't Pallieterke van 11 april 2019

75ste jaargang • nummer 15 • donderdag 11 april 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Iran illustreert de Amerikaans-Europese verdeeldheid” Het internationale optreden van Rusland is vooral een zwaktebod, de Saoedi’s zijn over hun hoogtepunt heen, en Iran is het land van de toekomst. Dat zijn slechts enkele standpunten die professor Internationale Betrekkingen aan de Universiteit Antwerpen David Criekemans ventileert. Bezadigd, genuanceerd en vooral ‘fact based’. Een gesprek over de geopolitiek van vandaag en morgen.

Lees het volledige interview met prof. David Criekemans op blz. 11

Bestraffing van de Sylvesternacht-daders De aandachtige lezer van ’t Pallieterke zal zich allicht de oudejaarsnacht van 2015 herinneren toen het volksfeest in Keulen op massale handtastelijkheden uitliep. Er was sprake van honderden seksuele misdrijven gepleegd door merendeels buitenlandse asielzoekers. De overheid, de politie op kop, trachtte eerst nog de incidenten te verdoezelen.

Uit de vele getuigenissen blijkt dat er in totaal 601 vrouwen het slachtoffer van seksueel overschrijdend gedrag waren. Nu, drie jaar na de feiten, zijn alles bij elkaar 3 mannen veroordeeld!

Drie! Het betreft een Irakees, een Algerijn en een Libiër. De Libiër Muhamend A. had vrouwen betast, en kreeg voor daadwerkelijke en vastgestelde belediging, net als voor inbreuken op het verblijfsrecht, een gevangenisstraf van 1 jaar en 9 maanden.

De Irakees had een vrouw ongewenst gekust en haar gezicht afgelikt. De Algerijn had dreigend vanuit een groepje mannen geroepen: “Give me the girls, give me the girls, of anders de dood!”

De Irakees en de Algerijn kregen enkel voorwaardelijke straffen.

De Keulse onderzoeksrechter was nochtans tegen 290 personen een onderzoek gestart. 52 daarvan werden uiteindelijk aangeklaagd.

Daaronder bevonden zich 17 Algerijnen, 16 Marokkanen en 7 Irakezen. Zes aanklachten werden geseponeerd… omdat de verdachten niet meer konden worden opgespoord. 32 zaken werden met een veroordeling afgesloten, maar dan wel voor diefstal, roof of heling. Besluit: in het land van Merkel lijkt Justitie niet bepaald het instrument te zijn dat op een correcte en juiste manier strafbare feiten uit onze multiculturele wereld kan veroordelen.

Charles Michel is enkel nog partijvoorzitter In zijn obsessioneel verzet tegen een lijst van grondwetsartikels die tot herziening vatbaar worden verklaard, heeft Charles Michel (MR) het gewaad van eerste minister definitief afgeworpen. Hij profileert zich enkel nog als partijvoorzitter. Plots doemt het communautaire spook weer op. Michel wil gezien worden als de redder van het vaderland.

Bovendien begint hij op het internationale toneel steeds meer moralistische trekjes te vertonen. Is hij dan toch een kloon van vader Louis?

“De lijst van grondwetsartikels, die door de commissie voor herziening worden vatbaar verklaard, is communautaire waanzin. Ik zal me, vanuit de regering, verzetten tegen het openstellen van communautaire artikels”, tweette premier Michel op 4 april.

Een vreemd standpunt. Of men het wil of niet, het is bijna een politieke traditie geworden dat de partijen in de Kamer voor de verkiezingen een lijst van artikels goedkeuren die ‘tot herziening vatbaar’ worden verklaard, zoals dat heet. Het is dan nog altijd aan een volgende regering om een tweederdemeerderheid te zoeken voor een nieuwe staatshervorming. Daar is geen enkele garantie voor.

Van de regering-Michel I is geweten dat er discrete, zo niet geheime afspraken bestonden over de goedkeuring van een lijst aan het einde van de legislatuur. Dat was snel een publiek geheim geworden, toen Jan Jambon tijdens een lezing voor KVHV-studenten in 2014 zijn mond voorbij praatte.

De angst voor een PS-N-VA-complot De regering-Michel I ging in december overkop, en eigenlijk voelt geen enkele partij zich meer gebonden aan de afspraken van bijna vijf jaar geleden. Wat niet belet dat het parlement nog altijd artikels tot herziening vatbaar kan verklaren. Vorige week zette ontslagnemend premier Charles Michel dus de hakken in het zand.

Hij wil geen lijst van artikels die eventueel kunnen herzien worden.

Dat zou immers de deur openzetten voor ellenlange communautair getinte regeringsonderhandelingen na 26 mei. De manier waarop Charles Michel zich daartegen verzette, had bijna iets hysterisch.

In de cartoons van Erik Meynen in Het Laatste Nieuws wordt Charles Michel afgebeeld met een vergiet op zijn hoofd. Kortom, de man

heeft ze niet alle vijf meer op een rij.

Wat is er aan de hand? Zeer eenvoudig: de ontslagnemende premier is verveld tot een partijvoorzitter. In de peilingen doet de MR het zeer slecht. Michel hoopt met een sterke electorale eindsprint de schade te beperken. Een klassieke truc bestaat erin te waarschuwen voor communautaire chaos en het einde van België. Het belgicistische publiek van de MR is daar gevoelig voor. Vraag is of dat gaat lukken. In de Franstalige pers wordt gelachen met een Michel die plots afstand neemt van een partij waarmee hij meer dan vier jaar heeft geregeerd.

Maar, in een campagne is alles toegelaten.

Dat Michel zo opgewonden is, heeft ook een andere oorzaak.

De man heeft zowaar een aantal paranoïde trekjes gekregen. De ontslagnemende premier is ervan overtuigd dat achter zijn rug gesprekken worden gevoerd door N-VA en PS om samen een federale regering te vormen. Met, jawel, een staatshervorming als het nodig is.

De recente uitspraken van PS-voorzitter Di Rupo, die pleitte voor een herziening van de financieringswet, sterken Michel in die overtuiging.

Ook was de coalitievorming in Antwerpen voor veel Franstalige liberalen een schok: Bart de Wever die met Open Vld én sp.a gaat besturen? Nooit gedacht. Michel wil kost wat kost de regie van de coalitievormingen na 26 mei in handen houden. Alleen beseft hij zeer goed dat de kans bestaat dat hij een toeschouwer wordt. Want zoals vorige week hier gesteld werd: de coalitiemarkt ligt volop open.

Moralistischinternationalistisch Vandaar dat Charles Michel al een tijdje aan een politieke ontsnappingsroute denkt: een internationale topfunctie. Waarom geen Eurocommissaris zoals zijn vader

Louis Michel? Charles Michel is meertalig en ligt goed bij het duo Merkel-Macron. Frankrijk heeft hij geholpen met een aantal legercontracten (onder andere de mijnbestrijdingsschepen voor de Belgische en Nederlandse marine zullen van Franse makelij zijn).

Het is bekend dat Michel zich op internationale topontmoetingen goed in zijn vel voelt. Alleen begint hij meer en meer op zijn vader Louis Michel te lijken. Charles Michel was lange tijd een nuchtere pragmaticus, zeker als premier in de regering met de N-VA. Maar sinds een aantal maanden is hij toegetreden tot de moralistisch-internationalistische school. Zoals Louis Michel deed. Charles Michel is wel verstandig genoeg om niet op te roepen skivakanties in Oostenrijk te vermijden.

Zijn standpunt over “België aan de goede kant van de geschiedenis” ten tijde van het debat over het Marrakeshpact toont echter welke richting de Waals-Brabander uitgaat. Het was niet anders met zijn bezoek aan Rwanda en de zoveelste excuses voor de Belgische betrokkenheid of verantwoordelijkheid bij de genocide. Er waren ook de excuses voor de kinderen van Belgen en Congolezen die in de periode na de dekolonisatie scheef werden bekeken. Het is bekend dat een combinatie van het belerend vingertje en een mea culpa over van alles en nog wat noodzakelijk is om in beeld te komen voor een internationale functie. Al is het niet zeker dat Charles Michel zo’n postje krijgt. Zijn oude rivaal Didier Reynders, die de nationale politiek meer dan beu is, lijkt goed op weg een topfunctie bij de Raad van Europa te krijgen. Eén belangrijk internationaal postje voor een Franstalige liberaal is oké, maar twee postjes, dat ligt bij de andere politieke partijen een stuk moeilijker.

2

Actueel

11 april 2019

Gwenn ha Du op elke school?

De Bretoense vereniging “Breizh Impacte” lanceert een petitie in Bretagne zodat de Bretoense vlag – zoals de meeste Vlamingen weten: de Gwen ha Du – voortaan in elke school in Bretagne zou kunnen wapperen. Een Frans wetsontwerp wil namelijk de Franse en de Europese vlag verplicht maken in de scholen in Frankrijk, en die petitie dient als een Bretoens antwoord.

In de petitie wordt het Franse jakobinisme van het nieuwe wetsontwerp aangeklaagd, waardoor weer eens kinderen verplicht worden zich ‘Fransman’ te voelen: “Het is niet eens voorzien in dit Franse wetsontwerp dat onze oude historische regio’s van dezelfde breeddenkendheid genieten. Daaruit volgt een flagrant onevenwicht ten nadele van een belangrijk onderdeel van onze identiteit, van onze erfenis en van de cultuur van onze kinderen.”

Verder stelt de vereniging: “Onze kinderen zijn geen voorwerpen. Ze hebben rechten en moeten opgevoed worden in respect voor hun cultuur, voor hun taal en voor de erfenis van hun voorouders, zoals dat ook in de internationale overeenkomst van de rechten van het kind is opgenomen. Wij eisen dus dat de Bretoense vlag binnen onze schoolinstellingen wordt opgehangen, op dezelfde hoogte als de Europese en de Franse vlag.”

“Breizh Impacte”, die voor deze petitie reeds 500 handtekeningen wist te verzamelen, definieert zichzelf als een “verzameling en de erkenning van de vitale behoeften van de Bretoense samenleving”. Ze omschrijft zichzelf als een “laboratorium van ideeën, van opborrelende projecten. Het gaat erom een mooi, proper, succesvol en solidair Bretagne te creëren.”

Een leuk en deugddoend initiatief. Ook in onze Vlaamse scholen zouden wij, overtuigde Vlamingen, graag veel meer Vlaamse accenten gelegd zien.

Respect voor onze taal, onze cultuur en de erfenis van onze voorouders.

Welke school durft dit opnemen in haar schoolreglement? En vooral: is dit geen sturende taak van de Vlaamse overheid? Want Vlaanderen beslist zelf over zijn onderwijs.

Maar ja, de vraag stellen, is het antwoord kennen. Vlaamse trots past niet in het beeld van diversiteit en multicul.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Onrust bij studenten n.a.v. ‘islamitisch liedje’ Ik werd vorige week gecontacteerd door twee personen, onafhankelijk van elkaar. Bij sommige studenten van de ULB en de VUB heerste op dat ogenblik grote onrust omwille van een oproep van (allochtone) jongeren om amok te maken op de campus (met baseballbats en ijzeren staven).

De campussen van de VUB en de ULB liggen vlak naast elkaar in Brussel. Aanleiding zou het zingen van een ‘islamitisch liedje’ (of eerder een anti-islamitisch liedje?) geweest zijn op een bijeenkomst

van studenten van de ULB. Dat gebeuren werd gefilmd door een eerstejaarsstudent van die studentenvereniging en vervolgens op de sociale media (Instagram en Facebook) gezet. Jongeren van alloch-

tone afkomst hebben dat opgepikt en hebben vervolgens opgeroepen om naar de ULB te komen om er studenten aan te pakken.

In het (Franstalige) bericht staat: “Oproep aan alle drerries (Marokkaanse vrienden) van Brussel: kom allemaal naar de ULB. Ze lachen er met de islamitische godsdienst. We gaan ze eens laten zien dat we geen hoeren zijn.” Volgens een student werd hierop de politie verwittigd.

Een studente bevestigde me dat er die woensdag inderdaad opvallend veel politie was op de campus van de ULB. De informatie hierover wordt ook door studenten van de VUB druk gedeeld op sociale media; het leidde uiteraard tot heel wat onrust bij hen. Zo kreeg ik een bericht binnen van een preses van een studentenvereniging. Zij raadt aan om bij verplaatsingen voorlopig ‘kringtekens’ (pet, toga en lint) te verbergen om problemen te vermijden.

Volgens een bron binnen de ULB zouden de allochtone jongeren het immers specifiek op hen gemunt hebben, aangezien het liedje gezongen werd op een activiteit van de studentenkring van die Franstalige universiteit. Ik heb om een verklaring gevraagd aan de persdienst van de VUB. Daar werd niet gereageerd op mijn vraag via e-mail.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

Daar komen de verdoken belastingverhogingen Rekeningrijden, een herziening van de financieringswet, de obligate vermogenstaks: in de aanloop naar verkiezingen wordt niet alleen met beloftes gezwaaid. Minder zichtbaar zijn de pleidooien voor allerlei belastingverhogingen.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

In Vlaanderen ontstond enige opwinding toen bekend raakte dat de Vlaamse administratie gewerkt heeft aan een plan om het rekeningrijden in te voeren en zo het fileleed aan te pakken.

Er zou sprake zijn van 2 tot 5 eurocent belasting per afgelegde kilometer, waarbij men minder zou betalen tijdens de daluren en op gewestwegen. N-VA, de grootste partij in de Vlaamse regering, blies over het plan warm en koud tegelijk. Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts had de indruk gegeven open te staan voor deze piste. Om daarna zijn kar te keren.

“Mijn discours is altijd hetzelfde geweest. Een kilometerheffing komt er alleen op drie duidelijke voorwaarden: als het niet leidt tot een verhoging van de belasting, als de buitenlanders mee betalen en als je de file effectief aanpakt.

Wie zich verplaatst buiten de files, moet beloond worden.”

Makkelijk de staatskas spekken Partijvoorzitter Bart de Wever moest optreden en duidelijk maken dat de N-VA het plan niet steunt omdat de achterban er zeer kritisch tegenover staat. Maar het wantrouwen blijft en wel om twee redenen. Ten eerste is Ben Weyts een nieuwe keizer-koster geworden die kiest voor jakobijnse regelneverij. Ten tweede bestaat de kans dat het rekeningrijden in de loop van de volgende legislatuur op een sluikse manier wordt doorgevoerd. Het is tenslotte een gemakkelijke manier om de staats-

kas te spekken. Terwijl er al zoiets bestaat als een slimme kilometerheffing of rekeningrijden. Namelijk de accijnzen op brandstof. Het is zeer eenvoudig: hoe meer men rijdt, hoe meer men verbruikt en hoe meer men betaalt. Als het rekeningrijden wordt ingevoerd, dan moeten alle andere verkeersbelastingen worden afgeschaft.

Maar gezien het feit dat belastingen een gemakkelijkheidsoplossing zijn om begrotingsproblemen op te lossen, zal dat niet snel gebeuren.

Vorig weekend liet ook PS-voorzitter Elio Di Rupo zich niet onbetuigd in het fiscale debat. Hij kwam tijdens een interview met de beurskrant L’Echo met een voorstel voor een herziening van de financieringswet op de proppen. Weliswaar pas voor na 2024.

De redenering van Di Rupo: de deelstaten worden te veel gefinancierd op basis van de inkomsten uit de personenbelasting.

En dat is voor Wallonië een probleem. Met 32 procent van de bevolking krijgt Wallonië immers een stuk minder dan Vlaanderen.

Di Rupo vindt zowaar dat er geld naar de regio’s moet gaan waarbij ook rekening wordt gehouden met de verdeelsleutel van het grondgebied. Wallonië is goed voor 52 procent van het territorium en zou alleen al op basis daarvan over meer middelen moeten beschikken. Een vreemde redenering. Cruciaal bij het verdelen van fiscale middelen is het aantal en de rijkdom van de belastingplichtigen.

Vlaams geld geviseerd Grondgebied is een truc die de Walen vroeger hebben toegepast om tot een oververtegenwoordiging te komen van de Franstalige partijen in de Kamer. Een Vlaamse partij heeft nog altijd meer stemmen nodig dan een Waalse om een zetel te halen. Het doet denken aan een cartoon van wijlen Pil (Joe Meulepas) in De Standaard van de jaren zestig: een Waals politicus die de Ardense bossen overschouwt en zegt: “Ziedaar mijn kiezers.” Eigenlijk is het pleidooi van Di Rupo voor een nieuwe financieringswet een vraag naar geld om de armlastige Waalse begroting te redden. Een factuur die de Vlamingen mogen betalen.

Ook is het voorstel voor een nieuwe vermogenstaks opnieuw opgedoken. Zeker de Waalse linkerzijde ziet nieuwe belastingen op vermogens(winsten) zitten. PS en Ecolo zijn ervoor gewonnen omdat het toch de Vlamingen zijn die de factuur zullen mogen betalen. Een belasting op vermogens van 0,8 tot 1,5 procent voor iedereen met een patrimonium van meer dan 1 miljoen euro zou tussen 1,7 en 1,8 miljard euro opbrengen, volgens Ecolo. Wat de linkerzijde er niet bij zegt, is dat dit cijfer fel overdreven is omdat de allerhoogste vermogens sowieso proberen om fiscale ontsnappingsroutes te gebruiken.

Waardoor de factuur van de taks bij de hogere middenklasse terechtkomt. En die situeert zich vooral in Vlaanderen.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

11 april 2019

3

Elio di Rupo steekt nog maar eens de hand uit

PS-voorzitter Di Rupo is voorstander van een hervorming van de financieringswet. “Niet nu, maar in 2024 of later”, zegt hij in De Tijd. Di Rupo steekt opnieuw de hand uit. Nog maar eens. De boodschap van de Waalse socialist kreeg nauwelijks aandacht in de pers. De wet is hard Belgisch metselwerk. Altijd ook een voorwerp van communautair getwist, want het gaat om de knikkers. En die rollen al eens zuidwaarts, waar de economische putten liggen.

Oorzaken De economische crisis in Wallonië heeft meerdere oorzaken. De Waalse economie mag dan af en toe eens een blinkend voorwerp in de etalage leggen, de regio blijft ellendig achterop lopen. Nog erger is het gesteld met Brussel. Op 27 maart kregen de Franstalige gewesten alweer een dreun, bij de publicatie van de jongste Europese Enquête naar Arbeidskrachten (EAK) België voor 2018.

De studie laat toe “België” te vergelijken met andere Europese staten. Maar ze bevat ook regionale cijfers. Het zijn vooral die laatste die luiden als communautaire klokken.

Tegenover het weinig zeggende cijfer over de Belgische werkgelegenheidsgraad bij de 20-64-jarigen (69,7 procent), staat de verpletterende informatie dat 74,6 procent van de Vlaamse 20-64-jarigen aan het werk is, tegenover 63,7 procent in Wallonië en 61,4 procent in Brussel.

De werkloosheidsgraad in Vlaanderen bereikt met 3,5 procent zelfs bodemwaarden. Werk in overvloed, handen te kort. Dat is geenszins het geval in Wallonië (8,5 procent) en in Brussel (13,4 procent).

Tegenzin Vrij vertaald is de werkloosheid tweemaal hoger in Wallonië en viermaal hoger in Brussel. Deze informatie zou de kern moeten zijn van het communautaire debat.

Waarom? Hoelang nog? Maar nogal wat mediamensen hebben daar blijkbaar geen zin in. Dat geldt ook voor het migratiedebat, waar we het hier niet over hebben: de werkgelegenheidsgraad van Belgen (15-64 jaar) bedroeg 71 procent, die van niet-EU28-burgers 43,4 procent. Deze informatie zou relevant moeten zijn voor al wie met migratie en armoede bezig is. Ze illustreren perfect dat grote problemen opduiken wanneer migratie buitenmaats groot wordt.

Beide statistieken (regionale verschillen, verschillen naar herkomst) zouden – assertief, maar niet agressief - alomtegenwoordig het stevigste thema moeten zijn in het verkiezingsdebat. Ondanks de tegenzin van nogal wat mediamensen.

Er is nochtans informatie genoeg. Maandelijks geeft ook de RVA gelijkaardige cijfers. Hier telt men de werkzoekende uitkeringsgerechtigde volledig werklozen. Dat maakt de kloof tussen noord en zuid wat concreter, want die cijfers zijn een indicatie voor het debat over de transfers via fiscaliteit en sociale zekerheid. Ze geven maand na maand, jaar na jaar de ‘trend’ aan. En die trend is duidelijk: er verandert niets. Dat is precies het drama van het Waals en Brussels Gewest.

Arbeidsmarkt en de kloof Arbeidsmarktdeskundige Jan Denys was in De Standaard (27 maart) meer dan duidelijk. In tien jaar tijd boekte “België” op geen enkel vlak echte vooruitgang op de arbeidsmarkt. Werk genoeg in Vlaanderen, maar de arbeidsmobiliteit, de relatieve instroom van werkenden uit Wallonië in Vlaanderen neemt niet toe; is zelfs nog gedaald. Die uit Brussel is ondanks forse campagnes hooguit gelijk gebleven.

In Vlaanderen kwam in 2006 zo’n 1,9 procent van de werkenden uit Brussel en nog eens 2,9 procent uit Wallonië. Volgens de jongste cijfers is dat 1,9 procent voor Brussel en 2,3 procent voor Wallonië. Buitenlanders vinden gemakkelijker de weg naar Vlaanderen dan de Brusselaars en de Walen. “Dat toont dat het in België, onder meer door de noord-zuidtegenstelling, moeilijk is een eendrachtige politieke visie te ontwikkelen”, poneert Denys. In De Morgen was hij even helder: “Je moet niet eens een com-

munautaire scherpslijper zijn om te weten dat dit zal doorwegen op politiek vlak met de aankomende verkiezingen. De kloof met Wallonië werd nog groter.”

Budget Die kloof hangt zowat samen met alles wat “telbaar” is: de economische activiteit, handel en export, het aantal faillissementen, de bouwactiviteit, de onderwijssituatie… En het duidelijkst is de link met het budget.

De econoom Geert Noels en voormalig financiënminister Johan van Overtveldt (NVA) hadden het daarover in een dubbelinterview in De Morgen. Van Overtveldt: “Vlaanderen gebruikt zijn centen veel beter dan België… Alle landen met een zeer hoge tewerkstellingsgraad hebben hun begroting op orde. Als de tewerkstellingsgraad 1 procent omhoog gaat, dan staat dat gelijk aan 1,5 miljard winst... Zolang niet meer Walen en Brusselaars aan het werk gaan, halen we nooit, jamais, een begroting in evenwicht.” Zeldzaam zijn de Franstaligen die de ernst van de toestand onder ogen zien. In De Standaard probeert Jean-Jacques Cloquet van Pairi Daiza de Waalse achterstand te verklaren. “De oorlog van de bassins is er zeker een van. Dat is de enorme concurrentie tussen Charleroi, Bergen en Luik... Als de ene iets krijgt, moet de andere dat ook hebben.” En nog eentje: “We hebben onvoldoende geanticipeerd op de omslag van de staalbewerking.” Dat is erg oud nieuws, toch?

Hoelang nog die putten in het budget?

De federale bestuurders kampen met een gat van acht tot negen miljard euro. Vlaanderen heeft het telraam op orde, Brussel en Wallonië niet. En nu komt Di Rupo weer in beeld…

De knikkers De premier met de strik gaf in 2012 nog toe dat de transfers van Vlaanderen naar Wallonië toen jaarlijks zo’n zeven miljard bedroegen. Zijn (zesde) staatshervorming zou ze vanaf de jaren 2020 wat doen dalen.

Als de knipperlichten branden, moet Vlaanderen maar bijspringen. Nu nog niet, zegt de PS’er, maar in 2024. Dan moet de financieringswet worden aangepast.

Deze wet regelt de toewijzing van centen voor Gewesten en Gemeenschappen, via een complex mechanisme. Dat gebeurt deels op basis van de personenbelasting en dat valt in het economisch en politiek verkalkte Wallonië tegen. Di Rupo wil dat (opnieuw) rekening wordt gehouden met de oppervlakte van de gewesten: “De Walen maken 32 procent van de bevolking uit, maar Wallonië beslaat wel 52 procent van het Belgische grondgebied.”

Brussel Dat CD&V-voorzitter Wouter Beke het – wat verrassend - ook al over een nieuwe staatshervorming in 2024 had, deed Van Cauwelaert in De Tijd vermoeden dat Beke als één van de weinigen weet dat ook de Brusselaars dan de hand zullen uitsteken.

“Beke heeft opgemerkt dat de Brusselse minister van Werk Didier Gosuin (DéFi) onlangs in de krant Le Soir te kennen gaf dat de financieringswet een gat van 150 miljoen euro in de Brusselse begroting slaat.”

“Gosuins alarmkreet was een eerste openlijk voorteken van naderend begrotingsonheil in Franstalig België”, besloot Van Cauwelaert. Hopen Di Rupo en Gosuin, met hun steentje in de communautaire kikkerpoel, dat de Vlamingen al blij en content zullen zijn dat ze dit kunnen voorkomen, om vervolgens nog maar eens jaren te mogen zwijgen over die transfers? Blufpoker van het donkerrode Waalse front. Weer bingo?

ANJA PIETERS

BRIEFJE AAN RAYMONDA VERDYCK

Vol lentekriebels Mevrouw de oikofobe, Als afgevaardigd bestuurder van het GO! - zeg maar het aloude gemeenschapsonderwijs of het oude ‘rijksonderwijs’ - zondt gij op 5 april een tweet de wijde wereld in met de boodschap: “Een fijne lentevakantie voor straks aan al onze GO!-collega’s en leerlingen. Geniet ervan!”

