't Pallieterke van 18 juli 2019

75ste jaargang • nummer 29 • donderdag 18 juli 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De laatste blanke president van Zuid-Afrika

Kris Van Dijck: weinig schuld, heel veel fouten Begin juni brachten een aantal kranten het verhaal van een prostituee uit Duffel die werd afgeperst door een kennis die haar stiekem had gefilmd tijdens haar ‘activiteiten’. Op de beelden zouden ook twee prominente politici te zien zijn: een burgemeester uit Oost-Vlaanderen en een Vlaams Parlementslid. Het duurde geen week voor we bij ‘t Pallieterke de naam van de tweede kregen doorgespeeld: Kris Van Dijck.

We deden vanzelfsprekend niets met die info. De persoonlijke affaires van politici, inclusief bordeelbezoek, zijn geen politiek nieuws.

Wat wij wisten, wist echter ook de rest van de pers. Daar geldt in theorie dezelfde regel over de discretie over het privéleven van politici, maar tegelijk beseft iedereen zeer goed dat de lezers wel degelijk geïnteresseerd zijn in smeuïge seksverhalen.

Zoeken naar een kapstok De kunst bestaat er dan in een kapstok te vinden, een politiek aanknopingspunt dat kan dienen als verantwoording voor het uitbrengen van het verhaal. Vorig jaar kon Knack niet aan de verleiding weerstaan om de verhouding van

Liesbeth Homans met socialist Tom Meeuws te openbaren. Hoofdredacteur Bert Bultinck, die zich in andere kwesties graag ontpopt als het geweten van Vlaanderen, verantwoordde die onthulling door te verwijzen naar “de heftigheid van de kiesstrijd tussen sp.a en N-VA, die zonder die info niet te begrijpen is”.

Dat was onzin, maar Knack kreeg die week de extra lezers waarop het blad hoopte.

Mag het ons terloops opvallen hoe discreet de pers altijd gebleven is over de talrijke seksuele escapades van Steve Stevaert, politiek relevant of niet? Zelfs een beschuldiging van verkrachting gepleegd in 2010, met formele klacht in 2013, haalde pas de pers in 2015, bij de verwijzing naar de strafrechter, toen

negeren onmogelijk werd. P-Magazine vond zijn kapstok toen de webstek in bezit kwam (hoe?) van een e-mail van Kris Van Dijk, waarin hij Lynn meldde dat hij Kris Peeters zou contacteren over haar uitkering.

“Uitkeringsfraude!” riep het blad uit.

Menselijk, al te menselijk Niets menselijk is politici vreemd.

In een moeilijke periode van zijn leven ging Kris Van Dijck troost zoeken bij een dame van lichte zeden.

Het gegeven dat hij met ‘Lynn’ zelfs een langdurige en emotionele relatie ontwikkelde, toont zijn menselijke kant eerder meer dan minder.

Prostituees met een gouden hart bestaan slechts in Hollywoodfilms als “Pretty Woman”. Van Dijck is Richard Gere niet, en het escortemeisje is geen Julia Roberts. De politicus had al snel moeten beseffen dat dit soort relatie een professioneel risico inhoudt.

Dat is dan ook het patroon doorheen het hele verhaal. Weinig kwaadaardigheid of zelfzucht is bij Van Dijck te bespeuren, maar wel heel veel fouten. Zijn tweede fout was de mail die hij stuurde naar Kris Peeters.

De constructie die was opgezet om aan Lynn een vergoeding toe te kennen was mogelijk frauduleus, maar de feiten die we nu kennen, wijzen erop dat Van Dijck daar niet van op de hoogte was. Toen hij aan Kris Peeters vroeg het dossier wat te doen vooruitgaan “wegens de precaire situatie” van de dame, maakte hij zich dus niet medeplichtig aan uitkeringsfraude. ‘Bespoedigingstussenkomsten’ zijn wel in strijd met de deontologische code van het Vlaams Parlement. Zijn relatie met de betrokkene is zelfs een verzwarende omstandigheid.

Geloofde Van Dijck dat ze het

Frederik Willem de Klerk (°1936) volgde in 1989 PW Botha op als president van Zuid-Afrika, liet Nelson Mandela vrij en legaliseerde het ANC. In zijn functie als staatshoofd leidde hij langs regeringskant de onderhandelingen die uiteindelijk leidden tot een akkoord met dat ANC en de machtsoverdracht in 1994. Hoe ziet het voormalige staatshoofd de gebeurtenissen nu, jaren nadien?

Een gesprek.

Lees het volledige interview met Frederik Willem de Klerk op blz. 11 geld nodig had? We weten het niet.

Of hij haar spontaan te hulp kwam of gewoon van haar gezaag wilde af zijn door een mail aan Peeters te sturen, is evenmin duidelijk. Maar de actie was niet gericht op enig voordeel voor hemzelf en lijkt ook tot geen onregelmatigheid te hebben geleid.

Gedoemd voorzitterschap Een derde fout was zijn kandidatuur voor het voorzitterschap van het Vlaams Parlement. De afpersingsaffaire was toen al in handen van het gerecht. Dat had ook al de krant gehaald, met een verwijzing naar niet nader genoemde politici.

Van Dijck had toen nog de kans om zich zo klein mogelijk en dus voor de aasgieren van de pers minder interessant te maken. Er circuleerden wel nog geen geruchten over uitkeringsfraude, maar zijn relatie met de prostituee (en wat zij daarover aan de pers zou kunnen vertellen) riskeerde hem minstens de risee van Vlaanderen te maken.

De vierde fout was dronkenschap achter het stuur. Rijden onder invloed is een onverstandige bezigheid voor iedereen, maar extra gevaarlijk voor een politicus wegens zijn ‘voorbeeldfunctie’.

De vijfde fout van Dijck was zijn beslissing om niet onmiddellijk na de dronken aanrijding ontslag te nemen als voorzitter van het Vlaams Parlement. Je kon nochtans voorspellen dat de bloedhonden van de pers (waar weinig vrienden van de N-VA zitten) dit been nooit gingen loslaten.

Elk dag die volgde, bracht een bijkomende onthulling: beelden van Van Dijck met een pint in de hand terwijl hij op de karaoke “My Way” aan het zingen was, precieze berekeningen van hoeveel pinten hij wel gedronken moest hebben...

De pers, met de VRT op kop, heropende een waar maatschappelijk debat over de gevaren van dronken rijden. Ouders van verongelukte

kinderen kregen het woord om iets moraliserend over Van Dijcks gedrag te zeggen. Dit zou niet stoppen tot hij er lag.

Leentje Uiteindelijk zorgde P-Magazine voor de genadeslag. Wat het hoogtepunt van zijn carrière moest worden, zijn eerste officiële 11 julitoespraak als eerste burger van Vlaanderen, werd voor Van Dijck de ultieme vernedering. Tijdens zijn toespraak werden de schermen van de zaktelefoons in de zaal opgelicht met binnenkomende boodschappen over de onthullingen van P-Magazine. Persverantwoordelijke Pol Van den Driessche had genoeg ervaring met schandaal en hetze om te beseffen dat hij Van Dijck zo snel mogelijk de zaal moest uitloodsen.

Enkele uren later kwam het ontslag.

Voor een deel van het foutenparcours was zijn eigen partij mee verantwoordelijk. De top van de N-VA wist dat Van Dijck het parlementslid was dat opdook in het gerechtelijk onderzoek naar de afpersing van de prostituee. Was het verstandig hem dan nog als parlementsvoorzitter aan te stellen? We hebben persoonlijk tijden meegemaakt waar het principiële geloof in iemands onschuld daar minder zwaar woog.

Zeker na de dronken aanrijding is het moeilijk te bevatten waarom Van Dijck niet aangespoord werd aan zijn hoge functie te verzaken.

Weinigen komen goed uit dit verhaal. Niet Van Dijck, niet zijn partij, niet de pers. Misschien was er toch één heldin: Leentje Verhalle. De echtgenote van Kris Van Dijck (die hij leerde kennen na de verwikkelingen met het escortemeisje) bleef hem onvoorwaardelijk steunen. Ze betuigde publiekelijk haar liefde voor hem en haar geloof in zijn eerlijkheid. ‘In goede en kwade dagen’ zijn voor Leentje Verhalle geen ijdele woorden.

2

Actueel

18 juli 2019

De vierde macht

Genkse islamschool erkend

Eens te meer kregen we te maken met een machtige media, niet de vierde macht, maar de echte eerste macht. Kris Van Dijck tuimelde van zijn voetstuk, niet door een tussenkomst in het parlement van een politieke tegenstander, maar door een kwalijk artikel op een webstek.

Wie naar de webstek Onderwijs van de Vlaamse overheid surft, merkt dat de islamitische school in Genk (Selam College Genk) opgenomen is in het onderwijsaanbod van Vlaanderen. Dat betekent dat de school erkend is door de Vlaamse overheid en gewoon van start kan gaan begin september.

De man of vrouw die Van Dijck ten val wilde brengen, koos niet voor de eerste macht (het parlement), niet voor de tweede macht (de regering) en ook niet voor de derde macht (het gerecht). Men kan zich dus vragen stellen bij de macht van de media. Het gevoel is trouwens dubbel: iedereen in de Wetstraat wist al een maand lang dat Van Dijck het parlementslid was dat genoemd werd in een chantagezaak met een prostituee. Niemand van onze collega’s bracht de naam naar buiten, en dat is eerbaar. Maar tegelijk was Van Dijck zelf voor de rest van zijn leven chanteerbaar door en schatplichtig aan diezelfde media.

Als de geruchten kloppen, moet Van Dijck in eigen omgeving op zoek gaan naar het lek, en dan wordt nogmaals bevestigd dat ‘de politiek’ niet altijd even proper is. Normaliter komen de minder fraaie zaken bovendrijven bij bijvoorbeeld een lijstvorming, maar hier zitten we volop in een tijdperk na verkiezingen. Waarom werd Van Dijck niet getackeld in oktober toen hij lijsttrekker was in Dessel (waar hij burgemeester is)? Waarom is hij niet getackeld in de aanloop naar de verkiezingen van 26 mei? Er zal wel een reden zijn; alleen, ik ken die niet.

Kris Van Dijck is een gedreven politicus die deze ‘behandeling’ niet verdiend heeft. Er moet dus iemand rondlopen die wel héél boos is op hem. Van Dijck is ook niet zonder zonde. Als politicus moet je altijd alert blijven en weten dat de tegenstanders – in de eigen partij en buiten de partij – altijd op de loer liggen.

Persoonlijk ben ik ervan overtuigd dat hij niets met fraude te maken heeft.

Blijft over: prostitueebezoek, jaren geleden. Dat kun je moreel verwerpelijk vinden, maar het is niet strafbaar. Zijn loopbaan als Vlaams Parlementslid is nog niet ten einde, al zal hij moeten leren leven met de mopjes over hem en escort Lynn. En zijn ambitie een ministerpost te verwerven, zal hij moeten opbergen. Spijtig.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

De school werd opgericht door de vzw Lectio. Daar vinden we vijf personen: Turgay Çankaya (°Beringen, 1977), Tamer Tuygun (°Koersel, 1974), Musa Demirkoparan (°Hasselt, 1986), de Nederlandse Fatima Can (°Amsterdam, 1987) en Lindsey Dierckxsens (°Geel, 1989).

De school houdt er, naast het propageren van de islamdoctrine, erg vreemde principes op na. Zo lezen we op de webstek: “We gaan de oudercontacten niet elimineren, maar wel tot het minimum herleiden. In de plaats hiervan gaan we het op een heel andere manier organiseren en voor elke leerling individuele opvolging voorzien.

De klasleerkracht gaat minimum 1x per schooljaar bij elke leerling op huisbezoek, op deze manier gaat de scheiding tussen school en thuis ook weer een beetje meer verkleind worden en lopen deze mooi in elkaar over.”

Onderzoek VSSE stelt weinig voor Bevoegd minister Hilde Crevits kraamde in het Vlaams Parlement op woensdag 22 mei nochtans stoere taal uit. Crevits: “Collega’s, er is rond dit thema al eens eerder een actuele vraag gesteld.

Dat was op 21 maart van vorig jaar (2018). Toen was er nog geen erkenningsaanvraag.

Ondertussen is die er wel. Dus ja, er is een aanvraag ingediend om een school erkend te krijgen. Onze onderwijsinspectie voert nu onderzoek, dat is evident. Er zijn 21 erkenningsvoorwaarden die allemaal bekeken moeten worden.”

Crevits vroeg ook advies aan de Staatsveiligheid (VSSE). Dat advies was positief. Een insider: “Het onderzoek van de VSSE stelt weinig voor. Er wordt enkel vluchtig gekeken naar de 5 oprichters van de vzw.” Crevits: “Mijn onder-

wijsinspectie heeft aan de Staatsveiligheid gevraagd of er zaken zijn waarmee ze rekening moet houden. Ik ga er toch wel van uit dat men ons op tijd zaken zal signaleren, als dat nodig zou zijn, en dat onze inspectie daar dan ook daadwerkelijk rekening mee zal houden.”

Het besluit is dat een eigen school oprichten in Vlaanderen niet eens zo moeilijk is en dat politici een erkenning dan ook niet zomaar weigeren. Voor die erkenning is een te volgen procedure uitgeschreven. Er is wel nog een sprankje hoop dat dit onzinnig project snel gestopt wordt. “De erkenning is een tweetrapsraket”, legt Lieven Viaene, inspecteur-generaal van de onderwijsinspectie in de media uit. “Een eerste inspectie gebeurt voor de opstart.

Als die in orde is, gaan we een tweede keer voor een grondig onderzoek. Dat doen we in de eerste zes maanden na de opening. We bekijken de school op verschillende punten. Een school moet ook voldoen aan zowel de Grondwet als aan internationale verdragen over mensenrechten en kinderrechten.” Laten we hopen dat de tweede inspectie iets grondiger verloopt.

THIERRY DEBELS

5 minuten persoonlijke moed!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

ECONOMISCHE ZAKEN

De babyboomers

Een vergeten economisch probleem De OESO wees vorige week op een van de fundamentele zwaktes van de Belgische economie: de ondermaatse productiviteitsgroei. Economisch jargon voor een statische economie. En opnieuw: over de Vlaams-Waalse verschillen blijft men weer zeer vaag.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Het is een traditie begin juli. Net op het moment dat in de Wetstraat stilaan een vakantiegevoel heerst, komt de Studiecommissie voor de Vergrijzing met cijfers over de toenemende kost voor gezondheidszorg en pensioenen. Waar jarenlang voor gewaarschuwd werd, is een feit geworden. Namelijk dat de kosten voor de vergrijzing van de steeds grotere groep van babyboomers die met pensioen gaan, blijven oplopen. De babyboomers vormen de groep die na 1945 is geboren.

Financiering sociale zekerheid problematisch Een belangrijk deel daarvan is al een tijd met pensioen, en nu komt de groep die halverwege de jaren vijftig van vorige eeuw is geboren.

Elke dag zijn er honderden inwoners van dit land die met pensioen gaan. En dat is meer en meer te zien in de statistieken. De sociale uitgaven blijven stijgen. In 2024 zullen die uitgaven 6,3 miljard euro hoger liggen dan vandaag.

Volgens de Studiecommissie voor de Vergrijzing zal in 2040 29 procent van het bbp naar de sociale zekerheid vloeien. Een magere troost: dat is het hoogtepunt. Daarna daalt het gewicht van de sociale uitgaven.

Maar de financiering van de sociale zekerheid is eigenlijk onbeheersbaar geworden. De sociale bijdragen van de werkenden zijn niet langer voldoende om alles te financieren. Dat is al jaren het geval. De sociale zekerheid moet steeds meer

uit de algemene middelen worden gefinancierd. Met belastingen, dus.

Een oplossing om die vergrijzingskost onder controle te houden, is met meer mensen werken en vooral langer werken. Er doet zich hier al enige tijd een positieve evolutie voor, maar het blijft ondermaats. Zoals bekend moeten er in België 700.000 banen bijkomen om ervoor te zorgen dat de werkzaamheidsgraad hier op hetzelfde niveau is als in Nederland of de Scandinavische landen. Maar dat is niet voldoende.

Productiviteitsgroei verzwakt Een ander belangrijk element in de financiering van de vergrijzing is de productiviteitsgroei. In mensentaal: hoe productiemiddelen als arbeid en kapitaal in resultaat worden omgezet. De toenemende productiviteit was lange tijd een cruciale factor in de groei van de westerse economieën. Op een uur tijd werden steeds meer diensten geleverd en goederen geproduceerd dankzij de technologische evolutie. Dat ging van stoommachines over elektrificering tot digitalisering. Alleen, die productiviteitsgroei is de voorbije jaren sterk onder druk komen te staan.

Dat blijkt uit een rapport van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO). De rijke OESO-landen kenden tussen 2007 en 2018 een productiviteitsgroei van bijna een pro-

cent. België zit aan minder dan 0,5 procent. De redenen zijn talrijk. Er wordt te weinig geïnvesteerd in opleiding en levenslang leren, de arbeidsmarkt is niet flexibel genoeg, tal van productmarkten worden afgeschermd, de infrastructuur kan stukken beter…

Dat weegt op de toename en de betaalbaarheid van de vergrijzing.

De ondermaatse productiviteitsgroei, die de algemene economische groei beperkt, is een vergeten economisch probleem. Ook in andere EU-landen staat die groei onder druk, maar België scoort stukken slechter. Probleem is ook dat de Studiecommissie voor de Vergrijzing een te positief beeld ophangt van de voorspelde productiviteitsevolutie. Volgens het laatste rapport zal de productiviteitsgroei van 0,1 procent vandaag versnellen naar 1 procent in 2030 en 1,5 procent vanaf 2045. Dat is weinig realistisch. Om die doelstellingen te halen, is een diepgaande modernisering van de economie nodig. Dat betekent onder meer dat een aantal beschermde beroepen moet worden aangepakt. En dat producten en diensten die het resultaat zijn van studiewerk aan universiteiten via spin-offs ook daadwerkelijk moeten worden vermarkt. Ten slotte is het hoog tijd om aandacht te besteden aan de regionale verschillen in de productiviteitsevolutie. De kloof tussen Vlaanderen en Wallonië moet ook in deze zeer groot zijn, maar niemand spreekt erover.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

18 juli 2019

3

Dossier Kris Van Dijck

Dallas aan de Zenne Het was me wat, die 11de juli. Voor Kris Van Dijck verliep die dag echt rampzalig, maar ook de Vlaamse media blijven niet onbesproken. Een overzicht.

U kent het verhaal intussen. Van Dijck, Vlaams Parlementslid voor N-VA, maakte enkele jaren geleden een moeilijke tijd door ten gevolgde van huwelijksproblemen. Hij zoekt troost en ontspanning bij een prostituee. Wat noch hij noch de prostituee weet: iemand heeft in het geheim camera’s opgehangen en de klanten van de vrouw worden gefilmd. Zowel de prostituee, escortdame Lynn, als de klanten worden met het beeldmateriaal gechanteerd.

Het is de webstek P-Magazine die het verhaal smeuïg uitbrengt, net op 11 juli, net op het moment dat Kris Van Dijck zijn toespraak houdt als kersvers Vlaams Parlementsvoorzitter. Het verhaal is gedocumenteerd met kopieën van briefwisseling en mailverkeer tussen Van Dijck en escortdame Lynn.

Belangenvermenging?

De vraag is dan: waar zit het lek? Hoe is P-Magazine in bezit gekomen van de mails, de brieven, de documenten? En wie haalt er voordeel uit om Kris Van Dijck op die wijze onderuit te halen?

Bovendien wordt niet enkel de relatie met de prostituee onthuld, ook wordt politiek dienstbetoon en fraude geïnsinueerd. Het prostitueebezoek van Kris Van Dijck was trouwens bekend bij de N-VA-top. Het bericht over mogelijke belangenvermenging was echter een nieuw gegeven.

Enkele uren later brengt de linkse nieuwssite Apache haar eigen versie van de feiten en insinueert dat Filip Dewinter aan de bron ligt van het lek. Insiders weten immers maar al te goed dat de eigenaar van P-Magazine, Maurice De Velder, en Filip Dewinter goed bevriend zijn. Bij N-VA zijn ze op de hoogte van die vriendschapsrelatie en even wordt de piste van Apache gevolgd.

Alleen, heel het artikel van Apache is gebaseerd op vermoedens. Zowel De Velder als Dewinter ontkent dat laatstgenoemde het verhaal over Van Dijck heeft doorgespeeld. Het omgekeerde zou inderdaad getuigen van domheid en naïviteit, want het was te verwachten dat iedereen onmiddellijk aan Dewinter zou denken.

Strijd achter de schermen Op vrijdagmorgen verschijnt een vernietigend artikel op de webstek ’tScheldt, een artikel waarin het doopceel van De Velder wordt gelicht. Even ter herinnering: ‘tScheldt (zonder spatie) is de voortzetting van de webstek ’t Scheldt (met spatie) van Bert Murrath.

Die overleed in juni 2018, maar hij had zijn webstek al verkocht aan Erik Van der Paal.

Erik Van der Paal was niet zo lang geleden het onderwerp van gesprek toen ter gelegenheid van zijn verjaardag de ganse top van N-VA heimelijk gefilmd werd bij het betreden van restaurant ’t Fornuys in Antwerpen. Het beeldmateriaal werd gemaakt door de mensen achter de linkse site Apache. Zie boven…

Het is niet de eerste keer dat ‘tScheldt (Erik Van der Paal) uitpakt met informatie over P-Magazine (De Velder) en omgekeerd. In een vorig leven deden beide heren wel eens (vastgoed)zaakjes, maar ondertussen zit er duidelijk een haar in de boter. Trouwens, in het artikel op ‘tScheldt wordt de naam De Velder niet vernoemd, men heeft het over een zekere “Octopus”.

Het lek Blijft natuurlijk de vraag: hoe kwam P-magazine in bezit van de belastende mails van Kris Van Dijck? “We weten uit welke hoek het lek komt”, weet de advocaat van escort Lynn al op vrijdag

te zeggen. Hij noemt evenwel geen namen.

De vraag die men in dit dossier moet stellen is: wie houdt er mails bij die dateren van 2012 om die dan later openbaar te maken? In principe hadden slechts twee personen toegang tot die mails: Kris Van Dijck en zijn escort Lynn. Geen van beiden heeft er belang bij dat hun mailverkeer bekend wordt gemaakt. Escort Lynn krijgt nu de fiscus op haar dak. En Kris Van Dijck kreeg politiek en menselijk een opdoffer.

Dus moet er iemand anders in het spel zijn. Iemand die in 2012 (en de jaren nadien) toegang had tot de emailserver. En die persoon moet dan nog beseffen dat hij of zij die mails op een later moment kan verzilveren.

Heeft Van Dijck onwettige en strafbare zaken gepleegd? Hij ontkent met klem dat hij heeft meegewerkt aan fraude. Mogelijk heeft hij het intern reglement van het Vlaams Parlement overtreden, in verband met het dienstbetoon.

Het Vlaams Parlement kan echter alleen een deontologisch tuchtonderzoek opstarten na een klacht van een ander parlementslid. Die klacht is er nu, vanwege de PVDA. Misschien krijgt Van Dijck later nog een blaam, maar dat is in vergelijking met wat hem de voorbije dagen is overkomen een peulschil.

Kris Van Dijck overweegt klacht neer te leggen tegen P-Magazine. Logisch, maar niet zonder gevaar, want niemand weet over welke andere informatie P-Magazine nog beschikt. Men kan discussiëren over de inhoud en de timing van de onthullingen door P-Magazine, de vraag is of de webstek iets onwettigs gedaan heeft. Fraai en fris was het niet, maar strikt genomen was het even onthullend als bijvoorbeeld de filmbeelden aan restaurant ’t Fornuys.

Relevantie?

“Filip Dewinter liet zich omringen met bandieten en hoeren”, luidt de titel van een weinig fraai artikel van journalist Joris Van der Aa in Gazet van Antwerpen. In de weekendeditie van de krant brengt hij ineens het verhaal over de dochter van een Vlaams Belangparlementslid. Die dochter blijkt bevriend te zijn met een kopstuk van een Marokkaanse drugbende. Waarom komt dat verhaal nu ineens opduiken?

Joris Van der Aa is immers een misdaadjournalist die normaliter niet over politiek schrijft. Hij noemt geen namen in zijn artikel, maar zo moeilijk is het nu ook weer niet om de identiteit van het betrokken VB-parlementslid te achterhalen. Goed om weten: Joris Van der Aa was in een vroeger leven nog journalist van P-Magazine, toen dat nog een papieren weekblad was. Hij kent dus de achtergrond van De Velder en diens entourage. Zijn artikel in GvA lijkt eerder op een wraakactie tegen De Velder en Dewinter. Relevantie in de zaak-Van Dijck? Nihil!

Eenzelfde bemerking bij een artikel van Het Laatste Nieuws, verschenen op vrijdag. Daarin wordt even het ‘verleden’ van mevrouw Van Dijck (Leentje Verhalle) uit de doeken gedaan. Zo worden al haar ex-en bij naam opgesomd.

De relevantie van heel dat verhaal? Nihil!

