't Pallieterke van 4 juli 2019

75ste jaargang • nummer 27 • donderdag 4 juli 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Afrika bloeit zalig open, Congo klapt verder dicht” Mathieu Zana Etambala (AfricaMuseum) studeerde met Bart De Wever aan de KUL en is bevriend met de huidige Congolese president. Momenteel schrijft hij aan een derde boek over Congo. In de betrekkingen tussen België en Congo is er immers meer dan alleen roofkunst, de afkeer van blanken die nu witten moeten heten, gejammer over slachtofferschap en de puur negatieve kijk op de kolonisering.

Een gesprek.

Lees het volledige interview met Mathieu Zana Etambala van het AfricaMuseum op blz. 11

‘Homoseksuele’ Pakistaan randt twee meisjes aan Hebt u dat ook, dat gevoel dat onze westerse maatschappij elke dag een stukje gekker wordt dan ze al was? Het volgende verhaal werpt een belangrijke vraag op: waar stopt asiel en waar begint het misbruik? En vooral: wat doen onze overheden? Zíén ze het misbruik?

In Pakistan is homoseksualiteit maar ook niet meer dan dat. Het verboden. Een jonge Pakistaan onderzoek naar de ware achterdie omwille van zijn homoseksugrond van de Pakistaan startte aliteit asiel had aangevraagd in eigenlijk pas nadat de ouders van Italië en het op basis van allerlei de twee meisjes klacht tegen de internationale verdragen ook had man hadden ingediend. gekregen, heeft onlangs twee jonOok in Italië blijken rechtbange meisjes van 14 jaar verkracht. ken vaak losgeslagen te zijn, mijEen agressie die veel emotie lenver van de werkelijkheid verheeft losgemaakt in Italië. wijderd, beslissingen nemend die Deze seksuele agressieveling op geen enkele democratische kreeg een verblijfsrecht (internamanier zijn onderbouwd. Het tionale bescherming) omdat hij draagvlak voor dit soort rechterhad verklaard homoseksueel te lijke uitspraken wordt bij de bezijn en voor zijn leven te vrezen volkingen van alle West-Europese in zijn herkomstland. Niet minder, staten steeds kleiner.

PVN

De arrogantie van Open Vld Onbegrip en kritiek ook omdat (in)formateur Bart De Wever (N-VA) niet doorzet met de Vlaamse formatie. Weinig waarnemers hebben het echter over de recente nefaste rol van één partij: Open Vld. De arrogantie, infantiliteit en postjespakkerij maakt dat het vertrouwen in de Vlaamse liberalen op een laag pitje staat bij de N-VA. Komt daar nog het ergerlijke belgicisme en het linkserige gedrag van de partijtop bij.

Het was een pijnlijke vertoning maandagavond op Terzake. Pieterjan De Smedt, de pitbull van de openbare omroep VRT, ging aan het Brusselse hoofdkwartier van Open Vld postvatten om wat meer te weten te komen over de Vlaamse formatie. En over de Vlaamse en federale strategie van Open Vld. Naast het feit dat we te weten komen dat oude krokodillen als Annemie Neyts nog altijd in het partijbestuur zitten, vluchtte zo goed als iedereen voor de camera’s. Ook tijdelijk Kamervoorzitter Patrick Dewael, die vorig weekend nochtans gesteld had dat een federale regering zonder Vlaamse meerderheid een mogelijkheid was.

Wat dus betekent dat de Vlaamse liberalen in een federale regering zouden stappen van socialisten, liberalen en groenen, eventueel aangevuld met CD&V of DéFI (ex-FDF) om een comfortabele meerderheid te hebben. Een anti-Vlaamse of anti-V-coalitie dus. Anderen, zoals Bart Tommelein, lieten weten dat een federale regering zonder N-VA geen optie is. Wat niet geweten is, is dat hij na die uitspraak vanuit Oostende door een woedende partijvoorzitster naar Brussel werd geroepen.

Door Gwendolyn Rutten, die half mei zowaar beweerde met plezier terug te kijken op de paars-groene regeerperiode van 1999-2003.

Rutten begrijpt het niet Redenen genoeg voor Vlaams informateur Bart De Wever (N-VA) om te temporiseren. Want het kan voor hem niet dat er een Vlaamse regering komt van N-VA, CD&V en Open Vld, waarna de twee coalitiepartners van de Vlaams-nationalisten vrolijk in een paars-groene (eventueel aangevuld met christendemocraten of DéFI) regering stappen om dan een anti-Vlaams belastingbeleid te voeren. Vandaar de Vlaamse temporisering. We hebben het hier vorige week al gesteld: inhoudelijk is dat Vlaams uitstel geen drama, want een regionaal regeerakkoord is wellicht op een week of twee klaar.

Wat vorige week gebeurd is, toont aan hoe groot het wantrouwen is van Bart De Wever ten opzichte van de Open Vld-top. De Vlaamse liberalen waren de voorbije jaren - zeker op sociaaleconomisch vlak - nochtans vaak een N-VA-bondgenoot in de verschillende regeringen. Wat is er nu veranderd? Zeer simpel: de arrogante houding van de Open Vld en haar voorzitster, Gwendolyn Rutten. Een arrogantie die vele gezichten heeft. Ten eerste begrijpt de Vlaams-Brabantse niet dat ze een nederlaag heeft geleden - 8 verkozenen minder - en wil ze niet bewegen. Rutten hoopt nog altijd op een zware ministerpost. Ja, zelfs de Wetstraat 16 is een optie.

En daarmee zitten we bij het tweede probleem: de Vlaamse liberalen gedragen zich als hautaine postjespakkers. De tijd van Guy Verhofstadt is volledig terug. De Open Vld ziet een unieke kans om boven het eigen gewicht te boksen. Ze weten in de partij immers dat de PS bereid is een zware prijs te betalen voor een federale regering zonder N-VA. Niet inhoudelijk. De volgende federale ploeg moet er voor de PS een zijn van het tweespan belastingverhogingen en open grenzen. De PS wil de Vlaamse liberalen over de brug krijgen en belonen met topfuncties. En Di Rupo en co weten dat de Open Vld daar gevoelig voor is.

In de vorige federale regering had die partij als kleinste partner weinig te eisen. Nadat Maggie De Block de topfunctie Sociale Zaken kreeg, bleven er enkel nog kruimels over, met een Alexander De Croo die zich tevreden moest stellen met de post van Telecommunicatie, Overheidsbedrijven en Ontwikkelingssamenwerking. Dat mag geen tweede keer gebeuren. En de Open Vld verwacht veel cadeaus. Desnoods moet Patrick Dewael Kamervoorzitter blijven.

Een Vlaamse D66 Die machtshonger van de liberalen wordt nog eens overgoten met een anti-Vlaamse en belgicistische saus. Waarbij af en toe de oude libe-

ralen opduiken als we het discours van de Open Vld mogen geloven.

Het begint met het recycleren van het oude belgicisme van de PVV en het eindigt met het anti-Vlaamse credo van de oude liberalen die in veel flaminganten halve nazi’s zien.

Als het van Patrick Dewael, wiens grootvader stierf in een concentratiekamp, afhangt, moet straks elke nationalist op heropvoedingstrip in de Dossin-kazerne. Over Dewael gesproken: de man werd als Kamervoorzitter aangeduid, terwijl er met Valerie Van Peel (N-VA) een vrouw tegenkandidaat was. “De eeuw van de vrouw”, schreef Alexander De Croo in een boek. Maar enkel als die uit de eigen partij komt.

Ander element is dat de kloof tussen de top en de basis bij de Open Vld steeds groter wordt. De militanten en de kiezers zijn veel rechtser dan de kaders. Dat was onder Guy Verhofstadt zo en dat is anno 2019 niet veranderd. Kamerlid Egbert Lachaert is een van laatste rechtse liberale parlementsleden. Voor de rest is de connectie-Dewael-Somers dominant. Inhoudelijk een Vlaamse D66. Economisch voor een vrije markt, maar sociaal-cultureel elitair links. Niets ergers dan dat. Het zijn de aanhangers van de liberale sharia. Wie kritiek heeft op bepaalde ‘ethische’ verworvenheden zoals abortus en euthanasie, of het gejoel van de LGTB-lobby, is een halve nazi. Tegelijk wordt een nieuw stedelijk multiculturalisme van de gearriveerde loftbobo gecultiveerd; links-liberaal elitair gedrag dat veel Vlamingen doet kokhalzen. En inhoudelijk weinig voorstelt. De exponenten daarvan zijn nieuwkomers als Goedele Liekens en Sihame El Kaouakibi. Hun betoog is van een ongeziene leegheid, maar het is wel dat van de Open Vld van de komende jaren. Begrijpelijk dat Bart De Wever op zijn hoede is voor dat zoo tje ongeregeld, aangestuurd door Gwendolyn Rutten die naar verluidt de voeling met de realiteit is verloren.

2

Actueel

4 juli 2019

België blokkeert Vlaanderen Zelfbestuur. Dat is het streefdoel van de Vlaamse Beweging, ook al wordt de term op meer dan één wijze geïnterpreteerd. Voor de enen betekent zelfbestuur eigen bevoegdheden voor Vlaanderen binnen de Belgische structuren, voor de meer radicalen betekent ‘zelfbestuur’ niet minder dan de totale onafhankelijkheid van Vlaanderen.

Deze week werd nogmaals duidelijk dat de regeringsvorming in Vlaanderen niet verloopt zonder rechtstreekse en onrechtstreekse beïnvloeding vanuit het federale niveau. Bart De Wever heeft de formatiebesprekingen op Vlaams niveau tijdelijk opgeschort. Het is een beetje een logisch gevolg van de chantage door Open Vld en CD&V. Die partijen zijn immers bereid om op Belgisch niveau mee in een - langs Vlaamse kant – minderheidsregering te stappen. Als morgen Open Vld en CD&V verklaren niet aan een minderheidsregering te zullen deelnemen op federaal niveau, dan is er overmorgen een Vlaamse regering. Zo simpel is dat.

Het maakt meteen duidelijk aan welk bestuursniveau beide partijen de voorkeur geven. Niet Vlaanderen, maar België komt op de eerste plaats bij Rutten en Beke. Die laatste is ondertussen opgeklommen tot Belgisch minister (in opvolging van Kris Peeters), en binnen de Open Vld is men naarstig op zoek naar een minnelijke oplossing voor Gwendolyn Rutten. De kans dat die zichzelf zal mogen opvolgen als partijvoorzitster is immers zeer klein, zoniet onbestaande.

Dat Statler en Waldorf, alias de informateurs Reynders en Vande Lanotte, een maand extra hebben gekregen voor het opstellen van een ‘preformatienota’, is enkel bedoeld om tijd te winnen.

Krijgen we terug het scenario van 2010, toen we 541 dagen zonder regering zaten? Achtereenvolgens kregen we toen informateur De Wever (17 juni 2010 tot 8 juli), preformateur Di Rupo (8 juli tot 3 september 2010), de bemiddelaars Pieters en Flahaut (4 september – 5 oktober), de verduidelijker De Wever (8 oktober tot 18 oktober), de bemiddelaar Vande Lanotte (21 oktober 2010 tot 26 januari 2011), de informateur Reynders (2 februari tot 1 maart 2011), de onderhandelaar Beke (2 maart tot 16 mei 2011) om tot slot een formateur Di Rupo aan te stellen (van 16 mei tot 6 december 2011).

Vandaag is de situatie zelfs nog ingewikkelder dan na de verkiezingen van 2010.

Laat me tot slot Lisbeth Homans feliciteren met haar tussentijdse flexi-job als minister-president. Het werd tijd; al 38 jaar werd uitgekeken naar een vrouwelijke minister-president. Het is haar gegund. Want de kans dat ze in een volgende Vlaamse regering opnieuw minister mag worden, is klein. In de wachtkamer van de N-VA zit genoeg vrouwelijk schoon klaar om de poten onder haar stoel weg te zagen.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Buitenland > Duitsland

Een écht morenverhaal Iedereen kent wel de Duitse spreuk: “Der Mohr hat seine Schuldigkeit getan, der Mohr kann gehen.” Het komt uit een toneelwerk van Friedrich von Schiller, Die Verschwörung des Fiesco zu Genua, en beschrijft de weinig fraaie behandeling van iemand die een schuld in te lossen heeft en die schuld ook nakomt. deze door de naamgeving “racisme, koloniale geschiedenis en geschiedenisvervalsing” zou uiten. Een zware uitspraak in 2019!

Om de ”Mohr” recht te doen

In de provinciestad Eisenberg in (de deelstaat) Thüringen vind je een café “Gasthaus zum Mohren” (“café bij de neger”) en zelfs een hotel met de naam “Hotel Mohrenbrunnen”, waar men ook de “Eisenberger Mohrentropfen” verkoopt, een lokale kruidenlikeur. Verder bestaat er zoiets als een “Mohrenblick” – een plaats met een uniek uitzicht. En jaarlijks wordt in de stad van 12.000 inwoners een “Mohrenfest” georganiseerd, wat ik dus liever niet vertaal.

Dat was allemaal van het goede te veel, en een organisatie met de naam “Initiative Schwarzer Menschen in Deutschland” (“initiatief van zwarte mensen in Duitsland”) wierp de stad voor de voeten dat

Het veelvuldig gebruik van het woord “Mohr” in deze stad gaat terug op een sage, waarin een “Moor”, die met de kruistochten naar de regio meereisde, door de hertog verdacht werd van diefstal van een halsketting van de hertogin. Hij werd veroordeeld en zou worden onthoofd. Net voor de executie vond een van de naaste gezellen van de hertog het juweel in de eigen bijbel en kon op die manier verhinderen dat de vreselijke straf zou worden uitgevoerd. De “Mohr” had niets gestolen.

Om zijn naam in eer te herstellen, werd sedertdien het hoofd van de “Mohr” op het stadswapen afgebeeld. En zo verscheen de naam “Mohr” in allerlei commerciële instellingen in Eisenberg. Burgemeester Michael Kieslich van CDU heeft duidelijk laten verstaan dat een naamsverandering niet wordt overwogen in Eisenberg. Omdat de politiek correcte zeloten het zeker in dit geval volledig verkeerd voor hebben.

INBOORLINGEN EN KOLONISATOREN De kolonisatie van Europa gaat onverbiddelijk verder.

In Zweden is dat proces het verst gevorderd. Uit een onderzoek van de krant Nyheter Idag, waarbij data werden verzameld in 290 Zweedse steden en gemeenten, blijkt dat het voor jonge Zweedse inboorlingen steeds moeilijker wordt een woning te vinden. Men moet niet lang zoeken naar de oorzaak.

Volgens 230 van die 290 gemeenten is er een ernstig tekort aan woningen.

221 gemeenten vinden dat ze te weinig woningen voor de nieuwkomers hebben.

135 gemeenten erkennen dat ze bij de toewijzing van woningen voorrang geven aan nieuwkomers, terwijl er slechts 12 voorrang geven aan Zweedse inboorlingen.

Het is duidelijk wie de nieuwe heersers zijn, en wie de dhimmi’s.

Geen woorden maar daden!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

ECONOMISCHE ZAKEN

Vragen bij de Facebookmunt Sociale-mediagigant Facebook wil met een aantal andere digitale spelers een eigen munt lanceren die het betalingsverkeer moet vereenvoudigen. Dat doet een aantal vragen rijzen. Wordt Facebook zo niet almachtig? Wie heeft voordeel bij zo’n munt? En hebben de banken in zo’n model nog toekomst?

In 1976 schreef de Oostenrijks-Britse econoom Friedrich Von Hayek een studie met als titel “The Denationalization of Money”. Daarin bepleitte hij het invoeren van privémunten als betaalmiddel in concurrentie met de officiële munten van een land of een monetaire unie. Dat leek totale sciencefiction, maar vandaag weten we beter.

Zo is er de bitcoin, de digitale munt die vooral als speculatief instrument wordt gebruikt. Meer algemeen staat de almacht van een nationale munt onder druk. In veel Zuid-Amerikaanse landen betaalt men liever in dollar dan peso of een andere nationale munteenheid. En in Albanië, Kosovo en andere delen van het vroegere Joegoslavië verkiest men de euro boven de eigen munt. Ook al behoren die gebieden niet tot de muntunie. In de jaren negentig was de Duitse mark in die regio de referentiemunt.

Libra Revolutionair was dat alles niet.

Dat verandert misschien met de voor volgend jaar geplande invoer van de Libra, een cryptomunt die door socialemediagigant Facebook gelanceerd wordt. Bedoeling zou zijn dat de Facebookgebruikers via het kanaal betalingen aan elkaar doen. Ook dat men die munt kan gebruiken om bepaalde apps tegen betaling te downloaden. En taxiritjes met Uber en aankopen via eBay te betalen, of een hotel via Booking. com te reserveren. Want alle hier genoemde digitale spelers stappen mee in het project, net als een aantal betaalbedrijven zoals Visa.

De impact van de Libra lijkt niet te onderschatten. Hier wordt immers de basis gelegd van een

nieuw en wereldwijd georganiseerd financieel systeem. Waarbij meteen de vraag rijst of Facebook niet te almachtig wordt. Is een nieuwe Big Brother in de maak? De data van de gebruikers zijn al bronnen van rijkdom, want men kan die gebruikers, met allerlei advertenties bekogelen. En als Facebook weet wat het betaalgedrag is van de gebruikers is die informatie nog meer waard.

Om belangenvermenging tegen te gaan, wordt Libra opgericht via een aparte vennootschap, Calibra, waarbij de informatie losstaat van de gegevens op een Facebookprofiel. De Libra is bovendien niet volledig losgekoppeld van de bestaande munten, want de waarde wordt bepaald door een korf van klassieke munten zoals de euro, dollar, yen en pond.

Western Union Monetaire experts voorspellen dat de Libra in Europa en de VS vooral zal gebruikt worden voor kleine betalingen via internet en smartphone. Maar in groeilanden in Azië en Afrika worden meer mogelijkheden gezien. In Afrika bestaat geen ontwikkeld betalingssysteem zoals bij ons, maar iedereen heeft er wel een mobieltje. Dus kan de Libra hét betaalmiddel voor zowat alles worden in die landen. En Afrikanen die in Europa wonen en werken, zouden betalingen kunnen doen

aan het thuisland zonder via het duurdere kanaal van Western Union te moeten passeren.

Het is een evolutie die de bancaire wereld zorgen baart. Worden de financiële instellingen niet overbodig als alles via het Libra-kanaal gebeurt? Het is zo dat de banken door het verlies van de controle op de transacties inkomsten dreigen te verliezen. Zeker voor internationale transacties zou dit een aderlating betekenen. Voor veel internationale overschrijvingen moet men 7 procent kosten betalen en het duurt dagen vooraleer het geld ter bestemming is. Met de Libra gebeurt alles in een handomdraai.

Gevaren Toch moeten de banken niet panikeren. Zij blijven cruciaal in een klassieke monetaire economie. Banken zijn de smeerolie in het financiële systeem omdat ze spaargeld aanhouden, geld uitlenen en investeringen ondersteunen. Kortom, ze dragen bij tot een algemene economische ontwikkeling. Tegelijk is er het toezicht van de centrale banken die het risicogedrag van de commerciële banken (bijvoorbeeld te veel hypotheekleningen uitschrijven) binnen de perken houden en het financieel systeem via rentevoeten controleren. Libra kan dat niet en botst zo op de eigen beperkingen.

Er zijn nog twee risico’s aan de Facebookmunt verbonden. Wat met een cyberaanval op de Libra? En dan hebben we het nog niet over een nieuw kanaal voor het witwassen van zwart geld. Neen, Facebook zal ons bestaand monetair systeem niet volledig overhoop gooien.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

4 juli 2019

3

‘Jongeren’

terroriseren zwembaden

De Nederlandse krant AD publiceerde een getuigenis van een medewerkster van het zwembad in Koewacht, dat al jarenlang wordt geterroriseerd door ‘jongeren’. Zij wil niet dat haar naam in de krant komt.

Zij durft niet meer voor het zwembad parkeren.

“Ik moet het zeggen zoals het is: het zijn altijd Marokkaanse Belgen. Die vechtpartij ontstond uit het niets, het was opeens veertig tegen één. De jongeren die overlast veroorzaken, komen uit Sint-Nikaas met bus 44. Bij de grens stappen ze uit en trekken naar het zwembad, waarbij ze een spoor van vandalisme achter zich laten. Ze gooien met fietsen en vernielen bloembakken. In het zwembad gedragen ze zich nog brutaler. Dezelfde getuige vertelt “Een moeder stond met haar kinderen van acht onder de douche.

‘Zo, dat zijn mooie kinderen’, zeiden een paar gasten.’” Zo stond het in de krant.

Maar er werd duidelijk nog veel meer werd gezegd of gedaan. De situatie was zo bedreigend dat de moeder en de kinderen met de shampoo nog in het haar naar huis zijn gevlucht. Een groepje van vier meisjes werd in dezelfde week door de jongeren omsingeld en betast.

En de overheid…

In plaats van een keihard politie-optreden, kwam er… een systeem waarbij men alleen nog met een abonnement binnen mocht. Voorlopig helpt dat. Maar het zal het probleem hoogstens verschuiven. Ook volgens Omroep Zeeland maken sommige van die ‘Belgische’ jongeren uit zich schuldig maken aan intimidatie, mishandeling, bedreiging en ook aanranding. Soms knippen ze een gat in het gaas en komen ze zo binnen, in plaats van te betalen, of ze klimmen over de hekken. Om dat te voorkomen is nu prikkeldraad gespannen. “Deze situatie duurt al twee jaar en wordt steeds erger”, verklaarde een andere medewerker. “Ze terroriseren het zwembad. Ze denken dat ze hier de baas zijn.” En zolang politie en justitie niet hard en effectief durven straffen, is dat nog waar ook. De Marokkanen zijn de baas en niemand durft hen een strobreed in de weg leggen.

Is Koewacht een uitzondering? Absoluut niet. Vorige week waren er vergelijkbare incidenten in het openluchtzwembad De Waterman in Wateringen.

Daar waren het opnieuw ‘jongeren’, al zegde dit keer niemand openlijk dat het om Marokkanen ging, Belgische of niet.

Maar het gedragspatroon klinkt intussen akelig bekend. Eind april waren er zelfs nog zwaardere geweldplegingen in het zwembad van Ypenburg, onder meer aanrandingen.

Er werden ook stiekem meisjes gefotografeerd in de kleedhokjes. Twee badmeesters die ‘jongeren’ aanspraken omdat zij andere badgasten treiterden en intimideerden, werden plots door twintig ‘opgefokte jongeren’ aangevallen. Een van de badmeesters raakte gewond. Het had allemaal nog veel erger kunnen zijn, want een van de daders had een mes.

De politie arresteerde eventjes vijf ‘jongeren’ tussen veertien en tweeëntwintig jaar. En dat is natuurlijk alleen nog maar het topje van de ijsberg. Voor elk incident dat in de media komt, zijn er waarschijnlijk vijf of tien die doodgezwegen worden.

Geweld in Duitse zwembaden Nederland is geen alleenstaand geval.

In het openluchtzwembad Rheinbad in Düsseldorf ontstond een vechtpartij tussen twee groepen “Südlander”. Daarbij werden de spulletjes van een Turkse familie vertrappeld. De vader maakte daar een opmerking over en noemde de daders “Nafri’s”, het in Duitsland alom bekende letterwoord voor “NordAFRikani-

scher Intensivtäter”. Daaruit kunnen we afleiden dat het om groepen Noord-Afrikanen of in alle geval Arabieren ging. Onmiddellijk sloten de vechtende benden vrede en keerden zich tegen de Turkse familie, die door minstens honderd man omsingeld en bedreigd werd. De politie moest massaal optreden om de belaagde familie te kunnen evacueren. Daarbij werd pepperspray ingezet, maar de agenten durfden niemand arresteren. Ze durfden zelfs geen identiteitscontroles verrichten. Na twee opeenvolgende dagen van gevechten en geweldplegingen, volgens de politie door dezelfde groepen, werd het zwembad ontruimd en tijdelijk gesloten.

“Geen vluchteling” In twee openluchtzwembaden in Stuttgart deden zich ook incidenten voor. In Möhringer Freibadt werden meerdere vrouwen het slachtoffer van handtastelijkheden door een zeventienjarige.

Hij werd gearresteerd. In zwembad Untertürkheim – what’s in a name! – werden twee meisjes van vijftien en zestien betast door een man van vierendertig. De Stuttgarter Nachrichen meldde in beide gevallen niets over de afkomst, het uiterlijk of de nationaliteit van de daders.

Maar in het derde, minst ernstige geval, in een zwembad in Mundelsheim, waar een man met een gsm foto’s had gemaakt van vrouwen in bikini, vermeldde de Stuttgarter Nachrichten uitdrukkelijk dat het niet om een vluchteling ging. Waaruit men kan afleiden dat het in Möhringer en Untertürkheim waarschijnlijk wél ‘vluchtelingen’ waren. Zo moet men nieuwsberichten soms decoderen...

