't Pallieterke van 25 juli 2019

75ste jaargang • nummer 30 • donderdag 25 juli 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

MH17: het rookscherm als desinformatiemethode Vijf jaar nadat vlucht MH17 door een BUK-raket werd neergehaald, doken we nog eens in het dossier om te zien wat er geweten is. Er zijn vele versies en soms is het in een conflict tussen twee partijen heel moeilijk te ontdekken wie van beide liegt, maar er is één onfeilbaar criterium: wie zijn versie van de feiten voortdurend verandert, die liegt. En wordt ineens veel duidelijk…

Lees het volledige artikel over de MH17 op blz. 13

‘Verdraagzaamheid’ bij Antifa Tijdens een gewelddadige uiterst-linkse manifestatie in het Amerikaanse Portland werd de conservatieve journalist Andy Ngo in elkaar geslagen. Deze redacteur van het online-magazine Quilete gaat door als een antifa-expert en wou eind juni een uiterst linkse demonstratie tegen een bijeenkomst van de rechtse ‘Proud Boys’ met camerabeelden vastleggen.

Ngo werd door linkse activisten, die allemaal in het zwart waren vermomd, in het gezicht geslagen, met milkshakes overgoten en met een kleverige vloeistof besproeid. Volgens de plaatselijke politie bevond zich in bepaalde milkshakes een sneldrogende cement. Het volledige filmmateriaal van de journalist werd gestolen.

Ted Wheeler, burgemeester van Portland en politicus van de Democratische Partij, had de politie instructies gegeven niet op

te treden tegen gewelddadige antifa-activisten. Bij links-radicale Twitter-gebruikers kan de lol niet op, blijkbaar. De journalistieke vaardigheden van Ngo worden er in vraag gesteld, ondanks het feit dat Ngo vroeger ook voor de Wall Street Journal en de New York Post heeft geschreven. Sommigen trekken zelfs in twijfel of Ngo wel gekwetst werd tijdens de incidenten met uiterst links.

Dit zoveelste incident toont aan hoever uiterst links wel gaat in de strijd tegen het ‘fascisme’.

Een zinloos gesprek tussen N-VA en PS

Het ziet ernaar uit dat de N-VA van Bart De Wever en de PS van Elio Di Rupo toch zullen samenkomen voor een gesprek. Drie elementen of politieke evoluties maken dat mogelijk, maar over echte onderhandelingen gaat het niet. Zo’n gesprek is zelfs zinloos als niet op zijn minst de deur naar het confederalisme wordt opengegooid.

“De informateurs lijken rondetafels te willen organiseren. Als we worden uitgenodigd, gaan we daarop in”, verklaarde ex-premier en PS-voorzitter Elio Di Rupo op 21 juli op de Franstalige openbare omroep RTBF. Lees: het veto tegen een gesprek met de N-VA wordt opgeheven. Gesprekken zijn uiteraard nog lang geen onderhandelingen, maar in de Wetstraat zijn er de voorbije dagen drie zaken veranderd die een opening van de PS richting N-VA mogelijk maken. Ten eerste is een soort van links Waals front tegen de Vlaams-nationalisten niet langer realistisch. Het was de droom van de PS en vooral van de nummer twee, Paul Magnette, om PS en Ecolo met elkaar te verenigen, eventueel aangevuld met de cdH om zo een Waalse regering te vormen die de opstap zou zijn voor een federale coalitie. Toen bleek dat de centristen van cdH voor de oppositie kozen, dacht men aan gedoogsteun van de neocommunisten van de PTB. Of er zouden een aantal individuele parlementsleden van andere partijen moeten worden overtuigd om een Waalse meerderheid te vormen.

De MR als Vlaams breekijzer Dat is mislukt en dus stapten de Franstalige liberalen van de MR opnieuw in de ring voor een Waalse regering. Dit tot ergernis van Ecolo, dat niet langer zeker is van een Waalse regeringsdeelname. PS en MR hebben in Namen immers een meerderheid. Ecolo zou wel eens kunnen overwegen zich in Brussel terug te trekken. Daar zijn de Franstalige groenen wel aan de macht. En meteen is er de Waalse as van PS en MR die als opstap lijkt te dienen voor een federale coalitie. Er zijn nu intern bij de MR wel spanningen rond de opvolging van Charles Michel, die voorzitter wordt van de Europese Raad, maar dat zou de coalitiebesprekingen niet moeten

bezwaren. Ondanks de val van de regering-Michel over het Marrakeshpact zijn de relaties tussen individuele MR en N-VA-politici (Jambon, in mindere mate Francken) nog goed. De N-VA beschouwt de MR dan ook als breekijzer om in de federale onderhandelingen binnen te dringen.

Blijkbaar zien de informateurs Didier Reynders (MR) en Johan Vande Lanotte (sp.a) hier signalen dat een veto tegen gesprekken met de N-VA niet meer bestaat. Vandaar dat men de komende dagen of weken gesprekken zou organiseren.

Tweede element is het gerucht dat N-VA-voorzitter Bart De Wever op Vlaams niveau nog altijd de deur op een kier houdt voor een Bourgondische coalitie zoals in Antwerpen. N-VA dus met liberalen en socialisten. Ook al heeft die constellatie Vlaams een zeer krappe meerderheid. Bij de N-VA blijft men wantrouwig tegenover CD&V. En Bart De Wever zou voorgesteld hebben om de btw op elektriciteit te verlagen van 21 naar 6 procent. Een oude linkse eis die de N-VA-voorzitter vanuit Vlaanderen federaal op tafel zou leggen. Pro memorie: die btw werd onder Elio Di Rupo verlaagd om daarna door de regering-Michel opnieuw te worden opgetrokken. Dit tot woede van links.

De lagere belasting op elektriciteit is nota bene ook een eis van Vlaams Belang.

Open Vld wil niet met de groenen Een ander element dat wijst op een mogelijke opening richting Bourgondische coalitie, zelfs op federaal niveau, is de houding van Open Vld. Verschillende kopstukken - Patrick Dewael, Vincent Van Quickenborne - hebben duidelijk gemaakt dat de Vlaamse liberalen niet met de groenen willen regeren. Zij zetten in op de as met de MR en denken aan een paarse basis

voor een federale regering. Die as zou dan moeten versterkt worden door de N-VA. Bij de nochtans belgicistische Open Vld wordt bovendien een nieuwe staatshervorming niet uitgesloten. Tegelijk hopen de Vlaamse liberalen dat de N-VA door een gesprek en desnoods een coalitie met de PS nog van haar pluimen zal laten. De gesprekken tussen PS en N-VA zouden gelijk de aandacht afleiden van de interne problemen bij Open Vld, waar de opvolgingsstrijd voor Gwendolyn Rutten volop aan de gang is.

Praten, maar waarover?

Nu is de piste van een gesprek tussen N-VA-voorzitter Bart De Wever en zijn PS-tegenhanger Elio Di Rupo één zaak. Een andere zaak is waarover zo’n praatsessie zou moeten gaan. Over de vorming van een federale regering? Zo ja, met welk programma? De N-VA zal toch niet in een regering willen stappen met de PS zonder dat er een garantie is dat de weg van het confederalisme wordt opgegaan. Dat zal de achterban nooit aanvaarden. De belofte van een staatshervorming zoals de vorige institutionele gedrochten evenmin. En wat zou dan de afspraak zijn? De overdracht naar de regio’s van justitie? De opdeling in vier gewesten met een volwaardig Duitstalig gewest?

Neen, een staatshervorming moet gaan over een verdere opsplitsing van de fiscaliteit en de sociale zekerheid. Maar dat is natuurlijk het ultieme taboe voor de PS. Een gesprek tussen Vlaams-nationalisten en Franstalige socialisten is bijgevolg zinloos.

Tenzij het is om aan te tonen dat een PS-N-VA-coalitie onmogelijk is. En de N-VA dus samen met het Vlaams Belang federaal kan chargeren tegen een beleid van een - wellicht – paars-groene regering.

2

Actueel

25 juli 2019

De volgende regering moet prioriteit maken van de ‘war on drugs’ Als er de voorbije week een zaak duidelijk geworden is, dan wel het feit dat onze maatschappij langzaam maar zeker ten onder gaat aan druggebruik.

Handgranaten in Antwerpen, een drugsdode op Tomorrowland, een wilde achtervolging in Deurne, zowat elke dag worden we geconfronteeerd met de drugsproblematiek. Wist u overigens dat in Antwerpen het meeste coke gesnoven wordt in vergelijking met andere steden in Vlaanderen? Op Europees niveau staat Antwerpen op de derde plaats, na Barcelona (1) en Zürich (2). Niet dat het allemaal zo nieuw is, maar er is een duidelijke tendens dat de problematiek toeneemt en er geen sprake is van een gewonnen ‘war on drugs’. Integendeel. Vorige maand werd in Wuustwezel voor het eerst een laboratorium ontdekt waar het gevaarlijke en nog verslavender ‘crystal meth’ werd aangemaakt. Dat was een primeur in ons land, maar bij onze noorderburen worden regelmatig lab’s van ‘crystal meth’ opgerold. In juni werd in Rotterdam in een pakhuis zo’n 2.500 kg ‘crystal meth’ aangetroffen. Straatwaarde: enkele honderden miljoenen euro. De drugskartels zijn bezig om met deze drugs de Europese markt te veroveren. En wat lees ik dan in een interview met commissaris-generaal Marc De Mesmaeker (in Knack van 11 juli): “Het water staat ons aan de lippen. De verloedering van onze infrastructuur neemt monumentale vormen aan. Ga eens kijken in onze kazerne in Etterbeeek, waar onze speciale eenheden zitten. Sommige gebouwen kun je niet meer veilig betreden. Muren brokkelen af, struiken groeien door de muren en dakgoten. In Eupen is de Computer Crime Unit gehuisvest in een echte barak. Het lab van de federale gerechtelijke politie in Antwerpen zou ik niet meer met een buitenlandse delegatie durven te bezoeken. Ons wagenpark is compleet verouderd.” Einde citaat.

Er bestaat dus een grote discrepantie tussen enerzijds de (nog steeds) toenemende handel in drugs, en anderzijds de primitieve middelen waarover de politiediensten beschikken. Mogen we van onze toekomstige regeringsleiders verwachten dat de ‘war on drugs’ een prioriteit wordt en bovenaan de agenda geplaatst wordt? De volgende generatie zal u dankbaar zijn.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Rekenhof tikt regering-Michel II op de vingers Aangezien er geen begroting voor 2019 werd gestemd, moet de regering in lopende zaken werken met voorlopige twaalfden. Hierbij mag de regering niet meer uitgeven dan vorig jaar en mogen er vooral geen nieuwe projecten opgestart en gefinancierd worden.

basisprincipes als achtergrond. Volgens de instelling zijn er weinig bevredigende verantwoordingen voor bepaalde basisallocaties van de FOD Sociale Zaken en de POD Maatschappelijke Integratie, Armoedebestrijding en Sociale Economie.

Zand in de ogen

Om de complexe financiële stromen in de gaten te houden, werd aan het Rekenhof gevraagd om het recentste wetsontwerp ‘tot opening van voorlopige kredieten voor de maanden augustus, september en oktober 2019’ grondig te analyseren. Wanneer een (gewone) begroting wordt ingediend, spreekt het Rekenhof zich uit over de geloofwaardigheid van de begrotingsramingen inzake uitgaven en inkomsten, terwijl in het kader van dit wetsontwerp tot opening van de voorlopige twaalfden het Rekenhof zich beperkt tot een technische en juridische analyse van de bepalingen van de wet.

Afwijkingen motiveren De berekening van de voorlo-

pige kredieten gebeurt op basis van een pro rata temporis, waarbij de gevraagde kredieten het aantal twaalfden dat in de wet is voorzien niet mogen overschrijden. De wet van 22 mei 2003 bepaalt bovendien dat de wetsontwerpen tot opening van voorlopige kredieten niet mogen voorzien in de ontwikkeling van nieuwe uitgaven die niet voorzien waren in de referentiebegroting.

Een ander element: indien er afwijkingen (lees: extra uitgaven) worden opgenomen in het wetsontwerp tot opening van voorlopige kredieten, dan moeten zij ‘uitvoerig gemotiveerd’ worden in de documenten die ter goedkeuring ter zake aan het parlement worden voorgelegd.

Het Rekenhof nam dan ook het recentste wetsontwerp door met deze

Het Rekenhof stelt tot slot vast dat twee kredietaanvragen betrekking hebben op nieuwe uitgaven: enerzijds is bij de vastleggings- en de vereffeningskredieten van programma 06.80.3 van de FOD Beleid en Ondersteuning 5 miljoen euro ingeschreven voor de vergoeding van slachtoffers van thalidomide; anderzijds is in programma 12.51.3 van de FOD Justitie een bedrag van 913.000 euro aan vastleggingskredieten en van 548.000 euro aan vereffeningskredieten ingeschreven voor een toelage aan de transitiehuizen (door de overheid erkende inrichtingen waar veroordeelden kunnen geplaatst worden om hun vrijheidsstraf te ondergaan). Dat gaat uiteraard in tegen de letter van de wet van 2003.

Slotsom is dat het riedeltje van de voorlopige twaalfden de burgers opnieuw zand in de ogen gooit. Als de regering in lopende zaken meer wil uitgeven dan vorig jaar, dan kan dat als het grondig gemotiveerd wordt. En zelfs als er nieuwe projecten gefinancierd worden, zal de parlementaire hond enkel blaffen.

De karavaan van de regering in lopende zaken trekt wel rustig verder.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

Confederalisme passeert via de sociale zekerheid (1)

Een volgende staatshervorming komt er misschien vroeger dan gedacht, maar het dreigt opnieuw gemorrel in de marge te worden. Niets verandert zolang het onevenwicht tussen inkomsten en uitgaven in de sociale zekerheid niet wordt bijgesteld.Via een splitsing kan dat. Het concrete probleem blijft immers: Vlaanderen levert het gros van de inkomsten, Wallonië is verantwoordelijk voor een te klein deel van de fiscale inkomsten en een te groot deel van de uitgaven.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Dat Philip Close, de Brusselse burgemeester, enkel een meerwaarde ziet in België zolang de sociale zekerheid federaal blijft, mag niet verbazen. Dit discours is al decennia het alfa en omega van de Parti Socialiste (PS). Een splitsing van de sociale zekerheid is voor de Walen onbetaalbaar. Dat merken we nu al. De kinderbijslag is overgeheveld naar de deelstaten en Wallonië heeft nu reeds problemen om alles gefinancierd te krijgen. Momenteel ligt de focus van het debat op de financieringswet. Die maakt dat het Vlaams-Waalse solidariteitsgeld over een aantal jaar begint te dalen.

PS-voorzitter Elio Di Rupo hoopt via een kleine staatshervorming extra geld te krijgen. Maar de sociale zekerheid moet verder onaangetast blijven. Hopelijk trappen de Vlaamse partijen – N-VA voorop – niet in die val. Als er gepraat wordt, moet een verdere splitsing van de sociale zekerheid op tafel komen. Het confederalisme passeert via de sociale zekerheid, en het onevenwicht tussen Vlaanderen, Wallonië en Brussel op het vlak van financiering van die sociale zekerheid is de oorzaak van alle problemen. Niet enkel de parafiscaliteit of de sociale bijdragen. Ook de gewone fiscaliteit (personenbelasting, btw, roerende voorheffing) is vooral een Vlaamse zaak. Dat is niet onbelangrijk voor de sociale zekerheid, aangezien die meer en meer gefinancierd wordt uit de algemene middelen, de gewone belastinginkomsten dus.

Inkomsten en uitgaven Daarom is het interessant eens

na te gaan waar die onevenwichten tussen Vlaanderen, Wallonië en Brussel zich precies bevinden. Wat opzoekingswerk in rapporten en de cijfers van de RSZ en de Nationale Rekeningen is zeer leerrijk.

Om te beginnen kijken we naar de inkomsten. Om het overzicht relevant te maken en de al genoemde onevenwichten in de kijker te zetten, werk ik met percentages.

Vlaanderen is goed voor 57,6 procent van de bevolking tegenover 31,9 procent voor Wallonië en 10,5 procent voor Brussel. Maar als we kijken naar de sociale bijdragen, dat leveren de Vlamingen proportioneel een groter deel van de parafiscale inkomsten. Meer bepaald 65,4 procent tegenover 26 procent voor de Walen en 8,6 procent voor de Brusselaars. Hier hebben we al een eerste onevenwicht. Nemen we de personenbelasting, dan ligt het Vlaamse aandeel opnieuw een stuk hoger dan dat in de bevolking. Namelijk 63,8 procent van de inkomsten. In Wallonië is dat slechts 27,9 procent. En Brussel: 8,3 procent. Dat alles komt omdat er in Vlaanderen in verhouding tot de andere gewesten veel meer mensen aan het werk zijn. De berekeningen zijn bekend: om het verschil met Vlaanderen weg te werken, moeten er in Brussel en Wallonië honderdduizenden banen worden gecreëerd. Weinig realistisch. Vandaar dat het confederalisme onvermijdelijk via een overheveling van de fiscaliteit moet gaan. Dat betekent een regionalisering van de personenbelasting. En uiteraard ook de vermogenstaksen.

Plus de vennootschapsbelasting.

Belastingen Sommige tegenstanders zeggen dat een splitsing van onder andere de sociale bijdragen en de vennootschapsbelasting niet mogelijk is.

Wat met bedrijven die in verschillende regio’s actief zijn?

Vallen hun werknemers dan onder een verschillend belastingregime? Om te beginnen is het zo dat slechts 3.180 op de 230.000 bedrijven in België in verschillende gewesten actief zijn. Maar ze vertegenwoordigen wel 1,3 miljoen werknemers.

Je hoort het de tegenstanders van het confederalisme al vragen: gaan die allemaal verschillende belastingen betalen? Welnu, dat is al het geval. Werknemers wonen in verschillende gemeenten en die heffen allemaal een apart tarief in een deel van de personenbelasting en dit via de opcentiemen. Dit verschil is perfect te regelen en legaal.

Over de vennootschapsbelasting hoor je dan weer vaak dat vooral Brussel hierbij wint omdat veel bedrijven daar hun zetel hebben, en hun vennootschapsbelasting in Brussel betalen.

Akkoord, maar men kan de belastingen ook verdelen op basis van een sleutel zoals maatschappelijke zetel en waar de tewerkstelling zich concreet bevindt. Bij een opsplitsing van de fiscaliteit wint Vlaanderen altijd.

Volgende week gaan we dieper in op de regionale verschillen aan de uitgavenkant.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

25 juli 2019

3

Deel 1 Supermarkten voor een betere wereld

Weg met plastic

“Elke dag zet Delhaize stappen voor meer duurzaamheid. Voor minder CO2, voor meer duurzame visvangst, meer Fairtrade en bio, meer lokale producten en ook… minder plastic!” Zo staat te lezen op de webstek van de supermarkt. Het is een opvallende trend in de gehele westerse wereld: onze winkels, vooral onze supermarkten, profileren zich tegenwoordig als meer dan leveranciers van kwaliteitsvolle producten tegen lage prijzen. Ze doen nu ook een beroep op onze verantwoordelijkheid om een betere wereld te creëren.

In de opsomming van Delhaize vinden we dan ook de drie meest opvallende trends terug in de idealistische missie van onze supermarkten: minder plastic, meer Fairtrade en meer biologische geteelde voeding. Dragen de activistische campagnes echt wel bij tot een betere wereld? In de komende weken zal ik die vraag proberen te beantwoorden wat betreft de aanspraken van Fairtrade- en bioproducten. Deze week beperk ik mij tot de strijd tegen plastic verpakkingen, waar onze supermarkten zich tegenwoordig zo opvallend in engageren.

Katoen Het citaat boven is afkomstig van de campagne waarmee Delhaize de katoenen zakken promoot die de klassieke plastic draagzakken moeten vervangen. Die actie illustreert meteen perfect waarom we het deugdvertoon van de supermarkten met een korrel zout moeten nemen. En evenzeer maakt ze duidelijk hoe in de naam van ecologisch bijgeloof maatregelen genomen worden die eigenlijk contraproductief zijn, maar toch onbekritiseerd blijven.

Katoen geeft ons een indruk van natuurlijkheid en duurzaamheid, maar is eigenlijk vele keren schadelijker voor het milieu dan het vermaledijde plastic. In 2018 wees een studie in opdracht van de Deense overheid uit dat de gezamenlijke milieukost van de productie van een katoenen zak zo hoog is dat hij duizenden keer moet gebruikt worden vooraleer hij milieuvriendelijker uitvalt dan een klassieke plastic wegwerpzak.

Die hoge ecologische kost van katoen is vooral het gevolg van de aanwending van pesticiden (50 procent van het totale gebruik van insectenverdelgers in ontwikkelingslanden) en het enorme waterverbruik. Weet u waar het ooit gigantische Aralmeer heen is? Het is letterlijk in onze kleren gekropen. De productie van één katoenen hemd kan tot 2.700 liter water benodigen, en in Oezbekistan keek men niet op een litertje.

Door die irrigatie is het Aralmeer nu grotendeels uitgedroogd, een moderne milieuramp met weinig gelijken.

Polyester Organisch katoen doet minder een beroep op pesticiden, maar is door zijn lagere opbrengst zelfs nog milieuonvriendelijker dan normaal katoen: het vereist meer landbouwgrond (minder bos) en vereist nóg meer water.

Samengevat mogen we zeggen dat katoen zowat het slechtst mogelijke alternatief voor plastic is. Hoe kan het dan dat diverse supermarkten (ook Lidl, bijvoorbeeld) erin slagen hun klanten precies dit te slijten als een milieuvriendelijk alternatief voor plastic? Het antwoord is niet eenvoudig. Maar veel heeft zeker te maken met het stilaan irrationele karakter van de kruistocht tegen plastic en het cynische misbruik dat de commerciële sector maakt van het ecologische bijgeloof bij zijn klanten.

Colruyt gedraagt zich iets rationeler door polyester zakken te promoten. Die zijn een stuk milieuvriendelijker, maar moeten nog steeds 35 keer gebruikt worden vooraleer hun milieukost kleiner wordt dan de klassieke wegwerpzakjes.

Daar moet dan nog bij vermeld worden dat zakjes bedoeld voor eenmalig

gebruik in de praktijk toch herbruikt worden als alternatief vuilniszakje.

Sinds Californië wegwerpzakjes verbood, wordt daar elk jaar 6.000 ton meer vuilniszakken aangekocht. De verkoop van papieren zakken steeg nog meer: met 40.000 ton.

Papier Maar papier dan? Dat is toch veel milieuvriendelijker? Vergeet het. Voor de papieren zakken in de VS alleen worden naar schatting 14 miljoen bomen per jaar omgehakt. Bij de productie wordt ook meer dan dubbel zoveel energie verbruikt als bij plastic, vier keer zoveel water, is er meer watervervuiling en komt er drie keer zoveel CO2 in de lucht. Een studie in opdracht van de Schotse regering besloot dat papieren verpakkingen duidelijk klimaatonvriendelijker zijn.

Papier is ook minder herbruikbaar.

En de afvalmassa is een veelvoud van plastic. Papier wordt wel vaker gerecycleerd, maar daarvoor wordt heel wat niet-hernieuwbare energie gebruikt (niet veel minder dan bij gewone productie). Hét grote voordeel van papier, de natuurlijke afbreekbaarheid, verliest aan belang naarmate er meer afbreekbaar plastic op de markt komt.

Delhaize kondigde onlangs trots aan dat het zijn druiven voortaan niet meer in plastic, maar in papieren zakjes zal verkopen. Boerenbedrog heet dat.

Carrefour raadt ons dan weer aan om voortaan zelf potjes mee te brengen.

Nog even en we gaan ons fruit weer met stenen kruiken vervoeren, zoals in de middeleeuwen. En dat terwijl de milieukost van de aanmaak van verpakkingen gemiddeld 10 keer lager is dan die van de voeding erin. En wat houdt dat voedsel vers en vermijdt verspilling?

