't Pallieterke van 20 juni 2019

75ste jaargang • nummer 25 • donderdag 20 juni 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“De-islamisering en ontstaan Europese ‘culturele’ islam nodig” De Identitaire Beweging (IB) komt niet zo vaak in het nieuws, en als ze dat wel doet, is het meestal op een negatieve manier. Het hoofd van de IB in Oostenrijk is Martin Sellner, een gekende rechtse YouTube-persoonlijkheid met 100.000 volgers. Volgens Wikipedia is hij een ‘nieuw-rechtse fascist’. Hoog tijd om het aan de man zelf te vragen, en dus trokken we naar Wenen voor een interview met Martin Sellner.

Lees het volledige interview met Martin Sellner, leider Identitaire Beweging Oostenrijk, op blz. 11

Ecolo verbant de democratie

Deze week mogen de parlementsleden de eed afleggen. In de Kamer wordt de installatievergadering voorgezeten door ouderdomsdeken Patrick Dewael. Hij wordt traditiegetrouw bijgestaan door de jongste twee parlementsleden.

En nu is Dries Van Langenhove toch wel een van die twee. Groot alarm bij Ecolo, dat aan de noodrem gaat hangen. Van Langenhove mag geen prominente rol krijgen bij de installatie. Nu, de rol van jongste ‘bijzitter’ is eerder symbolisch, want de twee desbetreffende jonge parlementsleden moeten niet veel doen.

Niettemin vindt Ecolo-covoorzitster Zakia Khattabi dat Van Langenhove het imago van de Kamer “bezoedelt”. Zij krijgt vrij snel steun van de MR, bij monde van Denis Ducarne, ontslagnemend minister. Hij twitterde: “Ik steun dit voorstel van Ecolo, rekening

houdend met de feiten van racisme waarover het parlementslid in verdenking is gesteld. Ik hoop dat de verschillende fracties tot een akkoord kunnen komen.”

Het is dus afwachten of ze in de Kamer een methode gaan vinden om Dries Van Langenhove te kunnen weren als ‘helper’ van Dewael.

Liefst van al zouden alle Franstalige partijen een middel vinden om te beletten dat hij zijn eed kan afleggen. We leven tot nader order nog steeds in een rechtsstaat, en Van Langenhove is alsnog niet veroordeeld, dus nog steeds onschuldig. Bij de Franstalige partijen blijken ze dat niet te snappen.

De PS denkt aan één ding: transfers Dat de federale regeringsformatie moeilijk verloopt, was te verwachten. Maar niet dat een interne strijd bij de Parti Socialiste daarin een belangrijke rol zou spelen. De Franstalige socialisten weten nog altijd niet welke richting ze willen uitgaan. Met of zonder de MR in Wallonië? Een anti-N-VA-regering federaal? Of niet? Eigenlijk zijn die coalities van minder belang. Het enige wat telt voor Di Rupo en co is dat de Vlaams-Waalse transfers zo lang mogelijk aanhouden.

Elke week brengt ongemakkelijk financieel-economisch nieuws voor de Walen. Vorige dinsdag raakte bekend dat de schuld van de Franse Gemeenschap dit jaar piekt naar 8,3 miljard euro. In 1999 was dat nog 3 miljard euro. Tegen 2024 zal dat 12 miljard euro zijn. De Franse Gemeenschap, bevoegd voor onder andere cultuur en vooral het Franstalig onderwijs, is altijd een budgettair zorgenkind geweest. En dat terwijl de voorbije staatshervormingen altijd zorgden voor een belangrijke financiële injectie van de Franse Gemeenschap.

In Le Soir maken onderzoekers van de universiteit Namen duidelijk dat er maar drie mogelijkheden zijn om die schuld te doen dalen: lenen, andere investeringen afbouwen of gaan bedelen bij andere beleidsniveaus. Lees: Vlaanderen. “On est demandeur de rien” is plots veraf.

Dat vragen van geld zal dan niet alleen voor de Franse Gemeenschap zijn. Een paar weken geleden kwam immers onaangenaam economisch nieuws: Wallonië heeft niet genoeg geld om de financiering van de geregionaliseerde kinderbijslag te betalen. Ondertussen is bekend dat de schuld van het Waals Gewest 21 miljard euro bedraagt op een budget van 13 miljard. Een verschil met Vlaanderen: 25 miljard euro schuld op een budget van 47 miljard euro. Bovendien dalen de transfers richting Wallonië voorzien in de financieringswet vanaf 2025 om dan in 2033 definitief op te drogen.

Dat zorgt voor zenuwachtigheid bij de PS, de grootste Franstalige partij. Die zit de komende vijf jaar zeker in de Waalse regering en vraagt zich af waar ze dat geld gaat halen. Ex-premier Elio Di Rupo liet al een paar proefballonnetjes op en heeft dat intern nog eens herhaald: desnoods moeten we naar een federale regering met zowel de liberalen als de N-VA. Om een soortement zevende staatshervorming ineen te steken die garandeert dat de trans-

fers naar Wallonië onderhouden blijven. Want dat is het enige waarin de Parti Socialiste nog geïnteresseerd is: het Vlaamse manna.

Wie wil nog betalen?

Gevolg: een gewone federale regering zonder staatshervorming is niet meer realistisch. Maar, er zijn toch geen relevante artikels van de grondwet voor herziening vatbaar verklaard, hoor je sommigen zeggen? In België past men daar vlug een mouw aan. Het probleem is echter dat de PS in Vlaanderen niet meteen een meerderheid zal vinden om een aloude staatshervorming ineen te steken: wat extra bevoegdheden voor veel Vlaamse miljarden richting Wallonië.

We weten dat de traditionele partijen en Groen daar geen probleem meer hebben - herinner u de vroegere staatshervormingen - maar zij kunnen onvoldoende stemmen leveren voor allerlei bijzondere meerderheden. Tenzij men artikel 35 activeert (alles regionaal en onderling nog bepalen wat federaal blijft), maar dat zal niet voor morgen zijn. De Vlaamse partijen zijn trouwens niet happig om opnieuw te betalen omdat Vlaanderen voor allerlei financiële uitdagingen staat.

Zo moet de investeringsachterstand dringend worden weggewerkt.

Bovendien moeten de traditionele partijen hun wonden likken. Wat is nog de legitimiteit van Wouter Beke, John Crombez en Gwendolyn Rutten na hun verkiezingsnederlaag?

Intern borrelt het bij de traditionele partijen, maar de zelfreflectie bij de voorzitters komt zeer traag. Het wordt moeilijk onderhandelen met die partijen. Vandaar dat de formatie, zeker federaal, nog een hele tijd zal duren.

De linkse vleugel tevredenstellen Een andere factor is de PS, die aangeschoten wild is. Akkoord, de grootste partijen aan beide kanten van de taalgrens - PS en N-VA - heb-

ben zwaar verloren, maar binnen de N-VA staan de neuzen in dezelfde richting. Dat is niet zo bij de Franstalige socialisten, en dat vertraagt de regeringsvorming. De tegenstrijdige communicatie van voorzitter Elio Di Rupo en Paul Magnette, de nummer twee, maakt dat de interne ruzies bijna openlijk op straat worden uitgevochten. Di Rupo is een politicus van de oude PS-school die België ziet als een grote Bancontact waarbij Vlaanderen financiert en Wallonië het geld afhaalt. En die Bancontact wordt gebruikt tot hij leeg is. Daarna zien we wel. Maar Di Rupo wil alles zo lang mogelijk rekken. En desnoods tijd kopen met een nieuwe staatshervorming. Al is de vraag van 1 miljoen of de N-VA in dat spel mee stapt. Zelfs als de top wil onderhandelen met de PS, moet een akkoord nog door twee derde van een congres worden goedgekeurd. Dat zal niet snel gebeuren.

Paul Magnette denkt nog totaal niet richting N-VA en lijkt meer een linkse ‘Prinzipienreiter’. Hij wil mordicus een vorm van linkse regering in Wallonië en dat ook federaal doortrekken. Daarin is geen plaats voor de N-VA, en misschien zelfs niet voor de MR, een partij die Magnette haat. De burgemeester van Charleroi, als professor aan de ULB bekend in de zeer linkse Franstalige universitaire kringen, kreeg vorige week steun uit academische hoek. Collega’s pleiten openlijk voor een Waalse PS-Ecolo-PTB-coalitie. Magnette wil dat hij de linkerzijde van zijn partij kan tonen alles geprobeerd te hebben om een linkse regering op de been te brengen.

En Magnette denkt verder dan Wallonië en België. In een Europa waar klassiek links zwaar onder druk staat, wil hij zich als een soort van natuurlijke linkse leider profileren. Want in zijn regio houdt de socialistische partij nog stand. Alleen, dat kan enkel dankzij de Vlaamse transfers.

2

Actueel

20 juni 2019

Alleen in de lift Het herdoen van de gemeenteraadsverkiezingen in Bilzen heeft Johan Sauwens bevestigd als plaatselijk kopman van CD&V. De uitslag bewijst eens te meer hoe verschillend verkiezingen op gemeentelijk vlak en op nationaal vlak kunnen zijn. En, de vrees en de verwachting dat Sauwens een beetje zou gestraft worden omwille van het feit dat hij nieuwe verkiezingen had geëist, bleef uit. Laat het een les zijn voor alle partijen die twijfelen om de stekker uit een regering te halen uit schrik door de kiezer afgestraft te worden.

We schreven hier dat de verkiezingen in Bilzen niet alleen van plaatselijk belang zijn. Wat we onthouden uit deze herkansing?

Wel, het Vlaams Belang is er groter geworden dan de N-VA. Ten opzichte van de gemeenteraadsverkiezingen in oktober, verliest de partij de helft van haar zetels, van zes naar drie. Maar in 2012 had de partij nog 10 zetels. Dat dit resultaat in het hoofdkwartier van de N-VA op een koude steen is gevallen, hoef ik u niet te vertellen.

En dan is er nog de eedaflegging van de nieuwe parlementsleden in de Kamer. Ik ben benieuwd hoe de parlementsleden gaan reageren wanneer Dries Van Langenhove de eed zal afleggen. Gaat de verkozenen van PS, Ecolo, enzovoort, de zaal verlaten? Normaliter krijgt elk parlementslid een beleefdheidsapplaus van de collega’s. Gaat dit nu ook gebeuren bij Van Langenhove?

De Franstaligen zullen die elementaire beleefdheid niet kunnen opbrengen. Vraag is, gaan de Vlaamse parlementsleden van sp.a, Groen, Open Vld en CD&V dat wel kunnen?

En waar vooral naar gekeken zal worden: hoe hard gaan de handen op elkaar (of niet) bij de parlementsleden van N-VA? Niet applaudisseren zet de N-VA in het hoekje van de POCO’s (en daar wil de partij niet terechtkomen), maar wél applaudisseren zet haar in het hoekje van Vlaams Belang (waarmee de partij dan ook weer niet geassocieerd wil worden).

Eén zaak staat vast. Telkens Dries in de Kamer de lift neemt, zal hij dat niet doen in gezelschap van een PS’er. De PS’ers weigeren al sinds Zwarte Zondag om in een lift te stappen waar al een VB’er in staat. Ze wachten liever op een volgende lift, zonder een ‘fascist’ aan boord. De schutskring gaat heel ver.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Buitenland > Venezuela

Elektronisch socialisme China heeft het meest gesofistikeerde systeem van elektronische bewaking ter wereld. Het is nog niet zoals in het socialistische Engeland van Orwells boek 1984, waar een bewakingscamera in elke appartementje hangt. Maar zeker in de steden hangen wel overal bewakingscamera’s in de straten, en de beelden daarvan worden voortdurend ‘bekeken’ door computers met software voor gezichtsherkenning.

Big Brother is overal in de publieke ruimte. Ook alle internetactiviteiten worden voortdurend geregistreerd en gecontroleerd, zowel door menselijke toezichthouders als door geautomatiseerde systemen.

Vele landen kopen Chinese elektronische bewakingssystemen aan, maar voor zover bekend is Venezuela het eerste land dat een groot deel van dat Big Brothersysteem van de Chinezen heeft overgenomen. Natuurlijk nog niet met alomtegenwoordige camera’s met software voor gezichtsherkenning. Dat gaat de technologische capaciteiten van dat geruïneerde land ver te boven.

Maar met een combinatie van de elektronische ‘vaderlandkaart’ en uithongering komen de Venezolaanse socialisten al een heel eind.

Honger en de ‘vaderlandkaart’ Eerst heeft het socialisme de olie-industrie geruïneerd, de kip met de gouden eieren waaruit vroe-

ger de relatieve welvaart van Venezuela voortkwam, daarna richtte het de landbouw ten gronde. Vroeger hadden alleen de allerarmsten voedselpakketten nodig. Nu is zeventig tot tachtig procent van de Venezolanen er afhankelijk van. De voedselpakketten worden geleverd door de CLAP’s, een Spaans letterwoord voor Lokaal Comité voor Toelevering en Productie. Alleen al de naam is een leugen. De CLAP’s produceren helemaal niets. Natuurlijk niet, ze zijn socialistisch. Het voedsel in die pakketten wordt geleverd door de bondgenoten van het regime: Rusland, China en Turkije. Ze bevatten zakken rijst, blikjes tonijn, melkpoeder, olijfolie en bloem. Wie deelneemt aan betogingen van de oppositie of wie kritiek levert op het regime, krijgt geen voedselpakket.

Hij en zijn gezin moeten maar honger lijden.

Zoals alle socialistische regimes heeft dat van Maduro een leger verklikkers in dienst, en daarmee komt

men al een heel eind. Maar de ‘final touch’ van het totalitarisme wordt door de Chinezen geleverd in de vorm van de elektronische ‘carnet de la patria’, de ‘vaderlandkaart’.

Bij ons registreren betaalkaarten of bankkaarten alleen onze financiële verrichtingen. De ‘vaderlandkaart’ is een combinatie van een elektronisch paspoort en een elektronische Stasi-verklikker. Ze registreert alles, inclusief het stemgedrag. Wie het regime steunt, krijgt een bonus. Wie kritiek levert, wordt uitgehongerd.

Wie met zijn hongerloontje van omgerekend tien dollar per maand (het minimumloon in Venezuela) voedsel in de supermarkt moet kopen, is veroordeeld tot langzame verhongering. Wie de ‘juiste’ contacten heeft met de burgercomités die de pakketten uitdelen, of met de machtige ‘colectivo’s’, de burgermilities van het regime, kan soms nog een extraatje krijgen. Wie echter de oppositie steunt, krijgt zelfs de gewone voedselpakketten niet meer. Juist zoals in Orwells 1984: “Alle varkens zijn gelijk, maar sommige zijn gelijker dan andere.”

Het ergste moet nog komen. Door de enorme inflatie is er voortdurend een gebrek aan papieren geld. Eerst drukken socialisten gewoon geld bij, maar dan raakt het papier op. Of de drukinkt. Daardoor zijn de Venezolanen steeds meer afhankelijk geworden van elektronische betalingen. De Venezolaanse overheid wil de vaderlandkaart aanpassen zodat ze ook als elektronische betaalkaart gebruikt kan worden. De schaarse en gesubsidieerde benzine is reeds alleen nog via de vaderlandkaart te verkrijgen. En dat in een olieproducerend land… In een maatschappij zonder papieren geld wordt Big Brother natuurlijk nog machtiger en nog alwetender. Het socialisme staat er nóg sterker, want het individu kan er nóg efficiënter verpletterd worden.

PAUL BAÜMER

ECONOMISCHE ZAKEN

Geen schuldgevoel over de uitverkoop In zijn memoires blikt ex-diplomaat, voormalig Europees Commissaris en ex-topman van de Generale Maatschappij Etienne Davignon terug op een lange loopbaan. De man wordt beschouwd als een van de hoofdverantwoordelijken van de uitverkoop van Belgische topbedrijven aan Frankrijk in de jaren negentig. Wat Davignons koude kleren niet raakt, zo blijkt uit het boek.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Waar was u op 17 januari 1961?

Het is een vraag die Etienne - Steve Davignon ooit voorgelegd kreeg tijdens een interview voor een Vlaams tijdschrift. Het is veelzeggend dat die datum bij zo goed als niemand een belletje doet rinkelen. Nochtans is dit een belangrijke datum in de Belgische naoorlogse geschiedenis. Het is de dag dat de voormalige premier van het jonge onafhankelijke Congo, Patrice Emery Lumumba, in duistere omstandigheden werd vermoord. Die sterk links georiënteerde politieke querulant werd door veel kringen als hinderlijk beschouwd. Zijn goede relaties met communistische regimes en met Moskou zouden een bedreiging zijn geweest voor de westerse economische belangen, en zeker de Belgische, in Congo. Vandaar dat het niet meer dan normaal zou zijn dat zijn eliminatie het fiat kreeg van de Belgische autoriteiten. Etienne Davignon, in die tijd diplomaat in Congo, toont in zijn memoires (“Mijn drie levens”) aan dat dit niet het geval was. Het was een zaak van en tussen Congolezen. Davignon is duidelijk: “Natuurlijk heeft misschien hier en daar een Belg een rol gespeeld.

Maar dan enkel als individu en niet als vertegenwoordiger van de Belgische staat.”

Geen spijt In de memoires wordt uitgebreid aandacht besteed aan de rol van

Davignon als diplomaat en Europees Commissaris (dat laatste in de jaren tachtig). En uiteraard handelt een groot deel van het boek over de passage van Davignon bij de Generale Maatschappij, tot eind de jaren tachtig het alfa en het omega van de Belgische economie. Een holding oude stijl zonder toekomstvisie. Dat was de Oude Dame toen Davignon er directeur werd. Vlamingen aan de top van de instelling waren er amper. De Generale Maatschappij was in de jaren tachtig van vorige eeuw niet voorbereid op de grote economische schokken - liberalisering, globalisering - die er zaten aan te komen. De raid van de Italiaan Carlo de Benedetti op de Generale in 1988 was een verrassing.

Davignon slaagde erin de Benedetti te counteren door de Generale Maatschappij aan het Franse Suez te verpatsen. Het begin van de uitverkoop aan Frankrijk van veel van de Belgische kroonjuwelen (Royal Belge, Tractebel/Electrabel, Petrofina,…). Davignon wordt algemeen beschouwd als een van de hoofdverantwoordelijken van die uitverkoop. Wat maakt dat het moeilijk te begrijpen is dat die man ooit de titel van minister van Staat gekregen heeft.

Davignon hierover: “Mijn rol bij die uitverkoop? Dat wordt gezegd.

En ik moet ermee leren leven.

Maar wat vergeten wordt: ik heb de toenmalige premier tijdens de

overnamestrijd rond de Generale Maatschappij in 1989 voorgesteld om een belang van 20 procent in de Generale te nemen. Hij vond het wegens politieke omstandigheden - de Belgische regering was toen in lopende zaken van de verkiezingen van eind 1987 - geen haalbare kaart.

Mocht die Belgische verankering van de Generale Maatschappij er toen wel zijn gekomen, dan had België de kans gekregen om een impact te hebben op de toekomst van cruciale economische sectoren.”

Alleen vergeet Davignon erbij te zeggen dat het België van 1988 niet meer het Belgique à papa was.

Vlaamse politici - daarin gesteund door Vlaamse ondernemers - wilden de Generale als anti-Vlaamse instelling eens goed doen bloeden.

Davignon heeft dus geen spijt van de uitverkoop. Zijn uitleg: de Franse overnames hebben de waarde van de bedrijven niet doen dalen en de tewerkstelling niet in gevaar gebracht. Dat belangrijke sectoren of nutsbedrijven Frans werden - zoals Electrabel, een melkkoe voor Parijs - was voor hem geen probleem. Wel geeft hij toe dat iemand als Albert Frère zich met die deals aanzienlijk en onterecht verrijkt heeft.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN Etienne Davignon, “Mijn drie levens. Herinneringen opgetekend door Marou Labaki”, Lannoo, 2019, 284 blz., 26 euro.

Actueel

20 juni 2019

3

Terreurleider op vrije voeten In november 1999 meldde de Sunday Telegraph dat moslims militaire training kregen op geheime locaties met het oog op het plegen van aanslagen of deelname aan gevechten in de toenmalige brandhaarden Tsjetsjenië, Kosovo, Somalië, Afghanistan, Pakistan, Kashmir en Soedan. Het islamitische regime in Soedan was toen volop bezig met een vernietigingsoorlog tegen de christenen en animisten in de zuidelijke provincies. Daarbij werden meer dan twee miljoen mensen vermoord, vooral door uithongering. de terroristen gesteund en hij vernam dat hij misschien vervolgd zou kunnen worden.

Ja, toch! Maar hij kon ongehinderd naar Libanon afreizen. Daar werd hij gearresteerd en opgesloten.

Kort daarop legde de Britse regering hem een inreisverbod op, dat door zijn medestander Choudary werd aangevochten. In november werd Bakri door de Libanezen uit het land gezet en hij keerde samen met drie volgelingen naar Groot-Brittannië terug. Een probleem dat door één scherpschutter van de SAS of één agent van MI5 met een pistool met geluiddemper opgelost had kunnen worden, was verworden tot een ingewikkeld juridisch kluwen. En zeggen dat de Britten ooit meesters waren in het uitvoeren van zulke geheime operaties; zij zijn de lessen uit hun militaire geschiedenis vergeten.

Opvolgers

De staat Zuid-Soedan bestond nog niet.

Het vreemde aan dat bericht was niet dat er moslims getraind werden voor deelname aan de conflicten. Het nieuwe en ongewone lag in het feit dat die geheime trainingskampen in Groot-Brittannië lagen. Het was ook de eerste keer dat een van de sleutelfiguren bij de rekrutering van zulke jihadisten in de media kwam. Hij heette Anjem Choudary.

Twintig jaar lang was hij niet uit de Britse media weg te branden. Hoe onwaarschijnlijk dat toen nog leek, het werd veel later onrechtstreeks bevestigd door de bekentenissen van terroristen van Al-Qaida die in Guantanamo opgesloten zaten. Volgens hen waren die trainingen, met kalasjnikovs, handgranaten en een oefenmodel van een raketwerper al begonnen in 1997 en 1998 op de terreinen van de Jameah Islamiyah School in East Sussex. Dat gebeurde natuurlijk niet op een speelplaats, maar op de enorme terreinen van de school, die in een landelijk en dunbevolkt gebied lag. De meeste moslims die wapentraining kregen, waren leden van de salafistische groep alMuhajiroun, waarvan Anjem Choudray de medestichter was, samen met zijn kompaan Omar Bakri Muhammed, die in Groot-Brittannië politiek asiel had gekregen.

De volgende jaren illustreerden hoe machteloos - of onwillig - de Britse justitie was in de strijd tegen zulke terreurgroepen.

Zelfs al voor de aanslagen van 11 september 2001 hadden de Britse autoriteiten tevergeefs gezocht naar juridische middelen om Bakri uit het land te laten zetten. In 2003 voerde de politie invallen uit in het hoofdkwartier van al-Muhajiroun en in de woningen van Bakri en Choudary. De juridische hond kon wel dreigen en blaffen, maar niet bijten. Toen in 2004 er eindelijk een verbod op al-Muhajiroun leek te zullen komen, waren Bakri en Choudary sneller dan de juridische mallemolen, wat overigens niet moeilijk was. Zij ontbonden de beweging, maar richtten tegelijk een nieuwe organisatie op, grotendeels met dezelfde leden en dezelfde doelstellingen, maar juridisch gezien een maagdelijke nieuwe structuur die op papier nooit betrokken was bij terreurdaden. Dat grapje werd meermaals herhaald.

Bomaanslagen Op 7 juli 2005 lieten vier islamitische zelfmoordterroristen in minder dan een uur tijd vier bommen ontploffen in het Londense openbaar vervoer, één in een autobus en drie in metrotreinen. Er vielen 52 doden de terroristen niet meegerekend - en 784 gewonden. De terroristen hadden gehoopt dat de explosies de metrotunnels zouden doen instorten, waardoor er nog veel meer slachtoffers zouden zijn gevallen. Bakri had

In 2006 viel de politie dan toch binnen in de Jameah Islamiyah School, maar klaarblijkelijk vonden ze daar geen wapens. Er werden geen arrestaties verricht en de school werd zelfs niet gesloten. Choudary richtte alweer een nieuwe opvolgorganisatie van al-Muhajiroun op, die vooral actief was op ‘invitation-only’-fora op internet. Daar waren oproepen tot de jihad te vinden en opnamen van Osama Bin Laden en Ayman al-Zawahiri, toen de kopstukken van Al-Qaida, en natuurlijk van Omar Bakri Mohammed zelf.