Maar de hoofdvraag blijft onbeantwoord: wie heeft mails en documenten uit 2012 bewaard om ze nu naar de pers te lekken, zeven jaar na datum? Wie had toegang tot de mailbox van Kris Van Dijck? De Velder laat niet in zijn kaarten kijken, en hij insinueert dat Van Dijck best in de eigen omgeving moet gaan zoeken. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

KARL VAN CAMP

BRIEFJE AAN PIETER DE CREM

Terug van nooit weggeweest Mijnheer de kandidaat-voorzitter, We schreven het een tijdje geleden al dat we u in de gaten moesten houden omdat wij met onze ellebogen al even aanvoelen dat uw strategische terugtocht naar Aalter - ook al blijft gij nog een tijdje minister van Binnenlandse Zaken in de regering van (af)lopende zaken - bijzonder uitgekiend lijkt. Toen een dik half jaar geleden in uw partij bleek dat niet gij, maar de Antwerpse Puursenaar en de door zowat iedereen verguisde saboteur-minister van Werk Kris Peeters de Europese lijst zou gaan trekken, liet gij weten dat het nationale werk voor u afgelopen was en dat gij u terug zoudt trekken in uw donjon in Aalter. En ‘by the way’ liet gij nog even langs uw neus weg weten dat uw partij gewoonweg te veel naar links was opgeschoven en dat dat voor u best anders mocht. Maar wij kennen u en wij wisten dat gij vanop de donjon het land zoudt overschouwen en de bewegingen van de vijanden - ook deze uit eigen rangen - nauwlettend in de gaten zoudt houden. Gij hebt immers een overwinnaarsinstinct.

Toen kwam de Marrakesh-crisis waarbij de N-VA uit de regering vertrok en dus haar ministerportefeuilles diende in te leveren en waardoor uw kansen keerden. Jan Jambon, die een vrij behoorlijk parcours had gereden als minister van Binnenlandse Zaken en zich toch onderscheiden had inzake veiligheid en terrorisme-aanpak, moest vervangen worden. En daar moest een minstens bijna even rechtste vervanger voor in de plaats komen om dat beleid verder te zetten. Omdat er niet veel keuze was in de rompregering, ging het licht weer aan voor u. Van een onbeduidend staatssecretariaat van Buitenlandse Handel - goed voor wat reisjes naar overal ter wereld - verkaste gij in volle glorie naar Binnenlandse Zaken en werdt gij meteen weer topminister. Het was een uitgelezen moment om met grandeur terug uw plaats als lijsttrekker op te eisen en tóch weer mee te doen aan de verkiezingen teneinde in beeld te blijven. Maar ook dat was uitgekookt, want gij wist vanuit uw ‘Fingerspitzengefühl’ dat uw partij met Crevits en Peeters en Beke een electorale klets zou gaan krijgen. Arco, de slechte onderwijsevolutie, de besluiteloosheid, de zaak Schauvliege, het brokkenparcours van Peeters, het strafuitvoeringsbeleid onder Geens, het softe diversiteitdiscours, de lange wachtlijsten in sociale voorzieningen in Vlaanderen en nog van alles zouden de tsjeven zwaar aangerekend worden. En vier stappen vooruit denkend, was het uw objectief dat er nadien sowieso een nieuwe voorzitter moest komen die de partij naar rechts moest gaan oriënteren. Uiteraard

zaagt gij daarin een rol voor uzelf. Op de dag dat de nieuwe Kamer werd geïnstalleerd in juni, stuurde gij dan ook een bericht de wereld in dat gij uw zitje in de Kamer zoudt laten voor wat het is en dat eerste opvolger oud-gouverneur Jan Briers (die dat was namens N-VA overigens) uw plaats zou innemen. Daarmee zat gij opnieuw in een stevige positie en waart gij weer beschikbaar met de handen vrij. Gij weet immers als geen ander dat een groot deel van de CD&V-achterban wil dat het roer wordt omgegooid om de gestage afdaling naar de kiesdrempel te stoppen.

Uw optreden vorige zondag in het VTMnieuws sprak dan ook boekdelen en bevestigde zowat alles wat ik hiervoor al schreef. Als would-be-voorzitter kwaamt gij immers stellen dat uw partij niets te zoeken heeft als vijfde wiel aan de wagen in een linkse paars-groene verliezersregering die gij “onhoudbaar, niet werkbaar en niet wensbaar” vindt, maar wél in een regering waarin een Vlaamse meerderheid te vinden is. Anders gezegd: een regering waarin de N-VA als grootste Vlaamse partij zit. Gij hebt dan meteen een bondgenoot op rechts, waarmee gij “een radicaal andere koers” kunt varen “compleet weg van de zuil”. Ook dat laatste is nieuw, want onuitgegeven. Als de zuil ons niet meer steunt, dan moet de zuil ook niet meer op u rekenen, zo zegt gij onomwonden. Gij zijt de soft-groene praat uit die hoek beu en gij wilt dat uw vele bestuurders in de steden en gemeenten, én hun achterban weer houvast krijgen in een partij die stopt met zwalpen en geen optelsom is van minderheden en standen.

Uw kompaan Hendrik Bogaert zit op uw golflengte en gooide al in de groep dat hij ook wel voorzitter wil worden. Maar dat was volgens mij een handige voorzet naar u, want gij hebt veel meer kilometers op de teller en een veel grotere beleidservaring. Ik ga er dan ook van uit dat hij als trouwe secondant in de Kamer uw waakhond zal blijven om de juiste koers aan te houden. En dat zal nodig zijn.

Omdat ik ervan uitga dat er naast het rechtse en radicaal-rechtse Vlaams-nationalisme ook centrumrechtse partijen een rol kunnen en moeten spelen in Vlaanderen dat duidelijk rechts kiest, wens ik u goede moed om de koers van uw partij eindelijk bij te stellen. Misschien opent een en ander zelfs perspectieven voor een Vlaamse regering… En als ik u bovendien duidelijk hoor zeggen dat de Vlamingen waakzaam moeten zijn bij de desiderata van Di Rupo, dan kan ik dat wel pruimen. Mag ik u binnenkort - als voorzitter - eens komen interviewen?

Groepsverkrachtingen in Duitsland Een groep jongemannen heeft in de stad Düsseldorf meerdere vrouwen verkracht. Na onderzoek konden de politiediensten vier verdachten oppakken. Het ging om mannen van Marokkaanse, Libanese en Palestijnse afkomst, en in de leeftijd tussen 24 en 29 jaar.

De vermoedelijke daders spraken vrouwen in en rond discotheken in de stad aan, en stelden zich steeds aan de slachtoffers voor als “Jamal”, “Sammy”, “Mom” en “Bilal”. Ze lokten de (nietsvermoedende?) vrouwen mee naar het appartement van een van de verdachten, en een enkele keer naar een hotelkamer.

Alles werd gefilmd “Daar moeten de daders de vrouwen bijzonder brutaal aangepakt en verkracht hebben.

De slachtoffers moesten gedurende meerdere uren het geweld van de daders ondergaan, en bepaalde verkrachtingsscenes werden ook met de mobiele telefoon gefilmd”, aldus de politiewoordvoerder. Er zijn trouwens aanwijzingen dat de daders drugs hebben gebruikt.

Het valt niet uit te sluiten dat nog meer vrouwelijke slachtoffers zich zullen melden.

Drie van de vier verdachten zitten intussen in de gevangenis. Bij de vierde werd het arrestatiebevel door de rechtbank vernietigd – al is niet duidelijk waarom. De vermoedelijke daders wordt groepsverkrachting aangewreven.

PIET VAN NIEUWVLIET

4 Dossier Waar men beter (niet) met vakantie gaat

18 juli 2019

Dat Europa nog altijd de meest vredige regio in de wereld is, is geen nieuws. Dat België nog een beetje hoger gerangschikt staat in de vredesindex dan vorig jaar, klinkt verwonderlijk. En dat je best wegblijft uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika, is ook al geen verrassing.

Toch blijft het leuk grasduinen in de Global Peace Index (GPI), die aan de hand van 23 indicatoren bepaalt waar we allen heen moeten om in vrede te leven, en welke landen we best schrappen uit ons lijstje met favoriete vakantiebestemmingen.

De Global Peace Index wordt sinds 2007 jaarlijks gepubliceerd door het “Institute for Economics & Peace” (IEP) met hoofdzetel in het Australische Sydney, maar ook met een strategisch kantoor in Brussel en kantoren in Den Haag, Mexico-City en New York. IEP stelt zich voor als een internationale onafhankelijke denktank rond economie en vrede. Het instituut promoot vrede in dienst van de economie. Waar het goed gaat, heerst vrede. Waar vrede heerst, gaat het goed en gaat de economie vooruit. Volgens de vredesindex 2019 is de wereld er de laatste jaren op vooruitgegaan, maar toch gaat het er wereldwijd nog altijd minder vreedzaam aan toe dan tien jaar geleden.

Verrassend Hongarije De Global Peace Index (GPI) wordt samengesteld aan de hand van 23 indicatoren die reeds in 2007 werden bepaald door een internationaal panel van experten. Ieder jaar gaan andere wetenschappers na of de indicatoren nog relevant zijn en welk gewicht ze krijgen in de index. De indicatoren worden ingedeeld in drie grote groepen: de betrokkenheid van een land bij externe en interne conflicten, de graad van sociale veiligheid en beveiliging, en de graad van militarisatie.

In de eerste groep is de relatie met de buurlanden een belangrijke parameter, alsook het aantal slachtoffers dat valt bij interne en externe conflicten. In de tweede groep besteedt men vooral aandacht aan de criminaliteitscijfers, het aantal gevangenen per 100.000 inwoners, de impact van terrorisme, het aantal mensen dat het land ontvlucht, politieke stabiliteit en het aantal mensen dat tewerkgesteld is in de veiligheid. De derde groep focust volledig op het aantal militairen en het bezit en de aan- en verkoop van conventionele en nucleaire wapens.

IEP doet de moeite ook een rangschikking per groep op te maken. Zo leren we dat Israël, Rusland, de Verenigde Staten, Noord-Korea en Frankrijk de rangschikking afsluiten in de groep militarisatie. In dezelfde groep komt IJsland naar voor als het land dat het minst gemilitariseerd is. Verrassend is dat Hongarije en Slovenië respectievelijk de tweede en derde plaats innemen en blijkbaar gerust zijn in hun externe veiligheid.

Allen naar IJsland of Botswana Wereldwijd zijn Botswana, Chili, Mauritius, Uruguay en Singapore het minst betrokken bij interne en externe conflicten. Het is

geen verrassing dat Syrië deze rangschikking afsluit, voorafgegaan door achtereenvolgens Afghanistan, Jemen, Zuid-Soedan en Pakistan. Wij brengen onze zomervakantie best niet door in die oorden. Inzake veiligheid en beveiliging blijven we ook best weg uit laatstgenoemde landen en trekken we beter naar IJsland, dat gevolgd wordt door Singapore, Noorwegen, Zwitserland en Japan.

In de algemene rangschikking staat IJsland trouwens aan de absolute top als het meest vredevolle land ter wereld. Het eiland wordt gevolgd door Nieuw-Zeeland, Portugal, Oostenrijk en Denemarken. De algemene rangschikking van de 163 onderzochte landen wordt afgesloten door Afghanistan, voorafgegaan door Syrië, Zuid-Soedan, Jemen en Irak. België deelt met Zweden een 18de plaats in de algemene rangschikking en gaat zelfs drie plaatsen vooruit ten opzichte van vorig jaar. Nederland gaat ons land net voor, met een 17de plaats. Ook per continent wordt een rangschikking opgemaakt. In Europa bekleedt België de 11de plaats. De laatste plaats wordt ingenomen door Turkije, voorafgegaan door Kosovo en vrijwel alle Balkanlanden.

Besluit IEP verbindt aan de cijfers ook enkele besluiten. Er is geen twijfel dat Europa en Noord-Amerika de veiligste regio’s zijn ter wereld en dat we beter wegblijven uit het Midden-Oosten. Diverse conflicten blijven de wereld teisteren, ook al verminderden 72 onderzochte landen hun militaire investeringen ten opzichte van hun bnp. Militarisatie betekent echter niet altijd dat er een rechtstreekse betrokkenheid is bij conflicten. Veel landen leveren ook troepen en militair materiaal voor de vredesmissies van de Verenigde Naties en de EU. Wereldwijd zijn de impact van terrorisme en toenemende criminaliteit oorzaak van minder goede resultaten voor sommige landen, ook al is het aantal slachtoffers van terrorisme en geweld sedert 2014 fel verminderd.

Ondanks een lichte algemene verbetering van de vredesindex lijkt het voornaamste besluit evenwel dat het algemene veiligheidsgevoel en het gevoel van persoonlijk welzijn in veel landen niet verbetert. Bovendien blijft de kloof maar groeien tussen de landen waar het goed gaat en de landen die de Global Peace Index afsluiten.

Niet toevallig zijn de hekkensluiters vooral (voormalige) communistische landen en moslimlanden.

RIRO

Citaat van de week > Gerolf Annemans (VB)

“Cordon nergens zo ver doorgedreven!”

De eurokritische fractie ID (Identiteit en Democratie) telt momenteel zo’n 73 leden in het Europees parlement en staat sterker dan ooit met vertegenwoordigers uit diverse landen.

Maar de haat die zij ondervinden van de eurofielen is ongezien en werkelijk degoutant. Gerolf Annemans, die toch al heel wat watertjes heeft doorzwommen en ondemocratische drek over zich heen heeft gekregen, staat nog vaak verbaasd te kijken als hij merkt dat het nog altijd erger kan: “Von der Leyen heeft inmiddels met alle fracties gesproken, behalve met onze ID-fractie. Verdere uitbreiding van het nergens zó ver doorgedreven cordon sanitaire. Als ze ons zouden kunnen het recht ontzeggen om de lucht in te ademen in het Parlement, zouden ze dat óók nog doen.” Rechtgeaarde democraten zouden hier toch even stil bij moeten staan, want als dát de houding is van zij die de mond altijd vol hebben over ‘verbinden’, dan gaat het echt niet goed met begrippen als ‘vrijheid’ en ‘tolerantie’ in Europa.

UIT DE WETSTRAAT

Voorgekauwd Het was een korte zitting, vorige woensdag.

Niet alleen heeft Patrick Dewael er niet veel zin in, maar ook de agenda was eerder technisch van aard. De commissies moesten samengesteld worden en hun voorzitters aangeduid. Dat verliep allemaal zonder problemen, want een en ander was al voorgekauwd in de Conferentie van voorzitters. Maar vooraf werd nog meegedeeld dat Egbert Lachaert van Open Vld die fractie zal gaan voorzitten in opvolging van Dewael, die Kamervoorzitter werd. Daarmee beet voorzitster Gwendolyn Rutten opnieuw in het zand, want het werd eens te meer geen vrouw.

Zelfs in eigen rangen nemen ze haar gejeremieer niet meer ernstig.

Twee petjes op De Conferentie van voorzitters had ook beslist dat de parlementsleden met onmiddellijke ingang zowel schriftelijke als mondelinge vragen mogen stellen aan de regering in lopende zaken. Een beetje vreemd, want mondelinge vragen horen thuis in commissies en van sommige commissies zijn bepaalde ministers lid, zoals bijvoorbeeld Sophie Wilmès (MR) lid is van de wetgevende en de uitvoerende macht tegelijk dus. Bizar. België op z’n best.

Commissietoewijzingen De toewijzing van de commissies gebeurt volgens een systeem waarbij de grootste partij eerst kiest en dan zo verder. N-VA, Ecolo/ Groen en de PS krijgen elk twee commissies.

Vlaams Belang, CD&V, Open Vld en PVDA/PTB elk een. N-VA sprong meteen op de belangrijke commissies Justitie en Defensie. Vlaams Belang zag dan weer de kans schoon om de commissie Binnenlandse Zaken binnen te halen, die zich bezighoudt met binnenlandse betrekkingen, veiligheid, migratie en bestuurszaken.

Vreemd dat het ervaren en zeer actieve Kamerlid Annick Ponthier, die na één legislatuur afwezigheid weer terugkeert, naast de prijzen pakte. Het werd Ortwin Depoortere, die van 2004 tot 2007 al eens Kamerlid was (als opvolger), maar toen door Gerolf Annemans werd opzij geschoven omdat hij geen potten had gebroken. Vanaf 2015 belandde hij opnieuw als opvolger in een assemblee, maar dan in het Vlaams parlement. Tom Van Grieken, die ook overkomt van het Vlaams parlement, wordt Bureaulid van de Kamer en Depoortere, die bovendien tot de ‘inner circle’ van Van Grieken hoort, dus commissievoorzitter. Een Kamerlid verdient evenwel minder dan een lid van het Vlaams parlement.

Zou enige compensatie hier iets mee te maken hebben, zoals sommigen stoutmoedig beweren? Of mogen we er logischerwijze van uitgaan dat men inderdaad na grondige evaluatie en overleg de besten op de juiste plaats heeft gezet? We durven het hopen. Bij de andere partijen is dat overigens evenzeer puzzelen en (financiële) evenwichten zoeken, al zien we toch - buiten de communisten - dat heel vaak anciens die hun sporen verdienden de voorzitterschappen innemen. Enfin, we zien wel hoe ze het ervan af brengen. Het gaat er uiteindelijk om dat ze hun job goed doen. En daar kijken wij met argusogen op toe.

De fricties blijven In ieder geval waren er een aantal voorzitters op gebrand om snel hun commissies bijeen te roepen. Peter Buysrogge (N-VA) wilde dat doen om met minister van Defensie Didier Reynders (MR), die zelf lid is van de commis­sie, ‘een gedachtewisseling’ te houden. De­poortere (VB)

wilde zijn commissie dan weer samenroepen omwille van de ‘zwembadter­reur’ in diverse recreatiebaden. En Kristien Van Vaerenbergh (NVA) wilde de commissie Justitie samenroepen om ‘inhoudelijke be­sprekingen aan te vatten’.

Bert Wollants (N-VA), hoe­wel geen voorzitter, wilde de voorzitter van zijn commissie Energie, Leefmilieu en Klimaat dan weer aansporen om snel te spreken over een rapport van Elia inzake de bevoorra­dingszekerheid. Vincent van Quickenborne (Open Vld) gaf voorlopig echter niet thuis. De fricties tussen de fracties van vóór 26 mei zijn nog duidelijk voelbaar. En dat zal zo nog wel een tijdje blijven duren.

Maar toch…

Maar, jawel, Van Quickenborne bedacht zich snel en riep maandag uiteindelijk als eerste zijn commissie Leefmilieu, Klimaat en Energie samen. Het ging dan wel niet over het rapport van Elia, maar er werden diverse vragen over meerdere onderwerpen gesteld en enkele neofieten, zoals de welbespraakte VB’er Kurt Ravyts, lieten meteen van zich horen alsof ze nooit iets anders gedaan hebben. Dat is alvast een goed teken. En ook de al genoemde Ortwin Depoortere (VB) hield woord en riep dinsdag ondanks protest van Denis Ducarme (MR) de commissie Binnenlandse Zaken samen, inclusief de eerste vraag van Dries Van Langenhove. Het heerschap Ducarme, dat bij de installatievergadering steevast met zijn rug naar zijn buurrouw, Marijke Dillen (VB), gekeerd zat, “wil niet dat deze commissie het speelgoed wordt van het Vlaams Belang”. Hij kwam dan ook peroreren dat hij “de commissie in de gaten zal houden” en het VB geen vrij spel zou geven. Alsof hij en de restregering, waarvan hij overigens lid is, moet bepalen wat het parlement mag en niet mag. Een commissie is meester over haar werkzaamheden. Punt aan de lijn. Ere wie ere toekomt, maar Depoortere leidde de vergadering waardig en sereen, en beloofde alvast zijn Frans wat bij te schaven. En dat is nu net iets waarin Ducarme nooit geslaagd is. We bedoelen dan de verbetering van zijn kennis en het gebruiken van het Nederlands. Want dat lijkt meer op verbaal braaksel. Zijn ‘waarschuwende tussenkomst’ in de commissie werd uit de officiële verslaggeving gehouden… Ze is inderdaad te belachelijk om in de officiële annalen te bewaren. Een klein chagrijnig ventje, zoveel is duidelijk.

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Actueel

18 juli 2019

Willen socialisten nog plek in Vlaamse democratie?

We zitten in een cruciale overgangsfase op weg naar een nieuwe regeringsvorming. Als CD&V nog de Vlaamse kaart trekt (zo willen het niet alleen Bogaert en De Crem) kan De Wever nog kiezen tussen rood en blauw. Zijn de socialisten nog op zoek naar een plek in de Vlaamse democratie?

De sp.a ligt vandaag spartelend in de hoek. De kiezers zijn gaan lopen. Met nog 10,7 procent is het tijd voor bezinning, en past bescheidenheid. Gaat men er voor een kwartdraai rechts of links? En wordt het een kwartdraai België of Vlaanderen?

Reactie Veel zal afhangen van wat Bart De Wever hen in het oor blaast. Het dient gezegd, de aversie tussen sp.a en N-VA was wederzijds.

Binnen de N-VA zag je dat de winnende voorzitter die in begin van dit decennium liever de werkgevers volgde dan in te zetten op een socialer Vlaanderen, en een toekomst waarin ook de socialisten nog een rol zouden spelen.

We stelden hier toen al de vraag: ‘Was dat afstand nemen van de Vlaamse socialisten een slimme zet?’ In 2014 was de “winst” van de N-VA eerder een verbreding dan een vooruitgang. Schuren tegen het plafond. Ook professor Carl Devos schreef toen al dat De Wever “volk zou afstoten als hij te nadrukkelijk de kant van de Vlaamse werkgeversorganisaties zou kiezen”. Voeg daar de communautaire frigo aan toe, en je kon vermoeden wat er komen zou. In mei 2019 volgde dan de voorspelbare appelflauwte voor beide partijen. De N-VA verloor (onder meer) omdat ze te weinig sociaal was, de sp.a (onder meer) omdat ze zichzelf van Vlaanderen wegduwde.

Verdeeld Hoe staat de partij er vandaag voor? De standvastige lectuur van De Morgen is een lastige opgave, maar leerrijk. Links luidt er natuurlijk de klokken, al valt het op hoe groot de dissonantie is.

Je vindt er geschrijf van de nuchtere Mark Elchardus tot dat van de wat zakelijker Carl Devos. Dat van de altijd lezenswaardige, maar ook hautaine Joël De Ceulaer, en dat van de extreem-linkse vuurspuwers Tarik Fraihi (Kifkif, en tot voor kort politiek directeur van Groen), van theatermaker Chokri Ben Chikha en van een hele batterij fel toeterende feministische en klimaatalarmistische vrouwen.

In de commentaarstukken van Bart Eeckhout en zijn volgzame medewerkers is de toon ongemeen eenzijdig. Journalistiek voor volgelingen. Zagen over en kappen op alles wat uitgesproken rechts is, maar bij uitbreiding ook op alles wat flamingant en/of conservatief is.

Braakballen Over de Vlaamse thematiek (verschillen Vlaanderen/Wallonië, transfers, identiteit, taal…) nagenoeg niets meer. Dat was vroeger wel anders (zie kaderstuk). Vandaag zetten de radicalen gemakshalve een gelijkheidsteken tussen N-VA en VB, met artikels als braakballen. De analyses van Carl Devos zijn gematigder. Natuurlijk zullen ze sommige flaminganten ergeren, maar zijn ze fout? Je kunt erover nadenken. Al op 1 juli nam hij de dromen van de Vlaamsgezinden op de korrel. De Forza Flandria noemt hij een “fata morgana”.

Elchardus Interessanter nog zijn de analyses van Mark Elchardus, emeritus professor sociologie aan

de VUB. Hij trekt de kar van socialisten met wie te praten valt. Verre van politiek correct (onderwijs, migratie, mobiliteit, klimaat …) en hard voor “de nieuwe priesterkaste die als een religieuze politiek over onze zeden waakt… de stembusgang meteen vergeleek met een afslag richting jaren dertig en nazisme, bedoeld om kiezers waarmee men het niet eens is voor te stellen als potentiële massamoordenaars…Voor de nieuwe priesterkaste is het niet de uitslag van verkiezingen die bepaalt wat democratisch is. Politici moeten respectvol omgaan met fundamentele verschillen in opvattingen”.

Worstelen De Vlaamse socialisten worstelen dus met hun wegwijzers richting toekomst. In het najaar zijn er voorzittersverkiezingen bij de sp.a. Kan hier wat in Denemarken is gebeurd?

Daar wees de sociaaldemocrate Mette Frederiksen “de weg in de vernieuwing van de Europase sociaaldemocratie”, schrijft de gerenommeerde econoom en migratie-expert professor Paul Collier van de universiteit van Oxford. “Jullie hebben ons niet verlaten, wij hebben jullie verlaten”, zei Frederiksen tegen de Denen. Het marktkapitalisme heeft zijn grimmige beperkingen, maar ook zijn waarde.

Een gemeenschap werkt maar met rechten en plichten, en hierin past ook “een verhaal van gedeelde identiteit” en een realistische benadering van migratie. De Deense socialiste zette zich af tegen de stedelijke kosmopolitische elite, die – geobsedeerd door zogenaamde “individuele” rechten - dat gemeenschapsgevoel verwaarloosde. Zo duwden ze de arbeiders – de “deplorabelen”, al snel “fascisten” genoemd - naar andere politieke velden.

Verkiezingen Of de sp.a die Deense richting uitgaat, is twijfelachtig. Bij de Deense sociaaldemocraten, die er weer staan, is er nauwelijks dissidentie. De sp.a is een kakelend kiekenkot.

