't Pallieterke van 26 juni 2019

75ste jaargang • nummer 26 • donderdag 27 juni 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“De Vlamingen spreken Belgisch, geen Nederlands.”

De passie van neerlandicus Frans Debrabandere is het Nederlands en de Marnixring bedacht hem voor die taalijver met de Erepenning 2019. Beschaafd Nederlands is hier te lande ondergeschikt aan een tussentaal, ondanks de actie van generaties voor het ABN. De Vlaamse bovenlaag was ruim een eeuw doordrenkt van het Frans, met gevolgen tot vandaag. Frans Debrabandere neemt geen blad voor de mond. Een gesprek.

Lees het volledige interview met neerlandicus Frans Debrabandere op blz. 11

Verzwegen terreur

Om de wereldwijde ambities van Iran te illustreren, geven we twee recente voorbeelden van Iraanse terreurvoorbereidingen buiten de VS en Israël. Bij een raid van de politie werd in 2015 een geheime bommenfabriek van de Iraanse terreurgroep Hezbollah ontdekt, waarin verspreid over vier locaties meer dan drie ton grondstoffen voor explosieven werden ontdekt.

En dat was niet in de Gazastrook, Libanon, New York of Tel Aviv, maar in Londen. Een soortgelijke voorraad, ook van Hezbollah, werd op Cyprus ontdekt. Dat gebeurde enkele maanden na de ondertekening van Obama’s beruchte “nucleaire akkoord” dat leidde tot de opheffing van de sancties tegen Iran. Dat werd toen uit de media gehouden omdat men het akkoord tot elke prijs wilde redden.Werd Groot-Brittannië geviseerd omdat het een bondgenoot van de VS is? Neen. Onlangs publiceerde CATSA (Canadian Air Transport Security Authority) een rapport waaruit blijkt dat Ali Kourani, een lid van de Islamic Jihad Organization, de afdeling buitenlandse operaties van Hezbollah, zeven keer spionageopdrachten had uitgevoerd op de luchthaven Pearson, bij Toronto. Pearson is een van de drukste passagiersluchthavens van Canada. Kourani verzamelde gegevens over de beveiliging op het vliegveld en speelde die door aan zijn opdrachtgever, een “handler” van Hezbollah, in Iran. Kourani werd in 2017 gearresteerd.

Canada is het meest multiculturele, pro-islamitische en politiek correcte land van heel het Westen. Maar het was dus ook een doelwit. Nee, ongeacht wat premier Trudeau beweert, pootjes geven aan de moslims biedt geen enkele bescherming tegen terreuraanslagen. En schimpen op Trump, of handel drijven met Iran, ook niet.

Vlaams regeerakkoord is al half klaar

Politieke waarnemers ergeren zich aan de trage gang van de Vlaamse formatie. Een nieuwe Vlaamse regering zal er tegen 11 juli niet zijn. Wordt het ‘herfstwerk’? Landt (in-) formateur Bart De Wever (N-VA) in september? Het probleem ligt niet bij de Antwerpse burgemeester, noch bij het Vlaams Belang waarmee wordt gepraat. Wel bij de traditionele partijen die in de touwen hangen. Wat de inhoud betreft, is er geen haast. Eigenlijk is het Vlaams regeerakkoord al voor de helft geschreven.

“Het is moeilijk te onderhandelen met iemand die half aan de galg hangt.” Die boodschap gaf een N-VA-topper vorige week mee aan een Knack-webredacteur. Die ene zin verklaart in belangrijke mate waarom de Vlaamse regeerformatie zo traag verloopt. Akkoord, officieel is het zo dat er getemporiseerd wordt en dat men wacht op het resultaat van de informatieopdracht op federaal vlak. Maar desbetreffend is er geen enkele reden tot optimisme.

Het water tussen de verschillende partijen en zeker tussen de PS en de N-VA is nog altijd zeer diep.

Ook al wordt verwezen naar de federale formatie, het is de logica zelve dat op deelstaatniveau sneller nieuwe regeringen worden gevormd. Waarom gaat het in Vlaanderen dan zo traag? Een regering N-VA-Vlaams Belang is geen optie, want ‘geen meerderheid’. En N-VA-voorzitter Bart De Wever weet ook zeer goed dat een regering met het Vlaams Belang zijn partij voor jaren uitsluit van federale regeringsdeelname. Het enthousiasme bij de N-VA voor dat beleidsniveau is niet groot, maar men is er toch liever bij dan in de oppositie te blijven. “Een auto met chauffeur, dat is men niet graag kwijt”, wordt vaak gezegd.

Ondertussen is bij de N-VA te horen dat De Wever aan een aantal kopstukken heeft duidelijk gemaakt dat “jullie paraat moeten zijn voor een ministerpost”. En dan gaat het niet alleen om een Vlaamse regering.

Dus zijn er Vlaams nog twee opties: de Bourgondische coalitie zoals in Antwerpen, maar die is te krap, en dan blijft de Zweedse coalitie over met N-VA, CD&V en Open Vld. Waarom beginnen ze nu niet te onderhandelen, zou je denken?

Geen nederlaag durven toegeven Niet direct omdat Bart De Wever aarzelt om het Vlaams Belang te lossen. Wel omdat het nog altijd niet duidelijk is wie bij de chris-

tendemocraten en de liberalen de komende weken het aanspreekpunt wordt. Akkoord, Wouter Beke (voor een aantal maanden) en Gwendolyn Rutten (tot ergens in 2020) blijven nog een tijd op post, maar hoe zwaar weegt hun stem nog door in de eigen partij?

Kortom, spreken ze voor het gros van de kaders en de achterban?

De CD&V is een krabbenmand geworden. Pieter De Crem stopt met de nationale politiek omdat hij de koers van de partij te links vond en niet gehoord werd. Maar een terugkeer als partijvoorzitter is niet volledig uitgesloten. Kris Peeters gaat node naar Europa, maar zou nog een nationale ministerpost ambiëren. Hilde Crevits zit te bokken omdat de leden van Beweging.net haar onvoldoende gesteund hebben. En Hendrik Bogaert lonkt nu eens naar N-VA en dan weer naar Vlaams Belang. Een draaideurkomedie zouden we die partij kunnen noemen.

Ga daarmee eens onderhandelen...

Bij Open Vld is het niet anders.

Intern groeit de ergernis over Gwendolyn Rutten, die niet inziet dat de partij in de verschillende assemblees 8 zetels heeft verloren.

Ondertussen raakt ze niet verder dan het afdreigen van de N-VA, haar natuurlijke partner op economisch vlak. Of verdrinkt ze in clichés en platitudes die even kinderlijk en imbeciel zijn als de schertsvertoning van Limburgs Open Vld-kopstuk Patrick Dewael vorige week in de Kamer.

Rutten was over het optreden van Dewael zeer enthousiast op Twitter: dat hij niet op het spreekgestoelte plaatsnam - om te vermijden dat Dries Van Langenhove als jongste Kamerlid naast hem zou plaatsnemen - was een teken van ‘iedereen gelijk’. Het kan nog gekker. Toen de hittegolf van deze week werd voorspeld, gooide de Open Vld een foto van blauwe lucht op Twitter. Wie wil of kan met zo’n mensen ernstig praten?

De helpende hand van de SERV Is het dan niet meer dan normaal dat de enige partij waarmee Bart De Wever ernstige gesprekken voert het Vlaams Belang is?

Uiteraard staat er niets concreets op papier, in tegenstelling tot wat Filip Dewinter beweert. Wat wel zo is, is dat de thema’s die besproken worden straks op een of andere manier in het Vlaams regeerakkoord zullen worden opgenomen.

Een aanpak van de wachtlijsten in de gezondheidszorg, een strenger inburgeringsbeleid met - waarom niet? - een latere toegang voor nieuwkomers tot kindergeld, een beleid gericht op een kwalitatiever Vlaams onderwijs. Hier hebben we een embryonaal akkoord tussen N-VA en Vlaams Belang.

Vorige week bood de SERV (Sociaal-Economische Raad voor Vlaanderen), waar vakbonden en werkgevers samen zitten, een helpende hand. Die schreef een aantal aanbevelingen die integraal en snel in een Vlaams regeerakkoord kunnen: een premie boven op het nettoloon, een nieuwe jobkorting, dus zoals bepleit door alle rechtse partijen. Vlaanderen kan dat door optimaal gebruik te maken van de eigen fiscale autonomie. Meer kinderbijslag. En een aanwervingspremie moet lager geschoolden aan het werk helpen.

Deze maatregelen moeten de krapte op de arbeidsmarkt wegwerken. 75 procent van de Vlamingen tussen 20 en 64 jaar is aan het werk, wat een record is. Maar in Nederland, Duitsland en de Scandinavische landen is 80 procent van die groep aan de slag. Aan de volgende Vlaamse regering om dat doel te halen.

Op de vraag of door de palavers geen kostbare tijd dreigt verloren te gaan, is het antwoord dus neen.

2

Actueel

27 juni 2019

Exit Seenachtfest te Konstanz Tot wat klimaathysterie kan leiden, wordt deze dagen in Duitsland duidelijk. De stad Konstanz heeft aangekondigd dat het jaarlijkse “Seenachtfest”, dat al zeventig jaar werd georganiseerd, vanaf volgend jaar niet meer doorgaat. Het feest wordt afgevoerd, wegens de ‘alarmerende toestand van ons klimaat’, heet het.

Dit jaar zal het nog één keer doorgaan, in sterk afgezwakte vorm weliswaar, en dan is het over en uit. Op dit ogenblik vinden gesprekken plaats tussen de stad en de private organisatoren om het feest voortijdig en volledig af te bouwen.

Begin mei vond een gemeenteraadszitting plaats waar dat besluit werd afgekondigd. In de gemeenteraad werd tevens besloten de alarmtoestand uit te roepen over het klimaat. Vanaf nu moeten alle beslissingen van de stad worden getest op een soort klimaateffectenmeter, om op die manier de klimaatbalans tot 2050 te verbeteren.

Toeristische trekpleister De organisatoren van het Seenachtfest benadrukken dat ze achter de inspanningen staan om het milieu beter te beschermen, en hadden reeds het vuurwerk voor het feest van dit jaar afgeschaft. Oberbürgermeister Uli Burchardt (CDU) stelt het zo: “Naar mijn mening was het meer dan terecht om het Seenachtfest in deze vorm vanaf 2020 niet meer te laten plaatsvinden. Het past niet meer bij Konstanz en het past niet meer in deze tijd.” De CDU is goed bezig Die Grünen (momenteel de tweede politieke partij in Duitsland) in klimaatbezorgdheid voorbij te steken.

En zo gaat een commerciële en toeristische attractie voor de bijl. Bij ons werd om dezelfde redenen het IJssculpturenfestival in Brugge afgeschaft. Is dat erg? Is dat onoverkomelijk? Neen, maar in beide gevallen was sprake van grootse commerciële activiteiten.

Nu is het wachten tot wanneer in ons land de grote muziekfestivals in vraag worden gesteld, Rock Werchter, Tomorrowland, Maanrock, enz. Stuk voor stuk zijn dat energievreters. En we zijn de laatsten die de voetafdruk willen berekenen van de bezoekers van Tomorrowland die van over heel de wereld per straalvliegtuig naar Boom afzakken. Eén zaak is zeker: het Mechelse Maanrockfestival zal niet worden afgeschaft. Want daar is ene Kristof Calvo de voorzitter van. Goed voor 130.000 bezoekers op drie dagen tijd. De partij Groen in Mechelen maakt alvast reclame voor Maanrock. Tja, het ene festival is het andere niet…

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Stalin hielp actief Leopold III verdrijven Op 20 juli 1950 stelde het parlement het einde vast van de onmogelijkheid tot regeren van Leopold III. Dit betekende het einde van het regentschap van prins Karel. Twee dagen later landde de koning in België, met de bedoeling zijn koninklijke functies weer op te nemen.

Doordat in een deel van Wallonië (de streek van Bergen over Charleroi en Namen naar Luik en Verviers) een meerderheid zich verzet tegen het democratisch verlopen referendum - waarbij een meerderheid van de Belgische bevolking voor Leopold III gekozen had - zal België aan de rand van een burgeroorlog komen. Betogingen, stakingen en geweld breken uit. Te Grâce-Berleur bij Luik schiet de rijkswacht drie betogers dood, en een vierde sterft later. De tegenstanders van Leopold kondigen een mars op Brussel aan voor 1 en 2 augustus. Daarop besluit Leopold III, na zware politieke druk van de regering-Duvieusart I en in de onmogelijkheid om iemand te vinden die een nieuwe regering wil vormen die hem zou ondersteunen, de macht over te dragen aan zijn oudste zoon, Boudewijn. Dat zal in twee fases verlopen.

ligheid een zeer dringende boodschap naar de koning. De Belgische spionnen weten dat op donderdag 27 juli in Parijs verscheidene Sovjet-Russen zijn aangekomen. Ze hebben grote hoeveelheden cash bij zich. De Sovjets hebben de officiële opdracht van Moskou om de onrust in België te transformeren in een ‘bloedige opstand’. De Sovjets nemen volgens de Staatsveiligheid contact op met de Sovjetbasis in Parijs, die op zijn beurt in verbinding staat met Moskou. De Sovjets zullen ook effectief van Parijs naar

Charleroi gaan om daar mee onrust te stoken en deel te nemen aan de gevechten. Het gaat volgens de Staatsveiligheid om ‘diverse vrachtwagens met Sovjets’.

Het nieuwe element doet onmiddellijk de vraag rijzen naar het waarom van die actie. In die periode werd de monarchie in Bulgarije (1946) en Roemenië (1947) afgeschaft. Wilde Stalin enkel Leopold III van de troon houden, of wilde hij het einde van de monarchie in België?

Of zelfs het einde van België? Sommige Walen wilden toen de onafhankelijkheid van dat landsgedeelte uitroepen. Met de steun van de Sovjets ging dat beter. Het verklaart de levenslange (en terechte) afkeer van Boudewijn tegenover de Russen en de communisten. T. DEBELS

(Jef Nys 1950)

Sovjetgeld en -mensen voor een ‘bloedige opstand’ Tot zover de gekende feiten. Een nieuw element is dat de Sovjet-Unie een zeer actieve rol speelde bij de rellen in België en dus bij het omverwerpen van het koningschap van Leopold III. Voor het eerst kunnen we de informatie brengen op basis van twee explosieve documenten.

Die documenten bevonden zich in het archief van Leopold III. Het gaat om een schrijven van de Staatsveiligheid aan Leopold III en de bespreking ervan door Jacques Pirenne, secretaris van de koning.

Op 31 juli stuurt de Staatsvei1951-30

‘t Pallieterke treurt om het aftreden van Leopold III.

ECONOMISCHE ZAKEN

Nog jaren lage rente Zelden gezien: de Belgische staat kan nu bijna gratis geld lenen. Een gevolg van het lagerentebeleid van de Europese Centrale Bank. Een beleid dat niet snel zal wijzigen en blijvende gevolgen heeft. Voor spaarders, maar ook voor politici die zich met de overheidsfinanciën moeten bezighouden.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Het kreeg vorige week te weinig aandacht: vorige maandag leende de Belgische schatkist 3,202 miljard euro met de uitgifte van obligaties.

Niet zo bijzonder, ware het niet dat daarvan 0,987 miljard euro werd geleend met een obligatie van tien jaar, aan een historisch lage rente van 0,139 procent. Nog even en de rente op lange termijn wordt negatief, zoals in Duitsland het geval is.

Waarbij de staat die geld leent er dus aan verdient. Trouwens, als men de inflatie aftrekt van de rentevoeten, dan blijkt dat de reële rente al een aantal jaren negatief is. Dat is in de 20ste eeuw maar twee keer kortstondig gebeurd, namelijk bij de heropbouw na de Eerste en de Tweede Wereldoorlog.

Is dat absurd? Neen. Alles is het gevolg van het lagerentebeleid van de Europese Centrale Bank. Begin juli werd duidelijk dat de ECB dit beleid ook volgend jaar zal aanhouden. Reden is dat de lage rente de economie moet stimuleren. Het raadt het sparen af en maakt het voor gezinnen en bedrijven interessant om te lenen.

Tegelijk koopt de ECB overheidsobligaties op, waardoor de banken meer ruimte hebben om geld uit te lenen en zo de economie te stimuleren. Er wordt over gediscussieerd, maar dit expansief beleid zorgt er volgens voorstanders voor dat de groei in de eurozone niet is stilgevallen.

Lage inflatie door vergrijzing Het ziet er niet naar uit dat aan dat beleid van lage rente snel een einde komt. De reden is dat de omstandigheden maken dat de inflatie (het algemeen prijspeil) zelfs bij een stevige economische groei niet snel of amper stijgt. In het verleden was de normale gang van zaken dat een lage rente de economie dermate stimuleerde dat het aantal banen steeg, de lonen sterk toenamen en de prijzen stegen door meer consumptie en meer vraag. Op dat moment werden de rentevoeten opgetrokken om een oververhitting van de economie tegen te gaan.

Waarom gebeurt dat nu niet? Om te beginnen stijgen de lonen minder sterk door de loonmatiging, die de concurrentiekracht van de bedrijven moet ondersteunen. Bovendien heeft vrijhandel en internet de prijs van allerlei goederen en diensten doen dalen.

Iets bestellen via bol.com of Amazon is vaak goedkoper dan in een winkel. En dan is er de vergrijzing.

De groep gepensioneerden neemt toe en die mensen produceren minder, lenen minder, consumeren minder en sparen volop. Gevolg is dat dit de lage inflatie onderhoudt. Dat Europa dit meemaakt is niet uniek.

Japan zit al twintig tot dertig jaar in dezelfde situatie. Men heeft daar geprobeerd het tij te keren door grote overheidsinvesteringen, maar

dat effect is ondermaats gebleven.

Het logische besluit is dat de lage rente in Europa een blijver is. Dit heeft grote gevolgen op twee vlakken. Eén: de spaarders zien hun opgebouwde kapitaal langzaam maar zeker in waarde dalen. De bedragen op de Belgische spaarboekjes zijn de voorbije tien jaar verdubbeld, maar eigenlijk zijn de Belgen in die periode 5 tot 7 miljard euro verloren omdat de inflatie hoger lag dan de rente die ze voor het spaargeld kregen. Anders gezegd, de lage rente is een verborgen vermogensbelasting. Een sluipend en gevaarlijk gif.

En dan zijn er nog de politici. Die mogen de ECB op hun blote knieën danken voor het rentebeleid.

Waarom? Omdat de lage rente de staatsschuld en de overheidsfinanciën onder controle heeft gehouden. Dat het federale begrotingstekort gedaald is van 3 procent in 2014 tot 0,7 procent vorig jaar is in belangrijke mate te danken aan de lage rentelasten op de staatsschuld.

Keerzijde van de medaille is dat die lage rentevoeten de politici er niet toe aanzetten een doortastend sociaaleconomisch beleid te voeren.

De dag dat de rente stijgt - over tien tot vijftien jaar - zullen de begrotingen zwaar ontsporen. De huidige discussie over een tekort van meer dan 10 miljard euro dat tegen 2024 moet worden weggewerkt, zal erbij verbleken.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

27 juni 2019

3

De overheid geeft punten aan uw huis Dat de “mobiscore”, een ideetje destijds gelanceerd door Joke Schauvliege, alsnog door Koen Van den Heuvel, minister van lopende zaken, werd uitgevoerd, schoot bij Peter Reekmans in het verkeerde keelgat. De burgemeester van Glabbeek, een landelijke gemeente met niets dan slechte mobiscores, wil zelfs tegen de maatregel procederen. Van den Heuvel wijst erop dat het concept werd goedgekeurd door de gehele Vlaamse regering, inclusief de N-VA, en dat het al in de beleidsbrieven van 2018 en 2019 was opgenomen.

De mobiscore, een applicatie die iedereen kan raadplegen op de webstek van de Vlaamse Gemeenschap, berekent de afstand van uw woning naar voorzieningen die door de makers belangrijk worden geacht: openbaar vervoer, winkels, scholen, dokters, culturele centra,...

De gevangenis scoort goed Indien de mobiscore enkel een commerciële app voor smartphones zou zijn, zou er geen haan naar kraaien. Maar een score die aan huizen wordt toegekend door de overheid: dat is geen onschuldige bezigheid. De berekening van de mobiscore is dan wel (nog) geen verplichte mededeling bij een woningverkoop, zoals de EPC-score, maar uiteraard zullen goede scores verkoopargumenten worden in de immowereld, met navenante financiële gevolgen voor de eigenaars van huizen met negatieve scores.

De slechte punten zijn allemaal voor woningen buiten de steden. Je hebt heus geen complex computerprogramma nodig om te weten dat op het platteland gewoonweg alles wat verder van elkaar verwijderd ligt, dus ook de voorzieningen die de makers van de mobiscore hebben uitgekozen. Dat mensen daar met de wagen even gemakkelijk op hun bestemming raken als de voetgangers en de fietsers in de stad, wordt genegeerd: het gebruik van de auto is precies wat deze militante app poogt te bestrijden.

Uit de steden komen uiteraard niets dan positieve scores. De satirische webstek “Het Beleg Van Antwerpen” berekende dat een kartonnen doos die als huis dient voor een dakloze in Brussel eigenlijk een perfecte score heeft. Districtsburgemeester Paul Cordy ontdekte dat de gevangenis in de Begijnenstraat in Antwerpen ook een mobiscore van 10/10 krijgt.

Hoe slechter de score, hoe beter de leefomgeving Reekmans was niet de enige die protesteerde. In opiniestukken en op sociale media regende het negatieve reacties. De verontwaardiging is goed te begrijpen: de mobiscore zegt helemaal niets over de leefbaarheid van de omgeving. Iedereen voelt met de ellebogen aan dat die zelfs meestal omgekeerd evenredig is met de mobiscore.

De afstand tot een school is veel minder belangrijk dan de kwaliteit van de school, en die zal in de stadsrand en op het platteland bijna steeds hoger zijn. Boodschappen doen in een Delhaize met ruime parkeermogelijkheden zal op het platteland nog altijd een stuk gemakkelijker zijn, zelfs al moet je een paar kilometer rijden, dan in de stad met vier volle zakken te balanceren op een fiets, zelfs al ligt de supermarkt maar op 500 meter. De luchtkwaliteit, de veiligheid en het thuisgevoel (om het met een eufemisme te zeggen) zijn bijna steeds beter in alle gebieden met een slechte mobiscore.

Koen Van den Heuvel probeerde het belang van de mobiscore snel te relativeren, waarschijnlijk toen zijn frank viel dat de resterende CD&V-bolwerken zich in plattelandsgebieden bevinden die ongenadig worden afgestraft door zijn app. Maar hij werd daarbij niet geholpen door Leo Van Broeck, de Vlaamse bouwmeester, die zomaar voorstelde om huizen met een slechte mobiscore voortaan geen energiepremies meer te geven en de eigenaars zwaarder te belasten.

Militante ambtenaren Het is niet de eerste keer dat de bouwmeester zich actief mengt in politieke debatten. Hij liet zich gewillig door de klimaatspijbelaars rekruteren om, samen met de fanatieke Pascal Van Ypersele, een ontwerp

van klimaatplan te schrijven. Hij protesteerde tegen zijn eigen regering toen de betonstop werd uitgesteld. Hij noemde het bouwen van alleenstaande woningen “crimineel”. Hij stelde financiële maatregelen voor om mensen te doen verhuizen naar de stad.

Het mag stilaan duidelijk zijn dat achter de intelligentie en welbespraaktheid van Leo Van Broeck een ecologische extremist schuil gaat, met een sterke neiging naar het soort staatsdirigisme dat we uitgestorven waanden na de val van de Berlijnse Muur.

Als het van deze bouwmeester afhangt, worden inwoners van landelijke gebieden onmiddellijk gedeporteerd naar de stad om daar opgehokt te worden in flatgebouwen met mobiscores van 10/10, binnen wandelafstand van stadsfietsstallingen, concentratiescholen, zwaar gesubsidieerde cultuurtempels en winkels met niets dan vegetarische bio-producten.

Maar wie is die bouwmeester? En met welk recht komt een ambtenaar zich mengen in een politiek debat?

Onze bestuurders hebben de slechte gewoonte ontwikkeld om het grote belang dat ze zeggen te hechten aan bepaalde thema’s te vertalen in de oprichting van ‘onafhankelijke’ instituten die het mandaat krijgen om op eigen houtje bepaalde politieke doelen na te streven. UNIA bestrijdt racisme en discriminatie. Het mensenrechteninstituut gaat nu naar eigen goeddunken de politiek bijsturen op gebied van mensenrechten.

Een ‘diversiteitsambtenaar’ (herinner u Alona Lyubayeva, die in conflict kwam met Homans) moet zijn eigen overheid dwingen tot de aanwerving van allerlei minderheden, bekwaam of niet. Nog onlangs was er het voorstel om een ‘klimaatintendant’ aan te stellen om ‘onafhankelijk’ het klimaatbeleid te gaan uitstippelen. Zo ook is de bouwmeester een onafhankelijke functionaris die mee het architecturaal beleid en ‘de kwaliteit van de leefomgeving’ vorm moet geven.

Politieke commissarissen De toegekende onafhankelijkheid aan deze bijzondere instellingen is een poging om een bepaalde politieke doelstelling zo sacraal te verklaren dat er een hogepriester moet gecreëerd worden die boven ‘de politiek’ verheven is en de democratie zelfs kan gaan bijsturen. In feite geeft men daarmee een publiek mandaat aan mensen die niet democratisch ter verantwoording kunnen geroepen worden. Bovendien is de tendens dat die functies ingevuld worden door personen met een bijzondere roeping, een ideologische missie, fanatisme zelfs, dat botst met het gezond verstand en verstoken is van een democratisch draagvlak.