Een andere opvolgorganisatie was Al Ghurabaa, waarvan Choudary de woordvoerder werd. Toen Al Ghurabaa in 2006 verboden werd, reageerde Choudary met goed geacteerde verontwaardiging: “Als men geen argumenten meer heeft, is het monddood maken van de oppositie altijd de gemakkelijkste oplossing.” Dat is zelfs waar. Maar het is alleen van toepassing op opposanten die inderdaad argumenten gebruiken, en geen bommen. Tijdens een toespraak die in het geheim door The Sun werd gefilmd, blufte Chaudary dat hij jaarlijks 25.000 pond aan uitkeringen opstreek, veel meer dan de soldij van sommige Britse militairen die in Afghanistan tegen de Taliban vochten. In totaal had hij naar eigen zeggen 500.000 pond aan uitkeringen opgestreken.

Islam4UK In 2008 stichtte Choudary zijn beroemdste organisatie, Islam4UK, die al in 2010 werd verboden. De groep diende als frontorganisatie voor Sharia4UK. Maar inmiddels was de kanker uitgezaaid. In vele landen werden soortgelijke groepen opricht, meestal onder identieke of bijna identieke namen, om terroristische activiteiten te ondersteunen. De Sharia4-groepen in België, Nederland, Italië, Frankrijk, Indonesië en Australië hadden hun eigen leiders, die onder bevel stonden van Choudary. Hij bleef de rechtstreekse leider van de zusterorganisaties in India, Denemarken, Pakistan en Finland. Zelfs de linkse organisatie Hope not Hate noemde hem “de ambassadeur voor IS” en schreef met enige ironie dat hij aan “cheerleading voor IS” deed.

Voor dat alles werd Choudary in september 2016 eindelijk veroordeeld tot een gevangenisstraf van … vijf jaar en zes maanden. In oktober 2018 werd hij al vrijgelaten en voor zes maanden overgeplaatst naar een ‘probation hostel’, een tussenstation naar de volledige vrijheid. En sinds enkele weken kan hij weer gaan en staan waar hij wil. De machteloosheid en de onwil van de Britse justitie zijn weer eens bewezen.

En dat is dezelfde justitie die Tommy Robinson liet opsluiten in een gevangenis vol islamitisch crapuul, in de hoop dat hij daar vermoord zou worden. Choudary, de ‘ambassadeur van IS’, kan weer beginnen met zijn cynische kat-en-muisspel en moorden.

PAUL BAÜMER

BRIEFJE AAN FRANCESCO VANDERJEUGD

Hemelbestormer Mijnheer het woelwater, Staden in het verre West-Vlaanderen. Nauwelijks iemand had er ooit echt van gehoord, tot gij nog niet zo lang geleden - in 2006 - als 18-jarige knaap uit het niets het politieke speelveld betradt om wat beweging te brengen in een sinds mensenheugenis door de tsjeven overheerst bastion. Als jonge haarkapper waart en zijt gij niet alleen een kleine middenstander, maar ook een man die met de burger een babbeltje slaat en daardoor goed aanvoelt wat er leeft onder de mensen. Gij wordt opgemerkt in Vlaanderen als haarkapper-politicus, maar vooral omdat gij van meet af aan zegt dat gij een volgende keer zelfs burgemeester wilt zijn. En dat lukt nog ook, want zes jaar later pakt gij de CD&V haar absolute meerderheid af en maakt gij een krappe nieuwe meerderheid met sp.a en N-VA en gordt gij als 24-jarige snaak de burgemeesterssjerp om. Iedereen weet vanaf dan dat gij ‘een specialleke’ zijt waar men nog van gaat horen. En dat blijkt. Want als uw nieuwe meerderheid door het vertrek van een N-VA’er even haar meerderheid kwijt is, slaagt gij erin een CD&V’er aan uw kant te krijgen.

Bart Tommelein is de Open Vld-gouwleider en ziet wat er in Staden gebeurt met het nieuwe goudhaantje. Hij zet u in 2014 op de derde plaats voor het Vlaams parlement en gij wordt vanop die strijdplaats verkozen. Hij denkt dat gij daarmee ‘gekanaliseerd’ zijt en schoon in de pas loopt. Ondertussen hebt gij al eens een psychologisch dipje gehad en schreeft gij een boek, want gij zijt een woelwater met een onvoorspelbare dynamiek. Gij zijt de lieveling van het volk en in 2018 verovert gij de volstrekte meerderheid in Staden. Gij lijkt ongenaakbaar en gij zijt er dan ook gerust in dat gij zelfs vanop de vierde plaats enkele weken geleden uw zetel in het Vlaams parlement zult kunnen behouden, want gij gaaft uw derde plaats op voor Mercedes Van Volcem, die misnoegd was over de plaats die ze eerst had gekregen. Hoewel gij meer voorkeurstemmen dan Van Volcem haalde, ging door het systeem van lijststemmen de derde zetel alsnog naar haar. Hierdoor kwam er onverwacht een einde aan uw loopbaan in het Vlaams Parlement. Hoewel, uw genereuze geste ten voordele van de klagende Mercedes wordt door vriend en vijand als iets heel bijzonders in de politiek aanzien. Er wordt veel respect voor u betoond en heel het verhaal bevestigt inderdaad dat gij ‘geen gewone’ zijt.

Met lede ogen ziet gij op 26 mei dat het fout gaat met Open Vld en dat de tijd van de oude partijfossielen voorbij is en dat er een nieuwe marsrichting nodig is. De grote brilsmurf heeft er twee termijnen als voorzitter opzitten en het wil maar niet meer lukken. Het gezwets van de ‘doeners’ is kouwe pap en is niet wervend. Gwendolyn, de handpop van de oude krokodillen, is aan vervanging toe, zo vindt gij.

Gij aarzelt dan ook geen moment om zeer beredeneerd iedereen in snelheid te pakken en een klein jaar voor de voorzittersverkiezingen u openlijk kandidaat te stellen. Tommelein, die ook al zat te denken om zich kandidaat te stellen, voelt zich gepakt en is - om het beleefd te

zeggen - ‘not amused’, hoewel hij openlijk niks durft inbrengen tegen uw ongeziene demarche. Ook de nog relatief jonge Vincent Q vloekt, maar houdt zich in, want ook hij voelt zich gepasseerd, maar wil uit lijfsbehoud nog geen brokken maken.

Iedereen weet dat gij onbesproken en voluntaristisch zijt, en overal door uw non-conformistische en bevlogen stijl alleen maar sympathie oogst. Gij komt immers niet uit het establishment van de partij of uit de kabinetten, maar uit de ‘volksstraat’ waar mensen het nog goed menen met elkaar. Gij hebt kritiek op Rutten, die gij marketing en simplistische blabla verwijt, en die alles naar zich toetrekt. Ook kunt gij het niet hebben dat zij op de verkiezingsavond al het signaal van de burger negeert en al meteen uitsluit om nog maar naar de grote winnaar te luisteren. Na twee termijnen als voorzitter is het genoeg geweest, zo meent gij. Gij voelt u geroepen. Uw moment is daar.

Feit is dat gij meer dan één knuppel in het hoederhok hebt gegooid. Dat gij daarbij de openlijke steun krijgt van ‘backbenchers’ als natuurlijk - Mercedes Van Volcem, maar ook van de niet herkozen Kamerleden Nele Lijnen en Luk Van Biesen, is een teken aan de wand van de oude kanonnen. Er zullen er immers nog volgen. Open Vld moet een nieuwe adem vinden, zo menen velen.

Ondertussen maakt gij u op om met de basis te gaan praten en terug een duidelijke lijn te trekken in de zwalpende Open Vld. En met troostprijzen gaan ze u niet moeten komen paaien: “Ik hoor in de wandelgangen dat ze mij willen coöpteren als senator. Maar ik ga geen vijf jaar verstoffen in een orgaan dat mijn partij wil afschaffen.” Pak vast!

Het staat in de sterren geschreven dat de oude krokodillen u niet teveel in de weg gaan leggen, al was het maar uit puur lijfsbehoud.

Gwendolyn zal er wel wat slapeloze nachten aan overhouden, maar voor haar zal het uiteindelijk alleen maar belangrijk zijn als ze minister kan worden, want dat is haar ultieme droom.

Pro forma wordt ze aldus misschien nog wel uw grootste verdediger. O ironie!

Splits zelf de sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

4

Dossier

20 juni 2019

Repressieverhalen

Oproep tot getuigen Vorige week lanceerde ik een warme oproep bij onze lezers om mij persoonlijke verhalen uit de repressie te bezorgen. Aan de officiële bevrijding van september 1944 hangt immers een schaduwkant. En ik vrees dat bij de herdenkingen die er zitten aan te komen, de straatrepressie wel eens vergeten zou kunnen worden. En dat het adagio zal weerklinken dat het allemaal nog goed meeviel, en dat het zeker niet bedoeld was om de Vlaamse Beweging voor eens en voor altijd te kortwieken. geschiedenis is weggegomd uit het francofone geheugen.

Onkelinx

Om dat laatste argument kracht bij te zetten, wordt dan door historici steevast verwezen naar Wallonië waar de repressie niet minder hard was. Dat klopt, en ik zou graag ook enkele repressieverhalen brengen uit Franstalig België. Voorbije zondag zat ik een beetje voorbereidend werk te doen, en via Google was ik op zoek naar fotomateriaal op internet. En dan volgt een straffe vaststelling: er is zo goed als niets te vinden via Google over de repressie in Franstalig België. Ik heb welgeteld twee foto’s gevonden van vrouwen die worden kaalgeschoren, in Charleroi en Esneux.

Les femmes tondues Terug naar Google: het woordje ‘répression’ levert nauwelijks afbeeldingen op, maar ‘épuration’ geeft wel heel wat foto’s.

Probleem: alle foto’s verwijzen naar gebeurtenissen in Frankrijk. Dan maar de zoekterm ‘femme tondue’ intikken. Dat levert honderden foto’s op van vrouwen die worden kaalgeschoren, maar alle foto’s tonen voorvallen in Frankrijk. Buiten die ene foto uit Charleroi, vind ik zo goed als geen verwijzing naar de repressie in Franstalig België. Meer nog, zelfs als ik Franstalige zoektermen intik, kom ik meestal uit bij foto’s over de repressie in Vlaanderen.

In Frankrijk werden naar schatting 40.000 vrouwen vernederd en kaalgeschoren. Duizenden vrouwen in Vlaanderen, Nederland, Noorwegen ondergingen hetzelfde lot. Daar zijn op internet honderden foto’s van terug te vinden. Maar foto’s vinden over de repressie in Wallonië, vergeet het. Dit stukje

Ik ontdekte de webstek www.alphas.be van Atelier Liégois pour la Promotion de l’Histoire et des Archives Sociales. Het is een webstek met informatie over de PS en aanverwante linkse organisaties. Onder de rubriek ‘biografieën’ vind ik ‘Onkelinx Gaston’.

Lees mee wat over deze man geschreven staat: “Gaston Onkelinx est né le 13 juillet 1932 à Jeuk dans le Limbourg à proximité de la frontière linguistique. Son père Maurice, flamand, y tenait avec sa femme, wallonne, un café dans une salle de cinéma et y fut bourgmestre pendant les temps troubles de la seconde guerre mondiale.

Dans le même temps, son père travaillait comme ouvrier métallurgiste dans le bassin liégeois. Finalement, en 1950, après ses études secondaires à l’Athénée de Saint-Trond, sa famille émigre à Ougrée où Gaston rejoignit son père et son frère à l’usine d’Ougrée-Marihaye puis son père quitta l’usine pour y tenir à temps plein le café d’en face.

Gaston devient rapidement délégué syndical FGTB (1959-1971).”

Geen woord in die biografie over het feit dat Maurice Onkelinx lid was van het VNV, en aangesteld werd als oorlogsburgemeester van Jeuk. Geen woord over de repressie waarbij Maurice wordt opgepakt en opgesloten in de gevangenis van Hasselt. Geen woord over zijn vrouw die de haren wordt afgeknipt. Geen woord over het proces en de veroordeling van Maurice. Geen woord over de vlucht van de familie Onkelinx, weg uit het Limburgse Jeuk, om noodgedwongen over de taalgrens werk te zoeken.

Zo wordt aan Franstalige kant de geschiedenis herschreven… Aan Waalse kant waren er alleen moedige weerstanders, aan Vlaamse kant waren er enkel zwartzakken.

Die bewering is er zo fel ingestampt, dat het ook al in Vlaanderen geloofd wordt.

KARL VAN CAMP PS: mijn dank aan de personen die reageerden op mijn oproep; reeds een twintigtal. Binnenkort starten we met de registratie van de getuigenissen.

UIT DE WETSTRAAT Gok De terugkeer van zes IS-kinderen beroert de gemoederen. Door Theo Francken wordt heel die zaak afgedaan als een propagandastunt ten voordele van Didier Reynders, die topman bij de Raad van Europa wil worden, want het is merkwaardig dat men daar uitgerekend nu mee uitpakt. “Reynders wil internationaal goede punten scoren” en tonen hoe hij begaan is met de mensenrechten, zegt hij. Kamerlid Barbara Pas (VB) vindt dat de regering in lopende zaken hier haar boekje te buiten gaat en ingaat tegen eerdere afspraken. Zij vindt dat de regering aan het parlement dringend tekst en uitleg verschuldigd is over alle stappen die zij en de administratie in deze aangelegenheid hebben ondernomen en om welke personen het precies gaat. Voor haar moet de commissie Buitenlandse Betrekkingen dan ook ten spoedigste worden samengeroepen. Niet simpel, want de Kamer wordt pas deze week geïnstalleerd en de commissies moeten nog ingedeeld worden.

Wordt het kunst- en vliegwerk? Of helemaal niks? Wij gokken op het laatste.

Ongenadig Wie we niet meer zullen terugzien in de Kamer, is Brecht Vermeulen van N-VA. De oudKVHV-preses die in 2014 nog lijsttrekker in West-Vlaanderen was, kon op 26 mei vanop de zesde plaats niet meer springen om alsnog in de groene zetels terecht te komen. Nochtans had hij de voorbije jaren een mooi parcours afgelegd als voorzitter van de commissie Buitenlandse Zaken en de werkgroep Politieke Vernieuwing. Het was zeker een bittere pil voor hem. Misschien kan zijn partij hem nog opvissen als medewerker, gelet op zijn politiek expertise? Maar ook dat zal drummen worden, want maar liefst 30 medewerkers zullen op zoek moeten naar een andere job. De kiezer kan ongenadig zijn.

Klepper

Citaat van de week > Jan Segers (Het Laatste Nieuws)

Wie wel terugkeert, is de Lierenaar Bert Wollants van N-VA. Bert is een wat vreemde, schuchtere verschijning, maar bijzonder intelligent en beslagen in milieu, energie en nucleaire aangelegenheden. Als geen ander kon hij vooral in de voorbije legislatuur met kennis van zaken weerwerk bieden tegen de klimaathysterici die zich bevooroordeeld en zonder nadenken onder meer tegen kernenergie verzetten.

Calvo en Almaci hadden een dikke kluif aan deze erudiete tegenstander, die herhaaldelijk de vloer met hen aanveegde.Waar de kiezer elders had geslagen, had hij/zij met de terugkeer van Wollants gezalfd. De groenen kunnen maar best verder op hun hoede zijn met deze klepper.

Eén man/vrouw, één stem?

“Einde van de solidariteit vanuit Vlaanderen” Elio Di Rupo en Paul Magnette, de twee hoofdrolspelers van de PS, wagen zich aan hoog spel en onvoorzichtige uitspraken. Hun exclusieven tegen de N-VA en de negatie van de verkiezingsuitslag in Vlaanderen dreigen hen inderdaad te brengen waar ze nooit willen zijn: aan het einde van België. Een van de weinige politieke waarnemers die dat goed heeft gezien, is Jan Segers, politiek commentator van Het Laatste Nieuws: “Di Rupo en Magnette spelen hoog spel. Mondt hun koppigheid uit in nieuwe verkiezingen, dan dreigen ze alsnog te krijgen wat ze nu willen vermijden: het einde van de solidariteit vanuit Vlaanderen.” Men hoeft immers Madame Soleil niet te zijn om te weten dat een door de Franstaligen uitgelokte vervroegde stembusgang de Vlamingen voor nóg méér Vlaanderen zal laten kiezen. Het confederalisme en de daaruit voortvloeiende Vlaamse onafhankelijkheid komen als vanzelf binnen handbereik. ‘België barst’ met dank aan de Franstaligen?

Hoe de politicologen het ook draaien of keren op basis van ons kiesstelsel, aan de burger krijg je het niet uitgelegd dat bijvoorbeeld de PS voor 641.623 stemmen 20 zetels krijgt in de Kamer, terwijl het Vlaams Belang met 810.177 kiezers - 170.000 méér dus dan de PS – er maar 18 krijgt. Kijken we ook naar CD&V: die partij haalde 602.520 stemmen, 6,5 procent minder dan de PS, maar dat levert maar 12 zetels op, en dus 66,6 procent minder dan de PS. Het heeft te maken met de grootte van de kieskringen en het aantal te begeven zetels per kieskring, maar ook met de grootte van de bevolkingsaantallen en het feit dat men zich niet beperkt tot het aantal ingeschreven kiezers.

Kan allemaal wel zijn, maar van het aloude principe ‘één man/vrouw, één stem’ blijft niet veel over. Voor zover we konden nagaan was het Vlaams Belang de enige partij die ooit - te-

vergeefs, uiteraard - parlementaire initiatieven nam, zoals een voorstel tot herziening van artikel 63 van de Grondwet, om hieraan iets te wijzigen. Waar wachten de andere benadeelde Vlaamse partijen op? Het zou meteen de Franstalige partijen tot enige redelijkheid kunnen brengen…

Uitzonderingen De voorzitter van de sp.a, John Crombez, kreeg 55.000 voorkeurstemmen en werd op die manier verkozen tot Kamerlid. Maar de strenge partijregels inzake cumul waarvan hijzelf mee de grondlegger was, bepalen dat onder meer het voorzittersmandaat niet mag gecumuleerd worden met een functie als parlementslid. Het wordt dus het een of het ander voor John. Maar hij vroeg aan zijn partijbestuur een uitzondering om tijdelijk toch te cumuleren, zij het dan onbezoldigd als voorzitter.

Stel je even voor dat hij verzaakt aan zijn mandaat om voorzitter te kunnen blijven, maar de sp.a’ers willen hem later niet meer als voorzitter, dan staat hij met lege handen. Hij vroeg dus veiligheidshalve - en om den brode - maar om de uitzondering op de regel. Hij weet immers maar al te goed dat er sommigen zijn die zijn bloed kunnen drinken, zoals Hans Bonte, de burgemeester van Vilvoorde, en Kim-Jong-Louis uit Leuven. Naar verluidt zouden er ook een aantal sp.a-burgemeesters en -schepenen zijn die de uitzondering willen aanvragen. Ja, echt goed gaat het vandaag niet bij de sossen…

Gezocht wegens verdwenen Sinds 26 mei is onze would-be staatsman Kristof Calvo van de radar verdwenen. Hij heeft ook nog geen dringende Kamercommissies willen bijeenroepen en evenmin heeft hij proactieve verbindende initiatieven genomen om tot een echte klimaatregering te komen. Zijn vader zou hem dezer dagen ook nergens met de wagen naartoe moeten brengen. Hij heeft ook de hulp van de heiligen Greta en Anuna en Kyra nog niet afgesmeekt vanop het spreekgestoelte in het Paleis der Natie.

Ook in de media is hij niet te bespeuren. Velen beginnen zich zorgen te maken dat hij de nochtans democratische verkiezingsuitslag echt niet zou verteren. We zullen deze week zien bij de eedaflegging of hij al dan niet in staat van ontbinding verkeert, en of zijn stem trilt bij het afleggen van ‘de zweer’.

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Actueel

20 juni 2019

Van daensisme naar N-VA en VB

Hoewel er rond de eeuwwisseling van 1900 in Aalst geen socialisten waren, was Pieter Daens, de broer van priester Daens, een hevig tegenstander van wat hij het waardenloze socialisme noemde. Daens predikte ook geen klassenstrijd tussen patroons en arbeiders: Vlaamsgezinde werkgevers stonden aan zijn zijde. Pieter Daens was ook antiliberaal, zegt zijn dochter Maria Daens in het boek “Priester Daens” van Luc Delaforterie, zoon van Maria Daens en een goede vriend van mijn vader.

Walen steken opvallend vaak eigen

wagen in brand De Algemene Nationale Gegevensbank (ANG) is een politiedatabank waarin feiten geregistreerd worden op basis van processen-verbaal die voortvloeien uit de missies van de gerechtelijke en bestuurlijke politie. Zij laat toe om tellingen uit te voeren op verschillende statistische variabelen.

Zo zijn er het aantal geregistreerde feiten, de modus operandi, de voorwerpen gehanteerd bij het misdrijf, de gebruikte vervoersmiddelen en de bestemmingen en plaatsen. Het gaat dus om een erg waardevolle gegevensbank. Het is dan ook niet verwonderlijk dat onze parlementsleden regelmatig vragen stellen over de informatie uit deze databank. Zo wilde Barbara Pas (Vlaams Belang) in maart 2019 van de bevoegde minister weten hoeveel brandstichtingen werden vastgesteld in en van voertuigen in België.

999 versus 171 keer

Standbeeld Daens in Aalst Priester Daens zette zich af van de toenmalige katholieke partij, die tegen het algemeen stemrecht was en die onder leiding stond van de volksvreemde Franstalige bourgeoisie, wiens voorman in Aalst, Woeste, geen Nederlands kende. Maria Daens getuigt over de sociale (armoede) en politieke hervormingen (algemeen en meervoudig stemrecht): “Zoals vaak gebeurt spraken de katholieken zich onomwonden en zelfs radicaal uit tijdens de theoretische beschouwingen van de congressen.

Maar als ze tot de toepassing moeten overgaan, erkennen ze het bestaan van zovele bezwaren, zodat ze in de praktijk niet omzetten wat ze in theorie noodzakelijk achten.” (blz. 16 en 17) Zet CD&V die traditie niet mooi verder?

Bedreigingen en pesterijen Priester Daens was Vlaamsgezind, democraat en aanvaardde de vrije meningsuiting (blz. 25). Het daensisme was een rebelse beweging en in 1892 sprak Pieter Daens zich uit voor een christelijke sociale volkspartij met in het programma sociale punten en taalgelijkheid.

Na verkiezingsfraude in 1894 tegen de daensisten kwam er een herverkiezing. De door Woeste gemanipuleerde koning Leopold II drong er bij de bisschop van Gent op aan om in te grijpen tegen priester Daens en dreigde ermee hem te verbieden nog de mis te lezen (blz. 60-61). Ook de machtsmedia keerden zich tegen Daens. De dochters van Pieter Daens werden weggepest uit de lokale middelbare school “Dames de Marie” en moesten elders naar een pensionaat. Hun moeder zei: “Wij worden afgezonderd, opgejaagd als dieven, geschuwd als paria’s.”

“De verkiezingsstrijd ging in alle woede voort en een vloed van scheldwoorden werd over ons hoofd uitgestort. Werklieden die zich voor Daens uitspraken, werden van de fabriek weggestuurd” (blz. 65-68). Daens werd in 1894 verkozen en sprak, wat toen zeer uitzonderlijk was, Nederlands in het parlement.

Cordon avant la lettre In het boek van Pieter Daens over het leven van zijn broer priester Daens beschrijft hij de vele processen die worden aangespannen naar aanleiding van de teksten die verschenen in de daensistische bladen. Tussen 1894 en 1907 legden de staatskatholieken een schutskring rond de beweging van Daens (het huidige cordon is dus geen nieuwigheid). De kerkelijke overheid vaardigde 34 sancties uit tegen de daensisten (in 1968 was stemmen voor de Volksunie volgens bisschop De Smedt van Brugge een zware zonde) en Daens werd in 1905 officieel uit de Kerk gesloten. Arbeiders die lid waren van de beweging of hun kranten lazen werden met ontslag bedreigd.

Net voor het ter perse gaan, bereikte ons het droeve bericht van het overlijden van dhr. Frans Maes, oprichter van Maes Koffie. Frans Maes overleed op vrijdag 14 juni.