Jan Cornillie, tot voor kort politiek directeur van de sp.a, volgt Frederiksen. Een “Elchardus op speed”, aldus Ruud Goossens in De Standaard. De jonge nieuwkomer en kandidaat voorzitter Conner Rousseau wil “scherper” uit de hoek komen over integratie (al bedoelde hij “duidelijker”). Voor Leuvens burgemeester Mohamed Ridouani, de favoriet van de kosmopolieten, zijn de Deense kameraden fout, want “amper te onderscheiden van extreem rechts”… Voor Bruno Tobback vertellen ze “een verhaal van onderhuids racisme”.

En Crombez? Die wikt en weegt en wacht.

Nog een zestal weken voorzitter, of langer?

Wie? In deze rode slangenkuil wordt er nog meer gesist. Over sympathie of ten minste tolerantie in communautaire dossiers en samenwerking met De Wever. In Antwerpen is dat onverwacht gelukt. Hangt de historisch zwakke socialistische partij zich - allergisch voor elke confederale gedachte – aan het treintje van Di Rupo?

Of vechten de gematigder socialisten zich naar een plek in de Vlaamse regering?

De kans is groot dat De Wever zich samen

met CD&V (en gedekt door Vlaams Belang) op het confederale spoor houdt en een stap vooruit wil zetten naar (veel) meer Vlaamse autonomie. Zo kunnen de Vlamingen zich sterk opstellen in de federale onderhandelingen. Vlaams geld blijft dan vermoedelijk nog wat langer de pasmunt waarmee de Franstalige appetijt voor verdere hervormingen toeneemt.

Streep Kan zo’n scenario de socialisten over de Vlaamse streep trekken? Het verhaal van rechten en plichten speelt immers niet alleen in het debat over migratie. Het geldt ook voor het sturen en op termijn ook afbouwen van de geldstroom naar de andere gewesten. De man

in de straat beseft dat hier iets niet klopt. De transfers zijn groot, werken altijd eenzijdig, blijven duren en blijken dus niet efficiënt. Dus moet eraan gesleuteld worden.

Kiezen de socialisten voor een Vlaams parcours? Met hun getal (13) kunnen ze N-VA (35) en CD&V (19) aan een Vlaamse meerderheid helpen. Zoniet wordt het koekenbak voor de liberalen (16). En durven ze de ergernis trotseren van hun stedelijke hogepriesters? Het zou hun kansen om in de Vlaamse context mee te besturen een stuk groter maken. Dat de liberalen naar de oppositiebanken zouden verhuizen wordt dan winst voor de gewone man, toch? En winst voor de sociaal-democratie?

ANJA PIETERS

Deze partij zal Vlaams zijn of niet zijn Als de Vlaamse socialisten op de Vlaamse kar springen zal dat niet naar de zin zijn van de progressieve burgers die de pers en cultuurwereld domineren.

Maar het zou niet in strijd zijn met het verleden en perspectieven openen voor de toekomst.

In 2003 pleitte voorzitter Steve Stevaert nog voor meer fiscale autonomie, voor de regionalisering van spoor, mobiliteit en wapenhandel, voor een Vlaams Zaventem…

“Deze partij zal Vlaams zijn of niet zijn”, aldus de toenmalige topman van sp.a-Spirit.

De sp.a haalde goeie scores.

In de partij kwamen de flamingante signalen van Norbert De Batselier (dynamisch federalisme, gedeeltelijke splitsing sociale zekerheid kinderbijslagen en gezondheidszorg), Leo Peeters (De Rand), Luc Van den Bossche (confederalisme, beperking van transfers in de tijd), Renaat Landuyt (Vlaamse justitie), Norbert De Batselier (Vlaamse grondwet), Hans Bonte (zevenpuntenvoorstel over Brussel), Patrick Janssens (verdere staatshervorming), zelfs van Tobback (scheeftrekking verkeersboetes en stedenbeleid Arena én transfers), Gennez (regionaal opvolgen en sanctioneren van werkloosheid), Bert Anciaux (splitsing voetbalbond) en anderen.

Stevaerts opvolger Johan Van de Lanotte verlegde het accent, had het over Vlamingen als “plunderende Vikings” en boetseerde een linksere sp.a op het gebied van migratie en veiligheid. Mee op de voorgrond speelde topminister Frank Vandenbroucke het Vlaamser met zijn pleidooi voor de regionalisering van het werkgelegenheidsbeleid. Maar we hoorden de socialisten

vooral pleiten voor het herfederaliseren van buitenlandse handel, en tegen de regionalisering van gezondheidszorg, van ontwikkelingssamenwerking, van justitie en fiscaliteit. De achteruitgang in 2007 – min vijf procent - was voorspelbaar.

Denkers en militanten Eerder links georiënteerde Vlaamsgezinde intellectuelen pakten uit met Gravensteenmanifesten, terwijl uit grote ledenenquêtes bleek dat ook driekwart van de leden meer aandacht voor veiligheid en een restrictievere migratie vroegen, maar ook voor meer Vlaanderen. De partijtop volgde niet. In 2009 (Vlaams) en 2010 (federaal) zakte de sp.a nog wat verder weg.

De Vlaamse afslag heeft men nooit genomen. De linkse stam van de partij koos onder Bruno Tobback voor een andere strategie, voor Di Rupo en voor een aanval op het confederalisme van de N-VA. De staatshervorming die de sp.a met de PS doorvoerde was niet meer dan het overeind houden van de ingewikkelde en inefficiënte Belgische bollenwinkel. Ook de verkiezingen van 2014 waren geen succes. De socialisten verhuisden naar de oppositie. Hoe lang de partij daar vertoeft hangt af van de slagkracht van de realo’s in hun verhaal tegen de progressieve pretmakers.

ANJA PIETERS

Te laag IQ? Dan geen uitwijzing De beslissing van een Zwitserse rechtbank om een Kosovaarse veroordeelde crimineel niet uit te wijzen, heeft in Zwitserland voor heel wat aandacht én boosheid gezorgd. Een opmerkelijke beslissing, want de rechter baseerde zijn oordeel op het zeer lage IQ van de veroordeelde crimineel.

Volgens een psychiatrisch rapport heeft de 32-jarige Kosovaar bijzonder veel problemen bij het lezen, bij het rekenen en bij het begrijpend lezen (verslag in de Zwitserse krant “Der Tagesanzeiger”).

Een IQ-test stelde dat de betrokkene een ontwikkelingsniveau heeft van een 9- tot 12-jarige. En daarom “zou het hem wel eens zwaar kunnen vallen, om zich thuis te voelen in zijn vaderland, hij zou er zijn draai niet vinden, en er geen nieuw bestaan kunnen opbouwen”, aldus de rechtbank in Lausanne.

Ze zijn zo lief, mijnheer!

Nultolerantie voor alcohol achter het stuur?

5

De 32-jarige Kosovaar was in het kader van familiehereniging in Zwitserland in de jaren zeventig van de vorige eeuw aangekomen. Het Agentschap voor Migratie (“Amt für Migration”) van het kanton Basel-Landschaft heeft zijn verblijfsvergunning in augustus 2015 ingetrokken; de man pleegde immers het ene strafbare feit na het andere.

Door een rechtbank van Basel werd hij onder meer veroordeeld tot een gevangenisstraf van twee jaar, omdat hij samen met een collega in 2011 op omstaanders was beginnen slaan. Een slachtoffer werd de kaak gebroken, met een schedelbreuk en een

hersentrauma als gevolg. Zonder onmiddellijke medische bijstand was het slachtoffer vrijwel zeker gestorven. De Baselse rechters merkten in hun veroordeling op dat de man met ouder worden steeds gewelddadiger werd. Het gevaar op recidive schatten zij als “bijzonder hoog” in, en de veroordeelde Kosovaar was een gevaar voor zijn omgeving.

De agressieveling werd tot dan niet uitgezet omdat hij uitstel had gekregen, dat echter vorig jaar door de kantonrechtbank van Baselbiet was vernietigd. In 2017 reisde de man samen met zijn vrouw en twee kinderen naar Kosovo, aldus een bericht van zijn advocate. Zijn familieleden konden hem niet alleen achterlaten in Zwitserland, want hij had paniekaanvallen en leed aan “pleinvrees”.

Het nationaal-conservatieve parlementslid Roger Köppel (SVP) reageerde cynisch op de beslissing van de rechtbank van Lausanne, om de man dus niet uit te zetten op basis van een laag IQ: “Een gewelddadige Kosovaar mag in Zwitserland blijven omdat zijn IQ te laag is. Met dergelijke trucs dwarsbomen rechters de wil van het volk. Of hebben ze zelf last van een laag IQ?”

PIET VAN NIEUWVLIET

6

Dwars door Vlaanderen

18 juli 2019

Binnenland > Antwerpen

Vlaamse feestdag

Er was op dat schitterende plein tussen Hendrik Conscience en de barokke Carolus Borromeuskerk meer Vlaams volk dan vorig jaar, hoewel er ter herdenking van de enige veldslag die ons volk in zijn lange geschiedenis gewonnen heeft, nooit volk genoeg kan zijn.

Motto, in de radicale stijl van de terecht gevierde taalactivist Flor Grammens: “Waarom ik voor geen vreemden buig!”

Vaste ingrediënten: de altijd fel gesmaakte muziekkapel van het VNJ, samenzang met De Vlaamse Skalden, rake presentatie door Elke Heylen, krachtige strijdrede door Johan Vanslambrouck, ‘waakzame’ regie door Luc Vermeulen en gratis bier met af en toe te luid vertier. Nieuw op de affiche: de volgens sommigen iets te luidruchtige volksmuziekgroep Vonk, het best te pruimen duo Lucia Le Bon en Albert Leenaerts, een in Flor Grammens verklede verfkwast-activist en gastspreker Pieter Bauwens, hoofdredacteur van het veelgelezen Doorbraak.

Altijd onderweg om de Vlamingen een geweten te schoppen, kondigde Elke veelzeggend aan.

Onze dag komt Licht ironiserend stak de gastspreker van wal met de aanspraak “Vrienden en vijanden van 11 juli”, en in dezelfde trant wees hij op de heel unieke manier waarop de Vlamingen (die op hùn nationale feestdag nog altijd géén dag vrijaf krijgen) die feestdag weken aan een stuk vieren. Na zijn oproep tot meer Vlaamse assertiviteit van de Vlaamse regering, raakte Pieter Bauwens alvast bij uw dienaar een zéér gevoelige snaar met zijn ferme afwijzing van de verengelsing in het hoger onderwijs en zijn gerechtvaardigde klacht dat van die verengelsing geen spoor te bekennen was geweest in de voorbije verkiezingsdebatten. Ook 200 procent terecht laakte de gedreven redenaar de door België afgedwongen samenvallende verkiezingen die een doortastend Vlaams beleid onmogelijk maken: “Niks kan nog…” In Vlaanderen ligt alles stil, klonk het: “België schaadt onze belangen.” Ook een ferme sneer naar het noodlottige cordon sanitaire, de ‘levensverzekering van België’, dat we naar de geschiedenis moeten verwijzen. De Vlaamse Beweging moet meer druk zetten, ook om dringend de sociale zekerheid te splitsen, en de Vlaamse regering moet het voortouw nemen in plaats van na te lopen. Vlaamse onafhankelijkheid is dringend, want wij kunnen ons niet langer een Belgische luxe permitteren. Wij moeten zelf onze toekomst maken, besloot een fel toegejuichte Pieter Bauwens: “Onze dag komt!”

Wij, moegestreden Vlamingen Verfrissend klonk de pittige dialoog tussen Lucia Le Bon en ‘vaste waarde’ Albert Leenaerts. “Onverwijld gaat onze heimat verloren”, zei Lucia, waar Albert bij aansloot met “zonder Sporenslag of stoot”. En zo ging dat voort. “Wie nieuwkomers weigert, is racist, verzuurde egoïst met fobieën behept”, de boot gemist, en voorzeker een Schild & Vrienden-adept. Het onderwijs is vollédig van de wijs. Er waren zinspelingen op boerka, nikaap en tjador, en verwijzingen naar onze gastvrijheid voor duizend vluchtelingen, maar níét voor een miljoen.

Slotwoorden van het tweetal: “De goedendag blijft opgeborgen, wellicht tot morgen, tot wij worden overspoeld, gekeeld, vermoord … bedelend bij de poort van …

Marrakech.”

Bevlogen en rechtlijnig strijdredenaar Johan Vanslambrouck, verwijzend naar de Brugse Metten, treurt er niet om dat bij de verkiezingen is gebleken dat er geen draagvlak meer is voor traditioneel wachten, wikken en wegen, en dat de Vlaamse kiezer duidelijke standpunten en een krachtdadig beleid verwacht in plaats van communautaire stilstand, bochtenwerk en “het moedeloze midden dat reuk-, kleur- en smaakloos is”. En het neobelgische Vld-pleidooi voor ‘herfederalisering naar links en groen à la Verhofstadt’, werd op 26 mei ook afgestraft: van 20 naar 13 procent. En dan, oeioei, het megasucces van de Vlaams-nationale partijen, met soms uitschieters boven 60 procent! Met andere woorden: méér Vlaanderen! Zelfs die ‘goede Belg’ pater Leman, ooit nog door Voorpost tegen het Vlaams gepeupel beschermd (!), werd door gewezen Voorpost-leider Vanslambrouck niet ontzien. Om zijn begrip voor Molenbeek-zonder-Sint-Jans, werd hij zowaar zelfs als ayatollah verketterd. Nu de Vlaming wakker is, zoals bewezen bij de verkiezingen, besloot de strijdredenaar, is het zoals in 1302 tijd voor een bijna onmogelijke gebeurtenis: de geboorte van een Vlaamse staat, geworteld in de Nederlanden en in een Europees Europa!

HECTOR VAN OEVELEN

THE GOLDEN RIVER Zo werd de Leie ooit genoemd omwille van de vlasindustrie. Vooral de natuurlijke organismen in het water bevorderden het roten van de stengels. Door de komst van goedkope kunststoffen verminderde de vraag naar linnen, stierf deze nijverheid bijna helemaal uit en moesten velen naar iets anders overschakelen. Gelukkig waren de slachtoffers, meestal West-Vlamingen, vindingrijk genoeg om daarin te slagen. Wat lazen we in West-Vlaanderen Werkt, een uitgave van het kustprovinciebestuur? “De vlasteelt is bijna verdubbeld de voorbije tien jaar en er werd zelfs voor 25 miljoen euro geïnvesteerd, vooral in automatisering, nieuwe machines en precisietoepassingen voor de landbouw. Alles samen zijn er tegenwoordig ongeveer 550 mensen in de sector tewerkgesteld en blijven zes linnenweverijen actief. Spijtig dat men voor het spinnen naar Polen, India of China moet.”

Steeds hetzelfde zeer!

BLOEDRODE ONVERDRAAGZAAMHEID “In Brussel is het hoofdkwartier van Vlaams Belang afgelopen nacht beklad. De voorgevel en het portaal van het gebouw aan het Madouplein lijken besmeurd te zijn met rode verf.” Zo stond het in de meeste kranten. Een veroordeling van deze uiting van onverdraagzaamheid kon er natuurlijk niet af. Stel u voor dat het een moskee was geweest… Of het kantoor van een links clubje… Dan zou het fascisme zeker weer de kop opsteken, vooral omdat het komkommertijd is. Op de foto ziet men dat heel de voorgevel minstens tot op de eerste verdieping is volgespoten met een rode vloeistof.

Inderdaad, het Vlaams Belang heeft daar zijn hoofdkwartier en zijn kantoren. Maar op andere verdiepingen van hetzelfde gebouw zijn ook de kantoren van gewone bedrijven, enkele zelfs

Franstalige. Die deelden dus evengoed in de vuiligheid. Natuurlijk was het Vlaams Belang het doelwit van dit vandalisme, maar men had ook even op de ‘collateral damage’ voor de andere kantoren in dat gebouw kunnen wijzen. Maar zo subtiel zijn journalisten natuurlijk nooit.

ZESPARTIJENOVERLEG Brussel kan niet eens de schijn ophouden dat er nog zoiets bestaat als een rechtsstaat. Bij rellen laat de politie plunderaars gewoon hun gang gaan. Zelfs iets heel eenvoudigs als het opruimen van sluikafval lukt niet. In sommige wijken ligt het afval in heuvels opgestapeld.

Hoe multicultureler de wijk, hoe hoger de heuvels. Maar uit de onlangs uitgelekte voorlopige versie van het Brussels regeerakkoord tussen PS, sp.a, Ecolo, Groen, Open Vld en Défi - ja, slechts zes partijen! - blijkt dat het gewest wel waanzinnige plannen heeft om op zijn eentje het klimaat te redden. Tegen 2050 zou Brussel zelfs helemaal CO2 -vrij moeten zijn. Terwijl men niet eens voor afvalvrije straten kan zorgen…

Dat is allemaal even utopisch als een plan om tegen 2050 een Brusselaar op de maan te laten landen. Tegen 2021 zal heel Brussel een zone 30 zijn, behalve dan de Kleine Ring. Het plan om dieselauto’s tegen 2030 te verbannen, gaat doorgevoerd worden. Er zal met andere gewesten onderhandeld worden over een kilometerheffing. Ah, anderen geld afpersen! Dat zal wel lukken. Daar zijn ze goed in. En omdat de franskiljons die in Brussel de plak zwaaien nu eenmaal niet met geld kunnen omgaan, zullen er aan de EU uitzonderingen worden aangevraagd om de normale normen voor deficitaire budgetten te mogen overschrijden. Men zal dat gedaan proberen te krijgen door met de toverwoorden ‘ecologische transitie’ te zwaaien. De Vlamingen zullen dat tenslotte wel bijbetalen…

Al stond dat niet in de uitgelekte tekst. Zoiets wordt gezegd, niet opgeschreven…

BRUSSEL

Kris en Philippe Bekijkt men de jaarlijkse 11 juliviering in het Brussels stadhuis zonder context, dan ziet men een plechtige zitting met zinvolle toespraken.

Gaat men breder, dan zien we vooral een toonbeeld van politieke schizofrenie en drama.

Het is met Brusselse burgemeesters een beetje als met die spreekwoordelijke vos die de passie preekt. We kennen de waarschuwing voor de boer: oppassen met uw ganzen. Yvan Mayeur, de vorige ‘burgervader’ (sic) had het voordeel van de duidelijkheid. Hij was een graaier, menselijk gesproken een kille engerd, anti-Vlaams en wat dat betreft deed hij niet veel moeite om het te verbergen.

Dat die griezel het vertikte aanwezig te zijn op de jaarlijkse 11 juliviering, die nota bene in zijn stadhuis plaatsvond, was een niet mis te verstaan signaal. En valt ergens die gemeende afwezigheid niet te verkiezen boven een huichelachtige aanwezigheid? Zijn voorganger Freddy Thielemans was een heel ander type.

Janus Close Goedlachs, bon vivant en perfect Nederlandskundig als personificatie van de verbeulemansing van de hoofdstad. Maar afkomst noch een ezelsvel als regent Nederlands zorgden ervoor dat hij afweek van een bepaalde francofone agenda. Et nunc?

Waar moeten we de huidige sjerpdrager Philippe Close plaatsen? Hij is alvast geen geboren Brusselaar. Hij komt niet uit een rood nest, maar wie de echelons van de PS beklimt om deze begeerde post te bemachtigen, is beslist geen uitzondering die de regel bevestigt, ook al zou zijn optreden op 11 juli het tegendeel doen vermoeden.

Isoleer zijn toespraak in het stadhuis (hij gaat voor de tweede keer wél in op de uitnodiging) en je zou haast denken dat het plaatje helemaal klopt. Je krijgt een verhaal van brugfunctie, inzetten op tweetaligheid, en hij vraagt zelfs de steun van Vlaanderen hierbij door leerkrachten Nederlands ter beschikking te stellen.

De auteur van dit aangepaste discours (“Vlamingen moeten zich thuis voelen in hun hoofdstad”), dat hij met een vleugje humor brengt, is echter ook de man die slechts enkele dagen eerder bij ‘le grand départ’ van de Ronde een verbod op Vlaamse leeuwenvlaggen op Brussels grondgebied uitvaardigde. Philippe Close is ook degene die nogmaals herhaalt, in De Tijd van vorig weekend, dat het splitsen van de sociale ze-

kerheid onbespreekbaar is. Als dat gebeurt “heeft België immers geen belang meer”.

Tot daar de pleitbezorger van de brugfunctie. Een verantwoordelijk bestuurder zou zich misschien kunnen afvragen hoe die scheeftrekkingen weg te werken, maar laten we niet afglijden.

Toespraak Het verhaal van Close was slechts een voetnoot die elfde juli. De jaarlijkse viering stond immers volledig in het teken van Kris Van Dijck, toen nog parlementsvoorzitter.

Het overgoten aanhangwagenincident was al dagenlang topnieuws. Van Dijck ging door het stof, maar behield het vertrouwen van zijn partij. Wellicht speelde ook een zeker pragmatisme, want kort voor het evenement in het stadhuis ontslag nemen, zou betekenen dat zijn tijdelijke opvolger – Filip Dewinter dus - mocht speechen voor de nationale en internationale hoogwaardigheidsbekleders. Nu goed, even zag het ernaar uit dat de bladzijde omgeslagen was.

Hij kwam er kort op terug in zijn rede, en dat was het dan. Althans, zo dacht men.

Hét nieuws werd tijdens zijn toespraak verspreid, waarna het zowat elk gespreksonderwerp ging domineren. Maar zijn toespraak dan? Een mens zou het haast vergeten dat die er was. Degelijk en evenwichtig.

Erg geschikt ook voor net dat soort van gebeurtenis, en helemaal anders dan de soms gênante onzin die voorganger Peumans de voorbije jaren wauwelde. Er zat een gezonde mix van diplomatie, politiek en histori-

sche verwijzingen in. Maar kansloos tegenover de sensatie van escortschandalen.

Willem van Oranje Om die toespraak toch enigszins tot haar recht te laten komen, wat sprokkels.

Het thema was ‘verantwoordelijkheid’. Dat was gezien de gebeurtenissen van de dagen die eraan vooraf gingen misschien wat gewaagd, maar hij kaderde het goed.

Mensenrechten zijn cruciaal, maar op heel wat plaatsen geen vanzelfsprekendheid.

En daar zit ook een historische dimensie aan, waarna hij uitdrukkelijk naar Willem van Oranje verwees, die in Brussel in 1564 openlijk pleitte voor godsdienstvrijheid.

Maar waar we dat vandaag de dag in Europa als een evidentie zien, moet men ook erkennen dat de situatie met de Catalaanse gevangenen onaanvaardbaar is (spontaan applaus).

Ook het Belgische verhaal kwam aan bod, zonder er een overdreven communautaire draai aan te geven. Vlaanderen is solidair, moet dat ook zijn, maar mag in ruil respect en loyauteit vragen. Welvaart en welzijn gaan hand in hand, waarna Van Dijck uitdrukkelijk de mensen die actief zijn in de zorg en het onderwijs dankte. En dan denk je dat de bladzijde nu wel omgeslagen zal zijn. De aanhangwagen wordt wel hersteld, hij kan aanblijven en misschien zelfs voor enkele jaren. Maar tijdens het noteren, hadden we mail en Twitter even links laten liggen…

KNIN.

Onze naaste buren

18 juli 2019

Nederlanders op vakantie Vlamingen vertellen graag clichés over Nederlanders op vakantie. Helemaal fout zijn die niet.

“Frag nicht warum ich gehe” Mijn eerste herinnering dateert uit het begin van de jaren vijftig. Ik zit met mijn vader op een terrasje in een middelgrote Vlaamse stad. Twee fietsende jongelui komen voorbij en eentje heeft een lekke band. Ze vragen aan de cafébaas een emmer water om het gaatje in de band te vinden, en als de emmer arriveert, plonzen ze er hun handen in om te drinken. “Ollanders!” zegt mijn vader, terwijl de cafébaas boos de emmer terugneemt. Fast forward naar juli 1969 en “Camping Internazionale” in Pacengo aan het Gardameer. Tegenover ons kamperen echte Hollanders. Ze krijgen bezoek van juist aangekomen vrienden en stappen naar de Duitsers naast ons.

Gelieve onmiddellijk hun keurig naast de tent geparkeerde auto’s (zoals wij ze allemaal parkeren) een paar honderd meter verder te zetten, want de vrienden willen hier staan.

Wiedergutmachung? De Duitsers weigeren en de Hollanders trekken naar de campingdirectie. Die komt ter plaatse en zet de Hollanders op hun plaats. De vrienden moeten elders. Ik kan het niet laten en zing luid een aangepaste vooroorlogse hit van Richard Tauber: “Frag nicht warum ich gehe. Frag nicht warum. Die Holländer wollen hier stehen! Frag nicht warum!”

De Duitsers stikken van het lachen en verwennen me de rest van de vakantie.

De camping heeft een klein maar goed voorzien supermarktje, maar ik zie er haast nooit de vele Nederlanders. En inderdaad, bij etenstijd halen de Nederlanders alles uit hun auto’s en caravans. Ik bevestig dat het verhaal over de aardappelen die meegevoerd worden geen cliché is. Nog één herinnering. Een vette Vlaamse stem nodigt heel de camping op zondag 21 juli uit voor een groot drankfeest, want… Eddy Merckx heeft de Ronde gewonnen. Ik ga niet, want ik heb een afspraak in de Arena van Verona met het mooiste Ethiopische meisje: Aïda. Tijdens de pauze deelt men ons mee dat de Amerikanen op de maan geland zijn.