Eufemismen In Hessen kwam het tot ongeregeldheden bij een zwemvijver. Omdat het te druk werd, besloot men om de toegang tijdelijk af te sluiten. Ondanks dat probeerden 200 mensen binnen te dringen op het terrein van de zwemvijver. Zij scholden het beveiligingspersoneel uit en gooiden met stenen. Dat klinkt niet alsof dat Duitsers waren. In het Oststadtbad in Essen werd volgens de webstek van de zender NRZ een badmeester door een groep jongeren in elkaar geslagen.

Volgens Die Welt werden twéé badmeesters en een jong meisje aangevallen.

Gaat het om twee incidenten? Of om verschillende getuigenissen over dezelfde aanval?

NRZ citeerde ook een anonieme badmeester uit Essen die zegde: “Bij sommige mensen is het respect voor het toezichthoudend personeel voor 100 procent verdwenen.” Let op het eufemisme: “Bij sommige mensen…” Hij durfde niet zeggen dat het “Südlander” of “Nafri’s” waren. Of misschien heeft hij dat wel gezegd, maar werd het door NRZ “geretoucheerd. Een woordvoerder het Bundesverband Deutscher Schwimmeister deed ook zijn beklag over de toenemende agressiviteit in de openluchtzwembaden en over het feit dat het gezag van de badmeesters niet meer wordt aanvaard. Maar ook hij durfde man en paard niet noemen.

Het klonk bijna alsof het om een generatieprobleem ging. Dat is het natuurlijk ook. De opvoeding van Duitse jongeren zit er zeker ook voor iets tussen. Zeker voor één of twee procent. Maar de kern van het probleem zwijgt hij dood. De Nafri’s. De Südlander. Kortom, de Merkelmoslims.

P.B.

BRIEFJE AAN GEERT BOURGEOIS

Stug en stroef Mijnheer de gewezen ‘van alles’, Gij kent dit wekelijks kritisch en satirisch gazetje al van in uw jeugdjaren. Gij weet dat het de stem is van ‘het Vloms’ en dat alle Vlaams-nationalisten van elke obediëntie erin bewierookt, maar ook kunnen bekritiseerd worden, soms met een kwinkslag, soms met wat sarcasme, soms vermanend, maar altijd met het ene grote doel voor ogen: een beter en leefbaarder Vlaanderen, dat van ons allen is en waarvoor alle goedmenenden vanuit hun eigen inzichten en gewoontes zich dagelijks of op zijn minst geregeld en met vuur inzetten.

Het Vlaams-nationalisme is een huis met meerdere kamers. Ook dat is u niet onbekend.

Vlaams-nationalisten zijn er vanouds van diverse strekkingen, soms gematigd en soms radicaal, soms pragmatisch en soms compromisloos, soms dom en soms slim, soms conservatief en soms erg vooruitstrevend, soms traditionalistisch en soms erg vernieuwingsgezind, en ga zo maar door. Eigenlijk moet ik u dat niet vertellen, want gij weet dat. Gij komt immers uit een Vlaamsgezind nest dat de donkere en moeilijke jaren ook aan den lijve heeft ondervonden, maar dat ook de draad en de moed weer opnam om voor een nieuw en beter Vlaanderen opnieuw op de bres te staan. Gij bracht het van vendeljongen in de Vlaams-nationale jeugdbeweging tot lid van de Vlaamse studentebeweging en van TAK-activist tot Volksunie-schepen en volksvertegenwoordiger. Later waart gij de stichter van de N-VA en werdt gij uiteindelijk zelfs de minister-president van alle Vlamingen.

Dat is een indrukwekkend parcours en een palmares - dat ik hier maar bondig samenvat - om ú tegen te zeggen.

Niettemin waart gij als persoon altijd vrij stug en stroef, en bijwijlen een zakelijke saaie piet.

En als premier van het nog niet onafhankelijke Vlaanderen waart gij niet meteen een wervend en wervelend manager, maar vergeleek men u wel eens met een krukdroge topambtenaar - altijd stijf-keurig in het pak -, die technisch zijn dossiers uitstekend beheerste, maar deze zelden of nooit met het grote vuur van enthousiasme en bezieling overbracht. In uw eigen rangen was men dat wat beu aan het worden en men hunkerde naar meer dynamiek zoals jongere veulens als - om er maar enkele te noemen Jan Jambon, Theo Francken en zelfs Zuhal Demir dat uitstralen. Met veel tegenzin van uwentwege begeleidde men u willens nillens de voorbije

verkiezingen naar het Europees parlement, en verging het u als Kris Peeters. Ook hij werd uitgeleide gedaan uit de nationale politiek en ook hij mag zich nog wat gaan bezighouden met wat Europese en voor binnenlands gebruik onschadelijke thema’s.

Op dit scharniermoment in uw leven had ik dan ook eens graag met u gesproken. Ik zou mijn vragen kunnen stellen en gij zoudt uw zeg kunnen doen, zoals gij het denkt en voelt. Ik was dan ook uitermate verbaasd én ontgoocheld dat gij een vraag in die zin van mij om eens over alles wat u bezighield en bezighoudt een uit de kluiten gewassen interview te organiseren, koudweg van de hand weest. In dit blad komen meerdere stemmen in interviews aan het woord, van politici over politieke activisten tot mensen uit diverse beroepenwerelden en gezindten. Dat gij niet wenst aan te sluiten in deze indrukwekkende rij, kan er bij mij niet in. Ik weet dat vele van uw partij- en geestesgenoten hierbij de wenkbrauwen fronsen en vol ongeloof en zelfs onbegrip reageren. En als er ooit al iemand een interview met dit rioolkrantje weigerde - wat eerder uitzonderlijk kan genoemd worden -, dan liet de betrokkene meestal weten waarom hij/zij tot dat besluit kwam. In veel gevallen volgde dan eens een gesprek onder vier ogen en werden misverstanden, wrevel of echte meningsverschillen gekaderd en bijna altijd uitgevlakt. Ik betreur het dat gij daar zelfs nog niet de minste aanzet toe hebt gegeven.

Gij zijt voor een open en democratisch Vlaanderen, waarin diversiteit en de vrijheid van meningsuiting de uitgangspunten zijn. Wij geven u daarom een vrij podium en… gij weigert dat.

Wij bieden u de gelegenheid om úw stem voor Vlaanderen te laten horen naast die van anderen en… gij gaat daar niet op in. Wij dagen u uit voor een open en kritisch debat en… gij geeft niet thuis. Erg jammer, want ik ben van mening dat wij elkaar toch wel iets te vertellen hebben, ook al zijn we het op een aantal vlakken wellicht niet eens, maar dat bepaal ik graag na een open en moedig gesprek. Hebt gij daar nu echt zoveel moeite mee? Komaan, Geert - of moet ik mijnheer Bourgeois zeggen?

-, wees toch niet bang van uw eigen schaduw en nog minder van de anti-Vlaams-nationale poco’s en de bobo’s die u veel minder graag zien. Trekken wij alsnog onze agenda’s open om eerlang een datum te prikken?

4

Actueel

4 juli 2019

UIT DE WETSTRAAT

Middelvinger naar de kiezer

KRIS PEETERS GEEFT ONTSLAG ALS MINISTER EN TREKT NAAR HET EUROPEES PARLEMENT

Gevangenissen hebben een groot probleem Een gedetineerde kan uiteraard niet over een eigen gsm beschikken in zijn cel. Volgens de basiswet vormt het bezit van een gsm een tuchtrechtelijke inbreuk van de eerste categorie. De gevangene kan na een tuchtprocedure worden gestraft. Of dat effectief gebeurt, hangt af van het specifieke dossier.

Dat schrikt gevangenen en bezoekers zeker niet af. Dagelijks worden gsm’s op allerlei manieren de Belgische gevangenissen binnengesmokkeld. Ook ander verboden materiaal komt bij de gevangenen terecht. Kamerlid Barbara Pas (Vlaams Belang) voelde onlangs minister van Justitie Koen Geens aan de tand over dat probleem. Volgens de minister worden af en toe ‘sweepings’ (controles) uitgevoerd om binnengesmokkelde toestellen te detecteren. Uit die ‘sweepings’ blijkt vooral dat de gevangenissen in Wallonië een gsm-probleem hebben.

470 in Wallonië, 246 in Vlaanderen In 2018 werden in de Waalse gevangenissen liefst 470 verboden toestellen gevonden. De gevangenis van Lantin spant de kroon met niet minder dan 77 onderschepte toestellen. In Vlaanderen werden vorig jaar 246 draagbare telefoons onderschept. De gevangenis van Brugge stond bovenaan, met 19 gevonden toestellen. In Brussel (Sint-Gillis, Berkendael en Vorst) waren er dat jaar 31 verboden gsm’s.

Geens verdedigt zich: “In elke gevangenis worden dagelijks celfouilleringen

georganiseerd. Dat zijn ofwel geplande fouilleringen volgens een fouilleringsplan, ofwel specifieke fouilleringen in het kader van ontvangen informatie, vermoedens, veiligheidsredenen. Er wordt echter geen lijst bijgehouden van het aantal uitgevoerde celfouilles.”

Eén ding is zeker: ondanks de controles is het niet zo moeilijk om een gsm de gevangenis binnen te smokkelen. Vooral in de Waalse gevangenissen is dat een probleem. Geens: “Als tijdens een controlesweeping de aanwezigheid van een gsm in een cel wordt vastgesteld, wordt het toestel in beslag genomen.

Men zoekt dan naar gerelateerde objecten (USB-sticks, laders), wat betekent dat de cel grondig doorzocht wordt.”

Telkens wanneer een gsm wordt gevonden, wordt volgens Geens een tuchtprocedure opgestart. “Het gsm-gebruik wordt met de gevangene besproken.

Indien er aanwijzingen zijn dat de gsm met kwade bedoelingen gebruikt werd, wordt die ter beschikking van de gerechtelijke instanties gesteld. Als dat duidelijk niet het geval is, wordt het toestel bewaard tot de gedetineerde in vrijheid gesteld wordt.”

THIERRY DEBELS

Citaat van de week > Peter De Roover (N-VA)

“Scheiding der machten?”

Vorige donderdag werd enkel de commissie Financiën samengesteld. De andere volgen nog. Dat heeft te maken met het feit dat eerstdaags de regering het ontwerp in verband met de voorlopige twaalfden zal indienen. Om dat te kunnen bespreken is de samenstelling van de commissie voor de Financiën en de Begroting nodig teneinde tot de stemming te kunnen overgaan. Peter De Roover, fractievoorzitter van de N-VA, maakte daarbij een pittige opmerking op Twitter: “Het viel wellicht weinigen op vanmiddag in de Kamer, maar dat de minister van Begroting vandaag bijkomend lid werd van de Kamercommissie Financiën en haar eigen beleid moet controleren, vind ik een curieuze zaak.” Goed gezien, maar eigenlijk jammer dat hij dat niet even langs zijn neus weg heeft opgemerkt in de plenaire vergadering zelf… Hij kan natuurlijk nog altijd tekst en uitleg vragen in de Conferentie van voorzitters…

Er zijn er ongetwijfeld die daar nerveus van zullen worden.

Vorige donderdag was het belangrijkste agendapunt in de Kamer het aanduiden van een nieuwe, zij het tijdelijke voorzitter. De voorbije week waren er tal van kandidaten opgedoken: een van N-VA, een van Groen/Ecolo, een tsjeef en Patrick Dewael van Open Vld, die dat niet openlijk en formeel had gesteld. Als geslepen vos met bijna 35 jaar ervaring op de teller wist die echter maar al te goed dat men als vanzelf bij hem zou uitkomen. Hij had immers voor de traditionele partijen - groenen inbegrepen - vorige week op basis van zijn eerdere ervaring als voorzitter het land gered door een schertsvertoning op te voeren om het ‘extreemrechtse gevaar’ - met Dries Van Langenhove op kop - uit beeld te houden.

Hoewel hij wist dat hij met zijn demarche een oor naaide aan het Reglement van de Kamer, liet iedereen hem doen en konden de Franstalige krijsers tot bedaren gebracht worden.

Men had zo immers tegen het vermeende fascisme kunnen beuken en een poging kunnen doen om de leden van het Vlaams Belang te ontmenselijken. Daarmee was hun eenzijdige democratie gered en kon men het signaal van de Vlaamse kiezer prompt negeren, met steun van de Vlaamse traditionele partijen, aangevuld met PVDA en Groen.

Paarsgroen is onderweg Omdat op Vlaams niveau formatiegesprekken aan de gang waren tussen N-VA en Vlaams Belang - welbeschouwd een uitvloeisel van de wens van de kiezer - en de traditionele partijen op hun honger bleven, ook al hadden zij de verkiezingen dik verloren, werd een anti-N-VA-sfeertje opgeklopt en keken alle Frantalige partijen naar hun Vlaamse pendanten. En dat ademde maar één sfeer uit: laat ons overgaan tot de orde van de dag en dus de N-VA en het VB isoleren, ook al zijn die partijen respectievelijk de grootste van het land en de grootste winnaar van de verkiezingen.

Een paarsgroene (rood-blauw plus groen, eventueel aangevuld met CD&V) verliezersconstructie vormt zich dus. Die gaat samenklitten om de posten te verdelen en vijf jaar aan de macht te blijven, ook al heeft de kiezer in Vlaanderen dit niet gewild. Maar dat overstijgt men met het adagium dat men op deze manier het land van splitsing kan redden. Of met andere woorden: de domme kiezer ziet het hoger belang niet in als hij naar het stemhokje trekt. Een cordon rond het hele Vlaams-nationalisme dus. Le bruit des bottes, weet je wel.

Geen vrouw…

En zo kwam het dat de kandidaat van N-VA - Valerie Van Peel - het enkel moest stellen met N-VA- en VB-stemmen. De groenen en de tsjeven trokken hun kandidaat in en ook de PS liet niks meer van zich horen. Zij steunden met zijn allen, aangevuld met de communisten, Patrick Dewael, die onmiddellijk na de steun van alle regimepartijen staatsmannelijk naar het voorzittersbureau schreed. Hij had zijn doel bereikt. Hij, de redder des vaderlands…

Grote brilsmurfin Gwendolyn Rutten, die al maanden zeurt voor meer vrouwen op de hoogste posten, was deze keer in geen velden te bespeuren. Tegen de echte grote baas van Open Vld durft zij echt niet ingaan. Integendeel. Ze stuurde meteen een felicitatietweet de wereld in. Nochtans… had Valerie Van Peel de eerste vrouwelijke Kamervoorzitster ooit kunnen worden. Dat zou pas politieke vernieuwing geweest zijn. Niet dus.

Gwendolyn is de ongeloofwaardigheid al ver voorbij en haar heilige principes zijn erg rekbaar gebleken. Status quo en achterkamerpolitiek, zo noemde Valerie Van Peel het zeer ontgoocheld. Het lijkt wel alsof er geen verkiezingen zijn geweest.

‘Biznis as joesjoeal,’ om het in Anuna-Nederlands te zeggen.

Maar er is meer…

In het Reglement van de Kamer staat dat er naast een voorzitter ook drie ondervoorzitters zijn. In principe en naar gewoonte gaat het om de vier sterkste partijen. Stel dat Van Peel (N-VA) voorzit-

ster was geworden als lid van de grootste partij, dan hadden de volgende drie fracties een ondervoorzitterschap bekomen: Ecolo/Groen (21 zetels), PS (20 zetels), Vlaams Belang (18 zetels). Nu lag het anders. Doordat Dewael voorzitter werd met een twee derde meerderheid, hoewel hij tot een kleinere fractie (Open Vld) behoort (12 zetels) die in principe dus niet zou meespelen, komen de partijen in aanmerking met het meeste aantal zetels: N-VA (24 zetels + 1 van JMDD), Ecolo/Groen 21 zetels en PS (20 zetels).

En dus valt het Vlaams Belang eruit. Ook deze constructie hoort dus tot ‘de truken van de foor’ om het VB te dwarsbomen en daardoor ook N-VA in de flank te treffen.

Calvo is terug Heel dit opgezet en doorzichtig anti-N-VA-spelletje werd natuurlijk duchtig meegespeeld door de onvermijdelijke querulant Kristof Calvo. Met een stalen gezicht en het volle geloof in zichzelf zei hij: “De Kamer moet nu het voorbeeld geven en kiezen voor consensus en samenwerking. Belgische politiek heeft daar nood aan.

Daarom steunen we na overleg Patrick Dewael als Kamervoorzitter.” Zou een Kamerbrede eensgezindheid rond Valerie Van Peel niet van meer eensgezindheid en ‘verbinden’ getuigd hebben? Overigens, toen hij verklaarde Dewael te zullen steunen, zei hij ook nog dat er nog twee andere valabele kandidaten waren, namelijk Tinne Van der Straeten (Groen) en Servais Verherstraeten (CD&V). Inderdaad… geen sprake van Valerie Van Peel.

Wat een gortig, astrant en onbeschoft stuk vreten is die Calvo toch!

Nu wel We hadden hier vorige week al duidelijk gesteld dat Dewael het Reglement van de Kamer nogal losjes had geïnterpreteerd door de jongste twee Kamerleden - Mélissa Hanus (PS) en Dries Van Langenhove - uit te schakelen in de werkzaamheden. Nochtans bepaalt het Reglement dat de dienstdoende voorzitter zich MOET laten bijstaan door de twee jongelingen. Hij was daar bewust aan voorbijgegaan en had toen volledig onreglementair twee adjunct-griffiers ingeschakeld om namen te trekken en af te roepen.

Naar verluidt is hem daar door verschillende mensen op gewezen - of had hij ’t Pallieterke gelezen? -, waardoor hij vorige donderdag het risico niet meer nam.

Bij de stemming over het voorzitterschap mochten Hanus en Van Langenhove - weliswaar vanop hun plaats - de namen van de Kamerleden afroepen teneinde hen tot de hoofdelijke geheime stemming uit te nodigen. Geen haan die ernaar kraaide, ook geen Waalse. Waarom kon vorige donderdag wat de week daarvoor niet kon? Juist, omwille van de stemmingmakerij en de dreiging van de Franstaligen.

De keuze van de ’Vlaming’ Dewael en de stilte van de trado’s en groen en donkerrood aan beide zijden van de taalgrens bevestigt wat we daarnet al zeiden: paars-groen komt eraan. En wedden dat, als Michel het schip zou verlaten voor een Europese topjob, Didier Reynders wel eens premier zou kunnen worden, nu hij geen secretaris-generaal van de Raad van Europa is geworden?

Oriëntatiepunt Jonge en nieuwe parlementsleden moeten leren hun weg vinden in het Paleis der Natie. En dat is zeker in het begin geen sinecure. Herhaaldelijk lopen ze verloren of hebben ze zelfs een plannetje in de hand of vragen ze onderweg aan passanten waarlangs ze moeten om op hun bestemming te geraken.

Het is een oud verhaal dat men in het begin als oriëntatiepunt de koffiekamer - zeg maar de kroeg van de parlementairen - neemt. Van daaruit worden dan wegen naar het halfrond, (oude) commissiezalen, de uitgangen, het peristilium, de senaat, de leeszaal en dergelijke meer uitgetekend en uitgelegd. Voor een aantal parlementairen is dat overigens ook de plaats waar ze het meeste komen en het meeste praat hebben. In de plenaire vergadering en de commissies zingen ze vaak een toontje lager… Maar ja, daar moet men het dan ook enkel met water of koffie doen…

Actueel

4 juli 2019

De kwadratuur van de cirkel

5

Bart De Wever last pauze regeringsvorming in

Vandaag doet de Belgische regeringsvorming denken aan het vraagstuk van de kwadratuur van de cirkel. Dat schreef de Waalse politiek essayist Jules Gheude vorige week in een opiniestuk in Knack. Bart De Wever legt de onderhandelingen voor een Vlaamse regering enkele weken stil, en zijn tegenstanders slaan in paniek. Wie heeft nu wie in de tang?

“Omdat er federaal nog onduidelijkheid is, is het verstandig nog geen formele Vlaamse formatie op te starten in deze periode”, zo stelt de N-VA. De Vlaamse informateur De Wever zal ondertussen nog verder werken “om inhoudelijk punten van convergentie uit te klaren.” Een mistige omschrijving van de vaststelling dat alles nog mogelijk is.

Zoals wel vaker gaf professor Dave Sinardet meteen aan hoe niet-Vlaamsgezinden eenmaal andermaal de N-VA konden aanvallen.

Met een beetje magere spot, deze keer: “De Vlaamse autonomie is ook niet meer wat ze geweest is”. Indrukwekkend is dat niet. En voorts volgt er vooral geweeklaag van rechts (Open Vld) tot extreemlinks (PVDA).

Drie conclusies Even kijken wat de N-VA zelf zegt: het partijbestuur analyseerde de politieke stand van zaken en kwam tot drie conclusies.

Eerste vaststelling: het is links Wallonië dat België blokkeert. “De PS weigert elke formele én informele uitnodiging om aan tafel te gaan met de grootste Vlaamse partij. Ook Ecolo acht de grootste Vlaamse partij zelfs geen gesprek meer waardig”. Wil de N-VA wel praten met de linkse, francofone overkant? Ja, “als het kan gaan over een dialoog over het confederalisme en over een beleid dat antwoord biedt op de verzuchtingen van de Vlaamse kiezer”.

Hiermee sjot De Wever de bal weer over de taalgrens.

Tweede vaststelling: Vlaamse partijen hebben geen Vlaamse ruggengraat en “hebben bij herhaling verklaard dat een federale regering zonder Vlaamse meerderheid voor hen denkbaar is”. Onbespreekbaar, aldus de N-VA. Maar onmogelijk?

De positie van CD&V is hier cruciaal. We nemen aan dat Beke, Crevits en consorten dat spel nooit meespelen. Dan zakt de zetelbezetting van zo’n monsterverbond (Franstaligen noemen dat “een noodregering”) in de Kamer van 88 naar 76, of amper één zetel op overschot. Met de twee Kamerleden van DéFI erbij.

Dit betekent dat in het federale parlement Vlaams volk ontbreekt om een regering met Vlaamse minderheid te blokkeren. N-VA (25), VB (18) en CD&V (12) kunnen - in theorie dan toch – deze miserie niet voorkomen. Ze hebben samen 55 zetels of 20 te weinig, in de veronderstelling dat na veel politiek gekrakeel paarsgroene Vlaamse partijen wél in zo’n scenario zouden meestappen.

Voor zo’n scenario moet naast de sp.a (9 zetels) en Groen (8 zetels) ook Open Vld (12 zetels) zo’n francofoon-linkse muts willen opzetten. Nu mogen Gwendolyn Rutten en Patrick Dewael al een signaal uitsturen dat ze een regering met Vlaamse minderheid niet uitsluiten, andere liberalen met Vlaamsgezinde roots en gezond verstand (Bart Tommelein, Bart Somers, Vincent Van Quickenborne en anderen) zijn vermoedelijk zo gek niet.

Dat is wellicht de reden waarom De Wever de onderhandelaars Vande Lanotte en Reynders met plezier laat aanmodderen.

We gaan ervan uit dat hij koeken aan het bakken is met CD&V. Die partij komt wellicht met een bonus uit de Vlaamse onderhandelingen. Ze te vriend houden is – laten we wel wezen – het verstandigste wat De Wever kan doen.

Cordon Dan rest er nog de derde vaststelling van het partijbestuur.

“Geen enkele andere Vlaamse partij wil een inhoudelijk gesprek aangaan met de grote winnaar van de verkiezingen in Vlaanderen”, stelt men (nog eens) vast. Geen kwaad woord over Vlaams Belang, maar een nuchtere vaststelling, gebaseerd op elementaire rekenkunde.

De N-VA gaat nog een stap verder om alvast voor een deel van de kiezers van Vlaams Belang de deur niet dicht te slaan: extreem-links wordt wél geduld in Vlaamse lokale coalities en “door de PS gesmeekt om de Waalse regering te vervoegen”. De N-VA “betreurt dat op deze manier weinig respect wordt getoond voor het oordeel van de Vlaamse kiezer”, zo luidt het verdict.

Slotsom: niet De Wever, maar de anderen negeren de kiezers van Vlaams Belang. Daarom heeft hij ook nog niet beslist om zonder Vlaams Belang verder te gaan. Vermoedelijk zullen de verstandigste mensen binnen Vlaams Belang ook wel beseffen dat De Wever nu eenmaal geen tovenaar is. Met 58 op 124 zetels (35 N-VA en 23 VB) valt Vlaanderen niet te besturen. Dat zijn er een handvol te weinig.

Dat gaf ook Van Grieken toe.

Het verbaast dan ook dat Chris Janssens in Knack blijft pleiten om “schouder aan schouder, de Forza Flandria-gedachte vorm te geven”. Die is nooit méér geweest dan een utopie. Maar zelfs in die context krijgt Vlaams Belang enig gewicht door het verkleinen van het speelveld van de rest, ook al hebben de zogenaamde V-partijen samen té weinig gewonnen om incontournable te zijn. Laat ons er niet flauw over doen: die zakelijke relatie tussen N-VA en VB volstaat niet om het Belgische slot te forceren, wel om het wat losser te wrikken.

