't Pallieterke van 11 juli 2019

75ste jaargang • nummer 28 • donderdag 11 juli 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Confederalisme is economisch niet des duivels” Staalhard liegen en de feiten ontkennen is een politieke strategie geworden. Bart Van Craeynest is professioneel econoom sedert 1999. Vandaag is hij de hoofdeconoom van Voka, de Vlaamse werkgeversvereniging, en hij zette vrij en vrank zijn mening op papier in “Terug naar de feiten”.

Een 11 juli-interview over het slappe België en het slechts lichtjes betere Vlaanderen.

Lees het volledige interview met Bart Van Craeynest van Voka op blz. 11

Troïka richting ondergang Louis Michel, Christine Lagarde en Ursula Von der Leyen zijn voorgedragen voor topfuncties in de Europese Commissie. De benoeming van Von der Leyen is nog zeer problematisch: de socialisten en de groenen willen haar niet steunen, zowel om intern-Duitse redenen als uit woede over de niet-verkiezing van ‘hun’ kandidaat, Timmermans.

Sommigen zien daarin zelfs een sluw complot van Orban. Als dat waar is, dan stijgt Orban in onze achting. Louis, Christine en Ursula vormen een ideale troïka om de EU nog sneller naar de ondergang te leiden. Zoals Elsevier het cynisch uitdrukte, is de toekomst van Europa nu in handen van Louis Michel, die zelfs België niet bij elkaar kon houden, Lagarde die president wordt van de Europese Centrale Bank hoewel ze geen economie gestudeerd heeft en zelfs nooit een bankfiliaaltje

heeft geleid, en Von der Leyen die de Duitse strijdkrachten heeft laten aftakelen tot het laagste niveau sinds 1945. Als Ursula dat ook eens met de EU-bureaucratie wil doen… Dat is allemaal heel hoopvol. Stel u voor dat ze bekwame leiders hadden benoemd.

Dan zou de EU-dictatuur misschien veel langer overeind blijven. We weten niet of we dit echt aan Orban te danken hebben, maar als dat zo is, dan zeggen we van ganser harte: “Goed gedaan, Viktor!”

Een nieuwe Frans-Waalse as De aanstelling van Charles Michel (MR) tot president van de Europese Raad is een risico voor Vlaanderen. Hij krijgt de post dankzij de Franse president. En voor wat hoort wat. Dat wil zeggen: de Franse belangen verdedigen, die vaak ingaan tegen de Vlaamse, zeker met de Europese uitdagingen van de komende jaren. Vlaanderen dreigt door Frans-Waalse kuiperijen niet te kunnen aansluiten bij de rijkere Noord-Europese Hanzelanden.

We hoeven er geen doekjes om te winden: Charles Michel wordt enkel en alleen president van de Europese Raad omdat de Franse president Emmanuel Macron dat wil. Voor Parijs is Europa de voortzetting van de Franse politiek met andere middelen. Vandaar wellicht een Europees Commissievoorzitter die niet te sterk is. En een gouverneur van de Europese Centrale Bank (ECB) die de Franse belangen vooropstelt.

Charles Michel wordt een zetbaas van Macron en moet ervoor zorgen dat de Europese Unie vooral op de lijn van de Zuid-Europese landen verder werkt. Sommige analisten spraken van de benoeming als resultaat van een Benelux-samenwerking met de Nederlandse minister-president Mark Rutte die groen licht gaf, maar zo ging dat niet.

Charles Michel was de voorbije maanden vaak tegemoetgekomen aan de wensen van Macron. Hij steunde het pleidooi voor een Europese transferunie naar Belgisch model, waarbij solidariteitsgeld van het noorden van Europa naar het zuiden vloeit. In Belgische dossiers werd er telefonisch constant overleg gepleegd. De poging van Emmanuel Macron om Frankrijk in de race te krijgen voor de aankoop van de opvolgers van de F-16-vliegtuigen mislukte. Hij probeerde de procedure te omzeilen met een aanbod voor de Franse Rafale, maar uiteindelijk koos de regering voor de Amerikaanse F-35. Wel haalde Macron zijn slag thuis toen deze lente bekend raakte dat de nieuwe Belgische mijnenjagers niet door een Nederlandse groep, maar door een Frans-Belgisch consortium zouden worden gebouwd. Het was een van de voorwaarden voor Michel om op blijvende Franse steun te kunnen rekenen.

Franse dreigementen In zijn boek “Zijn we het kwijt?” brengt ex-minister van Financiën Johan Van Overtveldt (N-VA) een interessant verhaal. Op een bepaald moment “dreef de Franse Eurocommissaris Pierre Moscovici het zover te dreigen met een negatieve houding van zijn diensten ten aanzien

van de Belgische begroting als ik mijn verzet tegen zijn plannen voor de invoering van een financiële transactietaks niet opgaf. Tegenspraak wordt eigenlijk nauwelijks getolereerd door de Franse elite, zeker wanneer die tegenspraak van kleinere landen komt. Wanneer ik binnen de eurogroep of de Ecofin tegen Franse standpunten inging, wisten andere leden binnen de Belgische regering daar reeds van, nog voor ik goed en wel weer mijn kabinet aan de Wetstraat 12 binnenstapte. Voor Parijs gelden er nauwelijks limieten als het erop aankomt de slag thuis te halen. Realpolitik is realpolitik, maar Franse toppolitici vertonen wel consistent de neiging om de grenzen van dat gegeven op te zoeken.”

Wie dat hoort, moet denken aan “Los van Frankrijk”, een oud adagium van de Vlaamse Beweging.

Een kreet die we ook in historisch perspectief moeten zien. Tot 1914 was er vooral vrees voor een Franse aanval op of zelfs annexatie van België. Na de eerste wereldbrand groeide het wantrouwen tegenover een revanchistisch Duitsland. Frankrijk hoopte zijn invloed via het neutrale België te versterken. Ere wie ere toekomt: onder andere Leopold III deed er alles aan om tijdens het interbellum de Franse invloed tot een minimum te beperken.

Na WO II waren er vooral goede relaties tussen Frankrijk en Waalse politieke kopstukken. De Koningskwestie (1950) en de stakingen tegen de Eenheidswet (1960-61) werden door Parijs positief beoordeeld. Het uiteengroeien van België werd in gaullistische kringen gezien als een opportuniteit om eventueel Wallonië los te weken van België.

De Europese eenmaking zorgde voor spanningen. De Belgische diplomatie zag heil in een supranationale Europese Unie, maar Frankrijk wou onder De Gaulle eerder een ‘Europa der Naties’. Figuren als Paul-Henri Spaak werden in Parijs niet graag gezien.

Na de Duitse eenmaking veranderden een paar zaken. Het is bekend dat Frankrijk de invloed naar

het noorden wou uitbreiden om een tegengewicht te zijn voor de as Bonn-Berlijn. Dat betekende controle over de belangrijkste Belgische economische sectoren. Een strategie die slaagde met de hulp van de intussen afgeserveerde ‘haute finance’. Het was de jaren negentig van vorige eeuw, de tijd van het verankeringsdebat.

Tegen de Hanzelanden Heeft Frankrijk nu, met zijn pion Charles Michel aan het hoofd van de Europese Raad, nieuwe plannen ten nadele van Vlaanderen? Het antwoord is ja. De Frans-Waalse as is een risico, maar dan op een breder Europees niveau. Macron ziet in Charles Michel iemand die voor een Europese begrotingsunie kan zorgen, met een gezamenlijke begroting en schuldbeheer. Desnoods met gezamenlijke Europese taksen.

Wat erop neerkomt dat de rijkere Noord-Europese landen moeten betalen voor de Zuid-Europese. Een transferunie; een België op Europees niveau.

Tegelijk en daarbij aansluitend moet Michel het verzet aansturen tegen de zogenaamde Hanzelanden. Dat zijn Denemarken, Estland, Finland, Ierland, Letland, Litouwen, Nederland en Zweden, en dat zijn voorstanders van strikte begrotingsdiscipline onder de EU-lidstaten, en van vrijhandel. In december kwam de piste van een Hanzeverbond al ter sprake op een vergadering van de eurogroep, de minister van Financiën van de eurozone. Frankrijk verzet zich sterk tegen deze liga.

Parijs wil niet dat aparte afspraken of netwerken ontstaan los van de Frans-Duitse as. Het is bekend dat een aantal N-VA’ers, zoals ex-minister-president Geert Bourgeois, graag willen aansluiten bij die Hanzelanden. Maar Franstalig België zal op de rem staan. In vertrouwelijke gesprekken zijn N-VA’ers duidelijk: een onafhankelijk Vlaanderen of zelfs een Vlaamse deelstaat in een confederatie zou gemakkelijk aansluiting kunnen vinden bij de Hanzeliga.

2

Actueel

11 juli 2019

Gedaan met geven en toegeven Vorige week werd er een pallet Leffebier geleverd aan het N-VA-hoofdkwartier in de Koningstraat in Brussel.

Even verder werd ook aan het hoofdkwartier van de PS een pallet bier geleverd. Initiatiefnemer was de Belgische brouwerij ABInbev. Beide palletten waren voorzien van een opschrift. Voor N-VA was dat: “Bart, een beetje à la table? Le débat est open”. Het pallet voor de PS kreeg volgend opschrift: “Elio, un peu de jaune aan je tafel?

Het debat is ouvert!

Men kan dat een ludieke promotiestunt noemen van de brouwerij, maar de achterliggende boodschap is duidelijk: de bedrijfswereld wil snel een federale regering. Liefst uiterlijk tegen oktober, aldus het VBO. Liefst vroeger, want anders gaat de economie eronder lijden. In 2010 hebben we dat riedeltje nog gehoord.

Uiteindelijk werd na 541 onderhandelingsdagen een nieuwe regering gevormd, met Elio Di Rupo als eerste minister. Zelden was een regering zo rampzalig als toen onder Di Rupo. Is dat nu echt opnieuw de situatie waar het VBO naar verlangt? Waar blijven de Vlaamse ondernemers?

Ondertussen zitten zowat alle onderhandelingen strop, zowel op federaal als op Vlaams vlak en ook nog eens op Waals niveau.

Bart De Wever wordt langs alle kanten onder druk gezet om een gesprek te beginnen met Elio Di Rupo. Het omgekeerde gebeurt ook. Maar ziet u het al zitten: PS en N-VA in één regering? Met Jan Jambon als eerste minister? Stel dat het lukt, hoe moet De Wever die samenwerking gaan uitleggen aan zijn achterban? Want de gesprekken (op Vlaams niveau) met Vlaams Belang zijn afgesprongen omdat de standpunten te ver uit elkaar liggen. Maar met de PS zou het dan wel lukken? Terwijl de standpunten van N-VA en PS mijlenver uit elkaar liggen. In Terzake zei Francken dat de N-VA bereid is tot compromissen. Persoonlijk vond ik dat geen goede communicatie. Niet echt strategisch verstandig om op televisie al toegevingen te beloven, nog voor de echte onderhandelingen begonnen zijn.

“Gedaan met geven en toegeven” is het enige leidmotief dat bij de komende regeringsonderhandelingen mag gelden. Dat is de enige boodschap die vandaag – 11 juli – mag klinken. Ik wens u een strijdbare feestdag toe!

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Extra geld naar koningshuis U heeft ongetwijfeld gelezen dat de koninklijke familie extra geld krijgt van de regering in lopende zaken. De bende van Laken krijgt een vakantiebonus van 67.000 euro bovenop de royale dotaties. Dat is uiteraard een schande, maar er is wettelijk weinig op aan te merken. Het gaat immers om een loutere indexatie van de uitkeringen voor Filip, Albert, Astrid en Laurent.

de compatibiliteit van de beveiligingssystemen van alle koninklijke domeinen. Vermits de domeinen van Belvédère, Ciergnon en Romarin niet door de Regie der Gebouwen beheerd worden, dient een specifieke wetsbepaling aan de Regie deze bevoegdheid te verlenen.”

Tegen de afspraken

Veel erger is dat het wetsontwerp “tot opening van voorlopige kredieten voor de maanden augustus, september en oktober 2019” neergelegd bij de Kamer op 4 juli een onderdeel bevat dat wél volledig in strijd is met de afspraken over het koningshuis en zelfs onwettig is.

Privévilla door de belastingbetalers onderhouden Sectie 2 van artikel 9 van het ontwerp machtigt de Regie der Gebouwen immers om het onderhoud van de beveiligingsinstallaties van de koninklijke domeinen van Laken (Belvédère), Ciergnon en Romarin ten laste te nemen, in uitvoering van de beslissing van de ministerraad van 7 december 2018. Romarin slaat

op de privéwoning (!) van Albert van België in het Zuid-Franse Châteauneuf-Grasse. Albert kocht die villa eind de jaren tachtig als prins met eigen middelen. Toen hij in 1993 koning werd, moest de villa, uiteraard op kosten van de belastingbetaler, beveiligd worden. Er werden hoge muren gebouwd rond het domein en er werden tientallen camera’s geplaatst. Sectie 2 van artikel 9 van het wetsontwerp stelt: “Vermits de beveiligingsinstallaties van Laken (Belvédère), Ciergnon en Romarin, samen met die van het domein van Laken en het koninklijk paleis te Brussel, deel uitmaken van een geïntegreerd beveiligingssysteem, is het noodzakelijk om het onderhoud van deze installaties toe te vertrouwen aan de Regie der Gebouwen, in het belang van

In eenvoudige bewoording: het onderhoud van de privévilla van Albert wordt betaald door de burger. Dat gaat uiteraard volledig tegen de afspraken in die de regering met de leden van het koningshuis gemaakt heeft. De beveiliging van de kastelen en paleizen van de regerende monarchen wordt ten laste genomen door de overheid. Vandaag zijn dat het paleis van Brussel, het kasteel van Laken en het kasteel van Ciergnon. Het kasteel Belvédère, woonplaats in Laken van Albert en Paola, en de privévilla Romarin van Albert vallen daar níét onder.

Zeker de beveiliging van Romarin is onzinnig, aangezien Albert en Paola daar de jongste tijd niet meer waren. In elk geval gaat het om een uitgave die Albert als gewone burger zelf zou moeten dragen. Het zou dan ook niet meer dan normaal zijn dat de kostprijs hiervan berekend wordt en vervolgens terugbetaald wordt door Albert de Belgique. Sommige parlementsleden klagen over het feit dat ze weinig omhanden hebben, aangezien de regering in lopende zaken is. Ze kunnen alvast beginnen met dit omstreden wetsontwerp uit te vlooien en een parlementaire vraag op te stellen over de kostprijs van de beveiliging van villa Romarin.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

Geen andere rol voor de ECB De Europese Centrale Bank die de geldkraan blijft opendraaien om de economie draaiende te houden en de inflatie aan te zwengelen, en een lage rente als cadeau aan de landen in een moeilijke budgettaire situatie met hoge schulden, dat is wat we de komende jaren van de nieuwe ECB-gouverneur Christine Lagarde mogen verwachten. Een verschil met voorganger Mario Draghi zal er amper zijn. De zuidelijke visie op monetair beleid blijft overheersen.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Havik of duif? Dat is steevast de vraag die opduikt wanneer een nieuwe gouverneur voor de Europese Centrale Bank (ECB) moet worden aangeduid. Een havik is een voorstander van een stringent monetair beleid. Dat wil zeggen: gedaan met de nulrente. Die zet overheden er immers niet toe aan hun schulden af te bouwen aangezien ze daar amper intresten op moeten betalen. Een lage rente en het opkopen van overheidsobligaties is voor monetaire haviken geen goede manier om de economie te stimuleren.

Ze is te veel vraaggericht en doet het vertrouwen in een munt dalen.

Een sterk monetair beleid is voor de hardliners eerder gekoppeld aan de aanbodeconomie waarbij de groei via lagere belastingen en meer investeringen en innovatie door bedrijven wordt gestimuleerd.

De voorbije weken werd geopperd dat na de huidige gouverneur, de Italiaan Mario Draghi, die duidelijk het beleid van een ‘duif’ heeft gevoerd, er wel eens een havik aan het hoofd van de ECB zou kunnen komen.

Dat softe beleid is er een van lage rentes en opkopen van staatspapier om de economie stimuleren. “De geldpers laten draaien”, in vakjargon. De havik wiens naam de voorbije maanden het meeste viel als mogelijke ECB-baas, was de Duitse Bundesbank-topman Jens Weidmann. Maar al snel werd duidelijk dat dit voor de zuiderse landen van

de muntunie geen optie was. En dus ook niet voor Frankrijk.

Duif In de grote sjacher rond topbenoemingen nam de Franse president Emmanuel Macron dit mee.

Met als resultaat dat de Franse IMF-topvrouw Christine Lagarde de volgende vijf jaar vanuit Frankfurt de Europese Centrale Bank mag leiden. Zij staat bekend als ‘un colombe’, een duif. En zij zou het beleid van Draghi dus voortzetten. Maar al snel begonnen economische experts kanttekeningen te plaatsen bij haar aanstelling. Was Lagarde aan het hoofd van het IMF niet zeer streng voor de Grieken? Ze stond toch achter de zware besparingsmaatregelen die Athene kreeg opgelegd? In 2015 verklaarde ze nog “dat het stilaan tijd werd dat de Grieken hun belastingen zouden betalen”. Bovendien is bekend dat ze zich als harde tante kon opstellen. Als IMF baas, maar ook als Frans minister van Financiën, en als nummer één van het internationaal gereputeerde advocatenkantoor Baker & McKenzie.

Anderzijds zijn er signalen dat ze inderdaad geen monetaire hardliner is. Toen de VS in 2015 van plan waren om het soepele geldbeleid te verstrengen via een hogere rente, was Lagarde een tegenstander.

Luisteren Welke richting ze ook uit wil, ze

zal altijd naar president Macron moeten luisteren, aan wie ze haar benoeming te danken heeft. En voor de bewoner van het Élysée is het duidelijk: geen streng rentebeleid. En ook geen ECB als een van de strenge schoonmoeders voor het lakse begrotingsbeleid van de eurolidstaten. Een lage rente wil zeggen dat er geen impulsen zijn voor de nationale regeringen – zoals de Franse – om hun begroting op orde te brengen. Zelfs niet voor een centrumrechtse ploeg als de regering-Michel I in België. Dat de begrotingstoestand de voorbije jaren licht verbeterd is, is vooral te danken aan de dalende rentelasten op de overheidsschuld. En door het lakse monetaire beleid kan België nu zelfs aan een nulrente of negatieve rente lenen. Houden zo, zeggen veel regeringen.

De ECB zal dus geen andere houding aannemen de komende jaren.

Lagarde zou dat ook moeilijk kunnen, want eigenlijk heeft haar voorganger Draghi op 19 juni al de lijnen uitgezet voor de komende jaren.

Op een moment dat hij niet eens wist wie hem zou opvolgen, zei hij tijdens een toespraak dat “de ECB bereid is om alle flexibiliteit te gebruiken indien de inflatie niet naar 2 procent stijgt”. In mensentaal: de rente blijft laag. Tot zelfs negatief voor vele landen. En het opkopen van schuldpapier door de ECB zal onverminderd doorgaan.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

11 juli 2019

3

Orde van de Vlaamse Leeuw voor Bart Maddens Bart Maddens kreeg op 5 juli in het stadhuis van Aalst de Orde van de Vlaamse Leeuw uitgereikt. Hij maakte van de gelegenheid gebruik om Paul Daels als inspiratiebron te citeren.

We mogen niet verzuren, maar het blijft godgeklaagd dat de duiders van de machtigste media in dit land niet de minste belangstelling hebben voor een toch opmerkelijk initiatief als dat van vzw Beweging Vlaanderen-Europa (BVE) en de Orde van de Vlaamse Leeuw. In de duidingsprogramma’s is er daarvoor geen plaats. Maar goed, dat zorgt dan wel weer voor brandstof in de motor van de Vlaamsgezinden.

Recente voorgangers van de nieuwe drager van de Orde van de Vlaamse Leeuw zijn onder meer Jeroen Brouwers, Manu Ruys, Eric Ponette, Luc Van den Brande, Jean-Pierre Rondas, Richard Celis, Axel Buyse, Rik Van Cauwelaert, Louis Vos en Lieve Gevers.

Bart Maddens wordt nu toegevoegd aan dat lijstje. Meer dan terecht.

Daels Maddens startte zijn dankwoord/betoog met een citaat van Paul Daels (1921-1988), onder meer als voorzitter van het IJzerbedevaartcomité een van de kopmannen van de Vlaamse Beweging in de tweede helft van vorige eeuw. “Het enige voor de Vlamingen nog aanvaardbare stelsel is een confederale structuur, een statenbond waarin Vlaanderen en Wallonië volwaardige staten worden met alle hieraan verbonden bevoegdheden en middelen en die vanuit deze volwaardigheid vrij zullen overeenkomen wat ze nog samen zullen doen en onder welke voorwaarden.” Dat was Daels in 1984.

Het politieke Vlaams-nationalisme was toen te zwak (15 procent). Vandaag staat het sterker dan ooit (44 procent), terwijl de kracht van de Vlaamse Beweging in diezelfde periode fel verzwakte. De rollen zijn omgekeerd. “Toen hadden we ons dat niet kunnen voorstellen. Wat is de beste situatie? Als politicoloog hoef ik daar niet over na te denken. In de particratie waarin we vandaag leven, zijn dat de sterke partijen.

Als realpolitcus zou Daels dat wellicht ook hebben gedacht”, vindt Maddens.

Alhoewel … Een confederale hervorming is vandaag dringender dan ook, maar ook moeilijker dan ooit, voegt hij daaraan toe.

Een vreemde paradox.

De oplossing zal van Vlaanderen moeten komen, vindt Maddens. Het Vlaams Parlement moet de overtuiging van prof. Robert Senelle volgen: zich soeverein verklaren.

“Een meerderheid hiervoor is binnen handbereik als CD&V een radicale keuze voor Vlaanderen zou maken.” Op het eerste gezicht lijkt Maddens hier onrealistisch uit de hoek te komen, want van een grote entente tussen de Vlaams-nationale partijen was maar even sprake.

Onlangs nog pakte Maddens in kranten uit met zijn stelling dat de vorming van een Belgische regering niet het probleem zou mogen zijn van de Vlaams-nationalisten.

“Moet N-VA ervoor zorgen dat België niet onbestuurbaar wordt, zoals de sluwe tegenstanders het nu al opdringen? Neen, het is aan de belgicisten om te bewijzen dat het Belgische systeem werkt.”

We hebben in de eerste plaats nood aan een slagvaardige Vlaamse regering, met een duidelijk Vlaams profiel, die volop inzet op een staatshervorming in 2024 of vroeger. En ondertussen moeten we hiervoor een draagvlak creëren, zoals ook voor de bescherming van onze taal en cultuur, voor de strijd tegen de ontnederlandsing van de Rand rond Brussel, voor de strijd tegen de verengelsing van ons onderwijs, voor een nieuw elan voor onze Vlaamse feestdag Maddens draagt zijn onderscheiding op aan alle flaminganten die tegen tegenkanting, spot, marginalisering blijven timmeren en eindigde met Daels: de enige rechte weg is België afbreken om Vlaanderen op te bouwen.

Sporen Het was professor Matthias E. Storme die

als voorzitter van de Orde van de Vlaamse Leeuw voor de zoveelste keer de Orde mocht toekennen aan een verdienstelijke Vlaming die ageert in de ontvoogdingsstrijd van de Vlaamse gemeenschap, voor de integratie van de Nederlanden of voor de uitstraling van de Nederlandse taal en cultuur.

Hij wees er in zijn laudatio op hoe Bart Maddens ook in de biotoop van de politieke wetenschap een buitenbeentje is. Als wetenschapper, analist en commentator is hij een autoriteit in de wereld van de binnenlandse politiek. Een “publieke intellectueel” die met archeologische precisie, zakelijk, en toegankelijk voor het brede publiek het verborgen bouwwerk van de partijpolitiek blootlegt (partijfinanciering, kiessystemen, quota en programma’s, enz…) en zich ver houdt van het sloganeske “dat te veel collegae kenmerkt”.

Lezers van dit blad zullen Maddens ook kennen als de bedenker van politieke strategieën gericht op de verdere ontvoogding van de Vlaamse gemeenschap. De Maddens-doctrine (“On n’est demandeur de rien”, onder meer geformuleerd in zijn kort essay in De Tijd van 3 maart 2009) is er het bekendste voorbeeld van. Vrij vertaald: zorg ervoor dat de Franstaligen zelf vragende partij worden.