De uitvaartdienst gaat door op vrijdag 21 juni om 11.30u in de parochiekerk St-Martinus, Sint-Martinusplein in Hasselt.

Nu worden nog steeds VB’ers uit de vakbond gezet.

Einde van de daensistische partij Onmiddellijk na de Eerste Wereldoorlog waren in Aalst de meeste daensisten, waaronder veel activisten zoals Planckaert, overgegaan naar de Fronters. Enkelen gingen naar de liberalen en weinigen naar de socialisten.

Daensisten gingen niet naar de katholieke partij.

Van 1919 tot 1932 leidde Van Opdenbosch als enige daensistische verkozene het totaal verzwakte daensisme. Het aantal verkozen Fronters steeg van 4 in 1919 tot 11 in 1929 en in 1932 was er in Aalst een kartel tussen Fronters en daensisten. Vanaf 1936 zetelden er geen Fronters of daensisten meer in de Kamer, maar wel 16 VNV’ers.

Het daensisme was in de eerste plaats gegroeid uit de reflex van een toen onbenoemd Vlaams bevrijdingsnationalisme maar diende zich, door de heersende wantoestanden, steeds en vooral vast te bijten in de strijd om de materiële ontvoogding. Het lag voor de hand dat de partij, die in de jaren twintig 12 burgemeesters had in het arrondissement Aalst, zou opgaan in het zich over heel Vlaanderen snel organiserende Vlaams-nationalisme, dat vanaf 1933 samenging in het VNV (Frans-Jos Verdoodt, “Het daensisme in het arrondissement Aalst”, 1974, blz. 39,59).

Aalstenaar Ernest Van den Berghe, daensist en secretaris van het VNV, speelde hierin een grote rol.

De erfenis van het daensisme: verdelende rechtvaardigheid Na de Tweede Wereldoorlog nam de Volksunie de post-daensisten in Aalst over. Zo stond de voorzitter van de Priester Daensvrienden uit Aalst bij de gemeenteraadsverkiezingen steevast op de Volksunielijst. Nog in de jaren zestig werd een post-daensist burgermeester in Denderhoutem: De Man met de lijst “Daensisten”.

Het standbeeld voor priester Daens kwam er in 1957 zonder enige overheidssteun nadat Vlaams-nationalisten via allerlei geldinzamelingen over voldoende middelen beschikten.

Ik ging ook van huis tot huis met steunlijsten: overal kregen wij geld. Bij de meeste CVP’ers echter werden wij afgesnauwd en kregen wij niets. Het standbeeld staat met zijn rug naar het stadhuis en de Franstalige fabrieken, zoals de Filature du Canal aan de Werf, maar met het aangezicht naar de ‘mindere’ rechteroever, waar de meeste arbeiders woonden.

Na het uiteenvallen van de Volksunie heeft het Vlaams Belang de daensistische traditie te Aalst overgenomen; de partij werd er bevolkt door arbeiders. De N-VA werd in 2006 van de lokale politieke kaart geveegd, want het samengaan van N-VA met de staatskatholieken werd afgestraft: Vlaams-nationalisten stemmen in Aalst niet op een katholieke lijst.

Nu hebben de V-partijen samen 51 procent van de stemmen in Aalst! Het kan geen toeval zijn dat de V-partijen en vooral het Vlaams Belang in de Denderstreek van Aalst tot Ninove zeer hoge scores halen, want de traditie zit diep geworteld.

GEERT GOUBERT

5

Beschadiging van een auto wordt volgens de ANG als volgt gedefinieerd: “De opzettelijke beschadiging, vernieling of brandstichting van een auto (personenauto, vrachtwagen, bus,...), op eender welke plaats.” De gegevens van de ANG zijn erg verrassend: in 2017 waren er in België 1.262 opzettelijke brandstichtingen van voertuigen. Belangrijk element: in Vlaanderen wa-

ren er dat jaar veel meer voertuigen dan in Wallonië. In Vlaanderen waren er immers 3,5 miljoen voertuigen, in Wallonië slechts 1,8 miljoen.

Toch waren er dat jaar slechts 171 opzettelijke brandstichtingen in Vlaanderen. In Wallonië waren er in 2017 liefst 999 brandstichtingen. In het Brussels Gewest 92. Als we rekening houden met het beperkte aantal voertuigen in Wallonië dan steken de Walen ruim tien keer meer hun eigen voertuig in brand in vergelijking met de Vlaming. Dat fenomeen bestond overigens al de vorige jaren. Met betrekking tot het type voertuig, meer bepaald of het een privévoertuig of een voertuig van overheidsdiensten betreft, is de informatie niet aanwezig in de databank. Rest de vraag waarom onze Waalse vrienden zo vaak hun eigen voertuig in brand steken. Iemand suggereerde me dat het misschien om oplichting van de verzekering zou kunnen gaan, maar dat kan ik uiteraard moeilijk geloven.

THIERRY DEBELS

Dries Van Langenhove

in verdenking gesteld Dries Van Langenhove is afgelopen maandag voor verhoor opgepakt. Bij het verloop van de gebeurtenissen kan men zich toch wel wat vragen stellen.

Om te beginnen: Dries Van Langenhove werd om 6 u.00 ’s morgens van zijn bed gelicht. Dat is pure intimidatie. De ander leden van Schild & Vrienden werden enkele weken geleden ook al verhoord, maar zij kregen telkens een schriftelijke uitnodiging van het parket. Waarom wordt de ‘eindbaas’ anders aangepakt?

Ten tweede: dit is de eerste keer dat Dries Van Langenhove wordt ondervraagd. De Pano-uitzending dateert van 5 september 2018. De dag nadien werd er al een gerechtelijk onderzoek opgestart. Al op de eerste dag werden de makers van de Pano-reportage door de onderzoeksrechter verhoord.

U leest het goed: de dag erna. Dries Van Langenhove kreeg al wel de politie over de vloer voor een huiszoeking, maar werd de voorbije negen maanden niet verhoord.

Nochtans is hij als verantwoordelijke voor Schild & Vrienden toch de hoofdverdachte.

Men kan zich dus terecht vragen stellen bij de timing om Van Langenhove te verhoren, zo drie dagen voor zijn eedaflegging.

Blijkt dan dat er geen verhoorlokaal beschikbaar is en dat hij uren moet wachten op zijn verhoor. Ondertussen is zijn advokaat opgetrommeld. Opnieuw: pure intimidatie.

Eerste vaststelling daarbij: er konden geen

nieuwe feiten aangebracht worden door de onderzoeksrechter. Of met andere woorden: op de computers van de S&V-leden kon geen bijkomend bezwarend materiaal gevonden worden, en evenmin leverden de huiszoekingen iets strafsbaar op. En dan is er nog de strafmaatregel die door het parket werd opgelegd: Van Langenhove moet een bezoekje brengen aan de Dossinkazerne in Mechelen. Het is een ‘straf’ die wel meer wordt opgelegd aan jongeren die beticht worden van ‘racisme’.

Het doet een beetje denken aan de Chinese hervoedingskampen: wie foute ideeën heeft moet bijgeschoold worden. Eén van de zonden van Van Langenhove was dat hij in een gesloten facebookgroep het woord ‘neger’ gebruikte ipv ‘zwarte’. Ik ben geen jurist, maar bij mijn weten is er geen wet die het gebruik van het woord ‘neger’ verbiedt. Het zijn de POCO’s die bepaald hebben dat het woord ‘neger’stigmatiserend is voor onze donkere medelanders. ‘Neger’ zou volgens de POCO’s immers gelijkstaan aan ‘nigger’. De vraag is dan: wie bepaalt wat we mogen denken en zeggen? De wet of de POCO’s?

KARL VAN CAMP

6 Dwars door Vlaanderen Het gevecht om Doel Weinig dorpen in het Vlaamse land zijn zo bekend als het polderdorpje Doel, tegenwoordig een deelgemeente van het Oost-Vlaamse Beveren.

Als het ware neergekwakt in een bocht van de Schelde en tegenwoordig geprangd tussen enerzijds de kerncentrale en anderzijds de Antwerpse haven op Linkeroever, staat Doel bekend om de ondertussen al tientallen jaren woedende strijd die er wordt gevoerd om het dorp te behouden Van dat verbeten gevecht tussen enerzijds David of het lokale actiecomité Doel 2020 en anderzijds Goliath of het trio Antwerps havenbestuur, Bevers gemeentebestuur en Vlaamse overheid, is er nu ook een grondig relaas.

Op zondag 16 juni werd in Ontmoetingscentrum Ermenrike in Kieldrecht, buurgemeente van Doel, het boek “Doel 2020 - Het gevecht om Doel en de Polder” voorgesteld. De schrijver is niet de eerste de beste: Jan Creve, leraar en historicus, maar ook gezicht en woordvoerder van Doel 2020 sinds het ontstaan daarvan.

Wie beter dan iemand die er van het begin bij was, om die langjarige actie van naaldje tot draadje uit de doeken te doen? Qua betrokkenheid is dat ook niet bepaald op lucht gebaseerd: wie op de rand van Kieldrecht en Doel woont en in de loop der jaren zijn idyllische leefomgeving steeds meer ingenomen ziet worden, tot havenkranen in de achtertuin toe, kan wel over iets meespreken.

Het verhaal van Doel begint in feite in de ‘golden sixties’, toen Vlaanderen nog compleet niet verstedelijkt was en iedereen nog leefde in de naïeve overtuiging dat meer welvaart automatisch en evenredig meer welzijn teweeg zou brengen. De Antwerpse haven was de economische groeipool van het land en bomen groeiden tot in de hemel, dus daar mochten wel wat aloude leefkernen aan opgeofferd worden. Vooruitgang was het credo dat blind werd gehanteerd en daarvoor moest alles wijken. Een eerst Belgische en naderhand Vlaamse overheid liet zich in dit verhaal volkomen meesleuren en deed alle tegenstand af als komende van een achterlijk soort Vlaanderen, dat niet met de moderne tijden mee was.

ken en een door de overheden gehanteerde, bijwijlen zeer hardhandige confrontatiepolitiek. Historisch waardevol erfgoed, natuurgebied: alles moet op de schop. Met ongelijke middelen wordt geprobeerd om te redden wat er te redden valt. Allerlei nieuwe initiatieven moeten Doel levend en levendig houden.

De evolutie vanaf zowat 2010, met daarbij de gemeenteraadsverkiezingen én politieke kuiperijen vanaf 2012, is terug te vinden in “Het plan, niets dan het plan.” Het laatste deel, “En Doel zal blijven,” is het meest hoopgevende.

In 2016 (!) is het Antwerpse havenbestuur eindelijk bereid tot praten met de actiegroep.

Vanaf 2015 is ook de afdeling architectuur van de KU Leuven volop actief met het ontwikkelen van nieuwe plannen voor Doel. Ere wie ere toekomt: minister Ben Weyts heeft het (voorlopig?) mogelijk gemaakt dat Doel blijft, zij het niet ongehavend.

Binnen dit kort bestek is er onnoemelijk veel dat niét gezegd is. Hoe bijvoorbeeld de Vlaamse overheid, die volgens haar eertijds

20 juni 2019

adagium dat Vlaanderen wat het zelf doet, ook beter zou moeten doen, faliekant alle principes van goed bestuur en correcte wetgeving heeft geschonden. Hoe de burgemeester van Beveren al jaar en dag een bijzonder vuile rol speelt inzake Doel. Hoe de befaamde Maatschappij Linker Schelde Oever, kortweg “de maatschappij”, een compleet politiek gehanteerd instrument is tégen de polderbewoners in. Hoe Agalev en N-VA eertijds nationaal kazak keerden, of hoe de Beverse N-VA die in 2012 de verkiezingen won met een programma voor Doel, zonder blikken of blozen en omwille van de zachte zetels van de macht zich plots tégen Doel keerde. Deze en zoveel andere verhalen worden uiteraard in het boek gedocumenteerd.

Een slotopmerking. In feite zou dit boek verplichte lectuur moeten zijn in alle departementen politicologie in Vlaanderen. Een goedwillige mecenas zou er dan weer voor kunnen zorgen dat elk nieuwverkozen Vlaams parlementslid dit boek toegezonden krijgt, zodat men leert hoe men zeker niét moet besturen.

G.P. Het boek is te verkrijgen in de betere boekhandel (ISBN 9789463883467) of door storting van 24 euro op rekeningnr. BE 26 4186 0588 9129 op naam van Doel 2020.

Het boek valt uiteen in vier grote delen. In het eerste deel, “Dorp onder druk”, wordt het relaas gebracht van de vroegste oorsprong van de problemen tot het jaar 2006, met daarin de eerste jaren van Doel 2020. “Alles moet weg” beschrijft de daaropvolgende, bijzonder woelige periode, met gedwongen afbra-

BRUSSEL

Armand De Deckèèèr

Politiek dood was de voormalige MR-coryfee al een tijdje, maar nu is hij daadwerkelijk naar de eeuwige jachtvelden vertrokken. Een waslijst aan titels en functies zullen niet volstaan om de schade die hij met Kazachgate opliep naar het achterplan te verdrijven. Een portret.

Kunstschilder Tijdens de hypocriete fase vlak na het overlijden waarbij de decuius met lof overladen werd, klonk het dat De Decker een “echte Brusselaar” was. Hij was ook “een echte Belg” met een familiale geschiedenis die kenschetsend voor was voor wat in dit vorstendom zoal misgelopen is. Hij was zoon van de schilder Luc De Decker, een volbloed Vlaming wiens wieg in Ninove stond, en een onderwijzeres wiens familiale wortels in de streek van Aalst lagen. Het gezin (er is ook nog een oudere broer, schrijver Jacques De Decker) woonde in Schaarbeek, enkele huizen verwijderd van de woning waar – we

dood hem!

Voorbije zaterdag werd in Gent het boek “Wie zijn relegie verlaat, dood hem” voorgesteld. Het boek neemt de problematiek onder loep van ex-moslims. Mensen dus die de islam verlaten hebben.

“En Doel zal blijven”

Het moment dat u dit nummer onder ogen krijgt, valt nagenoeg samen met de begrafenis van Armand De Decker. Niet zonder reden door sommigen op sociale media als De Deckèèèr omschreven, we komen er dadelijk op terug. Zijn doodsbrief liegt er alvast niet om: de vele functies en titels nopen tot een wat groter formaat dan wat gangbaar is voor de necrologieën van La Libre Belgique. Een vertegenwoordiger van Koning en Leger op de plechtigheid maken het plaatje volledig. De man kon immers niet enkel terugblikken op een resem mandaten en hoedanigheden, nooit gaf ‘le bel Armand’ zoals hij wel eens genoemd werd, blijk van een tekort aan ijdelheid om ermee te pronken.

‘Ce n’est pas la modestie qui l’étouffe,’ om het te zeggen in een taal die alvast niet zijn moedertaal was.

Wie zijn religie verlaat,

verklappen het u graag – dichter en medewerker van dit blad Hendrik Carette (enkele jaren geleden nog Havendichter van Zeebrugge) resideert. De huistaal was voor alle duidelijkheid niet de taal van Molière, maar beide zonen liepen er wel school in. Wellicht een gevolg van het klimaat dat zo kenmerkend was voor het naoorlogse Brussel.

Hoe dan ook, De Deckèèèr was een gretige leerling van het België van toen. Wanneer het goed uitkwam, kon hij met zijn tweetaligheid pronken. Maar in heel wat andere gevallen kon hij, voor de eer en glorie van zijn achterban, de nodige anti-Vlaamse dedain aan de dag leggen. Schizofrenie is altijd al een wezenskenmerk van dit land geweest en hij incarneerde het als geen ander. De ouders verlieten de Ezelsgemeente begin jaren zeventig voor een optrekje in de geboortestreek van vader Luc, terwijl Armand zijn heil in Ukkel ging zoeken. Per slot van rekening paste dat beter bij een man van zijn stand. Het is bovendien geen pretje om in een getto te wonen, want dat is precies wat de straat van zijn jeugdjaren inmiddels geworden was.

Kazachgate Minister, Senaatsvoorzitter, burgemeester, hij was het allemaal. En toen kwam het Kazachgate-schandaal, dé smet op zijn blazoen. In 2011 zou hij op vraag van de Franse president Sarkozy zijn tussengekomen om de afkoopwet versneld door het Belgisch parlement te jagen. Dat moest de Oez-

beeks-Belgische zakenman Patoch Chodiev ten goede komen; een einde aan zijn vervolging was immers als voorwaarde gesteld om een forse bestelling bij enkele Franse bedrijven te plaatsen. De Decker zou voor zijn goede werken enkele honderdduizenden euro’s gekregen hebben, ook al beweerde hij dat hij enkel als advocaat-tussenpersoon fungeerde en het geld een ereloon was. Met enig cynisme lazen we daags na zijn overlijden dat de vervolging aan zijn adres stopgezet werd.

Graaigedrag Los van de juridische gevolgen die hem boven het hoofd hingen, was vooral de politieke averij die hij geleden had erg groot.

Toen hij in verdenking gesteld werd in mei vorig jaar, weigerde hij ontslag te nemen uit zijn functies, maar hij trok wel de deur van de MR achter zich dicht. Daar zat hij dan in het Brussels Parlement, eenzaam en alleen.

Zijn echtgenote zat wat verderop, zij het nog steeds als lid van de MR. Want vergis u niet, enig graaigedrag is het echtpaar nooit vreemd geweest.

De Decker werd zeventig, jong naar de huidige normen. Over de doodsoorzaak bleef men erg discreet, zij het dat zijn vriend en advocaat suggereerde dat hij “gezondheidsproblemen”. Hij liet ook verstaan dat de commotie rond Kazachgate alles misschien wel heeft versneld. Wie zei ook weer dan een jong politicus een prachtige toekomst heeft, maar een oude rot in het vak op een vreselijk verleden terugblikt? De pertinente vraag hier is hoeveel ‘vrienden’ Armand eraan overgehouden heeft. Gezichten spotten op zijn uitvaart, dat zou wel eens interessant kunnen zijn.

KNIN.

De uitnodigingen voor de boekvoorstelling waren strikt gelimiteerd en enkel wie op voorhand was ingeschreven, mocht de zaal betreden. Dat alles had te maken met het onderwerp: moslims die hun geloof afvallen, worden bedreigd door hun familie en vrienden. En dat is geen fictie. Een vijftal ex-moslims kwam getuigen over de feiten die ze hadden meegemaakt toen ze de islam verlieten.

Ze worden verstoten door familie en worden fysisch en mentaal bedreigd. Bovendien is er geen gepaste hulpverlening beschikbaar. Moslims die de stap zetten, staan er alleen voor. Officiële hulpinstanties zijn er niet of zijn niet vertrouwd met de problematiek. Meer nog, een ex-moslim die meer dat 800 dreigberichten kreeg op zijn facebookpagina, werd wandelen gestuurd door de politie. Advies van de politie: blokkeer diegenen die u bedreigen op facebook. Maar tegelijkertijd weigerde de politie om een klacht te noteren. Enkele jaren geleden werd daarom de Beweging van ex-moslims in België opgericht. Deze groep mensen wil andere ex-moslims helpen bij hun stap om de islam te verlaten. Daarnaast wil de vereniging de problematiek aankaarten bij de politieke partijen. We zijn benieuwd of zij bij Open Vld en sp.a oren hebben voor de soms schrijnende situaties waarin ex-moslims terecht komen.

Wie in contact wil komen met de vereniging, kan dat via de webstek: www. exmoslim.org Het boek werd uitgegeven bij Polemos en kost 20 euro. 260 blz.; (ISBN 978 94 930 0506 8). Te bestellen via www.polemos. be of telefonisch.

KARL VAN CAMP

Vl@s zoekt: ‘Baanbrekers’ Ploegleiders, genietend van engagement en organisatietalent www.vlaamseactievesenioren.be

Onze naaste buren

20 juni 2019

Ja, daar gaat ie!

Die ‘ie’ is NPO3, het ongeliefde derde net van de publieke televisiezenders.

Clichés Dat is tenminste de theorie. Arie Slob, minister voor Basis- en Voortgezet Onderwijs en Media (ChristenUnie) kwam op vrijdag 14 juni eindelijk met zijn plannen voor de pinnen. Veel was al via de klassieke gunstige wind bekend, maar de minister moest nog wat aftoetsen en afstemmen met de coalitiepartners. Natuurlijk concentreerde de aandacht zich vooral op de omvorming van NPO3, al kwam hier en daar nog wat anders uit de bus.

De uitleg van Slob bij zijn plannen barstte van de clichés. Alles gebeurt ter versterking en niet ter verzwakking van de publieke omroep. Het komt niet in het hoofd op van de minister zich af te vragen waarom de belastingbetaler een publiek pretmedium, tevens het beruchtste reisbureau van Nederland, moet financieren.

De overheid bezit geen circussen, bioscoopcomplexen, speeltuinen, uitgeverijen, kranten en magazines, maar onderhoudt wel met 800 miljoen euro drie televisie- en vijf radiokanalen.

Het zorgenkind NPO3 is inderdaad het zorgenkindje en dat wordt dezer dagen ruimschoots bewezen. Tijdens het wereldkampioenschap voetbal vorig jaar hoorde je nog geregeld stemmen dat het wat minder, zelfs best veel minder mocht zijn op het populairste net NPO1, waar

7

NEDERLAND

ieder wissewasje uitgezonden werd. Al veertien dagen wordt NPO3 ingenomen door het wereldkampioenschap voetbal voor vrouwen, met topwedstrijden als Thailand-Chili. Drie uur lang worden voor- en nabeschouwingen uitgezonden. Natuurlijk durft niemand de bek opendoen over die dagelijkse drie uren, want dat is niet correct. Maar, eerlijk is eerlijk, soms is het een zegen voor de kijkcijfers, want er zijn dagen dat bij topwedstrijden 1 miljoen kijkers een sport zien zonder doodschoppen, en zonder matennaaiers en stervende zwanen. Kortom, wat trager en onhandiger, maar wel voetbal zoals de sport ooit bedoeld was.

Dat succes is nu juist het probleem van NPO3, dat meestal minder goede kijkcijfers boekt. De zender was bedoeld voor een jeugdig en soms ook alternatief publiek. Aanvankelijk slaagde BNNVara erin kijkers te trekken met nog altijd bestaande programma’s als “Spuiten en slikken”. Het overrompelende succes van de smartphone en de asociale media maakten echter grotendeels een einde aan het lineair televisiekijken bij de jeugdigen onder ons.

Sindsdien was een plaats op het programmaschema van de zender een doodvonnis. Natuurlijk wil Hilversum dat speeltje niet opgeven. Welke bureaucratie heeft ooit zichzelf afgeschaft?

Regiozender Maar er moest iets gebeuren. Slob stelt nu voor dat NPO3 een echte regiozender wordt. De grote zendgemachtigden en de bestaande regiozenders kunnen er

programma’s uitzenden over plaatselijke toestanden en gebeurtenissen die ze den volke kond willen doen.

Dat wordt schrikken voor de Randstedelingen, die verbaasd gaan opkijken als ze merken dat Nederland groter is dan hun bubbel. Typisch voor die mentaliteit was de reactie van de nieuwe hoofdredacteur van het NRC/ Handelsblad, die graag een journalist wil aanwerven die zich specialiseert “in het platteland”. Alsof hij een correspondent zoekt voor Fiji. Naast die nieuwe inkleuring voor NPO3 heeft Slob nog wat ideeën die goed vallen bij de media die niet met belastinggeld werken.

Geen reclame voor 20 uur bij de NPO-zenders “om in ieder geval kinderen te vrijwaren daarvan”. Helemaal reclamevrij worden de openbare zenders dus niet. Een zwaardere dobber voor Hilversum is het besluit dat de onlineadvertenties en reclamefilmpjes bij de soms populaire webstekken van de zendgemachtigden moeten verdwijnen. Die inkomsten moeten gereserveerd worden voor de sites van de naar adem en geld snakkende papieren magazines en kranten.

Ten slotte, de minister laat de teugels ook wat vieren voor wie het medialandschap verder wil versplinteren.

Nieuwe aspirant-omroepen mogen het proberen met 50.000 in plaats van 150.000 leden. De reactie van de NPO op al die plannen was te voorspellen: de kleuter spelen die ten onrechte gestraft wordt en tevens dreigen met “een grote bezuiniging die onze hele programmering en programmamakers hard zal raken”.