Terwijl iedereen in Vlaanderen - en daarbuiten - maar al te goed weet dat we deze week midden in de paasvakantie zitten, provoceert gij doelbewust om een zoveelste heilig huisje te slopen in het kader van ziekelijke politieke correctheid en neutraliteit die er in wezen helemaal geen is. Sinds mensenheugenis is er in Vlaanderen in de buurt van het christelijke Paasfeest een schoolvakantie - zoals rond Kerstmis - die men gewoonweg paasvakantie noemt.

In de officiële communicatie van het departement Onderwijs is ‘paasvakantie’ overigens de standaardterm. Dat is een traditie, een gegeven uit het verleden waar niemand aanstoot aan neemt, tenzij een aantal zeurderige oikofobe zeloten, waaronder ik u neig te rekenen. Gijzelf lijkt het daar wel moeilijk mee te hebben en gij gaat dus de zaken herijken en herbenoemen.

Het is bekend dat gij dweept met diversiteit en multiculturaliteit, vooral als dat ingaat tegen onze eigen tradities, waarden en gewoontes. Ik herinnerde mij onwillekeurig die schooldirecteur uit Sint-Lambrechts-Woluwe enkele jaren geleden die had beslist om geen cadeautjes voor Moederdag meer te laten maken door de kinderen ‘omwille van de diversiteit in families en culturen’. Na de zwaar overtrokken Zwarte Piet-discussies, het vervangen van kerstfeesten door winterfeesten, het hernoemen van paaseieren naar verstopeieren, het schrappen van varkensvlees uit schoolmaaltijden, het niet meer maken van marsepeinen varkentjes enzovoort, komt gij nu dus aandraven met ‘lentevakantie’.

Hebt gij echt niks anders te doen?

Ik aanzie het allemaal als het doordrijven van een ‘weg met ons’-mentaliteit waar niemand op zit te wachten. Gij zijt zodanig behept van ‘diversiteit’ dat gij onze tradities uitveegt en uiteindelijk geen diversiteit meer overhoudt, want het zal een diversiteit zijn van alle anderen,

zonder ons. En wat met de zo hooggeprezen integratie? Moeten nieuwkomers en andersdenkenden zich niet aanpassen aan onze normen en waarden en gewoontes? Neen, zo blijkt, want gij lijkt te zeggen dat alle sporen naar onze eigen naamgevingen, tradities en ingebakken gebruiken moeten hertaald worden in het kader van een kleurloze neutraliteit, die klaarblijkelijk wel rekening moet houden met onder andere ramadanbelevers, Offer- en Suikerfeestvierders en halaleters.

Ik heb diversiteit altijd begrepen als een gegeven waarin er nu eenmaal verschillen moeten bestaan en dat respect voor andere vormen en leefwijzen door iedereen moet aanvaard worden, in alle richtingen. Als dat niet gebeurt, ontstaan zieke en zelfs absurde situaties, zoals we er te veel en te vaak zien opduiken in Vlaanderen. Diversiteitsgekte die uiteindelijk alleen maar neutrale en geforceerde kleurloosheid in de hand wil werken, kan leiden tot verdwazing en banaliteit. Het omdopen van paasvakantie naar lentevakantie is er een van. Wat mij betreft, is het nu wel genoeg geweest. Dat nieuwkomers en andersdenkenden maar een inspanning leveren - wat ook van mij gevraagd wordt ‘in den vreemde’ - om zich te schikken naar wat wij in Vlaanderen gewoon zijn en normaal vinden. Dat de nieuwe vormen zich maar aanpassen aan de oude vormen en ernaast leren leven. Wellicht kunnen ze dan samen overleven, in respect voor elkaar en voor wie er eerst was. Dat is diversiteit. Het is een en-en-verhaal.

Overigens, Raymonda, beseft gij wel welk pervers spel gij speelt? En met pervers bedoel ik dan het tegenovergesteld effect dat gij wel eens zoudt kunnen bereiken met uw lentekriebels. Ik bedoel dat de minderheden die gij meent te moeten bedienen met uw hertalingen, hier eigenlijk niet op zitten te wachten, laat staan erom vragen omdat… zij er door uw capriolen uiteindelijk de schuld van zullen krijgen en er vies voor zullen aangekeken worden door de in zijn waarden bedreigde Vlaming.

Misschien toch wat beter nadenken om niet in eigen voeten en die van uw ‘doelgroepen’ te schieten?!

4

Dossier

11 april 2019

25 jaar na de Rwandese tragedie

Excuses en negationismewetten De avond van 6 april 1994 zag en hoorde een Belgisch officier, gestationeerd nabij de burgerluchthaven van Kigali, een raket de lucht ingaan.

Enkele seconden later volgde een rode flits, dadelijk gevolgd door nog een raket en nog een explosie. Het geluid van vliegtuigmotoren dat hij daarvoor nog hoorde, was plots verdwenen. De officier zag een grote vuurbal neerstorten nabij het presidentieel paleis.

gende weken werden ontketend. Die hadden op kleinere schaal reeds eerder plaatsgegrepen. En er zijn heel wat aanwijzingen dat men in bepaalde Hutu-kringen wel degelijke plannen koesterde om het werk deze keer grondiger te doen. De moord op Habyarimana bracht alles gewoon in een stroomversnelling.

De dood van de 10 para’s

Monument in Kigali ter herdenking van de genocide Het was deze week precies 25 jaar geleden dat het vliegtuig van de Rwandese president Habyarimana werd neergehaald door twee luchtdoelraketten. Er is geen zekerheid over de daders, maar er zijn zeer veel aanwijzingen dat de verantwoordelijken voor het vermoorden van de Hutu-president uit de rangen van de Tutsi-rebellen komen, meer bepaald uit het Rwandees Patriottisch Front (RPF) van generaal Kagame.

Wel zeker is dat de moord op Habyarimana het startsein was voor massale slachtpartijen in het gehele land, die wel degelijk het etiket “genocide” verdienen. De precieze cijfers zijn niet gekend, maar naar schatting 800.000 Tutsi’s werden het slachtoffer van opgezweepte Hutu’s, meestal gewapend met niet meer dan machetes. Kinderen werden niet gespaard.

Ook duizenden Hutu’s die werden gezien als “collaborateurs” werden afgemaakt.

Niloten en Bantoes Rwanda is geen creatie van de kolonisatie.

Het koninkrijk ontstond in de 14e eeuw, toen herdersstammen uit de omgeving van de boven-Nijl (de Tutsi’s) afzakten naar het zuiden en daar hun wil oplegden aan de sedentaire Bantoes (de Hutu’s). De dominantie van de Tutsi-elite (20 procent van de bevolking) op de Hutu’s is dus geen uitvinding van het Duitse en later Belgische koloniale bestuur. Het is een eeuwenoud en pre-koloniaal gegeven, wat de adepten van het geloof dat alle problemen in Afrika de schuld zijn van de kolonisatie ook mogen beweren.

De tegenstelling tussen de twee stammen is trouwens niet enkel economisch en cultureel, maar ook raciaal. De vijandschap tussen Nijlvolkeren en Bantoes vind je wel op meer plaatsen in Oost en Centraal-Afrika (Oeganda, Burundi, Oost-Kongo, ...). Bij de moordpartijen werden slachtoffers trouwens vaak uitgekozen op basis van hun fysieke kenmerken.

Tijdens het Belgische mandaat over Rwanda deed de koloniale overheid beroep op de Tutsi-elites om het land te besturen. Voor de kerk werd de Tutsi-dominatie, vooral onder invloed van de naoorlogse christendemocratie, echter steeds minder aanvaardbaar. De missieposten werden door de Tutsi’s zelfs als oorden van subversie ervaren. Ze dreigden ermee aan de VN te vragen om het mandaat van België op te heffen.

Journaliste Els De Temmerman speculeert dat ook de communautaire verhoudingen van België in Rwanda een effect hadden: de Vlaamse boerenzonen, die er als missionaris terechtkwamen, zouden weleens een parallel kunnen gezien hebben tussen de onderdrukte positie van de Hutu’s en die van de Vlamingen in België.

Vast staat dat westerse egalitaire ideeën effect hadden op de Hutu-bevolking. Al in 1959 kwam die op gewelddadige wijze in opstand tegen de Tutsi’s. België organiseerde twee jaar later verkiezingen, die uiteraard gemakkelijk door de Hutu’s werden gewonnen. In 1962 werd Rwanda onafhankelijk, geregeerd als een eenpartijstaat door de Hutu Kayiabanda.

Het Fashoda-syndroom Hij werd in 1973 opgevolgd door zijn stamgenoot Habyarimana. Ook deze machtsoverdracht ging gepaard met moordpartijen tegen de Tutsi-minderheid. Vele Tutsi’s vluchtten naar het naburige Oeganda, waar zij eerst de stoottroepen leverden voor hun rasverwant

Museveni in zijn succesvolle opstand tegen de Oegandese president Milton Obote en nadien hun eigen leger uitbouwden. In 1990 vielen de Tutsi’s van het Rwandees Patriottisch Front hun eigen vaderland binnen. België en vooral Frankrijk kwamen militair tussen om het offensief te stoppen.

De Belgische tussenkomst kwam er vooral op aandringen van koning Boudewijn, die een bevoorrechte relatie onderhield met de even overtuigde katholiek Habyarimana. De reden van de Franse tussenkomst was een stuk prozaïscher. Aan de Quai d’Orsay zag men Rwanda als behorend tot de eigen invloedszone in Afrika en als een deel van de wereldwijde francofonie. Het was de Fransen niet ontgaan dat de Tutsi-rebellen steun kregen van Oeganda, een voormalige Britse kolonie die nog steeds binnen de actieradius van de Angelsaksische diplomatie valt.

De Tutsi-rebellen werden in het Engels getraind. Kagame kreeg zijn militaire opleiding zelfs in de VS. Al sinds het Fashoda-incident van 1898 beconcurreerden Fransen en Britten elkaar hevig in Afrika. De Franse vrees was trouwens niet ongegrond: sinds de machtsovername door Kagame is het Frans als onderwijstaal in Rwanda vervangen door het Engels, dat nu de status van officiële taal van het land heeft verworven.

Arusha De Frans-Belgische tussenkomst leidde uiteindelijk tot de vredesbesprekingen van Arusha, waarin de Belgische diplomatie een zeer actieve rol speelde. De kern van het akkoord was een ingewikkelde machtsverdeling tussen Hutu’s en Tutsi’s, met heel wat ideetjes (zoals vaste taalkaders) die rechtstreeks uit de Belgische federale logica leken te komen.

Het was een naïef plan. In Afrika is al vaker gebleken dat onze democratische institutionele ideeën niet zomaar kunnen overgeplant worden. Hoe zou een complexe structuur van communautaire machtsdeling ooit kunnen werken tussen twee Afrikaanse stammen die elkaar naar het leven staan? Wat in België al niet functioneert, leidde uiteindelijk tot een vreselijke catastrofe in Rwanda.

Inyenzi Het was van in het begin duidelijk dat zowel de Hutu’s van Habyarimana als de Tutsi’s van Kagame de akkoorden van Arusha enkel onder grote druk hadden getekend. De inkt van de overeenkomst was nog niet droog, toen in beide kampen al krachten aan het werk gingen om Arusha te saboteren. De achterban van Habyarimana, met een actieve rol voor zijn eigen vrouw, begon een publieke campagne van haat tegen de Tutsi’s, die werden omschreven als “inyenzi” (kakkerlakken). “Radio Mille Collines” werd legendarisch als spil van de hetze.

De Tutsi-rebellen geloofden evenmin in Arusha. Ze hadden geen groter vertrouwen in de Franse en Belgische moeials dan in de Hutu’s.

Er kan geen enkele twijfel over bestaan dat de mensen die het vliegtuig van Habyarimana neerschoten, de uitvoering Arusha-akkoorden wilden verhinderen. Zoals hoger gesteld, is het waarschijnlijk dat Kagame de opdrachtgever was.

Dat hij daarmee op een hernieuwing van de burgeroorlog aanstuurde, kan moeilijk ontkend worden. Dat maakt hem echter nog niet moreel verantwoordelijk voor de massale moordpartijen op zijn eigen volk die de vol-

Om 5 u ‘s morgens, enkele uren na het neerschieten van het presidentieel vliegtuig, kwamen 10 Waalse paracommando’s, onder het bevel van luitenant Lotin, aan bij de woning van gematigde Hutu-premier, Agathe Uwilingiyiamana, met de opdracht haar te beschermen tegen radicale Hutu’s. Onmiddellijk na hun aankomst werden ze beschoten door soldaten van de presidentiële garde. Lotin vroeg per radio om instructies, maar die kwamen niet. De verantwoordelijke officieren zegden dat hij zelf de situatie moest beoordelen.

Para’s zijn geen koorknapen. Zij hebben niet de gewoonte om hun wapens af staan wanneer ze in een bedreigende situatie terechtkomen.

Maar bij de voorbereidingen voor UNAMIR (de VN-missie om de uitvoering van Arusha te begeleiden) kregen ze de boodschap ingehamerd dat ze in geen geval geweld mochten gebruiken. Het VN-mandaat en de begeleidende “Rules of Engagement” waren zo zwak dat het gebruik van vuurwapens enkel toegestaan was na expliciete toestemming van hogere niveaus (verschillende niveaus waren verantwoordelijk voor het gebruik van respectievelijk handwapens, lichte machinegeweren en zware mitrailleurs). Bovendien hadden de para’s, op bevel van de VN, enkel lichte bewapening meegekregen.

Zonder instructies, onderbewapend, gehandicapt door wereldvreemde VN-regels, volledig omsingeld en zonder hoop op versterkingen, besloot Lotin rond 8.30 u om zijn mannen te laten ontwapenen. Ze werden, tegen de afspraak in, niet naar hun basis gebracht, maar naar de kazerne van de presidentiële garde. Daar heerste een vijandige sfeer, die al snel omsloeg in geweld. De Rwandese soldaten geloofden een gerucht dat Belgische soldaten het vliegtuig van hun president hadden neergeschoten.

De weerloze soldaten werden geslagen met stokken en stenen en gestoken met bajonetten. Vier overleden aan deze verwondingen.

De zes anderen konden een pistool bemachtigen en zich enkele uren verschansen in een kantoor. Ergens tussen 12 en 14 uur hield ook hun weerstand op. Om 23 u vond een VN-waarnemer de lijken van de para’s. De lichamen waren zo toegetakeld dat hij het aantal doden niet gemakkelijk kon tellen.

De kettingreactie De dood van de Blauwhelmen veroorzaakte een schokgolf in België. De regering besloot snel tot een terugtrekking van de Belgische troepen in Rwanda, gekoppeld aan een evacuatie van de landgenoten (er werden ondertussen ook 12 Belgische burgers vermoord).

Erger, om prestigeverlies voor België te vermijden, voerde Willy Claes, de minister van Buitenlandse Zaken, een actieve campagne om dan maar de gehele UNAMIR-missie af te blazen (Er ware nog enkele honderden andere blauwhelmen in Rwanda achtergeble-

ven.) Het vervolg is gekend. De genocidaire moordpartijen hielden pas op toen een nieuw offensief van het RPF Kigali bereikte. De oude Tutsi-dominantie werd hersteld, met generaal Kagame als onbetwiste leider. Represailles volgden en vele Hutu’s, waaronder de leden van de beruchte Interahamwe milities vluchtten naar Oost-Kongo. Daar kwamen ze in conflict met de stam der Banaymulenge, verwanten van de Tutsi’s. Mobutu keerde zich tegen de Banyamulenge, die dan weer de hulp kregen van de troepen van Kagame.

Laurent-Désiré Kabila, een Congolese opstandeling, rukte met steun van Oeganda, Angola en Rwanda, aan het hoofd van een leger Tutsi-veteranen, Kongo binnen en verdreef Mobutu van de macht. De verwarde Kongolese burgeroorlog, die nadien in het oosten van het land werd uitgevochten, zou over een periode van meer dan tien jaar miljoenen slachtoffers eisen. De kettingreactie na de gebeurtenissen van 6 april 1994 was uiteindelijk uitgemond in een conflict met het grootste aantal slachtoffers sinds de Tweede Wereldoorlog.

Negationismewet Vorige maandag ging premier Michel de herdenkingen in Kigali bijwonen. Hij had voor Kagame een geschenk mee: de belofte van een nieuwe negationismewet. Na het paasreces gaat het Belgische parlement een wet aannemen die het ontkennen, minimaliseren of goedpraten van de Rwandese genocide strafbaar maakt.

Dat is een dwaze beslissing. Geschiedenis mag niet in wetten vastgelegd worden. Ik erger mij ook aan de pogingen, zoals die van VRT-journalist Peter Verlinden, om de genocide op de Tutsi’s, gepleegd door de Hutu’s, te verdrinken in een verhaal waar iedereen evenveel bloed aan de handen heeft. Er zijn zeker ook wreedheden door de andere kant begaan, maar de gebeurtenissen van april 1994 waren, zelfs naar Afrikaanse normen, uitzonderlijk in hun opzet en omvang. Mensen als Verlinden moeten niettemin de kans krijgen hun visie te verdedigen zonder vrees voor gerechtelijke vervolging.

Voor Kagame is de wet wel goed nieuws.

Het wordt weer wat moeilijker om ook op zijn rol in de Rwandese tragedie te wijzen. Het was voor Michel ook niet bepaald gepast om zich ten aanzien van deze mijnheer, net als Verhofstadt in 2000 al deed, te gaan verontschuldigen voor de “verantwoordelijkheid” van België bij de genocide. Daarvoor heeft Kagame net iets teveel bloed aan de handen, zowel Congolees bloed als Rwandees.

Geen enkele journalist merkte de traditie op die Michel met zijn geste verderzet. De Franstalige liberalen hebben al decennia een goede band met het kamp Kagame. Jean Gol kreeg postuum een Rwandese medaille voor bewezen diensten. Alain Destexhe (sinds kort uit MR gestapt om een eigen partij te beginnen) werd door Kagame gedecoreerd tijdens (!) zijn werkzaamheden als lid van de Rwandacommissie. Toen Kagame in 2010 onder vuur van de VN kwam te liggen voor zijn vuile oorlog in Oost-Kongo, werd hij vurig verdedigd door Louis Michel. Charles treedt enkel in de voetsporen van zijn vader.

Amerikaans minister van Defensie William Perry en toenmalig Rwandees vice-president Paul Kagame in 1994 Foto: DefenseImagery.mil

Actueel

11 april 2019

De Verhofstadt-doctrine Niettemin mag de vraag nog eens gesteld worden: welke verantwoordelijkheid droeg België bij de gebeurtenissen in Rwanda?

Om te beginnen had België daar in 1994 niets meer te zoeken. De heimwee van het koningshuis en de Franstalige politieke kaste naar het glorierijke koloniale verleden en hun geloof in de “historische rol” die België nog zou te spelen hebben in het gebied rond de Grote Meren, beslisten er anders over.

Bij de VN geldt nochtans de ongeschreven regel dat landen best niet deelnemen aan vredesmissies in voormalige kolonies. Zowel bij de ex-kolonie als de ex-kolonisator zouden de verhoudingen uit het verleden tot bijbedoelingen of vermoedens van bijbedoelingen kunnen leiden. Dat die regel op gezond verstand berust, bleek bij de UNAMIR-missie: zowel Hutu’s als Tutsi’s wantrouwden de Belgen, legden elke actie verkeerd uit en verdachten hen van een belangstelling voor de regio die verder ging dan vredeswil. Ook de aanwezigheid van talrijke Belgische burgers in Rwanda bleek, omwille van mogelijke represailles, een beletsel voor kordaat optreden van het Belgische contingent.

De Rwanda-commissie van de Senaat (1997-1998) merkte deze vergissing ook op.

Ze legde een aanbeveling vast die sindsdien is gerespecteerd en soms wel de Verhofstadt-doctrine wordt genoemd, naar de verslaggever van die commissie: België mag niet meer deelnemen in vredesmissies in voormalige kolonies.

20 jaar later mag ik misschien over de totstandkoming van die aanbeveling iets minder discreet zijn. Heel kort voor de eindstemming over zijn verslag, werden Marc Joris en ikzelf (ik was namens het Vlaams Blok lid van de onderzoekscommissie Rwanda; Marc was mijn wetenschappelijke medewerker), ontboden op het senaatskantoor van Guy Verhofstadt.

Hij had vernomen ik mij als enige zou onthouden bij de eindstemming.

Verhofstadt wilde zijn verslag bekroond zien met unanimiteit in de onderzoekscommissie. Wat wilden wij nog absoluut in het rapport opgenomen zien? Marc en ik gingen de avond en de helft van de nacht aan de slag en bezorgden Verhofstadt de volgende ochtend een aantal teksten. Enigszins tot onze verbazing nam hij ze bijna woordelijk over in zijn rapport. Eén daarvan was de aanbeveling met het verbod op Belgische vredesmissies in het gebied rond de Grote Meren.

Wat de Amerikanen niet konden ...

Wist België wat er op til was? Slechts heel gedeeltelijk. Het was voor iedereen duidelijk dat de toestand al vooraf heel gespannen was. En na de moord op Habyarimana waren er moordpartijen maar kon er nog niet verondersteld worden dat die gingen uitlopen op een heuse genocide.

Kon België meer gedaan hebben? Ja. Vaak wordt vergeten dat militairen ter plaatse om toestemming vroegen om in te grijpen, terwijl politici hen zo snel mogelijk weg wilden halen. Zeker in de hoofdstad Kigali had men mensen kunnen redden en beschermen tot het RPF er aankwam. Maar het opiniestuk dat deze week verscheen op de webstek van de VRT en waar de Belgische troepen de mogelijkheid werd toegedicht om de genocide geheel te stoppen, is fantasie. Het is ondertekend door VRT-journalist Jan Balliauw, maar ik meen de pen van zijn collega Peter Verlinden te herkennen in de pogingen om nog maar eens schuld rond te strooien in de richting van iedereen behalve de Hutu-daders.

Wat duizenden Amerikaanse troepen in 1993 in Somalië niet vermochten, zouden ook enkele honderden Belgische soldaten in 1994 in Rwanda niet gekund hebben. Je kan geen vrede afdwingen in een land waar twee partijen elkaar naar het leven staan, tenzij met veel troepen, een sterk VN-mandaat en een jarenlang engagement. Je kan hooguit één partij laten winnen, en daar was niemand toe bereid.

De genocide is tenslotte enkel gestopt door de volledige militaire overwinning van de Tutsi-soldaten. Een Belgische militaire pacificatie zou ook de Tutsi’s van de alleenheerschappij moeten gehouden hebben en zou ons jarenlang in een Afrikaans moeras hebben gezogen, zonder enige exit-strategie.

Het zou ons eigen Afghanistan of Irak geworden zijn.

België draagt wel verantwoordelijkheid voor de gebeurtenissen in Rwanda, maar dan meer door zijn pogingen om westerse politieke ideeën en oplossingen op te leggen in een Afrikaans land dan door de illusoire nalatigheid om een genocide te stoppen.

JURGEN CEDER

5

UIT DE WETSTRAAT Weinig verheffend Het is er aan te merken dat het parlement zich naar het einde van de legislatuur sleept.

Al van donderdagmorgen werd er een batterij wetsvoorstellen aangesleept, die nog eens van commentaren konden voorzien worden alvorens gestemd te worden. Het zijn vaak voorstellen die zijn blijven liggen of die recent door de commissies zijn geraakt als aanloop naar de plenaire behandeling. Veel volk is er bij die ‘besprekingen’ in het halfrond niet aanwezig. Meestal komt de indiener zijn voorstel nog eens toelichten en gaat er iemand anders nog eens tegenin. Dan verdwijnen zij vaak om anderen weer ‘hun ding’ te laten doen. Het lijkt wel op een georganiseerde beurtrol. Erg verheffend zijn die ‘parlementaire werkzaamheden’ echt niet.

Donker verleden We leven in een tijd dat regeringen zich verontschuldigen voor toestanden uit het verleden van hun land, die zich weliswaar in een andere context als de huidige afspeelden en ook begrepen moeten worden in de tijdsgeest van toen. Men gebruikt zo’n excuses vaak om politie-correcte redenen en dus om zijn blazoen wat op te poetsen. Soms blijkt dat men daarin wel erg ver gaat, waardoor ook weer delen van de ‘vaderlandse geschiedenis’ onnodig herschreven worden. In Nederland begeeft men zich wat dat betreft vaak op glad ijs. Maar niettemin zijn er toch feiten uit het verleden die toen misschien voor de hand lagen, maar waarover nu het collectief inzicht over alle politieke grenzen heen bestaat dat ze echt fout waren en niet te rechtvaardigen blijven. Neem bijvoorbeeld de zogenaamde ‘metissen’; kinderen, geboren in de Belgische koloniën, meestal verwekt door een Belgische, blanke vader bij zwarte vrouwen uit Congo, Rwanda of Burundi. Deze kinderen waren rechteloos, werden ontvoerd bij hun Afrikaanse moeders en meestal ver weg van blanken en zwarten opgevoed door religieuzen in weeshuizen of kostscholen. Tussen 1959 en 1962 organiseerde de Belgische Staat zelfs de uitwijzing van honderden van deze kinderen naar België. Dat gebeurde meestal zonder toestemming van de Afrikaanse moeders. De kinderen werden ofwel geadopteerd door Belgische gezinnen, ofwel geplaatst in pleeggezinnen of instellingen.