Samen met andere scherpe geesten schreef hij de manifesten van de Gravensteengroep. Professor Maddens bewees daarbij opnieuw dat men zijn persoonlijke levensbeschouwelijke overtuigingen niet moet verloochenen om goed samen te werken met andersdenkende Vlaamse medestanders.

Beweging An De Moor, voorzitter 11-daagse Vlaanderen Feest! en Voorzitter vzw Beweging Vlaanderen-Europa (BVE), riep de openbare omroep op om meer aandacht te besteden aan Vlaamse, Nederlandstalige muziek.

Wie niet wil vereenzamen op een eiland van het eigen, grote gelijk zal dan wellicht ook niet treuren om vernieuwende initiatieven van BVE zoals het uitpakken met en financieren van een Vlaanderen Feest!-lied, een eigentijdse bewerking van “Vlaanderen m’n land” van Will Tura, gezongen door de jongeren van de populaire Ketnetserie #LikeMe. Haar tweede oproep startte De Moor met een verwijzing naar een ervaring in Denemarken. Denen koesteren hun taal met taalbaden, maar ook met sancties. Ze houden van hun traditie en hun vlag. “De 5 miljoen Denen doen iets waar 6 miljoen Vlamingen iets moeilijker in slagen. Goede taalverwerving zorgt voor integratie en meer kansen in onderwijs en beroepsleven.” Hier is werk aan de winkel. Ze haalde ook uit naar voortschrijdende verengelsing in het hoger en meer en meer ook in het secundair onderwijs. Het decreet op de taalregeling in het hoger onderwijs mag niet versoepeld worden. Ook zijn er strengere migratieregels nodig rond de kennis van het Nederlands, al was het maar om te vermijden dat er anders een duale maatschappij ontstaat.

Derde aandachtspunt was de publieksdiplomatie en het merk Vlaanderen in binnen- en buitenland. De volgende Vlaamse regering moet – meer dan de vorige - op alle bestuursdomeinen Vlaanderen in binnen- en buitenland promoten. Samen met het Vlaamse middenveld.

De Moor eindigde scherp: “De Vlaamse leeuw is géén Belgisch huisdier en met professor Maddens noemen we België een ‘institutionele vuilnisbelt.’

Pijnlijke vaststelling: voor een evenement als dat van de Orde van de Vlaamse Leeuw blijft de belangstelling ondermaats. Weerwerk bieden aan dat misprijzen van bepaalde media, ook dat mag een prioriteit zijn.

ANJA PIETERS

BRIEFJE AAN KRISTOF CALVO

Boos en bokkend

Mijnheer de ziende blinde,

Gij hebt flink wat weken tijd nodig gehad om de overwinningsnederlaag van Groen enigszins te verwerken. Eigenlijk verbaast mij dat niet, want gij zijt een chagrijnig ventje dat niet goed tegen zijn verlies kan, zeker als uw grote gelijk onvoldoende uit de verf is gekomen en de mensen volgens u uw grote verbindende heilsboodschap helemaal niet zouden begrepen hebben.

Voor mij is het duidelijk dat gij tijdens de voorbije verkiezingscampagne met uw hoofd in de wolken hebt geleefd, zonder veel realiteitszin. De media stonden meer dan ooit met grote sympathie voor u en uw kornuiten open en de peilingen voorspelden al dan niet geforceerd een ‘groene golf’. Bovendien wisten tal van linkse en andere progressieve organisaties en hun zeloten de klimaatspijbelaars voor hun kar – die ook de uwe is - te spannen. De bomen leken tot in de hemel te groeien en in uw partij leefde een naïef puberaal sfeertje van geluk en zaligheid. Gij dacht de hele wereld aan te kunnen en gij verklaarde ergens dat gij “Jambon zoudt gaan opeten”. Het werd niks. Groen trappelde ter plaatse; er kwamen nauwelijks nieuwe kiezers bij. Gijzelf haalde meer dan vier keer mínder stemmen dan Jan Jambon, waarmee de juiste maat van u werd genomen. En gij kreegt nog meer krampen toen gij moest vaststellen dat niet alleen de N-VA ondanks verlies toch met ruime voorsprong de grootste partij van het land bleef, maar dat ook uw aartsvijanden van het Vlaams Belang Groen met vele, vele lengten voorsprong voorbijstaken met wél een duidelijk verhaal.

En dan komt het. Gij zijt boos en gij gaat als slechte verliezer zitten bokken in een hoekje. Gij kijkt nog lelijker dan gewoonlijk en gij vloekt. Gij zijt zo teleurgesteld dat gij het nog een tijd lastig gaat hebben met wat het volk gezegd heeft op 26 mei. Gij begrijpt niet dat de burger uw boodschap naast zich heeft neergelegd. En gij verteert het ook niet dat in heel het land nog meer kiezers dan zij die voor het Vlaams Belang stemden, blanco of ongeldig hebben gestemd. En als gij weer recht krabbelt, weer bij uw positieven komt, uitgehijgd zijt en uw kleffe bakkes gespoeld hebt, dan komt het, want dan zijt gij weer geheel uw eigen zelve en komt gij weer met onwaarschijnlijke ideeën af.

Uw voorstel is dan ook om alle blancostemmers uit te nodigen in het parlement omdat ”je hun signaal niet kan negeren”: “Het parlement moet die mensen een platform bieden. Zij mogen spreken vanuit het halfrond, wij gaan luisteren vanuit de tribune. En dat moet gebeuren vóór de start van het nieuwe parlementaire jaar.” Over een gesprek met de misnoegde VB-kiezers die

de migratie- en belastingdruk, de wachtrijen en de achteruitstelling op de sociale woningmarkt beu zijn, zwijgt gij. Met hen moet niemand zich ‘verbinden’. Zij moeten niet langskomen. Mocht dat wel gebeuren, zou het overigens wel eens een kwade dag voor u kunnen worden…

Ja, gij geeft heel schoorvoetend toe dat jullie een en ander niet goed hebben aangepakt.

Uw onvergetelijke kemel bijvoorbeeld toen gij geen antwoord kondt geven aan Ivan De Vadder toen die u maar bleef vragen of de mensen die hun salariswagen eventueel zouden kwijtspelen dan ook 500 euro per maand loonverlies zouden lijden. Gij draaide rond de pot, want gij waart in snelheid gepakt en gij wauwelde maar wat. Nu zegt gij dat gij de kans niet hebt gekregen om een en ander te nuanceren. Komaan zeg! Gij noch Almaci noch eender welke andere groene politicus zijn er deftig in geslaagd om op een duidelijke manier te communiceren en standpunten klaar en duidelijk te duiden. Maar de middenklas-bakfietsgeneratie uit de mooie verkavelingen, tweeverdienend werkzaam in de culturele of sociale sector of het onderwijs applaudisseerde en dat leek genoeg. Zij streelden de ego’s van de groene boegbeelden. Terwijl nieuwkomers ondertussen sociale woningen betrekken en er een leefloon bovenop krijgen, en de kleine Vlaming in de verloederende en of vervreemdende wijken met een klein loontje of pensioentje elke maand moet zien om rond te komen. Of jaren moeten wachten op een sociale woning. Zij gaven op 26 mei pas echt een sociaal signaal.

Het staat in de sterren geschreven dat de verkiezingsuitslag zijn sporen zal nalaten in uw partij. De kritiek van Wouter Van Besien, die niet herverkozen naar een andere job mag gaan uitkijken, is veelbetekenend. Eigenlijk zegt hij dat degenen die na hem aan de top van de partij gekomen zijn, het niet hebben kunnen waarmaken. Maar gij neemt daar snel akte van en gij wilt uw stijl niet gaan aanpassen.Voluntaristisch gaat gij weer het strijdperk in, want het land moet snel een federale regering hebben, zo zegt gij. En als dat met een Vlaamse minderheid is, dan vindt gij dat geen ‘must’. Het ziet er derhalve naar uit dat gij noch uw partij fundamentele lessen gaat trekken uit ‘hoe de kiezer de kaarten heeft gelegd’. Gij gaat aanschurken bij de vrienden van Ecolo om het eigen falen toe te dekken. Ik bezweer u: doe dat vooral en toon u maar goede Belgen. Ik weet maar al te goed dat de Vlamingen u ook daarvoor nooit zullen belonen. Blijf maar ziende blind en blijf maar doordrammen in uw grote gelijk. Op naar een volgende zwarte zondag met bokkende boosheid tot gevolg!

4

Dossier

11 juli 2019

Trump is klaar om zichzelf op te volgen De kans is reëel dat u op de avond van 3 november 2020 bij de VRT opnieuw veel treurige gezichten zult zien. The Donald, de samenvatting van alles wat onze journalisten het meest verfoeien in de politiek (misschien op Dries Van Langenhove na), zou die dag wel eens opnieuw kunnen verkozen worden tot president van de Verenigde Staten.

Een oude wijsheid in de Amerikaanse politiek zegt dat een zetelende president nooit een herverkiezing verliest in een gunstig economisch klimaat. En de Amerikaanse economie doet het goed. Waar de economische groei onder Obama nooit boven 2 procent uitsteeg, daalde ze onder Trump nooit onder 3 procent. De werkloosheid is de laagste in een halve eeuw. En de lonen, lang het zwakke punt van de Amerikaanse economische opleving, zijn ook aan het stijgen.

De teflonpresident Deze week kreeg Trump dan ook goed nieuws: een opiniepeiling zegt dat 44 procent van de Amerikanen hem een goede president vindt. Dat is minder dan de meeste presidenten tijdens hun ambtstermijn, maar het is de hoogste score ooit voor Trump.

Ondertussen zijn ook de meeste zware beschuldigingen aan zijn adres aan het wegkwijnen. Racisme, seksisme, samenzwering met de Russen, fiscale onregelmatigheden... De verwijten bleken ongegrond of ze gleden van hem af als druppels van een pan van Tefal. Ronald Reagan kreeg ooit de bijnaam ‘teflonpresident’. Trump overtreft hem ver in dat imago van onkwetsbaarheid.

De strijd is uiteraard nog verre van gestreden. Een economische recessie kan in het komende jaar roet in het eten gooien. Trump moet ook nog minstens één tegenkandidaat in zijn eigen partij verslaan.

Oud-gouverneur Bill Weld is tot op heden de enige Republikein die aankondigde tegen Trump te zullen uitkomen. Heeft u ooit van Bill Weld gehoord? De Amerikanen ook niet. Niemand geeft hem eigenlijk een kans.

Obsessie met ras De echte oorlog komt uiteraard pas daarna: tegen de presidentskandidaat die de Democratische Partij zal afvaardigen. Meer dan twintig politici van die partij hebben zich reeds als vrijwilliger gemeld om het in de presidentsverkiezingen tegen Trump op te nemen. Vorige week, in Miami, gingen de Democratische kandidaten voor het eerst met elkaar in debat. Veel waarnemers, zowel links als rechts, zagen daar een partij die zich in de gracht aan het rijden is.

Vooral de obsessie voor ras blijkt de topkandidaten parten te spelen. Vóór het debat leek Joe Biden het nog gemakkelijk te gaan halen. Biden verwijst graag naar zijn band met Obama, wiens vicepresident hij was, in een poging zich te verzekeren van het zwarte kiespubliek en de politiek correcte opiniemakers. Tijdens het debat werd hij echter zwaar op die flank gepakt door de

kleurlinge Kamala Harris, die hem onder meer verweet goede contacten te hebben onderhouden met zuidelijke segregationisten.

Harris pretendeerde ook persoonlijk gekwetst te zijn geweest door het verzet dat Biden vroeger zou hebben geboden tegen zwart-vriendelijke maatregelen, zoals ‘school busing’. Biden kreeg klappen. Maar wie het rassendebat opent, neemt risico’s.

Harris kwam achteraf zelf onder vuur te liggen. Een zwarte commentator wees erop dat ze zelf helemaal niet Afro-Amerikaans is en dus niet moet proberen die groep te vertegenwoordigen. Harris is half Indisch, half Jamaicaans. En haar vader gaf toe dat de familie zelf slaven heeft gehad.

De derde grote kanshebber aan Democratische zijde is Elizabeth Warren. En ook zij kwam in een raciaal dispuut terecht, omdat ze zich had proberen uitgeven als Cherokee (ze verkreeg ook haar aanstelling aan de universiteit in die capaciteit). Een DNAtest wees echter uit dat er zelfs minder indiaans bloed door haar aderen stroomt dan bij de gemiddelde Amerikaan. Trump noemt haar sindsdien spottend Pocahontas.

De volmaakte anti-Trump Zoals ik al eerder schreef: het is opvallend hoezeer links geobsedeerd is geraakt door ras, net op een moment dat rechts er elke belangstelling voor aan het verliezen is. Die bizarre uitwassen van politieke correctheid kunnen zware gevolgen hebben. Op het debat in Miami bleken alle topkandidaten vóór decriminalisering van illegale immigratie te zijn, tegen het uitwijzen van indringers zolang ze geen criminele feiten hebben gepleegd, en zelfs voorstanders van sociale zekerheid voor illegalen.

Trump moet blij geweest zijn. Amerika mag dan verdeeld zijn over heel wat politieke onderwerpen, dat de meerderheid tegen het opengrenzenbeleid is, is heel duidelijk.

Als de Democraten volharden in die standpunten, zijn ze flink op weg om de verkiezingen te verliezen.

Ook op andere thema’s proberen de Democratische kandidaten elkaar zoveel mogelijk langs links te passeren. Het lijkt erop dat de afkeer voor Trump zo groot is dat iedereen zich wil profileren als de volmaakte anti-Trump. Die linkse dynamiek kan electoraal heel slecht aflopen.

Trump is nog helemaal niet zeker van zijn herverkiezing, maar hij staat al veel beter gepositioneerd dan bij het begin van zijn eerste campagne.

JURGEN CEDER

UIT DE WETSTRAAT

Goede vooruitzichten Na twee donderdagen werd er al even gepauzeerd in de Kamer… Vorige donderdag was er dus geen zitting. Ja, na een eedaflegging en wat fractievergaderingen is het hoog tijd om even uit te blazen. En voorzitter Dewael kondigde overigens meteen al aan dat er niet veel meer zou gaan gebeuren vóór 21 juli, zodat men nadien twee maanden in kommerloos reces zal kunnen gaan. Gelukkig worden de wedden tijdig gestort, zodat de democratisch geplebisciteerden van het soevereine volk niets tekort komen en zich in plaats van een waterijsje vroeger, nu een dame blanche mét slagroom kunnen permitteren op hun vakantieadres.

Personeelsverloop De verkiezingsuitslagen zijn ook zeer bepalend voor het politiek personeel dat de partijen mogen aanwerven in dienst van hun parlementsleden. Wie verliest, levert in en wie wint, kan nieuwelingen aanwerven. Bij N-VA, CD&V en Open Vld zullen er flink wat medewerkers op zoek moeten naar een andere job. En dan hebben we het nog lang niet over degenen die kabinetten bevolken. Als ook dat wegvalt – wanneer een partij naar de oppositie verhuist bijvoorbeeld –, dan is dat bijkomend leed bij de partijen, want daar zijn ook heel wat ‘kabinettards’ in dienst. Altijd erg vervelend, maar vanuit de traditionele partijen die vervlochten zijn met belangengroepen, parastatalen of secundaire machtscentra lukt dat meestal wel. Ons kent ons, nietwaar…

Bij het Vlaams Belang is dat vaak heel anders.

Zo moesten in 2014 naast een flink aantal parlementsleden maar liefst 60 personeelsleden vertrekken. Voor velen was het een lijdensweg om opnieuw ergens anders aan de bak te geraken, want het VB-stigma is vaak even erg als dat van de pestlijders in de Middeleeuwen. Maar daar komt nu weer verandering. Tientallen mannen en vrouwen maken zich op om te solliciteren, want minstens vijf jaar met een mooi bediendenstatuut is toch weer mooi meegenomen. Het valt te hopen dat men gebruik maakt van die weelde om de beste mensen op de juiste plaatsen te zetten.

Meid voor alle werk Tom Van Grieken (VB)

“Werken en betalen voor een ander” Toen vorige week uit een studie van de IESEG School of management bleek dat jaarlijks 6.290 miljard euro van Vlaanderen naar Brussel en Wallonië gaat – 5221 euro naar Wallonië en 1.068 naar Brussel -, schoot Tom Van Grieken (VB) uit zijn krammen, want dat betekent dat het om 986 euro per Vlaming per jaar gaat: “U moet twee jaar langer werken… voor een ander. Om ten eerste bodemloze Waalse putten te vullen en ten tweede een migratiefactuur te betalen, waar niemand om heeft gevraagd.” 26 mei heeft aangetoond dat zo’n 43 procent van de Vlamingen er ook zo over denken. Inderdaad, de transferkraan mag dicht. Laten we hopen dat dat uitgangspunt doorweegt als men ooit nog eens zal proberen een nieuwe Belgische regering te vormen.

In een aantal partijen werkt men met een of andere vorm van medewerkers-pool. Dat houdt in dat men alle beschikbare medewerkers vanuit het partijhoofdkwartier een plaats geeft in de fracties, op het hoofdkwartier of in secretariaten. In andere partijen houdt men zich aan het systeem dat de medewerkers die de fracties toekomen ook daar tewerkgesteld worden en vandaaruit geleid worden. Daarnaast worden de medewerkers die aan de parlementsleden zijn toegewezen ook door deze laatsten aan het werk gezet. Veel parlementsleden laten zo hun politieke medewerkers ook politiek werk doen, vaak ook in een kantoor in het parlement, en zo hoort het in principe ook. Maar… “Ik heb mijn medewerker een bureau gegeven in het kantoorgebouw van het bedrijf”, zei onderneemster Katrien Houtmeyers, nieuwbakken Kamerlid voor N-VA. Ja, ook dat gebeurt en er is eigenlijk geen controle op. Het doet wel eens de vraag rijzen of dat allemaal wel kan. Want legio zijn de verhalen dat medewerkers in zo’n situatie wel eens als goedkope arbeidskracht – want het parlement betaalt hen toch – wor-

den ingeschakeld voor zaken die niets met politiek te maken hebben. Meedraaien in een bedrijf, boodschappen voor de vrouw van de parlementair doen, de kinderen van school halen, karweitjes in de tuin opknappen, de agenda van het Kamerlid bijhouden, een tafel in een restaurant of een reisje voor de praatbarakker reserveren,… De waslijst is lang.

Misschien moet men in het fameuze Kamerreglement toch maar eens iets voorzien om parlementairen aantoonbaar te verplichten om hun politieke medewerkers ook politiek werk te laten doen.

Niveau aub Ondertussen zijn de fracties in de Kamer druk in de weer om hun mannetjes en vrouwtjes op het schaakbord te zetten. Wie wordt Bureaulid, wie gaat naar welke commissie en wie wordt er daar woordvoerder voor de fractie, wie zal dossier X of dossier Y opvolgen,…

Het valt te hopen dat men dat niet met de natte vinger doet, maar kwaliteit als graadmeter hanteert. Het wordt immers hoog tijd dat het parlementaire niveau weer terug opgekrikt wordt, want buiten de klassieke kanjers en de verdienstelijke ‘backbenchers’ was er de jongste jaren toch een te groot groeiend aantal van ja-knikkers en meelopers die niet altijd de klepel wisten hangen… Er waren er zelfs teveel bij die stemden voor dossiers waarvan ze geen jota afwisten, laat staan dat ze er een letter van begrepen. De fracties hebben hier als ondersteunend orgaan een meer dan belangrijke opdracht te vervullen.

Als de vos…

Sinds vorige week zitten we met een ontslagnemende premier die Europees president wordt – en wat nu zijn zelotenhouding ten voordele van het Europese Marrakesh-pact verklaart – en een vicepremier die al ontslag nam om zijn zetel in het Europees parlement te kunnen innemen en zijn brokkenparcours van de jongste jaren snel te doen vergeten.

Van de ontslagnemende regering die in feite al niets meer voorstelde en ook na de verkiezingen geen meerderheid meer haalt in de Kamer, blijft niet veel meer over. Bijna was ook Didier Reynders (Mr) verdwenen als secretaris-generaal van de Raad van Europa, maar dat feestje ging niet door. Daar had de vijandige MR-clan rond Charles Michel een stokje voorgestoken. Twee topjobs en dan nog voor twee rivalen, was trop en dus teveel.

Wij willen er méér dan één Duveltje op verwedden dat Didier Reynders nu nog wel in beeld zal komen als toekomstig premier. Het is niet voor niets dat de liberale familie uit Wallonië al eens het idee opperde om naar analogie met Groen en Ecolo een gezamenlijke fractie te vormen in de Kamer met Open Vld. Ook in Vlaamse liberale kringen rond de grote brilsmurfin zou men daar niet echt vies van zijn. Dat zou hen mathematisch groter dan de PS en zelfs de N-VA-maken… Momenteel lijkt dat idee weer met nevelen bedekt, maar… zeg nooit nooit, en zeker in de politiek niet. Vooral niet als de meester van alle sluwe vossen Reynders in de buurt is! En ook niet als Gwendolyn Rutten een ministerpostje ruikt…

Actueel

11 juli 2019

5

Netflix-reeks “When They See Us”

Antiblanke haatpropaganda De nieuwe miniserie “When They See Us” van Netflix gaat over de geruchtmakende zaak van de Central Park Five. De serie heeft de pretentie een documentaire te zijn, maar is in werkelijkheid een opeenstapeling van leugens, vervalsingen en antiblanke, racistische haatpropaganda. De Central Park Five, vier zwarte jongeren en een latino, allemaal tussen 14 en 16 jaar oud, werden schuldig bevonden aan een reeks mishandelingen en aan de groepsverkrachting van Patricia Meili, een blanke jogster, in Central Park in 1989.

De vrouw werd halfdood geslagen. Ze lag in coma toen haar lichaam werd ontdekt.

Volgens de documentaire werden de vijf jongeren zonder enige aanleiding gearresteerd door brutale blanke agenten, alleen maar omdat zij op het verkeerde moment in Central Park waren.

Allemaal racisten!

Nog steeds volgens de documentaire werden zij tot bekentenissen gedwongen omdat de politie hen intimideerde, fysiek onder druk zette, hen geen maaltijden liet brengen en niet toestond naar het toilet te gaan. Zelfs zonder dat men de voorgeschiedenis kent, is dat natuurlijk een zwak punt. De meeste mensen zullen op de duur álles bekennen als ze maar lang genoeg gefolterd worden.

Maar wie zou een groepsverkrachting en eventueel een moordpoging bekennen omdat hij ‘geïntimideerd’ wordt, tijdens het verhoor geen eten krijgt of niet naar het toilet mag gaan? De film fietst daar echter behendig omheen en bouwt dan verder het propagandaverhaal uit.

Linda Fairstein, gespecialiseerd in het onderzoek naar seksuele misdaden, wordt volkomen ten onrechte afgeschilderd als het Grote Blanke Beest. Een machtige, blonde, arrogante blanke raciste, van het type dat de zwarten een Beckzilla noemen, naar het Japanse filmmonster. Ook Donald Trump, toen nog geen president, krijgt een rol als racistisch monster dat voor de doodstraf pleit.

Het rechtssysteem wordt in de miniserie afgeschilderd volgens alle stereotypen die in de antiblanke en haatpropaganda gebruikelijk zijn: allemaal boosaardige racisten, die als enig levensdoel hebben onschuldige kleurlingen zo lang mogelijk in een kerker te laten wegrotten. En natuurlijk worden de Vijf schuldig bevonden en veroordeeld, hoewel ze niets gedaan hadden. Tot zover de propaganda.

Een nachtje ‘wilding’ In de echte wereld buiten Nteflix maakten

de Vijf deel uit van een bende van een dertigtal kleurlingen die naar het park trokken voor een nachtje ‘wilding’, het mishandelen of verkrachten van willekeurige, liefst blanke voorbijgangers. Nog voor de aanval op de jogster had die bende al minstens vijf mannen aangevallen, waarvan vier joggers.

Twee slachtoffers, John Loughlin en Antonio Diaz, werden op een verschrikkelijke manier toegetakeld. Zij bleven bewusteloos en overdekt met bloed liggen. Eén van de Vijf, Yusef Salem, bekende zelf tijdens de rechtszitting - dus niet alleen tijdens het politieverhoor! - dat hij een 35 centimeter lange ijzeren buis had meegebracht die hij als knuppel had gebruikt.