Weer een reis rond de wereld minder voor de kameraden?

WILLEM DE PRATER

Bloedgeven is geen recht Het bloeddonorcentrum van het Rode Kruis (Sint-Pietersnieuwstraat, Gent) werd bekogeld met verfbommen. De gevel hing vol rode ‘bloedvlekken’. De actie was een reactie op de beslissing van het Rode Kruis om transgenders geen bloed te laten geven. Het zal best kwetsend zijn als je geweigerd wordt als bloeddonor, maar bloedgeven doe je niet voor jezelf.

Er is geen recht om donor te zijn. Het enige ‘recht’ dat telt is dat van de patiënten voor wie dat bloed bestemd is. Zij hebben recht op bloed dat zo veilig mogelijk is. Hier past het woord ‘kwetsbaar’ - dat vaak onterecht gebruikt wordt - wel. De gezondheid van kwetsbare patiënten gaat voor op de gekwetste gevoelens van kandidaat-bloedgevers. Val je in een categorie waarvan het bloed een risico kan vormen, hoe onterecht het in jouw individueel geval ook mag zijn, dan leg je je daarbij neer. Er volgde geen afkeuring op het bekladden van het gebouw van het Rode Kruis. Was het een daad van agressie tegen transgenders geweest en niet een door transgenders (of door activisten die het in hun naam deden), dan was er moord en brand geschreeuwd.

Het Rode Kruis doet dit uiteraard niet uit een drang om te discrimineren. Sinds het wettelijk mogelijk is om op eenvoudige vraag van geslacht te veranderen, kunnen zij via het rijksregisternummer niet meer bepalen of de

persoon een man of een vrouw is. Dat brengt een aantal complicaties mee, onder meer dat bloedwaarden niet kunnen vergeleken worden met de standaardwaarden (die verschillen tussen mannen en vrouwen). Er zijn nog

mensen die geen bloeddonors mogen zijn, zoals iedereen die ooit epilepsie heeft gehad.

Het lelijke vandalisme aan het donorcentrum is dan ook totaal ongepast.

Kwetsbare messentrekker In een appartement van een sociaal woonblok in de wijk Nieuw Gent werd tijdens een ruzie een jongeman neergestoken. De toegesnelde hulpdiensten konden zijn leven niet redden. De dader, een jongeman uit dezelfde wijk, werd snel opgepakt. Even snel was er

De PTB is te Vlaams

De PS hoopte op een linkse Waalse regering, maar door het afhaken van de cdH wordt de liberale MR in Namen zo goed als incontournable. Paul Magnette, de nummer twee van de partij, hoopt nog altijd op een Waalse PS-Ecolo-regering met gedoogsteun van de PTB in de oppositie. Maar, het wantrouwen ten opzichte van de neocommunisten in Wallonië is groot: de PTB/PVDA heeft Vlaamse wortels en bovendien zijn een aantal Waalse verkozenen Vlamingen.

Het taalgebruik was een schok voor PS-voorzitter en ex-premier Elio Di Rupo, toen het PTB/PVDA-topduo Raoul Hedebouw en Peter Mertens in Namen op de koffie kwam. De neocommunisten gooiden de deur voor een Waalse coalitie dicht en Hedebouw deed dat met de nodige bombarie: “Di Rupo beloofde ons rode wijn, maar het werd een slechte rosé aangelengd met water.”

Di Rupo, die zich in Wallonië nog altijd als een afstandelijke president gedraagt, kan daar moeilijk mee omgaan.

Hij wou snel de bladzijde van de PTB omdraaien. Gevolg: een Waalse regering zonder cdH (die al had verklaard voor de oppositie te kiezen) of PTB betekent dat de liberale MR incontournable is voor een Waalse regering. Want PS en Ecolo hebben geen absolute meerderheid.

Met de MR, of toch radicaal-links?

De liberalen aan boord halen ligt heel moeilijk voor een deel van de rode achterban. En voor de kaders. PS en MR hebben samen een meerderheid in het Waals Parlement, maar zo’n regering zou voortdurend op links worden aangevallen door zowel de PTB als Ecolo.

Vandaar dat een paars-groene regering de voorkeur geniet. Al ziet de Luikse logeconnectie wel iets in een PS-MR-koppel.

Paul Magnette, de nummer twee van de partij, wil echter een radicaal-linkse regering niet uitsluiten.

Desnoods wordt met de PTB gepraat om een PS-Ecolo-coalitie te steunen vanuit de oppositie. Vraag is of dit realistisch is. Bij elk dossier zullen de neocommunisten zwaar onderhandelen. Ondertussen zijn de vaak zo zwijgzame Waalse ondernemerskringen in actie geschoten.

De werkgeversfederatie Union Wallonne des Entreprises (UWE) waarschuwt voor een regering waarbij de communisten betrokken worden. Dat zou Vlaamse investeerders afschrikken. In theorie kan het in Wallonië nog veel richtingen uit. En zelfs als er net als in Brussel een akkoord is tussen partijen om te onderhandelen over een formatie, dan moet die nog slagen.

De PTB/PVDA lijkt echter definitief uitgesloten. Onder andere om een reden die weinig vermeld wordt.

Namelijk dat de partij ondanks de successen in Wallonië een té Vlaams profiel heeft. En zich ook in de communicatie als een Vlaamse partij gedraagt: zeer direct, niet om de pot draaien.

Dat zijn ze in Franstalig België niet gewoon. De PS kent ook de oorsprong van de weliswaar Vlaamse partij. Het is het maoïstische Amada, dat pas in Wallonië verankerd raakte toen vooral Vlaamse artsen er antennes van “Geneeskunde voor het Volk” hadden opgezet.

een hulpverlener (zijn identiteit wordt niet vermeld) die in de krant kwam uitleggen dat het gaat om “kwetsbare mensen” en dat dit het gevolg is van “hoe er naar sociale huisvesting wordt gekeken”. Hij wist ook te vertellen dat er in elk woonblok wel een appartement is dat door drugdealers is ingepalmd. “En niemand kan er iets aan doen, want als je de situatie opkuist, komen er gewoon nieuwe in de plaats.” Het kan, volgens hem, alleen worden opgelost als de overheid veel meer geld voor sociale woningen uittrekt. Het is dus (alweer) de schuld van de samenleving. Niet van de huisvestingsmaatschappij WoninGent, niet van de beleidmakers van de stad en al helemaal niet van de daders. In deze wijk krioelt het van welzijnswerkers en vzw’s die allerlei leuke projecten opzetten met subsidiegeld.

Als het werkelijk zo is dat dealers er vrij spel hebben en er mensen ongestraft kunnen intimideren, dan plegen de welzijnswerkers die dit weten, schuldig verzuim. Dit soort anarchie geeft criminelen vrij spel en laat hun slachtoffers in de steek. Honderdduizenden euro’s belastinggeld uitstrooien om leuke dingetjes te doen, maar niet investeren in veiligheid (er hangen zelfs geen bewakingscamera’s), dat is misschien progressief, maar zeker geen sociaal beleid.

MATHILDIS

WALLONIE Het is ook zo dat het partijbureau met negen leden uit zes Vlamingen bestaat.

Di Rupo en consorten weten dat. Men mag niet vergeten dat de PS nog altijd een sterke Waalse reflex heeft.

De vrees voor Vlaamse bemoeienis in eigen gouw wordt gewantrouwd. Zelfs als die Vlamingen extreemlinks zijn.

Vlaamse wortels en Vlaamse verkozenen Toen de RTBF voor de verkiezingen een voorzittersdebat van de Franstalige partijen organiseerde, was ook de PTB uitgenodigd. Voorzitter Peter Mertens ging niet in op de uitnodiging. Hij zat liever in Terzake. Het zou wat geweest zijn, een Vlaming aan de debattafel met Di Rupo, Michel en consorten. Mertens wou zich laten vervangen door Raoul Hedebouw, maar dat botste op een veto van de PS, altijd invloedrijk bij de RTBF. Raoul Hedebouw, zoon van een Limburgs-WestVlaams koppel, wordt trouwens ook met enig wantrouwen bekeken. En hij is niet de enige. De Vlaamse wortels, ja zelfs het Vlaamse DNA bijna van de partij, wordt duidelijk als we zien wie er verkozen is. In de Kamer veroverde Sofie Merckx, dochter van Kris Merckx, een zitje. Niet voor Antwerpen, wel voor … Henegouwen.

Ze is arts in Charleroi. Gaby Colenbunders, ex-Ford Genk, is voor de Kamer in Luik verkozen. En dan is er nog Thierry Warmoes (Namen), die twintig jaar geleden naar Wallonië verhuisde. Zij kunnen straks hun eed in het Nederlands afleggen, maar als Waalse verkozenen behoren ze tot de Franse taalgroep.

PICARD

8

Actueel

20 juni 2019

ZUID-AFRIKA

Afrikaners, waarheen?

Een blijvend hoge uitwijking, het drukt de president van Zuid-Afrika op feiten waaraan hij niet ontkomen kan. Intussen is de vakbond Solidariteit met een grootscheeps plan voor de pinnen gekomen.

Met 7.857 mensen die in de periode maart 2018-maart 2019 het land voor Nieuw-Zeeland verruilden - alweer een toename vergeleken met de vorige jaren - werd eens te meer het probleem van de sterke uitwijking uit Zuid-Afrika onder de aandacht gebracht. Volgens de Amerikaanse denktank Pew Research Center zouden eind 2017 al meer dan 60.000 Zuid-Afrikanen een nieuwe stek in dat land hebben gevonden. Het onderzoekscentrum stelde trouwens het aantal Zuid-Afrikanen dat toen in het buitenland werkte op 900.000.

Nieuw-Zeeland stond op de vierde plaats na het VK (210.000), Australië (190.000) en de VS (100.000).

Veiligheid, werk en een kindvriendelijke omgeving zouden daarbij de voornaamste troeven van het land zijn.

Maar het zijn niet alleen blanken die Zuid-Afrika verlaten. Reeds in 2017 bleek uit een verslag van het Zuid-Afrikaanse ministerie van Binnenlandse Zaken dat geschoolde

zwarten in een sneller tempo vertrokken dan blanken. Op dit ogenblik zouden voor elke geschoolde die zich in Zuid-Afrika vestigt er acht wegtrekken. Probleem is daarbij dat de Zuid-Afrikaanse regering niet precies weet hoeveel van haar onderdanen in het buitenland zitten. De jongste studie waarover de regering beschikt, handelt over de periode 1989-2003. En volgens Johannes Wessels, directeur van The Enterprise Observatory of South Africa, waren reeds in 2008 de redenen voor de uitstroom bekend. De overheid heeft het probleem echter steeds genegeerd, en onder Zuma was het al “rechtstellende actie” (positieve discriminatie) en “zwarte economische bemagtiging” die de klok sloegen.

Vraag is hoe lang de economie dit nog kan verdragen.

4,5 miljard rand Wie ondanks alles niet bij de pakken bleef zitten, is de vakbond Solidariteit, de organisatie die zich

om de minderheden bekommert.

Begin juni raakten onder het motto “Veg en bou” plannen bekend voor een alternatief (Afrikaanstalig) privaat schoolstelsel met inbegrip van de verdere uitbouw van het reeds bestaande Academia tot een volwaardige universiteit en een reeks initiatieven op de werkvloer, waaronder de oprichting van beroepsgilden. Het hele project zou gespreid worden over vijf jaar en niet minder dan 4,5 miljard rand (270 miljoen euro) kosten. Solidariteit meent immers dat, hoewel emigratie een probleem is, de meerderheid der blanken toch in Zuid-Afrika zal blijven. En dit ondanks het feit dat de staat zienderogen verzwakt en steeds minder vriendelijk met de minderheden omgaat.

In het kader van het project zou Afriforum, een nevenorganisatie van Solidariteit, die zich om de burgerrechten bekommert, ook verder gaan met het aanhangig maken bij het gerecht (en de Verenigde Naties) van discriminerende handelingen waaraan die staat zich door bevoordeling van zwarten schuldig maakt. Ook de veelbesproken grondonteigeningen zonder vergoeding van de laatste tijd passen in dat plaatje. Dit heeft bijvoorbeeld Malema’s radicale EFF zuur opgebroken toen die mensen aanzette om gronden van blanken te bezetten en daarvoor door Afriforum voor het gerecht werd gedaagd. Met als resultaat een reeks boetes voor een totale som van 33.000 euro (waarvan intussen 20.600 euro is betaald) ten voordele van de aanklager. Kallie Kriel, uitvoerend hoofd van Afriforum, maakte inmiddels bekend het geld te zullen gebruiken bij verdere gerechtelijke stappen tegen die onteigeningen.

JAN VAN AERSCHOT

Nieuwe premier in de provincie Noord-Kaap Al maakt de eerste zwaluw de lente niet, ik ben blij dat ik over mijn geliefde Zuid-Afrika eens een stukje met een positief regenboogkleurtje mag plegen. In de nasleep van de jongste verkiezingen heeft de provincie Noord-Kaap op 22 mei een nieuwe premier gekregen: dr. Zamani Saul (ANC).

Hij heeft aan de universiteit van de Vrystaat in Bloemfontein een meestergraad in ontwikkelingsstudies behaald en aan de universiteit van de Westkaap in Kaapstad een meestergraad in de rechten. Niet onverdienstelijk van de man, maar het is niet daarom dat hij een artikel in ’t Pallieterke waardig is. Wel omwille van de manier waarop hij zich van de gemiddelde ANC-politici lijkt te onderscheiden. Bij zijn inhuldiging beloofde de nieuwe provinciale premier dat hij, in plaats van belastinggeld te vermorsen aan de aanschaf van nieuwe ‘karre’ voor zijn ministers, te willen investeren in de aankoop van 23 nieuwe ziekenwagens.

Ook beloofde hij een ‘zichtbare’ premier te willen zijn, minder in een gerieflijk kantoor, meer tussen de mensen. Leiderschap betekent niet roem najagen, zei hij, maar wil zeggen verantwoordelijkheid dragen om mensen te dienen. Als eerste burger van de provincie noemde hij zich “niet gek van rode-loper-feestelijkhe-

den”. “Wij zijn geen beroemdheden”, zei hij, “en als ik een rode mat zie, zal ik die zelfs weghalen.”

Grote plannen heeft de doctor in de rechten wel: een provinciale mijnmaatschappij oprichten en een provinciale voetbalploeg uit de grond stampen. Volgens dr. Saul worden te veel Zuid-Afrikaanse grondstoffen naar andere landen vervoerd, met alle nadelige gevolgen van dien voor de werkgelegenheid van de eigen bevolking. In zijn provincie wil hij daar alvast iets aan doen door meer veiligheidspersoneel en meer onderhoudspersoneel aan werk te helpen.

Vriend van Orania Wat vrienden van Zuid-Afrika, en van de volksstaat in spe Orania in ’t bijzonder, graag over deze premier zullen lezen, is dat hij bij zijn aantreden gelukwensen heeft gekregen van de president van Orania, die eraan herinnerde dat dr. Saul eind vorig jaar nog in Orania op bezoek was geweest en de ontwikkeling van die nijvere Afri-

kanerstaat in wording op de voet volgt. Trouwens, bij zijn jongste bezoek zijn gesprekken gevoerd over wederzijdse erkenning en samenwerking.

De president van Orania, John Strydom, opvolger van Carel Boshoff, liet weten dat hij uitkeek naar opbouwende samenwerking met de nieuwe premier en zijn regering en zei erop te betrouwen dat wederzijdse erkenning en respect een stevige basis zullen vormen voor goede relaties in de toekomst. Hij rekent op blijvend begrip voor de ‘Orania-manier’ om zelf verantwoordelijkheid te dragen voor zijn ontwikkeling, zowel economisch als sociaal. Een niet te onderschatten aspect daarvan, luidt de niet zo stille wenk van president Strydom, is de verdere uitbouw van Orania’s infrastructuur met eigen hulpbronnen. Zou het kunnen dat er vanuit de NoordKaap over ‘die Grootrivier’ een fris windje over een verkrampt Zuid-Afrika gaat waaien? Dromen mag...

HECTOR VAN OEVELEN

Buitenlands spervuur Oostenrijk als voorbeeld Ondanks de verzwakte positie van de FPÖ heeft het Oostenrijkse parlement de sluiting goedgekeurd van het King Abdullah bin Abdulaziz International Centre for Interreligious and Intercultural Dialogue. Zoals uit de naam al blijkt, is dat een Saoedische instelling. Officieel is die sluiting een reactie op de ernstige schendingen van de mensenrechten in Saoedi-Arabië. Het Oostenrijkse voorbeeld verdient zeker navolging, die niet beperkt zou mogen blijven tot Saoedische centra. Want natuurlijk zijn de Saoedi’s niet de enigen die met een ongelooflijke hypocrisie in het Westen mekkeren over “vrede” en “interreligieuze dialoog”, terwijl zij in eigen land in naam van de islam alle niet-moslims vervolgen en alle oppositiebewegingen verpletteren.

Turkije, Iran en de Palestijnse Autoriteit doen juist hetzelfde, al kunnen die er minder geld tegenaan gooien dan de Saoedi’s. De meeste van die centra voor “interreligieuze en interculturele dialoog” in het Westen zijn frontorganisaties die zich in werkelijkheid bezighouden met het monddood maken en/of intimideren van islamcritici en het propageren van de sharia en het salafisme. In die propagandastrijd gebruiken zij de begrippen “racisme”, “discriminatie” en “islamofobie” als massavernietigingswapens. In de ideeënstrijd zijn dat de tegenhangers van chemische, nucleaire en biologische wapens.

Marx, Allah en de mammon De meeste Amerikaanse universiteiten zijn broeihaarden van marxistische, feministische, antiblanke en pro-islamitische agitatie, nog veel erger dan in Europa.

Maar Georgetown University is zelfs in dat ontaarde academische wereldje een dieptepunt, en dat komt niet alleen door zelfhaat, ideologische blindheid en politiek fanatisme, maar ook door ouderwetse hebzucht. Georgetown University vereert niet alleen Marx en Allah, maar ook de mammon.

Een belangrijke factor daarbij is het Prince Alwaleed bin Talal Centre for Muslim-Christian Understanding, een Saoedische constructie die deel uitmaakt van de universiteit! Die prins in kwestie is natuurlijk een Saoedi. De universiteit kreeg daarvoor miljoenen dollars. Uit een recent onderzoek van het Department of Education, vergelijkbaar met ons Ministerie van Onderwijs, is gebleken dat de universiteit van twee islamitische walletjes at: ze kreeg ook voor honderden miljoenen dollars illegale financiering uit Qatar, dat berucht is als sponsor van islamitische terreurorganisaties en een gezworen vijand is van de Saoedi’s.

Ook de universiteit Texas A&M ontving illegale giften uit Qatar.

Maar daarbij bleef het niet. Tijdens het onderzoek ontdekte men nog andere verdachte contacten van Georgetown University met Saoedi-Arabië en met de Russische “cybersecurity” firma Kaspersky Lab. Zowel Georgetown als Texas A&M moeten bovendien inzage geven van de financiering die ze hebben gekregen van de Chinese bedrijven Huawei en ZTE, die allebei verdacht worden van spionage.

We beweren niet dat al die linkse universiteiten zich als prostituees gedragen die “het” alleen maar voor geld doen. De meeste linkse professoren en rectoren heulen zelfs met linkse en islamitische dictaturen zonder dat ze ervoor betaald worden.

Moedige aartsbisschop De meeste katholieke bisschoppen in de westerse wereld zwem-

men gewoon mee met de politiek correcte stroom. Ze durven hun eigen principes niet meer verdedigen en ze durven nog nauwelijks openlijk stelling nemen in ethische dossiers. Een typisch voorbeeld was kardinaal Danneels, die geen kik gaf tijdens de debatten voorafgaand aan de abortuswet, en die pas achteraf commentaar leverde, toen het kalf al verdronken was. De Argentijnse aartsbisschop Hector Aguer is een uitzondering op die algemene weekdiermentaliteit. In de eerste aanloop naar de verkiezingen, die pas op 27 oktober gehouden worden, verklaarde hij dat katholieken een doodzonde begaan als zij stemmen voor kandidaten of partijen die voor abortus zijn. Hij voegde eraan toe dat niet alleen het recht op leven bedreigd wordt, maar ook het recht om gewetensbezwaren tegen abortus te formuleren. Het recht op vrije meningsuiting voor conservatieve christenen dus. Die mogen zelfs niet meer luidop zeggen dat ze abortus, homoseksuele praktijken of geslachtsveranderingen immoreel vinden. Het is een uitwas van de politieke correctheid die we ook in Europa, Canada en de VS zien. Denk maar aan de manier waarop de katholieke Italiaanse kandidaat-Eurocommissaris Rocco Buttoglione in 2004 werd afgemaakt. En als u dat nog eens wil nalezen, dan zal u ontdekken hoe weinig daarvan op internet nog terug te vinden is. Tenzij u Italiaans of Pools kent.

Saheloorlog Een aanval door islamitische Fulani-herders op een dorp van christelijke boeren is in Nigeria al zo gewoon dat het nog nauwelijks onze media haalt. En áls dat toch al eens gebeurt, dan moffelt men het jihadaspect weg met de bewering dat het om “etnische conflicten” zou gaan. De jihadisten van de Fulani in Nigeria zijn al even berucht als Boko Haram. Maar op 9 juni voerden de Fulani een aanval uit op Sobame Da, een dorp van animistische Dogon, een landbouwvolk van hoogstens 800.000 mensen. Sobame Da ligt niet in Nigeria, maar in Mali. De Fulani brulden “Allahu Akhbar!” terwijl zij mensen doodschoten, vee roofden en het dorp in brand staken. Ja, de oude jihad zoals in de tijd van Mohammed. Van de 300 Dogon die in Sobame Da woonden, werden er 95 afgeslacht en 19 zijn nog vermist. Dat bloedbad is slechts één klein facet van een veel grotere tragedie die Mali, Burkina Faso en Niger treft: een nieuwe golf van jihad. De drijvende krachten daarachter zijn IS en al-Qaida. Die maken handig gebruik van bestaande etnische tegenstellingen en conflicten, maar die bestaan al eeuwen. Zonder het islamitische element bleven dat kleine brandjes, die snel weer uitdoofden.

Maar de jihad heeft daar - figuurlijk - napalm over uitgegoten en die kleine brandhaardjes vormen nu een allesverslindende vuurzee.

Sinds november vorig jaar zijn bij 1.200 aanslagen en overvallen in die drie landen al 5.000 doden gevallen. Ruim 150.000 mensen zijn op de vlucht. En tenzij er een wonder gebeurt, is dat nog maar een begin. Mali, Burkina Faso en Niger zijn kleine, arme, corrupte, inefficiënte en intern verdeelde staatjes.

Zij zijn niet opgewassen tegen de beroepsmoordenaars van al-Qaida en IS, die over moderne wapens, een mobiliserende islamitische ideologie en massa’s geld beschikken. Nog even, en de IS-strijders en -bruiden die naar Europa zijn teruggekeerd, kunnen naar het nieuwe kalifaatgebied in de Sahel vertrekken, voor een nieuw rondje onthoofdingen en slavenhandel.

Het nabije buitenland

20 juni 2019

DE VLIEGENVANGER VAN MARINE LE PEN Om zoveel mogelijk politici los te weken van de conservatieve Les Républicains doet Marine Le Pen van het Rassemblement National een beroep op Thierry Mariani, ex-minister van Les Républicains en op 26 mei op de lijst van RN verkozen voor het Europees Parlement.

De kloof tussen de twee grootste politieke krachten in Frankrijk is zeer breed. Zowel op economisch, maatschappelijk als cultureel vlak verschillen La République en Marche (LREM) van president Macron en het Rassemblement National (RN) van Marine Le Pen enorm van elkaar. Maar ze hebben toch iets gemeenschappelijk: een einde maken aan de klassieke linksrechts opdeling in het Franse politieke landschap en zo de traditionele partijen electoraal ‘opeten’. Met de PS is dat ondertussen min of meer gelukt. Die partij flirt met de kiesdrempel.

Les Républicains (LR), erfgenamen van het neogaullisme en de klassieke rechterzijde houden beter stand. Al is de partij sinds de nederlaag bij de Europese verkiezingen - de kaap van de 10 procent werd niet gehaald - in een existentiële crisis terechtgekomen. De partij staat op instorten. Bij een stemming over de beleidsverklaring van eerste minister Edouard Philippe in de Assemblée Nationale en de Senaat stemden slechts 91 van de 248 LR-verkozenen of 36,7 procent tegen. De partij wordt door waarnemers meer en meer “Macron-compatibel” genoemd. Het gevolg van een proces dat al een tijd bezig is.