Tot recent bleek dat deze mensen problemen ondervonden aangaande hun juridische en burgerlijke toestand. De katholieke kerk heeft zich al verontschuldigd voor de rol die zij hierin destijds heeft gespeeld en ook het Vlaams parlement heeft hiervoor als eerste reeds in 2015 het hoofd gebogen. In aanwezigheid van een aantal kinderen van toen bood de premier donderdag in de Kamer zijn excuses aan, met de belofte aanslepende administratieve problemen aan te pakken, waarna een moment van stilte volgde. De metissen in België konden dit gebaar waarderen, zo bleek.

Uit zijn rol Het mogelijk herzien van de Grondwet om de volgende legislatuur het parlement toe te laten bepaalde artikels te wijzigen, bleef de gemoederen beroeren, niet in het minst door het ongehoorde gedrag van premier Michel.

Het zit zo. Deze regering is niet alleen een minderheidsregering – gesteund door 52 van de 150 Kamerleden -, maar ook een regering in lopende zaken. Dat houdt volgens onze grondwettelijke en politieke tradities in dat het parlement als wetgevende macht op de bollenwinkel past en dat de regering als uitvoerende macht het parlement volgt. En daar gaat Michel precies in de fout, want hij denkt nog altijd initiatieven te moeten nemen waardoor hij de Kamer kan blokkeren, bijvoorbeeld door zich niet akkoord te verklaren met de lijst van te herziene artikels van de grondwet en deze niet te steunen. Patrick Dewael van regeringspartij Open Vld kon daar niet mee lachen en Peter De Roover (fractievoorzitter N-VA) noemde dit een manoeuvre in de zin van een ‘staatsgreep’. Dat kwam zeer sterk tot uiting toen vorige donderdag om 11 u. 01 – een minuut nadat alle vragen die ’s namiddags zouden gesteld worden waren ingediend, en waarvan er een flink aantal over de herziening van de grondwet zou gaan – Michel een tweet de wereld instuurde met de mededeling: “De lijst van grondwetsartikels, die door de commissie voor herziening worden vatbaar verklaard, is communautaire waanzin. Ik zal me, vanuit de regering, verzetten tegen het openstellen van communautaire artikels.” Uit zijn rol vallen, noemt men zoiets. En de geloofwaardigheid van het democratisch systeem – dat in België al zo broos is - zwaar aantasten.

Blijkbaar past dat in het onderlinge Waalse verkiezingsopbod waarbij de spierballen gerold worden om aan te tonen wie het meest tegen een nieuwe staatshervorming is. En dus anti-Vlaams is.

7bis nu en 7bis morgen De voorbije weken gonsde het dus over het al dan niet herzien van artikel 7bis van de Grondwet teneinde de groen-linkse klimaatwet mogelijk te maken. Vorige week werd dat weggestemd, maar deze week weer niet, want Open Vld, CD&V en ook N-VA stemden nu wél mee… Hoe zit dat nu precies? Vorige week stemde de Kamer over het aanpassen van 7bis omdat dat artikel aan het einde van de vorige legislatuur was opengesteld, waardoor er alsnog (snel) een klimaatwet zou kunnen gestemd worden deze legislatuur. Dat Calvo-feestje ging dus niet door. Deze week stemde de Kamer daarentegen voor het openstellen van 7bis tijdens de volgende legislatuur. (De goedkeuring van artikel 7bis kan de weg openzetten tot herfederalisering, zij het dan van het klimaatbeleid.) De klimaatwet is dus geen onderwerp meer voor deze Kamer, maar voor die van na 26 mei. En daarvoor is er dán weer een tweederdemeerderheid nodig omdat het dan over een grondwetswijziging gaat. Overigens, het openstellen van artikels voor de volgende legislatuur is geen garantie dat die ook gaan gewijzigd worden. Zij kúnnen gewijzigd worden… als er voldoende grote meerderheden voor gevonden worden.

Maar feit is dat oppergodin Anuna en al haar engelen en heiligen weer gepaaid zijn voor een tijdje. Een kinderhand is snel gevuld, nietwaar?!

Blije belgicisten Het was al diep in de nacht, eigenlijk vrijdagmorgen al, dat de Kamer een reeks artikelen uit de Grondwet voor herziening vatbaar verklaarde. N-VA ging ervan uit dat álle artikelen voor herziening vatbaar moesten verklaard worden en stemde ze dan ook allemaal mee.

Principieel zeker te verdedigen, maar politiek niet altijd goed verteerbaar, want er zijn ook artikelen bij die zoet in de oren klinken van de belgicisten en waar Vlaanderen alleen maar van kan huiveren. Artikel 1 bijvoorbeeld, dat in de commissie nog was goedgekeurd, haalde het nu niet meer wegens een meerderheid van alle Franstaligen, Groen en sp.a. Via dit artikel zou België omgevormd kunnen worden tot een confederale staat. Niet dus. Aan artikel 1 kan dus niet gemorreld worden. Artikel 63 kan dan weer wel gewijzigd worden, en dat houdt in dat er een Belgische-federale kieskring kan opgericht worden. In Vlaanderen kan je dan voortaan ook stemmen voor Michel en Di Rupo. En Onkelinx, godbetert!

Lepe truc van Laurette In dat artikel 63 staat ook een paragraaf die zegt: ‘Teneinde de gewettigde belangen van de Nederlandstaligen en de Franstaligen in de vroegere provincie Brabant te vrijwaren, voorziet de wet echter in bijzondere modaliteiten. Aan de regels die deze bijzondere modaliteiten vaststellen, kan geen wijziging worden aangebracht dan bij een bijzondere wet.”

Daardoor is er een voldoende buffer – zeg maar betonnering - om de Franstalige posities in de Rand te beschermen. En nu stelde toch precies Onkelinx via een amendement voor om artikel 63 open te verklaren zónder die paragraaf…

Dat wil dus zeggen dat aan die bewuste paragraaf dus niet mag getornd worden. Het aldus openstellen – na goedkeuring van het amendement van Onkelinx - van artikel 63 werd gestemd met 98 stemmen voor (Groen, Open VLD, PS, CdH, Ecolo, Défi, ook de N-VA, jawel!) en 39 stemmen tegen (CD&V, MR, Vlaams Belang en V&W). Laurette grijnsde en pakte dus N-VA in haar logica om alle artikelen in principe open te stellen. Had N-VA hier tegengestemd, dan had Onkelinx in het zand gebeten. Waarom heeft de partij dat niet gedaan, zeker nadat ze eerst in een aparte stemming wel tegen het amendement van Onkelinx had gestemd…? Dat moet ze ons toch eens komen uitleggen!

De reddende Senaat?

Het is zo dat bij een voorstel tot herziening van de Grondwet zowel de Kamer, de Senaat en de Koning - lees de regering-, in drie afzonderlijke verklaringen, de artikels van de Grondwet die door de grondwetgevende macht na de verkiezingen mogen worden gewijzigd, moeten goedkeuren. Belangrijk daarbij is dat enkel de bepalingen die op identie-

ke wijze in de drie verklaringen voorkomen, voor herziening vatbaar zijn. Als dat gebeurd is, wordt het federale parlement ontbonden.

Maar… stel dat na de paasvakantie in de Senaat over een of meer artikelen een andere meerderheid tot stand komt en deze artikelen het niet meer halen, dan is er een dik probleem. Dan worden die artikelen niet gewijzigd, tenzij in de Kamer nadien toch weer eenzelfde meerderheid als in de Senaat gevonden kan worden. Maar daar zal niet al te veel tijd meer voor resten, vermoeden we… Kortom: de Senaat kan mogelijk nog redding brengen om de ‘unitariserende’ artikelen alsnog af te schieten. Houden we het bijvoorbeeld even bij artikel 63. Stel dat N-VA zich zou aansluiten bij de tegenstemmers in de Kamer, dan kan Onkelinx alsnog fluiten naar haar voorgestelde wijziging. Waar wacht de N-VA nog op?

Groeiende kloof Voor alle duidelijkheid: vrijdagochtend werden in totaal zo’n 40 artikelen opengezet.

Bijvoorbeeld ook stemrecht vanaf 16 jaar, referenda op gemeentelijk en regionaal niveau en het initiatiefrecht van burgers kunnen na de verkiezingen eventueel worden gestemd. Er zou ook kunnen bepaald worden dat de regering evenveel mannen als vrouwen moet tellen en dat de regering voor buitenlandse militaire missies eerst toestemming moet vragen aan het parlement.

Gecoöpteerde senatoren kunnen worden afgeschaft, maar de Senaat zelf kan niet sneuvelen, wellicht omdat de Franstaligen zich daaraan vastklampen, terwijl in Vlaanderen de meerwaarde helemaal niet meer aangevoeld wordt. Allemaal voorwaardelijk, dus! Er moeten immers ook nog meerderheden voor gevonden worden in een versnipperd politiek landschap en met een groeiende kloof tussen Vlaanderen en Franstalig België. En als Michel nu zelf nog roet in het eten komt gooien en zich meer als partijvoorzitter dan als premier gaat gedragen de volgende weken, dan zijn er echt geen zekerheden meer.

Geld voor de kameraden De PVDA krijgt dan toch 1,6 miljoen euro aan openbare dotatie voor de stemmen die de partij bij de verkiezingen van 2014 in Vlaanderen heeft behaald. De plenaire Kamer nam daarover donderdag een motie aan. Het was het finale einde van een discussie die zowat de hele legislatuur heeft geduurd. Nochtans had de Controlecommissie Verkiezingsuitgaven – die zich had laten bijstaan door vier externe juridische experten - in een rapport voorgesteld om die dotatie niet toe te kennen omdat PVDA en PTB in 2014 met aparte lijsten, aparte namen en aparte nummers waren opgekomen; als twee partijen dus.

De partij hield echter mordicus vol dat zij een nationale partij is en dit jaar wél onder één naam en nummer zal opkomen. Commissievoorzitster Inez De Coninck van N-VA diende dan ook een motie in om de bevindingen van de controlecommissie aan te nemen.

PVDA diende daarop ook een motie in met de vraag om de bevindingen te verwerpen en te erkennen dat PVDA een nationale partij is die dus recht heeft op een dotatie voor stemmen in 2014 behaald in het hele land. N-VA, Open Vld, VB, V&W stemden tegen de PVDA-motie met 45 aanwezige stemmen. Stemden voor: Groen, Ecolo, PS, sp.a, cdH, PTB (PVDA), DéFi (FDF) met 58 aanwezige stemmen. Onthoudingen waren te vinden bij MR, CD&V met 34 aanwezige stemmen. Met andere woorden: heel de linkerzijde nam het op voor de kameraden van de PVDA. Geen cordon te bespeuren dus.

Onbegrijpelijk dat MR en CD&V het advies van de parlementaire controlecommissie niet volgden.

Beste lezer van

’t Pallieterke: Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

6

Dwars door Vlaanderen

Citaat van de week > Jean-Marie Dedecker

“Weyts is zo koppig als een muilezel” Tom van Grieken van Vlaams Belang voegde aan het protest tegen de geplande kilometerheffing van Vlaams minister Ben Weyts toe dat de “automobilist al genoeg uitgeperst is”.

Hij wist dat nieuwbakken N-VA-kandidaat Jean-Marie Dedecker hier ook niet gelukkig mee was en daagde hem uit om te reageren. Dedecker veerde recht, spoelde zijn mond niet met zeep en gaf in Knack prompt zijn mening: “Onze minister van Immobiliteit Weyts is nu een kilometerheffing aan het uitvlooien op basis van gps-tracking via smartphone. Big Brother op wielen. Ben wil de honden van de stroomhalsband en de automobilisten aan de elektronische ketting.” Langs zijn neus weg noemde hij Weyts ook nog “koppig als een muilezel”.

Dedecker trapte de klaargelegde bal van de uitgekookte Van Grieken maar al te graag binnen. N-VA was dermate verrast dat ze Dedecker niet terugfloot. Meer nog, de voorbije dagen werd een fameuze bocht ingezet en moest zelfs Ben Weyts op bevel van hogerhand terugkrabbelen. Voorlopig is het rekeningrijden afgevoerd…zeker tot na de verkiezingen.

11 april 2019

VLAAMS PARLEMENT Onderwijskwaliteit Zoals gebruikelijk wegen de laatste loodjes het zwaarst. Het Vlaams Parlement is aan het einde van de rit en nog een en ander dient op de valreep in de agenda te worden gepropt, met iets te uitgebreide werkzaamheden als gevolg. Vreemd is dat de legislatuur eindigt met een soort mini-onderwijscrisis, er was het onderwijsstakinkje (kennelijk heel schokkend, want al sinds mensenheugenis niet meer gezien) en er is de steeds groter wordende alarmstemming over de kwaliteit van ons onderwijs die, naar verluidt, behoorlijk de dieperik in gaat. Vragen dus van de diverse onderwijsgelastigden Koen Daniëls (N-VA), Jo de Ro (Open Vld), Elisabeth - Betje - Meuleman (Groen) en Caroline Gennez (sp.a). Er kan niet meer worden ontkend dat de “Vlaamse trots” (dixit minister Crevits) flink taant en stilaan internationaal bij de kneusjes gaat horen. Nog even en we benen Wallo-Brux bij, wat niet moeilijk is op een neergaande lijn. De verschillende opvattingen zijn bekend: Daniëls was bezorgd om het inhoudelijke niveau, Meuleman om sociaal-emotioneel welbevinden, Gennez om centen en De Ro om allerlei kwaliteitsbarometers. Natuurlijk wordt niet stilgezeten en zullen de hervormingen, aanpassingen en bijsturingen hun vruchten afwerpen eens ze goed zijn “uitgerold” en intussen moet men zeer alert blijven, enz... De volgende onderwijsminister krijgt vast een goedgevuld bordje voorgeschoteld.

Kroonstuk

Franstalig rechts

Franstalig links

Het rommelt bij de francofone rechterzijde in Brussel. Vooreerst is er Nation: die partij is er niet in geslaagd voldoende handtekeningen bij elkaar te halen om mee te kunnen doen met de verkiezingen in de hoofdstad. En dat nemen de militanten vooral hun voorzitter kwalijk; Hervé van Laethem liet het werk blijkbaar liever aan anderen over. Liste Destexhe, de ‘rechtse’ scheurlijst van de MR, vond het nodig de gewezen voorzitter van de Molenbeekse huisvestingsmaatschappij binnen te hengelen. Dat is nu net de man die zowat op zijn eentje verantwoordelijk wordt gesteld voor het wanbeheer van die maatschappij.

Gevolg: een hele rits ontevreden aanhangers van Liste Destexhe.

Ook bij de Brusselse PS loopt het niet helemaal zoals het hoort. Nochtans de grootste partij van Brussel, met de Brusselse minister-president in haar rangen, is de PS er niet in geslaagd een correcte lijst voor de verkiezingen neer te leggen in de hoofdstad. Op haar ontwerplijst stonden maar liefst zes personen die niet aan de verkiesbaarheidsvereisten voldeden. Als ge het ons vraagt, heeft er vorige week bij de PS iemand een heel dikke sigaar gesmoord!

Vlamingen in Vorst In de Brusselse gemeente Vorst vond het door Ecolo gedomineerde gemeentebestuur er niet beter op dan voor iedere Franstalige partij een volledig, maar voor de Nederlands-

Het heeft de socialisten veel leed gedaan dat ze De Lijn zijn kwijtgeraakt, hun koninkrijk. Dat was duidelijk vanaf het prilste begin van de legislatuur en het waanidee heeft hen nooit meer verlaten. De verschuiving die het beleid Weyts voor ogen stond, was om te gaan van een ‘aanbodgericht’ naar een ‘vraaggericht’ systeem. Er is inderdaad ook wat in De Lijn gesneden of eerder is enige megalomanie geaborteerd. De voortzetting van het rode beleid zou er immers toe hebben geleid dat voor elke plaggenhut een bushalte zou hebben gestaan en dat elke vierkante millimeter Vlaanderen dag en nacht door (liefst ‘gratis’) talige partijen slechts een half bord te voorzien om verkiezingsaffiches op te hangen.

Totaal onwettig, uiteraard, maar daar trekken de weldenkenden in de hoofdstad zich weinig van aan. Brussels Vlaams Belangfractievoorzitter Dominiek Lootens trok in de Brusselse praatbarak aan de alarmbel en hij riep de andere Nederlandstalige partijen op om samen een signaal te geven dat dit onaanvaard-

BRUSSEL

Meertalig onderwijs Terecht maakt men zich zorgen over het onderwijspeil in Vlaanderen, maar men heeft er nog geen benul van hoe rampzalig de Brusselse realiteit wel is, ook aan Nederlandstalige kant. Zich verdwalen in concepten als meertalig onderwijs is dan ook een grote zotternij. Eerder zou men net werk moeten maken van Nederlandstalige referentiepunten.

Aan onderwijsdiscussies geen gebrek de voorbije weken. De ene analyse volgde de andere op, maar wat leverden deze ‘fileeroperaties’ op? Er is een stevig probleem in het Vlaams onderwijs, dat - als we de onderzoeken mogen geloven - met rasse schreden in de hitlijst zakt. Figuren als Boeve en Crevits mochten het komen uitleggen, waarna het liep zoals met die boer in het gedicht van Buning: er werd verder geploegd.

Brussel was echter het ontbrekende lemma in de discussies. Want als men zich - terecht - druk maakt over het reilen en zeilen in de Vlaamse klassen, moet ook erkend worden dat het in Brussel pas echt een zootje is. Soms vallen onderzoeken en (subjectieve) terreinervaring nagenoeg samen. Want ja, er is wel degelijk een niveauprobleem in de grote taalleergang die het Nederlandstalig onderwijs in de hoofdstad geworden is.

Maar dat is gerekend buiten die kaste politieke en andere ‘welwillenden’ die, precies zoals in de gelijknamige roman van Jonathan Littell, met een bijzondere ernst verder aan het ‘einddoel’ timmeren, wat dat in deze ook moge zijn.

Een ander debat Het heeft iets paradoxaals. Terwijl in het Vlaamse hinterland steen en been geklaagd wordt over het onderwijspeil, woedt in de Brusselse microkosmos een heel ander debat. Het is er al meertalig onderwijs wat de klok slaat. Het is een onderwerp dat perfect in het plaatje past, natuurlijk. Een divers Brussel, meertalig, open en ruimhartig, maar daartegenover staat dan de onderwijsrealiteit, archaïsch over twee netten (en dito talen) verdeeld. Een scheefgelopen verhouding tussen vraag en aanbod is het, maar meertalige scholen kunnen een brugfunctie vervullen. De idee is niet nieuw, ook al hebben pre-electorale periodes als deze de neiging bepaalde luchtspiegelingen nog meer uit te vergroten.

Nog een paradox. Het Nederlandstalig onderwijs is bijzonder begeerd in onze hoofdstad, in die mate dat het eigen kernpubliek op een schandalige wijze slachtoffer van dat succes wordt. Toch merkt men, misschien niet toevallig, dat er precies wat schort aan het peil van de kennis van de taal van Vondel. Hier extra op inzetten, lijkt een logisch

antwoord. In ieders belang, en niet het minst van de betrokken scholier. Het is eerder een functionele instelling die dat legertje ‘anderstaligen’ naar ons onderwijs drijft, maar feiten zijn feiten. Net zoals die meertalige Brusselse realiteit, met het Engels en vooral het Frans als lingua franca. Binnen deze feitelijke realiteit is net het belang van het Nederlands zo belangrijk, al was het maar voor het Nederlandstalige karakter van het brede ommeland waar veel van die leerlingen ooit wel zullen terechtkomen.

IJkpunten Pleiten voor meertalige scholen komt ergens neer op het institutionaliseren van een complexe maatschappelijke realiteit. Maar ijveren voor een sterk Nederlandstalig onderwijs verschaft net een ijkpunt in deze ingewikkelde situatie. Moeten die Brusselaars dan niet drietalig zijn, zoals Vanhengel en co bepleiten? Tuurlijk. En doe er wat ons betreft nog een stevige geut Duits en Spaans bij. Het is kenmerkend voor de Brusselse politiek dat men zich vergaloppeert in fetisjen, wellicht om de realiteit niet onder ogen te moeten zien. Het is een mooi idee, die meertalige homo Bruxellensis, met dank overigens aan het schitterende beleid dat zeker onder de paarse regering van Verhofstadt een hoogtepunt kende. Maar wat de verpauperde bevolking nodig heeft, zijn referentiepunten.

Geen fictie.

KNIN

bussen en trams zou zijn doorkruist. Dit en meer culmineert nu in het decreet over ‘basisbereikbaarheid’. Een ‘kroonstuk’ volgens Marino Keulen (Open Vld) en minister Weyts zal daar wel ongeveer hetzelfde over denken.

Een van de innovaties is dat Vlaanderen vijftien vervoersregioraden krijgt. Daarmee krijgen de lokale overheden een flinke vinger in de pap en zou een einde moeten komen aan het al te eigengereide optreden van De Lijn.

Voorts wordt ook veel gefietst, gebelbust, getaxiet en anderszins gemulitimodaald, maar een vrij duidelijke trend is uitgezet. Veel chagrijn blijft omdat Vlaanderen niks over de NMBS te zeggen heeft. Wat treintjes betreft is men dus aangewezen op welwillendheid van die kant.

Vlaamse justitie Door de zesde staatshervorming is een fragmentje justitie naar Vlaanderen overgedragen. Dat gaat dan over de zogenaamde justitiehuizen of de eerstelijns justitiële bijstand en ook over een deel strafuitvoering (zoals het toezicht op de enkelbanden). Men is daar dus ook decretaal mee aan de slag gegaan. Het gekeuvel over het vele goede verrichte werk, techniciteiten en principes werd plotseling aan scherven gegooid door een interventie van Renaat Landuyt (sp.a) die wel zeer atypisch was, zeker voor iemand van zijn politieke gezindte. Landuyt hekelde dat men van de zaak een soort welzijnsspul had gemaakt dat op justitievlak totaal geen steek houdt. Hij begreep ook niet dat men zich er niet om had bekommerd een begin te maken met de opbouw van een eigen Vlaams juridisch systeem. Als op zovele (versnipperde) bevoegdheden er al een federale en een Vlaamse minister zitten, dan is het niet te verantwoorden dat er niet ook een soort Vlaamse minister van Justitie zou komen. “Zo betuttelend en zorgprojectachtig als de dingen nu voorliggen, zouden ze van socialisten of groenen kunnen komen in plaats van uit gestrenge rechtse hoek,” zo wierp Landuyt N-VA voor de voeten. Met de gekozen fröbeloriëntatie wordt “afstand gedaan van Vlaanderen als rechtsstaat” en dit zal voor problemen gaan zorgen. Een zelden geziene knuppel in het baar is. Helaas blijkt het cordon sanitaire nog steeds belangrijker te zijn dan het respect voor de Vlamingen in Brussel, want Lootens’ oproep viel van links tot rechts in dovemansoren.

Uitbreiding vreemdelingenstemrecht In het Brussels Parlement werd vorige week de uitbreiding van het vreemdelingenstemrecht goedgekeurd. Van de Vlaamse partijen stemden enkel N-VA en het Vlaams Belang tegen. Langs Franstalige zijde drukte de MR op het neen-knopje. Zowel N-VA-fractieleider Johan van den Driessche als zijn Vlaams Belangcollega Dominiek Lootens hekelden het feit dat de Brusselse partijen op die manier stemrecht geven aan wie niet eens geïntegreerd is in onze samenleving. Men hoeft zelfs geen woord Frans of Nederlands te kennen om mee te gaan beslissen over de toekomst van Brussel en zijn inwoners. Het Vlaams Belang plaatste ogenblikkelijk een petitie online tegen de verdere uitbreiding van het vreemdelingenstemrecht en probeert zo druk op de ketel te houden.

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Onze naaste buren

11 april 2019

Voor een paar centimeter meer Laat voor één keer je gejeremieer over de multikul in Nederland achterwege, dacht ik, en schrijf eens iets over een grappig onderwerp, maar wel met een ernstig randje.

De aanleiding van dit stukje is Wopke Hoekstra, de achtbare christendemocratische minister van Financiën. Hij werd op het matje geroepen door de Franse minister van Financiën Bruno Le Maire, omdat Nederland zonder Frankrijk te verwittigen op de beurs een aantal aandelen in KLM gekocht had, evenwaardig aan het Franse belang. Le Maire meet 1 m 91 en kijkt zoals veel politici graag naar beneden, want de gemiddelde Franse man meet maar 1 m 79. Met dank aan de Franse jongeren, want bij de oudere politici zijn er nogal wat onderdeurtjes zoals Nicolas Sarkozy (1 m 65) en François Hollande (1 m 70). Dan is Le Maire met Hoekstra aan het verkeerde adres, want die haalt minstens 2 meter. In Den Haag is men er nog niet helemaal uit: is dat nou een voordeel? Ja, want dat staat goed op televisie en dat geeft iemand gezag. Maar is dat dan weer niet een klein nadeel? Hoekstra is de gedoodverfde opvolger van de huidige leider van de christendemocraten, Sybrand Buma (1 m 85). Maar is hij met die uitzonderlijke lengte nog in staat op straat met de kiezers een gesprek te voeren? Hij moet zich altijd bukken en misschien vinden sommige mensen het niet leuk zo naar omhoog te kijken.

