't Pallieterke van 9 mei 2019

Page 1

75ste jaargang • nummer 19 • donderdag 9 mei 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Bourgeois maakte Vlaanderen ondergeschikt aan de Belgische compromissen” De partij die ooit een kwart van de Vlamingen kon bekoren, kreeg maar van 5,9 procent van de kiezers het vertrouwen en haalde zelfs in een aantal kieskringen geen enkel parlementslid binnen in 2014. Vijf jaar later staan de sterren gunstiger. “Een gevolg van vernieuwing en,” zo stelt fractieleider in het Vlaams Parlement Chris Janssens, “de politieke onkunde en het kiezersbedrog van de andere partijen.” Een gesprek.

Lees het volledige interview met Chris Janssens, fractieleider Vlaams Belang, op blz. 11

Politieke medeplichtigen Eén van de Palestijnen die betrokken was bij de moord op de negenjarige Daniël in het asielcentrum in Broechem had niet meer in het land mogen zijn.

Hij had uitgezet moeten worden, maar dat was niet gebeurd. Misschien zouden de vier andere daders de jongen ook wel zonder hem ontvoerd en vermoord hebben, maar dat zullen we nooit zeker weten. Daniël was het slachtoffer van Arabische wreedheid, maar ook van de laksheid en de blindheid van de Belgische justitie. Hetzelfde geldt voor Julie Van Espen, die werd vermoord door een man die een zwaar strafblad had. Hij was in 2004 al eens veroordeeld wegens verkrachting en in 2017 nog eens. Toen had hij vier jaar gekregen. Maar hij zat niet in de gevangenis. En daardoor kon hij dus nu een moord plegen. Met

dank aan àlle traditionele partijen, inclusief Groen, die met hun obsessie voor lege gevangenissen en voor de ‘diplomatieke onschendbaarheid’ van minderjarig crapuul het strafrecht zo hebben uitgehold, dat misdadigers gewoon de vrije teugel krijgen, van Dutroux en de kleine Mohammed - weet u nog? - over de ‘jongeren’ die groepsverkrachtingen plegen en oudjes folteren bij homejackings, tot de pedofielen die honderden slachtoffers kunnen maken zonder dat ze ooit in een vergeetput gegooid worden, tot de moordenaars van Daniël en Julie Van Espen nu. Denk bij de volgende verkiezingen eens aan al die zachte heelmeesters die decennia na elkaar zo’n stinkende wonden hebben gemaakt. Niet eens, maar vele keren opnieuw. Dat noemt men recidivisme. Ze zijn gewoon medeplichtig.

Identiteit en migratie: N-VA schuift op naar het centrum Met zijn boek “Over identiteit” zet N-VA-voorzitter Bart De Wever een aantal duidelijke lijnen uit. Zijn inclusieve samenleving met leidcultuur betekent niet alleen een mix van rechten en plichten, het klassieke centrumrechtse credo. Het zet de deur open richting het Franse model van radicale scheiding van Kerk en Staat. En ook: de verwijdering met die andere nationalistische partij, het Vlaams Belang, is totaal. Inzake identiteit en migratie wordt de N-VA eerder een gelaïciseerde centrumpartij. “Er staat een muur tussen mijn inclusief nationalisme en het populistisch nationalisme.” Het gebeurt zelden, maar voor één keer was de interessantste politieke uitspraak van de week op De Afspraak op Vrijdag te horen. Bart De Wever ging er onder leiding van VRT-journalist Ivan De Vadder in debat met columnist Rik Van Cauwelaert en Het Nieuwsblad-hoofdredacteur Liesbeth Van Impe. Zoals het de gewoonte is, wordt de wekelijkse actualiteit overlopen. En uiteraard ging het over het net verschenen boek van de N-VA-voorzitter “Over identiteit”. De discussie was soms hoogdravend en lange tijd leek het erop dat er geen verrassende analyses of inzichten uit te trekken waren. De Wever verzet zich in het boek tegen het absoluut stellen van identiteit, hetgeen tot de opmars van zogenaamde populistische partijen leidt. En hij maakt komaf met het cultuurrelativisme van weldenkend links. De Wever kiest voor een inclusief nationalisme zoals dat heet, waarbij een rechten- en plichtenverhaal een essentieel onderdeel is van een samenleving. Tegelijk speelt hij leentjebuur bij de Duitse gematigde rechterzijde door het over een ‘leidcultuur’ te hebben. Een nationaal credo van waarden en normen. Het klassieke N-VA-discours dus. Maar wat opviel tijdens de uitzending was dat Bart De Wever een opdeling maakte tussen wat hij zijn inclusief nationalisme en het populistisch nationalisme noemt. Daar staat een muur tussen, zegt hij. Meer concreet: een Chinese muur tussen N-VA en Vlaams Belang. Nu kan dat op het eerste gezicht niet verbazen. Na de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober heeft de N-VA nergens een coalitie gevormd met het Vlaams Belang, al was dat op een aantal plaatsen (Ninove, maar waarom ook niet een gemeente als Schoten) perfect mogelijk. Het cordon bleef overeind. Eerst en vooral om federale redenen, want een Vlaamse partij die in zee gaat met Tom Van Grieken en co

mag een federale coalitiedeelname voor jaren vergeten.

Warm en koud blazen over Schild & Vrienden Niettemin verbaast de houding van Bart De Wever omdat de N-VA de voorbije jaren een dubbelzinnige houding aannam tegenover bewegingen en stromingen in de maatschappij die sterk door de standpunten van het Vlaams Belang werden beïnvloed. Het reservoir aan kiezers dat het Belang in 2014 aan de N-VA was verloren, bleek in de recente peilingen terug te keren naar de oude schaapsstal. Vandaar dat een Theo Francken als staatssecretaris, maar ook als gewoon politicus, zijn best deed om die rechtse kiezers bij de N-VA te houden. Ten opzichte van leden van Schild & Vrienden heeft de N-VA vaak warm en koud geblazen, ook nadat door de VRT een heksenjacht was ontketend. In De Afspraak op Vrijdag was het echter duidelijk. Schild & Vrienden en aanverwanten, het Vlaams Belang tout court: De Wever wil er zich ver van houden. Het valt trouwens op dat Theo Francken in deze campagne minder prominent aanwezig is. Het lijkt erop dat de N-VA rond identiteit en ook migratie meer naar het centrum aan het opschuiven is. De tijd dat men openlijk zijn sympathie uitte voor een Orban en Salvini is bij de partij van De Wever ook voorbij. Gaat men er bij de N-VA van uit dat de kiezers die terugkeren naar het Vlaamse Belang verloren zijn? Het kan.

Dan toch de liberale sharia Deze ideologische verwijdering tussen de N-VA en de radicale Vlaamse rechterzijde verbaast wel omdat het idee van de ‘leidcultuur’ rechts van het centrum breed verspreid is. Het gaat tenslotte om het verdedigen van de waarden van de Verlichting, de scheiding van Kerk en Staat, de neutrale overheid, de gelijkheid van mannen en vrouwen, taalkennis als hefboom tot integratie... Dat zijn voorwaarden tot bur-

gerschap. Alleen, wie dieper graaft, kan zich niet van de indruk ontdoen dat de N-VA eigenlijk een gelaïciseerde samenleving naar Frans model wil invoeren. Men hoeft maar te kijken naar de uitspraken van een aantal N-VA’ers, Zuhal Demir op kop. Herinner u een omstreden lezing uit het evangelie tijdens een tv-uitzending van een eucharistieviering van een aantal maanden geleden. Sommige N-VA’ers trokken fel van leer tegen deze uitzendingen, soms rabiater dan sommige logebroeders ooit deden. Religie dient volledig privé te zijn, zo blijkt. Ook de religies die sterk verankerd zijn in de West-Europese samenleving, zoals het katholicisme. Hier is toch een verschil met Vlaams Belang, dat de pijlen op de islam richt als een religie die een totale maatschappijvisie poneert en als een ‘Fremdkörper’ in Europa wordt gezien. De N-VA daarentegen gaat blijkbaar voor een zogenaamde liberale sharia. Wat bijvoorbeeld te denken van deze passage? “Godsdienstige tradities kunnen worden gevraagd zich aan te passen om te voldoen aan de democratische consensus.” Op het eerste gezicht zou men kunnen denken dat dit gaat over het verbieden van het dragen van de hoofddoek op scholen en in de ambtenarij. Of het weigeren van halalvoedsel te serveren in schoolrefters. Op het eerste gezicht… Het kan onnozel klinken, maar in Vlaanderen zijn er hier en daar (akkoord, ze zijn bijna uitgestorven) nog processies. En bij grote kerkelijke feesten worden de klokken lange tijd geluid. Wat als een groep van burgers zich daaraan ergert? Zijn dat dan “godsdienstige tradities die zich moeten aanpassen om te voldoen aan de democratische consensus”? Het is zo dat het katholicisme in dit Vlaanderen een sociologisch kadaver is geworden, maar is het de bedoeling om daar via de Vlaamse versie van de ‘laïcité’ nog eens tegen te schoppen?


2

Actueel

9 mei 2019

Stem niet op Geens! Vorige week maakte het Gelijkekansencentrum UNIA bekend dat het vorig jaar 125 dossiers behandelde van mensen die zich gediscrimineerd voelen omdat ze holebi zijn. Dat is een stijging met meer dan een derde (38 procent) tegenover vijf jaar geleden. “Er blijft een onderstroom van negativiteit tegenover holebi’s”, stelt Unia vast. ’s Avonds in het VTM-nieuws mocht Els Keytsman, directeur van UNIA, en in een vorig leven actief bij Oxfam, Vluchtelingenwerk en Groen, het even komen duiden. “Het gaat”, aldus Keytsman, “over jongeren uit de straatcultuur, of over scheldende taxichauffeurs, of over huiseigenaars die niet aan holebi’s willen verhuren, of over extreemrechtse studenten die homofobe dingen op facebook zetten.” Voelt u het al aankomen? Iedereen weet dat je als homokoppel best niet hand in hand rondwandelt in buurten met een grote moslimgemeenschap. Homofilie wordt in de islamwereld moeilijk aanvaard. Denk maar aan het kleine staatje Brunei, waar vorige maand de shariah werd ingevoerd, wat voor homo’s betekent dat ze de doodstraf kunnen krijgen, door steniging. Welkom in de 21ste eeuw. Nu ligt Brunei heel ver van ons land, maar ook hier zijn moslimwijken waar officieus de shariahwetgeving wordt toegepast. Wat bedoelt Keytsman met jongeren uit de straatcultuur? Wat een eufemisme… Bedoelt ze daar hangjongeren mee? Probleem: ik heb in Antwerpen (en elders) nog nooit hangjongeren gezien van Japanse of Noorse afkomst. Keytsman en UNIA weten perfect over welk soort jongeren ze het hebben, alleen is het toch o zo moeilijk om man en paard te noemen. Nog een voorbeeld: op de vrije school SNOR in Duffel kiest men tijdens de speeltijd voor ‘gescheiden ontwikkeling’ (zoals dat lang geleden heette in Zuid-Afrika). Voor de leerlingen die de ramadan volgen, wordt een aparte speelplaats gereserveerd. En dit om hen niet te confronteren met etende leerlingen. Die moeten tijdens de speeltijd in de refter blijven. Als u denkt dat SNOR - de naam van de school – verwijst naar een moustache of zo, dan bent u totaal verkeerd. SNOR staat namelijk voor Sint-Norbertusinstituut. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat men in de communicatie probeert om de eigenlijke naam te verdoezelen. Ik verwijs naar de webstek: www.snorduffel. be of de Facebookpagina van Snor-Duffel als voorbeelden. Tot slot nog deze bedenking bij het ‘optreden’ van Koen Geens. De manier waarop hij zich in allerlei bochten wringt om toch maar zijn politieke verantwoordelijkheid te ontlopen, is hallucinant. Wat de minister van Justitie dezer dagen uitkraamt, tart elke verbeelding. En dan schijnt hij nog een van de verstandigste mannen te zijn binnen de CD&V. Voor mij is het eens te meer duidelijk: nooit zal ik op CD&V stemmen, en zeker niet zolang supertsjeven zoals Geens het voor het zeggen hebben. Ik hoop dat u, beste lezer, er ook zo over denkt. (En dit is dan meteen een warme oproep.)

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Verplicht moskeebezoek in eindtermen? Een ouderpaar uit Schleswig-Holstein, dat hun kind had verboden om aan een schooluitstap naar een moskee deel te nemen, werd door een rechter tot een geldboete veroordeeld. De gerechtelijke instantie in hoger beroep heeft intussen het beroep tegen de boete als niet toelaatbaar afgewezen, zodat de geldboete dus ‘de jure’ bijna niet meer aanvechtbaar is!

De toen 13-jarige leerling zou in juni 2016 in het kader van de lessen aardrijkskunde het islamitische gebedshuis in Rendsburg

(Schleswig-Holstein) bezoeken. Volgens de advocaat van de ouders hoort dat soort bezoeken thuis in de godsdienstlessen, en

niet in de lessen aardrijkskunde. De ouders zijn uitgesproken atheïsten en hadden angst voor een “religieuze indoctrinatie” van hun kind, dat ze ook atheïstisch hadden opgevoed en dat dus ook tot geen enkele godsdienst wil behoren. Volgens de advocaat van de familie, Alexander Heumann, heeft de inrichtende overheid “uit pure willekeur” dit moskeebezoek doorgedreven, zonder rekening te houden met de bezwaren van de ouders. Volgens de krant Kieler Nachrichten zou de voorzitter van de rechtbank, Melanie Bukh, totaal geen rekening hebben gehouden met de argumenten van de advocaat. Want bij het moskeebezoek “kwam het op geen enkel moment tot promotie voor de islam”, aldus de rechter. Die moskee in Rendsburg maakt nochtans deel uit van de Milli-Görüs-beweging, die bij de Verfassungsschutz bekend staat om haar gedeeltelijk extremistische en antisemitische doelstellingen. Actieve missionering is zowat haar voornaamste actiemiddel. Vraagt u zich soms af wat ‘sluipende islamisering’ juist betekent, beste lezer? Wordt moskeebezoek binnenkort opgenomen in de eindtermen? Wat denkt u? PIET VAN NIEUWVLIET

ECONOMISCHE ZAKEN

De taboes in het armoededebat Eén op de negen kinderen in België groeit op in een gezin waar niemand werkt. Dat zijn zowat de slechtste cijfers van de EU. In baanloze gezinnen hebben kinderen 80 procent kans in armoede terecht te komen. Meteen volgde een golf van verontwaardiging bij experts, journalisten en politici. Het armoedebeleid heeft gefaald, was de conclusie. Maar in dit debat werden een aantal zaken geminimaliseerd, ontkend of verzwegen. Zoals de grote regionale verschillen. En het verband tussen migratie en werkloosheid of inactiviteit. Het moet gezegd, het is geen fraai beeld dat in een tabel van het Europees statistisch bureau Eurostat geschetst wordt. België staat op de hoogste plaats in de lijst van landen waar het hoogste aantal kinderen in gezinnen zonder arbeidsinkomen leeft. 11,8 procent om precies te zijn. België laat Frankrijk, Ierland, het Verenigd Koninkrijk en Bulgarije achter zich. Daar schommelt het percentage rond 11 procent. Het Europese gemiddelde bedraagt 9,4 procent. Het is bekend dat kinderen in baanloze gezinnen 80 procent kans hebben om in de armoede terecht te komen. De Morgen bracht die cijfers uit en legde die voor aan armoede-expert Wim van Lancker (van de KU Leuven, maar ook verbonden aan het zeer linkse Centrum van Sociaal Beleid, lange tijd aangestuurd door Bea Cantillon). Dé kans voor de academicus, daarin gevolgd door anderen, om het armoedebeleid van de Vlaamse regering en van bevoegd minister Liesbeth Homans (N-VA) neer te sabelen.

Ontkenning van regionale verschillen Gelukkig waren er een aantal lucide opiniemakers die de Belgische cijfers regionaal hebben opgesplitst. En wat blijkt? Er zijn grote regionale verschillen. In Vlaanderen groeit maar 7,3 procent van de kinderen op in een gezin waar niemand werkt. In Wallonië is dat echter 16,2 procent en in Brussel gaat het zelfs over 23,2 procent, meer dan het dubbele en driedubbele van Vlaanderen.

Het probleem situeert zich duidelijk in andere regio’s. Maar dat is voor bepaalde armoede-experts een taboe. Trouwens, bij het Centrum van Sociaal Beleid maken ze er een sport van om regionale verschillen te ontkennen of te relativeren. Dan komen ze bijvoorbeeld met weinig relevante provinciale verschillen. Nu hebben de zelfverklaarde armoede-experts geprobeerd de vis te verdrinken door erop te wijzen dat de Vlaamse cijfers van gezinnen zonder werkenden al jaren amper dalen. Waarbij de armoede dus relatief stabiel blijft. Akkoord, maar niemand spreekt van de oorzaken, om te beginnen een inefficiënt arbeidsmarktbeleid. Er zijn weliswaar maatregelen genomen om werken aantrekkelijker te maken en bijgevolg de werkloosheidsval (het financiële verschil tussen werken en niet-werken is nog te klein) te dichten. Denk maar aan de hervorming van de personenbelasting die koopkracht voor vooral lagere inkomens verhoogt. Maar onderzoek van de Gentse econoom Stijn Baert leert dat de werkloosheidsval nog te groot is.

Armoede-experts Hoe lossen we dit op? Verdere koopkrachtstijgingen via belastingverlagingen zijn een eerste piste. Het beperken in de tijd van de werkloosheidsuitkeringen een tweede. En een beter en strenger activeringsbeleid van VDAB in Vlaanderen, Actiris in Brussel en Forem en Wallonië. Maar dat is iets wat je bij de linkse armoede-ex-

perts niet hoort. En linkse partijen staan op de rem. Een ander groot taboe is het verband tussen armoede, werkloosheid en immigratie. Vooral de immigranten uit Afrika en zij die met de vluchtelingenstroom naar hier zijn gekomen, blijven werkloos en inactief. Men mag het woord van de politiek correcte elite niet gebruiken, maar er is wel degelijk sprake van importarmoede. Maar volgens de nochtans zeer intelligente econoom Ive Marx is dat een perfide discours die bevolkingsgroepen tegen elkaar opzet. Knack was er als de kippen bij om het verband tussen migratie en armoede/werkloosheid te minimaliseren. Tenslotte waren er in 2018 amper 10.000 asielaanvragen tegenover 1,7 miljoen armen. Ja, zeg, alsof de momentopname van vorig jaar het armoedeprobleem volledig verklaart. Hier volgen cijfers dat de echte oorzaak aantonen en het verband armoede-migratie bevestigen: slechts 32,2 procent van de immigranten die minder dan vijf jaar in België verblijven is aan de slag. Tegenover 70 procent van de totale bevolking. Er is nog de factor gezinshereniging. Op twee jaar tijd kwamen niet minder dan 106.107 migranten het land binnen via gezinshereniging. Vaak familieleden die zich sowieso niet aanbieden op de arbeidsmarkt. Daar horen we experts niet over praten. ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN


Actueel

9 mei 2019

3

Transgenders bedreigen vrouwensport Vorige zondag was een opmerkelijke dag voor het gewichtheffen bij de vrouwen. Een tot voor kort onbekende atlete, Mary Gregory, won in een officieel toernooi 9 van de 9 evenementen waaraan ze deelnam. Ze verpulverde ook meteen vier wereldrecords. Puur talent? Superieure trainingsmethodes? Doping? Neen, het voordeel van Mary Gregory was van een nog veel radicalere aard: ze was de maand voordien nog een man. De transgenderrage is nog jong en de intrede van omgebouwde mannen in vrouwensporten zeer recent, maar heeft al tot merkwaardige resultaten geleid. De wel zeer geblokte transgender Rachel McKinnon is regerend wereldkampioen sprint in het fietsen. De Australische rugbyfederatie zag zich verplicht om Hannah Mouncey, die eruit ziet als Arnold Schwarzenegger met een blonde pruik, uit de nationale ploeg te halen nadat ze haar tegenspeelsters tegen de grond kwakte alsof het lappenpoppen waren.

Schedelbreuk “Zouden we eens een transgender laten meedoen?”, moet iemand zich afgevraagd hebben bij de vrouwelijke vleugel van de Amerikaanse federatie voor gevechtssporten. Boyd Burton (nu “Fallon Fox” geheten) toonde aan waarom men op die vraag beter ‘neen’ had geantwoord: hij brak in een gevecht de schedel van een vrouwelijke kickbokser. Geen enkele vrouw wil nu nog tegen hem/haar uitkomen. Ook de schoolsport blijft niet gespaard. Vorige maand waren de eerste twee plaatsen bij de spurt in de scholencompetitie van Connecticut voor mannen die zich hadden laten inschrijven als transgender. Probeer normale meisjes maar gemotiveerd te houden om aan competitiesport te doen als ze telkens, met twee lengtes achterstand, verslagen worden door dubbelgangers van Usain Bolt. Bij (echt vrouwelijke) atletes groeit het ongenoegen. Paula Radcliffe, wereldrecordhoudster marathon bij de vrouwen, is duidelijk: “Wie geboren en opgegroeid is als man, mag niet deelnemen aan vrouwensport alleen omdat hij denkt dat hij een vrouw is. Het maakt het onderscheid tussen mannen- en vrouwensport belachelijk.”

Williams-Roddick Radcliffe heeft uiteraard overschot van gelijk. In de wereld van fysieke competitie zijn de verschillen tussen de geslachten zeer groot. Het 100 meterrecord bij de mannen ligt bijna een seconde lager dan dat van de vrouwen. Serena Williams is een zeer getalenteerde, sterke en atletische tennisspeelster, maar in een match Williams-Roddick zouden de setstanden op het einde 0/6, 0/6, 0/6 zijn. John McEnroe is volgens kenners nog mild als hij Williams ergens onderaan de top 1000 van de mannelijke tennisspelers plaatst. De olympische richtlijnen leggen wel een grens op voor het testosterongehalte van vrouwelijke deelnemers (testosteron wordt trouwens beschouwd als doping), maar die grens ligt veel te hoog en elimineert de fysieke voordelen van voormalige mannen niet: grootte, gewicht, bredere schouders, groter bloedvolume, hogere weerstand tegen uitdroging, grotere longcapaciteit, dikkere huid, meer hemoglobine, snellere reactietijd, dichtere botmassa in de armen, groter hart, enzovoort. Niemand belet transgenders om aan sport te doen. Maar als je ze laat deelnemen aan competitiesport voor vrouwen, hebben ze een onredelijk voordeel dat groter is dan alle doping ter wereld. Het is te evident om daar zelfs over te discussiëren. Gezond verstand en evidentie hebben echter een lage marktwaarde in een wereld die geregeerd wordt door publieke emotie en politiek correct deugdvertoon. Er zullen nog veel Jerommekes met afgeschoren baard en rode lippenstift op

de hoogste medaille-trede staan, vooraleer er zal ingegrepen worden.

Feministen versus transgenderideologen Een van de meest bekende critici van het binnendringen van transgenders in de vrouwensport is Martina Navratilova. De tenniskampioene is openlijk biseksueel, ambassadrice van een vereniging die homo’s en lesbiennes in de sport steunt en kan dus niet van ‘conservatieve bekrompenheid’ beschuldigd worden. In februari stelde ze de deelname van transgenders aan vrouwensport gelijk met “bedrog”. Navratilova werd – uiteraard – zwaar aangepakt door de linkse cultuurstrijders die van transgenderideologie de nieuwe speerpunt van hun ideologische agressie hebben gemaakt. Ze werd ontslagen uit haar positie als ambassadrice van homoseksuele sporters en doet er sindsdien het zwijgen toe. Germaine Greer, waarschijnlijk het grootste feministische boegbeeld sinds Emiline Pankhurst, heeft zich al meerdere malen negatief uitgelaten over de transgenderideologie die mannen toelaat om zich uit te geven voor vrouwen. De ooit door links aanbeden Greer wordt sindsdien als controversieel beschouwd, uitgescholden voor “TERF” (Trans-Exclusieve Radicale Feministe) en is zelfs al enkele malen het spreken belet aan universiteiten. Dat het precies militante vrouwen zijn die regelmatig in conflict komen met de transgenderideologen is geen toeval. Feminisme heeft vaak het idee uitgespeeld dat het vrouw-zijn een unieke ervaring is, die door mannen niet kan begrepen worden, en dat de eigenheid van vrouwen bijzondere bijdragen kan leveren aan de samenleving, bijvoorbeeld in de politiek en in het bedrijfsleven. En even graag wijzen feministen - niet onterecht - naar de aangeboren schaduwzijden van de mannelijkheid, in het bijzonder grotere gewelddadigheid en seksuele opdringerigheid. Dat er nu een beweging op gang komt die alle onderscheid tussen mannen en vrouwen in vraag stelt en mannen toelaat om zich als vrouw uit te geven, stuit menig feministe voor de borst.

