't Pallieterke van 18 april 2019

75ste jaargang • nummer 16 • donderdag 18 april 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Ronse is een calvarie van gemiste kansen” Ronse is een Vlaams schiereiland in het zuidoosten van Vlaanderen, maar met taalfaciliteiten. De stad wiebelt tussen wrevel om het taalstatuut van 1963 en groeiend zelfvertrouwen. De jonge garde wil een einde maken aan die fnuikende situatie en eist de ontgrendeling van Ronse. VVB en Davidsfonds starten daarom de campagne “Ontgrendel Ronse”. Een gesprek met Tijl Rommelaere (39), een van de initiatiefnemers.

Lees het volledige interview met Tijl Rommelaere op blz. 11

In Denemarken doet men het!

De Deens regering en de rechtse Deense Volkspartij hebben elkaar gevonden in een nieuw wetsontwerp om (voormalige) IS-strijders de Deense nationaliteit te ontnemen.

Met de nieuwe regering wordt worden, vindt de Deense regehet intrekken van het staatsburring. Kinderen van Deense staatsgerschap ook zonder justitiële burgers, die in het buitenland beslissing mogelijk, aldus de voor terroristische organisaties minister voor Migratie, Inger als IS hebben gevochten, kunnen Stojberg. “Deze mensen hebben niet meer automatisch recht hebde keuze gemaakt voor de gewaben op een Deense pas. pende strijd tegen de democratie Volgens schattingen van de en strijden tegen alles waar DeDeense staatsveiligheid zijn nemarken voor staat. Ze hebben sinds 2012 ongeveer 150 mendus geen plaats in Denemarken.” sen uit Denemarken vertrokken Ze zei verder zeer tevreden te om als jihadist te gaan vechten. zijn over het gemeenschappelijk Het draagvlak voor het massaal voorstel met de Deense Volksterughalen van IS-strijders, vroupartij, die weliswaar geen deel wen van IS-strijders en hun kinuitmaakt van de regering, maar deren, en het blijven toekennen toch gedoogsteun verleent (daar van allerlei wettelijke en andewaar nodig en mogelijk). re voordeeltjes, neemt week na Ook de regels voor het inburweek af, beseffen steeds meer geren moeten opnieuw bekeken politici in West-Europa.

De succesvolle aanval van Vlaams Belang op de N-VA Politieke commentatoren in de ‘mainstream media’ geven het in koor toe: het Vlaams Belang heeft de N-VA de voorbije maanden een paar keer geraakt op haar zwakke flank.

En wat met het Marrakeshpact en het rekeningrijden gebeurd is, is wellicht nog niet het einde.

Er was de voorbije week bij de N-VA crisismanagement nodig.

Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts moest door het stof nadat bleek dat de Vlaams-nationalisten om electorale redenen niet gewonnen waren voor het rekeningrijden. Terwijl Weyts en voorzitter Bart De Wever in het verleden - vorig jaar op een debat voor de werkgeversorganisatie Voka bijvoorbeeld - herhaaldelijk hadden gepleit voor rekeningrijden of een slimme kilometerheffing om de fileproblemen aan te pakken. Maar 2019 is 2018 niet.

De N-VA krijgt een boemerang in het gezicht die ze zelf geworpen heeft. De partij duwde meer dan terecht Groen in het defensief door te vragen hoeveel miljoen of miljard euro een nieuw klimaatbeleid de burger zou kosten.

Al snel werd duidelijk dat het uitvoeren van het programma van het duo Calvo en Almaci neerkomt op een platte belastingverhoging. Maar ook het door een deel van de rechterzijde verdedigde rekeningrijden zou neerkomen op een verhoging van de fiscale druk. Waarbij politici in een volgende regering het milieubeleid als alibi zouden kunnen gebruiken om extra belastingen te innen en zo de begroting te saneren. Het was het Vlaams Belang dat als eerste de link legde tussen rekeningrijden en een platte belastingverhoging. Met succes.

Tom van Grieken en consorten duwden op hun beurt de N-VA in de verdediging. Het is opvallend dat dit niet de eerste keer is en dat het steevast het Vlaams Belang is dat de partij van De Wever succesvol aanvalt.

Theo Francken wordt een probleem Dat was na de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober 2018 ook al het geval. De N-VA scoorde minder sterk dan verwacht en kon vooral door de sterke score in de ‘gouden rand’ rond Antwerpen

de perceptie hoog houden dat er geen nederlaag werd geleden.

Het Vlaams Belang stond er weer, en dat in verkiezingen die de partij minder goed liggen. De heisa rond het Marrakeshpact zorgde ervoor dat het Vlaams Belang op haar elan doorging en duidelijk maakte dat ze op de N-VA-kabinetten aan het slapen waren toen men aanvankelijk het heilloze pact wou ondersteunen.

Toenmalig staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken keerde zijn kar en de N-VA stapte uit de regering, maar vier maanden later rijst de vraag of de partij daar electoraal garen bij kan spinnen. Zeker nu Bart De Wever plots zijn ergernis uit over een asielcentrum in zijn eigen Deurne.

De N-VA richt haar pijlen nu op Maggie De Block, die Theo Francken op Migratie opvolgde. Alleen ontstaat bij de publieke opinie de indruk dat het probleem zich niet bij De Block situeert en dat nu het bewijs geleverd is dat het asielbeleid van Francken maar een mager beestje was.

Francken begint - onder andere op sociale media - meer en meer om zich heen te slaan. De vraag is of zijn houding voor de N-VA geen probleem aan het worden is. Het is trouwens opvallend dat Francken - tot voor kort het goudhaantje van de partij - in de campagne amper wordt opgevoerd.

Neen, de kopstukken zijn De Wever en Jambon. Dat deze laatste begin deze week plots herhaalde dat hij zeker federaal premier wil worden na 26 mei, en dat in volle paasvakantie, was een poging om de aandacht af te leiden.

Wie spreekt nog over de transfers?

Jan Jambon als kandidaat-premier is in de eigen Antwerpse gouw, waar hij de Kamerlijst trekt, een intelligente politieke zet. Het is in die kieskring dat de N-VA het sterkst staat en wie zich openlijk als kandidaat-premier profileert,

geniet meestal van een bonus.

Echter, het wordt voor oud-VVB’er Jan Jambon niet gemakkelijk om het Belgische feit te blijven verdedigen. Het Vlaams Belang is al een nieuwe charge aan het voorbereiden: een Vlaams-nationalist die België wil leiden, toont aan dat de N-VA zich goed voelt in het pluche van de Wetstraat. Het discours van Jambon dat het óf een nieuwe centrumrechtse regering wordt, óf confederalisme, overtuigt niet. Akkoord, voor Charles Michel lijkt een voortzetting van de Zweedse coalitie - desnoods aangevuld met de cdH - een optie, maar de peilingen tonen aan dat een meerderheid vormen zeer moeilijk wordt. Ten tweede is de N-VA al maanden zeer kritisch voor de MR, nochtans haar enige echte partner aan de andere kant van de taalgrens.

De N-VA rept met geen woord over het interview dat PS-voorzitter Elio Di Rupo een paar weken geleden aan De Tijd en L’Echo gaf. Daarin pleitte hij voor een nieuwe financieringswet die het armlastige Wallonië moet redden. Kortom, vers Vlaams geld in ruil voor beperkte Vlaamse bevoegdheden, zoals het altijd het geval was bij vorige staatshervormingen? In elk geval gaf Di Rupo de boodschap mee dat de noord-zuidtransfers niet mogen uitdoven. Ondertussen blijft het wachten op een verontwaardigde reactie van N-VA-toppers. Tom Van Grieken en zijn partij hebben in elk geval genoeg munitie om het Bart De Wever en Jan Jambon in de verkiezingsdebatten moeilijk te maken.

De softe reactie op Di Rupo voedt bovendien de geruchten dat er discrete contacten zijn tussen N-VA en PS om desnoods federaal samen te regeren. En om op termijn een nieuw gedrocht van een staatshervorming ineen te boksen.

2

Actueel

18 april 2019

De keuze voor Deurne “De vloek van Turkije is gerealiseerd” is niet toevallig Het is al uitgebreid in de pers gekomen: in Deurne komt een nieuw tijdelijk asielcentrum voor een 120-tal vluchtelingen. Terwijl iedereen dacht dat de asielcrisis zo stilletjesaan over haar hoogtepunt was, blijkt dat in werkelijkheid toch nog anders uit te draaien.

Nu, in het geval van Deurne wordt het door Maggie De Block handig gespeeld. Ze wist natuurlijk heel goed dat het asielcentrum op zo’n 150 meter gelegen is van de privéwoning van Bart De Wever. Die protesteert wel tegen de komst van het asielcentrum, maar moet daarbij oppassen dat het geen al te persoonlijk – “not in my backyard” – verhaal wordt.

Het inplannen van asielcentra – nu eentje vol in een woonwijk – is altijd een heikel politiek gegeven. Weinig buurtbewoners zitten erop te wachten.

Maggie De Block hoeft maar weinig te vrezen van haar eigen achterban: de Open Vld haalde in Deurne nog maar een krappe 3,7 procent. In de districtsraad heeft die partij welgeteld 1 zetel, de N-VA heeft er 12. Niettemin heeft Open Vld er een districtsschepen, wat zoveel betekent als dat de partij er fameus boven haar gewicht speelt. Dat geldt trouwens voor gans de stad Antwerpen: van de zeven grote partijen is Open Vld de allerkleinste partij met maar 5,6 procent. In oktober jongsleden behaalde de N-VA nog 35,7 procent in Deurne, het Vlaams Belang nog 13,6 procent. Samen vertegenwoordigen ze dus bijna de helft van de bevolking. Maggie weet natuurlijk ook dat er een opbod is tussen N-VA en het Vlaams Belang inzake migratie en asiel. De N-VA looft de cijfers en realisaties van Theo Francken, het Vlaams Belang relativeert ze of maakt er kipkap van. De komst van het asielcentrum speelt – zo vlak voor verkiezingen - volledig in de kaart van het Vlaams Belang. N-VA kan en mag wel protesteren, maar is als bestuur niet bij machte om het asielcentrum tegen te houden. Dat is op basis van juridische beperkingen, maar leg dat maar eens uit aan de man in de straat. En zo zorgt Maggie De Block ervoor dat er weer enkele stemmen van N-VA naar Vlaams Belang verschuiven.

En ja, het gaat over gehandicapte asielzoekers en hun familie. Daar moeten we zéker toch begrip voor hebben, aldus De Block. Ondertussen staan er meer dan 15.000 Vlaamse gehandicapten op een wachtlijst, zoals Tom Van Grieken fijntjes opmerkte. En daarmee is alles gezegd.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR WALLONIË ZOEKT GELD!

Maandagavond viel het ons op bij de berichtgeving over de brand die de Notre-Dame de Paris heeft verwoest, dat de media al snel wisten te melden dat er geen sprake was van een aanslag. Dat op dat ogenblik het feitelijke onderzoek door de politie en gerecht nog moest starten, werd daarbij even niet vermeld.

Er waren restauratiewerken aan de gang en daar moet de oorzaak gezocht worden, ook al waren er op dat ogenblik geen arbeiders meer op de werf. Het is natuurlijk perfect mogelijk dat gensters, veroorzaakt door een slijpschijf, of een smeulende sigaret, of een kortsluiting aan de basis liggen van de brand. We mogen anderzijds veronderstellen dat de aannemer niet de eerste de beste is, maar wel een firma met de nodige ervaring en dat er strenge veiligheidsnormen gelden op de werf.

Niettemin was het voor de ‘mainstream media’ al snel duidelijk: het kan niet anders dan dat de schuld bij de arbeiders van de restauratiewerken ligt, en een moedwillige brandstichting - een aanslag is het zeker niet.

Toch zou het beter zijn om met meer omzichtigheid het onderzoek af te wachten en alle pistes open te laten. Temeer omdat de snelle ontkenning dat er sprake was van terreur, net de geruchten voedt dat er meer aan de hand is. Het zou kunnen dat de ontkenning in de media te maken had met twitterberichten afkomstig van mensen met een Arabische achtergrond. Blijkbaar wa-

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

We geven een kleine selectie van de triomfantelijke commentaren van moslims. Met dank aan de webstek van “Français de Souche”.

Let op het afschuwelijke Frans. @ VivePalestine67 schreef: “Ils se sont moquer de la Ka’aba Allah leurs fait payer en brulant noter dame de paris.” Een individu met een naam in onleesbare Arabische lettertekens publiceerde een foto van de brand met als onderschrift: “Burning Paris Pour les frères NZ perdus”, met als commentaar “Ceci est pour CC. Finalement nous l’avons fait.” NZ is natuurlijk Nieuw-Zeeland en CC is Christchurch. @Mounhaliya78: “notre dame de Paris qui prends feu c’est grave la réponse d’Allah à votre #jesoutienHugo”. Je moet dus echt niet een land als Irak binnenvallen om de woede van Allah te ontketenen. Een steunbetuiging aan een jongen die met de dood bedreigd wordt omdat hij een grapje maakte over de bedevaart naar Mekka, is al genoeg.

De zielige verdediging van een voormalige minister In vrije tribunes en op sociale media is voormalig minister van Financiën Johan Van Overtveldt dezer dagen een van de grootste verdedigers van het Zweedse sociaaleconomische rapport. Hij wijst terecht op een aantal verdiensten, maar om de gebreken te maskeren neemt Van Overtveldt vaak een loopje met de waarheid. Op een manier die pijnlijk is voor een doctor in de economie.

Zaken werden bewust verzwegen

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

“Deze is voor Christchurch”

ECONOMISCHE ZAKEN

Het was in een uitgebreide analyse in De Standaard dat voormalig minister van Financiën Johan Van Overtveldt (N-VA) zijn frustratie de vrije loop liet gaan. Hij kan er blijkbaar moeilijk mee om dat het “een nationale sport lijkt te worden om de economische resultaten van de Zweedse federale coalitie te minimaliseren”.

ren er ook moslims die zich in de brand verheugden en dat ook aan de wereld toonden met tweets en emoji’s erbij.

@majenali7_5 zat op dezelfde golflengte: “Tu t’attaque à la Mecque et tu te plein que notre dame prend feu Allah u akb y’a une justice j’aime cette vie.” @newlaylafawaz: “Vous savez à quel point allah est puissant avec notre dame de paris??? Réflechissez.” @zurifrontha4 zette de kroon op het werk: “une mosque à la place de notre dame inch’allah”, gevolgd door het IS-teken van een hand met een opgeheven wijsvinger.

En tot slot: op de website van de Turkse krant Yeni Akit (pro-Erdogan) vonden we deze tweet: “La célèbre cathédrale en proie aux flammes. La malédiction de la #Turquie se réalise”. Vrij vertaald: “De beroemde kathedraal in vlammen. De vloek van #Turkije is gerealiseerd.”

VRT NWS was er als eerste bij om alle (rechtse) complottheorieën te ontkrachten. Het is, aldus VRT NWS, een gekende tactiek van ‘alt right’ om te verwijzen naar andere aanslagen op Franse kerken om zo een hele bevolkingsgroep te demoniseren. Laat ons besluiten: het is onmogelijk om – terwijl het nog brandt – de oorzaak van een brand te kennen. Maar dat betekent ook dat geen enkele piste uit het oog verloren mag worden, ook niet die van kwaadwillig opzet. Zeker niet als men de voorgeschiedenis kent van andere aanslagen op kerken en de triomfantelijke tweets van radicale moslims.

K.V.C.

Van Overtveldt heeft voor een deel gelijk, want een aantal maatregelen mogen gezien worden. Alleen beschrijft hij niet altijd het volledige plaatje. Wie deze intelligente econoom kent, weet dat dit geen vergetelheid is. Enkele zaken worden doelbewust verzwegen en dat maakt de verdediging toch zielig, zeker voor - zoals gezegd - een intelligente econoom.

De N-VA’er wijst er terecht op dat de verlaging van de vennootschapsbelasting een cruciale beslissing was. Die was nodig om de aantrekkelijkheid van België als investeringsland te behouden. Maar Van Overtveldt zegt er zelf niet bij dat de roerende voorheffing werd verhoogd van 15 naar 30 procent.

Die wordt onder andere geheven op de dividenden die zelfstandigen met een vennootschap aan zichzelf uitbetalen als een deel van hun loon. Deze zeer linkse maatregel van een centrumrechtse regering zette veel kwaad bloed. Akkoord, in een coalitieregering moet men compromissen sluiten, maar zo’n maatregel verwacht je eerder van een beleidsploeg met socialisten.

Daarnaast klopt Van Overtveldt zich op de borst dat er deze legislatuur 200.000 banen zijn bijgekomen.

Puik werk, inderdaad. Alleen, on-

derzoek van de KU Leuven leert dat slechts 55 procent van die banen het gevolg zijn van het regeringsbeleid. De rest is te danken aan de sterke economische groei.

Ondermaats begrotingswerk en laks migratiebeleid En dan is er het zwakke punt van de regering-Michel I: de begroting.

Iedereen is het erover eens dat de Zweedse coalitie desbetreffend ondermaats presteerde.

Niet zo Van Overtveldt, die in zijn apologie volledig de mist in gaat.

Hij haalt inderdaad de cijfers aan die tonen dat het begrotingstekort gedaald is tijdens de voorbije legislatuur. Nominaal van -3,1 naar -0,7 procent van het bbp. Structureel (zonder eenmalige maatregelen en conjunctuureffecten) van -2,9 naar -1,3 procent. En dat in de soms moeilijke omstandigheden van de oplopende pensioenfactuur: 2 miljard euro per jaar extra en 7 miljard euro over de hele legislatuur. Een gevolg van een gebrek aan beleid onder de vorige regeringen, dat klopt. En de vluchtelingencrisis van 2015-2016 kostte ook geld.

Van Overtveldt zei er echter niet bij dat de regering-Michel I daarin een zware verantwoordelijkheid draagt. In de migratiecrisis had de N-VA wel kritiek op het ‘wir schaffen das’ van Angela Merkel, maar in de praktijk stapte de regering net als veel andere West-Europese landen mee in dat lakse migratiebeleid. Van Overtveldt haalt ook de Brexit-saga aan die een negatieve impact zou hebben op de begrotingsinkomsten. Vreemd, want die effecten worden pas na de echte Brexit verwacht. Ook het feit dat de balans van Dexia, de restbank met gevaarlijke beleggingen die

de regering moet afbouwen, teruggebracht is van 250 naar 120 miljard euro, is volgens Van Overtveldt een goede zaak voor de begroting.

Wel, de sanering van de slechte Dexia-beleggingen en kredieten heeft daar niets mee te maken.

Dalende rentelasten geen verdienste Het is wel zo dat onder de regering-Michel bespaard is, maar slechts één jaar daalden de uitgaven echt. De andere jaren stegen ze minder snel. Van Overtveldt zwijgt hierover.

Hij vergeet ook – bewust – te vermelden dat een belangrijk deel van de sanering te danken is aan de dalende rentelasten door de lagere rentevoeten. De cijfers van de Nationale Bank zijn duidelijk. In 2015 en 2017 was de verbetering van het structurele financieringssaldo van de overheid voor de helft de verdienste van de rentelasten. In 2016 verbeterde het saldo amper en zou het begrotingstekort zelfs groter zijn geworden zonder de dalende rentelasten. Idem voor 2018, waar er zelfs een verslechtering is van het saldo en de dalende rentebetalingen erger hebben voorkomen.

De verdienste van de regering in die sanering is dan ook zo goed als nihil. Als journalist en econoom zou Van Overtveldt hier zeer streng geoordeeld hebben. Nu verdedigt hij het onverdedigbare.

Misschien wordt het eens tijd voor de econoom om in eigen boezem te kijken. Want als ex-minister van Financiën staat hij voor de verkiezingen van 26 mei op een bescheiden derde plaats op de Europese N-VAlijst. Dat kunnen we een demotie of degradatie noemen.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

18 april 2019

De executie van Sir Roger Scruton

3

ONDERTUSSEN OP HET HOOFDKWARTIER VAN DE N-VA IN BRUSSEL… BEN WEYTS MET EZELSOREN IN HET VERDOMHOEKJE.

Toen in november Roger Scruton, een filosoof met bijzondere interesse voor esthetiek en een afkeer voor modernistische architectuurgedrochten, werd aangesteld als (onbetaald) hoofd van de Britse Adviescommissie voor Huisvesting, ging links danig tekeer. De Tories gaven toen heel even blijk van ruggengraat, en bleven bij hun benoeming van Sir Roger. Maar dat zijn aanwezigheid in een officiëel ambt voor links een ondraaglijke gedachte was, was toen al duidelijk.

Scruton is geen politicus. Hij gooit geen rechtse ideetjes op om het electoraat te behagen en om die dan later te vergeten of in te binden bij de eerste tekenen van pershetze en links intellectueel terrorisme.

Scruton is een éénmansdenktank, de meest beslagen, consequente en gerespecteerde conservatieve filosoof van deze tijd. In zijn talrijke publicaties analyseert en doorgrondt hij modern links als geen andere denker. En dat is meteen ook zijn onvergeeflijke zonde.

Hyena’s De linkse lynchbendes, die in november nog hun doel misten, waren vastbesloten om zijn scalp te krijgen. Het is een trieste gedachte dat de intellectuele eerlijkheid van Scruton, wiens analytische geest moeilijk in staat is om toegevingen te doen aan de waarheid, er borg voor stond dat de hyena’s ook hun prooi zouden krijgen. Vroeg of laat moesten de genuanceerde uitspraken van Scruton zijn ondergang betekenen in de ongenuanceerde wereld van de twitterpolitiek.

Dat gebeurde dan ook deze week. Scruton had een interview gegeven aan het linkse weekblad New Statesman. Hij voelde geen reden om bijzonder op zijn hoede te zijn. Sir Roger was vroeger nog wijnrecensent voor dat blad geweest en verwachtte zich aan een amicale, minstens respectvolle behandeling. Hij gaf nadien toe dat zijn argeloosheid een vergissing was. Scruton kan wel de meest grondige theoretische analyst van linkse politieke ideeën zijn, hij slaagt erin af en toe naïef te zijn over de aard van de personen die ze belijden. “Het is niet de eerste keer dat ik ontdek dat het verkeerd is om met jonge linksen te praten alsof het verantwoordelijke mensen zijn”, zuchtte hij twee dagen later.

De interviewer, George Eaton, knipte en plakte met citaten uit het interview dat het een lieve lust was en voegde er tussendoor zijn eigen commentaar aan toe. Nadien vervormde hij op Twitter de bewoordingen nog eens verder, om maximaal effect te krijgen (wat hij later ook toegaf). En als zijn slechte wil nog niet duidelijk genoeg was, postte hij ook nog een foto van zichzelf met een fles champagne toen het nieuws bekend raakte dat Scruton was ontslagen ten gevolge van dat interview.

Alle Chinezen Wat had Scruton dan gezegd dat zo vreselijk was? De eerste kritiek was dat hij zich schuldig zou gemaakt hebben aan racisme door te suggereren dat alle Chinezen op elkaar lijken. In werkelijkheid had hij er enkel op gewezen dat het communistische regime van China haar burgers in een keurslijf dwingt en ernaar streeft hen kopieën van elkaar te maken (het geloof in de maakbaarheid van de mens is een kenmerkend communistisch idee).

Scruton zou ook antisemitische uitspraken hebben gedaan door te verwijzen naar Hongaarse Joden die deel uitmaken van het “Soros-imperium” in dat land. In werkelijkheid kwam het citaat uit een toespraak voor een gezelschap van Hongaarse nationalisten, waarin de filosoof hen vroeg begrip te hebben voor het ‘terechte’ wantrouwen dat sommige Joden in Hongarije koesteren ten aanzien van nationalisme en het nog steeds aanwezige antisemitisme in dat land. Scruton had zelfs vruchteloos gepoogd Orbán te overtuigen om de omstreden universiteit van Soros in zijn land toe te laten.

Sir Roger zou ook islamofobie verdedigd hebben. In werkelijkheid had hij er enkel op gewezen dat dit woord oorspronkelijk werd gelanceerd als een propagandaterm van de radicale Moslimbroederschap om haar tegenstanders te brandmerken. Hij stelde dat kritiek op bepaalde verschijningsvormen van de islam niet mag onmogelijk gemaakt worden door die telkens weg te zetten als irrationele islamofobie.

Laffe Tories Kortom, de publieke lynching van Scruton was gebaseerd op het soort leugens en verdraaiingen waarop de linkse pers een patent heeft.

Helaas, even typisch als de linkse traditie van heksenjacht was het gebrek aan moed van rechts wanneer de hetze iemand uit eigen rangen viseert. Zich enkel baserend op de tweets van Eaton noemden twee jonge conservatieve politici de uitspraken van Scruton onaanvaardbaar en voldoende reden voor ontslag. Hun partijgenoot, James Brokenshire, de verantwoordelijke staatssecretaris, wachtte geen onderzoek of wederwoord van Scruton af en ontsloeg hem.

Vanuit meer militante conservatieve hoek (zoals het tijdschrift The Spectator) kwam scherpe kritiek op de lafheid van de Tories, maar die konden intussen niet meer terug.