Binnen Les Républicains is er een beweging – Agir – die al sinds 2017 bezig is parlementairen ertoe aan te zetten samen met de regeringspartij LREM te stemmen wanneer grote dossiers worden behandeld. Een strategie die lijkt te slagen. Zal Macron die partij opslorpen, onder andere dankzij een centrumrechts economisch beleid?

“La Droite Populaire” Zover zijn we zeker niet. Ook het Rassemblement National van Marine Le Pen zit niet stil. Naar analogie met de LREM van Emmanuel Macron is de rechts-radicale partij begonnen met een soort van satellietorganisatie. Een vliegenvanger voor Marine Le Pen zouden we kunnen zeggen, waarbij leden van Les Républicains ertoe worden overhaald om naar het Rassemblement National over te stappen. Een centrale rol is daarbij weggelegd voor Thierry Mariani (60). Deze ex-minister van Verkeer onder Nicolas Sarkozy werd op 26 mei verkozen op de RN-lijst van Le Pen en Jordan Bardella bij de Europese verkiezingen. Samen met Jean-Paul Garraud, een voormalig LR-parlementslid, hebben ze besloten om ‘La Droite Populaire’ te activeren, een beweging die al bij Les Républicains bestond en een soort van rechts geweten was van de partij. Nu moet La Droite Populaire de ‘antichambre’ van het Rassemblement National worden.

Breder gaan om te winnen Officieel is het niet de bedoeling dat een deel van LR wordt opgeslorpt. Wel om een aantal verkozenen te verenigen rond een “gezamenlijk programma”. De term doet denken aan het ‘programme commun’ van François Mitterrand in de jaren zeventig tussen socialisten en communisten. Het hielp Mitterrand om het Élysée te veroveren, en tegelijk de communisten klein te krijgen.

Dat zou wel eens de strategie kunnen zijn van Le Pen en consorten: samen met een deel van Les Républicains sterk genoeg worden om president Emmanuel Macron te verslaan. Want in de huidige omstandigheden zal Le Pen bij elke directe confrontatie in het zand bijten.

GOD EN POLITIEK Allicht is er in West-Europa geen andere beroepstak waar God minder aanwezig lijkt dan de politiek. Als machtsgeile types met persoonlijkheidsstoornissen tijdens hun leven al een beroep willen doen op de Heer, dan is het vaak uit strategisch eigenbelang. In Engeland stichtte Hendrik VIII niet voor niets zijn eigen kerk. Wist u trouwens dat het oudste stukje uit het Nieuwe Testament bewaard wordt in een bibliotheek te Manchester?

De Britse schrijver en linkse activist George Monbiot was in november 2018 te gast in cultuurhuis ‘De Singel’ te Antwerpen. Daar kwam hij tot volgende felle uitspraak: “We zijn een samenleving van mensen die zichzelf opofferen terwijl ze bestuurd worden door psychopaten.” Een gelijkaardige stelling stond vorige week in het dagblad The Guardian. Daar ging een psychotherapeut nader in op de voorzittersverkiezing bij de Conservatieve Partij. Het besluit? Politiek trekt buitensporig vaak ‘foute’ types aan. In het beste geval gaat het om machtsgeile personen, in het slechtste geval spreken we van regelrechte psychopaten.

Machtsgeile psychopaten In The Guardian werden nagels met koppen geslagen. In plaats van hun onverwerkte trauma’s te leren kaderen en iets te doen aan hun persoonlijkheidsstoornissen, projecteren politici hun eigen demonen op de samenleving. Dan wordt het gevaarlijk. Hoeveel machtsgeile bewindvoerders, in de geschiedenis, lieten hun volk niet ten strijde trekken? In plaats van te vervallen in moordpartijen zouden deze politici beter hun eigen gedragingen (laten) analyseren. Dat vraagt echter moed. In psychotherapie leert een mens - in dit geval de beroepspoliticus - dat niet noodzakelijk de anderde enige oorzaak van vijandschap is, maar dat hijzelf ook het probleem kan zijn.

Om de zoveel tijd wordt de idee geopperd om politici, vooraleer ze beleidsverantwoordelijkheid mogen nemen, te onderwerpen aan psychologische testen. Een drastisch voorstel? Jazeker. Maar daarom nog niet compleet idioot. Over de agressieve en rancuneuze gedragingen van Donald Trump zijn al boekenkasten vol geschreven. Indien rare snuiter Boris Johnson de volgende leider van de Conservatives wordt en Theresa May opvolgt als Prime Minister, zal hem vast en zeker dezelfde eer te beurt vallen. Johnson won de eerste stemronde van de Conservatieve voorzittersverkiezing, vorige week, met ruime voorsprong.

Eigenschappen van de politiek In Nederland deed mediaonderneemster Marianne Zwagerman enkele weken geleden een felle uitspraak. Ze riep behoudsgezinde burgers op om niet op het Forum voor Democratie te stemmen, maar vanaf nu te kiezen voor de orthodox-protestantse mannenbroeders van de SGP. Zwagerman: “SGP-leider Kees Van der Staaij, dat is Thierry Baudet zonder persoonlijkheidsstoornissen.” Deze polemische uitspraak brengt ons bij een interessante vraagstelling. Zijn religieuze mensen minder labiel dan atheïstische of agnostische politici?

Indien dit zo is, dan blijkt de ‘rustige vastheid’ van Van Rompuy nog niet zo dom te zijn.

“De uitingen van een zondig leven zijn bekend, zoals ontucht, onreinheid, losbandigheid, afgodendienst, toverij, vijandschap, twist, afgunst, woede-uitbarstingen, intriges, ruzies, partijdigheid, jaloersheid, drinkgelagen, orgieën en dergelijke dingen meer”, zo leert ons de Bijbel (Galaten 5;19). Iedereen die het politieke bedrijf wat kent of volgt, weet dat enorm veel van die negatieve eigenschappen deel uitmaken van de politieke wereld. Sterker nog, de politiek lijkt vaak uitsluitend

Vriend van Rusland en Syrië Eén zaak speelt in het nadeel van vliegenvanger of bruggenbouwer Mariani: zijn hartelijke relaties met het Rusland van Poetin en het Syrië van Bashar al-Assad. Mariani steunde de Syrische president openlijk tijdens de oorlog en ging meermaals op bezoek in Damascus. Nu is het zo dat Fransen daar minder vreemd van opkijken dan andere West-Europeanen.

Syrië is een voormalig Frans mandaatgebied en rechtse politici hebben het altijd beschouwd als een veilige haven, samen met Libanon, voor de christenen die in het Midden-Oosten onder zware druk staan.

Bovendien heeft Jean-Marie Le Pen als FN-voorzitter altijd goede contacten onderhouden met internationale leiders die ‘outcasts’ waren geworden. Maar Marine Le Pen wil die contacten tot een noodzakelijk minimum beperken, in een poging meer respectabel over te komen.

SALAN

ENGELAND te bestaan uit woede, intriges en vijandschap. De orgieën en drinkgelagen later op de avond worden veelal uit de pers gehouden.

“De vrucht van de Geest is liefde, vreugde, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, vertrouwen, zachtmoedigheid en zelfbeheersing”, lezen we tevens in de brief van Paulus aan Galaten. De Geest van God lijkt, zelfs na Pinksteren, wel erg ver weg te zijn in de politiek. Hoeft het te verbazen dat koning Hendrik VIII, bekend voor zijn losbandigheid, talloze huwelijken en meedogenloosheid, zich afscheurde van de Rooms-Katholieke Kerk? In Engeland ontstond de Anglicaanse Kerk omdat de paus dwars ging liggen bij de ontbinding van het eerste huwelijk dat de Engelse vorst gesloten had. “Dan maar een eigen kerk”, dacht psychopaat Hendrik VIII. En zo gebeurde. Vanaf 1534 werden de eigendommen van de Rooms-Katholieke Kerk in Engeland aangeslagen en behoorden zij de Engelse kroon toe. Vandaag telt de Engelse kerk ongeveer 13 miljoen leden.

Wereldwijd zijn het er ongeveer 85 miljoen.

Johannes in Manchester De eerste beleidsdaad van Boris Johnson, indien hij premier wordt, zal zijn het conflict met Brussel op te zoeken en een harde Brexit te bekomen. Het zou voor de (mogelijk) toekomstige partijleider nuttiger zijn eens een uitstap naar Manchester te maken, om tot bezinning te komen. Daar, in de John Rylands-bibliotheek, bevindt zich immers een fragment uit het Johannesevangelie. Naar schatting dateert dat stukje papier - amper 9 op 6 centimeter - van voor het jaar 200. Het vormt daarmee het oudste stukje Nieuwe Testament dat, tot dusver, op aarde is teruggevonden.

LVS

Bei uns in Deutschland

Zulke steden zijn natuurlijk broedplaatsen voor utopische ideeën en illusies. De socialistische utopieën uit de negentiende eeuw hadden tenminste nog een band met de trieste realiteit van sloppenwijken en fabrieken met lawaaierige machines.

De groene utopie is zelfs daarvan vervreemd. De Franse gele hesjes zijn een revolte tegen Parijs, de Duitse Groenen zijn een revolte tegen de realiteit van het echte Duitsland, waar bijvoorbeeld nog aan landbouw wordt gedaan, waar nog plaatselijk gebrouwen bier wordt gedronken, waar men van mooie auto’s houdt en waar in de architectuur en de feesten nog iets bewaard is gebleven van de oude tradities. Niet veel, misschien, maar genoeg om een heimatgevoel levend te houden.

Stockholmsyndroom?

Er zijn dingen in Duitsland die ik niet begrijp. Zoals de positieve houding van vele inwoners van de voormalige DDR tegenover Rusland. Of nauwkeuriger gezegd, tegenover het regime van Poetin. De oudere inwoners van Saksen, Brandenburg en Thüringen hebben een stuk van hun leven doorgebracht in de verstikkende onvrijheid van de DDR-dictatuur, met zijn schaarste, zijn kadaverdiscipline en zijn alomtegenwoordige verklikkers. En zij zullen allemaal wel weten dat de communisten die in de DDR de leidende functies bekleedden, zoals Ulbricht en Honecker, dat alleen maar konden doen dankzij het Rode Leger dat het land bezet hield. Als we nog verder teruggaan in de tijd hebben die gebieden in 1945 verschrikkelijk geleden onder de wreedheden, plunderingen en massale verkrachtingen waaraan de Sovjettroepen zich schuldig maakten.

Hoe kunnen zij nu sympathie hebben voor een leider als Poetin, die dat gruwelijke Sovjetverleden verheerlijkt en nieuw leven wil inblazen? Is het een soort Stockholmsyndroom? Ja, ik begrijp de teleurstelling van vele Ossies over de dromen van

FRANKRIJK

De bedoeling van La Droite Populaire als ‘vliegenvanger’ voor Le Pen zou erin bestaan om in 2020 op lokaal vlak allianties te sluiten. Zeker het gebied ten noorden en noordoosten van Parijs biedt mogelijkheden voor het RN om zich samen met politici van Les Républicains electoraal te verankeren. Er zouden al verschillende LR-mandatarissen positief gereageerd hebben op de toenadering van Mariani.

Al is er maar één naam bekend: het parlementslid Nicolas Dhuicq die Les Républicains ook effectief heeft verlaten. Er wordt bij het Rassemblement National zelfs gedacht aan het oprichten van satellietorganisaties om ook linkse verkozenen te lokken. Tenslotte is het sociaaleconomisch programma van het RN eerder links.

Right or wrong

HET ZWARTE, HET GROENE EN HET BLAUWE Wie op een kaart van Duitsland de verschillende kiesomschrijvingen inkleurt met de partijkleur van de sterkste politieke groep, van zwart voor de christendemocraten, over rood en groen tot blauw voor AfD, krijgt een overwegend zwart Duitsland te zien, met een blauwe zone in het oosten en enkele rode en groene eilandjes.

Men zou denken dat de CDU/CSU en AfD de macht onder elkaar kunnen verdelen. Maar die kaart is, helaas misschien, misleidend. Die eilandjes zijn steden en daar wonen de meeste mensen. Daar zitten ook bijna alle groenstemmers. Groen is in Duitsland nog meer dan elders een fenomeen van stedelingen, die totaal vervreemd zijn van de natuur, behalve dan via hun beeldschermen, en die ook geen contact en geen voeling meer hebben met de bewoners van het platteland, in de dorpen en de kleine stadjes met hun soms nog middeleeuwse straten.

In Frankrijk is dat een oud zeer. Honoré de Balzac deelde zijn “Études des moeurs au XIXe siècle” niet voor niets op in zes reeksen, waaronder “Scènes de la vie Parisiene” en “Scènes de la vie de provence”. Dat laatste sloeg op het platteland en de provinciesteden, alles buiten het waterhoofd Parijs dus. Parijs en de rest waren toen al twee totaal verschillende landen, ja, verschillende werelden. En de gele hesjes passen helemaal in dat schema. Zij zijn de revolte van “la vie de province” tegen de grootsteden. Maar in Duitsland is dat een relatief nieuw verschijnsel. Met enige ironie zou men de Duitse groenen kunnen omschrijven als de revolte van de stedelingen in hun kunstmatige, moderne bubbel tegen de realiteit van het platteland. Van ver gezien lijken veel Duitse steden met hun hypermoderne hoogbouw op steden uit sciencefictionfilms. Alleen de doorschijnende koepel erover ontbreekt. Die is er wel, maar hij is psychologisch en dus onzichtbaar.

Si la France m’était contée

9

DUITSLAND welvaart die na de val van de Muur nooit helemaal zijn waargemaakt. En ik begrijp hun woede over de nieuwe bezetters waarmee Merkel hen sinds 2015 heeft opgezadeld. Maar hun positieve houding tegenover Poetin begrijp ik niet. Als het van Poetin had afgehangen, zouden de Ossies nog altijd achter muren, mijnenvelden en prikkeldraad leven, als lijfeigenen in een bezet land.

Een Sakser in Sint-Petersburg Mijn onbegrip betreft de AfD, maar in nog hogere mate de Saksische minister-president Kretschmer. Tijdens een economisch forum in Sint-Petersburg werd hij door Poetin in audiëntie ontvangen als een heus staatshoofd. Dat moet hem naar het hoofd gestegen zijn, want prompt beloofde hij te zullen pleiten voor de opheffing van de sancties die tegen Rusland zijn getroffen na de bezetting van de Krim en oostelijk Oekraïne, en hij noemde Rusland een “strategische partner” met “gemeenschappelijke waarden.” Zou Kretschmer diep in zijn hart bewondering hebben voor de manier waarop de oppositie in Rusland wordt verpletterd? In Duitsland lukt dat niet zo best.

Zou Kretschmer echt hopen dat hij daarmee kiezers van AfD kan terugwinnen, zoals sommige commentatoren denken? Dat kan toch alleen maar werken als die kiezers zich niet herinneren hoe laatdunkend en hatelijk hij zich altijd over AfD heeft uitgelaten. Hij heeft nu al aangekondigd wat zijn reactie zal zijn als AfD de verkiezingen in het najaar wint: hij zal desnoods een vierpartijenregering vormen met Die Linke, de Grünen en de socialisten om AfD te dwarsbomen. Hij zal nooit een coalitie met hen sluiten. Hij veracht de AfD. Maar hij geeft wel pootjes aan Poetin. Zoals Merkel pootjes geeft aan Erdogan. Allemaal in naam van de democratie en de mensenrechten, zeker?

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

20 juni 2019

MEDIALAND

FILM was er dan ook snel bij om twijfels te zaaien over de officiële Amerikaanse versie van de gebeurtenissen in de Perzische Golf. En in deze omstandigheden is het voor die krant uiteraard een verplicht nummertje om nog eens te herinneren aan de miskleun van George W. Bush over de befaamde ‘weapons of mass destruction’.

Alleen jammer voor die krant dat Teheran ervoor koos de kiezen op mekaar te houden in plaats van met een alternatieve verklaring voor de dag te komen over wat er met die twee olietankers gebeurd is. Daar sta je dan als kwaliteitskrant, ontmaskerd als de nuttige idioot van een boevenstaat die amper de moeite doet om er wat propaganda tegenaan te gooien.

De ayatollahs moeten gedacht hebben dat ze geen verklaring voor het voorval hoefden te geven, want dat de trumpofoben in de weldenkende pers dat wel voor hen zouden doen.

Twee speciale vriendschappen

Booksmart

Algemene staking tegen Bolsonaro

John Crombez vraagt uitzondering op eigen cumulverbod

New York Times bant cartoons U hebt het zonder twijfel in uw krant gelezen: cartoons komen er bij de New York Times voortaan niet meer in. Aanleiding is een cartoon waarvan sommigen vonden dat die antisemitisch was. Wat er antisemitisch was aan die cartoon, is onduidelijk.

Tom Naegels in De Standaard gaf zelfs toe dat hij het ook niet snapt, een moedige bekentenis in een krant die anders stijf staat van de politieke correctheid, en die sowieso graag meehuilt met de wolven in het linkse bos.

Blijkbaar vinden ‘de media’ het tegenwoordig bijzonder onbetamelijk dat de leider van een land vergeleken wordt met een hond, hoewel diezelfde media enkele jaren geleden de Britse eerste minister Tony Blair maar wat graag en nadrukkelijk de poedel van president George W. Bush noemden. Of zou het eraan liggen dat de hondenversie van Benjamin Netanyahu de Magen David aan zijn halsband droeg, de kenmerkende blauwe davidster die op de Israëlische vlag staat? We vragen ons af of de media evenveel problemen zouden gehad hebben als een hondenversie van Angela Merkel een Duitse adelaar aan de halsband had gekregen.

Wij zien het antisemitische van die cartoon dus niet in, en omdat Tom Naegels het ook niet inziet, denken we dat het deze keer niet aan ons ligt. Meer zelfs, wij denken dat nogal wat van de roepers en de verontwaardigden in de media het eigenlijk ook niet zien, maar voor alle zekerheid toch maar mee roepen dat de cartoon een regelrecht schandaal is. Anderzijds sluiten we niet uit dat het ‘antisemitisme’ in de cartoon voortkomt uit een verwarring tussen de blauwe Magen David op de Israëlische vlag, en de beruchte gele Jodenster. Maar het zou straf zijn als een cartoonist door een zogenaamde kwaliteitskrant als de intellectualistische New York Times voor het oog van de hele wereld neergesabeld wordt als een antisemiet, omdat ze daar in New York hun geschiedenis en hun symbolen niet kennen.

De maatregel om vervolgens alle cartoons uit de New York Times te bannen, kan moeilijk anders omschreven worden als krampachtig en hysterisch. Of misschien was men dat al langer van plan, omdat een cartoon - haast per definitie - altijd op één of andere manier wel iemand kwetst. In het linkse kamp lopen er tegenwoordig zoveel beroepsgekrenkten rond, dat zelfs een onnozele kindertekening met een huisje en een boompje al een storm van verontwaardiging kan opwekken. Daarom: geen cartoons meer in de zuur-linkse New York Times. Tot grote verontwaardiging van een heleboel cartoonisten, die zich op hun beurt niet alleen gekrenkt maar ook gebroodroofd voelen. En zeggen dat enkele jaren geleden de New York Times nog dapper “Je suis Charlie” op de voorpagina schreef!

Groot nieuws op zaterdag, want toen vond in Brazilië een algemene staking plaats, gericht tegen president Jair Bolsonaro. Nu ja, groot nieuws, je zal ze ver moeten gaan zoeken, de presidenten in democratische landen met stevig uitgebouwde vakbonden die niet vroeg of laat tegen een algemene staking aanlopen. Op die manier kan men het eerder merkwaardig noemen dat een president, die door zowat iedereen gekarakteriseerd wordt als ‘extreemrechts’, pas na een half jaar een algemene staking op zijn bord geserveerd krijgt. Blijkbaar gaat het de Braziliaanse vakbonden dan toch niet zo voor de wind. Misschien is de gemiddelde Braziliaan dan toch niet zo ontevreden over het beleid van Bolsonaro. Raar dat die algemene staking er al niet veel sneller kwam…

Opmerkelijk: naast die algemene staking waren er ook betogingen, en in sommige steden kwam het daarbij tot onlusten.

De politie zette daarom traangas in tegen de betogers, maar meer dan dat was het niet. Dat is nog eens wat anders dan in buurland en arbeidersparadijs Venezuela, waar de politie er de hand niet voor omdraait om met scherp op de eigen burgers te schieten, maar daar maakt onze pers veel minder spel over. Blijkbaar mag een brutale linkse president die zijn land sociaal en economisch naar de verdoemenis leidt een pak meer dan een democratisch verkozen rechtse president die enkele broodnodige hervormingen probeert door te voeren om de economie te redden. Het zal wel aan ons liggen, denken we dan…

“Pickx” zet kwaad bloed Verleden week lanceerde Proximus een nieuwe dienst in zijn aanbod: Pickx. En dat zette meteen kwaad bloed bij de vier grote tv-zenders in Belgenland, VRT, VTM, RTBf en RTL. De nieuwe dienst groepeert immers de programma’s van alle zenders samen in categorieën, zodat een kijker niet meer bij elke zender apart hoeft te zoeken wanneer hij zin heeft in een bepaalde serie of film. Handig voor de kijker, dus, maar de grote tv-zenders zijn minder opgezet met het initiatief, om het zacht uit te drukken.

Formeel maakten de vier zenders vooral bezwaren tegen het feit dat Proximus de nieuwe dienst gelanceerd heeft zonder vooraf hun toestemming te vragen. Dat is uiteraard een stevige flater van Proximus, maar, zoals de lezer kan vermoeden, dat is niet de grond van de zaak. Het probleem met Pickx is dat een kijker als het ware zijn eigen kanaal kan samenstellen op basis van zijn voorkeur voor enkele genres, en op die manier zich nooit meer iets hoeft aan te trekken van het bestaan van de ‘klassieke tv-kanalen’. Geen familiezender meer, geen jongerenzender, of wat dan ook. Pickx kapt elke zender gewoon in kleine mootjes, en serveert vervolgens aan elke kijker alleen nog die mootjes waarin hij of zij geïnteresseerd is. Meteen is het ook gedaan met kijkers die afstemmen op één of andere zender, zomaar om te kijken wat er op tv is, of kijkers die na hun favoriete programma op dezelfde zender nog wat blijven rondhangen en daardoor in een volgend reclameblok tuimelen. Of dacht u dat het over iets anders ging dan kijkcijfers en reclame-inkomsten?

Als Molly (Beanie Feldstein, die speelde in “Ladybird”) en Amy (Kaitlyn Dever, had een bijrolletje in “Beautiful Boy”) op de valreep beseffen dat ze heel hun middelbareschooltijd met de neus in de boeken hebben gezeten, maar hierdoor geen betere prestaties hebben geleverd dan hun feestende medestudenten, besluiten ze de laatste kans die ze hebben te grijpen en zich een (eerste en) laatste avond flink te misdragen op het eindejaarshuisfeest van een van de populaire studenten. Maar waar heeft dat feest eigenlijk plaats? En hoe geraken ze daar?

Wat volgt, is grotendeels te voorspellen en niet erg origineel in het genre. De meisjes wagen zich aan een groot avontuur, waarin ze zichzelf, elkaar en anderen beter leren kennen, maar onderweg gaat er - natuurlijk - van alles mis en komen zij in aanraking met drugs, seks, romantiek, drama, nog meer drugs en heel wat vreemde wendingen die betreffende hilariteit 50/50 scoren.

Wilde brengt de simpele premisse van “Booksmart” buiten de grenzen van het genre, door te spelen met de stereotyperingen van het genre, maar ze legt alles er naar mijn mening te dik bovenop. De film is niet alleen feministisch, maar ook LGBTQ-vriendelijk en genderneutraal, en een dikke kritiek op de maatschappij betreffende thema’s als schoonheid, de generatie Z en de relatie tussen tieners en hun ouders. Het idee is groots, en absoluut op zijn plaats, maar helaas neemt de boodschap die Wilde probeert over te brengen de overhand waardoor er een zeer rommelige film overblijft met een flinterdun (of zo goed als onbestaand) plot. Desondanks een film waarvan je zou kunnen houden, zeker als tienermeisje, al is het maar om meer positivisme te verspreiden en jonge meisjes een sterkere kijk op de wereld te geven.