Juist: plastic.

Al-Shabaab De slechte naam die plastic de jongste tijd heeft gekregen, heeft veel te maken met het probleem van plastic in zee.

Het klinkt als een grap, maar zelfs de islamistische terreurgroep Al-Shabaab (goed voor 4.000 slachtoffers in 2016) heeft al haar ecologische bezorgdheid getoond en haar afkeuring uitgesproken over het gebruik van plastic zakjes als zijnde “slecht voor mens en dier”.

Uw supermarktzakjes hebben echter bijzonder weinig te maken met het plastic in zee. Slechts 0,8 procent daarvan komt van verpakkingen. En zelfs die komen nauwelijks (minder dan 5 procent) uit westerse landen. Zoals ik al in een vorige bijdrage schreef: de kans dat het plastic zakje rond uw appels van de Carrefour in zee terechtkomt, is vrijwel nihil. Hét grote probleem is de slechte vuilnisophaling en -verwerking in niet-westerse landen, in het bijzonder Azië.

De aandacht die wordt gegeven aan het probleem van plastic verpakkingen in westerse landen heeft dan ook iets onwerkelijks, in het bijzonder als die resulteert in praktijken die een grotere milieukost veroorzaken, zoals katoenen zakken.

Voor ik het vergeet: zowel Lidl als Delhaize slijten katoenen zakken met het etiket “Fairtrade”, kwestie van het beroep op uw goedgelovigheid compleet te maken. Daar kunnen we het volgende week misschien over hebben.

JURGEN CEDER

BRIEFJE AAN VANHENGEL EN GATZ

Ongehoorzaam Heren Peppie en Kokkie, Partijkanonnen als Patrick Dewael en Vincent Van Quickenborne zijn dezer dagen hardop aan het zeggen dat hun partij teveel naar links is opgeschoven en zijn dus met hun volle gewicht aan de noodrem gaan hangen. Het is welletjes geweest, zo zeggen zij, want zij stellen vast dat hun partij sinds 2004 de ene verkiezingsklets na de andere tegen de oren heeft gekregen. Zij komen haast tot eenzelfde besluit als De Crem en Bogaert bij de CD&V… Het moet veranderen en een nieuwe voorzitter lijkt dan ook aangewezen, zo zeggen zij in koor. In ’t Pallieterke hebben wij altijd gezegd dat Gwendolyn Rutten alleen maar voorzitter is zolang Dewael en co dat willen. Nu de averij steeds groter wordt, wordt het volgens hen tijd haar naar de uitgang te begeleiden. De ‘doenster’ heeft genoeg verkeerd gedaan… Ze heeft genoeg soft-groene en progressieve praat uitgekraamd, waardoor vele rechtsere liberalen naar vooral de N-VA zijn overgestoken. Uw partijvrienden willen de koers dus wijzigen en zeker niet in de val trappen van een regering met doctrinaire groenen die het moeten hebben van een utopisch droombeeldprogramma dat ze - met aan het hoofd een politieke hyperkineet en een doordrammende mantra-afdreunster - nauwelijks uitgelegd, laat staan verdedigd krijgen bij de gewone man in de straat.

En precies op het moment dat dat soort analyses wordt gemaakt en ook ‘backbenchers’ als Francesco Vanderjeugd de partij een nieuwe, frisse adem willen geven, doen jullie in Brussel onverstoord verder als een vrolijke Peppie en Kokkie door gewoon uw Open Vld-karretje te hangen aan dat van de PS, Ecolo, Groen, sp.a en DéFi (het vroegere Vlaamshatende FDF, dat op maatschappelijk vlak erg progressief is). Linkser en groener kan haast niet meer. Als gladjanussen kiezen jullie voor de rauwe macht en voor lucratieve postjes. En er is ook geen vrouw te bespeuren in jullie team... Gwendolyn Rutten voelde de bui al snel hangen en spoedde zich, opgejaagd door de echte (mannelijke) partijleiding, naar Brussel om te pogen ook de Franstalige liberale MR aan boord te laten hijsen van de nieuwe regering teneinde de pil te vergulden, maar zij werd wandelen gestuurd, ook en vooral door jullie. Jullie trokken zich met andere woorden geen barst aan van uw voorzitter en uw partijbestuur.

Voor u, Guy Vanhengel, is alles goed, als gij maar aan de vetpotten kunt zitten en gezapig uw vette pens kunt vullen aan de ruiven van de macht. Ook verjonging is niet aan u besteed, behoudens als uw dauphin Sven Gatz in beeld komt, die u nog een mooie ereplaats kan bezorgen. Het beeld dat vanuit Brussel van jullie getoond werd, is allesbehalve fraai. Platbroeken die zich laten verbeulemansen en bovendien elke Vlaamse reflex achter zich laten, en het schoothondje van de Franstaligen spelen. Dát is het beeld van de met alles en iedereen collaborerende Open Vld in het Brusselse gewest en waarvan gij, de zelfvoldane potentaat, de incarnatie zijt. Erg. Heel erg.

En gij, Sven Gatz, gij waant u oppermachtig sinds gij in 2014 gevraagd werdt om terug te keren naar de politiek en Vlaams minister te worden, toen Gwendolyn Rutten zelfs zonder

het regeerakkoord te hebben gelezen mee op de regeringskar sprong en zo een reeks postjes en lucratieve mandaten in de wacht kon slepen.

Gij geeft geen krimp, zelfs nu gij als echte Ket als geen ander kunt vaststellen dat de PS haar macht geconsolideerd heeft en gewoon kan verderzetten, zodat Brussel alleen maar meer van hetzelfde krijgt. Gij slikt alles, en het kan u allemaal geen barst schelen. De proef op de som zal uw bevoegdheid ‘minister van Meertaligheid’ worden, want als de positie en het gebruik van het Nederlands niet zal verbeteren tussen het gebruik van ‘andere’ talen aan de loketten - wat op zich al een schending van de taalwetgeving is -, dan zult gij als vanzelf bewijzen dat het ‘over en uit’ is voor de Vlamingen in Brussel. De tweetaligheid is nu al een ramp en de naleving van de taalwetgeving nog erger.

Dat gij als gewezen VU’er toelaat dat er in het Brusselse regeerakkoord hierover niets staat, kan er bij mij niet in.

Dat we op de groenen en de sp.a niet moeten rekenen als het om Vlaamse en Vlaams-Brusselse aangelegenheden gaat, wisten we al lang. Maar dat jullie nu, met het in de oppositie verdwijnen van CD&V en het buitenspel zetten van de N-VA, de ordinaire vuilmeid van de rood-groene Franstaligen blijven en hen gewoon naar de mond blijven praten, toont aan dat jullie kozen voor postjes en niet voor principes. En dat precies op het moment dat men aan de partijtop eindelijk begint in te zien dat het precies op die manier op alle niveaus is fout gelopen. Ik kijk dan ook uit naar jullie ‘relatie’ met de nieuwe voorzitter en de partijtop binnenkort.

Doe ondertussen maar voort, Peppie en Kokkie.Voor ons niet gelaten. Maar kom niet janken als er volgende keer geen enkele zetel meer overblijft. Het ravijn is in zicht. Maar daartegen zijn jullie pensioenschaapjes zeker op het droge, niet?!

4

Actueel

25 juli 2019

Ardern of Alinejad: onderwerping of verzet?

De beelden van de Nieuw-Zeelandse minister-president Jacinda Ardern na de terreuraanslag in de moskee in Christchurch, enkele maanden geleden, zijn de wereld rondgegaan. Ze zijn de wereld rondgegaan omdat mevrouw Ardern het nodig vond een hoofddoek te dragen om zo haar solidariteit uit te drukken met de moslims. Jacinda Ardern werd door de mainstreammedia onmiddellijk de zaligheid in geprezen.

Voor links is het dragen van een hoofddoek een belangrijk symbool van de zogenaamd open maatschappij. Velen deden Ardern na en bedekten het hoofd met een hoofddoek.

Maar niemand van de media, niemand van de politieke elite die ook maar beseft welke moed vrouwen in de islamitische wereld aan de dag moeten leggen, die dikwijls met inzet van hun eigen leven tegen de hoofddoek als symbool van de onderdrukking van de vrouw in de islam protesteren.

Wat zouden zij van dit ‘progressief’ schouderklopje vinden? Want het zogenaamd solidariteitssymbool van Ardern is toch niets anders: een schouderklopje voor de onderdrukkers van de vrouw in het Midden-Oosten?

Massih Alinejad?

Nooit van gehoord?

Die moedige vrouwen komen bijna nooit aan bod op televisie of in de ‘kwaliteitskranten’. Het Duitse conservatieve weekblad Junge Freiheit doet dat wel. Zo vernemen we dat een van die vrouwen de Iraanse auteur Massih Alinejad is. Vooraleer ze door een ‘beroepsverbod’ werd opzijgeschoven, was ze parlementair verslaggeefster in Teheran.

Reeds als kind kon ze de minderwaardige positie van meisjes ten opzichte van jongens niet verdragen.

Als studente trok ze haar verzet verder open, waarna ze officieel tot ‘vijand van het

regime’ werd uitgeroepen en opgesloten.

Ze kreeg asiel in Londen, waar ze een Facebookinitiatief oprichtte, “My Stealthy Freedom” (“mijn verborgen vrijheid”), waarmee ze de digitale fundamenten legde voor de vrijheidsstrijd van vrouwen in Iran.

Alinejad ontzet over hoofddoek in Westen Over de symbolische hoofddoek van de Nieuw-Zeelandse Jacinda Ardern is mevrouw Alinejad nog steeds ontzet en geschokt. Op een demonstratie in Berlijn toonde ze hoe vrouwen in islamitische landen hun hoofddoek afnemen en aan een stok bevestigen om die doek als vrijheidsvlag te gebruiken. Vrouwen worden hiervoor door de religieuze politie gevangengenomen, en van sommige vrouwen werd nadien nooit nog iets gehoord.

Het is een harde strijd. En daarom doet het haar bijzonder veel pijn als ze westerse politici in Iran de hoofddoek ziet dragen: “Het is steeds opnieuw een steek in ons hart.” Ze noemt die westerse vrouwelijke politici dan ook steevast “huichelaars”.

Hoe zou het toch komen dat wij wel de naam van Jacinda Ardern kennen en niet die van Massih Alinejad? Terwijl de ene staat voor onderwerping en de andere voor verzet, en de mainstreammedia toch steeds meer sympathie hebben voor mensen in het verzet?

PIET VAN NIEUWVLIET

Citaat van de week > Steven Creyelman (VB)

“Slogans in de trend van ‘Ban de bom!’ klinken goed.”

UIT DE WETSTRAAT Geen begroting De Kamer moest zich uitspreken over de voorlopige kredieten voor de maanden augustus, september en oktober, zeg maar de voorlopige kredieten of voorlopige twaalfden.

Geen begroting dus met maatregelen en nieuw beleid, maar wel een wetsontwerp dat het mogelijk maakt dat bijvoorbeeld de lopende rekeningen, de lonen aan ambtenaren, de pensioenen en leveranciers kunnen worden betaald.

De vorige regering had immers eind vorig jaar geen meerderheid meer om een normale begroting te stemmen. Natuurlijk kwamen de diverse partijen hun mening over een en ander uiteenzetten. Verrassend hierbij was de tussenkomst van neofiet Wouter Vermeersch van Vlaams Belang. In een stijl en met een taalgebruik alsof hij al vele jaren op de teller heeft, maakte hij brandhout van heel het ontwerp, niet zonder het te kaderen in het recente verleden van de Zweedse coalitie, en de stijgende asielkosten en de onverzadigbare geldstromen naar het koningshuis zwaar op de korrel te nemen.

Maar ook Sander Loones (N-VA) schoot met scherp naar de regering in lopende zaken en benadrukte dat dit geen volwaardige regering is die beleid kan voeren, ook al wil ze die indruk geven. Zijn beeldspraak - met een knipoog naar Magritte - was treffend: “Ceci n’est pas un gouvernement.” VB en N-VA keurden het ontwerp dan ook niet goed, zeker niet nadat hun amendementen werden weggestemd, maar waarbij ze wel elkaar steunden. Merkwaardig: de communistische PVDA/PTB onthield zich…

Op de bühne!

In de commissie Defensie was links in alle staten nu officieel is gebleken dat in Kleine Brogel wel degelijk kernwapens opgeslagen liggen. Volgens hen lijkt het einde nu wel echt nabij… Het was echter de VB-nieuweling Steven Creyelman die de zaak even relativeerde: “De paus is katholiek, water is nat, Stalin was een communist en sedert deze week weten we ook dat er kernwapens liggen in Kleine-Brogel. Zoals ik gisteren, bij de beslissing om deze extra commissievergadering te houden, reeds opmerkte, wisten ook mijn moeder, mijn vrouw, mijn zoon en mijn hond dat. Ik wil dus zeggen dat ik niet echt goed begrijp waarom hier zoveel commotie rond is. (…) Moeten we kernwapens hebben? Als het van Vlaams Belang afhangt, dan zien wij de wereld liever kernwapenvrij. Jammer genoeg is de ideale wereld voorlopig alleen een, mijns inziens, relatief goed televisieprogramma.

Dus moeten wij de eenzijdige ontwapening niet echt een goed idee vinden. Dat is immers zoals ‘taking a knife to a gunfight’. Dat lijkt mij niet echt verstandig te zijn. (…) Slogans in de trend van ‘Ban de bom’ en ‘Weg met kernwapens’ klinken goed, maar ik vrees dat wij het over een meer pragmatische boeg moeten gooien.” Het gezicht van de altijd bloedernstige groene Oostendse staatsman Wouter De Vriendt stond op onweer toen hij dit hoorde. Hij wist meteen dat hij er een lastige opponent bij heeft; een met ‘ontwapenende’ humor…

VOOROORDELEN ONTKRACHT De partij van de Oekraïense president Volodymyr Zelensky heeft volgens voorlopige cijfers een absolute meerderheid behaald in het parlement. Er zijn nog vier andere partijen die de kiesdrempel halen: het pro-Russische oppositieplatform van Yuriy Boyko, de partij Europese Solidariteit van de vorige president Porosjenko, de Vaderlandpartij van Julia Timosjenko en de anticorruptiepartij Holos.

Daarmee sneuvelen een heleboel vooroordelen en leugens over Oekraïne. President Zelensky is Joods. Toch won hij tweemaal het vertrouwen van de Oekraïners, eerst bij de presidentsverkiezingen, nu bij de parlementsverkiezingen.

Ja, Oekraïne heeft net zoals Rusland sinds 1821 een verschrikkelijke geschiedenis van pogroms en antisemitisme, maar dat behoort duidelijk tot het verleden. De deelname van Rus-

sischgezinde partijen aan de verkiezingen - in volle oorlogstijd, terwijl een deel van het land nog bezet is! - bewijst dat Oekraïne een echte democratie geworden is.

Tijdens de betogingen op het Maidanplein in 2013-2014, waardoor Oekraïne pas écht onafhankelijk werd, beweerden de Russische media nog dat het om een “fascistische” staatsgreep ging van de partij Sector Rechts hoewel die toen slechts twee procent van de stemmen had behaald. Heel Oekraïne was zogezegd in handen gevallen van ‘fascisten’.

Nu, vijf jaar later, blijkt duidelijk wat een onzin dat was. We weten niet of er nog fascistische splinterpartijtjes aan de recente verkiezingen hebben deelgenomen. Maar zelfs áls dat het geval is, dan haalden ze zo weinig stemmen dat ze niet eens zichtbaar werden in de statistieken.

Laat staan dat ze de kiesdrempel haalden.

Het viel op dat er heel wat nieuwe Kamerleden het woord namen namens hun fracties en dat meestal meer dan behoorlijk deden. Zij brachten hun zogenaamde ‘maidenspeech’, wat gehonoreerd werd door Kamervoorzitter Dewael en wat dan gevolgd werd door een algemeen applaus. Het valt te hopen dat we snel alle nieuwe Kamerleden aan het woord zullen horen, zodat we vlug zullen weten welk vlees we in de kuip hebben. Het is waar, niet iedereen heeft evenveel oratorisch talent, maar mits wat oefening en begeleiding door oude rotten in het vak moet dat zeker lukken. Men wordt bovendien goed betaald om een extra inspanning te leveren. Overigens, wie niet wil spreken in de Kamer of er maar voor spek en bonen bijloopt of er allemaal niks van snapt, hoeft zich eigenlijk niet verkiesbaar te stellen. Want ook dat is een vorm van kiezersbedrog.

Orde! Orde!

We kennen ondertussen de bijwijlen hilarische oproepen van de ‘the Right Honourable’ John Bercow, ‘speaker’ van het Britse House of Commons in Westminster, wanneer de parlementsleden te luidruchtig zijn of te heftig reageren op tussenkomsten of speeches. Hij overstemt dan de vergaderzaal met: “Order!

Ooooooordeeeer! Ordeeeeer!”, in alle toonvarianten. We weten ook dat de vorige Kamervoorzitter, Siegfried Bracke, het ook wel eens knap moeilijk kon hebben met een balsturige vergadering die op stelten stond of een woelige klas op school leek. Tijdens de tussenkomst van Wouter Vermeersch (VB) was het ook weer van dat. Barbara Pas, de fractievoorzitter van het VB, liet dan ook niet na om Patrick Dewael in volle vergadering rechtstreeks aan te spreken: “Bij uw aanstelling als Kamervoorzitter hebt u gezegd dat u de voorzitter zou zijn van alle Kamerleden en niet alleen van degenen bij wie u gelobbyd hebt voor dat voorzitterschap, dus

ook van degenen wier ideologie u niet deelt.

Ik vond het zeer storend dat er niet geluisterd werd naar de collega’s. Hier was meer lawaai en minder discipline dan in de klassen van mijn dochtertjes. Ik wil u vragen dat u, als voorzitter, de collega’s aanmaant tot elementaire beleefdheid, opdat zij luisteren naar hun collega’s. Wie een koffieklets wil houden, kan dat doen in de oorden die daarvoor bestemd zijn.” Die zat, want Dewael kon niet anders dan respect te vragen voor alle sprekers en “andere mogelijkheden” voor te houden voor degenen die het debat niet willen volgen…

Reces Na de stemmingen over de voorlopige twaalfden wenste Dewael zijn Kamerleden - met 126 van de 150 aanwezig - een deugddoende vakantie en meldde hij dat men elkaar in september zou terugzien. Daarmee is de lange vakantie aangebroken en is het vooral voor de nieuwelingen wel even wennen, want een nieuwe job die meteen begint met twee maanden betaalde vakantie en nadien maar heel langzaam op gang zal getrokken worden, is toch wel iets bijzonders. Misschien tijd om zich goed voor te bereiden en zich wat te informeren over hoe het allemaal in zijn werk gaat en bijvoorbeeld het onderscheid te leren kennen tussen een wetsvoorstel en een wetsontwerp, een interpellatie en een resolutie, een bijzondere wet en een gewone wet, een mondelinge en een schriftelijke vraag, een ordemotie en een motie van aanbeveling?! Het zou wel eens nuttig kunnen zijn… En dan hebben we het nog niet over het schrijven ervan…

Even tussenuit…

Wanneer de Kamer aldus haar werkzaamheden stillegt, wordt uw wekelijkse Wetstraatwatcher technisch werkloos, zonder doorbetaling van een vorstelijk loon en zonder vervangingsinkomen… Maar hij zit niet stil en sprokkelt onverpoosd nieuwtjes en roddeltjes. Ondertussen heeft hij bij ’t Pallieterke al zo’n 18 jaar op de teller, maar zegt hij nog van geen ophouden te weten. Kijk er dus maar weer naar uit als de praatbarakkers zich weer in de Wetstraat gaan vertonen. Ik wens u allen een goede, rustige en mooie zomer.

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Actueel

25 juli 2019

5

Samenvallende verkiezingen:

Chaos voor de kiezer En plots zijn ze daar weer, die samenvallende verkiezingen. In Knack noemden politicologen ze “chaos voor de kiezer”. Ze zorgen allerminst voor efficiëntie, zo blijk nu. En ze konden en kunnen een “collectieve stilstand” van dit land niet voorkomen.

Samenvallende verkiezingen. Vlaanderen kreeg ze door de strot geramd toen Elio Di Rupo in 2011/2012 met de steun van de Vlaamse traditionele partijen “zijn” zesde staatshervorming forceerde.

Ze waren een lelijk onderdeel van een compromis dat vooral de paarse partijen op de agenda hadden (zie ander artikel op deze bladzijde).

Waarover ging het? Paars wou aanvankelijk de Vlaamse macht van CD&V en later van de N-VA beperken door de federale legislatuur uit te breiden van vier naar vijf jaar en zo de federale verkiezingen aan de Europese (en de Vlaamse) te koppelen. Noem dit de synchronisatie van de drie grote verkiezingen (1). Met dien verstande dat de federale de toon moesten zetten. De koppeling was er al in 2014 en werd nu ook gearrangeerd voor 2019 en later.

Tegelijk zouden volgens dezelfde zesde staatshervorming de deelstaten wel de ‘mogelijkheid’ krijgen om voor wat hun parlement betreft dat samenvallen weer teniet te doen en voor eigen data te gaan (2). Let wel: het tweede kan maar als het eerste wettelijk is bekrachtigd.

stercoalitie van voorstanders van samenvallende verkiezingen cijfermatig uitgesloten. De boel zit dus geblokkeerd. De synchronisatie is er, maar tegelijk weer niet. Dit is Belgisch.

Nog een laatste puntje over deze tureluurse regeling. Dezelfde fameuze zesde staatshervorming van Di Rupo belet NIET dat een federale regering tussentijds nog kan vallen. Daaropvolgende federale verkiezingen kunnen een nieuwe federale

regering mogelijk maken, maar dan wel een waarvan de legislatuur maar kan duren tot de dag van de Europese verkiezingen volgend op die ontbinding.

Beter laat dan nooit De politici van de traditionele partijen hoopten via dat samenvallen van verkiezingen lekker “constructief” en langdurig te kunnen besturen. Niet dus. Politieke “rust” is een illusie in een samenleving waar peilingen, pers en sociale media voor permantente jachtigheid zorgen.

Hoe moet een doorsnee burger nog weten welke politicus verantwoordelijk is voor welk beleid? En wie ze mogelijks

mee kunnen belonen of bestraffen voor hun werk? Als zelfs politicologen nu toegeven dat de kiezer bij samenvallende verkiezingen “nog meer in de war” geraakt, dan weten we het wel…

Drie verkiezingen op één dag, zoals in 2014 en nu, we hebben het uitgeprobeerd, maar “het werkt gewoon niet”, stellen Bart Maddens (KU Leuven) en Nicolas Bouteca (U Gent). Ook Carl Devos (U Gent) ziet weinig tot geen voordelen.

Als ook politici getuigen van ‘voortschrijdend inzicht’ en de regeling willen herzien, kunnen we hen dat niet kwalijk nemen. Zoals Geert Bourgeois willen ook zij de verkiezingen weer van elkaar loskoppelen. Vlaanderen en Europa raken ondergesneeuwd door de veel nadrukkelijker aandacht voor het federale niveau. Dat het lobbyen voor de aanwijzing van de Eurocommissarissen er mogelijks voor zorgt dat ons land een minder mooie post krijgen, mag maar een detail zijn in de overwegingen.

En nu?

Mogen we van Vlaamse politici die de ‘verstrengeling’ mee onderhandelden vandaag verwachten dat ze dat kluwen ontwarren en de eerdere gefixte samenvallende verkiezingen weer zelf teniet doen? Natuurlijk. Maar kunnen ze dat wel?

In dit zieke federale land lukt dat alleen als voldoende Vlaamse partijen die eis voor autonome verkiezingen meenemen naar elk overleg over de toekomst van Vlaanderen. Streng en kordaat in het overleg met de Franstaligen, indien er toch nog ooit federale akkoorden moeten worden gemaakt. Of als een onvoorwaardelijke basiseis als er dan toch gesprekken komen over een verregaande vorm van confederalisme. “Het federale niveau leidde vroeger de dans, vandaag niet meer”, aldus Bart Maddens. Zeg dat het waar is.