Rel bij Labour De botsing tussen de transgenderideologie en het feminisme is voortaan meer dan een theoretische discussie. De toenemende manneninfiltratie in de vrouwensport is een heel concreet probleem en zal in de toekomst tot steeds meer controverse leiden. Het blijft ook niet bij sport. Een van de belangrijkste successen van het politieke feminisme zijn positieve discriminatie en opgelegde quota (zoals op verkiezingslijsten en beheerposities in het bedrijfsleven). Hoelang nog voor de transgenderventen daar beginnen binnen te dringen? Ook dat is al meer dan een hypothetische vraag: in de Britse Labourpartij ontstond vorig jaar een grote rel over transgenders die verschillende voor vrouwen voorbehouden plaatsen op de verkiezingslijst toegewezen kregen. Driehonderd vrouwelijke kaderleden verscheurden daarop boos hun partijlidkaart. Met de snelheid waarmee de transgenderideologie zich in Vlaanderen als officiële waarheid aan het vestigen is, mogen we ons ook binnen afzienbare tijd aan dergelijke surrealistische incidenten te verwachten. JURGEN CEDER

BRIEFJE AAN MAGGIE DE BLOCK

Veel praat Mevrouw de zachte heelmeester, Toen gij opnieuw de portefeuille ‘asiel en migratie’ in handen kreegt na het vertrek van de N-VA en dus ook Theo Francken uit de federale regering, leekt gij erop uit om tendentieus en kinderachtig af te willen rekenen met het volgens u te strenge asielbeleid van de afscheidnemende staatssecretaris. Alles ging opnieuw menselijker worden aangepakt en ‘onder ons beleid geen mensen meer op straat’ hoorden wij u luid en zegezeker zeggen. We zijn nu een vijftal maanden verder en van uw aangekondigde succespolitiek is niets te bespeuren. Het beleid rond asiel en migratie ten aanzien van bijvoorbeeld de zogenaamde ‘transmigranten’ blijft zonder concreet resultaat en de besluiteloosheid én de miserie druipt er met bakken vanaf. ‘Transmigratie’ gaat vooral over economische migranten die bij ons nooit asiel (willen) aanvragen en die zonder geldige verblijfspapieren op Belgisch grondgebied verblijven. De meesten van hen willen illegaal in Engeland geraken en daar asiel aanvragen. De problemen met overconcentraties in het Brusselse Maximiliaanpark, de parkings langs onze autostrades, in de haven en de omgeving van Zeebrugge, en in het Brusselse Noordstation nemen vandaag dermate grote proporties aan dat maatschappelijke ontwrichting en onwaardige toestanden legio zijn geworden. Uw ministerschap heeft daar nog niets aan veranderd. Integendeel. Uw grote praat bij uw aantreden is niet omgezet in een daadkrachtig beleid. En naar verluidt komt uw andere bevoegdheid, nl. die van volksgezondheid, nu ook in beeld binnen die context. Hallo, Maggie?! De drie grote vakbonden hebben immers vorige week hun mensen die met bussen van De Lijn rijden meegedeeld dat ze niet meer mogen stoppen onder het Brusselse Noordstation. De klachtenvloed blijft immers onwaarschijnlijk groot, nadat de chauffeurs van De Lijn al zowat een jaar klagen over de onveilige situatie aldaar. In delen van het Noordstation mogen zelfs geen pendelaars meer passeren omdat ‘de zaak is overgenomen’. En hoe! Het stinkt er en het is er een puinhoop. Delen van het Noordstation worden gebruikt als openbaar toilet en mensen liggen er vervuild bij in alle hoeken en kanten. En het wordt steeds erger, want de busschauffeurs willen er ook niet meer stoppen omdat zelfs de gezondheid van mensen er zou bedreigd worden door de mogelijke aanwezigheid van ziektes, zoals tuberculose en schurft. Ze verzinnen het niet, want volgens de Schaarbeekse burgemeester Clerfayt staat dat in een verslag van de politie. Als er aldaar al politiemannen opdagen, dan dragen zij neus- en mondbeschermers… Hij zou dan ook medische experten naar het Noordstation sturen om te onderzoeken wat er van waar is. (Ondertussen blijkt dat er geen concrete gevallen van die ziektes zijn gemeld, maar dat de hygiëne er niettemin erg te wensen overlaat, met alle risico’s

van dien.) Hij schat dat er dagelijks 100 à 200 transmigranten in het Noordstation komen en gaan en zei hierover in De Zevende Dag: “Soms vertrekken ze naar Zeebrugge, maar komen ze terug met de trein omdat er in het Noordstation voedselbedeling is. Ze kunnen er ook genieten van gratis wifi, ze kunnen er ook hun gsm herladen en hebben er een dak boven het hoofd. Kortom, het is voor hen een heel handige plek om te verblijven.” Een broodnodige structurele aanpak van het probleem blijft uit. Als de politie transmigranten oppakt en ermee naar de Dienst Vreemdelingenzaken gaat om te vragen wat er mee moet gebeuren, krijgt men daar steevast het antwoord dat ze niet in het land mogen zijn of blijven, maar dat er geen opvangplaatsen zijn. En dat ze dus maar weer vrijgelaten moeten worden… Dweilen met de kraan open, noemen we dat. Wat houdt u tegen, Maggie, om een extra gesloten centrum voor transmigranten te openen en pakweg in elke provincie een soort ‘afhandelcentrum’ te installeren, teneinde die illegalen die hier toch geen asiel willen aanvragen stante pede het land uit te zetten? En om zelfs dat te voorkomen: meer opvang van vluchtelingen in de eigen regio en strengere controles aan de Europese buitengrenzen. Is het omdat Tom Van Grieken en Theo Francken dat allemaal vragen dat daar geen sprake van kan of mag zijn? Ik weet in ieder geval dat onze burgers deze toestanden en dit lamlendig beleid beu zijn. Kom over enkele weken niet klagen dat de kiezer weer lastig was in het kieshokje en voor doortastende maatregelen stemde. Doe er dus eindelijk wat aan! Overigens,… gij als dokter zoudt als geen ander toch moeten weten dat ‘zachte heelmeesters enkel stinkende wonden maken’.

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE


4 Dossier Migreren. Weg uit Europa.

9 mei 2019

Meer dan miljoen Belgen stemt niet

9 mei is Europadag, de feestdag van de Europese Unie. Reden om te vieren? Ik sta niet uitbundig te juichen, helaas. Van de financiële naar de economische crisis, van de bijna Grexit tot de bijna Brexit, van de migratie- naar de terreurcrisis. De Europese samenwerking zou ons moeten beschermen, maar lijkt niet snel genoeg de juiste antwoorden te vinden. Of lijkt die antwoorden niet onder ogen te willen zien. Ja, de Europese Unie vergemakkelijkt de handel tussen lidstaten, maar zeker het migratiebeleid zouden we terug meer zélf in handen moeten krijgen.

Weg van Europa November 2018, toen weerklonk in vele Vlaamse huiskamers voor het eerst mijn naam. De start van een korte passage als minister van Defensie. De pientere lezers van ’t Pallieterke weten dat ik daarvoor zetelde in het Europees Parlement. Politiek in de luwte, dat is vaak de lotsbestemming van Europarlementsleden. Het gaf me wel een zitje op de eerste rij in het Europese theater, net toen de Europese grenzen braken. Ik zag er bovenal hoe wereldvreemd de eurocraten reageerden op de migratiecrisis. September 2015, drie jaar vroeger, staat op de agenda de eerste evaluatie van de Europese Unie. Europees Commissievoorzitter Jean-Claude Juncker schuift aan in het Straatsburgse halfrond voor zijn eerste ‘state of the union’. Een half miljoen migranten was op dat moment al aangekomen in Europa. Miljoenen meer zouden er nog volgen. Gevlucht voor oorlog en vervolging, of op zoek naar een beter leven. Tot mijn verbazing pleitte Juncker niet voor een betere grensbewaking, en niet voor opvang in de regio. Integendeel, hij eiste ‘meer solidariteit’. De migratiecrisis moest niet gestopt, maar `gemanaged` worden. Niet het herstel van de grenzen, maar de praktische opvolging was het ordewoord. Hoe gaan we die honderdduizenden bootvluchtelingen registreren en opvangen? In welke landen moeten hoeveel mensen komen? De discussie ging over quota. Toen wij in het Europees Parlement tegen die quota stemden, stormde het vanuit progressieve hoek. Maar je kan de kar toch niet voor het paard spannen? De focus moest eerst gaan naar grensbewaking.

Europa moet ons beschermen De maatschappelijke realiteit bleek in verschillende lidstaten een stuk weerbarstiger dan de eurocraten hadden ingeschat. Resultaat? De quota zijn zo goed als van tafel en in het debat gaat het vaker over grensbewaking en opvang in de regio. Sinds de discussies over het Marrakechpact spreken we zelfs terug over soevereiniteit. Wie had dat durven denken. Ook elders in Europa zien we dezelfde evolutie. In Nederland, Oostenrijk, Italië en uiteindelijk zelfs Duitsland. Die wijziging in toon komt er niet dankzij, maar wel ondanks het Europees Parlement. Daar staan de ‘Gutmenschen’ van de traditionele partijen nog steeds aan de ‘juiste kant van de geschiedenis’. Liberalen, groenen en socialisten doen er alles aan om voorstellen voor meer grensbewaking af te zwakken. Daardoor dreigt Frontex een ferrydienst te blijven die vluchtelingen afzet in Europa, in plaats van het antiverdrinkingsagentschap te worden dat het zou kunnen zijn. Door met pushbacks onze grenzen te bewaken. Wie pleit voor minder en kwaliteitsvollere migratie, wordt aan het Luxemburgplein ingedeeld bij de xenofoben en de populisten. Ik mag hopen dat het vol-

gende Europees Parlement, na 26 mei, wat meer realiteitszin aan de dag legt om ongecontroleerde massamigratie een halt toe te roepen. Denk aan opvang in de regio, veel effectievere grensbewaking en het terugbrengen van bootvluchtelingen. Ook de aanpassing van een reeks onwerkbare Europese richtlijnen moet op tafel komen. Bovenop het herroepen van andere Europese regels. Al zou ik u niet aanraden uw geld in te zetten op het Europees Parlement. Onze bondgenoot in Europa wordt wellicht opnieuw de Raad van Ministers, waarin de regeringen van de lidstaten doorpraten. Daar moet onze toekomstige staatssecretaris voor Migratie – misschien wel opnieuw Theo Francken - partnerschappen uitbouwen om te verstrakken.

We moeten ons beschermen tegen Europa Eenvoudig wordt het niet. De ‘powers that be’ zullen moeten worden weggedragen en vervangen vooraleer het Europees Parlement op het vlak van migratie werkt en niet langer tegenwerkt. Als blijkt dat een betere Europese regelgeving onmogelijk is, zullen we moeten zien hoe we ons daartegen kunnen beschermen. Waarom mag Denemarken wel wat ons niet gegund is: het beklemmende migratiekader naast zich neerleggen? Zelf migreer ik na de verkiezingen weg uit Europa. Ik verhuis van het Luxemburgplein naar onze eigen Wetstraat. Daar wil ik de komende jaren niet lijdzaam toekijken. De handen moeten terug uit de mouwen. Wat kunnen we zelf doen? Voor welke maatregelen zijn we niet afhankelijk van Europese goede wil? Hoe kunnen we assertiever en strenger optreden zolang Europa de boel niet op orde heeft? De volgende regering moet bijvoorbeeld niet alleen de aanpassing of opzegging van Europese richtlijnen bepleiten, maar meteen kiezen voor de strengst mogelijke invulling ervan. Op vlak van gezinshereniging, bijvoorbeeld, kunnen de voorwaarden bij ons nog een stuk strenger. Ook moeten we overal waar mogelijk het ‘Deense model’ invoeren. Nieuwkomers zullen dan eerst moeten bijdragen vooraleer ze gebruik kunnen maken van onze sociale zekerheid. Of het nu gaat over werkloosheidsuitkeringen, pensioen, kinderbijslag of het verkrijgen van een sociale woning; wie heeft bijgedragen, wie geld in de pot heeft gestoken, moet steeds prioriteit krijgen. Onze sociale zekerheid is geen jackpot. En de asieldeuren van onze Dienst Vreemdelingenzaken moeten dicht. Volgens de Europese spelregels moet een asielaanvraag aan de Europese buitengrens worden ingediend. In Italië of Griekenland bijvoorbeeld. Dat elke dag honderden mensen in rijen staan in Brussel, staat in sterk contrast met die Europese afspraken. En dat moet stoppen. Met deze en andere voorstellen kunnen we echt een verschil maken. En we kunnen ze zelf invoeren, vanuit ons parlement, vanuit onze regering. Wachten op Europa moet daarvoor niet. Zo kunnen we ons beter wapenen tegen het falen van Europa. Misschien kunnen we de volgende 9 mei dan wat uitbundiger vieren onder de Europese vlag. Op 26 mei 1986 werd het definitieve ontwerp van die vlag goedgekeurd, blauw met gele sterren. Precies 33 jaar later, op 26 mei 2019, heeft u de kans om mee te kiezen welke lading die vlag de volgende legislatuur zal dekken. Aan u de keuze.

SANDER LOONES, LIJSTTREKKER WEST-VLAANDEREN N-VA

UIT DE WETSTRAAT Nog bezig Nu men in het Paleis der Natie de deuren achter zich heeft toegetrokken om op campagne te kunnen vertrekken, draaien ‘de diensten’ niettemin op volle toeren. Alle persoonlijke dossiers van de volksvertegenwoordigers worden bij- of afgewerkt, uittredingsvergoedingen worden in kaart gebracht, pensioenen worden geregeld en de werkzaamheden voor na 26 mei worden voorbereid voor wanneer nieuwe parlementsleden zullen verschijnen. En daarnaast mogen we de tientallen dossiers van de parlementaire medewerkers niet vergeten, want ook daar is er altijd een groot verloop en dienen heel wat administratieve dossiers uitgeklaard te worden. Achter de schermen gonst het er dus nog van de bezigheden. En na 26 mei is er derhalve op basis van de nieuwe Kamersamenstelling en de aanwervingen van politiek personeel opnieuw veel werk aan de winkel om alles in de nieuwe plooien te kunnen leggen.

Moeilijk parcours Voorlopig blijft Siegfried Bracke nog even de baas van de Kamer, want de ‘continuïteit’ moet verzekerd worden. Of hij die job straks nog zal verderzetten, zal afhangen van zijn herverkiezing én aan het feit of zijn partij nog zal deel uitmaken van de nieuwe meerderheid én of zijn partijvoorzitter hem in dat geval nog naar voor zal schuiven als kandidaat-voorzitter. Maar velen in de Wetstraat, ook binnen N-VA, zijn ervan overtuigd dat Bracke in een volgende benoemingscarrousel niet meer zal voorkomen. Al is in de politiek alles mogelijk… Feit is dat hij een moeilijk parcours heeft afgelegd, wat hij zelf overigens erkent. Er was de tumultueuze start die wekenlang duurde, met het gekrijs van Laurette Mitraillette Onkelinx en zijn grote onzekerheid tegenover anciens en luidruchtige lastigaards. En aan het einde van de legislatuur was er natuurlijk het uiteenvallen van de regering en het feit dat hij Kamervoorzitter bleef van een Kamer waarin de regering geen meerderheid meer had. Het was meer dan eens dansen op een slappe koord.

Met teveel In een interview in De Afspraak waarin werd teruggeblikt op de voorbije jaren stelde Bracke dat de Kamerleden niet alleen met teveel zijn, maar dat het politiek systeem ook veel te duur is. En dan heeft nog niemand het over zijn lucratieve en riante maandwedde. Hij vindt dat men het in de Kamer gemakkelijk met 100 in plaats van met 150 Kamerleden kan doen en dat ook de financiering van de politieke partijen niet meer te verantwoorden is. Over het aantal Kamerleden heeft hij zeker geen ongelijk, want het aantal echt actieve Kamerleden beslaat geen grote meerderheid. Er zijn inderdaad teveel ‘backbenchers’ en zelfs Kamerleden die niet al te veel energie genereren, als ze al komen. Er zijn namen die na vijf jaar nog altijd totaal onbekend zijn en er zijn vergrootglazen nodig om in het palmares van de activiteiten van sommigen iets terug te vinden. Op de webstek van de Kamer is dat vlug na te kijken. En het is nu eenmaal zo dat er verkozenen zijn voor wie het parlementaire werk echt boven het petje en de mogelijkheden gaat. En tenslotte zijn er ook nog de ‘cumulards’ die meer met hun andere zaken bezig zijn en aldus geen meerwaarde voor het parlement zijn.

Er zijn er teveel die enkel komen op donderdag om te stemmen en dan weer uit het beeld verdwijnen.

Begrotingsevenwicht?! In het interview werd Bracke ook gevraagd waarom de grote belofte om de begroting in orde te brengen niet nagekomen is. Hij liet zich niet vangen en maakte een vrij zuivere analyse, waarin hij stelde dat als het systeem blijft wat het is, die begroting nooit in evenwicht zal geraken. Bracke is ervan overtuigd dat men de staat zal moeten hervormen om hem budgettair op orde te krijgen. Want, zegt hij, men doet altijd of er het begrotingsbeleid is en dan het communautaire, maar dat hangt samen. En als uitweg daartoe stelt hij het confederalisme voorop, wat er volgens hem zal komen, gedwongen door de budgettaire feiten. Voor zijn visie op de begroting is vast wel iets te zeggen, want het is nu eenmaal een vast gegeven dat elke staatshervorming er gekomen is op basis van financiële regelingen en de geldhonger van de Franstaligen. En als we dezer dagen Di Rupo bezig horen, dan wordt het wellicht opnieuw ‘van dat’. Het valt dan ook te hopen dat als N-VA opnieuw wil deelnemen aan de Belgische macht, het deze keer ‘tot der dood’ vasthoudt aan een verregaande hervorming van de staat. En als dat dan het confederalisme is, tot daar aan toe. Het is dan wellicht de laatste horde naar een onafhankelijk Vlaanderen.

Kieskring Geregeld duikt het idee van een federale kieskring weer op. Dus: in heel België kan gekozen worden voor pakweg Laurette Onkelinx, Bart De Wever,… En in wezen zijn alle partijen dus nationale partijen… Belgicisten à la Calvo dwepen ermee om te ‘verbinden’. En Patrick Dewael vindt het ‘het dak op het federale huis’… Maar Bart De Wever en Jan Jambon verrasten eenieder door deze keer positief te zijn tegenover die kieskring, zij het onder voorwaarde dat alles dan draait rond ‘één man/vrouw, één stem’. Dat zou dan meteen inhouden dat het afgelopen is met het feit dat voor een Vlaamse Kamerzetel méér stemmen nodig zijn dan voor een Franstalige, en dat dus de demografische meerderheid weer geldt. Er kwam geen reactie meer… Wellicht wordt het idee opnieuw opgeborgen… Directe, eerlijke en logische democratie… daar zijn de echte belgicisten minder voor te vinden. Voor hen gelden immers grendels, pariteiten en bijzondere meerderheden die de democratie altijd weer aan banden legt


Actueel

9 mei 2019

Speelt de N-VA met de beste kaarten? De meeste politieke waarnemers stellen (soms met chagrijn) vast de N-VA wellicht opnieuw goed zal scoren. De partij beschikt over mooie troefkaarten. Ze richt zich sociaal-economisch naar de grootste groep, en benoemt de problemen waar veel Vlamingen wel degelijk van wakker liggen. Die “grootste groep”, dat is de Vlaamse middenklasse. Daar zit de gemiddelde Vlaming, met zijn weinig verrassende focus op zijn gele of blauwe portemonnee. De koek van de arbeider is kleiner en moet worden verdeeld over drie partijen (van VB tot CD&V en sp.a). De toplaag heeft geld en macht, maar geen electoraal gewicht. In de marge zit er nog een jeugdig groen electoraat, dat wat zal groeien, maar botst tegen de grenzen van de eigen progressieve utopieën. De troefkaart van De Wever kwam duidelijk aan bod in een dubbelinterview met professor Ive Marx, econoom en specialist armoedebestrijding. Zegt (de Vlaamse) Marx niet dat de “ongelijkheid” nergens zo laag is als hier? Dat onze levenstandaard is blijven groeien, ook in de crisisjaren? Zegt de Leuvense econoom André Decoster niet dat de nettokoopkracht is gestegen met 5 procent? Links vecht een strijd uit die in de Vlaamse stembus niet meer te winnen valt. De onmacht van het getal. “We leven niet meer in de tijd van Daens”, weet ook De Wever.

Kloof Met reden spreekt Marx over “de kloof” met De Anderen. Dat zijn mensen in de buurt van een minimuminkomen om en bij de 1.100 euro. Dat zijn de laaggeschoolden, de alleenstaanden. Maar die zijn met niet zoveel. Dat zijn de migranten, maar die kiezen vaak de makkelijkste kant. Dat zijn ook de Walen en de Brusselaars, maar hun stembussen staan in een ander gewest. De Wever vindt ook dat de Vlaamse middenklasse fiscaal al genoeg wordt afgeroomd. Maar waarom is hij zo fors gekant tegen wat hogere fiscaliteit voor de meer vermogenden? Hiermee laat hij sociaalvoelende kiezers ontsnappen naar andere partijen. Dat die alle kanten uitstuiven moet hem geruststellen, maar toch.

Tweede troef De Wever heeft natuurlijk nog een tweede troef: een heldere kijk op de kloof tussen noord en zuid in dit land. De werkzaamheidsgraad is vooral een probleem in de andere gewesten, zo roepen het de statistieken. En met wat minder ongeschoolde migratie zou Vlaanderen nu al helemaal top zijn in Europa. Twee taboes die stilaan imploderen. Hier zit de wervende kracht van zijn boodschap. Voor veel Vlaamse kiezers zijn de problemen zonneklaar: de impact van links (vakbonden etc, vooral in Francofonië) en van hypermigratie op deze staat wegen zwaar. Hij was ook duidelijk over de migratiekost (“een niet-Europese migrant kost de samenleving 43.000 euro…”). Nog geen kwart van de migranten komt naar hier om te werken of te studeren. Acht op de tien leefloners heeft een migratieachtergrond.

Cafépraat? Met wat vertraging ontdekt ook de Franse pers het groter worden van de regionale verschillen. Maar er blijft een reuzengroot taboe inzake de transfers, voor een mogelijke herschikking van de sociale zekerheid. Over de PS, Ecolo en PTB zullen we het deze keer niet hebben. Maar onder druk van (extreem) links volgen ook alle andere Waalse partijen. Charles Michel (MR) wil geen communautaire avonturen. CdH-voorzitter Maxime Prévot noemt de uitspraken van Jambon over de

Geen woorden maar daden!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid! Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

transfers die “veel te veel Walen in hun hangmat houden” niet meer dan cafépraat. Gelijkaardige reacties vanuit Brusselse hoek. Béatrice Delvaux van Le Soir gebruikte haar platform in De Standaard voor nog maar eens meer geld voor de hoofdstad. “Vlaanderen en Wallonië zouden net sterk in Brussel moeten investeren”. Doet Vlaanderen dat al niet? Je voelt dat de argumenten stilaan zijn opgebruikt. Delvaux klampt zich vast aan de onbewezen stelling dat “als de hoofdstad achteruitgaat, ook de regio’s achteruitgaan”. Het tegendeel is waar. Ze beroept zich hiervoor op steun van de econoom Jean Hindriks (onder meer co-auteur van Een plan voor het land). Ook hij koppelt een dramatische vaststelling (“De Brusselse economie is in vrije val”) aan bizarre grootspraak (“We raken Brussel kwijt, ons venster op de wereld… ons “reservoir” dat onze toekomst zou veiligstellen). Die man leeft op een andere planeet, nemen we aan. Voor Delvaux hangt er de laatste maanden “iets vreemds” in de Belgische lucht. Een groeiende desinteresse voor het Belgische niveau. “Voortaan telt ons landje vele zielen die vinden dat het confederalisme nog niet zo’n kwaad idee is”, mijmert ze.

Communautaire Meteen zitten we volop in het communautaire. Het voelt aan zoals in 2014. Veel woorden, maar gaan die na de verkiezingen nog eens in de frigo? “Een blinde ziet dat België niet werkt”, zei Jan Jambon in een dubbelinterview met Kristof Calvo (Groen). En nog: “De tegenstellingen zijn te groot… Daarom leggen wij het confederalisme op tafel…”. Ook hij wil minder migratie, “zeker als ik zie dat Groen en Ecolo verhoogde pensioenen en leeflonen willen uitkeren aan mensen die hier nog geen dag gewerkt hebben.” Communautair was Jambon in een Knack-debat in Leuven dan toch vooral zakelijk. “We zullen zelf niet aansturen op onbestuurbaarheid, maar in geval van onbestuurbaarheid kan confederalisme een oplossing zijn om uit de impasse te geraken”. “Voor N-VA ligt het einde van België niet op tafel als zijn partij na de verkiezingen van 26 mei de grootste van het land is”, aldus de ‘kandidaat-premier’.

Centen De N-VA probeert met zakelijkheid en pragmatisme haar politieke poorten open te houden. Ze blaast wel het stof van het transfertendossier. Over Di Rupo’s aanspraak op nog maar eens meer Vlaams geld voor Wallonië, via een wijziging naar “zijn” financieringswet (waardoor vanaf 2024 de Vlaamse geldstroom wat zal krimpen – red.) was Bart De Wever in ‘De Afspraak op Vrijdag’ meer dan duidelijk: “Niet bespreekbaar, tenzij in het kader van het confederalisme”. Slaat die communautaire renaissance aan bij de Vlaamse kiezer? Vorige verkiezingen hebben aangetoond dat gemanipuleerde Stemtesten of allerlei mediatieke bevragingen over “onze prioriteiten” dat niet tegenhouden.

