Zou volgens mijn bescheiden mening wel mogen recht gezet worden.

Louis Goovaerts - Mechelen Antwoord: Dat is bij deze dan rechtgezet.

Pallieterke, In het euforische jaar 1989 is de geschiedenis positief veranderd door: Johannes-Paulus II, Micky, Ronnie en Maggie. Vier échte wereldleiders, wat een verschil met het huidige zootje. Nu kan ik er alleen van dromen: een nieuwe paus, afkomstig uit Nigeria of de CAR. Dat die paus dan een neger zal zijn, doet niet ter zake en laat me volkomen koud. Maar dat het een christen is, die de zegeningen van de islam levenslang als kafir heeft ondergaan, dat is belangrijk.Want kennis uit ondervinding is juister dan ideologische pietpraat. In m’n dromen heeft die paus al een naam... Johannes Paulus III. F. M aeyens - K almthout

ZELFCENSUUR UIT ANGST

BOKRIJK VOOR DE GROENEN

Pallieterke, Hoe diep kan je als krokodillentranen bleitende politica vallen. We weten allen reeds lang dat Schauvliege als typisch CD&V-icoon professioneel tot de kaste van de deficiente minus habens hoort. In casu wil ik het dan nog niet hebben over haar obsessie om bossen te decimeren ten voordele van privé villabouw door onder meer bindende vernietigingsarresten te Stekene, uitgesproken in kracht van gewijsde door de Raad van State, te regulariseren.

Van een andere envergure echter is haar laatste uitspraak, zoals gepubliceerd in Het Laatste Nieuws, die ik dermate schurftig vond omdat zij het dierf bestaan (waarschijnlijk naar gewoonte breed molenwiekend) het door eigen onbekwaamheid verlies van haar jobke te vergelijken met het verlies van een kind! Ouders die dit trauma hebben meegemaakt zullen zeker voor uw persoontje kiezen. Hoe immoreel diep, om jezelf schaamteloos te rehabiliteren, kan je vallen.

K arel Ongena - Stekene

Pallieterke, Paus, koning, keizer, admiraal - en nu ook ‘de jood’ - de Aalsterse carnavalist kent ze allemaal.

Allemaal? Behalve dan ‘de moslim’ en zijn profeet, want daarvoor past de carnavalist van Aalst al jaren zelfcensuur uit angst toe. Ook al beweren de Aalsterse carnavilsten en hun burgervader bij hoog en bij laag dat zij met alles en iedereen lachen en de spot drijven. Quod non!

Eens te meer blijkt dat dreigen met geweld loont, zelfs in tijden van carnaval. En nochtans stof genoeg om ook met ‘de moslim’ en zijn profeet eens goed te lachen en de spot te drijven.

Denken wij maar aan I.S., aan de boerka en aan de martelaren en hun fameuze 72 maagden.

Misschien hieruit wat inspiratie op doen voor volgend jaar? Gewoon doen dan! Maar toch denk ik dat de carnavalisten van Aalst - zoals trouwens ook al die zogenaamde intellectuelen uit de media en de culturele wereld – als het de lange tenen van ‘de moslim’ betreft liever blode Jan dan dode Jan zijn. IJdele hoop dus voor volgend jaar.

Willy Van der Meulen - Ternat

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis zijn zijn Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis Verliefd op op de dethuis natuur-?zijn Vlamingen Verliefd natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Pallieterke, Ik volg, lees jullie krantje reeds 35 jaar (onregelmatig maar toch). Leuven Vlaams moet zowat de grootste revolte in België geweest zijn, met recht en reden.Wat nu gebeurt, valt beleefd gezegd onder de noemer waanzin. Een waanzinnige “revival” van het hippie gebeuren, zonder de vrije seks, toch niet meer na #metoo. Ondanks mijn humaniorastudies ben ik heel erg praktisch opgevoed door mijn vader. Houtbewerking, metaal, machines, enz. Praktijk is nog altijd een goede leerschool.