ANJA PIETERS

Tureluurs Die regeling is een kluwen waar zelfs een nuchter en vrolijk mens compleet tureluurs van wordt. De synchronisatie (1) moet immers nog door een bijzondere wet worden goedgekeurd. De ontkoppeling van Vlaamse verkiezingen (2) kan er dan op volgen, en dat dan via een bijzonder decreet (telkens tweederde meerderheid). Ga er maar van uit dat dit na de jongste verkiezingen federaal niet meer lukt. Tenzij CD&V elke Vlaamse reflex overboord zou gooien, is zelfs een mon-

Maak plaats voor de Vlaamse democratie We beseffen het nog nauwelijks. Het Vlaams parlement is een jong ding.Vlaamsgezinden mogen sinds 1995 voor een eigen huis kiezen, en dat was een sprong vooruit. Ze opnieuw loskoppelen van de federale zou er een nieuwe zijn. Hoe is dat kunnen fout lopen? We blikken even achteruit.

Een jong ding, schreven we. Voor 2 april 1996 was er de Vlaamse Raad en daarvoor (voor 1980) de Nederlandse Cultuurraad.

Vlamingen uit het federale parlement konden er via een dubbelmandaat Vlaanderen stap voor stap gestalte geven.

Het Vlaams Parlement werd een legislatuurparlement, dat pas om de vijf jaar diende te worden herkozen. Een Vlaamse regering mag vallen, maar het Vlaams Parlement mag niet worden ontbonden en moet in geval van miserie op zoek naar een andere meerderheid.

Flamingante partijen, inclusief de naar de oppositie verwezen CD&V die kort na 2000 de confederale weg insloeg, waren tegen het koppelen van de twee stembusgangen. Die strijd wakkerde aan in de aanloop naar de verkiezingen van de gesplitste verkiezingen van 2003 (federaal) en 2004 (Vlaams).

“We hebben ons vergist met de splitsing van de federale en regionale verkiezingen”, liet Steve Stevaert op 22 mei 2004 al noteren in De Tijd. Patrick Dewael, Vlaams minister-president, maar als politieke vluchteling federaal verkozen in 2003, liet snel horen dat ook VLD er zo over dacht. Hij pleitte voor vijfjarige federale regeerperioden. Weg met de kiezer, zo leek het wel. Minder Vlaanderen, ook dat.

Jean-Luc CD&V worstelde zichzelf blauwe plekken in dit dossier. De partij was tegen, maar Jean-Luc Dehaene gaf als een van de eersten het signaal dat ook met CD&V daarover wel een klapke kon worden geregeld. En dat terwijl in de kringen van Guy Verhofstadt en Dewael permanent naar strategieën werd gezocht om de confederalisten van CD&V en de Vlaams-nationalisten de pas af te snijden. Een federale kieskring en een paritaire Senaat waren andere discussiepunten in dit spelletje.

Wat Dewael had ‘gepresteerd’ deed nu ook Leterme. Verhuizen van het Vlaamse naar het federale niveau. In 2004 had hij met het Vlaams Kartel de verkiezingen gewonnen. België eerst, werd zijn devies. “Communautaire scherpslijpers uit traditionele partijen zingen steeds een toontje lager in het zicht van verkiezingen”, merkte Bart Brinckman (De Standaard) toen schamper op.

Argumenten Voorstanders van samenvallende verkiezingen bleven doorgaan. Ze kregen in het woelige jaar 2007 te kampen met stevig verzet van de Vlaamsgezinden, en die waren er in veel partijen. “In andere landen zijn er ook veel verkiezingen”,

reageerde Geert Lambert (Spirit). “Gevaarlijk voor partijen rond de kiesdrempel”, waarschuwde Bart Staes (Groen!).

“Dit schroeft de Vlaamse autonomie terug”, stelde Frank Vanhecke (VB). “Verkiezingen zijn een feest van de democratie”, voegde Geert Bourgeois (N-VA) daar nog aan toe.

De argumenten lagen voor het rapen.

In alle federale staten zijn federale en deelstaatverkiezingen gescheiden. En te veel verkiezingen? Fake news. Vanaf de jaren 1970 waren er dat er in elk decennium ongeveer evenveel (6-7-5-6).

De liberalen gaven niet op. Nu was het Marleen Vanderpoorten (Open Vld) die de piste verdedigde. Als voorzitter van het Vlaams Parlement, dan nog. “Samenvallende verkiezingen zullen het ‘de kiezer’ simpeler maken”, zei de voorgangster van Jan Peumans in haar elfjulirede.

Ere wie ere toekomt: het waren de CD&V-jongeren, met Peter Van Rompuy op kop, die in een opiniestuk (DS, 13 juli 2007) samenvallende verkiezingen radicaal afwezen. Zelfs Marc Reynebeau (DS, 18 juli 2007) was toen erg kritisch: “Hoe dat moet, als die kiezer dan twee campagnes tegelijk over zich heen krijgt, over twee verschillende politieke entiteiten met elk hun eigen problemen en uitdagingen, is niet duidelijk…”.

De commentaren van Vlaamsgezinden binnen en buiten de partijpolitiek waren scherp. Die scherpte was er ook tegen politiek geronk over andere “recuperatiepogingen” (federale kieskring, pari-

taire senaat, nieuwe faciliteiten). Binnen CD&V bleef het rommelen. In zijn ‘ontblote’ schootnota (aug. 2007) had Dehaene het over samenvallende regionale en federale verkiezingen “vanaf 2009”.

Als Herman Van Rompuy als verkenner op pad wordt gestuurd, pleit ook hij voor samenvallende verkiezingen. Onder meer CD&V-fractieleider Ludwig Caluwé (Vlaams Parlement) en Wouter Beke (waarnemend voorzitter) boden stevig weerstand tegen dit soort afbraak van Vlaamse verworvenheden.

De strijd bleef gaan tussen twee blokken: paarsgroen en de rest. De Croo, Gennez en (minder fervent) Wouter Van Besien waren pro, Valkeniers, De Wever en Dedecker waren tegen. En CD&V? Die kronkelde middendoor. Marianne Thyssen hield het bij “goede argumenten voor en tegen, maar zolang er geen grondige staatshervorming is, zijn wij tegen samenvallende verkiezingen”.

Uiteindelijk ging CD&V na de verkiezingen van 2010 toch onderuit. Paarse partijen, maar ook CD&V gaven groen licht voor samenvallende verkiezingen (regeerakkoord 1/12/2011 en uiteindelijk ook in een rommelig artikel 65 van zijn zesde staatshervorming).

CD&V nam vrede met de optie dat Vlaanderen de eigen agenda zou kunnen bepalen. Hebben ze daar winst uit gehaald?

ANJA PIETERS

6

Zuur & zoet

INTELLECTUELEN IN TRUMPLAND: HOOGOPGELEID OF LAAG AFGELEID? De man zal het allicht veel liever anders hebben, maar de zogezegd hoogopgeleide elite van de VS houdt er een veel ‘progressiever’ maatschappijbeeld op na dan de door haar scheef bekeken president.

Het hangt er maar van af wat de ‘gewone’ burger als progressief beoordeelt. Wat zou de doorsnee-Amerikaan bijvoorbeeld denken over het wereldwijd opgeklopte genderseksisme?

In de universiteitsstad Berkeley (Californië) moet die doorsneeburger het voor lief nemen dat traditionele benamingen als brandweerman, politieman, mankracht en dergelijke, door de ‘elite’ ten strengste worden afgekeurd als kwalijke en kwetsende begrippen, die aantonen dat de taal nog veel te geslachtsgevoelig is. Weg dus met de taal die ‘witte mannen voortrekt’.

Leve de diversiteit! Er mag in die Californische modelstaat voortaan zelfs niet meer verwezen worden naar manhole covers (putdeksels). Te mannelijk georiënteerd, vindt de elite, en dus dringend te vervangen door minder grievende termen. In de gemeenteraad van Berkeley is het besluit verwelkomd (oef!) om manhole en manpower genderneutraal te vervangen door maintenance hole (onderhoudsdeksel) en human effort (mensenkracht). En wij ons hier maar druk maken over nieuwe regeringscoalities…

uit. Zou dat komen omdat Philippe meer kaviaar eet, of duurdere Franse wijnen savoureert? We kunnen ons niet voorstellen dat hij geld uitgeeft aan het onderhouden van al dan niet aristocratische maîtresses.

In dat opzicht is de appel wel heel ver van de wellustige Saksen-Coburgse boom gevallen. Waar is de tijd dat Bismarck de Saksen-Coburgers omschreef als “de dekstieren van Europa”? De brutobedragen die de gekroonde hoofden krijgen, zeggen natuurlijk niet alles. Daar moeten onkosten afgetrokken worden, vooral voor personeel. Maar in België worden veel van die kosten overgenomen door de Kanselarij, Buitenlandse Zaken, Landsverdediging, de Regie der Gebouwen, Binnenlandse Zaken voor de beveiliging en, vreemd genoeg, de FOD Wetenschapsbeleid voor de aankoop van kunst “voor culturele promotie in het buitenland”. Dat wordt dus allemaal met belastinggeld betaald. Professor Herman Matthijs van UGent en VUB maakte enkele jaren geleden een volledige balans op van alle kosten, inclusief de dotaties aan andere leden van de koninklijke familie.

Hij berekende niet hoeveel de koning daar

25 juli 2019 zelf van overhoudt, maar hij kwam tot een kostenplaatje van 39 miljoen euro per jaar.

HARTELOZE BEZUINIGING De Belgische machthebbers hebben weer eens op een heel subtiele manier getoond waar hun echte prioriteiten liggen: kinderen met hersenverlamming krijgen vanaf september veel minder kinesitherapiesessies terugbetaald. Dat is het gevolg van een aanpassing van de wet, die met de grootste discretie werd doorgevoerd.

Hoewel ‘achterbaks’ een juistere term is.

Zelfs de artsen waren hiervan niet op de hoogte. Voor de meeste getroffen gezinnen betekent dat een extra kost van zo’n 5.000 euro per jaar. “Wij voelen ons in de steek gelaten”, reageerde de moeder van een tweejarig blank jongetje met hersenverlamming. Dat komt omdat zij nog denkt dat de sociale zekerheid en de ziekenfondsen in de eerste plaats bedoeld zijn voor zo’n zwaar gehandicapte kinderen. Dat is een ouderwetse misvatting. In het multiculturele en unitaire België komen zulke kinderen op de allerlaatste plaats. Op de

eerste plaats dus als er bezuinigd moet worden. Want er mag natuurlijk absoluut niet geraakt worden aan de eeuwigdurende werkloosheid van Walen die soms al drie generaties van stempelgeld leven, of die al heel hun leven te ziekjes zijn om te gaan werken, zoals destijds Dutroux, die dan maar als hobby ondergrondse kerkers bouwde. Zo ziek was hij.

En er moet natuurlijk geld genoeg overblijven voor al die arme immigranten die onverdroten naar eerlijk werk zoeken, maar die door het hardnekkige racisme en de meedogenloze discriminatie nooit zelfs maar een bescheiden baantje vinden.

En die ten slotte door de stress zo bleek en zo ziekjes worden dat ze nooit meer kúnnen werken. Wat moet er van die mensen worden als ze niet meer van ‘den dop, het kindergeld en de ziekenkas’ kunnen leven?

En we mogen ook de transgenders niet vergeten, die zich op kosten van het ziekenfonds mogen laten ombouwen van man tot vrouw. Of omgekeerd. Ja, dan moeten de ouders van verlamde kinderen toch wel begrijpen dat ze met hun jammerklachten alleen maar bijdragen tot de verzuring in de samenleving?

WALEN DOE HET BETER! Voor één keer toch… In Wallonië loopt sinds maart vorig jaar namelijk een proefproject waarbij pasgeborenen gescreend worden op Spinale Musculaire Atrofie, kortweg SMA, een dodelijke spierziekte waardoor kinderen sterven voor ze twee jaar oud zijn. Bij 37.000 kinderen die al gescreend werden, ontdekte men zes gevallen van SMA. Bij vijf kinderen kon men onmiddellijk beginnen met een behandeling. Die is nog in een experimenteel stadium en ze is peperduur, maar het is de enige kans om die kinderen te redden.

Maar in Vlaanderen is men zelfs nog niet begonnen met zo’n proefproject. En deze keer ligt dat niet aan de Belgische federale overheid. Gezondheidszorg is helaas nog federale materie, met alle misbruiken en scheeftrekkingen. Denk maar aan de toelatingsproef voor artsen. Maar screenings vallen onder preventie, en dat is Vlaamse materie. Daarvoor is het Agentschap Zorg en Gezondheid bevoegd. Nee, wat we zelf doen, doen we niet altijd beter.

DE PRIJS VAN EEN KONINKJE Nee, dit gaat niet over de prijs van een bolleke keunink, ook niet over een actie van het Word Wildlife Fund om bedreigde winterkoninkjes te redden. Dit gaat over de kosten van ons koninkje Filip I, in de zuidelijke berggebieden en het Brusselse ‘hellhole’ alom geliefd onder zijn echte naam, Philippe I. Hij blijkt veel duurder in onderhoud te zijn dan alle andere vorsten, behalve dan de Britse koningin Elizabeth II. Maar haar rijk is wel een ietsepietsie groter dan ‘la Belgique une et indivisible’.

Al ligt het evengoed op apegapen. Maar Margareta II van Denemarken, koning Willem-Alexander van Nederland en zelfs de Japanse keizer Akihito komen goedkoper

BRUSSEL

Liberale uitverkoop De manier waarop de Brusselse regering gevormd werd en hoe dit het Vld-huishouden doorkruist heeft, kreeg de voorbije dagen heel wat aandacht. Ons interesseren andere ontwikkelingen.

Zegt de naam Leo Goovaerts u nog iets? Hij was in de jaren tachtig penningmeester van de toenmalige PVV, enkele keren gecoöpteerd senator, en in de jaren negentig maakte hij ook zijn opwachting op het Brussels echelon. De man beantwoordde aan alle kenmerken van de aloude liberaal: bourgeois (“men mag mij zo gerust noemen, ik voel me daar goed bij”, vertelde hij ons ooit), geslaagd advocaat en op en top de man van de beide Woluwes, Sint-Pieter en Sint-Lambrechts, in die jaren goed voor zowat één derde van de Brusselse Vld-stemmen. Ergens vormde hij samen met Guy Verhofstadt een complemen-

taire ploeg - toch op papier. De statige burger en de vlotte ket. Maar het boterde niet.

Goovaerts raakte ook in een financieel geschil met Guy Verhofstadt verwikkeld (een lening zei Leo, een gift vond Guy) en meer was niet nodig om daar een politieke prijs voor te betalen. Het was een operatie waar Vanhengel maar wat graag aan meewerkte. Raus, oordeelde het sanhedrin, beter bekend als de ‘statutaire commissie’ van de partij.

We schrijven 1999, het jaar waarin ene Sven Gatz zijn VU-iD21-kar aan de VLD haakte. Tijdelijk, want de formele overstap stond toen al in de sterren geschreven. “Een van de beste beslissingen” van zijn leven, noemde hij het afgelopen weekend nog in De Standaard. Van die andere Vlaams-Brusselse coryfee, Els Ampe, was nog niets te bekennen, die studeerde toen nog aan de VUB. Andere tijden, een andere stad en ook een heel andere partij.Wie ooit het boek “Wat ik zag was ontnuchterend - Passage van een penningmeester bij de VLD” van diezelfde Leo Goovaerts in handen krijgt: lezen! Het is sappige lectuur. Hoe het inmiddels met de man gaat, weten we niet (de kaap van de tachtig is niet veraf meer), maar of hij zich in de recente demarches van zijn blauwe collega’s van weleer herkent, durven we betwijfelen.

Liberale strategie Wat we de voorbije twee weken zagen, doet ergens denken aan een eigentijds Blauwe Leeuwen-verhaal, zij het in omgekeerde richtingen (we kunnen ze

misschien beter de blauwe irissen noemen). Het moest vooruitgaan voor de Brusselse Vld, en snel werd aan Vlaamse kant een meerderheid gevormd met socialisten en groenen (men kan er iets van een symbool in zien: precies twintig jaar geleden begon de paarse ramp op federaal vlak). Dat aan Franstalige kant de MR buiten de meerderheidsvorming werd gehouden, zag voorzitster Rutten als een probleem. Temporiseren, luidde de instructie aan de Brusselaars.

En vooral de eis op tafel leggen dat de MR in de gesprekken betrokken wordt.

Per slot van rekening is de Vld door het uitsluiten van N-VA, VB en PVDA incontournable in het hele verhaal. Toch op papier.

Of dit met meer voluntarisme gelukt zou zijn, is betwijfelbaar, maar feit is dat Vanhengel en consorten weinig enthousiasme voor dat scenario aan de dag legden. Zijn poulain Gatz moest hem opvolgen, niet Ampe, die de steun van Rutten geniet. Nog voor de tekst van het programma aan de leden voorgelegd kon worden, werd de Brusselse regeringsdeelname goedgekeurd. Met dank aan de opgetrommelde kabinetsmedewerkers om de rangen te versterken.

Het voorval zegt wat over de positie van partijvoorzitster Rutten, maar die interesseert ons in deze niet echt. Wel wat de gevolgen voor Brussel zijn.

Vloek van Zinzen Waakzaam blijven als lui als Walter Zinzen de passie preken. Enkele dagen geleden nam hij het nog op voor de demarche van Vanhengel en Gatz. “Hulde dus aan de Brusselse Open Vld’ers, die hun eigen koers hebben uitgezet, en zich niet door een Vlaamse burgemeester hebben laten intimideren”, schrijft

Zinzen in De Morgen. “Dat is des te meer zo omdat ze niet hoeven te blozen voor het regeerakkoord.” Dappere helden zijn het. Net als hijzelf. Toen hij gevraagd werd voor een elf julitoespraak in Tervuren hield hij tijdens het spelen van de Vlaamse Leeuw ostentatief de lippen op mekaar. En wat dat blozen betreft? Klopt. Ze moesten in de grond zakken van schaamte.

Communautaire ontwikkelingen De regering is nog niet goed ingezworen en bepaalde zaken springen al in het oog. Het beleidsprogramma natuurlijk, door velen als sterk PS-gericht omschreven en boordevol vaagheden en goede voornemens. Maar er zijn nog andere ontwikkelingen. Waarom vindt de regeerverklaring van de VGC in de plenaire van het Brussels Parlement met alle verkozenen plaats, Franstaligen inbegrepen? Een kwalijke ontwikkeling en erg symbolisch, vindt het VB. “Blijkbaar is er geen enkel taboe wanneer het gaat om het ondergraven van de Vlaamse Gemeenschap in Brussel ten bate van de promotie van een ‘Brusselse gemeenschap’”, verklaarde VB-verkozene Dominiek Lootens. Ook N-VA roert zich. Pas verkozen N-VA-parlementslid Gilles Verstraeten hekelt dan weer wat zich binnen de GGC afspeelt. Voor hem is het duidelijk dat de “Vlaams-Brusselse meerderheid zichzelf afschaft”. Informeel zei Leo Goovaerts ons ooit dat hij “Vlaanderen in Brussel was”, terwijl Guy Vanhengel de rol van “Brussel in Vlaanderen speelde”. Sommige zaken blijven toch erg herkenbaar.

KNIN.

Onze naaste buren

25 juli 2019

Op weg naar totalitair Nederland Op 1 augustus wil de Nederlandse elite nieuwe wetgeving saboteren die mohammedanen niet bevalt of Stasi-maatregelen nemen in hun voordeel.

Gezichtsbedekkende kleding Op die dag wordt het dragen van de vrouwonterende boerka’s en nikabs verboden. Geschat wordt dat in Nederland ongeveer 400 fanatieke of geterroriseerde vrouwen rondlopen in een zwarte tent. De laffe en leugenachtige Nederlandse leidinggevenden halen alles uit de kast om de wet niet toe te passen, want de aanhangers van een misdadige ideologie hebben hier geen rechten, maar voorrechten. De wet op gezichtsbedekkende kleding behelst ook het verbod op bivakmutsen en integraalhelmen, maar iedereen weet ook wel dat die tenten bedoeld zijn. De wet geldt in scholen, bij het openbaar vervoer, in zorginstellingen en in overheidsgebouwen.

Burgemeester Halsema (van het extreemlinkse GroenLinks) van Amsterdam noemde de wet al on-Amsterdams, trok vlug haar woorden in en kwam met de smoes dat ze te weinig politie heeft om ze te handhaven. Datzelfde leugentje gebruikten ook burgemeester Aboutaleb (je kan moeilijk van een mohammedaan verwachten dat hij stond te juichen) van Rotterdam en zijn collega van Utrecht. De krant De Telegraaf deed daarom een beroep op de wet openbaarheid van bestuur en ontdekte dat Nederlandse baasjes en bazinnetjes overal zinnens zijn de wet te saboteren. Niet alleen in de drie

grote steden, maar ook elders zeggen politiebazen dat ze “te weinig mankracht” hebben, dat er misschien “provocaties” gebeuren “met name rond de invoering en wellicht ook op andere momenten”. Ook de Openbaar Vervoerbedrijven huilen mee met de wolven in het bos, “want we kunnen nooit iemand weigeren met een geldig vervoersbewijs”. Ze weten nu al dat flinke vertragingen en onveilige situaties mogelijk zijn als een boerkadraagster niet mag opstappen.

Ten slotte zijn er nog de angsthazen bij het onderwijs. Met een uitgestreken gezicht melden ze “dat ze vrezen het contact te verliezen met ouders met gezichtsbedekkende kleding”.

Ze weten perfect dat ze nauwelijks contact hebben met vrouwen die alleen een hoofddoek dragen, laat staan dat één enkele zwarte tent bij een oudercontact zou opdagen.

De GroenLinkse Stasi in actie Ander nieuws van het zogenaamde multiculturele front komt uit Amsterdam, waar extreemlinks dankzij het allochtone stemvee de grootste partij is. GroenLinks wethouder Groot Wassink heeft een aantal voorstellen klaar waar zijn vroegere geestgenoten bij de Stasi in de DDR voor hadden geapplaudisseerd. Hij gaat ‘mystery guests’ subsidiëren die op bezoek gaan bij bedrijven en dat op video vastleggen. Als de bedrijven niet overtuigd zijn van de kwaliteiten van deze gekleurde valsspelers, wil hij hen aan de schandpaal spijkeren en alles doorspelen naar de linkse media, zoals De Volkskrant en het NRC.

7

NEDERLAND

De wethouder heeft ook wat in petto voor het Amsterdamse gemeentepersoneel. Ambtenaren moeten computerspelletjes spelen om hun ‘inclusiviteit’ te bewijzen. Hij wil dat er ‘privilegetrainingen’ komen, dat is die Amerikaanse waanzin die blanke mensen moet inprenten dat ze bevoorrecht zijn.

En ten slotte is er nog een zoethoudertje voor de zogenaamde slachtoffers: de ontwikkeling van een ‘slachtoffermeetlat’.

Uiteraard wordt die niet gebruikt in delen van de stad, zoals Nieuw-West, waar je als blanke man of vrouw helemaal niet zeker bent van je bezittingen of zelfs van je leven.

Minister zet gemeenteraad opzij Als uitsmijter zijn er nog de beslissingen van de Raad van State en van de minister van Onderwijs, Slob (ChristenUnie).

Een Turk die in Den Haag al vier mohammedanenscholen tot zijn financieel voordeel beheert, wil er absoluut nog eentje bij in Westland in Zuid-Holland.

De gemeenteraad weigert, zegt dat er nauwelijks mohammedanen in de gemeente zijn en wijst erop dat deze racistische en seksistische holen (mijn woorden) “de integratie van moslimjongeren” bemoeilijken. De ‘rechtvaardige rechters’ van de Raad van State oordeelden dat de Turk gelijk heeft en de minister heeft de gemeenteraad opzijgezet en beslist dat die school er moet komen. De gemeente gaat echter over de locatie en weigert nog altijd een geschikte plek aan te bieden.

