't Pallieterke van 4 april 2019

75ste jaargang • nummer 14 • donderdag 4 april 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

4 BLZ. EXTRA!

“Grijp mensen liefdevol bij hun nekvel” Antwerps N-VA-schepen Fons Duchateau (47) was een nobele onbekende toen hij in 2014 Antwerps superschepen en OCMW-voorzitter werd. Nochtans stond de Antwerpse Truienaar aan de wieg van de N-VA en werd hij geboren en getogen in de Vlaamse Beweging. “En ik ga er ook in sterven,” lacht hij, “maar nu nog even niet.” Een gesprek met een man die zijn stempel heeft gedrukt op het beleid in Antwerpen.

Lees het volledige interview met Fons Duchateau, schepen in Antwerpen (N-VA), op blz. 13

Christenen in Europa In 2016 heeft Hongarije als enig Europees land een instelling opgericht voor hulp aan vervolgde christenen ‘in het Midden-Oosten en Europa’. In Europa, inderdaad. Toen al bleek dat 88 procent van de christenen in Duitse asielcentra het slachtoffer was van vervolging door de moslims. Dat ging onder andere om doodsbedreigingen, fysiek geweld en seksuele aanrandingen.

Er was toen in heel Duitsland niet één asielcentrum waar christenen niet met zulke vervolgingen geconfronteerd werden. En intussen heeft die antichristelijke haat zich ook in de brede samenleving buiten de asielcentra verspreid, zoals blijkt uit verschillende rapporten uit 2018, waarin ook antichristelijke discriminaties worden aangeklaagd in universiteiten, ziekenhuizen en bij het

toekennen van asielaanvragen, naast natuurlijk ook vandalisme tegen kerken en christelijke symbolen. Ook het aantal beperkingen van de vrijheid van meningsuiting van christenen is enorm toegenomen. En in die gevallen zijn de daders natuurlijk ‘seculiere’ overheden, geen moslims. Zie bijvoorbeeld de webstek van “Observatory on Intolerance and Discrimination Against Christians in Europe”.

De coalitiemarkt ligt open Meer en meer geruchten doen de ronde over mogelijke coalities na de parlementsverkiezingen van 26 mei. In Vlaanderen wordt gesproken van een Bourgondische coalitie zoals in Antwerpen. In Wallonië zou het een Jamaicacoalitie zijn van liberalen, centristen en groenen. Maar eigenlijk zijn er geen voorakkoorden; de coalitiemarkt ligt volledig open.

“Er is een zwijgende meerderheid die weg wil van de extremen.”

Dat zei CD&V-voorzitter Wouter Beke maandagochtend op Radio 1. Het is een riedeltje dat we al een hele tijd horen. De klassieke truc van de christendemocratische partij is zich voor coalities “in het midden van het bed te leggen” en dan te kunnen kiezen met wie ze in zee wil gaan. Alleen, een meerderheid vinden “weg van de extremen” wordt niet gemakkelijk. Beke hoopt op 20 procent van de stemmen voor zijn CD&V en dat betekent dat men nog 30 procent nodig heeft om een meerderheid los van de zogenaamde extremen te vinden. Met extremen bedoelde Beke zowel Groen als N-VA als Vlaams Belang. Besluit: een Vlaamse meerderheid bestaande uit een klassieke tripartite zou de droomcoalitie in het centrum zijn.

Blijkbaar beseft Beke niet dat de kans zeer klein is dat die een meerderheid haalt.

Antwerpen als laboratorium Of is hij gefrustreerd omdat hij beseft dat de CD&V niet langer de bepalende factor is bij een regeringsformatie? In het verleden koos de CVP afwisselend voor socialisten en liberalen. In de aanloop naar de verkiezingen en de regeringsformatie van 2014 slaagde Beke erin om boven zijn gewicht te boksen door een soort alliantie aan te gaan met de MR van Charles Michel.

Nu moet de CD&V-voorzitter eerder lijdzaam toezien. Al een jaar doen er geruchten de ronde dat de N-VA eraan denkt de christendemocraten in een volgende Vlaamse regering te dumpen, om een coalitie aan te gaan met liberalen en socialisten. Eigenlijk zouden de Vlaams-nationalisten enkel met de liberalen willen regeren, maar de kans is klein dat hiervoor een Vlaamse meerderheid wordt

gehaald. Daarom kunnen de fel verzwakte socialisten aan boord worden gehaald om de CD&V een hak te zetten. De Bourgondische coalitie in Antwerpen bevestigde dat vermoeden. Ondertussen doen geruchten de ronde dat er aan Vlaamse kant in de Brusselse regering eveneens gewerkt wordt aan een as N-VA-Open Vld-sp.a. Dat lijkt absurd, gezien de aversie van Guy Vanhengel voor de N-VA, maar naar verluidt is zijn afkeer voor de Brusselse groenen nog groter.

Vorige week liet Vlaams Parlementslid Peter Van Rompuy (CD&V) zich ontvallen dat er al een voorakkoord zou bestaan tussen de partijvoorzitters Bart De Wever en John Crombez. Wat door de betrokkenen in alle toonaarden werd ontkend.

Er is inderdaad geen voorakkoord, maar feit is dat tal van kopstukken van de N-VA zo’n Bourgondische coalitie wel zien zitten. Wat in het Antwerpse laboratorium bekokstoofd werd, lijkt voor herhaling vatbaar. Een bijkomend argument is het gedrag van Lieven Boeve, topman van het katholiek onderwijs.

Die laat niet na in gesprekken neerbuigend te doen over de N-VA. Daar komt nog bij dat Boeve nog amper verbergt dat hij kiest voor een nivellering van het katholieke net. Een clash met de Guimardstraat: bij de N-VA zijn er velen die dat wel zien zitten in de volgende legislatuur.

Alleen, iedereen beseft dat het blijft wachten op de uitslagen om te weten welke coalities mogelijk zijn. Het blijft een torenhoog cliché, maar het is de kiezer die beslist.

Tenslotte is de electorale markt veel instabieler geworden sinds enkele jaren. Het kan nog alle richtingen uit. De coalitiemarkt ligt open. Zelfs een Zweedse coalitie, tenminste op Vlaams niveau, blijft realistisch. Al worden tussen CD&V en N-VA, bijvoorbeeld in het onderwijsdossier, opnieuw diepe wonden geslagen.

De onderschatte afkeer voor de PS Federaal wordt een Zweedse herhaling een stuk moeilijker, tenzij cdH erbij komt en de liberalen zich aan de centristen vastklikken.

Echter, de meeste politieke waarnemers bezuiden de taalgrens gaan ervan uit dat men ook daar in eerste instantie denkt aan het vormen van regionale coalities vooraleer men federaal aan de slag wil gaan. Ook in Wallonië ligt de coalitiemarkt open. De polarisering en de versnippering gebeurt daar altijd wat later dan in Vlaanderen, maakt lijkt onvermijdelijk.

Volgens de jongste berichten zou een alliantie van MR-cdH-Ecolo de meeste kans maken. De Waalse partijen zijn van oordeel dat Ecolo zich nog maar eens kapot moet regeren.

Daarna verliest die partij steevast de verkiezingen. Dat zou meer kans maken dan een klassieke coalitie van PS en MR of een linkse alliantie met PS, Ecolo en cdH. Bij de PS zijn ze de arrogantie van de zegezekere groenen beu. Bij de MR blijft de afkeer voor de PS zeer groot, maar ook hier is het de verkiezingsuitslag die bepalend zal zijn. Misschien halen de gewenste coalities geen meerderheid en zijn MR en PS tot elkaar veroordeeld. Het kan nog erger, namelijk dat zelfs de twee grote Waalse partijen samen geen meerderheid halen. Nu, ze zullen er op deelstaatniveau ook bezuiden de taalgrens uitkomen.

Een ander paar mouwen wordt de federale coalitievorming. Dat wisten we al lang. Nu al wordt rekening gehouden met nieuwe aparte federale verkiezingen aan het einde van het jaar, want meer dan 500 dagen stilstand zoals in 2010-2011 ziet niemand zitten.

2

Actueel

4 april 2019

Jong volk Vorige week schreef ik hier in deze kolommen over mijn verzuchtingen voor een beter Vlaanderen, meer bepaald over de sociale sector. Inzake gehandicaptenzorg, ouderenzorg en psychische begeleiding van jongeren doet Vlaanderen het niet goed.

Deze week bracht een studie ook nog eens aan het licht dat het peil van het Vlaams onderwijs alsmaar zakt. We hebben daar in ’t Pallieterke al uitgebreid en meerdere keren over geschreven, dus hoeven we ons standpunt hier niet te herhalen. Onderwijs is ook al 38 jaar een Vlaamse bevoegdheid en als dat onderwijs achteruit gaat, dan is dat enkel de verantwoordelijkheid van de bevoegde onderwijsministers. Dus ook op dit vlak doen we het niet noodzakelijk beter als in de tijd dat onderwijs een Belgische aangelegenheid was.

Niet toevallig organiseert de N-VA op 4 mei een V-dag over onderwijs in de aanloop naar de verkiezingen. De voorbije maanden werden er drie andere themadagen georganiseerd: over confederalisme, over ecorealisme en over asiel & migratie. Die laatste bijeenkomst vond voorbije zaterdag plaats en daarbij werd een tienpuntenplan voor migratie voorgesteld door Theo Francken.

Plaatsgebrek belet ons om uitgebreid aandacht te besteden aan de verkiezingsmeetings van N-VA en Vlaams Belang. Wel was het opvallend dat er bij de N-VA minder volk was komen opdagen dan verwacht, en bij Vlaams Belang, dat een meeting organiseerde in Gent, meer volk dan verwacht. Is het een voorafspiegeling van de verkiezingen van 26 mei? Laat duidelijk wezen dat ik beide partijen een zege toewens. Laat de Belgische partijen sp.a, CD&V en Open Vld maar de verliezers zijn. Om over Groen nog te zwijgen…! Wel opvallend was de aanwezigheid van heel veel jongeren bij het Vlaams Belang. Bij de N-VA mogen ze zich gerust de vraag stellen waar die hernieuwde aantrekkingskracht zit bij het Vlaams Belang. Die jongeren die nu hun hoofd boven het maaiveld steken, hebben immers alles te verliezen. Problemen met werkgever, vakbond, familie en vrienden zijn niet uitgesloten. Over idealisme gesproken! Bij de verkiezingen van 2012 en 2014 heeft de N-VA het Vlaams Belang bijna weggeveegd.

Vandaag zit de N-VA met haar standpunten over onderwijs, klimaat en migratie in een heuse spreidstand. Enerzijds moet de partij radicaal genoeg overkomen om kiezers niet naar het Vlaams Belang te jagen, anderzijds moeten de ingenomen standpunten ‘aanvaardbaar’ genoeg zijn om toekomstige coalitiepartners (Open Vld en sp.a, zo wordt gezegd) niet al te veel af te schrikken. Op 26 mei weten we welke strategie, die van VB of N-VA, het beste gescoord heeft.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

De vermanende brief van Boudewijn aan Martens In het net vrijgegeven gedeelte van het archief van de ministerraad bevindt zich een merkwaardige brief van koning Boudewijn uit 1988 aan Wilfried Martens. Hij is dan premier van de regering-Martens VIII (van 9 mei 1988 tot 29 september 1991). In die regering zaten CVP/PSC, SP/ PS en VU. Martens is dan volop bezig met de derde staatshervorming (overheveling van het onderwijs naar de gemeenschappen).

“Het zal U niet verwonderen dat ik U schrijf over het ernstig onderwerp dat de hervorming van de Staatsstructuur is”, schrijft de koning. “Tijdens de voorbije maanden heb ik er dikwijls over gesproken met Uzelf.

Maar naarmate de voorbereiding der teksten vordert, groeit ook mijn bezorgdheid.”

De brief wordt op de ministerraad van vrijdag 15 juli besproken en vooral minister Moureaux (PS) is ‘not amused’. Hij is vicepremier en verantwoordelijk voor het Brussels Gewest en de Institutionele Hervormin-

gen. De socialist vindt dat de koning met die brief te ver gaat.

Moureaux: “Het gaat om een belangrijke tekst die een fundamenteel probleem stelt voor de regering.” Moureaux vraagt zich luidop af of hij nog wel het vertrouwen van de koning geniet.

De Franstalige socialist wil zelfs dat Martens deze vraag stelt aan Boudewijn.

Boze Moureaux stond alleen Willy Claes (vicepremier, minister van Economische Zaken, Planning en Onderwijs)

begrijpt de verontwaardiging van Moureaux, maar vindt dat de koning in zijn rol blijft. Ook Dehaene (vicepremier, minister van Communicatie en Institutionele Hervormingen) ziet geen probleem in de brief van Boudewijn. Dehaene vindt dat de staatshervorming een collectieve verantwoordelijkheid is van de regering en is van mening dat hieraan onverwijld voortgewerkt moet worden. Ook premier Martens dekt de koning.

Er wordt wel afgesproken dat Moureaux de koning persoonlijk zal ontmoeten en dat er een collectief antwoord van de regering komt. Kortom, Moureaux stond alleen met zijn kritische lezing van die brief.

De brief van Boudewijn had in elk geval geen invloed. Integendeel, misschien heeft deze actie van de koning de zaken wel versneld. Martens stelt in zijn memoires: “Deze regering kende een dynamische start. In enkele maanden tijd wist ze een enorm pakket aan wetsontwerpen, wetswijzigingen en andere hervormingen door het parlement te sluizen. Zo was de eerste fase van de staatshervorming, met de uitbreiding van de bevoegdheden van Gewesten en Gemeenschappen, al op 8 augustus 1988 een feit.” Tot grote spijt van Boudewijn.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

De geldpers en de groene tovenarij Uit groene hoek blijft men pleiten voor het drukken van geld om zo investeringen in een klimaatvriendelijke economie mogelijk te maken. Terwijl iedereen weet dat geld drukken gigantische inflatie veroorzaakt. Groen en een aantal economen antwoorden dan dat dit niet anders is dan het geld drukken van de Europese Centrale Bank. Maar die vergelijking gaat niet op.

Game of Thrones in de Vlaamse politiek

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

“Moderne monetaire charlatans”, zo noemt de econoom Geert Noels het aanhoudende pleidooi van groene politici en een aantal economen om geld te drukken en op die manier investeringen in een klimaatvriendelijke economie mogelijk te maken. “De geldpers om het milieu te redden” werd eerst gelanceerd door Anuna de Wever in een Knack-interview.

Het voorstel was zo hallucinant dat een mens zou denken dat het vraaggesprek nep of satire was.

Niet dus. Groen-Europarlementslid Bart Staes sprong mee op kar. Ondertussen is het pleidooi om geld te creëren voor groene investeringen gemeengoed geworden.

Herstelbetalingen Wie daar kritiek op heeft, wordt meewarig bekeken. Dat is vreemd. Als de klimaatbetogers goed hadden opgelet in de les geschiedenis, zouden ze weten dat geld drukken een drama is voor de economie. Onder politieke druk is dat in het verleden meermaals gebeurd. In de middeleeuwen ontwaardde de Franse koning Filips de Schone de munten door er minder gesmolten edelmetaal in te laten gieten.

Het was een manier om zijn torenhoge schulden weg te laten ‘inflateren’. Dan is er het voorbeeld van de Weimar-republiek, waarbij de geldpers gebruikt werd om de Duitse herstelbetalingen na WO I deels op te hoesten. Door het drukken van geld

volgde hyperinflatie en een verarming van de middenklasse. Het leidde tot de opkomst van het nationaalsocialisme. De Duitsers hebben er een zelden geziene angst voor het inflatiemonster aan overgehouden. Een stijging van de inflatie boven 2 procent en het is al grote paniek.

Recentere voorbeelden zijn Zimbabwe en het neocommunistische Venezuela, waar politici de geldpers gebruikten om de economische problemen op te lossen; met hyperinflatie en massale verarming als gevolg.

Milton Friedman, nog altijd uitgespuwd door de linkerzijde, had gelijk. Inflatie is altijd een monetair probleem.

ECB Toch blijven de voorstanders van de groene geldcreatie – die we gerust monetaire tovenarij mogen noemen – pleiten voor deze piste. Reden: de Europese Centrale Bank (ECB) heeft toch ook geld bijgedrukt om de Europese economie na de financiële crisis van 2008-2009 erbovenop te helpen?!

Dit moet sterk genuanceerd worden. Wat de ECB doet, is niet te vergelijken met de toestanden die men in Weimar heeft meegemaakt, en nu in Venezuela. Er wordt niet zomaar geld bijgedrukt. Dat die indruk bestaat, is een fout van de journalisten die het hebben over “de geldcreatie van de ECB”. Wat de ECB doet, is het opkopen van overheidsobligaties van lidstaten, zodat de

private banken dat niet moeten doen. Zo krijgen de financiële instellingen meer ruimte om geld te lenen aan bedrijven en consumenten. Gekoppeld aan een zeer lage rente moet dit de economie aanjagen. Volgens de ECB heeft dit beleid de voorbije jaren gewerkt.

Dat valt te betwijfelen. Dit monetair beleid heeft vooral de ongelijkheid verhoogd omdat de lage rente ervoor gezorgd heeft dat het geld vooral op zoek gaat naar de hoogste rendementen.

En dan komen we snel bij aandelen. Gevolg is dat de vermogenden met veel aandelen nog rijker zijn geworden terwijl de klassieke spaarders door de lage rente eigenlijk een impliciete vermogenstaks moesten betalen. Het geldbeleid en de lage rente zorgen er ook voor dat overheden minder geneigd zijn te besparen, want schulden kunnen toch goedkoop worden gefinancierd. Neen, het geldbeleid van de ECB heeft niet gewerkt zoals het hoort. Geert Noels was er in zijn column terecht kritisch over en stelt terecht dat we ons door dit beleid en de afwezigheid van zware inflatie niet in slaap mogen laten wiegen: “Nee, er is geen prijsinflatie van goederen en diensten, maar er is overvloedige assetinflatie. De prijs van activa wordt kunstmatig hoog gehouden, en overcapaciteit wordt in stand gehouden en opgeblazen.”

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

4 april 2019

Libische droom van Laurent is nachtmerrie voor monarchie

Is het Libische project van prins Laurent de nagel aan zijn doodskist?

Aangezien dat merkwaardige dossier steeds grotere proporties begint aan te nemen, is het goed even de context te schetsen.

koning Albert II. In een hotel in Brussel heeft prins Laurent op eigen houtje een ontmoeting georganiseerd tussen de nummer twee van de Libische ambassade en de Libische ambassadeur bij de Verenigde Naties. Beiden zijn dan tegenstanders geworden van de toenmalige Libische leider.

Geldkwestie Eerst leek het erop dat de prins hen politiek wou steunen. Uiteindelijk blijkt dat het in de eerste plaats om een geldkwestie gaat.

Laurent liet via GSDT immers enkele honderden hectaren bomen planten in Libië op een helling, om de verwoestijning tegen te gaan.

Dat project verliep in overleg met een zoon van Khadafi: Saif al-Islam. Om Saif te plezieren, heeft Laurent zelfs geprobeerd om hem aan een speciaal Belgisch wapen te helpen.

Laurent vroeg immers een exportlicentie aan bij het Waals Gewest om minstens één wapen van het type Five-seveN, bijgenaamd de cop killer, te leveren. De Five-seveN is een pistool ontwikkeld door FN (Herstal), dat kogelwerende vesten kan doorboren. Laurent schreef het Waals Gewest daarover een brief, maar zijn verzoek werd volgens een goede Waalse bron geweigerd.

Diplomaten

Leterme In 2008 moet toenmalig premier Leterme tussenkomen wanneer uitkomt dat Laurent bomen wil planten in Libië. Leterme verklaart op 23 oktober 2008 in het federale parlement: “Ik heb mij geïnformeerd over wat er precies aan de hand is. Er is een eerste principieel contract voor het aanplanten van bomen in Libië tussen enerzijds de Libische overheid en anderzijds de vzw Global Sustainable Development Trust (GSDT). Het initiatief werd genomen door de vzw (van Laurent, td) naar aanleiding van positieve ervaringen, met resultaten ook, in Mauritanië, waar een soortgelijk ontwikkelingsproject van aanplanting van bomen om de verwoestijning van de omgeving tegen te gaan, werd opgezet. Dat was een project van KINT en men heeft daar goede

Steun een goed doel in Vlaanderen met een legaat.

Alle info ten kantore bij Karl van Camp 03.232.14.17 of secretariaat@pallieterke.net

ervaringen mee gehad.” KINT staat voor Koninklijk Instituut voor het Duurzame Beheer van de Natuurlijke Rijkdommen en de Bevordering van Schone Technologie, een ondertussen eveneens opgedoekt vzw-vehikel van de prins. Monseigneur Laurent krijgt dan een prinselijke vergoeding voor het beheer van dat instituut. Als hij later zal verklaren dat hij nooit een cent verdiend heeft aan het milieu, is dat uiteraard onjuist. Bij Laurent lopen feiten en fictie steeds door elkaar.

Geen probleem Volgens Leterme is er in 2008 geen probleem. “Het project waarnaar u verwijst in Libië, past mijns inziens perfect in de doelstellingen van de betrokken rechtspersoon.”

Het is dan ook op dat moment een storm in een glas water. Leterme heeft met Fortis immers andere katten te geselen. Maar drie jaar later komt Laurent opnieuw in de problemen met zijn Libisch project als er een internationale consensus ontstaat om Khadafi van de macht te verdrijven. Het is de krant La Libre Belgique die in 2011 met het nieuws uitpakt dat Laurent een ontmoeting heeft gehad met Libische diplomaten die tegen de leider Moe’ammar al-Khadafi zijn. De krant steunt overigens het koningshuis en in het bijzonder

“Laurent zou (in 2011) dus op een machtswissel in Libië mikken, en hopen dat zijn kosten alsnog vergoed zouden worden door met een anti-Khadafi-diplomaat de banden aan te halen”, besluit de pers. Volgens die pers nam Laurent zelf het initiatief voor de ontmoeting. Burggraaf Etienne Davignon ontkent dat.

Hij beweert dat Libiërs van de ambassade in Brussel zelf contact gezocht hebben met Laurent. Laurent is vervolgens samen met de diplomaat naar de ontslagnemende minister van Ontwikkelingssamenwerking Olivier Chastel (MR) gegaan. Vrijmetselaar Chastel en prins Laurent zijn goede vrienden. Zij hebben samen met de diplomaat over de toestand in Libië gepraat. Chastel bracht nadien minister van Buitenlandse Zaken Steven Vanackere (CD&V) op de hoogte van de ontmoeting.

3

Waas van geheimzinnigheid Ook over het Libische project blijft een waas van geheimzinnigheid hangen. Waarom zouden de Libiërs van de ambassade zelf contact gezocht hebben met Laurent als ze hem nog geld zouden moeten betalen? Volgens Benoît Delaite van Tr@me hebben de Libiërs wel degelijk (deels) betaald. Volgens hem is het project in juni 2010 gewoon gestopt toen de verantwoordelijke Libische minister werd vervangen. Delaite beweert dat het project plaatsvond in het noordoosten van Libië, in de streek van Benghazi, nu goed gekend als het ‘bolwerk’ van de rebellen. “Er zijn wel degelijk bomen geplant”, bevestigt hij. “Ik ben er verschillende keren met Laurent geweest. Ik benadruk dat Laurent vrijwillig meegewerkt heeft.” Volgens Delaite ging het niet om een groene gordel zoals in Mauritanië. “Het project betrof het tegengaan van de degradatie van de velden, zodat de boeren er kunnen blijven werken.”

Vandaag is Laurent nog steeds op zoek naar (een deel van) het geld van de Libiërs. Uit de reportage van Pano (begin februari) blijkt dat hij ook diverse advocaten heeft ingeschakeld voor veldslagen op verschillende juridische fronten. Dat Monseigneur nu ook de Belgische overheid aanvalt, is een nieuw element. Weet dat een monarchie zelden vernietigd wordt door boze burgers, maar door fratsen van prinselijke en koninklijke lieden zelf. En dat is exact wat er nu gebeurt.

THIERRY DEBELS

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

Boos Zeker is dat Belgische diplomaten zeer boos reageren. In La Libre Belgique verklaren ze in koor: “Het is ongehoord. Hij (Laurent) weet niet wat hij doet.” Dat laatste is zeker correct. De commotie komt dan bovenop het gehakketak rond de Congoreis van de prins.

Toen kwam aan het licht dat de prins tegen het advies in van de regering en het Paleis naar Congo is geweest voor een ‘wetenschappelijk’ project. Maar de prins had er ook een ontmoeting met de president, Joseph Kabila.

En ook de samenstelling van het gevolg van Laurent deed ernstige vragen rijzen.

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

BRIEFJE AAN JAN PEUMANS

“Mister speaker” Mijnheer de afscheidnemer, Nu wij in het kader van de Britse Brexit-saga de jongste weken vaak John Bercow, de “speaker of the House of Commons” in het Palace of Westminster, aan het woord horen en heel de wereld geniet van zijn eigenzinnige, maar bijwijlen geestige stijl om de verkozenen des volks tot enige orde te bewegen, heb ik herhaaldelijk aan u moeten denken. Want inderdaad, in Vlaanderen hebben wij een heuse pendant daarvan in onze Vlaamse Koepelzaal.

En dat zijt gij. Ik moet de eerste nog tegenkomen die dat zal tegenspreken.

In Vlaanderen herinnert zich haast niemand nog uw elf (jawel!) eerder saaie voorgangers.

Zij zijn geruisloos weggegleden in de geschiedenis en ik durf zelfs zeggen dat gij, Jan Peumans, ze door gewoon uzelf te zijn hebt doen vergeten. Ik ben er zeker van dat over een aantal jaren – wanneer gij al lang zit te knorren, te foeteren, te grijnzen en te genieten in Riemst – nog menig (voormalig) parlementslid zich uw scherpe, snedige, ook wel eens botte en soms lachwekkende capriolen zal herinneren, met enige weemoed zelfs.

De mooi omkaderde hulde die gij vorige week hebt mogen ‘ondergaan’, zittend op een stoel op een gelegenheidsverhoogje, was dik verdiend. Het Vlaams parlement zwaaide een voorzitter uit die zijn parlement op een geheel eigen en zelfs wat eigengereide wijze een zekere status heeft gegeven. De tijd dat men sprak over “een veredelde Vlaamse parochieraad” is voorbij. Uw eigenzinnigheid werd gesmaakt door de enen en gevreesd door de anderen. Gij hadt (en hebt) ook vaak lak aan het formeel en gezagsgetrouw gedoe en gij kondt u vaak nooit houden om zelfs eerst uw mening in de media te smijten alvorens er in uw partij over te praten. Gij kondt u dat permitteren; bij anderen zou dat rampzalig aflopen met een zware berisping en weinig hoop op een verdere politieke toekomst. Het is immers bekend dat gij ook in eigen rangen wel eens buiten de lijntjes durfde kleuren als er standpunten werden geuit of uitspraken werden gedaan die u niet zinden. Complexloos en onaantastbaar verkondigde gij uw mening.

Geen mens durfde er iets tegen doen. De uitspraak van uw partijvoorzitter spreekt in die

zin boekdelen: ““Zoals Jan Peumans heb je er misschien één nodig in de partij, maar geen twee.”

Gij bleeft altijd geheel uzelf en gij zegde op volkse wijze de dingen zoals gij ze aanvoelde en meende te moeten zeggen. Ook al waart gij altijd loyaal tegenover de instellingen van dit land, zelfs als ze u in wezen niet aanstonden, toch liet gij nu en dan voelen wat gij over een en ander dacht. We herinneren ons dat gij op de koninklijke receptie van de ‘gestelde lichamen’ wegbleeft als republikein, maar dat gij vanuit uw functie een uitnodiging naar aanleiding van 11 juli – wellicht alleen al daarom – toch aanvaardde om eens langs Laken te passeren.Waarna gij grijnzend uw schouders eens ophaalde… Gij aarzelde ook niet om uw parlementsleden tot ernst en bondigheid aan te manen, en zonder pardon de orde te handhaven in uw parlement. En evenzeer stondt gij altijd op uw strepen tegenover de regering. Ook zij moest altijd in de pas lopen. Uw taalgebruik was altijd rechttoe rechtaan, altijd schoolmeesterachtig gevat en direct, doordesemd van uw Limburgs accent.

Het is waar dat gij gehoopt hadt minister te kunnen worden en dat gij niet blij waart toen dat niet gebeurde. Gelukkig voor Vlaanderen, want het voorzitterschap ging u ministens even goed af. Alle parlementsleden, van links tot

rechts, voelden zich altijd correct behandeld door u; en zo hoort dat. Maar soms moest gij toch een enkele keer de duimen leggen, bijvoorbeeld wanneer gij tegendraads en niet geheel mee met de tijd pogingen deedt om het gebruik van laptops en slimfoons te bannen uit de plenaire vergadering.

Een ruwe bolster met een blanke pit, dat is Jan Peumans. Een man die streng en cassant lijkt, maar uiteindelijk een hart van koekebrood heeft én een groot rechtvaardigheidsgevoel. Een van uw parlementsleden, Chris Janssens van het Vlaams Belang om precies te zijn, schreef ooit ergens eens: “Een unieke persoonlijkheid, met een onvoorstelbaar en onvoorspelbaar karakter, maar altijd met respect voor de medemens en met de nodige zelfrelativering. De dalai lama van de Vlaamse politiek.” Boenk erop, meen ik.

Dank dus, Jan, dat gij tien jaar de voorzitter, de eerste burger van Vlaanderen waart. Wij wensen u nog schone jaren en zijn er zeker van dat gij u nog wel eens zult laten horen. Wij zullen dan weer op het puntje van onze stoel zitten en onze oren spitsen. Want wat het kleine mannetje met de sik te zeggen heeft, levert altijd wel wat leuke vonken op. En tandengeknars bij sommigen…

4

Dossier

4 april 2019

Citaat van de week > Peter De Roover (N-VA)

Koning Filip op bezoek in Zuid-Korea

“Er is verschil tussen een groene Franstalige en een groene Nederlandstalige stem.”

Peter De Roover, de welbespraakte, bijwijlen gortdroge fractievoorzitter van N-VA, doorprikte vorige week meesterlijk het unitair-Belgische ballonnetje van de groene fracties in de Kamer. De groenen ‘verbinden’ graag, maar toch lijkt hun eigen ‘verbond’ toch maar uit een typisch Belgisch evenwicht te bestaan. De Roover op Twitter: “Groen en Ecolo gaan er zo prat op één fractie te vormen in de Kamer, maar bij zowat elk debat sturen ze toch een Franstalige én een Nederlandstalige op de tribune. Een Franstalige stem wordt blijkbaar niet gehoord in groen Vlaanderen en omgekeerd evenmin. (…) Elk Kamerlid mag tussenkomen. Maar in een normale fractie spreekt de woordvoerder voor de hele groep. Bij Ecolo/ Groen blijkbaar niet echt.” Ja, de superbelgen van Groen… Veel schone schijn! Net zoals op de Belgische koekjesdozen waarop de koninklijke familie staat te blinken.

