't Pallieterke van 1 augustus 2019

75ste jaargang • nummer 31 • donderdag 1 augustus 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Melikan Kucam spreekt vanuit de gevangenis Naar aanleiding van een Pano-reportage met als titel “Zijn humanitaire visa te koop?” schakelde het gerecht - uiteraard - voor de verkiezingen nog rap een versnelling hoger. Ze wilden immers Theo Francken schaden. Dat blijkt althans uit een interview van SCEPTR met Melikan Kucam, de hoofdverdachte in de zaak, die nog steeds in de gevangenis zit. ’t Pallieterke kon het interview als eerste lezen.

Groen op weg naar de irrelevantie Gesteund door de klimaatbetogingen en bevriende media hoopte Groen op 26 mei een riante overwinning te behalen en met zusterpartij Ecolo op alle beleidsniveaus in te breken. De resultaten vielen echter tegen. Afgezien van de Brusselse regering is Groen nergens meer aan zet. En de alliantie met het extreemlinkse Ecolo komt onder druk. Als Groen straks toch in een federale regering stapt, dan is het enkel als irrelevant aanhangsel van Ecolo.

“Een partij die haar geloofwaardigheid verliest bij andere partners.” “Politiek amateurisme.”

De Antwerpse politicoloog Dave Sinardet was vorige maandag niet mals voor de Franstalige groenen van Ecolo. Die wilden niet deelnemen aan het federale rondetafelgesprek dat door de informateurs Didier Reynders (MR) en Johan Vande Lanotte (sp.a) belegd was en waar N-VA en PS elkaar voor het eerst sinds lang in de ogen zouden kijken. Ecolo wou niet gaan omdat de partij niet in een regering wil stappen met N-VA. Covoorzitster Zakia Khattabi zou zelfs gezegd hebben “niet aan één tafel te willen zitten met Bart De Wever”. Een houding die bij andere partijen voor ergernis zorgt en die de kansen van een deelname van Ecolo aan een fe-

derale regering voor het ogenblik aanzienlijk bemoeilijkt. Maar wie zich het meest belachelijk maakte, was Groen-kopstuk Meyrem Almaci. Zij ging wel aanschuiven voor het rondetafelgesprek. Dat is om meer dan één reden vreemd.

Groen heeft zich aan Ecolo vastgeklikt. In de Kamer vormen beide partijen één fractie. De kopstukken treden vaak samen naar buiten en ze hebben al duidelijk gemaakt dat ze niet apart in een federale regering stappen. Wat deed Groen dan op de - weliswaar weinig relevante - ontmoeting in het Egmontpaleis?

Almaci en de ondertussen net niet vermiste Kristof Calvo zitten in een fuik waar ze niet uit raken. Het gevolg van een desastreuze campagne. Van holle slogans als ‘verbondenheid’ ook. Calvo haalt termen

als ‘verbondenheid’ en ‘overleg’ constant aan. Welnu, daar is door het njet van Ecolo voor een gesprek met de N-VA weinig van te merken.

En door de fouten die Groen sinds de verkiezingen opstapelde, dreigt voor de partij de irrelevantie. Een overzicht maakt dit duidelijk.

Een georkestreerde campagne Zondag 26 mei moest het ‘finest hour’ worden voor Groen. Oké, de partijtop besefte dat in de campagne heel wat fouten waren gemaakt.

Onder andere de voorstellen rond de bedrijfswagens en de vermogensbelasting hadden het imago versterkt van Groen als belastingpartij. Maar dat hoefde geen drama te zijn. De mensen die zich ergerden aan de belastingvoorstellen van de partij stemmen toch niet op Groen, zo werd gedacht. Almaci, Calvo en co hoopten dat de impact van de klimaatbetogingen Groen ver boven de 10 procent zou stuwen. En samen met Ecolo incontournable zou maken. De Vlaamse groenen werden in hun overtuiging gesterkt door de steun van de bevriende media. Het wordt ooit het eindwerk van een student communicatiewetenschappen: de verkiezingscampagne werd mee georkestreerd door de ‘groupies’ van Groen en Ecolo in de media. In zo goed als alle media. Critici hebben het vaak over linkse journalisten die dan vooral voor de sp.a zouden stemmen. Dat klopt niet. Wie de moeite doet om met de redacteurs van De Standaard, De Morgen, Knack of de VRT te praten, hoort het verhaal van stedelijke bobo’s die zich als groene kosmopolieten afzetten tegen de bekrompen Vlaming. Bij Groen ontstond de indruk dat de media het gros van de bevolking vertegenwoordigden. Niet dus.

Lees het volledige artikel over het gesprek met Melikan Kucam op blz. 11 Een moeilijke alliantie

Linkser dan extreemlinks

Groen rondde op 26 mei net niet de kaap van 10 procent. Een overwinningsnederlaag. Of zelfs dat niet. Kristof Calvo, die zichzelf zowaar als de volgende bewoner van de Wetstraat 16 zag, verdween voor weken van de radar. Meyrem Almaci probeerde zich wat moed in te spreken en een overwinning te claimen door op het verkiezingsfeest van Ecolo op het podium te springen. Ecolo groeide in Wallonië naar 14,5 procent en in Brussel naar 19 procent, een winst van respectievelijk 5 en 9 procentpunt, maar de partij had op meer gehoopt. De ultieme doorbraak, waarna de alliantie Groen-Ecolo overal haar wil zou kunnen opleggen, kwam er niet.

Intern begon bij Groen de kritiek te borrelen. Almaci en Calvo hadden een overdreven agressieve campagne gevoerd. Tot een revolutie binnen de partij kwam het echter niet. In Brussel werd Groen de grootste Vlaamse partij en als stadspartij bleek een deelname aan de Brusselse gewestregering snel gegarandeerd.

Maar dan werd duidelijk dat het daarbij zou blijven. Vlaams werd Groen er snel afgefietst. Federaal leek er eerst een piste van paarsgroen te worden gelanceerd, maar daar willen vooral de Vlaamse liberalen zich niet aan wagen.

Open Vld-voorzitster Gwendolyn Rutten is nog altijd woedend omdat Ecolo weigerde de Franstalige liberalen van de MR in de Brusselse regering op te nemen. Voor de Vlaamse liberalen is het duidelijk: geen federale regering met Groen en Ecolo. Waardoor nu - tijdelijk toch - de Bourgondische piste (paars en N-VA) of de paars-gele piste (met CD&V erbij) wordt bewandeld. Met weinig kans op succes, maar Groen staat aan de zijlijn.

Ook al omdat Ecolo duidelijk heeft gemaakt niet direct geïnteresseerd te zijn in federale regeringsdeelname.

Zakia Khattabi, covoorzitster van Ecolo, die door haar arrogante houding ook kritiek krijgt in de eigen partij en zich daarom zal terugtrekken, heeft haar slag thuisgehaald, want de partij zit in de Brusselse regering. Voor de rest toont Ecolo haar ware aard: de partij is extreemlinks. Ja, zelfs linkser dan extreemlinks. Bovendien blijft ze met een belegen vocabularium (racisme, nazi’s) kappen op de N-VA op een manier dat het ook voor Groen vervelend wordt. Almaci en co kunnen niet meegaan in dat discours, gegeven het feit dat de partij in Vlaanderen op lokaal vlak coalities vormt met de N-VA. Het is ook zo dat Ecolo een visie heeft op de economie die verder gaat dan de stilstand die eigen is aan socialistische partijen. Het is een partij van de ‘décroissance’.

Van de economische krimp dus.

Voor bobo-Groen, populair bij de Vlaamse scene van startupbedrijven in de technologiesector, is dat onaanvaardbaar. En dan is er nog het debat rond multiculturalisme en islam. Hier staan Ecolo en Groen op dezelfde lijn, maar bij de Franstaligen duikt zowaar een soort van haat voor de blanke Vlaamse man op. Voor Khattabi zijn alle rechtse blanken racisten en vrouwenhaters. Over de patriarchale gebruiken in moslimgezinnen wordt echter niets gezegd.

Bij Groen zitten ze verveeld met de positionering van Ecolo, maar er is geen alternatief. De alliantie opzeggen? Als Almaci zegt niet in een federale regering te stappen zonder Ecolo, dan is dat wellicht te begrijpen, maar het versterkt het beeld van een Vlaams groen aanhangsel van Ecolo dat irrelevant dreigt te worden. En wat het in een federale coalitie ook zal zijn, voor Groen als kleinste partij zouden er daar enkel kruimels overblijven.

2

Actueel

1 augustus 2019

Een scheiding is onvermijdelijk Ik vraag me af: stellen de informateurs Reynders en Vande Lanotte nu echt elke keer nieuwe nota’s op voor Flup de koning, of zouden ze kopietjes gebruiken van de aantekeningen van 2010?

U weet wel: in 2010 duurden de onderhandelingen 541 dagen en kregen we informateurs, een preformateur, een koninklijk verkenner, een koninklijk verduidelijker, een koninklijk bemiddelaar, een koninklijk onderhandelaar en uiteindelijk een koninklijk formateur. Allemaal mooie koninklijke titels voor tijdelijke opdrachten, en al die mensen (het waren allemaal mannen overigens, die door de koning aangeduid werden) schreven voor de koning nota’s en nota’s en nota’s…

We zijn negen jaar verder, en opnieuw zijn er mensen nota’s aan het schrijven. Maar in die negen jaar is de situatie niet of nauwelijks veranderd. We zijn allemaal jaren ouder geworden, maar ‘den belgiek’ is nog altijd een land met twee snelheden. Noord en zuid verschillen fundamenteel. Ze hebben over alles een ander gedacht, wat zich nog het beste uit in het stemhokje. Negen jaar geleden stond Wallonië er financieel slecht voor, en vandaag is daar nauwelijks iets ten goede aan veranderd.

En ondanks het feit dat de Franstaligen een minderheid zijn in eigen land, én economisch en financieel nauwelijks meetellen, zijn het toch de Franstaligen die bepalen waar het land naartoe moet evolueren. Dus, als de informateurs vandaag nota’s zitten op te stellen, waarin verschillen die nota’s dan van de nota’s van 2010? En ook toen waren er vergaande gesprekken tussen Bart De Wever en Elio Di Rupo. Tot een vergelijk komen, dat lukte niet.

Waarom zou het dan nu wel lukken, zoals in een gedwongen huwelijk? Een gedwongen huwelijk waar de ene partner blij moet zijn dat hij de was en de plas mag doen van zijn tegenpool, terwijl die laatste voortdurend in de portemonnee van eerstgenoemde graait. Hoe dom en hoe naïef moet je zijn om te blijven geloven dat dit schijnhuwelijk zal standhouden? En toch zijn er politici aan Vlaamse kant die blijven wassen en plassen voor hun Waalse evenknie, en daar nog voor moeten betalen ook. Vlaamse partijen die in een minderheidsregering willen stappen, moeten beseffen dat zij – meer dan ooit – de handpoppen zullen worden van de Franstaligen.

Samengevat: ze zullen geven en toegeven. Kunnen sp.a, CD&V of Open Vld zich dat veroorloven?

Vlaanderen heeft alle troeven om een scheiding zowel economisch als financieel te overleven. Onbegrijpelijk dat Crombez, Beke en Rutten dat niet willen inzien.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

PVDA bezorgd om brochure op webstek Justitie Het is uiteraard komkommertijd, en wat doen sommige politieke partijen dan om aandacht te zoeken? Juist, ja: ze zoeken spijkers op laag water. Zo was er midden juli in de commissie Justitie van het federaal parlement een vraag van Kamerlid Marco Van Hees (PVDA-PTB). Hij maakte zich grote zorgen over een brochure op de webstek van Justitie.

“Op de website van de FOD Justitie staat er een brochure van februari 2019 over de hervorming van het ondernemings- en vennootschapsrecht. Deze brochure werd opgesteld door het VBO en op de voorpagina ervan prijken het logo van de FOD Justitie en daarnaast dat van het VBO. Bent u van plan om die

brochure van de werkgeversorganisatie weg te halen van de website van de FOD?”

Huiswerk niet gemaakt Koen Geens zette het communistische parlementslid - dat duidelijk zijn huiswerk niet gemaakt heeft en een makkelijke manier zocht om te

scoren - op zijn plaats: “De brochure is een gezamenlijke uitgave van de FOD (Justitie), de Koninklijke Federatie van het Belgisch Notariaat, het VBO en Graydon. Met die brochure wil men het doelpubliek zo goed mogelijk informeren. De FOD Justitie beslist autonoom over de samenwerking met andere partners en over de manier waarop die samenwerking verloopt. Hierbij houdt men rekening met de federale richtlijnen inzake de communicatie van de overheid. De wet van 23 maart 2019 (tot invoering van het Wetboek van vennootschappen en verenigingen en houdende diverse bepalingen) kwam tot stand in nauw overleg met alle betrokken stakeholders, waaronder het VBO, Unisoc en het ABVV.” Van Hees is niet tevreden met het antwoord: “Ik ben gechoqueerd dat een werkgeversorganisatie met de FOD Justitie samenwerkt en aangesteld werd als verantwoordelijke uitgever van de brochure, terwijl u het over een gezamenlijk initiatief hebt. Die verstrengeling is onaanvaardbaar, terwijl de neutraliteit van de overheid en van de FOD gevrijwaard moet blijven.” Van Hees besluit: “Het ABVV was volgens u betrokken bij het opstellen van het wetsontwerp. Het was echter tegen het ontwerp gekant.” Daarmee is het incident gesloten. Hopelijk zijn de volgende vragen in de diverse commissies van de Kamer van een betere kwaliteit.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

Confederalisme passeert via de sociale zekerheid (2)

Vorige week hadden we het hier over de grote wanverhouding tussen de Waalse en de Brusselse bijdrage tot de fiscale inkomsten en hun aandeel in de bevolking. Met als gevolg dat Vlaanderen aan de uitgavenkant het gros van de factuur betaalt door zijn grotere fiscale capaciteit. Nu gaan we dieper in op de verschillen in de uitgaven, die duidelijk aantonen dat confederalisme gelinkt is aan een snelle splitsing van de sociale zekerheid.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Nog even de cijfers op een rij.

Vlaanderen is goed voor 57,6 procent van de bevolking tegenover 31,9 procent voor Wallonië en 10,5 procent voor Brussel. Welnu, het aandeel van Wallonië in de uitgaven van de verschillende takken van de sociale zekerheid ligt zo goed als overal hoger dan het bevolkingsaandeel, leren de cijfers van de RVA, de Rijksdienst voor Pensioenen en het Instituut voor de Nationale Rekeningen.

Wallonië slokop in uitkeringen Zo neemt Wallonië met 31,9 procent van de bevolking 37 procent van de uitgaven voor de werkloosheid op zich. In Brussel - nog geen 10 procent van de bevolking - is dat 17 procent. Opvallend is dat de verhoudingen in de uitgaven van de gezondheidszorg grotendeels overeenstemmen met die van de bevolking. Dat is vreemd omdat Wallonië bekendstaat voor overconsumptie in de gezondheidszorg. Zou de situatie dan minder erg zijn dan gedacht? Feit is nochtans dat ziekenhuisopnames in Wallonië steevast langer duren dan in Vlaanderen.

Een paar dagen extra, gemiddeld, maar het is voldoende om voor een verschil te zorgen.

De situatie in de Waalse ziekenhuizen is verbeterd, maar toch is een pleidooi voor de splitsing van de gezondheidszorg op zijn plaats.

Deze is immers nog altijd goed voor het gigantische bedrag van 25 mil-

jard euro. Het probleem zit hem ook in het feit dat een deel van de gezondheidszorg al gesplitst is, maar dat dit niet leidt tot meer verantwoordelijkheidszin. Het is namelijk zo dat de preventieve gezondheidszorg een deelstaatbevoegdheid is.

Vlaanderen voert desbetreffend een sterk beleid, en Wallonië veel minder. Alleen, Vlaanderen wordt daar niet voor beloond. Dat mensen door preventie minder snel ziek worden, komt vooral de federale kas van de gezondheidszorg ten goede. De Walen moeten zich weinig aantrekken van het gebrek aan preventiebeleid, want als Walen sneller ziek worden, is er toch de federale kas.

Een andere interessante cijferreeks is die van de arbeidsongeschiktheid. 36 procent van de uitgaven (7,9 miljard euro) gaat naar Wallonië. Doordat dit een federale materie blijft, is er geen enkele aanmoediging om in Wallonië dit ziekteverzuim aan te pakken. Dat is de rode draad doorheen de ontspoorde Belgische sociale uitgaven: er is nergens sprake van een aanzet tot verantwoordelijk beleid. Vandaar dat die sociale uitgaven nog altijd tot de hoogste van Europa behoren.

