't Pallieterke van 13 juni 2019

75ste jaargang • nummer 24 • donderdag 13 juni 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Undercover bij de PVDA! Afpersing, onder druk zetten, geld inpikken van brave mensen die op hun lijst willen staan… Het beeld dat naar buiten kwam van de PVDA, was niet zo fraai. Het lijkt wel of de partij van Raoul Hedebouw en Peter Mertens een criminele organisatie is, maar daar is niks van aan.

“Wij zijn een communistische organisatie. En we vragen nog altijd tien procent minder dan de PS,” zo stelt Peter duidelijk. ’t Pallieterke infiltreerde in de partij om de waarheid te achterhalen.

Lees het volledige artikel op onze satirepagina op blz. 16

Doctor honoris causa Greta Thunberg Greta Thunberg. U kent het Zweedse klimaatmeisje wel. Ze spijbelt al een jaar lang om aandacht te vragen voor het klimaat en het milieu. Na de grote vakantie gaat Thunberg zelfs een jaar niet naar school. Ze gaat een jaartje overslaan om zich te concentreren op de strijd voor het klimaat.

In september wil ze deelnemen aan de klimaattop van de Verenigde Naties in New York, in december gaat ze naar de wereldklimaatconferentie in Chili.

Op 10 oktober zal Greta in België zijn, want op die dag krijgt het zestienjarig meisje een eredoctoraat aan de Universiteit van Mons (Bergen) in België, in de stad van onze vriend Di Rupo. U leest het goed. Maar daar stopt het niet: nu al wordt Greta al getipt als

grote kanshebster voor de Nobelprijs voor de Vrede.

Als Greta die prestigieuze prijs wint, zit ze met een groot probleem: de Nobelprijs wordt uitgereikt op 10 december in Stockholm. Maar de wereldconferentie in Chili gaat door van 2 tot 13 december 2019. En Greta wenst niet met het vliegtuig te reizen, dus moet het per boot… en dat vraagt wat meer tijd. Op 11 oktober weten we of Greta de Nobelprijs voor de Vrede gewonnen heeft. Zucht ...

De anti-V-coalitie

Paars-groen heeft in de Kamer slechts één zetel op overschot, maar in de Wetstraat wordt meer en meer gedroomd van zo’n coalitie. Desnoods aangevuld met DéFI of CD&V om een anti-V-coalitie te vormen. De laatste ‘powers that be’ in dit land - Paleis, sociale partners - zien dat ook wel zitten. Net als de media. Dat paars-groen net als twintig jaar geleden een aantasting van de welvaart betekent, wordt al te gemakkelijk vergeten.

In de soms vreemde analyses die de Wetstraatwaarnemers maken, wordt het informateursduo Johan Vande Lanotte-Didier Reynders als volgt geduid: de PS en N-VA moeten nader tot elkaar worden gebracht.

En dat kan enkel door een Vlaamse socialist die dicht bij de PS staat en een Franstalige liberaal die goede contacten onderhoudt met de N-VA. Een plausibele uitleg.

Maar even geloofwaardig is dat beide figuren, die tot de meest cynische politici van hun generatie behoren, aansturen op een paars-groene regering. En aangezien die in de Kamer slechts één zetel op overschot heeft, kan die krappe meerderheid eventueel worden aangevuld met de twee parlementsleden van DéFI (het vroegere FDF).

Als dat niet lukt, moet de CD&V aan boord worden gehaald. Meteen kan dan een anti-V-coalitie worden gevormd tegen het blok van N-VA en Vlaams Belang. Een coalitie zonder meerderheid aan Vlaamse kant, maar dat zou dan worden opgelost door een Open Vld’er premier te maken. Alexander De Croo, Gwendolyn Rutten… We zien wel.

Zo’n paars-groene coalitie noopt niet enkel door haar zeer on-Vlaamse en zelfs anti-Vlaamse karakter tot bezorgdheid. De paars-groene regering van 1999-2003, gevolgd door de paarse van 2003-2007, telkens onder leiding van Guy Verhofstadt, behoort tot de slechtste van na WO II. Enkel de tripartite van Edmond Leburton (PS) begin de jaren zeventig en de kortstondige onder leiding van Mark Eyskens (1981) waren dramatischer. We gaan de paars-groene puinhopen (Zilverfonds, opsouperen begrotingsbuffers, aanslaan Belgacom-pensioenfonds, ‘sale and lease back’ van overheidsgebouwen) niet aflopen. Iedereen met wat historisch besef weet dat die periode dramatisch was voor de welvaart van iedereen en vooral voor de welvaart van de Vlamingen.

Meteen rijst de vraag waarom Vlaamse partijen - Open Vld en CD&V voorop - in zo’n draak van een regering zouden stappen. Nochtans

wijzen verschillende factoren erop dat deze piste realistisch blijkt.

Zwaaien met de 541 dagen De verkiezingen zijn nog geen maand voorbij en beide informateurs zwaaien al met de tijdsdruk.

Wat als er een harde Brexit komt?

Wat als de rente op Belgische overheidsobligaties opnieuw stijgt, zoals eind 2011 net voor de vorming van de regering-Di Rupo? De boodschap van Johan Vande Lanotte was duidelijk: het ware beter dat er snel een federale regering wordt gevormd om het record van 541 dagen formatie te vermijden. En het regeerakkoord zelf? Dat zien we later wel, er is gewoon een regeringsmeerderheid in de Kamer nodig.

Nu, dat zwaaien met de Brexit en de financiële markten anno 2019 is geen sterk argument. Akkoord, een harde Brexit vergt een daadkrachtige regering om dat op te vangen.

Maar dat kan een Vlaamse regering ook aanpakken. En die ploeg zal wel tijdig worden gevormd.

Open Vld is D66 Toch zullen de informateurs druk blijven zetten. En dan lonken natuurlijk de postjes. Het is een boutade, maar in de Wetstraat wordt vaak gesteld dat ‘men het vlug gewoon raakt om over een chauffeur te beschikken’. Dus zullen CD&V en Open Vld overstag gaan om officieel “in het nationale belang” toch een regering te vormen. Maar zijn de Vlaamse liberalen niet kapot geregeerd? Heeft men geen slechte herinneringen aan paars-groen? De basis, de militanten en de blauwe kiezers wel. Maar niet de links-liberale top. Niet Rutten en Somers, die van de Open Vld een D66 hebben gemaakt. Voor hen is een paarsgroen avontuur geen risicovolle onderneming.

Het laatste carré van de haute finance En dan was er nog Pieter Timmermans van het VBO, die stelde dat de politici moeten kiezen: ofwel een communautaire ronde, ofwel een sociaaleconomische regering. Dat

economie en het communautaire in dit land altijd samen gaan - het rijke Vlaanderen blijft maar betalen voor het armlastige Wallonië - is voor het VBO blijkbaar irrelevant.

Men wil de eigen positie versterken. Desnoods met een linkse regering als dat moet. Dan zullen de werkgevers wel proberen om de scherpe kanten eraf te vijlen door het nodige lobbywerk. Ritselen, achter de schermen opereren, allerlei kleine voordelen voor de eigen bedrijven en sectoren bedingen (vaak grote bedrijven ten nadele van de Vlaamse kmo’s): het is de strategie van het laatste carré van de Belgische haute finance. Daar blijft na de financiële crisis van 2009 weliswaar niet veel van over, maar de invloed die de oude elite van VBO, banken et cetera nog heeft, wordt optimaal aangewend. Niet dat ze veel goeds gedaan hebben voor het land. Congo en de dekolonisatie werd verknoeid. De oude kroonjuwelen van de Belgische industrie zijn verkocht.

Deze week brengt ex-Generale topman Etienne Davignon zijn memoires uit, maar de man zou beter vergeten worden.

De paars-groene pers Een laatste bondgenoot voor een paars-groen akkoord zijn de media. In 1999 werden die verliefd op de nieuwe regeringsploeg. Ethische dossiers werden afgehandeld (euthanasie, homohuwelijk) en er was sprake van de actieve welvaartsstaat,… Pas in 2007 had de ‘mainstream pers’ door dat de regering een desastreus sociaaleconomisch beleid had gevoerd. Wordt het straks hetzelfde? Een slecht economisch beleid dat opnieuw zal worden gemaskeerd door nieuwe ‘ethische doorbraken’? Door het uitbreiden van opiniedelicten, bijvoorbeeld, een klassieke truc na een rechtse electorale opstoot. Waarom geen strengere antiracismewet? De VRT, De Standaard en De Morgen zullen applaudisseren bij zoveel ‘daadkracht’.

2

Actueel

13 juni 2019

Geysels ziet ze vliegen

AKP heeft filiaal in België

In De Afspraak dook Jos Geysels nog eens op. Om nog eens zijn “cordon sanitaire” te verdedigen en de N-VA te bezweren de schutkring rond het Vlaams Belang niet te doorbreken.

Het Vlaams Belang mag niet mee aan de macht komen, want de partij sluit mensen uit. Dat Geysels en zijn schutkring zelf zowat 18 procent van de bevolking uitsluiten, kwam blijkbaar niet in zijn hersenpan op.

Geysels nam zo ongeveer 40 keer de woorden ‘democratie’ of ‘democratisch’ of een variant ervan in zijn mond, om het cordon te rechtvaardigen.

Overigens, de N-VA kan het cordon rond het Vlaams Belang niet doorbreken, want de N-VA heeft de overeenkomst daarover nooit getekend. Voor N-VA bestaat het cordon dus eenvoudigweg niet. Al weet iedereen dat dat puur theorie is. Ook voor de N-VA is een schutkring rond VB niet ongelegen, het geeft de partij meer mogelijkheden om aan allerlei coalities mee te doen.

Het cordon gaat echter veel verder dan enkel een mogelijke samenwerking tussen Vlaams Belang en andere partijen. Daar gaat de essentie over: geen samenwerking met Vlaams Belang op eender welk bestuurlijk niveau.

In de praktijk gaat de schutkring veel verder: de rechtse beweging is volledig uitgesloten uit de structuren. Hoeveel rechtse organisaties krijgen subsidies? Krijgen rechtse mensen (het hoeven geen Vlaams Belangers te zijn) een plaatsje in de culturele sector? Zijn we de rel al vergeten rond Mia Doornaert, toen die door de N-VA werd voorgedragen als voorzitter van het Vlaams Fonds voor de Letteren? Denk ook aan de rel toen vier verkozen leden van de Vlaamse Jeugdraad moesten opstappen; drie waren lid van Schild&Vrienden, een was lid van Jong N-VA. Wie het lijstje bekijkt van culturele organisaties die in Vlaanderen subsidies krijgen, ziet het onmiddellijk: links is oververtegenwoordigd, rechts krijgt niets. Het gaat algauw over enkele miljoenen euro’s.

Ik verwacht niet dat N-VA samen zal gaan regeren met het Vlaams Belang. Maar mag ik van N-VA tenminste verwachten dat zij in de nieuwe Vlaamse regering werk zal maken van een eerlijke verdeling van de subsidiegelden? Dat alleen al zou het doorbreken van het cordon zijn.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Stel u voor dat de N-VA of het Vlaams Belang een filiaal zouden openen in Turkije. De vraag is of dat überhaupt wel mogelijk zou zijn. En stel u voor dat de AKP, de partij van Erdogan, een bijhuis in ons land zou openen. Te gek voor woorden? Dat dacht ik in eerste instantie ook… tot ik het Staatsblad van begin juni las.

Daarin stond de adreswijziging van de Turkse AK Parti van Erdogan duidelijk vermeld. Op 1 maart werd immers beslist om de zetel van de instelling te wijzigen van de Kunstlaan in Brussel naar de Wetenschapsstraat verderop.

Juridisch AK Parti in Brussel is juridisch gezien een buitenlandse privaatrechtelijke vereniging met vestiging, agentschap, kantoor of bijhuis in België (BPR). Tegelijk werd Deniz Yavuz benoemd tot vicevoorzitter van de vestiging in België. Het Staatsblad leert ons dat de Belgische vestiging eind 2014 opgericht werd in opdracht van Erdogan. Voorzitter toen werd Zafer Sirakaya. In 2017 eindigde

zijn mandaat. De partij is uiteraard erg actief op Facebook; daar wordt stevig campagne gevoerd voor Erdogan en vooral tegen diens tegenstanders. En telkens er kritiek komt op die propaganda, wordt beweerd dat dit niet de officiële partijlijn is, maar communicatie van een ‘fanclub’. Vandaag zwaait Ruhi Açıkgöz de plak in de Brusselse vestiging. Açıkgöz werd geboren op 1 november 1963 in Ankara. Hij is een volbloed Turks politicus. De man is getrouwd en heeft drie kinderen.

VSSE De Veiligheid van de Staat (VSSE) heeft uiteraard bijzondere interesse voor de activiteiten van de AKP in België. In het kader van

het islamitisch extremisme is er bij de Belgische spionnen veel aandacht voor de evolutie binnen de Turkse religieuze sfeer en de gevolgen ervan voor België. Zo volgt de Staatsveiligheid Diyanet. Naar het voorbeeld van de AKP, die aan de macht is sinds 2002, lijkt ook Diyanet volgens de VSSE de islamistische weg te zijn ingeslagen en zijn standpunt over bepaalde maatschappelijke thema’s te hebben verhard.

Milli Görüs, vroeger beschouwd als de belangrijkste tegenstander van Diyanet, volgt eveneens steeds vaker de standpunten van de AKP. De Belgische activiteiten uit deze invloedssfeer vallen onder de Belgische Islamitische Federatie (BIF), die hier het tweede belangrijkste netwerk van Turkse moskeeën vertegenwoordigt. De federatie staat eveneens bekend voor haar pro-AKP- en pro-Erdogan-houding.

Kortom, in België heeft Erdogan weinig te vrezen.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

Niet het rechts economisch beleid is afgestraft, wel het non-beleid (2) Vorige week hadden we het over de oorzaken van de electorale pandoering van de Zweedse partijen. Die lag niet zozeer in het té rechts-liberale economische beleid. Wel in het non-beleid, zoals het uitblijven van een echte pensioenhervorming. Deze week gaan we dieper in op het gebrekkige begrotingsbeleid, een andere exponent van de slordigheid van de voorbije regeerperiode.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

“De partijen zwijgen over het begrotingstekort van 11 miljard euro, en dat is nog maar het begin.” “De beloftes van voor 26 mei mogen allemaal de vuilbak in.”

Weinigen hebben het dezer dagen zo kernachtig geformuleerd als Voka-hoofdeconoom Bart Van Craeynest, vorige vrijdag op Terzake. Het ondermaatse begrotingsbeleid van de voorbije jaren is één van de redenen waarom de regering-Michel is afgestraft.

Je zou je kunnen afvragen of de mensen daar echt mee bezig zijn, maar het antwoord is ja. De kiezer is niet dom. Hij weet dat wanneer er cijfers komen over hoge schulden en deficits er wellicht ook nieuwe belastingen zitten aan te komen.

Dus bereidt hij zich daarop voor.

Bedrijven en consumenten potten hun geld deels op om op die belastingverhogingen te anticiperen. Wat natuurlijk slecht nieuws is voor de economische groei.

Stappen vooruit telkens ongedaan gemaakt Dat is in België al jaren aan de gang en de mensen zijn het beu.

Er is zelden of nooit een duidelijk begrotingstraject vooropgesteld.

Men spreekt eigenlijk al 35 jaar over het einde van de tunnel. Reden waarom België blijft aanmodderen, is dat stappen in de goede richting daarna opnieuw werden ongedaan gemaakt. De besparingen onder de

rooms-blauwe regeringen-Martens van vorige eeuw (1982-1987) werden door “le retour du coeur” van de PS vanaf 1989 opnieuw verspild.

De regeringen-Dehaene bouwden in de jaren negentig door vooral belastingverhogingen reserves op maar de paars-groene en paarse regeringen zorgden ervoor dat de buffer zeer snel werd opgebruikt.

Na het vis noch vlees beleid tussen 2008 en 2011 probeerde Di Rupo (2011-2014) het door de crisis opgelopen begrotingstekort opnieuw te verlagen door belastingverhogingen. Dit tastte het groeipotentieel en de concurrentiekracht van de ondernemingen sterk aan. De regering-Michel verbeterde die concurrentiekracht door de taxshift, die eigenlijk een belastingverlaging was. Maar de begroting raakte maar niet op orde. Eigenlijk werd enkel in 2015 echt bespaard, waarmee we bedoelen dat de uitgaven daalden.

De andere jaren bleven de uitgaven toenemen, maar omdat ze lager lagen dan de economische groei viel dat nog mee.

De regering-Michel heeft op het vlak van de begroting echter een quasi non-beleid gevoerd. Vooral omdat er - zoals Pierre Wunsch, gouverneur van de Nationale Bank, stelde - werd gekozen voor een ‘stop and go’-beleid. In 2015 en 2017 werd de begroting gezonder gemaakt, de andere jaren van de regeerperiode gebeurde dat niet.

Maar de bevolking kreeg de indruk dat elk jaar een besparingsjaar was.

Wat dus niet klopte. In de aanloop naar de verkiezingen had de kiezer dit door. En heeft hij het non-beleid afgestraft.

Geen evenwicht de komende jaren Hoe moet het nu verder? Sommige politici, zoals Alexander De Croo (Open Vld), hebben het blijkbaar nog altijd niet geleerd en komen schaamteloos verkondigen dat een begrotingsevenwicht tegen 2021 mogelijk moet zijn. Onzin, natuurlijk. Een deficit is een constante en wellicht tot het einde van de regeerperiode in 2024. Gewoon omdat de uitgaven voor gezondheidszorg en pensioenen blijven stijgen. Dit kan je niet op een-twee-drie keren.

Een andere belangrijke factor is de lagere economische groei. Een recessie zit er niet dadelijk aan te komen, maar de groeicijfers van 1,6 of 1,7 procent op jaarbasis zijn verleden tijd. We zullen de komende jaren rond de 1,2 procent blijven hangen. Dat betekent dat er minder fiscale inkomsten zijn om de begroting te saneren. Als de volgende federale ploeg opnieuw met beloftes van evenwichten komt, dan vertelt ze onzin. En volgt bij de volgende verkiezingen opnieuw een afstraffing.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

13 juni 2019

Storm rond Sneppe

3

EINDE

Pers en opiniemakers hebben het Vlaams Belang herontdekt. Het is niet dat de partij ooit liefdevol of zelfs maar als normale partij werd behandeld, maar van de permanente hetze, die het Vlaams Blok/ Vlaams Belang sinds 24 november 1991 te beurt was gevallen, was al een hele tijd nog weinig te merken.

De waakhonden van de ideologische conformiteit zijn immers al enkele jaren compleet gebiologeerd door De Wever, Francken en consorten, en door de mogelijkheid dat die nieuwe uitdagers eigenlijk geen haar beter zijn. Een Vlaams Belanger kon ondertussen al eens een foutje maken zonder dat dit dagenlang tot een controverse moest leiden.

De speeltijd is voorbij Sinds de verkiezingen is de oude aartsvijand terug. En meteen ook de staat van voortdurende verontwaardiging over “extreemrechts”. Het is voor de pers blijkbaar als fietsen of zwemmen: iets wat je niet verleert.

De mandatarissen en kaderleden van het Vlaams Belang, van hoog tot laag, kunnen zich maar beter zeer bewust zijn van de gewijzigde omstandigheden. De speeltijd is voorbij. En in tegenstelling tot vroeger, waar bij pot en pint al eens een aangebrande mop kon verteld worden, kennen de sociale media geen genade: de verkeerde prent “geliket”, een foute grap op Twitter of een politieke observatie op Facebook die het gevolg is van vier Duvels en je kan plots je naam ontdekken in alle kranten.

Enkelen hebben dat vorige week al mogen ondervinden.

Niemand was meer kop-van-jut dan kersvers parlementslid Dominiek Sneppe, die zich in een interview had laten ontvallen dat ze homohuwelijken of adopties door homo’s “erover” vindt.

Tot 2002 was de wetgever het met haar eens over het eerste en tot 2006 over het tweede. Dus nauwelijks een extreme of revolutionaire gedachte, zou je denken.

En toch kwam Sneppe in een politieke storm terecht, waarin de afkeuring van haar standpunt enkel overtroffen werd door de minachting en haat voor haar persoon. De gekende intolerantie in naam de tolerantie.

Vandaag de norm, morgen een misdrijf Het is verbazend hoe gemakkelijk de evidente norm van vandaag het afschuwelijk haatmisdrijf van morgen kan worden. De neutrale zone van wederzijdse verdraagzaamheid, waarin iedereen zijn mening kan uiten, tevens de meest wenselijke situatie, wordt overgeslagen telkens een kantelpunt wordt bereikt.

De aanstoker van de rel was Lorin Parys, maar die nam, vermoedelijk na een telefoontje vanuit het N-VA-hoofdkwartier, snel gas terug. Ook Theo Francken was mild en noemde de rel rond Sneppe “much ado about nothing”. De koelbloedigheid van Francken stak schril af tegen de paniek die die zich meester maakte van enkele partijgenoten van Sneppe. Chris Janssens noemde haar op Twitter “een domme gans”. Zijn poging om die tweet snel te verwijderen kwam te laat. Gerolf Annemans, die

in een niet zo ver verleden zijn fractie in de Kamer aanvoerde in een stem tegen zowel homohuwelijk als homoadoptie, publiceerde de uitspraak van Sneppe nu op Twitter met de veroordelende bemerking “not in my name”.

En dat is nu net opvallend. Het kan best zijn dat Annemans en veel van zijn partijgenoten op korte tijd een heel andere mening hebben ontwikkeld. Maar is die zwenking dan zo radicaal dat die een publieke aanval rechtvaardigt op een partijgenoot in moeilijkheden, net omdat zij haar persoonlijke aanhankelijkheid aan het voormalige partijstandpunt heeft uitgedrukt? Het is niet dat Sneppe een wetgevend initiatief tegen het homohuwelijk heeft aangekondigd.

Men vroeg naar haar mening en ze gaf die.

“Niet meer van deze tijd” De zwenking van het Vlaams Belang is ook duidelijk op een, in mijn ogen, belangrijk terrein: abortus. Tot voor kort was de partij duidelijk tegen, maar vermeed ze aandacht rond het thema. Het huidige standpunt kan best samengevat worden als “liever geen verdere versoepeling van de abortuswetgeving”.

Het oude standpunt komt dus te vervallen en elke verdere weerbaarheid op dat thema belooft minimaal te zijn. Wat dan met een mandataris die zich op sociale media of in een interview nog laat kennen als een principieel tegenstander van abortus?

Hoever zal de terugtocht op electoraal oninteressante “ethische” thema’s nog gaan? En op welk moment slaat het aanwenden van de beste middelen om een doel te bereiken om naar het uithollen van het doel?

De aanvallen op het traditionele gezin hebben immers nog lang hun eindpunt niet bereikt. De transgenderideologie is bijvoorbeeld een van de meest agressieve en snelst oprukkende ideeënoffensieven ooit in de Angelsaksische wereld. Je weet dat we in Vlaanderen, met geslachtsverandering op eenvoudige aanvraag, transgendertoiletten en de adoratie voor de film “Girl”, pas in het begin van de storm staan. Wie heeft nog voldoende ruggengraat om weerstand te bieden?

Het Vlaams Belang moet zich afvragen of het nog een ethisch conservatieve partij wil zijn en waaruit dat conservatisme dan nog zal bestaan. Ja, ook conservatieven moeten soepel zijn en zich soms afvragen of ze zich niet aan een bepaald standpunt vastklampen om sentimentele of andere minder rationele redenen. Maar er is voor een conservatief één argument dat zelden goed en nooit voldoende is: de dooddoener dat iets “niet meer van deze tijd” is.

JURGEN CEDER

Sarrazin als partijvoorzitter?

Thilo Sarrazin werd beroemd met zijn boeken “Deutschland schafft sich ab” en “Feindliche Übernahme”, die ronduit vernietigend zijn voor het Duitse immigratiebeleid. En die kritiek betreft niet alleen het opengooien van de grenzen in het rampjaar 2015.