UIT DE WETSTRAAT

‘Inclusieve identiteit’ is geen identiteit “Wie is Vlaming?” Die vraag kregen politici van 7 Vlaamse partijen enkele jaren geleden voorgeschoteld tijdens een politiek debat. Geen van hen was in staat om daarop een zinnig of duidelijk antwoord te geven dat enigszins een definitie van dat begrip zou benaderen.

Als u pakweg een Amerikaanse indiaan zou vragen wie een ‘indiaan’ is, zou hij moeite hebben om die vraag te beantwoorden?

Neen. Hij zou u probleemloos een indiaan en een niet-indiaan kunnen aanwijzen. Het zou voor hem zo vanzelfsprekend zijn dat hij het wellicht zelfs grappig zou vinden dat u hem die vraag stelt. Hetzelfde geldt voor bijna iedere andere niet-Europese of niet-Westerse nationale identiteit: Japanners, Nigerianen, Mexicanen, en ga zo maar door.

Waarom hebben zij dat probleem niet, en wij Vlamingen, samen met bijna alle andere West-Europeanen, wél? Waarom is hun identiteit sterk, duidelijk en welgedefinieerd, terwijl de onze zo zwak en zo vaag is dat we het zelfs niet bij benadering kunnen omschrijven?

De voornaamste oorzaak hiervan zou voor iedereen duidelijk moeten zijn: onze nationale identiteit en cultuur werden gaandeweg compleet uitgehold ten behoeve van het multiculturalisme. Opdat de Vlaamse identiteit en cultuur ‘inclusief’ zouden zijn voor ieder menselijk wezen dat op het Vlaamse grondgebied woont, ongeacht zijn opvattingen of afkomst, moesten ze van alle feitelijke betekenis en waarde worden ontdaan.

Het logische resultaat van dat linkse inclusiviteit-narratief is een holle, betekenisloze identiteit, gebaseerd op niets anders dan banale zaken en vage abstracte principes, waarin burgers niet meer zijn dan compleet inwisselbare eenheden. In dat narratief is er eigenlijk niets dat een Vlaming onderscheidt van pakweg een Nigeriaan of een Japanner, behalve het paspoort en de taal.

Ook mij wordt regelmatig gevraagd “Wie is Vlaming?”. Meestal komt die vraag van mensen die hopen op een botte en controversiële respons - iets in de aard van “mag zeker geen moslim zijn!” of “moet alleszins een blanke zijn!” - om mij dan als een ‘racist’ of ‘islamofoob’ te kunnen afschilderen. Mijn antwoord zal u misschien verba-

zen: ook ik zal geen sluitende definitie geven van een ‘Vlaming’. Het is te zeggen, ik heb wel een duidelijk idee, en ik kan mij daarover een oordeel vormen in specifieke individuele gevallen, maar ik kan u op dit moment geen definitieve opsomming geven van de eigenschappen die van iemand wel of niet een Vlaming maken.

Maar op zich is dat geen probleem. Meer nog: ik betwijfel of het zelfs nodig of wenselijk zou zijn om het begrip ‘Vlaming’ sluitend te definiëren. Paradoxaal genoeg zou zulks dit concept in zekere zin juist uithollen en aanleiding geven tot gevallen waarin de resulterende classificatie als onterecht, onwenselijk of zelfs belachelijk wordt aangevoeld.

‘Vlaming zijn’ mag best iets zijn dat de mensen in zekere zin semi-instinctief aanvoelen, zonder daarvoor een of andere lijstje te moeten afvinken. Zo’n kwestie waarbij je het herkent wanneer je het ziet en hoort.

Feitelijk zal zo’n beoordeling, of iemand al dan niet Vlaming is, een soort som zijn die men zich onbewust maakt op basis van alle mogelijke verschillende aspecten van Vlaming zijn.

Het is daarbij gewoonweg essentieel dat we die aspecten opnieuw behoorlijk durven invullen, i.p.v. er domweg naar te streven om voor alles en iedereen ‘inclusief’ te zijn, met dien verstande dat geen enkel van al die verschillende aspecten op zichzelf genoeg is om iemand volledig te kwalificeren of te diskwalificeren als Vlaming.

We moeten er bijvoorbeeld op durven wijzen dat sommige van die aspecten wel degelijk betrekking hebben op de historische band met Vlaanderen en Europa, en dus in zekere zin afstamming en etniciteit betreffen. We moeten durven zeggen dat de islam géén deel uitmaakt van de Vlaamse identiteit. Kortom: we moeten wat meer ‘exclusief’ durven zijn.

De recente golf van enthousiast Vlaams-nationalisme bij de jeugd - paradoxaal genoeg deels veroorzaakt door het gebrek aan identiteit - geeft ons alvast veel hoop voor de toekomst. De Vlaamse identiteit komt terug, sterker en zelfverzekerder dan ooit!

Dries van Langenhove (°1993) studeerde politieke wetenschappen en rechten aan de UGent en is de oprichter van Schild & Vrienden. In mei trekt hij als onafhankelijke de Kamerlijst van Vlaams Belang in Vlaams-Brabant.

Geen 7bis Heel de voorbije week stond in de Kamer in het teken van de mogelijke wijziging van het fameuze artikel 7bis van de Grondwet dat een grondwetsherziening moest mogelijk maken teneinde de door de linkerzijde ingediende klimaatwet te kunnen stemmen. Eerst was er de commissievergadering waar een gewone meerderheid van Groen/Ecolo, sp.a, PS, cdH, DéFi (FDF), PTB (PVDA) en MR stemde om het voorstel in de plenaire Kamer te bespreken en te stemmen. Van meet af aan werd het duidelijk dat een ‘Vlaams front’ van Open Vld, CD&V, N-VA, VB en V&W – weliswaar vanuit verschillende invalshoeken – geen steun zouden verlenen aan het voorstel, waardoor de grondwettelijk vereiste tweederdemeerderheid en een meerderheid in elke taalgroep niet zou gehaald worden.

En zo geschiedde. Donderdag heel laat nadat iedereen nog maar eens zijn standpunten had toegelicht, het was al na middernacht, was het over en uit voor de grondwettelijke verankering van de klimaatwet. Kristof Calvo die het alsmaar had over verbinden en samenwerken, maar die in de praktijk op alle fronten een venijnige ‘oorlog’ voert tegen al wat niet-links is, was bedroefd. Hij lachte maar groen… De Marrakeshtruc had deze keer niet gewerkt. Tekenend in het ganse debat waren overigens de polariserende taal van de Calvo en het altijd opgestoken moraliserende vingertje van Almaci. Het komt er altijd weer op neer dat wie niet denkt zoals zij, zich “vergissen en aan de verkeerde kant van de geschiedenis staan”. Dat gedaas mag gaan ophouden!

Traag Wie ook een lange lip liet hangen en ei zo na aan het janken was, was de heilige Anuna, die als een Romeinse keizer(in) de voorbije dagen tijd had gevonden om haar tentenkamp of de schoolbanken (ongestraft) te verlaten om de zittingen van commissie en plenaire vergadering te komen bijwonen teneinde haar duim op of naar beneden te steken. Het leek soms onwaarschijnlijk hoe deze door Greenpeace-man Joeri Thijs en consorten opgejutte activiste met alle egards werd ontvangen en als het ware haast een behandeling kreeg op het niveau van een ‘gesteld lichaam’. Zij werd ei zo na aanbeden, alsof zij van een hoge wolk welwillend was neergedaald.

Ondertussen dramde ze voor de vele microfoons die haar onder de neus werden geduwd altijd maar weer haar mantra – “ploat” zou Bart De Wever zeggen – in de zin van “Het moet veranderen”, “Een aantal politici hebben het nog niet begrepen”, “Er is een ongelooflijk draagvlak op straat”, “Een generatie jongeren zal gedesillusioneerd achterblijven”, “Wij gaan door met ‘the movement’”, “Het gaat allemaal zo traag”,… Anunake zou ondertussen toch al moeten geleerd hebben dat politiek niet op straat wordt gemaakt met wat eisen en wat al dan niet schunnige slogans, maar dat een democratische besluitvorming traag verloopt, ook al wordt die geïnspireerd door acties. Denken we maar even aan de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde en andere Vlaamse verzuchtingen… Daar is decennia voor betoogd door duizenden Vlamingen alvorens er parlementair schot in de zaak kwam; en dan vaak nog niet met het volledig beoogde resultaat.

Vragendiarree Het is een oud zeer - waarover de Kamerleden al jaren jammeren – dat veel schriftelijke vragen aan ministers niet tijdig worden beantwoord. Volgens het Reglement van de Kamer moet er binnen de 20 werkdagen een antwoord afgeleverd worden. Men heeft nu een regeling uitgewerkt dat schriftelijke vragen die niet tijdig beantwoord worden, met instemming van het Kamerlid worden omgezet naar een mondelinge vraag in commissie. Daar is veel voor te zeggen, want het systeem van vragen stellen is een middel om de regering te controleren en de vinger aan de pols te houden bij tal van dossiers. Patrick Dewael (Open Vld) merkte tijdens de bespreking in de commissie terecht op dat hij vandaag de dag een ware vragendiarree vaststelt. De leden stellen soms vragen waarmee zij niet zozeer beogen toezicht uit te oefenen op het optreden van de regering, dan wel verzoeken van uiteenlopende belangengroepen kenbaar maken. Vaak wordt er inderdaad naar statistische gegevens en overzichten allerhande gevraagd. Daarnaast is het ook een feit dat zelfs flink wat parlementsleden niet eens weten dat op hun naam schriftelijke vragen worden ingediend. Zij geven vaak aan hun medewerkers de opdracht om vragen te verzinnen – vaak zonder enige meerwaarde - en in te sturen via de fracties. Kwestie van hun eigen vragen-statistieken op te smukken, zodat ze kunnen aantonen aan de achterban dat ze ‘hard werken’ in het parlement. Met de nieuwe regeling zullen ze als vanzelf een flink deel van hun vragen intrekken om toch maar niet naar de commissie te moeten om er een vraag te gaan aflezen waarvan men het fijne niet weet. De kern van het probleem ligt dus meestal niet bij een in gebreke blijvende minister, maar wel bij ‘overijverige’ Kamerleden die hun (overbodige) werk door hun medewerkers laten doen. Schone schijn, in alle opzichten…

Pesten op het werk?

Op de pers- en publieke tribune van de Kamer moet je zwijgen en mag je alleen komen luisteren. Daar is niks mis mee. In het parlement spreken alleen de volksvertegenwoordigers.

Journalisten nemen op de perstribune uiteraard vaak nota van wat ze horen en zien. Logisch toch? Op de balustrade vooraan is een brede boord waarop velen hun papieren leggen, al jarenlang. Het is iets gemakkelijker om te kunnen schrijven dan op de schoot. Nooit werd daar een probleem van gemaakt. Ook ik als Pallieterke-verslaggever werd daar nooit op aangesproken. Vorige week kregen o.a. journalisten van rtbf en VTM echter kurkdroog te horen dat zij hun notaboekje niet meer mochten neerleggen om te schrijven. Dirk van den Bogaert van VTM viel haast van zijn stoel. Dat had hij in zijn lange carrière nooit eerder meegemaakt, want het had ook nog nooit voor enig probleem gezorgd. En precies nu, wanneer de Kamer een oud-Wetstraatjournalist heeft als voorzitter, zijn er dergelijke draconische maatregelen. Waar is de tijd dat Siegrief Bracke zichzelf als een soort god-de-vader zowat alles veroorloofde als journalist in de wandelgangen van de Kamer?! We hadden het wel eens willen zien mocht men hem destijds verboden hebben om zijn notaboekje op de balustrade te leggen. Het kot zou te klein geweest zijn! Hallo, Siegfried, is dat er niet een tikkeltje over?

Actueel

4 april 2019

5

Europa doet zichzelf de das om

De klap van de kiezer Krijgen EU-burgers na amper één maand werken een Belgische werkloosheidsuitkering die ze bij wijze van spreken kunnen meenemen naar huis? Vroeger was dat drie maanden en binnen de regering Michel I was er een akkoord om deze termijn te verstrengen naar zes maanden. Maar nieuwe Europese regels voor sociale zekerheid openen de deuren naar welvaartstoerisme, aldus Europarlementslid Helga Stevens (N-VA).

Een Belgische werkloosheidsuitkering ligt al snel een pak hoger dan een loon in sommige andere Europese landen. Als onze uitkeringen dan nog eens voor zes maanden kunnen worden “meegenomen” naar andere lidstaten, voor grensarbeiders zelfs tot 15 maanden, dan is het evident dat het daar nauwelijks zal te controleren zijn of die persoon ook effectief naar werk zoekt. Nefast voor onze sociale zekerheid, aldus Helga Stevens.

In december onthielden de CD&V-Europarlementsleden zich nog over het dossier.

Ook Kris Peeters zei toen nog dat zijn partij zich zou blijven verzetten tegen een verlaging van de termijn. Maar Europees Commissaris Marianne Thyssen (CD&V) ijvert dan weer wel om toch tot een akkoord te komen. Volgens haar zal het allemaal zo’n vaart niet lopen. De uitkering zal afhangen van de vraag of de aanvragen vooraf voldoende dagen gewerkt heeft in België én in het land vanwaar hij komt, en bijdragen betaald heeft, zegt ze in De Standaard.

Het Europees Parlement en de Raad moeten het akkoord nog bekrachtigen. Ondertussen keurde het Vlaams Parlement wel een resolutie goed waarin het de federale minister van Werk vraagt om de plannen van de EU tegen te gaan.

Vijfsterrenbestemming Volgens Vlaams parlementslid Axel Ronse dreigen we een “vijfsterrenbestemming” te worden inzake welvaartstoerisme. Vlaams minister van Werk Philippe Muyters waarschuwt voor uitkeringsshoppen: “Een uitkering ontvangen in het land waar deze het hoogst is, om er dan mee op vakantie te gaan in land waar er weinig plichten zijn. Dit is onaanvaardbaar, tegenover rechten staan altijd bepaalde plichten.”

Zijn het niet dit soort zaken die de Europese bollenwinkel ondergraven? Almaar meer mensen willen een andere EU, met meer gemeenschapsgevoel, minder individualisme, meer soevereiniteit, een realistischer buitenlandbeleid, een socialer Europa. Dat is wel iets anders dan het utopisch-liberale Europa waar “extremisten” als Guy Verhofstadt en George Soros van dromen, zegt Mark Elchardus.

Elchardus, emeritus professor sociologie aan de VUB en opiniemaker bij De Morgen noemt de EU een “liberaal project”, en dat is het ook. De recente interventie van de Franse president Macron was opmerkelijk. Wie niet volgt, is voor hem meteen een liegende bietekwiet die voor brexitmiserie zorgt. Zo miskent Macron het gematigde conservatisme van de Europese grondstroom.

Timmermans De Europese elite lijkt wel blind. EU-commissaris Frans Timmermans, ook een socialist nota bene, en kandidaat om de Europese Commissie te leiden, denkt nog in een heel ander schema. Volgens hem staan we op een kantelpunt van de geschiedenis. Daar staan de voorstanders van “vereniging” (de “goeden”) tegenover de nationalisten (zij die willen “verdelen”, de “slechten”). Timmermans weet dat de arbeiders in staat zijn om de kant van “de slechten” te kiezen. In almaar meer Europese landen, en ook bij ons. Geen zorg, blijkbaar.

Met optredens van Timmermans, Verhofstadt, Juncker en andere commissieleden en toppers uit de EU-bureaucratie staat Europa voor de almaar groeiende negatie van eigenheid, identiteit en verscheidenheid.

Dat geldt ook voor de utopisten van het verleden. Eén voorbeeldje maar: “De stichters van de EU zouden vandaag omvallen van verbazing, zo’n succes is het Europese project”, riep Herman Van Rompuy een paar jaar geleden nog blij te moede in Humo. We zullen zien …

Dan spreekt de econoom Willem Buiter, tot voor kort hoofdeconoom van Citibank, verstandiger taal. “Europa lijkt op drift”, zegt hij, verwijzend naar sociale opstandigheid, maar ook naar immigratie: voor sommigen is diversiteit misschien verrijkend, “maar voor veel mensen is het een factor van on-

zekerheid, zelfs van bedreiging”. Francis Fukuyama, die een nieuw boek over identiteit schreef, windt er geen doekjes om: “Het migratiebeleid van de EU werkt niet. Er is een tendens om populistische keizers weg te zetten als simpele zielen… Dat is fout”.

Te groot Sommigen blijven volharden. “Er is geen reden om bevoegdheden op te geven… de EU moet juist meer doen”, aldus nog een koppige Timmermans. En daartoe moeten alle pro-Europese partijen dan maar de krachten bundelen. Maar zelfs dat zal niet werken. Neen, hij zal het nooit leren. Dat zijn PvdA in Nederland nog nauwelijks in het politieke spel meespeelt, maakt blijkbaar geen indruk.

Zullen “de jongeren” Europa redden, zoals hij gelooft? De jongste verkiezingen overal te velde in Europa geven het tegenovergestelde signaal. Europa slaagt er al niet in meer dan 42,6 procent van de burgers naar de stembus te krijgen (cijfer 2014). Wat wordt het in mei? Een al te gretig Europa mag einde mei naar alle waarschijnlijkheid rekenen op een klap van de kiezer.

Waarden en diversiteit Nog even terug naar Elchardus. Natuurlijk willen velen de waarden en instellingen koesteren die ons vooruitgang gaven: de verlichting, het humanisme en de wetenschap. Maar velen willen ook aandacht voor de grote verschillen in taal, waarden, geloof, politiek en ideologie, enz. Elchardus verwijst naar de wereldwaardenstudie (periode 2010-2014). Hij vergelijkt – bij wijze van voorbeeld - het progressieve Zweden met het conservatieve Polen. De kloof is groot, of het nu gaat over geloof (92 procent Polen, 41 procent Zweden), over homo’s (40 procent Polen wil geen homo als buur, tegenover 4 procent Zweden), over jobs voor eigen volk eerst (Polen 72 procent, Zweden 14 procent).

“De Brusselse EU-elite verwacht dat iedereen verzweedst. In het oosten en het zuiden van Europa boeken de partijen die zich daartegen verzetten opmerkelijke vooruitgang”, ziet ook Elchardus.

Europa werd volgens hem te veel overgelaten aan experts en aan instellingen als de Commissie, het Europees Hof van Justitie en de Europese Centrale Bank, allemaal “zorgvuldig afgeschermd van de volkswil”.

De burger worstelt met twee gevoelens.

Uit onderzoek blijkt dat een overgrote meerderheid (79 procent) vindt dat we “dichter naar elkaar moeten groeien als één gemeenschap”, maar een even grote meerderheid wil aandacht voor onderlinge culturele verschillen, vindt dat het eigen land “een unieke cultuur heeft, die vandaag meer dan ooit moet worden verdedigd” en eist respect voor de “kostbare, maar bedreigde nationale eigenheid…voor de eigenheid van de lidstaten”.

Hier raken socialistische standpunten die van de voorstanders van identiteit en eigenheid, van conservatieven en nationalisten.

Velen willen bescherming tegen de hebzucht van miljardairs, de banken, maar ook de technologiereuzen als Apple, Facebook.

Velen willen bescherming tegen klimaatopwarming, maar velen willen ook bescherming tegen illegale migratie. Liever dan dit probleem rationeel aan te pakken, blijft de Commissie zich bezighouden met bvb. een “belachelijke interventie” aangaande het carnaval in Aalst, spot Elchardus.

Als er ooit een hechter Europa komt, zal het een zijn dat gemeenschap bouwt door verschillen scherp te stellen, en dan op zoek te gaan naar compromissen”, besluit Elchardus.

Nationale politiek Dat laatste woord is interessant. Compromissen. Die zullen nodig zijn in Europa, maar ook in onze politieke huizen. Dat moeten de Vlaams-nationalistische partijen maar eventjes driemaal lezen. Zonder compromissen maken ook zij geen kans om te overleven.

Dat geldt zowel voor onderlinge compromissen, als voor compromissen met de politieke buren.

ANJA PIETERS

Reparatiewet op de lange baan?!

Een kemel schieten kan verregaande gevolgen hebben. Dat mochten de ‘Vlaamse’ (ex-)regeringspartijen tot hun scha en schande ondervinden. CD&V en N-VA kwamen ondertussen tot beter inzicht, maar veel te laat.

Vorig jaar, op 17 mei om precies te zijn, werd de taalwetgeving in gerechtszaken al ‘stoemelings’ uitgekleed. N-VA had er – toen nog als regeringspartij - gewoon geen erg in. Zelfs op haar goed bevolkte studiedienst en Kamerfractie was er nergens een alarm afgegaan. Barbara Pas (VB) was met een kleine neuslengte voorsprong op Hendrik Vuye en Veerle Wouters het allereerste Vlaamse Kamerlid dat onraad rook en vreesde voor “massale overtredingen waar geen enkele sanctie tegenover staat”. Deze kleine V-fracties protesteerden meteen luid, stemden tegen de wetswijziging en schrikten de N-VA ermee op. Pas toen het kalf al verdronken was en het stof was gaan liggen, viel de spreekwoordelijke frank bij N-VA en werd er haastig gesproken over de noodzaak van een reparatiewet. Vuye en Wouters waren dan ook bij de pinken en dienden ondertussen al een wetsvoorstel in om terug te keren naar de oude taalwet in gerechtszaken, om de oude wet te repareren dus.

Waarover gaat het precies?

De taalwetgeving in gerechtszaken werd versoepeld ten voordele van vooral de Franstaligen in de Vlaamse Rand rond Brussel en Halle-Vilvoorde. Het principe dat een schending van de taalwet in gerechtszaken automatisch tot de nietigheid van de zaak leidde, was een garantie dat de streektaal ook de gerechtstaal was, zonder discussie.

Dat werd dus afgeschaft door de toenmalige meerderheidspartijen, N-VA incluis. De rechter mag dus een schending niet meer ambtshalve inroepen, maar een procespartij die zich voortaan benadeeld voelt, moet nu heel omslachtig ‘belangenschade’ gaan aantonen.

Rampzalige nieuwe wet Op 12 juli 2018 diende Vuye een voorstel in om de urgente behandeling van zijn wetsvoorstel te aanvaarden. De urgentie werd echter afgewezen. En Peter De Roover, fractievoorzitter van N-VA, schoot daarbij de hoofdvogel af door het initiatief van Vuye te catalogeren als… politieke spelletjes. De oproep aan alle Vlaamse partijen om zijn voorstel te steunen, was dus een maat voor niets. In wezen was heel deze situatie gênant voor de Vlaamse partijen, want ze wisten dat Vuye, Wouters en Pas gelijk hadden. Dat bleek ook de volgende maanden toen zelfs minister van Justitie Koen Geens (CD&V) in de commissie Justitie beloofde een reparatiewet te laten goedkeuren. Vanuit zijn partij kwam geen enkel initiatief, maar uiteindelijk kwam na het verlaten van de regering de N-VA tot beter inzicht en diende ze op 20 maart jongstleden een voorstel in om de oude wet weer te herstellen.

Vorige donderdag stond het N-VA-voorstel in de lijst van de in overweging te ne-

men voorstellen. En dat was Hendrik Vuye niet ontgaan. Integendeel, want in het vragenuurtje had hij Koen Geens al gewezen op dramatische consequenties van de wijziging van vorig jaar van de taalwetgeving in gerechtszaken. Hij schetste daarin het verhaal van een gezin dat in Zaventem woont.

De familierechtbank besliste, op basis van vorig jaar gewijzigde wet, dat de zaak in het Frans behandeld moet worden, hoewel in die zaak de verweerder Nederlandstalig is.

Het gaat om een kind dat schoolloopt in het Nederlands, in Kortenberg. De voorafgaande briefwisseling in de zaak gebeurde in het Nederlands. Alle stukken in de zaak zijn opgesteld in het Nederlands. Het gaat bijvoorbeeld om belastingaangiftes en schoolattesten. Als kers op de taart is er voor een ander kind van dat koppel een procedure gevoerd voor de Nederlandstalige familierechtbank van Brussel. De familierechtbank besliste dus zonder motivering en zonder in te gaan op al die elementen dat die zaak in het Frans behandeld kan worden, omdat er… ‘geen belangenschade’ bewezen is. Begrijpe wie kan! Vuye wees de minister erop dat op basis van die verprutste wet het de eiser is die in Vlaams-Brabant voortaan bepaalt welke de proceduretaal is. Vuye: “In de Vlaamse rand worden Franstaligen dus rijkelijk in het Frans bediend. De wet van de N-VA, de Open Vld en CD&V is dus een regelrechte ramp. Wat een stommiteit, wat een domheid om aan dat monument, de taalwet van 1935, te raken.”

Opnieuw urgentie Vuye vroeg vorige donderdag in de Kamer dan ook om deze keer zijn oproep tot urgentie van het nieuwe (wedergoedmakings)voorstel van N-VA te steunen. Want, zo zei hij: “Voor wie tot inzicht komt en wie berouw vertoont, staan de poorten van de hemel altijd open.” De urgentievraag kreeg 50 stemmen voor en 90 tegen. CD&V, N-VA, VB en V&W steunden het voorstel. Kamervoorzitter en ‘bon Belge’ Siegfried Bracke onthield zich… en de grote ‘verbinders’ en rechtvaardigheidsspecialisten van links gaven niet thuis. Geen spoedige behandeling dus, want het werd gewoon op de hoop gegooid van nog een berg andere ooit nog eens te behandelen voorstellen. De kans is groot dat het dus deze legislatuur helemaal niet meer behandeld wordt en zelfs ‘vervallen’ wordt verklaard. Daarmee wordt het op de lange baan van de volgende legislatuur geschoven. Het valt te hopen dat, als N-VA nog eens mee mag onderhandelen en regeren, ze alles zal doen om de taalwet in gerechtszaken weer in haar oude versie te herstellen. Dat is wel het minste dat ze kunnen doen… Na de zonde komt berouw, maar ook boetedoening en restitutie.

KVDP

6

Dwars door Vlaanderen

4 april 2019

IN MEMORIAM

ANZ zoekt vrijwilligers voor kinderzangfeest

Guido Dekeyser

Op dinsdag 25 juni a.s. organiseert het Algemeen Nederlands Zangverbond vzw, samen met het Studiecentrum voor Vlaamse Muziek vzw, een kinderzangfeest in het openluchttheater van het Rivierenhof in Deurne.

In Gent overleed Guido Dekeyser, meester-kleermaker en bekende Vlaamse Beweger.

Zo’n 1.050 kinderen van het derde en vierde studiejaar uit verschillende scholen komen die dag bijeen om te spelen en te zingen met als rode draad het schilderij van Bruegel, de volksspelen.

Ondertussen krijgen alle kinderen in hun respectieve scholen en klassen tussen vandaag en 25 juni bezoek van gediplomeerde muziekleerkrachten om de liedjes aan te leren zodat ze in het Rivierenhof luidkeels kunnen meezingen.

Om deze unieke dag in goede banen te leiden, zijn we op zoek naar 100 vrijwilligers, enerzijds om de spelposten te bemannen en anderzijds om de klassen te begeleiden in hun wandeling langsheen het spelparcours.

Buiten de vreugde van de 1.050 kinderen kunnen we alle vrijwilligers ook een cd met de kinderliedjes van Bruegel bezorgen.

Hebt u een dagje vrij en bent u geïnteresseerd om mee te helpen, aarzel dan niet en stuur een mailtje naar info@anz.be of telefoneer: 03.237.93.92.

We contacteren u dan zo snel mogelijk om alle praktische gegevens te bezorgen. Alvast heel hartelijke dank.

KOEN HUYGEBAERT - ANZ VZW

(1930 – 2019)

Guido was oprichter van het Vlaamse ziekenfonds Flandria en bleef er jarenlang bestuurslid en prominent ledenwerver. Flandria ging op in het Onafhankelijk Ziekenfonds (nu Partena) en miste zo de fusie van de Vlaamsgezinde ziekenfondsen tot het Vlaams Neutraal Ziekenfonds, het huidige VNZ. Flandria werd omgevormd tot een patrimonium-vzw die tot vandaag Vlaamsgezinde verenigingen en sociale activiteiten ondersteunt. Als penningmeester heeft Guido ontelbare verenigingen een financieel duwtje in de rug gegeven.

Al in 1968 was hij lid van de raad van vereffenaars van SV Elcerlyck, eigenaars van de het Vlaams Huis Roeland. Vele jaren werd geprobeerd “de oude Roeland” te behouden. In 1992 werd de vzw Uilenspiegel opgericht, wat leidde tot de nieuwbouw van het huidige eetcafé Uilenspiegel en een vzw die Vlaamse organisaties en activiteiten ondersteunt. Ook in dat dossier gaf hij het beste van zichzelf.

Guido was ook actief in De Draak, de vereniging die ijverde voor het behoud en de versterking van het Nederlandstalige karakter van Gent.

Hij stond niet graag in het voetlicht, maar werkte hard en gedreven in de tweede linie, trouw aan de Vlaamse overtuiging die hij van thuis uit meekreeg.

Wij wensen zijn echtgenote en familie veel sterkte.

Overstekende illegalen In de Limburgse gemeente Lommel, waar 725 asielzoekers uit vijftig verschillende landen verblijven in het vakantiepark Parelstrand, werden vorige week 41 nagemaakte verkeersborden geplaatst waarop het silhouet van een lopende man te zien is, zwart op wit, zoals bij alle verkeersborden, met het onderschrift: “Opgepast! Overstekende illegalen.” Zoals men bij scholen bordjes met overstekende kinderen ziet.

Het zal wel een ludiek protest geweest zijn, en geen aansporing om voorzichtig te zijn met al die buitenlanders die verkeersregels niet kennen, maar racistisch was het zeker niet en een oproep tot haat nog veel minder. Het gemeentebestuur trok echter onmiddellijk alle antiracistische registers open en liet de bordjes ijlings weghalen. Tegen echte illegalen treedt men nooit zo snel en zo efficiënt op.

Voorpost?

De media stonden vol titels over ‘haatdragende boodschappen’. Maar intussen doken wel de eerste berichten op over asielzoekers die zich schuldig hadden gemaakt aan diefstallen, vandalisme en zelfs georganiseerde criminaliteit, om één Lommelse schepen te citeren. De actie had de doofpot tenminste even

BRUSSEL

De Schandaard

NUMMERS TREKKEN

De verhuis van de redactie van De Standaard naar Brussel omschrijven als een statement, gaat toch wat ver. Het is een verhaaltje dat afkomstig zou kunnen zijn van de hoofdredacteur/marketeer van weleer. Of de computers nu in Antwerpen, Brussel of Groot-Bijgaarden staan, het zal niet veel veranderen aan een veel breder probleem van desinteresse voor de Brusselse ontsporingen. Dus misschien toch een symbooltje?

Het is toch wat, als krantenredactie verhuizen. Ooit waren de redactionele hoofdkwartieren van De Morgen vlakbij het multiculturele Zuidstation gelegen. Zonder meer een sterke boodschap, maar toch met iets te veel “kutmarokkaantjes” voor toenmalig hoofdredacteur Yves Desmet. En dus ging het richting de meer hippe binnenstad, meer bepaald naar de Arduinkaai, achteraan de KVS. Het was een plek die meer mogelijkheden bood, niet het minst op gastronomisch vlak.