Zo iemand is Leo Van Broeck, onafhankelijk Vlaams bouwmeester, een man die openlijk zegt dat er ‘system change’ moet komen, een omverwerping van het gevestigde systeem, om via ‘planetaire solidariteit’ een nieuwe, ecologistische wereldorde tot stand te brengen.

Ik heb geen idee waarover De Wever en Van Grieken het zoal hebben in hun gesprekken over de Vlaamse regering. Maar als ze het maar over één ding eens zouden kunnen worden, hoop ik dat het de niet-verlenging van het mandaat van Van Broeck betreft. En liefst een volledige afschaffing van het Vlaamse bouwmeesterschap. De politiek moet zelf haar verantwoordelijkheid nemen.

Politici mogen geen cruciale mandaten geven aan mensen die niet democratisch ter verantwoording kunnen geroepen worden en ze mogen het debat niet laten domineren door radicale politieke commissarissen.

JURGEN CEDER

BRIEFJE AAN JOHAN LEMAN

Beunhaas

Mijnheer de ‘capitulard’, Jarenlang waart gij in Vlaanderen bekend als ‘pater Leman’ omdat gij tot de orde van de dominicanen hoorde en omdat gij zoals uw religieuze voorzaten ook uw tegenstrevers als een waarachtige inquisiteur achterna zat. Ik bedoel dan uw jacht op het toenmalige Vlaams Blok dat gij mordicus als een racistische partij veroordeeld wilde zien door de rechtbank, ook al moest men volgens de toenmalige premier Verhofstadt op zoek naar rechters die dat klusje wel wilden klaren. Die partij werd uiteindelijk veroordeeld, maar vrijgesproken door de kiezer, want in 2004 haalde men een monsterscore waartegen die van 26 mei jongstleden een eerder bescheiden overwinning was.

Uw naam was gemaakt in Vlaanderen als die van een oude zeurpiet, een onverdraagzame betweter en een politieke multiculturalist die kritiekloos tegenover vreemdelingen en integratie stond, maar kritiekvol tegenover hen die toch wel bedenkingen én reserves hadden bij de ongebreidelde vervreemding van onze Vlaamse samenleving, gaande van te grote concentraties in flink wat buurten over agressief gedrag van allochtone jongeren tot waarachtige islamisering van buurten en gemeenten.

Momenteel zijt gij directeur van het Regionaal Integratiecentrum vzw Foyer in Sint-Jans-Molenbeek, die aan multi-etnisch werk in Brussel doet: “Foyer is een non-profitorganisatie gevestigd in Molenbeek die zich op het lokale, regionale en internationale vlak bezighoudt met diversiteit, interculturaliteit en sociale cohesie. Bij Foyer werken we aan een samenleving die positief omgaat met diversiteit en waarin iedereen, ongeacht zijn of haar afkomst of achtergrond, volwaardig deelneemt aan het maatschappelijk leven”, zo staat overal te lezen. Tot gij vorige week aan De Standaard een interview weggaaft naar aanleiding van 50 jaar Foyer, waarin gij toch weer voldoende deining uitlokte en gij u zelfs onsympathiek maakte bij de linkse deugmensen. Want uit wat gij zegde, bleek dat gij toch wel een bijzondere kijk hebt op de diversiteit en de multiculturaliteit in Molenbeek. Meer nog, gij lijkt u zelfs neer te leggen en het normaal te vinden wat vooral vanuit Vlaanderen aangeklaagd wordt, namelijk dat de autochtonen er vreemden in hun eigen buurten zijn geworden en dat allochtonen er het maatschappelijk leven bepalen en daartoe de normen stellen, vaak ingegeven door onverdraagzame regels uit een uitheemse godsdienst. “Je kan hier als homokoppel misschien niet hand in hand lopen.” En ook: “Mijn realiteitszin zegt dat als vrouwen in zomerse korte rok rondlopen in sommige buur-

ten, zij schunnige opmerkingen zullen krijgen.

Je moet daar niet naïef in zijn. Ik zou het niet uitlokken.” En als uitsmijter: “Ik heb liever dat bepaalde progressieve Vlamingen niet naar Molenbeek komen.” Waarom niet? Omdat hun kritiek te groot zou zijn op het fundamentalisme dat zij zo voor hun eigen ogen zien. Hallo, wij leven hier toch wel in een westers, democratisch land, niet?!

Ik stel vast, mijnheer Leman, dat gij eigenlijk mee de oorzaak van het probleem zijt en niet de oplossing. Ik bedoel daarmee dat gij tot degenen hoort die het allemaal zo ver hebben laten komen door kritiekloos massa-immigratie toe te laten, kritiek daarop te laten verketteren en verdacht te maken en onze normen en waarden te grabbel te gooien teneinde ze doen wegvagen door mensen die alleen maar volgens de normen en gewoontes van hun thuisland hier willen leven. Door dit nu te aanvaarden en ermee te kunnen leven, strijkt gij niet alleen en eens te meer vanzelfsprekend de kritische rechterzijde tegen de haren in, maar ook de holebi’s, vrije vrouwen en zelfs de poco Vlaamse progressieven. Hoewel het natuurlijk over een storm van hypocriete verontwaardiging gaat, want men kan immers niet de massa-immigratie en de facilitering en subsidiëring van de islam toejuichen, en vervolgens hierover verontwaardigd zijn. Misschien gaan hun ogen nu echt open.

Het lijkt er meer op dat gij met Foyer in een soort positie zijt terecht gekomen die niet langer meer die onverkwikkelijke situatie in Molenbeek met enige aandrang weer wil ombuigen, maar die eerder lijkt op een poging om als autochtonen nog te overleven in een multiculturele smeltkroes. Uw acties voor diversiteitsbeleving, interculturaliteit, integratie en sociale cohesie worden gewoon weggelachen en weggezet als naïef, in de eerste plaats door degenen die gij daarmee wilt bereiken in een poging hen deel te laten uitmaken van onze gastvrije en tolerante samenleving; wat zij de facto niet willen. De jongeren uit de derde of vierde migratiegeneratie zijn radicaler dan hun grootouders omdat zij zich laten opzwepen door radicale religieuze haatzaaiers die onze buurten en leefomgevingen willen overnemen teneinde er religieuze tirannieën te installeren. Gij zoudt misschien beter daartegen nog eens een inquisitiestrijd voeren via onze rechtbanken in plaats van te buigen. Als ervaringsdeskundige zoudt gij op die manier onze samenleving uiteindelijk toch nog eens een dienst kunnen bewijzen.

Voor het te laat is en men zelfs ú uit Molenbeek zal verjagen.

4

Actueel

27 juni 2019

Repressieverhalen: getuigen gezocht

Citaat van de week > Carl Devos

In september herdenken we de bevrijding van Europa, 75 jaar geleden. Niet voor iedereen brak er een gelukkige tijd aan. Bij meer dan 500.000 Vlamingen bracht de bevrijding helemaal geen vrijheid, maar werden ze in diepe miserie gestort. Die repressie heeft diepe wonden geslagen, wonden die tot op vandaag gegrift zitten in het geheugen van menig Vlaams-nationalist. Zo kreeg ik een brief van mevrouw De Meyst:

“Geen protocollaire acrobatie”

Waarde Heer Van Camp, Eindelijk heeft iemand aandacht voor het familiale leed ná de periode van 1945.

Ik was toen ongeveer acht jaar. Een zwaarbewapende bende stormde bij ons binnen en sleurde mijn grootvader, August Jacobs, hun auto in. Grootmoeder viel prompt flauw. Alle andere aanwezigen waren totaal overstuur!

Ik stond perplex. Dit kon niet waar zijn. Mijn grootvader was een zéér integer man, hij was in mijn dorp te Weerde al jaren hoofdonderwijzer in een jongensschool. Hij heeft me leren lezen en schrijven, hij was een zeer bekwame leraar. In mijn ogen had hij niks misdaan. Om zoiets te moeten meemaken, was voor een kind ongelooflijk zwaar om dit zomaar te begrijpen. Niemand kon me helpen, niemand kon dit uitleggen op dát moment. We waren allemaal totaal kapot.

Doorheen de jaren kwam de waarheid eindelijk naar buiten. Gedichten aanleren aan jonge geesten, vooral van Guido Gezelle, was voldoende om hem zo hard aan te pakken! Zijn dossier verwees naar de zo gevaarlijke figuur van deze Vlaamse dichter, en dat was het enige argument om zoveel familiaal leed te veroorzaken!

Vlak voor zijn overlijden kreeg mijn grootvader eindelijk zijn burgerrechten terug.

Zoals ik het nu neerschrijf, blijft gans dit verhaal nog steeds als zeer onrechtvaardig in mijn hoofd aanwezig. Tot op de dag van vandaag voelt dit aan als een groot onrecht. Ik ben nu 81 jaar, maar ik herbeleef het telkens weer … zoals nu!

Dank omdat u hier aandacht wilt aan schenken. Er zullen nog velen met mij een traantje wegpinken omtrent deze vreselijke herinnering! Een kleine vonk kan een maatschappij werkelijk totaal ontwrichten, met nietsontziend geweld.

Dit leed mag nooit vergeten worden, daarom mijn dank voor uw aandacht hieromtrent!

Professor Carl Devos kan niet verdacht worden van veel sympathie voor het Vlaams Belang en/of Dries Van Langenhove. Eigenlijk is het ook niet belangrijk wat hij daarover denkt.

Maar zijn gezond verstand zegt hem wel dat heel het politieke circus van vorige donderdag onder leiding van circusbaron Patrick Dewael in de Kamer er ver over was. Hij is een politicoloog die de zaken doorgaans nuchter bekijkt en als legalist vindt hij dat spelregels moeten gevolgd worden. Hij verwoordde zijn mening ter zake vorige week in een veel gedeelde tweet: “Hij is correct verkozen. In een rechtsstaat onschuldig tot bewijs van het tegendeel. De Kamer heeft afspraken en regels. Sluit de tent van circus DVLH. Politieke strijd moet, ondanks de symboolwaarde, niet langs protocollaire acrobatie gevoerd worden. Er zijn genoeg alternatieven.” Het was opvallend hoeveel burgers en andere serieuze mensen op zijn golflengte zaten/zitten. Wij ook overigens.

Vriendelijke groeten van Joanna De Meyst De oorsprong van dit blad getrouw, zullen we dus wél aandacht besteden aan die sombere tijden voor de Vlaamse Beweging. En ik doe hierbij al een warme oproep om aanwezig te zijn op de jaarlijkse herdenkingsmis van het Hechteniskamp van Lokeren, op zondag 15 september te Lokeren (Sint-Annakerk, 12 uur). Die bijeenkomst staat symbool voor alle slachtoffers van de repressie. En lezers of lezeressen die een repressieverhaal kennen en dat aan ons kwijt willen, mogen onze redactie contacteren.

KARL VAN CAMP

UIT DE WETSTRAAT

Eerste knieval Er was dus heel wat te doen geweest over de installatievergadering van de Kamer, waarbij volgens het Kamerreglement de voorlopige voorzitter Patrick Dewael - want Siegfried Bracke was niet herverkozen - administratief moet bijgestaan worden door de jongste twee Kamerleden. En dat zijn Melissa Hanus (PS) en Dries Van Langenhove (VB). De Franstaligen wilden daar niet van weten omwille van hun blinde haat tegenover het Vlaams Belang in het algemeen en Dries Van Langenhove in het bijzonder, en ook Hanus wilde niet naast Van Langenhove plaatsnemen. Bij het begin van de zitting was het dus afwachten wat er ging gebeuren. Sluwe vos Dewael, die gewoon is van naar de pijpen van de Franstaligen te dansen, nam dan ook geen plaats aan het voorzittersbureau en leidde de vergadering vanop zijn plaats. Plat op de buik dus voor krijsend Waals links. Daarmee konden de jongste twee Kamerleden ook op hun plaats blijven zitten.

Bij de naamafroeping voor de samenstelling van de commissies die de geloofsbrieven moeten onderzoeken alvorens tot de eedaflegging kan overgegaan worden, liet hij zich assisteren door de adjunct-griffiers van de Kamer. Daarmee werd voor de eerste maal deze legislatuur afgeweken van de traditie en het Kamerreglement enkel en alleen omdat de Franstaligen misbaar hadden gemaakt tegenover een democratisch verkozen kandidaat die hen niet aanstaat. Als er iets bewezen werd vorige donderdag, dan is het dat Dries Van Langenhove zonder iets te doen of te zeggen de werking van de Kamer al heeft kunnen beïnvloeden. Dat belooft voor als hij zijn mond wél zal gaan opentrekken…

Onreglementair Er kwam geen commentaar op deze manier van doen, want het bleef rustig en niemand bewoog. De Kamer zat erbij en keek ernaar.

Maar het Vlaams Belang had toch beter met het reglement in de hand Patrick Dewael minstens kurkdroog kunnen wijzen op het feit dat hij het reglement toch onjuist en niet goed interpreteerde. Want in het Kamerreglement staat expliciet in artikel 1, tweede lid: “De jongste twee leden staan de voorzitter bij.” Hij vernoemde de jongste leden zelfs helemaal niet en nodigde ze derhalve niet uit om hem bij te staan. Hij negeerde hen straal en in hun plaats liet hij - totaal onreglementair - de adjunct-griffiers hem bijstaan bij de geplogenheden rond de samenstelling van de commissies die de geloofsbrieven moesten onderzoeken. Stel dat het VB hier in deze zin had gereageerd, dan hadden we wel eens wil-

len zien hoe Dewael zou gereageerd hebben.

In ieder geval met zijn mond vol tanden, menen we. En zonder kleren.

Schot in eigen voet De Franstaligen lieten duidelijk blijken dat ze niet begrepen hebben wat de verkiezingsuitslag in Vlaanderen heeft betekend. Voor hen is het fascistische monster - met de in verdenking gestelde, maar nog helemaal niet veroordeelde Dries Van Langenhove op kop bezig met de democratie op te heffen, steden en dorpen te zuiveren van niet-Vlamingen, subsidies voor linkse initiatieven in te trekken, rassenwetten voor te bereiden, andersdenkenden het zwijgen op te leggen, negationistische stellingen te verdedigen, linkse boeken te verbranden, milities op te richten, en dies meer. Zij hadden er dan ook niets beters op gevonden op hun vesten een rode driehoek te bevestigen. In de concentratiekampen van nazi-Duitsland was dat immers het kenteken om politieke gevangenen aan te duiden. Communisten, tegenstanders van nazi’s, verzetsstrijders en vrijmetselaars kregen die opgespeld. Uiteraard kregen de pas ingezworen Kamerleden van het VB géén applaus uit die hoek, uiteraard aangevuld met de verbindende groenen. De Vlaamse traditionele partijen deden ‘normaal’ en lieten heel die opgeblazen boel gewoon passeren. Deze wereld van verschil wijst op de stilaan onoverbrugbare kloof tussen het noorden en het zuiden. Links Wallonië en Brussel tegen rechts Vlaanderen.

De Franstaligen beseffen met die krampachtige, verblinde en bekrompen houding niet echt dat ze daardoor het VB alleen nog groter gaan maken. Of met andere woorden: ze gaan nog maar eens in eigen voeten schieten.

Wraak Helemaal op de valreep werd het bericht de wereld ingestuurd dat Pieter De Crem zijn zitje in de Kamer zal laten voor wat het is en dat eerste opvolger oud-gouverneur Jan Briers (die dat was namens N-VA overigens) zijn plaats zal innemen. Hij blijft wel nog aan als minister in de regering van lopende zaken tot er een nieuwe regering is. Daarmee houdt hij dan toch woord om voltijds burgemeester van Aalter te zijn, waarmee tegelijk zijn carrière in de nationale politiek op zijn einde loopt. Met heel dat manoeuvre - eerst afhaken, dan toch weer de lijst trekken en nu toch niet gaan zetelen - heeft hij eigenlijk heel zijn partij een flinke neus gezet en de zaak naar zijn hand gezet. Zo kennen we hem wel: geen pottenkijkers en zijn goesting doen. Het stond in de sterren geschreven dat hij op een

of andere manier ‘wraak’ zou nemen voor het feit dat hij bij de vorige regeringsvorming minister-af was en het moest stellen met een nietszeggend staatssecretariaat. Of hij nu nog aast op het partijvoorzitterschap, is niet duidelijk, maar een aantal geruchten in de wandelgangen zijn wel hardnekkig. Hij is immers van oordeel dat de partij naar rechts moet om verdere afgang te vermijden. En met hem kan dat zeker lukken… We houden hem nauwlettend in de gaten!

Koehandel Na de eedaflegging werd verwacht dat er ook een nieuwe (tijdelijke) Kamervoorzitter zou aangeduid worden, alsook het Bureau (het politieke bestuur van de Kamer). Maar dat ging niet door en dat zal deze week gebeuren. Wellicht was het de bedoeling - met het oog op eventuele onregelmatigheden of protesten die de sfeer zouden verzieken - om de eedaflegging af te werken zonder meer. Dat is in ieder geval gelukt. Ondertussen stroomden de kandidaturen wel binnen. Vooral die van Valerie Van Peel (N-VA) sprong in het oog. N-VA claimt immers die post als grootste partij. Maar natuurlijk hangt die topjob ook samen met de regeringsvorming en de ministerposten.

Dat men daar nog niet uit is, bleek toen ook nog kandidaturen binnenkwamen van Servais Verherstraeten (CD&V), Tinne Van der Straeten (Groen) en warempel ook weer André Flahaut (PS). Ook Patrick Dewael (Open Vld) zou het als oud-Kamervoorzitter wel zien zitten om deze post nog eens te bekleden. Vlaams Belang heeft al aangekondigd de kandidatuur van Van Peel te zullen steunen. Er zal dus nog een flink robbertje gevochten worden tussen de fracties, want ook de goed betaalde bureaufuncties zijn erg gegeerd. En natuurlijk kan men hier ook niet voorbij aan de numerieke sterkte van het Vlaams Belang. In het verleden leidde dat al vaak tot herrie en koehandels om een min of meer aanvaardbaar evenwicht te vinden.

Meer Nederlandstaligen Maria Vindevoghel en Tinne Van der Straeten, respectievelijk PVDA/PTB en Groen/Ecolo werden in Brussel verkozen op de Franstalige lijst van hun unitaire of Belgischgezinde partijen. Het was dus uitkijken in welke taal ze hun eed zouden afleggen, want dat zou bepalen tot welke taalgroep ze zullen behoren.

Immers, voor de Brusselaars geldt dat de taal waarin ze het eerst de eed afleggen bepaalt tot welke taalgroep ze behoren. Tinne Van der Straeten deed dat in het Nederlands, en uiteindelijk Vindevoghel ook. Zij had immers eerst nog geprobeerd een tweetalige eed af te leggen: “Ik zweer d’observer de Grondwet.” Maar dat mocht niet en Dewael vroeg haar om het correct en in één taal te doen. Ze koos dan voor het Nederlands, waarna ze nog in het Frans en het Duits de eed aflegde. Dat bracht wel met zich mee dat de Nederlandse taalgroep steeg van 87 naar 89, waardoor er nu bij bijzondere wetten een meerderheid van 45 nodig is i.p.v. 44. Een detail, maar niet onbelangrijk...

Taal van de eed Opvallend veel Kamerleden, vooral Franstaligen, Vlamingen uit de traditionele partijen en groenen - zeg maar de belgicisten - deden dat ook in twee of drie talen. Enkel Vlaams Belang en N-VA hielden het strikt bij het Nederlands. Kattrin Jadin (MR) komt uit de Oostkantons en legde traditioneel eerst de eed af in het Duits. Koen Geens (CD&V) begon zelfs in het Frans, maar herbegon toch in het Nederlands. Potsierlijk was de eedaflegging van Thomas Leysen. Hij deed dat in de drie landstalen en begon in het Duits. “Een hoffelijkheidformule voor de meest sympathieke taalgemeenschap in dit land”, zo zei de rijkste Belg nadien. Ja, de familie Leysen heeft toch altijd een bijzondere en bijwijlen merkwaardige band met het Duits gehad…

Verspreking?

Een Nederlandsonkundige Ecolo’er legde de eed ook in het Nederlands af en sprak niet over de ‘grondwet’, maar over de ‘groenwet’… Bedoelde hij de klimaatwet? Er werd echter geen opmerking over gemaakt, maar dat het een bewust ‘grapje’ was, was duidelijk.

Wouter Vermeersch van het Vlaams Belang volgde in het spoor van andere VB’ers uit het verleden door te zeggen: “Ik zweer de Grondwet na te lezen.” Hij deed dat evenwel minder brabbelend en veel trager dan zijn voorgangers, zodat Patrick Dewael het had gehoord.

Deze vroeg dan ook meteen of hij ‘na te lezen’ of ‘na te leven’ had gezegd. Vermeersch kon moeilijk anders dan met een stalen gezicht te zeggen dat het ‘na te leven’ was… Daar moest Dewael het mee stellen… Voortaan slechter articuleren, Wouter!

Actueel

27 juni 2019

5

Het palmares van de partijvoorzitters Welke partijen bij de laatste stembusslag gewonnen of verloren hebben, weet u al sedert de verkiezingsavond van 26 mei. Vlaams Belang, PVDA en (in mindere mate) Groen gingen erop vooruit, terwijl alle andere partijen tegen een verlies aankeken. Maar wat kunnen we zeggen over het palmares van de partijvoorzitters? Sommigen onder hen draaien immers al meer dan één verkiezing mee, en een eenvoudige vergelijking met de verkiezingsuitslagen van 2014 volstaat niet om voor hen een balans op te maken. Wij maakten voor u een overzicht.

Vier Vlaamse partijvoorzitters kwamen in zwaar weer terecht na de laatste verkiezingen: Wouter Beke van de CD&V, Gwendolyn Rutten van de Open Vld, John Crombez van de sp.a, en Meyrem Almaci van Groen. Dat de eerste drie in de problemen raakten, is geen wonder: hun partijen gingen er bij de laatste verkiezingen op achteruit. De partij van Meyrem Almaci ging erop vooruit, maar stelde toch zwaar teleur. De peilingen en de stemming in de media hadden immers voor veel hogere verwachtingen gezorgd.

Of de partijvoorzitters rechtstreeks schuld hebben aan het verlies van hun partij, is niet altijd zeker, maar zij dragen wel de verantwoordelijkheid. In dat opzicht is hun job al even ondankbaar als dat van een voetbaltrainer. Anderzijds, bij politieke partijen vergelijkt men vaak een verkiezings- of peilingsresultaat met de laatste verkiezingen, en kijkt men zelden na wat de evolutie is geweest over de volledige periode van het partijvoorzitterschap. Een partijvoorzitter kan dan de rekening gepresenteerd krijgen voor een verlies bij de laatste verkiezingen, hoewel de balans over zijn volledige partijvoorzitterschap misschien wel positief is. Maar ook omgekeerd: een zwaar verlies over de hele periode kan gecamoufleerd worden door een reeks kleinere verliezen per verkiezing.

Bart De Wever: vervijfvoudiging Laten we beginnen met de voorzitter van de grootste partij in Vlaanderen: Bart De Wever.

Hij werd in 2004 voorzitter van de N-VA. Een jaar eerder haalde zijn partij bij de verkiezingen voor de federale Kamer amper 4,9 procent. Verleden maand scoorde de N-VA voor het Vlaams Parlement 24,8 procent. Dat is een winst van net geen twintig procentpunten over de volledige periode, of een vervijfvoudiging van de score. Het hoeft dan niet te verwonderen dat Bart De Wever voorlopig niet moet vrezen dat hij van de voorzittersstoel gestoten zal worden: zijn balans oogt nog steeds bijzonder positief, al moest zijn partij vergeleken met de laatste verkiezingen een verlies incasseren.

Voor elk jaar dat hij partijvoorzitter was, dikte de aanhang van zijn partij gemiddeld met 1,33 procentpunten aan.

Tom Van Grieken: verdriedubbeling Ook de voorzitter van de tweede grootste Vlaamse partij hoeft niet onmiddellijk te

vrezen dat ze hem op het hoofdkwartier buiten zullen smijten. Tom Van Grieken is weliswaar nog maar vijf jaar partijvoorzitter, maar zijn partij ging erop vooruit van 5,9 procent in 2014 naar 18,5 procent in 2019 voor het Vlaams Parlement. Dat is een winst van 12,6 procentpunten over de hele periode, of 2,52 procentpunten per jaar.

Dat is een indrukwekkende score, maar Tom van Grieken zal ook wel weten dat hij voor die prestatie enorm schatplichtig is aan Gerolf Annemans. Hij was het immers die de partij door een slechte periode loodste, en een zwaar verlies op zich nam. Maar dan nog is het niet iedereen gegeven om de score van een partij te verdriedubbelen, ook al zit het politieke klimaat mee.

Wouter Beke: een derde van de kiezers weg Wouter Beke dan. Tot aan de verkiezingen werd zijn positie in de partij weinig of niet gecontesteerd. Nochtans kan niet gezegd worden dat de CD&V onder zijn leiding veel winst maakte, of als regeringspartij een goede indruk maakte. Historisch gezien gaat de partij al sedert de Tweede Wereldoorlog achteruit, maar het is pas de laatste jaren, nu de partij niet meer de grootste is, dat het verval echt duidelijk begint te worden. Bij de laatste verkiezingen moest de partij zelfs de tweede positie loslaten. Het is voor iedereen klaar dat het etiket ‘volkspartij’ wat de CD&V betreft voltooid verleden tijd is.

