't Pallieterke van 25 april 2019

75ste jaargang • nummer 17 • donderdag 25 april 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Nepnieuws van Parijs tot Sri Lanka Zeker weet ik dat uiteraard niet, maar ik vermoed dat de brand in de Notre-Dame een ongeluk was, en dus niet is aangestoken, ook niet door moslims. Op sociale media werd nochtans af en toe in die richting gespeculeerd.

VRT-journalist Tim Verheyden, de man achter de beruchte Pano-reportage over Schild en Vrienden, zag het als zijn plicht om al die ‘schandelijke’ geruchten de kop in te drukken.

In een uitgebreid stuk op de VRT-webstek probeerde de zelfverklaarde “expert sociale media” alle “nepverhalen en complottheorieën” over de brand te weerleggen. U kan de details in de rubriek Medialand in dit blad lezen.

Voedingsbodem Misschien, als Verheyden zich niet alleen met nepnieuws van rechtse signatuur zou bezighouden, en eventueel ook eens “onderzoeksjournalistiek” zou bedrijven bij linkse of islamitische verenigingen, zouden mensen hem ernstig nemen. Tot zolang mag u hem gerust beschouwen als een journalist die zijn politiek militantisme slecht kan verbergen en als een kenmerkende vertegenwoordiger van het soort journalistiek dat zelf, meer dan wat ook, verantwoordelijk is voor het succes van de ongeregelde nieuwsgaring op sociale media.

De desinformatie door traditionele media creëert precies de voedingsbodem voor nepnieuws en complottheorieën.

Het klopt dat bepaalde secties van rechts inderdaad voorzichtiger moeten worden met het nieuws dat ze delen en voor waar aannemen. Het had wel gekund dat de brand van de Notre-Dame aangestoken was, al dan niet door

radicale moslims. In Frankrijk worden gemiddeld twee kerken per dag gevandaliseerd. De kerk van Saint-Sulpice, na Notre-Dame de grootste van Parijs, werd in maart getroffen door een brand die zeker was aangestoken. Islamitische fanatici zijn al tot veel straffere dingen dan materiële vernielingen in staat gebleken.

Maar ongelukken gebeuren ook.

Ook in kerken, ook net voor Pasen.

Beeldenstorm in Frankrijk Ik begrijp niettemin zeer goed waarom mensen naar sociale media grijpen voor meer informatie.

Ze weten, uit vele ervaringen, dat wat naar voor komt uit de traditionele media heel onvolledig en onbetrouwbaar wordt wanneer nieuwsfeiten betrekking hebben op ideologisch gevoelige kwesties.

Als het over moslims en de islam gaat, wordt er zoveel verzwegen en verschoond, verdraaid en verfraaid, dat berichtgeving voor de lezer een soort code wordt die hij moet proberen te kraken. Dan kunnen het internet en de sociale media hulp bieden. Voor een kritische gebruiker schuilen daar schatten van informatie. Maar wie enkel op zoek is naar zijn eigen gelijk, kan gemakkelijk op dwaal-

sporen van nepnieuws en propaganda terechtkomen.

Een goed voorbeeld zijn de vernielingen die Franse kerken reeds jaren teisteren. Grootschalig vandalisme tegen moskeeën zou veel persaandacht krijgen, ook bij ons. Maar het geweld tegen christelijke doelwitten in Frankrijk heeft in Vlaanderen enkel nog maar de aandacht getrokken van ‘t Pallieterke (zie het artikel van Salan van 21/2). De media kunnen niet jarenlang stom blijven over de systematische beschadiging van Franse kerken en dan verwachten op hun woord te worden geloofd dat die ene kerkbrand die ze niet meer kunnen negeren een ongeluk was.

Vind-ik-leuk Ook de berichtgeving over de brandende Notre-Dame was een goed voorbeeld van de politiek correcte omerta. Moslims hebben de brand wel niet aangestoken, maar velen juichten die wel toe. Zowel in Frankrijk als in het buitenland werden foto’s van de brandende kathedraal op Facebook begroet met vind-ik-leuks, hartjes en lachende smileys vanwege mensen met niet bepaald Europees klinkende namen. U kan daar in onze pers niets over vernemen, een nalatigheid die pas op zijn juiste betekenis kan geschat worden als u bedenkt hoe de pers zou reageren als op het internet de vernieling van een eeuwenoude moskee zou toegejuicht worden door autochtone Fransen (of Vlamingen).

Dat de brand wel een ongeluk moest zijn, daar waren de media al heel snel van overtuigd, al kon daar op dat ogenblik nog geen zekerheid over bestaan en moest men blind gokken over de precieze oorzaak. Ook dat soort snelle speculaties zet uiteraard aan tot wantrouwen.

Je moet geen mediaspecia-

list zijn om perfect aan te voelen welke dynamiek er speelt: in hun achterhoofd weten berichtgevers heel goed dat de mogelijkheid van islamitische terreur reëel is en dat heel wat burgers dezelfde vermoedens koesteren. Dus geeft men onmiddellijk tegengas.

Achteraf kan men gelijk krijgen of, evengoed, kan de zaak uit de aandacht gaan (zoals de recente schietpartij in Utrecht, die een bepaalde pers poogde af te schilderen als een “persoonlijke afrekening”).

Tamils Bij de paasaanslagen in Sri Lanka viel dat vreselijk tegen omdat de pogingen om het evidente motief te negeren snel onhoudbaar bleken. De terreuraanslagen in Colombo waren in zekere zin het spiegelbeeld van de brandende Notre-Dame. De daders waren wel degelijk radicale moslims en daar was snel duidelijkheid over.

Al in de eerste uren werd officieel bevestigd dat het hoofd van de Sri Lankaanse politie al op 11 april gewaarschuwd had voor grootscheepse aanslagen die waren gepland door een moslimterreurgroep (National Thowheeth Jama’ath) tegen christelijke doelen. CNN-India had snel een bekende moslimextremist, Zahran Hashim, geïdentificeerd als dader van de aanslag op het Shangri-la Hotel. Dezelfde bron noemde ene Abu Mohammed als dader van de aanslag op een kerk. Het persagentschap AFP meldde dat de zelfmoordaanslag tegen het Cinnamon Grand hotel was gepleegd door iemand die zich als “Mohamed Azzam Mohamed” - een naam kan moeilijk nog islamitischer klinken - had ingeschreven.

Hoeveel misverstanden konden er nog bestaan over de religie en het motief van de daders?

Al die feiten waren reeds tegen zondagmiddag gekend. Maar het

laatavondjournaal van VRT ging de paasnacht in met de mededeling dat er over de daders niets geweten was, maar gaf wel de suggestieve geschiedenisles mee dat er tot 2009 een burgeroorlog was geweest tussen de boeddhistische meerderheid en de Tamil Tijgers (seculiere hindoes). Was feitenspecialist Tim Verheyden met vakantie?

Angst voor islamofobie De struisvogelberichtgeving die dag was soms absurd. Het Nederlandse NOS-journaal liet een “expert” aan het woord die de boodschap bracht dat, indien het dan toch eventueel, misschien, mogelijk, zou blijken dat de aanslag het werk zou zijn van moslimextremisten, dit zeker niet mocht leiden tot islamofobie.

Zo werkt de duiding: een compleet geïsoleerde zonderling die moslims doodt in Christchurch is een bewijs van het gevaar dat uitgaat van alle rechtse ideeën.

Een georganiseerde groepering, bestaande uit islamieten, die zich zelf beroept op de islam en zich gesteund weet door de religieuze geboden van die godsdienst, kan massaal christenen vermoorden zonder dat dit mag leiden tot enige smet op de islam.

Kijk, Tim, dit zijn al de redenen waarom de mensen u en uw collega’s wantrouwen en dan maar zelf op zoek gaan naar de antwoorden op het internet en de sociale media. Wanneer de moslims het gedaan hebben, zwijgen jullie zoveel en zolang mogelijk, om, indien nodig, daarna de waarheid te verdrinken in een zee van politiek correcte duiding. Wanneer ze het een keer niet gedaan hebben, mag je er niet verbaasd over zijn dat mensen jullie niet geloven. Bespaar ons in elk geval de pedante lesjes over desinformatie.

JURGEN CEDER

2

Actueel

25 april 2019

Vier weken nog…

Enkele lezers vonden dat we Ben Weyts te hard hadden aangepakt door hem af te beelden met ezelsoren. Ik zal de laatste zijn om Ben Weyts de domste van de klas te noemen, maar laat ons eerlijk zijn: vriend Weyts werd teruggefloten door zijn eigen voorzitter.

Op zich is rekeningrijden geen slecht systeem – wie minder rijdt betaalt minder, wie meer rijdt betaalt meer –, maar het systeem dreigde bij de bevolking over te komen als een extra belasting. Tja, met nog een maand te gaan voor het verkiezingen zijn, is het niet verstandig, voor geen enkele partij, om over bijkomende belastingen of verkapte belastingen te beginnen.

Vier weken resten ons nog van die verkiezingen. Tot vandaag was daar niet veel van te merken. Tot op heden beroerde nog geen enkele folder onze brievenbus. Vorige week zagen we de eerste verkiezingsborden langs de wegen verschijnen. Daarbij moet gezegd: de N-VA was de eerste partij die vrij massaal eigen borden plaatste. Al kan ik enkel spreken voor de rand rond Antwerpen; ik weet niet of het elders in het land ook zo is. Op de officiële verkiezingsborden waren – een week na plaatsing – enkel de affiches te zien van Vlaams Belang en PVDA. Die partijen blaken van zelfvertrouwen. De PVDA hoopt voor de eerste keer iemand naar het Vlaams Parlement en de Kamer te kunnen sturen. Het Vlaams Belang hoopt op een wederopstanding en een verdubbeling van haar score van 2014. Vijf jaar geleden haalde de N-VA zo’n 32 procent van de stemmen, toen een monsterscore. Het wordt zeer moeilijk om dat resultaat opnieuw te halen. Met een verlies van pakweg 5 procent – zelfs dan blijft ze de grootste – wordt het voor de partij moeilijk om te wegen op de federale regeringsvorming. Op Vlaams niveau is er alsnog geen probleem: daar kan de N-VA niet buitengesloten worden, tenzij Groen, Open Vld, sp.a én CD&V – dus vier partijen – samenspannen en de N-VA uitsluiten van regeringsdeelname. Niets is onmogelijk, maar dat zien we niet onmiddellijk gebeuren.

Op federaal niveau ligt het moeilijker. Als N-VA wordt uitgesloten van regeringsdeelname – en er zijn tekenen aan de wand –, dan ligt een centrumlinkse regering op de loer: sp.a/PS – Groen/Ecolo – CD&V/cdH. En onthoud: als de PS heel slecht scoort en Ecolo heel goed, dan is het niet onmogelijk dat we een groene eerste minister krijgen. Eén troost is alvast de peiling van De Standaard deze week.

Groen wordt op 14,6 procent gepeild, nauwelijks iets beter dan in oktober 2018 (13,1 procent). Die kleine winst staat alvast niet in verhouding tot de klimaatheisa van de laatste maanden.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Een haar in de Corsicaanse boter Het botert niet tussen de Franse president en Corsica, het weerbarstige eiland in de Middellandse Zee. Het minste wat men kan zeggen is dat Emmanuel Macron al even jakobijns optreedt als zijn voorgangers hebben gedaan. De ‘nieuwe, frisse wind’ die werd beloofd, is een onwelriekende bries gebleken. Steeds opnieuw slaagt Macron erin de Corsicanen voor het hoofd te stoten.

de president: “Men kan onmogelijk stellen dat het allemaal vlotjes is verlopen. Want nationalistische verkozenen werden gefouilleerd.

En nog erger: de Corsicaanse vlag werd niet op de tribune toegelaten.”

Het Élysée probeerde nog te sussen: “Als de president naar Bretagne gaat, is er geen Bretoense vlag op de tribune, en als hij Guyana bezoekt, is er geen Guyaanse vlag.” Talamoni antwoordde onmiddellijk: “We zullen hem niet met bloemen ontvangen, zoals de neo-Caledonians. Hij moet begrijpen dat het verkeerd is wat hij heeft gedaan. Hij heeft zijn rug naar Corsica gedraaid, Corsica draait zijn rug naar Macron.”

Reacties in Corsica

Jaren geleden, tijdens de presidentsverkiezingen, heeft Macron nochtans allerlei beloftes gedaan.

Zo had hij het over een “nieuw, Girondijns pact” dat nodig was, want de “republiek is weliswaar ‘une et indivisible’, maar ook en vooral ‘plurielle’”.

De Corsicaanse nationalisten wonnen de regionale verkiezingen van 2017 op overtuigende wijze. 45 procent van de stemmen voor de autonomisten en 15 procent voor de rechtse regionalisten! Republique en Marche (Macrons partij) haalde in Corsica slechts 11 procent en de rechtse liberalen van DVD zo’n 12,5 procent. Door ‘weldenkend’ Frankrijk ging een schok, en Emmanuel Macron beloofde meer aandacht voor het eiland.

Géén Corsicaanse vlag!

De Franse president vindt blijkbaar niet de juiste communicatie om

de Corsicanen gerust te stellen. Macron beloofde méér aandacht aan het mooie eiland te willen geven, en legde een bezoek vast op 20 maart.

Enkele dagen voor het geplande bezoek moest hij echter afzeggen, wegens “binnenlandse dreiging”.

Maar intussen was in Corsica al bekend geraakt dat de president tijdens zijn geplande bezoek absoluut geen Corsicaanse vlaggen wilde zien. Alleen de Franse tricolore en de Europese vlag vinden in zijn ogen genade.

Voldoende reden voor de Corsicaanse nationalisten om verzamelen te blazen. De Franse overheid probeerde de meubelen nog te redden met volgend onhandig persbericht: “Natuurlijk bestaat er geen verbod voor particulieren om in de straten te wandelen met Corsicaanse vlaggen.”

Jean-Guy Talamoni, voorzitter van het Corsicaans parlement, herinnerde zich een vorig bezoek van

In Corsica verhitten de gemoederen. Zo heeft Jean-Jacques Ciccolini, de burgemeester van Cozzano, waar Macron normaal op bezoek zou komen, al aangekondigd dat op alle monumenten “de drie vlaggen zullen wapperen”, dus ook de Corsicaanse. De burgemeester van Sampolo, Jean-Baptiste Leccia, spreekt zich uit in dezelfde zin, en geeft aan de drie vlaggen te hangen, met inbegrip van de Corsicaanse.

De Franse vlieger gaat niet meer op, zoveel is duidelijk. Er was voorzien dat Emmanuel Macron een glas zou gaan drinken in L’Onda, een chique bar in Sampolo. Ook dat bezoek staat nu op de helling, want de eigenares heeft al aangekondigd dat er aan het interieur van de bar niets wordt veranderd. Haar café hangt vol Corsicaanse vlaggen en er wordt volop promotie gemaakt voor een algemene amnestie voor alle politieke gevangenen.

Verschillende politieke commentatoren hebben het heel terecht over “een bezoek aan Corsica met een hoog risicogehalte voor Emmanuel Macron”. Wordt ongetwijfeld vervolgd. PIET VAN NIEUWVLIET

ECONOMISCHE ZAKEN

De pensioenen zijn onbetaalbaar geworden In deze verkiezingscampagne wordt vooral met cadeaus gegoocheld, zoals belastingverlagingen. En links heeft het over belastingen voor de rijken waarvan de opbrengst dan mooi aan de eigen achterban herverdeeld kan worden. Die sinterklaasprogramma’s maken dat de grote uitdaging van de komende jaren vergeten wordt: de financiering van de pensioenen. Die zijn stilaan onbetaalbaar geworden.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Elk jaar komt de Studiecommissie voor de Vergrijzing met een rapport over de kosten voor de vergrijzing, namelijk de uitgaven voor pensioenen en gezondheidszorg. Het zijn toekomstprojecties tot 2020, 2030, 2040. Deze rapporten wekken de indruk dat de pensioenen pas de komende jaren beginnen op te lopen, maar dat klopt niet. De vergrijzing laat zich nu volop voelen. Niet meer dan normaal aangezien dit gelinkt is aan de generatie van babyboomers, zij die na 1945 zijn geboren en al met pensioen zijn.Of de komende jaren met pensioen gaan. Gevolg is dat de uitgaven voor de pensioenen dus al een tijd sterk aan het stijgen zijn. In 2009 bedroegen de uitgaven voor de pensioenen 9 procent van het bbp. In 2013 is dit meer dan 10 procent. Volgend jaar zitten we aan 11 procent en tegen 2024, het einde van de volgende legislatuur, is het zo’n 12 procent (46 miljard euro).

Dat is een toename met minstens 4 miljard euro.

Pensioenleeftijd Het is niet door het optrekken van de wettelijke pensioenleeftijd naar 66 jaar in 2025 en 67 jaar in 2030 dat we die trend kunnen keren. Het zou de stijging enkel wat vertragen.

Er is veel meer nodig, zoals het afschaffen van brugpensioen, de afbouw van het vervroegd pensioen en ervoor zorgen dat de reële pensioenleeftijd stijgt. Nu gaan de Belgen gemiddeld op hun 60 jaar met pensioen. Een paar jaar geleden was dat nog 59,5 jaar. Er is dus een vooruitgang. Maar die is onvoldoen-

de. Net als het fraaie cijfer van de 50 procent 55-plussers dat hier aan de slag is. Dat is inderdaad een stuk meer dan de 30 procent van 2004.

Maar eigenlijk moet de totale werkgelegenheid een stuk omhoog om de pensioenfactuur te kunnen betalen. Dat betekent dat we richting 80 procent werkzaamheidsgraad moeten gaan. Dat is evenveel als in Nederland. In verhouding zouden daarvoor 600.000 tot bijna een miljoen banen moeten bijkomen. Dat is niet realistisch, gezien het feit dat de inspanning dan vooral door Wallonië en Brussel moet worden geleverd.

Ambtenarenpensioenen Een andere mogelijkheid is de ambtenarenpensioenen afbouwen, maar onder de regering-Michel is duidelijk geworden dat dit een taboe is. Ja, men was van plan de zogenaamde preferentiële tantièmes aan te pakken. Dat zijn de loopbaanbreuken bij de berekening van het pensioen en de pensioenjaren die maken dat iemand als ambtenaar al kan stoppen nog voor die een volledige loopbaan van 45 jaar heeft gepresteerd. Alleen, die preferentiële tantièmes zouden vervangen worden door een lijst van zware beroepen. Wie zo’n beroep heeft, kan dan vroeger stoppen. Kortom, aan de vervroegde uittreding van de ambtenaren wordt niets gedaan.

Vandaar dat bij een aantal partijen, zeker ter linkerzijde, het idee groeit dat we het pensioenprobleem anders zullen moeten aanpakken.

Lange tijd voorspelden economen

dat het systeem betaalbaar zou worden gehouden door aan mensen die een eigen woning hebben en aan pensioensparen doen te zeggen: “U hebt eigenlijk een appeltje voor de dorst wanneer u stopt met werken.

Dus zullen we uw wettelijk pensioen verlagen.” Alleen, zo’n beleid zou op veel kritiek stuiten en komt neer op het breken van het sociaal contract waarbij werknemers die sociale bijdragen hebben betaald rechten hebben opgebouwd, maar die uiteindelijk zouden verliezen.

Vermogenstaksen Daarom denkt links aan een andere piste: vermogenstaksen, die eigenlijk vooral de middenklasse raken, moeten de pensioenen betaalbaar houden. Daarnaast zouden de verschillende vormen van pensioensparen – tweede pijler via het bedrijf, en de derde pijler van het individuele pensioensparen zwaarder belast worden. Of men schaft gewoon de fiscale aftrekbaarheid van het pensioensparen af, een voorstel dat sp.a nu op tafel legt.

Natuurlijk moet een meerderheid gevonden worden om zo’n beleid te voeren. En kan dat met een centrumrechts Vlaanderen? Waarom niet?

De centrumrechtse regering-Michel had aan het begin van de legislatuur besloten een bestaande belasting op pensioensparen vroeger te innen. Niets belet een volgende regering, ook een rechtse, om dat nog eens te herhalen via een nieuwe of een hogere taks.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

25 april 2019

In de politiek heb je vrienden nodig. Ook bij ons.

3

Ondertussen, ergens in een moslimland

“Het is geen wet van Meden en Perzen dat Vlaanderen rechts is en Wallonië links.” Dit citaat van Eric Van Rompuy in Gazet van Antwerpen is minder een op feiten gebaseerde vaststelling dan wel een smachtend verlangen, waarmee de CD&V’er nog wat klein kruit verschiet vooraleer hij rusten gaat.

“Het is niet zo dat in Wallonië een soort van links, alles overheersend volksfront voor de deur staat. Er zijn ook de liberalen en christendemocraten. En in Vlaanderen kunnen Groen en de sp.a vooruitgaan”, probeert hij de verschillen te relativeren.

Overtuigen doet hij niet. In Wallonië zitten MR en cdH in ademnood en in Vlaanderen wijst niets erop dat linkse partijen samen winst boeken.

Regionale verschillen liggen hem niet. De twee broers Van Rompuy zijn, meer dan hun generatiegenoten en de jongere partijgenoten, vooral CVP’ers gebleven, en zelden CD&V’ers geworden.

Lucifers Tot de kiezer ons verrast, zijn we het eens met Rik Van Cauwelaert in De Tijd: na de verkiezingen van 26 mei gaat het meteen over de centen, en zoals bij alle voorgaande verkiezingen hebben de francofone gezagvoerders al laten verstaan dat er aan de transfers niet mag worden geraakt.

Toch is er iets veranderd. Ze gaan een stap verder. Ze vragen weer meer. Di Rupo is niet langer meer ‘demandeur de rien’. Hij legde “een hele luciferdoos aan de Belgische hooiberg”. Van Cauwelaert baseert die mooie beeldspraak wél op feiten: jaarverslagen van de Nationale Bank bijvoorbeeld, maar ook alle statistieken over de arbeidsmarkt, over handel, over het bruto regionaal product, etc.

Bovendien: de Vlamingen hebben goede redenen om te pleiten voor een splitsing van de sociale zekerheid, want ook daar groeit de kloof.

Volgens Vlaams minister van Werk Philippe Muyters zat in 2018 maar 3,4 procent van de Vlaamse ¬beroepsbevolking zonder werk, een laagterecord (cijfers Statbel). Op Duitsland en Tsjechië na de laagste werkloosheid in de EU. Van de Waalse beroeps¬bevolking zat 8,5 procent zonder werk, in Brussel 13,4 procent.

Assertiever Eindelijk komt Muyters wat assertiever uit de hoek, maar het kan nog beter. Een volgende keer moet hij aan de journalisten misschien eens uitleggen dat het nonsens is dat de kloof sinds 2013 iets smaller is geworden, doordat de werkloosheid in Wallonië en Brussel sneller daalde dan in Vlaanderen. Die krimp van de kloof is beperkt (1), en heeft (vooral) te maken met de mutatie van werklozen richting leefloon en gezondheidszorg (2). Die cijfers kan hij, zo hij wil, bekomen bij zijn federale collega Maggie De Block (Open Vld).

De financieringswet van 2012, bepalend voor het aantreden van de regering Di Rupo, tikt Wallonië halfweg de jaren 2020 in de problemen. Vanaf dan krimpt het voordeel.

De kraan meer en langer opendraaien lukt niet zonder een welwillende meerderheid aan Vlaamse kant. En die is er nu niet, en komt er vermoedelijk na 26 mei ook niet.

Toch niet als N-VA en Vlaams Belang samen electoraal nog iets zwaarder gaan wegen dan in 2014.

Confederalisme Klopt die veronderstelling, dan wordt de federale regeringsvorming een probleem.

Als Vlaanderen en Wallonië hun eigen stoof na 26 mei brandend willen houden, komen er mogelijks snel regionale regeringen.

Ligt het confederalisme dan om de hoek?

Wallonië wil meer geld, Vlaanderen meer bevoegdheden, “er hangt een staatshervorming in de lucht”, titelt Wim Van de Velden in De Tijd.

Dit scenario komt er maar als de Vlaamsgezinde partijen sterk genoeg staan.

En open staan voor een ruime Vlaamse beweging, breder dan enkel N-VA en Vlaams Belang. Maar ‘ruim’ betekent vaak traag, maar is dat erger dan stilstaan?

Het is al bij al Wouter Beke die bij de zes-

de staatshervorming de afbouw in de tijd (vanaf 2024, na tien jaar) van de geldstroom naar Wallonië inbouwde. Niet iedereen vond het een goed idee om Beke meteen aan te vallen omdat hij (pas) in 2024 een nieuwe staatshervorming wil.

Middellijn Nationalisten en Vlaamsgezinden zullen mekaar nodig hebben om meer ‘Vlaamse beweging’ in de politiek te krijgen. In deze is overmoed het slechtste wat hen in de komende weken kan overkomen. Goed scoren, dat telt.