Wat ik bedoel is dat in dit land een prachtig domein bestaat waar groene meisjes en jongens een boeiende leeromgeving zouden kunnen creëren. Terug naar de middeleeuwen om het zo te stellen. Ik heb het over Bokrijk, gelegen in de landelijke provincie Limburg en er ook eigendom van. Gezien het socialistisch karakter van de provincie zal het geen moeite kosten om het bestuur te overtuigen om hier een slaatje uit te slaan. Laat elk groen meisje en/ of jongetje hier een jaar resideren, “zoals het toen” was. Zelfvoorzienend zijn, vlas kweken om linnen te maken, koetjes omwille van de melk, en wat verder ook nog nodig mag blijken om te leven. Uiteraard doen we dat zonder moderne geneugten, zoals bijvoorbeeld elektriciteit en alles wat eruit voortvloeit. Misschien kan er ook een mini kruistocht georganiseerd worden?

Kwestie van het sfeerbeeld te vervolledigen.

Gek dat nog niemand deze commerciële piste gevolgd heeft. Provincie Limburg...?

Stefaan Mortier

ASWOENSDAG Pallieterke, Vandaag is het Aswoensdag, het begin van de vastenperiode (maar wie weet dit nog) en in Duitsland is dat een speciale politieke dag, nl.

Politischer Aschermittwoch. Op deze dag geven al de politieke partijen hun zeg over het politieke landschap. Ik heb al de partijen gehoord, maar voor mij is de rede van de AfD-voorzitter Jorg Meuthen bijzonder opgevallen omdat hij het talent heeft, ik zou bijna zeggen unieke talent, om de andere partijen in Duitsland op een grandioze wijze door de buis te trekken. De rede was volledig te horen en te zien op NTV. Hij zag ook de Vastenperiode als een tijd van bezinning en noemde Duitsland ten huidige dage een teloor gegaan land door de vele onbesuisde maatregelen die het Heimatgevoel aantasten en men weet dat voor de Duitsers het woord Heimat een zeer beladen woord is.

De fijnste woordspeling vond ik de verwijzing naar de huidige voorzitster van de CDU in opvolging van Merkel, die hij trouwens de kleine Merkel noemt, Annegret Kramp-Karrenbauer kortweg AKK en vertaalde als Afrika kann kommen. Grandioos.

M aurice Claerhout - M achelen

DOORDENKERS -

-

-

-

-

De dictatuur waar wij nu naartoe gaan, is veel erger dan die van Hitler en Stalin.

Jaap Kruithof (1929 - 2009) Belgische publicist en socialistisch filosoof Onwetendheid is de moeder van alle kwalen.

François Rabelais (1494 - 1553) Franse schrijver, geneesheer, monnik en markante humanist De gedachte die het denken stopt, is de enige gedachte die gestopt dient te worden.

Het vrije denken heeft zijn eigen vrijheid vernietigd.

Gilbert Keith Chesterton (1874 - 1936) Engelse letterkundige en journalist Politiek is de kunst van het verbergen van net datgene wat de burger écht aanbelangt.

Paul Valéry (1871 – 1945) Franse dichter en auteur Als alles alleen maar sympathiek mag klinken, spreekt niemand nog de waarheid.

Uit het stuk Revue Ravage van Tom Lanoye - 2016

Een lezersbrief insturen?

naam Layouter

PAL 00

Restaurants

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

blz. 00

Sport

14 maart 2019

De kleine generaal

Op 1 maart vierde Wilfried van Moer zijn 74e verjaardag. ‘Kitchi’ was zijn bijnaam bij Standard. Die had hij te danken aan Antal Nagy, de linksbuiten van de Luikenaars. Die kon Wilfried niet uitspreken en maakte er dan maar Kitchi van, wat ‘kleine’ betekent. De meningen zijn verdeeld in ons landje; was Paul van Himst de beste speler die ooit op onze velden heeft rondgelopen, of was het Wilfried?