Compagnie De Wever moet met zijn 35 zetels op 124 dus elders compagnie zoeken. Hij heeft zelfs zo’n dertig “volgers” nodig. Dat zijn ten minste twee partijen. Voor de Vlaamse regering zijn volgende formules mogelijk: • Voortzetting Zweeds: CD&V (19) + Open Vld (16) = + 35 • “Antwerps” Bourgondisch: Open Vld (16) + sp.a (13) = + 29 • Of Open Vld (16) + Groen (14) = + 30 • CD&V (19) + sp.a (13) = + 32 • CD&V (19) + Groen (14) = + 33 CD&V mag dan al flink verloren hebben, die partij blijft de evidentste partner in de buurt.

Het Vlaams Kartel, weet je wel. Dat maakt de kans kleiner dat er voor Vlaanderen federaal ongelukken gebeuren.

CD&V worstelt nog wel even met zichzelf, en met de al deels gevluchte progressieve achterban (die stemt Groen, socialisten of zelfs PVDA). Mét CD&V in de buurt zit de N-VA zowel Vlaams als federaal mee aan het stuur. “Wat kan CD&V eigenlijk gaan doen in een paars-groen kabinet? Zoals de kaarten nu liggen, is het antwoord simpel: niets!”, aldus professor Herman Matthijs in Knack.

Derde partij Alleen hebben de voormalige Vlaams Kartelpartners ook een “derde partij” nodig.

Tenzij er op de weg van Ons Here dan toch sprookjes zouden bestaan, wordt dat niet Vlaams Belang. Die partij “beweegt”, maar voorlopig alvast té weinig. Ze zal moeten aanvaarden dat De Wever het signaal van de VB-kiezer wel heeft begrepen en zal omzetten in een aangescherpte migratie- en veiligheidspolitiek (1), een scherper Vlaams profiel (2), en vooral een socialere insteek (3). Drie punten waarop met de sp.a misschien meer aan te vangen is dan met Open Vld. Gwendolyn Rutten én Kamervoorzitter Patrick Dewael sluiten een federale regering met Vlaamse minderheid (éénderde van de Vlaamse kiezers) niet uit. Dat is een dreigement met vijf jaar Belgische frigo, én gezeur over herfederaliseringen tot het ons de strot uitkomt. La Belgique de papa.

En nu?

Hoe ver staan we nu, bij het begin van de eerste vakantiemaand? De Koning heeft de federale informateurs gevraagd om een nota op te stellen die zou moeten dienen als start voor toekomstige “preformatiegesprekken”.

De informateurs zullen verslag uitbrengen op 12 en 29 juli.

Reynders en Vande Lanotte hebben al vijf weken niks bereikt. Nu krijgen ze nog eens vier weken om dat niets op papier te zetten.

Daarmee zijn de volgende 29 dagen weer netjes neergelegd. Het spelletje stratego is nog niet gespeeld. In de mist van het verre najaar duikt mogelijks een noodregering op (Christophe Deborsu), een beperkte staatshervorming (Pieterjan De Smedt), een echtscheiding met onderlinge toestemming (Marc Van de Looverbosch) of nieuwe verkiezingen (Christophe Deborsu).

ANJA PIETERS

Het Europese nepparlement De Catalanen Carles Puigdemont en Toni Cominis zijn verkozen in het Europees Parlement, maar Europees parlementsvoorzitter Antonio Tajani – een Italiaan, geen Spanjaard - heeft beslist dat zij hun zetel niet mogen opnemen. De Spaanse regering heeft de namen van de drie Catalaanse verkozenen niet officieel doorgegeven.

Door zich te verlagen tot zo’n opzettelijke procedurefout verliest die regering een flink deel van haar democratische legitimiteit. Dat geldt ook voor het Europees Parlement dat in die constructie meegaat. Het gedraagt zich voor de zoveelste keer als een nepparlement dat alleen de beslissingen van de niet-verkozen Zonnekoningen van de Unie mag goedkeuren. Een parlement dat zich verlaagt tot de rol van applausmachine.

Hypocrisie De derde Catalaanse EU-verkozene, Oriol Junqueras, is ook niet aanwezig op de openingszitting van het Europees Parlement, want hij zit in een Spaanse gevangenis, en het Spaanse Grondwettelijk Hof wil hem niet laten vertrekken.

Dat is niet de schuld van de EU, Juncker of Tajani. Maar die hebben ook niet tegen die schandelijke beslissing geprotesteerd. Ze hebben er gewoon acte van genomen.

En wie zwijgt, stemt toe. En dan maar tempeesten tegen de Polen en de Hongaren.

Die hebben tenminste geen verkozen parlementsleden van oppositiepartijen in de gevangenis laten gooien, en zij hebben nooit één verkozene belet zitting te nemen in het nationale of het Europese parlement. Ze hebben hun oproerpolitie ook nooit bevel gegevens traangasgranaten rechtstreeks op het hoofd van betogers af te schieten.

Dit laatste ter attentie van Macron, nog zo’n superdemocratisch en humanitair Europees boegbeeld. Maar hij is wel verantwoordelijk voor de dood en de verminking van een paar dozijn “gele hesjes”.

Het zou nu ook voor de laatste naïeve optimisten duidelijk moeten zijn, dat de EU steeds sneller naar een soort neo-totalitarisme evolueert, minder bloeddorstig, maar wel even leugenachtig, even antidemocratisch, antinationalistsch en antichristelijk als de vroegere Sowjetunie.

Leve de multicul!

Voor al degenen die o zo graag dwepen met multicultarisme, hierbij een berichtje uit voorbeeldland Marokko. Een gunstige wind deed het beleidsverslag van de procureur-generaal van Marokko op onze werktafel belanden.

Zo lezen we volgende wetenswaardigheden over homoseksualiteit in Marokko. Het verbod op homoseksualiteit wordt geregeld door artikel 489 van het Wetboek van Strafrecht. Op het “verrichten van onnatuurlijke handelingen met personen van hetzelfde geslacht” staan gevangenisstraffen van zes maanden tot drie jaar. In 2018 zijn er 147 rechtszaken inzake homoseksualiteit geweest en werden 170 mensen vervolgd. In 2017 waren er nog 197 vervolgingen. Verder leren we dat in 2018 in Marokko 3.048 mensen vervolgd werden wegens overspel. Overspel is straf-

baar op grond van artikel 491 van het Marokkaanse Wetboek van Strafrecht.

De overspelige partner kan worden veroordeeld tot een gevangenisstraf tot twee jaar als de bedrogen partner een klacht indient. Het rapport maakt ook melding van het aantal kinderhuwelijken in 2018. Vorig jaar waren er 18.500 huwelijksaanvragen voor minderjarigen. Meer dan 64 procent van die aanvragen werd goedgekeurd, wat omgerekend betekent dat 11.840 minderjarige meisjes werden uitgehuwelijkt. We onthouden ons van verdere kommentaar…

KvC

6

Dwars door Vlaanderen

WEBERS WERKT OP DE ZENUWEN Bij de recente parlementsverkiezingen haalden VB en N-VA in zowel het kanton als de gemeente Beringen samen 45 procent van de stemmen. De stad Beringen mag nog steeds als een bruggenhoofd beschouwd worden van het VB, ondanks het vertrek van destijds langjarig Kamerlid Bert Schoofs. Hij verliet eind 2015 het VB nadat hij niet meer verkozen was voor de Kamer een jaar eerder, en zag zijn kans schoon om bij de gemeenteraadsverkiezingen in 2018 voorzitter van de gemeenteraad te worden, bij de lokale partij Voluit. Deze laatste kon garen spinnen bij de persoonlijke anticampagne die toenmalig sp.allochtoon-burgemeester Maurice Webers tegen Schoofs voerde in de aanloop naar 14 oktober 2018.

Resultaat was dat CD&V, N-VA en Voluit de sp.a na achttien jaar uit het schepencollege bonjourden en Webers de burgemeesterssjerp afpakten ten gunste van CD&V’er Thomas Vints.

Maar daar houdt het effect van de welgemikte rechtse hoek niet op. In de gemeenteraad van juni wou Webers namelijk in zijn beruchte autoritaire stijl, brullend en tierend, de meerderheid tot de orde roepen wegens zogenaamde postjespakkerij in de Gemeentelijke Commissie Ruimtelijke Ordening (GeCoRo), waarvan hij zelf nooit vies is geweest; van hypocrisie gesproken! Webers eiste uitstel van de stemming over dit punt naar de gemeenteraad van september. Dat werd echter koudweg van tafel geveegd door de meerderheid. Maar een voorstel van Lowie Tielens van het VB haalde het “en plein publique” zonder dat er moest gestemd worden.

De meerderheid ging immers akkoord met het voorstel van Lowie om de kwestie te behandelen in besloten zitting, tegen de sp.a-eis in. Het VB stelde dit voor omdat er openlijk namen zouden genoemd worden van kandidaten voor de GeCoRo (door Webers, die zelfs had gedreigd dat in openbare zitting te doen). Of het cordon doorbroken is met deze toegeving van de meerderheid aan VB, laten we in het midden. Maar laat duidelijk zijn dat de huidige meerderheid het gedrag van brulboei Webers meer dan beu is. Zij blijkt bereid om aan voorstellen van het Vlaams Belang (3 zetels) de voorkeur te geven boven deze van sp.a (9 zetels). Met nieuwbakken Kamerlid Erik Gilissen, die getuigt van een rationele en evenwichtige

ingesteldheid, kan het VB vanuit de oppositie over de partijgrenzen heen de komende jaren mogelijk nog meer aan de Beringse politieke boom schudden dan sp.a-brulboei Webers.

Wordt ongetwijfeld vervolgd.

PEINZEND IN HASSELT Schepen Habib El Ouakili (sp.a) is boos. Zijn echtgenote werd de toegang tot het openbaar vervoer geweigerd. De spreekwoordelijke druppel. “De chauffeur van De Lijn zei tegen mijn vrouw: ‘Uw soort gaat niet mee met mij in de bus.’” Hasselts schepen El Ouakili kreeg in Het Belang van Limburg het eerste en tweede blad ter beschikking om de rotte appel en racist de mantel uit te vegen, en sprak zijn afschuw uit omdat ook zijn baby van nog geen jaar oud kennis moest maken met het fenomeen ‘racisme’. “Polariseren is het laatste wat ik wil doen”, zei de schepen, en daarom smeerde hij het uitgebreid in de kranten en op de sociale media uit. Enige verdediging van de chauffeur was nergens te lezen. Sonja Loos van De Lijn liet weten de betreffende chauffeer op het matje te roepen. De laatste jaren hebben chauffeurs van De Lijn herhaaldelijk geprotesteerd tegen agressie op de bus; chauffeurs werden ineengeslagen door allochtone jongeren, en dergelijke.

GROENE GROETBRENGER De Turk Kenan Eydogan, werd veroordeeld wegens medeplichtigheid aan een gewapende overval. Hij had het terrein verkend en zijn kompanen gemeld dat de kust veilig was.

Een gewone Turk zou daarmee nauwelijks de media gehaald hebben, en als dat toch gebeurde, zou hij K.E. genoemd worden, of “een inwoner van Sint-Joost-ten-Node”. Maar Eydogan was niet zomaar een Turk. Toen hij hand-en-spandiensten verleende aan die overvallers was hij nog gemeenteraadslid van Groen/Ecolo. Hij kwam dus met naam en toenaam in de krant. Hij heeft intussen ontslag genomen als gemeenteraadslid. Als die naam u bekend voorkomt, dan is dat geen toeval. In de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 hadden we Aydogan al eens vermeld als één van de vele kandidaten van de “democratische” partijen die banden hebben met de Grijze Wolven. Hij had op Facebook een foto geplaatst van een vriend die de wolvengroet bracht. Tot daaraan toe. Maar

4 juli 2019 daarna dook een foto op van Aydogan die “de groet” brengt. Sappig detail: voor hij bij Ecolo/Groen kwam, was hij kandidaat geweest van de rivaliserende moslimpartij CD&V.

maar heeft nooit enig schuldinzicht getoond.

Beide jonge daders lopen nu vrij rond, met een blanco strafblad.

BERISPING VOOR MOORD

VOOR DE ZOVEELSTE KEER HOFSTADE

De 14-jarige Priscilla Sergeant uit Huizingen werd op 20 juli 2012 dood teruggevonden in een veld in Dworp. Enkele weken later werden drie verdachten opgepakt: een man van 46 jaar en twee minderjarigen van 12 en 16 jaar. De drie hadden het meisje urenlang gepest en gemarteld. Ze dwongen haar onder andere peper en medicijnen te slikken en urine te drinken. Een dag later overleed het meisje, waarop de drie daders haar lijk verborgen in het veld.

Strikt juridisch gezien werd de veertienjarige Priscilla Sergeant in 2012 niet vermoord, maar in de praktijk kwam het daar wel op neer. In maart dit jaar had de Brusselse jeugdrechtbank een minderjarige dader schuldig bevonden aan “onmenselijke behandeling met de dood tot gevolg, opzettelijke slagen en verwondingen en aanranding van de eerbaarheid”. Maar ondanks dat had de rechtbank geen enkele sanctie uitgesproken, zelfs geen symbolische. Nu heeft het hof van beroep die fout zogezegd rechtgezet: een van de jonge daders kreeg … een berisping. De oudste van de twee jongens kreeg zelfs geen berisping, hoewel ook hij schuldig bevonden was aan onmenselijke daden met de dood tot gevolg, opzettelijke slagen en verwondingen en aanranding van de eerbaarheid. Maar volgens de jeugdrechtbank was een uithandengeving niet meer mogelijk. De enige andere mogelijke maatregel, een berisping, stond dan weer niet in verhouding tot de feiten. De dader verbleef wel in een jeugdinstelling,

Zoals bijna elke zomer waren er ook dit jaar weer rellen met “Brusselse jongeren” in het recreatiedomein Sport Vlaanderen in Hofstade. Veertig jongeren veroorzaakten daar incidenten. De politie werd opgetrommeld en die zette enkele relschoppers uit het recreatiedomein. Er werd echter niemand gearresteerd. Sinds de zware rellen van april 2011 moet men betalen om in de strandzone binnen te mogen, maar dat schrikt de “jongeren” duidelijk niet af. In Nederland mogen zwembaden en recreatieparken “zwarte lijsten” opstellen van relschoppers in zwembaden en recreatieparken, zodat men hen de toegang kan weigeren. Maar in dit apenland interpreteert men de privacywet veel strenger. Hier zijn zo’n lijsten verboden. Tot grote vreugde van de gewelddadige “jongeren”.

Overigens, diezelfde jongeren veroorzaakten al problemen in de autobussen van en naar Hofstade. Een woordvoerster van De Lijn vatte het als volgt samen: “De grote groep jongeren zorgde voor heel wat overlast. Niet alleen was er verbale agressie en pestgedrag naar chauffeurs en medereizigers toe, in één bus sneuvelde zelfs een ruit. De jongeren blokkeerden ook de deuren en duwden aan elke halte op de bel. Omdat heel wat van onze eigen controleurs op de bussen rond Rock Werchter actief waren, hebben we de politie opgetrommeld. De agenten hebben uitstekend opgetreden. Eén bus moest zijn reisweg onder politiebegeleiding verderzetten.”

BRUSSEL

Wallo-Brux

Elke dag draagt het bewijs in zich: academicus zijn is geen garantie tegen het verkondigen van lulkoek. Marc Elchardus tekende in een opiniestuk voor een recent voorbeeld. Voor hem is het duidelijk: Brussel is een Waalse stad en hoort bij Wallonië. Jawel, zo ziet de VUB-eminentie het.

Scientia vincere tenebras, het is de wapenspreuk van de Vrije Universiteit Brussel, zij het vaak meer op papier dan in de praktijk. Of neem dan die uitspraak van Henri Poincaré over het vrij onderzoek, een manifeste verwerping van elke vorm van dogmatisch denken. Zowat iedereen moet die onderschrijven, professoren, studenten, tot en met de dieren uit het lab wellicht. Maar ook hier gaat het meer om vorm dan inhoud. Vaak toch. In werkelijkheid zagen we zelden een dermate geïndoctrineerde plek met een soort progressieve vrijzinnigheid als opperste religie. En geheel in de lijn van de Franse Revolutie gaat dit gepaard met een grote onverdraagzaamheid ten aanzien van wie hier niet in past. Liberté, égalité, fraternité ... ou la mort. Zoiets.

Kleinburgerlijk Vlaanderen Net die plek bezorgt ons enkele illustere denkers, zeker als het over Brussel gaat.

En hoeft het gezegd dat ze als geen ander het plaatje van Brussel als kosmopolitische hoofdstad levend houden. Een oase van multiculturaliteit is het, een walhalla dat in schril contrast staat tot dat kleinburgerlijke Vlaanderen. Maar zie, Mark Elchardus, ook wel eens omschreven als de huisideoloog van de sp.a, gaat in een recent opiniestuk nog een stap verder. Het moet maar eens gedaan zijn om Brussel te betrekken in dat confederale verhaal, vindt hij. De opdeling van het land, dat is iets voor Vlaanderen en Wallonië. Niet voor de hoofdstad. Vreemd genoeg ziet hij dan toch weer een band met Wallonië. “Deze stad spreekt Frans, stemt als Wallonië, hoort bij Wallonië”, pent hij.

Het zal dan toch niet zo makkelijk zijn van zijn geliefde stad buiten de confederale ontwikkelingen te houden?

Waalse kijk Laten we de dingen eens niet door een Vlaamse bril bekijken, want dat zou ons misschien te ver brengen. Nee, laten we de visie van Elchardus vanuit Waals perspectief zien. Zonder de gedeelde belangen te miskennen, worden in Vlaanderen de tegenstellingen binnen de Franse gemeenschap te vaak miskend. Deze zijn financieel van aard (het onderwijs is een permanent discussiepunt), maar ook cultureel, ondanks de gedeelde taal. Dat enkele jaren geleden de naam van Franse Gemeenschap gewijzigd werd naar de Communauté Wallonie-Bruxelles, overigens een onwettige benaming, is een dubbel verhaal. Terecht kwam er kritiek op. Plots werd de entiteit Brussel op één lijn geplaatst met Wallonië, wat het beeld van een eentalige Franse stad voedt. Het brengt ons ver van die aparte hoofdstedelijke rol die het derde gewest speelt. Maar waarom het niet andersom bekijken? Eén Franse Gemeenschap? Nee, twee componenten. Een naam die op een onderlinge tegenstelling wijst.

We keren even terug naar Elcharus’ kijk op de zaken. Wat opviel, waren enkele bitsige reacties uit Wallonië op de uitspraak van Elcharus. Aan Vlaamse kant heerste eerder apathie. Scientia vincere tenebras?

Blijkbaar zorgde de nakende hittegolf voor enige beneveling van de geest van deze academici.

KNIN.

Binnenland > Antwerpen

Allen tegen schaliegas Hoera, Antwerpen is een nieuwe burgerbeweging rijker. Vorige zaterdag organiseerde de actiegroep ‘Antwerpen Schalievrij’ een eerste fietstocht met picnic.

Schaliegas is een (aard)gas dat gewonnen wordt uit schalie, een gesteente uit geharde klei. In de Verenigde Staten wordt al volop schaliegas geproduceerd, vooral om in de toekomst minder afhankelijk te zijn van klassieke fossiele brandstoffen zoals olie en aardgas. Zoals steeds zijn er voorstanders en tegenstanders van deze vorm van energiewinning. De tegenstanders vinden de winning te milieuvervuilend en bovendien zet schaliegaswinning een rem op de verdere uitbouw van duurzame bronnen zoals zonne-energie en windenergie.

In de Antwerpse haven is er het chemisch bedrijf Ineos, dat een nieuwe plastiekfabriek wil bouwen, een investering van 3 miljard euro. Tegen 2024 moet dat een 400-tal banen opleveren. Maar de productielijn zou werken op schaliegas dat uit de Verenigde Staten wordt ingevoerd.

Dat kan niet! Dat mag niet! Dus bliezen de actievoerders van ‘Antwerpen Schaliegasvrij’ voorbije zaterdag verzamelen. Wij telden exact zeven (7) actievoerders. Ondanks dat kleine aantal kon de actie rekenen op media-aandacht in Het Nieuwsblad, Gazet van Antwerpen en Het Laatste Nieuws.

Zelfs op de regio-zender ATV kreeg de de

actie (een fietstocht…) uitgebreid aandacht.

Goed om weten: de woordvoerder van ‘Antwerpen Schaliegasvrij’ is ene Pieter Lievens.

En ja hoor, Pieter Lievens was in oktober kandidaat op de provincielijst van de PVDA. Maar dat kleine detail kreeg u niet te lezen of te horen in de verslaggeving van onze achtbare collega’s.

Renners Ineos, met als grote baas Jim Ratcliffe, heeft ondertussen de wielerploeg Team Sky overgenomen. Die ploeg koerst sinds 30 april onder de naam Team Ineos.

‘Antwerpen Schaliegasvrij’ gaat daarom samen met enkele andere milieuorganisaties protesteren tegen sponsor Ineos tijdens de komende Ronde van Frankrijk die nu zaterdag van start gaat in Brussel. Op donderdag 4 juli zal er actie gevoerd worden tijdens de officiële ploegenvoorstelling op de Grote Markt. En op zondag 7 juli wordt er geprotesteerd tijdens de ploegentijdrit in Brussel. Zo zullen er duivelsmaskers van John Ratcliffe worden uitgedeeld. Ratcliffe is immers een kwelduivel en de schrik van de oceanen. ’t Is ook nooit goed voor onze linkse vrienden.

KvC

Onze naaste buren

4 juli 2019

Uitstap

7

NEDERLAND

Het is heet wanneer ik dit schrijf. U moet dus even wachten om mijn mening te kunnen lezen over het halfbakken klimaatakkoord van het kabinet dat de Nederlandse belastingbetaler deskundig pluimt.

Ze bijten niet Maak deze zomer eens geen dagtrip naar Blankenberge of La Roche. Wees moedig en bezoek een Nederlandse stad. De Nederlanders, zelfs die van boven de rivieren, bijten niet. Vooral tussen 13 juli en 10 augustus is zelfs de Randstad bereikbaar zonder urenlange files.

Natuurlijk beveel ik altijd Leiden aan: Amsterdam zonder de nadelen van het echte Amsterdam met zijn ziekmakende drukte van drugtoeristen en cruise-sloffers.

Maar buiten Leiden is nog zoveel moois te ontdekken.

U moet toch minstens één keer de Sint-Jan in Den Bosch bezoeken en vloeken omdat het huidige Vlaanderen het noorden van Brabant is kwijtgespeeld. Ik beveel kunststeden of mooi bewaard gebleven binnensteden aan als Haarlem, Utrecht en Deventer. Maastricht kent u natuurlijk, maar Den Haag met zijn Binnen- en Buitenhof en zijn prachtige Haagse winkelpassage is ook een must. Al die steden hebben het voordeel dat ze samen met Amsterdam gezellige en uitgebreide winkelwandelstraten bezitten waar gelukkig meer en meer originele winkeltjes te vinden zijn en niet langer uitsluitend Zara’s en H&M’s.

30 miljoen vierkante meter winkelruimte Van winkels gesproken; begin het jaar 2000 groeiden

de bomen tot in de hemel. Gemeentes moedigden meubelboulevards en winkelcentra aan met subsidies en faciliteiten. Van 15 miljoen vierkante meter winkelruimte ging het naar dertig miljoen vandaag. Om iedereen een boterham met beleg te laten verdienen, zouden er ongeveer 50 miljoen Nederlanders moeten zijn. Gevolg: in kleinere steden met minder dan 100.000 inwoners staat ongeveer één op acht winkelpanden leeg door het succes van het internet, de crisis van 2008 en de voorkeur van de Nederlandse shopper die liefst naar een van de grote steden trekt.

Ik ken de huurprijzen in Vlaanderen niet, maar voor een vierkante meter in de Amsterdamse Kalverstraat betaalt men 3.000 euro per jaar. In een kleine stad als Zutphen of Zeist is dat slechts 325 euro. Nederland zou Nederland niet zijn zonder ingenieuze formules. De meterprijs is lager voor een verdieping dan voor de begane grond en voor sommige panden wordt meer betaald voor de oppervlakte vooraan dan voor de ruimte achteraan. Maar in sommige kleinere steden raakt men zelfs de winkelruimte niet aan de straatstenen kwijt. Nederland stikt in het aantal bewoners en heeft dringend woonruimte nodig.

Men zou die winkels kunnen verbouwen, maar dan kent u de Nederlandse bureaucratie en regeltjesmanie niet. In het ook in Vlaanderen bekende Brabantse

Roosendaal probeert men al twee jaar toestemming te krijgen om de bovenverdieping van het vroegere Vroom&Dreesman om te bouwen tot appartementen, maar het is nog niet gelukt wegens bestemmingsplannen en oneindige procedures.