Greta

In deze psychologische thriller van de hand van Neil Jordan (“The Crying Game”, “In Dreams”, “Breakfast on Pluto”), gaat het om een wel heel speciale vriendschap, getypeerd door jaloezie en manipulatie. Met de 66-jarige Franse actrice Isabelle Huppert in de rol van de eenzame weduwe Greta Hideg, en ex-kindster Chloë Grace Moretz (“KickAss”, “Carrie”, “Suspiria”) in de rol van de jonge twintiger Frances die ongewild in haar zwarte web van eenzaamheid verstrikt raakt.

NYT gelooft alles en iedereen, behalve Trump Verleden week werden twee olietankers aangevallen in de Perzische Golf. Wie ze aanviel, is geen uitgemaakte zaak, maar de verdenkingen gaan sterk in de richting van Iran. Het Amerikaanse leger gaf afgelopen vrijdag een video vrij waaruit moet blijken dat de Iraanse Revolutionaire Garde een niet-ontplofte kleefmijn van één van de olietankers kwam weghalen.

In de wereld waarin we leven is het op zich niet zo heel bepalend wie nu precies de aanval uitgevoerd heeft, wel wie vervolgens de mediaoorlog wint en de schuld op een ander kan pinnen. Was het werkelijk Iran? Of was dat het werk van een sectie van de Revolutionaire Garde, die op eigen houtje een aanval op die olietankers uitvoerde? Of waren het de Amerikanen, of de Saoedi’s? Misschien was het Israël, dat een zogenaamde “valse vlag”-operatie heeft opgezet om Iran de schuld te kunnen geven. Misschien was het een valse “valse vlag”-operatie opgezet door Iran, om te doen lijken alsof het de Amerikanen en hun geallieerden waren die een “valse vlag”-operatie hadden uitgevoerd. Voer genoeg om de gekste samenzweringstheorieën te verzinnen. Misschien ziet u in de volgende Pano-reportage van Tim Verheyden wel dat het feitelijk een actie van Schild & Vrienden was, om via een derde wereldoorlog de macht te kunnen grijpen in Vlaanderen! Wie zal het zeggen?

Een krant die werkelijk eender wat en eender wie wil geloven, is de New York Times. Behalve dan wat de president van de Verenigde Staten beweert, als hij een Republikein is, want dan staat reeds van tevoren vast dat hij liegt. De New York Times

Twee vriendinnen met een speciale vriendschap. Een positieve vriendschap, waarin de liefde voor zichzelf en elkaar het wint van het normaal typerende gedrag van zelfhaat, jaloezie en manipulatie. Het is een frisse wind die debuterend regisseur en actrice Olivia Wilde in het genre van de highschoolfilm blaast. Velen zullen naar “Booksmart” refereren als het vrouwelijke equivalent van “Superbad” (2007), maar “Booksmart” is veel meer dan dat. Hoewel, niet noodzakelijk in de positieve zin.

Media nagelen Dries Van Langenhove alweer erg voorbarig aan het kruis

Als Frances op een dag in de metro een handtas vindt, brengt ze die goedhartig terug naar het huis van de rechtmatige eigenaresse. Rouwend om haar gestorven moeder, ontwikkelt Frances een speciale vriendschap met Greta, die beweert eenzaam te zijn door het vertrek van haar dochter naar Parijs en het overlijden van haar man. Maar als Frances in het huis van Greta per ongeluk een verkeerde kast opentrekt, neemt alles plots een onrustwekkende wending.

Echt onrustwekkend wordt het niet, tot de laatste 15 minuten van de film. In de rest van de film is het schouwspel helaas eerder geestig dan echt angstaanjagend, hoewel Huppert vakkundig weet te schakelen tussen lief/charmant en krankzinnig. Ook op de prestatie van Moretz valt weinig aan te merken. Toch blijft de film balanceren op het randje van onnozele spanning, met weinig diepgang en samenhang. En hoewel de laatste 15 minuten veel goedmaakten, denk ik niet dat “Greta” een film is die ik zal onthouden.

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

20 juni 2019

11

Martin Sellner (Identitairen Oostenrijk)

“Nood aan de-islamisering en ontstaan Europese ‘culturele’ islam” De Identitaire Beweging (IB) komt niet zo vaak in het nieuws, en als ze dat wel doet is het meestal op een negatieve manier. “Oostenrijk bevestigt financiële link tussen extreemrechtse groep en schutter Christchurch,” kopte HLN op eind maart van dit jaar. Er volgde een huiszoeking bij het hoofd van IB in Oostenrijk, Martin Sellner, een gekende rechtse YouTube-persoonlijkheid met 100.000 volgers. De Oostenrijkse bondskanselier wou de IB zelfs opdoeken.

Uiteindelijk bleek het te gaan om een donatie lang voordat Brenton Tarrant zijn terreurdaad pleegde.

Er volgde geen aanklacht of veroordeling, maar de imagoschade bij de IB was groot. Sellner kan het Verenigd Koninkrijk ook niet meer binnen omdat zijn aanwezigheid tot ‘spanningen binnen de lokale gemeenschappen’ kan leiden. De media linken hem vaak aan andere bekende ‘personae non gratae’ zoals Dries Van Langenhove en Tommy Robinson. Volgens Wikipedia is hij zelfs een ‘nieuw-rechtse fascist’.

Hoog tijd om het aan de man zelf te vragen, en dus trokken we naar Wenen voor een interview met Martin Sellner.

In een café in het Weense ontmoetten we Sellner (30). De jeugdigheid van de activist wordt benadrukt door zijn vestimentaire keuze.

Een eenvoudige ‘hoodie’ begeleidt een goedlachse jongeman die een klassieke haarsnit draagt. Maar zijn doorsnee voorkomen kan echter doen vergissen. Sellner leidt namelijk de beruchte Identitaire Beweging, die oorspronkelijk vooral in Frankrijk sterk stond, maar vertakt is naar Ierland, Spanje, Duitsland... en dus ook Oostenrijk.

Kan je het doel van de Identitaire Beweging (IB) kort samenvatten?

Martin Sellner: De Identitaire Bewging is een pan-Europese patriottische jeugdvereniging, die zich kant tegen massamigratie naar Europa en de effecten daarvan: desintegratie van de samenleving, islamisering... Met onze acties willen we een bewustzijn creëren door de muren van stilzwijgen en angst neer te halen die het publiek debat verstoren. Op die manier kunnen we een metapolitieke kracht verkrijgen: een effect op het openbare debat en de cultuur zal stroomafwaarts leiden tot een verandering van het beleid.

Welke mensen sluiten aan bij de IB? Jongeren in de eerste plaats. We zijn een jeugdorganisatie, en je kan niet bij de vereniging zijn als je ouder bent dan 30. Daarna gaan de leden bij andere verenigingen of helpen ze van buitenaf. Velen worden lid als student, maar er zijn ook werkende mensen bij. 20 tot 30 percent zijn vrouwen, hetgeen een hoog percentage is voor rechtse verenigingen. De sociale achtergrond is divers: van laaggeschoolden tot universitair opgeleiden.

Die partij-onafhankelijkheid zal niet snel veranderen?

Inderdaad. We denken dat er een

voldoende sterke populistische, rechtse politieke stroming is, maar een lacune aan de universiteiten, op straat en in het activisme. Wij willen dat vacuüm opvullen.

Ken je mensen in IB die door hun lidmaatschap problemen hebben gekregen op hun jobs of in universiteiten? Is er actieve repressie?

Zeker. Het is zeer duidelijk. Als lid van IB wordt je sociaal doodverklaard. Er zijn verschillende mensen die hun job zijn kwijtgespeeld, of wier kamer op de universiteit is gevandaliseerd. Ikzelf heb nu reeds een vijftiende bankrekening: na enkele maanden worden ze altijd geblokkeerd. Als woordvoerder van IB wordt je van sociale media gesmeten. Als er genoeg linkse stemmingmakerij is, verlies je je baan. Er zijn vele gevallen gekend.

Niet enkel bij IB trouwens, in Duitsland was er een leraar die zijn baan verloor omdat hij lid was van AfD. Over naar een ander onderwerp. Een van je interessegebieden is de ‘etnische stem’: het concept dat migranten de politieke partijen in het gastland gebruiken als vehikel om de eigen etnische of sektarische belangen te bevorderen, los van de eigenlijke filosofische basis van die partijen. Je verwees hierbij onder andere naar een studie van Rafaela Dancygier (Princeton, 2017) die veel voorbeelden aanhaalde van hoe dit in de praktijk de verkiezingen kan beïnvloeden.

Is dit zuiver Machiavellisme van die klassieke partijen?

Dit is een groot verraad van die klassieke partijen, niet enkel ten opzichte van hun eigen volk, maar ze verraden ook de democratie zelf. Assimilatie faalt door het overaantal migranten, met parallelle samenlevingen tot gevolg. Deze mensen gaan dan stemmen als etno-religieus blok. Dat is wat ik de ‘etnische stem’ noem. Mensen gaan niet meer kiezen op basis van hun persoonlijke socio-economische belangen [of ideologische overtuigingen], maar op basis van etnische en religieuze verschillen. Ze gaan dus erg kortzichtig stemmen, en dit gaat in tegen het algemeen belang.

De partijen waarop ze stemmen kunnen zowel links als rechts zijn, maar op een bepaald punt gaan die homogene ‘stemblokken’ de bepalende factor worden. In het VK en ook in België is de stem van moslims vaak bepalend in veel gebieden. Een partij die een anti-immigratie-discours etaleert zal daar-

bij een groot deel van de stemmen verliezen. Hierdoor is de demografische ‘vervanging’ de democratie aan het vernietigen, want het gaat niet meer over ideeën: het is een etno-religieuze ‘koppentelling’.

De traditionele partijen willen aan de macht blijven. De sociaaldemocratische partij was de eerste partij die de strategie aannam om stemmen te importeren, in plaats van mensen te overtuigen.

In Wenen, na de laatste verkiezingen, liet de SPÖ optekenen dat ze moeten inzetten op de 1,1 miljoen buitenlanders die geen stemrecht hebben. Ze voeren druk uit om het stemrecht te geven aan die mensen. Dit is voor hen de enige groep kiezers met groeipotentieel.

Ben je tevreden met de nieuwe ‘expertenregering’ in Oostenrijk?

Nee. In enkele dagen hebben ze al veel van de goede maatregelen van Kickl (Herbert Kickl is de vorige FPÖ-minister van binnenlandse zaken, red.) teniet gedaan. Bijvoorbeeld de wet die bepaalde dat de media bij verslaggeving van een misdaad altijd de afkomst van de dader moeten vermelden. Dit is nu alweer afgeschaft. Migranten die gemeenschapsdienst moesten doen onder Kickl konden hier ook niet méér geld verdienen dan dienstplichtige soldaten in het leger, maar ook dit werd ook afgeschaft. Kickl hernoemde de ‘opnamecentra’ waar nieuwe migranten werden ingeschreven naar ‘uitreiscentra’, een symbolisch signaal.

Ook dat is nu alweer ongedaan gemaakt.

Je ben zelf voorstander van assimilatie of remigratie. Hoe kan de staat dit uitvoeren zonder te vervallen in een totalitair systeem?

Om te beginnen moet de staat eisen dat wie burgerschap verkrijgt, zich echt identificeert met het land, zijn geschiedenis en identiteit. Dit betekent dus uiteraard het bannen van alle buitenlandse nationalistische verenigingen. Verder zou er ook geen geld mogen gaan naar zaken zoals culturele evenementen die mensen net aanmoedigen om hun eigen buitenlandse identiteit te behouden. Alle andere vormen van de islam naast een Europese variant zouden moeten worden verbannen.

De niet-Europese islamitische migranten zijn het moeilijkst te integreren. Er is een hard beleid van de-islamisering nodig, en tevens het ontstaan van een Europese Islam, een ‘culturele’ islam (zoals

men die in de Balkan kan vinden, red.). Deze vorm van de religie zou moeten worden toegelaten, en de andere varianten zouden stap voor stap buiten de wet moeten worden gesteld, want ze aanvaarden in hun kern het concept van religieus pluralisme niet, noch de seculiere staat. Daarom hebben ze ook het recht niet om vrijheid van religie te eisen: dit kan je alleen als je zelf ook andere geloofsovertuigingen aanvaardt.

Als je een soort meer seculiere islam hebt, een ‘Euro-islam’ die past in onze samenleving, dan moet die worden gesteund. Islam moet uit het openbare leven worden gebannen: hoofddoeken, moskeeën, halalvoeding enzovoort. Het zou enkel in de private sfeer mogen bestaan. Buitenlandse predikers of buitenlands geld voor andere religies zou moeten verboden worden.

Dit zou mensen aanmoedigen om zich te integreren, omdat ze hun vorm van fundamentalisme hier niet meer zouden kunnen belijden.

Je bent in het verleden bestempeld als racist. Denk je dat mensen meer of minder waard zijn op basis van huidskleur?

Ik ben geen racist, want ik ben geen biologische determinist, en ook geen supremacist of chauvinist.

Je kan geen objectieve waardering uitspreken over verschillende culturen, talen of werkwijzen. Ik ben een etno-pluralist op een bepaalde manier. Mensen van andere etnische afkomst kunnen assimileren, maar enkel in een gelimiteerd aantal gebaseerd op het draagvlak van de samenleving. Etniciteit heeft wel belang natuurlijk. Ook intelligentie, hoe je eruitziet en de homogeniteit van een samenleving heeft een bepaald politiek effect, maar ik geloof niet in biologisch determinisme. Iemands identiteit is niet alleen maar bepaald door de genen.

Wat zou je dan zeggen tegen een ‘white supremacist’ die vindt dat het blanke ras superieur is?

Dat hij ongelijk heeft natuurlijk, want superioriteit kan je nooit bepalen op een objectieve manier.

Elke mening is op een bepaalde manier cultureel en temporeel begrensd. Dit binnen een bepaalde tijd, een bepaald perspectief en een bepaalde realiteit. Vanuit de context van het Romeinse rijk zou je zeggen dat het Romeinse volk superieur was aan de Germaanse stammen - bruten en barbaren.

Maar het enige waar dat over gaat is technologische, economische en militaire macht, en dat is erg tijdsgebonden.

Dus om biologische of metafysische besluiten te trekken uit een tijdelijke situatie - bijvoorbeeld het feit dat blanke mensen nu meer technologische, economische en militaire macht hebben - is verkeerd, zoals de geschiedenis leert.

Moest de geschiedenis zo werken, dan zou er maar één hoge cultuur zijn overgebleven die voor eeuwig zou blijven bestaan, en alle anderen zou wegdrukken. Het is een irrationeel en onlogisch standpunt, ik denk dat het erg infantiel is.

Hoe zou je je eigen diepere filosofische en politieke ‘school’ of opleiding beschrijven?

Ik ben een conservatief. Ik ben gekant tegen zowel marxisme en socialisme, als tegen liberalisme en de globalistische vorm van kapitalisme. De staat, de natie en de nationale identiteit zijn van het grootste belang. Ik geloof niet in globalisme, universalisme, de eengemaakte wereldwijde markt, noch een wereldregering. Ik geloof niet in een eenduidig wereldwijd plan dat marxistisch is of in een globale markt die organische samenlevingen verdeelt. Ik ben dus een patriot, een nationalist en een conservatief.

Je internetkanalen zijn al enkele keren afgesloten van advertentie-inkomsten. Heb je al eens gedacht dat dit niet meer houdbaar is?

Vaak. Het is heel irritant. Ik heb nu 100.000 YouTube-volgers, maar ik weet dat met twee muisklikken alles weg kan zijn, alle duizenden uren die ik er heb ingestoken. We leven eigenlijk in een soort vijandige matrix, de digitale wereld, en we kunnen enkel blijven leven door de domheid van onze vijanden. Maar waarom we zoveel volgers en supporters hebben, is omdat er vraag is naar hetgeen we zeggen. Het enige dat onze tegenstanders kunnen doen, is de toevoerkraan dichtdraaien. Zolang er vraag is, zullen we een nieuwe manier vinden.

Daar hoop ik op. En ik geloof dat al die repressie ook zal leiden tot een alt-tech omgeving: dat mensen andere platformen gaan gebruiken.

Zijn er neonazi’s bij IB? Bij IB zijn er geen neonazi’s. Wij zijn daar heel streng in. We hebben eigenlijk het IB opgericht om die subcultuur tegen te gaan. Voor het IB waren de neonazi’s dominant in de activistische ‘scène’. Iedereen die rechts-activistisch was, dus demonstreerde of pamfletten uitdeelde en niet bij een politieke partij was, was bijna een neonazi. Vele mensen hadden zo een fase in hun jeugd, want er was geen alternatief.

De echte ‘oud-rechtse’ groepen hebben ons niet graag. Ze zien ons immers als een bedreiging omdat we nu zeven jaar bestaan en de jonge mensen van 16-17 jaar oud die bij IB komen nooit in de neonazi-verenigingen of subcultuur actief geweest zijn. Dit was echt een generatiekloof. De eerste politieke ervaring van die mensen was via IB. Dat is een grote metapolitieke verandering die de komende jaren merkbaar zal zijn.

THOMAS PANIS

12 Cultuur

20 juni 2019

GESCHIEDENIS

Oldenbarnevelt (2)

De Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden is het werk van Johan Van Oldenbarnevelt; een gelegenheidsoplossing die definitief wordt.

De Unie van Utrecht en het Plakkaat van Verlatinghe In 1579 wordt de Unie van Utrecht gesloten. Diverse Nederlandse staten in het Noorden beslissen beter samen te werken, veel te overleggen en geld bij elkaar te leggen om een gezamenlijk leger te financieren. Weldra sluiten veel steden in het Zuiden (o.a. Antwerpen, Gent, Brugge) zich bij de Unie aan, want de nieuwe bevelhebber van het koninklijk leger is de bekwame veldheer Alexander Farnese, die zich klaarmaakt om een einde aan de Opstand te maken. Willem van Oranje is niet gelukkig met de Unie (nog altijd onterecht als de stichting van Nederland geroemd).

Een echt centraal gezag ontbreekt, en Holland en Zeeland, inmiddels bevrijd en veilig, weigeren godsdienstvrijheid aan de katholieken toe te staan.

Johan Van Oldenbarnevelt staat zeker qua tolerantie aan de zijde van de prins. In 1580 wordt hij lid van de Staten van Holland en een jaar later schrijft hij mee aan het Plakkaat van Verlatinghe, waarin Vlaanderen, Brabant, Holland, Zeeland, Utrecht en Mechelen Filips II de deur wijzen. Maar een land zonder vorst is in die jaren ondenkbaar.

Meerdere keren proberen de rebellen de troon van hun gewesten aan de Franse koning of de Engelse koningin aan te bieden, gezworen vijanden van Filips. Dat lukt niet. Even denkt Holland eraan Willem van Oranje graaf te maken.

Daar lopen de andere gewesten niet warm voor. Ze hebben juist hun trouw aan hun gezamenlijke hertog, graaf, heer opgezegd en ze willen geen nieuwe zelfde vorst in al die Nederlandse staten. Met de moord op Oranje, in opdracht van Filips II, eindigt ook dit spoor in 1584.

In de commotie houdt Olden-

barnevelt moet naast zijn harde werk nog een andere kwaliteit bezitten: geluk hebben. In die jaren stromen de Nederlanders uit het Zuiden met tienduizenden de Hollandse steden binnen. Ze zijn uitstekende ambachtslui en handelaars, goed opgeleid, brengen roerend kapitaal met zich mee, staan cultureel een trap hoger en kijken aanvankelijk wat meewarig naar die armere en minder hoofse Nederlanders. Maar ze zijn ook religieuze scherpslijpers die ter wille van hun geloof hun vaderland hebben verlaten en dat botst met de realpolitiker Oldenbarnevelt.

Zijn hele leven heeft hij een hekel aan die Vlaamse en Brabantse betweters, die soms onmisbaar zijn in de diplomatie, maar die hij de Hollandse nationaliteit ontzegt, ook al hebben ze hem goede diensten bewezen. Ze mogen geen bestuurder worden in hun banningsoord.

Oldenbarnevelt heeft ook de omstandigheden mee. Tien jaar lang vrezen hij en zijn medebestuurders dat ze militair verslagen barnevelt het hoofd koel. Hij neemt zullen worden. Door het oprukken alle praktische maatregelen en van Alexander Farnese ziet het er is onmisbaar. Hij reist naar Enge- benauwd uit voor de Opstand. Hij land om toch maar de kroon aan herovert bijna alle gewesten, beElizabeth aan te bieden, maar zij halve Holland en Zeeland. Maar heeft geen zin een andere vorst te in 1588 maakt Filips II een einde onttronen, al is het een vijand. Ze aan Farneses opmars. Hij moet zich stuurt wel een vertegenwoordiger, met zijn leger bij de Armada voedie een tijdje denkt dat hij heer gen, wat nooit lukt. Filips is bijna der Nederlanden wordt, maar Ol- voortdurend bankroet; in het licht denbarnevelt werkt hem met alle van de Ottomaanse dreiging in de kracht tegen. Een van zijn metho- Middellandse Zee moet dat stukje des: alle correspondentie gebeurt armzalig Holland maar even wachuitsluitend in het Nederlands. ten. Het momentum is voorbij en Oldenbarnevelt heeft nog een derLandsadvocaat en de konijnenpoot. regeringsleider Na Oranjes dood heeft hij diens In 1586 wordt Oldenbarnevelt tweede zoon (de eerste is een gelandsadvocaat van Holland. Hij vangene van Filips) Maurits laten maakt bij hem thuis in Den Haag de aanstellen als opperbevelhebber ontwerpen van nota’s en ontvangt van de huursoldaten van de Staen schrijft alle brieven. Hij zit de ten. Maurits eist geen graventitel, Staten van Holland voor (meestal hij is tevreden eerste dienaar van zes afgevaardigden) en gaat ge- de Staten-Generaal te worden. regeld een paar meter verder een Wat eerst een tijdelijke oplossing praatje slaan met de Staten-Gene- is, wordt geleidelijk definitief. De raal (meestal ook niet meer dan soevereiniteit hoort geen vorst 15 leden). Nogmaals, die leden meer toe, maar de Staten-Genevan de Staten-Generaal halen hun raal (waar Holland de baas speelt). bevelen bij de Staten van hun ge- Maurits is een bijzondere bewonwest. In de praktijk wordt de lands- deraar van zijn wiskundeleraar, de advocaat meer en meer gezien als Bruggeling Simon Stevin. de minister-president en minister Met Stevins lessen in het achtervan Binnenlandse en Buitenlandse hoofd wordt Maurits een voorzichZaken van Holland en feitelijk ook tige, maar buitengewoon bekwame van de generaliteit. belegeraar. Op tien jaar tijd slaagt Rechtstreeks bevelen geven hij erin, geholpen door de financiaan de andere Staten kan hij niet. ële ellende van de koning, het hele Intimideren, koeioneren, masse- Noorden (Friesland en Groningen) ren, corrumperen en vooral veel en Oosten (Gelre, Overijssel en corresponderen met de andere Utrecht) te veroveren.

Staten doet hij wel, want de be“De tuin van Holland is geslosluitvorming gaat traag. Altijd moet ten”, luidt de uitdrukking, en dat hij rekening houden met particu- zegt veel over hoe Holland over liere belangen, en met de invloed de andere gewesten denkt. Samen van het steeds rijker wordende vormen zij met Holland en ZeelAmsterdam, dat tot woede van de and de latere Republiek der Zeven landsadvocaat in Holland de rol wil Verenigde Nederlanden (Drenspelen die Holland zelf in de gene- the voelt zich zo soeverein dat het raliteit speelt. geen vertegenwoordigers naar de Staten-Generaal zendt). De soeveMet veel geluk reine staten gaat het economisch Een groot staatsman als Olden- goed: zeker Holland met zijn bloeiende import- en exporthandel uit de Oostzee. Oldenbarnevelt slaagt er zelfs in, na veel ruzie, Hollanders, Zeeuwen en gevluchte Vlamingen en Brabanders te dwingen één Verenigde Oost-Indische Compagnie te vormen, het latere vlaggenschip van de Republiek, al zal de VOC nooit meer dan 10 procent van de rijkdom van Holland produceren.