Omgekeerde transfer in de pensioenen?

Aan Franstalige kant wordt wel eens gezegd dat uitgaven die vooral Wallonië ten goede komen gecompenseerd worden door een tak van de sociale zekerheid waar men in

Vlaanderen amper over praat: de pensioenen. Vlaanderen telt meer gepensioneerden en de mensen leven er ook langer. Zou er dan geen omgekeerde transfer zijn van Wallonië en/of Brussel naar Vlaanderen in het pensioenstelsel? Meer nog, door de vergrijzing zou de miljardenstroom van Vlaanderen naar Wallonië uiteindelijk opdrogen.

Cijfers moeten dat nuanceren.

Ten eerste ontvangt Wallonië 31 procent van de 39,5 miljard euro aan pensioenuitgaven. Dat is inderdaad iets minder dan het bevolkingsaandeel (31,9 procent), maar geen significant groot verschil. Het verschil zit hem vooral tussen Vlaanderen en Brussel.

Met 57,6 procent van de bevolking ontvangt Vlaanderen 62 procent van de pensioenmiddelen.

Brussel amper 7 procent voor 10,5 procent van de bevolking. Hier wordt de impact van de jonge Brusselse bevolking duidelijk. Strikt genomen is hier sprake van een transfer ten voordele van Vlaanderen.

Dit verandert echter niets aan het totale plaatje van de geldstromen tussen noord en zuid. Verschillende onderzoeken hebben al aangetoond dat de hogere ontvangsten op vlak van pensioenen voor Vlaanderen onvoldoende zijn om de andere Vlaams-Waalse geldstromen te compenseren. Om die reden is confederalisme onlosmakelijk verbonden met een splitsing van de sociale zekerheid.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

1 augustus 2019

3

Deel 2 Supermarkten voor een betere wereld

‘Eerlijke’ handel

Eerder dit jaar maakte Lidl bekend dat het enkel nog Fairtrade-bananen gaat verkopen. Als u vaste klant bij die winkelketen bent, wordt u voortaan de keuze bespaard tussen goedkopere en duurdere, ‘ethische’ producten. Volgens een verantwoordelijke van het bedrijf is dat een offer, want de omzet zou er door verlagen. Allemaal om die arme Ecuadoraanse boeren een centje te gunnen? Zou het?

Teun van de Keuken, een man die ooit een initiatief startte tegen de uitbuiting van arbeiders in de cacaoteelt, ziet het in ieder geval anders. “Fairtrade is eerder een verdienmodel voor handelaren, fabrikanten en supermarkten dan een serieuze poging om het leven van mensen die zich halfdood werken voor ons luxevoedsel te verbeteren”, schreef hij in De Volkskrant. Ook de Senegalese econoom Sylla kwam al tot het besluit dat vooral supermarkten voordeel uit Fairtrade halen.

Max Havelaar

Lidl is nochtans niet alleen. Fairtrade (en concurrerende ethische labels als UTZ en Rainforest Alliance) zijn big business geworden. Vorig jaar steeg de verkoop van Fairtrade-producten in België met een kwart.

“De Belgische producent is alsmaar meer te vinden voor een eerlijke vergoeding voor de boeren in het zuiden”, was vorige maand het besluit van De Tijd.

Ik weet niet of de Belgische producent echt met die kwestie bezig is, dan wel of hij op sleeptouw wordt genomen door de golf van ethische profilering van winkelketens.

Niettemin zou het resultaat positief kunnen zijn, indien aan het einde van de rit arme mensen worden geholpen. Ja, toch?

In 1988 werd het Max Havelaar-keurmerk bij onze noorderburen boven de doopvont gehouden. Het idee was om kleine, arme boeren in de derde wereld een menswaardig inkomen te bezorgen door hen een minimumprijs voor hun producten te waarborgen. Tegenwoordig komt daar ook nog een premie bovenop.

Max Havelaar plaatste zijn keurmerk op alle producten die op een ‘ethische’ manier waren gemaakt en daar zouden klanten dan iets meer willen voor betalen. De kleine boeren dienden zich te verenigen in coöperaties die als aanspreekpunt voor Max Havelaar zouden fungeren. Een ‘onafhankelijke’ inspectie zou toezien dat iedereen zich aan de regels hield. Dat was de theorie.

Geen impact

Na een paar moeizame jaren begon Max Havelaar de markt binnen te dringen. Door de naam van het merk naar Fairtrade te veranderen, kon de verovering van de wereld beginnen. Op dit moment heeft Fairtrade International een omzet van meer dan 8 miljard euro, waarmee het een voedingsgigant van wereldniveau is geworden. Commercieel is het een onwaarschijnlijk succes. Maar de arme boeren, hebben die er iets aan gehad? Geen enkele studie heeft al kunnen aantonen dat Fairtrade ooit de minste impact heeft gehad op de armoede in de wereld. Al vroeg, in 2004, bleek uit een ophefmakende docu van de Nederlandse televisie dat Fairtrade-boeren uit bijvoorbeeld Thailand en Kenia zelfs minder verdienden dan hun concurrenten.

Verschillende studies, zoals van de universiteit van Nijmegen en van het Institute for Social Studies in Den Haag, kwamen ondertussen tot de vaststelling dat er nauwelijks een inkomensverschil bestaat tussen Fairtrade-boeren en boeren van de vrije markt. Een onderzoek van de Britse School of Oriental and African Studies (die zelfs naar Angelsaksische normen links is) was duidelijk: “Fairtrade is geen effectief mechanisme geweest om het leven van de arme rurale bevolking te verbeteren.”

Misbruik

Er zijn ook heel wat misbruiken. Fairtrade is geen erg transparant gebeuren, zeker niet wat de besteding op het terrein betreft.

Waar veel geld rondgaat en waar niemand controleert, behalve een organisatie die alle belang heeft om stil te blijven over alles wat de goede naam kan aantasten, zijn zakkenvullerij en wanpraktijken onvermijdelijk.

Dat bleek ook al bij Oxfam.

Afrikaanse onderzoeksjournalisten ontdekten dat de betrokken boeren vaak in erbarmelijke omstandigheden moeten leven

en werken. “Kopers van de ‘eerlijke’ chocolade houden vooral de kantoren, salarissen en zakenreizen van de organisatie in stand”, schreef De Volkskrant. In 2014 lekte uit dat Dominicaanse Fairtrade-boeren met illegaal personeel werkten.

Sommige gebreken zijn gewoon het gevolg van het systeem. Als een boer 200 zakken koffiebonen heeft en slechts 100 zakken via Fairtrade kwijt kan, dan zullen daar de zakken met bonen van lage kwaliteit naartoe gaan, want de andere kan hij enkel kwijt aan een prijs die wel van de kwaliteit afhangt. Boeren worden niet gestimuleerd tot kwaliteit of diversificatie.

Het kerngebrek

Fairtrade is ook een duur mechanisme: op alle niveaus moeten er extra kosten gemaakt worden. De staf en het personeel van de westerse Fairtrade-stichtingen moeten betaald worden. Dat is niet eens hun hoogste uitgavenpost: in 2018 ging bij Fairtrade Belgium meer dan een een derde van de inkomsten naar wat de stichting in steenkolenengels “consumer campagnes” noemt (lees: reclame en propaganda). Minder dan een kwart werd afgedragen aan Fairtrade International.

Van Fairtrade International gaat het naar de coöperaties waarvan ook de lokale bazen en agenten moeten vergoed worden. De restjes die van de tafel vallen, die gaan naar de lokale boeren. Die verliezen nog eens een deel van hun inkomen (meer dan 1 procent van de omzet, wat zeer veel is in een markt met krappe marges) aan het voldoen aan de formaliteiten opgelegd door Fairtrade. Het meest nefaste aan Fairtrade schuilt in de kern van zijn bestaansreden: het geromantiseerde beeld van kleine boeren en de mythe dat die kost wat kost moeten beschermd worden tegen de boosaardigheid van de vrije markt. In feite houdt Fairtrade mensen in een gevangenis van armoede. Als de organisatie honderd jaar geleden reeds had bestaan, zou ze u premies geven om de overgeleverde kleine rapenboerderij van uw voorouders verder uit te baten.

Nooit heeft landbouw een land uit de armoede gehaald. Het kan wel bijdragen aan de welvaart, maar dan alleen door een hoge productiviteit die enkel kan voortkomen uit een combinatie van mechanisering, innovatie, grootschaligheid en scholing. Daarvoor heb je ook andere bronnen van welvaart nodig. Fairtrade houdt ook individuele boeren in de armoede. Als de prijs van de koffie te laag is, betekent dat dat er te veel koffie op de markt is en dat je beter een ander gewas kiest. Of gewoon een ander beroep, zoals koffiebrander of handelaar in prestigebonen.

Verkopers van een idee

Fairtrade verkoopt enkel een idee, geen werkelijkheid, maar is daar zeer succesvol in. U koopt een kop koffie van Max Havelaar en betaalt een surplus voor een goed gevoel.

De boer heeft daar weinig aan. De geestelijke vader van het Max Havelaar-idee, Nico Roozen, geeft toe dat de organisatie vasthoudt aan principes die meer met ideologie dan met realiteit te maken hebben.

Maar het succes is er. Zelfs als u Fairtrade morgen links laat liggen, zal u er aan bijdragen. De overheid is de grootste klant van Fairtrade. Al twee derde van de gemeenten in Vlaanderen zijn Fairtrade-gemeenten, waardoor zij voor de organisatie propaganda moeten maken en haar producten moeten aankopen.

Een resolutie van de Kamer van 2017 eist dat tegen volgend jaar 80 procent van alle overheidsdiensten Fairtrade-producten gebruiken. Ook dat is een ijzeren wet: politici zullen nooit veel vragen stellen naar nut of resultaat wanneer ze de kans krijgen om met andermans geld aan deugdvertoon te doen.

‘Fairtrade’ is dan ook een geniale naam: je kan de wereld verbeteren door een etiket te kopen dat zegt dat je dat doet.

JURGEN CEDER

BRIEFJE AAN ZAKIA KHATTABI

Groene verbindster Mevrouw de geïncarneerde intolerantie, Gij hebt ‘urbi et orbi’ meegedeeld dat gij niet met Bart De Wever in dezelfde ruimte wilt zitten.

Dat is nogal een krasse uitspraak die bij menigeen de wenkbrauwen doet fronsen. Ik probeer mij immers even voor te stellen dat het omgekeerde was gebeurd en dat de N-VA-voorzitter zo’n uitspraak had gedaan ten aanzien van u. Ik durf er gif op innemen dat dan het Belgische kot te klein zou geweest zijn en dat regelrechte beschuldigingen van racisme en onverdraagzaamheid niet van de lucht zouden geweest zijn. Heel de progressieve meute aan uw kant van de taalgrens en in het verfranste Brussel, aangevuld met Calvo-gejank en Almaci-gekrijs uit Vlaanderen, zou op de achterste poten zijn gaan staan en Bart De Wever zou aan de inquisitiemuur van de politiek correcte gedachtepolitie van UNIA genageld zijn geweest. En dan hebben we het nog maar over Bart De Wever en niet over bijvoorbeeld een Tom Van Grieken. Voor hem zouden de politieke guillotines onverbiddelijk klaarstaan en de beulen zouden grijnzend in hun handen spuwen.

Maar gij lijkt dat allemaal te mogen, zonder enige tegenspraak. Groenen - en dan zeker nog Groenen met een migratieachtergrond in de familie en een exotische naam; waar op zich niks mis mee is - wanen zich nu eenmaal ongenaakbaar en etaleren zich steevast als de zuiversten der zuiveren. Wie echter niet op hun denkspoor zit, daar wordt niet mee ‘verbonden’.

Gij zijt voorlopig nog covoorzitter van Ecolo, een post die gij al sinds 2015 bezet en waarvoor gij al eens een Kamerzetel hebt laten staan om naar de hoogste partijcenakels te kunnen verhuizen. Op 26 mei werdt gij opnieuw in de Kamer verkozen, maar nu laat gij weten uw voorzittersmandaat niet te willen verlengen.

Gij zegt het allemaal niet met zoveel woorden, maar voor ons is het zo klaar als een klontje: gij lonkt naar een zekere Kamerzetel en mogelijk zelfs naar een ministerpost, en momenteel doet gij alles als (voorlopig nog) Ecolovoorzitster om uw partij naar de regeringstafel te loodsen, zij het door voorlopig op de rem te gaan staan. Uw voorkeur geniet daarbij een linkse tot extreem-linkse regering met de PS, zoals in Wallonië en Brussel, waarbij gij alles wat naar centrumrechts tot rechts stinkt ver van u wilt houden. Gij zijt zo’n typisch groene feeks waarbij zelfs onze Meyrem verbleekt. Zij wil immers nog wel in ruimtes zitten met rechts janhagel,

maar houdt het bij ‘geen hand geven’ aan radicaal-rechts. De Wever krijgt er nog wel een van haar omdat zijn partij in Vlaanderen nog net bij de ‘democratische partijen’ wordt gecatalogeerd. Gij klopt haar dus met vele lengten in de discipline ‘onverdraagzaamheid’.

Gij weet, Zakia, duidelijk niet wat er in Vlaanderen is gebeurd op 26 mei. Vlaanderen heeft rechts gekozen, waarbij de N-VA afgetekend de grootste partij bleef en het Vlaams Belang even afgetekend alle andere partijen achter zich liet. Samen vormen die twee partijen maar liefst 43 procent van de stemmen en valt het op hoeveel gelijklopende standpunten zij hebben over Vlaamse zelfstandigheid, veiligheid en migratie. Het zou dan toch voor een democraat als gij duidelijk moeten zijn dat met zo’n ‘wil van de kiezer’ rekening moet gehouden worden en met de grootste Vlaamse partij minstens moet gepraat worden. Zelfs Elio Di Rupo lijkt dat ondertussen in te zien.

Maar dat past allemaal niet in uw enge logica en vanuit uw groene ivoren Brussels-Waalse toren orakelt gij dat in dezelfde ruimte vertoeven met de belangrijkste Vlaamse politicus van het ogenblik niet aan uwe heiligheid besteed is. Ik vind het allemaal toch nogal bizar. Nu zeggen jullie immers niks gemeen te hebben met de N-VA, zodat er niet samen moet bestuurd worden en jullie mooi aan de zijlijn kunnen blijven staan. Precies met de bedoeling om de N-VA aan de kant te laten houden door de PS en dan een nieuw paarsgroen avontuur te beginnen; exact wat de Vlaamse kiezer niét heeft gewild.

En tegelijk zetten jullie daarmee de Vlaamse groenen tijdelijk uit de wind, die even - voor 26 mei - nog gedroomd hadden van de Mechelse cumulard Calvo te kunnen voordragen als… premier. Zij kwamen echter van een kale reis thuis en zijn nu nog aan het bekomen. Calvo’s ogen draaien nog altijd in het rond.

Hoe dan ook, ik moet erkennen dat jullie het Vlaams-nationalisme een grote dienst aan het bewijzen zijn. Door vanuit Franstalig Brussel en Wallonië blind te blijven voor wat er in Vlaanderen leeft, zal het rap gedaan gaan zijn met het België dat jullie zo lijken lief te hebben. Beuk dus maar door met uw arrogante intolerantie.

Het zal ertoe bijdragen dat er in Vlaanderen een volgende keer misschien wel eens meer dan 50 procent ‘fout’ stemt, en dat men in Laken willens nillens akte zal moeten nemen van het politieke faillissement van dit onzalige land.

Dank alvast voor uw steun.

4

Dossier

1 augustus 2019

Steekpartijen

Jihad met vergif

Een zomerplaag in Duitsland Net als bij ons zijn zwembaden en vrijetijdsparken plaatsen waar het er – vooral in de zomer – vaak heet aan toe gaat. Na meerdere incidenten in Duitse zwembaden heeft de voorzitter van de Nationale Unie van Duitse Zwembaden (Bundesverband deutscher Schwimmbäder), Peter Harzheim, een harder optreden tegen overtreders geëist. “Het aantal overtreders neemt almaar toe, wat ik een onrustwekkende ontwikkeling vind. We moeten dus snoeihard optreden”, liet hij in de krant “Rheinischer Post” optekenen.

