't Pallieterke van 30 mei 2019

75ste jaargang • nummer 22 • donderdag 30 mei 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

VB en N-VA zingen - samen apart de Vlaamse Leeuw

V-golf overspoelt Vlaanderen Verkiezingsnieuws en analyse door een Vlaams-nationalistische bril

Een opvallend signaal De N-VA had een verkiezingsfeestje georganiseerd in de evenementenzaal The Claridge in Sint-Joost-Ten-Node. Dat is dezelfde zaal waar in 2009 de N-VA haar eerste grote overwinning vierde, toen het enkel over het Vlaams Parlement ging.

Wie de beelden van de overwinningstoespraak van Bart De Wever even opzoekt (ze staan op YouTube) zal merken dat in de zaal volop met Vlaamseleeuwenvlaggen gezwaaid wordt.

Vijf jaar later waren er opnieuw verkiezingen. Toen werd het verkiezingsfeest georganiseerd in zaal Viage in Brussel.

Bekijk gerust de beelden op YouTube. Er is geen gezwaai met leeuwenvlaggen te zien. Dat was opvallend, temeer daar ons nadien berichten bereikten dat aan N-VA militanten die een vlag bijhadden door de regie uitdrukkelijk gevraagd werd er niet mee te

zwaaien. De N-VA-leiding besefte die avond al dat er op federaal vlak een mogelijkheid bestond om mee te regeren. Dan overdadig met Vlaamse Leeuwen zwaaien zou de Franstaligen alleen maar afschrikken. Aan Franstalige kant staat een Vlaamseleeuwenvlag symbool voor fascisme en collaboratie.

Wie goed heeft opgelet, zag voorbije zondag in The Claridge opnieuw een vijftal militanten met leeuwenvlaggen zwaaien tijdens de toespraak van Bart De Wever. Mogen we dit als een opvallende boodschap richting Franstalig België beschouwen?

Net geen absolute meerderheid in de Vlaamse taalgroep van het federale parlement, en slechts een vijftal zetels tekort voor een meerderheid in het Vlaams Parlement. N-VA mag dan wel de verkiezingen verloren hebben en Vlaams Belang de grote winnaar zijn, samen leveren deze V-partijen 43,3 procent van de stemmen. Een ‘signaal’ dat kan tellen.

De V-golf doet België verder afbrokkelen, maar van een boedelscheiding is zeker nog geen sprake, hooguit van een stap richting confederalisme.

Elke verkiezingsavond brengt zijn paradoxen. Die van 26 mei is dat de N-VA zwaar verliest (-7,1 procent voor het Vlaams Parlement, naar 24,8 procent) maar door de ontstellend zwakke resultaten van de andere partijen en de opmars van het Vlaams Belang (18,5 procent of +12,6 procent) eigenlijk incontournable is op Vlaams niveau. De traditionele partijen houden Vlaams samen ocharme 38,6 procent over.

Met Groen erbij, dat amper een procent won, is dat 48,7 procent.

Vorige week schreven we hier dat de formatie op regionaal niveau snel zal moeten gaan. Omdat men aan Franstalige kant snel een linkse regering zal vormen met PS en Ecolo. Maar daar verliest de PS veel van haar pluimen, ook al is ze met 26 procent nog de grootste. Een PS-Ecolo-regering op Waals niveau heeft geen meerderheid. De cdH moet er bij. Of de MR. Of het wordt een PS-MR-coalitie. In elk geval zullen de onderhandelingen bezuiden de taalgrens wellicht langer aanslepen dan gedacht.

Ademruimte Dat geeft Bart De Wever meer ademruimte. De N-VA-voorzitter wordt de Vlaamse formateur. De andere Vlaamse partijvoorzitters kunnen dit niet claimen, want ze hebben te hard slaag gekregen. Welke Vlaamse coalitie er komt? Dat is koffiedik kijken, maar de kans dat het cordon sanitaire doorbroken wordt, blijft zeer klein. En dat is uiteraard jammer. De V-krachten of V-partijen staan sterker dan ooit. Alleen is er om te beginnen geen absolute meerderheid, en geen enkele andere partij wil met een tweespan N-VA-VB samenwerken. En binnen de N-VA zijn er nog altijd genoeg figuren die voor een soort van cordon zijn. Samenwerken met het Belang zou dat cordon immers onder andere voor het federale niveau de facto uitbreiden tot de N-VA. Een Vlaamse regering als hefboom voor een boedelscheiding komt er niet. Wel kan het Vlaams Belang een soort van stille partner zijn om de andere kant van de taal-

grens richting confederalisme te stuwen. Al blijft het onduidelijk hoe dat tot stand komt. Wat federaal aan bevoegdheden en middelen nog bestaat en er echt toe doet, kan snel worden opgesomd. Defensie en buitenlandse zaken is het niet. Dat wordt vooral Europees bepaald. Ja, justitie splitsen kan, maar daar zitten de miljardengeldstromen niet.

Er is de sociale zekerheid, en de belastinginkomsten. Gaat Wallonië aanvaarden dat deze ‘Bancontact’ uitvalt? Veel succes, Bart De Wever. Misschien kiest een volgende Vlaamse regering voor een vechtfederalisme, waarbij men zich vanuit Vlaanderen verzet tegen een anti-Vlaams federaal beleid. Dat kan met belangenconflicten allerhande.

Maar zal Bart De Wever - buiten het Vlaams Belang - hiervoor partners vinden? De andere Vlaamse partijen die toch in een federale regering zitten, zullen zichzelf geen stokken in de wielen willen steken. Het worden interessante weken en maanden. Aan het einde van de rit zal iets dat op confederalisme lijkt het hoogst haalbare zijn.

Migratie en transfers Ondertussen zullen volop analyses worden gemaakt over de oorzaak van wat sommigen een “gitzwarte zondag” noemen. De klassieke vraag die opduikt, is waarom het welvarende Vlaanderen zo rechts stemt en duidelijk een kreet van protest laat horen.

Feit is alvast dat het migratiethema een grotere rol heeft gespeeld dan gedacht. Dat het Vlaams Belang in West-Vlaanderen op veel plaatsen op zijn minst de tweede partij is, heeft zeker te maken met het probleem van de transmigranten. Wie aanvaardt anno 2019 dat er van die haveloze figuren door het Vlaamse landschap lopen? Ook elders in Vlaanderen blijft migratie een thema. Met daaraan gekoppeld de moeilijke integratie van de zogenaamde nieuwkomers. De verhalen over scholen waar het niveau van het vijfde middelbaar hetzelfde is als dat van het eerste en tweede zijn legio. Extra investeringen en ge-

pamper van de ‘kansenparels’ zijn vaak een remmende factor. En dat frustreert.

En ja, er is ook het communautaire debat. De Vlamingen zijn niet dom. Ze weten dat de factuur van de pensioenen en de vergrijzing blijft oplopen. Bijna 10 miljard euro de volgende vijf jaar. Ze weten dat vooral Vlaanderen die factuur zal moeten betalen. Maar de rijkste regio van België kan het economisch niet langer aan om de geldstroom naar Wallonië te onderhouden.

De nefaste rol van de media En dan is er een vaak vergeten element. De opgestoken middelvinger naar het establishment. Niet alleen naar de traditionele partijen, ook naar wat men ‘influencers’ noemt, opiniemakers dus. Om preciezer te zijn: de media die vaak het tegengestelde zeggen van wat de modale Vlaming denkt, en hem aldoor als een klein kind behandelen. We hoorden het vaak in allerlei gesprekken: wat vooral VRT, De Standaard, De Morgen en Knack uitkramen, is niet meer te harden. De bobo-elite in de media kijkt neer op iedereen die anders denkt. Bart Sturtewagen, Bart Brinckman, Bart Eeckhout, Bert Bultinck,… Leg hun editorialen voor aan de man in de straat en die voelt zich geschokt.

Terecht.

Wie wil er bijvoorbeeld een magazine - in dit geval Knack - kopen waar de hoofdredacteur stelt dat racisme in het Vlaamse DNA zit?

Deze media-elite had het op de verkiezingsavond nog altijd niet begrepen. Toen een VRT-journalist aan N-VA’er Theo Francken vroeg of hij met zijn tweets niet verantwoordelijk was voor de opgang van het Belang, gaf hij als antwoord: “Enkel linkse journalisten van de VRT denken zoiets.” Daarna sprong het beeld naar een zuchtende Martine Tanghe in de studio. Het linkse misprijzen vol in beeld. Nu, Martine Tanghe gaat over twee jaar met pensioen. Maar een nieuw legioen journalisten-pastoors staat al klaar.

2

Actueel

30 mei 2019

Crevits manipuleerde EU subsidieert belastingparadijzen Politici en media breken zich het hoofd over het succes van het Vlaams Belang. Laat me enkel dit voorbeeld geven uit het dagelijks leven…

We zijn met de redactie van ’t Pallieterke ingeschreven op de digitale nieuwsbrief van de Vlaamse regering. In die elektronische nieuwsbrief worden de beslissingen meegedeeld die op de wekelijkse ministerraad werden genomen. Die elektronische nieuwsbrief wordt in de loop van iedere vrijdag – meestal in de namiddag – verzonden naar de belangstellenden. Overigens, elke burger kan zich gratis laten registreren om de nieuwsbrief toe te krijgen. Al moet ik u verwittigen: het gaat meestal over nogal droge en saaie materie.

Vorige vrijdag belandde zoals elke vrijdag de nieuwsbrief netjes in onze mailbox. Met als onderwerpen: de samenwerkingsovereenkomst met vzw Herita, de meerjarenpremieovereenkomst open erfgoedsites, de organisatie van de World Choir Games, de organisatie van het WK wielrennen, het beheersreglement VITO, het wijzigingsbesluit deeltijds kunstonderwijs, enzovoort. De lijst is lang, te lang om hier in detail op te sommen.

Er is echter een hemelgrote MAAR. Eén besluit van de ministerraad van 24 mei werd NIET opgenomen in de wekelijkse nieuwsbrief, namelijk ‘de beheersovereenkomst Centrum Islamonderwijs vzw’. Dit ministrieel besluit, op voorstel van Hilde Crevits, van de Vlaamse regering werd, in een aparte nieuwsbrief verzonden op zondag 26 mei, om 15u.47. Inderdaad, amper een kwartiertje voor het sluiten van de stemlokalen. Mogen we dat op zijn minst héél eigenaardig vinden?

Zou het kunnen dat Crevits en haar medeministers beseften dat beslissingen over islamonderwijs heel gevoelig liggen bij het kiespubliek? Blijkbaar werd het opportuun geacht die beslissing van de ministerraad pas openbaar te maken op zondag, vlak voor het sluiten van de kiesbureaus. Zo konden moeilijke vragen over die beheersovereenkomst vermeden worden.

Is dat toeval? Natuurlijk niet, al zullen alle Vlaamse regeringspartijen dat ontkennen.

Wie zoekt naar een verklaring van de overwinning van het Vlaams Belang, moet maar eens denken aan deze manipulatie van de bevolking door de Vlaamse regering. Dit is slechts één voorbeeld van “hoe hou ik ze dom”, zoals minister Crevits wel gedacht zal hebben. Maar dit ene voorbeeld verklaar veel meer dan de blabla van 100 sociologen en policologen samen.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

De EU heeft recent een lijst opgesteld van belastingparadijzen. Vijf daarvan hebben nog geen enkele toezegging gedaan sinds de eerste ‘zwarte lijst’ in 2017 door de EU werd goedgekeurd: Guam, Samoa, Trinidad en Tobago en de Amerikaanse Maagdeneilanden.

Drie andere ‘paradijzen’ stonden aanvankelijk op de zwarte lijst van 2017 maar werden vervolgens op de grijze lijst geplaatst nadat ze toezeggingen hadden gedaan.

Die belastingparadijzen zijn nu opnieuw op de zwarte lijst geplaatst omdat ze geen werk hebben gemaakt van die toezeggingen. Het gaat om Barbados, de Verenigde Arabische Emiraten en de Marshalleilanden. Nog eens zeven landen zijn om dezelfde reden van de grijze op de zwarte lijst terechtgekomen: Aruba, Belize, Bermuda, Fiji, Oman, Vanuatu en Dominica.

Je zou als rechtgeaarde burger verwachten dat de EU consequent is en die landen op een of andere manier onder druk zet of zelfs straft. Toch is dat niet het geval. Integendeel! De EU deelt jaarlijks zelfs tientallen miljoen euro’s uit aan dergelijke belastingparadijzen. Te gek voor woorden. Zeker weten. Via het ‘Financial Transparancy System’ van de Europese Commissie kunnen we voor elk belastingparadijs terugvinden hoeveel

Europees geld gedoneerd wordt. Zo kregen de Marshalleilanden in 2017 liefst 7,9 miljoen euro van de EU. Andere belastingparadijzen kregen gelijkaardige bedragen. In totaal en over

meerdere jaren samen ging het om tientallen miljoen euro’s Europees geld. Dat is uiteraard niet logisch. De bewindvoerders van die belastingparadijzen zullen eens goed lachen met de domme eurocraten die wel lijstjes opstellen, maar tegelijk rijkelijk euro’s laten stromen naar de belastingparadijzen.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

China dringt onze economie binnen

President Donald Trump zet de Chinese technologiegigant Huawei op de zwarte lijst.

Een beslissing die past in de handelsoorlog tussen de VS en China, maar die ook is ingegeven door de vrees van een steeds grotere greep van China, en dan vooral de Communistische Partij, op de westerse economieën.

Een week geleden ging een schok door de wereldwijde telecomwereld, toen de Amerikaanse president de Chinese telecom- en smartphonereus op de zwarte lijst zette. Bedrijven in de VS die zaken doen met Huawei zouden kunnen gesanctioneerd worden. Gevolg is dat internetbedrijf Google zijn samenwerking met Huawei, na Samsung ’s wereld grootste producent van smartphones, beëindigt. Nieuwe Huawei-smartphones krijgen voortaan geen toegang meer tot Google-apps, zoals Gmail, en maar beperkt tot Android, het mobiele besturingssysteem van Google.

Bij de Chinese gigant blijven ze ogenschijnlijk rustig, maar er zou in het land van de draak toch enige zenuwachtigheid heersen.

Bepaalde chipfabrikanten en fabrikanten van halfgeleiders, waaronder het Vlaamse Melexis, zullen voortaan terughoudend zijn om naar China te exporteren. Gevolg is dat Huawei voor alle onderdelen van smartphones zelf zal moeten zorgen en zelf ook alle technologie en apps voor de smartphones zal moeten ontwikkelen. Of hoe een parallel telecomnetwerk ontstaat, los van de VS en het hele Westen.

Zwarte lijsten Dat is ook de bedoeling van Donald Trump. Hij wil de Chinese invloed op de wereldwijde technologiemarkt beperken.

Door handelsbarrières, sancties en zwarte lijsten. De Chinese smartphones moeten uit de VS gebannen worden. Net als de technologische infrastructuur van bedrijven als Huawei. De

Amerikaanse president vreest immers dat de Chinezen hun aanwezigheid op de Amerikaanse technologiemarkt gebruiken om te spioneren. Dat was ook de teneur van de officiële mededeling van de Amerikaanse regering. Huawei moet worden gekortwiekt, want “er is een groot risico dat het betrokken is bij activiteiten die ingaan tegen de nationale veiligheid en de belangen wat betreft het buitenlands beleid van de VS”.

Een nieuwe Koude Oorlog, via de globale economie en technologiebedrijven, tekent zich af. Al langer is er wantrouwen ten opzichte van Chinese bedrijven die via internet en smartphones aan een gigantische hoeveelheid informatie komen. En aangezien dat meestal staatsbedrijven zijn met een link naar de Communistische Partij ziet men Huawei en consorten als een paard van Troje om de Chinese invloed in het Westen te vergroten.

Ook omdat die bedrijven een concurrentieel voordeel hebben. Zij kunnen rekenen op miljarden aan middelen van de Chinese overheid. Zelfs al maken ze geen winst, ze kunnen met een rijkgevulde kas op oorlogspad. En inderdaad, zo dringt China meer en meer binnen in de westerse economieën, ook in Europa.

Dekmantel Akkoord, de belangrijkste investeerders in de Europese Unie zijn nog altijd de VS, Zwitserland, Noorwegen, Canada en Japan. Goed voor vier vijfde van de 6.300 miljard euro aan buitenlandse investeringen

in de EU. Maar het aantal door China gecontroleerde Europese bedrijven is op tien jaar tijd gestegen van 5.000 naar 28.000.

Intussen is er ook de nieuwe Zijderoute, die Europa economisch met China moet verbinden via de route die Marco Polo ooit volgde. Veel Centraal-Europese landen en regeringen van economisch minder gezonde landen als Italië zien het Chinese manna graag komen.

Alleen, menige regering in Europa vreest dat die investeringen door bedrijven gelinkt aan de overheid een dekmantel zijn voor een grotere economische invloed op Europa. Ja, zelfs een vorm van infiltratie die politieke doeleinden dient om de EU zo afhankelijker te maken van China. Ook in Vlaanderen. In 2016 probeerde State Grid, China’s grootste speler op de elektriciteitsmarkt, een participatie te nemen in Eandis, de Vlaamse netbeheerder voor elektriciteit en gas. Dat ging niet door na een waarschuwing van de Staatsveiligheid.

Ondertussen bezit het Chinese Cosco wel voor 85 procent de containerterminal in de Zeebrugse haven. Ook de Griekse haven van Piraeus is Chinees, net als de luchthaven in het Franse Toulouse. Vaak gebeuren die investeringen met overheidsgeld uit Peking.

Het Chinese staatskapitalisme wordt, met goedkeuring van de Communistische Partij, een internationale economische grootmacht. Europa heeft voorlopig nog geen duidelijk antwoord klaar.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

30 mei 2019

3

Beleven we de doodstrijd van België?

België barst: het is vandaag geen slogan meer. Het is een eenvoudige vaststelling. In de campagne hadden partijpolitiek en pers verdere staatshervormingen gedegradeerd tot prioriteit nummer 57. De verkiezingen hebben iedereen brutaal met de neus op de realiteit geduwd: België bestaat niet. De politieke kloof tussen Vlaanderen en Wallonië is een ravijn geworden.

Het rechtse Vlaanderen is nog meer naar rechts opgerukt: Vlaams Belang wint veel meer dan N-VA verliest. Het linkse Wallonië is nog verder naar links opgeschoven: de extreemlinkse partijen PTB en Ecolo winnen veel meer dan de PS verliest.

Andere landen Tussen de verschillende streken van Vlaanderen zijn de electorale verschillen miniem: dezelfde trends doen zich overal voor. Maar er is geen enkel verband te zien tussen de verkiezingsuitslagen van Vlaanderen en die van Franstalig België. Voor een Vlaamse toeschouwer zijn de uitslagen van de Franstalige en Waalse verkiezingen zo bizar en exotisch dat ze evengoed uit Zimbabwe hadden kunnen komen.

Het onbegrip is wederzijds. Het grote gespreksthema in Franstalig België was zondag niet de nieuwe electorale realiteit in het eigen landsdeel, wel de heropstanding van het Vlaams Belang. De editorialen liegen er niet om. “Vandaag is de inzet niet alleen meer politiek, maar in de eerste plaats maatschappelijk: hoe kunnen de leiders van dit land twee zó verschillende volkeren laten samenleven in één institutionele ruimte”, vraagt L’Avenir zich af.

De andere Franstalige kranten zitten helemaal op dezelfde lijn. “Eén België, twee landen”, is de titel bij La Dernière Heure, met als besluit “België blijft onverbiddelijk verdampen”. La Libre Belgique ziet een land dat “meer dan ooit verscheurd is”. Le Soir noemt België een “tweeledig land”, een politieke “puinhoop”, en kan er maar niet bij dat de N-VA en Vlaams Belang de twee grootste partijen van het land zijn geworden.

De Waalse enclave De Franstalige commentatoren zien dan wel de enorme politieke verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië, maar het ontgaat hen dat die tweedracht vooral het gevolg is van de Waalse uitzondering. In Europees opzicht is er eigenlijk niets bijzonders aan de Vlaamse verkiezingsresultaten. De verhoudingen tussen links en rechts, met al hun schakeringen, komen vrij goed overeen met de situatie in andere West-Europese landen, zoals Nederland en Frankrijk.

Het is daarentegen de politieke situatie in Franstalig België, het Narnia van linkse fantasieën, die onwerkelijk is. De PS zou in elk ander Europees land reeds als een extreemlinkse partij beschouwd worden. Maar in de surreële Waalse enclave vindt nu een opbod plaats naar nog meer fanatisme en extremisme: de grote overwinnaars zijn Ecolo en PTB. Plus à gauche, tu meurs.

De moeilijke regeringsvorming Iedereen is het erover eens dat de verschillende resultaten in de twee landsdelen tot een zeer moeilijke regeringsvorming zullen leiden. Laat ons niettemin een poging ondernemen om het kluwen op bevattelijke wijze te ontwarren.

In mijn bijdrage van vorige week heb ik gewezen op de belangrijke verkiezingen voor het Vlaams Parlement en de cruciale vraag of de traditionele partijen daar samen met Groen een meerderheid zouden kunnen vormen. Blijkt nu dat de anderen (N-VA, VB en PVDA) samen aan precies de helft van de zetels komen: 62 op de 124. Dat betekent - ik ga ervan uit dat het betrekken van de PVDA politieke zelfmoord zou zijn voor Open Vld en CD&V - dat de N-VA op Vlaams niveau incontournable is. Dat heeft

tot gevolg dat de N-VA, als grootste partij, alleen Bart De Wever als minister-president van Vlaanderen zal aanvaarden.

Voor het federale niveau zijn er dan nog twee mogelijkheden. Ofwel wordt de N-VA daar ook betrokken in de regering, maar dan zal langs Waalse kant ook de steun van de PS en/of Ecolo nodig zijn (de Zweedse coalitie is niet meer haalbaar). Nog afgezien van de veto’s die deze partijen tegen de N-VA hebben uitgesproken: hoe gaat N-VA met die partijen regeren zonder een nog grotere afstraffing bij de volgende verkiezingen?

De andere mogelijkheid is een anti-N-VA-regering van bijna alle traditionele partijen, aangevuld met de groenen, maar die zal dan geen meerderheid hebben in Vlaanderen. Dat impliceert dat de N-VA, met De Wever als leider en boegbeeld van Vlaanderen, op Vlaams niveau zou moeten regeren met partijen die een anti-Vlaamse meerderheid op federaal niveau toelaten en ondersteunen. Ook dat kan nooit goed aflopen.

Eindspel “England’s difficulty is Ireland’s opportunity”, was het motto van de Ierse nationalist James Connoly. Zijn logica geldt ook voor de verhoudingen tussen België en Vlaanderen.

Het federale België heeft zich vastgereden in zijn ongerijmdheden. De regeringsvorming is een quasi onmogelijke opdracht. De komende weken en maanden zal blijken in welke mate Vlaanderen daar gebruik kan van maken. Misschien kan de verbijstering in het zuiden van het land over de uitslagen in Vlaanderen daar tot het groeiend besef leiden dat de twee landsdelen maar beter hun eigen weg gaan.

Het is een interessante vaststelling dat de onwerkbaarheid van België plots het politieke debat beheerst, net nu alle traditionele partijen hadden duidelijk gemaakt dat ze na de verkiezingen geen verdere defederalisering wensten. De klimaatproblematiek werd zelfs regelmatig gebruikt als argument om in de andere richting te gaan. Ook de N-VA toonde weinig appetijt om van een staatshervorming een breekpunt te maken.

Als België verder afgebouwd wordt, of er zelfs helemaal een einde aan komt, zal zulks niet enkel het gevolg zijn van de ideologische tegenstellingen tussen Vlaanderen en Wallonië die vandaag de facto een regering onmogelijk maken. Dit is meer dan een institutionele panne: twee partijen met een zeer duidelijk autonomistisch programma hebben 44 procent van de stemmen gehaald. Dat is veruit de hoogste score voor het politieke Vlaams-nationalisme ooit en dat geeft een grote democratische legitimatie aan elke eis naar ernstige institutionele hervormingen.

44 procent is geen meerderheid, zullen sommigen zeggen. Maar zijn die andere 56 procent dan allemaal stemmen tégen grotere autonomie? De opiniepeilers, die er graag op wijzen dat de autonomisten in Vlaanderen in de minderheid zijn, vergeten te vermelden dat hardnekkige belgicisten een nog veel kleinere groep uitmaken.