“Deutschland schafft sich ab” verscheen al in 2010. Anders dan men misschien denkt, is Sarrazin altijd een kritisch, maar trouw partijlid geweest van de SPD, de Duitse socialistische partij. Twee keer heeft de SPD-leiding tevergeefs geprobeerd hem uit de partij te laten zetten. Een derde ‘uitzettingsprocedure’ is hangende.

Maar nu heeft een groep socialisten, niet toevallig in Beieren, voor een verrassing gezorgd door Sarrazin voor te dragen als kan-

didaat-partijvoorzitter. Het past in een breder kader: het harde anti-immigratieprogramma waarmee de socialistische partij in Denemarken een grote overwinning heeft behaald, heeft eindelijk een aantal socialisten doen twijfelen aan hun oude dogma’s over immigratie. “Keulen” had hun de ogen nog niet geopend. De opkomst van AfD ook niet. Maar hun zoveelste electorale nederlaag, gevolgd door het succes van de Deense socialisten, klaarblijkelijk wel.

FIN BRIEFJE AAN FILIP DEWINTER

Fakkeldoorgever?!

Mijnheer de stormram, Uw partij is als een feniks uit haar as weer opgestaan bij de jongste verkiezingen. Als er daarbij één ding echt is opgevallen, dan is het wel dat een nieuwe en jonge generatie is aangetreden die de toekomst van het Vlaams Belang en Vlaanderen met een nieuwe blik en met vertrouwen tegemoet ziet. Ik moest onwillekeurig terugdenken aan de jaren tachtig, waarin gijzelf en uw kompanen van toen het voortouw naamt en de nieuwe koers bepaalde, ook al waren meerdere oudere nationalisten wat argwanend en beducht voor het jonge geweld.

Gij hebt uw partij met die kompanen tot ongekende hoogten geleid met een radicaal programma dat gedurfd en voor die tijd nieuw en ongezien was. Het klassieke Vlaams-nationalistische programma werd aangevuld met onder meer een migratieluik dat zijn weerslag vond in het alom bekende 70-puntenplan. Het was een overmoedig plan waarvan vooral gij de woordvoerder waart, maar dat velen – ook in uw eigen partij – niet of node konden pruimen. Dat gij dat bijwijlen hard en cassant deedt, leidde er mede toe dat de traditionele partijen er afstand van namen en uw partij in een cordon sanitaire opsloten, en u er zelfs van beschuldigden de mensenrechten te schenden. Het werd de klassieke stok om jullie te slaan. Gijzelf hebt u daar nooit iets van aangetrokken, want gij besefte dat die uitsluiting de levensverzekering van uw partij was. Bovendien wist gij dat veel van de in dat plan aangehaalde thema’s de nagel op de kop sloegen en de anderen vroeg of laat tot het inzicht zouden brengen dat er op zijn minst een grond van waarheid inzat. Getuige daarvan de talloze punten die ze – zonder het te willen toegeven – in beleid hebben omgezet. Gij hebt u daarin altijd verkneukeld, en overtuigd van uw grote gelijk bleeft gij de stormram die nooit een blad voor de mond nam.

Uw partij werd door het regime, geleid door Verhofstadt, achterna gezeten en in 2004 middels een politiek proces veroordeeld voor racisme. Zij moest een andere naam aannemen, en zelfs afstand nemen van dat fameuze plan; wat ook formeel gebeurde. Veel VB’ers zagen daarna in dat de inhoud, het taalgebruik en de stijl wat moesten bijgeschaafd worden, en zij deden daar ook hun best voor op alle niveaus waar zij hun partij vertegenwoordigden. Gij hadt het daar duidelijk héél moeilijk mee. De daarop volgende verkiezingsnederlagen schoven heel wat kiezers op richting N-VA omdat zij zo een kans zagen uit het politieke isolement te geraken, maar ook omdat zij af wilden van de harde taal. Vandaag staat uw partij er echter weer omdat een nieuwe generatie de voorbije

jaren erin geslaagd is om het VB een nieuw profiel te geven en trouw aan het oude programma een en ander te stijlvol te herijken.

Gij hebt het hen evenwel niet altijd gemakkelijk gemaakt, want gij bleeft op uw strepen staan daar waar anderen van de oude garde de teugels overgaven aan de jeugd en zichzelf langzaam, maar zeker op het achterplan plaatsten. Uw buitenlandse reizen naar bijvoorbeeld Syrië en Griekenland en China, maar ook uw permanente matrakkering van de islam – waarop zeker heel wat kritiek kan gegeven worden - werden door een flink deel van de achterban niet alleen steeds minder gesmaakt, maar ook helemaal niet meer begrepen. Het werd hen gewoon teveel omdat zij terechte kritiek op migratie, de toenemende invloed van de islam en de onveiligheid anders en netter verpakt wilden zien opdat de boodschap zou beluisterd worden door de anderen. Men gaf u geen ongelijk, maar men huiverde van de vaak eigengereide stijl.

Op de verkiezingsavond van 26 mei spraakt gij voor de camera’s tot veler aangename verrassing een bevrijdend woord: gij zoudt uw kroon aan uw jonge voorzitter laten en hem alle krediet geven. Dat werd door velen geapprecieerd en geïnterpreteerd als dat gij - ervaren rot in het vak en blijvend stemmenkanon - met veel wijsheid en inzicht de fakkel zult doorgeven; wat gij overigens binnenkort eveneens zult doen in de Antwerpse gemeenteraad. Ook het fractievoorzitterschap in het Vlaams parlement zult gij naar verluidt aan de jonge Chris Janssens laten.

Het siert u.

Tom Van Grieken en zijn ploeg hebben uw partij naar een historische overwinning geloodst. En hoe! Zij spraken niet alleen naar de N-VA weggelopen oud-VB’ers aan, maar ook nieuwe en vooral jonge mensen die vooral de zegeningen van de opgedrongen multiculturele samenleving, de asieloverlast en de onveiligheid kotsbeu zijn. En Van Grieken maakte een afspraak met de geschiedenis, want hij werd niet alleen bij de Belgische koning ontvangen, maar ook de Vlaamse informateur wil in het kader van een Vlaamse regeringsvorming wel praten over inhoud en beleid. Een unieke gebeurtenis, die alleen kan overschaduwd worden door incidenten en domme of boude uitspraken waar links en de vaak even linkse media naarstig naar op zoek zijn om uw partij te schaden; slechte verliezers als ze zijn. Het moet voor Van Grieken en zijn ploeg een geruststelling zijn dat zij op u zullen kunnen rekenen om hun opdracht naar behoren uit te kunnen voeren. Het mag immers niet enkel bij woorden blijven als de wacht wordt afgelost.

4

Dossier

13 juni 2019

NAVO ongerust over Turkse aankoop Er hangt alweer spanning in de lucht tussen Turkije en de overige NAVO-lidstaten, de Verenigde Staten in het bijzonder. Oorzaak is deze keer de Turkse intentie om Russische raketten aan te kopen en tegelijk Amerikaanse F-35 gevechtsvliegtuigen. Turkije wil voor zijn defensie blijkbaar uit beide ruiven eten.

Twee jaar geleden bestelde Turkije, tot groot ongenoegen van de NAVO, de Russische S-400 Triumf, een grondluchtraket van de allerlaatste generatie, die vrijwel alle types gevechtsvliegtuigen, bommenwerpers en verkenningsvliegtuigen tot op een afstand van 400 kilometer uit de lucht kan halen. Bovendien kan de raket meerdere doelwitten tegelijk achtervolgen en vernietigen.

Het luchtverdedigingssysteem is tot dusver enkel in Russische handen en werd voor het eerst ingezet vanop de militaire luchthaven van Hmeymim in Syrië ter bescherming van de Russische luchtoperaties aldaar. Met de aankoop van de S-400 krijgt Turkije wapentechnologie in handen die tot nu toe enkel door Rusland wordt gebruikt en door Poetin enkele maanden geleden als superwapen werd voorgesteld. De eerste levering is voorzien einde augustus.

Superwapen Nog een superwapen is de F-35, het Amerikaanse gevechtsvliegtuig van de vijfde generatie waarvan België 35 exemplaren heeft besteld. Turkije bestelde er honderd, voor een waarde van meer dan elf miljard euro, en speelt een belangrijke rol in de ontwikkeling en productie van de jet. Volgens fabrikant Lockheed Martin leveren acht Turkse bedrijven niet minder dan duizend onderdelen voor het vliegtuig. Dat gaat van het landingsgestel tot trainingssoftware, elektrische bedrading, motoronderdelen en instrumentarium voor de cockpit. Bovendien kreeg Turkije bij de bestelling de garantie dat het de nieuwe F135-Pratt & Whitney-motor zelf mag produceren en onderhouden.

Dat zal normaal gezien gebeuren bij het bedrijf HIBM in de buurt van de stad Eskesehir, dat nu al de Turkse F-16’s moderniseert en vergelijkbaar is met het Belgische SABCA.

Gevoelige informatie Door de aankoop van de S-400-raketten bij de Russen enerzijds, en de F-35 van de Amerikanen anderzijds, zal Turkije over de twee meest geavanceerde wapensystemen beschikken die momenteel op de markt zijn.

Volgens de Verenigde Staten kan Rusland via de Turkse S-400-raketten, en de radartechnologie die erachter schuilt, specifieke vluchteigenschappen en eventuele zwakheden van de F-35 achterhalen. Nogal wat gevoelige informatie over het beweerde onzichtbare vliegtuig zou daardoor op de bu-

reaus van de Russische inlichtingendiensten in Moskou kunnen terechtkomen. Nonsens, zegt de Turkse president Recep Tayyip Erdogan: “Wij hebben die raketten bij Rusland al twee jaar besteld en onze soldaten zijn inmiddels opgeleid om ermee te werken.

Bovendien zijn wij een soevereine staat en hebben de Amerikanen zich niet te moeien met onze militaire aankopen.”

Nonsens, zegt ook Patrick Shanahan, Amerikaans defensieminister na het aftreden van ‘Mad Dog’ James Mattis: “De Turken moeten maar onze nieuwe (duurdere) Patriot-raketten kopen en loyaal zijn aan de NAVO-wapens. Zolang zij bij de aankoop blijven van de Russische S-400-raketten, gooien wij ze uit het programma van de F-35 en zoeken wij vervanging voor de Turkse bedrijven die aan de productie deelnemen.” Tegelijk werd vorige week vrijdag meegedeeld dat de veertig Turkse F-35-piloten in opleiding op de Luke luchtmachtbasis in Arizona tegen ten laatste 31 juli de Verenigde Staten moeten verlaten.

Compensaties Deze meer dan ongezonde spanning tussen twee NAVO-landen verontrust inmiddels de andere lidstaten en zorgt voor propvolle diplomatieke agenda’s. Naar verluidt zouden de Verenigde Staten een ‘verbeterd aanbod’ doen aan Turkije in verband met de nieuwe Patriot-raket, ook al beschouwt Erdogan de Russische aankoop als een afgesloten hoofdstuk waarop niet kan worden teruggekomen.

En dan zijn er nog de economische compensaties voor Turkije die dreigen weg te vallen indien het land blijft volharden in de boosheid. Niet echt iets om naar uit te kijken voor een land met torenhoge schulden, want er zijn beslist genoeg kandidaten in andere NAVO-landen ter vervanging van de Turkse bedrijven die betrokken zijn bij de productie van de F-35. De vervanging zou mogelijk wel voor een vertraging van twee jaar kunnen zorgen. De ironie is ongetwijfeld dat Rusland voor de eerste keer S-400-raketten ontplooide in Syrië nadat Turkse gevechtsvliegtuigen in november 2015 een Russische SU-24 bommenwerper hadden neergeschoten. De betrekkingen tussen beide landen zijn ondertussen fel verbeterd, en ook dat baart de andere NAVO-landen zorgen.

RIRO

Citaat van de week > Jean-Pierre Rondas

“Waar twijfels terzijde worden geschoven, heerst het vrije woord niet.”

De ex-geliefden, maar toch nog vriendinnen, Anuna De Wever en Kyra Gantois die Groen niet aan een verkiezingsoverwinning hebben kunnen helpen omdat Vlaanderen de klimaathysterie van een stel lawaaierige pubers op den duur kotsbeu was, wonnen de Arkprijs van het Vrije Woord. De jury loofde “hun inzet en volharding om de problematiek van de klimaatverandering hoog op de politieke agenda te plaatsen”. Jurylid Rondas was bij de deliberatie niet aanwezig, maar wel op de uitreiking van de prijs. Daar zag hij dat de jury onkritisch een hype achternaholde en zich vooral keerde tegen rechts dat heel de klimaathype relativeerde of er zelfs mee lachte. “Het was een flater, een blunder en een miskleun. Erger dan een misdaad: het was een fout”, stelde Rondas. Hij stelde immers vast dat Anuna en haar ex-lief niet hebben moeten knokken voor ‘het vrije woord’. Integendeel, zij kregen heel de linkse media mee en werden met rust gelaten door hun progressieve leraars en schooldirecties wanneer ze onwettig afwezig waren op school. Zij konden hun woord ongehinderd op een gouden schoteltje presenteren. Rondas: “Zijn het niet eerder de klimaatsceptici die de Arkprijs hadden moeten ontvangen, omdat ze monddood werden gemaakt en uitgestoten worden van elk debat? Zoals ze zelf luid hebben verkondigd, willen de klimaatberoepslui met die sceptici niet meer debatteren. Waarbij zij zich beroepen op een stalinistische consensus voor hun zaak. Waar twijfels terzijde worden geschoven, heerst het vrije woord niet.”

UIT DE WETSTRAAT Exit Bracke Eerste burger van het land, bekend in heel het land als journalist en later als Kamervoorzitter, en dan gewoonweg niet meer verkozen worden. Het moet een pijnlijke afgang zijn geweest voor Siegfried Bracke, die zich vanuit zijn voorzitterszetel ongenaakbaar waande en zich hoog verheven voelde. De voorbije twee weken heeft hij dan ook alles eens op een rijtje gezet, zijn bankrekening bekeken en aangevoeld dat velen in zijn eigen partij in het algemeen en in de N-VA-Kamerfractie in het bijzonder opgelucht ademden. Bracke was/is immers geen gemakkelijke mens die altijd het liefst zijn eigen goesting deed/doet. Een echte teamspeler is hij nooit geweest, ook niet in de Gentse gemeenteraad. De 66-jarige niet-verkozene heeft de pensioenleeftijd bereikt en heeft zijn schaapjes op het droge. Nog een flinke uittredingsvergoeding van zo’n 175.000 euro en terugblikken op vijf jaar maandloon van om en bij de 13.000 euro netto, vergulden de pil. En daarna volgt dan een flink pensioen. Hij trekt er dan ook een definitieve streep onder en zelfs de gemeenteraad waarnaar de kiezer hem nog wel had gestuurd, hoeft niet meer. Het politieke vuur is geblust. De oud-‘ghostwriter’ van de socialisten die in 2010 een nieuw leven zag bij de opkomende Vlaams-nationalisten, verdwijnt in de politieke nevelen. Veel bakens heeft hij niet verzet. Hij bleef België en de monarchie trouw en was meer een Belgische Vlaming dan een Vlaamse Belg. Het Vlaams-nationalisme zal hem niet missen. Hij was een passant die onderweg zijn voordeel heeft gedaan.

Toch niet vergeten In de Kamer zelf zal Siegfried Bracke weliswaar blijvend herinnerd worden, al was het maar omdat van de Kamervoorzitters een heus schilderij wordt gemaakt dat dan in de gangen van het Paleis der Natie wordt opgehangen. En natuurlijk zal hij ook de geschiedenis ingaan als de man die de bouw van ‘de Tondo’ heeft in gang gezet. Het is de cirkelvormige glazen verbindingsgang dwars over de Leuvenseweg tussen het Huis van de parlementsleden en het Forumgebouw – met de commissiezalen en de vele diensten van de Kamer. Kwatongen beweren dat de ‘bocht van Bracke’ uiteindelijk een hele cirkel is geworden… En ja, ook in Laken zal men hem blijven herinneren als de trouwste Vlaams-nationalist aan het Belgische koningshuis. Hij is Hugo Schiltz met lengten voorbijgestoken…

Diversiteit Het is een gewoonte dat na verkiezingen de nieuwe fracties in de parlementen verzamelen blazen om vooral de neofieten wat wegwijs te maken in de geplogenheden van hun nieuwe job en praktische schikkingen. Zo kwam ook vorige week de unitair-Belgische fractie van Ecolo/Groen samen in de Kamer. Het was de eerste keer na 26 mei – die ons geen groene vloedgolf bezorgde – dat we Kristof Calvo terugzagen, niet als aankomend eerste minister, maar als gewoon Kamerlid en zonder veel lawaai. Toen we op de obligate groepsfoto nader toekeken,

stelden we zoals velen vast dat de acht Vlaamse groenen allemaal autochtonen zijn. De herauten van de verbindende diversiteit leveren immers geen ‘kleurtjes’ en exotische namen in hun nieuwe fractie. Het is een blanke - excuseer: witte - club. Deze gezworen vijanden van de N-VA kunnen alvast daar nog in de leer gaan.

Uiteraard maakte een tweetende Theo Francken zich daar behoorlijk vrolijk over.

Inquisitie Ze zijn nog niet ingezworen of twee vrouwelijke nieuwe Kamerleden van het Vlaams Belang schoven al uit in de media. De ene met een standpunt over holebi’s en het adopteren van kinderen en de andere met een facebookbericht met een (flauwe) Marokkanenmop. Als men alles in zijn verhouding ziet, is daar allemaal niks mis mee: een conservatief standpunt en een grap. Niemand werd gediscrimineerd of vernederd of beledigd. Niet iedereen hoeft het met de bestaande wetgeving eens te zijn, we leven tenslotte in een democratie. En er mag toch nog eens onschuldig gelachen worden met andere nationaliteiten. Anders moeten we voor dat laatste bijvoorbeeld Philippe Geubels of andere al dan niet zelfverklaarde ‘komedianten’ ook maar met de vinger gaan wijzen…

Maar natuurlijk zat de knoop elders. Nog maar net was een VB-delegatie in gesprek met de Vlaamse informateur of links en een flink deel van de media die mordicus willen vermijden dat het VB ernstig wordt genomen, richtten hun vergrootglazen op elk detail en elk onvertogen woord van vooral nieuwe verkozenen van het Vlaams Belang, enkel met de bedoeling om hen te schaden. Van Grieken moest alle zeilen bijstellen en mediastiltes opleggen om verder onheil te voorkomen. Hoe dan ook, maar jammer genoeg, moeten VB’ers altijd tienvoudig op hun hoede zijn en drie keer hun tong ronddraaien voor ze iets zeggen, want de linkse inquisitie is ongenadig.

Peter en de fractie Peter De Roover werd door de nieuwe N-VA-fractie opnieuw verkozen tot fractievoorzitter. Dat zal de legendarische ijdelheid van Peter zeker strelen. Niettemin zal niemand ontkennen dat hij die vanop de lijstduwersplaats werd verkozen, dat vorige legislatuur uitstekend heeft gedaan. En beter zelfs nog in het jongste half jaar, toen zijn partij uit de regering was gestapt. Toen merkten we dat hij een betere oppositieleider was dan de woordvoerder van een aan de regering onderdanige fractie.

Hij zal in ieder geval geen last hebben van de burgemeester-brulboei uit West-Vlaanderen, want Jean-Marie Dedecker werd als onafhankelijke kandidaat verkozen en zal ook als dusdanig zetelen, ook al levert de fractie daar een Kamerlid en een medewerker voor in. Het blijft maar de vraag waarom N-VA hem eigenlijk op de lijst heeft gezet. Maar alleszins kan hij als onafhankelijke de N-VA niet in verlegenheid brengen met gedurfde of typische JMDD-uitspraken. “Elke nadeel heb (sic) zijn voordeel”, zei ooit een bekend Amsterdams denker…

Actueel

13 juni 2019

Schieten in alle richtingen “De N-VA moet kiezen tussen het communautaire en het sociaaleconomische.”

Die ordonnantie komt van Pieter Timmermans, topman van de Belgische patroonsorganisatie VBO. En de grote gazetten trekken met wellust naar de seniorie van de Belgische politiek. Het zijn nog maar de eerste manoeuvres van de belgicistische weerstand.

“Bloei, o land, in eendracht niet te breken, Wees immer u zelf, en ongeknecht.”

Pieter Timmermans huivert van een land dat weer anderhalf jaar zonder regering zou zitten. Die kans bestaat. Maar moet de N-VA om die reden “kiezen” tussen het communautaire en het sociaal-economische? Hoezo? Dat laatste plaatje (werkloosheid, BRP, leefloners, economie, budget, onderwijs, handel, etc…) is in veel opzichten een doorslagje van de communautaire verschillen.

“Jammer genoeg is precies het sociaal-economische het communautaire”, merkte Rik Van Cauwelaert op. Hendrik Vuye was concreter: “Van 2014 tot 2019 heeft de regering-Michel bewezen dat saneren zonder staatshervorming niet lukt, maar het establishment blijft het establishment... En de kiezer? O, daar horen we toch vijf jaar niets meer van...”

Zouden de Vlaamse ondernemers niet weten dat een radicaal-links Wallonië en Brussel eigenlijk een rem zijn op de vlotte organisatie van onze sociaal-economische huishouding.

Natuurlijk wel, maar jammer, ze sissen vooral achter de coulissen. En Voka dan? Ook de Vlaamse werkgeversorganisatie lispelt iets tussen de tandjes, veel meer niet. In een wollig taaltje heeft men het ook daar over “verbindende durfregeringen” en over regeringsvorming “op een aanvaardbare termijn, want de sociaal-economische realiteit zal niet wachten op de politieke complexiteit in België” (Niko Demeester, secretaris-generaal Voka). Ooit waren de Vlaamse bedrijfsleiders moediger.

Pers Ondertussen licht de pers ons voor op grootmoeders wijze. Alsof er niets is gebeurd.

Je moet al een spitse Peter De Roover, Rik Van Cauwelaert of Jean-Marie Dedecker zijn om als Vlaamsgezinde excuuspop de studio in te geraken.

De Standaard analyseert voort “alsof de krant maar twee vijanden heeft: Vlaanderen en Kristus”, lazen we ergens. De Morgen verwijten we niets. Dat is een radicaal-linkse krant, maar die stopt dat tenminste niet weg.

INTERN COMMUNISME Uit een onderzoek van een onafhankelijke journalist, dat werd voorgesteld tijdens een uitzending van het RTL- programma “C’est pas tous les jours dimanche”, zou blijken dat de PTB-PVDA er intern bijzonder totalitaire praktijken op nahoudt. Tijdens gesprekken met een aantal militanten, waarvan sommigen al hebben afgehaakt terwijl anderen nog actief zijn in de partij, verklaarden negen militanten die tot de kerngroep behoorden, dat zij hun belastinguittreksels aan de partij moesten doorgeven. Die bepaalde dan op basis van de gezinssamenstelling hoeveel ze daarvan voor zichzelf mochten houden, en hoeveel ze aan de partij moesten afstaan. Voor een echtpaar met twee kinderen werd een gezamenlijk inkomen van 2.100 euro voldoende geacht. Alles boven dat bedrag moest aan de partij overgedragen worden. Lekker communistisch, maar niet populair, zelfs niet bij geharde militanten. Er zou intern een angstcultuur heersen. Drie mensen getuigden dat ze impliciet bedreigd werden met geweld omdat zij weigerden zoveel van hun inkomen

Jan Segers durft in Het Laatste Nieuws de politiek correcten al eens tegen de haren strijken.

Was de jongste uithaal van Segers naar de “stinkende walmen en dampen die opstegen uit de riolen van Vlaams Belang” een aanval op die partij, of een wegwijzer voor Van Grieken?

Seniorie Een omgeving waar veel journalisten graag in duiken om daar te horen hoezeer de Belgische eendracht moet worden behouden, is die van de seniorie van de politiek.

Ze duiken overal op, maar we beperken ons tot de compilatie van De Morgen. Die krant bricoleerde een zogenaamd gesprek van “oude wijzen” (wellicht meer een compilatie na een spiek- en belronde) tot wat extra promotie voor de weekendkrant. Benieuwd hoeveel extra kranten ermee werden verkocht.

