't Pallieterke van 6 juni 2019

75ste jaargang • nummer 23 • donderdag 6 juni 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Koning gaf eerder hand dan Almaci.

Beschamend!”

Zondag 26 mei was - zoals u niet gemist zal hebben - verkiezingsdag. Door bepaalde studiogasten en in krantenanalyses werd het al snel “gitzwarte zondag” gedoopt, maar correcter is misschien ‘Vlaamse Zondag’, want nooit eerder werd zo’n gezamenlijke Vlaams-nationalistische score behaald.

Tom Van Grieken reageert na zijn gesprek bij de koning - Lees blz. 5

Proces tegen shariapolitie… in Duitsland In de stad Wuppertal (Nordrhein-Westfalen) wordt een nieuw proces gestart tegen de zogenaamde shariapolitie. Op maandag 20 mei moesten zeven mannen zich voor het landsgerecht verantwoorden, nadat het Federale Hof de vrijspraken die voordien waren uitgesproken, had vernietigd.

In september 2014 waren die radicale islamisten met veiligheidsvesten aan met daarop het opschrift “Sharia Police” door Wuppertal getrokken. Ze verdeelden onderweg pamfletten waarop de gedragsregels voor islamieten werden opgesomd. Daarin werd gesteld dat moslims geen alcohol mogen drinken, geen muziekuitvoeringen of concerten mogen bijwonen en zelfs niet naar muziek mogen luisteren. Die groep radicale islamisten had zichzelf vrij uitgebreid gefilmd en de beelden – vanzelfsprekend – via het internet en de sociale media verspreid.

Er hangt hen nu een straf voor inbreuk op het uniformverbod boven het hoofd, een gevangenisstraf van maximaal twee jaar. Men is zinnens als getuige de vermoedelijke aanstoker van deze “sharia-actie”, Sven Lau, op te roepen. Lau werd vorige week uit de gevangenis ontslagen, nadat hij er twee derde van zijn gevangenisstraf had uitgezeten wegens steun aan islamitische terreur. Hij was veroordeeld tot een gevangenisstraf van vijf en een half jaar. Volgens de televisiezender WDR zou Sven Lau intussen afstand hebben genomen van de islamitische scene in Duitsland.

De traditionele partijen begrijpen het nog altijd niet De klassieke christendemocratische, socialistische en liberale partijen in Vlaanderen haalden op 26 mei ocharme nog 38 procent van de stemmen. Een historisch dieptepunt.

De irrelevantie dreigt. CD&V, Open Vld en sp.a zouden op termijn zelfs kunnen verdwijnen. Maar de partijvoorzitters zien de ernst van de situatie niet in. Ze blijven voorlopig op post en laten een aantal oude krokodillen de antipolitiek voeden.

Louis Tobback, Willy Claes, Karel De Gucht, Eric Van Rompuy, Mark Eyskens,.... Al die oude krokodillen passeerden de revue om de verkiezingsuitslag van 26 mei te becommentariëren. Ministers van Staat in ontbinding, zo noemde N-VA’er Theo Francken ze terecht. Figuren ook die niets geleerd hebben uit de verkiezingen van 24 november 1991. Net als toen vertelden ze dezelfde clichés en flauwiteiten.

Met dan nog een hoop frustratie en rancune erbovenop. Voor de prijs van het meest tenenkrullende interview konden Louis Tobback en Karel De Gucht met elkaar concurreren. Tobback had het over figuren als Dries Van Langenhove die dezelfde zijn als degenen die ze in 1945 tegen de muur hebben gezet.

De journalist vergat te vragen of Tobback dan ook dacht aan de voor collaboratie bij verstek veroordeelde socialist Hendrik De Man. Karel De Gucht had het over racisten, fascisten en bruine brij…

Wel, De Gucht is een ervaringsdeskundige. Als partijvoorzitter en minister in het paarse tijdperk kwam hij persoonlijk tussen om journalisten, academici en economen die kritiek hadden op het paarse beleid te laten broodroven of ontslaan. Met wisselend succes. Als er iets ‘fascistisch’ is, dan was het wel de intimidatie door paarse excellenties.

Cynisch gesteld: eigenlijk hadden die figuren beter interviews gegeven voor de verkiezingen. Het zou de score van de V-partijen en dan zeker het Vlaams Belang nog verder de hoogte hebben ingejaagd.

Beginnend inzicht bij Wouter Beke Wat de voorbije dagen opviel, was dat de huidige partijvoorzitters van de traditionele formaties er niets aan deden om hun geërgerde oude krokodillen terug te fluiten.

Voor een deel zou men dat kunnen verklaren door het feit dat discretie aangewezen is in volle formatieperiode. Maar eigenlijk is er meer aan de hand.

Blijkbaar hebben de voorzitters van CD&V, Open Vld en sp.a de pandoering van 26 mei niet goed geanalyseerd of begrepen. De avond van de verkiezingen zelf kwamen verschillende journalisten tot de conclusie dat er snel koppen zouden rollen op de partijhoofdkwartieren. Niet dus.

Een vorm van beginnend inzicht was wel waar te nemen bij CD&V-voorzitter Wouter Beke. Die liet al weten dat de nederlaag betekende dat hij zich in het najaar als partijvoorzitter zou terugtrekken. Alleen lijkt de introspectie zich daartoe te beperken. Is er dan niemand bij de christendemocraten die zich vragen stelt bij de wollige campagne? En zou de zware nederlaag in West-Vlaanderen niet het gevolg kunnen zijn van de vaudeville rond de Arco-deal? Hilde Crevits is vooral boos omdat haar eigen ACV-achterban op 26 mei eerder koos voor Groen dan voor CD&V. Ze bleef weg op een voordracht voor Rerum Novarum. Het chiromeisje kan in een hoek zitten bokken. Zelfkritiek is wellicht voor later. Idem voor Kris Peeters, die kort na de verkiezingen op tv aan de klassieke partijpolitiek bleef doen door zich schamper uit te laten over de confederalismeplannen van de N-VA. Dat de saboteur in de Wetstraat er niet in geslaagd was de partij van Bart De Wever klein te krijgen – N-VA blijft met voorsprong de grootste partij – zit de passant uit Puurs blijkbaar diep. Ondertussen is duidelijk dat de band tussen CD&V en de organisaties van de christelijke zuil is doorgeknipt. Voor de christendemocraten het begin van het einde.

Rutten wordt paranoïde En wat te denken van Open Vld? Voorzitster Gwendolyn Rutten luistert enkel naar spindoctors. Ze bracht zichzelf al de avond van 26 mei in een moeilijk parket door “nooit met het Vlaams Belang” te krijsen. De formatie op Vlaams niveau zal inderdaad niet leiden tot

het doorbreken van het cordon sanitaire, maar voor Bart De Wever als (in)formateur wordt het nu wel heel gemakkelijk om straks de schuld daarvoor in de schoenen van Open Vld te schuiven.

Rutten maakt almaar meer een paranoïde indruk. De logische conclusie van Bart Tommelein dat een federale regeringsdeelname zonder de N-VA politieke zelfmoord is voor de liberalen, botste op een “houd uw bek” van de furie uit Aarschot. Rutten heeft de verkiezingen verloren en ze weet dat men de poten onder haar voorzittersstoel aan het doorzagen is. Maar allicht wil ze pas wijken als ze zeker is van een ministerpost. Het wantrouwen van de liberale voorzitster is echter zo groot dat ze vreest na een interne afrekening met lege handen achter te blijven. Rutten is vooral bezig met de eigen loopbaan. Terwijl die manier van politiek doen net werd afgestraft.

Crombez en de sp.a op weg naar een begrafenis “Met lege handen blijven” is ook op sp.a-voorzitter John Crombez van toepassing. De Vlaamse socialisten flirten met de 10 procent, een historisch dieptepunt. Maar denkt Crombez aan opstappen? Neen. De focus ligt op regeringsdeelname, wellicht in de slipstream van de PS. Een ministerpost voor Crombez zou een interessante ontsnappingsroute zijn en dé manier om zonder veel gezichtsverlies de voorzittersfakkel door te geven. Opnieuw plat carrièrisme dus. Terwijl Crombez zich beter zorgen maakt over de toekomst van zijn partij. Als een van de traditionele partijen de komende jaren richting kiesdrempel dreigt te zakken, is het wel de sp.a. De Vlaamse socialisten zijn onderweg naar de eigen begrafenis. De aanval op deze traditionele partij moet nog beginnen. Namelijk het matrakkeren in de parlementen door de radicale linkerzijde van de PVDA.

2

Actueel

6 juni 2019

Wat we zelf doen…

Beste lezer en lezeressen, maak u geen illusies, de schutkring zal niet doorbroken worden. Vlaams Belang wordt wel uitgenodigd door Bart De Wever voor een tweede gesprek, maar dat is enkel bedoeld als cosmetica. Nu iets helemaal anders: vorige dinsdag zag ik Chokri Ben Chikha, Belgisch theatermaker, in “De Afspraak”.

En ik dacht: “Man, zwijg over racisme, want elke keer als ge uw mond opendoet, krijgt het Vlaams Belang er stemmen bij.” Niet dat ik met dat laatste een probleem heb, maar de man bereikte met zijn bijna hysterische tussenkomsten net het omgekeerde. Ik verwijs graag naar bladzijde 7, zo u wat meer te weten wil komen over die linkse toneelman.

U moet wel weten dat die theaterman met zijn zwaar gesubsidieerd toneelgezelschap Action Zoo Humaine aangeduid is door de Vlaamse regering om als artistiek leider het Vlaams Paviljoen op de wereldexpo van Dubai in 2020 “in te vullen”.

En Chokri heeft een fantastisch idee: hij gaat het DNA van Belgische kunstenaars laten onderzoeken door professor Petra De Sutter (net verkozen als Europarlementslid van Groen, welkom in de club) en gaat daar dan een tentoonstelling rond bouwen. In plaats van kunst op te hangen, wil hij het zaad en de eicellen gebruiken in de expo.

Vorig jaar, bij de start van het nieuwe theaterseizoen, trokken leden van Action Zoo Humaine in een soort processie door het Gentse stadscentrum. Als relikwie werd een bidon met sperma en eicellen meegedragen. Want dat is het idee: die bidon moet gevuld worden met sperma en eicellen van Belgische kunstenaars.

Milo Rau, directeur van NTgent, en acteur Frank Focketyn hebben al een “donatie” gegeven. Dat noemt men tegenwoordig kunst en cultuur.

Op 20 oktober 2020 opent de wereldtentoonstelling in Dubai. Ik zie de volgende minister-president van Vlaanderen daar al staan kijken naar onze “Vlaamse” kunst. Ik vraag me af hoeveel extra geld Action Zoo Humaine krijgt voor het spermaproject. Misschien moet Chris Janssens van het Vlaams Belang daar eens een vraag over stellen aan de volgende minister van Cultuur. En ook eens vragen op welke basis dat toneelgezelschap jaren geleden ‘geselecteerd’ werd om het Vlaams paviljoen “in te vullen”. Nogmaals, het gaat om uw en mijn zuurverdiend belastinggeld.

De hele cultuursector is zo links als de pest. U moet de lijst van vzw’tjes die door Sven Gatz en de Vlaamse regering gesubsidieerd worden met uw en mijn belastinggeld er maar eens bijhalen.

O ja, ter attentie van dhr. Chokri Ben Chikha, onnodig om onze redactie te contacteren voor een ‘donatie’ aan uw kunstproject. We verwijzen graag door naar Jan Fabre, die schijnt nogal gul te zijn met ‘zaad’ bij zijn danseressen.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Koninklijke graaiers passeren opnieuw langs de kassa Ik herinner me een reportage enkele jaren geleden uitgezonden door de RTBF. Ik had voor het eerst de databank met Europese landbouwsubsidies onderzocht en kwam met enkele verrassende namen.

De VRT had er toen niet de minste belangstelling voor. Gevolg was dat ik een Franstalige bevriende journalist in de arm moest nemen. In de reportage werd ook een socialistisch Europarlementslid aan het woord gelaten. Hij vertelde dat de landbouwsubsidies grondig hervormd zouden worden (ze waren ermee bezig) en dat in de nabije toekomst enkel echte landbouwers geld zouden krijgen. Bovendien zouden de agrariërs ook meer geld ontvangen gezien die hervorming.

Zoveel jaren later is er niets ver-

anderd. Integendeel zelfs. In 2018 zitten er nog meer paradijsvogels in de databank. Zo kreeg de broer van de koningin, Charles-Henri d’Udekem, een vette Europese landbouwsubsidie. Ter info: de man is al een tijdje... advocaat.

Een zus van de koningin, Elisabeth, kreeg vorig jaar eveneens een mooie landbouwsubsidie.

Ook in 2017 kreeg ze al Europees geld toegestopt.

De dame is gekend omwille van haar ontwerpen van juwelen.

Een tijd geleden heeft ze zelfs haar naam neergelegd als han-

delsmerk. De zus van Mathilde woonde eerst in Ukkel, maar nu in Vorst. Dat zijn uiteraard allebei ‘landbouwgemeentes’. Een vaste ontvanger van Europees geld is ook de Koninklijke Schenking.

Dat is de instelling die onder andere de koninklijke gebouwen, kastelen en paleizen beheert. Elk jaar vloeit zowat 100.000 euro Europees geld naar die koninklijke instelling. Wie zin heeft om de databank te bekijken, kan naar de webstek Belpa.be gaan. Je kan zoeken op naam of op gemeente.

Dat laatste is leuk. Ik viel van mijn stoel toen ik zag wie er bij mij in de buurt geld kreeg. Van hervorming is er in de verste verte niets te zien. Dat is de EU. THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

Niet het rechts economisch beleid is afgestraft, wel het non-beleid (1) Nooit kreeg een uittredende regering zo’n pandoering als die geleid door Charles Michel. Hier en daar is te horen dat dit te maken heeft met een te weinig sociaal en dus hardvochtig liberaal beleid. Een politiek die door dezelfde coalitie zou worden voortgezet, onder andere door het opnieuw verhogen van de pensioenleeftijd. De kiezers – ook de Vlaamse – lusten er geen pap van. De waarheid is genuanceerder.

Het is duidelijk dat de kleine uitschuiver van N-VA-voorzitter Bart De Wever op Terzake over de verhoging van de pensioenleeftijd de verkiezingen wel degelijk heeft beïnvloed. Sp.a-voorzitter John Crombez zette een val open door te stellen dat een hogere pensioenleeftijd – misschien richting 70 jaar – in het N-VA-programma staat en de burgemeester van Antwerpen trapte er wat nonchalant in. Uiteraard heeft De Wever gelijk dat de wettelijke pensioenleeftijd op zeer lange termijn wel zal moeten verhogen als de levensverwachting blijft stijgen.

Maar Crombez gaf de indruk dat dit zeer snel zou gebeuren. Het leidde tot verwoede debatten en analyses in de pers. De sp.a ging echter opvallend snel op de rem staan. De socialisten hadden namelijk door dat de heisa vooral het Vlaams Belang ten goede zou komen, die hierover een gerichte en efficiënte campagne op de sociale media voerde. Het sociale gelaat van de partij die niet wil weten van een stijging van de pensioenleeftijd heeft haar op 26 mei geen windeieren gelegd. Wat al snel doet concluderen dat Vlamingen geen rechts-liberaal economisch beleid lusten. En dat de Zweedse coalitie veel te hardvochtig was op sociaaleconomisch vlak.

Je hoorde al de analyses dat links in Vlaanderen stabiel bleef en dat het Vlaams Belang door haar economisch programma zeker niet rechts kon worden geplaatst. Had Vlaanderen nu geen links economisch signaal gegeven?

Koopkracht Welnu, dat is kort door de bocht.

Het Vlaams Belang is op sociaaleconomisch vlak inderdaad een partij met een sterke sociale inslag. Maar is het beperken in de tijd van de werkloosheidsuitkeringen (tot 50 jaar) zo links? Is een gefaseerde toegang voor buitenlanders tot de sociale zekerheid zo links?

Het Vlaams Belang heeft samen met de linkse partijen gehamerd op het feit dat de koopkracht onder druk komt door een aantal prijsverhogingen (accijnzen, btw op elektriciteit). Maar dat de koopkracht netto is gestegen door

de taxshift met zijn belastingverlaging, hebben de oppositiepartijen niet kunnen ontkrachten. De discussie over de koopkracht is verschoven van de naakte cijfers naar het “gevoel” dat men op het einde van de maand niet rondkomt.

Neen, er is zeker geen hardvochtig rechts economisch beleid gevoerd. Want de middelen voor de verhoging van allerlei uitkeringen zijn de vorige legislatuur voor honderd procent aangewend. Onder de regering-Di Rupo was dat maar zestig procent.

Non-beleid Meteen rijst de vraag op basis van welke sociaaleconomische motieven de regering-Michel werd gesanctioneerd. Het antwoord is zeer eenvoudig. Niet het rechtse beleid kreeg een nul, wel het non-beleid. De afwezigheid van voldoende daadkrachtige maatregelen dus.

Om te beginnen zette de N-VA het communautaire niet alleen in de koelkast, er werd niets gedaan om de transfers naar Wallonië te verlagen. Die transfers zijn een probleem van inkomsten (uitgezonderd de gezondheidszorg waar de Waalse overconsumptie een probleem is). Meer bepaald: er werken te weinig Walen om voldoende belastingen en sociale bijdragen te betalen. Daardoor liggen de transfers te hoog, want de uitkeringen moeten met Vlaams belastinggeld worden betaald. Akkoord, de regering heeft

de jobcreatie aangezwengeld door de lasten op arbeid te verlagen, en er kwamen ook in Wallonië banen bij. Maar in verhouding niet meer dan in Vlaanderen, waardoor de transfers even groot blijven.

Pensioenkost Ten tweede is er sprake van een non-beleid in het aanpakken van de pensioenkost. Vandaar het hevige debat na de uitspraken van Bart De Wever. Men heeft de systemen van vervroegde uittreding zoals brugpensioen en vervroegd pensioen verstrengd, maar men heeft ook nagelaten om de band tussen werken en pensioen te versterken. Dat kan door het pensioen met punten in te voeren. Dat is niet gebeurd. Daarnaast was er de vaudeville rond de lijst van zware beroepen. Wie daaronder valt, zou vroeger met pensioen kunnen gaan. Alleen, het blijft onduidelijk welke beroepen op die lijst zullen komen.

Een laatste voorbeeld van non-beleid is het niet onder controle krijgen van de begroting. De mensen krijgen de indruk dat er al gedurende drie decennia elk jaar zwaar wordt bespaard om de overheidsrekeningen op orde te krijgen. Ook dat klopt niet, maar de perceptie nam de overhand.

Dat verband tussen het onbestaande begrotingsbeleid en de afstraffing van de regeringspartijen nemen we volgende week onder de loep.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

6 juni 2019

3

Op de koffie bij de koning Vlaams Belangers van het eerste uur – we bedoelen dan zij die in de beginjaren van de partij (die toen nog Vlaams Blok heette) nieuwe sporen trokken – zullen zich toch even in het haar gekrabd hebben vorige week toen hun piepjonge voorzitter inging op de uitnodiging van de Belgische koning om eens langs te komen. Want de republikeinse partij en de Belgische monarchie waren toch altijd gezworen tegenstanders… En nog geen klein beetje. Bovendien was het koningshuis de verzinnebeelding van een staat die zich altijd tegen de Vlaamse Beweging in het algemeen en het Vlaams-nationalisme in het bijzonder had gekeerd.

Veertig jaar geleden, in 1978, had de stichter van de partij, Karel Dillen, na een eerste verkiezingssucces een uitnodiging vanuit Laken van de hand gewezen. Het land verkeerde toen nog in volle Egmont- en Voercrisis en de Vlaamse eisen stonden op scherp, en er werd aanhoudend betoogd. Boudewijn had zich immers ergens langs een autosnelweg een ontmoeting met de Luiksgezinde Voerense bendeleider José Happart veroorloofd. En dat was er teveel aan.

De keiharde en compromisloze anti-Belg Dillen was principieel en ging niet. Van die boer geen eieren! Het radicale Vlaanderen verjaagde in 1980 met oorverdovende fluitconcerten de vorst zelfs uit Antwerpen bij diens bezoek naar aanleiding van 150 jaar België. Nooit kwam er nadien nog een koninklijke uitnodiging, zelfs niet na de VB-vloedgolf van 24 november 1991 en de historische verkiezingsoverwinning in 2004 waarbij de partij zelfs de grootste van Vlaanderen werd.

Aflossing van de wacht Vandaag zijn we ruim 40 jaar later en is er bij het Vlaams Belang een nieuwe generatie met een aan de tijd aangepast verhaal aan zet; een generatie voor wie Egmont en de Voerperikelen pure geschiedenis zijn, want van vóór hun geboorte. De meeste overgebleven ‘anciens’ zien die evolutie klaarblijkelijk niet met lede ogen aan en zij sturen hun lidkaarten niet verknipt terug naar het hoofdkwartier. Integendeel.

Er worden nieuwe accenten gelegd, het oude nationalistische programma wordt afgestoft, de stijl is meer afgeborsteld, het taalgebruik is netter en de slogantaal heeft plaats gemaakt voor gemotiveerde en uitgewerkte standpunten. Oude krokodil Gerolf Annemans is daar onmiskenbaar de gangmaker van geweest en kijkt vandaag vriendelijk grijnzend en instemmend toe vanop de achtergrond, terwijl hij zichzelf nog een laatste keer gaat smijten op het Europese niveau, bijgestaan door een jonge knaap en een oud-strijder (Tom Vandendriessche en Filip De Man). Filip Dewinter heeft het duidelijk moeilijker met die nieuwe koers en voelt zich met zijn groot aantal voorkeurstemmen blijvend onmisbaar, waarbij hij meent – het lijkt wel iets karakterieels - nog altijd zijn mening te moeten zeggen op de hem eigen manier, vaak zonder voorafgaand overleg.

Zelfs als dat Tom Van Grieken en diens politieke strategie onder druk zet. Het zou hem en zijn achterban sieren loyaal achter de nieuwe stijl en de nieuwe mensen te gaan staan, net zoals hij dat destijds als heraut van de jongere garde ook vroeg én verwachtte. Laten we het erop houden dat het overgrote deel van de leden, de kaders en de mandatarissen dat wél doen en dus de tocht naar het paleis door de vingers zien en zelfs begrijpen, ook al geeft het bij sommigen toch een vreemd en wat onwennig gevoel.

Isolement doorbroken Velen hopen daarbij – en rekenen erop - dat hun voorzitter ten paleize geen water bij de wijn heeft gedaan en duidelijk en zonder verpinken heeft gezegd waar zijn partij voor staat, ook al floten de oren van Philippe van België daarbij.

Van Grieken motiveerde zijn bezoek als volgt: “Als de koning respect toont voor mijn kiezers, dan wil ik gaan luisteren naar wat hij te zeggen heeft.” In ieder geval en hoe men het ook draait of keert, heeft het staatshoofd van België als eerste het politieke isolement van het Vlaams Belang doorbroken. Ook dat gegeven is een sterk argument voor die partij om als waardig en volwassen behandeld te willen worden. Vergeten we overigens niet dat veertig jaar geleden er nog geen cordon sanitaire bestond en dat het nog piepkleine Vlaams Blok als een radicaal, maar democratisch curiosum werd aanzien.

In Vlaanderen is er immers altijd een radicale Vlaams-nationalistische stem aanwezig geweest, eerst in de Volksunie en later in het Vlaams Blok/Belang.

Een vergelijking We moesten bij het bezoek van Tom Van Grieken aan Philippe van België en het schudden van de handen onwillekeurig terugdenken aan Martin McGuinness en Gery Adams van de Ierse onafhankelijkheidspartij Sinn Fein, die op een zeker moment en na verloop van jaren strijd, zelfs gewapende, ook hun bakens hadden verzet en moeilijke grenzen – letterlijk en figuurlijk – overstaken.

Na het Goede Vrijdagakkoord in 1998 dat vrede moest brengen in Noord-Ierland, stapten zij mee in een eenheidsregering met hun gezworen vijanden rond de figuur van Ian Paisley. En nog later schudden zij de handen van respectievelijk Queen Elizabeth en Prins Charles, zij het principieel zonder het gebruikelijke protocollaire hoofdknikje en een zeer lichte buiging.

Niet dat we een onderdanige houding vaststelden bij Tom Van Grieken – verre van -, maar toch had hij bij de handdruk beter kaarsrecht in de ogen van Philippe van België gekeken. Het loont de moeite om op het internet het filmpje te bekijken om te zien hoe McGuinness dat geraffineerd en met de glimlach deed. Om te onthouden!

Evolutie Ook ik ben van oordeel dat het Vlaams Belang met dit uitstapje naar de overkant achter het Brusselse Warandepark het allereerste - en door Karel Dillen tot allerbelangrijkste programmapunt verklaarde – uitgangspunt van de partij niet heeft verloochend: Vlaanderen moet een onafhankelijke republiek worden.