Naar Tsjernobyl Maar er komen andere tijden! Die massale invasielegers uit het Noorden op de E19 tijdens de vakanties zijn minder talrijk dan vroeger. De statistieken vertellen dat de helft van de Nederlanders die vroeger per auto reisden, nu het vliegtuig neemt. Omdat vakantieluchthaven Lelystad maar niet op gang komt (of mag komen), vliegt heel Nederland-boven-de-rivieren via Schiphol. Men dient vier uur op voorhand op de luchthaven te zijn. Nog altijd is de VOC-mentaliteit aanwezig.

Ik ben misschien fout, maar ik betwijfel of er in Vlaanderen vakantiereizen mogelijk zijn naar … Tsjernobyl, en naar …

Irak (ondanks het negatief advies van Buitenlandse Zaken).

Voor de toch nog altijd miljoenen Nederlanders die wel per heilige koe op vakantie trekken, publiceren de kranten nog altijd lijstjes met dure en goedkope landen. De goedkoop-

7

NEDERLAND ste bestemmingen zijn Turkije (-31 procent met dank aan de muntontwaarding), Polen en Noord-Macedonië (-40 procent).

De duurste bestemming is Zwitserland (+ 62 procent). Vlaanderen met +13 procent is ook niet de goedkoopste.

Pindakaas Nemen de Nederlanders nog altijd aardappelen met zich mee? Daar bestaat gelukkig een antwoord op, dankzij het Centraal Bureau voor Statistiek. Neen is duidelijk het antwoord, want rijst en pasta zijn ook lekker, wegen minder zwaar en nemen minder plaats in. Het CBS deelt mee dat Nederlanders culinair wel al eens een voetje durven scheef zetten, maar exotische lekkernijen in de vakantieplaats als escargots, schapenkaas, rundtong en ganzenlever zijn totaal niet aan hen besteed.

In tegenstelling tot hun voorgangers eten de Nederlanders soms verscheidene keren per week in een plaatselijk restaurantje. Vooral de eetgelegenheden in Spanje zijn populair, want een kwart goedkoper dan in het eigen Nederland.

Wat nemen de Nederlanders dan wel mee in hun auto’s en sleurhutten? Zonder uitzondering koffie en thee. Maar in hun koelboxen is ook ruim plaats voor elders te dure of minder kwalitatieve producten als kaas, drop, mayonaise, kipfilet, rundrookfilet, hagelslag en - o gruwel - pindakaas. Moest het oude prinsenvolk der Nederlanden weer één worden, dan zal toch altijd die pindakaasgrens blijven bestaan.

WILLEM DE PRATER

Multicultureel zwemmen Alsof een etterbuil openbarst. De onthullingen over de toestanden in het zwembad Rozebroeken schokten Gent. Deze week getuigde een medewerker anoniem over een waslijst aan incidenten en de pogingen van het management om de problemen stil te houden. Op slachtoffers wordt ingepraat om geen klacht in te dienen. Redders die de politie bellen, worden door het bedrijf op het matje geroepen.

Het verhaal van de klokkenluider volgt op de moedige getuigenis van een vrouw, die kort daarvoor in de krant vertelde hoe ze in het zwembad verkracht werd. Dat lokte een stroom van reacties uit van andere slachtoffers van ongevallen, betastingen, exhibitionisme, bedreigingen, enzovoort. Allemaal mensen voor wie een bezoek aan het mooiste zwembad van Gent uitdraaide op een nachtmerrie. Na de Blaarmeersen nu ook de Rozenbroeken… Waar kunnen de stroppen nog onbezorgd zwemmen?

Geef ons een actieplan Burgemeester en schepenen moesten in zeven haasten een stoere reactie bedenken. Een actieplan! Voor de Blaarmeersen maakten ze er zelf een, maar deze keer eisten ze stante pede eentje van het zwembad.

Daarmee leggen ze de verantwoordelijkheid helemaal bij het zwembad. Nochtans is er een nauwe samenwerking tussen het stadsbestuur en de uitbater. Het complex werd met financiële steun van Stad Gent gebouwd.

Een deel ervan is eigendom van

de stad. In een reactie laat de directie weten dat ze al overleg had met het stadsbestuur omwille van de situatie. Ze vroeg toelating om personen die al in andere zwembaden worden geweerd, ook te mogen weigeren. Dat mocht niet! Crapuul dat op andere plaatsen niet binnen mag, moeten ze in Gent wel binnenlaten. Van wie mocht dat dan niet? Van onze liberale burgemeester? Onze liberale schepen van Sport?

Een dag nadat het verhaal van de klokkenluider in de krant stond, mocht het plotseling wel.

Onze burgemeester beloofde een besluit te tekenen “dat het zwembad de bevoegdheid geeft om verplichte identiteitscontroles uit te voeren bij de bezoekers aan de toegang”. Ze mogen zelfs “zwarte lijsten bijhouden van probleemklanten”, op voorwaarde dat ze dat melden aan de privacycommissie.

Wie een kaartje koopt, zal een identiteitskaart moeten tonen.

Een bocht van honderdtachtig graden, omdat het deksel van de doofpot is gevlogen.

Leefloners bijna gratis Rozenbroeken is relatief goedkoop. Voor net geen 11 euro heb je een kaartje voor een subtropisch zwembad met wildwaterbad, glijbanen, wellness en alles erop en eraan. Zoals alles wat door de Stad Gent gesteund wordt, doet het zwembad mee met het Gentse Uitpas-systeem.

Mensen met een laag inkomen krijgen een Uitpas met kansentarief en betalen maar één vijfde van de prijs. Er is dus een hele groep die binnenkomt voor een kleine twee euro. Gent heeft veel moeite gedaan om deze Uitpassen te verspreiden, onder meer aan al wie een leefloon krijgt.

Wie zijn de groepen mannen die er (volgens ooggetuigen) rondhangen?

Is het zo ver gezocht om een verband te leggen tussen de hoge instroom bij het Gentse OCMW van mensen uit heel de wereld, het gulle systeem van kortingspassen en volk dat tijd heeft om rond te hangen in het zwembad en daar de boel te verzieken? Hoelang zal het duren voordat iemand die op de

zwarte lijst is beland en geweigerd wordt aan de deur de racismekaart zal trekken?

Steekvlampolitiek Na de vechtpartij aan de Blaarmeersen, de kinderbendes die mensen beroven in parken … nu ook overlast in de zwembaden.

Allemaal problemen die al aan de gang waren, en bekend waren bij politie en bestuur, maar niet afdoende aangepakt werden. Telkens reageren ze op het stadhuis alsof ze totaal verrast zijn. Dan volgt een aanval van dadendrang, steekvlampolitiek

Waarschijnlijke regenboog Tussen MR en Ecolo botert het niet, maar na alle eerdere pogingen met de PS ziet het ernaar uit dat ze op mekaar aangewezen zijn. Inmiddels kregen de groene onderhandelaars het mandaat om de gesprekken aan te knopen, zij het dat de reserves intern erg groot zijn.

Alle pogingen van de MR om alsnog bij de Brusselse regeringsbesprekingen betrokken te worden, lijken op een sisser uit te draaien. Er was eigen druk. Druk ook van de liberale collega’s uit Vlaanderen, maar zo te zien zonder succes.

Wat hierbij opvalt is dat de houding die PS en Ecolo aannemen sterk verschillen. Waar de socialisten de deur nog op een kier lieten staan, werden ze door Ecolo op een formeel ‘njet’ getrakteerd. Wellicht keek de PS naar het bredere plaatje, niet in het minst de scenario’s die zich op federaal vlak kunnen afspelen. Ongetwijfeld spelen bij de Franstalige groenen ideologische motieven die het moeilijk maken samen te besturen met de ‘neo-liberalen’ (sic) van de MR. Maar ook het cijfermatige is van belang.

Cocquelicot Eigenlijk zijn er voor de Waalse regering niet veel opties overgebleven. PS en Ecolo gingen vrij snel gesprekken aan rond de idee van een zogenaamde klaproosregering, de ‘cocquelicot’. Dit zou een rood-groen

minderheidskabinet worden, weliswaar ondersteund door de PTB (en cdH?). Vrij snel bleek dit een dood spoor te zijn. PTB en cdH gaan voor de oppositie, waardoor nog maar twee mogelijkheden overblijven om aan Waalse zijde tot een (numerieke) meerderheid te komen. PS en Ecolo, aangevuld met de MR. Of MR-PS. En precies dit laatste is voor de groenen een horrorscenario.

Als liberalen en socialisten mekaar zouden vinden, dan worden zij immers numeriek overbodig. Op zich is dat weinig waarschijnlijk, met een PS die zich aan Ecolo heeft vastgeklikt, maar in de politiek kan men niets uitsluiten. Nu goed, op dit moment is de tripartite nog steeds het meest plausibele scenario.

Vld-scenario Over regeringsdeelname moet gestemd worden, maar blijkbaar is er ook een mandaat nodig om gesprekken aan te knopen. Drie uur lang vergaderde het Conseil de Fédératon d’Ecolo (de naam alleen al…) over de vraag of gesprekken met de MR zouden wor-

om de boel te sussen. Wat bij het volgende incident? Opnieuw een groot “horizontaal en verticaal overleg”? Opnieuw een actieplan met maatregelen die er al lang hadden moeten zijn?

Gent heeft een stadsbestuur nodig dat echt bestuurt. Eentje dat nadenkt over de reden voor de opflakkering van problemen deze zomer. Men plukt nu de zure vruchten van het beleid van “iedereen is welkom in Gent en we proberen u te helpen.” Zou Mathias de moed hebben om daar iets aan te veranderen?

MATHILDIS

WALLONIE den aangegaan. Een ruime meerderheid van 40 stemde voor, 6 tegen en 9 aanwezigen onthielden zich. Het is een resultaat dat de indruk van een ruime eensgezindheid doet vermoeden, maar toch blijkt de (interne) realiteit complexer te zijn. Tijdens de gesprekken werd meer dan eens zichtbaar dat de aloude tegenstelling tussen de ideologen en de realisten nog steeds als een rode draad door de partij loopt. Opvallend ook is dat het vooral de jongeren zijn die absoluut enkele oppositiejaren willen vermijden.

Inhoudelijk wordt vooral gevreesd voor de aandacht dat het milieu in de gesprekken en a fortiori beleidsprogramma zal innemen. De MR heeft alvast laten verstaan serieuze gesprekken te willen voeren voor een soort Vld-scenario, waarbij tot de Vlaamse regering werd toegetreden op basis van een regeerprogramma dat ze niet zelf onderhandelden en waar ze slechts enkele punten en komma’s deden wijzigen.

De campagne werd ook door enkele stevige persoonlijke aanvallen gekenmerkt, wat ook een verklaring is voor die harde opstelling van Ecolo in Brussel.

Weg met de cocquelicot, op naar de regenboog in Wallonië. Wordt vervolgd…

PMM.

8

Actueel

18 juli 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Buitenlands spervuur

Turks-Russische

rakettenkwestie

Of en hoe de Russische S-400-raketten die Turkije kocht ooit gebruikt zullen worden, is eigenlijk van ondergeschikt belang. Feit is dat de verkoop überhaupt plaatsvond, dat Rusland erin slaagde wapentuig aan een NAVO-lidstaat te verpatsen. Het bevestigt (nogmaals) de manier waarop Turkije zich de voorbije jaren internationaal is gaan positioneren. “Een bladzijde is omgeslagen”, klinkt het in diplomatieke kringen. “Voortaan zal het land benaderd worden als enig ander land, niet meer als een evidente bondgenoot.”

Twee jaar nadat Turkije en Rusland een overeenkomst bereikten over de aanschaf van S-400-raketten, is de eerste levering een feit.

Dat dit net nu gebeurt, is misschien toevallig, maar de timing is op zijn minst niet zonder symboliek.

Exact twee dagen nadat de nieuwe Amerikaanse ambassadeur zijn opwachting maakte. En op enkele dagen na precies drie jaar na de mislukte en vooral dubieuze coup tegen het regime van Erdogan.

F-35’s Dat er meer dan één haar in de boter zit tussen de VS en Turkije is al een tijd duidelijk. Misschien wordt de komst van ambassadeur David Satterfield een interessante barometer. In diplomatieke kringen kijkt men benieuwd uit naar wie hem zal ontvangen wanneer hij zijn geloofsbrieven zal voorleggen. Wordt dat Erdogan, dan is dit een indicatie dat de crisis wellicht minder groot is dan men denkt.

Maar als het iemand van een lager echelon wordt, wel, dan durft men ervan uitgaan dat perceptie en realiteit vrijwel samenvallen.

Sancties zijn onvermijdelijk, want een NAVO-lid dat zomaar even het modernste Russische luchtafweergeschut aankoopt, is meer dan een brug te ver. Bovendien is Turkije ook nog eens partner bij het Amerikaanse F-35-project, wat beduidend verder gaat dan louter koper te zijn zoals België. Meer dan honderd toestellen zijn besteld en op dit moment bevinden zich Turkse piloten voor een opleiding in de VS. Maar dan kopen de Turken dus raketten die net tot doel hebben F-35’s neer te halen. Dat ze uit dit

project gezet zullen worden, lijkt de meeste deskundigen onvermijdelijk, maar welke andere sancties zullen nog volgen? De wettelijke basis is alvast voorhanden. Een specifieke wet uit 2017 viseert precies landen die Russisch militair materieel kopen. Maar of president Trump er gebruik van zal maken, is maar de vraag. Ook rond dit punt lijkt spanning te bestaan met enkele haviken uit zijn entourage.

Gelaten houding Er zijn indicaties dat men het sanctiepedaal niet te hard wil indrukken. Om te beginnen wist Washington dat dit moment eraan stond te komen en toch bleven al te hevige verklaringen uit. Het feit dat Satterfield zoals gepland als ambassadeur naar Ankara ging, is een ander teken. Ook erg belangrijk voor Amerika: hevige tweets van de bewoner van het Witte Huis waren in de verste verte niet te bespeuren. Sommige analisten zien nog een aanwijzing: de politieke moeilijkheden van sultan Erdogan.

De koers die Turkije de voorbije jaren heeft gevolgd, was vooral zijn werk. Stilaan zag het ernaar uit dat zijn positie onaantastbaar was geworden, maar toen slaagde Ekrem Imamoglu erin de burgemeesterssjerp van Istanboel te veroveren, dé stad waar het allemaal begon voor Erdogan. Dat dit meer dan een ‘accident de parcours’ was, bleek toen de verkiezing overgedaan werd en de winstmarge van Imamoglu zelfs groter werd. Schermen met sancties zou nu nefaste gevolgen kunnen hebben en Erdogan in een martelaarsrol kunnen duwen.

Koerdische kwestie Paradoxaal genoeg zijn het de onoverzichtelijke toestanden in Syrië die Turkije en Rusland dichter in mekaars buurt hebben gebracht.

Aanvankelijk stonden hun agenda’s diametraal tegenover elkaar.

Op een erg virulente manier drong Erodgan aan op een regimewissel.

Het regime van Assad was echter net de kaart die Poetin speelde om de Russische voetafdruk in de regio te vergroten.

Voor Erdogan speelde echter nog een element: de Koerdische kwestie. Dat de ‘Bergturken’ zich mede door de chaos wisten te organiseren, was hem een doorn in het oog. Er ontwikkelde zich iets wat op een staat leek aan de Turkse zuidgrens, wat als een pure nachtmerrie ervaren werd. Turkse troepen trokken de grens over. Poetin toonde daar begrip voor en liet begaan. Dat Assad aan de macht zal blijven, was inmiddels voor vriend en vijand duidelijk geworden. Maar rond de positie van de Koerden realiseerde zich een toenadering.

Diplomatieke overwinning Welke rol de S-400-raketten in de Turkse defensie zullen krijgen, is niet duidelijk. Er zijn NAVO-systemen waarmee deze niet compatibel zijn, maar de technische kant is eigenlijk bijzaak. Zeker voor Moskou, dat bijzonder blij is eigen wapentuig aan een NAVO-lid verkocht te hebben. Voor Erdogan is de aankoop een statement. Hij wil immers het beeld ophangen van een groots en autonoom Turkije.

Ongebonden, en vrij om te kopen waar het maar wil. Voor beide partijen is de perceptie van de aankoop belangrijker dan de deal zelf.

Ondertussen lijkt in Washington de realiteit, die zich al jaren aan het vormen was, door te dringen. “We moeten er ons bewust van zijn dat Turkije voortaan als een ‘normaal’ land bekeken en benaderd moet worden”, klinkt het in de diplomatieke coulissen. “Dat betekent dat we moeten aanvaarden dat naast punten van overeenstemming er ook elementen van onenigheid bestaan.” Gedurende vele jaren beschouwde men dat land als een westerse voorpost, als een soort premium bondgenoot. Dat beeld is inmiddels bijgestuurd.

MICHAËL VANDAMME

Gevaarlijk individu In mei van dit jaar werd Robert Spencer van Jihad Watch van Facebook en Instagram verbannen met als voorwendsel dat hij ‘een gevaarlijk individu’ is. Die omschrijving slaat dus niet op terroristen, seriemoordenaars of pedofielen, wel op islamcritici.

Net als in totalitaire staten is ook in het rijk van de internetgiganten iedere dissidente opinie ‘gevaarlijk’. Dat is op zich al een gevaarlijke evolutie, maar het is nog erger geworden. Tot nu toe was het volgens de richtlijnen van Facebook, de beruchte ‘Community Standards’, verboden bedreigingen te posten die zouden kunnen leiden tot iemands dood of tot andere vormen van ernstig geweld.

Dat is vatbaar voor allerlei interpretaties, maar het is wel logisch, en het ligt in het verlengde van de wetgeving in de meeste Europese landen.

Het bedreigen van mensen per brief, via de telefoon of met andere middelen is overal strafbaar, en zeker als het om doodsbedreigingen gaat. Maar nu heeft Facebook een uitzonderingsclausule aan dat verbod toegevoegd.

Iemand bedreigen met geweld is verboden… “tenzij het gaat om mensen of groepen die onder ons beleid vallen inzake Gevaarlijke Individuen of Organisaties”.

Daarmee is de cirkel rond. Daarmee krijgen linkse extremisten en fanatieke moslims op Facebook de vrije hand om islamcritici te bedreigen en te intimideren.

Twitter als terreurplatform Facebook en Instagram zijn niet de enige platforms in die schimmige elektronische wereld die partij kiezen vóór islamitische terreurgroepen en tégen islamcritici. Ook Twitter maakt zich daaraan schuldig. Veel van Robert Spencers islamkritische tweets worden gecensureerd.

Daarnaast is hij ook het slachtoffer van wat hij ‘shadowbanning’ noemt. Wie tweets op basis van een trefwoord zoekt, zal honderden berichtjes te zien krijgen, maar nooit die van Spencer. Zijn berichten worden nog niet altijd en overal gecensureerd, maar ze worden wel bijna onvindbaar. Intussen weigert Twitter de verspreiding van Hamas-propaganda te blokkeren. Raketten afschieten op burgerdoelen is volgens Twitter geen terreur, maar kritiek leveren op de jihad wel. Gelukkig durven ze president Trump nog niet van Twitter gooien…

Conflict ontmijnd Nog maar een week geleden zag het ernaar uit dat AfD verscheurd zou worden door een intern conflict rond de rechts-nationalistische koepelorganisatie “Flügel” van Björn Höcke, die vooral sterk staat in de oostelijke deelstaten Brandenburg, Saksen en Thüringen. Daar is Höcke zeer populair bij de AfD-kiezers. Zijn tegenstanders binnen en buiten de partij beweren zelfs dat er een ware personencultus rond hem is ontstaan. In de westelijke deelstaten is Höcke niet zo populair, maar zijn aanhang wordt wel geleidelijk groter. Dat leidde tot een bitter intern conflict, waarbij het niet altijd duidelijk was welke motieven daarin meespeelden: afgunst en rivaliteit - nooit ver weg in de interne keuken van een politieke partij - oprechte bezorgdheid over Höckes standpunten die voor velen te radicaal zijn, en de vrees dat Höcke en zijn “Flügel” door de regering als voorwendsel zullen gebruikt

worden om heel AfD buiten de wet te stellen of als ‘Verfassungsfeindlich’ te bestempelen. De Verfassungsschutz beschouwt de “Flügel” - maar niet de AfD zelf - nu al als een ‘Verdachtsfall’.

Dat is nog lang geen verbod of een veroordeling als ‘Verfassungsfeindliche’ organisatie, maar het kan wel de eerste stap in die richting zijn. Het zijn problemen waar álle rechtse oppositiepartijen in Europa ooit mee geconfronteerd werden. Het conflict was zo scherp dat honderd kaderleden en verkozenen van AfD zich op een congres openlijk tegen Höcke uitspraken, en ze eisten dat de partij afstand van hem zou nemen.

De media speculeerden al op een scheuring, maar het conflict werd op een beschaafde en democratische manier opgelost: Höcke mag zich kandidaat stellen voor het nationale partijbestuur van AfD. Daarmee is het conflict voorlopig ontmijnd, maar nog niet helemaal opgelost.

De kernvraag is niet of Höcke al dan niet verkozen zal worden in het partijbestuur. De vraag is of de verliezers het resultaat zullen aanvaarden. Indien niet, dan laait de broederstrijd waarschijnlijk weer op…

Geen moslims, meer kinderen Het Hongaars, het Fins en het Estisch behoren tot de kleine, geïsoleerde groep van Fins-Oegrische talen. Men moet zich daar niet te veel bij voorstellen: Finnen en Esten zullen elkaar wel begrijpen, maar het Hongaars klinkt voor hen bijna even vreemd als voor ons. Dat belette premier Orbán niet bij de Estische minister voor Binnenlandse Zaken aan te kloppen in een poging de Baltische landen te betrekken bij zijn alliantie voor de bescherming van de christelijke cultuur in Europa tegen de islamitische invallers.

Dat zijn Orbáns termen, en ze vatten de situatie beter samen dan alle leugenachtige eufemismen over ‘vluchtelingen’ en ‘humanitaire reddingsacties’.

Als de drie Baltische staatjes Estland, Letland en Litouwen zich aansluiten bij de Visegrádlanden in de strijd tegen de EU-plannen voor verdere immigratie, dan staan ze natuurlijk veel sterker.

Overigens, Orbán is niet blind voor de andere kant van het probleem, dat niets met de islam of de EU te maken heeft: het veel te lage geboortecijfer in de meeste landen van het vroegere Oostblok. Hij zat met zijn gesprekspartners in Estland op dezelfde golflengte over een gezinsbeleid dat zou moeten leiden tot een stijging van het geboortecijfer. Dat is zowel in Hongarije als in de Baltische landen rampzalig laag.

Een woordvoerder van de Hongaarse regering drukte het enkele weken geleden heel aangrijpend uit: “Het gaat ons niet om aantallen [inwoners], maar om Hongaarse kinderen. We proberen niet een economisch systeem draaiende te houden. We proberen Hongarije te redden, de Hongaarse natie en de Hongaarse geschiedenis. We willen dat onze families nog generaties lang blijven bestaan.” Dat is natuurlijk het enige antwoord op de eurocraten die beweren dat immigratie nodig is om de economie overeind te houden en onze pensioenen te betalen. Dat is gewoon niet waar. En zelfs als het waar was, zou de prijs daarvoor veel te hoog zijn. Die prijs is dan het verlies van onze cultuur, onze beschaving en onze vrijheid, en tenslotte ook de ondergang van alle Europese volkeren.

Het nabije buitenland

18 juli 2019

EEN HAAN, MAURICE GENAAMD Als gevolg van een uit de hand gelopen burenruzie rond zijn gekraai, werd Maurice al snel de bekendste haan van Frankrijk. Ook buiten de grenzen trok hij de aandacht. Niet zozeer omwille van die mopperende buren, wel omdat het geschil aanleiding gaf tot een heel andere discussie, die het DNA van Frankrijk raakt.

De kiemen van de moeilijkheden werden in 2015 gezaaid.

Corinne Fesseau die al decennia op het eiland Oléron in Nieuw-Aquitanië woont, heeft net een kuikentje cadeau gekregen. Het dier wordt Mauricette genoemd, allemaal in de veronderstelling dat het zal uitgroeien tot een stevige kip. Na enige tijd wordt duidelijk dat de naamkeuze bijgestuurd moet worden, het beest blijkt immers een haan te zijn. Mauricette werd Maurice, en vanaf 2017 begint die te doen wat elke rechtgeaarde haan doet: kraaien. Veel, luid en vaak vanaf ‘s morgens vroeg. Tot grote ergernis van de buren. Het zijn mensen die er een tweede verblijf hebben en niet opgezet zijn met dat gekraai. Saint-Pierre d’Oléron, het dorpje in kwestie, is zo’n toeristische plek die haar bevolking tijdens de zomermaanden fors ziet stijgen. Tijdens de winter zijn er niet meer dan 7.000 zielen. Maar in de zomer piekt dat tot 35.000.