Patricia Malone, een blanke vrouw die op die fatale nacht met haar echtgenoot door Central Park fietste, werd ook aangevallen, maar ze kon zich losrukken en ontsnappen.

In de miniserie wordt haar getuigenis vervalst, en zij wordt voorgesteld als alweer een racistische ‘Beckzilla’ die alleen haar beklag deed over de vreemde geluiden die de jongeren maakten toen zij voorbijfietste. Terwijl zij in werkelijkheid op een haar na het slachtoffer werd van een groepsverkrachting.

De Vijf werden gearresteerd omdat zij deel uitmaakten van die ‘wilding gang’.

De politie wist toen zelfs nog niets over de aanval op mevrouw Meili. Ze was nog niet gevonden. Maar volgens het klassieke patroon van het doorschuiven van de schuld begonnen de Vijf elkaar al met de vinger te wijzen over een groepsverkrachting en een moord. De ene zei “dat hij de moord niet had gepleegd”. Hij dacht duidelijk dat Patricia Meili dood was. Een ander beweerde dat “Antron het had gedaan”, één van de Vijf.

Een derde dader zei tegen de politie: “Ik heb niets te maken met de verkrachting. Ik heb alleen maar aan haar borsten gevoeld.”

Een vierde gaf toe dat hij het slachtoffer in bedwang had gehouden, maar dat hij haar niet had verkracht.

In de miniserie is dat allemaal weggelaten. Daar ontkennen de Vijf alles waardig maar met kracht. Toen Patricia Meili kort daarop werd gevonden, zwaargewond, in coma, maar levend, legden de speurders natuurlijk onmiddellijk het verband. De verdachten werden nooit mishandeld of bedreigd. De verhoren gebeurden in aanwezigheid van hun ouders en van een advocaat, en ze werden op video opgenomen. De minderjarigen kregen een straf van vijf tot tien jaar, en de enige meerderjarige kreeg vijftien jaar. Over hun schuld kon geen redelijke twijfel bestaan. Er was maar één ding dat aan de speurders bleef knagen: mevrouw Meili had ernstig hersenletsel opgelopen en ze herinnerde zich niets van de aanval. Maar uit de sporen op haar lichaam bleek duidelijk dat er een zesde dader moest zijn geweest. Die was nooit gevonden.

Serieverkrachter was als redder De zaak leek afgesloten, tot in 2002 een coup de théâtre volgde. Mathias Reyes nam alle schuld voor de aanval op mevrouw Meili op zich. Hij had levenslang gekregen wegens een moord en een reeks onwaarschijnlijk brutale en sadistische verkrachtingen, waarbij hij minstens één keer had geprobeerd een slachtoffer de ogen uit te steken.

Belangrijk detail: Reyes zat in dezelfde gevangenis als Wise, één van de Vijf, en hij had niets meer te verliezen. Hij bekende dat hij en hij alleen Patricia Meili had verkracht en mishandeld.

Hij stond bekend als een pathologische leugenaar, maar zijn DNA bleek overeen te komen met één van de DNA-sporen op het lichaam van mevrouw Meili. Sporenonderzoek met DNA stond in 1989 nog in de kinderschoenen, maar dit resultaat werd niet in twijfel getrokken. De meest waarschijnlijke hypothese is dat Reyes samen met anderen deelnam aan de verkrachting, of dat hij zich later aan de comateuze vrouw vergreep.

Waarom zou Reyes liegen? Er zijn enkele plausibele hypothesen. Het gebeurt meer dat psychopathische moordenaars misdaden bekennen die zij onmogelijk gepleegd kunnen hebben. In de beruchte zaak van de “Wurger van Boston” is dat vrijwel zeker gebeurd. Reyes had toch niets meer te verliezen en hij was een dwangmatige leugenaar die zwolg in zijn eigen leugens. Wise was de leider van een gevreesde bende in die gevangenis. Had hij Reyes bedreigd? Of wilde Reyes gewoon nog eens een ‘moment de gloire’ in de media beleven? Zijn verhaal rammelde aan alle kanten. Hij beweerde dat hij helemaal alleen had gehandeld, terwijl er sporen van zes daders waren. Hij beweerde dat hij het slachtoffer met een tak en een steen had neergeslagen, terwijl ze geen enkele verwonding had die daarop wees. Ze had enkele snijwonden, maar Reyes ontkende dat hij een mes had gebruikt. Volgens de media - notoir onbetrouwbaar - kende hij details over misdaad die nooit publiek waren gemaakt. Misschien. Maar die kon Wise hem in de gevangenis verteld hebben.

Intussen was Amerika echter in de greep gekomen van antiblank racisme en politiek correcte waanzin. Zelfs een serieverkrachter en moordenaar als Reyes werd blindelings geloofd. De tegenstrijdigheden in zijn bekentenis werden genegeerd en de Vijf werden plots van alle schuld vrijgespro-

ken. Niet alleen van de verkrachting en bijna-moord op mevrouw Meili, maar in één adem ook van álle andere mishandelingen die zij tijdens die nacht van ‘wilding’ hadden gepleegd. Of heeft Reyes dat misschien ook allemaal op zijn eentje gedaan? Zij kregen een schadevergoeding van 41 miljoen dollar.

Ze zijn nu schatrijk en arrogant. Zoek op Google hun foto’s maar eens op met zoekterm “Central Park Five now”. Zoek tegelijk de oorspronkelijke foto’s op die na hun arrestatie in 1989 zijn genomen en vergelijk die tronies met de angelieke koorknapengezichtjes van de acteurs die dat geboefte in de miniserie vertolken. Het verschil spreekt boekdelen over de manier waarop de kijker wordt gemanipuleerd. Over de manier waarop brute criminelen worden voorgesteld als onschuldige slachtoffers van blank racisme.

P.B.

YouTube schrapt islamcriticus Het gekende videoplatform YouTube heeft het kanaal van de Duits-Egyptische islamcriticus Hamed Abdel-Samad geblokkeerd. Zwicht YouTube voor politiek correcte druk? Gaat YouTube door de knieën voor de islambedreiging?

Wie zal het zeggen?

Feit is in elk geval dat Hamed Abdel-Samad het niet gemakkelijk heeft gehad. Deze zoon van een soennitische imam werd in zijn jeugdjaren lid van de Moslimbroederschap en zou zich pas later van die radicale organisatie losmaken. De breuk was volledig, want hij liet de islam helemaal los. Hij waarschuwde in zijn boeken voor de opkomst van de (radicale) islam en hij onderstreept de parallellen met het fascisme. Hij is een bekende politicoloog in Duitsland.

Voldoende allemaal voor levensbedreigende waarschuwingen aan zijn adres. Zo riep de radicaalislamitische groepering Gama’a al-Islamiyya in 2013 op om hem te vermoorden.

Georganiseerde campagne?

Op zijn YouTubekanaal “Hamed TV” interviewde Hamed Abdel-Samad andere we-

tenschappers en prominenten over thema’s als secularisering, islam, Verlichting of minderheden in de Arabische ruimte. Over die thema’s publiceerde hij zelf heel veel. Zijn YouTubekanaal had 126.000 volgers, maar werd niettemin zonder voorafgaandelijke verwittiging door YouTube geblokkeerd. Ja, er waren de tientallen bedreigingen vanuit moslimhoek. Waaruit hij de conclusie trekt dat een “georganiseerde campagne natuurlijk niet helemaal uit te sluiten valt”.

Nadat Hamed Abdel-Samad ermee dreigde een rechtszaak aan te spannen, maar vooral na protest van zijn kijkers, haalde YouTube bakzeil en werd “Hamed TV” gedeblokkeerd. Maar het is een les voor alle islamcritici. Wie te kritisch is, wordt door YouTube, Facebook, Twitter, enzovoort, monddood gemaakt.

PIET VAN NIEUWVLIET

GELEGENHEIDSGEDICHT

1302 De strijd was toen gestreden / hebben z’altijd al gedacht... ‘t Resultaat? Tot op heden / heel wat minder dan verwacht.

Wat blijft er nu nog over / van ‘t winnen van weleer?

De vechtlust uiterst pover / en de wapens liggen neer!

Kijk naar Schotten en naar Ieren, / Catalanen nog aan toe, hebben weinig om te vieren, / worden ‘t strijden toch niet moe!

Dat we vochten ooit als helden / met gulden sporen trots als buit is wat schrijvers ons vertelden / maar het sprookje kwam niet uit!

ETIENNE DERPOORTER - ASSEBROEK

6

Dwars door Vlaanderen

11 juli 2019

Vlaamse Beweging

Leeuwenpenning 2019:

Jan Van Malderen Met liefst drie goeie lofredes werd vorige donderdag in De Salons door de zeer bedrijvige Davidsfondsafdeling Sint-Niklaas de jaarlijkse Leeuwenpenning uitgereikt. Die ging naar de erevoorzitter van Pro Flandria, Jan Van Malderen. De Salons konden de toeloop nauwelijks slikken en dat sierde zowel het Davidsfonds als de laureaat!

Kunsthistoricus Paul Verbraeken mocht de lovende spits afbijten en noemde dat, hoewel zeer welbespraakt, een zware opdracht, te meer omdat hij niet van vleierij verdacht wenste te worden. “Jan houdt niet alleen van de waarheid”, stak hij van wal, “als man van de consequenties staat hij er ook achter. Hij bevaart geen beekjes, maar kanalen. Hij heeft een eigen visie, maar godzijdank ook zin voor humor. De Goede Zaak dient hij offervaardig en totaal onbaatzuchtig. Van Jan Van Malderen bestaat geen tweede versie. Zijn betekenis is groter dan zijn gestalte.” Als interludium mocht die andere Jan, Janssens met zijn trekzak, het aandachtige gehoor vergasten op een eerste lied: Vlaaderen lief gij zijt dat land dat uitverkoren Dat boven al de krone spant Mijn Vlaanderland mijn Vlaanderland Gewezen KBC-topman en Vives-voorzitter Remi Vermeiren, stuwende kracht achter het Warandemanifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa, had het al even rad van tong over de merkwaardige geschiedenis van Vlaanderen, twee eeuwen geleden ingelijfd bij België “om de Vlaamse taal en cultuur weg te vegen”. En tòch is het twee grote handicaps te boven gekomen en is Vlaanderen een welvarende regio in Europa geworden. Na ferm applaus en Vlaams gezang van Jan Janssens, sprak Peter De Wilde.

Zelfbewuste Vlaamse elite is nodig De nationale voorzitter van het Davidsfonds noemde het een gemis de gelauwerde niet te hebben gekend.

“Wij wachten te lang om mensen te erkennen”, liet hij daar spontaan op volgen, en veelbelovend: “Wij moeten investeren in ons patrimonium en in creativiteit, de mensen hun trots op hun erfgoed teruggeven.” De voorzitter besloot met een pleidooi voor het

scherper stellen van de grondwaarden Vlaams en christelijk. En welke tussenzang paste daar beter bij dan het door Jan Janssens gezongen lied ‘Wilt heden nu treden voor God den Here’?

En toen sprak de gelauwerde leeuw een woord van dank uit als primus inter pares van alle stille werkers aan Vlaanderens huis met vele kamers. Natuurlijk is Jan Van Malderen, zoals wij ons allemaal levendig herinneren van zijn vurige toespraak op de IJzerwake, een bezielde en bezielende redenaar, maar wat hij vorige donderdag in zijn dankwoord níét wilde zeggen, maakte veel meer indruk dan wat hij – hoe goed ook verwoord – wél gezegd heeft.

Over de Franse bezetting, tot 1814, van De Verenigde Nederlandse Staten, die hij voor Vlaanderen rampzaliger noemde dan de kolonisering in Afrika.

Over de Belgische vazalstaat die van het Vlaams een verstoten taal wou maken en van de Vlaming een verbeulemanste schlemiel. Over de monarchie die niet van de meerderheid van haar burgers houdt. Over zijn woede bij een falend rechtssysteem dat verkrachters en criminelen pampert, en bij het aan banden leggen van vrije mening en bijtende spot. Over zijn (niet uitgesproken) vaststelling dat kinderen ouders nodig hebben en stabiele gezinnen die kinderen opvoeden met normen en waarden en leren wat plichten zijn.

Over het dogma rond klimaat en mensenrechten, en over geld verbrandende, frauderende politici die, lijdend aan mythomanie, fata morgana’s zien.

En het laatste dat de knappe redenaar níét wou zeggen: “Ik zal niet in jullie plaats besluiten dat belgium a failed state is.” Wat hij dan wél wilde zeggen?

Wij hebben een zelfbewuste Vlaamse elite nodig als machtselement in onze ontvoogdingsstrijd! ‘Er is hoop op den oogst, o Vlaanderland!’ Het applaus, dat als een donder door De Salons daverde, hield héél lang aan!

HECTOR VAN OEVELEN

BUITENLANDSE MOESKOPPERS “Ze komen zonder schaamte onze oogst plukken.” Dat was de titel van een artikeltje in HLN over “mensen” – niet nader beschreven – die de volkstuintje van de Zomerloop in Oostende komen leegplunderen. Zelfs als de eigenaars hen daarop aanspreken, doen ze schaamteloos verder. Ze weten dat niemand hen iets zal durven doen en dat de politie niet zal optreden.

Het artikel liet in het midden wie die “mensen” waren. Op de talrijke foto’s waren de gezichten onherkenbaar gemaakt, maar we zagen toch één vrouw met een hoofddoek. “Ze lopen weg met de vruchten van maandenlang werk”, zei iemand, die moest toekijken hoe zijn tuintje werd geplunderd. “Bessenstruikjes en aardbeienplantjes zijn van de ene dag op de andere kaalgeplukt. De bladeren van de wijnranken zijn elke week iets meer uitgedund, wellicht om Griekse dolmades mee te maken”, zei een andere gedupeerde. De daders van die moeskopperij, zoals de oude term luidt, zijn in alle geval niet Nederlandstalig. Het is een klein aspect van een veel groter en ernstiger verschijnsel: de steeds erger wordende straffeloosheid en de toenemende brutaliteit van buitenlanders die weten dat ze hier boven de wet staan. In de Zomerloop stelen ze fruit en groenten. Maar ook op grote schaal pikken ze de vruchten in van wat wij gedurende jaren, en soms generaties hebben opgebouwd. Ze stelen niet alleen de vruchten van het land. Ze stelen zelfs het land onder onze voeten uit. En op een dag, in een niet zo verre toekomst, zal het allemaal van hen zijn. U weet wel, zoals in Harry Potter, van hen “die niet genoemd mogen worden”.

Quartier Bleu ‘Quartier Bleu’ moet dé hotspot van Hasselt worden, met een ongeziene sfeer en beleving en een interessante mix van appartementen, gezellige restaurants en hippe winkels aan de

kanaalkom. Dé ultieme plaats om te zijn in Hasselt. Voorwaarde was wel dat die hippe winkels van Quartier Bleu de binnenstad van Hasselt niet leeghaalden. En laat dat nu juist wel het probleem zijn. De binnenstad van Hasselt telt reeds 130 lege panden op een totaal van 1.300.

Enige tijd geleden opende Ikea een groot filiaal langs de Ring van Hasselt, met een verbruikersruimte waar de Hasselaren ook spotgoedkoop kunnen eten en drinken.

In de binnenstad verloren restaurants en brasserieën veel klanten. Nu vertrekt A.S. Adventure uit de binnenstad naar Quartier Bleu, samen met nog enkele zaken, zoals Sports World. De oplossing van het stadsbestuur: “Wij voeren een leegstandtaks in.”

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

BRUSSEL

Regenboogcollateralisme De storm rond het holebi-incident met Johan Leman is wat gaan liggen, maar de problematiek blijft, natuurlijk. Tijdens de rel viel vooral de rol van oud-journaliste en kersvers Brussels Parlementslid Hilde Sabbe (sp.a) op. Verlies die vrouw niet uit het oog, want we gaan de komende jaren nog pret beleven…

Het hangt allemaal nauw samen met de maatschappelijke realiteit. Ook de mondigheid van de betrokkenen speelt een rol.

Maar los van de vraag of het probleem uitvergroot wordt en misschien meer aandacht krijgt dan het verdient, willen we best aannemen dat zich een probleem stelt met holebi’s in de publieke ruimte. In een aantal wijken blijft het voor deze mensen problematisch om zich in, laten we zeggen, Françoise Hardy-stijl (“yeux dans les yeux … la main dans la main”), op straat te begeven. Het aantal incidenten neemt toe, wetende dat indien bepaalde no-gozones niet gemeden zouden worden, ze nog talrijker zouden zijn.

In Molenbeek, zoals Johan Leman een tijdje geleden fijntjes opmerkte in een interview met De Standaard, kan je het op bepaalde plekken maar beter niet doen. De uitspraak werd als kop van het stuk gebruikt, waarna de polemiek zich errond kristalliseerde. Die journalistieke praktijk is niet zo verwonderlijk voor de voormalige AVV/VVK-krant, zij

het dat de slachtoffers van die aanpak zich doorgaans in een ander spectrum van het politieke landschap bevinden.

Pro en contra Nu goed, Johan Leman is niet iemand die zich inlaat met het organiseren van toeristische tochtjes door het immer boeiende Sint-Jans-Molenbeek. Sinds jaar en dag is hij met zijn Foyer betrokken in de buurtwerking. Hij is een kenner, of wordt geacht dat te zijn. Wie had het op dat punt nog over de bedreigde holebi’s? Kern van de discussie werd de vraag of Leman zich bij de wantoestanden neerlegt. Adviseerde hij om bepaalde wijken te mijden in combinatie met het benadrukken van de onaanvaardbaarheid van de situatie, of is hij op dat tweede punt eerder gelaten?

Gelukkig heeft hij nog zijn supporters.

Groen-politicus Bruno De Lille bijvoorbeeld.

Of de nieuwe passionara van de Brusselse politiek: Hilde Sabbe. En dan zijn er ook de

tegenstanders, zoals Els Ampe. Zij ging in de VRT-studio in debat met Leman, waarbij die laatste vooral een vermoeide indruk gaf. Het leverde het beeld op van een jong veulen dat tegen een bejaarde grijsaard tekeerging. Veel intellect moet men nochtans niet aanspreken om met Ampe in debat te gaan.

Het gesprek verliep misschien niet helemaal netjes, maar langs de andere kant: als we iemand met de antecedenten als pater Leman wat zien spartelen, dat het is best prettig.

Tijd als bondgenoot Terug naar Molenbeek. Of beter Ukkel, want daar woont die andere apologeet, Hilde Sabbe dus. Ze kruiste daags na het losbarsten van het dispuut de degens met Karl Vanlouwe (N-VA) op Radio 1. Je moet die mensen - lees: moslims - wat meer tijd geven om zich aan te passen aan onze normen en waarden. Als een soort incubatietijd die moet doorlopen worden, daarna komt het wel goed. Briljant, toch? Je doet niets, wacht gewoon af en ‘alles sal reg kom’, zoals ze in het Afrikaans zeggen. Zoiets heet, om even in die taal te blijven, de politiek van de ‘volstruis.’ Het gaf Vanlouwe, die rustig kon schermen met het Soumission van Michel Houellebecq, een open doelkans. Voor hem

en andere waarnemers is het zo helder als pompwater dat de problemen frequenter worden, scherper zijn en vooral dat de bakens telkens weer opgeschoven worden.

Barnard Tot slot een woord van Sabbe, ooit door Benno Barnard omschreven als een “middelbare nymfomane, die haar hoekje in de krant gewoonlijk vult met haar bedavonturen, ook al voor ze haar echtgenoot had laten vallen als een drol in de wc-pot.” Na haar volstruis-strategie kwam ze met iets anders op de proppen: begrip voor die jongeren die amok gaan maken in openluchtzwembanden, binnen en buiten de landsgrenzen.

Het zijn belhamels, een beetje macho, en het is al wat warmer, wat invloed op hun gedrag heeft… Men houdt het niet voor mogelijk.

En de andere bezoekers, wel, die hebben het ook warm, waardoor ze prikkelbaarder worden. Ze wil niets minimaliseren, onderstreept ze, en toch is precies dát de hele opzet van haar bijdrage.

Neem het van ons aan, van Sabbe gaan we nog heel wat horen in die Brusselse politiek. Zij is duidelijk iemand die bijdraagt tot de paradigmashift die deze stad zo nodig heeft…

KNIN.

Onze naaste buren

11 juli 2019

Nederland en Marokko

Net zoals Vlaanderen werd Nederland tijdens de hete dagen geteisterd door agressief gedrag van Marokkaans schorem.

“Ernstig geschaad vertrouwen” Wel werd in de media minder gelogen met vals nieuws (cfr.

“Belgische jongeren” in de Vlaamse media over het Marokkaanse uitschot dat een Zeeuws-Vlaams zwembad terroriseerde). Maar net zoals in Vlaanderen wordt nooit het racismewoord gebruikt voor het gedrag van de mohammedaanse jeugd. En vervolgens, en dat wordt hier een wekelijkse litanie, was er het afstotelijk gedrag van de Nederlandse autoriteiten.

Het grofst gedroeg Marokkaans tuig zich in Ridderkerk in de provincie Zuid-Holland. De reactie van burgemeester Anny Attema loog er niet om. Haar vertrouwen in het management van zwembad De Fakkel “was ernstig geschaad” want “het management is verantwoordelijk voor de veiligheid”. Dus niet de burgemeester en de politie. Met deze wegkijkende en laffe leugenaarster moeten de Nederlandse gezinnen die op de vlucht sloegen, het doen.

Dat wat helpt, kan niet Meer dan twintig jaar geleden stelde socioloog Frank Bovenkerk het al. “Dat wat kan, helpt niet” (subsidies, straathoekwerkers, overleg) en “dat wat helpt, kan niet”. Dat is het tuig terugzenden naar het vaderland van hun ouders, grootouders en nu al overgrootouders, want de daders bezitten allemaal een Marokkaans paspoort naast het Nederlandse.

In de harde Marokkaanse maatschappij is het vlug gedaan

met dergelijk wangedrag, maar de Nederlandse nationaliteit afnemen, daaraan durven de autoriteiten niet eens denken.

Daarenboven zouden ivorentorenrechters van het Europees Hof voor de (voor)rechten van de (criminele) mens er een stokje voor steken. Natuurlijk zit Marokko niet te wachten op deze landgenoten. Maar Nederlands geld is er zeer welkom.

Aanmoedigen van illegale migratie Al jaren botst het tussen Marokko en Nederland en bijna steeds komen de Marokkanen als winnaars uit de strijd. Veel Marokkanen die de Nederlandse nationaliteit bezitten en ooit premies betaalden voor sociale verzekeringen, verhuizen op zeker ogenblik naar hun vaderland. Jaarlijks gaat 100 miljoen aan uitkeringen van Nederland naar Marokkaanse rekeningen. Tot voor kort werd massaal kinderbijslag betaald aan geremigreerde Marokkanen voor zogenaamde kinderen in Marokko. Die wordt nu in fases afgeschaft. De arbeidsongeschiktheidsverzekering wordt met 40 procent verminderd omdat iedereen heel goed weet dat alles veel goedkoper is in Marokko. Maar de AOW (het wettelijk pensioen in Vlaanderen) wordt wel integraal betaald. Feitelijk wilde Den Haag het hele uitkeringsverdrag met Marokko afschaffen, maar de Marokkanen saboteerden voorbeeldig iedere onderhandeling. Marokko heeft immers een geheim wapen: illegale immigranten. Nederlandse asielcentra, maar ook de omliggende winkelcentra en bewoners, worden bestolen door illegale

7

NEDERLAND Marokkanen die best weten (dikwijls via de legale familie) dat de Nederlandse overheid niets voorstelt. Nederlandse diplomaten stellen zelfs dat “de indruk bestaat dat Rabat de illegale migratie bewust aanmoedigt”. Op dit ogenblik vraagt Nederland dat Marokko ruim vierhonderd illegale criminelen zou opvangen. Marokko heeft een oneindig aantal bureaucratische foefjes om dat tegen te werken.

Mensenrechten niet gegarandeerd Ook Marokkanen met Nederlandse papieren profiteren hiervan. Zij leiden inmiddels de Nederlandse drughandel, kijken niet op een moord min of meer en voelen zich immuun, want ze worden niet uitgeleverd. Nederlands belangrijkste drugcrimineel Ridouan Taghi liet onlangs door twee Antillianen een aanslag plegen in Marokko. De daders vergisten zich en vermoordden de zoon van een rechter. Onmiddellijk vlogen twee broers van Taghi in de cel. Nederland moet niet rekenen op Marokkaanse medewerking, omdat het zelf de hand boven de hoofden van Marokkaanse criminelen houdt.