Voor de Conservatives is de affaire-Scruton een bron van verlegenheid. De grote massa van het electoraat kent de filosoof uiteraard niet. Maar voor mensen op sleutelposten in het conservatieve netwerk is hij een monument. En monumenten breek je niet zomaar af. De Tories verkeren reeds in een identiteitscrisis door de aanslepende Brexit. De laffe liquidatie van Scruton zal het zelfvertrouwen van de partij geen deugd doen.

UKIP heeft al eens aangetoond dat er een grote ruimte ter rechterzijde van de Conservative Party bestaat. UKIP stortte later wel in (door eigen toedoen en het succes van het Brexit-referendum), maar heeft opnieuw de wind in de zeilen. En bij de Europese verkiezingen, die ook in het VK onvermijdelijk zijn als de Brexit tegen mei niet geregeld is, wil haar voormalige leider, Farrage, met nog een andere partij opkomen.

Pact tegen het rode gevaar Misschien komt er nog iets positiefs uit de onverkwikkelijke zaak-Scruton. De bekende historicus Niall Ferguson, conservatief maar minder nadrukkelijk dan Sir Roger, kwam hem ter hulp. Zijn vrije tribune werd in verschillende kranten gepubliceerd, waaronder De Standaard. Ja, u leest het goed: De Standaard. Die krant heeft een abonnement op columns van Ferguson.

Conservatisme is voor die krant draaglijker als het niet te uitgesproken is en zich vooral in het buitenland afspeelt.

Ferguson herinnert eraan dat Scruton tijdens de Koude Oorlog actief hulp verleende aan Tsjechische dissidenten. Hij noemt het ironisch dat de erfgenamen van het “onverdraagzame, egalitaire gedachtegoed dat ooit vrije meningsuiting onderdrukt heeft in Oost-Europa op dit moment korte metten maken met elk debat in het Westen”. Dat zij nu afrekenen met Scruton, is bijna logisch.

Ferguson haalt andere conservatieve academici aan, zoals Samuel Abrams en Jordan Peterson, die omwille van hun ideeën door de linkse gedachtepolitie worden opgejaagd en uitgebannen. Zij krijgen zelden enige steun van hun collega’s. Hij is dat beu.

Ferguson stelt aan intellectuelen van alle strekkingen voor om een “non-conformitisch academisch verdrag” te tekenen tegen het nieuwe rode gevaar. Net zoals in de NAVO-doctrine, stelt hij voor om voortaan een aanval op een van hen als een aanval op allen te beschouwen.

Het initiatief van Ferguson is nobel, maar ik vermoed dat zijn pact nog niet voor morgen is. Hopelijk kan zijn oproep wel bijdragen aan een verdere bewustwording over de crapuleuze methodes van sommige pers, de ideologische haat die non-conformistische denkers moeten ondergaan en de lafheid die rechts steeds weer vertoont wanneer de hyena’s zich op een politiek niet-correcte prooi storten.

JURGEN CEDER

BRIEFJE AAN ELIO DI RUPO

Schattenjager Mijnheer de al te doorzichtige, Na enkele jaren met ‘kop in kas’ te hebben gezeten, nu er weer verkiezingen in aantocht zijn en er een massief links opbod aan de gang is in Wallonië, komt gij als ‘would-beredder des vaderlands’ weer uit uw krochten gekropen. Gij wilt opnieuw een rol spelen als ‘dieu tout-puissant’ en daartoe wilt gij het verarm(en)de Wallonië aanspreken om u sympathiek te maken. En dus profileert gij u gemakshalve tegen Vlaanderen dat weliswaar jaarlijks ‘uit solidariteit’ vele miljarden afdokt.

Maar toch zijt gij nog niet content en zoekt gij naar lepe trucs om indirect nog meer geld uit de zakken van de Vlamingen te kloppen.

Dus komt gij zeggen dat gij de financieringswet wilt wijzigen. Gij weet als geen ander dat die wet onder meer gebaseerd is op de verdeling van middelen op basis van de personenbelasting, en dus op basis van de bevolkingsverdeling over Vlaanderen en Wallonië. En zelfs al is die nog niet correct gebaseerd op een eerlijke 60/40-verdeling, toch is die in het voordeel van Vlaanderen, gewoon omdat er meer volk in het noorden woont. De Walen hadden gehoopt dat zij met de tijd meer zelf zouden gaan incasseren omdat er economisch betere perspectieven zouden zijn. Niets is minder waar, want de kloof met Vlaanderen wordt niet kleiner. Centrumrechts Vlaanderen werkt immers hard, steekt de handen uit de mouwen en doet het economisch beter. In het linkse Wallonië blijven de werkloosheidscijfers en het aantal leefloners hoger, en in de sociale hangmatten hangt er meer volk te vegeteren.

Gij weet daarnaast ook dat uw eigenste zesde staathervorming inhield dat de gewesten minder geld kregen toegewezen. Om een en ander op te vangen werd er echter een compensatiesysteem ten voordele van Wallonië (en Brussel) ingebouwd, dat weliswaar vanaf 2025 gaat afgebouwd worden om in 2034 helemaal te verdwijnen. Gij en de andere linkse partijen in Wallonië – zijn er andere? - beginnen dus naar adem te snakken, want 2025 zal er rap zijn.

En dus wordt er werk gemaakt van nieuwe pistes om opnieuw bij de brave Vlamingen te gaan aankloppen met fantaisistische hersenspinsels.

Gij zijt er als de dood voor om de grondwet te wijzigen zodat een volgende regering aan een nieuwe staatshervorming zou kunnen gaan werken. Gij vreest immers dat de N-VA haar confederalismemodel zal opdringen, dat

uiteindelijk de weg zal openzetten naar minder België en minder federale bevoegdheden.

En dus minder centen vanuit Vlaanderen. Uw nieuwe voorstellen zouden daarom pas aanvangen na 2024, als het genoemde compensatiesysteem dus gaat afgebouwd worden, zodat gij een reden hebt om te kunnen gaan bedelen. En gij hoopt tegelijk dat tegen die tijd de N-VA op haar retour zal zijn. Berekend en gepland, dat wel, maar al te doorzichtig. Gij kunt daarmee misschien in Wallonië wel de communautaire top-scherpslijper zijn, maar in Vlaanderen gaat men daar toch eens goed mee lachen, zelfs bij de tsjeven en de blauwe ‘doeners’.

Uw voorstel om… de oppervlakte van Wallonië te laten meetellen om de financieringswet te hervormen, is dan ook hilarisch. Alles is goed om een ‘overwicht’ ten aanzien van Vlaanderen te verzinnen om een verdeelsleutel te vinden die meer geld voor Franstalig België kan verantwoorden. Ik kom niet meer bij! Waarom stelt gij niet voor om het aantal grassprietjes in aanmerking te laten komen? Of het aantal everzwijnen of herten, dat vanzelfsprekend groter is in de Ardeense bossen dan in de Vlaamse vlakten? Ik moest onwillekeurig denken aan de toestand in 1910 toen het zuidelijk landsgedeelte al 580 gemeenten had met een waterleiding.

De Vlaamse provincies hadden er slechts 20.

En daarvoor werd Wallonië dan met Belgisch staatsmanna… beloond.Van solidariteit met het achteroplopende Vlaanderen was geen sprake.

Vlaanderen moest zijn plan maar trekken.

Gij wilt dus duidelijk terug naar die tijd en over de miljardentransfers die er al zijn dankzij Vlaanderen, zwijgt gij in alle talen. Het moet immers altijd maar meer zijn. Gij dweept met België, maar Vlaanderen krijgt geen verdere bevoegdheden en moet alleen maar betalen vanuit een verkeerd begrepen ‘solidariteit’.

Voor u is België gewoon synoniem aan ‘kassa-kassa’.

Ik zou zeggen: doe maar voort met dat soort idiotieën, want in Vlaanderen gaan zelfs de meest gematigden nu toch wel de wenkbrauwen fronsen en zeggen dat ‘trop teveel’ is. Dram maar door en vorm maar een sterk links front in Wallonië. Het kan in Vlaanderen alleen maar de ogen openen om de valse en zelfs kwaadwillige Belgische logica eindelijk te stoppen. Het zal raar klinken, Elio, maar wij rekenen op u!

4

Actueel

18 april 2019

UIT DE WETSTRAAT Noodrem Soms loont het als politici op dezelfde nagel blijven kloppen. Zo konden we vorige week vernemen dat het koningskoppel Philippe et Mathilde beslist heeft dat er aan kroonprinses Elisabeth vanaf haar achttiende verjaardag binnenkort in oktober voorlopig nog geen dotatie van bijna 1 miljoen euro per jaar (pakweg 2.500 euro per dag) dient uitgekeerd te worden. Ze zouden haar zeker nog tijdens haar studies willen weghouden van koninklijke verplichtingen en haar de kans geven een leven in een zekere ongecompliceerde vrijheid te leiden. Dat klinkt goed en menigeen – wij inbegrepen – zal een traan wegpinken. Maar natuurlijk ligt de zaak momenteel anders en schuilt er een dubbele bodem in het verhaal.

Binnenkort zijn er verkiezingen en de paleisbewoners weten maar al te goed dat het dotatiesysteem voor de koninklijke sibbe niet erg goed ligt bij de bevolking, zeker omdat een aantal familieleden daar geen poot voor moeten uitsteken. Men wil dus vermijden dat het ter sprake komt de volgende weken. Barbara Pas van het Vlaams Belang had hierover op de valreep nog een zoveelste vraag aangekondigd met het oog op het doen stopzetten van de dotatie. Daarnaast is de angst groot dat N-VA binnenkort aan een mogelijke onderhandelingstafel een en ander ook wel eens te berde zou kunnen brengen. Aan de noodrem trekken, zou men zoiets kunnen noemen, of om het in hedendaags Nederlands te zeggen: ‘on hold’ zetten. Wachten ze in Laken op betere tijden?

Dat zou wel eens kunnen tegenvallen.

100 jaar enkelvoudig stemrecht Op de webstek van de Kamer staan naast de agenda’s van de vergaderingen, de werkzaamheden en de parlementaire initiatieven soms ook wel eens interessante weetjes te lezen. Zo werd in herinnering gebracht dat het precies honderd jaar geleden is (op 10 april 1919) dat het enkelvoudig stemrecht werd ingevoerd.

Eén man, één stem dus. En dat was letterlijk te nemen. Want voor vrouwen zou het nog 30 jaar duren, tot de parlementsverkiezingen van 1949.

De nieuwe wet was op de maat gesneden van de frontsoldaten die lijf en leden veil hadden gehad voor het vaderland. Het was niet meer uit te leggen dat er bepaalde klassen of bur-

gers meer dan één stem in de schaal konden werpen. Dat hing af van de opleiding en/of ‘de cijns’ die men betaalde. De invoering van het enkelvoudig stemrecht werd - zoals nog altijd in België - een zaak van compromissen en het zoeken naar evenwichten. De katholieke partij, tot 1914 met een absolute meerderheid door het meervoudig stemrecht, had er schrik voor en eiste het vrouwenstemrecht om de verloren stemmen te compenseren. Socialisten en Liberalen vreesden dat door de vrouwen te laten stemmen het katholieke overwicht nog groter zou kunne worden omdat zij vaak onder invloed van de kerk stonden. Het compromis bestond erin om vrouwen stemplicht te geven voor gemeenteraadsverkiezingen, wat gebeurde bij wet van 15 april 1920, en om de mogelijkheid te voorzien om dit later in te voeren voor parlementsverkiezingen met een wet die een tweederdemeerderheid vereiste. Symbolisch werd wel onmiddellijk het stemrecht voor oorlogsweduwen, moeders van gesneuvelde (ongehuwde) soldaten en door de bezetter veroordeelde vrouwen ingevoerd. De democratisering was alvast ingezet.

Alles opnieuw Als er verkiezingen in het vooruitzicht liggen, wordt meestal het parlement van rechtswege ontbonden als er een verklaring tot herziening van de grondwet is neergelegd. Of dat deze keer echt gaat lukken, is nog maar de vraag, zeker nu premier Michel ermee dreigt het voorstel van de Kamer niet te aanvaarden met zijn minderheidsregering. Kamer, Senaat en Koning (regering dus) moet immers een identieke verklaring indienen… In principe kan het parlement dus in functie blijven tot aan de verkiezingen. Hoe dan ook heeft het einde van een legislatuur gevolgen voor alle wetsontwerpen en wetsvoorstellen die nog niet de volledige parlementaire weg hebben afgelegd. Zij worden als niet-bestaand beschouwd en krijgen het statuut ‘vervallen’. Dat houdt dus in dat als de parlementsleden na de verkiezingen deze voorstellen opnieuw indienen, het parlementaire werk helemaal herbegonnen moet worden. Het is in alle fracties dan ook altijd een helse karwei om de vervallen verklaarde voorstellen eventueel te actualiseren en opnieuw in te dienen, in de hoop dat ze nu sneller behan-

deld zullen worden. Er zijn ons tal van gevallen bekend waarbij men al voor de vierde, vijfde of zelfs zesde keer een wetsvoorstel opnieuw indient… Hoop doet leven!

Mensenrechten und kein ende…

Het vrijwel onbekende N-VA-Kamerlid Rita Bellens liet op de valreep van deze legislatuur toch nog even van zich horen. Zij verzet zich namens haar partij tegen de oprichting - op dezelfde valreep - door de ‘restregering-Michel’ van een nieuw “Federaal Mensenrechteninstituut” dat in 2020 al zo’n slordige 600.000 euro gaat kosten. Volgens Bellens zal dit instituut de creatie betekenen van een tweede, nog uitgebreider Unia. Men had beter “de bestaande janboel hervormd”, zo foetert ze, ook al geeft ze toe dat in het regeerakkoord van de Zweedse coalitie oprichting van een nationaal mensenrechtenorganisme was opgenomen.

Aanvankelijk was N-VA-staatssecretaris Elke Sleurs overigens tevreden met de oprichting van zo’n instituut, want “dat kon de lacunes in

de mensenrechtenbescherming opvangen”.

Het was pas na het aantreden van haar opvolgster Zuhal Demir – die Unia “belachelijk en wereldvreemd” noemde - en straffe anti-Unia-uitspraken van Theo Francken – “Wie is Unia?!” - dat ook hier een bocht werd ingezet, weliswaar en enigszins verbazend niet naar de afschaffing van Unia – waar de N-VA ooit manifest voor pleitte -, maar naar ‘een samensmelting van de bestaande instellingen’.Wat dat ook precies moge betekenen… Rita Bellens stelde daarnaast al in volle verkiezingsmodus en een tikkeltje populistisch ook nog: “Onze voormalige coalitiegenoten blijken meer interesse te hebben in de creatie van bijkomende postjes, die ze uiteraard vanuit het parlement zelf mogen gaan benoemen.” Was het slim om dat te zeggen? Er waren immers toch iets te veel benoemingscarrousels tijdens de jongste regeerperiode waaraan ook N-VA zonder protest deelnam… Had haar partij zich daar in 2014 ook niet tegen verzet? Verwijt de pot hier niet de ketel dat hij zwart ziet?

VRIJE TRIBUNE

De inzet? Een eigen Vlaamse ruimte met kwalitatief sterke instellingen In ’t Pallieterke van 4 april laat Hilde Roosens volgende uitspraak optekenen: “Je moet mensen duidelijk maken dat de idee van Vlaamse onafhankelijkheid niet zomaar een bevlieging is, al dan niet het gevolg van een romantische benadering van de dingen.” Hugo Maes onderstreept dat de tijd van het kaakslagflamingantisme voorbij is.

“Vlaanderen moet als een volwaardige én democratische natie op de kaart worden gezet.”

De potentieproblemen Aan het woord zijn respectievelijk de voorzitter en de directeur van de Vlaamse volksbeweging, die een beleefdheidsinterview krijgen. Veel nieuws valt er niet te rapen.

Wel het feit dat de VVB andermaal een aantal nieuwe gezichten krijgt en opnieuw haar rug tracht te rechten, na een zoveelste turbulente periode. Het is intussen een publiek geheim dat de Vlaamse Beweging wegens ‘potentieproblemen’ zodanig verschrompeld is dat ze ongeveer met de VVB samenvalt. Elke Vlaamse Beweger met wat inhoud en betekenis heeft een bestuursfunctie…

De Vlaamse Volksbeweging staat in de ferme schaduw van de twee V-partijen. Wat Maes en Roosens ook proberen, de VVB heeft haar rol gespeeld. Als Vlaanderen onafhankelijk wordt, dan zal dat het gevolg zijn van een diepe institutionele crisis - bij een regeringsvorming bijvoorbeeld - waarbij de Vlaamse Volksbeweging in de marge mag meekijken.

Miroslav Hroch In 1968 schreef de Tsjechische historicus Miroslav Hroch zijn standaardwerk “Social Preconditions of National Revival in Europe”.

In dit boek onderzocht Hroch waarom sommige nationale bewegingen in de 19de eeuw wel succesvol waren, en andere niet. Hij concentreerde zich op ‘kleine naties’ die zich binnen een grotere staat ontwikkelden. De link met Vlaanderen binnen België ligt voor

de hand. Nationalisme dat succesvol wil zijn, mag de natie niet als doel zien, maar als middel om maatschappelijke thema’s aan te pakken, waar grote groepen kiezers van wakker liggen: minder belastingen, strengere migratie, enzovoort. Als we de nationale beweging kunnen articuleren in sociaaleconomische termen die grote delen van de Vlaamse bevolking beroeren, dan kan er electoraal worden gescoord. Zo bedde Bart De Wever de N-VA in de conservatieve, liberale Vlaamse grondstroom in. Het resultaat is verbluffend.

Daar wringt alweer het schoentje. De VVB schuift een steriel, uitgehold onafhankelijkheidsstreven naar voor, ontdaan van iedere vorm van maatschappelijk debat, om zoveel mogelijk mensen van uiteenlopende maatschappelijke overtuigingen aan boord te houden. Dat overtuigt amper iemand. Maar er is meer.

Drie fasen van nationalisme Volgens Hroch verloopt de ontwikkeling van de nationale bewegingen in drie fasen: nationalisme ontstaat doorgaans als een culturele stroming onder de intelligentsia, die zich inzet voor een herwaardering van de eigen taal en cultuur. Deze culturele identiteit wordt vervolgens aangegrepen als aanleiding voor politieke agitatie, gericht op de verwezenlijking van een eigen natiestaat.

De verdringing van de eigen nationale identiteit door de dominante, heersende groep vormt het bindmiddel. Hier ontstaat

het nationalisme in de strikte zin. In de laatste fase verbreedt het zich tot een massabeweging. In deze fase voltrekt zich de voltooiing van de nationale ontvoogding. Er moet evenwel worden opgemerkt dat het bij de tweede fase van belang is om te kijken naar de sociaaleconomische analyse van de maatschappelijke en regionale samenstelling van nationale bewegingen. Welke sociaaleconomische en politieke thema’s prijken bovenaan de politieke agenda?

De Vlaamse Volksbeweging is nog steeds in de politieke agitatie - de tweede fase - blijven steken. En daarmee zijn we helaas over haar rol uitgepraat. Ze is amper in staat om de verworven Vlaamse instellingen en bevoegdheden verder uit te bouwen. Ze weegt niet op de politieke agenda. De beweging bevindt zich in de marge en is niet in staat om tot een massabeweging uit te groeien, zoals dat bijvoorbeeld in Catalonië wel het geval is.

Een eigen Vlaamse ruimte als inzet Hoewel de elementen aanwezig zijn om een eigen natiestaat op te richten - een eigen verleden, een gedeelde taal en de modernisering van de nationale beweging - blijft Vlaanderen in het defensief zitten. De N-VA en het Vlaams Belang willen de sprong naar de laatste fase wel nemen - de massabeweging met als inzet een eigen Vlaamse ruimte met eigen instellingen - maar zitten deels nog in de tweede fase vast. De beide partijen slagen er niet in om de natiegedachte in de brede lagen van de Vlaamse bevolking te laten doordringen. Integendeel! Het Belgische pacificatiemodel blijft overeind. Belangrijke communautaire vraagstukken komen maar niet bovenaan de politieke agenda te staan.

Daarenboven slaagt Vlaanderen er niet in om zijn eigen instellingen verder uit te bouwen.

De rommelige aanpak van eigen bevoegdheden De beschamende afgang van het onderwijs - een Vlaamse bevoegdheid bij uitstek - en de rommelige aanpak van o.a. de mobiliteit in Vlaanderen kunnen de brede Vlaamse bevolking er niet van overtuigen dat het streven naar meer Vlaamse autonomie een sprong voorwaarts betekent. Hier heeft de VVB haar kans gemist om op het debat te wegen.

Ze had al lang de trom kunnen roeren om de eigen Vlaamse bevoegdheden kwalitatief sterker uit te bouwen, maar ze gaf andermaal niet thuis. Dan zwijgen we nog over de toenemende internationalisering van onze gemeenschap en de aanzwellende inwijking die het Vlaamse streven nog verder in de verdrukking duwt. Ook hier zwijgt de VVB in alle talen.

Als sluitstuk is er nog de weerbarstigheid van de Belgicistische en Franstalige hegemonie, die nog steeds de politieke agenda dicteert en een pak gewiekster is dan de Vlaamse ‘piekeniers’ te velde. De N-VA zit al ruim 15 jaar aan allerlei bestuursknoppen, maar slaagt in Vlaanderen bijlange niet in wat o.a. de PS in Wallonië aan frontvorming wel kan.

Vlaanderen heeft nood aan een heersende klasse die in termen van ‘algemeen belang’ denkt. Dit ‘algemeen belang’ is een extractie van de heersende verzuchtingen van alle bevolkingslagen. Pas dan kan aan een begin van een ontmanteling van de Belgische structuren worden gedacht, al zal daar ook nog heel wat strategisch denkwerk aan moeten voorafgaan en zullen de nodige allianties met medestanders moeten worden gesloten.

De VVB en de V-partijen hebben nog een weg te gaan…

JULIEN BORREMANS

Actueel

18 april 2019

Met een koel hoofd naar een geel-zwarte zondag?

“N-VA-premier is een waanbeeld”, zei Jan Jambon vorige zomer nog in De Standaard. Maar kijk, vandaag is hij kandidaat-premier en wil hij wil zo snel mogelijk na de verkiezingen een centrumrechtse regering vormen. “Als dat niet lukt”, heeft hij een “confederaal” alternatief. Als we goed kunnen volgen, dan is voor de N-VA gewoon “doorgaan” met centrumrechts nu de eerste prioriteit, en confederalisme de stok achter de deur?

Kan het lukken, die tweede koekenbak met de MR? Dat kan alleen als de francofone kiezer genadig is voor Charles Michel. De cdH mag zich opwarmen om het veld mee te betreden. En dat kan alleen als de N-VA opnieuw erg goed scoort.

De troeven zitten klaar: de partij loopt voorop in de strijd tegen de progressieve verloedering van het onderwijs (1), en biedt een ecorealistisch antwoord op de kleuterig-linkse milieu- en klimaatobsessie (2)? Ze kan nog profiteren van de bonus van Jambon (veiligheid) en Francken (asiel en migratie) (3 en 4), en van het fenomeen De Wever en zijn conservatieve aandacht voor identiteit (5), om maar die te noemen. Francken en De Wever publiceren overigens eerstdaags nog boeken over die thema’s.

Maar de partij zit ook met wat lood in de schoenen. De fixatie op de economische en fiscale belangen van een vrij smalle maatschappelijke topgroep wekt bij sommigen ergernis op (1), net als de communautaire luwte van de voorbije jaren (2). Sociaal-economisch verging het de regering-Michel I niet zo slecht, maar Jambon gaf toe dat het “doortastender” en “sneller” had gekund (3).

Fout De voorbije dagen werd druk gespeculeerd over wat Jambon precies bedoelde bij zijn officiële intrede in de kiescampagne. Hij is “kandidaat-premier” om “de constructiefout” van vorige keer weg te werken.

In 2014 mocht Michel de eerste viool spelen. “Dat hadden we zelf moeten opeisen”, zegt Jambon nu. Ons lijkt hij te verstandig om dat vijf jaar geleden zomaar te hebben gedoogd. Het premierschap voor Michel was pasmunt voor de instap van de MR in de “kamikazeregering”.

Dat Wallonië zoiets nog een tweede keer zou gedogen (één Waalse partij in de regering) is onwaarschijnlijk. Er zal straf poeier nodig zijn om een nieuwe regering te vormen. En dan?

Dan komt het confederalisme in beeld, als tenminste de Vlaamse en Waalse regeringen snel kunnen worden gevormd.

“Twee aparte werelden”, zegt de N-VA altijd. Dan staat centrumrechts Vlaanderen versus links Wallonië en zitten we bij mogelijke onderhandelingen tussen noord en zuid “om te beslissen wat ze vanaf dan zelf

Citaat van de week > Anuna De Wever

“Dat is een beetje kut,maar we vinden er wel iets op.”