Enkele weken geleden was het in het zwembad van Haltern am See (Westfalen) tot een gevecht gekomen. Ongeveer 20

Schenk uw boeken een 2e leven

Schenk uw boeken een tweede leven in Identiteit, hét kenniscentrum van de Vlaamse beweging. Politiek, filosofie, nonfictie, geschiedenis, literatuur: al uw boeken zijn welkom.

personen sloegen met stoelen en tafels op elkaar in. Drie daders werden gekwetst.

“Een diepgaande ondervraging kon spijtig genoeg niet, bij gebrek aan vertalers”, aldus een politiebericht in de pers. Enkel de persoonsgegevens van 12 mannen werden genoteerd…

Enkele dagen ervoor was het in een zwembad in Essen ook al tot gevechten gekomen, waarbij een badmeester zwaar aangepakt werd. Een collega wou de man ontzetten en kreeg op zijn beurt harde klappen te verduren. Pas toen een derde badmeester opdaagde, gingen de aanvallers ervandoor. Maar niet zonder eerst nog een jongedame in het ziekenhuis te slaan.

Last van de warmte…

Waar ook geregeld gevechten uitbreken, die meestal ver van alle media-aandacht worden gehouden, zijn asielcentra. In het Duitse Ellwangen was het de afgelopen weken meerdere keren prijs. Vooral ’s nachts durven de verhoudingen tussen verschillende etnische groepen al eens uit de hand lopen.

We halen ze graag gratis bij u op.

Bel naar 0468/13 09 08 (liefst na 18 uur). www.identiteit.info

Enkele weken geleden was het zover en moest het personeel tussenkomen. Een uit de hand gelopen discussie tussen twee 15-jarigen leidde tot een steekpartij waarbij tientallen personen betrokken waren.

“Een groep van ongeveer 25 personen verklaarde zich solidair met de jongen uit Guinea”, aldus het politiebericht. Met massale politie-inzet kon de toestand uiteindelijk opnieuw onder controle gebracht worden.

Twee personeelsleden van het asielcentrum en de twee tieners werden gewond tijdens het gevecht. De asielzoeker uit Guinea werd wegens agressief gedrag in dronken toestand in de gevangenis opgesloten.

Enkele uren nadien was het opnieuw prijs en moest de politie opnieuw uitrukken. Dit keer was een steekpartij uitgebroken tussen een 18-jarige man uit Guinea en een man uit Kameroen. Beide asielzoekers waren eveneens zwaar onder invloed van drank. De gekwetste man uit Kameroen werd afgevoerd naar een ziekenhuis, en weigerde na onderzocht te zijn dat ziekenhuis te verlaten, waardoor opnieuw de politie moest worden ingeschakeld, dit keer om hem terug naar het asielcentrum te brengen.

Het asielcentrum van Ellwangen was vorig jaar al eens in opspraak gekomen, toen een groep van 200 Afrikanen belette dat een man uit Togo werd uitgezet.

En zo kabbelt het multiculturele beekje rustig verder door Duitsland, elke dag wat breder…

P.V.N.

Moslims moorden het liefst met messen en zwaarden, zoals in de tijd van Mohammed. Als toegeving aan de moderne tijd gebruiken zij ook trucks, giftgas, vuurwapens en springstoffen bij hun terreuracties.

Dat levert meer slachtoffers op en het gaat sneller.

Grootschalige aanslagen met vergif zijn alleen maar de volgende stap in die modernisering van de jihad. In de Indische deelstad Maharashtra, waarvan Mumbai (Bombay) de hoofdstad is, kon de politie eind vorig jaar op het nippertje een aanslag verijdelen van islamitische terroristen die van plan waren het voedsel te vergiftigen dat gebruikt zou worden voor een rituele maaltijd ter gelegenheid van een hindoefeestdag. Binnenkort begint het proces tegen de daders. Als hun plan was uitgevoerd, zouden 40.000 mensen van het vergiftigde voedsel gegeten hebben. In India zijn dat normale aantallen bij een religieus feest. De daders stonden in contact met IS. In juli 2019 hebben moslims al geprobeerd de drinkwatervoorziening van Mumbai te vergiftigen. Daar wonen twintig miljoen mensen, waaronder vier miljoen moslims.

Maar dat kon de terroristen duidelijk geen barst schelen. De terroristen stonden in contact met de beruchte Indische televisiepredikant Zakir Naik, een fanatieke salafist die zich een air van beschaving aanmeet door in het Engels te preken en altijd een westers pak, inbegrepen een das, te dragen. Soortgelijke aanslagen werden de voorbije jaren ook verijdeld in Spanje, Canada en in de VS. In de stad Boston zelfs twee keer in één jaar.

COLUMN Waarom lachen we vrouwen in boerka niet gewoon uit?

Bloedserieus was het interview met een tent dat op de Nederlandse tv werd uitgezonden. Er kwam zelfs geluid uit, het praatte terug. In de tent bevond zich een vrouw, die het noodzakelijk vond zich als tent te vermommen. Zelfs haar ogen waren niet te zien, en haar handen evenmin. De journaliste ondervroeg haar in het kader van het op handen zijnde boerkaverbod. Vanaf donderdag mag de boerka niet meer in het openbaar gedragen worden.

Nederland en verboden, dat gaat niet samen. Vandaar dat diverse politici alsmede politieagenten hebben aangekondigd dat het boerkaverbod niet gehandhaafd zal worden, maar dat is een andere kwestie. Kijkend naar de tv, luisterend naar het stemgeluid van de interviewster en de antwoorden van de vrouw vermomd als tent, bleef er één vraag hangen: waarom nemen we die mensen in een tent nog ernstig? Hoe kan het dat we denken dat het normaal is om je in zwarte lappen te hullen voordat je over straat gaat?

Waar zijn de psychiaters en duivelsuitdrijvers als het gaat om vrouwen die menen dat ze niet gezien mogen worden? Sterker nog: hoe kan het dat justitie niet optreedt tegen mannen die menen dat deze mishandeling van vrouwen vanzelfsprekend is? Want een vrouw in een boerka is precies dát: een mishandelde vrouw.

Waarom? Waarom? Waarom?

De vrouw die geïnterviewd werd, beweerde uiteraard dat ze uit vrije wil vermomd als tent over straat ging. Ze ging zelfs een stapje verder: omdat het boerkaverbod eraan zat te komen, zou ze zelfs niet meer over straat gaan. Ze zou haar kinderen niet naar school brengen of ophalen.

Waar – serieus, waar?

– is de

hulpverlening? Hoe kan het dat we dit soort vrouwen ernstig nemen? Hoe kan het dat we die geïnterviewde vrouw niet helpen? Hoe kan het dat we in onze westerse samenleving zijn gaan geloven dat vrijheid van religie betekent dat vrouwen mentaal mishandeld mogen worden, zo zeer zelfs dat ze zijn gaan geloven minderwaardig aan mannen te zijn, niet dezelfde rechten te hebben als mannen en anders behandeld dienen te worden dan mannen? Hoe kan het dat we deze vrouwen niet inpeperen dat ze er mogen zijn, dat ze gezien mogen worden in alle betekenissen van het woord? Hoe kan het dat we hun mannen niet inpeperen dat ze het recht niet hebben om hun vrouwen te mishandelen?

Sterker nog: hoe kan het dat we deze mannen niet oppakken omdat ze hun vrouwen mishandelen en hun kinderen indoctrineren dat mishandeling van vrouwen oké is? En misschien wel het allerbelangrijkste: waarom nemen we deze mensen ernstig? Waarom lachen we ze niet uit? Waarom zeggen we niet: “Doe es ff heel snel normaal.”? Waarom zijn we zo bang voor ze, dat we een verbod uitvaardigen waarvan bij voorbaat al gezegd wordt dat het niet gehandhaafd zal worden?

Waarom? Serieus, waarom zien we niet in dat het dragen van een boerka, en zeker het faciliteren ervan, vrouwenmishandeling is?

Het is iets dat voorkomen, ontmoedigd en, als dat niet helpt, verboden moet worden.

Waarom zien we niet in dat de islam onze vrijheid inperkt en elke dag weer een stukje meer vrijheid weet in te perken? Waarom ziet niemand dat als een bedreiging? Sinds wanneer worden pratende tenten serieuzer genomen dat de rechten van vrouwen en hun gelijkwaardigheid aan mannen?

EBRU UMAR NEDERLANDS-TURKSE COLUMNISTE

Citaat van de week > Meyrem Almaci (Groen)

“Ecolo heeft dat anders ingevuld” De unitaire fractie Groen/Ecolo rijdt duidelijk op twee sporen. En meer en meer wordt het duidelijk dat de Vlaamse Groenen ‘horigen’ zijn van hun Waalse heren en mooi aan het handje moeten lopen. Belgische eenheid op z’n best… Over het gesprek met de koninklijke informateurs en de traditionele partijen, plus de N-VA, zei ze: “Dit was gewoon een gesprek in het kader van de informatieopdracht. Het was geen voorbode van een volgende coalitie. Wij zijn gewoon gegaan om te luisteren. Ecolo heeft dat anders ingevuld.”

Anders ingevuld, noemt Almaci dat. Of hoe de Groenen nog maar eens rond de pot draaien, waarin ze zich al experten hebben getoond in de aanloop naar 26 mei. En nog: “Wij zijn twee verschillende partijen die heel nauw samenwerken, maar we zijn geen Siamese tweeling. Desalniettemin is het overduidelijk dat we niet zonder elkaar in een coalitiebespreking zouden stappen.” Ondertussen heeft Ecolo al gezegd niet met N-VA te willen besturen… En iedereen weet dat paars-groen hun voorkeur heeft. Groen zal dus doen wat Ecolo doet. Keffertje Calvo volgt z’n baasje. Vive la Belgique!

Actueel

1 augustus 2019

5

Grap van de week

Er was eens een kloof…

“De definitie van een kloof is iets wat een brug van de ene naar de andere kant kan verbinden. Zeggen dat er een kloof is, betekent niet dat je die niet kunt overbruggen.” Dat zei onderhandelaar Johan Vande Lanotte over de preformatienota die hij met Didier Reynders na veel weken uit de mouw schudde.

Waarover werd op de ‘formatierondetafel’ gesproken? Over thema’s die het politieke debat in dit klovenland beheersen: migratie, het klimaat en de financiering van de staat (begroting, arbeidsmarkt). Van het confederalisme is geen sprake. Wie schiet er nu niet in een lach? Ver moet je niet zoeken naar communautaire elementen in al die dossiers. Zijn er overigens andere?

Dat het onder meer ging over de budgettaire situatie van het land, was zowat het enige wat de informateurs loslieten. Ze hadden het overigens ook over “nieuwe gesprekken” met het Planbureau.

Het zou vorige zondag ook gaan over migratie, lazen we. Geen wonder dat Francken aanwezig wou zijn. Via de voordeur dan nog (al hadden de informateurs Didier Reynders en Johan Vande Lanotte het graag discreter gezien), om eens duidelijk te maken dat de N-VA nog altijd zelf beslist wie de partij in de onderhandelingen vertegenwoordigt.

En over economie en financiering zullen we maar zwijgen, zeker? De bodem van de kloof tussen noord en zuid in dit land is zelfs niet in zicht. Elke statistische informatie hierover is een lelijke spiegel voor de Franstaligen.

Politiek De politieke kloof (de bovenbouw, zou Marx zoiets hebben genoemd) is nog imposanter en vooral minder abstract. Wallonië wil naar links, en slaat wild om zich heen.

Ecolo-voorzitter Jean-Marc Nollet (Ecolo) liet er geen twijfel over bestaan: “In alles zijn wij de tegenpool van N-VA. Met hen onderhandelen heeft geen enkele zin.” De Brusselse Zakia Khattabi, co-voorzitster van Ecolo, acht zich “mentaal niet in staat om één fysieke ruimte te delen met N-VA’ers”.

Groen, door de N-VA gedefinieerd als het “tuinhuisje van Ecolo”, ging zondag wel eventjes praten, maar dat bevestigde vooral dat zelfs het ecologisch unitarisme zo lek is als een zeef. Almaci was er even de door de Vlaamse kiezer ontpluimde luistervink, die voordien en nadien steen en been klaagt over een “gebrek aan samenwerking”… Men kijke in ’t eigen herte.

Van BHV tot koffieklets Het VRT-programma Terzake somde recent nog de verschillen tussen de groenen op. Dat waren er nogal wat (brugpensioen, pensioenleeftijd, flexi-jobs, de vierdaagse werkweek, drugsbeleid, onderwijs). Telkens buigen de Vlaamse takken voor de wind uit het zuiden. We herinneren ons nog hoe zelfs in het BHV-dossier Groen zich distantieerde van alle Vlaamse partijen om Ecolo ter wille te zijn.

Ecolo speelt het zo hard dat Almaci niet kan volgen. Ze vormen één fractie in de Kamer, maar het was al duidelijk op de verkiezingsavond: Almaci staat erbij voor spek en bonen.

Samenwerken met een partij die Francken afbeeldde als een nazi? Bonne chance! Groen

mag het dan al minimaliseren, er zit een communautaire kras op de groene liefde.

PS Maar er is meer dan Ecolo in de linkse Waalse vijver. Vande Lanotte en Reynders hadden maandag pas gezegd dat ze “licht” aan het einde van hun tunnel zagen of Paul Magnette (PS) doofde het met zwier. Zijn partij zal niet regeren met de N-VA. “Een streep door de prille detente”, schreef De Morgen. Prima, moet De Wever hebben gedacht, wetende dat ook de opzij geparkeerde communisten van de PTB de socialisten danig opjagen. Tel op: PS +Ecolo + PTB, dat is Wallonië.

Hiermee brengt rood(-groen) Francofonië niet De Wever, maar de andere Vlaamse partijen in ademnood. Het wordt boeiend om zien hoe fel die onder de druk van Wallonië en links Vlaanderen zullen kronkelen om de N-VA te laten vallen en te gaan voor een zoveelste Belgisch compromis.

En nu?

Met de allure van een kleutergrap liet Ecolo de koninklijke informateurs weten dat ze “beschikbaar” blijft. Sommige commentatoren zien in al dat geneuzel de afgang van Groen en zelfs Ecolo richting oppositie. Vergeet het: paars haalt in de Kamer maar 55 zetels op 150.

Andere commentatoren wekken de suggestie dat een “gematigder” Di Rupo de linksere Magnette nog op zijn plaats gaat zetten.

Zou hij? Beide PS’ers kunnen – met de PTBstok achter de deur – hooguit hopen op een paars-groene formatie. Die landt op 76 zitjes.

Dat is er ééntje op overschot. Dat lukt maar net, tot één paars-groene verkozene een politieke verkoudheid krijgt. Zonder zelfmoord van de CD&V is ook dat scenario een francofone droom. En het einde van Open Vld.

Met een lichtelijke overdrijving en in schoon Vlaams gezegd: “Ze hebben het zeel aan”…

In die omstandigheden is de relatie met de N-VA (voorlopig) binnenskamers één van de discussiepunten.

Het is vooral de seniorenafdeling van de traditionele partijen (Eyskens, De Gucht, Tobback et fils) die zich de komende weken zal onderscheiden in het kakken op de N-VA en – bij uitbreiding – op de domme Vlaamse kiezers die hun partij verlieten (met onze verontschuldigingen voor het woordgebruik, maar we vonden geen passend alternatief) De communautaire kloof zal hoe dan ook dit land verder uiteendrijven. De francofonen en de groen-linkse Vlamingen zullen hun joker inzetten op paars-groen, maar Vlaanderen wil een andere kleur. Ze zullen gesteund door de laatste patriotten en donkerblauw bloed ook huilen over de economische noodzaak om dit land nog maar eens te redden.

Ongetwijfeld blijven de echte oorzaken van het gapende gat in de schatkist (onbeheersbare instroom van nieuwkomers, het economisch achteroplopen van Wallonië) zedig toegedekt. Het is niet voor niets dat – zoals De Telegraaf schrijft - bij de noorderburen de miljarden tegen de plinten klotsen. Een kwestie van politieke keuzes.

In de tekst van Vande Lanotte en Reynders wordt het communautaire “amper aangeraakt”. U mag dat geloven als u wilt. Het zit in alle hoeken en spleten van de Belgische democratie. En om de Oostendenaar nog even te parafraseren: “Een democratie waar men geen verschillen toelaat, is een democratie die afsterft.” Dit gebeuren moet alleen nog officieel worden meegedeeld. Er komen er dan wel andere in de plaats.