Marokko vraagt al een tijd de uitlevering van Said Chaou uit Roosendaal, die in Marokko verdacht wordt van moorden en drughandel. De crimineel stichtte prompt een vereniging ter bevordering van de onafhankelijkheid van het Rif en verklaarde dat Marokko hem wilde vervolgen voor zijn politieke mening. De Nederlandse Hoge Raad wees het Marokkaanse uitleveringsverzoek af omdat “zijn mensenrechten” niet gegarandeerd zijn in Marokko. Besluit: Nederland en Marokko blijven schuren.

WILLEM DE PRATER

Stad Gent wil prijs van rusthuizen fors verhogen De verkiezingen zijn voorbij. Wat doen onze socialistische OCMW-voorzitter en het multicolore stadsbestuur? De prijs voor de OCMW-rusthuizen optrekken met vijf euro per dag! Daarmee hopen ze bij de ouderen een miljoen euro per jaar op te halen. Stond dat in hun verkiezingsprogramma?

Ongehoord, een asociale maatregel, zegt de oppositie. Onder druk van de hevige kritiek durfde het bestuur niet doorzetten. Op het laatste moment schrapte men het punt van de agenda van de gemeenteraad. De huidige dagprijs van 58,45 euro ligt hoger dan het Vlaams gemiddelde (56,30 euro). Toch zijn de Gentse woonzorgcentra zwaar verlieslatend.

Als de prijsverhoging doorgaat, zullen ouderen 63,45 euro per dag moeten betalen, of bijna 1.900 euro per maand. Dat is meer dan in heel wat private Gentse rusthuizen.

Volgens schepen Coddens is dat niet asociaal, want het OCMW legt bij als mensen niet kunnen betalen. Op dit moment gebeurt dat voor ongeveer één op vier bewoners. Wat dan met de groep daarboven, die de extra honderdvijftig euro in de maand wel kan betalen maar daarna nauwelijks nog iets overhoudt?

Zij voelen het vanzelfsprekend wel en zullen op kleine pleziertjes moeten besparen.

Een argument van de schepen gaat over het bijpassen door het OCMW voor senioren in andere rusthuizen. Dat gebeurt op voorwaarde dat de dagprijs er niet hoger is dan tien procent bovenop die van het OCMW. Door de eigen prijs te verhogen kan het OCMW voor meer mensen in andere rusthuizen tussenko-

men. In realiteit gaat dat maar om enkele rusthuizen. De ‘liberale’ seniorcity van ‘Solidariteit voor het Gezin’ is er een van. Toeval of niet?

Op de achtergrond speelt de interne dis-

cussie binnen het schepencollege, waar afgesproken wordt hoeveel geld elke schepen krijgt om beleid te voeren. In december presenteren ze hun budget voor de volgende vijf jaar. Alle extra geld is welkom. De geplande prijsverhoging van de rusthuizen is alvast een aanwijzing dat aan ‘gewone senioren’ niet veel cadeaus zullen worden uitgedeeld. Ons progressief stadsbestuur ziet zichzelf als een lichtend voorbeeld voor andere steden. Het (te-

Geen clanstrijd bij de MR Met het vertrek van uittredend premier Charles Michel naar de Europese Unie ziet het ernaar uit dat zijn grote rivaal Didier Reynders op weg is naar het premierschap in lopende zaken.

Dreigt dit niet te leiden tot een nieuwe machtsstrijd binnen de MR? Niet echt, want de Franstalige liberalen hebben de rangen gesloten. Er is één doel: toetreden tot de Waalse én de federale regering. En de nodige posten binnenhalen.

Het is pas op 1 december dat Charles Michel voorzitter wordt van de Europese Raad. En dat komt hem en zijn partij goed uit. Het betekent dat Michel nog een paar maanden tijd heeft om zelf regeringsonderhandelingen te voeren. Er moet niet onmiddellijk een vervanger gevonden worden die dan premier in lopende zaken is. Al is nu al duidelijk dat minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders in het najaar de fakkel zal overnemen. Ook al omdat Michel duidelijk heeft gemaakt zijn activiteiten als premier stilaan af te bouwen.

Meteen rijzen twee vragen. Zal dit bij de Franstalige liberalen tot een nieuwe clanoorlog leiden? En wie wordt de partijvoorzitter? Dat kan niet snel snel beslist worden na het aantreden van Michel als Raadspresident. Het is te horen dat de voorzittersverkiezingen bij de MR er komen na de vorming van de regionale regeringen.

Regionaal en federaal Dat laatste is een cruciaal gegeven. De formatie op regionaal en federaal vlak zorgt ervoor dat de rangen bij de MR gesloten blijven. Een deelname aan het Brussels bestuur heeft men al opgegeven. Blijven nog Wallonië en de federale regering over. In Wallonië houden PS en Ecolo de deur dicht,

maar bij de MR verwachten ze dat over een paar weken een opening wordt gemaakt. En federaal zullen ze ook aanschuiven, al blijft onduidelijk hoeveel maanden dit zal duren.

Voor de MR komt het erop aan ervoor te zorgen dat een partijgenoot van Charles Michel op de federale winkel let en druk kan zetten op de andere partijen. Dat wordt dan Didier Reynders. Meteen rijst de vraag of de naar Brussel uitgeweken Luikenaar uiteindelijk ook niet de premier kan worden van een volgende federale regering met volle bevoegdheid.

Dan moeten nog een rist hinderpalen worden overwonnen.

Wil de PS wel een Didier Reynders als premier? En zijn de Vlamingen bereid om de Wetstraat 16 voor de derde keer op rij aan een Franstalige te laten? De kans is klein. Vandaar dat Reynders nog hoopt op de post van Europees Commissaris.

Meteen is de MR dan een partij geworden waarvan dé kopstukken van de voorbije vijftien jaar vertrokken zijn. Wie is klaar om hun plaats in te nemen? De twee clans blijven bestaan. Cruciaal wordt de al vermelde voorzittersverkiezing. Er circuleren vier namen. Die van Waals uittredend minister-president Willy Borsus, Waals minister Jean-Luc Crucke, partijwoordvoerder George-Louis Bouchez (een goede vriend van Theo Francken, trouwens) en federaal minister van Begroting

rechte) verwijt dat dit een asociale maatregel is, komt hard aan. Hoe geraken ze hieruit? De prijsverhoging wat milderen? Of het in de tijd uitsmeren? Ze hebben een lange zomer zonder gemeenteraad om erover na te denken.

Einde Romakamp in zicht?

Het stadsbestuur moet deze zomer ook een beslissing nemen over het Romakamp aan de Wiedauwkaai. Van Termont mochten de caravans een jaar blijven. Die periode van een jaar loopt in september af. De stad is karig met commentaar maar vindt niet dat de Roma weg moeten. Dat blijkt uit een uitspraak van schepen Heyse (Groen): “Eén jaar is te kort om het verschil te maken.” Zij wil het experiment om de Roma te beschaven voortzetten ondanks het protest van de buurtbewoners.

Bij De Lijn, eigenaar van de grond, hebben ze meer begrip voor de buurtbewoners (en minder begrip voor het gedrag van de caravanbewoners). De Lijn heeft laten weten dat het bouwplannen heeft voor het terrein en dat het contract niet verlengd wordt. Het kampement moet weg. Het stadsbestuur houdt de lippen op elkaar over hoe het verder moet, maar ingewijden vertellen dat de diensten wanhopig op zoek zijn naar een andere plek voor de vijftig Roma en hun woonwagens. Het einde van het Romakamp aan de Wiedauwkaai is in zicht. De vraag is: waar in Gent gaan ze weer opduiken? En hoeveel begeleiding en steun zal Gent hen nog geven voordat het genoeg MATHILDIS geweest is?

WALLONIE Sophie Wilmès. Zij heeft de minste kansen. De Waalse MR wil geen Brusselaar aan de top van de partij, en ook al niet iemand uit de Vlaamse Rand. Wilmès woont in Sint-Genesius-Rode. De meest gehoorde piste is die van Borsus (van de Michel-clan) als partijvoorzitter en Crucke (een reyndersien) als MR-kopstuk in de Waalse regering.

Anti-N-VA-regering Een goede deal die echter niet alles oplost. Er zijn nog andere ambities, maar in een volgende federale regering zal de MR niet langer de helft van de ministerposten kunnen leveren. Dat maakt sommigen zenuwachtig. Daniel Bacquelaine en François Bellot stoppen ermee. Denis Ducarme is een blijver, net als Wilmès. Maar zal de MR dan nog een derde federale minister krijgen? In een paarse regering met de N-VA moet dat lukken; maar in een anti-N-VA-regering met Ecolo wordt dat moeilijker. Ook dat speelt een rol. Marie-Christine Marghem was een zwakke federale minister van Energie, maar ze heeft haar ambities niet opgegeven. Net als David Clarinval, fractieleider in de Kamer.

Er is voor de federale “ministerabelen” natuurlijk ook een Waalse ontsnappingsroute. Maar ook daar zijn er genoeg kandidaten. Valérie De Bue, Pierre-Yves Jeholet en Jacqueline Galant eisen straks een postje in Namen op. De plaatsen in de regeringen zijn duur bij de Franstalige liberalen. En die strijd om de postjes zal bij de Franstalige liberalen wellicht voor meer spanningen zorgen dan de oude rivaliteit tussen de Michel- en Reynders-clans.

PICARD

8

Actueel

11 juli 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Buitenlands spervuur

House of Cards

Het is in de Europese politiek een beetje zoals in de Belgische: je ziet niet altijd wat er is, en wat je ziet is er niet altijd. Kanshebbers bleken dat plots niet meer te zijn, waarna de verrassingsacts konden beginnen. Maar op een hoger niveau van het opgevoerde toneel domineert deze vraag: waar legt men het zwaartepunt van de Europese macht?

Ursula Von der Leyen met Juncker Er lijkt een patroon te zitten in de al bij al nog relatief korte politieke loopbaan van president Macron: de fouten van tegenstanders. Zijn gooi naar het Élysée kreeg een stevige duw in de rug toen François Fillon maar niet uit de schandaalsfeer raakte.

De zogenaamde gele hesjes en hun protesten leken tot een aanzienlijke bedreiging uit te groeien, maar enkele verkeerde acties en een slechte public relations verzwakten hun positie. En nu is er dus zijn Europees succes. Vandaag wordt erkend dat het lanceren van ‘Spitzenkandidat’ Manfred Weber door de EVP om de Commissie te leiden een vergissing was. Niet alleen mist hij ervaring in een uitvoerende functie, en is hij buiten Brussel onbekend, feit is ook dat hij in het verleden sussend optrad ten aanzien van Orban in Hongarije en dat speelde in zijn nadeel.

Zijn fractie verloor door het resultaat van de stembusslag bovendien zetels, en dus gewicht, in het Europees Parlement.

Toen duidelijk werd dat het gesternte er niet goed uitzag voor Weber, zocht men naar een compromis. Misschien kon men maar beter Timmermans, de Nederlandse sociaaldemocraat, steunen, waarbij Weber als troostprijs het voorzitterschap van het Europees Parlement zou krijgen. Inmiddels weten we dat ook dat plan faalde.

Dat het de Duitse von der Leyen was die het voorzitterschap in handen kreeg, maakte het voor Macron mogelijk de ECB op te eisen, waar Christine Lagarde geplaatst werd. Michel kwam er ook, vooral dan omdat ook de liberalen wat moesten hebben. En zoals wel va-

ker het geval is, bestaan er bijzondere communicatielijnen tussen het Élysée en de Franstalige politieke klasse van dit land. Althans, die werken vooral in één bepaalde richting.

Plan B Een dergelijke benoemingsronde is per definitie complex. En wie kritiek heeft, ziet zich vaak geïnspireerd door de eigen positie, (politieke) kleur of nationaliteit. Wil men de beste kandidaten voor de respectievelijke functies, dan valt het resultaat wat tegen.

Benadert men de dingen pragmatisch en houdt men rekening met de complexiteit van de Europese structuren, dan zal het oordeel milder zijn. Feit dat op dit moment nog wat kan veranderen, toch in theorie. Von der Leyen is alvast aan haar obligate pr-ronde begonnen. Per slot van rekening zal ze zonder de steun van het EP nooit haar Commissie kunnen leiden.

Het bracht haar tot verklaringen die de wenkbrauwen doen fronsen. We moeten het principe van de Spitzenkandidaten behouden, verklaarde ze voor een delegatie van groene Europarlementsleden.

Dat is nogal cynisch, want juist door het uitschakelen van dit systeem heeft ze haar functie kunnen bemachtigen – althans, daar durven we van uitgaan. Loopt het alsnog fout, dan is een plan B voorhanden. Mogelijk krijgt in deze veronderstelling Margrethe Vestager, de Deense Commissaris bevoegd voor Mededinging, de voorzittersfunctie. Haar draagvlak is groot en ze was, jawel, een…

Spitzenkandidat.

De theorie…

Het systeem werd bedacht voor de Europese verkiezingen van 2014. De verschillende groepen verzameld in het Europees Parlement zouden elk zo hun eigen kandidaat voor de belangrijke functies naar voor schuiven. De beslissing voor het Voorzitterschap van de Commissie ligt bij de Europese Raad, de nationale leiders dus, maar – zo argumenteerde men – kandidaten uit het Europees Parlement zouden het democratisch gehalte van de EU ten goede komen. Zo klonk de theorie. En het werkte, toch die ene keer toen Juncker het haalde. Een belangrijk element was in deze de bekendheid van de man, die achttien jaar lang de Luxemburgse regering had geleid.

...en de praktijk Wat in 2014 lukte, blijkt nu wel wat moeilijker te liggen. Heel wat blijft foutlopen. De figuur van Weber; we hadden het er al over. Maar ook de houding van de liberale fractieleider, ene Guy Verhofstadt, die onder invloed van Macron, zelf een grote tegenstanders van het systeem, een heuse U-bocht maakte zoals enkel hij dat kan.

Opeens begon hij te spreken over een Spitzenteam in plaats van kandidaten. Kortom, veel gewauwel, en we weten waar het allemaal geëindigd is. Nog een probleem: kandidaat Frans Timmernans is een soort chouchou in het Westen, maar vrijwel persona non grata in het Oosten. En zo gaat dat nog even verder, als men het hele verhaal wil uitschrijven.

Bekijkt men deze Europese House of Cards vanop enige afstand, dan ziet men vooral een spanning over waar het zwaartepunt van het bestuur van de EU gelegd wordt. Primeren de nationale staten en de regeringsleiders die er op een gegeven moment aan de macht zijn, of verschuift men het evenwichtspunt meer richting Europees Parlement, dat men als de emanatie van ‘het Europese volk’ beschouwt? Het is ook een legitimiteitsvraag. Plaatst men dat bij de nationale staten en dito democratieën, of eerder bij een orgaan dat geacht wordt die te overstijgen, ook al wordt het op nationale basis verkozen.

Los van alle grote verhalen, weten we volgende week of de Commissie-von der Leyen I een feit is.

MICHAËL VANDAMME

Apocalyptisch Iran is anders. Anders dan Europa natuurlijk, maar ook anders dan de meeste andere moslimlanden. Toen het nog Perzië werd genoemd, was Iran een imperiale grootmacht. Dat laat zijn sporen na. Ze hebben nog altijd de mentaliteit van een Herrenvolk. Bovendien zijn zij sjiieten. Die denken veel apocalyptischer dan de soennieten, en bij de ‘twaalver’ sjiieten die in Iran dominant zijn, is dat nog extremer. Zij geloven dat de islam pas zal zegevieren na een catastrofe die heel de wereld verwoest. Dan zal de Mahdi terugkomen, en uit het puin en de as zal de ware sjiitische islam herrijzen. De meeste Arabieren van de regerende klassen, en zeker de Saoedi’s, denken anders.

Ja, zij willen na hun dood naar de maagden in het paradijs, maar nu nog niet. Intussen willen zij van het goede leven genieten. In het buitenland, of achter de deuren van hun privéclubs, geven zij zich graag over aan de geneugten van vrouwen, drank en drugs. Zij zijn bang om te sterven. Zij willen hun rijkdommen niet verliezen en hun luxeleven voortzetten. Zij zijn bang voor een atoomoorlog en zullen op dat punt geen risico’s nemen. De strategie van nucleaire afschrikking zal tegen hen even goed werken als destijds tegen de Sovjetleiders. Dat waren atheïsten.

Zij waren bang voor de dood. En zij waren verstarde bureaucraten, die nooit risico’s namen. Zij vielen alleen een vijand aan als het tien tegen één was. Of liefst nog tien tegen nul, zoals Solzjenitsyn ooit zei. De ‘balance of terror’ werkte.

Maar de Iraniërs zijn bereid zichzelf en desnoods heel de wereld mee te slepen in een vernietigende atoomoorlog. Hoe kun je zulke mensen afschrikken? Het antwoord is eenvoudig: dat kun je niet. Als Iran atoomwapens heeft, zal de ‘balance of terror’ niet werken. En daarom moet de opbouw van een Iraanse atoommacht met alle middelen gestopt worden.

Desnoods met een open oorlog.

Ja, dat zal veel slachtoffers maken.

Maar als het alternatief een nucleaire apocalyps is…

Erdogan in China We hebben hier al eerder geschreven over de concentratiekampen in het door China bezette gebied Xinjiang, het thuisland van de islamitische Oeigoeren. Wij zijn voorstanders van een keihard antiterreurbeleid tegen IS, Al-Qaida, Hamas en consorten. Maar er wonen 11 miljoen mensen in Xinjiang en daarvan zitten er meer dan een miljoen in concentratiekampen om ‘heropgevoed’ te worden. Dat is geen terreurbestrijding meer.

Nog los van het feit dat er geen grote Oeigoerse terreurorganisaties actief zijn. Ter vergelijking: in Guantanamo hebben doorheen de jaren slechts 775 terroristen gevangengezeten. Men zou verwachten dat alle islamitische leiders luidkeels tegen die Chinese kampen protesteren, maar dat is helemaal niet het geval. Tijdens zijn recente bezoek aan China prees president Erdogan het Chinese beleid in Xinjiang. Volgens de krant Global Times zei hij dat “de inwoners van verschillende etnische groepen [er] een gelukkig leven leiden dankzij de ontwikkeling en de welvaart die China er heeft gebracht”. Verder beklemtoonde hij dat “Turkije niet zal toestaan dat iemand de relatie tussen beide landen zou verstoren”. De Global News is eigendom van de Chinese staat. Misschien zijn Erdogans woorden een tikje geflatteerd weergegeven, maar het staat vast dat het lot van de Oeigoeren

- nochtans een Turks volk - niet op Erdogans prioriteitenlijstje staat.

Hij was in China om zaken te doen.

En zelfs met de meest kronkelige redenering kan de vervolging van de Oeigoeren niet in de schoenen geschoven worden van Israël of de VS. Een miljoen moslims in kampen? Zand erover. Maar wacht tot de Navy Seals of het Israëlische leger één islamitische terrorist doodschieten…

Verziekte mentaliteit De Indonesische politie heeft een netwerk van moskeeën ontdekt die door drughandelaars gebruikt werden als opslagplaatsen en afhaalpunten voor ‘crystal meth’. Als dit een geïsoleerd feit was, zou het in de misdaadrubriek thuishoren. Maar het past in een groter plaatje. Overal waar er moslims zijn, zijn er islamitische terreurgroepen, en overal gebruiken die de winsten uit drughandel om hun activiteiten te financieren.

In Afghanistan is die vervlechting tussen drughandel en terrorisme het sterkst. Voor zijn boek “Taliban,” in het Nederlands verschenen in 2001, interviewde de journalist Ahmed Rashid het toenmalige hoofd van de narcoticabrigade in Kandahar. Die verklaarde dat hij probeerde het verbod op hasj streng te laten naleven, want moslims gebruiken hasj, en dat is schadelijk voor hen. Maar hij voegde er zonder enig sarcasme aan toe dat volgens hem de teelt en de verkoop van opium toelaatbaar zijn “… want dat de consumenten daarvan ongelovigen in het Westen zijn en geen moslims of Afghanen”. Dezelfde visie op opium hoorde Rashid in diverse bewoordingen van de Taliban zelf.

“Wie maakt zich zorgen over de ellende die opium aanricht in het Westen? Het geeft niet, het zijn geen moslims.” Die verrotte mentaliteit is niet typisch voor de Taliban alleen, en ze blijft al evenmin beperkt tot drughandel. Het is dezelfde amorele houding die moslims hebben tegen het verkrachten van ‘ongelovige’ vrouwen, het frauderen met sociale voorzieningen in westerse landen en het beroven, vernederen of mishandelen van westerlingen. Wat geeft het, het zijn toch maar ongelovigen.

Strache is niet afgeschreven Sinds de ondergang van de Oostenrijkse coalitie van de FPÖ en de christendemocratische ÖVP, naar aanleiding van de beruchte ‘videovalstrik op Ibiza’, wordt Oostenrijk bestuurd door een overgangsregering van technocraten. Dit in afwachting van de nationale verkiezingen in het najaar. Veel maatregelen van de ÖVP-FPÖ-regering om de immigratie en de islamisering in te perken, zijn in alle stilte weer ongedaan gemaakt. Maar dat betekent niet dat de vroegere bondskanselier Sebastian Strache helemaal naar het achterplan verdwenen is, of dat hij zijn opvattingen heeft verloochend. Toen Salvini opnieuw weigerde een Duits schip vol zwarte kolonisten in een Italiaanse haven binnen te laten, kreeg hij de volle laag van de Duitsers, die vinden dat iedereen nu maar in de ellende moet delen die zij over zichzelf hebben afgeroepen.

Zelfs Seehofer huilde mee met de wolven en bood aan 40 van die kolonisten in Duitsland op te vangen.

Strache was echter dapper genoeg om Salvini openlijk te steunen. En voor de zoveelste keer: op alle foto’s van de ‘vluchtelingen’ die zogezegd ‘gered’ waren, zagen we alleen mannen. Geen vrouwen, geen kinderen. Zoals bij de meeste invasielegers.

Het nabije buitenland

11 juli 2019

50 JAAR POMPIDOU Goed 50 jaar geleden, op 15 juni 1969, werd Georges Pompidou tot president verkozen. Hij volgde de legendarische Charles de Gaulle op. Veel Fransen hebben heimwee naar de periode 1969-1974, toen Frankrijk een welvarend land was met 5 procent groei per jaar en weinig werkloosheid.

Geen parallelle samenlevingen in de voorsteden, geen toenemende invloed van de radicale islam, geen aanslagen, een constante stijging van de koopkracht, een lage werkloosheid, een platteland waar het goed vertoeven was, een Parijs in volle modernisering… Het Frankrijk van eind de jaren zestig was in niets te vergelijken met vandaag. Er wordt vaak geschreven over ‘Les Trente Glorieuses’, de dertig jaar van de heropbouw na de oorlog (1945-1975), die een einde kenden met de eerste olieschok. Maar eigenlijk is het presidentschap van Georges Pompidou (1969-1974) de echte Franse glorieperiode in de tweede helft van de 20ste eeuw.

Pompidous legendarische voorganger Charles de Gaulle had het land internationaal op de kaart gezet, maar Frankrijk had toch vooral een bestoft imago. En er waren nog de gevolgen van de polarisatie na de Algerijnse Oorlog, die pas in 1962 eindigde. Met Pompidou werden een aantal maatschappelijke en economische bladzijden omgeslagen. Frankrijk stapte eindelijk de moderniteit binnen en het zal niemand verbazen dat de 50ste verjaardag van de verkiezing van Pompidou tot president op 15 juni 1969 met de nodige aandacht werd gevierd. Boeken, colloquia, debatten… De nostalgie naar de Pompidou-jaren is groot.

Gouden tijdperk Het is dan ook logisch dat president Emmanuel Macron zich wat graag in de kijker plaatst bij de herdenkingen. Hij spreekt

Si la France m’était contée op colloquia, en hij schreef het voorwoord van een boek over de Pompidou-jaren. Economen spreken over de Pompidou-jaren als het ‘gouden tijdperk’ van de Franse industrie. Gedaan de stakingen in de nasleep van mei ’68. De economie groeit jaarlijks met 5 procent, of meer. Amper 400.000 Fransen zijn werkloos. Bijna elke dag wordt een nieuwe school geopend.