Wouter Beke trad in 2010 aan als partijvoorzitter. Een jaar eerder haalde de CD&V voor het Vlaams Parlement nog 22,9 procent van de stemmen. Dit jaar zakte de partij naar 15,4 procent. Dat betekent dat één op drie kiezers de partij vaarwel heeft gezegd met Wouter Beke aan het roer. Of is een derde van de CD&V-kiezers sedertdien gestorven, zoals sommigen beweren? Hoe dan ook, voor elk jaar dat Wouter Beke voorzitter is geweest, zijn er gemiddeld 0,83 procentpunten afgegaan van de score van zijn partij. Hoeft het te verbazen dat de roep in de partij om ander en beter steeds luider begint te klinken?

John Crombez: een kwart van de kiezers weg Een partijvoorzitter die zijn ontslag zelfs al eens ingediend heeft, is John Crombez. Alleen, niemand is zo gek hem te willen opvol-

gen, dus moet hij voorlopig blijven zitten. Misschien hebben ze bij de sp.a wel een Gerolf Annemans nodig? Hoe dan ook, John Crombez is nog maar sedert 2015 partijvoorzitter. Een jaar eerder haalde zijn partij voor het Vlaams Parlement 14,0 procent van de stemmen.

Daar blijft vandaag slechts 10,1 procent van over, meer dan een kwart minder. Per jaar dat Crombez voorzitter was, ging zijn partij er gemiddeld met 0,96 procentpunten op achteruit.

Zou dat werkelijk enkel en alleen aan John Crombez liggen? Zeer zeker niet. De sp.a is niet de enige sociaaldemocratische partij in Europa die achteruitgaat. De PS in Frankrijk is bijna helemaal geïmplodeerd, en ook in Duitsland, Nederland en het Verenigd Koninkrijk staan de sociaaldemocratische partijen er slecht tot bijzonder slecht voor. We menen ons te herinneren dat John Crombez ooit Bruno Tobback uit de voorzitterszetel verdreef, omdat die laatste “het niet kon”. Na vier jaar voorzitterschap is het niet onbetamelijk de vraag te stellen of Crombez het dan wel “kan”, of zelfs nog maar beter dan Bruno Tobback.

Gwendolyn Rutten: status quo Gwendolyn Rutten werd in 2012 voorzitster van de Open Vld. Wie haar bezig hoort, zou denken dat haar partij sindsdien een hoge vlucht heeft genomen. In werkelijkheid maakte de partij een kleine winst bij de verkiezingen van 2014, maar bij de laatste verkiezingen verdween die winst weer. Wie de volledige balans van haar voorzitterschap opmaakt, komt op een klein verlies uit. In 2010 haalde de Open Vld voor de federale Kamer nog 14,0 procent van de stemmen, net iets meer dan de 13,1 procent voor het Vlaams Parlement een maand geleden. Per jaar dat zij de dienst uitmaakte bij Open Vld verloor de partij 0,13 procentpunt aan kiezers. Een groot verlies kan je dat niet noemen, maar met een netto negatief verlies kan je haar voorzitterschap toch niet een onverdeeld succes noemen.

wordt met één van de grote uitdagingen van de maatschappij. De ene heeft altijd de pers mee, in zulke mate zelfs dat je gerust kan stellen dat de media gratis campagne voor haar voerden. De andere wordt in de pers het liefst doodgezwegen, en als zij toch eens aan bod mag komen, wordt zij zelden op een respectvolle manier behandeld. Beide partijen zaten in de oppositie, en beide partijen waren ongeveer even groot. De winst van 1,4 procentpunten voor de partij van Almaci steekt dan toch bijzonder mager af tegenover de 12,6 procentpunten winst voor de partij van Tom Van Grieken.

Peter Mertens: vertienvoudiging Tot slot de PVDA, met Peter Mertens. In 2008, toen Mertens voorzitter werd, was de PVDA/PTB nog zo klein, dat je al bijzonder geïnteresseerd in politiek moest zijn om er al van gehoord te hebben. In 2007 haalde de partij 0,84 procent van de stemmen voor de federale Kamer, over heel België (dus niet enkel Vlaanderen). Elf jaar later staat de partij nationaal op 8,6 procent van de stemmen, zeg maar een vertienvoudiging. Dat is indrukwekkend. Gemiddeld genomen dikte Peter Mertens zijn partij per jaar met de score van 2007 aan. Of hij helemaal tevreden is, is niet zo zeker. De peilingen spiegelden hem een poos een veel grotere winst voor in Wallonië, en ook het onevenwicht met Vlaanderen blijft een probleem voor de partij. Maar zolang de partij blijft groeien, hoeft Mertens waarschijnlijk niet te vrezen voor een machtsgreep tegen hem, al weet je natuurlijk nooit met communisten…

Meyrem Almaci: een zesde groter Meyrem Almaci werd in 2014 voorzitster van Groen. In datzelfde jaar haalde haar partij 8,7 procent voor het Vlaams Parlement. Dit jaar steeg de partij, ondanks grote verwachtingen, niet verder dan tot 10,1 procent van de stemmen. De partij is daarmee ongeveer een zesde groter geworden op vijf jaar tijd. Maar in tijden van voortdurende klimaathysterie in de altijd bijzonder welgezinde media is een winst van 1,4 procentpunten in totaal, of 0,23 procentpunten per jaar, niet bepaald indrukwekkend.

In dit opzicht is een vergelijking met Tom Van Grieken een bijzonder pijnlijke affaire voor Meyrem Almaci. Beiden zijn ongeveer even lang partijvoorzitter, en beiden staan aan het hoofd van een partij die geïdentificeerd

Bert Anciaux opnieuw senator Bert Anciaux, Commandeur en Grootofficier in de Leopoldsorde, wordt eens te meer gecoöpteerd als senator door de sp.a. Uit negen kandidaten werd hij geselecteerd, zo beweert hij, en hij is ei zo na tot tranen toe bewogen en gelukkig.

Hij voelt zich eens te meer uitverkoren en met zijn legendarisch voluntarisme gaat hij er nog eens een lap op geven in het sterfhuis van de Belgische Staat. Hij wil er zelfs 50 jaar staatshervormingen gaan evalueren… Hij gelooft het allemaal zelf, ook al pleitte hij in 2015 in een interview in De Standaard er nog voor om het systeem van gecoöpteerde senatoren af te schaffen; dat hij overigens “een schoonheidsfout” noemde…

Bij de lijstvorming begin dit jaar, zou hij de Brusselse lijst voor het Vlaams Parlement nog trekken, maar uiteindelijk besliste hij ‘grootmoedig’ een stap terug te zetten om Hannelore Goeman de lijst te laten trekken en – naar eigen zeggen – jongeren kansen te geven en het vernieuwende project van zijn partij alle kansen te geven. “Na twintig jaar echt steeds 200 procent alles gegeven te hebben, is het tijd voor iets anders”, zei hij toen. En op zijn eigen webstek: “Ja, politiek is iets moois. Daarom is het ook geen bezit voor enkelen. Daarom moet de jonge generatie alle kansen krijgen. En moeten wij die geven.” Het leek op een ontroerend mooi gebaar van een oude rot die in schoonheid wilde afscheid nemen en de jeugd de vrije baan zou laten. Bert Anciaux sprak toen in termen dat de politiek voor hem een “quasi afgesloten hoofdstuk” was. Het leek op een mooie exit, die door vriend en vijand kon gesmaakt worden.

Maar… ‘die kat kom weer’…

Hoe men het ook draait of keert, heel dit

manoeuvre om Anciaux tegen de verjongingskuur van de sp.a in toch nog eens te laten opdraven en ‘content’ te stellen, heeft iets geveinsds, want achter de schermen is er ook frustratie over het weer opvissen van Bert Anciaux. Boze tongen in de wandelgangen spreken daarom luid genoeg opdat ook wij het zouden horen. En zo vernamen we dat heel deze aangelegenheid wel eens een opgezette constructie zou zijn. Meer zelfs, dat het een ‘deal’ was binnen de sp.a-top om Anciaux niet aan de verkiezingen te laten deelnemen, op die manier iemand jong te laten verkiezen en nadien hem toch nog zijn goesting en vooral zijn centen te geven. Als gecoöpteerde senator ving Anciaux immers vorige legislatuur een halve parlementaire wedde, zo’n 2600 euro netto per maand - voor een handvol vergaderingen per jaar - plus nog een extra vergoeding als fractievoorzitter en als voorzitter van de beheerraad van de Pensioenkas voor de Senatoren. De kans is groot dat zijn ervaring het argument zal zijn om deze postjes te bestendigen… En daarnaast zijn er dan ook nog een aantal lu-

cratieve mandaten, zoals het voorzitterschap van het beheerscomité van Actiris, de Brusselse Gewestelijke Dienst voor Arbeidsbemiddeling. Verder geeft hij nog les aan de UGent en de Erasmushogeschool Brussel, en hij is ook nog voorzitter van de koepel van de Nederlandstalige Hogescholen en Universiteiten in Brussel (Brik). Tussendoor is hij ook nog gedelegeerd bestuurder van het woonzorgcentrum De Overbron. En over vijf jaar is er het meer dan royale parlementaire pensioen, na de uittredingsvergoeding natuurlijk. Meer moet dat allemaal niet zijn voor de oud-VU-voorzitter. Als puntje bij paaltje komt, smelten de mooie principes als sneeuw voor de zon. Zonder verpinken.

Geen royale geste Bij de kandidaten voor het gecoöpteerd senatorschap bevond zich ook Mustafo Aytar, een man die schepen is in Houthalen-Helchteren. Hij vindt zijn niet-aanstelling alvast een gemiste kans. “Ik ben drie keer teleurgesteld.”, zo laat Aytar in Knack optekenen, “Ten eerste voor Limburg, de provincie waar sp.a het best scoort van alle Vlaamse provincies. Ten tweede voor de Turkse gemeenschap, want die heeft nu geen enkele afgevaardigde meer bij de volksvertegenwoordigers. We hebben nochtans heel wat kiezers van Turkse origine. Ten slotte voor mij persoonlijk, omdat ik openlijk werd aangemoedigd door de Limburgse mandatarissen. Ik kreeg ook lovende en bemoedigende woorden van voorzitter John Crombez, die nochtans ook de meerwaarde zou zien in

vernieuwing en diversiteit.” Het was diezelfde Aytar die vlak voor de verkiezingen even in nauwe schoentjes zat toen N-VA-Kamerlid Zuhal Demir een foto bovenhaalde waarop de man de Grijze-Wolvengroet uitbrengt, maar wat hijzelf afdeed als “een grap van enkele jaren geleden”. Hoe dan ook, Bert de dweper met interculturaliteit, diversiteit, gelijke kansen, multuculturaliteit en alles wat met openheid en welwillendheid tegenover nieuwkomers en andere culturen te maken heeft, gaf niet thuis en deed hier geen royale geste. Geen extra kansen dus voor de door hem zo op een piëdestal geplaatste allochtonen. De buit is binnen, zo dacht hij. Meer moet dat niet zijn.

Kampioen in ongeloofwaardigheid Bert Anciaux beseft het misschien niet, maar met heel dit verhaal van “eigen carrière eerst” voedt hij de antipolitiek en het populisme dat hij zegt met passie te bestrijden. Inderdaad, hoe geloofwaardig kan iemand nog zijn die vandaag diametraal het tegenovergestelde doet van wat hij enkele maanden geleden nog predikte? Als hij uiteindelijk één ding heeft bereikt, dan is het dat nu ook de laatsten der Mohikanen hem niet meer ernstig zullen nemen en zelfs vertwijfeld voor zich uit zullen zitten staren.

Zelfs het vernieuwingsproject van sp.a wordt er door overschaduwd. Over een totale afgang gesproken… Op naar de kiesdrempel!

6

Dwars door Vlaanderen

27 juni 2019

Johan Leman zaait verdeeldheid

Bij de voorstelling van het boek ‘Wie zijn religie verlaat, dood hem!’ van Polemos was ook Johan Leman aanwezig, de vroegere directeur van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding. Net als de beruchte Spaanse grootinquisiteur Tomas de Torquemada was ook Leman een dominicaan; we weten niet of hij officieel is uitgetreden. Hij hield zich stil. Hij stelde zelfs geen vragen.

beek zou lopen met een klein kruisje zichtbaar aan een halskettinkje… Heel dit debat ontmaskert de hypocrisie - of is het schizofrenie? - van de politiek correcte creaturen die tegelijk voor de moslims zijn en voor de holebi’s, voor de islamisering en voor het feminisme.

IS’ers in de Vierwindenstraat In heel dit debat lijkt iedereen te vergeten dat de terrorist Salah Abdeslam na de aanslagen van 2016 in Parijs wél dagenlang ongestoord in Molenbeek over straat kon lopen, zelfs in de Vierwindenstraat, waar hij en zijn familie woonden en waar iedereen hem kende, en dat terwijl het opsporingsbericht met zijn foto in alle kranten en op alle tv-schermen te zien was. Dat feit legt een sinistere, IS-gezinde kant van Molenbeek bloot, die nog veel gevaarlijker en bedreigender is dan de wantoestanden die Riadh Bahri heeft aangeklaagd en die Leman trachtte weg te relativeren. En die kunnen niet opgelost worden door uit Molenbeek te verhuizen, of door geen islamitisch geweld ‘uit te lokken’.

Kijk goed naar Molenbeek. Als we het roer niet drastisch omgooien, als we geen grootscheeps terugkeerbeleid durven voeren, dan zullen binnen enkele generaties alle Vlaamse steden even verloederd, even geïslamiseerd en even onveilig zijn als Molenbeek nu. En verhuizen zal niet meer helpen. De vriendjes van Leman zullen overal zitten.

P.B. We vragen ons af welke indruk de soms hartverscheurende getuigenissen van de ex-moslims op hem hebben gemaakt.

Klaarblijkelijk geen erg diepe indruk, want kort daarop toonde Leman weer eens zijn ware aard als relativerende goedprater van de wantoestanden in het geïslamiseerde Molenbeek. Het begon met de homoseksuele VRT-journalist Riadh Bahri, die zijn beklag deed over het alomtegenwoordige zwerfvuil in Molenbeek en over de ‘homofobie’. Homohaat zou in deze context juister zijn. Hij durft daar niet met zijn (blanke) vriend hand in hand lopen en hij overweegt te verhuizen. Hij zegt niet expliciet dat die ‘homofobie’ zich in Molenbeek niet alleen uit in grappen en scheve blikken, maar dikwijls ook in bruut geweld. Moslims zijn nu eenmaal geen grappenmakers.

Goedprater Johan Leman wierp zich onmiddellijk op als verdediger van zijn geliefde Molenbeek.

“Ik heb liever niet dat bepaalde progressieve Vlamingen naar Molenbeek komen”, zei hij. “Mensen die Molenbeek kennen, schrikken er niet van dat het hier wat vuiler

is dan elders. Ze weten dat je hier als homokoppel misschien niet hand in hand over straat kan lopen. Dat lijkt me zinvoller dan mensen binnen te halen die na enkele jaren lezersbrieven schrijven waarin ze hun beklag doen over Molenbeek.” Over vrouwen zei Leman: “Mijn realiteitszin zegt dat als vrouwen korte rokjes dragen in sommige buurten, ze schunnige opmerkingen zullen krijgen. Je moet daar niet naïef in zijn. Ik zou het niet uitlokken.” Dat van die schunnige opmerkingen is overigens een eufemisme.

Het kunnen evengoed handtastelijkheden of verkrachtingen zijn, overigens ook als de jurken niet ‘uitlokkend’ zijn. Het ligt niet aan de jurken, maar aan de moslims.

Leman kreeg uit vele hoeken tegenwind, zowel van holebigroepen als van vrouwenbewegingen, maar ook van filosoof Maarten Boudry, die openlijk de vraag stelde wat de reactie zou zijn als Leman “had gezegd dat zwarte mensen maar niet in het hagelwitte Houthulst moeten komen wonen, of althans niet openlijk op straat lopen, want dat is ‘uitlokking’”. En dan hebben we het nog niet over de vraag wat zou gebeuren als een herkenbare ex-moslim door Molen-

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

DEMOCRATIE OP MAAT Dries Van Langenhove mocht geen podium krijgen als bijzitter van de Kamervoorzitter bij de eedaflegging. Dictaat van de Franstalige partijen, en de Vlaamse partijen volgden gedwee. Nochtans heeft dat niets met een cordon sanitaire te maken, dat gaat over mogelijke samenwerking op bestuursniveau tussen een ‘democratische’ partij en het Vlaams Belang. In de Kamer had het zitje vooraan enkel te maken met het reglement. En als het reglement niet naar de zin is van de Franstaligen, dan wordt het reglement omzeild, of aangepast. Dezelfde situatie vinden we bij UNIA. Daar krijgt Vlaams Belang een zitje. Maar daar is men nu op zoek naar een ‘creatieve’ oplossing om de vertegenwoordiging van het Vlaams Belang te blokkeren. Het Vlaams Belang heeft in de raad van bestuur recht op één zetel op een totaal van 21 zetels. De kans dat het Vlaams Belang bij UNIA iets kan veranderen, is behoorlijk klein. Zeg maar onmogelijk.

En toch wordt de aanwezigheid van die ene man of vrouw gezien als een groot gevaar voor onze democratie. De werking van UNIA komt zelfs in gevaar, als men de linkse POCO’s mag geloven.

VAKJARGON In vervanging van Paul Rapsaet is Leo Vulsteke tot voorzitter benoemd van de West-Vlaamse vrede- en politierechters. Een zware opdracht, want alles wat met justitie te maken heeft, kreeg in de loop der jaren al veel kritiek. Wat moet er veranderen als de burgers dat hele gedoe niet meer vatten? Het juridisch vakjargon kan eenvoudiger, maar er is zo veel meer. Wat met (voorlopig) vrijuit gaan omwille van een beroep? Veroordeelden die hervallen? Plaatsgebrek in gevangenissen? Op vrije voeten na een derde van de ‘zittijd’? Te veel om op te noemen. Alvast begint de nieuwe baas met een beleidsplan met vier prioriteiten: Betere dienstverlening voor rechtzoekenden, eigen financieel beheer, onafhankelijkheid en neutraliteit voor de rechtspraak, goede samenwerking met het Openbaar Ministerie en de advocatuur.

VENTILUS

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Alternatieve of groene energie, windmolenparken ver van de Vlaamse kust. Allemaal goed en wel, maar de gewonnen elektriciteit moet aangesloten worden op bestaande netwerken. Onderzeese armdikke kabels in een sleuf? Niemand die klacht zal indienen.

Maar nu netbeheerder Elia tussen Oostende en Avelgem, met het Ventilusproject, 82 kilometer nieuwe hoogspanningskabels plant door 25 West-Vlaamse gemeenten, luidt het bijna eensluidend: “Niet over onze gemeente!” Inbegrepen negatieve adviezen en actiegroepen, terwijl “specialisten” goochelen met andere oplossingen om aan milieuhinder en gezondheidsrisico’s te ontsnappen. Waarom geen ondergrondse leidingen leggen, of werken met gelijkstroom?

BRUSSEL

Redenen van exodus De Brusselse bevolking blijft groeien, maar de stadsvlucht blijft ook toenemen. Er zijn politiek correcte redenen die deze beweging verklaren, maar er zijn er ook die, laat ons zeggen, onuitgesproken blijven.

Misschien moet er maar eens een aangepaste Brusselse mobiscore komen?

En dan zijn er weer eens wat cijfers die de trend bevestigen die zich al jaren geleden heeft ingezet. Het aantal inwoners in deze meervoudige hoofdstad blijft stijgen, al oogt de curve misschien iets minder scherp dan een tijdje geleden. Zo’n 10.000 kwamen er vorig jaar bij, waardoor de totale bevolking boven de kaap van de 1,2 miljoen uitkomt.

1.208.542 om precies te zijn was de stand van zaken op nieuwjaarsdag. Maar vanwaar komt deze groei precies?

Er was in 2018 een natuurlijke groei van 8.458, wat het verschil is tussen de geboortes en de sterfgevallen. Maar het is vooral de internationale migratie van 44.873 mensen die de groei op haar conto schrijft. Omgekeerd ruilden 18.530 mensen Brussel in voor het buitenland, waardoor de categorie internationale migratie op +26.343 komt te staan.

Er is ook de interne migratie, Vlamingen en Walen die naar Brussel komen. Zo’n 25.000 deden het in 2018, maar veel meer Brusselaars verlieten het Gewest voor een van de andere twee, 40.162 om exact te zijn.

Stadsvlucht

Dit verschil toont alvast aan dat de stadsvlucht in de lift zit. Dat verklaart waarom het veelal Vlaamse ommeland rond de stad de voorbije jaren zodanig aan het veranderen is. Brussel barst uit zijn voegen, blijft verder vervreemden (al klinkt ‘wordt internationaler’ politiek correcter) en de olievlek van weleer heeft een nieuw elan gevonden. Enkel naïevelingen, dwazeriken of zij die laf problemen ontvluchten beseffen niet hoe onzinnig het inburgeringsverhaal geworden is, in het licht van dergelijke realiteit. En zeggen dat we een minister bevoegd voor de Rand hebben. In welke categorie van het voorgaande zou u hem onderbrengen? Juist.

Het is zoveel makkelijker te scoren op dierenwelzijn, en zich te laten filmen terwijl hij zijn varkens Kotelet en Mignonette aait.

Nu goed, de stadsvlucht dus. BRUZZ, de Pravda van weldenkend Nederlandstalig Brussel, heeft er aandacht voor in haar recentste nummer. Het verhaal wordt gebracht van enkele Vlamingen die de stad verlaten,

en natuurlijk van een allochtoon gezin dat zich in Machelen vestigt, maar voor het overige hetzelfde blijft doen als toen ze nog in het Gewest woonde. Dat het taalaspect hier niet aangekaart wordt, ligt in de lijn van de verwachting. Want zouden die mensen ook maar één gebenedijd woord Nederlands machtig zijn? Of zich op zijn minst geroepen voelen een zekere inspanning te leveren?

Maar die Vlamingen in de casus klagen over de Nederlandsonkundigheid in de ziekenhuizen en de gemeentelijke loketten, ook al lijkt geen van hen, ondanks de wettelijke tweetaligheid, daaromtrent veel assertiviteit aan de dag te leggen.

Mobiscore Hoe zit het trouwens met uw mobiscore, of op zijn minst toch die van uw woning? Onbekend? Geen probleem, adres intikken op mobiscore.be en u bent slechts één muisklik van het resultaat verwijderd. Verbaasd?

U bent beslist niet de enige, maar laten we niet te veel tijd investeren in het achterhalen van hoe net dit cijfer opdook. Een samenleving is een complex geheel van subjectieve realiteiten, en dat krijg je niet in dergelijke pretentieuze modellen gestopt. Het heet dat men de toegankelijkheid tot ‘activiteiten’ in kaart wou brengen. Mooi, maar wat mijn

buurman op dat vlak nastreeft, is niet noodzakelijk mijn behoefte. Logisch, maar toch wil men alles in een soort objectieve matrix verwerken. Nu ja, de manier waarop men die mobiscore als een louter onschuldige indicator tracht te verkopen, geeft ons geen prettig gevoel. En zeker wanneer we zien wie de hagiografen zijn, krijgen we het benauwd. Ook hier zie je die lange brug tussen het cijfer en de onderliggende realiteit. Het was enkele dagen geleden dat iemand het al lachend op Q-Music vertelde: zijn zus woont in Sint-Joost-ten-Node in een pand met een mobiscore van ... tien. Maar de criminaliteit en overlast krijgt ze er wel gratis bij, klonk het wat spottend. Toegang tot scholen? Zeker, maar wie iets anders dan een concentratieschool zoekt is eraan voor de moeite.

Handelszaken in de buurt? Met hopen, zij het met een exclusieve halal-stempel. Werk?

Uiteraard, je bent op wandelafstand van de Wetstraat, de Europese Wijk, de binnenstad, het Centraal-Station, noem maar op. Misschien zit er wel iets in als straathoekwerker, letterlijk om de hoek. Maar wel opletten voor het vuilnis, dat een vlot traject er niet op vergemakkelijkt. En zeggen dat er mensen zijn die dat inruilen voor een plek met een slechtere mobiscore, zij het met een betere etnoscore.

KNIN.

Onze naaste buren

27 juni 2019

Slegs vir … vrouwen

NEDERLAND

Herinnert u zich de razernij op de Nederlandse televisie in de jaren tachtig en begin jaren negentig over dat land waar toen nergens meer bordjes “slegs vir blankes” bestonden?

Diversiteitsfascisten Wel, de goede oude apartheid maakt meer en meer haar intrede in Nederland. Het verschil is nu dat pseudolinks voortdurend asociale en discriminerende maatregelen voorstelt; zogenaamd om minderheden te helpen. Het voorlopige hoogtepunt is bereikt aan de Technische Universiteit Eindhoven, of beter gezegd de “Eindhoven University of Technology”, want de laffe Nederlandse overheid deelt gul geld uit aan luitjes die stinkend van zelfgenoegzaamheid neerkijken op dat belastingbetalend klootjesvolk dat Nederlands in plaats van belabberd slecht Engels (zegt deze oud-leraar Engels) spreekt.

De “university” heeft alle media gehaald en op de sociale media een woeste storm veroorzaakt met een beslissing die alleen maar uit het verdorven brein van diversiteitsfascisten kan komen.