Santa Anuna ziet met lede ogen aan dat er steeds minder volk komt opdagen op de wekelijkse klimaatbetogingen. Zelf beweert ze dat niet zo erg te vinden: “Eigenlijk doet dat aantal er niet toe. De lat ligt nu erg hoog en dat is een beetje kut, maar we vinden er wel iets op.” En in dat laatste zit wel muziek zo blijkt, want in Humo lanceerde ze een nieuw idee om misschien eens voor te gaan ‘striken’: “Ik ben het vroege opstaan kotsbeu! Als mijn wekker weer eens om zeven uur gaat, sta ik op met hoofdpijn. Het is tegen de menselijke natuur en bovendien totaal niet verantwoord dat scholen hun leerlingen zo vroeg uit bed halen.” Als oplossing wil de jonge flapuit latere uren om de dag aan te vatten: “Waarom beginnen de lessen niet gewoon om tien uur? Misschien moet ik daar eens voor gaan ‘striken’.” Knettergek. Verwende nesten die vaak veel te laat opblijven en een groot deel van hun tijd verdoen aan computerspelletjes en films kijken, vaak abnormaal alcohol gebruiken en ‘fastfood’ vreten, zouden beter opgevoed worden om een regelmatig leven van zonsopgang tot zonsondergang te leiden. Dat is gezond voor lichaam en geest. En dat hoeft niet eens spartaans te zijn. Misschien komt Anuna dan te weten hoe de menselijke natuur precies werkt. Dat de vrienden van Greenpeace haar dat nog niet hebben kunnen bijbrengen!

doen en welke bevoegdheden ze aan de federale regering laten”, aldus Jambon.

Kiezer en bondgenoot In dat kader is Jambon “kandidaat-premier” (optie 1) of Vlaams toponderhandelaar over confederalisme (optie 2). Voor zijn partij dan toch. Maar er is ook nog de Vlaamse kiezer.

De instap van de N-VA in de regering-Michel – zonder confederalisme – was een berekend risico. De flamingante achterban volgde in 2014, maar is dat in mei 2019 nog altijd zo? Ook de impact van de mysterieuze uitstap uit de regering – omwille van het Marrakeshpact – is onduidelijk. Lekt de partij in 2019, en langs welke zijde?

Het wordt uitkijken op de Vlaamse velden. De N-VA beschikt over eigen peilingen. Zijn die zo gunstig dat ze het zich kan veroorloven om alle mogelijke bondgenoten de gordijnen in te jagen?

Had de CD&V een te sterke sociale vleugel en een te zwak Vlaams profiel? Het is maar hoe je het bekijkt. De pionnen die de partij in 2014 naar voor schoof, hadden een eerder centrumrechts en flamingant kleurtje, van voorzitter Wouter Beke tot Koen Geens en Kris Peeters, en recent nog Pieter de Crem op federaal vlak, tot Jo Vandeurzen, Joke Schauvliege en Hilde Crevits.

Noem het een team van voorzichtige confederalisten. Ook Hendrik Bogaert en/of Koen van den Heuvel die misschien komen aanschuiven, zijn niet bepaald linkse rakkers. Voldoende “kartel-gezinde” mensen, inderdaad ietwat belegen in het ‘rustige’ midden. De belangrijkste pionnen (Beke, Crevits) waren de jongste dagen erg duidelijk: meer Vlaanderen moet kunnen, meer België niet. De communautaire frigo mag weer open. En liberalen en groenen hoeven er niet aan te denken: we draaien de klok van de staatshervorming niet terug.

Tweede bondgenoot Er is nog een tweede mogelijke bondgenoot. Willen of niet zelfs. Vlaams Belang is erin geslaagd zich opnieuw in het politieke debat te wringen. Een verdubbeling van de (lage) score van 2014, of meer zelfs, is erg waarschijnlijk.

Voor Carl Devos (in De Morgen) werd het VB van Tom van Grieken “een bijzonder effectieve zweeppartij… destijds verketterd voor wat vandaag bijna mainstream is”…

Maar Vlaams Belang is erin geslaagd wat grove kanten weg te borstelen. Gestrekte handjes vliegen er meteen uit.

Wellicht nog lucratiever is de sociale insteek van de partij. Omwille van dat “plei-

5

dooi voor de verliezers van de globalisering” spreek Carl Devos al van een “nieuwe, zwarte zondag”.

Spie?

Rechts over migratie en veiligheid, links over het sociaal-economische en radicaal flamingant, volledig nieuw is het niet, maar wel duidelijker, en het kan werken.

Heeft de N-VA heeft in haar sociaal-economische standpunten in 2014 niet net iets te opvallend de kant van de hogere middenklasse gekozen? Bevindt een veel grotere spie van het N-VA-electoraat, die het minder breed heeft, zich daardoor al aan of voorbij de achterdeur? De Wever weet dat hij ter rechterzijde kiezers verliest. Krijgt hij dat gat nog dicht? Of rekent hij erop dat verlies te kunnen recupereren bij Open Vld en CD&V? Of was het vet daar al in 2014 van de soep?

Anderzijds, de Vlaams-nationale partijen scoren nu duidelijk ook over de middellijn.

Dat kan ervoor zorgen dat ze samen weer meer dan 40 procent van de kiezers aanspreken (in 2010 was dat 41 procent, in 2014 maar 38,2 procent).

Vlaanderen zou in dat geval al een vierkoppig monstertje moeten baren (CD&V, Open Vld, sp.a en Groen) om de Vlaams-nationalisten te neutraliseren. In de jongste peiling van VTM (februari 2019) behaalden die vier partijen samen 54,3 procent. Maar kan en wil De Wever het tot nu toe dode gewicht van Vlaams Belang aanspreken om onheil te voorkomen? Vooral federaal dreigt er onheil.

De grootste Samengevat, Jambon en De Wever hebben nog wat interviews te gaan om duidelijk te maken wat we deze keer van hun partij mogen verwachten.

Probleem is dat een kiezer daar wel “iets” over wil weten. De N-VA moet de modale burger nog in “verstaanbaar Vlaams” uitleggen wat dat confederalisme in concreto inhoudt, waarom het weg was, en nu terug.

En vooral hoe de partij voldoende stemknoppen ingedrukt krijgt om het te realiseren. Integraal of gefaseerd? En met welke bondgenoten?

Vlaams Belang jaagt de N-VA op, en die zet op haar beurt druk op CD&V. Maar in de campagne houden ze maar beter het hoofd koel. Als ze tenminste op efficiëntie mikken, vergissen ze zich maar beter niet van tegenstander. Alleen dan komt er een geel-zwarte zondag.

ANJA PIETERS

Terrorisme

“IS-vrouwen nog erger dan de mannen” Zoals de meeste Europese landen doet België veel moeite om “Belgische” vrouwen en kinderen van IS-terroristen terug naar huis te halen. Daarbij wordt een vergevingsgezind discours vol leugens, vergoelijking en valse sentimentaliteit gebruikt. De Franstalige kranten L’Echo en La Dernière Heure publiceerden een aangrijpend getuigenis van enkele jezidi-vrouwen die ronduit verklaarden dat “vrouwen van IS dikwijls nog erger waren dan de mannen”.

Een jezidi-vrouw beschrijft hoe de IS’ers op de slavenmarkt soms twee of drie meisjes of vrouwen tegelijk kochten en mee naar huis namen om hen te verkrachten. Soms betrof het kinderen van amper negen jaar.

Als de IS’ers hun seksslavinnen na een tijdje beu waren, ruilden ze die onder elkaar.

De echtgenotes van de IS’ers maakten het lot van die slavinnen dikwijls nog erger door hen te vernederen, te schoppen en te slaan. Zij bereidden ook mee de verkrachtingen voor, door de slachtoffers te laten douchen en te maquilleren. Als de teerbeminde polygame echtgenoot dan sneuvelde, verkochten zijn vrouwen de slavinnen gewoon door aan de volgende. Pari Ibrahim, een Nederlandse van jezidi-afkomst, is erg kordaat in haar oordeel over de IS-vrouwen. Zij vindt dat die per definitie schuldig zijn, omdat zij zich vrijwillig hadden aan-

gesloten bij een genocidaire terreurgroep: “Daden van genocide, misdaden tegen de menselijkheid, collectieve verkrachtingen, folteringen en gedwongen bekeringen, de IS-vrouwen hebben daarmee ingestemd en eraan meegewerkt. In veel gevallen waren het de IS-vrouwen die de jezidi’s gevangenhielden.” L’Echo maakte melding van een Belgische IS-vrouw die woedend was op de Belgen omdat die als leden van de coalitie tegen IS “vrouwen en kinderen hadden vermoord”. Maar toch mag dat crapuul (m/v) terugkomen. Met dank aan minister Geens.

Pari Ibrahim: “De vrouwen en de mannen van IS geloven dat zij het recht hebben over heel de wereld te regeren. Ze hebben maar van één ding spijt: dat ze de oorlog verloren hebben. Als ze kunnen, zullen ze herbeginnen.” Zo hoort u het eens van een ander, van iemand die spreekt namens de slachtoffers.

6

Dwars door Vlaanderen

Vlaamse Beweging

Dr. Borms warm herdacht in killig Merksem

18 april 2019

Vorst: enkel half aanplakbord voor Vlaamse partijen

Zó weinig volk, dát heeft de ongekroonde koning van Vlaanderen niet verdiend, dacht ik in een ijskoude Sint-Franciscuskerk, waar dappere getrouwen vorige zondag warm werden bedankt voor hun aanwezigheid door pater Herman Dupré. Veel minder warm waren zijn woorden, toen hij in zijn preek de behandeling van de frontsoldaten, de repressie en de terechtstelling van dr. August Borms ronduit bestempelde als ‘geplande moorden’.

De moord op dr. Borms, die ook werd herdacht in zijn geboortestad Sint-Niklaas en dit jaar op dezelfde Palmzondag (ik kon niet op twee plaatsen tegelijk zijn, Wase vrienden), werd bij zijn graf scherp aangeklaagd door de gedreven redenaar van dienst, Guido Moons. Die gebruikte daarvoor een heel realistisch IJzerbedevaartgedicht van Anton van Wilderode uit 1986 met het steeds herhaalde vers “En elders is het voorjaar en april”. Niet zómaar een datering, licht bewonderaar Moons toe, maar uitdrukking van hoop op een nieuwe morgen, hoop dat al dat leed en al die miserie niet om niets zijn geweest: “Waarom zouden wij hier anders staan, vandaag, 14 april 2019? Omdat de Vlaamse Beweging de rug gerecht heeft en is verdergegaan, met vallen en opstaan.”

De spreker belichtte een minder bekende periode in Borms’ leven, de jaren 1905 tot halfweg 1914, toen hij als ‘klok van Vlaanderen’ de strijd aanbond ter verheffing van het sociaal en cultureel gestigmatiseerde volk van ‘et pour les flamands la même chose’. In die jaren, toen hij naar eigen getuigenis soms geen enkele zondag thuis was, was het niet uitzonderlijk dat hij in drie dorpen of steden per dag ging spreken en meestal ging het dan over de vernederlandsing van de Gentse Hogeschool, waar Vlaanderen als volksgemeenschap en als natie recht op had, vond hij.

Na 110 jaar: ‘Universiteit en hogeschool … Nederlands!’

Van de vooroorlogse Bormsactie naar 2019 is voor gewezen VVB-voorzitter Moons maar een kleine stap. Het valt toe te juichen dat hij die stap in Merksem heeft gezet, want die was hoogst nodig, omdat hij ging over de hedendaagse taalbedreiging in onze

universiteiten en hogescholen. Vandaag denken vooraanstaande taalwetenschappers namelijk te moeten tornen aan de rol en de plaats van het Standaardnederlands in onze maatschappij. Nu wetenschappelijk onderzoek tot de ontstellende vaststelling komt dat bij onze jeugd het lezen er heel sterk op achteruitgaat, verordent het katholiek onderwijs van de Guimardstraat dat het eerste jaar middelbaar onderwijs het met een uur minder Nederlands moet doen.

Guido Moons: “Laat me duidelijk stellen: ik bedank voor een onafhankelijk Vlaanderen dat een van zijn wezenstrekken veronachtzaamt: het Nederlands, onze moedertaal. Wie aan het Nederlands raakt, raakt aan onze identiteit, aan onze cultuur, aan ons maatschappelijk bindweefsel en verbondenheid, aan de ziel van wie we zijn!”

Guido diepte de leuze van Prudens van Duyse uit de 19de eeuw weer op: “De taal is gans het volk.” Hij pleit er hartstochtelijk voor dat wij, “als overtuigde Vlaams bewegers en Vlaams-nationalisten, de komende maanden en jaren die leuze wat meer zouden zien als leidraad en drijfveer in ons engagement”. Hij pleit daarvoor (bravo!) uit grote zorg en oprechte bekommernis voor ons Vlaamse leefmilieu, “want taal is ook een belangrijk element in ons Vlaams leefmilieu! Zo blijven we wel degelijk bij de actualiteit van deze dagen”.

De immer Vlaams bewegende Guido Moons zou zichzelf niet geweest zijn, vorige zondag warmsprekend in dat koude Merksem, indien hij zijn warm toegejuichte rede niet had besloten met zijn bekende oproep: “Laat ons zeker niet plooien!” Waarvan heel graag akte. Dankjewel, Guido!

HECTOR VAN OEVELEN

Vlaams-Catalaanse poëzieavond Op 23 april vieren de Catalanen hun diada de Sant-Jordi, het patroonsfeest van de heilige Joris. Ook de Catalaanse gemeenschap hier te lande doet dat – de Catalaanse regering heeft een afvaardiging bij de EU in Brussel, waarbij nogal wat Catalanen actief zijn – en ze doet dat met overtuiging: de hele week na de paasvakantie zijn er allerhande activiteiten. Eén daarvan springt bijzonder in het oog: de Vlaams-Catalaanse poëzieavond op vrijdagavond 26 april.

Behalve dat een dergelijke avond op zich al uitzonderlijk is, vermoedelijk zelfs de allereerste in zijn genre, is hij dat ook qua organisatie. Het gaat immers om een Vlaams-Catalaanse coproductie, met de nodige steun van zowel Vlaamse (VVB en Meervoud) als Catalaanse organisaties (Assemblea Nacional Catalana en Brussel.les, Plataforma per la Llengua). De avond is tweetalig van opzet, met zowel de presentatie als de voordracht in het Catalaans én in het Nederlands. Dat zorgt voor een uniek tintje: verscheidene gedichten zul-

BRUSSEL

Perron Nul Het gestuntel rond het Noordstation kan in een normaal land niet aanvaard worden. Erger is de manier waarop de verschillende beleidsniveaus hun verantwoordelijkheid ontlopen. Het fenomeen van ‘failed state’ kent duidelijk ook westerse voorbeelden.

Het vergt een zekere taalbeheersing om op een beschaafde manier te verwoorden wat zich in en rond het Brusselse Noordstation allemaal afspeelt. Geurhinder klinkt natuurlijk netter dan ‘stank’, en voor worden als p** en st**** heb je synoniemen als urine en gevoeg. Nu, laat ons daarover niet te cynisch doen. Het is geen pretje voor wie dagdagelijks in die catacomben moet blijven functioneren, zoals de mensen van De Lijn. Het is zo’n situatie die een beschaafd land onwaardig is, alleen heeft de decadentie in deze 21ste eeuw de vorm van politieke correctheid aangenomen. En daar hoort een verbloemd taalgebruik bij. Het levert een gejongleer op van ‘overlast’ en ‘transmigranten’, in die mate dat zelfs een nuchtere situatieschets vrijwel onmogelijk wordt.

Uiteraard lopen daar snuiters rond die richting Engeland willen vertrekken, al lijkt het gros onder hen niet voor een carrière als butler in aanmerking te komen. Net om de reden van die eindbestemming vragen ze géén asiel aan in dit nochtans even boeiend als genereuze land. In het zog hiervan heeft zich echter een heel andere populatie gemanifesteerd. Men zou het over ‘criminele bendes’ kunnen hebben, crapuul dus dat zich bekwaamd heeft in een aantal takken van die grote familie, criminaliteit genaamd.

Het verklaart de hoge cijfers die in het Noordstation opgetekend worden, statistieken waarmee men uiteraard erg voorzichtig omspringt. De burger zou anders wel eens in de verleiding kunnen komen om stigma-

tiserend te denken, wat zeker vlak voor de verkiezingen nare gevolgen kan teweegbrengen.

Staatsrecht Erger dan het zootje daar aan het Noordstation, is de manier waarop beleidsmatig daarmee omgesprongen wordt. Elk bestuursniveau is wel bevoegd voor iets, maar enkel wanneer men twee of meer puzzelstukken in elkaar kan klikken, kan gehandeld worden. Niet dus. Geniet u even mee?

Vlaams minister Ben Weyts (N-VA), bevoegd voor De Lijn, wil de haltes naar buiten het Noordstation verplaatsen. Mag niet, want daarvoor is het akkoord van het Gewest nodig, in het bijzonder van Pascal Smet (sp.a), bevoegd voor Mobiliteit in Brussel.

Een knelpunt, of wat dacht u? Dan is er het CCN-gebouw waar de haltes zich nu bevinden. Gewest en De Lijn kwamen eerder overeen hier “investeringen” te doen, maar dat kan plots weer niet omdat dat CCN verkocht wordt. Bij Pascal Smet aankloppen?

Kan men doen, maar die onthoudt zich van commentaar omdat dat CCN dan weer tot de bevoegdheid van minister-president Vervoort behoort. Die klaagt dan weer dat de federale overheid onvoldoende geld vrijmaakt voor politie in het Noordstation.

Verlaat je het station, dan ben je prompt op grondgebied van Schaarbeek, dat deel uitmaakt van Politiezone Noord.

Kunnen die niets doen? Nee, meent burgemeester Clerfayt (Défi). Voor hem is het

allemaal de schuld van Franken en Jambon, ook al zijn die excellentie af. En Maggie de Block dan, voorgangster en opvolgster van Franken? “Complex is het zeker, maar het gaat hier om overlast, een Brusselse aangelegenheid”, laat haar woordvoerder weten.

Dus terug naar Clerfayt? Alleen, wat verder ligt Brussel-stad, en dat is dan weer een andere politiezone. Het is een casus die een professor Staatsrecht zijn studenten nog niet zou durven voorleggen.

Bevoegdheidsoverschrijding Het probleem met bevoegdheidsafbakeningen is vaak dat het ene orgaan een wat te groot stuk van het laken naar zich toe trekt.

Men kleurt buiten de lijntjes en begeeft zich op een terrein waar men eigenlijk niet mag optreden. Alleen, hier gebeurt net het omgekeerde. Iedereen trekt zich terug achter zijn bevoegdheidsmuren, maakt die schutskring zo klein mogelijk en wijst de andere met de vinger. Pilatus ten top. Ondertussen krijgen die lui die zich in de rafelranden van de burgerlijke samenleving bewegen een wel erg groot speelveld. Zou men in een geest van publieke dienstverlening niet mogen verwachten dat gezien de omvang en de urgentie van het probleem iedereen zijn competenties zo extensief mogelijk zou gaan inkleden? Dat het opkuisen van dat stuk Noordstation een prioriteit zou worden?

En dat men de handen in mekaar slaat? Nou, niet in de hoofdstad van Europa.

Waarom denken we nu plots aan Perron Nul in Rotterdam? Een onhoudbare situatie met druggebruikers in en rond het station.

Een falende overheid ook, tot enkele mariniers besloten het heft in eigen handen te nemen. Nog steeds inspirerend, zoveel jaar na datum.

KNIN

len voor het eerst in het Nederlands, respectievelijk het Catalaans, te horen zijn.

Met steun van het Institut Ramon Llull, het Catalaanse Letterenfonds zeg maar, blijkt het mogelijk om de Catalaanse dichteressen Mireia Calafell en Dolors Miquel te laten overkomen uit Catalonië. De keuze voor deze twee, meermaals gelauwerde, dames is niet geheel toevallig: van beiden zijn gedichten opgenomen in de enige nog verkrijgbare tweetalige (Catalaans/Nederlands) bloemlezing Rebellie/Rebellio. Deze bloemlezing zal op de avond zelf aangeboden worden. Speciaal voor deze gelegenheid werden nieuwe gedichten van hen vertaald. Ook van de hier residerende Catalaanse dichters Ivan Fox en Elena San José zal werk te horen zijn. Aan Vlaamse zijde worden de kleuren verdedigd door Akim A.J. Willems, van wie in mei de debuutbundel “Op de rand van het zwijgen” verschijnt bij Uitgeverij Vrijdag, en door Gust Peeters, die de laatste jaren onder meer verantwoordelijk tekende voor gelegenheidsteksten op het Zangfeest. De presentatie is in handen van Fox (Catalaans) en Peeters (Nederlands).

Wie Vlaming is om Europeaan te worden, naar het woord van August Vermeylen, kan daaraan alvast beginnen door met de Catalaanse cultuur en poëzie kennis te maken.

Wanneer? Vrijdag 26 april. Waar? GC De Markten, Spiegelzaal, Oude Graanmarkt 5, 1000 Brussel. Hoe laat? Deuren 19 uur, aanvang 19.30 uur. Het einde is voorzien rond 22.30 uur. Inkom gratis!

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Onze naaste buren

18 april 2019

Syp Wynia

7

NEDERLAND

Uw weekblad is de vuurtoren in de zee van leugens en bedrog die de Vlaamse media rondstrooien. Ook in Nederland lopen een paar uitzonderlijke journalisten rond die wel correcte informatie verspreiden.

Elsevier Natuurlijk zijn er ook in Nederland webstekken als Sceptr die proberen de waarheid over de multiculturele leugen te vertellen. GeenStijl is de bekendste. Ebru Umar is u niet onbekend. Maar bij wat tegenwoordig de Mainstream Media (MSM) heet, is de spoeling dun. De Volkskrant, NRC-Handelsblad en Trouw sjoemelen waar ze maar kunnen. Alleen De Telegraaf biedt wat weerwerk; zoals Het Laatste Nieuws dat iedere dag wat minder doet in Vlaanderen. De NOS liegt even hard als de VRT, en dat alleen is al een prestatie van formaat. Bij de weekbladen bezit Nederland een alternatief voor Knack. Elsevier (dat zijn naam dankt aan de naar het noorden gevluchte Leuvenaar Lodewijk Elsevier) heeft oudere wortels maar bestaat als weekblad sinds 1945. Het is niet partijgebonden maar heeft een duidelijk ideologisch profiel: conservatief-liberaal en een verdediger van westerse waarden en de vrijemarkteconomie (en tegenstander van te gul betaalde managers). Het blad bezat tientallen jaren een oplage die rond 130.000 exemplaren schommelde. In 2007 verkocht het zelfs 142.000 nummers, maar toen kwam er plots de klad in. De internetgeneratie nam het over en de oplage daalde spectaculair tot 68.000 vorig jaar.

Elsevier staat kritisch tegenover migratie, prietpraat over duurzame ontwikkeling en de klimaathysterie. Maar toch probeert hoofdredacteur Arendo Joustra niet te veel buiten de lijntjes te kleuren om zijn positie te houden bij de MSM. Gelukkig zijn er nog de webcolumns van de bekende hoogleraar Afshin Elian, die indertijd bij het NRC moest opstappen omdat hij de politiek correcte mantra’s niet herhaalde. In het papieren blad was iedere week de column van Syp Wynia een gesel voor echte en gespeelde linksen.

“De jas Elsevier knelde” Wynia is (zoals zijn naam al verraadt) een 66-jarige Fries. In zijn ongezouten maar altijd goed geargumenteerde stukken, in een helder en begrijpelijk Nederlands, maakte hij korte metten met heilige (linkse) huisjes. Uw columnist bekent dat Wynia hem dikwijls inspireerde. Wynia had er plezier in de uitwassen van de deugdmensen aan te klagen. Zo fileerde hij de waanzin in sommige gemeentes en scholen (met hulp van de minister) hulde te brengen aan Marokkaanse huurlingen in Franse dienst “die sneuvelden voor onze vrijheid”, want men had in Zeeland Marokkaanse graven ontdekt. Wynia vertelde dat het allemaal slachtoffers waren van een schipbreuk tussen

Duinkerke en Dover. Geen enkele Marokkaan zette tijdens de oorlog een voet in Nederland. Alleen die lijken spoelden aan.

Hij vroeg zich af waarom er geen hulde gebracht werd aan de Polen die wel in Nederland vochten en sneuvelden. Maar dat waren Europeanen, katholieken en anticommunisten. Wynia werd de laatste tijd scherper en scherper toen hij de uitwassen etaleerde van de regeringselite die spuwt op de kiezers. Zijn column “West-Europa pleegt weer een beetje zelfmoord, nu in Marrakesh” kon zo uit ’t Pallieterke komen. Hij begon een echte kruistocht tegen “het groenste kabinet” ooit dat voor de verkiezingen met geen woord over het klimaat had gerept; dat de meest gesofistikeerde gasleidingen ter wereld wil vernietigen terwijl elders het gas gepromoot wordt. Wynia ging enigszins buiten de correcte cirkel staan, en dat lag wat moeilijk bij het blad. Hij trok zijn conclusies en verliet begin dit jaar Elsevier.

