't Pallieterke van 28 maart 2019

75ste jaargang • nummer 13 • donderdag 28 maart 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“In Wallonië heb je geen gezond rechtse partij” Eind februari verliet senator en Brussels Parlementslid Alain Destexhe de Franstalige liberalen van de MR. Hij stapt naar de verkiezingen met zijn eigen ‘Listes Destexhe’. Reden?

De MR voert een veel te linkse politiek, onder andere op het domein van het migratiebeleid. Destexhe wil met zijn rechts-liberale partij een soort van Franstalige N-VA “maar zonder het confederalisme” uit de grond stampen. Een gesprek.

Lees het volledige interview met Alain Destexhe op blz. 11

Betogen tegen racisme

Vorige zondag kwamen zo’n 3.800 betogers in Brussel op straat tegen racisme en discriminatie en voor gelijke rechten. De betoging was georganiseerd door het “Platform 21 maart”, maar dat is een werkgroep van Hart boven Hard. De betoging kreeg steun van 160 organisaties.

Of anders gerekend: er waren (lees: hoofddoekenverbod) en gemiddeld zo’n 25 personen per de eis tot regularisatie van menvereniging aanwezig. Maar dat sen zonder papieren blijkbaar is een gemiddelde. Want er wamoeilijk bij de vakbonden. De ren stevige delegaties van PVmarxistische PVDA was uiteraard DA-PTB en Groen-Ecolo. aanwezig, Peter Mertens op kop, Wat betekent dat bepaalde ormet nog een tiental mantelorgaganisaties de platformtekst wel nisaties zoals Progress Laywers ondertekend hadden, maar hun Network (advocaten), Geneeskat stuurden naar de betoging. kunde voor de Derde Wereld De vakbonden ACV en ABVV (dokters), Comac (studenten) en hadden weliswaar opgeroepen ManiFiesta (partijfeest). om mee te manifesteren, maar Op die manier krijg je gehadden geweigerd de platformmakkelijk 160 verenigingen bij tekst te ondertekenen. Blijkbaar elkaar, natuurlijk, maar in de ligt de opheffing van het verbod praktijk gaat het over dezelfde op levensbeschouwelijke tekens mensen.

Paniek in het centrum

Premier Charles Michel die plots begint met primaire verwijzingen naar het nazisme te maken. Wouter Beke die blijft vasthouden aan de holle slogan “de revolutie van de redelijkheid”. Bij de partijen die het centrum van de politiek uitmaken staan de zenuwen gespannen. De reden is dat we in een tijd leven waarin radicalere standpunten op rechts of links de wind in de zeilen hebben. De PS blijft pogingen ondernemen om die radicalere linkerzijde voor zich te winnen. Maar de links-rechts-polarisatie komt vooral partijen als N-VA, Vlaams Belang en Groen goed uit.

Een politiek waarnemer met een gemiddeld IQ had de Nederlandse Eerste Kamerverkiezingen niet nodig om tot het besluit te komen dat we in tijden van politieke polarisatie leven. Wie op rechts of op links duidelijke en scherpe standpunten inneemt, heeft electoraal de wind in de zeilen. Dat was vorige week zo met het Forum voor Democratie van Thierry Baudet, maar daarvoor was het elders in Europa niet anders. Denk aan de successen van AfD en in zekere zin ook die Linke (Duitsland), de Vijfsterrenbeweging en de Lega in Italië, het Rassemblement National (ex-FN) in Frankrijk, Vox in Spanje… Ook hier doet zich aan twee kanten van de taalgrens eenzelfde fenomeen voor. Het ziet ernaar uit dat de partijen weg van het centrum op weg zijn naar een verkiezingsoverwinning. En dat aan de twee kanten van de taalgrens.

Beginnen we met Vlaanderen. De adoratie van de opiniemakers en journalisten voor Groen hebben die polarisatie aangewakkerd. Aangezien de hele meute aanhanger werd van de klimaatreligie en critici werden geëxcommuniceerd, wordt de tweedeling versterkt. Weldenkend links kan blijkbaar moreel gezien niet anders dan op Groen stemmen. Aan de andere kant van het politieke spectrum kunnen N-VA en Vlaams Belang garen spinnen bij de klimaathysterie. De recente heisa rond de klimaatwet versterkt dat nog. Zo’n klimaatwet is niet alleen een uitholling van de democratie (het vergroot immers de macht van rechters in deze discussie, net als bij het Migratiepact), het roept allerlei organen en instellingen in het leven waar klimaatactivisten bezoldigd aan de slag kunnen. Kortom, een door de belastingbetaler gefinancierde ‘commerce’ voor Anuna de Wever en co.

De verbrokkelende MR Bezuiden de taalgrens heeft de klimaatdiscussie het politieke land-

schap nog grondiger door elkaar gehaald én gepolariseerd. De PS sprong op de groene kar, uit vrees voor Ecolo, uiteraard. De boodschap van Europees lijsttrekker Paul Magnette is duidelijk: met de PS wordt een ecologisch beleid gevoerd en het zal niemand iets kosten. Het is te zeggen: er zullen wel allerlei milieutaksen komen, maar die zullen vooral door de Vlamingen worden opgehoest. De PS is verder volop bezig met een electorale aanval op de radicale linkerzijde van PTB/ PVDA. PS-voorzitter Di Rupo pleit voor arbeidsduurvermindering met loonbehoud, gratis openbaar vervoer en een pensioen van 1.500 euro voor iedereen. Onbetaalbaar natuurlijk, maar het is een poging om de kiezers die richting Raoul Hedebouw neigen terug te winnen.

Misschien lukt dat, want in de campagne - die weliswaar pas is gestart - zijn de neocommunisten opvallend afwezig.

Ondertussen neemt de bezorgdheid bij de partijen die zichzelf in het centrum situeren toe. Zeker en vast bij de Franstalige liberalen van de MR. Daar kampt men niet alleen met de rechtse afscheuring van Listes Destexhe, want op de koop toe neigt de sociaalliberale vleugel steeds meer richting Ecolo. Gevolg is dat premier én partijvoorzitter Charles Michel niet weet van welk hout pijlen te maken. Lange tijd was de MR tegen een klimaatwet, maar opgejaagd door Ecolo is men plots voor. De politieke middelpuntvliedende krachten zijn door de klimaatdiscussie sterker aan het doorwerken bij de liberalen in Wallonië en Franstalig Brussel. De paniek bij de MR is zo groot dat men plots begint met de primaire en infantiele vergelijkingen boven te halen waar de Franstaligen het patent op hebben. Michel waarschuwde op het verkiezingscongres van de partij voor de nationalistisch-socialistische alliantie. Daarmee bedoelde

hij de N-VA en de PS, die volgens de ontslagnemende premier het land naar de onbestuurbaarheid leiden.

En tegelijk worden ze door het taalgebruik van Michel bestempeld als een gevaar voor de democratie. Hij gebruikte in zijn toespraak uiteraard niet het woord ‘nazisme’ of ‘nationaalsocialisme’. Maar de boodschap was duidelijk, ook al had hij het later over een lapsus. Bij de MR is men naar verluidt al blij als straks nog 20 procent van de Waalse stemmen wordt gehaald.

De vergrijzing nekt de CD&V Ook bij de CD&V voelen ze dat het centrum van het politieke landschap onder druk staat. Voorzitter Wouter Beke probeert met zijn kleffe boodschap van de “revolutie van de redelijkheid” zoveel mogelijk gematigde kiezers aan zich te binden, maar dat wordt zeer moeilijk. In alle, werkelijk alle peilingen brokkelt de CD&V verder af. Dat komt niet alleen omdat de kiezer zich niet aangesproken voelt door het wollige taalgebruik van Beke en consorten. Het electoraat is gewoon langzaam maar zeker aan het uitsterven. De bezorgdheid bij CD&V en MR maakt ook dat de oude as tussen Beke en Michel, die aan de basis lag van de Zweedse coalitie met de N-VA, verzwakt is. De geruchten over een Bourgondische coalitie op Vlaams niveau, waarbij N-VA zich aan de Open Vld en sp.a vastklikt, worden steeds hardnekkiger. CD&V ziet daarin een wraakactie van N-VA voor de sabotage door Kris Peeters in de vorige federale regering en de te linkse onderwijskoers van Hilde Crevits in de Vlaamse regering.

Een Vlaamse coalitie zonder CD&V betekent geen controle meer van de christendemocraten op de voor de katholieke zuil zo belangrijke sectoren van onderwijs en welzijn.

2

Actueel

28 maart 2019

Vlaamse regering, toon ambitie!

Sinds 1981 heeft Vlaanderen een eigen regering, al werd dat in de beginjaren nog ‘Vlaamse executieve’ genoemd. Op die 38 jaar zogezegd ‘zelfbestuur’ zijn er zo’n 14 verschillende Vlaamse regeringen geweest.

Los van de Belgische structuren zouden de gewesten beter te besturen zijn en eigen accenten kunnen leggen. Althans, dat was het opzet. In dit blad hebben we al dikwijls gewezen op de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië, of anders vertaald, tussen Nederlandstaligen en Franstaligen. Zo was het veertig jaar geleden, en zo is het nog steeds vandaag.

Ikzelf heb altijd geloofd dat een zelfstandig Vlaanderen ook een beter Vlaanderen zou zijn. In de praktijk blijkt dit fameus tegen te vallen. “Wat we zelf doen, moeten we beter doen”, naar de beroemde uitspraak van Gaston Geens, onze eerste minister-president.

Is dat zo? Neem nu de gezondheidszorg, en meer specifiek de kinderpsychiatrie. In Vlaanderen zijn er 523 bedden beschikbaar op alle afdelingen voor kinderpsychiatrie samen. Ze zijn allemaal bezet. En er is een lange wachtlijst. Tientallen jongeren tussen 11 en 14 jaar zouden dringend opgenomen moeten worden, maar er is geen plaats. Ze komen op een wachtlijst terecht. Dat kon u deze week in de pers lezen. Het gebrek aan gepaste begeleiding zorgt voor gevaarlijke toestanden voor het kind, de ouders, familie en omgeving.

In november vorig jaar protesteerden een 500-tal gehandicapten en hun begeleiders voor het gebouw van minister Van Deurzen. Zij eisten meer geld en middelen om de lange wachttijden weg te werken. Vorige maand kwamen nog eens een 1000 personeelsleden van de Vlaamse woonzorgcentra op straat. Zij protesteerden tegen het personeelstekort en de hoge werkdruk. Blijkbaar wordt ook in de ouderenzorg gesnoeid door onze Vlaamse minister. En ondertussen jammeren ook onze leerkrachten over de werkdruk, de grote klassen en verouderde gebouwen.

Een land toont zijn grootheid in die mate dat het aandacht heeft voor ouderenzorg, gehandicaptenzorg, geestelijke gezondheidszorg en onderwijs. Na 38 jaar ‘zelfbestuur’ wordt hier het sociale Vlaanderen getoond. In mijn ogen behaalt Vlaanderen hier een dikke buis. Als we in de toekomst meer autonomie willen voor de regio’s - en de man in de straat overtuigen –, dan zal een dynamischer beleid nodig zijn. De volgende Vlaamse regering moet op dit vlak meer ambitie tonen, de woorden van Gaston Geens indachtig. Werk aan de winkel dus voor de volgende minister-president.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Salvini’s slimme strategie De rechts-nationalistische Lega van Italiaans vicepremier Matteo Salvini heeft opnieuw een overwinning behaald. Ditmaal won de centrumrechtse coalitie – waartoe de Lega behoort – in de zuidelijke regio Basilicata.

De centrumrechtse coalitie haalde zo’n 43 procent van de stemmen, 18 procent stemde daarbij op de Lega. Daarmee komt een eind aan 24 jaar links bestuur in de regio.

Ook bij de regionale verkiezingen van Sardinië vorige maand bleek de strategie van Salvini, om met zijn Lega rechts aan de macht te helpen, succesvol te zijn. De centrumrechtse coalitie haalde 47 procent van de stemmen, waardoor zowel de meerderheid in het parlement als de minister-president van Sardinië (in de persoon van Solinas) rechts zullen zijn.

Voor de Vijfsterrenbeweging (M5S) was het resultaat slecht, zowel op Sardinië als in de regio Basilicata.

De partij blijft weliswaar de grootste in Basilicata – met 20 procent van de stemmen –, maar verliest meer dan de helft in vergelijking met de nationale verkiezingen van vorig jaar.

In Sardinië haalde de Vijfsterrenbeweging maar een magere 10 procent van de stemmen. Dezelfde partij haalde tijdens de parlements-

verkiezingen op 4 maart 2018 nog meer dan 40 procent van de stemmen in Sardinië.

Gespreide slagorde Het is al een geruime tijd zo dat de twee coalitiepartners in de Italiaanse regering – de populistische Vijfsterrenbeweging en de rechtspopulistische Lega – in gespreide slagorde opkomen.

De voorzitter van de M5S, vicepremier Luigi Di Maio, laat niet in zijn kaarten kijken en houdt zich sterk: “De beweging leeft. Wij zijn in het regionale parlement vertegenwoordigd, wat vroeger niet het geval was.” Ondanks de nederlaag sluit Di Maio “nationale gevolgen” uit: geen regeringscrisis als het aan hem ligt, geen nieuwe verkiezingen.

Maar de kritiek binnen de partij, en dan vooral van de linkse vleugel, wordt sterker. Links binnen M5S werpt Di Maio voor de voeten dat hij en zijn medestanders alle idealen en principes overboord hebben gekieperd om toch maar deel te kun-

nen uitmaken van de populistische regering van Salvini.

En zo komen we opnieuw bij de winnaar van de regionale verkiezingen: Matteo Salvini van de Lega. Hij kon weliswaar het verbluffende resultaat van de regionale verkiezingen in de Abruzzen van 10 februari niet evenaren (waar de Lega voor het eerst opkwam en 24 procent van de stemmen achter zijn kandidaten wist te verzamelen).

Salvini staat aan het hoofd van een populistische regering met de M5S in Rome, terwijl hij op regionaal niveau blijft vasthouden aan zijn voormalige ‘rechtse’ partners, zoals de Forza Italia van Berlusconi en Fratelli d’Italia. Die regionale strategie zorgt bij M5S voor groeiende ergernis.

Oude partijen hebben afgedaan Sardinië en Basilicata stemden centrumrechts. Maar dat is misschien niet de voornaamste les die we uit deze verkiezingen moeten trekken. Misschien nog belangrijker is het feit dat de oude, traditionele partijen hebben afgedaan. De socialisten (PD) houden in Sardinië slechts 13,5 procent over – de sociaaldemocratische “nieuwe hoop”, Massimo Zedda, heeft het niet waargemaakt. Het allerbelangrijkste politieke feit is dat de kiezers van de MS5 in Sardinië massaal zijn overgelopen naar de Lega. En dat rechts hiermee zeven regionale verkiezingen op rij heeft gewonnen: Friuli, Molise, Trentino, Süd-Tirol, Abruzzi, Sardinië en nu Basilicata. Nationaal blijft de Lega in de peilingen percentages halen van rond de 30 procent – al blijven het peilingen, natuurlijk.

PIET VAN NIEUWVLIET

ECONOMISCHE ZAKEN

Een interessant beleggingsboek Over beleggen worden jaarlijks honderden boeken gepubliceerd. De teneur is vaak hetzelfde: de lezer krijgt tips om een nooit geziene winst of return te kunnen binnenrijven.

Vaak zijn zo’n beloftes niet realistisch. Het beleggingsboek van beursexpert Jan Longeval is in dat verband een verademing. Wondermiddeltjes bestaan ook hier niet. Succesvol beleggen betekent hard werken en soms tegen de stroom ingaan.

Het is verleidelijk: beursexperts die gigantische winsten beloven.

Beleggersboeken die het hebben over rendementen van 10 procent of meer. Methodes om de “beurs te verslaan”. Lees: methodes om een grotere return te genereren dan de beurs doet. Daarover zijn al tal van boeken verschenen en die verkopen vaak als zoete broodjes.

Beursexpert Jan Longeval maakt daar komaf mee in “God dobbelt niet op de beurs” (Kounselor, 300 blz., 28,50 euro).

De beurs verslaan is vrijwel onmogelijk Met cijfers in de hand toont hij aan dat het moeilijk is om de beurs te verslaan, zelfs zeer moeilijk. 99 procent van de particuliere beleggers doen het gewoon slechter dan de beurs. Is het geld in een gespecialiseerd fonds storten dan een oplossing? Neen, want ook 85 procent van de beleggingsfondsen doen het na kosten slechter dan de beurs. Hij heeft het hier over actieve fondsen waarbij beursexperts op zoek gaan naar rendement door in aandelen te beleggen waarin weinig mensen interesse hebben. Of het nu om fondsen gaat die enkel in aandelen beleggen of de al meer voorzichtige gemengde beleggingsfondsen (aandelen en obligaties): beter willen doen dan de beursgroei is zo goed als hopeloos. Als de beurs jaarlijks groeit met 3 procent, probeer dan gewoon ook dat rendement te halen.

Eén van de redenen van het min-

der presteren van fondsen is weliswaar dat er een kostenpercentage verbonden is aan het beheer van uw portefeuille. De bankiers en beleggers die met uw geld omgaan, moeten daarvoor uiteraard vergoed worden. Maar zelfs zonder die kosten voor beurstransacties is er geen mirakeloplossing.

Slapend geld verdienen op de beurs kan niet. Het is volgens Longeval hard werken en tegen de stroom ingaan. Men kan, als men daarvoor voldoende tijd heeft, individueel goed presteren als belegger en een rendement halen dat gemakkelijk verschillende procenten bedraagt.

En dat is beter dan het geld op een spaarboek of termijnrekening laten staan.

Internationaal en op lange termijn beleggen Volgens Longeval kan je goed presteren op de beurs als je je niet laat meeslepen door groepsdenken. In de aanloop naar de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016 dacht iedereen dat Trump geen schijn van kans had. Uiteindelijk won hij toch. Longeval zegt daarover: “Je werd uitgelachen als je erover begon, maar ik hield het voor mogelijk.” Wie zulke gebeurtenissen als belegger realistisch incalculeert, kan scoren op de beurs.

Daarnaast roept hij op niet enkel te beleggen in lokale aandelen dicht bij huis. Dat is comfortabel en geeft een gevoel van veiligheid.

Bovendien is het niet enkel een Europees verschijnsel. Ook Japanners

waren jarenlang geneigd om vooral in eigen aandelen te investeren.

Ze hebben zich dat beklaagd, want de Japanse beursindex is nog altijd maar de helft van de piek van 1989.

Longeval roept op meer internationaal te beleggen. En het argument van Europeanen dat dit een risico inhoudt (onder andere door de schommelingen in de wisselkoersen), lacht hij weg: “Het is niet omdat een aandeel in euro noteert, dat het bedrijf geen wisselkoersrisico loopt. Denk aan het Franse luxeconcern LVMH, dat meer dan 80 procent van zijn omzet buiten de eurozone boekt en dus via zijn business wisselkoersrisico loopt.”

Tenslotte wijst hij op het belang van het beleggen in aandelen op lange termijn, want die halen het meeste rendement. Toch bestaat daartegen een historische aversie.

Zeker in België. Fout, volgens de beursexpert in een interview met De Tijd: “Belgen beleggen veel te weinig in aandelen omdat ze niet kunnen omgaan met marktvolatiliteit, de koersschommelingen.

Daardoor verlies je andere kwaliteiten uit het oog die van aandelen de beste welvaartsbescherming op lange termijn maken. Op lange termijn bieden aandelen een veel hoger rendement, net als compensatie voor de volatiliteit op korte termijn.”

Meer nog, voor hem is beleggen in aandelen een manier om een kapitaal op te bouwen dat als aanvullend pensioen kan gelden.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

28 maart 2019

3

Baudet, cultuurstrijder anno 2019 “Hij verenigt de intellectuele slagkracht van Bart de Wever, het dwarse karakter van Theo Francken, het posterboygehalte van Dries van Langenhove en de bevlogenheid van Guy Verhofstadt.” Zo karakteriseert Peter Vandermeersch, de Vlaming die de Nederlandse krant NRC-Handelsblad leidt, de overwinnaar van de Nederlandse verkiezingen.

Als je al naar vier verschillende personen moet verwijzen om vergelijkingspunten te vinden, kun je je er maar beter bij neerleggen dat Thierry Baudet een geval apart is.

Dandy Dat betekent echter niet dat zijn stijl en persoonlijkheid niet passen bij een boegbeeld van een rechtse stroming van vandaag. Baudet is niet terug te brengen tot een zuiver fenomeen van alt-rechts, maar zijn flamboyante stijl is ook niet die van conservatieve leiders van de vorige generatie. Gekunstelde bijna-naaktfoto’s van jezelf aan het zwembad: van Karel Dillen, Jean-Marie Le Pen of Patrick Buchanan had je die niet moeten verwachten.

Alain Mouton, journalist bij Trends, zag op zijn Facebookpagina meer raakpunten met dandy’s als Drieu la Rochelle, Van Severen en d’Annunzio.

Het is niet dat hij geen boodschap heeft.

Integendeel, Baudet is een volwaardige cultuurstrijder. Hij wil de verdediging opnemen van de Europese beschaving in al haar facetten en tegen alle bedreigingen.

Hij verdedigt de natiestaat, verzet zich tegen massa-immigratie, wil de economie beschermen tegen de kimaathysterie, hekelt de linkse greep op de cultuurwereld en het onderwijs, en bepleit een sterkere defensie.

Maar hij koestert ook zijn stijl. En die is provocatief, humoristisch, origineel, bij wijlen hoogdravend. Dat heeft zijn voordelen, maar het stelt hem ook bloot aan verwijten, zoals ijdelheid en eigenwaan.

Boreaal Al snel na de eerste verkiezingsuitslagen begon het gekende proces van demonisering van de rechtse overwinnaar.

Er werd gescholden, geridiculiseerd en verdacht gemaakt dat het een lieve lust was. Een van de meest hilarische aanklachten richtte zich op het gebruik van de term “boreaal Europa” in de overwinningstoespraak van Baudet. Het zou volgens sommigen zijn stiekeme voorkeur voor een blank Europa verraden, “want de nazi’s gebruikten ook dat woord”!

Himmler heeft ooit een theorietje ontwikkeld over de vermeende oorsprong van het Arische ras in “hyperborea”, maar voor de rest betekent “boreaal” gewoon “noordelijk”, meer bepaald in de context van klimaat. Helaas, ondanks de opwarming van de aarde die ons volgens sommigen vreselijk aan het treffen is, behoren Nederland en Vlaanderen nog steeds tot de noordelijke klimaatzone. En daar kan ook, zonder al te veel fantasie, een onderscheiden cultuurzone in ontwaard worden.

Baudet van racisme beschuldigen, is trouwens niet eenvoudig: hij heeft Indonesisch bloed. Hij heeft ook - ik moet het u verklappen - Henegouws bloed. Maar geen paniek: de familie Baudet komt uit de zone van de taalgrens ‘s-Gravenbrakel, zodat we ons kunnen geruststellen met de gedachte dat er ook wel enige Vlaamse inslag zal zijn.

Freek Ondanks die hetzerige artikels en commentaren (links zal altijd links blijven en daar hoort nu eenmaal haat voor politieke tegenstanders bij) vielen mij toch de vele stemmen van redelijkheid op. In heel wat commentaren en columns in de Nederlandse kranten werd opgeroepen geen heksenjacht tegen Baudet te organiseren.

Jesse Klaver, voorman van GroenLinks,

feliciteerde Baudet met zijn overwinning.

Geen enkele Vlaamse partij heeft in veertig jaar ooit één keer felicitaties voor het Vlaams Belang over de lippen gekregen.

Er is ook geen sprake van een cordon tegen Baudet.

Een professor die op Facebook “Volkert, waar ben je?” plaatste, een verwijzing naar Volkert van der Graaf, de moordenaar van Pim Fortuyn, kreeg iedereen over zich heen en werd geschorst. (Bij ons zijn de moordfantasieën van Nic Balthazar geen probleem voor werkgever VRT.) De scheldtirade van cabaretier Freek de Jonge tegen Baudet op het Boekenbal wekte meer medelijden en vermoedens van seniliteit op dan applaus of ergernis.

Ook in Vlaanderen was van verontwaardiging weinig te merken. Zelfs Peter Vandermeersch, normaal niet vies van forse uithalen naar alles dat hij van racisme verdenkt, liet zich in De Zevende Dag eerder genuanceerd uit over het fenomeen Baudet.

Enigszins afwijkend van die vaststelling las ik in De Standaard toch één bijzonder hatelijke column. Baudet werd daarin zelfs in verband gebracht met Breivik en de moordpartij in Christchurch. Mijn verbazing over zoveel domheid verminderde toen ik bij de naam onderaan het stuk kwam: Paul Goossens. Als de nazivergelijkingen enkel nog komen van een gauchistisch overblijfsel van andere tijden, onze eigen Freek de Jonge als het ware, valt het allemaal nogal mee.

Lessen voor Vlaanderen Welke lessen moet rechts Vlaanderen trekken uit de overwinning van Baudet?