WILLEM DE PRATER

Met het vliegtuig, de boot en de trein Stad Gent is lid van een rist internationale organisaties. Dat geeft schepenen en ambtenaren de kans om in heel Europa en zelfs daarbuiten congressen te bezoeken. ‘Dienstreizen’ in het jargon. De kosten worden betaald uit de stadskas. Wie dacht dat de partij Groen daar niet zou aan meedoen, vergist zich. Het tegendeel is waar.

Leven naar het Groene geloof is niet eenvoudig. Vliegen, kan dat nog? Wat als de reis voor het goede doel is? Schepen Tine Heyse gaat in oktober naar een milieuconferentie in Oslo. Onderwerp: hoe kunnen steden plastiekvervuiling aanpakken. Als schepen van Milieu van de grote stad Gent moet ze daar naartoe, toch? Maar hoe daar geraken?

De webstek “Gent Klimaatstad”, een initiatief van het stadsbestuur, geeft goede raad over duurzaam leven. Je vindt er volgende tip: “Geen paniek, ook zonder vliegtuig of auto reis je de wereld rond: met je tweewieler, de trein of dobberend op het water. Het vraagt iets meer tijd, maar niets is leuker dan samen onderweg zijn.” Nu de schepen naar Oslo moet, heeft ze de kans deze goede raad in daden om te zetten. Wordt het een leuke tocht op haar tweewieler, samen onderweg met haar medewerkers naar het Hoge Noorden? Toch niet. Voor de heenreis zondigt ze en neemt het vliegtuig Brussel-Oslo. Een vluchtje van twee uur. De terugreis gaat wel volgens het groene boekje. Eerst de veerboot Oslo-Kiel (twintig uur) en dan de trein Kiel-Gent (tien uur). Een tocht van twee dagen. Helemaal alleen, want de twee ambtenaren nemen gewoon het vliegtuig heen en terug. Duurzaam is duur, blijkt ook hier. Het prijskaartje voor de

veerboot en de trein is tien keer dat van een goedkope vlucht.

Een tikkeltje extreem In september gaat schepen Heyse naar Ros-

tock, in het noorden van Duitsland, om deel te nemen aan een ‘internationaal klimaatverbond’. Dat doet ze met de trein. Ze vertrekt op dinsdag in de vooravond, reist een hele nacht en komt woensdagmiddag aan. Donderdag stapt ze al weer de Thalys op, voor de lange treinrit naar huis.

Vrijdagmiddag komt ze, waarschijnlijk uitgeput, in Gent aan. Wat zou de milieuwinst van dat huzarenstukje zijn? Het is alleszins veel duurder dan reizen met het vliegtuig,

Ecolo in het defensief De Franstalige groenen zouden opgelucht moeten zijn. Ze zitten in de Brusselse regering en op Waals niveau heeft Ecolo zich vastgeklikt aan de PS. Maar sinds kort groeit de nervositeit. Met de liberale MR erbij is Ecolo niet nodig voor een Waalse meerderheid. En federaal is het onduidelijk of Ecolo wel zal deelnemen.

‘La baronne’, de barones, zo wordt Ecolo-covoorzitter Zakia Khatabbi in de Franstalige politieke wereld genoemd. Arrogant, hautain, niet flexibel en extreemlinks. Een groene Laurette Onkelinx. Khatabbi maakte bekend te stoppen als covoorzitter van de Franstalige groenen. Als Brusselse leidt ze de partij met de Waal Jean-Marc Nollet. Zo gaat dat bij Ecolo.

Dat Khatabbi vertrekt is op het eerste gezicht logisch. Door de strenge cumulregels in de partij kan ze niet én Kamerlid én partijvoorzitter zijn. Bovendien hoopt ze nog op een federaal zitje in de federale regering.

Extreemlinkse Khatabbi Alleen, dat Khatabbi zich nu terugtrekt heeft naar verluidt te maken met spanningen binnen de Franstalige groene partij. Ecolo hoopte na de verkiezingsoverwinning overal tot een regering te kunnen toetreden: Wallonië, Brussel, federaal,…

Brussel is gelukt, maar de rest dreigt nu minder zeker te worden. En dan kijkt men bij Ecolo naar Khatabbi. Zeker de Waalse groenen wantrouwen de Brusselse groenen. De indruk is ontstaan dat Khatabbi vooral geïnteresseerd is in de Brussel-

se verankering van de partij. Bovendien heeft ze door haar onhebbelijk gedrag de onderhandelingspositie van Ecolo in Wallonië en federaal aanzienlijk verzwakt.

Reden is haar extreemlinkse houding rond tal van thema’s, die vooral bij de liberalen van de MR voor ergernis zorgen.

Dat Ecolo bij de partij van Charles Michel en Didier Reynders in de onderste schuif ligt, heeft veel te maken met de Ecolo-passionara. Lange tijd hoefde dat voor de Franstalige groenen geen probleem te zijn. De MR leek in Wallonië op een zijspoor te zitten en federaal was het ook niet duidelijk in welke richting de onderhandelingen zouden gaan. Maar nu heeft de MR zich in de Waalse onderhandelingen gewrongen.

De poging van PS en Ecolo om een aantal Waalse Parlementsleden los te weken om een linkse meerderheid te vormen, is mislukt. Waals zal MR mee regeren en wellicht is dat voor de Franstalige liberalen een opstap naar een federale coalitie.

Met als gevolg dat Ecolo Waals niet nodig is voor een meerderheid. Bij de MR gaan stemmen op om de Waalse groenen er in Namen af te rijden. Onder andere omdat men een aantal uitspraken van Khatabbi niet vergeten is. Zo verklaarde ze dat de dood van de Koerdische Mawda, een kind uit een groep illegalen dat omkwam bij een politieachtervolging, de schuld was van de federale regering. Dat de covoorzitter van Ecolo ooit probeerde de repatriëring van een illegaal in een vliegtuig tegen te houden, zette ook kwaad bloed bij de MR.

De wraak van de MR Daar zint men op wraak: Ecolo er Waals uit gooien en des-

en het tijdsverlies is groot. Toegegeven, Tine probeert oprecht te leven naar haar overtuiging. Ze heeft het voordeel dat ze de rekening niet zelf hoeft te betalen. Dagen reizen als het in evenveel uren kan, is dat nog rationeel te noemen? Als de schepen onmisbaar is in Rostock, dan mag ze van ons gerust het vliegtuig nemen. Als ze niet onmisbaar is, dan blijft ze beter thuis.

Wie heeft de fiets van Elke gezien?

Iedere Gentenaar komt het vroeg of laat tegen, een doorgeknipt slot en weg is je fiets.

Ook de tweewieler van Groene Elke Decruynaere (schepen van Onderwijs) werd gestolen, wist Het Nieuwsblad te melden. Gepikt aan de achterkant van het station Gent-SintPieters. We hebben geen medelijden met de schepen. Hoe dom moet je zijn om daar een elektrische fiets achter te laten? Elke Gentenaar en elke student in Gent rijdt rond met een goedkope ‘stadsfiets’, zodat het niet erg is als die gestolen wordt. Het is niet voor niets dat Gentse fietsenstallingen vol wrakken staan. Dure fietsen laat men thuis.

Het vehikel in kwestie is van een bekend merk en kost meer dan drieduizend euro. Wie zou er voor de aankoop van een nieuwe betalen? Daar denken wij het antwoord wel op te weten. Wat wij ons afvragen, is waarvoor zo’n vehikel nodig is in de stad. Voor zover wij weten is Elke nog jong en fit genoeg om zelf kracht op de pedalen te zetten. Dit lijkt ons niet zomaar een fiets, maar eerder een statussymbool voor een groene snob.

MATHILDIS

WALLONIE noods federaal ook zonder Ecolo regeren. Voor de PS, die de onderhandelingen leidt, ligt dat zeer moeilijk, maar het is ondertussen duidelijk dat PS-voorzitter Elio Di Rupo tot veel bereid is om federaal opnieuw aan de macht te komen.

Bij Ecolo vrezen ze voor een Waalse PS-MR-as waar ze als vijfde wiel aan de wagen vasthangen. De partij zit plots in het defensief. Khatabbi zou door hebben dat de onderhandelingspositie van Ecolo in Wallonië en federaal verzwakt is en zou daarom vervroegd teruggetreden zijn. Een aantal Ecolo-kaders zit er verweesd bij. Men was al bezig om de ministerposten en de vele functies op kabinetten te verdelen. Meer nog dan Groen heeft Ecolo geen voeling met het normale economische circuit van ondernemingen. Het zijn mensen uit de gesubsidieerde sector, de ambtenarij en het onderwijs.

Een kabinet is voor hen de perfecte comfortzone. De Brusselse kaders zullen nu goed bediend worden, maar voor de Waalse kaders en de leden met federale ambities dreigen er weinig postjes verdeeld te zullen worden.

Ook de relatieve stilte bij zusterpartij Groen baart Ecolo zorgen. Daar likt men nog de wonden van de overwinningsnederlaag van 26 mei. Bij Ecolo beseft men dat een deelname aan een Waalse regering enkel zeker is als de PS hen er écht bij wil, maar dan vooral voor de show, zodat Di Rupo en Magnette kunnen zeggen: “Wij gaan niet enkel met de rechtse MR regeren.” Federaal lijkt een bourgondische coalitie - paars met N-VA - een piste die een aantal PS’ers, zeker de Waalse regionalisten, willen bewandelen. Dus moet Ecolo afwachten.

PICARD

8

Actueel

25 juli 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Het Engels behoudt de macht binnen de EU

Op vele vlakken zal de Brexit de Europese constructie duchtig door mekaar schudden, maar één zaak blijkt ongewijzigd te blijven: de prominente rol van het Engels als lingua franca binnen de instellingen, alle nostalgische dromerijen in Parijs en elders in de francofonie ten spijt.

Rond de vraag waarom tijdens de prille beginjaren van de eerste vormen van Europese samenwerking niet voor één enkele werkingstaal gekozen werd, doet een urban legend de ronde. Parijs legde alle gewicht in de schaal om van het Frans dé taal van het Europese integratieproject te maken. Maar aangezien België – in lijn met de eigen staatsstructuur en taalwetgeving – de gelijke behandeling van het Nederlands wou, werd de idee dan maar afgevoerd.

Het is een kwakkel, voor alle duidelijkheid, maar wel eentje waarmee men tot op de dag van vandaag de Fransen in de gordijnen kan jagen. Zeker als ze vaststellen dat het effect van de Brexit op het taalgebruik binnen de Europese instellingen bijzonder klein dreigt te worden.

Diverse taalregelingen Op zich heeft de EU 24 officiële talen, maar de manier waarop met die “meertaligheid” omgesprongen wordt, is afhankelijk van het type instelling. In het Europees Parlement kan iedereen zijn eigen taal spreken, maar dit is theorie.

Vaak doet men dit in een van de grotere talen, veelal in het Engels, ook al is de tolk- en vertaalaccommodatie voorhanden. En dan krijg je de opvoeringen getekend Guy Verhofstadt… Het zal ons worst wezen. Belangrijker is de taal waarin de Vlaamsgezinde partijen zich in het halfrond uitdrukken. Afwachten wat de toekomst brengt, maar dat Assita Kanko (N-VA) haar eerste tussenkomst in het Engels deed, was alvast een dissonante noot.

Punt is dat de tussenkomsten in het Engels drie keer zo talrijk waren als die in het Frans. En het Duits, dat bengelt daar ergens tussen. Dit voor het parlement.

Naast die 24 talen zijn er ook de drie werkingstalen: Frans, Engels en Duits. Het zijn die drie talen die de Europese Commissie gebruikt, vooral Frans en Engels dan. Veel blijkt af te hangen van wie de bewuste Eurocommissaris is. Vaak kan een rechtstreeks effect ontwaard worden tussen diens profiel en het taalgebruik binnen het Directoraat. Punt is dat elke instantie zowat haar regels en gewoonten heeft. Binnen de ECB is Engels de werkingstaal, terwijl het Hof van Justitie eerder een bastion van de francofonie is. Zowat het laatste.

Bovendien blijkt men vandaag discreet het een en ander door te lichten. Want het Engels een plaats geven naast het Frans, zo wordt geopperd, zou de goede werking ten goede kunnen komen.

Victor Hugo Er kan een verband ontwaard worden tussen de regressie van het Frans in de brede Europese instellingen en de uitbreidingsfasen van de EU. Niet de komst van Britten en Ieren was het kantelpunt, wel het verwelkomen van Zweden, Finland en Oostenrijk als nieuwe leden midden de jaren negentig.

Een nuttige barometer is wat de brontaal is van de vele duizenden documenten die jaarlijks door de Europese instellingen uitgevaardigd worden. Steeds meer verloor het Frans terrein ten koste van het Engels.

Nu kan men vanuit Vlaams oogpunt met enige gelatenheid naar deze ontwikkeling kijken, in Parijs (en andere francofone middens) ziet men dat enigszins anders. Tekenend was het incident waarbij de toenmalige Franse president Jacques Chirac een sessie op een EU-top kwaad verliet omdat landgenoot Ernest-Antoine Seillière,

toen hoofd van een Europese patronale organisatie, uitsluitend Engels sprak omdat dit de “language of business” was. Doorheen de jaren zijn er wel meer voorvallen opgetekend, zij het veroorzaakt door kleinere garnalen. Een tijdje geleden liet de Franse president Macron, die door zijn bankiersverleden vertrouwd is met de Angelsaksische wereld en taal, zich ontvallen dat Victor Hugo die dacht dat het Frans dé taal van Europa zou worden vandaag “een beetje ontgoocheld zou zijn”.

Slechts één iemand ziet het positief: Jean-Claude Juncker, inmiddels ex-Commissievoorzitter. Volgens hem verliest het Engels aan belang binnen Europa, al moest hij meteen toegeven dat dit een grapje was, hem wellicht ingefluisterd door de genaamde Johnny Walker.

Gevestigde lingua franca De vraag is welk effect de Brexit op het taalgebruik binnen de Europese instellingen zal hebben. Volgens sommigen zou hierdoor het Engels gewoonweg zijn statuut als Europese taal verliezen, maar dat is ijdele hoop.

Enkel in Ierland en Malta is ook de taal van Shakespeare een officiële taal, maar dat geldt enkel binnen de landsgrenzen. Bij toetreding tot de EU moet elk land één officiële taal opgeven. Malta koos voor het Maltees. De Ieren, die samen met de Britten toetraden en die uiteraard Engels opgaven, maakten van de gelegenheid gebruik Gaelic aan te stippen. Maar de plaats van het Engels als lingua franca binnen de instellingen is zo dominant geworden, dat een dergelijke gedachte – een wensdroom – volstrekt irrealistisch is. Het argument dat de landen met Engels als officiële taal nog maar één percent van de totale EU-bevolking uitmaken, vervalt in het niets tegenover deze functionele realiteit.

En het is helemaal op deze logica dat de Europese Commissie lijkt voort te bouwen. In haar voorgestelde begroting voor de periode 2021-2027 staat uitdrukkelijk vermeld dat er ondanks het verwachte vertrek van de Britten uit de EU, geen plan bestaat dat iets wijzigt aan de plaats van het Engels binnen de EU. Er komt “een beperkte heroriëntering van functies binnen de administratie (…) Maar aan de vertaal- en tolkdiensten naar het Engels toe verandert niets”.

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur “De schoonheid van Somalië” De Somalische Hodan Nalayeh was samen met haar ouders als kind naar Canada geëmigreerd en zij had een Canadees paspoort. Zij had in haar gastland een universitaire graad behaald en pijlsnel carrière gemaakt als journaliste, producer, activiste en mediakopstuk. Kortom, een politiek correct boegbeeld. Zoals altijd is het moeilijk te beoordelen hoeveel van dat succes te danken was aan persoonlijke ijver en intelligentie, en hoeveel aan positieve discriminatie.

Toen zij naar Somalië vertrok om daar een reportage te maken, was het uitdrukkelijk niet haar bedoeling een evenwichtig en objectief beeld van de situatie te schetsen. Zij verklaarde zelf dat zij “de positieve kant van Somalië” wilde laten zien. Zij wilde “de schoonheid van het land en van zijn mensen” tonen. Zo politiek correct!

Zo naïef en onrealistisch! Maar de realiteit haalde haar op een brute maner in.

Zij werd kort na haar aankomst samen met 26 andere mensen vermoord bij een aanslag van islamitische terroristen op het hotel waar zij verbleef. Sommige rechtse commentatoren deden daar heel cynisch over, en gedeeltelijk was dat terecht. Maar toch niet helemaal. We weten niet of Hodan Nalayeh van Canada hield, maar zij hield wel van haar oude vaderland Somalië.

Zij hoopte met haar positieve documentaire Somali’s uit het buitenland ertoe te bewegen terug te keren naar hun thuisland, om daar het geruïneerde land weer op poten te zetten.

En dat paste natuurlijk helemaal niet in het politiek correcte plaatje.

Invoerheffingen en bewustwording Volgens een opiniepeiling die werd uitgevoerd door de Mexicaanse krant Reforma en de Washington Post is 55 procent van de Mexicanen voorstander van het deporteren van illegalen naar hun thuisland vóór zij de grens met de VS kunnen oversteken. President Trumps dreiging met het invoeren van heffingen op Mexicaanse exportproducten heeft ongetwijfeld bijgedragen tot die bewustwording.

Steeds meer Mexicanen beseffen nu dat ze het probleem niet zomaar kunnen doorschuiven naar de VS en dat ze zelf óók hun grenzen moeten bewaken. Daarnaast zijn ongeveer 60 procent van de Mexicanen ontevreden over het feit dat de vele immigranten uit Zuid- en Midden-Amerika hun banen en hun sociale voorzieningen inpikken. Kijk, kijk, zit het daar ook al vol ‘racisten’?

Illegale moslims De Indische minister van Binnenlandse Zaken Amit Shah, van BJP, heeft een nationale campagne aangekondigd tegen illegale immigranten.

Zij zullen overal in het land geïdentificeerd en uitgezet worden. In april en mei dit jaar waren er in India nationale verkiezingen, die in zeven fasen verliepen.

Eén van de verkiezingsbeloften van de BJP was toen een harde aanpak van de meestal islamitische illegalen. Die belofte wil de BJP nu waarmaken.

We weten niet of het voorbeeld

van president Trump inspirerend heeft gewerkt. Er zijn tussen 50.000 en 100.000 illegale Chin uit Birma, maar zij zijn meestal christenen. Alle andere groepen zijn islamitisch, en daar wringt het schoentje. Het aantal illegale Pakistanen en Afghanen zou rond 20.000 liggen, maar er zitten naar schatting 15 miljoen islamitische Bangladeshi in het land. Vooral de noordoostelijke deelstaat Assam is daar al gedurende decennia het slachtoffer van.

Al die getallen zijn onnauwkeurig.

Het aantal illegalen is per definitie moeilijk te tellen en in India is dat nog moeilijker dan in een westers land. Binnen India is Assam dan nog eens een achtergebleven en geïsoleerd gebied, dat maar met een smalle corridor aan de rest van India vasthangt. De autoriteiten in Assam proberen al enkele jaren de inwoners te identificeren, maar ook vele mensen die géén immigranten zijn, hebben geen papieren of eigendomsdocumenten.

En dan is er nog het probleem dat duizenden van die illegalen hindoes zijn, die uit Bangladesh zijn gevlucht voor de periodieke pogroms en massamoorden tegen de ‘ongelovigen’, maar die zich nooit officieel hebben laten registreren.

Boris en de Bengalen Zoals in andere landen soms seriemoordenaars actief zijn, is Bangladesh een psychopathische samenleving van ‘serial genocides’. Het boek “The Prolonged Partition and its pogroms” van A.J. Kamra, met een voorwoord van onze medewerker Koenraad Elst, biedt een overzicht van de geweldplegingen tegen de hindoes en boeddhisten in Bangladesh.

Er zijn bijna jaarlijks pogroms, maar in 1944, 1946, 1947, 1950, 1964 en 1971 waren de massamoorden nog vreselijker dan anders. In die context is het ronduit hallucinant dat Boris Johnson in een recente toespraak over immigratie “Bangladeshi’s, Joden en hugenoten” noemde als groepen die veel hebben bijgedragen aan de opbouw en de cultuur van het land.

Er zijn meer dan een half miljoen Bengalen in Groot-Brittannië en 90 procent daarvan zijn moslims. Zij hebben vooral ‘bijgedragen’ door hun achterlijkheid, hun enorme werkeloosheid en hun brutale jeugdbenden. Gezien hun gedrag in hun thuisland zou dat niemand mogen verbazen. Dat neemt niet weg dat Boris naar Britse normen enkele tamelijk kritische uitspraken deed over immigratie. Hij benadrukte bijvoorbeeld de noodzaak Engels te leren en hij acht het verontrustend dat het Engels in vele wijken volledig verdrongen is.

Politici hebben meestal een politieke reden voor de keuze van hun voorbeelden. Misschien wilde Johnson via de Bengalen bij de moslims in de gunst komen. Maar dat hij erop wees dat moslims door hun religie eeuwen achterop zijn geraakt tegenover het Westen, zal dat effect wel tenietgedaan hebben. En dat hij de Joden in positieve zin vernoemde, kan geïnterpreteerd worden als een afwijzing van de antisemitische waanzin die zich van Labour heeft meester gemaakt.

Alleen die brave hugenoten blijven een raadsel…

Het nabije buitenland

25 juli 2019

ALGERIJNSE VLAGGEN, EN KREEFT Doordat hij op Europees niveau de eerste viool speelt, kan men de indruk krijgen dat president Emmanuel Macron op het toppunt van zijn macht is. In Frankrijk is hij echter een keizer of koning zonder kleren. De redenen? De Fransen van Algerijnse afkomst lachen met de nationale symbolen. En minister François de Rugy, die grote sier maakte op kosten van de staat, heeft ontslag genomen. De Rugy versterkt het beeld van een vetgemeste hofhouding.

“We hebben beter gedaan dan de Duitsers. We hebben Parijs in drie uur ingenomen.” Het zijn de woorden van een dolenthousiaste Fransman van Algerijnse afkomst die vorige week samen met een aantal vrienden de overwinning van Algerije in de halve finale van de Afrika Cup aan het vieren was.

Een feestje dat op 19 juli nog eens werd overgedaan toen de nationale Algerijnse voetbalploeg Senegal in de finale versloeg. In tal van Franse steden kwamen allochtonen op straat om de overwinning te vieren. Concreet betekende dat: vuurwerk afsteken, toeterende auto’s, veel files, geweldplegingen en zelfs plunderingen van winkels. Een andere constante: overal doken Algerijnse vlaggen op.

Politici en opiniemakers stelden zich vragen bij de gebeurtenissen. Is het normaal dat Fransen van Algerijnse origine vaak van de derde generatie - een sterkere band hebben met het land van hun ouders en grootouders dan met het land waar ze geboren zijn? Het bevestigt de stelling van een parallelle samenleving in Frankrijk, waarbij de moslims in een ander universum leven dan de andere Fransen. En waarbij een desinteresse, ja zelfs een aversie voor het land van geboorte wordt gecultiveerd. Of hoe het Franse model van integratie en vooral assimilatie is mislukt.

Si la France m’était contée De Franse president doet alsof zijn neus bloedt. Hij glorieert omdat hij op Europees niveau een grote invloed heeft - denk maar aan de topbenoemingen - maar over de interne Franse problemen wordt gezwegen. En wie kritische bedenkingen maakt, wordt al snel als racist afgeschilderd. Dat is de truc van het macronisme om elk debat in de kiem te smoren.

2,5 miljoen Franse Algerijnen Nochtans is een debat op zijn plaats. Het is niet de eerste keer dat een voetbalwedstrijd die Franse verdeeldheid blootlegt. Op 6 oktober 2001 speelden Frankrijk en Algerije tegen elkaar in het Stade de France. Toen de Marseillaise werd gespeeld, begonnen toeschouwers van Noord-Afrikaanse origine te fluiten. Ja, zelfs bij elke actie van een Franse voetballer.