Knuffel Stilaan wordt er door de N-VA weer meer geflirt met de “natuurlijke bondgenoot” CD&V. Beke deed al zijn voorstel om de staat verder te hervormen in 2024. Met Hilde Crevits valt wellicht een klapke te doen over gezamenlijk bestuur. Het Laatste Nieuws omschreef het TV-debat tussen De Wever en Crevits als een “knuffelduel”. “Speelde” De Wever zijn angst dat CD&V roodgroen alle kansen zou geven? Met de huidige toppers van die partij is de kans dat dit gebeurt bijzonder klein. De felle onderlinge ruzies tussen de vroegere kartelpartners hebben we hier vaak onverstandig genoemd. Ook Jambon leek de geruchten over het opzij zetten van CD&V door zijn partij uit te sluiten. “De werelden van N-VA en Groen liggen ver uit elkaar. Ook met de socialisten zie ik weinig raakpunten”. Dus… Hoe snel groeit de Vlaamse autonomie? De kiezer kan gaan voor de turbo van Vlaams Belang, de klassieke motor van het confederalisme van N-VA of de tragere diesel van CD&V. Maar vooruit moet het zeker. ANJA PIETERS

5

Citaat van de week > Gwendolyn Rutten (Open Vld)

“Beste Meyrem, Wouter, Bart en John…” Gwendolyn Rutten heeft een open brief geschreven aan de partijvoorzitters van de traditionele partijen met de vraag om in de komende debatten respectvol met elkaar om te gaan en te zoeken naar wat hen bindt. Het is een imagocampagne, zoveel is duidelijk. Open Vld vreest immers om als klein broertje weg te glijden in de debatten tussen alle anderen die onder druk staan van de maatschappelijke thema’s als migratie en klimaat, maar ook werkloosheid, staatshervorming en pensioenen, en die daarin een explicietere rol spelen. Komt daar nog bij dat ze de traditionele partijen wil lijmen omdat haar partij er absoluut ‘weer bij’ wil zijn. En zo neemt ze het dan op tegen de ‘antipolitiek’… waarmee de aap al te doorzichtig uit de mouw is gekomen. Het is overigens vreemd dat ze zal deelnemen aan debatten waar ook Tom Van Grieken (Vlaams Belang) en Peter Mertens (PVDA) bij zullen zijn, terwijl ze deze heren niet oproept tot een respectvol debat. Is ze misschien zélf niet van plan tegenover hen respectvol te zijn? Volgens ons heeft Brilsmurf het niet goed bekeken…

Niet Julie, maar de moordenaar had daar niet mogen zijn Waarom kruiste Steve B. het pad van Julie Van Espen? Waarom moest Julie sterven? Waarom waren de haatdragende ogen van een monster dat daar niet had mogen zijn het laatste wat ze zag? Steve B. had al eerder in de gevangenis gezeten: wegens verkrachting, diefstal, drugsfeiten, heling en een resem andere misdrijven. In 2017 kwam hij opnieuw wegens: voor diefstal, geweldpleging en verkrachting. De eerste rechter zag geen reden om hem aan te houden omdat hij oordeelde dat er geen vluchtgevaar bestond. Het misdadige verleden van Steve B. of gevaar voor de samenleving spelen in die beslissing, merkwaardig genoeg, geen rol.

Het gewetensonderzoek van Geens Steve B. werd wel opnieuw veroordeeld, maar omdat hij beroep instelde, kon de straf niet uitgevoerd worden. Twee jaar later was er nog steeds geen proces in beroep. Twee jaar lang kon de tikkende tijdbom in kraakpanden wonen en de straten van Antwerpen onveilig maken. Zijn wettelijke vader verwittigde het gerecht dat Steve gestoord is en “in staat om te doden”. “Ik voel me verantwoordelijk”, zei minister Koen Geens in mei 2018, “dit eist een gewetensonderzoek van mijn kant.” Hij had het toen over Benjamin Herman, die tijdens zijn penitentiair verlof twee politiemannen en een jonge voorbijganger in Luik had neergeschoten. Enkel een CD&V’er kan op dergelijke subtiele manier zijn verantwoordelijkheid ontkennen, terwijl hij de grootmoedige indruk geeft zichzelf te bevragen. De minister van Justitie hoefde zich toen immers niet verantwoordelijk te ‘voelen’, hij wás gewoon verantwoordelijk, zoals Tom Van Grieken in een vrije tribune terecht opmerkte. Het penitentiair verlof was toegekend door zijn diensten. Waar het gewetensonderzoek van Geens toen toe geleid heeft, weten we niet. Alvast niet tot zijn ontslag. Toen Dutroux ontsnapte, stapten Vande Lanotte en De Clercq wel op, hoewel Dutroux niet door hen was vrijgelaten en hij niemand op zijn vlucht had vermoord. Geens zag blijkbaar geen grote fout in het vrijlaten van een man die bekend stond als extreem gewelddadig, geseind stond als geradicaliseerde moslim en die eerder al de voorwaarden voor zijn penitentiair verlof had overtreden. Ook het gegeven dat de maand ervoor een verpleegster, Christine Lenaerts, was vermoord door iemand die vervroegd was vrijgekomen, dankzij een rondzendbrief van Geens, met hulp van alweer iemand die penitentiair verlof had gekregen van dezelfde Geens, kon de minister niet aan het wankelen brengen.

Wie is verantwoordelijk? Was Geens verantwoordelijk voor het feit dat Steve B. op vrije voeten verkeerde en in staat was Julie Van Espen te vermoorden? Of

was het de schuld van de rechter die de voorlopige aanhouding van een gekend monster weigerde? Of van het justitiële apparaat dat maar geen beroepsproces georganiseerd kreeg? Het is de schuld van geen van hen en van allemaal. Het probleem is het gehele systeem dat niet meer geïnteresseerd is in correcte bestraffing en strafuitvoering. Het probleem is het politieke denkkader dat gevangenisstraffen voorbijgestreefd vindt. Het probleem is het gebrek aan morele moed om mensen achter de tralies te steken en ze daar te houden wanneer ze een gevaar voor de samenleving betekenen. Eén van de belangrijkste problemen is de gevangeniscapaciteit. Ook rechters die wél hard willen optreden, weten dat er geen plaats is en houden daarmee rekening bij hun vonnissen, ook wat de voorlopige hechtenis betreft. En de veroordeelden die toch in de gevangenis komen, krijgen allerlei vormen van vervroegde vrijlating en penitentiair verlof.

“De verkeerde plek” Ook in het onderzoek naar de redenen voor de tragische dood van Julie Van Espen is de mismeestering van het justitieapparaat overal zichtbaar. De voorwaarden waaronder een onmiddellijke aanhouding kan geschieden, zijn veel te strikt, vooral omwille van de gebrekkige gevangeniscapaciteit. Er mag aan herinnerd worden dat vorig jaar, op voorstel van Geens, de voorwaarden dan ook nog eens verstrengd zijn. Persmagistraat Jo Daenen van Antwerpen gaf toe dat de overbevolking van de gevangenissen daar veel mee te maken heeft. Maar ook zonder voorlopige hechtenis had de moord op Julie kunnen vermeden worden, als er een beroepsproces binnen redelijke termijn had kunnen plaatsvinden. Daenen liet geen misverstand bestaan over de redenen: “De wachttijden worden langer door gebrek aan middelen en mensen.” Ook dat is de verantwoordelijkheid van Geens en van de gehele politieke klasse. “Julie was op het verkeerde moment op de verkeerde plek”, was een titel van Het Nieuwsblad, verwijzend naar een uitspraak van een bron binnen het gerecht. Op zijn Facebookpagina reageerde Bart De Valck terecht: “In een normale rechtstaat zou de pers schrijven: ‘De recidivistische verkrachter hoorde in de gevangenis te zitten.’” Zo is het. Julie was niet op de verkeerde plaats. Zij was nergens waar ze niet hoorde te zijn. Ze mocht daar zijn. Iedereen zou daar moeten kunnen zijn zonder te vrezen voor een gewelddadige dood. Steve B. daarentegen was wél op de verkeerde plaats. Steve B. had in de gevangenis moeten zitten. JURGEN CEDER


6

Dwars door Vlaanderen

9 mei 2019

Vlaamse Beweging

104 jaar na de bevolen moord op Henri Reyns: eerherstel! Op zondag 19 mei om 11 uur zullen de VVB en het Verbond VOS, Vlaamse vredesvereniging, te Oostvleteren voor de tweede maal de tijdens de Eerste Wereldoorlog terechtgestelde soldaat Henri Reyns herdenken. Reyns werd te Oostvleteren geëxecuteerd op 17 mei 1917, beschuldigd van onder meer ‘desertie in het zicht van de vijand’. Zijn tragisch verhaal begint eind september 1914 tijdens de zware gevechten bij de inval van het Duitse leger. Reyns raakt gewond, niet alleen fysiek maar blijkbaar ook mentaal. Hij herstelt gedurende vijf maanden in een legerhospitaal en wordt een maand lang tewerkgesteld in een munitiedepot nabij Calais. Begin april 1915 wordt hij opnieuw goedgekeurd voor militaire dienst en teruggestuurd naar zijn eenheid, het eerste regiment karabiniers, in de buurt van Pollinkhove. Wanneer hij kort daarna met zijn compagnie naar een voorpost wordt gestuurd, loopt hij voor de tweede maal een zware mentale klap op; een ‘oorlogstrauma’ zou men het vandaag noemen. Nadien weigert hij tot viermaal toe om de vuurlinie in te trekken.

Geen genade De krijgsraad kende geen genade. Op 17 mei 1915 werd hij op een weide van hoeve Ameloot in Oostvleteren aan een paal vastgebonden, geblinddoekt en neergeschoten. “Als voorbeeld”, zo omschreef en verantwoordde generaal De Ceuninck Reyns’ terechtstelling. Dag op dag honderd jaar later, op zondag 17 mei 2015, werd een eerste herdenking door VVB en VOS georganiseerd. Nu vier jaar later volgt een tweede her-

denking als ‘eerherstel’ voor deze eenvoudige arbeidersjongen uit Daknam, voor wie de francofone officierenkaste in de krijgsraad geen begrip kon opbrengen. 104 jaar na die bevolen moord stelt het gewone Vlaamse voetvolk een gebaar van eerherstel, aangezien van overheidswege verontschuldigingen nog altijd achterwege blijven. Een eenvoudig gedenkteken aan de hoeve waar Reyns werd terechtgesteld, zal dan tijdens een sobere en serene herdenking onthuld worden. Afspraak zondagvoormiddag 19 mei om 11 uur stipt te Oostvleterendorp 1, ter hoogte van de kerk en het monument voor de gesneuvelden in Oostvleteren, voor een stille optocht vanaf het dorpsplein tot aan de hoeve Ameloot, Boterweg 5. Nadien volgt een korte toespraak, afgewisseld met enkele gedichten en het mooie lied over Reyns door Walter Evenepoel. Tot slot is er de onthulling van het gedenkteken en een bloemenhulde. Voorziene einde tegen 12.15 uur. Net zoals vier jaar geleden wordt door VVB en VOS uitdrukkelijk gevraagd partijpolitieke symbolen en vlaggen, ook verenigingsvlaggen, thuis te laten. Het is die dag de leeuwenvlag die ons bindt. KARL VAN CAMP

PROMOTIE VOOR PROSTITUTIE In het programma ‘Van Gils & Gasten’ mocht een “sekswerkster”, een gescheiden vrouw met een dochtertje van vijf, de lof van de prostitutie komen zingen. Men zou bijna gaan denken dat prostitutie niet alleen het oudste beroep ter wereld was, maar ook het tofste. Aanvankelijk was ze er uit nieuwsgierigheid aan begonnen. “En dus heb ik een advertentie online gezet. Ik dacht, ik ga dit een weekje doen en dan stop ik. Die week was heel fijn. Ik heb misschien het geluk gehad dat ik heel leuke mensen heb ontmoet. […] Het begon als een spelletje. Maar nu ben ik 2,5 jaar verder. Ik haal hier heel veel voldoening uit, doe nooit iets tegen mijn zin.” Een beter voorbeeld van “aanzetting tot ontucht” kan men nauwelijks bedenken. Dat werd in Het Laatste Nieuws nog eens extra in de verf gezet, zonder ook maar één kritische noot. Dat de VRT reclame maakt voor prostitutie zou natuurlijk niemand mogen verbazen. En ook Het Laatste Nieuws is niet aan zijn proefstuk toe. In 1999 startte het parket van Leuven een onderzoek naar Het Laatste Nieuws en naar drie

BRUSSEL

Opstand der horden

Het was een geweldige opportuniteit voor iedereen die zich politiek wil profileren, en het bood ambiance voor in het journaal, maar welke lessen worden getrokken uit dat tumult aan die Schaarbeekse school? Wij onthouden er één: in inburgering zit een belangrijke culturele component die te vaak overschaduwd wordt door praktische elementen. En tot wat dit kan leiden, bleek vorige week aan school nummer één. Er is dus een Guinese gemeenschap in Schaarbeek, zo vernemen we in de pers. Of dit slaat op het gebied in Westelijk Afrika, Guinee, Equatoriaal-Guinea of Guinee-Bissau leren we niet uit de berichtgeving. Wat doet het ertoe. Punt is dat die gemeenschap er is, precies zoals men dat verwacht in een stad die er prat op gaat “de tweede meest diverse stad ter wereld” te zijn. En de gemeenschap roert zich. Een hele dag lang als het moet. Op een manier die haast deed vermoeden dat ze nog boos waren omwille van de slag bij Boké, een Frans-Belgische operatie uit 1849 die - voor de liefhebbers - leidde tot de inname van het Landoema-gebied. Maar terug naar Brussel, meer bepaald naar ‘ezelsgemeente’ Schaarbeek waar een deel van voorvermelde gemeenschap schoolloopt. School nummer één is, zoals we uit de beelden durven afleiden, een multiculturele instelling met vele tinten bruin. Gelegen in de Josaphatstraat - een rechtstreekse verwijzing naar het Dal van Josaphat vlakbij Jeruzalem -, werd ze plots dagenlang nationaal nieuws.

Baobab De feiten zijn gekend, en de fabeltjes nog beter. Blijkbaar was het moeilijk beide keurig gescheiden te houden, maar goed, voorbije vrijdag kwam dan het verlossende nieuws dat ‘de ouders’ ervan overtuigd waren dat hun vierjarige dochter geen slachtoffer van seksueel misbruik was. Uiteraard hopen ze dat de rust terugkeert. Maar misschien hadden ze zelf wat beter hun best kunnen doen om de hele

situatie de voorbije week wat serener aan te pakken. Want, zo klonk het ook in het nieuws, het was er ‘onrustig’. Het zal misschien een kwestie van interpretatie zijn, maar eerder dan ‘onrust’, kwam het begrip ‘opstand der horden’ bij uw dienaar op, jammer genoeg in een andere betekenis dan degene die Ortega y Gasset er in zijn gelijknamig boek aan gaf. En wij die dachten dat in die West-Afrikaanse regio eerder een cultuur van overleg onder de baobab of apenbroodboom leefde.

Luizenmoeder Moet hier niet wat genuanceerd worden? Stel dat dezelfde feiten zich hadden voorgedaan in een witte school, dan zou beslist ook massahysterie dreigen. Een ophitsing via de sociale media zou niet uit te sluiten vallen, en mogelijk zou er zich voor de school wat actie voordoen. Een gedroomd scenario voor een nieuw seizoen van de Luizenmoeder zou het worden. Maar de amplitude van het protest in Schaarbeek was toch vrij uniek. Dan zit je daar met een politiek correct beeld dat door die ‘horden’ aan diggelen wordt geslagen, letterlijk. Het nuanceren ging in een hogere versnelling. De school had slecht gecommuniceerd, door de culturele kloof begrepen de mensen het allemaal niet zo goed (de mama blijkt geen Frans te spreken, Nederlands evenmin, vermoeden we) en er werd zelfs iemand van Sensoa bij gesleurd. De rechterflank van het politieke spectrum was wat scherper. Onaanvaardbaar in een rechtsstaat, klonk het. Eieren naar de politie gooien, met stenen ruiten

ingooien, en dat een hele dag lang (wie zich naar den arbeid moet begeven, heeft natuurlijk een andere agenda). Zullen we dat eens in Conakry proberen? Politieke agitatie was er ook. Enkele mandatarissen, waaronder Cellou Satina Diallo, gemeenteraadslid in Brussel-stad voor de PS en zelf een kind van die ‘gemeenschap’, riepen zelfs op tot actie. Het straatprotest en het politiek accapareren hadden dezelfde allochtone stempel.

Guillaume Faye Misschien moet maar eens duidelijk gesteld worden wat er aan de hand is. Een ondermijning van de rechtsstaat, dat spreekt. Maar er speelt ook een belangrijk cultureel element. In een verslag in De Morgen was men zo onvoorzichtig er quotes van aan de schoolpoort in te gooien. Een iemand merkte op dat de leraressen hier ‘vulgair’ (een eufemisme, we houden het netjes) gekleed waren. Kwam er een lerares buiten, werd er gebruld. Was het een man, dan verstomde het gebrul. Het is opvallend, en dit overstijgt dit ene voorval, hoe negatief tal van die ‘nieuwkomers’ tegenover de cultuur van hun gastland staan, de onze dus. Het is een vaststelling die de onlangs overleden Franse filosoof Guillaume Faye jaren geleden al deed in een scherpe doorlichting van de immigratierealiteit. Zo’n aversie staat haaks op de traditie van typische immigratielanden als Canada, de VS en Australië, waar bewondering en op zijn minst respect voor het nieuwe land de norm was. Inburgering, hét woord, gaat om meer dan afval sorteren, de taal leren en dergelijke meer. Er zit een belangrijk cultureel onderdeel in, minder makkelijk in afvinklijstjes te vatten. Het is eerder iets wat onderhuids aanwezig is, of net niet. En net op dat punt zit er iets grondig fout in heel West-Europa en a fortiori in Brussel. KNIN.

advertentiebladen uit het Leuvense omdat ze zich niet hielden aan het verbod op reclame voor prostitutie. In 2000 werden de kranten veroordeeld tot een geldboete van 2.500 euro. Een jaar later bevestigde het Hof van Cassatie dit omdat ,,het kenbaar maken van prostitutie strafbaar is’’. Toch gingen ook daarna nog heel wat kranten en tijdschriften door met het publiceren van seksadvertenties, onder andere Het Laatste Nieuws en De Streekkrant.Yves Leterme was voor zover wij weten de enige die daar ooit een kritische parlementaire vraag over stelde. De linkse webstek DeWereldMorgen maakte de volgende schatting: “Van Thillo verdiende in die tien jaar ruim een miljard Belgische frank aan die illegale praktijken. Behalve heel even Yves Leterme, legde niemand hem een strobreed in de weg.” Van Thillo is toen het opperhoofd van de Persgroep, waarvan in ons land Het Laatste Nieuws, De Morgen, Humo, Dag Allemaal en ook VTM deeluitmaken.

VERGOEDINGEN EN EREWOORDEN Sinds de inwerkingtreding van het decreet over het lokaal bestuur op 1 januari 2019 hebben ook lokale uitvoerende mandatarissen recht op een uittredingsvergoeding bij de beëindiging van hun mandaat. Dat kan dus gaan om burgemeesters, schepenen en gedeputeerden. We hebben geen cijfers voor andere provincies, maar alleen al in Limburg hebben 29 uittredende mandatarissen zo’n vergoeding aangevraagd, samen goed voor 727.030 euro. Dat komt neer op dik 25.000 euro per “uittreder”. Ongeveer een miljoen oude frank dus. Het is opvallend dat in Limburg geen enkele uittredende burgemeester gebruik heeft gemaakt van die regeling. Zouden de nakende verkiezingen daar voor iets tussenzitten? Of zijn er toch politici met nog een beetje schaamtegevoel? Deze vergoedingen worden niet ineens uitbetaald. Als een mandataris bijvoorbeeld acht jaar lang schepen is geweest, dan kan hij aanspraak maken op 8/12de van de laatst ontvangen totale jaarwedde. Hij krijgt dan acht maanden na elkaar 1/8ste van de totale uittredingsvergoeding. De mandataris moet maandelijks een verklaring op erewoord indienen waarin hij verklaart dat hij geen hoger beroeps- of vervangingsinkomen heeft. Maar dit laatste wordt dus niet echt gecontroleerd. Wij laten het aan de lezer over hoeveel het “erewoord” van een politicus waard is. Zou men voor gewone mensen ook belastingaangiften “op erewoord” invoeren, zonder dat er een stapel documenten als bewijs voorgelegd moet worden? Of worden alleen politici a priori als eerlijk beschouwd? En dan is natuurlijk nog de hamvraag, die sinds het Marrakesh-akkoord altijd gesteld zou moeten worden: zijn die verklaringen op erewoord bindend of niet-bindend?

GEWRAAKTE MINISTER In de uitzending “De Zevende Dag” op Eén toonde Vlaams minister van Mobiliteit en Openbare Werken Ben Weyts (N-VA) duidelijk dat hij, volgens actiecomité Zeebrugge, vooringenomen is. Minder dan 48 uren na het einde van het openbaar onderzoek en zonder alle bezwaarschriften te kennen, gaf hij al aan bij zijn beslissing te blijven en door te gaan met de vooropgestelde inplanting van een nieuwe zeesluis waar nu de oude Visartsluis gelegen is. Daarmee schendt hij het onpartijdigheidsbeginsel, dat elk openbaar bestuur en elke overheidsdienst moet respecteren. De leden van Zeebrugge onder Druk eisen dat de minister zich onthoudt bij de stemming over het voorkeursbesluit


Onze naaste buren

9 mei 2019

Regentenmentaliteit

7

NEDERLAND

Ondanks al hun geleuter over democratie wordt Nederland bestuurd door een kaste hooghartige regenten die neerkijken op de burgers en die gewoon zijn hun zin te doen; geheel in de traditie van die verwaten koppen op de portretten uit de Gouden Eeuw.

Wereldhoofdstad

In 2030 auto’s op benzine en diesel verboden

Als je regenten zegt, denk je aan Amsterdam. De hoofdo stad wordt nu al decennia bestuurd door een klasse die haar minachting voor de Nederlandse burgers niet verbergt, maar die wel modieus politiek correct kruipt voor allochtonen. Die hebben dat inmiddels begrepen en geven massaal hun stem aan een totalitaire partij als GroenLinks, het tweelingzusje van Groen in Vlaanderen, pardon, in België. Maar een knetterlinks wethouderscollege heeft nog andere modieuze dada’s en ik ben benieuwd of hun allochtoon kiesvee die op prijs stelt. Dat college heeft beslist dat Amsterdam “de wereldhoofdstad uitstootvrije mobiliteit” moet worden. In gewoon Nederlands wereldhoofdstad van de zuivere lucht, want de zogenaamd vervuilde lucht is een “sluipmoordenaar”. Amsterdam doet al zijn best, want een uurtje parkeren in het centrum kost 7,50 euro en in verre buitenwijken 4 euro. Die tactiek brengt veel in kas en wordt door andere instellingen nageaapt. Bij somo mige hospitalen (niet in het centrum) is dat ook het geijkte parkeertarief per uur om een arts te consulteren of een zieo ke te bezoeken. Officieel heet het dat men wil vermijden dat mensen zo de straattarieven ontwijken, maar iedereen weet dat hospitalen extra inkomsten willen binnenhalen.

Maar die parkeertarieven zijn natuurlijk alleen maar een hulpmiddeltje om autootjes te weren en hun chauffeurs te pesten. Daarom komt het echte werk eraan. Nederland hapo te vorige week naar adem toen het vernam dat in 2030 geen enkele benzine- of dieselauto de stad nog in zal mogen. Alo leen personenauto’s op elektriciteit zijn welkom. Het college vindt dat het zeer lankmoedig is, want in 2025 mag al geen enkele vracht- en bestelwagen, taxi of touringcar op fossieo le brandstof op de A10 ring rijden. “Luchtfietserij”, was de reactie van de rest van Nederland. In heel het land rijden op dit ogenblik 53.000 elektrische auto’s plus 97.000 hybriden tegenover 8.450.000 gewone auto’s en vrachtwagens. Iedero een gaat ervan uit dat een volledige elektrificatie onmogelijk is, zodat Amsterdam alleen nog maar bereikbaar wordt voor Tesla-rijken. Er zijn nauwelijks 1.200 snellaadpalen in heel Nederland naast 39.000 gewone palen. Bedrijven met goede relaties met de pseudolinksen van het stadsbestuur zien een goudmijn in de Amsterdamse plannen. Bij elke parkeerplaats moet een laadpaal geplaatst worden en alle straten worden opengelegd om dikkere kabels te leggen, want het elektrio citeitsnet is niet berekend op de komst van snellaadstations.

Landelijke politici hebben al gereageerd met “hier gaan wij in Den Haag over”, want dat mag Amsterdam niet op zijn eeno tje beslissen. Prietpraat, want inmiddels is heel Nederland een lappendeken van ambitieuze en ongecoördineerde lao ge-emissiezones. Den Haag, waar een zogenaamde rechtse meerderheid het voor het zeggen heeft, kijkt ernaar en steekt geen vinger uit. Ik ben dus niet zeker dat die Amsterdamse gekte luchtfietserij blijft.