Voodoospecialiste Er komen 150 betrekkingen vrij. De “university” heeft beslist dat alleen vrouwen mogen solliciteren in de eerstvolgende achttien maanden. Als er in de eerste zes maanden geen vrouwen opduiken voor een betrekking zal men zuchtend toestaan dat ook een man solliciteert. De rector die dit seksistische voorstel doet, is natuurlijk een man. Maar rector Frank Baaijens is een schoolvoorbeeld van de kliek die in

7

Nederland angstvallig iedere politiek correcte wind volgt. Je vindt die viespeuken aan de top van alle universiteiten, bij het gerecht, bij de politieke partijen en bij de media. De “university” heeft een goed bevolkte “diversity”-afdeling en de rector heeft het voorstel van de “chief diversity officer” enthousiast aanvaard. Dat is de Griekse Evangelia Demourouti: afgestudeerd aan de wereldberoemde universiteit van Kreta.

Het mens is arbeids- en organisatiepsychologe; kortom, een “voodoospecialiste” zou Wim van Rooy zeggen.

De excuustruus De media stonden met open mond te gapen van bewondering. De Volkskrant gaf de Griekse alle ruimte haar nonsens te spuien. Maar helemaal zot zijn ze nog niet bij die krant.

Geen probleem met de column van “Neerlands” populairste columniste Sylvia Witteman. Zij poneert dat binnen enkele jaren mensen zuchtend naar een schroothoop zullen kijken met de opmerking: “Kijk, daar heb je weer zo’n rotgebouw; ontworpen door een excuustruus van de TU.” In De Telegraaf nam Boudewijn Van Dongen, hoogleraar Informatica aan de “university”, openlijk afstand van dit onzalige plan. De cartoonist van de krant had het leuke idee een tekening te maken van een man die zich als vrouw verkleedt. En de reacties op Twitter logen er niet om. Wie vertrouwt nog een technische universiteit waar op zo’n onwetenschappelijke basis gerekru-

teerd wordt? Natuurlijk regende het vragen aan de rector en een paar van zijn lakeien die het voorstel verdedigden (en die ruim plaats kregen in het slecht pamflet dat zich De Morgen noemt): “Geef het voorbeeld en stap zelf op.” Daar kwam alleen het stompzinnige antwoord “Dat is te gemakkelijk” op.

Een paar grappenmakers stelden dat ze transgender zijn en dus het recht hebben te solliciteren.

“Een interventie” Natuurlijk is deze beslissing te gek voor woorden, maar uitzonderlijk is die waanzin niet. In maart dit jaar organiseerde “Het Nieuwe Instituut voor architectuur, design, digitale cultuur” in Rotterdam een “Gesamtkunstwerk” (de pompeuze zeur Wagner vond dit woord uit) en bij deze gelegenheid werd de boekencollectie “onderhevig aan een interventie”.

Concreet inspecteerden medewerkers alle boeken en draaiden ze om als ze door een man geschreven waren. Zo kon iedereen zien hoe weinig er op architecturaal gebied door vrouwen was geschreven. Uiteraard is de baas van deze correcten een man. Liesbeth Wytzes reageerde in Elsevier Weekblad met de eis dat er een einde komt aan de ondervertegenwoordiging van vrouwen in beroepen als vuilnisman, brandweerman, bouwvakker, lasser, havenarbeider, kraanmachinist, mijnwerker, enz. Ze besloot dat ze nog nooit hoorde dat vrouwelijke en mannelijke correcten zich druk maken over die toestand “want voor vies, vuil, zwaar werk hebben wij vrouwen de mannen”.

WILLEM DE PRATER

De erfenis van Termont Aan de Zuid, nooit de veiligste buurt, beleefde actrice Mieke Bouve de schrik van haar leven. Om elf uur ’s avonds wachtte ze op een bus toen een bende jonge kinderen (tussen zes en twaalf jaar) haar bedreigde en voor hoer uitschold. Ze had nog geluk, ze kwam er met de schrik vanaf.

Op dezelfde plek werd op klaarlichte dag een meisje van zestien aan haar haren over het plein gesleurd. Er waren de laatste maanden een hele reeks diefstallen, bedreigingen en geweldplegingen, telkens door bendes Romakinderen. Naar goede Gentse gewoonte wordt dit verhaal zo stil mogelijk gehouden. In april zei onze burgemeester nog dat de rust weergekeerd was na de arrestatie van vier minderjarigen. Hoe rustig het is, heeft Bouve mogen ondervinden. Niet alleen zij, ook veel andere mensen die met hun verhaal niet in de krant kwamen. Bouve is de laatste die mag klagen. Zij was lid van sp.a toen Termont burgemeester was. Zij is een van die hopeloos naïeve mensen die denken dat het onze plicht is de Roma in Gent op te vangen. We zullen ze nog beschaven ook (als we maar lief genoeg voor hen zijn en veel moeite doen). Burgemeester Mathias vraagt de federale overheid om hulp. Justitie moet ingrijpen, de wet moet aangepast worden om kinderen te kunnen bestraffen (!), er moeten meer jeugdinstellingen komen, enzovoort. “Gent kan dit niet alleen oplossen.” Dat Gent dit helemaal niet hoeft op te lossen, komt blijkbaar niet bij hem op. Deze Romaclans zijn hier illegaal. Ze horen hier niet te zijn, zeker als ze zich niet gedragen.

Opsporing verzocht De Gentse liberalen melden u de verdwijning van hun collega Guy V. Voor het laatst

gesignaleerd in het stadhuis eind februari.

Sindsdien op geen enkele gemeenteraad nog aanwezig. Verblijft vermoedelijk in Brussel of Straatsburg. Het is niet bekend of de vermiste de bedoeling heeft ooit nog zijn plaats in de raadszaal in te nemen. Al wie hierover inlichtingen kan verschaffen, gelieve zich te wenden tot zijn opvolger.

Is er een moslimbegraafplaats in Gent?

Nooit zouden de Gentse liberalen toestaan dat er een aparte begraafplaats kwam voor moslims. Ze wilden niet terug naar de tijd dat goede katholieken op het ene kerkhof lagen en de ongelovigen op het Geuzenkerkhof. In de dood zijn we allemaal gelijk en dat moet zo blijven. Toch staat een Gentse begraafplaats op de lijst van het “Executief van de Moslims van België” als één van de vierentwintig moslimbegraafplaatsen in Vlaanderen. Hoe kan dat?

Hoewel Open Vld in de gemeenteraad volhield dat ze nooit segregatie zou toelaten, maakte haar schepen dat in de praktijk wel mogelijk door het aanleggen van een “Mekkagericht perceel”. In 2007 klonk de uitleg aan de gemeenteraad heel onschuldig: “Wij vinden dat we als stadsbestuur respect moeten hebben voor ieders religie, maar dat we blijven werken op individuele basis. Geen gereserveerde zones dus, voor deze of gene

bevolkingscategorie. Die nieuwe percelen zullen juist worden georiënteerd om eventueel richting Mekka te kunnen begraven. Op die percelen zal er dus ruim plaats zijn voor moslims, maar de stad Gent houdt vast aan het principe dat ook anderen daar begraven kunnen worden.” Uiteindelijk kwam er enkel in Zwijnaarde een perceel. Wie op de begraafplaats Scheldeakker gaat kijken, ziet vooraan een grasplein met de klassieke mengelmoes aan graven. Achteraan, op een tweede plein, afgezoomd met een strook groen en bomen, liggen de moslims. In de praktijk is dat dus een aparte begraafplaats. Het is vrij groot, met plaats om 148 volwassenen en 236 kinderen bij te zetten. Deze week vroeg een raadslid van Groen om ook op andere plaatsen moslimpercelen aan te leggen. De bevoegde

De arrogantie van PS en Ecolo PS en Ecolo gaan – in samenwerking met de zogenaamde “société civile” of het middenveld - een regeerakkoord schrijven en zo op zoek gaan naar een politieke meerderheid. Eigenlijk komt het erop neer dat PS en Ecolo straks een tekst voorleggen aan het Waals Parlement, dat minstens drie verkozenen van andere partijen zullen goedkeuren, waardoor er een meerderheid is. Een al bij al arrogante houding die de Waalse socialisten en groenen duur te staan kan komen. Wellicht zullen ze er de zo gehate MR toch moeten bijnemen.

De volgende verkiezingscampagne begint altijd de dag na de verkiezingen. Het was op 27 mei niet anders, zeker in Wallonië. De PS, de grootste Waalse partij, weet dat het moeilijk besturen zal zijn met een sterke neocommunistische PTB in de oppositie. Bij Ecolo denken ze er ook zo over. Gevolg: Waalse socialisten en groenen willen regionaal een zo links mogelijke regering vormen.

Beide partijen hebben echter geen meerderheid, en de centristische cdH kiest voor de oppositie. Dus zou de liberale partij MR de gedoodverfde derde partner moeten zijn. Maar men wil die kost wat kost buiten de Waalse macht houden.

Want dat zou voor hun achterban en voor de extreemlinkse kiezers verraad zijn.

Klaproosregering Vandaar dat Ecolo-voorzitter Jean-Marc Nollet een vreemde oplossing uit de hoed toverde: de papaver- of klaproosregering, waarbij PS en Ecolo in samenspraak met de “société civile”, het middenveld dus, een regeerakkoord schrijven dat

dan aan het Waals Parlement wordt voorgelegd. Er moeten drie parlementsleden worden overtuigd om de tekst goed te keuren en de regering is een feit. Politicologen stellen zich daar ernstige vragen bij. Ten eerste is het betrekken van het middenveld bij een formatieopdracht een aanfluiting van de democratie. Men kan ermee praten tijdens een informatieronde, maar de echte onderhandelingen en beslissingen worden genomen door de vertegenwoordigers van partijen die een meerderheid hebben in een parlement. Een minderheidsregering waar PS en Ecolo voor pleiten, is in België geen traditie, ook niet op regionaal vlak. Eén van de redenen is de particratie waarbij verkozenen de partijlijn strikt moeten volgen. Wellicht kijken PS en Ecolo in de richting van de fel verzwakte cdH. Waarom daar geen deel van de fractie overtuigen? Zeker als het akkoord wordt geschreven met steun van figuren uit het christelijke Waalse middenveld, zoals vakbonden en mutualiteiten. Alleen, bij de cdH beweegt niemand, en dat christelijke middenveld stelt in Wallonië anno 2019 niets meer voor.

schepen is nu Mieke Van Hecke (CD&V), en zij antwoordde dat het bestaande perceel nog kan uitgebreid worden. Het is niet nodig ook op andere begraafplaatsen moslimpercelen te voorzien. Als er ooit plaats tekort zal zijn, omdat Turken zouden kiezen om in Gent te worden begraven en niet langer in Turkije, dan, zegt ze, “zal de Groendienst bekijken hoe hierop best een antwoord kan worden geboden, in zo’n groot mogelijk respect voor de islamitische voorschriften, maar, zonder uitzonderingsmaatregelen te creëren voor deze groep”. Mieke houdt, al dan niet bewust, de schijn op dat moslims gewoon tussen andere mensen begraven worden. Dat verhaal klopt niet. Mekkageoriënteerde percelen zijn eenvoudigweg moslimbegraafplaatsen.

MATHILDIS

WALLONIE

Uiteindelijk dreigt de arrogante houding van PS en Ecolo tegenover de MR (“niet met de liberalen”) als een boemerang in het gezicht terug te komen. Omwille van de zuivere rekenkunde is de MR op termijn nodig voor een meerderheid. Dus zal Elio Di Rupo toch een belletje moeten doen met Charles Michel. Uittredend Waals minister-president Willy Borsus (MR) heeft al duidelijk gemaakt dat de liberalen geen probleem hebben met een paars-groene Waalse regering. De Luikse vertegenwoordigster van de linkervleugel van de partij, Christine Defraigne, zegt niets anders.

Vraag is natuurlijk, hoe zal die opening naar de MR er concreet uitzien? Betekent dit dat de liberalen het door PS en Ecolo onderhandelde regeerakkoord zomaar zullen moeten ondertekenen? Aangezien de MR nodig is voor een meerderheid zal dat niet gebeuren. Dus zal er moeten gepraat worden. Maar Charles Michel, Willy Borsus en co zullen niet het onderste uit de kan kunnen halen. Wellicht zal het niet verder gaan dan een aantal kleine aanpassingen van een zeer links regeerprogramma.

De MR zal worden overhaald met de belofte tot federale regeerdeelname. Dan moeten de liberalen niet te veel “complimenten” maken over de inhoud. Toch één laatste bedenking: een regeerakkoord dat volle kracht links gaat, zal snel op de realiteit botsen want, zoals bekend, zit Wallonië de komende jaren budgettair in zwaar onweer.

PICARD

8

Actueel

27 juni 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

De Mandarijnse strop Hongkong is een enorm dilemma voor Peking. Er is een economische meerwaarde die niet genegeerd kan worden. Maar er is ook een politiek programma dat hiermee moeilijk verzoend kan worden. Wanneer ruim één vierde van de totale bevolking protesterend de straat optrekt, dan weten ze heel goed waarom. Als geen ander vrezen ze het toekomstscenario dat de Volksrepubliek aan het schrijven is.

De haven van Hongkong Anders dan de protesten die we enkele jaren geleden in Hongkong zagen, was het draagvlak van het gemor van de voorbije weken breder. Op een zeker moment trokken twee miljoen betogers door de straten van de voormalige Britse kroonkolonie, meer dan één vierde van de totale bevolking. Het gaat hen om niets minder dan de toekomst van hun stad. Directe aanleiding was een wet rond uitleveringen tussen onder meer China en Hongkong, maar in werkelijkheid gaat het om veel meer.

Twee systemen Het is ironisch dat het protest in Hongkong niet het gevolg is van een directe beslissing die Peking neemt, maar van een moord in Taiwan. Na het vermoorden van zijn vriendin in de hoofdstad Taipei, vluchtte de dader terug naar Hongkong, goed wetend dat er geen uitlevering zou komen. Vreemd genoeg bestaan er immers geen afspraken tussen Hongkong en buurlanden als Taiwan en de Chinese Volksrepubliek. De omstreden wet die aanleiding gaf tot het straatprotest zou daar verandering in brengen.

En dat brengt ons tot de kern van het model dat bedacht werd bij de overdracht van Hongkong aan China ruim twintig jaar ge-

leden: één land, twee systemen.

Gedurende een halve eeuw zou Hongkong een apart statuut krijgen met eigen bestuur en dito wetten. Toen op 1 juli 1997 de overdracht plaatsvond, leek vijftig jaar eindeloos lang, maar inmiddels zijn we bijna halfweg. Er werd verwacht, of op zijn minst gehoopt, dat China in gunstige zin zou evolueren. Een wirtschaftswunder kondigde zich toen al aan, wat automatisch een evolutie op het vlak van democratie en mensenrechten zou teweegbrengen. Inmiddels weet men beter. Het Chinese verhaal is een sui generis model geworden. De omarming van het kapitalisme, zij het op een aangepaste manier, gaat hand in hand met de uitbouw van een politiestaat.

Dat vele betogers hun metrokaartje om zich naar de plaats van afspraak te begeven cash kochten, tegen het gebruik in, spreekt boekdelen. Door te “pinnen” waren ze traceerbaar en kon hun betrokkenheid afgeleid worden. Kan het verbazen dat men liever niet uitgeleverd wordt aan China?

Tiananmen Elk jaar wordt in Hongkong de slachtpartij van Tiananmen met een officiële ceremonie herdacht. Maar op het Chinese vasteland bestaat hierover een heuse omerta. Het zegt iets over beide modellen. Peking ergert zich mateloos aan het uitzonderingsstatuut van het eiland Hongkong (dat een reusachtige brug en hogesnelheidstreinverbinding werd gebouwd met het vasteland draait om meer dan mobiliteit), alleen ziet het zich geconfronteerd met een economische realiteit. Dankzij de forse Chinese groei van de voorbije decennia is het economisch gewicht van Hongkong in het bredere Chinese plaatje aanzienlijk afgenomen (18 procent bij de overdracht tegen 3 procent vandaag). In 2004 was Hongkong nog de drukste haven ter wereld, maar intussen staan al vier Chinese havens hoger op de ranking.

Dit voormalig stukje Groot-Brittannië blijft echter een cruciale rol bekleden als toegangspoort tot de internationale kapitaalmarkten. Slechts één cijfer om dit te illustreren: sinds 2012 haalden Chinese bedrijven 156 miljard dollar op door beursintroducties in Hongkong. Op het vas-

teland was dat voor diezelfde periode “slechts” 143 miljard dollar. “Zonder het brein kan het zenuwstelsel van de Aziatische zakenwereld niet functioneren”, benadrukte de Financial Times.

Zaken als een onafhankelijke rechtspraak en een cultuur van transparantie maken dat brein net zo aantrekkelijk. In die mate dat zomaar even 60 procent van de buitenlandse investeringen bestemd voor de Volksrepubliek via Hongkong passeren. Het plaatst Peking voor een vervelend dilemma. Enerzijds wil het de vruchten plukken van deze belangrijke economische hub (het kan niet anders), anderzijds wil de CP haar greep op de semiautonome regio ook versterken.

Politieke nederlaag Uiteindelijk werd de wet die alles in werking stelt ingetrokken.

Het was het soort incident waarvan er de voorbije jaren iets te veel zijn geweest. Van het ontvoeren van een Chinees zakenman op grondgebied van Hongkong tot het massaal arresteren van ... boekhandelaars. De grens tussen de twee systemen is duidelijk poreus en zal dat in de toekomst nog meer worden. Toen de twintigjarige verjaardag van de overdracht gevierd werd (de Britten beschikten over Hongkong door een honderdjarige concessie die Peking niet wou verlengen), waren de waarschuwingen van de Chinese leider Xi vrij duidelijk. Men kon maar beter niet proberen de soevereiniteit van het land, uiteraard Hongkong inbegrepen, te ondergraven of het zou hommeles worden.

Vandaag heeft Xi een stap terug moeten zetten. Voor het eerst, merken waarnemers op. En dan nog als gevolg van straatprotest.

De Pekinggezinde Carrie Lam, die aan het hoofd van Hongkong staat, krijgt de volle politieke verantwoordelijkheid op zich geschoven, maar tegelijk voelt Xi zich gekrenkt. De genomen beslissing was de enige die hij kon nemen, al was het maar door de waarschuwingen die hij uit zakenmiddens kreeg, niet onbelangrijk op een moment dat de Chinese groei afneemt. Maar hij deed het met tegenzin. 2047 lijkt nog ver in de toekomst te liggen, maar de klok tikt onverminderd voort.

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Zoals vroeger in de kalifaten De Arabischtalige zender Al-Hurrah TV wordt gefinancierd door het Amerikaanse Congres, niet door de regering dus. Al-Hurrah richt zich tot kijkers in het Midden-Oosten en Noord-Afrika.

Volgens zijn eigen beginselverklaring tracht Al-Hurrah de democratische waarden te ondersteunen en het spectrum aan ideeën en opinies te vergroten. We kunnen niet beoordelen in hoeverre Al-Hurrah die beginselverklaring echt naleeft, maar de recente uitzending met de Egyptenaar Islam Behery was in alle geval een voltreffer. Laat u niet afschrikken door de naam.

Behery is één van de weinige islamitische hervormers die het aandurft kritiek te leveren op de standaardversie van de islamitische geschiedenis. Hij weerlegde het nepargument dat de islamitische terreur niet gebaseerd kan zijn op de oude bronteksten, zoals de Koran, de Hadiths en de biografieën van Mohammed, omdat die terreur pas in 1928 begonnen zou zijn, met de stichting van het Moslimbroederschap. En dat wordt dan voorgesteld als een reactie tegen het Britse kolonialisme. Een schijnargument dat ook bij ons dikwijls door goedpraters en propagandisten van de islam wordt gebruikt. Maar Behery antwoordt daarop dat de islamitische kalifaten met terreur begonnen waren, en dat die in georganiseerde vorm pas in 1928 door de Moslimbroeders werd overgenomen nadat het laatste kalifaat, het Ottomaanse, in 1924 was ineengestort. Al die voorgaande kalifaten, van de dood van Mohammed tot 1924, waren terroristisch, zegt Behery. “Deze terreurstaten […] deden juist hetzelfde als IS. IS liet mensen levend verbranden, en dat gebeurde vroeger ook. IS verkrachtte vrouwen die als slavinnen beschouwd werden, net zoals vroeger. IS wil een staat die over heel de wereld heerst, met zwaarden, bommen en vuur… Allemaal zoals vroeger. IS beschuldigt heel rest van de mensheid van ketterij.

Juist zoals in het verleden. Hoe zou je de massamoorden op de Armeniërs door de Ottomaanse staat anders noemen?” Behery woont in de VS. Daarom leeft hij nog. In Egypte zou hij waarschijnlijk allang vermoord zijn.

Mildheid, of een wraakvonnis?

Tussen mei en augustus 2013 waren er in Istanboel voortdurend manifestaties tegen het regime van Erdogan. De aanleiding was de geplande vernietiging van het Gezi Park, vlakbij het beroemde Taksimplein. Bij het neerslaan van die protesten vielen 22 doden en duizenden gewonden. In de ogen van de oppositie verloor Erdogan toen zijn laatste greintje geloofwaardigheid. Het is een beetje verloren gegaan in de feestvreugde over de overwinning van de oppositie bij de verkiezingen in Istanboel, maar de dag daarna moesten zestien mensen voor de rechtbank verschijnen wegens deelname aan die protestacties.

De officiële aanklachten zijn in deze context nogal ongebruikelijk: het gaat niet om ordeverstoring of deelname aan verboden betogingen. De Turkse justitie zet ineens de grote kanonnen in: “samenzwering” en “een poging de regering geheel of gedeeltelijk ten val te brengen”. Niet met een militaire staatsgreep – wat in Turkije heel gewoon is – maar met betogingen! Een staatsgreep met spandoeken! Nog nooit vertoond!

Zal de politiek verzwakte positie van Erdogan in het voordeel van de beklaagden werken? Of zal dat tot een wraakvonnis leiden dat nog verschrikkelijker is dan oorspronkelijk voorzien?

Geloofwaardige dreiging Alleen al in mei heeft de Amerikaanse grenspolitie aan de grens met Mexico 13.300 migranten gearresteerd, meestal uit Midden-Amerika. Trump dreigde toen Mexico te straffen met hogere importtarieven als dat land geen grotere inspanningen deed om die migratiestroom in te dammen. De Mexicaanse autoriteiten lijken die waarschuwing ernstig te nemen. De regering kondigde aan dat ze zesduizend militairen van de Nationale Garde zal sturen om de illegalen tegen te houden in het zuiden van Mexico, aan de grens met Guatemala. Dat is een ommekeer in het Mexicaanse beleid, want de pas verkozen president Obrado had zich tot nu toe gedragen als een Latijns-Amerikaanse Merkel.

Hij had de politie opdracht gegeven geen illegalen meer op te pakken, en zelfs water en voedsel aan hen uit te delen. Daarnaast had hij duizenden inwoners uit Midden-Amerikaanse landen een werkvisum voor Mexico toegekend, goed wetend dat velen daarvan toch niet in Mexico blijven, en recht naar de VS doorreizen. President Trump heeft hem met een paar tweets tot de orde geroepen.

Ach, als Merkel in 2015 maar zo’n tweets naar de Grieken en de Turken had gestuurd… Overigens, het valt nog af te wachten of het ook echt zal werken. De Nationale Garde is nog niet naar het zuiden gestuurd. Daar zijn voorlopig alleen nog maar militairen van de landmacht en de marine die een armband met daarop GN hebben gekregen, “Guardia Nacional”.

Daarmee zijn ze nog geen goed georganiseerde grenspolitie. En de alomtegenwoordige corruptie in Mexico kennende, zullen er nog wel enkele “aanmoedigingen” van president Trump nodig zijn, al dan niet in de vorm van tweets.

Derde golf De wet die het mogelijk moet maken burgers van Hongkong uit te leveren aan communistisch China, komt er voorlopig niet.

Maar vrijwel iedereen is ervan overtuigd dat dat slechts uitstel van executie is. Het past helemaal in de Chinese strategie van heel geleidelijke wurging. De massale manifestaties kunnen niet blijven duren. De belangstelling van de buitenlandse media is altijd kortstondig. Zodra het stof is gaan liggen en de betogers weer aan het werk zijn, zal Beijing die uitleveringswet doordrukken, misschien op een moment dat alle camera’s gericht zijn op een buitenlandse crisis, bijvoorbeeld in de Perzische Golf.

De inwoners van Hongkong kennen dat systeem intussen. In vergelijking met vorig jaar is het aantal aanvragen voor emigratie naar het buitenland verdrievoudigd. Er ontstaat nu een “derde golf” van mensen die kost wat kost weg willen uit Hongkong voor het te laat is. De eerste golf begon in 1984, toen de Britten en de Chinezen een akkoord sloten over de overdracht van Hongkong. De tweede golf kwam er na de massamoord op het Tienanmenplein in 1989, toen zowel de inwoners van Hongkong als die van communistisch China alle hoop verloren op hervormingen die tot meer democratie en meer vrijheid hadden moeten leiden.

Het nabije buitenland

27 juni 2019

HET NATIONALISME IN DE RONDE VAN FRANKRIJK Op 6 juli start de Ronde van Frankrijk in Brussel als eerbetoon aan vijfvoudig winnaar Eddy Merckx. Een andere historische knipoog is dat in de eerste week de Ballon d’Alsace wordt beklommen. Dat was in 1905 de allereerste Tourcol, niet toevallig pal op de grens tussen Frankrijk en het door het Duitse Keizerrijk aangehechte Elzas-Lotharingen. De “Tour de France” heeft immers vaak patriottische en nationalistische belangen gediend.