ANJA PIETERS

Vlaams Bart De Wever heeft vermoedelijk net iets meer strategisch inzicht. Het opbod aan Franstalige kant doet precies wat hij had verwacht: het radicaliseert de francofone linkse partijen, die voor mekaar niet willen onderdoen in het dicteren van ’s lands wetten.

Hij heeft de Vlaamse onderhandelingen stilgelegd om de traditionele Vlaamse partijen (CD&V, Open Vld en sp.a) bij de les te houden.

Wie zijn partij federaal buitenspel zou zetten, loopt het risico de Vlaamse regeringsvorming te versnellen, om er voor de komende vijf jaar plaats te nemen op de oppositiebanken.

De Wever zou de Vlaamse onderhandelingen weer op gang trekken. Weet hij na zondag genoeg? Volgens De Standaard vroeg hij al aan minstens één onderhandelende partij om zich deze week beschikbaar te houden voor gesprekken.

Hoe groot is de kans dat Vlaamse partijen zich mee laten sleuren door francofoon links?

Commandant De Gucht Het Vlaams Belang is een “extreem rechtse, naar fascisme neigende partij. […]

In de jaren 30 had men in Duitsland ook de redenering van zeer nationalistisch en socialistisch te zijn, dat is de formule van het nationaalsocialisme.” Met die uitspraken bewees De Gucht dat hij geen inhoudelijke argumenten meer had en dus uit intellectuele armoede alweer het dubbele spook van fascisme en nationaalsocialisme bovenhaalde.

Zou hij het verschil niet kennen? Ach, we herinneren ons nog heel goed hoe De Gucht als minister van Buitenlandse Zaken de lof zong van de Rwandese Tutsi-president Kagame, die een Afrikaanse variant van de nationaalsocialistische rassentheorieën toepast: de Tutsi’s zijn de Übermenschen en de Hutu’s zijn een minderwaardig ras. Zij zijn alleen geschikt om als lijfeigenen voor de Tutsi’s te werken. Helemaal zoals de nazi’s dachten… Nee, niet over de Joden, maar zeker wel over de Slavische volkeren, zoals de Polen en de Russen. Inderdaad, tijdens de Rwandese genocide waren de Hutu’s de moordenaars en de Tutsi’s de slachtoffers, maar toen Kagame het land heroverd had, organiseerde hij een reeks strafexpedities tegen Hutu’s die naar Congo gevlucht waren. Honderd-

duizenden Hutu’s kwamen daarbij om, en dat waren echt niet allemaal moordenaars. Bovendien ontketende Kagame een burgeroorlog in Congo, waarbij verschillende andere Afrikaanse naties betrokken raakten en die aan miljoenen mensen het leven kostte.

De Gucht vond dat echter allemaal geen probleem. Hij prees Kagame als een sterke leider die zijn land veel beter georganiseerd had dan de Congolese politici. Is dat fascistoïde of neigt het naar nazisme? Maar humanitair of democratisch of zelf maar gewoon menselijk is zo’n redenering zeker niet. Met een massamoordenaar als Kagame wilde De Gucht wél praten. Met het Vlaams Belang niet. We geloven niet zo erg in het begrip ‘fascistoïde lichaamstaal’. Er waren seriemoordenaars die je inderdaad

op zicht kon herkennen als monsters, maar er waren er ook die er sympathiek en zelfs knap uitzagen. Kijk maar naar foto’s van Ted Bundy. Maar vermits een liberaal kopstuk als Patrick Dewael het begrip ‘fascistoïde lichaamstaal’ heeft ingevoerd, gaan wij het ook gebruiken.

Als er iemand de uitstraling heeft van een brute en gewetenloze autoritaire leider, is het wel Karel De Gucht. Als hij zijn partij helemaal in de vernieling heeft gewerkt, als zijn lieftallige vrouwtje er ooit vandoor gaat met het geld dat ze verdiend heeft met verkoop van aandelen met voorkennis en met hun gezamenlijke constructies om de belastingen te ontduiken - allemaal volkomen wettelijk natuurlijk, zo sluw zijn ze wel! - dan kan hij zonder problemen een nieuwe carrière beginnen als acteur in oorlogsfilms.

Trek dat mannetje het juiste uniform aan, zet hem een bijpassende kepie op en hij zal schitteren in een rol van dictator of kampcommandant. In een nazikamp in bezet Polen, of in de Goelagarchipel. Dat is slechts een kwestie van met het juiste accent te leren spreken.

Vl@s zoekt: ‘Baanbrekers’ Ploegleiders, genietend van engagement en organisatietalent www.vlaamseactievesenioren.be

“Freedom of Speech!”

Nadat het Vlaams Belang klacht had ingediend tegen De Gucht omwille van zijn nazi-vergelijking, vond Vincent van Quickenborne, burgemeester van Kortrijk, het nodig hem ter hulp te snellen.

“Of Karel De Gucht nu gelijk heeft of niet. Dat doet er niet toe. Freedom of Speech. Altijd en overal” twitterde Van Quickenborne onvervaard. Een mooi principe. Alleen wordt het nooit meer toegepast, ook niet door Open Vld. De vrijheid van meningsuiting geldt in principe nog altijd, behalve als het over moslims, negers, vrouwen, holebi’s, transgenders, travestieten, zigeuners en feministen gaat.

Op die groepen mag geen kritiek geleverd worden. Je mag zelfs geen grappen over hen maken, of je krijgt Unia, het Minderhedenforum, de Belgische justitie en de inquisiteurs van Google op je dak. En als je helemaal pech hebt, word je ook nog door typen als De Gucht van nazisme beschuldigd.

P.B.

6

Actueel

1 augustus 2019

Saboteur van Doel 4 loopt nog steeds vrij rond Op dinsdag 5 augustus 2014 omstreeks 11.06 uur gaan in de controlekamer van de kerncentrale van Doel 4 alarmlichtjes branden. Het alarm geeft aan dat er een verlies is van smeerolie in de turbine. Met de turbine wordt de stoom, die geproduceerd wordt in het reactorgebouw, omgezet in elektriciteit.

Al snel blijkt dat een sabotagedaad werd gepleegd. Het laten wegstromen van de smeerolie is opzettelijk door iemand in gang gezet. Verschillende instanties beginnen een onderzoek: Engie (de uitbater van de centrale), het federaal parket, de staatsveiligheid, en het FANC. Het resultaat na vijf jaar onderzoek? Nihil, nul, zero!

Volgende week maandag 5 augustus ‘vieren’ we dus een belangrijke verjaardag: de onopgeloste sabotagedaad van Doel 4.

Kerncentrales behoren tot de strengst bewaakte gebouwen. Het hangt er vol met camera’s. Je geraakt er niet binnen zonder

een uitgebreid onderzoek en identificatiecontrole. En toch loopt de dader nog steeds op vrije voeten.

De bomaanslagen in Zaventem en Brussel waren terreurdaden met doden. Maar een zelfmoordbom laten ontploffen op een openbare plaats is echt niet zo moeilijk. Bij de sabotagedaad in Doel 4 vielen geen doden, maar in feite was het een veel moeilijkere en gevaarlijkere terreurdaad. De gevolgen hadden veel erger kunnen zijn dan men laat uitschijnen.

En de minister van Justitie? Die haalt al vijf jaar zijn schouders op.

K.V.C

Migratiebeleid Denemarken

Nieuwe ijkpunten

Sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw was Denemarken – net als vele Europese landen – goed op weg om een migratieland te worden. Tot de jaren zeventig was er een beperkte migratie, vooral uit Centraal- en Noord-Europa. Ook Turkse en Pakistaanse gastarbeiders vonden de weg naar het Scandinavische land. Gaandeweg vonden steeds meer migranten uit Afrika en het Midden-Oosten onderdak in Denemarken.

Voor een echte omslag zorgde de zomer van 2015, met de boodschap van de Duitse Mutti Merkel. Ook Zweden stak toen de uitnodigende hand uit naar migranten, en veel buitenlanders bleven onderweg hangen in Denemarken.

Gevolg: het aantal asielzoekers in Denemarken verdriedubbelde tussen 2013 en 2015, van 7.557 naar 21.225. De familiehereniging zorgde voor een verdubbeling van andere nieuwkomers: van 7.215 in 2013 naar 15.986 in 2015. Het aantal niet-begeleide minderjarige vreemdelingen steeg in dezelfde periode van 354 naar 2.068. Het aantal inwoners van Denemarken dat in het buitenland werd geboren, kende een constante groei: van 93.000 in 1960 naar 612.904 in 2019. Daarvan zijn er 353.152 van niet-Europese afkomst. Het befaamde Pew Research Center raamt de islamitische bevolking in Denemarken op 5,4 procent van de bevolking.

Moeilijke tot onmogelijke integratie Oorspronkelijk probeerde de Deense overheid de migratie vooral samen te brengen in een 25-tal getto’s. Die plaatsen werden door bepaalde feiten gekenmerkt: minstens 50 procent van de bevolking was niet-Europees, 50 procent van de bevolking was werkloos en minstens 2,7 procent maakte het voorwerp uit van een veroordeling. Nu probeert de Deense regering net om die concentraties zoveel mogelijk tegen te gaan. In een recent verschenen boek begrootten twee radicaal-linkse journalisten, Mikkel Andersson en Niels Jespersens, de jaarlijkse kosten van migranten op ongeveer 4 miljard euro. Verder werd in het werk de criminaliteit toegelicht, met de sterke buitenlandse vertegenwoordiging in bendenoorlogen, groepsverkrachtingen, enz. Die gegevens hebben een deel van de Deense bevolking sterk geschokt.

Maatregelen Na september 2015 (de migratietsunami) besloot de Deense regering maatregelen te nemen om de instroom in te perken. Minder financiële steun aan migranten, bijvoorbeeld, en het makkelijker maken om afgewezen asielzoekers terug naar huis te sturen. Een strengere grenscontrole ook. In januari 2016 kwam daar een pak maatregelen bovenop: de mogelijkheid om goederen van asielzoekers aan te slaan om administratieve kosten te helpen betalen, verbod op familiehereniging in de eerste drie jaar van verblijf in Denemarken, het drastisch inkorten van de duur van verblijfsvergunningen. Het aantal asielzoekers daalde. In 2018 gaven parlement en regering hun akkoord aan een project om veroordeelde vreemdelingen met het zicht op daadwerkelijke uitzetting, bijeen te brengen op een eiland buiten Denemarken. Denemarken zet sinds enkele jaren in op de versterking van een bepaalde culturele homogeniteit, op het voorbehouden van het sociale model aan Denen, en op de integratie van de migranten in Denemarken. Het is duidelijk dat bijvoorbeeld de forse, fundamentele bocht van de Deense sociaaldemocraten er alleen is gekomen nadat de rechtse, migratiekritische Deense Volkspartij jarenlang het beleid in Denemarken heeft helpen vormgeven – in de regering of met gedoogsteun vanuit de oppositie. De Deense sociaaldemocraten werden stilaan irrelevant in Denemarken, totdat ze hun pro-migratiebeleid recent drastisch wijzigden.

In Denemarken kent het migratiebeleid nieuwe ijkpunten, zoveel is duidelijk.

PIET VAN NIEUWVLIET

IN MEMORIAM

Componist en organist Jos Mertens overleden De artiestenmissen in Groot-Bijgaarden verliepen dit jaar enigszins in mineur. Voor de mis van de derde week moest initiatiefnemer Jos Mertens forfait geven wegens ziekte. De vierde mis maakte hij helemaal niet meer mee. Op donderdag 25 juli overleed de organist-componist in familiekring, na een lang en rijkgevuld leven.

Tijdens het jongste Vlaams Nationaal Zangfeest werd hij, de getrouwe, uitgebreid gehuldigd voor zijn nakende 95ste verjaardag. Jos Mertens zag immers op 17 oktober 1924 het levenslicht in Ternat. Zijn vader was onderwijzer, speelde piano en orgel en zong mee in operettes. De muziekmicrobe zat er meteen in.

Een uitgestelde droom Na de klassieke humaniora zou Jos naar het Lemmensinstituut trekken en professioneel musicus worden, maar de oorlog stak daar een stokje voor. Hij werd be-

diende en bankdirecteur. Zijn stiptheid en nauwgezetheid waren spreekwoordelijk.

Toch liet de muziek hem niet los. Als autodidact legde hij zich toe op de muziektheorie, notenleer, harmonie, compositie en het orgelspel. Hij legde succesvol examens af voor de jury van het Belgisch Muziekcollege, waarin onder anderen Lodewijk Mortelmans, Emiel Bosquet en Lodewijk De Vocht zetelden. Fier vertelde Jos dat de grote Mortelmans zijn spelen positief “en met veel gevoel” vond. Daarna studeerde hij piano aan de muziekacademie van Asse, harmonie in Aalst en als leerling van Leopold Sluys in Halle behaalde hij de regeringsmedaille voor orgel.

Uitvoerend en scheppend kunstenaar Ontelbare keren begeleidde hij koren en solisten, of speelde hij als solist orgel of piano. Denk maar aan het Vlaams Nationaal Zangfeest, de Dag van het Vlaamse Lied en de Europeade van de Vlaamse Volkskunstbeweging, schoolzangfeesten en religieuze vieringen.

Tot in Zuid-Afrika reisde hij voor de Vlaamse muziek. In 2017 kwam een cd van De Zilvermeeuwtjes (een naoorlogse Brusselse jeugdbeweging waar Jos in zijn jonge jaren zangleraar was) uit. Hij stond in voor de begeleiding. Als dirigent mocht ik hier ondervinden hoe vlot Jos de dirigent en de zangers aanvoelde en hoe hij naar de perfectie streefde.

In de traditie van Emiel Hullebroeck, Jef Van Hoof, Jef Tinel, Lodewijk De Vocht, Renaat Veremans, Armand Preud’homme en Gaston Feremans componeerde hij volksliederen: “Schachtenliefde”, “Ik ken

een blond Marleentje”, “Kerstwiegeliedje”, “Onthout”, “Boer Vermandel” en het zeer populaire “Avondliedje”. Dat laatste wordt in minstens twaalf talen gezongen.

Trots vertelde Jos dat Renaat Veremans dit liedje “harmonisch perfect” vond. Geen klein compliment. Na het heengaan van Lode Dieltiens vijf jaar geleden, bleef Jos alleen over als volksliedcomponist uit de beweging van Willem Demeyer.

Meer dan een volksliedtoondichter Voor koor schreef hij veel bewerkingen en originele stukken: “Boerencharleston”, “Jubilate Deo”, meerstemmige missen en “O Jesu Christe” voor gemengd koor en sopraansolo, waarin het verdriet voor zijn overleden echtgenote doorklinkt. “Als er één werk van mij moet bewaard blijven, is het dit”, vertrouwde Mertens me nog niet zo lang geleden toe. Zijn cantate “Kringen van tijd” voor koor, soli, recitant en orkest op tekst van Julien Librecht kende verschillende succesvolle uitvoeringen.

“Hierin heb ik alles van mezelf samengebracht”, zei hij achteraf.

Daarnaast componeerde Jos Mertens negen operettes, werken voor piano, orgel, strijkersensemble, houtblazers en andere bezettingen. We vermelden o.a. zijn melancholische “Song of memory” voor strijkers en zijn “Aria di Chiesa” voor orgel en viool. Hoe levendig en flamboyant Jos was als verteller, zo verstild en weemoedig ervaar ik zijn muziek. Ze getuigt van een zeer gedegen harmoniekennis, een klassieke toonspraak, een grote volksverbondenheid en een rijke melodie.

Marnixring en Dilbeek Naast zijn grote betekenis voor het Vlaamse lied was Jos Mertens stichtend lid van de Marnixring. Meermaals liet hij zijn lidkaart met zeer laag lidmaatschapsnummer zien. Hierover vertelde hij: “Ik vond dat de hoofdbekommernis van de

Marnixring moest zijn: de getroffenen van de repressie en hun kinderen, die geen studies konden doen, helpen.

Ik heb mijn gedroomde carrière als musicus, ondanks mijn onmiskenbaar talent, nooit kunnen realiseren omdat mijn vader in de gevangenis had gezeten. De Marnixring bekommert zich om alle vormen van cultuur. Laat de Marnixring nu maar eens de term ‘Lagelanders’ lanceren. Ik ben een Lagelander, en dat mag gerust op mijn grafsteen staan.”