Geen Wilhelmus als er Duitsers zijn Vorige week was er een prachtig voorbeeld van regeno tenconsensus. Alles wat Nederlands is, is slecht en mindero waardig, maar zelfs voor Nederland ging het deze keer een stap te ver. Nederland viert ieder jaar op zondag 5 mei Beo vrijdingsdag. In Winterswijk in Gelderland beslisten de notao belen in deze grensstreek Duitse buren uit te nodigen. Toen ik dit schreef, was nog niet zeker of er wel Duitse gemeeno tebestuurders zouden opdagen, maar het organisatiecomité besloot geen risico te nemen. Het besliste dat het Wilhelmus niet gespeeld mocht worden, want misschien was dit beledio gend voor eventueel aanwezige Duitsers. De Duitser die op hoge poten durft protesteren tegen het Nederlandse volkso lied op een Nederlandse plechtigheid in Nederland, moet wel nog geboren worden. De woede van Nederlanders met gezond verstand was zo hevig dat men tegen heug en meug besloot het Wilhelmus toch maar toe te laten. WILLEM DE PRATER

Groen verbiedt paarden in de stad Een nieuwe week, een nieuw verbod. Gentenaars die graag eens met hun kind een ritje met de koets willen maken, moeten zich haasten. Vanaf volgend jaar zullen ze daarvoor naar Brugge moeten, want in Gent zullen er geen ritjes meer zijn. Het stadsbestuur heeft er een mooie uitleg voor: “Paardenkarren die toeristen rondrijden, passen niet in de visie op kwalitatief toerisme in een uniek Gent. Kwalitatief toerisme is toerisme dat ook voor de Gentenaars een meerwaarde betekent en dat vertrekt vanuit de authenticiteit van de stad.” Kijk, daarom mogen mensen niet meer geo nieten van een ritje in een koets, mogen kino deren onder de stadshal niet meer met grote ogen de paarden komen bewonderen en vero liest alweer iemand zijn broodwinning. Er zijn vast en zeker argumenten om paarden uit het centrum te weren. Veiligheid, bijvoorbeeld. Het is er druk. De koetsen moeten laveren tuso sen de mensen en over tramsporen dokkeren. De uitleg van het bestuur klinkt echter hol. Wij zouden graag van de bestuursleden horen wat dan wel past in ons unieke Gent. De boottochto jes op de Leie? Is dat authentiek genoeg? Boo tjes hebben ze in Brugge ook. Verbieden dan maar? Wat met hotels? Er komen er altijd maar bij in onze stad. Gladde en saaie blokkendoo zen van grote hotelketens tot vlak in het histoo risch centrum. Dat is pas een bedreiging voor de authenticiteit van Gent. Daarover hebben we het stadsbestuur nog niet gehoord. Tijd om die te verbieden? Gaat het wel over toerisme, of is dat slechts een uitvlucht? Er komt toch geen bezoeker meer of minder voor de ritjes. Zou het kunnen dat onze groene schepenen, GAIA achterna, liever geen enkel paard voor een kar of koets willen? Omwille van commerciële redenen? Ze kijken ook neer op weiden waar paardeno liefhebbers hun dieren laten grazen. Dat noeo

men ze het probleem van ‘verpaarding’. Liefst zouden ze die gronden allemaal onteigenen. Een dier bezitten staat bijna gelijk met een dier slecht behandelen. Dat veel eigenaars niet goed voor hun dieren zouden zorgen, was ook de reden voor het verbod op roofvogels op openbaar domein. Nog iets dat alleen in

Gent verboden is. De waterval aan nieuwe reo gels is geen toeval. Groen zit op het stadhuis stevig in het zadel. De volgende gemeenteo raadsverkiezingen zijn nog heel ver weg. De groenen nemen nu beslissingen die ze voor de verkiezingen wel hadden willen nemen, maar nog niet durfden. Nu zetten ze hun wil door. Gent moet het uithangbord worden van het beleid van Groen.

Camping moet plaatsmaken voor natuurgebied Gent krijgt in de Sneppemeersen een stuko je natuurgebied bij. Stad Gent koopt er de gronden op. Een camping, die er al veertig jaar bestaat, moet weg. Het is een eenvoudige

Gentse authenciteit

camping, twee sterretjes maar. De kampeero ders (vooral Gentenaars) verliezen hun stukje collectieve tuin, hun betaalbare plekje in het groen. De uitbaters verliezen hun broodwino ning. Waren ze een chique sportclub geweest, dan had de stad voor hen een oplossing geo zocht en gevonden. Zoals ze dat deed voor hockeyclub De Gantoise. Toen die club weg moest uit Gentbrugge, kreeg die in ruil een nieuwe stek aan de Watersportbaan. Daar moo gen ze hockeyvelden en tennisbanen aanlego gen in het groen. Er werd zelfs een bos omo gehakt voor de kleedkamers en de parking. Een protestactie om dat bos te redden, haalo de niets uit. Het rooien van die bomen werd ‘goedgemaakt’ door nieuwe bomen aan te planten in de omgeving, maar het netto resulo taat blijft minder groen en meer verharding en bebouwing. In het noorden van Gent, in Meulestede, werd ook een ‘bos’ gerooid. Buurtbewoo ners hadden er oude kerstbomen en andere boompjes geplant om te verhinderen dat er gebouwd zou worden. Een projectontwikkeo laar kreeg er een open groen terrein van de stad omdat zijn project in een oude fabriek (de Meibloemsite in de Brugse Poort) moest wijken voor een buurtcentrum en buurtparkje. Het protestbosje werd door Ivago opgekuist. Voor de kampeerders aan de Sneppemeersen is de kans bijzonder klein dat ze nog ergens in Gent een plaats vinden waar ze toelating krijo gen een camping in te richten. Grote vissen worden met het nodige respect behandeld wanneer het stadsbestuur hun grond inpikt. Kleine garnalen moeten niet op medelijden rekenen.

Te veel Vlamingen in Mont-de-l’Enclus? De burgemeester van de Henegouwse taalgrensgemeente Mont-de-l’Enclus verbiedt in zijn gemeente eentalig Nederlandse borden aan huizen die te koop staan. De reden? Het Franstalige karakter van zijn gemeente bewaren. Het is immers zo dat steeds meer Vlamingen de taalgrens oversteken. In het Waalse Kluisbergen zouden ze al bijna de helft van de bevolking uitmaken. Vlaamse immigranten in Wallonië die taaleisen stellen? Het is zelden of nooit een politiek onderwerp geweest. Ja, in de jaren dertig was de Waalse Beweging voorstander van een taalgrens en een eentalig Wallonië, omdat men vreesde dat de sterke immigratie van Vlaamse arbeiders en landbouwers zou leiden tot een tweetalig Wallonië waar de Walen door hun gebrekkige talenkennis benadeeld zouden zijn. Een eeuw geleden was zowat 30 procent van de bevolking in het toenmalige Henegouwse industriestadje La Louvière Vlaams. Taaleisen kwamen er amper. De Vlamingen in Walo lonië assimileerden zich snel. Getuige daarvan de Waalse PS’ers met achternamen als Onkelinx, Cools, Van Cauweno berghe, Daerden…

Nieuwe Vlaamse immigratiebeweging Maar sinds enige jaren blijkt zich een nieuwe Vlaamse imo migratiebeweging richting Wallonië voor te doen. Zeer beo perkt, weliswaar. Het gaat om middenklassegezinnen die van Vlaams-Brabant naar Waals-Brabant trekken, zoals in de buurt van Bevekom. Of aan de zuidkant van de Vlaamse Ardennen, waar jonge gezinnen kiezen voor een goedkopere woning in het Henegouwse groen van Elzele, Celles of Mont-de-l’Enclus

(het Waalse Kluisbergen, dat tot 1963 Vlaams was). In die mate zelfs dat een gemeente als Mont-de-l’Enclus bijna 50 procent Vlaamse inwoners telt. Die komen in tegenstelling tot de Franstaligen in de Vlaamse Rand geen faciliteiten eisen. Vlao mingen passen zich altijd en overal aan. Toch wordt Jean-Piero re Bourdeaud’huy, MR-burgemeester van Mont-de-l’Enclus, nerveus. In zijn gemeente staan veel woningen te koop en meer en meer zijn de tekoopborden eentalig Nederlands. Bourdeaud’huy heeft een politiereglement uitgevaardigd dat dit verbiedt. Hoogstens worden tweetalige borden getoleo reerd. En dat is volgens de burgemeester al een toegeving, want Mont-de-l’Enclus is geen faciliteitengemeente, stelt hij. De MR-politicus benadrukt dat hij geen wallingant is, maar de indruk ontstaat dat er volgens hem te veel Vlamingen in zijn gemeente wonen.

Elders geen reactie op Vlaamse tekoopborden Is Mont-de-l’Enclus een alleenstaand geval? Enkele lokale Franstalige kranten gingen op onderzoek uit. Blijkt dat het zoo genaamde probleem zich elders minder acuut stelt. In Elzele, ten zuiden van Ronse, duiken ook eentalige borden “te koop” op. Maar burgemeester Idès Cauchie (cdH) maakt er geen

MATHILDIS

WALLONIE

zaak van. Volgens hem omdat de Vlaamse aanwezigheid er beperkter is dan in Mont-de-l’Enclus. Slechts 10 procent van de inwoners van de ‘heksengemeente’ en het dorpje waar volgens de overlevering detective Hercule Poirot zou geboo ren zijn, is Vlaams. Bij het voltrekken van een huwelijk tussen twee Vlamingen begroet Cauchie hen naar eigen zeggen alo tijd in het Nederlands; de rest van de ceremonie verloopt in het Frans. Eentalig Nederlandse tekoopborden zouden ook in Edingen opduiken. Dat is natuurlijk een ander verhaal. De Heo negouwse gemeente kent faciliteiten toe voor Nederlandstao ligen. Burgemeester Olivier Saint-Amand (Ecolo) zegt niet te zullen optreden tegen uitsluitend Nederlandstalige opschrifo ten. Kortom, de communautaire vrede lijkt grotendeels beo waard op de grens tussen Oost-Vlaanderen en Henegouwen. Wellicht omdat de sterkere Vlaamse aanwezigheid daar geen politieke gevolgen heeft. Voorlopig toch niet. De laatste keer dat in de regio een Vlaamse lijst deelnam aan de gemeeno teraadsverkiezingen was in Komen-Waasten, in 1988. Dat is een generatie geleden. Het ziet er niet naar uit dat daar snel verandering in zal komen. De tijd van de hatelijkheden zoals rond het Vlaamse schoolo tje in Komen begin jaren tachtig behoren tot het verleden. Al zijn er af en toe nog kleine spanningen. Toen een wielersupo porter in Ploegsteert (deelgemeente van Komen-Waasten) tijdens de passage van Gent-Wevelgem op 31 maart met een leeuwenvlag zwaaide, leidde dat tot negatieve reacties van de omstaanders. PICARD


8

Actueel

9 mei 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Buitenlands spervuur

Nakba 2.0

Terreurideologen

Er is een terechte Palestijnse bezorgdheid over de manier dat de zaken lopen in het Midden-Oosten. Israël spant niet alleen de duimschroeven aan, die politiek vormt blijkbaar geen struikelblok om de relatie met andere Arabische landen te ‘normaliseren’, wat toch opmerkelijk is. En dan is er de grote vredesdeal waar de Amerikaanse president mee voor de dag gaat komen. De vrees dat ze het kind van de rekening gaan worden, is erg reëel.

Palestijnen in Jeruzalem herdenken de Nakba in 2013 Foto Shutterstock

Het financiële geschil dat al maanden tussen Israël en de Palestijnse Autoriteit (PA) woedt, is tekenend voor de verzuurde relaties. In 1994 al werd beslist dat een deel van de werkingsmiddelen van de PA door Israël zou worden doorgestort. Het betreft invoerheffingen, maar ook belastingen die geïnd zijn bij Palestijnen die in Israël werken, goed voor een aanzienlijk bedrag. Wat rommelen met die regeling was voor premier Netanyahu een manier om zich tijdens de kiescampagne te roeren. Per slot van rekening beschikken de Israëli’s over een stevige hefboom. Volgens schattingen van de Wereldbank zijn deze door te storten bedragen goed voor zo’n derde van de begroting van de PA; goed voor 15 procent van het bbp ook. Alleen, zo verklaarde Bibi, wordt een deel van dat Palestijnse budget aangesproken om families van Palestijnen die door Israëlische troepen gedood werden te vergoeden. Ook wie een familielid in een Joodse kerker heeft zitten, maakt aanspraak op een vergoeding. En soms zijn dit stevige bedragen. Afhankelijk van de duur van de gevangenschap, kan een dagvergoeding tot het tienvoudige van een gemiddeld dagloon bedragen. Exacte cijfers zijn niet voorhanden, maar dat gulle vergoedingssysteem zou zo’n 7 procent van de begroting opslorpen. En precies dat is hetgeen Netanyahu niet langer is gaan doorstorten. “Geen geld voor het promoten van terrorisme”, klonk het

dan electoralistisch. Men dacht dat de maatregel slechts van korte duur zou zijn en na de verkiezingen weer ingetrokken zou worden, maar dat blijkt een verkeerde inschatting te zijn geweest. Nog steeds geldt die, en indicaties dat er verandering in zou komen zijn er niet. Knap vervelend dus, niet het minst voor de leider van de PA, Mahmoud Abbas. En opnieuw duikt de Wereldbank op. Deze keer om te waarschuwen dat de gevolgen van die Israëlische beslissing op korte termijn ingrijpende gevolgen zullen hebben voor de Palestijnse economie. Zoiets kan de positie van Abbas doen wankelen (dat hij erin slaagde het geld binnen te brengen, was zowat zijn laatste punt van geloofwaardigheid). Het kan het recruteringspotentieel van Hamas op de Westelijke Jordaanoever enkel ten goede komen. Kenmerkend voor de moeilijke situatie van Abbas is dat hij recentelijk de volledige terugstorting geweigerd heeft, de volle honderd procent. Het is alles of niets, benadrukt hij, waarmee hij de adviezen van de ‘internationale gemeenschap’ naast zich neerlegt. Het lijkt erop dat hij zich in een eenzame zenuwoorlog heeft gestort die hij nooit zal kunnen winnen.

Aangekondigd vredesplan De ramadan is net begonnen en na afloop van de vasten (of moeten we zeggen, uitgesteld eten?) zullen de VS met een vredesplan voor het Midden-Oosten voor de dag komen, de “deal van de eeuw”, zoals die al trumpiaans genoemd wordt. Zijn (Joodse) schoonzoon zit er al een tijdje op te broeden, maar afkomstig uit een familie die de nederzettingenpolitiek gul sponsort, beschikt hij niet onmiddellijk over het meest aangewezen profiel om de rol van bemiddelaar op te nemen. Maar misschien is dat slechts een rookgordijn. Wat aan Palestijnse kant verontrust, is de wijzigende houding van de VS ten aanzien van Israël. Een pro-Israëlische lijn is wel vaker kenmerkend voor het Amerikaanse buitenlandbeleid, maar anderzijds is Washington dikwijls een remmende factor geweest voor de Israëlische nederzettingspolitiek. Met Trump steunt men de soevereiniteit over de Golanhoogte, wordt Jeruzalem als

hoofdstad erkend en kregen de PA sancties opgelegd wegens betrokkenheid in terreuractiviteiten. Erg beloftevol maakt dat het beloofde post-ramadan-plan niet.

Normaliseren van relaties Misschien nog onrustwekkender is de verhouding van verschillende Arabische staten ten aanzien van Israël. Na de Zesdaagse Oorlog in 1967 trok de Arabische Liga een duidelijke lijn. Geen erkenning noch onderhandeling met de Joodse staat, punt. Verschillende bleven die lijn ook aanhouden, ook al tekenden Jordanië en Egypte vredesakkoorden met Israël. De Oslo-akkoorden van 1994 waren een keerpunt, en verschillende landen begaven zich op het pad van de normalisatie, maar de tweede intifada, in 2000, deed de slinger weer in de andere richting omslaan. Weer werk maken van een verbeterde band met de Arabische buren was de voorbije jaren een prioriteit van Netanyahu. Geholpen door de angst voor Iran die erg diep zit in de Golfstaten, slaagde hij daar deels in. De laatste trofee waarmee hij kan pronken is een deelname van Israël aan de prestigieuze Expo 2020 beurs in Dubaï. Alle principiële verklaringen en Palestijns protest ten spijt, vertrekt over afzienbare tijd een Israëlische delegatie richting de Verenigde Arabische Emiraten. In het verleden was de grootste hindernis voor de normalisatie de “Palestijnse kwestie”. Vandaag lijkt dat minder pertinent te zijn geworden. Abbas en de zijnen weten van geen hout pijlen maken. Ze wijzen de Arabische staten op hun verantwoordelijkheden en sleuren er zelfs religieuze argumenten bij. En vooral dat laatste is kenschetsend voor hun radeloosheid. Anders dan Hamas, kan de PA maar weinig religieuze profilering aangewreven worden. Mahmoud al-Aloul, vicevoorzitter van de regerende Fatah-partij van de PA noemt de normalisering van relaties met Israël zelfs een “dolksteek in de rug van de Palestijnen”. Nakba, wat zoveel betekent als een ramp, is meestal de manier waarop de Palestijnen de oprichting van de staat Israël omschrijven. Mogelijk hangt hen een nieuwe ramp boven het hoofd. MICHAËL VANDAMME

Het is president Trump duidelijk menens met zijn aanpak van islamitische terreurgroepen. Nadat hij enkele weken geleden de Iraanse Revolutionaire Garde (IRGC) liet opnemen in de lijst van terreurorganisaties, neemt hij nu de Moslimbroederschap in het vizier. Dat zal misschien iets moeilijker liggen, want de Moslimbroeders zijn weliswaar de ideologen en de geestelijke vaders van vrijwel alle soennitische terreurgroepen, maar anders dan de IRGC, Al-Qaida of IS laten zij het plegen van aanslagen meestal over aan hun onderaannemers, zoals Hamas. Zij zijn zoals de ‘godfathers’ van de maffia, die huurmoordenaars op pad sturen, maar zelf niet de trekker moeten overhalen. Of zoals leden van het vroegere Opperste Sovjet, die ook niet eigenhandig gevangenen een nekschot moesten toedienen. Het is symbolisch voor de gewijzigde verhoudingen in de soennitische wereld, dat zelfs de Verenigde Arabische Emiraten, Egypte en Saoedi-Arabië - ja, ja! - nu willen dat de Moslimbroeders als terreurgroep erkend worden. Tien jaar geleden was dat nog ondenkbaar geweest. Maar ook bij de Saoedi’s zit de schrik er klaarblijkelijk diep in. Beseffen zij pas nu dat zij demonen hebben ontketend die zij niet meer in bedwang kunnen houden? De Moslimbroeders hebben hun sterkste machtsbasis in Egypte. De vorige regering van president Mohammed Morsi, die na de ‘Arabische Lente’ aan de macht kwam, was in de praktijk een regering van de Moslimbroeders. Tot zij ten val werd gebracht door een militaire staatsgreep geleid door generaal Al-Sisi, die nog steeds de teugels in handen heeft. De enige staten die de Moslimbroeders officieel hebben verdedigd tegen Trumps plan zijn Qatar en Turkije. Logisch, natuurlijk. Die twee landen zitten helemaal op dezelfde fundamentalistische golflengte als de Moslimbroeders.

Mediabroederschap Behalve in Qatar en Ankara zaten de beste bondgenoten van de Moslimbroeders bij de redacties van de grote Amerikaanse media. The Washington Post wrong zich in alle denkbare bochten om de terroristische ideologie van de Moslimbroeders te ontkennen en noemde in die context zelfs de erkenning van de IRGC als terreurgroep “problematisch”. The New York Times probeerde de Moslimbroeders in Egypte af te schilderen als een geweldloze, democratische kracht, al gaf men schoorvoetend toe dat buitenlandse filialen wel eens terreurdaden pleegden. CNN verkondigde in alle ernst dat de Moslimbroeders de democratische strijd belichaamden van de “Arabische straat” tegen de “dictators in hun paleizen”, en noemde hen populisten, dit keer duidelijk positief bedoeld, die de steun van de VS verdienden. Zouden de medewerkers van CNN de contradictie niet gezien hebben met hun veelvuldige verkettering van het ‘populisme’ bij rechtse bewegingen in Europa? Ja, zolang het hen goed uitkomt en zolang zij niet aan de macht zijn, beweren revolutionaire bewegingen en terreurgroepen altijd dat zij tegen de ‘dictators in hun paleizen’ zijn. De Franse revolutionairen, Lenin, Mao, Nasser, Castro, Pol Pot, Khomeini, Khadafi en de Taliban hebben allemaal dat liedje gezongen, op een linkse of een islamitische melodie. Tot zij zelf aan de macht kwamen en nog ergere tirannen werden. Dikwijls hokkend in dezelfde paleizen.

Paspoorten In de Diplomatieke Valies van

vorige week kon u enkele beschouwingen lezen over Poetins aankondiging dat iedereen in Oekraïne een Russisch paspoort kan krijgen, een initiatief dat vooral gericht lijkt te zijn op de gebieden die de Russen in Oost-Oekraïne bezet houden. In Oekraïne lijkt men dat allemaal nogal luchtig op te vatten. De nieuw verkozen president Zelensky merkte spottend op dat hij niemand zal tegenhouden zo’n paspoort te aanvaarden dat hem het recht geeft gearresteerd te worden wegens deelname aan een betoging tegen de Russische regering. Zijn verleden als komiek komt hem duidelijk goed van pas bij het bedenken van rake ‘oneliners’. Maar niet iedereen reageert even optimistisch. Jiri Valenta werd destijds bekend dankzij zijn boek “Soviet Intervention in Czechoslovakia 1968, Anatomy of a Decision,” met een voorwoord van Alexander Dubcek. Nu werkt hij voor het BESA Center for Strategic Studies en de US Council on Foreign Relations. Valenta wees erop dat het uitreiken van Russische paspoorten aan inwoners van Abchazië en Zuid-Ossetië in 2008 en op de Krim in 2014 telkens de voorbode was voor een invasie in die gebieden. De nieuwe regeling voor het uitreiken van Russische paspoorten geldt vreemd genoeg ook voor burgers van Irak, Jemen, Syrië en Afghanistan die in de vroegere Sovjet-Unie geboren zijn. We hebben geen idee van de politieke redenen daarvoor, en we konden al evenmin achterhalen om hoeveel mensen het zou kunnen gaan. Statistisch gezien zullen de meeste begunstigden van die regeling moslims zijn, wat de demografische verhoudingen nog verder zal scheeftrekken in het nadeel van de echte Russen.

Trump durft Niemand durft de nieuwe supermacht China nog voor het hoofd stoten. Bijna niemand durft nog luidop kritiek leveren op de Chinezen. Zelfs de meeste islamitische staten, die anders de VS, Israël en zelfs hun Europese dhimmi’s overladen met verwijten over ‘islamofobie’, ‘discriminatie’ en ‘racisme’ tegen moslims, geven geen kik als in het door China bezette Xinjiang honderdduizenden islamitische Oeigoeren in concentratiekampen worden opgesloten. Zelfs Iran gaf geen kik. In februari verklaarde de Saoedische kroonprins Mohammed bin Salman zelfs dat “China het recht heeft antiterreur- en deradicaliseringsmaatregelen te treffen ter bescherming van zijn nationale veiligheid”. Kijk, kijk, een omgekeerde dhimmi. Een islamitische prins die de voeten likt van ongelovige tirannen die zijn geloofsgenoten folteren, opsluiten en vervolgen… Niemand durft iets tegen de Chinese expansiepolitiek doen. Behalve natuurlijk president Trump. Hij heeft de potentaten in Peking nog eens op hun gevoeligste plekje geraakt door de importheffingen op Chinese producten te verhogen. Tien maanden geleden werd op een pakket van 200 miljard dollar aan Chinese importgoederen al een heffing van tien procent ingesteld. Dat is nu opgetrokken tot 25 procent. Andere Chinese importproducten ter waarde van 325 miljard dollar, die voorlopig nog vrij in de VS ingevoerd mochten worden, zullen binnenkort ook aan een heffing van 25 procent onderworpen worden. Dat zal ook ongewenste neveneffecten hebben. Maar de Chinese potentaten worden daarmee wel in hun achilleshiel getroffen, en dat zal ongetwijfeld een domper zetten op hun arrogantie en hun imperiale neigingen, die zich zelfs tot Siberië, de Filippijnen, de Balkan, Afrika en Venezuela uitstrekken.


Het nabije buitenland

9 mei 2019

LE PEN OP WEG NAAR EUROPESE ZEGE Het ziet ernaar uit dat Rassemblement National van Marine Le Pen eind deze maand de Europese verkiezingen zal winnen. Sommige peilingen geven het RN 24 procent. Dat zou een pijnlijke nederlaag zijn voor president Macron en zijn lijst La République en Marche. De peilingen tonen kleine verschillen tussen RN en LREM. Vandaar dat beide partijen proberen stemmen binnen te halen van de rechtse Les Républicains. Die lijken niet langer gemarginaliseerd, en zouden tot 15 procent van de stemmen kunnen halen. “De Europese Unie is imperiaal en totalitair.” Dat verklaarde Marine Le Pen op 1 mei tijdens een ‘patriottisch banket’ in het Lotharingse Metz. Net als in Italië en Hongarije heeft de eurosceptische beweging in Frankrijk de wind in de zeilen. Le Pen met haar Rassemblement National cultiveert het klassieke Franse wantrouwen tegenover de Brusselse bureaucratie, tegen een Europese Commissie die de Franse landbouwers in een carcan duwt, tegen de overdreven vrijhandel, tegen de Duitse dominantie en tegen de euro als eng monetair keurslijf. Het discours lijkt Le Pen geen windeieren te leggen. Het RN, met de nochtans jonge en relatief onbekende Jordan Bardella als lijsttrekker, staat sinds kort op kop in de peilingen voor de Europese verkiezingen. In de peiling van OpinionWay haalt de partij van Marine Le Pen 24 procent van de stemmen tegen 21 procent voor de LREM van Emmanuel Macron. Volgens Ifop haalt het RN 22,5 procent tegenover 21,5 voor LREM. Op respectabele afstand volgen Les Républicains met de katholieke lijsttrekker François-Xavier Bellamy. LR hangt rond de 15 procent. De extreemlinkse Jean-Luc Mélenchon haalt 8 procent en zakt dieper weg. De PS flirt met de kiesdrempel van 5 procent. Andere partijen, zoals de communisten en Debout la France van Nicolas Dupont-Aignan, zitten er een stuk onder.