Een bezoek aan de Belgische koning hoeft niet meteen het uitroepen van ‘Leve België!’ te betekenen, zoals Hugo Schiltz ooit wél deed.

Een nieuwe generatie, een nieuw geluid. Dat kan perfect zonder ‘zijn kar te keren’ en met het vertalen en bijschaven van oude standpunten. En met het etaleren van een nieuwe huisstijl. Daar is allemaal niks mis mee, als men zijn verstand maar gebruikt, zijn programma aanhoudt en perfect vertaalt wat zijn kiezers aangeven. Tot slot vragen we ons alleen nog af wat Meyrem Almaci en tal van haar partijgenoten gaan doen, nu hun geliefde koning van hun hartstochtelijk beminde België-van-de-verbinding de hand van Tom Van Grieken heeft geschud. Gaan zij hem nu ook de hand schudden, wat zij zo vaak weigerden? Dat zou pas een evolutie zijn!

KARL VAN CAMP

BRIEFJE AAN KAREL DE GUCHT

Haatzaaier Mijnheer de slechte verliezer, Ja, de verkiezingsuitslag van vorige week zal nog een tijdje nazinderen. Traditioneel protesteert een flink deel van de linkerzijde tegen democratische uitslagen die hen niet zinnen. Ook nu weer. Dat zijn we ondertussen gewoon en het bewijst elke keer opnieuw dat zij gewoon niet tegen hun verlies kunnen en de burger als lomperiken die het allemaal niet begrepen hebben afschilderen. Klap op de vuurpijl was een zogenaamde enquête die moest bewijzen dat de kiezers voor ‘extreemrechts’ bijna allemaal laaggeschoolden zijn die in de val gelokt zijn door uitgekookte massaophitsers, leugenaars en gewiekste manipulatoren allerhande in maatpak.

Ook de media hingen in de touwen omdat hun verbindende lieverdjes van groen en rood het niet hadden gehaald, nadat ze zolang en vol overtuiging een groene golf hadden voorspeld en daartoe schier onmetelijke zendtijd aan Calvo, Almaci en de herauten en de juveniele heiligen van de klimaathysterie hadden gegeven. Niets van dat alles, want de burger had massaal alle regeringspartijen uit Vlaanderen en België een pak voor de broek gegeven. Het ‘verboden thema’ was de voedingsbodem van dat succes geworden. Ik heb het dan over het migratie- en het daarbij heel vaak aansluitende veiligheidsdossier.

Een zoveelste signaal sinds 24 november 1991 dus aan de machtspartijen… Na 28 jaar is er nog maar weinig veranderd en is er zelfs een nieuwe generatie bijgekomen die snakt naar een veiligere en vredige samenleving die niet moet verstoord worden door nieuwkomers die hier hun godsdienst en levensstijl komen opdringen en die onze sociale zekerheid komen leegslurpen. Dat is de kern van de zaak.

En als het stof wat is gaan liggen, dan komen de beschouwingen. Ook dat was nu niet anders. Vorige week werden dan ook de inzichten van een reeks oude krokodillen en politieke fossielen naar voor gebracht die allemaal uitblonken door rancune, venijn, chagrijn en gal-gespuw. Politici uit het verleden – waaronder volgens Theo Francken tal van “ministers van staat in ontbinding” – als Marc Eyskens, Louis Tobback, Miet Smet, Herman De Croo, Willy Claes, Eric Van Rompuy, Guy Verhofstadt - en natuurlijk gijzelf - kwamen een voor een hun gruwel uitspreken over wat de kiezer op tafel had gelegd. Jullie virulente haat tegenover het Vlaams Belang en toch ook voor de N-VA die daar toch maar een afkooksel van zou zijn, was onuitgegeven.

De scheldwoorden vlogen in het rond en vergelijkingen met de jaren dertig en veertig konden natuurlijk niet uitblijven. Sommigen voorspellen zelfs nieuwe verkiezingen. Om welk resultaat te krijgen? Gijzelf zijt al van nature uit geen echt vrolijk lachebekje, maar de barometer op uw smoelwerk stond op absoluut stormweer toen gij mocht komen orakelen in de serieuze gazetten. Na uw historische scheldnaam ‘mestkevers’ aan het adres van de Vlaams Belangers, was het nu de beurt aan koosnaampjes als ‘fascisten’ en natuurlijk ook ‘racisten’. Gij, de man die alle geloofwaardigheid al lang kwijtgespeeld zijt door

allerhande onverkwikkelijke belastingverhalen waarin gij gewikkeld waart en zijt, komt nu met het hoge morele vingertje zwaaien en pleiten voor een democratie waaruit 18 procent van de kiezers moet genegeerd worden.

Gij, de man die in het buitenland kasten van huizen heeft staan, bedrijven mee bestuurt, vetbetaalde posten heeft in allerhande beheerscenakels, dikke parlementaire uittredingsvergoedingen liet uitbetalen en als Europees commissaris een wedde heeft getrokken om van te duizelen, komt nu met veel dédain aan meer dan 800.000 kiezers die heel hard moeten werken voor hun maandloon en er nauwelijks iets van overhouden omdat onder het goedkeurend oog van uw partij de lasten nog maar eens zijn gestegen – denk bijvoorbeeld maar aan de elektriciteitsfactuur –, zeggen dat zij verkeerd hebben gekozen en zich hebben laten misleiden.

Gij, uw partij, de grote brilsmurf uit Aarschot, Patje Brillantine Dewael, Alexander De Croo die in Zuid-Afrika ons belastinggeld gaat uitdelen, Bart Somers uit Mechelen met z’n ongezien gat in de stadsbegroting en nog tal van andere blauwen maken zo’n 20 jaar – sinds paars-groen – deel uit van de regering.

Wat jullie nu beloven, hebben jullie echter in al die jaren niet kunnen realiseren. Verschiet gij er dan van dat de door jullie bedotte Vlaming dan radicaal anders gaat kiezen? Het is dan al te gemakkelijk op hen te gaan schelden en ze in hun ziel te beledigen. Uw politieke generatie heeft er niks van gebakken en elk signaal met minachting genegeerd. Het beste wat jullie kunnen doen, is jullie mond houden en jullie een tijd niet meer te laten zien.

Sjarel, ik heb een degout van uw ge-orakel en van uw misprijzen, en ik verafschuw uw pedante en neerbuigende beschouwingen. Als het andere orakel, Eric Van Rompuy, zijn zin krijgt, komen er nieuwe verkiezingen over korte tijd. Ik voorspel u en alle andere Statlers en Waldorfs dat het dan nog wel eens veel erger zou kunnen zijn. Hebt gij al nieuwe haatzaaiende scheldwoorden klaar en uw oogkleppen al op? En mijn ultieme vraag: kunt gij de democratie eigenlijk nog wel aan?

Beste lezer van

’t Pallieterke: Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

4

Actueel

6 juni 2019

Citaat van de week > Louis Tobback

“Die gastjes van Schild & Vrienden zijn even erg als de mannen die we na de Tweede Wereldoorlog hebben gefusilleerd.”

De oude sp.a-coryfee denkt dat hij boven alles en iedereen staat en dat hij zomaar gratuit kan zeggen wat hij denkt. Dat deed hij dan ook weer na de verkiezingsuitslag van vorige week, die hem klaarblijkelijk slecht bekomen is, in een interview met Het Laatste Nieuws. Hij beukte er maar op los. ”Tom Van Grieken is een racist, want hij zit bij Guy D’haeseleer en Filip Dewinter in dezelfde partij. En hij heeft Dries Van Langenhove aangetrokken.” Beledigen lijkt wel het enige wat nog rest bij de nog overgebleven politici van de vorige eeuw. We vragen ons af of Louis ze nog allemaal op een rijtje heeft als hij de fusillades uit de repressietijd vergelijkt met jonge gasten die al eens een straffe uitspraak doen of in hun jeugdige overmoed net iets over de schreef gaan. Een zekere Dirk Gerard vatte het op Twitter goed samen: ”Ik heb het artikel niet gelezen, maar dit houd je toch echt niet meer voor mogelijk? Waarom klapt de journalist op zo’n moment niet met een diepe zucht zijn recorder dicht, rolt met de ogen en staat recht om de nachtverpleegster te roepen voor een verse pamper?”

3R Uit een rapport van de zender Fox News blijkt dat de vervolging van christenen zoveel slachtoffers maakt en zo systematisch is, dat het volgens de internationale definitie bijna om een genocide gaat. Niet alleen in overwegend islamitische landen worden christenen meedogenloos vervolgd en dikwijls vermoord, ook in landen waar de moslims slechts een minderheid zijn, zoals bijvoorbeeld de Filippijnen, Nigeria en de Centraal-Afrikaanse Republiek (CAR). In de CAR is slechts 15 procent moslim, maar zij voeren een ware terreurcampagne tegen christenen.

Het voorlopige dieptepunt was de recente golf van geweld waarbij de groep 3R een non onthoofdde en dertig andere mensen vermoordde. Ironisch genoeg staat 3R voor de Franse termen Retour, Reclamation et Re-

conciliation. Ach, hoe heerlijk politiek correct! Hoe verzoeningsgezind! Onze politici zouden ervan smullen. De leider van 3R had in het kader van een ‘vredesverdrag’ zelfs een functie gekregen als regeringsadviseur.

Maar in werkelijkheid beschouwt 3R zich als een filiaal van de Fulani, een Nigeriaanse islamitische terreurgroep.

De Fulani, Boko Haram en de Somalische El Shabab zijn de drie beruchtste en wreedste islamitische groepen van zwart Afrika.

De 3R, inderdaad. De drie recordhouders inzake terreur door ‘niet-statelijke actoren’ zoals dat in het jargon heet. Een terreurstaat als Soedan kon meer dan een miljoen ongelovigen afslachten, zowel christenen als animisten.

Een zelfstandige terreurgroep kan zo’n score natuurlijk nooit evenaren, hoe ijverig de leden ervan ook hakken, branden en schieten.

Grote verschillen Ook bij de jongste verkiezingen was het een opvallend feit: het aantal behaalde zetels staat niet altijd in verhouding tot de behaalde stemmen. Dat kleine partijen benadeeld worden tegenover grote partijen, is al langer bekend. Laten we enkele resultaten eens bekijken.

De PS behaalde in de Kamer zo’n 641.623 stemmen, en krijgt daarvoor 20 zetels.

Vlaams Belang, met 810.177 stemmen, krijgt 18 zetels. Omgerekend: VB haalt 170.000 stemmen méér dan de PS, maar krijgt toch 2 zetels minder in de Kamer.

Ook tussen Groen en Ecolo is een duidelijk verschil te merken: Ecolo behaalde 416.452 stemmen, Groen kreeg er 413.838.

Het verschil: amper 2.614 stemmen. M.a.w., in stemmenaantal is er heel weinig verschil tussen Ecolo en Groen, maar Ecolo krijgt wel 13 Kamerzetels, terwijl Groen er 8 krijgt.

Ecolo was de grote winnaar (aan Franstalige kant), sp.a zat in het verliezende kamp.

Maar sp.a behaalde wel 455.034 stemmen, nog zo’n 38.000 stemmen méér. Maar in realiteit krijgt de sp.a. vier (!) Kamerzetels minder dan Ecolo.

Vergelijken we ook even tussen CD&V en PS: de CD&V haalde 602.000 stemmen, zo’n 39.000 stemmen minder dan de PS. Maar in zetels omgerekend: PS krijgt 20 zetels, CD&V krijgt 12 zetels.

Alle politicologen haastten zich om te melden dat alles ‘normaal’ is, en dat er logische verklaringen zijn. Dat zal wel, maar het blijft een eenvoudige vaststelling dat in de Kamer de Franstaligen in verhouding meer zetels halen. En het is in de Kamer waar beslist wordt over de federale materies.

Genereuze De Croo?

Onder deze titel maakte ’t Pallieterke einde vorig jaar al als eerste brandhout van de zogenaamde generositeit van het Orakel van Brakel, Herman De Croo die na 51 jaar nu toch aan afzwaaien denkt.

IJdelheid Deze week wurmde de nestor van de Belgische politiek zich weer in het nieuws door te komen melden dat hij zich toch niet meteen gaat laten opvolgen in het Vlaams parlement, maar dat hij daar enkele weken mee gaat wachten. Want, zegt hij: “Ik wil de eedaflegging leiden en het nieuwe parlement voorzitten.” Hij doet dat zogezegd om Filip Dewinter af te blokken, want dat is het tweede-langst zetelende parlementslid.

De traditie wil immers dat de zitting van een nieuwe legislatuur geopend wordt door het lid met het grootste aantal dienstjaren.

Flauwe kul natuurlijk, want Herman De Croo wil zichzelf zoals altijd in de kijker plaatsen.

Hij is te ijdel, ziet en hoort zichzelf te graag; zo simpel is dat.

Oude vos Daarbij verkondigt hij dat hij een royale uittredingsvergoding van een heel dikke 500.000 euro laat schieten. Want als je zelf uit eigen beweging weggaat, ben je die kwijt.

Schoon lijkt dat, maar het is goed een en ander even van dichterbij te bekijken. Laten we duidelijk zijn: De Croo heeft het allemaal goed bekeken en uitgekiend. Een oude vos moet je geen streken leren. Even recapituleren wat we vorig jaar dus al schreven.

“Wie zijn persoonlijke zaak van wat dichterbij bekijkt, weet wel beter. Het zit zo. Herman is 81 jaar en zit al vele jaren aan zijn maximum uittredingsvergoeding. Bovendien valt hij daarbij nog onder de oude regeling. Daarnaast – en los daarvan – valt hij ook nog onder de oude regeling die parlementairen met pensioen liet vertrekken ten vroegste op hun 55e na nauwelijks 20 jaar dienst. En ook dat is al jaren verworven. Wie het zelfs speciaal aanvroeg, kon zelfs op 52,5 jaar op vervroegd pensioen, zelfs al had men nog geen 20 jaar op de teller. Maar dan ontving men slechts

een breuk van het totaal. (…) En zo komen we terug bij De Croo. Hij zit dus al heel lang aan zijn maximum pensioen, dat zo’n 75 % is van een parlementaire wedde. Het is dus interessanter zijn 48 maanden (iets hogere) uittredingsvergoeding – die niet mag gecumuleerd worden met een parlementair pensioen - niet op te nemen, want als hem in die tijd iets zou overkomen, dan valt alles voor zijn madam ook weg. Dus liever een vet pensioen, dat in het slechtste geval (zijn overlijden dus) 60% van zo’n 4500 euro netto blijft opleveren voor zijn weduwe, inclusief een degelijke hospitalisatie- en gezondheidszorgenverzekering.

Heel de demarche van De Croo is een en al berekening en toch iets te doorzichtig. Voor alle duidelijkheid, wij wensen hem nog vele jaren en nog bakken slijk der aarde, maar… de oude krokodil speelt toch iets te veel komedie…”

Kortom: het laten vallen van zijn uittredingsvergoeding is geen genereuze geste. Hij is gewoon beter af met een parlementair pensioen.

En zijn nabestaanden ook… We zegden het al vaker: “Voor ’t geld danst den beer!” De Croo laat dus helemaal niets liggen en schenkt evenmin iets aan de niet weerkerende parlementsleden die “het nodig hebben”. De Croo is dus leugenachtig, hypocriet en gewoonweg niet eerlijk. Eén troost voor ons allen: niemand gaat deze tot politieke nar verworden tuinkabouter missen. Laat hem in Brakel maar op zijn berg geld gaan zitten.

Pittig detail Herman De Croo mag dan al de installatievergadering voorzitten, hij zal er toch niet buiten kunnen dat de twee jongste parlementsleden hem – ook volgens de traditie – zullen moeten assisteren. En dat zijn Adeline Blancquaert en Filip Brusselmans… Twee Vlaams Belangers. En die gaan nog een tijdje blijven als ‘der Alte’ er niet meer is.

KVDP

UIT DE WETSTRAAT Zware uitdaging Een flink pak praatbarakkers keert niet meer terug. Bij de traditionele partijen likt men zijn wonden en zijn de fracties kleiner geworden.

Dat betekent ook dat medewerkers naar een andere baan op zoek moeten. Een verkiezingsnederlaag is niet alleen politiek erg, maar is ook voor de interne organisatie niet leuk. Medewerkers die zich ingegraven hadden in dossiers, moeten gaan. Parlementsleden die die dossiers behartigden zijn ook weg of blijven achter zonder hulp. Maar ook het omgekeerde is waar. Zo krijgt het Vlaams Belang er maar liefst 15 parlementsleden bij, terwijl na 2014 van de schaarse overgebleven ervaren medewerkers de meeste toch maar andere horizonten opzochten. Naar verluidt was er tot voor kort nog slechts één inhoudelijke medewerker en één administratieve bediende aan het werk. Waar gaat men plots zoveel medewerkers halen die weten waarover het gaat en die sterk inhoudelijk ondersteunend werk kunnen neerzetten? Het valt te vrezen dat het vooral de (jonge) parlementsleden zelf zullen zijn die uit hun pijp moeten komen. Het zal

rap duidelijk zijn wie er voor de job gemaakt is en wie niet, en wie er even dik betaald enkel bijzit om de hoop te vergroten.

Gewone werknemers Ook de PVDA/PTB komt met een flinke delegatie in de Kamer terecht. Iedereen is benieuwd of en hoe ze de boel op stelten komen zetten. Zij kondigden alvast aan zo’n 4000 euro per maand (!) van hun parlementaire wedde af te staan aan hun partij, zodat ze nog een goede tweeduizend euro - het loon van een bediende - overhouden.

Hun filosofie is dat zij gewone werknemers zijn die hard moeten werken voor hun centen, net als het ‘werkvolk’ dat zij verdedigen. Men kan ervan zeggen wat men wil, maar consequent zijn ze wel. Het valt te betwijfelen dat ze navolging zullen krijgen in andere partijen…

Spijtig afscheid Wij hebben altijd met veel genoegen en aandacht geluisterd naar de tussenkomsten van Koenraad Degroote, de sympathieke N-VA-burgemeester uit Dentergem. Hij was altijd goed op de hoogte van de dossiers die te maken

hadden met politie en veiligheid. Hij kende zijn zaak en was een stipt aanwezig parlementslid.

Hij had een eigen, volkse stijl en zelfs als hij zijn beste Nederlands sprak, bruiste zijn taal van de West-Vlaamse accenten. Het is jammer dat zo iemand niet meer werd verkozen, ondanks zijn vele voorkeurstemmen. De kiezer kan ongenadig zijn, vaak voor mensen die dat niet verdienen. Hou je goed, Koenraad!

Afslag naar rechts?!

Wie wel terugkomt ondanks de electorale dreun, is ‘straffe’ Hendrik Bogaert van CD&V. Hij neemt net als zijn vriend Pieter De Crem geen blad voor de mond en vindt dat zijn partij wel een eind naar rechts mag opschuiven. Hij had bijzonder veel voorkeurstemmen, wat hem een ijzersterke positie in de partij oplevert. Het zou ons niet verbazen mocht hij Wouter Beke over niet al te lange tijd opvolgen. Beke heeft het niet goed gedaan. In zijn eigen gemeente Leopoldsburg, waar hij burgemeester is, stak het Vlaams Belang hem met een grote voorsprong voorbij. We gaan dus nog van Hendrik horen. En van Pieter zeker ook. Die mannen gaan zonder

twijfel op de rem staan om te redden wat er nog te redden valt. En dat zal flink wat interne strijd met zich meebrengen. CD&V: “Veilheidsgordels vast!”

Wij zijn er wel klaar voor Als de Kamer aan het werk gaat in oktober, zullen we pas echt goed zicht krijgen op alle posities en machtsverhoudingen, in en tussen de partijen. Het beloven boeiende tijden te worden in een onzekere constellatie. Gaat men nog een federale regering kunnen vormen? Komt het confederalisme alsnog in beeld? Zien we binnenkort een herboren Di Rupo en een opnieuw krijsende Onkelinx? En hoe zal het met lachebekjes Calvo en co zijn na hun overwinningsnederlaag? Zal Van Grieken het nieuwe gelaat van zijn partij ook in de Kamer gestalte kunnen geven? En gaat Patrick Dewael nog altijd met een ijzeren tronie de moraalridder tegen extreemrechts komen spelen? Gaan we het kleine groepje Vlaamse socialisten nog kunnen terugvinden? Over dat alles en nog veel meer gaan we u opnieuw op de hoogte houden, beste lezer.

Uw Wetstraatwaarnemer is er alvast klaar voor.

Actueel

6 juni 2019

5

Tom Van Grieken (VB)

“De koning heeft mij nog eerder een hand gegeven dan Almaci.

Beschamend!”

Zondag 26 mei was - zoals u niet gemist zal hebben - verkiezingsdag. Door bepaalde studiogasten en in krantenanalyses werd het al snel ‘gitzwarte zondag” gedoopt, maar correcter is misschien ‘Vlaamse Zondag’, want nooit eerder werd zo’n gezamenlijke Vlaams-nationalistische score behaald.

De theorie van de ’communicerende vaten’ lijkt voorgoed naar de prullenbak verwezen, want N-VA en Vlaams Belang gingen er - samen tenminste - op vooruit. Bijna zoveel zelfs, dat er een V-meerderheid in het Vlaams Parlement kon gevormd worden, al mankeert dit scenario nog wat pluche. En in de politiek krijg je geen punten voor ‘bijna’.

Maar het zit er misschien nog in. Iets meer dan een week na de telling, polsten we kort de man die zijn partij als een feniks uit de as liet verrijzen: Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken.

Proficiat, meneer Van Grieken, met jullie indrukwekkende uitslag. Er was vaak te horen dat men zelfs bij het Vlaams Belang deze grote winst niet zag aankomen, maar meer dan een week na de verkiezingen is er nu toch meer zicht op het waarom-aspect?

We wisten natuurlijk al even dat we vooruit zouden gaan. De gemeenteraadsverkiezingen (meer precies: de provincieraadsverkiezingen) waren daar een duidelijke aanwijzing van. Nadien hebben we op een succesvolle wijze oppositie kunnen blijven voeren: de val van de regering omtrent het Marrakeshpact, het afvoeren van het rekeningrijden…

Dat zijn zaken die we op het conto van

het Vlaams Belang kunnen schrijven. Daarnaast hebben we een bijzonder sterk verhaal: we hebben bewezen dat rechts zijn ook kan betekenen dat men sociaal bewust is. Dat lusten de mensen wel. Het is natuurlijk ook fundamenteel onrechtvaardig dat men enerzijds de Vlamingen gaat vertellen dat ze langer gaan moeten werken voor de laagste pensioenen van West-Europa, en diezelfde Vlamingen anderzijds een blijvende import van armoede van over heel de wereld in de maag splitst. Over de maatschappelijke aspecten van dat laatste heb ik het dan nog niet eens…”

De gewone Vlaming is de traditionele partijen gewoon beu. Ze beloven veel, maar aan het eind van de rit blijft die gewone Vlaming altijd in de kou staan. Ook de afgelopen vijf jaar was dat zo. Wie gelooft die mensen nog? De gewone Vlaming niet meer. Die snakt naar verandering. En net zoals in andere Europese landen wordt die verandering belichaamd door een nationalistisch/patriottisch alternatief. In Vlaanderen is dat het Vlaams Belang.

De ogen van journalistiek België zijn op uw partij gericht, en bij de achterban zijn de verwachtingen hoog. Het Vlaams Belang kon voor het eerst bij de koning op visite en ook al zei u dat dit niets bij-

zonders is - gezien uw klinkende overwinning - lijkt u misschien aan zet. Of toch niet? Valt er überhaupt iets te verwachten van Vlaams Belang op federaal niveau, of was dit veeleer symbolisch?

Het Vlaams Belang is bereid zijn verantwoordelijkheid te nemen, zeker op Vlaams niveau, waar de N-VA aan zet is. Daarmee zijn wel wat overeenkomsten te vinden. Op federaal niveau liggen de kaarten natuurlijk anders, met een Wallonië dat uiterst links heeft gestemd.

Hebt u in het Nederlands overlegd met de koning?

Het overleg gebeurde inderdaad in het Nederlands. Tot mijn grote verrassing moet ik zeggen dat de koning mij zelfs een hand gaf. Dat terwijl iemand als Meyrem Almaci (voorzitster van Groen, red.) dat al jaren weigert. Beschamend, eigenlijk…

De slaagkansen zijn misschien iets groter op Vlaams niveau. N-VA houdt de deur nog steeds open, maar Francken vroeg ook “om met concrete voorstellen te komen”. Hebben jullie er al? Francken verwees zo onder meer naar “voorstellen die juridisch sluitend zijn en de mensenrechten respecteren”. Kunnen we zo’n dingen verwachten? Limburgs Vlaams Belang-kopstuk Chris Janssens opperde al om de steun aan bepaalde allochtone ‘cultuurorganisaties’ stop te zetten.

“Misschien moet Theo Francken ons

programma maar eens lezen, dat bulkt van de haalbare voorstellen. Heel wat van onze voorstellen zijn overigens gebaseerd op buitenlandse Europese voorbeelden. Denk maar aan Denemarken, Italië en Oostenrijk.