Ter gelegenheid van het jubelconcert 50 jaar Marnixring (2018) in Ninove componeerde hij een “Vredeslied” voor koor.

Wegens zijn verdiensten als musicus en cultuurambassadeur werd hij in 2009 uitgeroepen tot ereburger van Dilbeek. Hij schreef meteen een Dilbeeks volkslied, “Hier voel ik mij thuis”, de slogan “Waar Vlamingen thuis zijn” indachtig. Eerder had hij al de Westrandmars voor fanfare gecomponeerd. Nog in 2009 kreeg de toen 85-jarige musicus de Gulden Spoor.

Musicus én levensgenieter Naast muziek stonden reizen, fietsen en zorg voor de tuin hoog in zijn agenda, zonder een gezellige babbel met vrienden bij een heerlijk glas wijn te vergeten.

Tijdens een muzikaal en poëtisch optreden samen met actrice Alice Toen (2017) bekende hij: “Ik ben een gelukkig man, dankzij de muziek.”

Op YouTube staan beelden van de piano spelende Jos Mertens in zijn huiskamer enkele dagen voor zijn overlijden. Zoals men van Cicero beweert dat hij al schrijvend gestorven is, zo mag men met recht en reden zeggen dat Jos Mertens al musicerend heengegaan is.

PETER LEYS De uitvaartdienst vindt plaats op zaterdag 3 augustus 2019 om 10 uur in de Sint-Egidiuskerk te Groot-Bijgaarden (Gemeenteplein), gevolgd door de teraardebestelling op de begraafplaats te Groot-Bijgaarden.

Onze naaste buren

1 augustus 2019

Terrasjesweer

NEDERLAND

Natuurlijk leed ook Nederland onder de hitte, zij het onder de rivieren toch net iets meer dan in Holland, Friesland en Groningen.

plexen in dit land mag de klant zeker niet denken dat ie een haar beter is dan de student.

Ook in Nederland werd de magische grens van 40° Celsius overschreden in Noord-Brabant (Eindhoven), maar het moet me toch van het hart dat Nederlanders daar wat nuchterder mee omgaan. Nederlands populairste krant De Telegraaf meldde één keer in de bekende chocoladeletters op de voorpagina: “Schrap tegen de HITTE”. Dat is iets anders dan het “Breng jezelf in veiligheid” van Het Laatste Nieuws, waarbij je denkt aan een rush naar atoomschuilkelders.

Natuurlijk stromen al die Nederlanders ook naar de terrassen omdat hun beruchte appartementen en huizen zoveel kleiner en warmer zijn dan in Vlaanderen. Wat kost die vlucht zoal? De Telegraaf publiceerde daar een interessant lijstje over. Het adviesbureau Van Spronsen & Partners onderzocht de prijslijst van honderden terrasjes en meldde dat de prijzen gemiddeld met 3 procent stegen op een jaar tijd; het gevolg van de btw-verhoging die de laatste cent uit de zakken van de Nederlandse belastingbetaler wil kloppen.

Het interessantste was toch dat het adviesbureau overal dezelfde bestelling plaatste: twee koffies, twee glaasjes fris, twee biertjes en twee glaasjes rosé. Het duurst is zoals altijd de hoofdstad. In Amsterdam betaal je voor dit rondje gemiddeld 27 euro. Na Amsterdam komt de residentie: 25 euro in Den Haag. Normaal gezien verwacht je dan Rotterdam en Utrecht, maar die komen na Haarlem, Den Bosch en Zoetermeer. Dat laatste is alleen verklaarbaar omdat verscheidene blijkbaar dorstige afdelingen van ministeries in dit hoogbouwcentrum op een paar kilometer van Den Haag gevestigd zijn.

Wat zijn de goedkoopste plaatsen om een rondje te geven?

Het prachtige en historische Zwolle in Overijssel vraagt maar 22 euro voor hetzelfde, maar misschien vindt u het wat ver.

Grachtenterrasjes Natuurlijk vluchtte Nederland naar de terrasjes, waar het met die bloedhitte altijd goed toeven is. Hollandse terrassen zijn massaal gevestigd langs verkoelende grachten, rivieren en zelfs vroegere stroomarmen (Oude Rijn in Leiden). Amsterdam, Utrecht, Haarlem en Dordrecht bezitten buitengewoon gezellige terrassen.

Het kleine of soms zelfs grote probleem is de bediening.

Nederlanders klagen veel over de onbeschoftheid van het personeel, dat er een erezaak van maakt opzettelijk over de koppen van de klanten te kijken en zo traag mogelijk te werken. Ze verklaren dat door het feit dat al die kelners studenten en studentinnen zijn die met dit bijbaantje hun amusement (meer dan hun studies) betalen. Gezien de gelijkheidscom-

7

Allen naar Breda en Maastricht

Dan rijdt u maar naar Breda en zijn gezellige Brabantse cafés, nauwelijks een paar centen duurder dan in Zwolle. Verrassend laag op de lijst staat ook dat andere centrum waar Vlamingen en vooral Vlaamse Limburgers naartoe trekken: Maastricht, met 22 euro en 68 cent.

“Het geld klotst tegen de plinten” Uw columnist is geen groot terrastijger, noch in Vlaanderen noch in Nederland, maar hij heeft niet de indruk dat de prijsverschillen op het eerste gezicht groot zijn. Op het tweede gezicht is dat niet helemaal correct. Minister-president Rutte zei onlangs “dat het geld tegen de plinten klotst” bij de Nederlandse bedrijven. Wat leidde tot terechte verontwaardiging bij de Nederlandse kleine en middelgrote bedrijven en bij de gewone Nederlanders, want zij vinden helemaal niet dat ze baden in weelde. De realiteit is dat het geld tegen de overheidsplinten klotst, zodat de staatschuld per Nederlander nauwelijks iets meer dan de helft bedraagt van de molensteen die iedere Vlaming rond de nek draagt. Maar de uitgeperste Nederlandse consument heeft de laatste vijfentwintig jaar nauwelijks een cent meer gevonden in zijn salariszakje.

Terrasjesprijzen die in Vlaamse ogen schappelijk zijn, vinden veel minder genade in Nederlandse ogen. Het commentaar op de prijslijst was dan ook dat veel Nederlanders niet alleen van de hitte, maar ook van de rekening op het terrasje zullen zweten.

WILLEM DE PRATER

Clandestien mobiel? Kom naar Gent!

De bewoners van het Romakamp moeten niet weg. Ondanks alle overlast mogen ze in Gent blijven in een opvangvoorziening van de stad. Onze burgemeester weet nog niet hoeveel het zal kosten en waar hij de woningen zal vinden, maar hij is alvast zeer enthousiast. Sterker nog, niet alleen de mensen van dat kampement, maar iedereen die in Gent illegaal in een caravan of een barak woont, krijgt onderdak aangeboden, badbed-brood en intensieve begeleiding! Drie jaar lang!

Groen legt het zo uit: “Eerder dan deze mensen aan hun lot over te laten, kiest Stad Gent ervoor om in één keer iedereen die in onze stad clandestien mobiel woont, een intensieve begeleiding aan te bieden.” Een politiek correcte les: zeg niet illegalen, Roma, zigeuners of zwervers, zeg “mensen die clandistien mobiel wonen”. Alle clandestien mobielen worden uitgenodigd om uit hun caravan, krot of kraakpand te komen en in te trekken in het logies dat Stad Gent voor hen klaarmaakt. Daar zullen welzijnswerkers hen “intensief begeleiden” op weg naar de sociale zekerheid en een uitkering om in Gent verder legaal van te leven.

mengaat om onze levensstijl over te nemen en onze wetten te respecteren. Wat wordt dit weer een pak verloren moeite en geld-

verspilling. Wat met mensen die de opvang weigeren? “Clandestiene mobielen die niet willen ingaan op dit aanbod zullen ondersteund worden bij een vrijwillige terugkeer naar hun thuisland”, verduidelijkte Groen.

Dan weten we het wel. Wie weigert, zal gewoon verder kunnen leven in Gent in de illegaliteit. Veel schrik om de stad uitgezet te worden moeten ze niet hebben. Nog één bedenking. Er leven in Gent meer dan vijfhonderd daklozen. Velen zijn hier geboren,

Roma beschaven Wat zijn de groenen weer geweldig opgezet met hun eigen goedheid (op kosten van de stadskas). Groen wil eigenlijk (maar zal dat nooit toegeven) de Roma beschaven.

Die clans willen leven volgens hun eigen cultuur, waarbij meisjes op hun vijftiende hun eerste kind krijgen, bedelen een beroep is, jonge kinderen in bendes baas spelen op straat… Geld willen ze graag, maar niet de verplichting die daarmee sa-

Een Waals regeerakkoord tussen PS, MR en Ecolo lijkt plots een stuk moeilijker te worden. Niet omwille van persoonlijke spanningen, dreigende veto’s of de formatie op federaal vlak, maar wel door toenemende inhoudelijke verschillen. De andere Waalse partijen ergeren zich aan het groenlinkse economische fundamentalisme.

Radicaal-links ecofundamentalisme Maar de belangrijkste bezwaren tegen Ecolo blijken van inhoudelijke aard te zijn. Zelfs bij de Waalse socialisten kan men de radicaal-linkse en groene voorstellen, die vaak met

Een barst in het cordon in Gent?

“Nooit gezien in Gent”, schrijft keizer Filip Watteeuw op Twitter. “Verbijsterend!

PVDA werkt zonder problemen samen met Vlaams Belang.” Daarbij een foto van een mail met de namen van de drie fractievoorzitters van de Gentse oppositiepartijen (PVDA, VB en N-VA) die moet bewijzen dat het cordon aan diggelen ligt. De Gentse sterke man van Groen weet wel beter. De mail gaat niet over politieke inhoud. Het betreft een formaliteit, een aanvraag voor een extra vergadering van de gemeenteraad.

De heisa over het lastigvallen van meisjes en andere incidenten in het zwembad Rozebroeken brak los tijdens de zomervakantie. De gemeenteraad vergadert niet meer tot september. De oppositie eiste daarom een spoedvergadering van de commissie algemene zaken. Volgens het reglement kan dat als vier leden van de commissie de aanvraag indienen. N-VA heeft twee leden, Vlaams Belang en PVDA hebben er elk één.

Alleen door samen de aanvraag te doen, konden ze die extra vergadering afdwingen. Meer is er niet aan de hand.

MATHILDIS

Waalse knelpunten Voor uittredend Waals minister Jean-Luc Crucke (MR) is het duidelijk: de Waalse regering moet er één zijn van PS, MR en Ecolo. Het is de enige manier om onder andere de klimaatuitdagingen aan te gaan, zo is de officiële uitleg van Crucke.

Daarnaast hoopt het MR-kopstuk vooral dat Ecolo zich zoals in 1999 en 2009 ferm zal verbranden aan de regeringsdeelname. Al zegt Crucke dat niet openlijk.

Bij andere kopstukken van de MR groeit de ergernis over Ecolo echter en hoopt men eerder op een Waalse PS-MR-regering, die in het Waalse parlement sowieso een meerderheid heeft. De redenen om Ecolo eventueel te lossen zijn niet direct van partijpolitieke aard. De Franstalige liberalen zijn natuurlijk geërgerd over het feit dat Ecolo hen de deur tot de Brusselse regering heeft versperd. En bij een deel van de PS denkt men federaal aan een Franstalige PS-MR-as. Zonder Ecolo dus, en daarom wordt vooral door de entourage van partijvoorzitter Elio Di Rupo gedacht aan het stimuleren van een paarse as.

hebben onze nationaliteit, maar hebben pech gehad in het leven, raakten verslaafd, zaten in de gevangenis, zijn depressief of geestelijk ziek. Als Gent dan toch een grote opvangplek gaat inrichten, mogen die legale sukkelaars daar dan ook gebruik van maken?

het ecofundamentalisme flirten, niet smaken. Ze dreigen de al zwakke Waalse economie nog verder aan te tasten.

Wat ligt er op tafel dat zo gevoelig ligt? Om te beginnen is men bij PS en MR bezorgd omwille van de stop van de Waalse infrastructuurwerken.

Dat er in Wallonië minder files zijn, is één van de economische troeven van de regio. Net als in Vlaanderen is het Waalse wegennet aan een opwaardering toe. Zeker de oude autosnelweg E42 tussen Doornik en Luik, een relict van de wafelijzerpolitiek van de jaren zeventig van de vorige eeuw, is aan herwaardering toe.

Ook de rem op de dieselwagens is een reden tot bezorgdheid, zeker bij de liberalen. In de regionale preformatienota van PS en Ecolo werd opgenomen dat dieselwagens op termijn moeten verdwijnen uit Wallonië. Niet evident in een gewest waar weinig bedrijfswagens rondrijden en zeker dieselwagens lange tijd meegaan. Bovendien leggen Walen grotere afstanden af. Een dieselban zou wel eens een sterk gelehesjesprotest in Wallonië kunnen veroorzaken.

Verder is er scepticisme over de manier waarop Ecolo het Waalse begrotingstekort van 200 tot 300 miljoen euro wil wegwerken. Enkel via belastingen? Daar zal de MR een stokje voor steken. Aangezien de Franstalige liberalen wel degelijk

WALLONIE nodig zijn voor een Waalse meerderheid, zullen ze hun veto stellen tegen een belastingdrift.

Spa-Francorchamps en de Luikse luchthaven Bij de PS situeert de bezorgdheid zich elders. Het gaat dan over het circuit van Spa-Francorchamps en de Luikse luchthaven. De zeer invloedrijke Luikse PS zet hier de hakken in het zand. Zo doet het verhaal de ronde dat de Waalse groenen de Grote Prijs Formule 1 willen afbouwen of het sportevenement gewoon doen verdwijnen. Onaanvaardbaar voor de andere partijen, uiteraard.

En dan is er nog de Luikse luchthaven. Ecolo vindt investeringen daar totaal overbodig. Voor de PS (en ook de MR) is dat een horrorscenario. De luchthaven van Bierset is één van de weinige Waalse economische groeipolen.

Het Chinese logistieke pakjesbedrijf Alibaba plant er een grote investering. Socialisten en liberalen waarschuwen: indien het op de luchthaven tot een economische stilstand komt, dan zou Alibaba zich wel eens kunnen terugtrekken. Daarom stuurde José Happart - het vroegere Voerense woelwater is nu voorzitter van de luchthaven van Luik - een waarschuwing de wereld in: “Ecolo kiest voor een uitdoofscenario van de Luikse luchthaven zonder alternatief. En dat terwijl er hier meer banen worden gecreëerd dan in heel Wallonië. Het is gek in een regio die nog altijd in een economische crisis zit.” Happart vreest voor een vertrek van Alibaba naar Maastricht, net over de grens. Een element dat PS en MR zeker nog zullen meenemen in de formatiegesprekken.

PICARD

8

Actueel

1 augustus 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

ANC: een Spaans bordeel?

Het beeld van Zuid-Afrika is dat van een oud-minister die van verraad wordt beschuldigd, een oud-president die overal complotten en spionnen ziet en een nieuwe leider die in een conflict is verwikkeld met de ‘openbare beschermer’.

De vergadering van het Nationaal Uitvoerend Comité van regeringspartij ANC van het afgelopen weekeinde had slechts één doel: de eenheid in de zwaar verscheurde partij herstellen. Aanleiding waren de beschuldigingen van oud-president Zuma op zijn proces dat binnen zijn regering spionnen zaten die zelfs destijds voor de ‘apartheidsregering’ hadden gewerkt.

En dan was er nog Julius Malema, leider van de uiterst linkse Economische Vrijheidsvechters (EFF), die beweerde dat Derek Hanekom, oud-minister van Toerisme, in 2017 een gesprek had met Godrich Gardee, secretaris-generaal van zijn partij. Hanekom zou Gardee toen een lijst van ANC-parlementsleden hebben overhandigd welke bereid waren mee te helpen Zuma bij een eventuele stemming af te zetten. Tevens zou Hanekom, volgens Malema, de mogelijkheid hebben overwogen een nieuwe partij te stichten mocht Nkosazana Dlamini-Zuma, de tegenkandidate van Cyril Ramaphosa, het bij de voorzittersverkiezingen eind datzelfde jaar hebben gehaald.