Ten eerste: wees niet bang om eens intellectueel te zijn. Het intellectuele imago van De Wever heeft de doorbraak van de N-VA geholpen, niet gehinderd. Als je de kiezers behandelt als kinderen die je naar de mond poogt te praten met simplistische slogans, ondermijn je je geloofwaardigheid op lange termijn en stoot je in het bijzonder de meerwaardezoekers bij de jeugd af. Baudets overwinningstoespraak was geen toonbeeld van toegankelijkheid, maar dat is niet zo erg. Het is beter dat mensen je even niet verstaan dat je ze als simpele zielen behandelt.

Ten tweede: voer de cultuurstrijd. Het gaat over de gehele westerse beschaving. Die wordt door heel wat meer in gevaar gebracht dan enkel islamitische immigratie.

Ten derde, en als afgeleide van de vorige raad: durf de ideeënstrijd aangaan met de ideologie die vandaag het klimaatdebat monopoliseert. De partij GroenLinks had in Nederland vooraf aangekondigd dat ze “klimaatverkiezingen” wilde. Ze kreeg die ook, maar niet zoals gepland. GroenLinks ging vooruit, maar de grote overwinnaar, en meteen de grootste partij van het land, werd de politieke formatie met het meest uitgesproken klimaatsceptische programma dat ik in West-Europa al heb gehoord.

Vorige week raadde ik N-VA en Vlaams Belang aan om iets te bieden aan de steeds grotere groep kiezers die de klimaathysterie beu is en al zeker niet de zware financiële gevolgen van absurde klimaatplannen wil dragen. Ik durf die goede raad, na de spectaculaire overwinning van Baudet, met nog grotere stelligheid herhalen.

JURGEN CEDER

BRIEFJE AAN LALYNN WADERA

Weg met ons?

Mevrouw de overdrijfster, Het Leuvense onderwijsnetwerk “Samen Onderwijs Maken” (SOM) geeft een ‘racismevrije kleurpotlodenset’ uit en gij steunt als sp.a-schepen die actie volmondig en luid enthousiast. Gij meent daarmee ongetwijfeld dat er een reuzenstap wordt gezet om ‘racisme’ uit de hoofden van kinderen te kunnen bannen. Want wat stelt een ‘onderzoek’ van SOM vast? Kinderen in Vlaanderen, van welke afkomst ook, blijken steeds lichtroze te gebruiken om in hun tekeningen huidskleur aan te geven. O gruwel! Dus moest daar dringend iets aan gedaan worden en werd er een speciale kleurpotlodenset gemaakt.

Gij zegde hierover: “Omgaan met diversiteit is een uitdaging als we van gelijke kansen ons hoogste doel willen maken. De verwachtingen in het onderwijs ten aanzien van kinderen met verschillende achtergronden zijn immers vaak uiteenlopend en hebben een impact op schoolprestaties van leerlingen. Tijd dus om te werken aan bewustwording en los te komen van veronderstellingen. Dat is exact wat we met de kleurpotlodenactie doen: mensen laten ervaren dat huidskleur niet alleen lichtroze is.” Oef en slik! Even op adem komen. Wat een woordenbrij!

Mijn eerste reactie op de SOM-actie was: “Ja, en dan?!” In Vlaanderen is nu eenmaal meer dan 90 procent van de bevolking blank. (Excuseer voor het grof koloniale begrip, ik bedoel natuurlijk politiek-correct: wit.) Ik had voor ik reageerde helemaal geen rekening gehouden met de anti-racismepausen die dag-in-dag-uit op zoek zijn naar racisme-zondaars en sluimerend racisme dat de multiculturaliteit en de zegeningen daarvan in de weg staan.

Ik verontschuldig mij voor mijn voortvarendheid, want dat komt allemaal door mijn ‘slechte’ jeugd in witte scholen, witte jeugdbewegingen, een wit gezin, witte vriendengroepen, een witte sportvereniging, het lidmaatschap van een kerk die zilverpapier voor de negertjes verzamelde en die de kerstenende missionarissen hoog op handen droeg. Ik ben een zondaar en verdien uw banbliksems.

Ik geef het toe, mevrouw de schepen, dat ik er de draak mee aan het steken ben en dat ik een tikkeltje overdrijf. Daarom nu even serieus. Ik vraag mij in alle ernst

af waar jullie eigenlijk mee bezig zijn en of jullie de kluts en het noorden niet helemaal kwijt zijn. Kinderen die vandaag in Vlaanderen leven, zijn het al lang gewoon dat er op school en in hun omgeving anders gekleurde mensen aanwezig zijn. Zij maken daar terecht helemaal geen punt van. Veel minder dan gij en SOM in ieder geval.

Al uw beschouwingen zijn derhalve erg overtrokken en willen klaarblijkelijk kinderen en hun ouders alleen maar racisme aanpraten en in de schoenen schuiven. Ik vrees dat dit soort acties – en ik wil zelfs moeite doen om aan te nemen dat ze in wezen goed bedoeld zijn – niet verstandig zijn en alleen maar het tegenovergestelde effect kunnen hebben. Bovendien baadt uw actie in dat sfeertje van de altijd foute westerling die zich elke dag opnieuw moet verontschuldigen voor zaken uit het verleden waarover wij vandaag bedenkingen hebben. Stop alstublieft met dat gedaas en de racisme-industrie, en doe een beetje normaal en creëer geen problemen waar er geen zijn. Het moet nu toch niet gekker worden.

Overigens, wat denkt gij van de campagne van de sp.a in West-Vlaanderen? Zowat op hetzelfde moment waarop gij u in Leuven stondt interessant en vrolijk te maken met kleurpotloodjes in de hand, trokken de West-Vlaamse sp.a-jongeren in Brugge in gezelschap van John Crombez een verkiezingscampagne op gang onder de titel – in modern Nederlands - “Next Generation”.

25 kandidaten, jonger dan 35 jaar op topplaatsen van de kieslijsten geven gestalte aan de verjonging van de partijkaders. De jeugd heeft de toekomst in handen. Mooi is dat.

Maar toen ik de foto’s van de campagne bekeek, schrok ik toch wel even en dacht ik onwillekeurig aan u en uw kleurpotloodjes… Ga zitten en hou u vast: allemaal lichtroze gezichten! Van diversiteit was er niks te merken. Zou het geen tijd worden dat gij u naar West-Vlaanderen spoedt om eens een hartig klapke te gaan doen met ‘den John’? Ik zou alvast de kindjes van Leuven geen tekening laten maken van de “Next Generation”…, want er zouden veel ongebruikte potloodjes in het doosje blijven zitten.

4

Actueel

28 maart 2019

Een kind als schild!

De opwarming van de aarde is een natuurlijk fenomeen dat zich periodiek doorheen het bestaan van onze planeet herhaalt. Het klimaatprobleem is dus niet uit de lucht gegrepen, maar wordt vandaag meer dan dankbaar aangegrepen door linkse partijen die er een hefboom in zien om op politiek vlak opnieuw bij te benen nu de slinger in Europa naar rechts zwaait. Wij beseffen dat de mens, net als elk ander levend wezen of organisme, invloed heeft op het milieu. Daar moeten we niet flauw over doen.

Als we wetenschappers mogen geloven, is dat zelfs meer dan de wereldwijde vulkaanuitbarstingen. Nu, wetenschappers spreken zich wel eens meer tegen, maar er heerst een consensus dat er weinig is dat we kunnen doen om die natuurlijke cyclus te stoppen. Zo zou er ook 56 miljoen jaar geleden al eens een ecologische ontwrichting hebben plaatsgevonden door een opwarming van 5 graden Celsius. De mens ontbrak er toen aan daar hij zich voor het eerst 350.000 jaar geleden manifesteerde in, jawel, Marrakesh. Ons aandeel in de klimaatopwarming zal dus een ecologische ontwrichting niet tegen houden als die er komt. We gokken en hopen dat Moeder Natuur ons nog wat tijd koopt, zodat we ondertussen wel dingen kunnen doen die onze luchtkwaliteit drastisch verbeteren.

Angst is een slechte raadgever en daarom moeten wij het vandaag als verwerpelijk beschouwen hoe linkse politieke partijen in Europa het klimaatdebat op een wel zeer perverse manier misbruiken door tot op de schoolbanken kinderen schrik aan te jagen om hen daarna, niet zonder enig risico, de straat op te sleuren. Als kleuters op het journaal tijdens een optocht in een interview stamelen dat ze net als de ijsberen nog niet dood willen, dan word ik daar in elk geval woedend over! Trouwens, waar hebben we dat nog gezien, dat opposanten van een regime kinderen als schild gebruiken? En van een minister van Onderwijs zouden we op zijn minst mogen verwachten dat de schooldirecties of de overkoepelende organisaties op de vingers getikt worden. Het beleid bepaalt ook hier de maatstaf, natuurlijk.

In de onderste schuif Toen tien jaar geleden de sluiting van Opel Antwerpen zich aankondigde, riep toenmalig Vlaams minister-president Kris Peeters op om over de partijgrenzen heen na te denken en te werken aan een plan B voor de automobielsector, met in bijzonderheid de toekomst van de Antwerpse Opel-fabriek. Als antwoord daarop ontstond binnen het Vlaams Belang een werkgroep die met steun uit de academische en bedrijfswereld al redelijk snel antwoorden kon bieden op zowel economisch als ecologisch vlak. Met ondersteuning van de Vlaams Belang-studiedienst werd door de werkgroep een plan B voorgeschoteld aan de politieke verantwoordelijken. Vanop het spreekgestoelte (en dus niet ‘aan de zijlijn’ zoals vaak wordt beweerd) braken volksvertegenwoordigers van het Vlaams Belang een lans voor rijden op aardgas (CNG). Opel was in die periode Europees marktleider in dit segment en de onontgonnen markt in België bood een waaier aan opportuniteiten voor de autoconstructeur. Het was tegelijk een antwoord op de fijnstofproblematiek die zich toen voelbaar begon te manifesteren. Metingen van de luchtkwaliteit waren toen alarmerend hoog en liepen simultaan de hoogte in met de verkoop van dieselwagens. Het is nu eenmaal een gegeven dat hoe minder geraffineerd de brandstof is, hoe meer fijnstofpartikels en NOx (stikstofoxiden) er uit de uitlaat komen. Helaas zette de politiek in op de snelle winst en liet ze de gezondheid van de mens voor wat het was.

Groenpremies werden meer dan terugverdiend aan de pomp.

De werkgroep stuitte in haar onderzoek op een resolutie die ingediend werd op 29 oktober 2010 door een CD&V-Kamerlid dat eveneens pleitte voor de bevordering van het gebruik van aardgasvoertuigen. Blijkbaar zat er toen niet genoeg vlees aan het bot, want het dossier belandde in de onderste schuif en daarmee verdween ook het laatste levenslicht uit de site Opel Antwerpen.

De inspanningen van het Vlaams Belang resulteerden wel in het feit dat het CNGconcept terug op de nationale agenda werd geplaatst. De Vlaamse regering nam het zelf mee op in het “Clean Power for Transport plan” ter introductie van een direct beschikbare technologie. Aardgasvoertuigen stoten

77 procent minder fijnstof uit en minder CO2 dan diesel en benzinewagens. Toch is er binnen de Vlaamse regering weinig of toch veel minder animo als het gaat om de sensibilisering ervan. Dat heeft zo zijn redenen. Toch weten gelukkig enkele spelers op de brandstofmarkt hier wel raad mee en werken ze hard aan de implementatie van het rijden op aardgas. DATS 24 is zeker een voorbeeld. Op Europees vlak hinken we achterop, maar we noteren een heuse inhaalbeweging. Volkswagen kan bijvoorbeeld in Italië moeilijk aan de vraag naar de Golf TGI (niet GTI!) voldoen door de populariteit ervan.

Diesel is vandaag veel properder Het is niet zonder reden dat enkele jaren geleden vanuit Amerika milieuorganisaties de Europese automobielindustrie aan de kaak stelden (dieselgate). Het gevolg van het sjoemelschandaal resulteert in het feit dat onder druk van wetenschappers en klimatologen door de Europese Commissie strengere eisen worden gesteld aan de autoconstructeurs. De huidige technologie die de constructeurs hanteren in aanloop naar de Euronorm7, komt tegemoet aan de strenge eisen die worden gesteld. Het is twijfelachtig of een lage-emissiezone in de toekomst nog wel nuttig blijft als de technologie zich dermate aanpast. Bij de Europese constructeurs heerst ondertussen een zekere ontevredenheid en hekelen ze de wispelturigheid van de Belgische regeringen die zich onder druk van de lobby’s meer beginnen te focussen op het elektrisch rijden.

Energiereuzen zien dan ook een opportuniteit in het feit dat de EU zich op termijn ook voorzichtig wil losweken van de olieproducerende landen omwille van de klimaatdoelstellingen.

Elektragate?

Hoewel de elektrische wagen in de onmiddellijke omgeving veel minder schadelijk is voor mens en milieu, heeft deze een behoorlijk negatieve ecologische voetafdruk. Het produceren en recycleren van een elektrische wagen is op zijn minst even vuil als een diesel die tienduizenden kilometers op de teller heeft staan. Er moet ook rekening gehouden worden met de ‘non pipe emissions’. Zo slijten door het totale gewicht remmen en banden sneller. China, dat de meeste lithium- en kobaltmijnen exploiteert, is in staat de prijs van de grondstoffen te beïnvloeden. Tijdens de jongste jaren zijn die prijzen verdriedubbeld. Dat gegeven maakt het voor constructeurs wel zeer moeilijk om een betaalbare elektrische wagen op de Europese markt te brengen. China kan dit wel! Een ander moreel bezwaar is de kinderarbeid in de mijnen en de onmenselijke werkomstandigheden. Wat energiebevoorrading betreft: voor het opladen van elektrische voertuigen kan dit enkel maar lukken met kernenergie aangevuld met groene stroom. Het is de intentie van de regering om in 2025/2030 de kerncentrales te sluiten en te vervangen door honderd procent groene stroom, wat echter op dit ogenblik een onmogelijke optie is. De kerncentrales zijn vandaag in een zeer zorgwekkende en gevaarlijke staat, en dat betekent dat we best vandaag nog starten met de bouw van kernreactoren van de vierde generatie. Ze maken efficiënter gebruik van splijtstoffen, halen een hoger rendement met veel minder radioactief afval als gevolg. Sterker nog is dat ze tot 50 keer meer energie opwekken dan de vorige generaties en in staat zijn om opnieuw energie op te wekken uit bestaand radioactief afval.

We mogen besluiten dat de ‘quick wins’ ten bate van het milieu voor het rapen liggen, maar het is duidelijk dat grote ideologische debatten dit verhinderen of toch vertragen. Roepen dat er geen stappen worden ondernomen, of dat de politiek op apegapen ligt, is een flagrante leugen. Kinderen hebben het recht om goedgeïnformeerd te zijn.

LUC VAN DER SCHOEPEN

UIT DE WETSTRAAT Grondwetsherziening Donderdag werd de regering aangesproken door Kristof Calvo (Groen) en Patrick Dewael (Open Vld) over de mogelijkheden om een voorstel tot herziening van de grondwet in te dienen, wat door de regering zou geblokkeerd worden. Beiden zijn daar voorstander van, elk vanuit hun eigen invalshoek. Dewael begon zijn tussenkomst met volgende uitspraak: “Het kan ook perfect dat verschillende fracties bepaalde artikelen voor herziening vatbaar willen laten verklaren, maar het helemaal niet eens zijn over wat daar uiteindelijk mee moet gebeuren. Dat is een zaak voor de volgende legislatuur. Het komt er dus eigenlijk alleen op neer dat het Parlement de openheid van geest heeft om over een aantal artikelen het debat te voeren in de volgende legislatuur.” Eigenlijk komt het hierop neer: zet de grondwet open en het volgende parlement zal wel bepalen wat en hoe er een en ander gewijzigd wordt. Woorden met zin voor staatsmanschap. Maar algauw sloeg hij de deur weer dicht door te stellen dat er enkel een uitzondering moest gemaakt worden voor alles wat met een staatshervorming te maken heeft.

Voor hem mag het alleen gaan over fundamentele rechten en vrijheden. Ook Calvo haastte zich om te zeggen dat artikels met betrekking tot een staatshervorming uitgesloten zijn. Hij wil immers alleen via een bijzondere wet zijn klimaatplan regelen. De Vlaams-nationalistische fracties daarentegen zijn voorstander van gans de grondwet bespreekbaar te maken, inclusief de mogelijkheid tot een verdere staatshervorming. Kortom: Calvo en Dewael willen een à la carte-grondwetsherziening die in hun kraam past. Onze mening: maak alles bespreekbaar, laat de kiezer zijn mening zeggen op 26 mei en hou daar dan rekening mee. Gewoon democratisch, zo simpel is dat. Het houdt toch geen steek dat het huidige parlement en de huidige regering gaan bepalen wat er morgen mag gezegd en beslist worden?

De Tondo van Bracke De werken voor het dure prestigeproject bij uitstek, dat Kamervoorzitter Siegfried Bracke nog van start wilde zien gaan voor zijn afscheid als Kamervoorzitter, zijn onlangs aangevat. We hebben het dan over de Tondo, een cirkelvormige en voornamelijk uit glas bestaande ‘passerelle’ die boven de Leuvenseweg zal hangen als verbinding tussen het Huis van de parlementsleden en het Forumgebouw, zodat de achtbare dames en heren parlementsleden de straat niet meer moeten oversteken op risico van lijfsgevaar of een verkoudheid. De eerste openingen zijn gemaakt in de gevels van beide gebouwen. Bij een eerste raming twee jaar geleden werd er al gesproken over 417.000 euro. Naar verluidt circuleert momenteel al het bedrag van 600.000 euro. Wie dat allemaal betaalt? Die keer raden…

Wijziging taalwet verworpen Hendrik Vuye (V&W) had een wetsvoorstel ingediend om een bijzonder administratief toezicht in te stellen, dat wordt toegelaten door artikel 7 van de bijzondere wet van 8 augustus 1980, om zo de toepassing van de taalwetgeving - vooral in Brussel - af te dwingen. De taalwet zelf zou daardoor niet moeten gewijzigd worden. Er zou enkel een corrigerend mechanisme aan toegevoegd worden. Daarmee kwam hij tegemoet aan de herhaalde antwoorden van toenmalig minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon. Die stelde dat hij er niks aan kon doen en dat de zaak federaal moest geregeld worden. Zijn partij zat toen overigens in de regering en had daartoe de mogelijkheden, maar deed niets. V&W kregen enkel de steun van het VB. Het voorstel was lang ‘hangende’ in de com-

missie, tot er uiteindelijk enkele weken geleden over gestemd werd. N-VA zat toen al in de oppositie en had weer de handen vrij om de communautaire snaar te betokkelen. De partij stemde dan ook voor het voorstel van Vuye. Deze was daar blij mee en zei donderdag in de Kamer, toen het finaal ging gestemd worden: “De N-VA heeft het licht gezien (…). U hebt vóór een wetsvoorstel gestemd waarvan de heer Jambon hier altijd heeft gezegd dat dit onmogelijk was. (…)

Bekeerlingen, zij zijn altijd welkom. De deur staat wijd open voor wie berouw toont.” Maar de stemming in de commissie had weliswaar uitgewezen dat een meerderheid vroeg om het voorstel te… verwerpen. En zo moest er donderdag in de plenaire definitief gestemd worden over die verwerping van het voorstel.

In de commissie hadden Open Vld en CD&V zich onthouden, wat ze donderdag ook deden samen met Groen-Ecolo en zelfs PTB. Alle andere Franstaligen van MR, DéFi (FDF), de PP en PS kregen daardoor vrij spel om het af te schieten.

Stemden tegen de verwerping: N-VA, VB, V&W en… jawel… de sp.a. Had CD&V enige Vlaamse ruggengraat getoond, dan was het voorstel niet verworpen geweest. Arm Vlaanderen!

De heilige kiezer In de wandelgangen van de Kamer hangt een vreemde sfeer en een geur die ruikt naar verkiezingen. Sommige Kamerleden weten dat ze niet meer gaan terugkomen en beginnen stilaan dozen in te laden. Ze laten zich nog weinig zien. Anderen zijn niet zeker van een herverkiezing en weten met zichzelf geen blijf. Nog anderen zijn er zeker van dat ze wél terugkeren en stralen gelukzaligheid uit. Ze laten zich graag zien en voeren met iedereen gesprekken, liefst in het zicht van anderen.

Naar verluidt worden de diensten van de Kamer overstelpt met vragen om simulaties te maken van uittredingsvergoedingen en pensioenen. Een mens kan maar nooit weten… En ook veel politieke medewerkers leiden een afwachtend bestaan, want het hangt vaak van het parlementslid waaraan ze zijn toegewezen af of ze al dan niet kunnen terugkeren. Kortom, na de verkiezingen wordt een en ander weer duidelijk en valt alles weer in de plooi. Maar voorlopig is het voor een flink aantal ‘Wetstraters’ nog even stress en wordt er gehoopt dat de heilige kiezer hen genadig is.

Parlementaire ernst Woensdag om 14 uur 20 startte de commissie Volksgezondheid. Er was maar weinig volk te bespeuren. Minister Kris Peeters zat erbij en keek ernaar en vroeg zich zichtbaar af of hij zo zijn kostbare tijd moest doorbrengen. Vraagstelster Nele Lijnen (Open Vld) was niet komen opdagen, vier vragen van de extreemlinkse volkstribuun Raoul Hedebouw (PVDA) werden omgezet in schriftelijke vragen, ook een vraag Georges Dallemagne (cdH) werd omgezet in een schriftelijke vraag en Olivier Henry (PS), die een vraag moest stellen, was ook niet aanwezig en had zelfs niets laten weten. De voorzitster van de commissie, Anne Dedry (Groen), had weliswaar een vraag ingediend, maar die werd door de Conferentie van Voorzitters doorverwezen naar de commissie Sociale Zaken, waar ze die zal moeten gaan stellen aan… minister Peeters.

Kafka op zijn best. Enkel Els van Hoof (CD&V) stelde dus effectief haar (lange) vraag, waarop Peeters uitgebreid antwoordde. Na 18 minuten was deze ‘vergadering’ - in feite een beschamende vertoning - dan ook afgelopen. Jawel, onze parlementairen houden van hun vak en houden het vaandel van de parlementaire inzet en ernst erg hoog. Bij voorkeur als er camera’s en journalisten in de buurt zijn.

Actueel

28 maart 2019

Desinteresse voor onze taal, twijfel over onze “hoofdstad” Heel even maar was het de voorbije dagen weer nieuws: het aantal kinderen en jongeren uit het kleuter-, lager en secundair onderwijs in Vlaanderen dat thuis geen Nederlands spreekt, blijft toenemen. Niet alleen in Brussel is de situatie ontnuchterend. De Vlamingen reageren nauwelijks.

Vlaams volksvertegenwoordigster Vera Celis (N-VA) stelde hierover een aantal parlementaire vragen. Vorig schooljaar (2017-2018) spraken volgens Celis in totaal 21,5 procent van de leerlingen uit het Vlaamse basisonderwijs thuis geen Nederlands. In het schooljaar 2012-2013 was dat nog 17,6 procent. Ook in het secundair onderwijs is er een stijging: van 11,7 procent in het schooljaar 2012-2013 tot 16,7 procent in 2017-2018.

“Deze cijfers bewijzen dat maatregelen om de taalachterstand bij te spijkeren bij kinderen en jongeren broodnodig blijven”, zegt Celis. Tja, welke maatregelen bedoelt ze hiermee? De verlaging van de onderwijsplichtleeftijd naar vijf jaar vanaf het schooljaar 2020-2021 en meer Vlaams geld voor taaltesten, taalbaden tot een jaar, bijspijkerlessen en vervolgcoaches. Mooi werk van Celis, maar al bij al minder moedig dan je zou verwachten.

Ze bouwt haar analyse (en remedie) op gevolgen, goed zo, maar nauwelijks op oorzaken.

Heeft de N-VA te weinig ambitie en denkt de partij te politiek correct om in het debat op zoek te gaan naar de oorzaken van die trend?

Ontbreekt niet de moed om daaraan iets te proberen doen? “We moeten met deze realiteit omgaan”, stelt Celis.

Durf “Nog meer leerlingen spreken thuis geen Nederlands”, kopte De Morgen maandag. De krant merkte terecht op dat deze situatie nog een extra probleem is voor lesgevers, die nu al gebukt gaan onder de onderwijslast die onze scholen verlamt (het M-decreet, de papiermolens, de fysieke en mentale toestand van de kinderen, het gedoe met alwetende ouders). Daar komt dus de jongste tien, twintig jaar nog een zware taaloverlast bij. Die komt op de schouders van het onderwijsveld (1, lesgevers). Hoe zit het met de gevolgen voor het algemene onderwijsniveau (2, leerlingen)? Hoe zit het met de maatschappelijke kost van die zwakkere instroom en op de arbeidsmarkt (3), op de woningenmarkt (4)? Wat

het gevolg is van taalachterstand wordt snel “discriminatie”.

Cijfers De Vlaamse thuistaalcijfers komen van Kind & Gezin, terwijl VUB-onderzoeker Rudi Janssens al vier onderzoeken over Brussel (en ééntje over de Rand) publiceerde in de zogenaamde BRIO-Taalbarometer.

Ook dat vierde onderzoek zou ogen moeten openen. Het is degelijk materiaal, dat Janssens voorstelde in het Vlaams Parlement.