De middellijn tussen het Vlaamse krachtveld en dat van de belgicisten verschuiven, daar komt het op aan. Dat die lijn deels samenvalt met de scheiding tussen conservatieve en progressieve krachten met hun doemdenken over klimaat, feminisme, racisme en ander politiek correct onheil, biedt extra kansen. Als men tenminste ook die niet verkwanselt door ongepast fanatisme.

Of door te vergeten dat de modale Vlaming ook een sociaal Vlaanderen wil.

Overmoed kan er ook zijn door zich blind te staren op de opwaartse beweging van radicaal rechtse partijen elders in Europa. Vast niet altijd komen die partijen in het centrum van de macht terecht.

Nederland Bekijken we even de verkiezingen van de voorbije vier weken. In Nederland (Provinciale Statenverkiezing) deed Thierry Baudet het met zijn Forum voor Democratie uitstekend. Maar vooraleer hij kan genieten van zijn boreaal Europa en zijn “homeopatische verdunning” is het nog even stappen.

Zelfde verhaal in Finland. Een beetje tegen de Europese trend in werden de sociaaldemocraten (SDP) er met 17,7 procent en 40 zetels de grootste partij. De SDP staat er tegenover de radicaal rechtse Finse Partij (39 zetels) en de Conservatieve partij (38 zetels). Alleen ben je niks, en goed maar.

Nog anders verliep het in Slovakije, waar een anticorruptie-activiste de presidentsverkiezingen won, met 58 procent van de stemmen: Zuzana Caputova, eerder een progressieve, pro-Europese liberaal. Haar opponent Fico zou nu op rechts front te vormen met de Slovaakse nationalisten en de uiterst-rechtse Volkspartij.

Nog bonter maakten ze het in Oekraïne, waar de komiek Volodimir Zelenski president werd met 73 procent van de kiezers achter zich. In het parlement is zijn prowesterse nieuwe partij “Dienaar van het volk” nog niet eens vertegenwoordigd.

Volgend weekeinde weten we hoe het zit in Spanje en de regio’s. Ook dat wordt voor de Vlamingen een moeilijk verhaal.

De nationalisten in de regio’s kunnen op veel Vlaamse sympathie rekenen, maar de Spaans-nationalistische partij Vox is aan een opmars bezig. Worden de socialisten de grote winnaars?

En dan is er nog de surrealistische deelname van de Britten aan de Europese verkiezingen, een soort tweede referendum dus. Nigel Farage zou met zijn gloednieuwe “Brexit Party” op 26 mei scoren (13,5 tot 27 procent, aldus polls). Een kattensprong.

Maar ook voor Farage zal duidelijk worden dat je in de politiek ook vrienden moet hebben.

Complex Een complex plaatje, dus. In een bijna overal volatiel politiek klimaat bepalen migratie, criminaliteit, klimaat en sociale tegenstellingen winst en verlies. Dat het verhaal genuanceerder is dan slogans, valt ook af te leiden uit de ‘komeetcarrières’ van toppers. Van Trump tot Macron, van Bolsonaro tot Grillo… ook daar inhoudelijk grote verschillen. Het plaatje past niet meer op de links-rechts-as. Dat moeten de Vlaams-nationalistische en Vlaamsgezinde partijen ook beseffen.

ANJA PIETERS

BRIEFJE AAN ERIC VAN ROMPUY

Uitgedoofd

Mijnheer de afscheidnemer, Begin 2013 schreef ik u al eens een briefje, waarin ik toen zei: “Gelukkig hebt gij zelf aangekondigd dat gij aan uw laatste parlementair mandaat bezig zijt en dat gij na 2014 u terugtrekt in Zaventem. Wij smeken u om woord te houden, want trop is te veel.” Gij waart toen immers al uitgedoofd tot een oude verkrampte zagevent die in ieders weg zat. Als goede tsjeef hebt gij natuurlijk uw woord niét gehouden en heeft men u nog vijf jaar extra moeten trotseren, zij het dan in de Kamer van volksvertegenwoordigers. Gij vondt uzelf nog minstens één legislatuur onmisbaar, al was het maar om nog grenzeloos rancuneus van jetje te kunnen geven tegen de N-VA omdat deze partij uw beloofde ministerpost in 2009 inpikte in het Vlaams parlement. Gij hebt hen dat nooit vergeven en zij werden uw schietschijf, tot het zelfs eentonig en afgezaagd werd. Zo werdt gij in de Kamer de voorbije legislatuur voorzitter van de Commissie Financiën - lucratief beloond om bewezen diensten - en vanuit die functie gaaft gij meer dan geregeld kritiek op het beleid van minister van Financiën Johan Van Overtveldt, niettegenstaande uw eigen partij zelf lid was/is van de regering. Gij spaarde in uw kritiek ook Geert Bourgeois niet, over wie gij oordeelde dat hij de zwakste minister-president van Vlaanderen ooit is. Nochtans was CD&V ook deel van de Vlaamse Regering die Bourgeois voorzit. Gij werdt als vanzelf de tegenpool van waar N-VA communautair voor stond, waarbij gij uiteindelijk zelfs wel een chagrijnige ‘bon belge’ leekt geworden te zijn. Ja, waar is de tijd van de rechtse CVP-flamingant die als nationale jongerenvoorzitter zich resoluut verzette tegen het onzalige Egmontpact, einde van de jaren zeventig?!

Als voorzitter van de CVP-jongeren deedt gij op een partijcongres in december 1979 zelfs de eerste regering-Martens vallen door harde standpunten over de staatshervorming, waardoor het FDF de regering verliet.. En waar is de tijd dat gij bijna de kroonprins van de oude CVP werdt omwille van uw duidelijke taal, ook tegenover o.a. Leo Tindemans en Wilfried Martens, de grote kanonnen van toen?! Er was een tijd dat iedereen alles liet vallen en muisstil werd toen gij uw mening zegde. Door nadien in zowat alle

parlementen te hebben gezeten en zelfs Vlaams minister te zijn geworden, zijt gij evenwel stilaan vergroeid geraakt met de macht en zijt gij maar net als al de anderen geworden. En na uw ministerschap én het afspringen van het kartel met de N-VA werdt gij de misnoegde querulant en een notoire tegenstander van het confederalisme dat ook uw partij lang beleden heeft.

Onlangs schreeft gij op uw webstek daarover nog: “Wouter Beke zou best dit programmapunt schrappen in de CD&V-congresteksten.” En ook (dt-fout inbegrepen): “Gelukkig heeft de Kamer artikel 1 en 195 van de Grondwet niet voor herziening vatbaar verklaart.” Gij werdt een N-VAbasher van de hoogste categorie en de gal die gij vooral op Bart De Wever spuwt in uw schrijfsels, is doordrenkt van een ongeziene aversie.

Nog op uw webstek riept gij enkele dagen geleden nog op: “Wie heeft de moed om een frontale aanval op deze man in te zetten?” En ik weet hoe dat komt… Bart De Wever is de toonaangevende centrumrechtse politicus in Vlaanderen geworden die gij altijd hadt willen zijn, maar nooit geworden zijt. En dat steekt, zeker nu uw eigen partij de grenzen van haar eigen bodem aan het opzoeken is en allang niet meer de oude, onvervalste volkspartij is, die zelfs nog hoger scoorde dan de N-VA vandaag.

Gij werdt een braaf schaap in de Belgische stal van de hoeder uit Laken. Het zou mij niet verbazen mocht gij vroeg of laat nog eens een adellijke titel cadeau krijgen. Zelfvoldaan liet gij u enkele weken geleden, na uw laatste tussenkomst in de Kamer, dan ook het applaus van de traditionele politieke partijen welgevallen.

We mochten lezen dat gij hierover zeer tevreden waart…

Hoewel wij u nog een lang en gezond leven toewensen, zijn wij blij dat er een einde gekomen is aan uw politieke leven dat begon als en bedreiging voor ‘het systeem’, maar eindigde als een gedwee onderdeel ervan. Naar verluidt zoudt gij er aan twijfelen om uw memoires op papier te zetten. Ik suggereer om dat toch maar te doen. Misschien komt gij dan reflecterend toch nog tot het inzicht dat het allemaal anders had kunnen lopen. Beter voor Vlaanderen, bedoel ik dan.

4

Actueel

25 april 2019

Citaat van de week > Kristof Calvo (Groen)

“Hoe groter het vermogen, hoe groter de vervuiling.”

In een debat met een ijzersterke Jan Jambon, ‘geleid’ door de linkse vrt-hogepriesteres Kathleen Cools, had Kristof Calvo het eens te meer hard te verduren en bestond zijn strategie erin van zoveel mogelijk aan het woord te blijven en zo mogelijk Jan Jambon te onderbreken om de inhoudelijke schade te beperken. Jan Jambon sloeg Calvo in de hem schaars toegemeten spreektijd immers om de oren met cijfers die hij niet kon weerleggen. Jan Jambon kon alleen eens meewarig lachen en veegde de vloer aan met het beleid waaraan Groen ooit deelnam, bijvoorbeeld in Brussel. Maar de groene brulboei schoot zelf ook meer dan één kemel, vooral toen hij zei: “Wij pleiten voor een vermogensbelasting. Want hoe groter het vermogen, hoe groter de vervuiling.” Jambon wist niet wat hij hoorde en Vlaanderen ook niet. Wie dus geld heeft en kan investeren in een elektrische auto, een zonneboiler, zonnepanelen en dat soort milieuvriendelijke zaken, gaat dus door Calvo en consorten nog eens extra belast worden omwille van het beschikken over een behoorlijk vermogen, want die… vervuilt… Begrijpe wie kan! Wordt het geen tijd om die klimaathysterische doordrammer stilaan te gaan beschermen tegen zichzelf?! Overigens, zou Calvo met zijn eigen cumul – schepen en parlementslid – niet ruim boven het gemiddelde vermogen in Vlaanderen zitten?!

“De islam VRIJE TRIBUNE is in oorlog met ons” Je moet het ze nageven, sinds ‘nine eleven’ hebben moslims niet zo’n goed gecoördineerde aanslag meer weten te plegen. Op zes plekken tegelijkertijd met zeven zelfmoordterroristen dood en verderf zaaien, is behalve totaal ziek, ook een organisatorisch hoogstandje. Zeker als je het hebt over een cultuur waar ze niet kunnen klokkijken. Totdat het om ‘ongelovigen’ uitmoorden gaat, dan weten ze opeens zonder aarzelen tegelijkertijd op het knopje te drukken om onschuldige mensen tijdens een kerkdienst of in hun hotel te vermoorden.

Weg met het cynisme, weg met de collectieve verontwaardiging, weg met het voorzichtig omgaan met moslimzieltjes. Terug naar de basis: als alle mensen gelijk zijn, wat maakt dan dat de een de ander zo enorm haat? Zo enorm dat hij niet alleen de ander vermoordt, maar ook zichzelf opblaast?

Indoctrinatie door het geloof Het controversiële antwoord is simpel: indoctrinatie door het geloof. Er is geen enkel geloof dat de ander niet afschildert als de vijand. Het is de kern van elk geloof, zichzelf boven de ander stellen, wij zijn beter - moslims, christenen, joden, boeddhisten, wat dan ook - dan zij. Zoveel beter dat de ander vernietigd moet worden, uit naam van het geloof.

De ware moordenaars zijn niet de marionetten met een zwak IQ die een bomgordel omgehangen krijgen, maar degenen die prediken dat er 72 maagden wachten in het paradijs. En dat terwijl er op de wereld wel een pak meer maagden dan een schamele 72 te vinden zijn. Als je daar behoefte aan hebt, hoef je jezelf echt niet op te blazen.

Laat staan anderen. Wordt het geen tijd om het geloof te zien als wat het is? Een middel voor anderen dan politici om macht te vergaren. Een middel waarbij voormannen - het zijn nooit vrouwen - de volgelingen indoctrineren met ‘do’s en don’ts’, waarbij gedreigd wordt met hel en verdoemenis, maar ook geschermd wordt met beloningen die niet te bewijzen zijn. Charlatans die zwakzinnigen weten te indoctrineren voor hun eigen gewin.

Waarbij je eerlijk moet zijn: anno 2019 is de islam het geloof met de meeste voormannen die geweld voorstaan en hardop prediken, zonder dat hen in onze liberale westerse wereld een strobreed in de weg wordt gelegd. Natuurlijk, in de Katholieke Kerk zijn ook rare mannen in

paarse jurken en gouden schoenen te vinden, waarbij wereldwijd kinderen misbruikt worden; een misdaad op zich. De vraag is waarom de mensheid anno 2019 kerkinstituten en moskeeën nodig heeft om haar positie in de wereld te bepalen. Een positie die niet uitgaat van menslievendheid, maar gebaat is bij duidelijke scheidslijnen waarbij de superioriteit van de een ten koste van de ander wordt benadrukt. En waarbij de predikers van de islam nog een stapje verder gaan: uit naam van het geloof hitsen ze hun volgers op tot geweld.

Sluit de moskeeën Amerikaanse sektes die dat doen, worden door de FBI opgejaagd en uitgeschakeld.

Hun leiders heten psychopaten te zijn, denk aan Charles Manson, Jim Jones en David Koresh. Imams daarentegen worden ongemoeid gelaten. Moskeeën worden ongemoeid gelaten. Is het niet onze eigen schuld dat moslims aanslagen plegen op ons en onze vrijheden? Het is toch niet meteen zo dat ze hun minachting voor ons en het Westen geheim houden.

Ondanks dat vrijheid het grootste goed is, en verboden leiden tot ellende, dringt de vraag zich op hoe erg het zou zijn als we moskeeën zouden verbieden in het Westen? Hoe erg is het als samenscholingen van mensen, die duidelijk in de war zijn en makkelijk beïnvloedbaar zijn, verboden worden? Godsdienstvrijheid is een westerse verworvenheid, maar als wij westerlingen accepteren dat voorbij de grens met Turkije het christendom niet beleden mag worden en andere godsdiensten ook niet -, waarom moeten wij dan tolerant zijn tegenover de intoleranten?

Als het daar niet mag - en als iedereen die hier de islam aanhangt precies kan uitleggen waarom het daar niet mag - waarom zouden we het dan hier wél toestaan? We faciliteren onze eigen terroristen en zijn vervolgens verbaasd als ze op onze bodem aanslagen plegen. De simultane aanslagen afgelopen weekeinde waren dan wel niet op eigen bodem, maar op Sri Lanka, maar ze waren wél tegen westerlingen gericht. Als de islam zo openlijk in oorlog is met ons, hoe kan het dan dat we ons niet wapenen, en dat we hun kazernes niet sluiten?

EBRU UMAR NEDERLANDS-TURKSE COLUMNISTE

UIT DE WETSTRAAT Petitierecht op z’n Belgisch “EIN-DE-LIJK. Parlement wordt een meer open huis. Politiek nieuwe stijl, samen met burgers en middenveld. #levepolitiek Dank aan de collega’s voor de steun en de goedkeuring.”

Dit triomfbericht lazen we in een tweet van de groene superdemocraat Kristof Calvo nadat de Kamercommissie Binnenlandse Zaken een wetsvoorstel, waarvan hij hoofdindiener was, goedkeurde waardoor het mogelijk wordt dat initiatiefnemers die 25.000 handtekeningen verzamelen kunnen gehoord worden in het parlement. Burgerinitiatief noemen ze dat. Normaal zou het deze week bekrachtigd moeten worden in de plenaire vergadering. Calvo is erin geslaagd alle ‘goede Belgen’ te ‘verbinden’ om de Belgische ‘democratie’ te redden. Het heeft geduurd tot na het vertrek van de N-VA uit de regering om die Belgische zaak erdoor te krijgen met de steun van alle partijen die een pendant hebben in het andere landsgedeelte: groenen, liberalen, christendemocraten en socialisten dus. N-VA stemde tegen. Ook de kleine ‘niet erkende’ Vlaams-nationale politieke fracties (VB en V&W) lopen niet warm voor het voorstel, maar zij hebben geen stemrecht in de commissie. Ook erg ‘democratisch’ overigens…

Beperkte democratie Een verzoekschrift aan de Kamer – wil het een kans maken – moet een concrete vraag bevatten die uitsluitend op een federale bevoegdheid slaat. Dus een Vlaamse of Waalse of Brusselse aangelegenheid komt niet ter sprake.

Het verzoekschrift moet bovendien gesteund worden door minstens 25.000 burgers vanaf 16 jaar, van wie er minstens 14.500 hun woonplaats hebben in Vlaanderen, 2.500 in het Brussels gewest en 8.000 in Wallonië. Calvo is door het dolle heen: “Dit is politieke vernieuwing. Het maakt van de Kamer een meer open huis. Het is een belangrijke stap om de muren tussen parlement en burgerinitiatieven te slopen.” Een kinderhand lijkt alweer snel gevuld. Het is immers een regeling die meet met twee maten en twee gewichten. Wanneer in Vlaanderen een relevant (federaal) thema dat daar als prangend wordt aangevoeld best eens toegelicht zou worden voor de Kamer, bijvoorbeeld – we zeggen maar iets - de verfransing in de Rand en daarbuiten, of het negeren van de taalwetgeving in Brussel door de Franstaligen, of de overbodigheid van de faciliteiten in Ronse, of de door Vlaanderen aangevoelde discriminatie inzake de toekenning van RIZIV-nummers voor kandidaat-artsen, of de bouw van nieuwe kerncentrales, of…, dan zouden zij daarvoor ook 10.500 handtekeningen moeten gaan zoeken in Brussel en Wallonië! Een onmogelijke zaak, zonder meer. Het is duidelijk dat de ‘Belgen’ uit de traditionele partijen hiermee de federale logica een hak zetten en communautaire zaken willen bannen.

Over alles mag gepraat worden, als het maar Belgisch is. Waar wachten we op om Calvo het Grootlint in de Leopoldsorde toe te kennen, uitgereikt door onze onvolprezen en onverkozen – dus democratisch niet-gelegitimeerde – koning der Belgen?!

Vld goedgekeurd dat in principe ook de korte straffen door rechters zullen opgelegd worden en niet meer op basis van ministeriële omzendbrieven. Het principe is dat de opgelegde straf dus wordt uitgevoerd, ook als die minder dan vier maanden beloopt. Alle straffen tussen 18 en 36 maanden zullen voortaan hoe dan ook in de cel beginnen. Voor straffen onder 18 maanden kan meteen een enkelband of beperkte opsluiting gevraagd worden, maar het is de strafuitvoeringsrechter die daarover zal beslissen. Het Vlaams Belang vraagt al jaren om alle straffen ook effectief en onverkort uit te voeren (afschaffing wet-Lejeune), en zo nodig ook meer gevangeniscapaciteit te voorzien. Zover komt het dus niet helemaal, maar Van Cauter zet met haar voorstel wel een stap in de goede richting. Al blijft de vraag hoe men de verwachte toename van het aantal gedetineerden zal organiseren als de overbevolking ‘in den bak’ nu al haast niet meer houdbaar is. Wetten stemmen is één zaak, ze uitvoeren een andere…

Loon naar werken?!

In het Vlaams parlement groeit - na een zoveelste ergernis van Jan Peumans - eensgezindheid om het loon van de zetelzitters ook te koppelen aan hun aanwezigheid in commissievergaderingen. Momenteel is dat al het geval met de zittingen van de plenaire vergadering.

De voorzitter had zich namelijk zwaar geërgerd toen hij tijdens een rondleiding met gasten de commissie Economie bezocht en er welgeteld drie commissieleden aantrof. De andere twaalf waren nergens te bespeuren. Hetzelfde verhaal kwam ook al eens ter sprake in de commissie Politieke Vernieuwing van de Kamer van volksvertegenwoordigers, maar het geraakte ook niet verder. De eensgezindheid is hier veel minder groot, want traditioneel is de politieke discipline hier niet erg groot. Vlamingen en Franstaligen bekijken een en ander vaak ook helemaal anders. Nochtans zou de koppeling van loon en aanwezigheid in commissies bevorderlijk zijn voor de verantwoordelijkheidszin. Een burger die niet op zijn werk verschijnt, verliest ook zijn loon. En in de meeste gevallen zelfs zijn job zelf. Burgers met een voorbeeldfunctie zouden dus moeten weten wat hen te doen staat… Boze tongen vertellen ons in de wandelgangen dat er zelfs Kamerleden zijn die berekenen hoeveel zittingen zij in de plenaire vergadering ‘moeten’ bijwonen om geen loonverlies te lijden en aldus de ‘overtollige’ zittingen wegblijven…

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

Strengere strafwet?

Het is een oud zeer dat kortere straffen onder de vier maanden al een hele tijd niet meer worden uitgevoerd en dat straffen tussen 4 en 36 maanden gewoon worden omgezet in vrijheid-met-enkelband. De gevangenissen zitten immers overvol. Criminelen lachen er eens goed mee en laten zich in veel gevallen niet tegenhouden om hun praktijken verder te zetten. Vorige week werd op de laatste zitting van de commissie Justitie in de Kamer alsnog een wetsvoorstel van Carina Van Cauter van Open

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Actueel

25 april 2019

Politiek dagboek Achiel Van Acker is een bom Ik heb enkele dagen in de paasvakantie nuttig gebruikt om het net ‘vrijgegeven’ politieke dagboek van voormalig premier Achiel van Acker te lezen. Dat was in eerste instantie niet evident.

per jaar extra met diverse commerciële activiteiten. Bovendien heeft Leopold aandelen in de Generale Maatschappij en Solvay ten belope van 50 miljoen frank, en doet hij voortdurend aandelentransacties. Zo verkoopt hij duizend aandelen van Union Minière. Leopold had het niet van een vreemde. Van Acker noteert in 1959 dat Albert I een miljoen ‘geriskeerd’ had in Régie Allumettes.

Leopold is een rokkenjager. Begin de jaren vijftig is hij Baels beu. Het leidt tot een ruzie.

“Hij ging zelfs afzonderlijk gaan slapen, in een annexe (van het kasteel).”Later schrijft Van Acker over een mogelijke scheiding tussen Lilian en Leopold, en een buitenechtelijke relatie met ‘vrouw Azief’ aan wie hij ‘miljoenen’ heeft uitgegeven.

De strafste notities gaan over fraude bij het koningshuis. Facturen worden ronduit vervalst volgens de voormalige Brugse premier. Zo noteert Van Acker dat de ‘libellé’ (omschrijving) van facturen veranderd worden om te kunnen sjoemelen. Van Acker vindt het ook onethisch dat het hof ‘miljoenen’ uitgeeft aan nieuwe juwelen met ‘geld van de burger’.

Boudewijn

Het dagboek was - in tegenstelling tot de berichtgeving hierover - niet publiek toegankelijk. Na een uitzonderlijke toestemming kon ik het dagboek toch integraal lezen, als eerste. En eveneens in tegenstelling tot wat vaak geschreven wordt, is het dagboek bijzonder goed leesbaar, want getypt op dunne carbonvelletjes. Opvallend is dat Van Acker erg veel notities gemaakt heeft over de monarchie. Ik heb me dan ook vooral op die passages geconcentreerd.

Loopbaan Ter info: na de Tweede Wereldoorlog bouwde de Bruggeling Van Acker een indrukwekkende politieke loopbaan uit. Hij was achtereenvolgens minister van Arbeid en Sociale Voorzorg (september 1944 - februari 1945 en maart 1946), premier en minister van Steenkool (februari 1945 - maart 1946 en maart augustus 1946), minister van Verkeerswezen (maart 1947 - juni 1949) en terug premier (april 1954 - juni 1958).

Bron Van Acker had een bron binnen het paleis, en hij noemde die consequent ‘De Andere’.

Van Acker had als premier vanzelfsprekend wekelijkse audiënties met Boudewijn, maar de informatie van ‘De Andere’ is uiteraard van een ander niveau. Op 25 juni 1951 noteerde Van Acker dat de Koninklijke Schenking over bijzonder veel geld beschikte. Het ging om 1 miljard frank. Omgerekend naar vandaag 7 miljard frank of 173,5 miljoen euro. Van Acker is gechoqueerd door het hoge bedrag en vooral door de spilzucht van de Coburgs. Eind 1951 valt Van Acker van zijn stoel: vanuit Laken komt de vraag om een aquarium te installeren op kosten van de burgers. Kostprijs: 5 miljoen

frank. Voor zover we kunnen nagaan, is dat project niet doorgegaan.

Vechten Uit andere bronnen wisten we al dat de relatie tussen koning Albert I en koningin Elisabeth, ouders van Leopold en Karel, niet goed was. Van Acker bevestigt dat: “Ze lagen veel in ruzie en vochten zelfs.” Hij baseert zich op gesprekken met Leopold en vooral Karel. Het zou een mogelijke verklaring kunnen zijn voor het overlijden van Albert I in 1934. Een van de pistes is dat hij vermoord werd in opdracht van Elisabeth.