“Het eindspel van België is ingezet”, denkt Bart Maddens. Hij zou wel eens gelijk kunnen hebben.

JURGEN CEDER

Beste lezer, Donderdag 30 mei is het een feestdag en zijn onze kantoren gesloten. Vrijdag 31 mei moeten we bekomen van de feestdag én van de verkiezingen, dus ook die dag zal u telefonisch niet verder worden geholpen. Uw elektronische berichten worden uiteraard wel opgevolgd.

Het volgend nummer verschijnt op donderdag 6 juni.

DE REDACTIE

BRIEFJE AAN BART EN TOM

Mannen voor Vlaanderen Mijne heren Vlaams-nationalisten, Het was zondag een dag als geen andere, want België daverde als nooit tevoren op zijn grondvesten. Bijna de helft van de Vlaamse kiezers koos voor een van uw beider Vlaams-nationale partijen. Een ‘ruk naar rechts’ is nog zachtjes uitgedrukt. De traditionele partijen die het altijd hebben over de kiezer die de kaarten moet schudden en die altijd gelijk heeft, beten in het zand en zullen die kiezer wel een aantal keren vervloekt hebben. Alle Vlaamse partijen die meewerkten in de voorbije federale en Vlaamse regeringen, hebben flink wat kletsen gekregen.

De burger heeft niet alleen een flinke dreun, maar vooral een beschamende buis voor het gevoerde beleid uitgedeeld.

Beste Bart, uw partij verloor derhalve en raakte wat zetels kwijt, maar wist zich desniettegenstaande te handhaven als de grootste Vlaamse partij, waardoor ze aan zet zal blijven voor initiatieven op alle niveaus. Vlaanderen kent u als een briljant strateeg, een erudiet man met een zeldzame eloquentie.

Alle ogen zijn dus op u gericht, want gij moet de puzzel proberen leggen. Gelukkig hebt gij enkele belangrijke ervaren beleidsmensen rondom u die u kunnen ondersteunen.

Beste Tom, uw partij herrees als een feniks uit haar as en staat er weer met grote politieke fracties in de parlementen. Gij werdt zelfs de onbetwiste chef van de tweede grootste partij in Vlaanderen, die in de Belgische praatbarak zelfs bijna even groot is geworden als de PS. Dat is niet niks. Vlaanderen kent u ondertussen als een hectische spring-in-’t veld, maar ook als een begenadigd debatteerder en de man die op haast onnavolgbare wijze jongeren heeft weten aan te spreken. Hopelijk laat gij u de komende tijd niet omringen met de oude krokodillen, maar wel met uw ondertussen ervaren jonge fractievoorzitters en enkele verstandige, maar vooral intelligente nieuwkomers.

Ik zeg u dit alles omdat jullie beiden lieten verstaan op zijn minst met elkaar diepgaand in gesprek te willen gaan, daar waar rood, blauw en oranje het uit angst voor de verschrompelde linkerzijde en de Belgische partijen van over de taalgrens blijven houden bij het voor hen sacrosancte cordon sanitaire. Gij boodt uw hand aan, Tom, en gij, Bart, antwoordde dat gij de winnaar van de verkiezingen niet kunt noch wilt negeren. Dat lijkt mij alvast een waardig uitgangspunt, ook al is gebleken dat het water tussen jullie vaak diep is en de Chinese muur massief.

Als spreekbuis van vele Vlaamsgezinden uit N-VA en VB, wil ik u beiden dan ook oproepen om er meer dan een beleefdheidsgesprekje van te maken. Naar mijn bescheiden mening ligt hier een ongeziene opportuniteit om onhebbelijkheden tussen jullie beiden en scheldpartijen uit het (recente) verleden te

overstijgen, teneinde te kijken naar wat u beiden bindt en niet naar wat jullie scheidt. Beide partijen zijn gegroeid uit de schoot van de Vlaamse Beweging en delen nog altijd flink wat standpunten over communautaire zaken, maar ook over maatschappelijke thema’s als migratie en veiligheid; om er maar enkele te noemen. Begin dus met een propere lei en laat het verleden voor wat het is. Kijk naar het Vlaanderen van morgen waarin uw partijen een toonaangevende rol kunnen en – wat mij betreft – moeten spelen. Ik weet dat dat niet de eenvoudigste opdracht is, maar samen staan we sterker tegen linkse belastingregeringen en groene klimaathysterie, en Belgische schoonmoeders die jullie eigenlijk niet graag zien.

Daarom, beste Bart en Tom, rekent Vlaanderen meer dan ooit op jullie om een historische stap van Vlaams-nationale eensgezindheid te zetten die de broedertwist en schande definitief tot het verleden laat behoren. Laat België voor wat het is, want dat vehikel is zichzelf aan het ontbinden dankzij het linkse Wallonië dat alleen maar op onze centen uit is. Daarom: eerst Vlaanderen nu en toon aan Gwendolyn, Wouter en John maar eens dat hun recepten uit het verleden niet alleen hun smaak verloren hebben, maar eigenlijk al lang de houdbaarheidsdatum overschreden hebben.

Alle ogen van het zelfbewuste Vlaanderen zijn op jullie gericht. Goede moed!

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

4

Dossier

30 mei 2019

De 10 antwoorden voor rechtse rakkers

Vlaamse orkaan, Europese rukwind naar rechts De schok van de Vlaamsnationale orkaan die op 26 mei 2019 door België raasde zindert nog na, en zoals verwacht duwt dat de aandacht voor het resultaat van de Europese verkiezingen wat naar de achtergrond. Vorige week publiceerden we de ’10 vragen voor rechtse rakkers’ waarnaar we uitkeken; de kiezer heeft gesproken, nu kunnen we ze ook beantwoorden.

1. De AfD scoort goed Met 10 procent van de stemmen nationaal stuurt de AfD 11 Europese parlementsleden naar Brussel en Straatsburg. In een land, dat als geen ander onder de knoet ligt van de ‘antifascistische’ hetze in onderwijs en media, is dat voor een rechts-nationalistische partij een knappe prestatie. Toch werd wellicht op meer gehoopt, na de historische asielinvasie van 2015.

Maar Duitsland blijft een links land met nog 29 zetels voor Merkel en Co (28 procent), 16 zetels voor de socialisten, liefst 21 zetels voor de eigenlijk extreemlinkse Groenen en dan ook nog eens 5 zetels voor de ex-communisten van Die Linke. De AfD scoort ook onder het resultaat van de Bondsdagverkiezingen in 2017, toen 12,6 procent werd behaald. De radicaal rechtse NPD viel van het podium, en haalt geen verkozene meer.

4. Italië: Salvini oppermachtig, 5sterren houdt stand Toen de rechts-nationalisten van de Lega en Salvini een Italiaanse regering vormden met de eerder links-populistische 5sterrenbeweging, hadden waarnemers zo hun twijfels bij de slaagkansen. Maar deze verkiezingen bevestigen dat luisteren naar de kiezer voor allebei de partners lonend kan zijn. De Lega zet een verpletterende 33,6 procent neer en haalt zo liefst 28 zetels, die opnieuw richting ENF-fractie gaan. Maar ook de 5sterren-beweging doet het met 16,6 procent en 14 zetels goed. Daarnaast haalt ook de rechtse Forza Italia 6 zetels, en de nog rechtsere ‘Broeders van Italië’ 5 zetels. Ook de Tiroolse nationalisten halen een zetel.

van Puigdemont wellicht niet wil bevestigen, zolang hij niet naar Spanje komt (waar hij aangehouden kan worden), komt de Spaans-Catalaanse kwestie al snel op het Europese bordje terecht.

6. De partij PiS bevestigt met 43 procent volledig in Polen Polen werd de voorbije jaren en maanden bestookt vanuit Brussel met verwijten inzake ‘schending van de mensenrechten’. Ze zijn in Warschau al evenmin onder de indruk als in Budapest: De Polen geven opnieuw een klinkende overwinning aan de rechts-conservatieve PiS, die met 43 procent 24 zetels haalt.

De Polen vormen momenteel een hoeksteen van de rechtse fractie ECR, die hiermee ook een stevige kans op overleven heeft. Op de zijtribune gaan 3 zetels naar de lijst KORWIN, genoemd naar een flamboyante rechtse zakenman die met privéjet rondvliegt en getooid met elegant strikje houdt van stevig taalgebruik.

2. Farage stormt parlement binnen met 29 zetels Theresa May van de Conservatieve Partij heeft de Britten niet de Brexit geleverd die ze willen, en liet uiteindelijk de aap uit de mouw komen, door te opperen dat er misschien een tweede referendum moet komen om de ‘foute’ stemming voor Brexit terug te draaien.

De Britten reageren furieus: Mays partij haalt amper 4 zetels met 8,7 procent. De kersverse Brexit-partij van Nigel Farage stormt binnen met 29 zetels en 32 procent. UKIP haalt geen enkele zetel meer, en Tommy Robinson komt dus niet in het parlement. De nationalisten doen het overal erg goed: Schotland (3 zetels), Wales (1 zetel) en Ierland (1 zetel voor het republikeinse Sinn Fein en 1 zetel voor het loyalistische DUP).

3. Le Pen verslaat Macron Voor de zelfverklaarde EU-fan Emmanuel Macron stond er veel op het spel: hij riep de Europese verkiezingen uit tot een duel tussen hemzelf en Marine Le Pen van het Rassemblement National.

Maar dat breekt hem zuur op: de lijst van Le Pen, die overigens zelfs niet door haar getrokken werd, verslaat Macron duidelijk. Le Pen haalt 23,5 procent en 22 zetels, Macron moet het stellen met 22,5 procent en 21 zetels. De 22 zetels van Le Pen zullen in het Europese parlement de eerste stabiele bouwblok vormen van de grote rechtse fractie ENF.

nationalist Mark Demesmaeker geen mandaat meer heeft. Met 3 zetels vergroot het VB onverwacht zijn al aanzienlijke gewicht in de ENF-fractie, de N-VA is intussen een begeerde bruid voor verschillende fracties. Het Verhofstadt-effect blijkt eindelijk uitgewerkt, met nog 2 zetels voor Open Vld, maar te vrezen valt dat we van de malloot nog niet verlost zijn: omdat de socialistische fractie en de christendemocratische fractie geen meerderheid meer hebben, valt te vrezen dat de liberale fractie een grotere rol in het Parlement gaat spelen. U gaat Verhofstadt dus helaas nog veel op uw tv zien, vrezen we.

9. De ‘Viktator’ Orban haalt eventjes 52 procent in Hongarije Verhofstadt ging met een persconferentie in Budapest de oppositie nog steunen, maar het mocht alweer niet baten: de moedige Hongaren kozen opnieuw voor hun vrijheid.

Viktor Orban haalde met zijn partij Fidesz alweer een monsterzege met 52 procent en 13 zetels. Het rechts-nationalistische Jobbik werd teruggedrongen naar 1 zetel. Eén van de boeiende vragen wordt wat Orban met zijn zetels doet: in de christendemocratische EVP blijven, waar men hem niet graag ziet, maar erg hard nodig heeft? Of toch aansluiten bij de fracties ENF of ECR? Als politiek schaakspeler en overlever is Orban alleszins onovertroffen.

10. Griekenland, Slovakije, Cyprus: gemengd beeld

5. Spanje: 3 zetels voor het rechtse VOX, goede score Catalaanse nationalisten Met 6,2 procent en 3 zetels kan je niet van een VOX-vloedgolf spreken, maar voor Spanje is het toch een historisch feit dat voor het eerst sinds Franco een rechts-nationalistische partij zetels haalt. Als ze willen aansluiten bij ENF komt daar meteen een heet aardappeltje op het bord: VOX is virulent tegen Catalaanse onafhankelijkheid, de positie van het Vlaams Belang is enigszins anders...

De Catalaanse nationalisten doen het trouwens ook uitstekend, met de centrumrechtse JuntsxCat op 2 zetels: Carlos Puigdemont is dus op weg naar Brussel en Straatsburg. Ook zijn kompaan Oriol Junqueras van het linkse Catalaanse ERC, dat 3 zetels haalde, werd verkozen. Aangezien Spanje de verkiezing

Citaat van de week > Meyrem Almaci

“Extreem rechts niet normaliseren”

Groenen zijn slechte verliezers en het is hun ook aan te zien aan hun sombere gezichten.

Na de electorale vloedgolf van het VB zei de voorzitster: “De democratische partijen moeten stoppen het discours van extreemrechts te normaliseren en een discours te ontwikkelen dat een hellend vlak is.” En nog: “Ook naar die kiezers moeten we luisteren. We kunnen hen niet wegzetten. Zij maken zich zoals velen zorgen over wat de toekomst brengt.Wij moeten hun angsten beantwoorden en niet vergroten. Hier rust een grote verantwoordelijkheid bij alle democratische partijen.” Wat ze met een hellend vlak bedoelt, is niet duidelijk, maar zou ze beseffen dat de kiezers van ‘extreemrechts’ gewone mensen zijn die een normaal discours voeren over wat hen bezighoudt en verontrust? En bovendien horen we al sinds 24 november 1991 het riedeltje van “we moeten naar die kiezers luisteren”. Ondertussen zijn we 28 jaar verder en van dat luisteren en verbinden is nog niets in huis gekomen. De groene bakfietsrijdende bewoners van riante verkavelingen zouden zich misschien eens tot in de volksbuurten moeten begeven om met eigen ogen vast te stellen wie de ‘verbinding’ aldaar telkens weer verbreekt. Misschien zouden die vaststellingen hun eigen discours kunnen doen ‘normaliseren’…

7. Baudet scoort redelijk, Wilders crasht Elke verkiezing heeft zijn verrassingen, en in Nederland was dat zeker de verdwijning van de PVV uit het Europese parlement met een enorm verlies van 4 zetels. De nieuwe partij FvD van Thierry Baudet haalt 11 procent en 3 zetels: een mooie score, maar toch een opmerkelijke terugval tegen de Provinciale Staten-verkiezingen van maart 2019. Het lijkt erop dat het Nederlandse PVV-model, waarbij slechts één kopstuk zich vrijwel uitsluitend op anti-islam profileert, zijn houdbaarheidsdatum bereikt heeft; Wilders zal zichzelf moeten heruitvinden. Of de FvD zich bevestigt als stabiele partij moet nog blijken, maar Vlamingen zullen begroeten dat met Derk-Jan Eppink opnieuw een in Vlaanderen vrij bekende Nederlander in het halfrond zetelt.

8. Vlaanderen en België: Vlaams Belang piekt, N-VA levert licht in De Vlaams-nationale vloedgolf rolt ook tot in het Europese parlementaire halfrond. Van de 12 Belgische zetels voor Nederlandstaligen haalt het Vlaams Belang onverwacht drie zetels, waardoor VB-man van het eerste uur uit Vilvoorde Filip De Man opnieuw parlementslid is. Bij de N-VA valt eerder onverwacht een zetel weg, waardoor de verdienstelijke

Het zou ons te ver voeren om alle landen van de EU af te gaan, maar een paar weetjes zijn toch nog interessant: in Griekenland zou het radicaal rechtse Gouden Dageraad gezakt zijn van 3 naar 1 of 2 zetels. Hun zusterpartij ELAM op Cyrpus, die getipt werd als kanshebber voor een zetel, scoorde met 8 procent niet slecht, maar net niet goed genoeg voor een verkozene. Een kleine verrassing op de radicale rechterflank komt uit Slovakije: daar haalde de partij LSNS 2 zetels. Die partij is opgebouwd rond Kotleba, een rechtse militant die bekend staat voor gespierde straatacties tegen overlast door Roma-zigeuners.

Wat geeft dat als globale beeld van de Europese verkiezingen? Als de ruk naar rechts in Vlaanderen echt orkaankracht bereikte, dan kunnen we Europees gezien eerder spreken van een stevige rukwind. Op 751 zetels halen christendemocraten rond de 180 zetels, de socialisten zowat 140, en de liberalen zowat 100: de drie traditionele families behouden dus een vlotte meerderheid. Op de linkerflank tellen de communisten en de groenen samen nog eens 100 zetels. Daartegenover staan, in verspreide slagorde, wellicht een 80-tal zetels van het ENF, een 60-tal rechts-conservatieven bij ECR en nog eens 70 eurosceptici van verschillende strekkingen. Dat is samen zowat 200 zetels; zeker niet onbeduidend, maar wellicht nog steeds versnipperd en onvoldoende om de koers van de EU wezenlijk te veranderen. Al zeker vanuit Brussel en Straatsburg valt dus de vijf volgende jaren meer van hetzelfde te verwachten, met wel een meer zichtbare en slagkrachtige nationalistische en conservatieve oppositie.

HDG

UIT DE WETSTRAAT Wetstraat zonder Bracke

Vlaamse of Franstalige Tinne

Wie niet meer door de kiezer naar de Wetstraat wordt gestuurd, is Siegfried Bracke, de Kamervoorzitter. En hij had nog zo graag die job voortgezet… Het mag niet zijn. Het oordeel van de kiezer is bikkelhard. Wanneer de Kamer dus weer bijeen wordt geroepen zal er dus een andere ‘dienstdoende’ Kamervoorzitter moeten optreden, want de voorzitter moet immers een Kamerlid zijn. Meteen moet dus artikel 1 van het reglement in de Kamer ingeroepen worden, dat stelt: “Bij de aanvang van de zittingsperiode wordt het voorzitterschap, in afwachting van de aanwijzing van de voorzitter, waargenomen door de uittredende Kamervoorzitter, lid van de Kamer, of bij ontstentenis, door het Kamerlid met de grootste anciënniteit als Kamerlid.” De kans is dus groot dat Patrick Dewael (Open Vld) het roer weer even mag overnemen. Hoewel, even… Dat zal afhangen van de regeringsvorming, want dat lucratief ‘postje’ is altijd een onderdeel van de onderhandelingen en wordt aanzien tegen de ‘waarde’ van een ministerpost.

Tinne Van der Straeten (Groen) uit Brussel werd in 2010 niet herverkozen in de Kamer. Ze schreef op een bedenkelijke manier geschiedenis toen op 7 november 2007 in de Kamercommissie Binnenlandse Zaken een historische stemming plaatsvond waarin een meerderheid van Vlaamse Kamerleden ‘eenzijdig’ de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde goedkeurde.

De Franstaligen verlieten toen woedend de zaal. Maar het was geen unanieme Vlaamse stemming, want één ‘Vlaams’ commissielid onthield zich: Tinne Van der Straeten van Groen. Op 26 mei kandideerde ze opnieuw, als ‘Vlaming’ op de Brusselse Ecolo-lijst.

Dankzij de samenwerking met de Franstalige groenen, maakten de Nederlandstalige Brusselaars zo kans op een verkozene in de Kamer. En het is haar gelukt. Het is nu afwachten of ze de eed eerst zal afleggen in het Nederlands of in het Frans. Want dat bepaalt tot welke taalgroep je behoort. Zal Ecolo haar als Vlaming laten gaan of zal ze naar de pijpen van Nollet en Gilkinet moeten dansen? We houden het in de gaten.

Actueel

30 mei 2019

5

“Le retour des démons extremistes” Voor veel lezers van dit blad zal vorige zondag een halve hoogdag zijn geweest.

De Vlaams-nationale partijen scoren goed, maar wat er nu moet volgen, dat is pas interessant.

voor 66,5 procent van de Vlamingen, is dat nu nog maar 57 procent. Een dreun die gevolgen heeft. Met 64 zetels op 150 is Zweeds federaal geen optie.

Dat moet tuiten in oren van de Belgische achterkamers. Als De Wever voet bij stuk houdt, en geen zin heeft om het Belgische spel nog mee te spelen, dan moet sire voorwaar pap proberen te koken van een soort monsterverbond van alle partijen zonder N-VA en VB. Die kunnen dan doorgaan met een ruime meerderheid (93 op 150 zetels), maar zo’n gedrocht van acht partijen zou elke verbeelding tarten.

Dat wordt dansen op een sociaal-economische bom.

Van dat ruime Monsterverbond mag men één partijtje afsplitsen, maar dat zal weinig aan het spagaat veranderen. Zodra men er twee of één familie buitengooit, lukt het niet meer. Zonder CD&V (= paarsgroen) heeft men een regering met één zetel op overschot. De drie andere families zijn qua zetels té sterk om zich te laten uitsluiten.

Commentaren

We volgen die cijferdans al jaren. Met plezier grabbelen we ook nu in de ton van de resultaten, met vooral oog voor de commentatoren, die duidelijk ook in paniek zijn. Hoe verloopt straks het wonderbaarlijke spel van negociaties? We zoomen in op Vlaanderen, daarna op het gesplitste België.

De Vlaamse insteek De huidige Zweedse formule is de enige voor de hand liggende optie met een meerderheid in het Vlaams Parlement, zowel in stemmen (53.3 procent) als in zetels (70/124). Tot dikke vreugde van Bart De Wever blijven alle andere partijen (in de veronderstelling dat ze VB en PVDA blijven uitsluiten) als een soort monsterverbond steken op 49 procent en 62/124 zetels.

Alle andere opties komen zelfs niet in

de buurt van een Vlaamse meerderheid.

Dat geldt – laten we nuchter blijven – ook voor de coalitie van de V-partijen (43,3 procent, 58 zetels), en voor de Antwerpse formule van N-VA plus paars (48,3 procent, 48 zetels).

In de verte kreunt het verleden met compleet onwerkbare opties zoals een tripartite (38,9 procent, 48 zetels) of een paarsgroene formule (33,6 procent, 43 zetels), of – waar is de tijd - een paarse formule waarmee Guy Verhofstadt twintig jaar geleden nog de baas speelde (nog 23,5 procent, 29 zetels). Kort samengevat: dat is het scenario waar De Wever heeft van gedroomd.

Federaal Over naar de restanten van het federale België. Dat wordt een ander verhaal. Waar de Zweedse regering Michel I nog stond

Vier vaststellingen

De verkiezingen >

Het belangrijkste besluit van de verkiezingen van 2019 is uiteraard dat België niet meer bestaat (zie ook op blz. 3). Toch nog vier andere opmerkelijke vaststellingen.

1. Het ging over immigratie, niet het klimaat Er kunnen weinig misverstanden bestaan over de belangrijkste beweegreden van de nieuwe kiezers van het Vlaams Belang. Het argument dat de N-VA de groei van het VB zelf heeft in de hand gewerkt door het opblazen van de regering over het pakt van Marrakesh is volstrekte onzin. Had de partij anders gehandeld was de afstraffing nog veel zwaarder geweest. Een partij die zo snel gegroeid is als de N-VA kan even snel weer in elkaar storten worden als ze haar kiespubliek op een essentieel punt ontgoochelt. Enkel in de parallelle wereld van de media denkt men er anders over, dezelfde wereld die trouwens dacht de verkiezingen over het klimaat zouden gaan.

2. Hoogmoed komt voor de val Het incident op de Grote Markt van Mechelen zal legendarisch worden. Hoewel Tom Van Grieken heel boos werd op De Wever, vond ik dat de N-VA-voorzitter tot dan toe niet te ver was gegaan. Zijn kritiek op de dubieuze buitenlandse contacten van sommige VB-mandatarissen was heel scherp, maar niet zonder basis. Maar wat daarna gebeurde was pijnlijk. De Wever dacht dat de camera niet meer op hem was gericht en fluisterde grijnzend “paljas!” naar Van Grieken. Dat was klein, heel klein. De hoogmoed die de N-VA vertoonde ten aanzien van het

Vlaams Belang heeft de partij trouwens in de gehele campagne parten gespeeld.

3. Het cordon verzwakt, maar is niet weg Het cordon sanitaire wordt steeds openlijker in vraag gesteld, maar bestaat nog steeds. In het voorzittersdebat na de verkiezingen bleken Open Vld en CD&V niet meer zo vast te houden aan een formeel cordon. Ze verschuilen zich nu meer achter zogenaamde “waarden die haaks op elkaar staan”. Dat is al een evolutie, maar op dit ogenblik is het resultaat hetzelfde: ook als de N-VA met het VB zou willen samenwerken op het Vlaamse niveau, is er nog een derde partner nodig. Die is er niet.

4. De traditionele partijen moeten euthanasie overwegen De traditionele partijen hebben verloren.

Allemaal. Opnieuw. Of ze in de oppositie zaten of niet. Samen behalen deze partijen, die ooit 100 procent van de stemmen onder elkaar verdeelden, nog 38 procent. Er kan nog weinig twijfel over bestaan wat hen uiteindelijk wacht: de kiesdrempel.