De opperschrijver werd er haast lyrisch van.

We citeren uit De Morgen van 4 juli 2003, rubriek “Het Stoomkonijn”. “Kortom, sinds de verhuizing is de politieke redactie van deze krant zich met nog meer ijver beginnen toeleggen op de kladversie van de statuten van ‘bourgondisch links’, een nieuwe politieke beweging die we eerstdaags zullen oprichten. (...) Men onderschat schromelijk de bijdrage die de horeca levert tot de productiviteit en creativiteit van de vaderlandse economie in het algemeen, en de journalistiek in het bijzonder.” Enkele jaren later was het uit met de pret en zorgden de verschuivingen in het medialandschap voor een verhuis naar niemandsland Kobbegem. Het stoomkonijn werd een broodje préparé, en dat was het dan.

Fleet Street Die lui van De Standaard kunnen maar beter aan de verhuisperikelen van de collega’s van De Morgen denken alvorens ze

hun eigen lot beginnen te beklagen. Over afzienbare tijd verhuizen ze immers van hun Groot-Bijgaardse industriezone naar de Shell-building aan het Centraal Station. Meer is niet nodig om ons ‘stoomkonijn’ gelukkig te maken. Voor de vuist kunnen we enkele leuke adressen binnen een wandelafstand van niet meer dan 15 minuten opsommen, die we niet gaan prijsgeven. Voor zover men de tijd en ruimte heeft om zijn bureau te verlaten, natuurlijk.

Op geen enkel vlak is de krantenjournalistiek nog vergelijkbaar met vroeger. ‘Il fut un temps.’ Toen alle redacties nog in de buurt van de Jacqmainlaan samenhokten (de Brusselse Fleet Street, genoemd naar de Londense redactiecluster), er geen internet bestond (laat staan sociale media) en waar de gilde een beduidend liederlijker bestaan kende dan vandaag. Een voor een trokken ze weg, in het geval van De Standaard was dat na een faillissement, inmiddels al vier decennia geleden. Tot deze eenzame terugkeer dus.

“De vod” Klopt het dat de verhuis als een symbool moet begrepen worden? Wie wat goede wil aan de dag legt, zou dat kunnen stellen, maar laten we van die mug toch geen olifant maken. De terugkeer van de redactie van De Standaard heeft een veel kleinere betekenis (voor zover ze blijvend is) dan Mediahuis, dat zijn zwaartepunt volledig naar Antwerpen verhuist. Enkel De Tijd, en binnenkort dus De Standaard, hebben als Vlaamse kran-

opengebroken. Het was nog kwalijker dat men zonder enig bewijs en zelfs zonder enig onderzoek een beschuldigende vinger uitstak naar Voorpost. Nu heeft Voorpost de gewoonte consequent al zijn acties op te eisen, maar dit keer ontkende voorzitter Van Mieghem alle betrokkenheid. En eerlijk gezegd, die nagemaakte verkeersborden lijken ons op het eerste gezicht wat te duur te zijn om in het krappe budget van Voorpost te passen.

De burgemeester zou beter eens het oor te luisteren leggen bij zijn Lommelse onderdanen. Zeker op de zeven kilometer lange route tussen Parelstrand en Lommel zelf heerst groot ongenoegen over de voortdurend voorbijtrekkende karavanen asielzoekers. Zelfs De Morgen noteerde de uitspraak van een wrevelige bewoner, die zei: “Ze lopen hier drie rijen dik over straat.” Hun fotograaf, die wat exotische “koppen” wilde fotograferen, merkte vergenoegd op: “Om de twee minuten heb je hier prijs.”

ten nog de redactie in de hoofdstad gevestigd, wellicht is dat het symbool. De geografische component draagt niet meer bij zoals vroeger tot de uitoefening van het journalistieke ambt, dat klopt.

In de neutrale zone lopen wel wat persmuskieten rond, maar voor de rest komt de functie vaak neer op niet meer dan oppervlakkige recyclage. Dat kan men in Brussel, Antwerpen of zelfs Timboektoe doen. Nu goed, ons houden de beweegredenen van De Standaard niet bezig. De manier waarop die krant de voorbije jaren evolueerde, is een regelrecht schandaal voor wat ooit als ‘de staatskundige’ door het leven ging. Karel van Miert noemde destijds De Morgen “de vod”. Hij zou zich vandaag een ander doelwit kunnen uitkiezen.

Wat ons bezighoudt, is de Vlaamse samenleving. De bovenlaag, voor zover aanwezig, die een panische angst of op zijn minst apathie heeft voor hetgeen zich in en rond Brussel afspeelt, en maar niet lijkt te beseffen dat ze hierdoor een pijnlijke boemerang lanceert.

Ooit kon misschien een stelling over de band Brussel-Vlaanderen in De Standaard gelezen worden. Op dinsdag 2 april lezen we, op pagina 29, “de boekenkast van extreemrechts”. We slaan het op in ons mapje ‘te lezen’, voor het moment dat we voldoende moed verzameld hebben om eraan te beginnen. Vanavond misschien. Heel misschien.

KNIN.

Vorige week werden de lijstnummers getrokken. Belangrijk of folklore? Wat ons opviel: zowel de sp.a als de PS trokken het nummer achteraan in de rij. De sp.a krijgt nummer 16, als laatste in de rij van de Vlaamse partijen, de PS krijgt nummer 17, als laatste in de rij van de Franstalige partijen. Van symboliek gesproken…

Alle peilingen geven immers een groot verlies voor sp.a, die vooral stemmen ziet verdwijnen richting Groen. Die partij kreeg nummer 15 en staat vlak naast de sp.a.

Het lijkt allemaal niet belangrijk, maar toch maakt de plaats op de lijst enig verschil. Vooral mensen die niks van politiek kennen en de verkiezingen maar niets vinden, durven het bolletje weleens volkleuren van de eerste lijst die ze op het papier tegenkomen. Wie vooraan staat, krijgt dus gewoon meer stemmen, al is dat iets minder van toepassing indien elektronisch gestemd wordt.

NIEUWE WIELERTOERISTENCLUB Wie graag fietst en tegelijk zijn/haar Vlaamse overtuiging wil uitdragen, kan in Antwerpen terecht bij een nieuwe Vlaamsgezinde club van wielertoeristen: WTC Flandriens. De initiatiefnemers zijn Manuel Elst, Koen van Gansen en Chris Marynissen, allen actief bij het Vlaams Belang. Maar de heren benadrukken wel dat de wielerploeg losstaat van de partijpolitiek.

Ze zouden niet liever hebben dat ook Vlaamsgezinde leden van N-VA en mensen zonder partijpolitieke banden zouden aansluiten. De geoefende wielertoeristen hebben een aangepaste kledij in de geel-zwarte kleuren, met fier een Vlaamse Leeuwsymbool op de borst. De nieuwe wielertoeristenclub mag alvast rekenen op sponsoring van het Vlaams Neutraal Ziekenfonds. Voor meer informatie kunt u terecht op de Facebookpagina van WTC Flandriens.

Onze naaste buren

4 april 2019

Uitpersen maar Nederland hinkt achterop vergeleken met zijn zuiderbuur, maar is toch ook op weg zijn burgers uit te persen.

38,3 procent in plaats van 47,3 procent Natuurlijk heeft Nederland geen last van een niet te stelpen bloeding. Er bestaat hier geen parasietensamenleving van 40 procent van de inwoners die schaamteloos leeft op de kosten van de overige 60 procent, de Vlamingen. Dat verklaart ook waarom de Nederlandse overheid maar 38,3 procent van het nationaal inkomen in beslag neemt vergeleken met de 47,3 procent in België. Maar met de evolutie gaat het ook in Nederland de verkeerde kant op. In 2004 bedroeg dat beslag nog maar 35 procent. Het stijgt dus vlug. De regering-Rutte beroept zich erop dat dit jaar de inkomstenbelasting daalt, maar heeft die daling onmiddellijk de nek omgewrongen door een btw-verhoging, een energiebelasting en het uitbesteden van taken aan de gemeentes. Die profiteerden daarvan om hun gemeentelijke belastingen fiks op te schroeven. Al bij al bedraagt “de belastingvermindering” dit jaar één miljard euro meer (en niet minder), en het is nu al het vijftiende jaar op rij dat de burger ieder jaar een miljard extra betaalt.

Vergeleken met België is de belasting op salarissen veel kleiner maar zoals in het zuiden wegen in het noorden de lasten ook het zwaarst op de loontrekkers die geen achterpoortjes bezitten. U vraagt zich af wat een gewone Nederlander zoal in het loonzakje overhoudt? Neem het voorbeeld van een

vrachtwagenchauffeur (bron: Elsevier magazine). De man of vrouw verdient ongeveer 2.500 euro bruto. Daarvan vindt de chauffeur netto 1.920 terug op de rekening. Aan de baas kost hij met al de patronale lasten 3.274 euro. Die lasten gaan procentueel omhoog als het bedrijf hooggeschoold personeel aanwerft. Een hoofd planning bij datzelfde bedrijf mag rekenen op 4.500 bruto en daar blijft voor het personeelslid 2.858 euro van over, terwijl de baas wel 6.005 euro kwijt is. Veel Vlaamse bedrijfsleiders willen tekenen voor deze verhoudingen, temeer omdat de baas veel minder gemakkelijk een salariswagen (in Nederland “een auto van de zaak”) schenkt om belastingen te ontwijken.

Bureaucratisch doolhof Ook in Nederland is de belastingheffing een hopeloos doolhof. Jaarlijks deelt de overheid zes miljoen uitkeringen uit in de vorm van werkloosheidsvergoedingen, kinderbijslagen of AOW (pensioen in Vlaanderen; in Nederland refereert “pensioen” aan het extralegaal pensioen). Naast deze uitkeringen staat nog een onvoorstelbare hoeveelheid subsidies en toelages als hypotheekrenteaftrek, huursubsidies of lage bijtelling voor de rijken die zich een elektrische auto kunnen veroorloven. Het gevolg is een enorme bureaucratie, veel groter dan in Vlaanderen. De betoelaagde kan zich niet het

7

NEDERLAND kleinste foutje veroorloven en is best mee met de digitalisering, want proberen een ambtenaar om inlichtingen vragen is een zelfmoordmissie. De vele ombudsmannen en -vrouwen eisen al jaren vereenvoudigingen en wijzen op de vele mensen die de werkloosheid niet durven verlaten. Uit schrik voor de gevolgen, want ze snappen zelf nauwelijks waarom of wanneer ze betoelaagd of gekort worden.

30.000 euro extra voor het klimaat Groot verschil tussen de Noordelijke en de Zuidelijke Nederlanden is ook de staatschuld. Iedere Vlaming (en theoretisch iedere Waal) wordt geboren met een factuur van 57.000 euro aan het babyjurkje. Een Nederlander heeft maar 25.000 euro schuld. Vorig begrotingsjaar incasseerde Nederland 11 miljard euro meer dan het uitgaf. In Nederland vinden veel politici dat deze overheidsbonus de schuldafbouw moet versnellen, terwijl in de Zuidelijke Nederlanden politieke partijen, met de georganiseerde PS-gangsters op kop, liever krankzinnige beloftes doen. Toch is men in Nederland niet gerust. De Nederlanders vrezen de godsdienstfanaten van de klimaathysterie. De linkse De Volkskrant gelooft dat een bedrag van 600 miljard euro nodig is om van Nederland het stralend juweel te maken waar heel de wereld zich zal aan vergapen. Wat blijft dan nog over van het kleinere Nederlandse overheidsbeslag? Zelfs de klimaatgekken geven toe dat de energietransitie iedere woning tussen 30.000 en 85.000 euro kan kosten.

WILLEM DE PRATER

Jong VLD wil vrij druggebruik Er is hevige kritiek op de beslissing van de Gentse burgemeester om de Kompass Klub (tijdelijk) te sluiten. De club trok ondertussen naar de rechter en haalde gelijk. Binnenkort kunnen de nachtraven er weer tot in de vroege uurtjes doorgaan, al dan niet met pilletjes op zak. De sluiting raakt een gevoelige snaar.

Progressief Gent, met De Morgen op kop, reageert geschokt op wat zij een brutale maatregel vinden: “Gent is stilaan zijn dwarsige imago van hippe, creatieve stad aan het verliezen”, “Gents nachtleven dreigt dood te bloeden”, enzovoort.

Ook Jong VLD gaat lijnrecht tegen de eigen burgemeester in. Zij willen geen “war on drugs” die ook de gebruikers bestraft. Het legaliseren van (alle) drugs is volgens hen de enige doeltreffende oplossing: “Het ontneemt criminele organisaties hun handel en inkomsten, de kwaliteit van de drugs kan beter bewaakt worden en de honderden miljoenen aan belastinggeld die we nu investeren in politie en rechtbanken kan dan gebruikt worden voor preventie en hulpverlening.” (bron: Jong VLD - Standpunt sluiting Kompass - Waarom de sluiting van Kompass het sluitstuk vormt van een falend drugbeleid).

Klopt dat verhaal wel? Het is niet langer zo dat drugs duur zijn. Gebruikers van de Kompass Klub getuigen dat ze voor amper vijf euro een tablet kopen waar ze de hele nacht op fuiven.

Dat kost hen minder dan uitgaan op alcohol. Wat gebeurt er met de prijs van die pilletjes als die ooit legaal door een bedrijf zouden geproduceerd worden? Een bedrijf dat aan alle wettelijke regels moet voldoen, met werknemers die een deftig loon krijgen, kwaliteitscontroles en jarenlang onderzoek voor ze het op de markt mag brengen. Reken daar nog een pak accijnzen bovenop. Goedkoper zal het niet worden. Belangrijker is dat de drugmaffia niet zal verdwijnen. Die zal haar activiteiten gewoon verleggen, met een volgend illegaal product.

Als de hippe drugapologeten eerlijk zijn, dan geven ze toe dat net het illegale een deel is van de kick. Gebruiken is voor hen een bron van amusement dat zij niet willen opgeven. Voor anderen is het een vloek die gezondheid en geluk verwoest.

Bidden in het jeugdhuis In Nieuw Gent opende een (stedelijk) jeugdhuis met een apart lokaal voor meisjes (waar jongens niet binnen mogen) en een gebeds- en meditatieruimte. Over welke religie het gaat, is duidelijk. De jongeren voor wie het jeugdhuis wordt opgezet zijn overwegend moslims. Zij hebben zelf naar een

De clown Jean-Luc Crucke Opgejaagd door Ecolo maakt de MR rare sprongen. Waals minister van Begroting en Energie Jean-Luc Crucke, vriend van Reynders en lange tijd een exponent van de rechtervleugel van de partij, is groener dan groen geworden. Dat leidt tot uitspraken en beslissingen die wenkbrauwen doen fronsen.

“We zullen niet onderhandelen met de radicale rechterzijde,” zei Waals minister van Begroting en Energie JeanLuc Crucke een paar weken geleden over de overstap van Waals parlementslid Patricia Potigny van de MR naar Listes Destexhe. En hij zei het in het Nederlands als antwoord op een vraag van een VRT-journaliste.

Geboren Oost-Vlaming Jean-Luc Crucke (56), geboren in de Oost-Vlaamse faciliteitengemeente Ronse, studeerde in Luik en is nu al meer dan twintig jaar burgemeester van het Henegouwse Frasnes-lez-Anvaing, net over de taalgrens. Hij is één van de weinige Franstalige politici die het Nederlands zeer goed beheeren.

Na de intrede van de MR in de Waalse regering in 2017 werd Crucke een rijzende ster aan het Waalse politieke firmament. Hij schopte het tot minister van Begroting en Energie en ging tijdens televisiedebatten steevast in de aanval tegen de PS, die Wallonië volgens hem decennialang had mismeesterd. Crucke behoort tot de rechterzijde van de partij en is een intimus van Didier Reynders. Dat was volgens sommigen de reden waarom de geboren Oost-Vlaming in 2014 niet tot de federale regering toetrad. Toen werden door de MR in eerste instantie Michel-getrouwen beloond.

Groot was de verwondering de voorbije dagen toen Crucke Ecolo begon op te vrijen. Akkoord, uit angst voor het succes van de Waalse groenen staat de MR open voor hun ideeën en hoopt de partij verloren kiezers van Ecolo terug te winnen. Vandaar ook de plotse flip van de MR, die eerst tegen de klimaatwet was en die daarna begon te steunen. Gelukkig waren er genoeg Vlaamse partijen om dit onheil tegen te houden. Het is hier niet de plaats om daar dieper op in te gaan, maar de klimaatwet zou de deur openzetten naar allerlei gesubsidieerde postjes voor de groene lobby en vooral het milieubeleid aan de deelstaten onttrekken.

Voor meer autonomie Het is dan ook vreemd dat Crucke mee op de kar springt.

Wellicht als trouwe partijsoldaat, maar van iemand die tot de rechterzijde van de MR behoort, zou men eerder verwachten dat hij zich in dit dossier op de vlakte houdt. Bovendien gaat zo’n herfederalisering van het klimaat in tegen het regionalistische credo van Crucke. Hij is binnen de MR één van de weinigen die voorstander is van meer autonomie voor de deelstaten. Meer nog, hij wil de Franse Gemeenschap (bevoegd voor onderwijs en cultuur) afschaffen en de gemeenschapsbevoegdheden naar de gewesten overdragen. Crucke is zelfs het confederalisme niet ongenegen. Al mag voor hem

ruimte om te bidden gevraagd en zij hebben het ook zelf ingericht en de gebedsmatjes klaargelegd.

Er zijn ook aparte openingsuren voor meisjes (naast gemengde activiteiten). Die zijn blij met het jeugdhuis omdat ze zich in de wijk dikwijls onveilig voelen.

Het gebouw is eigendom van stad Gent. Voor de begeleiding van het jeugdhuis betaalt de stad een subsidie aan vzw Formaat van 202.800 euro per jaar! Een jeugdhuis dat zo sterk ondersteund wordt door de stad moet openstaan voor alle jongeren uit de buurt. In theorie is het dat ook, maar wat wordt het in de praktijk?

De schepen van Jeugd (Groen) maakt zich druk over de kritiek op het jeugdhuis. Volgens haar worden er bij andere jeugdhuizen nooit vragen gesteld, maar deze jongeren worden geviseerd omdat ze een moslimachtergrond hebben. Als onderwijsschepen is zij grote voorstander van het afschaffen van de aparte vakken godsdienst. Die wil ze vervangen door één vak levensbeschouwing. Hoort het praktiseren van het geloof dan wel thuis in een jeugdhuis? Wat gaat ze zeggen als straks blijkt dat niet-moslims er niet welkom zijn? We horen haar refreintje al: “Geen enkel kind mag weggepest worden”.

Nieuw Gent heeft een slechte reputatie. De meisjes voelen zich er terecht onveilig. De wijk is een speeltuin voor welzijnswerkers, ruim voorzien van subsidies. Er werden al jongerenwerkingen opgezet, die stilletjes opgeborgen werden door moeilijkheden met probleemjongeren. De lijst van activiteiten en vzw’s is lang. Veel resultaat lijkt het allemaal niet op te leveren. Precieze cijfers over criminaliteit in de wijk zijn er niet.

Politie Gent houdt geen statistieken bij per wijk. Het stadsbestuur wil geen wijken stigmatiseren en houdt dat soort informatie liever voor zich. Zorgen voor veiligheid is een kerntaak van de overheid. Stad Gent laat de bewoners van Nieuw Gent op dat vlak al jaren in de steek.

MATHILDIS

WALLONIE de sociale zekerheid niet verder worden geregionaliseerd.

Wat meteen de vraag doet stellen wat confederalisme voor hem precies inhoudt.

Is het regionalisme gewoon een façade? Het kan zijn. Crucke viel de voorbije maanden vooral op door vreemde uitspraken. Zo kwam hij in Terzake zeggen dat de naam De Wever “de geschiedenisboeken zal ingaan, maar misschien niet Bart de Wever, maar Anuna de Wever.” Zelfs Terzake-anker Annelies Beck knipperde met de ogen bij het aanhoren van zoveel clownerieën.

Wallonië dieselvrij Dan was er nog de beslissing van de door Crucke gesteunde beslissing van de Waalse regering om oude auto’s stelselmatig te verbieden. Tegen 2026 zouden auto’s van voor 2009 verboden worden. En naast de invoering van het wegenvignet wil men tegen 2030 het gewest volledig dieselvrij maken.

Blijkbaar heeft die beslissing in Wallonië nog niet veel heisa veroorzaakt, maar als men tussen Doornik en Aarlen een echte gelehesjesbeweging wil lanceren, dan moet men dat plan vooral uitvoeren. In Wallonië rijden minder bedrijfswagens rond en dus meer oudere dieselauto’s met een langere levensduur. Benieuwd hoe de Waalse kiezer zal reageren wanneer hij door heeft wat de plannen van Crucke echt inhouden. In 2014 haalde hij meer dan 19.500 voorkeurstemmen en stond hij qua populariteit in Wallonië op nummer zeven.

Herhaalt zich dat op 26 mei? Of zullen de Henegouwse kiezers de groen-blauwe Crucke tegen dan beu zijn?

PICARD

8

Buitenland

4 april 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Verbod op autonome wapens nog niet voor morgen Stel het u voor: tientallen piepkleine drones stevenen op het NAVO-hoofdkwartier in Evere af, allemaal geladen met drie gram springstof en geprogrammeerd om alle aanwezige politieke leiders, die poseren voor een groepsfoto, te herkennen en te doden. Sciencefiction? De technologie bestaat en zal wellicht binnen enkele jaren op grote schaal toepasbaar zijn. Eind maart bespraken talrijke landen in de VN-gebouwen in Genève een mogelijke ban op ‘Killer Robots’. Maar of die ban er snel gaat komen, is zeer de vraag. En wat als die technologie in verkeerde handen valt?

Soldaten met een drone voor verkenningsdoeleinden Lethal Autonomus Weapens Systems (LAWS) zijn wapens die hun opdracht uitvoeren zonder menselijke tussenkomst. Het gaat niet noodzakelijk om drones, maar om machines, ook wel ‘Killer Robots’ genoemd, die gewapend zijn met ‘artificiële intelligentie’ (AI) en autonoom de opdrachten uitvoeren waarvoor ze zijn ontworpen.

Ze selecteren zelf hun doelen, benaderen die doelen op de meest efficiënte wijze en slaan toe op het meest geschikte moment. Dat betekent dat de rol van de mens achter de machine wordt beperkt tot het duwen op het knopje om die machine te lanceren. Militair gezien worden vooral dronezwermen gevreesd, omdat die, zoals een zwerm bijen, bijna niet uit te schakelen of te vernietigen zijn.

Een vliegtuig of een raket kan men neerschieten met een ander vliegtuig of raket, maar hoe men een zwerm van honderd drones met de afmetingen van een handpalm kan detecteren en neutraliseren, is niet zo duidelijk.

Vertraging Naast oorlog met conventionele wapens en nucleaire, biologische en chemische wapens (NBC) ontstaat met LAWS een derde vorm van oorlogsvoering, en een wapenwedloop, met mogelijk verregaande consequenties voor de mensheid. Dit roept belangrijke ethische vragen op. Niet zonder reden vergadert een expertenwerkgroep al sinds 2014 in de schoot van de VN in Genève om LAWS te definiëren en het gebruik ervan wereldwijd te laten verbieden.

Een zwerm drones

Ook eind maart werd in Genève druk gepraat, evenwel zonder resultaten. Om in de multilaterale onderhandelingen vooruit te helpen, schoof België, samen met Luxemburg en Ierland, een aantal concrete pistes naar voor om die LAWS te omschrijven en internationaal te reglementeren. Er moest duidelijk afgesproken worden welke autonome wapensystemen precies verboden zouden moeten worden. Echter, vanaf het begin van de conferentie zorgden Rusland, de Verenigde Staten en Australië voor vertraging, omwille van onenigheid over de agendapunten.

Hoe dan ook, ondanks het lovenswaardige initiatief van enkele landen, mogen we aannemen dat er nog lang geen overeenstemming is over de definitie van een hele reeks wapensystemen.

De tijd dringt Naar verluidt zijn Rusland, de Verenigde Staten, Israël, het Verenigd Koninkrijk en Zuid-Korea grote ontwikkelaars van LAWS. Volgens experten zou China een belangrijke voorsprong hebben op die landen, wat Japan grote zorgen baart. De Verenigde Staten worden geacht over de technologie te beschikken, maar hebben in het verleden reeds als eerste land verklaard nooit LAWS te zullen gebruiken.

Frankrijk en Duitsland namen dan weer als eerste landen een gezamenlijk initiatief tot de beperking ervan. Na vijf jaar praten koestert men in Genève de hoop om in november 2019 eindelijk te kunnen uitpakken met een con-

sensus over onderhandelingen die moeten leiden tot een internationaal wettelijk verbod tot ontwikkeling van LAWS. Volgens Stuart Russell, professor computerwetenschappen in Oxford en een autoriteit inzake artificiële intelligentie, dringt de tijd. Een rode lijn mag niet overschreden worden, of er is geen terugkeer meer mogelijk.

Lage instapkost Wat zal er gebeuren als het misloopt? Betrouwbare artificiële intelligentie ontwikkelt zich momenteel exponentieel en is zelfs al gedeeltelijk toegankelijk voor iedereen.

Onbewust gebruikt men in talrijke (ook positieve) toepassingen artificiële intelligentie, zoals bij revalidatietechnieken, zelfrijdende wagens, smartphones… Volgens Russell is het grote probleem dat de politieke besluitvormers geen idee hebben van de stand van de wapentechnologie, laat staan dat ze die begrijpen. Bovendien zal de technologie door civiele toepassingen ook toegankelijker worden voor derden aan een vrij lage instapkost. Vroeger stonden legerdivisies tegenover elkaar, maar weldra zal één individu in principe in staat zijn om met LAWS een volledige stad te vernietigen.

Internationaal recht In eigen land bestaan al middelen om wapens buiten de wet te stellen die die in strijd zijn met het internationale humanitaire recht.

Meer bepaald past ons land artikel 36 van het Eerste Aanvullende Protocol bij de Verdragen van Genève van 1949 toe. Dat protocol verplicht landen ertoe om de conformiteit van nieuwe wapens aan het internationale recht te toetsen.

Ook in het Europees Parlement werd een resolutie gestemd om LAWS te verbieden. Terreurgroepen als IS, met nog steeds slapende cellen, zijn echter niet geneigd veel rekening te houden met het internationaal recht. En daar wringt het schoentje. De technologie wordt daarom best niet verder ontwikkeld voor oorlogsdoeleinden, en mag zeker nooit in handen vallen van terroristen.

RIRO

Buitenlands spervuur Vrij rondvliegende “vluchtelingen” Vorige week las u hier al over de Syrische “vluchteling” die in Hongarije werd gearresteerd wegens diverse misdaden. Pas na zijn aanhouding ontdekten de Hongaarse autoriteiten dat hij een IS-emir was, en zo’n twintig onthoofdingen op zijn kerfstok heeft. Die zaak heeft intussen een hallucinant staartje gekregen. Die IS-moordenaar was waarschijnlijk een begunstigde van het programma European Qualifications for Passports for Refugees, een gezamenlijk initiatief van de Mensenrechtencommissie van de Verenigde Naties en de Raad van de Europese Unie. Op de webstek van het EQPR kan men lezen dat de houders van een paspoort uitgereikt in het kader van dit programma ongehinderd kunnen reizen in acht landen van de EU en in Canada. Officieel was het de bedoeling “vluchtelingen” die geen of onvoldoende documenten hadden voor een normale asielprocedure, weg te halen uit de overvolle opvangcentra in Griekenland en hen de kans te geven in andere landen een opleiding te volgen. Die paspoorten gaven hen ook het recht per vliegtuig (!) van het ene land naar het andere te reizen. Wat deze IS-emir ijverig heeft gedaan. Men onderzoekt nog welke landen hij heeft “bezocht” en welke contacten hij daar heeft gelegd. Op internet vonden we al video’s in vele talen van vele Afrikaanse en Aziatische landen, waarin de voordelen van dit programma werden aangeprezen en waarin werd uitgelegd hoe men ervan kan genieten. En echt niet alleen vanuit Griekenland.

Saoedische waardenschaal In het islamitisch recht wordt geen onderscheid gemaakt tussen strafrecht en burgerlijk recht.

Moord wordt dan ook niet behandeld als een misdaad die door het juridische systeem van de overheid bestraft moet worden, maar als een – in onze termen – burgerlijk geschil tussen de families van de dader en het slachtoffer.

Daarbij kunnen twee principes toegepast worden. Het eerste is de bloedwraak, waarbij een imam aan een familielid van het slachtoffer de toelating geeft de moordenaar uit wraak te doden.

Het tweede is de diyya, waarbij de familie van de moordenaar aan de familie van het slachtoffer een financiële compensatie moet betalen. In Saoedi-Arabië is dat als volgt geregeld: als het slachtoffer een islamitische man is, bedraagt het bloedgeld 100.000 riyals. Voor een islamitische vrouw of een christelijke man slechts 50.000 riyals, voor een hindoeman 6.666 riyals en voor een hindoevrouw amper 3.333 riyals.

Het heeft weinig belang hoeveel een riyal eigenlijk is, het gaat om de onderlinge verhoudingen. Het leven van een christen is slechts half zoveel waard als dat van een moslim, het leven van een vrouw slechts half zoveel als dat van een man en het leven van een “heidense” hindoe nog minder. Wie daar zin in heeft, kan 33 hindoevrouwen vermoorden voor de prijs van één islamitische man.

Ja, over de grootte van de bedragen passen andere moslimlanden misschien een ander systeem van prijsvorming toe, maar het achterliggende idee van de superioriteit van de mannelijke moslim en de minderwaardigheid van al de rest, is hetzelfde. Om alle misverstanden te vermijden: in de meeste Arabische landen is het familierecht helemaal of grotendeels

op de sharia gebaseerd, maar het strafrecht niet. Dat is meestal gebaseerd op het Franse of Britse strafrecht, en moordenaars kunnen er wel degelijk door de overheid gestraft worden.

Fosfor en propaganda “Deze foto komt niet uit de laatste zombiefilm. Het is een Palestijns kind dat zwaar verbrand werd met witte fosfor door het Israëlische leger.” We vertalen het uit de Engelse tekst, zonder de taalfouten over de nemen. De foto die op internet circuleert, is ronduit verschrikkelijk. Die toont een meisje met een gezicht vol brandwonden. Mogelijk zijn haar ogen aangetast en is ze helemaal of gedeeltelijk blind. Of die wonden van fosfor komen, is niet te zien, maar het zou best kunnen.

De foto is niet vervalst. Alleen, het is een foto van een kind uit Jemen, waar vrome sjiitische en soennitische moslims elkaar bestoken. De sjiieten krijgen steun van Iran, de soennieten krijgen steun van de Saoedi’s.