Baels Lilian Baels, de tweede vrouw van Leopold, komt vaak voor in het dagboek. “Zij ordonneert en alles eindigt met haar wensen.” De invloed van Baels op de jonge Boudewijn was gigantisch. Al in 1951 noteert Van Acker dat Boudewijn veranderd is en onder haar invloed staat. Baels ligt ook aan de basis van de ruzie met Josephine Charlotte, zus van Leopold en Karel. Ze verkoopt immers een juweel van 20 miljoen frank zonder toestemming van de prinses.

Van Acker heeft Boudewijn uiteraard goed gekend. Het beeld dat naar voor komt, is dat van een ernstige en hardwerkende man. Er is duidelijk een hechte band tussen beiden. Zo krijgt Van Acker om 2 uur ’s nachts telefoon van de vorst. Het is geweten dat Boudewijn aan slapeloosheid leed, maar dat hij dan anderen wakker belde, is nieuw. Boudewijn had ook veel macht. Zo was hij boos naar aanleiding van een kritisch artikel en bekwam via Van Acker, toen premier, excuses.

Besluit Het beeld dat we al hadden over het koningshuis wordt bevestigd door de notities van de voormalige premier. De Coburgs zijn op geld belust en proberen alle (vervalste) facturen op de burger af te wentelen. Elke koning hamert op eendracht, maar zelf zijn ze binnen de familie hopeloos verdeeld en maken ze met iedereen ruzie. L’union fait la force? L’union fait la farce... Het politiek dagboek van Van Acker zal dit jaar nog gedigitaliseerd worden en zal dan publiek consulteerbaar worden.

THIERRY DEBELS

5

ONTKENNING Zelfs bij de Vlaamse media waren de namen van de eerste islamitische daders op zondagavond al bekend, maar Het Belang van Limburg publiceerde nog op maandagochtend, om 08.37 uur, een artikel met de titel “Aanslagen Sri Lanka lijken het werk van moslimterroristen, maar niets is zeker”, waarin geprobeerd werd twijfel te zaaien over het feit dat het islamitische aanslagen waren. In een tweede artikel, dat later van de webstek van HBVL werd gehaald, werd zelfs een complottheorie gelanceerd waarin een getuige mocht komen orakelen dat er van de officiële versie niets klopte. De Standaard zette op maandag om 07.14 uur een artikel online waarin pareltjes van dubbelzinnigheid staan, zoals “overheidsfunctionarissen hebben nog niet bevestigd dat het om een terroristische aanslag gaat, maar volgens lokale media lijkt het alsof de explosies gericht waren tegen religieuze plaatsen…” Ja, dat leek wel zo, nietwaar? Elders in het artikel werden de getroffen kerken wel genoemd, maar let op de vernuftige formulering die verderop werd gebruikt: “religieuze plaatsen”. Alsof daar ook moskeeën of boeddhistische tempels waren opgeblazen.

De termen “islam” en “moslims” werden niet één keer vermeld, laat staan IS. Er werd alleen voorzichtig gesuggereerd dat het misschien de Tamil Tijgers waren. En verder: “De politie heeft in totaal al 24 mensen gearresteerd. De overheid heeft ook bevestigd dat de meeste explosies zelfmoordaanslagen waren. Vermoedelijk werden die uitgevoerd door leden van dezelfde groep.” Maar die islamitische groep werd niet genoemd, want dan zou het te duidelijk zijn geweest wie de daders waren.

FULMINEREND IN LEEG HALFROND Het Nieuwsblad publiceerde een rapport over de ijver van de Europarlementsleden. De objectiviteit daarvan is natuurlijk nul, maar dat zijn we van de kranten gewend. Verhofstadt was de enige die schitterde, met vier sterren. “Je bent voor of tegen hem, maar als hij begint te fulmineren in de plenaire vergadering, gebeurt er tenminste iets en blijft iedereen wel luisteren”, schreef een inktkoelie van Het Nieuwsblad. Ja, ja. Als er tenminste iemand in die plenaire vergadering zit. We herinneren ons maar al te goed hoe Verhofstadt als een waanzinnige in een leeg halfrond stond te tieren. Ofwel was het een domme fout, ofwel heeft een sluwe medewerker van Het Nieuwsblad het blauwe Duracell-konijn een loer willen draaien, want bij dat lovende artikel stond een foto van Verhofstadt in een bijna leeg halfrond. We konden niet zien of “iedereen” luisterde. En “iedereen” op die foto, dat waren vijf personen in een woestijn van lege stoeltjes.

Geld Het beeld van de geldbeluste Coburgs wordt door Van Acker bevestigd. Hij vindt die geldzucht verwerpelijk en hij stelt meermaals dat de burgers dat niet meer zullen blijven slikken. “Sedert hij (in 1951) begon, heeft Boudewijn (in 1959) al 70 miljoen frank gespaard.”

Van Acker stelt duidelijk dat de Civiele Lijst te ruim is en dat de koning het overschot op zijn spaarrekening kan zetten. Van Acker vindt dat onkies. Concreet heeft Boudewijn dus elk jaar van zijn beginperiode als koning zowat 10 miljoen frank kunnen sparen, omgerekend naar vandaag zowat 2 miljoen euro. Toch ‘verteren ze (de andere leden van de familie) veel geld’, ook van de Koninklijke Schenking. Het geld gaat naar dure reizen, kledij (Dior) en het huren van grote jachten.

Albert Van Acker heeft weinig respect voor prins Albert: “een dwazerik” schrijft hij in 1955. “Hij verbrodt alles,” schrijft hij in 1962. Interessant is dat Van Acker al in 1960 melding maakt van ‘zware problemen’ tussen Albert en Paola.

Dat is dus het jaar na hun huwelijk! Van Acker is vooral boos wanneer Albert een boot verkoopt. Hij had dat vaartuig gekregen als huwelijksgeschenk. De boot heeft een waarde van 240.000 frank en wordt door de prins verkocht aan een parlementslid voor 30.000 frank. En Van Acker is woedend wanneer Albert voor 800.000 frank per jaar zijn naam aan een automerk verbindt.

Zakenman en rokkenjager Leopold Leopold krijgt vanaf het begin van de jaren vijftig een dotatie. Toch is dat niet voldoende.

Volgens Van Acker verdient hij 6 miljoen frank

Vzw Vrienden van ’t Pallieterke organiseert

4DE SPONSORMAALTIJD Donderdag 23 mei Plaats: Harelbeke Samenkomst vanaf 18u.30 Receptie met hapjes, ontvangst door Karl van Camp, gastspreker, uitgebreid buffet.

U kan nu inschrijven voor deze unieke avond.

Deelname per persoon bedraagt 95 euro per persoon.

Inschrijven kan door overschrijving van het overeenkomstig bedrag op rekening BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB) van Vrienden van ’t Pallieterke vzw, Schransstraat 37 B, 2530 Boechout.

Meer informatie ten kantore 03 232 14 17

6

Dwars door Vlaanderen BONTE IN TRANEN

Vlaamse Beweging

VVB doet oproep

“Verklaar grondwet niet voor herziening vatbaar” De Vlaamse Volksbeweging gruwt van het goedkeuren van een verklaring tot herziening van de grondwet. “De lijst van 40 artikels die door de Kamer werd vastgelegd opent de doos van Pandora”, klinkt het in een persbericht. “Indien deze lijst wordt goedgekeurd staat deze doos wijd open. Niet richting méér Vlaanderen, wél richting méér België”, analyseert de VVB. Aankomende verkiezingen impliceren vaak de roep tot een verklaring tot herziening van de grondwet. Zonder een dergelijke verklaring – waarin men moet aangeven welke grondwetsartikelen het volgende parlement kan wijzigen – is het niet mogelijk om de grondwet na de verkiezingen aan te passen. Onlangs keurde de Kamer een dergelijke verklaring al goed. Maar het aannemen van een verklaring tot herziening van de grondwet is een zogenaamde ‘bicamerale’ aangelegenheid. Ook de Senaat, die voor het overgrote merendeel bestaat uit deelstatelijke parlementsleden, moet zijn goedkeuring verlenen aan deze lijst.

Hangt het van de VVB af, dan blokkeren de Vlaamse senatoren de aanname van een dergelijke verklaring. De reden? “De VVB ziet echter met toenemende ongerustheid hoe, na vijf jaar communautaire stilstand,

25 april 2019

de dreiging reëel wordt dat bevoegdheden van het Vlaams Gewest worden afgebouwd om terug naar het federaal niveau te worden overgeheveld.”

Een concretisering van deze dreiging zag de drukkingsgroep in de discussie over de wijziging van artikel 7bis. “Dit is een poging tot verdoken staatshervorming, van minder Vlaanderen naar meer federaal, maar vooral en helaas, een oefening die niets met het klimaat te maken heeft. Daar zijn vooraanstaande academici het over eens”, communiceert de VVB. De vereniging roept daarom alle Vlaamse senatoren op om niet mee te werken aan het verder ontmantelen van de autonomie die Vlaanderen moeizaam verkregen heeft en meer dan ooit nodig heeft. En om, bijgevolg, geen enkel artikel van de grondwet voor herziening vatbaar te verklaren.

H.D.

Voor een socialist is Hans Bonte, burgemeester van Vilvoorde, de kwaadste nog niet. Hij heeft toch een beetje een Vlaamse reflex en hij staat nuchterder en kritischer tegenover de Syriëstrijders en de gevaren van radicalisering dan de meeste sp.a’ers, die echte islamosocialisten zijn. Was dat één van de redenen waarom hij de Kamerlijst niet mocht trekken? Nu staat Karin Jiroflée op de eerste plaats, gevolgd door Moad El Boudaati, een “deradicaliseringsambtenaar”. Een van de beroepen uit het lijstje waarop kwakzalvers en oplichters staan, leggers van kompressen met koemest en uitvinders van wondermedicijnen die àlles genezen. Maar gegrepen door verkiezingskoorts liet Bonte zijn zakelijke nuchterheid achterwege en hield hij een tranerig pleidooi om nog meer kinderen van IS-strijders terug te halen. Desnoods wil hij zelfs een reddingsteam van B-Fast sturen. Zouden we B-Fast niet beter naar Pakistan sturen om daar christenen te redden die het slachtoffer zijn van islamitische vervolgingen? Minder kans dat die ons achteraf opblazen of de keel oversnijden.

VB AALST GECENSUREERD Facebook heeft twee verkiezingsadvertenties van Vlaams Belang Aalst gecensureerd. Nu noemt men dat met een modern eufemisme “offline gehaald.” Zoals vele andere censoren uit heden en verleden, geeft ook Facebook geen motivering, behalve dan in heel vage, algemene termen.

De slachtoffers van zulke muilkorfpraktijken weten niet eens welke overtreding zij juist hebben begaan. Men kan veronder-

stellen dat het om de passage ging: “In ruil voor de hoogste belastingen, krijgen we de laagste pensioenen. Terwijl de massamigratie handen vol geld kost, blijkt er geen geld te zijn voor onze zieken en rusthuisbewoners.” Het zou ook een tekst kunnen zijn waarin geprotesteerd wordt tegen de uitbreiding van een Turkse Diyanetmoskee in de Binnenstraat in Aalst. Steve Herman, de voorzitter van de afdeling Aalst, blijft hardnekkig proberen om, net zoals alle andere partijen, campagne te voeren op Facebook.

Maar het is een oneerlijke strijd tegen een multinationale internetgigant die machtiger is dan vele regeringen van kleine staten, en die zich niets moet aantrekken van parlementaire controle en van een begrip als ‘eerlijke en gelijke toegang tot de media’, dat nochtans bij écht democratische verkiezingen onmisbaar is. Tijdens de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen werden berichten van VB Aalst op Facebook ook al drie keer geblokkeerd.

Tenslotte werd VB Aalst zelfs helemaal van Facebook gegooid.

GENK ZIET U! 124 slimme camera’s zullen iedereen die een voet in Genk zet in het oog houden. De belangrijkste plaatsen krijgen camera’s, zoals het centrum en enkele drukke handelsstraten, het Thor Park, C-Mine en het belangrijkste van allemaal, Labiomista van Koen Vanmechelen. De stad Genk investeert 8 miljoen in de uitbouw van dit prestigeproject, dus moet het ook goed bewaakt worden met liefst 36 camera’s. Gekende overlastplaatsen worden voortaan met 15 camera bekeken, om te zien of de pret niet al te zeer uit de hand loopt. Ook 8 andere Limburgse gemeenten nemen initiatieven om het volk met slimme camera’s te volgen.

Als de overlastbezorgers nu ook nog worden opgepakt en berecht in verhouding tot hun overtreding, is het vele belastinggeld te rechtvaardigen.

WEST-VLAAMS, EEN WERELDTAAL

BRUSSEL

Franstalige kiezers lokken

Een strikte taalkeuze maakt het in de praktijk soms moeilijk Franstalige kiezers via de stemcomputer naar een Nederlandstalige lijst te loodsen. Deze tweeledigheid is historisch gegroeid, begrijpelijk en zeker verdedigbaar. Maar aan die computers verandert iets…

Het kan voor een buitenstaander verwarrend zijn, maar anders dan voor de 19 Brusselse gemeenten berust de verkiezing van het Gewestelijke Parlement op een vrij strakke taaldeling. Tweetalige lijsten zijn verboden, punt. Wie opkomt, kiest voor een van beide taalgroepen, daar is geen ontkomen aan. Meer nog: wie op een Nederlandstalige lijst opkomt moet ook in het bezit zijn van een identiteitskaart opgesteld in die taal. En het gaat nog verder, want ongeacht de taal van dat identiteitsbewijs (kan immers op eenvoudig verzoek gewijzigd worden) kan wie op een lijst van één taalgroep opkomt, geen kandidaat meer zijn op een lijst van de andere groep.

FDF-Vlamingen Voor wie de geschiedenis van Brussel kortgeleden bij een kosmopolitische ‘Stunde null’ begon, komt dit vreemd over, maar wie vertrouwd is met de historiek begrijpt het maar al te goed. We besparen u de details, maar toen het Brussels Gewest gestalte kreeg, was de herinnering aan de FDF-Vlamingen nog vrij vers. In de jaren van de Agglomeratieraad kwam het FDF op de proppen met zogenaamde ‘Vlaamse’ kandidaten, die niet meer dan francofone stromannen bleken te zijn. Dit niet meer, dacht men aan Vlaamse kant. “Brussel kan nooit tegen de

Vlamingen bestuurd worden”, verklaarde Vic Anciaux toen hij in 1989 staatssecretaris werd in de eerste ‘Brusselse Executieve’.

Dat het allemaal niet zo simpel lag, besefte hij achteraf ook, zeker toen hij acht jaar later ontslag nam, maar dat is een verhaal op zich.

Johan Demol Er gebeurde echter nog meer. De eerste verkiezingen van dat Brussels Parlement, dat was bang afwachten. Welk resultaat haalden die Nederlandstalige lijsten nog? Ervan uitgaand dat hun electoraat vooral uit Brusselse Vlamingen bestond, een krimpende groep in een muterende stad... Een gewaarborgde vertegenwoordiging werd het antwoord op dit nagelbijten. Met 17 zouden ze zijn, aangevuld met 6 verkozenen die richting Vlaams Parlement vertrekken; niet slecht voor zo’n 50.000 kiezers. Ongeacht hoe groot dat ‘Vlaams’ electoraat zou zijn. De maatregel miste alvast zijn effect niet. De absolute cijfers – de stemmen dus – daalden, maar de verkozenen bleven. Eigenlijk draaide het enkel nog om verhoudingen. De koek was er, enkel de omvang van de stukken wisselde bij elke stembusslag.

Om begrijpelijke redenen wordt in een dergelijk plaatje de Franstalige kiezer plots erg aanlokkelijk. Kan je hem motiveren voor een Vlaamse lijst te stemmen, dan levert dat

een extra streepje in de Nederlandstalige pool op. Zoals gezegd, onbelangrijk voor het globale aantal zetels, maar die stem kan er wel toe bijdragen dat men de concurrentie overklast. Toen de populaire politiecommissaris Johan Demol zo’n twintig jaar geleden de VB-lijst trok, vreesde men een overrompeling aan Franstalige stemmen. Het had het Vlaams Blok (toen nog) wel eens een absolute meerderheid aan Vlaamse kant kunnen opleveren. Zo’n vaart liep het niet, maar met 6 verkozenen in het Brussels Parlement en 3 van de 6 (!) voor het Vlaams Parlement werd Vlaams Blok wel uitgesproken de grootste partij aan Vlaamse kant.

Zichtbare N-VA? Bij het lokken van die Franstalige stem stelt zich een praktisch probleem. Bij het bedienen van de stemcomputer moet voor een taalgroep gekozen worden, waarna men enkel de partijen van die groep te zien krijgt. Menig kiezer verloor er zich in, zag die Vlaamse partij niet en stemde dan maar voor een Franstalige formatie. Dit verandert bij de verkiezingen van 26 mei. Alvorens die keuze te maken, krijgt men blijkbaar een overzicht van de partijen van beide groepen. Pas dan moet een keuze gemaakt worden. Veel ruchtbaarheid werd er niet aan gegeven, maar Le Soir zag het en kopte: “Le N-VA plus visible”. Inderdaad. Maar ook het Vlaams Belang, dat misschien wel voor een verrassing kan zorgen.

KNIN.

Dat West-Vlamingen fier zijn op hun werklust, vindingrijkheid, uithouding en doorzettingsvermogen, dat kan terecht zijn en daar wijdt de Krant van West-Vlaanderen een volledige bijlage aan. Als daarin beweerd wordt dat hun taal een wereldtaal is, dan moeten we daarvoor te rade gaan bij Melissa Farazyn, postdoctoraal onderzoekster aan de Gentse Universiteit. “Het West-Vlaams is buiten de evolutie gebleven die het Oost-Vlaams en Limburgs wel ondergingen. Wereldwijd weten ingewijden dat er in onze kustprovincie heel uitzonderlijk nog subjectverdubbelingen en opvallende taaldeeltjes gebruikt worden en dat er in negatie een partikel is blijven hangen. In de standaardtaal en in andere dialecten zal je zulke kenmerken, eigen aan een oorspronkelijke wereldtaal, niet meer vinden.”

Debat Vlaamse Rand

Links blijft afwezig De Vlaamse Volksbeweging bracht onlangs een memorandum uit over de Vlaamse Rand en bezorgde dat aan alle partijvoorzitters, met het oog op een verkiezingsdebat op 30 april in Asse.

Intussen haakte Groen officieel af voor het debat en bij de sp.a werd geen spreker gevonden. Aan de vooravond van 1 mei hebben de socialisten allerhande manifestaties, zodat er niemand zich kon vrijmaken. De andere partijen tonen zich wel bereid voor een debat en vaardigen een deelnemer af. Voor de N-VA komt minister Ben Weyts van de Vlaamse Rand zijn beleid verdedigen en hij krijgt daarbij het gezelschap van zijn streekgenoot Peter Van Rompuy van CD&V en van Vilvoordenaar Jo de Ro van Open Vld. Voor de oppositie zal dus enkel het Vlaams Belang vertegenwoordigd zijn, bij monde van provincieraadslid Jan Laeremans. Als moderator wist de VVB gewezen journalist Wilfried Haesen te strikken.

Het debat vindt dus plaats op dinsdag 30 april in het Cultuurcentrum van Asse (Kapel van het Oud Gasthuis, Huinegemstraat 4) en vangt aan om 19 uur 30. Nadien kan worden bijgepraat op een gratis receptie.

Onze naaste buren

25 april 2019

De bevoordeling van Ajax Ajax Amsterdam heeft verrassend Real Madrid en Juventus Turijn uitgeschakeld en de halve finales van de Champions League bereikt.

Lyrisch, maar met mate

Schandelijk

Sommige Nederlandse media worden er lyrisch bij. Toch even nuanceren. De Nederlandse media slagen er niet in tot de bodemdiepte van hun Vlaamse collega’s neer te dalen. In de rubriek Roskammen telde onze vermaarde sportmedewerker een paar weken geleden het hallucinante aantal bladzijden die de Vlaamse kranten besteedden aan een koers die alleen dient om de financiers te verrijken. Twintig procent van de Vlamingen keek ernaar op televisie. De Ronde werd alleen geklopt door de VRT-soap Thuis, ooit bedacht door twee socialistische vakbondsleden om de Vlamingen de juiste politiek correcte gedachten bij te brengen. Vergeleken met de Champions League en de strijd voor een plaats bij de beste vier van Europa (en dus van de wereld) is de Ronde van Vlaanderen een lokaal evenementje. Hoe reageerde Nederlands grootste krant, De Telegraaf, op die halve finales? En hou er rekening mee dat deze krant Amsterdams is. In haar dagelijkse dikke sportkatern Telesport publiceerde ze de dag voor de wedstrijd twee bladzijden, de dag zelf twee bladzijden en de dag na de triomf drie bladzijden Je mag niet denken aan de papierverspilling bij Het Laatste Nieuws en Het Nieuwsblad, als Brugge of Anderlecht de halve finales zou bereiken van de Europa League, de competitie voor teams die te slecht zijn voor het grote werk.

Ajax wordt terecht geloofd voor die prestatie en maakt zelfs een kans op de finale, als het Tottenham verslaat waar drie oud-Ajacieden het mooie weer maken: de Deen Eriksen en de Vlamingen Vertonghen en Alderweireld. Maar de prestatie van Ajax valt vooral op omdat het geen elftal van voetballers is die uit alle hoeken van de wereld kwamen aanwaaien zodat men, zoals in Engeland, een vergrootglas nodig heeft om nog een autochtoon te ontdekken. Supporters breken hun tong niet op namen als De Ligt, Van de Beek, Blind, De Jongh, Veltman, Sinkgraven. Mazraoui en Zyech klinken exotischer, maar ze zijn ook uit Hollandse klei getrokken, al kozen ze uit opportunisme voor het Marokkaanse elftal (waar ze in het Engels trainen, want in het Berbers of het Arabisch lukt het niet). De rest van Nederland applaudisseerde beleefd, tot de voetbalbond over de rooie ging.

De belangen van Ajax wegen zwaarder voor de bobo’s van de bond dan de belangen van al de andere Nederlandse clubs. Midden in de eindstrijd van de nationale competitie schrapt de KNVB doodleuk de speeldag op het einde van deze week, om de “godenzonen” extra rust te gunnen, en verplaatst die speeldag naar veel later.

7

NEDERLAND 020 De andere clubs moeten er zich maar bij neerleggen, want het is goed voor het Nederlandse voetbal; in werkelijkheid goed voor de kassa van de Amsterdammers. In Rotterdam zijn ze woest over de bevoordeling van 020 (een echte Rotterdammer noemt Amsterdam niet bij naam, alleen de telefoonzone).

Het afscheid van een van Nederlands grootste spelers, Robin van Persie, heeft nu niet plaats in het imposante stadion van Feyenoord in Rotterdam, maar in het minuscule Fortuna Sittardstadion. Het Brabantse PSV moet door dat Ajaxfavoritisme veertien dagen gedwongen rust nemen tijdens de belangrijkste weken van het seizoen. Zelfs de Ajaxsupporters zijn boos, want hun ploeg kan de laatste en beslissende titelwedstrijd niet in het Johan Cruijffstadion spelen, maar moet naar De Graafschap in Doetinchem. Ze herinneren zich te goed dat hun ploeg daar in 2016 de titel verloor, toen die degraderende ploeg Ajax onverwachts op 1-1 hield. De NOS toonde de beelden van alle andere wedstrijden op het moment dat de stadionspreker de gelijkmaker van De Graafschap meldde: in alle stadions buitelden de mensen van vreugde over elkaar heen, bij die vernedering van Ajax. En hoe noemt De Telegraaf de bevoordeling van Ajax: “Competitieverraad” en “Schandelijk”. Ziet u Het Laatste Nieuws hetzelfde schrijven als Anderlecht ooit nog eens een Europese topwedstrijd zou spelen?

WILLEM DE PRATER

Keizer Filip W. regeert in Gent Vijfhonderd jaar geleden heerste keizer Filips II over de Nederlanden.

De man was hier niet opgegroeid en had geen band met onze streek. “Hij verfoeide merkbaar de vrijmoedigheid en ongedwongen houding van de bewoners”, lezen we op Wikipedia.

Geen wonder dat zijn bewind de ene opstand na de andere uitlokte. We huiveren nog als we zijn naam horen. Deze tijden zijn gelukkig veel vreedzamer dan weleer. Vandaag is op het stadhuis van Gent de macht in handen van democratisch verkozen leiders. De keizer van de moderne koningen is Filip W. Net als de oude Filips heeft hij macht over een plaats waar hij niet is opgegroeid en waar hij (volgens kwatongen) geen voeling mee heeft.