Toen al was duidelijk dat de integratie van de Frans-Algerijnen was mislukt. Waarbij de voorspelling dreigt uit te komen dat, sinds de Fransen in 1962 uit Algerije zijn vertrokken en ‘l’Algérie française’ geschiedenis werd, Frankrijk op termijn een soort Algerije aan het worden is.

De cijfers zijn er: officieel zijn er 500.000 Algerijnen in Frankrijk, maar volgens het Algerijnse consulaat telt Frankrijk 850.000 Algerijnen, waarvan een belangrijk deel ook de Franse nationaliteit heeft. Volgens onderzoekster Michéle Trabalat zijn er 2,5 miljoen inwoners van Frankrijk die - op basis van drie generaties - tot de ‘Algerijnse cultuur’ behoren. Een structureel invloedrijke en groeiende Noord-Afrikaanse groep binnen de nationale gemeenschap dus. Dit is sociaal en cultureel dynamiet. Macron trekt zich daar niets van aan.

Een groene veelvraat

De ex-burgemeester van Londen en voormalige Minister voor Buitenlandse Zaken heeft zijn favorietenrol waargemaakt. Boris Johnson vertelde zijn omgeving reeds op vijftienjarige leeftijd dat hij later Prime Minister zou worden. Nu is het zover. Als nieuw verkozen politiek leider wacht hem een zware taak. Indien de Brexit niet snel wordt uitgevoerd, dan dreigt van de Conservative Party immers weinig over te blijven.

Weken aan een stuk konden conservatieve leden, tijdens verschillende stemrondes, kiezen voor hun nieuwe partijleider. Deze toekomstige aanvoerder van de Tories zou dan meteen ook aangesteld worden als opvolger van de uittredende Eerste Minister, Theresa May.

Dubbel aantal stemmen De excentrieke - en ook tamelijk omstreden - Boris Johnson begon als grote favoriet aan de verkiezing om voorzitter van de Conservatives te worden. In de laatste stemronde, die op maandag 22 juli plaatsvond, won hij ruimschoots van zijn tegenkandidaat, Jeremy Hunt. Dinsdagmiddag werd het officiële resultaat bekend gemaakt. Johnson krijgt de steun van meer dan negentigduizend leden (92.153) en dat is zowat het dubbele van het aantal stemmen dat Hunt achter zijn naam kreeg (46.656). 85 procent van het totale aantal leden heeft daadwerkelijk een stem uitgebracht.

Sinds woensdag kan Johnson zich officieel Prime Minister van het Verenigd Koninkrijk noemen. Daarmee maakt het verwende jongetje een puberale droom waar. Al op zijn vijftiende vertelde hij aan iedereen dat hij later Eerste Minister moest en zou worden. Een persoonlijke doelstelling behalen, is een ding. Zaken als Prime Minister daadwerkelijk gaan verwezenlijken, is een ander paar mouwen. In hoeverre heeft de opportunist Johnson de buitenwereld voor de gek gehouden?

Beloftes zijn goedkoop Van valse beloftes en het blij maken van kiezers met een dode mus, zijn politici nog niet doodgevallen. Gelooft Johnson werkelijk dat hij tegen Allerheiligen het Verenigd Koninkrijk heeft omgevormd tot een zogenaamde ‘soevereine’ staat? Nigel Farage, leider van de Brexit Party, klinkt sceptisch. Farage liet in interviews de afgelopen weken regelmatig vallen dat hij er rotsvast van overtuigd is dat Brexit zal plaatsgrijpen.

Maar de datum van 31 oktober is volgens hem onhaalbaar.

Waarom? Omdat, volgens Farage, de huidige parlementsleden van de Conservative Party niet genoeg durf hebben om het gaspedaal in te duwen.

Farage heeft gelijk. Zolang het huidige parlement niet ontbonden wordt, raakt een voorstel tot ‘harde Brexit’ nooit aan een meerderheid in het Lagerhuis. De jongste tijd deed Farage regelmatig een aanbod aan de toekomstige leider van de Conservatives. Er zouden nieuwe verkiezingen moeten worden uitschrijven en, in regio’s waar Brexit Party met sterke

AKK, MERKEL EN VON STAUFFENBERG Ursula von der Leyen heeft eindelijk haar benoeming als opperhoofd van de Europese Commissie op zak.

Bij de Duitse strijdkrachten is de opluchting zeer groot. Zij was de slechtste minister van Defensie die de Bondsrepubliek ooit heeft gehad. Al moeten we er eerlijkheidshalve bijzeggen dat de strijdkrachten evengoed werden geruïneerd door de onverantwoorde bezuinigingen van de socialisten als door de vele stommiteiten van Ursula.

Zij wordt als defensieminister opgevolgd door AKK, Annegret Kramp-Karrenbauer, de voorzitster van de CDU. In haar eerste toespraak voor nieuwe rekruten had ze het over de zuiveringen die nu in het leger doorgevoerd worden, zodat het van alle rechtse smetten vrij zal zijn. Zij beklemtoonde in alle ernst dat zij niet álle militairen als verdachten beschouwde. Alleen wie in staat zou zijn geweld te gebruiken, moet eruit. Haar term is ‘Gewaltbereite’. Ben ik de enige die de absurditeit daarvan inziet? Wat is het nut van een leger vol militairen die niet bereid zijn geweld te gebruiken? Is dit niet een beetje… waanzinnig? Een klein beetje maar? Het erbarmelijke optreden van het Duitse leger tegen de Taliban bewijst dat er binnen de strijdkrachten en de politieke leiders ervan eerder te weinig dan te veel ‘Gewaltbereitschaft’ is. Moet het nog erger worden? AKK bedoelt met die ‘Gewaltbereite’ natuurlijk neonazi’s, islamisten en Reichsbürger. Dat is tegelijk te veel en te weinig. Te veel, als men weet dat vele politici AfD in dezelfde zwarte zak steken als de neonazi’s. Te weinig, als men niet tegelijk ook optreedt tegen extreem-links. Te weinig ook, als men alleen islamisten eruit gooit. Dat zou natuurlijk al een goed begin zijn en in België durft men zelfs dat niet aan, maar het blijft te weinig. Voor

SALAN

Right or wrong Laten we niet vergeten dat BoJo, zoals zijn aanhangers hem noemen, tijdens het Brexit-referendum twee opiniestukken in zijn binnenzak droeg. Een tegen EU-lidmaatschap, indien ‘leave’ het zou halen, een ander waarin hij zich uitsprak voor een verlengd verblijf in de Europese Unie, mocht ‘remain’ de meerderheid bekomen. Johnson is een windvaan.

Eentje van de cynische soort. Tijdens deze verkiezing voor het partijleiderschap stelde Johnson meermaals dat hij de man zou zijn die de Conservatieve Partij wederom zou verenigen. Ook was hij de geknipte persoon, naar eigen zegge althans, om zijn land tegen 31 oktober uit de EU te loodsen.

Desnoods moet een uittreding gebeuren zonder akkoord met Brussel, aldus Johnson. Tijdens zijn overwinningstoespraak, dinsdagnamiddag, herhaalde hij deze beloftes.

ENGELAND kandidaten komt, zouden de Conservatives zich achter deze kandidaten moeten scharen. Indien Brexit Party en Conservatives elkaar de vrijheid geven, kunnen ze opgeteld bij elkaar veel meer zetels behalen.

Dit betekent: meer eurosceptici in The House of Commons, minder socialisten en liberalen, waardoor er een uitgesproken meerderheid voorhanden zal zijn om daadwerkelijk een (totale) uitstap uit de EU te steunen.

Landsbelang en partijbelang Het feit dat Johnson aangaf niks voor Farages plan te voelen, toont volgens de leider van de Brexit Party aan dat het Johnson voornamelijk om macht en het strelen van het eigen ego gaat.

Toch kunnen landsbelang en partijbelang hand in hand gaan.

Immers, als Brexit nog maar eens op de lange baan wordt geschoven, dan blijft er van de Conservative Party binnenkort niets meer over. In de peilingen zijn Labour en Conservatives ingestort en geniet de Brexit Party steeds meer steun.

Indien Boris Johnson slim is dan redt hij zijn eigen partij, juist door spoedig Brexit te bewerkstelligen. Heel wat aanhangers, geldschieters en politici van de Brexit Party gingen tot voor kort door het leven als Conservatieven. Indien Brexit er komt, dan is de doestelling van Farages Brexit Party vervuld. Dit is de enige kans voor Johnson om de overgelopen schapen terug naar de oorspronkelijke stal te krijgen. Komt Brexit er niet, dan is de schade bij de Conservatives niet te overzien.

Ondertussen kan Johnson op zoek naar nieuwe ministers.

Een hele reeks ambtsdragers - bevoegd voor onder andere Financiën, Onderwijs en Justitie - stapte sinds dinsdag per direct op.

LVS

Bei uns in Deutschland

moslims zou er sowieso geen plaats mogen zijn in de Bundeswehr. Uit heel de geschiedenis van de islamitische terreur in het westen blijkt dat het verschil tussen ‘gewone’ moslims en islamisten - de ‘fundamentalisten’ van vroeger - meestal niet op voorhand vastgesteld kan worden. Meestal komt het pas aan het licht als het te laat is, als ze een aanslag plegen. In het Amerikaanse leger is dat al heel dikwijls gebeurd. En telkens beweren de imams en de familieleden van de daders dan dat zij het niet hadden zien aankomen, dat hij een heel gewone en vredelievende moslim leek te zijn…

Blinde gehoorzaamheid Natuurlijk prees AKK ook graaf Claus von Stauffenburg, die juist 75 jaar geleden de mislukte aanslag op Hitler pleegde.

“De militaire plicht vereist gehoorzaamheid,” zei AKK terecht, “maar geen blinde.” Daarna ging ze de politiek correcte toer op door te verklaren dat het de taak van de Bundeswehr is “hetze en populisme” het hoofd te bieden. Ah? Ik dacht altijd dat een leger er was om vijanden te doden en de vrijheid en het vaderland te verdedigen, over de politieke tegenstellingen heen.

Ook Merkel prees de officieren rond von Stauffenberg. De hypocrisie ervan was stuitend. Iemand als von Stauffenberg zou in het huidige Duitsland zelfs niet de kans krijgen korporaal te worden. In het taalgebruik van de huidige politieke kaste was hij immers een ‘extreem-rechtse nationalist’, een militarist en een reactionair die geen hoge dunk had van de democratie. En hij was ‘Gewaltbereit’! AKK raakte met haar opmerking over ‘blinde gehoorzaamheid’ tenminste nog een reëel probleem aan: de verhouding tussen militaire en burgerlijke autoriteiten. Meestal maakt men zich daar met een simplisme vanaf: in

FRANKRIJK

van de minister van Milieu, François de Rugy. Reden was dat de Rugy in de jaren 2017 en 2018 grote sier maakte als voorzitter van de Assemblée Nationale. Er werden diners georganiseerd met dure kreeft en champagne, en flessen wijn van 500 euro uit de kelder van het parlement.

Eigenlijk ging het om privé-etentjes op kosten van de belastingbetaler. De Rugy was een macronist van het eerste uur, die voor de huidige president koos nadat hij jarenlang bij de Franse groenen actief was geweest. Hij versterkte het beeld van een hofhouding rond Macron die enkel geïnteresseerd is in persoonlijke verrijking. Bovendien raakte bekend dat de Rugy als minister zijn ambtswoning had laten renoveren voor 63.000 euro.

Een renovatie die niet dringend leek, maar wel op kosten van de belastingbetaler werd uitgevoerd. Macron lijkt de ernst van de situatie niet in te zien. Tijdens een ministerraad heeft de president verklaard dat “men de Rugy moet bedanken voor wat hij heeft gedaan. Hij verdient onze solidariteit”.

Een vreemde uitspraak over wat critici een ‘groene veelvraat’ noemen en dat in een tijd dat de gele hesjes - de protestbeweging die ontstond door de te lage koopkracht van de Fransen - actief blijven.

Absoluut dieptepunt was de uitspraak van Sibeth Ndiaye, woordvoerster van de Franse regering. Ndiaye, van Afrikaanse origine, zei dat “de ministers wel degelijk beseffen dat de Fransen inderdaad niet elke dag kreeft eten, eerder kebabs”.

Haar uitspraak werd op sociale media in het belachelijke getrokken, hetgeen uit de hoek van de macronisten tot de voorspelbare reactie leidde dat hier sprake is van ‘racisme’.

Wat ook wijst op het failliet van het macronisme is het ontslag

WAT NU, BORIS ?

9

DUITSLAND een democratie moeten militairen de bevelen van de regering gehoorzamen. Dat is natuurlijk een gezond principe… tot op zekere hoogte. Als dat blinde gehoorzaamheid wordt, kan dat ook ontaarden.

Hypothese Stel u voor dat Hitler echt via vrije verkiezingen aan de macht gekomen was. Dat was niet het geval, maar het is een interessante hypothese. Stel u voor dat hij verder precies hetzelfde beleid had gevoerd als in werkelijkheid: euthanasie op gehandicapten en geesteszieken, aanvalsoorlogen, de genocide op de Joden, het laten verhongeren van drie miljoen Russische krijgsgevangenen… Zou het feit dat hij democratisch was verkozen ook maar iets aan de gruwelijkheid daarvan veranderd hebben? Zou von Stauffenberg dan plots een terrorist zijn geweest, en geen held? Het is duidelijk dat de oude vragen over legitiem geweld en tirannenmoord ook een inhoudelijk antwoord vereisen, dat dieper gaat dan het simplistische ‘eerlijk verkozen of niet’. Ook eerlijk verkozen politici kunnen zich ontpoppen tot verraders, dictators of moordenaars. Kijk maar naar Erdogan.

Nee, burgers én militairen moeten niet blindelings gehoorzaam zijn, zelfs niet aan democratisch gekozen leiders. ‘Blinde gehoorzaamheid’ is een amoreel en gevaarlijk concept.

Tot slot een grap, die misschien een diepere waarheid bevat.

In het hiernamaals kijken Claus von Stauffenberg en de andere samenzweerders op het huidige Duitsland neer. Eén van de generaals vraagt: “Claus, als gij de kans hadt het allemaal over te doen, zoudt gij dan…?” Von Stauffenberg denkt na en antwoordt. “Ja. Ik zou alleen een zwaardere bom gebruiken en ze dichter bij haar stoel leggen.”

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

25 juli 2019

MEDIALAND

FILM is van recente uitspraken van kopstukken van die partij of de basispunten in het partijprogramma. Probeert u zich eens een gelijkaardige opmerking over Open Vld, sp.a of Groen voor te stellen?

VRT betaalt de prijs voor haar cordon médiatique De VRT en de meeste media in dit land hebben op 26 mei de prijs betaald voor hun jarenlang volgehouden cordon médiatique. Wie het Vlaams Belang systematisch uit het nieuws probeert te houden in de hoop dat onbekend het Vlaams Belang ook onbemind zal maken bij de kiezers, fopt in de eerste plaats zichzelf. Zeker in tijden van sociale media komt het Vlaams Belang toch in contact met zijn potentiële kiezers, en hou je een verkiezingsoverwinning op die manier niet tegen. Het grootste effect van het cordon médiatique is daarentegen dat de journalisten zelf niet meer weten wat er omgaat bij het Vlaams Belang en zijn kiezers. Wie niet bericht over de uitspraken van de kopstukken van het Vlaams Belang, kent op den duur die uitspraken ook niet meer.

Bij nogal wat media - ook de VRT - drijft men het zelfs zover dat men zich erop beroemt niemand te kennen die nog maar van ver zou kunnen overwegen ooit op het Vlaams Belang te stemmen. En heeft een verre kennis in een zwak moment toch bekend dat hij of zij “geen racist is, maar…”, geeft dat al snel aanleiding tot het vraagje: “Spreek ik voortaan nog met die mens, die aan wij-zij-denken doet?”

En ja, zo weet je niet wat er écht omgaat bij de bevolking, en blijf je hangen in een luchtbel waarbij je je in alle ernst druk maakt over de CO2-uitstoot bij de productie van het vuurvaste schoteltje waarin je je lasagne van biogroenten klaarmaakt, en zie je bijgevolg de verkiezingsoverwinning van het Vlaams Belang niet aankomen.

The Lion King Het was al even bekend dat het eraan zat te komen; de remake van de klassieker uit 1994. Acteur-regisseur Jon Favreau scoorde al met de succesvolle, fotorealistische remake van “The Jungle Book” uit 1967. Hetzelfde trucje paste hij toe op de geliefde prent “The Lion King”. Met als resultaat een film die net zo episch, ontroerend en vermakelijk is als de getekende versie, maar met het realisme van een natuurprogramma op National Geographic.

Waar zal die nota voor dienen?

Noorse openbare omroep wil Suikerfeest vieren Bij de Noorse openbare omroep NRK hebben ze grootse plannen voor zondag 24 mei 2020. Dat is immers de datum voor het volgende Suikerfeest. Eén of andere directeur bij de Noorse openbare omroep moet het voor de moslims een beetje sneu gevonden hebben dat ze het Suikerfeest helemaal in hun eentje moeten vieren, terwijl het op televisie wel lijkt alsof er niets speciaals aan de hand is. Of zou het er eerder om te doen zijn het Suikerfeest ook aan de rest van Noorwegen op te dringen?

Het opzet zou zijn dat de Noorse omroep voor het Suikerfeest een programmatie voorbereidt die vergelijkbaar is met wat al decennia de traditie is voor kerstavond: tekenfilms voor de kinderen, kookprogramma’s met tips om de traditionele kerstgerechten te doen slagen, en praatprogramma’s afgewisseld met populaire kerstmuziek.

Toen de Noorse krant Aftenposten een imam om een reactie vroeg, moest hij toegeven dat hij geen flauw benul had van de programmatie van de Noorse openbare omroep op kerstavond.

Dat zegt eigenlijk al genoeg. Maar goed, toen hij te horen kreeg waar het eigenlijk over ging, herpakte hij zich en stelde voor dat de NRK bijvoorbeeld een reportage kon maken over de hennaversieringen voor de vrouwen.

Wij vragen ons af wie naar die viering van het Suikerfeest op de NRK gaat zitten kijken. De moslims kijken via de satelliet of het internet naar de televisiekanalen uit hun eigen land. En behalve enkele obligate dhimmi-Noren die de islam toch zo fantastisch vinden, zal de areligieuze en ongeïnteresseerde rest van de bevolking die avond gewoon omschakelen naar de vele commerciële televisiekanalen, of één of andere streamingdienst. Weggesmeten geld, maar goed, de NRK heeft zich even kunnen doen opmerken als een politiek correcte overheidsinstantie. En nu maar hopen dat niemand bij de VRT dit idiote ideetje oppikt.

VRT maakt fiches over Vlaams Belang Over idiote ideeën gesproken, bij de VRT hebben ze opgemerkt dat er bij de verkiezingen van 26 mei enige verschuivingen in het electoraat zijn opgetreden richting Vlaams Belang.

Meer zelfs: de VRT geeft grif toe dat ze die verschuivingen op voorhand niet had zien aankomen. Dat mag natuurlijk geen tweede keer voorvallen, dus werd al meteen een nota opgemaakt om aan de situatie te kunnen verhelpen. Blijkt immers dat ze daar niet alleen geen flauw benul hebben van wat er werkelijk leeft onder de bevolking, maar ook amper nog weten wat de mandatarissen van het Vlaams Belang bezighoudt en wat ze uitspoken. Alleen, was het wel zo slim om die observaties in een nota te gieten?

Het liet zich raden dat die nota eerder vroeg dan laat gelekt zou worden, en zo geschiedde verleden week. Het vervolg van het verhaal was uiterst voorspelbaar. Aan het begin van de komkommertijd wordt zo’n gelekte nota dankbaar opgenomen om de kolommen ermee op te vullen. Niets schrijft zo lekker als achterklap over de onkunde van een mediaconcurrent, door die mediaconcurrent zelf geschreven! Ook voorspelbaar: het Vlaams Belang dat fel op die nota reageerde, en vervolgens een ombudsman van de VRT die verzekerde dat er niets bijzonders was aan de manier waarop de VRT het Vlaams Belang behandeld heeft, behandelt, of ooit zal behandelen. Alleen heeft de ombudsman dan een klein verklaringsprobleem: als er werkelijk niets bijzonders is aan de manier waarop het Vlaams Belang behandeld werd, of zal behandeld worden, waarom werd die nota dan opgesteld? Minstens één persoon binnen de VRT is het dus fundamenteel oneens met de ombudsman!

Toch doet VRT-ombudsman Tim Pauwels in zijn poging om te sussen een bekentenis van formaat. Wij citeren zijn reactie aan onze zusterpublicatie SCEPTR: “Bij die research moet u zich […] niet veel meer voorstellen dan het bijhouden van recente uitspraken van kopstukken en het doornemen van het programma.” Blijkbaar kan dat bij de VRT: een journalist die iemand van het Vlaams Belang interviewt, en niet op de hoogte

Als wij in deze rubriek het constante linkse gewauwel op de openbare omroep aanklagen, is dat niet alleen omdat we op de radio en de televisie graag ook eens onze mening aan bod zouden willen zien komen, maar omdat het de verdomde plicht van een openbare omroep is, gespijsd met het belastinggeld van heel de bevolking, om alle meningen onder de bevolking met het nodige respect en voldoende representativiteit aan bod te laten komen, bovenop dan nog de louter journalistieke opdracht om correct te berichten over wat er leeft onder de bevolking. Dat laatste geldt trouwens ook voor commerciële omroepen en kranten, als die de ambitie hebben om een beetje journalistieke en informatieve kwaliteit af te leveren.

De vraag is natuurlijk wat de VRT met die nota denkt te bereiken. Zou men uit zijn op een correctere berichtgeving, of wil men gewoon beter geïnformeerd zijn over het Vlaams Belang om de mandatarissen harder te kunnen aanpakken?

O ja, een tip voor wie binnenkort in de raad van bestuur van de VRT terechtkomt, op voordracht van het Vlaams Belang en de N-VA: dring er eens op aan dat de nieuwsdienst van de VRT zélf zou publiceren hoe vaak er mandatarissen van welke partijen uitgenodigd worden in de politieke nieuwsprogramma’s.

En laat ze zelf eens definiëren wat ze billijk achten qua representativiteit van de politieke partijen in die programma’s. Dat is geen inmenging in of beknotting van de journalistieke vrijheid van de nieuwsredactie, maar een eenvoudige manier om na te gaan of die nieuwsdienst wel op een behoorlijke manier functioneert. Een nieuwsdienst die niets te verbergen heeft, heeft geen reden om zo’n verzoek te weigeren.

21 juli is 11 juli niet Het verschil in behandeling van 11 juli en 21 juli in de media blijft opvallen. Zo is het op de vooravond van 11 juli een traditie geworden dat de media nog eens een rondje ‘Vlaamse mythes doorprikken’ doen. We hoeven ze voor u lezer niet te herhalen, want ze zijn voldoende gekend en over het algemeen niets ter zake doende voor een hedendaagse 11 juliviering.

Het contrast met de manier waarop 21 juli behandeld wordt, is groot. Op de vooravond van die ‘feest’-dag doen de media namelijk precies het omgekeerde! Dan helpen ze netjes om de Belgische mythes in stand te houden, of zelfs mee op te bouwen. Van enige kritische benadering is er dan geen sprake, en al zeker niet van de 21 julitoespraak van ‘le rwa’ Philippe.

Eén ding blijft ons intrigeren: zouden de media echt niet doorhebben dat de gelegenheidsinterviews met enkele Belgische dinosaurussen, die nog maar eens komen voorspellen dat België voor eeuwig en drie dagen zal blijven bestaan, overkomen als fluiten in het donker? Of heeft u al eens een gelijkaardig interview gelezen aan de vooravond van koningsdag bij onze noorderburen, of de quatorze juillet bij onze zuiderburen? Het zou bij hen niet eens opkomen!