Israël heeft er niets mee te maken. Maar de slachtoffers van de wreedheden die moslims elkaar aandoen, zijn niet interessant voor de media. Integendeel. Zij zouden de kijkers of de lezers aan het denken kunnen zetten over de “vredelievende” en “verdraagzame” islam en over de wenselijkheid om honderdduizenden van zulke lieverdjes in Europa binnen te laten. Dat moet natuurlijk tot elke prijs vermeden worden. Die foto is ook het zoveelste voorbeeld van de leugenachtigheid van de Arabische of zo men wil “Palestijnse” propaganda tegen Israël. Niet dat de Turkse, Saoudische, Syrische en Iraanse propaganda een haar beter is… Maar sommigen blijven dat als zoete koek slikken.

Black Axe in Duitsland?

Sommigen zullen zich het artikel van enkele maanden geleden in ’t Pallieterke herinneren, waarin verslag werd gebracht van de veroveringstocht van de Nigeriaanse criminele organisatie ‘Black Axe’ doorheen Zuid-Italië. Nu zijn ook in Duitsland alle alarmbellen bij de veiligheidsdiensten afgegaan. Met name de Duitse Bundesnachrichtendienst heeft recent gewaarschuwd voor de toenemende uitbreiding van de Nigeriaanse maffia in Duitsland. Oorzaak: de sterk gestegen migratie van Nigeriaanse asielzoekers vanuit Italië.

De BND is, naast het ‘Bundesamt für Verfassungsschutz’ en de ‘Militärischer Abschirmdienst’, een van de drie geheime diensten van Duitsland. Zijn wettelijke opdracht bestaat in het verzamelen en analyseren van kennis over het buitenland die van belang is voor de buitenlandse politiek en de veiligheidspolitiek van de Bondsrepubliek.

Criminele organisaties als de “Supreme Eiye Confraternity” of “Black Axe” hebben de voorbije jaren op het Italiaanse schiereiland al stevige structuren opgezet. Zo stevig zelfs dat ze een rechtstreekse concurrentie betekenen voor de lokale maffiagroepen. Italiaanse en Spaanse veiligheidsdiensten hebben al gewezen op de bijzondere bedreiging die van de nieuwe criminele bendes uitgaat.

Het voorbije jaar hebben 10.000 Nigerianen een asielaanvraag in Duitsland ingediend.

Daarmee is het aantal tegenover 2017 met ruim een derde gestegen. Het gaat vooral om interne EU-migratie, in dit geval dus voornamelijk vanuit Italië richting Duitsland.

Het nabije buitenland

4 april 2019

POCO-KOMIEK IN OPSPRAAK Yassine Belattar, een komiek van Marokkaanse afkomst die de held was van weldenkend bobo-Parijs, is van zijn voetstuk gevallen. Hij werd opgepakt na beschuldigingen van doodsbedreigingen aan een collega. Wie nu in zijn vuistje lacht, is de conservatieve polemist Eric Zemmour, sinds lang de uitgesproken tegenstander van Belattar.

“U bent verantwoordelijk voor de 50 doden van Christchurch.” Dat verwijt gooide de komiek Yassine Belattar een aantal dagen geleden naar het hoofd van de rechtse opiniemaker Eric Zemmour tijdens een tv-debat. De 36-jarige Belattar is de ‘chouchou’ van de weldenkende links-liberale bobo-elite van Parijs. Voor globalisering en voor multicultuur, neerkijkend op de gewone Fransman.

Belattar ziet altijd en overal racisten en fascisten. En dat predicaat geldt volgens hem zeker voor Eric Zemmour, die in zijn boeken “Le suicide français” en “Destin français” heimwee heeft naar het Frankrijk dat nog geen multiculturele smeltkroes was. Zemmour waarschuwt net als een aantal andere opiniemakers al jaren voor ‘le grand remplacement’, de grote vervanging waarbij de autochtone bevolking verdwijnt ten nadele van mensen van meestal Afrikaanse origine. Aangezien de moordenaar van de moskeebezoekers in Christchurch in Nieuw-Zeeland zich beriep op wat hij “het gevaar van de grote vervanging noemde”, beschouwt Belattar Zemmour als medeverantwoordelijk.

Het was opmerkelijk hoe kalm Zemmour bleef toen hij van medeplichtigheid beschuldigd werd. De rechtse polemist had gelukkig meteen een antwoord klaar. Volgens Zemmour is het opvallend dat bij een extreemrechtse aanslag onmiddellijk een lijn wordt getrokken richting rechtse auteurs en commentatoren, terwijl door pers en politici bij een aanslag door een

Si la France m’était contée moslimfundamentalist steevast gesteld wordt dat “dit niets met de islam” te maken heeft. Die zit!

Twee visies op Frankrijk De discussie tussen Zemmour en Belattar was voor de rest vooral een dovemansgesprek, en dat zal niemand verbazen.

Eigenlijk was het een half mirakel dat de zender CNews erin geslaagd was de twee kemphanen aan tafel te krijgen. Eind februari had Yassine Belattar immers besloten om te stoppen als commentator op de Franse nieuwszender LCI. De reden was dat Eric Zemmour door LCI was uitgenodigd om commentaar te geven op de mars tegen het antisemitisme van 19 februari.

Een mars die georganiseerd werd als reactie op de toenemende Jodenhaat in Frankrijk. De meeste toppolitici namen aan die mars deel en Zemmour vond dat hypocriet. Reden? “De politici die tegen het antisemitisme betogen, zijn dezelfden die de Franse grenzen hebben opengezet waardoor er immigranten binnenkwamen die vol haat zitten tegen Israël en de Joden”, aldus Zemmour, zelf van Joodse afkomst. Onaanvaardbaar voor Belattar, die met clichés afkwam als “verdeeldheid” en “nood aan verzoening.”

Volgens het rechtse weekblad Valeurs Actuelles is de kloof tussen Zemmour en Belattar symptomatisch voor twee visies op Frankrijk die onverzoenbaar zijn. Voor Zemmour is de komiek - die goede contacten heeft met president Macron - “het product van een geschiedenis, van een generatie. Een alliantie tussen een Franse elite die de assimilatie weigert enerzijds en nieuwkomers die zich niet willen assimileren anderzijds. Zij spreken niet over ‘ons’ wanneer de veldslag van Eylau ter sprake komt”. Waarop Belattar antwoordde dat hij “zich niet zijn hele leven gaat bezighouden met mensen te overtuigen dat hij Frans is”. Belattar noemt zichzelf overigens zowel Fransman als Marokkaan, plus ‘Afro-Europeaan’.

SCHOTSE AARDBEVINGEN Wat is de rol van gas binnen het kader van de energietransitie? In heel wat landen en regio’s, waaronder Vlaanderen, is het waanzinnige idee ontstaan om kerncentrales in te ruilen voor gascentrales. De Schotse regering wilde aanvankelijk het boren naar gas verbieden, maar lijkt de jongste tijd op dat idee terug te komen. Ondertussen biedt olie de levensverzekering voor een eventuele onafhankelijke Schotse staat. Vraag is: voor hoelang nog?

Schotland is, in economisch en politiek opzicht, het Wallonië van het Verenigd Koninkrijk. Het overgrote deel van de Schotse kiezers stemt voor linkse partijen en de regio is tamelijk armlastig. Toch leeft het nationalisme sterk in het noorden van Groot-Brittannië. De Scottish National Party (SNP) is al jaren de grootste partij, deelt in parlement en regering de lakens uit en ijvert voor een onafhankelijke Schotse staat. Een vraag die vaak wordt opgeworpen luidt: hoe kan een soeverein Schotland zelfbedruipend worden? Waar gaan de separatisten het geld vandaan halen om de welvaart op peil te houden, eens het infuus vanuit Westminster wordt losgetrokken?

Whisky en het zwarte goud De SNP heeft er nooit een geheim van gemaakt dat het toekomstig lidmaatschap van de Europese Unie belangrijker vindt dan deel blijven uitmaken van het Verenigd Koninkrijk.

De Schotse separatisten hopen dat een zelfstandige Schotse staat, in de toekomst, aanspraak zal kunnen maken op grote geldbedragen geschonken door de EU, afkomstig van allerlei cohesie- en structuurfondsen. Merk op dat Wallonië, via dezelfde Europese weg, eveneens een pak bijkomend geld in de handjes gestopt krijgt. Het overgrote deel van de steunmaatre-

Right or wrong gelen die vanuit de EU naar België worden getransfereerd, is bestemd voor allerlei projecten in Wallonië en niet voor Vlaanderen.

De Schotten hebben, naast hun whisky, een exportproduct dat van belang kan zijn, namelijk olie. Om de zoveel tijd wordt in de media de aandacht gevestigd op de Noorse gas- en oliereserves. Die voorraden vormen zowel figuurlijk als letterlijk - namelijk via de pensioenfondsen - een Noorse levensverzekering. Wat vaak vergeten wordt, is dat de Schotten op een gelijkaardige goudmijn zitten. We mogen niet vergeten dat van alle olievoorraden in de Noordzee zich zowat negentig procent in Schotse wateren bevindt.

Eindige levensverzekering De Schotse olie-industrie levert in de deelstaat, vooral in het oosten en noorden, zo’n honderdduizend banen op. Niet voor niets wordt de grauwe stad Aberdeen beschouwd als de ‘olie-hoofdstad van Europa’. Tal van multinationale ondernemingen als Koninklijke Shell en British Petroleum (BP) hebben er hun uitvalsbasis. Toch zijn de oliereserves niet oneindig. De Schotse levensverzekering is, aan het huidige tempo waarop olie wordt opgepompt, niet duurzaam. De laatste tijd gaan steeds vaker stemmen op om Aberdeen om te vormen van ‘olie-hoofdstad’ naar ‘energie-hoofdstad’. Het debat over de energietransitie is dan ook springlevend.

De SNP heeft in haar partijprogramma opgenomen dat ze wil inzetten op duurzame energie. Hydraulisch kraken - in het jargon ‘fracking’ genoemd - hoort daar alvast niet bij. Dat is een methode waardoor onder andere schaliegas opgepompt kan worden. Dit gebeurt door water onder hoge druk in de ondergrond te injecteren. Dit veroorzaakt een onnoemelijk aantal scheurtjes, waardoor het gas tot aan boorputten kan vloeien.

HONDERD JAAR GELEDEN… In het collectieve bewustzijn van de Europeanen leeft het idee dat in de eerste jaren na 1918 een grote oorlogsmoeheid heerste en dat het pacifisme een dominante stroming was geworden. Het lijkt logisch, bijna vanzelfsprekend, maar dat blijkt niet uit de feiten.

Niet in Duitsland en niet in de rest van Europa.

Alleen in Vlaanderen en Frankrijk werd het pacifisme een sterke maatschappelijke stroming, wat dan ook aanzienlijk bijdroeg tot de Franse ineenstorting van juni 1940. Het lijkt wel alsof het pas vele jaren later echt zou doordringen hoe verschrikkelijk de catastrofe van de Grote Oorlog was geweest, en hoe de kracht en de ziel van Europa daardoor voor minstens honderd jaar waren gebroken. Misschien wel voor altijd. Die eerste jaren was daarvan echter weinig te merken. De Russen stortten zich in een burgeroorlog die hen meer mensenlevens kostte dan de wereldoorlog. Britse troepen vochten samen met de Witten tegen de bolsjewieken. Finland, Polen, Estland, Letland, Litouwen en Oekraïne voerden bloedige oorlogen om zich los te worstelen uit het Russische rijk. Alleen in Oekraïne mislukte dat. De Roemenen vielen Hongarije binnen om daar een regering van bolsjewieken omver te werpen, en het Tsjechisch Legioen vocht tot 1920 tegen de bolsjewieken in Siberië… Allemaal oorlogsmoe?

Freikorpsen Ook in Duitsland woedde een bijna vergeten burgeroorlog, waarbij de Freikorpsen dikwijls de doorslag gaven, overigens met de openlijke steun van de sociaaldemocratische minister van Defensie Gustav Noske, die hen inzette tegen de bolsjewieken. Freikorpsen waren paramilitaire eenheden, gevormd

Bei uns in Deutschland uit voormalige militairen van het keizerlijke leger en soms de marine, die allesbehalve oorlogsmoe waren en weigerden de nederlaag te aanvaarden. We zouden die zware term ‘burgeroorlog’ niet gebruiken als het bijvoorbeeld alleen ging om de mislukte Kapp-Lüttwitz-Putsch van het Freikorps Brigade Erhardt in 1919. Dat was absoluut geen operettestaatsgreep. De regering moest zelfs tijdelijk van Berlijn naar Stuttgart vluchten. Een burgeroorlog was het ook niet, vooral niet omdat het regeringsleger, de Reichswehr, weigerde op het Freikorps te schieten. De linkse Ruhr-opstand was al ernstiger. Toen zij zagen hoe zwak de regering reageerde op de staatsgreep, richtten socialisten, bolsjewieken en anarchisten in het Ruhrgebied het Rote Ruhrleger op. Op zijn hoogtepunt telde dat 50.000 manschappen. Het Ruhrleger veroverde Dortmund, Düsseldorf en Elbersfeld. In Essen en Hagen grepen ‘arbeidersraden’ de macht. Daarna ging de Reichswehr wel in de tegenaanval, samen met enkele Freikorpsen. Er vielen minstens 2.000 doden.

Hoe Beieren werd gered Maar het was in Beieren dat het hardst gevochten werd. Nog vóór de wapenstilstand, op 8 november 1918, hadden de socialisten onder leiding van de Joodse journalist Kurt Eisner er de macht gegrepen, een linkse Volksstaat Bayern uitgeroepen en de Wittelsbach-dynastie omvergeworpen die zeven eeuwen over het land had geregeerd. Er zijn vele Joodse bolsjewieken geweest, zowel in Duitsland als in Rusland, maar dat mag niet doen vergeten dat het in Rusland om een Russische revolutie ging, en in Duitsland om Duitse revoluties, waarbij Joden inderdaad oververtegenwoordigd waren, maar toch slechts een héél klein percentage van het totale aantal revolutionairen leverden.

9

FRANKRIJK

Doodsbedreigingen Tijdens tv-debatten gedroeg Belattar zich vaak zeer arrogant, maar daar is nu een einde aan gekomen. De man is sinds kort niet meer welkom op televisie en zelfs zijn deelname aan allerlei humoristische evenementen is ingetrokken. De reden is dat er een onderzoek loopt tegen de Franco-Marokkaan wegens doodsbedreigingen. Hij bracht zelfs een aantal dagen in de gevangenis door. Belattar zou een andere komiek en programmamaker, Bruno Gaccio, hebben bedreigd. Gaccio was jarenlang het brein achter het intussen verdwenen satirische programma “Les Guignols de l’Info”, een soort van Franse “Spitting Image” op Canal+. Voor de Franse rechterzijde is dit een grappig verhaal, want Gaccio is ook zo’n typisch exponent van politiek correct Frankrijk.

Ondertussen is Belattar weer op vrije voeten, maar het onderzoek loopt verder. En kijk, die episode is opnieuw vervelend voor president Emmanuel Macron, die zeer goede contacten onderhield met de komiek. Belattar was immers aangeduid als een soort van ‘adviseur banlieues’ door Macron. Hij moest de president onder meer helpen bij het uitdokteren van plannen om de leefsituaties in de voorsteden te verbeteren. Niet dat daar al iets concreet gebeurd is. Het blijven parallelle samenlevingen waar de radicale islam nog altijd in opmars is.

Komt nog bij dat Belattar de voorbije maanden meer en meer kritiek begon te uiten op Macron, wiens partij La République en Marche vol “incompetenten” zou zitten en dat zelfs “een geit met het etiket La République en Marche” gemakkelijk 20 procent van de stemmen zou halen. Een uitspraak waarmee men in het Élysée niet opgezet was. De rechterzijde daarentegen kon voor een keer wél lachen met de uitspraken van Belattar.

SALAN

ENGELAND Dit proces zou te gevaarlijk zijn en kan volgens critici verzakkingen en aardbevingen veroorzaken. In het Nederlandse Groningen woedt reeds jaren een gelijkaardig debat.

In januari 2017 bleek uit een bevraging dat liefst 99 procent van de Schotten tegen ‘fracking’ gekant is. De Schotse First Minister Nicola Sturgeon en haar Schotse regering stelden al meermaals dat er geen sprake kan zijn van ‘fracking’ en dat deze wijze van energieopwekking “geen deel kan uitmaken van de Schotse energiemix”. In het zuiden, waar de Conservative Party aan de macht is, wordt positiever aangekeken tegen hydraulisch kraken.

Gas oppompen en gas terugnemen Toch is er van een officieel juridisch verbod in Schotland, tot op de dag van vandaag, geen sprake. Dat bleek toen enkele petrochemische reuzen naar de rechter stapten. De advocaat namens de Schotse overheid bevestigde dit in de rechtszaal.

In het najaar van 2018 leek de SNP-regering dan ook gas (sic) terug te nemen. De hete aardappel werd doorgeschoven naar de lente van dit jaar. Tegen Pasen zou de regering in Edinburgh officieel een standpunt innemen en ‘fracking’ al dan niet verbieden. Nu laat de overheid weten dat wederom “een nieuwe consultatieronde met alle belanghebbenden nodig is”.

Waarom wordt er opzettelijk getreuzeld? Waarom weigert het Schotse parlement zijn duidelijke standpunt in wetgeving om te zetten? Hier spelen opnieuw financiële overwegingen mee. Zolang Engeland positiever blijft staan tegenover (riskante) schaliegasboringen, dreigt op termijn het vertrek van de belangrijke petrochemiesector, weg van het noorden, richting het zuiden van het Verenigd Koninkrijk. Dit is een budgettaire aderlating die - een toekomstig onafhankelijk - Schotland zich niet kan veroorloven.

LVS

DUITSLAND Eisner was een socialist van de betere soort. Ja, die hebben bestaan. Hij was een antibolsjewiek van de ‘revisionistische’ vleugel van de SPD, die zich wilde losmaken van het marxisme.

Hij werd in februari 1919 doodgeschoten door graaf von Arco auf Valley. Een drama recht uit een opera. De dood van Eisner liet de socialisten in chaos achter. Op één van hun Landtage begonnen ze zelfs heel onpacifistisch op elkaar te schieten.

Daarop grepen de bolsjewieken en anarchisten er de macht.

Zij riepen een Sovjetrepubliek uit, de Bayerische Räterepublik.

Na een door Lenin georganiseerde interne staatsgreep trokken de bolsjewieken alle macht naar zich toe, maar de socialistische Volksstaat bestond ook nog en de linksen begonnen onder elkaar te vechten. De 8.000 manschappen van de Volksstaat werden nabij Dachau verslagen door 30.000 bolsjewieken. Een Freikorps van 20.000 militairen, gesteund door de Reichswehr, hakte de bolsjewieken echter in de pan en bevrijdde München na hevige straatgevechten, waarbij artillerie, vlammenwerpers, pantserwagens en vliegtuigen werden ingezet. Dat was op 1 mei 1919, een prachtige ironie. Zo’n 1.200 bolsjewieken en anarchisten werden geëxecuteerd.

Ja, sommige Freikorpsen hebben veel ellende veroorzaakt, maar zonder hen zou er misschien geen Weimarrepubliek zijn geweest, wel een Duitse Sovjetrepubliek. Die Duitse revoltes na 1918 passen duidelijk in het klassieke schema van links tegen rechts, maar ze kunnen helemaal niet in de politieke schema’s van de naziperiode gewrongen worden. Twee voorbeelden: Rudolf Hess vocht in Beieren in een Freikorps tégen de bolsjewieken, en Julius Schreck, de oprichter van de SA en een van de stichters van de SS, vocht in het Beierse Rode Leger.

PAUL BÄUMER

10

Actueel

4 april 2019

Grenzen dicht?

Neen, grenzen open!

Het ‘kumbaya’-gehalte bij Duitse christendemocraten is zo sterk, dat velen de werkelijkheid niet meer onder ogen willen zien. En dus op de ingeslagen weg verder gaan terwijl ze tezelfdertijd beseffen dat het pad nergens toe leidt. Andere christendemocraten zien het heilloze van het ‘wir schaffen das’-beleid wel degelijk in, en proberen de nationale leiding op andere gedachten te brengen. Het gaat dan vooral om plaatselijke CDU-verkozenen, die wel nog contact hebben met hun kiezers.

Zo heeft het CDU-raadslid van het district Konstanz, Frank Hämmerle, recent gepleit voor de invoering van controles aan de Duits-Zwitserse grens. “Van de politiek verwacht ik dat ze groen licht geeft voor grenscontroles in ons grensgebied”, aldus de 66-jarige politicus in de Duitse krant “Bild”. De aanleiding is een uitreiscentrum voor afgewezen asielzoekers in Zwitserland, een opvangplaats die plaats biedt voor 310 personen en op amper 300 meter van de grens met Duitsland verwijderd ligt. Het is een open uitreiscentrum en dus, zegt Hämmerle, “ga ik ervan uit dat de bewoners bij een Zwitsers uitzettingsbevel gewoon te voet de grens zullen overtrekken”. Duitsland binnen, dat is wat Hämmerle vreest.

Niet naïef zijn, a.u.b.!

Het CDU-raadslid begrijpt niet waarom het centrum zo dicht bij de grens werd geplaatst

en niet in de onmiddellijke nabijheid van een luchthaven, bijvoorbeeld, want Zwitserland wordt door asielzoekers vooral per vliegtuig bereikt.

Wie alvast achter het voorstel van deze recht-voor-de-raapse CDU’er staat, is de federale politie. Zo blijkt uit een interne nota, die “Bild” kon inkijken, dat de politie ermee rekening houdt dat zich in grensgebieden “beduidend meer afgewezen en uit te wijzen asielzoekers zullen ophouden”.

Sinds september 2015 wordt aan de Duits-Oostenrijkse grens her en der controles uitgevoerd. In de eerste helft van 2018 werden op die manier 7.600 illegalen geregistreerd.

Een uitbreiding van die grenscontroles tot de Zwitserse grenzen wordt momenteel afgewezen…

PIET VAN NIEUWVLIET

AUSTRALIË SCHERPT ZIJN MIGRATIEPOLITIEK NOG AAN De Australische regering wil vreemdelingen die zich schuldig maken aan agressie tegen vrouwen of kinderen, onmiddellijk het land uitzetten. “Migratie naar Australië en het verblijfsrecht in ons land zijn privileges en men mag dus verwachten dat niet-Australiërs zich aan onze wetten houden”, beargumenteerde de Australische liberale minister van Migratie, David Coleman, tegenover het Australische persagentschap AAP. Er bestaat in Australië geen tolerantie voor huiselijk geweld. Maar tot vandaag kon buitenlanders alleen dan een visum worden geweigerd als ze tot meer dan twaalf maanden gevangenisstraf waren veroordeeld.

Merkwaardig dat Australië, dat nu geleid wordt door de Liberale Partij, vooralsnog zijn migratievoorwaarden blijft aanscherpen. In de economisch belangrijke jaren 2017-2018 heeft de liberale regering van Australië ruim 900 visa herroepen. Bij de betroffen asielzoekers ging het dan meestal om daders van seksuele misdrijven, om drughandelaars en leden van rockgroepen met losse handjes.

Bij rechtse partijen in Europa bestaat algemeen genomen vrij grote sympathie voor de strenge migratiepolitiek van dat Aziatische land. Anderzijds, in onze media horen we weinig of niets over Australië. Omdat de ‘harde’ migratiepolitiek daar werkt? Omdat er weinig of geen aanslagen zijn van radicale moslims? Wie zal het zeggen?

DENEMARKEN NEEMT AFSCHEID VAN INTEGRATIEPOLITIEK In het Deense parlement heeft zich een paradigmawissel in de asiel- en vluchtelingenpolitiek voltrokken. De partijen die deel uitmaken van de conservatief-liberale minderheidsregering van minister-president Lars Lökke Rasmussen stemden met actieve steun van de rechts-conservatieve Deense Volkspartij en de sociaaldemocraten in met een vreemdelingenbeleid waarin voortaan de nadruk niet meer ligt op integratie, maar op een zo snel mogelijke terugkeer van migranten die naar Denemarken zijn gekomen. Dat wordt de nieuwe focus van het beleid: remigratie van migranten. Een fundamentele ommekeer, het woord is niet te sterk!

De liberale minister voor Asiel en Integratie, Inger Stojberg, beklemtoonde dat ze niet kon voorspellen hoeveel migranten op basis van de nieuwe wetgeving die in het parlement werd gestemd, naar hun thuislanden zouden kunnen worden gebracht.

“We verwachten wel een zeer duidelijk effect. Maar dat is natuurlijk niet iets dat we onmiddellijk in klare, concrete getallen kunnen omzetten”, liet ze ook in het parlement optekenen.

De integratiewoordvoerder van de Deense sociaaldemocraten, Mattias Tesfaye, stelde uitdrukkelijk dat migranten nu “eindelijk een veel eerlijkere boodschap ontvangen, met name dat hun verblijf in Denemarken tijdelijk en aflopend is”.

De grondwet is geen vodje papier Omdat de Zuid-Afrikaanse president Cyril Ramaphosa zijn met veel branie aangekondigde onteigening zonder vergoeding, ook wel grondroof of op z’n Afrikaans grondgryp genoemd, zo rap mogelijk door het parlement wil doen goedkeuren, zijn specialisten opgetrommeld om hun deskundige mening te geven over de grondwetswijziging waarvoor een parlementaire meerderheid in Kaapstad het licht op groen heeft gezet.

VLAAMS PARLEMENT Voorzitter Peumans De legislatuur loopt op haar laatste benen met nog maar enkele zittingen te gaan. Wie, we wensen het, niet op zijn laatste benen loopt, maar wel het politieke pensioen zal opzoeken is Jan Peumans wiens politieke afscheid mocht samenvallen met de tiende verjaardag van zijn voorzitterschap van ons aller Vlaams parlement. Om dit luister bij te zetten werd de voorzitter op een, niet al te feestelijk aandoende, stoel geplaatst om de nodige huldeblijken in ontvangst te nemen tijdens een stemmige en verzorgde zitting te zijner ere, voor de gelegenheid voorgezeten door een opgewekte Joke Schauvliege die wel talent voor de functie lijkt te hebben. Laudatio’s werden uitgesproken door Geert Bourgeois, Groen-fractieleider Björn Rzoska en de VRT-vedette Linda De Win. Met Bourgeois en Rzoska werden flinke brokken persoonlijke en politieke geschiedenis opgehaald.

Als elke interventie in de Koepelzaal een dergelijk niveau zou halen zouden wij blijde mensen zijn. Peumans sprak een luchtig maar doorvoeld uitgebreid dankwoord uit.

Vriend en vijand zullen licht erkennen dat het Peumans-decennium een markant voorzitterschap is geweest.

Flutidee Des namiddags ging de gewone zitting haar gebruikelijke gang. Nog maar eens is opgedoken het flutidee voor meertalig onderwijs in Brussel. Ditmaal gelanceerd vanuit de eerbiedwaardige instituten VUB en ULB. Kris Van Dijck (N-VA) was hier niet voor te vinden en meende dat kwalitatief talenonderwijs in de Vlaamse scholen zeer te verkiezen valt boven dit soort plannetjes. Een minister Crevits zat gelukkig grotendeels op dezelfde lijn en was niet van plan om te laten knagen aan de Vlaamse onderwijsbevoegdheid en -auto-

nomie in Brussel – want daar is het natuurlijk écht om te doen.

Vanuit de te verwachten hoek was men dan weer de zaak bijzonder genegen. Jo de Ro (Open Vld) vond het tenminste het proberen waard. Katia Segers (sp.a) zei iets dwaas over de taaldiversiteit van Brussel en wilde samenwerking met het Franstalig onderwijs en Elisabeth Meuleman spande alweer de kroon door te denken dat het Nederlands in Brussel er op vooruit zou gaan als we dat mooie meertalig onderwijs zouden krijgen. Sommige mensen zullen het nooit begrijpen.

Resolutie We hebben het vaker over de internationale bezigheden van het Vlaams parlement en zijn ambitie om aan ‘parlementaire diplomatie’ te doen. Daar is niets mis mee en zoals ook in de hulde voor voorzitter Peumans aan bod kwam mag en moet een regionaal parlement zich op de kaart zetten, zeker het Vlaamse dat eerder nevengeschikt dan ondergeschikt is aan een klassieke nationale assemblée.

Dat men zich uitspreekt over een aantal externe dingen is verdedigbaar. Wel moet daar worden opgelet voor het ridicule (zoals resolutievoorstellen tegen Trump of tegen het demografische beleid van Iran,... meestal wel uitgaand van de zich graag profilerende linkerzijde). Nu lag voor een resolutie over de onaardige behandeling van seksuele minderheden in Tsjetsjenië, in welk overbeschaafd land men het nodig vindt om allerlei gruwelijkheden te begaan (overigens niet alleen tegenover holebi’s). Terechte verontwaardiging over tal van beestachtigheden, waarvan bijvoorbeeld mede-indiener Piet De Bruyn (N-VA) enige illustraties gaf. De vragen zijn alleen of het nodig is om dit soort onderwerpen steeds in hoogdravend gezwatel te hullen en of men in gindse prachtregio erg onder de indruk zal zijn.

De eerste drie adviezen die het parlementaire ad-hoccomité te lezen heeft gekregen, zouden wel eens op een koude steen gevallen kunnen zijn, want die manen de regering eenstemmig aan met die grondwet (van 1996) heel voorzichtig om te springen.

Nochtans geen kleine luitjes, die constitutionele experts: oud-minister van de Kaapse provinciale regering Mohammed Valli Moosa, oud-rechter Albie Sachs en professor Ruth Hall van de universiteit Wes-Kaapland. Valli Moosa gaf het comité de dwingende raad een wijziging van de grondwet héél voorzichtig aan te pakken en vooral niet uit het oog te verliezen welk moeizaam proces aan het schrijven van die grondwet is voorafgegaan.

Rechtvaardig of gewillig?

“Denk erom dat het gaat om de bouw van onze natie”, maande oud-minister Mohammed Valli Moosa. Dat betekent dat de Zuid-Afrikaanse bevolking in haar geheel de bewoording in de grondwet moet aanvaarden en dat het risico van

enige economische verandering behoorlijk verrekend moet worden. Hij noemt daarbij een specifieke gevoeligheid: bij de grondwettelijke onderhandelingen is in de grondwet niet het beginsel van gewillige koper en gewillige verkoper opgenomen, wel het beginsel van een rechtvaardige en rechtvaardigbare vergoeding. Dat klinkt ietsje anders dan onteigening zonder vergoeding…

Oud-rechter Albie Sachs zit op dezelfde golflengte; hij waarschuwt dat het besluit om de grondwet te wijzigen overhaast is genomen. Als er al iets veranderd moet worden, mag dat hoogstens een kleine verandering zijn, waarbij nieuwe rechtsbeginsels wereldwijd afgetoetst dienen te worden. Als oud-rechter bepleit hij een ‘voorzichtige bescherming’ van het gerecht als bemiddelaar bij meningsverschillen over vergoedingswaarde.

Professor Ruth Hall spitst haar aandacht toe op het zeer omstreden artikel 25 van de Grondwet. Daarin moet specifiek en precies omschreven worden, meent zij, in welke gevallen onteigening zonder vergoeding in aanmerking genomen kan worden.

Een hansworst als embleem De commentaren van ‘het volk’ waren eens te meer pittig. Ene Andreas schrijft dat naar de deskundigen niet is geluisterd, maar des te gretiger naar de onkundigen wier ‘goede raad’ hij bij de wortel aan zijn verkiezingsstok zal hangen.