Per jaar komen er 30.000 sociale woningen bij. Er worden tal van autosnelwegen aangelegd. De Concorde symboliseert de moderne Franse luchtvaartsector. De tgv, de hogesnelheidstrein, wordt op de sporen gezet. Het telefoonnetwerk wordt verbeterd. Frankrijk, een land met een gigantisch platteland, slaagt erin de rurale gebieden in symbiose te laten functioneren.

Van radicale islam is geen sprake. De Noord-Afrikaanse immigranten verwesterden in die tijd tamelijk snel. Kortom, het Frankrijk van Pompidou bestaat niet meer. En de persoon Pompidou (58 jaar bij zijn aantreden) symboliseerde de brug die het land sloeg tussen de jaren van de Gaulle en het Franse modernisme. Bovendien had Pompidou een uiterlijk waar veel Fransen zich in herkenden. Een donkere blik (met zijn zwarte wenkbrauwen), en vaak nonchalant een sigaret in de mond…

Ook liet hij zich op vakantie gewillig fotograferen op zijn boot, samen met zijn echtgenote Claude. Hij vertegenwoordigde als ex-bankier - net als Macron dus - de betere Franse middenklasse.

Geen socialisten meer Dat de Fransen, en een deel van de huidige politieke klasse, heimwee hebben naar de Pompidou-jaren heeft niet alleen te maken met de periode van sterke economische groei. Eind jaren zestig was ook een politiek scharnierpunt, waarbij het klassieke socialisme in Frankrijk uitgeteld was. Zoals de PS van-

ZOMERZON, ZOMERDROMEN Toerisme brengt geld in het laatje. Jaarlijks bezoeken meer dan veertig miljoen buitenlandse toeristen het Verenigd Koninkrijk. Ondanks het feit dat Britten en Fransen het historisch niet met elkaar kunnen vinden, komt jaarlijks vanuit La Douce France toch een massa afgezakt. Zal zich na Brexit een probleem stellen voor het toerisme in het Verenigd Koninkrijk?

Het overgrote deel van de toeristen komt immers uit EU-lidstaten.

De vakantie-uittocht trekt op gang. Als de bouwvakantie zich aandient, zet half Vlaanderen (zonder aanhangwagen) en Nederland (met camper) zich in beweging, richting Zuid-Europa.

De achtervolging op de renners van de Tour de France wordt dan ingezet. Vakantie genieten in het buitenland was tot een halve eeuw geleden uitsluitend een zaak voor de rijke sociale klasse. Met de komst van het vakantiegeld, extra vakantiedagen en de democratisering van transportmiddelen, is de buitenlandse zomervakantie een cultuurgoed geworden voor een groot deel van de samenleving.

Door de komst van lagekostenmaatschappijen vliegt de Europeaan van hot naar her. De opmars van de goedkope vliegreizen hangt samen met de tamelijk recente opkomst van ‘citytrips’. Ook ‘citymarketing’ is vandaag een wezenlijk onderdeel van de economische visie van bestuurders op de stad. De rolkofferterreur die grote steden treft, mag voor de inwoners dan een hel zijn (vraag maar aan de inwoners van Venetië, Brugge en Amsterdam), voor de horeca, winkels en de recreatieve sector betekent het kassa-kassa.

Daar komen de Chinezen Het Verenigd Koninkrijk is de zesde meest bezochte vakantiebestemming ter wereld. Om en bij veertig miljoen toeristen

Engelsen in Zuid-Europa Al dat toerisme helpt de economie draaien. Rechtstreeks laat de toestroom van buitenlandse bezoekers zich voelen in verschillende domeinen, gaande van horeca over recreatieparken tot het gebruik van transportmiddelen. In totaal genereert de toeristische industrie in het Verenigd Koninkrijk een bijdrage tot het bruto nationaal product van 68 miljard pond, omgerekend bijna 76 miljard euro. Volgens het Britse bureau voor de statistiek stelt de toeristische sector zo’n 1,5 miljoen mensen tewerk, vijf procent van het totale aantal tewerkgestelden binnen de economie.

Ook de Britten gaan graag op vakantie. Indien naar het buitenland wordt getrokken, dan blijkt Zuid-Europa de ideale vakantiebestemming te zijn. Spanje, Frankrijk en Italië voeren de

AFD EN DEUTSCHLANDLIED IN MOEILIJKHEDEN Het leek alsof men op het nippertje een terroristische aanslag had verijdeld. Bij een bokswedstrijd in het kader van “Boxen am Meer - Sportler gegen Rassismus und Gewalt” had de dj de eerste strofe gespeeld van het “Lied der Deutschen”, algemeen bekend als het Deutschlandlied, in plaats van de derde strofe, die het officiële volkslied van de Bondsrepubliek is.

De voorzitter van de Duitse Boksbond stormde onmiddellijk met ware doodsverachting naar de dj en eiste dat de muziek stilgelegd zou worden. Hij durfde daarna “uit angst” ook de derde strofe niet meer laten spelen. Het lijkt wel een parodie op een grap over de zinkende Titanic, waar de passagiers zeurden over de muziek van het orkest, dat ondanks de toenemende slagzij bleef doorspelen alsof er niets aan de hand was. De Duitse Titanic zinkt, met opengescheurde grenzen en geïmplodeerde geboortecijfers, terwijl er massa’s moslims binnenstromen … en alle kranten storten zich op een onbenullig incident met het Deutschlandlied. Is het een nazilied? Helemaal niet. De muziek werd gecomponeerd door Haydn, in 1797, voor de Kaiserhymne, die opgedragen was aan de Oostenrijkse keizer Franz II. De tekst werd in 1841 geschreven door de dichter Hoffmann von Fallersleben, een overtuigd democraat. De sociaaldemocratische rijkspresident Friedrich Ebert besliste in 1922 het Deutschlandlied als nieuw volkslied te kiezen. De nazi’s schaften het volkslied niet af, maar ze speelden alleen pro forma de eerste strofe ervan, met het vers “Deutschland, Deutschland über alles”. Daarna kwam hun partijlied, het Horst-Wessellied. Na de Tweede Wereldoorlog werd de derde strofe, dus zonder het “Deutschland über alles”, als het officiële volkslied gekozen. Het Deutschlandlied is zelfs geen strijd- of oorlogslied. Vergeleken met de bloeddorstige Marseillaise of

SALAN

ENGELAND ranglijst aan. Indien u geen rumoerige, dronken Engelsen aan de ontbijttafel wilt deze zomer, dan trekt u best meer noordelijk.

Het hoeft niet te verbazen dat het leeuwendeel van de buitenlandse toeristen de trip beperkt tot een bezoekje aan Londen. Zo’n 2,5 miljoen Amerikanen en 2 miljoen Fransen bezoeken jaarlijks de hoofdstad. Cijfers leren ons dat Fransen verhoudingsgewijs vaker regio’s buiten Londen aandoen. Ook Vlamingen zijn tuk op een weekendje Londen. Doordat het pond laag staan ten opzichte van de euro, is winkelen in die miljoenenstad relatief goedkoop geworden.

Wales en Noord-Ierland zijn niet populair Toch is het jammer vast te stellen dat voor veel buitenlandse vakantiegangers Groot-Brittannië niet groter lijkt dan Londen.

Van alle miljoenen die het Verenigd Koninkrijk aandoen, verblijft 87 procent in Engeland. Op verre afstand volgt Schotland (8 procent). Wales (3 procent) en Noord-Ierland (1 procent) zijn als vakantiebestemming nagenoeg verwaarloosbaar vergeleken met de twee andere regio’s.

Zal een (mogelijke) Brexit ervoor zorgen dat het toerisme een klap gaat krijgen, in de toekomst? Dat valt nog te bekijken. Het idee van ellenlange wachtrijen aan de Eurostarstations of op vliegveldterminals is een nachtmerrie die in de realiteit waarschijnlijk niet bewaarheid zal worden. Wel verliest Groot-Brittannië bij zijn vertrek uit de EU een hoop Europese subsidies die bestemd zijn voor de recreatieve sector. Ook telt de toeristische sector in Groot-Brittannië, meer dan andere sectoren binnen de economie, relatief veel buitenlandse werkkrachten. Zij zullen na EU-uittreding een visum of paspoort moeten krijgen. Allicht geldt hetzelfde voor Britten die Europese lidstaten willen gaan bezoeken.

LVS

Bei uns in Deutschland

zelfs het heldhaftige Amerikaanse volkslied, een echt strijdlied uit een vrijheidsoorlog, waarin de vlag blijft wapperen in “de rode gloed van de raketten…” is het zelfs heel vreedzaam en onschuldig. Maar toch is de discussie over de nationale hymne volop losgebarsten.

DDR-creaturen Die Linke zoeken al lang een voorwendsel om een ander volkslied in te voeren. Zelfs de onbesmette derde strofe – die de nazi’s dus nooit zongen – “doet hen aan het NS-tijdperk denken”. Ja, echt. En het bestaan van Die Linke herinnert mij, en ongetwijfeld miljoenen anderen, voortdurend aan het DDR-regime waarvan zij de vaandeldragers en de erfgenamen zijn.

De DDR met zijn prikkeldraadversperringen, zijn mijnenvelden, zijn censuur en zijn alomtegenwoordige verklikkers van de Stasi. Heel het discours van Die Linke stinkt naar de DDR en de smeerolie die de Sovjettanks deed rollen. Die Linke zijn evenzeer als de neonazi’s blijven steken in totalitaire denkpatronen. Toch sluiten de socialisten en de groenen soms coalities met die DDR-creaturen, en niemand lijkt daar aanstoot aan te nemen. Zo’n “rot-rot-grüne” regeringen zijn of waren er in de deelstaten Thüringen en Berlijn, en in de steden Erfurt, Saarbrücken en Dresden. In Bremen is er nog eentje in de maak.

In de deelstaat Saksen-Anhalt regeerden socialisten en Grünen tussen 1994 en ’98 zelfs in een minderheidsregering met gedoogsteun van de PDS, de rechtstreekse opvolger van de dictatoriale SED uit de DDR, en de voorloper van de huidige Die Linke. Denk daaraan als u socialisten en Grünen nog eens hoort tekeergaan tegen het “ondemocratische” karakter van Pegida of AfD, of als zij hun politieke tegenstanders als nazi’s en fascisten afschilderen, helemaal in DDR-stijl.

FRANKRIJK

daag. Pompidou stelde zich eind april 1969 kandidaat voor het presidentschap nadat Charles de Gaulle was afgetreden. De legendarische president had kort daarvoor een op het eerste gezicht onschuldig referendum over decentralisatie verloren.

Georges Pompidou was de topfavoriet voor de presidentsverkiezing. Hij was in de jaren zestig namelijk een tijdlang premier onder de Gaulle geweest. Maar toch was de verkiezingsuitslag enigszins verrassend. In de eerste ronde van de verkiezingen (1 juni 1969) haalde Pompidou meer dan 44 procent van de stemmen.

Zijn voornaamste concurrent, de centrist Alain Poher, bleef ver achterop met 23 procent, en werd bijna bijgehaald door de communist Jacques Duclos. Van een socialist of sociaaldemocraat was geen spoor meer. Pompidou deed voor de tweede ronde de oproep aan Alain Poher zich terug te trekken en zo samen front te vormen tegen de communisten. Hij weigerde en Pompidou won de tweede ronde met 58 procent van de stemmen. Het begin van het postgaullisme. Jean d’Ormesson schreef toen: “De Fransen voelen zich gerustgesteld.”

Wat men echter niet wist, was dat een zekere François Mitterrand toen al bezig was met de voorbereiding van een linkse terugkeer - al zal hij nog twaalf jaar moeten wachten voor hij het Élysée kan veroveren. Wat evenmin bekend was, was dat Pompidou na een paar jaar ziek werd. Hij leed aan een vorm van bloedkanker.

Voor velen kwam zijn dood op 2 april 1974 als een verrassing, maar de president zelf had al in 1972 zijn begrafenis geregeld: “Ik wil begraven worden in Orvilliers, in het departement van Les Yvelines, waar ik een huis heb. Bloemen noch kransen.

En geen dodenmonument. Uiteraard.”

Right or wrong doen jaarlijks het eiland aan. Een toerist spendeert gemiddeld drie nachten op Brits grondgebied. Al die bezoekers laten het geld rollen. Zo’n dertig miljard euro wordt door toeristen neergeteld op Britse bodem. Fransen vinden Groot-Brittannië als bestemming aantrekkelijk, zoveel mag blijken uit de statistieken. Op jaarbasis maken meer dan vier miljoen Fransen de oversteek van de ene kant van het Kanaal naar de andere, van Calais naar Dover. Zij staan daarmee helemaal bovenaan de ranglijst.

Op de tweede plek staan de Amerikanen, met zo’n 3,5 miljoen toeristen. Daarna volgen de Duitsers (circa 3,4 miljoen) en de Ieren (circa 3 miljoen). De jongste jaren neemt vooral het aantal bezoekers uit de Chinese Volksrepubliek toe. Dat hoeft niet te verbazen. De sterk groeiende middenklasse in China ziet steeds meer kansen om verre reizen te maken. Toch blijven de Chinezen – zo’n driehonderdduizend toeristen op jaarbasis – vooralsnog een relatief klein aandeel op het totaal uitmaken.

9

DUITSLAND AfD in stormweer AfD in Beieren wordt verscheurd door een bittere strijd tussen “gematigden” en “radicalen”. Het gaat niet louter om een Beierse kwestie, maar ook om de verhouding tot de koepelorganisatie “Der Flügel”, waarin de radicale Thüringse AfD-voorzitter Björn Höcke de drijvende kracht is. Volgens de Beierse AfD’ers is “Der Flügel” geen bondgenoot, maar een concurrent.

De aanleiding daarvoor was de aanwezigheid van een Beiers bestuurslid op een bijeenkomst waaraan ook leden van “Der Flügel”, Pegida en de Identitaire Beweging deelnamen. Dat werd in strijd geacht met de zogenaamde “lijst van onverenigbaarheden” die de AfD heeft opgesteld om zich duidelijk van neonazi’s en extremistische groepen af te grenzen. Dat er zo’n lijst moet bestaan is wel duidelijk. Maar een correcte invulling ervan is niet zo eenvoudig. Dat AfD afstand houdt van neonazi’s is logisch. Maar wanneer zijn andere groepen te “extreem”?

Daar is geen eenvoudig antwoord op. In Nordrhein-Westfalen leidde de tegenstelling tussen gematigden en radicalen tot het ontslag van negen van de twaalf bestuursleden. Maar de zwaarste klap kwam van buitenaf, in Saksen, waar de partij in de peilingen op een grote overwinning afstevende. Maar de Saksische verkiezingscommissie ontdekte enkele procedurefouten bij de lijstvorming en schrapte 43 van de 61 kandidaten op de lijst. Heeft AfD een administratieve fout gemaakt? Waarschijnlijk wel. Maar de sanctie is volkomen buiten verhouding.

Zoiets als het afhakken van een hand voor een verkeersovertreding. AfD kan nog in beroep gaan. Maar dat beroep zal pas na de verkiezingen behandeld worden; wanneer het te laat is… Zo werkt de democratie in Merkelland.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

11 juli 2019

MEDIALAND

Disneys kleine zeemeermin Afgelopen week raakte bekend wie de hoofdrol zal spelen in de “remake” van de Disney-klassieker “De kleine zeemeermin”: Halle Bailey. Volgens de kenners op onze redactie ziet de jonge actrice er niet onaardig uit, maar toch zorgde die keuze voor enige ophef op de sociale media. U herinnert zich de kleine zeemeermin misschien nog, een bleek figuurtje met rood haar en blauwe ogen, en H. C. Andersen omschreef haar ogen zelf als “zo blauw als de diepste zee”. U heeft het waarschijnlijk al door: Halle Bailey heeft helemaal geen blauwe kijkers, laat staan rood haar, om van een bleke huidskleur nog te zwijgen. Het laat zich raden dat sommigen op de sociale media zich eens goed lieten gaan naar aanleiding van de keuze van Disney voor Halle Bailey, en dat zowel in de ene als in de andere zin. De voorstanders vonden dat Disney een “moedige” keuze “voor diversiteit” had gemaakt.

De tegenstanders vonden dan weer dat Disney met Halle Bailey de oude klassieker “verpestte” omwille van de politieke correctheid.

Wat wij erover denken? De kleine zeemeermin is uiteindelijk een fantasiefiguurtje, en voor het verhaal maakt het geen bal uit of ze nu wit, zwart, geel of groen is. Halle Bailey kan net zo goed de kleine zeemeermin spelen als elke andere jonge actrice die over een goede zangstem beschikt. Maar laat toch maar duidelijk zijn dat deze keuze Disney bijzonder goed uitkomt. Meer zelfs: we hebben zo’n vermoeden dat zowat alle jonge actrices voor deze rol in aanmerking kwamen, behalve jongedames met een bleek velletje, rood haar en blauwe ogen. Want dan zou het pas écht gestormd hebben op de sociale media.

Duitsland geeft Facebook een boete Facebook heeft in Duitsland een boete van twee miljoen euro aan het been, omdat het te weinig klachten zou rapporteren. Officieel kreeg Facebook in de tweede helft van 2018 maar een dikke duizend klachten binnen, terwijl YouTube over dezelfde periode een kwart miljoen klachten zou binnengekregen hebben.

Volgens Christine Lambrecht, de Duitse minister van Justitie, zorgt Facebook voor verwarring bij zijn gebruikers: wie klacht wil indienen omwille van illegale inhoud op het sociale netwerk, komt te gemakkelijk bij de knop uit om inbreuken op de gebruiksregels van Facebook te rapporteren. Gevolg daarvan is dat inbreuken op de Duitse wetgeving zelden of nooit aangegeven worden, terwijl het Duitse gerecht van mening is dat de Duitse wetgeving zou moeten primeren op de gebruiksregels.

Er valt iets te zeggen voor de redenering van de Duitse rechter, maar tegelijkertijd moeten we ons de vraag stellen wat in deze het doel en het middel is. De Duitse wetgeving – overigens nog steeds sterk betwist – is immers opgesteld om schadelijke berichten zo snel en zo effectief mogelijk van de sociale netwerken te verwijderen. Maar nu de wetgeving er is, lijkt het Duitse gerecht er vooral in geïnteresseerd te zijn zelf zoveel mogelijk klachten binnen te krijgen. Blijkbaar heeft het Duitse gerecht dezer dagen zo weinig om handen, dat ze iedereen die op Facebook een scheve schaats loopt, wil vervolgen.

O ja, nogal wat landen in de Europese Unie dromen ervan om een wetgeving in te voeren die gelijkaardig aan de Duitse is. Op Europees niveau zou men zelfs nog straffer willen doen, door de beheerders van sociale netwerken te straffen als ze terroristische boodschappen niet binnen het uur kunnen verwijderen. Hoe dat praktisch en technisch in zijn werk moet gaan, is onduidelijk, maar volgens specialisten zou zulke regelgeving al snel kunnen uitmonden in preventieve censuur. Riep iemand daar EUSSR?

FILM krant The Guardian een analyse lazen over het succes van Fox News op Facebook.

Tot voor enkele jaren was het op links eigenlijk bon ton om vooral eens hartelijk te lachen met Fox News. Een échte nieuwszender was dat immers niet, want veel te rechts. Sedert de verkiezing van Donald Trump wordt er al veel minder met Fox News gelachen, om niet te zeggen dat er over het tv-kanaal alleen nog maar in uiterst bezorgde bewoordingen bericht wordt. Zo ook bijvoorbeeld hoezeer de zender domineert op Facebook wat betreft interacties.

Eerder dit jaar was uit onderzoek al gebleken dat Fox News met ruime voorsprong de grootste producent van Engelstalig nieuws is op Facebook. Concurrent NBC.com moest het met een zesde minder reacties dan Fox News doen, terwijl de BBC als derde ver achterop hinkte. Een ander onderzoek had eerder al aangegeven dat hoewel CNN dubbel zoveel volgers heeft als Fox News, de artikels van de laatste toch bijna dubbel zo vaak gedeeld of becommentarieerd werden.

Twee fenomenen spelen hier. Ten eerste: wie rechts en conservatief is in de Verenigde Staten, heeft eigenlijk maar één medium om naartoe te gaan, en dat is Fox News.

De rest van de media zijn in min of meerdere mate links, liberaal en progressief. Het gevolg is dat Fox News zowat het monopolie heeft op de rechtse en conservatieve stem in de VS, en haar op die manier ook weet te versterken.

Ten tweede, en vermoedelijk is het vooral dat wat links dezer dagen angst inboezemt: de volgers van Fox News zijn steeds mondiger, en schrikken er minder en minder voor terug hun mening te laten blijken, ook op de sociale netwerken. Het verklaart meteen waarom men er zo op gebrand is om de algoritmes van Facebook, Google en Twitter aan te pakken, zodat ongewenste (lees: rechtse) berichten verdonkeremaand kunnen worden. Links slaagt er niet in zijn meningsmonopolie op de sociale netwerken in stand te houden zolang de algoritmes op een eerlijke manier werken, en dus moet er vals gespeeld worden.

Ode aan een onbevreesde vrouw Oorlogscorrespondent Marie Colvin kwam in 2012 op 56-jarige leeftijd om in de Syrische stad Homs, waar ze probeerde de gruwelijke feiten achter alle oorlogspropaganda aan het licht te brengen. Matthew Heineman brengt met “A Private War” een hommage aan Colvin, die dankzij haar heldhaftige journalisme jaar na jaar prijzen won.

Ipsos: Belgen vertrouwen media steeds minder U las er in uw krant waarschijnlijk niets over, en daarmee bevestigden de kranten meteen in een notendop waarom ze het vertrouwen van hun lezers eigenlijk niet waard zijn: de Belgen hebben vandaag een pak minder vertrouwen in de media dan vijf jaar geleden. Dat zou moeten blijken uit een studie uitgevoerd door het peilingsbureau Ipsos. België is overigens niet het enige land waar de studie werd uitgevoerd, en het moet gezegd: in landen zoals Frankrijk, Duitsland, Groot-Brittannië of zelfs Argentinië zien de resultaat er gelijkaardig uit. Alvast wat de Belgen betreft, is het vertrouwen in kranten en magazines met twintig procent teruggelopen vergeleken met vijf jaar geleden, net zoals voor radio en televisie of webstekken. Ook mensen die men alleen maar van het internet kent, vertrouwt men steeds minder. Opvallend: mensen die men persoonlijk kent, vertrouwt men vandaag iets meer dan vijf jaar geleden.

Op een globale basis is iets meer dan de helft van de mensen ervan overtuigd dat radio en televisie regelmatig valse berichten weergeven, net als kranten en magazines. Uitschieters zijn Servië, Hongarije en Rusland, waar slechts een kleine minderheid nog vertrouwen heeft in de media.

Alan Kurdi, de film Het kon niet uitblijven. Vroeg of laat moest een regisseur een film maken over de lotgevallen van Alan Kurdi, de peuter die in september vier jaar geleden verdronk aan de Turkse kust. Het is de Turkse regisseur Ömer Sarıkaya die zich eraan waagde, en onder normale omstandigheden zou je verwachten dat de media alleen maar lovende recensies zouden brengen over de film. Probleem is echter dat de regisseur een kleinigheidje vergeten was: toestemming vragen aan de familie van Alan Kurdi. En wat blijkt nu? Die familie is helemaal niet opgezet met de film van Ömer Sarıkaya. Erger nog: de regisseur slaagde er zelfs in de naam van de peuter verkeerd te spellen in de titel: “Aylan Baby – Sea of death”, waar het “Alan” had moeten zijn. Je kan je afvragen: wat zouden de werkelijke intenties van Sarıkaya zijn om zo te werk te gaan? En wat sneu toch voor de linkse media, die hiermee een nieuw emo-rondje over Alan Kurdi aan hun neus voorbij zien gaan!

Heineman, bekend van de verbijsterende documentaire “City of Ghosts” (2017), toont ons de elf lange jaren die voorafgingen aan het hartverscheurende overlijden van de vrouw die niet alleen grenzen verlegde maar ook bergen beklom en de ogen van miljarden mensen over de hele wereld opende.