Ook hij kan niet goed om met de vrijmoedigheid waarmee Gentenaars kritiek geven op zijn beleid. Hij heeft zoals zijn naamgenoot het ware geloof en de drang naar regeltjes en controle. Hij (een groene!) hing het centrum vol camera’s; zijn spiedende ogen om ketterse automobilisten bij de lurven te vatten. Betalen zullen ze, als ze rijden waar dat verboden is, als ze sneller gaan dan een slakkengangetje, als ze hun vierwieler ergens parkeren, en straks als hun dieseltje geen “euronorm 5” heeft. Enkel wie het autogebruik afzweert en zich bekeert tot de fiets is in zijn Gent nog welkom.

zer Filip W. is niet anti-auto, zegt hij. Toch is hij zeer tevreden dat de helft van de centrumbewoners geen auto meer bezit. Een goede evolutie, want het bewijs dat zijn circulatieplan werkt. Mieke van Hecke (CD&V) mocht als schepen van Bevolking eindelijk ook eens iets zeggen. Ze heeft de Gentse koppen geteld.

Onze stad blijft groeien en verkleuren. Jonge mensen trekken nog steeds de stad uit, maar mensen trekken ook weg uit de binnenstad.

Hoe zou dat komen? Twee jaar na het circulatieplan zien de handelaars hun klanten ook niet terug. Zelfs Gentenaars komen minder in het centrum winkelen; één op drie blijft weg.

Hoe zou dat komen? Keizer Filip belooft een parkeerkaart voor wie in Gent werken moet uitvoeren, zo toont hij zijn bezorgdheid jegens ondernemers. Hij wacht alleen even tot de federale regering de wegcode aanpast. Tegen dan hebben die ondernemers al lange grijze baarden. Economische uitputting en cultureel verval? Welke kant gaat het uit met Gent? Hoe streng zal in de toekomst over Keizer Filip W, bijgenaamd Keizer Fiets, geoordeeld worden?

Anti-autobeleid

Gent verbiedt ballonnen

De geschiedenis oordeelt steng over Filips II. “Onder zijn bewind bereikte Spanje het hoogtepunt van zijn macht, maar Filips zette zijn land op een spoor van economische uitputting en cultureel verval, hetgeen na zijn dood gevolgen zou hebben voor Spanjes status als grote mogendheid”, aldus Wikipedia.

Een spoor van economische uitputting? Kei-

Ballonnen zijn van plastiek. In de oceanen is er te veel plastiek. Ballonwedstrijden (ballonnetjes met kaartjes aan) zijn allang ongewenst.

Stad Gent wil nu ook niet langer dat nog ballonnen worden opgelaten. Niet bij een feest, niet als afscheid bij een overlijden, gewoon niet meer… Verbieden die handel. En wij die dachten dat ballonnen van rubber waren. Ach,

rubber zal ook wel niet goed zijn, toch? We moeten het maar stellen met creatieve oplossingen. Papiersnippers de lucht inblazen met perslucht. Mag dat nog? Hoe zit het bij trouwfeesten? Rijst gooien mag zeker niet meer (voedselverspilling)? Papieren hartjes, kan dat, als we beloven die nadien allemaal braaf op te vegen? Knallen met kruit, of vuurwerk afsteken, het is allang taboe. Drankjes serveren in wegwerpbekertjes, dat schrappen we ook

Het N-VA-charmeoffensief richting Wallonië Jan Jambon profileert zich niet alleen sterker dan ooit als kandidaat-premier, de N-VA start ook een charmeoffensief richting Franstaligen en Wallonië. Jambon wil voor goed bestuur staan van Oostende tot Aarlen, zegt hij. Daarmee hoopt de partij wellicht vooral de MR wat te helpen, tot nader order de enige echte bondgenoot aan de andere kant van de taalgrens.

Het was in de tijd dat Jan Jambon nog federaal minister van Binnenlandse Zaken was. De N-VA’er nam deel aan een benefietprogramma op een Franstalige tv-zender en werd er met veel egards ontvangen. Meer nog, tal van Walen wilden met hem een selfie maken. Waals PS-minister Jean-Claude Marcourt begroette hem hartelijk. (Ah, dag Jan. Hoe gaat het?)

De Vlaams-nationalist Jan Jambon was bijna “un wallon connu” geworden, een bekende Waal. Reden was dat zijn werk als minister ook in Wallonië werd gerespecteerd. Komt nog bij dat zijn goede relatie met premier Charles Michel werd geapprecieerd. Het werd ook meer en meer duidelijk dat de standpunten van de N-VA rond economie en veiligheid ook door de Walen konden worden gepruimd. Volgens bepaalde – zij het niet zo betrouwbare - peilingen zou de N-VA in Wallonië probleemloos meer dan 10 procent van de stemmen halen en tot 20 procent van het electoraat kunnen aanspreken.

Van Oostende tot Aarlen Niet dat de Vlaams-nationalisten behoefte hebben om daar lijsten in te dienen, maar momenteel kunnen we niet anders dan vaststellen dat de partij via Jan Jambon aan een nieuw

Waals charmeoffensief is begonnen. De stelling van de kandidaat-premier dat hij het land wil beheren “van Oostende tot Aarlen” was niet alleen op Terzake (VRT) te horen maar ook in de Franstalige media.

Wat sommige politicologen van belgicistische gezindte, zoals Dave Sinardet, al snel deed concluderen dat Jambon eigenlijk voor een federale kieskring pleit. Onzin, natuurlijk.

Het charmeoffensief van de N-VA richting Walen heeft een heel andere betekenis. Ten eerste wil de partij nu echt duidelijk maken dat de federale regering haar nog altijd interesseert. De indruk was ontstaan dat de N-VA zich wat graag achter Schelde, Leie, Dender en Demer zou terugtrekken, maar dat is dus niet het geval.

Werk!

Ten tweede wil Jan Jambon een signaal geven aan Wallonië dat daar eindelijk eens werk moet worden gemaakt van de verhoging van de werkzaamheidsgraad. In Vlaanderen ligt die rond de 75 procent, in Wallonië is dat steevast 10 procentpunt minder. Het optrekken van die werkzaamheidsgraad is essentieel, omdat dit de enige manier is om de regio er finan-

van ons lijstje. Wat smaakt het kraantjeswater toch lekker in de herbruikbare bekers die de sportdienst aankocht voor de kindertjes op kamp. Hip en ecologisch tegelijk. Of het ook hygiënisch is, zo’n bekers die in de afwas moeten en die kinderen gezellig aan elkaar kunnen doorgeven? Duizend plastiek bekers hebben ze gekocht. Plastiek? Nog meer plastiek in de waterlopen? Help!

MATHILDIS

WALLONIE

cieel weer bovenop te krijgen. Alleen is het enkel de N-VA die dit zegt (en soms de MR). PS-minister Jean-Claude Marcourt ziet het overbruggen van de Waals-Vlaamse kloof eerder in een minder sterke Vlaamse groei dan in een Wallonië dat zijn eigen financiën en economie op orde krijgt. Jambon kan de komende weken via optredens in de Franstalige media een aantal politici wakker schudden.

Ander element: de N-VA hoopt met deze strategie de MR een hart onder de riem te steken. De Franstalige liberalen zitten al een tijdje in de hoek waar de klappen vallen. Sommigen vrezen dat de partij niet richting 30 procent fietst maar amper boven de 20 procent dreigt te stranden. Dat zou problematisch voor N-VA, die tot een federale ploeg wil toetreden. Ondanks de problemen rond het Marrakeshpact en de val van de regering-Michel I heeft de N-VA nog altijd maar één betrouwbare partner in Wallonië, en dat is de MR. Door zich tussen Doornik en Aarlen te profileren weet de N-VA-top dat de partij zelf geen extra stemmen kan halen, maar de MR kan wel zeggen: “Hebt u sympathie voor Jan Jambon en de N-VA? Stem dan op ons. Want wij zijn de enige Waalse partij die met hen een centrumrechts beleid willen voeren.” Partijwoordvoerder George-Louis Bouchez laat niet na die MR-NVA-as te benadrukken. En zo lijkt de Zweedse coalitie na 26 mei plots weer een optie, tenminste, als de kiezer het toelaat.

PICARD

8

Actueel

25 april 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Libië is Europese splijtzwam Ongeacht of de opmars van Generaal Haftar in Libië in een effectieve zege zal uitmonden, brengt de kwestie een Europese verdeeldheid aan het licht. Nog maar eens.

Acht jaar na de hoogmoed die tot de val van Kadaffi leidde, blijft Libië een smet op het Europees blazoen.

Troepen van generaal Hadfa rukken op in Libië Begin deze maand beleefde Secretaris-Generaal van de VN António Guterres een bijzonder gênant moment in de Libische hoofdstad Tripoli. De voorziene ontmoeting werd als een “zeldzaam moment van hoop” omschreven. Het zag ernaar uit dat alle partijen eindelijk rond de tafel werden gebracht met als doel na jaren van chaos een duurzame oplossing te bereiken. Maar amper enkele uren na zijn aankomst liep het al fout. Generaal Khalifa Haftar, de belangrijkste krijgsheer van het land zeg maar, besloot net dan zijn offensief op de stad in te zetten. Hij naderde het stadscentrum tot tien kilometer, de VN-conferentie werd noodgedwongen afgelast en Guterres moest vertrekken. Net op tijd trouwens, want iets later sloot na beschietingen ook de luchthaven.

“De VN is erg geëngageerd in vredesbesprekingen”, liet de Secretaris-Generaal na het debacle nog weten. Met als cynisch toemaatje: “Ik moet bekennen dat we niet altijd succesvol zijn”.

Internationaal draagvlak Inmiddels is ook gebleken dat het niet volstaat om met de status van ‘machtigste krijgsheer’ door het leven te gaan om een snelle overwinning te behalen in een land dat naar een toestand van ongeziene chaos vergleden is. Wanneer we dit schrijven is Tripoli nog steeds niet ‘gevallen’. Het grote probleem van Haftar is zijn relatie met de milities op het terrein, talrijk en divers. Zelf beschikt hij niet over voldoende mankracht. En dus moet hij soms moeilijke allianties smeden, al dan niet met een gepeperd prijskaartje eraan.

Los van deze moeilijkheden op het terrein, zit het Haftar anders wel mee. Hij geniet van de steun van enkele Golfstaten, Rusland ook

Generaal Khalifa Haftar Foto Wikimedia Commons

en sinds kort lijkt ook Washington zich achter hem te scharen. Het levert een wat zeldzame situatie op waarbij Amerikanen en Russen aan dezelfde kant staan, maar dit terzijde. De acht jaar chaos die achter de rug liggen, zouden haast doen vergeten dat er een soort van erkende regering in Tripoli is, maar de machteloosheid waar die blijk van gegeven heeft, tja, het is eigenlijk het scenario voor een of andere parodie. Maar goed, daar is dan Haftar, de man die orde moet brengen, althans zo hoopt men. Zijn leeftijd (75), zijn bedenkelijke gezondheidssituatie en de kwaliteit van zijn troepen, zijn op zich niet zo hoopgevend. Wellicht kan hij beter als het minste kwaad dan als de beste keuze omschreven worden.

Franse belangen Voor figuren als Haftar is de internationale steun die ze genieten van cruciaal belang. Zonder een voldoende breed draagvlak ben je kansloos, niet in het minst omdat aan die steun ook een chequeboekje gekoppeld is. En iedereen heeft zo wel zijn redenen om hem al dan niet te steunen. Dat hij zich tegen de Moslim Broederschap keert, is voor Riaad een belangrijk argument pro. ‘En passant’ viseert hij ook nog eens IS, wat dan weer Trump of Poetin een belangrijk punt was. Maar dan is er Europa, of beter de EU. De kwestie Libië/Haftar legt de wonde op de complexiteit van dat buitenlands beleid van de EU. Enkele dagen voor die beruchte VNtop moest plaatsvinden, vertrokken Franse gevechtsvliegtuigen vanuit Tsjaad om een konvooi van milities te bombarderen. Het was een gecoördineerde actie, dat spreekt.

Zij het niet met de EU-bondgenoten, maar met zowel Haftar ‘himself’ als met het brutale regime van het

Buitenlands spervuur Moslims, geen Tamil Tijgers De inlichtingendienst van Sri Lanka was verwittigd dat de extremistische moslimgroep National Thowheeth Jama’ath voorbereidingen trof om kerken op te blazen. Maar men had die waarschuwingen in de wind geslagen.

Na de aanslagen reageerde de regering wel heel snel: ze blokkeerde onmiddellijk de belangrijkste sociale media, waaronder Facebook, Instagram en Whatsapp, officieel om “de verspreiding van desinformatie te beletten”, maar in werkelijkheid om te voorkomen dat de beelden van honderden gewonde, verminkte en vermoorde mensen te veel ophef zouden veroorzaken, wat wel eens zou kunnen leiden tot een dieper inzicht in de ware aard van de “religie van de vrede”. En tot een krachtige reactie…

Voorgeschiedenis land (een ex-kolonie) van waar ze opstegen. Ook op andere echelons profileert Frankrijk zich in het dossier. De bedoeling van de EU om met een gemeenschappelijk standpunt naar buiten te treden (een oproep om Haftar’s opmars te stoppen) werd door Frankrijk getorpedeerd. Tot grote ergernis van de andere lidstaten, Italië op kop voor wie het regime in Tripoli nog steeds het Libisch aanspreekpunt is. Een kwestie van prioriteiten speelt hier. Parijs denkt vooral aan de economische belangen in het land; Rome is dan weer meer begaan met de vluchtelingen voor wie het een vertrekpunt naar Europa is.

Architectuur De recente ontwikkelingen in Libië passen in een ruimer lijstje dat de buitenlandse verdeeldheid van de Europese ‘partners’ aantoont. Erg pijnlijk is bijvoorbeeld hetgeen China teweegbrengt. Bepaalde Oost-Europese landen zien vooral de voordelen van economische samenwerking met Peking, zonder veel gehoor te geven aan bepaalde ‘West-Europese’ waarschuwingen. Maar er zijn er anderen. Een land als Spanje werkt erg tegen het betrekken van de Balkanlanden bij het Europese verhaal, maar blijft dan weer voorstander van Turks lidmaatschap, een punt waar Oostenrijk virulent tegen gekant is. “EU-buitenlandverklaringen zijn compromissen van compromissen, echt beleid maken is onmogelijk”, stelt Caroline de Gruyter in NRC Handelsblad. Maar terecht wijst ze ook op de Europese verantwoordelijkheid. “De Europeanen hebben in 2011 militair ingegrepen, om kolonel Kadaffi af te zetten. Sindsdien dragen wij verantwoordelijkheid voor de chaos in dat land. We hadden nazorg moeten verlenen, maar verzuimden dat.”

Geschiedenis is de grote dwarsligger in dit onderdeel van het Europese verhaal. Elke lidstaat sleept de ballast van het eigen verleden mee, wat zorgt voor belangen die soms moeilijk verzoenbaar zijn.

Ergens zie je het in de architectuur, merkt The Economist op. De diplomatieke diensten van de EU zijn in een fonkelnieuw kantoorgebouw ondergebracht, het Frans Buitenlandministerie in een paleis uit 1855, het Italiaans in de Palazzo della Farnesina en het Oostenrijkse is een gebouw uit de Habsburgse tijd. Op zich zegt dit niets natuurlijk, maar tegelijk is het een draak van een symbool.

MICHAËL VANDAMME

In 2016 waren 32 moslims uit Sri Lanka naar Syrië vertrokken om zich daar bij de IS-terroristen aan te sluiten, en zij waren lang niet de eersten. Volgens de verklaring van minister Wijeyadasa Rajapakshe kwamen die moslims toen “niet uit gewone families, maar uit families die beschouwd werden als goed opgeleid en behorend tot de maatschappelijke elite”. De reactie van de moslims in Sri Lanka was voorspelbaar: zij beschuldigden de minister van “racisme”.

Het volgende jaar kwamen veel IS’ers uit Sri Lanka terug naar huis, en dat leidde tot een toename van terroristische activiteiten. Het jaar 2017 begon met een reeks vernielingen van boeddhabeelden.

In januari 2019 ontdekten de autoriteiten op Sri Lanka een enorme voorraad explosieven van een terreurcel van IS, die aanslagen voorbereidde tegen boeddhistische monumenten. Daarbij werden een imam en een islamitische schriftgeleerde gearresteerd. Wat de moslims in Sri Lanka niet belet om nu weer te doen alsof ze uit de lucht vallen van verbazing.

Daders Eén van de geïdentificeerde terroristen is Zahran Hashim, een beruchte moslimpredikant van National Thowheeth Jama’ath, die al werd gezocht in verband met een mislukte bomaanslag op de Indian High Commission in Colombo. Op een videofilmpje is te zien hoe hij de IS-groet brengt met de opgeheven wijsvinger.

Al Jazeera, dat eigendom is van Qatar, noemde de bekendmaking van de Hashims naam een uiting van “islamofobie”. Zahran Hashim werd berucht omdat hij openlijk een islamitische doctrine verkondigde die de meeste moslims liever nog niet aan de grote klok hangen en alleen voor eigen publiek verkondigen: “Hindoes, christenen en boeddhisten zijn kafirs. Allah heeft dit land geschapen voor moslims. Kafirs mogen blijven leven – ja, toch! - maar alleen moslims hebben het recht over een land te heersen.” En dat in Sri Lanka, waar slechts acht procent van de bevolking islamitisch is.

Het is zeer onwaarschijnlijk dat een amateuristische terreurgroep als NTJ die gecoördineerde reeks van acht bijna gelijktijdige aanslagen in drie verschillende steden op eigen houtje kon organiseren.

De complexiteit van die operatie wijst op de betreokkenheid van een grotere groep, met meer ervaring en expertise. En denkend aan de 32 moslims die uit Sri Lanka naar Syrië zijn vertrokken, en het wijsvingertje van Zahran

Hashim, is IS natuurlijk de meest waarschijnlijke verdachte. Intussen zijn de foto’s van de daders al met lovende commentaren op de webstek van IS verschenen.

Nieuw IS-offensief op komst De Koerden en de Amerikanen hebben de laatste stukjes Syrisch grondgebied veroverd die nog gecontroleerd werden door IS. Het verlies van territorium is altijd een ernstige verzwakking voor een terreurgroep, maar slechts zelden een dodelijke klap. Sinds de val van hun laatste bolwerk, pleegden IS’ers al meer dan twintig aanslagen in verschillende landen, waaronder Irak, Syrië, Afghanistan, Pakistan, Libië en Egypte. In al die landen had IS overigens al eerder toegeslagen.

Maar de terreurgroep heeft een nieuw terrein ontdekt: voor het eerst hebben IS’ers in Congo-Kinshasa toegeslagen, “onze” vroegere Congo. Bij een aanval van IS op een legerbasis in Kamango, bij de grens met Oeganda, werden drie Congolese soldaten gedood en vijf gewond. Intussen laten meerdere Europese landen, waaronder België, Frankrijk, Zweden en Groot-Brittannië, IS-terroristen terugkeren en vrij rondlopen op hun grondgebied. Als het om vrouwelijke terroristen met kinderen gaat, gaan ze die zelfs in Irak of Syrië ophalen, zodat ze veilig naar “huis” kunnen komen om opnieuw terreurcellen te vormen, opnieuw aanslagen te plegen en nog meer kalifaatstrijders te kweken. De politici die dit toelaten, maken zich schuldig aan misdadige nalatigheid, en zelfs aan medeplichtigheid en mededaderschap.

Propaganda ontmaskerd In de Russische propaganda is het antisemitisme in Oekraïne een centraal thema. Een typisch geval van de pot die de ketel verwijt dat hij zwart is. De Joodse religieuze leiders staan weliswaar op goede voet met Poetin, net zoals de orthodoxe patriarchen en metropolieten trouwens. Maar dat neemt niet weg dat het Russische antisemitisme terug is van … nooit weggeweest. Zelfs op de officiële herdenkingen van de overwinning in 1945 worden slogans meegedragen als “Zhids! Stop met het drinken van Russisch bloed!”.

“Zhids” is ongeveer een even negatieve term voor “Joden” als “nikkers” dat is voor zwarten. Pogroms zoals in de tsaristische periode komen niet meer voor, maar de complottheorieën uit die tijd tieren nog even welig, ook binnen het kader van de officiële propaganda waarin de demonisering van Israël, het zionisme, Amerika en de NAVO hand in hand gaan.

En de overgang van zionisten naar Joden verloopt heel soepel, zeker als de wodka rijkelijk heeft gestroomd. Bijna altijd dus. Vorige week zagen we de doodsteek van die Russische propaganda over “antisemitische Oekraïners”. De komiek Volodimir Zelenski, die de presidentsverkiezingen won, is een Jood. Heel Oekraïne weet dat en er worden veel grappen over gemaakt. Terzijde: ook de huidige premier van Oekraïne is een Jood. We weten niet wat we van Zelenski kunnen verwachten; we zijn héél gereserveerd. Maar dit bewijst wel dat het in Oekraïne ondanks alle propagandaleugens best meevalt met het antisemitisme. En het bewijst ook dat Oekraïne ondanks de oorlog en ondanks de bezetting van grote delen van zijn grondgebied, wel degelijk een democratie is geworden, waar een echte machtswissel mogelijk is.

Het nabije buitenland

25 april 2019

CINEMA EN STIJL ROND DE NOTRE-DAME De pogingen tot politieke recuperatie rond de afgebrande Notre-Dame waren pijnlijk. Gelukkig is er op zo’n moment nog de literatuur om duurzaam soelaas te bieden.

Vijf jaar, vier jaar, drie jaar… Het kon niet op. Politici struikelden bijna over elkaar toen het erover ging hoelang het zou duren vooraleer Notre-Dame de Paris in haar oorspronkelijke vorm zou worden hersteld. Anne Hidalgo, burgemeesteres van Parijs, had het over vier jaar en een klets. President Emmanuel Macron sprak over vijf jaar; een relatief rond getal. Veel zou te maken hebben met de geplande Olympische Zomerspelen in de Lichtstad in 2024. Een werf rond de Parijse kathedraal zou dan niet echt fraai ogen. Macron was de voorbije dagen een kampioen in de politieke recuperatie. Een toespraak over de moeilijke politieke situatie rond de gele hesjes werd net op de avond van het inferno in de kathedraal uitgesteld. Wat begrijpelijk is. Maar een paar dagen later probeerde Macron de Fransen rond zich te verenigen in een toespraak waarin hij van de heropbouw van de Notre-Dame een prioriteit maakte.

Wil de president scoren in de aanloop naar de Europese verkiezingen? Is het zijn bedoeling de bevolking twee jaar na de presidentsverkiezingen opnieuw voor zich te winnen? Macron denkt al aan zijn herverkiezing in 2022. Een valse noot was er niet te merken bij de president, afgezien van het feit dat beelden zijn opgedoken van Macron en premier Edouard Philippe die de avond van de brand met elkaar aan het moppentappen waren. Wie echter twijfelde aan de oprechtheid van de president werd snel terechtgewezen. De oproep tot de heropbouw van de kathedraal werd positief ontvangen in ka-

tholieke kringen, nochtans niet de beste vrienden van Macron.

Mgr. Chauvet, rector van de Notre-Dame, bracht in Le Figaro een emotionele getuigenis. De president gaf hem de hand toen de kathedraal brandde.

Rijke Fransen als ballast voor Macron Vraag is of de president het drama politiek kan recupereren nu er kritiek komt op de vele schenkingen van Franse superrijken voor de heropbouw van de kathedraal. Meteen rees ter linkerzijde de vraag of het fiscale voordeel van dit mecenaat behouden zou blijven. Neen, zo blijkt. Volgende vraag was of die miljardairs, waarvan velen fiscale vluchtelingen zijn, wel een goed signaal gaven. Het is aantoonbaar dat de afbouw van de vermogensbelasting door Macron een slecht idee was, werd door de linkerzijde geponeerd. Meteen ontstond het beeld van de president als vriend van de superrijken. Wat zowel door de radicale linker- als de rechterzijde zal gebruikt worden tegen Macron, die een zetbaas van het internationale kapitalisme zou zijn.

Huysmans en Claudel De politieke recuperatie van de brand in de Notre-Dame steekt schril af tegen de hartverwarmende artikels in kranten en tijdschriften van de Franse rechterzijde. Le Figaro en Valeurs Actuelles besteedden er uitgebreid aandacht aan in bijzondere nummers. Een aantal vrije tribunes werden gebruikt om te herinneren aan de christelijke wortels van Frankrijk.

Gelukkig zijn er in Frankrijk nog voldoende erudiete personen om te wijzen op het tijdloze karakter van de Notre-Dame en de centrale plaats die het bouwwerk inneemt in de Franse

HET STADSLEVEN IN GROOT-BRITTANNIË In zijn nieuwste boek geeft de socioloog Richard Sennett zijn visie op stedelijkheid en de metropool van de toekomst. Sennett mag dan de Amerikaanse nationaliteit hebben, toch staat hij meermaals stil bij de oude Engelse, industriële steden. Met landschapsarchitect Frederick Law Olmsted wandelt de lezer door Liverpool en met communist Friedrich Engels wordt halt gehouden in Manchester.