Ene Wessel vindt dan weer: “Ons moes ’n hanswors as embleem gehad het.”

Prompte repliek: “Ons het een as president.”

In tegenstelling tot premier Tindemans, naar wie ik in mijn titel verwijs, zal president Ramaphosa niet naar de koning gaan, al was het maar omdat Zuid-Afrika een republiek is. Dat hij naar de wijze raad van verstandige deskundigen zal luisteren, durf ik sterk te betwijfelen. In mei wil hij immers op een goed blaadje staan bij ‘ons mense’ en dan zouden politieke overwegingen weleens veel zwaarder kunnen wegen dan wijze raad.

HECTOR VAN OEVELEN

Op de praatstoel

4 april 2019

11

Hugo Maes en Hilde Roosens

“Ons actieterrein ligt buiten de V-partijen” Na enkele bewogen jaren te hebben gekend, kreeg de VVB een tijdje geleden zowel een nieuwe voorzitter als een nieuwe directeur. Slagen zij erin een nieuwe wind te doen waaien in wat jarenlang dé Vlaamse ‘strijdvereniging’ bij uitstek was? We brachten beiden rond de tafel.

Hugo Maes en Hilde Roosens.

De eerste is psycholoog van opleiding, terwijl de tweede juriste is. Hun ezelsvel behaalden ze respectievelijk aan de Universiteit van Gent en de VUB. De eerste is een geboren en getogen West-Vlaming, terwijl Roosens’ wieg in het Brusselse Schaarbeek stond (vandaag woont ze wat verderop, in een Zaventemse deelgemeente). Hugo Maes, inmiddels op leeftijd om een ‘actieve onder de niet-actieven’ te zijn, kijkt terug op een heel professioneel parcours in het bankwezen. Hilde Roosens bekleedde dan weer juridische functies, aan en buiten de Balie. Zonder meer twee verschillende profielen van de voorzitter en de directeur van de Vlaamse Volksbeweging (VVB).

En toch blijkt ook een zekere complementariteit te spelen. Uiteraard delen ze een uitgesproken Vlaamse overtuiging, maar wellicht nog belangrijker is hun rationele, nuchtere benadering van dat idee van Vlaamse onafhankelijkheid. En nog eentje om het af te leren. Met een voorzitter - de psycholoog dus - die wel eens buiten de lijntjes durft kleuren, is er het nuchtere tegengewicht van de directeur - de juriste - die de dingen in balans houdt.

Magere jaren, vette jaren ’t Pallieterke: de VVB is een vereniging met een lang en bewogen verleden. Er was het jarenlang sluimerende bestaan, de opflakkering in de jaren negentig, waarna weer erg magere jaren volgden. Waar staan jullie anno 2019 voor?

Hugo Maes: “Jaren geleden werd een duidelijke keuze voor onafhankelijkheid gemaakt, en dat is precies de lijn die we nog steeds volgen. Alleen is dit geen abstract verhaal, we moeten het verkocht krijgen in de maatschappelijke en politieke realiteit van het moment.

Het Congres waarop die keuze resoluut gemaakt werd, ligt weldra zo’n dertig jaar achter ons. Dit vertalen naar de tegenwoordige tijd is een permanente oefening. Daar staat of valt een vereniging als de VVB mee.”

Het is algemeen geweten dat de voorbije jaren moeilijk waren voor jullie. Is inmiddels sprake van een remonte?

Hilde Roosens: “Het klopt dat we geen makkelijke periode ach-

ter de rug hebben. De redenen hiervoor zijn vrij divers. De algemene politieke context heeft ons niet geholpen, maar ook met de interne werking liep het op verschillende vlakken spaak. Nu goed, dat is het verleden. Inmiddels zit ons ledenbestand weer in de lift, wat toch een belangrijke barometer is. We zitten weer aan de kaap van de 4.500. En wat ik erg belangrijk vind: binnen deze groep nieuwe leden is een markante aanwezigheid van jongeren.”

Onafhankelijkheid anno 2019 Nieuwe bazen, nieuwe wetten. Op welke manier verkoop je vandaag de idee van Vlaamse onafhankelijkheid?

Hilde Roosens: “Je moet mensen duidelijk maken dat de idee van Vlaamse onafhankelijkheid niet zomaar een bevlieging is, al dan niet het gevolg van een romantische benadering van de dingen.

Het is net de resultante van een analyse.

De waarom-vraag horen we wel stellen en is volkomen legitiem.

Daartegenover plaatsen we een onderbouwd antwoord. Dit moeten we koppelen aan een grotere aandacht voor marketing. Een goed idee verkoopt zich niet vanzelf. Marketing is geen overbodige luxe. Ook daar moeten we in een sfeer van professionalisering op voortbouwen.”

Hugo Maes: “Het slechtste wat je vandaag kan doen, is vervallen in een soort van kaakslagflamingantisme. Er was zo’n tijd, we kennen allemaal onze geschiedenis, maar dat is niet meer de realiteit van vandaag. Het politieke verhaal is er niet langer een van vernedering en de behandeling als tweederangsburgers, wel van een land waar enkele democratische principes met de voeten worden getreden. Wie betaalt, bepaalt. De financiële scheeftrekking in dit land, met een transfer jaarlijks goed voor 7 miljard euro, heeft wel degelijk gevolgen voor het dagelijkse leven. Dat er zich problemen voordoen in de levering van medicijnen als gevolg van een tekort aan middelen. Dat er te weinig plaatsen op school zijn. Dat er op nagenoeg alle vlakken wel fondsen tekort zijn. Dit is onaanvaardbaar in een welvarend land als Vlaanderen. En terwijl wij financieel naar adem happen, be-

stendigen de transfers zich. Mensen zien niet altijd het nut van die Vlaamse staat in, maar op termijn is iedereen wel eens klant van het sociaal model. En dan word je net met die tekorten geconfronteerd.

Beide moet je kunnen koppelen.”

Partijpolitieke dynamiek Jullie wezen er daarnet op: de VVB doet aan politiek, maar overstijgt de partijpolitiek. De wisselwerking kan toch niet miskend worden?

Hugo Maes: “Dat klopt, dat was vroeger zo en vandaag is het niet anders. Ergens zijn we altijd een soort kweekvijver voor partijen geweest, waar niets mis mee is trouwens. We zijn een middel in functie van een bepaald doel, geen doel op zich. Dat velen doorheen de jaren hun weg naar de N-VA vonden, heeft natuurlijk een weerslag gehad op onze werking. Wie een keuze voor de partijpolitiek maakt, haakt nu eenmaal grotendeels af bij ons.”

En dan is er die communautaire stilstand...

Hugo Maes: “Het is iets dat we als feit moeten aanvaarden, wat niet betekent dat we ons erbij neerleggen. Maar ik zou dit toch niet dramatiseren. Want al heeft hetgeen zich op partijpolitiek vlak afspeelt natuurlijk gevolgen voor onze eigen prioriteiten, tegelijk moet men erkennen dat partijen en verenigingen als de onze volgens een eigen dynamiek werken. Misschien lieten we ons in het verleden wat te vaak beïnvloeden door de partijpolitieke dynamiek en agenda.”

De voorbije maanden rommelde het behoorlijk binnen het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen. Verschillende leden vertrokken, Davidsfonds en vtbKultuur op kop. Hoe bekijken jullie dat? Per slot van rekening was de VVB altijd al de drijvende kracht achter het OVV… Hilde Roosens: “Op zich is het natuurlijk een spijtige zaak. Het heeft weinig zin om het verloop van de rel terug op te rakelen, maar een nota over immigratie was officieel een struikelsteen, ook al was die nog niet publiek gemaakt.

Wellicht zocht men vooral een stok om de hond te slaan.”

Hugo Maes: “Een organisatie als het OVV is altijd onderworpen aan een bepaalde spanning. Ener-

zijds wil men zo breed mogelijk gaan en met veel leden zo representatief mogelijk naar buiten treden. Alleen moet het allemaal nog werkbaar blijven.

Als je dan iemand als voorzitter Willy Dewaele hebt die de dingen in een duidelijke richting trekt, dan verhoog je die druk en dreig je zoals nu niet iedereen mee te krijgen. Als VVB’er vind ik het vooral belangrijk dat we ons openstellen voor iedereen. Dat het Davidsfonds haar OVV-lidmaatschap opzegde, betekent niet dat onze deur voor Davidsfonds-leden niet wagenwijd zou openstaan. Voor iedereen, eigenlijk.”

Maatschappelijke tegenstellingen Zit de moeilijkheid niet in het feit dat de consensus rond Vlaamse onafhankelijkheid waarop de VVB gebouwd is problematisch wordt wanneer andere maatschappelijke thema’s aangesneden worden. De eenheid rond dat ene ebt snel weg wanneer het over andere maatschappelijke vraagstukken gaat...

Hugo Maes: “Het punt is dat we niet moeten proberen die zaken weg te moffelen, of trachten een compromis na te streven. We moeten de ambitie hebben de tegenstellingen te overstijgen. Wordt Vlaanderen morgen onafhankelijkheid, dan zal het hele identiteitsdebat nog steeds gevoerd worden.”

Is links niet de blinde vlek in het draagvlak voor Vlaamse onafhankelijkheid?

Hilde Roosens: “Dat vraagt u aan mij als dochter van Toon Roosens (lacht)? Het valt niet te ontkennen dat het perspectief op Vlaamse onafhankelijkheid misschien wat populairder is in politieke middens die men als ‘rechts’ kan bestempelen, toch is het even-

zeer een feit dat binnen de Vlaamse Beweging de linkervleugel duidelijk aanwezig is. Of het nu via Vlinks of Meervoud is, om er twee te noemen, de linkerzijde neemt duidelijk deel aan het debat. Meer dan vroeger, wat enkel kan worden toegejuicht.”

Hugo Maes: “Onze overtuiging dat de Vlaamse onafhankelijkheid een instrument is dat maatschappelijk veel mogelijk maakt, doet geen afbreuk aan het feit dat heel wat tegenstellingen ook in een onafhankelijk Vlaanderen, zoals in elke democratie, zullen bestaan.

Maar zoals gezegd, het is niet de taak van de VVB om in al die debatten een utopische verzoening na te streven, wel om ze te overstijgen en te verbinden over al die verschillen heen.”

Wat zal de nabije en de minder nabije toekomst voor de VVB brengen?

Hugo Maes: “Er staan enkele projecten op stapel voor de nabije toekomst. Zo wordt binnenkort een Witboek Vlaamse Staatsvorming gepubliceerd, een aanzet om het onafhankelijkheidsdebat aan te wakkeren. Het is van belang dat de VVB naambekendheid wint, wat toch onze kernactiviteit is. Maar wanneer we het over de toekomst van onze vereniging hebben, moeten we vooral de hand in eigen boezem durven steken en lessen uit het verleden trekken.

Misschien hebben we ons in het verleden te veel in onze cocon opgesloten. Te veel lag de focus op de zogenaamde V-partijen, terwijl net daarbuiten het grote werk zou moeten gebeuren. Preken voor de eigen parochie heeft nooit veel opgeleverd. De maatschappij verandert, vrij snel zelfs. Aan de meerwaarde van Vlaamse onafhankelijkheid verandert dat op zich niet veel, maar het dwingt ons wel die idee aan de nieuwe realiteit aan te passen.”

PMM

In een notendop...

Hugo Maes - Geboren in Brugge (1950), gehuwd, één dochter - Licentiaat in de Psychologische en Pedagogische Wetenschappen - Voormalig kantoordirecteur in het bankwezen - Gewezen gedelegeerd bestuurder en lid raad van bestuur van de Marnixring

Hilde Roosens - Geboren in Schaarbeek (1961), gehuwd, twee dochters - Licentiaat in de Rechten - Voormalig advocate - Stichtend voorzitter Marnixring Brussel-Hoofdstad - Voorzitter Vlaams Komitee Brussel

12 Beeldspraak

4 april 2019

MEDIALAND Gênante bekentenissen van ‘Anuna’ in Humo

Groen en Jobbik in hetzelfde bad?

We hebben er al op gewezen dat deontologische vragen te stellen vallen bij de manier waarop de media enkele groene maagden op het schild geheven hebben. Zo is het overduidelijk dat de Zweedse Greta Thunberg een psychisch probleem heeft, en dat enige terughoudendheid rond haar persoon en haar acties daarom niet ongepast zouden zijn. Toevallig voert zij echter een actie die goed ligt in de media, dus geven ze allemaal liever vol gas.

Ook bij de geestestoestand van de minderjarige Anuna de Wever mogen gerust vraagtekens geplaatst worden. Dat zij het behoorlijk hoog in haar bolletje heeft, blijkt uit elk interview.

Maar de inhoud van haar laatste column in Humo is ronduit gênant; men had die column nooit mogen publiceren.

Zo bekent zij in die column dat haar klasgenoten haar niet mogen. Om er geen misverstanden over te laten bestaan, citeren we haar: “They cannot hate me more. Ze mogen me écht niet.” En: “op school praat niemand met me”, “de anderen doen alsof ik lucht ben”. Magere troost: de eerste- en tweedejaars kijken haar na. We nemen aan dat zij haar nakijken met bewondering, maar het is allemaal wel behoorlijk pijnlijk voor een 17-jarige.

Zou het aan haar medeleerlingen liggen? We citeren haar: “Ik ben met zoveel belangrijke dingen bezig buiten school.”

Waarbij ze verduidelijkt: “De ene week zit ik in het Europees Parlement in Straatsburg en ontmoet ik de ene na de andere minister, de volgende zit ik opeens weer hier, in mijn lesje wiskunde.” Ja, ja, “lesje” wiskunde dus. Dat haar leraars er geen probleem van maken dat ze al eens een toets moet inhalen, zal haar ook wel niet populair maken bij haar medeleerlingen.

Haar leraars zouden haar steunen en haar aanmoedigen om haar acties voort te zetten. Keek u daarvan op? Maar dat een 17-jarige op deze manier neerkijkt op haar medeleerlingen, en daarom ook door haar medeleerlingen met de nek aangekeken wordt, is een ernstige situatie. Wij menen dat haar leraars en de schooldirectie schromelijk tekortschieten in hun pedagogische taak, en dat het hoog tijd wordt dat zij ingrijpen.

En dan niet door haar nog verder aan te moedigen.

Dat Viktor Orbán de baarlijke duivel is, en dat zijn partij Fidesz het einde van de beschaving in Europa betekent, wist u al langer, toch als u de media gelooft. Daarom ook dat Wouter Beke er een zaak van maakt om Fidesz zo snel mogelijk uit de Europese Volkspartij (EVP) te zetten. Maar vermoedelijk herinnert u zich dat er in Hongarije nog een partij bestaat die het zo bruin bakt dat ze zelfs niet toegelaten wordt tot het ENV van Vlaams Belang en de Nederlandse PVV? Jobbik heet die partij, en in het Europese halfrond wil niemand iets met die partij te maken hebben.

Maar sinds de parlementsverkiezingen van verleden jaar heeft die partij een enorme transformatie doorgemaakt. Gevolg daarvan is de afsplitsing van de rechtervleugel van de partij, die een eigen beweging opgericht heeft: Mi Hazánk (“Ons Vaderland”). Desondanks blijft de partij op Europees niveau geïsoleerd. Behalve als er stemmen te rapen vallen, want dan willen zelfs de groenen met Jobbik in bad.

Deze herfst zijn er lokale verkiezingen in Hongarije, en alvast in Boedapest heeft Jobbik zich geschaard achter de schrijver Róbert Puzsér, de kandidaat van LMP. LMP is de groene partij in Hongarije en daarmee de tegenhanger van Groen van Kristof Calvo. Merkwaardig: de samenwerking zou verder gaan dan alleen maar steun aan de groene kandidaat Róbert Puzsér, want er zou sprake zijn van gezamenlijke communicatie, campagneactiviteiten en zelfs financiering.

Gevraagd naar een reactie, liet Ska Keller van de Duitse Grünen op Twitter weten dat ze ooit nog betoogd heeft tegen Jobbik, maar dat er de laatste tijd veel veranderd is. Het zal wel zijn. Misschien daarom dat de verontwaardiging in de weldenkende pers uitblijft? Zou Kristof Calvo hierover werkelijk geen mening hebben? Of zijn aangebrande stemmen geen probleem, als ze maar de ‘goede’ (lees: ‘groene’) zaak dienen?

Op 20 maart behaalde Thierry Baudet met zijn Forum voor Democratie een klinkende verkiezingsoverwinning.

In zijn overwinningstoespraak had hij het over de ondermijnende invloed van de universiteiten en van de journalisten. Hij spaarde evenmin zijn kritiek op de rijkelijk gesubsidieerde kunstensector en op “de mensen die onze gebouwen ontwerpen”. In de lijn van zijn uitspraken, opende hij een meldpunt om “indoctrinatie op scholen en universiteiten te rapporteren”.

De aandachtige lezer van dit weekblad ziet ogenblikkelijk de gelijkenissen tussen Nederland en Vlaanderen. Ook bij ons lopen er nogal wat leerkrachten rond die het niet zo begrepen hebben op het rechtse gedachtegoed. Als reactie daarop startte jaren geleden het Vlaams Belang een meldpunt.

In Nederland kunnen ze alvast ter linkerzijde niet lachen met het initiatief van Baudet. Ruim tweehonderd academici ondertekenden een ‘anti-Baudetbrief’ waarin ze hun ongerustheid uitschreeuwen over de uitspraken van Baudet. Volgens hen is er een ‘samenzweringsachtige sfeer’ waarbij academici en kunstenaars verdacht gemaakt worden. Het grappige is dat de progressieve academici en consorten met hun open brief net het bewijs leveren van het grote gelijk van de FvD-politicus.

Wie niet past in het linkse eenheidsdenken, kan maar beter extreem voorzichtig zijn met het uiten van zijn of haar ideeën.

“Patrick Janssens is de oorzaak van alle ellende. Ik heb nog nooit zo’n corrupte politicus ontmoet als hij”. Deze uitspraak komt uit de mond van oud-politiekorpschef Luc Lamine, tijdens een interview in De Morgen. U kent Lamine nog wel van de historische beelden tijdens een betoging van Abou Jahjah in 2002, op de Turnhoutsebaan in Borgerhout. De Antwerpse korpschef stond er toen oog in oog met Jahjah, in een poging om de gemoederen bij enkele honderen betogende “jongeren” te bedaren. En verder lezen we in het interview: “Met mijn hand op mijn hart: het zijn vooral de socialisten die het om zeep hebben geholpen. Alles kon en alles mocht”.

We zouden kunnen besluiten: moet er nog zand zijn.

De Belgen komen!

Nee, het was geen aprilgrap. De Belgen! In alle ernst! De CIA, dat zou men nog kunnen geloven. Een Britse opvolger van James Bond, tot daar aan toe. Maar Belgen? Alsof Didier Reynders, die niet eens het Departement Financiën behoorlijk kon organiseren, nu als kersverse Minister van Defensie plots wel geslepen genoeg zou zijn om zo’n gesofistikeerde geheime operatie te leiden… En dat allemaal zonder dat iemand zijn mond voorbijpraat in een café, bij een dure escortdame of in De Morgen. Of zonder dat iemand de geheime documenten op de fotokopieermachine laat liggen.

Hoe zien de Russen de Belgische politici eigenlijk? Zouden zij echt geloven dat Wouter Beke keihard en meedogenloos is? Dat Kris Peeters alleen maar doet alsof hij dom is om zijn ware persoonlijkheid als sluwe en geniale speler op het internationale schaakbord verborgen te houden? Dat Kris Calvo tijdens zijn quinoamaaltijd bij een glas alcoholvrije wijn een reeks liquidatiebevelen ondertekent, uit te voeren met elektrische auto’s, recycleerbare biologische wapens of blaaspijpen met pijltjes in Fair Trade-vergif gedompeld? Of

High Life

Claire Denis deed er bijna tien jaar over om van een idee een film te maken, en toch lijkt “High Life” nog altijd een ondoordachte, onafgewerkte en experimentele warboel zonder doel. Met haar Engelstalige debuut doet de Franse schrijfster-regisseuse Denis (“Un beau soleil intérieur”, “Les salauds”) een poging om het sciencefictiongenre naar haar hand te zetten, maar een geslaagde missie is het niet geworden.

Stoute Baudet

Corrupt

De Amerikanen en de Britten moeten echt wel op hun tandvlees zitten. Volgens Russische bronnen zijn ze niet meer in staat zelf gasaanvallen in Syrië in scene te zetten om daarmee president Assad zwart te maken, hoewel die man zo onschuldig en zachtmoedig is als een sneeuwwit lam. De snode Angelsaksers doen daarvoor nu zelfs beroep op de Fransen en … de Belgen.

FILM

misschien met een bakfiets met zeisen aan de wielen, zoals bij Ben Hur. We weten in alle geval heel zeker dat John Crombez niet bij die operatie betrokken is. Hij zou de bevelen waarschijnlijk naar het verkeerde e-mailadres doorsturen.

Als u binnenkort leest dat er mensen op een onverklaarbare manier getroffen zijn door giftgas in de Spaanse provincie Soria, dan zullen we misschien geloven dat de Belgen er voor iets tussen zitten, dat zij echt geprobeerd hebben een “false flag”-operatie in Syrië uit te voeren. Soria of Syria…

Ja, komaan, één lettertje verschil…

We kunnen nu al inzage geven van de bevindingen van de parlementaire onderzoekscommissie die de oorzaken van deze pijnlijke fout moet vaststellen. De informaticasystemen van de verschillende departementen waren incompatibel, zoals hij de Dienst Financiën. De computer op het hoofdkwartier in Brussel werkte nog met floppy disks en kon geen contact maken met de laptop van de agenten op het terrein. De veldtelefoons uit de Grote Oorlog waren nu toch echt wel versleten, wat tot verkeerd begrepen bevelen leidde. De kaarten waren nog gebruikt in de Congo Vrijstaat.

Om de rol te spelen van de Rus die de gasgranaten moest afschieten, hadden ze in het kader van de positieve discriminatie een Pygmee gekozen, maar wel een flinke grote. En de operatie werd geleid door een Brusselse PS-er die alleen slecht Frans begreep. Voor hem klonken Spaans, Nederlands en Arabisch even onbegrijpelijk. Allemaal koeterwaals. Tja, dan gebeuren zo’n vergissinkjes.

MARCUS SARDONICUS

Een kleine troost is de knappe prestatie van acteur Robert Pattinson, die naast de Twilight-saga gelukkig ook betere titels op zijn naam heeft staan, zoals “Remember Me” (2010) en “Good Time” (2017). Of “High Life” het waard is om te bekijken? Dat ligt eraan of u graag naar een uitgewerkt geheel kijkt waarin personages, verhaallijnen en plot vakkundig samenkomen, dan wel of u meer van de experimentele “niets moet, alles kan”-projecten houdt.

Een gevangenis in de ruimte Bij aanvang volgt de camera Monte (Pattinson) en zijn interactie met een lichtjes kribbige, maar wel aandoenlijke baby. Een aantal camerabeelden doorheen de omgeving, een grauwe flashback en een hoop suggestieve beelden maken al snel duidelijk dat Monte zich op een ruimteschip bevindt, maar dat de rest van de bemanning niet meer aanwezig is. Het ruimteschip werd bemand door gedetineerden. Het zijn criminelen die tot de doodstraf of levenslang waren veroordeeld, maar die de keuze kregen een alternatief lot te ondergaan: een geïsoleerd bestaan in een ruimteschip, dat eenzaam en verloren in het duister zweeft ergens buiten ons zonnestelsel. Het doel van hun missie? Het zoeken en vinden van alternatieve energiebronnen in de buurt van zwarte gaten (wat logisch klinkt). Maar als we leren dat het ruimteschip nooit is bedoeld om terug te keren, niet kan communiceren met de aarde en dat de bemanning zich niet zozeer bezighoudt met wat zich buiten het schip afspeelt, maar wel met het uitwisselen van lichaamssappen dankzij de persoonlijke missie van een seksverslaafde ‘dokter’, dan zijn we al snel de weg kwijt. De nietsomvattende uitleg die we krijgen van Denis breekt helaas al snel alle potentiële magie en opgebouwde spanning van de interessante premisse af, waardoor alle inhoud als een kaartenhuis in elkaar stort.

Sciencefiction zonder wetenschap Denis lijkt zich niet te storen aan enig wetenschappelijk aspect in haar als “sciencefiction” geklasseerde film. Wanneer Monte in een bepaalde scène ongestoord een deur van het ruimteschip opent om wat lijken te dumpen, vallen de lichamen de zwarte leegte in, waarna we ze in het volgende, hevig gestyleerde shot opeens wél gewichtloos voorbij zien zweven. Bovendien komen de ruimtepakken van de bemanningsleden recht uit een winkel van vintagekleding. Sommige lijken volledig van katoen te zijn gemaakt. Lijkt mij niet het geschikte uniform om op jacht te gaan naar zwarte gaten.

Stijl boven verhaal Denis draaide High Life als een improviserende kunstenares. Daarbij verkoos ze stijl boven verhaal, waardoor de kijker met heel veel vraagtekens achterblijft. Vragen die niet beantwoord worden. Eén ervan is: “Wat doen in godsnaam die honden daar?”

De regisseuse gooit een heleboel thema’s, flashbacks, suggestieve ideeën, kunstzinnige trage beelden en experimentele geluiden en tonen in de strijd, waar je als kijker geen touw aan kan vastknopen. De film mist richting en structuur. Ondanks het gebrek aan zwaartekracht (over het algemeen), komt High Life - letterlijk vertaald “hoog leven” - nauwelijks van de grond.

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

4 april 2019

13

Fons Duchateau, schepen in Antwerpen (N-VA)

“Grijp mensen liefdevol bij hun nekvel”

Antwerps N-VA-schepen Fons Duchateau (47) was een nobele onbekende toen hij in 2014 de teugels overnam als Antwerps superschepen en OCMW-voorzitter. Nochtans stond de Truiense Antwerpenaar aan de wieg van de N-VA, werkte hij daarvoor voor de VU en werd hij geboren en getogen in de Vlaamse Beweging. “En ik ga er ook in sterven,” lacht hij, “maar nu nog even niet.” Een gesprek met een man die zijn stempel heeft gedrukt op het beleid in Antwerpen en dat wil voortzetten in het Vlaams Parlement.

Een late politieke roeping had Duchateau niet. De man vormde samen met directeur Piet de Zaeger een tandem bij de interne organisatie van de N-VA, die uitgroeide van een - volgens velen - doodgeboren kind in 2001, tot de grootste politieke kracht van Vlaanderen. Het was Bart de Wever die hem plots tot zijn eigen verbazing in het licht trok.

“Ik was geen vragende partij, maar De Wever iets weigeren is niet makkelijk.” De nobele onbekende maakte snel naam met een actief tewerkstellingsbeleid voor OCMW-cliënten en hij voerde zijn eigen oorlog tegen sociale fraude. Hij werd de favoriete pispaal van verenigd links. “Asociaal!” en “hardvochtig” waren woorden die aan zijn naam kleefden. Het aantal leefloners daalde echter wel ten voordele van het aantal dat aan het werk ging.

Vandaag is uw beleid verankerd in het Antwerps bestuursakkoord en pakt sp.a graag uit met de resultaten. Een beetje wrang, toch?

Fons Duchateau: Eerlijk? Echt niet. Ik ben vooral blij dat we dit beleid kunnen voorzetten. We hebben meer leefloners aan het werk gezet dan alle andere centrumsteden samen opgeteld. Eigenlijk hebben we niet meer dan onze plicht gedaan en tewerkstelling ernstig genomen. Ik heb het gevoel dat onder het vorige beleid mensen gewoon werden opgegeven. Als een tewerkstellingsprogramma werd opgesteld voor een cliënt, dan was het doel niet om die man of vrouw aan vast werk te helpen. Het was bezigheidstherapie om voldoende arbeidsdagen te verzamelen en van het OCMW naar een werkloosheidsuitkering te evolueren.

Je kon sociaal tewerkgesteld zijn en niets anders doen dan jassen ophangen in een theaterzaal. Dat resulteert nooit in vast werk. Het theatergezelschap neemt gewoon een volgende goedkope arbeidskracht aan, en andere werkgevers kunnen niks met die ‘ervaring’. Zo ga je niet met mensen om. Geef ze verdorie een eerlijke kans. De eerste voorwaarde voor ons tewerkstellingsprogramma was dat er toekomstperspectief moet zijn. En we zijn gaan werken met privépartners. Dat werkt dus.

Die investeren in een opleiding en geven mensen een stabiele job. Eind vorig jaar hadden we 9 procent minder leefloners in Antwerpen. Ondanks de instroom.

U wou mensen bij hun nekvel grijpen en werk gebruiken als een manier om potentiële leefloners af te schrikken naar Antwerpen te komen. De oppositie steigerde.

Dat heb ik inderdaad eens gezegd, ja. Het klinkt hard, maar ik sta er achter. Trouwens, ik heb gezegd “liefdevol” bij hun nekvel grijpen. Kijk, ik deel het OCMW-cliënteel op in drie categorieën. De eerste groep zijn de ouderen die een leven lang hebben bijgedragen en op de sukkel geraakt zijn. Of mensen van wie de kansen op de arbeidsmarkt om wat voor reden dan ook zeer klein tot onbestaand zijn. We geven die meer geld vanuit de stad, maar dat moet nog beter kunnen. De twee andere categorieën bestaan uit mensen die moeten werken. En dan heb je één groep die niet liever wil dan een vaste job hebben, en een groep die het OCMW als zijn levenslang inkomen beschouwt. Dat laatste is onaanvaardbaar. Wie niet wil werken, moet ook zijn leefloon inleveren. Dat is niet hard, dat is logisch. We gaan een contract aan met die mensen. Jij levert inspanningen en wij doen er alles aan om je voldoende ervaring en opleiding mee te geven voor op de arbeidsmarkt. Het leefloon is niet de essentie van dat contract.

Werk is de essentie. En wie denkt dat hij zijn deel niet moet doen, kan maar beter niet in Antwerpen een leefloon aanvragen. Dus ja, werk kan afschrikwekkend zijn.

Wie er de kantjes vanaf wil lopen, zal beter af zijn in een stad als Gent. Daar is het leefloon wel de essentie, niet werk. Daar zijn het aantal arbeidstrajecten maar 16 procent van wat ze in Antwerpen zijn. Dat kan eigenlijk niet. Als je armoede wilt aanpakken, moet je het Antwerpse model in heel Vlaanderen uitrollen en moet het federale niveau de blokkades hiervoor wegnemen. Daar wil ik in het Vlaams Parlement aan werken, als ik de kans krijg.

In uw categorieën noemt u geen allochtonen?

Ik heb er geen enkel probleem mee om toe te geven dat armoede in Antwerpen en heel Vlaanderen gekleurd is. Je kleur, je afkomst, je religie. Ik heb daar alle respect voor, maar het zijn geen uitvluchten om niet te werken en bij te dragen. En er is bij sommigen een mentaliteitsprobleem.