Wat daar mogelijk is, moet ook in Vlaanderen mogelijk zijn. Ik heb soms het gevoel dat Theo het goed meent, maar dat hij zich aan de spelregels die de linkse goegemeente heeft uitgestippeld, wil houden. Wij hebben daar niet de behoefte toe. Het voorbeeld van Chris Janssens (die liet maandag weten de subsidies voor Turks-radicale groeperingen te willen stopzetten, red.) is maar het topje van de ijsberg. Uiteraard hebben wij een waslijst aan voorstellen die betrekking hebben op migratie en de bescherming van onze identiteit, maar daarnaast is ook ‘goed bestuur’ of zeg maar gerust ‘democratisering’ van Vlaanderen iets waar wij hard op inzetten.

Er is nog de moeilijkheid van het gebrek aan een V-zetelmeerderheid in het Vlaams Parlement. Iedereen behalve N-VA wees een samenwerking met het Vlaams Belang reeds af, hebben jullie desbetreffend een spreekwoordelijke stok achter de deur?

Ik loop liever niet vooruit op lopende gesprekken of gesprekken die nog moeten komen. Wij hebben een mandaat van de kiezer gekregen en gaan daarmee het maximale uit de brand proberen te slepen.

JONAS NAEYAERT

De trein van Vlaamsgezinden moet vooruit Bij besprekingen en onderhandelingen met de informateurs Johan Vande Lanotte (sp.a) en Didier Reynders (MR) gaan de N-VA’ers Jan Jambon en Theo Francken zeker het confederalisme op tafel leggen. Of dat nu het eindstation wordt van de Vlaamsgezinden of net niet, speelt eventjes geen rol. Maar de trein moet wel vooruit.

Momenteel zijn bij zowat alle partijen de luiken dicht. Allicht omdat er in de meeste politieke huizen een petite guerre aan de gang is.

Bij CD&V zijn veel kiezers geëmigreerd.

Daar worstelt een deel van de partij met de leiders van hun arrogante christelijke zuil (veel kiezers zijn al langer vertrokken).

Hendrik Bogaert gaat de krachtmeting aan met de linkervleugel en zei opvallende dingen over migratie, confederalisme, cordon sanitaire, etc. Geert of Hilde? Of dan toch de napoleons van beweging.net? Wie trekt de lijnen? Quid CD&V? Bij de liberalen van Open Vld moet Gwendolyn Rutten vooral haar Oost-Vlaamse clans bij de les houden. De families De Gucht, Verhofstadt en De Clercq onderscheiden zich in links-liberale en losgeslagen eurofiel gedachtegoed. Die heren hebben hun eigen overtuiging in de fik gestoken. In haar Novemberverklaring (Congres 2002) opteerde de VLD nog expliciet voor de evolutie naar een confederaal België. Ook Rutten leek wel een rit achteruit te hebben gereden. Maar in de tweede linie wordt al lang gemord, ook weer over confederalisme, migratie en cordon. Quid Open Vld?

Rood en groen De socialisten moeten al goed zoeken om nog gelijkgezinden te vinden. Even

zag het er naar uit dat het Antwerpse bestuursmodel inspiratie zou opleveren voor meer compromisbereidheid en de heropbouw van een rustig linkse partij.

Een deel van de inspiratie kan men daar ook vinden in het spoor van sommige flamingante socialisten van weleer, die geen aversie hadden voor meer Vlaanderen. Maar onder meer in Leuven worden de vuren weer opgepookt. John Crombez moet weg, en rap liefst. Wordt het Tobback de Jonge of Mohamed Ridouani, de burgemeester en opvolger van Tobback de Oude? En wie zet de lijnen uit: de nog overeind gebleven Teletubbies? De kameraden van de vakbond? Elchardus of de zwevers? Broedertwist en schande, ook daar. Hou je vast. Quid sp.a?

De Groenen dan? Ook die hebben redenen om onderling verdeeld te zijn. De driftkikkers Almaci en Calvo hebben het eigenlijk verknoeid. Het werd in de media wat verdoezeld, maar Groen – pas zesde over de meet - behaalde bij de verkiezingen voor de Kamer zelfs géén tien procent van de stemmen. Met zowat het hele persapparaat achter zich is zo’n resultaat voor de partijtop een regelrecht fiasco.

De tijd komt dat goedmenende ecologisten en natuurliefhebbers afstand nemen van een paar uit de school ontsnapte trezebezen en hun hysterische hyperbolen over klimaatproblemen. Quid Groen? De

communisten verdienen hun kans in het parlement, hoe oneens we het ook zijn met hun sociaal-economisch radicalisme. Dat laatste was op zijn minst historisch gezien geen humanitair succesverhaal. Maar goed, dat was het extreem nationalisme ook niet.

De gedachten zijn vrij, en Peter Mertens en zijn kameraden debatteren beschaafd, houden zich afzijdig van straatgeweld en hopelijk ook van de ultra’s in eigen rangen die de democratie met straatstenen omver willen gooien. In DeWereldMorgen (DWM) toonde Thomas De Creus gruwelijk aan waar de muur staat waar de PVDA zich tegen te pletter dreigt te lopen. Men leze zijn artikel“Verkiezingen, een val voor idioten”.

Op de rug van Sartre dicteert hij dat we verkiezingen “niet mogen overschatten” in een democratie. Interessant detail: tussen de volgelingen van DWM vind je meteen de moeder van een van de trezebezen. Maar goed, quid PVDA?

met ‘geven en nemen’ zijn laatste bocht naar het einddoel in? Quid N-VA? De grote winnaar van de verkiezingen dan? Vlaams Belang heeft veel ontgoochelde kiezers de kans gegeven om te foerten.

Och ja, natuurlijk mogen de geesten verschuiven naar rechts, maar de tikker mag niet doorslaan. Ook daar is er allicht hommeles op komst tussen pragmatici en radicale spreekbuizen die een verfrissende vernieuwing in de weg staan.

Jean-Marie Dedecker zegt het in zijn beeldrijke stijl: “Het politieke verkeer verloopt op drie rijvakken: het linker-, het midden - en het rechterbaanvak. Als het Vlaams Belang bereid is op de rechterrijstrook te rijden in plaats van op de pechstrook, dan valt er te onderhandelen…” Voor wie het objectief van Vlaamse autonomie voor ogen houdt, is dit “bijsturen” geen onzin. Van Grieken heeft geen keuze als ook hij dat doet.

Nationalisten

Rit vooruit

En zo belanden we bij de twee Vlaams-nationale partijen. Bij de N-VA mag een zesde van het politiek personeel vertrekken. Ze hebben gespeeld en verloren. Meegesleept door pragmatisme en postjesdrang?

Of namen ze daar een wel verwogen communautair en sociaal risico om via een Zweedse tussenperiode nu uit te komen bij een net-niet-situatie na verkiezingsdag? Nu wordt het erop of eronder. Sta ons toe nog eens te herhalen wat hier al vaker werd gesteld: wie de slag om Vlaanderen wil willen, heeft bondgenoten nodig, langs beide zijden van het eigen profiel. Is het doodknijpen van CD&V een prioritaire doelstelling?

Of draait de Grote Strateeg nu in de luwte

Laten we afronden met wat Antoinette Spaak (FDF, 90) de voorbije dagen zei: “Het FDF en de Volksunie streefden hetzelfde doel na: een federaal België met meer macht voor de deelstaten. Voor ons was dat het eindstation. Voor de Volksunie was dat het eerste station op een langere reis”. Vijftig jaar lang sukkelt Vlaanderen verder op een krakkemikkige stoptrein. Het mag sneller. We nemen aan dat dit uitkijken naar een nieuw doel ook het aanvoelen is van heel veel politici van verschillende partijen. In de stookplaats achter de locomotief is volk nodig. Wie het anders zegt of anders speelt, dwaalt.

ANJA PIETERS

6

Dwars door Vlaanderen

Binnenland > Onderwijs

Onderwijsminister Crevits is mee verantwoordelijk ACW-vrouw Hilde Crevits werd door CD&V op het einde van de verkiezingscampagne opgehemeld, in een laatste poging om de electorale nederlaag te beperken. Maar zelfs in haar West-Vlaanderen leed de CD&V groot verlies.

Mevrouw Crevits was gedurende vijf jaar minister van Onderwijs. Haar onderwijsbeleid was een even grote ramp als dat van haar voorganger Pascal Smet; de onvrede in de leraarskamers was groot, maar dat legde zij, zoals ook theoloog Boeve (één uur minder Nederlands) van het katholiek onderwijs dat deed, naast zich neer.

Ons onderwijssysteem moest zich aanpassen aan allochtonen in plaats van omgekeerd; een verplicht taalbad werd onnodig geacht.

Oppervlakkigheid en welbevinden-didaktiek vervingen in het lager onderwijs te veel de traditionele werkvormen, die hun nut hebben bewezen.

Waar faalde Crevits?

Leerkrachten stemden tegen het onderwijsbeleid van Crevits

In het secundair onderwijs wordt geen professioneel personeelsbeleid gevoerd.

Het M-decreet waarbij leerlingen, omwille van een inclusie-dogma, van het (schitterend) buitengewoon onderwijs naar het gewoon onderwijs moesten gaan, was, zoals door deskundigen verwacht, nefast voor leerlingen en leerkrachten.

De Vlaamse overheid oefende geen efficiënte controle uit op de gevolgen van de door haar aangereikte middelen in het secundair onderwijs.

Falende scholen werden niet gesanctioneerd.

De eindtermen werden niet ambitieus uitgewerkt en golden als maximum in plaats van als minimum te behalen doelen, en zij hebben een groot aandeel in de niveaucrash van het Vlaams onderwijs.

De ingevoerde brede eerste graad was verwerpelijk, want onderwijs op maat begint bij de verschillen tussen scholen. Kennisoverdracht was niet langer de opdracht van het onderwijs.

6 juni 2019

Dierenrechtenfundamentalisten Victoria Austraet is het enige parlementslid voor de dierenrechtenpartij DierAnimal. Ze is verkozen in het Brussels Parlement. Tijdens een interview op RTL vroeg men haar wie ze in een noodgeval zou redden, een hond of een kind.

Zij antwoordde dat ze het niet wist omdat ze beide even belangrijk vindt. Letterlijk een “onmenselijk” standpunt, waarbij in overeenstemming met het programma van DierAnimal geen onderscheid gemaakt wordt tussen mensen en dieren. In hun termen: “DierAnimal is een antispeciesistische partij. […] Speciesisme betekent discriminatie op basis van de soort.” En vermits alle soorten gelijk zijn, is ook de mens slechts een beest…

Denk niet dat die gekke en harteloze Victoria een zeldzame figuur is in de waanzinnige wereld van de dierenrechtenfundamentalisten. Michael Fox van de dierenrechtengroep HSUS formuleerde het nog botter: “Het leven van een mier en het leven van een kind zouden evenveel belang moeten krijgen.” Ingrid Newkirk van de organisatie People for the ethical Treatment of Animals (PeTA) liet zich in dezelfde zin uit: “Dierenbevrijders zonderen het menselijke dier niet af, er is geen rationele basis om te zeggen dat de mens speciale rechten heeft. Een rat is een varken, is een hond, is een jongen. Het zijn allemaal zoogdieren.”

In de discussie over het gebruik van proefdieren om nieuwe medicijnen of operatietechnieken uit te proberen, zei ze: “Zelfs als proefdieren een oplossing zouden kunnen bieden voor aids dan nog zijn we ertegen. Waarom? Omdat de mensheid gegroeid is als een kanker. Wij zijn het grootste probleem op aarde.” Chris Derose, de stichter van Last Chance for Animals, zit op dezelfde golflengte: “Een leven is een leven. Indien de dood van één rat alle ziekten zou genezen, dan zou dat voor mij geen enkel verschil maken.”

Er bestaan veel onderzoeksresultaten (PISA, TIMMS, PIRLS) waaruit de achteruitgang van het Vlaams onderwijsniveau blijkt. De prestatiemotivatie is de laagst gemeten ter wereld.

Deze signalen werden misschien opgevangen door de minister, maar ze deed er niets mee; leerkrachten werden moedeloos en samen met (ex-) leerlingen, die slachtoffer werden van haar beleid, keerden zij zich op 26 mei tegen haar en haar partij. Want een van de redenen waarom de charmante mevrouw Crevits en haar partij werden afgestraft door het onderwijzend personeel en door jonge kiezers is het nefaste en de onwerkzaamheid van de dictaten van haar progressieve pedagoochelaars, die het onderwijsbeleid rampzalig aanstuurden.

GEERT GOUBERT GEWEZEN DOCENT ARTEVELDEHOGESCHOOL GENT

BRUSSEL

Rijzende ster Ampe Cijfers blijven voor interpretatie vatbaar, maar welke methode men ook hanteert: de achteruitgang van Open Vld in Brussel blijft opmerkelijk. Vijftien jaar lang was ze de grootste Vlaamse formatie, met kopman Guy Vanhengel als onvervalst stemmenkanon. Vandaag is de hamvraag hoe en voor hoelang bijltjesdag vermeden kan worden.

Stemmenkanon Vanhengel verloor heel wat voorkeurstemmen en moest met 11 stemmen verschil zijn meerdere erkennen in Pascal Smet (sp.a), ook al blijft de liberale lijst net wat groter.

Het is maar hoe je het verlies (of de winst) in kaart brengt, natuurlijk. Leg je de focus op het (relatieve) percentage, of ga je ook een blik werpen op het exacte aantal vergaarde stemmen, het absolute cijfer dus? Meestal doet men het eerste. Best begrijpelijk. De 23 Vlaamse zetels in Brussel liggen vast (17 voor het Brussels Parlement en 6 voor de Vlaamse evenknie) en het is het behaalde aandeel in de taart dat bepaalt hoe de zetels verdeeld worden. Maar een echte doorlichting moet breder gaan.

“We verloren 10 procent van onze kiezers,” verklaarde uittredend cultuurminister Sven Gatz (Open Vld) tot vervelens toe op Radio 1. Klopt niet helemaal. Zijn partij strandde op 15,79 procent, inderdaad een aandeel dat zo’n tien percent onder dat van 2014 ligt (26,70 procent), maar in werkelijkheid haalde de liberale lijst een kwart minder stemmen dan de vorige keer. En dat stemt, alle ‘windowdressing’ ten spijt, tot nadenken.

En zoals dat gaat in de politiek, worden achter het scherm van mooipraterij over één ploeg en dito collectieve verantwoordelijkheid de messen geslepen. Vooral Els Ampe ruikt bloed. Ze wierp zich meteen op als de komende leading lady van de Brusselse liberalen. Eerder had ze ook al Vlaams minister Sven Gatz weggeduwd. Die slikte de bittere pil, werd lijstduwer op de Brusselse lijst en raakte zo verkozen. Nu moet blijkbaar Vanhengel volgen.

Structureel electoraat Elke partij zou de oefening moeten maken. CD&V zag haar aandeel met 4 procent zakken, maar verloor wel 15 procent van haar stemmen. Kijken we naar die effectief behaalde stemmen, dan is het VB de grote winnaar (+95 procent). Groen (+50 procent) en N-VA (+38 procent) vervolledigen de top

drie. Leuk is het resultaat van de sp.a, excuseer, ‘one.brussels-sp.a’ zoals ze zich aan de kiezer aanbood. Met 94 stemmen meer dan de sp.a vorige keer, zakte het aandeel met 4,51 procent.

Verschillende factoren verklaren dit. Een pak meer stemmen voor de Nederlandstalige lijsten (Franstalige kiezers die strategisch stemden), om en bij de 17.000, waardoor de Nederlandse pool het record van 1989 evenaart. Lijstverbindingen ook, een systeem dat destijds tegen het VB gecreëerd werd en nog steeds zijn vruchten afwerpt. Doordat de PVDA zo’n lijstverbinding aanging met DierAnimal haalde het de zetel binnen, normaliter de tweede voor het VB. Het is een verhaal van kleine cijfers achter de komma.

Liberale verrassing Meer dan het verlies van CD&V, dat verkiezing na verkiezing haar traditioneel electoraat ziet afkalven, was de mokerslag voor de VLD toch dé verrassing van deze verkiezing aan Vlaamse zijde. Aan middelen zal het niet gelegen hebben. Iedere Brusselaar, zeker die met een Nederlandstalige identiteitskaart, werd overstelpt met blauwe propaganda. Meer dan elders profileren de Brusselse liberalen zich met figuren als Vanhengel, Gatz en Ampe van hun meest progressieve zijde, wat het (nieuwe) stedelijke publiek zou moeten aanspreken. Niet dus.

Ellebogenwerk

Volksfront De regeringsvorming lijkt alvast goed op te schieten. Als grootste nam Groen het voortouw, vond de ‘progressieven’ van Smet en ook de VLD. Het zou hen een meerderheid van 10 op 17 opleveren. Zondagavond was duidelijk dat een ander scenario nauwelijks denkbaar was. Het VB? Uitgesloten, en anders dan de koning nodigde Groen hen zelfs niet op de koffie uit. CD&V? Irrelevant, met amper één zetel. Idem voor PVDA en de burgerbeweging Agora. Per slot van rekening moet het plaatje mathematisch kloppen. De N-VA had ook gekund, maar naar Brusselse normen is die partij wel gruwelijk rechts.

En dus gaat men voor het volksfront, groenpaars. Een club waarin de opportunistische Els Ampe beslist haar draai kan vinden. En wie weet, afkomstig uit een rood nest als ze is, kan het haar misschien nog wat nostalgische gevoelens opleveren.

KNIN

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Onze naaste buren

6 juni 2019

Daar is de teringherrie!

Nederland is gidsland. Dat weet u al lang. Maar de Nederlandse media melden trots dat het land nu ook wereldkampioen en gidsland is op het terrein (letterlijk en figuurlijk) van de muziekfestivals.

200 erbij Vorig weekend begon het festivalseizoen met Best Kept Secret, drie dagen lang in de bekende Beekse Bergen in Hilvarenbeek. Nou ja, er was al een proloogje met drie dagen Paaspop in Schijndel en twee weken geleden nog het techno dance spektakel Soenda in Utrecht dat – gelukkig voor de buren – maar één dag duurde. Half oktober is de zomer eindelijk voorbij met drie dagen Festyland in Volkel. De Festival Monitor meldt trots dat er geen einde aan de groei komt. In totaal zijn er tussen begin juni en half oktober 688 plaatsen waar lawaai uit de boxen knalt. Alleen al in de laatste vijf jaar kwamen er 200 festivals bij. Met iets van hoofdschudden wordt verwezen naar de barbaarse tijden toen Nederland, dertig jaar geleden, het moest doen met drie dagen Pinkpop in Geleen.

bubbel blijven zitten”. Geef toe dat u daar niet aan dacht toen uw woning om drie uur ’s nachts nog stond te dansen op de lage bastonen. Een serieuze krant als “De Volkskrant” meldt zelfs dat festivals “sociologisch onschatbaar” zijn. Daarenboven surfen de Nederlandse festivals op het getij der correcte meningen. Alle festivals beklemtonen dat ze “groen” zijn.

Meer zelfs, want de meesten zijn “duurzaam”. Ze laten “geen voetafdruk” na en beweren dat ze “klimaatneutraal” zijn. De neusjes van de festivalzalmen vestigen de klemtoon op het “circulaire” van hun activiteiten. Alles wordt netjes (en dat is voor één keer geen marketingpraat) opgeruimd en de etensrestjes worden verwerkt tot compost die dan weer gebruikt wordt als mest voor het voedsel van volgend jaar. Te hopen valt dat in die compost niet wat plastic bestek en een paar achtergebleven tentjes verwerkt zijn.

Het “maatschappelijk smeermiddel”

De koopman naast de dominee

De Nederlandse media berichten erover alsof er wereldcreaties zijn van juist ontdekte symfonieën van Ludwig van Beethoven en ze wedijveren met elkaar om de weldoende eigenschappen van de festivals te beklemtonen. De positieve aspecten zijn “de mogelijkheid om de toekomende individualisering te bestrijden”, “een maatschappelijk smeermiddel”, “ze verhinderen dat mensen uitsluitend in hun sociale media

Natuurlijk staat ook op de festivalweide de koopman naast de dominee. De omzet van die hele festivalbusiness wordt door KPMG op 1.5 miljard euro geschat. Hier en daar wordt dus een met kaviaar besmeerde boterham verdiend. Volgens de media bestuderen buitenlanders al jaren hoe zij de succesvolle Nederlandse organisaties kunnen imiteren en wordt volop een beroep gedaan op Nederlandse podiumbouwers.

7

NEDERLAND Uiteraard wordt met geen woord gerept over de Vlaamse collega’s die al aardig aan de weg en de festivalweiden timmerden toen Nederland nog het land van “de grootse, de stille natuur” was.

Trouwens, we zien ieder jaar de noordelijke hordes met geel-zwarte nummerborden voorbijsnellen richting Werchter en Boom. Mensen die in de omgeving van Mysteryland, Fortarock, Jera on Air en Defqon wonen, verzekeren me dat rood-witte nummerborden daar eerder zeldzaam zijn. En dat ondanks de Nederlandse mogelijkheden om naast de culturele verrijking ook overal de geest te verruimen met behulp van spul waarvoor men anders langdurig moet aanschuiven in Nederlandse koffiehuizen. Vooral bij het Amsterdam Dance Event kan je de faciliteiten vergelijken die de Nederlandse en de Vlaamse hospitalen aanbieden aan klanten die “tot op de bodem van het genot” gingen.

Bij al dit moois durven we nauwelijks opmerken dat er ook in Nederland mensen zijn die vinden dat hun buurtparkje niet langer een oase van rust is, die actiegroepjes oprichten tegen Welcome to the Future. Zelfs Lowlands in Walibi Holland heeft tegenstanders, al reiken de historische wortels daar tot 1967. “De Volkskrant” zucht dat een klein beetje tolerantie helpt omdat een festival “soms een lastpak is als een nachtelijke vierkwartsmaat het geopende slaapkamerraam binnenwaait”. Dat raam helemaal openzetten zeggen we, want wie wil er niet genieten van de op festivals geliefde muziek van Johann Strauss en consorten?

WILLEM DE PRATER

De boosheid van een overgesubsidieerde kleuter Mijnheer Ben Chikha mocht op “De Afspraak” zijn gal komen spuwen over de verkiezingsuitslag.

“De kiezer heeft ongelijk”, beweert hij. Daarmee bewijst hij dat hij geen democraat is en dat hij er niets van begrepen heeft. Door het jarenlang schofferen van alles wat Vlaams of christelijk is, heeft hij zijn steentje bijgedragen aan het succes van rechts.

Deze man maakt multicultureel theater met provocatie als handelsmerk. Theater dat overleeft dankzij subsidies, maar waar buiten het kringetje extreemlinkse culturo’s niemand in geïnteresseerd is. Het levert hem de bewondering op van de postmoderne elite. Vulgariteiten als een processie ‘met emmertjes sperma en eicellen’ worden bejubeld als grote kunst. “Action Zoo Humaine” verklaart ons collectief schuldig. Kolonisatie, collaboratie, ingeworteld racisme … zoveel zonden waarvoor wij ons eeuwig moeten schamen.

van subsidies. Een zaal vullen met een enthousiast publiek dat bereid is te betalen voor een kaartje, dat kunnen ze niet. Tweeëntwintig procent eigen inkomsten is werkelijk bijzonder laag vergeleken met andere gezelschappen. Het is wel genoeg voor de Vlaamse overheid, die de drempel legt op 12,5 procent. Een lat die bijna plat op de grond ligt. Het gevolg is dat veel ‘cultuur’ waar niemand in geïnteresseerd is en die geen enkele bijdrage levert aan de maatschappij toch gesubsidieerd wordt.

De vorige Vlaamse regering heeft dat niet aangepakt.

Het was een teleurstelling te moeten vaststellen dat het subsidiëren op basis van ideologie (promoten van diversiteit, maatschappijkritiek...) gewoon voortging. “Hart boven hard” heeft luid geroepen dat op cultuur bespaard werd, maar ze hoefden zich eigenlijk weinig zorgen te maken. De subsidiekraan voor de vrienden werd niet dichtgedraaid, integendeel.

Het voorbeeld van minister Homans die uitgerekend aan het Gentse Victoria De Luxe subsidies gaf om jongeren te deradicaliseren spreekt boekdelen. Gelukkig is Chokri er nog. Zijn arrogant gedrag op Terzake zal de roep om eens goed in te beuken op de ivoren toren van cultuur en media alleen maar luider doen klinken.

Progressief Gent zet zich schrap De grote teleurstelling bij links zal gevolgen hebben voor Gent. Er volgen nu normaal vijf jaren zonder verkiezingen (al weet je het in de politiek nooit). Daar zullen de partijen uit de meerderheid gebruik van maken om zo ‘progressief’ mogelijk te besturen. Groen moet zich bewijzen met verregaande klimaatmaatregelen.