Volgens Leterme, die solliciteerde voor de functie van koninklijk verkenner, kwam er in 2011 “schot in de zaak toen de financiële markten nerveus begonnen te worden”. Nog even en we zingen weer de Marseillaise…

Miet Smet bidt als een begijntje voor België: “Het is hier toch zo klein… En dan zouden wij het nog kleiner gaan maken?” En: “De Vlamingen gaan zo graag naar de Ardennen…”

Alsof dat na confederalisme niet meer zou kunnen? Bovendien, dertig landen in Europa tellen minder inwoners dan Vlaanderen!

Lepe Louis Tobback (sp.a) deed niet meer dan mijmeren over hoe binnen de N-VA een “Blok-stemming” zou groeien. Als er iets groeit binnen N-VA, is het wellicht het besef dat het maar eens moet gedaan zijn met de verbanning van een pak Vlaamse stemmen naar een of andere hel.

Magda Aelvoet (Groen) gaf toe dat haar partij zeer ongelukkig had gecommuniceerd en dat de groenen zichzelf “ongeloofwaardig” hadden gemaakt. Ook verklapte ze dat het de partij “goed van pas” komt dat belangengroepen (11.11.11, Greanpeace) “de druk opvoerden met publieke verklaringen of door toevallig op het juiste moment een belangrijk

af te staan. Anders zouden er enkele Polen opgetrommeld worden om hen “iets aan te doen”.

Wat dat “iets” was, werd niet toegelicht. Het zal wel geen nekschot zijn zoals in de tijd van Stalin of Mao, maar toch… Volgens hetzelfde onderzoek zou de PTB ook een voltijdse internetspion in dienst hebben, die maar één opdracht heeft: permanent de Facebookaccounts van de militanten in het oog houden. Hedebouw ontkent al die beschuldigingen. Natuurlijk. Hij ontkent alles. Zelfs de massamoord op het Tienanmenplein.

MOSLIMS, MAOÏSTEN EN GELD De beschuldigingen op de RTL aan het adres van de PTB-PVDA gingen over het afstaan van gewone inkomsten, niet over afdrachten van zitpenning of vergoedingen verbonden aan een mandaat. Dat is in vele partijen gebruikelijk, al kunnen er grote verschillen in de percentages zijn. Maar ook met die gewone afdrachten heeft de PTB-PVDA problemen gehad. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2018 waren meerdere communistische kandidaten

onderzoek onder de aandacht te brengen. Is dat manipuleren? Noem het masseren”…

Jos Geysels, die beroept zich op Stefaan Walgrave (UA), ontwikkelaar van het gezelschapsspelletje De Stemtest, om te declareren dat bij de verkiezingen mensen níét voor staatshervorming stemden. Geen fout, maar ‘fake news’. De enige “communautaire” vraag in De Stemtest ging over … Catalonië.

Uit de antwoorden van Annemie Neyts kun-

5

nen we afleiden wat er achter de blauwe coulissen leeft. Confederalisme wordt er herleid tot “vendelzwaaierij om Franstaligen op stang te jagen”. Voor haar moeten “financieringen beter afgebakend worden” (let op de wolligheid). We nemen aan dat de ambassadrice van Belgisch blauw zinspeelt op het bijsturen van de financieringswet om nog wat meer transfers over de taalgrens te jagen. Bonne chance …

ANJA PIETERS

Kabbelen tussen stembus en formatie

Op het politieke front bleef het de voorbije week relatief stil, maar schijn bedriegt. Jean-Marie Dedecker, doorgaans goed ingelicht, weet dat het “snikheet” is in de ketelkamers van sommige politieke partijen.

Dat cdH zich in de oppositie wil gaan bezinnen, wekt geen verbazing. Met 5 zetels op 150 weegt die partij (waarvan het voortbestaan de Vlamingen moet ontgaan zijn) nog voor welgeteld 3 procent van de 150 federale zetels. Daar staat Wouter Beke nu met zijn “familie”…

De socialisten zeggen ook niet veel, maar Jinnih Beels blijft zich nog altijd kandidaat-burgemeester van Antwerpen noemen, zeker “als Bart De Wever daadwerkelijk vertrekt en Vlaams minister-president wordt”…

Is er miserie op komst in Antwerpen, waar de N-VA met de sp.a bestuurt?

De voorbije week nam het gerommel over het cordon sanitaire in hevigheid toe. Siegfried Bracke, uitgewuifd door de Oost-Vlaamse kiezer, wil het concept weg (“omdat er te veel verschillen zijn”), maar dan vooral in woorden. Dus: wel praten, niet doen. Jan Jambon zei ongeveer hetzelfde in Wakker op Zondag.

Theo Francken probeert nog het meest de deur open te wringen met zijn kritiek op het vermoeiend anti-islamgedoe van Filip Dewinter. “Neem uw bed op en vertrek met uw gevolg”, zo lijkt het wel. De kans is groot dat hij hiermee de wens vertolkt van veel N-VA’ers én veel VB’ers.

Francken wil dus dat VB een eerlijke kans krijgt. Hij zit duidelijk op de lijn van fractieleider Peter De Roover die in De Afspraak op Vrijdag niet onder de indruk was van Ivan De Vadder en de oude groene godheid Jos Geysels. Die laatste blijft met veel medestanders de dommigheden in de smalle spleten van het internet vertalen als een tornado van schandelijke standpunten die evenwel nergens in het programma van het VB te vinden zijn. Men leze het.

“Als Vlaams Belang de lat daarbij op een niveau legt in de buurt van de N-VA, dan zouden wij wel heel gek zijn om de kiezer opzij te schuiven”, zei De Roover. De Vadder kreeg bijna een beroerte. Voor De Roover is alleen van belang welk knopje de VB’ers indrukken als het over een concreet regeerakkoord gaat.

Onafhankelijk Kamerlid Jean-Marie Dedecker gaat nog een stapje verder. Hij vindt dat Vlaams Belang een “reële kans” moet krijgen om mee te besturen op Vlaams niveau. Hij pleit voor een minderheidskabinet met gedoogsteun van Vlaams Belang. Maar welke partij gaat zich daaraan wagen?

De twee grootste partijen in het Vlaams Parlement, N-VA en Vlaams Belang, komen verkozen. Maar nauwelijks vier maanden later hadden verschillende van die nieuwelingen de partij al de rug toegekeerd: twee van de vier in Antwerpen en drie van de zes in Brussel-stad.

In Molenbeek en Vorst verliet telkens één gemeenteraadslid de PTB-PVDA. Dat waren allemaal moslims en bijna allemaal “springers”, die vanop een schijnbaar onverkiesbare plaats toch verkozen werden dankzij massa’s voorkeurstemmen. De drie Brusselse verkozenen hadden niet alleen te dikwijls hun kat gestuurd naar vergaderingen, zij hadden ook moeite met de partijtucht. Ze waren woedend omdat ze geen plaats hadden gekregen bij de regionale verkiezingen van dit jaar en … zij weigerden hun afdrachten te betalen. Met het militante atheïsme van de PTB-PVDA hadden ze klaarblijkelijk geen problemen, en met de honderdduizenden Oeigoerse moslims die in de concentratiekampen van de Chinese “kameraden” zitten ook niet. Maar o wee als de partij aan hun geld wil zitten… Tja, soms lijdt het islamosocialisme schipbreuk op de klippen van de kapitalistische hebzucht.

samen niet aan een meerderheid van 63 zetels. Maar in de afzonderlijke commissies, die meestal uit 15 leden bestaan, zouden ze wél aan een meerderheid komen. “Dat kan interessant zijn”, zegt Chris Janssens (Vlaams Belang). Alleen in het voorspel dan.

Niet onder de koepel van het parlement.

Andere kleuren Bij CD&V is het stilte troef. Heeft Beke de strop al rond de nek, zoals Dedecker schrijft? Misschien. Maar de partij staat voor een existentieel probleem. Links voortdoen in België, of rechts bijdraaien in Vlaanderen.

Het moedige midden, dat lukt niet meer. De zuil breekt middendoor. Dat men zich daar beter maar niet vergist. Het “Volk” van ACW, Guimardstraat, CM en allerlei vrouwen- en ouderenorganisaties is allang naar Groen gevlucht.

Stil is het ook bij Groen, trouwens, die “zesde partij van Vlaanderen” (met 9,9 procent van de stemmen). Groen botst dezer dagen op de eigen politieke correctheid.

Schone schijn, niet alleen in de wereld van fijn stof, ook in die van de gelijke politieke kansen voor mensen met een kleurtje. Een prentje van de “witte” groene club zorgde voor hilariteit en spot. Diversiteit is blijkbaar bij Groen dan tòch niet echt een agendapunt.

Wallonië En de overkant dan? Wallonië wroet aan het slot van de financieringswet. “Wallonië heeft niet genoeg geld om de geregionaliseerde kinderbijslag te betalen”, zei ex-Ecolo-voorzitter en econoom Philippe Defeyt in een RTL-debat. “De impact van de huidige financieringswet maakt dat Waalse economie de komende tien jaar tot 20 procent moet groeien of ze raakt niet uit de problemen”, stelde Thierry Bodson (Waalse ABVV).

Om die financieringswet te veranderen, is een bijzondere meerderheid nodig... Veel succes. Voor wanneer – nog maar eens - de eerste actie “Help Wallonië”? Twee verschillende werelden hebben twee recepten nodig. En voor iemand afkomt met de nonsens dat er ook verschillen zijn tussen Vlaamse provincies onderling: dat weten we zelf wel.

Maar die verschillen zijn kleiner en we hebben in een Vlaamse context tenminste toezicht op de besteding van Vlaams geld en op de socio-politieke besluitvorming die voor verandering ten goede onontbeerlijk is.

ANJA PIETERS

6

Dwars door Vlaanderen

13 juni 2019

Binnenland > Limburg

Het belang van Bilzen

Komende zondag zijn er in de Limburgse stad Bilzen nieuwe gemeenteraadsverkiezingen. Die worden heel spannend. Gaan de Bilzenaars zich laten leiden door de politieke commotie rond Vlaams Belang en N-VA?

Even terug in de tijd: bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 wordt een coalitie gevormd tussen N-VA, Pro-Bilzen (sp.a) en Open Vld. Frieda Brepoels (N-VA) wordt burgemeester. Johan Sauwens, sinds 2001 burgemeester van Bilzen, moet zijn sjerp doorgeven. Brepoels en Sauwens komen uit de Volksunie, maar Sauwens stapte in 2001, ten tijde van de implosie van de VU, over naar de CD&V, terwijl Brepoels voor de nieuwe N-VA koos.

In oktober 2018 trekt Frieda Brepoels opnieuw de lijst van N-VA, Johan Sauwens trekt de lijst van CD&V, al heeft die lijst nu een andere naam: Trots op Bilzen. Het resultaat is echter teleurstellend voor N-VA, dat 4 gemeenteraadszetels verliest, terwijl Trots op Bilzen er 2 extra bijhaalt. De socialistische lijst verliest twee zetels, en de liberalen winnen twee zetels. Het Vlaams Belang wint een zetel bij en eindigt op twee zetels.

De partijen van de meerderheid beslissen om de coalitie voort te zetten, al is er slechts 1 zetel in overschot. Tevens wordt afgesproken dat Open Vld de burgemeester zal leveren, als grootste partij van de drie coalitiepartners.

Klacht Maar Johan Sauwens gaat niet akkoord; ondanks het feit dat zijn lijst heel goed scoorde en met ruime voorsprong de grootste partij is, wordt hij opnieuw naar de oppositie gewezen. Sauwens is ervan overtuigd dat er onregelmatigheden gebeurd zijn in de stemlokalen en dient klacht in, eerst bij de Raad voor Verkiezingsbetwistingen (waar hij niet volledig gelijk krijgt) om daarna naar de Raad van State te trekken. Ondertussen legt Bruno Steegen (Open Vld) de eed af als nieuwe burgemeester, en op 24 januari wordt de nieuwe gemeenteraad geïnstalleerd en mogen de schepenen hun eed afleggen.

Arrest Op 30 april maakt de Raad van State zijn arrest bekend en wordt Johan Sauwens grotendeels in het gelijk gesteld. Het gevolg is dat er nieuwe verkiezingen moeten gehouden worden. En om het helemaal inge-

wikkeld te maken: burgemeester Steegen moet na de uitspraak van de Raad van State tot nader order een stap terugzetten, en Frieda Brepoels wordt opnieuw doch tijdelijk tot burgemeester benoemd.

En zo komt het dat de Bilzenaren komende zondag opnieuw naar de stembus moeten. Die verkiezingen overstijgen echter de lokale gemeentepolitiek. Ondertussen zijn er immers de nationale verkiezingen geweest van 26 mei, met een hele hoop verschuivingen. Gaat die uitslag van mei nu invloed hebben in Bilzen?

In oktober 2018 haalde de CD&V nog 33,6 procent van de stemmen. Bij de parlementsverkiezingen van 26 mei nog 21 procent. Nu is het natuurlijk gevaarlijk om de uitslag van twee verschillende verkiezingen te vergelijken, maar toch, een verschil van 12 procent is opmerkelijk. De N-VA steeg lichtjes, maar de grootste stijger was hier ook het Vlaams Belang, van 6,8 procent in 2012 naar 9 procent in 2018. Maar in 2019 haalde de partij er 20,8 procent. Drie partijen zitten elkaar op de hielen. N-VA haalde 21,3 procent, CD&V 21 procent en VB 20,8 procent.

Schutkring Het hoeft niet te verbazen dat de uitslag niet alleen voor Bilzen belangrijk is, maar ook ver daarbuiten. Wat als bijvoorbeeld het VB de grootste partij wordt? Wat als VB en N-VA samen een meerderheid behalen?

Die kans is klein, maar ook niet helemaal onbestaand. In de context van de discussie over het doorbreken van het cordon sanitaire zal de uitslag in Bilzen méér dan symbolisch zijn. Vandaar dat kopstukken van zowel Vlaams Belang als N-VA in Bilzen opduiken om op de markt foldertjes uit te delen.

Dat Sauwens staat te springen om samen te besturen met het Vlaams Belang kunnen we ons moeilijk voorstellen. Sauwens werd als VU-minister in mei 2001 tot ontslag gedwongen nadat Filip Dewinter beelden van Sauwens op de viering van 50 jaar Sint-Maartensfonds naar de pers had gelekt. Dat is Sauwens nog niet vergeten.

KARL VAN CAMP

BRUSSEL

Malbouffe Na vele jaren afwezigheid gooit Kentucky Fried Chicken (KFC) zich dan toch op deze markt. In Elsene botst dit alvast op weerstand. Past niet in het straatbeeld, klinkt het. Er worden ook gezondheidsargumenten ingeroepen. En last but not least: het is gastronomisch gesproken rommel. Malbouffe, dus.

Na Noorwegen was België het enige land waar je er geen aantrof. Tot nu dus. We hebben het over een mondiale keten met meer dan 16.000 vestigingen verspreid over honderd landen, van Nederland tot Nieuw-Zeeland en van Kosovo tot Zuid-Afrika. De naam?

Kentucky Fried Chicken, kortweg KFC. De naam zegt onmiddellijk wat het kernproduct is: gefrituurde kip, geserveerd in een soort kartonnen emmer. En voor wie er nog aan zou twijfelen: KFC moet in het segment fastfood worden ondergebracht.

Lange tijd bleef de Belgische markt braakliggend terrein voor KFC, maar daar kwam vorige week verandering in. De eerste vestiging werd in het Brusselse Noordstation geopend, met een wachtrij van honderd nieuwsgierigen op het moment dat de keet de deuren opende. Ach, het is typisch voor zo’n gehypete nieuwigheid.

Denk maar aan de ellenlange wachtrijen in de Nieuwstraat toen enkele jaren geleden Primark er neerstreek. De ambitie is alvast groot. KFC heeft het over 150 winkels, op termijn natuurlijk. Feit is dat er een stevige uitrol aan een behoorlijk tempo staat aan te komen. In heel België? Nee, één spreekwoordelijk dorpje, om het in termen van Asterix en Obelix te zeggen, biedt hardnekkig weerstand. Elsene, met name. In andere tijden nog ‘l’oasis francophone’ genoemd.

Obesitas De gemeente besloot geen vergunning te geven wegens een te groot aanbod van gelijkaardige zaken in dat stukje van de bewuste steenweg. Je vindt er een Quick, concurrent McDonald’s, Hector Chickens (jawel, opnieuw kip), een Pizza Hut, een Burger King en mogelijk opent op termijn

Stop de miljardentransfers!

’t Pallieterke daagt uit U kon het in vorige nummers al lezen: om de 75ste jaargang extra in de verf te zetten, pakt uw weekblad deze en volgende week uit met een opvallende reclamecampagne. Met de slogan “Ceci n’est pas une melkkoe” en een bijhorende afbeelding van een Vlaamse Leeuw met uier, worden de jaarlijkse miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië aangeklaagd.

We hebben enkele jaren geleden deze slagzin al eens gebruikt op een zelfklever. En die zelfklever is nog altijd verkrijgbaar voor onze lezers. Gratis en voor niks. Stuur een mail of telefoneer naar ons secretariaat.

Trouwens, iedereen die onze affichecampagne financieel heeft ondersteund, mag binnenkort een zelfklever in zijn of haar brievenbus verwachten. Er kwamen heel wat positieve reacties binnen, en uiteraard ook steun van onze lezers. We mochten ook enkele boze, tot zeer boze reacties ontvangen van Franstaligen. Tja, die vrezen natuurlijk dat ze binnen-

kort moeten gaan werken voor hun centen…

Hierbij alvast mijn hartelijke dank aan al diegenen die een grote of kleine bijdrage schonken om de affichecampagne verder te zetten. Wil u ons ook steunen? Met uw bijdrage zorgen we voor extra locaties waar we de affiche kunnen ophangen. Onze bankrekening: BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB) van de Vrienden van ’t Pallieterke vzw – Boechout. Voor elke vijf euro blijven de affiches een dag langer hangen. Geeft u ons een steuntje in de rug? We danken u.

KARL VAN CAMP

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

een O’Tacos er de deuren. Daar nog een KFC aan toevoegen is van het goede te veel, oordeelt het college. Maar er is meer: de strijd tegen obesitas. “We vechten in onze gemeente tegen zwaarlijvigheid, dus willen we een overaanbod aan junkfood vermijden”, verklaarde schepen Yves Rouyet (Ecolo). Het aanbod creëert dus de vraag.

Of hoe men ook daar het in neoliberale kringen populaire principe onderschrijft.

Lijnrecht hiertegenover staan organisaties als Unizo. Vrij ondernemerschap, wat dan weer gepaard gaat met jobcreatie, is hun fetisj. Leven en laten leven, menen ze.

De gemeente gaat haar boekje te buiten.

Geen wettelijke instrumenten De vraag is of Elsene dat standpunt hard zal kunnen blijven maken. Want wie vergunning zegt, noemt in één adem ook beroepsmogelijkheden. Het doet denken aan wat zich in 2014 in Brugge afspeelde. McDonald’s wou een nieuwe vestiging openen in een pand uit 1527 in de Steenstraat. De stad weigerde de vergunning, waarna in beroep werd gegaan. De provincie verleende de vergunning, een beslissing die door de Raad van Vergunningsbetwistingen bevestigd werd. Gevreesd wordt dat het in Elsene niet anders zal eindigen. Gemeenten willen wel vaker de ontwikkeling van bepaalde wijken sturen, maar ze ontberen vaak de instrumenten of het wettelijke en reglementair kader om daar succesvol in te zijn. Benieuwd hoe dat gaat aflopen. De wijk wordt wel eens omschreven als een plek van malbouffe, een woord dat geen vertaling hoeft.

KFC kan dat cachet enkel maar bevestigen.

KNIN.

DERTIG MOORDEN, GEEN STRAF In maart 2015 werd de “Franse” terrorist Rachid Benomari in Brussel veroordeeld tot een gevangenisstraf van 18 jaar.

Hij had in ons land moslims gerecruteerd en een terreurgroep gevormd waarmee hij naar Somalië trok, waar hij zich aansloot bij al-Shabab. Hij zit momenteel zijn straf uit in de gevangenis van Itter in Waals-Brabant.

Uit afgeluisterde gesprekken bleek dat Benomari blufte dat hij in Somalië dertig mensen had gedood. De Belgische justitie stuurde onderzoekers naar Kenia, dat aan Somalië grenst, maar die vonden geen bewijzen. Alsof na zo’n bekentenis nog extra bewijzen nodig zijn… Benomari zal dus niet vervolgd worden. Dertig doden? Zand erover. We vragen ons af wanneer hij vervroegd vrijgelaten zal worden. Allicht kan hij zijn score dan nog opdrijven. Hier, of in Somalië.

Onze naaste buren

13 juni 2019

Heiligen

NEDERLAND

Nederland heeft officiële heiligen: uitgeprocedeerde asielbedriegers die zich geen zorgen hoeven te maken.

Een moment van stilte Een probleempje zoals asielzwendelaars moet nog één alinea wijken voor het verheffend debat over de houding tegenover de zwaksten onzer broeders en zusters, in casu de dieren. Nederland heeft een Partij voor de Dieren. De beestmensen staan in de peilingen op 8 zetels in de Tweede Kamer (150 zetels), en dat is ééntje meer dan regeringspartij ChristenUnie en evenveel als de partij van Geert Wilders die in vrije val is. Voorlopig zetelen maar vijf dierenminnaars in de Kamer maar in de versplinterende Nederlandse politiek wordt de partij almaar belangrijker. De PvD levert weidse vergezichten om het bestaan van onze gevleugelde, geklauwde, gevinde en gehoefde vrienden te verbeteren.

Een intense discussie heeft haar beslag gekregen. Wat te doen met de mug? ‘Verjagen’, en als dat niet lukt ‘verdragen’, want het beessie een tik met een krant geven is onaanvaardbaar. De PvD onderscheidt zich ook door haar piëteit. Tijdens de algemene beschouwingen in de Amsterdamse gemeenteraad verzocht PvD’er Johnas Van Lammeren (what’s in a name?) een moment van stilte te houden ter herdenking van de dieren die onlangs op een mooi gegarneerd bord waren beland.

Zes hotels in Amsterdam Dan nu naar de asielzoekers. Vlaanderen en Neder-

7

land werden een paar jaar geleden opgestoten in de vaart der volkeren toen zich in beide landen “Syrische kernfysici, neurochirurgen, ICT-toppers enzovoort” massaal aanboden. De toenmalige baas van de Nederlandse asielopvang sprak over “een enorme empowerment” voor het land. Na drie en een half jaar heeft een kwart van die “empowerers” een armzalig baantje.

Driekwart plus inmiddels hun nagereisde groep gezinsherenigden en kinderen leeft van een uitkering.

Zodra de Nederlandse economie wat sputtert, gaat dat eerste kwart ook voor de bijl.

Die Syrische “toppers” doen het geen haar beter dan alle andere gelukzoekers. Nog positiever is het nieuws voor allen die bewust in Nederland opduiken, goed wetend dat ze uit veilige landen komen en toch hun handje willen ophouden. Ze mogen verder op kosten van de belastingbetalers asielconsiglieri (zelf noemen deze maffiosi zich advocaten) in dienst nemen die procedure op procedure stapelen, want het voorstel om asielleugenaars maar één kans op beroep te bieden is verworpen. Gebeurt het toch dat een “fesjiestiese” rechter besluit dat het genoeg is en daar is de deur, dan moet het slachtoffer van “resiesme” zich geen zorgen maken.

Wethouder Rutger Groot Wassink (GroenLinks, natuurlijk) heeft alle maatregelen genomen om zes hotels in Amsterdam te openen voor minstens 500 verschoppelingen der aarde die geen zin hebben het Nederlandse

aards paradijs te verlaten. De wethouder bezuinigt wel op mantelzorg, want GroenLinks is er voor de illegalen en niet voor de eigen inwoners.

In afwachting van een pardon Niet dat Groot Wassink een uitzondering is. Onlangs moest de staatssecretaris wel opstappen omdat hij door zijn administratie vervalste statistieken over criminele asielzoekers had meegedeeld aan de Tweede Kamer.