Toevallig zat ik vorige week te tafelen met ‘Polle’ bij ‘Toto’, een Italiaans restaurant in Zaventem. We hadden het over ‘de kleine generaal’. Wie de beste was, dat liet Van Himst in het midden, maar dat hij goed met Wilfried kon samenspelen, dat wilde hij wel kwijt.

Wilfrieds ouders hadden een volkscafé in Beveren, Van Moer voetbalde bij SK Beveren.

Van beroep was hij elektrieker. De baas voor wie hij werkte, zat in het bestuur van Royal Antwerp FC. Die deed er dan ook alles aan om hem bij de Great Old te krijgen. Van Moer is drie jaar bij Antwerp gebleven. Het derde jaar zijn ze gezakt en Wilfried wilde weg. Het eerste serieuze contact was met Club Brugge en uiteindelijk koos hij ook voor blauw-zwart.

Ze hadden hem immers een villa in Knokke beloofd. Zijn vrouw was enthousiast, maar er was een probleem.

Van Moer naar Standard Club Brugge wilde 148.000 euro betalen.

Eddy Wauters, toen voorzitter van Antwerp, wilde 165.000 euro en hield het been stijf.

Een uur voor het einde van de transferperiode kwam Standard onverwacht op de proppen. Die club was bereid het verschil op tafel te leggen. Wauters plaatste Van Moer voor de keuze, naar Standard vertrekken of zakken met Antwerp naar tweede klasse. Pure chan-

tage!

Anderlecht was matig geïnteresseerd. Paul van Himst vroeg of hij naar Anderlecht wilde komen. Natuurlijk wilde Van Moer naar Anderlecht komen, maar hij hoorde niets meer van de Brusselaars. Ze hebben Yves Herbet, een Fransman, gekocht.

Wilfried van Moer speelde 57 interlands.

Een daarvan zal hij nooit vergeten, en ik ook niet! Het was een thuismatch tegen Italië voor de kwartfinale van het EK ‘72. Wilfried speelde een sterke partij. Hij scoorde de 1-0 in de loop van de eerste helft. ‘Kitchi’ kwam toen in het vizier van Mario Bertini, de Terminator van Inter Milaan. Die besloot Van Moer te elimineren met een late tackle op het rechterbeen. Ik hoorde de krak tot op de bank; het geluid van een droge tak die brak.

De drievoudige Gouden Schoen en boegbeeld van Standard werd bondscoach. Hij volgde Van Himst op, die was ontslagen. “De grootste stommiteit in mijn leven”, zou hij later verklaren.

Polle van Himst was een tijdje lastig op Wilfried, en ik heb de indruk ... nu nog!

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

“Perfectie”

KV Mechelen-coach Wouter Vrancken vond het fijn dat de VAR van de partij was in de heenwedstrijd in de 1B-finales tussen zijn ploeg en Beerschot-Wilrijk. Ieder zijn mening in een vrij land. Vrancken doet er toch goed aan zijn sympathie voor de VAR nooit in Parijs of in Rome te etaleren. Hoe die VAR zowel Paris Saint Germain als AS Roma uit de Champions League kegelde, staat voor eeuwig en drie dagen in het collectieve geheugen van alle Franse en Italiaanse fans gegrift.

Diep in blessuretijd kreeg PSG-verdediger Kimpembe ruggelings draaiend totaal onvrijwillig de bal tegen een elleboog. Aangeschoten heette dat vroeger altijd. Maar de VAR zag in die fase een strafschopfout. Dat kostte PSG de kwalificatie. In Porto een analoog verhaal, zij het in het voordeel van de thuisploeg. In de slotminuten van de verlengingen werd een dubieuze overtreding op een aanvaller van Porto gemaakt. Alleen de VAR zag er een penalty in, Roma op de valreep onderuit.

Het is goed voor de VAR dat op een internationaal echelon blijkbaar niemand een statistiek bijhoudt van alle VAR-interventies.

Met klemtoon op die met een reukje aan.