De sp.a is nog slechts de vierde partij en wordt opgejaagd door PVDA. De socialisten zullen velerlei tegemoetkomingen eisen voor sociaal zwakkeren, in de hoop weer kiezers te sprokkelen. En wat te verwachten van de liberalen? “Het verzet begint in Gent” orakelde Dirk Verhofstadt, de man die bekendstaat als de mentor van onze burgemeester. Zal blauw dan mee links besturen? Wat dat in de praktijk moet betekenen, zullen de Gentenaars de komende jaren aan de lijve ondervinden.

Subsidies op basis van ideologie De familie Ben Chikha heeft zich een mooi holletje uitgevreten in de subsidiekaas. Hun bijverdienste AZH (“Action Zoo Humaine”) kreeg vorig jaar 274.000 euro subsidies van minister Sven Gatz. Op de loonlijst staan de gebroeders Ben Chikha en ook de onvermijdelijke Marijke Pinoy. Van de totale inkomsten van dit gezelschap kwam slechts 22 procent uit de eigen werking (opbrengsten voorstellingen, tickets…).

Voor elke euro die ze zelf verdienden, moest de staat er dus vier euro bij leggen. Dat bewijst dat er voor hun konterfeitsels eigenlijk geen publiek is. Ze verkopen wat projecten aan andere (linkse) gezelschappen, mogen meedoen in producties van het NTG (sinds Milo Rau daar de leiding heeft) en werken samen met gezelschappen als Victoria De Luxe, allemaal op hun beurt afhankelijk

MATHILDIS

De MR is nog niet uitgeteld

WALLONIE

Iedereen verwachtte dat PS en Ecolo gemakkelijk een absolute meerderheid in het Waals Parlement zouden halen. Het draaide anders uit. Er is een derde partij nodig, en de centristen van de cdH staan na hun nederlaag op de rem. Een PS-MR-regering, of zelfs een MR-cdH-Ecolo-regering, is niet helemaal uitgesloten in Namen.

op de federale regeringsvorming. Eigenlijk denken ze op alle partijhoofdkwartieren dat een deelname aan de Waalse regering een opstap is naar een federale deelname.

Blijkbaar heeft de PS nu toch geen haast. Tijdens het hemelvaartweekend werd amper onderhandeld over de vorming van een nieuwe Waalse regering. Men blijkt in Namen zijn tijd te nemen. Dat was niet verwacht.

In de aanloop naar de verkiezingen rekenden de meeste analisten op een snelle formatie, waarbij PS en Ecolo een meerderheid van minstens 38 op 75 zetels in het Waals Parlement zouden halen. Maar de resultaten lagen voor beide partijen lager dan verwacht. De PS verloor 7 zetels om op 23 zitjes uit te komen. Ecolo won er 8 en telt nu 12 Waals Parlementsleden. Samen 35 dus, 3 te weinig.

Ecolo heeft wat meer bewegingsruimte. De partij komt in Brussel zo goed als zeker aan de knoppen. Als een Waalse deelname mislukt, heeft ze toch een voet tussen de deur in één regering. Maar eigenlijk wil Ecolo in minstens twee regeringen en ook federaal meestappen. Al weten de Waalse ecologisten ook dat dit voor hen enkel mogelijk is als Groen meedoet. In een federale regering met aan Vlaamse kant bijvoorbeeld de Zweedse coalitie (N-VA, CD&V, Open Vld) is voor Ecolo geen optie. Hetzelfde voor een federale regering met aan Vlaamse kant de Bourgondische coalitie (sp.a in plaats van CD&V).

De MR hoopt er in Wallonië toch bij te zijn, maar de partij van Charles Michel weet dat ze daar geen baas is over het eigen lot. Vandaar dat men toch vooral denkt aan federale deelname. Indien de MR in de Waalse regering komt, dan beschouwt men de federale deelname als verworven. Met de PS, of desnoods in een brede coalitie van MR-PS-EcolocdH. Een soort van Franstalig front tegen de Vlamingen.

Mislukt de Waalse formatie voor de MR, dan hoopt ze via de Open Vld en de nog altijd hoffelijke contacten met de N-VA op dat federale niveau aan zet te zijn. Of hoe een verkiezingsnederlaag voor de Waalse liberalen na de formatie een overwinning wordt.

PICARD

Nederlaag Geen nood, de centristen van de cdH zouden met hun 10 zetels snel aansluiten, zo werd verwacht. Maar voorlopig gebeurt dat niet. Voorzitter Maxime Prévot temporiseert.

De voormalige christendemocraten verloren immers drie zetels, een zoveelste nederlaag op rij. Bovendien willen de centristen ook in Brussel het onderste uit de kan halen.

Maar daar zou men afstevenen op een PS-Ecolo-Défi-regering. Onaanvaardbaar voor Prévot, die meer wil zijn dan een Waalse “dépanneur”. Vandaar dat er nog masseerwerk nodig is om de cdH te overtuigen. De partij denkt namelijk aan een oppositiekuur.

Maar vooral, ze kan de ‘kingmaker’ zijn van een Waalse anti-PS-regering. De voormalige MR-cdH-coalitie heeft met 30 zetels geen meerderheid meer. Met Ecolo erbij is dat geen probleem. En de Waalse ecologisten mogen dan zeer links zijn, een regering zonder de PS zou een teken zijn van “nieuwe politieke cultuur”. Want de Waalse groenen zijn de PS-schandalen nog niet vergeten. Trouwens, het is uit die hoek dat het affairisme rond Publifin en SamuSocial aan het licht kwam.

Coalitiespel Dat de Waalse formatie langer dreigt te duren dan aanvankelijk gedacht, is een kans voor de MR om zich in het coalitiespel te positioneren. De Waalse liberalen kunnen meerdere richtingen uit. Een PS-MR-meerderheid is mogelijk en het zou de enige coalitie zijn waarbij twee partijen volstaan. Het is altijd interessant om per partij meer ministerposten te verdelen.

De MR kan ook proberen te werken aan een anti-PS-coalitie, en kan zo de prijs voor een regeerakkoord bij Elio Di Rupo en Paul Magnette opdrijven. In Namen wordt zowaar een politiek schaakspel mogelijk.

Cruciaal voor zowat alle Waalse partijen, is dat de coalitie bezuiden de taalgrens een bepalende invloed heeft

Zweeds? Bourgondisch?

8

Actueel

6 juni 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Lord Palmerston inspireert het Kremlin De verhoogde Amerikaanse druk ten aanzien van Iran lijkt verregaande gevolgen voor de hele regio te hebben. En zoals het ernaar uitziet, zou Rusland wel eens het grootste profijt uit die situatie kunnen halen. Zij het dat Moskou een erg smal pad dient te bewandelen.

Op het eerste gezicht zou men kunnen denken dat de manier waarop de Verenigde Staten Iran de duimschroeven aanspannen dat land in de richting van Moskou zal drijven. De economische gevolgen van de Amerikaanse sancties zijn immers groot, niet het minst op energievlak. Het Iraanse bbp krimpt, ook de olieproductie, waardoor de invoernoden van het land met de dag toenemen.

Is zo’n realiteit geen zegen voor Moskou? Nauwere banden met Iran kunnen een soort antiwesterse as versterken. Alleen, dat is buiten de spreekwoordelijke waard gerekend. Al jaren voert Rusland een verdeel-en-heerspolitiek. De Russen delen speldenprikken uit, waarna ze zich terugtrekken, vaak uit noodzaak. De allianties die ze sluiten zijn er voor het eigen belang, niet uit altruïsme. De samenwerking met Iran en met de Syrische president Assad zijn geen uitzondering op die regel. Een beetje in de geest van wat Lord Palmerston ooit verklaarde, en we parafraseren: Groot-Brittannië heeft geen permanente vrienden, enkel permanente belangen.

Afstand bewaren Wanneer Rusland zich aanbiedt als bemiddelaar tussen de VS en Iran, dan gebeurt dat in de geest van wat Palmerston verwoordde.

Zopas vond een ontmoeting plaats in Jeruzalem tussen een Russische delegatie en de Amerikaanse Veiligheidsadviseur John Bolton. Een teken aan de wand. Even daarvoor was de Russische viceminister voor Buitenlandse Zaken, Ryabkov, naar Teheran gegaan. Op zich weinig opzienbarend, maar de verklaringen die hij na afloop aflegde, trokken wél de aandacht. Iran werd aangeraden “geen roekeloze stappen te zetten”. Analisten waren het

erover eens dat Russische steun voor de Perzen op zijn minst voorwaardelijk geworden was. “Wellicht vindt Rusland het raadzaam zich in dit stadium enigszins van Teheran te distantiëren”, merkte een diplomaat in de coulissen op.

Een andere indicatie was de weigering van Moskou om Iran S-400 luchtafweerraketten te verkopen. Die zijn het neusje van de zalm en kunnen doelwitten vanop een afstand van 400 km neerhalen, best nuttig voor Iran mochten ooit Israëlische gevechtsvliegtuigen in aantocht zijn. Maar het wordt dus een no deal, zo besliste Rusland.

Hetzelfde materiaal werd eerder wel aan Turkije verkocht. Verwacht wordt zelfs dat de eerste effectieve leveringen al tijdens de vakantiemaanden zullen plaatsvinden. Het Syrische terrein maakt de Russische houding des te interessanter.

Sinds vele jaren hebben Syrië en Rusland een intense militaire samenwerking ontwikkeld. Maar de relaties zijn complexer dan de noden aan het front.

Syrische barometer Steeds meer lijkt het erop dat het Syrische toneel een barometer is voor de manier waarop het brede strategische plaatje evolueert. Vaak ontbreken details, maar de laatste tijd wordt steeds vaker melding gemaakt van ‘incidenten’ tussen Russische troepen en door Iran gesteunde milities.

Vaak gaat het om behoorlijke aanvaringen, waar zelfs arrestaties aan te pas komen. Er zijn ook de verwijten aan het adres van Iran in de ‘regeringsgezinde’ Russische pers. Zo wordt Teheran militaire agitatie verweten in de buurt van de Russische haven van Latakia aan de Middellandse Zee. Niet onbelangrijk zijn de verdachtmakingen in de andere richting, rond de

Lord Palmerston (1784-1865)

Israëlische bombardementen op en rond Aleppo. Waar in het verleden zo’n operaties door Rusland gedoogd werden, menen sommige analisten dat de laatste editie wel eens in samenspraak met de Russische militairen gebeurd zou kunnen zijn. Het zegt iets over het sfeertje tussen Rusland en Iran op dit ogenblik.

Eigen volk eerst Voor Moskou is Iran geen doel op zich. Het laatste wat het Kremlin wil, is steun verlenen aan de ambities van Teheran om uit te groeien tot de belangrijkste regionale macht, een beleid dat garant staan voor stevige botsingen met de soennitische landen en met Israël.

Eerder ziet het Kremlin de opgebouwde banden met Iran als een instrument om iets aan de eigen internationale positie te veranderen. Dat Rusland instemde volgende maand deel te nemen aan een trilateraal treffen, samen met Israël en de VS, past helemaal in die visie.

Het Kremlin weet donders goed hoe havik John Bolton over Iran denkt. Als het Kremlin zich terughoudend opstelt, dan verwacht het ook een tegengeste. Over Oekraïne, bijvoorbeeld. De Russen zien ook hoe de band tussen Israël, een land waarmee ze toch een speciale relatie hebben, en diverse soennitische staten op een pragmatische manier veranderde. Telkens is de vrees voor Iran het bindmiddel.

Zich te veel met Iran engageren, zou als direct gevolg kunnen hebben dat ze frontaal tegen de Israëlisch-soennitische muur botsten.

En zo’n opstelling zou de Russische aanwezigheid en belangen in het Midden-Oosten ondergraven, ook in Syrië. De economische moeilijkheden waarmee Iran worstelt, hebben gevolgen op de politiek die ze in Syrië kunnen voeren. De middelen zijn schaarser, waardoor ook de militaire aanwezigheid diffuser wordt, en dat creëert ruimte die kan worden ingevuld.

De komende maanden zal blijken of Moskou erin zal slagen het smalle pad tussen ‘bondgenoot’ Iran en de rest (Israël, de Golfstaten, de VS) te bewandelen. De kunst bestaat erin zich door geen van beide kampen te laten meezuigen. Van één zaak zijn we overtuigd: het enige wat het Kremlin drijft, is eigenbelang, en meer in het bijzonder de wil om de Russische positie op het internationale schaakbord te verbeteren. Geheel in de geest van Palmerston.

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur “Fransen” In Irak heeft Fodil Tahar Aouidate de doodstraf gekregen wegens lidmaatschap van IS. De Iraakse justitie is weinig subtiel, maar in dit geval is er geen twijfel aan de schuld: op een IS-video over de massamoord in de Bataclan vertelde Aouidate dat hij “met veel vreugde en genoegen zag hoe de ongelovigen nu moesten lijden”. Hij was in 2013 voor het eerst naar Syrië afgereisd, maar al snel weer teruggekeerd. Niet voor lang, want in 2014 vertrok hij samen met 22 familieleden (!) naar IS-gebied. Adders zitten dikwijls in nesten… Wij zijn niet voor Sippenhaft, waarbij onschuldige familieleden gestraft of soms zelfs geëxecuteerd werden voor de verzetsdaden van één opposant, maar in islamitische grootfamilies is er dikwijls hetzelfde probleem als in de maffiafamilies: een verstrengeling tussen familiale en criminele of terroristische loyauteit. In de meeste westerse landen heeft het gerecht daar geen antwoord op. Aouidate zal snel en onomkeerbaar gederadicaliseerd worden: door ophanging. Hij is al de achtste ‘Fransman’ die in Irak op executie wacht. Die acht zijn slechts het topje van de terreurijsberg. Volgens een rapport van de Franse Senaat uit 2015 had toen 47 procent van alle bekende jihadisten in het kalifaat de Franse nationaliteit. Een bewijs dat de Franse nationaliteitswet met haar ‘ius soli’ waanzinnig en gevaarlijk is. Volgens dat ius soli krijgt iedereen die op Franse bodem wordt geboren de Franse nationaliteit. En daar bovenop komen dan nog eens de vele naturalisaties. Zoals heel dikwijls is er ook dit keer een band met België. Aouidate stond in contact met de salafistische beweging in België, onder andere via de ‘Belgische’ terrorist Abdelhamid Abaaoud, één van de organisatoren achter de aanval op Bataclan.

In heel deze zaak heeft de Franse regering slechts één keer het gezond verstand gebruikt: ze laat de Iraki’s hun gang gaan in het liquideren van die ‘Franse’ terroristen.

Andere landen, ook België, zijn gek genoeg om hun moorddadige onderdanen te willen redden.

Verrottingsstrategie We hadden het voorspeld! Niet dat dat zo moeilijk was. Het gedrag van hyena’s, gieren en andere aaseters volgt altijd dezelfde patronen. Na de aanslag met een spijkerbom in Lyon durfden de Franse autoriteiten zelfs niet zeggen dat het misschien, heel misschien, om een islamitische terreurdaad zou kunnen gaan. We schreven toen dat ze dat stil gingen houden tot na de verkiezingen. En inderdaad, nu geven ze toe dat de dader Mohamed Hickem was, een Algerijnse informaticastudent die trouw heeft gezworen aan IS. Hij handelde niet alleen. Ook zijn ouders en een Algerijnse vriend van de familie zijn aangehouden. En zoals bijna altijd: Mohamed Hickem “stond geseind bij de politie”. Maar meer dan seinen had men niet gedaan. Dit keer hadden de autoriteiten een electoraal motief om het islamitische karakter van die aanslag nog even geheim te houden. Maar het past in een bredere strategie van het laten “verrotten” van nieuws over islamitische terreur. Eerst treuzelt men zo lang mogelijk om toe te geven dat het wel degelijk een aanslag was en geen ongeluk of een persoonlijke afrekening.

Daarna wint men nog wat tijd door geheimzinnig te doen over de motieven, de geestelijke gezondheid, de identiteit en de afkomst van de dader, en als men uiteindelijk schoorvoetend toegeeft dat hij

een radicale moslim was, is het nieuws al niet meer actueel. Het is al ondergesneeuwd door andere berichten. De angst, de woede en de verontwaardiging zijn al weggeëbd. Nieuws moet vers geconsumeerd worden, net zoals verse vis of vers fruit. Anders rot het en verliest het zijn voedingswaarde. En daarom laat men dat soort nieuws opzettelijk rotten.

Atlantische Brexit?

In een vraaggesprek met de Sunday Times betreurde Amerikaans president Trump het falen van de Britse politici om de Brexit in de praktijk te brengen.

Hij moedigde de Britten aan het niet op te geven en geen toegevingen te doen aan de EU. Hij vond in het bijzonder dat de Britten geen “losprijs” van 39 miljard pond ruim 44 miljard euro - aan de EU zouden moeten betalen om eruit te mogen stappen. Wat nog belangrijker is, hij sprak openlijk zijn waardering uit voor Nigel Farage en Boris Johnson, en hij beloofde de Britten te zullen steunen als het tot een ‘no deal Brexit’ komt.

In zo’n geval zouden gunstige handelsakkoorden met de VS van onschatbare waarde zijn. En als er toch nog met potentaten van de EU gesjacherd moet worden, dan betekent de steun van de VS natuurlijk een enorme versterking van de Britse onderhandelingspositie.

Het gaat niet om een trumpiaanse uitschuiver, want ook Nationaal Veiligheidsadviseur John Bolton pleit voor een harde Brexit. Trump waarschuwde dat de akkoorden die Theresa May met de EU heeft onderhandeld, het voor de Britten vrijwel onmogelijk zullen maken gunstige handelsakkoorden af te sluiten met landen buiten de EU, omdat die akkoorden inzake douanerechten en reglementering een permanente en vernederende onderwerping aan de EU inhielden. Na Duitsland zijn de VS de belangrijkste handelspartners van Groot-Brittannië. Nog een detail dat men niet uit het oog mag verliezen: de EU-landen nemen iets minder dan de helft van de Britse internationale handel voor hun rekening. Maar de landen buiten de EU-landen dus iets meer dan de helft.

Journalistiek uitschot De inwoners van het stadje San Pedro Sula in Honduras waren het beu dat de beruchte bende MS13 hun wijk terroriseerde, terwijl de overheid werkeloos toekeek.

Klinkt dat bekend in de oren? Het vervolg zal voor verweekte Europeanen niet zo herkenbaar zijn.

Een aantal mannen van San Pedro Sula vormde een gewapende verzetsgroep om het tegen MS-13 op te nemen, met wisselend succes.

Enkele van die verzetsmensen werden vermoord of ontvoerd. Anderen moesten uit de stad vluchten. Maar de groep hield dapper stand. Tot de New York Times, het vlaggenschip van de politiek correcte, linkse, Trump-hatende media een reportage over hen maakte, waarbij hun namen en adressen werden gepubliceerd, en zelfs foto’s van hen en hun familieleden. Wat zo goed als hun doodvonnis betekent. Dat is dan weer heel herkenbaar voor Europeanen zoals wij… Vindt u nog steeds dat wij overdrijven als wij schrijven dat de media vol verraders en links crapuul zitten? Zij heulen niet alleen met de moslims, maar zelfs met de drughandelaars, verkrachters en moordenaars van MS-13. Als er ooit een revolutie uitbreekt in de VS, dan hopen we dat de opstandelingen The New York Times en consorten niet zullen vergeten…

Het nabije buitenland

6 juni 2019

DE ECHTE WINNAARS VAN DE EUROPESE VERKIEZINGEN Meer nog dan de partij van Marine Le Pen (Rassemblement National) en die van president Macron (La République en Marche) zijn twee kopstukken van die partijen de échte winnaars van de Europese verkiezingen. De jonge vedette Jordan Bardella kan op termijn de nummer twee worden van het RN. En Edouard Philippe heeft zijn positie als eerste minister versterkt door de opgang van Les Républicains, zijn vroegere partij, te stuiten.

Frankrijk is op weg om een nieuw tweepartijenlandschap te worden, met aan de ene kant het RN van Marine Le Pen en aan de andere kant LREM van president Emmanuel Macron. Voor de andere partijen is amper nog plaats. Die tweedeling is goed nieuws voor Macron, want in een rechtstreeks duel met Marine Le Pen zal hij altijd winnen. Een herverkiezing in 2022 lijkt verzekerd.

Alleen, Macron mag niet op zijn lauweren gaan rusten. Bij de Europese verkiezingen van vorige week moest zijn LREM (22,41 procent) het RN van Le Pen (23,31 procent) laten voorgaan. Akkoord, slechts 50 procent van de Fransen ging stemmen, waar het bij presidentsverkiezingen gerust richting 80 procent gaat.

Le Pen op kop Maar Le Pen en haar partij zijn duidelijk over de nederlaag van de presidentsverkiezingen van 2017 heen. Als we voor de Europese verkiezingen kijken naar de vorige stembusslag van 2014 dan wint het Rassemblement National 600.000 stemmen bij. Ze komt aan de leiding in 76 departementen. Wel is het zo dat de partij van Macron veel kiezers van de conservatieve Les Républicains heeft aangetrokken. Die partij haalt de 10 procent niet. Maar ondertussen blijft slechts 20 procent van de Fransen de president vertrouwen.

Het zal de bewoner van het Élysée worst wezen, zeggen politieke waarnemers. Waarom? LREM en RN halen samen 45 procent van de stemmen. Dat is evenveel als bij de presidentsverkiezingen. François Fillon (Les Républicains) en de radicaal-linkse Jean-Luc Mélenchon haalden toen 40 procent van de stemmen. Bij de Europese verkiezingen strandden de opvolgers van die twee kandidaten op ocharme 15 procent.

Het tweepartijenlandschap is een feit en de kopstukken van de twee partijen – Macron en Le Pen – zullen in de toekomst kunnen rekenen op de twee echte winnaars van de Europese verkiezingen: Jordan Bardella, lijsttrekker voor het RN, en Edouard Philippe, Macrons premier.

De gestage carrièreplanning van Bardella Dat de amper 23-jarige Jordan Bardella de Europese lijst van het RN mocht trekken, was een risico. Had men niet beter voor Marine Le Pen gekozen? De vrees bij de radicale rechterzijde van het politieke spectrum was ongegrond. Bardella haalde een klinkende verkiezingsoverwinning. Deze posterboy van RN wordt de komende jaren een troef voor de partij. Met zijn afgeborstelde imago is hij een aanvulling op de eerder volkse Marine Le Pen. De kracht van het RN - net zoals daarvoor het Front National - is dat ze kan vissen in twee electorale vijvers: de Fransen in de rurale gebieden ten noorden en oosten van Parijs die zich achtergelaten voelen door de elite in hoofdstad, en de Fransen in het zuiden waaronder veel afstammelingen van de Algerijnse pieds-noirs. Marine Le Pen kon het noordelijke deel van het electoraat bedienen, haar nicht Marion Maréchal Le Pen (ondertussen herdoopt tot Marion Maréchal) het zuiden. Maar deze laatste heeft afstand genomen van de politiek. Kan Jordan Bardella die lacune opvullen? Dat wordt niet eenvoudig, want Bardella is een Parijzenaar. Het feit dat zijn voorouders Italianen waren, kan misschien helpen.

HOOG AMERIKAANS BEZOEK Maandag arriveerde president Trump in het Verenigd Koninkrijk. Het driedaagse bezoek kwam op een wat ongelukkig moment. Prime Minister Theresa May is immers ontslagnemend. Daarnaast waren er enkele kreuken in de diplomatieke relaties tussen Groot-Brittannië en de Verenigde Staten die gladgestreken dienden te worden.

Vroeg in de ochtend, maandag jongstleden, landde het blauwe presidentiële vliegtuig, Air Force One, op Britse bodem. Donald Trump en zijn vrouw Melania werden op de begane grond opgewacht door onder anderen Woody Johnson.

Deze Republikein, familie van de oprichter achter het conglomeraat Johnson & Johnson, waaronder ook Janssen Farmaceutica valt, was voorheen ondernemer en is sedert 2017 dienstdoend Amerikaans ambassadeur in het Verenigd Koninkrijk. Ook Jeremy Hunt, lid van de Britse regering en houder van de portefeuille Buitenlandse Zaken, verwelkomde Trump en zijn vrouw.

Ontzettende mislukkeling De Amerikaanse president gebruikt de sociale media, zoals Twitter, voor diplomatieke doeleinden. Of moeten we zeggen niet-diplomatieke doeleinden? Iedereen is onderhand gewend geraakt aan zijn directe manier van communiceren. Kim Jong-Un, despoot in Noord-Korea, werd door Trump op internet weggezet als ‘raketmeneertje’. Binnen de internationale politiek zijn de spelers vertrouwd met Trumps wijze van diplomatie bedrijven. Toch blijft het soms slikken wanneer de Amerikaan zorgt voor gênante toestanden. Het bezoek aan het Verenigd Koninkrijk was al tamelijk verhit van start gegaan. Nog voor Trump in Londen toekwam, had hij de burgemeester van

de miljoenenstad, de socialist Sadiq Khan, al uitgemaakt voor ontzettende mislukkeling (‘a stone cold loser’). Khan en Trump hebben het eerder al op het internet met elkaar aan de stok gekregen. Op Facebook beklaagde de burgemeester zich in 2017 over het strenge migratiebeleid van Trump. Van zijn kant laakte de president dan weer het zachte, politiek correcte beleid dat Khan voert. Sinds het aantreden van de socialist schieten de criminaliteitscijfers in de hoofdstad fel de hoogte in (zowel wat betreft verkrachtingen, diefstallen als moorden), terwijl de veiligheid almaar afneemt. Trump was die aanvaring met Khan nog niet vergeten, zoveel was wel duidelijk maandagmorgen.