Het resultaat van twintig jaar onderzoek. Het toont waar voor de Vlaming de vervreemding begon (Brussel). En het roept vragen op: tot waar zal die slinger slaan? Zal/kan/moet die vervreemding afzwakken, en zo ja, wanneer/ waar/hoe? Is de culturele, pedagogische en sociaal-economische draagkracht onbeperkt?

Wijst Brussel de weg?

Brussel In de stad Brussel heeft bijna 70 procent van de leerlingen in het Nederlandstalig basisonderwijs een andere moedertaal dan het Nederlands. In de Brusselse gemeenten Oudergem of Sint-Jans-Molenbeek zelfs 79 procent.

Nu blijkt, volgens het Nederlandstalige weekblad Bruzz, dat sommige politici zich daar toch een beetje zorgen over beginnen maken. Toch diegenen die aanwezig waren in de commissie Brussel en de Vlaamse Rand van het Vlaams Parlement, waar Janssens de vierde taalbarometer kwam toelichten.

Van de zes Vlaams-Brusselse parlementsleden waren alleen Elke van den Brandt (Groen) en Karl Vanlouwe (N-VA) aanwezig. Van CD&V’ers en Open Vld’ers geen spoor in de zaal. “Les absents ont tort”, zei minister Sven Gatz (Open Vld).

De Brusselse taalcijfers zijn hallucinant, bleek uit de vergelijking die Janssens maakte tussen 2000 (zijn eerste studie) en 2018 (zijn vierde studie): • Nederlands was in 2000 nog de thuistaal van 9,3 procent van de Brusselaars. Tegen-

woordig (2018) nog van 5,6 procent van de bevraagden • De Franstaligen hebben almaar minder interesse voor het Nederlands (in Wallonië is Nederlands geen verplicht vak meer, in Brussel is er geen geld voor).

• Ze blijven zich allergisch tonen voor al wat Vlaams is in Brussel, maar nu ook voor het Nederlands, ook al weten ze dat ze hun kansen op de arbeidsmarkt met een basiskennis van die taal fors verhogen.

• Minder dan tien procent van de leerlingen die het Franstalig onderwijs verlaten kent Nederlands. In 2001 was dat nog twintig procent.

• Niet minder dan 90 procent van de werklozen kent geen Nederlands. Een kleine twintig jaar geleden was dat nog 80 procent.

“De kennis van het Nederlands daalt, maar het gebruik ervan in combinatie met andere talen stijgt” (gemengde gezinnen), zo troostten de Vlaamse Brusselaars zichzelf.

“Liefst een Franstalige” Ook Gatz klampte zich vast aan wat lichtpuntjes: de interesse voor het Nederlands zal toenemen met het inzicht dat die taal meer mogelijkheden biedt op de arbeidsmarkt.

En we moeten erop vertrouwen dat Nederlands in het almaar meertalige Brussel wel zal “standhouden”. In Brussel wonen zoveel Vlamingen als in een middelgrote Vlaamse stad, gaf hij nog mee. Hij pleitte ervoor om na de verkiezingen in mei een “Brusselse minister voor Meertaligheid” en “liefst een Franstalige” te benoemen.

Groen pleitte voor meertalig basisonderwijs. Is dat laatste niet een zoveelste pedagogische dommigheid? Wordt een tussentaaltje (slang) de nieuwe norm? Elke van den Brandt (Groen) vroeg – alweer conform de bekende groene methode – een verse zak met geld voor Brussel, want “de ontnederlandsing heeft wellicht met de armoedekloof te maken”.

Slechts tien procent van de Vlaamse Brusselaars is arm terwijl het cijfer bij allochtonen oploopt tot 40 procent, trapt ze een open deur

5

in. Blijkbaar is Groen de partij van rijstpap met gouden lepeltjes.

Ook voor de socialiste Katia Segers is het een troost dat meertaligheid toeneemt, “maar we mogen niet blind blijven voor de achteruitgang van het Nederlands”.

En de Vlaamsgezinde politici dan? Karl Vanlouwe (N-VA) is “ontgoocheld”. En zijn partijgenoot Willy Segers had minstens een status quo verwacht. Vanlouwe vroeg aan Gatz om het rapport van Janssens aan de Franstaligen te bezorgen.

Vragen Hoe rijm je bovenstaande cijfers met de antwoorden op andere vragen? Daaruit zou dan weer blijken dat “zeven op de tien Brusselaars” vinden dat “tweetaligheid deel uitmaakt van de Brusselse identiteit” en dat “80 procent het belangrijk vindt om Nederlands te kennen”. Bizar. Janssens noemt dat een vreemde “paradox”, maar hij heeft er geen verklaring voor.

En hoe rijm je die informatie met de vaststelling dat almaar meer Nederlandstalige Brusselaars zichzelf steeds minder als Vlaming zien? Dat zou gelden voor 90 procent van de bevraagden, enkele jaren geleden was dat nog één op twee.

Het zou goed zijn als er een wat kordater Vlaams antwoord zou worden klaargestoomd om een ernstig debat te openen. Helaas blijft het morrelen in de marge. En erger: de Vlamingen steken hun kop in het zand. Pleiten voor een matiger migratie blijft een taboe of gebeurt in veel te scherpe bewoordingen.

Een groot vraagteken plaatsen bij onze keuze voor Brussel als hoofdstad is een ander taboe, zelfs binnen de Vlaams-nationalistische partijen. Daar ook overheerst de overtuiging dat men met veel getater en met nog veel meer geld van Brussel nog een Vlaamsvriendelijk nest zou kunnen maken. In realiteit gaan we nog altijd een andere richting uit. En snel.

ANJA PIETERS

VLAAMS PARLEMENT Onderwijsstaking Het Vlaamse onderwijs heeft dus een dagje gestaakt. Als dat destijds aan Franstalige zijde gebeurde, lag het hele onderwijs meteen zes maanden helemaal plat en werden zelfs gewelddadige acties niet geschuwd. Om maar te zeggen dat men in Vlaanderen niet veel gewend is, want in het Vlaams Parlement was men zeer verontrust over het signaal uit het onderwijs. De pijnpunten zijn bekend: werkdruk, overdreven planlast en, zoals we vorige week schreven, het M-decreet. Allemaal dingen waardoor men eigenlijk nog nauwelijks aan lesgeven toe komt. Hoewel groenen en roden iets anders vinden, is er niet meteen geldgebrek. Eerder gaat het onderwijs gebukt onder alle onzin die er op wordt losgelaten. Ook niks nieuws. Koen Daniëls (N-VA) had het over het belang van inhoud en investeren en noemde het M-decreet, waarvan minister Crevits de impact bleef minimaliseren, “doorgeslagen”. Het onlangs opgelaten ideetje over “onderwijsassistenten” vond hij onzinnig, mensen aannemen om papieren in te vullen, waarbij men beter de papierwinkel zelf zou aanpakken. Voor de vele onderwijsproblemen zal toch wat meer nodig zijn dan enkele bijsturingen.

Inclusief Links, dat wereldwijd om zijn onderwijsvernielzucht bekend staat, liet zich tijdens het debat zeer kennen. Volgens Caroline Gennez (sp.a) heeft de huidige regering volstrekt niets aan of voor het onderwijs gedaan, ze heeft er integendeel in gedesinvesteerd. Het toverwoord is natuurlijk “inclusief” onderwijs, wat lijkt te betekenen dat bergen geld moeten worden verstouwd om allerlei gauchistische onderwijsopvattingen in praktijk te brengen. Nog steeds is men doende enige puinhopen van vroegere socialistische onderwijsministers weg te werken, God verhoede dat er ooit nog een komt. Het schrijnend-

ste optreden was van Elisabeth Meuleman (Groen), dé onderwijsspecialiste. Zeer regelmatig weet deze dame iets zinnigs te zeggen, maar haar ideologische rabiaatheid is absoluut verblindend. Koen Daniëls wist haar er met veel moeite toe te brengen om duidelijk te zijn over het M-decreet. Ook hier was inclusie het kernbegrip. Op termijn zouden het gewoon en het buitengewoon onderwijs in elkaar moeten overvloeien. Ja, Elisabeth wist wel dat dat niet zomaar snel kon, maar ze zag een verre utopische toekomst. Het beleid moest zich daar op richten. Een akelig inkijkje in de linkse geest.

Inburgering Na de onderwijspalaver was men nog niet debatmoe, want er moest nog een en ander worden gezegd over de problemen met de inburgeringscursussen. Grote problemen zijn er, althans volgens Yasmine Kherbache (sp.a), die gewag maakte van enorme wachtlijsten.

Niks van aan, volgens minister Homans, die staande hield dat slechts 4 procent van de nijvere inburgeraars niet meteen “passend” konden worden geholpen omdat ze een te zeldzame taal spreken, te ver bij een opleiding vandaan wonen, aan het werk zijn of voor de kinderen moeten zorgen of… omdat ze in de gevangenis zitten. Wat enige bedenkingen ontlokte aan Chris Janssens (VB), die ook vraagtekens plaatste bij het gratisbeleid in verband met dat inburgeringsaanbod. Overigens schijnt Vlaanderen met zijn inburgeringsaanpak alweer aan de Europese top te staan, zoals iedereen dagelijks kan merken.

Duur is het in ieder geval wel: 4.300 euro per inburgeringstraject. Homans wilde wel af van gratis tolkendiensten voor figuren die hier al ettelijke jaren verblijven en nog steeds niet echt Nederlands hebben geleerd. Een gruwel voor links uiteraard, dat het bij monde van An Moerenhout (Groen) had over de volledige afbrokkeling en het falen van het hele Vlaamse integratiebeleid. Ontroerend.

Citaat van de week > Barbara Pas (Vlaams Belang)

“De Vlamingen betalen het gelag!”

De Brusselse postbeambten moeten volgens de taalwet in principe allemaal tweetalig zijn.

Een stand van zaken voor het jaarbegin 2019 gaf een onthutsend beeld over de periode van de regering Michel I. Bij het aantreden van deze regering was 38 procent van de Brusselse postbodes en 54 procent van het loketpersoneel nog tweetalig. Aan het einde van deze regering is dat teruggezakt tot respectievelijk 30 en 46 procent. Een forse achteruitgang dus van telkens acht percent en dat op nauwelijks een viertal jaren tijd. Bij de Brusselse postbodes is 98 procent het Frans machtig en bij de loketbedienden is dat zelfs 99 procent. Daar staat tegenover dat slechts 32 procent van de postbodes en 47 procent van het loketpersoneel de Vlamingen in Brussel in het Nederlands kan bedienen.

Barbara Pas (VB): “Ik kan hieruit alleen maar vaststellen dat de tweetaligheid bij de Brusselse post er onder de regering-Michel met reuzensprongen op achteruit is gegaan en dat het uitsluitend de Vlamingen zijn die daarvoor het gelag betalen. Het is écht een blaam voor de N-VA dat zij daar in deze regering geen punt van heeft gemaakt, want het gaat hier immers louter om het toepassen van de wet, niet meer dan dat. Maar zelfs dat kon er blijkbaar niet van af.”

6

Dwars door Vlaanderen

28 maart 2019

Binnenland > Turnhout

Adieu 11 juli!?

In Turnhout neemt de ‘kracht van verandering’ ongeziene vormen aan: de traditionele 11 juliviering wordt op die dag afgeschaft door het stadsbestuur dat geleid wordt door burgemeester Paul Van Miert (N-VA).

Schepen van evenementen Els Baeten (ook N-VA) legde, hierover ondervraagd op de Turnhoutse gemeenteraad, uit dat in de plaats van de klassieke viering op Vlaanderens feestdag er op 5-6-7-juli een soort volksfeest (inclusief schlagerfestival) zou komen in samenwerking met het officiële comité “Vlaanderen Feest”. Al vaker is aangetoond dat dat soort volksfeesten wel leuk kan zijn, maar dat die evenementen dikwijls de geest van een nationale feestdag met een culturele en politieke terugblik naar het verleden en een vooruitblik naar de toekomst missen. De jarenlange medeorganisatoren VOS en Davidsfonds zouden niet meer worden uitgenodigd om mee te werken bij de organisatie van zo’n volksfeest.

Ook de traditionele plechtigheid aan het Jozef Simonsmonument zal gewijzigd worden en wellicht niet meer op 11 juli plaatsvin-

Paardenmarkt Waarschijnlijk door het gebruik van nieuwe apparatuur en technieken ontdekte het onderzoeksschip Belgica voor het eerst kleine hoeveelheden van de springstof TNT in de waterstalen genomen op 1,5 kilometer in zee voor onze kust. Op deze plaats bevindt zich een munitiestort, met vooral gifgassen uit de Eerste Wereldoorlog. Het strekt zich uit voor Duinbergen in een vijfhoekige zone van 3 km² met de in titel vermelde naam. Dat er vissen of een schip voor anker leggen nooit mocht, is nogal duidelijk. “Bijkomende beveiligingsmaatregelen zijn niet nodig. Er komt wel extra onderzoek. Voor de bewoners van Knokke-Heist is er geen enkel gevaar, er mag zelfs in zee gezwommen worden.” aldus Fritz Francken van het Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen. Dergelijke geruststellende boodschappen hebben we eerder bij andere gelegenheden al gehoord.

Steeds hetzelfde liedje Niet geheel toevallig zijn we in het bezit gekomen van Wist-je-t-ol van maart 2019, handelend over de Brugse, eerder West-Vlaamse geschiedenis van de televisie van na de Tweede Wereldoorlog. Daaruit onthouden wij een paar merkwaardige gebeurtenissen, beginnend met de eerste openbare televisie-uitzending op 31 oktober 1953, terwijl men in Engeland reeds de honderdduizend-

den. En de academische zitting op het stadhuis wordt ook afgeschaft. Veel Turnhoutse Vlaams-nationalisten van alle gezindten zijn het niet eens met deze gang van zaken, zo is te horen en op de jongste gemeenteraad was het hierover hommeles tussen Vlaams Belang en N-VA. Zelfs de doorgaans kleurloze oppositiepartij van oud-burgemeester Eric Vos, vond het verdwijnen van alle feestelijkheden op 11 juli zelf toch wel een brug te ver. De oud-burgemeester herinnerende er fijntjes aan hoe N-VA tijdens de vorige legislatuur – toen ze nog in de oppositie zat – erop hamerde om de activiteiten op 11 juli op te voeren en Turnhout geel-zwart te laten kleuren… VB’er Reccino van Lommel stelde dan maar meteen cynisch voor om de ‘feestelijkheden’ van 21 juli te verplaatsen naar 29 februari… Wordt ongetwijfeld vervolgd. ste tv-abonnee vierde! De reden van die jarenlange vertraging? Typisch Belgisch... Een “lijnenoorlog”! Vlaanderen koos voor de 625 lijnen van Duitsland en Nederland, terwijl Wallonië, zoals altijd, Frankrijk volgde met een frequentie van 819 lijnen. Vandaar monoen multi-toestellen voor een of de twee mogelijkheden. Tweede feit: Op 6 november 1980 legde de kerngezonde Brugse televisiefabriek Precisia de boeken neer na een vakbondsstaking van twaalf weken met de meest onmogelijke eisen. Gevolg: honderd arbeiders en bedienden verloren hun werk, terwijl de familiale onderneming nog een klantentegoed kende van meerdere miljoenen en er voldoende stock was om nieuw ontwikkelde toestellen te maken.

Team Slunse Deze Brugse vereniging van sportievelingen, of zijn het toch wetenschappers of knutselaars, kaapten in Nederland tegen een Duitse ploeg de hoofdprijs van The Droneclash weg, zijnde 30.000 euro, nadat ze eerst de Hallway of Drone, Death and Destruction overleefden. Een beetje Engels uit Nederland om te zeggen dat de wedstrijd erin bestond zoveel mogelijk drones van tegenstanders uit te schakelen tot de Brugse “voddenbende” alleen overbleef. Drones, of onbemande luchtvoertuigen die door een afstandsbediening bestuurd worden, zullen in de toekomst in een Zeebrugse fabriek vervaardigd wor-

den. Dit in het kader van de overeenkomst met Frankrijk. Daarbij zal het Frans-Belgisch consortium Belgian Naval & Robotica ook de nieuwe mijnenjagers met toebehoren afwerken en onderhouden, zes voor België en zes voor Nederland. Goed nieuws, want het zorgt voor werkgelegenheid voor honderden specialisten in de dronefabriek en in andere technische diensten.

Hangjongeren Toen de politie in Aalst werd opgeroepen omdat een bende van zo’n vijftien hangjongeren overlast veroorzaakte en het verkeer hinderde, lokte één van die “jongeren” een gevecht uit door te weigeren zijn paspoort te tonen. Hij werd “bestuurlijk van zijn vrijheid beroofd”, zoals dat officieel heet, en daarop viel zijn broer de controlerende politie-inspecteur aan. In de vechtpartij die daarop uitbrak, werden vier agenten gewond. Een van hen is voor twaalf dagen arbeidsongeschikt.

Drie verdachten van 20, 21en 22 jaar oud werden gearresteerd en kort daarop voorgeleid voor de onderzoeksrechter in Dendermonde.

Zij worden beschuldigd van slagen en verwondingen en ongewapende weerspannigheid. De Belgische justitie kennende, zijn zij vrijwel zeker alweer op vrije voeten. Zou er iemand zijn die denkt dat deze “Aalstenaren” géén immigranten van buiten Europa zijn, maar gewone jongens die Johan, Frans en Freddy heten?

Afschrikwekkende straf Een heel domme “27-jarige uit het Antwerpse” - we beginnen dat soort eufemismen

te herkennen - bracht een huurauto terug waarin hij elf cocaïnepillen had laten liggen.

Meestal noemt men zo iemand “het genie van de Karpaten”, maar deze bolleboos zal wel uit een ander gebergte komen. De Atlas of de Taurus, misschien. Hij bekende dat hij elke week cocaïne verkocht.

Hij was nog maar juist vrijgelaten toen hij alweer op heterdaad betrapt werd. De rechtbank in Mechelen sprak dan ook een draconisch strenge straf uit: twee jaar met uitstel. O, wat zullen de drugdealers bang zijn als ze dat horen. Ze zullen zeker in paniek al hun pillen en witte poedertjes in een kanaal dumpen en naar hun veilige geboortedorpje hoog in het gebergte (zie hoger) vluchten, uit pure schrik voor de wrekende arm van de Belgische justitie.

5 minuten persoonlijke moed!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

BRUSSEL

De droom van de boerenstand De ene kiest voor een soort boerenbestaan, de andere stort zich op het gelijkekansenbeleid en nog een ander gaat iets doen met gezinsplanning, bekeken door een vrijzinnige blik. De professionele paden van enkele voormalige groene schepenen uit Molenbeek dragen een zekere diversiteit in zich.

Een perfecte pedigree heeft ze, Sarah Turine. Toch om het als groene politica te maken. Met een diploma van Kunstgeschiedenis en Islamkunde op zak, ging ze aan de slag aan het “Centre culturel français” van Nablus, op de Westelijke Jordaanoever. Vandaar ging het even naar Vietnam, waar ze voor het “Lycée Français” van Saigon werkte.

Toen ze terugkeerde naar - excusez le mot meer boreaals gebied, deed ze dat om voor Oxfam te gaan werken.

Parallel begon ze ook aan de uitbouw van haar politieke loopbaan. Via de Brusselse politiek werd ze federaal covoorzitter van Ecolo, waarmee ze de hogere cenakels van het politbureau bereikte. In 2006 werd ze gemeenteraadslid in, hoe kan het anders, Molenbeek, om van 2012 tot 2018 schepen van ‘Jeugd, Sociale Cohesie en Interculturele Dialoog’ te worden.

Het plaatje klopt volledig, zij het misschien met een atypische noot. In de jaren negentig was ze muzikante bij een newwaveband met de welluidende naam ‘La Vierge du Chancelier Rolin’, kortweg LVDCR. En ja,

die naam komt inderdaad van het bekende schilderij van Jan van Eyck, ‘De Maagd van Kanselier Rolin’. En zo te horen met wat invloed van folk, maar daar gaat het niet om.

(Geïnteresseerden kunnen het op YouTube opsnorren.)

Fedasil Een sprong in de tijd. Door een fikse ruzie binnen de groene familie - we komen er dadelijk op terug - slaagde men er in Molenbeek niet in de groene golf die door Brussel trok electoraal te verzilveren. De komende zes jaar mogen ze trouwens gaan brommen in de oppositie. Niet Sarah Turine, want die heeft net haar laatste gemeenteraad achter de rug. Ze gooit het professioneel over een heel andere boeg. Vlak na de gemeenteraadsverkiezingen had ze laten weten samen met vrienden een boerderij te hebben gekocht in het Henegouwse Beloeil. En daar trekt ze nu naartoe. Het verhaal klinkt alvast spectaculair. Streven naar autarkie, zonnepanelen en bio, en natuurlijk zullen er ook sociale projecten voor probleemjongeren

worden opgezet. Kwestie van die band met Molenbeek niet te verliezen.

Of ze ooit nog naar Molenbeek zal terugkeren? “Zeg nooit nooit, maar ik denk het niet”, verklaarde ze in La Capitale van 20 maart. “Maar ik wil de Molenbeekse jongeren in moeilijkheden verwelkomen en de band met de verenigingen aldaar behouden.” Mooi, toch? Er is echter nog een reden waarom ze verhuist, althans toch sneller dan aanvankelijk gepland. Ze wordt namelijk directeur van het Fedasil-centrum in Moeskroen, waarmee alles keurig in de plooi valt.

“Bij Fedasil blijf ik rond sociale thema’s en migratie werken en op de boerderij blijf ik in de ecologie.” Had iedereen maar zoveel evenwicht in zijn bestaan.

Groene rel Nu, de zoektocht naar werk was blijkbaar toch geen sinecure en dat brengt ons terug bij de groene rel van weleer. De dingen liepen betrekkelijk goed binnen de groene familie, tot Groen-collega Annalisa Gadaleta met een boek op de proppen kwam. Onmiddellijk door Turine de hemel in geprezen, althans, tot ze met de inhoud geconfronteerd werd. Er werd geopperd dat het wel eens een gevolg van traditie kan zijn dat sommige, ja sommige, families van Marokkaanse oorsprong heel wat kinderen in hun rangen

tellen. Een gevaarlijke stelling, natuurlijk, zeker als men eraan toevoegt dat ze hierdoor gemakkelijker in een lagere sociale positie blijven steken én die kinderen een financieel voordeel opleveren. Meer was niet nodig om de poppen aan het dansen te krijgen.

UNIA Nu goed, we zijn weer wat verder en ook Gadaleta is geen schepen meer. Ze gaat aan de slag bij Gelijkekansencentrum Unia.

Maar nu komt het: tegenkandidate was Sarah Turine, die het dus niet haalde van haar voormalige rivale en (noodgedwongen) voor een boerenbestaan kiest. La vengeance est un plat qui se mange froid, zoals ze ook in Nablus of Saigon zeggen.

Het is me wat met die groenen in Molenbeek. Ook een ex-schepen van Ecolo gooit het professioneel over een andere boeg.

Werken voor de partij doet Karim Majoros niet langer; hij wordt directeur bij de Fédération Laïque de Centres de Planning Familial, nog zo’n geweldig clubje.

Gelukkig zijn er nog mensen die voor bedrijven werken die meerwaarde creëren, belastingen betalen, met hun diesel de staatskas spijzen en het ‘s avonds in hun weliswaar keurig geïsoleerde woning graag een graadje warmer hebben. Het spijst de kas der zotternijen.

KNIN.

Onze naaste buren

28 maart 2019

De extremisten doen voort Een mohammedaanse terreuraanslag en een verkiezingsuitslag die er niet om liegt, dat zijn de minste van de zorgen van de extremisten die dit land regeren.

Politici en journalisten zonder moraal Beschamend is het, maar de meeste politici en journalisten in dit land zijn kruiperige windbuilen, individuen zonder moraal. Maandagmiddag 18 maart is weer een dieptepunt.

De mohammedaanse terrorist Gökmen Tanis vermoordt drie mensen en verwondt vijf anderen zwaar. Voor één keer is het signalement vlug ter beschikking. Onmiddellijk na zijn arrestatie verdwijnt zijn achternaam uit de meeste media, want in Nederland wordt de privacy beschermd van een moordenaar en niet die van de slachtoffers.

Het pijnlijkste is het valse nieuws dat maandagmiddag verspreid wordt. Getuigen die de schurk “Allahu akbar” horen roepen, worden genegeerd. Mensen zien in zijn auto een briefje met het woord Allah liggen? Geen belang. Dat zijn familie uit onverdraagzame mohammedanen bestaat, wat dan nog? Liever vage geruchten vertellen, dat die moordaanslag een afrekening in de relationele sfeer is, waarbij blijkbaar per ongeluk nog wat andere slachtoffers vallen. Ik volgde het nieuws bij de NOS op Radio 4, en men bleef het woord incident gebruiken. Wanneer de minister-president het woord aanslag formuleert, staan media als het NRC-Handelsblad (niet voor niets geleid door een Vlaamse politiek correcte oplichter) op hun achterste poten. Ze verwijten Rutte dat hij “stigmatiseert”.