Intussen erkende Hanekom zijn gesprek met Gardee, maar verklaarde dat er van zo’n lijst en een eigen partij geen sprake was. Niettemin is hij nu bij de Zuma-fractie in de partij kop van Jut. Van diverse zijden werd dus de eis gesteld dat de zaak wordt onderzocht. Sommigen waren zelfs van oordeel dat de oud-minister uit de partij moest worden gezet.

arrestatie door de Schorpioenen, de toenmalige anticorruptie-eenheid van de regering. Slechts de ontbinding van die eenheid - niet toevallig toen Zuma president werd - voorkwam zijn aanhouding.

Meer nog, onder Zuma werd hij premier van de Vrijstaat. Toen was het hek helemaal van de dam. Magashule vulde zo snel als mogelijk openbare posten met eigen mannetjes, dikwijls onbekwame mensen, met een reeks schandalen tot gevolg. Bekendst werden de 342 miljoen rand (21,8 miljoen euro) die normaal bestemd waren voor een melkerijproject in het plaatsje Vrede, maar die in andere zakken terechtkwamen, zoals bij de Gupta’s, de Indische zakenfamilie die in Zuma’s regeerperiode berucht werd (en met dat geld een huwelijksfeest heeft bekostigd). Bij dit alles schrok Magashule er niet voor terug om kritische journalisten te intimideren, terwijl tegelijk heel wat geld naar propagandabladen ging en hij overal een voet in huis had, tot de radio-omroep toe.

Vandaag trekt die man nog altijd aan vele touwtjes, maar nu op landelijk niveau. Hij slaagde er zelfs in een aantal oud-ministers uit Zuma’s tijd tot voorzitter van een parlementair comité te laten aanstellen.

En al is hij in theorie geen baas meer in de Vrijstaat, zijn opvolgster als premier, Sisi Ntombela, is duidelijk op zijn hand en niet vies van dezelfde praktijken. En dan is er nog generaal Khehla Sithole, huidig hoofd van de Zuid-Afrikaanse politie, die ook uit de Vrijstaat komt en volgens Myburgh eveneens bij Magashule’s netwerk betrokken is.

Magashule

Niet het enige probleem

Maar dat is niet alles: de partij en in de eerste plaats huidig president Ramaphosa hebben nog met een aantal hete hangijzers af te rekenen. Een eerste heet Magashule, huidig secretaris-generaal van de partij en een der zes toplui van het ANC, maar in de eerste plaats een tegenstander van formaat in de strijd tegen de corruptie. Een man met een weinig fraaie voorgeschiedenis, blijkt uit een recent verschenen boek van onderzoeksjournalist Pieter-Louis Myburgh: “Gangster State - Unravelling Ace Magashule’s Web of Capture”.

Magashule werd om allerlei louche zaken tot tweemaal toe uit het provinciebestuur van de Vrijstaat verwijderd. In 2009 zou hij zelfs op het nippertje zijn ontsnapt aan

Magashule is niet het enige probleem voor de president. Ook via de zaak rond zijn minister van Openbare Ondernemingen, Pravin Gordhan, probeert men hem al een tijd onderuit te halen. Gordhan wordt er door de openbare ombudsvrouw Busisiwe Mkhwebane van beschuldigd destijds - in zijn hoedanigheid van commissaris van de Zuid-Afrikaanse Inkomstendienst (SAID) - akkoord te zijn gegaan met de oprichting van een geheime onderzoekseenheid tegen corruptie (wat hem bij Zuma op een slecht blaadje bracht en meermaals tot zijn ontslag leidde).

Volgens kenners is zo’n eenheid echter helemaal niet strijdig met de wet en bestaat dat soort organisaties ook in andere landen.

Knuppel in het hoenderhok

In feite draait het hele gedoe volgens Casac, een organisatie die waakt over de grondwet, rond pogingen het anticorruptietij, dat door Ramaphosa in gang is gezet, te keren. Van Mkhwebane wordt immers gezegd dat ze nauwe banden onderhoudt met de fractie die Zuma steunt. Wat men er ook mag van denken, feit is dat ze veel minder energie aan de dag legde in andere zaken als de staatsonderneming PetroSA, welke in een jaar tijd een recordbedrag van 14,5 miljard rand (bijna 1 miljard euro) verloor, de watercrisis of de grote corruptie en verkeerde geldbestedingen bij gemeentelijke instanties.

Vandaag staat vooral haar voorstel (uit 2017) tot wijziging van het mandaat van de Reservebank weer in de kijker. Dat werd toen door het Hooggerechtshof in Pretoria niet alleen afgewezen, maar tevens werd ze van oneerlijkheid en kwade trouw beschuldigd. Een affaire die haar trouwens duur te staan kwam, vermits ze veroordeeld werd om een deel van de gerechtskosten (zo’n 900.000 rand of 57.100 euro) van de tegenpartij (de Reservebank) te betalen. Een uitspraak die onlangs door het Grondwettelijk Hof werd bevestigd.

Midden juli kwam ze dan ook nog eens in botsing met Ramaphosa. Toen bracht ze de fameuze Bosasa-affaire, de schenking van 500.000 rand (32.000 euro) ten bate van de voorzitterscampagne van de huidige president in december 2017, weer te berde. Nergens is sprake van persoonlijke verrijking, maar het eerst ontkennen van die zaak en het verdoezelen van andere giften (van honderden miljoenen rand) via allerlei camouflagetrucs zijn moeilijk zuiver te noemen.

Intussen werd van diverse zijden het ontslag van Mkhwebane gevraagd, zij het dat ze de steun van de uiterst linkse partij van Julius Malema geniet, terwijl het ANC over de kwestie verdeeld is. Wel zou hierover reeds discreet overleg zijn gepleegd tussen de regeringspartij en de Democratische Alliantie, de voornaamste oppositiegroepering. De zaak komt alleszins voor in het parlement begin september. Waarnemers achten haar ontslag waarschijnlijk. Niettemin zal de hele bedoening de samenhang binnen de partij en Ramaphosa’s strijd tegen de corruptie niet ten goede komen.

JAN VAN AERSCHOT

Buitenlands spervuur Ratten en moordenaars In een van zijn beruchte maar rake tweets noemde president Trump de stad Baltimore “een door ratten en knaagdieren verziekte puinhoop”. Het zal wel waar zijn, want niemand probéérde zelfs maar het te ontkennen. The Baltimore Sun schreef zelfs: “Beter een paar ratten te hebben, dan er één te zijn.” Een impliciete bekentenis, en tekenend voor het lamentabele niveau van het Democratische discours. Stel u voor dat Trump een zwarte politicus “een rat” had genoemd… Er bestaan geen statistieken over de aantallen ratten in Baltimore, maar het is wel een echt moordhol. In 2015 begon daar een reeks van vier opeenvolgende jaren met meer dan driehonderd moorden. Nu staat de teller al op 191 moorden. Tegen het einde van het jaar zal de kaap van de driehonderd zeker overschreden worden. Om dat cijfer een beetje in perspectief te zetten: in 2017 werden in Baltimore 56 moorden gepleegd per honderdduizend inwoners. In Chicago, toch geen slaperig provinciestadje, is dat niet eens de helft: 24 moorden per honderdduizend inwoners. De vier moorddadigste Amerikaanse steden zijn: Saint Louis met 66 moorden per honderdduizend inwoners, Baltimore met 56, Detroit met 39,8 en New Orleans met 39,5. Die steden hebben behalve hun torenhoge moordcijfers nog één ding gemeenschappelijk: de blanken zijn er allemaal al in de minderheid. In Detroit zijn er zelfs nog maar 7,8 procent ‘gewone’ blanken, in het Amerikaanse statistische jargon “non-Hispanic whites”. Specifiek in Baltimore en Detroit zien we een verschijnsel dat we kennen uit Afrika en het Caribische gebied: het volslagen falen van de zwarte leidende klasse. Geen van beide steden zijn dictaturen. De leiders worden er verkozen. Maar ze zijn er evenmin als Congo of Oeganda in geslaagd behoorlijke leiders voort te brengen. En daarmee willen we niet alle Afro-Amerikanen over dezelfde kam scheren. De zwarte gemeenschappen hebben daar niet alleen falende leiders en een verpauperde, gewelddadige onderklasse voortgebracht, maar ook een behoorlijke, goedopgeleide en welvarende middenklasse. In Afrika is er in de meeste landen niet eens zo’n middenklasse.

Doodstraf en wapenwet Baltimore is ook op een andere manier heel leerzaam. De stad ligt in de progressieve deelstaat Maryland, al sinds het einde van de Burgeroorlog een Democratisch bolwerk. In 2013 werd de doodstraf er afgeschaft. In hetzelfde jaar voerde Maryland één van de strengste wapenwetten van heel de VS in, helemaal volgens het linkse boekje, met onder andere een verbod op ‘assault weapons’, in praktijk de meeste automatische geweren. Er kwam een procedure waarbij de kopers van revolvers en pistolen zich moesten laten registreren, mét hun vingerafdrukken. Maar alvast in Baltimore, de grootste stad van Maryland, heeft dat niets uitgehaald. De misdaad nam er alleen maar toe.

Zondebok De Economische en Sociale Raad van de Verenigde Naties telt 54 leden. Voor het werkjaar 2018-2019 stonden er twintig onderwerpen op de agenda, meestal over algemene thema’s zoals het gebruik van nieuwe technologieën in ontwikkelingslanden of het organiseren van noodhulp bij rampen. Maar één resolutie was specifiek tegen één natie gericht, en dat was natuurlijk Israël. Alweer een rituele veroordeling van het land wegens

zijn behandeling van de ‘Palestijnen’? Nee hoor. Dit keer werd Israël als enige land veroordeeld wegens het niet respecteren van de rechten van vrouwen. En dat door een raad waarin onder andere Iran, Saoedi-Arabië, Jemen, Soedan en Pakistan zitting hebben. Stuk voor stuk landen waar vrouwen veel en veel slechter af zijn dan in Israël.

Landen waar gedwongen huwelijken, kinderhuwelijken, eremoorden en in vele staten zelfs seksuele verminking van vrouwen schering en inslag zijn. Het is ronduit hallucinant. Alsof de Rode Khmer plots andere groeperingen ging veroordelen wegens schendingen van de mensenrechten. Nog hallucinanter was het stemgedrag van de andere leden van die raad. Dat islamitische landen die resolutie steunden, zal wel niemand verbazen. Maar Europese landen als Andorra, Wit-Rusland, Denemarken, Frankrijk, Ierland, Luxenburg, Malta, Nederland, Noorwegen en Rusland sloten zich daarbij aan. Er waren slechts twee tegenstemmers, de VS en Canada. Van de negen onthoudingen vermelden we Brazilië, Duitsland, Roemenië, Oekraïne en Groot-Brittannië.

Dhimmi Amazon De videodocumentaire “Killing Europe” van de onafhankelijke regisseur Michael Hansen schetst een grimmig beeld van de gevolgen van de massale immigratie en de voortwoekerend islamisering.

Hansen toont ons de keiharde, pikzwarte realiteit, ongecensureerd en zonder politiek correcte eufemismen. Zijn video kon al sinds 2017 bekeken worden op Prime Video, een ‘video-on-demand’-dienst op internet, die ontwikkeld werd door en eigendom is van Amazon. Maar plots ‘ontdekte’ Amazon dat de documentaire niet beantwoordde aan haar kwaliteitsnormen - lacht daar iemand? - en de video werd van Prime Video verwijderd. Amazon is daarmee niet aan zijn proefstuk.

Amazon weigert ook het boek “Mohammed’s Koran” van Tommy Robinson te verkopen, en de webstek Jihad Watch werd verbannen van Amazon Smile en Amazon Associates. Voorlopig kan “Killing Europe” nog elders op het web bekeken worden, bijvoorbeeld op Reddit en zelfs nog op YouTube. Maar zeker dat laatste zal waarschijnlijk niet lang meer duren… Snel kijken en downloaden, voor het te laat is. Het is een teken aan de wand dat de gevaarlijkste censoren niet langer alleen regeringen zijn, maar ook internetbedrijven, van wie men ooit had gehoopt dat zij zouden uitgroeien tot bastions van de vrije meningsuiting. Die droom is allang verbleekt.

Eerst ontkennen, dan bluffen Herinnert u zich de discussie over de vraag of de Russische luchtmacht in Syrië al dan niet clusterbommen had gebruikt? Dat werd door talrijke getuigen bevestigd en de staatszender Russia Today toonde zelfs beelden van een bezoek van de Russische minister van Defensie Shoigu aan de Russische luchtmachtbasis Khmeimim in Syrië, waarop per ongeluk te zien was hoe een vliegtuig met clusterbommen werd uitgerust.

Toch heeft het Kremlin het gebruik van zulke wapens altijd hardnekkig ontkend. Onlangs organiseerden de Russische strijdkrachten echter een expositie waarbij ze vol trots de wapensystemen tentoonstelden die door hun expeditieleger in Syrië waren gebruikt, en één van de items was … een clusterbom. Ach, er zijn al zoveel misdadigers op die manier door de mand gevallen. Eerst ontkennen ze alles, maar daarna gaan ze erover bluffen.

Meestal in een kroeg. Dit keer dus op een officiële expositie.

Het nabije buitenland

1 augustus 2019

PIERRE PÉAN Vorige week overleed journalist Pierre Péan. Verschillende van zijn boeken en artikels veroorzaakten de nodige ophef. Zo bracht hij het collaboratieverleden van president François Mitterrand aan het licht.

Ook ontleedde hij de echte geopolitieke spelletjes achter de oorlogen in Afrika en ex-Joegoslavië.

We zouden het vandaag bijna vergeten, maar er was een tijd dat journalisten de tegencultuur vormden. Een ‘tegenmacht’ of een ‘contre-pouvoir’ zoals men in het Frans zegt. Pierre Péan, op 25 juli overleden op 81-jarige leeftijd, behoort tot die journalistieke generatie. Nu koketteert de pers graag met de zelfverklaarde kosmopolitische links-liberale elite. Péan heeft nooit tot dat clubje behoord. Vandaar dat bobokranten als Libération bij zijn overlijden enigszins verbaasd meldden dat “hij niet tot de echte linkerzijde behoorde”. Alsof alle journalisten links moeten zijn. Eigenlijk was Péan een aanhanger van de linkse soevereinist Jean-Pierre Chevènement, die een Frans jakobijns patriottisme koppelde aan een linkse economische visie. Péan moest niet hebben van linkse figuren die zichzelf zagen als herauten van het globalisme, het economisch liberalisme, de open grenzen en de multicultuur.

Voor de vaak eng denkende linkse Franse journalisten moest Pierre Péan eigenlijk ‘één van ons’ zijn, want hij was het die in 1979 in Le Canard Enchaîné het verhaal uitbracht van de diamanten die de rechtse president Valéry Giscard d’Estaing zou hebben ontvangen van de toenmalige Centraal-Afrikaanse dictator Bokassa. Het schandaal droeg bij aan de nederlaag van Giscard bij de presidentsverkiezingen van 1981.

Péan zei over dit dossier dat hij dit ook zou uitgebracht heb-

Si la France m’était contée ben indien de president links was. Hij vond dat hij zijn werk deed. Omwille van zo’n uitspraken werd hij wel eens scheef bekeken door zijn collega’s. Er was ook een zekere jaloezie over zijn boeken, die werden gecatalogeerd onder de noemer ‘onderzoeksjournalistiek’. Een term die Péan niet graag gebruikte. Hij werd immers gemonopoliseerd door journalisten die beweerden overal rechtse complotten te ontwaren. Waarbij de grens tussen onderzoekjournalistiek, meningen, opinies en zelfs militantisme zeer vaag wordt. Péan vond dat onderzoeksjournalisten zich vooral gedroegen als een soort van nieuwe linkse morele inquisiteurs.

Het valse geheim van Mitterrand Pierre Péan werd vooral uitgespuwd door links toen hij in 1994 zijn bestseller “Une jeunesse française” uitbracht. In dat boek onthult Péan dat de toenmalige socialistische president François Mitterrand aan het begin van de Tweede Wereldoorlog voor het Vichy-regime werkte. Hij kreeg daarvoor zelfs de hoogste onderscheiding van Philippe Pétain, de leider van de Franse collaborateurs met nazi-Duitsland. Péan toont aan dat Mitterrand, afkomstig uit een conservatief-katholieke familie uit de Charente, altijd dicht bij de rechts-radicale stromingen in het Frankrijk van het interbellum heeft gestaan. En dat hij na de oorlog contacten is blijven onderhouden met René Bousquet, hoofd van de Parijse politie tijdens de bezetting en vriend van de Gestapo. Men beschouwde Bousquet als één van de verantwoordelijken voor de razzia’s op Joden.