“Khan doet mij denken aan onze domme en onbekwame burgemeester van New York City”, aldus Donald Trump. Eerder daagde de Amerikaan de Londense burgervader uit tot het afleggen van een IQ-test.

De woordvoerder van Sadiq Khan liet maandagvoormiddag weten dat de uitspraken van Trump een president onwaardig zijn. Tezelfdertijd ging Khan wederom fors in de aanval.

In een opiniestuk in ‘The Guardian’ stelde hij dat Trump een ultrarechts politicus is en dat de ondernemer-politicus deel uitmaakt van een brede, ronduit antidemocratische beweging.

Het moddergooien blijft naar alle verwachting nog wel even aan de gang.

Chinezen zijn niet welkom Ook voor Theresa May had Trump in het verleden weinig lof.

De Brexit-onderhandelingen zouden door haar helemaal verkeerd zijn aangepakt. Trump maakte zich vorig jaar sterk dat hij een veel beter akkoord met de Europese Unie uit de brand zou kunnen slepen. Theresa May wilde, volgens Trump, niet naar hem luisteren en zit bijgevolg met de gebakken peren.

Gratis nieuw advies kwam er zondag: “Het Verenigd Koninkrijk

Bei uns in Deutschland

Merz heeft overschot van gelijk: China stoot meer CO2 uit dan India, Rusland en de VS samen. Per hoofd van de bevolking is Qatar de grootste CO2-producent ter wereld, gevolgd door Koeweit, de Verenigde Arabische Emiraten en Saoedi-Arabië.

Zolang die vervuilers niet worden aangepakt, zijn alle maatregelen in westerse landen slechts gerommel in de marge. Het gaat dan over de cijfers na de komma.

En toch verspilt men er veel tijd, energie, geld en politiek gekrakeel aan. Merz herhaalde ook zijn kritiek op de aanpak van de “vluchtelingencrisis“ van 2015. “Dat was goedbedoeld, maar niet goed uitgevoerd.” Hij nam duidelijk afstand van de fatale beslissingen die de Bondsregering in 2015 had genomen, en hij vloekte in de politiek correcte kerk door begrip te vragen voor de weigering van andere EU-staten – hij bedoelde natuurlijk vooral Polen en Hongarije – om een deel van die “vluchtelingen” over te nemen.

Hij wees erop dat Duitsland tenslotte ook eenzijdig zijn grenzen had opengegooid zonder dat daarover met de andere lidstaten overleg was geweest. Erger nog, de Duitse regering heeft alle eerder gemaakte verdragen daarover hautain met voeten getreden. Dat werd door het publiek in Jena allemaal op luid applaus onthaald.

Groene Blitzkrieg Maar helaas, tijdens de verkiezingen kort daarna werd Merz’ realisme weggeveegd in een groene golf van klimaathysterie.

Duitsland was het enige land waar een “groene” partij haar stemmenaantal meer dan verdubbelde.

Haar zetelaantal in het Europees Parlement steeg van 11 naar 21. Dat Duitsland onder invloed van de groene massahysterie

FRANKRIJK

In elk geval is Bardella met een gestage carrièreplanning bezig. Men wil hem in de partij niet te snel opbranden, zodat hij ook bij de presidentsverkiezingen bruikbaar is. Volgend jaar zal hij niet deelnemen aan de gemeenteraadsverkiezingen.

Maar bij de regionale verkiezingen in 2021 wil Bardella een Franse regio voor het RN binnenhalen, wellicht het Île-de-France, de regio van Parijs. Daar winnen en hij is de ideale rechterhand van Marine Le Pen in de strijd voor het Élysée in 2022.

Edouard Philippe zit gebeiteld De andere winnaar van de Europese verkiezingen is premier Edouard Philippe. Hij nam in 2017 een risico door het ambt van eerste minister te aanvaarden. Philippe, een intimus van ex-premier en linkserige neogaullist Alain Juppé, zat bij Les Républicains maar vond dat de partij te veel in de richting van het Front National opschoof.

Philippe was van plan de politiek te verlaten en een advocatenkantoor op te richten, tot president Macron hem vroeg premier te worden. Philippe reed zich echter vast. Hij was te technocratisch en nam vreemde beslissingen; de maximumsnelheid van 80 km/uur op departementale wegen bijvoorbeeld. Bovendien kreeg hij het protest van de gele hesjes niet onder controle. Ondertussen beleefden Les Républicains (LR) in de peilingen een tweede jeugd. Terwijl Philippe als premier was aangetrokken om klassiek rechts leeg te zuigen. Er werd dan ook openlijk gesproken over een ontslag. Maar Philippe voerde campagne, vooral in gemeenten die twijfelden tussen Macrons partij en Les Républicains. Dat loonde. LR haalde geen 10 procent van de stemmen en Philippe zit gebeiteld in Matignon. Op 12 juni zal hij in de Assemblée een toespraak houden over de beleidsprioriteiten. De man uit Le Havre is nu echt de nummer twee naast Macron.

SALAN

Right or wrong

GIDSLAND INZAKE KLIMAATHYSTERIE Het ging verloren in de tsunami van commentaren over de verkiezingsuitslagen, maar Friedrich Merz had nog tijdens de campagne twee opmerkelijke uitspraken gedaan op de Europaconferentie van de CDU in Thüringen.

Merz had de strijd tegen Kramp-Karrenbauer voor het voorzitterschap van de CDU verloren, maar hij voerde toch loyaal campagne voor zijn partij. Tijdens één van zijn toespraken, in Jena, de tweede grootste stad van Thüringen, toonde hij zich zeer kritisch over twee zeer omstreden thema’s: klimaat en immigratie. Als buitenlandspecialist benadrukte hij dat Duitsland voor historische veranderingen staat die het alleen niet het hoofd kan bieden.

Hij noemde de annexatie van de Krim, de Brexit, de “vluchtelingencrisis” van 2015 en de gewijzigde relatie met VS. Dat bleef min of meer binnen de krijtlijnen die men van een CDU’er kon verwachten. Het paste ook bij wat Henry Kissinger over Duitsland heeft gezegd: “Duitsland is te klein voor de wereld en te groot voor Europa.” Maar Merz gaf dat een nieuwe en nuchtere invulling in het oververhitte en soms hysterische klimaatdebat.

Hij vroeg zich luidop af of er ook maar één aanwezige in de zaal was die echt geloofde dat Duitsland “de wereld zou kunnen redden”, zelfs als het de verplichtingen die zijn vastgelegd in de klimaatakkoorden over de uitstoot van CO2 “voor 150 procent” zou nakomen.

Hij wees er fijntjes op dat Duitsland slechts verantwoordelijk is voor twee procent van de wereldwijde uitstoot van CO2 en dat het zinvoller zou zijn het probleem aan te pakken waar het werkelijk zit: bij de opkomende grootmachten India en China.

Zij zouden hun vervuilende industrieën moeten moderniseren.

Si la France m’était contée

9

ENGELAND moet nu zonder akkoord de Europese Unie verlaten.” Hiermee plaatst Trump zich op dezelfde lijn als zijn politieke vrienden Boris Johnson (Conservatives) en Nigel Farage (Brexit-Party), die hij eveneens tijdens zijn bezoek ontmoette.

Dankzij de Brexit kunnen de Britten weer op eigen houtje handelsverdragen afsluiten. Het ligt in de lijn der verwachtingen dat Trump met de Britse regering zal praten over de toekomstige handelsrelaties. Vraag is of Trump openstaat voor een speciaal akkoord over vrijhandel. Waarom zou hij de Amerikaanse markt in toenemende mate afschermen voor de EU-lidstaten, maar de grenzen openzetten voor goederen en diensten uit Groot-Brittannië? Theresa May liet alvast verstaan dat er geen verdere liberalisering van de nationale gezondheidszorg kan plaatsvinden. Amerikaanse aanbieders zullen die markt niet mogen overspoelen. Van zijn kant legt Trump de eis op tafel de technologie van het Chinese Huawei grotendeels te weren van de Britse telefoniemarkt. De Amerikaan wil uiteraard dat Amerikaanse spelers alle ruimte krijgen om hun marktaandeel in Groot-Brittannië verder uit te breiden. Concurrentie van de Chinezen kan gemist worden als kiespijn.

Gemene koninklijke familie Zoals het hoort bij de geplogenheden van een officieel staatsbezoek, passeerde Donald Trump bij de Britse koningin en kroonprins Charles voor een kopje thee. Ook tussen de koninklijke familie en Trump dienen plooien glad te worden gestreken. Vorige week kwam naar buiten dat hij Meghan Markle, kersvers lid van de koninklijke familie en echtgenote van prins Harry, gemeen (‘nasty’) had genoemd. Trump ontkende aanvankelijk dit te hebben gezegd. Boulevardkrant ‘The Sun’ gaf daaropvolgend de opname van het interview vrij. Een pijnlijk moment voor Trump, die over ‘fake news’ sprak.

LVS

DUITSLAND zijn industrie, zijn energievoorziening, zijn welvaart, zijn werkgelegenheid en zijn vrijheid nog verder zal laten ruïneren door de klimaatbolsjewieken, dat is misschien nog het minst ernstige gevolg van de groene Blitzkrieg.

En dat allemaal voor een relatief klein klimaatprobleem, dat wordt uitvergroot tot een dreigende catastrofe vergelijkbaar met het uitsterven van de dinosaurussen. Het ergste is, dat het echte gevaar voor Duitsland daardoor buiten beeld blijft, en dat is niet de stijging van de zeespiegel. De volgende generatie Duitsers gaat echt niet overspoeld worden door de woeste wateren van de Noordzee, wel door het explosief aangroeiende aantal islamitische kolonisatoren, door de gecumuleerde effecten van hogere geboortecijfers, volgmigratie en de voortdurende instroom van nieuwe inwijkelingen.

Ja, de winst van AfD toont aan dat het tot vele Duitsers begint door te dringen dat hun vaderland onder hun voeten wordt weggestolen. Als er genoeg tijd was om die bewustwording verder te zetten, zou dat wel goedkomen. Maar die tijd is er niet. De tijd werkt tegen Duitsland. Met de groenen als machtig islamosocialistisch blok zal van het dichtgooien van de grenzen geen sprake zijn. Laat staan van het even noodzakelijke terugkeerbeleid.

En dan bedoelen we niet het uitzetten van individuele immigranten, maar een “grote terugkeer”, naar het voorbeeld van de terugkeerbeweging na het einde van het vorige koloniale tijdperk, toen de Fransen uit Algerije wegtrokken, de Britten uit Indië, de Nederlanders uit Indonesië, de Belgen uit Congo en de Portugezen uit Angola en Mozambique. Onder luid applaus van alle linksen, trouwens.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

6 juni 2019

MEDIALAND ging hij in Kontich de dag na de verkiezingen op zoek naar een “communautair gemotiveerde kiezer”. Geloof het of niet, maar in die zwart-gele gemeente vond hij er geen.

Tien jaar later heeft hij nog steeds geen weet van communautair gemotiveerde kiezers, want zijn conclusie stond afgelopen zaterdag zwart op wit te lezen in De Standaard: “Vlaanderen koos niet voor confederalisme”. Voilà. Als de opmars van Vlaams Belang al iets zou willen zeggen, dan wel dat Vlaanderen voor een socio-economisch linksere koers zou kiezen. Voilà! Of hoe de verkiezingsuitslagen in Vlaanderen en Wallonië volgens Dave Sinardet zelfs opvallend gelijklopen, al geeft hij toe dat Vlaams Belang “uiteraard” “vooral op migratie” won. Maar ben je links en belgicistisch genoeg, kan je zelfs aan een overwinning van Vlaams Belang en een vooruitgang van de V-partijen een linkse en belgicistische draai geven!

FILM

Rocketman

Toedracht aanslag Lyon over verkiezingen gelicht

Groene pers likt haar wonden We zouden er maandagochtend graag bij geweest zijn, als een vlieg op de muur, terwijl de weldenkende journalisten van onze kwaliteitskranten druppelsgewijs de redactielokalen binnenvielen. Of zouden ze pas tegen de middag de moed bijeen hebben kunnen rapen om zich uit hun huis te begeven, na die zware verkiezingsnacht?

Nochtans had het zich allemaal zo mooi aangekondigd. Klimaatbetogingen die van het milieu hét thema van de verkiezingen hadden gemaakt, en daarbovenop peilingen die Groen richting de tweede plaats in het Vlaamse partijlandschap stuwden: dat kon echt niet meer mislopen. De verkiezingen waren eigenlijk maar een formaliteit meer, en Kristof Calvo zou vast en zeker Belgisch eerste minister of Vlaams minister-president worden. Of zo zag de wereld er de afgelopen maanden toch uit als je op één van de nieuwsredacties werkte.

Dat zo goed als niemand meer naar die klimaatbetogingen kwam afgezakt, en dat Groen het lang niet in alle peilingen zo goed deed, daar hadden die kwaliteitsjournalisten geen oog voor. Gevolg: de overwinningsnederlaag van Groen kwam keihard aan. En vooral: dankzij de Europese verkiezingen werd duidelijk dat groene partijen in andere landen – door mediadruk – er wél in slaagden goede scores neer te zetten. Die dekselse Vlaming toch, die maar niet voor Almaci wil stemmen.

Grondstroom De commentaren, analyses en duidingen van de afgelopen week logen er dan ook niet om. Ons viel op dat men zich in die stukjes slechts af en toe de vraag stelde waarom onze nieuwsredacties de ware grondstroom in Vlaanderen niet opgemerkt hadden. Neen, de vraag was toch vooral waarom de Vlamingen weigerden in de pas van weldenkende media te lopen, en wat daaraan gedaan kan worden, zodat het de volgende keer niet opnieuw fout loopt.

Eén van de mooiste stukjes in de serie therapieartikelen om de groene sof te verwerken, was toch “‘Het is, vrees ik, flagrant fout gelopen’”, in De Standaard van afgelopen zaterdag. Vooral volgende passage is om duimen en vingers bij af te likken: “Ze [=Meyrem Almaci en Kristof Calvo] hebben allebei een verbeten, drammerig profiel […]. Het zijn straatvechters.” Schrijf op dat Ruud Goossens het op 1 juni 2019 in De Standaard wist neer te pennen. In uw lijfblad kon u het jaren geleden al lezen.

Maar ja, wij zijn geen zelfverklaard kwaliteitsmedium.

Confederalisme is onmogelijk Een ongeluk kom uiteraard nooit alleen. Wat de overwinningsnederlaag van Groen extra bitter maakt, is de enorme, ongegeneerde verkiezingsoverwinning van Vlaams Belang.

Met als klap op de vuurpijl: de achteruitgang van N-VA die maar half zo groot is als de vooruitgang van Vlaams Belang.

Samen gaan de V-partijen er dus wel degelijk op vooruit.

Dat mag men uiteraard niet zomaar laten gebeuren. Stel je het maar eens voor, dat de kiezer zijn zin zou kunnen krijgen, en er de komende vijf jaar aan confederalisme, of, horresco referens, zelfs aan Vlaamse onafhankelijkheid gewerkt zou worden. Zoiets moet natuurlijk koste wat het kost vermeden worden.

Naast de therapiestukken om de groene overwinningsnederlaag te verwerken, werden we de afgelopen week in de pers dus ook op strenge preken vergast, die de lezer diets moesten maken dat er geen sprake kan zijn van confederalisme, laat staan Vlaamse onafhankelijkheid. Ten eerste is confederalisme nog nergens uitgeprobeerd, aldus Bart Sturtewagen in De Standaard, alsof dat een argument zou zijn. Ten tweede zou het toch geen verschil maken. En ten derde, als het toch een verschil zou uitmaken, dan zeker en vast alleen maar in het nadeel van Vlaanderen. En ten vierde, aldus Paul Goossens in zijn column, is confederalisme een Vlaamse vorm van Brexit, begrijp: onmogelijk om uit te voeren.

Confederalisme is zelfs ongewenst!

Het grappigst was, zoals zo vaak, Dave Sinardet. In 2009, toen de N-VA in de regionale verkiezingen een eerste keer piekte met dertien procent van de stemmen, en Vlaams Belang voor de eerste keer achteruitging en terugzakte tot vijftien procent,

Het kleinste kind had het al van bij het eerste bericht in de gaten: de aanslag in Lyon van twee weken geleden had uiteraard een islamistische achtergrond. Of wat had u soms gedacht? Maar op enkele dagen voor de Europese verkiezingen vonden pers, politie en de Franse autoriteiten het blijkbaar ongepast om de kiezer te confronteren met de verpletterende waarheid. Bij de aanslag waren gelukkig alleen maar gewonden gevallen, dus vond “men” het blijkbaar opportuun om het publiek voor te liegen over de dader en zijn achtergrond en motieven.

Het viel meteen op: de foto die men van een bewakingscamera geplukt had, en waarop de dader te zien zou zijn, leek wel speciaal uitgekozen om de dader toch maar niet vóór de verkiezingen hoeven te vinden. Letterlijk alles kon op de foto herkend worden: zowel de blondine die voor hem liep als het merk van de banden van de fiets van de dader, alleen de dader zelf was zo goed als onherkenbaar. En u had het al geraden: zeker over de huidskleur van de dader, en dus zijn etnisch profiel, viel niks op te maken.

Een paar dagen na de verkiezingen kwam de kat toch nog op de koord. Bleek de dader een Algerijn te zijn, die trouw had gezworen aan IS, en op zijn computer bleken contactgegevens van enkele topfiguren van die organisatie te staan. Wie had dat nu kunnen denken? Voor één keer vond de pers het niet nodig te vermelden dat het voorlopig nog tasten in het donker was naar eventuele motieven voor de aanslag. De Europese verkiezingen zijn toch net voorbij, moeten ze gedacht hebben.

Der Spiegel na Relotius: het blijft rommelen De lezer herinnert zich wellicht de affaire-Relotius van een tijdje geleden. Claas Relotius was de sterjournalist van Der Spiegel die de ene prijs na de andere binnenhaalde met zijn pakkende reportages over o.m. Syrische vluchtelingen in Turkije. In december van verleden jaar kwam echter een abrupt einde aan zijn carrière, toen hij ontmaskerd werd als fraudeur.

Zijn verhalen bleken immers grotendeels verzonnen te zijn.

We berichtten toen reeds dat de weldenkende pers zich openlijk het hoofd brak over de vraag hoe Claas Relotius zo lang weg kon komen met zijn verhaaltjes. Het antwoord lag nochtans voor de hand. Zijn reportages waren niet alleen goed geschreven, ze stonden ook bol van politieke correctheid. Maar dat is natuurlijk een ongemakkelijke waarheid waar de zelfverklaarde kwaliteitspers liever niet mee geconfronteerd wordt.

Die stelling wordt trouwens onrechtstreeks bevestigd door de manier waarop het management van Der Spiegel de zaak aanpakt, of beter gezegd, de manier waarop die de zaak weigert grondig aan te pakken. Terwijl enkele kleine garnalen op vervroegd pensioen werden gestuurd, blijven de verantwoordelijke redacteurs mooi op post zitten. Officieel wisten zij immers van niets, maar uit correspondentie met Claas Relotius blijkt dat één van hen de politiek correcte verhaaltjes als het ware bestelde. Die bestellingen gingen in sommige gevallen zelfs zo ver dat men gerust kan stellen dat Relotius zijn verhalen niet altijd zelf uit zijn duim hoefde te zuigen. Soms werden de grote verhaallijnen voor hem uit de duim gezogen. Het is maar de vraag of deze zaak werkelijk zal kunnen koelen zonder blazen, dan wel of over enkele maanden op de redactie van Der Spiegel de bom dan toch nog barst.

De onlangs verschenen Freddie Mercury-ode “Bohemian Rhapsody” is nog geen oud nieuws of de volgende muzikale biopic is al te zien in de zalen. De recent verschenen “Rocketman” deelt opmerkelijk veel overeenkomsten met zijn voorganger, waardoor het vergelijken van die twee films onvermijdelijk is.

Beide films gaan over een Britse zanger (van dezelfde generatie) die wordt ontdekt door zijn muzikaal talent om vervolgens onder een artiestennaam uit te groeien tot één van de meest bekende artiesten wereldwijd. Beiden kampen met een hevige alcohol- en drugverslaving en raken met hun identiteit en seksualiteit in de knoop. Beide films zijn dan ook nog eens vernoemd naar de meest bekende hit van de artiest in kwestie. “Rocketman”-regisseur Dexter Fletcher was ook betrokken bij de voltooiing van “Bohemian Rhapsody” nadat Bryan Singer werd ontslagen, en besloot daarna het verhaal van Elton John op eenzelfde wijze te brengen. Heeft Hollywood het nieuwe recept voor succes gevonden?

Muzikale synergie Toch maakte Fletcher andere stijlkeuzes dan de meeste conventionele muzikale biopics om het verhaal van Elton John mee te vertellen. Waar in “Bohemian Rhapsody” de bekende hits van Queen op gebruikelijke wijze het verhaal ondersteunen (studio-opnames gebruikt als achtergrondmuziek en beelden van liveoptredens), is er in “Rocketman” meer wisselwerking. De muziek is er niet puur om het visuele te ondersteunen. Het visuele aspect en de audio zijn zo op elkaar afgestemd dat een soort synergie ontstaat.

In plaats van te werken met studio-opnames, heeft Fletcher alle liedjes die in de film voorbijkomen opnieuw laten opnemen en hier en daar zelfs de originele teksten van Bernie Taupin laten aanpassen, zodat de songs mee een deel van het levensverhaal van de als Reginald Kenneth Dwight geboren popster kunnen vertellen. Deze musicalstijl levert een allesbehalve saaie film op, waarin vooral het persoonlijke leven van Elton John in de spotlights wordt gezet. De film gaat uiteindelijk over hoe Elton John, na al die jaren van roem en eenzaamheid, weer leert om van zichzelf te houden. Van de naar liefde snakkende vijfjarige Reggie die nog altijd diep in hem leeft. Zijn ware zelf.

Ook in de narratieve aanpak heeft Fletcher met “Rocketman” andere paden bewandeld dan bij “Bohemian Rhapsody”. In plaats van een chronologische opsomming van gebeurtenissen en gescoorde hits, koos scenarist Lee Hall voor een vertelling vanuit een specifieke POV (point of view). In de beginscène stormt Elton John (Taron Egerton) in glitterkostuum, compleet met vleugels en hoorns, een AA-meeting binnen, waarin hij begint te vertellen over zijn leven. Via een flashback, waarin hij wordt herenigd met zijn vijfjarige zelf, barst het geheel uit in zang en worden we in één klap het surrealistische leven van Elton John binnen geparachuteerd.

Een ode van de bovenste plank “Rocketman” is een weergeloze ode aan het leven van de extravagante showman, die niets probeert te verbloemen of mooier te maken dan het is of was. De film toont de rauwe werkelijkheid, de pieken en (zeer veel) dalen in het leven van Elton John en hoe hij in zijn jeugd te kampen had met een afwezige vader en een nonchalante moeder (Bryce Dallas Howard). Dromend van aanbeden te worden als dirigent van een orkest, ontdekt Reggie de piano en zijn talent om die te bespelen.

Een aantal legendarische momenten in het leven van Elton John (de ontmoeting met Bernie, zijn Amerikaanse debuutoptreden) worden hoogtepunten van de film. Beter dan dit hadden ze niet verteld kunnen worden.

Taron Egerton kroop in de huid en de flamboyante outfits van Elton John voor “Rocketman”, en niemand zou dat beter gedaan kunnen hebben. Waar de ode aan Freddie Mercury een beetje te braaf bleef, doet Fletcher er in “Rocketman” een schepje bovenop. Als er nog muzikale biopics gepland staan in de komende maanden, mogen die van mij allemaal “Rocketman” als voorbeeld nemen!

THIRZA NERISSA

Actueel

6 juni 2019

De PVDA in China

11

Nogal wat media hebben zich druk gemaakt over de buitenlandse contacten van Filip Dewinter. Over die reizen naar het Syrië van Assad, zijn contacten met Chinese zakenlui, zijn tochtjes richting Griekenland en Irak… Het bleef allemaal een beetje schimmig, en vooral, wij hebben er nooit de meerwaarde voor de Vlaamse politiek van ingezien.

Ja, Filip Dewinter verwierf er media-aandacht mee, maar daarmee was alles gezegd. Binnen de eigen gelederen, binnen het Vlaams Belang, kreeg hij omwille van zijn buitenlandse contacten meermaals de wind van voren.