Goed om te intimideren De beroemdste lange Nederlandse politicus was Joseph Luns, minister van Buitenlandse Zaken van 1952 tot 1971. Hij

was de enige topper van die tijd die Charles de Gaulle (1 m 96 en één centimeter langer dan Luns) in de ogen kon kijken, en naar verluidt irriteerde dat de Fransman.

Die gebruikte wel degelijk zijn lengte om te intimideren, dus verkoos Winston Churchill (1 m 67) altijd een zittend gesprek. Luns droeg opzettelijk nog een donkere gleufhoed zodat hij ver boven de twee meter torende. Hoeden zijn niet meer van deze tijd, maar lange Nederlandse politici zijn dat wel. Bijna allemaal zijn die heren langer dan de gemiddelde Nederlander, die met zijn 1 m 83 toch de langste man ter wereld is. In de Tweede Kamer is Geert Wilders de langste met zijn 1 m 95.

Hij torent (geholpen door zijn geblondeerde haren) bijna altijd boven zijn beveiligers uit en is dus bijzonder goed herkenbaar op televisiebeelden, wat hem ook tot een gemakkelijk doelwit voor een eventuele mohammedaanse “jakhals” maakt. Ook minister-president Mark Rutte maakt graag gebruik van zijn 1 m 90 om welwillend op het Binnenhof in Den Haag zijn toestemming te verlenen aan burgers die met hem een selfie willen nemen.

Vicepremier Gert Jan Segers van de ChristenUnie staat op gelijke hoogte met Rutte. Hetzelfde kan gezegd worden over de politiek leider van de verschrompelde PvdA, Lodewijk Asscher. Politieke waarnemers beweren dat Asscher een paar

7

NEDERLAND

jaar geleden het pleit won tijdens een interne verkiezing van toenmalig politiek leider Diederik Samson omdat hij niet biljartbalkaal was zoals zijn rivaal én vijftien centimeter langer. Er was nauwelijks één haar politiek verschil tussen beiden, maar op een podium maakte Asscher meer indruk dan Samsom.

Trump Voor de dames is lengte natuurlijk wel een probleem. Hoewel de Nederlandse vrouw met haar gemiddelde van 1 m 69 ook niet de kleinste is (alleen de Letse dames zijn nog iets langer) maken die centimeters verschil wel degelijk iets uit.

Zelfs met naaldhakken halen ze het niet tijdens de algemene beschouwingen na de regeringsverklaring.

Alle fractieleiders staan dan naast elkaar aan de microfoons en men ziet dat de dames zich letterlijk uitrekken om toch een paar centimeters te winnen. Positief is dat enkele nieuwe politiek leiders minder tot in de hemel rijken. Klaas Dijkhoff, mogelijk opvolger van Rutte, meet maar 1 m 80. Klaver van GroenLinks (1 m 84) en Jetten van D66 (1 m 83) beantwoorden aan het mannelijk gemiddelde in Nederland. Maar kleintjes zijn het ook niet, want in de politiek is iedere centimeter een daalder waard. Kijk maar naar Donald Trump. Volgens zijn zeggen is hij 1 m 90 (zes voet en drie duim), terwijl een oud paspoort bewijst dat hij in werkelijkheid één inch (2,54 cm) kleiner is.

WILLEM DE PRATER (EEN ONDERDEURTJE)

Kafka in het zwembad De Rozebroeken, het mooiste zwembad van Gent, met alles erop en eraan - wildwaterbanen, wellness, waterglijbanen… -, trekt ieder jaar een miljoen bezoekers. Zeven jaar na de opening oordeelt een rechter dat het zwembad zonevreemd is, illegaal gezet in parkgebied. Een zware slag voor de eigenaar die dacht met alles in orde te zijn. Het Gentse stadsbestuur staat voor schut.

De bal ging aan het rollen toen een buur naar het gerecht stapte met een klacht over geluidshinder. Hij hoort in de tuin van zijn villa (met privézwembad) in de verte de kinderen in de speeltuin en in het water spelen.

De rechter oordeelede dat de geluidsoverlast niet bewezen is, maar dat het gebouw er wel onwettig staat. Daarom doet hij wat de klager vraagt en vonnist dat alle buiteninstallaties moeten worden afgebroken. Weg met het terras, de buitenbaden en de speeltuigen. De eigenaar krijgt daarvoor zes maanden de tijd, op straffe van een hoge dwangsom.

Zo ingewikkeld zijn de regels in ons land, dat wie maar hard genoeg zoekt altijd wel iets vindt dat niet in orde is. De klager ploos de bouwvergunningen en bestemmingsplannen uit. Wat hij vond, is ernstig. Het zwembad staat in parkgebied en had er daarom nooit mogen komen. Alle vergunningen zijn afgeleverd op basis van een voorbijgestreefd BPA dat een zone voor recreatie voorziet. Maar dat BPA is achterhaald. De zone voor recreatie is door een gewestplan omgezet in parkzone. Het oude zwembad dat op dezelfde plaats stond, was in regel. Het nieuwe en veel grotere is zonevreemd. Had de klager gevraagd het hele gebouw te slopen en niet enkel de buitenterreinen, dan had de rechter hem waarschijnlijk zijn zin gegeven.

Vergissing of overmoed?

Tien jaar geleden bouwden de liberale schepenen in Gent om ter meest. Christophe Peeters, toen schepen van Sport, wou een groot nieuw zwembad voor de stad. Het bestuur zette dat complex niet zelf, maar vroeg een private firma de klus te klaren (via publiek-private samenwerking). De firma mocht tegelijk een recreatiebad zetten en commercieel uitbaten. Groen, toen nog in de oppositie, probeerde het project tegen te houden.

Die partij was rabiaat tegen een zwembad in handen van een private eigenaar (want enkel uit op winst). Volgens Groen moest de stad zelf bouwheer zijn en het bij een eenvoudig openbaar zwembad houden. Dat de rechter nu de private eigenaar aanpakt, die in alle vertrouwen met de overheid samenwerkte en geen reden had om te twijfelen aan de geldigheid van zijn bouwvergunning, is heel wrang.

Het was de stad die een zootje maakte van het BPA en het gewestplan. Het was de stad die akkoord was om er parkgebied van te maken, aansluitend bij het park ernaast. Het was de stad die enkele jaren later, op zoek naar een plek voor een groot nieuw zwembad, besliste daar te bouwen. Waren ze het gewestplan vergeten dat er park van maakte? Of kwam het oude BPA hen gewoon beter uit dan een tijd-

rovende procedure om de bestemming van de grond aan te passen? Is het een vergissing, of dachten ze ermee weg te komen? Volgens de rechter ”namen ze hun wensen voor werkelijkheid”.

Een wereldvreemde rechter Wat nu? De rechter zit fout, zo zegt het stadsbestuur. De vergunningen zijn wel in orde, het sportcomplex is volledig legaal. In beroep gaan ze zeker winnen. Vraag is waarom ze die rechter daar niet van hebben kunnen overtuigen. De rechtszaak duurde twee jaar lang. Het stadsbestuur had er zijn beste advocaat op gezet, en nog haalde het geen gelijk. Voor er ooit in beroep een vonnis is, zijn de zes maan-

De cdH staat op instorten

Het werd vaak voorspeld, maar op 26 mei zou het wel eens waarheid kunnen worden: de centristen van de cdH die wegglijden richting politieke irrelevantie. Ondertussen verlaten de ratten het zinkende schip.

Toen de Naamse burgemeester Maxime Prévot begin dit jaar voorzitter werd van de centristische cdH ging een zucht van opluchting door de partijrangen. Voormalig partijchef Benoît Lutgen leek uitgeblust nadat hij een moeilijke campagne had gevoerd voor de gemeenteraadsverkiezingen in zijn eigen Bastenaken. Hij haalde er weliswaar de absolute meerderheid, maar omdat hij moest vechten tegen zijn broer Jean-Pierre eiste de campagne veel van de Ardennees. Nog meer dan vroeger trok hij zich terug in de Luxemburgse bossen en liet Brussel voor wat het was.

De cdH zakt in de peilingen verder weg. De partij zou flirten met de kiesdrempel in Brussel en in Wallonië geen tien procent van de stemmen meer halen. De politieke irrelevantie dreigt. Maxime Prévot zou de cdH een nieuwe schwung moeten geven. Hij profileert zich als een verantwoordelijk politicus en laat onder andere de deur open voor een regering met de N-VA. In de aanloop naar de verkiezingen van 26 mei pakte ook de cdH uit met een wit konijn: voormalig RTL-presentator Philippe Malherbe. En oudgediende Joëlle Milquet zou nog eens de Kamerlijst trekken. Een afstraffing in Brussel zou zo vermeden worden, schatten ze bij de cdH, want Milquet scoort goed bij allerlei etnische minderheden. Intussen zou de partij

in landelijke gebieden als Namen en Luxemburg goed verankerd blijven.

Gesjoemel Maar in de tweede helft van maart keerde alles om. In die mate dat de cdH op instorten staat en dat zelfs openlijk gesproken wordt over het einde van de partij. Wat in de tijd van de PSC en de beginjaren van de cdH ook vaak gezegd werd, maar de partij bleek altijd te kunnen profiteren van een sociologisch minimum. Dat fundament zou nooit verdwijnen.

Tenminste, dat leek zo.

Een paar weken geleden bleek dat Dimitri Fourny, de populaire burgemeester van Neufchâteau en een stemmenkanon, gesjoemeld heeft met volmachten tijdens de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober. Fourny trekt zich terug. Inmiddels gooide ook Joëlle Milquet de handdoek in de ring. Ze gaat werken voor Europees commissievoorzitter Jean-Claude Juncker. Iets rond slachtofferhulp, blijkbaar. Vreemd, want Juncker is aan zijn laatste maanden bezig.

Waarom die plotse vlucht van Milquet? Een artikel dat vorige week in Le Vif verscheen, verklaart veel, zo niet alles. Daaruit blijkt dat er sprake was van frauduleuze praktijken op het kabinet van Milquet toen ze op Binnenlandse Zaken zat. Zoals

den allang voorbij en moeten de speeltuin en de buitenzwembaden al weg zijn.

Daar weet ons stadsbestuur ook iets op: onderhandelen met de klager en hem vragen het vonnis niet aan hen te betekenen. Zij willen dat hij het gewoon in een lade laat liggen in plaats van het via een deurwaarder naar het stadhuis en het zwembad te sturen. Ja, ze zijn creatief onze schepenen, als ze het benauwd krijgen.

De klager willen ze op betere gedachten brengen met ingrepen om het geluid rond het zwemparadijs te beperken. Waarom deden ze dat de voorbije twee jaar niet? Misschien was het dan nooit tot deze opdoffer van een vonnis gekomen.

MATHILDIS

WALLONIE bekend werden in 2014 kabinetsmedewerkers gebruikt voor de verkiezingscampagne van “Madame Non”. Wat uiteraard niet mag; het onderzoek daarover is lopende. In 2016 werd Milquet in verdenking gesteld voor belangenvermenging. Nu blijkt dat gesjoemeld werd met de vakantiedagen van de kabinetsmedewerkers die bij de campagne waren betrokken.

En dat de chauffeur van het kabinet werd opgevorderd voor privéverplaatsingen. En dat er sprake was van onverklaarbare geldstromen. Dit alles maakt dat Milquet zich definitief uit de politiek terugtrekt.

Zinkend schip De 77-jarige Francis Delpérée, een nog altijd populair Kamerlid, heeft eveneens de handdoek in de ring geworpen. In Luxemburg ziet het ernaar uit dat Lutgen een minimale campagne zal voeren. In Luik en Henegouwen blijft de cdH in de schaduw staan van PS en MR. Ondertussen is er de lokroep van Ecolo, die steeds meer centristische kiezers aanspreekt.

Maar vooral: tal van kabinetsmedewerkers in de Waalse regering en tal van partijkaders nemen het zekere voor het onzekere en kiezen voor een postje in de administratie of in aanverwante Waalse structuren. Eric Poncin, lange tijd de rechterhand van Benoît Lutgen, wordt lid van het directiecomité van de Waalse investeringsmaatschappij SRIW. Ook de kabinetschefs van de cdH-ministers René Colin en Carlo di Antonio kiezen voor een Waalse parastatale. De ratten zijn een zinkend schip aan het verlaten.

PICARD

8

Actueel

11 april 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Erosie bedreigt NAVO Vrijwel elke verjaardag van de NAVO wordt aangegrepen om de moeilijkheden van de alliantie te inventariseren. Het zo geschetste beeld wekt alvast de indruk van een problematische toekomst, maar de werkelijkheid is genuanceerder. Zekerheden zijn er niet, alleen is de kans op een uitholling alvast groter dan een regelrechte verbrokkeling.

President Truman bij de ondertekening van het NAVO-verdrag Foto: Abbie Rowe, 1905-1967

Als de aanwezigheidslijst iets zegt over de populariteit van de jarige, dan is het niet bijster goed gesteld met de NAVO. Zeventig werd de club, die wel eens als ‘de meest succesvolle militaire alliantie ooit’ omschreven wordt. En bijna de helft van deze periode zonder het bestaan van de Sovjet-Unie, waar het aanvankelijk allemaal om draaide. “To keep the Russians out, the Americans in, and the Germans down”, vatte de Britse diplomaat Lord Ismay ooit de bedoeling van de alliantie samen, en enkele jaren later werd hij secretaris-generaal van de organisatie.

Nemen we dat letterlijk, dan is de missie geslaagd. De Amerikanen zijn er nog steeds, in die mate dat ze inmiddels tekenen voor bijna drie vierde van de middelen.

De Russen ondergingen zo’n drie decennia geleden “de grootste geopolitieke ramp uit hun geschiedenis” (dixit Vladimir Poetin), werden terug achter hun grenzen gedwongen en maken met een voluntaristisch leger, maar een bbp amper groter dan dat van de Benelux, een bedreigendere indruk dan ze in werkelijkheid zijn. En dan die ‘Germans’? De economische motor draait weer, de arbeidsmarkt flirt met de totale tewerkstelling, het politieke gewicht van Berlijn werd steeds groter, maar de Bundeswehr is tot een schroothoop verschrompeld (“Sag wo die Soldaten sind?” om het met de woorden van Marlène Dietrich te zeggen).

Verjaardagsfeestje Terug naar dat feestje dat in mineur verliep, zonder ‘de groten der aarde’. En zeker dat laatste is een teken aan de wand. Een belangrijke NAVO-verjaardag zonder aanwezigheid van een Amerikaans

president en zelfs in afwezigheid van de meeste andere regeringsleiders, het is ongezien. Een groot contrast met het treffen tien jaar geleden. Nu ja, het is veelzeggend als zelfs secretaris-generaal Stoltenberg verklaart “dat we eerlijk moeten zijn: aan beide kanten van de Atlantische Oceaan stelt men zich ernstige vragen.”

Momenten als deze zijn geknipt voor wat reflectie. Los van de praktische strubbelingen (en sommigen zijn al beduidend ouder dan Trump), is er een belangrijke vaststelling rond de grondslag van de NAVO. “De alliantie overleefde dankzij een strategische logica,” klinkt het in een editoriaal van de Financial Times. “Twee wereldoorlogen hebben de VS ervan overtuigd dat hun nationale veiligheid niet losgekoppeld kon worden van de Europese. De Europeanen van hun kant begrepen het belang van de VS voor hun veiligheid.” Alleen is het zwaartepunt van Washington richting Azië verschoven, waardoor die overtuiging behoorlijk is gaan eroderen. Het is bon ton om met scherp op Donald Trump te schieten, maar in werkelijkheid begonnen de dingen al veel eerder in oostelijke richting te bewegen. “De manier waarop de NAVO evolueert is altijd een afgeleide van de manier waarop het Amerikaans leiderschap dat doet”, legt onderzoekster Alexandra de Hoop-Scheffer (jawel, dochter van de voormalige NAVO secretaris-generaal) in Le Monde uit.

“In Europa besefte men te laat dat Obama de eerste ‘post-Europese’ president was. Trump heeft dit proces enkel maar versneld.”

Vierde fase Een hele weg werd afgelegd

sinds de gebalde verwoording van Hastings Ismay. Na het einde van de bipolaire rivaliteit en de verschrompeling van de Russische economie werd de NAVO een vehikel in het bezweren van regionale crisissen (Bosnië, Kosovo, Afghanistan, Libië). Toen het in 2014 in Oekraïne begon te rommelen, leek het even op een terugkeer naar de roots. Doorheen de jaren evolueerde de organisatie naar een verdedigingsalliantie sensu stricto, naar iets wat eerder als een collectieve veiligheidsorganisatie kan omschreven worden. Maar plots stond daar weer de Russische dreiging.

Het gegeven wordt wel eens als de derde fase uit de NAVO-geschiedenis omschreven. Analisten hebben het inmiddels over een vierde hoofdstuk, meer politiek van aard.

Er is het stabiliseren van de relatie met Rusland, wat één van de doelstellingen blijft, maar het succes van de organisatie zal ook afgemeten worden aan de manier waarop ze bijdraagt tot het uitbalanceren van de Amerikaans-Europese verhoudingen.

Peking Express De nieuwe hoofdzetel van de NAVO in Evere is alvast geen symbool van een club die zich in een palliatieve fase bevindt. De organisatie functioneert ook vrij behoorlijk, menen de meeste waarnemers. Toch op het terrein. En zelfs de Amerikanen lijken de nodige (politieke) gewilligheid aan de dag te willen leggen. De Amerikaanse president mag dan straffe verklaringen over de NAVO op zijn actief hebben staan, feit is dat de politieke consensus in Washington veel positiever is dan wat het grove getweet doet vermoeden. Zelfs Trump nam inmiddels al wat gas terug.

Het gewicht van de VS in de club blijft echter enorm. Is het niet tekenend dat een land dat eruit wil stappen, naast het respecteren van een jaar opzeg, de intentie moet melden aan “de regering van de Verenigde Staten van Amerika” (artikel 13). Maar wanneer dan diezelfde ‘regering’ meer aandacht krijgt voor het gele gevaar, dan kan dat enkel repercussies hebben op de NAVO zelf. Een grote clash is weinig waarschijnlijk.

Zelfs geen verbrokkeling, niet op korte termijn. Een uitholling is een meer plausibel scenario. Feit is dat de toekomst van de NAVO eerder dan in Brussel in Washington zal geschreven worden, en zelfs in Peking. En een Europese defensie, zei u? Even ernstig blijven.

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Dappere kerkvorst Kardinaal Robert Sarah heeft een enorme controverse ontketend met zijn boek “Evening Draws Near and the Day is Nearly Over”. Daarin beschrijft hij de grootschalige immigratie van moslims in Europa als de voorbode van de ineenstorting van het continent. “Het Westen zal verdwijnen,” waarschuwt de kardinaal. Hij voorspelt dat de islamitische invasie de cultuur en de morele visies van het Westen volledig zullen veranderen. “Als het Westen dezelfde noodlottige weg blijft volgen, dan loopt het het risico door zijn lage geboortecijfers en de invasie van vreemdelingen volledig te verdwijnen, juist zoals Rome werd veroverd door de barbaren. Mijn land is overwegend islamitisch.

Ik ken de realiteit. Ik weet waarover ik spreek.” Inderdaad, kardinaal Sarah is geen Europeaan. Hij komt uit het West-Afrikaanse land Guinee en hij is ravenzwart. Wat het héél moeilijk maakt om hem te beschuldigen van racisme en etnocentrisme. Guinee telt 85 procent moslims en slechts 8 procent christenen. Sarah is niet bang voor politiek correcte banbliksems.

Hij leverde eerder al kritiek op “de pseudo-familiewaarden van de geïdeologiseerde islam, waarin polygamie, de onderwerping van vrouwen, seksuele slavernij en kindhuwelijken gelegitimeerd worden” en hij noemde IS en de genderideologie allebei uitingen van het absolute kwaad, die op een apocalyptische manier destructief kunnen zijn.

Exodus uit Oost-Europa De echte bedreiging voor het voortbestaan van onze beschaving gaat natuurlijk uit van de islam. Vergeleken daarmee zijn de problemen van overlast, sociale fraude en soms criminaliteit die veroorzaakt worden door arbeidsmigratie vanuit Oost-Europa relatief klein, al mag dat geen reden zijn om wantoestanden niet aan te pakken. Terzijde: hoe zou het komen dat zoveel moslims van werkloosheidsuitkeringen leven, terwijl duizenden Polen ijverig fruit plukken of op de Nederlandse tulpenvelden wroeten? Maar voor de herkomstlanden zijn de gevolgen van die afvloeiing van werknemers dikwijls veel erger.

Roemenië maakt zich grote zorgen over de ongewenste gevolgen van het vrije verkeer van werknemers in de Europese Unie. Meer dan een miljoen Roemenen zijn al uit hun vaderland weggetrokken om in een andere EU-lidstaat als gastarbeiders te werken. Minister van Financiën Eugen Teodorovici waarschuwde vorige week voor de nefaste gevolgen daarvan. Hij zou willen dat de EU-lidstaten die soortgelijke problemen hebben met een uitstroom van arbeidskrachten een ‘zeer agressief plan’ opstellen om die exodus een halt toe te roepen. Polen heeft hetzelfde probleem, maar minder nijpend. De Poolse arbeidsmigranten in Nederland keren gemiddeld na zes jaar al terug naar het oude vaderland. Polen staat er dan ook beter voor dan Roemenië of Bulgarije. Ook de Letse Eurocommissaris Valdis Dombrovskis gaf toe dat onbeperkte arbeidsmobiliteit in de oostelijke EU-landen kan leiden tot een echte ‘brain drain’. Hij had het daarbij niet over ongeschoolde arbeiders, maar over mensen met een hogere opleiding. Voor de Oost-Europese landen is het wegtrekken van arbeidskrachten slechts één luik van het probleem.

Het tweede luik is dat zij allemaal angstwekkend lage geboortecijfers hebben. Na de Hongaren hebben nu ook de Polen maatregelen

genomen die hopelijk tot meer geboorten zullen leiden, zoals extra toelagen voor gezinnen met twee of meer kinderen.

Achtertuinen Het staat vast dat de Chinese regering het sturen van Russische troepen naar Venezuela politiek heeft gesteund. We vonden echter geen enkele betrouwbare bron die het verhaal bevestigt dat de Chinezen ook troepen hebben gestuurd. Het Chinese argument dat Venezuela “niet de achtertuin van de VS is” klinkt heel vreemd.

Is het dan wel de achtertuin van Rusland? Het argument klinkt nog cynischer als men weet hoeveel mensen de Chinezen hebben afgeslacht, en hoeveel mensen in concentratiekampen werden opgesloten in hun ‘achtertuinen’, Tibet en Xinjiang.

Waar de USSR faalde…

Ondanks alle speculaties over de economische motieven van het Kremlin is het aandeel van Venezuela in de Russische buitenlandse handel slechts 0,01 procent van het totaal. De Russische interventie gaat in de eerste plaats om een militair-strategische zet in Poetins liefste bezigheid: de re-enactment van de Koude Oorlog en het dwangmatig nabootsen van de geopolitiek van de USSR. In Midden-Amerika had de USSR een stevige poot aan de grond; Nicaragua en Cuba waren in de praktijk vazalstaten. Maar alle andere pogingen om via Cuba een bruggenhoofd te vestigen in Latijns-Amerika, of daar nieuwe ‘Vietnams’ te ontketenen, zijn uiteindelijk mislukt. Chili met Allende, en Bolivië met Che Guevara, waren de bekendste pogingen.

Er waren er nog vele andere, die allemaal mislukten, onder meer in Grenada, Peru, Guatemala en Brazilië. Maar Poetin zou wel eens kunnen slagen waarin de USSR faalde. Het is een symptoom van het angstaanjagend snelle verval van de westerse macht.

Moedige Kiwi De schietpartij in de moskee van Christchurch, die onder andere gepleegd was als vergelding voor een islamitische terreuraanslag in Stockholm, wordt nu overal als voorwendsel aangegrepen om islamcritici monddood te maken en te demoniseren. Het is een echte heksenjacht geworden. Ook in Nieuw-Zeeland zelf. In het kader van die heksenjacht vond men in de archieven een toespraak terug die het rechtse parlementslid Winston Peters veertien jaar geleden hield. De titel van zijn redevoering was overigens profetisch: “The End of Free Speech.” Hij had toen gezegd dat Nieuw-Zeeland altijd al een land van immigranten was, maar niet van moslims.

“In Nieuw-Zeeland heeft de moslimgemeenschap ons eerst altijd haar gematigde gezicht getoond, maar zoals nu uit mediaberichten blijkt, is er daarnaast ook een militante onderbuik. […] Overal waar die twee groepen bestaan, passen ze bij elkaar als een hand en een handschoen. De onderliggende agenda is het promoten van de fundamentalistische islam.” Hij vergeleek beide groepen met de mythologische Hydra, een veelkoppige slang die in staat is op elk moment en in alle richtingen toe te slaan. Dat was vlak na de aanslagen in Londen, waarbij 52 mensen en 4 zelfmoordterroristen omkwamen. Het is nog altijd even toepasselijk als toen. Winston Peters was geen lafaard en geen CVP-achtig weekdier. Hij krabbelde niet terug. Hij putte zich niet uit in excuses. Hij bleef dapper bij zijn standpunt.