Uiteraard blijft ook de beruchte valsnieuwszender van de Reyerslaan liegen dat men het motief niet kent. Heel de tijd wordt het beladen woord “islam” vermeden. Alleen Wilders noemt de criminele ideologie bij naam. Vraagje: wie zijn de extremisten? De media als GeenStijl en (veel voorzichtiger) De Telegraaf die de waarheid zoeken, of de NOS en de meeste schrijvende media die de waarheid verbergen?

De echte extremisten En wat zijn de politieke gevolgen? Men zoekt het nog uit, maar ten eerste was de opkomst voor wat al bij al maar provinciale verkiezingen waren hoger dan gewoonlijk. Ten tweede had niemand de triomf van Baudet en zijn Forum voor Democratie verwacht. In één klap de grootste partij van Nederland. Wat dit betekent bij de echte verkiezingen voor de Tweede Kamer kan niemand voorspellen. Grappig is om te horen dat Baudet zijn zege dankt aan kiezers die de machteloosheid van Wilders beu zijn. Wilders verliest inderdaad 4 van 9 zetels in de nieuwe Eerste Kamer, maar Baudet wint er 13. Vanwaar komen dan die 9 extra zetels?

Natuurlijk wordt de vergelijking getrokken met Trump, want Baudet komt ook uit een rijke regentenfamilie en woont in een duur pand in de beruchte pseudolinkse grachtengordel van Amsterdam. Zoals Trump begrijpt hij blijkbaar beter

7

NEDERLAND

wat de gewone mensen bezielt. Uit ieder onderzoek (en het eerste is al vijfentwintig jaar oud) blijkt dat een meerderheid van de Nederlanders afkerig staat tegenover die ongecontroleerde immigratie: nu al 4 miljoen mensen. Toch haalden Lubbers, Kok, Balkenende en Rutte hun schouders op en zetten de grenzen verder open. Wie zijn hier de extremisten? (En dezelfde vraag voor de boeven Martens, Dehaene, Verhofstadt en Di Rupo.)

De elite onderwierp Nederland aan het dictaat van overbetaalde Brusselse bureaucraten. Twee keer verwierpen de Nederlanders in referenda zo’n dictaten! De regeringen trokken zich daar niets van aan, en onlangs is het referendum afgeschaft. Wie is hier de extremist? Nederland met zijn harde gulden wilde geen euro, dus kwam die er, en alles werd duurder. De meerderheid van het parlement beperkte de eigen bevoegdheden tot wat onnozelheden en hevelde alles over naar internationale instellingen. Een paar weken geleden verbood het Hof voor de (voor)rechten van de (criminele) mens Nederland een Albanese moordenaar aan Albanië uit te leveren en hem maar vrij te laten, want in Albanië is levenslang ook levenslang. Buiten D66 sprak tijdens de verkiezingen van 2017 geen enkele regeringspartij over de hysterische klimaatgodsdienst. Sindsdien houdt de regering zich met niets anders bezig. Voor de laatste keer: wie zijn de echte extremisten? Politici als Wilders en Baudet die deze volksverlakkerij aanklagen, of het geboefte in het fluweel dat lacht met die onnozele burgers.

WILLEM DE PRATER

Een station als een kathedraal Toen de plannen voor het nieuwe station Gent Sint-Pieters werden voorgesteld in 2004, klonk applaus en gejuich. Een groots en modern station, dat streelde de ijdelheid van de Gentenaars.

Antwerpen en Oostende hadden een hogesnelheidslijn gekregen, maar Gent niet. De plannen voor het nieuwe station deden de vernedering vergeten.

een duur station in Luik en in Bergen, dan moet de NMBS ook maar geld vinden voor het grootste station van Vlaanderen. Het is afwachten wat ervan komt. Een ding is zeker, Gent Sint-Pieters zal nog lang een bouwwerf zijn. Raakt het ooit af zoals oorspronkelijk gepland? Of eindigt Gent Sint-Pieters zoals veel gotische kerken waaraan een zijbeuk of twee en enkele torens ontbreken? Een spoorwegkathedraal, dus.

Het oude Gent Sint-Pieters, met de fraaie inkomhal en het bekende torentje, wordt de poort naar een volledig nieuw complex. De krappe tunnel met versleten witte tegeltjes, de smalle perrons waar de verf van het gietijzer afbladdert, de lelijke betonnen trappen … dat alles moet weg. Onder de sporen komt een grote open ruimte met winkeltjes en andere leuke dingen voor de reizigers. Het verdiep eronder wordt een tramstation en helemaal onderaan komt een reusachtige fietsenstalling.

Op de met marmer beklede perrons, onder een hoge glazen overkapping, wordt het stijlvol wachten op de trein.

De werken lijken echter vervloekt. De reizigers struikelen al bijna tien jaar over een grote bouwwerf en het einde is nog lang niet in zicht. De einddatum wordt almaar verder opgeschoven. Slechts vijf van de twaalf perrons zijn klaar. Waar winkels en koffiehuisjes moeten komen, is een betonnen ruimte, koud en leeg. De te kleine tunnel, ondertussen een eeuw oud, doet nog altijd dienst, net als de smalle perrons. De werken liggen stil. Dit jaar wordt helemaal niet gewerkt. Het kost allemaal veel meer dan verwacht. De prijzen van de aannemers swingen de pan uit. Zo kan het niet verder.

De NMBS zoekt een manier om te besparen. Afwerken met goedkoper materiaal, minder winkelruimtes, geen hoge glazen kappen meer over de rest van de sporen… Enkel boven de perrons zou nog een (laag) dak komen om de reizigers droog te houden. In Gent zijn ze niet tevreden met een afgeslankt project. Plots duikt een Vlaamse reflex op. Als er geld is voor

“De Nederlandse taal verbindt ons allemaal. En sluit vier op tien leerlingen uit, maar dat interesseert de N-VA geen fluit?”

Dit gedichtje is van de hand van onze lieftallige schepen van Onderwijs Decruynaere (Groen). Wie vindt dat anderstalige kinderen op school best Nederlands spreken, is een harteloos mens die zonder pardon kleine kindertjes discrimineert. Hoe meer diversiteit, hoe beter. Met als einddoel de hemel van de absolute gelijkheid! “De toren van Babel” is de naam van een

Nederlands sluit mensen uit

Gentse stadsschool. Haar droom is dat elke school een echte toren van Babel wordt, zo eentje waar iedereen zijn eigen taal spreekt.

Wat met de ouders van anderstalige kindjes? Zij krijgen vanzelfsprekend tolken. In het jargon ‘sociale tolken’. Organisaties kunnen die aanvragen (ze komen in een waaier aan talen), de rekening is niet voor de gebruikers, niet voor de organisatie, maar voor de overheid. In Gent wordt (door de vzw IN-Gent) meer dan zeshonderdduizend euro per jaar uitgegeven aan ‘sociale tolken’ voor onderwijs, stadsdiensten, OCMW, welzijnsorganisaties…

Minister Homans wil niet langer betalen voor tolken. Zij vindt dat mensen zelf de kosten moeten dragen als ze een tolk willen. Dat zal hen aanmoedigen om Nederlands te leren en zich te integreren. Zoals te verwachten was, barst onze onderwijsschepen van verontwaardiging.

Wildgroei en misbruik De vraag naar tolk-uren stijgt elk jaar. In Gent worden tolken ingezet zonder enige beperking, zelfs voor mensen die hier al langer wonen of die het gerust zelf kunnen betalen. Vertik je het om Nederlands te leren en leef je liever in je eigen etnische enclave? Geen probleem om jaar in jaar uit een tolk te krijgen op het oudercontact. Leef je al vijftien jaar van een uitkering? Geen probleem om een tolk te krijgen bij het OCMW. De schepen mag eens voor de spiegel gaan staan. Tolken betalen bij noodgevallen of voor echte nieuwkomers, daar brengen veel mensen begrip voor op. Het gul laten opdraven van tolken en het altijd maar vragen naar meer, dat heeft ervoor gezorgd dat het hele systeem onder vuur komt. Onze schepen pakt uit met grote emoties en dramatische verhalen om het debat niet te hoeven voeren. Zij wil niet onderhandelen over wie wel of wie niet. Meertaligheid is toch een rijkdom?

Stel je voor dat iedereen Nederlands zou spreken, waar is dan de zalige diversiteit?

MATHILDIS

Chaos in het Waals Parlement Door het overlopen van de onbekende Patricia Potigny van de MR naar de Listes Destexhe heeft de MR-cdH-regering geen meerderheid meer in het Waals Parlement. Daardoor zijn de laatste twee plenaire zittingen voor de verkiezingen zinloos geworden. Opiniemakers zien plots een machtsgreep van radicaal-rechts op de Waalse instellingen. De waarheid is dat MR en cdH zelf verantwoordelijk zijn voor de vaudeville in het Waals Parlement.

Aanvankelijk werd schamper gereageerd toen Patricia Potigny, een Henegouwse MR-backbencher in het Waals Parlement, bekendmaakte dat zij overstapte naar Listes Destexhe.

Deze nieuwe politieke partij werd door voormalig MR-senator Destexhe opgericht omdat hij de koers van de Franstalige liberalen te links vond. Maar het lachen verging de MR-kopstukken snel toen ze op een persconferentie over hun eigen klimaatprogramma vragen kregen over de overstap van Potigny. Ontslagnemend premier Charles Michel, federaal minister van Energie Marie-Christine Marghem, Waals minister-president Willy Borsus, Waals minister Jean-Luc Crucke, allemaal lachten ze tijdens die persconferentie als boeren met kiespijn.

MR-cdH-coalitie zonder meerderheid Door die overstap is de MR-cdH-coalitie haar krappe meerderheid van één zetel in het Waals Parlement kwijt. En dat terwijl de coalitie nog een paar maatregelen wou laten stemmen, zoals een hervorming van de provincies en de afbouw van jobsubsidies voor de ‘social profit’. Alain Destexhe stelde voor om tot een oplossing te komen. Potigny zou zich bij de stemmingen onthouden, net als het onafhankelijke parlementslid André-Pierre Puget, een ex-verkozene van de

rechtse Parti Populaire. Maar de Waalse regering wou niet onderhandelen met de “extreme rechterzijde”. Voor een buitenstaander is het wat vreemd dat twee politici die tot voor kort tot de MR behoren, plots als extremisten worden gecatalogeerd. Eigenlijk krijgt Destexhe hier gelijk in zijn analyse dat de MR door de linkse partijen wordt opgejaagd. En door linkse opiniemakers natuurlijk, die in de patstelling van het Waals Parlement zowaar een gevaar voor de democratie zien.

In Vlaanderen kan men zich ergeren over de platitudes van Knack-hoofdredacteur Bert Bultinck over racisme en fascisme, maar aan Franstalige kant is zo’n inhoudloos gewauwel van journalisten dagelijkse kost.

Uiteraard zijn de Waalse instellingen niet in gevaar. En dat het Waals Parlement voor de laatste twee plenaire zittingen vleugellam is gemaakt, is vooral het gevolg van het geknoei van de voormalige meerderheid. Want het voorstel van Destexhe om de Waalse regering via een onthouding te depanneren, kon niet doorgaan omdat een cruciaal Waals Parlementslid van de cdH op vakantie was. Meer bepaald op trektocht door Lapland. Het gaat niet om een of andere obscure backbencher, wel om nieuwbakken cdH-voorzitter Maxime Prévot. De politiek maakte in Namen vorige week dan ook een slechte beurt.

WALLONIE

Eindelijk een identiteitsdebat De partijen van de Waalse coalitie zijn ondertussen in grote paniek. De MR dreigt te verschrompelen door het wegvallen van zowel de rechterflank als de linkerflank. Voormalig Senaatsvoorzitter Christine Defraigne wil immers een progressieve vleugel binnen de MR activeren.

Wat bij de Franstalige liberalen gebeurt, is dat het debat over migratie en identiteit - lange tijd taboe bezuiden de taalgrens - door de regeringscoalitie met de N-VA in Wallonië openlijk wordt gevoerd. Het werd duidelijk dat het N-VA-duo Jambon-Francken op veel bijval kon rekenen van de gewone Waal. Bij de MR - en nu ook bij Listes Destexhe - proberen een enkele figuren die stemmen binnen te halen, dit tot ergernis van de linkervleugel.

De cdH zit dan weer in zwaar weer door een schandaal dat plots is opgedoken. Dimitri Fourny, Waals fractieleider en burgemeester van Neufchâteau, zou gesjoemeld hebben met volmachten van bewoners van een rusthuis. Het schandaal kwam aan het licht toen een vrouw ging stemmen met een volmacht voor haar bejaarde vader. In het kiesbureau bleek die al gestemd te hebben omdat iemand anders volmachten had verzameld in het bejaardentehuis en dit op bevel van de lokale lijst van burgemeester Fourny.

De Ardennees is een stemmenkanon maar zal geen kandidaat zijn bij de komende verkiezingen. Bij de cdH vrezen ze een zoveelste verkiezingsnederlaag op rij.

PICARD

8

Actueel

28 maart 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Het juiste Amerikaanse signaal achterhalen Beslissingen van president Trump leveren vaak reacties op die het niveau van de verontwaardiging niet kunnen overstijgen. Erg jammer is dat, want er is duidelijk nood aan Witte Huisvolgers om met voldoende creativiteit deze of gene demarche van de president te ontrafelen.

Op de Golanhoogte achtergelaten tank uit de Yom Kippur-oorlog

“Je verandert geen vijftig jaar oude beleidslijn met één enkele tweet vier dagen voor je een Israëlische eerste minister op het Witte Huis ontvangt en drie weken voor diezelfde gast voor een zware verkiezing staat”, liet een diplomaat zich ontvallen. Wel, ja, dat doe je dus wel. Toch als de baas in dat Witte Huis naar de naam Donald Trump luistert. In een korte bewoording (via Twitter uiteraard) liet hij verstaan dat de VS voortaan de Golan-hoogte als onderdeel van Israël zullen erkennen. En wanneer u dit leest, zal het Presidentieel Decreet dat van de tweet wet maakt al getekend zijn.

Strategische meerwaarde Die landstrook, kleiner dan het Groothertogdom Luxemburg en gelegen aan de Israëlisch-Syrische grens, is best interessant. Veel valt er op het eerste gezicht niet te beleven. Er zijn wat Israëlische nederzettingen (bewust gevestigd nadat tijdens de Zesdaagse Oorlog de controle er over verworven werd) en er wonen enkele duizenden Druzen. De overige bevolking is destijds kordaat richting Syrië gestuurd. Op zich zijn die Druzen niet tevreden met de beslissing van Trump.

Ze trokken de straat op met foto’s van Assad (door Israël toegelaten; een tolerantie die men elders in de regio niet snel zal ontwaren), maar voor het overige houden ze zich gedeisd.

De meerwaarde van de Golan is vooral strategisch.

Enkele jaren na de Zesdaagse Oorlog kwam die van Jom Kipoer, met een belegering door Syrische troepen. Even zag het er beroerd uit, maar dankzij de natuurlijke mogelijkheden van het terrein slaagden de Israëli’s erin om met precies 177 tanks de aanvallers - die er om en bij de duizend hadden - op afstand te houden. Net door de hoge ligging verschaft de Golan de Israëli’s een fraai vergezicht over het aanpalende Syrië, met de hoofdstad Damascus amper 60 kilometer verderop. In 1981 werd de feitelijke bezetting omgezet in een formele inlijving, zij het zonder internationale erkenning. De maatregel ging lijnrecht in tegen de lijn die de VN volgden, maar ook Washington was ‘not amused’. Toenmalig president Reagan ging zelfs zo ver om een strategisch samenwerkingsakkoord op

te schorten. Toch voor even, want twee jaar later, toen het stof wat gaan liggen was, werd toch een akkoord bereikt.

Deal met Damascus?

De Israëlische controle over de symbolisch en strategisch belangrijke Golan-hoogte werd dus een feitelijke realiteit, zoals er in de regio wel meer zijn. Het paradoxale ervan, zeker in het licht van de recente beslissing van Trump, is dat Tel Aviv op verschillende manieren net geprobeerd heeft dat gebied ... af te stoten. Niet uit filantropie, maar als onderdeel van ruimere onderhandelingen. Er werd rechtstreeks onderhandeld met Syrië, al dan niet met Amerikaanse of Turkse bemiddeling. Zelfs een havik als Netanyahu overwoog tot tweemaal toe zijn troepen terug te trekken, zelfs al tijdens zijn eerste ambtstermijn in de jaren negentig.

Ergens leefde in Israël de overtuiging dat een stevig akkoord met Damascus, en daar zou de Golan een obligaat onderdeel van zijn, een hefboom kon zijn om Syrië uit de as Iran-Hezbollah los te peuteren. Het was zo’n plan dat mooi oogt op papier, maar in de praktijk weinig slaagkansen heeft. Syrische diplomaten gingen de dialoog wel aan, maar Hafez-al-Assad, vader van, was eigenlijk niet gediend met een vredesakkoord.

Dus bleef het bij vrijblijvend praten zonder reëel engagement. Die wat paradoxale houding van Israël is door de tweet en het decreet van Trump door de feiten ingehaald. Hoe zou Israël zich nog in een diplomatieke demarche rond de Golan kunnen engageren? De vraag stellen, is ze beantwoorden.

Signalen uitsturen De waarom-vraag - het lijkt een constante bij de Amerikaanse president - is even enigmatisch als prangend. Is het een electoraal cadeau voor Netanyahu?

Zonder meer. De door corruptiebeschuldigingen geplaagde eerste minister kan wel een ruggensteuntje gebruiken. Toch zou voor de VS het alternatief niet noodzakelijk slecht nieuws zijn. Niets wijst erop dat Netanyahu’s grootste uitdager, Benny Gantz, zich minder pro-Amerikaans zou opstellen dan Bibi. Integendeel. Men denkt zelfs dat hij aan het adres van Trump een grotere gewilligheid aan de dag zou leggen, maar laten we ons niet aan speculatie bezondigen.

Sommige analisten zien in Trumps beslissing een signaal naar Rusland: een uitgesproken pro-Israëlische kaart spelen als reactie op de Iraans-Russische alliantie in de regio. Anderen ontwaren een andere boodschap, rechtstreeks gericht aan de Palestijnen. Mogelijk is dit een manier om druk uit te oefenen om naar de onderhandelingstafel te komen. Net zoals de voorbije maanden Arabische landen het advies kregen te zwijgen over de Palestijnse zaak, meer nog, om zelf druk uit te oefenen om die Palestijnen aan de onderhandelingstafel te krijgen. Uiteraard in ruil voor lucratieve samenwerkingsvormen. Er zit ook een element van bangmakerij in. Want wat zegt dit over de Amerikaanse houding ten aanzien van een gedeeltelijke of volledige annexatie van de Westelijke Jordaanoever? Dat scenario duikt de laatste tijd vaak op.

Maar misschien is het allemaal veel eenvoudiger dan dat. “Trump weet dat een boze tegenstander fouten dreigt te begaan”, klonk het in de diplomatieke coulissen, “en door zijn beslissing heeft hij buiten Israël ongeveer iedereen misnoegd. Dus zou het kunnen dat hij de andere spelers in de regio tot misstappen verleidt.”

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Eenzijdige ontwapening In drie dagen tijd heeft de regering van Nieuw Zeeland het recht op wapenbezit drastisch ingeperkt, al is het niet zo radicaal als eerst werd verkondigd. En dat in een land van hartstochtelijke schutters en wapenliefhebbers!

De vergunningsbeleid voor automatische en de meeste semi-automatische geweren wordt veel strenger. Wie zo’n wapens heeft, maar in het nieuwe systeem geen vergunningen meer krijgt, zal die moeten inleveren. De snelheid waard die wet door het parlement gejaagd kon worden, wijst erop dat de politici massaal achter die strengere wetgeving staan, of dat zij meegesleept zijn door de heftige en deskundig opgeklopte emoties na de schietpartij in Christchurch. Maar vele gewone mensen in Nieuw Zeeland reageerden helemaal anders. Zij waren veel nuchterder. Onmiddellijk na die schietpartij werden wapenwinkels overrompeld door massa’s mensen die dat wapenverbod zagen aankomen, en die nog snel een automatisch geweer kochten. Vooral geweren van het type dat Brenton Tarrant in de moskee van Christchurch had gebruikt, vlogen de deur uit.

Vreemd misschien, maar het is wel de waarheid. Binnen één dag was de voorraad in vele wapenwinkels volledig uitgeput. Niet iedereen liet zich dus meeslepen door de golf van emoties. Het nut van rigoureuze wapenwetten ter voorkoming van terreurdaden is bijna nihil. België en Frankrijk hebben de strengste wapenwetten ter wereld. Maar de terroristen die de aanslagen pleegden op Bataclan, Charlie Hebdo en het Joods Museum, hadden wel kalasjnikovs waarmee ze dozijnen mensen doodschoten. En als er écht geen vuurwapens zijn, gebruiken ze wel trucks, auto’s, bommen en hakmessen.

Fidesz, EVP en terreur Op 30 december vorig jaar werd in Hongarije een Syriër veroordeeld tot een gevangenisstraf met uitstel wegens mensensmokkel, het gebruik van valse documenten en andere misdaden. Maar eind maart was hij nog steeds in het land, en hij werd opnieuw gearresteerd. Pas toen ontdekte men dat hij een beul van IS was. Hij wordt ervan verdacht in 2016 ongeveer twintig mensen te hebben onthoofd, allemaal familieleden van een inwoner van Homs die had geweigerd zich bij IS aan te sluiten. En nog het angstwekkendste van al: uit zijn reisdocumenten konden de Hongaren afleiden dat hij kort tevoren nog naar verschillende Europese landen was afgereisd. Maar de “christendemocraten” van de EVP in het Europees Parlement hebben duidelijk andere prioriteiten dan het aanpakken van loslopende terroristen. Zij hebben hun handen vol met de schorsing van Orbans Fidesz-partij. Stel u voor dat de kiezers van de andere EVP-partijen zich zouden beginnen afvragen waarom Orban wél krachtdadig kan optreden tegen de invasie van illegalen en hun eigen politici niet? Een nachtmerrie, toch? Veel erger dan tien of honderd doden bij een aanslag, of duizend aanrandingen zoals in Keulen, nietwaar?

Antichristelijke vernielingen In Parijs brak brand uit in de kerk van Saint Sulpice. Bij filmliefhebbers is die kerk erg bekend, omdat een deel van de Da Vinci Code daar werd verfilmd. Uit het onderzoek van brandweer en politie bleek dat het zonder enige

twijfel om brandstichting ging.

In de Saint Nicolaskerk in Houilles werd een negentiende-eeuws Mariabeeld kapotgeslagen. Het beeld is “volkomen verpulverd” en kan niet meer gerestaureerd worden. In tien dagen tijd vonden in die kerk drie gelijkaardige gevallen van vandalisme plaats, maar dit was het ergste. In Lavour werden twee scholieren gearresteerd omdat ze in de kathedraal van Saint-Alain heiligenbeelden en kruisbeelden hadden kapotgeslagen en een altaarkleed in brand hadden gestoken. Eén van de daders bekende ook dat hij een kruisbeeld had gestolen en in een rivier gegooid. In Nîmes werd de Notre Dames des Enfants geplunderd.

De vandalen vormden met menselijke uitwerpselen een kruis op de muur. Geconsacreerde hosties, waarin volgens de katholieke leer Christus is belichaamd, werden buiten de kerk tussen het afval gegooid. Hetzelfde gebeurde met hosties die gestolen waren uit de kerk van Notre-Dame in Dijon. Dit gebeurde allemaal sinds begin dit jaar, in minder dan drie maanden tijd.

Zoals altijd is men uiterst schaars met het bekendmaken van de namen van daders of verdachten. En inderdaad, er zijn gewone vandalen. Er zijn in Frankrijk ook fanatieke secularisten die de Kerk zo diep haten dat ze zelfs hun eigen cultuurpatrimonium vernietigen om alle sporen van het katholicisme weg te branden, zoals tijdens de Franse Revolutie. Maar de eerste verdachten zijn in zo’n gevallen natuurlijk de volgelingen van de Profeet…

“47-jarige uit Cremona” Een Senegalees die in Milaan als chauffeur met een schoolbus reed, kaapte zijn eigen bus, gijzelde een vijftigtal kinderen, bond hen vast met elektriciteitskabels en probeerde naar een vliegveld in Linate te rijden. “Niemand komt hier levend uit!”, schreeuwde hij.

Een dertienjarige jongen kon zich echter los worstelen en met een smartphone zijn ouders contacteren. Die waarschuwden de politie, die een wegblokkade opwierp om de bus tot stoppen te dwingen. Daarop goot de would-bemassamoordenaar een kan met brandstof leeg in de bus en stak die in brand. De politie brak de achterzijde van de bus open en de kinderen konden langs daar uit het brandende voertuig ontsnappen. Bij zijn arrestatie schreeuwde de dader dat hij met zijn actie een einde wilde maken aan de verdrinkingen in de Middellandse Zee. In de Italiaanse kranten stond vanaf de eerste dag dat de dader een Senegalees was, Ousseynou Sy, maar in Het Laatste Nieuws en De Morgen noemde men hem “een 47-jarige man uit Cremona”. HLN vermeldde enkele dagen later wel zijn volledige naam, maar toen werd de terrorist al afgeschilderd als een gek die beweerde dat hij “stemmen hoorde” en “niemand kwaad wilde doen”. Hij had toen waarschijnlijk al met een advocaat gesproken.