Dat Bart De Wever ook zo zijn bedenkingen heeft bij de buitenlandse contacten van Dewinter, kunnen we best begrijpen. Er is echter altijd een maar. We hebben in de pers weinig gehoord over de buitenlandse contacten van de PVDA. De maoïstische partij verdedigt volop de president van Venezuela en diens economisch beleid. Voor de PVDA zijn Venezuela, Nicaraqua en Cuba schoolvoorbeelden van de communistische revolutie. Naar de buitenwereld laten ze dat minder blijken dan vroeger, maar wie de partij en haar vertakkingen een beetje volgt, weet dat die aanbidding voor revolutionaire regimes wel degelijk bestond en nog steeds bestaat. Ook bij de sp.a waren er politici met goede contacten in het buitenland. Steve Stevaert zaliger was vriend aan huis bij Fidel Castro.

Halve Noord-Koreanen Jan Segers, columnist bij Het Laatste Nieuws, hield een pleidooi te-

gen het cordon sanitaire, niet alleen rond het Vlaams Belang maar ook rond de PVDA. Die partij mogen we immers, volgens hem, niet wegzetten als halve Noord-Koreanen.

Het klopt dat sinds enkele jaren de PVDA officieel geen contacten meer onderhoudt met het regime van Noord-Korea. Maar die contacten, ook met China, zijn er wel degelijk geweest. In 2012 – en dat is nog niet zo lang geleden – organiseerde de PVDA een Internationaal Communistisch Seminarie in Brussel. Die bijeenkomst werd sinds 1996 jaarlijks in Brussel georganiseerd in het hoofdkwartier van de PVDA en er kwamen telkens zo’n 50 tot 60 afvaardigingen van communistische partijen opdagen. In 2016 ging een Internationale Meeting van Communistische partijen door in Hanoi (Vietnam). Tussen de aanwezigen ook een afgevaardigde van de PVDA/PTB. Vorig jaar (november 2018) ging het congres door in Athene, met als gastpartij (en organisator) de radicale Griekse KKE. Op internet vindt men een aanwezigheidslijst, maar zonder namen van de deelnemers. We lezen wel dat de ‘Communist Party of Belgium, de ‘Communist Party of China’ en de ‘Communist Party of Korea’ ver-

tegenwoordigd waren, net als communistische partijen uit 87 andere landen.

Tiananmen Deze week herdachten we de studentenrevolte van Tiananmen, dertig jaar geleden. U leest er op deze bladzijde meer over. Bij die opstand tegen het regime van China vielen duizenden doden. Een veelvoud Chinezen verdween in de gevangenis of kwam in heropvoedingskampen terecht. Bij de PVDA leidde dat in 1989 tot interne strubbelingen. De Belgische partijleiding bleef immers trouw aan de Chinese Communistische Partij. De opstandelingen werden omschreven als kapitalistische spionnen en contrarevolutionairen.

De opstand werd afgedaan als westerse propaganda. Binnen de PVDA kwam het daarop tot een aanvaring tussen diegenen die de incidenten van Tiananmen minimaliseerden (of ontkenden) en diegenen die vonden dat de communistische partij haar boekje te buiten was gegaan.

Als gevolg daarvan vertrokken een aantal getrouwen uit de partij, of werden naar de uitgang begeleid. Maar het waren diegenen die

Op de foto (van links naar rechts): Kris Merckx, Ludo Martens (overleden), Jo Cottenier en Herwig Lerouge, allen kaderleden van Amada/PVDA, worden in 1979 ontvangen door kaderleden van de Chinese Communistische Partij. achter de acties van het Chinese Volksleger stonden, die in de PVDA de touwtjes in handen hielden. De PVDA en Peter Mertens doen er alles aan om niet aan die periode herinnerd te worden. En ze doen er alles aan om “salonhäfig” over te komen. Ze verdoezelen hun contacten met de communistische buitenwereld en bedenkelijke buitenlandse regimes.

Buitenlandse contacten Men kan terecht bedenkingen hebben bij de contacten tussen Gouden Dageraad en Filip Dewinter. Maar als men dat rechtlijnig doortrekt, dan moet men even kritisch zijn voor de buitenlandse reisjes van de top van de PVDA/PTB. Het verschil? Filip Dewinter zal tot aan het einde van zijn leven verantwoording moeten afleggen voor zijn (eenmalig) gesprek met Assad.

Marc Leemans, voorzitter bij het ACV, vertoefde in 2014 met een

vakbondsdelegatie twee weken in China om daar uitgebreid in contact te komen met de enige (toegelaten) vakbond ACFTU. Al sinds begin de jaren tachtig heeft het ACV een samenwerking met die Chinese vakbond. Die samenwerking viel stil in 1989, na Tiananmen, maar een tiental jaren later, begin 2000, werden de contacten weer aangewakkerd.

Goed om weten: die studiereis in 2014 van het ACV werd grondig voorbereid en begeleid door VRT-journalist Tjhoi Ng Sauw. Sinds 1991 werkt die journalist voor de VRT (Koppen, Voor de Dag, De Ochtend, Vandaag, Joos, Alaska,…). Hij maakte als journalist meerdere reportages over China. Bij de jongste gemeenteraadsverkiezingen stond Tjhoi Ng op de lijst van de PVDA in Mechelen, als lijstduwer. Moet er nog zand zijn?

KARL VAN CAMP

Naar de totale controle in China?

Kai Strittmatter, jarenlang correspondent voor onder meer de Duitse krant Die Süddeutsche Zeitung in China en Turkije, heeft voor ophef gezorgd met zijn jongste boek, “Die Neuerfindung der Diktatur. Wie China den digitalen Überwachtungsstaat aufbaut und uns damit herausfordert” (“De heruitvinding van de dictatuur. Hoe China zijn digitale bewakingsstaat uitbouwt en ons daarmee uitdaagt”).

De boodschap die Strittmatter uitdraagt?

Europeanen, ontwaakt uit uw naïviteit en kijkt met bezorgdheid naar China. China is het bijna grootste industrieland, waarin dankzij Big Data en kunstmatige intelligentie (k.i.) iets volledig nieuw wordt opgebouwd. Een communistisch regime is bezig de informatietechnologieën van de 21ste eeuw in zijn voordeel aan te wenden om de droom van de ‘nieuwe mens’ te verwezenlijken. China ontwikkelt zich razendsnel tot de meest perfecte bewakingsstaat ter wereld. Strittmatter beschrijft in deze evolutie de taak van de partij en vooral de rol van partij- en staatsleider Xi, die wordt

neergezet als een “controle- en stabiliteitsfreak”, die zich op een meesterlijke manier door het labyrint van partij en staat beweegt.

Het boek van Strittmatter zorgt voor commotie omdat geen sciencefiction geschreven werd; de droge werkelijkheid en naakte waarheid wordt uit de doeken gedaan, gebaseerd op het communisme en op de morele doelstellingen van Confucius.

Doel: totale controle Vanaf 2020 is het de bedoeling, aldus Strittmatter, in China een soort ‘sociaal puntensysteem’ in te voeren, waardoor het gedrag van

elke Chinees in ‘real time’ kan worden berekend en de som dus het geheel uitmaakt van zijn of haar economisch, sociaal en moreel gedrag. Op basis van dit puntensysteem zou bijvoorbeeld bepaalde Chinezen de toegang tot treinstations kunnen worden ontzegd. Sommigen stellen zelfs dat China nu al zover is dat het gebruik van toiletpapier per enkeling kan worden berekend. In de stad Rongcheng, aan de oostelijke kust van China, bestaat er een “Agentschap voor de kredietwaardigheid”, waar elke burger een conto van 1.000 punten krijgt. Het hangt van het gedrag van de enkeling af of hij of zij erin slaagt door braaf gedrag zijn of haar punten te verhogen tot een AAA-rating van modelburger, dan wel afzakt tot een D-rating, waarbij hij of zij uiteindelijk op een zwarte lijst belandt en op geen enkele toegeving meer moet rekenen, inclusief op het vlak van kredietverlening. Een maatschappij van totale wet en orde. Voor wie dat

allemaal best oké vindt, geeft Strittmatter volgende boodschap mee: “Weet dat in China het apparaat altijd gelijk heeft en dat de politie ertoe opgeleid is om, als het nodig is, met wat druk in de goede richting (folteringen) dit gelijk veilig te stellen.” Wat dit allemaal met Europa te maken heeft? Lees volgende uitsmijter van Kai Strittmatter: “Het Chinese concern Huawei, dat onder andere componenten levert voor de Duitse bedrijven Telekom of Vodafone, werkt officieel op technologisch en digitaal vlak samen met de Chinese politie en heeft sinds enige tijd een innovatielaboratorium voor ‘intelligente veiligheidstechnologie’ opgezet.” China is nu al de “voorloper inzake geraffineerde netwerk- en burgermanipulatie”. Een leninistische dictatuur met de op één na machtigste economie werkt eraan zijn totalitaire visie op de toekomst uit te zetten. Europa moet dringend uit zijn naïviteit ontwaken.

PIET VAN NIEUWVLIET

Tiananmen, dertig jaar geleden Zondag 4 juni 1989. Op het Tiananmenplein wordt een vierjarig meisje gedood aan de hand van haar moeder. Een man van vijftig krijgt een kogel in zijn rug terwijl hij naar zijn werk fietsten.

Een docent van het taleninstituut getuigt: “Een meisje uit de menigte hoorde dat haar jongere broertje dodelijk was getroffen en rende op de militairen af. We probeerden haar nog tegen te houden, maar de soldaten openden het vuur. Ze schoten zeven keer, zelfs toen ze alleen nog maar kroop.” Een andere getuige vertelde aan Newsweek: “Ik huil niet vaak.

Ik heb de Culturele Revolutie meegemaakt en heb heel wat gezien. Maar ik huilde toen ik zag hoe een tank over een man heenreed.

Ik hoorde een geluid als een knal: zijn hoofd was verpletterd. Een rij studenten werd neergeschoten, dan stond er weer een rij en dan werd er weer geschoten... Een vrouw sloeg haar armen om de benen van een soldaat. Ze smeekte om haar leven. Maar de soldaat stak gewoon zijn bajonet in haar hoofd. De soldaten gooiden mensen van de punt van hun bajonetten alsof het hooibalen waren.”

In heel Peking Over de slachting op het plein zelf werd uitvoerig bericht in de media. Maar dat was slechts het topje van de ijsberg. De strafexpeditie van het leger in de rest van de hoofdstad maakte veel meer slachtoffers. Toen de tanks

oprukten naar het plein kwamen tienduizenden mensen op straat om hen de weg versperren. Ze vormden een levende barrière, ze trachtten met de soldaten te praten, ze hielden vrachtwagens tegen. Maar de tanks openden het vuur met mitrailleurs en kanonnen. Zo hakten zij zich een weg door die opeengepakte menigten. Daarbij vielen honderden slachtoffers. De Chinakenner Harrison Salisbury, ooit een bewonderaar van Mao’s revolutie, verbleef toen in een hotel in de buurt van het Tiananmenplein.

Hij hoorde twee dagen en nachten lang bijna voortdurend het geluid van automatische wapens en kanonnen. Soms een paar sporadische salvo’s, soms een minutenlang aanhoudend spervuur van mitrailleurs. Helikopters en gevechtsvliegtuigen raasden over de stad, en minstens één keer hoorde Salisbury de explosies van bommen. Hij kende het geluid uit zijn tijd als oorlogscorrespondent in Vietnam. Uit de richting van het plein klonk herhaaldelijk zwaar kanonvuur. Overal waren barricades opgeworpen met vrachtwagens en autobussen. Op alle belangrijkste kruispunten waren tanks

opgesteld, die met hun mitrailleurs fietsers en voorbijgangers onder vuur namen. Bij het Mu Xi Di-complex, waar de meest exclusieve flatgebouwen van Peking stonden, werden in één incident twaalf mensen gemitrailleerd. Er vielen nog meer doden toen de soldaten op de vensters van de appartementen begonnen te schieten. Kolonnes tanks en pantserwagens raasden in volle vaart door de grote boulevards van Peking, terwijl ze met hun mitrailleurs schoten op iedereen die zich vertoonde: taxi’s, fietsers, een ambulance op weg naar het Tiananmenplein, toevallige voorbijgangers, mensen die gewoon in groepjes op het voetpad gehurkt zaten te kijken. De stad lag onder de rook van de talloze branden. De strafexpeditie tegen Peking duurde meer dan achtenveertig uur. Er vielen duizenden doden. Had U daarover ooit iets in de media gelezen?

Repressie In de dagen na de slachting verscheen premier Li Peng op de staatstelevisie. Hij prees de militairen: “Kameraden, jullie zullen wel moe zijn. Dank voor het zware werk.” Er werden speciale telefoonlijnen ingelegd voor verklikkers. Een leraar kreeg levenslang omdat hij een portret van Mao met verf had beklad.

Twee dagen later blokkeerden betogers in Shangai een spoorlijn. De overheid liet een locomotief over hen heen rijden: zes doden. In

de nasleep van Tiananmen werden duizenden mensen geëxecuteerd. Men arresteerde ook de dissident Han Donfang, die omwille van zijn charisma “de Chinese Walesa” werd genoemd. Hoewel hij niet rechtstreeks betrokken was bij het studentenprotest werd hij het slachtoffer van een bijzonder perverse vorm van wraak: hij werd in de gevangenis opzettelijk besmet met tuberculose. Een andere dissident, Wang Juntao, “kreeg” hepatitis.

Ontkennen en goedpraten In de dagen die volgden, draaide het linkse negationisme op volle toeren. PVDA en MLB (de Marxistisch-Leninistisch Beweging, de studentenafdeling) beweerden dat de media hadden gelogen over Tiananmen, dat het aantal doden was overdreven en dat de studenten gemanipuleerd waren door de CIA. En de bekroning van al dat negationisme en die cynische goedpraterij kwam vorige week, op de dertigste verjaardag van de slachtpartij, toen de Chinese Minister van Defensie generaal Wei Fenghe het verpletteren van het studentenprotest “een juist beleid” noemde, dat had geleid tot ontwikkeling en stabiliteit. De PVDA kan gelukkig zijn, en niet alleen met haar vier met bloed besmeurde zetels.

P.B.

12 Cultuur

6 juni 2019

GESCHIEDENIS

Franse politiek en Giscard (3)

Vlaamse meesters waar ze thuis zijn

Koorknapen zijn het, die Vlaamse politici. Toch vergeleken met de Franse kandidaten die alle schone en vuile methodes gebruiken om president te worden.

“A la guerre, comme à la guerre” In 1974 sterft president Pompidou. Rechts heeft twee kandidaten: de oude gaullist Jacques Chaban-Delmas (gewezen eerste minister van Pompidou) en Valéry Giscard, minister van Financiën en voorman van het kleine liberale smaldeel van de meerderheid. Iedere Franse toppoliticus heeft vriendjes rond zich zwermen die zichzelf of hun baas met schimmige deals verrijken. Chaban-Delmas is geen uitzondering, maar het satirische magazine Le Canard enchaîné publiceert de belastingaangiftes van Chaban en van personaliteiten uit zijn entourage.

Het resultaat is dat Chaban zich terugtrekt (in 2017 torpedeert Le Canard enchaîné de kansen van Fillon). Giscard beweert tot vandaag dat hij als minister van Financiën geen misbruik maakte van zijn kennis om zijn rivaal een hak te zetten en Le Canard in te lichten. Dat klopt waarschijnlijk, maar iedere Franse topper heeft vertrouwelingen die gevraagd of ongevraagd het vuile werk opknappen voor de baas of bazin. Giscard wordt dus de enige kandidaat van rechts en staat tegenover de onverslijtbare Mitterrand die zich als socialist vermomt. Giscard heeft betere kaarten: een goed uiterlijk (1 m. 89), bekwaamheid, en een keurige reputatie vergeleken met de louche Mitterrand die ooit een zogenaamde aanslag tegen zichzelf organiseerde. Giscard en Mitterrand zijn de eerste presidentskandidaten die op televisie met elkaar debatteren. Giscard is op dat moment beter vertrouwd met het medium dan de salonsocialist, die bij een eerder tv-spotje 9 opnames nodig had. En “à la guerre comme à la guerre”. Beide heren zoeken graag vrouwelijk gezelschap, maar Mitterrand heeft “un deuxième bureau permanent” met de eerst veel later bekende Anne Pingeot. Giscard aarzelt niet tijdens het debat verhuld te dreigen met de bekendmaking. In 1994 haalt Mitterrand zijn schouders op, met het bekende “Et alors?”, maar twintig jaar eerder is de pseudosocialist ontredderd. Zijn vrouw Danielle, die zelf “un deuxième bureau” eropna houdt, scheldt Giscard uit voor fascist, maar die wint wel de verkiezingen.

Twee handicaps

Intriges

Giscard begint zijn mandaat met twee handicaps. Hij is niet de politieke leider van de grootste rechtse fractie in het parlement en hij moet een beroep doen op Jacques Chirac als eerste minister; een intrigant die zichzelf beter geschikt acht voor het hoogste ambt. Daarenboven betrekt de hemel op economisch vlak.

De Arabieren draaien het oliekraantje dicht en de Fransen betalen op een jaar tijd het driedubbele voor hun energie. De stagflatie (economische stagnatie en een hoge inflatie) doet de werkloosheid stijgen, maar Giscard gelooft als liberaal niet in het klassieke Franse recept: massale en overbodige aanwervingen bij de overheidswaterhoofden.

Hij hoopt dat de Franse nijverheid moderniseert en de concurrentie op de wereldmarkten aangaat. Lukt het economisch niet, dan maar een ethisch dossier proberen. De katholiek Giscard moedigt minister Simone Veil aan een abortuswetgeving te introduceren, wat niet goed valt bij zijn traditionele achterban.

Giscard is een overtuigd Europeaan op zijn Frans, d.w.z. Europa gebruiken als vehikel voor Franse belangen. Hij is de initiator van de vergaderingen van staatshoofden en regeringsleiders. De Franse president reist veel en hij ontvangt gewichtig alle wereldleiders in Parijs en Versailles, maar hij weet goed dat Frankrijk en zijn kernarsenaal nog nauwelijks iets voorstellen. Giscard zet Chirac aan de deur en vervangt hem door de economist Raymond Barre, die wel de inflatie beteugelt, maar ten koste van een nog hogere werkloosheid. Giscard hoopt probleemloos herverkozen te worden, maar de Fransen vinden hem koud en afstandelijk.

Af en toe de metro nemen of accordeon spelen maakt hem niet populairder, want zijn echte hobby is de jacht op groot wild in Afrika. Hij staat op goede voet met zwarte dictators. In 1978 stuurt hij Franse para’s wanneer het rijk van Mobutu even wankelt in Katanga. Hij saboteert wel de komst van Belgische para’s, zodat die eerst een dag later dan de Fransen landen.

Afrika doet Giscard de das om. Hij ontvangt geregeld diamanten (in feite briljantjes) van dictator Bokassa. De waarde is niet groot voor een rijke vent als Giscard, maar als Le Canard de geschenkjes openbaart, lachen de Fransen er niet mee. De verkiezingen van 1981 worden één langgerekte intrige.

Chirac probeert Giscard te wippen en zijn aanhangers kleven op de ogen in Giscards verkiezingsaffiches afbeeldingen van diamanten. Giscard wint wel de eerste ronde, maar de verslagen Chirac sluit een geheim akkoordje met Mitterrand. Giscard hoort de geruchten en neemt zelf met een verdraaide stem contact op met Chiraciens. Stem op Mitterrand is hun ordewoord.

De socialist neemt de communisten onder zijn vleugels en zijn programma biedt de Fransen veel lekkers: nationaliseringen, meer loon, minder werken en veel overheidsbaantjes. Mitterrand wint, maar al na één jaar haalt hij bakzeil, want Frankrijk gaat economisch de dieperik in.

Giscard is kapot van zijn nederlaag, maar het politieke beest wint het. Hij laat zich opnieuw tot volksvertegenwoordiger kiezen en probeert even de leider te worden van de hele rechtse oppositie om na verkiezingen eerste minister te worden van Mitterrand. Chirac verhindert dat en Giscard moet zich beperken tot een belangrijke rol in de Auvergne, waar hij jarenlang regiovoorzitter is. Zowel in 1988 als in 1995 denkt Giscard eraan zich verkiesbaar te stellen.

De opiniepeilingen zijn echter desastreus. Met Mitterrand sluit Giscard vrede, maar met Chirac (president 1995-2007) gaat de oorlog verder. Giscard wil nog éénmaal schitteren en hij stelt zich kandidaat als voorzitter van de werkgroep die een Europese grondwet ontwerpt. Chirac liegt dat de Duitsers hem niet willen.

De Duitsers zetten Chirac op zijn plaats, en het koppel Giscard-Dehaene schrijft 200 bladzijden. Het wordt het definitieve Waterloo van Giscard, want de Fransen verwerpen de grondwet (dat via het Verdrag van Lissabon toch grotendeels tot leven wordt gewekt). Voortaan beperkt de ex-president zich tot fictie schrijven en graag tv-interviews geven. JAN NECKERS

Begin juni startte “Vlaamse Meesters in Situ”, een initiatief van het kunsttijdschrift Openbaar Kunstbezit Vlaanderen.

Het neemt je mee naar 45 sites, verspreid over Vlaanderen, naar kerken en kloosters, kastelen en stadhuizen waar topstukken van Vlaamse meesters nog altijd op hun oorspronkelijke plaats, in situ, te bewonderen zijn.

Musea verwennen ons met boeiende collecties en tentoonstellingen. Wat we in een museum niet te zien kunnen krijgen, is de oorspronkelijke omgeving van het kunstwerk. Waar stond dit beeld? Waar hing dit schilderij?

Waarom bevonden ze zich uitgerekend in die kerk en niet in een andere?

Gelukkig is Vlaanderen zo rijk aan kunst dat er nog vele werken, zelfs Topstukken van de Vlaamse Gemeenschap, in hun authentieke context aanwezig zijn. “Vlaamse Meesters in Situ” wijst de weg naar 45 van deze kunstwerken.

Het oudste, van het midden van de veertiende eeuw, is Het Laatste Avondmaal in de refter van de Gentse Bijlokeabdij. Enkele sublieme stukken stammen uit de vijftiende eeuw. Een kwart dateert van de zestiende eeuw. Het zijn unieke retabels in Bocholt, Deerlijk, Geel, Hemelveerdegem en Herentals, naast prachtige schilderijen van onder anderen Goossen van der Weyden in Lier en de Meester van Frankfurt in Watervliet of ook nog het fascinerende Laatste Oordeel in het stadhuis van Geraardsbergen.

Ruim de helft van de “Vlaamse Meesters in Situ” dateert van de zeventiende eeuw. Peter Paul Rubens is er uiteraard bij, in Antwerpen en in Aalst, net zoals Antoon van Dyck, in Dendermonde, Gent, Kortrijk en Zaventem (zie afbeelding). Er zijn de recent herontdekte meesters Michiel Coxcie (Brussel en Gent) en Theodoor van Loon (Brussel, Diest en Scherpenheuvel). Dat ook minder bekende kunstenaars uit de zeventiende eeuw prachtig werk hebben nagelaten, bewijzen Jan Erasmus Quellinus, Abraham Janssens, Jan Boeckhorst, Melchior de la Mars, Pieter Thys, Vigor Boucquet… Het is een grote variatie aan kunstwerken die na al die eeuwen nog altijd overal in Vlaanderen in situ aanwezig zijn.

En dat niet enkel in de toeristische trekpleisters, maar vooral in de kleinere steden en gemeenten, zelfs in weggestoken dorpjes.

Die laat “Vlaamse Meesters in Situ” ontdekken.

Van Bocholt tot Nieuwpoort Omdat deze topstukken het verdienen, is gezorgd voor een optimale belichting. De kunstwerken zijn dus ook letterlijk in het licht gezet. Bij elke Vlaamse Meester in Situ staat een aanraakscherm dat in woord en beeld laat kennismaken met het kunstwerk, met oog voor sublieme details. Er is informatie over de kunstenaar en over hoe en waarom het werk op die plek is terechtgekomen. Er zijn audioverhalen voor kinderen en volwassenen en er zijn filmpjes waarin iemand vertelt over haar of zijn band met het kunstwerk.

Nog op de aanraakschermen vind je andere mooie kunstwerken in de site en interessante bezienswaardigheden in de buurt.

De 45 Vlaamse Meesters in Situ liggen verspreid over heel Vlaanderen, van Bocholt tot Nieuwpoort. Meerdere sites zijn gecombineerd in boeiende dagjes uit. De Rubens in Aalst en de Van Dyck in Dendermonde samen te bezoeken met de fiets of per boot langs de Dender, de Vigor Boucquet-fietsroute tussen Veurne en Nieuwpoort, een mooie tocht naar de schilderijen van Theodoor van Loon in Scherpenheuvel en Diest, wandelingen in Brussel en Gent, nieuwe Vlaamse Meesters in Situ-fietsroutes langs de altaarstukken en oude meesters in de Kempen, de Vlaamse Ardennen, het Meetjesland of tussen Maaseik en Bocholt.