Één oog ziet meer dan de rest Hoewel haar chef bij de krant het haar meermaals afraadt, besluit Colvin (een overtuigende inleving van actrice Rosamund Pike) keer op keer weer af te reizen naar conflictgebieden waar niemand haar veiligheid kan garanderen. Zelfs nadat ze in Sri Lanka geraakt wordt door een granaatscherf en terugkeert met een oog minder, besluit ze terug het veld in te gaan. Een zwart ooglapje verbergt haar lege oogkas, en dat wordt meteen haar handelsmerk. Zo springt de film van primeur naar primeur en laat belangrijke perioden uit het leven van Colvin, waarin zij nieuwe waarheden ontdekte, door de ogen van freelancefotograaf Paul Conroy (Jamie Dornan) aan de wereld zien. Zoals die keer in Al-Fallujah, een stad in Irak, waar ze massagraven ontdekte van de slachtoffers van Saddam Hussein. In die scène worden we getuige van de empathische beweegredenen van Colvin om het werk te doen dat ze deed, en de documentaire-achtergrond van de regisseur.

Een vrouw met conflicten Colvin zocht niet alleen de conflicten in de wereld op, ze worstelde ook met veel innerlijke conflicten, die haar passie en ambitie voor haar werk vergrootten maar tegelijk ook tegenwerkten. Haar privéleven kwam altijd op de tweede plaats, hoewel ze dat niet altijd perse zo wilde. Maar het leven van gierende adrenaline en vluchtige (seksuele) contacten werkte ook verslavend, waardoor ze aan een normaal bestaan niet kon wennen. Op de meest verschrikkelijke plekken in de wereld leek ze onbevreesd, maar thuis eiste haar levensstijl zijn tol. “De angst komt later”, zei ze zelf. Het duurde lang voor ze durfde toegeven dat ze werkelijk aan PTSS en een alcoholprobleem leed. Maar niets kon Colvin ervan weerhouden naar de minst populaire plekken van de wereld af te reizen, gewapend met niets meer dan pen en papier.

Oorlogsverslaggeving is niet alleen een vak

Fox News doet het goed op Facebook Niettegenstaande de hoeraberichten in de media rond de kandidaten die strijden om de nominatie tot presidentskandidaat voor de Democratische partij, is men er aan de linkerzijde helemaal niet gerust in dat de Democratische presidentskandidaat veel kans maakt om uiteindelijk verkozen te raken. Dat was voor ons de voornaamste conclusie toen we verleden week in de Britse

A Private War

Kris Van Dijck veroorzaakt dronken verkeersongeluk

De film focust op de onschuldige slachtoffers van oorlog, en niet op de politiek erachter. Een film die een kant belicht van oorlogsverslaggeving waarin de empathie, en niet de sensatiezucht, voorop staat. Een ode aan een complexe vrouw, geteisterd en gedreven door conflicten, die we na deze film nog steeds niet kunnen doorgronden.

De vele psychologische lagen en betekenissen van de titel van de film alleen al zijn genoeg redenen om deze film te zien. Even door het eerste halfuur heen bijten. Wat dan volgt, is niet meer van je af te schudden. Absoluut de moeite waard!

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

11 juli 2019

11

Bart Van Craeynest

“Confederalisme is economisch niet des duivels” Staalhard liegen en de feiten ontkennen is een politieke strategie geworden. Wie is de schreeuwlelijk met deze mening die het niet heeft over Donald Trump? Bart Van Craeynest is professioneel econoom sedert 1999 en reeds twintig jaar omringd door cijfers, ramingen en econometrische modellen. Vandaag is hij de hoofdeconoom van Voka, de Vlaamse werkgeversvereniging, en hij zette vrij en vrank zijn mening op papier in “Terug naar de feiten.” Een 11 juli-interview over het slappe België en het slechts lichtjes betere Vlaanderen.

In Brussel, aan de beide zijden van de Congreskolom in de Koningsstraat - hét attribuut van de nationale geest - huist Vlaams vernuft: N-VA op het nummer 45, met de Vlaamse Leeuw op het dak, Voka, de Vlaamse werkgevers, op het nummer 154 met oranje banieren. Tot 11 juli is Voka waakzaam omwille van de Vlaamse feestdag en omwille van de onderhandelingen over de nieuwe regeringen. Bart Van Craeynest, hoofdeconoom van Voka, is paraat voor een gesprek over “Terug naar de feiten”, zijn boek waarin hij de blindheid en het dagjesbeleid in de Wetstraat en het Martelarenplein ferm aan de kaak stelt..

Vorig jaar op een Franse snelweg halverwege een zomers vakantieoord ontplofte zijn gsm. Premier Michel had hem die dag in de krant persoonlijk aangevallen wegens zijn analyse dat het ernaar uitzag dat zijn regering een kleinere structurele verbetering van de begroting zou verwezenlijken dan de regering-Di Rupo. De econoom steunde op eensluidende ramingen van de Nationale Bank, het Planbureau, de Europese Commissie, de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) en het Internationaal Muntfonds (IMF). Premier Michel hield echter vast aan de stelling dat zijn regering voor een versterking van de overheidsfinanciën gezorgd had.

Tot daar de schermutseling, en voor Van Craeynest niet de eerste met politici die van alles beweren tot op het leugenachtige af. ‘t Pallieterke: hoe werd uw treurzang ontvangen?

Bart Van Craeynest: In het publieke debat wordt heel wat onzin verkocht. Ik zie mijn tekst als een poging tot zuivering van de discussies. Ik was onthutst over wat in de voorbije jaren en zeker in de aanloop naar de verkiezingen van 26 mei als beloften werd geuit. Daar zat zuivere prietpraat bij, zonder rekening te houden met de moeilijke financiële grondslagen om vandaag aan Belgische of Vlaamse politiek te doen. De volgende federale regering start met een gapend tekort van minstens 10 miljard euro en begin zo maar aan het noodzakelijke nieuwe beleid. Mijn boek wil de graad van nonsens onder de politici, de partijen, de pers en het publiek temperen.

Zijn de politici wakker geschud door de lectuur?

Neen. De grote lijnen van wat ik schrijf zijn hen bekend, en zij moeten aan de problemen oplossingen

geven. Ik hoop dat mijn voorbeelden van inspirerende Europese landen als Nederland en Denemarken, die gelijkaardige puzzels als de Belgische en Vlaamse hebben opgelost, aanzetten tot handelen. Bij ons is dat moeilijker omdat de grote blokkades reeds tientallen jaren meegaan. Na de verkiezingsuitslag heb ik een sprankeltje werkelijkheidszin menen te zien. Maar zelfs al schieten de volgende regeringen uit de startblokken, dan nog blijft de kloof met de toplanden bestaan.

U kiest een Belgisch perspectief?

Ja, ik vertrek vanuit de Belgische situatie. Een gelijkaardige analyse kan gemaakt worden voor Vlaanderen, maar dat is een ander boek. In heel België moet het beleid bijgestuurd worden om aan te sluiten bij de Europese top. Dat geldt evenzeer voor Vlaanderen met zijn betere cijfers, die echter zelden uitklimmen boven de middenmoot. Kijken wij bijvoorbeeld naar de werkgelegenheidsgraad dan scoort Vlaanderen beter dan Brussel en Wallonië, maar als je Europa als maatstaf neemt, dan zit Vlaanderen in de middenmoot.

Zeker in het segment van de oudere werkenden presteert onze deelstaat gewoon zwak. Amper 49,5 procent van de Vlaamse 55- tot 64-jarigen werkt, dus onder het Europese gemiddelde van 57,1 procent en ver achter de topregio’s.

Hoe reageren de economiespecialisten van de vakbonden?

Wij ontmoeten mekaar binnen de SERV, de Sociaal-Economische Raad van Vlaanderen. Er zijn gedachtewisselingen. Het recente akkoord van de Vlaamse werkgevers en de werknemers in de SERV over de

arbeidsmarkt gaat in de goede richting. Het oogmerk is meer mensen, voornamelijk de niet-actieven, aan het werk te zetten. Er werd daarbij gekeken naar goede praktijken in andere landen. Je hoeft niks uit het niets te verzinnen. De medicijnen zijn bekend; ze moeten slechts geslikt worden. Als de SERV zich akkoord kan verklaren over de feiten, dan is dat een flinke stap voorwaarts, want met foute cijfers stokt het beleid. Dat gezegd zijnde, economie is geen exacte wetenschap, noch wiskunde. Alles hangt samen met doorlopend overleg.

De Vlaamse sociale partners zijn eensgezind over de hervorming van de arbeidsmarkt, maar wat met het federale niveau?

Je ziet dat het arbeidsmarktbeleid reeds jaren sterker verschuift naar de regio’s. Ik verwijs naar het Voka-voorstel om de lage lonen een netto-loonsverhoging toe te kennen. Daarbij hoort de vraag of een nationale loonnorm, zoals die nu geldt, zinvol blijft. Het is economisch verstandig om vandaag in het respectieve jobbeleid rekening te houden met een aparte loonnorm voor Vlaanderen, Brussel en Wallonië.

Niet elke hoed past op elk hoofd. De basisproblemen worden gedeeld, dus te weinig mensen aan de slag, de technologische revolutie en de vergrijzing. In Vlaanderen is echter het prioritaire probleem de niet-actieven stimuleren, terwijl Brussel en Wallonië de werkloosheid dienen te verminderen. Vlaanderen heeft trouwens hefbomen die het niet gebruikt, daarom ons voorstel voor een Vlaamse jobstimulans.

Voor de allereerste maal wer-

N-VA en Voka, twee handen op één buik?

N-VA en Voka zijn haast buren, en de partij wordt in de pers afgeschilderd als de politieke arm van de werkgeversvereniging?

Bart Van Craeynest (lacht): Wel, voor wie gelooft in samenzweringen, moet ik opbiechten dat Edwin De Boeck, nu hoofd van de studiedienst van N-VA, mijn baas is geweest bij de KBC-studiedienst.

Buiten die persoonlijke band is er niets maar dan ook niets van die samenzweringsgedachte aan.

Ik ontken zeer formeel dat wij N-VA pamperen en de partij beschouwen als dé bondgenoot. Ik geef één voorbeeld, maar er zijn er meer. Voka pleit voor het rekeningrijden als bestanddeel van

een betere mobiliteit. N-VA was aanvankelijk voor, tot minister Ben Weyts van N-VA abrupt beweerde dat er geen draagvlak bij het publiek is voor het rekeningrijden en het plan werd afgevoerd. N-VA is geen vooruitgeschoven stelling van de werkgevers in het parlement. Wij praten met alle partijen, en wie meewerkt aan een sterkere economie is onze partner. Aangezien de N-VA het meest pleit voor fundamentele sociaaleconomische hervormingen, sluiten onze voorstellen wel nauw bij elkaar aan.

den verkiezingsbeloften doorgerekend?

Die eerste stap is hoopgevend, maar voor verbetering vatbaar. Elke partij koos zelf verkiezingsbeloften die zij cijfermatig liet toetsen door het Planbureau. Dat is een onvolledig begin en het gaat absoluut minder ver dan de Nederlandse aanpak, waar de volledige kiesprogramma’s al jaren worden ontleed.

Elke Belgische partij selecteerde de punten die electoraal goed pasten. In de toekomst moet er meer mankracht en budget zijn om een volledige doorlichting te maken. De partijen dienen te leren veel meer details en concrete elementen vrij te geven.

Is er economisch een bezwaar tegen confederalisme?

Neen, voor economische recepten is het politieke niveau om deze toe te passen niet zo belangrijk, wel is de vraag is of je in België bepaalde economische keuzes nog gezamenlijk kunt maken. Verschillen en concurrentie zijn hefbomen voor doelmatigheid. Principieel is het bovendien doorslaggevend om zaken dicht bij de burger te brengen. Wat dan weer niet betekent dat alles naar het laagste niveau duwen steeds dé oplossing is. Vlaanderen moet beginnen met de eigen hefbomen beter in te zetten, maar laat dat na. Als bedenking past hierbij: de baten van Vlaams beleid gaan vaak naar het federale niveau, wat politiek onhygiënisch is. De preventieve gezondheidszorg is regionaal en als Vlaanderen daar goed presteert dan betaalt het federale niveau minder voor zijn gezondheidsbeleid. Als Vlaanderen door zijn jobstimulans meer mensen aan een baan zou helpen, dan zakken de uitgaven van de federale regering voor de werkloosheidsuitkeringen.

Confederalisme is geen mirakeloplossing, maar evenmin economisch des duivels.

Het confederalisme in België kan een besparingsmiddel zijn…

Ja, je kan je afvragen of een verhoogde efficiëntie van de werking van de overheid, dus een besparing of besparingen, niet vooral van een vereenvoudiging van de staatsstructuur moet komen, wat een nieuwe verregaande staatshervorming zou vergen. En zo duikt het confederalisme op in deze discussie. Ook op dat vlak is het geen mirakeloplossing, maar kan de bevoegdheidsverdeling beter geregeld worden dan vandaag het geval is. Voorwaarde is wel dat er voldoende besparingsdruk is in Vlaanderen, wat vandaag niet altijd het geval is.

U slaat niet in paniek door een langdurige regeringsvorming?

Neen, wat zou het? Wij mogen ons niet blindstaren op de regeringsvorming van 541 dagen in 20102011. Die was bizar, maar zonder grote gevolgen voor de economische situatie van België en zijn bur-

gers op korte termijn. De Europese economie vertraagt vandaag sowieso en dus ook de Belgische, zonder dat er enig verband is met de regeringsvorming. Koste wat kost een federale regering vormen, dus snel, snel, snel hoeft niet. Voor mij is het veel belangrijker dat de onderhandelaars eindelijk ten gronde een regeerakkoord opstellen met een effectief economisch beleid. Fout aan het akkoord van 2011 was dat het weer een compromis was zonder fundamentele oplossingen voor de vergrijzing, de budgettaire situatie, de technologische revolutie, de arbeidsmarkt, de gezondheidszorg, de mobiliteit. Ik pleit voor ernst en degelijkheid. Laten wij 2011 niet herhalen met zijn lange regeringsvorming én een ondermaats regeerakkoord. Als voor degelijk beleid gekozen wordt dan is de lengte van de regeringsvorming geen probleem.

Wat moet minister-president Homans allereerst doen?

Ik raad haar aan om ten eerste beslissingen te nemen voor de slabakkende investeringen in de Vlaamse infrastructuur. Ten tweede moet het onderwijs opgeschud worden, ondanks de recente hervorming.

Waarom geen stap zetten naar een centraal eindexamen? Ten derde moet het akkoord van de SERV over de arbeidsmarkt omgezet worden in decreten. Daarvoor zal zij een meerderheid moeten zoeken in het Vlaams Parlement.

Het onderwijs, een exclusieve Vlaamse bevoegdheid, hoe staat het daarmee?

Volgens de PISA-studies zakken wij steeds verder weg. Een lichtpunt is dat meer meisjes kiezen voor een STEM-richting, dus wetenschappen, wiskunde en technologie. Op dat deelgebied is er vooruitgang, maar vertrekken we van een erg lage basis. Ik denk ook aan het duaal leren.

De voorbije legislatuur werden de eerste stappen gezet, maar te laat en te weinig. Zoals zo vaak.

Kan Vlaanderen de transfers naar Wallonië, jaarlijks 10 miljard euro, versneld afbouwen?

Economisch is het zo dat er in alle landen geldtransfers zijn van rijkere naar armere regio’s. Transfers zijn niet eigen aan België. Gunstig is dat eindelijk de cijfers over hoe dat mechanisme werkt in België doorzichtiger worden. Dat is decennialang anders geweest, een geheim.

In theorie dienen transfers economisch wederkerig te zijn, niet in één richting. De belangrijkste vraag is uiteraard: helpen zij wel, is er verbetering bij de ontvanger? In een gezonde situatie vallen de transfers na een zekere periode weg, omdat zij resultaat opleveren. Op zijn minst kan men vandaag in België bestuderen of de miljarden euro’s die van noord naar zuid stromen doeltreffend aangewend worden.

FRANS CROLS

12 Cultuur

11 juli 2019

GESCHIEDENIS

Dossin (2)

Interneringskamp, kazerne en museum Op 4 september 1944 rollen de eerste Britse tanks Mechelen binnen. Die middag stromen de Grote Markt en de IJzeren Leen vol met Mechelaars die hun herwonnen vrijheid vieren. Vooraanstaande collaborateurs als Filip De Pillecyn en burgemeester Baeck zijn gevlucht, maar voor de achterblijvende kleine zwarten begint het uur van de wraak van hun stadsgenoten.

Zoals elders komen echte en septemberverzetslui als mollen uit de grond. In Mechelen rijden een paar vrachtwagens rond met verzetsmensen. Merken ze iemand met een pekelzonde op, dan wordt die stante pede opgeladen. Als de wagen vol is, gaat de tocht naar de overvolle gevangenis. Gelukkig zijn er nog twee lege kazernes.

Vooral het juist ontruimde Dossin kan dienst doen als extra gevangenis voor zwarten. Dagelijks stromen nieuwe gevangenen Dossin binnen. Aanvankelijk gaat het er hard aan toe: slaan, schelden, vernederen, weinig of geen hygiëne en nauwelijks voedsel. “Wij hebben ook weinig te eten”, schrijft De Gazet van Mechelen, “en hoe is de situatie nu van de Joden in het oosten waarover wij nog altijd niets weten?”

In de straten van Mechelen is de orde vrij vlug hersteld en dat vertaalt zich in de situatie in Dossin.

Collaborateurs die in Breendonk lik op stuk krijgen, prijzen zich gelukkig als ze naar “Interneringskamp Dossin” gebracht worden, al blijft het hard voor de 800 gevangenen. Niet alleen voor hen, ook voor de bezoekers. In de zijstraten van de straat waar Dossin staat, woont nogal wat proletariaat en daar bevindt zich de enige vooroorlogse afdeling van de communistische partij. Bezoekers aan Dossin moeten spitsroeden lopen; dikwijls worden hun pakjes met geweld afgenomen en in de Dijle gegooid.

“Als ze het nou nog zelf opgegeten hadden”, zei me zeventig jaar later een dame, een pakjesdraagster.

Voor meer details verwijs ik naar mijn “De repressie in Mechelen” (De Mechelse Kerjeuze nr. 72).

Kleine vergetelheid Op de webstek van het Dossin Museum wordt met geen woord gerept over de repressiegeschie-

denis van de kazerne. Twee vroegere bezoekers aan het museum meldden mij dat de jonge gidsen het zelfs niet wisten. Huidig directeur Busch krijgt het nauwelijks over zijn lippen in een recent interview met De Standaard. Groot kenner die Busch, want hij voegt eraan toe dat collaborateurs in Dossin zijn neergeschoten. In Dossin is echter niemand geëxecuteerd. Wel in kazerne Delobbe, aan de overkant: SS-bewakers van Breendonk en Mechelaars die onderduikers opspoorden. Tot aan de bouw van het Dossin Museum zijn in de muur van die gewezen kazerne nog de kogelgaten te zien.

De kazerne In 1948 wordt interneringskamp Dossin definitief gesloten. Eerst neemt de dienst Vereffeningen Achterstallen (door de oorlog) een halve vleugel in beslag; in de andere vleugel worden soldaten opgeleid voor de legeradministratie.

In 1951 zijn de achterstallen vereffend en Dossin wordt het Centrum Administratieve Diensten (CAD).

Een jaar later verlaten de ordonnantietroepen Delobbe en heeft het CAD het rijk alleen. Wel wordt de vleugel waar nu het museum staat een tijd de lagere afdeling van het meisjeslyceum. In Dossin en Delobbe dien ik zes maanden koning en vaderland vooraleer naar de 9de Wing Raketten in Duitsland te verhuizen. Geïnteresseerden kunnen altijd mijn artikel “Soldaat in Dossin” lezen voor de details (De Mechelse Kerjeuze nr.

55).

Toch een paar kanttekeningen.

Foto’s uit 1937 en tekeningen van gevangen collaborateurs bewijzen dat in 1966 nog alles hetzelfde is: o.a. dat eenzame potkacheltje dat 7 graden Celsius geeft als we beslijkt terugkomen van de oefenterreinen. Dossin heeft geen eigen

keuken. Alles wordt aangevoerd in bidons uit de kazerne aan de Liersesteenweg (waar nu Telenet gevestigd is). Een paar keer zijn de leidingen van de 210-jarige kazerne bevroren en we poetsen de bidons met papier en blote handen. Tijdens de verplichte rust bij het wachtlopen, kunnen we alleen slapen op de blote grond op krantenpapier. Onze grote schat is de sleutel van de drie gewone toiletten (wel zonder wc-bril, want het leger wil ons niet te veel verwennen). Dienstplichtigen die geen sterren en strepen krijgen, moeten het met Franse toiletten doen. In maart 1975 verlaat het CAD Dossin en Delobbe, en de kazerne sluit de deuren.

De musea De stad wil alles afbreken, maar het protest is groot. Ze vestigt er dan het stadsarchief, in de vleugel achteraan, en maakt appartementen van de soldatenkamers. In de voorbouw komt vanaf 1995 een klein maar stemmig museum (nu voorlopig gesloten). Conservator wordt mijn jaargenoot Geschiedenis aan de VUB Ward Adriaens.

Ward is vertrouwd met totalitair gedachtegoed. Tijdens een werkcollege van prof. Els Witte op een vrijdagochtend vraag ik hem waar zijn brommer staat omdat hij altijd met een motorhelm verschijnt. Er is geen brommer. De helm dient om op donderdagavond met andere Amadezen te gaan vechten in Leuven met rechtse studenten.

Tijdens het bewind van Ward staan er op de webstek echter wel genuanceerde artikels over het leven in Dossin tijdens de oorlog. Die zijn nu verdwenen.

Dan veroorzaken de zeges van het Vlaams Blok een schok. Er is behoefte aan een museum over de Shoah waar ook het zogenaamde racisme van het Blok kan gehekeld worden. Beschermheer is de moreel hoogstaande minister Patrick Dewael. Het heerschap dat met zijn familie poseert voor verkiezingen en zich ondertussen laat interviewen door zijn vriendin-VRT-journaliste. Aan de overzijde van Dossin laat architect Bob - snob - Van Reeth een lelijk wit monster bouwen. Conservator Ward wordt deskundig opzijgeschoven door de Antwerpse hoogleraar In een recent boek neemt hij afstand van het collaboratieverleden van zijn grootvader. Maar waarom pleit hij dan als rector van de Antwerpse universiteit voor faciliteiten (zelfs bij het docerend personeel) voor aanhangsters van die onverdraagzame en totalitaire ideologie die nu al een paar generaties de samenleving in dit land vergiftigt?

Het museum is inmiddels verplichte kost voor scholen, al is er buiten veel foto’s weinig te zien.

Nooit merk ik er kolonnes van “zwembadjongeren” – u weet wel.

Nochtans zijn juist in deze groep homofobe, anti-Joodse en seksistische ideeën duidelijk aanwezig.

Naast het Dossin Museum is inmiddels het oude predikherenklooster schitterend gerestaureerd en op 1 september opent daar de Mechelse Openbare Bibliotheek de deuren.

JAN NECKERS

Vigor Boucquet in de Westhoek

Zomerse vakantiedagen aan onze westkust zijn mooie momenten om met de fiets het Vlaamse binnenland te verkennen. Bijvoorbeeld om in de Westhoek de onbekende zeventiende-eeuwse schilder Vigor Boucquet te ontdekken.

Vigor Boucquet (1618/19-1677) woonde heel zijn leven in zijn geboortestad Veurne. Hij was de zoon van de schilder Marcus Boucquet, van wie hij zijn opleiding kreeg. Vigor was lid van de exclusieve Sint-Sebastiaansgilde van Veurne en maakte deel uit van de jansenistisch geïnspireerde Sodaliteit van de Gekruisigde Zaligmaker. Hij was dus op en top een schilder van de Contrareformatie in de Habsburgse Nederlanden.

Anders dan zijn gerenommeerde collega’s (Rubens, Van Dyck, Jordaens) voelde Vigor Boucquet niet de behoefte om naar Italië te reizen om daar de kunst van de oudheid en de renaissance te bestuderen. Om de buitenlandse kunst te leren kennen, behielp Boucquet zich met de vele prenten die toen in omloop waren.

Zoals wel meer zeventiende-eeuwse schilders muntte Boucquet uit in statige portretten. Een bijzonder mooi voorbeeld is het portret dat hij maakte van een Spaanse vaandeldrager. Het is te zien in het Louvre, bij een aantal werken van Antoon van Dyck, wat de kwaliteiten van de kunstenaar illustreert. Het grootste deel van de schilderijen van Boucquet is vandaag nog te bewonderen in kerken en kloosters in de Westhoek.