Een 72-jarige dame die nog nooit één ambt heeft vervuld, mag het nu proberen. Haar eerste taak: verklaren waarom de Dienst Terugkeer en Vertrek van de Immigratie en Naturalisatiedienst (IND) geen enkele poging doet criminele asieloplichters aan de deur te zetten: te veel papierwerk en de thuislanden werken meestal niet mee. Dus weigert deze overheidsinstelling nadrukkelijk en opzettelijk haar werk te doen. Uiteraard moeten de afgewezen migranten die niet onmiddellijk jatten als de raven zich nog minder zorgen maken. Een kwart onder hen zou vrijwillig naar huis trekken en 18 procent kreeg onder zachte dwang een vliegtuigbiljet. Maar dat laatste cijfer gelooft geen hond. Minstens 8.000 mensen verdwijnen jaarlijks in de illegaliteit en die wachten ongeduldig op een nieuw laatste asielpardon in afwachting van het allerlaatste pardon. Vorige week meldde het NRC dat op een paar jaar tijd minstens 1.600 minderjarigen met “onbekende bestemming” asielcentra verlieten; ideale rekruten voor drugcriminelen en pooiers.

WILLEM DE PRATER

Het ene paard is het andere niet De paardenkoetsen mogen deze zomer nog in het Gentse centrum rondrijden, maar daarna is het definitief gedaan. Toch is er onverwacht goed nieuws voor paardenliefhebbers. Vlakbij, in eigen stad, op mooie zomerdagen, zijn er opnieuw paarden te bewonderen. Je moet ervoor naar de Blaarmeersen. Na de recente vechtpartij tussen een groep Brusselaars en inheemse Gentse vechtersbazen is daar extra toezicht. Er wordt op drukke dagen te paard gepatrouilleerd door agenten van de federale politie. De Gentse politie houdt ook een oogje in het zeil met politiehonden.

Wie begrijpt ons schepencollege nog? Dieren inzetten voor het genot van de mens, het is niet meer van deze tijd. Nu mogen paarden wel gebruikt worden, op een druk domein, midden tussen luidruchtige zonnekloppers, uitgerekend op de warmste dagen van het jaar.

Vertel het maar niet aan Gaia, of de poppetjes gaan weer aan het dansen. De Gentenaars zal je niet horen klagen.

Die zijn best tevreden dat ze voorlopig met een gerust gemoed van zon en water kunnen genieten, en de kinderen hebben er een attractie bij.

is het van belang om deze meeting bij te wonen.” “De kosten van deze dienstreis worden begroot op 900 euro (vluchten en logies).” Aan de foto’s die hij op internet zette, is te zien dat het hem goed beviel.

Van 13 tot 14 juni gaat het richting Boekarest: “Roemenië is momenteel voorzitter van de Europese Unie (EU). In het kader hiervan vinden in Boekarest tal van activiteiten plaats. Aan de burgemeester van Gent is

De mooie burgemeesteres van Stockholm Trots poseert onze burgemeester op de foto met een mooie blonde dame, de burgemeesteres van Stockholm, die hem in haar stadhuis verwelkomt. Mathias erfde niet alleen de sjerp van zijn politieke vader Termont, hij neemt ook enthousiast de internationale zitjes van zijn voorganger over. Vorig weekeinde was hij in Zweden.

Volgende week gaat het richting Roemenië.

Van 2 tot 4 juni was hij op dienstreis “voor een vergadering van de politieke raad van bestuur van het Eurocities-netwerk”. “De Stad Gent is actief bestuurslid in Eurocities. Om mee de lijnen uit te zetten voor het netwerk, de vinger aan de pols te houden van de Europese politiek, en het netwerk van de Stad Gent te onderhouden

gevraagd deel te nemen als spreker op een sessie. De 13de juni, nodigt de regering van Roemenië alle sprekers van de diverse conferenties en debatten op een galadiner uit.” “De kosten van deze dienstreis worden begroot op 1.000 euro (vluchten en logies).”

Toegegeven, die uitleg gaat ons petje te boven. Wij zijn er gerust in dat Mathias zich ook hier van zijn charmantste kant zal tonen. Al verbaast het ons wel dat hij het vliegtuig neemt, en vooral dat de groene schepenen dat mee hebben goedgekeurd. Met Mathias hebben de Gentenaars opnieuw een “burgemeester nooit thuis”, maar dan wel een die mag gezien worden. Wij wachten in spanning op zijn foto’s.

Exit Siegfried Bracke?

“Kleine dienstmededeling: ik verlaat de Gentse gemeenteraad. Ik wens onze stad het allerbeste toe.” Met dit berichtje zette Siegfried Bracke een punt achter zijn laatste politiek mandaat, gemeenteraadslid in Gent.

Een teleurstelling voor zijn (vele) vrienden, heugelijk nieuws voor zijn (vele) vijanden. Bij de Gentse socialisten knalt de champagne. De gemeenteraad wordt een stukje saaier. Een van de laatste spitse sprekers vertrekt.

Bracke is er de man niet naar om bescheiden in een hoekje te kruipen. Het is hem niet om geld te doen, dat verwijt is onterecht, maar wel om invloed. Zijn mening geven, het debat in een bepaalde richting proberen sturen, dat (kan en) zal hij niet laten. Bracke de politieke mandataris is verleden tijd. Bracke zelf is springlevend.

We gaan nog van hem horen.

De cdH staat voor de laatste kans Met de keuze voor de oppositiebanken waagt cdH-partijvoorzitter Maxime Prévot een zware gok. Wie zich terugtrekt uit het beleid heeft meestal meer dan één legislatuur nodig om een tweede jeugd te beleven en opnieuw aan de knoppen te komen. Maar Prévot heeft geen andere keuze. De vroegere Franstalige christendemocraten zijn een minipartijtje geworden.

26 mei was opnieuw een verkiezing die zwaar heeft ingehakt op de Franstalige centristen of christendemocraten van de cdH. Afgezien van 2007, toen de partij in tijden van communautaire hoogspanning met Joëlle Milquet standhield, is de PSC/cdH sinds 1999 aan een gestage neergang bezig. Sinds de vorige verkiezingen is de cdH de kleinste partij in het Waals Parlement. Amper 10 zetels, dat zijn er drie minder dan in 2014. De partij overtuigt nog 11 procent van de Waalse kiezers.

In het Brussels Parlement zakt de partij van 9 naar 6 zetels. Federaal blijven er van de negen nog vijf over. Gevolg: de partijdotatie van 4 miljoen euro wordt met 1,7 miljoen gekort. Twintig tot dertig medewerkers moeten een nieuwe baan zoeken. Maar vooral: cdH kan in het Brussels Parlement geen fractie meer vormen. In de Kamer verliezen de centristen zelfs het stemrecht in de commissies.

Vage boodschap “Waarom dan nog proberen deel te nemen aan een regeringsmeerderheid als het vijfde wiel aan de wagen?”, dacht voorzitter Maxime Prévot, en hij maakte bekend dat zijn partij voor de oppositie kiest. Vraag is meteen of de partij nog een tweede jeugd kan beleven

door vijf jaar aan de zijlijn te staan. De geschiedenis leert dat het voor een regeringspartij zeer moeilijk is om na een oppositiekuur opnieuw aan te knopen met winst en zo in te breken in meerderheden. Meestal is daar tien jaar voor nodig. Kan de cdH zich dat permitteren? Een terechte vraag omdat de echte Waalse oppositiekracht de PTB is. Er doen wel geruchten de ronde over een Waalse PS-Ecolo-regering met gedoogsteun van de PTB. In België is alles mogelijk, maar dit heeft toch veel weg van de zoveelste politieke framing.

Neen, de cdH zal de komende jaren veel werk hebben om een geloofwaardige oppositiepartij te zijn en zo op termijn meer electorale ademruimte te krijgen.

Want wie wil nog rekening houden met een minipartijtje zonder een sterk profiel? Inhoudelijk komt de cdH al jaren met een zeer vage boodschap. Enkel wanneer het over het verdedigen van het oude België gaat, lijkt de roep van de voormalige PSC gehoord te worden. Maximé Prévot zal uit een ander vaatje moeten tappen. Want het wordt de laatste kans voor de cdH. Anders dreigt vanaf 2024 de politieke irrelevantie.

Bekende gezichten?

Misschien komt de redding niet van de inhoud maar

MATHILDIS

WALLONIE

van een aantal nieuwe figuren die de Waalse kiezer kunnen begeesteren. Die zijn er vooralsnog niet. Ja, er is Pierre Kompany, de vader van voetballer Vincent en burgemeester van Ganshoren. Maar de Brusselse cdH is fundamenteel verschillend van de Waalse. Dat zou trouwens één van de redenen zijn van de neergang van de partij. De Waalse cdH-kiezer, die vooral ruraal sterk staat, heeft het gehad met de bobo-kosmopolieten à la Milquet of Dallemagne, die vanuit Brussel de partij te veel bestuurden. Meteen zitten we bij het volgende probleem: een partij heeft nood aan bekende gezichten die vaak als bestuurder van een grotere stad een uitvalsbasis zijn richting regionale of nationale bekendheid. Alleen, in de Waalse steden is de cdH sterk verzwakt. Er is Maxime Prévot als burgemeester van Namen, en dat is het. Catherine Fonck is wel een Kamerlid uit Bergen, maar is amper bekend in de rest van Henegouwen, zoals de streek van Doornik of het Zwarte Land van Charleroi. In Luik is er de Waalse minister Alda Greoli, maar ook zij spreekt amper aan.

Misschien ligt de laatste kans voor de cdH bij het lanceren van één van de 65 Waalse burgemeesters van de partij. Van 262 Waalse gemeenten wordt dus een kwart bestuurd door een cdH-burgervader. Daarnaast zijn er nog meer dan 1.000 gemeentelijke verkozenen. Alleen bevinden die zich in de dunbevolkte provincies Namen en Luxemburg. Die provincies wegen niet zwaar door tegenover het tweespan Henegouwen-Luik.

PICARD

8

Actueel

13 juni 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Venezolaanse knoop Enkele maanden geleden leek het doek onherroepelijk te zullen vallen over het regime van Nicolas Maduro. Inmiddels is Maduro nog steeds aan de macht en is de patstelling in het land compleet. De Amerikaanse interesse nam sterk af, over de Russische positie rijzen steeds meer vragen en gesprekken met de oppositie werden stopgezet.

Maduro in 2017 tijdens een militaire parade in Caracas De manier waarop Venezuela diplomatiek vertegenwoordigd wordt in de Britse hoofdstad neemt stilaan hilarische vormen aan. Tegelijkertijd symboliseert het de spreidstand waarin het land verzeild is geraakt. Er is nog steeds de officiële ambassade, al wordt door de precaire financiële toestand van het land het personeel al maanden niet meer betaald (omdat ze hun huur niet meer kunnen betalen, logeren sommige medewerkers zelfs op de ambassade). Daarnaast is er ook de diplomatieke vertegenwoordigster van oppositieleider Guaidó, een dame die zich ambassadeur noemt, die tal van taken vervult die je aan de functie zou kunnen linken, maar strikt genomen niet over een eigen (erkende) ambassade beschikt.

Inmiddels werd Guaidó door meer dan vijftig landen, waaronder Groot-Brittannië, als de rechtmatige leider van Venezuela erkend.

Toch heeft het Foreign Office de accreditatie van de vertegenwoordiger van Maduro nog niet ingetrokken. De Britten houden in Caracas immers nog steeds een ambassade open. Het geweer helemaal van schouder veranderen, zo vreest men, zou die vertegenwoordiging moeilijkheden kunnen opleveren. Dus handhaaft men de hybride situatie met een geaccrediteerd ambassadeur (kamp Maduro) en iemand die erkend wordt als “de officiële vertegenwoordiging van president Juan Guaidó”.

Aarzelende officieren En zeggen dat het helemaal anders had moeten lopen. Noem het een staatsgreep of een regimewissel, maar enkele maanden geleden zag het ernaar uit dat Venezuela voor een omwenteling stond die zo uit de handboeken geplukt was.

Desastreuze economische gevolgen van jaren wanbeleid deden

Uitdager Guaidó

de steun voor Maduro naar een absoluut dieptepunt zakken, Guaidó verzekerde zich van buitenlandse steun en erkenning, waardoor hij de man van Washington werd.

Maar op één vlak haperde het proces. Het leger… En zeker in Latijns-Amerikaanse landen is de steun van het leger cruciaal om een dergelijke omwenteling te bewerkstelligen. Het wordt in deze nog eens aangetoond. Er waren behoorlijk wat gevallen van desertie, maar eerder van soldaten dan van hogere officieren.

De officieren bleven Maduro grotendeels trouw. Blijkbaar wogen de beloftes tot gratie en de voorgeschotelde toekomstperspectieven door het andere kamp iets te licht om de stap te zetten.

Ze hebben ook een probleem met de persoon van Guaidó. Waar het volk zich kan vinden in zijn verhaal van democratisering, is dat niet de bekommernis van het militair apparaat. Dat iemand als de net vrijgelaten oppositieleider Leopoldo López zich in de entourage van Guaidó bevindt, helpt ook al niet.

Hij werd gevangengezet en gemarteld door het regime, wat vooral doet vrezen dat hij op wraak uit is.

Veel militairen zien in zijn persoon eerder een argument om niet van kamp te wisselen.

Goud verkopen We hadden het over een patstelling, wat vooral een politiek gegeven is. Economisch bevindt Venezuela zich in een neerwaartse spiraal. De goede zorgen van Chavez en Maduro zorgden voor een totale vernietiging van het economisch weefsel. Miljoenen burgers zijn op de vlucht. Het land is op dit moment zijn allerlaatste goudreserves aan het verkopen. Zopas raakte bekend dat twintig ton van dat edelmetaal aan de Deutsche Bank werd overgemaakt, als on-

derpand voor een lening van 750 miljoen euro die in 2016 afgesloten werd. Het is al de tweede keer dit jaar dat zo’n operatie plaatsvindt.

Begin deze maand had het land minder dan 8 miljard dollar in kas, zowat de helft van wat in de Vlaamse begroting voor onderwijs wordt uitgetrokken. Anders gezegd: de bodem is in zicht.

Amerikaanse apathie Waar de Amerikaanse president eerst erg betrokken leek bij wat zich in Venezuela afspeelt, is die belangstelling schijnbaar weggeëbd. In januari vuurde hij nog pijlen op Caracas af, maar vandaag maakt hij er nauwelijks melding van. Er zijn enkele gesprekken geweest in Oslo tussen beide kampen (inmiddels stopgezet), maar die kwamen er op initiatief van enkele Europese en Latijns-Amerikaanse regeringen. De VS bleven aan de zijlijn staan. Het lijkt wel of Venezuela een omgeslagen bladzijde is geworden. Even zag het ernaar uit dat Maduro ging vertrekken, maar het waren de Russen die hem haast letterlijk op het tarmac wisten te overtuigen om te blijven. Trump schuift de schuld voor het mislukken van een vlotte regimewissel in de schoenen van Rusland, Cuba, China en noem maar op. Misschien kan hij maar beter naar zijn eigen entourage kijken, waar de namen van Pompeo of Bolton steeds opduiken. Hun inschatting was niet alleen verkeerd, er wordt hen ook verweten iets te veel nuttige communicatielijnen door te knippen.

Te beginnen met Moskou.

Russische adviseurs De Wall Street Journal pakte uit met het nieuws dat Rusland heeft laten weten zijn adviseurs uit het land terug te trekken. Onmiddellijk wordt dat gezien als de indicatie dat de Russen hun steun voor Maduro intrekken. Trump tweette erover, wat vanuit Moskou een ontkenning opleverde. Toch lijkt het pad richting de uitweg uit de impasse via Rusland te lopen. Er worden verbanden gelegd tussen hun aanwezigheid in Venezuela en het gevoerde beleid in Oekraïne of Syrië, en in grote mate is dat onterecht. In Oekraïne en Syrië spelen een aantal strategische belangen voor Moskou. Niet in Venezuela, waar de Russen vooral uit zijn op het beschermen van hun economische belangen, ongeacht welk regime die waarborg levert.

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur De wurging van Hong Kong In 1997 liep het pachtverdrag af dat de Britten met het Chinese keizerrijk hadden gesloten, en de kroonkolonie Hong Kong werd geleidelijk overgedragen aan China. O ja, er werden allerlei garanties ingebouwd om de persvrijheid, de burgerrechten, de democratie en de onafhankelijkheid van de rechtbanken in Hong Kong te beschermen. Maar zoals te voorzien was, bleef dat allemaal dode letter. Groot-Brittannië was geen grootmacht meer, en er waren geen Britse troepen en oorlogsschepen meer om de naleving van die garanties af te dwingen. De Chinese communisten bouwden heel geleidelijk de rechtsstaat, de democratie en de persvrijheid af, ondanks massale protesten van de bevolking van Hong Kong. De grondwet van Hong Kong garandeerde dat er tegen 2017 vrije verkiezingen zouden komen om de “Chief Executieve” – zoiets als gouverneur of deelstaatpresident – aan te duiden. Er is nooit iets van in huis gekomen. De “Chief Executieve” wordt nog steeds aangeduid door een raad van 1.200 kiesmannen, waarin steeds meer ambtenaren van de Volksrepubliek worden geparachuteerd.

De belofte dat Hong Kong pas in 2047 onder de wetgeving van de Volksrepubliek zou vallen, werd ontdoken door sluipende wetswijzigingen. Alle protesten werden genegeerd. Nu is de zoveelste fase van de langzame wurging van de vrijheid en de autonomie van Hong Kong ingezet, met een wet die het mogelijk maakt inwoners van Hong Kong uit te leveren aan de Volksrepubliek, met een rechtssysteem dat gewoon een verlengstuk van het regime is, met zijn schijnprocessen, folteringen, executies en gevangenissen die ware hellekrochten zijn. Meer dan een miljoen inwoners van Hong Kong hebben daartegen gemanifesteerd, wat enorm veel is voor een landje met slechts 7,4 miljoen inwoners. En met Tienanmen voor ogen ook enorm dapper. Maar gezien de voorgeschiedenis kunnen we al voorspellen dat de Volksrepubliek zich daarvan geen moer zal aantrekken. Hong Kong wordt geleidelijk opgeslokt door de grote draak.

Soennitische onderdanen, sjiitische tsaar?

In de Diplomatieke Valies las u vorige week over de moeilijke Russische evenwichtsoefening in het Midden-Oosten: een bondgenootschap sluiten met het sjiietische Iran en het alawitische regime in Syrië, maar tegelijk goede relaties onderhouden met de overwegend soennitische Arabische staten, die Iran haten en vrezen. Dit probleem is al complex genoeg in het Midden-Oosten, maar het wordt nog ingewikkelder als men rekening houdt met de situatie in Rusland zelf. Daar wonen officieel meer dan negen miljoen moslims, die allemaal soennieten zijn en die een veel hoger geboortecijfer hebben dan de “gewone” Russen. De meesten wonen in zogenaamde “autonome gebieden”, zoals Tsjetsjenië, Ingushetia, Kabardino-Balkaria, Bashkortostan en Tatarstan. Ook de Krim-Tataren zijn soennitisch. En dan zijn er nog de vroegere Sovjetrepublieken die door de Russische overheid het “nabije buitenland” worden genoemd. Dat zijn nu al-

lemaal onafhankelijke staten, maar het Kremlin beschouwt die nog altijd als een deel van zijn historische invloedssfeer. In de Kaukasus en Midden-Azië zijn al die republieken behalve Georgië en Armenië overwegend islamitisch en vrijwel al die moslims zijn soennieten. Ook de massa’s moslims – niemand weet precies hoeveel – uit die republieken die illegaal in Rusland verblijven, vooral in Moskou, zijn bijna allemaal soennieten, en zolang Poetin zich in het Midden-Oosten gedraagt als de “tsaar aller sjiieten” en als bondgenoot van Iran, is dat een bijkomende factor van binnenlandse instabiliteit, rebellie en mogelijk terrorisme.

Links en tegen immigratie Veertig jaar na de ondergang van de Sovjet-Unie en het uiteenvallen van zijn koloniale rijk in Oost-Europa, storten nu ook de socialistische partijen in bijna heel West-Europa als kaartenhuisjes in elkaar. Maar, in Denemarken kon de socialistische partij onder leiding van Mette Fredriksen het tij keren: zij steeg van 19 procent bij de vorige verkiezingen in 2015 naar ruim 23 procent nu. Jammer genoeg ging dat ten koste van de Deense Volkspartij, die terugviel van 20 tot 8,7 procent, ondanks haar harde standpunten tegen immigratie. Men kan dus op basis van de cijfers niet echt beweren dat de Denen nu méér tegen immigratie hebben gestemd dan in 2015.

Maar socialistische politici kunnen er wel de les uit trekken dat zij kiezers kunnen terugwinnen met een hard anti-immigratieprogramma. Wat Mette Fredriksen voorstelde was geen gerommel in de marge, maar een regelrechte ommekeer, met nieuwe prioriteiten. Haar belangrijkste doelstelling wordt een strenger terugkeerbeleid, niet meer een integratiebeleid.

Zij is en blijft natuurlijk een echte socialiste: één van haar belangrijkste argumenten voor haar nieuwe beleidslijn is het redden van de sociale zekerheid. En dat heeft gewerkt.

Deense les De Duitse socialisten, die op de rand van “der Untergang” staan, lijken de “Deense les” ter harte te willen nemen. Zowel ex-SPD-voorzitter Sigmar Gabriel als Thomas Oppermann, de vicevoorzitter van de Bundestag, hebben als reactie op de Deense verkiezingen al gepleit voor een “robuust asielbeleid” en een strengere immigratiepolitiek. Oppermann gebruikte zelfs de term “mit knallharten Regeln” die ook echt doorgevoerd worden. Nee, over nieuwe prioriteiten of een terugkeerbeleid gaven zij nog geen kik.

Zij blijven beweren dat Duitsland nog altijd nieuwkomers moet opnemen. Maar men moet ergens beginnen. Niet alleen sommige Duitsers maakten die analyse. Zelfs in een politiek hypercorrecte Nederlandse krant als NRC schreef de politicoloog Kemal (!) Rijken een artikel met als titel: “PvdA, kijk toch naar de Deense sociaaldemocraten”. De Morgen noemde het programma van de Deense socialisten echter schamper “een ijdele poging de sociaaldemocratie te redden door ze in de uitverkoop te zetten”. Hoezo? De sociaaldemocraten hebben zichzelf toch al bij opbod aan de moslims verkocht?

Het nabije buitenland

13 juni 2019

BRUNO GOLLNISCH STOPT ERMEE Op 26 mei werd de 69-jarige Bruno Gollnisch niet meer verkozen tot Europarlementslid voor het Rassemblement National (RN), de opvolger van het Front National, om de simpele reden dat hij zich geen kandidaat meer stelde. Zo komt een einde aan de politieke carrière van de eeuwige nummer twee van de partij. Een man die ook eerder bij de “nationale rechterzijde” hoorde dan bij “radicaal-rechts”.

Wie in Parijs, Straatsburg of Brussel met Bruno Gollnisch op stap was op zoek naar een eetgelegenheid deed er altijd goed aan een Japans restaurant binnen te stappen. Dat leidde steevast tot grappige toestanden. Gollnisch begon de uitbater steevast in het Japans aan te spreken. Tot verbazing van de aanwezigen. Het voedde het verhaal dat de RN-politicus een Japanoloog is. Klopt niet. Gollnisch is jurist en advocaat, maar hij promoveerde op een studie over het Japans recht en ging daarvoor in Tokio studeren. En zo leerde hij Japans spreken.

Waarmee meteen een belangrijke eigenschap van de man bekend is: een studax en intellectueel. Gollnisch, afkomstig uit het noordoosten van Frankrijk, heeft tal van academici onder zijn voorouders. Politici ook. Eén van zijn voorouders was burgemeester van Sedan na de Frans-Pruisische Oorlog van 1870.

Eerder “nationale rechterzijde” Bruno Gollnisch stapte tamelijk laat in de politiek. Hij werd in 1983 lid van het Front National en steunde de uitbouw van de partij samen met Jean-Yves Le Gallou en Jean-Pierre Stirbois.