Het filmpje is op het YouTubekanaal op internet te bekijken.

We zijn in de zomer van 1969 en in een Tourrit met aankomst op de Ballon d’Alsace (1.247 meter) in de Vogezen rijdt Eddy Merckx iedereen in de vernieling. De veteraan Rik Van Looy zal zelfs buiten tijd binnenkomen. Het begin van een nieuw wielertijdperk. Als eerbetoon aan Eddy Merckx wordt de Ballon d’Alsace (Elzasser Belchen in het Duits) ook dit jaar bedwongen. Een zeldzaamheid, want de berg bevindt zich in natuurgebied waardoor het altijd een heksentoer is om de Tourkaravaan daar te laten passeren.

De Ballon d’Alsace is zwanger van wielergeschiedenis. In 1905 – twee jaar na de eerste Tour, die vooral grote steden aandeed - was dat de eerste zogenaamde col die in de Tourgeschiedenis werd beklommen. Het werd een heroïsch duel tussen de Fransen René Pottier en Henri Cornet. Pottier, die twee jaar later omwille van een onbeantwoorde liefde zelfmoord zou plegen, kreeg na zijn dood een monument op de top van de berg. In 1909 werd er zelfs een standbeeld van Jeanne d’Arc neergepoot. Waarom? Zeer eenvoudig: de Ballon d’Alsace was een historische plaats voor de nationalistische Fransen. De top bevond zich tussen 1871 en 1919 ongeveer op de grens tussen Frankrijk en Elzas-Lotharingen, de twee regio’s die na de

Frans-Pruisische Oorlog door Duitsland werden aangehecht.

De berg gold als symbool van het Franse revanchisme.

Een ronde om de grens af te bakenen De Ronde van Frankrijk werd vanaf de eerste editie in 1903 gebruikt om de Franse territoriale aanspraken op Elzas-Lotharingen te bevestigen. De eerste edities deden echt de ronde van het land om duidelijk te stellen hoe omvangrijk “La Grande Nation” wel was. Dat was ook de teneur van het boek “Le Tour de France par deux enfants” uit 1877 van Augustine Fouillée (die schreef onder het pseudoniem Bruno). Het boek handelt over twee jonge Franse kinderen uit Lotharingen die aan hun stervende vader beloven hun verdwenen oom te gaan zoeken.

Ze trekken vanuit het toen Duitse Lotharingen naar Frankrijk om de mooie plekken van het land te bezoeken en een blik vol heimwee te werpen op het Franse vaderland waarvan zij afgesneden zijn. Het boek was verplichte lectuur in de Franse lagere scholen tot in de jaren vijftig van vorige eeuw. Zeker in de periode tot 1914 werd het door de Derde Republiek gebruikt om patriottische en anti-Duitse gevoelens aan te zwengelen.

De Ronde van Frankrijk was dus een vergelijkbaar project.

Zeker toen men vanaf 1905 de grenzen van het toenmalige Frankrijk ging opzoeken. De passage langs de Ballon d’Alsace was nog maar een begin. In 1906 rijdt een rit door Metz, een garnizoensstad die sinds 1871 Duits was, op 15 kilometer van de toenmalige grens. De Duitse autoriteiten hebben er geen probleem mee dat de rittenkoers er passeert. Er wordt 76 kilometer over “verloren gebied” gereden. Het jaar erop eindigt zelfs een rit in Metz. En tot 1910 passeert de Tour in delen van Elzas-Lotharingen. Daarna niet meer, want de spanningen tussen de grootmachten nemen toe.

RUZIE OP EEN SLECHT MOMENT Boris Johnson, torenhoog favoriet om Theresa May op te volgen als Conservatief partijleider en eerste minister, zit in moeilijkheden. Een huiselijke ruzie doet de wenkbrauwen fronsen. In hoeverre behoren ontsporingen in het persoonlijke leven van invloed te zijn op de politiek?

Vorige week hadden we het in deze kolommen over het instabiele karakter dat aan veel politici kleeft. We stelden toen dat vele betrokkenen in het maatschappelijke debat zich vragen zullen stellen bij de mate waarin de excentrieke Boris Johnson geschikt is om als Prime Minister het land te besturen.

Johnson is uitgesproken favoriet bij de voorzittersverkiezing van de Conservatieve Partij.

Si la France m’était contée

Afvallingsrace In totaal waren ze met tien, de politici die zich op tien juni kandidaat stelden om May op te volgen. Iedere genomineerde moest de steun hebben van ten minste acht conservatieve parlementsleden. Op dertien juni vond de eerste stemronde plaats. Toen al werd duidelijk dat de voormalige burgemeester van Londen een grote voorsprong had op zijn tegenstanders.

Nieuwe stemrondes, georganiseerd van achttien tot twintig juni, leverden wederom winst op voor Boris Johnson. Van de oorspronkelijke kandidaten blijft nu, naast Boris Johnson, enkel Jeremy Hunt over.

Sinds vorig jaar bekleedt Hunt de functie van minister van Buitenlandse Zaken. Sedert 2005 zetelt hij in het Britse Lagerhuis. Interessant is dat Hunt zich, net als Johnson, identificeert als een ‘one-nation conservative’. Hiermee wordt een ideologisch gematigde centrumkoers bedoeld, waarbij conservatie-

Zal Boris Johnson er eindelijk in slagen het hoogste politieke ambt te bereiken? Dat zal afhangen van interne en externe factoren, oftewel partijgenoten en media. Hoeveel politici binnen de eigen partij zullen zich expliciet achter de kandidatuur van Jeremy Hunt scharen? Mogelijk kiezen heel wat Conservatieven op het allerlaatste ogenblik, desnoods met dichtgeknepen neus, voor Hunt, omdat zij bang zijn dat Boris Johnson te zeer een ongeleid projectiel is. Ook kunnen de media van invloed zijn; zij kunnen de stemming in het land onrechtstreeks beïnvloeden. Neem nu de huiselijke ruzie tussen Boris Johnson en zijn vriendin, die in de afgelopen dagen breed werd uitgesmeerd in de media. Dat straalt zonder twijfel negatief af op de kandidaat-premier van Groot-Brittannië.

Buren van Johnson belden vorige week, tijdens de nacht van

Roepen en tieren

“TERREUR! TERREUR!” Wat is het verschil tussen een verzetsgroep en een terreurorganisatie? Tussen gewone misdaad en terreur? Het zijn complexe vragen waarop niet altijd een duidelijk antwoord gegeven kan worden. Behalve dan door de politici die nu in Duitsland aan de macht zijn. Voor hen is het heel eenvoudig: het is pas terreur als één van hen vermoord wordt.

Groot-Brittannië, de VS, Nederland, Canada en de Arabische Liga (!) beschouwen Hezbollah als een terreurorganisatie. Maar de Duitse regering erkent alleen de militaire vleugel van Hezbollah als een terreurgroep. De politieke vleugel van Hezbollah kan in Duitsland ongestoord geld inzamelen, terroristen rekruteren en manifestaties organiseren waarin wordt opgeroepen tot de verovering van Jeruzalem en het afslachten van Joden overal ter wereld. En als die haatcampagnes en die oproepen tot genocide dan door sommige moslims, al dan niet van Hezbollah, in daden worden omgezet, dan wast de Duitse regering haar handen in onschuld. Alsof er bij Hezbollah een ondoordringbare Berlijnse Muur tussen de politieke en de militaire vleugel zou staan…

Als echter een echte of vermeende nazi een aanslag pleegt, bijvoorbeeld op Walter Lübcke, dan beweert diezelfde regering met een schaamteloze inconsequentie dat AfD daarvoor mee verantwoordelijk is. Zelfs Seehofer heeft zich tot zo’n uitspraken verlaagd. Tot voor enige jaren bestond in sommige landen een ‘flou artistique’ tussen rechtse oppositiepartijen en de franje van hele of halve neonazi’s, die mentaal in de Tweede Wereldoorlog waren blijven steken. Zulke partijen wilden kiezers aantrekken die zich hadden afgekeerd van de grote beleidspartijen, maar anderzijds durfden zij ook die franje niet

Na de eerste wereldbrand probeert de Tour de verwoeste oorlogsgebieden een tijdlang te vermijden. De wegen daar bevinden zich in veel te slechte staat. Elzas-Lotharingen wordt opnieuw Frans, dus is de rittenkoers niet langer een vehikel voor revanchisme.

Wel voor patriottisme en chauvinisme, vooral ten opzichte van de Belgische renners die de Tour in de jaren twintig en dertig meer dan eens domineerden. In 1937 liep het de spuigaten uit. Renners van de Belgische ploeg werden op het parcours tegenhouden voor gesloten overwegen, terwijl er geen trein aankwam. Ze werden in de bergritten beschimpt en bedreigd. Het werd zo gortig dat de Belgische ploeg de Tour verliet, waardoor de Fransman Roger Labépie de Tour won. Dat chauvinisme stak nog één keer de kop op, in 1975. De Fransen waren de dominantie van Eddy Merckx beu en tijdens de beklimming van de Puy-de-Dôme in het Centraal Massief kreeg de Brusselaar een slag in de lever van een toeschouwer.

Merckx kermde van de pijn. Tegen beter weten in reed hij de Tour uit. Hij werd tweede, na de Fransman Bernard Thévenet.

Had Merckx opgegeven, dan zou zijn carrière wellicht niet in 1978 geëindigd zijn maar een paar jaar later.

Tegenwoordig is van het Franse chauvinisme minder te merken, tenzij ten opzichte van de Ineos-ploeg (vroeger Sky) van de Britse Tourwinnaars Bradley Wiggins (2012), Chris Froome (2013, 2015, 2016, 2017) en Geraint Thomas (2018). Zij worden in de bergritten vaak uitgejouwd en bespuwd, want volgens veel Franse supporters zit die ploeg aan het spul, ook al werd niemand van de ploeg ooit betrapt.

SALAN

ENGELAND donderdag op vrijdag, de politie. Johnsons vriendin, de 31-jarige Carrie Symons, schreeuwde dat de politicus meteen uit haar appartement moest vertrekken en haar niet moest aanraken.

De hoogoplopende ruzie werd door de buren - linkse theatermakers die tegen de Brexit gekant zijn - op band opgenomen en kwam al snel bij de krantenredactie van een progressieve The Guardian terecht. Jeremy Hunt greep de huiselijke ruzie aan om te stellen dat het turbulente liefdesleven van Johnson een gevaar kan worden voor de nationale veiligheid.

Buitenechtelijke relatie De geluidsopname geeft een inkijkje in het private leven van de kandidaat-premier. Carrie Symons schreeuwt dat Johnson zich nergens iets van aantrekt en dat niets voor hem van waarde is. Dat geeft te denken over hoe het rijkeluiszoontje Johnson in het leven staat (het morsen van rode wijn op een dure sofa bleek de aanleiding van het tumult). Johnson heeft reeds jaren een buitenechtelijke relatie met Carrie Symons en hij werd door zijn ex-vrouw eerder dit jaar aan de deur gezet. Voorheen verwekte hij ook al minstens één buitenechtelijk kind.

De handel en wandel van Boris Johnson stralen negatief af op zijn persoon. Vraag blijft of de geloofwaardigheid van tegenspeler Jeremy Hunt zoveel beter is. Hoe betrouwbaar is hij?

Politiek is hij alvast een windvaan. Aanvankelijk wilde Hunt lid blijven van de Europese Unie. Na het referendum verkoos hij in de Europese interne markt voor goederen en diensten te willen blijven. Later brak hij een lans voor het organiseren van een tweede referendum, om nu plots een harde Brexit zonder akkoord met de Europese Commissie te bepleiten. Volgen wie nog volgen kan...

LVS

Bei uns in Deutschland voor het hoofd stoten, wat soms tot een pijnlijke spreidstand en een verlies aan democratische geloofwaardigheid leidde.

Dat maakte het links wel héél gemakkelijk om hen als nazi’s af te schilderen. AfD in Duitsland kan men echter in de verste verte niet van zo’n dubbelzinnigheid beschuldigen. De partij heeft zich steeds duidelijk afgegrensd van de marginale neonaziachtige groepen die ook in Duitsland nog een kwijnend bestaan leiden. Bij AfD is er nooit een flou artistique geweest.

De partij besteedt bijvoorbeeld elk jaar veel aandacht aan de herdenking van von Stauffenberg en ze schrijft altijd in gunstige zin over hem, tot grote woede van de echte nazi’s, die von Stauffenberg natuurlijk een verrader vinden. AfD was de enige partij die ervoor pleitte Hezbollah als een terreurgroep te beschouwen.

Huichelaars In de media wordt steeds beweerd dat de pro-Israëlische standpunten van rechtse partijen slechts een dekmantel zijn om hun ware antisemitische en naziachtige aard te verbergen.

Maar mijn ervaring, in Duitsland en elders, is helemaal anders.

Bij echte neonazi’s en echte antisemieten zit de haat zo diep, dat zij zelfs uit puur pragmatisme niet in staat zijn een pro-Joods of pro-Israëlisch standpunt te huichelen. De ‘gewone’ politici zijn in dat opzicht betere toneelspelers. Zij kunnen met een tragisch gezicht de gepaste commentaren schrijven in het gastenboek van Yad Vashem. Zij kunnen doen of ze huilen op Holocaustherdenkingen. Maar daarna laten ze zonder gewetensproblemen een miljoen islamitische antisemieten in Duitsland binnen, en laten ze toe dat Hezbollah in Duitsland fondsen verzamelt om aanslagen op Joden te plegen.

FRANKRIJK

Anti-Belgische gevoelens

Right or wrong ve elementen gecombineerd worden met een sociale economische politiek. Deze vorm van conservatisme staat in contrast met het thatcheriaanse denken, waarbij alle ruimte wordt gegeven aan de vrije markt en dat als killer en hardvochtiger wordt beschouwd.

Ook Johnson ziet zich als een ‘one-nation conservative’. Al is er bij Johnson doorgaans sprake van weinig intellectuele onderbouwing. Zijn schreeuwerige stijl wordt dan ook afgezet tegenover de meer beheerste Jeremy Hunt. Toch wordt de volgende Prime Minister van het Verenigd Koninkrijk hoe dan ook een Brexiteer van de harde lijn. Zowel Johnson als Hunt willen op 31 oktober een totale uittreding uit de Europese Unie, desnoods zonder een akkoord met Brussel. Beide kandidaten verkiezen een ‘no deal’ boven het compromis dat Theresa May onderhandeld heeft.

9

DUITSLAND Als men AfD medeverantwoordelijk houdt voor een moord die misschien door een neonazi werd gepleegd, hoe moet men dan de medeplichtigheid van de Duitse politieke kaste met Hezbollah inschatten? Hoe gaat men hun verantwoordelijkheid inschatten wanneer als gevolg van hun hetze ooit iemand van AfD wordt vermoord?

Angst Na de moord op Lübcke kwamen vele politici in de media jammeren hoe bang zij wel zijn. Hoe de angst hun leven heeft veranderd. “We kijken nu allemaal twee keer achterom.” Die zin kwam herhaaldelijk terug. En dat was natuurlijk allemaal de schuld van ‘neonazi’s’. Dat ook honderdduizenden fatsoenlijke en vredelievende mensen die politici verafschuwen omwille van het ‘verraad van 2015’, dat komt uiteraard niet in hen op.

Hebben al die bange politici dan nooit opgemerkt dat door hun verraad miljoenen Duitsers sinds 2015 in angst leven voor het geweld gepleegd door ‘vluchtelingen’? Dat miljoenen gewone mensen, jong en oud, nu dagelijks ‘twee keer achteromkijken’?

Op weg naar school, in een parkeergarage, in een nachttrein of een lege gang van een hospitaal, in de klas of op straat…

Is het nooit tot hun politiek correcte hersenen doorgedrongen hoeveel mensen sinds 2015 zijn neergestoken, mishandeld, beroofd, verkracht of vermoord door ‘vluchtelingen’? Maar de angst en het lijden van al die gewone Duitsers raakt de politici nooit; zelfs de aanranding van duizend vrouwen in Keulen vonden ze géén terreur. Maar nu is één politicus, iemand uit hun bevoorrechte kaste, vermoord. Nu zijn ze zelf bang. Nu schreeuwen zij luidkeels en hypocriet: “Terreur! Terreur!”

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

27 juni 2019

MEDIALAND

FILM De verslaggeving van de meeting verliep echter niet helemaal vlekkeloos voor CNN. Het zal u wellicht niet verbazen dat de aanhangers van Trump niet bepaald opgezet zijn met de traditionele media. In het bijzonder CNN is vaak de gebeten hond van de Trump-fans, en na enkele minuten begon de massa in Orlando dan ook ‘CNN sucks’ te scanderen.

Maar om dat te weten te komen, moest u naar het verslag op een andere zender kijken, want bij CNN schakelden ze meteen over naar de studio, voor een korte commentaar op de toespraak van Trump. Die ze, geloof het of niet, ondermaats vonden. Om maar te zeggen: het is wel degelijk wederzijds.

Extinction Rebellion belegert New York Times

Wordt Charles Michel voorzitter van de Europese Raad?

‘Slimmigheidje’ van Dewael De media waren laaiend enthousiast over dat ‘slimmigheidje’ van Patrick Dewael, om de eedaflegging in de federale Kamer vanaf zijn plaats te leiden. Op die manier kon hij verhinderen dat Dries Van Langenhove hem vooraan in het halfrond zou bijstaan bij die eedaflegging. Sommige Franstaligen hadden daar namelijk groot bezwaar tegen gemaakt.

Blijkbaar waren zij bang voor een soort van onomkeerbare bezoedeling van de federale Kamer als een Vlaams Belanger had mogen assisteren bij hun eedaflegging.

Dit voorval toont nog maar eens aan hoe vooringenomen onze media staan tegenover het Vlaams Belang, en dan zeker als het over Dries Van Langenhove gaat. In plaats van Patrick Dewael tot zijn zichtbare genot uitgebreid in het zonnetje te zetten omwille van zijn ‘heldendaad’, hadden ze beter enkele kritische vragen gesteld. Bijvoorbeeld of Dewael even ‘slim’ uit de hoek gekomen zou zijn als enkele N-VA’ers bezwaar zouden gemaakt hebben tegen iemand van DéFI of de PTB. Zouden de media daar even enthousiast op gereageerd hebben? Nog een vraag die zij niet stelden: hoe zit dat met het democratische gehalte van de regimes waar die PVDA/ PTB’ers tot voor kort - en eigenlijk nog steeds - graag tegenaan schurkten? Het zou de hypocrisie van zowel de PTB’ers, PS’ers als Patrick Dewael op een pijnlijke manier blootgelegd hebben, maar daar deden onze media natuurlijk liever niet aan mee.

Oorlog of geen oorlog, Trump heeft ongelijk Als er één ding zeker is in de berichtgeving over de Amerikaanse president, dan wel dat hij altijd ongelijk heeft. Neem nu Iran. Wekenlang waarschuwt een bijzonder bezorgde pers ervoor dat we wel eens recht in een Derde Wereldoorlog zouden kunnen ‘slaapwandelen’ als de Verenigde Staten de spanningen met Iran niet snel de-escaleren. Een klein misverstand hier, een schot daar, een groter schot als reactie, vervolgens een luchtaanval, en plots vliegen de atoombommen ons om de oren. Verleden week was het bijna zover, toen Iran een Amerikaanse drone uit de lucht schoot. Laat er geen twijfel over bestaan: de agressieve toon van Donald Trump tegenover Teheran is een gevaar voor heel de wereld.

Maar zie, die drone was nog niet in zee gestort of de media wisselden al het geweer van schouder. Donald Trump die verklaart dat het neerschieten van die drone waarschijnlijk een vergissing was aan Iraanse zijde? Nee, nee, dat was zeer duidelijk een daad van agressie van de kant van Teheran, die om een zware vergeldingsactie vroeg. En wat als enkele dagen later blijkt dat het Amerikaanse leger wel degelijk een vergeldingsactie had voorbereid, maar dat Trump die op het laatste ogenblik liet afblazen? Bijzonder gevaarlijk, aldus de media, want dat schept natuurlijk alleen maar verwarring bij de ayatollahs in Teheran. Met andere woorden: het is ook nooit goed.

Kers op de taart was dat Trump de vergeldingsactie had laten afblazen omdat het leger had aangegeven dat er mogelijk 150 burgerslachtoffers hadden kunnen vallen. Bovendien zou Trump zich hebben laten beïnvloeden door Tucker Carlson, één van de grote nieuwsankers van Fox News. Eén van de journalisten van de New York Times maakte daar meteen groot spel over: zie je wel dat Donald Trump alweer halsstarrig weigert naar zijn raadgevers te luisteren! Gevaarlijk!

Voor de progressieve media zit de wereld heel simpel in mekaar: Trump heeft altijd ongelijk. Of hij ons nu richting een wereldoorlog stuurt, of ons daar net voor behoedt. Raar toch, dat uit opiniepeilingen blijkt dat de media jaar na jaar aan geloofwaardigheid inboeten. Waar zou dat toch aan kunnen liggen?

Afgelopen zaterdag blokkeerden de fundamentalistische klimaatactivisten van Extinction Rebellion de Eighth Avenue in New York, aan de kantoren van de New York Times. De demonstranten eisten dat de krant meer aandacht zou besteden aan de ‘klimaatcrisis’. Enkele demonstranten kropen als onderdeel van de actie op de luifel aan de ingang van de kantoren, en rolden een spandoek uit waarop de eis dat de krant voortaan de uitdrukking ‘climate emergency’ zou gebruiken in plaats van ‘climate change’. Ook stilaan een klassieker bij klimaatprotesten: een zogenaamde ‘die-in’, waarbij de demonstranten op de grond gaan liggen alsof ze dood zijn.

Tijdens de actie werden ongeveer zeventig mensen opgepakt door de politie. De New York Times van zijn kant verdedigde zich tegen de protesten met een verklaring dat de krant in 2018 maar liefst 795 artikels over het klimaat heeft gepubliceerd. Volgens de woordvoerster van de krant is er geen enkele andere krant in de Verenigde Staten die zoveel aandacht besteedt aan klimaatveranderingen als de New York Times.

Wij hebben eigenlijk geen enkele reden om de New York Times ervan te verdenken problemen rond het klimaat te willen verdoezelen. Integendeel zelfs. Het is een beetje merkwaardig dat Extinction Rebellion precies de New York Times uitkoos voor haar protesten. Anderzijds, als er in de VS één krant is die snel door de knieën zou kunnen gaan voor de eisen van Extinction Rebellion, dan wel de New York Times.

De krant is een gemakkelijk doelwit, en zal vermoedelijk met nog meer acties geconfronteerd worden, tot ze toegeeft.

O ja, de berichtgeving die wij over de demonstratie lazen was eerder aan de nuchtere kant. Op het ogenblik dat we dit schrijven konden we nog geen duiding of commentaar opmerken, en was het verhaal zelfs nog niet in de Vlaamse of Nederlandse pers opgedoken. Maar stel je eens voor dat een migratiekritische groepering een gelijkaardige actie zou gehouden hebben aan de kantoren van een krant, je zou meteen het gegil en de kreten hebben horen opstijgen over de persvrijheid die onder druk staat. Tegen de tijd dat u dit nummer in handen heeft, weet u of zulke commentaren alsnog in de reguliere pers opgedoken zijn…

Journalisten doodgeschoten in Brazilië Het is niet omdat we regelmatig aanklagen dat de media bijzonder eenzijdig berichten over de Braziliaanse president Jair Bolsonaro en zijn beleid, zeker vergeleken met de manier waarop ze de problemen in Venezuela zoveel mogelijk proberen te verdoezelen, dat we niet zouden beseffen dat ook in Brazilië niet alles koek en ei is. Zo werd verleden week alweer een journalist doodgeschoten in Brazilië, meer bepaald in de stad Maricá. En we schrijven ‘alweer’, omdat het al de tweede journalist is die in Maricá om het leven werd gebracht in amper één maand.

Het motief voor de moorden lijkt niet politiek van aard te zijn, maar eerder verband te houden met de lokale misdaad.

Beide journalisten werkten immers voor een lokale nieuwssite, waarbij de ene onder meer focuste op de lokale misdaad. Maar helemaal vrijuit gaat de politiek toch niet, want de Braziliaanse overheid doet niet altijd voldoende haar best om zulke moorden te onderzoeken en de verantwoordelijken voor de rechtbank te brengen. En daarmee komt de persvrijheid wel degelijk onder druk te staan. Het zou goed zijn als Jair Bolsonaro ook dit probleem krachtdadig aanpakt.

De tienerdramafilm is altijd al populair geweest als genre, met als topspeler in zijn categorie de ‘prom-com’, een romantische dramakomedie over tieners waarin de protagonist vaak als grote doel heeft om met zijn/haar grote en vaak geheime liefde arm in arm naar het jaarlijkse schoolfeest (‘prom’) te gaan.

In de afgelopen jaren heeft de prom-com plaatsgemaakt voor een ander subgenre binnen de tienerdramafilm: de ‘sad-teen-death-movie’. Denk maar aan films als “The Fault in our Stars”, “If I stay” en “Me, Earl and the Dying Girl”. Allemaal films waarin tieners de laatste dagen van hun leven tellen. Nu ben ik zelf geen grote fan van dit specifieke subgenre, vooral omdat het vaak onnodig ‘tearjerken’ (tranen opwekken) lijkt en iedere film hetzelfde riedeltje verkoopt.