Nee, hij wilde geen massamoord op blanke kinderen plegen. Hij wilde hen alleen maar een beetje vastbinden en in brand steken. En dan kwam natuurlijk het eeuwige politiek correcte afleidingsmanoeuvre: “Men onderzoekt of er misschien een terroristisch motief was.” Ja, echt? Zou dat kunnen? In Christchurch wist men dat nochtans onmiddellijk, zonder onderzoek. De Morgen schreef er later niets meer over op zijn webstek. De dader had nooit met een schoolbus mogen rijden; hij heeft een verleden van dronken rijden en seksueel geweld.

Het nabije buitenland

28 maart 2019

HET EUROPESE COMPLOT VOLGENS PHILIPPE DE VILLIERS De Europese Unie was geen mooi ideaal, maar een Amerikaans complot om Europa na de Tweede Wereldoorlog te domineren. Dat stelt ex-politicus Philippe de Villiers in een nieuw boek. Hij wil daarmee als “rechtse denker buiten de muren” de politieke verdedigers van de nationale soevereiniteit een steun in de rug geven.

“U hoeft maar aan de draad van de leugen te trekken en alles komt vanzelf los.” Dat zei Couve de Murville, minister van Buitenlandse Zaken en ook premier onder de Gaulle in 1986 tijdens een gesprek met de neogaullistische politicus en nobiljon Philippe de Villiers. “Alles”, dat zijn de bewijzen die aantonen dat de Europese Unie van begin af een Amerikaans plan was om de soevereiniteit van de EU-lidstaten af te nemen en het oude continent te domineren. Een complot waarbij hoge politieke kringen, in Washington en bij de CIA, betrokken waren. De Villiers ging op onderzoek uit en vond in archieven in Duitsland, België en de VS het bewijs dat de Europese Unie in volle Koude Oorlog een instrument was voor politieke overheersing van Europa. En dus geen mooi moreel ideaal.

Die boodschap is de essentie van zijn boek “J’ai tiré sur le fil du mensonge et tout est venu.” (Fayard, 415 blz.) De Villiers toont aan dat de vaders van de Europese constructie, zoals Jean Monnet, agenten waren van de CIA en overladen werden met dollars. In het boek worden facsimiles gebruikt om dat te bewijzen.

Pro-Europese nazivrienden En het gaat verder. De Villiers beschuldigt Robert Schumann, die andere vader van Europa, van nazisympathieën. Hij was minister onder het collaboratieregime van Philippe Pé-

ER VROEG AAN BEGINNEN Uit onderzoek blijkt dat de leeftijd waarop jongeren voor het eerst geslachtsgemeenschap met elkaar hebben, doorheen de jaren is gedaald. Moeten kinderen in de lagere school al seksuele voorlichting krijgen? En wat als in die lessen tevens aandacht wordt geschonken aan homoseksuele relaties? Sinds enkele dagen is daarover in het Verenigd Koninkrijk een fel debat losgebarsten.

Het lijkt erop dat de dagen van Theresa May stilaan geteld zijn. Zowel binnen de Conservatieve Partij als in de schoot van haar regering neemt de druk op de Prime Minister verder toe. Vorige week donderdag, tijdens de Europese top van de zogenaamde laatste kans, maakte de Britse politica wederom geen al te beste indruk. Vooral in het Élysée was het geduld op.

Emmanuel Macron was duidelijk: als de Britten deze week het onderhandelde akkoord niet goedkeuren, dan moet op twaalf april een harde splitsing tussen het Verenigd Koninkrijk en de Europese Unie plaatshebben.

Andere regeringsleiders waren milder. Net als Donald Tusk, de voorzitter van de Europese Raad. Indien May opnieuw faalt - en haar compromis voor een derde keer wordt weggestemd in Westminster - dan verwacht men dat het Verenigd Koninkrijk een lang uitstel zal aanvragen en minstens twee jaar langer lid blijft van de EU. Binnen de Conservatieve Partij valt steeds nadrukkelijker te horen dat Theresa May haar eigen positie moet koppelen aan de Brexit-stemming. Heel wat parlementsleden geven aan voor het akkoord te zullen stemmen, mits Theresa May aangeeft dat zij zal opstappen.

Moslimkinderen niet naar school Over die Brexit-saga is het laatste woord nog niet gezegd, zo-

GLEICHSCHALTUNG EN AMTSHILFE Tilman Kuban, de nieuw verkozen jongerenvoorzitter van de CDU/CSU, heeft een politieke zet gedaan die het midden houdt tussen majesteitsschennis en godslastering. Hij heeft kritiek geleverd op het feitelijke machtsmonopolie van Angela Merkel, die over de CDU heerst als een matriarch uit de pre-klassieke Oudheid, omringd door een hofhouding van eunuchen. Mijn terminologie, niet die van Kuban.

Hij kleedde het voorzichtiger in. Maar ondanks dat sloeg hij toch spijkers met koppen. Hij vond dat de partij te zeer rond die éne sterke vrouw draaide, dat er een te grote “Gleichschaltung” was en dat de partij opnieuw, zoals in evenwichtiger tijden, drie vleugels moest hebben en meer “persoonlijkheden die hun mening durven zeggen”. Want nu was er een veel te grote “Gleichschaltung”. Met de drie vleugels bedoelde hij de christelijk-sociale werknemersvleugel en de liberale en conservatieve strekkingen binnen de CDU. Maar het was vooral de term “Gleichschaltung” die insloeg als een bom.

Gleichschaltung Gleichschaltung, gelijkschakeling dus, is in Duitsland een zeer beladen term, want de uitdrukking, werd voor het eerst in een politieke en maatschappelijke context gebruikt om te omschrijven hoe de nazi’s probeerden in de eerste jaren van hun bewind heel het maatschappelijke, culturele en politieke denken gelijk te schakelen en te onderwerpen aan hun ideologische beginselen. Dat ging gepaard met het onder controle brengen van alle politieke, juridische en maatschappelijke organisaties, inclusief universiteiten en kerken, die voor hun karretje gespannen konden worden, en het ontbinden of verbieden van alle andere. Wie de getuigenissen van tijdgenoten en de teksten van latere historici daarover leest, krijgt een be-

Si la France m’était contée

tain. Ook de Duitser Walter Hallstein, de eerste voorzitter van de Europese Commissie, was volgens het boek nazigezind. Hij was Wehrmacht-officier tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dat is op zich niet verwonderlijk, gezien zijn leeftijd (Hallstein was geboren in 1901), maar volgens de Villiers was hij één van de denkers achter het pro-Europese project van Adolf Hitler, ‘Das Neue Europa’, om na de oorlog een supranationaal Europa te maken. Kortom, de EU is de voortzetting van een oude Duitse droom voor Europese dominantie. Op die manier sluit de Villiers zich aan bij Britse denkers zoals John Laughland, die in de Europese constructie een voortzetting zien van de dominantie van Duitsland in Europa.

Er kwam al snel kritiek op het boek. Dat de Amerikanen Europa overspoelden met geld was normaal, gezien het Marshallplan voor de heropbouw van het oude continent na de oorlog.

Ook de Koude Oorlog speelde een rol. Maar volgens de Villiers was het een manier om van Europa een vazal te maken.

Overigens, de codenaam voor de landing van de geallieerden in Normandië op 6 juni 1944 was “Operatie Overlord”. Overlord is Engels voor suzerein. Geen toeval, aldus de Villiers.

En hij gaat verder. Hij noemt zich bedrogen als kind van verzetsstrijders, aangezien meerdere vaders van Europa nazisympathieën hadden. “En dat terwijl de oprichters van de Europese Unie het hadden over een directe lijn tussen verzet en de Europese constructie”, stelt hij. Let op, de Villiers beweert niet dat er een gelijkheidsteken moet staan tussen de EU en het nazisme, wel dat het verhaal van een sterk en onafhankelijk Europa met voldoende soevereiniteit voor de lidstaten een leugen is.

Niet terug in de politiek Meteen rees de vraag of het boek van de Villiers zijn terug-

Zweepslagen en de doodstraf Ouders startten een petitie waarin ze eisten dat de lessen over homofiele relaties meteen stopgezet zouden worden. De petitie werd intussen al meer dan honderdduizend keer ondertekend. Volgens de protesterende ouders - inclusief boerkavrouwtjes die voor de schoolpoort gingen postvatten - wordt het “ouderlijk gezag ondermijnd door de school”. De school in kwestie bond al snel in. Ook omdat aan het adres van de

ENGELAND leerkracht die de les zou onderwijzen een resem bedreigingen geuit werd. Ook in andere scholen, voornamelijk gekleurde, is nu een gelijksoortige discussie losgebarsten. Aanstoker van het protest is onder meer Kate Godfrey-Faussett, een tot de islam bekeerde psychologe, die stelt dat dit soort lessen steeds meer moslimkinderen homoseksueel zou maken.

Op de webstek van de drukkingsgroep ‘Stop RSE’, die het protest aanstuurt, stond tot voor kort informatie over het aantal zweepslagen dat lesbische vrouwen volgens de islam behoren te krijgen. En dat de islam slechts één antwoord heeft voor homoseksualiteit: de doodstraf. Deze info werd door de drukkingsgroep ‘Stop RSE’ ondertussen weggehaald van haar webstek. Het interessante nu is dat heel veel zaken in de huidige discussie op een hoopje worden gegooid. De vraag kan terecht gesteld worden of leerlingen van een lagere school al moeten geconfronteerd worden met leerinhouden over seksuele handelingen. Maar de les in kwestie ging in eerste instantie over de verschillende samenlevingsvormen die er bestaan en niet over specifieke seksuele handelingen.

Kan het zijn dat het de protesterende moslims niet enkel draait rond zaken als seksuele moraal, maar dat zij in een breder sociaal kader het begrip ‘homoseksueel’ simpelweg niet wensen te erkennen? Wij herinneren ons namelijk een les in het secundair onderwijs, in een Vlaams Atheneum. In die les, voor leerlingen van veertien jaar, zou stilgestaan worden bij heteroseksuele en homoseksuele relaties. De leerlingen die Zedenleer en Katholieke godsdienst volgden, woonden die les bij. Diegenen die zich inschreven voor het vak ‘islam’ bleven stuk voor stuk afwezig. Tot zover het ‘actief pluralisme’, waarmee zowel in Vlaanderen als Engeland graag wordt geschermd.

LVS

Bei uns in Deutschland klemmend gevoel van déjà vu. Dat is juist wat de linksen sinds mei 68 hebben gedaan met hun ideologie, alleen langzamer, niet in enkele jaren, maar gespreid over vele decennia, en sluwer, zonder rechtstreeks gebruik te maken van geweld en terreur. Meer met langzaam werkend vergif dan met knuppels en executies. Een proces dat sinds begin jaren ’90 in Duitsland en elders in een stroomversnelling is gekomen en een quasi-totalitair niveau heeft bereikt. Nu noemen we dat politieke correctheid.

“Gleichschaltung” was ook de term die in de West-Duitsland gebruikt was voor de totalitaire greep van de Sozialistische Einheitspartei Deutschlands op de DDR en in ruimere zin ook voor de invoering van het communistische machtsstructuren in de andere satellietstaten in Oost-Europa. De rechtse schrijfster en tv-presentatrice Eva Herman kreeg in 2007 bakken giftige kritiek over zich heen toen zij de Duitse media als „gleichgeschaltete Presse“ omschreef en Thilo Sarrazin waarschuwde in zijn boek “Der neue Tugendterror” dat de huidige beperkingen van de vrijheid van meningsuiting neerkwamen op een “freiwilliger Gleichschaltung”. Tilman Kuban moet dus geweten hebben dat hij met die term een atoombom in het politieke krabbennest gooide. Naderhand verontschuldigde hij zich overigens voor het gebruik van die term. De lafheid die helaas zo typisch is voor de meeste hedendaagse christendemocraten, ook in België? Of een tactisch manoeuvre van iemand die beseft dat zo’n excuses het effect van zijn atoombom toch niet ongedaan maken? Zoals in de Monty Python-achtige filmscène waarin men een reclame-autootje doorheen de puinhopen van platgebombardeerde stad ziet rijden, terwijl uit de luidsprekers de tekst galmt: “We verontschuldigen ons voor het ongemak dat door dit bombardement werd veroorzaakt.” In de heisa over Kubans “Gleichschaltung” raakten twee andere en eigen-

FRANKRIJK

keer naar de politiek aankondigt. Hij ontkent dat. De 70-jarige Villiers ziet zichzelf als een “rechtse denker buiten de muren”.

Hij wil wegen op het debat naar aanleiding van de Europese verkiezingen en hij wil de eurosceptici een hart onder de riem steken. Zelf heeft hij in het verleden met soevereinistische of nationalistische lijsten meermaals verkiezingen gewonnen. Als presidentskandidaat had hij veel minder succes.

Is dit boek een steun aan het Front National van Marine Le Pen? De Villiers houdt zich op de vlakte. Het is bekend dat zijn relatie met het Front National, nu Rassemblement National, nooit hartelijk is geweest. In zijn ogen is die partij te extremistisch en vooral te vulgair, te plat.

De Villiers wil bovendien zijn goede contacten met president Macron niet hypothekeren. Emmanuel Macron is een grote fan van het “Puy du Fou”-project in de Vendée, een geschiedkundig themapark en geesteskind van de Villiers. De Villiers zelf beweert dat hij regelmatig contact heeft met Macron en met hem praat over de Europese eenwording. En dat hij de president waarschuwt voor te veel Europese integratie, de invloed van de islam, de immigratiegolf,… Wat de reactie van Macron daarop is, blijft onduidelijk. Ook al omdat de president vorig jaar in conflict kwam met generaal Pierre de Villiers, stafchef van het Franse leger en broer van Philippe. Pierre de Villiers nam ontslag, onder andere omwille van de in zijn ogen te zware besparingen op Defensie. De heisa lijkt Philippe de Villiers maar weinig te deren. Hij ziet zich in de herfst van zijn leven.

Na een paar recente zware tegenslagen jaagt hij zich minder op. Een aantal jaren geleden werd een dossier geseponeerd waarbij één van zijn zonen een andere zoon beschuldigde van verkrachting. Zelf overleed de Villiers bijna aan oogkanker.

Daarover zegt hij: “Ik ben jammer genoeg genezen. Ik was liever gestorven.”

SALAN

Right or wrong veel is duidelijk. Een mens zou haast vergeten dat in de ‘House of Commons’ ook nog over andere onderwerpen gedebatteerd wordt. Neem nu de lessen seksuele voorlichting op school. Uit onderzoek blijkt dat de leeftijd waarop jongens en meisjes voor de eerste keer seks hebben, doorheen de jaren is gedaald. Gemiddeld hebben Britse jongeren voor de eerste keer geslachtsgemeenschap rond hun zestiende. Maar, een derde van de jongens en een kwart van de meisjes geeft aan reeds voor hun zestiende de liefde te hebben bedreven.

In hoeverre moet in de leerplannen van de lagere school aandacht worden besteed aan zaken rond seksualiteit? En moeten op vlak van relaties dan uitsluitend heteroseksuele relaties aan bod komen, of mag er ook gesproken worden over homofiele en lesbische relaties? In een lagere school in Birmingham barstte begin deze maand een figuurlijke bom. In een van de lessen rond relaties kwam het onderwerp homoseksualiteit ter sprake. De school wilde op die manier homofobie tegengaan en wees erop dat er naast heteroseksuele koppels ook koppels van hetzelfde geslacht zijn die samenleven. Maar, de klaslokalen waren meteen leeg. Meer dan zeshonderd kinderen waren plots ongewettigd afwezig. Pittig detail: het ging quasi uitsluitend over moslimkinderen.

9

DUITSLAND lijk fundamentelere punten van zijn kritiek op de achtergrond: hij had er ook op gewezen dat de wettelijke basis voor het opengooien van de grenzen in 2015 uiterst twijfelachtig was, en dat die beslissing werd genomen tégen de opvattingen van de basis van CDU in en tégen de wil van de zwijgende meerderheid binnen de partij. Wat opnieuw heel symbolisch is voor het christendemocratische gebrek aan ruggengraat.

Uitleveringen In het kader van de zogenaamde „Amtshilfe“ doen de Turkse autoriteiten heel dikwijls beroep de Duitse politie om echte of vermeende tegenstanders van Erdogan te arresteren en uit te leveren. Dat hangt natuurlijk samen met de kruiperigheid van alle Europese regeringen, inclusief de Duitse, tegenover islamitische staten en met het hardnekkig in stand houden van de fictie dat Turkije nog steeds een rechtsstaat en een democratie is. Sinds de jammerlijk mislukte staatsgreep van juli 2016 heeft het Bundeskriminalamt 990 Turkse opsporingsverzoeken ontvangen. In 925 gevallen ging het om verzoeken tot arrestatie.

Dat bleek uit het antwoord van de Bondsregering op een vraag van Die Linke. Er werden geen cijfers verstrekt over het aantal arrestaties dat effectief werden uitgevoerd. Uit het antwoord bleek ook dat de Turken vorig jaar 64 uitleveringsverzoeken hadden ingediend. Dit jaar waren het er al twaalf. En tot slot: “… anders dan de jaren ervoor werd er [dit jaar] nog niemand aan de Turken uitgeleverd.” De vorige jaren dus wel. Maar daarover werden wijselijk geen cijfers genoemd. Sinds Merkels “Gleichschaltung” is het duidelijker gemakkelijker dissidenten uit te leveren aan het kalifaat van Erdogan, dan illegalen terug te sturen, zelfs als die zich schuldig hebben gemaakt aan asielfraude, drughandel of verkrachtingen.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

28 maart 2019

MEDIALAND

FILM vreselijke gebeurtenis die verleden week Nederland trof, was dat maar liefst veertien procent van de Nederlanders bij de Provinciale Statenverkiezingen voor het Forum voor Democratie (FvD) hebben gestemd. Vre-se-lijk!

Deze samenloop van omstandigheden en de berichtgeving erover toont nog maar eens aan hoe de waardeschaal op nogal wat nieuwsredacties in mekaar zit. Een moslim die op een sneltram acht mensen neerknalt, daar moeten we maar leren mee leven. De Londense burgermeester Sadiq Khan zei enkele jaren geleden dat zulke aanslagen nu eenmaal bij het leven in de grote steden horen. Maar dat kiezers voor een partij kiezen die zich niet links tot extreemlinks van het politieke centrum bevindt, dat is voor onze persjongens en -meisjes natuurlijk totaal onaanvaardbaar.

Het was tekenend dat de (kleinere) verkiezingsoverwinning van de klimaatcommunisten van GroenLinks door de meeste media gebracht werd als een soort van magere troost bij zoveel rechts onheil. Maar verder zijn ze allemaal netjes objectief en neutraal in hun berichtgeving, hoor.

VRT en Amnesty verspreiden fake news Verleden week bracht Amnesty International een rapport uit over de aanvallen van het Amerikaanse leger op stellingen van al-Shabaab in Somalië. Amnesty had enkele van die aanvallen onderzocht en was daarbij tot het besluit gekomen dat bij vijf ervan in totaal minstens veertien burgerslachtoffers gevallen waren. Voor de VRT was dat voldoende om groot misbaar te maken in het radionieuws, en meteen een woordvoerder van Amnesty International aan het woord te laten. Als achteloze luisteraar denk je dan al gauw: wat hebben die brutale Amerikanen nu in ‘s hemelsnaam in Somalië verloren, en waarom brengen zij daar onschuldige burgers om? De woordvoerder van Amnesty International, noch de journalist van de nieuwsdienst van de VRT gaven ook maar één woordje context bij de hele affaire. Elk burgerslachtoffer van Amerikaanse aanvallen is er uiteraard één te veel. Maar de waarheid is dat al-Shabaab niet bepaald een liefdadigheidsorganisatie is, wel een islamitische terreurbeweging. Dat kwam de luisteraar natuurlijk niet te weten. En al zeker niet dat die terreurbeweging behoorlijk wat aanslagen op haar actief heeft. Al die aanslagen eisten een veelvoud aan burgerslachtoffers van het totale aantal bij Amerikaanse aanvallen bij mekaar.

Opnieuw: in het verslag op de radio kwam u daar niets over te weten.

Die context plaatst het alarmerende rapport van Amnesty International in een iets ander licht dan wat de berichtgeving van de VRT deed uitschijnen. De luisteraar werd door de openbare omroep volledig op het verkeerde been gezet over wie de werkelijke bandieten zijn in Somalië. Eén ding is dat je je kan afvragen wat de werkelijke agenda is van een organisatie als Amnesty International, wanneer ze zich als de nuttige idioten in de propagandaoorlog van de islamistische terreurbeweging al-Shabaab gedraagt. Maar dat een openbare omroep alweer zo lelijk over de schreef gaat, roept toch vragen op. Wanneer treedt er eens een minister van Media tegen die verspreider van fake news op?

FvD-winst erger dan aanslag in Utrecht Verleden week vond in Nederland een vreselijke gebeurtenis plaats. En volgens de media was dat niet die aanslag in Utrecht, waarbij drie mensen om het leven kwamen en zeven mensen gewond raakten. Die aanslag is immers al zo goed als volledig uit het nieuwsbeeld verdwenen. (A propos: naar het motief van de allahoe akbar roepende moslim is het naar verluidt nog steeds volledig gissen!) Neen, de

Dat resultaat is iets minder links dan een ondervraging in 2006 bij een gelijkaardige groep journalisten, toen het gemiddelde op 4,07 uitkwam. Het is wel linkser dan een ondervraging uit 2013 bij alle soorten Belgische journalisten. Toen gaf de gemiddelde ondervraagde journalist zichzelf 4,48 op dezelfde schaal.

Das Schweigende Klassenzimmer (het stille klaslokaal), in het Engels vertaald naar The Silent Revolution, is een historisch drama van regisseur Lars Kraume. De film is een waargebeurd verhaal over een Oost-Duitse middelbareschoolklas in Stalinstadt, die in 1956, onaangekondigd, twee minuten stilte hield uit solidariteit met de slachtoffers van de Hongaarse Opstand.

De Standaard beticht Baudet van kwaadaardigheid Eén van die kranten die zich graag erop beroept uiterst objectief en neutraal te zijn in haar berichtgeving, is de zelfverklaarde kwaliteitskrant De Standaard. En die krant heeft het er vooral moeilijk mee dat Thierry Baudet van Forum voor Democratie weigert mee te lopen in de klimaathysterie. Dat de verbittering over de gestolen verkiezingsoverwinning diep zat, bleek dit weekend onder meer uit het commentaarstuk van Bart Sturtewagen. Dat FvD uit het niets de grootste partij werd in de Nederlandse Eerste Kamer bewees volgens hem dat er in Nederland “een politieke markt bestaat voor feitenvrij anti-intellectualisme”.

Nou moe.

Zijn collega Dominique Minten bakte het in zijn analyse van de verkiezingsuitslag echter nog een pak bruiner. Hij citeerde een zekere Eelco Harteveld, die aan de Universiteit van Amsterdam politiek gedrag zou bestuderen. Uit de toon van het stuk valt af te leiden dat Dominique Minten noch Eelco Harteveld er met zijn verstand bij kunnen dat iemand die niet alleen de school heeft afgemaakt, maar zelfs aan de universiteit gestudeerd heeft, het niet volledig en onvoorwaardelijk eens is met Sint-Greta en Sint-Anuna.

Het leverde in het artikel van Minten volgend pareltje op: “Of hijzelf [=Thierry Baudet] werkelijk niet gelooft dat de aarde opwarmt en dat de mens daar een grote verantwoordelijkheid in heeft, durft Harteveld niet te zeggen.” En dat is een beschuldiging die kan tellen.

Eigenlijk zegt Eelco Harteveld met die uitspraak dat Thierry Baudet bewust en staalhard tegen zijn kiezers zou staan liegen. Bovendien neemt Dominique Minten die uitspraak op in een stukje dat de Nederlandse verkiezingsuitslag moet duiden, als een commentaar van een expert. De Standaard geeft op die manier die uitspraak draagkracht, en dat doet vermoeden dat de redactie die stelling niet onwaarschijnlijk acht, om niet te zeggen dat ze die onderschrijft. Politici van zulke kwaadaardige leugenachtigheid betichten is geen niemendalletje, maar het verbaast ons niet dat het gebeurt. En vooral niet over de richting van de beschuldigingen. Probeer je maar eens een beschuldiging in de omgekeerde richting voor te stellen, en dat die in een krant gedrukt zou staan als onderdeel van een ernstig bedoelde duiding van een verkiezingsuitslag in een buurland. Bijvoorbeeld: zou Jesse Klaver nu werkelijk geloven dat we aan de vooravond van een heuse Apocalyps staan, of zou hij diep van binnen weten dat het zo’n vaart niet zal lopen? We zien het nog niet onmiddellijk gebeuren.

Gros politieke journalisten is links Het merendeel van de politieke journalisten in België identificeert zichzelf als links tot centrumlinks. Dat blijkt opnieuw na een studie, ditmaal een enquête van de onderzoeksgroep Media, Middenveld en Politiek aan de Universiteit Antwerpen. 148 Vlaamse journalisten die over politiek rapporteren, werden ondervraagd, zo brengt BELGA. Gemiddeld geeft de politieke journalist in België zichzelf 4,32 op een links-rechts-schaal tot 10, wetende dat 1 uiterst links is en 10 uiterst rechts.