Dat moet je durven zeggen. Van de niet-moslims heeft 84 procent

van de 25- tot 35-jarigen werk. Bij de moslimjongeren is dat 43 procent. Die cijfers komen niet van mij, maar van sp.a-wetenschapper Marc Elchardus. Ik weet dat sommigen dat toeschrijven aan racisme, maar dat aanvaard ik niet.

Racisme bestaat, maar Vlaanderen biedt ruimschoots kansen aan iedereen. Dat veel jongeren hun school niet afmaken, dat is wél een oorzaak. Dat allochtone meisjes wel goed studeren en hoger opgeleid zijn, maar om culturele redenen niet gaan werken, is een andere oorzaak. Hoeveel gezinnen kunnen rondkomen

om gegevens van hun burgers te delen. Wat ze nooit gaan doen, overigens, want daar hebben ze geen belang bij. Sorry, ik vind dat onaanvaardbaar. Ik heb een proefproject gelanceerd waarbij we mensen naar lokale kadasters sturen en ik stel vast dat we met een ernstig probleem zitten. Uit steekproeven bij een afgebakende doelgroep blijkt 35 à 40 procent eigendommen te hebben in het buitenland. Die lui moeten eruit, én ze moeten hun fraude terugbetalen.

Maar u bent er niet in geslaagd dat systeem sluitend te maken.

Volgens minister Ducarme schendt u het beroepsgeheim door gegevens van leefloners en sociale bewoners door te spelen aan derden die uw onderzoek doen. Met andere woorden: fraudeurs blijven straffeloos.

Racisme bestaat, maar Vlaanderen biedt ruimschoots kansen aan iedereen. met één inkomen? Zeer weinig.

Dat is een economische realiteit.

Maar in het beleid zijn dat geen excuses. Je vervult je deel van het contract.

Volgens Joël de Ceulaer zijn uw methodes en visie een uiting van ‘rauw rechts’. En dan had hij het onder andere over uw jacht op fraudeurs in de sociale huisvesting en mensen die leven van een leefloon.

Ik heb dat ook gehoord. Ik ben een beleefd man en ga niet zeggen wat ik van zijn visie denk.

Maar nu moet hij mij eens uitleggen wat er ‘rauw rechts’ is aan iemand die hier een sociale woning heeft en in het buitenland een appartementsblok heeft staan, uit ons sociaal systeem te verwijderen? Daar is nog niemand in geslaagd. Dat zijn geen arme sloebers die tegen de lamp lopen. Dat zijn mensen die middelen stelen die de belastingbetaler voorziet om de sociaal zwakkeren te steunen. Mag je daar nog tegen optreden zonder uitgescholden te worden?

We hebben ellenlange wachtlijsten in de sociale huisvesting.

We weten dat er mensen zitten die er geen recht op hebben, maar er gebeurt al jaren niks. Steden en gemeenten moeten braaf wachten tot landen als Turkije, Marokko en Suriname bereid zijn

Dat geldt enkel voor mensen die een leefloon trekken. Dat is federale materie. De interpretatie die Ducarme geeft aan het beroepsgeheim, klopt gewoon niet.

Als we iemands bankrekening willen controleren, geven we ook informatie door aan derden.

Ik vermoed dat hier een eentweetje speelt met CD&V, dat eerst voor het systeem was, maar door Kris Peeters werd teruggefloten. Maar er is blijkbaar ruimte voor twijfel. Die gaan we met wetgevend werk proberen weg te werken.

Sociale huisvesting is Vlaams en daar kan het wel. Ook dat is een prioriteit waarmee ik naar de verkiezingen trek.

Wij hebben de steekproef gedaan in Antwerpen, maar dit is overal in Vlaanderen een probleem. Het kan efficiënter en goedkoper als gemeenten intekenen op een ruimer controlesysteem. Dat wil ik mee op poten zetten. En het maakt mensen nerveus. Ik heb al bezoek gehad van de Turkse consul-generaal, die me heel beleefd vroeg hiervan af te zien. Ik laat me daar niet door intimideren. Dit systeem moet er komen en het moet er snel komen. Socialehuisvestingsmaatschappijen lijden onder die fraude, terwijl mensen die het echt nodig hebben op de wacht-

lijst blijven. Sommige mensen die we meer dan een halfjaar geleden wilden controleren, zijn sindsdien niet eens thuisgekomen. Hun sociale woning staat leeg. Het is ‘rauw’ idioot om dat goed te keuren.

U heeft ook de oorlog verklaard aan de boerkini. Is dat geen electoraal makkelijke zet?

Ik heb niemand de oorlog verklaard. Het omgekeerde is waar.

De groene professor Eva Brems en moslimactivistes hebben de stad voor de rechter gedaagd.

Net zoals ze Gent en Merelbeke voor de rechter hebben gedaagd.

Mijn reactie daarop was dat ik desnoods naar het Europees Hof ga om dit tegen te houden. En in tegenstelling tot Gent en Merelbeke heb ik de rechtszaak gewonnen. Is dat mijn verdienste, of het gevolg van het feit dat Gent dat niet wilde winnen en een excuus zocht om het in te voeren?

Dat laat ik even in het midden. Ik wilde echter winnen en Antwerpen plooit niet. Daar ben ik trots op. De boerkini is geen manier om moslima’s naar het zwembad te krijgen, maar een sterk signaal van de verspreiding van islamisme in onze maatschappij. Wij moeten dat ultieme symbool van discriminatie niet aanvaarden in Europa. Als je respect hebt voor vrouwen, verplicht je ze niet van zich te bedekken. Soms is het zo eenvoudig. Als we hieraan toegeven, dan kan ik u vertellen wat er gaat gebeuren: de islamisten gaan de standaard verleggen van hoe een vrouw zich hoort te gedragen. De boerkini zal evolueren van een geïsoleerd geval, wat het vandaag is, naar de norm voor de goede moslima. En de broodnodige emancipatie van de vrouw binnen die gemeenschap boert opnieuw achteruit. Dat is niet electoraal scoren. Dat is je samenleving verdedigen. Het gaat niet om een lap stof; het is een religieus zwemuniform.

U staat als eerste opvolger op de lijst voor het Vlaams Parlement. Als de N-VA in de regering zit, zit u in het parlement.

En u bent ook nog eens een veelgenoemde naam voor het burgemeesterschap. Van een blitzcarrière gesproken.

Ik ben eerste kandidaat-opvolger voor het Vlaams Parlement, en ik hoop inderdaad dat we opnieuw in de Vlaamse regering terechtkomen om het beleid te kunnen voortzetten.

Ik ben geen kandidaat-burgemeester. We hebben een prima burgemeester; niemand moet staan popelen om in zijn schoenen te stappen. Laat de tijd en de verkiezingen hun werk doen.

KARL VAN CAMP

14

Cultuur

4 april 2019

GESCHIEDENIS

Keizerin Charlotte (1) Vorig jaar verscheen het eerste deel van een nieuwe stripreeks “Impératrice Charlotte”. Het album is nu in het Nederlands vertaald. Een van de beste Franse scenaristen beschrijft het bewogen leven van de ‘princesse de Belgique’.

Charlotte Empress of Mexico

Mijn moeder heeft me verscheidene keren verteld hoe ze als twaalfjarige verplicht was met de andere Mechelse kinderen de mis bij te wonen die kardinaal Van Roey opdroeg in de Sint-Romboutskathedraal nadat Charlotte in 1927 stierf. De in 1840 geboren prinses was de dochter van Leopold I. Hij had liever een vierde zoon gekregen. Zijn oudste zoon Louis Philippe werd slechts tien maanden oud.

En je wist maar nooit in die tijd.

Leopolds nicht Victoria (dochter van zijn zuster) werd bijvoorbeeld koningin als dochter van de vierde zoon van George III. In België kon een vrouw tot de grondwetsherziening van 1991 geen staatshoofd worden. Leopold troostte zich door zijn dochter de naam van zijn jong gestorven eerste vrouw Charlotte te geven. De prinses kreeg een harde, maar verzorgde opvoeding met veel aandacht voor talen, behalve het Nederlands.

Habsburg De 19de eeuw was de tijd van de “Ebenbürtigkeit”. Een katholieke prinses kon uitsluitend met een katholieke prins trouwen. Een paar exotische prinsen uit Portugal en Brazilië bevielen Leopold en Charlotte niet. Daarentegen was een Habsburger een zeer goede partij voor een jonge dy-

nastie die altijd met vrees naar het agressieve Frankrijk van Napoleon III keek, dat het verlies van de Zuidelijke Nederlanden nooit verteerd had. Charlotte sprak en schreef uitstekend Duits. Het werd dus Ferdinand Maximiliaan (Nederlandse schrijfwijze), broer van de Oostenrijkse keizer Frans-Jozef.

Deze aartshertog was zachtaardig en vriendelijk, maar tevens een vrouwenloper en een besluiteloos warhoofd.

In theorie was hij admiraal van de Oostenrijkse vloot. Het koppel trouwde na keiharde onderhandelingen over de bruidsschat met de gierige Leopold I. Het werd een huwelijk met ‘scheiding van goederen’. Charlottes eventuele erfenissen werden geen bezit van haar man. Maximiliaan kreeg een baan van zijn broer: gouverneur-generaal van Lombardije, waar de Habsburgers niet welkom waren, maar dat ze in 1814 ruilden voor hun vroegere Zuidelijke Nederlanden waar ze wel welkom waren.

Maximiliaan en Charlotte hadden een eigen hofhouding en hij onderscheidde zich door zijn progressieve denkbeelden: het prerogatief van prinsen zolang ze zelf niet de eindverantwoordelijke zijn, waarna ze meestal conservatiever dan hun voorgangers worden.

Die Italiaanse sinecure duurde geen twee jaar. De keizer ontsloeg prompt zijn broer toen Napoleon III met de verovering van Lombardije begon om het aan de toekomstige Italiaanse staat te schenken.

(Die betaalde met de afstand van Nice en Savoie aan Frankrijk.)

geleend aan de piepjonge Mexicaanse republiek. Het land was een zootje. De leidende klasse, bestaande uit creolen (Mexicanen van Europese afkomst), was hopeloos verdeeld. Conservatieven en liberalen vochten elkaar letterlijk de tent uit met staatsgrepen en burgeroorlogen. De liberale leider was een 1 meter 37 lange echte indiaan: Benito Juarez. Hij voerde als president de gelijkheid van iedereen voor de wet in, onteigende het reusachtige grondbezit van de Kerk, schafte het katholicisme als staatsgodsdienst af, maar nam ook de gemeenschappelijke gronden af van de indiaanse dorpen en hief oude koloniale beperkingen op, zodat het kapitalisme de vrije en ruwe hand kreeg. Bepaald geen socialist (de ‘rode’ vader van Mussolini noemde onterecht zijn zoon naar hem). Juarez weigerde schulden te betalen van leningen die conservatieve voorgangers hadden afgesloten.

De Franse keizer riep de Britten en Spanjaarden op met geweld het geld op te eisen. Die haakten af toen ze zagen dat hij een Franse satellietstaat wilde creëren; geholpen door de burgeroorlog in de VS, zodat de Amerikanen zich niet konden moeien. Een Frans leger bezette de grote Mexicaanse steden en Napoleon had enkel nog een marionet nodig. Die vond hij in de aanvankelijk aarzelende Maximiliaan.

Mexico

De keizerstitel was niet uitzonderlijk. Een Mexicaanse generaal had zich al eens een jaar tot keizer gekroond en Brazilië was op dat ogenblik ook nog een keizerrijk.

Een Habsburgse tante van Maximiliaan was er keizerin geweest.

De ambitieuze en hooghartige Charlotte zag zichzelf met dezelfde rang bekleed als de gehate zwager en schoonzuster (keizerin Sissi). Haar huwelijk zat op een dood punt gezien de buitenechtelijke verhoudingen van haar man, en er zijn aanwijzingen dat Maximiliaan Charlotte een seksuele ziekte bezorgde. Trouwens, ze vond seks iets vies en kinderen waren er niet.

Mexico gaf haar leven weer zin. De Fransen zorgden ervoor dat rijke creoolse Mexicanen en de hogere geestelijkheid een zogenaamde volksraadpleging organiseerden die de Habsburger naar Mexico riep.

Met veel show boden een paar Mexicaanse notabelen Maximiliaan en Charlotte de troon aan in hun sprookjeskasteel van Miramare, ten noordwesten van Triëste, dat de thuisbasis was van de Oostenrijkse vloot. Maximiliaan aanvaardde en botste keihard met zijn broer. Die eiste dat hij afstand deed van zijn eventuele rechten als troonopvolger in Oostenrijk.

Na kroonprins Rudolf was Maximiliaan de tweede in lijn en Frans-Jozef voorzag problemen als het in Mexico verkeerd afliep. De aartshertog ging door de knieën en het keizerlijk koppel vertrok Benito in mei 1864 naar het nieuwe vaHet waren andere tijden. Vorsten derland. Onbenulligheden als de voerden oorlogen die tienduizen- toestand van de begroting, de ecoden doden veroorzaakten, sloten nomie en de sociale verhoudingen vrede en gingen vervolgens dood- interesseerden de nieuwbakken leuk bij elkaar op de koffie. Het keizer niet. Tijdens de reis wijdde was heel gewoon dat Maximiliaan hij zich hartstochtelijk aan belangen Charlotte Napoleon III bezoch- rijker zaken, zoals hofprotocollen ten en een uniek aanbod kregen: en het uniform van zijn garde. keizer en keizerin van Mexico JAN NECKERS worden. Franse, Britse en Spaan- se bankiers hadden veel geld (vervolg en slot volgende week)

Grotesken: de fantasie verbeeld Grillig, bizar, monsterachtig, maar ook karikaturaal en lachwekkend. In het Museum Plantin-Moretus opent een fascinerende tentoonstelling over grotesken: van de Renaissance tot nu.

Nadat twee derde van de stad Rome door brand was verwoest, liet Nero op een deel van het vrijgekomen terrein zijn Domus Aurea, zijn Gouden Huis, bouwen.

Het was een gigantisch paleis met driehonderd kamers, met baden en fonteinen, boordevol wit gepolijst marmer, ivoor en bladgoud.

Opvolgers van Nero vaagden de herinnering aan de wrede keizer weg door delen van het paleis te slopen. Aan het einde van de vijftiende eeuw herontdekte men in Rome de ondergrondse ruïnes van het Domus Aurea. Op de muren vond men ongeziene bonte muurschilderingen met overdadige symmetrische versieringen. Daartussen wemelt het van bizarre dieren en fabelwezens. Deze decoraties gingen de geschiedenis in als ‘grotesken’, naar hun vindplaats in ‘grotachtige’ ruïnes.

Inspiratiebron Tijdens de Renaissance waren de antieke grotesken een inspiratiebron voor vele kunstenaars. Kijk maar naar de versieringen van de “Stanze van Rafaël” in het Vaticaan. Het Museum Plantin-Moretus illustreert in het centrale luik van de tentoonstelling “Grotesken: de fantasie verbeeld” hoe Antwerpse prentkunstenaars als Hans Vredeman de Vries (1527-1606) en Cornelis Floris (1514-1575) deze uitbundige en fantasierijke ornamentvorm introduceerden in de Lage Landen in de zestiende eeuw.

Hans Vredeman de Vries was een uitstekend perspectieftekenaar die veel heeft bijgedragen aan de introductie van de Italiaanse bouwstijl ten noorden van de Alpen. Bij Plantijn publiceerde hij voorbeelden van architectuur, fonteinen, zuilen en ook grotesken. Vredeman wist de ruimtelijke werking van de grotesken te vertalen naar het platte vlak, wat onmiddellijk werd overgenomen door tekenaars van prenten en door schilders-glasschrijvers.

Cornelis Floris was een veelzijdig talent. Hij superviseerde de bouw van het Antwerpse stadhuis.

Floris maakte een Italiëreis toen de renaissance er volop bloeide.

In zijn tekeningen verwerkte hij de Italiaanse invloeden binnen

een eigen Vlaamse aanpak. De expo toont mooie prenten van beide kunstenaars en van hun opvolgers. Een ontdekking is een uitzonderlijke, recent opgedoken, reeks zestiende-eeuwse ontwerptekeningen van Paul Vredeman de Vries, de minder bekende zoon van Hans.

De expo illustreert duidelijk dat de prentkunst en Antwerpen als drukkerscentrum een hoofdrol hebben gespeeld in de verspreiding van de grotesken als ornamentstijl naar andere kunsttakken, zoals schilderkunst, architectuur, edelsmeedwerk, glasschilderkunst en boekdrukkunst.

Van Bosch tot Bervoets Al snel gebruikte men de term ‘grotesk’ niet enkel voor de aan de oudheid ontleende ornamentvorm, maar meer algemeen voor het bizarre, monsterachtige, karikaturale en bespottelijke; connotaties die wij vandaag nog steeds met het begrip ‘grotesk’ associëren. Het tweede luik van de tentoonstelling toont hoe dergelijke grillige vormen door de eeuwen heen tot de verbeelding van kunstenaars hebben gesproken. In de zestiende-eeuwse Nederlanden zijn Bosch en Bruegel met hun ‘drollerieën’ de grote pioniers.

Moderne en hedendaagse kunstenaars treden in hun voetsporen.

Werken van onder anderen James Ensor, Fred Bervoets en René De Coninck tonen aan dat de aantrekkingskracht van het groteske bleef doorleven in de kunst, tot op vandaag. Een mooi voorbeeld is Carll Cneut, de gelauwerde illustrator van prentenboeken en dichtbundels, die ook internationaal bijzonder gewaardeerd wordt. Carll Cneut liet zich inspireren op de grotesken-collectie van het Museum Plantin-Moretus voor vijf schitterende werken die op de expo te zien zijn. De grotesken-tentoonstelling is een reis door de tijd, een ontdekkingstocht in een fascinerende fantasiewereld.

MMMV Tentoonstelling “Grotesken: de fantasie verbeeld”, van 5 april t.e.m. 15 september 2019, Museum Plantin-Moretus, Antwerpen, www.museumplantinmoretus.be

Op de praatstoel

4 april 2019

15

Praten met dr. Jan Carlier

“Zijn mannen duivels en vrouwen sowieso engelen?”

Als u zich in de haren krabt bij MeToo, troost u, want u bent niet alleen. MeToo is een fontein van pikanterieën, uitgestalde misdrijven, ontsteltenis en overdrijvingen. Dr. Jan Carlier is geneesheer, seksuoloog, psychotherapeut en auteur. Hij weet waar hij het over heeft, want hij begeleidt reeds dertig jaar slachtoffers en daders van seksueel misbruik en seksueel grensoverschrijdend gedrag. Die ervaring vertaalt hij in wetenschappelijke teksten en in een steunbetuiging aan MeToo maar met kritische vragen aan hen: YouToo? De dokter bekijkt de twee kanten van de kwestie.

Een zondagmorgen is geen taboe voor dr. med. Jan G. Carlier. De kwieke, prille zeventiger, met witgrijze kuif, heeft koffie en koek klaargezet in zijn dokterskabinet, met een relatiecentrum op hetzelfde adres, in Roeselare. Buiten beieren de klokken over West-Vlaanderen. Dr. Carlier publiceerde zopas twee boeken over seksueel wangedrag. Het ene is wetenschappelijk en uitgegeven bij C. de Vries-Brouwers, terwijl het andere, uitgegeven bij Polemos, een essayistische polemiek is die positie kiest in de heibel over MeToo. Het dikke “De dramatische gevolgen van seksueel misbruik” heeft een voorwoord van mr. Jef Vermassen. Volgens cijfers worden in België 8,9 procent van de vrouwen en 3,2 procent van de mannen voor hun achttiende jaar slachtoffer van seksueel misbruik.

Dr. Carlier: “MeToo en YouToo?” is een kritische steunbetuiging voor degenen die seksueel grensoverschrijdend gedrag uit de wereld willen bannen. Ik hoop dat het bijdraagt tot een gesprek, tot een verheldering, tot het zo dicht mogelijk benaderen van het gestelde doel. ’t Pallieterke: Waarom kritisch?

Jan Carlier: Kritisch, ja, want de discussie, de toon, de voorbeelden en de verwerking in de media leiden naar een slechte tweedeling: mannen zijn duivels en vrouwen zijn engelen. In mijn praktijk zie ik die polarisering veel minder tot zelfs niet. Ik haast mij meteen, of alle woede valt over mij heen, te zeggen -, en in het Polemosboek schrijf ik dat verschillende malen uitdrukkelijk, want je loopt op eieren - dat seksueel misbruik een zwaar misdrijf is en seksueel grensoverschrijdend gedrag verwerpelijk. Zonder pardon. Wat niet belet dat er met meer gezond verstand over moet gerapporteerd en nagedacht worden. Het is allemaal zo wit en zwart, zwart en wit, en ik heb altijd graag de verschillen, de nuances gezien.

Dat zit er bij mij in van bij mijn twaalf jaar bij de jezuïeten. Ik heb mededogen met slachtoffers én met sommige daders. Die laatste pleit ik zeker niet allemaal vrij. De waarheid is evenwel dat er echte schur-

ken zijn onder de daders, maar ook ‘dummies’. En mogen we de vraag stellen of potentiële slachtoffers in sommige omstandigheden ook niet voorzichtiger zouden horen te zijn?

YouToo dus? Ik wil eerlijkheid en verantwoordelijkheidszin aan beide kanten. Geen brandstapels in de media voor om het even welke dader op basis van feiten die we niet eens concreet mogen kennen, maar zeker ook geen brandstapels voor vrouwen met korte rokjes of decolletés.

Alle mogelijke grenzen moeten weg, maar tussen mannen en vrouwen moeten ze volgens MeToo hoger worden opgetrokken?

Precies. Alle grenzen vervagen, maar die ene grens moet scherper bewaakt worden. Politiek is het de mode om open grenzen in te stellen, economisch is de globalisering een wereld zonder horden, en ethisch moet haast alles kunnen. Eigen toiletten voor mannen en vrouwen zijn verwerpelijk.

Transgenders zoeken geen begrip, zij eisen met interviews en boeken het applaus en toejuichingen op voor hun durf en transformatie. En precies in die westerse wereld, waar grenzeloosheid en normloosheid het parool is, zet men de grote stekels op als er door de gepredikte bandeloosheid meer seksueel misbruik of grensoverschrijdend gedrag is. Hoeveel kans op succes maakt dan de uitzondering?

Leidt MeToo tot een debat?

Neen, zowat iedereen sympathiseert met MeToo, en wie afwijkt wordt uitgespuwd. Ik zou ook graag willen dat het seksueel misbruik stopt, maar op korte of middellange termijn is dat niet realistisch en zeker niet op de manier waarop MeToo en de media daarmee omgaan. Seksualiteit is te complex, te dubbelzinnig van natuur. Mannen en vrouwen hebben duizenden jaren andere patronen ontwikkeld en die veranderen niet in een handomdraai.

Wakkeren de media het probleem aan?

Bart De Pauw, Lode Vereeck, Jan

Gemengde scholen hoeven niet

Co-educatie zou zorgen voor een betere omgang tussen jongens en meisjes, en ipso facto later tussen mannen en vrouwen, aldus een mantra na mei 1968?

Jan Carlier: “De co-educatie is twintig jaar breed bezig. Iedereen doet mee. En het heeft weinig positiefs opgeleverd. Beter zou zijn om in hun eigen scholen jongens op te voeden tot goede mannen en meisjes tot goede vrouwen. Voorwaarde daarvoor lijkt mij dat zoveel mogelijk een mannelijke leraar de jongens voorleeft en een vrouwelijke lerares de meisjes. Kinderen beginnen te puberen rond twaalf jaar en pas dan komt de seksuele aantrekkingskracht en toenadering. Doe toch niet mee als ouder aan de nonsens om met gespeelde of overtuigde blijdschap te melden dat je zoontje van acht een vriendinnetje heeft. Zo maak je van een kind een vroegrijpe vent. Of je de vroege co-educatie kan terugschroeven in Vlaanderen is onbespreekbaar geworden, hoewel ze in die twee decennia zeker niet tot een betere omgang tussen mannen en vrouwen heeft geleid. Je stelt bijvoorbeeld vast dat vrouwen snel uitgekeken geraken op ‘softies’, op mannen die handiger zijn in het verschonen van een pamper dan zijzelf. Werk samen, geniet samen, maar leer het verschillend zijn kennen en erkennen.”

Fabre worden meteen op de mediatieke pijnbank gelegd. Het kleineren van grote figuren staat garant voor hoge lees- en kijkcijfers, dat is een. En twee: alleen de gerechtelijke onderzoekers kennen de finesses van dossiers waarnaar journalisten dikwijls alleen maar het raden hebben. Toch wordt het leven van die drie personen, en andere mensen in zo’n situatie, meteen kapotgemaakt. Op televisie klinkt het woord ‘misbruik’, maar wat is er precies gebeurd, en hoe? Bij een moord wordt tot in de details verteld of het slachtoffer is gewurgd, neergeschoten of neergeknuppeld.

Je kan je zo een beeld vormen over de ernst van de gebeurtenis. Dat is niet zo bij het passe-partoutwoord ‘misbruik’ en dat beschadigt de daders en de slachtoffers. En niemand leert welke concrete gedragingen in welke omstandigheden niet door de beugel kunnen.

U pleit voor een verjaringstermijn voor klachten over misbruik en grensoverschrijdend gedrag?

Zeker. Seksueel misbruik en seksueel grensoverschrijdend gedrag slaan wonden, meestal hele diepe wonden. Hoe moeilijk is het echter om bewijzen aan te dragen na 20 jaar? Je zit als slachtoffer volop in een grijze zone. Zet je in de plaats van een rechter, die zal in zijn beoordeling het argument van redelijke twijfel laten meetellen.

Slachtoffers van seksuele misdrijven verdringen nogal dikwijls wat er is gebeurd, maar dan nog blijft het misbruik onbewust wel altijd ergens knagen. Is er toch een levendige herinnering, dan riskeert die lange tijd hun leven echt om te woelen. Gezonder zou het zijn indien we slachtoffers snel zouden kunnen helpen opdat ze veel vroeger naar een vertrouwenspersoon, een arts of naar de politie zouden stappen.

Dat moet aangekaart worden in de opvoeding. Als een vrouw reeds 20 jaar ongelukkig is omwille van seksueel misbruik waarover zij nooit gepraat heeft en waarvoor zij nu pas aanstuurt op een veroordeling, na 3 jaar al die stap zou zetten, dan zou ze 17 jaar aan geluk kunnen winnen.

Beweegt de slinger terug de andere kant op? Duikt na de seksuele vrijbuiterij een Victoriaanse preutsheid op?

Zo scherp zou ik het niet formuleren. Wel is het zo dat het niet de eerste maal in de geschiedenis van de seksualiteit is dat er na een vrijgevochten tijd een sobere periode aanbreekt. Denk aan de libertijnse boeken, gedichten en beelden van de 18de eeuw met daarna de 19de eeuw met burgerlijke, preutse fatsoensnormen.”

De westerse wereld is lawaaierig en verliest de pedalen?

Ik ga op sommige vlakken niet te snel mee in de toevallige windrichting, en vandaag is dat minder populair, maar het zij zo. Men moet niet meteen meedraaien met de wind.

Ik gaf voorlichting op scholen en in verlovingscursussen, waar ik onder meer vertelde dat het ongepast is te vrijen waar kinderen bij zijn, dat drie kussen onder vrienden charmant en kameraadschappelijk zijn,

maar dat dit niet met iedereen en in alle omstandigheden passend is.

Zelfs met vriendinnen en kennissen moet je dat niet doen op een raadpleging of een therapiesessie… Er waren ooit etiquetteregels, maar wie kent die nog? Nochtans, die regels leerden net wat afstand te houden. Maar onderwijzers en leraren zijn op vandaag geen ‘mijnheer of mevrouw’ meer, artsen geen ‘dokter’ meer, maar iedereen is ‘Jan of Hilde’. Jongelui vernemen niet meer concreet wat hoort en wat niet hoort.

Traditioneel was er voor het huwelijk een lange vrijage waarin men stapje voor stapje geestelijk en lichamelijk kennis maakte. Die etappe wordt nu veelal overgeslagen en dat leidt meer dan goed is tot ‘ongelukken’. Nog altijd zijn haast en spoed zelden goed.

Is het verschil tussen mannen en vrouwen eigen aan de natuur?

Biologisch in elk geval, gedragsmatig door natuur en cultuur. Maar vooruitstrevende kringen, gevolgd door de media en de spraakmakende gemeenschap, trachten het biologische deel te ontkennen. Wat in contrast staat met de wetenschappelijke poging om homoseksualiteit als natuurlijk te aanzien. Deze geaardheid zou wel moeten wortelen in de natuur; het verschil tussen man en vrouw echter niet. Raar. Dat laatste verschil zou, zeggen extremisten, alleen maar een keuze zijn, iets maakbaars. In het zijn van mannen en vrouwen bestaan wel geen starre patronen. Vrouwen zouden eerder mikken op welzijn, mannen op vrijheid, maar die schaal is glijdend voor de beide geslachten. Bovendien, het klinkt zo traditioneel, maar de grote Goethe was correct toen hij schreef: ‘In de beperking toont zich de meester.’ Dat is seksueel en relationeel eveneens waar.

Liefde is geen ‘fun’?

Liefde niet, lijfelijke liefde kan dat zijn. Lijfelijke liefde heeft een hevig moment, een Tabor-ogenblik. Men beleeft mogelijk de ‘fun’, maar nooit hetzelfde diepe gelukzalige gevoel bij een tocht naar de hoerenbuurt als bij de eigen lang vertrouwde partner. Een prostitueebezoek is allicht als champagne in een plastic bekertje. Maar wie gelooft dat die ‘fun’ er voor altijd is, maakt zich begoochelingen. Het wezen van begeerte is dat zij nooit voldaan is en

oneindig is. Bij een nieuwe auto verlang je ook al meteen naar een nieuwe vaatwasmachine. Goedele Liekens en andere seksgoeroes op de buis kunnen nog zoveel receptjes aanbieden, een doorlopende roes van seksuele beleving is een illusie.

De tv-seksuologen hebben nuttig werk geleverd, maar het moet op televisie prikkelend en plezant zijn.

Ik heb twintig jaar geleden voorgesteld aan de VRT om een reeks te maken over seks en relaties, en ik ontving het antwoord dat daar geen kat naar zou kijken.

Is de vervrouwelijking van de vertrouwenscentra voor seksuele misdrijven een probleem?

Het Vertrouwenscentrum Kindermishandeling West-Vlaanderen - dat ik heb gesticht en nog steeds voorzit - heeft vandaag twee mannen, waaronder de directeur, en twaalf vrouwen in dienst. In de branche is een vervrouwelijking bezig zoals die plaatsvindt in de geneeskunde, de magistratuur, de klaslokalen en de psychiatrie. In de samenleving heeft MeToo het beeld versterkt van de man als roofdier, als lustjager, en de vrouw als slachtoffer daarvan, terwijl we beide geslachten moeten aanspreken om de beoogde verandering te krijgen.

Wat te doen?