Regisseur Peter Hutchings (“The Outcasts”) verstopt zijn sad-teen-death-movie “Then Came You” echter in een ander jasje, dat van de coming-of-agefilm, wat toevallig een genre is waar ik wel een groot fan van ben.

Boy meets (dying) girl De premisse van “Then Came You,” geschreven door de Ierse scenarist Fergal Rock, is in grote lijnen niet anders dan zijn soortgenoten. De 19-jarige Calvin is een hypochonder, iemand die ervan overtuigd is dat hij elke ziekte die maar kan bestaan onder de leden heeft, waardoor hij zowat ieder vrij moment dat hij heeft bij de dokter zit. Het is zelfs zo erg dat hij ervoor naar een praatgroep voor kankerpatiënten gaat. Daar ontmoet Calvin de terminaal zieke Skye, een excentriek en provocerend meisje dat Calvin overhaalt om haar te helpen bij het realiseren van haar todolijst, een bucketlist die grotendeels bestaat uit idiote dingen die Skye nog nooit in haar jonge leven heeft gedaan.

Het resultaat? Een film die de kijker enkele keren op een verkeerd spoor zet. Een film die meer feelgood is dan ‘sadteen’. Maar ook een film waarbij het je eigenlijk vrij koud laat wat het lot is van de stervende tiener, die in deze formatie puur als plotinstrument wordt gebruikt. Als je wat dieper duikt dan het oppervlakkige verhaal, heeft “Then Came You” heel wat potentieel om uit te blinken in zijn genre. Maar helaas faalt Hutchings erin de contrasterende personages (een ziek doch levenslust meisje versus een gezonde maar passieve jongen) en de extra verhaallijnen (als je denkt dat Calvin en Skye op elkaar verliefd worden, denk dan nog maar eens na) en sympathieke bijrollen (denk aan die ene van “The Hangover”) op een interessante manier in te zetten, waardoor de film je achterlaat met een bittere nasmaak en er zelfs niet in slaagt om te ontroeren.

De dood van een formule

Trump-publiek scandeert ‘CNN sucks’ Bij CNN onderbraken ze verleden week hun programmatie om rechtstreeks verslag te kunnen uitbrengen van een verkiezingsmeeting van Donald Trump in Orlando. Verwacht werd dat die meeting het startschot zou zijn voor zijn herverkiezingscampagne voor 2020, en zo geschiedde.

Then Came You

AKP van Erdogan verliest verkiezingen in Istanboel

En dan heb ik het niet eens over hoe erg Hutchings de plank heeft misgeslagen bij de casting. In de hoop niet op de tenen te trappen van fervente “Games of Thrones”-fanaten, kan ik er niet omheen dat Maisie Williams niet geschikt is voor de rol van Skye. Laten we zeggen dat het niet makkelijk is om empathie te voelen voor een stervende tiener als diens voorkomen en gedrag het bloed onder je nagels vandaan haalt. Daarnaast ontstaat er een zeer ongeloofwaardig liefdesverhaal tussen de protagonist Calvin (de zeker vijf jaar jonger lijkende Asa Butterfield) en de veel oudere stewardess Izzy (Nina Dobrev). Niet alleen de chemie tussen die personages maar vooral de geloofwaardigheid is ver te zoeken.

Als besluit: gelukkig duurt “Then Came You” maar 97 minuten en kan ik mijzelf vergeven dat ik die heb verloren.

Ik denk dat ook gezegd mag worden dat het einde van de stervende-tiener-film eraan zit te komen, hoe cynisch dat ook klinkt. Kan iemand alstublieft een nieuwe tienerfilmformule bedenken?

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

27 juni 2019

11

Frans Debrabandere

“De Vlamingen spreken Belgisch, geen Nederlands” Frans Debrabandere is rank, hoffelijk en vlijtig. Het Nederlands is zijn passie en de Marnixring bedacht hem uit waardering voor die taalijver met de Erepenning 2019. Beschaafd Nederlands is hier te lande ondergeschikt aan een tussentaal, ondanks de actie van generaties voor het ABN. De Vlaamse bovenlaag was ruim een eeuw doordrenkt van het Frans, met gevolgen tot vandaag. Voor Frans Debrabandere spreekt het merendeel van de Vlamingen Belgisch, een neptaal, en geen Nederlands.

Frans Debrabandere (86) woont in het hart van Kortrijk, de stad van zijn voorkeur, hoewel hij 48 jaar doceerde en woonde in Brugge en Die Scone kent en waardeert. De onderbuur is Standaard Boekhandel, een tegenbeeld van de erudiet gevulde boekenrekken in zijn woon- en werkkamer. De boekhandel bloeit door bestsellers en receptenvoer.

Op de dag van ons gesprek hangt aan de nabije Schouwburg een spandoek met de hoge letters “Caring = Sharing”, een festival rond zorg en medeleven. Het programma behelst onderwerpen zoals Not Frequently Asked Questions, Misconnected, Imagine Moving Rocks, Soul Contractions, Dying Together... De verengelsing en het miskennen van de eigenheid woekeren op meters van een man die levenslang zwoegde voor zijn cultuur en taal. Frans Debrabandere is de auteur van 24 boeken, waaronder 9 woordenboeken, en meer dan 1.300 artikelen en boekbesprekingen op het gebied van de naamkunde, dialectstudie, etymologie, lexicografie, taalzorg en taalpolitiek. Zijn lijst van levenslange maatschappelijke dienstverlening als voorzitter, secretaris en bestuurder is even indrukwekkend als zijn wetenschappelijk oeuvre.

Op de achtergrond van het gesprek ruist radio Klara. “Een verademing is die zender, hij staat aan van de eerste minuut”, knikt de gastheer. ‘t Pallieterke: u bent snoeihard voor het Vlaamse Nederlands...

Frans Debrabandere: Ja, ik ben er beschaamd over. Ga niet naar Vlaams toneel of de Vlaamse film als je goed Nederlands wilt horen.

Het zogenaamde Belgisch Nederlands, ontstaan als product van het verfranste Vlaanderen en uit onbekendheid met het echte Nederlands, kun je moeilijk Nederlands noemen. Het is een paradox: juist degenen die het minst van België houden, spreken het meest Belgisch. Vroeger had elke stad en elk dorp zijn dialect, wat kon door het isolement van die plekken. Vandaag is uit die vloot van taaltjes een afschrikwekkend slagschip gesmeed, een tussentaal die in mijn ogen geen Nederlands is en ik noem het Belgisch, derderangs.

U heeft een vroege roeping als flamingant?

Ik heb mij nooit ingelaten met politiek of partijpolitiek, maar ben echter flamingant van in mijn scholierentijd. In de poësis hield ik een lezing waarin ik vertelde dat België ‘helaas’ is ontstaan in 1830. Dat zorgde voor een rood aanlopende priester-leraar die mij in mijn gezicht bespotte. We schrijven 1951, en in de nadagen van de oorlog en de repressie was Vlaamsgezindheid verdacht. Ik was meteen nauw betrokken bij de ABN-kernen, maar ontdekte slechts aan de universiteit de waarde en de noodzaak van het algemeen beschaafd Nederlands.

Brugge en Kortrijk, uw twee woonen werkplekken, zijn rivalen?

Ik heb daar in Kortrijk nooit wat van gemerkt, maar in Brugge des te meer. Dat is allicht de reden waarom ik me nooit Bruggeling heb gevoeld, wel toerist in de mooiste, want meest gespaarde stad van het land. Ik was ook niet de enige Kortrijkzaan die in Brugge ontwikkelingswerk kwam doen. Ik denk aan Antoon Viaene, de muzikanten Paul François en Paul Hanoulle, de architecten Jozef en Luc Viérin, de

kwam ik in de greep van heimwee naar mijn Kortrijkse jeugd en begon ik mijn “Kortrijks Woordenboek”.

Ik sprak Algemeen Nederlands in Brugge en mijn Kortrijks was gestagneerd, niet onderhevig geweest aan dialectverlies. Ik beheerste daardoor nog het Kortrijks uit de jaren 1940-1950. Ik sprak het dus beter en origineler dan de in Kortrijk gebleven Kortrijkzanen. Het boek beschrijft een taal die je vandaag niet meer hoort. Op die weg ging ik verder met meer etymologische en dialectwoordenboeken.

“Keurige spelling is oké, maar is niet de kern van taal.”

begaafde literatuurkenner Luc Decorte. Maar voor Bruggelingen was ik iemand uit een dorp uit het zuiden van de provincie.

U was leraar en werd wetenschapper...

Naast het onderwijzen van het Nederlands en Duits voelde ik de behoefte om ook wetenschappelijk werk te doen. In het voorjaar van 1968 ontmoette ik in Brugge Egied Strubbe, een bekende rechtshistoricus van de universiteit van Gent en een Brugse stadsfiguur. Hij sprak me aan over “de Stallaert”, het “Glossarium van verouderde rechtstermen”, waarvan het laatst verschenen deel in 1893 tot het woord poer liep. Talrijke deskundigen hadden beloofd de Stallaert voort te zetten, maar geen van hen had woord gehouden.

Strubbe stelde voor om het samen te doen, maar hij overleed in 1970. Dat was geen handicap, integendeel.

Wat je alleen doet, doe je vlugger.

In 1977 verscheen deel drie van de Stallaert en ik ontving veel aanmoedigingen, wat mij aanspoorde om op de lexicografische weg verder te gaan. Ik begon in 1981 aan het “Woordenboek van de familienamen in België en Noord-Frankrijk” en het verscheen in 1993. Intussen

U werd geen professor?

Ik had voor mijn licentie Germaanse filologie in 1956 een verhandeling willen schrijven over het Kortrijks dialect, maar dr. Jan-Klemens Soete, stadsbibliothecaris en archivaris, die zelf met zijn “Uitgelezen hoofdstukken uit een studie van het Kortrijks dialect” gepromoveerd was, hield niet van die concurrentie. Ik koos daarop voor een thema uit de persoonsnaamkunde, haalde daar succes mee, ontving een prijs en het werk werd gepubliceerd. Ik had in Leuven kunnen blijven, om na een assistentschap benoemd te worden als professor. Maar na consultatie van drie hoogleraren, van wie er een het me sterk afgeraden heeft, besloot ik om een eigen weg te kiezen.

Die ene prof haalde aan dat ik als beginneling de voetveeg zou zijn van de zittende academici en sigaren zou moeten kopen en koffie opdienen. Ik bedankte voor een knechtenrol, wat het voordeel opleverde dat ik ongebonden jarenlang heb kunnen doen wat mij passioneerde. Dat werd dus onder meer de namenkunde met haar bruggen naar de geschiedenis en meer bepaald de mediëvistiek.

Nederland en Vlaanderen Frans Debrabandere vertelt over zijn tijd als hoofdmedewerker taalonderwijs bij de Nederlandse Taalunie in Den Haag van 1 februari 1983 tot 31 januari 1984.

“Bij de Taalunie heb ik twaalf maanden met mijn duimen zitten draaien. Ik zondigde geregeld tegen de regels van de ambtenarij. Ruimte voor initiatief was er niet, en als je iets deed op eigen houtje werd je op de vingers getikt. De Taalunie was in mijn ogen al snel een zoveelste bureaucratisch geval. Zelfs de noodzaak om taalintegratie of taaleenheid na te streven, werd er in twijfel getrokken. Na twee maanden in Den Haag was ik ontmoedigd. Ik heb bij de Taalunie nooit de passie voor de eenheid van onze taal en cultuur ervaren. De

U leidde een halve eeuw “De Leiegouw”, een zesmaandelijks tijdschrift voor geschied-, taalen volkskundig onderzoek in het Kortrijkse…

In Kortrijk werd ik na Leuven lid van de oudheidkundige kring, een franskiljonse bedoening met uiteraard een Franse naam. Ik uitte daar kritiek op en pleitte voor een genootschap met niveau, op wetenschappelijk en Nederlands vlak.

Dat maakte de toenmalige secretaris Jean de Béthune, actief lid van de hoge burgerij van de Leiestad, wit van ingehouden woede. Ik wilde beginnen met een schone lei en keerde de oorspronkelijke heemkundigen de rug toe. Daaruit is het blad De Leiegouw ontstaan, dat ik heb geleid van 1958 tot 2008. Het Kortrijkse is een rijke gouw met meer dan voldoende onderwerpen om een publicatie op hoog niveau meer dan een halve eeuw vol te houden. Ik las alle artikelen na en stond erop dat elke tekst zonder enige fout verscheen in een fraaie opmaak, wat lukt tot vandaag. Ik wilde in schoonheid eindigen in 2008 en had dan bijna 23.000 Leiegouwbladzijden geredigeerd. Ik woon nog immer de redactievergaderingen bij en bemerk een deugddoende verjonging van de medewerkers. Ook in de tijdschriften Biekorf en Brugge Die Scone voerde en voer ik de pen.

Algemeen Nederlands is uw richtsnoer. Bent u nooit besmet door het West-Vlaamse particularisme?

De lijn van Guido Gezelle en zijn West-Vlaamse sympathisanten om het West-Vlaams een sterkere status te geven, het zogenaamde taalparticularisme, heb ik nooit gevolgd.

Het Nederlands is een algemene cultuurtaal die de Lage Landen kenschetst van de Franse tot de Duitse grens. Ik ben zeer verdrietig om de vooroordelen in Vlaanderen tegen het zogenaamde Hollands.

Dan zie je misvattingen opduiken als ‘proper’ is Vlaams en ‘schoon’ is Hollands. Dat is een dwaasheid, want schoon is even oorspronkelijk Vlaams als proper. In Oud-Vlaamse teksten vind je het woord schoon en kan je er schoonmaakster uit distilleren. Het hoeft dus niet poetsvrouw te zijn. De Vlaamse afkeer van en de vooroordelen tegen het Nederlands vind ik zo ellendig.

Speelt de overheidszender VRT zijn rol voor het algemeen beschaafd Nederlands?

Nederlanders hebben een andere taalmentaliteit. Ooit is mij gevraagd om mee te helpen aan het opzetten van Marnixringen in Nederland, en ik heb meteen geantwoord dat zoiets daar niet pakt, want Nederlanders voelen zich hoegenaamd niet aangetrokken tot de Nederlandse stam, want dat zegt hen niks. Het taalblad Nederlands van Nu is geïntegreerd in Neerlandia, het mooie ledenblad van het Algemeen Nederlands Verbond; slechts de helft van de oplage vertrekt naar Nederland met het drievoudige van de bevolking van Vlaanderen. Anderzijds... De belangstelling voor het Nederlands in het buitenland groeit, wat ook logisch is. Met 23 miljoen sprekers is het niet zo’n kleine taal, en zij ligt mijlen voor op het Noors, Deens, Fins of Zweeds.”

(heftig) Neen, neen, neen. De VRT zou belangrijk kunnen zijn als behoeder van het juiste en vlotte Nederlands. Ik denk aan het BBCEnglish. De taaladviseur van de VRT doet zijn werk niet. De taaltips op tv zijn afgeschaft, de adviseur laat betijen en elke dag hoor je in alle uitzendingen, te beginnen met de nieuwsprogramma’s, dezelfde malligheden. De Vlamingen spraken massaal Frans en hebben honderden gallicismen aangekweekt toen wij naar een niet-dialectisch Vlaams-Nederlands evolueerden.

Eén voorbeeld: gebruik het woord kansen in plaats van opportuniteiten, wat je bestendig hoort. Met dergelijke voorbeelden kan ik uren doorgaan. De verfransing van Vlaanderen zat zeer diep en dat Frans hebben wij overgezet naar wat wij dachten en denken dat Nederlands is. Wij spitsen ons bovendien toe op spelling, en keurige spelling is oké, maar dat is niet de kern van taal. Wij leren Nederlands uit boekjes, niet spontaan en correct. Een lichtpunt is dat voetballers, atleten en renners bij interviews hun dialect grotendeels hebben afgezworen en vrij behoorlijk Algemeen Nederlands spreken, wat goede propaganda is voor de keurige omgangstaal.

Vrijwilligerswerk voor taal en cultuur vindt nog weinig gehoor?

De verdienstelijke en oude Vereniging Algemeen Nederlands is gestopt. Mensen met bezieling voor een maatschappelijk project zijn vandaag de uitzondering, en bovendien wil men zelden nog iets gratis doen. Daardoor vindt men noch voorzitters, ondervoorzitters, penningmeesters of bestuurders. Ik heb vijftig jaar gratis gewerkt voor De Leiegouw, en voor mijn generatie was dat doodnormaal.

Is het leraarschap Nederlands niet meer in trek?

Ik zie dat zwart in, want het zijn niet meer de beste studenten die kiezen voor de taak van leraar. Je kent de afvalkoers. Een eerste rit wordt gereden aan de universiteit en als het daar niet lukt, zakt men af naar het regentaat. Voor weinig studenten vandaag is het leraarschap de eerste keuze. Zo kom je tot vervelende situaties, zoals een regentje dat als taaladviseur een manuscript mag bekijken en per slotsom daar niet tot onvoldoende in wiedt, want hij kent zijn Nederlands niet.

De toevloed van kinderen die thuis geen Nederlands horen, groeit?

Maak de kleuterschool voor elk kind verplicht. Nu is er schoolplicht vanaf vijf jaar, maar het moet eerder. De taalabsorberende leeftijd is drie en vier jaar, en als je daar geen greep op hebt, dan verschijnen er te veel kinderen in de lagere school met een taalachterstand die zij zelden nog inhalen. Meer algemeen, jarenlang stond ik enthousiast voor de klas in Brugge, maar ik kan me niet voorstellen dat ik met de huidige mentaliteit nog echt onderwijs zou kunnen geven. Ik zou mij dagelijks ergeren.

FRANS CROLS

12 Cultuur

27 juni 2019

GESCHIEDENIS

Oldenbarnevelt (3)

Ooit leerde ieder Nederlands kind over de Slag bij Nieuwpoort in 1600. De overwinning van prins Maurits betekent het begin van de fatale ruzie tussen hem en Oldenbarnevelt.

Veldtocht in Vlaanderen In 1600 is Johan Van Oldenbarnevelt al veertien jaar de feitelijke leider van wat de mensen geleidelijk de Republiek der Verenigde Provinciën noemen. Die halve federatie, halve confederatie van acht soevereine staten heeft inmiddels haar bestaan veiliggesteld, en de rare constructie werkt. Natuurlijk heeft de landsadvocaat van de staat Holland in al die jaren niet alleen vrienden gemaakt, want aanstellingen, benoemingen en bevorderingen regelt hij geheel volgens de zeden van die tijd in het voordeel van familie, vrienden, kennissen of politieke relaties.

Zijn Holland drukt dikwijls maatregelen door die in andere gewesten niet gesmaakt worden, maar Holland financiert dan ook grotendeels het leger en de vloot van de Staten-Generaal. In Holland zelf staat het almaar rijker wordende Amsterdam steeds meer op zijn strepen en dat mondt geregeld uit in ruzie met Oldenbarnevelt, die rekening moet houden met de wensen van de andere Hollandse steden en de andere gewesten. Maar in 1600 moet hij toegeven.

Amsterdam en Zeeland zijn de successen beu van de Duinkerker kapers die talrijke Hollandse en Zeeuwse handelsschepen overvallen. Oldenbarnevelt drukt een besluit door in de Staten-Generaal, dat het Staatse leger een einde aan die kaperij moet maken en tussendoor het graafschap Vlaanderen moet veroveren voor de Republiek. Opperbevelhebber prins Maurits is mordicus tegen. Hij is een schitterende belegeraar, maar hij houdt niet van veldtochten. Maar hij moet als opperbevelhebber en stadhouder van vijf gewesten (hoogste ambtenaar) gehoorzamen aan de bevelen van de Staten-Generaal (in de praktijk Oldenbarnevelt).

Oldenbarnevelt hoopt dat de Vlamingen het Staatse leger verwelkomen en hij waarschuwt hen lieflijk dat hun steden en dorpen dan niet geplunderd worden. Maar er zijn geen protestantse Vlamingen meer; die zitten allemaal in het Noorden. Daarenboven zijn de financieel interessante ambten in Vlaanderen inmiddels door nieuwe heren overgenomen, en die hebben geen zin plaats te ruimen voor de terugkeer van de Vlaamse calvinistische keikoppen. Maurits begint aan een

lange en moeilijke tocht door een vijandig land en botst bij Nieuwpoort op het Spaans-Nederlandse leger van aartshertog Albrecht (die van Isabella en Scherpenheuvel). De slag is een dubbeltje op zijn kant. De Staatsen winnen, maar ze zijn niet sterk genoeg om Duinkerke te bereiken. Maurits neemt met zijn leger de benen en hij beseft zeer goed zijn overwinningsnederlaag. De veldtocht in Vlaanderen brengt voor het eerst de tweespalt tussen de politieke en de militaire leider aan het licht.

Geen toeval dat de theologische leider van de harde calvinisten de Vlaming François Gommarus is. De religieuze ruzie verscheurt de Republiek.

Aan beide kanten vindt men edelen, handelaars, kooplui, schippers, ambachtslui,... Het regent schotschriften, en meer en meer spitst de woede van de strenggelovigen zich toe op Oldenbarnevelt.

Hij is een heimelijke katholiek, een agent van de koning, enz. Maurits, zelf streng calvinistisch opgevoed, neigt naar het kamp van de “preciezen”, wat niet verhindert dat zijn beFinancies en langrijkste minnares de kathogodsdienst lieke Margaretha Van Mechelen De tweede struikelsteen zijn (feitelijk een Lierse) is.

De stadhouder van Friesland de financies. Maurits is zuinig met het leven van zijn man- en Groningen is een protesschappen; Oldenbarnevelt met tantse hardliner en hij moehet geld. De militair geeft de digt neef Maurits aan overal in droom van zijn vader – de her- zijn gewesten een beroep te eniging der Nederlanden - niet doen op rijke geloofsgenoten op. De politicus merkt dat er en te tolerante stadsbestuuroorlogsmoeheid heerst en hij ders af te zetten. Met militaire heeft een hekel aan die Vlaam- precisie doet Maurits dat. Olse en Brabantse fanatieke mi- denbarnevelt merkt te laat dat hij zelfs in zijn eigen Holland granten.

Hij begint lange en moeiza- steun verliest. De prins laat de me onderhandelingen (door landsadvocaat in augustus 1618 de afstanden) met Brussel en arresteren op last van de StaMadrid om een blijvende vre- ten-Generaal.

Hij promoveert de harde de te sluiten. Een ‘de juro’ erkenning van de onafhankelijke calvinistische Brusselaar Van Republiek kan nog niet voor de Aerssen (ooit de belangrijkste koning; een ‘de facto’ erken- diplomaat van Oldenbarnevelt) ning wel. In plaats van vrede en die levert de beslissende komt er een twaalfjarige wa- stem om een politiek proces penstilstand, in 1609. Die be- tegen de landsadvocaat in te tekent de definitieve scheiding spannen. Negen maanden zit van de Nederlanden. Maurits Oldenbarnevelt in de gevanen de oorlogspartij zijn tegen, genis. Hij verdedigt zichzelf maar Oldenbarnevelt heeft het tegen hoogverraad, maar wordt nog altijd voor het zeggen. Als ter dood veroordeeld door rijke aristocraat heeft hij baat een rechtbank onder voorzitterschap van de belangrijkste bij rust.

Hij onderschat hoe het gods- Amsterdamse regent. Hij weidienstige in die tijd ook poli- gert genade te vragen, want als tiek is. Hij is een overtuigd cal- Hollander erkent hij in zijn zaak vinist die het normaal vindt dat alleen de bevoegdheid van zijn gewest. In mei 1619 wordt de de gereformeerde godsdienst zieke 71-jarige man onthoofd, officieel de enige toegelaten op het Binnenhof in Den Haag. is in Holland. Maar de prediZijn twee zonen proberen kers zijn wel ondergeschikt aan hem later te wreken. Eentje de staat en niet omgekeerd. sterft ook op het schavot. De Katholieken (minstens 30 proandere vlucht naar Brussel. De cent van de bevolking) mogen moord op Oldenbarnevelt is de discreet hun godsdienst belijschaduw op de reputatie van den in ‘huiskerken’. Het woord Maurits. Zelfs in de dood wint “schuilkerk” is te zwaar want Oldenbarnevelt. De Oranjes iedereen in Amsterdam kent worden erfelijk stadhouder, aan de Oudezijds Voorburgwal maar nooit monarch, en de ge“Ons’Lieve Heer op Solder” (nu ïmproviseerde staatsstructuur een prachtig museum). Gelei- van Oldenbarnevelt blijft bedelijk begint een bittere gods- staan tot 1794. De overheden dienststrijd tussen de fanatieke worden nooit ondergeschikt “preciezen” en de minder fana- aan de gereformeerde kerken. tieke “rekkelijken” over de predestinatie en de rol van Kerk en JAN NECKERS Staat.

Meesterlijke kunst in de Kempen Vlaanderen is zo rijk aan kunst dat je overal, vooral in kerken, schitterende schilderijen en beelden van Vlaamse meesters kan ontdekken. Met als bijkomend voordeel dat je de werken nog steeds op hun oorspronkelijke plaats, in hun authentieke context, kunt bewonderen. Ook in de Kempen zijn heel wat kunstparels te vinden.

De Sint-Waldetrudiskerk in Herentals herbergt al vijfhonderd jaar het retabel van de heilige Crispinus en de heilige Crispinianus (ca. 1515-1525). In Vlaanderen zijn deze heiligen niet zo bekend.

Ze verschijnen vooral in kapellen van de ambachten van leerlooiers en schoenmakers, het beroep dat Crispinus en Crispinianus volgens de legende uitoefenden. Ook in Herentals staat hun retabel op het altaar van het schoenmakersambacht.