Niet alleen qua ingebeelde fouten en overtredingen, ook over de prangende vraag of een aanvaller al dan niet met een grote teen of met de neus buitenspel stond of niet voor hij scoorde. Te vrezen valt dat zo’n - helaas onbestaande - statistiek niet in het voordeel van de VAR-specialisten zou uitvallen. Hoe dan ook, men streeft met de VAR de quasi perfecte arbitrage na. Kunstmatig gecreëerde perfectie staat echter haaks op gezelligheid en genieten. Grotendeels zijn beide factoren al lang verdwenen uit het poenerige profvoetbal. De rol van de VAR verhelpt daar niets aan en werkt eerder averechts. Mogelijk tot de perfectie alle andere bijkomstigheden overbodig maakt en lijdzaam toekijkende fans in drommen doet afhaken.

Heruitvinden Niet alleen het voetbal staat in het teken van de perfectie. De wielersport betaalt er al langer een stevige tol aan. “De koers is van ons” is mee daardoor een slogan die op het individuele vlak er hoe langer hoe minder toe doet. In ploegverband is er de Belgische groep die de overwinningen aan elkaar rijgt, kijken. Bij leider Genk, dat niet zonder moeite een nipte thuiszege kon boeken tegen rode lantaarn Lokeren, zullen ze met een bang hartje nota hebben genomen van het feit dat Club opnieuw de vorm te pakken heeft. Normaal wat is hier normaal? - zouden de Limburgse kostgangers van trainer Philippe Clement de landstitel al mogen vieren. Maar door de playoffs en de halvering van de punten als vervolg van de feestelijkheden, zijn ze nog niet zover.

De champagne staat koel in de Luminus Arena, maar die zal zuur smaken moest het nog mislopen.

Daar brandt de lamp

Welgekomen klassieker We zien het, een jaar later, nog gebeuren alsof het gisteren was: Tiesj Benoot die, onder het witte stof van de Toscaanse grindwegen, maar gelukkig als een kermisvogel, solo over de meet bolde in Siena. En Wout van Aert, die zijn debuut op de weg afsloot met een eervolle derde plaats. Eerlijk toegegeven, tot dan was de Strade Bianche een ver-van-mijn-bedshow, maar na het spektakel van het voorbije jaar, met twee renners van eigen bodem die het vertoon gestalte gaven, heeft die koers ons hart gestolen. We mogen die terecht een klassieker noemen. Terwijl de vorige uitgave door regen overstelpt werd, was ditmaal de zon van de partij. Jammer voor onze Tiesj, want die voelt zich bijzonder in zijn sas als het oude wijven regent.

Verzoek Het wielerseizoen is amper begonnen en Deceuninck-Quick.Step, het team van Patrick Lefevere, is al volop prijzen aan het opstapelen. Het begon met de overwinning van Stybar in de Omloop. Bob Jungels wou niet onderdoen voor zijn ploegmaatje in Kuurne, en in de Strade Bianche was het de beurt aan Alaphilippe om zijn meesterschap te tonen.

Als we vertellen dat Yves Lampaert zich de perfecte meesterknecht toonde in dienst van

de overwinnaar, en dat Wout van Aert, als kopman van Jumbo-Visma, het knappe resultaat van vorig jaar bevestigde met een eervolle derde plaats, dan hebben we het voornaamste gezegd. Of nee… We zitten nog met een verzoek. Het wordt tijd dat de overige ploegen een tandje bijsteken. Waar gaat dat anders eindigen met de kleppers van Deceuninck-Quick.Step?

Afwachten Standard verzekerde zich met de uitzege bij Cercle Brugge van een plaats binnen de top zes. Dan kon Anderlecht niet onderdoen. Aanvoerder Sven Kums vond het moment gekomen om het voorbeeld te geven en met twee knappe treffers tegen Kortrijk de onzekerheid over deelname aan de play-off 1 weg te nemen. Opluchting alom in het Vanden Stockstadion. We zagen voorzitter Coucke dol van vreugde met gebalde vuisten danspasjes maken. Eindelijk nog eens koekenbak, het was lang geleden. Blijft de vraag wat paars-wit in de play-off 1 ervan gaat terechtbrengen. Dat is koffiedik kijken, en daar zijn we niet goed in.