Regenboogzebrapaden Raadpleeg voor een bezoek het internet en kijk naar de parkeermogelijkheden. In veel gemeenten zetelt GroenLinks in een afspiegelingscollege, en deze autohaters proberen parkeren in de omgeving van winkelstraten te saboteren, tot wanhoop van de winkeliers in kleinere steden. De partij stelt buiten Amsterdam niet veel voor, maar haar invloed is buiten proportie.

Groepsdruk om elkaar te overtroeven in deugdzaamheid wordt door GroenLinks gestimuleerd. Dat uit zich door “creatief met asfalt” te zijn. Gemeentebestuurders tonen op veel plaatsen hun bekommernis voor de “inclusiviteit” van homo’s, lesbo’s en de hele rimram. Tilburg heeft bijvoorbeeld een zebrapad van 13 meter lengte in zes lange regenboogkleuren laten schilderen.

Populair zijn ook helemaal in het rood geschilderde kruispunten die zogenaamd op gevaar wijzen. Veel gemeenten laten grote harten schilderen met daarin het cijfer 50. Je schrikt je een hoedje als je dat voor het eerst ziet, vertraagt dan eventjes en hoort het woedende getoeter van de bumperklevende autochtoon die eist dat “die Pelg” eens opschiet.

WILLEM DE PRATER

Lolbroeken

Raadslid (en ex-politieman) Manuel Gonzales zat maandagavond in het stadhuis in bermuda, type jeans met scheuren. Christophe Peeters vond dat ongepast en liet aan de pers weten dat hij de fractieleiders hierover zal aanspreken. De pers maakte er een relletje van en zo werd de kledij van de Gentse gemeenteraadsleden nationaal nieuws. Enkele raadsleden zagen hun kans om op te vallen; ze kwamen de tweede avond “uit protest” poseren in een korte broek.

Manuel zelf zat te puffen en te zweten, stijfdeftig in zijn (wat krap geworden) trouwkostuum. Hilariteit alom. Al bij al toch een wat gênante vertoning van die verkozenen, die niet met hun werk bezig waren maar gewoon met zichzelf.

Moeten gemeenteraadsleden deftig gekleed naar de gemeenteraad komen?

In Gent, waar zelfs socialisten in hemd en vest verschijnen, is dat alvast traditie.

Christophe Peeters heeft een punt als hij zegt dat vrijetijdskledij weinig respectvol is. Waarom dan niet even naar de man in kwestie stappen en hem dat onder vier ogen zeggen? Nu heeft hij, bij de journalisten, iemand uit zijn eigen liberale fractie voor schut gezet. Dat doe je normaal niet, tenzij natuurlijk dat het binnenskamers bij de liberalen nog rommelt.

Natrappers Veli Yüksel stapte vlak voor de verkiezingen van de CD&V over naar de liberalen. De kiezer heeft hem niet beloond.

Hij is geen parlementair meer. Daarmee is de kous af, zou je denken. Niet voor de CD&V. Dat zorgde voor een pijnlijk moment op de gemeenteraad. De liberalen kondigden aan dat Veli vanaf nu bij hun fractie behoort.

Stijn De Ro, fractieleider van CD&V, reageerde met een preek over het huishoudelijk reglement. De raadsleden hadden dat misschien niet goed gelezen of anders niet goed begrepen, beweerde hij. Want dat reglement verbiedt het overstappen naar een andere fractie. Wie weggaat, moet zijn zitje teruggeven aan de partij waarvoor hij verkozen werd. Zijn redenering rammelt aan alle kanten. Hopelijk beseft hij dat zelf. Het was bedoeld als vermaning voor overloper Veli maar ook voor de liberalen waar Veli nu bij zit. Dezelfde liberalen die CD&V binnenloodsten in de meerderheid en aan wie het te danken is dat Mieke Van Hecke zich nu schepen mag noemen. Uit wrok doen mensen domme dingen.

IJdeltuiten Wie twaalf jaar gemeenteraadslid of schepen was in Gent kan de titel van eregemeenteraadslid of ereschepen aanvragen. Dat is goed om de ijdelheid te strelen. Verder geeft het geen enkel voordeel.

Er werden op de raad al een rist eretitels uitgereikt. Allemaal unaniem goedgekeurd (behalve voor het Vlaams Belang, toen de meerderheid zich onthield).

Enkele maanden geleden werd Termont ereburgemeester bij handgeklap.

Niemand uitte een woord kritiek. Ook de PVDA piepte niet over Optima, jachten in Cannes en de “ons kent ons”-netwerken,…

Geert Versnick had minder geluk. De man is nooit veroordeeld en voldeed aan de voorwaarden om de titel te krijgen.

Zijn aanvraag lokte een felle discussie uit.

PVDA schreeuwde moord en brand. Bewijzen dat Versnick iets mispeuterd heeft, hebben ze niet, maar ze haalden dagenlang de krant en brachten Groen in nauwe schoentjes. Die partij is ondertussen zeer bedreven in het bochten maken. De raadsleden van Groen voerden een stukje theater op en stemden dan allemaal voor, op één symbolische onthouding na.

Hopen ze misschien zelf ooit een eretiteltje naast hun naam te mogen schrijven?

Een regeerakkoord van de stilstand PS en Ecolo werken aan een basis van regeerakkoord dan ze aan de rest van het Waals Parlement willen voorleggen. Wallonië moet tegen 2030 een volledige werkgelegenheid kennen, is de ambitie. Maar wie de voorstellen leest zou eerder denken dat men volledige werkloosheid nastreeft. Er wordt een regeerakkoord van de stilstand geschreven.

De enigszins surrealistische toestand in Wallonië blijft aanhouden. Ook al hebben PS en Ecolo geen meerderheid, en al willen cdH en PTB de minderheid niet depanneren, toch wordt er gewerkt aan een basis van Waalse regeerakkoord. Die tekst zou dan moeten helpen om een aantal parlementsleden te overtuigen de PS-Ecolo-as te steunen. Maar zal dit gebeuren? Eigenlijk zal zich aan het einde van de rit een deelname van de liberale MR aan de regering opdringen. Waarnemers van de Waalse politiek zeggen dat momenteel een PS-strategie wordt uitgerold waarbij aan de achterban wordt getoond dat men alles geprobeerd heeft om een regering van linkse krachten te vormen. Uiteindelijk zullen Elio Di Rupo en Paul Magnette hun mislukking moeten toegeven en dan wordt de MR erbij gehaald. Met het risico dat Ecolo afhaakt.

100.000 jobs Vraag is of het embryo van regeerakkoord dan overeind blijft. Laten we uitgaan van wel. Dan ziet het er voor het nog altijd armlastige Wallonië niet goed uit. De PS wil dat het regeerakkoord de basis vormt voor een totale tewerkstelling in Wallonië tegen 2030. Met de huidige werkzaamheidsgraad (63 procnt tegenover 75 procent

in Vlaanderen) is dat een hele opdracht. Dan moeten er honderdduizenden jobs worden gecreëerd in Wallonië.

Dat zal niet gebeuren. En al zeker niet met de beleidskeuzes die PS en Ecolo voorleggen. Het is een regeerakkoord van de stilstand. Of misschien zelfs van de achteruitgang.

Als dit wordt uitgevoerd, zit Wallonië in 2030 dichter bij volledige werkloosheid dan bij volledige tewerkstelling.

De voorstellen van PS en Ecolo hebben een forse groene stempel, en dat zal niemand verbazen. Tegen 2030 moet Wallonië een CO2-arme regio worden. Hoeveel dit zal kosten, is niet duidelijk. Er wordt wellicht richting nieuwe of hogere belastingen gedacht. En de maatregelen die de Waalse samenleving moeten vergroenen zijn slecht nieuws voor de werkgelegenheid. In een regio waar meer dan in Vlaanderen grote afstanden moeten worden afgelegd om naar het werk te gaan, wil men het autogebruik ontmoedigen. Het openbaar vervoer moet gratis zijn voor senioren en jongeren. Het lijkt interessant, maar de TEC (de Waalse DeLijn) is geen valabel vervoersalternatief. De busmaatschappij kwam de voorbije jaren vooral in het nieuws door vele stakingen. Daar komt nog bij dat er niet meer wordt geïnvesteerd in wegeninfrastructuur. Een verkeerde keuze in een regio waar de

MATHILDIS

WALLONIE

wegen al in slechte staat zijn. Bovendien is het fileprobleem er minder groot; investeren in nieuwe wegen was een manier om die troefkaart uit te spelen. Niet dus. Dit groen mobiliteitsbeleid zal banen kosten.

Subsidieverdeling Verder kiest men voor belegen economische recepten, zoals een zoveelste Waalse Marshallplan. Goedbedoeld, maar het komt vooral neer op een systeem van subsidieverdeling. Daarnaast moet de Waalse arbeidsbemiddelingsdienst Forem beter functioneren. Men moet op het vlak van activering van werklozen leentjebuur spelen bij Vlaanderen. Zal dit tot meer private jobcreatie leiden?

Het ziet er eerder naar uit dat allerlei opleidingsprogramma’s zullen worden gelanceerd die niet echt efficiënt zijn. Een bezigheidstherapie. Als er banen bijkomen, zullen het vooral gesubsidieerde jobs zijn. De bestaande oude systemen zoals de “aide à l’emploi” of APE, dat de vorige Waalse regering onder leiding van de MR wou afschaffen, wordt behouden. Er worden opleidingscheques ingevoerd die neerkomen op nieuwe gesubsidieerde banen.

Waar is de aandacht voor de versterking van de economische groei in Wallonië? De regio lijkt vooral een postmoderne commune te zullen worden. Er zijn in Henegouwen al families waar drie generaties lang niet wordt gewerkt. We kunnen daar straks nog een paar generaties bijtellen.

PICARD

8

Actueel

4 juli 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Schaken en schakelen over Iran Beperkt men zich tot de retoriek, dan kleurt een risico-inschatting van de spanningen tussen de VS en Iran vrij donker. Graaft men dieper, dan zijn er meer heldere kleuren. À qui profite le crime? Geen van de twee protagonisten heeft iets te winnen bij een militaire escalatie. Maar wat met de andere belanghebbenden, de Saoedi’s en de Israëli’s op kop? Een stand van zaken.

Van Bismarck werd wel eens gezegd dat de gevaarlijke politiek van harde diplomatie zoals hij die bedreef enkel voor staatslui van zijn kaliber weggelegd was.

Wie over minder vaardigheden beschikt, dreigt er een zootje van te maken. En zo geschiedde. De manier waarop Duitsland bij de Eerste Wereldoorlog betrokken raakte, is een voorbeeld uit een cursus.

Alle verschillen in acht genomen, kan het voorgaande op de Amerikaans-Iraanse spanningen van het moment geprojecteerd worden. Er is goed nieuws: geen van beide partijen wil een gewapend treffen. Anderzijds, de geschiedenis leert dat wel meer oorlogen zijn uitgebroken die niemand wou, wat een en het ander nuanceert. President Trump is, en we zeggen dit zonder cynisme, niet iemand van het kaliber van de “IJzeren Kanselier”. Wellicht komen de Perzische onderhandelaars dichter in de buurt, maar de positie van Teheran wordt dan weer bemoeilijkt door een interne machtsstrijd.

Eenzijdige opzegging Een kleine toelichting van de context. De fameuze kerndeal die Iran nakwam, werd door Trump eenzijdig opgeblazen; overigens een verkiezingsbelofte. Het leert Teheran wat over de betrouwbaarheid van de VS. Men is daar ook niet vergeten welke rol Washington speelde in de putsch van 1953. Evenmin vergeten is de Amerikaanse steun aan Saddam Hoessein tijdens de oorlog met Irak. En net dat Amerika zegt dat het een nieuwe deal wil, en een voorwaarde van nieuwe onderhandelingen is dat Iran alle verplichtingen nakomt uit de oude deal, die datzelfde Amerika eenzijdig opblies. Vervang de betrokken landen met neutrale namen en je hebt een geweldige casus voor een opleiding in onderhandelingstechnieken.

Incidenten begrijpen Er zijn al dan niet verdoken signalen en incidenten die moeilijk geïnterpreteerd kunnen worden.

En precies dat maakt de situatie haast even boeiend als zorgwekkend. Neem nu die aanval op twee tankers in de Straat van Hormuz,

een vaarroute waar één vijfde van alle wereldwijde olietransport langskomt. Men zou er een signaal van Teheran in kunnen zien: wij slaan toe wanneer we dat maar willen op deze strategische plek. Of was dat het werk van anderen, die het beeld van een oorlogszuchtig Iran willen cultiveren? Een van de tankers droeg de Japanse vlag en de aanval vond plaats net op het moment dat premier Abe op diplomatieke zending was in Teheran. Was dit een bewuste kaakslag? Of wou iemand die indruk wekken? Makkelijker te lezen is de beslissing van de Amerikaanse president om slechts licht te reageren op het neerhalen van een drone.

Door een raket van eigen makelij, benadrukte Teheran niet zonder trots. Waar de respons normaal uit bommen en raketten zou bestaan, werd het slechts een bescheiden cyberaanval. Eerder dan mensenlevens sparen, speelde zijn herverkiezing volgend jaar een rol. Was de VS niet meesleuren in een gewapend conflict niet een van de hoekstenen van zijn verkiezing?

Diplomatieke opening Achter de schermen van de diplomatie werd altijd geopperd dat Iran bereid was tot praten.

Het spreekwoordelijk eten van de soep gebeurt nooit aan dezelfde temperatuur als het opdienen. Anders gezegd: tussen de categorische opstelling en de diplomatieke openingen gaapt altijd een kloof. Er bestond zelfs al een piste. Tot Washington besloot enkele prominenten zoals de religieuze leider, daar is hij weer, rechtstreeks en persoonlijk te sanctioneren. Dit doet de deur dicht, klonk het. En toch.

President Rouhani blijft buiten schot, wat de idee doet rijzen dat hier misschien toch een uitweg gelaten wordt. De beslissing bood Trump alvast weer de kans om daadkrachtig over te komen.

“Ik tekende een Presidentieel Decreet”, pronkte hij, een zogenaamd Executive Order. Pro forma, althans, want specialisten merkten op dat er al een eerder bevel getekend werd door Obama waardoor “individuen” of “entiteiten” gelinkt aan het regime in

Teheran ogenblikkelijk bestraft kunnen worden.

Perzisch pragmatisme Hoelang dit allemaal nog kan aanslepen, hangt in belangrijke mate af van de manier waarop Iran de economische gevolgen van de opgelegde sancties kan doorstaan. Vorig jaar kromp de economie met 6 procent. De inflatie zit inmiddels aan 50 procent, maar volgens diplomaten gaat de bevolking er pragmatisch mee om. Afgelopen weekeinde waren er enkele protestoptochten, maar al bij al blijft het vrij rustig. Door hun economie toe te knijpen, dwingen we ze om naar de onderhandelingstafel te komen, is de redenering van Trump. Vandaag is de verzwakking een feit, maar schijnbaar gaan de Perzen nog niet door de knieën.

Klimaat van terreur Wanneer we dit schrijven, maakt het Iraanse persbureau bekend dat het land inmiddels over 300 kilo verrijkt uranium beschikt, een symbolisch gewicht aangezien dit het maximum was dat het nucleair akkoord toeliet. Trouwens, veel maakt het bereiken van die grens niet uit voor het productieproces.

Om en bij een jaar zal het duren voor een eerste kernkop klaar is, in de veronderstelling dat alles dan nog gesmeerd loopt.

Zagen we in het voorgaande de militaire optie te veel over het hoofd? Misschien, maar eigenlijk is dat plaatje relatief eenvoudig.

Uit modellen en simulaties weet men dat enkel bombarderen het kernproces met hoogstens vier jaar zal vertragen. Wil men meer, dan moet het tot een open oorlog en een bezetting van het land komen. Teheran maakte ook al een en ander duidelijk. Doelwitten in Iran raken, betekent dat zij kunnen terugslaan in de hele Arabische wereld én daarbuiten. Kan men zich een kiescampagne inbeelden op een moment dat tientallen Amerikaanse toeristen in, zeg maar, Dubai door een bom om het leven komen? Het gevolg van de escalatie waar die kandidaat DT voor heeft gezorgd? Op minder dan 500 dagen voor de verkiezing is dit een argument met gewicht.

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Niet gecensureerd of geblokkeerd…

De terreurleider Ibrahim Suleiman al-Rubaish kreeg zijn opleiding bij Al Qaida en hij vocht aan de kant van de Taliban in Afghanistan. Hij werd gevangengenomen door de Amerikanen en hij zat vijf jaar in Guantanamo. Toen werd hij op bevel van Obama vrijgelaten en overgedragen aan Saoedi-Arabië, waar hij een zogenaamd deradicaliseringsprogramma moest volgen. Bij de Saoedi’s! Nog absurder dan bij de Belgen! Alsof men zou proberen seksuele delinquenten te laten bekeren door Dutroux.

Men moet een idioot zijn om zoiets te geloven. Al-Rubaish kon samen met elf andere terroristen ontsnappen, en hij dook opnieuw op in Jemen, waar hij een beroemde moefti werd van AQAP, het filiaal van Al Qaida op het Arabisch schiereiland. Zijn preken, propagandavideo’s, fatwa’s en artikels werden onder andere verspreid via het internetmagazine Inspire, het “partijblad” van AQAP. AlRubaish werd in 2015 eindelijk, veel te laat, definitief ‘geradicaliseerd’ met een drone. Maar zijn geest leeft voort. Zijn oproepen tot moord, terreur en heilige oorlog kunnen nog steeds bekeken en beluisterd worden … op YouTube.

Ja, hetzelfde YouTube dat alle islamcritici censureert en van nationaalsocialisme beschuldigt. Trouwens, Al-Rubaish is niet het enige kopstuk van Al Qaida dat postuum nog steeds een forum krijgt op YouTube. Dat geldt voor meer beroemde leiders van Al Qaida, zoals Abu Muab al-Suri, Nasit alWuhayshi en Anwar al-Awlaki. Zou Trump niet een drone op Maharek Al-Zuckerbergi kunnen afsturen om daar een einde aan te maken?

Mensensmokkelaarster De media maakten groot misbaar over de arrestatie van Carola Rackete, de Duitse vrouwelijke kapitein van het schip Sea-Watch 3, van de gelijknamige ngo, die onder het mom van humanitaire hulpverlening meewerkt aan het binnensmokkelen van zwarte en islamitische kolonisten in Europa. Ook de Duitse politici, zelfs minister van Buitenlandse Zaken Heiko en bondspresident Steinmeier, spuwden hun gal over de Italianen uit. “Reddingsacties zouden niet gecriminaliseerd mogen worden!” Dat was de algemene teneur. Dat is absoluut leugenachtig, want daar gaat het niet om.

Ngo’s mogen zoveel mensen uit zee opvissen als ze willen, maar ze moeten die daarna terugbrengen naar hun vertrekhaven. Niet naar Europa. Als ze dat wel doen, zijn ze geen redders meer, maar mensensmokkelaars. Dààr gaat het om. Bovendien werd Rackete niet alleen gearresteerd omdat zij zonder toelating van de autoriteiten met veertig illegalen de haven van Lampedusa was binnengevaren, en dat zou al reden genoeg zijn.

Maar wat de media niet meldden: de Sea-Watch 3 had bij het binnenvaren van die haven opzettelijk een politieboot geramd.

Uitverkoop Westerse politici denken bijna nooit verder vooruit dan de volgende verkiezingen. De Chinezen denken in decennia en generaties, en soms in eeuwen. Zij zijn meesters in behoedzame infiltratie. Ze pikken heel geleidelijk onze technologische kennis in, zowel burgerlijke als militaire, en ze installeren tegelijk overal spionage- en sabotagesoftware. Soms beuken zij er meedogenloos op los, zoals op de Tibetanen, de studenten op het Tienamenplein, de Oeigoeren

of de vreedzame aanhangers van Falun Gong. In de natuur wordt soms ook gebeukt, bij aardbevingen, vulkaanuitbarstingen en tsunami’s, maar de grootste veranderingen ontstaan geleidelijk.

Erosie slijpt valleien als de Grand Canyon uit, met druppels die een steen uithollen. Zo werken de Chinezen het liefst, met een strategie die op erosie lijkt, en die zo langzaam werkt dat het heel lang onopgemerkt blijft. Tot het te laat is.

Maar soms, heel uitzonderlijk, halen ze in één klap volkomen openlijk hun buit binnen. Dat gebeurde onlangs in de Amerikaanse staat New Jersey, waar Ryder University een van haar campussen met huid en haar verkocht aan het Chinese bedrijf Beijing Kaiwun Education Technology, dat beloofd heeft veertig miljoen dollar in die campus te investeren en nog eens zestien miljoen in de rest van de universiteit. Nee, de politici, academici en media verkopen ons echt niet alleen aan de moslims, maar aan iedereen die genoeg geld op tafel legt. Al doen ze het meestal discreter dan de bestuurders van Ryder University.

Anti-Russisch protest Het beleid van de Georgische regeringspartij “Georgische Droom” had al tot grote ontevredenheid geleid, en de persoonlijkheid van de partijleider, de miljonair Ivanishvli nog meer.

Maar de rechtstreekse aanleiding voor de huidige massale protesten, die al dagen aanhouden, lag niet daar. Het begon toen in het Georgische parlement een vergadering werd gehouden van de Interparliamentary Assembly on Orthodoxy, die afgevaardigden telt uit 25 landen, waaronder Georgië, Armenië, Oekraïne, Rusland, Wit-Rusland en de VS. Niemand had daar bezwaren tegen. Maar de bom barstte toen het Russische parlementslid Sergei Gavrilov plaatsnam op de stoel van de voorzitter van het Georgische parlement om de genodigden toe te spreken. Eerst verlieten de parlementsleden van de oppositie de zaal, daarna begonnen ook vele verkozenen van de meerderheid te protesteren. Men probeerde de zaak te sussen door te stellen dat het om “een protocolfout” ging, maar de geest was uit de fles. Tienduizenden woedende mensen probeerden het parlement te bestormen. De protesten waren niet georganiseerd door politieke partijen, al namen er wel veel politici aan deel. De oproerpolitie gebruikte rubberkogels, traangas en waterkanonnen. De oorzaak lijkt misschien onbenullig, maar Gavrilov was de ideale figuur om de oude wonden over de Abchazische Oorlog (1992-1993) en de Russische invasie in Georgië (2008) weer open te rijten. Veel manifestanten droegen T-shirts met de slogan “Russia is an occupier”. Of Gravilov in 1992 en ’93 zelf, samen met de Abchazen, heeft meegedaan aan de gevechten en de etnische zuiveringen van Georgiërs is niet zeker. Hij ontkent dat. Tijdens en na die oorlog werden 30.000 Georgiërs in Abchazië vermoord en 250 000 op de vlucht gedreven.

Gavrilov heeft de Abchazen zeker wel politiek gesteund en hij heeft in de Doema vóór de afscheuring van Abchazië gestemd. Die afscheuring is er gekomen, de onafhankelijkheid niet. Abchazië wordt nu rechtstreeks vanuit Moskou bestuurd. Gavrilov is geen lid van Poetins partij Verenigd Rusland, maar wel van de Russische communistische partij. Hij beweert dat hij tegelijk een militante orthodoxe christen is. We weten niet of hij nog meer tekenen van schizofrenie vertoont.

Het nabije buitenland

4 juli 2019

NICOLAS SARKOZY BLIKT TERUG Oud-president Nicolas Sarkozy publiceert zijn officieuze memoires. In “Passions” blikt hij terug op zijn loopbaan tot hij in 2007 het Élysée binnenstapte. Het boek bestaat vooral uit analyses van politieke medestanders en rivalen.

Een politicus die een boek schrijft, heeft meestal twee mogelijke plannen. Ofwel is dit de aanzet voor een terugkeer in de politiek, ofwel een afscheid. “Passions” (Éd. L’Observatoire, 358 bladzijden) mag volgens Nicolas Sarkozy niet het etiket memoires of autobiografie krijgen, terwijl het wel degelijk politieke herinneringen zijn. Het specifieke aan het boek is dat Sarkozy zijn licht laat schijnen op individuele personen die hij tijdens zijn loopbaan heeft ontmoet. En de portretten die hij van hen maakt zijn soms scherp, soms onthutsend, maar ook grappig. Beginnen we meteen met erop te wijzen dat de huidige president, Emmanuel Macron, amper voorkomt in het boek.

Op zich niet zo bijzonder. Tenslotte gaat het boek over de periode tussen het begin van Sarkozy’s carrière in 1975 en de aanvang van het presidentschap in 2007. Wel is er aandacht voor Brigitte Macron, een vrouw waar Sarkozy naar eigen zeggen ‘veel respect’ voor heeft.