De twee Romeinse broers, die zich tot het christendom bekeerden, werden in Soissons gevangengenomen en omwille van hun geloof langdurig gemarteld. Rondom het ultieme moment van hun onthoofding zijn de martelingen gebeeldhouwd die Crispinus en Crispinianus moesten ondergaan: beulen staken priemen onder hun nagels, ze werden gegeseld, de huid werd van hun rug gestroopt, er was een poging tot verdrinking en zelfs een ketel met kokend lood kreeg hen niet klein.

Het retabel is gesneden door Passier Borreman, zoon van de illustere Jan Borreman, “die beste meester beltsnyder”. Passier was net zoals zijn vader bijzonder getalenteerd. Hij werkte in Brussel, toen het centrum van de luxueuze kunstnijverheid. Het retabel in Herentals is van de allerbeste kwaliteit.

Even oud en nog meer oogverblindend is het retabel van Sint-Dimpna in de gelijknamige kerk in Geel. Een rijk architecturaal decor omsluit de legende van Dimpna, de Ierse koningsdochter die zich stiekem liet dopen. Wanneer haar moeder overlijdt, wil de ontroostbare vader met Dimpna trouwen. Die vlucht naar Antwerpen, wordt gevonden en de waanzinnig geworden vader onthoofdt zijn dochter. Een bijzonder mooi gesneden scène is de boottocht van Dimpna naar Antwerpen en haar aankomst in de haven (zie afbeelding). Wie goed kijkt, ontdekt kleine taferelen in de weelderige laatgotische baldakijnen.

Het Sint-Dimpnaretabel is prachtig beschilderd en verguld.

De onderste kast, met het leven en de dood van de heilige, is in

Antwerpen gesneden rond 14901500. Het bovenste deel is in 1515 gemaakt voor het reliekschrijn.

Het is terecht een topstuk van de Vlaamse Gemeenschap.

Absolute topstukken Nog zo een absoluut topstuk is het paneeltje met het leven van Sint-Jozef in de Sint-Catharinakerk in Hoogstraten. Het is in de tweede helft van de vijftiende eeuw geschilderd door een onbekende meester. We weten wel dat de kunstenaar tot de pioniers van de schilderkunst in onze regio behoorde omdat hij zich liet inspireren door de allereerste Vlaamse primitieven. Het thema van het paneel is bijzonder. In religieuze taferelen krijgt Jozef meestal een bijrol toebedeeld, hier is hij de centrale figuur. Bovendien zijn op het schilderij een aantal scènes aangebracht die ontleend zijn aan het Evangelie van Jacobus, dat niet in het Nieuwe Testament is opgenomen.

Lier, de poort tot de Kempen, heeft eveneens een subliem meesterwerk in situ: de Colibranttriptiek in de Sint-Gummaruskerk. Goossen Van der Weyden, de kleinzoon van de befaamde Rogier Van der Weyden, schilderde het in 1516. Ook dit werk is een beschermd Topstuk van de Vlaamse Gemeenschap.

Joris Colibrant, een Liers edelman, was de opdrachtgever van dit drieluik. Hij vereerde Maria en Jozef en dat is af te lezen op het schilderij: centraal staat het huwelijk van Maria en Jozef, het linker paneel verbeeldt de zeven vreugden van Maria, haar zeven smarten staan op het rechter paneel. Op de buitenluiken is de familie Colibrant geportretteerd.

Er zijn nog meer Vlaamse Meesters in Situ in de Kempen. Eén dagje uit volstaat niet om ze allemaal te bezoeken. Daarom zijn drie fietslussen uitgestippeld die elk een aantal sublieme meesterwerken op hun oorspronkelijke plaats laten ontdekken.

MMMV “Vlaamse Meesters in Situ”, nog tot 30 september 2019, 45 sites verspreid over Vlaanderen, www.vlaamsemeestersinsitu.be.

Actueel

27 juni 2019

13

De moordenaars van Kitty en hun politieke medeplichtigen

Hoofddoekenverbod…

Oostenrijk twijfelt niet

Vorige week vrijdag besliste de Luikse strafuitvoeringsrechtbank dat Nourredine Cheikhni zelfs geen enkelband meer moet dragen.

Cheikhni is een van de moordenaars van de politieagente Kitty Van Nieuwenhuysen. Zij werd met een kalasjnikov doodgeschoten tijdens een interventie bij een homejacking.

Het is de jongens en meisjes van de mainstreammedia ongetwijfeld ontgaan, want we hebben er in de pers niets over gelezen. Kort voor het ontbinden van de Oostenrijkse coalitieregering van ÖVP en FPÖ, hebben die partijen, mét de steun van twee parlementairen van de groenlinkse fractie “Jetzt – Liste Pilz” het besluit genomen om hoofddoeken voortaan in de lagere scholen in Oostenrijk te verbieden.

De daders waren de Marokkanen Noureddine Cheikhni en Hassan Iasir en de Turk Galip Kurum. Ze hadden alle drie al een ellenlang strafregister en hadden al lang uitgewezen moeten zijn. Ze kregen elk dertig jaar voor de moord op Kitty. Op zich al veel te weinig, want in zo’n geval zijn er maar twee rechtvaardige straffen: executie of onsamendrukbaar levenslang.

De anderen zitten nog in de cel, maar Cheikhni werd na tien jaar al vrijgelaten.

Hij moest daarna nog negen maanden een enkelband dragen. Tegen het besluit van de strafuitvoeringsrechtbank is geen beroep mogelijk, maar zulke rechtbanken zijn overbodig. Men zou immers gewoon alle straffen volledig moeten laten uitzitten.

Strafuitvoeringsrechtbanken Die rechtbanken werden ingevoerd na de zaak-Dutroux. De belangrijkste bedoeling was daarbij de ministers van Justitie uit de wind te zetten. Vroeger beslisten die over de vervroegde vrijlatingen, en als de dader opnieuw een misdaad pleegde die de publieke verontwaardiging opwekte, werden die ministers geconfronteerd met de gevolgen van hun onverantwoordelijkheid. Om dat

te vermijden, creëerden de politici de strafuitvoeringsrechtbanken. De magistraten die daarin zetelen, blijven meestal onbekend voor het grote publiek. Men kan hen nooit ter verantwoording roepen.

Men kan hen zelfs niet in de media aan de schandpaal spijkeren. Heel handig gedaan van de politici… Nu kunnen ze weer net als Pontius Pilatus hun handen in onschuld wassen.

Nochtans zijn het hun partijen die de wetten hebben opgesteld waardoor zo’n onrechtvaardige vrijlatingen mogelijk worden. Diezelfde partijen hebben ook - vooral via de Hoge Raad voor Justitie een dikke vinger in de pap bij de benoeming van de magistraten die deze wetten zo ruim en zo laks mogelijk toepassen.

Die Hoge Raad bestaat voor de helft uit politiek benoemde niet-magistraten.

Trouwens, ook de magistraten zijn niet altijd neutraal. Denk maar aan het schandaal rond Michèle Loquifer, de echtgenote van PS-kopstuk Busquin. De oneerlijke fiftyfifty-verdeling tussen Nederlandstaligen en Franstaligen zorgt bovendien voor permanente blokkeringen. Maar nu zullen de politici weer met een bedroefd gezicht komen uitleggen dat ze die beslissingen betreuren en dat ze er zelf voor niets tussen zitten…

Kinderen die de regel zouden overtreden, moeten zich eerst verantwoorden bij de directeur. Daarna volgt een gesprek met de ouders. Blijven ze toch de hoofddoek dragen, dan dreigt er een geldboete tot 440 euro of een ‘vervangende vrijheidsstraf’ tot twee weken. De hoofddoek, aldus ÖVP-parlementair Rudolf Taschner, “is een politiek symbool van onderdrukking en onderwerping van de vrouwen en meisjes”. De socialistische SPÖ heeft – natuurlijk – kritiek. Integratie, aldus SPÖ-spreekster Sonja Hammerschmid, laat zich niet reduceren tot een verhaal van “hoofddoek ja of neen”.

En in Duitsland?

Ook in Duitsland is er een discussie over de hoofddoek in scholen gaande. De verantwoordelijke voor het integratiebeleid in de Duitse federale regering, mevrouw Anette Widmann-Mauz (CDU), heeft zich alvast uitgesproken voor een hoofddoekenverbod in de Duitse scholen. “Dat kleine meisjes een

hoofddoek dragen, is absurd – dat zien zelfs de meeste moslims in. Alle maatregelen die de meisjes kunnen beschermen – van een gesprek met de ouders tot en met een verbod –, moeten minstens worden uitgeprobeerd”, liet de christendemocratische politica optekenen door de Duitse krant Bild-Zeitung. Maar in haar partij en bij de coalitiepartner SPD weekte haar uitspraak emoties los. Nochtans kreeg ze steun van – merkwaardig genoeg – de sociaaldemocratische senator Leni Breymaier, die stelde: “Ik ben voor een hoofddoekenverbod. Voor mij is dat geen religieuze kwestie, maar een maatschappelijk vraagstuk, een vraag naar gelijkberechtiging en gelijkheid.”

De plaatsvervangende voorzitter van de SPD-bondsdagfractie, Karl Lauterbach, sprak zich echter uit tégen een hoofddoekenverbod in de scholen: “Europa heeft geen nood aan deze vorm van intolerantie.” Ook de verantwoordelijke voor integratiebeleid bij de CDU/ CSU, Marcus Weinberg, keurt een hoofddoekenverbod af.

PIET VAN NIEUWVLIET

Buitenland > Zuid-Afrika

Kan een ambassadrice zich álles veroorloven omdat ze Mandela heet?

Je zal er in onze doorgaans zo goed geïnformeerde media niks van gelezen, gehoord of gezien hebben, maar in Zuid-Afrika beroert het al dagenlang de gemoederen. Even vertellen waar het om gaat, al was het maar omdat je het nergens anders te lezen zal krijgen. Zindzi Mandela, dochter van Nelson en Winnie, is Zuid-Afrikaans ambassadrice in Denemarken en in die hoedanigheid heeft zij zich onlangs een aantal tweets veroorloofd die een resem reacties hebben teweeggebracht die, op een paar andere geluiden na, het midden houden tussen verontwaardiging en woede.

Niet onbelangrijk detail: Zuid-Afrika gaat er prat op na Amerika, dat acht keer groter is, de meeste ambassadeurs ter wereld te hebben. Daarvan af en terug naar de dochter van… In een van haar tweets, waarin ze het had over de beruchte onteigening zonder vergoeding (waarvan zij uiteraard felle voorstander is), verwees de ambassadrice van alle Zuid-Afrikanen naar haar blanke landgenoten als lafaards en “stelende verkragter-afstammelinge” van Jan Van Riebeeck. De tegengestelde reacties vanuit de politiek zeggen heel veel over de gespletenheid van papa Mandela’s regenboognatie. De Economische Vrijheidsvechters van Julius Malema (EFF) treden de twitterende ambassadrice volmondig bij, door onder applaus te verkondigen dat haar tweet over de “behoefte voor zwarte mense om hun grond terug te krijgen van de witte gronddieven en racisten” volledig correct was.

Burgerrechtenbeweging AfriForum daarentegen heeft verantwoordelijk minister Pandor verzocht Zindzi Mandela terug te roepen naar Zuid-Afrika en haar af te danken. De Economische Vrijheidsvechters hebben daarop gereageerd, door dat beroep op de minister te brandmerken als een racistische poging om een ‘rechtmatige kreet te onderdrukken’.

Vingertik of schouderklop?

En ja hoor, minister van Internationale Betrekkingen Naledi Pandor heeft vorige vrijdag laten weten dat zij de ambassadrice op de vingers heeft getikt. Zij heeft haar, naar eigen zeggen, bevolen niet te vergeten dat zij een vertegenwoordigster van Zuid-Afrika en president Cyril Ramaphosa is en zich daar naar hoort te gedragen. In het telefonisch onderonsje heeft Zindzi zich

verdedigd met het argument dat zij wekenlang was uitgedaagd en onsmakelijke opmerkingen te slikken had gekregen over haar ouders Winnie en Nelson. “Ik heb haar gezegd”, deelde de minister de pers mee, “dat zij een diplomate is, dat ik van haar een diplomatisch optreden verwacht en dat zij moet voldoen aan het socialemediabeleid voor staatsambtenaren.”

Wij zijn overeengekomen dat zij zichzelf in toom moet houden en focussen op het regeringsbeleid en als ambassadeur Zuid-Afrika’s beleidsprojecten moet bevorderen: “Als jij als ambassadrice persoonlijk begint te raken tegenover individuen, dan ga jij een grens over.” Aan de talloze reacties van ‘die wit man in die straat’ te lezen, heeft het optreden van minister Pandor niet bijster veel indruk op het volk gemaakt. Meer dan één boze ‘witte’ laat weten dat Pandor de racistische ambassadrice geen tik op de vingers heeft gegeven, maar een klopje op de schouder. Ene Coenraad Pretorius schrijft er zeker van te zijn dat het een ambassadeur met een andere familienaam en een andere huidskleur niet zo gladjes zou vergaan zijn.

Die was op staande voet afgedankt, met een zware boete en een gevangenisstraf op de koop toe. De meeste boze brieven zijn in die toonaard gesteld, en natuurlijk blijven ook die vreselijke ‘plaasmoorde’ niet onvermeld, want die gaan onverminderd voort, week na week.

Van terugroepen van de genaamde Mandela uit het gezellige Denemarken is alleszins geen sprake, laat staan van afdanken. En van de Denen is ook geen protest gehoord.

Een tik op de vingers of een schouderklopje, Zindzi geniet van de Deense gastvrijheid.

HECTOR VAN OEVELEN

IN MEMORIAM

Rik Beckers Hij had als trotse vader vorige week dinsdag in het Vlaams Parlement nog de eedaflegging van dochter Roosmarijn meebeleefd en daar ter viering een glas op gedronken. Vorige donderdag was haar papa alleen thuis, en daar heeft Roosmarijn hem gevonden. Hij had zich nog insuline ingespoten, voor zijn diabetes, was naar bed gegaan en is ingeslapen … voor eeuwig.

Rik was 63, véél te jong om afscheid te (moeten) nemen van zijn vier kinderen en vijf kleinkinderen van wie hij zóveel heeft gehouden en die hem op handen droegen. Toen ik maandag aan de telefoon te horen kreeg dat die toffe vriend schielijk overleden was, kon ik het nauwelijks geloven. Er flitsten herinneringen door mijn hoofd aan wat wij samen als goeie vrienden hadden mogen beleven. Ik dacht aan onze eerste kennismaking in de Zuid-Afrikaanse lente (september-oktober) van dat gedenkwaardige jaar 1988, toen ik met 26 Vlaamse reisgezellen op een koppie (heuvel) de grootse herdenking meevierde van “150 jaar Groot Trek”) en vanuit het dal plots iemand met een leeuwenvlag naar boven zagen komen om ons joviaal in het Limburgs te begroeten. Het was ‘de Rik’, wiens liefde voor het Afrikaner broedervolk nooit meer zou ‘overgaan’.

Jaren later heb ik met Bea zaliger en nog een paar koppels, onder wie Rik en zijn vrouw Marleen, nog een onvergetelijke bootreis van Berlijn naar Praag en terug mogen beleven en is onze vriendschap nog hechter geworden. Toen heb ik deze levensgenieter leren kennen als een studentikoze minnaar van alles wat het leven in dit tranendal de moeite waard maakt. Voor mij was het de moeite waard dat ik Rik nog dikwijls mocht terugzien.

Was het niet op een Zangfeest, dan was het op een IJzerwake, want als eeuwig trouwe Vlaams-nationalist wilde hij die hoogdagen van de Vlaamse Beweging voor geen geld missen. Wat mij onmiddellijk trof op zijn rouwbrief: naast de Frontersleuze AVV-VVK, de belijdenis van de Oranje-Vrystaatse president Brand: “Alles sal reg kom”. Zou het kunnen dat Rik, alvorens in te slapen, bij die leuze heeft gedacht aan Roosmarijn en dat zij bij de gegroeide VB-fractie als jeugdige aanwinst wel haar ‘man’ zou staan? Het zou mij niks verbazen. Want Rik behoorde tot de eerste activisten van het Vlaams Blok en hij bleef tot het schielijke einde overtuigd trouw aan het Vlaams Belang, ook toen het die partij minder voor de wind ging. Ereprovincieraadslid, staat op de rouwbrief, want in de provincie Limburg heeft hij jarenlang het Vlaams Belang vertegenwoordigd. Hij wist dat blijkbaar probleemloos te combineren met zijn beroep van fiscaal raadgever. Hij is tevens handelsrechter geweest in Hasselt en was lid van de Truiense Lionsclub en de Orde van den Prince. Mij zal Rik altijd bijblijven als de immer vriendelijke, hartelijke en goedlachse Vlaams-nationalist die niet alleen in zijn Sint-Truiden, maar in heel Vlaanderen vrienden telde en dat al die vrienden, ongeacht hun politieke of filosofische overtuiging, voor hem méételden. Als Rik Beckers iets kwalijk genomen zou kunnen worden, dan is het dat hij al die vrienden (en vriendinnen) zo vroeg, véél te vroeg, als verweesd heeft achtergelaten.

En zeggen, kameraad Rik, dat er voor flaminganten van uw kaliber, Vlaams-nationalisten uit één stuk, nog zoveel werk op de plank ligt om ons Vlaamse volk, statig als een eik en zonder broedertwist en schande, te doen herbloeien. Héél erg bedankt voor je Vlaamse trouw en je niet-aflatende inzet. Rust nu maar in de eeuwige vrede die u zo onverhoeds is overkomen. Vaarwel, Rik. HECTOR VAN OEVELEN

14

Brieven

27 juni 2019

VAN ONZE HOFDICHTER

Van gelach en gelag Beleefden wij d’heropening van ’t parlement, in feestjurk en in deftig pak verkleed en vele neofieten in hun element bij ’t wat onzeker zweren van hun eed?

Bewierookt werd in elk geval Patrick Dewael omwille van zijn sterk stuk strategie waardoor de door ’t VB verhoopte piëdestal voor drieste Dries op slag ribbedebie.

Ik beeld mij in dat menig Bruxellois en Waal, op d’eerste plek Lauret met mitraillet, gedacht moet hebben: “Geniaal waarop Dewael heeft ’t hele circus op zijn plaats gezet!”

Ik dacht: “Ging dit om ’t zweren van een grondwetseed of om een eerste kleuterschooltjesdag, waarop men ook van toeten noch van blazen weet en meer dan een de kluts kwijt en van slag?”

Hoezeer ’k om niet te lachen op mijn lip ook beet, bij ’t lachen dacht ik: “Wie betaalt ’t gelag?”…

LEMAN OVER MOLENBEEK

WALEN BAAS

Pallieterke, Binnenkort komt pater Leman met stadskaarten van Molenbeek. Met straten waar je normaal kan wandelen. Andere straten waar je als homo kan wandelen. En enkele straten waar je een kort rokje kan dragen. De overgebleven straten kan je best gewapend bewandelen, als je veilig wilt zijn.

Elk plan heeft aan de achterzijde het telefoonnummer van de plaatselijke politie en zijn roeping indachtig een schietgebedje ... om de vijand neer te knallen.

Wim Peeters - Turnhout

Pallieterke, Patrick Dewael vond zichzelf slim en spitsvondig door de beëdiging van de parlementsleden vanaf zijn vaste plaats in het parlement te doen.

Zo moest hij die gehate Vlaams Belangers niet naast zich dulden. Als drogreden gaf hij op dat er anders te veel lawaai zou geweest zijn vanwege de Walen die geëist hadden dat er geen Vlaams Belangers zouden zitten.

Nochtans is het reeds lang de gewoonte dat de twee jongste parlementsleden de voorzitter mogen flankeren. In feite is Dewael geen slimmerik, maar een lafaard die op zijn buik kruipt voor de oekazen van een stelletje verziekte Walen. En misschien had hij ook wel het liefst dat Van Langenhove niet naast hem kwam zitten, want de Open Vld is de laatste jaren meer dan ooit een Pest voor Vlaanderen. Eens te meer is bewezen wie de echte bazen zijn in dit zogezegd democratische onlandje.

Robert Bové - Wichelen

NEGER Pallieterke, Als vaste lezer van uw weekblad wil ik u kort een verhaal vertellen. Ik was onderofficier in Büren bij de 30 tpt. Wij verbleven samen met Amerikanen in het NAVO-dorp daar. Enkele van mijn Amerikaanse collega’s waren negers. Sommigen werden goede kameraden, ook in onze privétijd. Ik heb hen eens gevraagd of neger wel de juiste benaming is.

Hun antwoord: “Wat is er verkeerd om een neger, neger te noemen? Het woord nigger, dat is beledigend, want speciaal daarvoor gebruikt, maar, negro thats what we are, okay?”

Dat was rond 1970.

R ik Desmet - Wilrijk

Kruisende woorden oplossing 1167

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 N E D E R Z E T T

I

N G

O V E R X A C X T R

I O

T E R M I I

N U S X A C E

N X E N Z X O E N X D

F X B E T

I C H T

I

B X O X E X E

D O X

C I

I

I

I

R A A L X P U

T E L X T X E X E M P T I

E X S E A X E P O X S

E R E T

I

T E L X S E T

S T A R T P O S

I

T

Pallieterke, Maandagnamiddag heb ik me alweer zitten ergeren aan een nieuwslezeres op de VRT-radio.

Wordt er bij de aanwerving echt geen aandacht geschonken aan de radiofonische kwaliteit van de stem? In de buurlanden en bij ons ook vroeger is en blijft dat een heel belangrijke norm…

Vooral een bepaalde nieuwslezeres blijft me irriteren en doet me denken aan een onvolwassen kleuterjuffrouw-niveau en daardoor de aandacht afleidt. Zoals destijds de Duitse premier terecht opmerkte: een vrouwenstem is soms minder diep en straalt daardoor minder autoriteit uit. Veralgemenen is uiteraard fout, maar het kan toch niet dat vriendjespolitiek in bepaalde omstandigheden zijn rol kan spelen.

Jammer.

JF - Gent

Pallieterke, Even terug in de tijd: de beweging “Schild en vrienden” is eigenlijk ontstaan als reactie op extreemlinkse agitatie bij spreekbeurten van Theo Francken. Als het de bedoeling was mensen de mond te snoeren, dan is dat toch wel grandioos mislukt. O ironie, Dries zit nu zelfs in de Kamer om het “belang” te verdedigen, al zullen bepaalde groepen er alles aan doen om dat te beletten.

L. L avrysen - Schoten

Overmeire start zijn historisch overzicht enkele jaren ervoor. Zo krijgt men een inzicht in de politieke en economische situatie van onze gewesten, het graafschap Vlaanderen, Frankrijk,…In zijn boek geeft de auteur meteen antwoord op enkele prangende vragen: • Wat is nu eigenlijk een ‘goedendag’?

• Werd de Vlaamse Leeuw meegebracht van de kruistochten?

• Waarom sloeg graaf Robrecht van Bethune zijn vrouw dood?

• Aan welke zijde vochten de Brabanders mee?

• Wat is ‘het wonder van de Vlaamse vrouwen’?

Als u twijfelt aan uw antwoorden, dan is er maar één oplossing: schaf u dit vlot geschreven boek aan. Een boek dat elke Vlaams-nationalist moet gelezen hebben (of toch minstens in zijn boekenkast moet hebben staan).

KARL VAN CAMP

BEVRIJDINGSPARADE Pallieterke, Begin september wordt de bevrijding van België gevierd, met als klapstuk de grootse viering in Antwerpen. Er wordt dan ook een parade gehouden met vele historische oorlogsvoertuigen.

Benieuwd waar die parade gaat plaatsvinden, want in Antwerpen mogen ze natuurlijk niet binnen, wegens de LEZ (lage-emissiezone)...

Luc A nthonis - Schilde

RANZIG Pallieterke, Zeker na de recente verkiezingen valt het fameus op: de correcte en goed gesubsidieerde Belgische media hebben het voortdurend over ranzige Vlamingen (VB). Dit prachtige compliment werd nooit gebruikt ten opzichte van bijvoorbeeld de heer Luperto (PS), vriend van Elio, herkozen (gelukkig maar!) en een grote liefhebber van openbare toiletten langs autosnelwegen… Amen!

Charly Vanhoof - Borgerhout

Karim van Overmeire, “De Guldensporenslag”, 336 blz., Uitgeverij Polemos, Antwerpen. Prijs: 24,95 euro.

Bestellen: door overschrijving van 24,95 euro op de rekening van Uitgeverij Polemos: IBAN: BE15 7340 3409 7630 (KBC), via www.polemos.be, bol.com of de boekhandel.

N G

N E M A S X K R O M

A N X V

VAN LANGENHOVE

Op 11 juli 1302, rond het middaguur, staat op de Groeningekouter bij Kortrijk een strijdmacht van Vlaamse ambachtslieden tegenover een schitterend Frans ridderleger. Drie uur later is het Franse leger niet alleen verslagen, het is zelfs volledig vernietigd. Een tijdgenoot beschrijft de veldslag als een ‘bijna onmogelijke gebeurtenis’.