Slagvaardig Club Met Hans Vanaken in een glansrol, maakte Club Brugge kipkap van Eupen, waar ze met nauwelijks 3.500 naar het spektakel zaten te

15

De langgekoesterde wens van Sint-Truiden om nog eens voor een vol huis te mogen spelen, zal volgende zondagnamiddag wel in vervulling gaan, hopen we voor hen. Wat er op het spel staat tegen de bezoekers uit Gent is niet te versmaden. Deelnemen aan play-off 1, met alle buitenkansjes en profijten die erbij horen, of wegkwijnen, tegen heug en meug uitbollen en naar vakantie snakken in play-off 2. Dan is de keuze vlug gemaakt. Toch zal een van de twee moeten afhaken. We mogen een match op het scherp van de snee verwachten.

Allen daarheen. Al was het maar om de Kanaries een plezier te gunnen en het bruisende Stayen van weleer nog eens te laten herleven.

Revanche vereist We kunnen Antwerptrainer Bölöni met de ijzeren arm niet altijd volgen, maar dat is het minste van zijn zorgen, veronderstellen we.

Het experimentele elftal waarmee hij uitpakte tegen Charleroi kwam over de hele lijn tekort tegen de gretige bezoekers, die meer lef toonden dan de makke thuisploeg. Met als gevolg drie punten foetsie en een plaats achteruit in de rangschikking. Een ramp is het niet, maar het is ook niet voor herhaling vatbaar.

Volgende zondag, de laatste wedstrijd van de reguliere competitie, staat de verplaatsing naar Kortrijk op het programma. Dat ze maar al beginnen met hun mouwen op te rollen bij de Great Old. Ze hebben iets goed te maken bij hun supporters.

Salut en de kost Na negen maanden treurnis houdt Gert Verheyen het voor bekeken als trainer van

zij het meestal zonder een landgenoot op het hoogste trapje van het erepodium. En laat het nu net dat trapje zijn dat tot de verbeelding van de koersfan spreekt.

De perfecte koers bestaat vandaag uit de perfecte controle van de perfecte ploeg door de perfecte sportbestuurder in de met zenders en televisieschermpjes uitgeruste volgwagen. Vandaar de perfect geregelde saaiheid van een toegelaten ontsnapping van enkele mindere goden tot op een kilometer of zelfs minder van de eindmeet, gevolgd door de perfecte massaspurt of een korte solo van een kopman als de perfecte afsluiter.

Waar mogelijk worden die scenario’s toegepast. In dagkoersen én in grote rondes.

“Als de koers zich op televisie niet dringend heruitvindt, kijkt binnenkort geen hond nog!”

Niet onze uitspraak, wel van professor economie Daam van Reeth van KU Leuven.We staan er volledig achter, en we vervolledigen zijn statement: de koers moet zich niet op televisie heruitvinden, wel aan de bron van alle aspecten die bijdroegen tot het succes van een volkssport die teloor dreigt te gaan aan “perfectie”.

Zoals de “oortjes” die elke individuele actie belemmeren en renners altijd tot robotten herleiden in functie van “het algemene ploegbelang”.Waaraan de echte koersfan terecht lak heeft.Verander de Ronde van Frankrijk met perfect werkende “oortjes” in de Ronde zonder dat robottengedoe, en met een terugkeer van een dosis spontane onvoorspelbaarheid in het peloton wordt de vrije val van de wielersport afgeremd. Eerder op korte dan op langere termijn. De UCI-bobo’s zouden beter daarmee bezig zijn dan met het schrappen van een “ongepast” embleem als blikvanger van een koers. In Harelbeke is men het daar stellig mee eens.

KV Oostende. Drie maanden zonder zege en zonder uitzicht op beterschap waren er te veel aan. Het gebeurt zelden dat een trainer de eer aan zichzelf houdt. Met de winnaarsmentaliteit die Verheyen eigen is, moet het gestuntel van zijn ploeg pijn aan zijn ogen hebben gedaan.