Ik probeer mij soms te verplaatsen in de denkwereld van degenen die mandataris of militant zijn van CD&V, SP.A of Open Vld. Zouden zij echt in de illusie verkeren dat het tij ooit nog kan keren?

JURGEN CEDER

De commentaren van journalisten waren weinig verrassend. Verwarring in de geesten, dat zeker. In De Standaard spreekt Bart Sturtewagen over een verdriedubbeling, maar federaal gaat Vlaams Belang van 3 naar 18 zetels. Kunt u tellen? Hij gaf wel toe dat de optelling van de V-partijen (N-VA + VB) “nooit groter” was dan nu, dat het centrum van de politiek is ingestort, dat de drie traditionele partijen, irrelevant zijn geworden en dat confederalisme weer in beeld komt als oplossing. De volgende Vlaamse regering zal een “strijdros” zijn tegen de federale constructie die uit de bus kan komen.

Zijn collega Bart Brinckman zag De Wever en Jambon de deur naar Vlaams Belang openhouden. Groen is met zijn doemberichten blijven steken. Het was hem niet ontgaan dat Vlaams Belang het partijprogramma had overgoten met een linkse saus, dat Van Grieken zich niet liet ringeloren door de oude garde. Hij zag ook dat het VB met zijn (migratie)standpunten vergelijkbaar is met gelijkgezinde partijen in Denemarken en Oostenrijk.

En die mogen via regeringsdeelname wél aan het democratische spel deelnemen.

Zaag …

Blijven ze in De Morgen ook nu weer zwemmen in eigen nat? Jeroen Van Horenbeek zegt er nog zinnige dingen. Dat De Wever “puur wiskundig gezien” staat op een nieuwe plek waar hij wou staan: minister-president worden om het federale niveau te counteren. Hij stelt vast dat “alleen met een VB-light” de cordonklem ooit kan openen, al is daarvoor een derde Vlaamse partij nodig, en daar zijn niet veel kandidaten voor. “Helemaal geen zelfs om precies te zijn”. Dat klopt, zo te zien aan de overhaaste reacties van Crevits (“dan verlaat ik de politiek”) of Rutten.

Bart Eeckhout blijft zich dan weer te pletter analyseren op zijn Titanic van linkse dogma’s. De N-VA zou VB hebben groot gemaakt. Jongens toch, wat een onzin. Radicaal rechts wordt op zoveel plaatsen groot, ook zonder N-VA. Federaal verloor de N-VA acht zetels, VB won er vijftien.

Vlaams verloor N-VA acht zetels, en VB won er zeventien. Ook een telraam nodig?

“Wellicht was er bij de kiezer ook woede over de overvloed aan berichtgeving over klimaat en schone lucht”, weet hij. Tiens, was het niet zijn krant waar elk zucht over CO2 door paniekzaaiers werd uitvergroot tot een drama? Is het niet zijn krant die – vergelijk het met de VRT-duiding - als geen ander teert op een “stedelijk, progressief en hoger opgeleid publiek”, dat hij als geen ander koestert? En over het cordon? Wordt bij De Morgen de komende dagen daarover niet elke oud-strijder weer in de kolommen gejaagd? “’t Is te hopen dat het standhoudt”, wegens de “onmenselijke migratiepolitiek” en – nu komt de kat op de koord – wegens “ideeën over een onzinnige splitsing van het land”. Lap, daar gaan we weer: Jos Geysen, baron Buyse, Herman Van Rompuy, de Pavia-professoren, de kunstenaarsgilden en BV’s, ze poetsen de laarzen voor De Morgen.

De gazet van de gewone man Zinniger praat, zoals wel vaker, lezen

we in Het Laatste Nieuws. Zowat de enige krant die niet wil worden overschaduwd door een wolk van weldenkendheid. Die krant voelt aan wat er leeft bij de gewone man. Die ook ziet dat we afstevenen op een maandenlange impasse, “waarbij zelfs het confederalisme uit de diepvries gehaald wordt”.

Segers steekt zijn nek uit. “De Wever kan maar beter met Van Grieken in dialoog gaan. Omdat het Vlaams Belang een partij als een andere is. Radicaler,maar niet anti-democratisch, , gedreven door een streven dat niemand hoeft te delen of te omarmen, maar daarom nog niet strijdig met de parlementaire democratie en onze rechtsstaat. Tot nieuw bewijs van het tegendeel is het Vlaams Belang anno 2019 zonder twijfel “een radicaal-rechtse partij of zelfs een extreemrechtse partij, maar niet racistisch of ondemocratisch. Op zijn minst één Vlaamse kiezer op de vijf denkt er zo over. In de praktijk zijn het er ongetwijfeld een heel pak meer”. Ook PVDA hoeft volgens hem niet weggezet als een troep halve Noord-Koreanen.

Hij is ook de enige commentator die zonder schroom durft te stellen dat de kiezer het Groene betoog heeft “ontmaskerd als holle begrippen”.

En zijn betoog over Vlaams Belang is ook evenwichtig. Als hij stelt dat “onder de nette façade van Tom Van Grieken nog steeds de vuile vingernagels schuilgaan van de Filip Dewinters dezer wereld” geeft hij perfect aan wat die partij nog voor de boeg heeft. Het gescandeer van VB-militanten over ‘Eigen volk eerst’, de hoge score van Dewinter in Antwerpen, enz,… het zal de tegenstanders niet echt kunnen overtuigen dat er een totaal nieuwe partij staat. De “paljas” heeft nog een behoorlijke beautycase nodig.

La Libre De Franstalige commentatoren waren duidelijk in paniek. Maar dat zijn ze al zo lang. La Libre drukte op de voorpagina de titel “Fracture” op een tweekleurig veld: zwart bovenaan, groen onderaan.

Chef Francis Van de Woestyne heeft het in zijn analyse meteen over xenofobie en racisme in een “land dat meer dan ooit gebroken is”. Lag het aan de goeie VB-campagne op sociale media? Een anti-systeemstemreflex?

Van de Woestyne zag wel dat de winst van het VB niet alleen van N-VA, maar van alle traditionele partijen kwam. Hij ziet de Zweedse formule nog als optie, maar het is er dan wel een van verliezers. Hij weet best dat de federale regeringsvorming problematisch wordt. “La Belgique fait le grand écart”…

Hij heeft ten slotte zijn advies klaar: “Voorzichtig zijn! Liever niet eerst regionale regeringen, maar eerst een federale ploeg vormen. En als het moeilijk is anders, moet het deze keer maar met een grootse alliantie van de traditionele partijen en de groenen. Dat zal verbeeldingskracht vergen, en de Belgen hebben die.”

Zijn collega Vincent Rocour heeft het over “een catastrofaal scenario” in Wallonië, waar PS wil samengaan met Ecolo en CdH. Dat zou de federale regeringsvorming – lees: België - in het gedrang brengen, zoals De Wever al deed, en met succes. Het einde van België wordt een politiek thema.

Béatrice “Le retour des démons extremistes”, kopte Le Soir. Ook Béatrice Delvaux waarschuwt er meteen voor “een pact met het racisme” en de hatelijkheden van Vlaams Belang. De “opening” die De Wever op de verkiezingsavond niet meteen afwees is voor Delvaux een pure schande. En dat allemaal voor zijn confederalistisch project!

Delvaux pikt het niet dat De Wever zei dat Vlaanderen voor het Vlaams-nationalisme koos. Het ging om proteststemmen tegen een “systeem”.

België was een formidabele uitzondering op de kaart van het Europese extremisme en dat moet zo blijven, al maakte de regering Michel fouten (gekibbel, heibel over migratie).

Toch moest ook zij vaststellen dat Vlaanderen de agenda van een federale regeringsvorming in handen heeft. Het wordt boeiend.

ANJA PIETERS

6

Dwars door Vlaanderen

30 mei 2019

De schutkring in vraag Eén dag na de verkiezingen pakte VTM uit met een exclusieve enquête: hoeveel mensen zijn er tegen het cordon sanitaire, en in welke partij situeren zich de meeste voorstanders en de meeste tegenstanders.

Vlaams Belang moet gouverneurschap opeisen Aan het hoofd van elke provincie staat een provinciegouverneur. In principe zijn gouverneurs politiek neutrale ambtenaren, maar in werkelijkheid wordt bij hun aanstelling rekening gehouden met de partijverhoudingen, dat weet het kleinste kind.

Vandaag de dag kloppen die verhoudingen niet meer: CD&V met 15,4 procent beschikt over twee gouverneurs: Cathy Berx in Antwerpen en Ludwig Caluwé in West-Vlaanderen. De sp.a - met nog maar 10 procent van de stemmen - heeft ook twee gouverneurs: Hermans Reynders in Limburg en Lode De Witte in Vlaams-Brabant. Een gouverneur wordt in principe benoemd voor het leven, en de benoeming gebeurt door de Vlaamse regering.

Samengevat: met 25 procent van de stemmen beschikken CD&V en sp.a over 80 procent van de gouverneurs. Dat noemt men democratie.

Oost-Vlaanderen is nog steeds op zoek naar een gouverneur. Tot verleden jaar was dat Jan Briers, met een N-VA-etiket, maar die ging met pensioen. Sinds dan is er een getouwtrek tussen Open Vld, die graag Carina Van Cauter wil laten benoemen en de N-VA die liever Wim Leerman op die post

wil positioneren. Overigens, Briers was wel benoemd met de steun van de N-VA, wat niet belette dat de man bij de jongste verkiezing opkwam bij de CD&V als eerste opvolger op de kamerlijst. Als Pieter De Crem een ministerambt krijgt in een volgende regering, dan komt Briers in de Kamer.

Hoe dan ook, zowel CD&V als sp.a spelen boven hun gewicht als het op verdeling van de gouverneurspostjes komt. Denkt u dat ze dat zelf beseffen en dat deemoedig zullen toegeven? U kent allicht het antwoord.

Zowel N-VA als Vlaams Belang hebben cijfermatig recht op een gouverneur.

Laat dus alle traditionele partijen zich maar koesteren met het aureool “democratisch” boven het hoofd. Zolang de postjes van gouverneur niet verhoudingsgewijs verdeeld zijn, lach ik met Wouter Beke en Gwendolyn Rutten als ze het woord “democratie” in de mond nemen.

KARL VAN CAMP

Waarom VTM veel geld uitgeeft aan een enquête waarbij 1000 mensen worden gecontacteerd, snap ik niet. Want in november 2016, zo’n 2,5 jaar geleden dus, bracht de universiteit van Gent een eigen studie onder de aandacht.

De studie van de UGent gebeurde bij 3.500 leden van N-VA, CD&V, Open Vld, Groen en sp.a en onderzocht de houding ten opzichte van de schutkring rond het Vlaams Belang. Uit die studie van de UGent blijkt dat 78,3 procent van de N-VA leden vindt dat het cordon niet democratisch is.

Bij Open Vld zit dat percentage rond de 57,5 procent, bij CD&V rond de helft.

Dit komt ongeveer overeen met de getallen die VTM afgelopen maandag wist te verzamelen, al valt het op dat de percentages nog licht gestegen zijn.

Bovendien deed VTM in 2016 een online bevraging waaraan in totaal 5336 mensen

BRUSSEL

Het andere gewest Zouden we het verhaal van dit land als optelsom van twee democratieën niet beter naar drie tillen? Groener en roder: Brussel is duidelijk anders dan Vlaanderen, maar ook verschillend van Wallonië. Afgelopen zondag vonden ook aan Nederlandstalige kant enkele opmerkelijke verschuivingen plaats.

In andere tijden, zonder gewaarborgde vertegenwoordiging van Vlaamse verkozenen, was men met zoveel stemmen voor de ‘Nederlandstalige pool’ een gat in de lucht gesprongen. Vandaag zorgt dit vooral voor een verandering van de onderlinge machtsverhoudingen die met lede ogen bekeken wordt. Concreet: waar bij de vorige editie in totaal nog 53.482 stemmen op Nederlandstalige lijsten uitgebracht werden, steeg dit aantal zondag met zomaar even 16.500, waardoor ei zo na de kaap van de 70.000 bereikt werd. Goed voor 15,3 procent van alle Brusselse stemmen, wat vergelijkbaar is met de allereerste verkiezing van het Brussels Parlement, inmiddels drie decennia geleden.

Franstalige stem

Succesvol 4de sponsordiner Vorige donderdag organiseerde uw weekblad voor de 4de maal een sponsordiner. Meteen was dit ook het startschot voor de viering van de 75ste verjaardag, een verjaardag die we in 2020 uitgebreid gaan vieren.

Deze vierde editie vond plaats in Harelbeke, West-Vlaanderen in de hoofdzetel van de firma Vyncke. Er waren net geen 150 aanwezigen, met daarbij heel wat politici van de 2 Vlaams-nationale partijen. Op de bijeenkomsten van ’t Pallieterke is een schutkring immers ver te zoeken. Peter Vyncke, grote baas en gastheer, stelde zijn firma voor op een grappige en onnavolgbare wijze en besloot zijn uiteenzetting met een verwijzing naar ‘Het gebed voor het Vaderland’. Achteraf hoorden we enkel positieve reacties op de organisatie.

KVC

meededen. Daar was het resultaat: 90 procent tegen het cordon, 8 procent voor, en 2 procent had er geen mening over.

De kans dat Bart De Wever met het Vlaams Belang gaat samenwerken, is zo goed als onbestaande. Er is immers de druk van de andere partijen: in oktober jl. hebben sp.a en Open Vld gedreigd de Antwerpse coalitie op te blazen, als N-VA zou samenwerken in Ninove met Forza Ninove. En op federaal vlak zal de deur voor N-VA definitief gesloten worden door de Franstalige partijen. Al zit dat laatste er sowieso aan te komen.

Wie schutkring zegt, zegt “chantage” en “afpersing” en “voor wat hoort wat”. Zo zit de Belgische politiek in elkaar. Hoe dan ook, bij Open Vld en CD&V mogen ze zich de komende maanden aan heel wat interne discussies en ruzies over het cordon sanitaire verwachten.

KVC

Met een instroom heeft het ombuigen van deze dalende trend niets te maken, natuurlijk, maar waarmee dan wel? In absolute cijfers uitgedrukt winnen het VB (+3.000), N-VA (+3.500) en Groen (+4.800) stemmen bij, wellicht het gevolg van niet-Nederlandstaligen die elk om eigen redenen op deze lijsten stemden. Direct gevolg van deze verruiming is dat de regressie van Open Vld en CD&V extra hard aankomt. Be.one voerde een tweetalige campagne en Pascal Smet klopt Guy Vanhengel als stemmenkampioen met 11 stuks. Dat is een factor.

Maar ook aan Franstalige kant (net als door lui als Dave Sinardet) werd opgeroepen om precies om die reden voor een Nederlandstalige lijst te stemmen.

Groen mag zij die dit deden dankbaar zijn.

Gedecimeerde christendemocratie Andere vaststelling: de teloorgang van de CD&V. Proportioneel met -3,96 procent niet de grootste verliezer (dat zijn de liberalen, die bijna 11 procent verliezen), maar omdat ze een stuk kleiner was komt de mokerslag extra hard aan. Enkel uittredend staatssecretaris Bianca Debaets blijft in het Brussels Parlement. Het Vlaams Parlement moet het zelfs zonder een Brussels CD&V’er doen. Bekijken we dit in een breder perspectief, dan is dit toch een opmerkelijke trend. In 1989 was de CVP met sterkhouder Chabert ver-

uit de grootste, met meer dan een kwart van de Nederlandstalige stemmen. Inmiddels halen de christendemocraten amper 7,47 procent. Zo’n vijftien jaar geleden werd de christendemocratische partij door de VLD onttroond als grootste (het VB dat toen onder Demol piekte buiten beschouwing gelaten). Na die blauwe periode blijkt Brussel een groene periode in te zullen gaan. Groen-rood om precies te zijn. Samen zijn Groen, one.brussels-sp.a en PVDA goed voor 8 van de 17 zetels. VLD (3), N-VA (3), VB (1), CD&V (1) en burgerbeweging Agora (1) zorgen voor de rest van de (versnipperde) taart.

V-partijen Toen in 2014 de N-VA-pletwals over Vlaanderen rolde, was de omslag in Brussel gevoelig kleiner. Vandaag slaagt de partij erin zich met 3 zetels te handhaven. Er wordt zelfs winst opgetekend, waardoor twee Brusselse N-VA’ers de uitgedunde fractie in het Vlaams Parlement mogen versterken. Ook het VB groeide, maar gezien de globale groei van het Nederlandstalige electoraat volstonden de bijna 3.000 extra stemmen niet voor een tweede zetel. Dominiek Lootens zal dus nog enkele jaren alleen moeten zetelen, tenzij een keuze voor vernieuwing en verjonging wordt gemaakt (Lootens blaast straks 25 kaarsjes als Brussels Parlementslid uit).

Liberale teloorgang En dan een woord over wat zich in de andere taalgroep heeft afgespeeld. Een stevige groei voor Ecolo, een verlies voor de PS (die toch de grootste blijft, al zijn beide fracties met 15 en 17 best vergelijkbaar) en een stevig dreun voor de MR, dat zomaar even 30 procent van haar kiezers en (hierdoor) vijf zetels verliest. Brussel is een stad met een liberale traditie, pleegt men wel eens te zeggen. Maar dat verleden lijkt alvast geen garantie op een blauwe toekomst te zijn. Tellen we VLD en MR samen, dan komen we aan precies 16 mandaten (13+3). PVDA/PTB samen komen aan 11, de groenen aan 19 en de socialistische familie spant de kroon met 20. De V-partijen ... 4. Het stemt tot nadenken. KNIN

Onze naaste buren

30 mei 2019

Als het bootje strandt

NEDERLAND

Getrouwd met een Nederlander of een Nederlandse? En klikt het niet langer? Doe dan zoals sommige Nederlanders en stel uw echtscheiding uit.

Stijgend aantal scheidingen Jaarlijks zijn er in Nederland ongeveer 33.000 echtscheidingen. Het percentage stijgt. In 2006 eindigden nog 34 procent van de huwelijken in een gang naar de rechter. In 2017 bedraagt het laatst bekende cijfer al 39 procent. Huwelijken die niet goed eindigen, duren in Nederland gemiddeld vijftien jaar. De leeftijd van de mensen die scheiden stijgt ook omdat ze nu eenmaal later trouwen en soms al jaren bij elkaar woonden vooraleer het tijd was voor feest en taart, waarna de ruzies begonnen. De man maakt gemiddeld een einde aan de relatie op zijn 47ste, terwijl de vrouw er 44 is. Dat zijn de officiële cijfers van het Centraal Bureau voor Statistiek. Een progressief als uw columnist stelt met pijn in het hart vast dat het CBS “LGBT“ of “genderfluïde” in zijn statistieken vergeten is. Nu De Efteling het uiterlijk van Aziatische en Afrikaanse poppen aanpast om niet langer tere allochtone en progressieve zieltjes te kwetsen, kan het niet lang meer duren vooraleer in de overheidsstatistieken ook keurig rekening wordt gehouden met de seksuele diversiteit.

Van twaalf jaar alimentatie…..

Iets ernstiger nu. Bij een echtscheiding kon tot 1971 eeuwig alimentatiegeld gelammerd worden. Een flinke uitzondering was voorzien voor dames die de liefde buitenshuis hadden

7

gezocht. Voor hen was het dood in de pot. Dat jaar verdween de schuldvraag uit de alimentatiewetgeving, en in 1994 werd de alimentatieplicht tot een maximum van twaalf jaar beperkt tenzij de man (meestal toch) in de goedheid van zijn hart afsprak nog wat jaartjes langer te betalen. Maar tegenwoordig, nu zowel man als vrouw (ja, ik weet het, plus alle fluïden) werken en de zeden er niet op verbeteren, is dat wat lang. In Nederland eindigt wel maar 17 procent van de scheidingen (van huwelijken en geregistreerd partnerschap) met alimentatie. In nauwelijks 1 op de 17 gevallen incasseert de man; voor de rest is de vrouw de gelukkige, bij wijze van spreken (en ja, arme fluïde, u bent weer vergeten in de statistieken).

Theoretisch moeten de partners na een huwelijk dezelfde levensstandaard behouden. Kan dat niet, dan moet een van de twee voor de ander betalen. Die éne is hij/zij/fluïde die het meest verdient. In veel gevallen wordt er toch niets betaald omdat de meest verdienende nauwelijks een paar euro’s meer opstrijkt op het werk dan de ook al weinig betaalde minst verdienende. Van 1994 tot vandaag is dat de regel, zij het natuurlijk met uitzonderingen die wat te lang zijn om in deze column aan bod te komen.

….naar vijf jaar Dat alles verandert toekomend jaar, want de politieke par-

tijen vinden dat een huwelijk of een geregistreerd partnerschap niet langer een levensverzekering is. Eerste en Tweede Kamer gingen al akkoord. Er moet nog alleen een exacte datum in 2020 gepind worden, waarna de nieuwe alimentatiewet ingaat. Voortaan is er nog maar een betaalplicht gedurende vijf jaar. Geen wonder dat De Telegraaf chocoladeletters gebruikte bij de titel: “Scheiding uitstellen?” Vijf jaar of twaalf jaar, dat scheelt inderdaad een flinke slok op de in Nederland veel geconsumeerde borrel. Feministische advocates hebben hun seksegenotes al aangemaand haast te maken met de scheiding, want toekomend jaar kan het te laat zijn. Verdrietig maar waar voor zij die nu al zuchtend iedere maand betalen voor de vroegere partner. Zij moeten verder gul blijven geven tot die twaalf jaar voorbij zijn. Oudere heren, boven de 50, hebben daarenboven al eens de neiging hun partner in te ruilen voor een jongere dame. Lukt niet helemaal, want voor 50-plussers die al vijftien jaar getrouwd zijn, duurt de nieuwe alimentatieplicht nog altijd minstens tien jaar. Een kleine troost: de partneralimentatie is een aftrekpost bij de belastingaangifte. Alimentatie voor de kindjes mag niet afgetrokken worden. Het wordt in ieder geval spannend, wanneer het Centraal Bureau voor Statistiek in 2021 met de nieuwe cijfers voor scheidingen zal komen. Hoeveel scheidingen waren er in 2019 en hoeveel waren er in 2020? Zullen er grote verschillen zijn die wijzen op uitstelgedrag? Is zuinigheid nog altijd een deel van het DNA van de Nederlanders?

WILLEM DE PRATER

Bestuurders van een wereldstad Het Gentse stadsbestuur heeft een wenslijstje klaar voor de nieuwe regeringen. Een memorandum met “de meest belangrijke dossiers en actiepunten”. Geen zakelijk lijstje met duidelijk keuzes, wel een lange en ronkende tekst over vanalles en nog wat. Zijn onze bestuurders aangestoken door grootheidswaanzin? Neem nu dit citaat: “Tegen 2050 woont twee derden van de wereldbevolking in de steden.

Samen kunnen we, als volwaardige partners, de grootstedelijke uitdagingen aanpakken en van Gent een voorbeeldstad maken die andere steden kan inspireren.” Denken ze nu echt dat Gent, een provinciestad met een kwart miljoen inwoners, een wereldstad is? Het moet niet veel belachelijker worden.

Grootstad Gent verlangt van Vlaanderen geld voor wegen, openbaar vervoer, personeel, onderwijs, welzijn, cultuur, klimaat en nog veel meer. Ze wensen ook andere wetten, van de wegcode tot de sluiting van de kerncentrales toe. Als de Vlaamse regering slechts een tiende van die eisenbundel uitvoert, houdt ze geen geld en tijd meer over om voor de rest van Vlaanderen nog iets te doen.

Die draak van een memorandum werd plechtig voorgesteld in de raadszaal. Mathias (blauw) mocht een tekst aflezen geflankeerd door Mieke Van Hecke (oranje) en Rudy Coddens (rood). Op de achtergrond, leunend tegen de bank, stond groene keizer Filip W. met de armen gekruist ernstig te knikken. Onze burgemeester is trots op dit werkstuk van zijn “echt samenwerkingscollege”. Wij kunnen alleen maar vaststellen dat het gewoon een bundeling is van de wensen van de verschil-

lende partijen in de coalitie, voor elke kleur wat wils. Ze zijn niet eens in staat om samen een paar duidelijke speerpunten af te spreken. Zou het dan toch waar zijn, wat kwatongen beweren, dat er binnenskamers op het stadhuis grote problemen zijn omdat ze niet akkoord raken over de verdeling van de budgetten onder de schepenen? Een wereldstad besturen is heus niet gemakkelijk.