Gollnisch noemde zichzelf een exponent van de “nationale rechterzijde”, “la droite nationale”. Hij verafschuwt het woord “extreemrechts”. Gollnisch komt niet uit de club oudgedien-

Si la France m’était contée den van het petainisme of van de OAS en Algérie française.

Evenmin nam hij in zijn jonge jaren deel aan de anticommunistische betogingen die veel FN-kaders heeft gevormd. Neen, de straat was niet zijn politieke werkdomein. De enige handeling die ooit in die richting ging, was een poging om een krans aan de Arc de Triomphe neer te leggen als nagedachtenis van de slachtoffers van de rechtse betoging van 6 februari 1934. Een actie van onder andere de Action Française die door links nog altijd onterecht wordt bestempeld als een poging tot rechtse staatsgreep.

Dankzij het harde werk in de partij werd Gollnisch samen met 35 andere FN-leden in 1986 verkozen in de Franse Assemblée Nationale. Dat was te danken aan president François Mitterrand; die voor de parlementsverkiezingen het proportionele stelsel had ingevoerd, kwestie van de overwinning van de neogaullisten van het RPR binnen de perken te houden. In 1988 voerde premier Jacques Chirac opnieuw het meerderheidsstelsel in en bij de verkiezingen verloren alle FN’ers hun zetel.

Redder van het FN Maar niet getreurd, in 1989 werd Bruno Gollnisch tot Europarlementslid verkozen voor het FN. Hij zou dus dertig jaar zetelen. Enkel ex-voorzitter en oprichter Jean-Marie Le Pen heeft een langer palmares, met vijfendertig jaar. Gollnisch houdt zich in het Europees Parlement vooral bezig met de relaties tussen de EU en Japan. Binnen het FN klimt hij op tot de tweede plaats. In 1996 richt hij zich op de Franse politiek.

Hij slaagt er bij de regionale verkiezingen in verschillende regio’s in rechtse handen te laten vallen. Dat lukt omdat het FN steun geeft aan de conservatief-rechtse lijsten van RPR/UDF.

PARTIJEN MET KOPZORGEN Donald Trump is na zijn staatsbezoek aan Groot-Brittannië naar huis vertrokken. Toch zijn de kopzorgen voor veel politici nog niet voorbij. Bij de Conservatives stelden intussen al tien personen zich kandidaat om Theresa May op te volgen als partijleider. Ook Nigel Farage kan niet verhullen dat hij, ondanks zijn klinkende overwinning bij de Europese verkiezingen, voor problemen komt te staan met zijn Brexit Party. Voor de middengroep Change UK is het spel uitgespeeld.

Kandidaten dienen zich aan Niet minder dan tien personen hebben zich al aangemeld als kandidaat-opvolger van Prime Minister Theresa May. De Conservatieve Partij dient op zoek te gaan naar een nieuwe partijleider, nadat May de handdoek in de ring gooide. De komende weken voeren de kandidaten campagne. Eurosceptici als Dominic Raab (staatssecretaris bevoegd voor Brexit), de geprezen en degelijke Michael Gove (minister voor Leefmilieu), Jeremy Hunt (minister van Buitenlandse Zaken) en Boris Johnson (ex-burgemeester van Londen) worden tot de grootste kanshebbers gerekend.

Zoals te verwachten viel, laat schreeuwlelijk Boris Johnson - die vorige week nog geprezen werd door Donald Trump - van zich horen. Volgens Johnson moet het Verenigd Koninkrijk afzien van een ‘uittredingsrekening’. De veertig miljard euro die de Britten nog aan Brussel moeten overmaken, volgens het Brexit-akkoord van Theresa May, gaat volgens hem van tafel. Groot-Brittannië moet dreigen om zonder enig akkoord de EU op 31 oktober te verlaten. Wie Johnson aanhoort, hoort dezelfde retoriek als van Trump. De leden van de Conservatieve Partij zijn misschien onder de indruk van dit spierballengerol, maar het is nog maar de

Geen samenhangend partijprogramma Is Nigel Farage de lachende derde? De hond die er met het been vandoor gaat? Dat valt op langere termijn nog maar te bezien. Farage zette een bijzonder sterke prestatie neer bij de jongste Europese verkiezingen. Hij stampte in een mum van tijd met zijn Brexit Party een nieuwe beweging uit de grond die voormalige socialisten en conservatieven kon verenigen rond het thema van de EU-uittreding. De partij mag dan veruit de grootste zijn geworden (29 zetels), de vraag is wat Brexit Party vermag, buiten wat schreeuwen aan de Brusselse zijlijn. De Europese fractie van Farage staat op instorten. Samenwerken met partijen als het Rassemblement National van Marine Le Pen zien heel wat gematigde verkozenen van de Brexit Party allicht niet zitten. Dat zou de Brexit Party meteen een radicaal-rechts imago geven, en laat dat juist de reden zijn waarom Nigel Farage - naar zijn zeggen - uit zijn vroegere partij UKIP stapte.

Farage heeft ook een probleem wat betreft de binnenlandse politiek. Waar staat zijn partij voor, behalve het bewerkstelligen van de Brexit? Wat zijn de standpunten op het vlak van migratie, economisch beleid en zorg? Niemand die het weet. Het wordt voor de Brexit Party knap lastig om een consistente politieke lijn uit te stippelen. Dat Nigel Farage er niet zo vlug in zal slagen het tweepartijenstelsel op zijn kop te zetten, bleek afgelopen week. In Peterborough, gelegen in het hart van Engeland, was een parlementszetel vacant en werd een tussentijdse verkiezing georganiseerd.

In Peterborough stemde destijds 60 procent voor een

MOORD, HYPOCRISIE EN CRISIS Toen de CDU-er Walter Lübcke op 2 juni werd vermoord, waren er honderdduizenden verdachten. Lübcke, “Regierungspräsident” in Kassel, in de deelstaat Hessen, werd door heel rechts Duitsland gehaat en uitgespuwd als een verrader, en terecht. Toen bleek dat hij van vlakbij door het hoofd was geschoten in de tuin van zijn woning, leidde dat in de media dan ook tot een uitzinnige haatcampagne tegen alle rechtse bewegingen en partijen in Duitsland.

Vreemd genoeg werden die ervan beschuldigd verantwoordelijk te zijn voor de moord op Lübcke, omdat ze sinds 2015 op de sociale media een hetze tegen hem zouden hebben gevoerd, en omdat sommigen inderdaad de dood van Lübcke hadden toegejuicht, of er toch minstens bijzonder cynische commentaren over hadden verspreid. Intussen wordt de piste van een politieke liquidatie steeds onwaarschijnlijker. De enige verdachte die tot nu toe gearresteerd werd, zou een jonge kerel “aus privatem Umfeld” zijn, de persoonlijke kennissenkring van Lübcke dus.

Achteraf werd dat weer ontkend. Hij staat nog steeds onder verdenking, maar er bleken niet genoeg bewijzen te zijn om hem nog langer in voorarrest te houden. Hij is voorlopig weer in vrijheid gesteld, en men doet ongewoon geheimzinnig over zijn identiteit. Dat wijst allemaal niet op een politieke liquidatie door rechtsen of nazi’s. Nu is de CDU in Hessen een buitenbeentje, en niet in gunstige zin. Ze sloot daar in 2014 een zogenaamde “Schwartz-Grüne” coalitie. Denk eraan dat “Schwartz” in Duitsland en Oostenrijk niet de partijkleur van de nazi’s is, maar van de christendemocraten. Dat viel natuurlijk niet bij iedereen in goede aarde maar het leidde niet tot uitzonderlijke

ENGELAND Brexit. Toch slaagde de Brexit Party er dit keer niet in de verkiezingen te winnen. Weliswaar haalde Mike Greene namens de Brexit Party knap 29 procent van de stemmen, dat volstond echter niet om Labour, met Lisa Forbes, de loef af te steken (31 procent). Voorlopig stuurt de Brexit Party dus geen afgevaardigde naar het parlement in Westminster.

Een afscheuring van een afscheuring Bij Change UK zien ze stilaan in dat het Britse kiessysteem niet zo makkelijk kapot te krijgen is. Change UK ontstond een half jaar geleden toen een tiental parlementsleden zich afscheurde van de sociaaldemocraten en conservatieven.

Zij kantten zich tegen de Brexit en voelden zich niet meer thuis bij hun respectievelijke partijen. Na een korte periode genoten te hebben van enige populariteit, is Change UK terug bij af. Anderhalve week geleden splitsten zes van de elf vertegenwoordigers in het parlement zich af, om verder te gaan als onafhankelijken. Deze afscheuring van een afscheuring toont aan dat het niet eenvoudig is een volwaardige nieuwe speler te worden binnen het Britse politieke bestel.

De leegloop bij Change UK kwam er als gevolg van de tegenvallende resultaten bij de jongste EU-verkiezingen. De centrumpartij kreeg een schamele 3 procent van het electoraat achter zich. Niet voldoende voor zetels in Brussel en Straatsburg. Dat hoeft geen verbazing te wekken. Waarom zou een eurofiele kiezer stemmen op Change UK, als hij al bij de liberalen en de groenen terechtkan? Net als bij de Brexit Party blijft de kiezer gedeeltelijk op zijn honger zitten.

Een partij bouwen op slechts één fundament – zijnde pro of contra Brexit – en zonder enige ideologische fundering is erg gevaarlijk.

LVS

Bei uns in Deutschland uitbarstingen van woede of wraakzucht. Er was tussen 2008 en 2010 al eens zo’n coalitie in Hamburg, dat een deelstaat op zichzelf is, en in 2016 ook in Baden-Württemberg.

De woede en de haat tegen Lübcke kwamen niet daaruit voort, maar uit een incident in 2015, kort nadat Merkel de grenzen had opengegooid, waardoor heel Duitsland, en in het voorbijgaan ook vele kleinere landen op de invasieroutes, door groepen immigranten onder de voet werden gelopen. Op een publieke bijeenkomst beweerde Lübcke toen dat het de “christelijke plicht” van de Duitsers was mensen in nood op te vangen. Toen hij werd uitgejouwd, reageerde hij met de hautaine uitspraak: “Wie deze waarden niet vertegenwoordigt, kan dit land altijd verlaten. […] Dat is de vrijheid van iedere Duitser.”

Het zouden de woorden kunnen zijn van een koloniale gouverneur die aankondigt dat de inboorlingen hun akkers moeten achterlaten omdat er een plantage gebouwd zal worden. Toen kreeg Lübcke op de sociale media inderdaad een massa haat en bedreigingen over zich heen. Wat had hij verwacht? Dat hij toegejuicht zou worden door zijn achterban? Verraders worden toch altijd uitgespuwd? En hij had niet een kunstmatige staat als België, Joegoslavië of de Sowjetunie “verraden”, maar een echt, eeuwenoud vaderland als Duitsland. Bij de vele cynische reacties op de sociale media werd na de moord op Lübcke altijd opnieuw verwezen naar die uitspraak over Duitsers die hun land zouden moeten verlaten. Arabieren erin, Duitsers eruit. Lücke moest niet de kogel krijgen. Maar hij verdiende wel alle pek en veren waarmee hij op internet werd ingesmeerd.

“Christelijk” restantje Merk ook de stuitende hypocrisie op die zo typisch is voor de instrumentalisering van het christendom door partijen die

FRANKRIJK

Links is verontwaardigd, maar de politieke verankering van het FN, ook op lokaal vlak, was verzekerd. Niet lang daarna worden de eerste FN’ers burgemeester van een aantal Franse gemeenten.

Wanneer de partij eind de jaren negentig bijna ten onder gaat ten gevolge van de afscheuring van Bruno Mégret, is Gollnisch één van de topfiguren die temporiseert en ervoor zorgt dat het Front National een doorstart krijgt. Hij beseft beter dan andere ambitieuze kaders van de partij dat het FN een familieverhaal is en dat men niet tegen de patriarch Jean-Marie Le Pen kan ingaan.

Een tijdlang hoopte Gollnisch nummer één van de partij te worden, maar de boodschap van de Le Pens was duidelijk: wij zijn en blijven de baas. Dat besefte Gollnisch maar al te goed toen Marine Le Pen haar vader opvolgde in 2011.

“Ik vergeef alles maar vergeet niets,” zegt de man die de eeuwige nummer twee van de partij was. Gollnisch besefte dat hij best koos voor een aantal rustige uitboljaren in het Europees Parlement en de “dochter van” niet te veel moest uitdagen, al had hij het lastig met de zowel op ethisch als economisch vlak naar links opgeschoven Marine Le Pen. Als Gollnisch het nieuws haalde, dan was het met zijn welbespraaktheid in Straatsburg en Brussel. Je kan een aantal video’s nog opzoeken op YouTube: toen de groene querelant Daniel Cohn-Bendit Gollnisch een “imbeciel” noemde, reageerde Gollnisch met een schitterende toespraak vol Franse stijlfiguren waarin hij de draak stak met de evolutie van Cohn-Bendit: die van een linkse revolutionair, anarchist en tegenstander van verkiezingen tot overtuigd democraat en aanhanger van het internationaal kapitalisme.

SALAN

Right or wrong vraag of de Europese Commissie dat ook is. We zijn vertrokken voor zes weken van moddergooien. Uitkomst van de interne verkiezing op 22 juli.

9

DUITSLAND zich “christendemocratisch” noemen. Als het gaat om ethische dossiers, zoals gezinsbeleid, seksuele moraal, homohuwelijk, adoptie door holebi’s, abortus of euthanasie, of om antichristelijke indoctrinatie in de media en het onderwijs, dan durven de christendemocraten op enkele uitzonderingen na niet meer verwijzen naar hun christelijke grondslagen. Zij durven nooit maatregelen nemen tegen de golf van antikerkelijk vandalisme die Duitsland sinds 2015 teistert. Zij durven niet eens voorrang geven aan christelijke vluchtelingen uit het Nabije Oosten, hoewel dat de enige échte vluchtelingen in heel die meute zijn. De “christendemocraten” halen hun gemummificeerde en gepolitiseerde versie van het christendom alleen nog uit de kast om te pleiten voor “verdraagzaamheid” en “liefde” voor de ergste vijand van het christendom: de islam. Dat is dan het enige zogezegd christelijke dat er nog van de christendemocratie in de CDU overblijft. Zeker, er zijn uitzonderingen. Maar die zijn heel zeldzaam. En in uw land zijn zij waarschijnlijk nog veel zeldzamer.

Merkel II strompelt verder Zoals we vorige week al hadden vermoed, is de regering Merkel II nog steeds niet gevallen. Maar zowel de SPD als de CDU/CSU zijn zwaar gehavend, en diep verdeeld over de manier waarop ze deze crisis moeten aanpakken. Volgens recente peilingen zou het patroon dat zich al aftekende bij de Europese verkiezingen zich ook op nationaal niveau verderzetten: een ineenstorting van de SPD en winst voor de Grünen. Nog een lichtpuntje in de groene duisternis: in het najaar zijn er deelstaatverkiezingen in Saksen, Brandenburg en Thüringen. Met de huidige stemverhoudingen staat AfD daar duidelijk op winst.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

13 juni 2019

MEDIALAND

FILM houden door de verandering in het zoekalgoritme. Toch zijn er genoeg redenen om sceptisch te zijn over de aanpassing, gezien de manier waarop ze minder zoekresultaten voor de Daily Mail oplevert. Google staat er immers voor bekend zijn hand er niet voor om te draaien om rechtse stemmen op zijn platform monddood te maken, ofwel door hen rechtstreeks te verbannen, of hen hun reclame-inkomsten te ontnemen. Ook bij Google intern hou je je maar beter aan de linkse pensée unique, als je er carrière wilt maken.

Het spreekt vanzelf dat nogal wat mensen bijzonder argwanend reageren wanneer een gewone “verbetering” van het zoekalgoritme zulke gevolgen heeft voor een krant als de Daily Mail. Maar zoals reeds aangestipt: officieel is er voorlopig geen sprake van een bewuste handeling door Google om de Daily Mail weg te filteren uit de zoekresultaten.

Dragged Across Concrete

Nieuw VRT-gebouw: drie jaar vertraging

Cordon médiatique onder druk De media zitten duidelijk verveeld met de gesprekken tussen de N-VA en het Vlaams Belang. Hoe kan je immers het cordon médiatique in stand houden, als niet alle politieke partijen het cordon sanitaire respecteren? Bovendien, nu blijkt dat met de top van het Vlaams Belang op een ernstige manier onderhandeld kan worden, kan je in de pers toch moeilijk blijven volhouden dat er met die lui geen land te bezeilen zou vallen?

De clichés over het Vlaams Belang die door de media jarenlang zorgvuldig in stand gehouden werden, stuiken één voor één in mekaar. Dat ze niet zouden willen toetreden tot een bestuur, bijvoorbeeld. Dat ze geen kaas hebben gegeten van onderhandelen, en al zeker niet van discreet onderhandelen. En dat het eenvoudigweg geen mensen zijn waar redelijk mee te spreken valt.

Meer nog, hoe kan je op een ernstige manier over de onderhandelingen voor een Vlaamse regering berichten, zonder het ook over het Vlaams Belang te hebben? Maar het cordon médiatique dicteert dat het Vlaams Belang doodgezwegen dient te worden, tenzij er negatief over bericht kan worden, en als het niet anders kan met voldoende duiding dat het toch eeuwige racisten zijn. Doe dat vandaag maar eens, zonder zelf belachelijk over te komen.

Het is dan niet verwonderlijk dat in de pers hier en daar analyses opduiken dat het allemaal toch niet voor echt zou zijn, maar slechts een onderdeel van een politiek schaakspel waar beide partijen beter van worden. Wat uiteraard een beetje vanzelfsprekend is, maar goed, onze wetstratologen moeten toch iets uitvinden om de twee partijen in een slecht daglicht te kunnen stellen. Ondertussen hopen ze dat die onderhandelingen tussen de N-VA en het Vlaams Belang zo snel mogelijk eindigen, zodat het cordon médiatique terug in werking kan treden.

Trump, de maan, Mars en kinderachtig links Afgelopen vrijdag was het weer zover. De Amerikaanse president Donald Trump liet zich in een bericht op Twitter schamper uit over de NASA en de plannen om naar de maan te reizen.

Volgens Donald Trump hebben we dat vijftig jaar geleden al gedaan, en zou het agentschap er beter aan doen zijn focus te richten op Mars.

In de tweet formuleerde hij zaken nogal ongelukkig, door te stellen dat de “maan een onderdeel van Mars” is. Gegeven de context kan er geen twijfel over bestaan dat Trump hiermee bedoelde dat een missie naar de maan een onderdeel is van het grotere plan om binnen afzienbare tijd een mens op Mars te zetten. Kinderachtig links vond het echter nodig de formulering van Trump zo letterlijk mogelijk te nemen, terwijl achterbaks links ostentatief vond dat de tweet daarover nogal onduidelijk was.

De zelfverklaard grappigste lui van de linkse kerk op Twitter vonden het hilarisch om ook nog wat grammaticale opmerkingen te maken over de rest van de tweet van Trump. Zoals iedereen weet zijn 280 tekens ruimschoots voldoende om in elke omstandigheid je boodschappen helemaal grammaticaal correct te formuleren, en zijn onvolledige of onvolmaakte zinnen op het medium volstrekt uit den boze. Ja, toch?

En maar hard op de borst kloppen en stellen dat het toch altijd rechts is dat laag-bij-de-gronds is, terwijl links zich nooit tot platte grappen laat verleiden…

Aanpassing Google treft Daily Mail Bij de Britse populaire krant Daily Mail zijn ze niet opgezet met de laatste aanpassing van Google aan zijn zoekalgoritme.

Die aanpassing werd begin juni operationeel, en meteen viel het internetverkeer naar de Britse krant vanuit de zoekmotor met ongeveer de helft terug. Op het ogenblik dat we dit schrijven is het officieel onduidelijk wat er precies aan de hand is.

Bij de Daily Mail snappen ze niet goed hoe het komt dat hun krant plots een pak minder zichtbaar geworden is bij Google, en ook bij Google zouden ze niet weten wat daar de oorzaak van zou zijn.

Bij Google is men echter formeel: de krant, die erom bekend staat geen blad voor de mond te nemen wat betreft terreur, immigratie en criminaliteit, wordt niet specifiek achterge-

Bij de VRT leven ze al een tijdje in grote hoop, want binnen enkele jaren zal het personeel verhuizen naar een gloednieuw gebouw. Maar, verleden week kwam aan het licht dat de verhuis met (minstens) drie jaar uitgesteld dient te worden, van 2021 naar 2024, en dat er ook gesneden werd in de plannen.

De vertraging zou ten dele te wijten zijn aan de logge administratie van de gemeente Schaarbeek, waardoor de bouwvergunning maar niet in orde komt. Bovendien blijken Brusselse aannemers een pak duurder te zijn dan Vlaamse (verrassing!), waardoor de kosten de pan uit swingen. Als gevolg van dat laatste zag de VRT zich genoodzaakt om onder meer één van de ondergrondse verdiepingen te schrappen, om binnen het budget te blijven.

Probleem is dat het huidige gebouw door en door versleten is. Dat de verhuis met drie jaar is uitgesteld, is geen goede zaak voor de openbare omroep. En je weet maar nooit welke problemen er de komende jaren nog opduiken, waardoor de verhuis nog verder vertraagt. Maar als het in het huidige gebouw ècht te lastig werken zou worden, willen we altijd wel een hoekje in onze weelderige kantoren voor een prikje doorverhuren aan onze collega’s van de VRT!

Vlaamse productiehuizen op zwart zaad Het is weer eens zover: de Vlaamse productiehuizen klagen over slinkende inkomsten. Zelf vinden ze dat ze het de laatste tijd niet zo slecht doen - en dat gaan we zelfs niet bestrijden - maar door de besparingen bij de openbare omroep en de dalende reclame-inkomsten bij de commerciële omroepen is er de laatste tijd minder geld om nieuwe tv-programma’s te produceren.

Wat altijd terugkomt bij zulke klachten, is dat kijkers de reclame doorspoelen bij het uitgesteld kijken, en dat daardoor de reclame-inkomsten dalen. Verder kijkt men al lang niet meer enkel via de kabel-tv naar tv-programma’s, maar ook via computer, tablet of smartphone, en dat via allerlei mediaplatformen. Niet alle spelers in die markt dragen echter bij tot de betaling van de productie van die tv-programma’s, en dat vinden de productiehuizen oneerlijk. Zij zouden willen zien dat ál wie bijdraagt tot de verspreiding van tv-programma’s op één of andere manier meebetaalt voor de productie ervan.

In principe valt daar iets voor te zeggen, maar opvallend is dat Bruno Wyndaele, voorzitter van de beroepsvereniging van Vlaamse Onafhankelijke Film- en Televisiemakers, er zijn beklag over doet dat de producenten van tv-toestellen veel geld verdienen zonder dat ze dienen te betalen voor de productie van de tv-programma’s die op die tv-toestellen bekeken worden. Nochtans is dat geen nieuwigheid: die producenten verdienen al lang veel geld aan de productie van tv-toestellen, en hebben nog nooit hoeven te betalen voor Vlaamse tv-programma’s.

Blijkbaar is het Wyndaele er in de eerste plaats om te doen een soort van nieuwe belasting te heffen op alles wat met audiovisuele toestellen en diensten te maken heeft. Op die manier zal de kijker meerdere keren voor hetzelfde tv-programma moeten betalen: een eerste keer bij de aanschaf van een tv-toestel, een tweede keer via zijn internet- of kabelabonnement, een derde keer via een abonnement op een streamingdienst of een tv-kanaal, en dan liefst ook nog een vierde keer via reclame die hij niet mag doorspoelen. Alsof er in Vlaanderen al niet genoeg belastingen zijn!

Regisseur Craig Zahler past op elk van zijn films dezelfde formule toe, een neo-noir filmstijl, waarbij hij de tijd neemt voor de opbouw van structuur, karakterontwikkeling en dialogen, en je een flinke portie geduld moet hebben vooraleer er iets gebeurt. Zo ook in zijn nieuwste film, “Dragged Across Concrete”, waarin handen kapot worden geschoten en niemand veilig blijkt te zijn.

Maar dat allemaal wel pas na een opbouw van zo’n 90 minuten.