Het nabije buitenland

11 april 2019

MACRON GAAT POMPIDOU ACHTERNA President Emmanuel Macron spiegelt zich graag aan zijn voorgangers, in een poging om zichzelf een plaats in de geschiedenisboeken te geven. Onlangs lijkt hij een nieuw idool te hebben gevonden: Georges Pompidou, president van 1969 tot 1974. Net als Macron raakte Pompidou vanuit de financiële wereld in de politiek.

Op 2 april 1974 overleed de toenmalige zittende president Georges Pompidou aan een slepende ziekte. Hij kreeg nooit een plaats in het Pantheon van grote presidenten zoals Charles de Gaulle en François Mitterrand. Vorige week vond wel een herdenkingsmis plaats voor 45ste verjaardag van zijn overlijden. Die herdenkingsmis was geen nieuwigheid, maar het bleef lange tijd een onderonsje van neogaullisten. Onder anderen ex-president Jacques Chirac tekende jarenlang present om zijn vroegere mentor de nodige eer te bewijzen.

Het was dan ook opvallend dat president Macron aanwezig was op de herdenking. Macron is, met zijn verleden als minister onder een socialistische president (François Hollande) en zijn liberale en pro-Europees getinte partij La République en Marche, niet echt een exponent van het neogaullisme. Maar de huidige president heeft in zijn ijdelheid vaak de neiging te refereren naar beroemde voorgangers, in de hoop zo een plaats in de geschiedenis te verwerven. Verwijzen naar het verleden, en vooral de grootsheid uit dat verleden, helpt altijd. Het statieportret van Macron maakt dat ook duidelijk. De president staat bij zijn werktafel en leunt er lichtjes tegenaan. Zo wordt de aandacht gericht op de boeken die er liggen, en wat blijkt: het zijn de memoires van Charles de Gaulle, meer bepaald de editie in de prestigieuze Pléiade-reeks.

Colombey-les-deux-Églises Macron bezoekt ook graag Colombey-les-deux-Églises, de thuisbasis van mythische de Gaulle. De huidige president omarmt het neogaullisme niet om inhoudelijke redenen. Daarvoor was de beweging voor hem te conservatief en te nationalistisch. Wel omdat het gaullisme van zichzelf heeft beweerd dat het de eenheid van alle Fransen nastreefde. Daar valt uiteraard over te discussiëren, maar de figuur van de Gaulle werd en wordt gebruikt door presidenten om de Fransen erop attent te maken dat het staatshoofd de partijgrenzen overstijgt. Een argument dat vaak gebruikt wordt voor een herverkiezing.

François Mitterrand deed dat met succes in 1988, al verwees hij uiteraard niet naar zijn vroegere aartsrivaal de Gaulle.

Het tijdperk na de gele hesjes De ‘unité nationale’ is een argument dat Emmanuel Macron de laatste tijd meer en meer bovenhaalt. Dat is ook nodig, aangezien Frankrijk al maanden verdeeld is door het protest van de gele hesjes. Die beweging dooft wat uit en is gekaapt door een deel van extreemlinks en de anarchisten. Voor Macron hét moment om over die eenheid te beginnen. En een eerbetoon aan Pompidou past daarin; hij was tenslotte de man die de Fransen na het tijdperk van de Gaulle samenbracht.

Dat Macron de herdenkingsmis bijwoonde, is dus zeker geen toeval. Ondertussen raakte bekend dat de huidige president een voorwoord schrijft van een boek over Pompidou.

De publicatie is gepland voor juni van dit jaar, exact een halve eeuw nadat Pompidou het Élysée betrad.

Een gelijklopende carrière De fascinatie van Macron voor Georges Pompidou zou ook

GIBRALTAR EEN KOLONIE? Helemaal bezuiden Spanje ligt Gibraltar, dertigduizend inwoners tellend en amper zes vierkante kilometer groot. Europese politici hebben, op aansturen van de Spaanse Partido Popular, een rapport aangenomen waarin Gibraltar “een Britse kolonie” wordt genoemd. Dat heeft de Britten in een grote woede doen ontsteken. Alsof de relatie tussen het Verenigd Koninkrijk en de EU nog niet verzuurd genoeg was.

In het verleden hebben wij in deze rubriek al stilgestaan bij het Britse Kroonbezit - bestaande uit het Eiland Man, Jersey en Guernsey - en de Britse Overzeese Gebieden, met onder andere de Kaaimaneilanden, de Britse Maagdeneilanden en de Falklandeilanden. Ook Gibraltar behoort tot deze tweede categorie. Een Overzees Gebied valt onder de soevereiniteit van het Verenigd Koninkrijk, maar maakt tezelfdertijd geen deel uit van het VK. In de praktijk komt het er simpel gesteld op neer dat de Britten instaan voor de militaire bescherming van die regio’s en dat koningin Elizabeth II officieel ook staatshoofd is van die gebieden. Tot 1981 werden de Overzeese Gebieden aangeduid als (kroon)kolonies. Een oude term die de EU nu weer van onder het stof haalt.

Die voormalige kolonies vallen nog steeds onder het soevereine gezag van het Verenigd Koninkrijk en daar zijn twee verklaringen voor. Enerzijds omdat de regio’s vanuit Londen nooit de volledige vrijheid kregen zich officieel af te scheuren.

Anderzijds omdat uit referenda is gebleken dat de bevolking in de desbetreffende gebieden vrijwillig onder het gezag van het Verenigd Koninkrijk wil blijven staan.

Vrede van Utrecht In 1704, tijdens de Spaanse Successieoorlog, werd het kleine stukje grond helemaal onderaan het Iberische Schiereiland

veroverd op Spanje door Engels-Nederlandse troepenmachten. Officieel werd vanaf de Vrede van Utrecht in 1713 Gibraltar overgedragen aan de Engelsen. Driehonderd jaar later zijn de Spanjaarden die slag blijkbaar nog altijd niet te boven gekomen. Het gehakketak over de status van Gibraltar blijft maar doorgaan.

Een zevental weken geleden werd een rapportje gestemd in een commissie van het Europees Parlement. De oorspronkelijke opsteller van die tekst, de Brit Claude Moraes (Labour), werd echter gedwongen uit zijn rol als rapporteur te stappen.

Vervolgens werd een kleine wijziging aangebracht in de desbetreffende tekst, die handelt over de rol van reisvisa. Gibraltar werd plots een ‘Britse kroonkolonie’ genoemd. De aangepaste tekst werd vervolgens goedgekeurd. Ook in de Europese Raad van staatshoofden en regeringsleiders werd steun uitgesproken voor een tekst waarin Gibraltar als kolonie werd bestempeld. Tot grote woede van de Britten.

Spaanse verkiezingen Net op het moment dat de relatie tussen Westminster en Brussel zich op een dieptepunt bevindt, net op het moment dat de Brexit-onderhandelingen muurvast zitten, wordt olie op het vuur gegooid.

Aanstokers zijn vooral de Spaanse christendemocraten van de Partido Popular. Nadat de PP de oorlog verklaarde aan de Catalanen, blijkt zij nu bijkomend de strijd aan te binden met Groot-Brittannië. Belangrijk hierbij is dat in Spanje op 28 april nieuwe verkiezingen plaatsvinden. De socialistische minderheidsregering kwam er onlangs ten val en de Partido Popular wil opnieuw de macht grijpen. Op vlak van politieke profilering kan de rel rond Gibraltar wel tellen.

Is het geoorloofd om Gibraltar anno 2019 nog neer te zetten

DDR als ijkpunt In het Warschaupact mochten Polen, Tsjechoslowakije en zelfs de hondstrouwe DDR geen eigen tanks of gevechtsvliegtuigen

ENGELAND als een kolonie? In 2002 werd een referendum ingericht met de vraag of Gibraltar mee bestuurd zou moeten worden door de Spanjaarden.

Een overweldigende 99 procent van de kiezers wilde uitsluitend een band met Groot-Brittannië blijven onderhouden. In 1967 werd al een soortgelijke volksbevraging georganiseerd, met exact dezelfde uitkomst. Nagenoeg geen enkele kiezer wilde bemoeienis vanuit Spanje.

Voor de Britten, en voor de EU Over Gibraltar kan geen discussie bestaan, zou de lezer denken, op basis van wat we hierboven schreven. Van waar dan de huidige perikelen? De verwarring is ontstaan in 2016.

Ook in Gibraltar mocht namelijk gestemd worden over EU-lidmaatschap. Bijna 96 procent wil tot de Europese Unie blijven behoren. De Spanjaarden en de Europese politieke leiders duwen, gesterkt door dat resultaat, het gaspedaal nu stevig in.

Bij een ‘harde’ Brexit zouden er aan de grens met Spanje namelijk paspoortcontroles ingesteld moeten worden. Dat zou een enorme file veroorzaken, dag na dag. Heel wat bewoners op Gibraltar werken namelijk in Zuid-Spanje. Het grensprobleem dat zich zal stellen tussen Spanje en Gibraltar is vergelijkbaar met het gehannes rond de grens tussen de Republiek Ierland en Noord-Ierland.

Prime Minister Theresa May is sinds een week in onderhandeling met de Britse socialisten. Naarstig zoekt zij een uitweg uit de Brexit-impasse en tracht ze een meerderheid in het Lagerhuis op de been te brengen. May zet nu in op een ‘zachtere’ Brexit, met verlengd lidmaatschap van de Europese douane-unie. Maar ook die tolunie lost in theorie het probleem van grensoverschrijdend personenverkeer niet op.

LVS

Bei uns in Deutschland

produceren. Nochtans hadden die landen een eigen wapenindustrie met ervaring in de tankproductie. Terwijl West-Duitsland dankzij het Marshallplan en de ontembare Duitse ijver snel werd heropgebouwd en al in 1950 zijn wirtschaftswunder beleefde, demonteerden de Sovjets in Oost-Duitsland ganse fabrieken en sleepten die in treinwagons en vrachtwagenkonvooien naar hun eigen industrieterreinen. Het Marshallplan was geen onderdeel van de NAVO, maar het paste in hetzelfde project om Duitsland samen met de rest van het gehavende en gedemoraliseerde continent weer op te bouwen en te stabiliseren, en er de democratie te herstellen. In tegenstelling tot de DDR werd West-Duitsland er helemaal niet onder gehouden.

Het werd overeind geholpen.

Bevoorrechte bondgenoot Duitsland - eerst als West-Duitsland, daarna als het verenigde Duitsland - kon niet alleen Leopardtanks voor zijn eigen Bundeswehr produceren, het kon die ook in rechtstreekse concurrentie met de Amerikanen, de Britten en de Fransen verkopen aan andere NAVO-landen, zoals België, Nederland, Turkije, Denemarken, Spanje en Polen, en aan een reeks landen buiten de NAVO. De Nederlanders verkochten hun Leopards daarna nog eens door aan NAVO-landen als Canada, Noorwegen en Portugal.

In 1979 werd de Tornado in dienst genomen, een grondaanvalsvliegtuig dat gezamenlijk was ontwikkeld door de Duitsers, de Britten en de Italianen, en dat door die drie landen in gebruik werd genomen. De Tornado werd zelfs verkocht aan Saoedi-Arabië, toen nog meer dan nu een bevoorrechte partner van de VS. De Amerikaanse wapenindustrie kreeg concurrentie op haar eigen terrein. Wie werd er “down” gehouden?

De ontwikkeling van de Eurofighter Typhoon was ook een

FRANKRIJK

te maken hebben met het feit dat beiden een gelijklopende carrière hebben gekend. Toen ze aan de macht kwamen, was er sprake van een breuk met het verleden. Pompidou was een oud-premier van de Gaulle, maar werd later wel verantwoordelijk gesteld voor het referendum van april 1969 over decentralisatie dat de Gaulle verloor, waarna hij ontslag nam. Pompidou kon zich daarna wel van de Gaulle ontvoogden. Idem voor Macron, die als ex-minister van Hollande uit diens schaduw trad. Aan het einde van het presidentschap van Hollande was de relatie met Macron vertroebeld. Net zoals tussen de Gaulle en Pompidou.

Ander element: Macron is een relatieve nieuwkomer in de politiek, net als Pompidou indertijd. Beiden kwam uit de financiële wereld, meer bepaald uit de Rothschild-bank.

Door zich te spiegelen aan Pompidou zou het tevens de bedoeling zijn van Macron om klassiek rechts wat op te jagen. De president wil ten allen prijze vermijden dat in 2022 een valabele rechtse tegenkandidaat voor de presidentsverkiezingen opstaat. Vandaar dat hij verdeeldheid probeert te zaaien bij de rechts-conservatieve Les Républicains. Dat hij ex-president Nicolas Sarkozy uitnodigde op de herdenking aan het plateau de Glières (één van de mythische plaatsen van het Franse verzet) past in dat plan.

Het “pompidolisme” bij Macron heeft ook te maken met de nakende Europese verkiezingen. De Brexit hangt als een schaduw over die stembusslag. En zeggen dat het uitgerekend Georges Pompidou was die het licht op groen zette voor de toetreding van de Britten tot de Europese Gemeenschap.

Pro-Europees met nog een voldoende nationalistische reflex, zo was Pompidou, en het is dat imago dat Macron zich de komende maanden graag wil aanmeten.

SALAN

Right or wrong

70 JAAR “TO KEEP THE GERMANS DOWN”?

Lord Ismay was de eerste secretaris-generaal van de NAVO. Zijn uitspraak dat de NAVO was opgericht “to keep the Soviet Union out, the Americans in, and the Germans down” is nog altijd berucht. Maar is ze ook waar? Geloofde hij dat zelf? Of was het een politieke formule, bedoeld om de Fransen - of zijn Britse achterban? - te laten instemmen met een alliantie met Duitsland, dat in brede kring nog altijd als een gehate vijand werd beschouwd? Heeft de NAVO ooit echt iets gedaan “to keep the Germans down”? Lord Ismay in elk geval niet. Onder zijn voorzitterschap werd Duitsland in 1955 een volwaardig NAVO-lid.

In 1948 waren de oorlogswonden nog lang niet geheeld, maar toen begon Stalin met de blokkade van West-Berlijn, en de westelijke geallieerden redden de stad met een enorme luchtbrug. Op 4 april 1949, nog tijdens de blokkade, werd de NAVO opgericht. Op 29 augustus lieten de Sovjets hun eerste atoombom ontploffen. De geesten kantelden aan beide zijden zeer snel. De westelijke geallieerden beschouwden de Duitsers nu als onmisbare bondgenoten. En miljoenen Duitsers zagen de Amerikaanse en Britse troepen niet meer als bezetters, maar als de redders van West-Berlijn en de enigen die Duitsland tegen de Sovjets konden beschermen. Duitsland kreeg na 1955 al snel een bevoorrechte positie als lidstaat van de NAVO. Het wegzuiveren van voormalige nazi’s had plots geen prioriteit meer. Er werd toen heel veel met de mantel der liefde bedekt.

Dat veranderde pas na het Eichmann-proces, maar de NAVO had daar niets mee te maken.

Si la France m’était contée

9

DUITSLAND gemeenschappelijk project van de Duitse, Spaanse, Britse en Italiaanse wapenindustrie. Men kan zich vragen stellen bij de stabiliteit, de efficiënte en het kostenplaatje van het Typhoonproject, waarbij de linker- en de rechtervleugels van het vliegtuig door verschillende landen worden geproduceerd… Maar, efficiënt of niet, de Duitsers lagen zeker niet “onder”. Na de Britten waren zij de tweede belangrijkste “producenten” van de Eurofighter Typhoon.

Wie er ook onder gehouden werd, de Duitse wapenindustrie en de Bundeswehr waren daar zeker niet bij. De Bundeswehr kwam pas echt “onder” te liggen door de onverantwoordelijke bezuinigingen van de recente Duitse regeringen, overigens tot machteloze frustratie van de NAVO, en de VS in het bijzonder.

De NAVO bemoeide zich overigens nooit met de verkiezingen of de regeringsvorming in Duitsland. Ze bleef altijd binnen de militaire krijtlijnen.

Doodsteek De echte vuurproef voor de “keep Germany down”-theorie kwam in 1989 en 1990, bij het begin van de politieke ommekeer die tot de hereniging van Duitsland ging leiden. Ik herinner mij nog heel goed dat veel mensen die in die theorie geloofden, mij toen met grote stelligheid verzekerden dat de Britten hun veto zouden stellen.

Of anders wel de Fransen, of de Amerikanen. Zij zouden wel een voorwendsel vinden om de hereniging te saboteren. Maar, er gebeurde niets van die aard. De Fransen, de “perfide Angelsaksen” en de NAVO legden Duitsland geen strobreed in de weg. Dat was de doodsteek voor de theorie. Wie een land eronder wil houden, houdt het natuurlijk verdeeld. Divide et impera.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

11 april 2019

MEDIALAND

FILM aan een samenzwering met Rusland, hebben het tegenwoordig iets lastiger met hun kijkcijfers. Twee jaar lang hard roepen over fake news en dan zelf ontmaskerd worden als verspreiders van fake news, dat vreet aan hun geloofwaardigheid.

Ilhan Omar, een slachtoffer?

Banen op de tocht bij Mediahuis Een maand geleden hadden we het over de goede resultaten van Mediahuis in 2018. Of beter gezegd: hadden we enkele kritische kanttekeningen geplaatst bij het hoera-interview van CEO Gert Ysebaert in De Telegraaf. We wezen er toen op dat in zijn verhaal enkele merkwaardige hiaten zaten. Tussen de enthousiaste lijnen door viel gemakkelijk af te leiden dat het Vlaamse gedeelte van Mediahuis eigenlijk niet zo goed boert.

Verleden week kregen we zwart op wit bevestiging van de vermoedens die we toen al uitten. Omwille van de stijgende productiekosten en de dalende inkomsten wordt een “interne herstructurering” doorgevoerd. Dat betekent onder meer dat zowat alle activiteiten naar Antwerpen verhuizen. Uitzonderingen zijn De Standaard, die naar Brussel verhuist, en Het Belang van Limburg en TV Limburg, die in Hasselt blijven.

Belangrijker is dat ook in het personeelsbestand gesnoeid wordt. Maar liefst 82 voltijdse banen staan er deze keer op de tocht. Daarmee is het bewijs geleverd dat het beduidend minder goed gaat met Mediahuis dan de winstgroei van 2018 liet uitschijnen. We zijn benieuwd hoelang het zal duren eer het management ontdekt dat het toch wel gekkenwerk is dat de journalisten van De Standaard helemaal in hun eentje in Brussel zitten.

Dalende oplagecijfers in Francofonië Het is niet omdat er bij Mediahuis een nieuwe ontslagronde zit aan te komen, dat ze bijvoorbeeld bij De Standaard geen priemende analyses zouden kunnen schrijven over wat bij de Franstalige kranten allemaal fout loopt. Dat ze daar geplaagd zitten met dalende oplagecijfers, is al lang geen nieuws meer.

Dat er amper geïnvesteerd wordt in de kranten ook al niet.

Doe daar het sociaal conflict bij L’Avenir – wat, een sociaal conflict in Wallonië?! - bovenop, en je begrijpt het plaatje wel.

Vraag is of het artikeltje dat Tom Heremans van De Standaard op vrijdag neerpende over al die Franstalige krantenellende daarom wel helemaal gepast was. Dat artikel baadde in een toontje à la ‘zie toch eens hoeveel beter wij het hier doen’, maar ernstiger is dat Heremans dat sprookje in de eerste zin van zijn artikel al meteen (onbewust) wist te doorprikken.

Lees maar mee: “De oplagecijfers van de Franstalige kranten blijven dalen, vele malen sneller dan die van de Vlaamse.” Met andere woorden, het is helemaal niet zo dat het in Vlaanderen goed gaat met de kranten: het gaat er alleen maar veel minder slecht dan in Francofonië. Bij De Standaard zouden ze beter eerst de dalende trend van hun eigen oplagecijfers ombuigen naar een stijgende curve, voor ze de Franstaligen de les gaan spellen.

Judge Jeanine is terug De trouwe lezer van deze rubriek zal zich herinneren dat we het enkele nummers geleden over “Judge Jeanine” hadden.

Na een opmerking over het Democratisch hoofddoekje Ilhan Omar werd haar show op Fox News enkele weken opgeschort en werd zij verplicht met vakantie gestuurd. Ze kreeg steun van onder meer president Trump, die op Twitter eiste dat zij teruggehaald zou worden. Of die tweet van Donald Trump er voor iets tussen zat, weten we niet, maar intussen is de show van Jeanine Pirro weer terug op zaterdagavond.

In die eerste aflevering na haar verplichte vakantie had ze het niet over haar afwezigheid, ze vloog er meteen weer in, met enkele pittige vragen over de lekkages uit het rapport van Mueller. Waarom werd er gelekt, en waarom worden de lekkers niet gestraft? Dat zijn inderdaad twee goede vragen, waar de ‘kwaliteitsmedia’ het liever niet over hebben. Naar eigen zeggen haalde haar show tijdens het weekend de hoogste kijkcijfers van allemaal. Het lijkt er dan ook op dat haar zelfvertrouwen niet veel te lijden heeft gehad onder haar verplichte afwezigheid.

Dat Donald Trump in dat rapport van Mueller vrijgepleit wordt van samenzwering met Rusland, zal natuurlijk helpen, zowel voor haar zelfvertrouwen als voor haar kijkcijfers. Het is immers duidelijk dat de supporters van Trump de wind in de zeilen hebben. Media die altijd kritisch stonden tegenover Donald Trump, en zonder enige gêne schreven dat het als een paal boven water stond dat hij zijn verkiezing te danken had

Overigens, het verhaal rond Jeanine Pirro en Ilhan Omar zit iets ingewikkelder in mekaar dan de meeste media laten uitschijnen. Het is niet omdat Ilhan Omar zich graag in de rol van het onschuldige slachtoffer wentelt, dat ze daadwerkelijk een onschuldig slachtoffer is.

Wanneer je in onze media iets over Ilhan Omar verneemt, gaat het vrijwel uitsluitend over haar hoofddoekje en dat ze daarvoor beschimpt en nu zelfs met de dood bedreigd wordt.

Die doodsbedreigingen zijn uiteraard verwerpelijk, maar onze media maken een pak minder misbaar over de doodsbedreigingen aan pakweg Donald Trump, als ze die al zelf niet uiten. Ook een vaste waarde wanneer het over Ilhan Omar gaat: hoe Alexandria Ocasio-Cortez, de rijzende ster aan het Democratische firmament en lieveling van links Amerika, haar fervent verdedigt.

Wat je echter niet leest, is hoe Ilhan Omar in februari enkele antisemitische uitspraken deed. Steun voor Israël was volgens haar “all about the Benjamins”, dat het allemaal alleen maar om geld zou draaien dus. Bovendien beschuldigde ze Joodse volksvertegenwoordigers van “dubbele loyaliteit”. En vooral dat laatste plaatst de vraag van Jeanine Pirro over de loyaliteit van Ilhan Omar zelf in een heel ander daglicht.

Besluit: een hoofddoekdraagster mag vraagtekens plaatsen bij de loyaliteit van Joodse volksvertegenwoordigers, en krijgt de volle steun van de top van de Democratische partij, inclusief Nancy Pelosi, maar wanneer een supporter van Trump gelijkaardige vraagtekens plaatst bij haar loyaliteit, vliegt die een paar weken van het tv-scherm, en eist diezelfde top van de Democratische partij zelfs een Berufsverbot. In de media leest u bovendien slechts het halve verhaal. Want stel je voor, je zou zo maar eens een slechte indruk kunnen krijgen van knuffelmoslima Ilhan Omar.

Eenzijdige Global Press Freedom Coalition Verleden maand werd een nieuwe persorganisatie boven de doopvont gehouden, met als doel te strijden voor een globale persvrijheid. Op de lijst van deelnemers aan die organisatie staan onder meer The Associated Press (AP), Financial Times, Reuters, Süddeutsche Zeitung, Time, Wired, maar ook kranten uit kleinere landen, zoals De Standaard. Eén van hun initiatieven is dat ze maandelijks een lijst zullen opmaken van tien journalisten die in hun land vervolgd worden en daarom bij de lezer in de kijker gezet dienen te worden.

In principe is het een mooi initiatief dat zoveel persorganisaties samen willen werken om de persvrijheid te verdedigen. Maar bij het overlopen van het eerste lijstje van “10 Most Urgent”, zoals de lijst zal heten, viel op hoe alles zeer politiek correct gehouden werd.

Zo staat op de lijst een journalist uit Colombia, maar geen uit Venezuela. Ra, ra, ra in welk van die twee landen een regering aan de macht is die de steun van de Verenigde Staten geniet. Op de lijst staan ook twee journalisten uit Saoedi-Arabië.

De ene is een vrouw, de andere is de vermoorde Jamal Khashoggi. Beiden verdienen zonder twijfel onze aandacht, maar hoe zou het zitten met de journalisten in Iran? U mag opnieuw raden hoe het zit met de steun van de Verenigde Staten aan de respectievelijke regeringen. Andere landen die opvallend ontbreken op het lijstje: China, Cuba en Noord-Korea. Maar u heeft het al geraden, de Filippijnen zijn natuurlijk wel vertegenwoordigd. Het mag een wonder heten dat ze niet een journalist in Brazilië wisten op te snorren.

Het wordt afwachten hoe het volgende lijstje van de “Global Press Freedom Coalition” eruit zal zien. Afgaande op het eerste lijstje hebben wij bedenkingen bij heel de opzet van dat initiatief.