Symbolisch debat De ontevreden buren kochten hun huis in 2007, tien jaar voor Maurice zijn gekraai begon. “Wij waren hier eerst”, is hun argument. Bovendien is de plek stedenbouwkundig niet ingekleurd als platteland, wat wil zeggen dat voor het luidruchtige beest geen plaats is. Bemiddelingen leidden nergens toe, en uiteindelijk trokken ze naar de rechtbank. Begin september

Si la France m’était contée

Dierentuin en politiek Het kan in het professionele leven soms raar lopen. In 1975 studeerde Kim Darroch af aan de universiteit van Durham met een diploma in de zoölogie op zak. Het interessegebied van Darroch verschoof van dieren naar mensen, al lijkt de politieke wereld vaak op een dierentuin. In 1980 startte hij zijn werkzaamheden bij de Britse diplomatieke diensten. Darroch verdiende zijn sporen op het Europese toneel. Hij bekleedde onder andere de post van permanente vertegenwoordiger bij de EU namens het Verenigd Koninkrijk.

Augustus 2015 viel de beslissing dat Kim Darroch aangesteld zou worden als nieuwbakken ambassadeur met standplaats Verenigde Staten. Hij zou er de diplomatieke belangen van het Verenigd Koninkrijk gaan behartigen. Reeds in november 2016 lekte een document uit waarin de Britse ambassadeur zijn kijk gaf op de relaties tussen de VS en Groot-Brittannië.

Darroch stelde in de gelekte brief, gericht aan Theresa May, dat de nieuwe president Donald Trump beïnvloedbaar zou

Frankrijk kan je pas president worden als je weet of de horens van de koe voor of achter diens oren staan, wordt wel eens gezegd. Handjes schudden en beesten aaien op een foire agricole is een obligaat nummer voor elke politicus die het een beetje serieus neemt. Niet toevallig pakte begin jaren tachtig de latere president François Mitterrand uit met verkiezingsfoto’s waar, op de achtergrond, een landelijk kerkje en dorpje te bewonderen waren. La force tranquille, luidde de slogan. Of Vivre autrement. Hij had er evengoed de afbeelding van een haan kunnen bijplaatsen.

Nationaal patrimonium

Force tranquille

Lang duurde het niet voor de steun voor Maurice op gang kwam. Een petitie met meer dan 100.000 handtekeningen zag het licht. Bruno Dionis, gepensioneerd landbouwer en burgemeester van Gajac in de Gironde, nam het in een open brief voor de haan op. De typische geluiden van het platteland moeten zelfs als nationaal patrimonium worden beschermd, vindt hij, hanengekraai incluis. Eigenlijk gaat deze kwestie over het bewaren van de authenticiteit van dergelijke plekken. En zo werd Maurice hét symbool bij uitstek van de plattelandsbevolking tegen die bobo’s uit Parijs en omstreken. Die lui kunnen zich een tweede verblijf veroorloven, kopen woningen op, maar omarmen het platteland niet zoals dat zou moeten. ‘La ruralité contre les bobo’s’, titelde een krant. We staan mijlenver van wat aanvankelijk alles had van, inderdaad, een ordinaire burenruzie.

Het Franse platteland heeft altijd al gemengde gevoelens opgeroepen. Enerzijds is het een vast onderdeel van Frankrijk, nog steeds een land met een belangrijke landbouwsector. In

Maar het landelijke Frankrijk dat zijn ook dorpen die leeglopen. Winkels die sluiten. Soms houdt een Britse of Nederlandse kolonie de dingen nog wat in leven, maar meestal ook niet.

Het zijn plekken waar de dienstverlening steeds verder afgebouwd wordt. Het is niet enkel in de banlieues dat de staat faalt.

Enkele jaren geleden stierven honderden bejaarden tijdens een enorme hittegolf. Op zich niets bijzonders, maar wat het land choqueerde, was dat velen dat in absolute eenzaamheid deden. Ze werden dagen, soms weken, later ontdekt. Zonder dat iemand naar hen omkeek. De Amerikaanse academicus Francis Fukuyama, bekend van zijn standaardwerk “The End of History”, inmiddels al een kwarteeuw geleden verschenen, kwam ooit tot de conclusie dat Frankrijk, ondanks de aanwezigheid van een sterk uitgebouwd overheidsapparaat, in essentie een individualistischere samenleving was dan de Amerikaanse. Afspraak begin september, voor een uitspraak over de toekomst van Maurice.

MB.

Right or wrong

kunnen zijn. Toeval bestaat niet. Een week later verkondigde Trump op sociale media dat de euroscepticus Nigel Farage een uitermate goede kandidaat zou zijn om als Britse ambassadeur in de VS te dienen.

Niet professioneel Het mag duidelijk zijn dat de relatie tussen Kim Darroch en Donald Trump al zo’n drie jaar verzuurd is. Vorige week kreeg de Britse ambassadeur de genadeslag toegediend. De doodsteek was wederom het op straat belanden van geheime documenten. “The Mail on Sunday” kwam op 7 juli voor de dag met schriftelijke communicatie die in 2017 en 2019 plaatsvond tussen Prime Minister Theresa May en haar ambassadeur. In die memo’s, afkomstig van Darroch, werd gesteld dat Donald Trump, zijn ambtenaren en zijn regering zich onprofessioneel en dysfunctioneel gedragen.

De reactie van Trump liet niet lang op zich wachten. De president liet weten niet langer samen te willen werken met Darroch. Daardoor werd de positie van de Britse ambassadeur plots erg lastig. Langer aanblijven zou immers zorgen voor een gigantische diplomatieke rel. Opvallend is dat wederom Nigel Farage zijn neus aan het venster steekt. Dit keer werden de rollen omgekeerd en trad Farage zijn vriend Trump bij op Twitter: “Darroch is totaal ongeschikt voor de job als ambassadeur.”

Aanvankelijk liet Theresa May - die aan haar laatste dagen als premier bezig is - haar ambassadeur niet vallen. Ze bevestigde dat Darroch nog steeds haar vertrouwen genoot.

Die publieke steunbetuiging kon uiteindelijk niet baten. Op 10 juli gooide Darroch dan toch de handdoek in de ring. In de wandelgangen van Westminster valt te horen dat Darroch de rugdekking ontbeerde van Boris Johnson, nog steeds de grote

‘HET GROTE STERVEN’ VAN DUITSLAND “Er verdwijnen altijd meer kleinhandelaars uit de Duitse voetgangerszones.” Dat was de openingszin van een artikel in Die Welt over de crisis in de Duitse binnensteden. Uit de rest van het artikel blijkt duidelijk hoe vernietigend de impact van de verkoop via internet is voor de handelaars in de stadskernen, in het bijzonder voor de kledinghandel.

Het begon met het verdwijnen van de kleinhandel, maar nu worden ook de grote ketens als C&A en H&M getroffen en dat is een ramp voor de binnensteden. Veertig procent van de handelsruimte wordt immers gebruikt voor de verkoop van kleding. Als die sector ineenstort, dan lijdt heel de stad daaronder.

De cijfers zijn alarmerend. Sinds 2009 is één kledingzaak op drie verdwenen en volgens de krant moet het ergste nog komen. Die Welt gebruikte daarbij de dramatische uitdrukking ‘het grote sterven’, waarmee in de Middeleeuwen de pestepidemie uit de veertiende eeuw werd aangeduid, waarbij tussen 1347 en1351 één derde van de Europese bevolking omkwam.

De uitdrukking ‘de Zwarte Dood’ dateert van veel later. Dat de verkoop via internet als een massavernietigingswapen wordt gebruikt tegen de klassieke winkels en winkelketens is vanzelfsprekend. Maar de inleiding deed vermoeden dat men ook de impact zou bespreken van het verbannen van de auto uit de binnenstad en het instellen van voetgangerszones. Daar werd echter zelfs niet zijdelings naar verwezen.

Voor iedereen die het wil zien, is het nochtans duidelijk dat het autovrij maken van de handelskernen in de binnensteden leidt tot een stadsvlucht van handelszaken, die naar buitengemeenten of kleinere steden verhuizen en daar nieuwe vestigingen openen, met grote gratis parkings… Als die trend zich verderzet, zullen de binnensteden hun centrumfunctie verliezen. Ze zullen verarmen en steeds meer te kampen krijgen met verkrotting en leegstand.

FRANKRIJK

wordt een uitspraak verwacht. Ondertussen is Maurice uitgegroeid tot de meest populaire haan van Frankrijk. Zelfs de New York Times had aandacht voor het beest.

Men zou dit sussend als een banale burenruzie kunnen omschrijven. Hinder uit nabuurschap. Net zoals wanneer de ervaren geluidsoverlast van een hond of een luidruchtige muziekminnende tiener afkomstig zou zijn. De buren beweren ook dat dit het geval is. Maar Maurice is wel een haan, hét symbool van Frankrijk. En tekenend voor la ruralité, het platteland waar iedereen zo trots op is.

TRUMP EN DE BRITSE AMBASSADEUR Kim Darroch, Brits ambassadeur in de Verenigde Staten, nam afgelopen week ontslag. Zijn positie was onhoudbaar geworden nadat gevoelige documenten gelekt werden naar de pers. Darroch liet in die memo’s zijn afkeer voor de Amerikaanse president blijken.

De Vlamingen, en Kris Van Dijck in het bijzonder, blijven zich afvragen hoe mailverkeer tussen N-VA-politicus Van Dijck en een prostituee in de openbaarheid kon komen. Een gelijkaardige vraag kan gesteld worden in het Verenigd Koninkrijk. Een ambassadeur is er namelijk slachtoffer van zijn eigen woorden geworden. De boulevardkranten smullen.

9

ENGELAND kanshebber om May op te volgen als eerste minister en leider van de Conservatieve Partij. Ook de andere kandidaat voor het voorzitterschap van de Conservatives, buitenlandminister Jeremy Hunt, viel Darroch af in de media. De steun van de ontslagnemende Theresa May woog op zich dus niet zwaar genoeg.

Bemoedigende woorden kwamen er dan weer wel van Jeremy Corbyn. De radicaal-linkse leider van Labour moet niet weten van kapitalistisch Amerika en hij verklaarde het zeer te betreuren dat Darroch dient op te stappen onder druk van de Verenigde Staten. Ook bij de diplomatieke dienst en de ambtenarij geniet Darroch nog steun. Zo verwijt een bron, werkzaam bij het departement Buitenlandse Zaken, Boris Johnson een laffe houding: “De volgende Prime Minister gooit zijn ambassadeur voor de wolven om het ego van een kind in het Witte Huis te voeden.”

Geheime dienst De politie en de Britse geheime dienst zijn een onderzoek gestart om te achterhalen waar het lek precies zit. Diplomatieke documenten die in de pers belanden, dat het is niet niks.

Een officiële verdachte is - op het ogenblik dat we dit artikel schrijven - nog niet aangehouden. Wel kon de veiligheidsdienst al uitsluiten dat er sprake zou zijn van computersabotage uitgevoerd door een buitenlandse mogendheid. Het lek bevindt zich dus binnenin de Britse ambtenarij en diplomatie.

Ondertussen stelt zich de vraag of “The Mail on Sunday” juridisch in de fout is gegaan door interne memo’s van de diplomatieke diensten te publiceren. Boris Johnson, een voormalig journalist, sprong alvast in de bres voor de vrijheid van pers en vindt dat de kranten geen blaam treft in deze zaak.

LVS

Bei uns in Deutschland

Demografische pest Maar ach, tenslotte is het ‘grote sterven’ van de kledingwinkels eigenlijk slechts een klein probleem vergeleken met het massale, onzichtbare ‘grote sterven’ van de Duitsers zelf. Hoe verschrikkelijk de pest in de veertiende eeuw ook was, in Europa is geen enkele staat eraan ten onder gegaan.

Nadat de epidemie was uitgewoed, herstelde de bevolking zich tamelijk snel. Handel, nijverheid, universiteiten, legers en rechtbanken bleven functioneren. Maar van de ‘demografische pest’ die Duitsland nu teistert, zal het land zich niet zo snel herstellen. En misschien nooit meer. ‘Veroudering’ en ‘vergrijzing’ zijn eufemismen. Het gaat om uitsterving.

Ik wil niet al te zwartgallig zijn: twintig jaar na de ineenstorting van de Amerikaanse geboortecijfers tijdens de verschrikkelijke Grote Depressie, die daar al even erg was als in Duitsland, volgde de Baby Boom, toen de Amerikaanse geboortecijfers zich spectaculair herstelden. Het kán dus…

Maar voor die ommekeer was wel een héél ingrijpende reeks omwentelingen nodig, onder andere het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Het Duitse geboortecijfer is niet kort na 1945 ineengestort, maar pas halfweg de jaren zestig, in een tijd van ongelooflijke economische welvaart. Het geboortecijfer in West-Duitsland schommelt al sinds 1975 min of meer stabiel rond de 1,4 kinderen per vrouw, terwijl 2,1 het minimum is om de bevolking in stand te houden. De DDR had toen nog een hoger geboortecijfer dan West-Duitsland - echt waar! - maar het was al aan het dalen.

In 1990 stonden beide Duitslanden ongeveer op hetzelfde dodelijke niveau van 1,4 kinderen per vrouw, maar na Die Wende en de hereniging, nochtans een periode van optimisme en hoop, stortte het cijfer in de oostelijke Länder volledig in, zelfs tot ver onder het westelijke niveau. Na een dieptepunt in 1994 begon het oostelijke cijfer langzaam te stijgen,

DUITSLAND en in 2010 staken de ‘Ossies’ inzake vruchtbaarheid de ‘Wessies’ zelfs voorbij. Maar in de beide Duitslanden sterft de oorspronkelijke bevolking nog steeds uit. Dat er nu nog meer dan 80 miljoen Duitsers zijn, geeft een vals gevoel van stabiliteit. Binnen maximaal honderd jaar zijn die allemaal dood.

Er is één onwrikbare historische constante in de demografie: niet de grootste groepen erven een land, maar de groepen met de hoogste geboorte- en immigratiecijfers. In Duitsland wordt die angstwekkende logica nog versterkt door een effect dat in de meeste statistieken niet zichtbaar is: de snellere opeenvolging van generaties. Duitse vrouwen krijgen hun eerste kind gemiddeld als ze bijna 30 zijn. In vele Afrikaanse landen en in Afghanistan bevallen vrouwen gemiddeld voor het eerst als ze 20 zijn of soms nog jonger. In Eritrea is dat gemiddeld 21, in Turkije 22. Dat betekent dus dat er in zestig jaar tijd twee ‘Duitse’ generaties voorbijgaan, maar drie of bijna drie Eritrese, Turkse, Afrikaanse of Afghaanse. Dat resulteert in een nog snellere groei dan alleen uit het aantal kinderen per vrouw blijkt.

Klein en gelukkig Als het geboortecijfer zich ooit weer op een normaal niveau stabiliseert, dan kan Duitsland best een gelukkig en welvarend land zijn met zestig of veertig miljoen inwoners in plaats van tachtig. Maar niet als het vacuüm wordt opgevuld door moslims en Afrikanen, met hun veel hogere geboortecijfers. Meer immigranten toelaten maakt de gevolgen van ‘het grote sterven’ niet kleiner, maar nog veel groter. Het opent de poort voor een chaotische balkanisering en op iets langere termijn voor een volledige islamisering. Duitsland zal dan onherkenbaar zijn veranderd. In het beste geval zal het op een reusachtig Libanon lijken. In het slechtste geval… Ach, vraag dat maar aan de Kopten in Egypte. Of aan de Armeniërs.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

18 juli 2019

MEDIALAND

FILM De ‘Belgische’ kust In DS online van zaterdagmiddag verscheen een artikel omtrent de benoeming van de nieuwe Vlaams Parlementsvoorzitter, die volgens DS zijn eerste toespraak afsloot met een kwinkslag: “Geniet van uw rust in het weekend en ik kan u daarvoor zeker de Belgische kust aanraden.” Echter, wie aanwezig was én de weergave in de nieuwsuitzendingen op tv zag, hoorde duidelijk dat Wilfried Vandaele (N-VA) niet de term ‘Belgische’ kust bezigde. Integendeel. Hij zei ‘Vlaamse’ kust. De luisterkwaliteiten van bepaalde journalisten zijn blijkbaar niet zo groot als hun politieke correctheid.

Dezelfde ‘kwaliteitskrant’ schreef dat Filip Dewinter de eerste voorzitter van Vlaams Belangsignatuur was, zodat zij enige tijd erna een verbeterde tekst moest plaatsen, want inderdaad, Wilfried Aers was in 1995 als oudste lid de allereerste voorzitter van de historische eerste vergadering van de Vlaamse Raad, met als benjamin onder anderen Bruno Tobback. De opzoekingskwaliteiten van bepaalde journalisten zijn blijkbaar niet zo groot als hun politieke correctheid.

Teen Spirit Acteur Max Minghella, bekend van zijn rollen in films als “The Social Network”(2010), “The Ides of March” (2011) en “About Alex” (2014), debuteert met “Teen Spirit” als jonge regisseur. “Teen Spirit” is het verhaal van 16-jarig meisje (Elle Fanning) dat niets liever wil dan zingen en op een dag besluit mee te doen aan een zangwedstrijd op tv. Een bekend verhaal, een bekend genre, maar een nieuwe regisseur. Kan “Teen Spirit” opboksen tegen voorgangers als “A Star is Born” en “Vox Lux”?

Een wet ‘tegen de haat’ op internet P-Magazine tackelt Kris Van Dijck Over het ontslag van Kris Van Dijck als voorzitter van het Vlaams Parlement kan u elders in dit nummer meer lezen.

Maar de achterbaksheid waarmee P-Magazine de tackle op Kris Van Dyck uitvoerde, roept toch vraagtekens op. Voor zover je dit nog een tackle kan noemen, natuurlijk, want met de keuze voor het tijdstip van publicatie leek het meer op een brutale afrekening. Je kan je zelfs afvragen of Maurice de Velder soms de bedoeling had Kris Van Dijck tot zelfmoord te drijven. Er zijn er al voor minder in het kanaal gesprongen.

Over dat laatste gesproken, het verschil in behandeling tussen Kris Van Dijck vandaag en Steve Stevaert enkele jaren geleden valt op. Dat er vandaag een andere tijdsgeest heerst, is daar geen verklaring voor. De kleur van de partijkaart van de betrokkene, en de macht die hij daarmee kon uitoefenen, al veel meer. Want laat het duidelijk zijn: hoewel nogal wat media de handelswijze van P-Magazine veroordeelden, lieten ze vervolgens niet na zelf enkele smeuïge details over het dossier-Van Dijck op te nemen in hun berichtgeving. En dat zijn dan dezelfde media die jarenlang de kiezen op mekaar hielden over de affaires van Steve Stevaert, en dat nog altijd doen.

We kunnen alleen maar zeggen dat, als er in de Vlaamse mediawereld enige gerechtigheid bestaat, P-Magazine nog meer gebroken uit deze affaire zal komen dan Kris Van Dijck zelf.

Apache fantaseert er op los Gesproken over wanhopige pogingen om nog eens in het nieuws te komen: het duurde niet lang of daar was Apache al met een samenzweringstheorie, die de stunt van P-Magazine moest uitleggen als een duistere machinatie van zwart beest Filip Dewinter. Filip Dewinter is namelijk bevriend met Maurice De Velder, de uitgever van P-Magazine, en als gevolg van het ontslag van Van Dijck mocht Dewinter even het voorzitterschap van het Vlaams Parlement op zich nemen. En dat voorzitterschap mocht zelfs meerdere minuten duren!

Je vraagt je af wat ze daar op de redactie van Apache in hun sigaretten rollen, want we geloven niet dat je van straffe tabak of zelfs wiet zo hard kan hallucineren. Of zouden ze bij Apache zelfs in nuchtere toestand Filip Dewinter zo boosaardig inschatten dat hij Kris Van Dijck op zo’n manier ten val zou willen brengen, én zo idioot dat hij zou denken dat hij vervolgens op de voorzittersstoel van het Vlaams Parlement zou kunnen blijven zitten?

De Standaard danst op het graf van de N-VA Nog een redactie waar ze af en toe hun hallucinaties voor waar aannemen, of toch minstens proberen te verkopen als ernstige analyses, is De Standaard. En dan zeker als het over de N-VA gaat. Lazen we op zaterdag een stukje getiteld “Heimwee naar de hoogdagen van de falanx”. Met woorden als ‘heimwee’, ‘hoogdagen’ en ‘falanx’ in de titel is de toon trouwens meteen gezet. Alleen ‘vendel’ en ‘korte broek’ ontbraken er nog aan.

Hoe dan ook, Marjan Justaert en Wim Winckelmans zouden met enkele N-VA-kopstukken ‘off the record’ gesproken hebben en kwamen tot de vaststelling dat op dit ogenblik de chaos regeert in de partij. Na de verkiezingsnederlaag lijkt de N-VA zo ongeveer in ontbinding te zijn, en bovendien is Bart De Wever zijn grip op de partij kwijt. Let wel, we hebben het over de partij die in het Vlaams Parlement zo dominant is dat het praktisch ondoenbaar is om zonder haar een Vlaamse regering te vormen, en met haar partijvoorzitter Bart De Wever als gedoodverfde volgende minister-president. Bij sp.a, Groen en CD&V kunnen ze alleen maar dromen van zoveel ‘ellende’!

Eén zinnetje zouden ze uit hun artikel moeten knippen en uitvergroot boven elk bureau van hun redactie moeten plakken. We citeren: “Op het hoofdkwartier van de N-VA worden twee kranten met bijzondere aandacht gelezen: Het Laatste Nieuws en De Tijd.” Dat was nochtans ooit anders. Van oudsher waren Gazet van Antwerpen en De Standaard de referentiekranten voor Vlaams-nationalisten. Dat was wel in de tijd dat de Vlaams-nationalistische partijen bij verkiezingen hoop en al tien, misschien twintig procent van de stemmen haalden.

Vandaag halen die partijen samen meer dan veertig procent van de stemmen, en leest men een krant als De Standaard alleen nog maar met tegenzin. Trek die evolutie een jaar of tien door, en je weet meteen hoe laat het is voor de voormalige AVV-VVK-krant!

We hadden het er verleden week in deze rubriek over dat veel Europese landen ervan dromen om een wetgeving in te voeren die ‘haatberichten’ op het internet aan banden kan leggen, naar het voorbeeld van de Duitse wetgeving. Verleden week was het alvast bij onze zuiderburen zover, met de goedkeuring van de “loi Avia”. Die wet wil dat de beheerders van de sociale media ervoor zorgen dat ‘haatberichten’ binnen vierentwintig uur verwijderd worden. Bij de bespreking van het wetsvoorstel werd behoorlijk wat kritiek geuit, maar tevergeefs, de wet moest en zou goedgekeurd worden door de meerderheid van LREM van president Macron.

Ook is het duidelijk dat deze wet op maat gesneden is om rechtse stemmen op het internet de mond te snoeren. Het is immers geen toeval dat het begrip ‘haatbericht’ in de wetgeving zo vaag gedefinieerd werd dat activistische rechters er wel hun weg mee zullen weten. En zoek maar eens een activistische rechter die links de mond zou willen snoeren.

Maar de voornaamste kritiek is uiteraard dat de Franse wetgever op deze manier opnieuw de censuur invoert, maar die dan wel uitbesteedt aan privébedrijven, en dan nog buitenlandse. De verdediging van de voorstanders van de wetgeving dat het die privébedrijven niet zal toekomen te oordelen of een bericht al dan niet een illegaal ‘haatbericht’ is, is uiteraard onzin. De privébedrijven zullen liever een bericht te veel verwijderen dan een fikse boete te riskeren.

Om geen risico te nemen, kunnen altijd de gebruiksvoorwaarden ingeroepen worden om twijfelgevallen te verwijderen. Ga daarna maar eens voor de rechter uitleggen dat je bericht eigenlijk niet verwijderd had mogen worden: we zijn eens benieuwd welke rechter vervolgens Twitter of Facebook zal verplichten om het bericht alsnog te publiceren.

Macron is Trump niet U herinnert het zich ongetwijfeld: ‘iedereen’ vond die militaire parade in de straten van Washington D.C. naar aanleiding van 4 juli in de Verenigde Staten maar niets. Militaire parades zijn immers geen traditie in de Verenigde Staten, en horen hoe dan ook niet thuis in de 21ste eeuw. Bovendien had Donald Trump die militaire parade afgekeken van de Fransen. Wat een zielenpoot toch, hoorde je al die weldenkende journalisten denken.

Maar zie, op 14 juli hoorden militaire parades plots dan toch thuis in de 21ste eeuw. Angela Merkel en Charles Michel reisden er speciaal voor naar de Franse hoofdstad, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Meer zelfs, we zijn er zeker van dat komende zondag een militaire parade niet alleen de normaalste zaak van de wereld zal zijn, maar zelfs een bijzonder ernstige aangelegenheid waarover met het nodige respect bericht dient te worden. Dat was twee weken geleden wel even anders.

Maar nog straffer: als Donald Trump iets van de Fransen kopieert, wordt dat uiteraard alleen maar op hoongelach onthaald. Maar wat als president Macron aan de vooravond van de Franse nationale feestdag in zijn toespraak leentjebuur gaat spelen bij uitgerekend die vermaledijde Trump?

Toen Trump op 18 juni 2018 de oprichting van een “United States Space Force” aankondigde, werd dat over heel de wereld op bijzonder schampere commentaar onthaald. Maar als Emmanuel Macron een gelijkaardig “commandement de l’espace” aankondigt, geeft niemand een kik. Of moeten we nu besluiten dat Donald Trump dan toch geen gevaarlijke gek is, en een beetje op de trend vooruitliep?