Dat het huidige staatshoofd geen belangrijke rol speelt in het boek is gezien de politieke actualiteit niet onbelangrijk. De partij van Sarkozy, Les Républicains, is sinds de Europese verkiezingen een stuurloos schip. Met goed 8 procent presteerde de partij ondermaats. Een tweespalt dreigt. Een deel van de kaders kijkt richting Emmanuel Macron. Een klein deel denkt aan een alliantie met het Rassemblement National van Marine Le Pen. En dan is er nog Marion Maréchal, haar nicht. Die werkt

Si la France m’était contée aan een eigen beweging die verschillende rechtse krachten moet verzamelen. Nicolas Sarkozy heeft in de interne strijd nog geen keuze gemaakt, maar hij neigt wel in de richting van de aanhangers van een deal met Macron. Een mogelijke concurrent voor de president is Sarkozy vooralsnog niet. Als het voormalige staatshoofd in de ring stapt - in 2022 zal hij 66 jaar zijn - dan is het enkel als Macron geen rol van betekenis meer kan spelen. Daar ziet het niet naar uit, maar Sarkozy blijft een factor van belang in de Franse politiek. In de peilingen behoort hij al dertig jaar tot de meest populaire politici. Ook al was er vaak een aversie voor de hyperkinetische man, Fransen kijken graag naar een politicus met een zekere staat van dienst.

De haat voor Fillon Dat is ook het voordeel van Sarkozy. Hij draait lang genoeg mee. Hij kent niet alleen de huidige generatie politici, hij heeft ook een goed zicht op de oude garde. President François Mitterrand was een “cynicus, zelfs in de manier waarmee hij omging met de dood”.

En dan is er natuurlijk Jacques Chirac. Die beschouwde Sarkozy altijd als de zoon die hij nooit had. Tot Sarkozy bij de presidentsverkiezingen van 1995 voor grote rivaal Édouard Balladur koos. Chirac was volgens Sarkozy fin de carrière. Chirac won de presidentsverkiezingen echter toch, dankzij een linkse campagne, en Sarkozy keerde met hangende pootjes terug.

Daarna was de relatie tussen beiden vaak complex en vijandig. Chirac zag Sarkozy liever niet als president. Hij duwde zijn eigen vertrouweling, Dominique de Villepin, als tegenstander de ring in, maar machtspoliticus Sarkozy was sterker. Sarkozy schrijft minder negatief over Chirac dan verwacht. Hij vindt

SLIJK DER AARDE Geld doet de wereld draaien. De Noord-Ierse Democratic Unionist Party (DUP) komt met het voorstel om miljoenen van de overleden dictator Kadhafi te schenken aan (nabestaanden van) IRA-slachtoffers.

Het Europees fraude-agentschap heeft ondertussen interesse in Nigel Farage. Jeremy Hunt en zijn rivaal Boris Johnson krijgen dan weer het verwijt het Verenigd Koninkrijk te willen veranderen in een belastingparadijs.

Politiek draait om macht en macht draait om geld. De protestantse DUP, de Noord-Ierse partij die de Conservatieve regering in Londen officieel nog steeds gedoogsteun geeft, komt met een opvallend voorstel. Rijkdommen gelinkt aan de vermoordde Libische leider Kadhafi zouden aangewend moeten worden om IRA-slachtoffers te vergoeden.

Kadhafi en de belastingen Van de DUP is geweten dat zij een hekel heeft aan de Ierse Republikeinen en dito katholieken. Het vroegere bloedvergieten wordt regelmatig - te pas en te onpas - opgerakeld door de DUP. Het was onder andere Kadhafi die destijds wapens leverde aan het Iers Republikeins Leger. We spreken dan over de tachtiger jaren, toen de zogenaamde ‘Troubles’ het Ierse eiland in hun greep hielden.

De Britten hebben sedert de dood van Kadhafi voor ongeveer twaalf miljard pond (13,4 miljard euro) aan kapitalen en bezittingen van het vroegere Libische regime de facto geconfisqueerd. De belastingdienst kon gedurende de laatste drie jaren alleen al voor zo’n 17 miljoen pond (19 miljoen euro) aan taksen heffen op deze ‘bevroren’ kapitalen. Het was Nigel Dodds, parlementslid voor DUP te Westminster, die de kat de bel aan bond.

Farage en de brief Over belastingen gesproken. Nigel Farage, leider van de Brexit Party, dreigt met de Europese belastingautoriteit in aanraking te komen. Uitgelekte documenten - die onder andere ingekeken werden door journalisten van The Independent en naar buiten gebracht werden door Channel4 - tonen aan dat een disciplinaire commissie bij de Europese Unie Farage wil doorverwijzen naar het anti-fraudeagentschap OLAF. Farage zou meer dan vierhonderdvijftigduizend pond (503.000 euro) aan giften ontvangen hebben van Arron Banks. Deze geldbedragen zou hij niet aangegeven hebben bij de diensten van de EU. Banks is een persoonlijke vriend van Farage en al jaren geldschieter van allerlei pro-Brexit initiatieven, waaronder de ‘Leave Means Leave-campagne’ en de Brexit Party. Het geld zou gebruikt zijn voor reisjes naar de Verenigde Staten, een persoonlijke chauffeur voor Farage alsook voor de huur van een woonst in Chelsea.

Twee kemphanen Intussen zijn Boris Johnson en Jeremy Hunt nog steeds in een onderling gevecht verwikkeld. Op 22 juli zal geweten zijn wie

RICINE, STAALKABELS EN BETONBLOKKEN In Düsseldorf loopt momenteel een proces tegen een IS-echtpaar dat een aanslag met een biologisch wapen had voorbereid. Het koppel had met geïmproviseerde middelen en op internet aangekochte ricinuszaden genoeg ricine geproduceerd en in een bom verwerkt om in theorie 13.500 mensen te doden.

In de praktijk zou dat veel minder zijn geweest. Experts schatten het waarschijnlijke aantal slachtoffers op ongeveer honderd, maar het is de intentie die telt. De terroristen waren geen nazi’s, maar moslims, dus de media hadden niet veel belangstelling voor de zaak. De mannelijke terrorist is Sief Allah Hammami, een dertigjarige Tunesiër die al in zijn vaderland een aanhanger van IS was. De vrouw, Yasmine H., is dertien jaar ouder. Ze is een Duitse die zich in 2004 tot de islam bekeerde.

Ze had al vijf kinderen van verschillende mannen toen ze op internet op zoek ging naar een gelijkgezinde islamitische partner. Een Tunesische tussenpersoon bracht haar in 2014 via Facebook in contact met Sief Allah, een straatverkoper, die geen vast werk had. Beiden waren toen al islamitische fanatici.

Gekend, maar ongemoeid gelaten Ze trouwden in 2015 in Tunesië en in 2016 kwam Sief Allah Hammami legaal naar Duitsland in het kader van de wet op de familiehereniging. Men kan zich afvragen waarom die twee islamitische tortelduifjes niet geborgen in de schoot van de islam bleven, in het islamitische Tunesië, en waarom zij absoluut tussen de onreine, ongelovige en racistische Duitse honden wilden leven. Of was er in Duitsland misschien een groot tekort aan straatventers, en kreeg Sief Allah een aantal prachtige jobs aangeboden? De wet op gezinshereniging leidde hier tot de vorming van een terroristische cel. Het echtpaar was actief in een chatgroep die in de Duitse media ‘Wölfe des Islamischen

De zwakke Hollande Over François Hollande kan hij weinig positiefs zeggen. Dat Hollande zichzelf als een ‘normale president’ zag, was volgens Sarkozy belachelijk en toonde de zwakte van de bewoner van het Élysée. “In Frankrijk moet het staatshoofd monarchale allures hebben.” De ex van Hollande, Ségolène Royal, was de tegenstander van Sarkozy tijdens de presidentsverkiezingen van 2007. Hij noemt haar dom. Over vrouwelijke politici is Sarkozy trouwens duidelijk: ze gaan over lijken, meer nog dan mannelijke collega’s. Over de vrouwen in zijn leven zegt Sarkozy dat zijn huidige echtgenote, Carla Bruni, “de liefde van zijn leven is”. Van zijn vorige wederhelft, Cécilia, “had hij veel vroeger moeten scheiden”. Het koppel ging kort na de verkiezing van Sarkozy tot president uiteen.

SALAN

ENGELAND de nieuwe partijleider van de Conservatieven wordt en bijgevolg de rol van Prime Minister op zich mag nemen. Ondertussen zwelt de kritiek aan ten overstaan van de belastingplannen van beide conservatieve heren. Vooral vanuit linkse hoek valt te horen dat zowel Johnson als Hunt het Verenigd Koninkrijk willen omvormen tot ‘een kapitalistische hel’.

Zo wil Johnson verschillende havens in het oosten van het VK vrij van importheffingen maken. Deze vrijhavens worden vaak gebruikt, zoals elders in de wereld, om luxegoederen, zoals kunst en antiek, te verschepen en gratis in te voeren. Met deze maatregelen zouden de rijken bevoordeeld worden, zo luidt de kritiek. Monaco, Shanghai en Singapore zijn enkele voorbeelden van vrijhavens die reeds bestaan.

Het Britse ‘Institute for Fiscal Studies’ rekende de plannen van Johnson en Hunt door. Hun programma zou juist zorgen voor een hogere lastendruk en meer publieke schulden, zo blijkt. Zo wil Johnson de hoogste belastingschijf laten ingaan vanaf tachtigduizend pond inkomen op jaarbasis, momenteel ligt deze grens op vijftigduizend pond.

Jeremy Hunt van zijn kant wil dan weer de belastingen voor ondernemingen sterk doen dalen (namelijk tot 12,5 procent).

Hierdoor zou de vennootschapsbelasting even laag worden als die in de Ierse Republiek. Dit moet de competitiviteit van Groot-Brittannië ten goede komen. Economen berekenen dat de Britse schatkist hierdoor meer dan 13 miljard ponden op jaarbasis misloopt, omgerekend zo’n 14,5 miljard euro. De mogelijke terugverdieneffecten worden hier echter niet mee in rekening genomen.

De twee kemphanen staan hoe dan ook voor een zware opdracht. De toekomstige regerings- en partijleider moet immers een Brexit bekomen. Gebeurt dit niet, dan blijft van de Conservatieve Partij binnenkort electoraal niets over.

LVS

Bei uns in Deutschland

Staates in Europa’ werd genoemd. Ze probeerden verschillende keren naar IS-gebied in Syrië te reizen, eerst met alle vijf de kinderen, daarna ieder afzonderlijk, maar dat mislukte telkens.

Zoals de meeste mislukte Syriëgangers werden zij echter niet gearresteerd, wat een ernstige beleidsfout is. Wie wordt onderschept terwijl hij naar het kalifaat wil afreizen, zou automatisch als terrorist gearresteerd en gevangengezet moeten worden.

Die kritiek geldt overigens niet alleen de Duitse overheid.

Alle Europese landen maken dezelfde fout. Soms trekken ze alleen de paspoorten van zo’n kalifaatgangers in, met als enig resultaat dat de aspirant-moordenaars in eigen land blijven. Via de app Telegram kregen Sief en Yasmine een voorstel van IS, om een aanslag in Duitsland te plegen. Zij gingen daar allebei gretig op in, en ze werden bij de productie van de ricine en de bouw van de bom voortdurend via internet bijgestaan door een begeleider van IS. Het Bundesamt für Verfassungsschutz (BfV) en de Duitse politie- en inlichtingendiensten hadden al die tijd niets in de gaten. Hadden ze het misschien te druk met het observeren van ‘rechtse extremisten’?

Ze werden pas wakker nadat de CIA hen had gewaarschuwd.

De Duitsers hadden de bestellingen van massa’s ricinezaden en bijbehorende chemicaliën op internet niet opgemerkt. De Amerikanen wel. Pas toen kwam het BfV in actie. De aanslag kon in extremis verijdeld worden. Een bedankje aan de Amerikanen kon er niet af, officieel toch niet. De Duitse media en politici bleven even hard op Trump schimpen als tevoren. Ze verwezen niet één keer naar de islam als drijvende ideologische kracht achter deze terroristen. Hoe anders is het als rechtsen of nazi’s van een aanslag verdacht worden…

Treinjihad In 2018 werd een Irakees gearresteerd die ervan verdacht

FRANKRIJK

hem zelfs sympathiek. Wellicht wil Sarkozy niet op een ambulance schieten. Ex-president Chirac, nog altijd zeer populair, is zwaar ziek.

Anders gaat het wanneer Sarkozy het over zijn eerste minister François Fillon heeft. De mislukte presidentskandidaat van Les Républicains in 2016 is “schijnbaar kalm, maar gevaarlijk.

Zijn mentor Philippe Séguin zei me: hij zal je verraden. Ik heb hem vijf jaar als minister gehouden omdat hij alles uitvoerde wat ik zei.” Nadat Sarkozy in 2012 de presidentsverkiezingen had verloren tegen de socialist François Hollande, veranderde alles. Fillon zou het Élysée hebben aangeraden om snel een onderzoek te starten naar een aantal onverkwikkelijke financiële dossiers (zwart geld, campagnefinanciering door de Libische dictator Khadaffi,…) waar Sarkozy bij betrokken was.

Right or wrong Afgelopen weekeinde bracht hij de miljoenen aan belastinginkomsten ter sprake in de krant The Sunday Telegraph: “Als we wachten tot er een politiek akkoord gesloten wordt met Libië, dan ben ik bang dat vele slachtoffers en hun nabestaanden geen penny zullen ontvangen. Deze slachtoffers zijn gestorven en hun nabestaanden hebben nooit enige vorm van compensatie ontvangen.” Vraag is of een belastingheffing op bevroren geldbedragen wel legaal is. Eerder veroordeelde de Verenigde Naties België, omdat Didier Reynders ‘bevroren’ kapitalen ‘ontdooid’ zou hebben via belastingheffingen.

9

DUITSLAND werd een staalkabel over de spoorlijn tussen München en Nürnberg te hebben gespannen. De kabel beschadigde de voorruit van een hogesnelheidstrein. De Duitse politie beweerde met dierlijke ernst dat zij ‘geen zekerheid over de motieven achter de aanslag’ had. De methode van de staalkabel werd nochtans door IS aanbevolen en met dodelijk succes toegepast tegen fietsers en motorrijders.

Het was ook niet de enige aanslag op passagierstreinen. In december van hetzelfde jaar ontdekte de Oostenrijkse politie cementblokken op de sporen. Vlakbij werd een vlag van IS gevonden en een tekst in het Arabisch, waarvan de inhoud niet bekend werd gemaakt. In juni van dit jaar kwam de ‘treinjihad’ in een nieuwe fase. Geen cement meer, maar beton. In Sleeswijk-Holstein reed een hogesnelheidstrein in op een aantal betonblokken van 80 (!) kilo, die op de sporen waren gelegd.

De daders werden niet gevonden, en kort daarop legden ze in dezelfde omgeving weer betonblokken op de rails. Er vielen bij de treinjihad in Duitsland nog geen dodelijke slachtoffers.

Nog niet…

Op armlengte houden Herinnert u zich de Keulse burgemeester Henriette Reker, die in het fatale jaar 2015 werd neergestoken tijdens haar verkiezingscampagne? Dezelfde die de duizend aanrandingen in Keulen in de doofpot trachtte te stoppen en daarna vrouwen het waanzinnige advies gaf potentiële aanvallers ‘op een armlengte afstand te houden’? Ja, die dus. Ze kreeg opnieuw doodsbedreigingen. Ach, waarom maakt men zich daar zo druk over? Iemand met haar geniale inzichten inzake zelfverdediging heeft toch geen politiebescherming nodig? Zij kan een eventuele moordenaar toch gewoon ‘op een armlengte afstand houden’?

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

4 juli 2019

MEDIALAND

FILM volgens bijzonder verontwaardigd te reageren als Farage daar dan kritiek op uit.

Zo mocht de komiek Jo Brand begin juni op BBC Radio 4 “grappen” dat het toch een beetje onnozel is om milkshakes naar onprettige figuren te gooien als je evengoed batterijzuur kan gebruiken. Niet bepaald een onschuldige grap, dunkt ons, omdat Farage niet zo lang geleden een milkshake over zich heen heeft gekregen, en aanvallen met zuur jammer genoeg niet ongewoon zijn in het Verenigde Koninkrijk. De producers veinsden dat ze de commotie rond de uitspraak van Jo Brand niet snapten.

Eind juni was het dan de beurt aan Channel 4, waar in de komische show “Year of the Rabbit” een rechts politicus met de naam Neil Fromage tijdens een anti-immigratietoespraak in het hoofd geschoten wordt. Opnieuw: geen onschuldige grap, maar ook bij Channel 4 doen ze alsof ze zich van geen kwaad bewust zijn. Maar als dit allemaal humor moet voorstellen, vragen we ons af wanneer we op Channel 4 eens een komische scene zullen te zien krijgen waarin de linkse politicus Jonathan Torbyn neergeschoten wordt. Of is dat dan niet even “grappig”?

Wil Google Trumps herverkiezing dwarsbomen?

Behalve bij onze zusterpublicatie SCEPTR las u er niets over in de Vlaamse pers: uit een video gelekt door Project Veritas zou moeten blijken dat Google er alles aan wil doen om een nieuw “2016” te verhinderen. De video werd opgenomen tijdens een informeel gesprek op restaurant tussen Jen Gennai, hoofd van “Verantwoordelijke Innovatie” bij Google, en enkele jonge vrouwen waarvan zij dacht dat zij “jonge gekleurde vrouwen in tech” vertegenwoordigden. Tijdens het gesprek zegt ze niet expliciet dat Google de herverkiezing van Donald Trump wil dwarsbomen, maar refereert ze alleen maar naar “2016”.

In een verklaring achteraf, als reactie op de publicatie van de video, zegt ze dat ze daarmee alleen maar buitenlandse inmenging in de verkiezingscampagne bedoelde. Vraag is echter, of Google even gebeten zou zijn om een nieuwe uitgave van “2016” te verhinderen, als zulke buitenlandse inmenging een Democratische president had opgeleverd.

Overigens, Trump is niet de enige presidentskandidaat die bij de technologiegigant slecht in de markt ligt.

Tijdens het gesprek zegt Jen Gennai dat ze de Democratische kandidate Elizabeth Warren in principe wel ziet zitten – ze behoort tot de linkervleugel van de Democratische Partij, of wat dacht u? – maar dat ze wel vreselijk verkeerd geïnformeerd is. Elizabeth Warren is namelijk één van de kandidates die er openlijk voor uitkomt dat het tijd wordt om de monopolies van technologiebedrijven zoals Google, Facebook en Apple te breken, desnoods door de bedrijven onder dwang te splitsen. De opdeling van het Bell-systeem begin de jaren tachtig, waarbij een almachtige telefoonmaatschappij opgedeeld werd in kleinere regionale maatschappijen om de concurrentie te verbeteren, is daarbij dé referentie voor wie zich ergert aan de monopoliepositie van de grote technologiebedrijven. Het is duidelijk: bij Google zien ze de volgende Amerikaanse presidentsverkiezingen met een klein hartje tegemoet.

Twitter zet “foute” tweets van politici in de hoek Afgelopen week kondigde Twitter aan dat het “foute” tweets van bekende politici in het vervolg anders zal behandelen. Tot nu toe werden tweets die indruisten tegen de regels van Twitter in principe verwijderd. Maar voor politici als Donald Trump was dat toch problematisch. Stel je voor dat Twitter inderdaad een tweet van Trump zou verwijderen, dan zou dat al snel een kleine storm kunnen opwekken, waardoor de tweet nog meer aandacht zou krijgen dan al het geval zou geweest zijn. Minder bekende politici daarentegen werden wel door Twitter aangepakt: hun tweets werden verwijderd, en hun account kon geblokkeerd tot zelfs verbannen worden.

De nieuwe aanpak van Twitter zal nu zijn dat “foute” tweets een melding zullen krijgen, die aangeeft dat de betrokken tweet tegen de regels van het platform ingaat.

Gebruikers zullen dan verder kunnen klikken om de tweet alsnog te bekijken. Volgens Twitter is dit nodig, omdat het algemene publiek er belang bij heeft te kunnen nakijken wat een bekend politicus op Twitter publiceert.

We vragen ons af hoe dat in de praktijk precies zal verlopen, wanneer Trump een tweet de wereld instuurt die niet naar de zin is van Twitter. We vragen ons tevens af of een politicus zo’n tweet met een waarschuwing nog zal kunnen verwijderen, of zal het dan in het belang van het publiek zijn dat die tweet toch blijft staan? En wat als op Twitter een storm opsteekt tegen zo’n waarschuwing?

Gaat Twitter dan ook zijn excuses bij zo’n tweet plaatsen, als het de waarschuwing weer intrekt? Dat worden nog interessante tijden. We kijken er al naar uit wanneer Twitter voor de eerste keer zal proberen zo’n waarschuwing uit te delen aan Donald Trump!

Britse media en Nigel Farage Het zal de lezer wellicht niet verbazen dat niet alle Britse media tuk zijn op Nigel Farage, de leider van de Brexit Party. Toen het Britse parlementslid Jo Cox drie jaar geleden neergestoken werd door iemand met mentale problemen, was elke Brexit-voorstander meteen moreel medeverantwoordelijk voor de moord, wegens het “scheppen van een hatelijke sfeer”. Maar vandaag mogen tegenstanders van de Brexit nauwelijks verholen oproepen tot een moordaanslag op Nigel Farage, om ver-

Wat als Superman kwaadaardig was?

Dat is een vraag waar “Guardians of the Galaxy”-regisseur David Yarovesky en producent James Gunn antwoord op geven in hun superheldenhorrorfilm “Brightburn”. Het scenario van de film, die een compleet nieuw genre op de kaart zet, werd geschreven door Gunn’s broer Brian en hun neef Mark.

Zomerse verslaggeving Tenzij u verleden week afkoeling zocht in een diepe grot, weet u dat er over het hele continent warmterecords gesneuveld zijn. Zulke warmtegolven, en zeker hittegolven, hebben in de media een vast repertoire, vooral dan in de teeveejournaals. U weet wel: een terrasje hier, een ijssalon daar, een sfeerbeeld vanop een strand aan de kust of in het binnenland, een interview met iemand die vindt dat het deze keer toch wel echt heel warm is, en als afsluiter iemand die een aanloop neemt en een “bommetje” in het zwembad doet. Makkelijk zat. Het vraagt amper moeite, en je maakt er al snel een paar minuten mee vol.

Zouden de journalisten in hun kluis een script voor die zomerse verslaggeving bewaren, dat ze elk jaar opnieuw opdiepen? Of vinden ze elk jaar onbewust opnieuw het warm water (of de warme lucht?) uit? We weten het natuurlijk niet, maar we zijn lang niet de enigen die opgemerkt hebben dat het stramien voor de verslaggeving elke zomer ongeveer hetzelfde is. Een journalist uit Eindhoven had dit ook opgemerkt, en had het zich gemakkelijk gemaakt door gewoon beelden uit het archief op te vissen.

Maar dan wel gekaderd als een humoristisch stukje om de draak te steken met de verslaggeving. Een verfrissend stukje televisie, maar het zou geen kwaad kunnen als men op de nieuwsredacties eens doordenkt op dit stukje. Want de vraag is terecht: wat hebben we eigenlijk aan dat soort nieuws en de uitgebreide verslaggeving rond een beetje zomerse warmte?

Fake news: “Sommarøy wil de tijd afschaffen” Misschien las u het in de krant of op internet onder de rubriek “ook dat nog”, enkele weken geleden: het Noord-Noorse eiland Sommarøy wou de tijd officieel afschaffen, en op die manier de eerste tijdloze gemeenschap worden. Het eiland ligt boven de poolcirkel, en midden in de winter of midden in de zomer heb je hoe dan ook geen tijdsbesef ook al kijk je uit het raam. Het zou ook betekenen dat iedereen voortaan zou kunnen werken wanneer hij wil, en zolang hij wil.

Het nieuwsje ging in sneltreinvaart de wereld rond, en dook ook in de “grote” media op. Alleen blijkt nu dat er van dat nieuws niets aan was. Dit was namelijk een prstunt, opgezet door het overheidsbureau “Innovatie Noorwegen”, om de aandacht te trekken op Noord-Noorwegen als vakantiedoel. Probleem is echter, dat uit de persmededeling niet af te leiden viel dat het louter om een reclamestunt ging, en dat je dus gerust kan stellen dat een Noorse overheidsdienst bewust “fake news” de wereld rondstuurde. U begrijpt dat het voor enige opschudding zorgde, zowel bij de Noorse pers als in politieke kringen in Oslo. De Scandinavische vliegtuigmaatschappij SAS zei alvast als reactie meteen alle samenwerking met Innovatie Noorwegen op.

We denken niet dat veel mensen ernstige schade opgelopen hebben als gevolg van dat valse nieuwsbericht, maar het toont wel aan dat reclamejongens en -meisjes in al hun creativiteit al eens danig over de schreef durven te gaan.

We kennen allemaal het verhaal van Superman. Buitenaardse baby stort neer op aarde, wordt opgevoed als mensenbaby met de naam Clark Kent en blijkt jaren later over bovenmenselijke krachten te beschikken. Zo is Kent buitengewoon sterk en onoverwinnelijk, totdat ze zijn enige zwakte ontdekken, een kristal van zijn eigen planeet. Gelukkig besluit Kent zijn krachten in te zetten om goed te doen en de mensheid te ontdoen van het kwaad. Maar, wat als Superman eigenlijk naar de aarde was gestuurd om de mensheid te vernietigen?