Detective Brett is een oude rot in het vak. Wanneer hij samen met zijn partner op iets te hardhandige wijze een arrestatie afvoert, worden zij zes weken geschorst met de mogelijkheid hun badge te verliezen; een omstaander maakte een video-opnames. De twee mannen kunnen zich dat niet veroorloven, beiden vanwege persoonlijke redenen die pas veel later duidelijk worden gemaakt. Intussen smeden zij een plan om de Duitse crimineel Vogelmann te beroven, tijdens een geplande bankroof waarover zij getipt werden. Dat plan heeft ongeveer net zo’n goede afloop als de film zelf. Leuk idee, slecht uitgewerkt.

Montage? Wat is dat?

Films hoeven natuurlijk niet altijd stijf te staan van actie en spanning, maar de manier waarop Zahler zijn pretentieuze stijl heeft uitgewerkt, is het andere uiterste. Ik vraag mij af of hij ooit van het woord ‘montage’ heeft gehoord en het belang ervan kent. “Dragged Across Concrete” duurde voor mij gemiddeld 90 minuten te lang (een pijnlijk langzame 2,5 uur, waarin pas na 90 minuten iets gebeurt). Voor de rest zit je te kijken naar onnodige dialogen, onnodige stiltes, onnodig statisch camerawerk en onnodige scènes waarin letterlijk niks (!) gebeurt (iemand eet een broodje). Hoe dit in Zahlers fantasie bijdraagt aan het plot van de film begrijp ik niet. Wat het wel doet, is ervoor zorgen dat “Dragged Across Concrete” een film is die ik nooit van mijn leven zal onthouden, tenzij misschien voor dat ene detail, “o ja, dat was die ene film waarin Mel Gibson een changerijnige oude detective speelt…”.

Gibson, in de rol van detective Brett, en Vince Vaugh, in de rol van zijn partner Anthony, zijn misschien twee kleine redenen waarom je op een saaie zondagnamiddag kan besluiten deze film te gaan zien. Beide mannen leveren geen slecht werk, integendeel, hun acteertalent maakt van de op één hand te tellen spannende delen van de film een aangename trailer (alles bij elkaar opgeteld zo’n 5 minuten aan interessant materiaal). Het plot ontvouwt zich tergend langzaam, en zal voor de enkelingen die nog niet zijn afgehaakt tegen het einde, een bittere teleurstelling zijn.

Het vonnis Persoonlijk heb ik veel moeite moeten doen om niet in slaap te vallen, weg te lopen of alvast mijn to-do-list voor de week te maken met de film op de achtergrond. Ik zou nog liever bij een bushalte gaan staan wachten zonder op een bus te stappen, dan de eerste 90 minuten van deze film nog eens te moeten zien. Of de rest van de film, trouwens. Meer kan ik er niet over zeggen…

THIRZA NERISSA

Actueel

13 juni 2019

11

N-VA op zoek naar Antifascistische actiemaand vrienden in Europa Geert Bourgeois, verkozen in het Europees Parlement, is dringend op zoek naar een geschikte fractie. Niet gemakkelijk, want de huidige fractie waarvan N-VA deel uitmaakt, de ECR, lijkt voor Bourgeois te rechts en te kritisch.

Het is in het voordeel van elke partij om aan te sluiten bij een fractie van gelijkgezinden. Voor liberalen is dat geen probleem, die vormen de fractie ALDE. Christendemocraten verzamelen in de EVP, en de socialisten vinden elkaar in de Progressieve Alliantie.

Tot hiertoe maakte N-VA deel uit van de ECR. Die fractie bestaat uit de Britse conservatieven, de rechtse Zweedse Democraten, de Poolse PiS, enz. Ondertussen raakte bekend dat het Forum voor Democratie van Thierry Baudet zal aansluiten bij ECR. FvD doet voor de eerste maal zijn intrede in het Europees Parlement met 3 zetels.

Lijsttrekker was de ook in Vlaanderen niet onbekende Derk-Jan Eppink. Die heeft al eens in het Europees Parlement gezeteld: van 2009 tot 2014 voor Lijst Dedecker en hij sloot zich toen ook aan bij de ECR dat hij mee hielp opstarten.

De andere partijen in de ECR-fractie keurden bij stemming de komst van FvD goed, behalve de N-VA, die zich onthield, en de Nederlandse ChristenUnie, die de fractie verliet. Het is een publiek geheim dat Bourgeois zich niet honderd procent thuis voelt in de ECR-fractie. Er zijn echter weinig alternatieven: ENF, waar Vlaams Belang zit, is uiteraard geen optie. Heel misschien kan er een

nieuwe fractie worden gestart met regionalistische partijen uit bijvoorbeeld Schotland, Catalonië, Tirol en Vlaanderen. Maar een fractie moet uit 25 leden bestaan, afkomstig uit zeven verschillende landen. Ook niet toetreden tot een fractie is een optie, maar dan verliest de N-VA heel wat voordelen, zoals spreektijd en toegang tot bepaalde commissies. En dan is er nog VOX, de Spaans-nationalistische partij. Die partij mocht in maart haar standpunt over Catalonië komen uitleggen op een meeting in Brussel, op uitnodiging van de ECR… Onvermijdelijk kwam het tot een aanvaring met Mark Demesmaeker (N-VA), hevig verdediger van de Catalaanse onafhankelijkheid. Maar Demesmaeker raakte bij de jongste verkiezing niet herverkozen. Vraag is of VOX daadwerkelijk mag aansluiten bij ECR, of niet. En wat met het Hongaarse Fidesz van Orban? Nu zit die partij nog bij de EVP, maar daar werd de partij geschorst (o.a. op initiatief van Wouter Beke).

Vandaag is het allemaal koffiedikkijken, maar achter de schermen wordt duchtig vergaderd in Brussel. Tegen 24 juni moeten de fracties bekend zijn, en moet N-VA een keuze gemaakt hebben.

Duitse antifascisten hebben de maand mei uitgeroepen tot “antifascistische actiemaand”, wat concreet betekende dat men een ganse maand actie voerde tegen de AfD, dit dus in het zicht van de Europese parlementsverkiezingen van 26 mei laatstleden.

Het ging erom “de AfD-verkiezingsstrijd waar ook te saboteren en te bemoeilijken”. “Informeer u waar er standjes staan en breng een bezoek. Zorg ervoor dat de AfD haar onmenselijke politiek niet kan bespreken met de mensen. Wees strijdlustig”, stond in een oproep van de overkoepelende vereniging “Kein Raum für AfD” (geen plaats voor AfD).

Wat dat kan betekenen, mocht AfD-politica Beatrix von Storch meemaken: niet alleen kreeg ze een taart in het gezicht, foto’s hiervan werden ook nog eens via sociale media verspreid. Maar het gaat verder, want een andere overkoepelende organisatie, NIKA (“Nationalismus ist keine Alternative”), wil bewust de grens met de wettelijkheid van bepaalde acties opzoeken. “De aanval op de AfD en haar ‘völkische’ onzin kan en mag niet alleen tijdens debatten worden duidelijk ge-

maakt”, klonk het in het verleden naar aanleiding van het onmogelijk maken door uiterst links van een partijdag van AfD.

De tegenstanders agressief aanpakken NIKA is onder andere actief in de organisatie “Ums Ganze” (“Voor iedereen”), die bij de Duitse Staatsveiligheid bekendstaat als de militante kern van uiterst links. Doel is de communistische revolutie. De Staatsveiligheid zegt daarover: “De structuur van NIKA bestaat eigenlijk uit een soort ‘participeer-campagnes’, waarin zowel extreemlinkse als andere, niet extremistische personen of organisaties samenwerken.

Het toont aan dat extreemlinkse krachten in staat zijn de politieke tegenstanders op een agressieve manier te stigmatiseren, en dit in samenwerking met de meest onderscheiden groeperingen.”

De AfD mocht de voorbije maanden meerdere keren ervaren wat militant uiterst links verstaat onder stigmatiseren. Begin mei waren er aanvallen op verschillende AfD-aanhangers.

Een greep uit de vele voorvallen.

Twee jongemannen vielen op een vrijdagavond in Bremen de lokale AfD-kandidate aan, de 28-jarige Natascha Runge. De jonge kandidate werd in de buik geschopt.

Dezelfde avond sloegen twee vermomde aanvallers een 19-jarige man in elkaar die van een AfD-verkiezingsavond in Bonn naar huis keerde. De man, die door de politie werd ondervraagd, stelde dat hij voor zijn eerste verkiezingen een duidelijk beeld van de partijprogramma’s wilde en daarom ook naar een AfD-avond was gegaan. Hij was lid van geen enkele partij, aldus een bericht van het persagentschap dpa. De vermoedelijke daders werden niet gevat.

Zo gaat dat dus in het democratische Duitsland… Maar het is natuurlijk rechts dat zich onverdraagzaam opstelt.

PIET VAN NIEUWVLIET

KARL VAN CAMP

Geen AfD-leraar!

Leraars aan 54 Hamburgse scholen moeten in hun aanwervingsprocedure contractueel verzekeren dat ze geen lid van de AfD zijn. Dat blijkt uit contractdocumenten die aan AfD werden doorgespeeld.

Verantwoordelijk voor het opstellen van die aanwervingscontracten met de vermelde onverenigbaarheidsclausule met het AfD-partijlidmaatschap is het personeelsagentschap “Lernzeit Schulpersonal-Service GmbH”. Dat agentschap heeft met 54 scholen in de Hanzestad Hamburg een samenwerkingsverdrag getekend. AfD vindt uiteraard dat de democratische grondrechten van leraars in deze onverenigbaarheidsclausule zwaar worden geschonden. De directies van de betrokken scholen in Hamburg reageerden intussen op een verzoek van AfD, om de overeenkomst van de pedagogen met dit agentschap te onderzoeken. De directies zijn nu zinnens de overeenkomst met het agentschap tegen het licht te houden en eventueel zelfs af te zien van verdere samenwerking met het agentschap.

Om af te sluiten: in het voorbije schooljaar ontving het agentschap “Lernzeit Schulpersonal-Service GmbH” ongeveer 550.000 euro belastinggeld als subsidie. Vreemd is ook dat onze zogenaamde kwaliteitskranten, die steeds de mond vol hebben over discriminaties en het noodzakelijke verzet ertegen, nooit over dit soort incidenten berichten.

Bestaat er dan soms een “goede en geoorloofde” vorm van discriminatie, naast een “slechte en strafbare” vorm?

PIET VAN NIEUWVLIET

STEUN

Europees Gerechtshof SCEPTRsteeds wereldvreemder machtig nieuws

SCEPTR machtig nieuws BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

Rode en groene bomenhakkers De rode bolsjewieken in Rusland, die zogezegd vóór de arbeiders en de boeren vochten, hebben miljoenen van die arbeiders en boeren vermoord. De groene bolsjewieken in Gent, die zogezegd voor de bomen zijn, gaan 700 “nutteloze bomen” laten omhakken, en dat nog wel in een natuurreservaat, de Bourgoyen-Ossemeersen.

Het Valkenhuisbos wordt daar omgehakt, met enthousiaste goedkeuring van Natuurpunt Gent en de socialistische schepen van Openbaar Groen Astrid De Bruycker.

Eén argument van Natuurpunt Gent is nog rationeel: vele naaldbomen in het Valkenhuisbos zijn aangetast door de letterzetterkever. Het zou dus logisch zijn die te rooien en te vervangen. Maar de rest van de argumentatie stinkt naar “eigen boom eerst”, ja zelfs naar antiboomracisme en aanzetting tot haat tegen buitenlandse bomen. De 700 bomen in het Valkenhuisbos zijn

sparren, dennen, lorken en populieren. Volgens de ondoorgrondelijke roodgroene logica zijn dat allemaal buitenlandse soorten. Ze zijn hier nog maar sinds het jaar 1500. Verraderlijke nieuwkomers dus. Schepen Astrid De Bruycker zegde letterlijk: “Het is de bedoeling dat de Bourgoyen weer evolueert naar het akker- en weidelandschap dat het in de middeleeuwen was, met de typische fauna en flora die daarbij horen”. Allemaal allochtone, modernistische bomen. De bijl erin!

Ontketen de boominquisitie! We kunnen nog wel een paar dingen opnoemen die er in het jaar 1500

nog niet waren in Gent… Moslims bijvoorbeeld. En groenen, socialisten, feministen en IS-strijders. Mogen die nu ook omgehakt worden?

Vóór het jaar 1500 woonden er alleen blanken in Gent. De stad en de machtige gilden werden uitsluitend door mannen bestuurd. En die mochten allemaal wapens dragen.

Ha! Gaan we dat gelukzalige verleden in eer herstellen? Ik heb al een kruisboog gekocht.

Nu zijn het “nutteloze bomen”.

Waren de Groenen, de liberalen en de socialisten een paar jaar geleden niet even enthousiast over de euthanasiewet? Komen na de “nutteloze bomen” misschien ooit de “nutteloze mensen” aan de beurt?

Dat iets waanzinnig is, dat is in Gent nooit een bezwaar. Eerder een aanbeveling.

P.B.

Als u zou twijfelen aan het nut van sommige Europese instellingen, dan zal volgend verhaal u zeker ‘overtuigen’ van de noodzaak van het Europees Gerechtshof.

Volgens een recente beslissing van dat Europees Gerechtshof mogen asielzoekers die voor zware misdrijven worden gevat en veroordeeld, niet automatisch meer worden uitgewezen.

De intrekking of het weigeren van het asielrecht mag, aldus het Europees Gerechtshof, geen enkele invloed hebben op de vraag naar bescherming door de vluchtelingenconventie voorzien, of invloed hebben op de grondrechten.

Twee Afrikaanse en een Tsjetsjeense migrant hadden in België en in Tsjechië tegen het wegvallen van hun beschermingsstatuut een klacht ingediend, nadat ze daar onder andere wegens seksdelicten en moord veroordeeld werden, waarop hen de erkenning van het statuut van vluchteling werd ontnomen.

Foltering als beste bescherming De drie gingen tegen het afnemen van dit statuut in beroep, eerst in hun opnamelanden, en toen dat op een sisser afliep, stapten ze naar het Europees Gerechtshof.

De uitspraak van de rechter is duidelijk: de drie mogen niet worden uitgewezen als in hun

thuisland foltering, onmenselijke of vernederende behandelingen mogelijk zijn of kunnen worden verwacht. In die gevallen primeert de bescherming door de EU-regels dus op de vluchtelingenconventie. Waarmee deze Europese rechters hét argument uit de hoed hebben getoverd, waarmee elke uitgewezene voortaan kan schermen: een dreiging van foltering is voldoende om de uitwijzing tegen te houden.

Men moet sommige beslissingen tweemaal lezen om de volle draagkracht te snappen. Nog even en iedereen, van waar ook ter wereld, geraakt dit continent binnen – en kan er nog onmogelijk van worden verwijderd! – als ook maar het minste vermoeden kan worden geopperd dat er mogelijk foltering dreigt … in hun verre thuisland, wel te verstaan. De Europeanen draaien dus op voor een dreiging van foltering op andere continenten.

PIET VAN NIEUWVLIET

12 Cultuur

13 juni 2019

GESCHIEDENIS

Oldenbarnevelt (1) van de Staten, rechtstreekse belastingen te innen: de beruchte “tiende en twintigste penningen”; deskundig door iedereen in de Nederlanden gesaboteerd.

In 1572 wordt het strovuurtje van de Opstand een uitslaande brand, omdat in Holland calvinistische notabelen erin slagen zich in de meeste steden meester van de macht te maken. In het Zuiden steunt Mechelen de rebellie. Dat is het moment waarop iedere ambitieuze jonge politicus moet kiezen. De Opstand verwerpen, of rebelleren en de fictie verkondigen dat de strijd niet tegen de koning, maar tegen zijn zogenaamde slechte landvoogd gericht is (vandaar in het Wilhelmus: “Den Coninc van Hispaengien heb ick altijt gheeert”).

Gilbert van Schoonbeke en Antwerpen Als er iemand het uitzicht van het zestiende-eeuwse Antwerpen heeft bepaald, dan is dat Gilbert van Schoonbeke, die vijfhonderd jaar geleden werd geboren. Een expo in het Maagdenhuis toont de Gouden Eeuw van de Scheldestad door de bril van urbanist Van Schoonbeke.

De spin in het web

Nederland herdenkt dat vierhonderd jaar geleden Johan van Oldenbarnevelt werd terechtgesteld.

De confederatie De landsadvocaat (minister-president zou men nu zeggen) van Holland en later van de Republiek verdient meer de titel “vader des vaderlands” dan Willem van Oranje (feitelijk Guillaume de Nassau). Eerst een woord over de structuren in die tijd. Filips de Goede (de Taaie van Laken dankt hem zijn naam) slaagt er rond 1430 in vorst te worden van alle Nederlandse staten: “die landen van herwaerts over” (die van “derwaerts over” liggen in Frankrijk). Filips en later zijn betbetachterkleinzoon Filips II (koning van Castilië en Aragon) zijn graaf van Vlaanderen, Holland-Zeeland, Namen, enzovoort, en hertog van Brabant, Luxemburg, enzovoort.

Ze zijn de vorst van een confederatie die alleen dezelfde persoon als heerser heeft. Toch is dit een historische omwenteling. De graaf van Vlaanderen kan geen oorlog meer voeren met die van Holland, want dat is hijzelf. De vorst van een Nederlandse staat heeft altijd geld nodig voor de hofhouding, het prestige, het leger en de administratie.

Dat geld vraagt hij als belasting (de “beden”) aan de Staten, een primitieve vertegenwoordiging van adel, steden en soms abdijen in ieder vorstendom. Filips de Goede creëert daarom de

Alva laat zijn soms al maanden niet betaalde legers los op de opstandige steden. Ze plunderen, verkrachten en moorden in Zutphen, Naarden, Mechelen en Haarlem. De protestantse burgerij weet dat Alva genadeloos is en het verzet wordt nog sterker. De belegeringen van Alkmaar en Leiden mislukken, want de Hollanders gebruiken het water als wapen.

Dat is de eerste politieke taak van Oldenbarnevelt. Hij zamelt tijdens Staten-Generaal, zodat hij in één lange en moeilijke onderhankeer zijn financiële eisen op tafel delingen geld in bij gemeentes, kan leggen. Dan begint het echte waterschappen, rijke burgers en werk. De leden van de Staten-Ge- handelaars, om de dijken door te neraal trekken naar hun respec- steken of juist te versterken. Hij tievelijke Staten om daar braafjes leert de leider van de Opstand toestemming te vragen. Op hun kennen, die hij zeer bewondert beurt trekken de leden van de Sta- en naar wiens woorden hij graag ten naar opdrachtgevers zoals een luistert. Waarschijnlijk gebeurt gemeenteraad. Die vraagt toe- de conversatie in het Duits, want stemming aan de rijke ambach- de advocaat is geen talenwonder ten. Het gebeurt dat een belang- en Willem van Oranje spreekt rijk ambacht weigert te betalen, nauwelijks wat hakkelend Nederzodat eerst de stad, dan de Staten lands. Oldenbarnevelt behoort en ten slotte de Staten-Generaal nog niet bij de politieke top, maar de beden weigeren. Daarmee hij werkt van de ochtend tot de weet u waarom in onze grondwet avond en vervult alle vervelende staat dat volksvertegenwoordi- administratieve klussen. Geleidegers (theoretisch) de hele natie lijk wordt hij de spin in het web vertegenwoordigen en niet langer van Oranje. Zoals iedere ambteeen stad of een streek. Het gevolg naar in die tijd vergeet hij nooit van die koehandel is dat de vorst zijn eigen belangen. dat systeem wil centraliseren en al Zijn relaties komen van pas om die particuliere belangen uitscha- een bruid te vinden; een baskelen. Met dreigementen (Karel taarddochter die twee schatrijke de Stoute en achterkleinzoon Ka- ongehuwde ooms verzorgt. Hij rel V) komt men een eindje, maar tovert een zogenaamde vader uit lukken doet het nooit. Voor Filips zijn hoed die het meisje wettigt en II zijn godsdienst en geld twee ze strijkt tot grote woede van de obsessies, wat in 1566 leidt tot de hele familie de erfenissen op. Hij rijft op die manier vijf heerlijkheOpstand. den binnen. In 1576 krijgt hij via De keuze relaties een baan als pensionaris Zo verschijnt Johan van Ou- (advocaat en gemeentesecretaris) denbarnevelt op het toneel. Hij van het havenstadje Rotterdam is geboren in 1547 in Amersfoort (10.000 inwoners). Maar als ver(Utrecht) in een bemiddelde fami- tegenwoordiger van het haventje lie. Hij begint op zijn 19de aan een wordt hij lid van de Staten van rechtenstudie in Leuven. “Adel- Holland, het gewest dat voor twee lijk” meldt hij over zijn stand. derde de Opstand betaalt. Dat “Naar eigen zeggen”, schrijft de verhindert hem niet een paar interector er droogjes bij. De stu- ressante onderpanden van de Stadent verandert in Leuven de u in ten voor een Rotterdamse lening zijn naam in een l, want dat klinkt in beslag te nemen omdat de Stavoornamer. Hij maakt in de stad ten iets te laat zijn met de terugzware rellen mee tussen katholie- betaling. Waarna hij die panden ken en protestanten, en daardoor voor een appel en een ei aan… heeft hij zijn hele leven een hekel zichzelf verkoopt. Oldenbarnevelt aan godsdienstige scherpslijperij. is een vurig voorstander van het Volgens de mores van zijn tijd stu- licentiesysteem. Handelaars en deert hij ook in Frankrijk, Italië en kooplui mogen mits betaling van Duitsland. Zoals velen aarzelt hij een licentie alle mogelijke voelang in zijn godsdienstkeuze, maar dingsmiddelen en goederen verin Heidelberg wordt hij definitief kopen aan de koninklijke legers een gematigd calvinist. Hij keert die de Opstand willen onderdrukweer naar huis en wordt advocaat ken, aan de gebieden die door die bij het Hof van Holland (dat de legers bezet worden en zelfs aan vorst juridisch en administratief Castilië en Aragon. Nu verdienen vertegenwoordigt) dat nog even – de opstandige gewesten er nog met één oog op landvoogd Alva – flink aan, en anders vindt de vijkoning Filips erkent. Alva heeft als and wel andere leveranciers. taak alle tegenstanders van Filips uit te schakelen, niet-katholieken JAN NECKERS te vervolgen en, tot grote woede

(wordt vervolgd)

Gilbert van Schoonbeke (15191556) is de grondlegger van de Antwerpse stadsontwikkeling. Hij voltooide een groot deel van de Spaanse omwalling, die tot ver in de negentiende eeuw de ontplooiing van de stad bepaalde. Hij trok straten recht, bouwde huizen en openbare gebouwen, breidde het stadsgebied en de haven uit en hij creëerde een industrieel kwartier.

De Stadswaag, de Vrijdagmarkt, de Nieuwstad (Het Eilandje) en het huidige Quartier Latin danken hun ontstaan aan het initiatief van Gilbert van Schoonbeke. Zijn bekendste gebouwen waren het Tapissierspand, waar vandaag de Bourlaschouwburg staat, en het Waterhuis, vandaag bekend als het Brouwershuis. Dit laatste is het enige gebouw in opdracht van Van Schoonbeke dat nog steeds te zien is. De Van Schoonbekestraat is naar hem genoemd omdat hij in de buurt van de Markgravelei een residentieel kwartier voor rijke stedelingen optrok.

Gilbert van Schoonbeke maakte het verschil met de toen gangbare werkwijze door als eerste ondernemer alle materialen voor zijn bouwprojecten zelf te produceren. Hij richtte turfwinningen op in het Nederlandse Veenendaal (Utrecht), startte met het delven van klei en met steenbakkerijen in Hemiksem, deed aan bosbouw in Buggenhout en baatte kalkovens uit in Namen. Op die manier beschikte Van Schoonbeke, zonder afhankelijk te zijn van leveranciers, over brandstof, bakstenen, constructiehout en mortel. Dit was een bijzonder efficiënte manier van werken. De zaken liepen goed, want hij schopte het tot leverancier van het keizerlijke leger.