Gedaan met de straffeloosheid bij WoninGent?

Eindelijk! De Vlaamse wooninspectie kwam een woontoren van huisvestingsmaatschappij WoninGent controleren. Ze ontdekten, wat iedereen al wist, dat het gebouw Milenka vol gebreken zit en raadden aan om de hele blok, met in totaal honderdvijfendertig appartementen, onbewoonbaar te verklaren.

Jarenlang hebben Vlaams Belang en N-VA in de gemeenteraad de toestand in NieuwGent aangeklaagd. Stevige tussenkomsten en duidelijke foto’s hielpen niet. Alle kritiek op WoninGent werd afgewimpeld. De vraagstellers werd verweten dat ze de woningmaatschappij door het slijk haalden. Klachten bij de wooninspectie bleven zelfs onbeantwoord. WoninGent leek wel boven de wet

te staan. Dat verbeterde niet toen Groen in 2013 mee in het stadsbestuur kwam. De ommekeer kwam pas na het schandaal van de Bernadettewijk vlak voor de gemeenteraadsverkiezingen. Het stadsbestuur kan zich geen wantoestanden, zoals het verhuren van beschimmelde krotten, meer permitteren. Is het daarom dat de wooninspectie nu wel controleert? Vergeet niet dat er ook gerechtszaken lopen tegen de vroegere bestuursleden en de huisvestingsmaatschappij. De schrik om veroordeeld te worden zit er goed in. Voorlopig is het gedaan met straffeloosheid en arrogantie.

Ook de omerta is voorbij Toen het nog een socialistisch onderonsje was bij WoninGent - burgemeester, schepen van Wonen, voorzitter van de raad van bestuur, rode kameraden onder elkaar - heerste er zwijgplicht. Ook dat lijkt voorbij. Het verslag van de wooninspectie werd naar de pers gelekt. Net als een rapport dat zegt dat er nog veel meer slechte woningen zijn dan gedacht.

Niet de sp.a maar Groen bepaalt nu het woonbeleid en heeft ook bij WoninGent de touwtjes in handen. In het bestuur kregen alle oppositiepartijen een zitje. Een sluwe zet om hen mee verantwoordelijk te stellen.

Maar dat maakt het ook veel moeilijker om potjes gedekt te houden.

Geld alleen zal het niet oplossen Aan de wil van Groen om de boel op orde

te stellen, twijfelen we niet. Toch zal het hen niet lukken als er niet een paar taboes sneuvelen. WoninGent is in feite failliet, maar zelfs met wat extra miljoenen zullen de problemen niet verdwijnen. Het is de maatschappij met de armste huurders van heel Vlaanderen en bijgevolg de laagste huurinkomsten. De reden is eenvoudig: iedereen die in Gent komt aanwaaien, mag een sociale woning aanvragen. Nieuwkomers krijgen dikwijls voorrang op Gentenaars die al jaren op de wachtlijst staan.

De toren Milenka is niet in orde met de brandveiligheid. Dat komt omdat brandblusapparaten, rookmelders en alarmsystemen er bijna even snel afgebroken worden als ze geplaatst worden. Alles wat van koper is, wordt gestolen. Het vandalisme is schrikwekkend. Appartementen worden gekraakt of als drugshol gebruikt. Om nog te zwijgen over samenlevingsproblemen, want de maatschappij kan die al lang niet meer de baas.

Het aanstellen van nog maar eens een rist sociale werkers die leuke dingen met de mensen komen doen, zal dat niet oplossen.

Criminaliteit en straffeloosheid moeten aangepakt worden. Bewakingscamera’s en meer politietoezicht zijn broodnodig. Wie zich niet gedraagt, moet weggestuurd worden. Mensen uit Gent moeten voorrang krijgen. Allemaal maatregelen die even dringend zijn als het herstellen van de gebouwen, maar waarvan we vrezen dat Groen ze niet zal willen invoeren.

MATHILDIS

De PS kon geen orde op zaken stellen Dat de PS bijna twee jaar uit de Waalse regering was verdreven door de breuk met cdH was een intermezzo in de geschiedenis volgens de Waalse socialisten. Op 26 mei zou de weerwraak volgen met een overwinning van de PS waardoor ze de andere partijen kon vernederen. Het viel tegen.

De frustratie was groot bij de PS toen ze in de zomer van 2017 uit de Waalse regering werd gebonjourd door het cdH, dat de schandalen rond de Franstalige socialisten beu was.

Het cdH vormde een regering met de liberalen van de MR. Al snel was PS-voorzitter Elio Di Rupo de terugkeer van de PS op alle beleidsniveaus aan het voorbereiden. De peilingen moesten Di Rupo in de aanloop naar de verkiezingen van 26 mei geruststellen. De PS zou in Wallonië opnieuw in de buurt van de 30 procent komen en samen met de Waalse groenen van Ecolo een meerderheid kunnen vormen in het Waals Parlement. Meteen ook het breekijzer voor een federale coalitie.

Zeker omdat de MR van Charles Michel in de touwen lag en er zelfs een afstraffing dreigde met amper 18 procent van de stemmen.

Derde partner is nodig Het draaide anders uit. De verkiezingen van 26 mei toonden wel aan dat de MR-cdH coalitie geen meerderheid meer had. Ze strandde op net geen 34 procent van de stemmen. De PS bleef met goed 26,2 procent de grootste partij. Een verlies van bijna 4,7 procent. De redding voor een linkse coalitie kon niet komen van Ecolo dat weliswaar veel sterker werd (+5%), maar met 14,5 procent niet sterk genoeg scoort in Wallonië

om met de PS een meerderheid te vormen. De Waalse socialisten hoopten de vernedering van 2014 weg te wissen en orde op zaken te stellen door hautain zelf te bepalen wie in een coalitie meestapt. Niet dus.

Er is een derde partner nodig. Tenzij men misschien een alliantie aangaat met de MR van Charles Michel. Die scoort in Wallonië beter dan gedacht. Ook de Franstalige liberalen verliezen fors, meer bepaald 5,3 procent van de stemmen, maar met 21,4 procent is een totale afgang vermeden. De MR was lange tijd een stedelijke partij, zoals dat met veel liberalen het geval is. Nu is dat veranderd. De Franstalige liberalen zijn meer en meer een Waalse landelijke partij geworden die zich afzet tegen het bobo-gedoe van de grote steden.

De PS en MR hebben samen een absolute Waalse meerderheid, maar de vraag is of zo’n coalitie lukt. Het lijkt erop dat een derde partner nodig is. En dan wordt het plezant voor de politieke analisten. Velen hadden de centristen van het cdH afgeserveerd. Maar zie, de partij is met 11 procent van de stemmen nog altijd een factor die telt in Wallonië. Akkoord, de partij verliest 4 procent maar kan zowel een MR-PS als een PS-Ecolo-coalitie aan een meerderheid helpen. Of hoe de centristen of voormalige christendemocraten in het midden van het Waalse bed liggen.

WALLONIE

Opstap naar een federale regering Elio Di Rupo heeft in elk geval laten verstaan dat hij snel een initiatief zou nemen in de vorming van een Waalse regering. De speelruimte is enigszins beperkt door het succes van de neocommunisten van de PTB die met 13,7 procent van de stemmen voor een opvering van 7,9 procentpunt zorgen.

Di Rupo kan spelen met de andere partijen en hij kan de onderhandelingen ook doen afhangen van de gesprekken of federaal niveau. Maar dat is louter theorie. De PS denkt altijd eerst aan het regionale belang. De Waalse socialisten weten dat het doorgeefluik met de federale transfers blijft bestaan, dus waarom zich daar zorgen over maken?

Di Rupo kan de andere partijen ook tegen elkaar uitspelen. Wie van Ecolo of MR gaat het platst op de buik? Als dat duidelijk wordt is een coalitie aangevuld met het aanhangsel cdH slechts een kwestie van tijd. Al zal de PS in zo’n coalitie wel toegevingen moeten doen. In die zin zetten de Franstalige socialisten in Wallonië geen orde op zaken. Hun absolute dominantie in het gewest is al een tijd geschiedenis.

Wat voor Di Rupo van groter belang is, is dat deelname aan de Waalse regering de deur opent naar de federale regering.

Dat niveau mag dan qua bevoegdheden steeds meer uitgehold zijn, het is en blijft via sociale zekerheid en federale belastingen (personenbelasting, vennootschapsbelasting) hét doorgeefluik richting Wallonië.

PICARD

8

Actueel

30 mei 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Buitenlands spervuur

Brits gekibbel Het is de paradox van het ogenblik. Op een moment dat de ogen op de nieuwe samenstelling van het Europees Parlement gericht zijn, kijkt men wat meewarig naar de ondergang van Theresa May als Brits premier. Onterecht, want de manier waarop door dit binnenlandse gewoel de Brexit aangepakt wordt, heeft een veel grotere impact op de toekomst van de EU dan de stembusslag.

Theresa May verlaat Downing Street 10

Kijkt men naar de omvang, dan kan men de Europese verkiezingen zoals de voorbije dagen wel eens te horen viel effectief bestempelen als de ‘tweede grootste democratische gebeurtenis ter wereld’. Nergens bij het uitschrijven van een verkiezing gaan meer mensen naar de stembus, uitgezonderd India. Zij het dat we het niet over één land hebben, maar over 27 landen.

Misschien omdat de verkiezing voor het Europees Parlement in de schaduw van de nationale en federale verkiezingen plaatsvond, kreeg ze nog minder aandacht dan gewoonlijk. Maar het moet erkend worden dat het qua belangstelling ook in andere landen, waar enkel ‘voor Europa’ werd gestemd, huilen met de spreekwoordelijke pet is. Getuige hiervan de opkomst, wetende dat in vrijwel alle EU-lidstaten stemrecht en geen stemplicht bestaat. In 2014 nam slechts 42,6 procent van de kiezers deel, een historisch dieptepunt. Maar zie, er is beterschap in de maak.

Op het moment dat de resultaten druppelsgewijs binnenliepen, kon men pronken met een opkomst die stilaan terug in de buurt van de 50 procent kwam. Eureka!

Monoliet De interesse voor dit absenteïsme leeft in de Euro-Brusselse kringen enkel voor zover ze in relatie staat met het resultaat. Al een hele tijd leeft het spookbeeld van een eurokritische golf. Onterecht, zo blijkt nu. Het ‘centrum’ om de klassieke fracties te omschrijven leidt verlies, maar niet zoals gevreesd.

Het moet ook gezegd dat de bredere context van de Europese

politiek op enkele jaren tijd veranderde. Waar in 2014 nog driekwart van alle inwoners van de EU in landen woonden met één van de twee grote families uit het Europees Parlement in een meerderheid, daalde dit aandeel inmiddels tot 38 procent.

Wat men als ‘eurokritisch’ etiketteert, is ook geen monolithisch blok. De Polen van PiS vinden iemand als de Italiaan Salvani te pro-Russisch. En dat is net ook wat de Zweedse Democraten Marine Le Pen verwijten. Diezelfde Le Pen kant zich tegen “wilde globalisering”, maar een partij als AfD in Duitsland bejubelt dan weer de deugden van de vrije markt. Enzovoort, enzoverder.

Val van May Die dagen waarop voor Europa gestemd werd in de 27 landen inclusief het Verenigd Koninkrijk - vielen nagenoeg samen met de laatste dagen van Theresa May als Brits premier. Een toeval waarvan de symboliek misschien onvoldoend vastgesteld werd. In totaal verbleef ze gedurende 1.045 dagen in Downing Street 10. Een periode met heel veel sisyfusarbeid.

Telkens maar weer een oplossing proberen te vinden voor die Brexit, en telkens weer mislukken en weer aan de slag gaan. En zeggen dat ze bij het ‘Remain’-kamp behoorde. Maar met de wil van het volk wordt niet gespot aan de overzijde van het Kanaal, hoe klein die meerderheid ook mag zijn. “A Brexit means a Brexit”, waren de memorabele woorden van de inmiddels ontslagnemende eerste minister. Een ontslag dat, zoals wel vaker in de saga van de Britse poli-

tiek, het gevolg van een Europees thema was.

Volgens bepaalde analisten zal de geschiedenis milder over haar oordelen dan vandaag het geval is.

Want al slaagde ze er niet in duidelijke resultaten te boeken, heel wat kan op conto geschreven worden van de omstandigheden, zowel internationaal als binnenlands.

De tijd zal uitwijzen of haar beoordeling inderdaad bijgestuurd zal worden. Wat op kortere tijd geweten zal zijn, is wie haar opvolgt.

Meerdere namen doen de ronde, en de verwachting is dat het net iemand uit het Brexit-kamp is die zijn intrek zal nemen in Downing Street. Een commentator vatte de realiteit als volgt samen: “Hoe langer de Conservatieven mislukken om een oplossing voor de Brexit te bewerkstelligen, des te feller hun zin tot zelfkastijding toeneemt. (…)

Ja, we zijn er niet in geslaagd, maar om dat goed te maken kiezen we wel de meest ‘Brexity-Brexiteer’ die we kunnen vinden.” Brits cynisme heet dat.

Nettobetalers Meer dan de resultaten van de Europese verkiezingen, is de Brexit en vooral de manier waarop dat vertrek gebeurt cruciaal voor de toekomst van de EU. Door dat vertrek verliest de EU haar tweede grootste economie.

Het zou een directe weerslag hebben op de omvang van het bbp, een verlies van ongeveer 10 procent. Maar belangrijker nog zijn de gevolgen op het vlak van werkingsmiddelen. De Britten zijn nettobetalers, zoals dat heet. Ze stoppen meer in de EU dan wat via alle mogelijke kanalen terugstroomt. De EU zou het plots met 5 procent minder werkingsmiddelen moeten doen, wat besparen onvermijdelijk maakt.

Hoe het Europees Parlement samengesteld wordt, heeft natuurlijk rechtstreeks en onrechtstreeks een effect op de lidstaten, ook al mag men het gewicht van de assemblee binnen het Europees machtslabyrint niet overschatten.

Maar paradoxaal genoeg is het Britse binnenlandse gekibbel en het effect dat dit op de Brexit heeft van een veel ingrijpender belang op de werking en de toekomst van de EU. Die vaststelling relativeert een en ander.

MICHAËL VANDAMME

Onze toekomst wordt Zuid-Afrikaans Soms is het folteren en vermoorden van blanke boeren in Zuid-Afrika een uitvloeisel van blind racisme, maar de moord op de 51-jarige Annette Kennealy was waarschijnlijk een doelgerichte terreurdaad. Zij werd vorige week dinsdag dood teruggevonden op haar kleine boerderij.

Ze was geslagen met een hamer en een ijzeren staaf, en met messteken afgemaakt. Het zou de zoveelste gewone “plaasmoord” kunnen zijn. Maar, Annette Kennealy was ook een activiste die herhaaldelijk had geprotesteerd tegen de “plaasmoorde” op blanke boeren. Zij steunde de zaak van de blanke Afrikaners en zij was een tijd raadslid geweest voor de oppositiepartij Demokratiese Alliansie.

In haar laatste bericht op Facebook had zij een link gedeeld over tien aanvallen op boerderijen, inclusief één met dodelijk afloop, in een periode van vier dagen. Zij had dikwijls links en verslagen gedeeld over de plannen van de regering om de gronden van blanke boeren te onteigenen. Ja, de meeste mensen vinden het verschrikkelijk dat de regering in Zuid-Afrika niets doet om haar blanke onderdanen te beschermen, en niet optreedt tegen de daders van “plaasmoorde”. De meeste Europeanen denken ook dat dat allemaal ver van hun bed is. Afrika, nietwaar?

Denk daar toch maar eens over na. Regeringen die moordenaars en verkrachters vrij laten lopen, gebeurt dat alleen in Afrika? In Gent pleegt een jeugdbende van zigeuners tussen negen (!) en zestien jaar oud sinds vorig jaar ongestraft overvallen en zedendelicten in het Keizerspark. De daders zijn bekend bij de politie. Zij werden al herhaaldelijk gearresteerd … maar steeds onmiddellijk weer vrijgelaten. Nee, dat is natuurlijk nog niet even erg als de door de Zuid-Afrikaanse overheid getolereerde “plaasmoorde”. Nog niet.

Maar dat zal wel komen. Straffeloosheid leidt altijd tot escalatie.

Ook moordenaars zijn klein begonnen. Wij gaan dezelfde weg op als het multiculturele en multiraciale Zuid-Afrika. Alleen langzamer.

Selectief antinationalisme Tijdens de campagne voor de Europese verkiezingen nam Angela Merkel deel aan een massabijeenkomst in Zagreb. Die moest als tegengewicht dienen voor de bijeenkomst van de nationalistische en eurosceptische partijen die dezelfde dag in Milaan werd gehouden. Tegelijk moest Manfred Weber gepromoot worden, een CSU’er die bij de EU-verkiezingen topkandidaat is voor de EVP, waartoe ook de CSU en Merkels CDU behoren. Merkel lanceerde daar de strijdkreet: “Nationalisme is de vijand van het Europese project.” Dat was een politiek salvo in de richting van Milaan. Maar Merkels woorden waren ongelooflijk hypocriet.

Haar gastheer, de Kroatische premier Andrej Plenkovic, is de leider van de zeer nationalistische Kroatische regeringspartij HDZ. Vergeleken daarmee zijn de Poolse en de Hongaarse regeringspartijen heel braaf, burgerlijk en gematigd, en de nationalistische partijen uit West-Europa zijn dat nog meer. Tijdens die bijeenkomst waar Merkel fulmineerde tegen het nationalisme, werd bijvoorbeeld het beroemde Kroatische lied “Wat ben je mooi” gespeeld. Daarin wordt het buurland

Bosnië-Herzegovina “het trotse hart” van de Kroatische natie genoemd. De Polen en de Hongaren hebben in de loop van hun tragische geschiedenis eveneens vele gebieden verloren. De Duitsers trouwens ook. Misschien hebben die drie landen daar ook liederen vol heimwee over, maar ze spelen die zeker niet op officiële plechtigheden. Dat zou dan zeker imperialisme, revanchisme en oorlogsstokerij genoemd worden, in de eerste plaats door Merkel. Maar omdat Merkel hoopt dat de HDZ van Plenkovic vijf Europarlementsleden voor de EVP zal leveren, is het keiharde Kroatische nationalisme plots helemaal zo erg niet meer. Omwille van de smeer likt kattin Angela zelfs de nationalistische kandeleer.

Heilig bloedbad De ramadan, de islamitische “heilige maand” van vasten en moorden, was nog niet halfweg en het bloed spatte al in het rond. In twee weken tijd werden 76 aanslagen gepleegd in veertien landen: Afghanistan, Benin, Burkina Faso, Tsjaad, Egypte, Irak, Pakistan, Kenia, Somalië, Libië, Mali, Nigeria, Pakistan en Syrië. Daarbij vielen 364 doden en 404 gewonden. Fanatieke moslims moedigen hun volgelingen aan om hun gewelddadige acties tijdens de zogenaamd heilige maand nog op te voeren, omdat het martelaarschap dan nog grotere beloningen oplevert dan anders. Die “vrome” woorden vallen elk jaar opnieuw in vruchtbare aarde. Het is niet duidelijk waaruit die extra beloning zal bestaan. Nòg meer paradijsmaagden? Of evenveel, maar dan de meest sexy exemplaren?

Het heilige bloedbad zal duren tot 4 juni. Voor de rest is de islam een vredelievende godsdienst, uiteraard. Tijdens de christelijke vasten is zelfs met zeer gevoelige instrumenten nooit een toename van het aantal aanslagen door christelijke fundamentalisten vastgesteld.

Europa werd niet ontzien Het zal u zijn opgevallen dat de moslims in die eerste twee weken alleen “doelwitten” buiten Europa hebben aangevallen om de ramadan te vieren. Maar die tekortkoming werd in de derde week meteen goedgemaakt. In Lyon ontplofte een bom in de Victor Hugostraat. Er vielen gelukkig alleen gewonden. Volgens het klassieke patroon beweerden de autoriteiten dat “alle onderzoekpistes nog open liggen” en dat het nog “te vroeg is om al over terrorisme te spreken”. Op twee dagen voor de EU-verkiezingen was het nog “te vroeger” dan anders. Bij een brandaanslag op een politiepost in de Italiaanse stad Modena sloegen de vlammen over naar enkele appartementen in hetzelfde gebouw. Daarbij kwamen twee bejaarden om het leven; ze waren 74 en 84 jaar oud. Er vielen ook twee zwaargewonden en zestien mensen waren op een haar na door de rook gestikt. De dader, een minderjarige Marokkaanse immigrant, werd kort daarop gearresteerd. Vicepremier Salvini veroordeelde de aanslag, beloofde een strenge bestraffing voor de dader “ongeacht zijn leeftijd” – zouden de Belgische politici dat horen? – en hernieuwde zijn voornemen de illegale immigratie te stoppen. De webstek Moroccan World News maakte niet veel woorden vuil aan de slachtoffers, en een veroordeling van de aanslag kon er niet af. Men jammerde alleen over de arrestatie van een minderjarige, over de zogenaamd politieke recuperatie van de aanslag en over de opkomst van “extreemrechts”.

Het nabije buitenland

30 mei 2019

EEN TWEEDE ADEM VOOR DE FRANSE OPPOSITIE Een deuk in het pantser van het macronisme en een tweede adem voor de oppositie. Al is het vooral de linkse oppositie die verrast. Dat is het eerste besluit uit de Europese verkiezingen in Frankrijk.

Europese verkiezingen worden in Frankrijk keer op keer gekenmerkt door een grote irrelevantie. De opkomst is zeer laag - amper 50 procent - en het is een manier voor de kiezer die toch komt opdagen om de middelvinger op te steken naar de politiek. Maar deze keer werd tussen Duinkerken en Nice toch met meer dan gewone aandacht naar de stembusslag gekeken.

Het was de eerste keer dat de Franse kiezer zich kon uitspreken na de presidentsverkiezingen en parlementsverkiezingen van 2017. En dat had gevolgen voor de opkomst, die dan toch boven de 50 procent uitkwam.

Wat de peilingen deden vermoeden, werd bevestigd. De twee grootste politieke krachten zijn La République en Marche (LREM) van Emmanuel Macron en het Rassemblement National (RN) van Marine Le Pen. En het is Marine Le Pen die de verkiezingen wint met 24 procent van de stemmen. Ze laat de LREM van Macron duidelijk achter zich. Die moet het doen met 22,5 procent. Opvallend is dat de Europeesgezinde groenen met 13 procent de derde partij worden.

Voor de rechtse Les Républicains werd het een nederlaag, met amper 8,2 procent. Ze dachten te herleven dankzij de jonge kracht François-Xavier Bellamy. Het is het slechtste resultaat voor klassiek rechts sinds de eerste rechtstreekse Europese verkiezingen in 1979.

Afgezien van de groenen doet de rest van de linkerzijde het slecht, maar minder dramatisch dan verwacht. Het tuimelen onder de kiesdrempel van 5 procent werd vermeden. De PS haalt

Si la France m’était contée

de kiesdrempel met 6,5 procent en telt vijf tot acht vertegenwoordigers in het Europees Parlement. Idem voor La France Insoumise van Jean-Luc Mélenchon, de radicaal-linkse brulboei.

Ook hij haalt 6,5 procent.

Een opvallende vaststelling is dat de verzameling van het RN van Le Pen en de kleinere rechtse lijsten van Dupont-Aignan (3,5 procent, 3 procent betekent geen verkozenen, maar wel de terugbetaling van de campagnekosten) en Florian Philippot (0,5 procent) samen goed zijn voor bijna 4 procent van de stemmen. Kortom, het euroscepticisme is de grote politieke kracht in Frankrijk, zeker omdat die beweging ook op links sterk staat. Dat is niet onbelangrijk met het oog op de invloed van Frankrijk op het Europese toneel. De as Parijs-Berlijn kan op die manier onder druk komen te staan.

Les Républicains ontgoochelen Het resultaat is ook belangrijk voor president Macron. Hij gooide zich persoonlijk in de strijd, al was Nathalie Loiseau lijsttrekker. Op zich is dat niet zo bijzonder. In 2009 nam president Nicolas Sarkozy zelfs deel aan een meeting van zijn partij.

De Europese stembusslag werd dus gezien als een test voor de president en zijn partij. Het resultaat bevestigt de verankering van het amper drie jaar oude LREM in de Franse politiek.

De partij van Macron wordt vaak gezien als een fenomeen dat uit het niets is ontstaan, maar de rechtse polemist en journalist Eric Zemmour ziet dat anders.