Men moet vanaf zijn jonge jaren leren omgaan met verschillen, met grenzen, met etiquette, ook op seksueel vlak. Dat is het algemene stramien, voeg daar dan bijvoorbeeld een publieke lijst aan toe van 15 handelingen, situaties die fout zijn in de omgang tussen mannen en vrouwen. In Nederland was er een tv-programma waarin vriendelijk en kordaat werd uitgelegd hoe en wie en in welke volgorde je iemand groet. Dat is basiskennis voor beschaafde menselijke omgang, zoiets is denkbaar voor seksuele omgangsvormen. Bovendien, gebruik je gezond verstand. Koop voor kindjes van vier geen soortement bh’tje. Seksualiseer die kleuter niet.

Loop als vrouw niet halfnaakt rond, en man, sluit je gulp. De mode met topjes en strings scherpt de honger naar seksueel contact aan, en met een leven van haast grenzeloos genot dat aan iedereen wordt voorgespiegeld, bereid je de humus voor MeToo. FRANS CROLS

MeToo en YouTou In de loop der eeuwen zijn er steeds regels en wetten geweest die probeerden het seksuele gedrag van mannen en vrouwen in toelaatbare banen te leiden.

Maar omdat die blijkbaar hun kracht verloren en omdat de samenleving aan hoge snelheid veranderde, moet een beweging als MeToo wel de fakkel overnemen en erop hameren dat mannen meer respect zouden hebben voor vrouwen en hen niet zouden zien en behandelen als seksuele prooien. Maar de vraag rijst hoe groot de slaagkansen zijn van MeToo en of de beweging de meest aangewezen middelen gebruikt en niet te eenzijdig is om te slagen in wat terecht haar streefdoel is. Dit boek brengt daarvan voor het eerst een kritische analyse.

Het boek telt 118 blz. en is verkrijgbaar voor €14,00 (ISBN 978 94 9300 504 4). Te koop in de boekhandel, of via de webwinkel: www.polemos.be

16

Boeken

4 april 2019

Elitetroepen tijdens de Eerste Wereldoorlog Voor uitgeverij Aspekt blijft de Eerste Wereldoorlog een onuitputtelijk thema. Hierbij moet wel vermeld worden dat de gepubliceerde boeken vaak unieke onderwerpen behandelen. Neem nu het jongste WOI-boek dat door de uitgeverij gepubliceerd werd. Het handelt over de nieuw ontwikkelde elitetroepen die tijdens de Grote Wereldbrand ontstonden. Dat boek werd geschreven door de Nederlandse historicus Ruud Bruijns, die in Vlaanderen vooral naambekendheid geniet als voorzitter van het Studiecentrum Joris van Severen.

Ernst Jünger Wanneer we terugdenken aan de Eerste Wereldoorlog, denken velen spontaan aan massale offensieven en materiaalslagen, waarbij vaak op een enkele dag tienduizenden soldaten buiten gevecht gesteld werden. Dat beeld is weliswaar geen cliché, maar het ging er ook niet zelden anders aan toe. De generale staven aan beide zijden van het front zochten naar oplossingen om hoe dan ook een doorbraak te forceren. In 1916 dachten ze plots tegelijk dat kleine gespecialiseerde stormbataljons de oplossing zouden kunnen brengen.

Aan de zijde van de centrale mogendheden kwamen de gevreesde Sturmbataillone tot stand.

Die stormtroepen bewezen hun waarde tijdens het grote Duitse voorjaarsoffensief van 1918. Ze braken niet massaal door de geallieerde linies maar op tevoren bepaalde zwakke punten, of de Blitzkrieg avant la lettre.

Hun belangrijkste wapens waren machinegeweren, handgranaten en vlammenwerpers. De bekende schrijver Ernst Jünger maakte deel uit van een dergelijke eenheid. Probleem was wel dat ze aanzienlijke verliezen leden en de navolgende infanterie te traag was om het veroverde terrein te bezetten en te consolideren.

Ook de Oostenrijkse Jagdkommando’s boekten aanvankelijk heel wat successen tegen de Italianen, maar einde oktober 1918 waren ze te zwak om nog veel weerwerk te bieden tegen de aanvallende Italianen.

Askari Van een heel ander kaliber waren de Askari’s. Die Afrikaanse voetsoldaten in Duitse krijgsdienst, onder het commando van generaal Paul von Lettow-Vorbeck, bleven gedurende de hele oorlog ongeslagen en trouw aan hun Duitse commandant. Ze waren de schrik van de Belgische, Britse en Portugese koloniale troepen.

Von Lettow-Vorbeck waardeerde de trouw van zijn Askari’s. Nog in 1926 zorgde hij ervoor dat ze hun achterstallige soldij uitbetaald kregen.

Ook aan geallieerde zijde werden elitebataljons gevormd, die deelnamen aan de strijd. Berucht waren vooral de Italiaanse Arditi, de ‘dapperen’. Zij stormden met ware doodsverachting naar voren gewapend met handgranaten en een dolk. Hun verliezen waren navenant. Bij iedere aanval dunden hun gelederen met 25 à 30 procent uit. De Fransen hadden hun bergtroepen, de Chasseurs Alpins, en het Vreemdelingenlegioen. Het Royal Tank Corps en de Royal Marines vormden de speciale strijdkrachten aan Britse zijde. Met zijn kleine eenheid Autos-Canons-Mitrailleuses (ACM) bezat het Belgische leger een eigen elitebataljon, dat actief was tijdens de veldtocht van 1914 en aan het Russische front.

Historicus Bruijns wijdt aan ieder van hen een tiental bladzijden vlot leesbare informatie. Wel blijven onder meer de Turkse en Russische elitebataljons buiten beschouwing. En jammer van de niet verbeterde drukfouten.

Dramatisch 1918 Ook over het laatste oorlogsjaar schreven Aspekt-auteurs een aantal bijdragen. Zoals eveneens het geval was met de voorgaande jaren worden de belangrijkste hiervan in de bundel “Het dramatische jaar 1918” samengebracht. Een register is aanwezig.

De meeste artikels verschenen oorspronkelijk in de boekenreeks “De Grote Oorlog” en zijn gewijd aan de Duitse voorjaarsoffensieven, de komst van de Amerikanen, de geallieerde tegenoffensieven, de Duitse nederlaag en de wapenstilstand van 11 november 1918.

Wellicht komt er nog een laatste bundel gewijd aan het jaar 1919 en het verdrag van Versailles.

PIETER JAN VERSTRAETE Ruud Bruijns, “Elitetroepen: de ontwikkeling van bijzondere eenheden tijdens de Eerste Wereldoorlog”, Soesterberg, uitg. Aspekt 2019; 95 blz.; prijs 9,95 euro.

ISBN 97 894 6338 492 6 Henk van der Linden en Perry Pierik (red.), “Het dramatische jaar 1918: de strijd gestreden, de wereld in puin”, Soesterberg, uitg. Aspekt 2018; 538 blz.; prijs 24,95 euro. ISBN 97 894 6153 749 2

Wie was die rare rijmelaar?

Aan het mooie en geestige kijk- en leesboek over Heinz Hermann Polzer (1919-2015), beter bekend onder zijn artiestennaam Drs. P., hebben drie Vlamingen meegewerkt.

Het zijn Stijn Tormans (journalist bij het weekblad Knack), Paul Ilegems (Antwerps schrijver en kunsthistoricus) en Jan de Smet (muzikant, componist en zanger). Ook de bij ons bekende Jean Blaute was een boezemvriend van Drs. P, die zichzelf graag muzikaal begeleidde aan een zwarte of witte vleugelpiano.

Een fris glas bier werd voor de beroemde Hollandse Zwitser (geen zwetser) een lafenis (wat een prachtig Nederlands woord).

Zijn debuut in 1953 had als titel Zang- en leesboekje voor belangstellenden. Jaap Bakker, de samensteller van het boek Het Drs. P Jaar- en Bewaarboek, noemt hem terecht ‘Prins der plezierdichters’ en schrijft: “Voor mij is Drs. P behalve liedjesmaker en schrijver toch vooral de geestelijk vader van het plezierdichten. In 1979 bracht hij een boek uit met die titel, en dat boek heeft mijn leven veranderd.”

Een dichtende en zingende doctorandus Wie nooit een lied van de man heeft gehoord en wie nog nooit één van zijn vele geestige pleziergedichten heeft gelezen of gehoord, leeft op een diep in de Melkweg verdwaalde planeet.

Wie de woorden en de muziek van verrassend droevige, levensechte en rijmende succesliedjes als “Dodenrit” (Troika)”, ”Veerpont”,

“Knolraap en lof, schorseneren en prei”, De zusters Karamazov”, “Sneker Café”, “De commensaal”, “Winterdorp” en “Bananen” nooit heeft gemist, heeft toch wat gehoord in zijn of haar leven. Het mooiste levenslied is misschien wel het minst bekende, “Het land is moe”, en ziehier de liedtekst van de eerste en de tweede strofe: Het land is moe, de hemel grijs De wind is koud, zo koud als ijs Mijn jas is dun, de kleur is vaal De weg is lang, de boom is kaal Mijn rug is krom, en macht is recht De lucht is vuil, het brood is slecht De vloer is rot, het dak is lek De ruit is stuk, het kind is gek Polzer werd geboren in Zwitserland en had een Nederlandse moeder. Gedurende heel zijn lang en vruchtbaar leven verzaakte hij nooit aan zijn Zwitserse nationaliteit. Hij was altijd goed vermomd, of keurig in het pak als een burgerman (denk maar aan onze grote Antwerpse auteur Willem Elsschot), en hij rookte de ene sigaar na de andere.

Bij de Amsterdamse Wallen Lisette Lewin schreef in haar ontroerend In Memoriam aan het eind van haar prachtig stuk Drs. R.I.P. over de afscheidsbijeenkomst en over de crematie in Amsterdam in het Bethaniënklooster bij de Amsterdamse Wallen: “Geluidloos verrees nu een ijzeren zuil die de kist hemelwaarts tilde, tot hij uit het zicht verdween. En zo is onze verstokte roker, zoals hij zelf had gewenst, in rook opgegaan.”

Volgens Paul Ilegems was hij een echte helvetofiel (een liefhebber van al wat des Zwitsers

is) en deze schrijft: “Elk jaar opnieuw pakte Drs. P in de tweede helft van augustus zijn koffers om samen met zijn vrouw Mieke naar Zwitserland te reizen, want daar en nergens anders wou hij op 24 augustus zijn verjaardag vieren.”

Zijn meest geniale vondst was wellicht het door hemzelf meest geliefde lied met als sprekende titel “Quartier Putain”, en dan zowel door de tekst als door de muziek. Om af te ronden citeer ik de twee eerste strofen van het afscheidsgedicht “Dag grote P” van Marjolein Kool, die het genoegen had een aantal jaren met die aimabele doch vreemde man zonder vijanden te mogen samenwerken: Zijn kuif was wit, daaronder zat een geest van elastiek, een onbeperkte woordenschat, briljante verstechniek en ongekend veel trivia.

Hij strooide feitjes rond als was hij Wikipedia lang voor het web bestond.

En achteraan dit boek bevindt zich een uitvoerige en onmisbare bibliografie die alle boeken van H. Polzer onder de naam Drs. P of onder de schuilnaam Geo Staad bevat, met o.m. een bulkboek uit 1975 dat op 120.000 exemplaren werd gedrukt en herdrukt in het boek Plezierdichten van 1979.

En niet te vergeten, in 2015 verscheen bij Nijgh & Van Ditmar het succesboek Troika hier, troika daar. Het allermooiste bij elkaar.

HENDRK CARETTE “Het Drs. P Jaar- en Bewaarboek”, onder redactie van Jaap Bakker, Uitgeverij Joh. Enschedé, Amsterdam 2018, met cd en harde kaft en prachtige illustraties; 167 blz., prijs 25 euro. ISBN 97890-824717-8-6

Een ontgroening in de polders Brugge is prachtig en Zuienkerke is niet minder prachtig. Brugge kende hij grondig. Op het minimeer van Zuienkerke leerde hij plankzeilen, dus het polderdorp naast de weg naar Blankenberge was hem vertrouwd. Wandelen rond die plas hielp hem toen hij er jarenlang elke week heen ging met een computer, ideeën en werknota’s, om artikelen te schrijven. De wereld is klein.

Thierry Debels is een Bruggeling van bouwjaar 1968, en een halve inboorling van Zuienkerke. Hij vertelt het verhaal van zijn jeugd in de roman “Kamabea”, een literaire eersteling van een auteur die beter bekend is omwille van zijn non-fictieboeken. Onlangs leverde Thierry Debels “Circus Media” af, ook een uitgave van Polemos. Voordien fileerde hij de financiën van het Belgische koningshuis in “Kroongeheimen” (wat hem een interview opleverde in uw spotblad), verklaarde hij de rommel bij ‘s lands grootste bank (“De ondergang van Fortis”) en nog vroeger, in 2007, kende hij een schandaalsucces met “Hoe goed is het goede doel?”.

De kracht van die brandbom is de financiële vaardigheid, en de kundige analyse van balansen van Thierry Debels. De liefdadigheidsclubs waren ziedend over de goededoelenresearch, waarin zij geschetst werden als marketingbedrijfjes vol dure woorden, resulterend in een matig resultaat voor de landen in ontwikkeling, hun klanten. Er volgden processen, die Debels won.

Naar blijkt in de roman, een verhulde autobiografie, staan sinds zijn jonge jaren Afrika, Congo en het Hof op de radar van de speurjournalist.

Opa Debels was arts in de Belgische kolonie en oma was vroedvrouw.

Hun moderne villa in Zuienkerke, in de verkaveling aan de Vagevuurhoeve en Polderwind, heet Kamabea, als teder heimwee naar hun twintig jaar aan de Evenaar.

Jerry - de Zuienkerkse rakkers krijgen de voornaam Thierry niet onder de knie - is verlekkerd op de weken bij de grootouders. Hij luistert nieuwsgierig naar hun Congolese verhalen, bekijkt mappen en omslagen met documenten uit de Afrikaanse tijd, leert de elegante alleenstaande vrouw Renée kennen, die beweert (en de bewijzen levert) één van de liefjes van prins Karel geweest te zijn. Hij leeft mee met Lode, een polderkameraad, die psychische problemen heeft.

Door de ogen en de woorden van de grootouders ziet en hoort hij hoe de kolonisering niet uitsluitend de uitbuiting was die ze na de Congolese onafhankelijkheid van 1960 als allesomvattend verwijt meekreeg.

Lode wordt opgenomen in de gesloten eenheid van een Brugs hospitaal. Renée blikt verleidelijk naar de adolescent en schenkt hem een ruime greep uit het vele geld dat prins Karel haar heeft toegeschoven. De dorpsgenoten filosoferen,

kibbelen, fietsen en flirten. Jerry/ Thierry rijpt tot een studieuze, goed belezen tiener in de West-Vlaamse vlakte achter de duinen. De veertienjarige Jerry van 1982 ontbolstert tot de onderzoeksjournalist en docent Debels. Zijn boeken over ontwikkelingssamenwerking, het Hof en de financiële sector wortelen in de polderklei.

J.R. “Kamabea”, Thierry Debels, uitgeverij Polemos, 125 blz. Prijs: 14 euro. ISBN 978 949 3005 01 3 Bestellen: www.polemos.be

Cultuur

4 april 2019

17

Nederlands, helder en correct Expo over 60 jaar Nederlandstalige liedjes Nu de Vrije Universiteit Amsterdam haar opleiding Nederlands schrapt, het katholiek onderwijs in Vlaanderen een uur Nederlands per week schrapt en de lees- en schrijfvaardigheden van tieners achteruit boeren, schrijft hoofdredacteur Karel Verhoeven op 25 februari in De Standaard: “Die evolutie valt alleen te bestrijden door taal en literatuur weer ernstig te nemen als een belangrijke waarheid, over onszelf en de wereld. Als het begin en de basis, het raamwerk voor kennis, de motor van de verbeelding. Het meest intieme en het meest gedeelde. Dat waar we niet zonder kunnen. Noem het onze identiteit.”

Er is geen betere inleiding mogelijk om een merkwaardig boek onder de aandacht van geletterd en belezen Vlaanderen te brengen.

Merkwaardig, omdat het tegen de stroom ingaat. Peter De Brabandere, een docent Nederlands aan de Hogeschool VIVES in Brugge, bundelt in bijna 300 erg leesbare bladzijden een waaier van praktische richtlijnen om sprekende en schrijvende taalgebruikers in Vlaanderen en Nederland, die dat goed willen doen, een naslagwerk te bieden dat verhelderend, informerend en didactisch een handleiding biedt.

Debrabandere is resoluut. Zo schreef hij reeds in een vrije tribune op Doorbraak op 30 augustus 2018: “Nu er steeds meer klachten zijn dat studenten te weinig taalvaardig zijn, geen samenhangende teksten kunnen schrijven, geen

goede volzinnen kunnen schrijven, niet leesvaardig zijn, weinig grammaticaal inzicht hebben, niet correct kunnen spellen (onder andere te veel dt-fouten schrijven, wat overigens deels het gevolg is van het gebrek aan grammaticaal inzicht), weinig over literatuur weten, geen samenhangend mondeling betoog kunnen houden, weinig taalnormbesef hebben, slecht articuleren enzovoort, lijkt het me juist nodig om het schoolvak Nederlands te versterken. Dat kan in elk geval niet door een uur te schrappen. Dat kan eventueel wel door juist een uur meer Nederlands op het programma te zetten.”

Hij staat dan ook wenkbrauwen fronsend te kijken als het katholiek onderwijs bij monde van zijn verlicht despoot Lieven Boeve beslist om een praatvak “Mens en samenleving” in te voeren ten koste van een uur Nederlands.

Praktische en technische richtlijnen In voorliggend boek neemt hij alvast het voortouw om niet alleen praktische en technische richtlijnen te geven om het Nederlands vlot en correct te gebruiken, terwijl hij het Nederlands ook in een historische context plaatst en de lezer wat informatie geeft over Belgisch-Nederlandse taalvarianten en Standaardnederlands.

In een heldere taal, overzichtelijk geordend en met talloze voorbeelden, houdt hij de kritische taalgebruiker bij de les. Zijn aanbevelingen zijn een handleiding

voor hen die vinden dat ze hun taal best goed en juist gebruiken, niet alleen gesproken, maar - vooral ook geschreven.

Hoe kun je leren schrijven zonder dt-fouten? Wanneer schrijf je jou en wanneer jouw? Waar moet je een komma plaatsen? Hoe zit dat nu met hen en hun? Hoe verwijs je correct met aanwijzende, persoonlijke, betrekkelijke, wederkerende en bezittelijke voornaamwoorden? In welke volgorde moeten de werkwoordsvormen op het einde van een zin staan? Is het je kan of je kunt, u hebt of u heeft, hij wilde of hij wou, ze klaagde of ze kloeg? Wanneer schrijf je beter geen passieve zinnen? Hoe vermijd je naamwoordelijke stijl? Hoe gebruiken we in de zinsopbouw correct bijvoeglijke naamwoorden, bijwoorden, voegwoorden, voorzetsels en werkwoorden? Het boek geeft duidelijke antwoorden aan de hand van voorbeelden. Het is geen boek om netjes tussen vele andere in de boekenkast te plaatsen. Men houdt het best bij de hand als men met taal bezig is. Leuk om weten is niettemin dat men met een meegeleverde persoonlijke code kan inloggen op het Acco-leerplatform Sofia, waar men toegang krijgt tot een online cursus die bij dit boek hoort.

KVDP Peter Debrabandere. “Nederlands, helder en correct. Praktische richtlijnen voor spreken en schrijven.” Acco, Leuven. 2018.

292 blz.; prijs: 40,70 euro.

ISBN 978 94 6344 682 2

Harde beschouwingen Begin maart verscheen het jongste boek van de Nederlandse ex-politicus Frits Bolkestein. “Bij het scheiden van de Markt” is een bundel met opiniestukken, redevoeringen en korte essays. Tal van interessante onderwerpen, gaande van islam over klimaatverandering tot buitenlandpolitiek, komen aan bod.

Meer dan vijf jaar geleden verschenen de memoires van Frits Bolkestein. In “Cassandra tegen Wil en Dank” maakte de Nederlander de balans op van zijn leven. Velen dachten toen dat de voormalige Eurocommissaris, destijds bevoegd voor de interne markt, daarmee een punt zou zetten achter zijn publieke leven.

Nu is er dus opnieuw een boek. Al laat de hoogbejaarde Bolkestein verstaan dat het dit keer zijn allerlaatste boek is en dat hij hiermee een punt zet achter zijn intellectuele leven.

Klimaatnegationist Ook op 86-jarige leeftijd blijft de vroegere VVD-leider een interessante stem in het debat. In zijn jongste boek schopt de conservatieve liberaal wederom tegen tal van heilige huisjes aan. Opvallend is dat hij een erg duidelijk stand-

punt inneemt in het klimaatdebat.

Vlaamse journalisten zouden Bolkestein, op basis van zijn visie, meteen wegzetten als een klimaatnegationist. Het aanhoudende gezeur over het klimaat begint volgens de Nederlander namelijk veel weg te hebben van een geloof: “Deze hele discussie lijkt op een godsdiensttwist, met klimaatalarmisten als gelovigen en sceptici als ketters.” Interessant is dat Bolkestein vindt dat ons een schuldgevoel wordt aangepraat en als verklarende factor wijst hij hiervoor naar het christendom: “Tweeduizend jaar christendom heeft het besef van schuld en boete diep in de psyche van de westerse mens verankerd. Wij zijn schuldig dus wij verdienen de rampen die op ons afkomen, tenzij wij boetedoen op aanwijzing van de predikers.”

Geboortebeperking in Afrika Bij andere debatten, met als onderwerp migratie en mondialisme, stoort Bolkestein zich aan diezelfde drammerige houding van de politiek correcte stemmen. Zo verzet de Amsterdammer zich tegen de oude opvatting dat een continent als Afrika arm zou zijn omdat wij in het Westen rijk zijn geworden op kap van de derde wereld. Wat Afrika volgens Bolkestein nodig heeft, is ge-

boortebeperking. En de migratie naar Europa, die dient drastisch afgeremd: “De immigratie is het grootste probleem van de EU sinds de Tweede Wereldoorlog (...) wie spreekt over snelle integratie is wereldvreemd.” Over de toekomst klinkt de auteur somber: “In 2004 meenden de Verenigde Naties dat de bevolking van Afrika ten zuiden van de Sahara zou groeien van 900 miljoen destijds tot ongeveer 2,3 miljard in 2100. Nu schatten de VN de bevolking van Afrika in dat jaar op 4,4 miljard.” Ook op het vlak van de islam weigert Bolkestein een blad voor de mond te nemen. Zo wijst hij op “de islamisering van het antisemitisme”. Niet zogenaamde neonazi’s pesten Joden weg uit West-Europa, maar moslims zijn er bijna altijd voor verantwoordelijk.

Ook de genuanceerde opinies van Bolkestein aangaande onze relatie met Rusland en de hervorming van de Europese Unie, zijn een verademing. Bolkestein is het type rechtse liberaal dat in Vlaanderen niet of nauwelijks nog bestaat.

LVS Frits Bolkestein, “Bij het scheiden van de macht: Beschouwingen over politiek en samenleving”, Uitgeverij Prometheus, 281 blz.; prijs: 24,99 euro.

ISBN 978 90 4464 037 3

Liefhebbers van Nederlandstalige muziek hebben nog tot 9 juni de tijd om de prachtige tentoonstelling ‘Lang Leve De Muziek’ over 60 jaar liedjes uit de Lage Landen in de Gentse Sint-Pietersabdij te gaan bekijken.

Uitgerust met een hoofdtelefoon en een audiogids loop je er letterlijk door de muziek van de jaren vijftig tot nu, sprokkel je een massa weetjes en beluister je interessante verhalen. Bezoekers kunnen zich ook vergapen aan tal van uitgeleende muziekinstrumenten, podiumkledij, affiches, gouden platen en andere memorabilia.

De expo belicht meer dan 200 artiesten en groepen en heeft zowel aandacht voor Vlaamse als Nederlandse populaire muziek in alle genres. Ze bestrijkt een periode van 60 jaar en begint in 1958, het jaar van de wereldtentoonstelling in Brussel en volgens de organisatoren het moment waarop de moderne tijden beginnen in de Lage Landen.

“Mono wordt stereo, 78 toeren wordt 45 toeren, variété wordt popmuziek en de keizer van het Vlaamse lied, Will Tura, brengt zijn eerste plaatjes uit”.

Er is veel te zien en te ontdekken (een grondig bezoek neemt enkele uren in beslag), maar door de indeling die zowel chronologisch als thematisch is en het gebruik van kijkkasten is de expo heel ordelijk en overzichtelijk. Grote infoborden leiden elk decennium in met spitante teksten van Jan Delvaux, kenner van de Belgische popmuziek en curator van de expo.

Delvaux schreef en vertelt ook de tientallen verhalen die in de audiogids zitten en net als de muziek kunnen worden gescand en beluisterd. De interactieve expo toont op schermen ook tal van beelden uit het VRT-archief, dat voor de expo grondig werd doorploegd.

Cowboyhoed Onder de tentoongestelde voor-

werpen bevinden zich onder meer kostuums van Liesbeth List en Ramses Shaffy, de zogenaamde Jezusgitaar van Luc De Vos, de “gouden” laarzen van Nicole & Hugo, een zadel en cowboyhoed van Bobbejaan Schoepen, een zwarte Gibson gitaar van Thé Lau, een wit podiumkleed van Laïs-zangeres Annelies Brosens en een knalgroen kostuum van Eddy Wally.

Daarnaast zijn populaire liedjesthema’s in speciale decors uitgewerkt. Zo illustreert een nagemaakte, roze tienerkamer met posters aan de muur het thema tieneridolen.

Overal klinkt muziek omdat elke ruimte van de tentoonstelling haar eigen achtergrondmuziek heeft. De feestgang halverwege het parcours zet mensen dan weer met luide muziek aan om mee te zingen met een mix van nummers, gaande van ‘Dromen zijn bedrog’ van Marco Borsato over ‘Ik hou van u’ van Noordkaap tot ‘Saragossa’ van Jimmy Frey.

Verspreid over de expo staan ook een reeks interactieve jukeboxen zoals ‘De gezongen landkaart’ (minstens een derde van de Vlaamse gemeenten wordt immers in een liedje vermeld), een spelletje waarbij de bezoeker moet uitmaken of een liedje een origineel nummer of een cover is en het ‘Turarium’ met liedjes van Will Tura, die er meer dan zeshonderd heeft opgenomen.

Bijna aan het einde van het muzikale parcours volgt nog een uitsmijter met hoezen van platen die bizarre liedjestitels hebben als ‘Eet meer sperziebonen’ en ‘’Ik voel me zo dik’. Een ludiek einde van een heerlijke tentoonstelling.

PSIM

Poen voor de communisten

Vorige week was er ook heel wat te doen in de Kamercommissie voor de controle op de Verkiezingsuitgaven en de Partijfinanciering over de eis van de PVDA om 1,6 miljoen euro te kunnen incasseren. De discussie woedt al enkele jaren, maar nu, met de verkiezingen in het vooruitzicht, laaide het debat weer op.

De neocommunisten, waarvan alleen twee Franstalige PTB’ers zijn verkozen, zeggen dat ze via hun PVDA-lijsten in Vlaanderen ook stemmen haalden en als unitaire partij dus recht hebben op dat geld. In dit complexe land beweren de andere partijen – de N-VA en Open Vld op kop – dat er geen Vlaamse verkozenen zijn van de PVDA en dat men dus geen aanspraak kan maken op het staatsmanna voor het Vlaamse gedeelte van hun electoraat. Pikant detail: de juridische diensten van de Kamer zelf geven de PVDA/PTB ge-

lijk: zij moeten geld krijgen voor ál hun kiezers en niet enkele voor de Franstalige. DéFi (het vroegere FDF) had ook lijsten in Vlaanderen zonder verkozenen en stapte naar de rechter – wat PVDA niet deed - toen de Kamercommissie van oordeel was dat ook zij geen geld kregen. De rechtbank gaf DéFi gelijk en de overheid mag een slordige 200.000 euro ophoesten.

De commissie besliste weliswaar beroep aan te tekenen, maar gaat het geld vooralsnog toch vrijgeven…

PVDA beroept zich nu op dit vonnis om zijn centen ook op te eisen. Dezer dagen leggen zij een ordemotie neer om de Kamer een uitspraak te laten doen. Misschien kan het Vlaams Belang ook even zijn vinger opsteken, want in 2014 had die partij toch ook een lijst ingediend in Henegouwen…

Deze week weten we hoe dit verhaal afloopt.

18 Brieven

4 april 2019

VAN ONZE HOFDICHTER

Kies-V-sonnet Zo donker als de wolken zijn bij regen bedreigen ons communautaire vlagen.

Wie houdt de francofone zondvloed tegen waarin zich zelfs geen hond zou durven wagen?

Eens dat ’t in mei zijn zegje heeft gekregen, herhaalt zich ’t leven weer van alle dagen, mag weer, in plaats van belgië weg te vegen, het V met Elsschot aan de poort staan klagen.

Dan worden kiesbeloften doodgezwegen op last van ‘t Huis van Laken en de Walen en mag ’t gefopte kies-V Vlaams bewegen, bewegen weer en op zijn Vlaams betalen met euro’s die van noord naar zuid bewegen in ’t ritme dat noch perken kent noch palen.

Militairen op straat niet verzekerd in eigen land

DUBBELE MORAAL BIJ DE VRT Pallieterke, Als het waar is dat Jehova’s een paradijs zijn voor kindermisbruik en dat dit door deze organisatie op grote schaal in de doofpot wordt gestopt - hetgeen een Pano-reportage heeft trachten aan te tonen -, dan moet dit streng worden afgekeurd en bestraft. Hoewel enige voorzichtigheid toch geboden is bij het beoordelen van Pano-reportages. Zie de undercoverreportage van enkele jaren geleden, van een ‘moslimkoppel’ dat een winkel opende in het ‘blanke’ Tremelo, en de reportage over de rechtse jongerenvereniging Schild & Vrienden van verleden jaar.

Jehova’s sluiten zich af van de rest van de samenleving en mogen alleen vrienden hebben binnen de eigen gemeenschap, wat een ideale voedingsbodem zou zijn voor kindermisbruik en waardoor het ook veel gemakkelijker zou zijn om misbruiken toe te dekken en verborgen te houden. Dat is althans wat beweerd werd in De Afspraak op de VRT. Maar de moslimgemeenschap in ons land is in hetzelfde bedje ziek. Moslims sluiten zich eveneens af van de rest van de samenleving en mogen volgens hun ‘heilig’ boek niet bevriend zijn met ongelovigen. Bovendien zijn binnen de moslimcultuur kinderbesnijdenissen en kindhuwelijken geen zeldzaamheden.

Ook dat is kindermishandeling. Hun profeet huwde toen hij al 54 jaar oud was Aisha, een 9-jarig meisje. En voor moslims is het leven van hun profeet het ultieme voorbeeld om in het paradijs te komen. Waarom maakt Pano niet eens een reportage over eventueel kindermisbruik binnen de moslimgemeenschap?