Ben Weyts: de schrik van de met de auto werkende Vlaming

Ballon

Eind vorige maand schreef ik over “The Silent Revolution”, een film waarin een groep schoolkinderen in een verdeeld Berlijn, nog voor de bouw van de Muur, met een onschuldige twee minuten stilte het hele land in rep en roer kon zetten. Ruim twintig jaar later, in 1979, was het IJzeren Gordijn dat West- en Oost-Duitsland van elkaar gescheiden hield, ondoordringbaar.

Woonde je in Oost-Duitsland, dan had je twee keuzes.

Ofwel braaf de leefregels van de Stasi volgen, ofwel een ontsnappingspoging richting het Westen ondernemen, wat zelden goed afliep. Twee heldhaftige families riskeerden hun levens en hun toekomst voor meer vrijheid en een gelukkiger leven door de grens over te vliegen in een zelfgebouwde luchtballon.

Met de wind mee “Ballon” werd geregisseerd door Michael Bully Herbig, bekend van Duitse komische blockbusters zoals “Manitou’s Shoe” en “Raumshiff Surprise: Periode 1”, aan de hand van een script dat hij schreef samen met Kit Hopkins en Thilo Röscheisen. De film vertelt het waargebeurde verhaal van de families Strelzyk en Wetzel, die met vier volwassenen en vier kinderen in een zelfgebouwde mand van twee bij twee vierkante meter, met daarboven een ballon van 1.245 vierkante meter, midden in de nacht een poging deden om de Duitse grens over te vliegen.

Tien weken daarvoor had de familie Strelzyk al een poging gedaan om de grens over te vliegen, met een kleinere ballon, maar die stortte neer op Oost-Duits grondgebied.

Bang om aan de hand van de gevonden wrakstukken opgespoord te worden, probeert de famillie zich gedeisd te houden, terwijl zij in het geheim bouwt aan een tweede, grotere ballon, ditmaal gedreven door de angst opgepakt te zullen worden. In de periode van 1961 tot 1988 werden in totaal 75.000 Oost-Duitsers opgepakt en opgesloten voor een poging om naar het Westen te vluchten.

De angst van de familie Strelzyk, de onderliggende gevaren van de missie en het onheilspellende kader maken van “Ballon” een thriller; het is een zenuwslopende race tegen de klok om alles te doen slagen. Hoewel je weet hoe het waargebeurde verhaal afloopt, blijf je je tijdens de film afvragen of de familie dan eindelijk de wind zal meehebben.

Hollywoodclichés in Duits oorlogsdrama Technisch gezien is “Ballon” een Duits oorlogsdrama dat zich afspeelt ten tijde van de Koude Oorlog, maar de film heeft veel meer het gevoel van een blockbuster met een heel hoog thrillergehalte. De film houdt de kijker voortdurend op het puntje van de stoel. Herbigs stijl heeft invloeden van het horrorgenre, avonturenfilms en Amerikaanse thrillers. Alle spanning die wordt opgebouwd, brengt veel typische Hollywoodclichés (u herkent ze wanneer u ze ziet) met zich mee, maar ik moet zeggen dat Herbig die clichés zo goed verwerkt, in zijn eigen stijl, dat ze eigenlijk totaal niet storen. Integendeel, ze maken van “Ballon” des te meer een film die geen moment verveelt.

Knap acteerwerk, krachtig camerawerk, opzwepende filmmuziek. Meer wil ik niet zeggen. Ga zien! Vanaf 17 april bij ons in de zalen.

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

11 april 2019

11

David Criekemans (Universiteit Antwerpen)

“Iran illustreert Amerikaans-Europese verdeeldheid” Het internationale optreden van Rusland is vooral een zwaktebod, de Saoedi’s zijn over hun hoogtepunt heen, en Iran is het land van de toekomst. Dat zijn slechts enkele standpunten die hoofddocent David Criekemans ventileert. Bezadigd, genuanceerd en vooral ‘fact based’. Een gesprek over de geopolitiek van vandaag en morgen.

Doorheen de jaren heeft David Criekemans zijn plaats in het rijtje van publieke intellectuelen ingenomen. Zijn deskundigheid op het vlak van internationale betrekkingen en in het bijzonder geopolitiek staat buiten kijf (nog steeds wordt zijn doctoraat als hét standaardwerk over dit thema in ons taalgebied beschouwd).

Toch weerhoudt dit hem er niet van om via opiniestukken en optredens - zo beschikt hij over een eigen YouTubekanaal - zijn kennis en kunde voor een breed publiek toegankelijk te maken.

Een tijdje geleden verscheen een bundeling van de stukken die hij doorheen de jaren pleegde, “Geopolitieke kanttekeningen 20112018, en daarna”, keurig rond een aantal grote thema’s gegroepeerd, zoals Rusland en het Midden-Oosten. We schotelden hem een selectie uit het brede pallet voor… ‘t Pallieterke: vaak worden Rusland en China op één hoop gegooid. Een beetje als een duo dat de traditionele internationale orde uitdaagt én bedreigt.

Valt daar wat voor te zeggen?

David Criekemans: Misschien tot op zekere hoogte, maar ik vind

dat je heel voorzichtig moet zijn om beide landen over een zelfde kam te scheren, al was het maar omdat hun agenda’s verschillen. Moskou wil vooral een herstelpolitiek realiseren. Het gaat hen ook om de eer, om door het Westen als een grootmacht te worden erkend. Uiteraard is er een belangrijke economische component die hand in hand gaat met dit doel, maar tegelijkertijd moet vastgesteld worden dat ze op dit vlak vrij snel op de eigen limieten botsten. De kwetsbaarheid van Rusland zit vooral in zijn afhankelijkheid van gas en olie, goed voor zo’n 80 procent van de inkomsten van het land. Uiteraard dringt een diversificatie zich op, al jaren trouwens, maar die wil maar niet lukken. Het is een oud zeer. Per slot van rekening mag je niet vergeten dat het Russische bbp ongeveer op het niveau van de Benelux zit...

Een heel ander plaatje dan het Chinese, dus?

Niet alleen is het Chinese economische gegeven verschillend, de hele achterliggende strategie is ook anders. De gevolgde lijn is er een van geleidelijke opkomst.

Heel wat studiewerk ging eraan

Rusland doet een zwaktebod David Criekemans: “Leg je de defensie-uitgaven van de NAVO-lidstaten naast hetgeen Rusland besteedt, dan krijg je een vrij onthutsend beeld. Waar dat aan NAVO-zijde straks op bijna 1.000 miljard $ uitkomt, haalt Rusland net 66 miljard. Toch is de perceptie anders. Men beschouwt Rusland als militair sterk, wat een direct gevolg is van het feit dat de Russen beschikbare middelen ook effectief durven inzetten. Toch zitten ze snel aan hun limieten. Dat verklaart trouwens hun manier van aanpak. Zij trekken resoluut de kaart van asymmetrische oorlogsvoering, gaan voor zogenaamde pitched battles, doelbewust op een bescheiden schaal toeslaan, werken met bondgenoten die erop uitgestuurd worden en dat alles in samenspel met hun militaire inlichtingsdiensten, overigens een staat in de staat. Meermaals is in Syrië gebleken dat de Russische troepen op hun tandvlees zaten. Tot twee keer toe werd hun terugtrekking aangekondigd, maar telkens dienden ze bondgenoot Assad te hulp te schieten, wat telkens een stevige molensteen was die rond de Russische nek gehangen werd.”

vooraf, niet het minst betreffende het Duitsland van de 19de eeuw dat een snelle – te snelle – groei kende. Het is een model dat ze grondig bestudeerd hebben en in die oefening zagen ze hoe dat zich snel ontwikkelende Duitsland met een anticoalitie geconfronteerd werd. Hun aanpak is anders. China bewandelt vooral economische paden. Ze bieden hun diensten aan, projecten ook, vaak zijn ze zelf ook de financier die het mogelijk maakt die projecten te realiseren, waardoor je in fine een verstrengeling krijgt.

Uiteraard gaat dat gepaard met de ontwikkeling van een militair apparaat waarvan het budget jaar na jaar stijgt. Wat opvalt, is dat een vrij groot deel van de nieuwe middelen voor de marine bestemd is. Daar zit logica achter. De belangrijkste toevoerlijnen die de economische groei mogelijk maken en bestendigen, zijn maritiem. Het is ook een manier om de Amerikaanse aanwezigheid in de Stille Oceaan uit te dagen. Met respons, want de VS hebben onlangs hun marinebudget met een kwart verhoogd. Weinig geweten over China, maar wel bijzonder pertinent, is dat het een land is met heel wat binnenlandse strubbelingen en sociale onrusten. De aandacht focussen op het buitenlands beleid is een poging om die interne verschillen te overstijgen.

Wil China zijn globale voetafdruk verhogen, of ziet China zich als een echte uitdager van de bestaande internationale orde? Als een volwaardig alternatief, zeg maar...

Stellen dat de Chinezen aan een alternatief systeem werken, is overroepen. Toch is er de laatste jaren iets veranderd aan de manier waarop ze zich op het internationale schaakbord profileren.

In het verleden was het de betrachting van Peking om binnen het bestaande stelsel zijn plaats te vinden en er zo op te wegen.

Binnen het IMF, bijvoorbeeld, of door lid te worden van de Wereldhandelsorganisatie. Aangezien dat slechts gedeeltelijk gelukt is, gooien ze het nu vaak over een andere boeg. Je hoort ze dan uitpakken met een soort ‘Asian values’-verhaal. Dat mensenrechten daarin een andere plaats innemen dan in het paradigma van westerse landen laat zich raden.

Ze reiken wel alternatieven aan, maar veelal in concrete omstandigheden.

Wat leert ons dit over de relatie tussen Rusland en China?

Door er een amalgaam van te

maken, vertroebelt men de realiteit. In werkelijkheid is de band tussen Peking en Moskou er eerder een van ‘de vijand van mijn vijand is mijn vriend’. Noodgedwongen. Op zich is de rivaliteit tussen die twee landen een oud verhaal. Daar steunde de hele China-politiek van Kissinger trouwens op: tweespalt zaaien. Dat tijdperk in inmiddels wel degelijk afgerond. En toch, het zou anders kunnen. Want al worden die twee landen naar mekaar gedreven, aan Russische kant zorgt dat voor de nodige ergernis. In Rusland leeft de reële vrees vast te zitten in de rol van “junior partner”.

Steeds meer is Rusland zich naar China gaan richten als afzetmarkt voor zijn grondstoffen, noodgedwongen, gezien de houding van het Westen. De keerzijde van de medaille is een grotere afhankelijkheid. Wil het Westen een diplomatieke opening creëren naar Moskou, dan is dat minderwaardigheidsgevoel ten opzichte van Peking een hefboom.

Een land dat wel vaker als paria opduikt, is Iran. Hoe groot is de discrepantie tussen de gangbare retoriek en de werkelijkheid?

Het is een regio die we te weinig kennen, dat staat buiten kijf.

Ergens zou ik durven zeggen dat de toekomst Iran toebehoort. Dat land beschikt over een jonge, dynamische bevolking en heeft heel wat gas in de grond zitten. En de Iraniërs denken, hoe vreemd dat misschien mag klinken, vrij westers, dat vergeten we vaak. De toevalligheden van de geschiedenis zorgden ervoor dat ze in het ‘anti-kamp’ zijn beland, toch zeker in de ogen van de VS. Iran is een duidelijke illustratie hoe de Amerikaans-Europese belangen kunnen verschillen.

Kan onze relatie met Iran losgekoppeld worden van de band die we met Saoedi-Arabië onderhouden?

Die band met de Saoedi’s is vooral door de VS geschreven, natuurlijk. Het gaat terug naar die eerdere deal van na WOII en zelfs daarvoor, waarbij olie aan veiligheid werd gekoppeld.

Maar die relatie is de voorbije jaren verslechterd, veel meer dan men toegeeft. Persoonlijk meen ik dat Saoedi-Arabië aan de top van zijn macht zit, voor zover ze er al niet over zijn. Die is immers gebaseerd op olie, alleen, op dat domein is heel wat veranderd.

Gedurende vele jaren waren de VS belangrijke afnemers, alleen zijn ze inmiddels zelfbedruipend geworden, wat van Washington niet langer een klant doch een concurrent van Riaad maakt. Hierdoor is de deal van Roosevelt – olie voor veiligheid – de facto

uitgehold. De Saoedi’s beseffen dat steeds meer. Niet toevallig hebben ze een heuse universiteit voor duurzame energie in het leven geroepen, een duidelijk teken dat ze de eindigheid van het olie-monopolie inzien.

Er was ook 11 september 2001; de daders waren voornamelijk Saoedi’s…

Dat is Washington niet ontgaan, klopt. Maar er is een vervolgverhaal in Syrië. Tal van soennitische verzetsgroeperingen konden op Saoedische steun rekenen, wat dan weer de voedingsbodem voor IS is geworden. Niet Iran maar Saoedi-Arabië is internationaal de grote sponsor van terrorisme, een gevolg van de morbide alliantie tussen het Huis Saud en de wahabieten, waarbij die laatsten van financiële middelen voorzien worden om ‘hun ding elders te gaan doen’.”

Waar moeten we binnen dat kader de kerndeal met Iran plaatsen?

Obama zag de kerndeal met Iran als een manier om de geopolitieke balans in de regio te herstellen zonder daar zelf troepen voor te moeten inzetten. Trump zorgt dan weer voor een kentering, een terugkeer naar de oude lijn, zeg maar. Hij blaast het akkoord op en haalt de banden met de Saoedi’s terug aan.

En binnen dat gewoel staat Israël…

Lange tijd was Israël de lachende derde. Om het met het nodige cynisme te zeggen: de oorlog in Syrië is goed geweest voor Israël, en dan vooral voor de politieke positie van Netanyahu, die een externe bliksemafleider goed kon gebruiken. De Israëlische luchtmacht voert ook regelmatige missies boven Syrië uit. Trouwens, de eerste operationele vlucht van de fameuze F-35 staat op conto van Israël. De aversie tegen Iran is cruciaal, ook al betekent dit dat de Israëli’s de facto een alliantie met de Saoedi’s aangaan.

MICHAËL VANDAMME

David Criekemans David Criekemans doceert internationale politiek aan de Universiteit Antwerpen, international relations & international security aan het University College Roosevelt (onderdeel van Utrecht University) in Middelburg (Nederland) en geopolitiek aan het Geneva Institute of Geopolitical Studies in Zwitserland. Recent publiceerde hij bij uitgeverij Gompel&Svacina zijn nieuwe boek ‘Geopolitieke kanttekeningen 2011-2018, en daarna. Een wereld in volle geopolitieke transitie’.

12 Cultuur

11 april 2019

GESCHIEDENIS

Keizerin Carlotta (2) Je kan een bibliotheek vullen met de boeken over de mysteries die Charlotte, keizerin van Mexico en dochter van Leopold I, nog altijd omringen.

“Alles is nutteloos”

Het “Mexicaans legioen” In februari 1862 landt een Frans legertje in Mexico om van het land een Franse satelliet te maken en geleend geld op te eisen.

Dat lukt aanvankelijk niet te best.

Zeven maanden later verschijnt een nieuw Frans leger van 26.000 soldaten. Deze keer veroveren de Fransen de belangrijkste steden.

President Juarez trekt zich met trouw gebleven troepen terug in het noorden. Veel van zijn soldaten gaan op in de bevolking en beginnen een moorddadige guerrilla.

De Fransen rekruteren soldaten ter plaatse, die er op hun beurt met de vuile voeten doorgaan. Officieel is Mexico gepacificeerd. In werkelijkheid zijn alleen de grote stadscentra vredig.

In mei 1863 bieden de vertegenwoordigers van de Mexicaanse rijken en de hoge clerus de keizerskroon aan aan aartshertog Maximiliaan van Oostenrijk en zijn vrouw Charlotte van België.

Vorsten en prinsen worden zelden tegengesproken en ze krijgen meestal ingefluisterd wat ze graag horen. Maar zelfs Maximiliaan en Charlotte zijn niet helemaal onwetend. Bijna een jaar aarzelen ze vooraleer ze de kroon aanvaarden.

Ze zijn helemaal afhankelijk van het Franse bezettingsleger van Napoleon III, die hen enorme financiële lasten oplegt. Charlotte krijgt aanvankelijk de steun van haar doodzieke vader en mag in België een ‘Mexicaans’ legioen rekruteren als haar lijfwacht. Nogal wat werkloze en arme jongens nemen dienst: 1.558 in totaal. Het beoogde aantal, 2.000, wordt nooit gehaald.

Chaos Eerst in juni 1864 maakt het kei-

Het kasteel van Meise

De toestand verslechtert vlug.

Het weinig gedisciplineerde “Mexicaans legioen” lijdt zijn eerste nederlaag, en boekt zijn eerste overwinning. In Frankrijk groeit de kritiek. Napoleon begrijpt dat de Mexicaanse schulden nooit afbetaald worden, dat de Franse bezetting veel kost en dat de oorlog niet te winnen is. In juni 1866 beginnen de Fransen zich terug te trekken.

Een ontmoedigde Maximiliaan wil opgeven, maar een trotse Carlotta zegt dat aftreden laf is. Een maand later reist ze naar Frankrijk, maar Napoleon weigert alle verdere steun. Ze is even moedeloos en stuurt een telegram naar Maximiliaan: “Alles is nutteloos.” Op zijn verzoek reist ze naar de paus, die iedere hulp van de Kerk weigert. In Rome krijgt ze haar eerste (bekende) waanzincrisis. Men zendt haar naar haar kasteel van Miramare, waar ze verpleegd en opgesloten wordt.

In Mexico gaat het van kwaad naar erger. Begin 1867 verlaten de laatste Franse en Belgische troepen Mexico (7.000 Fransen en 789 Belgen zijn gesneuveld). Juarez zerlijke koppel zijn opwachting in neemt Maximiliaan en een paar gede stad Mexico. Er is niets behoortrouwen gevangen en een krijgslijk geregeld voor hun aankomst. raad veroordeelt hen ter dood. De Maximiliaan brengt zijn eerste Habsburger denkt dat Juarez hem nacht door op een biljarttafel. aan boord van een schip zal wegOveral heerst anarchie en wansturen. Keizer Frans-Jozef herstelt orde, een gevolg van dertig jaar Maximiliaan in zijn aartshertogestaatsgrepen en burgeroorlogen. lijke waardigheid om een executie Maximiliaan en Charlotte worden te verhinderen. Juarez is niet onbeschouwd als de stropoppen van der de indruk en hij laat Maximide Franse bezetters. De Habsbur- liaan fusilleren. België, Nederland ger begrijpt niets van het land en en Oostenrijk weigeren nog jaren de mensen, en hij denkt liberale diplomatieke betrekkingen met principes toe te passen. Hij stelt een keizermoordenaar. Niemand Juarez voor hem te dienen als mi- vertelt iets aan Charlotte. Zij hoort nister. De verdreven president rea- het nieuws eerst een jaar later. Een geert niet eens. Maximiliaan wil de onwaardig duwen en trekken beliberalen voor zich winnen door de gint tussen Frans-Jozef, die Charmaatregelen van Juarez tegen het lotte (Oostenrijkse aartshertogin) grootgrondbezit van de Rooms-Ka- wil bevoogden, en de Belgische tholieke Kerk te handhaven. Hij koning Leopold II, die zijn zus (en verliest op slag de steun van de haar erfenis) in het vaderland wil hoge clerus, die een van de weini- houden. ge stutten onder zijn troon was. De paus is woedend. Charlotte noemt Waanzin zich inmiddels Carlotta. Ze leert Leopold II wint en Charlotte en spreekt Spaans en ze houdt zich keert naar huis, waar ze eerst in bezig met liefdadigheid. Ten min- Tervuren en later in Meise haar ste op die momenten dat Maximi- eigen kasteel en bewaking krijgt. liaan niet op reis is met Mexicaan- Ze wisselt heldere momenten met se minnaressen of zich aan zijn gewelddadige crisissen af. Leoinsectenverzameling wijdt. Dan pold gebruikt als voogd haar erneemt de keizerin het roer over. fenis voor zijn Congolese droom, Iedereen merkt dat ze slimmer en maar hij betaalt netjes alles terug daadkrachtiger is dan de indolen- eens Congo rendabel wordt. Zijn te Habsburger. Carlotta vaardigt opvolger, Albert I, laat Charlotte belangrijke hervormingen uit, op uitstekend verzorgen. Ze sterft aan papier, want er is niemand die ze een longontsteking in 1927, 86 jaar in de praktijk kan brengen, of ze oud. Heel de tijd doen verhalen wil uitvoeren. Eén jaar moddert over haar waanzin de ronde. Hoe het regime aan. In juni 1865 is de zwaar? Hoelang? Wanneer is ze speeltijd gedaan. De burgeroorlog helder? De hevigste storm steekt in de VS is voorbij, en Washington op wanneer generaal Maxime laat Napoleon III verstaan dat het Weygand (1867-1965) opperbevelvertrek van de Fransen wenselijk hebber van het Franse leger wordt is. Het Amerikaanse leger stelt hei- tijdens de junidagen van 1940. Hij melijk grote voorraden wapens en is in Brussel geboren als zoon van munitie ter beschikking van Juarez. een onbekende vader en moeder, maar krijgt alle mogelijke protectie. Hij gelijkt als twee druppels water op Alfred Van der Smissen, de bevelhebber van het “Mexicaans legioen”. Tot vandaag woedt de controverse. Was hij een zoon uit een overspelige verhouding met Charlotte? Of een bastaard van Leopold II? Of een bastaard van Van der Smissen en een dame Metternich? Ik denk niet dat koning Filip ooit toestemming zal geven het DNA van de stoffelijke resten van Charlotte in de koninklijke crypte van Laken te onderzoeken.

JAN NECKERS

Bruegel in Bokrijk Dat Bokrijk meedoet met het Bruegeljaar is logisch. De band met de zestiende-eeuwse meester was er al van bij de opening van het Openluchtmuseum in 1958. Nu loopt er de expo “De wereld van Bruegel. Spiegel naar vandaag”.

Bokrijk is een park van 550 hectare met een arboretum, speeltuin, visvijvers, fietspaden en een openluchtmuseum met om en bij de 120 historische gebouwen. Jozef Weyns, de eerste conservator van het openluchtmuseum, was gefascineerd door het werk en de leefwereld van Pieter Bruegel de Oude. Weyns had voorgesteld om ‘zijn’ museum “Bruegelheem Bokrijk” te noemen. Dat is het niet geworden, maar dat heeft de conservator niet belet heel veel Bruegelsporen in Bokrijk te trekken.

Het meest in het oog springende voorbeeld is de “Bruegelhoeve”, die Weyns in Vorselaar had gevonden en in 1963 naar Bokrijk verhuisde. Hij vulde die aan met elementen van andere boerderijen om ze zoveel mogelijk te doen lijken op het type Kempische hoeve zoals Bruegel die schilderde, onder andere op “De dorpskermis”. Weyns stoffeerde zijn “Bruegelhoeve” met meubilair en gebruiksvoorwerpen, zoals hij die aantrof op Bruegels prent “De magere keuken”.

Het Openluchtmuseum Bokrijk is nu het decor voor “De wereld van Bruegel. Spiegel naar vandaa”’. Het is geen klassieke expo op één locatie binnen een museum. Het is een parcours van meer dan twee kilometer en met elf Bruegelhaltes, verspreid over delen van het Openluchtmuseum: De Kempen, het bos en Oost- en West-Vlaanderen. Er zijn opstellingen in bestaande gebouwen, maar ook nieuwe interventies in het landschap, zoals een pad en de Wildemanshut in het bos.

Hier wordt het verhaal verteld van “Ourson en Valentijn”, tweelingbroers die bij hun geboorte gescheiden worden. Wildeman Ourson groeit op in het bos bij de beren, Valentijn aan het hof.

Dit verhaal werd in de zestiende eeuw door rederijkers opgevoerd. Bruegel verwerkte het in de prachtige houtsnede “De maskerade van Valentijn en Ourson” en ook in “De Strijd tussen Vasten en Carnaval”. Dit is één van Bruegels ‘wemelschilderijen’, bevolkt met meer dan tweehonderd figuren in volle actie. Frontaal staan twee stoeten opgesteld, pal tegenover elkaar: Vasten tegenover Carnaval, de mageren tegenover de vetten, klaar voor de strijd. Het schilderij is in Bokrijk de leidraad om een antwoord te zoeken op de vragen wat Bruegels beeldtaal zo universeel en tijdloos maakt en waarin de kracht van zijn kunst

schuilt. De schuur van Zuienkerke, de laatste halte, evoceert het schilderij en belicht de historische thema’s in kijkkasten. Centraal in de ruimte bevindt zich op de vloer een gigantische afdruk van het schilderij. Schuin daarboven hangt een spiegel. De bezoeker kan vrij rondlopen of zitten op de afdruk. Wanneer hij opkijkt ziet hij zichzelf in het bruegeliaanse tafereel weerspiegeld (zie afbeelding).

Voor groot en klein In het Openluchtmuseum Bokrijk zijn uiteraard geen originele Bruegels te zien. Daarom werkt het met afdrukken, die van zeer goede kwaliteit zijn. Dat geldt niet enkel voor “De Strijd tussen Vasten en Carnaval”; ook Bruegels schitterende schilderijenreeks “De maanden” is op die manier present. De serie telde oorspronkelijk zes panelen, twee maanden per paneel. Daarvan zijn er vijf overgebleven. In opdracht van het Openluchtmuseum creëerde kunstenaar Frits Jeuris “Het verloren seizoen”. Deze digitale installatie is zijn interpretatie van Bruegels verloren schilderij, getoond tussen de overige panelen uit de reeks. Jeuris stelde een hedendaags Bruegellandschap samen dat bestaat uit talrijke gezichten op Bokrijk en omgeving. Het laat zien dat Bruegel ook een fantastisch landschapschilder was.