Voor hem is het fenomeen Macron en co het gevolg van het samengaan van centrumlinks en centrumrechts. Zoals de aanhangers van burgerkoning Louis-Philippe tussen 1830 en 1848.

Een mix toen van linkse monarchisten en rechtse revolutionai-

EUROPESE VERKIEZINGEN IN BREXIT-LAND

9

FRANKRIJK

ren, zoals Zemmour het stelt. Het macronisme is een blijver, al werd zondag een deuk in het pantser geslagen. Macron is er sinds 2017 in geslaagd de Franse linkerzijde te versnipperen, maar links is niet dood. Op die flank heeft men de kiesdrempel vermeden en dat opent perspectieven voor de toekomst. Zeker voor de PS en La France Insoumise komt het erop aan om voor de presidentsverkiezingen van 2022 een valabele kandidaat naar voren te schuiven.

En ter rechterzijde? Het Rassemblement National van Marine Le Pen blijft de grote uitdager de komende jaren. Zeker nu Les Républicains ondermaats presteren. Die oppositie kreeg in de campagne een tweede adem en werd op 14-15 procent gepeild. De 8,5 procent is een zeer slecht resultaat. Wellicht hebben de voormalige rechtse figuren in de entourage van Edouard Philippe een aantal zaken op het einde gekeerd.

Zoals premier Edouard Philippe, die het had over de LR van François-Xavier Bellamy als ‘la droite Trocadéro’, een verwijzing naar de meeting die François Fillon in maart 2017 als presidentskandidaat hield op het Parijse plein met die naam. Hij verzamelde er vooral conservatief-katholieke en begoede militanten en kreeg er de steun om de campagne voort te zetten, ondanks het schandaal rond de tewerkstelling van zijn echtgenote als assistente in de Assemblée. Fillon zette door, maar haalde de tweede ronde niet. Voor de aanhangers van Macron is ‘la droite Trocadéro’ de rechterzijde die wil maar eigenlijk niet sterk genoeg is om te wegen in het politieke debat.

Wat betekent de uitslag van de Europese verkiezingen voor de presidentsverkiezingen van 2022? Een nieuw duel tussen Macron en Le Pen lijkt onvermijdelijk.

SALAN

Right or wrong

ENGELAND

De Conservative Party van ontslagnemend Prime Minister Theresa May heeft bij de Europese stembusslag een ongeziene oplawaai gekregen. De Tories verliezen het overgrote deel van hun verkozenen. Nigel Farage en zijn Brexit Party lachen luid en zijn de grote overwinnaars. Ook de progressieve liberalen hebben een puike prestatie neergezet. Voor Noord-Ierland en Schotland verandert er niet zo veel.

Hoeveel kan een mens dragen? De vernederingen die Theresa May als Prime Minister te verduren kreeg in de afgelopen maanden – haar onderhandelde akkoord over de Brexit werd niet minder dan drie keer weggestemd in het Britse Lagerhuis – bleven niet zonder gevolgen. May kondigde afgelopen week aan op zeven juni te zullen opstappen (zie ‘De Diplomatieke Valies’ op de bladzijde hiernaast).

haalt met zijn nieuwbakken Brexit Party bijna dertig zetels op een totaal van 73 verkozenen. Zodoende scoort Farage met zijn nieuwe vehikel een nog beter resultaat dan bij de UKIP-overwinning in 2014.

Farage boekt overwinning op overwinning. Als leider van UKIP – de partij die hij onlangs verliet – won hij in 2010 dertien zetels. In 2014 waren dat er vierentwintig, om nu nog hoger te eindigen. Hoe verging het zijn ex-partij, de UKIP? De rechtspopulisten die het verwijt kregen te veel in radicaal-rechts vaarwater te zijn terechtgekomen, zouden gedecimeerd worden naar hooguit drie procent van het electoraat.

The United Kingdom Independence Party verliest daarmee al haar overgebleven verkozenen. Zelfs partijleider Gerard Batten en de bekende anti-islamactivist Tommy Robinson wisten hun Brussels zitje dus niet te behalen.

hogeropgeleide jongvolwassenen - zich helemaal niet wil terugplooien op het eiland. Niet toevallig kwamen de LibDems in de internationaal gerichte hoofdstad Londen als grootste uit de bus.

Hoe moet het nu verder? De Britse kiezer wil geen halfslachtig compromis. Zal de radicale vleugel binnen de Conservative Party het halen? Een en ander lijkt zo, wanneer je de lijst van kandidaten bekijkt die zich aandienen om Theresa May als Prime Minister en partijleider op te volgen. Vooral Boris Johnson springt naar voren. Zondag stelde hij duidelijk dat “een akkoord niet nodig is om de Europese Unie op een snelle manier te kunnen verlaten”. Johnson wil een ‘harde Brexit’ bekomen.

“We zullen de EU verlaten op 31 oktober, met of zonder akkoord”, aldus de vroegere burgemeester van Londen.

Van de kaart geveegd

Liberalen overtuigen

Donderdag togen de Britten naar de stembus voor de Europese verkiezingen. De resultaten werden pas zondagavond bekendgemaakt. Toch voelde May aan haar theewater aan (of kon ze op een andere manier de resultaten op voorhand inkijken?) dat de Conservatieve Partij zou afsteven op een gigantische nederlaag. De uitslagen zijn dan ook niet mals. De Conservatieven halen nog zo’n 8,7 procent van de stemmen, goed voor een viertal verkozenen in het Europees Parlement. Een afgang, met een verlies van vijftien zetels. Sedert 1832 scoorde de Conservative Party nooit slechter bij een verkiezing.

Opvallend is dat de socialisten van Labour klappen moeten incasseren. Partijleider Jeremy Corbyn ziet zijn delegatie in Brussel en Straatsburg krimpen, van een twintigtal verkozenen naar amper tien. Waar verliezers zijn, zijn er ook winnaars. Naar waar verschuiven de stemmen? De euroscepticus Nigel Farage

De Europese verkiezingen zijn een affront geworden voor de twee klassieke partijen, Labour en Conservatives. De kiezer koos voor de meer uitgesproken politici. De stemmers die een EU-uittreding van Groot-Brittannië voorstaan, liepen massaal over, van de conservatieven naar Farage. De pro-Europese stem vond dan weer onderdak bij de liberalen, dus niet bij de sociaaldemocraten. De LibDems halen zestien zetels. In 2014 zat er amper één liberaal voor het Verenigd Koninkrijk in het EU-parlement.

Duidelijk is dat Groot-Brittannië een gespleten land is en blijft. Enerzijds wil een groot deel van de kiezers zo snel mogelijk uit de EU treden. Geen compromis zoals Theresa May wilde, maar wel een harde afscheuring en een totale ‘exit’. Anderzijds maken kiezers met hun stem voor de uitgesproken LibDems ook duidelijk dat een aanzienlijk deel van de burgers – vooral

De nationalisten van SNP verstevigen hun marktleiderschap in de Schotse deelstaat (38 procent) en gaan van twee naar drie Europese zetels. Labour verliest daar haar twee verkozenen. In Noord-Ierland lieten de resultaten lang op zich wachten. Maandagavond werd duidelijk dat het nationalistische Sinn Fein zijn zetel behoudt. Namens de unionistische DUP keert Diane Dodds terug naar het Europees Parlement. De conservatieven in Noord-Ierland raken hun verkozene kwijt. De zetel verschuift naar de liberale alliantie.Vraag is voor hoelang. Zullen de Britten daadwerkelijk tegen november vertrekken? Bij de partij van Geert Wilders in Nederland hopen ze er alvast stiekem op.

De PVV verloor namelijk al haar verkozenen (4). Door de herverdeling van zetels over de lidstaten zal de PVV – na Brexit – toch nog één politicus naar Brussel kunnen zenden, via een restzetel.

ALLEEN NOG PRIVACY OP DE ZUGSPITZE? “Waarover gaan de politieke discussies in Berlijn?

Over de regeringskrimi in Wenen.” Ja, zelfs in de aanloop naar de EU-verkiezingen. Deze grap was voor Der Tagesspiegel reden voor een artikel over de Duitse reacties op de val van de Oostenrijkse regering.

Voor wie niet vertrouwd is met het jargon: een “krimi” is geen misdaad, maar een tv-serie van het soort dat wij een misdaad- of politieserie zouden noemen.

De opvallendste reactie op “Ibiza” kwam van Hans-Georg Maassen, de vroegere voorzitter van het Bundesamt für Verfassungsschutz (BfV). Maassen werd wereldberoemd in Duitsland en bij de lezers van deze rubriek, omdat hij het aandurfde de AfD in bescherming te nemen tegen de leugen- en lastercampagne rond de vermeende “klopjacht op migranten” in Chemnitz. Uiteindelijk werd hij op bevel van Merkel afgezet.

Inzake “Ibiza” noemde Maassen het opstellen van de “videovalstrik” in een woning het echte schandaal, nog erger dan de uitspraken en voorstellen van Strache zelf. Maassen vermoedt dat achter deze grove inbreuk op de privacy een goedgeorganiseerde groep linkse extremisten schuilgaat. Men moet hem niet verdenken van overmatige sympathie voor de FPÖ. Ik weet niet of hij hen als “rechtse extremisten” beschouwde. Tenslotte viel de FPÖ in Oostenrijk buiten het werkdomein van de BfV in Duitsland. Maar hij vond een regeringsdeelname van de FPÖ een veiligheidsrisico omwille van de Russische connecties.

Bondspresident Schäuble (CDU) schaarde zich in deze zaak uitdrukkelijk achter Maassen. Hij prees zelfs zijn competentie.

Men vraagt zich af waarom de CDU hem dan toch heeft laten liquideren. Over de Ibiza-affaire zei Schäuble: “Volgens mij zijn hier vreemde dingen gebeurd. Hier steekt veel planning achter. Dat waren niet een paar schurken of een handvol hackers.

Schotse nationalisten winnen

LVS

Bei uns in Deutschland

[…] De vraag is ook, wat er in de twee jaar na de ontmoeting in de villa is gebeurd en of er bijvoorbeeld sprake is geweest van een poging tot afpersing.”

Afluisterpraktijken Ook voormalig bondspresident Christian Wulff (CDU) liet zich in die zin uit. Hij vond het “verschrikkelijk” dat partijen als FPÖ zelfs maar bestaan, en nog verschrikkelijker dat zij voortdurend aanhangers bijwinnen. Wulff had duidelijk geen medelijden met politici die in het publiek domheden rondbazuinen en dan met gsm’s of smartphones worden gefilmd, want die zijn alomtegenwoordig. Maar hij stelde zich wel ernstige vragen bij de wettelijkheid van de afluisterpraktijken op Ibiza: “Ik herinner hier aan artikel 13 van de Grondwet, over de onschendbaarheid van de woning. […]

In het geval-Strache hebben we het echter over een privévertrek dat was volgestopt met en bewaakt door zes camera’s die zes uur lang doorlopend opnamen maakten”, met de bedoeling compromitterend materiaal te verzamelen, “zoals vroeger in de Sovjet-Unie.” Wulff wees erop dat dat duidelijk illegaal was, en dat we daar de ogen niet voor mogen sluiten, ook niet als blijkt dat de verzamelde informatie correct was. “Moeten prominenten er vanaf nu voortdurend rekening mee houden, dat hun vakantiewoning vol afluisterapparatuur zit?”

Mijn antwoord daarop is volmondig ja. Hoe cynisch dat ook klinkt, verantwoordelijke politici zouden dat voortdurend in het achterhoofd moeten houden. Maar tegelijk zou iedereen die op onwettige wijze afluisterapparatuur installeert, opgespoord en streng gestraft moeten worden. En die bestraffing zou niet mogen afhangen van de politieke kleur van de daders of de slachtoffers. Spionage- en afluisterpraktijken mogen en moeten gebruikt worden in de contraspionage en in de strijd tegen

DUITSLAND criminaliteit en terreur. Maar niet in de politieke arena. Als islamitische terroristen of misdadigers van gemeenrecht gearresteerd worden na volkomen legale telefoontaps, dan schreeuwen sommige linkse advocaten en actiegroepen moord en brand over vermeende schendingen van de privacy. In naam van die heilige koe verzetten zij zich zelfs tegen bewakingscamera’s voor de bescherming van bedrijven of privéwoningen.

In naam van hetzelfde doorgeschoten privacybegrip veroordelen ze handelaars die videobeelden van winkeldieven op internet zetten en eisen ze dat de gezichten van criminelen – zeker als die een donkere tint hebben - in de media onherkenbaar gemaakt worden, in Duitsland evengoed als in andere landen.

Maar heeft ook maar één van die scherpslijpers geprotesteerd tegen het plaatsen van zes verbogen camera’s in het vakantiehuis van Strache?

Koel en rustgevend Als u na al die heftige polemieken een beetje wil afkoelen, denk dan aan de Zugspitze, de hoogste berg van Duitsland.

Zijn top bevindt zich op bijna drieduizend meter hoogte. Daar lag vorige week nog zes meter sneeuw. Het was van 1999 geleden dat in mei nog zo’n dikke sneeuwlaag op de Zugspitze lag. En die sneeuw en die berg bestaan in de echte wereld. Niet in het schimmige universum van computersimulaties, doemscenario’s, propaganda van de Grünen en autistische tieners die denken dat ze CO2 kunnen zien. En als u niet zo van sneeuw houdt, ga dan eens kijken aan de kust, naar de Noordzee. Daar is het zeeniveau sinds 1951 gestegen met 13 centimeter. Niet eens 2 millimeter per jaar. Ook dat is iets wat in de echte wereld gebeurd is en niet in het parallelle universum van de klimaatgekken.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

30 mei 2019

MEDIALAND

FILM

dat punt in de verdediging, en liet Vlaams Belang gemakkelijk punten scoren. Je ziet van hier dat de media dat thema op de voorgrond zouden zetten. Idem dito voor het communautaire. Zelfs de staatsgreep door de minderheidsregering van Charles Michel, waardoor een communautaire staatshervorming in de komende legislatuur onmogelijk zal zijn, haalde amper de media.

Waar was Julie Van Espen in deze campagne?

Makke verkiezingscampagne U zal het wel gemerkt hebben: de afgelopen verkiezingscampagne was eigenlijk bijzonder mak. Misschien las u er al een commentaar over in de media, waarbij naar een verklaring gezocht werd. Er was een tijd dat samenvallende verkiezingen als “moeder van alle verkiezingen” omschreven werden, maar deze keer stralen ze maar zwakjes af tegenover de gemeenteraadsverkiezingen van verleden jaar. Hoe zou dat toch komen? Die gemeenteraadsverkiezingen zijn uiteraard een deel van het antwoord. Die haalden meteen al een deel van de spanning weg, en zorgden er bovendien voor dat we al sedert vorige zomer in de aanloop naar een verkiezing verkeren. Een andere verklaring is natuurlijk de val van de regering, waardoor we een paar maanden geleden al een zekere politieke ontlading kregen. Maar is dat de volledige verklaring voor de makke campagne? Volgens ons niet.

Zo denken we dat de groene precampagne die de media op gang trokken rond Greta Thunberg en Anuna De Wever veel te vroeg kwam. De Vlaamse media hadden de timing van Greta Thunberg uiteraard niet in de hand, maar de lancering van het klimaatspijbelen door Anuna De Wever had men beter kunnen afstemmen op de verkiezingen. Blijkbaar dacht men in de redactielokalen echt dat men duizenden scholieren, die niet eens stemgerechtigd waren, kon mobiliseren om elke donderdag in Brussel te gaan betogen, helemaal tot aan de examentijd. Gevolg: tegen de tijd dat de verkiezingen in zicht begonnen te komen, was de lucht allang uit de groene betogingsballon gelopen. Buiten de zeepbel waarin de journalisten leven, merkt niemand veel van de klimaathysterie, behalve, inderdaad, enkele linkse leerkrachten en hun leerlingen.

Waar de media faalden om het klimaat te lanceren als hét verkiezingsthema, slaagden ze er wel in andere potentiële verkiezingsthema’s vakkundig dood te knijpen. Van bij het begin was duidelijk dat het in deze verkiezingscampagne nooit over migratie of identiteit mocht gaan. Zelfs de N-VA zat op

Nog een thema dat in deze verkiezingscampagne door de media vakkundig doodgeknepen werd: justitie. De brutale moord op Julie Van Espen had een hoog “dioxinegehalte”, maar in tegenstelling tot de dioxinecrisis in 1999 waren de media deze keer absoluut niet zinnens van zo’n actueel thema de verkiezingsinzet te maken. Opnieuw: als de “verkeerde” partij daarvan profiteert, oordelen de media dat de maatschappelijke relevantie van het thema nul is. Gevolg was dat, eens de dader opgepakt was en het criminele falen van de Belgische justitie aan het licht kwam, alle berichtgeving over Julie Van Espen uit de media verdween, met een minieme uitzondering: haar uitvaardienst. Ga het maar eens na: de moord dateert van begin mei, maar wanneer las u laatst nog iets over die zaak?

Je zal maar de ouder van dat jonge meisje zijn: eerst werd ze brutaal vermoord aan de rand van het kanaal, en vervolgens vakkundig doodgezwegen in de media omwille van “hogere” belangen. Denkt er iemand dat haar ouders afgelopen zondag het bolletje achter CD&V rood zouden gekleurd hebben?

Dook daarentegen wel “plots” op in het vizier van de media: Kim De Gelder. Je vraagt je af wie besteld heeft dat een rechtbank een uitspraak over zijn internering zou doen op de laatste werkdag voor de verkiezingen. En dat de media daar prompt veel aandacht aan zouden schenken.

The Guardian nóg hysterischer Een tijdje geleden wezen we in deze rubriek op de opkomst van Extinction Rebellion, die eiste dat de media de noodtoestand zouden uitroepen in verband met de klimaatveranderingen, en in het vervolg daarover zouden berichten met dezelfde urgentie als ging het over een wereldoorlog. Het lijkt erop dat het Britse The Guardian, bij uitstek de krant van la gauche kérosène, gevolg heeft gegeven aan die oproep. Onlangs besliste de redactie van die krant immers om haar stijlgids voor de berichtgeving over de klimaatveranderingen te wijzigen.

Zo is het gedaan met het gebruik van de term “climate change” (klimaarverandering), en zal de krant spreken in termen van “climate emergency, crisis or breakdown” (klimaatnoodtoestand, -crisis of -ineenstorting). Ook het woord “global warming” (globale opwarming) moet op de schop: in de plaats ervan komt “global heating” (globale verhitting).

Het voorbeeld van The Guardian krijgt overigens navolging in andere media. In een reactie liet CBC, de openbare omroep van Canada, weten dat het oproepen binnenkreeg om eenzelfde wijziging door te voeren in haar stijlgids. Vermoedelijk zal het niet lang duren eer aan die oproepen gevolg zal gegeven worden. Ook andere media in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten voelen de druk om hun stijlgids in gelijkaardige zin aan te passen.

Ter informatie: we hebben met onze hoofdredacteur overlegd of uw lijfblad eenzelfde wijziging in haar stijlgids zou moeten doorvoeren. Maar na rijp beraad en een uitgebreid proefondervindelijk onderzoek bleek dat er geen gevaar bestaat dat de pintjes op de terrasjes in onze Vlaamse streken niet meer fris opgediend zouden kunnen worden. We houden het dus op “klimaarveranderingen”, en proberen ons neer te leggen bij het vreselijke lot dat we over enkele jaren misschien wel heel het jaar door terrasjes zullen kunnen doen…

Stop de miljardentransfers >

’t Pallieterke daagt uit

Wat men ook moge beweren: het communautaire staat opnieuw op de agenda. Alle klassieke partijen gingen het onderwerp uit de weg, terwijl iedereen weet dat alles, maar dan ook alles in dit landje, communautair getint is.

Geen onderwerp, of er loopt een breuklijn tussen Noord en Zuid. De verkiezingsuitslag van voorbije zondag maakt alvast duidelijk dat 45 procent van de Vla-

mingen het beu zijn om de melkkoe te zijn van Franstalig België. Niet dat Rutten en Beke dat ook maar voor een greintje begrijpen. Aan hun lichaamshouding op televisie was duidelijk te merken dat ze bereid zijn om op federaal vlak een minderheidsregering te leveren.

Voor CD&V, Open Vld, Sp.a, Groen en PVDA mag gerust verder gemolken worden. ’t Pallieterke pakt daarom uit met een opvallende affichagecampagne. Affiches met de duidelijke boodschap “Ceci n’est pas une melkkoe” werden opgehangen langs een aantal belangrijke invalswegen rond Brussel. Voor de Franstaligen moet de boodschap duidelijk zijn: er moet een einde komen aan het melken van de Vlaamse melkkoe. Aan de Vlaamse politici wordt gevraagd om bij de komende regeringsvorming eindelijk politieke moed te tonen en de afbouw van de miljardentransfers op de agenda te zetten.

Het is de eerste maal dat uw weekblad op deze wijze campagne voert. Niet alleen is de boodschap 0 % politiek correct – zo zijn we – maar ook de keuze voor muuraffichage als reclamedrager is nieuw.

Maar koken kost geld. Wil u ons steunen? Met uw bijdrage zorgen we voor extra affiches locaties waar we de affiche kunnen ophangen. Onze bankrekening : BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB) van de Vrienden van ’t Pallieterke vzw – Boechout. Voor elke vijf euro blijven de affiches een dag langer hangen. Geeft u ons mee een steuntje in de rug. We danken u.

KARL VAN CAMP

Minding the Gap

Wat als een leuke hobby begon, groeide voor debuterend regisseur Bing Liu langzaam uit tot een volwaardige documentaire waarin maatschappelijke, sociale, raciale en familiale kwesties worden belicht. We maken kennis met drie heel verschillende jongens, die één ding met elkaar gemeen hebben, en dat is hun passie voor skaten.

Voor de camera ontmoeten we de vrolijke daklegger Zack, een ongeleid projectiel, en de ingetogen Afro-Amerikaanse Keire die een ontwapenende glimlach heeft. Achter de camera staat Bing, een stille Aziatische jongen, die zijn vrienden op de voet volgt.

Op het eerste gezicht lijken de jongens een zorgeloze jeugd te hebben, zoevend op hun skateboard door de straten van de Amerikaanse stad Rockford.

Maar naarmate zij ouder worden, komen steeds meer problemen en openbaringen naar boven, die hun vriendschap op de proef stellen en hun plaats in de wereld flink laat wankelen.

Skaten is de samenhangende factor “Minding the Gap” is geen film over skaten, hoewel Liu het skaten bijzonder mooi weet uit te beelden. Zonder ook maar één bocht, stoeprand of kloof te missen, volgt hij al skatend Zack en Keire met een camera. Dat leverde unieke ‘tracking shots’ op die de kijker het gevoel geven zelf op een skateboard te staan. Dat gevoel van vrijheid, die onbezorgdheid, die adrenalinestoot.

Even aan niets anders denken. In het moment leven, met maar één doel, en dat is plezier hebben. Waarom zoveel jongens van dezelfde leeftijd als Zack en Keire skaten wordt meteen overduidelijk. In je tienerjaren (en in feite altijd) doe je niets liever dan plezier maken, toch? We streven allemaal naar onbezorgdheid.

Maar dan blijkt dat de jongens verre van onbezorgd zijn. De reden dat zij skaten, ligt heel gevoelig. Dat het skatepark voor hun een toevluchtsoord is, een ontsnapping aan iets dat je niemand toewenst, vooral niet aan kinderen.

Intiem Hoewel Liu zijn film begint als observeerder en alleen Zack en Keire de subjecten van de film zijn, treedt Liu, zichtbaar ongepland, meer en meer het frame binnen. Het verhaal dat zich langzaamaan ontvouwt, blijkt immens veel raakvlakken te hebben met Liu’s privéleven. Zo wordt “Minding The Gap” eigenlijk een film’ over een ‘coming-of-age’. De film groeit als het ware mee met hemzelf. Liu heeft dat bijzonder vakkundig en getalenteerd weten vast te leggen. In de film is duidelijk te zien dat Liu op een bepaald moment beseft dat zijn hobby een ander doel begint te krijgen en een eigen leven begint te leiden. In plaats van dat te negeren, heeft hij zich eraan onderworpen, met een indrukwekkend resultaat. Het is een zeer intiem portret.