Vandaar. Of dat het einde betekent van een kortstondige trainersloopbaan? We denken het niet. Het gewezen idool van Club Brugge liet verstaan dat hij al uitkijkt naar nieuwe uitdagingen. Bij ander en beter, welteverstaan.

Erop of eronder We kennen supporters van Beerschot-Wilrijk en van KV Mechelen die, in het vooruitzicht van de heen- en terugwedstrijden voor promotie naar de Jupiler League, geen oog dicht hebben gedaan. De zenuwen zijn in beide kampen zo gespannen dat de apothekers op het Kiel en in Mechelen gouden zaken doen met kalmeringsmiddelen. Het eerste luik van die gesmaakte thriller hebben we al achter de rug. We hebben tot nader order nergens bericht opgevangen dat iemand daar een hartaanval aan heeft overgehouden. We wensen het niemand toe, maar het kan nog komen, want het zal erom spannen volgende zaterdagnamiddag in Mechelen in de beslissende match van erop of eronder.

Onbeslist Dat het een potig duel ging worden tussen Beerschot-Wilrijk en KV Mechelen was te verwachten. Malinwa begon sterk en legde er fameus de pees op in de beginfase. “Dat begint hier al goed”, zagen we de spelers van de thuisploeg denken, maar het beterde geleidelijk. Zodanig zelfs dat Verrips, doelman van de bezoekers, met zijn elastieken ledematen twee ‘gemaakte’ doelpunten uit zijn kooi moest ranselen. Met nog een halfuur te spelen, mocht verdediger Van den Bergh, ontvanger tegen wil en dank van twee gele kaarten, gaan douchen. Malinwa kon de numerieke meerderheid niet verzilveren, waardoor beide ploegen het nu zaterdagnamiddag moeten uitvechten., tot we eindelijk een winnaar krijgen. Het heeft lang genoeg geduurd. Een ding staat vast: er zal Achter de Kazerne in een uitverkocht stadion gevloekt en gesnotterd worden, en tevens gejuicht en gefeest. Dat de beste moge winnen.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

14 maart 2019

ABSURDISTAN Hartproblemen?

Eerst Oriol Junqueras voor ERC, nu Carles Puigdemont voor JxCat (Junts pel Cat) als topkandidaat voor de Europese verkiezingen. Wij overwegen een goede fles naar vriend Juncker te sturen. Een gevangene en een banneling van de open oorlog met de Spaanse staat in het Europees Parlement, dat is geheid slecht voor zijn hart.

Vergetelheid In Brussel werden bij funderingswerken voor een nieuw gebouw restanten van de oude, middeleeuwse haven gevonden. Dat kreeg enige aandacht in de pers. Welke taal men in die tijd overwegend sprak in Brussel, hebben wij zelfs met een vergrootglas nergens kunnen lezen.

De juiste man Bart Staes van Groen is nog de kwaadste niet, maar bij het voorstel om geld bij te drukken om zo de klimaatkwestie te lijf te gaan, schieten onze wenkbrauwen toch een paar kilometer de hoogte in. In dat geval kunnen we misschien beter een beroep doen op iemand met kennis van zaken om minister van Financiën te worden. Een Zimbabwaan of zo.

Prioriteiten Carnaval is bijna achter de rug en de hevige discussies over het al dan niet aanvaardbaar zijn van sommige uitbeeldingen zijn stilaan gekaderd. Misschien is de tijd aangebroken om met de volgende zwartepietdiscussie te starten?

Zwaktebod De federale minderheidsregering wil langer haar zin blijven doen dan gebruikelijk en dus het parlement slechts op het allerlaatste nippertje ontbinden. Wat daarbij niét wordt vermeld is dat dit de éérste federale regering is die een regeerperiode van vijf jaar

1152

uitzit en dus al langer aan de macht is dan elke voorgaande regering.