Er is verrassend veel te ontdekken in en rond de sites waar de Vlaamse Meesters in Situ te bewonderen zijn. Het is een uitnodiging om de tijd te nemen en te genieten van de bijzondere ervaring om kunstwerken in hun oorspronkelijk milieu te bekijken.

MMMV “Vlaamse Meesters in Situ”, nog tot 30 september 2019, 45 sites verspreid over Vlaanderen. www.vlaamsemeestersinsitu.be

Actueel

6 juni 2019

De regering-Ramaphosa, een breuk met het verleden?

Verliep de aanstelling van Cyril Ramaphosa tot president van Zuid-Afrika probleemloos, de samenstelling van het nieuwe kabinet bracht toch kopzorgen teweeg. Want ondanks alles blijft het ANC een kluwen.

CYRIL RAMAPHOSA MET DONALD TUSK

Vertraagde kabinetssamenstelling Het Afrikaans Nationaal Congres (ANC) heeft op 8 mei opnieuw de verkiezingen gewonnen, zij het met een zekere terugval. Maar dat heeft het probleem niet veranderd. Weliswaar werd Ramaphosa in het parlement vlot tot president verkozen, wat enkel kon gebeuren omdat een tegenkandidaat ontbrak en de stemming niet geheim was. Men was blijkbaar niet gerust in de houding van de ‘Zuma-fractie’.

Maar de schaduw van de zogeheten staatskaping blijft over het politieke leven hangen. Van diverse zijden werd erop aangedrongen dat in geen geval individuen in het kabinet zouden worden opgenomen die zich in het verleden door contacten met de invloedrijke Indische zakenfamilie, de Gupta’s, hadden gecompromitteerd. De hele kabinetsvorming werd dan ook vertraagd omdat een integriteitscomité eerst moest nagaan of zo’n 22 verkozen ANC-figuren hun parlementair mandaat werkelijk mochten opnemen. Onder hen niemand minder dan vicepresident David Mabuza, partijvoorzitter Gwede Mantashe, voormalig “speaker” in het parlement Baleka Mbete en diverse oud-ministers. Wie niet zetelt, kan immers geen minister worden.

Mabuza: politieke spelletjes De aankondiging van het nieuwe kabinet gebeurde pas op woensdagavond 29 mei en bleek de nodige ongerijmdheden te bevatten, al lijkt op het eerste gezicht de positie van Ramaphosa verstevigd. Zo waren er aanvankelijk geruchten dat David Mabuza als vicepresident zou worden vervangen.

Hierbij doken de namen op van Nkosazana Dlamini-Zuma, Ramaphosa’s rivale tijdens de voorzittersverkiezingen in december 2017, en Naledi Pandor, tevoren minister

van Hoger Onderwijs en Ramaphosa’s favoriete.

Mabuza is inderdaad een man waarrond heel wat vraagtekens hangen. Tot begin 2018 was hij premier van de provincie Mpumalanga (Oost-Transvaal). Maar al jaren doen allerlei geruchten over hem de ronde, zoals over het afkopen van dat premierschap door een schenking van 400.000 rand (24.540 euro) aan toenmalig president Zuma naar aanleiding van diens zoveelste huwelijk en vooral door zijn vermeende betrokkenheid bij een aantal moorden in 2009-2010 op politieke tegenstanders. Mabuza’s besluit op 22 mei om af te zien van zijn parlementair mandaat (en dus van het vicepresidentschap) tot zijn naam (hij was een van de 22 gedagvaarde personen) bij het integriteitscomité zou zijn gezuiverd, lijkt een politiek spelletje te zijn geweest.

Uiteindelijk blijft Mabuza Ramaphosa’s adjunct en zal de president met hem rekening moeten blijven houden. Dat Ramaphosa’s verkiezing tot partijleider voor een niet onaardig deel aan diezelfde Mabuza te danken is, zal daar wel voor iets tussen zitten.

Het kabinet Het heraanstellen van Mabuza is geen uitzondering. Zo werd ook Gwede Mantashe, die eveneens fungeerde op de lijst van de 22, als minister van Mijnbouw en Energie aangeduid. Mantashe, eertijds secretaris-generaal van de partij, is immers een Ramaphosa-ondersteuner. Maar hem werd verweten alarmuitrusting ter waarde van 350.000 rand (21.470 euro), geleverd door de firma Bosasa, bij zijn diverse eigendommen in Boksburg (provincie Gauteng) en de Oost-Kaap te hebben laten installeren.

Dat bedrijf is bij grootscheepse omkoperij betrokken. Zo droeg Bosasa bij aan de financiering van de campagne van Ramaphosa eind 2017, wat de president later in

DUITSLAND OP DE DEADLINE Het aftreden van Andrea Nähles als voorzitster en fractieleidster van de SPD in Duitsland heeft de partij in een diepe crisis gestort, ook omdat geen van de drie andere SPD-kopstukken bereid is haar op te volgen.

Wat op zich al een teken aan de wand is…

Nähles was de drijvende kracht achter het voortzetten van de Grote Coalitie tussen SPD en CDU/CSU, tegen een sterke stroming binnen haar eigen partij in, waar velen beseften dat de socialisten in die Grote Coalitie geleidelijk opgevreten werden. Op het moment dat ’t Pallieterke in druk gaat, is het echter nog niet duidelijk of deze crisis bij de SPD de val van de regering-Merkel II zal veroorzaken. Momenteel ziet het ernaar uit dat Merkel II zal overleven. Ook over de moord op de CDU-politicus Walter Lübcke zullen we pas in het volgende nummer meer kunnen schrijven.

het parlement ontkende, om het achteraf te moeten toegeven. In beide gevallen had Ramaphosa echter weinig keus, volgens Ralph Mathekga. Mabuza en Mantashe opzijschuiven zou hem volgens de analist in de top zes van de partij hebben geïsoleerd. Ook de aanstelling van Nkosazana Dlamini-Zuma, zij het op een minder belangrijk ministerie, lijkt vreemd. Maar dit schept niet alleen goodwill in Kwazulu-Natal, het levert hem ook steun van de Vrouwen- en Jeugdliga op. En lijkt het opnieuw benoemen van Blade Mzimande op hoger Onderwijs geen verstandige zet (de man had indertijd de universitaire wereld tegen zich in het harnas gejaagd), hier wordt dan weer de communistische bondgenoot gepaaid. Tenslotte kwam Ramaphosa ogenschijnlijk zijn belofte na om het aantal departementen door samenvoeging van 36 naar 28 te verminderen.

Dit viel echter samen met de toename van het aantal viceministers. Sommige ministers beschikken zelfs over twee adjuncten.

Volgens professor Dirk Kotze zou Ramaphosa er wel in geslaagd zijn de meeste omstreden Zuma-ondersteuners uit zijn regering te weren. En de vier die wel als zodanig worden beschouwd, moeten zich met een minder belangrijke job tevreden stellen. Dit betekent dus dat een aantal namen, waaronder die van de omstreden Malusi Gigaba, ooit minister van Financiën onder Zuma en later op Binnenlandse Zaken, niet meer opduiken.

Positief Wie wel in functie blijft (op Openbare Ondernemingen) is minister Pravin Gordhan, de financieminister die meermaals door Zuma aan de dijk werd gezet. In die functie moet hij voortwerken aan het gezond maken van een aantal staatsbedrijven, zoals Eskom (elektriciteitsvoorziening) en de na-

13

tionale luchtvaartmaatschappij SAA. En dit ondanks het onderzoek van de openbare beschermer, ombudsvrouw Busiziwe Mkhwebane, in verband met de goedkeuring ooit van het pensioen van een topfiguur van de belastingdienst. Die zaak achtervolgt hem al jaren en werd ook door Zuma destijds tegen hem uitgespeeld. Hoe dan ook, Mkhwebane wordt ervan verdacht steeds op de lijn van de oud-president te hebben gezeten. Alleszins kon de aanstelling van Gordhan op algemene goedkeuring van de economische wereld rekenen. De rand reageerde (licht) positief.

Verrassing De grootste verrassing betreffende het nieuwe kabinet bleek de aanstelling van Patricia De Lille als minister van Openbare Werken. De Lille was voor de Democratische Alliantie, de voornaamste oppositiepartij in het land, burgemeesteres van Kaapstad, maar na meestal loze beschuldigingen aan haar adres van binnen haar partij, nam ze ontslag en stichtte de partij Goed, waarmee ze aan de verkiezingen deelnam en in het parlement twee zetels won. Volgens dr. Piet Croucamp, analist aan de Noordwest-universiteit, zou ze in haar functie ook betrokken raken bij de voorgestelde onteigeningen zonder vergoeding, waarvan haar partij geen voorstandster is. Ook de nieuwe minister van Landbouw, Grondhervorming en Landelijke Ontwikkeling zou volgens Croucamp geen hardliner zijn. Terwijl de minister van Justitie, Roland Lamola, die moet zorgen voor de nodige veranderingen in de grondwet die zo’n onteigeningen mogelijk moeten maken, op dezelfde lijn zou zitten. De toekomst zal leren of voorzichtig optimisme gewettigd is.

JAN VAN AERSCHOT

Een momentopname van de rauwe realiteit Terwijl de nieuwe ‘oude’ president Ramaphosa met peperdure glamour and glitter, in geestdriftige aanwezigheid van busladingen supporters, bij zijn inhuldiging in Pretoria alweer met geen woord repte over de bijna dagelijkse ‘plaasmoorde’, werd de falende regenboognatie geconfronteerd met de bloedstollende ervaring van een 44-jarige blanke moeder van drie kinderen op haar ‘plaas’ in de Oost-Kaap, niet ver van Port Elizabeth.

De vrouw heeft haar gruwelverhaal gedaan aan wat je kan noemen een niet-geïndoctrineerd persorgaan, dat na opname van haar relaas werd overstelpt met reacties van medeleven en van afschuw. Medeleven met haar lijdensweg, en afschuw voor de schurk die deze lijdensweg heeft veroorzaakt. Al is haar verhaal niet aan te raden voor gevoelige lezers - ik wil het toch brengen -, omdat het in het ‘nieuwe Zuid-Afrika’ allesbehalve uniek is, helaas.

Op de avond van 23 maart 2018, toen zij op het punt stond naar bed te gaan en in de slaapkamer nog wat tv te kijken, hoorde zij plots een aantal geweerschoten en kogels door een glazen deur gaan. Zij herkende in de drieste schutter een voormalige ‘plaaswerker’, voor wie de kinderen, die nog in de zitkamer waren, gillend op de loop gingen, de twee kleinsten naar hun moeders slaapkamer, de oudste naar de badkamer.

De radeloze moeder zat intussen al onder het bloed, omdat de indringer op haar geschoten had. Zij drukte zich tegen de deur om hem buiten te houden en probeerde in allerijl een vuurwapen te laden. Hoewel zij daarmee om weet te gaan, lukte haar dat niet, getuigde zij later in tranen. Het was de schutter wél gelukt de slaapkamer in te komen na het stukschieten van ook die glazen schuifdeur. Toen duwde hij zijn wapen tegen het hoofd van haar negenjarige zoontje en dreigde te schieten, omdat zijn papa hem nog 9.000 rand schuldig zou zijn.

Hij wou weten waar papa was en zou eerst hém en daarna de rest van het gezin doodschieten.

De kinderen moesten toekijken De vrouw gaf de inbreker 600 rand en haar bankkaart om geld uit de muur te

halen. Zij was nu in de zitkamer, waar zij en haar kinderen werden vastgebonden, en waar de kinderen te horen kregen dat hij hun moeder ging verkrachten en dat zij moesten toekijken. Toen de moeder schreeuwde dat hij haar dat niet mocht aandoen, sleepte hij haar weer naar de slaapkamer en verkrachtte haar, waarna hij haar dochter ging halen, ze naast haar op het bed zette en dreigde het 12-jarige meisje ook te verkrachten. Na hevig en smekend protest, verkrachtte hij andermaal de moeder en dwong haar dochtertje daarop toe te kijken, al deed het arme kind flink haar best om weg te kijken.

Inmiddels had de moeder al veel bloed verloren, maar niettemin werd zij gedwongen in haar auto te stappen en met hem naar een geldautomaat te rijden om daar geld af te halen. Toen is hij op de vlucht geslagen met geld en zakken vol gestolen goed. De hevig ontstelde vrouw werd door familie naar een ziekenhuis gebracht.

“Wij zijn als dieren opgejaagd”, getuigde zij. In het hooggerechtshof van Port Elizabeth stond haar brute belager vorige week maandag en woensdag, nota bene biddend met gevouwen handen, terecht voor een resem aanklachten: huisbraak, mensenroof, ontvoering, verkrachting, poging tot verkrachting, kinderdwang om een seksuele overtreding mee te maken, poging tot moord, onwettig bezit van een vuurwapen en munitie en roof met verzwarende omstandigheden.

En wat vertelde de president weer aan de Verenigde Naties in New York? “Farm murders in my country? I know nothing about such terrible crimes...” En de regenboog verdween van schaamte schielijk achter de horizon, of zoiets…

HVO

14

Brieven

6 juni 2019

VAN ONZE HOFDICHTER

Mijmering na stembusgang 2019 ’t Is goed een keer oplettend om zich heen te kijken naar wie in 't stemhok een foute stem heeft uitgebracht, waarvoor hij, zoals later zeker wel zal blijken, zal boeten dankzij het politiek correct gedacht.

Wie had een stembusramp als deze aan zien komen en welke peiler had alhier de Blauwvoet nog verwacht met jeugd van heden die nog vechten kan en dromen en vrank en onbeschroomd ’t verwelkt establishment veracht?

De gouw van Rodenbach deed weer de Blauwvoet wieken.

Tot danig ongenoegen van het vastgeroest bestel, ging in die gouw de aanhang van Van Grieken pieken.

Niet panikeren, Majesteit, niet omzien en doe wel.

Hector van Oevelen

ONKELINX

IPSA HISTORIA REPETIT!

TEST AANKOOP

OPINIEPEILINGEN

Pallieterke, Wat een pretentie van Laurette Onkelinx om de koning te beledigen. Ongezien en ongehoord.

Moet het staatshoofd aan haar vragen wat hij mag zeggen? Er zullen wel eerlijke en deftige raadgevers zijn die weten wat de koning mag en kan. Een deftige jongen als Tom Van Grieken is, was de énige partijleider die zowel bij aankomst als bij vertrek voor de koning een welgemeende buiging maakte. En die eerlijk heeft gezegd hoe “aimabel” de koning is. Wie kan daar opmerkingen over maken? Dat velen er maar een voorbeeld aan nemen, zowel wat taalgebruik als voorkomen betreft. Ik ben geen VB’er, maar heb respect voor wie het verdient.

R ia Sak - Beerse

Pallieterke, Theo Francken zegt dat de eisen van het Vlaams Belang i.v.m. migratie niet uitvoerbaar zijn.

“Stop migratie” is volgens hem een gratuite slogan. Natuurlijk is de politieke constellatie nu anders dan in 1938. De EU, die men gemakkelijk van eigen falen kan beschuldigen, bestond nog niet. Maar toch moet vranke Theo zijn politieke geschiedenis wat bijschaven.

Joseph Pholien was in 1938 voor de Parti Catholique social (voorloper van de Parti Social Chrétien die vanaf 1945 met de Christelijke Volkspartij de Belgische CVP/PSC ging vormen) minister van Justitie in de regering-Spaak I. Hij kreeg onmiddellijk af te rekenen met een instroom van illegale vluchtelingen uit Duitsland. Het betrof Joden die het land uit gepest werden door de nationaalsocialisten. In juni 1938, nadat de druk aan de grens was toegenomen na de “Anschluss” en de Jodenjacht van Eichmann in Wenen, kreeg hij het mandaat van de regering om de migratie in te dijken. Dat kwam in de praktijk neer op een “stop” voor elke vorm van immigratie. Visa moesten in de regel geweigerd worden en de grensbewaking werd met 160 rijkswachters versterkt. Razzia’s werden georganiseerd en van de 250 opgepakte illegalen in het Brusselse de eerste helft van oktober waren er op 15 oktober (!) al 150 terug over de grens gezet. De anderen werden opgesloten in de (horresco referens) gevangenis van Vorst. De druk van de 21 Kamerzetels voor Rex sinds de verkiezing van 1936 zal daar uiteraard niet vreemd aan geweest zijn. Door historicus Frank Caestecker, eerder van linkse signatuur, wordt de eerder rechtse Pholien afgeschilderd als een xenofoob en antisemiet. Het is niet denkbeeldig dat deze historicus, zoals vele anderen, zich vergaloppeert bij het “hineininterpretieren”, d.w.z. met de kennis van nu een houding van toen beoordelen. Immers, na de “Kristalnacht” van 9 op 10 november 1938, dus vrij vlug, herzag Pholien zijn houding. Het sluiten van de grens bleef echter behouden, waardoor de gewijzigde politiek alleen betrekking had op de reeds in België verblijvende Joodse vluchtelingen. Het gevolg van zijn - zelfs gewijzigde - politiek was uiteindelijk dat België vier keer zoveel vluchtelingen opnam dan Nederland en ongeveer evenveel als Frankrijk.

Zijn gecontesteerd ministerschap heeft na de oorlog zijn carrière niet in de weg gestaan. In 1946 werd hij ondervoorzitter van de Senaat.

Van 1950 tot 1952 leidde hij zijn regering als eerste minister, om in ’52 terug even minister van Justitie te worden onder Jean Van Houtte. In 1966 werd hij benoemd tot minister van Staat.

Tom Van Grieken kan er maar zijn voordeel mee doen!

Luk Sermeus - Kontich

Pallieterke, Op 16 mei publiceerde Test Aankoop het artikel “Welke partijen bekommeren zich het meest om de prioriteiten van de consument?”

Alle partijen, uitgezonderd het Vlaams Belang, kwamen in dat artikel aan bod. Hierop heb ik bij Test Aankoop navraag gedaan waarom dit het geval was. Zij hebben geantwoord dat ze geen “racistische” of “libertijnse” partijen in beschouwing nemen. Het lijkt mij de moeite waard dat (democratischgezinde in het algemeen en Vlaams Belang-gezinde in het bijzonder) Test Aankoopabonnees akte nemen van het feit dat Test Aankoop Vlaams Belangers beschouwt als een bende racisten (of libertijnen…).

Tom Thomas - Mortsel

Pallieterke, In De Afspraak op de VRT op vrijdag 31 mei vond socioloog Elchardus dat de opiniepeilingen beter en beter worden en dat ze deze keer vrij accuraat waren.Volgens Elchardus had Vlaams Belang wel een paar percentjes gewonnen ten opzichte van de peilingen, maar... De socioloog toch even confronteren met de verschillen tussen de opiniepeilingen van de VRT en De Standaard en de resultaten. De peiling van december 2018, van april 2019, de resultaten en het verschil: Vlaams Belang: 7,6 procent / 9,3 procent / 18,5 procent / +10,9 procent / +9,2 procent. Groen: 16,0 procent / 14,6 procent / 10,1 procent / -5,9 procent / -4,5 procent.

Van een socioloog mag worden verwacht dat hij de waarheid geen geweld aandoet. De verschillen tussen de peilingen en de resultaten zijn wat Vlaams Belang en Groen betreft, zowat de antipoden in het politieke landschap, zeer groot. Duidelijk is dat het Vlaams Belang opzettelijk wordt onderschat en Groen opzettelijk wordt overschat. De peilingen van de VRT en De Standaard zijn geen echte peilingen meer, maar een instrument om de kiezer te beïnvloeden. De VRT, het zogenaamde huis van vertrouwen, en De Standaard, die zogenaamde kwaliteitskrant, informeren niet, zij indoctrineren.

Willy Van der Meulen - Ternat

RERUM NOVARUM Pallieterke, Op de vooravond van Rerum Novarum legde journalist Pieterjan Desmedt aan ACV-voorzitter Marc Leemans het volgende voor: “Mevrouw Crevits zou vanavond spreken voor uw beweging, dat heeft ze afgevoerd. Ze wou bij haar gezin zijn. Maar binnen CD&V is er wel ongenoegen over uw houding, men heeft niet op u kunnen rekenen, zegt men.” Dat was een voorzet die kon tellen.

Luc Vandeputte - Ledegem

STILSTAND.NET Pallieterke, Leemans spaart zijn kritiek op de Zweedse coalitie niet. Maar in mijn geheugen heb ik geen enkele regering gevonden die niet werd aangevallen door de drie bekende en ondemocratische vakbonden (zoals Marie-Rose Morel moest ondervinden). Je ziet bij die vakbonden altijd hetzelfde spelletje, nl. ‘zij’ willen steeds het politieke spel bepalen, dirigeren en forceren. Zij vergeten echter een belangrijk en primair democratisch feit, nl. ‘zij’ zijn niet verkozen door het ‘volk’. De drie vakbonden worden nu afgestraft met de uitslag van hun drie moederpartijen. Zij zijn slechts een organisatie geleid door drie hoofden (misschien wel leeghoofden) met alleen argumenten van het verleden.

Resultaat: stilstand x 3 vakbonden x 75 jaar = bevriezing. Misschien dat het klimaat kan helpen om het iets warmer te krijgen!

Guido Luyten - Brecht

Kruisende woorden oplossing 1163

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

BRUNO DE WINTER

A B C D E F G H I J K L

A A N V E C H T B A A R

Pallieterke, Een rekenfoutje, het is niet 74 jaar geleden dat de eerste hoofdredacteur stierf, maar wel 64 jaar. Toch fijn dat u eraan denkt.

Romain Peeters - Attenrode

N A A R X O B X E S X E D R A A

I

B O E K X P K

R X R A A R X E L

N E T X O V

I

R E N E

S T X E F L A T E N I

I

X M A C X U A

E D O X T H E M A

L E G U A A N X T X A R L R X R X S P R E

I

I

N T S

V O L X O O G X

I

T

T N T X E V X M E L E E X G E B

I

N T E N X K R

OPZIENBAREND Pallieterke, De mestkevers, paljassen, uitwerpselen, et cetera, ja, die zitten nog in de akelige schutskring.

Maar ineens zijn ze niet meer te omzeilen voor de media en zelfs niet voor le roi! Kan of wil bijvoorbeeld kardinaal De Kesel nooit eens iets kwijt over de uitgestotenen in de politiek? Mensen uitsluiten is lelijk en onchristelijk… In die context had de allusie van Van Grieken wél een christelijk karakter: doe anderen niet aan wat je niet wil dat ze u aandoen. Hou het zo Tom, want dit is van … belang. Charly Vanhoof - Borgerhout

“WIE ZIJN RELIGIE VERLAAT, DOOD HEM” Pallieterke, Twee weken geleden verscheen een bespreking van het boek “Wie zijn religie verlaat, dood hem” door ex-moslims geschreven. Ik ben zeker geen ex-bekeerling zoals de auteur, maar het doet me goed dat de auteur precies dezelfde weg is gegaan als ik bij het bestuderen van de islam. De frustratie dat een tegenstrijdig en incoherent boek als de Qu’ran zo overheersend is in de gedachten van de moslims. Evenals de auteur heb ik de Qu’ran gelezen en bestudeerd en ik vond het onzin. Evenals hem heb ik over het leven van Mohamed gelezen en geleerd dat het een bloeddorstige, narcistische, misdadige, racistische en seksistische pedofiel was. Maar daar stopt het als je met moslims spreekt. Of ze hebben dat niet gelezen, weigeren het te geloven, verzinnen uitvluchten in de zin van andere verzen die bepaalde verzen tegenspreken, (alhoewel de Qu’ran in de islam als een goddelijk en perfect boek wordt aanzien) in het Arabisch staat er iets anders, de context is anders, enzovoort... Het enige dat je kan doen, is de politici en journalisten die denken dat de islam onschuldig is met citaten en historische feiten om de oren te slaan. Maar dan komt het laatste truukje van die lui: dat is islamofoob. Dus ze kunnen in alle onschuld hun oren en ogen dichtknijpen, want het is ‘racistisch’ kritiek op de islam te hebben.

Dat beëindigt voor hen de discussie.

Gunter Deleyn – M ariakerke

Een lezersbrief insturen?

VB NA DE VERKIEZINGEN Pallieterke, Gelezen in Het Laatste Nieuws, de schurftige reactie van Karel De Gucht na de overwinning van het Vlaams Belang. Dan wil ik graag volgende boodschap meegeven aan het VB-bestuur: Je mag je toon wat matigen en wat water in de wijn doen, het helpt niet! Ik zou mijn standpunten nog verharden, want het is toch nooit goed. En pas op je ganzen wat de N-VA betreft.

Freddy Van der Linden - Lier

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis zijn zijn Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis Verliefd op op de dethuis natuur-?zijn Vlamingen Verliefd natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

6 juni 2019

Verloren Europese finale tegen Arsenal Verleden week werden de twee belangrijkste matchen van het jaar gespeeld.