Niet alleen het persoonlijke verhaal van de jongens komt onder de loep te liggen, ook sociaal-maatschappelijke kwesties worden onder een vergrootglas geplaatst. Zack, Keire en Liu groeien op in een van de meest kansarme steden van Amerika, waar ze sowieso al geen toekomst lijken te hebben, en ze worden geconfronteerd met problemen op de drempel van hun adolescentie. Het biedt stof tot nadenken, zowel voor de protagonisten als voor de kijker.

Oscarnominatie In één klap werd de volslagen onbekende Bing Liu een van de meest gevierde jonge documentairemakers van dit moment. Liu wist de wereld te ontroeren met zijn film, waarvoor hij meer dan terecht een Oscarnominatie kreeg tijdens de Acadamy Awards dit jaar. Een absolute aanrader voor iedereen!

THIRZA NERISSA

Buitenland

30 mei 2019

11

Het belang van demografie Islamisering Duits onderwijs in Noord-Ierland Advocate en islamcritica Seyran Ates heeft gewaarschuwd voor valse tolerantie tegenover islamitische vastengebruiken in de Duitse scholen: “Het kan niet zo zijn dat een religieuze gemeenschap in die mate aan invloed wint in het schoolwezen, dat het lesgeven eronder begint te lijden”, liet ze verstaan in een interview voor de televisiezender n-tv.

Aanleiding tot het gesprek was het begin van de islamitische vastenmaand, de ramadan. Tijdens die periode mogen moslims tussen zonsopgang en zonsondergang geen voedsel tot zich nemen. “Het gebeurt regelmatig dat kinderen op school in elkaar storten, omdat ze de ganse dag niets hebben gedronken. Scholieren zetten elkaar ook onder druk, om zo streng mogelijk te vasten, want in het andere geval gaan ze misschien door voor ‘te Duits’ of als slechte moslims”, aldus de advocate.

Steeds meer scholen in Duitsland stellen de toetsen en examens uit tot na deze vastenmaand, en dat was de andere aanklacht van mevrouw Ates. Ze waarschuwde voor de Turkse religieuze overheid Diyanet, omdat die uitdrukkelijk van moslims verlangt dat ze hun algemene ontwikkeling verwaarlozen ten voordele van ‘islamitische vroomheid’.

Een voorbeeld van islamisering Een school voor bijzonder onderwijs in de Duitse stad Aschaf-

fenburg heeft een schoolfeest, dat midden mei was georganiseerd, afgezegd omdat rond die tijd moslims de ramadan volgen. De school liet de ouders hierover een bericht … via de sociale media. In het bericht staat dat “men blijkbaar over het hoofd had gezien dat de vastenmaand net in die periode viel”.

Omdat men het schoolfeest met de ganse schoolgemeenschap wil vieren, wordt het daarom afgezegd. “In het nieuwe schooljaar wordt een nieuw schoolfeest georganiseerd.”

Op haar internetsite laat de school onder de rubriek ‘Termine’ (of ‘activiteiten’) weten dat het schoolfeest “om organisatorische redenen verplaatst moest worden”.

Reeds in 2017 was ophef ontstaan, in een middelbare school in Bautzen, omdat men vrouwelijke scholieren in het licht van een bezoek aan een asielcentrum aangeraden had om vooral lange broeken te dragen, en ruimvallende T-shirts.

Met als argument: tijdens de ramadan mogen moslims geen naakte huid zien. Voor het overige is er echt geen sprake van islamisering…

PIET VAN NIEUWVLIET

Europese verkiezingen in Letland De grote winnaars van de Europese verkiezingen in Letland zijn de pro-Russische partij Harmony (één zetel winst) en de Lets-nationalisten van NA (eveneens met één zetel winst). De liberalen zijn hun meerderheid aan zetels kwijt. Ook in Letland slaat het EU-scepticisme toe. De NA zette een prachtig resultaat neer.

Goed om weten is dat de pro-Russische partij (een beetje te vergelijken met het FDF in Brussel) in het Europees Parlement deel zal uitmaken van de sociaaldemocratische fractie.

Tevens goed om weten is dat die pro-Russische partij momenteel genoemd wordt in enkele grote corruptieschandalen, en dat partijvoorzitter Ushakov, eveneens burgemeester van Riga, weigerde om deel te nemen aan openbare debatten. Zijn verkiezing tot Europees Parlementslid wordt door veel commentatoren in Letland gezien als een “vlucht

naar Brussel”.

Het percentage Letten dat aan de Europese verkiezingen deelnam, lag historisch laag: slechts 32 procent. Als meer Letten waren gaan stemmen, hadden schertsfiguren als Ushakov en Tatyana Zhdanoka waarschijnlijk geen enkele kans gemaakt, zeggen commentatoren. Zhdanoka vocht in de jaren tachtig van de vorige eeuw tegen Letse onafhankelijkheid. Ze mag dan populair zijn bij de Russen die in Letland verblijven, ze wordt uitgespuwd door de Letten.

PIET VAN NIEUWVLIET

Voor Vlaamse Ierlandreizigers zal het geen geheim zijn, en zeker niet voor Vlamingen die in het verleden vaak in de door Groot-Brittannië bezette Noord-Ierse provincie rondtrokken: nogal wat Ierse nationalisten bleven tegenover Vlamingen volhouden dat “ze het pleit in Noord-Ierland uiteindelijk demografisch zullen winnen”. Vlamingen luisterden meestal sceptisch naar de voorspellingen.

Maar wat blijkt nu? Het aantal leerlingen in het Iers katholiek onderwijs overtreft het aantal leerlingen in het protestants onderwijs.

De statistieken van het Ministerie van Onderwijs geven namelijk aan dat de lagere en middelbare katholieke scholen in Noord-Ierland bezocht worden door 175.649 leerlingen, wat betekent dat 50,7 procent van alle leerlingen in Noord-Ierland naar het katholiek onderwijs gaan.

Dat aantal lag nog nooit zo hoog.

114.314 leerlingen gaan naar het protestants onderwijs, of 33 procent, en 56.408 leerlingen volgen ‘ander’ onderwijs.

In het jaar 2000-2001 bedroeg het aantal leerlingen aan protestantse zijde nog 146.086, terwijl het aantal katholieke leerlingen toen al op 173.253 eenheden zat. Het aantal katholieke leerlingen is lichtjes gestegen, maar het aantal protestantse leerlingen is met liefst 28 procent gedaald.

Aantallen werknemers Diezelfde evolutie lijkt zich door te zetten op de arbeidsmarkt. Recent cijfermateriaal geeft aan dat het aantal personen in de beroepsactieve leeftijd dat zichzelf protestants noemt, enorm is gedaald.

Tussen 1990 en 2017 wijzigde het aandeel van de protestantse bevolking tussen 16 jaar en ouder van 56 naar 42 procent, terwijl het aandeel katholieken in dezelfde categorie steeg van 38 naar 41 procent.

Volgens prognoses zouden de katholieken in 2021 wel eens talrijker kunnen zijn dan de protestanten in Noord-Ierland. Wat dus invloed zal hebben op de politiek en op de mogelijke evolutie naar een hereniging van Noord-Ierland met de Republiek Ierland. De protestanten worden nu al zenuwachtig.

PIET VAN NIEUWVLIET

De delicate Balkanflank

De Kroatische eerste minister Andrej Plenkovic heeft in het Kroatische parlement verklaard dat hij 6.500 politiemensen aan de grenzen zal inzetten om illegale migratie tegen te gaan. De politicus van de conservatieve Kroatische Demokratische Unie (HDZ) bevestigde dat in 2019 beduidend meer migranten naar Bosnië en Herzegovina zijn gekomen dan in de voorgaande jaren. Het gaat vooral om mensen die via die route proberen een sluipweg naar de Europese Unie te vinden.

Even daarvoor had Bruna Esih, voorzitster van de rechtsconservatieve partij “Onafhankelijken voor Kroatië”, de regering al scherp aangevallen: “Dagelijks komen horden illegale migranten naar Kroatië. Alle afdelingen en diensten van de politie zijn nu reeds ingezet, de ambtenaren raken stilaan oververmoeid. De bevolking is bezorgd, ontzet en ziet zich gedwongen, geconfronteerd met de beschadigingen aan hun eigendom en ter bescherming van de veiligheid van hun families, om nachtpatrouilles te organiseren.

Wij kunnen alleen gissen wat er de komende dagen nog allemaal zal gebeuren, en wat dit allemaal voor bijvoorbeeld het toerisme in Kroatië zal betekenen.”

TRUMPS SANCTIES WERKEN The Washington Post is zo mogelijk nog erger dan De Standaard.

TWP is obsessief politiek correct en nog obsessiever anti-Trump. Volgens TWP hebben moslims, zwarten, Latino’s, feministen, linksen en transgenders altijd gelijk, en Trump nooit.

Toch moest zelfs TWP toegeven dat Trumps harde sanctie- en boycotbeleid tegen Iran wel degelijk resultaten oplevert, ondanks verwoede pogingen van de EU als geheel en sommige Europese regeringen afzonderlijk om die sancties te omzeilen en het Iraanse terreurregime te vriend te houden. De EU hakt met de botte bijl op de democratisch verkozen regeringen van Polen, Italië en Hongarije, maar blijft wel graag dikke vriendjes met de dictators in Teheran, en die in Beijing. Zaakjes zijn zaakjes, nietwaar? Maar desondanks hakken de sancties er heel diep in.

Niet alleen Iran voelt het, ook Hezbollah, de Libanese terreurorganisatie die 70 procent van haar inkomsten rechtstreeks uit Teheran krijgt. Een woordvoerder van Hezbollah erkende in een vraaggesprek met TWP dat de sancties “een negatieve impact hebben”, al voegde hij er met typisch Arabisch bravoure aan toe dat de strijd onverminderd zal doorgaan.

Hezbollah krijgt voorlopig nog altijd genoeg Iraanse wapens en geld om zijn strijders te betalen. Dat blijft natuurlijk de eerste prioriteit van iede-

Kroatië heeft er stilaan genoeg van De Kroatische premier antwoordde op die scherpe aanval als volgt: “Ons migratiebeleid, ook tegenover Bosnië-Herzegovina, is gebaseerd op samenwerking. Het is zwaar werk, elke dag opnieuw, maar het boekt wel degelijk resultaten in het verhinderen of onmogelijk maken van illegale migratie.”

In de eerste drie maanden van 2019 kon de grenspolitie van Bosnië-Herzegovina verhinderen dat 2.500 illegalen het land binnenkwamen, aldus de directeur van de Bosnische grenspolitie, Zoran Galic. Echter, 1.500 illegalen zouden erin geslaagd zijn het land re terreurgroep en ieder dictatoriaal regime. Kijk maar naar Venezuela. De bezuinigingen van Hezbollah worden in de eerste plaats doorgevoerd ten koste van niet-militaire activiteiten, maar dat neemt niet weg dat toch al eenheden uit actieve dienst zijn teruggetrokken en naar de reserve zijn overgeplaatst. Voor een terreurorganisatie is dat een veeg teken.

FARAGE IS COMING! De EU voert op veel vlakken helemaal geen beleid. Wat voor “beleid” moet doorgaan, is dikwijls niet meer dan appeasement, tijd winnen, problemen voor zich uitschuiven.

Kortom, pappen en nathouden. Dat geldt ook voor de problemen met de Brexit. Veel eurocraten zijn opgelucht dat ze de hete aardappel nog eens hebben kunnen doorschuiven, naar 31 oktober. Halloween, dus. En hei-

binnen te geraken en zijn op zoek naar mogelijkheden om verder te reizen. Galic gaf mee dat de grenspolitie nog een versnelling hoger zal schakelen. De meeste illegalen komen uit Pakistan, Irak, Syrië, Iran, en Afghanistan.

Met deze nieuwe instroom van illegalen neemt evenredig het draagvlak af bij de bevolking. Dit wordt stilaan een gevaarlijke mix.

Veel is niet nodig om de licht ontvlambare toestand in de Balkan te doen ontbranden. Maar … de EU heeft het allemaal mooi voor elkaar. Vreemd dat de migratiedruk op de Balkan omzeggens niet in onze pers wordt besproken en geanalyseerd, toch?

PIET VAN NIEUWVLIET melijk hopen ze dat de Brexit tenslotte toch niet zal doorgaan. Maar dat zadelt hen met een nieuw probleem op: Nigel Farage. Hij zal hoe dan ook in het Europees Parlement een flink aantal zetels wegkapen, en ongeacht de afloop van de vaudeville in Londen zal hij jarenlang kunnen fulmineren tegen de eurocratie. Zoals het Financieel Dagblad het formuleerde: “De anti-EU-stem, met herinneringen aan glorieuze veldslagen in de Honderdjarige Oorlog tussen de Britten en de Fransen, is zo weer geruime tijd te horen.” We betreuren dat Farage de strijd tegen de islamitische vijand verwaarloost, maar we kijken ongeduldig uit naar de bijtende kritiek die hij weer ten beste zal geven in een parlement, dat al te dikwijls slechts een applausmachine voor de eurocraten is. Zij kunnen de Brexit nog een tijdje uitstellen, maar aan Farage kunnen ze niet meer ontsnappen.

12 Cultuur

30 mei 2019

GESCHIEDENIS

Franse politiek en Giscard (deel 2)

Valéry Giscard d’Estaing (Foto WDKrause)

Staatssecretaris op zijn 32ste en minister op zijn 36ste. Niets of niemand kan Giscard stoppen.

“Jeune homme de bonne famille” In 1952 begint de loopbaan van Valéry Giscard d’Estaing.

Datzelfde jaar trouwt hij Anne-Aymone, een jongedame die, zoals hij, uit de rijke hoge burgerij en de adel stamt. Het is een gearrangeerd huwelijk. Het koppel krijgt vier kinderen. Giscard is een schitterende student geweest aan het elite-instituut École Nationale d’Administration en “jeune homme de bonne famille”. Hij krijgt een van de meest prestigieuze banen in de Franse overheidsadministratie: ‘Inspecteur des finances’. Zoals voor zoveel van de ‘énarques’ volstaat dat niet, want een ambtenaar is ondergeschikt aan de politici.

En zoals alle belangrijke politici kan Giscard keihard zijn. Zijn 82-jarige grootvader is volksvertegenwoordiger in een veilig conservatief district en hoopt in het fluweel te overlijden. Giscard en zijn familie zetten de bejaarde man zo onder druk dat die tegen zijn zin zijn zetel bij de verkiezingen van 1956 aan zijn kleinzoon laat. Van een vuile truc is een politicus niet vies. De nieuwe partij voor kleine winkeliers en zelfstandigen van Pierre Poujade (Jean-Marie Le Pen is één van de volksvertegenwoordigers) houdt een meeting in het district van Giscard. Hij laat zich de sleutels overhandigen van het gemeentehuis dat tevens dienst doet als elektriciteitscentrale, en hij schakelt zelf de elektriciteit uit tijdens meetings van de poujadisten.

Maar Giscard is niet gelukkig met de chaos van de Franse politiek, waar niet zozeer partijen met een ideologie bestaan (uitgezonderd de communis-

ten), maar vooral parlementaire kliekjes die de aanhangers de sleutels van de staat en zijn financiën willen geven. Regeringscrisis volgt op regeringscrisis, en de opstand in Algerije brengt Frankrijk politiek en economisch aan de rand van de afgrond. De Franse franc - ooit gelijk aan de Belgische frank - is nog 10 centiemen waard. Het land bloedt in die koloniale oorlog, en de politiek ziet geen andere uitweg dan volmachten te geven aan de generaal die tegen nazi-Duitsland het Franse verzet leidde en die Frankrijk kortstondig regeerde, tussen 1944 en 1946.

Giscard keurt zoals veel parlementsleden tegen heug en meug de halve staatsgreep van De Gaulle goed in 1958. Zijn beloning volgt een half jaar later.

Hij is nauwelijks 32 als hij staatssecretaris voor Begroting wordt.

Giscard is een voorstander van “Algérie Française”. Hij gelooft in alle ernst dat veel mohammedanen Frans willen blijven.

Even is er sprake van alleen de belangrijkste steden met een Europese meerderheid als Frans grondgebied te behouden. De Gaulle wil er niets van weten en in 1962 wordt Algerije onafhankelijk. Giscard zwijgt over zijn opinie tegenover de president.

Hij bouwt inmiddels zijn netwerk uit tot een eigen partij van liberale notabelen die een (klein) deel van de rechtse meerderheid vormt.

Succesvol op Financiën De hervormingen van De Gaulle, de muntsanering, de Europese Economische Gemeenschap, de introductie van nieuwe technologie, de vernieuwing van de Franse industrie en het einde van de koloniale oorlogen veroorzaken “les trente glorieuses”; de jaren dat de levensstandaard in Frankrijk verdubbelt. In 1962 wordt Giscard minister van Financiën, op een moment dat het belastinggeld binnenstroomt. Hij kan een begroting in evenwicht indienen en staat op goede voet met De Gaulle, die zich nooit bezighoudt met financiële details.

Giscard leert wel de autoritaire kant van de generaal kennen.

Een oudere minister die op staatsbanketten weigert in ‘rokjas’ te verschijnen (een bevel van de generaal) vliegt wegens ‘majesteitsschennis’ aan de deur. De Gaulle is een schijnbaar afstandelijke heerser, maar Giscard ontdekt dat de Franse president overal ‘informateurs’ heeft. De Gaulle kent iedere Parijse roddel.

De president, bekend voor zijn onberispelijke huwelijkstrouw, staat knarsetandend toe dat zijn ministers er volgens een geijkte Franse traditie minnaressen op na houden. Echter, heren die te

Bruno De Winter Het nummer dat u vastheeft, is gedateerd op 30 mei 2019. Diezelfde dag, maar dan 74 jaar geleden, was een droevige dag voor ’t Pallieterke. 0p 30 mei 1955 overleed onze legendarische stichter en eerste hoofdredacteur Bruno De Winter.

Hij startte met ons weekblad op 17 mei 1945 om, gedreven door een enorm rechtvaardigheidsgevoel, de repressie en de anti-Vlaamse excessen aan te klagen. Volgend jaar, wanneer we de 75ste verjaardag vieren van ons weekblad, zullen we op zaterdag 30 mei 2020 verzamelen blazen op het kerkhof, aan het graf van Bruno. Noteer alvast die datum.

KARL VAN CAMP

vaak in de openbaarheid komen, vliegen uit de regering. Giscard noemt zichzelf in zijn memoires “un grand séducteur”, maar hij gedraagt zich lang discreet.

Zelfs een succesvolle minister als Giscard is met verstomming geslagen als hij bij een regeringswissel in 1966 te horen krijgt dat hij moet opstappen omdat een van de oude getrouwen van de generaal zijn portefeuille opeist.

Biograaf Eric Roussel schrijft dat hij dat vijftig jaar later nog altijd niet verteerd heeft.

Pikant in een waterkasteel Donderdag 30 mei opent in het Waterkasteel van Moorsel, in de buurt van Aalst, de expo ‘Pikant’. Ze vertelt en illustreert het verhaal van kant. Vijf eeuwen cultuurgeschiedenis worden uitgekleed.

Giscard versus Pompidou Voor Giscard wenkt even de politieke woestijn. Hij profiteert ervan zijn eigen partij verder uit te bouwen. Zijn “Les Républicains Indépendants” is liberaler dan de meer rechtse gaullistische partij. De Gaulle vindt als typisch Franse politicus dat de politiek de economie moet aansturen.

Tijdens zijn eerste naoorlogse regering had hij geen probleem met nationaliseringen van bedrijven en banken. Ook De Gaulles belangrijkste eerste minister Georges Pompidou volgt die lijn in de jaren zestig. Als gewezen topman van de Rothschildbank (zoals later Macron) is Pompidou een voorstander van economische planning, terwijl Giscard, die nooit een dag in de privésector werkte, veel meer vertrouwen in de ondernemingen heeft. Tussen Pompidou en Giscard botert het niet.

De kroonprins van De Gaulle weet dat Giscard zijn oog op het presidentschap heeft laten vallen. Daarenboven ziet de jonge minister van Financiën vlugger dan de oude krokodillen de invloed van de nog jonge televisie en hij beheerst het medium beter dan Pompidou. Een mislukt referendum leidt in 1969 tot het voortijdig ontslag van De Gaulle, maar Giscard begrijpt dat de tijd nog niet rijp is. Hij steunt dus Pompidou, die De Gaulle opvolgt. Als beloning krijgt hij opnieuw de portefeuille van Financiën. De jonge Jacques Chirac (president 1995-2007) wordt zijn staatssecretaris en verklaart ongegeneerd dat hij daar enkel zit om Giscard te bespioneren en verslag uit te brengen bij Pompidou. Die tweede passage op Financiën is minder geslaagd en Giscard begint zijn ambtstermijn met een devaluatie. Na de oliecrisis van 1973 stokt de economie opnieuw, maar Pompidou weigert Giscard een tweede devaluatie. De doodzieke president sterft echter begin 1974, en Giscard haalt alles uit de kast om de hoofdprijs te winnen.

JAN NECKERS (Vervolg en slot volgende week.)

Naar het Oostfront Twee kleinkinderen van Oostfronters doen hun intrede in het Vlaams Parlement: Björn Rzoska en Tine Van Den Brande. Beiden zijn verkozen op de lijst van Groen. Van Rzoska was al langer geweten dat zijn grootvader langs moeder kant een Oostfronter was. Tine is dan weer de kleindochter van de gekende Oostfronter Bert Van den Brande. Bert is overleden in 2015. Na zijn doorgang in Sint-Gillis, Begijnenstraat en Beverlo, was hij heel actief in de gemeenschap van oud-Oostfronters. Tine is jarenlang actief geweest in het VNJ.

‘PiKANT’ is een initiatief van The Phoebus Foundation, de kunststichting die de privécollectie van Fernand en Karine Huts en van het familiebedrijf Katoen Natie beheert, vergroot en ook aan het publiek toont.

Zo tekende The Phoebus Foundation onder andere voor de boeiende expo’s ‘Voor God & Geld’, over de gouden tijd van de Zuidelijke Nederlanden, en ‘OER’, over het kantelmoment in onze kunst aan het begin van de twintigste eeuw. De stichting organiseerde vorig jaar ‘VOSSEN’, een expeditie in het land van Reynaert. En nu is er ‘PiKANT’, een tentoonstelling helemaal in het teken van kant. Er is een band met schitterende stukken uit de collectie van The Phoebus Foundation, want we associëren dit allerfijnst stukje textiel onmiddellijk met prachtige portretten van vorsten, kerkleiders, edellieden en gegoede burgers die met hun weelderige kleding pronken. Rubens, Van Dyck, Jordaens zijn dan de grote namen, maar op de expo zijn nog andere pareltjes te ontdekken, zoals het portret van een onbekende Vlaamse familie (ca. 1625), toegeschreven aan de Antwerpse meester Otto van Veen (zie afbeelding). De ouders en de kinderen dragen kostbare kostuums, rijkelijk versierd met kanten kragen. Kant was het privilege van de elite. Het gewone volk droeg geen kant, het gewone volk maakte de kant. Het waren de kantwerksters die de sobere draden met klossen of naalden omtoverden tot waardevolle weefsels, maar zij ontvingen slechts een fractie van wat de koper er uiteindelijke voor betaalde.

Kant als levensdraad De expo toont de hoogtepunten uit vijfhonderd jaar kantgeschiedenis. Die begint in de zestiende eeuw, tijdens de Renaissance. De bakermat ligt niet toevallig in de meest welvarende gebieden van die tijd: Vlaanderen en Italië. We zien prachtige staaltjes van ritmisch geschulpte ‘Van Dyckkant’ uit de zeventiende eeuw en van plechtstatige symmetrische Brusselse kloskant uit het begin

van de achttiende eeuw. Toen volgden de Vlaamse productiecentra de Franse stijlen, van de Régence tot de Directoire, maar ze gaven aan de kant een eigen accent. Lieftallige figuurtjes en diertjes zorgden voor de vrolijke noot. Met het Classicisme komen we in de negentiende eeuw.

De Eerste Empire, verbonden met Napoleon, is terug te vinden in het militaristische karakter in het decor van de kant.

Ook de romantische periode heeft typische kant gecreëerd: de ‘Blonde’, bijvoorbeeld, een crèmekleurige zijden kant, of de meestal zwarte ‘Chantillykant’, met Geraardsbergen als belangrijkste centrum. Tegelijk met hoogtepunten uit de kantgeschiedenis volgt de bezoeker de levensloop van de mens, van doop, over huwelijk tot de dood. Allemaal levensmomenten waarbij kant aanwezig is.