De onthullingen van Péan over Mitterrand leidden ter linkerzijde tot grote verontwaardiging. De kritiek was op een bepaald moment zowaar tegen de journalist gericht, die op die

LINKS DUIKT IN DE VUILNISBAK Boris Johnson heeft zijn intrek genomen in de ambtswoning te Downing Street 10. Tijd voor progressief Groot-Brittannië om het landelijk kampioenschap bagger gooien te starten. Het handelsmerk van de linkse goegemeente is, waar ook ter wereld, hetzelfde. Alle middelen zijn goed om rechtse, conservatieve en nationalistische politici het leven zuur te maken.

Na Donald Trump in de Verenigde Staten, Matteo Salvini in Italië en Jair Bolsonaro in Brazilië komt de politieke macht nu ook in Groot-Brittannië grotendeels in handen van een, volgens kwatongen, boosaardige populist. En de journalisten? Die ontpoppen zich grotendeels en weinig verrassend tot politieke activisten in plaats van objectieve beschouwers. De traantjes rollen en de druiven smaken wederom erg zuur.

Op de nieuwe Prime Minister valt veel aan te merken. De afgelopen jaren hebben wij in deze kolommen regelmatig gewezen op het opportunisme dat Boris Johnson tentoonspreidde.

Wij hebben nooit begrepen wat intellectuelen als Bart De Wever (N-VA) en Thierry Baudet (Forum voor Democratie) voelen voor een schreeuwlelijk als Johnson. Toch groeit onze sympathie voor de nieuwbakken eerste minister. Ongetwijfeld denken veel kiezers in het Verenigd Koninkrijk er net zo over. De reden? Het wanstaltige en zielige gedrag van de Britse pers.

Hovaardig Leren journalisten het dan nooit? Altijd weer die hovaardige houding. Overal in de wereld winnen zogenaamde ‘nationalisten’ en ‘extreemrechtsen’ verkiezingen. Steeds vaker nemen zij vitale posities binnen het politieke bedrijf in. De tijd dat ‘populisten’ gedoemd waren aan de kant te blijven roepen, is definitief voorbij. Het gros van het journaille denkt nog altijd

Buitenwipper Dan is er nog Dominic Cummings. Ook hij zal, normaal gesproken, deel gaan uitmaken van Boris Johnsons team. Dat was wederom buiten de linkse inquisitie gerekend. Wat lezen we plots in de Britse kranten? Dat ook de heer Cummings niet

CLANS, MENSENSMOKKELAARS EN ERITREEËRS Op 27 maart van dit jaar werd de politicoloog en islamoloog Ralph Ghadban in deze rubriek in gunstige zin geciteerd omdat hij al twintig jaar lang de noodklok luidt over de toenemende macht van de Arabische misdaadclans. Die zijn overigens niet allemaal Arabisch, maar wel allemaal islamitisch.

Ghadban is van Libanese afkomst en hij was van huis uit links.

Inzake islam en immigratie is hij echter eerlijker en moediger dan vele geboren Duitsers. Zijn artikel “Multikulturalismus als Ideologie der Desintegration”, dat nog steeds op internet te vinden is, bijvoorbeeld op www.ghadban.de, en zijn boeken “Tariq Ramadan und die Islamisierung Europas”, “Islam und Islamkritik: Vorträge zur Integrationsfrage” en “Arabische Clans – Die unterschätzte Gefahr” zijn zeer lezenswaard.

Maar nu betaalt Ghadban de prijs voor zijn eerlijkheid. Hij heeft doodsbedreigingen gekregen en hij staat permanent onder politiebewaking. Hij kan zelfs zijn eigen huis niet meer verlaten, maar hij laat zich niet de mond snoeren. In een commentaar zegde hij, met enige bitterheid: “De grootste domheid van de Duitsers is hun knuffelbeleid.”

Totalitair Claus-Peter Reisch is een mensensmokkelaar die zijn activiteiten camoufleert als reddingsacties op zee. Hij voert het bevel over het schip van de zogenaamde ‘Seenotrettungsorganisation’ Mission Lifeline, die zogenaamde vluchtelingen gaat oppikken voor de Libische kust.

Een menslievende idealist? Nee, een totalitair denkende antidemocraat. Dat blijkt het duidelijkst uit zijn houding tegenover AfD. Hij vindt het nog niet genoeg dat in Saksen omwille van een procedurefout maar liefst 43 van de 61 AfD-kandidaten van de verkiezingslijst geschrapt werden. Hij noemde dit een “schandalige beslissing”. In zijn stalinistische visie moest de

Rwanda, de NAVO en Kosovo In andere boeken (“Carnages”, “Kosovo. Une guerre juste pour un état maffieux”) wijst hij op de nefaste rol van het Westen in conflicten in Rwanda en ex-Joegoslavië. Péan bevestigt dat de NAVO-interventie in Kosovo een maffiastaat heeft doen ontstaan, waarbij zelfs sprake is van een handel in menselijke organen. Een omstreden boek is “Le Monde selon K”, waarin hij het netwerk rond de linkse globalist Bernard Kouchner (ex-Buitenlandse Zaken, Artsen zonder Grenzen) in kaart brengt. Péan noemde Kouchner een kosmopoliet, wat hem het verwijt van ‘antisemitisme’ door links opleverde. Daarover zei Péan: “Geen enkel verwijt heeft me geraakt, behalve de bewering dat ik antisemiet zou zijn.”

SALAN

ENGELAND deugt. Want - hou u vast - “zijn nonkel was de eigenaar van een omstreden nachtclub in de stad Durham”. We citeren The Guardian: “De nachtclub stond bekend voor haar sterke alcoholische dranken en kreeg ooit de prijs voor op één na slechtste discotheek in Europa.” Wacht even: iemand zou niet geschikt zijn als politiek adviseur, omdat een familielid ooit een danscafé uitbaatte en hijzelf ooit in de zaak van zijn oom werkte als buitenwipper?

Waar zijn ze mee bezig? Is dat het niveau van zelfverklaarde kwaliteitsbladen als The Guardian? Natuurlijk speelt hier iets anders mee. Cummings moet kapotgemaakt, omdat hij een van de slimme koppen was achter de succesvolle ‘Leave.UK’-campagne, een van de belangrijkste drukkingsgroepen pro-Brexit.

Al te gek De populaire conservatief Jacob Rees-Mogg, die sinds twee weken op de eerste rij plaatsneemt in het Britse Lagerhuis, aan de zijde van Johnson, weet dat de haaien in de media bloed ruiken. Hij wil gedoe vermijden en heeft daarom zijn personeel al ‘taalkundige regels’ toegestuurd. De hooggestemde Rees-Mogg gaat daar zodanig ver in dat hij de lachers op zijn hand krijgt. Televisiezender ITV kreeg een lijst in handen van woorden en zinsconstructies die personeelsleden van ReesMogg niet langer mogen gebruiken. Zo worden ‘unacceptable’, ‘yourself’, ‘due to’ en ‘equal’ in de ban gedaan. De excentrieke Rees-Mogg schiet door. Al te dol is immers buurmans gek.

Een les kan de nieuwe Prime Minister alvast trekken: indien Boris Johson de man met ballen is die hij beweert te zijn, dan blijft hij pal staan voor zijn naaste medestanders. Links zal immers niet rusten met haar guerrilla, tot de laatste rechtse figuur kapot of belachelijk is gemaakt.

LVS

Bei uns in Deutschland

partij volledig verboden worden. Hij vond zelfs dat Seehofer voor de rechter gesleept moest worden. Die arme Seehofer, die alleen maar een harde aanpak van de asielbedriegers en illegalen heeft beloofd, maar tenslotte bijna niets heeft gedaan. Hij heeft alleen de ‘verkeerde’ dingen gezegd. Maar zelfs dat mag volgens Reisch niet meer.

Reisch werd een tijd geleden door een rechtbank op Malta veroordeeld tot een boete van 11.500 euro, maar in Duitsland werden grote mediacampagnes op touw gezet om hem uit de nood te helpen. Die brachten maar liefst 350.000 euro op. Natuurlijk kan hij de uitspraken van Italiaanse of Maltese rechtbanken aan zijn laarzen lappen.

Voorlopig toch. Als Italië het plan doorzet om de geldstraffen voor mensensmokkel effectief te verhogen tot één miljoen euro, dan zal het lachen hem misschien toch vergaan. Zelfs de komiek Böhmermann - nochtans een onafhankelijke geest die heel dapper de spot dreef met Erdogan - zamelde geld voor Reischer in. Deze mensensmokkelaar vermomd als humanitaire idealist kreeg later zelfs 50.000 euro van aartsbisschop Reinhard Marx.

Lenin zegde ooit dat de kapitalisten de stroppen zouden verkopen waarmee ze zelf opgehangen gingen worden. Zulke bisschoppen betalen zelfs voor het overvaren van christenvervolgers die hen de keel zullen oversnijden. Of die hun kerken zullen vandaliseren en in brand steken. Om maar te zwijgen van de feministische organisaties die pleiten voor het binnenhalen van nog meer verkrachters en vrouwenbesnijders. Zoals de Britse historicus Toynbee ooit schreef: “Beschavingen sterven meestal niet door moord, maar door zelfmoord.”

Iemand die in heel deze pseudo-humanitaire hetze het hoofd koel hield, was de historicus Heinrich August Winkler. Hij pleitte voor een duidelijk onderscheid tussen asielzoekers en immigranten. Hij wees er ook op dat geen enkele samenleving

FRANKRIJK

manier het icoon van links van zijn voetstuk had gehaald. Pierre Péan vond die reacties belachelijk. Ten eerste is het zo dat het collaboratieverleden van Mitterrand in de Parijse kringen geen groot geheim was. President Charles de Gaulle wist ervan, maar weigerde dat te gebruiken in de presidentscampagne van 1965, toen hij tegenover Mitterrand stond.

Ten tweede werd het verhaal door Le Monde zwaar opgeklopt. Péan, die een zekere sympathie had voor Mitterrand, kon er niet mee lachen. Een aantal jaren later publiceerde hij “La face cachée du Monde” over de interne machtsstrijd binnen de kranten. Hij ging ook dieper in op de linkse ideologische strekking van de krant, die de objectiviteit van de berichtgeving zwaar onder druk zette. Links nam daarna wraak door zijn uitgebreide biografie van FN-voorzitter Jean-Marie Le Pen af te breken. Nochtans is dat één van Péans meesterwerken.

Right or wrong dat het kiezers bij rechts kan wegkapen of weghouden door aanhoudend moord en brand te schreeuwen en op alle slakken zout te leggen.

Nog maar twee weken is Boris Johnson leider van de Conservative Party en zijn hele kennissenkring is al binnenstebuiten gekeerd door de media. Neem nu Chloe Westley. Deze dame is door de nieuwe Prime Minister aangesteld als communicatieadviseur. Zij zal met name de sociale media (webstek, Twitter, Facebook) van Johnson gaan onderhouden. Dat was alleszins het plan, want wat gebeurde vorig weekend? Plots werd Westley nationaal nieuws. Wat heeft Westley op haar kerfstok?

Wordt zij ervan verdacht een moord te hebben gepleegd? Is zij opgepakt voor drugsmokkel op Tomorrowland? Neen, zij beging een ergere misdaad, volgens links althans. Zij durfde het namelijk aan om op internet, in 2016 (!), anti-islamactiviste Anne Marie Waters een ‘heldin’ te noemen. Reden genoeg voor de socialisten van Labour om prompt het ontslag van Westley te eisen. Broodroof dus omwille van een tweet van drie jaar geleden.

Trouwens, mogen wij vragen wat er mis is met Anne Marie Waters? Deze voormalige kandidate van Labour en mede-oprichtster van Pegida in het Verenigd Koninkrijk noemt de islam ‘kwaadaardig’. En wat dan nog? Als lesbische vrouw weet Waters als geen ander wat het voor haar zou betekenen om onder een islamitisch regime te moeten leven. Deze dame heeft geen zin in zweepslagen en steniging, mag het?

9

DUITSLAND op langere termijn een onbegrensde inwijking kan overleven.

“We mogen niet de indruk wekken,” zei Winkler, “dat er een algemeen mensenrecht bestaat, dat luidt: ‘We mogen emigreren nu naar een land van onze keuze’.”

En als we iemand uit zee redden, zijn we daarom volgens Winkler nog niet verplicht hem ook naar Europa te laten emigreren.

Tweemaal een Eritreeër Op 22 juli werd in het Hessische stadje Wächtersbach een Eritreeër in de buik geschoten. Hij raakte zwaar gewond. De dader, een blanke Duitse sportschutter, schoot kort daarop zichzelf door het hoofd.

Er zijn sterke vermoedens dat hij een racistisch motief had, maar niemand weet het zeker. Er volgden onmiddellijk protestacties tegen vreemdelingenhaat en racisme. Er werd opgeroepen de wapenwet nóg strenger te maken en ‘extreemrechts’ nóg meer te censureren. Het nieuws werd een week lang becommentarieerd, geanalyseerd en breed uitgesmeerd in de media. Alleen al in de Frankfürter Allgemeine vond ik daarover 25 artikelen, in Die Zeit 19, in Die Welt 10.

Op 27 juli duwde een Eritreeër in het hoofdstation van Frankfürt echter een Duitse vrouw samen met haar zoontje op de sporen, vlak voor een aanstormende hogesnelheidstrein. De moeder overleefde het, het kind niet.

De dader en de slachtoffers kenden elkaar niet. Het stond twee keer in de FAZ en twee keer in Die Welt. Die Zeit vond vermeldde het zelfs helemaal niet. Niemand waarschuwde tegen gewelddadige Eritreeërs. Of tegen het opengrenzenbeleid. Of tegen antiblank racisme. Een vermoord Duits kind en een zwarte dader? Zand erover. Niet politiek bruikbaar.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

1 augustus 2019

MEDIALAND

FILM afgereden raakt. Dit leidt tot een hoop zichtbare ergernis bij de ‘staatsdragende’ partijen, en onzichtbare maar toch voelbare ergernis bij de media.

Net zo groot als de ergernis over de tactisch perfecte houding van de N-VA, is de frustratie over het geklungel bij de PS. Hoe graag zouden ze toch weer niet willen supporteren voor eerste minister Elio, of, stel je voor, de nog linksere Paul Magnette! Maar zolang de PS intern (doch openlijk) nog meer ruzie maakt dan met de N-VA, blijft het moeilijk om de N-VA neer te zetten als onverbeterlijke karakteriëlen waar geen land mee te bezeilen valt en die je dus beter uit een federale regering houdt. We denken dat als je vandaag onder de Vlamingen een opiniepeiling zou houden met de vraag op welke partij het etiket van zulke ‘caractériels’ het meest van toepassing is, een overweldigende meerderheid zonder aarzelend zou antwoorden: “De PS”. Spin daar in je krantencommentaren maar eens tegenop!

Poms Op een warme avond besloot ik in Antwerpen te gaan kijken naar “Poms”, een film met Diane Keaton in de rol van de gepensioneerde Martha, die haar laatste dagen als cheerleader doorbrengt in een luxueus gehuisveste bejaardengemeenschap. De filmposter en de titel lieten me alleszins compleet koud.

VRT tikt Chris Van den Abeele op de vingers De getuigenis van Robert Mueller Verleden week moest speciale aanklager Robert Mueller voor het Amerikaanse Congres getuigen. Naar de getuigenis werd reeds lang uitgekeken door links. Het rapport van Robert Mueller had immers niet de verhoopte munitie aangebracht om een afzettingsprocedure te kunnen starten tegen president Trump. De hoop was daarom op de getuigenis voor het Congres gevestigd, want misschien zou Mueller wel een verklaring afleggen die de president alsnog ten val zou kunnen brengen.

Die getuigenis bleek echter een maat voor niets te zijn. Ten eerste omdat Robert Mueller uitdrukkelijk niet bereid was meer te zeggen dan reeds te lezen stond in zijn rapport. Bovendien maakte de man een verwarde indruk, en raakte hij bij momenten zelfs niet uit zijn woorden. Zelfs de meest liberale media in de VS, die de getuigenis rechtstreeks op televisie brachten, moesten toegeven dat de vertoning ronduit gênant was. Hier en daar kon u dat ook in de Europese media lezen. Maar op een zeldzame uitzondering na, zoals SCEPTR, niet in de Vlaamse media.