Tegenover mij beklemtoonde hij dat men hem inhoudelijk niet probeerde te censureren maar “de jas Elsevier was mij in de loop van de voorgaande 21,5 jaar gaan knellen, laat ik het daar op houden”. Zijn vertrek veroorzaakte een schokgolf. Het regende ontgoochelde reacties op het forum van het weekblad.

In de papieren versie vond je daar niets van terug. Hij heeft nu een eigen webstek, die ik graag aanbeveel. Interessante stukken over het fenomeen Baudet en de waanzin van het gasverbod wisselen af met intelligente en duidelijk gesproken videocolumns. U kunt zich gratis abonneren. WILLEM DE PRATER

Progressief Gent houdt niet van vakantiewoningen Uber en AirBnb zijn niet welkom in Gent. Het stadsbestuur reageert verkrampt op moderne deelplatformen die burgers meer vrijheid geven; het probeert controle te houden door het invoeren van strenge stedelijke reglementen; “Gent roept vakantiewoningen een halt toe”, triomfeerde de schepen van Toerisme toen hij deze week bijkomende regels bekendmaakte voor privaat verhuur aan toeristen.

In Gent is het al verboden om een volledig huis te verhuren als vakantieverblijf. Wie zijn woning tijdelijk zelf niet nodig heeft, mag geen centje bijverdienen door er toeristen te laten verblijven. Nu mag dat ook voor appartementen niet meer. Verhuur via moderne platformen is niet het ‘kwaliteitsvolle toerisme’ dat het stadsbestuur wil aantrekken. Rijke toeristen die slapen in een duur hotel van een grote internationale keten of in een hippe B&B van de vriendjes, worden vanzelfsprekend wel nog met open armen ontvangen.

Platformen als AirBnB maken, volgens sp.a en groen, de wooncrisis in Gent erger. Cijfers om dat te bewijzen hebben ze niet. Eerst waren de studenten de schuldigen, zij zouden ‘samenhokken’ in woningen en appartementen en zo de eigenaars rijk maken en de huurprijzen de hoogte in jagen. Gent heeft verhuur aan studenten verboden. Nu leggen ze verhuur als vakantiewoning aan banden. De stad maakte een lijstje van wat wel en wat niet mag.

Het verhuren van maximaal twee slaapkamers in een pand waarin je zelf woont, is nog toegelaten. Vergeet natuurlijk niet om het aan te geven en toeristenbelasting te betalen. Bij punt vier lezen we: “Kennissen, familie of vrienden gratis laten logeren mag wel.” Je vrienden te slapen leggen dat mag dus nog, zo maar, zonder regeltjes! Dit moet het blauw accentje zijn bij het groene beleid.

De Gentse regels zijn veel strenger dan de Vlaamse. In regelneverij is progressief Gent

kampioen. Liefst zouden ze bepalen aan wie eigenaars mogen verhuren en aan welke huurprijs. Het is nog niet zover, maar er wordt aan gewerkt. In het bestuursakkoord van de veelkleurige coalitie staat dat ze een lijst maken van alle woningen in Gent “met hun kenmerken, het huidige gebruik, de maximale gezinsgrootte waarvoor ze geschikt zijn”. Ze willen ook “zicht krijgen op de kwaliteit en de prijsevolutie”. Het gaat niet alleen om woningen die verhuurd worden. Het stadsbestuur wil bij elke Gentenaar eens komen kijken hoe het huis eruit ziet en wie er allemaal woont.

Progressief Gent houdt niet van vrije taxi’s Ook met de taxi’s is het prijs. Vlaanderen lanceert een taxidecreet dat komaf maakt met de oude regels die taxi’s aan vaste standplaatsen verbinden. Meteen zoekt Gent een manier om het decreet te omzeilen om toch nog zelf de sector te controleren. “Straattaxi’s uit kleinere gemeenten gaan hier goedkoper komen rijden en zo de boterham van onze standtaxi’s afpakken”, kermen sp-a en Groen. Onze schepen van Mobiliteit laat onderzoeken welke juridische stappen hij kan nemen om het decreet te omzeilen. Hij wil commercieel interessante zones verbieden voor taxi’s van buiten Gent. Concreet wil hij vrij rondrijdende taxi’s geen vergunning geven voor het autovrije centrum. Een taxi nemen moet in Gent

duur en lastig blijven. De man heeft de mond vol over deelauto’s; die vindt hij fantastisch zolang ze georganiseerd worden door bevriende vzw’tjes. Een open platform als Uber, waarmee iedereen die dat wenst een auto of taxi kan delen, daar wil hij niet van weten.

Progressief Gent hangt de stad vol camera’s Het zal veel mensen verbazen, maar Gent heeft wel degelijk een cameraschild. Niet om misdaden te voorkomen, maar om de toegang tot het autovrije gebied te bewaken. Voor veiligheid worden maar mondjesmaat camera’s geplaatst, want dat is een gevaar voor de privacy. Voor het autovrije centrum gebeurt het

Gérard Deprez leeft nog Hij is aan het einde van zijn politieke carrière, en sommigen vroegen zich af of hij zich nog überhaupt onder ons bevond: Gérard Deprez, oud PSC-voorzitter en nu vicevoorzitter van de MR, was nog eens op de radiozenders te horen. De Luxemburger was duidelijk: in een volgende regering met de MR mag Theo Francken geen minister of staatssecretaris worden. Dat veto van Deprez werd op gelach onthaald.

Het is pas na de paasvakantie dat de verkiezingscampagne op volle toeren zal draaien. Niet verwonderlijk dat momenteel vooral figuren van de tweede rang in tv- en radio-interviews opduiken. Zoals Gérard Deprez, vicevoorzitter van de MR en sinds 1984 bijna ononderbroken Europees Parlementslid. De 75-jarige Luxemburger passeerde op de RTBF radio om zijn licht te laten schijnen op de Belgische politiek. Zijn analyse?

De beslissing van de MR om in een federale coalitie te stappen met de N-VA was een goede zaak. Het resultaat met de meer dan 200.000 gecreëerde banen mag er zijn. En ja, indien het moet, wordt de komende jaren opnieuw een coalitie gesmeed met de Vlaams-nationalisten, “want het zou kunnen dat het niet anders kan”. Maar Deprez stelde meteen een veto: er komt geen regering met de MR en de N-VA indien Theo Francken opnieuw staatssecretaris of minister wordt.

Deprez loste een schot voor de boeg net op het moment dat Francken in zijn eigen Lubbeek voor Franstaligen een lezing gaf over zijn asielbeleid. Het was een reactie op de verhinderde lezing in Verviers een paar maanden geleden. De uitspraken van Deprez werden in de pers overgenomen, zij het met

enige terughoudendheid. Ook aan Franstalige kant. Reden?

Deprez is een “has been” die zijn eigen MR meer meer kwaad dan goed doet.

Laatste wapenfeit dateert uit 1998 Eigenlijk kwamen vele radioluisteraars tot de vaststelling dat Deprez nog leeft, en zelfs nog een politiek mandaat - dat van Europees Parlementslid - vervult. Zijn laatste mandaat, al denkt het gros van de Franstaligen dat zijn politieke carrière al jaren geleden te einde is gekomen.

Dat is niet overdreven. De voorbije jaren werd Deprez af en toe opgevoerd in de pers, omdat men uit pure journalistieke bloedarmoede niet wist wie anders op te voeren. Maar de Luxemburger weegt al twintig jaar niet meer op de Waalse politiek.

Zijn laatste wapenfeit was de overstap van zijn politieke beweging MCC (Mouvement des Citoyens pour le Changement) naar de liberalen van de PRL, later MR in 1998. Deprez was gaan lopen bij de christendemocraten van de PSC omdat hij niet op kon tegen oudgediende Charles-Ferdinand Nothomb.

volop. Dertig camera’s met nummerplaatherkenning aan de knips en de poorten van het autovrije gebied hebben vorig jaar meer dan honderdvijftigduizend chauffeurs betrapt. De boetes verrijkten de stadskas met dik acht miljoen euro.

Er komen nog eens elf camera’s bij, want volgens het stadsbestuur glippen nog te veel chauffeurs door de mazen van het net. Dat zal de stadskas aan extra inkomsten helpen.

Begin volgend jaar komt er een lage-emissiezone bovenop. Wie met een oudere diesel binnen de R40 wil rijden, zal daarvoor moeten betalen. Het mobiliteitsbeleid brengt in Gent fortuinen op.

MATHILDIS

WALLONIE En omdat hij zijn intieme vertrouwelinge – in alle betekenissen van het woord – Joëlle Milquet niet aan het hoofd van de partij had gekregen. Milquet werd later wel PSC-voorzitster en stuurde de partij met de oprichting van de cdH radicaal naar links, maar Deprez was toen allang vertrokken. De man kwam amper nog in het nieuws. Ja, in de Franstalige satirische pers, toen hij een Juncker-episode meemaakte; het Europees Parlementslid dat boven zijn theewater was, werd bij een politiecontrole betrapt en naar huis gebracht. Waarbij de arm der wet ook op de hoogte raakte van de private esbattementen van de politicus, bleek uit de toenmalige edities van Pan en Père Ubu. Deprez werd de risee van de Wetstraat.Voor zover hij dat vroeger nog niet was. Deprez is in de Franstalige politieke fauna altijd een vreemd beestje geweest. Lange tijd kon hij als PSC-voorzitter schuilen onder de paraplu van de machtige zusterpartij CVP in Vlaanderen. Maar halverwege de jaren tachtig ging het mis. Opgejaagd door het fenomeen Happart en de machtige PS was Deprez één van de architecten van de val de rooms-blauwe regeringen-Martens. Om daarna met veel plezier een coalitie met de PS aan te gaan.

Tot Deprez tien jaar later de PSC nog verder naar links wou doen opschuiven, maar tegelijk droomde van een anti-PS-coalitie met de liberalen. Zijn bokkensprongen leidden bijna tot de verschrompeling van de Waalse christendemocratie. Af en toe duikt hij op in de media, maar eigenlijk is de man al jaren politiek irrelevant.

PICARD

8

Actueel

18 april 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Als Macron de passie preekt...

Geen twijfel mogelijk: er kan maar beter een tweede slot op het ganzenhok worden geplaatst. Voortbouwend op eerdere EU-geloofsbelijdenissen trachtte de Franse president nu ook het Brexit-dossier te kunnen gebruiken voor de eigen eer en glorie.

Het leverde hem vooral afkeuring en isolement op. Een terugblik op een bewogen Europese top.

Emmanuel Macron Theresa May en Angela Merkel in overleg in Sofia op 17 mei vorig jaar Wat krijgt men wanneer men zich aan een spelletje ‘good cop/ bad cop’ waagt zonder afspraken met de collega die de rol van ‘goede flik’ op zich moet nemen? Slecht theater, veel gelijkenissen vertonend met het nummertje dat de Franse president vorig week neerzette. Op de Europese top waar het verdere verloop van de Brexit-saga besproken werd, ontpopte hij zich als een heuse hardliner. Wat in Parijs als ‘principieel’ werd omschreven, bestempelden anderen, zoals de Nederlandse premier Rutte, als “onverantwoordelijk gedrag”. Punt is, zoals in diplomatieke kringen opgevangen worden, “dat Macron niet veel vrienden heeft gemaakt die nacht”.

Reconstructie Dat op dergelijke vergaderingen van de Europese Raad enkel de regeringsleiders zonder medewerkers aanwezig zijn, maakt van de reconstructie soms een gepuzzel. Hoe minder volk rond de tafel, hoe kleiner de kans op lekken, natuurlijk. Toch slaagt men er doorgaans vrij goed in het verloop van het gebeuren te schetsen.

In regel vindt voor zo’n top van start gaat overleg plaats tussen Parijs en Berlijn. Kwestie van toch voldoende overeenstemming te krijgen rond de belangrijkste thema’s. Niet deze keer, blijkt. Macron had immers zijn eigen scenario in gedachten. Hij stond er ook op als laatste te spreken, zo zouden zijn woorden het best blijven hangen.

En dat lukte ook. Toen hij zijn tirade begon, verslikte menig aanwezige zich in zijn maaltijd: een coquillesalade met kabeljauwfilet en een parfait van macadamianoten als toetje. Van uitstel kon geen sprake zijn, oreerde hij. De kwestie sleept al te lang aan, wierp hij de verga-

Annegret Kramp-Karrenbauer, de opvolgster van Merkel aan het hoofd van de CDU

dering voor de voeten. Misschien moeten we de stekker er maar eens uittrekken, en voorgoed.

Men wist dat Macron enorm ongeduldig is met dit Brexit-dossier, maar dat hij de zaken zo scherp stelde, verbaasde toch velen. Aanvankelijk leek hij volgens de bronnen enkele landen voor zich te winnen, maar die steun brokkelde snel weer af, waardoor hij in een niet zo ‘splendid isolation’ terechtkwam.

Vreemd is dat België behoorde tot het clubje dat hem leek te steunen.

Nog maar net ervoor organiseerde Charles Michel namelijk een minitop van landen aan de Noordzee bij wie de Brexit-klappen het hardst zullen toekomen. Ook Marc Rutte nam hieraan deel. Hij was het ook die nog voor de Raadsvergadering van start ging twee uur op Macron inpraatte.

Uiteindelijk kwam er een uitstel van zes maanden, waar ook Frankrijk mee instemde. De show van onze ‘bad cop’ was een maat voor niets gebleken. Dat de Europese verdeeldheid hierdoor aan het licht kwam, wordt hem erg kwalijk genomen. “1-0 voor het VK in de vechtscheiding”, verklaarde deskundige Hylda Vandenbussche (KUL) na afloop. “Het EU-front begint de eerste barsten te vertonen.”

Uitdieping van de EU Minstens zo interessant is de waarom-vraag van de Franse demarche. Er is een zekere ‘politique politicienne’ die speelt. Per slot van rekening naderen de Europese verkiezingen met rasse schreden.

Er zit ook een inhoudelijk luik aan.

Macrons kijk op de EU is op en top Frans: een nauwere band dringt zich op, bevoegdheden moeten uitgediept worden en zoveel mogelijk naar een Europees niveau getild worden. Dat in die Franse

optiek de EU vooral een hefboom is om Frankrijk te laten meespelen in een hogere gewichtsklasse dan waar dat land thuishoort, is een constante. Dit staat haaks op de Britse lijn, waarin ‘Europa’ vooral een interne markt was, zonder al te veel bemoeienissen.

Onmiddellijk werd het verband met Charles de Gaulle gelegd, niet toevallig een van de voorbeelden van Macron. Door zijn toedoen duurde het Britse toetredingsproces tot wat toen de EEG was zomaar even tien jaar. “Hij vindt om het even wat uit om ons te dwarsbomen”, zei de toenmalige Britse premier Macmillan. “Hij verkiest één haan in het hok, eerder dan twee in een veel groter hok.” Net zoals De Gaulle tot twee keer toe zijn veto tegen Brits lidmaatschap stelde, wil Macron vandaag in het Brexit-dossier even ontoegeeflijk zijn.

Vergane glorie Frankrijk heeft echter een groot probleem, namelijk Duitsland.

Een EU zonder de Britten zou het gewicht van de Duits-Franse as (opnieuw) doen toenemen, zo speculeert Parijs. Alleen, hoe reëel is die as nog? Aan de graad van ergernis van Angela Merkel te zien, lijkt het monsterverbond tussen de twee voormalige aartsvijanden vooral iets uit de geschiedenisboeken te zijn. “De Frans-Duitse relaties maken moeilijke tijden door”, verklaarde onlangs Charles Grant, directeur van het Centre for European Reform. “Frankrijk wil radicale hervormingen, terwijl Duitsland best tevreden is met de huidige werking van de EU.” Verder komt hij met een lijst van twistpunten voor de dag: eurozone, relaties met de VS, defensiepolitiek, fiscale benadering van de digitale economie, enzoverder.

En daar komt inmiddels de Brexit bij, waarvan gezegd moet worden dat beide landen “niet in dezelfde richting denken”, aldus Barbara Kunz, onderzoekster aan het Franse Instituut voor Internationale Betrekkingen. Er was Macrons eurofiele rede aan de Sorbonne in 2017. En zijn recente oproep aan de ‘burger van Europa’. Het wekte in Berlijn vooral apathie.

En ergernis, zoals bij Annegret Kramp-Karrenbauer, de opvolgster van Merkel aan het hoofd van de CDU. “Misschien kan Frankrijk zijn permanente zetel in de VN-Veiligheidsraad aan Europa afstaan?”, merkte ze cynisch op. Hallo, Manu?

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Supercensor Facebook maakt zijn reputatie als Big Brother en supercensor opnieuw waar. Enkele weken voor de Deense verkiezingen werd de Facebookaccount van de alternatieve nieuwsgroep 24Nyt afgesloten. 24Nyt, dat 34.000 volgers had, stond kritisch tegenover de Europese Unie, immigratie en de officiële media. 24Nyt probeerde onmiddellijk een nieuwe Facebookpagina te lanceren, maar ook die werd dezelfde dag nog afgesloten. Opvallend is de smerige rol die de Deense staatsradio DR daarbij gespeeld heeft. De staatsradio had zelf een dossier opgesteld tegen zijn concurrenten van 24Nyt en dat aan Facebook bezorgd. Net zoals er in alle totalitaire regimes, waar verklikkers hun rivalen lieten afmaken door hen te beschuldigen van dissidentie of andere ‘staatsgevaarlijke’ activiteiten. Wij zien het De Standaard of de VRT ook doen… Denemarken heeft nochtans een centrumrechtse regering, die bovendien gedoogsteun nodig heeft van de Deense Volkspartij, die al enkele krachtige anti-immigratiemaatregelen kon afdwingen. In ons land jammerde de webstek MO* - extreemlinks, pro-islamitisch en pro-immigratie - onlangs nog dat zelfs de Deense sociaaldemocraten, die nu in de oppositie zitten, een hard anti-immigratiebeleid willen: “… ze zeggen dat zelfs de 100 aanscherpingen van de bevoegde liberale minister Inger Støjberg en de 121 aanscherpingen van haar extreemrechtse gedoogpartners de Deense Volkspartij, ‘niet ver genoeg’ gaan.”

Democratisch onvermogen Saeb Erekat, de secretaris-generaal van de PLO, verklaarde naar aanleiding van de verkiezingsoverwinning van Netanyahu dat de Israëli’s hebben “gestemd voor apartheid en voor een eindeloze bezetting”. Als men weet dat de Arabische onderdanen van de Palestijnse Autoriteit sinds 2006 nooit meer een parlement of een president hebben kunnen verkiezen, getuigt dat van groot cynisme. De Israëlische Arabieren hebben stemrecht, net zoals hun Joodse landgenoten. Zij kunnen met eigen partijen en eigen kandidaten deelnemen aan verkiezingen voor de Knesset. Zij hebben méér politieke en burgerlijke rechten dan de Arabieren die onder het gezag van de Palestijnse Autoriteit leven. De laatste keer dat de Palestijnse Autoriteit presidentsverkiezingen organiseerde was in 2005. De laatste parlementsverkiezingen dateren van 2006. Die werden trouwens gewonnen door Hamas, waarna een bloedige burgeroorlog uitbrak, waarbij militieleden van Hamas en de PLO elkaar met groot enthousiasme folterden en vermoordden. De PLO moest uit Gaza wegvluchten en verschillende kopstukken konden het vege lijf slechts redden door bescherming te zoeken in … Israël. En dat stelletje moordenaars gaat nu kritiek leveren op de democratische verkiezingen in een buurland?

En men moet niet proberen de schuld voor het democratische onvermogen van de Arabieren in de schoenen van Israël te schuiven. Op enkele uitzonderingen na – Tunesië bijvoorbeeld – zijn de Arabische landen niet in staat een functionerende democratie uit te bouwen, en daar zijn nochtans geen Israëli’s. De voorbije decennia zijn er bovendien ook burgeroorlogen geweest in Algerije, Libië, Syrië, Libanon, Soedan, Jemen en Irak, en die waren nog bloediger en wreder dan de strijd

tussen de PLO en Hamas. In Iran – islamitisch, maar niet Arabisch - worden alleen schertsverkiezingen gehouden, met kandidaten die vooraf door de ayatollahs zijn goedgekeurd.

Terreurstaat President Trump heeft de Iraanse Revolutionaire Garde officieel gebrandmerkt als een “Foreign Terrorist Organisation”, een buitenlandse terreurorganisatie dus. Met die stap bevestigt Trump iets wat iedereen weet, maar omwille van de oliedollars en de lucratieve contracten niet luidop durft zeggen: dat Iran “niet alleen als staat een sponsor is van terreur, maar dat de IRGC actief deelneemt aan terreurdaden, ze financiert en ze promoot als een politiek instrument in dienst van de staat”, om Trumps officiële tekst te citeren. Er zijn nog vele andere islamitische landen die terreurgroepen financieren, bewapenen of hen bases en trainingsfaciliteiten ter beschikking stellen. Maar alleen Iran heeft iets als de IGRC: een echt door de staat georganiseerd en geleid terreurkorps, dat naast de reguliere Iraanse strijdkrachten kan opereren. De IGRC beschikt over een kleine vloot snelboten met torpedo’s en/of raketten, over eigen luchtmachteenheden met enkele gevechtsvliegtuigen, transporttoestellen, helikopters, gewapende drones en, het gevaarlijkst van al, een raketkorps met een groot aantal raketten in ondergrondse silo’s, die Israël en de buurlanden van Iran kunnen treffen. Nee, deze terroristen moeten zich niet behelpen met slagersmessen, gestolen trucks of zelfgemaakte bommen op basis van kunstmest.

Chinese valkuil De regering van Sri Lanka had in China geld geleend voor de bouw van een haven in Hambantota, maar zij kon die lening niet tijdig aflossen. Klaarblijkelijk hadden ze de kleine lettertjes van het contract niet gelezen, want de straf was draconisch. Nee, het eiland werd niet met kanonneerboten beschoten, zoals in de negentiende eeuw wel eens gebeurde om wanbetalers tot de orde te roepen. Sri Lanka moest de zeggenschap over de haven voor 99 jaar aan China afstaan. Het is ver van ons bed, maar in Europa is hetzelfde aan het gebeuren.

Vele Europese landen, binnen en buiten de EU, zijn zich aan het verstrikken in de Chinese “schuldenvaldiplomatie”. De term is afkomstig van de Amerikaanse vicepresident Mike Pence. Zijn term “schuldenvaldiplomatie” is intussen overal ingeburgerd.

Eén van de onderdelen van die Chinese valstrik is de bepaling dat in geval van betwistingen het Chinees recht van toepassing is, en dat rechtszaken door Chinese rechtbanken behandeld moeten worden. En die kiezen altijd partij voor de Chinezen en tegen de buitenlanders. In dat opzicht is China nog altijd een totalitaire staat. Het lokaas in die valstrik bestaat erin dat de Chinezen niet moeilijk doen over corruptiebestrijding, transparantie en administratieve formaliteiten. Op het eerste gezicht lijkt dat een verademing vergeleken met de regelneverij van de EU. Maar als je eventjes je schulden niet kunt aflossen, krijg je geen betalingsplan of geen uitstel. Je bent ineens je haven kwijt. Of gelijk welke infrastructuur waarvoor je geld had geleend. Macedonië, Servië, Montenegro, Bosnië en zelfs een EU-land als Griekenland zitten al heel diep in die Chinese valkuil.

Het nabije buitenland

18 april 2019

DE SYMBOLIEK VAN DE BRANDENDE NOTRE-DAME De verwoestende brand in de Parijse Notre-Dame-kathedraal veroorzaakte veel emoties. Blijkbaar voelen de mensen zich nog altijd verbonden met hun monumenten en geschiedenis. Maar tegelijk waren er opvallend snel veel vragen en bedenkingen. Is er een verband met de profanaties van Franse kerken van de voorbije maanden? En is de brand een metafoor voor een Frankrijk dat zijn katholieke wortels verloren heeft?

In het nochtans geseculariseerde en gelaïciseerde Frankrijk is de Notre-Dame een nationaal symbool. Het mag niet verbazen dat de emoties groot waren toen op maandagavond de beelden verspreid werden van de brand in de kathedraal.

De brand - die op een bepaald moment het hele bouwwerk bedreigde - was het gevolg van werkzaamheden. Aan de Notre-Dame worden al jaren restauratiewerken verricht. De 30.000 bezoekers per dag beseffen het misschien niet, maar het 800 jaar oude bouwwerk (het heeft 200 jaar geduurd om het te bouwen) is kaduuk en vertoont als kranige ouderling heel wat mankementen.

Er werden al miljoenen euro’s geïnvesteerd om de grandeur van het bouwwerk te bewaren. Een bouwwerk dat werelderfgoed is en tot het DNA van de Fransen behoort. Het meest pijnlijke moment van de sterk gemediatiseerde brand was toen de torenspits van 93 meter, de ‘flèche’ (pijl), neerstortte. Dat de kathedraal niet volledig afbrandde, zorgde voor een zucht van opluchting.