Tot 1600 is er geen wolkje aan de hemel tussen Oldenbarnevelt de politicus en Maurits de generaal, maar dan gaat het fout… Vervolg en slot volgende week.

JAN NECKERS

Vlaamse meesters in de Vlaamse Ardennen Vlaamse Meesters in Situ toont de weg naar 45 kunstwerken die, overal in Vlaanderen, na al die eeuwen nog op hun oorspronkelijke plaats te bewonderen zijn. Vier ervan zijn te zien in de Vlaamse Ardennen.

Hemelveerdegem - de naam alleen al doet dromen - is een weggestoken dorpje, een deelgemeente van Lierde. Op een heuvel aan een pleintje ligt de Sint-Jan de Doperkerk. Hier bevindt zich een heus topstuk van de Vlaamse Gemeenschap: het Sint-Jansretabel van omstreeks 1520 (zie afbeelding). Het verbeeldt het leven van Johannes de Doper. Het begint met de prediking aan de voet van het koninklijk paleis, gevolgd door de doop van Jezus in de Jordaan.

Een bekende scène is het verjaardagsfeest van Herodes met de dansende Salomé. Dit tafereel is in het retabel subliem uitgesneden.

Salomé vraagt als beloning het hoofd van de gevangene Johannes en dat wordt op een schotel aangeboden. Dan is er een sprong in de tijd: keizer Julianus ergert zich aan de mirakelen rond het graf van Johannes. Hij laat de beenderen opgraven en verbranden. Nog later is er de vondst van het hoofd van Johannes en kan de reliekenverering beginnen. Het retabel in Hemelveerdegem is allicht een prachtig schrijn voor zo een reliek.

Het Sint-Jansretabel is bevolkt met figuurtjes die verrassen door een uitgesproken detailrealisme.

De plooienval van de kleding verlevendigt het beeldverhaal.

Ondanks de vele personages en details blijven de scènes helder leesbaar. Het is een magistraal gesneden werk van eersterangs kwaliteit. Heel bijzonder in dit retabel is de aanwezigheid van busteportretjes van de vorstelijke familie van Habsburg. Keizer Karel is er bij, samen met zijn broer Ferdinand, en ook Maximiliaan van Oostenrijk en Maria van Bourgondië. Dat de hoogste gezagsdragers op dit retabel van wereldklasse voorkomen hoeft niet te verbazen.

Wel verwonderlijk is dat het in dit kerkje in een godvergeten dorpje staat.

Een schilderes bij de kartuizers Op een boogscheut van Hemelveerdegem ligt de prachtig gerestaureerde kartuizersite van Sint-Martens-Lierde. Acht schilderijen van de hand van Elisabeth Seldron verwelkomen de gelovigen in het kartuizerkerkje. De doeken zijn ingewerkt in de lambrisering en boven twee deuren.

Ze zijn waarschijnlijk kort na de inwijding van de nieuwe kloos-

terkerk in 1728 besteld. Seldron schilderde vier taferelen uit het leven van Bruno Van Keulen, de stichter van de kartuizerorde, twee andere doeken tonen episodes uit de ‘Handelingen der apostelen’ en boven twee deuren zijn nog kleinere werkjes van Seldron te zien.

Het lijkt vreemd dat de prior geen beroep deed op een ervaren historieschilder die zich toelegde op religieuze taferelen. Hij koos voor een schilderes die uitmuntte in kleurig bevolkte landschappen.

Dat de ongerepte natuur centraal staat in de religieuze beleving van de kartuizers gaf allicht de doorslag om de opdracht aan Elisabeth Seldron te geven. Zij was niet de eerste de beste. Ze was de hofschilderes van Maria Elisabeth van Habsburg. Seldron is een van de vele vrouwelijke kunstenaars die in de vergetelheid is geraakt.

Ze is pas recent herontdekt, mede dankzij haar acht werken in de kartuizerkerk in Sint-Martens-Lierde.

Martelaar en Laatste Oordeel Lierde is de buurgemeente van Geraardsbergen. Ook daar zijn twee Vlaamse Meesters in Situ te bewonderen. De Sint-Bartholomeuskerk op zich is uniek omdat de neogotiek er bijna intact is bewaard. In de kerk hangt het schilderij dat de marteldood van de heilige Bartholomeus voorstelt (1640-1660). De kunstenaar blijft nog onbekend. De anonieme Vlaamse meester wist zich van de alomtegenwoordige invloed van Rubens te bevrijden. Toch bleef hij een schilder van de zeventiende eeuw. Een marteling mocht gruwelijk in beeld gebracht worden, zo ook dit levend villen van Bartholomeus.

Aan de overkant van de Geraardsbergse markt, in het stadhuis, hangt al vijfhonderd jaar een schitterend Laatste Oordeel, wat betreft stijl en beeldtaal te situeren tussen Bosch en Bruegel.

Omdat de Vlaamse Ardennen een fietsparadijs zijn, is er een fietsroute uitgestippeld die deze vier Vlaamse Meesters in Situ aandoet.

MMMV “Vlaamse Meesters in Situ”, nog tot 30 september 2019, 45 sites verspreid over Vlaanderen, www.vlaamsemeestersinsitu.be.

Actueel

20 juni 2019

Allensbach: vrije meningsuiting verder onder druk Het gekende onafhankelijke Duitse “Institut für Demoskopie (instituut voor opinieonderzoek) Allensbach” slaat in een recente studie opnieuw alarm. De studie werd in de Duitse krant “Frankfurter Allgemeine Zeitung” gepubliceerd, en de conclusie is veelzeggend: “De ruimte voor vrije meningsuiting wordt steeds kleiner”. Twee derde van de ondervraagde Duitsers vreest toenemend taboes en spreekverbod in de publieke ruimte.

Voor de meerderheid van de ondervraagde burgers is het duidelijk dat bepaalde politieke thema’s aanboren voor een sociale isolering binnen het eigen milieu zorgt. Zeker als men daarover een duidelijke politieke mening verkondigt. Bij de thema’s, die door links en dan in het bijzonder door Die Grünen positief worden benaderd, zoals milieubescherming, gelijkberechtiging en kinderopvoeding, kan men zich openlijk en zelfs vrijmoedig uiten.

Als het echter over patriottisme, homoseksualiteit, genderproblematiek of migratiebeleid gaat, wordt dat helemaal anders.

Patriottisme? Bah! Het Duitse instituut voor opinie-

onderzoek kan een en ander cijfermatig onderbouwen. Sinds 1996 is het aantal mensen dat het thema “vaderlandsliefde” en “patriottisme” als “heikel” omschrijft, continu gestegen van 16 naar vandaag ongeveer 41 procent. Terwijl tezelfdertijd 75 procent van de Duitsers verklaart dat het hen “bijzonder op de zenuwen werkt, dat men steeds meer voorgeschreven en voorgezegd wordt, wat men mag zeggen en hoe men zich te gedragen heeft”. De angst om als “extreemrechts” bij het groot vuil te worden gezet, is bijzonder groot, zeker in Duitsland, maar geldt wellicht voor alle West-Europese landen (met uitzondering van Italië?).

De door Noelle-Neumann (sticht-

ster van het Allensbach-instituut) ooit onderzochte “doodzwijgspiraal” (Schweigespirale) over de “eenzaamheidsangst” van burgers, lijkt steeds sneller toe te slaan. Het is een instrument geworden in de harde politieke strijd om de meningen en de overtuigingen. Moet een scholier die in het kader van de “redding van het klimaat” spijbelt, angst hebben om totaal geïsoleerd te geraken? Neen, toch. Maar hoeveel moed moet een scholier niet opbrengen om zich te verzetten tegen de linkse dominantie in veel scholen?

Voor de machthebbers en opiniemakers, voor degenen die beslissen welke thema’s op het politieke bord komen, wordt het pas echt gevaarlijk, denk ik dan, als de “angst om geïsoleerd te worden” niet meer opweegt tegen de woede om wat er rondom ons aan het gebeuren is.

Zover zijn we stilaan in Vlaanderen, en zover geraken we stilaan overal in West-Europa.

PVN

Migratiecijfers voortaan geheim!

Toen een AfD’er ongeveer een jaar geleden wilde weten hoeveel asielzoekers per vliegtuig naar Duitsland kwamen om er asiel aan te vragen, begon de commotie.

Volgens geruchten zijn er dat enorm veel, wat onmiddellijk de (door pro-migrantenlobby’s en mainstreammedia gedragen) perceptie tegenspreekt dat asielzoekers allemaal arme sukkelaars zijn, van wie het enige bezit ‘de kleren om hun lijf’ zijn. De AfD’er wou, met andere woorden, van de minister van Binnenlandse Zaken cijfergegevens.

De minister van Binnenlandse Zaken antwoordde dat het om “minder dan één derde van de ondervraagde beschermingzoekenden” ging die met het vliegtuig naar Duitsland kwamen gevlogen. Vreemd, vindt het Duitse conservatieve weekblad Junge Freiheit, want minder dan een jaar geleden werd door het Bamf (Bundesagentur für Migration und Flüchtlinge) zelfs ontkend dat cijfers hierover bestonden of werden bijgehouden.

Waarom al die onduidelijkheid?

Sinds die vraag is ongeveer een jaar verstreken. De Duitse federale regering blijft sindsdien volhouden dat ze de migratiecrisis onder controle heeft. De vluchtelingenaantallen dalen en de uitzonderingstoestand is beëindigd. De betrokken AfD’er wou dan van minister Seehofer vernemen hoe het aantal asielzoekers dat met het vliegtuig naar Duitsland kwam, evolueerde. Temeer omdat geweten is dat hetzelfde Bamf sinds kort ook vragen stelt naar de plaats van vertrek, zodat het agentschap dus nog over meer gegevens beschikt.

Groot was de verwondering van het AfD-parlementslid. De regering liet namelijk weten dat deze en andere cijfergegevens over migratie – omwille van “het algemeen en het staatsbelang” – voortaan ‘top secret’ zijn, en dus alleen voor intern gebruik te beschouwen zijn. Want de

analyse van de reisroutes zou “een invloed kunnen hebben op de veiligheidstoestand van de Bondsrepubliek Duitsland”.

Dit verhaal is lang niet ten einde Hoe dom van de regering, vindt AfD’er Leif-Erik Holm.

Want als het regime wil bewijzen dat er effectief maar weinig asielzoekers met het vliegtuig naar Duitsland komen, dan kan dat toch perfect met cijfergegevens, en dan kan AfD haar punt niet maken. Terwijl het er nu veel meer op lijkt alsof de Duitse regering een en ander te verbergen heeft. En dat de vragen van de grootste oppositiepartij wel degelijk terecht zijn.

Holm meent dat het ontwijkende antwoord van de regering bijkomende vragen opwerpt. Zoals deze: hoe komen asielzoekers zonder papieren of zonder visum op een vliegtuig?

Welke staten laten die mensen in de luchthavens zomaar binnen, of buiten? Wordt er überhaupt wel gecontroleerd in de luchthavens? Misschien had minister Horst Seehofer geen zin om hierop door te gaan, wie zal het zeggen?

Wie zei ook weer dat het de taak van de oppositie is daar te duwen, waar het pijn doet? Feit is in elk geval dat het achterhouden van correcte cijfergegevens niet meer zal werken, tenzij het de regering in Duitsland niets doet dat AfD steeds groter wordt…

PIET VAN NIEUWVLIET

Herman Uyttersprot: een leven in dienst van de literatuur Gedurende zijn korte leven vormde de Gentse professor Herman Uyttersprot (1909-1967) een reeks generaties studenten Germaanse filologie, en gaf hij hen de liefde voor de Duitse literatuur mee. Hij drukte zijn eigen stempel op de geesten van zijn studenten. Over hem schreef zijn oud-student en auteur van onder meer een schitterende biografie van Reimond Speleers, Joris Dedeurwaerder een diepgravende analyserende biografie. De auteur kon als eerste het bewaard gebleven archief van Uyttersprot raadplegen.

Onderwijzersfamilie Herman Uyttersprot was afkomstig uit de Oost-Vlaamse gemeente Denderbelle bij Lebbeke. Gedurende vele generaties stond deze Vlaamsgezinde en liberale familie bekend als een onderwijzersfamilie. Aan de Gentse universiteit sloot Herman zich aan bij de flamingante en vrijzinnige studentenclub ’t-Zal-wel-gaan en werd hoofdredacteur van het clubblad. Tot zijn professoren behoorden onder meer Jules Persyn, Karel van de Woestijne, Frank Baur en Henri Pirenne.

Na leraarschappen in Bergen, Leuven en Aalst werd hij in 1945 benoemd tot docent (later professor) Duitse literatuur.

Hij bezat een zeer persoonlijke stijl van lesgeven die de geconcentreerde aandacht van zijn studenten vergde.

Kettingroker Het grootste deel van zijn boek wijdt biograaf Dedeurwaerder aan een minutieuze ontleding en interpretatie van het werk van zijn onderwerp. Hiertoe behoorden auteurs als Kleist, Goethe, Schiller, Novalis, Rilke, Brecht en Jünger.

Deze ontledingen vormen kleine zelfstandige monografietjes binnenin de biografie. In zijn boek somt de auteur hier en daar hele literatuurlijsten op en citeert hij volop uit de gedichten van de door Uyttersprot geliefde schrijvers - door zijn studenten minzaam “Sprotje” genoemd omwille van zijn kleine gestalte.

13

Hij las en schreef, al rokende (vijftig sigaretten per dag!) en koffiedrinkend, vooral tijdens de nachtelijke uren. Met zijn levensstijl pleegde hij langzaam maar zeker roofbouw op zijn tenger lichaam.

Kafka Tot zijn vriendenkring behoorden o.a. Frans Demers, Jan d’Haese, Jef Goossenaerts, Karel Jonckheere, Louis Paul Boon, Paul de Wispelaere en Johan Daisne.

Professor Uyttersprot groeide uit tot een criticus en autoriteit van Europees formaat met de publicaties van zijn boek en artikels over Franz Kafka in de jaren 1950. Met zijn nieuwe beschouwingen joeg hij alle gekende Kafka-biografen en dito publicisten in de gordijnen. Hieruit ontstonden tal van polemieken waarbij Uyttersprot met verve zijn tegenstanders van repliek diende.

Joris Dedeurwaerder schreef een oerdegelijke biografie over zijn leermeester, die zich in de eerste plaats richt tot liefhebbers van de Duitse literatuur. Het verzorgd uitgegeven boek is notenvrij, maar bevat een overzichtelijke bronnenlijst en een personenregister.

PIETER JAN VERSTRAETE Joris Dedeurwaerder, “Herman Uyttersprot: een biografie”. Gent, Liberaal Archief/Liberas, 2018. Ill., 723 blz.

Geb., 40 euro ISBN 978 90 7479 127 4

14

Brieven

20 juni 2019

VAN ONZE HOFDICHTER

Bilzens intermezzo Op 16 juni tjokte Bilzen naar de stembus weer, omdat er een en ander misgelopen was tevoren.

Geestdriftig leek het kiesvee niet; ’t was al de derde keer dat, met of tegen goesting, ’t volk zijn stem moest laten horen en hoge omes van de Wetstraat keken erop neer.

De Wever had zijn werk aan ’t Scheld heel even stopgezet om daar in Bilzen politieke mores aan te praten aan Mieke met de blonde vlecht en Johan met de pet, alsof de democraten ginds daarop te wachten zaten.

Maar niet getreurd: zo kwamen zij nog eens in de gazet.

Zo werd ’t lokale nieuws uit Bilzen even nationaal, Maar stoïcijnse Sauwens bleek zich allerminst te storen aan al die vreemde eenden in de bijt en hun kabaal.

Hij dacht: ‘De uitslag zal ik zondag op tv wel horen.’

‘Limburg allein’ dacht hij te horen, in zijn eigen taal.

IS-WEZEN

BOENK EROP

Pallieterke, Onlangs las ik in het Nieuwsblad een artikel van Arnout Gyssels. Ik citeer: België gaat zes ISIS-wezen terughalen: “ Kunnen kinderen niet straffen voor onvergeeflijke fouten van ouders “ zegt vicepremier Alexander De Croo. Die blauwe jongen moet een keer aan zijn nog blauwere pa vragen wat er hier gebeurde bij de “bevrijding” met kinderen (en soms hun kinderen) van ouders / ouder, die verdacht werden van collaboratie !

J. Brans - K apellen

Pallieterke, Graag langs deze weg een dikke proficiat voor het knappe artikel van Jurgen Ceder ("Storm rond Sneppe") op 13 juni ’19. Het is er in boenk op. In alle opzichten.

Jaak Peeters - Olen

DE WELVAARTSTAAT Pallieterke, Reeds vijfendertig jaar beloven politici ons het licht aan het einde van de tunnel, maar het is nog altijd pikdonker.Wél werden in de loop der jaren de belastingen flink verhoogd, in gelijke tred met de wedden en vergoedingen van onze politici en “volksvertegenwoordigers”. Van de VRT nieuwsdienst vernamen wij dat Kris Peeters volgende maand zijn “intrede” gaat doen in het Europees Parlement. “Intrede”: met kroon en cape op een wit paard met rozenblaadjes gestrooid op het pad daar naartoe?

Na slechts 10 jaar in de politiek heeft Siegfried Bracke recht op een uittredingsvergoeding van 175,000 Euro, waarna een megapensioen. Ter vergelijking: ik heb 42 jaar in de privé gewerkt waarvan 19 jaar als ondernemer/werkgever, en mijn pensioen is 1.201,15 Euro. Hoera!

Politici zorgen zéér goed voor elkaar en maken schitterend carrière door hun leven lang te praten over het werk dat ánderen zullen moeten presteren en waarop die extra zwaar belast worden. Ik kan me niet ontdoen van de gedachte dat de meeste politici zich krom lachen met de weerloosheid van zelfs hun eigen kiezers.

Het woord “volksvertegenwoordiger” mag uit de boeken worden geschrapt want het is een functie die niet écht bestaat. Tenzij in de synoniemenlijst de woorden “parasiet” en “oplichter” worden opgenomen, dán mag het blijven.

Onze “democratie” begint héél erg op het oude Sovjetsysteem te lijken.

M arc Bertrand - Edegem

Kruisende woorden oplossing 1166

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L

O N D E R S T E U N E N E E R V O L X M X A R O Z E E A N E M O O N X R B R X D D T X E N O R M E X H E K X M X D X U A K

I

I

N K O K E N X N O R

X R I J K S W A C H T I

S T R O E F W A K O X E T E X V N X G E B L A F A R M E X R E X A

I

R X

N N X R I J X C H A O O T X E Z E L

S O O R X N E

THORIUM IN NEDERLAND BESPREEKBAAR Belangrijk is de energietransitie. De huidige coalitie in Overijssel verbindt zich wel aan de landelijke doelstellingen, maar gaat gemeenten niet dwingen om windmolenparken en zonneparken aan te leggen. Er komt meer geld om initiatieven van de inwoners van Overijssel te ondersteunen. Het aantal plekken waar windmolens gebouwd mogen worden, wordt beperkt om het Overijsselse landschap beter te beschermen. Ook worden de mogelijkheden om zonneparken op agrarische grond te bouwen beperkt. Opvallend is dat thorium wordt genoemd als mogelijke nieuwe energiebron in Overijssel. Thorium is een vorm van kernenergie, alleen komt minder nucleair afval vrij, dat bovendien minder lang radioactief blijft.

MCL Calle - Zelzate

NOODREGERING Pallieterke, Blijkbaar wijzen zowel CD&V als Open Vld het idee van Magnette (M) af, maar is dit werkelijk zo? Langs Waalse kant geen probleem en haalt M 49 zetels (63-14 van CdH en PTB). Dus moet hij 27 zetels van de 87 Vlaamse verleiden. De 8 van de Groene collabo’s en de 9 van PS aanhangsel sp.a zijn geen probleem. Dan zijn er nog 12 tekort. Daar MR in de Waalse combine meedoet en CdH niet, kunnen ze m.i. uiteindelijk, omwille van Staatraison (en postjespakken), rekenen op Open Vld (12 zetels). Nog even cijferen: de 3 Vlaamse meelopers totaliseren 29 van de 87 Vlaamse zetels (30%) en 1.449 mio kiezers van de 4.102 mio van de Vlaamse kieskringen (afgerond op duizendtal). De 4 Waalse partijen 1.721 mio op de 2.372 geldige stemmen in de Waalse kieskringen en 49 zetels op de 63. Dus met hun 78 zetels vertegenwoordigt deze monstercoalitie maar 3.170 mio kiezers van de 6.474 mio geldig uitgebrachte stemmen voor de Kamer. Dus minder dan 50% van de kiezers, dit dank zij het feit dat een Waalse zetel veel minder stemmen kost dan een Vlaamse.

Van democratie gesproken !!! Gaat Open Vld dit spelletje, aan sp.a en Groen twijfelen we niet, meespelen? Trouwens het plan M beoogt o.a.

Vlaams geld naar de weldra lege Waalse kinderbijslagkassen te pompen. Wie doet mee?

Jean Van den Noortgaete - Koksijde

HECTOR VAN OEVELEN

VERLEDEN

TRANSFERS

Pallieterke, Sommige politiek-correcten uit de traditionele partijen vragen zich af of het Vlaams Belang wel afstand neemt van de standpunten van het Vlaams Blok. Niemand vraagt zich af of PVDA wel afstand neemt van de standpunten van AMADA, dat destijds reclame maakte voor Lenin en Mao… C. Vossen - Brecht

Pallieterke, Recent mochten we via VRT radio I, vernemen dat er naast de Financiële overdrachten van Staat tot Staat er nog zeer aanzienlijke bedragen door migranten naar huis gestuurd worden. Had men het niet over een jaarlijkse transfer van 33 miljard € ?

Een dame uit de NGO wereld mocht, terecht, een lans breken over de te hoge transmissiekosten.

Wat echter onderbelicht bleef is dat de bestemmelingen die waarden ginds in lokale munt ontvangen waarmee in de lokale economie goederen kunnen gekocht worden.

Voor de landen van bestemming zijn Euro echter harde valuta die er binnen komen, maar deze euro's zelf worden niet aan de bestemmelingen over gedragen. Normaal zou via hun Nationale Bank de internationale betalingsbalans van die landen kunnen verbeterd worden. Wat in de ‘arme landen’ echter zeer veel voorkomt is dat enkelen in de hogere finantiële regionen, die valuta naar hun eigen rekeningen, al of niet in het buitenland, draineren.

Met andere woorden, de euro-tjes die van hier door migranten verstuurd worden zijn ginds zéer wel gekomen om welke van de aangehaalde reden ook. De nationale drukpers draait wel en men zorgt er dat de bestemmelingen, hun locale munt ontvangen.

Het is niet verwonderlijk dat die staten met een overtollige bevolking niet geneigd zijn om hun illegalen en criminelen terug te nemen zolang die migranten euros naar huis sturen, welke ginds dan aan de top kunnen ingepikt worden. Is dit systeem van geld overdracht daarom niet eens te herbekijken?

Camillus Breugelmans - Hove

SOSSEN Pallieterke, De sp.a’ers rollen vechtend over het tapijt. De oude Tobback meent zijn zoontje te moeten bijstaan door met de regelmaat van een klok zijn gif rond te spuien. Vooral het VB en de N-VA, maar ook Chrombez moeten het ontgelden. De jonge Tobback (de gebuisde voorzitter) vindt dat voorzitter Crombez moet aftreden, want “Wie slecht scoort, moet zichzelf in vraag stellen.” Brunoke vergeet hierbij dat hijzelf 19.284 voorkeurstemmen behaald heeft en Crombez 55.678!

John Crombez wou een lichtend voorbeeld stellen aan al de andere partijen door de cumul af te schaffen. De eerste die een uitzondering op die regel aanvroeg was… John Crombez! Rode burgemeester Bonte, fervente tegenstander van de cumulregel, verloor door al die commotie zijn zo begeerde tweede job, en doet ook zijn duit in het ‘twistzakje.’ Voor wie nemen de sossen de kiezers eigenlijk? Voor onnozelaars?

Voor mij niet gelaten, maar hoeveel zetels denken zij na de volgende verkiezingen nog over te houden? En de tweespalt tussen Di Rupo en Magnette bij de ‘zusterpartij’ PS helpt ook al niet.