“De wereld van Bruegel” is ideaal om met kinderen te bezoeken.

Er is de ‘Bruegelgame’, een zoekspel waarin een tiental ‘verloren voorwerpen’ moeten gevonden worden. Ze worden verzameld op een Bruegeliaanse hoed naar keuze. En in de Speelschuur wachten heel wat spelletjes die zo uit het schilderij “De kinderspelen” zijn gehaald.

Ook gerechten in de horecazaken van het Openluchtmuseum zijn geïnspireerd op ingrediënten uit de zestiende-eeuwse volkskeuken. Zo kan men proeven van ‘Kleyn Bier’, zuurdesemwafels en ‘Ei in ’t groen’. Wie is er na de verplichte schooluitstap nog teruggekeerd naar Bokrijk? “De wereld van Bruegel” is een mooie gelegenheid om het Openluchtmuseum te herontdekken.

MMMV Tentoonstelling “De wereld van Bruegel. Spiegel naar vandaag”, nog t.e.m. 20 oktober 2019, Openluchtmuseum Bokrijk, www.dewereldvanbruegel.be

Actueel

11 april 2019

13

Buitenland > Zuid-Afrika

Eindelijk licht aan einde van de tunnel?

Na jaren aanslepende stroomonderbrekingen zou Zuid-Afrika het einde van de tunnel in zicht hebben. Dat is althans de belofte van Andrew Etzinger, hoofdbestuurder van Eskom, ’s lands voornaamste elektriciteitsleverancier.

Problemen Stroomonderbrekingen bij Eskom – het bedrijf dat 95 procent van de elektriciteit van Zuid-Afrika levert – zijn al jaren een oud zeer. Het dwong de gigant een systeem van beurtelings leveren in te voeren, naargelang het verbruik in verschillende fasen.

Dat leidde niet alleen tot ongenoegen bij de bevolking, de economie verloor hierdoor naar schatting tot 1 miljard rand (63 miljoen euro) per dag en kreeg rake klappen. De oorzaken van het probleem zijn veelvuldig, maar het gebrek aan instandhouding van de verouderde infrastructuur, is er een van. Verscheidene stroomstations – vele zijn ouder dan vijfendertig jaar – sukkelen om aan de behoeften te voldoen. Volgens Pravin Gordhan, de minister van Openbare Ondernemingen, beschikt Eskom over een capaciteit van 48.000 megawatt, maar is op dit ogenblik slechts 28.000 megawatt beschikbaar. Intussen zijn enkele nieuwe stations gebouwd, maar volgens de minister kunnen die niet zomaar aan het net worden gekoppeld.

Er is meer Maar er is meer. Jabu Mabuza, de voorzitter van de Eskomraad – die de minister bijstond –, moest erkennen dat niet alleen te weinig geld aan onderhoud en modernisatie is besteed, hij bleef ook met de vraag zitten waar het geld dan naartoe is gegaan.

En dan blijkt Eskom een der bedrijven te zijn geweest waar in de Zumatijd corruptie schering en inslag was. Het dwong president Ramaphosa enige maanden na zijn ambtsaanvaarding begin 2018 om de hele top van het bedrijf naar huis te sturen. Niet alleen was corruptie een haast endemisch probleem bij Eskom, er heerste tevens een klimaat van intimidatie om te vermijden dat die wantoestanden het daglicht zagen. Met als gevolg dat integere en ervaren ambtenaren in die periode werden opzijgeschoven, of Eskom verlieten. Dat en de politiek van “rechtstellende actie” (de zogeheten positieve discriminatie), zorgde ervoor dat vooral blank hooggeschoold personeel het slachtoffer werd.

Dit alles werd nog verergerd door toe-

vallige omstandigheden, zoals de schade die de cycloon Idai recent heeft aangericht aan de twee hoogspanningslijnen die Cabora Bassa, het hydro-elektrische complex in Mozambique met Zuid-Afrika verbinden.

Cabora Bassa levert normaal elke dag aan Zuid-Afrika 1.150 MW. Intussen is een der hoogspanningslijnen wel hersteld, terwijl tegelijk 13 miljoen liter diesel werd aangevoerd om de gasturbines in het land in werking te houden. Die gasturbines moeten inspringen wanneer er problemen zijn bij de steenkoolcentrales. Of dat laatste niet meer is dan een kortetermijnoplossing, is de vraag.

Zuma is weer daar Wie van de situatie dankbaar gebruik maakte, was oud-president Jacob Zuma. Hij herinnerde er fijntjes aan dat onder zijn regering het plan was voorgelegd om met Rusland een overeenkomst te sluiten voor het leveren van kerncentrales. Die overeenkomst zou bijkomend 9.600 MW hebben opgeleverd, maar werd destijds afgeschoten omdat dit plan bijna 1.000 miljard rand (63 miljard euro) zou hebben gekost, wat Zuid-Afrika niet kon bekostigen. Onder anderen Gordhan, toen minister van Financiën, had zich ertegen verzet. Waar Zuma met geen woord over repte, was de rol die hij, een aantal medestanders en de Gupta’s, de beruchte Indische zakenfamilie, bij de plundering van Eskom hebben gespeeld. Zo worden de schulden van het bedrijf – zo’n 420 miljard rand (26,5 miljard euro) – toegeschreven aan de wijdverspreide corruptie in Zuma’s regeerperiode. Sommige critici zijn evenmin mals voor huidig president Ramaphosa. Tenslotte was hij jarenlang Zuma’s adjunct. Ook hij heeft toen niet zijn stem laten horen om de catastrofe een halt toe te roepen. Reeds in 2014 kreeg hij immers het commando over een zogenaamde “strijdkamer” die bij Eskom een en ander moest aanpakken. In die “kamer” waren naast de ministeries van Energie en Openbare Ondernemingen ook de thesaurie en Eskom zelf vertegenwoordigd. Resultaten bleven echter uit. De strijdkamer bleek een papieren tijger.

JAN VAN AERSCHOT

KROONJUWEEL

VIVE LA FRANCE!

In Antwerpen wordt de Jamaicaan Walford S. beschuldigd van poging tot moord in het jeugdcentrum Kavka aan de Oudaan. Hij heeft daar een man neergestoken. Walford is een kroonjuweel van het Belgische immigratiebeleid: hij was in Canada al 75 keer veroordeeld, onder andere omdat hij een zestienjarig meisje tot prostitutie had gedwongen. Hij werd daar twee keer het land uitgezet. Na de eerste keer was hij illegaal teruggekeerd. De zaak-Walford leidde zelfs in het lakse, superdiverse en politiek hypercorrecte Canada tot een herziening van de wetten op de deportatie van illegale criminelen. Maar hij kon wel ongehinderd België binnenkomen. U weet wel, als een van die illegalen die “niet gevaarlijk zijn, maar wel in gevaar”.

Bij de komende verkiezingen in Wallonië zullen de rattachisten voor het eerst sinds heel lang schitteren door afwezigheid. De voorlopig laatste rattachistische partij was het Rassemblement Wallonie-France, met een Brusselse afdeling die Rassemblement Bruxelles-France heette. Dat betekent echter niet dat het rattachisme in Wallonië dood en begraven is. Sinds het overlijden van François Gendebien, jarenlang het boegbeeld van het intussen verdwenen Rassemblement Wallon, is Jules Gheude de belangrijkste rattachistische intellectueel. Zijn boeken hebben nog steeds veel invloed en met zijn artikelen krijgt hij heel dikwijls een forum in de media. Zijn opvattingen zijn allerminst wazig of wereldvreemd: hij ziet het uiteenvallen van België als een onomkeerbaar proces.

Confederalisme zal daarbij slechts een tussenstap zijn. Gheude beschouwt het Vlaamse streven naar onafhankelijkheid als onstuitbaar. Hij vreest dat, wij hopen dat…

Wallonië zal dan volgens hem slechts drie opties hebben: een Belgische reststaat vormen samen met Brussel, zelf de onafhankelijkheid uitroepen of aanhechting bij Frankrijk vragen. Dat laatste is volgens Gheude de meest leefbare oplossing.

Ondanks het verregaande verval van de Franse ‘gloire et grandeur’ oefent het land van Napoleon nog steeds een vreemde fascinatie uit op vele Walen. De bewondering voor Napoleon is daarin trouwens een constante. Denk maar aan de vele “re-enactments” van veldtochten van Napoleon, die in Wallonië waanzinnig populair zijn.

Waarbij men dan gemakshalve vergeet dat de ‘grootste Fransman aller tijden’ een Corsicaan was.

WEDERKERIGE EXCUSES? Premier Michel heeft zich verontschuldigd voor de harteloze manier waarop de Belgische overheid honderden halfbloedkinderen in Congo, Rwanda en Burundi heeft behandeld. Die kinderen werden bij hun moeder weggehaald en in België in weeshuizen of bij adoptiegezinnen geplaatst.

Geen haar op ons hoofd dat eraan denkt dat goed te praten. Maar zouden we ook eens het principe van de wederkerigheid mogen inroepen, en vragen dat Congo zich zou verontschuldigen voor de nog veel wredere en barbaarsere behandeling van de kolonialen na de onafhankelijkheid? Voor de moorden, de plunderingen en de brandstichtingen en de duizenden verkrachtingen van blanke vrouwen? Of mág dat allemaal? Zolang de slachtoffers maar blanken zijn en de daders zwarten?

Een vergeten conflict – islam tegen boeddhisme Lobbygroepen in West-Europa, daarin al dan niet openlijk gesteund door buitenlandse pressiegroepen (Saoedi-Arabië, Turkije, …) stellen het conflict tussen de islam en het Westen graag voor als een uitgestelde weerwraak van islamieten op het Europees kolonialisme.

Dit is natuurlijk heel kort door de bocht.

Want de islam botst ongeveer overal in de wereld. Voornamelijk in Zuidoost-Azië is een conflict aan de gang waarvoor de Europese mainstreammedia nauwelijks aandacht hebben.

De moord (op 19 januari 2019) op twee boeddhistische monniken in het zuiden van Thailand door islamitische terroristen maakt duidelijk dat ook in dat deel van de wereld een bloedige strijd op gang gekomen is.

vertaalt zich in fenomenen die tot dan toe ongekend waren in de regio, zoals boerka’s en andere kledij die lijkt geïmporteerd uit Saoedi-Arabië, of het weigeren om meisjes onderwijs te laten volgen, of het oprukken van vrouwenbesnijdenis in de regio (zoals aangeprezen door een fatwa van 2006 door de Raad van Oelema’s van Indonesië). Ook polygamie lijkt aan een opmars bezig, net als de verplichte bekering van niet-islamitische echtelingen.

Wijdverspreide conflicten – steeds met islamisten

Boeddhistische monniken reageren alert, anders dan velen misschien geneigd zijn te geloven. Zo hebben ze zich in Myanmar, Thailand en Sri Lanka massaal verzet tegen halalcertificaten, tegen de bouw van moskeeën in niet-islamitische regio’s in Thailand en tegen “Arabische” klederdracht of de gratis verdeling van korans in Sri Lanka. De acties groeien soms uit tot massamanifestateis zoals in Myanmar in 2012-2013, en in Sri Lanka in 2018, in het bijzonder dan als het weer eens gaat om verkrachtingen van jonge meisjes, of agressie tegen boeddhistisch monniken.

Die manifestaties worden steeds vaker gevolgd door wetgevingsaanpassingen, zoals in Myanmar, waar in 2015 wetten werden gestemd die polygamie verbieden en het aantal geboortes in polygame gemeenschappen aan banden leggen. Die wetgeving kwam er onder druk van een reusachtige campagne en een petitie waarbij meer dan één miljoen handtekeningen werden verzameld tegen polygamie.

In Sri Lanka werd in 2013 het label ‘halal’ verboden na een korte maar heftige campagne van boeddhistische monniken. Ook in Thailand werden al anti-islammaatregelen afgekondigd. De internationale gemeenschap volgt die boeddhistische landen niet in hun verzet tegen de islam, ondanks de vele militaire, politieke en religieuze spanningen in het zuiden van de Filippijnen, in Kasjmir in India, Arakan in Myanmar en het zuiden van Thailand, waar islamitische organisaties een zelfde destabiliserende actie voeren, en waar islamitische terroristen van over de ganse wereld opduiken.

De boeddhisten hebben - in de landen waar ze in de meerderheid zijn, zoals Myanmar, Sri Lanka en Thailand - het gevoel dat er een islamitische dreiging bestaat; de islam is in volle opmars. Die landen verdedigen zich wél tegen de politieke islam, in tegenstelling tot de lakse houding van veel Europese elites. Die dreiging en het verzet daartegen hebben in Zuidoost-Azië diepe historische wortels: sinds de vernietiging van het boeddhisme in India door de islamieten op het einde van de 12de eeuw, hebben de boeddhisten het dominerende en veroverende karakter van de islam steeds aangeklaagd.

Anders dan in West-Europa is het boeddhisme fijn verweven met het nationaal karakter van de verschillende naties. Er is verzet tegen vernielingen van boeddhistische tempels, zoals in de regio van Cox Bazar in Bangladesh in 2012. Aanvallen op boeddhistische monniken worden door boeddhisten als bijzonder schokkend ervaren, zodat moordpartijen in het zuiden van Thailand (waar een islamitische meerderheid leeft) aanleiding hebben gegeven tot bijzonder emotionele boeddhistische manifestaties. En inderdaad, zonder veel interesse uit het Westen…

Lange terreurgeschiedenis tegen boeddhisme De lijst van islamitische terreur tegen boeddhisten in Azië is lang. Sinds 1971 worden de boeddhistische bergbewoners in Bangladesh, de Jummas, genadeloos vervolgd door de Bengaalse (islamitische) kolonisten, net zoals in de Birmaanse provincie Arakan, waar de autochtone bevolking het zwaar te verduren kreeg door Bengaalse immigranten, de Rohinyas.

De penibele toestand van boeddhisten (maar ook christenen en hindoes) in streken waar islamieten in de meerderheid zijn, versterkt de idee dat islamisten exclusief islamitische regio’s willen creëren, de zogenaamde ‘dar-al-islam’.

Daar komt bovenop dat boeddhisten merken dat de oude islamitische gemeenschappen ‘plots’ forse (financiële en andere) steun ontvangen van nabijgelegen islamitische staten als Maleisië, Pakistan, maar ook van verre ‘buren’, zoals Saoedi-Arabië. Die steun

De boeddhisten reageren

Multiculturele verrijking?

Het is duidelijk dat het verhaaltje van de ‘multiculturele verrijking’ niet aanslaat in Zuidoost-Azië. Men heeft daar geen boodschap aan het gedwongen ‘samen-leven’ met andere (vaak islamitische) groepen. Het ‘samenleven’ heeft daar nooit gewerkt, en hoewel men er vroeger nog vaak in slaagde om in relatieve rust en kalmte ‘naast elkaar te leven’, lijkt het de jongste jaren steeds vaker te gaan om ‘leven tegenover elkaar’. Voor de boeddhistische autochtone bevolkingen hebben de stijgende spanningen enkel te maken met de islamitische opmars en het moslimfundamentalisme.

PIET VAN NIEUWVLIET

14

Brieven

11 april 2019

VAN ONZE HOFDICHTER

Jochei (ter) Het is weldra volmaakt verleden tijd, het Zweeds genoemde politiek verbond met vijf jaar ingevroren Vlaamse strijd, een meerderheid met toegesnoerde mond.

Dankzij een monsterpact van Marrakesh sprong ’t Zweeds verbond aan splinters in het rond en kwam de Vlaamse Leeuw weer bij de les die hij tevoren nog bijkomstig vond.

Hij brulde, uit zijn diepvriesslaap ontwaakt, dat Vlaanderen niet gebaat is met gegrien noch met een spijbeljeugd die lukraak staakt omdat de wereld kan vergaan misschien.

Laat ons de Grondwet, brult de Leeuw, herzien, niet andermaal een stuk, maar helemáál, en rem de vreemde instroom bovendien en wie hier instroomt, lere onze taal!

KAKELENDE MOSLIMA’S

DRS. P.

Pallieterke, Je zal het maar meemaken. Je kijkt uit naar een fijne avond in goed gezelschap in de Kern te Wilrijk, waar stand-upcomedian Thomas Smith het beste van zichzelf zal geven.

Komt daar achter u een hele rij vol moslima’s zitten, met hoofddoek en al, in het kader van een les maatschappelijke vorming. De dames waren zo vol van zichzelf en hun blitse smartphones, dat de brave man zijn show tot drie keer toe heeft stilgelegd, vanwege hun irritante getater en Arabische muziekjes. Gelukkig onderging Thomas Smith die uiterst onbeschofte en respectloze behandeling niet lijdzaam. Met enkele sarcastische kwinkslagen kon hij de ‘zusters’ ietwat bedaren.

Hij had bij aanvang al snel door dat het mis ging. Daarom legde hij zich neer op het podium en nodigde hen uit hem te laten weten wanneer hij met de voorstelling kon beginnen. Tenslotte had hij alle begrip voor hen, die nooit kansen krijgen in onze samenleving. De snuggerste van de bende, tenminste dat vond ze zelf, veroorloofde het zich om Thomas toelating te geven in de stijl van ‘het is goed, je mag beginnen’. Zijn markante opmerkingen op de situatie en het daaropvolgende applaus van de rest van de zaal, kwamen gelukkig toch echt binnen bij één van de troela’s, die daadwerkelijk de snuggerste zal geweest zijn. Zij siste haar kompanen toe dat ze hun ‘bakkes’ moesten houden, omdat ze goed bezig waren ervoor te zorgen dat ze allemaal belachelijk werden gemaakt. De begeleidende leraren hadden zo goed als geen invloed op het gedrag van hun pupillen. Of wat dacht u?

Twee vrienden, die ons brieften, zaten wel in de zaal en zij ergerden zich ook blauw aan die groep ‘zusters’. Uit beleefdheid en respect voor de artiest hielden zij zich in en zagen zij ervan af om te reageren. De rest van de zaal zat erbij en keer ernaar.

Ik heb dat evenement niet meegemaakt, en waarschijnlijk maar goed ook, want de boel had wel op stelten gestaan. Ik heb er toch geen goed oog in, in dat verbinden en samenleven in een inclusieve maatschappij...

Alle respect overigens voor Thomas Smith die zich naar verluidt, ondanks alles, met enkele zeer rake sneren goed kon handhaven ten opzichte van een stel arrogante hoofddoekjes. Hij heeft al laten weten dat hij hoopt zo’n avond nooit meer te moeten meemaken.

K arin Slootmans - Deurne

Pallieterke, In het artikel van Hendrik Carette over de grote Drs. P. (en dus ook in het besproken jaarboek?) wordt het Olleke Bolleke niet vermeld. Dat is een dichtvorm door Drs. P. in ons taalgebied geïntroduceerd, die een beetje te vergelijken is met de limerick of de haiku. Het zijn korte gedichtjes die strikte regels volgen qua metrum, waarin de eerste twee regels een aanroep vormen en de zesde regel bestaat uit een zeslettergrepige ‘constructie’, enz. Ter gelegenheid van zijn eigen verscheiden, dichtte Drs. P. volgend pareltje: Even uw aandacht graag!

Korte berichtgeving: Ondergenoemde Is niet meer in beeld Wat hier (behalve voor Onbelangstellenden) Hartelijk groetend Wordt medegedeeld.

Drs. P. Drs. P. heeft met zijn Olleke Bolleke school gemaakt. Op Google vindt men daar tal van prachtige en altijd humoristische voorbeelden van.

Koenraad de Beul - Lier

Kruisende woorden oplossing 1155

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L

O P V A N G C E N T R A N A R W A L X

I

A X A C

B L I J X F I J N S T E X C E L X O T X E X T U B E K A R L X P U R E R E N O D O N T O S E X O N T M I

S E E N P L A C E X

M U M X S T O L X R V A E M A

I

L X L E G A E R

R X L X A P

I

N X T L X

D O E T X O E X L E D E E X N E E R P E N N E N

REKENINGRIJDEN Pallieterke, Het staat weer op de politieke agenda: het rekeningrijden. Méér dan de helft van wat wij ‘aan de pomp’ betalen is belasting, die ons wordt opgelegd door politici die rondgereden worden in dure limousines mét chauffeur! Grootverdieners die géén moeite hebben met hogere prijzen… België heeft van alle landen de hoogste belastingen. Daar kan niets meer bij en dus wordt nu hard gezocht om boetes te verzinnen!

Bij regenweer mogen vrachtwagens in ons land niet voorbijsteken: nergens anders in Europa is die regel van toepassing, maar de pakkans voor overtreders moet worden verhoogd, zeggen onze politici. Onze ‘volksvertegenwoordigers’!

Wie vertegenwoordigen zij eigenlijk?

M arc Bertrand - Edegem

AANVAARDBAAR OF ONMISBAAR?

En denk maar niet dat dit een grapje is, want 1 april is al een poos voorbij en dat het alle Leeuwen menens is, dat zal je zeker merken einde mei.

Is Vlaanderen dan nog niet volledig vrij, geloof maar dat de vrijheid is nabij.

In mei legt elke vogel toch zijn ei en wordt dat ei een dooie mus, wees blij, want volgend jaar komt er een nieuwe mei.

Jochei! Jochei! Jochei!

LIEGEN DOOR OMISSIE Pallieterke, Op vrijdag 5 april verscheen op de derde pagina van De Morgen een ontroerend verhaal over een Tsjetsjeense vluchteling. Hij was in Tsjetsjenië het slachtoffer geworden van de homofobe behandeling door de autoriteiten. Hij werd naar eigen zeggen dagelijks gemarteld in de cel. Dat is uiteraard verschrikkelijk en typisch voor een schurkenstaat, maar de aap komt uit de mouw als De Morgen ‘duiding’ geeft. De krant wijst in dat artikel herhaaldelijk met een beschuldigende vinger naar Rusland en bij uitbreiding naar Vladimir Poetin. Geen letter over de etnische samenstelling van de Tsjetsjeense bevolking, die voor meer dan 95 procent islamitisch is. Shafi’i Madhhab van de soennieten om precies te zijn. En sinds de jaren negentig heeft het wahabisme daar vaste voet aan de grond gekregen. Veel Tsjetsjenen hebben zich bij ISIS geschaard.

Dat de homofobie in Tsjetsjenië ook maar iets met de islam te maken zou kunnen hebben, is niet relevant voor De Morgen. Nochtans hebben alle landen met een moslimmeerderheid de sharia ingevoerd, of een grondwet met elementen van de sharia, en homofilie wordt daarin niet getolereerd. Brunei kwam daarover in het nieuws wegens de invoering van de doodstraf voor homoseksualiteit. Benevens moslimlanden als Somalië, Afghanistan, Iran, Soedan, Jemen, Pakistan, Qatar, Saoedi-Arabië, Indonesië en (delen van) Nigeria, waar ook wettelijk de doodstraf staat op homoseksualiteit. En we zwijgen dan nog over de moslimlanden waar het ‘gewoon’ strafbaar is. Liegen door omissie heet Gunter Deleyn - M ariakerke dat.

Pallieterke, Een vraag aan de hoofdredacteur betreffende zijn hoofdartikel “Jong volk”.Waarmee wordt de N-VA het meest ‘aanvaardbaar’ voor eventuele toekomstige coalitiepartners van de traditionele belgicistische partijen? Door in spreidstand en niet te radicaal over te komen en daardoor veel stemmen te verliezen en aldus verzwakt uit de verkiezingen te komen? Of door radicaal en gemotiveerd de Vlaamse toer op te gaan om zo massaal stemmen bij te winnen en daardoor sterker uit de stembusslag te komen en als ‘incontournable’ de coalitiegesprekken aan te gaan? Een zwakke mededinger is op voorhand verloren. De N-VA wordt nooit ‘aanvaardbaar’, voor geen enkele van die traditionele partijen.

Alleen haar sterkte geeft haar macht.

Rogier M artens - Borsbeek

Een lezersbrief insturen?

HECTOR VAN OEVELEN

GEWILD EN ONGEWILD FAKE NEWS Pallieterke, Op de radio luister ik ‘s morgens in de auto graag naar de Brusselse Franstalige radio. In België wordt de gemeenschap wonende te Wallonië en Brussel ‘la Communauté française’ genoemd, en dat is fout! Dat moet zijn la Communauté francophone. La Communauté française, dat zijn de echte Franse expats, bijvoorbeeld te Ukkel en Woluwe. Dit kan op lange termijn het publiek beïnvloeden. Idem voor de Franse Gemeenschapsregering. De Franse regering is die van over de grens, dacht ik toch.

Rudi Roven - Berchem

KLIMAATAANSLAG Pallieterke, Mijnheer Kristof Calvo houdt het voor mogelijk dat België opnieuw een unitaire natie wordt, liefst onder leiding van ecologische partijen.

Door het federaliseren van België zijn we te weten gekomen dat er geldtransfers van Vlaanderen en Wallonië naar Brussel gebeuren. Aangezien die transfers door de Vlaamse vervuilende industrie verwezenlijkt worden, lijkt het mij redelijk dat Wallonië en Brussel hierop de klimaataanslag betalen.