The Circle of Life “Náááááánts ingonyama bagithi baba.” (“Hier komt een leeuw, vader.”) De oerkreet in het Zuid-Afrikaanse Zoeloe, die tot de verbeelding van zovelen spreekt, en de eerste woorden van het nummer The Circle of Life, waarop zo magnifiek het hele dierenrijk al stampend, fladderend, kuierend en krioelend bij zonsopgang zich richting de grote rots beweegt, waar zij voor het eerst hun nieuwe koning Simba mogen bewonderen.

Voor de remake van “The Lion King” onderging ook de soundtrack een make-over, met onder andere de stemmen van zanger/rapper Donald Glover (in de rol van Simba), zangeres Beyoncé (in de rol van Nala) en Seth Rogen (de stem van Pumba). Zo werden ook een aantal nummers ingekort, en kwamen er een aantal nummers bij om de extra scènes in de nieuwe film te begeleiden. In vergelijking met de klassieke tekenversie, duurt de remake namelijk een dik halfuur langer.

Jeugdsentiment “The Lion King” mikt duidelijk op de doelgroep voor wie de film jeugdsentiment oproept. Degenen die toentertijd jonger dan tien jaar waren en in hun leven hoogstwaarschijnlijk minstens tien tot twintig keer keer naar de film keken... Die groep staat de tekenfilm op het netvlies gebrand. Het begin, het verhaal en de afloop, iedere scène, ieder mopje, ieder beeld van de savanne, ieder dier, en vooral iedere gezichtsuitdrukking van Simba, Nala, Zazu, Scar, Timon, Pumba en alle andere personages. Het is dan ook niet makkelijk om je bij de ultra-realistische herwerking – als je tot die groep behoort – niet heel emotioneel te voelen bij wat je ziet.

Het realisme waarmee het welpje Simba tot leven is gewekt, de prachtige beelden van de uitgestrekte landschappen en natuur, de karakteristieke bewegingen en uitdrukkingen van de dieren, het is hyperrealistisch, en toch met een vleugje menselijkheid, want ondanks het fotorealisme blijft ook deze versie van “The Lion King” een sprookje, en spreken onze favoriete dieren nog steeds mensentaal. Het doet ons beseffen dat niet alleen wij zijn opgegroeid. Ook een van onze favoriete kinderfilms is gegroeid. Met als resultaat een film die respect heeft voor het origineel maar zich ook weet te plaatsen in de hedendaagse maatschappij en thematiek, gericht op een iets ouder publiek, want voor kinderen onder de tien is deze versie van “The Lion King” echt te eng.

En voor volwassenen?

Of je nu wel of niet fan was van het origineel, “The Lion King” is het ab-so-luut waard om te gaan zien.

Op groot scherm. Misschien wel in 3D. (Maar laat uw kinderen thuis.)

THIRZA NERISSA

SCEPTR machtig nieuws BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

Cultuur

25 juli 2019

11

56ste Europeade: mee met de tijd

‘Jongeren boven’ in Frankenberg

Vorig jaar moesten we tot onze spijt forfait geven voor de Europeade in het Portugese Viseu. Maar de 56ste editie van Frankenberg in het Duitse Hessen stond bovenaan de verlanglijst. En daar hebben we geen moment spijt van gehad. Want hetgeen onze vrienden van het Europeade-comité met een scheut Deutsche Pünktlichkeit afgelopen week in mekaar staken, was van het allerhoogste niveau.

Oorsprong in Antwerpen De Europeade is een jaarlijks terugkerend folklorefestival met telkens zo’n 5.000 deelnemers (dansers, zangers, muzikanten…) dat telkens in een andere Europese stad zijn tenten opslaat. Het is veruit het grootste in zijn soort in Europa en misschien wel wereldwijd. De Antwerpse Vlaams-nationalist Mon de Clopper was er de oprichter van. Hij organiseerde dit opmerkelijke feest van gastvrijheid en vriendschap voor de eerste maal in Antwerpen in 1964 en sindsdien mochten al tientallen Europese steden als gaststad fungeren. Het gebeuren nam een hoge vlucht in de jaren ’90, nadat ook de Oost-Europese landen konden toetreden. Vooral de Baltische landen leverden sindsdien jaar na jaar grote delegaties, die telkens weer garant stonden voor hoogst aantrekkelijke optredens.

Sinds maart vorig jaar is het voorzitterschap voor het eerst in buitenlandse handen gekomen, maar het kloppend hart van de Europeade bevindt zich nog steeds in Vlaanderen. Met welgeteld één betaalde kracht wordt dit grootse gebeuren een jaar lang voorbereid vanuit Sint-Gillis-Waas. Daarnaast staan een 30-tal vrijwilligers in voor de programmatie en de regie. Ook deze ploeg bestaat voor een groot deel uit Vlamingen, al heeft men de voorbije jaren ook elders nieuwe vrijwilligers aangetrokken. Het voorzitterschap wordt sinds vorig jaar waargenomen door de Duitser Rüdiger Hess, die tegelijk ook de (partijloze) burgemeester is van het Duitse stadje Frankenberg aan de Eder.

Een kwarteeuw geleden fungeerde Frankenberg voor de eerste maal als gaststad, naar aanleiding van haar 750-jarig bestaan. Ook 2019 was bijgevolg een feestjaar, met de Europeade als hoogtepunt.

Frankenberg telt amper 18.000 inwoners, waardoor de komst van 5.000 gasten samen met een pak Europeade-toeristen toch wel een grote impact heeft. Zowat alles in het anders wat slaperige stadje stond dan ook in het teken van het Europeade-festival.

Alles in open lucht Uiteraard leidt de geringe omvang van de stad tot een aantal beperkingen. Een overdekte stadsarena is er niet, waardoor alle activiteiten moesten plaatsvinden in de buitenlucht, zonder enige beschutting: de openings- en slotmanifestatie en de kooravond vonden plaats op het evenementenplein aan de Eder, waar een soort stadion was

gecreëerd met behulp van tijdelijke zittribunes. Die boden plaats aan een slordige 4.500 mensen.

Niet alle deelnemers hadden er dus een zitplaats, maar dat is normaal op een Europeade: tijdens het openingsgala treedt de ene helft van de groepen op en tijdens het slotgala de andere helft. Slechts een klein deel van de deelnemers zoekt nadien een plaatsje op de tribunes. De drie voorvermelde manifestaties konden plaatsvinden zonder enige regenbui. Ook de straatoptredens en de dans- en muziekavonden in de stad bleven gespaard van regen, maar dat kon helaas niet gezegd worden van de traditionele parade op zaterdag, die halverwege moest stopgezet worden omwille van een gigantische stort- en hagelbui.

Doodjammer.

Feilloze organisatie Zo’n Europeade verloopt volgens een vast stramien en duidelijke afspraken, zodat iedere dans- en muziekgroep weet waar en wanneer hij verwacht wordt. Door dit heldere kader is er van enige stress geen sprake en verloopt alles in een gemoedelijke en vaak zelfs uitgelaten sfeer. Toch sta je verwonderd te kijken hoe die kleine regieploeg er telkens opnieuw in slaagt om zo’n organisatie op een feilloze manier uit te rollen en de 5.000 deelnemers en 200 groepen elke dag weer in touw te brengen.

Vooral de vlotheid van de openings- en slotmanifestatie vallen op.

Het is een waar huzarenstukje om in drie uur tijd honderd groepen te laten optreden, zonder hapering of storend hiaat. Vanzelfsprekend is het altijd mooier wanneer groe-

pen uit eenzelfde land of regio samen een voorstelling brengen. De Vlaamse groepen doen dit al jaren op deze wijze en oogsten daarmee veel succes. Dit jaar brachten ze tijdens het openingsgala met elf groepen een mengeling van de ‘Wals van Hever’ en de (snelle) ‘Zottekermis’, wat leidde tot een wervelend en fel gesmaakt spektakel.

Weergaloze Balten en massaal veel jeugd Ook de Finnen en de Bretoenen waren talrijk opgekomen en brachten gezamenlijke dansen. Maar de meest indrukwekkende voorstellingen zijn altijd opnieuw die van de vele groepen uit Estland en Letland. Volksdansen wordt daar nog heel actief beoefend en aangeleerd op de scholen. Door de creatie van nieuwe dansen en een vlotte, eigentijdse regie slagen zij erin om pareltjes af te leveren waar je met verbijstering naar staat te kijken.

De Balten komen met zodanig veel groepen dat ze het middenplein verscheidene keren kunnen vullen en telkens weer voor een verrassend optreden zorgen. Het meest opmerkelijke optreden was dat van de Letse jeugdgroepen tijdens het slotgala, die met zo’n 250 kinderen en jongeren - allemaal in klederdracht - in concentrische cirkels een weergaloos spektakel brachten.

Maar het meest indrukwekkende moment was onbetwistbaar het gezamenlijke optreden van alle aanwezige jeugdgroepen tijdens diezelfde slotmanifestatie. Alleen al het opkomen van al deze groepen was een feest voor het oog en bleef maar duren. Het waren waarschijnlijk meer dan duizend jongeren die

daar op het middenplein het beste van zichzelf gaven en door elkaar wriemelden. Ze hadden thuis allemaal dezelfde dansjes ingeoefend en dat leverde een onwaarschijnlijk mooi spektakel op. Nooit eerder waren de jongeren zo talrijk en was alles zo goed voorbereid.

De jongste jaren zet de Europeade heel sterk in op het aantrekken van deze jeugdgroepen. Er wordt de jongste jaren op vrijdag steevast een ‘Kindergroepenconcert’ georganiseerd, waar alle jeugdgroepen aan kunnen deelnemen. Op die manier zijn de kinderen verzekerd van een zeer talrijk en enthousiast publiek. Wat een verschil met enkele jaren geleden in Zweden, toen we jeugdgroepen soms zagen optreden voor een handvol mensen. Ook deze namiddagvoorstelling was een absoluut hoogtepunt, met de Baltische groepen en de Slovaken in de hoofdrol.

Kooravond en Hanske de Krijger Ook inzake de regie van de kooravond zien we een evolutie in de goede richting. Dit avondvullend programma duurt nog altijd lang (bijna 3 uur), maar alles is minutieus getimed en de overgangen gebeuren vlot. De kwaliteit van het gebrachte werk nam de voorbije jaren toe. Toch mag men nog wat selectiever zijn. Zo waren er enkele koren uit de streek van Frankenberg die weinig meerwaarde boden op het vlak van volksmuziek en zelfs enkele Engelstalige nummers brachten. Maar misschien was dit nodig om wat lokale belangstelling op te wekken. Er was in ieder geval een vrij hoge opkomst voor deze kooravond (zeker 1500 toeschouwers, naast de ruim 500 koorzangers) en de mensen bleven vrij massaal tot op het einde zitten. De mooiste groepen bleven overigens bewaard voor het einde, waaronder het

De Moeffeleer uit Duffel danst aan de oevers van de Eder

Vlaamse Europeadekoor (dat een vijftal korte vogelliederen bracht), enkele Baltische koren en het verrassende folkkoor Di Picciano uit de Italiaanse Abruzzen. De Portugezen van Viseu en de Sarden zorgden dan weer voor kippenvelmomenten tijdens de oecumenische eucharistieviering, samen met de Thebaanse trompetten van de Oudenaardse KSA-afdeling Hanske De Krijger.

Deze KSA-jongeren verzorgen al jaren de openings- en slotmomenten van de Europeade. Net als alle andere groepen doen zij dat gratis en betalen zij hun reis- en verblijfskosten zelf. Dit jaar hadden ze ook hun muziekkapel meegebracht, die het voorprogramma van de slotmanifestatie mocht verzorgen. Een even denderend als feilloos optreden, zeer gesmaakt door het publiek.

Op datzelfde slotgala kwamen ook de Vlaamse vendeliers aan bod, die op de tonen van De Blauwvoet een zeer gelijkvormige vendelreeks ten beste gaven. Er was duidelijk stevig geoefend.

Klaipeda 2020 Ondanks een wat zwakke presentatie was de slotmanifestatie er eentje om in te kaderen, zeker ook omwille van het einde. Traditioneel wordt op dat moment de Europeadevlag doorgegeven aan de volgende stad in de reeks, met name Klaipeda, de Litouwse havenstad aan de Oostzee (in het Duits: Memel), die reeds in 2009 gaststad mocht spelen. De Litouwse burgemeester verwelkomde de 57ste editie van de Europeade met een trompet- en zangsolo van “What a wonderful world”, in de geniale stijl van Louis Armstrong. Een verbluffend en luid toegejuicht orgelpunt van een alweer heel bijzondere Europeade. We kunnen enkel vaststellen dat het deze unieke manifestatie voor de wind gaat en dat, gelet op het enthousiasme van de deelnemers en de aanwezigheid van vele jongerengroepen, de toekomst verzekerd is. De organisatie is ook duidelijk mee met de tijd. Getuige daarvan de webstek europeade.de en de vele professionele filmpjes die via deze weg en via de sociale media verspreid werden.

Ook al bent u zelf geen volksdanser of muzikant, het bijwonen van zo’n Europeade-gebeuren is echt wel verrijkend. De Europeade is immers zoveel meer dan een festival. Het is telkens weer een echt hoogtepunt van gezonde traditie, culturele uitwisseling en Europese vriendschap.

De editie van 2020 vindt dus plaats in Klaipeda, van 5 tot 9 augustus. Deze stad is op zich niet zo bijzonder, maar de omgeving is best interessant. En een reis kan gecombineerd worden met een bezoek aan Riga en of Vilnius. Beslist een aanrader.

AVG

12 Cultuur

25 juli 2019

GESCHIEDENIS

Arthur

“Madame veuve Arthur Neckers-van Issenhoven et ses enfants Melanie et Gaston ont la profonde douleur…” Dit is de eerste zin van de rouwbrief van mijn grootvader die juist 100 jaar geleden overleed. Wat heeft een mens gemeen met iemand die hij nooit gekend heeft, over wie hij weinig weet omdat zijn grootmoeder zelfs 37 jaar later nog altijd met zijn herinnering leefde en het te pijnlijk voor haar was om over hem te spreken?

Arthur eerste van links tweede rij Camiel zittend eerste rij Mijn familie komt oorspronkelijk uit Marke bij Kortrijk. Ik weet niet wie er het eerst aangespoeld is in Mechelen, maar als spoorwegknooppunt verdriedubbelt het aantal inwoners van die stad in de 19de eeuw.

Het Arsenaal en de meubelindustrie Vooral de Centrale Werkplaatsen van de Spoorwegen (het Arsenaal in de volksmond) trekken arbeiders aan. Er werken op zeker ogenblik 4.000 mannen. Een van hen is mijn overgrootvader Camiel, getrouwd met Melanie Holvoet. In de tijd van het algemeen verplicht meervoudig mannenstemrecht heeft Camiel twee stemmen (er is een maximum van drie), want hij is ouder dan 35 en gezinshoofd met tien kinderen. Dat laatste verklaart waarschijnlijk de enige quote die ik ken van mijn overgrootmoeder: “Een boterham met siroop is ook eten!”

Op de familiefoto kijkt iedereen niet bepaald vriendelijk in de lens, maar de doordringende blik van Arthur valt direct op. Hij is de tweede zoon en volgens een grootoom ‘gene gewone’. Hij is niet lang, maar voor de duivel niet bang. Hij wordt de leider van de buurtjongens van de Nekkerspoel en met zijn bende gaat hij geregeld op de vuist met de jongens uit de andere wijken. Het enige materiële erfstuk dat ik van hem bezit, heeft hij zelf gesmeed en als ik er één voet mee buitenhuis zet, krijg ik een proces voor verboden wapendracht aan het been.

Een waaghals is ie ook, want in de vaart Leuven-Mechelen duikt hij graag onder voorbijvarende binnenvaartschepen; levensgevaarlijk. Hij wordt uitgeloot en doet geen militaire dienst. Naast

het Arsenaal wordt Mechelen einde 19de eeuw het meubelcentrum van het land. Arthur wordt dus meubelmaker, en hij trekt naar het beter betalende Brussel bij de “Ateliers Pirotte”. Op de foto van het personeel van het bedrijf draagt hij een schort en hij kijkt nog altijd even boos vanonder zijn bolhoed. Naast de vijftig mannen op de foto valt ook de aanwezigheid van vele kinderen op.

Dan gaat het naar Lyon. Op een foto kijkt Arthur nog altijd even boos, maar aan zijn embonpoint (buikje) te zien lijdt hij geen honger. In augustus 1917 wordt mijn vader geboren. Arthur moet verbitterd een baan als arbeider aanvaarden, want hij vindt zichzelf een ‘patron’.

Hij is niet dol op de Fransen.

Ze vinden immers dat hij zoals al zijn leeftijdsgenoten aan het front thuishoort, en dat Brusselse Frans Succesvol ondernemer helpt ook niet. Zodra de wapenstilOp een kermis in Brussel ont- stand gesloten wordt, heeft hij één moet hij Leontine, een beeldscho- obsessie: terug naar Mechelen en ne Mechelse die dienstmeisje en zijn bedrijf. Leontine vraagt hem gezelschapsdame is bij een fa- in het zachtere Lyonese klimaat te milie in Sint-Joost in de Filips de blijven, maar dat wil hij niet.

Goedestraat 35. Het is een prachBegin 1919 is de familie terug. tige burgerwoning in een van de En de ontgoocheling is groot. Alweinige straten van de gemeente les is geplunderd. Daarenboven die nu niet verloederd zijn. Ik bezit krijgt Arthur een tweede longonttientallen van de bekende mier- steking. Weer overleeft hij, maar zoete belle-epoqueansichtkaarten hij is verzwakt en kan niet werken. die mensen in die tijd soms bijna De familie leeft van het uit Frankdagelijks naar elkaar stuurden rijk meegebrachte spaargeld. Een zonder enige verdere boodschap. derde longontsteking wordt hem Arthur is al zo verbrusseld dat hij fataal. Hij is dan 33 en laat een weop zijn kaarten naar zijn ‘Léontine’ duwe achter die haar verlies nooit (met accent aigu) altijd het adres verwerkt. in het Frans schrijft.

Ze weigert verscheidene aanHet koppel trouwt in 1910 en zoeken die haar en haar kinderen keert terug naar meubelcentrum financiële zekerheid kunnen bieMechelen, want Arthur begint als den. Iedereen die haar gekend zelfstandig meubelmaker. Twee heeft, vertelt dat ze de rest van jaar later wordt een zoontje gebo- haar leven soms verstrooid over ren, dat maar een paar maanden straat loopt omdat ze met haar leeft. Een dochtertje het volgend overleden man praat. Ze werkt als jaar is wel gezond. Arthur werkt onderbetaalde kokkin bij verre keihard en op vier jaar tijd heeft familie en leeft respectabel verhij een atelier en 22 arbeiders in der in armoede. Mijn vader wordt dienst. Noblesse oblige, en ik be- chauffeur bij de NMBS. Wat overzit een catalogus van zijn bedrijf blijft van dat ooit veelbelovende dat gevestigd is in de ‘Rue Haute burgerbestaan is de liefde voor 12 Malines’. Hij maakt met succes kunst, boeken en operamuziek. zware versierde Mechelse slagschepen die je nu hoogstens in een Erfenis?

Heeft die kleinzoon misschien recyclagecentrum vindt, maar niet in een antiekzaak. En dan is het iets van Arthur? Zeker niet het augustus 1914. Arthur is uitgeloot, vakmanschap dat mijn vader wel heeft nooit legerdienst gedaan en erfde om met eigen handen iets te bouwen of te herstellen. Uw columwordt dus niet gemobiliseerd. nist is een krokodil: zo’n muil en Oorlog en dood zijn poten staan scheef. Ik kan me Zowel het Duitse als het Bel- Arthurs bourgeois ‘horreur’ indengische leger bombardeert Me- ken bij de weigering van die kleinchelen. Eind augustus verblijven zoon één woord Frans te spreken nog nauwelijks een paar honderd op zijn eerste dag in een toen nog mensen in de stad. Arthur vlucht unitaire dienst van de BRT-RTB. met vrouw en dochtertje eerst En die wat later zout in de wonde naar Antwerpen en daarna naar strooit door voortdurend aria’s uit Oostende. Op de vlucht krijgt hij Franse opera’s te zingen, terwijl een eerste, dan nog doodsgevaar- hij facturen controleert. (Reactie lijke, longontsteking, maar hij is van een Waalse collega - hij heette jong (29 jaar), sterk en overleeft. echt Jacques de Leeuw - “S’ils veuDe familie arriveert ten slotte in lent la guerre, ils l’auront!”). Maar een piepklein dorpje in Kent, waar iets van Arthurs assertiviteit, zijn in 1915 een tweede zoontje wordt ambachtelijke bekwaamheid (zij geboren. Ze kennen echter geen het voor teksten en niet voor meuEngels en ze zijn daar doodonge- bels) en zeker zijn operaliefde zijn lukkig. Ze vertrekken liever naar 100 jaar later nog altijd aanwezig.

Frankrijk, waar in Toulouse dat kindje sterft.

JAN NECKERS

Vlaamse meesters in het Meetjesland Topstukken van oude Vlaamse meesters in het Meetjesland?

In de kerken van Middelburg en Watervliet zijn ze te ontdekken, op hun oorspronkelijk plaats, waar ze al vele eeuwen thuis zijn.

Het Meetjesland ligt verscholen tussen de grote kunststeden Gent en Brugge. Vanaf de twaalfde eeuw overstroomde de streek regelmatig, de vele kreken zijn daar nog steeds de getuigen van. Watervliet is een groene gemeente tussen die stroompjes en Watervliet is ook het project van Jeronimus Lauwerijn, de minister van financiën van Maximiliaan van Oostenrijk en Filips de Schone. In 1501 zag hij met lede ogen de ondergang van Brugge aan en hij besloot een nieuwe havenstad te ontwikkelen in een gebied dat hij zelf liet inpolderen. Dat was Watervliet. De ambitieuze plannen van Lauwerijn vielen in het water. Watervliet zou altijd een dorp blijven, maar de grootse gotische Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaartkerk, de kathedraal van het noorden genoemd, kwam er wel. Het interieur is uitzonderlijk rijk, met onder andere een hoogaltaar van de befaamde Lucas Fayd’Herbe.

In de kerk hangt een schilderij van absolute museumkwaliteit, een topstuk van de Vlaamse Gemeenschap: “De Nood Gods” uit het begin van de zestiende eeuw (zie afbeelding). Het is toegeschreven aan de Meester van Frankfurt. Die noodnaam bedriegt. Deze meester had niets met de Duitse stad te maken.

Hij was een collega van Quinten Metsys en stond mee aan de wieg van de Antwerpse schilderschool.

“De Nood Gods” is een drieluik, met links de Kruisdraging, centraal de Kruisafneming en rechts de Verrijzenis. De Kruisafneming is geïnspireerd door het beroemde meesterwerk van Rogier Van der Weyden (te zien in het Prado). Het is een tafereel vol passie en emotie. Johannes gezicht is vertrokken van smart in een poging om de tranen te bedwingen. Maria vangt met haar laatste krachten het lichaam van haar zoon op. Even subliem geschilderd is het verdriet van Maria Magdalena. De Meester van Frankfurt heeft de gezichten van zijn Antwerpse stadgenoten goed bestudeerd. Heel deze triptiek is een portrettengalerij

en ze toont het hele gamma, van edele gelaten tot akelige boeventronies in de Kruisdraging.

Het is wonderbaarlijk dat dit kostbaar topstuk van een Antwerpse meester in dit afgelegen dorp is terecht gekomen en dat het er na vijfhonderd jaar nog altijd te bewonderen is.