Gedwarsboomd Goed, er kan misschien enige discussie geweest zijn over de carnavalswagen van de Aalsterse Vismooil’n, maar was het nu werkelijk nodig het weer van het voorbije weekend te bestellen om zoveel mogelijk carnavalstoeten te verhinderen?

Gezichtspunt Komt de Wereldbank naar aanleiding van Vrouwendag met een studie waaruit blijkt dat wij het hier qua gelijkheid niet slecht doen, is gewezen Groen-politica en mensenrechtenspecialist Eva Brems er als de kippen bij om dat aan te vechten. Voor Eva zal het glas nooit halfvol, maar altijd bijna leeg zijn.

Schol, Eva.

Onze opofferingsgezindheid Als de regering maar genoeg geld bijdrukt én aan ons geeft, dan zullen wij het klimaat redden. Hoe, dat weten we nog niet, maar we doen het: beloofd op ons communiezieltje. Bij ‘t Pallieterke zijn wij immers tot alles in staat.

Eureka!

Voor alle discussies over welke humor nu aanvaardbaar is en welke niet, moet er een geschikte oplossing komen. Wij stellen u het wondermiddel voor: een humorintendant!

Bij voorkeur de grootste azijnpisser die er te vinden is. Niet dringen...

Blikveldvernauwing Vorige week werd er op de Antwerpse Meir actie gevoerd om kinderen van IS-moordenaars weer naar ons land te halen, waar ze familie hebben wonen. Over de talloze kinderen ginds die het slachtoffer van IS zijn geworden, nooit een woord. Zouden de actievoerders trouwens beseffen welke slogan zij onbewust hanteren? Eigen volk eerst...

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A

D E F G H I J K L A. Fidele B. Mogelijke leverancier Oude lengtemaat C. Electromagnetisch stralingsapparaat - Voegwoord - Grondstof voor textiel D. Maanstand - Kiloliter - Internetland code voor Peru E. Vlaamse politieke partij - Wapperden F. Bier ‘met de goedkeuring van Jan Breydel en Pieter Deconinck’ - Achterste G. Grondig onderzoeken - Lidwoord H. Akkoord - Internet berichtendienst ontwikkeld door Apple, alternatief voor sms en mms I. Berkelium J. Roulerende K. Franse leerling - Ingevoerde koopwaar L. Lagere school - Duurzame goudbruine houtsoort - Moerasplant DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1151 VINDT U OP BLZ. 14

Staatshervorming nummer 7 zit er aan te komen, beste lezer! Vergeet de zes vorige. Die waren maar om te oefenen en ook een beetje om te lachen. Opwarmertjes voor het echte werk dat er binnen afzienbare tijd zit aan te komen. En als u wat geluk heeft, zal u het nog zelf meemaken ook. Het is natuurlijk een beetje een kluwen, dus een ideaal moment voor een terugblik en een blik in de toekomst.

Als de loodgieter de buizen zo in elkaar steekt dat het water uit het afvoerputje stroomt, de rioleringen aangesloten zijn op het kraantjeswater en ergens in de woonkamer er wel drinkbaar water beschikbaar is, maar het langs de muren loopt, dan is een mens al eens geneigd van loodgieter te veranderen. Niet geheel onterecht overigens. Tenslotte wil een mens enige gemoedsrust wat zijn buizenwerk betreft. Vooral als het doorspoelen in het toilet wel het juiste effect heeft, maar jammer genoeg op het gemak van de buren, waar niet noodzakelijk iets valt door te spoelen.

De christendemocratie als loodgieter

B C

HORIZONTAAL

Kroniek van een aangekondigde staatshervorming

VERTICAAL

1. Grote begaafdheid om talen te leren 2. Iets dat twee verschillende zaken gemeen hebben - Loofboom 3. Bezittelijk vnw. - Deel van een kaartspel - Regieaanwijzing 4. Online taxidienst - Amerikaans pers bureau - Radio Vlaanderen Internationaal 5. Duits pers. vnw. - Sportster 6. Helium - Kilowatt - Uitwendig gebruik (Lat. afk.)