De expo toont prachtige doopkleedjes, portretten van fraai uitgedoste kindjes, schitterende bruidssluiers, luxueuze avondkledij,…

Kant vandaag In de tweede helft van de negentiende eeuw ging het niet zo best met de kant. Een van de oorzaken was de toenemende concurrentie met machinale kant. Door die industrialisering kreeg kant een gedaanteverwisseling. Aanvankelijk was dit textiel een pronkmiddel voor uiterlijk vertoon, vandaag wordt kant vooral gebruikt in lingerie. Het Vlaamse bedrijf Van de Velde ligt mee aan de basis van deze ommekeer. In dit deel van het verhaal spelen beha’s, slipjes en korsetten de hoofdrollen, in een ietwat ondeugende dialoog met vintage-auto’s. Niet enkel in de lingerie kreeg kant een nieuw leven. Kunstenaars grijpen terug naar de oude ambachtelijke kanttechnieken en verwerken ze in nieuwe creaties. Ook daarvan laat de expo mooie voorbeelden ontdekken.

MMMV Tentoonstelling ‘Pikant’, van 30 mei t.e.m. 30 september 2019, Waterkasteel, Moorsel (Aalst), www.pikant.vlaanderen.

Actueel

30 mei 2019

13

IN MEMORIAM

Herwig Praet, cantor in aeternum (1957-2019) Ja, Herwig – ‘den Twiggy’ voor de vrienden – heeft in de nacht van 22 op 23 mei vaarwel gezegd aan een leven dat hij hartstochtelijk had bemind. Het levenslied van de haast legendarische KVHV-preses en stichter en bezieler van de in heel Vlaanderen en zelfs aan de Dietse overkant beroemde studentenzangfeesten, is uitgezongen. Ondanks de jarenlange lijdensweg die hem van het ene ziekenhuisbed in het andere deed belanden, deed hij zijn best om de moed erin te houden, maar die zoveelste hartoperatie was er te veel aan.

Voorronde Nekka Wedstrijd Jaren geleden maakte een fabrikant van geluidsapparatuur reclame met de slogan “Krijg een oorgasme”, maar dan in het Engels. Liefhebbers van het betere Nederlandstalige lied konden dergelijke ervaring vorige zaterdag meemaken in het Antwerpse district Borgerhout. In het door een buurtcoöperatie gedragen zaaltje De Theatergarage in de Bouwhandelstraat werd immers de voorronde van Nekka Wedstrijd georganiseerd.

In tegenstelling tot eerdere edities met meerdere, geografisch gespreide voorrondes, had de organisatie er nu voor gekozen om slechts één centrale voorronde te organiseren. Zoiets houdt in dat er van bij de aanvang al veel strenger moet worden geselecteerd. Van de meer dan honderd kandidaten werden uiteindelijk 20 deelnemers uitgenodigd voor een presentatie-optreden met twee liedjes. 19 van hen daagden ook effectief op om zich te bewijzen en een gooi naar de titel en een mogelijk voorspoedige muziekloopbaan te doen, in het spoor van Yevgueni, Hannelore Bedert en andere Stoomboten.

Blijven alle geselecteerde artiesten stand houden als je ze op het podium hoort en ziet?, was voor de jury de te beantwoorden vraag. Onvermijdelijk komt dan bij sommige artiesten een, soms groot, gebrek aan podium-ervaring aan het licht.

Misverstanden spelen soms ook een rol.

Vanuit Nekka was gevraagd om zo akoestisch mogelijk te spelen. Dat leidde ertoe dat een groep als Wijsneus (gesneuveld) zonder versterking speelde en met gebruik van akkordeon en viool soms een wat folky tintje kreeg, terwijl Stadswacht (gesneuveld) de boodschap blijkbaar niet had verstaan en volledig versterkt het podium overnam. Lies en Jeroen (gesneuveld) brachten traditionele kleinkunst ten gehore en zijn, met hun groeiruimte, in het oog te houden.

Nederlanders Er deden ook weer Nederlanders mee, waaronder Sieben Palme (geselecteerd)

solo met eenvoudige liedjes en niet voor de eerste keer. Iris Penning (geselecteerd) die in Nederland al enkele jaren aan de weg timmert en in het najaar haar nieuwe cd komt voorstellen bij Permeke in Antwerpen, liet haar loopstation thuis en bracht een tweede stem mee in de plaats.

Marlon Van Cappelle (gesneuveld) amuseerde zich op het podium, maar het moet meer zijn. Bij de groep INKT (gesneuveld) lag de nadruk zo hard op de stemkwaliteiten en -mogelijkheden van de zangeres, dat het totale plaatje daaronder veel te lijden kreeg. Jammer, want de specifieke bezetting met cello, twee violen en gitaar had wel iets. KEES, ook wel Evelien (gesneuveld) was in Nederland winnaar van de Grote Prijs Nederland, maar kon die prestatie in Borgerhout niet herhalen.

Ook Nederlandse, maar al wel tien jaar in Antwerpen wonend en werkend, deed Marlijn (geselecteerd) na een eerdere deelname deze keer met succes een gooi naar selectie. Walter Waakt (geselecteerd) klinkt als een groep, maar is een soloproject in de grote traditie van de “klein”kunst. Je zal als groep maar “De laatste match van Ivan Lendl” (gesneuveld) heten, dan ga je tenminste met de eventuele prijs voor de origineelste groepsnaam aan de haal. BEUK (gesneuveld) zette er, overeenkomstig de groepsnaam, aardig de beuk in. Maanbar (geselecteerd) riep met een aanstekelijk, wat maatschappijkritisch nummer een verre herinnering aan het eertijdse Bots op.

De Ark van Noë (geselecteerd) is geen groep, maar een jonge kerel solo, met een eigen klank. Feliz (geselecteerd) liet vermoeden dat er, mits het afleggen van nog een stukje weg, heel mooie dingen uit kunnen voortkomen. De Kanaalvissers (gesneuveld) hebben met hun deelname een stap gezet, waarop er nog kunnen volgen.

Daktari (gesneuveld) kan zowel voor ritme als maatschappijkritiek zorgen. Meander (geselecteerd) is een van de groepen met nog groeiruimte, maar die verwachtingen schept. Meest opvallend was Tenorin (geselecteerd), een trio nu in duo waarvan dan nog maar 1 echt groepslid, met een aanstekelijke combinatie van elektronische muziek en Nederlands taalspel.

Helaas moet het binnen de beperkte plaatsruimte van de kolommen van ‘t Pallieterke tot deze eerste kennismaking beperkt blijven. De genoemde artiesten zijn voor het grootste deel wel terug te vinden op webstekken als youtube en vi.be en op Facebook. Het beste is uiteraard om naar de geselecteerde deelnemers te komen luisteren in de halve finale. Die vindt plaats in het befaamde folkmuziekcentrum ‘t Ey in Belsele tijdens Terrasfolk op 15 en 16 augustus. Gun uzelf dat plezier.

De dag van zijn opname in het Virga Jesseziekenhuis in Hasselt heb ik met hem nog een lang telefoongesprek gevoerd (dat hij moest afbreken omdat het hem te moe maakte), waarin hij mij toevertrouwde dat de dokters hem hadden gewaarschuwd voor het risico van die noodzakelijke ingreep. Hij is maar 62 jaar geworden, de immer studentikoze levensgenieter, die zijn zangtalent graag gebruikte om zoveel mogelijk medemensen van het leven te laten genieten. Met ‘zijn’ studentenzangfeesten in de jaren tachtig, in de vroegere stadsfeestzaal aan de Antwerpse Meir, vuurde hij niet alleen de studentikoze rivaliteit tussen zijn eigen KVHV en de NSV en andere clubs aan, hij wist als geen ander de ‘grote mensen’ zodanig mee te slepen dat zij die unieke belevenis voor geen geld meer wilden missen. Voor Herwig was dat echter lang niet genoeg. Als een van de vrienden of vriendinnen in het huwelijk trad, of een dierbaar familielid ten grave werd gedragen, liet hij zich niet pramen om, heel dikwijls met wij-

len ‘Stonne’ Wouters als muzikant, voor de gepaste gezangen te zorgen. Van gepaste gezangen gesproken, ik heb de eer gehad en het genoegen beleefd met Twiggy en nog andere studentikoze Vlamingen twee Republikeinse Zangfeesten te mogen organiseren, het eerste in Beverlo in mei 2005 en het tweede in Hasselt in mei 2007. Financieel geen succes, omdat Twiggy in zijn weergaloze geestdrift veel te veel korpsen en vedetten had opgetrommeld. Aan publiek ontbrak het nochtans niet.

In zijn sterke jaren ontpopte Herwig zich als een gewiekste zakenman, maar ook bij hem duurde dat mooie liedje véél te kort. Na een ongelukkige val van de trap in zijn villa in Lummen begon de ellende, met het ene medische probleem na het andere, waardoor hij niet alleen zijn villa moest verkopen, maar ook niet meer ‘de baan’ kon doen.

Dat was uiteraard een heel dikke streep door zijn rekening, maar wat hem het meest dwarszat, was dat hij zijn Vlaamse vrienden niet meer kon terugzien op de Vlaamse ‘hoogdagen’, het Zangfeest en de IJzerwake.

Onze gedachten en blijken van innige deelneming gaan in de eerste plaats naar zijn hoogbejaarde moeder (93), die het recente verlies van haar echtvriend Roger nog niet te boven was gekomen en nu ook het heengaan van haar zoon moet betreuren.

Ook zijn wij in gedachten bij de drie charmante dochters Lies, Silke en Lore, Herwigs schoonzoons Jeroen en Tomas en zijn zussen Lutgarde en Hilde.

Herwig is veel te vroeg gestorven, maar velen zullen, zoals ik, zijn krachtig gezang vanuit zijn tiefen Keller horen nazinderen.

Om nog te zwijgen van zijn aan een uitverkoren dame opgedragen liefdeslied ‘Kom in mijn bootje en vaar met mij mee’. Voorlopig zullen daar geen kandidaten voor zijn, kameraad Herwig, maar vaarwel en heel erg bedankt voor de hartverwarmende vreugde die jij Vlaanderen hebt toegezongen.

H.V.O.

Vertellen over schrijvers De thans 84-jarige journalist, recensent, schrijver en gewezen literair redacteur van het weekblad ‘Elsevier’, Wim Zaal is ook een Vlamingenvriend. Bij velen zal bij het horen van zijn naam geen lichtje beginnen branden. We leven daarvoor in te vluchtige en ontlezende tijden. Alles moet immers vlug gaan en genieten van een boek hoort daar jammer genoeg voor de meesten niet meer bij. Driewerf helaas. geraakte Vlaamse dichter Marcel Van Maele.

Zijn langste bijdrage wijdt Zaal aan de Duitse auteur Bertolt Brecht. Niet meteen een flatterend te noemen opstel, maar wel met veel aandacht voor hem als profiteur eerste klasse en schuinsmarcheerder. Het boekje leest vlot en de artikels zijn met veel kennis van zaken geschreven. Jammer dat nagelaten werd de oorspronkelijke datum van publicatie en plaats te vermelden.

Grand Guignol Voor zijn nieuwe voorliggende boek bundelde Zaal een aantal artikels en opstellen over schrijvers, literatuur en zielsverwante zaken.

Zo lezen we onder andere over hoe het toneelwerk van Vondel tegenwoordig nog steeds gespeeld zou kunnen worden, over de jonggestorven Engelse dichter Chatterton, over de invloed die Victor Hugo op zijn eeuw had, over de geschiedenis van de triviale damesroman, over het lot van Duitse schrijvers die Duitsland ontvluchtten, over de Grand Guignol of het horrortheater en krijgen we een portret te lezen van de in vergetelheid

PIETER JAN VERSTRAETE Wim Zaal, “Cum laude met fraude: causerieën over schrijvers”. Soesterberg, uitg.

Aspekt 2019; 134 blz.; prijs 16,95 euro.

ISBN 978 94 6338 484 1

STEUN SCEPTR machtig nieuws BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

14

Brieven

30 mei 2019

WIE ZIJN RELIGIE VERLAAT...

DOE ER WAT MEE Pallieterke, Vooreerst: ik ben lid van geen enkele politieke partij, wel een doordeweekse kiezer zonder ronkende titels die het gekwek van de politieke zwaargewichten de keel uithangt, omdat ze naast de kwestie praten. Ze zoeken de oorzaken van deze dramatische (sic) verkiezingsuitslag in onze onvrede over pensioenen, werkduur, inkomen, de falende zorg, klimaat, ongezonde lucht en dies meer, terwijl nog nooit in de universele geschiedenis van de mensheid zoveel welvaart voor zo velen tegelijk in ons Vlaanderen beschikbaar was.

Spijtig genoeg zijn Vlamigen ruziemakers. Dat was in het verre verleden zo en dat is zo gebleven. Hoeveel beter zou de Vlaamse zaak gediend worden als N-VA en VB konden samenwerken.

Mijnheer De Wever, praat met uw opponent en probeer te achterhalen waar jullie elkaar kunnen vinden. Jullie gemeenschappelijke doel is toch meer waard dan jouw groot gelijk.

Mijnheer Van Grieken, praat met uw opponent, leg de grote bakkesen in uw partij het zwijgen op en doe de noodzakelijke toegevingen.

De Vlaamse zaak is belangrijker dan jullie partijen en jullie ego’s. Samen behalen jullie een historische overwinning. DOE ER WAT MEE! Roger Bryssinck - Berchem

HET BEDROG VAN BELGIË Pallieterke, Ik heb zonet de definitieve verkiezingsuitslagen voor de Kamer bekeken en stel onder meer vast: Van de (afgerond) 6,8 miljoen geldige stemmen komt 4,2 miljoen (62 procent) uit Vlaanderen, 2,1 miljoen (31 procent) uit Wallonië en 0,5 miljoen (7 procent) uit Brussel. De 4,2 miljoen Vlaamse stemmen geven recht op 87 zetels in de Kamer, wat neerkomt op 48.300 stemmen per zetel; de 2,1 miljoen Waalse stemmen vertalen zich in 48 zetels of 43.750 stemmen per zetel; de 0,5 miljoen Brusselse stemmen echter geven recht op niet minder dan 15 zetels, dat zijn dus slechts 33.300 stemmen per zetel of 15.000 minder dan in Vlaanderen!

De partij Groen behaalt met 6,1 procent van de stemmen welgeteld 8 zetels, en haar Waalse tegenhanger Ecolo behaalt met eveneens 6,1 procent van de stemmen zomaar eventjes 13 (!) zetels.

De PS – de grootste partij in Wallonië – haalt 9,5 procent van de stemmen, goed voor 20 zetels;

Kruisende woorden oplossing 1162

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L

P U N T S C H O E N E N L

I

I

E P E N X M E S X E G

E R X L O P E N D E

C R A N S M O N T A N A H X L T X E N

I

T G X E N T

N G X G I

I

X L X T

S E T X O X E G E L X V B L O E S E M S X U Z Y E X M R X S X

I

N

I

S A T A N X O R

I

E N T

E M O T

E S

I O N E E R D E

F X M O X G E N T S X N

Vlaams Belang haalt 12 procent van de stemmen (zo’n 169.000 stemmen méér dan de PS!) hetgeen zich vertaalt in ... slechts 18 zetels.

Hieruit blijkt nog maar eens hoe ondemocratisch het fameuze Belgische kiessysteem in elkaar zit. Mijn conclusie is simpel: afschaffen dit onding en meteen ook de “failed state” België opdoeken.

A ndré Clerbout - Westmeerbeek

ZE WILLEN HET NIET BEGRIJPEN Pallieterke, Zoals eertijds de VU verschrompelde krijgt nu ook de salonfähig geworden N-VA een ernstig schot voor de boeg van de miskende Vlaamse achterban. De CD&V en VLD, samen amper groter dan Vlaams Belang, blijven de Vlaming met verachting uitsluiten en willen het kiezersbedrog voortzetten. Zal N-VA dit spelletje, uit zogenaamde Belgische staatsmanzin, blijven meespelen? Ik vrees van wel. Dries mag anderzijds wel de BRT (ik vertik het die rood-groene zender Vlaams te noemen) danken voor de onbetaalbare reclame via hun ranzige Pano-reportage. Een boemerang dus in hun gezicht, net zoals na hun hetze rond Forza Ninove. Alstublieft, BRT en ‘beleidspartijen’, doe zo voort.

Jean Van den Noortgaete - Koksijde

DANK U! Pallieterke, Dank u, Kathleen Cools en haar linkse Terzake-kliek, om het debat tussen Francken en Van Grieken met twee filmpjes over wel heel uitzonderlijke en niets ter zake doende gevallen van asielzoekers zodanig te vergiftigen dat heel Vlaanderen begreep hoe smerig onze openbare zender heulde met links en alle niet V-partijen! Komaan, Bart en Tom, gebruik eindelijk eens jullie politieke macht om deze staatszender definitief uit te mesten, of nog beter, op te doeken! Dank u, giftige Phara De Aguirre, om na de klinkende overwinning van het VB terug het cordon aan alle andere partijen op te dringen zodat, als Bart de Wever eindelijk eens zijn gezond verstand gebruikt, wij Vlamingen eindelijk baas kunnen zijn over ons eigen land!

Leo Daneels - K ruibeke

VERKIEZINGEN Pallieterke, “Uiterst rechts” wint de verkiezingen, las ik in de media. Neen, het is niet “uiterst rechts” dat won. “Vlaanderen” won. Vlamingen zijn niet ‘uiterst”. Dat waren zij nooit. Integendeel. Vlamingen zijn “wereldburgers” en ze blijven dat. Vele Walen benijden ons daarom. Hun hebzucht en bloedarmoede stellen hen daartoe niet in staat.

Armen van geest, want als ze willen, kunnen zij beter. Vlaanderen maakt hen reeds decennia lam door hen met transfers te blijven subsidiëren.

Ivo Van H amme - A ntwerpen

Pallieterke, In het vorig nummer verscheen een bespreking van het boek “Wie zijn religie verlaat, dood hem” door ex-moslims geschreven. Ik ben persoonlijk zeker geen ex-bekeerling zoals de auteur. Maar het doet me goed dat de auteur precies dezelfde weg is gegaan als ik bij het bestuderen van de islam. De frustratie dat een tegenstrijdig en incoherent boek als de Qu’ran zo overheersend is in de gedachten van de moslims. Evenals de auteur heb ik de Qu’ran gelezen en bestudeerd en ik vond het onzin.

Evenals hem heb ik over het leven van Mohamed gelezen en geleerd dat het een bloeddorstige, narcistische, misdadige, racistische, seksistische pedofiel is. Maar daar stopt het als je met moslims zelf spreekt. Of ze hebben dat niet gelezen, weigeren het te geloven, verzinnen uitvluchten in de zin van andere verzen die bepaalde verzen tegenspreken, (alhoewel de Qu’ran in de islam als een goddelijk en perfect boek wordt aanzien) in het Arabisch staat er iets anders, de context is anders, enzovoort... Het enige dat je kan doen is de politici en journalisten die denken dat de islam onschuldig is met citaten en historische feiten om de oren slaan.

Maar dan komt het laatste trucje van die lui: dat is islamofoob. Dus ze kunnen hun oren en ogen in alle onschuld dichtknijpen want het is ‘racistisch’ kritiek op de islam te hebben. Dat beëindigt voor hen de discussie.

Gunter Deleyn - M ariakerke

ARM EUROPA Pallieterke, Enkele jaren geleden moest ik met mijn firma een aanbesteding uitvoeren voor een van de vele Europese Instellingen in Broekzele. Uiteraard was de voertaal Frans en de geschreven taal Engels. Indien wij onderling vertrouwelijke vergaderingen hadden, konden we die gewoon in het Nederlands doen, bijna geen hond die het verstond. Mijn collega en ik probeerden op een diplomatische manier aan het hoofd van de afdeling te zeggen dat zijn ‘service owners’ en ‘process owners’, die elk zo’n slordige 8000 € netto maandelijks ontvangen, moesten worden aangestuurd, want dat ieder op zijn eiland of beter in zijn ivoren toren werkte, met tegengestelde belangen en we dus op die manier niet tot de gewenste resultaten kwamen. Het hoofd, dat zelf een luttele 14000 € maandelijks ontvangt, zei: “Je hebt gelijk, ik ga iemand zoeken om mijn mensen te managen.” Een zowat toevallige voorbijganger werd aangesteld om zijn medewerkers aan te sturen. Het was tevens vreemd dat een concurrent een gelijkaardige opdracht uitvoerde bij een andere Europese instelling.

Toen ik het hoofd vroeg waarom die opdrachten niet werden gecombineerd om het wiel niet opnieuw uit te vinden, of een kruisbestuiving te bewerkstelligen, was zijn antwoord dat de Europese Instellingen onafhankelijk van elkaar werken. Silo’s dus, maar in de praktijk echte baronieën. Het management van de ene spreekt nauwelijks, of zelfs niet, met het management van de andere. Ze zijn concurrent van mekaar, voornamelijk op carrièrevlak. Waar staat de U weeral voor in EU? Andere waarnemingen zijn dat het bij de Europese Instellingen een echte catwalk is. Ben je als vrouw rijkelijk bedeeld door de Heer en spreek je een Oost-Europese

taal, maak je een gewisse kans op een lucratieve loopbaan. Vele van die Europese ambtenaren, “officials” genaamd, hebben eigenlijk geen schoenen meer nodig want ze lopen er continu naast. Terwijl vaak hun enige verdienste is dat ze door het examen zijn geraakt. Op mijn laatste dag daar zei een van de officials: “Ik heb zoveel ideeën dat ik continu iemand naast mij nodig heb om die allemaal op te schrijven.” En hij meende het nog ook.

K.B. - H aacht

TREIN DER TRAAGHEID Pallieterke, Johan Daisne wist het al. Zijn magisch-realisme werd vorige week nog maar eens bevestigd in mijn haat-liefderelatie met ‘het hart van Europa’. Niet met de auto naar Bruxelles, neen, rustig voor 6,80 euro sporen. Ondertussen, met slechts 10 minuutjes vertraging, genieten van de Wase koetjes in de wei, de nors voor zich uitstarende menselijke sardientjes in hun doosje met hun smartphones, de hoofdstedelijke koterij met de naar exotische horizonten starende schotelantennes. Bruxelles-Central, de langverwachte!

Even nog een wandelingetje maken langs de kunstzinnige bierblikjes en de liefelijke ureum/ ammoniak-geurtjes van de ‘Mont des Arts’. Wie kon echter bevroeden dat de marteling nog moest beginnen? Enkel de SNCB annex NMBS! Om 16 uur op terugweg. Trein voorzien op spoor 1 om 17:23. Aangekondigd met slechts (zoals alle andere trouwens) 10 ... 20 ... 35 ... 44 minuutjes vertraging. Plots verdwijnt het IC-tje van de lichtbak waar de verdwaalde reizigers als op de dood wachtende konijnen naar staren. Een ‘unilingue’-perronbewaakstertje aangesproken die mij om 18 uur verwees naar een spoorverandering naar ‘voie 4’ met vertrek om 18:01. Aangezien ik niet behoor tot eveneens monoliguïstische Borlée-broertjes, dan maar gewacht op de volgende graffiti-trein van 18:23, aangekondigd met een vertraging van 10 ... (voir même) ... 36 minuutjes! Ondertussen een rode-kepi-dragende perronhoofdautoriteit om een - évidemment monolingue - inlichting gesmeekt met bede binnen de 24 uur toch een trein te mogen nemen. Ja, zelfs de meest elementaire kennis van ‘la langue de Vondel’ is duidelijk niet aan het SNCB-personeel besteed. Ik kreeg zelfs een magisch-realistische glimlach ontlokt toen ik (naturellement dans sa langue maternelle) opmerkte dat men in Japan voor minder harakiri diende te plegen. Om 19:05 op terugweg langs de bekende schoteltjes en Wase koetjes. Als kers op de taart nog eventjes een aanvaring met een anders-gekleurde deerne die haar tweejarig zoontje de zitbank liet opsmukken met het ‘debris’ van zijn niet zo zuivere schoenzooltjes, stukjes McDonald’s met mayonaisefrietjes en leuke plasticine-brokjes.