De volgende jaren hakken ook de Schotten, de Friezen, de Duitse boeren en de Luikenaren op een gelijkaardige manier ridderlegers in de pan. Maar de Guldensporenslag is niet alleen een mijlpaal in de militaire geschiedenis. Hij luidt ook een omwenteling in op democratisch en sociaal vlak. Overal in Vlaanderen wordt de heerschappij van enkele rijke families vervangen door democratische besturen. Het Vlaamse voorbeeld krijgt navolging in Brabant, Holland, Utrecht,…Bovenal betekent de Vlaamse overwinning bij Kortrijk een lelijke streep door de rekening van de Franse koning, Filips De Schone, die Vlaanderen bij zijn kroondomein wilde inlijven. Karim Van Overmeire schreef een standaardwerk over die periode en die veldslag. Het verhaal van de Guldensporenslag beperkt zich niet tot die elfde juli in het jaar 1302, Van

HECTOR VAN OEVELEN

RADIONIEUWS

11 juli is in aantocht

MILIEUPROBLEEM Pallieterke, Ik zit hier nu in een goed hotel in Tunesië en geniet van de zon en het 300 meter brede privéstrand. Dat strand wordt dagelijks deskundig gereinigd van alle zwerfvuil. Maar als ik dan naar de openbare stranden in de buurt wandel, bots ik op een 'berg' van achtergelaten flessen, verpakkingen en andere rommel.

En meer en meer kom ik tot de overtuiging dat die twee lellebellen die maandenlang demonstreerden voor de redding van het milieu best hun fiets nemen en naar de stranden van de Middellandse Zee fietsen, om daar hun kruistocht voor het milieu met woord en daad verder te zetten. Want juist daar kunnen ze op dat gebied echt nuttig werk doen, en dan ook nog zonder politieke bijgedachten.

Hubert Buysse - Deinze

I

E

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

27 juni 2019

Olie op het vuur Verleden zaterdag werd in het Edmond Machtensstadion nog eens een Brusselse derby gespeeld. Vriendschappelijk weliswaar, maar het blijft een beladen match. Ik was uitgenodigd door Thiery Dailly, de ambitieuze voorzitter van RWDM. Het stadion was behoorlijk volgelopen. De meesten waren gekomen om Vincent Kompany aan het werk te zien, maar die was nog een weekje met verlof.

Bornauw, Cobbaut, Saelemaekers, Verschaeren en Amuzu staan terug met hun voeten op de grond na de afgang op het EK voor beloften in Italië. Van de beloofde versterkingen is er nog geen spoor, dus moest Anderlecht het doen met Kums, Santini, Trebel, Gerkens, Milic en Boeckx, en enkele gekleurde jongens die ik niet ken.

Tijdens de rust vertelde mij iemand, dat hij weet wie naar Anderlecht gaat komen, maar hij heeft beloofd te zwijgen. De nieuwe spelers van paars-wit zijn op komst. Er zijn veel mensen die serieus zullen verschieten als ze de namen vernemen. Ik zal hem maar geloven!

Ik ben op de receptie na de wedstrijd maar één oud-speler van RWDM tegengekomen, namelijk Jacques Teugels, “Jacques Tuborg” voor de vrienden. Jacques heeft veel last van gewrichtsreuma, hij kan nog met moeite stappen. Dat bevestigt wat ik al dacht: topsport is niet gezond.

Haat en nijd In mijn periode was het haat en nijd tussen Anderlecht en RWDM, en dat is zacht uitgedrukt. Alles begon met een uitspraak in een krant van de voorzitter van de fusieclub, bouwmagnaat Jean-Baptiste L’Ecluse. Hij verklaarde doodleuk dat RWDM de eerste ploeg in Brussel zou worden, en dat zijn taak maar zou volbracht zijn als hij een apparte-

mentsgebouw had neergepoot op het hoofdveld van paars-wit.

Ook Michel Verschueren, toen manager van de Molenbekenaars, deed gretig mee aan de anti-Anderlechtcampagne. Merkwaardig, nietwaar? Hij werd later manager van Anderlecht. Boskamp goot ook regelmatig olie op het vuur. Met verklaringen zoals: “Ik haat Anderlecht.” Merkwaardig, nietwaar? Hij werd later trainer van Anderlecht.

Dit alles was bij Constant Vanden Stock in het verkeerde keelgat geschoten. Voor hem waren de wedstrijden tegen ‘Le con’, zo noemde hij L’Ecluse, belangrijker geworden dan topmatchen tegen Standard of Club Brugge. Dat kon men merken voor de derby.

Iedereen op Anderlecht liep er nerveus bij en er werd met premies gegooid indien werd gewonnen. Hoe die soap afgelopen is, weet iedereen. L’Ecluse ging failliet! Constant Vanden Stock kocht RWDM halfleeg, en dat was het einde van de fusieclub. Anderlecht verpletterde zaterdag RWDM met 0-1. Ik hoop dat mijn anonieme bron gelijk heeft, en dat er vlug versterking komt voor Vincent Kompany, anders wordt het een ramp...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Drie keer zuchten Hopelijk voor een “goede gang van zaken” in het nationale voetbalhuishouden is tegen de tijd dat u dit leest alsnog een nieuwe voorzitter gevonden voor het BAS. Supporters van KV Mechelen wraakten de eerste; verdacht van vooringenomenheid. Makelaar Walter Mortelmans wraakte zijn opvolger; op verdenking van belangenvermenging.

Een derde raadsman zal er spoed moeten achter zetten om voor 1 juli definitief het scenario te bevestigen dat al maanden geleden in KBVB-gerechtszalen bedisseld werd.

Of in achterkamertjes in dienst van het grote G5-kapitaal. U kiest maar. Hoe dan ook, het zou verbazen mocht het BAS nog iets uit de juridische mouw schudden dat sterk afwijkt van genoemd scenario. Beroep aantekenen tegen de uitspraak kan niet. Zodat de belanghebbende clubs het thema “recht is geschied” met de bekende zucht van verlichting zullen kunnen aansnijden. Mocht die zucht van verlichting alsnog onverwacht in Mechelen opstijgen, de geloofwaardigheid van keihard bewijsmateriaal, zoals “de keuken is besteld”, zou tot nul herleid worden.

En de deur openzetten voor meer voetbalmalversaties in de toekomst. Mogelijk zelfs in Eupen en Moeskroen (zucht één).

“Haal Belgen” Bij Antwerp vat de Roemeense coach Laszlo Bölöni zijn derde seizoen aan. Jelle Van Damme (35) heeft dat geweten. Een contractverlenging zat er niet meer in. Niet omdat Jelle het 1A-niveau niet meer zou aankunnen, wel omdat hij, het hart zoals steeds op de tong, Bölöni vorig seizoen voor “zot” uitschold. Journalisten noteerden en publiceerden zijn uitval, voorzien van gepaste (?) commentaar. Sindsdien is het nooit meer goed gekomen tussen speler en coach. Jelle was nochtans onmisbaar in de rood-witte defensie, anders had Bölöni hem allicht nooit meer opgesteld. Meer nog, Van Damme was de enige Belg in het Antwerpse vreemdelingenlegioen die nog een titularisstatuut genoot.

Innemende charmeur Mehdi Bayat wordt algemeen geprezen als de jongste en meest temperamentvolle voorzitter en charmeur die geen uitdaging uit de weg gaat en waarop ze bij de voetbalbond al decennia zitten te wachten. Hij krijgt twee jaar de tijd om de slogan ‘geen woorden maar daden’ waar te maken. Dat hij al langer bewezen heeft dat hij over voetbalverstand beschikt, is een bijkomende troef. Hoe hij de kostgangers van de glazen stulp aan de Houba de Strooperlaan, met hun ingewortelde ouderwetse geplogenheden, gaat wakker schudden, valt af te wachten. Niet al te brutaal hopen we, kwestie van zever te vermijden.

Opnieuw aan de slag Beste vader Met een daverend applaus en een kus, een hand en een bos bloemen is het hoofdstuk Roger Lambrecht afgesloten bij SK Lokeren. We zullen hem missen, maar het is welletjes geweest. Hij mag het op zijn 87ste wat kalmer aan doen. Zagenman, pardon... zakenman Louis De Vries is de nieuwe eigenaar van Lokeren. Zijn uitleg is alvast veelbelovend. “Straf dat Roger niet voor het hoogste bod koos. Hij wilde zijn kind alleen maar aan de beste vader toevertrouwen.” Dat ze zich maar al vasthouden aan de takken van de bomen in Daknam. Van de beste vader hebben we het laatste nog niet gezien.

Werk aan de winkel Er is niet alleen beste vader Louis De Vries die zijn nikkel gaat afdraaien in Lokeren, een andere oude bekende, Eric Verhoeven, gaat als sportief manager mee aan de kar trekken in Daknam. Verhoeven was nochtans jarenlang supporter nummer één van eerst Beerschot en het latere Germinal Beerschot, waar hij verschillende functies bekleedde. Tot hij in 2008 bedankt werd voor bewezen diensten. Nu hij in het Waasland is beland, kunnen ze er bij Lokeren alleen maar goed bij varen.

Met het duo De Vries-Verhoeven hebben ze de hoofdvogel afgeschoten in Daknam.

We moeten wel voorbehoud maken. “Er is werk aan de winkel bij Lokeren, maar we moeten voorzichtig handelen. We gaan de

lat niet te hoog leggen”, aldus de sportieve manager, die we samen met zijn kersverse voorzitter de wind vanachter wensen. Het zal nodig zijn.

Misverstandje Hopelijk is het misverstand tussen het Antwerpbestuur en keikop Lamkel Zé opgelost. De 22-jarige Kameroener vindt dat Antwerp hem eeuwig en drie dagen dank verschuldigd is omdat hij een goed seizoen achter de rug heeft. Bijgevolg vindt hij het niet meer dan normaal dat ze bij de Great Old wat guller over de brug komen dan tot nu het geval was. Met een argument waar we wel oren naar hebben: “Ze moeten begrijpen dat ik een familie heb en zeven broers en zusters moet onderhouden.” Om over de grootouders, de schoonbroers en schoonzussen, de nonkels, de tantes en de buren nog te zwijgen.

Nieuwe bezem Er gebeuren ongeziene toeren bij de voetbalbond. Niet dat we daarvan opzien, we zijn veel gewoon op dat gebied. Maar een veertigjarige Iraniër zonder de Belgische nationaliteit aan het hoofd van de KBVB is onuitgegeven. Bovendien spreekt Mehdi Bayat geen woord Nederlands. Dat deed zijn bleke voorganger, Gerard Linard, ook niet. Het verschil is dat die er geen zaak van maakte, terwijl Bayat belooft dat hij zo spoedig mogelijk een taalbad Nederlands zal volgen. Het is hem ten stelligste geraden.

15

Ge zult maar een broer hebben die spelersmakelaar is en verdacht wordt van financieel gesjoemel. Het blijft in de familie, want Mehdi heeft zijn broer Mogi, tot zijn schuld bewezen is, nooit laten vallen.

Daarbij is het een publiek geheim dat de meeste eersteklassers al opnieuw samenwerken met Mogi Bayat. Met propere handen? Daar zijn we zo zeker niet van.

Twee petjes Over naar de nieuwe voorzitter van de bond. Dat Bayat twee petjes draagt en niet van plan is om een van de twee op te geven, is hem al voorgedaan. Dat is blijkbaar een verworven recht volgens de normen van de KBVB. Er is het zwart-wit gestreepte hoofddeksel van Sporting Charleroi, naast het tricolore van de beste aller voetbalbonden. Of daarmee de deur open staat voor mogelijke belangenvermenging? Pezewevers die dààr graten in zien.

Alles erop en eraan Hoever staat het met de plannen voor een nieuw voetbalstadion voor Club Brugge? Het is nog niet voor morgen, maar het zal er ooit wel eens van komen.

In afwachting kunnen de sloebers van Philippe Clement hun gangen gaan in het splinternieuwe oefencomplex Belfius Basecamp in Westkapelle. Wie het breed heeft, mag het breed laten hangen. Spelers, technische staf en wat erbij aansluit gaan zich kunnen uitleven op het 5000 m² grote terrein met hypermoderne fitnessmogelijkheden, een perszaal, niet minder

Tot het clubbestuur de keuze tussen Jelle en Laszlo moest maken. En dat ook deed op de manier die verwacht kon worden bij het huidige “Vlaamse” Antwerp.

Met het zekere en mogelijke vertrek van andere sterkhouders wordt de nood hoog, vooral achteraan, met het oog op de na jaren door de club gerealiseerde terugkeer naar Europees voetbal. Bölöni smeekt nu voor broodnodige versterking. Vooral achteraan.

De ironie van het verhaal? Hij voegt aan zijn smeekbede de boodschap “haal goede Belgen” toe, terwijl hij zelf aan de basis ligt van het afscheid van Jelle Van Damme! En allicht ook aan dat van Geoffrey Hairemans, de geboren en getogen Antwerpse rasvoetballer die het bankzitten bij de club van zijn hart meer dan beu is en er weg wil (zucht twee).

Weekloontje Intriest nieuws is de juridische strijd die de ouders van het vijfjarige meisje Valentina Tegenbos voeren tegen het Amerikaanse bedrijf Bio Marin. Dat bedrijf weigert om het voor haar ouders onbetaalbare geneesmiddel Vimizim te blijven geven. Haar ziekte, het syndroom van Morguio, veroorzaakt zware vergroeiingen aan het skelet en beperkt de levensverwachting. Kostprijs van Vimizim?

Enkele honderdduizenden euro. Evenveel of iets meer dan wat sommige Rode Duivels wekelijks binnen rijven. Wil een van hen zijn weekloontje niet een keer afstaan voor het goede doel? Beter nog, kunnen de Duivels dat niet “tous ensemble” doen? Hun fans – en anderen – zouden zo’n gebaar allicht gunstiger ontvangen dan het terughalen van IS-kinderen door de overheid (zucht drie). dan veertig eenpersoonskamers en een slaapzaal met spelershome. Kortom, alles erop en eraan. Dat wordt ravotten op het hoogste niveau. Krot is anders.

Driedubbele pech Dikke pech voor wielergek Nederland en niet alleen voor de onderdanen van Willem-Alexander, maar tevens voor al wie Tom Dumoulin graag aan de start had gezien van de Ronde van Frankrijk. We vroegen ons verleden week ten onrechte af of het al dan niet een tactisch spelletje was van de Nederlander. Het antwoord is overduidelijk. Dumoulin voelt zich onvoldoende hersteld van zijn knieblessure na zijn val in de Giro. Froome, Dumoulin en Primos Roglic zijn drie topfavorieten die noodgedwongen verstek moeten geven voor de Tour. Daardoor mag er druk gespeculeerd worden over wie zich in de strijd gaan werpen voor de eindzege in de 106de editie van de Tour. We zullen het graag zien gebeuren.

Proficiat De voorbije week was om in te lijsten.

Nafi Thiam verbeterde het wereldrecord hoogspringen en was bezig aan haar sterkste zevenkamp ooit, tot een kwetsuur aan de rechterelleboog haar parten speelde. Dan waren er nog de meisjes De Troyer, Vanderdonckt en Van Royen die op de Europese Spelen in Minsk twee keer goud en een keer zilver wonnen in de discipline acrogym. Vraag ons niet wat daar allemaal komt bij kijken, want dat is een sport waarbij we ons op glad ijs begeven.

Wat ons niet belet om het trio van harte proficiat te wensen.

Ook straf Om te besluiten met de Antwerpse judoka Matthias Casse, die zich Europees kampioen in de klasse tot 81 kg mag noemen. Hij is amper tweeëntwintig, dat belooft. Zijn maatje Jorre Verstraeten vloerde de Franse Europese kampioen met ippon, pakte brons en was daar uiterst tevreden mee. Wie ons ook aangenaam blijft verrassen, is tijdrijder Yves Lampaert, die de rit tegen de klok won in de Ronde van Zwitserland. Als we iemand over het hoofd hebben gezien met een straffe prestatie, mag hij of zij het ons altijd laten weten.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

27 juni 2019

ABSURDISTAN Codetaal

rale parlement vorige week zijn de leden van de Vlaams-nationale fracties ‘s avonds in het diepste geheim naar Diksmuide gereisd, om daar de eed af te leggen dat zij België trouw zullen verraden. Vervolgens hebben zij daar een Paljaske op gedronken.

Wanneer in 2021 het VB een lid van de raad van bestuur van Unia mag nomineren, hoopt directeur Els Keytsman dat het over “mensen met expertise” gaat.

Wij decoderen: mensen die erover denken zoals wij. Graag gedaan, Els!

De ware bazen

Armoe troef

Heeft er eigenlijk al eens iemand bij stilgestaan dat de PS vorige week donderdag in de Kamer, na het nodige gestook, eens te meer zijn zin heeft gekregen? Als die partij iets niet wil, dan gebeurt het ook niet. Handlanger Patrick Dewael zou zich dood mogen schamen om in die val te trappen.

Het is héél erg gesteld met de sp.a, echt, héél erg. Stel u voor, uit 9 kandidaten voor de baan van gecoöpteerd senator wordt onze vriend Bert gekozen.

Van die 8 anderen is niemand, werkelijk niemand, beter geschikt. Geef toe, dan is het toch echt bloedarmoede!

Feestjeuh!

Ommezwaai

Een Brugse rechter heeft een uit Syrië teruggekeerde moeder niet naar de cel gestuurd. Wij verwachten eerstdaags de uitnodiging voor een groot volksfeest.

Verbinden en zo.

Volgens de opiniepeilers zijn na het verhinderen van het bijzitterschap van Dries Van Langenhove bij het leiden van de eerste Kamervergadering tienduizenden VB-stemmers plots bekeerd.

Dat is zo zeker als dat alle PS-volksvertegenwoordigers geheelonthouder zijn.

Ter illustratie Een vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken. Wij danken Johan Leman uit het diepst van ons hart om - met zijn uitspraak over homo’s die moeten weten waar en wanneer in Molenbeek te wandelen - dit gezegde in herinnering gebracht te hebben.

Goede raad De geradicaliseerde jonge moslim die een tijdje geleden in Deurne een zwangere vrouw in de buik stampte, is opgepakt omdat hij naar Syrië wilde trekken. Wij raden de kerel aan om het eens bij Child Focus te proberen. Daar zijn ze nogal naïef, wat dat betreft.

Voorrang voor vrouwen Op de Technische Universiteit Eindhoven wil men absolute voorrang geven aan vrouwelijke aanwervingen, massaal zelfs. Als u ‘t ons vraagt: die universiteit zit gewoon vol geile mannen die aan hun trekken willen komen. Oppassen geblazen dus.

Deconstructie Het eerste instituut dat werd ‘gedeconstrueerd’ was het huwelijk. Ondertussen is men volop bezig met het deconstrueren van het geslacht. Wij vragen ons af wat het volgende zal zijn.

Ondertussen wacht de polyamoureuze vaaggeslachtigen een stralende toekomst.

Bij nacht en ontij Wij mogen het nu wel onthullen: na de officiële eedaflegging in het fede-

1168

1

2

3

4

5

6

7

8

9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL A. Iets waar je heel blij mee bent B. Tijdsaanduiding - Frans modehuis C. Concept - Inleidend deel D. Nederlandse stad - Strijdpaard E. Staat van de VS - Dichtsoort F. Achterbaks persoon - Een weinig G. Europium - Brussels concertgebouw - Trog H. West-Vlaamse gemeente - Hormoon dat als doping kan gebruikt worden I. Oude Italiaanse munt - Ontvingen J. Pracht en praal - Kunst (Lat.) K. Oeverplant - Vaste vorm van water Europees ruimtevaartinstituut L. Geestdodender

VERTICAAL 1. Auteur van ‘Het Schrijverke’

2. Familielid - Bezittelijk vnw. - Groente 3. Landwegen - Meisjesnaam 4. Unie opgericht in 1958, toen het Vedrag van Rome in werking trad Autoverhuurbedrijf 5. Bevel - Kloosterling behorend tot een bepaalde orde 6. Vulkaan op Sicilië - Bovennatuurlijk wezen 7. Scandium - Golfterm 8. Jeugdbeweging - Europees Monitair Instituut - Voegwoord 9. Chinese dynastie die viel tussen de Qin-dynastie en de Drie Koninkrijken - Aanwijzend vnw. - Gekookte rijst 10. Inkomgeld 11. Beruchte Romeinse keizer Geluidsbanden 12. Maakt een kantwerk - Beheerste Vervoermiddel

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER1167 VINDT U OP BLZ. 14

De droom van Els Keytsman

“Genetisch racisme is bewezen en belastbaar” De nieuwe cijfers van Unia zijn er en zoals verwacht zijn we het voorbije jaar weer iets meer aan het ‘racisten’ en ‘discrimineren’ geweest dan vorig jaar. Ik zou bijna durven zeggen: bende deugnieten. Bijna! Ware het niet dat ‘deugniet’ net opgenomen is in Unia’s discriminerende woordenlijst naast ‘paljas’ en ‘snotneus’.

Over deze en andere evoluties hadden we een gesprek met Els ‘ik discrimineer dus ik ben’ Keytsman.

In het klassieke interview van vraag en antwoord, is het meestal de journalist die de vragen stelt. Niet zo bij mevrouw Keytsman die er op staat om zelf de eerste vraag te stellen.

Ze is gelukkig ook niet te beroerd om toe te lichten waarom.

“Geïnterviewden krijgen door die vragen voortdurend het gevoel dat ze zich moeten verantwoorden en verdedigen, terwijl ze eigenlijk niets fout hebben gedaan. Zo voelt het dus om een kleurtje te hebben in Vlaanderen. Voortdurend die discriminatie. Pas op, als vrouw voel ik dat ook. Wij zijn als vrouwen een minderheidsgroep die altijd maar beter moet presteren dan mannen om serieus genomen te worden. Begrijpt u nu waarom ik het zo belangrijk vind om zelf de eerste vraag te stellen?”

Zeer zeker, mevrouw Keytsman. Maar als vrouw kan u zich bezwaarlijk een minderheid noemen. Vrouwen zijn de meerderheid in dit land. En toch blijft u zich voorstellen als minderheid. Hoe komt dat?

Meneer Pallieter?! Ik zou de eerste vraag stellen.

Klopt, mevrouw Keytsman en dat heeft u gedaan!

Helemaal niet.

U vroeg of ik dat begreep en ik heb ‘ja’ gezegd. Dat was toch een vraag? U heeft er niet bij gezegd dat ik er eerlijk op moest antwoorden en dat heb ik dan ook niet gedaan. Mijn beurt dus. Vrouwen vormen de meerderheid in dit land en toch blijft u deze groep voorstellen als een minderheid. Waarom doet u dat?

Hoe typisch mannelijk en heteroseksueel van u, meneer Pallieter. Dit zou een openhartig, fijn, warm gesprek worden over uw racisme en discriminatie en u gaat dat meteen te lijf met ‘logisch denken’. Logica en rede zijn de grootste bedreiging van een harmonieuze samenleving. Ja, strikt genomen zijn vrouwen een meerderheid, maar gevoelsmatig zijn we een minderheid. Dat voelt u toch ook? Er zijn zij die gediscrimineerd worden en zij die discrimineren. En dat zijn vooral witte mannen als uzelve. Badend in de privileges. Ik hoop overigens niet dat u het type journalist bent die zijn eigen woorden in vet afdrukt en de mijne dan weer dunnetjes. Want dat is discriminatie.

Zal niet gebeuren mevrouw Keytsman.

Moge mijn hele kroost transgender worden als ik lieg. Maar ik voel vrouwen helemaal niet aan als een minderheid. Indien ik me gevoelsmatig zou identificeren met een boeddhistische homoseksuele bonobo die verliefd is op een biseksuele kreupele pygmee , dan is dat allemaal leuk en aardig. Maar ik ben het daarom nog steeds niet. (loopt bloedrood aan, kleine stoomwolkjes verschijnen uit haar oren) Heeft u enig idee hoeveel racisme en discriminatie er in die ene zin van uw zat, meneer Pallieter? Ik tel er mak-

kelijk 7. Minstens! Dit zou wel eens de jackpot kunnen zijn. U, meneer Pallieter bent de heilige graal van iedere instelling die tegen racisme strijdt. De missing link van de discriminatie om onze grote droom waar te maken?

Ik mis nog één puntje van racisme. Zegt u nog eens wat?

Over welke grote droom heeft het u?

Als witte, heteroseksuele man bent u eigenlijk een chronisch…

Sorry, dat ik u even onderbreek mevrouw Keytsman. Maar aan dat politieke correct gedoe doe ik liever niet mee. Ik zou het verkiezen dat u me als blank omschrijft. Zo heeft mijn moeder het me geleerd.

Dat is em! Dat is em! U bent hem! bedoel ik. U bent em. Het ultieme bewijs dat uw soort chronische racistisch is en daarom vanaf de geboorte. Weet u wat dat betekent? Nu hoeven we witte heteromannen niet eens meer te betrappen, maar kunnen we een rechtstreekse belasting heffen op ‘witte heteromannen’.

Een kleine maandelijkse bijdrage van laat ons zeggen 10 procent op uw bruto loon. Als compensatie voor het leed dat u gewoon genetisch veroorzaakt. Als u daarbij uw burgerrechten afstaat, denk ik dat we ergens kunnen komen.

Lijkt het u wat?

Briljant! Blij dat ik mijn bijdrage heb kunnen leveren tot uw levensdroom, mevrouw Keytsman. Alleen, moet ik u iets opbiechten. In het diepst mijner gedachten ben ik een boeddhistische homoseksuele bonobo die verliefd is op een biseksuele kreupele pygmee.

Nee toch. Echt waar?

Ik vrees van wel. En niemand wil mij aanvaarden zoals ik ben.

(Zucht) ‘Biseksuele kreupele pygmee’, zei u toch? Ik geloof dat ik daar nog een formuliertje voor heb liggen. Wel jammer. Ik dacht echt dat u hem was?

Tsja, dat overkomt me wel vaker.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be