Das Schweigende Klassenzimmer

Cordon ‘médiatique’ springlevend Opvallend: hoewel de gemiddelde journalist zichzelf in significante mate links van het centrum ziet, ziet hij zijn lezer als behoorlijk rechts van het centrum, zijnde als 5,56.

Hoe dat te verklaren is, is niet geheel duidelijk, maar de onderzoekers hebben enkele hypothesen. Zo zijn er de politieke krachtverhoudingen in Vlaanderen, waarbij ongeveer 70 procent van de stemmen naar een (centrum) rechtse partij gaat. Mogelijk verwachten journalisten dezelfde verhoudingen bij hun lezers. Een tweede mogelijke verklaring is dat - omdat rechtse mediagebruikers sneller (negatief) durven reageren op artikels - journalisten al snel kunnen denken dat zij representatief zijn voor de publieke opinie.

De zelfbevraging wijst erop dat journalisten bewust discrimineren tegen de uitersten van het politieke spectrum. Zowel het rechts-nationalistische Vlaams Belang als de communisten van de PVDA zouden opzettelijk minder media-aandacht krijgen. Centrumrechtse partijen als Open Vld en N-VA zouden dan weer bevoordeeld worden.

Het dient gezegd te worden dat het cijfer 4,32 een gemiddelde betreft. Een helft zit onder dit getal, en de andere helft erboven.

Een studie uit 2013 met 1.445 ondervraagde Belgische journalisten (zie tabel hiernaast) gaf als gemiddelde ‘maar’ 4,475 mee. Dat gemiddelde nam echter niet weg dat maar liefst 72 procent van alle ondervraagden zich (centrum)links tot uiterst links identificeerde, met slechts een kleine minderheid die (centrum)rechts te positioneren was. Met een cijfer van 4,32 kan dus nog een extremere scheeftrekking verwacht worden.

JONAS NAEYAERT

De politiek getinte stilte groeide snel uit tot een kwestie van nationaal belang, met grote gevolgen voor de leerlingen. Kraume baseerde zijn film op het boek dat Dietrich Garstka, één van die leerlingen, later over de gebeurtenis schreef.

Naoorlogs Duitsland We zijn in Berlijn, vijf jaar voordat de bouw van de Muur van start ging. De grens tussen Oost-en West-Berlijn is onderhevig aan enorm veel controle. Wie de grens tussen Oost en West wil oversteken, moet een zeer goede reden hebben en moet de zenuwen goed kunnen bedwingen. Beste vrienden Kurt (Tom Gramenz) en Theo (Leonard Scheicher) maken de overstap van Oost naar West om het graf van Kurts grootvader te bezoeken, maar wanneer ze zich in het vrije Westen bevinden, is de verleiding groot. Ze glippen een filmzaal binnen waar een West-Duitse blootfilm geprogrammeerd staat. Voor aanvang van de film krijgen ze echter een West-Duits journaal over de volksopstand tegen het Sovjetregime in Hongarije te zien. Het nieuws zet de wereld van Kurt en Theo op zijn kop.

Klein gebaar, grote gevolgen Onder de indruk van het nieuws gaat de klas van Kurt en Theo verder op onderzoek uit. Iedereen is nieuwsgierig en wil horen wat de twee jongens hebben gezien in de cinema in West-Berlijn. Bij een oom van een van de leerlingen mogen ze stiekem luisteren naar een West-Duitse radiozender. Wanneer ze te horen krijgen dat er al honderden slachtoffers zijn gevallen, waaronder, naar verluidt, ook de Hongaarse voetballegende Ferenc Puskás, besluiten ze om twee minuten stilte te houden in de klas. Dat stiltemoment drijft de leraar en het hele schoolbestuur tot waanzin en wordt al snel een kwestie van nationaal belang waar niet alleen de leerlingen en leraren, maar ook de families van de leerlingen (en de geschiedenis van die families) bij betrokken worden. De klas probeert de situatie te sussen door als reden voor hun ‘protest’ de dood van hun voetbalheld Puskás te geven. Door de smoes gaat de situatie echter van kwaad naar erger en de leerlingen leren over de verspreiding van valse propaganda van de West-Duitse media (voetbalheld Puskás overleed pas in 2006).

Kraume hield zich al eerder bezig met geschiedenis.

In zijn film Der Staat Gegen Fritz Bauer (2015) volgde hij de jacht van de Joodse openbare aanklager Fritz Bauer op Adolf Eichmann. Kraume heeft een deskundig gevoel voor het combineren van geschiedschrijving en drama in film. Hij geeft zijn personages diepgang, met allemaal hun eigen noden en obstakels.

Ethische dilemma’s Das Schweigende Klassenzimmer is niet alleen een kijkje in de naoorlogse Duitse geschiedenis, maar tracht ook het heden te inspireren met belangrijke, universele thema’s. De leerlingen krijgen belangrijke ethische dilemma’s voorgeschoteld. Kiezen zij ervoor de waarheid te vertellen en achter hun daden te staan, of kiezen ze voor de makkelijkere weg met minder zware gevolgen?

Das Schweigende Klassenzimmer is een pakkend verhaal over solidariteit, burgermoed en vriendschap ten tijde van de Koude Oorlog die aanzet om de geschiedenisboeken in te duiken. Zien!

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

28 maart 2019

Alain Destexhe Listes Destexhe, ex-MR

11 “In Wallonië heb je geen gezond rechtse partij”

Eind februari verliet senator en Brussels Parlementslid Alain Destexhe de Franstalige liberalen van de MR. Hij stapt naar de verkiezingen met zijn eigen ‘Listes Destexhe’.

Reden? De MR voert een veel te linkse politiek, onder andere op het domein van het migratiebeleid. Destexhe wil met zijn rechts-liberale partij een soort van Franstalige N-VA “maar zonder het confederalisme” uit de grond stampen.

De dag voordat we Alain Destexhe (60) in zijn kantoor in de Senaat opzoeken, raakte bekend dat de bekende Franstalige terrorisme-expert Claude Moniquet zich bij zijn Listes Destexhe aansluit. Ondertussen waren ook een aantal MR-gemeenteraadsleden uit het Brusselse naar zijn nieuwe partij overgestapt.

Politieke waarnemers staan sceptisch tegenover de nieuwe rechts-liberale partij die het ex-MR-lid heeft opgericht. “Alles zal afhangen van de mate waarin hij zetelende parlementairen van de MR zal kunnen overhalen om op zijn lijst te staan.”

En zie, intussen is Waals Parlementslid Patricia Potigny uit Henegouwen van de MR overgestapt naar Listes Destexhe. Het gevolg is dat MR en cdH op twee maanden van de verkiezingen van 26 mei hun meerderheid in het Waals Parlement de facto kwijt zijn. Bij de MR zelf kwamen er amper reacties op de demarches van Destexhe. Al geeft de senator aan dat men geprobeerd heeft om hem aan boord te houden.

“Maar enkel op het allerlaatste moment”, zegt Destexhe. “Nochtans heb ik al maanden geleden duidelijk gemaakt dat ik van plan was een rechtse stroming binnen de MR tot stand te laten komen. En ze moest een zekere zichtbaarheid krijgen op de verkiezingslijsten van 26 mei.

Men heeft niet naar mij geluisterd.”

U verliet de MR omdat ze te links is geworden. Tijdens de persconferentie voor de lancering van Listes Destexhe refereerde u naar ex-voorzitter Jean Gol. Zijn erfenis zou zijn verkwanseld. Kunt u dat even uitleggen?

Alain Destexhe: Het is via Jean Gol dat ik in de politiek ben be-

land. Ik was actief bij Artsen zonder Grenzen en had veel kritiek op de Belgische politiek. In plaats van aan de zijlijn te blijven roepen, ben ik in de politiek gestapt. Na een gesprek met toenmalig voorzitter Jean Gol kreeg ik in 1995 een plaats op de senaatslijst en werd ik rechtstreeks verkozen voor de PRL, zoals de Franstalige liberalen toen heetten.

Het was een paar maanden voor de plotse dood van Jean Gol. Ik werd sterk door hem beïnvloed. Zijn boek ‘Librement’ is nog altijd actueel waar het gaat over immigratie, de vakbonden en het overheidsbeslag. Hij stelde in zijn boek voor om de overheidsuitgaven grondwettelijk te plafonneren op 50 procent van het bbp. Vandaag zitten we in België nog altijd aan 53 procent.

Soms herlees ik het verkiezingsprogramma van de PRL uit 1995 en dan zie ik dat de partij onder invloed van de familie Michel sindsdien naar links is opgeschoven.

Daarin speelde Louis Michel een belangrijke rol. Vergeet niet dat de Franstalige liberalen bij de dood van Jean Gol al jaren in de oppositie zaten. Louis Michel, die hem als partijleider opvolgde, kwam tot het besluit dat een terugkeer enkel mogelijk was via een alliantie met de PS. Daarom werd alles in het partijprogramma weggegomd wat de socialisten kon hinderen. Bijvoorbeeld op het vlak van immigratie zweeg de partij.

Is er intern nooit kritiek gekomen op die koerswijziging?

In 1999 was er een akkoord met de PS om opnieuw aan de macht te komen, maar door de dioxinecrisis kwamen de groenen ook in de re-

“De ngo’s speelden een nefaste rol bij de migratiecrisis” Alain Destexhe (60) was in een vorig leven actief bij Artsen zonder Grenzen. Hij was van 1991 tot 1995 secretaris-generaal van de ngo. De dubbelzinnige rol van AzG in een aantal conflicten ergerde hem echter mateloos.

Alain Destexhe: “Ik heb de oorlog in Bosnië en de crisis in Rwanda van nabij gezien. In de twee gevallen speelde AzG een humanitaire rol, maar tegelijk werden we gefinancierd door het Westen en werd er door de ngo aan politiek gedaan. Ik heb vreemde dingen gezien, zoals de daders van de genocide op de Tutsi’s in Rwanda die plots vluchtelingenkampen moesten beheren. Het ergste was het hoogtepunt van de migratiecrisis een paar jaar geleden in de Middellandse Zee. Tal van ngo’s hebben daarin een nefaste rol gespeeld. Ze hebben levens gered in de Middellandse Zee, wat op zich uiteraard oké is, maar ze hebben signalen gegeven die de crisis hebben verergerd. Eigenlijk zei men: ‘Probeer maar de oversteek te maken, wij zullen u komen ophalen.’ De journalist Stephen Smith schreef in een gematigd boek over migratie dat de kans om te sterven bij het oversteken van de Middellandse Zee 1 procent is.

De kans is dus zeer groot dat men in Europa terechtkomt. Het is normaal dat men het erop waagt, zeker als de ngo’s daarbij helpen.”

gering. In de regeerverklaring van paars-groen werd de toon direct gezet. Er staat niet in dat we een Belgische, Vlaamse, Nederlandstalige of Franstalige samenleving zijn. Neen, er werd gesproken over een multiculturele samenleving. Niemand lette daarop, want men was blij dat de CVP eindelijk naar de oppositie was verwezen. Maar er werden wel desastreuze maatregelen genomen op het vlak van immigratie. De gezinshereniging werd vergemakkelijkt evenals het bekomen van de Belgische nationaliteit. Herinner u de Snel-Belg-Wet. En er kwam een massale regularisatie van illegale migranten. Die drie beslissingen hebben op lange termijn een grote impact. De demografische samenstelling van België is fundamenteel gewijzigd. We zijn van 10 miljoen naar 11,3 miljoen Belgen gegaan.

mijn ideeën in de meerderheid.

Paradoxaal genoeg vooral in Wallonië, terwijl ik nu in Brussel woon. In Wallonië is men minder beïnvloed door het bobo-discours van een weldenkende Brusselse elite. Het probleem met de partij is dat de MR een machine van de familie Michel is geworden. Didier Reynders telt niet mee. Een linkse clan heeft binnen de MR de macht gegrepen. Er is geen debat meer mogelijk. Kamerlid Richard Miller en Waals minister Jean-Luc Crucke nemen standpunten in die amper verschillen van die van de PS of Ecolo.

In welke mate is uw lijst levensvatbaar?

Er is de kiesdrempel en rechts van de MR zijn de Franstalige stemmen versnipperd.We zullen zien.

Politiek is niet enkel een kwestie van vraag, maar ook van aanbod.

Was er vijftien jaar geleden vraag naar de N-VA in Vlaanderen? Er kwam een aanbod van die partij en dat sloeg aan. Nu is het in Franstalig België niet gemakkelijk. Een partij als de N-VA kon nog rekenen op het

“Een linkse clan heeft binnen de MR de macht gegrepen. Er is geen debat meer mogelijk.”

Het verschil is vooral een gevolg van een laks immigratiebeleid.

Niemand besefte toen blijkbaar de impact van dat beleid. Dat de MR de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober heeft verloren, zeker in Brussel, is een gevolg van dat beleid. De immigranten en de allochtonen stemmen niet op de MR. Hier draagt Louis Michel een zware verantwoordelijkheid.

U bent kritisch voor de familie Michel, maar de regering-Michel I geleid door zijn zoon Charles was toch een stuk rechtser? Op het vlak van immigratie, maar ook op sociaaleconomisch vlak.

Akkoord, maar het regeerakkoord raakte niet aan de gezinshereniging, en dat is nog altijd de belangrijkste vorm van migratie in België.

Goed voor 50 procent. Er komen via dat kanaal jaarlijks nog 50.000 tot 55.000 mensen het land binnen. Op tien jaar tijd is dat een half miljoen.

Ook de wetgeving rond de Belgische nationaliteit is niet aangepast.

Er is een beleid gevoerd gericht op het aanpakken van illegale migratie, maar we blijven minder streng dan landen als Denemarken of Nederland.

Was u de enige binnen de MR met kritiek op de in uw ogen te linkse koers van de partij?

Veel parlementairen waren akkoord. Men zei mij: “U hebt gelijk, maar we mogen het niet zeggen.”

Bij de kiezers en militanten waren

netwerk van de Vlaamse Beweging.

En de Vlaamse ondernemerswereld stond positief tegenover die partij.

Ik krijg in elk geval veel steun, maar ja, er zijn hier allerlei groupuscules op rechts. Intussen is het twee weken geleden dat ik mijn oproep heb gedaan en is het zeer moeilijk om de lijsten samen te stellen. Bovendien moet ik nakijken of er geen racisten of extremisten tussen zitten, want onze tegenstanders kijken met een vergrootglas naar ons om de eerste fout af te straffen.

U vist in de Franstalige electorale vijver van een vergeten rechterzijde. Maar is dat genoeg om zetels te halen, rekening houdend met de kiesdrempel?

Dat kan ik niet zeggen, maar Wallonië is wel een eiland. Overal elders in Europa heb je partijen zoals Listes Destexhe. In Vlaanderen heb je de N-VA en heb je de Open Vld, die rechtser is dan de MR en de CD&V met een rechterzijde. In Frankrijk spelen Les Républicains een rol en de Duitse liberalen zijn eveneens veel rechtser dan de Belgische. In Wallonië heb je geen gezond rechtse partij. Wie klassiek rechts wil stemmen in Wallonië en Brussel is een wees. Hier heerst een te grote consensus rond veel dossiers. Alle Franstalige partijen zijn voor de kernuitstap. Blijkbaar volgt iedereen Ecolo, terwijl ik nog wacht op de eerste degelijke studie over die kernuitstap.

Ziet u klimaat en milieu het verkiezingsdebat domineren?

Ik spreek hier van klimaathysterie. Jongeren mogen betogen, maar zij zijn slecht geïnformeerd. De groene lobby is een feit. Je hebt de partijen, de zogezegde experts, journalisten,… Kijk, de CO2-uitstoot gaan we niet alleen oplossen. De oorzaak ligt bij de grote landen, China, India en de VS. En dan heb je die obsessie met de salariswagens.

Dat is één van de weinige fiscale voordelen voor veel Belgen, die zwaar belast worden.

Vreest u concurrentie van de Parti Populaire van Mischaël Modrikamen? De PP heeft immers al een zetel in de Kamer.

Ik probeer een rechtse beweging te starten en ik ga niet onderhandelen met de PP. Ik heb genoeg werk om de stommiteiten van de MR en cdH aan de kaak te stellen. En ik wil mijn eigen programma in de kijker plaatsen. Listes Destexhe wil minder politieke mandatarissen en een fusie van de politiezones in Brussel, maar de MR en de andere partijen willen daar niet over spreken.

Ze ontkennen ook de problemen, zoals Brussel. De gevolgen van de immigratie en het feit dat Brussel een moslimstad wordt. Sommigen willen het niet zien. In Ukkel en Elsene geloven ze mij niet als ik zeg hoe Brussel is veranderd. Ze gaan nooit naar Molenbeek of Kuregem in Anderlecht. Ze komen zelfs niet meer in het Brusselse stadscentrum.

Sommige van die bobo’s reizen veel, maar weten niet wat er naast hun deur gebeurt. Terwijl Molenbeek een andere gemeenschap is.

Zelfs de manier van autorijden is er anders. Men rijdt daar niet zoals in Europa. Dubbele files, verkeersagressie, noem maar op.

U biedt een alternatief voor de klassieke partijen, maar gaat u niet vooral de MR verzwakken eerder dan uzelf te versterken?

Tenslotte is die partij de enige mogelijke Franstalige partner op federaal niveau om met de N-VA een centrumrechts beleid te voeren.

Ik hoor dat vaak, maar ik heb niet beslist om te pleiten voor een kernuitstap. Liberalen verlagen de belastingen en de MR doet het omgekeerde. Ik kan het ook niet helpen dat dat heel Wallonië voor het migratiepact stemt. Wie zou ik verzwakken? Een partij die geen ruggengraat meer heeft en naar links opschuift en enkel de groenen volgt. Ik heb er geen spijt van dat ik de partij heb verlaten. Op termijn is de MR dood in Brussel. De allochtonen daar stemmen links, dan zijn er de bobo’s voor Ecolo, en de middenklasse vertrekt uit Brussel. In Wallonië zal de partij overleven en ze zal er wel de tweede partij zijn.

Al zal het politieke landschap zeker wijzigen. Listes Destexhe kan daarbij een rol spelen.

PICARD/PMM

12 Cultuur

28 maart 2019

GESCHIEDENIS

De club zegepraalt “De club zal zegepralen. De club van geel en rood. Trotseert de hinderpalen door dapperheid in nood.” Het clublied van KV Mechelen is bijna honderd jaar oud en het wordt altijd vurig meegezongen (ook door uw columnist) met begeleiding van de enige clubharmonie. In zijn Atheneum werd in juli 1904 Racing Club de Malines opgericht.

Het clublied van KV Mechelen is bijna honderd jaar oud en het wordt altijd vurig meegezongen (ook door uw columnist) met begeleiding van de enige clubharmonie. In zijn Atheneum werd in juli 1904 Racing Club de Malines opgericht.

“Racing” wijst zoals “Antwerp” en “Daring” op de Engelse origine van de sport. Maar het Atheneum was de school van de goddeloze liberalen, en de katholieke gezagdragers wilden niet dat katholieke jongens met dat volkje zouden samenspelen. Dus werd in oktober een katholieke club gesticht, die aanvankelijk vooral in het aartsbisschoppelijk college rekruteerde: F.C. Malinois. Het bestuur vergaderde uitsluitend in het Frans.

In Mechelen was de kloof diep.

Liberalen en socialisten sloegen de handen in elkaar (op politiek gebied tot 1958) en de rode arbeiders en bedienden stroomden naar Racing. Malinois opende de club voor de christelijke arbeiderskinderen uit de katholieke beroeps- en technische scholen.

Diezelfde christelijke arbeiders zonden wel in de jaren vijftig massaal hun eerste generatie humaniorakinderen naar de rijksscholen, want die waren gratis. Dat betekende dat zelfs het Atheneum flink wat “Malinois”-supporters telde. Het verhaaltje van Mark Uytterhoeven dat hij als eenzame rood-gele supporter tussen louter groen-witte Racingers zat, is larie.

Spits Bert de Cleyn Sportief stelde het Mechelse voetbal niet veel voor, tot in het seizoen 1942-1943 Malinois zijn eerste landstitel veroverde met dank aan twee sterren: rechtsbuiten Torke Lemberechts en spits Bert de Cleyn. Nog altijd is De Cleyn de recordhouder van het meeste doelpunten in de hoogste afdeling.

Meester Albert de Cleyn was geen lachebekje. Hij cultiveerde desnoods met de harde hand de disci-

Bert De Cleyn in 1943

pline in het vierde studiejaar in de RMS. In 1954 vertelde een boze bediendenfamilie dat het arbeiderszoontje de eerste van de klas was omdat hij voor Malinois supporterde, maar twee jaar later versloeg ik hun zoon weer bij een onderwijzer die fan van het neutrale Lierse was.

Ik herinner me alle legendes: Jef Mermans van Anderlecht met zijn atoomschot, Rik Coppens van Beerschot dribbelend met zijn kont naar achteren, en gentleman Vic Mees van Antwerp.

Dat waren de laatste jaren van de plaatselijke sterren. Bij de derby’s tussen Malinois en Racing stond één speler op het veld die geen Mechelaar was, Jos Mannaerts uit Geel. Na de wedstrijd was het koek en ei tussen de spelers. Racinger Rik de Saedeleer was de grote cafévriend van Malinois-speler Fons van Haesendonck. Alle supporters stonden door elkaar en exact twee agenten zagen erop toe dat alles ordelijk verliep. Vloekende supporters werden terechtgewezen met een kordaat: “Let op uw woorden. Hier zijn kinderen.”

Malinois werd KV Mechelen Einde de jaren vijftig zakten zowel Malinois als Racing. Ook toen was niet alles koosjer. In 1959 stond Malinois in het tweepuntensysteem met 7 punten aan de leiding in de tweede afdeling.

Veertig jaar later bleek dat het bestuur de spelers de opdracht gaf te verliezen en niet te promoveren, wegens geldgebrek. In de jaren zestig en zeventig was Malinois de typische liftploeg tussen eerste en tweede. In 1970 werd Malinois KV Mechelen, al vergaderde het bestuur lustig door in het Frans. Pas in 1978 vernederlandste kolonel Candries de club en haalde hij zakenman John Cordier in het bestuur. Cordier pompte geld in de club, haalde dure spelers binnen en stelde een huismakelaar aan: de Nederlander Ger Lagendijk.

Cordier haalde de vierde landstitel binnen en de minst belangrijke van de Europabekers.

De tijd van de plaatselijke voetballers was voorbij, maar het team was (op een Israëli na) een dwarsdoorsnede van de oude Nederlanden: van Groningen tot Halle. Zelfs het prinsbisdom Luik zond twee (Nederlandssprekende) zonen: Preud’homme en Wilmots. Een zakenman-mecenas is mooi zolang de business piekt, maar o wee als het minder gaat. Cordier trok zich terug, en plots had KV bijna geen spelers meer, want ze waren allemaal zijn eigendom en hij moest hen tegen braderieprijzen verkopen om zijn bedrijf te redden.

Daarenboven ontdekte men dat hij flink wat onroerend goed van de club had verkocht. Veel leerde men er niet uit. Een nieuwe voorzitter eindigde een paar jaar later in de cel na gesjoemel in zijn autobedrijven.

Hartstochtelijke trouw KV Mechelen werd terug een liftploeg, tot de eigenaar van een koekjesfabriek de nieuwe sinterklaas werd. In zijn fabriek beet hij iedere frank in twee, maar bij KV smeet hij zijn geld door deuren en ramen. Fantastisch vonden de supporters het.

Tot hij zijn zaak en fortuin in gevaar bracht en hij er genoeg van kreeg. Diezelfde supporters behandelden hem vervolgens als een schurftige hond. KV was bijna failliet, maar werd gered door wat clubcoryfeeën, zakenlui én de supporters, die meebetaalden. Het enthousiasme was zo groot dat er 2.000 supporters meer opdaagden dan in het jaar dat de club landskampioen werd. Met dank ook aan Racing, dat zo diep gezakt is dat die club nog nauwelijks supporters heeft. Nog altijd is KV de club van de burgerij, de betere ambtenaar en de hooggeschoolde arbeider, want nauwelijks 20 procent van de supporters komt vandaag uit de stad, al de rest komt uit de groene gordel rond Mechelen.

De club is ook niet ontsnapt aan de belachelijke invoer van witte raven uit Afrika en Oost-Europa.

Eigen jeugdspelers krijgen nauwelijks een kans. Gelukkig heeft het A-team nog altijd een Nederlandstalige kern, al zegepraalde de club twee weken geleden in het promotieduel met Beerschot dankzij een verwoestend schot van een Fransman.

Of KV ook in de zaak “Propere Handen” voor de groene tafel van de corrupte voetbalbond zal zegepralen, blijft afwachten. Typisch: opnieuw 2.000 supporters meer in deze moeilijke momenten, want mijn club van geel en rood komt altijd terug. Ondanks de financiële schandalen heerst op één punt een ouderwetse moraal in het voetbal: clubliefde. Kinderen die als vijf-, zesjarige voor het eerst mee naar KV, Antwerp, Brugge of Anderlecht gingen, zijn inmiddels volwassen, of zelfs bejaard, hadden vier vrouwen of drie mannen, maar die eerste club blijven ze hartstochtelijk trouw.