Bladelin-drieluik Van Watervliet is het met de fiets een uurtje rijden naar Middelburg, tegen de grens met Nederland. Ook hier, in de Sint-Petrus en Pauluskerk, hangt een prachtig schilderij dat te maken heeft met Rogier van der Weyden. En de opdrachtgever is eveneens een rijke Brugse topambtenaar van de Bourgondische hertogen, Pieter Bladelin, die het plan had een nieuwe stad te stichten. Vanaf de jaren 1440 liet Bladelin de stad Middelburg optrekken met alles erop en eraan: een kasteel, poorten en toren, een aanlegplaats voor schepen, marktpleinen, een stadhuis, een hospitaal… Voor zijn kerk bestelde Bladelin een drieluik bij niemand minder dan Rogier Van der Weyden. Het werk is uit Middelburg verdwenen en hangt nu in Berlijn. In 1630-1631 maakte de Brugse schilder Jan Ricx voor het kerkbestuur een kopie van de triptiek, die hij samenbracht in één tafereel. De menswording van Jezus en de aanbidding van het kind vormen samen het hoofdthema. In het midden bidden Maria, de oude en verbaasd ogende Jozef en opdrachtgever Pieter Bladelin bij het kind. Links bidt een vorst en rechts zien drie wijzen een kind in de hemel zweven. De vorst staat voor het Westen, de wijzen voor het Oosten.

De kopie van de Bladelin-triptiek werd in 1828 ‘ontdekt’ in de keuken van de pastorie en is nu opnieuw te zien in de Sint-Petrus en Pauluskerk.

MMMV

“Vlaamse Meesters in Situ”, nog tot 30 september 2019, 45 sites verspreid over Vlaanderen, www.vlaamsemeestersinsitu.be.

Dossier

25 juli 2019

Vlucht MH17, vijf jaar later Het cursieve deel van onderstaande tekst is afkomstig uit het laatste rapport van de Russische oppositieleider Boris Nemtsov, kort voor hij op 27/2/2015 vlakbij het Rode Plein werd vermoord. Het gaat natuurlijk niet alleen over MH17. Het rapport werd postuum uitgegeven door zijn medewerkers. De Russische opposanten zijn ongelooflijk dapper. Een Engelse vertaling is nog beschikbaar op het internet, onder de werktitel ‘Putin.War’, bijvoorbeeld op www.libertas-institut.com.

de bedoeling een ‘rookscherm’ te leggen rond het onderzoek naar de oorzaken van de crash van het Maleisische vliegtuig. Alles wijst erop dat deze operatie tot doel had de betrokkenheid verborgen te houden van de separatisten, die uitgerust waren met het Russische luchtafweersysteem.”

Rookgordijn

“De Russische media hadden vanaf het prille begin van de gevechten [in OostOekraïne] herhaaldelijk gemeld dat de separatisten met groot succes vliegtuigen en helikopters van het Oekraïense leger neerhaalden. In totaal werden van begin mei tot 17 juli vier helikopters en drie vliegtuigen neergehaald. Op 17 juli, de dag dat de Boeing 777 neerstortte, meldden de staatsnieuwsagentschappen ITAR-TASS en RIA Novosti dat de ‘milities’ in Oost-Oekraïne nabij de stad Torez een Antonov AN-26 hadden neergeschoten. Igor Girkin, de minister van Defensie van de volksrepubliek DPR [één van de republieken die de rebellen in de Donbass hebben opgericht] meldde dezelfde dag nog op de sociale netwerken dat de ‘militie’ een vliegtuig had neergehaald.

Zowel de militie als de Russische media noemden de plaats van de crash (de omgeving van de stad Torez in de regio Donetsk) en de tijd ervan (rond 16:00 uur plaatselijke tijd), wat precies overeenkomt met de tijd en de plaats van de crash van de Maleisische Boeing 777. Allemaal identificeerden ze het neergehaalde toestel als een Oekraïense AN-26. Tegen de avond, toen duidelijk werd wat er werkelijk was gebeurd, stopten ze met het verspreiden van die berichten.”

Voor wie Russisch kent, waren deze be-

richten - en vooral het verwijderen ervan veelzeggend. Ze werden echter nooit door de westerse media vermeld. “Niet lang voor de vliegtuigcrash hadden de media van het Kremlin - NTV, Rossiya-24 en andere - het Russische publiek gemeld dat er een BUK-luchtafweerinstallatie was opgemerkt die in het bezit was van de strijders in de Donbass. In het bijzonder Aleksandr Khodakovsky, een van de separatistische leiders, had dat verklaard in een vraaggesprek met Reuters. De volgende dag beweerde Khodakovsky dat hij nooit zoiets had gezegd.

Reuters maakte de audiotape openbaar die de oorspronkelijke verklaring bevestigde: de strijders in Donbass hadden inderdaad BUK-installaties in hun arsenaal. Onrechtstreeks gaf Vitaly Tsjoerkin, de Russische ambassadeur, ook toe dat de terroristen verantwoordelijk waren voor het neerhalen van de Boeing. ‘De mensen uit het oosten [van Oekraïne] hadden gezegd dat ze een militair vliegtuig hadden neergehaald. Als zij dachten dat het een militair toestel was, dan was het verwarring, niet een daad van terrorisme’, zei Tsjoerkin. Na het neerschieten van de Boeing, gonsden de Russische media van de verschillende versies van de tragedie. In essentie had het Kremlin gezorgd voor een speciale propaganda-operatie met

Het bedoelde ‘rookscherm’ als desinformatiemethode wijkt af van de klassieke propagandatechniek van de ‘alternatieve versie van de feiten’, het ‘counternarrative’, waarbij men een samenhangend en geloofwaardig tegenverhaal verspreidt, dat men consequent herhaalt, verdedigt en steeds verder onderbouwt. Het gebruik van het ‘rookscherm’ kan er in dit geval op wijzen dat het Kremlin verrast was en moest improviseren, iets waar starre bureaucratische systemen zeer slecht in zijn.

“Vier dagen na het neerschieten van MH17 bracht de Russische [staats]televisiezender de versie van de Generale Staf, die beweerde dat de Boeing was neergehaald door een Oekraïens grondaanvalsvliegtuig, een SU-25. Deze hypothese werd ontkracht door de luchtvaartexpert Vadim Lukashevitsj: ‘De SU-25 is een grondaanvalsvliegtuig en het is ontworpen om doelen op de grond te bestoken. [… Beweren dat] een vliegtuig op 11.000 meter hoogte neergeschoten zou zijn door een SU-25 is gewoon niet ernstig… Volgens mij is dat onhoudbaar. Bovendien zou ik de getuige wel eens willen zien die vanop de grond een vliegtuig van 15 à 20 meter grootte op een hoogte van 11.000 meter kon zien en dan ook nog foutloos het type kon identificeren’.”

Nog los daarvan had die getuige onmogelijk de kentekens op die SU-25 kunnen zien en dus zeker kunnen weten dat het een Oekraïens vliegtuig was. Want de Russen hebben identieke SU-25’s. Ook Vladimir Babak, de ontwerper van de SU-25, bevestigde de verklaring van Lukashevitsj. Maar toch werd die duidelijk liegende ‘ooggetuige’ van het Kremlin zelfs in sommige Nederlandse media nog heel lang ernstig genomen. Intussen geeft het Kremlin zelf toe dat MH17 door een BUK werd neergehaald.

Een Oekraïense volgens hen. De zoveelste versie van hun leugenverhaal…

Versies en vervalsingen “Mikhail Leontyev, de hatelijke Kremlinpropagandist, presenteerde nog een andere ‘versie’. In het programma Odnako op Kanaal Een kondigde hij aan dat hij een ‘sensationele foto’ in zijn bezit had, die zogezegd afkomstig was van een buitenlandse spionagesatelliet en waarop de laatste secon-

13

den van de vlucht van de Boeing 777 boven Oekraïne te zien waren. Die foto bewees volgens Leontyev dat de Boeing was neergeschoten door een MiG-29 gevechtsvliegtuig dat het toestel achtervolgde. Vele Russische media-organen publiceerden deze foto. Maar de foto bleek bedrog te zijn. Experts ontdekten meerdere tekenen die op trucage wezen; de achtergrond bestond uit screenshots van Google Maps van 28 augustus 2012, maar voor de ‘zoom’ was een foto uit 2012 van Yandex Maps gebruikt. In de collage werd een foto gebruikt van een vliegtuig dat eruitzag als een SU-27, maar in het rapport van Kanaal Eén was sprake van een MiG-29. De plaats van het incident kwam ook niet overeen met de echte locatie. Op de foto van Kanaal Eén kon men het vliegveld van Donetsk zien, maar de Boeing was ongeveer 50 kilometer verder neergeschoten. Het tijdstip dat aangeduid was op de vervalste fotoshop van Kanaal Een was GMT, de Greenwich Mean Time. Op het beeld werd het tijdstip aangegeven als 1:19:47, maar toen was het al nacht in Oekraïne. De Boeing werd echter neergeschoten op 16:20 plaatselijke tijd.”

Soms is het in een conflict tussen twee partijen heel moeilijk te ontdekken wie van beide liegt. Maar er is één onfeilbaar criterium: wie zijn versie van de feiten voortdurend verandert, die liegt. En dat geldt evengoed voor verdachten tijdens een politieverhoor als voor regeringen.

Midden in rebellengebied Nemtsov vermeldt ook de bevindingen van de Duitse onderzoeksjournalisten van CORRECT!V: “Dankzij een analyse van fotoen videomateriaal, het ondervragen van getuigen en een overzicht van het gebied, konden de onderzoekers de beweging van de Buk-M1 […] volgen. Ze ontdekken dat het raketsysteem vanuit de Russische stad Kursk [naar Oost-Oekraïne] was gebracht. Militairen van de Russische 53ste Luchtafweerbrigade brachten de Buk naar de plaats van waaruit het lijnvliegtuig werd neergehaald, met de opdracht de Russische tankdivisies te beschermen die zonder identificatietekens op Oekraïens grondgebied vochten. […] Alle experts, ook voormalige militairen van de 53ste Luchtafweerbrigade in Kursk, bevestigden dat de separatisten niet in staat waren de Buk te gebruiken. De onderzoekers besloten dat ‘het bevel MH17 neer te schieten ongetwijfeld door een Russische officier gegeven was’.”

Zij vonden ook het terrein van waar de raket werd afgevuurd, midden in rebellengebied. Zelfs sporen van rupsbanden en de schroeivlekken van de lancering waren toen nog zichtbaar…

PAUL BAÜMER

The metamorphosa of Ramaphosa?

Aandachtige lezers (hebben wij er andere?) zullen zich herinneren dat de herkozen president van de Regenboognatie in zijn eerste ambtstermijn voor de Verenigde Naties in New York met uitgestreken gezicht is gaan liegen dat in zijn land absoluut géén ‘plaasmoorde’ werden gepleegd. Dat president Cyril in New York de VN mocht toespreken, zal hem toen goed van pas zijn gekomen, want de grote baas van de Verenigde Staten leek over die wrede moordpartijen zo wel ‘het zijne’ te denken en placht dat al eens luidop of per tweet te berde te brengen.

Onder de nijvere boeren in zijn land bracht die schokkende ontkenning van ‘het licht van de zon’ een golf van verontwaardigde en ronduit woedende protesten teweeg, waarin zelfs het verwijt van racisme tegenover burgers met een blanke huidskleur opdook. En kijk, op 17 juli jongstleden, in volle debat over de begroting in het Kaapse parlement, leek de herkozen president plotsklaps een metamorfose te hebben ondergaan, want hij bestond het zowaar openlijk de niet-aflatende aanvallen en moorden op blanke (én gekleurde) boeren, hun gezinnen en hun medewerkers te veroordelen.

“Begraaf hulle lewend!”

Het leverde de president een compliment van oppositiepartij Vryheidsfront Plus op en de waardering van de gezaghebbende nieuwscommentator Herman Toerien.

Diens waardering klinkt echter niet onvoorwaardelijk, want na zijn bedenking “Beter laat as nooit”, vraagt hij zich af of de president zo rechtlijnig zal willen zijn om ook uitlatingen van leden binnen zijn eigen ANC-partij als ongepast te veroordelen. Al waren welbepaalde uitspraken zwaar racistisch, Toerien heeft zo zijn twijfels omtrent die afkeuring.

Heeft een heetgebakerde partijgenoot niet ooit in het parlement geschreeuwd: “Begraaf hulle (die wit boere) lewend!” Mag van een president, die een miskleun uit

zijn verleden wil rechtzetten en die bovendien ook nog partijvoorzitter is, niet op zijn minst verwacht worden dat hij dergelijke ongepaste uithaal meteen ook veroordeelt, al was het maar om metterdaad te bewijzen dat het hem

ernst is met zijn ommekeer? Of zouden die critici die volhouden dat Ramaphosa, en mét hem zijn hele ANC, de problemen niet aankan, toch gelijk hebben?

Aantal plaasmoorde neemt nog toe De SAP (Suid-Afrikaanse Polisie) is bevolkt met slecht tot niet opgeleide manschappen, en bijna de helft beschikt niet eens over een wapen. In de West-Kaap, waar de misdaad de laatste maanden hoge toppen scheert, is de SAP al vervangen door het leger en in het noorden (Gauteng) doet het slecht bewaard geheim de ronde dat overvallen op boerderijen niet zelden kunnen rekenen op tersluikse medewerking van … politieagenten.

Voeg daarbij het onbeschaamde gestook van zwarte oproerkraaiers als Julius Malema van EFF (Economische Vrijheidsvechters) en Andile Mngxitama van BLF (Black First Land First), die daar nog steeds niet voor in de doos gedraaid zijn in die officieel ‘niet-rassige’ republiek, en het hoeft niet te verbazen dat het aantal plaasaanvalle en plaasmoorde toe- in plaats van afneemt.

Een getal dat weinig aan de verbeelding overlaat: nauwelijks de helft van het jaar voorbij, begin juli 2019, noteerde de TLU (Transvaalse Landbou Unie) al liefst 2017 plaasaanvalle waarvan 30 met dodelijke afloop.

Mag de vraag gesteld worden hoelang de geteisterde boeren ginds nog gemotiveerd zullen zijn om een grotendeels vijandige bevolking van voedsel te blijven voorzien? Een boerensympathisant reageerde op Toeriens commentaarstuk met deze treffende waarschuwing: “Als president Cyril het probleem van de plaasmoorde niet kordaat gaat aanpakken, zou hij binnenkort wel eens zonder eten kunnen vallen.”

HECTOR VAN OEVELEN

14

Brieven

25 juli 2019

VAN ONZE HOFDICHTER

Hoog op hun blauwe wagen In onze hoofdstad ergert Gwendolyn zich blauw aan Guy en Sven, twee vrijgevochten donkerblauwen, een koppel met, naar ’t blijkt, een eigen kijk op trouw die ’t als niet meer van deze tijd is gaan beschouwen.

Want Brussel, vindt het koppel, dat is Vlaanderen niet.

In deze Vrijstaat gelden immers andere wetten.

Dat Gwendolyn van Aarschot het verschil niet ziet, een extra reden is ’t om haar voor schut te zetten.

Een extra reden voor het blauwselduo is ’t om hoog gezeten op zijn donkerblauwe wagen en zij aan zij met Rood en hyperbelgicist, de Vlaamse Leeuw uit onze hoofdstad weg te plagen.

Wat als…Hector Van Oevelen de eerste mens was geweest op de maan?

Loert het gevaar om het (Italiaanse) hoekje?

In de rijke Italiaanse politieke geschiedenis is de volkstribuun een gekend figuur. Het type van de charismatische populist, die uit het niets verschijnt om Italië te redden: Tiberius Gracchus in het antieke Rome, Cola di Rienzi in de middeleeuwen en Giovanni dalle Bande Nera in de renaissance.

Even typisch is de harde, meedogenloze manier waarop Italianen dezelfde politici die hoop beweren te brengen, maar er niets van bakken, aan de kant schuiven: Silvio Berlusconi bijvoorbeeld, en Matteo Renzi. Datzelfde dreigt nu voor de M5S of de Vijfsterrenbeweging van Di Maio.

De partij van Luigi Di Maio incasseerde enkele opdoffers van formaat: de regionale verkiezingen van 2019 verliepen catastrofaal, bij de gemeenteraadsverkiezingen in meer dan 3.000 gemeenten kon M5S slechts één burgemeester binnenhalen, in het Zuid-Italiaanse Campobasso. In april 2018 haalde de links-populistische partij nog 32 procent, u zal het zich herinneren. Daar blijven vandaag nog 18 procent van over, terwijl de linkse (vroeger sociaaldemocratische) PD op 19 procent zou komen.

De winnaar is Salvini Het geknoei en de anarchie binnen M5S was al zichtbaar tijdens het burgemeesterschap van Viriginia Raggi in de hoofdstad Rome. Het ging van kwaad naar erger, zodat Di Maio op een bepaald moment ontzet uitriep: “We hebben een organisatie nodig met regels, verantwoordelijkheden en projecten. Dat zal onze taak zijn de komende maanden.”

Veel gevaarlijker voor de toekomst van de linkse populisten is de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken Matteo Salvini. In het conflict met Sea Watch (het Nederlandse schip van de Duitse ngo dat eventjes dacht de Italiaanse regering links te pakken door Afrikaanse vluchtelingen illegaal aan land te zetten) gooide Salvini hoge ogen bij de Italianen. Meer dan 50 procent staat achter zijn beleid waarbij de migratiestroom in de Middellandse Zee met 90 procent verminderde.

Salvini zet ook in op een scherpere aanpak van de georganiseerde misdaad, en met zijn “Legittima difesa” heeft hij het

Kruisende woorden oplossing 1171

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 A A N P A S S N A A R S T

I

N G E N

I G X E M U

T

I

I

T X N E K X O R A A L

N A T U R N E R X L

Q X B A R X E R E N D E U Z I

I

X S G X A X T E N

E R S X R E N E X L X

S N E L V O E T E X T R

I

I

I G X B

B E R X G A A R

T E X P L E E X K A

E G A R D X I J V E R E N N Z X T

I

N K E L E N D

recht op zelfverdediging van de Italianen in de eigen woning behoorlijk uitgebreid.

Momenteel kan de Lega van Matteo Salvini – de rechtse populisten – rekenen op recordcijfers, tot 36 procent van de kiezers (tegen 17 procent tijdens de parlementsverkiezingen in 2018). Zonder de middelen waarover Berlusconi vroeger beschikte: geen miljoenen euro grote ondernemingsgroep of media-imperium!

Het grootste gevaar: de eigen kiezers Het credo van de systeempartijen was en is nog steeds: laat de populisten aan de macht en binnen de kortste keren regeren ze zichzelf kapot. Tot hiertoe blijkt die vlieger in Italië in elk geval niet op te gaan. Want zelfs in het zuiden van Italië – de Lega begon ooit als “Padaanse”, Noord-Italiaanse onafhankelijkheidspartij – breekt de Lega door, een regio waar de partij zes jaar geleden bij gebrek aan succes zelfs niet was aangetreden bij de verkiezingen.

Waarom is Salvini succesvol? Het migratiebeleid haalden we al aan, evenals zijn hardere optreden tegen criminele bendes. Zo eist hij chemische castratie van pedofielen, en kondigt hij de sluiting van verschillende Italiaanse zeehavens aan voor boten als die van Sea Watch. Salvini weet zijn beleid steeds te verpakken in een positieve boodschap, en hij zet ten volle in op het Italiaanse levensgevoel.

Maar net daar, in het hart en het hoofd van de Italianen, lonkt tevens het grootste gevaar voor Matteo Salvini en zijn Lega.

In Venetië, een van de kerngebieden van de Lega, kijkt de partij al jaren tegen een score van ongeveer 50 procent aan. De trouwste kiezers tot nu toe waren meestal de kleinere middenstanders, die de kernthema’s met enthousiasme omarmden: de Italiaanse bureaucratie aanpakken en doen afslanken en van de centrale staat (“de dievenstaat’) een moderne, federale Italiaanse staat maken. Het zijn net die twee thema’s die gaandeweg uit het Lega-beeld verdwenen zijn. De linkse sociale en economische politiek stoot degenen af die voor een “economisch-liberale” Lega hadden gestemd en de linkse M5S hebben gekregen. De druk op Salvini neemt toe om ook zijn oudste verkiezingsbeloftes na te komen. Italiaanse politiek? Altijd bijzonder boeiend.

PIET VAN NIEUWVLIET

En draait het op 't Stadhuis ook nog een keertje mis en raakt daardoor het feest ontsierd der Guldensporen, geen reden voor het koppel is ’t tot ergernis, wél om te vieren dat een Vlaming … heeft verloren.

KRIS VAN DIJCK Pallieterke, Het ligt er uiteraard vingerdik op dat de enige bedoeling van de P-Magazineverhalen het onderuit halen van Kris Van Dijck en de N-VA was. Uitgerekend op 11 juli tijdens zijn toespraak dit bericht de wereld insturen, is gewoon schandalig en toont nog maar eens de lafheid en het totaal gebrek aan mededogen van onze journalisten. Het was bijna of de mens had een moord gepleegd.

Toch denk ik dat Kris Van Dijck zich heel gelukkig mag prijzen met de vrouwen die hem momenteel omringen. Zijn echtgenote die hem door dik en dun steunt en dit zelfs publiekelijk laat blijken. En die andere vrouw, zijn 85-jarige moeder, die haar zoon als een tijger in bescherming neemt en op de barricaden staat om de verdediging van haar zoon op zich te nemen.

Kris, prijs u gelukkig met zoveel liefde en ik hoop voor u dat heel deze affaire een storm in een glas water zal zijn.

H. Cambré - K almthout

ONDERWIJSHERVORMING Pallieterke, De Vlaamse regering heeft nog maar juist de plannen voor de hervorming van het secundair onderwijs goedgekeurd en men wil al veranderen. Het Katholiek Onderwijs wil nog meer vrijheid, nog meer autonomie voor zijn scholen. Eigenlijk komt het er op neer dat iedere school zijn goesting moet kunnen doen. Dat betekent in de praktijk dan heel dikwijls datgene wat voor de school de meeste leerlingen oplevert.

Het is een enorm geluk voor de leerlingen dat de meeste leerkrachten verstandige mensen zijn. Ze blijven zo goed mogelijk les geven en trachten om te gaan met alle veranderingen die in het onderwijs worden binnen gegooid.

Michel A lbrechts - M aaseik

HECTOR VAN OEVELEN

dat de taalomwenteling teweeggebracht moet worden via het onderwijs. Scholen die nu al moeite hebben om leerlingen deftig Nederlands of Frans te leren, moeten dus de meertalige droom realiseren?

Ik ben benieuwd of de gemeenschappen hieraan gaan meewerken, want onderwijs is geen exclusieve bevoegdheid van de Brusselse regering. Het kan niet anders of daar komen bevoegdheidsconflicten van!

En dat allemaal in een stad die er nu al niet in slaagt om de taalwetgeving te respecteren!

K evin Moonen - Opoeteren

MET BOTER GEVULDE KONIJNEN Pallieterke, In het boek “De Guldensporenslag” van Karim Van Overmeire, uitgegeven bij Polemos, lees ik op bladzijde 246: “De vieringen willen wel eens verwateren tot een soort zomerfeesten die toevallig rond 11 juli worden georganiseerd en waarbij de Vlamingen van op een terrasje naar een optreden luisteren, met een stevige pint binnen handbereik. Op die manier doen ze hun reputatie van ‘met boter gevulde konijnen’ nog altijd alle eer aan.”

Ik kan geen betere woorden vinden om de 11-juliviering in mijn deelgemeente Zeveneken van zaterdag 13 juli te omschrijven! Maar ja, wat wil je? De gemeente is via de cultuurraad de organisator. De eerste kent een volstrekte Open Vld-meerderheid en de samenstelling van gemeentelijke cultuurraad is daar een weerspiegeling van.