De Gaulle en Napoleon De Notre-Dame ademt geschiedenis uit en leek niet kapot te krijgen. Niet tijdens de Franse Revolutie, niet tijdens de Com-

mune en ook niet aan het einde van de Tweede Wereldoorlog, toen generaal Dietrich von Choltitz het bevel van Adolf Hitler om Parijs te vernielen in de wind sloeg. “Brennt Paris?” werd nooit met een ja beantwoord. Charles de Gaulle stapte in de zomer van 1944 de kathedraal binnen voor een Te Deum voor de bevrijding van Parijs. Het is daar dat Napoleon Bonaparte zich in 1805 tot keizer kroonde. Voor de Franse koningen was de kathedraal van minder belang; zij werden gekroond en gezalfd in Reims en begraven in Saint-Denis.

De symboliek van de Notre-Dame is bekend, wat tot al even symbolische daden leidde. Op 21 mei 2013 pleegde de rechtse Franse denker en militant Dominique Venner zelfmoord in de Notre-Dame. Venner, een heiden, deed dat op een plaats die herinnerde aan de oude Europese wortels van Frankrijk; hij zette zich onder andere af tegen de massa-immigratie naar West-Europa.

In 2016 en 2017 waren door IS aanslagen gepland op de Notre-Dame. Een geslaagde aanslag zou een grote symbolische overwinning zijn geweest. En zie, terwijl het monument nog aan het branden was, werden op sociale media al reacties verspreid van moslims die zich vrolijk maakten over het inferno. Wat al snel de geruchten voedde dat het in geen geval zou gaan om een brand ten gevolge van renovatiewerken. Neen, het zou gaan om een aanslag of een doelbewuste brandstichting. Want hoe kan een brand na 18 uur ontstaan als er van restauratiewerken geen sprake meer is, beweren sommigen?

De vergeten brand in Saint-Sulpice Het lijkt absurd dat zo’n geruchten zich snel verspreiden, maar eigenlijk is dat niet verwonderlijk. Frankrijk wordt al een hele tijd geteisterd door profanaties en vandalisme van kerken.

De media reppen daar amper over. De rechtse krant Le Figaro

DIPLOMATIEKE SPEELBAL Bijna zeven jaar heeft Julian Assange zich verschanst in de ambassade van Ecuador. Vorige week werd de computerexpert gearresteerd door de Londense politie. Assange is nu een speelbal van de krachten werkzaam binnen het veld van de internationale betrekkingen. Stemmen gaan op om hem uit te leveren aan de Verenigde Staten, maar heel wat Britse parlementsleden pleiten ervoor om hem over te dragen aan Zweden.

De naam van de Australische programmeur Julian Assange zal voor altijd gelinkt blijven aan ‘WikiLeaks’. Dit internetplatform openbaarde tijdens het laatste decennium al meer dan een miljoen documenten. Een aanzienlijk aantal ‘geheime’ afspraken kwam hierdoor op straat te liggen. Voorstanders wijzen op de belangrijke klokkenluidersfunctie die ‘WikiLeaks’ vervult. Zo zou dankzij dit platform duidelijk zijn geworden dat de Amerikanen in het Midden-Oosten ernstige misdaden begingen. Tegenstanders stellen dan weer dat Assange een ordinaire crimineel is, die de privacy van duizenden en duizenden mensen wereldwijd heeft geschonden. Hierbij zouden de privacy van burgers en de nationale veiligheid van staten in het geding zijn.

Op de vlucht Vanaf 2006, toen bekend werd dat Julian Assange de spil was achter ‘WikiLeaks’, dook hij regelmatig onder. De ‘hacker’ had geen vaste woonst of verblijfsplaats, sliep bij vrienden en in doorreiszones van luchthavens. Al snel werd duidelijk dat de Amerikaanse inlichtingendiensten hem op de hielen zaten. In 2010 vaardigde de Zweedse politie een aanhoudingsbevel uit.

Twee vrouwen zouden klacht ingediend hebben tegen Assan-

ge wegens aanranding en verkrachting. De aanhangers van de WikiLeaks-oprichter zagen daarin een complot om Assange via valse beschuldigingen te berechten, als straf voor het openbaren van zoveel belangrijke documenten die politieke partijen en het bedrijfsleven in verlegenheid brachten.

Vanaf november 2010 zette de internationale organisatie van politiediensten, Interpol, hem op een lijst van gezochte personen. Een jaar later meldde Assange zich bij de politie in Londen. Het Engelse Hooggerechtshof (High Court of Justice) oordeelde vervolgens dat de Australiër mocht worden uitgeleverd aan Zweden. Assange - die op borgtocht vrij was - wist daar een stokje voor te steken door bescherming aan te vragen bij de ambassade van Ecuador, eveneens gevestigd in Londen.

Meer dan vijf jaar zou de bekendste computerprogrammeur ter wereld er verblijven. Hij genoot immers politiek asiel.

Bijten in de hand Waarom zwaaiden vorige week, op 11 april, de deuren van de Ecuadoraanse ambassade plots open en kreeg de Londense politie de kans om Assange te arresteren? Duidelijk is dat er een kink in de kabel kwam in de relatie tussen de regering van Ecuador en Julian Assange. Het was geen slimme zet van ‘WikiLeaks’ om gegevens te lekken waaruit zou moeten blijken dat de broer van de Ecuadoraanse president betrokken is bij grootschalige fraude. Assange beet in de hand die hem voedde... Lenin Moreno, de president van Ecuador, ging dieper in op de zaak. In ‘The Guardian’ stelt hij dat het boegbeeld van ‘WikiLeaks’ de ambassade misbruikt zou hebben om van daaruit te kunnen spioneren. Hiermee zou Assange de asielvoorwaarden hebben geschonden. Onderwijl nemen ook andere politici een standpunt in. Vooral de socialisten laten van zich horen. Jeremy Corbyn, partijleider van Labour, stelt dat te

De katholieke identiteitscrisis De in de ogen van sommigen paranoïde vragen wijzen erop hoe ziek de Franse maatschappij is. De brand van de kathedraal werd in commentaren al snel gezien als een symbool of metafoor voor de ondergang van het christelijke Europa en van Frankrijk dat zonder christelijke wortels zit. Het is de Europese lidstaat geworden met de grootste moslimgemeenschap, die een soort van parallelle samenleving aan het creëren is waar radicale versies van de islam overheersen. Het is tevens Frankrijk waar in vredestijd het grootste aantal doden valt bij een terreuraanslagen.

Het is bekend dat de entourage en de partij van Emmanuel Macron niet hoog oplopen met de christelijke en katholieke geschiedenis van Frankrijk. Tijdschriften als Valeurs Actuelles, waarbij journalisten openlijk hun katholiek geloof belijden, worden gezien als ‘Fremdkörper’ in de Franse samenleving.

Meer dan ooit wordt de uitspraak van paus Johannes Paulus II bij zijn bezoek aan Frankrijk van onder het stof gehaald: “Oudste dochter van de Kerk, ben je nog trouw aan je doopbeloftes?”

SALAN

ENGELAND allen tijde voorkomen moet worden dat Assange overgedragen wordt aan de Verenigde Staten. Zijn partijgenote Diane Abbott, sinds 1987 verkozen in het Lagerhuis en thans schaduwminister van Binnenlandse Zaken, zit op dezelfde lijn: “Dit draait allemaal rond ‘WikiLeaks’ en de beschamende informatie die uitgelekt is over het gedrag van het Amerikaanse leger en de veiligheidsdiensten.” Ondertussen werd een brief opgesteld die door minstens zeventig Britse parlementsleden is ondertekend. Niet alleen Labour-politici scharen zich achter Corbyn, ook onafhankelijke parlementsleden en een aantal Conservatives doen dit.

Heropening van het onderzoek?

Veelal linkse en progressieve politici, die weinig ophebben met de Amerikaanse geopolitieke haviken en militaire bemoeienissen in het Midden-Oosten, willen een uitlevering aan de Verenigde Staten voorkomen. In de VS hangt Assange een celstraf van vijf jaar boven het hoofd. Jeremy Corbyn suggereert dat Assange - die vastzit in een Londense cel - prioritair dient te worden uitgeleverd aan Zweden. Maar, reeds in 2017 werd de zaak aangaande de mogelijke verkrachtingen geseponeerd wegens gebrek aan bewijzen. Om Assange uit de klauwen van de Amerikanen te houden, zou de Zweedse justitie de zaak moeten heropenen. Het is de vraag of dat - bij gebrek aan nieuwe elementen - staat te gebeuren. Indien naast de Verenigde Staten ook Zweden eist om uitlevering, zal het de regering van Theresa May zijn die de knoop moet doorhakken.

Het is dan aan Sajid Javid, de minister van Binnenlandse Zaken, om te bepalen welk uitleveringsbevel juridisch het zwaarste doorweegt. De vraag van één miljoen: durft Javid het aan om een diplomatieke rel met Donald Trump uit te lokken?

LVS

Bei uns in Deutschland

Té enthousiast

Momenteel staat ze terecht wegens moord, oorlogsmisdaden en lidmaatschap van een buitenlandse terreurgroep. Dat zijn geen overdreven beschuldigingen. In de zomer van 2015 had zij samen met haar IS-echtgenoot een vijfjarig jezidi-meisje als slavin gekocht. Op basis van de berichten in de media konden we niet achterhalen of Jennifers echtgenoot het meisje seksueel misbruikte - wat volgens het islamitisch recht volkomen legaal zou zijn geweest. Zij was immers een slavin, buitgemaakt in de strijd tegen ongelovigen. Maar ook zonder verkrachting was het lot van dat kind verschrikkelijk. Ze werd ziek, plaste in haar bedje en werd als straf met handboeien geketend en in de brandende zon gezet, tot ze van hitte en dorst stierf.

Jennifers gedrag is symbolisch voor wat de moslims ‘moraliteit’ noemen: met een AK-47 jacht maken op meisjes en vrouwen die niet ‘zedig’ genoeg gekleed zijn, maar wel een kindslaafje kopen en opzettelijk laten creperen. De moeder van het vermoorde kind is geïdentificeerd, maar zij blijft voorlopig anoniem. We weten niet welke maximumstraf een Duitse rechter in zo’n geval kan uitspreken, maar het zal zeker niet de straf zijn die Jennifer verdient: de doodstraf werd hier in 1949 afgeschaft.

Ze gebruikte die vrijheid om twee jaar lang haar terugkeer naar de kalifaatstaat voor te bereiden, maar de Amerikaanse inlichtingendiensten waren haar op het spoor gekomen. Het lijkt wel de omgekeerde wereld; zij tipten hun Duitse collega’s en die slaagden erin een afluisterapparaat te plaatsen in de taxi waarmee zij naar Syrië wou vertrekken. Dat leverde een massa explosieve informatie op: Jennifer was zó enthousiast over haar mogelijke tweede IS-carrière dat zij de taxichauffeur honderduit over haar exploten en plannen vertelde. Op de sociale media was ze al even loslippig geweest, maar de Duitse inlichtingen- en politiediensten hadden dat straal genegeerd. Zij werd in juni 2018 gearresteerd, nog voor ze Duitsland had verlaten.

IS-vrouwen die naar Europa willen terugkeren, proberen zich dikwijls voor te doen als onschuldige en onwetende slachtoffers, die alleen verblind waren door liefde voor de verkeerde man. Door de zaak-Jennifer W. zien we nu eens het ware gelaat van zo’n krengen. En dat ondanks de ernstige nalatigheid van Merkels politie- en inlichtingendiensten. De Duitse justitie hanteert sinds kort strengere criteria voor de vervolging van terugkerende IS-harpijen. Als zij wapens hebben gedragen, en zeker als zij daarmee op de sociale media hebben geposeerd, worden zij in principe vervolgd. Ook als zij propaganda voor IS hebben gemaakt. Er blijft echter een grijze zone bestaan voor

Harpijen

FRANKRIJK

is een uitzondering. In deze rubriek zijn we op dat vandalisme al dieper ingegaan. Bij de gelovigen in Frankrijk hebben die profanaties er diep ingehakt. Tegelijk toont het vermoeden van kwaad opzet het grote wantrouwen in de Franse samenleving.

Dat werd ook gevoed door de foute berichtgeving over de brand in het portaal van de Saint-Sulpice-kerk op 17 maart.

Aanvankelijk een ongeval, zo werd gezegd, maar al snel bleek dat het om brandstichting ging. Wat tot de bedenking leidde: wordt over de brand in de Notre-Dame de hele waarheid verteld?

Right or wrong

IS-HARPIJEN EN IRAANSE ‘HAMBURGERS’ In augustus 2014 vertrok een Duitse vrouw naar het gebied in Irak dat toen in handen was van IS. Zij maakte daar snel carrière. Ze werd lid van de Hisbah, de gevreesde ‘moraliteitspolitie’ van het kalifaat, en patrouilleerde met een kalasjnikov en een pistool in de parken van de steden Falluja en Mosoel om te controleren of de islamitische kledijvoorschriften werden nageleefd.

In januari 2016, toen de Amerikanen, de Koerden en het Iraakse leger volop bezig waren met de herovering van de Iraakse gebieden die door IS werden gecontroleerd, trok zij naar de Duitse ambassade in Ankara, waar zij door de Turken werd gearresteerd en naar Duitsland gedeporteerd. Het de facto bondgenootschap tussen Erdogan en IS was toen voorbij, maar de Duitse regering gedroeg zich minder verantwoordelijk dan de Turkse. Men houdt het niet voor mogelijk, maar toch… Deze IS-harpij, die in de Duitse media Jennifer W. wordt genoemd, werd in Duitsland gewoon vrijgelaten.

Si la France m’était contée

9

DUITSLAND vrouwen die ‘alleen maar’ met één of meerdere IS-terroristen getrouwd zijn geweest. Het lijkt nochtans duidelijk: als een vrouw naar IS-gebied trekt met als enige doel de echtgenote te worden van één of meerdere terroristen - soms gelijk dewelke - en als een fokmerrie toekomstige jihadstrijders te baren, dan is zij een gevaarlijke zottin. Wat de juristen ook beweren.

Iran Ook in een ander dossier blijken de Duitse autoriteiten zich zeer onverantwoordelijk gedragen te hebben: in de strijd tegen islamitische terreurgroepen en -staten. Dit keer gaat het niet om IS, maar om Iran. Al in 2017 heeft de krant Bild erop gewezen dat de regering het IZH subsidieerde, het Islamische Zentrum Hamburg. Die subsidies waren zogezegd bedoeld om ‘de terreur te bestrijden’, wat ongeveer even logisch is als een bordeel subsidiëren in de strijd tegen de prostitutie, of een afdeling van een communistische partij in de strijd tegen het marxisme. Maar goed, Duitsland is niet het enige land dat die absurde logica volgt.

De Duitse inlichtingendiensten hebben desbetreffend wél goed werk geleverd. Zij hebben gewaarschuwd dat IZH een instrument was in handen van de Iraanse president Khamenei, maar de politici hebben die waarschuwingen genegeerd … tot IZH vanuit Hamburg een delegatie stuurde naar een Al-Qodsmanifestatie in Berlijn, waar, helemaal in de lijn van het officiële Iraanse regeringsbeleid, de vernietiging van Israël werd geëist. Toen kwam het dossier in een stroomversnelling, en de subsidies werden ingetrokken. Zoals Bild terecht schreef, kwam die beslissing 377.000 euro te laat. Zoveel kon IZH intussen geïncasseerd. En daarnaast waren er nog twee geldstromen naar IZH: een uit Iran - natuurlijk - en een van de Europese Unie.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

18 april 2019 ze

MEDIALAND

FILM

zen, betekent dat nog niet dat ze verlekkerd zijn op windmolenparken in hun achtertuin. U hebt er niets over gelezen in uw krant, maar verleden week liepen de protesten tegen een uitbreiding van een reeds bestaand windmolenpark op het eiland Stord in het zuidwesten van Noorwegen nog eens op.

De plannen voor die uitbreiding werden nog niet zo lang geleden goedgekeurd, maar lokale politici willen niets van de windmolens weten. En wie loopt er voorop in de strijd tegen de windmolens? Precies: het groen-linkse SV. Zij zijn in principe voor windenergie, maar wel liefst op een ander. Hoe dan ook, de protesten tegen nieuwe windmolens op Stord zetten de beslissing om de Lofoten te vrijwaren van olieontginning even in een ander perspectief.

Heeft Europees links dan ook zwarte schapen?

VRT: Calvo belangrijker dan Jambon Maandagochtend zat Jan Jambon, federaal topkandidaat van de N-VA, voor een interview bij het radioprogramma De Ochtend van de VRT. In dat interview stelde hij dat als de N-VA na de komende verkiezingen opnieuw de grootste partij is, en in de federale regering raakt, ze ook de eerste minister wil leveren. Jan Jambon, kandidaat voor die post, had in januari nog een steekje laten vallen in zijn communicatie, toen hij met de onbestuurbaarheid van het land zwaaide als mogelijk drukmiddel om het confederalisme ingang te doen vinden. Het is veelzeggend dat Jambon maanden later in de media nog steeds afgerekend wordt op die uitschuiver, terwijl uitschuivers van andere partijen vaak niet meer dan een weekje meegaan.

Maar zelfs nu de N-VA de communicatie over het leveren van de eerste minister probeert recht te zetten, deden de media er alles aan om het in de eerste plaats toch opnieuw over die uitschuiver van januari te hebben. Het is duidelijk dat wanneer kopstukken van de N-VA zich in de media begeven, zij zich op vijandelijk terrein bevinden. Onnozele studietjes van Stefaan Walgrave van de Universiteit Antwerpen die een paar weken geleden nog het tegendeel moesten bewijzen, veranderen daar eigenlijk niets aan.

Maar het bruinst van al bakte de VRT het deze keer. Klonk het maandagochtend nog dat volgens de N-VA “de grootste partij de premier moet leveren”, klonk het ‘s middags in hun nieuwsbrief alleen nog dat “Groen-kopstuk Kristof Calvo ‘niet meteen kandidaat-premier in Jan Jambon’ van N-VA ziet”. Blijkbaar vonden ze aan de Reyerslaan dat ze eens een poging moesten wagen om nog groener te wassen dan De Standaard en De Morgen. Want wat is op de keper beschouwd de nieuwswaarde van die uitspraak van Kristof Calvo? Nul komma nul, of nog minder. Het zou veel straffer geweest zijn als Kristof Calvo Jan Jambo wél had zien zitten als toekomstig eerste minister van den Belzjiek.

Bovendien viel op dat tegen de middag alles alleen nog maar draaide rond Kristof Calvo en zijn mening over de kandidatuur van Jan Jambon.Wat de andere partijen van de kandidaatstelling van Jambon vonden was maar een bijzaak om de mening van Calvo te onderbouwen. Alsof Calvo, met volgens de voor hem meest gunstige peilingen misschien wel de helft van de stemmen van Jambon, volgens de VRT de eigenlijke toekomstige eerste minister van het land zou moeten zijn, en Jan Jambon een onedele poging waagde om hem die op achterbakse wijze te ontfutselen. Als het aan de VRT lag, werden die verkiezingen op 26 mei gewoon afgelast, en mocht Kristof Calvo nu al de eed afleggen als federaal eerste minister.

Kiezen Noren echt voor het klimaat?

“Noren laten olie in zeebodem zitten,” konden we verleden week in de kranten lezen. Onder meer bij De Standaard leverde dat als duiding “het klimaat is belangrijker dan de nationale welvaart, vinden regering en oppositie” op. Aanleiding is een besluit van de Noorse sociaaldemocraten om niet langer te pleiten voor de ontginning van één tot drie miljard vaten olie die onder de zeebodem verscholen zitten in de buurt van de eilandengroep Lofoten. De sociaaldemocraten sluiten zich daarbij aan bij de centrumrechtse Noorse minderheidsregering, die eerder al besloten had geen toelating te geven om in de buurt van de eilandengroep naar olie te boren.

Onze media konden hun geluk niet op. Terwijl in de rest van de wereld het ene brutale regime er alles aan doet om nog meer olie en gas op te pompen dan de dictator in het buurland, doet een westers land vrijwillig afstand van zijn natuurreserves. De oliesjeiks zullen het met veel plezier gelezen hebben.

Maar de pientere lezer merkt op dat het merkwaardig is dat uitgerekend de Noorse kameraden van de sp.a de laatsten waren om de ontginning van olie in een natuurgebied op te geven. En wij die dachten dat linkse lieden altijd en overal de verdedigers van de natuur en het klimaat waren? Of zou het met de Noorse sociaaldemocratische verdediging van de natuur een beetje zijn zoals met het FN Herstal-pacifisme van de PS? Goed voor een ander, maar niet als het hen zelf iets kost!

Het plaatje zit nog ingewikkelder in mekaar. Want hoewel de Noren volgens onze media voor het klimaat zouden kie-

Toch een bijzonder merkwaardig bericht in de media afgelopen weken: PES, de partij van de Europese socialisten, heeft de Roemeense partij PSD de wacht aangezegd. De Roemeense partij is in meerdere corruptiezaken verwikkeld (wat, corrupte socialisten?), en ging onlangs zelfs zover dat ze Laura Kövesi, het hoofd van het nationale anticorruptieparket, verbood het land te verlaten zonder vooraf de toestemming te vragen. Als klap op de vuurpijl werd een onderzoek naar haar geopend, want ze wordt beschuldigd van passieve corruptie. Dit is uiteraard niet meer dan een poging om haar te intimideren, want blijkbaar is ze iets te effectief in haar strijd tegen de corruptie, of toch naar de zin van de Roemeense socialisten.

Het merkwaardige aan de berichtgeving is dat deze zaak niet van de ene dag op de andere is ontstaan, maar al maanden aan de gang is. Toch lazen we er nooit eerder iets over in onze kranten. Zou het komen omdat het nu eenmaal niet past in het narratief van onze zelfverklaarde kwaliteitsmedia: corrupte socialisten die desnoods zelfs de rechtsstaat aan de kant willen schuiven om hun stinkende potjes gedekt te houden? Ondertussen jammeren die media met de regelmaat van de klok over de zogezegde ondergang van de democratie in Hongarije, Polen en Italië. In die landen zijn partijen aan de macht die het niet hoog ophebben met de “weg met ons”-mentaliteit die zo gangbaar is in de rest van de Europese regeringen. Vandaar ook de mediacampagne om het Hongaarse Fidesz uit de EVP gezet te krijgen, die al maanden aan de gang is. Maar waarom hebben wij nooit iets gemerkt van een mediacampagne om de Roemeense PSD uit de S&D van de sociaaldemocraten te laten zetten? Wanneer lezen we eindelijk eens iets over de manier waarop het Griekse SYRIZA, lid van de groupuscule GUE/NGL waartoe ook de PTB behoort, het leven van journalisten die kritisch zijn voor de regering van Tsipras het leven zuur maakt?

World Press Photo 2019: campagne tegen Trump Elk jaar houdt World Press Photo een wedstrijd om te bepalen wat de belangrijkste of meest opzienbarende foto van het jaar is. Vergelijk het met de Oscars, maar dan voor persfoto’s.

Dit jaar gaat de prijs naar John Moore van het fotobureau Getty. John Moore is de fotograaf die de iconische foto van Yanela Sanchez nam, het Hondurese peutermeisje dat in het donker staat te huilen terwijl haar moeder gefouilleerd wordt door een Amerikaanse grenswacht.

De foto werd gebruikt in de campagne tegen het grensbeleid van president Trump. In het bijzonder de praktijk om kinderen van hun ouders te scheiden wanneer families illegaal de grens oversteken moest het in die campagne ontgelden.

De foto ging “viraal” de wereld rond, en Yanela Sanchez werd zelfs hét symbool van de jonge kinderen die van hun ouders gescheiden werden. Alleen, Yanela Sanchez werd nooit van haar moeder gescheiden, maar aan dat detail stoorden de media zich nooit. Het is merkwaardig dat uitgerekend een foto die door de grote media misbruikt werd als ordinair propagandamateriaal (om het in moderne termen te stellen: “fake news”) nu uitgeroepen wordt tot de foto van het jaar.

Of is het net een teken des tijds dat fake news mag, als het tenminste de goede zaak maar dient?

The Silence

“The Silence” is een horrorfilm waarin iedereen die geluid maakt door bloeddorstige monsters wordt aangevallen. Wacht, klinkt dat niet exact hetzelfde als de premisse van een film waar ik al eerder over schreef? Klopt. “The Silence”, met Stanley Tucci, en de vorig jaar uitgekomen horrorfilm “A Quiet Place” met John Kravinsky en Emily Blunt, delen dezelfde premisse (en meer).