Dat mocht vermits zij geldige tickets had en ik mij daar niet mee te bemoeien had. Mijn opmerking dat zij verantwoordelijk is voor zijn opvoeding ontlokte ei zo na het r-woord. En dan voorlaatste halte: Lokeren, 12 minuten onvoorziene halte wegens ... afwezigheid van de treinbestuurder. Na een reis van 5 uur eindelijk zitten mijmeren over het weinig magische doch vooral realistische gehalte van de treinen der traagheid. In Japan bood een stationschef uitgebreid zijn excuses aan toen een ‘kogeltrein’ 5 seconden te vroeg vertrok en hij dreigde daarvoor letterlijk onthoofd te worden. Quod non!

K arel Ongena - Stekene

Schenk uw boeken een 2e leven

Schenk uw boeken een tweede leven in Identiteit, hét kenniscentrum van de Vlaamse beweging. Politiek, filosofie, nonfictie, geschiedenis, literatuur: al uw boeken zijn welkom.

We halen ze graag gratis bij u op.

Bel naar 0468/13 09 08 (liefst na 18 uur). www.identiteit.info

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

30 mei 2019

15

ROSKAMMEN

Kampioen, maar met uitdagingen Geen reden tot twijfel

Club Brugge heeft er geen gras over laten groeien, want de eerste grote transfer is al binnen. Philippe Clement is weer thuis. De leegloop in Genk is begonnen.

De Limburgers gaan niet alleen hun succestrainer verliezen, het is een kwestie van tijd dat Trossar, Malinovskyi, Berge en Samatta ook hun reiskoffers pakken. Een fameuze aderlating voor de nieuwbakken landskampioen.

Racing Genk zit nu op een hoop geld, maar niet genoeg om enkele toppers aan te trekken. Ik vrees dat het bij subtoppers gaat blijven. En dan maar hopen dat die nieuwe spelers zich gaan ontwikkelen zoals de vier hierboven vernoemde smaakmakers, maar het is niet alle dagen zondag!

Mogelijk wordt het weer kijken naar de Champions League met knikkende knieën en dichtgeknepen billen. Clement is een slimme jongen. Hij is zich ervan bewust dat het seizoen 2019-2020 moeilijk zal worden voor de mijnjongens. Het is voor de kampioenencoach nochtans geen gemakkelijke beslissing geweest om te vertrekken.

Kompany op de brug van een zinkend schip Er zijn twee kandidaten om hem op te volgen. De Duitser Bernd Storck, die met Moeskroen een rustig seizoen beleefde, wat geen sinecure is in Henegouwen, en Felice Mazzu, een Belg met Italiaanse roots. Ik zou kiezen voor de laatste. Als je zo lang met Charleroi, het speeltje van de familie Bayat, in de subtop kunt meedraaien, dan ben je geen pannenkoek. Voor zijn komst was die club een kerkhof voor trainers. Tijdens mijn voetbalcarrière deden al de gekste verhalen de ronde. Er zou op het toenmalige ‘Mambour’ een man rondgelopen hebben, mijnheer Antonneau, die moest inspringen als er weer

eens een trainer was buitengevlogen. Dat was een fulltime job voor die mens. Na een overwinning stond hij met een sigaar in zijn mond training te geven...

Verleden week werd alle nieuws overschaduwd door de mededeling dat Vincent Kompany speler-trainer ging worden bij Anderlecht. Het was een donderslag bij heldere hemel. Zijn beslissing om naar paars-wit te komen is in alle geval moedig. Er zijn plezantere dingen in het leven. Wie springt nu op een zinkend schip? De supporters van RSCA zijn in alle geval in de zevende hemel. Voor hun is de verlosser aangekomen. Maar de verlosser heeft nog veel werk!

Dat hij maar begint met de kleedkamer op te kuisen. Er moet absoluut versterking komen, want er is te weinig kwaliteit in de spelersgroep.Vincent kan niet alles zelf doen. Hij is nu speler-trainer, een combinatie die men slechts sporadisch in provinciale afdelingen tegenkomt. Sommige zaken begrijp ik niet goed, maar mijn steun heeft hij. Na dit rotseizoen kan het alleen maar beter worden...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

Tegen beter weten in van een meerderheid deelnemers aan de jongste vergadering van de Pro League besliste dat notoire gezelschap om het competitieformat met play-offs te behouden. Neo-PL-voorzitter Peter Croonen (Racing Genk) en ex-voorzitter Ivan De Witte (AA Gent) dronken samen een glas edel vocht om de “overwinning” te vieren.

Einde van een vergadering die “een verbijsterde waarnemer” – dixit sportjournalist Peter Vandenbempt in zijn column in Het Nieuwsblad – omschreef als “een zootje ongeregeld, een speelplaats waar ego’s botsten, waar oude vetes uitgevochten werden, waar groot wantrouwen heerste en waar niemand de ander wat gunde”. In het aldus beschreven sfeertje was de CEO van de KBVB, Peter Bossaert, al woedend opgestapt, vanwege PL-kritiek op zijn planning voor het departement scheidsrechters. Grote verliezer van een doorzichtig rondje stemmingen om uiteindelijk het status quo van de play-offs te bereiken, bleek Club Bruggevoorzitter Bart Verhaeghe. Hij is ook ondervoorzitter van de KBVB, en hij wou terug naar een normale competitie zonder play-offgedoe. Ook hij stapte na afloop van de bijeenkomst meer dan boos op.

Triest resultaat van de vergadering van Pro League en de voetbalbond is dat de overgrote meerderheid van de 24 profclubs voor onbepaalde duur opgescheept blijft zitten met een “format” waarvan ze nochtans af wil.

Omdat PO2 een gedrocht is en 1B een drama voor elke club die er moet in aantreden. Tot zover de indrukwekkende bewijzen van een uitstekende verstandhouding tussen de clubs van de Pro League. En van die tussen de Pro League en de voetbalbond. Gelukkig voor de reputatie van beide instanties was er de uitspraak van de rechter in het door KV Mechelen aangespannen (en verloren) kortgeding tegen de KBVB. Na uiteraard rijp beraad zag de dame “geen enkele reden om aan de onpartijdigheid en de onafhankelijkheid van de bondsinstanties te twijfelen”. Waarvan akte.

Man met een hart Intussen mogen, als het van de media afhangt, nu al voorbereidingen starten om in ze in ruil daarvoor beter betaald mogen worden. Daar hebben ze geen half jaar studie en al evenmin een Britse toparbiter voor nodig.

Lofbetuigingen

Europa, Antwerp komt eraan Een ticket voor de tweede voorronde van de Europa League, daarvoor wilden Antwerp en Charleroi hun nikkel nog eens afdraaien.

Dat Antwerp volgens sommige analisten de kwalificatie verdiende omdat het team een knap seizoen achter de rug heeft, is een goedkope redenering waar ze bij Charleroi geen oren naar hadden. Om dat duidelijk te maken, hadden de Zebra’s amper dertien seconden nodig. Nauwelijks afgetrapt, en het was al prijs voor de bezoekers. Twaalf minuten later weer van dat. Nog eens zeven minuten later stonden de bordjes alweer in evenwicht en moest Charleroi met tien verder. Aan dat tempo mochten we hoopvol uitkijken naar de tweede helft. Het verwachte winnende doelpunt voor de thuisploeg kwam er uiteindelijk.

Zo werden de vooruitziende analisten op hun wenken bediend en wensen we alle ploeteraars uit de voorbije competitie een deugddoende vakantie.

gebouw. Een mens zou voor minder kittelorig worden.

Ruzie in het straatje Dat het niet helemaal koek en ei was tijdens die bijzondere algemene vergadering van de Pro League hebt u inmiddels al begrepen.

Het tegenovergestelde zou pas nieuws geweest zijn. Over het behoud van de play-offs hebben we het al gehad. Er was ook nog het voorstel van de voetbalbond om het zwakke peil van de arbitrage aan te pakken. Nu doen ze eens iets positief en dan is het weer niet goed. Omdat betreffende die aangelegenheid er nauwelijks overleg is geweest tussen de beste aller voetbalbonden en de Pro League was het gros van de vertegenwoordigde profclubs danig in de wiek geschoten. Het slaan met de deuren van het glazen huis was tot op de Heizel te horen. Er is op het nippertje geen slaande ruzie van gekomen. Daar mag op geklonken worden. Schol!

Ze dronken een glas...

Masterplan

Voeten onder tafel en glaasjes met bubbels binnen handbereik. Daar zat het kruim van de profliga dan broederlijk verenigd te bekkentrekken. En maar glunderen. Even hadden we de indruk dat Luciano D’Onofrio (Antwerp), Michel Louwagie (Gent) en Sven Jacques (Antwerp) gezamenlijk ‘vrolijke, vrolijke vrienden’ zouden aanheffen. Met Ivan De Witte als voorzanger. De voorzitter van AA Gent heeft immers zijn slag weer thuisgehaald. Geen competitiehervorming, de play-offs blijven bestaan. Er was weliswaar een meerderheid die tegenstemde, maar die kwam vijf stemmen tekort omdat een tweederdemeerderheid vereist was. De voorzitter van Club Brugge, Bart Verhaeghe, verliet ontgoocheld het

David Elleray, een gewezen Britse topscheidsrechter, heeft in opdracht van de voetbalbond een masterplan uitgewerkt om het niveau van de vaderlandse arbitrage op te krikken. Het heeft hem vijf maanden studie gekost. De bond gaat mee helpen krikken en investeert 850.000 euro extra per jaar voor het plan. We kennen supporters die bereid zijn om in ruil voor een tournée générale koppen met nagels te slaan zonder dat daar een rijkelijke vergoeding tegenover moet staan. Met alle respect voor de voorstellen van David Elleray, maar aan de toog van onze stamkroeg klinkt het al jaren dat er een betere omkadering moet komen, dat er meer fysiek getraind moet worden door de scheidsrechters en dat

Wat stond er nog op het programma tijdens de vergadering van de Pro League? Er moest een nieuwe voorzitter gekozen worden, omdat Marc Coucke die kelk aan zich liet voorbijgaan. “Als niemand het doet, dan doe ik het wel”, hoorden we de voorzitter van Racing Genk, Peter Croonen, zeggen. Wat valt er te vertellen over de nieuwe sterke man van de Pro League en bijgevolg van het voetbal in het algemeen? Als we op de lofbetuigingen van zijn broers en zijn studiegenoten mogen voortgaan, zeer veel. Hij is volgens die bronnen geduldig, begripvol, rationeel en intelligent. Voor nog meer pluspunten die hem worden toegemeten, hebben we een extra katern nodig en dat is niet haalbaar.

Veel sterkte Peter Croonen, geboren in 1969, groeide op in een warm gezin met vijf zonen. Hij krijgt het laatste woord. “Ik ben nu twee jaar voorzitter van Genk. Ik ben de kopman, maar ik blijf benadrukken dat we een ploeg vormen.” Patrick Janssens, u welbekend, zal het graag beamen.

En zei Croonen: “Dat is zo bij Racing Genk en ook al zijn de belangen van de Pro League anders, ook daar moeten we het samen doen.”

We wensen de nieuwe voorzitter van de Pro League alvast proficiat met zijn benoeming, maar ook veel sterkte. Het zal nodig zijn als hij van dat zootje een hecht blok wil maken.

Stoelendans Philippe Clement en de leidinggevenden van Club Brugge hebben meer dan vier uur met elkaar zitten kletsen, wisten de kranten te vertellen. Waarom ze zoveel tijd nodig hadden en wat ze tegen elkaar hebben zitten zeveren en onderhandelen, behalve dan over een koppel nullen minder of meer in het contract, gaat ons niet aan. Wie eraan twijfelde dat Clement het voor bekeken zou houden bij Genk, is van het goede jaar. Het stond al op voorhand vast dat hij zou terugkeren naar het Jan Breydelstadion, waar zijn voorganger Ivan Leko met zachte hand naar de uitgang werd geduwd. Daarmee is de stoelendans ingezet.

Wie volgt?

het Brusselse, met voorkeur voor Anderlecht, een standbeeld op te richten voor Vincent Kompany, “de prins die terug is”. Of een andere voetballer op retour ooit eenzelfde pakket gratis publiciteit voor zichzelf en zijn nieuwe (en tevens oude) club bij elkaar zal weten te rijven, is een retorische vraag. De hype rond wat zonder enige nuance tot “de transfer van de eeuw” werd gebombardeerd op televisie, radio en in de kranten, verdient de titel “moeder van alle hypes”. Het is zeker zo dat de club van Marc Coucke met een fameuze stunt heeft uitgepakt. We voegen eraan toe dat een opdracht als én speler én coach én sportieve baas én nog een en ander, die ontbrekende nuance wel waard was.

Om nog te zwijgen over de nonsens uitgekraamd door vader Pierre, “dat Vincent voor het geld kon kiezen, maar niets mooier is dan de verloren zoon die na al die jaren terugkeert naar de club en de stad van zijn hart”.

Het was nochtans datzelfde hart dat zijn zoon negen jaar geleden voor de poen in Manchester deed kiezen. Terwijl hij van zijn terugkeer naar de geliefde Brusselse clubkleuren zeker niet arm zal worden. Die kant van het verhaal en andere rimram terzijde gelaten, rest de in de media nergens gestelde vraag naar verborgen agendapunten achter die grote terugkeer.

Zou het bijvoorbeeld niet kunnen dat, succesvol bij Anderlecht en daar einde contract, de stap naar de job van bondscoach klein zal zijn? Roberto Martinez toonde zich alvast niet “amused” door het “grote nieuws”. En is het niet zo dat, als de Rode Duivels dan toch het laatste cement voor de natie zijn, Kompany de ideale man is om dat cement verder te promoten tot heil van het vaderland? Voor “Vince the Prince” ligt een officiële adellijke titel dan allicht panklaar.

Nieuwe bezem Philippe Clement zal het moeten kunnen volgend seizoen bij Club Brugge. Als hij goed bij de les is – daar twijfelen we niet aan – zal het hem niet ontgaan zijn dat Club naast de titel greep omdat het met de punten morste tegen wat we, met alle respect, de kleinere ploegen noemen.

Oordeel zelf. Slechts één puntje op twaalf, in eigen huis dan nog, tegen Waasland-Beveren, Zulte Waregem, Charleroi en Moeskroen.

Dat moet een belletje doen rinkelen. Ook de uitschakeling in de bekerwedstrijd tegen de eerste amateurs van Deinze was een titelkandidaat onwaardig. Voor het overige niets dan lof voor de degelijke Champions Leaguecampagne en de tweeëntwintig op dertig in de play-off 1. Als Philippe Clement zijn voorganger wil doen vergeten in het Jan Breydelstadion, rest hem weinig ruimte: de titel pakken, of zijn kroon werpen naar Ivan Leko.

Bedankt Arjen Robben heeft tien jaar lang mee het goede en soms minder goede weer gemaakt bij Bayern München. Op een haar na geen honderd, dus negenennegentig keer gescoord voor de “Stern des Südens”. Acht titels, vier bekers en onderweg nog een aantal andere prijzen, wie doet het hem na? Maar de negentigste minuut waarin hij het winnende doelpunt scoorde in de finale van de Champions League, tegen Borussia Dortmund, steekt er nog altijd bovenuit. Zijn carrière bij Bayern München zit erop voor de 35-jarige Nederlander.

Of hij er definitief mee kapt, of het bloed laat kruipen waar het niet gaan kan en elders zijn voetbalkunsten gaat vertonen, zal de volgende weken duidelijk worden. “Auf Wiedersehen!” roepen zijn talrijke fans, niet zonder dank voor de uren genot die hij hen heeft bezorgd als speler bij Bayern en bij Oranje, en daar sluiten we ons bij aan.

Kort en bondig Over de avonturen van “onze jongens’” in de Ronde van Italië kunnen we kort zijn. Zolang onze koersende elite bedot blijft spelen, kunnen we niet veel over de Giro vertellen. In afwachting van beterschap en met een blik vol verwachting op Thomas De Gendt en Victor Campenaerts, punt aan de lijn.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

30 mei 2019

ABSURDISTAN Klimaatrust Belangrijke mededeling aan de bewoners van de zuidelijke Lage Landen: de aangekondigde groene vloedgolf is er niet gekomen. U kunt weer opgelucht ademhalen en hoeft niet meer te vrezen dat u zult moeten verhuizen wegens stijging van het zeeniveau. De klimaatmarcheerders hebben met hun voetgestamp het grondniveau niet doen zakken.

Taalkunde De taalwoordenboeken Nederlands zullen eerlang moeten worden aangepast, net als de vertaalwoordenboeken. “Paljas” wordt een nieuwe vertaling voor het Engelse “deplorable”, bijvoorbeeld.

Defedereren Wie zijn zin krijgt in de politiek, zij het op een andere manier dan gehoopt, is de Antwerpse burgervader. Op Vlaams vlak is de N-VA “incontournable”, tenzij men met de PVDA scheep wil gaan en zo het bedje wil spreiden voor een absolute meerderheid voor de Vlaams-nationalisten volgende keer. Het Vlaamse niveau is de facto het belangrijkste geworden.

Selectief doof De Amerikaanse muziekgroep “Welshly Arms” is kwaad omdat het VB hun muziek heeft gebruikt om zijn triomf te begeleiden. Wij stellen voor dat zij iedere koper van hun muziek in het vervolg een clausule van politieke correctheid laten ondertekenen. Maar misschien moeten die types nu naar de psychiater, omdat de “verkeerde” mensen naar hun muziek luisteren?

Spitzenkandidat Wanneer u dit leest, is er heel misschien al een nieuwe informateur in belgenland aangesteld. Wij tippen onze heer hoofdredacteur. Wie in staat is om het narrige

1163

gezelschap dat onze redactie bemant, min of meer te doen samenwerken, kan met het bestuur van het narrenland geen probleem hebben!

Zending Naar verluidt overwegen christendemocraten, liberalen, socialisten en groenen om een studiemissie uit te zenden naar Indië. Het invoeren van het kastesysteem heeft plots een zekere aanlokkelijkheid gekregen, vooral omwille van het bestaan van de onderste kaste, de paria’s...

Denkers Het wordt tijd om er de grote denkers bij te halen. Nietzsche bijvoorbeeld. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat de Untermenschen de grote winnaar zijn van de verkiezingen en dat de (zelfverklaarde) Übermenschen in het zand hebben gebeten!

Opdracht Naar verluidt zal Tim Verheyden, eens bekomen van een plotse, merkwaardige inzinking, door de openbare omroep de komende jaren worden aangesteld als de persoonlijke schaduw van Dries Van Langenhove. Naar goede gewoonte konden wij van dit bericht geen sluitende bevestiging krijgen.

Logo Uit ongecontroleerde bron vernemen wij dat het VB een nieuw logo wil laten ontwerpen. Blijkbaar wil men de figuur van de paljas hoog in het vaandel gaan voeren.

Gespannen verwachting De ambtenarij van het Parlement schijnt zich al te verheugen op de komst van Goedele Liekens. Gehoopt wordt nu op deskundige commentaren bij Temptation Island vanop het spreekgestoelte.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C E F G H I J K L A. Aan bedenkingen onderhevig B. Onprettig - Rivier in Rusland Loofboom C. Plan voor hoe je iets gaat doen Paardenkracht D. Vreemd - Meisjesnaam E. Oost-Vlaams dorp - Laten leeglopen F. Geheel van fijne draden - Besturings_ systeem van Apple - Internetlandcode voor Oekraïne G. Stad in de Spaanse provincie Asturië - Korte, kernachtige weergave van de inhoud H. Grote hagedis - Vervoermiddel I. Lawrencium - Snelle eindspurten J. Afgeladen - Centrum van een wervelstorm - Informatietechnologie K. Springstof - En volgende - Strijdgewoel L. Zware houten balken - Krypton DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1162 VINDT U OP BLZ. 14

De analyses die vlak na het bekendmaken van de verkiezingsuitslagen gemaakt worden, zijn altijd opzienbarend. Voorzitters die een oplawaai kregen zijn geneigd om het signaal te negeren en praten alsof de campagne nog bezig is. De kiezer heeft altijd gelijk, maar eigenlijk was hij verkeerd. Eerst geven ze toe achteruit te zijn gegaan, daarna wijzen ze op een andere partij die het nog slechter zou gedaan hebben en smijten ze met extra modder, waarna ze verklaren dat het tijd om is “constructief te zijn”.

In België is dat dan extreem lang onderhandelen om de stem van de kiezer ongedaan te maken en het gouvernementele monster van Frankenstein dat dit land is blijvend te voeden. Een mens zou geneigd zijn te denken dat dit het gevolg is van chronisch slaapgebrek in de aanloop naar de verkiezingen, in combinatie met wat ze allemaal slikken en snuiven om wakker te blijven. Toch zien we dat de traditionele partijen nu al dertig jaar de verkeerde analyse maken. Bovendien slikken en snuiven ze ook heel wat buiten de verkiezingen. Er is dus meer aan de hand.

Topverliezer Gwendolyn

D

HORIZONTAAL

Rutten houdt stand … op de bodem

VERTICAAL

1. Cartoonist in ‘t Pallieterke 2. Bloeiwijze - Rechtshandeling waardoor de overdracht van een zaak tot stand komt 3. Met grote inzet - Rekeneenheid voor de omvang van het werknemersbestand 4. Aangegeten schade door dieren - Munt 5. Gebalk - Gebergte op Kreta Gesteente 6. Avant-gardebeweging van kunstenaars uit Denemarken, België en Nederland Organisatie van Amerikaanse staten - Verenigde Naties 7. Hoger beroepsonderwijs - Frequentie- modulatie - Geheel van organisaties die de publieke media in Nederland verzorgen 8. Israëlische badplaats Europese hoofdstad 9. Officieel bevestigen 10. Limburgse gemeente Buitenaards wezen 11. Leer van de luchtdruk 12. Cijferaarster

Kampioene van de verkiezingsavond was dit keer Gwendolyn Rutten. Haar ooit liberale partij vond dat Open Vld stand heeft gehouden. Het moet zijn dat haar nieuwe bril, een retrodesign dat zo uit de collectie van Karel Dillen lijkt te komen, nog niet goed afgesteld staat. Nog verder zakken als je al op de bodem zit is niet bepaald standhouden, of het moet zijn dat ze bedoelde dat de doodsstrijd waar haar partij zich al een paar jaar in bevindt maar blijft duren. Dan geven we haar geen ongelijk.

Erger nog, in haar eigen provincie deden de liberalen het het slechtst van al.

Open Vld is 3,6 procent kwijt in het Vlaams Parlement. Van Gwendolyns 60.000 stemmen schieten er slechts 44.000 over, een persoonlijke achteruitgang van 27 procent. Nog beter doet het ‘zwaargewicht’ Maggie De Block. Waar ze de vorige keer 132.000 stemmen haalde, klokt ze nu af op 40.000, een verlies van 92.000 voorkeurstemmen. Federaal kent de lijst van Open Vld in Vlaams-Brabant een achteruitgang van bijna 10 procent. Pak aan!

Van de stemmenkampioen die beloond werd met de grootste portefeuille en be-

langrijkste departementen schiet niets meer over. De jonge Dries Van Langenhove - de snottebellen hangen nog uit zijn neus en het groen zit nog achter zijn oren - heeft maar een paar stemmen minder.

Tot overmaat van ramp zorgde haar politiek van vrouwenquota en lijstverdeling ervoor dat ze haar meest talentvolle jonge mannen is kwijtgespeeld. Francesco Vanderjeugd haalde 5.000 stemmen meer dan de weinig populaire Mercedes Van Volcem, maar hij botst op de lijststemmen die Van Volcem cadeau kreeg en is dus niet verkozen. Ook Philippe De Backer kreeg voor de verkiezingen al de ezelsstamp, en ironisch genoeg werd zijn plaats stommelings ingenomen door een andere man.

Restpartij Open Vld Vanuit die positie horen we de cheffin van de liberalen nu zeggen dat ze in geen geval aan het cordon wil raken en niet wil samenwerken met de grote overwinnaar van de verkiezingen, het Vlaams Belang.

Volgens Rutten staan hun waarden “te haaks op elkaar”. Misschien is dat de echte verrassing van de verkiezingen, dat de Open Vld waarden zou hebben.

Vroeger was de PVV een traditionele machtspartij, nu is Open Vld een restpartij. Vandaag zijn de Vlaams-nationalistische partijen een stuk groter dan de drie oude machtspartijen samen in het noorden van België. Die machtspartijen vertegenwoordigen nu vooral zichzelf en enkele belangengroepen. Bescheidenheid zou de liberalen sieren.

Misschien moet de kapitein van dat zinkend schip eens in eigen boezem kijken vooraleer ze mensen uitsluit omdat die mensen zouden uitsluiten. Verliezen doe je nooit alleen, maar sommigen zijn er beter in dan anderen.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be