Bloeddorstige twaalfjarige Maak kennis met Brandon (Jackson A. Dunn). Als baby met zijn ruimteschip neergestort op aarde, in het kleine plaatsje Brightburn, en onder de hoede genomen door Tori en Kyle Breyer (Elizabeth Banks en David Denman), die hun kinderwens niet vervuld kregen, tot Brandon plots aan de horizon verscheen.

Als Brandon bijna twaalf is, ontdekt hij dat hij superheldenkrachten heeft. Vrijwel meteen besluit hij die krachten in te zetten voor slechte dingen; te beginnen met het verwonden van zijn klasgenootje dat zijn liefde niet beantwoordde. Stapsgewijs begint hij bloeddorstig de mensen om hem heen af te maken, ook zijn familie. Natuurlijk kan daarbij geen superschurkenpak ontbreken. Zo zien we Brandon bij zijn eerste moord al meteen verschijnen in een flashy pakje, inclusief cape en masker.

In de superheldensetting zou de premisse van “Brightburn” nog best kunnen werken. Het idee dat iemand met superkrachten niet perse de goede kant kiest, is voor veel liefhebbers van het genre interessant. Maar in mijn opinie slaat “Brightburn” heel wat missers, onder meer door de keuze van de makers om er een slasherfilm van te maken. Het combineren van de twee genres heeft als resultaat dat beide filmlijnen niet goed uitgediept worden, waardoor alles in de film heel oppervlakkig blijft. Er wordt vooral teruggegrepen naar de genreclichés, zoals het kostuum van Brandon en de uitermate voorspelbare schrikmomenten.

Hadden de makers ervoor gekozen er een psychologische horrorfilm van te maken, dan was Brandons voorkomen genoeg geweest om de kijker de stuipen op het lijf te jagen en had hij ook geen superschurkenoutfit nodig gehad.

Helaas slaat “Brightburn” als horrorfilm ook compleet de plank mis. Er was geen enkele scène die mij op het puntje van mijn stoel liet zitten, noch mijn hart sneller liet kloppen. De schrikmomenten zijn op één hand te tellen, en verlopen volgens hetzelfde klassieke ritme: de camera volgt de superschurk, en dan gaat het licht uit, en wanneer het terug aangaat is hij plots verdwenen, waarna hij uit het niets ineens angstaanjagend dichtbij staat en zijn prooi aanvalt… Klinkt bekend?

Opening voor een vervolg Brandon zou uiteraard geen superschurk zijn als hij niet, net als Superman, een zwakte zou hebben. Die wordt in het verhaal geïntroduceerd, maar helaas zonder resultaat. Dat zou zomaar kunnen betekenen dat al een vervolg gepland staat, en daar zit de wereld denk ik echt niet op te wachten. Leuk geprobeerd, Gunn-mannen, maar niet alle vragen hoeven beantwoord te worden. Niet de moeite waard.

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

4 juli 2019

11

Mathieu Zana Etambala

“Afrika bloeit zalig open, Congo klapt verder dicht” Mathieu Zana Etambala is van hier en van ginder. Zijn identiteit als Congolees, Zwevezelenaar (Wingene), Vlaming en Belg maakt de historicus tot een ingewijde van zijn geboorteland en Afrika. Hij schrijft aan een derde boek over Congo. Een poging om de geschiedenis van de Europese bezetting van Centraal-Afrika te verfijnen. In de betrekkingen tussen België en Congo is er meer dan roofkunst, de afkeer van blanken die nu witten moeten heten, gejammer over slachtofferschap en de puur negatieve kijk op de kolonisering. In 2020 zijn onze wegen zestig jaar gescheiden.

Aan de telefoon schalt de lach van Mathieu Zana Etambala na de vraag of een afspraak om negen uur in het AfricaMuseum niet te vroeg is: “Neen, neen, ik ben een West-Vlaming en arriveer hier dikwijls om zeven uur op kantoor.” De lachebek is zwart als roet. Vanaf zijn zevende woonde hij bij een pleeggezin in Zwevezele zodat hij een, wat men vandaag lovend noemt, ‘gelaagde identiteit’ heeft: Congolees, Zwevezelenaar, Vlaming en Belg. Mathieu Zana Etambala is gedoctoreerd historicus van de KU Leuven. Dat was in de tijd dat Bart De Wever hetzelfde probeerde op dezelfde vijfde verdieping in hetzelfde stalinistische gebouw van de Letterenfaculteit, toen bijgenaamd het Kremlin. Zana Erambala doceerde aan die universiteit en werkt vandaag, en tot aan zijn pensioen over een jaar, als onderzoeker bij het vernieuwde AfricaMuseum. Hij schrijft een boek over een minder bekend deel van de Congolese geschiedenis: de periode tussen 1876 en 1914. Mathieu Zana Etambala is geen theoreticus en hij reist met open ogen, en vaak een verdrietige blik, in zijn geboorteland. Hij huwde een Congolese van dezelfde stam als de nieuwe president van Congo, Félix Tshisekedi, die een huisvriend werd tijdens diens ballingsjaren in Leuven en Brussel.

Even raakte er een stok in het wiel van dit gesprek. De West-Vlaamse uitslag van Vlaams Belang op 26 mei - onverwachte vooruitgang in dorpen en steden - brak het hart van Zana Etambala en hij treurde via e-mail: “Zal ik als Congolees na deze nieuwe zwarte zondag nog een pint kunnen bestellen in mijn provincie, in Kortrijk, waar ik mijn mooiste studententijd aan de KULAK beleefde? Ik trek mij terug uit het publieke debat.” Na twee weken dubben heeft hij zich vermand, en hier gaan wij. ‘t Pallieterke: The Economist publiceerde een uitvoerige en zeer optimistische analyse over Afrika. Deelt u die mening?

Mathieu Zana Etambala: Als ik die optimistische cijfers en interpretaties overloop, dan is mijn antwoord dubbel. Ja, Afrika kent een nieuwe periode van internationalisering met veel gouden kansen voor de Afrikanen en hun respectieve landen. Een derde golf dus, na de eerste, de kolonisering, en de tweede, de dekolonisering en de situatie van de Koude Oorlog. En neen. Voor Congo, de République Démocratique du Congo (RDC), ben ik pessimistisch, door de mallemolen van de recente presidentsverkiezingen.

Félix Tshisekedi is een vriend, en

ik geloofde mijn oren niet toen ik hoorde dat hij gekozen was als opvolger van president Laurent Kabila.

Ik heb er een week slecht van geslapen. Ik vraag mij oprecht af of Félix die taak aankan en of hij beseft in welk theaterstuk hij opdraaft. Deze verkiezingen ruiken naar de bedrieglijke methodes van het regime van Kabila. De Belgische regering had geen felicitaties mogen sturen naar Tshisekedi, zij was in lopende zaken en ‘dan onthoudt men zich’, aldus Bart De Wever, en ik steun hem. Ik mailde hem dat, want wij kennen mekaar van onze Leuvense jaren. “Het Congolese volk krijgt met Félix Tshisekedi niet waar het recht op heeft”, antwoordde hij.

In 2020 zal Congo 60 jaar onafhankelijk zijn. Zonder veel reden tot vieren?

Ja, en je kan de schuld van de zware neergang van het land niet blijven steken op de kolonisatoren.

Noch de Belgen noch de Portugezen zijn gaan lopen met de machines van hun limonadefabriekjes, hun bakkerijen, hun vissersboten, hun garages en hun palmwinning toen zij het land verlieten. Ik fotografeer veel en heb in Congo een verzameling duivenkoten geschoten. In 1892 werden postduiven gebruikt door de militairen voor hun communicatie, en die ‘blauwe geschelpten’ hokten in prachtige stenen constructies op palen, beschermd tegen het ongedierte. Je ziet gelijkaardige gebouwtjes tot vandaag gloriëren in de brousse. Dat is het land wat de Congolezen erfden en met die koloniale en missionaire erfenis zijn zij uiterst onzorgvuldig omgesprongen.

Is China de grote weldoener van het nieuwe Afrika?

In Afrika is er een historische revolutie bezig, met Chinezen die een grote geopolitieke show opvoeren, zoals in Latijns-Amerika en Europa.

Ik heb er niks tegen dat Afrikanen en Chinezen samen zakendoen, maar ik reisde in China en zag twee grote problemen die de Chinezen naar Afrika exporteren. China kent mega-urbanisme en mega-infrastructuur. Denk aan wat het toonde tijdens de Olympische Spelen. De stad Hunan, waar ik toen verbleef, heeft 7 miljoen burgers en een enorm luchthavengebouw. Dat van Zaventem is in vergelijking daarmee slechts een barak. Is het dat wat Afrika nodig heeft? De Boulevard du 30 juin, de centrale as van Kinshasa, ziet eruit als de racebanen van Spa-Francorchamps, maar 300 meter verder zijn er niks dan krotten. De Congolese regering heeft een voorkeur voor projecten die zeer veel geld kosten en slechts een kleine minderheid ten goede komen. Ook zakelijk zie ik dat. De telecombedrijven verwerven grote stukken land voor vastgoed en de eigendommen die zij laten bouwen in Kinshasa brengen veel geld op.

Herman De Croo kan daarvan meespreken, want hij is bestuurder van Utexafrica, dat al jaren geen meter textiel meer maakt, maar wel geld pompt in ‘gated communities’, afgegrendelde wijken voor de Congolese en de buitenlandse rijken.

U kent en bezoekt het Congolese binnenland?

Absoluut. De Evenaarsprovincie is typisch, daar vind je geen geasfalteerde wegen. De producten van de landbouwers en van de plantages geraken niet tot bij de klanten. De boten hebben een eeuwigheid nodig voor zij op hun bestemming geraken. Ondertussen steken China, India en Turkije met hun voorkeur voor de steden, en de verwaarlozing van het platteland, de Europeanen voorbij in Afrika.

De niche van Europa voor Congo en andere Afrikaanse landen is om de middenklasse, de middenstand, meer aandacht en steun te geven.

Mbandaka, een stad met 100.000 inwoners, heeft geen enkele meubelmaker, noch een bouwbedrijf, noch een brouwerij, maar heeft wel een depot van Heineken. Congo heeft geen fietsenfabriek, geen ateliers voor motorfietsen, laat staan een autoassemblage, en dat voor een land met zevenmaal meer inwoners dan België. De landbouw in Centraal-Afrika verschrompelt al jaren.

De Chinezen importeren in Congo 66.000 ton rijst, terwijl de productie plaatselijk mogelijk is. Er is een heuse clash tussen het platteland, met 70 procent van de bevolking, en de steden, met 30 procent.

U wilt een Congolees Unizo?

In de 19de eeuw telde Europa 65 procent boeren en die zijn opgeslorpt in de middenklasse, in de tertiaire sector. Congo kent een negentiende-eeuwse situatie, maar er is niks voor de overstap. Het landbouwonderwijs ontbreekt. Het technisch onderwijs is onbestaande; ambachtslui zijn er niet. De grote stuwdammen op de Congostroom in de Beneden-Congo hebben niet geleid tot de elektrificering van Kindu, Buta en Mbandaka. De Chinezen verkopen zonnepanelen en die zijn populair, maar niemand in Congo neemt initiatief om op die markt stappen te zetten. Ik zie geen minifabriekjes voor toebehoren.

Welke oplossing is mogelijk?

Ik geef een voorbeeld. Waarom zouden de West-Vlaamse hotelscholen, dus Ter Duinen in Koksijde en Spermalie in Brugge, niet de handen in mekaar slaan om in Kinshasa een opleiding te openen voor hotelmanagement of culinair vertier? Congo heeft toeristisch veel te bieden en ook op dat vlak is er van alles te doen. Na mijn pensionering in 2020 hoop ik een aantal nichesamenwerkingen op poten te kunnen zetten.

Rijdt de elite voor zichzelf?

De Congolese leiders hebben geen oog voor de tewerkstelling van hun burgers. Zij kijken uitsluitend naar hun eigen portemonnee en die van hun familie. Hier verschijnen elke dag in de media berichten over jobs, jobs, jobs. Buitenlandse investeerders in Congo

Belgisch-Europese soldaten in Noord-Congo?

In Noord-Oost-Afrika, in Djibouti, worden nieuwe militaire legerplaatsen gebouwd door buitenlandse mogendheden. Wat denkt Zana Etambala daarvan?

De Belgen zouden in Europa het voortouw moeten nemen om een solide legerbasis te bouwen, met een pan-Europese strijdmacht, in het noorden van Congo. De Sahellanden verwoestijnen door de klimaatveranderingen en dat veroorzaakt droogte en miserie in de Centraal-Afrikaanse Republiek en Zuid-Soedan, de noordelijke buren van Congo. Beide staten zijn verwikkeld in een bittere overlevingsstrijd. Herdersvolken als de Mbororo uit de Sahel dringen met hun vee de Congolese provincies Uele en Ituri binnen, en die zijn zo zwak geworden dat islamitische terreurgroepen er nieuwe steunpunten zullen kunnen opbouwen. Een Belgisch-Europese basis bouwen in Buta klinkt krijgshaftig, en ik weet ook (lacht gepijnigd) dat het Belgische leger wordt uitgekleed, maar zonder steun van België als militaire gangmaker, wordt dat binnen afzienbare tijd een nieuwe oorlogszone. De basis Kamina in Katanga en de basis Kitona aan de Congomonding, die liggen niet op de juiste plaats. Na de genocide in 1994 staken een miljoen Rwandezen de Congolese grens over, met de bekende gevolgen: onrust en onvrede. Gelijkaardige volksverhuizingen staan voor de deur in Uele en Ituri. Niemand in Kinshasa, Kisangani of Lubumbashi trekt zich het lot aan van de boeren in het noorden.

moeten voor er omzet of winst is 30 procent van de investeringswaarde aan een minister of de president storten voor zij mogen starten. Dergelijke profiteurshouding is een immens cultureel probleem, en in Afrika lopen economie en cultuur door en over mekaar. Wie haalt het in zijn hoofd om in Congo zakelijk aan de slag te gaan als het entreeticket duur is? De meeste ondernemers in Afrika, en de Chinezen hebben daar ervaring mee, arriveren in een soort oorlogseconomie. Het Westen heeft alleen belangstelling voor de Congolese grondstoffen en de opbouw van grootschalige agronijverheid.

De ambtenarij wordt toch beter gevormd?

In theorie is het antwoord ja. In Kinshasa is er sedert zes jaar een École Nationale d’Administration naar Franse snit, maar de afgestudeerden krijgen na hun diploma geen eerlijke kans. Je kan hen benoemen bij een parastatale, maar de toplui van die parastatalen klampen zich vast aan hun stoel. Waarom? Zij hebben geen pensioen, dus geen inkomen na hun vertrek. Dat is nooit geregeld.

Bijgevolg, een PDG die 65 wordt, ontruimt zijn kantoor niet voor een nieuwe man of vrouw. Bij die krokodillen zijn er die nog nooit een computer van dichtbij hebben gezien.

Wie komt op voor de armen?

Eén man spreekt luid over de armen, de armoede en de verantwoordelijkheid van de elite. De aartsbisschop van Kinshasa, Ambongo Besungu, is een franciscaan, en het is dus geen toeval dat hij dicht bij de dompelaars staat. De Rooms-Katholieke Kerk zet aan tot eerlijkheid en port de instellingen aan om zich te ontfermen over de armen. Onder de protestanten in Congo zijn er evenzeer kerkelijken die de bovenlaag bekritiseren.

Een boek over Congolese geschiedenis… Is die geschiedenis niet al uitvoerig bestudeerd?

Neen, omdat ik vijf studies maak over vijf Congolese regio’s tussen 1876 en 1914. In de Europese kolonisering schuilen veel nuances en verschillen. 1876 is het jaar waarin Stanley in zijn boeken schrijft over Maniema, Ituri, de Evenaarsprovincie en het Leopold II-Meer (nu Mai Ndombe). Hoe zijn de levensvoorwaarden voor die streekbewoners geëvolueerd? Welke woorden en begrippen en hun toepassing in de praktijk bracht dat mee? De handelingen van Leopold II heetten afwisselend pacificatie, bezetting, beschavingsactie en pas nadien kolonisering. Slechts na 1914 heeft België zich geëngageerd in Congo, want voordien draaide de Belgische aanwezigheid rond de oogst van rubber en ivoor. Voor 1908 kon je de scholen tellen op de vingers van één hand. Er was dus niks civilisatie, en ik wil als historicus duidelijkheid over die schakeringen.

FRANS CROLS

12 Cultuur

4 juli 2019

GESCHIEDENIS

Dossin (1)

Wie kende in de jaren zestig de kazerne Dossin, buiten wat Joodse Antwerpenaars en Brusselaars en een boel soldaten? Dossin is inmiddels een begrip. Als Mechelaar kende ik al als kind de kazerne en de spoorlijn die er langs liep. Meer nog, ik was er van 3 januari tot 30 juni 1966 te gast in de ‘schoolcompagnie’ waar de sergeanten- en adjudanten-dienstplichtigen werden opgeleid.

Uw columnist is een grotere ervaringsdeskundige van Dossin dan al de poco-luitjes die ronkende verklaringen afleggen over een triestig oord waar ze nooit één nacht verbleven en waar het zelfs in 1966 zeer oncomfortabel toeven was. Later meer hierover.

Het ‘Klein Kwartier’ Dossin heeft een lange geschiedenis. Mechelen had altijd een garnizoen binnen zijn muren, en soldaten werden bij burgers gelogeerd. Dat ging soms goed, maar dikwijls ook fout. Maar Mechelen wilde zijn soldaten niet kwijt. De heren dronken meestal meer dan goed voor hen was en in die tijden zonder rechtstreekse belastingen waren de indirecte accijnzen op bier een belangrijke inkomstenbron. Dus richtte de stad zich tot de Vrouwe van Mechelen, ook bekend als keizerin Maria Theresia.

Zij ging akkoord, en in 1756 begon men met de bouw van een infanteriekazerne op kosten van de stad.

Het gebouw was een gesloten constructie in Weense stijl, met alleen een ruime binnenplaats. De Mechelaars noemden de kazerne lange tijd het ‘Klein Kwartier’, want een jaar later werd ook nog een cavalerie- en artilleriekazerne opgetrokken (het ‘Groot Kwartier’) aan de huidige Zandpoortvest, waar de ringen om paarden te beteugelen nog te zien zijn. Dat ‘Groot Kwartier’ werd toch te klein, want einde de 19de eeuw rees een nieuwe kazerne op aan de Liersesteenweg. Nu staan daar de gebouwen van Telenet en slechts één torentje herinnert aan deze kazerne. Toch is ze onsterfelijk, want in ieder voetbalverslag wordt gerefereerd aan ‘achter de kazerne’, het stadion van KV Mechelen.

Kazernes Dossin en Delobbe Dossin bood onderdak aan de Franse bezetters, aan het Neder-

© Privéverzameling

landse en ten slotte aan het Belgische leger. Tussen de twee wereldoorlogen nam een deel van het 7de Infanterieregiment bezit van de kazerne en in 1936 werd zij herdoopt als kazerne Dossin de Saint-Georges, naar de naam van de Luikse bevelhebber in 1914. Dat past uitstekend bij het adres, want ze staat in de Goswin de Stassartstraat, een in Mechelen geboren Nederlands- en Vlamingenhater waarbij de PS verbleekt. Al jaren discussieert men in Mechelen of men de Van Kerckhovenstraat niet moet herdopen, want Van Kerckhoven was een koloniale vechtjas van Leopold II. De satrapen van Groen en hun marionet Somers denken er niet aan de Stassartstraat haar oorspronkelijke naam van Kerkhofstraat terug te geven.

In Mechelen hadden ze nooit genoeg kazernes. Recht tegenover Dossin onteigenden de Fransen het predikherenklooster en maakten er een legerhospitaal van. In de jaren dertig legerde er een logistiek bataljon. Die kazerne kreeg de naam van generaal Delobbe. Mijn grootvader werd er na de crash van 1929 en dankzij zijn frontjaren nog beroepssoldaat en vloog prompt uit de socialistische partij wegens ‘militarisme’. Hij leerde er wel Reimond Tollenaere kennen.

Het huidige gehypete museum staat op het terrein van Delobbe en niet op dat van het echte Dossin.

Hélène Beer en transport 24 In 1940 nam een klein Duits detachement bezit van Dossin, maar het grote gebouw bleef grotendeels leeg, tot de bezetters in juni-juli 1942 een nieuwe bestemming vonden. Mechelen lag centraal tussen Antwerpen en Brussel met hun vele Joden en die spoorweg voor de kazerne was ideaal. Alle ramen op alle verdiepingen waren getralied en ‘de muur doen’ was onmogelijk. Een extra pluspunt was die ene poort. Nu is er een extra ingang. Op 27 juli 1942 kwamen de eersten toe die vanuit Dossin naar hun vreselijke dood vertrokken. Dossin was geen Auschwitz, zelfs geen Breendonk. Vergeet de nonsens zoals te zien in “Spektakel-musical 40-45”. De Duitsers wilden de schijn ophouden en beestige behandelingen konden tot massale Joodse onderduik leiden. Een bron die ik zelfs in 2019 niet bij naam mag noemen, beval mij het nauwelijks bekende boek ‘Salle 1’ aan. Volgens mijn bron is dit het beste en correctste boek over het dagelijkse leven in Dossin.

In 1946 schreef Hélène Beer (geboren Moskowicz) dit verhaal over de Joodse gevangenen die na het 23ste transport in de kazerne overbleven. Beer overleefde de oorlog als verpleegster in Dossin en ze beschrijft met deernis, veelzeg-

gende details en zelfs met humor het leven achter de muren. Opvallend is dat de brutaliteiten eerder zeldzaam waren, ondanks de vele Duitse regels die het leven bemoeilijkten en die dikwijls alleen bestonden om de Joden te pesten.

Een van de bewakers heette “Mozes Mepper”; hij had inderdaad losse handjes. Maar meestal bestond een straf uit twee uur tegen een muur staan. Absurde regels waren er in overvloed. Een aantal mensen ontsnapte in Duitsland uit transport 23. Toch werden ze terug naar Dossin gebracht om gevangenisstraf te krijgen. Betrapte Joden voor misdaden van gemeen recht bleven in Dossin wachten tot ze veroordeeld waren en gingen dus niet direct op transport zoals de vele onschuldigen. Sommige arme Joden logen ondanks hun uiterlijk over hun afkomst, over een Arische partner, enz. Intellectuele Joden deden dat niet, want ze waren volgens Beer overtuigd dat de Duitsers die leugens doorzagen. Die onderzochten alles echter bureaucratisch en de leugenaars maakten meer kans te overleven.

Gevangenen kregen ook in het voorjaar van 1944 nog voortdurend pakjes (waar de bewakers soms de lekkerste dingen uit stalen), mochten gecensureerde brieven schrijven en af en toe bezoek van Arische vrienden ontvangen. De gevangenen bluften tegen elkaar op over hun machtige relaties (o.a. koningin Elisabeth) en hun invrijheidstelling was een kwestie van dagen. Zelfbedrog, op een paar uitzonderingen na. Ze leefden in en op hun stapelbedden (vrouwen, mannen en kinderen in dezelfde zaal), werden verliefd op elkaar, richtten studiegroepen op, voerden karweien uit, poetsten als gek (oh, die trappen van Dossin!) en hoopten op het einde van de oorlog. De angst voor dat onbekende in het oosten bleef altijd een dreigende schaduw en wanhopig zagen ze nieuwelingen toekomen, zodat de kans op een nieuw transport iedere dag groter werd, want de Duitsers wilden genoeg slachtoffers verzamelen voor hun trein.

Bladzijde na bladzijde wordt het boek beklemmender, tot het moment van de gruwelijke realiteit: transport 24 in april 1944.

Van de 25.274 Joden en 354 Roma die uit Dossin vertrokken, bleven 1.395 mensen in leven. Op zondag 3 september verlieten de laatste bewakers de kazerne en waren de weinige gevangenen vrij. De dag daarna verschenen de Britten en onmiddellijk begon een nieuw tragisch hoofdstuk in de geschiedenis van Dossin.

JAN NECKERS

De ruiters van Hendrik Roesen In M-Museum Leuven zijn twee nieuwe Topstukken van de Vlaamse Gemeenschap te bezichtigen. Het gaat om ruiterfragmenten van een retabel, in het begin van de zestiende eeuw gebeeldhouwd door Hendrik Roesen.

In het kader van het Topstukkendecreet heeft Vlaams minister van Cultuur Sven Gatz twee retabelfragmenten van een uitzonderlijke kwaliteit aangekocht en ze in langdurige bruikleen aan M-Museum Leuven geschonken.