Gek genoeg is technisch gezien “A Quiet Place” echter een kopie van “The Silence”, aangezien deze laatste werd gebaseerd op het boek van Tim Lebbon (2015), dat dus al bestond voor “A Quiet Place” werd geschreven. Waarom de makers van “The Silence” beslisten hun verfilming na het succes van zijn voorganger alsnog uit te brengen, is mij onduidelijk. In zowel “The Silence” als “A Quiet Place” is de gezinsformatie grotendeels gelijk. Een vader, een moeder, een dochter met een gehoorprobleem en een jonger zoontje. “The Silence” voegt daar nog een grootmoeder en een vriend van de familie aan toe, maar die personages worden heel snel weer van het doek geveegd. Het belang van de dove dochter en de kracht van deze verhaallijn (wat is handiger wanneer je geforceerd in stilte moet leven dan de kennis van gebarentaal?) wordt in “The Silence” helaas al snel de grootste zwakte. Waar in “A Quiet Place” de dove dochter werd gespeeld door Millicent Simmonds, een dove actrice, wordt in “The Silence” die rol vertolkt door Kiernan Shipka, die doet alsof ze doof is (en niet erg geloofwaardig). Hierdoor zijn alle dialogen tussen haar en haar familieleden een mengeling van slecht uitgevoerde gebaren en gefluister, die volledig worden ondertiteld. Hierdoor lijkt het bij momenten meer alsof je naar een stomme film zit te kijken dan naar een film waarin de personages stil moeten zijn.

In alle vergelijkingen tussen de twee films wordt pijnlijk duidelijk dat de makers van “A Quiet Place” duidelijk betere keuzes maakten om een zo realistisch mogelijke horrorfilm neer te zetten. De andere (stijl)keuzes van regisseur John R. Leonetti - die ook de regie deed van “Annabelle“ (2014) en “The Butterfly Effect 2” (2006) - zorgen er echter voor dat “The Silence” valt binnen de categorie “zo slecht dat het goed is”. Net als eerder verschenen films in dezelfde categorie is ook “The Silence” alleen te zien op Netflix, waardoor iedereen de film comfortabel in zijn zetel zittend kan bekijken. Leuk voor tijdens de paasdagen, misschien. Wel eerst naar “A Quiet Place” gaan kijken.

Ondertussen in Parijs…

El Reino

(The Realm)

In een heel ander genre, in de Spaanse film “El Reino”, maken we kennis met Manuel Gómez Vidal, een charismatisch en geliefd politicus, die op het eerste gezicht niets te klagen heeft. Hij heeft veel vrienden, een liefdevolle familie en een hoge status binnen zijn partij.

Wanneer hij echter, tegen de principes van zijn partij, meewerkt aan een doofpotoperatie van een corrupte vriend, wordt hij zelf het middelpunt van de negatieve aandacht en schuiven zijn partijgenoten alle schuld op hem. Manuel is echter vastberaden zijn macht te behouden en dreigt zo heel zijn partij te gronde te richten. Vanaf de openingsscène vliegen de woorden om je oren. De conversaties gaan snel, raken vaak verhit en zijn soms bijna niet te volgen (in het Spaans ligt het tempo van elkaar opvolgende woorden in een zin drastisch hoger). De eerste 45 minuten van de film zijn daardoor enigszins verwarrend. Regisseur Rodrigo Sorogoyen (“Que Dios Nos Perdone”) maakte echter van het tweede deel van de film een opbouwend geheel, met krachtige scènes, sublieme acteerprestaties en een ondersteunende montage, op een hoog tempo toewerkend naar een plot met een climax om u tegen te zeggen. De film won tijdens de Spaanse Oscars niet voor niets zeven prijzen! Vanaf 17 april bij ons in de zalen.

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

18 april 2019

11

Tijl Rommelaere

“Ronse is - nog te veel een calvarie van gemiste kansen.”

De trein van Gent naar Ronse stopt in een spoorsteeg. Waar de stationsnaam Renaix opduikt - Ronse prijkt op de achterkant van het bord -, staan stootbalken. Ronse is namelijk een kopstation. Vroeger ratelden wagons vol met Vlaamse kompels naar de Waalse steenkoolputten. Die trajecten worden fietsroutes. Ronse is een Vlaams schiereiland in het zuidoosten van Vlaanderen, maar met taalfaciliteiten. De stad wiebelt tussen wrevel om het, zogenaamd uitdovende, taalstatuut van 1963 en groeiend zelfvertrouwen. De jonge garde wil een einde maken aan die fnuikende situatie en eist de ontgrendeling van Ronse.

In Ronse rijden bakfietsmoeders rond. Naast de dokterspraktijk van flamingant Erik Tack doet MaisonD aan culinaire vernieuwing. Villa Carpentier van textielbaron Valère Carpentier - een creatie van Victor Horta, hij mocht er zijn goesting doen - is na een tijd van verval herschapen tot een luxueuze en te bezoeken privéwoning met park. “Keun” is de naam van een nieuw lokaal bier. Er is ontluikend talent in Ronse. VVB en Davidsfonds willen dat versterken en starten de campagne “Ontgrendel Ronse”. Een gesprek met Tijl Rommelaere (39), een van de initiatiefnemers. ‘t Pallieterke: Is Ronse wakker geschoten uit een winterslaap van vijftig jaar?

Tijl Rommelaere (enthousiast): Zeker. De Ronsenaren kennen hun verleden. Ze beseffen dat het ooit de tweede textielstad van Vlaanderen was, met meer dan 500 bedrijven, voor de neergang inzette en het leeuwendeel van die fabrieken sloot. Ze merken dat overheidsdiensten zoals het Vredegerecht verhuizen naar Geraardsbergen en de belastingsdienst naar Oudenaarde - waarmee Ronse een haat-liefdeverhouding heeft. Ze zien de Ronde van Vlaanderen voorbij flitsen zonder dat het koersmanna in hun schoot valt. Maar, na het klassieke en jarenlange gezeur over de figurantenrol van hun stad groeit er meer lef en burgerzin om Ronse opnieuw aanzien te geven. We zijn voorbij de toestand zoals die in 1986 geschetst werd in het boek van Luc de Jonghe, “Ronse, Vlaams schiereiland, Kroniek van een taalstrijd”.

Jonge tweeverdieners ontdekken Ronse?

Ja. Je kon hier tot voor kort prachtige herenhuizen die eigendom waren van de rijke textielbaronnen en hun kaderleden, kopen tegen een gunstige prijs, in die mate dat er voor het budget van een jong gezin geld overbleef om het pand te renoveren. Ik kocht een huis tien jaar geleden en weet dat als ik nu hetzelfde object zou aanschaffen, er flink meer geld uit mijn portemonnee zou moeten komen. Privépromotoren kopen vandaag de ex-fabrieksterreinen in de stad en mikken op tweeverdieners met bijvoorbeeld het project Stadstuin, een succesvolle samenwerking met de stad Ronse.

De sociale wijken, Floréal, Scheldekouter en Stookt, behouden deels het imago van getto voor inwijkelingen, maar ook daar is er vooruitgang. Als bonus heb je onze prachtige groene omgeving

met de Muziekberg, de Vlaamse Ardennen, Kluisbergen, en een stadsbestuur dat van aanpakken weet.

Wat is het gevolg van het taalstatuut, de tweetaligheid?

In 1963, meer dan een halve eeuw geleden, kreeg Ronse taalfaciliteiten voor de Franstalige minderheid. Dat taalstatuut, zo werd beloofd, zou uitdovend zijn en was slechts een overgangsregeling. Na 55 jaar is het nog in voege, wat buiten Ronse de perceptie van onze stad vergiftigt.

Voor veel Vlamingen is Ronse een

ligheid, het verdwijnen van overheidsdiensten en van privé-investeerders voor meer tewerkstelling, veel hoger liggen. Ronse is een calvarie van gemiste kansen.

Typische serviceverenigingen als Lions en Rotary houden zich nog aan de tweetaligheid door hun nest Ronse-Renaix te noemen, maar dat zal hopelijk verdwijnen met de jongere generatie.

De gemeenteraad van Ronse keurde op 18 december 2017, zelfs met de Groenen erbij, een motie goed voor de afschaffing van de taalfaciliteiten in

“Weigeren om een federale regering te vormen als drukkingsmiddel” tweetalige of zelfs een Franstalige stad, en dat lokt hen minder, dus zij blijven weg. De helft van de aangroei van de gemeente sinds 1960 bestaat uit inwijkelingen uit Henegouwen en allochtonen uit Brussel. De Maghrebijnen die hier kwamen, dachten dat Ronse hoofdstad Brussel in het klein was. Zowel de eerste als de tweede injectie van nieuw bloed werden uitgelokt door het taalstatuut van de stad en zijn economische neergang, dus met wijken waar je voor een aalmoes huisjes met een gevelbreedte van vier of vijf meter kon kopen, die niet gerenoveerd werden. Het gevolg is dat in de scholen van Ronse tot de helft van de leerlingen thuis anderstalig is.

Wij kunnen evenmin, wat logisch en financieel voordelig zou zijn voor de gemeente, fusioneren met buurgemeenten als Maarkedal.

Een fusiegemeente kon van deze Vlaamse regering een voordelige regeling voor haar schuldenberg bekomen, maar dat geldt dus niet voor Ronse. Onze scholen hebben een moeilijk leven omwille van de Franstaligheid tot anderstaligheid van de leerlingen; daaruit volgt een schoolvlucht van de autochtone kinderen naar witte scholen in de buurgemeenten. De rechtstreekse kosten, bijvoorbeeld vertaalwerk, tweetalige straatnaamborden en aankondigingen, zijn als je ze omrekent per inwoner, waarschijnlijk betaalbaar, terwijl de onrechtstreekse kosten, bijvoorbeeld door een onmogelijke fusie, de perceptie van tweeta-

Ronse…

Op dat elan willen wij voortgaan. De federale en de Vlaamse verkiezingen van 26 mei en de vorming van een nieuwe federale en Vlaamse regering zijn een uitgelezen kans om de taalfaciliteiten opnieuw onder de aandacht te brengen. Deze afschaffing moet verankerd worden in het regeerakkoord. En dat gaat verder dan taal. In Ronse valt de Vlaamse beweging samen met de sociale beweging. Een sociaal beleid zonder afschaffing van de taalfaciliteiten blijft een vorm van symptoombestrijding.

Er is een N-VA-minister-president, er was een N-VA-benoemde gouverneur van Oost-Vlaanderen, er was een sterke N-VA in de regering-Michel. Toch, omwille van de communautaire stilstand, gebeurde er niks positiefs voor de taalgrensgemeenten? Is er beter te verwachten na 26 mei 2019? België is het land van de grendels en de bijzondere meerderheden…

De problematiek van de taalfaciliteiten toont aan dat België zich vastrijdt in de eigen compromissen en structuren. De grendels en bijzondere meerderheden verhinderen een structurele hervorming. De knoop van de faciliteiten ligt bij de federale overheid. Er is een bijzondere meerderheid nodig om de bestuurstaalwet aan te passen. De fractie Vuye & Wouters en de N-VA hebben een voorstel van bijzondere wet in de Kamer

ingediend. Die werd nog niet behandeld. Een bijzondere meerderheid vereist niet alleen een tweederdemeerderheid in de Kamer, er is bovendien een gewone meerderheid nodig in iedere taalgroep. Zelfs toen de N-VA deel uitmaakte van de regering-Michel I, had die niet de vereiste meerderheid om een bijzondere wet aan te passen. Vandaar dat wij vragen bij de onderhandelingen werk te maken van het afschaffen van de taalfaciliteiten. De belangrijkste stok achter de deur van de Vlamingen is de weigering om een federale regering te vormen als er geen stappen vooruit worden gezet voor Vlaanderen. Tevens kan de Vlaamse overheid initiatieven nemen om de gevolgen van de faciliteiten aan te pakken.

Hoe evolueerden de lokale partijen tussen 2012 en 2018?

In 2012 werden de socialisten uit het stadsbestuur gewipt; zij regeerden Ronse langer dan de socialisten die Antwerpen 75 jaar hebben overheerst. De sp.a is in 2018 niet teruggekeerd, zelfs gezakt. De CD&V en N-VA, die met liberalen zes jaar aan het bewind waren, hebben geen aderlating gekregen, integendeel, zowel de ene als de andere partij verhoogde haar aantal zetels in de gemeenteraad.

CD&V groeide van 10 naar 11 zitjes, N-VA van 5 naar 8. Open Vld bleef steken op 2, Groen op 2. In 2012 haalde Erik Tack vier zetels voor VB, maar de partij noch Tack zijn opgekomen in 2018. CD&V en N-VA besturen nu samen de stad met burgemeester Dupont van CD&V aan het hoofd. In 2012 was er nog een Franstalige scheurlijst van de liberalen, de GBIC, die aansloot bij de Liberale Unie.

Ondertussen is de Liberale Unie opgegaan in Open Vld en is GBIC verdwenen.

De actie “Ontgrendel Ronse” kijkt naar de zes randgemeenten rond Brussel. Een goed idee?

Ja, maar met een dubbel gevoel.

Enerzijds zijn wij solidair met de actie van de Zes om hun gemeenten Nederlandstalig te houden, anderzijds zijn de politieke verhoudingen en de sociologische situatie in de Vlaamse Rand rond Brussel hoegenaamd niet te vergelijken met de toestand in Ronse.

Wij hebben bijvoorbeeld geen Franstalige partij meer die hier opkomt, al is het opletten geblazen. Sommige partijen willen de klok liever terugdraaien door ook in het Frans te communiceren.

Ronse is communautair al bij al een rustige gemeente.

Het Nederlands is maatschappelijk en politiek dominant in Ronse. Slorpt de Vlaamse bovenlaag mensen van de Franstalige onderlaag op?

Dat is zo; het Nederlands en Vlaanderen dwingen respect af.

Jonge allochtonen met thuis een Franstalige achtergrond zie je het Nederlands steeds beter beheersen. Zij weten hoe belangrijk het is om onze taal te kennen als zij willen solliciteren. Anderzijds blijft er een Franstalige lagere school met ongeveer 225 leerlingen actief waar summier Nederlands onderricht wordt gegeven en de scholieren niet verder kunnen, gezien hun taalachterstand, in de Nederlandstalige scholen van Ronse en zijn buurgemeenten. Die jonge mensen volgen daarop Franstalig onderwijs over de taalgrens, in Henegouwen. In 1964 heeft men in de dichtstbijzijnde gemeente over die taalgrens, Anvaing, in het boerenland, een atheneum gebouwd, dat voornamelijk de bedoeling had om de Franstalige kinderen van Ronse na de lagere school op te vangen. Men heeft nooit de geest van de wet van 1963 gevolgd.

Dokter en ex-parlementair Erik Tack, toen van Vlaams Belang, lanceerde vorig jaar het idee om slechts één loket te openen in het gemeentehuis voor de niet-Nederlandstaligen. Past dat bij Ontgrendel Ronse?

N-VA heeft dat idee getorpedeerd, omdat de partij dat een stap te ver vond en dat is ook mijn mening. N-VA wilde niet terechtkomen in een scenario à la de Schaarbeekse FDF-burgemeester Nols, onzaliger gedachtenis. Trouwens, ik waardeer Erik Tack en hij steunt de actie Ontgrendel Ronse, maar ik kan mij niet ontdoen van de indruk dat zijn idee van dat ene loket een welgemikte provocatie was om de faciliteitenproblematiek van Ronse op de kaart te zetten.

FRANS CROLS

Debat op 25 april Wie wil horen wat de Vlaamse partijen over het tweetalige statuut van Ronse denken, en wat ze wensen, kan op donderdag 25 april terecht in de Christen Volksbond voor een panelgesprek. De Christen Volksbond was de vaste stek van Leo Vindevogel, de christendemocratische flamingant, volksvertegenwoordiger en oorlogsburgemeester ’40-’45, die in 1945 ter dood werd veroordeeld en gefusilleerd. Hetgeen duidelijk een persoonlijke wraakmoord en een gerechtelijk misdrijf was.

Op 25 april schuiven de volgende politici en partijen achter het groene laken: Robrecht Bothuyne (CD&V), Steven de Vuyst (PVDA), Matthias Diependaele (N-VA), Barbara Pas (Vlaams Belang), Björn Rzoska (Groen), Carina van Cauter (Open Vld).

Tijl Rommelaere: “We hebben de deelnemers makkelijk gevonden, wat bewijst dat het thema politiek leeft.”

12 Cultuur

18 april 2019

GESCHIEDENIS

Linkse ‘staatsgreep’ in Nederland in 1918 Vlamingen hebben weinig interesse in de Nederlandse geschiedenis. Daarom een verhaal over de ‘bolsjewistische’ poging tot staatsgreep in 1918.

Koningin Wilhelmina en dochtertje Juliana in Den Haag na de mislukte staatsgreep Verkiezingen met enkelvoudig mannenkiesrecht Nederland was gedurende heel de Eerste Wereldoorlog neutraal, maar het land bevond zich in een crisis door de Britse blokkade, de Spaanse griep en de mobilisatie van honderdduizenden mannen die de grenzen bewaakten. Oppervlakkig bleef alles rustig, ook toen de tsaar in Rusland werd afgezet.

En ook toen de bolsjewieken van Lenin in november 1917 een staatsgreep pleegden. De Nederlandse elite reageerde vlug en organiseerde in juli 1918 de eerste Tweede Kamerverkiezingen met algemeen enkelvoudig mannenkiesrecht. De katholieke partij werd met 30 zetels op 100 de grootste partij, maar de socialisten triomfeerden ook, met 22 zetels. Negen jaar eerder was deze partij in twee gescheurd.

De radicaal-linksen (de latere communisten) werden buitengezet. Ze haalden slechts twee zetels, al waren klinkende namen als Herman Gorter (“Een nieuwe lente, een nieuw geluid”) en dichteres Henriëtte Roland-Holst partijlid.

Eind oktober 1918 begon het te gisten in meerdere Nederlandse kazernes; de dienstplichtigen waren de onderbetaling, de verveling en de slechte leefomstandigheden beu. Ze agiteerden zelfs een paar dagen eerder dan de matrozen en soldaten in keizerlijk Duitsland. De leider van de socialisten, de Fries Pieter Jelles Troelstra, eiste in de Tweede Kamer op hoge poten het ontslag van de Nederlandse opperbevelhebber, en hij kreeg het nog ook van Nederlands eerste katholieke minister-president Ruijs de Beerenbrouck. Troelstra sprak over “de arbeidersklasse die u zal verzoeken van uw plaats te gaan”.

“Nu de politieke macht aan ons is” Nederlandse establishment-figuren werden ongerust. Op zaterdag 9 november 1918 werd de republiek in Duitsland uitgeroepen door de sociaaldemocraten, om de communisten van Karl Liebknecht voor te zijn, die een paar uur later hetzelfde deed. De burgemeester

Pieter Jelles Troelstra

van Rotterdam nodigde die dag socialisten uit om te overleggen over een ordelijke overdracht van de macht. Troelstra begon te flippen bij dat nieuws en op zondag volgden verhitte discussies met zijn partijgenoten in zijn woning in Scheveningen. Wat als de communisten een staatsgreep zouden plegen in Nederland? Was het niet beter hen voor te zijn en zelf een socialistische republiek uit te roepen? Een meerderheid van het partijbestuur was tegenstander, maar de romanticus Troelstra had grootse dromen. Op maandag 11 november, wapenstilstandsdag, sprak hij voor een bomvolle zaal zijn partijgenoten toe in het arbeidersbolwerk Rotterdam. Het ogenblik was nabij dat “ons de arbeidersklasse de macht zal in handen geven”. Hij riep op tot de vorming van “een opperste raad van arbeiders en soldaten” naar sovjetvoorbeeld. De dag daarna trok Troelstra naar de Tweede Kamer in Den Haag. Minister-president Ruijs de Beerenbrouck toonde zich niet ongevoelig “voor de eisen van de nieuwe tijd” en deelde mee dat de broodrantsoenen ogenblikkelijk omhoog gingen. Troelstra veegde dat van de tafel. De arbeidersklasse was niet langer bereid genoegen te nemen met wat kruimels “nu de politieke macht aan ons is”. In tegenstelling tot Lenin en zijn geboefte nam Troelstra geen enkele maatregel om met geweld zijn doelstellingen te halen. Op zijn Nederlands dacht hij dat de burgerij hem vrijwillig de sleutels van het land zou overhandigen. De regering van Ruijs (katholieken, protestanten en conservatieve liberalen) kon met de hulp van sommige oppositiepartijen rekenen op de steun van 74 volksvertegenwoordigers. De regering besloot daarom “desnoods gewapenderhand op te treden”.

Naar voorbeeld Liebknecht Aan communistische zijde zat men inmiddels niet stil. Het leek het moment om Liebknecht te kopiëren en een Amsterdamse sovjet op te richten die de macht zou grijpen. De Nederlanders moesten nog

wel even grondig overleggen, want ze hadden ook geen georganiseerde gewapende medestanders. Ze vroegen zich af wat ze zouden doen met hun socialistische vijanden na de revolutie. Grootmoedig stelde Henriëtte Roland-Holst voor burgemeester Tellegen en de belangrijkste socialistische wethouder Wibaut in de anonimiteit te laten opgaan. Fusilleren was niet nodig.

Op woensdagavond 13 november sloegen de communisten toe. Ongeveer duizend mensen trokken naar kazernes om opgesloten kameraden te bevrijden en zich van wapens te voorzien. Dat viel lelijk tegen, want de soldaten zagen niets in een sovjet en vuurden. Er vielen vier doden en vijf gewonden, en de betogers stoven uiteen.

De regering liet de volgende dag soldaten patrouilleren in heel het land. Uit de kazernes kwamen berichten dat de soldaten hun plicht zouden doen tegen de revolutionairen. De communisten begonnen een nieuwe mars in Amsterdam, maar bliezen die af toen ze merkten dat amper honderd dapperen opdaagden. Troelstra was ook ontwaakt uit zijn dromen. Hij verklaarde schaapachtig in de Tweede Kamer dat hij zich vergist had.

De revolutie was voorbij voordat ze was begonnen.

Wilhelmina op Malieveld Maar Nederland had toch een moment gesidderd. Op zondag 14 november was er in Den Haag een grote antirevolutionaire demonstratie van katholieken die hun steun aan koningin en regering betuigden. De stijf protestantse koningin Wilhelmina was een katholiekenvreetster, maar dit verzoende haar toch met die ‘papen’, al verscheen ze niet ter plaatse.

De dag daarna was er opnieuw een demonstratie op het nog altijd door betogers geliefde Malieveld, en toen waren de protestanten er wel en dus kwam Wilhelmina. De koningin en haar dochtertje Juliana werden hysterisch bejubeld.

De Oranje-minnaars spanden de paarden uit van de koninklijke koets en trokken zelf de calèche.

Ruijs en zijn regeringsleden lieten nog een tijd belangrijke gebouwen bewaken en namen politieke maatregelen die de lont uit het kruitvat haalden: vrouwenkiesrecht en werkdagen van acht uur.

De socialisten hadden hun les geleerd en verklaarden zich officieel aanhangers van de parlementaire monarchie en werden sociaaldemocraten. Maar ze kregen twintig jaar lang op regeringsniveau een schutskring rond zich heen. Eerst in 1939 waren ze welkom in een regering.

JAN NECKERS

Tornado in Oostende

Tentoonstellingen met werk van Pascale Marthine Tayou zijn altijd boeiend. Nu loopt in Mu.ZEE de expo ‘Tornado’, het sluitstuk van een vorig jaar opgestarte intense samenwerking tussen de kunstenaar en het Oostendse museum.

Pascale Marthine Tayou is, anders dan de vrouwelijke voornamen laten vermoeden, een man. Hij is geboren in Yaoundé in Kameroen en woont en werkt al ettelijke jaren in Gent. Met zijn deelname aan Dokumenta 11 in 2002 in Kassel en aan de Biënnales van Venetië in 2005 en 2009 brak hij internationaal door. Vier jaar geleden kreeg Tayou een grote tentoonstelling in Bozar. We zagen er Afrikaanse fetisjbeelden uitgevoerd in Italiaans kristal en aangekleed met alledaagse objecten, benzinepompslangen vervlochten tot een octopus, de gigantische ‘Africonda’, een bontgekleurde slang in textiel, gevangen in haar eigen wurggreep.

Een opmerkelijk werk op deze expo was een laaghangende wolk van zacht spierwit katoen waaruit scherpe stokken steken. Je kan het lezen als een beeld van de harde slavendrijver en de zachte slaaf die eeuwenlang op de katoenplantages moest werken. Je kan er net zo goed een schapenwolk in herkennen die brutaal doorpriemd wordt, een vingerwijzing naar de klimaatverandering.

Ja, ook Tayou behandelt in zijn werk maatschappelijke thema’s als migratie, kolonialisme, identiteit, afkomst, geweld en genderongelijkheid. Maar Tayou politiseert ze niet. Hij observeert nieuwsgierig wat wij mensen allemaal uitspoken. Hij maakt installaties, schilderijen, foto’s en tekeningen waarvan vorm, kleur en licht de grondstoffen zijn. Het is geen kunst louter ter ere van de kunst.

Van Tayou’s werken krijg je geen punthoofd. Ze zijn niet ondoorgrondelijk, niet somber of donker, maar kleurrijk en licht. Dat is net zo in de installaties die Tayou sinds begin vorig jaar beetje bij beetje in Mu.ZEE heeft binnengebracht, wat nu uitmondt in de expo ‘Tornado’.