Richard Sennett (°1943) is de zoon van een Russische immigrant. Hij studeerde geschiedenis en sociologie. Bekend werd hij onder andere voor zijn visie op de arbeidsmarkt. Als socioloog is hij kritisch over het doorgeschoten kapitalisme en de grenzeloze globalisering, waarbij steeds meer mensen uit de boot dreigen te vallen. Niet alleen de toegenomen flexibilisering hoort bij het hedendaagse leven. Ook steden worden – in tijden van een sterk groeiende populatie – steeds belangrijker in de moderne samenleving. De vraag is: hoe houden we onze urbane omgeving leefbaar, terwijl we met steeds grotere groepen van velerlei pluimage samenhokken op steeds kleinere woonoppervlakten?

Metropool van de toekomst Februari vorig jaar verscheen ‘Building and Dwelling’. Ettelijke maanden later volgde de Nederlandstalige vertaling van het werk: ‘Stadsleven: Een Visie op de Metropool van de Toekomst’. De recensies zijn haast unaniem lovend. Het Vlaamse weekblad ‘Humo’ ziet in Sennett ‘een specialist van de kwalen van het moderne kapitalisme’. In ‘Vrij Nederland’ wordt de socioloog ‘een ziener’ genoemd en het Britse blad ‘The Observer’ looft hem als een ‘briljant denker’. Vernoemde tijdschriften bevinden zich stuk voor stuk aan de tamelijk linkse, progressieve

Onthoofdingen In de periode voor kerstmis 2016 werden in Nordrhein-Westfalen, waar meer dan een miljoen moslims wonen, vijftig gevallen gemeld van antichristelijk vandalisme: gebroken kruisen

Right or wrong

kant van het politieke spectrum. Toch is de visie van de cultuursocioloog, minstens op een aantal vlakken, ook interessant voor diegenen die zich meer zien als rechts en conservatief.

Sennett heeft weliswaar een politiek correcte houding ten overstaan van de multicultuur en het migrantenvraagstuk, maar hij wijst toch op een aantal uitwassen van ons tijdsgewricht, die ook nationalisten nauw aan het hart liggen. Hoe houden we immers de boel nog maatschappelijk bij elkaar? Dat is geen uitsluitend ‘linkse’ dan wel ‘rechtse’ vraag, maar een denkopdracht die iedereen aanbelangt. Een omvattende samenvatting van ‘Stadsleven’ geven, zou het bestek van deze rubriek te buiten gaan. Wel willen we stilstaan bij twee figuren die op het eerste gezicht weinig tot niets met elkaar te maken hebben, zijnde Friedrich Engels en Frederick Law Olmsted.

De gebouwde en de beleefde wereld In zijn jongste pennenvrucht maakt Richard Sennett een onderscheid tussen ‘ville’ en ‘cité’, twee aspecten die samenhangen en op elkaar inwerken. De ‘ville’ kunnen we beschouwen als de materiële stad; een verzameling gebouwen, straten en bijhorende nutsvoorzieningen. De ‘cité’ is het waardenpatroon dat mensen binnen de ‘ville’ aankleven. We verduidelijken dat met simpele voorbeelden. De tunnels en de smalle wegen zijn tastbare zaken die voor opstoppingen zorgen in het stadsverkeer. De ‘cité’ is de woede van de gejaagde burgers wanneer die ’s ochtends naar hun werk gaan en met hun wagen in het verkeer vast komen te zitten. We voelen de spanning tussen de gebouwde (ville) en de geleefde stad (cité).

Sennett is van mening dat het niet altijd eenvoudig is om de ‘cité’, de gevoelswaarde die de stad bij mensen oproept, te lezen. Het is een probleem dat zo oud is als de steden zelf.

Immers, zo schrijft Sennett, ook Friedrich Engels (1820-1895),

“TOTALER DJIHAD” TEGEN KERKEN Naar aanleiding van de brand in de Notre-Dame, publiceerde de FAZ - Frankfurter Allgemeine Zeitung een artikel met de titel: “In Duitsland is er elke week een brand in een kerk.” Daarin liet de “Brandschutzingenieur” Sylwester Kabat zijn licht schijnen over de brand in Notre-Dame. Hij herhaalde de gebruikelijke gemeenplaatsen, maar hij kreeg geen moeilijke vragen over de oorzaak van de brand.

Het zou nochtans interessant zijn geweest eens een specialist aan het woord te horen over de mogelijke oorzaken van een brand in het dak van een kathedraal waarin geen elektriciteit was, waar zich geen warmtebronnen bevonden, waarin geen arbeiders meer bezig waren en waar behalve het opbouwen van de stellingen nog geen werkzaamheden waren verricht.

Niet dus. Kabat bleef netjes binnen de krijtlijnen. Hij vermeldde niet bij hoeveel van die Duitse kerkbranden kwaad opzet in het spel was, en de FAZ vroeg er ook niet naar. Er was nochtans alle reden om dat wel te doen. Sinds 2015 wordt Duitsland geteisterd door antichristelijke brandaanslagen en vernielingen.

Soms “signeren” de daders hun werk door islamitische leuzen op de kerkdeuren te kladden. Zij worden vrijwel nooit geïdentificeerd. Als dat toch gebeurt, wordt het uit de media gehouden.

In het beste geval leest men een minimaal artikeltje over “een 40-jarige man” of “jongeren”, meestal zonder vermelding van namen of achtergronden. Als er een foto bijstaat, is het gezicht van de dader deskundig weggerasterd.

Si la France m’était contée

Bei uns in Deutschland en onthoofde heiligenbeelden en Christusbeelden. Eind oktober 2016, een jaar na Merkels jubelkreet “Wir schaffen das!”, meldde de lokale krant Westfälischen Nachrichten dat er alleen al in en rond Dülmen, een klein stadje met nauwelijks 50.000 inwoners, geen dag voorbijging zonder dat er heiligenbeelden werden onthoofd, vernield of verminkt. Bij de St Agathakerk in Dülem-Rorup stond een traditioneel beeld van Maria-met-Kind.

Daar werd het Jezuskind onthoofd. In het naburige Lüdinghausen werd het beeld van de heilige Franciscus onthoofd. U weet wel, de zachtmoedige heilige die zelfs voor de dieren preekte en probeerde een dialoog met de moslims te beginnen. Het is heel symbolisch... Ik wil de heilige Franciscus niet bespotten.

Ik ben er zeker van dat sommige dieren, zoals honden en paarden, echt luisteren en soms zelfs de emotie achter de woorden aanvoelen als mensen hen met de juiste intonatie toespreken.

Maar nog gekker moet het natuurlijk niet worden.

Beeldenstorm in Beieren In de omgeving van de Lenggries in Beieren werd in 2017 het kruis op de 1766 meter hoge berg Kotzen omgezaagd. Het kruis op de berg Scharfreiter werd eerst met een bijl omgehakt, daarna hersteld en kort daarop doorgezaagd. Het zijn slechts twee van de vele gevallen waarbij de kruisen op bergtoppen als doelwit werden gekozen. De politie heeft daarom zelfs een speciale werkgroep opgericht, de “Ermittlungsgruppe Gipfelkreuz”. De golf van antichristelijke haat en vernielingen die Beieren teistert, blijft natuurlijk niet beperkt tot de bergtoppen. Overal in Beieren woedt net zoals in Frankrijk een “Totaler Krieg”, of een “Totaler Djihad” tegen christelijke kerken – 200 vandaliseringen per jaar! - monumenten en zelfs begraafplaatsen. Een belangrijk segment van de Franse bevolking cultiveert al meer dan twee eeuwen een fanatiek secularisme, dat

9

FRANKRIJK

geschiedenis. Waarbij de politieke recuperatie wordt overstegen. Dat blijkt vooral uit de bijna grenzeloze wijze waarop dit monument in de Franse literaire canon is opgenomen. Uiteraard kent iedereen de Notre-Dame de Paris van Victor Hugo.

Al moeten we eerlijk zijn: de adaptaties op het witte doek, via film en tekenfilm, hebben het werk en zijn held, de gebochelde klokkenluider van de kathedraal, Quasimodo, bekender gemaakt dan het boek zelf. Het verhaal is natuurlijk een dankbaar onderwerp. Een gebochelde halfblinde dwerg die gefascineerd raakt door een beeldschoon zigeunermeisje.

Belangrijker en dieper verankerd in de traditie was de fascinatie van Joris-Karl Huysmans voor het bouwwerk; hij heeft de symboliek van de Notre-Dame bestudeerd. Meer nog, de kathedraal was een bron van bekeringen. Niet zozeer voor Charles Peguy, die nochtans vol bewondering was voor de kathedraal en erover schreef in lovende zinnen. Maar nog belangrijker was Paul Claudel. De man geldt als één van de bekendste katholieke schrijvers van eind de 19de, begin 20ste eeuw.

Een van de drama’s van Claudel is Le soulier de satin (1929), waarin hij zijn katholieke visie op de bestemming van de mens illustreert: op aarde is het geluk niet te vinden, de mens is op weg naar het paradijs.

Alleen is het weinig geweten dat Claudel een katholieke bekeerling was. En nog minder dat hij in 1886, tijdens de vespers in de kathedraal, “God zag komen”. Kortom, de Notre-Dame zorgde voor zijn bekering tot het katholicisme. Wat zijn latere werk sterk beïnvloedde. Claudel gebruikte in zijn gedichten versvormen die duidelijk Bijbels geïnspireerd waren.

SALAN

ENGELAND samen met Karl Marx de auteur van ‘Het Communistisch Manifest’, stootte op dit probleem toen hij Manchester bezocht: “Het was een eigenaardige reis voor een jongeman van vierentwintig. (…) Engels ging naar Manchester om te weten te komen hoe de arme fabrieksarbeiders leefden, liep over straat, stak zijn neus in andermans bordeel, bezocht tavernes en woonde protestantse kerkdiensten bij.”

Het was het smerige en deprimerende Manchester dat Engels ertoe bracht een begrippenapparaat met betrekking tot sociale klassen te ontwikkelen; het klassenbegrip dat zo belangrijk werd in de socialistische en communistische leer. Het was in Manchester waar Engels het begrip ‘proletariaat’ en ‘lompenproletariaat’ uitvond. Engels schreef over zijn bezoek aan de Engelse industriestad een boekje: ‘Die Lage der arbeitenden Klasse in England’. Frederick Law Olmsted (1822-1903), een Amerikaanse landschapsarchitect en generatiegenoot van Engels – ze hebben elkaar nooit ontmoet –, ging postvatten in een andere Engelse industriestad, Liverpool. “Net als Engels begreep Olmsted dat de grote massa het moeilijk had (…) zijn beschrijving van Liverpool is verwant aan Engels’ kritiek op Manchester”, aldus Richard Sennett. Olmsted, die Central Park in New York ontwierp, geloofde dat het creëren van open ruimtes de oplossing zou zijn om verschillende klassen vredevol in een stad te laten samenleven. Parken zouden bijdragen de verschillen in sociale en economische status en zelfs ras te overstijgen.

Het is leerrijk om, dankzij het boek van Sennett, in te zien hoe de sociale wantoestanden in de oude Engelse metropolen de visie op stedelijkheid wereldwijd mee vormgeven, en dat al twee eeuwen.

LVS

DUITSLAND soms totalitaire trekjes aanneemt. Dat verschijnsel heeft in Duitsland nooit zo’n proporties aangenomen, en zeker niet in het katholieke Beieren. Misschien zien de Fransen het zelf niet meer, zoals een goudvis de bokaal niet ziet waarin hij rondzwemt, maar vanuit het buitenland bekeken blijft het een verontrustend verschijnsel: een ogenschijnlijk beschaafde natie, die op haar nationale feestdag het begin viert van la Grande Révolution, met haar palmares van massale terreur, guillotines, kerkvervolgingen, invasies in buurlanden en een genocide in de Vendée. Ja, de Duitsers hebben ook problemen met het verwerken van de gruwelijke ontsporingen in hun geschiedenis.

Maar ze vieren die tenminste niet met grote straatfeesten en jaarlijks vuurwerk.

Gelijkheid, mensenrechten en genocide In Boss, in het Saarland, heeft de evangelische gemeente na meerdere gevallen van vandalisme en bevuiling van haar kerk een bewakingsfirma in dienst genomen, “zodat we tenminste onze misvieringen kunnen houden zonder dat er eerst een schoonmaakactie nodig is,” Wat niet wegneemt dat de meeste kerkleiders, zowel katholieke als evangelische, nog altijd doof en blind blijven voor het feit dat de meeste aanvallen op hun kerken en religieuze symbolen het werk zijn van hun islamitische vijanden. Zij blijven gevangen zitten in het politiek correcte discours over “vluchtelingen”, broederlijkheid, gelijkheid en mensenrechten. Dezelfde gelijkheid en dezelfde mensenrechten waar de Franse revolutionairen zo enthousiast over waren toen zij kloosters en kerken verwoestten - gelukkig niet de Notre-Dame! - en 170.000 katholieken afslachtten in de Vendée.

De historische ironie daarvan lijkt de kerkleiders volledig te ontgaan. Niet alleen in Duitsland trouwens.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

25 april 2019

MEDIALAND

FILM riep haar meteen ter verantwoording, met de vraag wat ze eigenlijk bedoelde met haar bijschrift “waar er rook is, is er vuur”. Het is duidelijk dat Verheyden vindt dat Kim Brooks hier lelijk over de schreef ging, want volgens hem werd de foto gebruikt om op YouTube moslims op te sporen die lachen met de brand in de Notre-Dame.

Ten eerste: stel het je voor, een paar kloeke blanke gasten die met een brede grijns op de foto zouden gaan met op de achtergrond een brandende moskee. We vragen ons af of Verheyden ook dan de verspreider van de foto zou aanpakken, dan wel zélf zou beginnen opzoeken wie die twee gasten waren, en waarom ze op die foto staan te lachen.

Ten tweede: wat beweert Tim Verheyden nu eigenlijk over moslims die op YouTube zouden lachen met de brand in de Notre-Dame? Is het schandelijk dat men probeert te jagen op lachende moslims die niet bestaan? Is het schandelijk dat men jaagt op lachende moslims die wel bestaan?

Of is het schandelijk dat moslims lachen met de brand in de Notre-Dame?

Het helpt natuurlijk niet dat Tim Verheyden even later in zijn artikel zelf een filmpje aanhaalt waarop een heleboel smileys te zien zijn bij de brand in de Notre-Dame. Maar, schrijft hij, “we” weten de religieuze achtergrond niet van diegenen die reageren, en “we” weten ook niet wat de “context” van die smileys is. Merkwaardig hoe Verheyden de ene keer heel veel weet, en de andere keer toch bijzonder weinig. Wat hij plots wel weet, is dat op Twitter Afrikanen de brand in de Notre-Dame toejuichen als vergelding voor de kolonisatie van Afrikaanse landen. Alsof dat minder schandelijk zou zijn, en alsof dat zou bewijzen dat die lachende moslims dan toch niet zouden bestaan.

Cynische popbiografie over ‘omhooggeschoten’ popster

Vox Lux

Natalie Portman is een actrice met veel talenten. Dat bewees ze al in films als “Black Swan” (2010), waarvoor ze de Oscar voor Beste Actrice won, Closer (2004), Jackie (2016) en Annihilation (2018). Voor de film ’Vox Lux’ kroop Portman in de rol van de extreem narcistische Celeste, een ‘selfmade’ popster die tijdens haar 14e levensjaar na een tragische gebeurtenis door de showbusiness wordt ontdekt en geadopteerd om gekneed te worden tot wereldberoemde popster. De Amerikaanse acteur Brady Corbet (voornamelijk bekend van de tv-serie “24”) regisseerde “Vox Lux”, zijn tweede langspeelfilm tot nu toe.

Ook Francken en Van Langenhove moesten eraan Tim Verheyden “factcheckt” brand Dat de brand van de Notre-Dame in Parijs op de sociale media niet alleen een hoop emotionele reacties losweekte, maar ook veel politieke reacties, kan gerust een understatement genoemd worden. De “journalist” Tim Verheyden, die zich blijkbaar geroepen voelt op het internet een beetje de gedachtenpolitie te spelen, kon het niet aanzien dat ook politici en mensen met een rechtse achtergrond op die ramp reageerden, en al zeker niet zonder dat ze meteen terechtgewezen werden. Daarom stoomde hij op dinsdag op de webstek van de VRT een artikel klaar, waarin hij alle foute tweets van rechts eens grondig heeft “rechtgezet”. De lezer kan zich wel inbeelden wat de toonaard van dat stuk was.

Laten we beginnen bij het begin van het artikel. Op de webstek van de VRT wordt Tim Verheyden voorgesteld als “expert sociale media en desinformatie bij VRT NWS”. We laten het aan het oordeel van de lezer over of daarmee bedoeld wordt dat hij expert is in het verspreiden van desinformatie in opdracht van VRT NWS, of de bestrijding ervan.

De manier waarop zijn artikel opgesteld is, geeft misschien een hint.

Zo begint hij zijn “factcheck” met de meest absurde geruchten die op het internet rondgingen, zoals een foto die moest aantonen dat iemand op het dak van de Notre-Dame rondliep. Voor het persbureau AFP was het niet moeilijk om na te gaan dat die foto helemaal geen persoon afbeeldde, maar dat op de bewuste plek een standbeeld te zien is.

Gelijkaardige foto’s en video’s, waarbij brandweermannen voor gemaskerde moslims aanzien worden, wijst hij terecht.

Maar in zijn ijver om aan te tonen hoe gek al die verhalen wel waren, laat hij enkele steken vallen.

Zo maakt hij er een punt van dat sommigen verleden week verwezen naar een artikel van The Telegraph uit 2016, toen in de buurt van de Notre-Dame gastanks en Arabische teksten gevonden werden. Die verwijzing werd volgens hem misbruikt om de schuld van de brand op moslims te steken.

Maar zo komen we wel te weten dat in 2016 … gastanks en Arabische teksten in de buurt van de Notre-Dame gevonden werden. Met andere woorden: de beschuldigingen komen toch niet helemaal uit de hemel gevallen. Mooi gefactcheckt, Tim Verheyden.

Twee maten en twee gewichten Nog mooier wordt het wanneer hij de Nederlander Joost Niemöller (“die zichzelf omschrijft als journalist”) probeert af te kraken. Die riep op Twitter uit dat er met veel agressie gereageerd wordt op verwijzingen naar eerdere aanslagen op kerken in Frankrijk, “alsof het totaal buiten de orde is om zelfs maar te denken dat de islam er iets mee te maken zou kunnen hebben”. Tim Verheyden vindt dat Joost Niemöller nogal veel werkwoorden in zijn zin gebruikt, maar moet toch ook toegeven dat het klopt dat op 17 maart in de Saint-Sulpicekerk brand werd gesticht, en dat er ook in andere kerken veel vernielingen zijn geweest. Tiens, dan toch?

Maar, stelt Tim Verheyden zijn lezers gerust: het onderzoek naar die brandstichting loopt nog, en bovendien is er geen verband bewezen met die aanslagen op die andere kerken. Alleen, hoewel het onderzoek naar de brand in de Notre-Dame op het ogenblik dat hij zijn “factcheck” schreef amper begonnen was, wist Verheyden toch al dat het als een paal boven water stond dat het niet om een aanslag ging.

Joost Niemöller moet dus netjes het gerechtelijk onderzoek afwachten voor hij iets durft beweren, maar Tim Verheyden heeft al de waarheid in pacht nog voor het gerechtelijk onderzoek goed en wel begonnen is.

Zouden moslims lachen uit medeleven?

Vervolgens haalt Verheyden ook Kim Brooks door de mangel. Kim Brooks, afdelingsvoorzitster van Vlaams Belang Mechelen, stuurde op Twitter een foto de wereld in van twee lachende mannen met een donkere huidskleur, met de brandende Notre-Dame op de achtergrond. Tim Verheyden

Een “factcheck” van Tim Verheyden is natuurlijk niet compleet zonder een stevige uithaal naar Theo Francken en/of Dries van Langenhove. Dat Dries van Langenhove in de brand van de Notre-Dame een metafoor ziet voor de achteruitgang van de Kerk in Europa, is volgens Verheyden uiteraard ongeoorloofd. We nemen aan dat als een links politicus in een onvrijwillige brand van een moskee een metafoor voor islamofobie zou zien, hij even onverbiddelijk aan de schandpaal genageld zou worden...

En dan Theo Francken, die, God betere het, in een tweet een foto opnam van het interieur van de kathedraal van Montréal. Trouwens, Tim Verheyden was de enige “journalist” niet die het nodig vond daarrond een nummertje op te voeren. Nogmaals: als pakweg Meyrem Almaci volgende week bij een brand in een moskee eenzelfde vergissing maakt, en het interieur van een andere, gelijknamige moskee rondstuurt, zal ook zij daarover belachelijk gemaakt worden. Ja, toch?

Beproefde desinformatietechniek Heeft u de werkwijze van Tim Verheyden in de gaten? Hij begint zijn artikel met het terechtwijzen van duidelijk foute en erg absurde beweringen, gaat dan over tot het aan de kaak stellen van de verspreiding van feiten en correcte informatie, om af te ronden met de veroordeling van een politieke mening, aangevuld met een pietluttigheid. Hoe werd hij ook weer voorgesteld door de VRT? O ja, als “expert sociale media en desinformatie bij VRT NWS”. We zouden het zelf niet beter kunnen gezegd hebben!

Media wegen álles op de CO2-weegschaal Men kan het tegenwoordig zo gek niet bedenken, of de media vinden het nodig om het op de CO2-weegschaal te leggen. Autorijden en met het vliegtuig op vakantie gaan, dat mag al langer niet meer. Een paar jaar geleden zouden we nog gezegd hebben dat we met Groen in de regering binnen de kortste keren terug zouden keren naar het tijdperk van kar en paard, maar zelfs dat mag niet meer. Een kar laten trekken betekent namelijk onnoemelijk leed voor het paard, en bovendien stoot een paard ongetwijfeld een pak CO2 uit bij het uitademen. We zullen binnenkort alles te voet moeten doen, want wie weet vergt zelfs de productie van onze (bak)fiets veel te veel CO2? Voor u het vergeet: koop alvast “faire” hennepsokken in, want we vermoeden dat zelfs geitenwollen sokken tegenwoordig uit den boze zullen zijn.

Ook vlees eten is tegenwoordig bijzonder verdacht. Er is een tijd geweest dat het niet mocht omdat het niet zo gezond was, of omwille van mogelijk dierenleed, maar tegenwoordig mag het dus niet meer omwille van de CO2 die vrijkomt bij het vetmesten van een varken of een koe. En wat konden we deze week in onze krant lezen? Dat wie zijn lapje vlees vervangt door een plakje kaas, een nóg grotere CO2-zondaar blijkt te zijn. Kaas zal dus nog eerder dan vlees op de schop moeten.

Is het tegenwoordig ook al verdacht muziek of tv-programma’s streamen? Zeg maar Spotify en Netflix.We kunnen ons voorstellen dat nogal wat van de klimaatbrossers het graag zullen horen. Eerst gingen hun citytrips en hamburgers eraan, en nu dus ook hun favoriete muziek en tv-series.

Trouwens, het dakgebinte van een afgebrande kathedraal heropbouwen, mag dat? Ja, maar wel eerst de CO2 berekenen, en alleen als het minstens een CO2-neutrale operatie is.

En als morgen in het Midden-Oosten een moskee afbrandt, zal niemand die vraag zelfs maar durven stellen! We vragen ons af: zouden de krantenredacties die al die CO2-afrekeningen de wereld insturen, hun eigen CO2-balans al eens opgemaakt hebben? Een krant op internet lezen, hoeveel CO2-emissie zou dat meebrengen? En wat met de papieren krant? Om over apps en podcasts nog te zwijgen. Misschien zeggen we beter al onze abonnementen op, u weet wel, om de aarde van een CO2-ramp te redden? Of om ons in ieder geval van al die onzin te besparen?

A star is born Op veertienjarige leeftijd is de verlegen, introverte Albertine (Raffey Cassidy) ooggetuige van een verschrikkelijk bloedbad, wanneer bijna al haar klasgenootjes worden neergeschoten door één van de jongens uit haar klas. Zelf ontsnapt ze ternauwernood aan de schietpartij, maar is er hevig door aangedaan. Haar zus Eleanor, die op de dag van de tragische gebeurtenis ziek thuiszat, voert tijdens de herdenking samen met Albertine een liedje op en dat liedje groeit onverwacht en razendsnel uit tot een nationale hit.

Een artiestenmanager (Jude Law) springt erbovenop en voilà, een nieuwe tienersensatie is geboren.