JAN NECKERS NB: Een lezer merkt i.v.m. mijn artikel van vorige week op dat niet alleen de VRT het breed laat hangen; ik ook. De nieuwbouw kost waarschijnlijk 300 en geen 3.000 miljoen euro.

Victor Horta: verzamelaar

Het Horta Museum in Sint-Gillis viert drie verjaardagen en doet dat met drie tentoonstellingen over een onderbelicht aspect van de toonaangevende art nouveau-architect: Victor Horta als verzamelaar.

Het Horta Museum in de Amerikastraat in Sint-Gillis bevindt zich in het huis en het atelier van Victor Horta (1861-1947). De architect bouwde ze tussen 1898 en 1901, op het hoogtepunt van de art nouveau. Een groot deel van de oorspronkelijke interieurdecoratie bleef bewaard. De mozaïeken en glasramen, het meubilair en de muurschilderingen vormen een harmonisch en tot in het kleinste detail verzorgd geheel.

Honderd jaar geleden verkocht Horta zijn huis en atelier en vijftig jaar geleden opende er het Horta Museum. Samen met de restauratie, die dertig jaar geleden begon, zijn dit de drie verjaardagen die het museum viert met een trio tentoonstellingen, onder de noemer “Horta als verzamelaar”.

In het Hortahuis ligt de focus op de fascinatie van Victor Horta voor het Verre en Midden-Oosten. Hij was een gepassioneerd verzamelaar van Aziatische objecten en kunstwerken. Het leeuwendeel van zijn collectie werd geveild en raakte verspreid.

Het museum heeft een aantal stukken kunnen verwerven en terugplaatsen in hun origineel kader. Het Horta Museum kreeg bruiklenen uit de rijke verzamelingen van de Musea voor Kunst en Geschiedenis in Brussel. Zo is een mooi beeld opgeroepen van de kunst van het verzamelen in Horta’s tijd en van de decoratie in Horta’s huis. De veranda van het muzieksalon is zelfs helemaal in de oorspronkelijke staat hersteld.

Horta bezat eveneens een unieke en bijzondere collectie marmerstalen. Zijn weduwe schonk ze aan het Koninklijk Instituut voor Natuurwetenschapen en ze komt nu voor de duur van de expo even terug thuis.

Daarnaast heeft het Horta Museum gebruik gemaakt van oude foto’s van het huis van de architect. Vergezeld van schilderijen, keramiek, gravures en kilims (handgeweven tapijten) creëren ze de sfeer van het huis rond 1905.

De eerste verdieping van het Horta-atelier is vrijgemaakt voor een selectie meubels uit de privécollectie van Jonathan Man-

gelinckx. Onder het label “Belgische Art Nouveau” ontdekt de bezoeker vier stoelen, zetels en krukken van Victor Horta, Henry van de Velde, Paul Hankar en Gustave Serrurie-Bovy. In het vroegere kantoor van de architect volgt een praktische oefening: de hand van Horta herkennen tussen vijf nieuwe meubels.

Geborduurde art nouveau Enkele jaren geleden kreeg het museum een uitbreiding door de aankoop van een aanpalende woning, die in dezelfde periode als het huis van Horta is gebouwd.

Die bijkomende ruimte was nodig. Vijftig jaar geleden telde het museum amper tweeduizend bezoekers per jaar, een aantal dat was gestegen tot 65.000 in 2010.

Legendarisch waren de lange rijen wachtenden op de straat, want Horta had zijn huis niet ontworpen om zoveel bezoekers over de vloer te krijgen. Bovendien zijn het huis en het atelier te kwetsbaar om er museumactiviteiten in te ontplooien.

In de uitbreiding kwamen de onthaalruimte voor de bezoekers en de museumshop. In dit aanpalende huis zijn dan het archief, de bibliotheek en de kantoren ondergebracht, met als bijkomend voordeel dat de vrijgekomen en gerestaureerde keuken van Horta’s woonhuis nu deel uitmaakt van het bezoekersparcours. Op de eerste verdieping van de uitbreiding bevindt zich de ruimte voor tijdelijke tentoonstellingen.

Daar is nu borduurster Elisabeth Horth te gast. Ze heeft een aantal art nouveau-objecten uit privéverzamelingen samengebracht die in dialoog gaan met hun geborduurde alter ego’s.

Een stoel, een vaas, een beeldhouwwerk… zijn geduldig weergegeven met borduurgaren. De creaties van Horth verweven zich met de echte objecten tot een netwerk van analogieën en verrassingen.

MMMV Drie tentoonstellingen over het thema “Horta-verzamelaar”, nog t.e.m. 30 juni 2019, Horta Museum, Sint-Gillis, www.hortamuseum.be

Actueel

28 maart 2019

13

Korishe: een vergeten oorlogsmisdaad In Servië werd het voorbije weekend de twintigste verjaardag herdacht van de start van de NAVO-bombardementen die de toenmalige president Slobodan Milosevic op de knieën moesten krijgen in het conflict rond Kosovo. De NAVO viseerde daarbij niet alleen doelen in Servië, maar ook de toen nog altijd in Kosovo aanwezige Servische troepen. Op 13 mei 1999 liep het echter mis. Toen bombardeerde de NAVO een loods in Korishe. Er viel geen enkel Servisch slachtoffer te betreuren, maar minstens 77 Kosovaren - veelal complete families - werden levend verbrand.

Korishe is een kleine plaats in het zuiden van Kosovo, dicht bij de stad Prizren en de Albanese grens. Het conflict tussen het separatistische Kosovo en Servië bereikte in 1999 een hoogtepunt. Een Servische minderheid (circa 5 procent van de bevolking) hield er tot dan een meerderheid van Albanese Kosovaren (circa 95 procent van de bevolking) onder de knoet. Later ontstond een ware volksverhuizing van Albanese Kosovaren richting Albanië als gevolg van etnische zuiveringen en onder druk van het oorlogsgeweld. Zowel Serviërs als Kosovaren, met het Kosovaarse Bevrijdingsleger - toen beter gekend als UCK -, maakten zich in die periode schuldig aan gruwelijke oorlogsmisdaden waarvan de meeste tot dusver niet werden bestraft.

Op de vlucht Begin mei 1999 hadden de meeste inwoners van Korishe zich teruggetrokken in de omliggende bergen om bescherming te zoeken bij

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

de leden van het Kosovaarse Bevrijdingsleger, of om te ontsnappen aan de voortdurende controles en pesterijen van Servische troepen en politiediensten. Op 13 mei 1999 besloten de dorpelingen om met tractors, in kolonne, naar het nabijgelegen Albanië te vluchten, voornamelijk omdat ze geen voedsel meer hadden. Ze hoopten ook in eigen dorp nog te kunnen stoppen en enkele spullen op te halen uit hun meestal reeds geplunderde woningen.

De kolonne werd volgens verschillende getuigenissen tot driemaal toe tegengehouden bij Servische controleposten. Daarbij diende men per tractor en per persoon een doorgangsgeld te betalen tot 50 Duitse Mark, de toenmalige munt in Kosovo. Ook voor juwelen was er veel Servische belangstelling.

In Korishe werd de kolonne op bevel van de Servische politiecommissaris echter definitief gestopt. Met de belofte dat zij ’s anderendaags verder zouden mogen rijden naar Albanië, bracht men de dorpelingen onder in een afgesloten en bewaakte loods. Wie zou pogen te ontsnappen, zou worden neergeschoten. Wat de Kosovaren niet wisten, was dat de loods nog tot enkele uren voordien door de Serviërs werd gebruikt als opslagplaats voor militair materieel zoals wapens, munitie en voertuigen. De Serviërs hadden de loods in allerijl vrijgemaakt nadat in de loop van de dag verkenningsvliegtuigen van de NAVO werden opgemerkt. Eens de Kosovaarse vluchtelingen in de loods waren opgesloten, verruimden de Serviërs ook de bewakingsperimeter rondom, zodat de loods vanop een grotere afstand onder schot kon worden gehouden.

genissen omtrent het beschieten van de loods zijn niet gelijkluidend.

Het Korishe-bombardement was een pijnlijk moment voor de NAVO. Door de Serviërs werd het incident aangegrepen om aan te tonen dat de NAVO ook weerloze Kosovaren bombardeerde. De NAVO sprak van misleiding en een ‘collateral damage’ die tot op het bot zou onderzocht worden. Maar wie wat en waar onderzocht heeft, blijft tot op vandaag onbekend. De weinige overlevenden dragen de lichamelijke en psychische gevolgen nog met zich mee. Er is nauwelijks enige financiële tegemoetkoming van de Kosovaarse autoriteiten. Ten noorden van Prizren, langs de oude baan naar de hoofdstad Prishtina, werd op de plaats waar de loods stond een herdenkingsmonument opgericht met de namen van

de slachtoffers. Het monument ligt er verwaarloosd bij. Geldgebrek!

EULEX, de Europese Civiele Missie in Kosovo, beschouwde het Korishe-bombardement als een oorlogsmisdaad vanwege de Serviërs. Betrokken Servische politie- en troepencommandanten zouden geïdentificeerd zijn, maar nooit vervolgd. Vermoedelijk bevinden allen zich momenteel in Servië. Er mag aangenomen worden dat de NAVO toen bewust werd misleid door de Serviërs, door het uitlokken van een precisiebombardement op een loods vol ongewapende burgers. Eén van de vele oorlogsmisdaden die toen werden gepleegd, door zowel Serviërs als Kosovaren. Tot op heden werden bitter weinig daders vervolgd.

RIRO

Collateral damage

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Wat de Serviërs wellicht hadden verhoopt, gebeurde die nacht van 13 op 14 mei 1999, omstreeks 23 u. 45. Meerdere NAVO-bommen werden op de afgesloten loods gedropt en veroorzaakten een vuurhaard waarin minstens 77 mannen, vrouwen en kinderen stierven. Het is niet duidelijk of Servische troepen of politiediensten na het bombardement het vuur hebben geopend op personen die poogden te ontsnappen. Enkele Kosovaren, vooral jongeren, konden ontkomen, maar hun getui-

‘Fake news’ over Trump en de Russen: het erepodium van de Vlaamse ‘kwaliteitspers’ In 2016 bezorgde Donald Trump de traditionele media de zwaarste uppercut die ze in jaren te verwerken kregen: nadat alle ‘experten’ en ‘journalisten’ getoeterd hadden dat Trump die verkiezing NOOIT kon winnen, veegde hij eerst zijn Republikeinse concurrenten en daarna de Democratische presidentskandidaat ‘Crooked Hillary’ weg.

Heel even leidde dat bij enkele journalisten tot zelfonderzoek, maar enkele dagen later maakte men de eigen onkunde zo mogelijk nog groter door het grootste ‘fake news’ aller tijden te lanceren: de overwinning van Trump op Clinton kon enkel te wijten zijn aan een complot, opgezet in de Trump Tower, met de klassieke Amerikaanse vijand: de boze Russen.

Deze week heeft een grondig onderzoek door het Amerikaanse gerecht het eindoordeel geveld: er is géén complot geweest tussen Trump en de Russen. Het was van bij het begin, zoals door rechtse waarnemers moedig is volgehouden, een ‘broodje aap’, uitsluitend ingegeven door de linkse frustratie betreffende de verkiezingsnederlaag.

Nu het oordeel geveld is, is het weer het geschikte moment om in herinnering te brengen hoe de ‘Vlaamse kwaliteitspers’ de Vlamingen over die zaak ‘geïnformeerd’ heeft. We brengen u graag de top 3 van de grootste gebakken luchtverkopers.

Op 3: De Standaard Op een eervolle derde plaats, De Standaard, Corry Hancké, 12 juli 2017: “Advocaten wijzen erop dat Trump geweten moest hebben dat de vertrouwelijke info, afkomstig van een Russische bron, via spionage was verkregen. Dat hij op zo’n dubieus voorstel is ingegaan, kan hem duur komen te staan. (...) Een jurist die het Witte Huis adviseerde ten tijde van George W. Bush (toch ook een Republikein) tweette: ‘Dit is verraad. Ten tijde van Bush zouden we hem al hebben opgepakt voor ondervraging.’”

Ann-Sofie Dekeyser in De Standaard, 19 februari 2018: ‘Poetins kok’, trollen en valse Amerikanen: “Dat vaststaat dat Russen de Amerikaanse verkiezingen probeerden te saboteren, verbaast niemand nog. De schaal waarop wel. (...) Drie

jaar lang duurde het uitgekiende complot om politieke onrust te voeden, Clintons campagne te beschadigen en de kandidatuur van Trump te steunen. Rest de vraag of deze operatie erin is geslaagd de kiesresultaten te beïnvloeden. Zoiets is bijzonder moeilijk te bewijzen. Hoe kan je achterhalen wat het resultaat zou zijn geweest zonder Russische inmenging?

Maar het is wel duidelijk dat de Russen erin zijn geslaagd een groot ‘publiek’ aan te spreken. Alleen al op Facebook zouden ze met hun frauduleuze posts 126 miljoen Amerikanen hebben bereikt. En het is een feit dat de overwinning van Trump nipt was. De Russische operatie richtte zich uitdrukkelijk op de ‘purple states’, staten waar zowel de Democratische als de Republikeinse kandidaat een stevige achterban heeft zonder duidelijke meerderheid. Het zijn die staten die in de uitkomst doorslaggevend zijn geweest.”

Op 2: De Tijd Op de tweede plaats van de onzin, De Tijd. Jan van Hessche, 3 februari 2018, in een stuk zowaar getiteld ‘Nieuwsanalyse’: “De Russische inmenging in de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016 leest stilaan als een labyrintische spionagethriller én een handboek in politieke oorlogsvoering. De Amerikaanse inlichtingendiensten achten het bewezen dat hun Russische collega’s destijds de mails van de Democratische kandidate Hillary Clinton hebben gehackt en gelekt en zo haar presidentiële aspiraties hebben genekt. Dat er banden waren tussen Moskou en de Republikein Trump lijkt ook zeker. (...) De Democraten en ook een aantal gematigde Republikeinen betichten Trump van een stilaan nixoniaanse dimensies aannemende paranoia, een paranoia die luidkeels gedeeld wordt door zijn rechtse huiszender Fox News.”

En de winnaar is … De Morgen Maar de eerste plaats gaat, zoals verwacht, naar De Morgen, de krant van de rotte vis, excuseer, de zalm. Michael Persoons in De Morgen van 6 augustus 2018: “De druppelsgewijze bekentenissen passen in de juridische strategie van Trump: hij ontkent zolang het kan, en bekent zodra het moet.

Zijn waarheid is tijdelijk: een web van ontkenningen en verzinsels dat wordt gesponnen rond de feiten die niet te negeren zijn. Dat doet hij met de afkoopsommen van zijn minnaressen, dat doet hij met de Russische ontmoeting in Trump Tower. Niemand weet of zijn nieuwste verhaal ook het laatste verhaal is.”

Nog eens Michael Persoons in De Morgen van 23 augustus 2018: “Nadat veel conservatieven eerder goed bleken te kunnen manoeuvreren in een moreel grijs gebied (en een liegende, hatelijke, pussy-graaiende president best overkomelijk vonden), lijken ze nu ook de strafrechtelijke misstappen van de president te kunnen relativeren.”

Excuses zijn op hun plaats Strafrechtelijke misstappen, verzinsels, paranoia, inmenging, spionage, verraad: heel die opgeblazen ballon van fake news is dus met een luide knal uit elkaar gespat. Zullen de Vlaamse lezers van De Morgen, De Tijd, De Standaard excuses krijgen op de voorpagina? Natuurlijk niet. Zou het dan tenminste geen goed idee zijn dat de Commissie Media van het Vlaams Parlement zich buigt over de vraag waarom nog honderden miljoenen euro’s belastinggeld moeten verspild worden om de gedrukte kranten overeind te houden, ondanks hun almaar slinkende lezersaantallen.

Want het argument is steeds ‘een kwaliteitspers in stand houden’. Maar als de gedrukte waarheid al twee jaar enkel in ‘t Pallieterke te vinden is, en de leugen hardnekkig twee jaar lang wordt gepromoot door de gedrukte dagbladen, waar is dan anno 2019 de ‘kwaliteitspers’ te vinden?

HDG

14

Brieven

28 maart 2019

Anderstalige leerlingen overspoelen het Vlaamse onderwijs

VAN ONZE HOFDICHTER

Jan met de pet, kijk uit naar einde mei Opgeweld na berichten over de ‘kinderlijke’ toewijzing van partijnummers voor bollekenskermis.

Besef jij, Jan, wat jij betekent in politici hun leven?

Je welzijn is voorwaar voor deze staatslui niet om ‘t even.

Voor alle Jannen die politici steevast voor ogen zweven, proberen z’uit de kan het diepste onderste te geven!

De diepte van die kan zou, Jan, wel eens wat kunnen tegenvallen, want tussen droom en daad staan in dit land een resem wetten die listig zijn ontkracht door grendels, slim bedacht door sluwe Walen, die telkens weer de tering naar de Vlaamse nering zetten.

De Vlaamse gulle geldstroom kan dus blijven stromen naar beneden en ook het koningshuis mocht eindelijk wat opslag krijgen, zodat ‘t royaal kan blijven leven in zijn ruime tuin van Eden, waar geen verboden vruchten groeien waar je af moet blijven.

ERDOGAN Pallieterke, Er kan geen twijfel over bestaan dat de Nieuw-Zeelandse moordenaar van biddende en weerloze mensen een verwerpelijke crimineel is die de zwaarst mogelijke straf verdient voor zo’n laaghartige daad. Maar dat uitgerekend de Turkse dictator Erdogan dat drama te baat neemt om ‘het’ Westen aan te vallen en te beschuldigen van “racisme tegen de islam”, vraagt om een keiharde veroordeling. Wij hebben van dat meedogenloze sujet geen lessen te krijgen! De man die de financier is van extremistische moslims die in Syrië nog dagelijks christenen uitmoorden. De man in wiens land enkele van de nog zeer weinige priesters werden vermoord. De man die in zijn land de christelijke kerken - veel ouder dan de islam - systematisch discrimineert en hun eigendommen afneemt. De man in wiens land vorige eeuw miljoenen christenen systematisch werden vermoord - naast Armeniërs ook de vergeten Assyriërs en Grieken - en die deze genocide blijft vergoelijken.

De man in wiens land de ‘Grijze Wolf’ Ali Agca, de kandidaat-moordenaar van paus Johannes-Paulus II, gerespecteerd wordt als een held.

De man die na een georkestreerde staatsgreep tienduizenden Turken liet gevangennemen en honderdduizenden tot de bedelstaf veroordeelde. De dwaas die naar Gallipoli verwijst als een Turkse zege, maar niet vertelt dat Duitse generaals en Duitse wapens die zege realiseerden.

Hebben we die dictator ooit horen protesteren als Egyptische christenen tijdens de kersttijd werden vermoord, of als Duitse kerstmarktgangers werden doodgereden? Uiteraard niet. Net zomin als de CD&V-mossels.

Bert van Damme - A ntwerpen

KLIMAATHYSTERIE Pallieterke, Zoals met de meeste artikels van de hand van Jurgen Ceder kan ik mij wel vinden in zijn betogen van de jongste weken over de ‘klimaatbeweging’. Ook ik ben er tamelijk gerust in dat deze loze hysterie zichzelf wel zal oplossen. Nog even geduld. Nog een beetje dichter bij de zon … en we krijgen een vrouwelijke versie van het Icarus-verhaal te zien. Ik hoop maar voor deze jeugdige zielen dat zij zulke neergang van een ten top gedreven ‘moment de gloire’ zonder al te erge gevolgen voor hun latere bestaan kunnen overleven. Hopelijk kunnen zij dan nog blijven rekenen op de steun van de regisseurs achter deze poppenkast. M arcel de Smet - Schelle

Kruisende woorden oplossing 1153

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 F R A N S K U

I

I

L

J O N S

T X N A L A A K X E

T O X R I J N X C M E R K U L T

I M A T U M X U T

Je weet toch, Jan, het Vlaams geduld houdt ‘t dierbaar vaderland aan ‘t draaien, zijn minderheid en heel haar profitariaat ten bate dat op jouw kap naar hartenlust en ongestoord kan blijven graaien in alle kassen in het ruim van ‘t zwalpend schip van state.

RIJKENTAKS Pallieterke, Het debat in Nachtwacht tussen de heren De Grauwe en Duchâtelet heeft weinig opgebracht. Beide heren hielden zich strikt aan hun bekende standpunten. De Grauwe probeert tegen beter weten in een rijkentaks te verdedigen met als argument dat de belastingen voor de anderen dan zullen dalen! (Wie gelooft dat?)

En dhr. Duchâtelet zegt dat hij al genoeg belastingen betaalt via zijn 1.200 werknemers, maar dat is vakkundig boerenbedrog gebruikt door de meeste CEO’s.

In werkelijkheid financiert Duchâtelet de belastingen van zijn werknemers gedurende enkele maanden. Die belastingen en sociale lasten worden dan netjes verrekend in de kostprijs van de producten die vervaardigd worden. Daar voegt Duchâtelet nog een winstpercentage bovenop. Het zijn dus uiteindelijk de kopers van de producten (consumenten) die de belasting van de werknemers betalen, en niet Duchâtelet.

Waar we wel veel respect moeten voor hebben, is het feit dat mr. Duchâtelet hoogwaardige en verkoopbare producten maakt waardoor zijn 1.200 werknemers een dikke boterham verdienen.

Roger van den Bossche - A alst

STAKING VERKEERSLEIDERS Pallieterke, De luxepaarden van de Belgische administratie zijn, met hulp van hun goedgekende valse certificaten schrijvende doktersvriendjes, weer eens met hun favoriete hobby bezig: passagiertjes pesten. Beseffen de partijstrategen van de klassieke partijen, die vanuit hun luie zetel de boel stilzwijgend goedkeuren, wel dat al die tienduizenden gedupeerden op wraak zinnen en nooit meer op vakbondspartijen stemmen?

Valt die frank dan echt nooit? Ook niet na zeer slechte verkiezingsresultaten?

M ark van Hout - Londerzeel

Jouw Vlaamse leiders, Jan, zij zijn eraan gewend om toe te geven, want moesten Vlaamse staatslui wijn niet met Waals water dopen?

Je Vlaamse stem, Jan, is voor hen beslist niet zomaar om het even!

Pas einde mei zal men je stem, met kan en al… verkopen.

HECTOR VAN OEVELEN

DAVIDSFONDS

ANDER EN BETER

Pallieterke, Niet alleen het ontslag van het Davidsfonds uit het OVV moet terecht aangeklaagd worden (lezersbrief 21/2), maar evenzeer het feit dat de “7 klemtonen van de vernieuwde missie” van het Davidsfonds – waar een jaar lang aan gewerkt werd – geen gewag maken van de christelijke overtuiging en de Vlaamse opdracht van het Davidsfonds. Alsof het christendom geen boodschap meer uit te dragen heeft.

Alsof de Vlaamse strijd gestreden zou zijn. Of verzaakt het Davidsfonds aan die tweevoudige zending?

Indien het Davidsfonds die doelstellingen trouw blijft, dan hadden die als eerste en tweede klemtoon in de vernieuwde missie moeten vermeld worden.

Trouwens, kan het toeval zijn dat wij sinds lang geen christelijk of Vlaamsgezind artikel meer konden lezen in de uitgaven van het Davidsfonds, zoals “cultuurmagazine” voor alle leden en “forum” voor de bestuursleden?

Neen, de nieuwe missie spreekt niet meer over de grondbeginselen en de bestaansreden van het Davidsfonds, “voor Godsdienst, Taal en Volk” (christelijk, cultureel, Vlaamsgezind).

Drie nochtans steeds actuele opdrachten voor het Davidsfonds, die één geheel vormen.Vallen twee van die pijlers weg, dan is dit ‘vernieuwde’ Davidsfonds hét Davidsfonds niet meer.

Steven van H aelst – Brussel Voorzitter Davidsfonds Scheut

Pallieterke, Ze waren aan de macht maar lieten na (hoewel het meerdere keren onder hun aandacht was gebracht): 1) Een algemeen verbod zijn gezicht onherkenbaar te maken (wie niets slechts in de zin heeft, hoeft zich niet onherkenbaar te maken).

Alleen politie en speciale eenheden hebben toelating. Strenge straffen met hoge geldboetes te voorzien en snelrecht.

2) Vrijspraak omwille van procedurefouten afschaffen. De veroorzaker van procedurefouten dient gestraft.

3) Vakbonden dienen rechtspersoonlijkheid te krijgen zodat ze vervolgd kunnen worden voor hun misdragingen en wetsovertredingen.

4) Elke aanval op trein-, tram- en buspersoneel, politieagenten, brandweerlieden, ambulanciers en leerkrachten dient onmiddellijk (met snelrecht) zwaar bestraft te worden. Bedoeld is: zwaar en zonder voorwaardelijk of uitstel.

5) Snelheden op de weg hetzelfde als in onze buurlanden.