M arcel Melkebeke - Zonnegem

GEYSELS ZIET ZE VLIEGEN Pallieterke, Reken er maar niet op dat de N-VA werk zal maken van een evenwichtigere verdeling van de subsidies. Dit om de eenvoudige reden dat de N-VA een centrumlinkse partij is. Hoe anders verklaren dat een volksnationalist geen aandacht heeft voor het individu en en zijn cultuur.

Zowel de media als onderwijs werden toevertrouwd aan linkse politici : Cultuur aan een ex buddy van linkse Bertje Anciaux, en onderwijs aan een ACW militante.

Ook blijkt het linkse karakter (lees je mee Angélique ?) uit de genomen maatregelen - De verhoging van de RV voor wie iets wil sparen voor later aangezien de pensioenen onbetaalbaar worden.

- het gelul van een N-VA minister over eerlijke belastingen. Waar blijven de belastingbijdragen van vakbonden, politieke partijen ?

- de vermindering van de vennootschapsbelasting (afgezwakt onder druk van de vakbonden) was een noodzakelijk kwaad in de ogen van de N-VA. Is dit de beloofde verandering?

Luc Neefs - A ntwerpen

Een lezersbrief insturen?

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis zijn zijn Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis Verliefd op op de dethuis natuur-?zijn Vlamingen Verliefd natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

20 juni 2019

Voetballers en de vrouwen…

Cristiano Ronaldo moet net als Neymar voor de rechter verschijnen. Ze worden allebei beschuldigd van verkrachting. Dat is geen kattenpis! Voor deze feiten gaat men gemakkelijk enige jaren ‘den bak’ in. Ik heb het er moeilijk mee om te geloven dat twee schatrijke supersterren, met vijf vrouwen aan elke vinger, het nog nodig zouden vinden om vlug enkele onschuldige meisjes te verkrachten tussen de soep en de patatten.

In de voetbalwereld lopen genoeg vrouwen rond met dollartekens in de ogen die alles willen doen om erbij te horen. Geloof mij, ik heb het allemaal meegemaakt. Toen we trainden in Neerpede, waren er altijd jonge meisjes die daar rondhingen, en dat was niet voor onze blauwe ogen. Iets beginnen met die jonge meiden was levensgevaarlijk.

Ze deinsden er niet voor terug om chantage te plegen, zoals ermee dreigen om te bellen naar je vrouw, bijvoorbeeld. Er zijn enkele collega’s van mij die op de blaren hebben moeten zitten.

Nico de Bree, onze doelman, ondervond dat men beter geen ruzie maakt met de vrouw van de grote vedette van de ploeg. De vrouw van Rensenbrink had over hem geroddeld tegen zijn echtgenote. De spelersgroep werd daardoor in tweeën gedeeld. Het ging zover dat sommige ‘paljassen’ onder druk van hun vrouw tegen de trainer gingen zeggen dat ze weigerden te spelen zolang Nico in het doel stond. Als de ploeg ging eten voor de wedstrijd, lieten ze de stoelen naast hem leeg.

Arme Attila Attila Ladinsky had ook altijd last met vrouwen. In Duitsland leerde hij Karin kennen, zijn eerste vrouw. Toen hij thuiskwam van een Europese match in Zürich, was zijn apparte-

ment leeg. Al zijn meubels waren weg, zelfs al zijn kleren waren verdwenen. Bovendien was zijn bankrekening geplunderd. Hij moest Anderlecht een voorschot op zijn loon vragen om te overleven.

Gelukkig was er Chantal, zijn grote liefde, maar bij haar wist hij het zelf te verbrodden.

Chantal was gaan winkelen, maar was vroeger terug dan verwacht. Toen ze binnenkwam, lag hij te rollebollen met de babysitter. Hij kende niet eens haar naam.

Na Chantal was Judit, een Hongaarse, aan de beurt. Haar moeder van tachtig jaar kwam bij hem wonen. Die vrouw was een moeial. Nadat Attila gezegd had dat hij het oude kreng een kogel door haar hoofd zou schieten, pakte Judit haar moeder bij de arm en verdween uit zijn leven.

Ladinsky woont nu al zeventien jaar samen met Agnes, die een kleine kledingboetiek heeft in Budapest. Volgens Attila was hij al lang dood geweest zonder haar. Volgens Attila is het niet gemakkelijk om met een vrouw samen te wonen...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Ze zijn weer vertrokken…

Met ‘ze’ verwijzen we naar de media, die weer eens collectief op een roze wolk van toekomstige sportieve glorie zitten. “We worden ondergedompeld in een orgie van sportsuccessen. Eden Hazard, Remco Evenepoel, Wout Van Aert… Koninklijke ontvangst voor een voetballer, hysterie rond een jonge wielrenner…”

Columnist Hugo Camps overdreef voor een keer niet in Het Laatste Nieuws.Wel is het zo dat de krant waarvoor hij schrijft het voortouw neemt in die orgie. Andere mediatenoren nemen er eerder volgaarne dan lijdzaam deel aan. Hazard moet zijn eerste bal voor Real Madrid nog trappen, maar de bladzijden lulkoek over dé transfer en de voor Eden toekomstige heldenrol bij de Koninklijke zijn al niet meer te tellen. Het jongste ‘koninklijke nieuws’ (sic) over zijn persoon? “In oktober wordt zijn vierde kindje geboren.”Wie, na dat koninklijk nieuws, nog niet compleet Hazardmoe geluld is, mag het ons laten weten.

Groot nieuws De Jonge Duivels trapten vorige zondag op het EK in Italië al hun eerste balletje. Tegen Polen werd met 3-2 verloren, maar dat stond de publicatie van een aantal bladzijden geleuter vooraf niet in de weg. “We gaan niet naar het EK om er gewoon bij te zijn”, vertelde bondscoach Roberto Martinez in al zijn voetbalwijsheid. De man heeft nul komma nul verdienste aan de kwalificatie. Die gaat integraal naar Walem en zijn spelers. Toch wil Martinez hem met raad en daad bijstaan.

Het seizoen voor zijn Duivels zit er op. De man heeft niks om handen. Even meetrippen naar Italië dan maar. Dat ‘groot nieuws’ koppelden de gazetten aan nieuws van hetzelfde formaat. Met name dat de halve finale halen voor de Jonge Duivels deelnemen aan de Olympische Spelen betekent. Geen voetbaljournalist of analist die niet weet dat die opdracht onhaalbaar is voor deze generatie.

Geen van hen echter die echt tegenspreekt “dat ze de toekomst van ons voetbal garandeert”, zoals te lezen stond in kranten. “We

Leko, die bij de supporters in de bovenste lade lag, te doen vergeten. Het voordeel dat Philippe Clement heeft, is dat hij het huis kent als zijn broekzak. Hij heeft er als speler, beloftencoach en T2 pakken leergeld en ervaring vergaard. Eigenlijk heeft hij de stiel geleerd in het Jan Breydelstadion. Dat Racing Genk daar het voorbije seizoen van geprofiteerd heeft? Ieder op zijn beurt is niks te veel.

Wijze voetbalbond

Te gek Ofwel zijn ze niet veel gewend in Madrid, ofwel zit er een steek los bij de vijftigduizend Spanjaarden die stonden te drummen om Eden Hazard van dichtbij te bewonderen. Of beter gezegd te aanbidden, want de jonge god genoot met volle teugen van zijn triomf. Zeker, het is niet iedereen gegeven om zich in het elftal van het majestueuze Real Madrid te wurmen.

Het fortuin dat de Koninklijke ervoor over had, maakt het verhaal helemaal te gek om los te lopen.

Veel is niet genoeg Akkoord, de transfer naar Real is de bekroning van een buitengewone carrière die Hazard er tot dusver heeft opzitten en die hem van harte gegund is. Met voorbehoud voor de duizelingwekkende sommen die geen enkele voetballer - wereldvedette of niet - in onze ogen waard is.

Om nog te zwijgen over de eindeloze lofbetuigingen waarmee de sportredacties elkaar proberen te overtreffen. Mogen we dat van het goede te veel vinden? Wat valt er nog meer over te vertellen? Alles is al gezegd en geschreven. Nu nog een bal en tien ploegmaats, en we zijn opnieuw vertrokken voor een resem superlatieven.

Eén tegen allen Vakantie voorbij en er opnieuw de pees

op leggen; dat is het ordewoord waaraan ze ook bij KV Mechelen niet ontsnappen.

Hoe zou de gemoedsgesteltenis zijn achter de Kazerne? Minder opgetogen veronderstellen we dan na het voorbije seizoen, toen ze de titel in 1B en tevens bekerwinst mochten vieren. Intussen is het bang afwachten op het vervolg van Operatie Propere Handen. Louter sportief bekeken heeft KVM recht op promotie naar 1A en zelfs op Europees voetbal. We zullen het, in afwachting van het verdict, maar positief bekijken en de woorden van trainer Vrancken in onze oren knopen: “De mentaliteit tijdens de eerste trainingsdag was goed. Het gevoel van één tegen allen leeft nog.” Zo willen we het horen.

De lat ligt hoog Ook bij Club Brugge zijn de spelers opnieuw in gang geschoten. Na de overstap van trainer Philippe Clement van Racing Genk naar Club Brugge zijn de verwachtingen torenhoog in het Jan Breydelstadion. Het eisenpakket liegt er niet om. Op zijn minst een nieuwe landstitel. En als het even kan kwalificatie voor de groepsfase van de Champions League. Alsof Clement naast al zijn andere kwaliteiten ook kan toveren.

Vertrouwd huis Het wordt niet simpel voor de sportieve baas van Club om zijn voorganger, Ivan

15

Het is nog relatief rustig op de transfermarkt. Club Brugge gaf het startschot van de carrousel, met de verkoop van Wesley aan Aston Villa. Niet voor een vriendenprijsje, of wat dacht ge? De clubs hebben nog een zee van tijd om ballast overboord te gooien en op zoek te gaan naar de witte raaf, die doorgaans nogal zwart uitvalt.

Tot einde oogst mag er gesjacherd worden. Met de kans dat het elftal dat bij het begin van de competitie aan de aftrap stond er een maand later helemaal anders uitziet. Veel verklaringen zijn al verzonnen om dat soort competitievervalsing - anders kunnen we het niet noemen - goed te praten. Ze doen maar… Wij blijven het niet normaal vinden, maar tegen de wijsheid van de voetbalbond kunnen wij niet op.

Riskante job Zelf hebben we het niet nagetrokken, maar we vernamen uit betrouwbare bron dat van de zestien clubs die vorig seizoen in 1A van start gingen er twaalf zijn die het vanaf nu met een andere trainer gaan doen. Drie op vier sportieve bazen dus die gebuisd zijn of niet voldeden. Waarmee voor de zoveelste keer bewezen is dat er standvastiger beroepen zijn dan een job als trainer. Op het hoogste niveau dan toch. We kunnen ons voorstellen dat ze bij een ploegje als SK Zoetenaaie zich een speler-trainer kunnen veroorloven die jaren meegaat. Bij topploegen als Anderlecht, om maar die te noemen, ligt dat anders. Vincent Kompany is hiermee gewaarschuwd.

Neerbuigend Voor wie er niet genoeg van krijgt, is er het Europees Kampioenschap voor beloften in Italië en San Marino. De jonge Rode Duivels hebben zich wel gekwalificeerd, maar behoren volgens specialisten en as-

gaan naar Italië om Europees kampioen proberen te worden”, oreerde Walem in een persoonlijke orgiebijdrage. Naïeve onzin, uitgezonderd het woord ‘proberen’.

Babykannibaal Helemaal vol op toerental zijn de wielerjournalisten. Hoe meer Wout Van Aert en Remco Evenepoel hen proberen te overtuigen dat ze zichzelf verbazen, hoe minder het journaille hen gelooft. Dat ligt gedeeltelijk aan Wout en Remco. Moeten ze maar niet op Franse wegen van de Dauphiné te keer gaan, of de Ronde van België winnen! Hugo Camps was in Het Laatste Nieuws al zover om Evenepoel de titel ‘babykannibaal’ toe te kennen. En VRT-praatvaar Renaat Schotte ziet Van Aert na de Tourstart op 6 juli, in Brussel, al in het geel staan. Zelf houden we het erbij te zeggen dat Wout en zijn ploegleiding het slim bekeken door zijn Tourdebuut aan te kondigen. De enorme mediapubliciteit daarrond is alvast binnen. Wat in de Tour gebeurlijk nog meer zou kunnen, met klemtoon op zou, is een welgekomen bonus. Na een zwaar veldritseizoen en dito klassiek lenteseizoen lag Van Aert, compleet weg van de wereld, uitgestrekt op het gras van de velodroom in Roubaix. De bobijn was tot het laatste draadje afgerold. Of het dan verstandig en publicitair opportuun is voor een onmiskenbaar maar vooralsnog rijpend talent om aan een drie weken durende Ronde te beginnen, blijft de hamvraag waaraan de losgelaten media weinig boodschap hebben. Idem dito voor de vraag of Evenepoel er wel goed aan deed om het profpeloton nu al toch min of meer uit te dagen.Wie leeft, zal zien. Op termijn, in beide gevallen.

pirant-specialisten niet tot de favorieten.

Waarom niet? Omdat ze de pech hebben dat ze zijn ingedeeld in een reeks met onder meer de topfavorieten Italië en Spanje. Wat niet wil zeggen dat ze zich op voorhand moeten neerleggen bij het neerbuigende oordeel van de zogezegde kenners die hen in een underdogpositie duwen. Erop en erover zoals het de dapperste aller Galliërs en aanverwanten past.

Hoop doet leven Wat een sleutelmatch moest worden voor de beloften is uitgedraaid op een fiasco. Polen was op papier een haalbare kaart. Alleen dachten de Polen daar anders over, met als gevolg dat het al zo goed als over en uit is voor de Jonge Duivels nog voor het EK goed en wel van start is gegaan. Er is nog hoop in bange dagen.

Er volgen nog twee wedstrijden, tegen Italië en Spanje. Met het huizenhoge cliché dat in voetbal alles mogelijk is, kunnen ze met een zes op zes de scheve situatie nog rechttrekken. We zien het al gebeuren.

Werk aan de winkel voor de heilige Rita, patrones van de hopeloze gevallen.

Aftellen Nog een dikke twee weken en dan gaat de Ronde van Frankrijk van start, in Brussel. Intussen hebben de meeste favorieten zich kunnen voorbereiden in de Dauphiné Libéré, en sommigen in de Ronde van Zwitserland. Nu Chris Froome noodgedwongen verstek moet laten, zijn binnen het team Ineos alle ogen gericht op twee kopmannen, de Welshman Geraint Thomas en de veelbelovende Colombiaan Egan Bernal. Wat niet wil zeggen dat er geen concurrentie is.

Uitdagers Wij kijken samen met heel wielergek Nederland uit naar Tom Dumoulin, die met zijn voortdurend gemekker over de blessure aan zijn linkerknie al een uitvlucht klaar heeft als het moest tegenzitten. Een echte blessure, of geveinsd om de tegenstrevers zand in de ogen te strooien? We zullen het vlug te weten komen. Dan is er nog de Franse hoop in bange dagen, Romain Bardet. Zal het eindelijk eens lukken voor Frankrijk? Voor het overige staat het iedereen vrij om ons te verrassen. Vooruit met de geit!

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

ABSURDISTAN Vraagje

Zo dan?

Eén van de eerste mondelinge vragen die aan de nieuwe regering mogen worden gesteld, of eventueel aan de regering in loslopende zaken: hoeveel heeft de repatriëring van IS-wezen dit land gekost?

En hoeveel wezen had men met dat geld ter plaatse kunnen helpen?

Omdat wij goede mensen zijn, vol van deugd, zullen wij eens een duidelijk voorstel doen: laten wij alle in Koerdische gevangenschap zittende IS-kinderen de Belgische nationaliteit toekennen om hen hierheen te kunnen halen. Dan kunnen wij vol deugdzaamheid nog vele malen in de journalen onszelf als uitgesproken humanitair op de borst komen kloppen.

Een geurtje aan Het is niet zo geheel onlogisch dat ter rechterzijde de wenkbrauwen worden gefronst bij de inverdenkingstelling van Dries Van Langenhove, enkele dagen voor hij de eed als parlementslid moet afleggen. Twee keuzemogelijkheden: ofwel is het Gentse parket bepaald perfide, ofwel oerdom. U mag kiezen.

Kwelling Schandelijk! Zijne Flupheid geeft de arme informateurs Vande Lanotte en Reynders slechts twee weken extra voor hun opdracht. Wie denkt hij dat ze zijn, die arme kerels? Herakles 1 en 2? Geef hun toch minstens twee jaar!

Scheefgroei Ooit werd Child Focus opgericht om verdwenen en vermiste kinderen te helpen, menen wij ons te herinneren. Iets met onrustwekkende verdwijningen. Wanneer die missie werd uitgebreid tot het terughalen uit oorlogsgebied van kinderen van mensen die onze nationaliteit uitdrukkelijk verworpen hebben, is ons compleet onbekend.

Seizoensleed Was er nu onlangs niet zoiets als een democratische lente uitgebroken in Soedan?

Ha nee, ‘t is er ondertussen alweer democratische herfst, en straks winter. Sommige zaken veranderen ook nooit.

1167

Sloganesk Ooit liep de linkse goegemeente storm tegen de verfoeilijke Belangslogan “Eigen volk eerst.” Gruwelijk, nazistisch, verderfelijk. Nu haalt men kinderen uit Koerdische gevangenschap hierheen volgens welk principe? Inderdaad. Het kan verkeren.

Eeuwige tweede Paul Magnette, de eeuwige Poulidor van de Waalse PS, heeft in ieder geval zin voor humor. Een noodregering van een jaar voorstellen, het blijft kostelijk. Wat zegt u?

Dat was niet om te lachen, maar gemeend?

Dan kan er beter op bedevaart worden gegaan naar de patroonheilige van de armen van geest.

Puur natuur Vorig jaar is de bevolking van deze staat aangegroeid met zowat 55.000 eenheden.

Wat, graag of niet, voor een veel grotere ecologische voetafdruk zorgt. Besluit: aangroei door immigratie een halt toeroepen, omwille van het milieu.

B C D E F G H I J K L

VERTICAAL 1. Ambtelijke bekendmakingen

de stemmenrover

Van de doden niets dan goeds, oké. Van gewezen Senaatsvoorzitter Armand De Decker, ondertussen ter aarde besteld, zullen we dan ook geen kwaad spreken, we zullen hem enkel typeren: belgicist tot in de kist.

A

A. Aanduiding voor een bewoonde plaats B. Geëindigd - Franse kwaliteitscontrole op landbouwproducten - Klein muziekgezelschap C. Eindstation - Onhoudbare service D. Voorzetsel - Einde van de opsomming Idioot E. Aantijging F. Kunsttaal - Informaticabeheer G. Filmtheaters - Vervormd H. Standaardnederlands - Door een virus veroorzaakt - Plutonium I. Kort ogenblik - Niet vallend onder J. Pers. vnw. - Engelse zee - Dopingmiddel K. Honoraire benoeming - Tennisterm L. Aanvangspunt

consensuske en wiske

RIP

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

HORIZONTAAL

20 juni 2019

2. In gelijke mate - Gebruikt een avondmaal 3. Van de - Aankoopbewijs - En andere 4. Met het bedoelde - En volgende - Straat 5. Vertrouwde sfeer 6. Eiland van Tanzania - Organisator van de wereldwijde tennistour voor mannen 7. Voorloper van de euro - Aanduiding voor de viscositeit van olie Nederlandse omroep 8. Londense wijk Figuren bij kunstschaatsen 9.

Sportieve tweezitter van Audi Film van Spielberg - Deel van een pet 10. Inwoner van een land uit het Midden-Oosten - Tussenstadium in de bereiding van wijn 11. Voornaam van de Vlaamse regisseur van ‘Ben X’ - Oppervlakte - Vogelproduct 12. Opgeruimde

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1166 VINDT U OP BLZ. 14

Belgische politieke wijsheden

“Als de consensus zich makkelijk laat vinden, was hij niet goed verstopt” Die ochtend in het paleis van Laken kwamen Johan Vande Lanotte en Didier Reynders rapporteren over hun koninklijke opdracht tot het vergaren van informatie ten einde een stabiele regering te vormen die ons land door de woeste baren van de toekomst moest leiden. De koning wachtte hun komst in spanning af.

Heren, neemt u alstublieft plaats.

Hoe verloopt uw koninklijke opdracht?

Mag ik al even een klein verslag van uw werkzaamheden om ons land uit de politieke crisis te halen?

Johan: “Crisis, Sire? Amper drie weken na de verkiezingen? Dat vind ik wel heel straffe taal van u. Ik zou het eerder hebben over een moeilijk te leggen puzzel.

Een politieke uitdaging. Of nog: een situatie waarbij iedereen de stellingen moet verlaten om elkaar te vinden in het niemandsland van de waarheid en constructieve oplossingen. Moet u het nu hebben over een crisis? Wat gaat u dan zeggen op pakweg 11 november 2020.”

Didier: “Bon, ik ben het eens met Johan, votre Majesté. We moeten nu ook niet overdrijf. Bon, de partijen praten niet met elkaar en vinden mekaar een beetje dom.

Bon, dat is normaal. We moeten even de verkiezingen laten verteer en dan dienen zich de nodige opportuniteiten aan. Als iedereen op zoek gaat naar de vruchtbare bodem van de politieke creativiteit.

Als we misschien eerst de kantjes van de puzzel samenleggen om een mooi kader te maak. Als de consensus zich makkelijk laat vinden, is hij niet goed verstopt. Dat moet u toch weet?”

Mooi, heren. Ik laat me graag corrigeren door mijn koninklijke preformateurs en hun ontegensprekelijk enthousiasme. Vergeef me mijn zwartgallig denken. We moeten altijd positief zijn. Ik maak mezelf graag deel van uw gevoel voor hoop.

Johan: “Hoop vind ik wel een heel sterk woord in deze situatie, Sire. De enige hoop waarvan sprake in deze situatie, is de hoop drek waar we ons doorheen moeten worstelen om ergens een begin van een morzel gemeenschappelijke grond te vinden. De PS praat niet met de N-VA en het Vlaams Belang. De PVDA praat niet met de PS, de N-VA, de Open Vld en de CD&V. Het cdH praat alleen nog met zichzelf. De CD&V wilt met iedereen praten, maar slaagt er niet in om zijn gesprekspartner langer dan 3 minuten wakker te houden. Het is voor een kameel makkelijker om door het oog van een naald te kruipen dan voor een rijkaard om naar de hemel te gaan. Wel, in het geval van het vormen van een federale regering staat dat oog van de naald in brand en zit er een kurk in. En dan heb ik het hoopvol geformuleerd, zoals Gwendolyn Rutten het expliciet heeft gevraagd.”

Didier: “Bon, dat is normaal. Maar ik ben het volledig eens met Johan. De situatie is hopeloos maar niet ernstig. Ik

zit hier nog een beetje te wacht op het moment dat er een internationale topjob vrijkomt en dan kan ik hier mijn schup afkuis. Bon, dat is heel normaal. Maar één advies miskien. Als u meneer Di Rupo en meneer Michel samen zou ontvang, doe dat dan in een kamer zonder scherpe of zware voorwerpen. Bon, we zullen zien Sire. Het is niet het moment om te panikeer.”

Niet het moment om te panikeer?

Heren, u schetst hier een complete, waanzinnige en groteske puinhoop van de politieke situatie in mijn koninkrijk.

Johan: “Inderdaad Sire. Dat zegt u zeer mooi. Mijn felicitaties. Ziet u nu wel dat het best allemaal meevalt als u het zegt met een eufemisme. Mevrouw Rutten zou u dankbaar zijn. Sterker nog, ze zou het u niet nadoen.”

Didier: “Maar ik vind wel dat we realistisch moeten blijf. U verbloemt het nu wel heer erg hoor. Beetje naïef zou ik zelfs zeggen. Maar bon, we zullen zien.”

Wenst u van uw opdracht ontheven te worden?

Johan: “Maar nee Sire. Zolang de onkostennota wat mag oplopen, hoort u mij niet klagen hoor. Ik vind het een eer om koninklijke bezigheden te doen. Het basketseizoen is voorbij, ik ben niet verkozen in het parlement, niet als burgemeester.

Een mens moet toch iets, he Sire.”

Didier: “Bon, ik wacht op een telefoon van Europa. Ik eet nog graag een hapje mee. Bon, dat is normaal. Disons een verlenging van de opdracht tot 1 juli? Daarna, we zullen wel zien?”

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be