De beide beelden stellen elk twee Romeinse ruiters voor. Ooit maakten ze deel uit van een groot passieretabel, bedoeld om op een kerkaltaar te staan. De ruiters flankeerden een centraal beeld van de kruisiging van Christus.

Door hun schitterend snijwerk behoren deze ruiters tot het allerbeste dat de Brabantse retabelkunst van het begin van de zestiende eeuw te bieden heeft.

De detaillering van de gezichten van de soldaten, van de paardenkoppen en het paardentuig, van de wapenuitrusting en maliënkolders is bijzonder fijn uitgewerkt.

Leuvense beeldhouwers Opmerkelijk is dat de beelden de duidelijke signatuur van Hendrik Roesen dragen. Die was actief in Leuven in de periode 1500-1525.

In de late vijftiende en vroege zestiende eeuw was de universiteitsstad een regionaal productiecentrum van beeldhouwkunst dat de trends volgde die uitgezet werden in Brussel. De Leuvense beeldhouwers leverden hun kunstwerken tot ver buiten de stad. Ze waren evenwel niet georganiseerd in een eigen beeldhouwersambacht en ze pasten geen merkensysteem toe voor kwaliteitscontrole, zoals dat wel het geval was in Antwerpen, Brussel of Mechelen.

Het gevolg is dat er nog heel wat open vragen zijn over de Leuvense beeldhouwers en welke beelden ze hebben gemaakt. Er moet dan noodgedwongen een beroep worden gedaan op noodnamen, zoals Meester van de Gekruisigde Christusfiguren of Meester van de Heilige Barbara van Pellenberg.

Hendrik Roesen is een van de weinige Leuvense beeldhouwers die bij naam gekend is. Hij maakte

verschillende sculpturen. Van zijn hand zijn bijvoorbeeld het unieke gotische beeld van Homobonus Tucingo van Cremona en van de Heilige Leonardus van de Kruisdagen in de Sint-Leonarduskerk in Zoutleeuw. Ook M-Museum Leuven heeft mooi werk van Hendrik Roesen: een klassieke laatgotische voorstelling van de Heilige Cornelius, met in de uitgestoken rechterhand een hoorn, een van zijn attributen.

Thuis in goed gezelschap De ruiters van Hendrik Roesen zullen zich thuis voelen in het Leuvense museum, omringd door andere Vlaamse topstukken en beeldhouwwerk uit dezelfde traditie. M-Museum Leuven bezit een rijke verzameling middeleeuwse beeldhouwkunst, die tot de beste van ons land kan gerekend worden. Dat is te zien in de vaste collectiepresentatie. Het museum heeft een lange traditie van wetenschappelijk onderzoek en tentoonstellingen rond middeleeuwse beeldhouwkunst. Zo liep er najaar 2017-voorjaar 2018 de prachtige expo “Over de grens”, een blik op hoogtepunten van middeleeuwse beeldhouwkunst uit de Lage Landen.

De nieuwe aanwinsten zijn alleszins in goede handen. M-Museum Leuven heeft alle expertise in huis om ze te documenteren, conserveren en aan het publiek te tonen.

De ruiters van Roesen zijn nog tot april volgend jaar te bekijken, als deel van de collectiepresentatie “Verzamelen is een kunst”. Daarna gaan ze voor verder onderzoek naar het museumdepot. Ze komen dan in 2021 terug op zaal in een collectiepresentatie die helemaal gewijd is aan Hendrik Roesen.

MMMV “De ruiterfragmenten van Hendrik Roesen”, nog tot april 2020, M-Museum Leuven, www.mleuven.be.

Actueel

4 juli 2019

Nantes: Onverschillige overheden Door de weigering van de prefect van Loire-Atlantique om een gebouw te ontruimen dat in Nantes al geruime tijd door migranten wordt bezet – nochtans had de rechter op 9 juni tot ontruiming besloten –, blijven de burgers in de buurt van Beauséjour met de overlast zitten. Het gebouw is eigendom van het bisdom, maar de bisschop lijkt de handen in onschuld te wassen.

Xavier Brunier, de woordvoerder van de bisschop, zegt dat de bisschop “niet weet wat met het gebouw aan te vangen”.

Hij bevestigt verder dat “burgemeester en parochies bereid waren om migranten bij zich op te vangen, in de Loire-Atlantique”. Hij weigert echter te zeggen hoeveel ze er zouden opvangen, want “het vraagstuk ligt nu al zeer gevoelig in de maatschappij”.

“Migranten blijven waar ze zijn!”

De woordvoerder van de kerkelijke hoogwaardigheidsbekleder liet weinig twijfel bestaan over het bisschoppelijk beleid: “Ze blijven waar ze zijn, ik kan hen onmogelijk zeggen: vertrekken! Dat kan ik niet”. Zelfs niet als eigenaar van het gebouw? “Neen, de bisschop gaat niet met het kruis in de hand deze mensen zeggen dat ze moeten vertrekken.”

In het oude gymnasium zou intussen een clandestiene moskee zijn gevestigd.

Of de woordvoerder van de bisschop daar niet dringend iets moet aan doen?

“Ik heb er nooit over gehoord, ik heb die zogenaamde moskee ook nooit gezien.”

Maar verder is de positie klaar, natuurlijk, aldus Brunier: “We hebben reeds klacht neergelegd, en we staan niet achter het kraken van ons schoolgebouw.”

het gymnasium van Beauséjour: geen respect voor de buren. Wijkbewoners die proberen te slapen en krakers die luid muziek laten klinken en met luide stem mee kwelen. Nooit zit er verbetering aan te komen en de massa (migranten) wordt er steeds groter. Dit duurt nu al zeven maanden. Uitputtend.”

Ook in Vlaanderen hadden we in het verleden kerkelijke overheden die lak hadden aan de mening van de gewone (autochtone) kerkgangers. Maar nu steeds meer mensen de migratieoverlast beu zijn, moet men zich in de Kerk toch stilaan de vraag stellen aan wiens kant men eigenlijk staat, die van de kerkgangers, van de eigen gelovigen, of aan de kant van de migranten? Het is logisch dat vanuit christelijk oogpunt migranten hulp krijgen, maar dat betekent niet dat de noden van de autochtone christenen van geen tel meer zijn.

PIET VAN NIEUWVLIET

HET KAN NOG STEEDS… Je denkt, we leven toch in het jaar 2019…

Wat volgt, zou in deze tijden toch niet meer mogen voorvallen.

Dinsdag 2 juli: ik krijg telefoon; een onbekend telefoonnummer uit het Brusselse verschijnt op mijn gsm. Ik neem op en hoor al direct aan de achtergrondgeluiden dat ik te maken heb met een callcenter. Een manspersoon zegt me – in het Frans – dat hij me belt namens Luminus. Ik maak duidelijk aan de man dat ik geen Frans wil spreken.Waarop hij vraagt, nog steeds in het Frans, of er dan iemand anders in de firma aanwezig is die wel Frans spreekt.

Waarop ik hem vriendelijk meedeel dat het beter zou zijn dat hij Nederlands zou leren. Waarop hij antwoordt: “D’accord.”

Einde gesprek, ik haak in.

Luminus ontstond in 2000 door een samenwerking van een aantal intercommunales. Vandaag is het in feite een Franse firma.

Een vluchtige blik op het staatsblad leert me dat een meerderheid van de raad van bestuur bestaat uit mensen die in Frankrijk wonen. Ik vind ook twee gekende Franstalige Belgen in de raad van bestuur: Stéphane Moreau - niet onbesproken - en Melchior Wathelet. Ook lid van de raad van bestuur: dhr Ludy Modderie, voormalig CEO van Farys in Gent en intimus van Daniel Termont. Hoe dan ook: bij Luminus vinden ze het blijkbaar normaal om potentiële klanten in Vlaanderen te benaderen in de taal van Molière. En al houd je dat in 2019 niet meer voor mogelijk, het is wel realiteit.

KvC

De mensen zijn het beu Voor de wijkbewoners is het duidelijk: de bisschop wast de handen in onschuld en laat hen gewoon stikken. De reacties zijn dan ook niet mals op Facebook: “Dat zij eens hier komen wonen en meemaken wat wij dagelijks meemaken.” Of een andere bewoner: “Dit zal slecht aflopen.

Ooit gaat er iemand door het lint, aan hun kant of bij ons. Wij kunnen dit onmogelijk nog een ganse zomer zo laten betijen. (…) We weten niet in welke taal we het nog moeten zeggen, maar we hebben er werkelijk genoeg van.”

De berichten van overlast zijn meer dan duidelijk, zoals deze buurtbewoner noteerde: “De nacht van 25 op 26 (mei): steeds hetzelfde. Van 23u.00 tot 3u.00 in

FRANKRIJK STEEDS MEER IN GREEP VAN MIGRATIE Frankrijk blijft, net als België, Duitsland en een aantal andere West-Europese staten, een doorgangsgebied voor migranten.

Ook het aantal illegalen neemt toe: Frankrijk slaagt er maar niet in greep te krijgen op deze illegale migratie.

Zo werd in 2018 slechts effectief 13,5 procent uitgezet van de 330.000 illegale migranten die zich in een toestand van ‘uitwijsbaarheid’ bevonden en die dus niets meer te zoeken hadden op Frans grondgebied. Dit blijkt uit een rapport van Jean-Noël Barrot (van de Franse sociaal-liberale Modem) en van Alexandre Holroyd (van LREM, de partij van president Emmanuel Macron), beiden parlementsleden.

Vertrek: vrijwillig of gedwongen In Frankrijk bestaan twee systemen: er is een systeem waarbij de terugkeer op vrijwillige basis gebeurt en waarbij de overheid financiële steun geeft.

En er is het systeem van gedwongen uitzettingen. Het rapport geeft in elk geval een beeld van het rampzalige en kostelijke beheer van de migratie in Frankrijk: zo wordt 500 miljoen euro uitgegeven voor uitzettingen die werkelijk een absolute minderheid vertegenwoordigen van het aantal dat eigenlijk zou moeten worden uitgezet.

Volgens het rapport is het vrijwillig vertrek van een illegale migrant het goedkoopst: ongeveer 2.500 euro gemiddeld per vertrek. De uitzetting onder dwang zou gemiddeld 13.800 euro per individu kosten, aldus datzelfde rapport. In werkelijkheid is de gedwongen uitzetting duurder als men rekening houdt met de 6.000 euro beveiligingskosten in en rond de CRA (Centre de rétention administrative), en met de juridische bijstand die illegale migranten gratis krijgen aangeboden (een juridische bijstand waar de meeste Fransen alleen maar kunnen van dromen).

Wel een rapport, geen beleid

Reiziger - De Waanzin Voorbij: beklemmend boek over alcoholverslaving Het boek dat de Vlaming Philip Muls over de strijd tegen zijn alcoholverslaving in het Engels heeft geschreven, is voortaan ook in het Nederlands beschikbaar. “Reiziger - De Waanzin Voorbij” houdt de lezer bijna driehonderd bladzijden lang in de ban. software-industrie geregeld de wereld rond- Doodsangst en reisverhalen reizen.

Van valse controle tot opname

Het boek beschrijft het wedervaren van Peter Baer, het alter ego van Muls, en is semiautobiografisch. Sommige verhalen zijn immers wat aangedikt om ze extra in de verf te zetten. Muls woonde in die periode met zijn vrouw en kinderen in België, maar moest als verkoopdirecteur bij een multinational in de

13

Op zijn zeventiende ontdekte het hoofdpersonage alcohol, door tijdens een zomerkamp in de Alpen een glas witte wijn te drinken. “Sinds dat eerste glas ben ik nooit meer gewoon een sociale drinker kunnen zijn”, zegt Peter in het boek.

In de jaren dat hij dronk, meende hij het probleem onder controle te hebben, omdat hij per dag exact de hoeveelheid bijhield door de flesjes bier en de glazen wijn te tellen. Dat gaf Peter het gevoel dat hij nog kon afbouwen indien hij dat zou willen. Een incident deed hem beslissen om te stoppen met drinken en zich te laten opnemen. Enkele maanden voordien was hij om 3 uur ’s nachts immers badend in koud zweet wakker geworden omdat zijn lichaam meteen alcohol nodig had. De laatste drie jaren voor hij zich liet opnemen in een ontwenningskliniek waren hels voor Peter en zijn familie. “Ik raakte volledig de pedalen kwijt”, schrijft de auteur. Op een bepaald moment dacht hij er zelfs aan een einde aan zijn leven te maken. In een hotelkamer in Moskou richtte hij een vuurwapen op zichzelf…, maar hij gooide het in een vuilnisbak en kwam tot het besef dat hij moest afkicken. Uiteindelijk zou Peter driemaal hervallen.

“Reiziger – De Waanzin Voorbij” is een authentiek en soms rauw en omstandig verslag van Peters eerste twee jaar zonder alcohol, met veel aandacht voor de gesprekken met zijn therapeute, en over zijn doodsangst.

Het boek bevat echter ook een reeks fantastisch geschreven reisverhalen. Een voorbeeld is het bezoek van Peter aan een concert van een Australische rockband in Singapore, waar een 17-jarig meisje aanwezig is dat heel dringend een harttransplantatie nodig heeft.

Of het verhaal over het prachtig trouwfeest van een van zijn medewerksters in India, waarop hij aanwezig was, maar dat tragisch zou aflopen voor de bruid.

In het voorlaatste hoofdstuk dreigt het hoofdpersonage alles op het spel te zetten door op de laatste dag van zijn bezoek aan Japan enkele bars in Tokio te bezoeken en op een bepaald moment een bier te bestellen, weliswaar niet-alcoholisch. “Het heeft hier echt heel weinig gescheeld of ik had toegegeven. De barrière tussen mij en alcohol is flinterdun, dat besef ik nu meer dan ooit”, waarop Peter zich naar de uitgang haast.

PSIM Het boek is een uitgave van Mediageuzen en een vertaling door Raf De Mot, 298 blz., 19,95 euro.

ISBN 9789492499134

Als dit rapport iets aantoont, dan wel dat dit het zoveelste nutteloze rapport is. Want er worden geen voorstellen gedaan om tot een strenger en correct migratiebeleid te komen. Zo wordt bijvoorbeeld niet de vraag gesteld of men ontwikkelingshulp kan gebruiken om landen aan te zetten hun in Frankrijk uitgezette illegale migranten terug op te nemen. Ook het heikele thema van de recidive bij illegale migratie wordt uit de weg gegaan. Er is nog veel werk aan de winkel.

PIET VAN NIEUWVLIET

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

14

Brieven

4 juli 2019

Overheid ramt alternatieve energie door uw strot

VOORKEURSPARTNERS

FEINDLICHE ÜBERNAHME

Pallieterke, Naar mijn mening dient N-VA in geen geval haar zgn. ‘voorkeurspartners’ bekend te maken zoals Gwendolyn Rutten vraagt. Het gaat niet om de partners, enkel om inhoud. Bart De Wever heeft zijn headlines bekendgemaakt. Het komt de partijen toe te oordelen of zij daaromtrent willen praten of niet. Men zegt dat politiek moed vergt. N-VA bracht de moed op een voorstel op te maken. Indien dat voorstel voor Gwendolyn niet bespreekbaar is tenzij BDW diens voorkeurspartners aanwijst, gaat het voor haar enkel om de postjes en niet om de inhoud.

Dan valt Open Vld uit en stuurt ze N-VA in de armen van VB. Wellicht de beste oplossing voor Vlaanderen.

Ivo Van H amme - A ntwerpen

Pallieterke, Een gunstige wind bezorgde mij dit controversieel boek van Thilo Sarrazin, de auteur ook van “Deutschland schafft sich ab” dat enkele jaren geleden reeds zoveel ophef maakte in Duitsland én veel verder. Nadat P. Van Nieuwvliet en Paul Bäumer in de wekelijkse rubriek "Bei uns in Deutschland" in ‘t Pallieterke al nadrukkelijk hadden uitgeweid over de zware tegenkantingen die de auteur ondervond bij de voorgenomen publicatie van het boek, keek ik reikhalzend uit naar de lectuur ervan. Niet ten onrechte, overigens!

Het haast monumentale werk schetst immers een indringend en hallucinant beeld van de islam, vertrekkend van de ontstaansgeschiedenis over het krijgszuchtige inpalmen van grote delen van Aziatische, Afrikaanse en Europese continenten. Meer bepaald voor Duitsland en de gevolgen van de immense immigratiegolf van de jongste jaren, ontstaat een indruk van complete sociologische en demografische neergang. Geschraagd door een opbod aan officieel statistisch materieel wordt een ravenzwart toekomstperspectief geschetst voor Duitsland, en bij uitbreiding haast heel Europa.

Voor de nuchtere waarnemer blijft het een volkomen raadsel hoe een volk zich ogenschijnlijk zo mak en gelaten kan laten ringeloren door een - op zijn zachtst uitgedrukt - volksvreemde cultuur. Evenzeer blijft de vraag hoe het mogelijk is geweest dat - na de schokgolven veroorzaakt door "Deutschland schafft sich ab" - Mutti Merkel het nog in haar hoofd gehaald heeft om de hype ‘Wir schaffen das’ te lanceren.

Omdat de problematiek beslist niet beperkt blijft tot Duitsland, zou men in een pessimistische visie kunnen stellen "Die Welt schafft sich ab" (Thilo Sarrazin parafraserend)...

R aymond Bries - Heist-op-den-Berg

TER DOOD Pallieterke, Onlangs verscheen in ‘t Pallieterke een bespreking van het boek “Wie zijn religie verlaat, dood hem”. Ik heb het boek gekocht en gelezen. Het is een ongelooflijk verhelderend boek. Zou verplichte lectuur moeten zijn voor alle politici en vooral voor alle moslims ter wereld. Echt een aanrader. De voorstelling van het boek gebeurde wel op een geheime locatie, want de mannen van de ‘godsdienst van de vrede’ zijn nogal gewelddadig...

L. A nthonis - Schilde

Vl@s zoekt: ‘Baanbrekers’ Ploegleiders, genietend van engagement en organisatietalent www.vlaamseactievesenioren.be

Kruisende woorden oplossing 1168

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L

G O D S G E S C H E N K U U R X A X C H A N E L I

D E E X E X

I

N T R O

D E V E N T E R X R O S O R E G O N X O D E X T G X N X R A T X

I

E T X

E U X A B X E E T B A K Z W E V E G E M X E P O E X L

I

L U

I

S T E R X A R S X

L

S X I J S X E S A X A

I

R E X

I

E X E E N T O N

N D E N

I G E R

VLAMINGEN SPREKEN BELGISCH Pallieterke, In verband met ‘De Vlamingen Belgisch, geen Nederlands’, zouden we kunnen zeggen dat Amerikanen geen Engels spreken maar Amerikaans, Brazilianen geen Portugees spreken maar Braziliaans, Oostenrijkers geen Duits spreken maar Oostenrijks, en ga zo maar door.

En spreken Franstalige Belgen wel Frans? Sommige Fransen noemen het trouwens ‘Le belche’.

En spreken Nederlanders wel Nederlands? Of is het gewoon ‘Hollands’?

Opvallend is wel hoe goed sommige migranten Nederlands spreken. Misschien kunnen zij Vlamingen helpen om behoorlijk Nederlands te praten? Ik heb al ondervonden dat Vlamingen in een gesprek met migranten soms beter gaan spreken. Tot slot nog dit: als talen niet zouden evolueren, zouden ze bijvoorbeeld in Frankrijk en Spanje misschien nog steeds Volkslatijn spreken.

Guido Inghelram - Kortrijk

MERCI, LEOPOLD III Pallieterke, In het vorige nummer op blz. 2, in de tekening van Jef Nys, zie ik mezelf staan! Inderdaad: even oud als jullie blad en verwekt in 1945, tijdens de vliegende bommen, was ik in 1950 zo oud als dat getekend ventje. De woorden van mijn vader zaliger indachtig, bedank ik in zijn naam nu nog koning Leopold III. Mijn vader, die op het erepark der oud-strijders in onze gemeente ligt, kon zijn dankbaarheid ten overstaan van zijn koning niet verzwijgen. Steeds herhaalde mijn vader: “Ik heb mijn leven te danken aan de koning. Als hij niet gecapituleerd had, waren wij met duizenden eraan geweest.”

Na drie mobilisaties was de batterij veldartillerie uit Lier op 10 mei 1940 vanuit Vroenhoven aan het Albertkanaal, na enkele opstellingen ten velde, achteruit getrokken tot achter het kanaal Gent-Terneuzen. Daar werd het geschut nog een laatste maal in stelling gebracht. Toen er aan de Leie een doorbraak was, volgde kort daarop de slag naar Duinkerke. Op de grens van Oost- en West-Vlaanderen zaten in de weiden tussen Maldegem en Zeeuws-Vlaanderen duizenden militairen van verschillende eenheden samengepakt.

De laatste Belgische officier die mijn vader zag, was de Waalse paardenmeester. Die schoot elk paard een kogel door de kop en draafde zelf gezwind richting Brugge.

De aan hun lot overgelaten soldaten zaten daar in die weiden, en er vlogen geregeld Duitse Stuka’s en Me-109’s over hun hoofden. In de open plekken, waar geen soldaten waren, werd er gemitrailleerd, als om te zeggen: “Belgen, als we willen, schieten we jullie als kippen overhoop.” Zo zetten de Duitsers druk op het Belgische commando om te capituleren. Koning Leopold heeft dat dan op 28 mei gedaan.

Door de Brusselse wegvluchters werd de koning daarom gehoond. Door in de steek gelaten gewone soldaten echter werd koning Leopold III op handen gedragen. Mijn vader herhaalde steeds: “Als Leopold niet gecapituleerd had, was ik er allicht niet meer geweest!” En ondergetekende dus ook niet.Van mij in extremis dus ook: “Merci, koning Leopold III.” Camillus Breugelmans - Hove

BUITENKANS! Pallieterke, Wij vernamen dat vier miljoen Venezolanen hun socialistische paradijs verlaten hebben, en dat in Venezuela de hogere officieren van het leger daar de ‘democratie’ verdedigen, zoals dat in linkse paradijzen een traditie is. Waarom zouden Peter Mertens en Raoul Hedebouw daar dan niet naartoe gaan? Samen met hun vakbonden FGTB en ABVV, afgevaardigden, kiezers en sympathisanten komen zij aan nog bijlange geen 600.000 man, dus is daar plaats zát.

In alle interviews zeggen PVDA-verkozen ‘volksvertegenwoordigers’ van plan te zijn in ons parlement voor vuurwerk te zullen zorgen, met andere woorden: keet te gaan schoppen.

Waarom al die moeite doen? Waarom nog langer in het verwerpelijke kapitalistische Westen blijven? Dat is toch niet logisch? In Venezuela is er genoeg plaats en het weer is er beter dan hier!

Camaradas de tendencia izquierdista, ¡sean bienvenidos! Spaans is écht geen moeilijke taal. Ik heb het destijds op minder dan één jaar geleerd!

M arc Bertrand - Edegem

CONFEDERALISME Pallieterke, Als Bart De Wever nu niet doorzet en aan de CD&V en Open Vld duidelijk maakt wat democratische verkiezingen zijn, dan zijn we weer op weg naar Belgische compromissen. Dan kan N-VA het confederalisme ook vergeten. Reken op verkozenen van die twee partijen die nu niet mogen reageren, maar die ook verandering willen.

Lieve Heirman - H amme

Een lezersbrief insturen?

DE BLOCK ZET PIJNPATIËNTEN IN DE KOU Pallieterke, Een zwaar misplaatste maatregel van Maggie De Block, die niet in de media kwam, maar menig chronisch pijnpatiënt raakt, is dat een bepaald infuus dat deze patiënten op regelmatige basis toegediend krijgen om hun pijn te verzachten, ineens niet meer verkrijgbaar is in België. Zo meldde mijn behandelende dokter in het ziekenhuis.

Mijn eerstvolgend infuus werd dus onbeperkt in tijd verplaatst. Deze namiddag kreeg ik echter een telefoontje van de pijnkliniek. Het product zou vanaf volgende week in het buitenland toch nog te koop zijn en kan door het ziekenhuis aangekocht worden! Ik natuurlijk heel gelukkig.

Addertje onder het gras… Het moet wel door de patiënt zelf betaald worden, terwijl het vroeger terugbetaald werd. Is dit nu de maatregel waarmee De Block ongemerkt denkt door de mazen van het net te glippen om nog meer aan onze sociale zekerheid te zitten?

M arianne Roman - Ronse

EOS Pallieterke, Onlangs moest ik een tijd wachten en kocht ik me een Eos magazine wetenschap (psyche & brein), met de bedoeling de tijd te doden en wat bij te leren. Maar wat stelde ik vast, het politiek correcte denken droop er soms vanaf. Zo is er een artikel met als titel "Bibliotheken mogen geen leugens helpen verspreiden". Er zijn pro’s en contra’s, een gevaarlijk precedent wanneer daar een boek bv. een sticker moet krijgen met daarop dat deze tegen de wetenschappelijke consensus in gaat. Denk maar eens aan een boek dat milieukritiek bevat!