Optimisme ondanks alles Met ‘Manuscripten uit Timboektoe’ verwijst Tayou naar de Malinese stad die gekend staat als kenniscentrum waar eeuwenlang onderricht werd gegeven in wiskunde, geneeskunde, recht, filosofie en astronomie. Al die kennis is neergeschreven in honderdduizenden manuscripten die er nog steeds bewaard worden. Tayou

schreef fragmenten uit die manuscripten op ronde houten schijven. Ze komen van een verzaagde boomstam, als symbool voor de in Timboektoe vergaarde kennis die nu bedreigd wordt door het moslimterrorisme. Timboektoe zou een moderne universiteit moeten zijn, zo geeft Tayou in felle neonletters aan, maar de jihadisten die de regio terroriseren denken daar helemaal anders over.

‘Het gordijn’ creëerde Tayou met houten palen die van het plafond naar beneden komen (zie afbeelding). Met hun gekleurde scherpe punten lijken het reuzenpotloden.

Wat betekenen ze? Of wat teken je daar mee? Een grens? Iets dat beschut of iets dat bedreigt? Die dualiteit in de beeldtaal is in vele werken van Tayou terug te vinden.

Bijvoorbeeld in de kasseistenen die tegen een pilaar zijn geplakt en onmiddellijk doen denken aan revoltes van heethoofden die er hun vernielende woede mee koelen. Door hier en daar een felle kleur aan te brengen, doorprikt Tayou dat negatieve beeld en laat hoopvol aanvoelen dat kasseistenen ook gebruikt worden om nieuwe wegen mee aan te leggen.

Her en der op de expo zweven stukken golfplaat in de ruimte.

Ook hier voel je zowel de positieve als de negatieve energie. De golfplaten zijn kleurrijk beschilderd, dus bieden ze een veilig onderdak aan huisgezinnen die zich beschermen tegen weer en wind.

Omdat ze door de lucht vliegen, is het alsof de golfplaten de speelbal zijn van diezelfde wind, alsof er een tornado is voorbij geraasd.

Pascale Marthine Tayou is een buitenbeentje in het hedendaagse kunstlandschap. Hij maakt het ons niet nodeloos moeilijk om zijn werken te begrijpen. Er zit altijd een zekere lichtheid, een speelsheid in zijn creaties, wat de vertwijfeling van de toeschouwers des te dieper maakt. Het Afrikaans optimisme en de levensvreugde werken aanstekelijk. Ondanks de soms zwaarwichtige thema’s die Tayou aansnijdt, kom je als bezoeker altijd blijgezind buiten.

MMMV Tentoonstelling ‘Tornado Pascale Marthine Tayou’, nog t.e.m. 1 september 2019, Mu.ZEE, Oostende, www.muzee.be

Actueel

18 april 2019

13

De VVD en de klimaatdrammers Is een Zuid-Afrika

De rechts-liberalen staan in Nederland op een tweesprong. De partij van eerste minister Mark Rutte kan kiezen voor een meer progressieve koers, waarbij het meegaat in de maffe en vooral dure klimaatmaatplannen van GroenLinks. Of opteert de VVD er toch nog voor de conservatieve achterban gerust te stellen, ten einde de leegloop richting de partij van Thierry Baudet te stremmen?

doemscenario mogelijk?

Terwijl het onzeker is of regeringspartij ANC het na de verkiezingen van 8 mei alleen zal kunnen rooien dan wel een coalitie moet aangaan, blijft de vraag wie de eventuele coalitiepartner zou kunnen worden. Gelet op de overheersende voorkeur van de zwarte opinie voor het EFF van Malema en de grote rol die de Zuma-clan blijft spelen, hebben de minderheden redenen genoeg om zich zorgen te maken.

Bart De Wever spiegelt zijn N-VA graag aan het CSU, een brede liberaal-conservatieve partij die in de Duitse deelstaat Beieren de ‘grondstroom’ representeert. Binnen de N-VA valt geregeld te horen dat ook de Nederlandse VVD tot voorbeeld strekt. Het is niet geheel toevallig dat heel wat (Europese) boegbeelden binnen de partij al jaren lonken naar de liberale Europese fractie, waarin ook de VVD huist. Net als de Nieuw-Vlaamse Alliantie wil de VVD in Nederland zich opwerpen als de partij voor de hardwerkende burger. Het probleem is dat N-VA in de Vlaamse regering en de VVD in de Nederlandse regering pijnlijke compromissen zullen moeten slikken, willen zij aan de macht blijven. Ziehier het verschil tussen het pragmatische beleid enerzijds en de harde verkiezingsretoriek anderzijds.

Klaas Dijkhoff is fractieleider van de VVD in de Tweede Kamer. Leider zijn van een fractie waarvan de partij tezelfdertijd de grootste partner is binnen de zittende regering, het is moeilijk. De fractieleider moet zijn partij in de kijker werken met stoere praat en felle ideeën, en tegelijk dient het regeringsbeleid verdedigd te worden. Vraag maar aan Servais Verherstraeten (CD&V) en Peter de Roover (N-VA) hoe lastig dit kan zijn. Maanden terug, toen de klimaatheisa losbarstte, had Dijkhoff er zijn buik van vol. De plannen van GroenLinks en D66 zouden de bedrijven en gezinnen massaal veel geld gaan kosten. Dijkhoff sprak over ‘klimaatdrammers’ en trachtte met zijn forse retoriek de leegloop richting het Forum voor Democratie van Thierry Baudet af te remmen.

Blij dat ik rij De VVD levert met Eric Wiebes momenteel de minister van Klimaat. Vooral de kleinere regeringspartners, zijnde D66 en ChristenUnie, willen een ambitieus klimaatakkoord doordrukken. Dit ligt moeilijk voor de rechtse VVD-achterban. Van oudsher weergalmde binnen de VVD steevast de leuze: “Blij dat ik rij!” Terwijl het FvD van de flamboyante Thierry Baudet de centrumrechtse vijver, bestaande uit het christendemocratische CDA en de VVD, aan het leegzuigen is, moet regeringsleider Mark Rutte in de Eerste Kamer op zoek naar gedoogpartners. Sinds de recente provinciale verkiezingen is de regering haar meerderheid in de Senaat namelijk kwijt.

Gezien de uitgesproken overwinning van Forum voor Democratie, hoopten veel VVD-leden dat de partij de hand zou uitsteken naar Baudet. Dat gebeurde niet. In zowat alle pro-

vincies worden linkse partijen, die een dure klimaatfactuur op tafel leggen, mee in het provinciale bad getrokken. Enkel in het weerbarstige Zuid-Holland bestaat nog een kans dat FvD mee gaat deel uitmaken van de meerderheid.

Baudet was zo slim om in die provincie Hans Wiegel als verkenner het veld in te sturen. Wiegel (77 jaar) is - samen met Frits Bolkestein - het uithangbord van de VVD ‘oude stijl’: onversneden rechts. Binnen de partijkaders van VVD wordt het geflirt van Wiegel met Baudet knarsetandend gadegeslagen. Wiegel rijdt al jaren op het ideologische rechterbaanvak. Zo steunde hij Rita Verdonk destijds in haar strijd om het partijleiderschap (die ze verloor van Mark Rutte). Ook met Pim Fortuyn was de verhouding erg hartelijk. Wiegel had namelijk premier mogen worden in een regering met Lijst Pim Fortuyn, indien Pim niet was vermoord.

Groene onzin Laatdunkend kan Wiegel door bepaalde VVD’ers weggezet worden als een dinosaurus, toch verwoordt hij wat vele (voormalige) VVD-kiezers willen horen. ‘Hardwerkend Nederland’, waar de VVD beweert voor op te komen, zit immers niet te wachten op een zwenk naar links waarbij een gigantische klimaatfactuur ontstaat. Kan Mark Rutte op andere gedachten worden gebracht? Tien jaar geleden kon dat nog wel.

Als oppositieleider kwam Rutte destijds voor de dag met een pamflet dat de titel “groen rechts” droeg. Veelzeggend. Hij wilde milieu hoger op de agenda krijgen. Bepaalde mensen binnen de partij brachten Rutte toen, in café De Bruine Boon in Leiden, op andere gedachten. Het moest afgelopen zijn met die groene onzin. Meer dan een decennium later komt het groene monster weer (dankzij Mark Rutte?) om de hoek loeren.

Indien de VVD niet meegaat met de ‘klimaatdrammers’, dan valt vroeg of laat de regering. Gezien het succes van Baudet zit niemand bij de VVD op nieuwe verkiezingen te wachten. Echter, door een groene zwenk naar links te maken, lopen de kiezers als vanzelf naar Forum voor Democratie. De rekening komt in dat geval over een paar jaar. De VVD zit gevangen, net als de N-VA in Vlaanderen.

Of zijn we vergeten dat één onafhankelijk zwaargewicht, zijnde Jean-Marie Dedecker, vorige week eigenhandig het standpunt van N-VA aangaande rekeningrijden deed bijsturen?

SD

Alleszins zijn de peilingen gelijklopend.

Volgens zowel een intern onderzoek van de belangrijkste oppositiepartij, de Democratische Alliantie (DA), als deze van het Instituut vir Rasseverhoudinge (IRV) zou het ANC op zo’n 54 procent eindigen (in 2014 behaalde de partij 62,1 procent), terwijl de grootste winst zou worden gemaakt door de Economische Vrijheidsvechters (EFF) van Julius Malema, die van 6,5 naar ongeveer 12 procent zouden stijgen. Alleen betreffende de DA lopen de cijfers uiteen. De interne peiling ziet een zekere winst (van 22,2 naar 24 procent), daar waar het IRV van stagnatie spreekt (21,8). Hoe dan ook ging er veel aandacht naar de twee sleutelprovincies: Gauteng (met de hoofdstad Pretoria en Johannesburg), waar vandaag het ANC de plak zwaait en de West-Kaap, die een DA-bestuur heeft. Beide partijen zouden daar volgens de IRV-peiling van hun pluimen verliezen. Zo zou het ANC in Gauteng van 53,6 naar 41,6 procent tuimelen, terwijl het voor de DA in de West-Kaap kantje boordje wordt (van 59,4 naar 50,1 procent).

In Gauteng gaat de winst vooral naar het EFF (dat van 10,3 naar 18,2 procent stijgt).

zo’n 500.000 rand (30.540 euro) gekregen om zijn campagne te financieren. Ramaphosa legde de zaak aanvankelijk uit als een betaling aan zijn zoon Andile voor geleverd werk, maar moest daar later op terugkomen.

Kortom, terwijl heel wat Zuma-aanhangers op de ANC-kieslijst prijken - ze nemen zo’n 65 tot 75 procent van de eerste 120 plaatsen op de nationale lijst in - blijken aan de andere kant aanhangers van Ramaphosa en kandidaten die zich destijds actief tegen de staatskaping verzetten of een rol speelden bij het onderzoek naar misbruiken in staatsbedrijven zoals de energiereus Eskom, te zijn geweerd. Zuma heeft wel zijn eigen kandidatuur afgewezen. Dat gebeurde volgens professor en analist Shadrach Gutto hoogstwaarschijnlijk omdat hij als gebeurlijk verkozen parlementslid zou moeten afzien van een aantal voordelen waarvan een gewezen staatshoofd geniet: lijfwachten, medewerkers, gratis vervoer en accommodatie tijdens reizen en noem maar op. En ’s mans onkosten zijn niet klein: in 2018 zo’n 1 miljoen rand (meer dan 60.000 euro).

Onenigheid over coalitiepartner

Winst en verlies

En dan stelt zich de vraag: met welke partner wil het ANC - indien nodig - in zee gaan? Duidelijk is dat de voorkeur van het zwarte electoraat (dat het gros der ANC-kiezers uitmaakt) naar het extreme EFF uitgaat.

48 op de 100 zwarte kiezers spraken zich volgens het IRV-onderzoek in die richting uit. Ook globaal krijgt een ANC-EFF-bestuur de voorkeur (37,7 procent). Daar waar slechts 3 procent onder de minderheden (blank, kleurling, Indiër) die optie verkiest.

Feit is dat zowel onder ANC-kiezers als onder degenen die EFF zullen stemmen, een meerderheid zich voor een akkoord met de andere partij uitsprak.

Niet enkel het ANC dreigt dus te moeten inleveren. De winst zal waarschijnlijk niet naar de Democratische Alliantie gaan.

Sinds enige jaren rammelt het in de voornaamste oppositiepartij. Deze heeft immers begrepen dat een verdere groei enkel kan gebeuren door het aanspreken van het zwarte electoraat. De aanstelling van Mmusi Maimane, een zwarte, tot DA-voorzitter in 2015 vormde een eerste stap. Opvallend is dat de huidige kandidatenlijst van de partij in tegenstelling tot vroeger al voor de helft uit zwarten bestaat. Vraag is of men hiermee het huidige kiescliënteel niet afstoot. Zo zouden er tekenen zijn dat heel wat Afrikaners die vroeger DA stemden, omdat het de grootste anti-ANC-kracht vertegenwoordigde, aan het afhaken zijn en dit vooral ten voordele van het rechtse Vrijheidsfront Plus.

De IRV-peiling zag inderdaad een verdubbeling van het aantal stemmen voor die partij van 0,8 naar 1,7 procent. Dat zou niet alleen te maken hebben met de ‘verzwarting’ van de DA, maar ook met het systematisch negeren van de problemen waarmee de Afrikaners worden geconfronteerd (bijvoorbeeld de verengelsing van het hoger onderwijs). En dat de Democratische Alliantie de laatste maanden plots belangstelling kreeg voor bijvoorbeeld de ‘plaasmoorde’ wordt als schijnheilig bestempeld.

Tevens ziet de DA zich geconfronteerd met een verlies aan kleurlingaanhang na de vaudeville rond Patricia de Lange, de kleurlingburgemeesteres van Kaapstad die - grotendeels ten onrechte - door de partij van corruptie en andere feiten werd beschuldigd. Uiteindelijk gaf ze er de brui aan en stichtte een eigen partij, “Goed”.

Sindsdien is het in de West-Kaap hengelen naar kleurlingstemmen. Naast Goed probeert immers ook het ANC weer kleurlingkiezers aan te trekken, terwijl het Vrijheidsfront Plus de kleurlingpoliticus Peter Marais als lijsttrekker voor de provincie aanduidde. Marais is geen onbesproken figuur. Hij doorzwom al heel wat (politieke) watertjes en was betrokken bij enkele (corruptie- en seks)schandalen waarbij hij echter telkens werd vrijgesproken. Toch neemt het VF+ met die zet geen risico: haar kiezers zitten vooral in Gauteng en Mangaung (Bloemfontein). Baat het niet, dan schaadt het niet.

JAN VAN AERSCHOT

Positie Ramaphosa in vraag gesteld Maar er is meer: Ramaphosa mag dan na een corrupte figuur als Zuma een meer betrouwbare indruk hebben gegeven, de ‘Ramaphorie’ is blijkbaar over haar hoogtepunt heen. En zijn tegenstanders - met oud-president Jacob Zuma op kop – zijn niet bij de pakken blijven zitten. Zo vocht Supra Mahumapelo, voormalig premier van de provincie Noordwest, met succes zijn ontslag bij het Hooggerechtshof in Pretoria aan. Omdat een en ander bij die afzetting chaotisch was verlopen en omwille van procedurefouten, moet zijn kabinet in ere worden hersteld. En ook in de toekomst dreigen problemen. Was aanvankelijk aangekondigd dat bij de screening van de ANC-kieslijsten door de partij streng zou worden opgetreden - zo zouden kandidaten met een strafblad worden uitgesloten -, dan bleek achteraf dat het partijcomité dat zich met de zaak bezighield en onder leiding stond van Ace Magashule, secretaris-generaal van de partij en Zuma-aanhanger, nogal ‘soepel’ optrad. Zo werden diverse door Ramaphosa ontslagen ministers (waaronder Malusi Gigaba, ex-minister van Financiën en van Binnenlandse Zaken) die bij de staatskaping (de sterke beïnvloeding van het kabinet in de Zuma-tijd door de Indische zakenfamilie Gupta) betrokken waren niet geweigerd, onder het motto dat ze nog niet veroordeeld zijn. Insiders beweren dat Ramaphosa voor een voldongen feit werd geplaatst omdat hij zelf in een slecht daglicht was komen te staan door de Bosasa-zaak. Tijdens de strijd om het voorzitterschap in 2017 had hij namelijk van die firma

14

Brieven

18 april 2019

VAN ONZE HOFDICHTER

Michel eerst, premier d’abord Op de krachtige voois van Le Madelon De premier aan het hoofd van zijn regering, die stond historisch aan de juiste kant.

De kleine die gaarne met de groten meeging, helaas hij was in zijn eigen land geen sant.

Sjarel, sta pal en blijf u weren als ’t weer eens om de Grondwet gaat die Bart De Wever om wil keren ter reconversie van de staat.

Wanneer het tegengaat, het schip van staat lek slaat en muiterij toeslaat, sta dan ter daad paraat!

Blijf als premier aan de juiste kant, de kant waar gij volop campagne voert.

Steek in geen geval uw kop in ’t zand voor het blauwe grut dat koert.

ONZE VRIJHEDEN VERDEDIGEN, EN ONSZELF

NIET SCHIETEN OP BEN WEYTS

Pallieterke, De Europese beschaving kent een vrijheid van denken, spreken en doen - die uniek is in de wereldgeschiedenis. Die vrijheid, waarvoor vele offers werden gebracht, is niet alleen een kostbaar, maar ook een kwetsbaar goed, dat bovendien in groot gevaar is. De massale immigratie uit landen met een fundamenteel verschillende cultuur zorgt ervoor dat een aantal verworvenheden - de vrijheid van meningsuiting, scheiding van Kerk (godsdienst) en Staat, de gelijkheid van man en vrouw - in vraag worden gesteld. Waarom onverdoofd slachten?

Waarom de besnijdenis van de vrouw? Niet alleen kritisch tegenover onze waarden, ze integreren niet, maar ook tegenover God die toch de vrouw schiep, een schepsel dat volgens hen moet verbouwd worden, aangepast, om hun vrouwen definitief te herleiden tot hun slavinnen. Toppunt van egoïsme!

Vrouwen die klachten hebben over hun man mogen zich niet tot de politie wenden, maar moeten zich tot de imam wenden, en zo komt de sharia aan bod. Niet onze wetgeving! Kortom, als we onze vrijheden en verworvenheden, in feite onze cultuur, onze leefbaarheid, willen behouden om te voorkomen dat we belanden in een dystopie, een toekomststaat die verwerpelijk is, zullen we ze moeten verdedigen. Uit zelfbehoud. Onze overheid moet dringend een uitgebreid en modern uitgerust leger en politiedienst op de been brengen en krachtdadig optreden, om te vermijden dat de islamcriminelen - en criminelen in het algemeen - de macht overnemen!

Gustaaf van de Cloot - ‘s-Gravenwezel

Kruisende woorden oplossing 1157

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 I

T

I O N E R E N

R O M E

P O S

I

N X O V X E

E G O X M T V X

I

I O N X

F X E M M E N T A L X O E X L E E R L

I

N G E N

R E X U R N X E X A L T E X O S M A A N S X P A N A R X A A

I

X U G X A

T E G E N T R E F F E R I

X E L

S X B E X T E D

E L

L A X

S

X N E U S X B A A N

I

J

U T E X G E

Pallieterke, Ik vind de kritiek op Ben Weyts gemakkelijk en misplaatst. Ik ken hem als een integer, hardwerkend man, die in dit zo ongeveer onbestuurbare land de koers tracht te houden. Een helse opdracht, want wie ook wat beslist krijgt te maken met of de Raad van State of één of andere actiegroep. Ten tweede: de discussie over rekeningrijden dateert al van uit de tijd van Kathleen Van Brempt, in 2008, die de boot toen afhield, omdat ze niet durfde te beslissen. We mogen dus de zaak niet zomaar op Weyts’ schouders schuiven. Ten derde: als Vlaams-nationalisten mogen we aan dit partijtje ‘Ben-schieten’ niet deelnemen. De groen-rode redacteurs van de ‘serieuze’ kranten kappen al genoeg op de N-VA als ze daar ook maar een waterkans toe zien, net zoals ze dat met het Vlaams Belang deden en doen. Wij moeten daar geen schep bovenop doen. De voorstellen van extreemlinks en Groen zijn veel exuberanter en kosten de modale Vlaming veel meer geld. Zelfs Ivan De Vadder vindt hun voorstellen te gortig. We kunnen onze energie beter besteden aan het bevechten van de vijanden van Vlaanderen.

Jaak Peeters - Olen

NIEUWSLEZERESSEN Pallieterke, Al een paar keer las ik dat men zich ergert aan de stem van enkele VRT-nieuwslezers op de radio, zeer opvallend bij de dames onder hen.

Uiteraard blijft een zuivere taal doorslaggevend en daarenboven een aangename radiofonische stem. Helaas zijn er enkele nieuwslezeressen die met een onvolwassen stem de luisteraar blijven irriteren en daarom de aandacht afleiden.

Ik denk aan Marieke V.C. of An V., die al kijvend de perscommentaren opdreunt. Taal en stem zijn toch de doorslaggevende criteria bij de aanwerving, en niet allerhande relaties? De Duitse premier formuleerde het treffend: een vrouwenstem is minder diep en luid dan een mannenstem. Autoriteit uitstralen is voor een vrouw iets wat ze eerst moet leren. Dat geldt evenzeer voor onze nieuwslezeressen in Vlaanderen.

J.F. - Gent

Wanneer de groene Calvo gaat tekeer, stel u dan als een Waalse haan te weer, en kraai naar dat groentje van de Nord: “Kukleku, kukleku, moi d’abord!” (bis)

Hector van Oevelen

QUO VADIS?

BELANGRIJK BERICHT!

Pallieterke, Tot mijn verrassing trof ik in het maandblad van het Thomas More-Genootschap een bijdrage aan van jullie hoofdredacteur onder de hoofding “Het wiegje van Jezus”. Trouwe 't P.-lezers hadden die onlangs reeds gelezen in hun lijfblad.

Het herinnerde mij scherp aan de indringende mening van Ulrich Greiner in zijn vrij recent boek “HEIMATLOS: Bekenntnisse eines Konservativen”. (Bedankt, Piet Van Nieuwvliet, om mij op het spoor van dit boek te brengen!)

Er wordt daarin dieper ingegaan op het fenomeen van de teloorgang van hetgeen de schrijver als ‘Christlisches Abendland’ omschrijft. Dat daarvoor diverse oorzaken kunnen aangewezen worden, lijkt nog evident.

Zorgwekkend wordt het pas als blijkt dat sommige aberraties toegewezen dienen te worden aan de hoogste geledingen van de kerkelijke hiërarchie.

Zulks blijkt onder meer uit de zeer omstreden recente contacten van paus Franciscus met de Chinese communistische dictatuur.

Naar verluidt zou het zijn bedoeling zijn twee bisschoppen te benoemen van de Chinese Patriottische Katholieke Associatie, die het gezag van de paus nooit erkend heeft en bovendien zorgvuldig ‘begeleid’ wordt door de Chinese Communistische Partij...

Daarentegen werden twee bisschoppen van de oorspronkelijke Chinese Katholieke Kerk verzocht af te treden - tot hun groot verdriet - nadat zij jarenlang in bijzonder moeilijke omstandigheden het beste van zichzelf hadden gegeven. Als klap op de vuurpijl werd een interview gepubliceerd met een bisschop Sorondo, die bondskanselier blijkt te zijn van de Pauselijke Academie voor Sociale Wetenschappen. Na een recente rondreis in China bestond hij het om te verklaren dat China “het best de sociale leer van de Kerk realiseert”.

In voornoemd maandblad gewaagt men van een verschrikkelijk moment.

Anderzijds ligt het pausbezoek aan de Emiraten nog vers in het geheugen. Wie doorheen de glamour van het ‘historische gebeuren’ keek, zal allicht ook de indruk opgedaan hebben dat het ging om een perfect voorbeeld van de “takiyya”, het bekende islamitische concept om ongelovigen en andersgelovigen te misleiden. Inmiddels blijft hier te lande het kerkvolk enigszins verweesd achter...

Pallieterke, Onze nationale radiozender meldt dat de minister van Dierenwelzijn beslist heeft dat apen in de zoo voortaan méér privacy zullen krijgen!

Die uiterst relevante beslissing werd ook op televisie gebracht, en onze zelfverklaarde ‘kwaliteitskranten’ besteedden er meerdere bladzijden aan, met foto’s en al.

Van Dale woordenboek verklaart dat een ‘volksvertegenwoordiger’ iemand is die het volk in een regeringscollege vertegenwoordigt. En ‘volksvermaak’ volgens Van Dale is een bezigheid, spel of schouwspel waarmee het volk zich vermaakt; ook oude gebruiken waarbij gezongen en gesprongen en natuurlijk ook gegeten en gedronken wordt, alle spel van ouden en jongen; elke traditionele volkspret. Dat staat zo in mijn woordenboek, dus daarom: welkom in pretpark België! Wereldrecordhouder verkeershinder en fileleed, het énige land met zes regeringen en zeven parlementen en de zwaarst belaste lonen van de planeet; een koninkrijk vol politieke dynastieën waar onverantwoord véél gestaakt wordt, maar wél aapvriendelijk! Graag een minuut stilte voor de moord die hier al decennia dagelijks gepleegd wordt op de democratie. Die 'minuut stilte' is (voorlopig) nog vrij van belasting en btw.