Gevilde rechter In de Onze-Lieve-Vrouwekerk in Nieuwpoort hangt een monumentaal schilderij van Vigor Boucquet: “Het oordeel van Cambyses” uit 1671. Voor dit werk hoefde de kunstenaar het voorbeeld niet ver te zoeken. In het stadhuis van Brugge hing het vermaarde paneel met hetzelfde thema, geschilderd door de Vlaamse primitief Gerard David. Het tweeluik uit 1498 verbeeldt op een ijzingwekkende manier hoe de Perzische rechter Sisamnes, betrapt op corruptie, levend gevild wordt op bevel van koning Cambyses. Vervolgens wordt de huid van Sisamnes gedrapeerd over de rechterstoel waarin zijn zoon Otanes plaatsneemt om voortaan recht te spreken. Zittend op het vel van zijn vader zal Ota-

nes er voortdurend aan herinnerd worden dat hij rechtvaardig moet oordelen.

Vigor Boucquet bracht het verhaal ietwat discreter in beeld. Het is merkwaardig dat de schilder, die amper een voet buiten Veurne heeft gezet, een episode wist te verbeelden uit het leven van een exotische Perzische koning, die regeerde in de zesde eeuw voor Christus. Via Herodotus en later via de Romeinen geraakte het verhaal bekend in het Westen.

Zo zwierf het door de geschiedenis, van Perzië naar de kust van de Noordzee.

Bloederig maar bevrijdend In zijn geboortestad, in de Sint-Walburgakerk, hangt nog een schilderij van Vigor Boucquet met een heel bijzondere thematiek: “Christus wast met zijn bloed de zielen uit het vagevuur vrij” (zie afbeelding). Christus staat in een fontein en het bloed stroomt uit de vijf kruisigingswonden. Links en rechts trekt een engel een bevrijde ziel naar de hemel. De gelukkigen zijn twee vrouwen. Hun lichte huidskleur staat symbool voor de reiniging die ze achter de rug hebben. De zielen vooraan zijn veel donkerder, door de rook van het vagevuur. Zij moeten nog wat geduld hebben. Gebeden en missen van nabestaanden kunnen dat proces versnellen. Het thema van dit werk is zeldzaam, maar het past in de opvattingen van de katholieke vernieuwingen in de tijd van de barok.

Vigor Boucquet behoort niet tot de allerbeste zeventiende-eeuwse schilders van de Zuidelijke Nederlanden. Hij had wel voldoende talent om de provinciale schilderkunst te overstijgen. En hij moet goed zijn brood verdiend hebben, want je vindt zijn schilderijen ook in Ieper, Lo, Houtem, Izenberge, Vlamertinge en Alveringem.

MMMV “Vlaamse Meesters in Situ”, nog tot 30 september 2019, 45 sites verspreid over Vlaanderen, www.vlaamsemeestersinsitu.be.

Actueel

11 juli 2019

LUMINUS, BEDANKT Vorige week schreven we in deze kolommen hoe energiebedrijf Luminus probeert klanten te werven in Vlaanderen door ze in het Frans telefonisch te benaderen. Niet echt klantvriendelijk, menen wij.

Bij de Belgische bestuurders van Luminus vermeldden we de namen van Stéphane Moreau (PS-signatuur en gekend van Publifin) en Melchior Wathelet (cdH). Wathelet heeft vrij onverwacht enige tijd geleden ontslag genomen, dus kwam in de raad van bestuur een plaatsje vrij. De nieuwe bestuurder is mevrouw Muriel Targnion, PS-burgemeester van Verviers. Haar naam doet vermoedelijk geen lampje branden. Maar toen Theo Francken in februari jongstleden een lezing wilde houden in Verviers werd dat onmogelijk gemaakt door een grote groep tegenbetogers. Daarbij werd schade toegebracht aan de wagen van Francken, en uiteindelijk werd de lezing geannuleerd. Op kop van de tegenmanifestatie stond de burgemeester zelf te roepen en te tieren tegen Francken en de N-VA. Noteer dus, beste lezer, dat die rode dame een zitje krijgt in de raad van bestuur van Luminus en daarvoor ongeveer 30.000 euro opstrijkt per jaar, om maximaal tien keer te vergaderen. Dus, waarom zou u klant blijven bij Luminus?

Expo’s over de maan en beruchte rebellen In het Fotomuseum Antwerpen (FOMU) zijn enkele interessante exposities van start gegaan. Blikvangers zijn MAAN/MOON, over de eerste maanlanding, en een opmerkelijke tentoonstelling die een inkijk geeft in “Het verzetsleger van de Heer”, de Oegandese rebellenbeweging van Joseph Kony.

Unieke maanobjecten

VOOR CONFEDERALISME In Lokeren nam de plaatselijke N-VA-afdeling het initiatief om een motie voor confederalisme in te dienen op de gemeenteraad. “Geef de Vlaamse en Waalse kiezers wat ze willen!”, lezen we in de motie. De signalen van de kiezer zijn immers overduidelijk: de Vlaamse kiezer wil een (centrum) rechts beleid, de Franstalige kiezer wil een (centrum)links beleid.

De motie werd door 20 van de 35 gemeenteraadsleden ondertekend. Dat is opmerkelijk, want N-VA (4 zetels) en Vlaams Belang (3 zetels) zitten in de oppositie. De meerderheid wordt gevormd door Open Vld en CD&V, met de liberaal Filip Antheunis als burgemeester. Ondertekenden de motie voor confederalisme niet: sp.a en Groen (o.a. Bjorn Rzoska). Anders gezegd: 13 gemeenteraadsleden van de meerderheid tekenden wel, samen met de gemeenteraadsleden van Vlaams Belang en uiteraard N-VA. Als dat maar goed komt…

DONKERE “DUITSERS” Op de luchthaven van Palma de Mallorca werden vier “Duitse” toeristen gearresteerd. Zij worden verdacht van de groepsverkrachting van een achttienjarig meisje.

In de Hersfelder Zeitung zagen we een foto van twee verdachten, met handboeien om, die door de politie werden weggeleid. Hun gezichten waren met een rastermotief onherkenbaar gemaakt, maar voor Duitsers hadden zij wel opvallend zwart haar en zij hadden zo te zien heel lang in de zon liggen bruinen. Maar in Mallorca is dat natuurlijk niet onmogelijk. Een artikel in de Diario de Mallorca bracht echter uitkomst. Daarin omschreef men de daders iets nauwkeuriger, als “Duitsers van Turkse afkomst”. Geen Duitsers, dus, maar Turken.

HUURDERS MET EEN MIGRATIEACHTERGROND Een op de tien nieuwe huurders bij de grootste verhuurmaatschappij van Duitsland komt uit Syrië, Afghanistan of Irak. Zo schat de bestuursvoorzitter van bouwonderneming Vonovia, Rolf Buch, de toestand in. “In de twee laatste jaren hebben wij ongeveer 10 procent van de vrijgekomen woningen aan mensen uit Afghanistan, Syrië of Irak verhuurd”, heette het op de algemene vergadering van het beursgenoteerde bedrijf, in mei jongstleden.

Dit toont “op een bijzonder duidelijke manier aan hoe rechtstreeks en onmiddellijk wij met het thema migratie verbonden zijn”, aldus Buch. Het sociale middenveld wordt in toenemende mate “bedreigd door egoïsme”, zegt voorzitter Rolf Buch, die eraan toevoegt: “Het is daarom belangrijk nabuurschappen en wijken te creëren en te ontwikkelen. Dat is bijzonder daar het geval waar mensen met een andere culturele achtergrond te maken hebben met autochtone Duitsers. Dat heeft uitwerkingen op het sociale samenleven en op het algemeen aanzien van het kwartier.” Vonovia is met ongeveer 490.000 wooneenheden en een omzet van vier miljard euro de grootste private verhuurder in Duitsland.

BEELD UIT HET BOEK “REBEL LIVES” Op 21 juli 1969 was Neil Armstrong als lid van de Apollo 11-missie de eerste mens die voet op de maan zette, met deze onsterfelijke woorden: “Een kleine stap voor de mens, maar een grote sprong voor de mensheid.”

De expo maakt meteen duidelijk dat die eerste landing op de maan plaatshad tijdens de Koude Oorlog en de ‘space race’, de ruimtewedloop tussen de Verenigde Staten en de toenmalige Sovjet-Unie.

De tentoonstelling bevat een aantal unieke stukken, zoals een van de oudste vijf maanfoto’s (daterend van februari 1852), die een vertegenwoordiger van de Amerikaanse Harvard University in een koffer naar Antwerpen heeft gebracht. De foto staat in een aparte en verduisterde ruimte waar muziek van Brian Eno te horen is. Een ander topstuk is een originele kopie van de eerste en honderdtwintig jaar oude maanatlas van Loewy & Puiseux. Van de atlas bestaan er slechts een zestal exemplaren.

Onder de vele foto’s en beelden van de maan toont de expo onder meer “Earthrise” (aardopkomst), de befaamde foto, in kleur, van de aarde die astronaut William Anders maakte in 1968 tijdens de Apollo 8-missie rond de maan.

Ook een boekje over de achterkant van de maan dat destijds door de Russen werd gemaakt, een familiefoto die op de maan werd achtergelaten en “The Man in the Moone,” een boek van Francis Godwin uit 1638 dat beschouwd wordt als de eerste Engelstalige sciencefictionroman, maken deel uit van de expo.

De tentoonstelling bevat verder foto’s en artikels over de maanlanding die destijds in het Amerikaanse magazine Life zijn verschenen. Overigens, in de museumshop is het begeleidend en fraai uitgegeven boek “Moon - De maan in de fotografie. 1840-nu” te verkrijgen.

13

men van het dagelijks leven in extreem geweld”, zegt Kristof Titeca van de Universiteit Antwerpen, die voor het project naar Oeganda reisde. “Het LRA controleert bijna elk aspect van het leven van de rebellen.

Gefotografeerd worden is een van de weinige momenten waarop de ontvoerden een bepaalde mate van vrijheid ervaarden.”

Titeca: “Mensen fotografeerden zichzelf of poseren met vrienden en familie. Er was ook plaats voor menselijkheid. Zo is er een foto gevonden van een jong verliefd koppel.

Het dagelijks leven bestond niet alleen uit geweld, maar ook uit vele gewone dingen die niet veel verschillen van het leven buiten de rebellengroep. Hoe gaan mensen om met menselijkheid in extreem geweld. Dat is de essentie.”

De meeste foto’s zijn genomen in de periode 2002-2003 en komen allemaal uit privéarchieven. Titeca zocht de mensen op de foto’s of hun nabestaanden op om hun toestemming voor publicatie te vragen. Hij reisde in het gezelschap van fotograaf Georges Senga om de mensen die op de foto’s staan opnieuw te portretteren. De expo gaat gepaard met het boek “Rebel lives. Photographs from inside the Lord’s Resistance Army”, Uitgeverij Kannibaal, 39,95 euro, ISBN 978 94 9267 798 3.

PSIM

Rebel lives Een totaal andere expositie is “Rebel lives”. Ze toont een selectie uit meer dan duizend gevonden foto’s die werden gemaakt door twee topcommandanten van het Lord’s Resistance Army (LRA), de Oegandese rebellengroepering die berucht is voor haar extreem geweld en ontvoeringen van kinderen om ze in te zetten als soldaten.

“De foto’s laten toe om een beeld te vor-

Zet IJsland migratiepoorten open?

Nu iedereen in West-Europa stilaan doorheeft dat het verhaaltje van de ‘multiculturele verrijking’ zijn beste tijd heeft gehad, en net op het moment dat zelfs sommige sociaaldemocraten de kar keren en pleiten voor een stringenter migratiebeleid, zijn er toch nog landen die de andere kant opdraaien.

IJsland is klaar voor meer migratie! Het eiland in de Atlantische Oceaan, met 300.000 inwoners het dunst bevolkte land van Europa, was niet onmiddellijk een geliefkoosd migratieland, daarvoor zijn de leefomstandigheden wellicht te weinig aantrekkelijk. Dat net IJsland nu – op een moment dat het maatschappelijk draagvlak voor migratie afneemt – migratie meer kansen wil bieden, doet de wenkbrauwen fronsen.

Bescheiden migratie Het asiel- en migratiefenomeen is nochtans niet helemaal nieuw in IJsland. Reeds in november 2016 titelde het Franse dagblad “Le Monde”: “IJsland, nieuwe asielbestemming”.

Begin 2017 hadden andere bronnen het over 118 Syrische vluchtelingen die sinds 2015 in IJsland woonden. Syriërs blijven trouwens druppelsgewijs het verre eiland binnenkomen. Zo arriveerden 23 Syrische migranten op 15 mei jongstleden op de luchthaven van Keflavik, en die groep werd ondergebracht in Hvammstangi, een kleine stad in het noordwesten. Op 16 mei waren het 20 nieuwe migranten, die samen met de eerste groep jarenlang in Libanon waren gevestigd.

Hoe komen migranten op de idee naar IJsland te verkassen? Volgens een ambtenaar van het IJslandse ministerie voor Sociale Zaken zou het HCR (het UN-agentschap voor de vluchtelingen) als bemiddelaar optreden tussen de IJslandse regering en de migranten. De IJslandse regering wendt zich op haar beurt tot de gemeenten en steden, die logement en andere diensten ter beschikking moeten stellen.

Een ‘IJslands Belang’?

De jongste jaren kwam de grote meerderheid van de geregistreerde migranten uit het Midden-Oosten. Deze toestand zou wel eens kunnen evolueren, want in de loop van 2019 kreeg men te maken met een ‘andere’ migratie: dit keer gaat het om tientallen Kenianen

die hun land ontvlucht zijn omwille van hun seksuele geaardheid. In Kenia is homoseksualiteit strafbaar…

Volgens een recente opiniepeiling is 30 procent van de IJslanders gewonnen voor meer migratie. Het zou wel eens kunnen zijn dat ze sneller op hun wenken worden bediend dan ze zelf hadden gehoopt. Tot ook in IJsland ‘de mensen’ er genoeg van krijgen, en een IJslands Belang oprichten, zeker? Want ook in IJsland vraagt men in deze materie zelden of nooit de mening van de mensen.

PIET VAN NIEUWVLIET

14

Brieven

11 juli 2019

VAN ONZE HOFDICHTER

Dilemma Wie niet van blazen weten wil en evenmin van toeten en zich afzijdig houdt van ‘t politieke schouwtoneel - waarom zou hij van dat gehannes wakker liggen moeten? hij speelt geen rol in het toneel, maar hij krijgt wél zijn deel.

Terwijl hij onverschillig in de marge zit te niksen, wordt hij door ’t politiek bestel deskundig kaal gepluimd.

Hij weet in zijn afzijdigheid niet eens hoe zij dat fiksen, maar met wat brood en spelen houden zij hem goed geluimd.

Hij weet zich trouwens niet alleen, maar eentje van de velen die zich tersluiks bedotten laten door de politiek die hen, terwijl zij er onnozel bij staan, komt bestelen.

Hij legt zich bij die velen neer en levert geen repliek.

NOMEN EST OMEN

VERLOEDERING POLITIEK

Pallieterke, Weinig of geen Vlamingen zijn bewust dat een onblusbare vlam waait vooraan in onze naam.

Dit gedicht van de 95-jarige Reninca van 8 oktober 2018 als eerbetoon en ter gelegenheid van 11 juli.

Vlaming waarom geen vlam / vanzelf in beweging / nooit ofte nimmer tam / want loutere leerling / van een ruimtezucht / zielen tot genucht.

Vlaming hoe zacht niet en vol / doorheen de tijden op hol / voldongen bekentenis / van wat een naam eigen is.

Dirk Van der Linden - Drongen

Pallieterke, Het rijbewijs van Kris Van Dijck - de kersverse voorzitter van het Vlaams parlement - is 6 uur ingetrokken na een ongeval met blikschade.

De N-VA’er legde nadien namelijk een positieve ademtest af (HLN 08.07.2019).

Dronken een verkeersongeval veroorzaken en rijbewijs zes uur ingetrokken: Gunsttarief of gedoogbeleid? En zegt de Vlaamse parlementsvoorzitter laconiek: “Glaasje te veel op is geen criminele daad.” (sic) De alcoholverslaafden zullen het graag lezen. 1,42 promille wijst trouwens op een serieuze alcoholintoxicatie. In dergelijke toestand betekent de bestuurder op de weg een evident gevaar voor zichzelf en voor derden.

Enerzijds lijkt het mij aangewezen om bestuurders die met +1 promille alcohol in het bloed betrapt worden achter het stuur, gedurende 6 zes uren op te sluiten, ter bescherming van de maatschappij en zichzelf. Anderzijds lijkt het mij niet normaal dat de betrokkene, wegens zijn voorbeeldfuncties (voorzitter van het Vlaams parlement, burgemeester en voorzitter van de politieraad), niet minstens tijdelijk een stap opzij zet of op non-actief wordt geplaatst, totdat Justitie zijn zaak heeft behandeld.

Dit is een zwarte dag voor de Vlaamse politiek en het imago van het Vlaams parlement. Het wordt ook tijd om komaf te maken met een systeem dat de politie onder het administratieve gezag plaatst van burgemeesters waarvan sommigen, zie in supra, door een deviant gedrag de waardigheid van hun ambt in het gedrang brengen.

Sara K atz - Zaventem

OOK DE BLOCK FAALT Pallieterke, Als apotheker toon ik volle begrip voor de klachten over prioriteiten (zie weer een brief op 4/7) van politici inzake tussenkomsten in medicamenten. Ministers van Gezondheid waren vroeger meestal socialisten à la Demotte en Onkelinx. Ineens kwam een populaire en liberale dokteres… die geen beterschap bracht.

Oude mannen met prostaatproblemen (niet prettig) of migrainepatiënten (ook niet prettig) mogen praktisch alles en veel zelf afdokken.

Voor aids (heel vaak eigen schuld) is de behandeling ‘pro deo’. In verband met ‘de pil’ (geen geneesmiddel, wel integendeel), kostprijs grosso modo 40 euro per jaar, doen de ziekenkassen hun best. Vermits er talrijke gebruiksters zijn, zou men dat budget kunnen benutten. Uiteraard daarbij is la Belgique failliet. Vlamingen weten waarom. Dus voor de overheid mag het niets kosten…

Charly Vanhoof - Borgerhout

HAGELBOLLEN Pallieterke, In het zuiden van Frankrijk zijn hagelbollen van 5 cm gevallen. Jill Peeters, de klimaat-geobsedeerde weervrouw van VTM, vertelde dat die bollen het gevolg waren van de klimaatverandering.Van 1880 tot nu, dus over een tijdspanne van 140 jaar, is de gemiddelde temperatuur met 1 (één) graad Celsius gestegen. Ik veronderstel dat, indien de gemiddelde temperatuur met nog één graad groter wordt, wij hagelbollen van 10 centimeter zullen krijgen.

Jean Meeus - Kortenberg

Kruisende woorden oplossing 1169

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 C L A N D E S T O E K R A

I

I

E N E

N E X T X L

N U T S X N E X A U D

I

C V E X A D D E N D U M R E T O R

I

E K X E W I

E N A X D G X E S X E N T X S P E X B R U I

I

N E

S X O N T H E E M D E

S A B E N A X N X M X R E E R D E R E X H E M D E X E E N O O G X R O E R O E R X K N A R S E N

Hij laat, goedzakkig als hij is, de politiek maar dazen.

Intuïtief voelt hij dat er iets mis aan ’t lopen is, maar politiek weet hij nog steeds van toeten noch van blazen.

Ach, niet getreurd, de file lonkt: naar Palma of naar Nice.

HECTOR VAN OEVELEN

CHARLES MICHEL

KLARE WIJN

Pallieter, De topbenoeming voor Charles Michel is binnen. Hij wordt de nieuwe voorzitter van de Europese Raad, zeg maar president van Europa. Hoe heeft hij dit klaargespeeld? Michel en Macron zijn dikke vrienden. Zeer dikwijls voeren zij telefonische gesprekken, uiteraard over staatsbelangen. Zoals u weet heeft de regering, na het ontslag van de N-VA uit de regering, beslist om nieuwe mijnenvegers te kopen bij de Franse Naval-groep. Nochtans was het meer aangewezen deze bestelling toe te wijzen aan het Nederlands-Belgische consortium Damen-Imtech.

Deskundigen stellen zich vragen over deze regeringsbeslissing. Het leger heeft reeds eerder Franse patrouilleboten en helikopters besteld.

In legerkringen wordt dit materiaal als brol omschreven. Nochtans heeft de regering-Michel die bestelling doorgeduwd.

Herinner u het verdrag van Marrakesh. N-VA verzette zich tegen de ondertekening van dit verdrag, terwijl de andere regereringsleden de ondertekening wilden doorzetten en een alternatieve meerderheid zochten. Charles Michel heeft zich hiermee geplooid naar de andere staatshoofden van de EU. Voor wat hoort wat. Zijn slaafs gedrag, zeker naar Frankrijk toe, wordt beloond met een topfunctie. De prijs van zijn toegeeflijkheid wordt betaald door de onnozele belastingbetaler. Dat het leger het moet stellen met minderwaardig materiaal, zal hem worst wezen. De achterkamerpolitiek is nooit weggeweest.

Pieter Moerman - Brasschaat

Pallieterke, Op 2 juli jl. was Liesbeth Homans als kersverse minister-president te gast in Terzake op Canvas. Op de herhaalde vraag van Annelies Beck of zij bereid was samen te werken met het Vlaams Belang gaf zij telkens een ontwijkend antwoord. Praten geen probleem voor Homans, want “je moet toch luisteren naar de kiezer van het Vlaams Belang”.

Het woord ‘samenwerking’ kon ze echter niet over de lippen krijgen. Om desbetreffend de verdeeldheid in haar partij te camoufleren of schrik dat haar partij inzake regeringsvorming uit de boot zou vallen?

Alleen zij kan het antwoord geven. Nochtans lijkt het Vlaams Belang bereid tot regeringsdeelneming en dus tot toegevingen.

De huidige leiding van die partij doet ook zijn uiterste best om af te komen van het imago van compromisloze zweeppartij.

Als Homans daarmee het partijstandpunt vertolkt, dan is de N-VA geen haar beter dan de traditionele partijen en houden ze het Vlaams Belang aan het lijntje tot de mensen de verkiezingen vergeten zijn. Allemaal gebakken lucht, de aan de gang zijnde gesprekken? Voor de galerij om de mensen een rad voor de ogen te draaien?

Het Vlaams Belang nadien als een baksteen laten vallen om de traditionele partijen ter wille te zijn? Allemaal pertinente vragen.

Feit is dat de N-VA dra klare wijn zal moeten schenken. Of die wijn zal gesmaakt worden door de Vlaming, zal achteraf moeten blijken. Hoe dan ook is het hoog tijd voor de V-partijen om de koudwatervrees opzij te zetten en voluit te gaan voor faire samenwerking. Vlaanderen heeft meer dan ooit nood aan de ‘kracht van verandering’.

Willy Van der Meulen - Ternat

WALLONIË BESTAAT NIET

AFRIKA BLOEIT OPEN? Pallieterke, Toen ik deze titel las in het vorig Pallieterke, viel ik bijna van mijn stoel (interview vorige week). Deze man, die 26 mei als zwarte zondag betitelt en een goede vriend is van Tshisekedi, benoemt wel de problemen van zijn geboorteland. Zo bevestigt hij de continue diefstal van de leiders ten nadele van hun volk en hij zegt terecht dat de Congolezen de goede koloniale en missionaire infrastructuur hebben verwaarloosd. Onder andere daarom is het nog altijd een ramp in Congo, ondanks miljarden ontwikkelingshulp. Maar helaas is Congo een typevoorbeeld voor gans Afrika.

Ik kan geen enkel land opnoemen dat ik zou willen bezoeken, ondanks de prachtige natuur.

Overal miserie, armoede, honger, geen mensenrechten, zelfs nog slavernij (Mauritanië), banditisme, dictators en daar bovenop de nefaste rol van de islamitische moordenaars die bezig zijn gans Afrika boven de evenaar in te palmen. Kijk eens naar de documentaire Sahara (NPO2 en Canvas) en uw ogen zullen opengaan. Dan durft die heer zeggen dat Afrika bloeit! Neen, Afrika bloedt (dood) en Europa zal het geweten hebben!