Gilbert van Schoonbeke realiseerde dit alles op zeer korte tijd, want hij overleed op 37-jarige leeftijd. Zijn nalatenschap was zo complex dat zijn weduwe afzag van de erfenis. In 1635 werd het weeshuis in de Lange Gasthuisstraat tot het huidige Maagdenhuis verbouwd, met schenkingen van zijn erfgenamen. In dat Maagdenhuis loopt de tentoonstelling over de visionaire ondernemer.

Intriges, laster en opstand De bouw van de nieuwe stadswallen van Antwerpen vorderde traag en de financiering ervan werd problematisch tot Gilbert Van Schoonbeke in 1549 het roer in handen kreeg en alles veranderde. Hij nam de bouw helemaal op zich en hij zorgde voor de centen door het ontwikkelen van een gebied buiten de muren tot havenen industrieterrein.

Van Schoonbeke was zowel grondspeculant en projectontwikkelaar als aannemer. Dat was een bijzonder winstgevende combinatie en leidde vijfhonderd jaar geleden al tot intriges en lastercampagnes, zelfs tot moordpogingen. Ook toen Van Schoonbeke het Brouwershuis bouwde, verliep dat niet zonder slag of stoot. De vraag naar bier was in de zestiende-eeuwse Scheldestad zo groot, dat er heel wat moest ingevoerd worden. Van Schoonbeke zag in het bierbrouwen een industrietak met toekomst.

Hij richtte in de Nieuwstad een brouwerij op en bouwde een Waterhuis, het huidige Brouwershuis, voor de aanvoer van zuiver water.

Dat Van Schoonbeke alle brouwerijen uit de oude stad wou verbannen, stuitte op protest dat in 1554 uitmondde in een brouwersopstand. Van Schoonbeke vluchtte naar Brussel, tot de rust in de Scheldestad was teruggekeerd. Na de plotse dood van Van Schoonbeke werd zijn visie gevolgd. In de Nieuwstad kwamen meer en meer brouwerijen en mouterijen. Antwerpen werd een bierexporteur.

Ondanks de weerstand heeft Gilbert van Schoonbeke zijn stempel gedrukt op het uitzicht van de stad in de zestiende eeuw. De expo toont met kunstwerken, kaarten, plannen en gebruiksvoorwerpen de context waarin zijn visie werd gerealiseerd.

MMMV Tentoonstelling “Rijk worden op de werf van de Gouden Eeuw”, nog tot 8 september 2019, Maagdenhuis, Antwerpen, www.maagdenhuis.be.

Dossier

13 juni 2019

13

Onze medewerker in Nagorno-Karabakh

De vergeten oorlog in Nagorno-Karabakh Het decennia oude conflict in Nagorno-Karabakh, in de Kaukasus, is voor velen een vergeten oorlog. Het wordt als een bevroren conflict beschouwd, maar toch zijn er geregeld opflakkeringen, zoals met de Vierdaagse Oorlog in 2016.

Het conflict tussen Armenen en Azeri’s heeft zijn wortels meer dan een eeuw geleden. Het begon met de val van het Russische rijk na de Eerste Wereldoorlog. Toen al vochten Armenen en Azeri’s over het grondgebied dat voornamelijk door Armenen werd bewoond.

Stalin nam later de beslissing om van het gebied een autonome oblast binnen de grenzen van de Azerbeidzjaanse Sovjetrepubliek te maken. Tijdens het uiteenvallen van de Sovjet-Unie organiseerde de Armeense bevolking van Nagorno-Karabakh een referendum om zich af te scheiden van Azerbeidzjan. Het referendum werd door de Azeri-bevolking die in de oblast woonde geboycot, maar desalniettemin werd op 10 december 1991 de onafhankelijkheid uitgeroepen. Daarop begon Azerbeidzjan een grootschalige militaire operatie tegen de Armeense bevolking van de nieuwe zelfverklaarde republiek. Armenië schoot daarop zijn broeders met (gewapende) steun te hulp. Uiteindelijk werd na een jarenlange vreselijke oorlog, die tienduizenden levens kostte, in mei 1994 een wapenstilstand getekend door de betrokken partijen. Maar een vredesakkoord is nog steeds onbestaande aangezien geen van de partijen grondgebied wil verliezen. De grens tussen Nagorno-Karabakh en Azerbeidzjan is tot op de dag van vandaag gesloten, alsook de grens tussen Armenië en Azerbeidzjan.

Welkom in Artsakh Aangezien enkel de grens met Armenië open is en vliegtuigreizen omwille van de oorlogssituatie te gevaarlijk is, kan je Nagorno-Karabakh enkel met de auto bereiken.

De rit vanuit de Armeense hoofdstad Jerevan duurt wel meer dan vijf uur. Langs een schouwspel van kolkende rivieren en berglandschappen rijden we naar Stepanakert, de hoofdstad van de niet-erkende republiek.

De snelweg waarover we rijden is nog niet

zo lang geleden aangelegd, met geld dat is ingezameld door de wereldwijde Armeense diasporagemeenschap. Van de oorlog die bijna twee decennia geleden woedde, valt in hedendaags Stepanakert weinig meer te bespeuren. De stad oogt modern en het centrum wordt gedomineerd door straatwerken die duidelijk voltooid moeten zijn voor de start van de CONIFA-cup, een voetbaltoernooi voor niet-erkende landen met deelnemers zoals Padanië, Koerdistan en gastland Nagorno-Karabakh.

Niet ver van het centrum van de stad, in het Ministerie van Buitenlandse Zaken heb ik een interview met Armine Alexanyan, de viceminister van Buitenlandse Zaken. Met haar praat ik over de huidige situatie van de kleine republiek.

Armine Alexanyan: “Wij beschouwen Artsakh – de Armeense naam voor Nagorno-Karabakh – nog steeds als historisch Armeens grondgebied. De beslissing die Stalin destijds nam, veranderde daar weinig aan. Al had zijn besluit wel diepgaande gevolgen voor de Armenen die hier woonden. Tijdens de Sovjettijd werden we economisch en cultureel door de Azeri’s gediscrimineerd. Daarnaast probeerden de Azerbeidjaanse autoriteiten ons ook demografisch te marginaliseren. Toen de Sovjet-Unie begon te imploderen, zagen de Armenen in Nagorno-Karabakh een unieke kans op zelfbestuur. Helaas werd hierop met geweld gereageerd. Het Azerbeidzjaanse leger maakte zich schuldig aan etnische zuiveringen die bij veel Armenen de herinnering aan de Armeense Genocide opriepen.

Aangezien we als oblast volledig omsingeld waren, hadden we ook geen enkele vluchtroute, dus moesten we wel vechten. Vanuit de wereldwijde Armeense gemeenschap kregen we (militaire) steun. Zo hielpen bijvoorbeeld Russische generaals van Armeense afkomst onze verdedigingsstrategie te ontwerpen. Na

de oorlog wensten we een deel van Armenië te worden, maar dat was door de geopolitieke toestand helaas niet mogelijk, dus werden we een onafhankelijke republiek.”

“Tot op vandaag blijft Bakoe ons op verschillende manieren onder druk zetten. De Azeri’s proberen ons te isoleren. Zo mogen personen met een visum van Artsakh het Azerbeidzjaanse grondgebied niet meer betreden. Ook proberen ze onze producten in het buitenland te boycotten, maar dat proberen we met het label “gemaakt in Armenië” te omzeilen. We zijn zeer afhankelijk van de export van onze landbouwproducten, dus is dit echt nodig om te overleven. De gesloten grenzen en de daaraan gekoppelde moeilijke economische situatie zorgen er helaas voor dat veel jonge mensen emigreren. Maar door middel van sociale programma’s proberen we ons bevolkingscijfer stabiel te houden.”

“Ook op diplomatiek vlak staan we vrij alleen. We hebben veel westerse contacten en door middel van stedenbanden en universitaire samenwerking proberen we ons isolement te doorbreken. Daarnaast hebben we uiteraard ook goede contacten met Rusland, dat in dit geopolitiek zeer competitieve deel van de wereld ook actief is. Helaas heeft nog geen enkele lidstaat van de Verenigde Naties onze republiek erkend. Zelfs Armenië niet. Dat klinkt misschien vreemd, maar dat komt omdat Armenië ons veiligheidsgaranties geeft in het kader van het OSCE-vredesakkoord. Er is namelijk geen rechtstreekse dialoog tussen ons en Bakoe, want de Azeri’s willen ons niet erkennen als een betrokken partij. Armenië verdedigt daarom onze belangen in het hele vredesproces en daarom beschouwen zij het niet als constructief om ons te erkennen. Maar dat wil niet zeggen dat ze ons niet steunen.”

“Sinds de wapenstilstand van ’94 hebben de onderhandelingen weinig concreets opgeleverd. De oorlogsdreiging blijft aanwezig en we blijven ons voorbereiden op nieuwe aanvallen. We zullen nooit zomaar onze zuurverdiende onafhankelijkheid opgeven, maar zolang de dialoog een grootschalig gewapend conflict vermijdt, zijn we tevreden. We hebben liever een slechte vrede dan een goede oorlog.”

Militaire basis Nummer 3 Vanuit Stepanakert wil een taxichauffeur me tot aan de militaire basis brengen, maar niet verder dan daar. Sinds de Vierdaagse Oorlog van 2016 is de angst voor een grote aanval weer erg aanwezig bij de lokale bevolking. Er is een vermoeden dat de escalatie van 2016 gekoppeld kan worden aan Turkije. Op dat ogenblik was er een confrontatie tussen de Russen en de Turken in het Syrische conflict, en die zou zijn overgeslagen naar de Zuidelijke Kaukasus.

Maher Sarkisan, de commandant van de militaire basis, ontvangt me in zijn bureau dat is ingekleed met foto’s van Armeense kerken, kaarten en ander militair toebehoren. We zetten ons neer en hij toont mij een lijst van de plaatsen waar vandaag is geschoten en met welke munitie.

Sarkisan: “Regelmatig vinden we munitie die door de NAVO wordt gebruikt. Want naast Rusland bewapent ook NAVO-lidstaat Turkije de Azeri’s. Ook worden hun soldaten opgeleid door Turkse militairen en daarnaast houdt Turkije uit solidariteit met Azerbeidzjan de grens met Armenië gesloten. Volgens hen zijn ze één volk, verdeeld over twee staten.”

SOCIALISME, HUURLINGEN EN AFVAL We hebben al geschreven dat Cubaanse en Russische militairen en adviseurs in Venezuela zijn gestationeerd om het socialistische regime van Maduro in het zadel te houden.

Daarbij waren ook militairen van Rostec, een “contractor” die in opdracht van de Russische overheid werkt. Soortgelijke contractors, Wagner bijvoorbeeld, waren ook actief in de Centraal-Afrikaanse Republiek, waar zij drie Russische journalisten vermoordden die een reportage over hen wilden maken. Maar als men alle juridische camouflagenetten weghaalt, dan zijn de militairen van Wagner en Rostec natuurlijk gewoon huurlingen, en die

vechten alleen zolang ze betaald worden. Dat is nu in Venezuela misgelopen. Het regime van Maduro kon die huurlingen niet langer betalen, dus werden zij bijna allemaal teruggetrokken.Van ooit duizend zijn er nog maar een paar dozijn over. Dat is een overwinning voor Trump.

Zijn economische sancties tegen Maduro beginnen te werken. Eindelijk.Want het socialistische regime heeft zijn opstandige onderdanen zo uitgehongerd, dat zij nu zelfs afval van de vuilnisbelten eten. De islamitische dictator Mohammed Zia-ul-Haq had eind de jaren zeventig gebluft dat de Pakistanen “desnoods gras zouden eten om een atoombom te kunnen bouwen.” Voor de Venezolanen wonend in steden is er zelfs geen gras. Alleen nog socialistische propaganda en afval. De Oekraïners, die de

“genocide door verhongering” van 1932-1933 nooit zullen vergeten, zal dat akelig bekend in de oren klinken. En de Noord-Koreanen ook.

“PRISON GANGS” Na de islamitische “rape gangs” in Britse grootsteden zijn er nu ook in de gevangenissen islamitische benden actief, die andere gevangenen met geweld en bedreiging tot de islam bekeren. Dikwijls worden die benden geleid door terroristen. Dankzij een recent rapport van de Universiteit van Birmingham weet men welke tactiek daarbij gevolgd wordt. In een eerste fase rekruteert men delinquenten die veroordeeld zijn wegens geweldmisdrijven, liefst leden van straatbenden. Zij worden ingezet als voetsoldaten om andere gevangenen te

Armine Alexanyan “Momenteel is de situatie kalm. Op kleine vuurgevechten na blijft de wapenstilstand gehandhaafd. Wij zijn niet uit op een escalatie en doen ons uiterste best om het vredesakkoord na te leven. Maar de oorlogsdreiging blijft reëel. De Azeri’s blijven miljarden uitgeven aan de aankoop van gesofisticeerde wapens.

Tegelijk blijven ze stellen dat als het niet op een diplomatieke manier lukt de verloren gebieden terug te krijgen, ze dit gewapenderhand zullen doen. We zijn ons ervan bewust dat de Azeri’s beter bewapend zijn en meer manschappen hebben. Maar dat was ook zo in de jaren negentig en toen hebben we toch een overwinning geboekt.”

Van de basis rijden we naar de frontlijn. Via zandwegen die door grote muren van aarde zijn afgeschermd, bereiken we uiteindelijk de loopgraven aan de frontlijn. We komen aan bij de woonvertrekken die – op die van de commandant na – bijna uitsluitend worden bewoond door jonge mannen. In Nagorno-Karabakh is er namelijk een militaire dienstplicht van twee jaar voor jongens vanaf hun 18de verjaardag. We stappen gebukt door de loopgraven naar een bunker die uitkijkt op het niemandsland dat de strijdende partijen van elkaar scheidt. In de verte zie je een wachtpost aan de andere kant van het terrein, dat bezaaid is met mijnen.

De soldaten waarschuwen me dat op dit moment de mitrailleurs van de Azeri’s op ons zijn gericht, maar dat de kans op een vuurgevecht zeer klein is. We besluiten ons geluk niet langer te beproeven en keren terug naar de woonvertrekken. Op een houten bankje zetten we ons neer en drinken koffie gezet met een geïmproviseerd vuur. Een van de soldaten wijst me op de bloemen die ze vlak bij een andere bunker hebben geplant. “Om een aangenamere sfeer te creëren”, lacht hij. Als ik aan de soldaat vraag wat hij van de Azerisoldaten vindt, antwoordt hij: “Zij moeten ook maar gewoon hun plicht doen. Maar kan je in je stuk namens ons zeker één boodschap aan de Azeri’s geven: we hebben niets persoonlijks tegen hen, maar we willen echt niet opnieuw bij hun land horen.”

JENS DERYCKE bedreigen en desnoods fysiek te mishandelen als zij weigeren zich tot de islam te bekeren.

En niet alleen andere gevangenen worden geterroriseerd, ook bewakers en personeelsleden. Dat gebeurt zelfs in de strengste “high security prisons”, waar de gevaarlijkste terroristen opgesloten zitten. Daardoor durven zelfs de bewakers niet of nauwelijks optreden tegen die rekruteringsgroepen. En na het uitzitten van hun straf worden de nieuwe bekeerlingen opgevangen en verder geïndoctrineerd in salafistische moskeeën. Alle deradicaliseringsprogramma’s hebben gefaald, zowel in de gevangenissen als daarbuiten. De Britse gevangenissen zijn broedplaatsen voor islamitische terroristen geworden en in andere landen is het nauwelijks minder erg.

14

Brieven

13 juni 2019

Repressieverhalen: Oproep tot getuigen Vorige week werd de landing in Normandië herdacht, de start van de bevrijding van Europa. Amper drie maanden later staken de eerste geallieerde troepen de Franse grens over richting België. Volksvreugde vermengde zich met volkswoede, die zich richtte tegen de “zwarten” die met de Duitse bezetter hadden samengewerkt.

ISLAMISME

LOUIS TOBBACK

Pallieterke, Het islamisme of de leer van Mohammed, zoals ik die ken uit de Koran en de sira, is een verwerpelijke ideologie (doctrine) die haaks staat op onze moeizaam verworven verlichtingswaarden in het Westen. Als geboren atheïst - ik ben dus niet van mijn geloof gevallen, omdat ik het nooit gehad heb - kan ik heel goed leven in ons joods-christelijk-seculiere Europa van Naties en Vrijheid. En dat moet zo blijven. Spijtig dat het islamitisch fascisme erin geslaagd is respect te krijgen in de ogen van de eigen vijanden bij links, intellectuelen, het establishment, politici en zelfs feministen. Ongelooflijk!

Paul De Nef - Zoersel

Pallieterke, Ik las in uw hoofdartikel dat Louis Tobback sprak over degenen die ze in 1945 tegen de muur hebben gezet. Beseft die minus habens dan niet dat hij de schande van deze rotstaat weer oprakelt? Herinner u de uitspraak destijds van minister Pholien die het toenmalige “gerecht” vergeleek met dat van negerkoningen, in correcte linkse taal vertaald: als onbeschaafden. Die vergelijking is een blaam voor deze laatsten die misschien wel primitief waren doch niet moorddadig. Beseft Tobback evenmin dat hij met die uitspraak het Vlaams Belang weer een hoop sympathisanten heeft bezorgd? Als ik Van Grieken was, zou ik de uitspraken van De Gucht en Tobback langs alle media bekendmaken, dat brengt stemmen op.

Eugeen S’heeren - Sint-Truiden

TEST AANKOOP Pallieterke, Ook ik ondervond evenals Tom Thomas uit Mortsel de subjectieve houding van Test Aankoop betreffende het Vlaams Belang. Daarom schreef ik: “Indien alle testen van TA met dezelfde ouderwetse “spirit” als uw beoordeling van politieke partijen genomen worden, dan zijn ze ronduit niet betrouwbaar. Ik vind dat het mijn plicht is om de 800.000 kiezers van het Vlaams Belang, waarvan een aantal reeds abonnee zijn, te waarschuwen voor de houding van uw organisatie. Jullie vinden ze alle 800.000 racisten en of libertijnen. Zonder verontschuldiging van U, mag U mijn abonnement vanaf nu (08-06-2019) stopzetten. Ik dacht objectieve informatie te krijgen en geen fabeltjeskrant.”

Bert L auwers - Tongeren

WE OOGSTEN WAT WE ZAAIEN? Pallieterke, In verband met recente gebeurtenissen stellen velen deze vraag: “Hoe kan God dat allemaal toelaten?” Ze verlangen dat hij hen in bescherming neemt, maar sluiten hem uit hun leven.

Doen alsof ze hem niet nodig hebben. Het is eigenaardig vast te stellen hoe gemakkelijk we voor waar aannemen. Bijvoorbeeld wat in de kranten verschijnt, maar alles wat de Bijbel zegt in twijfel trekken. Bedenken we daarbij dat aan alle nadelige maatschappelijke veranderingen de mensen hun goedkeuring hebben gegeven en zo het principe geldt dat men oogst wat men gezaaid heeft.

Michel A lbrechts - M aaseik

Vier jaar bezetting moest en zou gewroken worden. De repressie ontaardde in blind geweld, waarbij ook totaal onschuldige mensen het slachtoffer werden. De Antwerpse Franstalige krant Le Matin van 4 november 1944 bevestigde dit duidelijk en ondubbelzinnig: “Aangezien men met de kuis bezig is, moet men het volledig en radicaal doen, voor eens en voor altijd… Men moet alles wat rechtstreeks of onrechtstreeks Vlaams-nationaal geïnspireerd was vernietigen.”

Begin september wordt de bevrijding van België gevierd, met als klapstuk de grootse viering in Antwerpen. Dit weekblad is 75 jaar geleden ontstaan in die donkere periode voor de Vlaamse Beweging. Bruno De Winter, stichter van ’t Pallieterke en eerste hoofdredacteur, hekelde in zijn artikels de onmenselijke repressie. Ook al behoorde hij zelf niet tot het “zwarte” kamp. Met deze wortels van ons blad in het achterhoofd, vinden we het niet meer dan normaal om in september uitgebreid aandacht te besteden aan de repressieperiode.

Heeft u persoonlijke verhalen uit die periode? Wij komen ze graag noteren. Was u zelf slachtoffer van de repressie, of uw grootouders of ouders, dan luisteren we graag naar uw verhaal. Anoniem of met naam, dat beslist u. Ook foto’s zijn welkom. Uiteraard willen we graag verhalen horen uit alle streken van Vlaanderen en ook uit Wallonië. In Brussel en Wallonië was de repressie niet minder hard.

Stuur ons een bericht: redactie@pallieterke.net of telefoneer voor een afspraak: 03 232 14 17 KARL VAN CAMP

VAN GRIEKEN EN DEGRELLE Pallieterke, Na de furieuze reacties van de “democratische” partijen i.v.m. de uitnodiging van Tom Van Grieken door koning Filip, reageerde, oprecht gechoqueerd, de voorzitter van het Vlaams Belang: “Onze 800.000 kiezers worden weggezet als racisten en ik word vergeleken met een fascist als Léon Degrelle.”

De families en vrienden van de (Franstalige) oostfronters (“Dernier Carré-Léon Degrelle”) hebben daarover een reactie van gezond verstand op hun blog gezet (http://lederniercarre. hautetfort.com/). Ze verklaren het enige spirituele doel van Léon Degrelle (de geestelijke regeneratie van het volk tegen het bedriegen van de corrupte politieke “banksters”, die vandaag nog steeds actief zijn) en leggen vooral uit hoe – wanneer in 1936 geen sprake was van collaboratie (waarin de opa van de hysterische Onkelinx en zelfs, in het begin van de bezetting, de vader van mevrouw “hoog moraal” Antoinette Spaak toch wel betrokken schijnen te zijn) –, Léon Degrelle, als enige Franstalig politicus, constant zijn steun voor de Vlaamse gerechtvaardigde eisen heeft betuigd (hij gaf zelfs de typisch Vlaamse naam Godelieve aan zijn derde dochter).

Uiteindelijk, met een dergelijke vergelijking, zou Tom Van Grieken zich eerder vereerd moeten voelen.

A rmand Gérard - Brussel

TSJEVENCULTUUR Pallieterke, Als enige stad maakt Antwerpen geen uitzondering voor oldtimers in zijn LEZ (lage-emissiezone). Ze zijn enkel welkom als ze er iedere keer fors voor betalen… alsof ze dan ook proper zijn ineens! De BFOV (federatie van oldtimerclubs) voert hiertegen een aanslepende rechtsstrijd.

In een BFOV-publicatie kort voor de verkiezing van mei kon je de standpunten van alle partijen i.v.m. LEZ lezen. N-VA was daar schijnbaar niet gelukkig mee en liet op het allerlaatste ogenblik weten voorstander te zijn van een uitzondering voor oldtimers. N-VA voert dus voor de rechtbank een strijd om een (eigen) wet te behouden waarvan ze vlak voor de verkiezing zegt

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 W I

S P E L T U R

I M M E R X

I

X

I

I G E E R S

M A A S M E C H E L E N O M R O E P X O X E T A F X A X E P

I

E K X A X

F U G A X E D X A S X D E E D X A G E N T U U R C F X S N E E U W V R I J I

A N X H M X T

I

X E V

E X G A Y X A T L E T E R A A D P L E E G D E N S P

I

E X M S N X G R O

CHARLY VANHOOF Pallieterke, Van harte dank voor de lezersbrief van Charly Vanhoof! Hoelang heb ik die ongelooflijk goede schrijvelaar al gemist! Komaan, Mr. Vanhoof, verras ons met nog vele brieven. Vroeger kon ik je vaak volgen in HLN, maar al heel lang niks meer… Hebben ze u soms geweerd uit Het Laatste Nieuws? Kruip maar gauw terug in je magische pen!

Flup Claessens - Erps-Kwerps

Schenk uw boeken een 2e leven

Schenk uw boeken een tweede leven in Identiteit, hét kenniscentrum van de Vlaamse beweging. Politiek, filosofie, nonfictie, geschiedenis, literatuur: al uw boeken zijn welkom.

De Vlaamse vakman

Kruisende woorden oplossing 1164

tegen te zijn. Nu de verkiezing voorbij is, schaft ze de regeling niet af en blijft verder procederen! Moeten er nog tsjeven zijn?