Dat Violet Valenski, een Poolse immigrante van zestien die samenwoont met haar alleenstaande moeder in Engeland, niets liever wil dan een ander, spectaculairder leven, valt niet te missen. Met een constant levensloze expressie op haar gelaat gaat ze door het leven. Van school, naar haar job als serveerster, naar huis, waar ze bijna bezwijkt onder de strenge, religieuze opvoeding van haar moeder (Agnieszka Grochowska).

Haar enige uitweg is een verlaten bar waar ze op weg van school naar huis nog even binnenspringt om een liedje te zingen. Pas dan bloeit ze op. Vol overgave zingt ze haar gevoelens van zich af. Maar aan het einde van het nummer wordt ze weer wakker in de realiteit: een verlaten bar waar niemand omkijkt naar het optreden van Violet. En toch heeft ze één fan, de oude ex-operazanger Vlad (Zlatko Buric). Tegen alle verwachtingen in krijgt Vlad een belangrijke positie in Violet’s leven en er ontwikkelt zich een bijzondere vriendschap tussen de twee, die een middelmatige film naar een hoger niveau tilt.

De stem van Elle Fanning Het kleine zusje van Violet, dat over heel wat acteerkwaliteiten bezit, komt in “Teen Spirit” helaas niet echt uit haar schelp of tot haar recht. Een leuke verrassing is dat ze alle liedjes in de film ook daadwerkelijk zelf zingt, maar ofwel heeft de regisseur de foute nummers voor Fanning gekozen, ofwel is haar bereik gewoon niet goed genoeg om een muziekfilm mee te maken. Na de release van “A Star is Born”, waarin iedereen omver werd geblazen door Lady Gaga, is de teleurstelling in “Teen Spirit” groot en de geloofwaardigheid dat Violet zo ver raakt in de competitie, klein.

Het grootste probleem van het plot van “Teen Spirit” is dat de inzet heel laag is. Er gebeurt niks waardoor je als kijker Violet zou willen aanmoedigen in haar weg naar jonge roem en er is niks waardoor je met haar meeleeft of empathie voor haar voelt. Het enige personage dat iets van gevoelens opwekt, is Vlad. Als de relatie tussen hem en Violet dieper was uitgewerkt, zou er ongetwijfeld meer op het spel staan voor beide personages om het publiek bij te betrekken.

Film of videoclip?

Nu is de premisse van “Teen Spirit” niet zo uitgebreid, maar een goede regisseur kan zelfs van het magerste scenario een prachtige film toveren. Helaas voor Minghella is zijn debuut niet eentje waarmee hij zichzelf op de kaart zet. Zijn stijlkeuzes leiden ertoe dat de oppervlakkigheid van het verhaal en het missen van een plot alleen maar aangedikt worden. Bij ieder popnummer dat Fanning zingt in de film, start er vrijwel direct een gemonteerde reeks van beelden die haar alledaagse leventje afbeelden waar zij zo graag mee wil breken.

Vergezeld door de meest poppy covers van hedendaagse popnummers (denk Robyn - “Dancing on My Own”, en Sigrid – “Don’t kill my vibe”), is “Teen Spirit” de helft van de tijd zelf niets meer dan een videoclip. Terwijl juist deze prille momenten, waarin Violet zingt tijdens de wedstrijd, ervoor hadden kunnen zorgen dat de kijker zich meer betrokken voelt. Helaas wordt deze kans zo van de tafel geveegd door flitsende beelden, een vloeiende montage en flashy spotlights. Met als resultaat dat als je “Teen Spirit” gezien wilt hebben, het volstaat om gewoon naar de soundtrack te luisteren. En dat zegt genoeg.

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

18 juli 2019

11

Voormalig Zuid-Afrikaans president FW De Klerk

“Wijzelf namen de beslissing om te veranderen” Frederik Willem de Klerk (°1936) volgde in 1989 PW Botha op als president van Zuid-Afrika, liet Nelson Mandela vrij en legaliseerde het ANC. In zijn functie als staatshoofd leidde hij langs regeringskant de onderhandelingen die uiteindelijk leidden tot een akkoord met dat ANC en de machtsoverdracht in 1994. Hoe ziet het voormalige staatshoofd de gebeurtenissen nu, jaren nadien? ’t Pallieterke: Hoe ziet u de toekomst van Zuid-Afrika vandaag, gelet op de uitslag van de verkiezingen van 8 mei? Hoe verklaart u het redelijk succes van het Vrijheidsfront Plus?

De verkiezingen brachten geen grote verrassingen. Het ANC verloor stemmen aan het EFF (de Economische Vrijheidsvechters van Julius Malema) en de IVP (Inkatha, de Zoeloepartij van Gatsha Buthelezi), maar eindigde met een respectabele 58 procent. Men is het erover eens dat de partij het veel slechter zou gedaan hebben indien iemand anders dan Cyril Ramaphosa leider was geweest. De Democratische Alliantie (de voornaamste oppositiepartij) verloor blanke stemmen aan het Vrijheidsfront Plus en kleurlingstemmen aan Patricia De Lille’s nieuwe partij, Goed. Niettemin zal de echte strijd waarschijnlijk gaan tussen Ramaphosa en de Zuma-aanhangers, die zich sterk ingegraven hebben. Het resultaat hiervan zal bepalen of Zuid-Afrika zal terugkeren naar het plunderen en het wanbeleid van de Zuma-tijd, of naar de relatief pragmatische en orthodoxe economische politiek van de Mandela/Mbeki-periode.

Wat is uw mening over het nieuwe Ramaphosa-kabinet? En heeft ex-president Zuma volgens u nog veel aanhang onder het volk en binnen de partij?

De fractie die Jacob Zuma steunde, heeft nog aanzienlijke steun binnen de regerende structuren van het ANC. De algemene mening is dat president Ramaphosa geleidelijk zijn autoriteit binnen het ANC doet gelden, maar het is duidelijk dat de Zuma-aanhangers nog altijd invloedrijk zijn, vooral omdat het hele ANC-apparaat onder de controle staat van een onder hen - Ace Magashule - via zijn positie als secretaris-generaal.

Een Zuid-Afrikaanse vriend die naar Groot-Brittannië is uitgeweken en de Britse nationaliteit heeft aangenomen, vertelde dat veel van zijn kennissen geen toekomst meer zien in Zuid-Afrika en waarschijnlijk gaan uitwijken, zoals duizenden voor hen hebben gedaan.Wat is uw antwoord op die reactie?

Dat is niets nieuws. Reeds sinds 1652 twijfelden de mensen aan de toekomst van Zuid-Afrika - en zeker in 1960, 1976 en het midden van de jaren tachtig -, maar ze bleken het allen verkeerd te hebben. We hebben een griezelig vermogen om te bewijzen dat de pessimisten ongelijk hebben. De kern van de zaak is of we het dankzij onze excellente grondwet kunnen volhouden en of de gematigde krachten in het ANC de overhand zullen krijgen. Ik blijf voorzichtig vertrouwen hebben.

Vanzelfsprekend krijgt u heel wat vragen over de onderhandelingen die hebben geleid tot de machtswisseling in 1994. Zo wordt weleens beweerd dat door de val van het communisme eind de jaren tachtig en begin de jaren negentig het ANC in een zwakkere positie zat en het tijdstip voor onderhandelingen dus ideaal was. Maar gold die verzwakking

niet eveneens voor de regering, vermits door de ineenstorting van het Oostblok het belang van Zuid-Afrika voor het Westen afgenomen was?

Wij realiseerden ons dat op het eind van de jaren tachtig de geschiedenis ons een kans gaf: rond 1987 trokken alle partijen het besluit dat de problemen van Zuid-Afrika niet door geweld konden worden opgelost en dat er moest onderhandeld worden. In 1988 sloten we een overeenkomst over de terugtrekking van de Cubaanse troepen uit Angola in samenhang met de toepassing van het VN-plan voor onafhankelijkheid van Namibië. En dan was er eind 1989 de val van de Berlijnse Muur, de voorbode van het ineenstorten van het internationaal communisme. We wisten dat de omstandigheden om met onderhandelingen te beginnen nooit zo voordelig zouden zijn en dat hoe langer we zouden wachten, hoe meer de machtsbalans onafwendbaar ten nadele van ons zou verschuiven. Aldus zijn we op 2 februari 1990 in de ruimte gestapt die plots open werd gemaakt. De val van het communisme heeft het westers belang en de westerse steun voor een succesvolle verandering in Zuid-Afrika niet verminderd.

Voelde u zich destijds door de VSA en Groot-Brittannië niet in de steek gelaten? Werd er door die landen in die periode druk op uw regering uitgeoefend om tot een akkoord te komen?

Neen. Wijzelf namen de beslissing om te veranderen, niet omwille van druk van binnenuit of externe druk, maar omdat we de problemen van het land wensten op te lossen en om een eind te maken aan het onrecht en de onhoudbaarheid van het blanke minderheidsbestuur. President George Bush en premier Thatcher gaven waardevolle steun aan onze inspanningen, zoals trouwens alle andere internationale leiders met wie we in contact stonden.

Plaatste uw regering zich niet in een verzwakte positie door het niet uitspelen van een belangrijk drukkingsmiddel (de “Weermag”), terwijl het ANC massamanifestaties wel als drukmiddel gebruikte? En was het opgeven van het virtuele bondgenootschap met Inkatha (met de Akte van Verstandhouding) in dat opzicht geen fout?

Het zou onmogelijk zijn geweest, en niet aan te raden, om onze militaire superioriteit te gebruiken als steun van onze onderhandelingsagenda. Hoe konden we die superioriteit gebruiken? Door demonstraties te verhinderen, of de leiders van de oppositie te arresteren zoals sommige rechtse intellectuelen voorstelden? Zo’n manier van optreden zou ons internationale steun hebben gekost en ons gestort hebben in de ernstige interne onrust zoals we in de jaren tachtig hebben meegemaakt.

De Akte van Verstandhouding werd op brede schaal verkeerd begrepen: de enige concessies die we deden was het verbod op het dragen van traditionele wapens, het omheinen van de tehuizen en het vrijlaten van alle ANC-gevangenen,

om het even welke misdaad ze hadden begaan. Van haar kant hervatte het ANC de onderhandelingen en ondertekende het alle akkoorden die we hadden afgesloten op Codesa (de onderhandelingsrondes in 1991-1992), met inbegrip van de voorlopige grondwet en al de andere elementen waarop onze finale grondwet was gebaseerd.

Ons doel was een aanvaardbare grondwettelijke overeenkomst te bereiken met vertegenwoordigers van de meerderheid der Zuid-Afrikanen, en niet het opbouwen van coalities van minderheden. Niettemin deden we er alles aan om Inkatha terug aan boord te brengen, waarin we slaagden zo’n acht dagen voor de verkiezingen van 1994.

Er was destijds heel wat kritiek op het aanstellen van Roelf Meyer als uw hoofdonderhandelaar. Volgens critici was hij geen partij voor een gewiekst onderhandelaar als huidig president Ramaphosa. Trouwens, werd ook Mandela niet onderschat?

Het is fout te denken dat Roelf Meyer en Cyril Ramaphosa de onderhandelingen domineerden.

Ramaphosa was inderdaad formidabel, maar uiteindelijk werd het resultaat van de onderhandelingen bepaald door de voornaamste partijen - en niet door individuen - en door objectieve geostrategische feiten en de economische realiteit van het ogenblik.

Ik las in de jaren negentig in een Zuid-Afrikaanse krant een brief van een NP-militant. Hij noemde de uitslag van het referendum onder de blanke bevolking in 1992 “een blanco cheque die misbruikt was”. Het uiteindelijke resultaat van de onderhandelingen werd nooit aan de blanke kiezers voorgelegd. Waarom niet?

De regering geloofde dat haar overwinning in het referendum van 1992, met 69 procent der stemmen, haar een voldoende sterk mandaat gaf om een overeenkomst te bereiken over een voorlopige grondwet.

Het was politiek eenvoudigweg niet mogelijk om een tweede referendum onder de blanken te houden voor de aanvaarding van die tijdelijke grondwet in december 1993.

Zo’n referendum zou onaanvaardbaar zijn geweest voor alle andere partijen en bij de internationale gemeenschap. De regering zou waarschijnlijk gewonnen hebben, maar met een kleinere meerderheid dan in 1992. Niettemin, had de regering verloren, dan zou ik ontslag hebben moeten nemen en een uitsluitend blanke verkiezing hebben moeten houden in een sfeer van algemene internationale veroordeling en toegenomen binnenlandse onrust. De verkozen vertegenwoordigers van de blanke bevolking hadden de mogelijkheid om de tijdelijke grondwet in december 1993 te verwerpen, indien ze meenden dat die niet in het belang van hun kiesdistrict was. Maar ze hebben die aanvaard.

De beslissing van de regering om verder te gaan met de tijdelijke grondwet werd bevestigd op 27 april 1994, toen een overweldigend deel van het blanke electoraat voor de Nasionale Party stemde. Zij hadden dat zeker niet gedaan indien

ze niet akkoord waren geweest met de grondwet die de Nasionale Party onderhandeld had.

Was het niet beter geweest een akkoord over een definitieve grondwet te maken voor de verkiezingen van 1994 en de machtsoverdracht? Wordt de geest van de grondwet tot heden gerespecteerd?

Dat was een der voornaamste patstellingen tijdens de onderhandelingen. Het werd opgelost door overeen te komen eerst een voorlopige grondwet op te stellen - die dan door alle belangrijke partijen zou moeten goedgekeurd worden onder dewelke de eerste algemene verkiezingen van het land zouden gehouden worden. Het nieuw verkozen parlement, zetelend als grondwetgevende vergadering, zou dan de finale grondwet aannemen. En zeer belangrijk, de finale grondwet moest voldoen aan 34 fundamentele principes die in de tijdelijke grondwet waren opgenomen, principes die de fundamentele waarden en rechten waarop de finale grondwet gevestigd was, belichaamden.

Nu, na 25 jaar, wordt de grondwet nog steeds gerespecteerd en versterkt door een sterk en onafhankelijk Grondwettelijk Hof. De grondwet speelde een cruciale rol in het verijdelen van Jacob Zuma’s staatskaping (de grote invloed van de Indische zakenfamilie Gupta op de economie en de politiek van het land, nvdr).

In de definitieve grondwet zijn de individuele rechten de meest belangrijke. Ze worden gewaarborgd door een onafhankelijke rechtspraak. Maar worden in een systeem (zoals in het huidige Zuid-Afrika, maar ook in de VS), waar één partij de macht heeft, de leden van het Hooggerechtshof niet door die regeringspartij aangeduid? Vormt dat geen probleem voor een onafhankelijke justitie?

Rechters worden benoemd door de president op aanbeveling van de Juridische Commissie (JSC), welke uiteenlopende leden uit de beroepswereld omvat alsook vertegenwoordigers van de oppositiepartijen. Het ANC heeft een meerderheid in die JSC, maar tot nu toe is er overeenstemming dat de gerechtelijke wereld haar onafhankelijkheid heeft weten te bewaren - in feite speelde ze een belangrijke rol in de afzetting van president Zuma.

Was er in uw regering consensus over het uiteindelijke bereikte akkoord met het ANC? Ja. Er was niemand in het kabinet of in de schoot van de Nasionale Party die ontslag nam of weigerde de overeenkomst te ondersteunen.

Natuurlijk, zoals met alle grote processen van verandering, was er bij haast iedereen bezorgdheid over de toekomst. Maar iedereen was van oordeel dat het de beste en de enige weg was om verder te gaan.

Waarom verliet de Nasionale Party de regering van nationale eenheid in 1996? Zette ze zich daarmee niet helemaal buitenspel?

De regering voor nationale eenheid was geen coalitie in de Europese betekenis. Er was nooit een coalitieovereenkomst, hoewel de Nasionale Party daar herhaaldelijk voor pleitte. De ministeries die aan de niet-ANC partijen (de Nasionale Party en Inkatha) waren toevertrouwd, werden in werkelijkheid niet door hen gecontroleerd. Maar

de ganse tijd werd de Nasionale Party gelaakt en vereenzelvigd met de politiek van het ANC waarin ze niets te vertellen had en die dus dikwijls onaanvaardbaar was voor de achterban. De druppel die de emmer deed overlopen, was de weigering van het ANC om zekere vormen van machtsdeling in de finale grondwet in te voegen.

Hoe verklaart u het snelle verdwijnen van de (Nieuwe) Nasionale Party daarna?

De Nuwe Nasionale Party kwam na 1994 naar voren als de meest multiraciale in de geschiedenis van Zuid-Afrika, en als de vertegenwoordigster van de drie belangrijkste minderheden (blanken, kleurlingen, Indiërs). We schatten dat meer dan 600.000 zwarte Zuid-Afrikanen toen voor ons stemden, zowat hetzelfde aantal dat naar schatting voor de Democratische Alliantie zou gestemd hebben bij de verkiezingen van 8 mei jongstleden. De NNP vergaarde in die verkiezing van 1994 in totaal meer stemmen dan de DA dit jaar. Zoals de DA probeerde de NNP haar aanhang uit te breiden door haar aantrek onder de zwarte kiezers te vergroten, dikwijls door het laten verwateren van zijn inzet voor de rechten van de minderheden. Door naar het centrum op te schuiven, opende de NNP haar rechterflank voor de DA, die door haar “vecht terug”-campagne snel de steun van die minderheden kreeg. Na een mislukte samensmelting met die DA smolten de resten van de NNP samen met het ANC, en dit zonder een mandaat van haar voornaamste structuren. Zij die dat deden, werden vrij snel afgedaan als carrièrejagers.

Alle vergelijkingen lopen natuurlijk mank, maar kunnen we de huidige positie van de blanken in Zuid-Afrika niet vergelijken met die van de Afrikaners na de nederlaag in de Anglo-Boerenoorlog (1902)? Is uw land van de apartheidstijd tot nu niet overgegaan van een blanke naar een zwarte overheersing?

Ondanks het trauma van de Afrikaners in 1902 was hun positie toen politiek sterker dan nu, want ondanks het ruïneren door de Anglo-Boerenoorlog, leefden ze binnen het onaanvaardbare toenmalige mondiale model van het recht van een blank volk om andere rassen te overheersen. Het complete doel van ons veranderingsproces was om te bewegen van zo’n systeem van raciale dominantie naar een systeem waarin de individuele en collectieve rechten van alle Zuid-Afrikanen zouden zijn beschermd via een rechtsstaat en een rechtvaardige grondwet. Des te verder we ons verwijderen van dat ideaal, des te groter het risico wordt op nieuwe vormen van raciale overheersing.

Wat zijn de doeleinden van de FW De Klerkstichting vandaag?

Voor de redenen die hierboven werden vermeld, zijn de voornaamste doeleinden van de stichting: het verdedigen en bevorderen van onze grondwet, het bevorderen van harmonieuze relaties tussen onze gemeenschappen en de bevordering van de nalatenschap van ons grondwettelijk transformatieproces, hetwelk de wereld zeer terecht beschouwt als een der meest succesvolle vredesprocessen in de moderne geschiedenis.

JAN VAN AERSCHOT

12 Cultuur

18 juli 2019

GESCHIEDENIS

“Der Führer Adolf Hitler ist tot” Dat is de eerste zin van de boodschap van de aanslagplegers van 20 juli 1944. Deze week wordt de 75ste verjaardag herdacht van hun mislukking. In documentaires, docudrama’s en speelfilms wordt tegenwoordig uur per uur gereconstrueerd wat er gebeurd is. Over wat vooraf ging en wat de gevolgen konden zijn, wordt spaarzaam gesproken. De aanslag was de laatste van de 42 die Hitler overleefde, meestal omdat hij zelden afspraken en uren respecteerde.

Onrealistische eisen Deze aanslag was het werk van officieren die rijkelijk laat Hitler Duitsland naar de ondergang zagen voeren. Veel Duitse generaals zeiden later dat ze zich gebonden voelden door hun eed van trouw aan de Führer, maar er speelde veel meer. De meesten waren jonge luitenants geweest in de Eerste Wereldoorlog, of traden pas later in in de door het Verdrag van Versailles tot 100.000 soldaten beperkte Reichswehr. Bekijk de loopbanen van de veldmaarschalken, kolonel-generaals en de duizenden opper- en hoofdofficieren. De meesten waren lagere officieren toen Hitler aan de macht kwam. Met de invoering van de dienstplicht regende het bevorderingen en tijdens de oorlog bereikten velen een graad waarvan ze hoogstens droomden.

Naast die eed stonden vooral veel materiele en prestigieuze voordelen. Er wordt ook zelden gesproken over de onmogelijke territoriale eisen die de aanslagplegers koesterden. Duitsland moest weer de grenzen van 1914 krijgen, met een zekere autonomie voor de Elzas. Oostenrijk en het Sudetengebied die Hitler ingelijfd had (en als het kon nog een ferm stuk Polen), hoorden er ook bij. Een bezetting van één vierkante meter Duitsland door de geallieerden was niet bespreekbaar. Weinig aandacht wordt besteed aan de boodschap van de aanslagplegers, die begon met de zin in bovenstaande titel. Zij gaven de schuld van de moord aan een kliek nazi’s die zich de macht wilde toe-eigenen, zodat ze een voorwendsel hadden om Goering, Himmler, Goebbels en Gestapochefs te arresteren. Ze durfden niet zeggen dat ze zelf de moordenaars

Stauffenberg

waren, want ze vreesden dat het ‘mystiek huwelijk’ van Hitler met de Duitsers nog te sterk was.

Hitler hield de avond van de aanslag een radiotoespraak van zes minuten. Zelden of nooit hoor je de hele rede, want dit is geen hysterisch getier, maar een rationele uiteenzetting van wat gebeurd is, de naam van aanslagpleger Stauffenberg inbegrepen. Door die kalme toon maken de bedreigingen van Hitler veel meer indruk. Het is niet omdat iets gebeurd is, dat het ook zo móést gebeuren. Sta me toe dat ik even speculeer over de gevolgen van een succesvolle aanslag.

ritoriale buit behouden na het infaam akkoord met Hitler. Stalin moet zich niets aantrekken van zijn landgenoten, maar Hitler kan dat niet. Zijn droom van ‘Lebensraum’ is met zo’n vrede voorbij, en hoelang blijft hij nog in het zadel nadat hij een miljoen Duitse levens heeft opgeofferd voor hoogstens een stuk of wat Polen? Oekraïne als Duitse satellietstaat was voor Stalin nog aanvaardbaar in 1942, maar nu niet meer. De oorlog gaat dus verder.

Miljoenen levens gespaard?

Feitelijk komt de aanslag te laat, zelfs al zou Hitler gedood zijn. In Frankrijk is de geallieerde doorEven terug in de tijd. Eind janu- braak eindelijk een feit. Onderari 1943 in Casablanca verrassen schat nooit de ijdelheid van gepresident Roosevelt en eerste mi- neraals. Generaal Patton (die zich nister Churchill de pers, met de een reïncarnatie van Bonaparte mededeling dat de oorlog alleen acht) met zijn Zevende Leger heeft kan eindigen met de onvoorwaar- de Duitsers in de tang en hij is niet delijke overgave van Duitsland, zinnens zijn triomf uit te stellen.

Italië en Japan. Meestal wordt daar Roosevelt en Churchill zijn inmidals reden bij gemeld dat de Ame- dels overtuigd van de industriële rikaan en de Brit beseffen dat hun moord op de Joden en ze weten legers niet klaar zijn om in Frank- dat het nieuws eerlang bekend rijk te landen en ze willen Stalin wordt. Intussen staat Roosevelt overtuigen dat het hen niettemin op een paar maand van de presiernst is. Dat is niet waar. De Ameri- dentsverkiezing. Churchill is ervan kaanse landing eind 1942 in Frans overtuigd dat nazi’s en het Duitse Noord-Afrika begint in chaos en leger één pot Pruisisch nat zijn wordt maar een succes omdat de en gelooft geen Duitse officieren.

Amerikanen een deal sluiten met Met deze mensen sluit je geen wade gewezen eerste minister van penstilstand. In het oosten zijn de collaborerend Vichy-Frankrijk, Sovjets tussen eind juni en 20 juli admiraal Darlan. De man is inmid- 1944 300 kilometer opgerukt; ze dels de hoogste Franse ambtenaar breken op dat eigenste moment de in Noord-Afrika en hij gelooft niet ruggengraat van het Duitse leger meer in een Duits-Frans verbond. en naderen Warschau. Stalin ziet Roosevelt ligt zwaar onder vuur een droom van satellietstaten en van de pers in Amerika voor zijn eventueel zelfs een rood Duitsland compromis met de ‘collaborateur’ realiteit worden.