Een morele nederlaag Op het Élysée worden ze nerveus van de peiling. De entourage van Macron hoopt op een overwinning door alle anti-Le Pen krachten rond zich te verzamelen. Maar een Europese verkiezing is geen presidentsverkiezing. En de verwachte lage opkomst - wellicht geen 50 procent van de stemgerechtigden - is in het nadeel van centrumfiguur Macron en versterkt de onzekerheid over het resultaat. Een nederlaag zou een morele klap zijn voor de president, die vijf maanden na het eerste protest van de gele hesjes op zoek is naar een mooi resultaat. Volgens opinieonderzoekers zouden veel kiezers bij de Europese verkiezingen van 26 mei een signaal willen geven dat ze het beleid van de president niet appreciëren. Dat is des te pijnlijker voor Macron omdat hij zich als grote Europeaan profileert. Voor Marine Le Pen zou een zege betekenen dat ze opnieuw het absolute leiderschap binnen haar partij kan opeisen, ook al is ze geen lijsttrekker. Na de verloren presidentsverkiezingen kwam er kritiek binnen het Front National omwille van haar zwakke campagne in 2017. De partij werd daarna omgedoopt tot Rassemblement National.

Lonken naar de stemmen van Les Républicains Nu zijn ze bij het RN wel niet zegezeker. Er wordt nog gevochten voor elke stem. En dan kijkt men eerst en vooral naar Les Républicains. Daar zien Le Pen en consorten nog een stemmenreservoir. Les Républicains leken op sterven na dood, maar met kandidaat François-Xavier Bellamy die veel conservatieve Fransen kan aanspreken, steeg de partij in de peilingen van 8 naar 14 tot 15 procent. Een harder immigratiestandpunt zou de partij meer stemmen opleveren. RN-lijst-

RECHTSE HERVERKAVELING (DEEL 2) Doordat de Brexit werd uitgesteld, is het Verenigd Koninkrijk genoodzaakt om over twee weken deel te nemen aan de Europese verkiezingen. Duidelijk is dat op rechts een herverkaveling zal plaatsvinden, waarbij ‘The Brexit Party’ van Nigel Farage zowel het middensegment als de radicaal-rechtse vijver leegvist. UKIP is op sterven na dood en van de ‘British National Party’ ontbreekt ieder spoor. Vorige week bespraken we hier de onstuitbare opmars van ‘The Brexit Party’, het vehikel waarmee Nigel Farage naar de Europese stembusslag zal trekken. De opmars van zijn nieuwe partij gaat ten koste van zowel de Conservative Party als van de UKIP. Het overgrote deel van de UKIP-boegbeelden bleek trouwer te zijn aan Farage dan aan hun vroegere partij. Zoals steeds klinkt de dooddoener dat niet zij, maar wel hun voormalige partij veranderd is. UKIP zou onder Gerard Batten verworden zijn tot een extreemrechtse partij die te sterk de nadruk legt op thema’s als islam en multicultuur.

Geen verkiezingsprogramma Binnenskamers was al jaren geweten dat Nigel Farage, in de zomer van 2014, alle Europarlementsleden van zijn toenmalige partij UKIP een document had laten ondertekenen, waarin stond dat indien een parlementslid zou beslissen UKIP te verlaten, hij of zij verplicht afstand zou moeten doen van het mandaat. Batten wijst er nu fijntjes op dat Farage - door UKIP te verlaten - zelf lak heeft aan het document dat hij zijn vroegere partijgenoten heeft doen ondertekenen. Intussen zijn zowat alle Europarlementsleden van UKIP overgestapt naar Farages ‘Brexit Party’. Zij kiezen stuk voor stuk eieren voor hun geld

SALAN

ENGELAND Op sterven na dood Hoe zou het zijn met de partijtjes die zich aan de uiterste rechterkant van het politieke spectrum bevinden? We denken dan met name aan de ‘British National Party’. De BNP wist in 2009 bij de Europese bollekeskermis twee zetels (6,2 procent) te halen. In 2014 raakte de BNP zijn verkozenen in Brussel kwijt. Het ziet er niet naar uit dat daar over veertien dagen verandering in komt. Het aantal leden wordt thans nog geschat op hooguit 400. De webstek van de BNP leest niet zozeer als het platform van een politieke partij; die heeft meer weg van een opiniepagina, met bijvoorbeeld journalistieke artikeltjes die uitleggen waarom een ‘harde Brexit’ een goede zaak is. Nergens is informatie te vinden over een lijst van kandidaten voor de Europese verkiezingen. Met de slogan “putting local people first”, lijkt de BNP te zijn verveld tot een gedecentraliseerde partij die enkel nog aan lokale verkiezingen wenst deel te nemen. Ook van ‘For Britain’, opgericht door voormalig Labour-aanhangster Anne Marie Waters, en van ‘Britain First’, geen nieuws. De jonge Jayda Fransen fungeert niet langer als boegbeeld van ‘Britain First’. ‘Britain First’ lijkt een winterslaap te houden, sinds Fransen door een rechter werd veroordeeld. Zij zou een haatdragende toespraak gehouden hebben, gericht tegen de islam. Fransen heeft volgens de rechtbank daarmee de grenzen van de vrije meningsuiting overschreden. Alles bij elkaar opgeteld, worden de aankomende Europese verkiezingen in het Verenigd Koninkrijk dus een tweestrijd, tussen ‘The Brexit Party’ van Nigel Farage aan de ene kant en de socialisten van Labour aan de andere kant. LVS

Bei uns in Deutschland

dat de krapte op de Duitse woningmarkt niet daardoor is ontstaan, maar door de instroom van anderhalf miljoen volksverhuizers, die bij de toewijzing van huurwoningen systematisch voorrang kregen op autochtone Duitsers. In Duitsland zijn veel minder mensen eigenaar van een privéwoning dan in Vlaanderen, en er zijn ook veel minder privéverhuurders. Heel veel woningen worden verhuurd door de overheid, meestal op het niveau van deelstaten, steden en gemeenten. Vanaf 2015 begonnen die o zo democratische en menslievende ‘overheden’ systematisch duizenden Duitse huurders op straat te zetten om Lebensraum vrij te maken voor hun islamitische en Afrikaanse lievelingetjes. Het zoveelste aspect van de ‘Umvolking’. Een term die vroeger ten onrechte door de nazi’s werd gebruikt, maar die nu akelig nauwkeurig is. De Franse auteur Eric Zemmour vindt het onjuist in de huidige context nog over immigratie te spreken. Het gaat volgens hem om een regelrechte kolonisatie, met actieve medeplichtigheid van vele regeringen. Het Duitse woonbeleid, waarbij inboorlingen door de overheid uit hun huizen worden verdreven ten gunste van kolonisatoren, sluit daar naadloos bij aan. Maar op dát aspect van de woonproblematiek wijzen de linksen, de Groenen en de centrumpartijen natuurlijk nooit.

JUSO De sluipende terugkeer van het collectivistische denken blijft niet beperkt tot het rood-rood-groene Berlijn, en zelfs niet tot de deelstaten van de vroegere DDR. De uitspraken van Kevin Kühnert, voorzitter van JUSO, de jongerenafdeling van de SPD, wijzen erop dat de collectivistische waanideeën ook elders in opmars zijn. Kühnert wil op termijn álle privéhuurwoningen collectiviseren. Dat maakt het nóg gemakkelijker blanke inboorlingen eruit te gooien en door kolonisten te

FRANKRIJK

trekker Jordan Bardella probeert dat te counteren door te wijzen op de hypocrisie van Les Républicains die “nu wel antimigratie zijn, maat straks in het Europees Parlement toch voor een soepeler beleid stemmen”.Les Républicains hebben echter een verdediging klaar. Zij kiezen voor een gematigde versie van het euroscepticisme die veel Fransen moet aanspreken. Sommigen durven nog altijd niet op Le Pen en consorten stemmen omdat die partij in 2017 pleitte voor het vertrek uit de eurozone. Het RN is daar nu op teruggekomen, maar veel Fransen met spaargeld als deel van het pensioen willen geen monetaire avonturen. Bellamy raakte de voorbije weken een gevoelige snaar door te wijzen op de Europese Unie als een kanaal om de Franse belangen te verdedigen. Een overwinning van Le Pen zou de positie van Frankrijk als staat binnen Europa verzwakken. De nadruk leggen op de Franse belangen, daar lijken kiezers wel oren naar te hebben. Zo stellen de kandidaten van de andere partijen dat “de Europarlementsleden van het Rassemblement National niet anders zullen zijn dan het FN. Ze zitten er maar om de hoop te vergroten en halen enkel het nieuws met provocaties”. Bij LREM benadrukken ze dat lijsttrekster Nathalie Loiseau als voormalig minister van Europese Zaken de Europese bureaucratie goed kent. Maar ze maakte recent wel een slechte beurt door niet in debat te willen gaan met François-Xavier Bellamy van Les Républicains. Waar LREM en Les Républicains wel op dezelfde lijn zitten, is hun waarschuwing dat het Europees Parlement uit Straatsburg zou kunnen vertrekken. Een overwinning van de partij van Le Pen zou dat proces versnellen, is de boodschap.

Right or wrong

en zij bedienen zich van goedkope excuses. Door de leegloop aan parlementsleden wordt het beeld als vanzelf versterkt dat UKIP verworden is tot een groupuscule van islamofoben. In de pers heeft Gerard Batten het als UKIP-voorzitter dan ook niet gemakkelijk om zijn brede boodschap verkocht te krijgen. Journalisten verplichten hem steeds te reageren op de meningen die Nigel Farage verkondigt. De gevolgen zijn zichtbaar in de opiniepeilingen. Niet alleen de Europarlementsleden destijds verkozen op de UKIP-lijst zijn Farage gevolgd, ook de kiezers. Waar de krant ‘The Observer’ op 30 maart stelde dat 18 procent van de kiezers aangaf op UKIP te zullen stemmen, blijft daar vandaag nog tussen 3 à 5 procent van over. Ondanks de tomeloze inzet van Batten is duidelijk dat Farage sterker is dan het merk ‘UKIP’. Bijzonder is dat ‘The Brexit Party’ helemaal geen partijprogramma blijkt te hebben. Sterker nog, Farage kondigde schaamteloos aan dat het verkiezingsprogramma er pas komt na de verkiezingen. Begrijpe wie begrijpen kan. Op de vraag van een journalist hoe Farage de Brexit concreet invulling wil geven, en hoe de Brexit in de praktijk voltooid dient te worden, kwam er bijgevolg geen antwoord. Heeft Gerard Batten (UKIP) dan toch gelijk, stellend dat ‘The Brexit Partij’ uitsluitend een vehikel is voor Nigel Farage en zijn medestanders - veelal uittredende parlementsleden - om opnieuw verkozen te raken in het Europees Parlement? Volgens Batten wil Farage louter deelnemen aan de verkiezingen om opnieuw in Brussel een vet salaris te kunnen opstrijken, zonder daarbij ook maar iets van werkzaamheden uit te voeren.

EÉN MEI: EZELSFEEST EN COLLECTIVISERINGEN Rouzbeh Taheri is een Iraniër die politiek asiel kreeg in Duitsland. In tegenstelling tot wat u misschien verwacht, houdt hij zich momenteel niet bezig met islamitische propaganda, maar met het verkondigen van het socialisme. Of misschien het communisme, dat zal nog moeten blijken. Echt verwonderlijk is dat niet. Taheri is getrouwd met Lucy Redler, een kopstuk van de DRR-partij Die Linke. Zoals één van uw mooie spreekwoorden in Vlaanderen zegt: wie bij de hond slaapt, krijgt zijn vlooien. Niet dat Lucy Redler er als een buldog uitziet, of zelfs maar als een kolchozeboerin die op haar tractor lijkt. Uiterlijk is zij een mooie, elegante vrouw, maar ze heeft het bloedrode innerlijk van een volkscommissaris met een lang palmares van executies. Ze is een extreemlinkse tang. Tot 2008 was zij lid van de trotskistische groep SAV. Toen SAV zijn leden bevel gaf zich bij Die Linke aan te sluiten zo gaat dat in zo’n links nest - gehoorzaamde Redler onmiddellijk. Nu zit ze in de partijtop. Taheri is geen lid meer van Die Linke, maar hij is wel de drijvende kracht achter een DDR-achtig initiatief voor de onteigening en nationalisering van privéwoningbedrijven. Berlijn wordt bestuurd door een rood-rood-groene coalitie, van SPD, Die Linke en BÜNDNIS 90/Die Grünen, dat al eerder iedere kans te baat nam om privéwoningen op te kopen. Taheri’s initiatief valt dus in vruchtbare rode aarde. Inderdaad, zoals in vele grote steden is wonen in Berlijn verschrikkelijk duur, en voor gewone mensen zelfs bijna onbetaalbaar. De privéwoningbedrijven zijn dus helemaal niet populair. Maar voor men over winstbejag en kapitalistische uitbuiting begint te jammeren, zou men er op moeten wijzen

Si la France m’était contée

9

DUITSLAND vervangen. Maar dat zei hij niet hardop. In één adem eiste hij ook de collectivisering van een aantal grote bedrijven, zoals BMW. Er zijn geen diepzinnige economische en politieke theorieën nodig om die onzin te ontzenuwen. Eigenlijk volstaat het een Trabant met een BMW te vergelijken, of zelfs maar met een Volkswagen. Maar zo nuchter en praktisch denken linksen nooit. Kühnerts sovjetiseringsplannen werden in brede kring afgewezen, bespot en weggehoond. Zelfs zijn eigen partij distantieerde zich ervan. Ja, ja. Maar hoe is het dan mogelijk dat zo’n collectivist jongerenvoorzitter kon worden?

Ezelsfeest Het zal wel toeval zijn, want bij de FAZ hebben ze meestal geen gevoel voor humor of satire, maar op hun webstek stond een eindje onder een artikel over kameraad Kühnert een videofilmpje over het Mexicaanse stadje Otumba, waar op één mei de dag van de ezels wordt gevierd. Als men één mei als de dag van de arbeid beschouwt, is dat eigenlijk heel logisch. Ezels werken harder dan socialisten. Zeker in arme landen verrichten die dieren nuttig, productief en zelfs zinvol werk. Ooit een viervoeter gezien die parasiteerde op de sociale zekerheid? Ezels zijn betrouwbaarder, eerlijker, minder bloeddorstig en minder geneigd tot totalitaire excessen of collaboratie met de islam. En ze zijn misschien zelfs verstandiger dan socialisten. Toch zeker als men een Duits voorbeeld als Kühnert in gedachten houdt, of Belgische gevallen als John Crombez en Freya Van den Bossche. Terzijde: er zijn ook minder gevallen bekend van corrupte ezels dan van corrupte socialisten. PAUL BÄUMER


10

Beeldspraak

9 mei 2019

MEDIALAND

FILM Die vaststelling kon eigenlijk niet beter geïllustreerd worden dan door een reportageartikel in De Standaard van verleden maandag. Neen, geen reportage over hindoes of boeddhisten, en al zeker niet over de precaire toestand waarin de christenen in Sri Lanka leven. Neen, de voormalige katholieke krant De Standaard was naar Sri Lanka afgereisd om daar het schrijnende verhaal van de moslims te gaan optekenen. Dat ze daar in angst leven. Dat ze vrezen voor represailles. En dat er laatst wat spanningen waren geweest met de boeddhisten. U leest dat goed: wanneer bij aanslagen door moslims honderden christenen gedood worden, trekt De Standaard zich in de eerste plaats het lot van de moslims aan, die moeten vrezen voor represailles. Van het lot van de christenen trekt men zich geen moer aan. Ze waren in ieder geval tot nog toe geen reportageartikel waard. Toch is het artikel bijzonder lezenswaardig. Waarom waren er bijvoorbeeld laatst spanningen met de boeddhisten? Juist, omdat enkele moslimjongeren Boeddhabeelden met hamers vernield hadden. Schrijft De Standaard: “Dat wil zeggen, de materiële schade viel mee.” En zoals De Standaard netjes noteert: van enige wraakacties tegenover de moslims was uiteindelijk geen sprake. Wie heeft er dan eigenlijk op wie geweld gepleegd? Bij De Standaard - wanneer doopt die krant zich om tot al-Standardiyah? - konden ze alleen maar empathie opbrengen voor de geweldplegers die voor wraak hadden moeten vrezen. De slachtoffers van het moslimgeweld waren zelfs geen zin waard, laat staan een heel artikel.

Hotel Mumbai

Negen gewapende mannen liepen op woensdag 26 november 2008 onopgemerkt het Taj Mahal Hotel in Mumbai binnen, waarna ze in de naam van Allah lukraak om zich heen begonnen te knallen. Het was één van een serie van tien aanslagen in Mumbai, die simultaan werden uitgevoerd. Tot de doelwitten behoorden onder andere een populair restaurant, een treinstation, een bioscoop, drie hotels en een Joods gemeenschapscentrum.

Facebook legt mensen met het rechts profiel het zwijgen op Studio Brussel: Ramadamadingdong Tegen de tijd dat u deze rubriek leest, is de ramadan al enkele dagen bezig. Het is een vaste traditie geworden dat de openbare omroep in het kader daarvan een promotieronde voor de islam opzet, en ook dit jaar is dat niet anders. Op dinsdag zal u namelijk al de eerste aflevering van het speciale ramadanprogramma “Ramadamadingdong” op Studio Brussel kunnen beluisterd hebben. Dat programma zal zolang de ramadan duurt elke dinsdag uitgezonden worden van zonsondergang tot middernacht, en gepresenteerd worden door de drie gebroeders Lamrabat. Geen van de drie heeft ervaring met de presentatie van een radioprogramma, maar dat is natuurlijk geen belet. Hun status van mediatieke knuffelmigranten compenseert dat gebrek immers ruimschoots. De opzet van het programma is in ieder geval uitgekiend. De drie broers zullen tijdens het programma alle vragen beantwoorden die hun gasten hebben over de ramadan. Maar, om vervelende vragen te voorkomen, hebben ze die gasten wel zelf uitgekozen. Meer zelfs, om die gasten in de juiste gemoedstoestand te brengen, zullen ze mee vasten tijdens de dag. Het laat zich raden dat Tom Van Grieken of Zuhal Demir niet tussen de genodigden zitten. Beiden hadden immers stevige kritiek op het programma. Vooral Zuhal Demir ergert zich aan de luchtige toon waarmee de openbare omroep het nodig vindt de vasten van een niet-luchtige religie te promoten. Ze had meteen al een paar pittige vragen voor de drie broers klaar, en dan in het bijzonder over de manier waarop de islam vrouwen behandelt. We achten het weinig waarschijnlijk dat de gebroeders Lamrabat de vragen van Demir tijdens hun show zullen beantwoorden. Tom Van Grieken van zijn kant wees op de asymmetrie tussen wat gebeurt in moslimlanden, en hoe niet-moslims daar behandeld worden, en hoe moslims in ons land behandeld worden. De hype die de VRT creëert rond de ramadan en de islam staat inderdaad niet in verhouding tot wat christenen te verduren krijgen in het Midden-Oosten. Waarbij we gerust kunnen opmerken dat Van Grieken het zo ver niet diende te zoeken. Er zijn plaatsen genoeg in Brussel en Parijs waar je tijdens de ramadan overdag maar beter niet eet of drinkt in het openbaar.

Nieuwsanker vast mee Bij de VRT zijn ze zich van geen kwaad bewust. Daar heet het dat het programma alleen maar de bedoeling heeft “de gemeenschappen dichter bij mekaar te brengen”. Dat is natuurlijk codetaal om modale Vlamingen dichter bij de islam te brengen, niet om moslims dichter bij de modale Vlamingen te brengen. Als bij de VRT al sprake van integratie zou mogen zijn, dan uiteraard de integratie van de Vlamingen in de islam, of wat dacht u? Het beste bewijs daarvan is dat nieuwsanker Goedele Wachters aan het programma mee zal doen, en dus een dagje mee al vasten. Zal ze die dag ook het nieuws met een hoofddoekje presenteren, kwestie van zich eens helemaal te kunnen onderwerpen aan de islam? Wij kunnen ons niet inbeelden dat een openbare omroep in een moslimland een christelijk vastenprogramma zou organiseren, met drie christenen aan de knoppen, laat staan dat dan ook nog nieuwsankers zouden opduiken die een dagje mee vasten met hen.

De Standaard over Sri Lanka: moslims zijn de échte slachtoffers Herinnert u zich het artikel van Jurgen Ceder op onze voorpagina van twee weken geleden? “Nepnieuws van Parijs tot Sri Lanka” heette het, en het sloot af met de vaststelling dat op de nieuwsredacties in de eerste plaats een “angst voor islamofobie” heerst: “Wanneer de moslims het gedaan hebben, zwijgen [de nieuwsredacties] zoveel en zo lang mogelijk, om, indien nodig, daarna de waarheid te verdrinken in een zee van politiek correcte duiding.”

Verleden week was het weer zover: Facebook heeft enkele ‘extreemrechtse’ figuren van zijn platform verbannen. Het gaat onder meer om de Amerikaan Alex Jones van Infowars, de Britse Breitbart-journalist Milo Yiannopoulos, en de Canadese politica en activiste Lauren Southern. Eén van de weinigen die verleden week verbannen werd maar niet in het rijtje van Trumpsupporters thuishoort, is de voormalige leider van de Amerikaanse organisatie Nation of Islam, Louis Farrakhan. We geven dat mee om aan te tonen dat Facebook niet alleen uitgesproken rechts-conservatieve figuren treft. Toch is het eerder uitzonderlijk dat Facebook ook eens een zwarte, en dan nog wel een moslim, van zijn platform verbant. Van extreemlinkse figuren die van het platform gesmeten werden hebben we zelfs geen weet. Op Facebook riskeer je niet zoveel, zelfs als je een pleidooi ter verdediging van het criminele regime in Noord-Korea of Venezuela houdt. Maar als je Donald Trump verdedigt, pas je toch maar beter op je tellen. Die laatste keurde deze nieuwe reeks van verbanningen door Facebook trouwens al meteen af op Twitter. In de praktijk komt dit neer op een vorm van censuur, en de Amerikaanse president kondigde dan ook aan dat hij Facebook van nabij in het oog houdt omwille van die praktijken.

Amerikaanse werkloosheid op recordlaagte Verleden week raakte bekend dat de Amerikaanse werkloosheid nog maar eens gedaald is. De teller staat vandaag op 3,6 procent, het laagste niveau sedert 1969. Dat is dus een halve eeuw geleden, en Donald Trump tweette na het bekendraken van de cijfers meteen “JOBS, JOBS, JOBS!” In de Vlaamse media las u over de Amerikaanse werkloosheidscijfers … niets. Behalve dan bij, u had het al geraden, onze zusterpublicatie SCEPTR. In Nederland waren er enkele media die over de cijfers berichtten, zoals de NOS, NU.nl en enkele gespecialiseerde economische nieuwssites. En NRC, met een zurig bericht, waaruit duidelijk blijkt dat ze bij die krant vurig hopen dat de Amerikaanse economie snel weer begint te krimpen. Anders riskeert Donald Trump immers herkozen te worden. Blijkbaar is het voor hen oneindig veel belangrijker dat er een Democraat in het Witte Huis zit, en nog liefst van al een linkse Democraat, dan dat het de Verenigde Staten economisch goed zou gaan. Eigenlijk zouden ze op hun redactie daar eens heel hard over moeten nadenken, maar dan zullen ze hun moreel meerderwaardigheidscomplex wel even moeten laten varen…

Iedereen die de terroristen in het vizier kregen, werd zonder pardon afgemaakt. De bezetting van het Taj Mahal Hotel duurde drie eindeloze dagen. Toen de nachtmerrie eindelijk tot een einde kwam, lagen er verspreid in de stad zeker 200 doden en 300 gewonden.

Onethisch vermaak? De Grieks-Australische regisseur Anthony Maras rakelt pijnlijke herinneringen op in zijn drama-thriller “Hotel Mumbai”, gebasseerd op het bloedbad. Een film over een recente terreurdaad maken is geen makkelijke opgave. Slechts enkele regisseurs slagen erin geen vals sentiment op te wekken of onethische kwesties te creëren. Maras weet echter op een indrukwekkende manier over de aanslagen in Mumbai te vertellen, en de gebeurtenis terug een plekje in ons collectief geheugen te geven. De wereld is nog lang geen vredevolle plaats. De volgende aanslag is nog niet gepleegd of de vorige is al vergeten. Maras trok met “Hotel Mumbai” de stoute schoenen aan in de hoop dit te veranderen.