Robert Bové - Wichelen

Pallieterke, In De Standaard van vrijdag 5 juli pagina 30 onder de titel “Wallonië bestaat niet” lees ik: “Ik vind het niet meer kloppen, dat van die twee democratieën...” Is dat zo? Tijdens een zondag in maart sta ik jaarlijks in Bergen op de bloemenmarkt ter gelegenheid van ‘Ducasse de Messines’ met mijn planten. Gedurende die marktdag patrouilleren er op gezette tijdstippen diverse groepjes: politiemensen, mensen met rode hesjes met erop ‘Steward’ en mensen met purperen hesjes met erop ‘Gardien de la Paix’. De toegang tot de markt wordt hermetisch afgesloten met betonblokken, Friese ruiters en dan nog eens een slot eraan. Geen terrorist kan ons kwaad berokkenen.

Op Paasmaandag sta ik op de jaarlijkse bloemenmarkt in Ieper. Hooguit komt ‘s morgens vroeg één politieman de auto’s - meestal van toeristen die niet begrepen hebben dat op Paasmaandag parkeren op de markt verboden is - verbaliseren en wegslepen.Voor de rest van de dag geen politie noch andere ‘beschermende’ mensen te zien. En betonblokken, Friese ruiters, en ander alaam? Nog nooit gezien! Voor mijn part: “Een wereld van verschil!”

Guy Van Rysseghem - Lochristi

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

11 juli 2019

Sigaretje roken met Robbie Zoals ik verleden week al aanhaalde, ging ik Robbie Rensenbrink tijdens het weekend ontmoeten in Vlezenbeek, bij zijn vriend Jean-Luc, die een feestje had georganiseerd om de verjaardag te vieren van het ‘wonderkind’. Het was een paar maanden geleden dat ik hem nog had ontmoet. Ik schrok een beetje toen ik hem zag!

Ik wist dat hij PSMA heeft, een spierziekte, een broertje van het dodelijke ALS. PSMA kan evolueren naar ALS. De Nederlander is sterk vermagerd. Hij weegt nog amper 60 kilo. Volgens zijn vrouw Corry gaat zijn toestand er wekelijks op achteruit. Hij eet amper en is vlug moe. Ik ben er niet gerust in, en had geen goesting meer om een feestje te bouwen. Bij onze noorderburen heeft men schijnbaar de handdoek al in de ring geworpen. Zijn lichaam zou niet voldoende meer reageren op de toegediende medicijnen.

Jean-Luc gaat proberen Robbie te laten opnemen in het UZ in Leuven voor een “second opinion”. Zo kan het in ieder geval niet verder. Ik stond een sigaret te roken in de tuin, toen de Nederlander kwam aangesloft.

Gierige Hollander “Geef mij eens een sigaret”, vroeg hij mij. “Weer geen gekocht, gierigaard?”, antwoordde ik hem al lachend. Robbie antwoordde: “Ergens waren die verhalen over mijn zuinigheid wel waar. Ik verdiende ongetwijfeld het meest bij Anderlecht, maar ik gaf het minste uit. Dat komt door mijn opvoeding.

Bij ons thuis werd iedere gulden twee keer omgedraaid voor hij werd uitgegeven. Ik had mij dan ook voorgenomen in mijn voetballeven zo veel te verdienen dat ik financieel

onafhankelijk zou zijn als ik stopte met voetballen. Dat is mij vrij goed gelukt, maar nu is het mij duidelijk geworden dat een goede gezondheid het allerbelangrijkste is. Ik zou nu veel geld geven om gezond te zijn.”

Ben je nooit in een zwart gat gevallen na je loopbaan? “Absoluut niet. Ik vond het heerlijk. Ik was eindelijk van die druk om te presteren af. We zwijgen nog van de pijn. Ik had er geen zin meer in.” Wat heb je zoal gedaan nadat je gestopt bent? “Niets! Vroeger had ik een vijver achter mijn huis. Ik viste elke dag.”

Nooit ambities gehad om trainer te worden?

“Ooit heeft Anderlecht mij beloofd dat ik de jeugd kon trainen, maar daar heb ik niets meer over gehoord. Spijtig.” Feitelijk was het maar een triestig afscheid bij Anderlecht, hé?

“Alleen een bloemetje van een vrouwelijke supporter en een hand van onze verzorger.

Beeckman was de enige aanwezige op de luchthaven. Het heeft mij gekwetst. Het liet een wrange nasmaak achter.”

Hoe is het nu met u? “Zoals het nu is, zo wil ik niet meer leven…”

ROSKAMMEN

Slogan in zwarte verf Zeg nooit nooit, al is in deze knotsgekke wereld de kans reëel dat het opkloppen van de Tourstart in Brussel eeuwig en drie dagen de nummer één van alle (peperdure) Tourstarts blijft. Zoals Eddy Merckx, feestvarken van het ganse gedoe, de nummer één van het mondiale wielrennen is en blijft. Tot daar ons aandeel in de zoveelste ongeremde mediahype in woord en in beeld. Zelfs koning Filip droeg zijn steentje bij.

Dat wou de krant Het Nieuwsblad toch doen geloven, via een in haar Tourgids door de vorst “zelf geschreven voorwoord”. Met nadruk op “zelf”. Misschien was het beter geweest voor zijn imago en dat van zijn land om, vooral zelf, het lamlendige verbod op te heffen om zijn stulpje en tuintje vanuit de lucht te filmen. Maar we proberen er begrip voor op te brengen dat, zelfs een eind in de 21ste eeuw, enige afstand met het plebs behouden moet blijven. In en rond Brussel kwam er geen verandering dat het Belgische wielerjournaille al ruim vijftig Tourdagen op zijn honger zit om een landgenoot als ritwinnaar op het schild te tillen. Koersvrijbuiter Thomas De Gendt won op 14 juli 2016 (!) de rit met aankomst op de top van de Ventoux. Dat we al 43 jaar in Tourdagen moeten omzetten om bij Lucien Van Impe te belanden als laatste geletruidrager in Parijs, zet de vandaag vrijpostig klinkende slogan “de koers is van ons” niet in de gele of rode, vooral in de zwarte verf van de vaderlandse tricolore.

Ontbrekende stem Er waren dagen, weken, maanden en jaren dat Belgische wielerjournalisten met recht en reden “de koers is van ons” mochten zeggen. Op alle fronten, inclusief Tour, Giro en Vuelta. Merckx reed de Vuelta een keer, en hij won. Ook Freddy Maertens won de Vuelta. En Johan De Muynck won de Giro. Herman Vanspringel had altijd de Tour in 1968 moeten winnen. Dat het niet lukte, lag minder aan hem dan aan “omstandigheden” waaraan hij liever niet terugdenkt. Van de journalisten die de “nederlaag” van Vanspringel, de vijf Tourwinsten van Merckx, die ene van Van Impe en de ellenlange lijst ritzeges van de indrukwekkendste Belgische wielergeneratie ooit “live” meemaakten en voor radio, televisie en kranten versloegen, zijn er weinigen nog in leven. Het zijn late zeventigers of prille

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

Het was lang geleden dat Brussel nog zo’n vrolijke aanblik bood. Voor de gelegenheid eens geen grimmige betogers die zich gedupeerd voelen en de boel op stelten zetten, wel een massa nieuwsgierigen die van heinde en verre naar de hoofdstad waren gekomen, en op elkaars tenen stonden te trappelen, om de start van de Ronde van Frankrijk van dichtbij mee te maken.

Daarmee is het circus Tour de France voor de 106de keer op gang getrokken. Zonder uitgesproken favorieten dit keer. Wat het spektakel alleen maar ten goede kan komen. Het woord is aan de acteurs. En de daad eveneens, want het geloof zonder de werken is dood, hebben ze ons ingeprent.

Blauw bloed Waarom, vraagt een mens zich af, kreeg de helikopter die de Tourkaravaan vergezelt en in beeld moet brengen verbod om boven het paleis van Laken te vliegen? Hebben ze daar iets te verbergen? Mogen we niet weten wat?

Vrezen ze misschien dat ze gebombardeerd gaan worden? Of zou koningin Mathilde daar in haar majestatische tuin in een gewaagde pose liggen zonnebaden? En waarom mag die helikopter wel over de daken zweven van Jan en alleman, maar niet over het heiligdom van de koninklijke hoogheden? Wat allang geweten was, is nog maar eens bevestigd. Er

zijn van die instellingen waar ze zich, zot van glorie, boven het voetvolk verheven voelen.

Waarom? Niemand die het weet.

Op hoop van zege Lang geleden dat ze zo talrijk waren; we telden niet minder dan eenentwintig landgenoten die in groot ornaat in Brussel aan de start verschenen van de Ronde van Frankrijk.

Twintig Vlamingen en één Waal, kwestie van het Belgische evenwicht in ere te houden.

Hoeveel we er gezond en wel in Parijs gaan mogen verwelkomen, staat in de sterren geschreven. We vragen niet beter dan hen bij het scheiden van de markt, en in afwachting van de prijsuitreiking, gezond van oren en poten rondjes te zien draaien op de Champs Elysées. Dat geldt evenzeer voor de ganse meute.

Laat de kermis met alles erop en eraan maar beginnen.

Voor hem geen bollen Dat de Nederlander Mike Teunissen verrassend de openingsrit won, zal hem deugd hebben gedaan, maar is intussen al oudbakken kost, goed voor de statistieken. Dat geldt ook voor de eigenaardige gedrevenheid waarmee Greg Van Avermaet zich in galop naar de Muur van Geraardsbergen repte. We zullen hem het voorafgaande leugentje om bestwil, dat de bolletjestrui hem in dit stadium te min was en voor zijn part mocht gestolen worden, maar vergeven. Absolvo te, en ga in vrede.

tachtigers. Hun stem ontbreekt al jaren in de opgeklopte Tourblabla van de media. De generatie praatvaren en schrijvelaars vandaag kent de exploten van Merckx en co nsortenalleen van horen zeggen. Wat hen niet belet erover te kwetteren als stonden ze in de tijd van toen op de eerste rij. De media negeren steevast de nog levende journalisten die daar wel stonden. En die zouden Tourverhalen en anekdotes uit de eerste hand kunnen vertellen, en niet uit de tweede of derde.

Nooit vergeten “ritje” Zelf kennen we er nog een paar. Gazet van Antwerpen publiceerde in aanloop naar de Tour een uitgebreide reportage over “het jaar van Merckx”. Dat is de titel van het boek van Wetstraatjournalist Johny Vansevenant.

Die was elf jaar (!) toen Merckx zijn eerste Tour won in 1969. In de krant beschrijft Johny wel hoe zijn idool tekeerging in de rit met aankomst op de Ballon d’Alsace in de Vogezen, en in die van Luchon naar Mourenx Ville Nouvelle in de Pyreneeën.Wat Johny niet vertelt, omdat hij het niet weet, is dat Merckx zich op de “Ballon” op de Duitser Rudi Altig revancheerde. In een zesdaagse in Duitsland had die geen spat medelijden gekend met het jeugdige koningskoppel Merckx-Sercu. In de Vogezen kreeg hij daarvoor de rekening gepresenteerd. Evenmin weet Johny dat in de Pyreneeënetappe naar Mourenx de volgwagen van Gazet van Antwerpen uitgerekend op de plaats én het moment passeerde dat die van Lomme Driessens, sportbestuurder van Merckx, het had laten afweten. Lomme en een mechanieker hielden de met chauffeur en drie journalisten al overvolle GvA-wagen tegen, sprongen er mee in, duwden er nog een reservefiets bij en denderden achter geletruidrager Merckx aan. Dat “ritje” hebben de inzittenden nooit vergeten, de krant hen blijkbaar wel.

Proficiat!

Spitsen gezocht

Leg het maar uit, zich tot bergleider kronen na een rit over de angstaanjagende cols van Henegouwen en van de Vlaamse Ardennen, het is niet iedereen gegeven. Wat bezielde de olympische wegkampioen om, onder het goedkeurend oog van het peloton, zo vurig aan te vallen? Als het de bedoeling was om Sire en de menigte langs de weg een pleziertje te gunnen, dan is hij daar met glans in geslaagd. Een dikke proficiat, dus. Er een verlengstuk aan breien in de Alpen en de Pyreneeën zal wat veel gevraagd zijn, zeker?

We hoorden het Antwerptrainer Bölöni met de ijzeren arm niet graag zeggen: “We zijn op dit moment maar voor vijftig procent paraat.

We gaan niet klaar zijn voor de competitiestart. We hebben aanvallers nodig met een neus voor goals.” Scherp gezien; aan aanvallers zonder een neus voor goals gaan ze op de Bosuil niet veel plezier beleven.

Verzamelwoede

Ze zijn vertrokken

15

Het kan ook zijn dat Van Avermaet truien verzamelt. Hij had al een gele in de Tour, een blauwe in de Vuelta en een met dezelfde kleur als leider in de Tirreno Adriatico. Met de zwarte die hij als neoprof pakte in de Ronde van België is zijn collectie nog niet volledig.

Het was ons nog niet opgevallen, maar na zijn wegoverwinning op de Olympische Spelen mag hij zijn doordeweekse merkentrui versieren met gouden randjes. Dat hebben we weeral bijgeleerd. En nu is er die bolletjestrui. Het kan niet meer op.

Veelbelovende start Er zijn niet alleen de gele, de groene en de bolletjestrui, er is ook de witte voor de beste jongere. Wout Van Aert vindt wit, al dan niet gewassen met Ariel, de moeite om ermee onder de mensen te komen. Daar moet een mens iets voor over hebben. Het lukte hem nog ook.

Na winst van zijn ploeg Jumbo-Visma in de ploegentijdrit, mocht hij op het ereschavotje zijn hagelwitte trui tonen aan het publiek. Met een tweede plaats in de algemene rangschikking als niet te versmaden toemaatje. Over een geslaagde ‘Grand Départ’ gesproken.

Leerrijke verkenning Hoe zit het met de voorbereiding van de voetbalploegen? We kunnen ze niet allemaal de revue laten passeren. Om het dicht bij huis te houden, deden we een ommetje langs de Bosuil, het Kiel en vervolgens Achter de Kazerne. Die leerrijke verkenningstocht kon er wel af.

Vraag En hoe zit het aan de andere kant van de stad? Beerschot is momenteel op stage in het Nederlandse Delden. Hun woordvoerder is niet op zijn mondje gevallen. Luister mee. “De focus ligt deze week op het fysieke en het tactische.”

En daar blijft het niet bij. “We krijgen nu de tijd om alle details uit te werken, zodat bij alle nieuwe spelers alle principes volledig kunnen doordringen.” Als alles doorgedrongen is, gaan we ze een gang zien gaan. In 1A of 1B? Dat is de vraag van honderdduizend euro of niks.

Hoognodige stage In afwachting van de uitspraak van het BAS zitten ze Achter de Kazerne met meer extra sportieve vragen dan hen lief is. Of dat niet op de zenuwen werkt? Vaneigens, vernemen we.

Maar ze gaan dat proberen te verwerken tijdens de zomerstage in Garderen. Nederland is duidelijk in trek bij de clubs uit het Antwerpse. Laat ons hopen dat het verblijf daar vruchten gaat afwerpen, want wat de sloebers van trainer Vrancken tot dusver lieten zien in de oefenwedstrijden was beneden peil. Het kan alleen maar beteren. Met alweer dezelfde vraag: in 1A of 1B?

Chagrijnige mens Na een korte woordenwisseling die niet veel om het lijf had, maar in het verkeerde keelgat is geschoten bij madame Blanche, weigert het mens ons nog in haar glazen bol te laten meekijken. Waardoor we het raden hebben naar hoe Wout Van Aaert het er de voorbije dagen vanaf heeft gebracht in de Tour.

Hetzelfde geldt voor de tennisprestaties van David Goffin en Elise Mertens, die beiden in Wimbledon tot bij de laatste zestien standhielden. Met een succesvol vervolg als gegeerd toemaatje? U weet intussen meer dan wij.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

11 juli 2019

ABSURDISTAN ‘t Is me wat Dat de Europese Unie als een komeet door de politieke hemel schiet en de weg naar het paradijs aanwijst, is een absolute zekerheid. Dat wordt nog maar eens geïllustreerd door de koehandel voor de hoge postjes: een eerlijke uiting van liefde voor folklore en traditie!

Snel snel We móéten absoluut snel een federale regering hebben, of het land gaat naar de haaien. Dat is zowat de teneur van een aantal commentaren vanuit het establishment. Zeg nu eens eerlijk, als Vlaams-nationalist weet u toch dat dit land al heel erg lang onherroepelijk naar de haaien aan ‘t gaan is?

Bedroevend Ten kantore hadden wij heel eerlijk gehoopt dat toch één van de Vlaamse Europarlementsleden het tijdens de openingszitting van het Europees Parlement duidelijk zou opnemen voor de Catalaanse verschoppelingen, met scherpe woorden of enige actie. Helaas, het bleef bij vrome gedachten...

Help ons, en hem Voor onze vrienden doen wij al eens iets. Derhalve zoeken wij iets gelijkaardigs als het Marrakeshpact, dat tegen de wil van veel Vlamingen kan worden ondertekend door Didier Reynders. Kwestie van die man zijn toppostje te helpen verzekeren.

Alarm Dat Dries Van Langenhove niet voor één gat te vangen is, bewees hij door incognito in de Brusselse Ommegang te figureren, als drager. Ter linkerzijde wordt nu duchtig gemobiliseerd: alle folkloristische evenementen moeten nauwlettend

1170

gevolgd worden, voor Driesexclusie, van de Heilig Bloedprocessie over Virga Jesseommegang tot de paardenprocessie van Hakendover!

Joepie Binnenkort zit onze nationale Charel mee aan het stuur van de EU. Wie niet zo Uniegezind is, kan zijn lol dan ook niet op.

Als hij daar hetzelfde doet als in de belgische regering, ziet dat er voor de EU niet goed uit.

Echt!

Mededeling van openbaar nut. De Italiaan Salvini en de Hongaar Orban zag men plots onbeheerst beginnen trillen toen werd onthuld wie de nieuwe Europese president was. Allicht van angst, want van het lachen, dat durft toch geen mens veronderstellen.

Kinderspel In de federale ministerraad zijn ze weinig anders aan ‘t doen dan “Tien kleine negertjes” te spelen. De laatste mag ineens het licht van den belgiek uitdoen.

Daarom Een argument om Charles Michel tot Europees “president” aan te stellen, was naar verluidt dat wie belgisch premier is geweest, compromissen kan sluiten. Dat hebben we dan gezien bij het Marrakeshpact, zeker?

Potsenmakerij Kantelt de KANTL? De Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal en Letteren liet op haar zomerfestival vorige week het monument voor de onbekende soldaat door de in Vlaanderen alom gewaardeerde theatermaker Chokri ben Chikha omtoveren tot het monument voor de onbekende vluchteling. Chokri? Eerlijk, wij worden zo moe van die man!

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Op zoek gaan naar eventuele gegadig den B. Aangename afwisseling in wat dor en eentonig is - Europese rivier C. Kunstwerk - Engelse rivier D. Deel van Hasselt - Afgesloten E. Alcoholische drank - Deel van een auto F. Voegwoord - Overgangsjaren G. Zeer gevorderd - Eigenaardig H. Turkse eretitel - Bekoorlijk uitziend I. Luidruchtige pret - Hard aankomend Opeenvolging van momenten J. Luthetium - Oppervlaktemaat Nagemaakt K. Uitbijting - Roem L. Vogelverblijf - Sinus

1. Marionettenpoppen 2. Knaagdieren - Incorrecte 3. Hoevedieren - Blaadje papier Stoomschip 4. Seleen - Goederenopslagplaatsen Bestseller 5. Vloeistof met een vermeende en bedoelde magische uitwerking 6. Nagalmen - Gebalk - Gallium 7. Foutmelding - Limburgse gemeente 8. Claxoneer - Kamervogel 9. En dergelijke meer - Inham van de zee Belgische politieke partij 10. Herstelwerkzaamheden 11. Ginds - Onzijdig - 6695 km lange rivier 12. Van toen af

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1169 VINDT U OP BLZ. 14

’t Pallieterke sprak met Jan Breydel

“Groenen? In onze tijd noemden ze dat nog gewoon ambetante wijven” Het is wat met die regeringsvormingen in dit land. We krijgen ze maar niet rond. In principe wil iedereen in de regering zitten. Maar niemand wil dat de andere ook in die regering zit. Zelfs in Vlaanderen wil het niet boteren. En dan rijst de vraag wel eens: hoe zou Jan Breydel dit aanpakken? Wij vroegen het hem gewoon.

Jan Breydel strikken voor een interview is niet eenvoudig. Onze séance waarbij we de geest van Vlaanderens stamvader en beroemdste beenhouwer oproepen, wordt meermaals onderbroken door het geluid van winkelbelletjes. In het hiernamaals blijkt Breydel nog steeds een succesvol slager te zijn. “Het is niet omdat je dood bent, dat je dat als excuus moet gebruiken om niet te werken, hé meneer Pallieter. Integendeel, het is waar wat ze zeggen. Als je dood bent, heb je pas veel tijd. Excuseer een momentje, meneer Pallieter… Madame, meugt dadde ê bitje meer zien? Hemels weer hé madame. En ze geven dadde vo de rest van den tiet.

En das lange, wè, in dnemel. Da es zeker dadde. Complimenten a meneer hé”.

Nog steeds de noeste West-Vlaamse werker, meneer Breydel?

West-Vlaams. Daar heb ik nog niet van gehoord. Er is maar één Vlaams, hé jongens. Al die nieuwlichterij. Wat is verdomme het nut van Brabant en Limburg te veroveren als je er achteraf toch provincies van gaat maken. Dat houdt geen steek. Afschaffen dus. En hebt ge die Fransche stukken al terug gegeven aan de koning van Frankrijk? Daar komt toch nooit iets van.

Euh, dan moet u president Macron bedoelen. Nee, die wil ze ook niet hebben. Hij vindt het wel een sympathiek idee, maar wat aan de dure kant. We mogen het hebben, zegt hij. We proberen er nu een regering mee te vormen.

Eerloos man, de Franse koning, altijd geweest. Een hele geschiedenis lang hebben ze anderen hun rommel laten opkuisen. Een regering zegt u? Dat lijkt mij een foute keuze. Heeft u al eens overwogen om ze uit te nodigen tot een openhartig gesprek in een moerassig weilandje om ze dan allemaal vakkundig over de kling te jagen? Het klinkt wat drastisch maar ik kan u verzekeren dat het heel efficiënt is, hoor. En als u ze in een steegje tegenkomt, kunt u hen gewoon eens voorstellen om ‘schild en vriend’ te zeggen.

Wie dat niet kan uitspreken…

Schild en vriend ligt deze dagen ook wat gevoelig, meneer Breydel. Dat zijn fascistische jongeren!

Dat begrijp ik zeer goed hoor. Je zou van minder een beetje ‘fâché’ worden zeg. Elk zijn ‘goedendag’, mag ook niet meer zeker? De oude recepten zijn vaak nog de beste.

Ik vrees er voor. We proberen het deze dagen met confederalisme. Apart beslissen wat je nog samen gaat doen.

Man, man, man. Wat gaan ze nog uitvinden? Vroeger was het toch simpeler. Je had een koning. Was dat een sympathieke mens, was er niks aan de hand. Was dat geen sympathieke mens, dan sprak je af op een drassig veldje om de zaken verder uit te praten tot iemand uit zijn mond begon te bloeden. Niemand sprak van die vreselijke verbindende taal, niemand was verdraagzaam voor de ander, zeker niet voor dat crapuul uit Gent en niemand vond dat je solidair moest zijn met mensen die je van haar noch pluim kent. En we zijn daar toch mooi mee het New York, Athene en Parijs van de Middeleeuwen mee geworden. Ben je nu echt zeker dat we die Filips van nu niet beter een kopje…

Dat zouden de groenen nooit goed vinden.

Groenen. In onze tijd noemde ze dat nog gewoon ambetante wijven. Een weinig gekend feit is dat tijdens de Brugse metten we niet alleen zij die ‘skild en friend’ de strot over sneden. Maar ook van die ambetanteriken die het uitspraken alsof het ‘Heilig bloed’ zelve door hun aderen stroomde. Je kent ze wel, de mannen die altijd bereid waren tot gesprek en ondertussen uw laatste cent uitdeelden.

Er zaten er zelfs tussen die vonden dat je met de mannen van Gent tot een overeenkomst kon komen. Gent godbetert. Zijn dat nog altijd zo’n dikke sukkels?

Dat is nog iets erger geworden bij de jongste verkiezingen.

Je weet wat ze zeggen hé. Wat wals, vals is. En voor die van Gent, la même chose!

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be