Zestien jaar later is Albertine, die nu door het leven gaat als Celeste (en vertolkt wordt door Natalie Portman), 31 jaar en moeder van Alby, een dochter die ze naar haar vroegere zelf heeft vernoemd en die sprekend op haar lijkt (de dochter wordt nu gespeeld door Raffey Cassidy). Celeste is allesbehalve een goede moeder of persoon. Haar sterrenstatus is nog steeds rijzend, maar met de jaren is al haar menselijkheid door deze wereld opgeslokt. In dit tweede deel van de film is Celeste bezig met de voorbereiding van een groot concert om haar nieuwe album ‘Vox Lux’ te lanceren, en moet ze zich tegelijkertijd verdedigen als de media haar in het voetlicht zetten voor een schietpartij in Brac, Kroatië, waar de schutters maskers droegen die leken te zijn geïnspireerd op een van haar laatste muziekvideo’s. Het wordt heel duidelijk dat de tiener die van haar kindertijd werd beroofd en pal in de spotlights werd gedumpt, niet altijd verstopt zit in het lichaam van de 31-jarige wereldster. Natalie Portman levert misschien wel de beste prestatie van haar carrière tot dusver, als bipolaire, narcistische en dramatische popster.

Kritiek op het monster, de Amerikaanse (pop)cultuur Corbet bedoelde zijn film vooral als een kritiek op de Amerikaanse cultuur, door een cynische ontkleding van de popwereld. De bizarre omstandigheden waaruit de popster Celeste wordt geboren in het eerste deel van de film, komen in het tweede deel van de film terug wanneer Celestes muziekvideo een ander bloedbad inspireert. Deze symbolische cyclus toont volgens Corbet het verval van de Amerikaanse (pop)cultuur, met name door de manier waarop media-aandacht tegenwoordig is verweven in het alledaagse, en iemand kan maken of kraken.

Stylistische keuzes Qua stylistische keuzes kan veel gezegd worden over Corbets aanpak en zullen de meningen ver uiteen liggen.

Naast een pak cinematografische keuzes waar ik twijfels bij heb, wordt de film begeleid door een narratieve voice-over (Willem Dafoe), die de tweedelige structuur van de film (en bijbehorende Bijbelse titels) begeleidt. Dafoes stem duikt op telkens wanneer het verhaal een zwaardere emotionele lading krijgt, en brengt daardoor de kijker constant op een veilige afstand voor een objectieve, analytische kijk op het verhaal. Aan de ene kant versterkt dit de boodschap die Corbet hoopte over te brengen, maar anderzijds raak je daardoor als kijker nooit écht betrokken bij het verhaal.

Het verhaal eindigt dan ook abrupt na een langdurige scene van het optreden vol ‘glitter’ van de elektropopster, waarna je met niets meer dan een leeg gevoel achterblijft.

Al schrijvend realiseer ik mij dat dit misschien wel precies is zoals Corbet het bedoelde. Uiteindelijk tóch nog met beide voeten in Celestes schoenen geplaatst zodat je niets meer voelt dan die bijtende leegte en onzekerheid. Is dit hoe het voelt om je ziel te verkopen aan de duivel?

THIRZA NERISSA

Buitenland

25 april 2019

Zuid-Afrika

11

Veel drukte om een lied Op woensdag 17 april is in de Sun Arena in Pretoria de prijs voor beste Afrikaanse muziekvideo uitgereikt. Pikante, maar niet te verwaarlozen bijzonderheid: die culturele publiekstrekker werd ontsierd door de uitsluiting van de genomineerde kanshebber ‘Die Land’ met kleppers als de ook in Vlaanderen gewaardeerde Bok van Blerk (De la Rey, sal jy die Boere kom lei) en vier andere zangers, onder wie enfant terrible Steve Hofmeyr.

Steve Hofmeyr Omdat Steve Hofmeyr, hoofdrolspeler in de aangrijpende film Treurgrond, die steevast elk optreden onderbreekt om Die Stem te zingen en de ‘plaasmoorde’ aan te klagen als pure volkenmoord, tot de zangers behoort, hebben belangrijke sponsors met een boycot gedreigd en heeft organisator Ghoemas ‘Die land’ uitgesloten. Van de weeromstuit hebben de vijf zangers van de muziekvideo op hun beurt Ghoemas, Multichoice en andere financiële sterkhouders geboycot door van de prijsuitreiking weg te blijven. Zij werden in die boycot niet alleen gevolgd door een massa muziekliefhebbers, maar ook door andere zangers (m/v), onder wie Corlea Botha, geen onbekende

voor wie verleden jaar het 81ste Vlaams-Nationaal Zangfeest in Antwerpen heeft bijgewoond.

Ook sponsors van Ghoemas trokken uit protest hun steun aan het muziekfeest in, met als motivering dat het Afrikaanse lied en de cultuur in het algemeen buiten de politiek moeten worden gehouden.

Ook in de overtalrijke reacties op sociale media kregen Ghoemas en consorten er flink van langs wegens vermeende afhankelijkheid van anti-Afrikaner-partijen als EFF (Malema) en BLF (Black First Land First). Al wordt Steve in het politiek correcte huilkoor voor racist uitgescholden, het is schering en inslag dat hij door het ‘gewone volk’ met lof wordt overstelpt.

Onversaagde winnares Wie heeft dan die begeerde trofee in de wacht gesleept? Dat was de zangeres Demi Lee met het lied ‘Mis Eet Slaap Herhaal’. Alweer pikant detail: de bekroonde video is gemaakt door de artiest die ook ‘Die Land’ gemaakt heeft en tekstschrijver Johan Oberholzer heeft ook de teksten geschreven voor…

‘Die land’. Terloops gezegd, ik heb de muziekvideo ‘Die land’ gezien en gehoord en ik ben ervan overtuigd dat die in Pretoria zou gewonnen hebben indien er geen politieke inmenging mee gemoeid was geweest. Een prachtige video met vakbekwame zangers! Dat was trouwens ook de mening van Demi Lee, die is gaan lopen met de toekenning van beste muziekvideo, beste lied van het jaar, beste compositie van het jaar, beste popalbum van vrouwelijke kunstenaar en ereprijs voor best verkochte muziek! De organisatoren zullen met gemengde gevoelens Lees danktoespraak beluisterd hebben, die met deze controverse begon: ‘Ik denk niet dat ik hier zou gestaan hebben als Die Land niet geweigerd was geweest.’

Luide toejuiching volgde. Maar het kon nog straffer. Demi Lee verklaarde onomwonden dat zij haar prijs wou delen met de vijf zangers van ‘Die Land’ en dat zij haar bekroning wou opdragen aan al wie nog hoop koestert in dit land, aan al wie in dit land woont, aan al wie hun kinderen in dit land opvoeden, aan al wie dit land liefheeft. Opnieuw volgde luid gejuich. Spreekbuizen van het Afrikanerdom als Ernst Roets van AfriForum en Dirk Hermann van Solidariteit staken hun lof voor de dappere zangeres niet onder stoelen of banken: ‘Dankie dat jy standpunt inneem. Trots’. Misschien een idee tje voor het 83ste Vlaams Nationaal Zangfeest?

HVO

Vreemdelingen slagen niet in taaltest In Vlaanderen is heel wat te doen over het dalend onderwijsniveau en vooral over de gebrekkige taalkennis van leerlingen. De kennis van het Frans bij Vlaamse leerlingen neemt dramatisch af, we moeten daar niet flauw over doen; dat is zelfs geen punt van discussie. Waarover veel partijen rond de pot draaien, is de gebrekkige kennis van het Nederlands, ook en vooral bij de nieuwkomers, bij migranten en migrantenkinderen dus.

Niet alleen in Vlaanderen, maar ook in Duitsland stellen zich hierrond problemen. Maar krijgt men die taalproblemen nog onder controle?

Goede taalkennis is een voorwaarde tot integratie. Taal is nu eenmaal de primaire communicatievorm bij uitstek. Hoe geraak je geïntegreerd als je de taal niet kent? Van de ongeveer 202.000 deelnemers aan een erkende taalcursus konden 93.500 de cursus niet met vrucht beëindigen. Bijna een op twee migranten slaagde

tijdens de integratiecursus niet in de Duitse taaltest.

Ondanks “geïntensifieerde” cursussen is het percentage ten opzichte van vorige jaren amper gedaald.

De Duitse integratiecursussen werden in 2005 ingevoerd en bestaan uit een Duitse taalcursus en een oriënteringscursus, die laatste dient om de rechtsordening en de maatschappelijke ordening beter te doen begrijpen. Het taalprogramma bestaat uit 600 lesuren van telkens

45 minuten. De deelnemers moeten na de proef het niveau “B1” halen, in de lijn van het Europees referentiekader voor taalkennis.

Financiële middelen stijgen fors De middelen die in de Duitse begroting voorzien zijn voor deze integratiecursussen zijn het voorbije jaar met 610 miljoen euro gestegen, naar een totaal van 765 miljoen euro, dit ondanks een dalend deelnemersaantal. Onder de nieuwkomers op de cursus waren 40.000 Syriërs, 15.000 Afghanen en 13.000 Irakezen. Ongeveer 45.000 van de deelnemers moesten als analfabeet worden geklasseerd en doorliepen verschillende speciaal aangepaste taal- en andere cursussen.

PIET VAN NIEUWVLIET

OPEISING Toen de opmaak van dit nummer al ver gevorderd was, eiste IS de aanslagen op kerken en hotels in Sri Lanka officieel op. Men moet nu niet meer twijfelen. In tegenstelling tot vele andere terreurgroepen heeft IS nog nooit ten onrechte aanslagen van anderen voor zichzelf opgeëist. IS liegt natuurlijk wel over het motief voor deze aanslagen. De terreurgroep beweert dat zij een vergelding waren voor de schietpartij in een radicale moskee in Christchurch, op 15 maart van dit jaar. Dat is onmogelijk. Een gecompliceerde aanslag waarbij in enkele uren tijd vele doelwitten worden aangevallen in verschillende steden, vereist een veel langere voorbereidingstijd. Dat duurt maanden.

Zelfs ervaren massamoordenaars als die van IS kunnen zoiets niet in minder dan zeven weken organiseren.

Berufsverbot anno 2019!

In de jaren zestig en vooral zeventig van de vorige eeuw liepen media en allerlei linkse groeperingen in Duitsland geregeld storm tegen al dan niet vermeende gevallen van ‘Berufsverbot’. Het betrof mensen uit de academische wereld, maar ook bij Justitie en het leger, die uit hun functies werden ontslagen omdat ze verdacht werden van communistische drijverijen, zoals dat toen heette.

Het is sindsdien stil geworden rond het fenomeen ‘Berufsverbot’.

Niet omdat het fenomeen verdwenen is, wel integendeel, maar omdat de slachtoffers geen progressieve burgers meer zijn, maar verfoeilijke “rechtse individuen”.

enkele uren na zijn optreden op die vergadering liet de universiteit in een persbericht weten dat de professor, die tot dan cursussen voor senioren organiseerde, van het organogram van de universiteit werd geschrapt.

Egbert Jahn

Politievakbond keurt beroepsverbod af

Professor emeritus Egbert Jahn, politicoloog, werd door de universiteit van Frankfurt am Main uit het naamregister van professoren geschrapt. Heeft hij zich vergrepen aan vrouwelijke studentes? Heeft hij ‘het’ gedaan met minderjarige jongetjes? Niets van dat alles. Professor Jahn heeft in een gesprek voor een interne CDU-commissie een analyse gemaakt van de fouten die sinds 2015 in zijn ogen in de migratiepolitiek van de Bondsrepubliek waren geslopen. Als mogelijke oplossing wilde hij aparte “vluchtelingengemeentes”, vluchtelingencentra “op een eiland of in een afgelegen gebied op het Europese vasteland” voor asielzoekers.

Daarna gingen de poppetjes aan het dansen. Nochtans had men op de CDU-centrale de professor de verzekering gegeven dat zijn stellingen “overwegend positief werden onthaald”. Maar slechts

Dit is puur beroepsverbod, niet tegen links maar tegen mensen die kritiek hebben op het gevoerde migratiebeleid. Des te opmerkelijker was het moedig signaal van de voorzitter van de politievakbond (Deutsche Polizeigewerkschaft), Rainer Wendt. Hij gaf volgende scherpe waarschuwing aan de universiteit: “Vrijheid van meningsuiting is aan de Goethe-universiteit van Frankfurt niet meer gewenst. Daar worden alleen nog linkse meningen geduld – en dat willen ze ook zo houden.”

In januari was er al een incident: toen werd politicoloog Werner Patzelt een professoraat geweigerd, omdat die zich politiek te sterk zou hebben uitgesproken.

Patzelt had kritiek op de manier waarop een partij als AfD in de Duitse media werd aangepakt.

PIET VAN NIEUWVLIET

We brengen “femmage” aan…

Weinig lezers en lezeressen staan erbij stil, maar we gebruiken het woord ‘hommage’ vrij veel, in combinatie dan met termen als “huldiging”, “bedanking” en “dankbare herinnering”.

We brengen iemand een ‘hommage’. Zo lezen we op Wikipedia: ”Een hommage is een publiekelijke blijk van (grote) waardering voor een ander. Dit eerbetoon wordt vaak uit respect voor iemands prestaties gegeven.”

Nog minder mensen beseffen wellicht de verre wortels van dit bijzondere woord. Een eerste geschreven spoor van ‘hommage’ zou men terugvinden in een tekst van 1548, en het woord verwijst naar de feodale praktijken, waarbij een vazal zijn diensten ter beschikking stelde van de leenheer.

De term is dus afkomstig van het middeleeuwse Latijnse woord ‘hominaticum’, dat op zijn beurt verwijst naar het Latijnse woord ‘homo’, mens of man.

Ad absurdum…

In die laatste verwijzing zit onmiddellijk de aanleiding ver-

borgen van een bizar incident in Frankrijk. De feministische organisatie “Osez le féminisme” heeft samen met het lokale bureau van “Planning Familial” van de Haute-Loire, een “femmage” gebracht aan de recent overleden Franse filmmaakster Agnès Varda.

Varda was een befaamde feministe, die met haar feministische kortfilm “Réponse de femmes” in 1975 voor ophef zorgde, al was het maar voor haar statement: “Non, non, non et non, je ne suis pas un homme sans queue ni tête.”

Noteer in uw agenda, beste lezers en lezeressen: een nieuw woord is geboren: femmage.

Waar de etymologische en historische wortels van dat woord liggen, werd ons niet verteld. Maar ja, zot zijn doet geen zeer.

PIET VAN NIEUWVLIET

12 Cultuur

25 april 2019

GESCHIEDENIS

,

Golda Meïr (1) Qua buitenlandse politiek zijn er veel overeenkomsten tussen Israëls eerste minister Benjamin Netanyahu en zijn voorgangster Golda Meïr. Qua persoonlijkheid en levensstijl zijn de verschillen levensgroot. banen en woningen zorgen, en geleidelijk richt Golda Meirson een socialezekerheidsstelsel op naar West-Europees model.

Minister van Buitenlandse Zaken

Migrant Golda Meïr (Golda Mabovitch) was voor mij als kind het gezicht van Israël. Ze was geboren in Kiev in 1898 in keizerlijk Rusland en ze had alleen droevige herinneringen: honger en angst voor pogroms.

Ze is acht jaar als de eerder naar de VS uitgeweken vader genoeg geld heeft om zijn vrouw en twee dochters te laten migreren. In Wisconsin gaat ze naar school, leert uitstekend Engels en heeft als kind al allerlei bijbaantjes. Ze houdt van de VS, maar blijft evengoed intens Joods. Golda Mabovitch studeert voor lerares, geeft een tijdje les in het Jiddisch en ontmoet de vurige socialist Morris Meirson. Hij is een huisschilder en een zionist, en zij voelt zich erg aangetrokken tot een links zionisme, populair in Rusland, Europa en de VS, dat in alle mogelijke marxistische schakeringen bestaat en onderling flink ruziet.

Golda is fier op haar Joodse identiteit, maar ze heeft niets met godsdienst en wordt atheïstisch. Het koppel trouwt in 1917 en wil naar Palestina uitwijken, maar de oorlog verhindert dat. De Meirsons geraken er eerst in 1921. Met hun Engelstalige achtergrond hebben ze een voordeel, want inmiddels besturen de Britten Palestina. Ze werken een tijdje in een kibboets, krijgen een jongen en een meisje, en het wordt vlug duidelijk dat de vrouw de organisator van de familie is.

Na een paar jaar krijgt ze een functie bij de machtige Joodse vakbond Histraduth. Ze vertegenwoordigt een paar jaar de vrouwenafdeling in de VS. Ze neemt haar kinderen mee, maar haar man blijft in Palestina. Het koppel vervreemdt van elkaar en komt nooit meer samen, maar ze scheiden niet (hij sterft in 1951). Bij haar terugkeer in Palestina klimt Golda

In 1956 krijgt ze een nog zwaardere portefeuille: minister van Buitenlandse Zaken. Ze wijzigt haar naam in het Hebreeuwse Meïr (“Verlicht”). De grote vijand is de Egyptische president Nasser. Samen met eerste minister Ben Gurion en de Britse en Franse regering smeedt ze een complot om Nasser ten val te brengen. De drie samenzweerders vallen Egypte aan tijdens de Suezcrisis. De VS dwingen de drie tot een terugtocht. Britten en Fransen zijn vernederd. Israël is de enige winnaar van de drie, want verkrijgt dat een Egyptische blokkade van de Golf van Akaba eindigt.

Golda Meïr wordt in de jaren vijftig wereldbekend door de televisiejournaals. Een vrouw als minister is een uiterste zeldzaamheid, zeker in zo’n opvallende functie en zeker met haar uiterlijk. Haar fysionomie wordt met de leeftijd altijd nadrukkelijker Joods. Een Aalsterse carnavalsgroep die een realistische pop maakt naar haar beeltenis, wordt ongetwijfeld Meirson altijd hoger in de vak- van antisemitisme beschulbondshiërarchie. Ze maakt de digd. Ze is plomp en kleedt zich Arabische opstand mee tussen in zakkige jurken. Bij bezoeken 1936 en 1939. Getuigen zeggen aan westerse leiders draagt dat ze haar minachting voor ze geen juwelen en ze weigert de Arabieren nooit verborg; zich te maquilleren. Haar stem ze verklaart veertig jaar later is zacht, maar menig diplomaat openlijk dat geen enkele Ara- vergist zich in haar, want ze bische aanwezigheid haar wil heeft een scherp verstand en kon temperen zich in Palestina ze is een keiharde onderhandelaarster. Ze kan warmhartig te vestigen. zijn, maar als haar iets niet beMinister van Arbeid valt kan ze kil en afstandelijk Na de oorlog is ze de belang- worden. Golda Meïr heeft lak rijkste vrouw in Joods Palestina aan decorum. Ze rookt als een en een van de onderhande- schoorsteen en geneert zich laars met de Britten. De offici- niet midden in een tv-interview euze Joodse leider Ben Gurion een sigaret te vragen. Het vroezendt haar naar de VS, waar ze gere kibboetsmeisje wil gemiljoenen dollars inzamelt om woon van een flesje drinken als wapens te kopen. Haar hand- ze tussen soldaten zit. tekening is één van de 24 op Eerste minister de stichtingsakte van Israël in Minister Meïr maakt zich 1948. Ze krijgt het allereerste Israëlisch paspoort en wordt geen enkele illusie over haar Arabische vijanden. Volgens de eerste ambassadeur in de haar hebben die maar één Sovjet-Unie. Alle Arabische doel: de Joodse staat vernietistaten zijn nog westersgezinde gen en alle Joden in zee drijven. monarchieën en Stalin ziet in De Joodse politiek is niet voor de linkse Joden bondgenoten. doetjes. Ze raakt geblesseerd Israël verslaat zijn Arabische wanneer een boze Israëli een vijanden in de onafhankelijkgranaat in de Knesset gooit. Beheidsoorlog dankzij wapentuig gin de jaren zestig constateert uit de Sovjetsatellietstaat Tsjemen een vorm van lymfekanker choslowakije. bij haar. In 1966 neemt ze ontGolda Meirson wordt in 1949 slag en wordt gewoon parleop de lijst van de socialisten lid mentslid. van de Knesset (parlement) en Ze zit niet in de regering blijft dat vijfentwintig jaar lang. wanneer Israël de Zesdaagse Niet dat ze echt zetelt, want ze Oorlog wint, al trekt zij mee aan wordt datzelfde jaar minister de touwtjes, want ze is secretavan Arbeid. Het is een beesten- ris-generaal van de belangrijkbaan, maar de dame leeft voor ste (socialistische) regeringsde politiek. Er zijn maanden dat partij en ze blijft een trouwe ze haar inmiddels volwassen medestander van eerste mikinderen en kleinkinderen niet nister Eshkol, ook afkomstig uit eens ziet. Het jonge Israël wordt Kiev. Eshkol krijgt echter een overspoeld door vrijwillige dodelijke hartaanval en de momigranten en honderdduizen- gelijke opvolgers (o.a. minister den onvrijwillige migranten; van Defensie Moshe Dayan) orthodoxe Joden die door de vliegen elkaar naar de keel. De Arabische staten worden ver- partijbonzen verhinderen een jaagd. Die moeten een nieuwe scheuring van de partij door taal leren en een nieuw bestaan een feitelijk gepensioneerde opbouwen in een land dat door dame van 71 als eerste minister een uit Europa afkomstige se- te kiezen. culiere elite geleid wordt. De minister van Arbeid moet voor JAN NECKERS

Gekkenfeest in Gaasbeek Het Kasteel van Gaasbeek toont ruim honderd werken, van de zestiende eeuw tot vandaag, van kunstenaars die ‘iets met Pieter Bruegel de Oude hebben’. Ze knopen aan bij zijn thema’s, herinterpreteren die of ze citeren hem.

Pieter Bruegel de Oude zal het Kasteel van Gaasbeek wel gezien hebben tijdens zijn tochten door het Pajottenland. Het gebouw zag er toen helemaal anders uit dan vandaag, want het is door de eeuwen heen voortdurend aangepast aan de modes van de tijd. Op het einde van de negentiende eeuw was er de complete transformatie naar het neorenaissance sprookjeskasteel van de excentrieke markiezin Arconati Visconti, de laatste bewoner. Zij heeft ook het overgrote deel van de huidige kunstcollectie verzameld.

Nadat de kinderloze markiezin het kasteel en het omliggende domein aan de Belgische staat had geschonken, opende het in 1924 de deuren voor het publiek. Met de staatshervorming in 1980 zijn kasteel en domein overgedragen aan de Vlaamse Gemeenschap, die de jongste jaren flink investeert in restauratiewerken. Daar is 12,5 miljoen euro voor voorzien.

Sinds Luc Vanackere in 2004 directeur werd van het Kasteel van Gaasbeek is het een plek die de relevantie van erfgoed bevraagt en het historisch patrimonium systematisch confronteert met hedendaagse kunst. Naar Gaasbeek ga je niet als je louter een mooi oud kasteel wilt bezoeken, bijvoorbeeld om sporen te vinden van graaf Lamoraal van Egmond die er enkele jaren heeft gewoond voor hij in 1567 werd onthoofd. Het voortdurend overschreven verleden (in verbouwingen en aanpassingen) is er wel te vinden, maar het is vaak eerder een decor dan de hoofdrolspeler van het “theater van de geschiedenis” dat Gaasbeek wil zijn, want er vinden talrijke tijdelijke tentoonstellingen met hedendaagse kunst plaats. In dit Bruegeljaar loopt er “Het gekkenfeest”, met een honderdtal werken van moderne meesters en creaties van hedendaagse kunstenaars die zich door Pieter Bruegel de Oude lieten inspireren. De titel van de expo verwijst naar een middeleeuws feest dat aanleunt bij ons carnaval en dat georganiseerd werd door narrengildes en gekkenordes. Het gekkenfeest was gewijd aan Momus, de god van de dwaasheid. In de Griekse mythologie verpersoonlijkt Momus de hoon en de spot. En daar ligt de link met Bruegel.

Relevant tot op vandaag De grote invloed van Bruegel

op tijdgenoten en navolgers in de zestiende en zeventiende eeuw is bekend en al afdoende geïllustreerd. De expo in Gaasbeek focust op de manier waarop Vlaamse en internationale kunstenaars tijdens het interbellum en ook nadien omgingen met Bruegels artistiek legaat. Een mooi ensemble met doeken van onder anderen Valerius De Saedeleer, James Ensor en Jean Brusselmans herinnert eraan dat Bruegel de pionier was van het schilderen van sneeuwwitte winterlandschappen en dat de invloed daarvan zich uitstrekte tot in de twintigste eeuw, met de Vlaamse en Duitse expressionisten en de Latemse school.

Even mooi zijn de verzamelde agrarische taferelen. Constant Permeke is er, zowel met een diep donker landschap als met een zonnig stralende oogst, en ook met het beeld “De zaaier”. Nog in die zaal zijn schitterende schilderijen van Gustave Van de Woestijne te zien (zie afbeelding). Een ontdekking is Anto Carte, een kunstenaar van over de taalgrens, die wel eens de ‘Waalse Van de Woestijne’ wordt genoemd en wiens werk direct is beïnvloed door Bruegel.