Wilfried Bervoets - Deurne

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis zijn zijn Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis Verliefd op op de dethuis natuur-?zijn Vlamingen Verliefd natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

11 april 2019

Trainer-voorzitters

De laatste tijd gebeurt er elke week iets in het Astridpark. Nu waren er weer de onthullingen van Hein Vanhaezebrouck. Marc Coucke zou zich regelmatig in de kleedkamer komen moeien zijn met de tactische aanpak van zijn trainer. Dat is erg, heel erg! Hein was het beu voor schut te worden gezet. Je broek zou voor minder afzakken. In de lagere regionen van ons voetbal is het de gewoonste zaak van de wereld dat de beenhouwer, de bakker of de plaatselijke bierhandelaar zich komt mengen met het werk van de trainer. Zij menen dat recht te hebben omdat ze een beetje geld in de club pompen.

Ik werd ermee geconfronteerd toen ik trainer was bij Wallonia Namur. Ze hadden daar drie voorzitters. Een generaal van de luchtmacht, een rechter van het Hof van Cassatie en een kanunnik, een geestelijke. De laatste was de lastigste van de drie. Als hij mij zag, begon hij altijd over zijn chauffeur te zagen.

Die speelde bij de invallers en hij was van mening dat die jongen een kans in het eerste elftal verdiende. Ik begon zijn gezever beu te worden en heb hem eens gezegd dat het enige dat hij voor de ploeg kon doen een kaars aansteken voor de match was. Hij heeft dat letterlijk genomen, want hij deed het nog ook. Het heeft echter niet altijd geholpen.

Le Général en de buitenwipper Le Général had ook een probleempje.

Een van mijn beste spelers was Lefrancq. Hij was rechtsachter, maar tevens buitenwipper in een discotheek. Als we op verplaatsing speelden, gingen we hem ‘s morgens in de dancing ophalen. Hij sliep dan op de achterbank van de bus tot we onze bestemming hadden bereikt. Bij een thuismatch deed hij zijn dutje op de banken van de danstempel tot het tijd was om naar het stadion af te zakken. Het was een beer van een vent en iedere week was hij bij de uitblinkers. Hij was steeds in het gezelschap van enkele mooie meisjes.

De generaal had het moeilijk met zijn levenswijze. Ik heb hem meteen gezegd: “Als u een betere heeft, geef hem dan aan mij en ik zal hem opstellen, maar ik denk dat u nog lang zal mogen zoeken.” Het ‘gebleit’ was gedaan! In een uitmatch tegen Eghezée, een derby, werd Lefrancq uitgesloten met twee gele kaarten. Hij werd ongenadig uitgefloten door het thuispubliek. Na de wedstrijd vroeg hij mij of hij met zijn vrienden kon terugkeren naar Namen. Ik stemde toe. Toen ik dinsdagnamiddag op de club aankwam, werd ik opgewacht door de generaal. Zijn gezicht stond op onweer!

Lefrancq had het voetballokaal van Eghezée afgebroken en een paar supporters van de thuisploeg in elkaar getimmerd. Le Générale eiste een sanctie. Financieel wilde ik hem niet straffen, hij had het geld nodig.

Na de training liet ik hem een uur lang in een vest met gewichten de trappen van de tribune op en af lopen. Na dat beulswerk zei hij: “Merci, coach!”

ROSKAMMEN

Het gelijk van Rosita Hoe diep kun je in eigen vlees snijden als zelfvoldaan organisator, zelfverklaarde koerskenner en dito parcoursontwerper? Wouter Vandenhaute, onvolprezen eigenaar van Flanders Classics, weet dat sinds zondag beter dan wie ook. Op de vraag “Zul je niet vloeken als Bettiol of Langeveld de Ronde van Vlaanderen zou winnen?” wist hij héél zeker dat “die niet zouden winnen”.

Wie de naam van de jongste laureaat al vergeten zou zijn: Alberto Bettiol. De Italiaan van 25 pakte zijn allereerste zege als prof!

Vandenhaute was niet de enige die in eigen vlees sneed. Het oppoken tot ver boven aanvaardbare limieten van de Rondekoorts was dagenlang stelregel in de audiovisuele media en de geschreven pers. Alleen al daags voor “Vlaanderens mooiste” hadden Het Nieuwsblad (16), Gazet van Antwerpen (11) en Het Laatste Nieuws (6) samen 33 bladzijden nodig om het niveau van de Ronde en dat van het aantal favorieten te duiden. Op geen van die 33 een spoor van de naam Bettiol.

Ene Rosita van Valckenborgh uit Lede zat daags na diens stunt dicht tegen de rauwe waarheid aan. Ze stelde in een lezersbrief dat “de Ronde het bekijken niet waard geweest was, vanwege gedegradeerd tot het peil van de kermiskoers rond de kerktoren, zij het met welgemeend proficiat aan de winnaar”. De dame ongelijk geven, is moeilijk. Ze stelde de zaken een stuk realistischer dan de verzamelde kenners die in de media het beste van zichzelf bleven geven om, hopelijk voor hen tegen beter weten in, het tegendeel te willen bewijzen. Ook al om in een moeite de eigen ontgoocheling te verdoezelen.

Hopeloze saaiheid Tenzij een landgenoot vorige woensdag de Scheldeprijs won als Belgische eerredder van de wat pijnlijke slogan ”de koers is van ons,” is het in ruim zeventig jaar nooit eerder gebeurd dat ‘wielerland’ België het zonder een enkele overwinning in de voorjaarskoersen op eigen bodem moest stellen.

Een blamage, dat zeker.Vanaf de Omloop Het Nieuwsblad tot en met de Ronde van Vlaanderen tellen we in Vlaanderen al een dozijn eendagskoersen. De media fokken de ene koers al meer op dan de andere. Met de Ronde als het summum. Geen Belg die er eentje kon winnen. Dat belet, vreemd genoeg, niet

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

als we vertellen dat hij in de tijdrit van de Tirreno Adriatica tweede eindigde na specialist Victor Campenaerts, dan weten we dat we niet met de eerste de beste te doen hadden. Dat hij tegen de klok kan rijden? En of! Zijn achtervolgers moesten de duimen leggen. Dat we het laatste nog niet gezien hebben van die Italiaanse sluipschutter geven we op een briefje.

Brabo stond voorbije zondag vanop zijn sokkel op de Grote Markt in Antwerpen geamuseerd neer te kijken op de massa wielerliefhebbers die de binnenstad overrompelden. Allemaal op post om de wielervedetten van dichtbij te bewonderen en met een houten kop vroeg uit de veren om de start van de Ronde ven Vlaanderen niet te missen. Van de ene Scheldestad naar de andere, in totaal 270 kilometer, met onderweg een reeks venijnige hellingen en kasseistroken waarmee de weg naar de aankomst in Oudenaarde geplaveid is.

De favorieten Of het de aangekondigde triomf van de veldrijders zou worden? Wout van Aert stond aan de start alleszins jongensachtig vertrouwen uit te stralen, Iets verderop zagen we Mathieu van der Poel, minzaam als altijd, zijn bewonderaars groeten. Het blok Deceuninck-Quick.Step had met Zdenek Stybar, Philippe Gilbert, Yves Lampaert en Bob Jungels zelfs vier kandidaten op de eindoverwinning.

Om te weten of er kapers op de kust waren, moesten we meer dan zes uren geduld oefenen.

Start Op zoek naar Greg van Avermaet, die er op gevlast was de Ronde eindelijk eens aan zijn palmares toe te voegen, liepen we Peter Sagan tegen het lijf. Of hij het zag zitten na zijn

eerder mat vertoon in de vorige voorjaarsklassiekers? Van zijn antwoord zijn we niet veel wijzer geworden. Dat ze in het peloton er goed aan deden de sluwe Slovaak niet uit het oog te verliezen en hem voor geen haar te vertrouwen, was bij de concurrentie ook wel doorgedrongen. Dan hoorden we iemand een pistoolschot afvuren. Dat gebeurt meer in Antwerpen, maar dit keer was dat het sein voor de renners om eraan te beginnen.

Eerst de kat, dan de petrol De eerste tweehonderd kilometer van de koers kunnen we bondig samenvatten. De kat uit de boom kijken en in afwachting dat de wedstrijd zou losbarsten op de Kapelmuur zoveel mogelijk krachten sparen. Vlugger gezegd dan gedaan. Dat van die kat viel nog mee, maar bij een groot deel van de renners was het eraan te zien dat de kilometers die ze achter de rug hadden hun tol zouden eisen.

Kort daarop zat het spel op de wagen en werd er fameus petrol gegeven.

Onbekend?

“Geef er een lap op!”, hoorden we zijn ploegbaas brullen, maar dan in het Italiaans.

Waarop Alberto Bettiol op de Kwaremont gewillig deed wat van hem verlangd werd. Niemand van de gedoodverfde favorieten kon in zijn wiel kruipen. De vogel was gevlogen. We hoorden de analisten zich beduusd afvragen wie die Bettiol nu eigenlijk is. Die man had nooit eerder een grote prijs gewonnen, maar

dat de modale Vlaming hardnekkig naar wielrennen op de buis blijft kijken en al het geleuter van de commentatoren voor lief blijft nemen. Een merkwaardig fenomeen, want in schril contrast met de spectaculair dalende kijkcijfers in de andere wielerminnende Europese landen.

Terwijl in Vlaanderen een goeie 700.000 kijkers Gent-Wevelgem volgden, waren er dat amper 60.000 in Nederland. In Frankrijk, Spanje, Italië en Duitsland zendt men dat soort koersen niet eens uit. Loont de moeite niet. Vroeg of laat dreigt ook Vlaanderen te moeten inbinden, zeker als de wielergekke VRT blijft vasthouden aan de formule “live van start tot aankomst”. Die is totaal voorbijgestreefd, net zoals in het ‘moderne’ wielrennen elk individueel initiatief voor het ploegbelang moet wijken. De ploegtactiek hanteert als enige regel ‘de koers zolang mogelijk gesloten houden’. Meteen de garantie voor urenlang hopeloze saaiheid. Overschakelen naar een live-uitzending van de laatste 50 kilometers lijkt de voor de hand liggende oplossing om kijkers te blijven boeien. Ze is tegelijk kostenbesparend.

Klasse In een wat verder verleden beviel Eddy Wauters, ex-voorzitter van de houder van stamnummer één, Antwerp, van de uitspraak dat hij zijn ploeg, in het belang van de club, zo nodig met elf Hottentotten zou laten voetballen. De man kon niet vermoeden dat in Anderlecht geen Hottentotten, wel elf witte raven en twee dito vervangers, in Deurne vanuit de vier windstreken neergestreken, de rood-witte kleuren aan de zegemast zouden hijsen. Tot eer en glorie van het vaderlandse voetbal. En met fanlieveling Geoffrey Hairemans alweer noodgedwongen in de tribune. Klasse toch, dat nieuwe Antwerp van eigenaar Paul Gheysens en zijn coach Laszlo Bölöni… werp. In die gespannen omstandigheden naar het Astridpark reizen, was voor de rood-witte bezoekers uit Deurne-Noord dan ook geen godsgeschenk.

Kers op de taart

Met zijn arendsoog zag Michel Wuyts op een bepaald moment de Deen Asgreen jagen op een stel vluchters. “Kasper, Kasper, waar rijdt ge naartoe?”, vroeg onze geliefde sterreporter zich af. Waarop José Decauwer droogjes: “Naar Oudenaarde, zeker? Omdat het niet anders kan.” Diezelfde Asgreen eindigde tweede, voor de Noorse spurtbom Alexander Kristoff. Het moet lang geleden zijn dat er geen landgenoot op het schavotje mocht.

We hadden de indruk dat Antwerp naar het Astridpark was gekomen voor een punt en daarmee ook tevreden zou geweest zijn.

Het is anders uitgedraaid. Na de gelijkmaker vlak voor rust zagen we het zelfgenoegzame snuitje van de sportieve baas van Anderlecht, Michael Verschueren, in een bedenkelijke grimas veranderen. Niet ten onrechte, want de Great Old begon van dan af met veel meer zelfvertrouwen te voetballen. Met de verdiende overwinning als kers op de taart. Smakelijk.

Of ze in het rood-witte huishouden nu hoog van de toren mogen blazen? Het was maar tegen Anderlecht. En wie is daar nog bang van?

Rare Ronde

Feest

Alberto Bettiol mocht zich laten lauweren tot overwinnaar van deze 103de editie van de Ronde van Vlaanderen, en zonder afbreuk te doen aan zijn verdiende zege, de morele winnaar van de dag was voor ons Mathieu van der Poel. De manier waarop hij na zijn val en na meer dan twintig kilometer achtervolging terug kwam aansluiten bij de kopgroep, en als vierde eindigde, kunnen we niet anders dan indrukwekkend noemen. Neem het van ons aan, had de Nederlandse kampioen niet zoveel energie moeten verbruiken, zelfs Alberto Bettiol had moeten passen. Een eigenaardige Ronde van Vlaanderen ? Zeg dat wel.

We hadden voorspeld dat bij een nederlaag het er bovenarms zou opzitten bij Anderlecht. We weten niet waar de afwezige voorzitter Coucke ergens uithing, maar de kans is niet denkbeeldig dat hij de fans van paars-wit hoorde brullen tot in zijn vakantieoord: Coucke buiten! Nu vrijdag moet Anderlecht naar Standard, alweer een zware dobber, met kans dat de Brusselse revolte opnieuw aanwakkert.

Zolang ze elkaar de kop en die van hun voorzitter niet inslaan, zullen we maar aanvaarden dat het erbij hoort. Voetbal is tenslotte een feest.

Buitenlanders op het schavotje

Volkstoeloop

15

Geen geschenk?

Als de veteranen van KV Poederlee drie keer op rij verliezen, zit er een vlieg aan de lamp en piekert de plaatselijke trainer zich suf of hij al dan niet ontslag moet nemen. Ge kunt u voorstellen hoe het eraan toegaat als hetzelfde gebeurt bij een monument als Anderlecht. Dan breekt er paniek uit in het Constant vanden Stokstadion en is de kans niet denkbeeldig dat voorzitter Coucke en zijn kliek door boze supporters uit het stadion worden verjaagd. De boodschap was dus duidelijk: er moest absoluut gewonnen worden tegen Ant-

Ieder zijn waarheid De meegereisde supporters van AA Gent zijn nog altijd niet uitgepraat over wat ze meemaakten in het Genkse bronsgroen eikenhout.

Het minste wat erover te zeggen valt, is dat het een memorabele wedstrijd was met heel wat fasen waarover beide kampen, naargelang de bril die ze droegen, het oneens kunnen zijn tot en met Pasen. Het doet geen afbreuk aan de overwinning van Racing Genk. De lofbetuigingen aan het adres van een prijzenswaardig Gent zijn ook gemeend. Het is maar de vraag wat ze ervoor kopen. De vraag stellen, is ze beantwoorden: nougatbollen.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

11 april 2019

ABSURDISTAN Weigerachtig werk

sector. Maar hét lichtend voorbeeld van alle bijberoepers is niemand minder dan de voorzitter van de MR, die in bijberoep ook eerste minister is.

Zoals bekend mag verondersteld, is het bijzonder moeilijk om Waalse werklozen een stapje over de taalgrens te laten zetten om werk te vinden. Nu wilde een West-Vlaamse frietenfabrikant een complete fabriek met werk voor 500 man in Wallonië neerpoten, is het wéér niet goed.

De oplossing: in Vlaanderen nog wat fabrieken bijbouwen en de transfers doen stijgen...

Hij wil de kleinste zijn!

Soms lijkt het of excuses aanbieden een internationaal politieke sport is. Wij danken in alle geval onze grote eerste minister, Charles Michel, voor het aanbieden van excuses voor onze onbegane misdaden aan de Rwandese natie, in de persoon van de koorknaap Kagame. Echt, dat pakt ons!

Komaan, Tim!

Weer niks

Wat betreft de foute, salafistische imam/ prediker in de Grote Moskee in Brussel vorig weekend, geen nood. Tim Verheyden zal ongetwijfeld een Pano-reportage hierover maken en aan het licht brengen dat dit bestempelen als een ‘beginnersfoutje’ een schromelijke onderschatting is.

Mededeling van onze big boss: het jaarlijkse snoepreisje van de voltallige redactie, incluis zonen, dochters, schoonmoeders en onderhoudspersoneel, met Brunei als reisdoel, wordt van de agenda geschrapt.

Boycot waar het pijn doet! In Brunei werd weliswaar al een dag van Nationale Vreugde afgekondigd.

Onzichtbaar geweld Onze Catalaanse vrienden zullen het met plezier vernomen hebben: na talloze anderen is nu ook een Britse politieofficier, expert in handhaving van de openbare orde, tot het besluit gekomen dat er geen sprake was van geweld tegen de politie tijdens het Catalaans referendum. Maar in Spanje blijft men Oost-Indisch doof hiervoor.

Schuldcomplex Onze goede vriend Jan Balliauw beseft het: ergens zijn wij op de één of andere manier schuldig aan die honderdduizenden doden van de Rwandese genocide. Dat dit schuldnarratief slechts het zoveelste sprookje op links is, we zouden het écht niet zo durven betitelen. Wij zijn veel te braaf en te angstig daarvoor.

Geheim Een studie naar de échte kosten van migratie door de Nationale Bank, nog besteld door N-VA-ministers Francken en Van Overtveldt, is door de regering Michel-zonder-Meerderheid uitgesteld. Is er iets dat wij niet mogen weten? Bijlange niet. Op Sint-Juttemis zal ze worden uitgevoerd.

Verbodsobsessie Ter meerdere eer en glorie van zijne majesteit Michel-zonder-Meerderheid wordt eerlang de antiracismewet uitgebreid met een verbod op ontkenning van de genocide in Rwanda. Worden eveneens verboden: het ontkennen van de goddelijkheid van het Belgische koningshuis, het vermelden van de transferten van Vlaanderen naar Wallonië en het vernoemen van de twee democratieën in deze staat.

Lichtend voorbeeld Wij raden het iedereen aan, een bijberoep. Wij ten kantore hebben ook allemaal zoiets, puur toevallig steevast in de drank-

1156

1

2

3

4

5

6

7

8

9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

A. Een herkenbare plaats geven B. Bewoner van een Europese hoofdstad - Onroerende voorheffing Vogelproduct C. Gevoel van eigenwaarde - TV / muziekzender - Elektrisch geladen deeltje D. Gatenkaas E. Afgestudeerden F. Muzieknoot - Kruik voor as - Zangstem G. ariant van het Turks tijdens het Ottomaanse Rijk - Familielid H. Pretmaker - Uiting van genegenheid - Gentse universiteit I. Doelpunt van de ploeg die op achterstand staat J. Loofboom - Beryllium - Film uit 2012 met in de hoofdrol een levende teddybeer K. Telenovela van VTM (2010-2011) Grove vezelstof - Pers.vnw.

L. Internetlandcode voor Slovenië - Deel van een vliegtuig - Aangelegde weg

VERTICAAL

1. Voorkeuren 2. Centrum van een wervelstorm Xenon - Astronomische eenheid Romeinse cijfer 51 3. Tronie - Muziekinstrument 4. Id est - TV-kok - Geestdrift 5. Vlaams schrijver die inspiratie gaf voor de naam van dit weekblad 6. Kostschool - Aansporing 7. Voornamelijk - Vliegtuigtype 8. Windrichting - Telwoord - Nuttig 9. Frans mineraalwatermerk - Geesteloos - Getijde 10. Meisjesnaam - Biologisch afbreekbaar afval 11. Lidwoord - Ivoor - Wederhelft 12. Nikkel - Uit de hand lopen DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1155 VINDT U OP BLZ. 14

Geens: “Heerlijke humor hebben ze in de moskee” “Een beginnersfoutje, ze gaan het nooit meer doen”, relativeert minister Geens het feit dat de Saoedi’s terug zijn in de Grote Moskee van Brussel. “Heeft u nooit fouten gemaakt? Deze morgen nog heb ik verzuimd om het dopje op de tandpasta te draaien. Dat is ook niet prettig voor mijn vrouw. We moeten wat liever zijn voor elkaar. Van een beetje salafisme is nog niemand doodgegaan... Nu ik erover nadenk… toch wel, maar we moeten daar niet over blijven doorgaan. Dat ligt wat gevoelig bij die mensen.”

Even een kleine opfrissing. De Grote Moskee van Brussel was jarenlang hét tref- en infopunt voor de Saoedische versie van de islam. De versie waarbij hoofdjes en handjes rollen zoals petanqueballen in la douce France, vrouwen in veel te grote ninjapakken door het leven gaan in de ijdele hoop niemand te prikkelen en tolerantie bovenaan de lijst van halsmisdaden staat, naast tekeningen maken van Mohamed en het nafluiten van andere mannen, tenzij dan om ze van een toren te gooien als ze zich omdraaien.

“Als het aan de crimineel lag, koos hij voor CD&V.” Koning Boudewijn deed het gebouw in 1967 cadeau aan koning Faisal bin Abdoel Aziz, omdat die wat geld had gestort voor de slachtoffers van de brand in de Innovation. Zo ging dat in die dagen. De ene koning stortte wat van zijn persoonlijke rekening en de andere pakte wat grond af van zijn onderdanen als wederdienst. En de Fais - voor de vrienden - bedankte Boudewijn dan weer door er een haard van haatpropaganda tegen het Westen van te maken. Altijd lachen met die Faisal. De Belgische staatsveiligheid zou de Belgische staatsveiligheid niet zijn als ze zoiets niet heel snel in de mot had. En dat gebeurde ook … zo’n vijftig jaar later. In een recordtempo voor die instelling, die alleen in 1948 nog sneller reageerde met een alarmerend rapport over nazi-Duitsland. “Niet dat er oorlog van komt hoor”, zei het toenmalige hoofd van de dienst, “maar die met zijn snorretje is er eentje om in de gaten te houden.”

In ieder geval: de Saoedi’s moesten eruit en de Moslimexecutieve nam de tent over.

Waarna ze meteen de Saoedi’s opnieuw binnenlieten. En dat allemaal onder het waakzame oog van minister Geens.

Koen Geens: “Ik moet toegeven, ik had het zelf niet gemerkt. Ik ben nogal een betrouwvol persoon als het op die zaken aankomt. Ik probeer altijd het goede in mensen te zien.

Daarom voer ik ook bewust een beleid waarin criminelen zeer vroeg vrijkomen. En ik moet zeggen, die mensen appreciëren dat ook. Met een boutade zeg ik altijd: ‘Als het aan de crimineel lag, koos hij voor CD&V.’” U noemde de preek van een door Saoedi-Arabië gestuurde en gefinancierde imam een beginnersfoutje. Hoeveel van dergelijke foutjes gaat u door de vingers zien?

Koen Geens: “Dat is een moeilijke. Als we de Bijbel als standaard nemen, komen we op ‘zevenmaal zeventig maal’. Dat zou dan 490 beginnersfoutjes betekenen voor we moeten ingrijpen. Maar dat is een beetje kort door de bocht, als u weet dat de islam de Bijbel niet erkent. We mogen ook geen assimilatie van onze waarden eisen. Ik zou dan willen gaan naar 4.900 keer en dan een gedegen evaluatie vragen om te zien hoe het verder moet.

We kunnen natuurlijk ook meteen gaan voor een minder repressieve aanpak. Daar blijf ik voorstander van. Een eenvoudig ‘wie zonder zonde is, werpe de eerste steen’. Begrijpt u?

Dat zeg ik overigens niet meer in de moskee

zelf. Ik kreeg meteen een baksteen tegen het hoofd. Heerlijke humor hebben ze in de moskee. Mensen onderschatten dat een beetje.

Als ik het woord IS laat vallen, denkt u meteen aan terrorisme. Terwijl het evengoed een uit de hand gelopen studentendoop zou kunnen zijn. Wij zijn wat dat betreft niet heiliger dan de paus. We mogen daar niet blind voor zijn, vind ik toch.”

Even terug naar de aard van de overtreding. Die was toch flagrant? Een Saoedische imam in huis halen, terwijl Saoedi-Arabië net de reden was waarom het parlement eiste dat de moskee in andere handen overging.

Koen Geens: “Daar heeft u strikt genomen gelijk in, maar oude gewoonten sterven traag, dat weet u ook. Onze lokale prekers zijn niet slecht, hoor, maar een beetje aan de slappe kant. Begrijpt u? Nauwelijks een jaar geleden werd er nog geroepen dat homo’s dood moesten, dat niet-moslims per definitie in de hel terechtkomen, en dat vrouwen het best op het lichaam worden geslagen en niet in het gezicht; daar worden ze namelijk lelijk van. Dat is, zeg maar, redelijk potent materiaal allemaal. Als je dan van de ene dag op de andere afkomt met ‘islam is liefde’ en ‘bemin uw naaste als uzelf’, ja, dan raken mensen in de war. Ik ben het met u eens dat dit het einddoel moet blijven. Ondertussen moet je wel af en toe eens een hartige preek meegeven. Het is een afbouwscenario. Werd er vroeger gepreekt dat homoseksuelen van de hoogste bol van het Atomium moesten gesmeten worden, dan is dat nu nog maar de middelste. In het voorjaar van 2022 gaan we dan voor de laagste bol, om tegen 2030 te eindigen met een keukenladdertje waar je vrouwen en homo’s af mag duwen. Maar niet meer dan driemaal daags.

Het moet voor alle partijen leefbaar blijven.

Dat is wat wij in de partij omschrijven als de revolutie van de redelijkheid.”

Op die manier…

Koen Geens: “Inderdaad. Ik weet zeker dat uw lezers het na enige introspectie ook zo zullen zien, mijnheer Pallieter.”

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be