M arc Bertrand - Edegem

De Vlaamse vakman

R aymond Bries - Heist-op-den-Berg

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

18 april 2019

Miserie bij Anderlecht Verleden donderdag had ik het er nog over in dit weekblad. Er gaat geen week voorbij of er gebeurt wel iets bij Anderlecht. Mijn woorden waren nog niet koud of het was weer prijs. Wat vrijdag in Luik gebeurde, was hallucinant. Dat zal de fiere Brusselse club nog lang achtervolgen. Het imagoverlies is enorm.

Traditiegetrouw ga ik na de wedstrijd een pintje drinken ‘Bij Michou.’ Dat was nu niet anders. Er hingen een paar mannen van de ‘harde kern’ aan de toog. Ze namen geen blad voor de mond.

Indien niet wordt gewonnen tegen Standard, dan zal de hel losbarsten. “Na 55 jaar geen Europees voetbal meer in het Astridpark, dat zullen we niet pikken.” Ik houd mijn hart vast voor wat zal gebeuren indien thuis tegen AA Gent niet wordt gewonnen.

Wat vinden oud-spelers van paars-wit van de situatie?

Robby Rensenbrink: “Anderlecht moet dringend op zoek naar goeie spelers. Ik ben het beu om mijn club zo vaak te zien verliezen.” Hugo Broos: “De laatste jaren minderde de kwaliteit. Ik zag meer en meer jongens van wie ik dacht, ‘oei, is dat een Anderlechtspeler?’”

Jacky Munaron: “Bij de 0-2 van Brugge op Anderlecht zag ik een beeld van enkele spelers in de loge die naast de kern vielen.

Ze zaten te lachen. Mocht dat in onze tijd gebeurd zijn, dan plakten we die tegen de muur.” Georges Heylens: “Normaal ga ik altijd kijken. Vorige week niet. Ik zei tegen mijn zoon: ‘Ik kan het niet meer zien.’ Als ik sommige spelers zie wandelen...”

Arie Haan: “Constant vanden Stock was

altijd de drijvende kracht, die man had echt verstand van voetbal. Als je geen goede spelers hebt, kan je daar nog Guardiola voor zetten, maar dat zal niet helpen.” Luc Nilis: “Het probleem stamt niet van nu.

Anderlecht is al een tijdje niet meer wat het was. Ik durf niet te zeggen dat het nog goed komt. De miserie is al maanden een constante.” Walter Baseggio: ”Ik zou niet graag op dit middenveld spelen, er is geen evenwicht. Het geldt voor de hele kern. Die ploeg is een smet op onze fierheid.”

Adrien Trebel: “Als speler wil je geen deel uitmaken van de Anderlechtploeg die voor het eerst na 55 jaar geen Europees voetbal haalt.” Peter Ressel: “De ondergang van het grote club Anderlecht is er gekomen met de uitverkoop.

De club is weggegeven voor het geld. De mensen die er nu zitten kunnen het niet.” Alin Stoica: “De Belgische competitie stelt nauwelijks iets voor. Dan is het extra deprimerend dat Anderlecht daarin geen Europees voetbal dreigt te gaan pakken.”

En tot slot …

Gille van Binst: “Een ding is zeker, Constant zal er niet mee kunnen lachen!”

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

‘Statements’

Binnen een week werd koning voetbal, afdeling België, geconfronteerd met drie ‘statements’. Geen ervan verhoogde de geloofwaardigheid van volkssport nummer een, integendeel! Het recentste statement eiste, met de handtekening van een hoogst twijfelachtig collectief, plaats een op. In Luik zag paars-wit schorem dat zich ‘fans’ noemt, middel om ‘hun’ club knock-out tegen het canvas van het roemruchte PO1 te meppen.

De sportieve malaise waarmee de meervoudige landskampioen worstelt, zint de heren niet. Daarom besloten ze hersenloos zelf de genadeslag aan een mislukt seizoen te geven, waarin ze met verve slaagden. Het aanvullende ‘statement’ dat “het nog veel erger had gekund” trekken we geenszins in twijfel.

Of in genoemd collectief de meeste enkelingen ze nog allemaal op een rijtje hebben, trekken we wel in twijfel. Nadrukkelijk zelfs.

Het is in al die van intelligentie uitpuilende ogen vanzelfsprekend dat het puin door anderen dan zijzelf dient geruimd. In eerste instantie door het paars-witte bestuur dat volgens hen schuldig is voor de degeneratie van het grote Anderlecht. Te vrezen valt dat het stukken erger gesteld is met het DNA van het genre ‘fan’ dat op Sclessin amok maakte dan met dat van de club waarin die fan – we pinken een traan weg - al zijn spaargeld, tijd en liefde steekt. Zoals bewezen…

Van plaats twee…

In orde van toegebrachte schade aan de geloofwaardigheid prijkt op plaats twee het ‘statement’ van de gloednieuwe bondsprocureur Kris Wagner in de zaak-Malinovsky, over de sterspeler van Racing Genk.Voor een goed begrip: de enige die met zekerheid weet of Ruslan Malinovsky zijn tegenstander Birger Verstraete, al dan niet opzettelijk, een trap onder de oogkas verkocht, is de Oekraïner zelf. Zij het, naar zijn zeggen, ook de genoemde bondsprocureur. Vraag is of zijn exorbitante eis van zeven speeldagen schorsing ingegeven was door topkennis van anatomische zaken en biomechanische reflexen, dan wel door opportunistisch getinte profileringdrang? De man neemt het ons hopelijk

Moedige Wout Wout van Aert had beter verdiend, maar als het noodlot toeslaat, moet het slachtoffer ootmoedig het hoofd buigen. Dat was precies wat onze Wout weigerde te doen: het hoofd buigen. In het bos van Wallers was het al prijs, met een mechanisch defect. In zijn onstuimigheid om terug aansluiting te krijgen met de kopgroep, en zonder hulp van zijn waterdragers, kwam hij ook nog eens in aanraking met de Frans-Vlaamse korst. Pech en een valpartij, en na hard labeur toch terugkeren, en dan nog aanklampen bij de zes die vooraan een kloof sloegen met het peloton, dat verdient een dik applaus. Niet verwonderlijk dat hij na zoveel strijdlust nog amper pap kon zeggen.

Deserteur Terwijl hij nog volop aan het nagenieten was van zijn verrassende zege in de Ronde van Vlaanderen en er maar niet genoeg van kreeg, liet de Italiaan Alberto Bettiol weten dat hij niet zinnens was vanuit de zevende hemel af te dalen naar de Hel en dat hij bijgevolg verstek gaf voor Parijs-Roubaix. Het werd genoteerd, zoals de kandidaten voor de eindzege tevens in dank vernamen dat Terpstra geblesseerd moest afhaken en dat Mathieu van der Poel zich nog niet geroepen voelt om nu al de held uit te hangen in de Hel. Het komt nog. Alles op zijn tijd.

Droog Intussen stond de rest van het peloton weer in de stijgbeugels om van Compiègne naar Roubaix, het eertijdse Robaais, te hossebossen. Met onderweg liefst negentig stroken met harde kasseien om het gezellig te houden. Er zijn naar verluidt renners die er plezier in vinden op die heirwegen uit de tijd van de Romeinen dooreengeschud te worden. Ieder zijn hobby. Dan hadden ze dit keer nog het geluk, of de pech, het is maar hoe ge het bekijkt, dat er geen regenbuien aan te pas kwamen. Daardoor werd het een droge Parijs-Roubaix. Voor sommige liefhebbers een te droge. Ze kunnen niet alles willen.

Wie van de zes?

Wat eraan voorafging is verwaarloosbaar.

Pas op een dikke vijftig kilometer van de aankomst gingen de poppen aan het dansen.

Greg van Avermaet en Oliver Naesen kwamen

van dan af niet meer in het stuk voor. Het half dozijn vluchters dat het vuur aan de lont stak, had alleen maar oog voor elkaar, en zat met de vraag wie nog genoeg pit en vermogen in huis had om de rest af te maken.

Twee overblijvers Wout van Aert had zich al leeggereden in de achtervolging. Peter Sagan was ook niet in zijn beste doen. De wielergoden hadden het op Sep Vanmarcke gemunt, die zijn boontjes al te week had gelegd voor de spurt in de velodroom, maar in volle finale af te rekenen kreeg met mechanische pech en daar begrijpelijkerwijze het hart van in was. Dikke pech, maar minder erg dan Tiesj Benoot, die zijn sleutelbeen brak bij een aanrijding met een auto. Dan was er nog Yves Lampaert, die zich al verzoend had met een derde plaats en een stek op het erepodium. Bleven over Philippe Gilbert en Nils Politt.

Ouwe taaie Terwijl hij voor velen al had afgedaan als respectabele veteraan op retour, speelde ouwe taaie Philippe Gilbert het toch maar klaar om op zijn 36ste Parijs-Roubaix aan zijn indrukwekkend palmares toe te voegen.

Mogen we zijn zeges even op een rij zetten?

De Ronde van Vlaanderen, vier keer de Amstel Gold Race, de Ronde van Lombardije, Luik-Bastenaken-Luik, een wereldtitel, plus een resem overwinningen die we al vergeten zijn, en nu ook Parijs-Roubaix. Als ge met zo’n erelijst onder de mensen kunt komen, is de eretitel grootmeester in het pedaaltrappen niet overdreven.

15

Belofte maakt schuld Wie stonden er naast Philippe Gilbert mee te blinken op het erepodium? De Duitser Nils Politt is dan wel een gewezen pistier, op de wielerbaan van Robaais moest hij zijn meerdere erkennen in Gilbert. Dan was er nog tricoloretruidrager Yves Lampaert, die ons aangenaam verraste met zijn derde plaats, en alsof dat niet genoeg was aan ieder die het horen wilde liet weten: “Op een dag kan ik hier ook winnen.” We zullen hem, als het gepermitteerd is, volgend jaar daaraan herinneren.

De tijd van toen “In voetbal kan alles snel veranderen. Misschien kan onze huidige positie zelfs een handicap worden voor de ploeg.” Het zijn niet onze woorden, maar die van Bölöni met de ijzeren arm tijdens de persbabbel na de overwinning tegen AA Gent. De slag om de arm van de Antwerptrainer neemt niet weg dat Antwerp met negen punten op twaalf een ijzersterke start heeft genomen in play-off 1.

Handicap of niet, na de thuiswedstijd op paasmaandag tegen Club Brugge weten we al iets meer. Vier dagen later komt ook Standard naar de Bosuil. Het is godgeklaagd dat ze de zestigduizend plaatsen van de toenmalige Bosuil hebben afgebroken, ze zouden volgende week van pas zijn gekomen.

Indrukwekkend Zoveel onderdanigheid zijn we van Club Brugge lang niet gewoon geweest. Het woord indrukwekkend is nog zacht uitgedrukt voor de manier waarop Genk de bezoekers uit Brugge negentig minuten van de mat veegde.

niet kwalijk als we via een gezonde reflex van ons hersenpotentieel eerder aan de laatste mogelijkheid denken. Hoe dan ook mag zijn operatie geslaagd heten. Zelfs nadat zijn voor de Geschillencommissie gehouden pleidooi van liefst 124 minuten, om voor zijn schorsingvoorstel steun te krijgen, door voorzitter Luc de Mot als irrelevant werd weggeblazen.

Is recht geschied? Alleen Malinovsky weet het. Al de rest blijft giswerk.

Wel is het zo dat gans België vandaag weet wie Kris Wagner is.Voor hij de zaak-Malinovsky op eigen wijze opklopte, kende niemand hem. De man lijkt het type dat bij een nederlaag al prompt aan revanche denkt. Daardoor zullen alvast de zorgen niet verminderen die men zich al maanden maakt in Mechelen en Beveren.

… naar drie Over naar plaats drie op het wankele geloofwaardigheidschavotje met het ‘statement’ van de licentiecommissie. Dankzij haar geen sprake van welke zorgen ook voor Excelsior Moeskroen. Het mag dan zijn dat de club onder een voorlopige bewindsvoering staat, dat haar budget door schimmige constructies en schimmige bronnen enigszins op orde is, en dat in het verleden aan de lopende band met documenten werd gerotzooid, maar geen vuiltje aan de lucht voor de bevoegde commissie, die Moeskroen financieel supergezond verklaarde en met een licentie voortstuwde in de vaart der voetbalminnende volkeren. Of het vaderlandse voetbal binnen een enkele week ooit nog meer pluimen kan laten, is onzeker. Zeker is wel het zware gezichtsverlies door de drie hier aan bod gekomen ‘statements’.

Met als resultaat opnieuw vier punten voorsprong op achtervolger Club, dat tot voorbije zondag dé titelkandidaat werd genoemd.

Genk dan toch nog kampioen? De toekomst zal het uitwijzen. Dat de overwinning tegen een rechtstreekse concurrent, en vooral de wijze waarop, voor veel vertrouwen heeft gezorgd in de Luminus Arena, is zo klaar als pompwater. Standard mag nu vrijdagavond het leven van trainer Clement en zijn kornuiten proberen zuur te maken, maar de kans dat Genk op een fameuze weerbots gaan stuiten is niet waarschijnlijk.

Geen stoef Er is ook nog zoiets als play-off 2. Hallo? Is er nog iemand geïnteresseerd? Op het Kiel had Parijs-Roubaix duidelijk voorrang; amper zeventienhonderd man zat naar de overwinning van Beerschot-Wilrijk tegen Eupen te kijken. Was er in Sint-Truiden, dat op kop staat in play-off 1A, en bij Union, dat de leiding heeft in play-off 2B, meer interesse? Niet echt. Tweeduizend vijfhonderd toeschouwers in Stayen en iets meer dan vierduizend in het Dudenpark is ook geen stoef en niets om mee te pronken.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

18 april 2019

ABSURDISTAN De beste wet!

Binnenkort wordt het blijkbaar mogelijk om een wet in te voeren via het zogenaamde burgerinitiatief. Wij kondigen u nu al aan dat uw geliefde weekbladredacteurs met het eerste burgerinitiatief voor de pinnen zullen komen: een wet die verbiedt dat men nog ooit dorst moet lijden. Gratis drank. Gegarandeerd. Voor, tijdens en na het werk!

Onder valse vlag De herdenking in Mechelen voor de man die mensen met een mes aanviel en door de politie werd neergeschoten, krijgt wel een heel ander tintje als men hoort dat daar iemand namens BeOne het woord heeft gevoerd. BeOne, dat is de partij van onze intieme vriend de Libanees. Misschien kan die nog de slachtoffers van de messentrekker aanklagen, om zich op diens mes te hebben geworpen?

Laat het!

In het Vlaams Parlement overweegt men financiële bestraffing voor parlementsleden die niet voldoende aan de commissiewerkzaamheden deelnemen. Totáál verkeerd, lijkt ons. Er worden in dit land al zoveel wetten, besluiten en decreten gemaakt, dat men parlementsleden beter zou betalen om wat minder te werken. Echt.

Somber vooruitzicht Uit documenten die na de herovering op IS van Baghouz in Syrië werden gevonden, blijkt dat het kalifaat al volop bezig was met het plannen van aanslagen in Europa. Laten we dus vooral met wat onschuldige kindertjes ook veel minder onschuldige moeders van ginds terughalen, zodat we onze gerechtvaardigde straf kunnen ondergaan.

Borgerhouden van Islam Albakov is een geradicaliseerde

1157

Ingoesjeet die werd gezocht door Interpol.

En kijk, hij werd ten onzent aangehouden, in het maagdelijke multiculturele paradijs Borgerhout. Je zou er nog je geloof in de linkse mensheid bij verliezen!

Naamswijziging Mededeling uit de omgeving van het Antwerpse stadhuis, al kan het ook uit een nabijgelegen kalifaat zijn: de zone met postbusnummer 2060 zal vanaf heden niet meer worden betiteld als Antwerpen-Noord. De nieuwe benaming is Antwerpen Boreaal.

Kronkelig Virginia Gamba, speciale VN-gezant voor kinderen in conflictgebieden - een mens kan het zo gek niet verzinnen, of er worden speciale gezanten voor aangesteld - vindt dat moeders van kinderen uit het kalifaat zoveel mogelijk bij hun kinderen moeten kunnen blijven, ook bij terugkeer naar het Westen. Of hoe kinderrechten worden gehanteerd tegen de samenleving.

Zorgwekkend.

Publieke schande Ongehoord! ‘Klimaatmeisje’ Greta Thunberg mag het Europees Parlement niet toespreken!

Wie denken die verkozenen wel dat ze zijn? Er is er maar één die het Europese volk vertegenwoordigt, bij goddelijke uitverkiezing, en dat is de groenheilige Greta!

Het nooit eindigende verhaal Kan er iemand ons zeggen de hoeveelste keer het is dat de problematiek van Brussel-Noord net weer in de aandacht werd gebracht? De 67ste? Of de 108ste al?

Zoveel overheid, zoveel wetten, en er gebeurt... niks. Maar straks zijn het verkiezingen, jochei.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Artistieke B. In geen geval - Doet alsof C. Internetlandcode voor Italië Huiduitslag - Film van Steven Spielberg D. Register voor basisgegevens van ondernemingen - Onzes inziens Stad aan de Oeral E. Stop op een fles - Knolgewas F. Roem - Guirlande G. Nederig verzoeken - Afstandsmaat - Lidwoord H. Aangename geur - Verberg bedrieglijk I. Aan elkaar verbinden Erfelijk materiaal J. Natuurlijk logaritme Energieleverancier - Rooms-katholiek K. Bewerkt het land - Met een gemeenschappelijke as L. Mateloze

1. Zittend, half in slaap vallen 2. Groei 3. Neon - Plekken - Tangens 4. Bevel - Engelse adellijke titel 5. umoristische voordracht 6. Hinderlijk ergens over blijven klagen - Edelgas 7. In case of emergency - VS Vlaamse TV-zender 8. Deel van het testament Rechtgelovige 9. Op de grond vallen - Romeinse cijfer 49 10. Klein beetje - Egyptische vorst 11. Lange-afstandswandelpad doorheen een aantal Europese landen Vaardigheid - Kunstmuseum aan Zee 12. Gravure - Telwoord - Frans pers. vnw.

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1156 VINDT U OP BLZ. 14

Het ultieme dubbelinterview Waar Persgroepen, Mediahuizen, VRT’s en RTBf’en niet in slaagden, was het voor ‘t Pallieterke een kwestie van twee telefoontjes. “Maar oui, monsieur Pallieter.

Hoe laat?”, zei de ene. “Het zal nog niet zijn zeker. Ik doe mijn properste frak aan”, zei de andere. En daarom kunnen wij u als enigen het grote Paasinterview aanbieden van Elio Di Rupo en zijn Vlaamse tegenvoeter Bart De Wever.

De kaarten liggen politiek niet bepaald makkelijk. Bij de N-VA hebben ze alles op confederalisme gezet. Bij de grootste Waalse partij wil men van geen staatshervormingen weten. Het wereldrecord regeringsvormen komt in gevaar al zal het wel in Belgische handen blijven. Eén troost echter: op 6 regeringen draaien, gaat ook.

Er zijn trouwens onverlaten die beweren dat een land slechts één regering nodig heeft, wat algemeen wordt afgedaan als politieke ‘science fiction’. Maar daar willen de heren het niet over hebben. Wel over de toekomst van het bestuur in dit land.

Meneer Di Rupo, als ik bij u mag beginnen. De PS blijft bij haar standpunt. Staatshervorming, laat staan confederalisme. U bent en blijft…

ELIO: Demandeur de rien, meneer Pallieter, demandeur de rien Alles is de prima. In Wallonië en de Brussel zijn wij zeer tevreden met het leven. Alles gaat goed. Waarom wij moeten de staat dan hervormen. Ik vraag niks aan de federale regering voor Wallonië. Niets, nul, zéro.

BART: Echt niks Elio?

ELIO: Rien Bart. Ik vraag niks.

BART: Niks? Helemaal niks Elio?

ELIO: “Enfin, niks… Het is te zeggen. Misschien een kleine, grote zak Vlaams geld. Maar dat is gewoon de normale solidariteit. Een béétje geld voor Brussel, een beetje voor la Wallonie. En de Franse onderwijs. Maar verder demandeur de rien de knots”.

BART: Dat is straf, want wij zijn daar ook vragende partij voor diezelfde zak geld. Ook voor onderwijs, het klimaat en onze welzijnsinstellingen.

ELIO: Maar enfin, dit is inacceptable. La Wallonie is de Vlaamse welzijnsinstelling. Dat staat in het contract dat we in 1830 hebben gemaakt.

Vlaanderen melkt de koe en deelt de melk. Dat is wat ons land zo mooi maakt.

BART: Vlaanderen is de koe Elio.

ELIO: Dat is een grappige observatie. De Vlaamse Leeuw is de koe. Maar dat is natuurlijk niet eerlijk. Wij helpen de Vlaanderen met het halen van de klimaatdoelstellingen. Als iemand wilt maken de industrie in Wallonië, wij geven geen vergunning, jagen ze weg met absurde eisen. Je moet absoluut gek zijn om in Wallonië iemand werk te geven. Het is Vlaanderen kan veel propere lucht en klimaat kopen bij ons.

Voor buren maken wij een zacht prijsje.

BART: Maar Elio, we betalen al alles. Zou dat er niet zo afkunnen? We zijn tenslotte voorlopig nog een land en er mag wel eens iets terugkomen uit Wallonië. Of in dit geval niks dus, maar het helpt wel bij de klimaatdoelstellingen.

ELIO: Wij doen niks voor niks Bart, maar dat betekent wel dat er moet betaald worden. Wij doen alleen niks tegen betaling. Voor niks gaat de zon op en komen de transfers, maar daar blijft het ook bij.

BART: Sinds 1830!

ELIO: En zeker tot 2230. Vive la solidarité!

Heren, houd het tof. Meneer De Wever, hoe reageert u op de uitspraak van Waals minister Marcourt die stelt dat de enige manier waarop de Waalse economie de Vlaamse kan bijbenen, is wanneer de Vlaamse een aantal jaren stopt met groeien?

BART: Ik denk dat die analyse zeer juist is.

Maar eigenlijk is dat een andere manier om te zeggen dat ze niet van zinnens zijn om maatregelen te nemen en Wallonië en Brussel van plan zijn om aan het infuus te blijven hangen

ELIO: Dat is zeer stereotype stereotypering, meneer De Wever. En het is een leugen. Wij hebben een update van ons Marshallplan die het mogelijk maakt om inderdaad in enkele jaren of enkele decennia tijd een gelijkaardige economie te hebben. Maar wel op voorwaarde dat de Vlaming een beetje wacht op ons. Dat is een kwestie van solidariteit.

BART: Maar enfin Elio, dat kan je toch niet menen. Hoe kan je nu verwachten dat de Vlaamse economie niet meer groeit. Dat is Kafka.

ELIO: Dat is dus allemaal voorzien in het nieuw Marshallplan voor Wallonië. In het eerste plan, investeerden alle regio’s Vlaams geld in hun economie. Dat ging prima maar toen was de geld op. In ons nieuw plan, stoppen we niet het Vlaamse geld van Wallonië in de Waalse economie. Maar ook de Vlaamse geld die anders naar de Vlaamse economie gaat. Allemaal in de Waalse economie. Op die manier wordt de Vlaamse economie afgeremd op natuurlijke wijze en kan de Waalse dichterbij komen. Dat is een kwestie van solidariteit.

BART: Ik ben nu geen econoom Elio, maar als de Vlaamse economie niet meer groeit en de Waalse economie afhankelijk is van de Vlaamse economie, slacht je dan niet de kip met de gouden eieren.

ELIO: Ook daar is aan gedakt. In ons plan is een kleine Vlaamse belastingverhoging voorzien, die de transfers op peil houden. Het ene compenseert het andere. Als tegenprestatie moeten we financieringswet wel herzien natuurlijk. We verdelen de pot niet meer op basis van het aantal inwoners, maar op basis van het aantal vierkante meter grond. De Wallonië heeft dan wel maar 33 procent van de bevolking. We hebben wel 52 procent van de Belgique.

BART: Dat is geen tegensprestatie, dat is diefstal op diefstal.

ELIO: Dat is de prijs van de solidariteit meneer De Wever. U weet toch dat de hele wereld denkt dat de Vlaming een asociaal wezen is met fascistische neigingen.

BART: Omdat u dat overal zit te verklaren.

ELIO: En ik geef u de kans om het tegendeel te bewijzen. Maar niet voor niks, dat begrijpt u toch wel.

BART: Trop is te veel. We zien wel na 26 mei.

De N-VA-voorzitter stapt op en verlaat met slaande deuren het interview ELIO: Heeft u dat nu gezien, meneer Pallieter. Zelfs als je demandeur de rien bent, doet de Vlaming moeilijk.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be