Frits Van den Berghe mocht uiteraard niet ontbreken en in de buurt van zijn werken is verrassend Stijn Streuvels aanwezig. Zijn foto’s van het boerenleven tonen dat de schrijver ook een getalenteerd amateurfotograaf was. Streuvels is eveneens aanwezig in de muzieken filmkamer. Daar kan je kijken naar de allereerste verfilming van “De Vlaschaard”. Op verzoek kan je er luisteren naar door Bruegel geïnspireerde liedjes of composities van onder meer Wannes van de Velde en de Hongaars-Oostenrijkse componist György Ligeti, die zijn opera “Le Grand Macabre” laat spelen in een dichtbevolkt Bruegelland.

Bij de actuele kunstenaars op de expo is het zoals altijd: zich achter de oren krabben bij het ene werk en verwonderd kijken naar het andere, bijvoorbeeld naar de sterke installatie van Honoré d’O in de slaapkamer van de markiezin.

“Gekkenfeest” toont alleszins aan dat het werk van Bruegel tot op vandaag niets aan relevantie heeft ingeboet.

MMMV Tentoonstelling “Feast of Fools.

Bruegel herontdekt”, nog t.e.m.

28 juli, Kasteel van Gaasbeek, www.kasteelvangaasbeek.be

Actueel

25 april 2019

Tentoonstelling

Achter prikkeldraad

13

John Crombez wil weer angst inboezemen met zijn ‘sossen’

Tussen 55.000 en 70.000 ‘Belgen’ werden na de Tweede Wereldoorlog opgesloten op verdenking van collaboratie met de Duitse bezetter. Dat gebeurde vaak in geïmproviseerde kampen omdat de reguliere gevangenissen al snel volzet waren. Enkele meer bekende interneringscentra waren de kampen van Lokeren, Merksplas, Sint-Kruis (Brugge) en Beverlo. In totaal waren er een 170 kampen verspreid over heel het land. goed: egodocumenten, schetsen, tekeningen, schilderijen, cartoons, muurkranten, gedichten, toneelstukken, liederen, radioprogramma’s, houtsneden en snuisterijen. Deze unieke objecten gunnen ons een blik op het leven en de vrijetijdsbesteding achter prikkeldraad.

De tentoonstelling is op zondag 28 april 2019 (Erfgoeddag) geopend van 10 tot 17 uur.

Na de opening is de expo gratis te bezoeken tijdens weekdagen, maandag tot vrijdag, 9 tot 16 uur. De tentoonstelling loopt tot eind september 2019. Plaats: ADVN, Lange Leemstraat 26 te Antwerpen.

We maken van de gelegenheid nogmaals gebruik om uw aandacht te vestigen op het boek “Herinneringen aan het Hechteniskamp van Lokeren”, uitgegeven bij Polemos. Het boek brengt inzicht in repressie en collaboratie, met een poëzieboekje van een gevangene als uitgangspunt. Het boek is verkrijgbaar via www.polemos.be en via de boekhandels.

Het kan ook besteld worden via onze redactie (prijs 22 euro + verzendingskosten).

Herdenking Het ADVN-archief voor nationale bewegingen oordeelde om - ter gelegenheid van de Erfgoeddag - de voorwerpen die in de interneringscentra door gevangenen werden gemaakt uit zijn depot te lichten en voor zich te laten spreken in de tentoonstelling “Achter prikkeldraad”. Het thema van de Erfgoeddag is dit jaar “Hoe maakt u het?”.

Geliefden De voorwerpen werden niet zelden vervaardigd uit verveling, of om zich te bekwamen in een ambacht voor wanneer men uit gevangenschap kwam. Veel voorwerpen werden gemaakt voor geliefden en vrienden.

Het getoonde materiaal werd nog nooit tentoongesteld en is weinig onderzocht door historici. Het betreft een kleurrijke verzameling van allerlei kunstwerken, dagboeken en gebruiksvoorwerpen, vervaardigd door mensen die verdacht werden van collaboratie en opgesloten werden in gevangenissen en daartoe bestemde kampen.

De expo toont een enorme variëteit aan erf-

In september “vieren” we de 75ste verjaardag van de “bevrijding”. In Antwerpen en ook in andere Vlaamse steden wordt dat met grootse herdenkingen en bevrijdingsfeesten aangepakt. Daar is uiteraard niets verkeerds mee, alleen stellen we ons de vraag of wel alles zal verteld worden. Gaan we enkel het woord geven aan een Koen Aerts, een Herman Van Goethem of een Marc Reynebeau, en hen het verhaal laten vertellen dat het “allemaal wel meeviel met die repressie” en dat “het niet tegen de Vlaamse Beweging gericht was”? Nochtans blokletterde de Antwerpse Franstalige krant Le Matin op 4 november 1944 duidelijk en ondubbelzinnig: “Aangezien men met de kuis bezig is, moet men het volledig en radicaal doen, voor eens en voor altijd... Men moet alles wat rechtstreeks of onrechtstreeks Vlaams-nationaal geïnspireerd was vernietigen.”

De tentoonstelling in het ADVN is alvast een kleine eerste aanzet om ook de andere kant van de bevrijding onder de aandacht te brengen.

KARL VAN CAMP

Het klapwieken horen Wanneer op een zaterdagavond de bovenzaal van het Emile Verhaerenmuseum in Sint-Amands-aan-de-Schelde afgeladen vol zit, verwacht een mens om daar een literaire beroemdheid aan te treffen.

Niet zo op zaterdagavond 13 april, toen verzamelen werd geblazen voor de eerder onbekende dichteres Marieke Maerevoet.

Zelfs in het poëziewereldje hebben maar weinigen van deze dame gehoord.

Moet dan aandacht worden besteed aan deze dame, die voornamelijk bij het beperkte publiek van poëziewebstek Het Gezeefde Gedicht bekend is? Het antwoord is drievoudig: ja, ja en ja.

Maerevoet is een late roeping wat de poëzie betreft. Ze is er nog geen tien jaar intens mee bezig, heeft haar dichterschap langzaam laten ontwikkelen in samenwerking enerzijds en confrontatie anderzijds met andere dichters, om dat ten slotte te laten culmineren in een eerste eigen hoogtepunt: haar bundel “Het klapwieken horen”. We zeggen wel degelijk eigen hoogtepunt, want het is niet de eerste bundel die van haar verschijnt.

Eerder kwam immers “Un pont de versos/ Een brug van verzen” uit bij de Catalaanse uitgeverij Voliana Edicions. Maerevoet, een parkinsonpatiënte, schreef deze viertalige bundel – Engels en Spaans zijn de andere talen - in samenwerking met haar Catalaanse lotgenoot Salvador Riera. De opbrengst van de bundel gaat deels naar onderzoek van de ziekte van Parkinson aan de KU Leuven.

Naar eigen zeggen is poëzie voor de dichteres met woorden proberen te benaderen wat voorbij de woorden ligt. Dat

‘programma’ blijkt onmiddellijk van bij het eerste gedicht, met als titel “dichter kan ik niet komen” (Maerevoet gebruikt, zoals vele dichters, geen hoofdletters in haar gedichten), dat uitmondt in de stellingname: “...zolang ik geen rolluik ophaal, de deur niet op een kier zet / of het raam, zolang ik niet dichter kan komen / raken de woorden geen bodem”. Het woord “dichter” zinspeelt daar dan niet alleen op nabijheid, maar ook op degene die het dichterschap draagt.

De leefwereld die Maerevoet beschrijft in haar bundel, is haar eigen wereld als vanouds, die reëel is, maar met het verstrijken van de tijd steeds meer lijkt te wijken: “...het was het begin van een weten en meer nog dan dat / was het de eerste keer dat ik aan vertrekken dacht”. De herinneringen aan die verdwijnende wereld van Maerevoets Rupelstreek vertonen op hun beste momenten verwantschap aan de soms intens weemoedige gedichten over het Waasland van de onvergetelijke Anton van Wilderode. Alleen dat al is reden genoeg om deze bundel met heel veel plezier te lezen.

“Het klapwieken horen”, 2019, Uitgeverij Het Punt, Dendermonde, ISBN 9789460794490 (15 euro)

Door de MRI voor een keelontsteking

Ofschoon ik in het weekend al koortsig was, bereikte mijn lichaamstemperatuur op de vroege maandagmiddag van 1 april de 40 graden Celsius, waarop mijn partner besloot in Brussel de ambulance te bellen. Misschien mede omdat dit gesprek in het Frans werd gevoerd, was het gevolg dat ik belandde in het Molière-ziekenhuis – helaas bevond ik mij op dat moment in een ‘out of body experience’, waardoor ik dit niet kon voorkomen.

Bloedtesten volgden; röntgenfoto’s, beademingsapparatuur, kabels aan het lichaam, de hele rambam. Ik werd rondgereden per brancard en het tafereel deed denken aan “Silent Hill” en “Jacobs Ladder”, inclusief ventilatorroosters in het plafond.

Na de X-ray ben ik per ambulance naar het ziekenhuis Etterbeek-Elsene overgebracht.

U vraagt u wellicht af waarom ik dit vertel: de werkelijkheid is, ik kan het maar beter zélf doen – vroeg of laat komt het toch in de media. Dan kan het maar beter het ware verhaal zijn: voordat je het weet lezen we in de NRC dat ik syfilis heb ofzo.

Het is duidelijk dat het bestaan in Brussel, überhaupt, niet gezond voor een mens kan zijn. Een warme droge lucht, die te lang binnenskamers is gehouden bij de slecht geventileerde gebouwen van de bureaucratie – een lucht die geurt naar machineolie en zweet. Dat is de wasem van Brussel, kroonjuweel van het tweetalige België. Een van de zusters heeft zelfs gezegd: “Hij spreekt geen Frans? Maar wat voor taal spreekt hij dan?” Volgens de onderzoekers in het Molière-ziekehuis was er sprake van een longinfectie – ik moest die nacht aan een antibiotica-infuus: er was echter geen plek meer, dus ik werd naar Elsene-Etterbeek overgeplaatst, alwaar ik de volgende dag (dinsdag) om 13.00 voor het eerst een Nederlandssprekende dokter voor me kreeg!

De zegeningen van de tweetaligheid!

Geen Nederlands, geen Engels Pas toen kon ik duiden wat er met me aan de hand was: zo gebrekkig was ook het Engels van het personeel. Volgens de bloedtest afgenomen in Molière was er een infectie in het lichaam – deze konden ze echter niet lokaliseren; ze dachten aan de longen, de keel of amandelen. Helaas werd ik, als man van 31, geplaatst op een kamer met patiënten die in de diepe winter van hun leven verkeerden – om maar niet te zeggen klaar om de laatste adem uit te blazen. Daar zou ik blijven tot donderdagmiddag. Ik kreeg steeds sterker het idee dat Etterbeek-Elsene meer diende als een “monitoring station” dan als plek waar echt werd doorgepakt met behandelingen – voor mijn gevoel zweefde ik in een limbo.

Als je eigen ‘agency’, zoals filosofen dat noemen, door ziekte beperkt wordt tot of nú proberen de kracht te verzamelen om naar het toilet te gaan, of nog vijftien minuten uitstellen, dan komen dingen weer pijnlijk duidelijk ‘in perspectief

te staan’. Het typische was echter dat de dokters op zijn Belgisch geen eenduidige of definitieve conclusies trokken. “Het is een idee om een scan van uw keel te maken. Misschien morgen, kan ook overmorgen.” Dit bleef suggestief en ik wist niet waar ik aan toe was. Ik constateerde dat de andere patiënten dit gelaten ondergingen – zolang ze op de vaste tijdstippen hun eten geserveerd krijgen was het oké. Het had iets feodaals.

Uiteindelijk werd de diagnose van het Molière-ziekenhuis, de longontsteking, verworpen – er werd nu toch aan iets met de keel of amandelen gedacht. Uiteindelijk kwam er een MRI-scan aan te pas. Zo moest ik tot donderdag wachten op uiteindelijk de conclusie dat de koorts was veroorzaakt door een keelinfectie die prima behandelbaar was met enkele antibiotica-pillen per dag. Inclusief dokter die zei: “Maar ze zouden u hier toch niet hebben afgeleverd als het een gewone keelinfectie was?” NEEN – ze hebben me hier afgeleverd omdat ze me aan een antibiotica-infuus wilden leggen om in ieder geval de infectie te bestrijden. Maar Molière, waar ik eerst was, had geen plek meer voor een ligbed gedurende de nacht.

Douches In het kader van Kafkaiaans absurdisme hoorde ik verder nog op dinsdag en maandag van de verpleegsters dat alle douches kapot waren. Maar op woensdagochtend was er een verpleegster die nog een werkende douche kende op een andere gang. Ik moest het dan wel helemaal zelf doen, want ja, patiënten begeleiden op andere afdelingen paste niet in het protocol! Waar ik eerder nog wat duizelig was, was ik inmiddels meer dan voldoende aangesterkt om zelf te douchen.

Maar het ding is, als je compleet koortsig en uitgeput bent, dan heb je nergens aandacht voor. Zelfs de groezelige vent die pisbekers in de wc leeggooit zonder door te trekken, valt je niet op. Maar als je lichaam aansterkt, ga je al die absurditeiten zien en kun je er alsnog geestelijk ziek van worden.

Gelukkig werd de diagnose van de keelontsteking op donderdag alsnog bevestigd uit lezing van de MRI-scans. Hierna werd ik uit het ziekenhuis ontslagen.

Uit mijn plotse gezondheidsdilemma heb ik alvast een belangrijke les geleerd. Als onafhankelijk consultant en vrijgevestigd publicist moet je steeds je eigen opdrachten en klanten binnenhalen. Dat is een bestaan dat veel stress oplevert waardoor je over de tijd genomen ook grotere gezondheidsrisico’s trotseert. Ik zie nu dat betaalde krachten in dienst van denktanks qua continuïteit toch een groot gezondheidsprivilege hebben, zelfs al zien ze het zelf misschien niet. Door de harde realiteit ingehaald, moet ik nu toch erkennen dat ik me in het verleden wat stoer heb gehouden.

Sid Lukkassen, conservatief filosoof, auteur en bedenker van de Nieuwe Zuil, is enkele maanden geleden van Nederland verhuisd naar Brussel.

Voorbije week kon hij kennismaken met enige absurditeiten in het Koninkrijk België. U leest hier zijn verslag.

14

Brieven

25 april 2019

GENDEBIEN

SUID-AFRIKA

Pallieterke, In ’t Pallieterke van 11 april hadden jullie het over de Waalse rattachisten... Ik durf denken dat de collega niet te veel Bollekes, maar meer dan waarschijnlijk enkele goeie trappisten van Zuid-Belgische signatuur had geproefd en vooral geapprecieerd...

François Gendebien die overleden zou zijn? Het was natuurlijk...Perin, want Paul-Henri is gelukkig nog op deze aardbol... en de laatste keer dat we elkaar zagen, leek hij kloek en gezond!

Wat Gheude betreft is het zeker ook ‘nen brave jongen’, maar over hoeveel divisies heerst deze man aan wie men gemakkelijk, te gemakkelijk het woord geeft boven de taalgrens?

Christian L aporte - Ottignies

Pallieterke, Als trouw lezer lees ik met veel aandacht het nieuws over Suid Afrika. Een mooi land dat ik meermaals mocht bezoeken. Uw medewerker legt alles piekfijn uit met namen en toenamen van alle partijen. Ik verlies de weg in dat bos moet ik toegeven. Hoe graag ik het ook zou hebben, het gaat er helemaal niet goed. De Rand heeft op vijf jaar alweer 20 procent in waarde verloren ten opzichte van de euro. En toch zijn er mensen met centen - armoezaaiers kunnen ze daar missen als kiespijn - die er van dromen zich daar te settelen. Ik zou het echter niet doen...

M arcel Strobbe - Merelbeke

GODSGESCHENK

Pallieterke, Het valt mij op hoe Groen en onze tradi’s nu al zegedronken rondlopen. Zij gaan er van uit dat N-VA een stevige tik zal krijgen na haar regeringsdeelname. Mogelijk zal dat ook wel het geval zijn. Ik zeg ‘mogelijk’, want niets is zeker tot na 26 mei.Vooral de traditionele partijen maken misschien een grote denkfout. Zij gaan er van uit dat een tweede VU-debacle in de maak is.

Inderdaad heeft de regeringsdeelname van de VU indertijd ook naar haar ondergang geleid!

Maar, en nu komt de grote maar, toen bestond Vlaams Belang nog niet. Dat is de grote fout die ze maken. Ze gaan ervan uit dat de N-VA-verlaters herwonnen volgelingen zullen worden.

Daar zou ik nog zo zeker niet van zijn. Wat als op 26 mei blijkt dat VB een forse sprong voorwaarts doet ten nadele van alle anderen? En wat dan? Waarom zeg ik dit? Als kandidaat op een N-VA-lijst voor de gemeenteverkiezingen, stelde ik bij onze huisbezoeken vast dat meer mensen vinden dat VB-standpunten beter passen bij hun mening. Trouwens de uitslag loog er niet om. Wij verloren 3 zetels en VB en een afgesplitste VB-lijst wonnen er twee bij! Ik kijk met spanning uit naar die 26ste mei om te zien hoe ze zich misrekend hebben.

Erwin De Mulder - Geraardsbergen

Pallieterke, Door een zoveelste blunder van bpost kreeg ik zaterdag De Morgen in mijn bus in plaats van mijn gewone krant. Wat doe je dan met deze buitenkans: een kwaliteitskrant lezen natuurlijk. Loes (een Hollands journalistiek wonder uiteraard) zegt dat de vrouwen geen rok meer aandoen op rokjesdag (de eerste zonnige dag), maar hun broek aanhouden. Loes zegt dat dit bijdraagt aan de emancipatie van de man.

In een ander artikel maakt Teun Vellinga ons bang voor kaas. Zeer slecht voor het klimaat.

Teun werkt (denken we) aan de universiteit van Wageningen. Tenslotte, onze onvolprezen Yves Desmet denkt dat de brand in de Notre-Dame in “zekere zin” een Godsgeschenk was voor Macron. Geef mij toch maar 't Pallieterke. ‘t Is maar een gewoon gazetje, maar niet zo idioot.

Paul D’H aese – Boechout

MISREKENING

ANTI-N-VA?

MOEST DIT NU?

Pallieterke, Met toenemende verbazing lees ik in mijn geliefd weekblad de aanvallen op N-VA in het algemeen en Bart De Wever in het bijzonder.

Telkens wordt gewezen op de Vlaamse standvastigheid van het Vlaams Belang en de radicale benadering van Tom Van Grieken, in tegenstelling tot de lakse (?) houding van N-VA. Ik heb daar zo stilaan genoeg van.

In de eerste plaats is het voor Van Grieken makkelijk om aan de zijlijn de robuuste, voor geen enkele toegeving bereid zijnde, flamingant te zijn. Het cordon sanitaire is immers een uitstekend schild om achteraf niet op al dan niet succesvolle maatregelen te worden afgerekend.

Want, hoe men het ook draait of keert, en hoe ondemocratisch dat cordon ook is, het is wat het is. Indien N-VA het zou doorbreken, geeft ze de andere partijen meteen een motief om zeker niet met hen in eender welke regering te stappen. Dan blijven de Vlaams-nationalisten weer aan de zijlijn staan en kunnen we nog, voor de zoveelste keer, liedjes gaan zingen op het Zangfeest of naar speeches gaan luisteren op de Wake.

Verder wens ik op te merken dat ik het zeker niet altijd eens met de strategie van de N-VA en ik zal de eerste zijn om te zeggen dat ze soms rare bochten maakt. Maar op lange termijn zie ik geen andere manier om op het beleid te wegen dan dit voor lief te nemen, in de wetenschap dat een confederalisme, laat staan onafhankelijkheid, geen omwenteling is die men in een handomdraai verwezenlijkt, maar eerder veel geduld en strategisch vernuft vereisen.

Toeteren langs de zijlijn, aanhoudend de pijlen richten op de partij die wel aan het beleid kan deelnemen, wel wetend dat men zelf nooit voor deelname aan dat beleid zal worden uitgenodigd, werkt voor Vlaanderen eerder contraproductief. De regimekranten, De Standaard en de Frut op kop, putten zich uit in het bashen van N-VA. Als mijn 't Pallieterke daarin meedraait, is er niemand meer waarop de troepen van BDW enigszins kunnen rekenen (De Tijd uitgezonderd). ’t Pallieterke moet niet mee op die kar springen, ze zijn al met genoeg.

Paul A driaensens - Edegem

Pallieterke, Zojuist ‘t Pallieterke 16/18 april aandachtig doorgelezen. Wat een triestig schouwspel, enkele weken voor de verkiezingen Ben Weyts afbeelden met ezelsoren. Dit noem ik galgenhumor. Onder de rubriek ‘De succesvolle aanval van Vlaams Belang op de N-VA’ worden o.a. Theo Francken en Jan Jambon in hun hemd gezet...

Moest dit artikel nu, 1 maand voor de verkiezingen? Waarom deze twee Vlaams-nationale partijen tegen elkaar uitspelen? Dit speelt allemaal in de kaart van de andere partijen, de CD&V op kop. Ik zag onlangs Tom Van Grieken in “De afspraak op vrijdag” waarin hij de hoofdredacteur van Knack – Bert Bultinck - alle hoeken van de studio liet zien met degelijke argumenten, zelfs Mia Doornaert knikte meermaals instemmend, de oren van De Vadder tuitten. Dat noem ik een positieve inbreng voor Vlaanderen. De N-VA die mee geregeerd heeft, heeft het dubbel moeilijk.

Waarom het met deze artikels nog moeilijker maken? Wij trekken hier vanuit Limburg reeds jaren met een volle bus naar het Zangfeest, als broeders: Vlaams Belangers en N-VA’ers. Ik verwacht van ons aller ’t Pallieterke een verbindende taak.

Wilfried Rosiers – Neeroeteren

PALESTIJNEN Pallieterke, In de rubriek Buitenlands Spervuur schrijft de auteur dat de Israëlische Arabieren stemrecht hebben en met eigen kandidaten kunnen deelnemen aan de Israëlische verkiezingen.

Het probleem is dat de Palestijnse partijen bij elke regeringsvorming systematisch worden uitgesloten. Dat er in de Palestijnse bezette gebieden geen verkiezingen meer worden georganiseerd, is betreurenswaardig. De laatste Parlementsverkiezingen van 2006 werden gewonnen door Hamas. Israël weigerde de resultaten te erkennen en startte een blokkade tegen de Gazastrook. Ook de internationale gemeenschap moet de democratische keuze van Palestijnse vertegenwoordigers erkennen en zich ertoe verbinden met de verkozen politici gesprekken te voeren. Er zitten trouwens nog zeven Palestijnse Parlementsleden vast in Israëlische gevangenissen.

Werner De Bus – Brussel

DOORDENKERS Niemand beging ooit een grotere fout dan degene die niets deed, omdat hij slechts weinig kon doen.

Edmund Burke (1729 – 1797)

Iers filosoof en staatsman

De opvatting dat wat kwaad is, goed wordt als er maar genoeg mensen zijn die dat willen, is een van de meest angstaanjagende dwalingen van deze tijd.

Johan Huizinga (1872 – 1945)

Nederlands historicus

Kruisende woorden oplossing 1157

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 K U N S T Z

I

N N

I G E

N

I

E T X A C T E E R T

I

T X A C N E X E T X S

K B O X O I

X O R S K X

K R O O N K U R K X U

I

E E R X F E S T O E N X B

I

D D E N X H M X D E

O D E U R X F O E F E L L

I

N K E N X D N A X F

L N X E N E C O X R K X E G T X C O A X T A A L N X G T E N Z E L O Z E

Vrijheid alleen voor de aanhangers van de regering, alleen voor de leden van één partij – hoe talrijk ze ook mogen zijn – is geen vrijheid. Vrijheid is altijd en alleen de vrijheid van de andersdenkenden.

Rosa Luxemburg (1871 – 1919)

Duitse marxistische politica en revolutionaire Er is één type eenzaamheid die men met trots moet accepteren: de eenzaamheid omdat men zonder vrees heeft gezegd wat men meent.

ARMOEDE EN KLIMAAT Pallieterke, De wereld lijdt reeds enkele decennia onder islamterreur; het klimaat wisselt al gedurende het ganse aardse bestaan volgens cyclische bewegingen. Aan het eerste is iets te doen, aan het tweede is niets te doen. Aan het eerste weigeren onze politici iets te doen, aan het tweede worden miljarden euro gespendeerd, die de bevolking verarmen en die beter aan onderwijs, vergrijzing, mobiliteit, sociale zekerheid zouden uitgegeven zijn.

Het cynische aan dit hele gebeuren is dat groene politici die de wereld willen redden Vlaams minister van Gelijke Kansen Liesbeth Homans regelmatig verwijten dat ze de armoede niet kan terugdringen, terwijl zij zelf voor de toenemende armoede verantwoordelijk zijn. Ongelooflijk toch!