In de finale van de Europa League speelden Chelsea en Arsenal tegen mekaar.

In de Champions League gingen Liverpool en Tottenham in de clinch. Engelse onderonsjes. Hoe het afgelopen is, weten we ondertussen.

Aan Arsenal heb ik persoonlijk goede herinneringen, en dat is vreemd na een verloren Europese finale. Op 22 april 1970 speelde Anderlecht de finale van de Beker der Jaarbeurssteden, nu te vergelijken met de Europa League. Paars-wit was top die dag. Het veegde de vloer aan met Arsenal. Bij een 3-0 stand, met twee doelpunten van Jan Mulder, werden er nog enkele kansen de nek omgewrongen! Dat zou paars-wit zuur opbreken.

In de tachtigste minuut smeten de Londenaars Ray Kennedy in de strijd. Vier minuten later lag de bal in het net. Ik heb nooit het Astridpark zo stil geweten.

Hazard evenaart mijn record Voor de terugwedstrijd op ‘Highbury’ moest in het weekend nog een match gespeeld worden uit tegen ‘La Gantoise’, toen al een subtopper in de Belgische competitie. Pierre Sinibaldi, de toenmalige trainer van Anderlecht, besloot zijn spelers te laten rusten en stuurde een elftal van juniores naar Gent. Ik was negentien jaar en was van de partij. De jonge jongens deden het uitstekend. Er werd weliswaar met 2-1 verloren, maar voor hetzelfde geld hadden we gewonnen. Ik speelde vrij goed en vanaf dan werd met mij rekening gehouden. Het was het be-

gin van mijn lange carrière bij Anderlecht.

De dag voor de beruchte terugwedstrijd in 1970 was er een incident geweest. Toen de spelers van Anderlecht het veld kwamen bekijken, had Wilfried Puis kennelijk hoog water. Het moest dringend geweest zijn, want ‘De Puzze’ waterde vrolijk in middencirkel.

Plotseling kwam een terreinverzorger in alle staten het veld opgerend, hevig gesticulerend en roepend: “It’s a shame! It’s a shame!”

Pissen op de grasmat van Highbury brengt ongeluk, dat is duidelijk. Het werd 3-0.

Na de match van woensdag kreeg ik telefoon van een journalist. Hij vroeg mij of ik het erg vond dat Eden Hazard mijn record had geëvenaard. Ik dacht dat het een mop was, of dat de man had gedronken. Later scheen het toch waar te zijn. Hazard en ik zijn de enige Belgen die twee keer hebben gescoord in een Europacupfinale.

Zwaar onder de indruk vertelde ik het aan mijn vrienden.

Zij dachten dat het een mop was, of dat ik had gedronken...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Rotheid en maffia “Er zit rotheid bij KV Mechelen en Waasland Beveren”, zo rondde bondsprocureur Kris Wagner zijn drie uren durend “rekwisitoor’ tegen beide clubs af. Hij was ook niet te beroerd om de term “maffia” te gebruiken. Van twee mogelijkheden een. Of de ene rotheid is de andere niet, of de heer Wagner sloeg voor vijftig procent de bal mis.

Vermits de Geschillencommissie Hoger Beroep Waasland Beveren vrijuit laat gaan, ligt de juiste keuze voor de hand. Het is niet de eerste keer dat de in januari aangestelde opvolger van uitgetreden bondsprocureur Marc Ruben de mist ingaat.

In april eiste hij liefst zeven speeldagen schorsing en 7.000 euro boete voor Ruslan Malinovskyi, sterspeler van Racing Genk, die een rode kaart had gekregen voor natrappen naar Birger Verstraete van AA Gent op speeldag drie van play-off 1.

Had Wagner gelijk gekregen, dan was Genk mogelijk geen landskampioen geworden. De Geschillencommissie sprak Malinovskyi vrij, ondanks het aanslepende pleidooi van de bondsprocureur, die lessen over anatomie, Arnold Schwarzenegger en raketaanvallen erbij sleurde om toch maar zijn Grote Gelijk te bewijzen. De Geschillencommissie maakte brandhout van zijn “bewijzen”. Dat die commissie de man geen twee keer op korte tijd compleet voor schut kon zetten, lijkt duidelijk, maar is het niet. Vandaar de goede vraag of de door de bondsprocureur geëiste en door de Geschillencommissie deze keer wel unaniem gesteunde exorbitante sancties voor KV Mechelen in juiste verhouding staan tot wat officieel “een mislukte poging tot matchfixing” heet. Zo is het tevergeefs zoeken naar een aanwijzing in het beschuldigingenpakket die het schorsen van de rechtmatige bekerwinnaar voor de eerstvolgende bekercompetitie rechtvaardigt.

“Beetje vreemd” Toen er zeven dagen schorsing dreigde voor Ruslan Malinovskyi had topanalist Marc Degryse het in Extra Time “helemaal gehad met de nieuwe bondsprocureur”.

“Die was”, opperde Marc, “mogelijk zuiver op de graat, maar er scheelde stellig zeker iets aan zijn zicht.” Of er bij die man, rekening houdend met het voor KVM ingewilwillens nillens moet toegeven dat het welletjes is geweest met zijn of haar topsportcarrière.

Dat is wat de achtendertigjarige Thomas Buffel nu ervaart. Hij stopt met voetballen en mag terugblikken op een rijkgevulde loopbaan als profvoetballer. Oordeel zelf. Hij speelde vijfendertig interlands voor de Rode Duivels.

Daarnaast verdedigde hij de kleuren van onder meer Cercle Brugge, Feyenoord, Glasgow Rangers, Racing Genk en Zulte Waregem. Buffel woont momenteel in het Limburgse Kuringen, maar groeide op in het West-Vlaamse Ruddervoorde. Spreek er de naam Buffel uit en je bent vertrokken voor uren gesprekstof.

Voor de goede orde, geen roddels, en probeer geen slecht woord te zeggen over onze Thomas of het zit er bovenarms op.

BeNeLiga Wie er verleden week allemaal zaten te konkelfoezen, en met welk mandaat, is niet erg duidelijk. Dat er topoverleg is geweest om op termijn een Belgisch-Nederlandse competitie in het leven te roepen, is intussen uitgelekt. De voorzitter van Club Brugge, Bart Verhaeghe, is alvast een vurige voorstander van de BeNeLiga. En zo zijn er meer. Nietwaar, Michel Verschueren? Zelf zijn we zo’n competitie van de Lage Landen ook genegen. We vrezen echter dat er nog veel water door de Schelde en de Amstel zal vloeien voor het zover komt.

Veel handen op één buik Wie had het over twee handen op één buik?

Dat is niet correct, we telden er meer. Om te beginnen waren er voorzitter Bart Verhaeghe en algemeen directeur Vincent Mannaert, die samen met aanwinst Philippe Clement broederlijk hun handjes verstrengelden, op hoop van zege voor Club Brugge. Het is afwachten of Gert Verheyen, na zijn terugkeer uit vakantie, bereid is om als hulptrainer aan de slag te gaan in het Jan Breydelstadion. Dat zouden dan al vier handen op één buik zijn. Waar gaat dat eindigen?

Anticlimax Met wat eraan was voorafgegaan, kon de finale van de Champions League tussen Liver-

pool en Tottenham niet vlug genoeg beginnen.

De uitschakeling van het machtige Juventus en van het al even trotse Real Madrid door Ajax zijn in Italië en Spanje nog altijd niet verteerd.

Dat Ajax in de laatste minuut de duimen moest leggen en in de halve finale uitgeschakeld werd, was nog zo’n onderdeel van een thriller met alles erop en eraan: spektakel, maar ook voetbal van de bovenste plank. Een finale om naar uit te kijken dus, maar dat sloeg tegen.

Tegenvallend slot Jan Vertonghen en Toby Alderweireld hadden zich niets te verwijten, maar hun medemaatjes van Tottenham kwamen, over de hele wedstrijd bekeken, wel tekort tegen Liverpool. Vooral aanvallend was het armoe troef.

Met als gevolg dat de neutrale toeschouwers al van bij het begin voelden dat ze eraan zouden zijn voor de moeite. Op enkele schaarse momenten na was er weinig spanning, en nog minder spektakel. Van het verhoopte sambavoetbal was niet veel te merken. Kortom, een tegenvallend slot van een Champions Leaguecampagne die de sportliefhebbers, en voetballiefhebbers in het bijzonder, dankzij het voorafgaande onvoorziene verloop, veel vermaak heeft verschaft.

Onze Thomas Er zijn van die momenten waarop een mens

15

Gevloerd Wie is Chad Haga? Hadden ze het ons verleden week gevraagd, waren we het antwoord schuldig gebleven. Intussen weten we dat hij een dertigjarige Amerikaan is rijdend in de Giro voor Sunweb, de ploeg die pechvogel en favoriet voor de eindzege Tom Dumoulin al vroeg zag uitvallen. Haga, Chad voor de vrienden, won tot verbazing van velen de tijdrit in Verona. Victor Campenaerts, die zichzelf topfavoriet had verklaard en naar eigen zeggen veel dadels had gegeten, was nog het meest verbaasd en ontgoocheld van allemaal. Hij was naar de Ronde van Italië gekomen met de bedoeling zijn eerste dagzege in een grote ronde waar te maken. Aan een gebrek aan dadels kan het niet gelegen hebben. Waarom het desondanks niet lukte, mag hij zelf uitleggen.

Op papier “Misschien ging het te veel bergop”, aldus Campenaerts, die zich liet vloeren. Van het vervolg van zijn uitleg worden we ook niet veel wijzer. ”Op papier was het misschien wat te kort voor mij.” Niet alleen op papier, als ge het ons vraagt. “Of misschien won ik niet door die te technische afdaling, waar mijn aerodynamica van minder belang was. Als ik ergens tijd heb laten liggen, was het in de afdaling.”

Vooral dat laatste snappen we. Met een tweede plaats voor de werelduurrecordhouder en

ligde strafpakket, mogelijk nog wat meer scheelt dan alleen wat zwakke ogen, liet Degryse in zijn eerste commentaar op de uitslag van affaire “propere handen” onvermeld. Hij vond het vonnis wel “pijnlijk” voor de spelers en de supporters van KV Mechelen die met de ganse onverkwikkelijke zaak niks te maken hebben. De vrijspraak voor Waasland Beveren vond hij enkel “een beetje vreemd”. Hij repte met geen woord over vijftig procent vergissing van de bondsprocureur, noch over het gezichtsverlies voor de Geschillencommissie.

Er zijn nog zekerheden in het leven, zeker in dat van het vaderlandse voetbal.

Zoals er de quasi zekerheid is dat een en ander stellig anders was beoordeeld, had een club van de G5 in Mechelse schoenen gestaan. En de quasi zekerheid – het omgekeerde zou verwonderen – dat in beroep gaan bij het Belgische Arbitragehof voor de sport (BAS) weinig of niks aan de stand van zaken zal veranderen. Zeker is dat Beerschot-Wilrijk en AA Gent het grootste profijt uit het gevelde vonnis zullen halen.

Hoewel er niet in geslaagd de bekerfinale tegen KVM te winnen, zal Gent alsnog Europees spelen. Evenmin dwong Beerschot-Wilrijk de promotie naar 1A af op het veld tegen datzelfde KVM. Tevens bestaat nu volle zekerheid dat elke profclub propere handen heeft, behalve “Malinwa”.

In Eupen en Moeskroen gaan ze dat niet tegenspreken. Vermeldenswaard: bokster Delfine Persoon verloor in New York haar wereldtitel, na wat héél eufemistisch een “discutabele nederlaag” tegen de Iers-Amerikaanse Katie Taylor is genoemd.

Maar misschien volstaat het in de schijnwereld van de topsport om een overduidelijk konkelfoezen in de “Big Apple” enkel “een beetje vreemd” te noemen. Kwestie van het evenwicht tussen bepaalde belangengroepen niet te verstoren. een derde voor Thomas De Gendt in Verona, als vaderlandse hoogtepunten in de Giro, is de balans vlug gemaakt. Een hoogvlieger kunnen we het niet noemen.

Hiep hiep hoera!

In Roland Garros is het te doen dezer dagen, volgens onze tennisreporter ter plaatse, die er stijve nekspieren heeft aan overgehouden. Van ons mochten de supporters van David Goffin hardop dromen van een overwinning tegen Rafael Nadal. Fantaseren staat vrij. Intussen hebben ze ruim de tijd gehad om wakker te worden, in het besef dat hun idool nog veel boterhammen zal moeten eten om de voormalige nummer één in het tennis te grazen te nemen. Waarmee we niet willen gezegd hebben dat Goffin zich niet manhaftig verweerd heeft tegen de ‘Koning van het Gravel’. Waarvoor een welgemeend hiep hiep hoera!

Dappere Elise Elize Mertens weerde zich als een duivelin in een wijwatervat tegen de Letse Anastasija Sevastova (12e op de wereldranglijst). Langer dan drie uur stonden de dames zich uit te sloven op het gravel van Roland Garros. We hadden beide atletes de zege gegund, maar dat is tegen het reglement. Daardoor greep de 23-jarige meid uit Limburg nipt naast de hoofdprijs. Jammer, maar helaas. En alweer een daverend applaus voor zoveel onbeloonde weerbaarheid.

Ieder zijn hobby Het zal wel aan ons liggen en ze mogen het nog honderd keer de belangrijkste vrouwenkamp ooit noemen, wat twee min of meer lieftallige dames die tot bloedens toe op elkaars gezicht staan te kloppen met boksen te maken heeft, is ons een raadsel. We hebben een heel ander idee over wat de edele kunst van de zelfverdediging in betere tijden geweest is.

Iemand zou Delfine Persoon eens in het oor moeten blazen dat er andere hobby’s zijn dan elkaar toe te takelen, met als gevolg wonden, builen en blauwe ogen. Maar als ze er plezier in heeft, gaan we haar niet tegenhouden.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

6 juni 2019

ABSURDISTAN Te wapen!

Dikke paniek bij de weldenkendheid! De helft van de zitjes van de raad van bestuur van de VRT in handen van Vlaams-nationalisten! Stel je voor, straks gaat dat laagopgeleid volk nog verlangen dat de openbare omroep wel degelijk Vlaams is. Euh...

Plengoffer Het is wachten geblazen op de politiek correcte heiligverklaring van De Croo senior. Het orakel van Brakel offert enkele ogenblikken vrije tijd op om te vermijden dat het, door hem nochtans niet bepaald aanbeden, Vlaams Parlement voor vijf minuten zou worden geleid door zwart beest Filip Dewinter. Alles voor ‘t Belgikske, voor Vlaanderen nikske.

Het echte gevaar Op de recente top van Mekka – ja, dergelijke dingen bestaan – hebben de moslimlanden zich bezorgd getoond over toenemende islamofobie in de wereld.

Dat is inderdaad onverstaanbaar: wààrom zouden mensen toch bang zijn voor de islam? Moslimlanden als Saoedi-Arabië of Iran bijvoorbeeld zijn toch een paradijs op aarde?

Solidariteit nu Kijk, we gaan er niet flauw over doen: onze Waalse broeders hebben geld nodig. En niet weinig. Laten we dus inclusief denken en weer ettelijke miljarden aan Vlaams onderwijs, ziekenzorg en ouderen onttrekken voor onze zuiderse vrienden, in naam van de solidariteit. Tous ensemble!

Wees eerlijk De laatste dagen is er soms commotie rond hoge afscheidspremies voor uittredende politici. Zeg nu zelf: om van sommi-

1164

ge politici verlost te geraken, kan er toch geen prijs hoog genoeg zijn!

Help!

Uit welingelichte bron vernemen wij dat een storm van verontwaardiging door de VRT-gebouwen raast. De nieuwe raad van bestuur zou blijkbaar verlangen dat radio en tv volgend jaar de katholieke vasten even positief belichten als de ramadan.

Het fascisme steekt duidelijk de kop op!

Wraak, vloeibare wraak!

De verkiezingsuitslag was voor ons, brave inktkoelies ten kantore, toch wel wat confronterend. Gaat die Tom Van Grieken gewoon lopen met de eretitel “paljas”, waarop wij het alleenrecht meenden te hebben.

Wij eisen een duel tussen onze big boss en de voorzitter van het VB. Een strijd met het blanke glas!

Hetzelfde fenomeen Mark Elchardus, ooit huissocioloog van de sp.a, stelt dat het middenveld heeft gefaald doordat het niet naar zijn leden heeft geluisterd. Wij willen niemand bang maken, maar dat was destijds zo ongeveer de analyse vlak voor de ondergang van de VU...

Nieuwe slagzin Bij verkiezingen luidde het adagio lange tijd: luister naar de kiezer. Een nieuwe, ongetwijfeld betere versie daarvan lijkt nu in de maak: luister naar de verliezer.

Lichtend voorbeeld?

Ten kantore wordt tegenwoordig volop gewed: gaan wij Noord-Korea achterna en zullen derhalve de informateurs, Johan Vande Lanotte en Didier Reynders, worden gefusilleerd als ze in hun opdracht mislukken?

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I K L A. Onberekenbare B. Elke keer weer - Van een bepaald Europees land C. Limburgse gemeente D. Radio en TV-bedrijf - Baskische beweging E. Heldendichtkunst F. Meerstemmig muziekstuk - En dergelijke - Een cilinder en een lager die kunnen draaien ten opzichte van elkaar G. Plechtige belofte - Handelsvertegen- woordiging H. Californium - Winterse toestand maar toch goed bereidbaar gemaakt I. Ierse jongensnaam - Afstandsmaat Titaan - Elektronvolt J. Homoseksueel - Sportster K. Vroegen advies L. Houten wig - Internetdienst van Microsoft - Valutacode van de vroegere Griekse munt

Weinig koningen worden geconfronteerd met grotere uitdagingen dan de Belgische. Dat moeten vrienden en vijanden van de monarchie toegeven. Ieder zichzelf ietwat respecterend lid van andere koninklijke families vult zijn dagen met ‘glamour & glitter’. Alleen hier verpieteren ze in zinloosheid en zorgen. Dat was niet anders, die ochtend in Laken.

“Tom Van Krieken? Het is wie is dat, chérie?” Koningin Mathilde had net in het afsprakenboekje van haar man gekeken om te weten te komen waarom hij zo nerveus was. Al de hele morgen liep Filip te ijsberen door het koninklijk paleis en in zichzelf te mompelen van “alles komt goed Filip, niet bang zijn van de Vlaams Belang.”

Het was van Trump geleden dat onze vorst nog zo nerveus was geweest voor een bezoekje. Voor de officiële ontvangst ten paleize had Donald hem al eens gebeld om te vragen of het klopte dat hij echt geen kroon had? “Echt, echt, echt niet? You must be kidding?” Zoiets hilarisch had Donald nog niet meegemaakt.

“Een koning zonder kroon, is toch een beetje als een katoenplantage zonder negers,” had hij Filip toegesnauwd voor hij de telefoon inlegde. Alsof Filip al niet genoeg gepest werd op het grote anachronismebal, zo zonder kroon. En nog was het niet genoeg. De hele nacht had de Amerikaanse president Filip geplaagd met sms’jes als ‘loser king’ en ‘Nerdface’.

Tot zijn opluchting gedroeg Donald zich wel bij het persmoment. Hij sprak zijn liefde uit voor het land en zijn leider. Zodra de camera’s echter weg waren, haalde hij een kartonnen kroon van Mac Donalds uit zijn vestzakje.

“Een beetje verfrommeld, maar toch een hele verbetering voor the king of the hellhole,” schaterde Donald. Waarna hij vol overgave Mathilde vastgreep waar het niet mocht, haar ‘come and see me, sugartits’ toefluisterde en het brave kind een tong draaide. “Hij was heel onbeschaafd,” zou Mathilde achteraf gezegd hebben. Maar ze bloosde er wel een beetje bij.

“Er is ook goed nieuws”

J

HORIZONTAAL

Een royaal aanbod

VERTICAAL

1. Vlaams wetenschapsjournalist o.m. bekend door zijn pijp en lange baard 2. Islamitische voorganger - Europese voetbalbond - Amerikaans persbureau 3. Groene edelsteen - Aanbeden god in oostelijk Afrika 4. Argentijnse munt - Afscheidsgroet 5. Met het genoemde - Voormalige Antwerpse bank, nu opgenomen in de AXA Bank 6. Dorp in Vlaams-Brabant - Lumen 7. Onwillige zenuwtrek - Ingegeven gedachte - Term om Romeinse munten mee aan te duiden 8. Vraagwoord - Baten 9. Risico-inventarisatie en -evaluatie - Wilgensoort 10. Broze - Luxeterreinwagen - Europese Defensiegemeenschap 11. Meisjesnaam - Urineleider 12. Egyptische stad Op het water rustend

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1163 VINDT U OP BLZ. 14

“Tom Van Krieken is de voorzitter van het Vlaams Belang,” had Filip bevend geantwoord, “en die gaat mij pest. Ik ben de eerste koning sinds opa Leopold die fascisten en nazi’s moet ontvangen op het paleis. Het enige verschil is: opa Leopold vond dat heel plezant. En ik niet.

Ik ben een rasechte democraat.” Mathilde hield haar hoofd scheef en keek haar wederhelft vol medelijden aan. “Allons chérie, deze discussie hebben we al gehad. Democraat?

Nu ook niet overdrijven. Je bent koning! Dat is niet erg democraat, hoor. Misschien valt het allemaal wel mee.”

En of het meeviel. Voorzitter Van Grieken maakte zelfs een kleine buiging voor de vorst, wat deze zeer op prijs stelde. “Sire,” zei Van Grieken, “er zijn daarbuiten geen Belgen meer. U bent de laatste. U bent een vorst zonder volk.” Zo beleefd als de man was, zo grof was zijn boodschap. Filips gezicht vertrok helemaal. Eerst geen kroon, nu ook geen volk.

Wat was het volgende dat hij zou moeten slikken? Geen grondgebied? “En wat meer is,” ging Van Grieken door op zijn élan, “u heeft ook geen grondgebied.” Lap, daar had je het al. “Er is Vlaanderen, Wallonië en Brussel, maar België? Dat is er niet meer. Uw land is aan het verdampen terwijl u er op staat.” Ongerust keek Filip naar de grond onder zijn voeten. Geen damp te zien.

“Maar is ook goed nieuws,” zei Tom, “ik kom u hier een aanbod doen om u en uw familie een zorgeloos bestaan te geven voor vele generaties.” De koning fronste. Altijd beducht

zijn wanneer Van Grieken met geschenken komt. Tom toverde zijn mooiste glimlach tevoorschijn. Als hij stofzuigers aan huis verkocht, had u er net twee gekocht. “De Belgen mogen dan wel op zijn sire, maar het geluk wil wel dat er ook heel wat nieuwe Belgen zijn.

Kraakvers uit het pak. Van heinde en verre naar hier gekomen om uw onderdaan te zijn.

Voorbij is al dat geneut over confederalisme, kaduke begrotingen en onderhouden met Wouter Beke. De nieuwe Belgen gaan voor een harde hand en centraal gezag. En ze zijn allemaal van u.” Filips interesse was wel gewekt. Nieuwe Belgen zouden inderdaad een verademing zijn. Maar als hij geen grondgebied heeft, waar moet hij ze dan laten?

Alweer was Tom de brave borst één stapje voor. “En het allermooiste,” benadrukte Van Grieken, “het allermooiste is dat u ze hier op het koninklijk domein kan huisvesten. U heeft hier tenslotte 186 hectare onbebouwde grond.

De omheining garandeert dat ze niet in aanraking komen met verlichte ideeën en u ziet vanuit uw eigen slaapkamer hoe uw volk vijf maal daags plat op de buik gaat om u te aanbidden. Want zo zijn die nieuwe Belgen.” De frons op het voorhoofd van de koning verdiepte. Hij zou zich niet laten rollen. “En de oude Belgen?”, beet hij terug. “Die nemen we kosteloos van u over,” was de flukse reactie. Het leek de koning een aanbod dat hij moeilijk kon weigeren. En toch was hij er nog niet helemaal gerust in. Kon hij deze jonge snaak wel vertrouwen?

“Ik zie dat u nog twijfelt,” minzaamde Van Grieken. “Weet u wat? Omdat u het bent. Maar alleen omdat u het bent en op voorwaarde dat u het helemaal voor uzelf houdt…” De koning luisterde aandachtig. “Wat dan?” Van Grieken keek de koning diep in de ogen. “Nee sire, u moet eerst beloven dat u dit niet verder vertelt. Op uw woord van eer!” Dat had de koning.

“Zelfs mijn vrouw zal hier niets over horen,” zwoer hij. “Kijk sire, ik ga hier mijn broek aan scheuren, maar u bent het waard. Ik doe u dit aanbod en ik doe er helemaal gratis en voor niks een kroon bovenop. Met de grootste steen die ooit uit de Limburgse mijnen is opgedolven. Maar alleen als u nu tekent.”

Er heerste voor het eerst sinds jaren euforie op het paleis.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be