7. Scherp zicht 8. Kippenloop - Bewoner van noordpoolgebied 9. Internetlandcode voor Turkije - Stad in Toscane - Neptunium 10. Romeinse cijfer 501 - Russische proza ïst van o.m. ‘Dode Zielen’ 11. Opengemaakte - Hindoeïstische eretitel die afstamt van het Vedische beeld van welvaart 12. Kommer en kwel - Klein beetje

Het is zowat het verhaal van de opeenvolgende staatshervormingen in ons land. Alleen hebben we na zes pogingen om de nationale waterwerken een beetje op orde te krijgen nog altijd exact dezelfde loodgieter in dienst: de christendemocratie. Zoals ieder bedrijf dat wat aan het aanmodderen is en hier en daar een schandaaltje te verwerken krijgt, veranderen ze al eens van naam, slogan en CEO, maar de dienstverlening blijft even krakkemikkig. En u wordt wel verwacht om dankbaar te zijn.

Na iedere flop heeft CD&V de jongste hervorming dan ook verkocht als een gigantisch succes. “Uw toilet loopt door bij de buren, meneer? Dat is uniek. Nooit gezien. Houd het alstublieft stil of straks willen ze dat in het buitenland ook. Trouwens, door dit vernuftig systeem moet u wel in contact blijven met de buren en zal er een grotere sociale cohesie komen in de hele wijk. Het is zonder dank. Als er nog iets is, zeker bellen. Dan lossen we dat meteen op.” Wat vervolgens niet gebeurt, hoe vaak u ook belt.

Volgens de christendemocratie kunt u immers rioolwater uit de kraan niet zomaar vervangen. Daar moet namelijk eerst een draagvlak voor gecreëerd worden bij de buren, die chocomelk met schuimpjes uit diezelfde kraan ontvangen en daar best tevreden mee zijn. Sterker nog, ze zouden er ook één willen

met slagroom. Die nood aan draagvlak staat trouwens glashelder in het contract dat uw voorouders getekend hebben, een kleine 200 jaar geleden. Niet zozeer uw voorouders, maar die paar honderd prominenten die vooral in het huis naast u woonden. Waar doet u dus zo moeilijk over? Stemmen die pleiten voor één buizensysteem per huis worden afgedaan als extremisten.

Kraan met slagroom Maar zie! Dit keer komt CD&V zelf op de proppen met een nieuwe staatshervorming.

Loodgieter ‘Beke en co’ hebben in het snotje dat sommige mensen het echt wel welletjes vinden en daar spelen ze in electorale tijden graag op in.

Niet overhaast natuurlijk. In het beste geval kunnen de werken starten in 2024 en wie weet vieren we het 200-jarig bestaan van de staat met een zevende staatshervorming, waarbij iedere regio een lid van de koninklijke familie als staatshoofd krijgt. Wees gerust, er wordt niet gevochten om wie prins Laurent krijgt.

Dat wordt eerlijk opgelost. Wie het kortste strootje trekt, verliest.

Voorwaarde voor Beke blijft wel dat niet wordt gepraat over de chocolademelk met schuimpjes bij de buren. Die moet gegarandeerd blijven in naam van de tolerantie en solidariteit. Maar als u nu echt kraantjeswater wil hebben uit de kraan, kan daar over gepraat worden. Weliswaar als u de buren kunt overtuigen. Zelf zijn ze daar geen vragende partij voor. U zal dus met overtuigende argumenten over de brug moeten komen. En die kraan met slagroom uiteraard.

Al bij al mag u het van ons aannemen dat met de methode ‘Beke’ het klimaat een slordige 3 graden frisser zal zijn voor uw staatkundig buizenwerk enigszins functioneert. Maar het klimaat is dan ook een eenvoudiger dossier. Daarvoor moet gewoon wat geld worden bijgedrukt. In het dossier van de Belgische staatshervorming is dat het voorrecht van de buren.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be