Darlan en hij vreest dat hij een Kortom, ik geloof nooit dat er vierde ambtstermijn kan vergeten een kans was de ‘onvoorwaarde(twee termijnen waren een tradi- lijke overgave’ te vermijden. Alles tie en zijn inmiddels in de Ameri- zou waarschijnlijk geëindigd zijn kaanse grondwet verankerd). Hij zoals het eindigde. Zou Hitlers wil daarom absoluut bewijzen dat dood dan geen verschil gemaakt de oorlog met alle middelen ge- hebben? Jawel! De opstandige ofvoerd wordt. Aan Duitse zijde is ficieren wilden een einde maken men ook tevreden, want die gealli- aan de Jodenmoord en de 500.000 eerde eis sterkt de Duitsers in hun Hongaarse Joden zouden de oortegenstand. Alleen Stalin is tijdelijk log overleefd hebben. Tijdens het tegenstander van die onvoorwaar- laatste jaar van de oorlog zijn bijna delijkheid, want na Stalingrad (ja- evenveel mensen gestorven als in nuari 1943) acht hij de Sovjetlegers de vier vorige jaren. De officieren evenwaardig aan de Duitse. Daar- kenden de benarde situatie van de om worden diplomatieke voel- Duitse legers. Maar als deskundige horens uitgestoken - vooral in het militairen hesen ze waarschijnlijk neutrale Stockholm - om te praten na een eerste fase van ongeloof en over een eventuele vrede tussen verzet veel vlugger de witte vlag Duitsland en de Sovjet-Unie. en zouden ze het leven van miljoeGrosso modo willen de Sovjets nen mensen gespaard hebben. dat de toestand van einde 1939 hersteld wordt, zodat ze hun terJAN NECKERS

Onvoorwaardelijke overgave

De demonen van een tekentalent Het Joods Museum in Brussel presenteert een grote tentoonstelling over Stéphane Mandelbaum, een begenadigd tekenaar en een fascinerende figuur op de kunstscene van de hoofdstad tijdens de jaren 1980.

Het Joods Museum huist in de Brusselse Zavelwijk en biedt een kijk op de joodse geschiedenis en cultuur. Er wordt gewerkt aan een nieuw museum, dat klaar moet zijn in 2024. Ondertussen is, verspreid over twee gebouwen, een selectie van de permanente collectie te zien, aangevuld met tijdelijke tentoonstellingen. Zo liep er dit voorjaar een mooie expo over de Joods-Amerikaanse Magnum-fotograaf Leonard Freed (1929-2006) en zijn documentaire reportages over onder andere het Israëlisch-Palestijns conflict sinds 1948, Duitsland tijdens de Koude Oorlog en de Roemeense revolutie in 1989.

Nu laat het museum u kennismaken met Stéphane Mandelbaum (1961-1986), een vergeten kunstenaar die ondanks zijn bijzonder kort leven toch een imposant oeuvre heeft nagelaten. Hij is geboren in Brussel als zoon van Arié Mandelbaum, een schilder en kunstprofessor. Stéphane verzette zich tegen elke vorm van academisme. Hij was gepassioneerd door kunstenaarsfiguren met een donkere kant, zoals Arthur Rimbaud en Francis Bacon. Rimbaud was al op jonge leeftijd een getalenteerd dichter. Hij had een homoseksuele relatie met Paul Verlaine, was een aanhanger van het decadentisme, leefde een tijd als een vagebond en stierf op jonge leeftijd. De Ierse kunstschilder Bacon portretteerde vaak eenzame, wanhopige en depressieve personen die in een chaotische wereld leven. Mandelbaum raakte daarna gefascineerd door bendes en boeven. Hij werd een deel van de onderwereld en werd op 25-jarige leeftijd op een gruwelijke manier vermoord. Het zal niet verbazen dat het een rauw universum is dat Mandelbaum tij-

dens zijn korte carrière heeft bijeen getekend.

Verstrengeling Stéphane Mandelbaum was een heel bijzonder talent. Al op zeer jonge leeftijd produceerde hij op een dwangmatige manier reeksen tekeningen. Het obsessieve, snelle, directe en onregelmatige blijven constanten in zijn werk.

Dikwijls zijn de tekeningen omringd door stukken van een zin en allerlei krabbels. Namen en voornamen bij de getekende figuren vullen het blad tot verzadiging.

Menigten staan op uit een overhaaste lijn.

Het Joods Museum toont een honderdtal werken, vooral portretten. Er zijn zelfportretten, portretten van zijn naasten, van dichters, schilders en cineasten, van prostituees, pooiers en gangsters. Opmerkelijk in Mandelbaums werk zijn de verstrengelingen, waar de portretten concurreren met klassieke tekeningen, waar vele bladen een vervlechting zijn van tekens en woorden, van snel gekrabbelde patronen, die aan alle stijlen raken.

Het Joods Museum noemt Mandelbaum een provocateur. Het is waar: hij stelt zijn Joodse afkomst in vraag en hij voert nazi-kopstukken op, zijn werk is vaak bitter en duister. Het heeft iets tragisch, zoals zijn korte leven. Maar kan een kunstenaar die zo impulsief en overhaastig werkt heel bewust uitdagen en choqueren? Stéphane Mandelbaum was alleszins een bijzonder begenadigd tekenaar.

MMMV Tentoonstelling ‘Stéphane Mandelbaum’, nog t.e.m. 22 september 2019, Joods Museum, Brussel, www.mjb-jmb.com.

Actueel

18 juli 2019

13

Zomerplaag

in Duitsland:

steekpartijen Net als bij ons zijn zwembaden en vrijetijdsparken plaatsen waar het er – vooral in de zomer – vaak heet aan toe gaat. Na meerdere incidenten in Duitse zwembaden heeft de voorzitter van de Nationale Unie van Duitse Zwembaden (Bundesverband deutscher Schwimmbäder), Peter Harzheim, een harder optreden tegen overtreders geëist. “Het aantal overtreders neemt almaar toe, wat ik een onrustwekkende ontwikkeling vind. We moeten dus snoeihard optreden”, liet hij in de krant “Rheinischer Post” optekenen.

Wilders, Robinson

en justitie

De bekendste anti-islamactivisten uit het Verenigd Koninkrijk en Nederland kregen in de jongste weken, voor de zoveelste keer, Vrouwe Justitia achter zich aan.

In Nederland wordt Geert Wilders nog steeds achtervolgd voor zijn Marokkanenuitspraak (minder, minder, minder).

De zaak sleept al vijf jaar aan. Het Openbaar Ministerie ging in de afgelopen weken in hoger beroep en eist een geldboete van vijfduizend euro van de PVV-voorman. Het OM is van mening dat Wilders destijds met zijn uitroep wel degelijk aangezet heeft tot haat en discriminatie.

Verkrachters gefilmd Wilders is het ondertussen kotsbeu dat de zaken al een half decennium aanslepen. Volgens de Nederlandse politicus is er sprake van een politiek proces. Ook meent de PVV’er dat een getuige onder politieke druk werd gezet. Toch is de advocaat van Wilders er in de afgelopen weken niet in geslaagd het proces stop te zetten en de hele zaak naar de vuilnisbak te verwijzen. Op 11 oktober zal de uitspraak volgen. In september zal (de advocaat

van) Wilders zijn verdediging mogen voeren in de rechtbank. Ook de Britse activist Tommy Robinson kreeg onlangs, voor de zoveelste keer, brieven van justitie in zijn brievenbus.

Robinson kreeg eerder een ban opgelegd om nog langer journalistieke activiteiten uit te oefenen. De islamcriticus zou dat verbod aan zijn laars gelapt hebben, omdat hij, in mei 2018, islamitische verdachten van seksueel misbruik filmde. De rechter veroordeelde Robinson vorige week daarom tot tien maanden cel, waarvan tien weken effectief.

Ondanks de harde taal die Wilders en Robinson aanslaan - en ongeacht de vraag of hun manier van handelen altijd productief werkt -, is het opvallend om te zien hoezeer justitie zich bezighoudt met het vervolgen van islamcritici, alsof er geen andere, meer dringende prioriteiten zijn.

SD

Enkele weken geleden was het in het zwembad van Haltern am See (Westfalen) tot een gevecht gekomen. Ongeveer 20 personen sloegen met stoelen en tafels op elkaar in. Drie daders werden gekwetst. “Een diepgaande ondervraging kon spijtig genoeg niet, bij gebrek aan vertalers”, aldus een politiebericht in de pers. Enkel de persoonsgegevens van 12 mannen werden genoteerd…

Enkele dagen ervoor was het in een zwembad in Essen ook al tot gevechten gekomen, waarbij een badmeester zwaar aangepakt werd. Een collega wou de man ontzetten en kreeg op zijn beurt harde klappen te verduren. Pas toen een derde badmeester opdaagde, gingen de aanvallers ervandoor. Maar niet zonder eerst nog een jongedame in het ziekenhuis te slaan.

Last van de warmte…

Waar ook geregeld gevechten uitbreken, die meestal ver van alle media-aandacht worden gehouden, zijn asielcentra. In het Duitse Ellwangen was het de afgelopen weken meerdere keren prijs.

Vooral ’s nachts durven de verhoudingen tussen verschillende etnische groepen al eens uit de hand lopen.

Enkele weken geleden was het zover en moest het personeel tussenkomen.

Een uit de hand gelopen discussie tussen twee 15-jarigen leidde tot een steekpar-

tij waarbij tientallen personen betrokken waren. “Een groep van ongeveer 25 personen verklaarde zich solidair met de jongen uit Guinea”, aldus het politiebericht. Met massale politie-inzet kon de toestand uiteindelijk opnieuw onder controle gebracht worden. Twee personeelsleden van het asielcentrum en de twee tieners werden gewond tijdens het gevecht. De asielzoeker uit Guinea werd wegens agressief gedrag in dronken toestand in de gevangenis opgesloten.

Enkele uren nadien was het opnieuw prijs en moest de politie opnieuw uitrukken. Dit keer was een steekpartij uitgebroken tussen een 18-jarige man uit Guinea en een man uit Kameroen. Beide asielzoekers waren eveneens zwaar onder invloed van drank. De gekwetste man uit Kameroen werd afgevoerd naar een ziekenhuis, en weigerde na onderzocht te zijn dat ziekenhuis te verlaten, waardoor opnieuw de politie moest worden ingeschakeld, dit keer om hem terug naar het asielcentrum te brengen.

Het asielcentrum van Ellwangen was vorig jaar al eens in opspraak gekomen, toen een groep van 200 Afrikanen belette dat een man van Togo werd uitgezet.

En zo kabbelt het multiculturele beekje rustig verder door Duitsland, elke dag wat breder…

PIET VAN NIEUWVLIET

De tweet van Trump In een van zijn tweets riep president Trump vier extreemlinkse vrouwelijke Congresleden op naar hun eigen land terug te gaan als zij Amerika zo haten. De vier zijn de Somalische Ilhan Omar, de Arabische Rashida Tlaib, Alexandria Ocasio-Cortez en de Puertoricaanse Ayanna Pressley. Zij hebben een Amerikaans paspoort, maar het is duidelijk dat zij Amerika haten.

“Waarom gaan ze niet terug naar huis en helpen daar orde op zaken te stellen in de totaal geruïneerde en door misdaad geteisterde landen waar zij vandaan komen”, tweette Trump. De president werd onmiddellijk bedolven onder beschuldigingen van racisme, ook in onze media. Maar hij heeft gewoon gelijk.

Uit die vier kiezen we Ilhan Omar als voorbeeld. Ze is een typisch geval islamosocialistische schizofrenie… of gewoon een combinatie van islamitische en Sovjetachtige leugenachtigheid. Ze draagt steeds een hijab. Als een vrouw dat in Somalië doet, willen we haar daar geen verwijten over maken.

Dan heeft ze geen keuze. Anders wordt ze verrot geslagen.

Maar als lid van het Amerikaanse Congres heeft zij die keuze wel, en in plaats van de kant te kiezen van de onderdrukte, vernederde en mishandelde moslima’s - die in Somalië zelfs

onderworpen worden aan genitale verminking - draagt zij uitdagend het symbool van het lijfeigenschap van vrouwen in de islam, en daarmee maakt zij zich medeplichtig. Maar tegelijk doet zij zich voor als een feministe en een verdedigster van de rechten van holebi’s en transgenders. En vele Democraten trappen daar nog in ook. We nemen haar als voorbeeld, maar we hadden evengoed de Arabische feeks Rashida Tlaib kunnen nemen, die ook in de tweet van Trump werd vermeld.

Ze draagt geen hoofddoek, maar ze voert hetzelfde discours.

Idolen en haat Een van Ilhan Omars idolen is de Amerikaanse communiste en Black Panther Angela Davis, die in 1979 de Internationale Leninvredesprijs kreeg, uitgereikt door de Sovjet-Unie, toen nog onder Breznjev. Ilhan Omar verdedigde ook de dictatuur van Maduro in Venezuela en hekelde de steun van de Amerikaanse regering aan de democratische oppositie tegen het socialistische bewind in Venezuela. Maar net als Tlaib werd zij vooral berucht als spreekbuis van de Palestijnse terreurgroepen Hamas en Islamitische Jihad. Kritiek op het beleid van de Israëlische regering is niet automatisch antisemitisme, maar Omars haattirades gaan veel verder dan dat.

Als een rechtse blanke zo zijn gal spuwde op de Joden, ‘the Benjamins’ is haar retoriek, dan zou hij zeker aangeklaagd worden wegens antisemitisme. Zelfs de leiders van de Democraten, die nochtans systematisch proberen links en islamitisch kiesvee te ronselen met anti-Israëlische standpunten, probeerden haar terug te fluiten. Tevergeefs. Ilhan Omar komt er allemaal mee weg. Zij is - natuurlijk! - voor het opengooien van de grenzen voor miljoenen immigranten en zelfs voor de afschaffing van het ICE, de Amerikaanse Immigratieen Douanedienst. Zelfs Angela Merkel heeft nooit zo’n waan-

zinnige maatregel voorgesteld. Omars haat tegen Israël en de Joden houdt gelijke tred met haar haat tegen het ‘racistische’, ‘islamofobe’ beleid van ‘de witte patriarchen’ in de Verenigde Staten, dat nochtans officieel haar vaderland is, en dat zij geacht wordt in het Congres te vertegenwoordigen.

Nee, Trump had overschot van gelijk met zijn tweet. Wie Amerika zo haat en zo verafschuwt, moet er niet blijven wonen. Die moet maar terugkeren naar de moederschoot van de islam, in Ilhan Omars geval naar Somalië dus, waar zwarte patriarchen de plak zwaaien en waar meisjes niet alleen zo wreed besneden worden dat ze er soms door creperen, maar waar men ook nog hun vagina bijna helemaal dichtnaait. Maar over die gruwelen horen we Ilhan Omar nooit. Net zoals we de Turken nooit over de Armeense genocide horen, tenzij om die te ontkennen. Net zoals we de linksen vroeger nooit over de Goelag Archipel hoorden. Wie zwijgt, stemt toe.

Leugenpaleis De opmerking van Trump legt een pijnlijke waarheid bloot, niet alleen over de VS, Ilhan Omar en Rashida Tlaib, maar ook over de immigranten in de Europese landen. Ondanks alle geblaat en alle hetze over racisme en discriminatie blijven mensen van alle rassen naar die blanke, westerse landen toestromen, op zoek naar uitkeringen, sociale woningen en als het even kan een blanke vrouw. Als al die onzin over racisme en onderdrukking zelfs maar een béétje waar was, dan zou het omgekeerde gebeuren. Dan zouden kleurlingen, moslims, boeddhisten, Marokkanen, Congolezen en al die anderen wanhopig proberen uit die westerse landen weg te vluchten.

Net zoals de miljoenen die probeerden uit Zuid-Vietnam, Laos en Cambodja te vluchten toen die landen door de communisten veroverd werden. Of de Chinezen na de overwinning van Mao. Of de Belgen uit Congo in 1960 en de Fransen uit Algerije in 1962...

Als het echt is, stemmen mensen met hun voeten. Dan rennen ze voor hun leven, of voor hun vrijheid. We kunnen daar maar één ding uit besluiten: het is allemaal niet echt. Het is één groot leugenpaleis. Het is boosaardige, hatelijke propaganda. Trump heeft gelijk. Wie zijn gastland haat, moet zijn westers paspoort maar inleveren en terug naar huis gaan.

‘Home sweet home.’ Zo eenvoudig is dat. Daar is niets racistisch aan. Het is gewoon consequent.

P.B.

14

Brieven

18 juli 2019

CD&V-burgemeester Benoit van Kuurne: "Snel een nieuw elan of we eindigen als een bruistablet."

VAN ONZE HOFDICHTER

Warming up today Gedicht met trend sensitieve content Politici van heden eisen niet meer, maar zij claimen en zij beseffen überhaupt en sowieso geenszins dat zij au fond zich na hun eden zouden moeten shamen, al showen z’op hun trendy outfit modieuze pins.

De kinderen die wij tegenwoordig met hun smartphones spotten, zij zijn geen kinderen meer, maar heten Angelsaksisch kids en duur geprijsde sportidolen die een bal wegsjotten, zij staan als hedendaagse gladiators aan de spits.

Zij zijn, als waren zij een soort van bovenaardse goden, met Kompany en co naar de Olympusberg gepusht.

Matchfixing komt wel voor, maar politiek correct verboden en ken je daar de ballen van, hou je dan liever koest.

De helden hedendaags, zij slaan geen gensters meer maar genders.

De tijd van pa en ma en anders niks, is long ago.

Wie mij verstaat, behoort tot ’t clubje lucky understanders, al lijkt de global warming up nog altijd… hetero.

HECTOR VAN OEVELEN

JEUGD-‘BEWEGING’

ERGER KAN NIET MEER

Pallieterke, Godsdiensten hebben zich altijd met het seksleven van ‘de mensen’ beziggehouden, omdat seks nu eenmaal een onvermijdelijk deel van dit leven is, om ‘afhankelijkheid te creëren’. Álle godsdiensten doen dat. Maar seksschandalen hebben in onze contreien de ontkerkelijking bespoedigd, en die leemte moet worden opgevuld! In westerse landen is LGTB nu de ersatz-religie, de nieuwe ‘moraal’ die op radio en televisie stevig gepromoot wordt! Dit jaar werd door Wel Jong Niet Hetero een zomerkamp georganiseerd voor deelnemers van 18 tot 30 jaar.

Dat zijn geen adolescenten, voor de Wet zijn die zelfs al volwassen…In de jeugdbewegingen van 50 à 60 jaar geleden werd géén bier gedronken, maar vandaag mág dat, overal, en sterkedrank voor wie 18 plus is. Wij deden sport, speelden in de bossen, leerden sjorren, leerden over de natuur en luisterden naar de verhalen die onze leiders vertelden bij het kampvuur. Vandaag worden spelletjes gespeeld die ‘abortusje’ en verkrachtertje’ heten… Beseffen die wel goed waarmee ze bezig zijn? Wat zouden ze doen op het zomerkamp van Wel Jong Niet Hetero?

M arc Bertrand - Edegem

Pallieterke, Voor wie de politieke gebeurtenissen bij onze oosterburen een beetje volgt, moet de kruik nu wel stilaan vol zijn. Na de historische ‘Wir schaffen das’-uitspraak van mevrouw Merkel kwam de vluchtelingenstroom pas echt op gang. Met alle gevolgen van dien voor heel de EU. Wie dacht dat het daarmee wel even zijn tijd zou gehad hebben, komt bedrogen uit, want prompt krijgen we de volgende zet.

Wie van ons in de toekomst op vakantie wil gaan naar Keulen, de Moezel of Tirol, zal ten eerste moeten betalen voor de autobaan (vignet) en ten tweede de autobaan niet meer mogen verlaten zonder bijkomende kosten voor de landwegen. Op vlak van opportunisme kan dit tellen. Dat Merkel de laatste weken last heeft van rillingen verbaast mij niet, maar dat ‘Das Volk’ geen vermoeden heeft van... verbaast mij ten zeerste.

Es reicht (het is genoeg)!

Louis Goovaerts - Mechelen

Vl@s zoekt: ‘Baanbrekers’ Ploegleiders, genietend van engagement en organisatietalent www.vlaamseactievesenioren.be

Kruisende woorden oplossing 1170

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 P R O S P E C T E R E N O A S E X C X O D E R X E T S X T H E E M S X S S T E V O O R T X T O E J

E N E V E R X B A N D

E N X M E N O P A U Z E N X V E R X R A A R X R E F E N D

I

X R

I

A N T

L O L X R A A K X T I J D L U X H A X S E T S

I

I M I

L

I

N G X E R E X E

N E S T K A S T X S

I

N

11 JULI IN BRUSSEL Pallieterke, Om half elf ’s morgens rijd ik met de fiets langs de Beursschouwburg in Brussel, het is 11 juli, onze Vlaamse feestdag. Ik zie geen Vlaamse Leeuw wapperen. Ik ga naar binnen en vraag bij de receptie aan een dame of ze weet welke dag het vandaag is. Zij antwoordt mij: “De elfde juli, de Vlaamse feestdag.” Ik zei: “Ik zie geen leeuwenvlag hangen.” Waarop zij telefoneerde en dit in orde zou maken.

Rond 14 uur reed ik weer langs, maar zag geen leeuwenvlag. Toen begon ik mij vragen te stellen bij het zien van vier foto’s aan de gevel van allochtone mensen, met als titel "OOK onze mensen". Zijn wij, autochtone Nederlandstalige Brusselaars, ‘OOK onze mensen’? Blijkbaar niet, want er wordt bewust geen Vlaamse Leeuw uitgehangen. De Beursschouwburg krijgt subsidies vanuit Vlaanderen… Waar wachten we op?

Michiel Plaizier - Brussel

BRUSSEL… Pallieterke, Zondagmiddag, familie-uitstap naar het centrum van Brussel... Onveilig gevoel, marginalen, bedelaars, en geen politie te bespeuren... Hoelang kunnen de lokale beleidsmakers nog doen alsof, en dit ondanks een miljard euro per jaar Vlaams geld?!

GVO - A ntwerpen

WUNSCHDENKEN

KRIS VAN DIJCK

Palllieterke, De politieke activiteit draait op een lager pitje nu het Tourcircus volop de aandacht trekt. Jullie hoofdredacteur wees er overigens in het jongste 't Pallieterke op dat “zowat alle onderhandelingen strop zitten”. Onwillekeurig dacht ik terug aan het boek “Wunschdenken” dat ik toevallig in handen kreeg. Thilo Sarrazin schreef het in de periode tussen “Deutschland schafft sich ab” en “Feindliche Uebernahme”. Voorwaar geen hapklare vakantieliteratuur. Het lijkt eerder op een lexicon voor wat dient begrepen te worden onder de noemer politiek. Centraal in het boek staat de benadering van wat de auteur noemt “Die Prinzipien guter Regierung”.

Sarrazin put daarbij rijkelijk uit zijn eigen ervaring als politiek ambtenaar in diverse hoge functies (o.a. Finanzsenator in Berlijn). In die zin is het ook ideaal/verplicht leesvoer voor de ganse politieke klasse en mandatarissen van alle gezindten.

In zijn beschouwingen grijpt hij ver terug in het verleden, onder meer met de uitspraak van de Oud-Griekse staatsman Perikles (500 v.C.): “Es ist nicht unsere Aufgabe, die Zukunft vorherzusagen, sondern gut auf sie vorbereitet zu sein.” Zo wordt ook de immigratiepolitiek van Merkel genadeloos, maar zéér beredeneerd neergesabeld en weggezet als ‘utopische Ignoranz’. Het utopisch denken is overigens eigen aan veel politiekers waarvan men zou vermoeden dat zij zich te veel blindgestaard hebben op een fantasiemaatschappij zoals beschreven door Thomas More in zijn boek “Utopia”.

Alle aspecten van het politieke toneel passeren de revue, zoals de eerder grappige opsomming van de vijf erfzonden van de politiek. Achtereenvolgens: Onwetendheid, Aanmatiging, Onbedachtzaamheid, Opportunisme, Zelfbedrog. Het gevoel dat overheerst na de lectuur van het boek wordt uiteindelijk door de auteur zelf kernachtig samengebald in deze slagzin: “Das Abendland hat den Abend erreicht…”

R aymond Bries - Heist- op-den-Berg

Pallieterke, De media tonen nog eens dat ze bemand zijn met bloed ruikende haaien! De grijns van De Win sprak boekdelen! Nergens voelt een journalist zich geroepen eerst de feiten te onderzoeken alvorens een oordeel uit te spreken.

Ook degenen die perfect getimed dit vals of echt bericht de wereld instuurden, zijn gespeend van enig menselijk medegevoel! Als blijkt dat gans de zaak opgezet spel is en dat de zaak schromelijk overdreven blijkt, dan mogen die crapuleuze en nietsontziende individuen ook aan de schandpaal worden geplaatst.

D. Bauwens – Erps-Kwerps

DIENSTBETOON Pallieterke, Ik ga geen oordeel vellen over het ‘amoureuze’ gedrag van Kris Van Dijck, maar ik weet wel dat, mochten alle politiekers en zakenlieden die ‘op verplaatsing’ ook al eens een scheve schaats reden, doodvallen, dat er dan in het politieke beleid en in het zakenleven grote hiaten zouden ontstaan. Het is zeker laakbaar dat hij zijn politieke invloed heeft gebruikt om iemand onrechtmatig van dienst te zijn, maar dat is toch een gewoonte geworden in ons politieke wereldje dat bol staat van allerlei ‘dienstbetoon’.

Maar de manier waarop zijn misstap aan de kaak werd gesteld, is zonder meer schandalig.

Hoe kan men zo laf zijn om op dergelijke wijze een politieke daad te stellen? Ik vraag mij dan ook af wie de persoon is die de e-mails heeft doorgespeeld aan P-Magazine. De persoon aan wie deze mails gericht waren kan daar waarschijnlijk meer uitleg over geven, maar ik durf er niet aan denken dat Kris Peeters tot zoiets in staat zou zijn. Of toch…? Hubert Buysse - Deinze

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis zijn zijn Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis Verliefd op op de dethuis natuur-?zijn Vlamingen Verliefd natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

TOMMELEIN Pallieterke, Op SCEPTR van zondag jl. zegt Open Vld-kopstuk en burgemeester van Oostende Bart Tommelein: “Ik wil noch praten noch besturen met Vlaams Belang.” En verder: “Het lijkt alsof we enkel nog naar die 18 procent mogen luisteren.