Te midden van de nachtmerrie Vanuit het perspectief van de betrokkenen, alle betrokkenen, vertelt hij stap voor stap wat er die drie dagen gebeurde. De film trapt af met de aankomst van de terroristen, een groep jonge knullen die, met een ietwat verloren blik in hun ogen, niemand kwaad lijken te willen doen. Via oortelefoons hebben ze echter voortdurend contact met een duistere stem, die hen aanspoort dat de missie waarop ze zijn voor het goede doel is. Voor je het weet beginnen de jongens willekeurig om zich heen te schieten op verschillende plekken. De verloren blik maakt plaats voor koelbloedige vastberadenheid. De film focust op de hoofdlocatie van de aanslag, het Taj Mahal Hotel, waar de rijke gasten op hun wenken worden bediend door het personeel. Maras brengt de kijker midden in de actie door van perspectief te wisselen. Zo zien we hoe die gebeurtenis de levens raakte van zowel de hotelgasten, het hotelpersoneel en de negen, onwetende, ongeschoolde terroristen.

Tussen rauwe realiteit en aantrekkelijke actie Maras bewaakt vakkundig de grens tussen actievermaak en realiteit, en probeert in geen enkel opzicht van de film een aangename kijkervaring te maken. Integendeel, de film is bloederig en gewelddadig. De paar hypothetische clichés die hij aan het verhaal toevoegt (zoals de nanny die zich met een huilende baby opsluit in een kast in een kamer waar de terroristen binnenstormen), dragen juist bij tot het claustrofobische gevoel van de film. Een ijzingwekkende en ijzersterke reconstructie van waargebeurde terreur. Enerzijds dankzij zeer getalenteerde acteurs (Armie Hammer, Dev Patel, Nazanin Boniadi), maar bovenal dankzij de regie van de regisseur en het camerawerk, dat de kijker met de neus op de feiten drukt. Ongefocust. Claustrofobisch. Chaotisch. Een rauwe weergave van een weerzinwekkende gebeurtenis. “Hotel Mumbai” is voor kijkers die wel wat kunnen hebben. Geen gemakkelijke film om naar te kijken! THIRZA NERISSA


Op de praatstoel

9 mei 2019

11

Chris Janssens

“Bourgeois maakte Vlaanderen ondergeschikt aan de Belgische compromissen.” Zondag 25 mei 2014, het is een dag die veel Vlaams Belangers niet snel zullen vergeten. De partij die ooit een kwart van de Vlamingen kon bekoren, kreeg maar van 5,9 procent van de kiezers het vertrouwen en haalde zelfs in een aantal kieskringen geen enkel parlementslid binnen. Vijf jaar later staan de sterren gunstiger. “Een gevolg van de vernieuwing,” stelt fractieleider in het Vlaams Parlement Chris Janssens, “en van de politieke onkunde...” en het kiezersbedrog van de andere partijen. Bourgeois heeft Vlaanderen ondergeschikt verklaard aan de federale compromissen.” Janssens, samen met Tom Van Grieken en Barbara Pas een van de jongere Vlaams Belangers, gaf de voorbije legislatuur leiding aan de Vlaams Belang-fractie in het Vlaams Parlement. Voor de komende verkiezingen trekt hij de Vlaamse lijst in Limburg met running mate Roosmarijn Beckers. Dat naast de 32-jarige Beckers ook andere jonge mensen - zoals Ellen Samyn of Adeline Blancquaert - goede plaatsten kregen, doet Janssens plezier: “Te lang niet verjongen was een van de pijnpunten van het verleden. Nu kunnen weer meer jonge mensen zich met het Vlaams Belang associëren.” Is een dergelijke verjonging, met onbekende lijsttrekkers, ook niet gevaarlijk? Los van de figuren verleiden we onze kiezers vooral met het product ‘Vlaams Belang’ en onze consequente manier van aan politiek doen. Vlaams Belang doet het in de peilingen fors beter. Welke interne elementen dragen daartoe bij? Tom Van Grieken speelt een doorslaggevende rol. Van het tweedehandswagentje dat het Vlaams Belang vijf jaar geleden was, maakte hij een mooie bolide. Vooral zijn gedrevenheid en communicatietalent hebben een positieve impact. Zo koos Van Grieken er op het gepaste moment voor om volop in te zetten op de sociale media. Met resultaat: de klassieke media, die ons toch proberen te omzeilen, kunnen we nu zelf omzeilen. Dat werpt zijn vruchten af? Ja, sociale media hebben een aantal voordelen ten aanzien van traditionele media. Zo kunnen we interageren met onze kiezers, wat ons toelaat om te ontdekken welke thema’s de Vlaming aanspreken en welke hij links laat liggen. Momenteel heeft onze Facebookpagina meer ‘likes’ dan VRT NWS, waardoor we heel wat Vlamingen kunnen bereiken. Draagt de verandering van stijl daar ook niet toe bij? Hoewel de inhoud dezelfde is gebleven - we blijven radicaal, consequent en rechts zonder complexen - kreeg de vorm inderdaad een metamorfose. Men was, zonder afbreuk te doen aan de pioniers van het Vlaams Blok en het Vlaams Belang, wat uitgekeken op de stijl. De voorbije vijf jaar hebben we die kunnen moderniseren en aanpassen aan de 21ste eeuw, wat bij heel veel mensen aanslaat. Voor burgers is het nu eenvoudiger om bijvoorbeeld een post van het Vlaams Belang te delen.

Onder andere. De gêne om uit te komen voor een stem op het Vlaams Belang verdwijnt stilaan. Deels heeft dat te maken met het sterke ‘product’, maar deels ook met de moderne wijze waarop je dat product op de markt brengt. Daarnaast, iets wat ook meespeelt: mensen horen graag bij de winnaars. Die verkiezingsoverwinning in oktober (de gemeente- en provincieraadsverkiezingen, n.v.d.r.) heeft ons een extra boost gegeven. Naast interne wijzigingen wordt onze “revival” ook veroorzaakt door de politieke onkunde en het kiezersbedrog van de andere partijen. Zo pleegt een Vlaams-nationalistische partij die wil aantonen dat België werkt zonder communautaire hervormingen, een hold-up op haar eigen bestaansreden. De mensen die vijf jaar geleden dachten dat een stem op de N-VA verandering

uitmaken en zelfs de premier leveren, dan moeten wij zeggen: “Jan Jambon, wil jij nu echt premier worden van het land dat je twintig jaar geleden wilde splitsen?” Bij N-VA klinkt dan de kritiek: Vlaams Belang valt ons voortdurend aan. Een voorbeeld: Francken publiceert een boek, wat later presenteert Tom Van Grieken ‘Francken Faalt’. Francken publiceert een nieuw boek, Van Grieken brengt een nieuwe folder uit. Groen en sp.a gaan iets hoffelijker met elkaar om. Groen en sp.a sluiten elkaar natuurlijk niet uit bij de coalitievorming. Integendeel, na de verkiezingen kijken die twee partijen eerst naar elkaar. Het Vlaams Belang kijkt wel naar de N-VA, maar de N-VA daarentegen kijkt alleen naar de traditionele partijen. Onze boodschap is dan ook: Francken heeft

partijen van Groen tot en met N-VA het eens. Nochtans riep die resolutie op tot het erkennen van meer moskeeën. Een verwijzing naar waar het probleem effectief ligt, namelijk bij moslimextremisten, werd daarentegen genegeerd. Daar, bij het doorbreken van die consensuscultuur, ligt volgens mij de rol van het Vlaams Belang. Een ander groot succes van onze partij was het afschieten van de kilometerheffing. Opnieuw: Vlaams Belang voerde met betrekking tot de kilometerheffing een zeer harde campagne tégen Ben Weyts. Is dat niet vragen om uitgesloten te worden? Neen, Ben Weyts is nu eenmaal de minister van Mobiliteit. Hij is ook degene die het vijf jaar geleden in het regeerakkoord liet schrijven en de maatregel al die tijd verdedigde. Hoewel men in N-VA-kringen al maanden tegen Weyts zei dat hij het plan moest afschieten, hield hij halsstarrig eraan vast. Voor ons was het de logica zelve om die extra belasting, net zoals de Turteltaks, te associëren met de bevoegde minister. Wie denkt dat hij in dit zwaarbelaste land een extra belasting moet invoeren, moet daar maar de gevolgen van dragen.

“Wie denkt dat hij in dit zwaarbelaste land een extra belasting moet invoeren, moet daar maar de gevolgen van dragen.” zou teweegbrengen, zijn teleurgesteld. Ze stemden niet voor het in stand houden van miljardentransfers, de communautaire stilstand, het verhogen van de pensioenleeftijd en de stijgende migratie. Blijft het terughalen van die exVlaams Belangkiezers geen probleem? Hoe overtuigt u ze? N-VA zegt immers: halen wij niet voldoende stemmen, dan zit Calvo in de Zestien. Blijft premier Jambon, zelfs voor teleurgestelde N-VA’ers, niet verkiesbaar boven premier Calvo? Het resultaat is altijd hetzelfde: zolang N-VA alleen maar een coalitie wil vormen met de traditionele partijen, komt er geen verandering. Ik vraag me af of de N-VA-kiezer wel op zo’n samenwerking met de traditionele partijen zit te wachten. Consulteren ze hun achterban, dan betwijfel ik of de socialisten hun voorkeurspartner zouden worden. Onze boodschap is dan ook: echte verandering breng je niet met het in stand houden van het cordon en het verkiezen van de traditionele partijen. Overigens, de stemtesten maken duidelijk dat onze programma’s niet al te ver uit elkaar liggen. Zijn we het niet eens, dan leunen we toch dicht bij elkaar aan. Laten we dan ook de handen in elkaar slaan. Zolang dat niet het geval is en N-VA wil van een Belgische regering deel

één troef en dat is goed communiceren, maar dat stemt niet altijd overeen met het gevoerde beleid. Wanneer Francken dan een boek publiceert waarin staat hoe hij het gaat aanpakken, terwijl hij dit jarenlang heeft nagelaten, dan voelen wij ons geroepen daartegen in te gaan. Wijzen op die gebroken beloftes blijft voor een oppositiepartij een cruciale taak. Welke successen op Vlaams niveau moeten kiezers overtuigen om opnieuw op uw partij te stemmen? Wij zijn de enige partij die de ‘dictatuur van de politieke consensus’ doorbreekt. Alle andere fracties, gaande van Groen tot N-VA, zijn het haast over alles eens. Neem de klimaatresolutie die op steun van links tot rechts kon rekenen. Alleen het Vlaams Belang wees op de onrealistische en onbetaalbare eisen. Hetzelfde deden we met betrekking tot de Commissie ter bestrijding van de gewelddadige radicalisering. Alleen die naam al. Wij pleitten voor een vermelding van het ‘gewelddadig moslimextremisme’ in de titel, maar dat werd weggestemd, ook al werden de aanslagen in Zaventem en Brussel niet door christenen of boeddhisten gepleegd. Ook over het uiteindelijke resultaat, dat wederom in een resolutie werd opgenomen, waren alle

Hoeveel punten zou u de Vlaamse regering geven? Hoewel ze op een thema zoals werkgelegenheid - al is dat ook afhankelijk van de conjunctuur - een goede route heeft afgelegd, zou ik ze een stevige tweede zit geven om drie belangrijke redenen. Één: ook al hadden we voor het eerst een Vlaams-nationalistische minister-president, we hebben nog nooit zo’n communautaire slapjanussen gezien. Zelfs in de regeringen van Dewael en Peeters, niet meteen mensen die het communautaire een warm hart toedragen, zat meer communautair vuur. Bourgeois heeft Vlaanderen ondergeschikt verklaard aan de Belgische compromissen, wat ik hem bijzonder kwalijk neem. Daarnaast - kennelijk vinden de andere partijen dat een evidentie - staan we 12 miljard euro van onze welvaart af aan een socialistische regio terwijl in Vlaanderen de wachtlijsten voor de zorg en sociale woningen toenemen. Wanneer Vlaams-nationalisten meer dan dertig procent van de stemmen halen en hier niets aan kunnen veranderen, dan stel ik mij ernstige vragen. Daarbovenop: er werd - ondanks de stoere taal - nooit meer geld gegeven aan allerlei etnisch-culturele organisaties. Een voorbeeld: de Federatie Marokkaanse en Mondiale Democratische Organisaties

(FMDO) en de Federatie van Marokkaanse Verenigingen (FMV) krijgen jaarlijks samen 800.000 euro. Een ander voorbeeld: de Turkse Unie krijgt 430.000 euro. Dat is allemaal belastinggeld dat besteed wordt aan het tegengaan van integratie. Om terug te komen op die eerste twee punten die u aanraakt: mocht N-VA wild op de communautaire trom kloppen, zouden we dan geen regering-Di Rupo bis hebben gehad? En, is Di Rupo niet (nog) slechter dan de regering-Michel? In de praktijk merk je weinig van de economische relance, die nochtans de voorwaarde was voor het opbergen van het communautaire N-VA-programma. Mensen houden misschien netto wat meer over, maar ze moeten voor alles meer betalen, om over het begrotingstekort nog te zwijgen. Daarnaast - en hiermee verdedig ik Di Rupo niet - kwamen er onder zijn regering minder migranten het land binnen. Op de meest essentiële zaken waarvoor de kiezer de N-VA een mandaat gaf, is de partij gebuisd. Terug naar het Vlaamse niveau en uw kritiek op de consensuscultuur: hoe geven we die Vlaamse democratische ruimte meer vorm en inhoud? We zouden eerst en vooral trots moeten zijn op onze Vlaamse identiteit. Durven we bijvoorbeeld niet spreken over de belangrijke rol die het parlement moet spelen bij de Vlaamse natievorming - zo werd ons voorstel voor een commissie omtrent een Vlaamse grondwet afgeschoten - dan wordt het moeilijk. Daarnaast pleit het Vlaams Belang voor referenda. Na de aankomende verkiezingen is de ‘inspraak’ van de burger immers gedaan. Wie in het parlement mag zitten en wie minister-president mag worden, bedisselt de particratie alleen. Referenda zouden een goed tegengewicht kunnen bieden aan die particratie, en maatschappelijke debatten tot stand kunnen brengen. En een rechtstreekse verkiezing van de Vlaamse minister-president? Ik ben daar een groot voorstander van. Idealiter kan men zowel de burgemeester als de minister-president rechtstreeks verkiezen. Zo’n verkiezing versterkt ook de legitimiteit van de persoon die het gezicht van Vlaanderen moet zijn. Om af te ronden: vanaf welk resultaat bent u een tevreden man op 26 mei? Wanneer we dubbele cijfers neerzetten. Het liefst evenaren we het resultaat van in oktober, toen we 13 procent haalden, maar we moeten vooral winnen, winnen en nog eens winnen. Wie vijf jaar geleden danste op het graf van het Vlaams Belang, zal opkijken van onze reïncarnatie. HUGO DECKER


12 Cultuur

9 mei 2019

GESCHIEDENIS

Schrikpedagogiek

In het ranzige Humo verschenen interviews met zogenaamde slachtoffers van de ‘schrikpedagogiek’ in de jaren vijftig en zestig. Zelf voelden zij zich daar niet slecht bij.

Honderd jaar ‘regiem van den alcohol’ In het Nationaal Jenevermuseum opende een dossiertentoonstelling over de Wet Vandervelde die honderd jaar geleden werd gestemd om het alcoholmisbruik te beteugelen.

De klas van Jan Neckers in 1961 (Jan in licht uniform) De geïnterviewden waren allemaal oud-leerlingen van een streng katholiek college. Waar was het officieel (nu gemeenschaps-)onderwijs? In onze arbeiderswijk in Mechelen ging bijna iedereen naar een lagere rijksschool. En daarna? “Meneer pastoor”, zei mijn vader tegen de kapelaan van de parochie, “as ’t college zou verniet zijn, ging ’t em naar daar, maar nu ist den athenee.” Mijn moeder heeft al mijn rapporten en schoolpalmaressen bijgehouden. Dat zijn dingen die je zorgvuldig koestert als je die op je vijftigste terugvindt, want 25 jaar eerder zou je ze in de afvalbak gekieperd hebben. Het zijn prachtige historische bronnen.

Betere en meer lessen Ik heb die ‘schrikpedagogie’ dus aan den lijve ondervonden. Het was inderdaad anders dan vandaag. Om te beginnen ging men er met de grove borstel door. In 1956 begonnen we met 38 leerlingen in de Moderne van het Mechels Koninklijk Atheneum. Zes jaar later kregen zeven onder ons een humanioradiploma: exact 20 procent. Al de anderen haakten onderweg af, bleven een of twee jaar zitten, vertrokken naar een technische school of gingen werken. In de palmaressen zie je dat er jaren zijn dat een derde van de klas niet eens de noodzakelijke 60 procent haalt om naar een volgend schooljaar te promoveren. Huidige leerlingen schrikken als men hen zegt dat rond 1960 gemiddeld minstens 1.200 uren reëel les gegeven werd. Dat is tussen 200 en 300 uren meer dan vandaag, want popconcerten of uitstappen naar binnen- en buitenland waren er niet bij, en het onnozele projectonderwijs bestond niet. Natuurlijk kenden we beter Nederlands (7 uur per week) of Frans (5 uur). In het

Een rapport uit de tijd

eerste middelbaar waren Nederlands (900 punten) en Frans (600 punten) goed voor 40 procent van het totale puntentotaal. Voor Nederlands moest je altijd 60 procent halen of het was herexamen. Eén zware spelfout in een verhandeling en je was al 2 van de 10 punten kwijt. Er was geen sprake van dat de leraar zich aanpaste aan de leefwereld en de interesses van de leerlingen. Omgekeerd was wel het geval. Het internet bestond niet, dus moest je zelf boeken lezen. Mijn school bezat een uitstekende bibliotheek, die inmiddels afgeschaft is. De leraar Moraal was bibliothecaris en vond dat zestienjarigen de hele Nederlandstalige en wereldliteratuur mochten lezen. De categorie ‘boeken voor gevormde lezers’ (boeken met seks) bestond niet en de nieuwste Gysen of het volgend boek van de jonge Claus lagen binnen de maand ter beschikking. Dat was toen niet uitzonderlijk. In de afdeling Knippen en Naaien van de Mechelse Stedelijke Technische School moesten de meisjes in het vijfde jaar spreekbeurten geven over de boeken van… Stijn Streuvels.

Mechelen waren doctor (afgestudeerd voor 1929) of licentiaat.

Niet voor watjes

We werden niet als watjes behandeld, want je was een volwassene in de dop die zijn verantwoordelijkheid moest nemen. Leraars gebruikten graag de rode pen die nu in vele scholen verboden is, want te slecht voor het welbevinden van de kindjes. Bij een onvoldoende kreeg je een herkansing de eerste dagen van september, zodat je twee maanden de tijd had de stof opnieuw te studeren en je je bewust was van je zonden, want ongestoord vakantie vieren was er niet bij. De prijsuitdeling was volledig openbaar in de grootste bioscoop van de stad. Leerlingen verzamelden zich per klas in de foyer en trokken dan in volgorde van hun uitslag de zaal in. Iedereen zag ogenblikkelijk welke plaats de leerling had. Voor alle zekerheid kreeg je een palmares mee met de uitslagen van alle klassen en de hele stad kon de namen lezen. Was alles dan ideaal? Neen. De paar meisjes die onderwijs volgden in de Wetenschappelijke B (een richting die de meisjesscholen niet Betere leraars aanboden) moesten tijdens de Bij schrikpedagogie denk je speeltijd naar het secretariaat aan intimidatie en pesterijen trekken en mochten niet tussen door leraars. Nooit heb ik leraars hun klasgenoten staan. Het Athegekend die leerlingen uitschol- neum was tijdens de oorlog het den om hen te vernederen, die centrum van de collaboratie, dus brulden om gezag te krijgen (wel verdween een hele generatie leomdat ze geen gezag bezaten). raars die vervangen werd door Veel goede leraars gingen ook in vrijzinnigen. Even goede leraars, de jaren vijftig graag en veel in maar soms fanatiek belgicistisch discussie met de leerlingen. Nie- (zeker tijdens de schoolstrijd) mand in het tweede jaar vond het en mijn punten Geschiedenis abnormaal dat de leraar Engels verraden de vele ruzies over de en ikzelf met mijn hele 14 jaar de Vlaamse Beweging met mijn leverkiezingsuitslag van 1958 be- raar. Tijdens de prijsuitdelingen spraken. Maar dat waren andere werd vaderlandslievendheid en meestal betere leraars dan gepredikt. De harmonie van het die van vandaag, al zullen som- weeshuis speelde een verkorte migen dat niet graag lezen. versie van de ‘Brabantse’ voor ieHet onderwijs was voor vele dere eerste. Het ene jaar werden universitairen een logische en Franse gedichten voorgedragen toen nog goedbetaalde loop- van Marguerite Bervoets, ‘une baan. Met een licentiaatssalaris héroine de la résistance’. Het stond je in de categorie van de volgend jaar speelden leerlinbestbetaalde tien beroepen. Het gen in het Frans een tafereel uit gevolg was dat een elite het on- “La reine morte”, enz. Het ‘dederwijs binnenstapte. Pas einde vouement’ van veel katholieke de jaren zestig verschenen mas- scholen ontbrak ook, want de lesaal leuke baantjes in de media, raar was een rijksambtenaar die in de zwaar gesubsidieerde cul- om halfvijf stopte. Geen enkele tuursector en werden zeer hoge leraar nam ooit de moeite naar salarissen betaald in de grote mijn toekomstplannen te inforbedrijven en multinationals. Een meren, hoewel ik als eerste van baan in het onderwijs werd twee- de Moderne de toespraak op het de keus. Een recent bericht dat afscheidsfeest van de humaniora acht van de tien wiskundeleraars hield. Het werd dus maar regenniet eens een wiskundediploma taat, want universiteit was te duur. bezit, is de verbijsterende hui- Die heb ik tien jaar later zelf bedige realiteit. Al onze leraars in taald. JAN NECKERS

Het Nationaal Jenevermuseum in Hasselt huist in de voormalige stokerij Stellingwerff/Theunissen, een complex dat begin jaren 1970 van de sloop werd gered. Een negentiende-eeuwse stookinstallatie is de spil van de museale jeneverproductie, waarover je alles te weten komt. Het productieproces van graanjenever is in de loop der eeuwen nauwelijks gewijzigd, zo leer je in het museum. De boeiende geschiedenis van het distilleren wordt in geuren en kleuren verteld. Hoe deze Arabische uitvinding zich in de loop van de veertiende eeuw over Europa verspreidde. Dat gebeurde via kloosters en universiteiten, want aanvankelijk werd het distillaat ‘aqua vitae’ als geneesmiddel gebruikt voor de meest uiteenlopende ziekten, van schurft tot darmaandoeningen. Om de geneeskracht te versterken, liet men allerlei bessen en kruiden weken in het ‘levend water’. Zo ook de jeneverbes, die werd gebruikt om huizen van pestlijders te ontsmetten. Al snel ontdekte men dat het distillaat ‘den mensche droefheid’ wegneemt en ‘de herten vro’ maakt. In een eeuw tijd werd het geneesmiddel ‘aqua vitae’ het genotsmiddel ‘brandewijn’. Er werd flink gestookt en gedronken. In de negentiende eeuw bereikte de jeneverproductie in ons land ongekende hoogten. Het museum illustreert dit alles met glazen flessen en stenen stopen, borrel- en likeurglaasjes, keramische voorwerpen allerhande, documenten en kunstwerken… en een bijzonder interessante collectie affiches. Daar zijn echte pareltjes bij, zoals de affiche van Roger Berckmans voor de Hasseltse stokerij Looienga (1925-1930) of die voor de Gentse ‘hygiënische’ elixir La Japonaise (ca. 1905). René Magritte tekende de affiche voor Elixir en Sus Advocaat van L’Ambarras du Choix uit Brussel (ca. 1935).

‘De plaag van den alcohol’ Door de eeuwen heen hebben overheden geprobeerd het overmatig gebruik van alcohol in te perken. Zo vaardigden de aartshertogen Albrecht en Isabella een plakkaat uit waarbij de productie en de verkoop van brandewijn uit graan, fruit en

groenten in de Zuidelijke Nederlanden werd verboden. Jeneverstad Hasselt had daar toen niet veel last van, want ze behoorde tot het Prinsbisdom Luik. Nog zo’n wet ter beteugeling van het drankmisbruik werd honderd jaar geleden gestemd. Over die fameuze Wet Vandervelde loopt in het Jenevermuseum een dossiertentoonstelling. Op het einde van de negentiende eeuw telde ons land 175.000 herbergen, ofwel een gemiddelde van één herberg per 36 inwoners of één herberg per negen mannen ouder dan twintig jaar. Het verbruik kwam neer op een budget van 115 miljoen frank, het tienvoudige van de toenmalige onderwijsbegroting. Het indijken van het alcoholgebruik en de beteugeling van het misbruik drongen zich op. ‘De plaag van den alcohol’ had kwalijke gevolgen: ziekte, armoede, geweld…

Duitse bezetter De Eerste Wereldoorlog betekende een keerpunt. De Duitse bezetter, die met harde hand de rust en de orde wilde bewaren, vaardigde velerlei verboden uit en de alcoholconsumptie daalde drastisch. Na de bevrijding zag de overheid de kans schoon om het alcoholverbruik verder binnen de perken te houden. Een opeenvolging van wetsvoorstellen mondde op 29 augustus 1919 uit in de ‘Wet op het regiem van den alcohol’, beter bekend als de Wet Vandervelde. Tijdens de debatten in de Kamer en de Senaat probeerden brouwers, stokers en caféhouders de stemming te verhinderen. Het mocht niet baten. Alcohol drinken op publieke plaatsen werd verboden. In de kleinhandel kon men enkel alcohol aanschaffen als men minimum twee liter kocht en dat was voor Jan met de pet veel te duur. De tentoonstelling in het Jenevermuseum laat in protestaffiches, pamfletten, wetteksten en nieuwsfragmenten voor- en tegenstanders aan het woord. Ze schetst het ontstaan en de gevolgen van de beruchte Wet Vandervelde. MMMV Tentoonstelling “Vloek of zegen? 100 jaar alcoholwet”, nog tot 1 september 2019, Nationaal Jenevermuseum, Hasselt, www.jenevermuseum.be.