Herman Van den Broeck – Brasschaat

GEEN RACISME Pallieterke, Het is weer van dat! Mijnheer D’Haese slaat de nagel op de kop. Hij durft het aan om problemen inzake kinderopvang of kinderverwaarlozing aan te kaarten. Hij weet dat er op dat vlak heel veel werk aan de winkel is.Wanneer dit zou gaan over een doorsnee Vlaams gezin, zou er geen haan naar kraaien. Maar o wee, het gaat over onze allochtone medemens die zijn/haar kinderen achterlaat en letterlijk en figuurlijk ‘in de brand laat’! Alle toeters en bellen gaan af!! D’Haese is een racist die niet thuishoort bij N-VA. Bij mij stijgt hij in de rangorde en ik wens hem heel veel succes toe.

Erwin Van Loo – Lochristi

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis zijn zijn Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis Verliefd op op de dethuis natuur-?zijn Vlamingen Verliefd natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Hannah Arendt (1906 – 1975)

Duits-Amerikaanse Joodse filosofe

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

25 april 2019

Wat een verschil!

Het is gedaan met lachen. Toen Oranje het laatste EK en WK miste, was het leedvermaak groot in België. Een paar weken geleden verloor Nederland in ‘De Kuip’ nog wel tegen Duitsland, maar Oranje gaf een sterke indruk! Onze noorderburen horen weer thuis aan de top van het internationale voetbal, let op mijn woorden. En dan zeker Ajax, halve finalist van de Champions League.

Het is ondertussen tien jaar geleden dat Anderlecht nog eens won van de Amsterdammers, toen met 1-3.

Ik won met Anderlecht tweemaal het tornooi van Amsterdam, telkens in de finale tegen Ajax. Daar kunnen we nu alleen van dromen. In tien jaar tijd is de kloof tussen de twee clubs alleen maar groter geworden en dat zal niet vlug veranderen. Dat is pijnlijk voor paars-wit. Geld is er genoeg bij de Amsterdammers, dankzij het immense spelerskapitaal. Ajax verkocht onlangs Frenkie de Jong voor 75 miljoen euro aan Barcelona, en Matthijs de Ligt mag niet voor minder weg!

De uitgaande transfers bij Ajax bedragen 400 miljoen euro. Anderlecht moet het doen met 224 miljoen euro.

Prijzengeld Nog enkele cijfers. Het Europees prijzengeld voor Ajax bedraagt 197 miljoen euro, tegen 84 miljoen euro voor Anderlecht. En het gemiddelde aantal toeschouwers? 49.516 voor Ajax, 20.901 voor Anderlecht.

Maar de grootste troef van de club van wijlen Johan Cruyff is de jeugdopleiding. De lat ligt er hoog. Het is een kweekvijver van talent. Vraag het maar aan Jan Vertonghen en Toby Alderweireld. Ajax vormt het beste bewijs dat je met eigen jeugd succes kan hebben in Europa.

Na de afgang in Luik en het ontslag van

Rutten was ik eens benieuwd wat Anderlecht er tegen AA Gent ging van bakken. Het werd de slechtste match tot nog toe in play-off 1.

Een match tussen twee sukkels. Er is niets veranderd onder Belhocine. Ik zag een ploeg zonder vertrouwen en spelers met beperkte kwaliteiten. Ik mag er niet aan denken wat hen de volgende match te wachten staat, in Brugge. Hopelijk laat men de vuurpijlen in Brussel.

De beste transfer van RC Genk dit jaar, is het vertrek van Alejandro Pozuelo. Er is meer evenwicht in de ploeg. Malinovskyi doet het uitstekend op zijn positie, en er worden meer ballen gerecupereerd zonder Alejandro. Met de komst van Junay Ito is Genk nu sterker dan tijdens het Pozuelotijdperk, en daarom wordt RC Genk dit seizoen landskampioen.

Gelukkig heeft Ruslan Malinovskyi zijn zeven schorsingsweken niet moeten uitzitten, want anders was Club Brugge opnieuw kampioen geworden dit seizoen...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

‘Broekventjes’ Kreeg u de voorbije weken ook de indruk dat er wat schort aan ‘instituut’ Anderlecht? En dat alle jeremiades daarover blijkbaar het wereldgebeuren bepaalden? Zonder de stunts van Philippe Gilbert in Parijs-Roubaix en van Victor Campenaerts in Mexico had de goegemeente allicht nog tonnen paars-wit gejammer te slikken gekregen. Om nog te zwijgen over het televisienummertje Extra Anderlecht, excuus, Extra Time.

Mocht het toch iemand ontgaan zijn dat Brussel naast het Europees Parlement ook de grootste Europese voetbalclub herbergt, zij het in een neerwaartse spiraal, dan hebben onze nationale sportmedia jammerlijk gefaald in de opdracht om hun lees-, luister-, en kijkpubliek in alle objectiviteit voor te lichten.

Op hetzelfde moment dat hun klachtenstroom op volle toeren draaide, kieperden de ‘broekventjes’ van Ajax Amsterdam de vedettegalerij van Juventus Turijn uit de Champions League, nadat ze die van Real Madrid al te grazen hadden genomen. In de selectie, met een gemiddelde leeftijd van 23 jaar, zaten liefst zes spelers uit de eigen jeugdacademie. Ajax huldigt al decennia een jeugdpolitiek die de naam ‘academie’ overwaard is. Dat kan men niet zeggen over de ‘academies’ van de Belgische ‘topclubs’.

Terwijl Marc Coucke als neovoorzitter van Anderlecht het grootste deel van de gratis publiciteitskoek in de media opeist - al dan niet gewild - opereert Hennie Henrichs, sinds 2011 voorzitter van Ajax, van op de achtergrond en in gewijde stilte. Wist u tot de lectuur van dit stukje niet eens wie bij Ajax de voorzittershamer hanteert? Dan kan u zich troosten met de gedachte dat wie dat wel wist, de uitzondering op de regel is. Bij ons is dat wie de voorzitter van één van onze vijf ‘topclubs’ niet bij naam kent. De moraalles van dit kortverhaal ligt voor de hand.

Filosofie En zeggen dat een Belg vandaag volop meewerkt aan de ‘revival’ van Ajax Amsterdam op het wereldplatform. De naam Urbain Haesaert klinkt bij velen nog vertrouwd in de oren, want ex-coach van Lokeren, Germinal Ekeren, Berchem, Antwerp, en andere ploe-

Nog zo’n modegril die niet uit de sportbladzijden is weg te branden. Hoe zit het met het DNA van uw geliefde voetbalclub? Doe geen moeite, de sportredactie van onze onvolprezen gewezen lijfkrant legde in uw plaats haar oor te luisteren bij een aantal gewezen sterkhouders die mee het schoon weer hebben gemaakt en kind aan huis waren bij hun club.

Zulte Waregem mag de spits afbijten, want daar is voetbalamusement het uitverkoren DNA, volgens Luc Millecamps. Zo willen we het horen.

Verloren warmte Cercle Brugge is een familiale vereniging.

Geweest, mogen we daar gerust aan toevoegen, want de ploeg is door financiële perikelen grotendeels haar identiteit kwijt. Jules Verriest heeft daar een sluitende uitleg voor: “De meeste investeerders maakten nooit het zweet van de kleedkamer mee. Ze missen dat buikgevoel.”

Een andere club die familie en vriendschap hoog in het vaandel voerde, was Beveren.

Jean-Marie Pfaff kan erover meepraten: “We haalden succes door onze inspanningen en vriendschap. Die warmte is verloren gegaan.”

Zeg dat de warmste van de hoop het in alle vriendschap gezegd heeft.

Verrassende resultaten Het is moeilijk de beoordeling van Noë Dussenne te lezen zonder de slappe lach te krijgen. Geniet mee: “Moeskroen is een echte

familieclub met veel mensen uit de omgeving.

De ploeg wil zich ieder jaar redden, maar afgezien daarvan is er weinig druk. Kortom, het is een zeer warme club met fans die dicht bij de spelers staan. Ondanks het kleine budget zijn er periodes geweest waarin we verrassende resultaten neerzetten.” Zeg dat wel.

Ieder zijn waarheid Zo kunnen we een half dozijn bladzijden vullen, met als blikvangers dat bij Racing Genk iedereen op dezelfde lijn zit, ambitie en gemeenschap de sterke punten zijn van AA Gent en dat inzet en mentaliteit de hoofdtroeven zijn van Club Brugge. Hat laatste woord is voor Gille van Binst, u welbekend, die bij een andere gelegenheid eens mag toelichten wat hij verstaat onder fierheid, techniek en druk, die volgens hem het DNA uitmaken van Anderlecht. Zouden moeten uitmaken, beter gezegd.

Trieste vertoning Als het de bedoeling is via de play-offs het peil van het vaderlandse voetbal op te krikken, dan zijn Anderlecht en AA Gent niet goed bezig. Het schabouwelijke duel tussen de twee was niet om aan te zien. Het positieve aan de snertvertoning was dat beide ploegen er, na hun reeks zonder punten, een punt aan overhouden. Of de supporters hun geluk niet op konden, durven we te betwijfelen. Fierheid, techniek en druk als DNA van Anderlecht tegen ambitie en gemeenschap van AA Gent?

Mogen we daar eens hartelijk mee lachen? Of schreien?

gen. Maar ook, o ironie, acht jaar lang als notoir lid van de jeugdacademie van … Anderlecht. Haesaert (77) trok bij de komst van Marc Coucke zijn conclusies. Sinds vorige zomer werkt hij als jeugdscout voor Ajax, waar hij al eerder in loondienst was. Ere wie ere toekomt, het was de krant Het Laatste Nieuws waarin Haesaert zijn ‘eigen jeugd eerst’-filosofie mocht toelichten.

Die is samen te vatten in enkele niet mis te verstane oneliners. “Wie vandaag niet investeert in eigen opleiding is morgen dood.”

“Het bestuur is de grootste supporter van de Ajax-jongeren.” “Zelfs de financiële directeur gaat kijken naar U15 spelertjes. Hij kent alle namen.” “Geduld voor eigen jeugd tonen én kansen samen met krediet geven, daar draait het om.” Over Anderlecht zegt Haesaert: “Als supertalent Verschaeren een slechte pas geeft of iets niet lukt is het de schuld van de jongeren, terwijl zes of zeven anderen niet waard zijn om voor Anderlecht te spelen.” Een laatste, om het af te leren: “Bij de beloften zie ik zes of zeven spelers van de A-kern meedoen omdat ze voor tweede- en derderangs buitenlanders op de bank moeten zitten.” Zijn veelzeggende besluit is: “Wij halen bij Ajax alleen spelers die beter zijn dan degenen die we al hebben.”

De dag dat Alexis Saelemaekers 19), Elias Cobbaut (21), Edo Kayembe (20), Luka Adzic (20) Jeremy Doku (16) naast en met Yari Verschaeren (17) bij Anderlecht de hoofdmacht van de selectie zijn, maakt de meervoudige landskampioen mogelijk kans om de voet te zetten naast de ‘broekventjes’ van Ajax, zoals De Jong, De Ligt, Eriksen en Van de Beek, die afrekenden met Real Madrid en Juventus Turijn. Laat Anderlecht dat snel doen, zodat andere eersteklassers kunnen en moeten volgen.

Over en uit voor Club?

Zelden gezien

Gaan winnen in Sclessin is niet vanzelfsprekend. Als dat dan nog gebeurt met een afgetekende zege, waartegen Standard geen verhaal had, dan weet de concurrentie dat Racing Genk in bloedvorm zit. Met nog vijf matchen voor de boeg in play-off 1 is er nog niets gezegd, maar met zes punten achterstand op leider Genk is het niet het uitgelezen moment om in het Jan Breydelstadion de horlepiep in te zetten.

We zagen onze Nederlandse collega ijverig zitten kribbelen. We konden achter zijn rug meelezen. Het stond al genoteerd: “Alaphilippe wint de Amstel Gold Race met een halve lengte voorsprong op de Deen Fuglsang.”

Dag, Jan! Als zelfs de twee geklopten van de dag, met de meet in zicht, niet begrepen waar het groepje achtervolgers plots vandaan kwam, wij evenmin. We zagen de twee vluchters vlot samenwerken en gezwind naar de aankomst bollen. Hoe hun riante voorsprong binnen de kortste tijd teniet werd gedaan, was onwaarachtig. Met grote ogen keken we toe.

Overwinnaar Mathieu van der Poel, die voor dat halve mirakel zorgde, stond er zelf van te kijken. Het minste wat we ervan kunnen zeggen, is dat het een heel, maar dan ook een heel straf nummer was.

Eerlijk verdeeld

Amusement eerst

15

Daarmee hebben we Antwerp nog niet onder de loep genomen. Voor Patrick Goots vormen kracht en karakter, laat het ons a.u.b. geen drie keer herhalen, het deoxyribonucleic acid van de Great Old. Waarbij hij vergeet te vermelden dat er heel wat genen uit West-Vlaanderen nodig waren om de club, na de rampzalige situatie waarin ze verzeild was geraakt, uit het slop te halen. Over die West-Vlaamse inbreng valt een en ander te vertellen, maar dat is voor een volgende keer. De wedstrijd tegen Club Brugge was een evenement waar ze op de Bosuil al weken op voorhand naar hadden uitgekeken. De inzet was niet min. Uitzicht op Europees voetbal voor Antwerp. En de titelkansen vrijwaren voor Club. De luxe van drie punten was geen van beide ploegen gegeven na een genietbare en viriele wedstrijd tussen twee ploegen die elkaar waard waren.

Iedereen op post Dat hebben we weeral gehad. Het wedervaren op de Vlaamse hellingen en kasseien en de geplaveide lijdensweg tussen Parijs en Roubaix hebben we achter de rug. Voorbije zondag mochten we ons vergapen aan het heuvelachtige en schilderachtige landschap van Nederlands-Limburg. In blijde verwachting dat de renners wat anders te doen hadden dan de toerist uit te hangen in de Amstel Gold Race.

Wie zagen we allemaal de revue passeren? Te veel renners om op te noemen, maar voor klinkende namen als Van Avermaet, Sagan, Gilbert en Alaphilippe maken we een uitzondering. En de crossers Van der Poel en Van Aert. Waarmee ge op uw wenken bediend wordt en we u gerust kunnen stellen dat ze allebei op post waren. Alaphilippe en Fuglsang kunnen het bevestigen.

Iedereen blij?

De Amstel Gold Race was de koers te veel voor Wout van Aert, die na afloop zijn bewondering voor Mathieu van der Poel niet onder stoelen of banken stak. “Na wat ik ervan gezien heb in de Brabantse Pijl was zijn overwinning voor mij geen verrassing.” Misschien niet, maar de manier waarop was dat wel. Wie alvast in de wolken was met de overwinning van de Nederlandse kampioen – aan wie hij naar eigen zeggen schatplichtig is - was de Australiër Simon Clarke, die tweede eindigde en zo gelukkig was als een kermisvogel met die ereplaats. Hij blij, iedereen blij. Behalve Alaphilippe en Fuglsang, die er met een lang gezicht bij zaten tijdens de persbabbel.

Adieu, Patrick Achtentachtig gewonnen zesdaagsen, Olympisch goud in 1964, twaalf ritzeges in de Giro, zes ritzeges in de Tour plus de groene trui erbovenop. Het is geen volledige opsomming, maar in grote lijnen het palmares van gentleman-coureur Patrick Sercu, die verleden week overleed. Na die indrukwekkende loopbaan werd Sercu de hartstochtelijke promotor van het baanwielrennen. In het Gentse Kuipje weten ze er alles van. Snelheid was het handelsmerk van Patrick Sercu, maar zijn allerlaatste sprint hadden we liever uitgesteld gezien. Vaarwel, Patrick.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

25 april 2019

ABSURDISTAN Het alternatief Er wordt ter linkerzijde nogal geklaagd over de bijzonder snelle fondsenverzameling voor de heropbouw van de Notre-Dame. Welja, wij kunnen daar inkomen.

Dat geld was misschien beter naar Afrika gegaan, onder het label “ontwikkelingssamenwerking”. Dan was een stelletje, weliswaar hooggeplaatste, zwarte, oude mannen heel blij geweest...

Hoed af!

Soms slaan wij steil achterover van verbazing. Net maakten wij het nog mee, toen europarlementslid Josep Terricabras van het Catalaanse ERC zijn afscheidsspeech hield in het... Nederlands!

Gepaste reactie De presidentsverkiezingen in Oekraïne en de nieuwe president? Ach, mogen we eens... lachen?

Grapjasserij Eén of andere vereniging van reclametekstschrijvers – copy writing, weet u wel – heeft het zich in het hoofd gehaald dat u en ik aan de Congolese bevolking namens deze staat onze excuses moeten aanbieden. Ach, zot zijn doet geen zeer, en zotte teksten schrijven ook niet. Kijk maar naar ons!

Trucje van de foor Verheug u, klimaatangstigen van geest!

Steeds meer landgenoten die het vliegtuig nemen, proberen hun vervuilend vlieggedrag af te kopen met een milieuaflaat. Ze storten daarvoor een compensatiebedrag voor een ecologisch project.

De hemel zal groen zijn, of niet zijn.

Haatmisdaad Het Spaanse stadje Coripe, nabij Sevilla, is plots beroemd sinds de inwoners er

een afbeelding van de Catalaanse president in ballingschap Carles Puigdemont neerschoten en verbrandden. Nee, dat is geen haatmisdaad, in schrille tegenstelling tot het ophangen doorheen heel Catalonië van gele solidariteitslusjes met de politieke gevangenen. Iets met maten en gewichten.

Stapvoets Sire de koning en zijn madame zijn dus op (gedeeltelijke) voetreis naar Compostela geweest. Naar wij vernamen uit lichtjes aangeschoten bron was dat om vergeving te vragen voor alle kwaad dat het koningshuis de Vlaam ooit heeft aangedaan. Of de gestapte, korte afstand daarvoor zal volstaan, durven wij te betwijfelen.

Vernieuwing Onze dikke vrienden van de scholierenkoepel zijn voor de elfendertigste keer van een goed idee bevallen: het puntensysteem afschaffen. Wij zijn voor.

Het is nu nog enkel wachten geblazen tot de jongedames en heren voorstellen om de scholen af te schaffen.

Cultuurbotsing Wanneer wij horen dat Wim Delvoye een nieuwe torenspits voor de Notre-Dame wil ontwerpen, slaat de cultuurschrik ons al om het hart. Ziet u het al gebeuren, een getatoeëerd varken bovenop het gebouw?

Definitie In Gent zijn “queer” groepen onlangs bevallen van een “safe space manifesto”.

Na dagenlange meditatie in heilzame afzondering zijn wij ten kantore tot het besluit gekomen dat “safe space” de ruimte moet zijn waar Klingons geen toegang toe hebben.

1158

KEIRBAFNETTOP

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F

Ondertussen op de Standaard

“Jezus was niet de zoon van God! Hij was een vuile zionistische jood.”

Wat ze zeggen is absoluut waar. Ongelijke behandeling valt in ons land niet meer te ontkennen. Als je als gekleurde moslim ergens iets wil bereiken in dit land, moet je dubbel zo overtuigend als een blanke christen. Zei ik dubbel? Dan doe ik het eigenlijk weer. Dan doe ik die mensen alweer onrecht aan. Mea culpa. We horen het te hebben over zes keer zo overtuigend zijn. Minstens. Laat ons afronden op tien dan. Voor moslims is het in dit land tien keer moeilijker om geloofwaardig te zijn dan voor blanken. En dan zijn we nog zeer lief voor onszelf. Alweer!

En dat racisme beperkt zich echt niet tot duistere drinkgelegenheden waar fascisten samenzweren onder een Vlaamse vlag en waar het enige bruine in de kroeg, de kroeg zelf is. Nee, het is doorgedrongen tot de in de meeste verlichte instellingen in het land: de voormalige krant De Standaard. Hoofdredacteur Karel Verhoeven geldt in eigen kringen als een man met visie en doorzicht. Als zijn haar niet wegenszijn ogen hangt. En zelfs hij, de man die zijn redacteurs tot bloedens toe slaat voor het gebruik van woorden als ‘allochtoon’, ‘niet-Belg’ en ‘kapper’. De man die zichzelf iedere morgen insmeert met Nutella uit schaamte voor zijn huidskleur en vervolgens zichzelf kastijdt omdat hij zich een huidskleur toemeet zonder te weten welke ontberingen met die huidskleur gepaard gaan. Zelfs hij ging het voorbije weekend de mist in.

Geen excuses

G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Voor tweeërlei uitleg vatbaar B. Kolossale - Verbodscommando C. Lichaamsdeel - Muzieknoot Onafgebroken naar één punt kijken D. Romeinse cijfer 601 - Licht regelmatig op E. Horecazaak - Herkauwer F. Rutherfordium - Aarden kruik Beknopte G. Internetlandcode voor Mauritius - Balspel - Voegwoord H. Groezelige - Dorp in Oost-Vlaanderen I. Klein kind - Onderdeel van een geheel - Ginds J. Gezeur - Inwendig orgaan K. Arabisch vorst - Streepjescode - Griekse letter L. Weekdier - Projectieplaatje

1. Plaats in de Denderstreek 2. Het kinderrechtenfonds van de Verenigde Naties - Nationaal kampioenschap - Molybdeen 3. Fascineert - Mezzoforte Veronderstel 4. Uiting van koude - Kamerbewoners 5. Emeritus - Kunstschaatsterm In-ear monitor 6. Zitmeubel 7. Gevlochten streng - Japanse stad 8. Voorzetsel - Grondsoort Neodymium 9. Wielrenner in zijn eerste seizoen bij de elite met contract Laatstleden 10. Neem geen notie van - Familielid 11. Bijzondere onderscheidingen 12. Vlaamse stad - Dynamiek

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1157 VINDT U OP BLZ. 14

Het begon allemaal op Pasen. “Een traditionele feestdag in rechts-conservatieve kringen over een blanke man die uit de dood opstaat,” had Karel eens over Pasen geschreven in zijn krant. En dus gaat hij die dag consequent werken om geen erkenning te geven aan de discriminatie. Om eerlijk te zijn vond hij die hele Jezusfiguur maar niets. Een jood uit Nazareth? “Dat noemen ze een zionist en een bezetter van Palestina. Ik hoop dat mijn vriend Dyab hem afschiet!” Dat Jezus er woonde en leefde lang voor het ontstaan van de islam is volgens Karel geen excuus. “Een bloeddorstige zionistische bezetter die zijn tijd ver vooruit was, is eigenlijk nog erger!”

Maar we wijken af.

Karel was zondag aan het werk toen in Sri Lanka een reeks bommen ontplofte in kerken. “Een jammere zaak, natuurlijk,” sprak Karel een leeg redactielokaal toe, “maar dat zal ze leren een blonde, langharige man met blauwe ogen te vieren die als enige uit de dood verrijst. Bende fascisten.

Weten we al iets over de daders?” Het was een retorische vraag, gezien Karels eenzaamheid op de redactie, maar hij was nu eenmaal hoofdredacteur. “Hier chef, een website die zegt dat het waarschijnlijk boeddhisten zijn,” antwoordde hij zichzelf met een onderdanige stemmetje. “Dat was te verwachten. Mensen denken vaak dat terreurgeweld eigen is aan de islam. In realiteit is het rechts en zijn het boeddhisten als Theo…”

Hij onderbrak zichzelf met een ietwat angstig stemmetje: “Baas, baas! Hier staat dat het wel eens moslims zouden kunnen zijn. Waarom kijk je zo baas? Wat ga je doen. Niet doen…”

Unieke gedachtengang Het volgende tafereel gaan we u besparen, geachte lezer. Maar ik ga u de waarheid niet verhullen. In een poging om de racist in zichzelf het zwijgen op te leggen, had Karel zichzelf over de knie gelegd en bewerkt met zijn broeksriem. En hij was niet mals voor zichzelf. 100 slagen met de gesp en 100 keer schrijven: “Ik mag de religie van de vrede niet beledigen.” Daarom duurde het ook een volle twee dagen voor De Standaard bereid was om toe te geven dat de daders van de aanslagen in Sri Lanka moslims waren. De evolutie van zijn denken vatten we even samen in de kreten die hij met zichzelf deelde.

Stap 1: “Wie roept niet al eens Allah hu Akbar? Ik doe dat ook. Ben ik nu een moslim? Nee toch?”

Stap 2: “Jaja, die meneer heet Abou Mohamed, heeft een baard en steekt zijn wijsvinger op. Misschien heeft hij de echte dader gezien en wijst hij discreet naar boven.”

Stap 3: “Oké, oké. Hij zegt zelf dat hij het gedaan heeft in naam van Allah én het is een moslim. Maar, en dit is een grote maar, het was een verwarde moslim. En een verwarde moslim is geen échte moslim.”

Stap 4: “We maken twee stukken in de krant. Eentje onder de titel ‘Vergeven en verzoenen’ en eentje onder de titel ‘Analisten vrezen dat religieuze spanningen zullen oplaaien: Nu worden moslims ieders vijand.’ Kernidee: de christenen zijn dood, maar de slachtoffers zijn toch de moslims.

Begrepen?”

De moraal van het verhaal? Het is voor moslims veel moeilijker om geloofwaardig te worden geacht in dit land.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be