Ik luister minstens even graag naar die andere 82 procent, en nog liefst naar al mijn kiezers.”

Dat u nog het liefst naar uw kiezers luistert, meneer Tommelein, geloof ik niet. Bij een exclusieve peiling verschenen daags na de verkiezingen en gepubliceerd op de VRT-nieuwsite, is namelijk vastgesteld dat het voor 57 procent van de Open Vld-kiezers oké is om Vlaams Belang mee op te nemen in het bestuur.

Luc Vandeputte - Ledegem

Een lezersbrief insturen?

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

18 juli 2019

Koers bij Nette en Susse De Ronde van Frankrijk blijft populair in onze contreien. Duizenden en duizenden mensen waren naar Brussel afgezakt om ‘Le grand départ’ mee te maken.

Drie rijen dik stonden ze langs de weg om van hun favoriet een schicht op te vangen, meer is dat niet. Gelukkig is er nog de publiciteitskaravaan.

Omdat onze landgenoten het zo goed doen, hebben de kijkcijfers ook een flinke boost gekregen. Nu we Froome de controleur kwijt zijn, krijgen we misschien nog meer koers, ofwel ben ik naïef.

Persoonlijk heb ik het wielercircus maar éénmaal “live” mogen meemaken. Ik was uitgenodigd om een rolletje te spelen in “Het koekoeksnest”, een populair radioprogramma dat één miljoen luisteraars per dag lokte. Ik leerde er de grote acteur Jo De Meyere kennen. Dat alleen al was de moeite waard om de verplaatsing te maken. Het was een rechtstreekse uitzending vanuit een hotel op de Rodenberg tijdens de doortocht van de Tour. Op de top van die molshoop waren er punten te verdienen voor de bolletjestrui.

Miguel Indurain, de latere winnaar van die Ronde, trok zich geen fluit aan van die schermutselingen. Hij reed als één van de laatsten over de top.

Spanning in café de Cité Door de successen van onze jongens volg ik alles op de voet. Na de rit schakel ik over naar de “Véloclub” op France 2. Daar doet Marion Rousse haar ding. Een moordgriet.

Daar kan zelfs Imke Courtois nog een puntje aan zuigen. Nog nooit heb ik zulke blauwe ogen gezien.

Vrij jong was ik al geïnteresseerd in het wielrennen. Ik speelde het liefst met plastie-

ken coureurkes. Het grootste gedeelte van mijn jeugd bracht ik door bij mijn grootouders, Nette en Susse. Ze hadden een kruidenierswinkel in de ‘caré’, een arbeiderswijk in Machelen. Naast de winkel was er een cafee tje, ‘de Cité’. Daar stond een zwart-wittelevisie, wat een zeldzaamheid was. In die kroeg heb ik vele sportmomenten meegemaakt, het WK van 1963 in Ronse bijvoorbeeld. Benoni Beheydt werd er wereldkampioen na een incidentrijke massasprint. Beheydt had schijnbaar aan de arm gehangen van Rik Van Looy, de geklopte. Bovendien zou Benoni geweigerd hebben de sprint aan te trekken voor de “Keizer van Herentals”, omdat hij zogezegd krampen had. Het café zat afgeladen vol en de klanten waren verdeeld in twee kampen. Een Belg was wereldkampioen, en toch was iedereen ruzie aan het maken. Men kon op het nippertje een handgemeen tussen de twee clans vermijden.

Verleden week was ik uitgenodigd door de zoon van Raymond Impanis voor de Mosselkoers in Houtem.

Veel van de koers heb ik niet gezien, maar de mosselen waren prima...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Geen commentaar De Koninklijke Belgische Voetbalbond probeerde met die twee woorden een punt te zetten achter een afgang die qua intensiteit alle vorige overtreft. Of het zou moeten zijn dat de (hoogst gammele) reglementen naar eigen goeddunken interpreteren een prioriteit is voor de KBVB-dirigenten, om hun grote gelijk te halen.

Dat is althans wat het bondsparket én de met de KBVB verbonden ‘geschillencommissie’ in de zaak ‘propere handen’ deden met het beruchte artikel B1711, waarmee die instanties KV Mechelen van promovendus naar 1A tot degradant naar 1B wilden maken. De Belgische Arbitragecommissie voor de Sport (BAS) staat los van de voetbalbond. Het interpreteerde artikel B1711 juridisch correct op inhoud en schrapte logischerwijze het vonnis van de juridische KBVB-instanties. Daar besefte men uiteindelijk de eigen miskleun, leidraad tot het simplistische ‘geen commentaar’.

“De bond en ons voetbal in hun hemd gezet”, luidde de titel van een commentaarstuk in Het Nieuwsblad. Dat geldt alvast zeker voor het bondsparket, dito procureur, geschillencommissie en hun bondsreglement. Vooral nadat de jongste demarche van Beerschot bij een Brusselse rechtbank - en het daar verkregen gelijk - de ganse affaire nog meer in een ‘geen commentaar’ kadert. Of ook het voetbal in zijn hemd staat? KV Mechelen speelde kampioen in 1B én versloeg AA Gent in de bekerfinale. Met andere woorden: KVM dwong op het grasveld af wat andere ploegen via de groene tafel willen afdwingen.

Het BAS wou zich nog niet uitspreken over het luik ‘poging tot matchfixing’ door enkele Mechelse bestuursleden. Nu zou het dat wel snel snel moeten doen, wil de competitie op tijd kunnen starten. Of het BAS onder die druk zal begeven, is de vraag. Indien niet, dan wordt de ‘propere handen’-schroothoop nog groter dan hij al is. Indien wel, allicht ook.

Toch even herinneren aan het ‘bij gebrek aan bewijzen’ seponeren van klachten over matchfixing in Eupen - Moeskroen, eind reguliere competitie 2017-2018 in 1A. Iedereen weet dat dit seponeren een lachertje was. Ook bij de bond. Maar verder geen commentaar. allen, waarin ‘de oortjes’ het voor één keer moesten afleggen tegen de winnaar van de dag. Oortjes-Thomas De Gendt: nul-één.

Een onmogelijke opdracht?

Onze Dylan Het is al een week geleden, maar in het Limburgse Halen zijn ze nog lang niet uitgepraat over het huzarenstuk van hun dorpsgenoot Dylan Teuns in de zware bergrit met aankomst op de beruchte La Planche des Belles Filles. Teuns heeft al eerder bewezen dat hij kan klimmen; vorige maand won hij een bergetappe in de Dauphiné. “We hebben het laatste van hem nog niet gezien”, verzekert zijn ploegleider en bondscoach Rik Verbrugghe.

Als dat zo is, dan zijn we benieuwd wat Teuns ons nog te bieden heeft. Als hij ons nog eens wil verrassen, gaan we hem niet tegenhouden.

Wijze raad Over die gedenkwaardige bergrit van elf juli gesproken, er was niet alleen Dylan Teuns die de Vlaamse hoogdag extra glans gaf. Wat de West-Vlaming Xandro Meurisse uit zijn gespierde kuiten schudde, verdient een eervolle vermelding. Derde eindigen in de eerste bergrit van de Tour en standhouden op La Planche des Belles Filles, dat is niet iedereen gegeven. Vraag het maar aan de honderdzeventig achtervolgers die na hem over de meet bolden. En ere wie ere toekomt, de bescheiden Meurisse houdt er een gezonde filosofie op na. Oordeel zelf. “Voetjes op de grond.

Rustig blijven is de beste manier om iets te bereiken, is mij altijd geleerd.” We gaan zijn wijze leermeesters niet tegenspreken.

Witte trui en bolletjestrui We kunnen niet ontkennen dat onze koer-

sende land- en volksgenoten zich getoond hebben tijdens de eerste week van de Tour.

Het begon met de witte trui voor de beste jongere voor Wout Van Aert, en de bolletjestrui, die van eigenaar veranderde nadat eerst Greg Van Avermaet en kort daarop Tim Wellens haar over de breedgeschouderde borstkas mocht trekken. En daar bleef het niet bij voor de strijdlustige medeburgers uit ons Vlaanderen.

Bloemen Mogen we even terugblikken op die fameuze zesde rit? Op een bepaald moment zaten bolletjestruidrager Wellens, Thomas De Gendt, Xandro Meurisse, Serge Pauwels en Dylan Teuns bij de vluchters op weg naar La Planche.

Vijf kerels die de naam flandrien nog eens eer aandeden. Tel daarbij de inspanningen van Wout Van Aert, die zich opofferde voor zijn ploeg Jumbo-Visma en een dag later succesvol de kilometerlange spurt aantrok voor de zegevierende Dylan Groenewegen. Dan is het lang geleden dat we nog eens met bloemen mochten gooien naar onze trappende vertegenwoordigers in de Tour.

Heel straf Uren van bewondering voor Thomas De Gendt. Zijn overwinning in 2016 op de Mont Ventoux was een straf nummer, maar wat De Gendt in de rit van Macon naar Saint-Etienne aan de buitenwereld toonde, was, naar onze bescheiden mening, nog straffer. Waarom?

Omdat het een gevecht was van één tegen

15

Eerlijk gezegd, we dachten niet dat De Gendt het zou halen tegen het jagende peloton.

Het begon al met een vroege ontsnapping. Pas vertrokken kregen de drie musketiers die het vuur aan de lont staken het dankbare gezelschap van een vierde man. Het groepje bleef lang samen, tot de Amerikaan King en de Nederlander Terpstra, met nog twee beklimmingen voor de boeg, moesten lossen. Bleven over De Gendt en de Italiaan De Marchi, die op zijn beurt moest afhaken op de laatste klim.

De Gendt solo met nog veertien kilometer in het vooruitzicht, tegen een jagend peloton waaruit Alaphilippe en Thibaut Pinot ontsnapt waren en het beste van zichzelf gaven. Een onmogelijke opdracht en verloren spel voor ons aller Thomas, dachten we op dat moment, nadat we de voorsprong seconde na seconde zagen slinken.

Adembenemend Het vervolg van het meeslepende verhaal mag Thomas De Gendt zelf vertellen: “Ik ging voluit en vandaag had ik geweldige benen.

Wat er in die slotfase door mijn hoofd ging?

Keihard trappen en niet opgeven, dacht ik. Op het einde spurtte ik bergop de ziel uit mijn lijf.

Ik moest wel, want zodra het duo dat op mijn hielen zat mij in het vizier zou krijgen, was mijn kans verkeken.” Eind goed, al goed. Petje af voor de man; zijn nummer zullen we niet vlug vergeten.

Toeristisch uitstapje Tiesj Benoot kon een etmaal later een vervolg breien aan de feeststemming bij Soudal-Lotto. Een overwinning had gekund in Brioude, als de Zuid-Afrikaan Impey niet zo fanatiek op zijn trappers had geduwd. “Dedju, een tweede plaats, dat is vooral voor de eerste verliezer”, hoorden we Benoot vloeken.

Geen hoofdprijs, maar toch een eervolle vermelding. Hetzelfde geldt voor Oliver Naesen en Jasper Stuyven, die respectievelijk vierde en vijfde eindigden. Terwijl het peloton, dat op zestien minuten eindigde, zijn luie botten schuurde en er een zalige snipperdag van maakte.

Uitgeperste citroen “Tourdebutant Wout Van Aert blijft onze beste garantie op ritwinst. Even in spaarstand op La Planche des Belles Filles. Daarna spurtje mennen voor Dylan Groenewegen in Chalon en dan weer vol aan de bak.” Aldus mogelijk een debutant in Het Laatste Nieuws, op woensdag 10 juli. Op donderdag 11 juli op de ‘Planche van de mooie meisjes’ geen spoor van Wout.

Wel van Dylan, met familienaam Teuns.

Bleek die toch de nog betere dan beste garantie op Belgische ritwinst, hoewel journalisten hem van Brussel tot bij de start naar ‘La Planche’ zo goed als niet hadden opgemerkt.

In tegenstelling tot Wout Van Aert, die ze prioritair naar het geel stuwden. Zelfs echtgenote Sarah De Bie kreeg in Het Laatste Nieuws een column om dat stuwen de nodige vrouwelijke kracht bij te zetten. Op ‘La Planche’ kreeg Wout een kwartier achterstand aangesmeerd. Weg de wensdroom geel te pakken, minder de zijne dan die van de zich blind starende meute journalisten. De witte trui van beste jongere was hij ook kwijt. Niet verwonderlijk, zelfs voorspelbaar, voor een debutant na een al loodzwaar voorseizoen.

Verbijsterende vaststelling: daags na zijn terugval zochten we in de kranten naar zelfs maar één enkel aan Van Aert besteed woord. Tevergeefs. Ook de column van zijn wederhelft was zowaar verdwenen. ‘Geen commentaar’ waren blijkbaar ook hier de ordewoorden. De journalistieke blunder was er niet minder om. Wout weet nu wat hij voor de moderne sportjournalist betekent als die de loftrompet even moet opbergen en in de plaats een woordje empathie zou kunnen en moeten produceren. Alleen al om te verhelpen aan het beeld van de uitgeperste citroen, dat zich opdrong bij al wie daar zonder succes naar zocht.

Hier komen de cols Wout Van Aert maakte onze dag goed, heeft zijn eerste ritzege beet en gaf een stel ervaren topspurters het nakijken. Dat verdient meer dan een woordje uitleg, maar bij gebrek aan tijd zal het voor de volgende keer zijn. De rustdag van voorbije dinsdag zal de pedaalridders ook deugd hebben gedaan. Nu ze het Centraal Massief adieu hebben gewuifd en het Tourcircus in de buurt van Toulouse is neergestreken, zagen we een aantal renners bleek worden rond hun neus toen ze heel in de verte de eerste toppen van de Pyreneeën in het vizier kregen. Vanaf nu mogen de berggeiten en de klassementrijders tonen wat ze al dan niet in hun mars hebben. Met alle respect voor wat er aan vooraf is gegaan, vanaf nu begint de Tour pas echt.

Jeugdwerking Een eersteklasser van bij ons die de eigen jeugd een kans biedt, waar moeten we die gaan zoeken? Niet eens zo ver, en geloof het of niet, het is geen kwakkel. Cercle Brugge geeft zes jongeren uit de jeugdafdeling de kans om zich te bewijzen in de eerste ploeg. Vijf van die jonge gasten mochten mee op stage naar het Nederlandse Hoenderloo.

Dat is de positieve kant van het verhaal. Dat Cercle daarnaast voor versterking is gaan aankloppen bij ‘moederclub’ Monaco is de andere kant van de medaille. Als de keuze wordt geboden tussen vreemde aanwinsten van het zevende knoopsgat die hier, bij gebrek aan beter, hun tijd komen doorbrengen, of jong geweld, dat misschien nog leergeld moet betalen, maar met een hart voor de club, is de keuze vlug gemaakt. Geef ons maar het tweede.

Poespas Er valt alle dagen iets nieuws te melden in het dossier ‘propere handen’. Nu weer de voetbalbond, die met een onvolledig dossier zou werken, volgens KV Mechelen. Dan is er nog Beerschot, dat zich weert als een duivel in een wijwatervat om alsnog te mogen starten in 1A. Het begin van de competitie dat in het gedrang komt, enzovoort enzoverder. Wie nog kan volgen mag een vinger opsteken, maar niet allemaal tegelijk.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

18 juli 2019

ABSURDISTAN Zachte heelmeesters Regionale zender TVOost bracht enkele dagen geleden een nieuwsstuk over Brusselse jongerenbendes die naar Ninove afzakken om er herrie te schoppen. Jongeren die daar het slachtoffer van worden, krijgen van de burgemeester de raad om contact op te nemen met de sociale cel van de politie. Ja, dat gaat echt helpen. Helemaal.

Afschermen Om de Limburgse veeboeren te helpen bij het beschermen van hun vee tegen de wolven, worden er met medewerking van Natuurpunt wolven werende omheiningen geplaatst. Of die ook effectief helpen tegen de in Limburg welig tierende Grijze Wolven, dat kon men ons niet vertellen.

Eenvoudig Op de kwestie van de medewerker van minister Marghem die, met al zijn opgedane kennis en contacten, overstapt naar ‘de vijand’, zijnde een energiebedrijf, kan heel eenvoudig geriposteerd worden: schaf eindelijk de kabinetten af! Er werken genoeg capabele mensen in de ambtenarij.

Het zit diep Wie rond 11 juli wat ronddwaalde over de sociale media zonder in een bubbel van gelijkdenkenden te zitten, kon slechts vaststellen dat er ter linkerzijde flink wat blinde haat werd gespuid tegen al wat Vlaams is. De tijd waarin er ook op links een Vlaamse reflex was, ligt vér achter ons.

Niet dan?

Om nog eens terug te grijpen naar een slagzin uit het verleden en die te koppelen aan het desastreuze gezichtsverlies

1171

van het Vlaams Parlement: als wij wat wij zelf doen, niet beter doen, zouden wij dan niet best... zwijgen?

Op kamp Naar wij uit onafhankelijke edoch lichtjes onzekere bron vernemen, zijn de onafhankelijke scouts van Schild & Vrienden op jamboree vertrokken naar Amerika.

Land van belofte Het is toch wat raar dat zowat 40 procent van de in Wallonië erkende vluchtelingen zijn biezen pakt naar Vlaanderen, zoals de collega’s van De Tijd aan het licht brachten. Misschien moet iemand daar eens uitleg over vragen aan de Dalila Hermansen van dit land. Wellicht zijn dat allemaal masochisten?

Wat en waar Bij onze zuiderbroeders zat een man zestig dagen in voorhechtenis (!) voor inbraak met diefstal van een fles porto. Laat het een les zijn: in Vlaamse zwembaden wat herrie gaan schoppen, soms met wat oneerbare handelingen erbij, wordt veel makkelijker afgehandeld. Niet, eigenlijk.

Ongezien Volgens de Internationale Arbeidsorganisatie, niet bepaald een clubje van rechtse jongens/meisjes/geslachtsverwarden, is de loonsongelijkheid hier te lande bij de laagste ter wereld. Een mens vraagt zich dan af waar al die PVDA’ers in de parlementen vandaan komen.

Co-tuinieren In Oostende worden volkstuintjes vrolijk leeggeplukt door ‘anderstaligen’, tot verbijstering van de nijvere volkstuinders. Uiteraard worden die proletarische plukkers stevig aangepakt. Tenminste, in uw dromen...

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL A. Bijstellingen B. Met grote inzet - Europese muntunie C. Queen of Rock ‘n Roll D. Informatietechnologie - Lichaamsdeel Wat met de mond te maken heeft E. Eenheid van druk - Huldigende F. Machinegeweer - Soortelijk gewicht Voorzetsel G. Van een bepaald Europees land Jongensnaam H. Zeer vlug ter been I. Italiaanse rivier - Goed gekookt J. Cultusgebruik - WC - Automodel van Ford K. Bewijs van achting - Heel erg je best doen om iets te bereiken L. Internetlandcode voor Nieuw-Zeeland - Fijn scherp geluid voorbrengend

VERTICAAL

1. Een antiek uiterlijk geven 2. Maakt een strijkende beweging Boeddhistische richting - In geheime zitting 3. Stad, provincie en rivier in Thailand Hoofddeksel van een kardinaal 4. Begrip voor levensadem binnen het hindoeïsme - Iets dat lang, slap en dun is 5. Planten met bloemen met lange smalle bloemblaadjes - Voorbeeld - Betreurde prinses 6. Basisbestanddeel - Aantal bij elkaar horende mensen 7. Engelse titel - Zonder leugens of bedrog 8. Geen kennis bezittend - Franse meisjes naam 9. Glorie - Dooier 10. Verantwoordelijke beheerder - Bevel Muzieknoot 11. Emeritus - Hoge stand - Duitse stad 12. Nietsnutten - Gloed van vuur

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1170 VINDT U OP BLZ. 14

Peuter De Crem

De appel valt niet ver van de boom

Binnen de CD&V is een revolutie aan de gang. Niet die van de redelijkheid, zoals Wouter Beke die bepleitte in de vorm van tongdraaien met salafisten, en Grijze Wolven in onze parlementen binnensmokkelen. Nee, het is het soort revolutie waarbij koppen dreigen te rollen en de zuilen onder de partij worden weggezaagd. De leider van het verzet heet Peuter De Crem. Aspirant-jongerenvoorzitter en zoon van. “Van een dikke opportunist, zal je bedoelen”, krijst hij.

Peuter De Crem ontvangt ons in zijn campagnelokaal dat meteen ook zijn slaapkamertje is. Aan de muur hangen foto’s van de kopstukken Wouter Beke en Kris Peeters, waaruit de ogen verwijderd zijn. Er staat in bloedrode letters “moordenaars van de christendemocratie” en “volksverraders” op geschreven. Bij Kris Peeters staat de niets aan de verbeelding overlatende boodschap: “Stuur je opa naar Europa.” Peuter De Crem stapt duidelijk in vaders voetsporen als het op kritiek aankomt.

Maar de stijl verschilt compleet.

Peuter: “Alleen de stijl verschilt? Luister eens goed hier, meneer Pallieter. Onze pa zou hier ook zo aan de muur moeten hangen. Maar dat kost me zakgeld, en die centen heb ik nodig voor de campagne. Dat zit 25 jaar in het parlement als standenloze. Tandeloze! Vijfentwintig jaar! En wat is er veranderd? Niks.

Nul. Nada. De zuilen hebben ‘de oude’ altijd op een veilige, waardeloze plaats weggezet.

Het Belgische leger, bijvoorbeeld. En daarna mocht hij op kosten van de belastingbetaler op handelsmissie. Allemaal bezigheidstherapie voor zich vervelende politici, meneer. De grootste impact die Pieter De Crem heeft gehad in zijn politieke leven, is op het leven van een New Yorkse serveuse die hij heeft laten ontslaan omdat hij bezopen was.”

Bent u niet te streng? Uiteindelijk is hij blijven uitkomen voor zijn mening.

Peuter: “Tot er postjes werden uitgedeeld.

Wie was er tegen Marrakesh tot hij minister kon worden in de Marrakeshregering? De oude De Crem, ten voeten uit. Beke verknoeit zijn vierde verkiezing op rij als voorzitter.

Kondigt op de avond van de verkiezingen aan dat hij zichzelf niet gaat opvolgen. Dan denk je dat de man een stap opzijzet. Nee hoor, hij bombardeert zichzelf tot minister én voorzitter. Pikken wat je pakken kan. En ja, daar komt dan een beetje kritiek op. Pieter vindt de partij ”vaag en wollig”. Maar als je hem vraagt wie dat moet veranderen, en hoe je dat moet veranderen, wat voor antwoord krijg je dan?

Ja, dat was misschien niet helemaal duidelijk.

Peuter: “Vaag en wollig was het, meneer Pallieter. Het is genetisch bij die mannen. Van hun neus maken, uithalen, ‘tsjeverij à volonté’, maar als puntje bij paaltje komt, komt er niks uit. We moeten hier een eind aan maken. Geen geblaat meer. Meer wol. Duidelijke standpunten. Toen Wouter Beke werd gevraagd naar de pijnpunten van een mogelijke samenwerking met het Vlaams Belang, kwam hij niet verder dan dat het er veel waren. Hij kon er niet eentje noemen. Dat is toch niet normaal. Christendemocratie gaat om de wil van het volk.

Samenbrengen wat verdeeldheid zaait. Wederzijds respect en op zoek naar oplossingen die een grote draagkracht hebben bij de bevolking en toch creatief en vernieuwend zijn.

Niet dat geneuzel en gepeuzel aan nietszeggende statements die kant noch wal raken.”

U vat de koe bij de horens! Welke standpunten mag men van u verwachten als u de overstap maakt en de nieuwe generatie christendemocraten gestalte mag geven.

Peuter: “Glasheldere standpunten. Gespeend van al dat ‘enerzijds’ en ‘anderzijds’, dat gelul. Denken en doen! Niet steeds afwachten wat de ander doet en dan paniekerig in het midden van het bed gaan liggen. Een eigen smoel!”

Houzee! U heeft confederalisme in uw programma staan. Zou u de V-partijen steunen in die strijd?

Peuter: ”Zeer zeker wel. Al moet je natuurlijk een slag om de arm houden. Wij staan voor positief confederalisme. En dat wil ik wel benadrukken. Met negatief confederalisme wil ik onze partij niet associëren.”

Wat is nu net het verschil tussen positief en negatief confederalisme?

Peuter: “Welja, het woord zegt het zelf. Positief en negatief zijn mekaars tegenpolen. Ook in de wondere wereld van de elektriciteit. En wij gaan voluit voor die positieve benadering.

Niet polariseren maar renforceren, zeg maar.

Samen! De weg vooruit!”

En dat kan in samenwerking met het Vlaams Belang?

Peuter: “Wij werken met iedereen samen die zich niet buiten de democratie heeft gezet. Dat is onze innigste en duidelijkste overtuiging. Maar we laten geen negativisme vorm krijgen binnen een regering die de toekomst van ons land op verschillende niveaus zal bepalen.

Samenwerking is de verantwoordelijkheid van alle partijen. Ik stel dan ook voor om deze vraag voor te leggen aan een bredere commissie, of waarom niet… de Senaat. Dat is het soort out of the box denken…”

Het is inderdaad genetisch.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be