Actueel

9 mei 2019

Eureka, een nieuw Orania?

Komt er na Orania en Kleinfontein in de Noord-Kaap een nieuwe - uitsluitend Afrikaner - nederzetting? Of gaat het om een nieuwe stunt van een man die niet aan zijn proefstuk is?

Begin maart kwam in de Zuid-Afrikaanse pers het bericht dat bij Garies, een dorp in Namaqualand in de provincie Noord-Kaap, een nieuwe nederzetting enkel voor blanken wordt opgericht. Het initiatief ging uit van Adriaan Nieuwoudt, de man die de Eurekabeweging stichtte, een beweging die ijvert voor een gebied waar blanken zichzelf kunnen besturen. Eureka is niet de eerste nederzetting van die aard in Zuid-Afrika. Iedereen kent Orania, de Afrikanerenclave op de rand van de Vrijstaat, terwijl in de omgeving van Pretoria al jaren een gelijkaardig gebied bestaat, Kleinfontein. Volgens Nieuwoudt zou de nieuwe nederzetting worden opgericht in een gebied van 3.500 hectare dat hij in 2016 had aangekocht. Beloofd werd dat iedere blanke die zich daar zou komen vestigen een stuk grond van 1.000 vierkante meter zou verkrijgen, waarmee hij kan doen wat hij wil en dat hij eventueel aan zijn nazaten kan overlaten. Wie er een huis wil bouwen, moet uiteraard wel instaan voor de kosten. Doel van dit alles is het aanbieden van een veilige haven aan blanke inwoners van het land, waar ze over eigen scholen, winkels en geneeskundige diensten zouden kunnen beschikken en dit met hun eigen cultuur en in de eigen taal, het Afrikaans. Tot heden zouden zo’n 5.600 leden zijn ingeschreven.

Niet van een leien dakje Nieuwoudts plannen stuiten op verzet van de gemeente Kamiesberg, waartoe Garies behoort. Die heeft zich namelijk tot het gerecht gewend en verkregen dat verdere bouwwerken moesten worden stopgezet. Meer nog, men zou zelfs van plan zijn de bestaande structuren te slopen. Volgens die gemeente heeft Nieuwoudt namelijk nooit een verzoek ingediend om het terrein, dat als landbouwgrond geklasseerd stond, in bouwgrond om te zetten. Tevens had hij nooit zijn bouwplannen ingediend. Intussen is Nieuwoudt in beroep gegaan tegen die uitspraak. Volgens hem heeft de gemeente immers geen poot om op te staan, vermits het gerechtelijk bevel niet tegen Eureka maar tegen de vroegere eigenaar werd uitgevaardigd. Want hoewel hij reeds drie jaar geleden het terrein heeft aangekocht, is het nog steeds niet op zijn naam of die van zijn

maatschappij Eureka geregistreerd. Tevens meent Nieuwoudt dat de bouwplannen niet ter goedkeuring aan de gemeente Kamiesberg moeten worden voorgelegd omdat het om een “minder formele” nederzetting gaat en men in de toekomst geen beroep zal doen op de gemeentelijke diensten. Zo zou men bijvoorbeeld zelf grondwater en eventueel zoutwater gaan ontzilten. Hoe dan ook, de bouwwerken gaan volgens plaatselijke bewoners gewoon voort. Zo zouden sinds 2017 reeds een dertigtal huizen klaar zijn of in aanbouw.

IN MEMORIAM

Lode van Dessel (1932-2019)

Schrijven dat ‘de’ Lode van ons is heengegaan op de eerbiedwaardige leeftijd van 87 jaar, kan klinken als een cliché, maar in zijn geval is het meer, veel meer dan dat. Lode was immers tijdens zijn altijd Vlaams bewogen en Vlaams bewegend leven de eerbied waardig van al wie, over alle partijgrenzen heen, Vlaamsgezind is. Dat merkte en voelde eenieder die, als verkoper in spe, of als belangstellende bezoeker, ooit de Historische Beurs van de Vlaamse Beweging in lokaal Nilania heeft bezocht.

Kubus en Kibus Er zit echter een haar in de boter. Adriaan Nieuwoudt is ook de man achter Kubus, een schandaal dat begin de jaren tachtig voor ophef in Zuid-Afrika zorgde. In die periode verdiende hij miljoenen randen met een zogenaamd melkcultuurproject. Duizenden Zuid-Afrikanen kochten toen van hem een mengsel van melk en kaas dat ze thuis moesten laten drogen, waarna ze het verkregen poeder terug aan hem moesten verkopen teneinde er een huidcrème van te maken. Van die zalf kwam nooit iets in huis, en achteraf werden tonnen gedroogde melk rottend in een loods teruggevonden. Alles bleek uiteindelijk een soort piramideconstructie te zijn geweest, want de deelnemers moesten proberen anderen te overhalen om aan de zaak deel te nemen. Uiteindelijk stortte de boel in mekaar. Nieuwoudt kwam begin de jaren negentig nogmaals in het nieuws, toen hij een gevangenisstraf opliep wegens diamantsmokkel. En in 2004 waren er berichten over een nieuw project van het piramidetype, Kibus, dat rond kaolien (een soort klei) draaide. Kortom, of Eureka de weg zal opgaan van Orania en Kleinfontein valt nog te bezien. Maar blijkbaar wordt een groeiend aantal Afrikaners door dergelijke projecten toch aangetrokken. Dat Marshall Dlamini, parlementslid voor de extreme Economische Vrijheidsvechters (EFF), onlangs nog verklaarde dat, mocht zijn partij in de regering komen, men landloze zwarten naar Orania en Eureka zou sturen, is niet van die aard om die trek te verminderen. JAN VAN AERSCHOT

Jarenlang was ‘de Lode’ daarvan de organisator en stuwende kracht. Wat hem ten voeten uit tekende: de opbrengst van die tweedehandsbeurs van de Vlaamse Beweging vloeide elk jaar terug naar de… Vlaamse Beweging. Lode wist altijd wel een vereniging of actiegroep te vinden die zijn financiële stimulans best kon gebruiken om in (Vlaamse) beweging te blijven.

Doener voor Vlaanderen Zelf ben ik op die beurs een paar keer mijn pennenvruchten gaan slijten, maar ik had het genoegen Lode al langer te kennen, van toen hij nog burgemeester van Nijlen was en via wijlen L.H. Cotvooghel, in de jaren tachtig van vorige eeuw, had gevraagd zijn door hem gestichte Volksunie-afdeling op een “Safari” door ’t Pallieterke te vergasten. Medestichter Volksunie Nijlen, las ik op zijn doodsbrief, maar Lode heeft ook mee aan de wieg gestaan van het ziekenfonds TAK Lier, dat later is versmolten met het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds waarvan hij erevoorzitter was. Hij staat ook vermeld

Gepantserd socialisme in Venezuela Het incident gebeurde in Venezuela op 30 april, maar de beelden ervan waren op 1 mei nog overal prominent in de media aanwezig, als herinnering aan wat het socialisme in praktijk echt is: pantserwagens die inrijden op ongewapende manifestanten. Er vielen toevallig geen doden en de pantserwagens waren lichter en kleiner dan gewoonlijk, maar de symboliek was dezelfde. Dat hadden de tanks van socialistische regimes kunnen zijn in Berlijn in 1953, in Boedapest in 1956, in Tibet in 1959, in Tsjechoslowakije in 1968, in Polen bij het neerslaan van Solidarnosc in de jaren tachtig, of op het Plein van de Hemelse Vrede in 1989… Overal waar mensen in opstand kwamen tegen het socialisme, of er zelfs maar tegen protesteerden. En altijd, altijd, van Berlijn 1953 tot Venezuela nu, is er crapuul in het Westen dat de kant kiest van de socialistische terreurre-

gimes en van hun meesters in Moskou, Havana en Peking. En zoals altijd zijn er bij dat crapuul ook Vlaamse paters en politici, journalisten en nieuwslezers, en de onverbeterlijke ‘pacifisten’ die geen kik geven over de Cubaanse en de Russische interventies die nu al bezig zijn, maar die wel moord en brand zullen schreeuwen als Trump de Venezolanen ooit echt ter hulp komt. En we bedoelen dan niet met tweets, maar met troepen.

Doodseskaders en een vijandige overname Zelfs volgens de altijd zéér voorzichtige schattingen van de Verenig-

13

de Naties heeft het socialistische regime in Venezuela al minstens 500 mensen zonder enige vorm van proces laten vermoorden. Nog eens honderden zijn, helemaal in de slechtste Latijns-Amerikaanse traditie, door ongeïdentificeerde militairen - de tropische tegenhangers van de ‘groene mannetjes’ op de Krim - gearresteerd en spoorloos verdwenen. Vroeger, toen er in Latijns-Amerika nog rechtse dictators aan de macht waren, noemde men dat doodseskaders. Nu noemt men hen… helemaal niets meer. Of had u ooit in onze media al iets over die verdwijningen gelezen? Maar de moed van de Venezolanen is bewonderenswaardig. Zij staan alleen tegenover socialistische doodseskaders - nationaliteit onbekend - en Venezolaanse, Cubaanse en Russische militairen en politietroepen. Maar zij geven het niet op. Zij blijven rebelleren. Wij in Europa staan in een onvergelijkbaar veel betere positie, maar wij blijven passief. We hebben toegekeken hoe openlijke of verdoken socialisten van alle slag ons onderwijs inpalmden, infiltreerden in de media, de kerkinstituten en de politieke partijen, en we hebben geen hand uitgestoken om hen tegen te houden. En ook nu wachten we als bange schapen af en kijken we werkloos toe hoe de moslims, de klimaatbolsjewieken en de islamosocialisten de boel hier helemaal aan het overnemen zijn.

als stichter van N-VA-Nijlen en als ereburgemeester en ereschepen. Hij zetelde ook in de Provincieraad. Hij was lid van vzw Kempenland en - wie zal dat verwonderen? - van vele Vlaamse verenigingen. Die ‘vele’ zal geen verwondering wekken bij wie Lode heeft gekend, maar bewondering verdient het wel dat deze onvermoeibare ijveraar voor de Vlaamse zaak, toen hij ‘nog maar’ 79 was, als bezieler van een ploeg vrijwilligers onder de naam “Vlaanderen kleurt”, onderdeel van “Vlaanderen vlagt”, vanuit een magazijntje boven Zaal Kempenland in Nijlen, duizenden Vlaamse vlaggen aan de man wist te brengen, niet alleen in Vlaanderen en Europa, maar tot in de VS en Canada toe (weetje ontleend aan GvA, met dank aan Bert Provoost). Wat ben ik blij dat ik, lang voor er in de politiek sprake was van ‘doeners’, Lode van Dessel heb mogen leren kennen als een niet-aflatende doener voor wat goed is voor Vlaanderen! Goed voor Vlaanderen… Wat lees ik rechts onderaan op zijn doodsbrief? Ook weer zo kenmerkend: geen bloemen of kransen, a.u.b., vrijblijvend een schenking aan Algemeen Nationaal Zangverbond op rekeningnummer BE04 4026 1790 3131 met vermelding ‘schenking Lode’. Wat Lode voor Vlaanderen allesbehalve goed vond, was die hopeloze verdeeldheid in eigen rangen. Het zou best kunnen dat die noodlottige verdeeldheid een van de grootste oorzaken is dat ijveraars als Lode de staatswording van het Vlaanderen waarvoor zij hebben geleefd, niet meer hebben mogen meemaken. Jammer… Lode, aan u zal het niet gelegen hebben en dat zal de Vlaamse Beweging in haar vele kamers niet licht vergeten. Amen, zo zij het! HECTOR VAN OEVELEN

Duitsland

“Geef ons meer grenscontroles” Mensen die vanuit onze streken naar Oostenrijk en Italië op vakantie gaan, zal de naam Pirmasens allicht wel iets zeggen. Pirmasens is een grensstrad in Duitsland en stond bekend voor zijn buitenproportioneel aantal vreemdelingen en asielzoekers op zijn grondgebied. Om een en ander tegen te gaan, werden toegangscontroles opgericht.

De overheid heeft nu besloten dat die poorten blijven bestaan. Want zoals de minister voor Binnenlandse Zaken van de deelstaat Rheinland-Pfalz stelde: “Deze barricades hebben het leven van onze eigen inwoners vergemakkelijkt, en hebben tot een duidelijke verbetering van de toestand gezorgd.” “De stap was nodig, en de maatregelen hebben voor meetbare resultaten gezorgd”, aldus burgemeester Markus Zwick (CDU). In het stadje van 40.000 inwoners wonen vandaag 1.400 asielzoekers, en de meesten onder hen zijn Syriërs. Voor de verordening stroomden maandelijks 80 asielzoekers de stad in. “Deze dramatische stijging is gelukkig gestopt”, aldus de burgemeester. Zelfs links schaart zich nu achter de maatregel. Zo liet de minister voor Integratie, Anne Spie-

gel (Die Grünen), verstaan: “Om het goede resultaat te behouden, hebben wij beslist om de toegangspoorten zoals die momenteel bestaan, nog een tijdlang aan te houden.” Het voornaamste doel ervan is, volgens links, “vluchtelingen in Rheinland-Pfalz goed te integreren”. Dat laatste is natuurlijk een kwakkel van formaat. De toegangsbarrières zijn er niet gekomen om de migranten te integreren, wel om de toestroom van veel nieuwe vluchtelingen in te perken. Links ligt met haar ‘no borders’-beleid zo in de knoop dat het geen kant meer op kan. Maar blijkbaar is voor links de toestand nog niet dramatisch genoeg om eenvoudigweg “stop” te roepen, en de grenzen gewoon te sluiten. PIET VAN NIEUWVLIET


14

Brieven

9 mei 2019

CORNEEL VAN OOSTERWEEL: HET GEHEIME WAPEN VAN BEN WEYTS

28 JAAR GELEDEN

VOETBALFRAUDE

Pallieterke, Naar aanleiding van een aanranding op een meisje in december 1991 in mijn streek, verzamelde ik meer dan 150.000 handtekeningen. Van alle politieke partijen kreeg ik toen respons. Ministers, parlementsleden enz. stonden bij wijze van spreken aan mijn voordeur. Er waren er zelfs die mij aanmaanden om niet bij de verkeerde politieke partij hulp te zoeken. Sommigen waren verontwaardigd omdat hun naam niet in krantenartikels voor kwam. Ik werd uitgenodigd op jaarlijkse bals en eetpartijen. En dan: uitgenodigd in 1992 door de minister van Justitie voor overhandigen handtekeningen met de nodige beloften. Maar zoals het spreekwoord zegt: “Veel beloven en weinig geven doet de zotten in vreugde leven”. We zijn nu 28 jaar later en wat is er veranderd? Het zal je kind maar wezen. Ik hoop dat de stille mars a.s. zondag iets teweegbrengt. Ik ga nu stoppen; voel mij misselijk. Een verontwaardigde grootvader

Pallieterke, In uw weekblad van 2 mei 2019 lees ik op blz. 15 het artikel “Merkwaardigheden”. Ik lees de visie van Peter Vandenbempt, die zich in dit dossier van matchfixing eerder gedraagt als een rechter of opiniemaker dan als een journalist, en die zich bij voorkeur bij de feiten zou moeten houden, een gedrag dat ’t Pallieterke, terecht, wekelijks hekelt als het gaat over de berichtgeving in onze 'mainstream-media'. U laat uitschijnen dat, als KV Mechelen en Waasland-Beveren toch zouden gestraft worden, de uitsluitend Franssprekende voorzitter van de KBVB en de Franstalige gedelegeerd bestuurder van de Pro League dan hierin een bepalende rol zouden kunnen spelen. Bovendien hopen jullie dat de genoemde clubs naar de burgerlijke rechtbank stappen, waardoor de competitie van volgend jaar in een chaos wordt gestort. Wil dit dan zeggen dat jullie het normaal vinden dat andere betrokken clubs, zoals Lokeren, Beerschot en Tubeke, niet weten hoe ze zich moeten voorbereiden voor volgend jaar? Over heel die verdachte gang van zaken op de laatste speeldag van de reguliere competitie van vorig jaar heb ik volgende opmerkingen: • Ook ik vond toen de uitslag van Eupen-Moeskroen zeer verdacht en dacht dat Mechelen hiervan het slachtoffer was. Tot in september-oktober 2018 de “operatie propere handen” losbarstte, en bleek dat er 'afspraken' waren gemaakt voor de match KV Mechelen-Waasland-Beveren, en dat er geen 'afspraken' waren gevonden voor de match Eupen-Moeskroen. • Ik vermoed dat Eupen en Moeskroen eventuele afspraken geheim hebben kunnen houden voor de buitenwereld, in tegenstelling tot de andere twee die hun afspraken over de telefoon regelden met Dejan Veljkovic. Al deze gesprekken werden door de gerechtelijke diensten afgetapt. Zo handelden de eerste twee slim en de andere twee dom. Van de eerste twee zijn er geen bewijzen, van de laatste twee zijn er een overvloed aan bewijzen, als de reportages van De Standaard, toch een kwaliteitskrant, nietwaar, in de tweede bijlage kloppen. • In dat verband is het bondsreglement duidelijk: als een of meerdere bestuurders van een voetbalclub betrokken is/zijn bij matchfixing, wordt de betrokken club gedegradeerd of, in het slechtste geval, van de bondslijsten geschrapt. En dit ongeacht of de betrokken club goede of slechte supporters heeft, of dat de bestuurders van de voetbalbond Frans- of Nederlandstalig zouden zijn. • Als Mechelen en Beveren hiermee weg komen, raad ik elke club aan zoveel te sjoemelen als maar kan, want er kan je toch niets gebeuren. Ik vind het raar, en voor mij een grote ontgoocheling dat ’t Pallieterke sjoemelaars schijnt te steunen.

“OP ONS KUNT GE REKENEN” Pallieterke, Vandaag 7 mei 2019 krijg ik in mijn brievenbus kiespropaganda van de CD&V met als leuze: “Op ons kunt ge echt rekenen”. Ik kan me niet voorstellen hoe de ouders en familie van Julie zich voelen op dit ogenblik.Mochten zij ook zulke boodschap in de bus krijgen met een mooie foto van Koen Geens. Ik ga hier niet verder over schrijven want dan ga ik vuile woorden gebruiken die bij deze tragedie niet thuis horen. Bussen van de lijn stoppen niet meer aan het Noordstation. De hoofdstad van Europa stinkt. Niemand heeft er schuld aan… Misdadigers lopen vrij rond, de minister treft geen schuld… Ik stop deze brief met onze innige deelneming te betuigen aan de familie. Zij verdienen onze steun, die zij van de verantwoordelijken niet kregen. Juicht België, juicht? J.T - Vilvoorde

JULIE Pallieterke, Een studente werd vermoord door een recidivist, die eigenlijk moest opgesloten zitten. Ik denk dat het tijd wordt om de doodstraf terug in te voeren. Vele misdadigers zijn niet meer te helpen en blijven wegen op onze samenleving... G.V.O - A ntwerpen

Kruisende woorden oplossing 1159

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 V

I

R T U O S

I

T E

I

T

L E V E R X C X E L X E A R X Z X L E A R X S G A L A A M X P L U K T E M A M M O E T X G E E N S N X E E R R O V E N D G D A N S K X G E K

I G

E X R X K E T X C X G A Z O M E R N A C H T X A I

X D R O N K X T O D D

N G I

X E E X E E G A S

D X K A N N E X N A R E

Herman Van den Broeck - Brasschaat

BELEEF DE RAMADAN

SCHAARBEEK

Pallieterke, Het stadsmagazine De Nieuwe Hasselaar nodigt uit: “Beleef de ramadan.” “Volgens de islamitische kalender loopt van 5 mei tot 4juni de ramadan. Wil je eens proeven? Letterlijk? Dat kan tijdens een ftaravond op 18 mei in de Marokkaanse moskee Badr of op 25 mei in de Turkse moskee Aya Sophia. In de gebedsruimte kom je alles te weten over de islam.” Einde citaat. Islam betekent ‘onderwerping’ en heeft een sterk politiek luik dat niet te verzoenen is met onze democratie. Islam is: de Koran, de sharia, meisjesbesnijdenissen, kindhuwelijken, polygamie, géén scheiding van moskee en staat, tégen gelijkwaardigheid van mannen en vrouwen, onderdrukking van vrouwen. Zoals op de bijhorende foto; een moslima mét hoofddoek. Meneer Steven Vandeput, N-VA-burgemeester van Hasselt, uw partijgenote Darya Safai, de Iraanse activiste die opkomt tégen de onderdrukking van vrouwen, krijgt géén steun van de N-VA-politici. In de jaren zestig en zeventig, onder de sjah, had Iran een seculiere maatschappij. In 1979 werd de vrijheid van vrouwen aan banden gelegd door islamitische leiders. De zedenpolitie controleert de kleding van vrouwen. In 1989 werd de sharia ingevoerd. Zo snel kan islamisering gaan! Darya vluchtte met haar man naar België. Hier voert ze een eenzame strijd tegen de ondermijning van onze vrijheid. Darya Safai: “We moeten meisjes/vrouwen die zuchten onder de sociale druk van de moslimgemeenschap helpen, in plaats van hen toe te juichen omdat ze een hoofddoek dragen en zo hun ‘religieuze identiteit’ zouden beleven. De hoofddoek/schoudergewaad/nikab/boerkini zijn sterke signalen van de verspreiding van het extreme islamisme in onze maatschappij.” In het stadsmagazine van maart/april geen oproep: “Beleef de vasten.” Géén woord over Aswoensdag of de Goede Week. Christenen krijgen geen gelijke kansen. De islam is dominant en verdringt andere religies naar de zijlijn met steun van politici en linkse media. Moslims stellen zich kandidaat bij verkiezingen. Ze worden opgeroepen eraan deel te nemen, al verwerpen ze onze democratie. Binnen enkele decennia zijn moslims, demografisch en via migratie, in de meerderheid en leven onze kinderen en kleinkinderen in een moslimland. De Kracht van Verandering! A n Witters - H asselt

Pallieterke, Ook gezien op teevee, aan de kleuterschool in Schaarbeek al die achterlijke, dolle, hysterische, tierende en met eieren en flessen gooiende, gesluierde allochtonen? Een chaotische meute, wars van alle rechtsregels eigen aan onze rechtsstaat. En de politie? Die fungeerde duidelijk als schietschijf : die stond erbij, keek ernaar en incasseerde. Wat zou er gebeuren indien wij de politie met dergelijke projectielen zouden bekogelen? Juist! Zware boetes, schadevergoeding en eventueel gevangenisstraf. Maar ja, wij zijn dan ook blanke autochtonen. Wij zijn alleen goed om de belastingen te betalen die nodig zijn om dat soort mensen met goedkeuring van de politiek te kunnen verwennen, in de watten te kunnen leggen en aan het infuus van onze sociale zekerheid te kunnen hangen. Er wordt duidelijk met twee maten en twee gewichten gemeten. En wat erg is, dat soort mensen krijgt zo de indruk dat voor hen alles is toegestaan en dat zij de ‘waarheid’ in pacht hebben. ‘Waarheid’ die hen ingelepeld wordt door gewelddadige krachten die de mosterd halen uit obscure teksten van veertienhonderd jaar geleden. De hoogstaande westerse beschaving dreigt zo ten onder te gaan en vervangen te worden door een barbaarse en achterlijke levensopvatting. Dat is alleen maar mogelijk omdat de gemiddelde westerling gewillig en lijdzaam blijft toezien, zijn hoofd in het zand steekt en blijft stemmen op de machtspartijen, die dat allemaal mogelijk maken. Dat soort allochtonen komt hier en masse binnen en krijgt bovendien ook nog eens veel meer kinderen dan de autochtone westerlingen. Het is nu al ondraaglijk erg. Wat staat er ons allemaal nog te wachten als zij met nog veel meer zullen zijn? En die tijd is niet meer ver af. Arm Europa! Arm Vlaanderen!! Vlaming, open je ogen en gebruik je verstand als je nu in het stemhokje staat, want veel kansen om dat soort desastreuze multicul een halt toe te roepen, ga je later niet meer krijgen. Dan zal het jammer genoeg te laat zijn. Willy Van der Meulen - Ternat

RIZIV Pallieterke, Ik begin toch zo stilaan mijn bedenkingen te krijgen bij jullie hoeraverhaal dat wij in Vlaanderen toch zo goed bezig zijn met het toewijzen van RIZIV-nummers aan Vlaamse kandidaat-artsen. Lees: numerus clausus na ingangsexamen. Wij zijn minstens even heilig als de paus terwijl de Walen er maar op los morsen. Ondertussen kan ik vandaag niet meer terecht bij mijn huisarts. Indien er geen griepepidemie is, zou dat morgen wel moeten lukken. Bij mijn huisarts! Voor mijn tandarts is het 4 (vier) maanden wachten. Voor mijn oogarts is het 3 (drie) maanden wachten. Dermatologen in het Brugse hebben een patiëntenstop. Voor mijn cardioloog moet ik 2 à 3 maanden wachten. Tenzij ik een hartaanval heb. Mijn dochter werd door haar huisarts, na telefonisch contact, doorverwezen naar de spoed. Na 5 uur kon ze toch een spoedarts spreken. Maar volgens de doctrine moeten we er goed voor opletten dat er zeker niet te veel dokters komen in Vlaanderen. Wie is dat groot licht dat deze aantallen toe te wijzen RIZIV-nummers berekent? En wordt dit soms herzien? Want volgens mijn amateuristisch aanvoelen beginnen we hier in Vlaanderen toch zowat op ons tandvlees te zitten. En gezien de studie- en stageduur van artsen zal daar in de eerste tien jaar niet veel aan veranderen. Tegen dan ben ik al lang dood, terwijl ik een vijftal openstaande afspraken met artsen heb. Maar ik zal gelukkig sterven in de wetenschap dat het bij ons heel wat minder kost dan bij de Walen. Jan Cappelier - Ruddervoorde

Een lezersbrief insturen?