Guy Van Rysseghem - Lochristi

BRUSSELS MINISTER VAN MEERTALIGHEID! Pallieterke, Met gewezen VU’er Sven Gatz krijgt Brussel een minister die bevoegd is voor de promotie van meertaligheid. De Brusselse regering is dus bezig met het officialiseren van andere talen dan Nederlands en Frans in onze hoofdstad. Als Gatz immers spreekt over meertaligheid, dan doelt hij niet op de officiële landstalen! Ik vraag mij af of dat wel kan? Of we hiermee niet de doos van Pandora openen? Volgens artikel 4 van de Grondwet is Brussel officieel tweetalig en niet meertalig! De beleidsverklaring van de Brusselse regering leert ons bovendien

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

25 juli 2019

Speler in Frankrijk Toulouse, aankomststad van de Ronde van Frankrijk. Toen ik de televisiebeelden zag van ‘la ville rose’ kwamen de mooie herinneringen die ik heb van die prachtige stad weer naar boven. Ik leefde er zoals God in Frankrijk. Ik voetbalde 11 jaar voor Anderlecht. Nu zou dat ondenkbaar zijn, en financieel niet zo slim!

Het was tijd om het nest te verlaten. Mijn huwelijk was op de klippen gelopen en ik had behoefte aan een nieuwe uitdaging. Ik wilde absoluut naar Frankrijk. Er waren vier mogelijkheden: Sochaux, Bastia, Saint-Etienne en... Toulouse.

In Sochaux waren de fabrieken van Peugeot gevestigd. Het was een troosteloos stadje, daar wilde ik niet leven. In Saint-Etienne hoorde ik hetzelfde verhaal als in Anderlecht: kampioen worden, in Europa schitteren... Met andere woorden stress, en dat wilde ik niet meer.

Bastia is een leuke plaats om te vertoeven de zee, de zon - maar de Corsicanen zijn verzot op wapens. Iedereen loopt daar met een geweer rond. Ik liet mij vertellen dat het veiliger was voor de spelers van hun geliefde club om zich niet te laten zien na een nederlaag. De verhalen waren misschien lichtelijk overdreven, maar toch liet ik de piste Bastia vallen. Ik vond mij nog te jong om te sterven.

Le grand blond En dan was er nog Toulouse. Die club had altijd in eerste klasse gespeeld, maar vegeteerde nu al eventjes in tweede. De club was overgenomen door enkele investeerders.

Monsieur Visentin, de nieuwe voorzitter en een steenrijke bouwondernemer, had de grove borstel bovengehaald. Alles werd veranderd. Het oude bestuur vloog buiten, AC Toulouse werd Toulouse FC en de originele kleuren, geel-rood, werden... paars-wit. Ik kon er ook het meeste verdienen.

Gezien de status van Anderlecht in Europa op dat moment, werd ik ingehaald als een echte vedette. ‘La Dépeche du Midi’, de grootste krant van de streek, titelde: “Le grand blond est arrivé!” Mijn nieuwe vriendin, Frieda, was ook van de partij. Een journalist vroeg mij hoelang ik mijn echtgenote al kende. “Eén week,” antwoordde ik met een serieus gezicht. Toen de man het in Keulen hoorde donderen, ging ik verder: “Het is de gewoonte in België dat als men van ploeg verandert, men ook van vrouw verandert.”

Iedereen lachte. Het ijs was gebroken.

De nieuwe eigenaars waren ambitieus, maar ook realistisch. Ze hadden een driejarenplan en na die drie jaar moest Toulouse terug in de Ligue 1 spelen. Dat seizoen werden we tweede, na Montpellier, en we moesten barragematchen spelen tegen Tours om te kunnen promoveren. We verloren uit met 2-1. Thuis, met 25.000 toeschouwers op de tribunes, bleef het bij 1-1. Toen heb ik de stommiteit van mijn leven begaan! Ik ben naar Club Brugge gegaan. Het seizoen na mijn vertrek is Toulouse gepromoveerd naar de Ligue 1. Het is nu een goede middenmoter, en daar ben ik blij om...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Cadeautjes In de twee competities waarin KV Mechelen niets te verwijten valt, de Belgische beker en Europa League, mag het dit seizoen niet meespelen. Wel in de competitie, waarvoor de club twee seizoenen terug van een poging tot matchfixing is beschuldigd. Rare uitspraak van het BAS, dat daarmee de kool en de geit spaarde. Of KVM de kool of de geit als cadeautje kreeg, is niet belangrijk.

Belangrijk is dat de club zich wel heel gedwee neerlegde bij de beslissing. “We konden bij de UEFA nog pleiten om alsnog Europees te mogen spelen, maar gezien de grote belangen voor het Belgische voetbal doen we dat niet”, klonk het. Zoveel getoonde loyaliteit kan tellen tegenover instanties die je gedurende negen maanden het vuur aan je vermeende matchfixende schenen gelegd hebben en je zonder tussenkomst van het BAS, naast de nu behouden sancties, ook nog in het vagevuur van 1B hadden gedropt met aftrek van twaalf punten.

Je zou voor minder het cadeautje ‘jullie mogen meespelen in 1A’ dankbaar aanvaarden. De rest van aan een sportief veroverde 1B-titel én aan een gewonnen bekerfinale verbonden (financiële) cadeautjes sta je dan welwillend af aan clubs die ze juichend in ontvangst nemen, en er zelfs niet meer op gerekend hadden.

Deal Zo is er Standard, dat in de plaats van Mechelen poen mag gaan scheppen in een poule van de Europa League. En is er Antwerp dat nu niet twee voorrondes, maar slechts één voorronde moet proberen te overleven om mee aan te schuiven aan de grote Europese vetpotten. Er is ook bekerverliezer AA Gent, dat plots ‘recht kreeg’ om de nachtmerrie ‘geen Europees voetbal’ om te zetten in een mooie droom, ‘een onverwacht Europees avontuur’. Het maakt dat vier van de vijf G5clubs, samen met Antwerp als aanstormend zesde lid, aan hun Europese trekken komen.

Alleen Anderlecht ontbreekt voor een keertje op het appel. Alle trammelant daarover laat echter vermoeden dat Vincent Kompany daar verandering in zal brengen.

Achterdochtig als we immer zijn, zouden te vergeten. De Duitse journalisten waren wat boos; ze vroegen zich terecht af waarom hun landgenoot Emanuel Buchmann, na zijn opmerkelijke prestaties in de Pyreneeën, nauwelijks de buitenlandse pers haalde.

Als we hen toevertrouwen dat we Buchmann absoluut niet onderschatten, is dat verzuim hiermee goedgemaakt, hopen we.

Stille waters, diepe gronden

Tussen hemel en hel Beschikt de moeder van pechvogel Wout Van Aert over profetische gaven? Had zij een voorgevoel? Natuurlijk niet, het was gewoon moederlijke bezorgdheid die haar, voor de start van de tijdrit waarin Wout als favoriet werd genoemd, liet zeggen: “Het voornaamste is dat ik Wout straks gezond en wel over de eindmeet zie bollen.

De overwinning zou mooi zijn, maar is minder belangrijk.” Noem het een dom accident, na de gevreesde klap waarvan Wout het slachtoffer werd, veranderde de stemming binnen de kortste tijd van euforie in verbijstering. Met achteraf het geruststellende nieuws dat alle omstandigheden in acht genomen, de schade minder erg was dan oorspronkelijk gevreesd. Haar oogappel is nu eenmaal van een sterk Kempisch ras, moet moeder van Aert maar denken. Excuseer, niet van een fout Kempisch ras, maar van een sterk ... zoek het zelf uit.

Vreemde Tour Met het hooggebergte als decor zijn we in het derde en beslissende luik van deze vreemde en buitenissige Tour terechtgekomen. Daar stond de van oudsher bekende man met de hamer ons bereidwillig te woord, met de boodschap dat hij in de rit naar de Tourmalet al meer dan zijn handen vol had gehad. De verliezers van de dag zullen hem niet tegenspreken. En dat waren er nogal wat.

Hoeveel? Te veel om op te noemen.

Franse triomf?

Waar konden we strategisch beter zitten dan op het dak van de Pyreneeën om er de Fransman Pinot als eerste over de meet te zien bollen en geletruidrager Alaphilippe verrassend stand te zien houden in een loodzware bergrit?

En opvallend veel bekende namen die alweer kostbare minuten prijsgaven. Een Franse ritoverwinning en een Franse geletruidrager, dan gaat heel Frankrijk uit de bol. Al dan niet voorbarig, want het kan verkeren. En we zijn nog niet in Parijs, nog lang niet, nog lang niet.

Eerst nog wat bergen op en bergen af.

15

Blijft over de Nederlander Steven Kruijswijk. Hij kan rekenen op zijn sterke ploeg, Jumbo-Vista. Door zijn uitmuntende eerste twee weken, zijn groeiend zelfvertrouwen en zijn klimkwaliteiten, staat de weinig spraakzame knaap bij de bookmakers tussen de favorieten voor de eindzegde gerangschikt.

Ploegmaat Laurens De Plus is zijn vurigste supporter; hij ziet het wel zitten voor de Venetiaans blonde Noord-Brabander uit Nuenen.

Als nabije buur, mag hij op onze aanmoedigingen rekenen.

we, met vier van vijf G5-clubs straks bezig op lucratieve Europese velden, durven denken aan een al enige tijd in voetbal- en juridische achterkamertjes bedisselde ‘deal’ over het sparen van de kool en de geit. Maar we geven toe dat dergelijke negatieve hersenspinsels allicht volledig aan ons berucht slecht karakter liggen en krachtig botsen met het onbevlekte imago van het nationale en internationale imago van het profvoetbal. Daarin is nu eenmaal geen plaats voor cadeautjes.

Labeur Achteraf bekeken was het onverwacht in de Tour droppen van Wout Van Aert voor hem allesbehalve een cadeautje. Hopelijk blijft het leed beperkt tot zijn enorme smak in Pau en heeft die geen invloed op de verdere uitbouw van zijn carrière. Als elk nadeel, naar de wijze woorden van wijlen Johan Cruyff, ook zijn voordeel heeft, is er ook een goeie kant aan dat Pau het voortijdige eindpunt voor Tourrevelatie Wout was. Want wat in de slotweek nog aan labeur te verwerken was in het hooggebergte van de Pyreneeën, was er voor de al zwaar belaste - om niet overbelaste te zeggen - debutant allicht te veel aan.

Niemand die met de sportieve en extrasportieve veeleisendheid van de Tour min of meer vertrouwd is, die dat zal/wil tegenspreken.

Overigens, niet alleen voor Van Aert eindigde in Pau de Tour. Voor alle Belgen nog in koers is dat ook zo, zij het gelukkig voor hen niet op dezelfde trieste manier.Waarmee we willen zeggen dat het ook na deze editie wachten blijft op een landgenoot die van meer mag dromen dan van het succes van een dag of enkele dagen, zij het altijd in de marge van waar het in de Tour echt om gaat: een plaatsje, liefst het hoogste, op het erepodium in Parijs.

Niet bang Toch nog een halfvolle Luminus Arena; de supporters kwamen zich vergewissen hoe het in de aanloop naar de start van de competitie gestaan en gelegen is met hun ploeg. De fans van Genk gingen na afloop tevreden naar huis, of naar het dichtstbijzijnde supporterslokaal om daar wat na te kaarten. De meegereisde Mechelaars zagen dat er nog werk aan de winkel is Achter de Kazerne. Die taak is, gelukkig maar, niet weggelegd voor de supporters. We zouden wat meemaken. Laat de sportieve leiding van de club er maar haast achter zetten.

Niet iedereen is nu al in paniek. Hun trouwe Mechelse pion Alexander Corryn is minder zwartgallig: “Door al dat ‘gedoe’ kenden we een moeilijke voorbereiding, maar op sportief vlak zijn we er klaar voor.” Dat is mannentaal!

Ze kunnen het nu zaterdag al bewijzen op het veld van Zulte-Waregem.

Bedankt

Koffiedik

Superflop

Nu vrijdag gaat de nieuwe voetbalcompetitie van start. Een dankbare gelegenheid om eens over iets anders door te drammen dan over Operatie Propere Handen en al wat ermee samenhangt. Zo worden door een aantal kranten lezers uitgenodigd om samen met hun analisten vooruit te blikken naar wat ons allemaal te wachten staat het volgende seizoen. We willen graag mee vooruitblikken, maar als we, zoals onze betweterige kenners, alles op voorhand wisten, is voor ons de lol eraf. We hebben niet zoveel vertrouwen in het nattevingerwerk van die gasten. Toch bedankt voor het aanbod.

We kunnen niet zeggen dat we ons tot dusver verveeld hebben met deze Ronde van Frankrijk. Het blijft koffiedik kijken wie op de Champs Élysées defenitief het geel zal mogen omdoen. De Fransen rekenen niet ten onrechte op Thibaut Pinot.

Goed omringd door zijn ploeg en voluit de beste klimmer blijft Pinot favoriet voor de eindzege. En Alaphilippe? Die zien we niet blijven standhouden, wat niet betekent dat hij zijn oren moet laten hangen.

Wat stond er op het spel in het duel tussen landskampioen Racing Genk en KV Mechelen? Het woord zegt het zelf: de Supercup. Een trofee dus om mee uit te pakken, te koesteren en regelmatig af te stoffen. Wat was er verder nog als inzet? De eer, uiteraard.

Doorgaans is dat een fopspeen om de goegemeente voor het lapje te houden, maar na de aanslepende problemen van de voorbije maanden kunnen we ons inbeelden dat KVM toch iets wilde bewijzen. Dat ze een maatje tekortkwamen tegen Genk, is morgen al vergeten, want dat Supercupgedoe is in de praktijk niet meer dan een gegeven dat oorspronkelijk bedoeld was om het voetvolk bezig te houden en extra te laten lammeren. Het is nooit echt van de grond gekomen.

Toppunt van gastvrijheid is het onvolprezen weekendblad ‘de Zondag’. “Meer dan ooit wordt deze krant vanaf volgende week uw zondagse afspraak met het voetbal”, lazen we.

Dat is vriendelijk. En om ons helemaal over de streep te trekken, vernemen we: “We geven u nu al op een blaadje: u zit volgende zondagochtend bij uw koffie en croissant op de eerste rij bij Kompany en co.” Wedden van niet?

En mogen we feestelijk bedanken? Ziet ge ons daar al zitten met Kompany? Het is het laatste van ons gedacht om onze zondagvoormiddagen door te brengen in het gezelschap van de speler, coach en redder van Anderlecht. En al evenmin met consorten, wie dat ook mogen zijn.

Wie nog?

Wie komen nog in aanmerking voor het hoogste schavotje in Parijs? De winnaar van verleden jaar, Geraint Thomas, uiteraard. Zonder het Colombiaanse berggeitje Egon Bernal

Nog lang niet gedaan Intussen is de Tourkaravaan al in Embrun geraakt, een lieftallig oord in de Hoge Alpen.

Een schilderachtige maar ruwe omgeving waar ze voor een col minder of meer hun hand niet omdraaien.

Met andere woorden, er zal eerst nog moeten geklommen, gezweet, gevloekt en gekreund worden alvorens de renners de afschuwelijke draken van bergen adieu mogen wuiven. Op onze deelneming moeten ze niet rekenen. Ze hebben er zelf voor gekozen.

Niet met ons

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

25 juli 2019

ABSURDISTAN Het had gekund

Veerdienst

Dat het begrotingstekort angstwekkend wordt? Tja. Als gebeurd was wat moest, nl. de val van de regering-Michel toen zij zonder meerderheid zat, opvallend genoeg rond de tijd waarop de legislatuur afgelopen had moeten zijn, had men niet aan de duurtijd ervan gefrommeld, dan waren er eerder verkiezingen geweest en was alvast dit debacle vermeden...

Bij Artsen Zonder Grenzen viel gejubel en gejuich te noteren. Middels een Noorse boot wordt de overzetdienst naar Europa weer geactiveerd. Het schip gaat ter hoogte van Libië patrouilleren. Men mag het nu eenmaal niet te moeilijk maken voor de mensensmokkelaars om hun lucratieve hobby uit te oefenen.

Goed fout?

Dan leest een mens in het Brusselse internettijdschrift Bruzz dat Senegalezen en Algerijnen, uiteraard met Belgische nationaliteit, de Africa Cup zien als hun wereldkampioenschap. Als de etnische reflex maar niet blank is, is er blijkbaar niets aan de hand.

Hallelujah!

Goed nieuws voor de Brusselse Vlamingen die klachten hebben over het niet naleven van de taalwetten: zij kunnen voortaan terecht bij de Brusselse minister voor Promotie van Meertaligheid, onze goede vriend Sven ‘de bierbrouwer’ Gatz. Nu ja, dat denken wij toch...

Goede omgeving Ook gelezen dat de VRT iets als een burgerpanel wil samenstellen om weer voeling te krijgen met de samenleving? Wij veronderstellen dat dit zal gebeuren op Manifiesta, het partijfeestje van de PVDA.

Vergeetachtig Herman De Croo wordt oud. Echt waar. In een interview in vorige weekendeditie van Gazet van Antwerpen vergat hij zowaar om de Vlaams-nationalisten als gehandicapten te bestempelen. Dat steekt, Herman!

Omnoeming Gezien de berichten over drugtoestanden in Boom, kunnen wij u meedelen dat Tomorrowland vanaf volgend jaar anders zal heten.

Drugmorrowland.

1172

Ondank Nog over onze intieme vriend Herman De Croo. Die zou naar eigen zeggen een samengesteld pensioen van 12.000 euro per maand moeten krijgen. Een schande vinden wij dat!

Dé staatsbehoudende figuur bij uitstek met dergelijk kluitje in het riet sturen, onbegrijpelijk!

Dienstbetoon De stad Amsterdam is blijkbaar aangestoken door het virus van de dekolonisatie en wil al haar ambtenaren een cursus “white privilege” laten volgen. Wij weten niet wie de grootste bloementuil heeft gestuurd om het stadsbestuur te bedanken voor alle toekomstige stemmen, het Forum voor Democratie of de PVV.

Toren van Belbylon De PVDA’ers in de Kamer zijn zowat de laatste der Belgikanen. Er zijn er zelfs die afwisselend het Nederlands en het Frans hanteren, in het wedstrijdje voor de beste Belg. Vreemd genoeg zijn het telkens wel mensen met Vlaamse wortels. Iemand moet hun misschien eens uitleggen dat er nog een derde landstaal is. Het kan immers altijd beter.

Over effectiviteit In Den Haag in Nederland zijn ze zich rot geschrokken toen bleek dat de organisatie die moest zorgen voor deradicalisering van islamitische jongeren, in feite radicalisering predikte. Had nu iemand iets anders verwacht na al dat zachtlinkse pappen en nathouden?

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL A. Kringen B. Verlangt gretig - Historische staat in het noordoosten van het huidige Italië C. Medische behandeltechniek Knolgewas D. Officier - Franse havenstad E. Gemeente in Vlaams-Brabant - Toestel dat wordt gebruikt bij de reanimatie van een persoon met een hartstilstand F. Appreciatie G. Zuivere - Iemand die veel tekort komt H. Ytterbium - Broodversiersel I. Straat - Heftruck J. Alliantie - Karaat - Titaan K. Afwijzingen - Voor een goed doel L. Schraal - Met zeer veel geld en bezit

VERTICAAL

1. Hoornloos, meestal zwaar behaard runderras

2. Bouwsel van was - Nieuw in samenstellingen 3. Stad in Noord-Brabant - Bloeiwijze - Bonte tooi 4. Wat overblijft van de maaltijd 5. Dier met een stamboom - Stoomschip 6. Ook 7. Loopt hard - Beantwoording 8. Voorzetsel - Bijbelse hogepriester Inhoudsmaat - Lidwoord 9. Deel van een vliegtuig Afstammelingen 10. Sportieve versie van de Volkswagen Golf - Veldarbeider 11. Vogelproduct - Neon - Niet wild De kant waar de wind niet vandaan komt 12. Daareven - Handelde Dierlijk lichaamsdeel DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1171 VINDT U OP BLZ. 14

U mag al beginnen sparen voor het najaar

Juicht O Vlaanderen.

Het is politiek verlof!

21 juli is weer voorbij. Prins Laurent heeft de aap uitgehangen tijdens het koninklijk défilé. Koning Filip hield een vurig pleidooi voor het behoud van zijn job. De immer kritische pers was vol lof over de hoge hakken van prinses Elisabethje en de hoed van Mathilde. En tot ver buiten onze landsgrenzen lachen ze zich te pletter met ons leger. U kan er weer even tegen. Tijd voor een stand van zaken.

“Ieder land krijgt de leiders die het verdient”, zegt het spreekwoord dat menig Vlaming tot tranen toe beroert in het land der Belgen. Tot tranen? Zeg maar gerust tot regelrechte huilbuien. De Belg krijgt nu eenmaal niet zozeer leiderskwaliteit voor zijn belastinggeld, maar wel kwantiteit. En daar mag hij dan weer niet over klagen. Hij krijgt het aantal leiders die hij kan veroorloven.

En niet één minder. Het mag eerder ietsje meer zijn. Gaat het gemiddeld inkomen een half procentje omhoog, dan wordt er prompt een federale instelling in het leven geroepen om dat op te souperen. En als we het niet kunnen financieren? Dan krijgen we die ook. Zo schonken de Marrakech-regering en minister Geens ons naast een extra gat in de begroting van 4 miljard, een extra mensenrechteninstelling die binnenkort de deuren opent en ons gaat beschermen van de systematisch martelingen en moordpartijen in onze gevangenissen. Er zijn geen systematische martelingen en moordpartijen, zegt u?

Dan moet het wel een prima instelling zijn, nietwaar? Wat zal dat geven als ze geopend is? Enig juridisch minpuntje vanuit het kabinet Geens was de onkunde om onze gevangenissen te vullen met de mensen die er hoorden te zitten. Zo werden ook hun mensenrechten zeker niet geschonden. De grote bezieler van dit instituut is niemand minder dan Geert Hoste. Zoals u weet, houdt de mens wel van een grapje.

Regering in de maak Maar 21 juli stond toch vooral in het teken van de regeringsvorming en de partijen. Alle voorzitters blijven deze vakantie thuis om klaar te staan indien de vorst hen roept om in actie te komen. Een dagje naar zee. Meer zit er niet in, dit jaar.

Enig probleem is dat de voorzitters van Open Vld, Groen, CD&V en sp.a niet goed weten namens wie ze nog spreken. Hun partijen staan namelijk te popelen om hen met pek en veren het partijhoofdkwartier uit te dragen.

Gwendolyn Rutten en Wouter Beke is zelfs gevraagd om getooid in pek en veren te komen werken, kwestie van efficiënt te kunnen handelen. Het ongeduld is duidelijk groot. Een kniesoor echter die daar op let. De sfeer blijft verder opperbest in het hele politieke landschap. Dat mag ook eens gezegd. Tenzij mensen met elkaar gaan praten, dan wordt het weer wat minder. Over één zaak is er evenwel consensus: N-VA en PS moeten het oplos-

sen, zo simpel is het. Zij hebben de sleutel tot een regering in handen. Weliswaar een regering waar werkelijk niemand voor heeft gestemd of op zit te wachten, maar desalniettemin een regering. In België is er overigens maar één ding erger dan een regering waar men niet voor gestemd heeft.

En dat er één waar men wél voor gestemd heeft. Zoals dat ander spreekwoord zegt: wie het kleine niet eert, is geen zeven regeringen weerd.

Het verschil met vriend Macron Tot slot hebben we dit jaar wel een zeer opvallende défilé mee gekregen. Beetje zoals de Fransen met hun vliegende soldaat, maar dan wat potsierlijker. Onze kroonprinses had de alleraardigste hoge hakjes en prins Laurent liet de oudstrijders blijken dat het nu stilletjes aan gedaan moet zijn met dat geneut over de oorlog.

Toen ze passeerden belde hij even met de sprekende klok. Klap op de vuurpijl was dan weer de parade van de Belgische militaire kadetten die marcheerden als een troep astmatische processierupsen met een serieus stuk in al hun voetjes en die geleid werden door een iets te zware, boos kijkende walrus in een baret.

De beelden gingen viraal en ondertussen hebben we als land toch weer onze rol in de wereld bevestigd: dat van ronduit idioot maar niet ongeestig land. Een land krijgt niet alleen de leiders die het verdient. Het krijgt ook de défilé waar het helemaal mee op de kaart wordt gezet.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be