Een ander artikel handelt over de psyche van de extremist. De auteur noemt zich atheïst en vindt religie onzinnig. Hij blaast dan verder warm en koud, maar zou het toch belangrijk vinden dat het Suikerfeest een erkende feestdag wordt om de moslims tegemoet te komen.

Persoonlijk mis ik in al deze discussies een omschrijving van wat de islam te gronde is en wat ze inhoudelijk wil. In volgende artikels over IS en co willen de auteurs ons wijs maken dat het ook onze verantwoordelijkheid is dat het ginder fout loopt. Het “weg met ons” komt nog eens tot uiting in de uitspraak: “Als er in Duitsland opnieuw een dictatuur zou komen, zullen er genoeg folteraars en moordenaars opstaan.” Mijn vraag is, waarom Duitsland? Zijn er dan geen andere landen in de wereld met dictaturen?

In een artikel over de psychologie van de biseksualiteit wordt ons voorgehouden dat het blijkbaar allemaal het normale is. Zelfs de vraag wordt gesteld als zouden we allemaal wel eens biseksueel kunnen zijn. Is het nu zo dat het abnormale het normale moet worden, of ben ik verzuurd? Als het over leedvermaak gaat en over het lachen met mensen die macht en aanzien hebben, staat er wel een foto bij van Trump. En natuurlijk zijn studenten die in het buitenland hebben gezeten toleranter, extraverter en emotioneel stabieler. Een zware ontgoocheling heb ik aan deze Eos overgehouden.

Dirk Callens - Melsele

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis zijn zijn Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis Verliefd op op de dethuis natuur-?zijn Vlamingen Verliefd natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

4 juli 2019

Proficiat, slangenmens!

Op woensdag 3 juli is Robbie Rensenbrink 72 jaar geworden. De ‘slangenmens’, zoals hij werd genoemd door de supporters van paars-wit, is volgend weekend in ons landje. Hij werd door een goede vriend uitgenodigd in Brussel waar nog enkele festiviteiten op het programma staan.

Robbie is nog steeds ‘God’ in Anderlecht.

Ik verjaar op 5 juli en mag delen in het feestgedruis. Rensenbrink is voor mij niet alleen de beste speler die ooit in het Astridpark rondgelopen heeft, maar ook als mens was hij een topper, zonder kapsones. Hij was bijvoorbeeld de opschepperij en de verwaandheid van Arie Haan kotsbeu. Die twee zijn nooit vrienden geweest! Robbie Rensenbrink en Arie Haan konden na het WK in Argentinië elkaars bloed wel drinken. Terug in Brussel ging het van kwaad naar erger. Ze wisselden geen woord met elkaar!

Of Robbie, of Arie Haan Toen de pers er zich mee bemoeide, was het helemaal om zeep. Er vormden zich twee clans in de kleedkamer, de ene pro-Rensenbrink, de andere pro-Haan. Men moest oppassen met wie men praatte of wie men een hand gaf, want men werd vlug ingedeeld bij deze of gene groep. Ik koos voor Robbie, laat daar geen twijfel over bestaan. Constant Vanden Stock is nog met die twee gaan eten om de plooien glad te strijken, maar tevergeefs.

Het moet pijnlijk zijn geweest voor de voorzitter.

Samen met Arie Haan bij Anderlecht blijven, dat was voor Robbie geen optie meer.

Hij is naar Vanden Stock gestapt en vertelde hem dat hij niet meer met Haan onder één

dak wilde leven. “Dan verkopen we Arie”, antwoordde mijnheer Constant. Dat wilde Rensenbrink dan weer niet. “Laat mij maar gaan, ik ben volgend jaar transfervrij en dan vangen jullie geen cent meer voor mij.”

Indien er die affaire met Haan niet was geweest, zat Robbie nu nog bij paars-wit, want hij wilde zich daar bezighouden met de jeugdopleiding. Uiteindelijk is Robbie Rensenbrink vertrokken en de ploeg viel uit elkaar. Kleine oorzaken met grote gevolgen.

Van grote gevolgen gesproken! Voor een vriendschappelijke interland tegen Nederland in Amsterdam was Robbie mijn rechtstreekse tegenstrever. Ik verklaarde in een krant: “Als ik op Rensenbrink trap, dan trap ik op mijn eigen portemonnee.” Deze uitspraak was in het verkeerde keelgat geschoten bij Guy Thys. De uitspraak heeft mij veel geld gekost, want ik kon in de toekomst achter een selectie fluiten.

Ik ben in ieder geval blij dat ik Robbie nog eens ga tegenkomen.

Een ding is zeker, Arie Haan zal er niet bij zijn...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Ga even zitten Maarten Van der Weyden rondde zijn Ellfstedentocht van 196 kilometer zwemmen succesvol af. Het was zijn tweede poging. Vorig jaar mislukte hij na 163 kilometer, met de eindmeet zowat in zicht. Waarom deed hij het? Naast olympisch kampioen op de tien kilometer was Maarten ook leukemiepatiënt. Vandaar. En om geld in te zamelen voor kankerbestrijding. Gans Nederland stond achter hem.

Gans Vlaanderen ook. Op één man na.

Hugo Camps, columnist bij Het Laatste Nieuws, had amper een goed woord over voor de man en zijn topprestatie. Het doel vond hij “nog nobel, de onderneming waanzin, meer circus dan erbarmen… Enig respect mocht, bewondering niet… Eerder zelfvernietigend dan bemoedigend… Publieke zelfdestructie… Pathetische zelfoverschatting… Hij waant zich een held, maar is het niet.” Nog meer citeren uit het literaire ‘meesterwerkje’ hoeft niet. Wat we er hier over kwijt willen zegt er alles over.

Gebeiteld Een dag later wijdde Camps een column aan de voorstelling van Vincent Kompany als coach, speler en nog een en ander bij het roemruchte Anderlecht van Marc Coucke.

“Imponerend”, luidde de titel. Hieruit enkele citaten. “De grote witte tent waarin hij werd voorgesteld als speler-manager van RSC Anderlecht paste perfect bij zijn (gaat u even zitten) mystieke glamour… In de soevereiniteit waarmee hij daar stond dacht ik er nog een baldakijn bij… Ook dat is Vince: het zelfvertrouwen van een oude eik, geen dramaqueen, geen blagueur, geen verkoper van kokette praatjes.” En: “Voor dwaze juichkreten en blablabla leent hij zich niet.”

De auteur van dit verheven proza doet dat duidelijk evenmin. Nog eentje, als kers op de steeds dieper in elkaar zakkende taart: “Kompany staat voor sérieux. Zoals hij daar in die witte tent gebeiteld stond, in volle atletische glorie, stierf elk verlangen naar tegenspraak weg.” Of Camps bij de creatie van die twee columns last had van de hitte? Mogelijk. Het Laatste Nieuws publiceert dagelijks een bladzijde lezersbrieven, maar, bizar en opmerkelijk, geen spoor van ook maar een rijden doet de naam Merlier misschien vragen rijzen. Dat is geen reden om verlegen te zijn over het gat in uw wielercultuur. De nieuwe tricoloretruidrager was tot nu toe meer crosser dan wegrenner. Dat hij in kermiskoersen en rondjes rond de plaatselijke kerktorens de vlugste van de hoop was, werd niet altijd op groot applaus onthaald. Waardoor hij een koppel maanden geleden niet eens een contract had. Intussen weet het hele land dat hij een turbo is en smeken zijn werkgevers dat hij zich verder zou toeleggen om de topsprinter te worden waarop ze bij Corendon-Circus al lang zitten te wachten.

Strijdlust

Verkenningstocht Om ons strategisch op te stellen tijdens het BK op de weg moesten we plichtsgetrouw eerst het parcours verkennen. Graag gedaan.

Vanuit de Gentse binnenstad via lieflijke oorden naar de Zwalmstreek, en van daaruit opnieuw richting Gent, waar we aan de watersportbaan vergast werden op zeven plaatselijke ronden.

Slechte schutter Het toeval wil dat we twee dagen eerder aan dezelfde Gentse watersportbaan getuige waren van de midzomernachtcross. We zagen er burgmeester Declercq de start geven - dat was althans de bedoeling - aan de massa sportievelingen die bereid waren zich respectievelijk vijf, tien of vijftien kilometers uit te sloven. Zelf verontschuldigde de Gentse burgervader zich omdat hij, weerhouden door andere verplichtingen, verstek moest laten voor de cross. We zullen het maar geloven.

Zelfs vakkundig de trekker overhalen van het pistool waarmee het startschot moest weerklinken, is niet iedereen gegeven. Het ding weigerde dienst. Het zal toeval geweest zijn.

We kunnen moeilijk aannemen dat er sabotage in het spel was.

Wout als favoriet Opnieuw over naar het BK. Na zijn denderende zege in het tijdrijden en met zijn al even

verbazende als spraakmakende spurtzege in de Dauphiné nog vers in het geheugen, waren alle ogen nog maar eens gericht op Wout Van Aert. Met de vraag of hij zo gulzig zou zijn om ook een tweede tricolore trui binnen te rijven.

Voor het antwoord op die vraag stonden we nog maar eens opgesteld aan de watersportbaan, waar we de omroeper van dienst hoorden brullen dat de renners in aantocht waren.

Vlakke omloop Het uitgestippelde parcours was niet van aard om de renners met het zweet in hun handen van Gent naar Gent te jagen. Af en toe een bult in de Zwalmstreek, en wat verkeersdrempels onderweg, maar voor het overige zo vlak als het maar vlak zijn kon. Het was dus te verwachten dat het BK op een massaspurt zou eindigen. Al deed het jonge geweld Remco Evenepoel meer dan zijn best om wat leven in de brouwerij te brengen. Daardoor moest het trio De Plus, De Tier en Wijnants zich dubbel plooien om die vlucht te laten doodbloeden.

Met de meet in het zicht zagen we de sprinters positie kiezen. En wie was die rappe die met meer dan een fietslengte voorsprong zijn hielen toonde aan het peloton?

Turbo Merlier is de naam, Tim voor de vrienden.

Bij wie slechts interesse heeft voor het wielrennen op de weg en analfabeet is in het veld-

15

Remco Evenepoel krijgt in consensus de prijs voor de strijdlust van onze voltallige sportredactie. Hij toonde zich al vroeg in de koers, in een vlucht van vier, en deed dat later in de wedstrijd nog eens over. Het waren de anderen die, bang om te verliezen van een knul die pas zijn plechtige communie achter de rug heeft, het lieten afweten en wieltjeszuiger speelden. De strijdvaardigheid van de jonge geweldenaar werd gesmaakt door het publiek dat luidruchtig zijn naam scandeerde.

Die aanmoedigingen deden de knaap duidelijk deugd en we gunnen hem van harte het groot pak frieten met balletjes in tomatensaus waarop hij na afloop zijn zinnen had gezet. We hopen dat hij ervan genoten heeft. Volgende week wacht een hoogtestage in het Italiaanse Livogno, en daar zullen geen frieten bij te pas komen, denken we.

Geheim wapen Tim Wout van Aert raakte ingesloten en eindigde derde. Hij had liever zelf gewonnen, en daar kunnen we in komen, maar door zijn vriend en oud-ploeggenoot Tim Merlier geklopt worden, vond hij draaglijker dan de duimen te moeten leggen voor een andere knul. Dan was er nog Timothy Dupont, die zilver won, maar zwaar ontgoocheld met een zwartgallig verhaal kwam aandraven om zijn nederlaag te verrechtvaardigen. We geloven hem op zijn woord, maar zijn uitleg gaan we niet samenvatten omdat we het BK niet zwaarmoedig willen afsluiten. Het is goed geweest.

Een beetje te licht parcours naar onze goesting, maar met een winnaar die zich hopelijk

kritisch briefje over beide columns. Het zou nochtans kunnen dat de redactionele prullenmand ervan uitpuilde. Dat heet iemand in bescherming nemen.

Nooit genoeg Ook aan bescherming toe is Mathieu Heijboer, ploegleider van het Hollandse team van Wout Van Aert. De Tour start zaterdag met Wout als blikvanger. Zeker voor Heijboer, maar ook voor het Belgische wielerjournaille dat in Van Aert blijkbaar een onuitputtelijk energievat ziet. Misschien was Wout beter geen nationaal kampioen tijdrijden geworden. Nu hij dat wel is, toeterde ploegleider Mathieu ongeremd dat Wout voor de dubbel ging en voorbije zondag alles op alles zou zetten om ook op de weg het tricolore truitje te grijpen.

En omdat het toch nooit genoeg kan zijn en het ijzer gesmeed moet worden als het heet is, blies de man alvast verzamelen voor de persmeute op vrijdag 19 juli. Die dag staat de individuele tijdrit in en rond Pau op het Tourprogramma. Met - gaat u weer even zitten Van Aert uiteraard in de hoofdrol. Dat twaalf voorafgaande etappes het krachtenpotentieel van een (onverwachte) Tourdebutant na een loodzwaar voorseizoen aangetast zullen hebben, komt niet op in een hersenpan die aan de uitgeperste citroen doet denken.

Hoe voorbije zondag de greep van Wout naar het dubbele tricolore op een sisser afliep, weten we al. Tim Merlier was de snelste spurter. Hoe het in Pau zal uitdraaien, weten we niet. Ook al omdat zelfs koersorakel Mathieu Heijboer niet weet wat twee weken Toursloopwerk kunnen uithalen met een debutant. Vooropgesteld dat die debutant aan de vooravond van de derde en laatste week nog in het Tourpeloton zit. gaat toespitsen op zijn onmiskenbare sprinterskwaliteiten, niet alleen in het veldrijden, ook op de weg.

En maar gokken Zet de kat bij de melk en dan krijgt de melk geen kans om zuur te worden. In het voetbalmilieu zien ze dat anders. Hoeveel eersteklassers spelen tegenwoordig niet met publiciteit voor een gokbedrijf op de truitjes? Dat is laakbaar volgens sommigen. Niet alleen omdat het profvoetballers op verkeerde gedachten kan brengen, ook omdat er altijd goedgelovige zielen zullen zijn die er hun zuurverdiende centen naartoe dragen in de waan dat Unibet en consorten liefdadigheidsinstellingen zijn. Tot zover kunnen we de kritiek enigszins begrijpen. Blijft de vraag waarom de ene gokfirma de andere niet is en de nationale loterij boven alle kritiek verheven is, en zelfs een wielerploeg mag sponsoren. Omdat het voor het goede doel is, of wat dacht ge?

Met vallen en opstaan Dat is bondig gezegd het wedervaren dat turnster Nina Derwael overkwam op de Europese Spelen in Minsk. Wie herinnert zich niet haar wereldprestatie op de brug met ongelijke leggers, haar favoriete toestel? Dit keer liep het mis. Waarmee bewezen is dat een val zelfs de allerbesten kan overkomen. Kwaad op zichzelf herpakte Derwael zich een kwartier later op de balk. Herpakken is zacht uitgedrukt voor een prestatie die terecht met goud beloond werd.

Straffe gasten Frederik Van Lierde had de keuze. Ofwel een zesde keer Ironman van Nice worden, ofwel af en toe douchen om niet te smelten onder de gloeiende hitte in Zuid-Frankrijk.

Met onvermijdelijk tijdverlies als gevolg. “Een podiumplaats is ook mooi, maar volgend jaar kom ik terug voor nummer zes”, liet hij strijdvaardiger dan ooit optekenen, in de hoop dat de temperatuur volgend jaar draaglijker zal zijn. Een andere atleet van bij ons, de 26-jarige Jelle Geens, won de World Triathlon Series, een regelmatigheidswedstrijd op het allerhoogste niveau. Daardoor is hij vrijwel zeker van kwalificatie voor de Olympische Spelen in Tokio in 2020. We kijken er al naar uit. Al zullen we wat geduld moeten oefenen.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

4 juli 2019

ABSURDISTAN Bizar Iedereen die de Brusselse onderwijssituatie al enige tijd volgt, weet dat de Nederlandstalige scholen er uit hun voegen barsten, waardoor de vrije schoolkeuze van Brusselse Vlamingen al lang niet meer gegarandeerd is. In Vorst sluit dan weer een Franstalige basisschool, wegens te weinig leerlingen. De onevenwichten in land en hoofdstad, iemand?

Hoera!

Dolblij zijn wij ten kantore! Onze big boss heeft laten weten dat hij speciaal voor het redactiegepeupel volgend jaar een festival zal organiseren. In Lommel nog wel. Onder de naam Vlaandrivil. En er wordt ruim plaats beloofd aan iedereen.

Volkse bezigheden Folklore moet in stand worden gehouden. Dat was waarschijnlijk de leidraad voor de jongeren die zich vorige week in recreatiedomein de Ster in Sint-Niklaas proletarisch toegang tot het domein verschaften. De grote vakantie is daar alvast ingezet met respect voor de traditie.

Alarm!

Moord! Brand! De Antwerpse burgemeester legt de Vlaamse regeringsonderhandelingen stil, om de federale evolutie af te wachten. Dat kunnen we toch niet anders kaderen dan als een misdaad tegen de menselijkheid. Of nog erger: tegen belgië!

Waarom zij niet?

Dé bron van inspiratie van dit weekblad zijn uiteraard “de boekskes”, zoals ieder welvoeglijk lezer weet. Toen wij net lazen dat Astrid Coppens, ooit beter bekend als Astrid van “den John”, was bevallen, vroegen wij ons af waarom zij onlangs eigenlijk niet op een lijst stond. Verkozen zou zij ze-

1169

ker geraken. Dat kan beter, dames en heren lijstvormers.

Aan de overkant In Koewacht, vlak over de grens met Nederland, wordt het lokale zwembad geteisterd door “jongeren” afkomstig uit Belgikistan. Een anonieme medewerkster heeft het zelfs over “Marokkaanse jongeren”. Komaan, Els Keytsman, laat Unia de eis op tafel gooien bij de minister van Oorlog om deze gruwelijke uitspraak bloedig te wreken!

Verpletterende verantwoordelijkheid De volgende minister van Volksgezondheid wacht een zware en zeer verantwoordelijke taak. Het moet immers aan de dokters, en zeer specifiek de gynaecologen, worden meegedeeld dat zij een foetus niet meer als mannelijk of vrouwelijk mogen duiden wanneer de ouders daarnaar informeren. Ieder mag toch zijn eigen gender kiezen, zeker.

In stand houden Nog een goede traditie die dringend door de Unesco dient te worden erkend als werelderfgoed: amok op het openbaar vervoer naar en in het domein zelf van Sport Vlaanderen in Hofstade. Wij danken de Brusselse jongeren voor het bestendigen van deze schone traditie.

Pas op, of...

Waar men deze dagen ook volop geniet van zomerse pret is in Vilvoorde aan het kanaal. Daar is de zomeranimatie weer begonnen, met als animatoren eveneens Brusselse jongeren. Als die het blijven uithangen, zal het niet bij sensibiliseren blijven, waarschuwt Vilvoords burgemeester Bonte. Een tip voor B/bonte Hans: dringend aan deradicalisering beginnen.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K

A. Heimelijke B. Europees land C. Reep kruimige nogasubstantie met hazelnoten - Neon - Automerk D. Processor van een computer - Bijlage van een contract E. Welsprekendheid tentoonspreiden Economie, Wetenschap en Innovatie F. Ex-koningin van Spanje - Gewichtsmaat - Loofboom - Plus G. Toekomstig - Van een bepaalde kleur H. Bestaat - Vluchteling I. Ter ziele gegane luchtvaartmaat- schappij J. Vroegere - Kledingstuk K. Cycloop - Strafwerktuig L. Meng dooreen - Een hoog en schurend geluid maken

“Geen cinema, geen internet, geen VTM. Genocide. Dat wel” U heeft ze vast gezien. Historische beelden waren het! Grote Trump die de grens overstak van Zuid- naar Noord-Korea en zich in de armen stortte van kleine Oen. ”De eerste Amerikaanse president ooit die een bezoek bracht aan het meest communistische land ter wereld,” sprak de commentator. De journalist was zich zeer bewust van het feit dat deze zin hem de geschiedenis in zal katapulteren als de man die er bij was toen Don en Oen twaalf meter in de ene richting en dan twaalf meter terug in andere richting wandelden. In alle Amerikaanse huiskamers werd met ingehouden adem gebeden dat hun president levend en wel zou terugkeren.

En alweer hield Trump woord en kwam levend en wel terug…

Er zal al heel wat lelijks moeten gebeuren als het niet dé beelden van 2019 zouden worden. ‘Donnie’ en ‘Oen’, amicaal mekaar helpend. En dan handjes schudden aan de ‘goede’ kant van het Koreaanse grensje, al zou dat ook de foute kant van de geschiedenis kunnen zijn.

Je hoorde zo de goedkeurende kreuntjes van Kristien Hemmerechts en Hilde Van Mieghem van onder hun Fairtrade-dekentjes, wachtend en broedend tot ze Trump toch weer een scheve blik konden verwijten. Of op zijn minst hun menopauze. Dat hoort nu eenmaal bij het nieuwe tijdperk.

Vroeger moest je als Amerikaanse president een half land achterlaten als een smeulend hoopje teer en de bijhorende bevolking uitmoorden om een beetje naam te maken. Tegenwoordig volstaat het om even - wel oppassen voor het trapje - de grens over te steken en snel terug te keren. De nieuwe tijd is het, meneer.

Want laat ons nu eens eerlijk zijn. Zo straf is dat niet om de eerste Amerikaanse president in Noord-Korea te zijn. Vincent van Quickeldinges is er al geweest, godbetert. En Kris Merckx natuurlijk. Die heeft er een buitenverblijf in de grote teen van het standbeeld van Kim Jung Il.

Al politieke correctheid wat de klok slaat

L HORIZONTAAL

Ondertussen in Noord-Korea

VERTICAAL

1. Geef een vaste vorm 2. Vlaamse stad - Zijne doorluchtige hoogheid (Franse afk.)

3. Bergplaats voor papieren Vlaamse stad 4. Nummers - Cosmetisch product 5. Dalton - Deel van Wallonië 6. Begrensd - Italiaans kaartspel 7. Wonde - Kledingstuk - Geologisch tijdperk 8. Voorzetsel - Deel van Antwerpen Aansporing 9. Ammoniumnitraat - Engelse meisjesnaam 10. Instrumentaal oefenstuk - Per slot van rekening 11. Door druk verplaatsend Energieloos 12. Schakelden uit

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER XXX VINDT U OP BLZ. 14

Waarom zou je daar als Amerikaans president überhaupt heen gaan? Er valt geen bal te beleven. Geen cinema, geen internet, geen VTM. Ja, genocide. Dat wel.

Dat mag daar dan weer wel. Maar bij ons in het Vrije Westen daarentegen? Zelfs bij de kleinst mogelijke genocide schreeuwen ze moord en brand. Tegenwoordig is het al politieke correctheid wat de klok slaat.

Godgeklaagd is het eigenlijk voor die arme Trump. Niks kan de brave man zich veroorloven. Vroeger hielden Amerikaanse presidenten persconferenties waarbij je live en op groot scherm kon meemaken hoe terroristen werden afgeschoten onder presidentieel bevel. Hell, je kreeg er een natje en een droogje bij.

En als iedereen goed volgelopen was, zongen we nog eens samen van ‘The land of the free’ en ‘The home of the brave’ voor we moeder de vrouw opzochten met ogen vol bloedlust. Er viel al eens een onschuldig slachtoffer dat in de weg liep of het verkeerde konvooi werd al eens gebombardeerd. Dan deden de Yankees er achteraf nog een minuut stilte boven-

op, maar een kniesoor die daar op lette.

Een paar tienduizenden aan collateral damage? Als je een paar maanden later de juiste per ongeluk ook eens meehad, was iedereen blij en werd je herkozen met een Nobelprijs of twee. Sterker nog, Het was een voorwaarde. En viel er al eens niets dood te schieten, dan liep er altijd nog een lekker mokkel rond om eens mee te spelen. Herinner u Bill Clinton, zijn sigaar en een mollig meisje genaamd Monica. Ja, dat waren nog eens tijden. En niemand moest aftreden.

Donald mag letterlijk niks Maar nu meneer! Nu?! Het verschil kan nauwelijks groter zijn. Donald mag letterlijk niks meer. Moet zijn eigen vrouw overal meenemen, mag niet eens een klein bootje Iraanse terroristen opblazen en vanaf het moment dat hij eens bewonderend fluit naar een welgevormde dame, komen al hun oma’s de straat op om met een roze wollen muts op hun verrimpelde hoofden tegen hem te protesteren. En als één of andere Mexicaan zijn dochter op zijn buik bindt en de Rio Grande probeert over te zwemmen, is dat ’s anderendaags de schuld van? U raadt het: Donald Trump.

Denkt u dat Trump ook niet liever de vaderlandse pers had opgeroepen om diezelfde Mexicaan door de Navy Seals live op televisie kopje onder te laten duwen?

Echt waar, lieve mensen. Het mag een mirakel zijn dat The Donald nog eens wilt meedoen aan die verkiezingen. Een heilige is het. In zijn plaats zou u het niet doen.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be