DIERENLEED EN WEYTS Pallieterke, Ben Weyts heeft beslist twintig ambtenaren aan te nemen om slachthuizen te controleren op dierenleed, met een prijskaartje van 3 miljoen euro, belastinggeld. Dat is volledig overbodig, omdat blijkbaar de federale veeartsen hun job niet naar behoren doen. In plaats van twintig ambtenaren te benoemen, moet hij eisen dat de federale veeartsen hun job naar behoren doen. Mr. Weyts wil aan de kop van Europa staan om het dierenleed te verzachten. Zou hij niet beter die 3 miljoen euro gebruiken om een fietspad aan te leggen of te onderhouden? Dat zou fietsongevallen kunnen voorkomen. Oswald Vandenbroucke - Oostduinkerke

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis zijn zijn Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis Verliefd op op de dethuis natuur-?zijn Vlamingen Verliefd natuur-? Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-! Kom

HOTEL HOTEL

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu! Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.


Sport

9 mei 2019

ROSKAMMEN

Kampioen! Dat Racing Genk kampioen wordt, daar is iedereen het inmiddels over eens. Maar wanneer, dat is de hamvraag. De kans is groot dat de machtsoverdracht in het Jan Breydelstadion gebeurt. Dat zou pas frustrerend zijn voor de Bruggelingen. In 1973 maakte ik het mee met Anderlecht. Blauw-zwart werd kampioen in het Astridpark. We moesten winnen, anders pakte Brugge de titel. Het bleef bij 1-1, ondanks de superpremie die ons was beloofd. Het is veel plezanter om kampioen te worden in een thuiswedstrijd. Het lukte ons in 1972. De apotheose van dat seizoen was een heuse thriller. Indien Anderlecht de punten thuishield tegen Sint-Truiden, moest Brugge absoluut winnen op het veld van RC White om de titel te pakken. Wij wonnen vlot met 5-1. Toen de wedstrijd in het Astridpark afgelopen was, stond er nog zes minuten op de klok in het Fallonstadion, en een 1-1 stand op het scorebord. Wij zaten in de kleedkamer te luisteren naar het radioverslag. Het waren de langste zes minuten van mijn leven! Niemand van de 38.000 toeschouwers verliet het Astridpark. Iedereen stond nagelbijtend te wachten op het verdict.

Kampioen op verplaatsing in 1974 RC White werd overklast, maar hield stand. Eindelijk werd dan afgefloten en het Anderlechtstadion ontplofte! Het beeld dat mij is bijgebleven van dat feest was een rondspringende Jan Mulder in de hoofdtribune, in bloot bovenlijf. Hij ging volledig uit de bol. Zo een feest heb ik later nooit meer meegemaakt. Het was fantastisch! In 1974 werden we kampioen op het veld van Beveren. De voorlaatste wedstrijd van het seizoen was thuis, tegen KV Mechelen. Indien we wonnen, was de buit binnen, maar het bleef bij 2-2.

De laatste match, op het veld van Beveren, was bijgevolg beslissend. Dat onze toenmalige trainer, Urbain Braems, er had gewerkt, was zeker niet onbelangrijk. Toen Braems de ploeg bekendmaakte, was het toch even slikken. Attila Ladinszky, onze topschutter met 21 doelpunten, zat zelfs niet op de bank. Braems gaf toen geen uitleg. Tijdens een interview voor Sport-Voetbalmagazine een paar maanden geleden wel: “Attila was een echte goalgetter, maar een speciale man. Die jongen had een alcoholprobleem. Op een dag kwam ik thuis en zaten er twee rijkswachters. Mijn vrouw had een lichte aanrijding gehad en ze waren de papieren aan het invullen. Een van die mannen herkende mij en zei: ‘Ik heb onlangs een huiszoeking moeten uitvoeren bij een speler van u, een zekere Attila Ladinszky. We hebben daar het een en ander gevonden...’ Hij zei niet wat, maar zijn gezicht sprak boekdelen. Ik kon hem niet meer opstellen! Er deden nog andere geruchten de ronde. Ik heb hem dan maar verkocht.” We wonnen op de Freethiel, met 1-4...

Gebakken peren Het kan dat KV Mechelen, ondanks een ijzersterk seizoen, eind volgende maand alsnog met de gebakken peren zit, zoals de volksmond de gevolgen van een miskleun omschrijft. Voor de promovendus (?) naar 1A en de winnaar van de Belgische beker bestaat die miskleun uit een (mislukt) probeersel tot matchfixing, zonder dat daar onweerlegbare bewijslast voor is. Het probeersel is een klein onderdeel van het lopende gerechtelijk onderzoek in de operatie “Propere handen”. Het belette de bobo’s van het Glazen Huis aan de Heizel niet om daar met hun ‘bondsparket’ een eigen onderzoek op te starten. Het voortgevloeide vorderingenscenario tegen KV Mechelen en Waasland-Beveren kent men. Dat het ‘kleine’ Malinwa in de bekerfinale zou stunten tegen het ‘grote’ AA Gent, stond niet in dat scenario. De gecreëerde chaos is navenant. Gaat Mechelen naar 1A, of toch niet? Mag Mechelen naar de Europa League, of toch niet? Het zijn twee hamvragen die tot een derde leiden: wie zit er momenteel met de meeste gebakken peren? De absolute stuntclub van het voorbije seizoen, of ‘de bende amateurs met spookagenda’s’ zoals Hugo Camps in Het Laatste Nieuws de KBVB-notabelen definieert? Alleen al omdat je, naar zijn oordeel, het gesukkel om de Europese tickets te verdelen enkel in een bananenrepubliek verwacht. Camps vreest verder dat de voetbalbond straks monopoliehouder van competitievervalsing wordt. Lees: als men erin slaagt om KVM voor Europees voetbal uit te sluiten.

Betekenisvol signaal Bewijs van achterkamertjespolitiek is er niet. Toch zouden we niet graag het bedrag aan telefoongesprekken betalen, gevoerd na het drama van 1 mei door G5-prominenten onderling, en met vooraanstaanden uit bonds- en Pro League-kringen. Kwestie van op een of andere manier hun ‘belangen’ te verdedigen. De gebakken peren waarmee ‘grote’ clubs zitten, lijken heel moeilijk te verteren. In kranten liet AA Gent-voorzitter Ivan de Witte al weten dat hij zich kon vinden in een van bondswege geopperd scenario voor Euro-

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

lechtaanhang nog eens mocht juichen? Te lang om op te noemen. In de thuiswedstrijd tegen Standard lukte het dan toch nog eens. Tachtig minuten met een man minder en toch nog winnen, dat is knap, maar de ster op het veld was zonder meer de 17-jarige Waaslander Yari Verschaeren, die zijn klasse nog maar eens demonstreerde. Zijn dribbelnummers zijn voor herhaling vatbaar. Dat zullen ze bij Antwerp, dat nu zondagnamiddag op de Bosuil de honneurs mag waarnemen tegen Anderlecht, niet graag horen. Anderzijds, ze zijn gewaarschuwd. Anderlecht, op sterven na dood, heeft dan toch nog van die rare stuiptrekkingen waarmee een gewaarschuwd man, die er twee waard is, rekening moet houden.

Turken en Kempenzonen Hoed af

Bang vooruitzicht

Spanning alom in een genietbare bekerfinale tussen AA Gent en KV Mechelen. De ontlading was des te groter in het Mechelse kamp; de supporters hielden tot de laatste seconde hun hart vast tijdens het slotoffensief van AA Gent. Dat de Buffalo’s met de kansen morsten, is een oud zeer waarmee Gent al langer sukkelt. Het maakte de zaak niet van Malinwa, dat het laatste kwartier moest pompen of verzuipen maar moedig standhield en dank verschuldigd is aan doelman Verrits, die een ruim aandeel had in de overwinning. Zonder de overige spelers onrecht aan te doen. Integendeel. Al dragen we geen hoed, toch chapeau voor de uitmuntende collectieve prestatie.

Antwerpverdediger Arslanagic kon zijn handen niet thuishouden, met een strafschop als gevolg, plus een misbakken terugspeelbal in de voeten van de tegenpartij. Dat nekte Antwerp tegen Genk, dat het allemaal graag zag gebeuren. Wie er nog aan twijfelt dat de titel zo goed als binnen is voor de troepen van Philippe Clement raden we het standaardwerk “Voetbal voor beginners” aan. De kans dat Racing Genk nu zondag al de titel mag vieren, uitgerekend in het Jan Breydelstadion, is niet denkbeeldig. Rest de vraag of Club hen dat cadeau gaat gunnen. Voor het antwoord op die prangende vraag: allen daarheen!

Boergondisch feestje Het moet geleden zijn van de blijde intrede van Karel de Stoute in Mechelen dat er onder de Sint-Romboutstoren nog zo gefeest werd. Wat een seizoen voor KV Mechelen. Naast de promotie naar 1A nu ook nog de beker. Tegen een ploeg uit de play-off 1 dan nog. Niemand, zelfs de meest op wraak beluste bondsprocureur kan KV die trofee nog afnemen. Hoe de cinema rond Operatie Propere Handen gaat eindigen, is de vraag der vragen waarover ze in het sanhedrin van de glazen stulp aan de Houba De Strooperlaan hun hoofd aan het breken zijn. Als ze er een houten kop aan overhouden, hebben ze het zelf gezocht. Op ons mededogen moeten ze niet rekenen.

15

Dat belooft… Trainer Ivan Leko van Club moeten we het boek “Voetbal voor beginners” niet aanraden. Toch gelooft hij dat de titel nog mogelijk is. “Zondag is de simpelste wedstrijd van het jaar”, volgens zijn al even simpele uitleg. “Als we niet winnen, is het voorbij. Als we winnen, blijven we dromen van de titel.” Akkoord, maar dan zal Club beter uit de pijp moeten komen dan in de wedstrijd van voorbije zondag tegen een verdienstelijk Gent dat toch zo moeilijk kan scoren. We verlenen het woord aan Ruud Vormer: “Genk nu zondagavond kampioen op ons veld? Geen sprake van.” Voor wie het niet moest doorhebben, het zal er stuiven in het Jan Breydelstadion.

Waarschuwing Hoelang was het geleden dat de Ander-

Een welgemeend proficiat aan de vijftienhonderd die op het Kiel getuige waren van de overwinning van Beerschot-Wilrijk tegen Westerlo. De nieuwbakken Turkse eigenaar van Westerlo zag zijn ploeg wel kopje-onder gaan, maar hij kan zich troosten, voor zover hij iets van voetbal kent, met de gedachte dat er meer in zat voor zijn lijfeigenen. De Turkse achterban uit de Parel van de Kempen zal het graag hebben zien gebeuren. Nu we toch in de Kempen beland zijn, willen we Lierse Kempenzonen niet over het hoofd zien die in de eerste amateurklasse met een afgetekende zege tegen Deinze een veelbelovende start namen in de eindronde. Echte Kempenzonen waardig.

pese ticketverdeling bij uitschakeling van KV Mechelen. Staan we alleen met de gedachte dat dit op een betekenisvol signaal in een bepaalde richting lijkt? Het zou het bondsparket sieren en, zonder gezichtsverlies, zijn geloofwaardigheid versterken, mocht het zich in het fel omstreden ‘poging tot omkopen’-verhaal beperken tot het bestraffen van de bij die poging betrokken personen. En de in dat verhaal verzeilde clubs, spelers en supporters verder met rust laten. Die oplossing werd 35 jaar geleden al toegepast toen Standard Luik en Thor Waterschei in een onomstotelijk bewezen omkoopaffaire verwikkeld zaten. Van een degradatie van Standard was nooit sprake, al waren de Rouches ook toen al lid van het kransje ‘grote clubs’. In tegenstelling tot KV Mechelen en Waasland-Beveren, die in de categorie kleintjes zitten. Zodat die beslissing herhalen ‘hogere belangen’ van enkele clubs van de G5 en 1B niet zo dienen.

Nobele gedachte Mechelaar en allicht KVM-fan Kamiel de Vleeschouwer spuide in een lezersbrief in Gazet van Antwerpen zijn gedacht over de gang van zaken. Voor hem mogen de KBVB-bobo’s bedankt worden voor bewezen diensten en vervangen worden door onafhankelijke leden die met kennis van zaken zetelen en niet uit eigen- of clubbelang. Ieder van hen zou verplicht tweetalig moeten zijn. De bondsreglementen zou hij per direct aanpassen aan de huidige normen en de burgerlijke wetgeving. Een nobele gedachte, dat zeker. Of ze op het zelfingenomen clubje in het Glazen Huis enige indruk zal maken, is hoogst twijfelachtig. Maar de poging is het vermelden waard.

Iedereen buiten Wie is bij Anderlecht, sinds Marc Coucke het daar voor het zeggen heeft, nog niet aan de deur gevlogen? Op de poetsvrouw en een stel moskrabbers na, die onopgemerkt in de schaduw werken. Wij zijn de tel kwijt. Zes leden van de medische staf kregen te horen dat ze hun capaciteiten elders mogen tentoonspreiden. Alleen dokter Kristof Sas mag blijven. Alles heeft ermee te maken dat Anderlecht in een jaar zonder Europees voetbal de tering naar de nering moet zetten. Het is de Anderlechtspelers dan ook geraden om zo weinig mogelijk ziek of gekwetst te geraken. Met zo’n afgeslankte medische staf wordt de vraag of er een dokter in de zaal is niet overbodig.

Feniks

Exacte wetenschap?

Ajax is niet alleen een poetsproduct, het is tevens de naam van de fiere en legendarische voetbalclub uit Amsterdam die jarenlang hoge toppen scheerde, de laatste jaren enigszins wegdeemsterde, en nu opnieuw vriend en vijand verbaast in de Champions League. Real Madrid en Juventus hebben tot hun schade en schande al kennisgemaakt met het jonge geweld uit Amsterdam. Hoe bestaat het? Dat is de vraag die ze zich stellen in de Spaanse hoofdstad en in Turijn, zonder er een antwoord op te vinden. Na de nul-een uitzege tegen Tottenham lonkt voor Ajax nu ook de droomfinale tegen Barcelona. Dat klaarspelen zou nog straffer zijn dan wat we er tot dusver van hebben gezien.

Als het zo voortgaat met de muggenzifters van de VAR moeten we straks gewapend met passer, meetlat en vergrootglas naar het stadion. Waar is de goede oude tijd toen we de arbiter een brilletje mochten toewensen en iedereen, na zijn hart te hebben gelucht, overging tot de orde van de dag? Vandaag heeft het voetbal veel weg van een exacte wetenschap. Met millimeterwerk. Of de grote teen van speler X al dan niet buitenspel stond. Het enige voordeel van die haarkloverij is de driedubbele emotie die het teweegbrengt bij de achterban. Eerst juichen, dan bang afwachten en zich uiteindelijk verslagen neerleggen bij de onherroepelijke beslissing van de pretbedervers die het voor het zeggen hebben vanachter hun scherm.

Als we de balans opmaken van de voorbije voorjaarsklassiekers en op zoek gaan naar het aantal overwinnaars uit eigen streek, zijn we vlug uitgeteld. Er was Philippe Gilbert, die de meubelen redde in Parijs-Roubaix, wat niet niks is. Voor het overige wonnen we met glans het wereldrecord kroonwerpen naar een Tsjech, een Noor, een Italiaan, een Deen en een ongenaakbare Nederlander. Waarmee we geen onrecht willen doen aan de renners die hun nikkel afdraaiden voor hun falende kopmannen en al evenmin aan Wout Van Aert die, over de hele lijn bekeken, wel knap presteerde en leergeld heeft betaald, dat hij hopelijk in de toekomst kan verzilveren.

Balans


16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

9 mei 2019

ABSURDISTAN Vers van de pers! Naar wij eens te meer uit onbetrouwbare bron vernemen, zal Studio Brussel onze redactie uitnodigen om op 11 juli een hele dag de uitzending te verzorgen in het teken van ‘Pallywally bling bling.’ Noteer dat historische feit in uw agenda, tussen de andere hopeloze evenementen.

Met wie men verkeert Sihame El Kaouakibi, bekend als onderneemster van Let’s Go Urban en wit konijn voor Open Vld, organiseert in aanloop naar 26 mei een “Shake Up” rond “All In Economy” met topexperten. Onder die topexperten mensen als onderwijskundige Orhan Agirdag en politica Sylvana Simons. Blijkbaar wil Open Vld Groen graag op links voorbijsteken?

Privilege Elk jaar opnieuw valt het op: de buitensporige aandacht voor de islam naar aanleiding van de ramadan. Mubarak hier, mubarak daar, van allerlei progressief, en dikwijls zelfs atheïstisch, volk. Elke andere godsdienst zou mogen hopen op soortgelijke aandacht. Gelijke kansen, zoiets.

Wie heeft zoveel ping ping ping? Na Klimaatzaak nu binnenkort ook Woonzaak? Zeker als het ligt aan een aantal academici. Die dreigen immers, samen met de gebruikelijke organisaties, naar de rechter te stappen om de overheid te dwingen meer sociale woningen te bouwen. Wie dat moet betalen, daar hebben wij zo’n flauw voorgevoel van.

De zustersteden Is er eigenlijk nog veel verschil tussen

1160

Antwerpen en Gent? De slechte auto’s moeten de stad uit. De paarden moeten de stad uit. Straks misschien ook nog de bewoners?

Positief Winnaars van deze maand: redders en badmeesters. De angst om een druppel water binnen te krijgen en dus een godsdienstregel inzake vasten te overtreden, houdt vele probleemzoekers weg uit de openbare zwembaden.

Gelijkvormig Op aansturen van een aantal media vond onlangs Het Grote Gelijk plaats, een discussie-evenement tussen andersdenkenden. Bij het zien van wat daarover werd bericht, kregen wij de stellige indruk dat het hier een uitgesproken wittemensenfeestje betrof.

Ziekte-uitbraak Wij bevestigen het graag: er is geen epidemische malaria of schurft aan het Brusselse noordstation. Er is wel een uitbraak geweest van acute journalistofobie. Iets met slaande argumenten.

Negatief

Ramadan Radio

Verliezers van deze maand: leerkrachten. Te jonge deelnemers aan de ramadan, die eigenlijk daarvan vrijgesteld zijn, maar toch meedoen. Humeurig en knorrig van de honger in de klas en slaperig door te laat opblijven.

“De dag dat Hemmerechts naakt poseerde, hebben we alle vrouwen haram verklaard.”

Betreurenswaardig Eén van de hoofdverdachten van de moord op de kleine Daniel in het asielcentrum in Broechem, kon wettelijk eigenlijk zelfs niet meer in dit land zijn. Slappe asielheelmeesters maken geen stinkende wonden, maar helaas nog veel erger.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL A. Huishoudelijke hulpmiddelen B. Waar meteen iets aan gedaan moet worden - Borrel aan boord C. Toscaanse druivensoort Windrichting D. Barbaren E. Uit tien lijnen bestaand F. Oude Italiaanse munt - Seleen Maanstand G. Voornamelijk H. Generale Staf - Per computer versturen - Pers. vnw. I. Openbare instelling ter vrijetijdsbesteding J. Deel van een bar - Computerprogram- ma om geheugenkaartjes te leren door middel van gespreide herhaling Vlakgom K. En dergelijke - Symbool dat een merkdepot aanduidt - Hogesnelheids- trein - Muzieknoot L. Verwerkelijkt

VERTICAAL

1. Toekomstvoorspelster 2. Europese Centrale Bank Romeinse cijfer 2 - Tuingereedschap 3. Tijdaanwijzer - Voorzetsel 4. West-Vlaamse gemeente Belgische politieke partij - Lamptype 5. Kunstenaar - Judoterm 6. Nederlandse jongensnaam In Christus naam 7. Met rood gespikkelde 8. Onderofficier - Astronomische eenheid - Klunzige 9. Begisch militair, vestingbouw- kundige, ook weleens de Belgische Vauban genoemd - Vrouwelijk 10. Oosterlengte - Route Impériale Röntgenium 11. Deel van de tandkroon 12. Broodje met veel beleg Stevig vastzitten

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1159 VINDT U OP BLZ. 14

Bij de VRT zitten ze met de handen in het haar. Jaren hadden ze ernaar toe gewerkt om de Vlaming wat basis multicultureel gedrag aan te leren. En vooral hem te doen inzien dat alles wat hij doet heel misschien niét maar hoogstwaarschijnlijk wél racistisch is. En wat was het resultaat? De Vlaming was nog steeds niet mee. Had Bert Bultinck van de Knack – nog steeds het enige Vlaamse tijdschrift dat de censuur doorstaat van wat overblijft van de Islamitische staat - dan toch gelijk? Is de Vlaming een genetische racist? Er heerste nochtans goede moed in de catacomben van de VRT, waar de masterplannen van de denkpolitie worden uitgetekend door steeds senieler wordende mei 68’ers. Doordrongen als ze waren van de gedachte dat iedere positief zelfbeeld van de Vlaming zou leiden naar fascisme en geweld, werkten ze al jaren aan een ingenieus plan om de Vlaamse ziel te vertrappelen en te vervangen door een wereldziel. Niet het soort wereldziel dat inspireert om de wereld te domineren met de gedachten van de verlichting. Maar het soort dat de wereld blijft uitnodigen tot de laatste de verlichting uitdoet. Pas dan zouden we ons lesje geleerd hebben. En na 50 jaar onverdroten werken en zwoegen, waren ze eindelijk klaar om hun levenswerk te testen. Ze lanceerden een enquête waarin de vraag glashelder werd gesteld: “Ik vind dat mensen die onze waarden niet aanvaarden, hier niet thuishoren? ” Slechts 7 procent van de Vlamingen was het daarmee oneens. Maar liefst 93 procent stond niet open voor ander-wereldse waarden. “Hoogmoed en fascisme”, oordeelde het comité. Al snel volgde het besluit om de oudere generatie Vlamingen af te schrijven en zich te richten op het jong volkje. “De Greta-generatie”. Meteen werd uit Saudi-Arabië imam Mohamen bin Mohamed Wahabiti, Mo’ke voor de vrienden, over gevlogen om Ramadan radio te maken. Mo’ke, wij zouden graag hebben dat jij deze ramadan aan ons racisten eens duidelijk uitlegt, waar de ramadan over gaat. Hoe schoon dat wel is. En hoe wij daarmee met de neus in de stront kunnen gewreven worden als de schurftige honden die we zijn. Welke playlist wilt ge? Mo’ke: Ik wil nu niet onbeleefd doen hoor, maar zouden jullie niet eerst dat wijf daar willen verwijderen uit de vergadering? Vrouw? Oh sorry, Kristien buiten! Je zit hier Mo’ke zijn atmosfeer te verpesten met uw vuile oestrogenen! Ga afwassen. Pardon imam Mo’ke. We hadden haar nooit mogen binnenlaten. Westerse larves, zijn we! Mo’ke: Niet erg mannen. Ik kan die Hemmerechts gewoon niet hebben. De dag dat ze in al haar naakte glorie op het Nieuw Wereld Tijdschrift stond, stonden we op het punt om alle vrouwen haram te maken. Maar tegen de middag was dat al voorbij. Terecht Mo’ke. Maar wat zetten we op de playlist? Mo’ke Playlist? Dat vind ik een leuke naam. Uw standaard harem, graag. Maar geen rosse.

Allah haat rosse vrouwen. Het is het hellevuur dat ze op hun kop dragen als waarschuwing voor vrouwelijke listen. En niet voor zonsondergang. Voor zonsondergang zijn vrouwen haram. Dat is genoteerd Mo’ke. Maar met playlist bedoelen we: welke muziek wil je spelen? Muziek? Moge uw ziel verpieteren tot een snottepiet in de neus van een verkouden yemenitische kameel. Dat zal moeilijk gaan mannen. De dag dat ze in al haar naakte glorie op het Nieuw Wereld Tijdschrift stond, stonden we op het punt om alle vrouwen haram te maken.… Maar vooral aan muziek. Ik wil best radio maken, maar toch niet dansen op de tonen van de duivel. Bende achterlijke kruisvaarders die zullen branden en wiens dochters wij tot slavinnen zullen maken! Merci Mo’ke, merci! We zijn niet waardig dat gij tot ons komt, maar spreek en wij zullen ons herkennen in uw oordeel. Haal onze dochters! Behalve de rosse. Mo’ke: Bon, dus geen muziek, geen Kristien Hemmerechts, geen elastiekjes. Hebben jullie homo’s zitten op de VRT? Want ik heb hierbuiten een heel schoon efficiënt torentje gezien. Plat van boven. Je kan daar rondom rond homo’s van gooien en bewijzen dat heel die zwaartekracht onzin niet werkt. Bovendien is dat prima live radio. Gaat er iemand Wim de Vilder halen? En pak Kristien ineens mee. Maken we er meteen een duo presentatie van.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be


Turn static files into dynamic content formats.

Create a flipbook
Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.