Redenen genoeg om desbetreffend eens een diepgravend onderzoek te doen. Bovendien zou de impact ervan vele malen groter kunnen zijn. Al was het maar om aan te tonen dat de ‘onderzoeksjournalisten’ van de VRT eerlijkheid, neutraliteit en objectiviteit hoog in het vaandel voeren. Is dat soms een taboeonderwerp voor de openbare omroep en mag aan de moslimgemeenschap niet worden geraakt? Of overheerst misschien de angst om doodsbedreigingen te krijgen, of om te worden beschuldigd van racisme? Onderzoeksjournalisten, die naam waardig, laten zich niet intimideren en zijn van niets of niemand bang, zelfs niet van moslims.

Willy van der Meulen - Ternat

Kruisende woorden oplossing 1154

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 H E M E L

L

I C H A A M

O P E R A X L O E R D E E O X E G G E N X R X M V S O P X E X C H

I

R O

E X V E U R N E X V U X E V E N W A A R D L

I

I G E

N N E N X N E S T X

H X K

I

E P O N

X T A S X T A E I

E M X B E S T

D R E G T X P A A N X S E X K X E G E L

S X F E

N U X A M E R

K A A N

I

IAN BLACKFORD

DAVIDSFONDS

Pallieterke, Ik ben tamelijk jaloers op de Schotten. Niet op hun single malt, want de Ierse is beter, maar op hun politici! Wat een genot om naar SNP’er Ian Blackfords betoog te luisteren na de zoveelste “the NO´s have it” in Westminster. Een gepassioneerde oproep voor Schotse onafhankelijkheid met applaus op bijna alle Schotse banken. Toen hij zei “niet in dit parlement, maar in het Schotse zal over het lot van de Schotten worden beslist”, werd hij door weldenkende Unionisten onderbroken. Mr. Speaker Bercow wees hen terecht en benadrukte dat parlementslid Blackford het recht had om te zeggen wat hij zei. Ik zie Siegfried Bracke zoiets niet doen. Maar hij hoeft dat ook niet, want bevlogen pleidooien voor Vlaamse onafhankelijkheid in de federale praatbarrak zijn zeer, zeer zeldzaam. Jammer, heel jammer!

Dirk Cornelis - Stekene

Pallieterke, Sinds weken zit ik op hete kolen, samen met een aantal geweldige medewerkers van ons Davidsfonds. Jarenlang bewonderden wij enthousiast de talentvolle voorzitters van het Davidsfonds, in ieder geval persoonlijkheden zoals Clem de Ridder. Zijn standpunten waren voor ons jarenlang ‘Evangelie’. Toen stroomden duizenden Vlamingen probleemloos naar de IJzerbedevaarten. Dichters zoals Anton van Wilderode ontwaren wij niet langer tussen onze Vlaamse intellectuelen. Toen bestond nog een duidelijke slogan, “voor Godsdienst, Taal en Volk”. Die boodschap was voor iedereen onbetwistbaar en eenduidig, recht uit het hart van een ware Vlaming. Kijk naar het aantal leden van het DF op dit ogenblik en vergelijk de cijfers met het jaar 1989, slechts dertig jaren terug. We verliezen dagelijks waardevolle medewerkers en leden! De ‘schwung’ is eruit, de religie werd verbannen uit onze samenleving, de taal staat niet langer voorop in het geschreven woord, en ons volk ontbreekt alle fierheid...

Onze voorbeelden luisteren naar namen zoals Zuhal of Assida, en terecht! Weg met wie niet duidelijk stelt dat onze roots christelijk en westers zijn, en wie dit niet kan aanvaarden is geen ware Vlaming of inwoner van dit tot op heden nog altijd zalig landje!

Jan M aes - Bellegem

KLIMAAT Pallieterke, Ik las onlangs op het internet de belevenissen van een Nederlander die met zijn vrachtwagen van Noord- tot Zuid-Afrika gereden is en zich beklaagde over het moedwillig afbranden van hele streken als slecht begrepen vorm van bemesting. Een lezenswaardig citaat – ondanks taalfouten – voor Europese idealisten: “Word echt een beetje triest van die hoeveelheden afgebrande bos. Kilometer na kilometer zwart geblakerde aarde. Proberen we in Europa er alles aan te doen de natuur te helpen en co2-vorming tegen te gaan. Hier in Afrika hebben ze daar blijkbaar nog nooit van gehoord. Vind dat we raar doen met al die hulpverlening. Ik denk als er niet word afgebrand, dat het hele stuk tussen Dakar en Bamako jungle zou zijn. Echte jungle.

En dat is 1000 km hoor. Misschien moeten de heren politici zich daar maar eens over buigen.

Want ik weet zeker dat het voorkomen van al dat platbranden, de aarde meer zal helpen dat weer eens extra milieu belasting op benzine of stroom.”

Pim Pandoer - A sse

DIEREN- VERSUS KINDERWELZIJN Pallieterke, Op 27 maart in de krant: “Minister van Dierenwelzijn gefeliciteerd door GAIA. Aandacht voor de zwaksten in onze maatschappij (de dieren) is een weerspiegeling van onze graad van beschaving.” Inderdaad, onverdoofd slachten en andere mishandelingen worden ernstig aangepakt. Dierenrechten heet dat. Wat zijn dan de rechten van het ongeboren kind? Wordt ook afgeslacht - met of zonder verdoving - in de buik van zijn moeder. Het weerspiegelt inderdaad de graad van beschaving van onze maatschappij! Quod erat demonstrandum.

A ndré L annoo - Heverlee

HECTOR VAN OEVELEN

OPWARMING AARDE Pallieterke, Jaren geleden besliste Duitsland al zijn kerncentrales te sluiten en te vervangen door bruinkoolcentrales. Onlangs heeft Duitsland medegedeeld dat het de CO2-norm niet zal halen, en heeft zelfs om een ‘versoepeling’ van de CO2-norm gevraagd. Frankrijk, waar 70 procent van de elektriciteitsproductie uit kerncentrales komt, haalt moeiteloos de CO2-norm.

De vraag wat klimaatopwarming betreft, is: welk van die twee landen draagt qua elektriciteitsproductie veruit het meest bij tot de klimaatopwarming?

Als mij de vraag gesteld zou worden, voor of tegen kernenergie, dan is mijn antwoord: dat is het punt niet. Het enige wat telt is of de elektrische stroom wordt opgewekt met of zonder de productie van broeikasgassen.

Zo’n vraag doet me denken aan een van de voornaamste figuren in China tijdens en na Mao’s regeerperiode, nl. Deng Xiaoping.

Door de desastreuze economische toestand, ten gevolge van de collectivisatie, werd hij door de partijleiding gerehabiliteerd en aangesteld om China er economisch bovenop te helpen, en kreeg daarvoor een volmacht. Hij voerde drastische hervormingen uit onder het motto: “Het maakt niet uit of de kat wit of zwart is, als hij maar muizen vangt.” Vandaar dat voor mij termen als duurzame energie, hernieuwbare energie, groene energie en milieuvriendelijke energie betekenisloos zijn.

Het enige wat telt voor het klimaat is of de elektriciteitsproductie gebeurt met of zonder emissie van CO2 en andere broeikasgassen die in de atmosfeer terechtkomen.

Luc Vandeputte - Ledegem

De Vlaamse vakman

DOORDENKERS - Tegen de stroom ingaan is vermoeiend, maar het is de enige manier om de bron te bereiken.

Gilbert Cesbron (1913 – 1979) - Frans schrijver - Tussen het sublieme en het belachelijke, zit er maar één stap.

Napoléon (1769 – 1821) - Frans generaal en dictator - De vragen zijn nooit indiscreet. De antwoorden zijn het soms wel.

Oscar Wilde (1854 – 1900) - Iers schrijver - Het is beter zich op te winden over zijn twijfels dan te berusten in zijn vergissing.

Alessandro Manzoni (1785 – 1873) Italiaans dichter en schrijver - Meningen zijn alleen maar verantwoordelijk voor wat de mensen er van maken.

Werner Karl Heisenberg (1901 – 1976) Duits natuurkundige - Vlucht de lofbetuigingen, maar tracht ze wel te verdienen..

François Fénelon (1651 – 1715) Frans schrijver en moralist

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

4 april 2019

Lucratieve Jan Jan Mulder is al een tijdje voetbalanalist bij de VRT. De 73-jarige Nederlander is zeer populair in onze contreien. Dat hij op zijn gezegende leeftijd nog een transfer zou versieren naar VTM, waar hij het dubbele gaat verdienen dan bij de nationale omroep, had ik niet verwacht. Hij zal er optreden als analist bij de wedstrijden van de Rode Duivels en de Champions League.

Jan werd na zijn voetbalcarrière columnist bij de ‘Volkskrant’. Later werd hij razend populair bij onze noorderburen door zijn optredens in het tv-programma ‘De wereld draait door’, waar hij de rubriek ‘De ergernissen van Jan Mulder’ presenteerde.

Mulder is afkomstig uit Windschoten, een boerengat in het hoge noorden van Nederland. Hij was er de midvoor van de plaatselijke club, en hij speelde ook accordeon.

Toen werd hij de midvoor van SC Anderlecht.

Samen met zijn verloofde, de beeldschone Johanna, vertrok hij naar het verre België. In zijn witte MG - die hij van de club had gekregen - ontdekte hij Brussel en werd verliefd op onze hoofdstad. Wat hij er allemaal meemaakte, kan men lezen in zijn boek ‘Chez Stans’. Jan Mulder werd de beste midvoor die Anderlecht ooit heeft gehad! Niet slecht voor een accordeonspeler.

Geen gemakkelijke jongen Ik heb een paar jaar met hem gevoetbald.

Een gemakkelijke jongen was hij niet en dat is hij nog steeds niet. Samen met wijlen Swat van der Elst was ik te gast in ‘De tabel van ‘Mendelejev’, een quiz gepresenteerd door Ben Crabbé. We moesten het opnemen tegen Paul van Himst en Jan Mulder. Voor de uitzending was er een korte briefing voorzien, maar de man uit Windschoten weigerde

daaraan mee te werken: “Alles moet spontaan zijn, recht uit de buik, geen voorgekauwde kost. Ik weiger dit bedrog!”

Trainers liggen niet in de bovenste lade bij Jan: “Trainers moeten ervoor zorgen dat de bus op tijd vertrekt, dat is alles!”

Voor de jaarlijkse groepsfoto had de Nederlander zijn kousen niet opgetrokken en werd daarvoor aangepakt door Kessler. Mulder werd razend: “Het is hier geen pensionaat, krijg de klere man!”

Hij trapte het af en we hebben hem die dag niet meer gezien, en de fotograaf kon ook naar huis. De Windschotenaar was ook woedend omdat we zonder rouwband speelden nadat Sinibaldi, onze gewezen trainer, was gestorven. “Een club die zijn historie verloochent, staat voor het begin van het einde!”, brieste hij. Voor iedere wedstrijd was het gewoonlijk wel iets: de koffie was te koud, de kousen waren te klein, de broeken spanden te veel, de muziek in het stadion was slecht, de truitjes waren te paars, de matchbal was te hard opgepompt...

Maar voor de rest was alles in orde voor Jan.

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

De kruistocht van “big Rom” Kent u Otro? Otro staat voor “our other club”. Het is de nieuwste digitale spreekbuis enkele richting tussen veelal voetbalvedetten en hun fans, en wordt als een “social app” geprofileerd. Naar verluidt een “must” voor wie in zichzelf de ware voetbalfan herkent.

Voor de habbekrats van amper 3,99 euro krijgt hij onbeperkte toegang tot het volledige aanbod. Dat gaat van exclusieve video’s, updates en nieuws heet van de naald tot “chatten” met de uitverkoren vedette.

Als die daar tenminste tijd voor heeft. Hoe de vergoedingen ogen die Otro uitkeert aan praatvaren van de vedetteclub is een goed bewaard geheim. Via die jongste eminente “nieuwsbron” voert Rode Duivel Romelu Lukaku al even een kruistocht tegen het racisme waarvan hij van kindsbeen tot vandaag het slachtoffer is. Vindt hij toch.

Het is best mogelijk dat Romelu als kind traumatiserende ervaringen opdeed die hem zijn bijgebleven. We durven betwijfelen of hem dat ook als topvoetballer overkomt.

Volgens hem alvast wel. Het begon drie jaar geleden in de interland tegen Estland. Onze “gouden generatie” won die match met 8-1, Lukaku scoorde twee keer. Toch werd hij her en der in de tribunes uitgefloten. Vanwege zijn donkere huidskleur en niks anders, weet hij zeker. Hij hield er “een walgelijk gevoel” aan over. Sindsdien speelt hij voor België nooit met trots, wel met woede. Want als hij soms wat minder presteert, verwijst het voetbaljournaille steevast naar zijn Afrikaanse roots. Flagrante lulkoek, bewees een onderzoek van Het Nieuwsblad. In geen enkele krant een spoor daarvan in de matchverslagen van de Rode Duivels met “big Rom” in het team.

Belgisch…

Lukaku kondigde voor het WK vorig jaar aan dat hij als international stopt na het EK 2020. Hij heeft dat tot dusver niet herroepen.

Lezersbrieven liegen er niet om; voor hun auteurs mag hij dat met directe ingang al doen.

Het Vlaamse volk heeft het stilaan gehad met rood-witten in Sclessin herpakte Standard zich merkwaardig na de rust. De Rouches kwamen vastbesloten uit de kleedkamer en uit de loopgraven, terwijl de bezoekers er niets beter op vonden dan erin te kruipen.

Met een gemiste start in play-off 1 als slotsom. De veel te late wissel, waarbij Hairemans, Owusu en Rodriguez vijf minuten voor affluiten mochten opdraven, was puur voor de galerij. Intussen heeft Antwerp in eigen huis een herkansing gekregen tegen leider Genk. Of ze die kans hebben gegrepen, is, terwijl we dit neerpennen, koffiedik kijken en we herhalen nogmaals, voor wie het niet wil geloven, dat we daar geen specialisten in zijn.

Vinnige favorieten

Blije winnaar “Zdenek Stybar blij na zege in E3 Harelbeke”, lazen we ergens. Of we daarvan opkijken? “Winnaar woest na zege in voorjaarsklassieker”, dat zou ons pas verwonderd hebben. In het leerrijke artikel kwamen we te weten dat de Tsjechisch gewezen veldrijder in de vorm van zijn leven verkeert en dat hij nu al vooruitblikt naar de Ronde van Vlaanderen van volgende zondag en naar Parijs-Roubaix een week later.

Daarmee zitten we op dezelfde golflengte als de winnaar van de E3 Harelbeke. Ook wij kijken ernaar uit. Maar in afwachting van Vlaanderens mooiste moesten we eerst nog naar West-Vlaanderen, waar ze zich aan het voorbereiden waren om de winnaar van Gent-Wevelgem met het verschuldigde eerbetoon te ontvangen.

Favoriete koers Het was een tijd geleden dat we Alexander Kristoff nog eens op een podium zagen staan. Alsof veel niet genoeg is, won hij vier jaar eerder nog de Driedaagse De Panne, de Ronde van Vlaanderen en de Scheldeprijs.

In de finale van Gent-Wevelgem stond hij opnieuw vlijmscherp. De Duitse turbo John Degenkolb, die tweede eindigde, en Oliver Naesen mochten mee op het schavotje, waar ze de winnaar van de dag hoorden zeggen:

“De Ronde van Vlaanderen is veruit mijn favoriete klassieker.” Dat belooft, maar er zijn kapers op de kust.

Drie musketiers Vooruitkijken naar de Ronde van Vlaanderen is niet verboden, maar het blijft speculeren. Oliver Naesen bewees met zijn derde plaats in Gent-Wevelgem dat hij de vorm te pakken heeft, maar we mogen de drie musketiers die uit het veldrijden komen niet onderschatten. Dan hebben we het over Wout van Aert, Mathieu van der Poel en Zdenek Stybar. Alle drie hadden ze iets zinnigs te vertellen. Van Aert mag de conferentie openen. “Het vertrouwen is enorm”, mochten we optekenen. Dan was het aan Stybar om ons op te vrolijken: “Ik kan alleen maar heel blij zijn met mijn conditie op dit moment.”

Om te eindigen bij Mathieu, die knap vierde eindigde in zijn allereerste World Tourkoers en daar rijkelijk uit geleerd heeft. “Ik ga alleen maar beter van worden”, zagen we hem luidop denken. Het wordt een feest volgende zondag.

Herkansing Wie doceerde alweer dat de aanval de beste verdediging is? Met dat soort borrelpraat moet ge bij Antwerptrainer Bölöni niet afkomen. Na de nipte voorsprong voor de

19

De drie uitgesproken titelfavorieten deden in play-off 1 wat van hen verwacht werd, winnen. Ze deden dat met overtuiging. Standard zette een scheve situatie voorbeeldig recht tegen Antwerp. Racing Genk liet zonder meer zien waarom het titelambities mag koesteren door Anderlecht zwaar in te pakken. Club Brugge moest niet eens diep gaan om een ondermaats AA Gent een hak te zetten. We kunnen trainer Thorup van de Buffalo’s alleen maar bijtreden: “Op die manier gaan we niet veel matchen winnen.” Tegen zoveel Noorse logica kan niemand niet op.

Armoe troef Met iets meer dan tweeduizend zaten ze in Oostende naar het verloren duel tegen Eupen te kijken. Een gelijkaardig aantal supporters was op Union getuige van de thuisoverwinning tegen Cercle Brugge. Op andere velden ging het in stijgende lijn.

Houd u vast aan de takken van de bomen.

Drieduizend toeschouwers in Sint-Truiden, en absolute pieken van iets meer dan vierduizend in Kortrijk en in Waregem. In Westerlo moesten ze het dan weer stellen met hooguit vijftienhonderd nieuwsgierigen, die een verdienstelijke thuisploeg, die beter verdiende, zagen stranden op een gelijkspel tegen Beerschot-Wilrijk. Alles samen niet eens in de buurt van twintigduizend man voor zes wedstrijden. En dan was het nog een zalig lenteweertje. Leve play-off 2!

Belofte maakt schuld Turnster Nina Derwael verdient het dat

het politiek correcte gedram over eenzijdig racisme. De topscorer aller tijden van de nationale ploeg stopt beter met dat soort “ontboezemingen” bij Otro en elders, voor hij er zelf het slachtoffer van wordt. Misschien kan bondscoach Roberto Martinez hem een gepast advies geven. Martinez duikt regelmatig op in de tribunes van de vijf “topploegen” in de Belgische 1A competitie. Belgisch is veel gezegd, vermits men zich als voetbalfan dikwijls meer in Afrika waant dan in eigen Vlaamse contreien. Mochten “Afrikaanse roots” aanleiding geven tot het racisme waarover Romelu Luikaku zich bij Otro beklaagt, de fluitconcerten zouden het brullen van een half dozijn straalmotoren overstijgen.

Het valt op onze voetbalvelden nog wel mee met al dat “racisme”. Antwerpverdediger Jelle van Damme zal dat niet tegenspreken. Hij hield een blauw oog over aan een opzettelijke elleboogstoot van diepgekleurde “ploegmakker” Lamkel Zé. Op training nota bene! De Kameroener vond het niet nodig zich voor zijn “abnormaal agressief gedrag” (dixit Antwerpcoach Laszlo Bölöni) te verontschuldigen. “Respect van Lamkel Zé is 0,0”, luchtte Van Damme zijn hart. Het pleit voor Jelle dat hij zijn temperamentvolle karakter intoomde en geen revanche nam.

Gelukkig maar. Indien wel, was de kans groot dat het vermanende “racistisch” geïnspireerde vingertje in brede kring geheven zou zijn.

Betreffende de geniepige elleboogstoot van Lamkel Zé was er geen spoor van verontwaardiging. Nergens… we haar, ons woord gestand, uitvoeriger onder de spots brengen dan in ons voorgaand nummer. Met alweer een gouden medaille voor haar prestatie op de brug met ongelijke leggers en zilver op de balk, is de wereldkampioene en tweevoudige Europese kampioene sterk bezig.

Een en ander speelde zich af op de wereldbekermanche turnen in de Qatarese hoofdstad Doha. Intussen mag de bijna negentienjarige Truiense vooruitblikken naar de Europese kampioenschappen van 10 tot 14 april in het Poolse Szczecin, of Stettin zoals de stad in vroegere tijden bekend stond.

Door plaatsgebrek kunnen we geen foto van Nina Derwael afdrukken, al willen we er als compensatie aan toevoegen dat ze mag gezien worden. Ook dat nog.

Troebelwatervisser Er is de geest en er is de letter van de wet.

Zover zijn ze bij de voetbalbond nog niet geraakt, tenzij het de heimelijke bedoeling was Lierse Kempenzonen een tandje te trekken. Iemand is destijds op het idee gekomen om een licentiecommissie in het leven te roepen om te voorkomen dat clubs hun financiële verplichtingen aan hun laars lappen. In de loop der jaren zijn daar een aantal richtlijnen bijgekomen die niets met het oorspronkelijke doel te maken hebben. Een scherpslijper binnen de licentiecommissie is tot de vaststelling gekomen dat trainer Urbain Spaenhoven van Lierse geen UEFA-diploma heeft en dat de club bijgevolg in overtreding is. Met het steekhoudende antwoord van de geviseerde club werd eens hartelijk gelachen.

Barbertje…

Het argument van Lierse Kempenzonen dat een trainer met diploma op de bank en een door de wol geverfde collega op het veld, een gang van zaken is die lange tijd en bij veel clubs wel werd toegestaan, werd door de potentaten van de bond zonder meer weggewuifd.

Bijgevolg werd Spaenhoven door zijn club noodgedwongen bedankt voor bewezen diensten en aan de deur gezet. Met dank aan de potentaten van de glazen stulp aan de Houba de Strooperlaan, die de kans niet lieten voorbijgaan om nog maar eens aan sportieve marketing te doen.

20 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

4 april 2019

ABSURDISTAN Gij die hier binnentreedt...

Jaar en dag al merken leerkrachten in de praktijk dat het Vlaams onderwijs er stevig op achteruitgaat. Jaar en dag wordt dat officieel tegengesproken. En dan, plots, breekt het besef door. Het probleem zal worden opgelost door degenen die het al jaren ontkennen. Geef toe, dan is er écht geen hoop meer.

Doorduwen Met het beperkte intellectuele potentieel dat de ware ‘t Pallieterkeredacteur kenmerkt, koesteren wij hoop na lezing van de krantenkop “Bij verkiezing verdwijnt helft parlement.” Kunnen we er dan een paar snel na elkaar krijgen?

Alomtegenwoordigheid Toen er op de klimaatmars vorige zondag wat agitatie en provocatie ontstond, maakten tal van marcheerders het V-teken.

Onvoorstelbaar toch, waar de N-VA overal geïnfiltreerd is.

Abolitionisme Blijkbaar zijn er in dit land vrij veel mensen die zich bezighouden met bondage en andere sm-toestanden. Voer de slavernij maar af langs de voordeur, ze komt langs de achterdeur weer binnen in privé-relaties.

Wie laatst lacht, groen lacht?

Vorige week gaf Meyrem Almaci in het parlement een opsomming van de CEO’s – zo heten grote bazen tegenwoordig – van Vlaamse bedrijven die allemaal voor een klimaatwet zijn. Die CEO’s zullen nog groen lachen, wanneer hun politieke vrienden het geld voor hun klimaatexploten gaan zoeken. Ra, ra.

Weerbarstig Recent brak een aantal Nederlandse hoogleraren en schrijvers, aangevuld met

1155

ook wat Vlaamse prominenten, een lans voor het paal en perk stellen aan de gestage verengelsing van de Nederlandse universiteiten en hogescholen. Eén zwaluw maakt de lente niet, maar om Gorter eens te citeren, Theo Hiddema achterna: een nieuwe lente en een nieuw geluid?

Het ligt voor de hand Onderzoek moet uitwijzen dat meer dan de helft van onze landgenoten een klimaatwet wenst. Dat is dus een probleem dat zichzelf oplost. Immers, Groen/Ecolo haalt dan in mei toch een absolute meerderheid?

Misbruik?

Vorige week begon het bericht te circuleren dat Anuna De Wever op haar school nogal met de nek werd aangekeken. Wij hebben daar géén leedvermaak bij, integendeel. Misschien kunnen de volwassenen die haar ten eigen bate gebruiken, ook eens denken aan de kwetsbaarheid van argeloze jonge mensen...

Complete afgang Wie heeft het filmpje nog niet gezien waarin Spaans buitenlandminister Borrell kwaad wordt omdat hem het vuur aan de schenen wordt gelegd inzake het misbruik van de grondwet tegen de Catalanen? Volgde dan, enkele dagen geleden, het bezoek van een Franse gewezen socialistische minister aan de Catalaanse politieke gevangenen. De Spaanse vlag, dat is toch die met het rood der schaamte?

Overlever In de Verenigde Staten is nieuw bewijs gevonden voor de thesis dat de dinosaurussen destijds zijn uitgestorven door de gevolgen van een inslaande meteoor. Men signaleert ons nochtans dat er in de omgeving van Brakel nog eentje zou leven. Hij staat bij de verkiezingen nog maar eens op de lijst.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

A. Plaatsen waar mensen met problemen terecht kunnen B. Arctische tandwalvis - Gebalk Wisselstroom C. In een goede stemming - Het minst grove D. Oude lengtemaat - Deel van het testament - Deel van een racefiets E. Voornaam van de hoofdredacteur van dit weekblad - Tot moes malen F. Tandvorming - Ontkennend voorvoegsel G. Voorbereidende werkzaamheden in de keuken H. Handomdraai - Kerstbrood - Instelling die voornamelijk waakt over het recht op werkloosheidsverzekering I. Elektronische post - Waals voetballer, vorig seizoen actief bij STVV, ook berucht voor zijn nachtelijke escapades J. Vrouwelijk zoogdier - Soort verlichting

K. Bewerkstelligt - Oriënt Express - Oost-Vlaamse gemeente L. Haastig opschrijven

VERTICAAL 1. Achteloze 2. Zilverwit overgangsmetaal 3. Ongebonden - Plaats in Noord-Brabant waar jaarlijks een internationaal bekend tennistornooi plaatsvindt 4. Internetlandcode voor Aruba Gemeente in de provincie Luik Voorzetsel 5. Benzine (Vlaams) - Automerk 6. Glip - Oeververbinding - Harde duw 7. Vleesuitwas in de neus 8. Dringende vraag - Ongeregeldheden 9. Doordrenkte - Natuurlijke logaritme 10. EU-ambtenaren 11. Dwarshout - Aangeschotene 12. Leesteken - Argon - Voegwoord

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1154 VINDT U OP BLZ. 18

Viroloog Marc Van Ranst:

“De Vlaming is een parasitair virus” De lente is aangebroken, de griep is het land weer uit. In sommige steden van ons land heeft de snotneus ware epidemieën veroorzaakt en werden ook actieve mensen zwaar getroffen, met grote economische schade tot gevolg. Nog lang geen Spaanse griep zoals sommigen beweren, maar het virus lijkt aan te sterken. Een gesprek met arts en viroloog, Marc Van Ranst dringt zich op.

Dokter Van Ranst heeft het ondanks het zachtere seizoen nog steeds zeer druk met het bestrijden van virussen. Via zijn gsm stuurt hij verwoed zijn adviezen al twitterend de wereld in. Bloedrood wordt hij er van. We maken ons heel even wat zorgen wanneer hij schuimbekkend over de vloer rolt en met zijn hoofd tegen de muur begint te slaan. Gelukkig is mevrouw Van Ranst er snel tussengekomen om de man een motorhelm op te zetten en zo de grijze massa van haar man te beschermen. “Rustig Marcje, de tweet is weg”.

Ze kijkt ons wat triest aan: “Ik probeer hem te beschermen, maar soms kom je gewoon te laat. In principe zou hij zijn helm de hele dag moeten dragen. Iedere keer Theo Francken iets tweet krijgt hij een toeval. En zoals u weet.

Theo Francken tweet al eens iets. Ik begrijp het niet goed hoor, maar hij heeft een fixatie op die man. Vriendelijke jongen die Theo, trouwens. Knappe gast”. De woorden van mevrouw Van Ranst zijn er te veel aan. De goede dokter raakt buiten zichzelf. Ze kan nog net zijn portefeuille tussen zijn tanden duwen om te vermijden dat hij zijn eigen tong er af bijt.

Een paar pilletjes valium later, kunnen we het interview dan toch aanvattten.

Dokter Van Ranst, de vergelijkingen met de Spaanse griep. Hoe realistisch zijn die?

Moeten we als bevolking vrezen voor ergere varianten op het virus?

VAN RANST: (minzaam) Het is natuurlijk zo dat epidemieën vreemde vormen kunnen aannemen waartegen mensen verminderd resistent zijn. Dat was zeker zo in het geval van de Spaanse griep omdat de Eerste Wereldoorlog mensen had verzwakt. Maar eigenlijk was die griep helemaal niet Spaans. Dat is een beetje de framing geweest van andere landen.

Vermoedelijk van nationalisten die de Spaanse eenheid wilden vernietigen. (windt zich op) Nationalisten! Crapuul! Smeerlappen! Gelukkig dat ze daar met die Catalanen wel weg weten. Sla dood! Wat Catalaans is, Spaans is.

Zo niet allemaal tegen de muur! (Razend) Red

de wereld, snij een nationalist de strot over!”

We hadden het over virussen, dokter.

VAN RANST: “Maar ik ook. De parasitaria nationalistae. Zeer populair in onze regionen! (spuwt en gilt). Maar wat een smeerlapke. Het virus werkt als volgt. Het stort opzettelijk miljarden euro’s op je rekening, ieder jaar opnieuw, decennia lang! En plots, zonder aanwijsbare reden, zegt het plots: “Zeg, zorg eens voor uw eigen euro’s”. En dan rekenen die mensen daar op. Wat een rotvirus. Onaanvaardbaar! Wat mensen niet schijnen te beseffen is dat in een lichaam ieder zijn functie heeft. Net als in een land. En de Vlaming is een donerend wezen. Stopt het daarmee, dan gaat het hele systeem naar de knoppen en wordt de Vlaming à la minute een fascistisch parasitair wezen: racistisch, nationalistisch… Crapuul zeg maar. De Vlaming is een parasitair virus die de hele aarde opwarmt zodra hij zich niet blauw betaalt aan iedere denkbare belasting die we kunnen verzinnen.”

Is dat uw medische opinie? We hadden het toch graag eens gehad over de vatbaarheid van onze bejaarden voor het griepvirus…

VAN RANST: “Bejaarden, zegt u? In een goed functionerend systeem zijn geen bejaarden. Gaat u maar eens na in modelstaten als Venezuela, Noord-Korea en Yemen. Daar vloeien bejaarden op natuurlijke wijze af”.

MEVROUW VAN RANST: “Schatje, denk aan Peter Mertens. Je mocht dat niet meer zeggen. Dat zou niet bevorderlijk zijn voor de verkiezingen”.

VAN RANST: “Mertens is een watje. Een radicaliserend, rechts rotwatje. En doe uw hoofddoek aan, irritante trut. Straks voelen onze moslimsvrienden zich hier niet welkom.

Dat zou je wel leuk vinden, hé. Uw Vlaams bloed is een schande voor de mensheid. Weg met ons! Weg met ons!”

We zijn in goede handen…

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be