Dirk Cornelis - Stekene

TE KOOP 260 blz. | 20 euro www.polemos.be of via de boekhandelaar

Een lezersbrief insturen?

We halen ze graag gratis bij u op.

Bel naar 0468/13 09 08 (liefst na 18 uur). www.identiteit.info

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

13 juni 2019

Wel en wee van CS Machelen Dit weekend was ik via mijn zoon Sven uitgenodigd in Nieuwpoort door de veteranen van Machelen. Mijn vader was medestichter van deze ploeg en mijn zoon heeft nu de fakkel overgenomen. De Machelse veteranen speelden in hun jonge jaren in eerste provinciale en werden kampioen op het veld van Sparta Haacht.

Ze promoveerden naar ‘Bevordering’, zoals de vierde nationale klasse toen werd genoemd. Dit waren de kampioenen. De doelman was ‘Dikke Fons’. Ik heb mij steeds afgevraagd waarom men hem zo noemde, want hij was 1m85 groot en er was geen vet te bespeuren.

De rechtsachter was Jef Vertongen, bijgenaamd ‘Jerommeke’. ‘De Peu’, wonende in Peutie, fungeerde als linksachter. Die twee konden niet voetballen, maar schoffelden iedereen onder de zoden. ‘De Mille’ was een goede stopper. Hij moest de tegenstrevers die al strompelend voorbij die twee beenhouwers waren geraakt opvangen en zorgen voor de opbouw.

Sylvain was de strateeg van de ploeg.

Volgens zijn ploegmakkers had hij maar één long en kon hij maar één helft aan, net genoeg om toch nog het verschil te maken!

‘Soi Block’, de rechtsbuiten, was een echte buitenspeler. Hij speelde maar goed als zijn tweelingbroer, ‘Ré Block’, een middenvelder, ook meespeelde. Hij was de warme bakker van Machelen.

Hoogte- en dieptepunten Miel Rampelberg, bijgenaamd ‘Multi’, was een zakenman en schatrijk, vandaar zijn bijnaam. Hij kon zich mateloos ergeren aan de onkunde van ‘Jerommeke’ en ‘De Peu’. Hij was een technisch begaafde speler, maar

aan de trage kant. Betweter en later supporter van RWDM. ‘Nele’, de midvoor, was een echte goalgetter. Hij bewoog niet veel maar was goed voor 25 doelpunten per seizoen. Bij vriesweer raadde Rampelberg hem aan toch een beetje te bewegen, anders zou hij aanvriezen en dat is niet gezond.

Roger Pionet was te licht voor vierde klasse, maar hij had een zeer knappe vrouw, ‘Jeanneke’. Weyns, de speler-trainer, was van Mechelen en niet Machelen, wat hem parten heeft gespeeld. CS Machelen zakte na een jaar terug naar eerste provinciale.

Het spelen van een oefenmatch met gesloten deuren op een woensdag tegen Anderlecht, we zullen zwijgen over de uitslag, was een hoogtepunt in de clubgeschiedenis. De wedstrijd werd mogelijk gemaakt door Martin Lippens, die een bar had waar de spelers van Machelen dikwijls aanwezig waren.

Niet komen opdagen voor de bekermatch in Ieper, door het blijven plakken in het restaurant waar men was gaan eten voor de match, was het absolute dieptepunt in de clubgeschiedenis...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

“Hogerop in Europa” Sportieve hoogtepunten waren het niet echt, de in feite overbodige matchen van de Rode Duivels tegen Kazachstan en Schotland. Veel stress en vrees voor puntenverlies was er evenmin. Al na de loting voor het EK bestond geen twijfel over kwalificatie voor de eindronde. Gebrek aan te duchten tegenstanders in een groep met Kazachstan, Schotland, Cyprus, San Marino en Rusland stond daar garant voor.

Vandaar dat we bondscoach Roberto Martinez begrijpen als hij niet wakker lag van het “wereldnieuws” dat zijn naam als mogelijke coach van Barcelona circuleerde. Hij kent beter dan wie ook de limieten van zijn vakmanschap. Bij de Rode Duivels werd zijn vakmanschap tot nu slechts één keer echt op de proef gesteld. Dat was toen ze in en tegen Zwitserland met 5-2 onderuitgingen en uit de Nations League gekieperd werden. Op weg naar het EK 2020 zit een tweede keer er zo goed als zeker niet in. Bij Barcelona zou dat anders zijn. Maar in afwachting dat “Vince the prince” na een paar jaar stagelopen bij Anderlecht naar het postje van bondscoach solliciteert, heeft Martinez groot gelijk dat hij voor “safe” bij de Rode Duivels kiest, en niet voor een topclub in Europa.

Broddelaars Over Europa gesproken, enkele broddelaars van de Pro League haalden het idee van een BeNeLiga van onder het stof. Ze promoten het als een nieuwe kans om ons clubvoetbal enkele sporten te doen stijgen op de Europese ladder. Alweer. En wij die dachten dat de piek van de slogan “hogerop in Europa” na tien jaar play-off 1 al bereikt was. De Europese resultatenbalans van de “G5” en enkele occasioneel in PO1 geraakte “kleintjes” illustreert dat toch duidelijk? Of vergissen we ons? We gebruiken de term broddelaars niet zozeer om het BeNeLiga-idee, wel voor de manier waarop het nieuwe (?) streven in een achterkamertje in het Glazen Huis van de KBVB of elders bedisseld werd. In het geniep, door niet eens alle “G5”-clubs, laat staan dat een “kleintje” erbij betrokken werd. Het was wel de ideale manier om zich de terechte woede van de meeste profclubs op de hals te halen en een mogelijk oprichten van een BeNeLiga bij voorbaat de nek om te wringen.

Wie koud gepakt wordt, zoals elf van zesgue goed geplaatst om de clubs te waarschuwen. “We moeten opletten, transfers zijn het middel om het evenwicht te bewaren. Buitenlanders aantrekken tegen een lage kostprijs wordt almaar moeilijker.” En een gezonde jeugdpolitiek voeren zal wat veel gevraagd zijn zolang ze bij de Pro League de handen meer dan vol hebben om hun maatschappelijke meerwaarde te bewijzen.

Waarvoor dank

Meerwaarde Het ‘Consultancy-bureau Deloitte’ heeft niet stilgezeten en is tot de vaststelling gekomen dat de balans van ons vaderlandse voetbal niet van aard is om hoog van de toren te blazen. Zou iemand het tegenovergestelde echt geloofd hebben? Oordeel zelf. In het seizoen 2017-2018 boekten zeventien van de vierentwintig clubs die zich profclubs durven noemen verlies. In totaal stonden alle profclubs samen 48 miljoen euro in het rood. Hebt ge iemand van die krotlappen horen vertellen dat hij daar wakker van ligt? Integendeel. Pierre François, CEO van de Pro League, heeft er een goed oog in: “We blijven onze maatschappelijke meerwaarde bewijzen.” Of hij dat al dan niet zei om te lachen, is voer voor discussie.

Misrekening Dat driekwart van de clubs die zich tot de elite rekenen financieel op een slappe koord dansen, is blijkbaar slechts een detail in de marge. Wat waren de oorzaken dat de verwachtingen een ferme deuk kregen en 43 miljoen euro in rook opgingen? De transferresultaten van de clubs, leren wij, waren gevoelig gedaald tegenover de vorige jaren. Met andere woorden, er bleken heel wat lijken uit de kast te vallen. De koopjesperiode waarbij eigen spelers verpatst worden en buitenlandse “aanwinsten” worden aangetrokken, sloeg

dik tegen. Hoogmoed komt voor de val, en het kan niet elke week kermis zijn.

Nog meer problemen Verder waren er de avonturen in het Europese voetbal waarbij geen enkele vaderlandse ploeg de poulefase overleefde, met als gevolg dat de verhoopte prijzen die eraan vasthingen maar gedeeltelijk verzilverd werden. Gedane zaken nemen geen keer en het zijn pezewevers die daar een probleem van maken. Erger zijn de steeds stijgende loonkosten. Een zorg die zich ook de komende jaren zal stellen, tot het systeem als een kaartenhuisje ineenstuikt.

Voor ons part, liever vandaag dan morgen.

Meer meerwaarde Van ‘Operatie Propere Handen’ was in het seizoen 2017-2018 nog geen sprake. Dus gingen de makelaars er met vuile voeten door en betaalden de clubs hen maar liefst zevenendertig miljoen euro aan commissies. Het staat u vrij om dat klakkeloos aan te nemen en er zonder meer uw schouders voor op te halen, in het besef dat we nooit te weten zullen komen wat er onder tafel bedisseld werd. Ieder heeft zo zijn eigen stijl om zich uit de naad te werken kwestie van de maatschappelijke meerwaarde te bewijzen.

Nog meer meerwaarde Pierre François is als CEO van de Pro Lea-

15

En iedereen maar zeuren. Dat kleine clubs enkel dankzij de inbreng van buitenlands kapitaal het hoofd boven water kunnen houden, is al tot vervelens toe herhaald. Van Japan tot Qatar, en van Israël tot Saudi-Arabië en al wat ertussen ligt, komen ze hier neerstrijken om ons voetbal belangloos uit de miserie te helpen. Waarvoor dank. En tevens een dikke merci voor de CEO van de Pro League, Pierre François, die volop lof verdient voor de maatschappelijke meerwaarde die hij en zijn gevolg ons dag in dag uit bezorgen.

Goede keuze Wie dacht dat Gert Verheyen zonder meer zou toehappen op het voorstel om assistent te worden van hoofdtrainer Philippe Clement bij Club Brugge, moet zijn mening herzien. Zijn tegenvallende ervaring als oefenmeester van KV Oostende zal, na rijp beraad, de doorslag gegeven hebben. We kunnen het alleen maar toejuichen dat Verheyen ervoor gekozen heeft om als analist zijn zegje te blijven doen bij de VRT. Het is een vak dat hem op het lijf geschreven is en waarin hij met kop en schouders uitsteekt boven de velen die zich geroepen voelen en zelfs uitverkoren zijn, om gewapend met passer en meetlat, de oren van onze kop te zagen.

Met de vingers in de neus Tegen kleine mannekens kunnen ze het halen. Of is er iemand die de voetbaldwergen uit Kazachstan een schijn van kans gaf tegen die met hun hoorns en bokkenpoten? Twee vroege doelpunten volstonden om de bezoekers eronder te krijgen in een wedstrijd die, op een derde goal na, niet veel om het lijf had.

Aanvoerder Eden Hazard en zijn medemaatjes blijven met negen op negen aan de leiding in

tien eersteklassers en alle 1B clubs, kan elk nieuw initiatief op “hogerop in Europa” gestolen worden. Jozef Allijns voorzitter van het “kleine” KV Kortrijk verwoordde het collectieve ongenoegen qua stijl en inhoud compleet tegenstrijdig met het geniepige broddelgedoe van enkele “G5”grootheden: “Ik wil geen Calimero zijn, maar ik vind die geheim gehouden vergadering deloyaal tegenover de andere clubs.”

IJdeltuiterij Zojuist broddelden de grote geesten van de Pro League een nieuw kunststukje bij elkaar. We besparen u de details van play-off 2 “new look”. Het volstaat te zeggen dat de nieuwe versie van PO2 zo mogelijk nog idioter is dan de oude. Alleen al omdat de degradant uit 1A volgend seizoen toch nog Europees kan spelen! Tja... Als Bart Verhaeghe ermee kapte om verder vicevoorzitter van de KBVB te blijven, begrijpen we dat volkomen.

Of dat nog andere nieuwe ideetje ook tot leven kwam om ons voetbal “hogerop in Europa” te stuwen, is niet duidelijk. Maar het kan.

Architect en bezieler om voortaan nog alleen arbiters met hooguit 12 procent vet in het lijf op het voetbalveld toe te laten, is ex-topscheidsrechter Frank De Bleeckere.

De man is een notoir lid van het “Referee Department” (sic) van de KBVB, en werkte mee aan het ontslag van Johan Verbist als baas van de Belgische scheidsrechters. De Bleeckere is bovenmatig ambitieus, en wil absoluut bij de UEFA scoren als “hervormer”.Vandaar het initiatief om nog enkel levende skeletten het fluitje te laten hanteren. Om te beginnen in eigen land. Met in het achterhoofd al het pleidooi om er internationaal mee door te stoten.

Om maar te zeggen dat, naast ideetjes voor collectief beter clubvoetbal, ook individuele ijdeltuiterij kan helpen om “hogerop in Europa” te geraken. hun reeks. Intussen is het duel tegen Schotland al achter de rug, en hoe dat afgelopen is, weten we ondertussen. Ook de confrontatie met Rusland staat nog op het programma, maar weinigen die eraan twijfelen dat de Rode Duivels zich moeiteloos gaan plaatsen voor het EK 2020. Het is hen geraden. Al was het maar om hun vurige supporter nummer één, onze minzame koning Philippe, en zijn madame, niet te ontgoochelen.

Niet te missen We worden overstelpt met allerlei leagues, matchen van het jaar, wedstijden van erop of eronder en van de laatste kans en duels die we voor geen geld van de wereld mogen missen, en alsof dat allemaal niet volstaat, bestaat er sinds kort ook zoiets als de Nations League.

De finale van die vertoning werd voorbije zondagavond gespeeld in het Drakenstadion van Porto, tussen Oranje en Portugal. Niet te missen, uiteraard.

Oranje boven!

Nadat ze tot hun verbijstering het WK in Rusland misten, kunnen we er een jaar later niet naast kijken dat Nederland zich spectaculair aan het herpakken is. Oranje heeft de finale van de Nations League dan wel nipt verloren, maar de spelers mochten met opgeheven hoofd terug naar het land van kaas, tulpen en coffeeshops. Vanwaar die metamorfose? Trainer Koeman van Oranje heeft er een steekhoudende verklaring voor.

“De ploeg speelt met veel vertrouwen. We hebben een aantal jonge talenten naast meer ervaren spelers waarvan er twee zopas nog de Champions League wonnen.” Wat kan een trainer nog meer wensen? “Dat maakt het voor mij allemaal wat gemakkelijker”, geeft hij ruiterlijk toe. Inderdaad, en dat allemaal zonder konijnenpoot.

Daar is Louis weer We besluiten met goed en slecht nieuws.

Het slechte nieuws is dat Roger Lambrechts afscheid heeft genomen als voorzitter van “zijn” Lokeren. Dat moet een steek in zijn hart zijn. Het meer dan goede nieuws is dat onze goede vriend Louis De Vries de boel gaat overnemen

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

13 juni 2019

ABSURDISTAN Supporters Confederalisme, het heeft toch wel voordelen. Stel het u maar voor, de jaarlijkse voetbalmatch Vlaanderen-Wallonië: gegarandeerd spektakel!

Humorlozen Turken die razend zijn op een landgenoot, omdat die in IJsland een grapje uithaalde met de Turkse nationale voetbalploeg: hij liep mee tussen de interviewende journalisten, niet met een micro, maar met een afwasborsteltje in de hand. Het is nu wachten op een oorlogsverklaring van vriend Recep.

Pompeus We schrikken er van dat het nog niet vroeger gebeurd is, maar Greta Thunberg krijgt een eredoctoraat en nog wel van onze goede, Waalse vrienden. De universiteit van Bergen zorgt daarvoor.

Makkelijker en vlugger uit te reiken dan het eredoctoraat voor wie Wallonië er economisch weer bovenop helpt.

Wederkerig Onlangs eindigde de ramadan en op de sociale media vloog het “Eid Moebarak” weer door de digitale lucht. Net was het ook Pinksteren en vloog op sociale media het “Pinksteren Moebarak” ook vlot door de lucht. Euh, oh nee, toch niet.

Logenstraffing Nee, nee, het is niet waar, wij ontkennen ten stelligste. Het klopt niét dat de raad van bestuur van de VRT voor de helft door het gespuis van onze redactie zou worden ingevuld. Daar zijn wij véél te goed voor!

Geschiedenis die zich herhaalt In de hele discussie over confederalis-

1165

me is er toch wel een element dat ons opvalt. De staatsbehoudende krachten die destijds de unitaire staat aanhingen, die zich fel kantten tegen, jawel, het federalisme, verdedigen nu het status-quo van het federalisme en kanten zich tegen het confederalisme. Over een achterhoedegevecht gesproken.

Rechtzetting Onlangs lazen wij een krantenkop: “Al zeven ambtenaren overvallen aan Brussel-Noord.” Lees: aan het Maximilaanpark. Natuurlijk is dat een vergissing. Dat moest immers zijn: “Nog maar zeven ambtenaren overvallen aan Brussel-Noord.”

Opmerkelijk In de campagne tegen armoede “Komaf met armoede” van een aantal ngo’s, zeg maar: de usual suspects van het progressieve type, kan een mens kiezen welke partij hij voorstellen tot armoedebestrijding wil aanbevelen. Toch is er één partij die daar niet tussen staat.

Toevallig de grote winnaar van de verkiezingen.

Gulhartig De Leuvense professor Bart Maddens herinnerde er nog eens aan dat Vlaanderen via zijn gemeenschapsbevoegdheden jaarlijks een miljard investeert in Brussel. Daar bovenop krijgt Brussel nog een miljard extra, ook grotendeels betaald door Vlaanderen. En toch liggen de Molenbeekse straten vol afval.

Vreemd.

Lippendienst Vrije meningsuiting is een zeer belangrijk goed. Behalve als het over abortus, homohuwelijk of euthanasie gaat. Tot zelfs in de Vlaams-nationale partijen toe!

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F

Undercover bij de PVDA

Afpersing, onder druk zetten, geld inpikken van brave mensen die op hun lijst willen staan… Het beeld dat dit weekend op de Waalse televisie naar buiten kwam van de PVDA, was niet zo fraai. Als je niet beter zou weten, leek het wel of de partij van Raoul Hedebouw en Peter Mertens een criminele organisatie was. Maar daar is niks van aan. “Wij zijn een communistische organisatie. En we vragen nog altijd tien procent minder dan de PS”, zo stelt Peter duidelijk. ’t Pallieterke infiltreerde in de partij om de waarheid te achterhalen.

Als nieuwkomer bij de PVDA is het een beetje schrikken. De verwelkoming is hartelijk, maar kordaat. Ik meld me aan als kandidaat-mandataris op hun partijsecrtariaat en word meteen gevraagd om mijn zakken leeg te maken. “Alles boven de 30 euro nemen we nu al. Dan ben je daar al van af en hoef je je geen zorgen meer te maken”, lacht de lieve dame aan het onthaal. “Zijn die sleutels van uw huurwoning of is het uw eigendom? Eigendom? Neemt u dan volgende keer meteen de eigendomsakte mee? Het is in uw eigen belang, hoor.”

Ik knik enigszins verhedebouwereerd, maar de juffirouw gaat door op haar elan. “Ah, meneer heeft een smartphone? Dat is een beetje decadent, maar geen nood, je bent nog nieuw, hé. Het overkomt veel mensen. We geven die door aan een mandataris die al bewezen heeft dat hij met decadentie om kan gaan, zonder dat hij het te hoog in zijn bol krijgt. En als u nu even in het lokaaltje daar wilt stappen en zich helemaal wilt uitkleden? Die kleren gaan meteen naar onze moederpartij in Noord-Korea. U vindt een perfect functionele outfit van ‘De Zeeman’ in het rode kastje. Als u daarmee klaar bent, kan u aansluiten bij voorzitter Mertens, die net klaar is om van deur tot deur te trekken. Denk eraan, u bent nog maar een ‘hangaround’. Zwijgen en luisteren is de boodschap.”

Getuigen van Mao, Stalin en Castro

G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Beperkingen B. Achting - Deense stad C. Iemand die alles van zijn vak weet maar verder niets - Frans pers. vnw.

D. Vaccin - Nederlandse omroep E. Nanoseconde - Volksgenoot van Attila - Lichaamsdeel F. Het oudste systeem voor videocasset_ tes, ontwikkeld door Philips - Voorwerp G. Voorzetsel - Sufferds H. Flater - Economische Zaken - Pers. vnw.

I. Bepaald kapsel - Bewerkten de grond J. Griezelige - Bonte maki - Radium K. Repetities L. Slaapje - Kindergeluidjes makend

1. Opgewektheid 2. Luikse gemeente - Voorzetsel 3. Zanikt - Houten blaasinstrument 4. Drank van koffie, whiskey en room 5. Oprichter van CNN en pionier van kabeltelevisie - Internetlandcode voor Falklandeilanden 6. Elektrisch geladen deeltje - Afgelopen 7. Diefstal - Handel - Antinucleaire antistof 8. Kunsttaal - Italiaans restaurant 9. Vlaamse rivier - Neon - Frisdrank 10. Genesis - Deel van het gelaat Pers. vnw.

11. Europeaan - Antwerps district 12. Elementair deeltje zonder elektrische lading - Jongensnaam

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1164 VINDT U OP BLZ. 14

Van deur tot deur gaan met de PVDA is een aparte ervaring. Vijf mensen in Zeeman-tenue met een semafoon op zoek naar middelen.

“Vroeger kwamen we als communisten ook al eens bij de mensen over de vloer”, legt Peter Mertens uit. “Dat waren nog eens tijden.

We pikten de inboedel en sloegen iedereen die protesteerde op zijn bakkes. Maar dat is door de Belgische regeringen van het grootkapitaal onmogelijk gemaakt. Dat draaien we weer om zodra we de macht hebben overgenomen, maar voorlopig proberen we mensen te overtuigen om hun bezittingen spontaan af te geven. Goed opletten, jongen.”

We kloppen aan bij een verzorgd arbeidershuisje met een schitterende bloembak op de vensterbank. Onmiddellijk worden de bloemen geplukt en tot een boeketje samengebonden. “Een presentje voor het volgende

huis. Wij communisten leven van het land, hoor. Als je niks hebt, moet je creatief zijn.” De deur gaat op een kier. Een oudere vrouw piept een beetje angstig naar buiten. “Hebben jullie net mijn bloembak geplunderd”, vraagt de dame verhedebouwereerd. “Mijn bloemen?

Mijn bloemen? Met die mentaliteit gaan we er niet komen, madame. Bloemen zijn van iedereen en eigendom is diefstal. Maar maakt u zich geen zorgen, wij gaan die voor u herverdelen.

Wist u dat u in een aards paradijs zou kunnen leven als we dat allemaal zouden doen?” De dame is niet helemaal gerustgesteld. Of we getuigen van Jehovah zijn, wil ze weten. Peter lacht zijn tanden bloot. “Een veel voorkomende fout, madame. Nee, wij zijn de getuigen van Mao, Stalin en Castro. We gaan van deur tot deur met de blijde boodschap dat het ware geluk in de harten van de mensen schuilt en niet in hun portefeuille. Mogen wie die van u dan hebben, en even rondkijken of u niks achterhoudt?” En in een vloeiende beweging zet Peter zijn voet tussen de deur.

De arme vrouw probeert de boot nog af te houden. “Getuigen van Mao, Stalin en Castro?

Die ken ik niet. Wat hebben die mannen dan gedaan?” Het doet Peter meteen uit zijn sloffen schieten. “Niks madame! Wat insinueert u hier? Wij hebben niks gezien, niks gehoord en niks gezegd. Je moet dat in zijn tijdsbeeld zien.

Dat was allemaal in het belang van de mensheid. Weet u misschien hoeveel Chinezen er waren in het midden van de vorige eeuw?

Misschien zijn die tientallen miljoenen mensen niet eens dood. Misschien hebben ze zich misteld. Heeft u daar al eens aan gedacht?”

Communisme werkt…

Peter vindt het intussen welletjes. Hij duwt de deur verder open. “Kom, madame, portefeuille leegmaken en een lidkaart kopen. U bent niet de enige vandaag die we de blijde boodschap komen vertellen.”

Even later staan we terug buiten. Onze actie heeft welgeteld 6 euro en 45 cent opgeleverd.

“Schandalig, die lage pensioenen”, sakkert Peter. “Daarom zijn wij voor een minimumpensioen waarvan minstens 300 euro naar de partij vloeit. Want hiermee kunnen we dus niks.

Communisme werkt perfect, tot het geld van de mensen op is, natuurlijk.”

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be