Als het goed is, zeggen wij het óók: Ben Weyts heeft die belachelijke “dan-mag-je-voorbijsteken-trucker” afgeschaft en vervangen door gewone verbodsborden zoals overal in Europa. Er was en is werk genoeg aan de winkel. Had de N-VA dáár haar energie ingestoken, in plaats van ze te besteden aan cordons…

Jan K nippenberg - M aaseik

Volgende week: Vier bladzijden extra!

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis zijn zijn Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis Verliefd op op de dethuis natuur-?zijn Vlamingen Verliefd natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

DOORDENKERS - - - - - - -

-

-

Wees als een postzegel; laat niet los voor je uw doel hebt bereikt.

Wie vecht kan verliezen, wie niet vecht is al verloren.

Het is de tegenwind die een vlieger doet opstijgen.

Groot doen is gemakkelijk, groot zijn is moeilijk.

Het gezicht van mensen herken je bij licht, hun karakter bij donker.

Ook al kan een vogel vliegen, hij moet weer landen op aarde.

Als alle gedegouteerde mensen er vandoor gaan, dan blijven alleen de degoutante mensen over.

Zij die hun wapens tot ploegen smeden, zullen ploegen voor degenen die dat niet doen.

Wie niet steelt of erft, zal moeten werken tot hij sterft.

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

R E X B A R O N E S X E I

N

I

X C I

T E R E N X

S X S C H E E X E X O W T H X M I J X M A N E G E I

A N X N

I

P T X D X L

S L A V E N A R B E C A V A X D A

I

D

I M L E R

H L X T O E L A G E X A

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

28 maart 2019

Courtois en Koncilia

Na de wedstrijden tegen Rusland en Cyprus weten we het wel zeker: iedereen is vervangbaar bij de Rode Duivels, behalve Eden Hazard. Ik heb in mijn carrière met veel toppers gespeeld, zoals Paul van Himst, Wilfried van Moer, Jan Ceulemans, Robby Rensenbrink... Die mannen waren ook in staat een match naar hun hand te zetten, maar niet zo frequent als het wonderkind uit Eigenbrakel.

Tegen de Russen en de Cyprioten was dat weer het geval. Eden Hazard is de beste Belgische speler ooit, daar kan geen twijfel meer over bestaan! Thibaut Courois, voor velen de beste doelman van de wereld, heeft dan weer al mooiere tijden meegemaakt. Na de terugkeer van Zinédine Zidane als trainer van Real Madrid is Courtois zijn basisplaats kwijt aan de nog steeds populaire Keylor Navas, die met Real drie keer op een rij de Champions League won.

Verdedigers boycotten doelman Ik moet eerlijk zijn, ik heb niet begrepen waarom men in Madrid een nieuwe doelman nodig had. Met alle respect voor Courtois, maar Keylor Navas is een uitstekende keeper. Hij geniet bovendien de steun van invloedrijke spelers in de Real-kleedkamer en van de Spaanse pers. Het zal niet gemakkelijk zijn voor de doelman van de Rode Duivels om zijn basisplaats terug te winnen. Kwatongen beweren dat Navas sinds de blunder van Courtois tegen Rusland met een grote glimlach rondloopt in de Spaanse hoofdstad... Geintje.

Als men in een club over twee zeer goede doelmannen beschikt, dan komt daar meestal zever van. Ik maakte het mee op Anderlecht. Wij hadden Nico de Bree als titularis en een jonge talentrijke Jacky Munaron,

die van Dinant kwam en die al blij was dat hij op de bank mocht zitten als de nummer twee. Geen vuiltje aan de lucht. Onverwacht werd echter Friedrich Koncilia, de doelman van de Oostenrijkse nationale ploeg, in volle seizoen aangetrokken. De Bree werd op een zijspoor geparkeerd. Dat werd niet gepikt door de vrienden van Nico, en Koncilia werd gesaboteerd door enkele Anderlechtverdedigers. De loopbaan bij paars-wit van de Oostenrijker was al ten einde voor ze begon. Die situatie heeft Anderlecht toen wel punten gekost. Ik wens Thibaut Courtois veel succes. De matchen tegen Rusland en Cyprus hebben ons geleerd dat we kunnen terugvallen op een sterke bank als onze gevestigde waarden in de lappenmand liggen.

Youri Tielemans en Leander Dendoncker zijn er klaar voor. En er is nog een groot talent op komst, Yari Verschaeren is zijn naam. Let op mijn woorden. Gaan wij ons kwalificeren voor het EK? Ik ga te voet naar Scherpenheuvel als het ons niet lukt. Of nee, maak er maar Lourdes van…

ROSKAMMEN

Wielrennen is nu een ploegsport De tweede plaats van Oliver Naesen en de zesde van Wout van Aert in Milaan-Sanremo gaf onze televisiecommentatoren en hun hulpjes nog eens de kans uit de bol te gaan. En of ze die grepen! Het leek op de Via Roma alsof niet Julian Alaphilippe, maar Oliver en Wout samen de Primavera hadden gewonnen. Respect voor hun prestaties was zeker op zijn plaats.

Toch beter niet uit het oog verliezen dat van de 300 kilometer lange eerste lenteklassieker elke gedoodverfde kopman zich de andere 285 kilometer liet meeslepen in de rotvaart van een gesloten peloton. Met als opdracht valpartijen vermijden én de traditionele ontsnapping van een aantal aanvallers van het eerste uur onder controle (laten) houden. Tot aan het punt dat de ploegleiders in de volgwagens het opportuun achtten om “aanvallen!” in de oortjes te brullen.

Dat Alaphilippe, de best omringde kopman in de beste ploeg, zich de sterkste spurter toonde, bewijst nog maar eens dat het moderne wielrennen vooral een ploegsport geworden is, met de nationaliteit van de winnaar als bijzaak. Of dacht u dat de Belgische ploegleider Patrick Lefevere op de Via Roma liever Oliver Naessen had zien winnen, 38 jaar na Fons de Wolf, dan zijn Franse kopman Alaphilippe, drie jaar na diens landgenoot Arnaud Démare? De vraag stellen, … jawel.

Begrip Oppeppende krantenslogans als “wie waagt, kan winnen”, “noem het journalistieke hardnekkigheid als we weigeren om Belgen bij voorbaat kansloos te noemen” en “de koers is van ons” zijn goedbedoeld, maar stralen niet veel realiteitszin uit. Ze zijn bedoeld voor de renner als individu én landgenoot, terwijl de wetten van het ploegenspel en het ploegbelang almaar groeien.

Het is wat zielig om zien hoe een renner in de buik van een spurtend peloton de armen in de lucht gooit omdat hij een ploegmakker van een andere nationaliteit dan de zijne ziet winnen. Afgezien daarvan baadt onze natio-

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

vastgesteld dat het allemaal minder erg was dan gevreesd. Gelukkig maar. Een dag later was hij al op post om het parcours van de Ronde van Vlaanderen te verkennen. Hou hem maar in de gaten; hij gaat niet elke keer pech hebben.

Aan u de keuze

Hoopvolle zege Waarom was de overwinning van Victor Campenaerts in de slotrit van de Tirreno Adriatico zo belangrijk? Omdat elke zege belangrijk is, uiteraard, maar vooral omdat zijn met succes afgeronde krachtmeting met de top van de tijdrijders vertrouwen geeft in afwachting van zijn poging om half april in Mexico het werelduurrecord, dat op naam staat van Bradley Wiggins, aan te vallen. De voorbereiding in Namibië, waar heel wat komt bij kijken, verloopt volgens schema en dat laat het beste verhopen. Rest de vraag of we Campenaerts een kans geven. Alsof wij de wijsheid in pacht hebben. Kwestie van ons niet te vergalopperen, gingen we te rade bij Wiggins zelf en die fluisterde in ons oor dat hij Campenaerts in staat acht zijn record te breken. Dat ze bij Lotto-Soudal de feesttent met alles erop en eraan maar al in gereedheid brengen…

Ere wie ere toekomt Het moeten niet altijd de inrichters van de grote klassieke voorjaarskoersen zijn die het verdienen om in de kijker te staan. Of vindt u het overdreven dat we de loftrompet steken over de organisatoren van Nokere Koerse, die in de loop van de jaren is uitgegroeid tot een semiklassieker? Zeg nu zelf, de mensen uit Deinze en omstreken doen al decennia hun best om hun koers in de verf te zetten. Ze zijn er, alle moeilijkheden ten spijt, tot dusver met allure in geslaagd. In ruil voor zoveel doorzettingsvermogen gunnen we hen een terugblik op wat daaraan vooraf is gegaan.

Quiz Ge moet al bijna een eeuweling zijn die geen last heeft van alzheimer om u de naam Jules Lowie te herinneren. Over wie hebben

we het, en wat komt die gewezen wielrenner doen in deze kolommen? Het heeft te maken met Nokere Koerse. Het bijzondere aan die semiklassieker, die verleden week gereden werd, was dat Mathieu van der Poel er zijn ongelukkige entree maakte in het klassieke voorjaar. Verder stonden de spots gericht op het sterke blok van Deceuninck-Quick.Step met revelatie Remco Evenepoel als blikvanger. Allemaal goed en wel, maar wat komt de naam Jules Lowie in dit verhaal doen? Nokere Koerse werd voor het eerst gereden in 1944 en heette toen nog Grote Prijs Jules Lowie, genoemd naar de plaatselijke vedette die onder meer Parijs-Nice had gewonnen. Het is maar dat ge het weet, als ge ooit eens aan een quiz deelneemt.

Ruziemakers We zijn een volk van ruziemakers en dat werd nog maar eens bevestigd toen het er in 1962 fameus tegenzat bij de organisatoren van de Grote Prijs Jules Lowie. De concurrerende sportvereniging ‘Nokere Spor’ zag het node gebeuren en stelde zich kandidaat om de organisatie van de wedstrijd over te nemen onder de naam ‘Nokere Koerse’. Zo gebeurde, en daarmee hebben we een stukje geschiedenis van de koers vanonder het stof gehaald. En nu in uitgesteld relais over naar de wedstrijd.

Debutant Mathieu De nijvere organisatoren van Nokere Koerse hadden er alles aan gedaan om een massasprint te voorkomen, maar in de praktijk kwam daar niets van terecht, en de Nederlander Cees Bol toonde zich de snelste. Terwijl op hetzelfde moment zijn landgenoot Mathieu van der Poel na een zware val kreunend werd weggevoerd naar het hospitaal, waar werd

15

Van Deinze naar Italië, het is eens iets anders. Met alle respect voor de mensen die het geheel aaneen moeten praten, maar Milaan-Sanremo dat is kiezen tussen urenlang de kwelling van rekkerige huis-tuin-en-keukencommentaar ondergaan, ofwel het geluid afzetten en de zever in pakjes laten voor wat het waard is. Vervolgens genieten van het zicht op de Ligurische Riviera om na tweehonderdzeventig kilometer koers eindelijk op het puntje van uw stoel te gaan zitten. Met de Cipressa als voorlaatste klim, waar doorgaans het kaf van het koren wordt gescheiden, en kort daarop de Poggio, de scherprechter. Dat niet iedere renner bereid is zich in die laatste gevaarlijke kilometers mee in het gewoel te mengen, kunnen we niemand kwalijk nemen.

Aangename verrassing Als de Italiaan Bonifazio op de Cipressa wou bewijzen dat hij een artiest is in het dalen, dan is hij daar met bravoure in geslaagd, maar met nog meer dan twintig kilometer voor de boeg was hij wel harakiri aan het plegen. Dan mochten we, na de vertrouwde langdradige aanloop, stilaan uitkijken naar de finale. Julian Alaphilippe maakte zijn favorietenrol waar, door op de Via Roma zijn zes medevluchters en een aantal renners die nog waren teruggekomen zonder pardon te kloppen. Oliver Naesen, die knap tweede eindigde, en Wout van Aert waren probleemloos mee met de grote kanonnen vooraan. Een aangename verrassing. Dat belooft voor de Ronde van Vlaanderen.

Prima vervangers Het is niet van zijn gewoonte, maar we zagen de Spaanse pretoogjes van bondscoach Martinez glinsteren na de overwinning van de Rode Duivels tegen elf Russen die de indruk gaven dat ze liever bij moeder waren thuisgebleven. Er moest in het kamp van de thuisploeg een handvol vaste waarden vervangen worden. De invallers deden wat van hen verlangd werd, invallen en de vijfender-

nale wielersport momenteel al niet in grote weelde. Hopelijk loopt het in de volgende halve en volwaardige klassiekers anders, maar feit is dat in de Omloop Het Nieuwsblad, Nokere Koerse en de Bredene Koksijde Classic geen Belgische winnaar te melden was. Evenmin in een etappe van Parijs-Nice en de Tirreno Adriatico, Victor Campenaerts terzijde gelaten. Laat staan dat een Belg kans maakte op eindwinst.

Vandaar dat we er begrip voor opbrengen dat quasi het volledige nationale wielerjournaille in Nokere en Bredene neerstreek.

Superbelofte Remco Evenepoel reed er zijn eerste Belgische kilometers als prof. Hij raakte bij geen enkele van de talrijke valpartijen betrokken en bewees dat hij moeiteloos in een omvangrijk peloton kan rijden. In een moeite bleef hij de enorme belangstelling voor zijn persoontje “te zot voor woorden” noemen. Vooral houden zo!

Voorbarig eerbetoon?

De Russen en de Cyprioten konden bondscoach Roberto Martinez en zijn Rode Duivels niets in de weg leggen op weg naar het EK 2020. Dat zal de plannen om 200 miljoen euro (Vlaams) belastinggeld in een hernieuwd Koning Boudewijnstadion te pompen alvast niet dwarsbomen. Het stadion zal “Golden Generation Arena” heten. De duivels weten meteen wat hen te doen staat: dat EK winnen, of de kans is groot dat de gouden generatie haar naam in een stadion vereeuwigd ziet zonder ooit een hoofdprijs gepakt te hebben.

Mogelijk een wat voorbarig eerbetoon, dat wel, maar alvast begrijpelijker dan, we zeggen maar wat, een Koning Filipstadion. tigduizend die er de verplaatsing naar het Koning Boudewijnstadion voor over hadden proberen te vertroetelen. Dat is wonderwel gelukt, met Eden Hazard in de hoofdrol en een flink verjongd elftal waarin Leander Dendoncker en Youri Tielemans meer dan behoorlijk hun streng trokken. Alsof we nog niet genoeg geslijmd hebben, punt aan de lijn.

Vakantie alom?

Nog zo’n uitvinding waarmee ze bij de Profliga nooit de Nobelprijs gaan winnen, tenzij de jury een paar toeren te veel op de paardenmolen heeft gezeten. In Lokeren kunnen ze erover meepraten. Hun ploeg lonkt noodgedwongen naar een vijf maanden lange vakantie. “Laat maar komen”, horen we de vermoeide Lokerse manschappen al roepen in koor.

Goed geprobeerd, maar dat gaat geen verf pakken. Om pas in augustus, zo stijf als een plank, proberen te redden wat er te redden valt in 1B? Dat feest gaat niet door. Het is aan trainer Glen de Boeck om daar iets op te vinden en erover te waken dat zijn pupillen zich niet gaan vereenzelvigen met de vadsige koningen. De pees erop, want zo willen we het horen. En lang leve de play-offs, met alle gevolgen en geneugten die eraan vasthangen.

Met de handrem op Twee dingen waren voorspelbaar in Cyprus. De duivels van Roberto Martinez wilden de honderdste internland van aanvoerder Hazard winnen. En twee, ze wilden dat met zo weinig mogelijk inspanning doen. Ze slaagden wonderwel in beide voornemens. Na de vroege 0-2-voorsprong trokken ze de handrem op. Hadden ze er twee gehad, dan allebei.

De opdracht voor de kijker was vanaf dan om te proberen niet in slaap te vallen. Wie daarin slaagde, heeft allicht meer moeite gedaan dan de duivels zelf. Belet niet dat bondscoach Martinez vol lof was over zijn team, want nu helemaal alleen aan de leiding. Hij gelukkig, wij ook. Laten we het daar bij houden.

Beloofd Met haar gouden en de zilveren medailles verdient turnster Nina Derwael meer dan een eervolle vermelding in de marge. Ze mag nu al bij haar dagbladhandelaar het ‘t Pallieterke van volgende week bestellen, waarin we uitvoerig op haar prestaties zullen terugkomen.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

28 maart 2019

ABSURDISTAN Marsmoe?

Vorige zondag was er in Brussel een mars tegen het racisme. Vierduizend mensen stapten mee op. Dat is toch wat minnetjes. Zitten we er ver naast als we denken dat wie intensief met het klimaat bezig is, niet veel puf over heeft voor iets anders? Nee, natuurlijk niet.

Privilege Het is opvallend hoe de Brusselse politie begin deze week de klimaatbetogers in de neutrale zone rond het Parlement, waar er een permanent manifestatieverbod geldt, met fluwelen handschoenen heeft aangepakt. Van dergelijke voorkeursbehandeling kunnen, we zeggen maar wat, Vlaams-nationalistische betogers slechts dromen.

Mislukt Een links burgerinitiatief in Gent wilde een eind maken aan huiszoekingen bij mensen die illegalen onderdak bieden. Dat is natuurlijk een ruime definitie, want daar valt niet alleen de brave (hoewel) extreemlinkse militant onder, maar ook de mensensmokkelaar. Het werd door de linkse coalitie... afgeschoten.

Het leven kan hard zijn!

Oudheid In opgravingen aan en nabij het Steen in Antwerpen zijn sporen gevonden van Gallo-Romeinse bewoning, maar niet van holbewoners. Kwatongen beweren dat daarvoor opgravingen aan de Wetstraat in Brussel dienen te gebeuren.

Inzinking Toen Anuna en consoorten eerder deze week bekendmaakten dat ze aan het Parlement zouden blijven betogen tot ze hun zin kregen, begonnen de telefoons op onze redactie volop te rinke-

1154

len. Huilende parlementsleden wisten in opperste verwarring niet meer wat gedaan, kortom, de chaos was compleet. Er zijn zo van die dreigementen.

Voorbehouden!

Thierry Baudet en Theo Hiddema, de twee volksvertegenwoordigers van het Nederlandse Forum voor Democratie, hebben bij kunstminnend Nederland de boter gevreten omdat ze elk een Nederlandse dichter citeerden.

Dat mag niet! Kunst en cultuur is van de linkerzijde, daar moet de rechterzijde met haar fikken afblijven. Breeddenkend Nederland op zijn best.

Perspectief Landry Mawungu is de directeur van het in Vlaanderen alom geliefde Minderhedencentrum. Deze heer bestaat het om wijlen de Afrikanen Thomas Sankara en Kwame Nkrumah als vrijheidsstrijders te betitelen.

Gek genoeg herinneren wij ons van die heerschappen eerder hun totalitaire trekken.

Alle beetjes helpen Op het moment dat u dit leest, is de uitslag natuurlijk al bekend, maar voor de klimaatbetogers hopen wij dat na de stemming in de Kamercommissie dinsdag voorzien werd in de nodige psychologische assistentie. Anders krijgen we misschien nog klimaatburn-out. Is het gelijk wat minder warm, weliswaar.

Wederzijds De moslimwereld dringt na Christchurch aan op maatregelen tegen islamofobie. Men heeft alleen nagelaten te vermelden wanneer in de islamwereld christofobie, atheïsmofobie of afvalligheidsfobie zullen worden aangepakt.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J L A. Voorwerp in de ruimte B. Vorm van muziektheater Keek heimelijk C. Nederlandse omroep - Bewerken van het land D. Kwaliteitsaanduiding van cognac - Jeugdbeweging E. Vlaamse stad - Voormalige Vlaams nationalistische partij (afk.)

F. Gezien zijn kwaliteiten, persoon die evenveel waard is G. Textiel, gemaakt uit vlas - Vlaams countrytijdschrift H. Kadastraal inkomen - Voorwerp om dingen in mee te nemen Thinking at the edge I. Naam van een persoon die wordt gebruikt om een bepaald object aan te duiden - Overtreffende trap van goed J. Zoekt het water af - Fluweel K. Insectenetende zoogdieren - Ijzer L. Momenteel - Yankee

Anuna gaat naar Mekka In een ultieme poging om het klimaat te redden, bestormden Anuna en haar schare vrolijke vrienden (m/v/x) de Wetstraat. “Ik wil een klimaatwet! En doe mijn vrienden er ook één. Met slagroom! Ik ga niet weg voor het hier twee graden kouder is”, riep ze vastberaden. Toen dat een paar uur later ook zo was, weigerde ze alsnog op te stappen. En toen liep het mis…

De geduldige politieman had trouw naast de thermometer blijven wachten tot de temperatuur van een frisse 11 graden was gezakt naar 9 graden. Hij vond het een wat vreemd compromis om te wachten tot het kouder werd, maar als goede Brusselaar en Belg, vond hij een vreemd compromis, ook een compromis. “Un accord is een akkoord, maske. Pardon, joenge. Of dingske”, zei de brave man plichtsgetrouw, “en nu naar huis. Uw mama heeft couscous gebakken”.

Anuna keek de agent aan met een zekere minachting. “Hey dude, ik ga hier pas weg als de temperatuur structureel twee graden gezakt is hé? Ik doe dat hier wel niet voor mijn plezier. Het is voor het klimaat”.

En meteen draaide ze zich om naar de andere klimaatbetogers die meteen begonnen te applaudisseren om zoveel geniale gevatheid. Wat inmiddels een half uur geleden was toen Anuna scheetjes liet na teveel ajuinsoep.

“Structureel twee graden plus froid’?

Ecoutez ket, daar weet ik allemaal niet.

Ik zijn maar een petit flic. Het is gij hebt gezegd twee graden, het is ik zeg twee graden. Et pour les flamands la même chose, hé ket”. Hij haalde zowaar een matrak boven, wat de betogers deed rennen voor het klimaat. Een nieuw conceptje dat eruit bestaat dat deelnemers in alle richtingen verdwijnen alvorens te hergroeperen in de VRT-studio’s om hun wonden te likken.

Voor Anuna eindigde haar loopje het in een mooi batimentje, waar een man met getaande huid en baardje haar welkom heette.

Klimaatvluchtelinge

K HORIZONTAAL

Een sprookje over parallelle wereldbeelden

VERTICAAL

1. Quota 2. Dichterlijk verhaal Romeinse cijfer zes - Praseodymium 3. Windows besturingssysteem Ronde platte koek van tarwemeel 4. Medaille 5. Rustte - Zelfstandige vorm van tweede persoon, beleefdheidsvorm Agendapunt 6. Bedrijfleidster - Pers. vnw.

7. Frans eiland - Natrium - Bijna niet 8. Groepen van samenwerkende handelsbedrijven - Bokslegende 9. Helium - Lidwoord - Bewoner van de Pyreneeën 10. Strevers 11. In het jaar onzes Heren Uitrusting van een bergbeklimmer - Muzieknoot 12. Aantekenbriefje Bepaalde kunsttechniek

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1153 VINDT U OP BLZ. 14

De man droeg een schitterend gewaad met een gouden band rond zijn zeer mannelijke hoofddoek. “Help me, lieve hippie dude”, klampte Anuna zich vast aan zijn benen, “ik word vervolgd omwille van mijn overtuiging”. De man keek even verbaasd.

“Lief kind, ik geloof dat u de eerste vluch-

teling bent die asiel komt vragen bij de ambassade van Saoedi-Arabië. En dan nog een vrouwtje? Bent u wel zeker dat u zich niet van adres hebt vergist? De ambassade van Zweden is vlakbij hoor. Misschien dat u daar meer…”

Anuna was duidelijk niet van plan om zich uit haar lood te laten slaan. “Luister dude-in-jurk”, sprak Anuna, “Je lijkt er mij niet bepaald op gekleed om mij een gender op te leggen. En met die Zweden wil ik al helemaal niks te maken hebben. Ze pikken mijn zendtijd in met hun stomme vlechtjes. Autistische kutwijven moeten hun grote bek houden. Ik ben hier als klimaatvluchtelinge op de vlucht voor politiebrutaliteit en schoolwerk”. De ogen van de man lichten meteen op. Meisjes op de vlucht voor onderwijs, daar konden die nieuwlichters van Saoedische feministen nog iets van leren. En ze had overschot van gelijk, vond hij ook. Wijven zijn inderdaad autistische grote bekken. En daar had hij een hekel aan. Grote bekkens zijn alleen goed om kinderen te baren en verder niet te veel complimenten te maken. Hele beschavingen zijn naar de knoppen gegaan door vrouwen die wel leerden maar niet genoeg baarden. De man die zich voorstelde als Saoedisch ambassadeur begon duidelijk potentieel te zien in zijn onvoorziene gaste. En toch bleef hij wat op zijn hoede. Hij besloot haar te onderwerpen aan een test. “Ik begrijp je kind. In dit klimaat kan een vrouw nooit haar volle potentieel bereiken. Maar vertel mij eens: wat vind je van vrouwen achter het stuur?”

Anuna werd eerst lijkbleek en dan weer bloedrood. “Nooit!”, riep ze, “Luister Dude, ik ga nooit met de wagen rijden. Wat is het volgende? Vliegen! Ik blijf nog liever de rest van mijn dagen thuis. Echt waar, je mag me van de hoogste toren van de stad gooien als ik lieg!”

Meer was er niet nodig. Nog diezelfde avond was Anuna’s paspoort richting Riyad geregeld en werd het weer rustig in de straten van Brussel.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be