Blijkbaar hadden de Vlaamse kwa-haha-liteitsmedia afgesproken dat de getuigenis van Robert Mueller gebracht zou worden als een klinkende overwinning voor de Democraten op de Republikeinen. Dat de man er bij zat alsof hij zelf niet goed wist wat er zich afspeelde, daar kwam u niets expliciet over te weten. De enige hint was het merkwaardige zinnetje dat hij in de namiddag een betere indruk maakte dan in de voormiddag. U ziet, echt gelogen hebben onze media niet, maar de volle waarheid is toch wel iets anders. En verder blijft president Trump natuurlijk bij voorbaat schuldig, al weten de media stilaan zelf niet meer waaraan hij nu feitelijk nog schuldig kan zijn.

Hoera, een hitterecord!

Een absoluut hitterecord in onze contreien, weliswaar “sinds de start van de metingen”, dat vraagt uiteraard een omstandige berichtgeving. Het viel op: het enthousiasme in de berichtgeving droop er werkelijk vanaf.

De toonzetting was namelijk al snel dat het uiteindelijke bewijs van de globale opwarming nu onomstotelijk geleverd was. Dat klopt natuurlijk niet: een warmterecord impliceert nog geen opwarming, en een lokaal warmterecord al zeker geen globale opwarming. Al gaan we nu niet beweren dat dit hitterecord een indicatie is dat we een nieuwe ijstijd tegemoet gaan.

Maar gezien het ‘bewijs’ van de globale opwarming van onze planeet volgens onze media onomstotelijk geleverd was, was de timing perfect om bovenop die berichtgeving over het hitterecord alweer een studie te citeren die voor de zoveelste maal besluit dat het allemaal de schuld van de mens is. Nu ja, zulke studies verschijnen zowat dagelijks, maar duiken uiteraard enkel bij warm weer in onze media op.

Wat was er nieuw aan deze studie? Ten eerste dat alle klimaatschommelingen sedert het begin van onze jaartelling lokaal zijn geweest, met uitzondering van de opwarming van de laatste honderdvijftig jaar. Dus, zo besluiten de onderzoekers, en met hen onze media, moet die opwarming wel het gevolg zijn van menselijke activiteiten. Een merkwaardige redenering. Blijkbaar is de natuur alleen maar in staat tot regionale klimaatwijzigingen, en is de mens alleen maar in staat tot globale klimaatwijzigingen. Je zou nochtans denken dat het eerder omgekeerd moet zijn.

Helemaal logisch is het besluit van die onderzoekers dus niet, en zeker niet zoals het weergegeven wordt in de pers. Maar de toon past wel perfect in het narratief van de klimaatalarmisten: als de natuur iets wijzigt, is het ofwel goed, ofwel lokaal, tijdelijk, en nooit heel erg. Maar als de mens iets doet, is het meteen globaal, onomkeerbaar en rampzalig. Nog goed dat de media nooit aan paniekzaaierij doen!

Formatie: hoe N-VA de zwartepiet toespelen?

Je kan het aan de verslaggeving over de aan de gang zijnde coalitiegesprekken goed merken: onze media hebben het knap lastig met de manier waarop de N-VA en de PS zich gedragen. Vooral de houding van de N-VA wekt ergernis, want de partij weet het voorlopig zo te spelen dat de schuld voor een eventueel federaal fiasco niet in haar schoenen geschoven kan worden. Meer zelfs: ze stelt zich naar buiten uit zo constructief op, en op Vlaams niveau zo tactisch, dat ze er federaal maar niet

U hebt het waarschijnlijk wel gehoord, dat verhaal van de Nederlandse actrice Imanuelle Grives, die zich op Tomorrowland op drugs liet betrappen. Haar smoes dat ze onterecht gearresteerd werd door de politie, omdat ze zich enkel aan het inleven was in haar nieuwe rol, maakt dat ze heel even wereldberoemd werd in Vlaanderen, en we denken dat die smoes haar nog een tijdje zal blijven achtervolgen.

Erger is wat Chris Van den Abeele uitspookte tijdens het radionieuws ‘s nachts. Bij het lezen van het nieuws flapte hij eruit dat het te hopen valt dat ze in haar volgende rol geen seriemoordenaar hoeft te klissen. Goed gevonden, maar niet iedere luisteraar wist de grap te smaken. Woordvoerder Hans Van Goethem liet ‘s anderdaags door Het Nieuwsblad optekenen dat zulke grapjes niet thuishoren in het nieuws.

Voor één keer zijn wij het volmondig eens met de officiële communicatie van de openbare omroep: zulke grapjes kunnen inderdaad niet. Wij zijn dan ook bijzonder verheugd dat de woordvoerder van de VRT meteen een einde maakte aan de sluikse en ongeoorloofde concurrentie die Chris Van den Abeele het satirische weekblaadje dat u nu in handen houdt aandoet. VRT-nieuwslezers dienen zich immers strikt aan de overbekende zurige rood-groene propaganda te houden, anders valt meteen de helft van de inspiratie van deze rubriek weg.

We durven er niet aan denken dat we in de toekomst ook echt zouden moeten werken om deze rubriek volgeschreven te krijgen, in plaats van gewoon naar de laatste uitzending van het radionieuws te luisteren als we een itempje tekortkomen!

Schafte Vande Lanotte het cordon rechtstreeks op antenne af?

Voor wie denkt dat het vorige item ironisch bedoeld was, beluister toch maar eens het radionieuws van maandagavond. Hoorden we daar soms niet Johan Vande Lanotte, koninklijk informateur, rechtstreeks op antenne het cordon sanitaire afschaffen? Want na de uitval van Paul Magnette dat de PS in geen geval in een regering met de N-VA zou stappen, liet Vande Lanotte weten dat het maar eens gedaan moest zijn met het stellen van veto’s tegen andere partijen. En wat is het cordon sanitaire anders dan een collectief veto tegen het Vlaams Belang?

Een journalist die ietwat bij de pinken is, zou Johan Vande Lanotte meteen een kritische vraag over die uitspraak voorgelegd hebben. Zo echter niet bij de VRT, en Vande Lanotte mocht daarmee ongestoord zijn ei leggen van het tricolore propagandazendertje. Een scherpe discussie met als vraag waarom dat zo nodig zou moeten, een regering met daarin zowel de N-VA als de PS, zal u ook nooit horen op onze openbare omroep. De reden is eenvoudig: die discussie zou meteen ook België in vraag stellen, en dat kan uiteraard de bedoeling niet zijn bij de VRT.

Gelukkig zijn de warmste dagen achter de rug en staan er heel wat betere titels op de releaseplanning.

Maar ook over slechte films moet geschreven worden, en als het gaat om mensen ervoor te behoeden dezelfde fout te maken als ik, draag ik graag mijn steentje bij. Daarom deze week vijf redenen waarom u de film “Poms” beter niet gaat bekijken!

1/ Keaton heeft betere tijden gekend Diane Keaton kennen we allemaal van films als “Annie Hall” (1977), “Manhattan” (1979) en “Something’s Gotta Give” (2003). Een vrouw met een groot filmoeuvre op haar naam, die werkte met tal van bekende regisseurs en acteurs. Dat Keaton de zeventig is gepasseerd, zou niet mogen betekenen dat ze net als haar personage maar beter met pensioen moet gaan.

Een actrice van de bovenste plank verliest toch niet zomaar haar talent? Of wel?

2/ Niet alleen de protagoniste is aan het einde van haar leven Zelfs voor mensen die nog nooit in hun leven een film hebben gezien, valt “Poms” binnen de eerste vijf minuten te voorspellen. Verwacht geen verrassingen.

Verwacht geen spannende plottwist. De film wordt gecategoriseerd als een komedie, maar verwacht geen humor. Verwacht eigenlijk gewoon niks. En zelfs dan is het wellicht nog interessanter om negentig minuten lang naar een witte muur te staren.

3/ Bejaarden als cheerleaders?

Precies, ja. Hoe aandoenlijk het ook klinkt, daar blijft het bij. Niet alleen bij het zien van de filmposter stel ik mij vragen. Als je denkt dat tienermeiden in minijurkjes vervelend zijn, denk dan nog maar eens na. Het gedrag en de outfit worden blijkbaar als pakket verkocht.

4/ De kers op de cake Een cake is geen taart. Net zo min als “de kers op de cake” een echt gezegde is, is “Poms” als een echte film te beschouwen. Met een script dat evengoed twee bladzijden had kunnen tellen (als je de ‘essentiële’ momenten naast elkaar legt), kan je geen goede film maken. Zelfs niet door er toppings als ‘female empowerment’ en zusterschap op te strooien. Zelfs niet als dat toevallig een populaire thematiek is.

5/ Meer valt er niet over te zeggen “Poms” is zo saai dat ik zelfs geen vijf redenen kan opsommen. Dat betekent dat ik niet alleen een lijstje heb moeten gebruiken om deze recensie enigszins interessant te maken, maar ook valse informatie en manipulatie. Hoewel, misschien zegt dat meer over mij dan over de film. Ik schrijf deze recensie dan ook vanuit mijn vakantiebestemming, waar ik veel meer heb om voor te juichen. Zonnige groet!

THIRZA NERISSA

Actueel

11 (Geen) fraude bij Forum voor Democratie

1 augustus 2019

Een Assyrische christen in de cel… in België Hoe dikwijls moet iemand op leugens betrapt worden, voor hij niet meer als een ‘betrouwbare bron’ beschouwd wordt? Wat mij betreft maar één keer.

Op 15 september had Pano een reportage over Schild & Vrienden uitgebracht, die een studentikoze groep afschilderde als een nest neonazi’s dat op het punt stond een staatsgreep te plegen. Intussen weten we hoe weinig daarvan waar was. Pano had het nieuws gemanipuleerd en uit de duizenden beelden en berichtjes er enkele geselecteerd die een totaal bedrieglijk beeld gaven van het geheel. Natuurlijk. Pano is een onderdeel van de VRT, de vroegere BRT, dus tot het tegendeel bewezen is, moet men ervan uitgaan dat hun redacteurs en journalisten liegen, altijd, overal en op alle plaatsen.

“Zijn humanitaire visa te koop?”

Toen dezelfde linkse propagandamachine enige maanden later, op 15 januari 2019, uitpakte met een reportage getiteld “Zijn humanitaire visa te koop?” bleken vele mensen, zelfs in de Vlaamse Beweging, dat als zoete koek te slikken. Net zoals bij Schild & Vrienden leidde het tot een grote hetze in de media en hoe wonderbaarlijk! - de Belgische Justitie ging er op hoge snelheid en met grote kracht tegenaan. Let goed op de data. Al op 19 januari 2019 werd Melikan Kucam aangehouden “op verdenking van mensensmokkel, criminele organisatie, passieve omkoping en afpersing,” zoals Het Laatste Nieuws en andere media het formuleerden. Die ongewone krachtdadigheid wordt duidelijk als men weet dat Melikan Kucam geen moslim of geen Afrikaan is, maar een Assyrische christen. Bovendien was hij gemeenteraadslid van N-VA in Mechelen en werkte hij samen met het kabinet van toenmalige staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken, toen bij links als even gehaat en uitgespuwd als het Vlaams Belang zelf.

Kucam werd niet alleen aangehouden, maar tegen de Belgische gewoonte in werd hij zelfs in voorarrest gehouden. Gewelddadige criminelen laat men na hun arrestatie meestal gewoon vrij in afwachting van hun proces - of van seponering.

Maar hier zat politieke springstof in. Melikan Kucam zou aan den lijve ondervinden hoe sterk de verstrengeling tussen politiek en justitie wel is. Misschien waren we dat sinds de zaak-Dutroux en de processen tegen het Vlaams Blok een beetje vergeten, maar in België is de scheiding der machten een fictie.

Justitie voert campagne De verkiezingen van 26 mei 2019 waren in aantocht en Justitie liet zich ijverig inschakelen in de verkiezingscampagne tegen de partij die men toen als de grootste bedreiging voor de Belgische constructie beschouwde. Toen leek dat N-VA te zijn. Meer dan zes maanden later

zit Melikan Kucam nog steeds in de gevangenis. Wat niet kan voor verkrachters, illegalen en drugdealers, kan wel voor een Assyrische christen. Eén van de medewerkers van onze zusterorganisatie SCEPTR kon hem in de cel interviewen. Lees dat vraaggesprek op de webstek. Het is bijzonder onthullend.

Melikan Kucam legt bijvoorbeeld uit hoe onwaarschijnlijk, ja bijna onmogelijk, de beschuldigingen tegen hem zijn: “Ik was één van de 16 personen (of organisaties) die aan het kabinet van Theo Francken een lijst konden afgeven met daarop mensen die in Syrië in gevaar verkeerden. Die lijst maakte ik op na gespreken met mensen die familie of vrienden in het oorlogsgebied hadden. Die gesprekken waren hier in België. Ik stuur die lijst dan door naar het kabinet van Theo Francken.

Het kabinet vraagt dan bij OCAD advies om te zien of er bijvoorbeeld geen terroristen bij zitten. Die lijst werd dan naar de Belgische ambassade in Libanon gestuurd, die onder toezicht staat van minister Reynders. Die controleerde dan opnieuw de documenten en gaf dan uiteindelijk, na goedkeuring, een Schengenvisum waarmee de asielzoekers naar Europa konden komen.”

Onwaarschijnlijk, bijna onmogelijk In de Pano-reportage werd het voorgesteld alsof Melikan Kucam en Theo Francken het op eigen houtje zo regelden dat die Assyrische christenen als vluchteling werden erkend. Dat zou niet eens schandelijk zijn. Christenen uit de islamitische wereld zijn zo ongeveer de enige échte vluchtelingen in de massa’s gelukzoekers, economische immigranten en illegalen die Europa binnenstromen. De enigen die in hun eigen regio nergens anders naar toe kunnen. Het enige schandelijk zou zijn dat men dat men daar geld voor had gevraagd.

Op het eerste gezicht lijkt het misschien logisch dat christenen in Syrië veel geld zouden betalen voor zo’n erkenning, maar dan hadden ze iemand van het Secretariaat-Generaal voor Vluchtelingen en Staatlozen moeten omkopen. Want zelfs als hij dat had gewild… Melikan Kucam kon niemand als vluchteling laten erkennen. Hij kon hen hoogstens op een lijstje van aanbevolen personen zetten, zonder enige garantie op resultaat.

Zelfs Theo Francken kon als minister geen vluchtelingen laten erkennen. Dat kan alleen het Commissariaat-Generaal voor Vluchtelingen en Staatlozen. En als daar misschien politiek benoemden tussen zitten - dat weten we niet - dan zijn dat zeker geen N-VA’ers. De Nederlandstalige secretaris-generaal Dirk Van den Bulck is benoemd in 2002. Toen stond de N-VA nog in

haar kinderschoenen. Ze zat natuurlijk nog niet in de regering.

Moeten we echt geloven dat mensen tienduizend euro zouden betalen - want om zulke bedragen ging het volgens Pano - om op een lijst te komen die geen enkele zekerheid biedt op een vluchtelingenstatuut?

Voor een piepkleine kans op erkenning? Om de leugenachtigheid van Pano voor de zoveelste keer te illustreren: in die reportage werd Melikan Kucam voorgesteld als een machtige, maffia-achtige figuur die alles kon regelen en daarom zelfs ‘de koning’ werd genoemd. Zoiets als de Godfather dus. Het was niet eens een echte brutale leugen, maar een van de vele sluwe manipulaties waar de VRT zo handig in is. De naam Melikan betekent inderdaad ‘koning’. De naam is afgeleid van Melka in het Aramees, Malik in het Arabisch of Mèlech in het Hebreeuws. We gaan Pano niet het voordeel van de twijfel geven en veronderstellen dat het een vergissing bij de vertaling is. Zij hebben genoeg Arabische vriendjes en medewerkers om zo’n fout niet te maken. Dit is hun manier om aan sfeerschepping te doen.

Politieke afrekening Sommige stukken uit Melikans interview roepen akelige herinneringen op aan de repressieprocessen: anonieme getuigen, getuigen die op valse verklaringen betrapt worden, maar die men toch blijft geloven, beschuldigingen die de beklaagde zelf niet eens mag lezen… En zoals altijd in zo’n geval spiegelden Melikans ondervragers hem voor de schuld op Theo Francken af te schuiven. Het was duidelijk de bedoeling er een politieke zaak van de maken om hem onderuit te halen.

“Het was me snel duidelijk dat ik het allemaal een pak makkelijker ging hebben, mocht ik iets in Theo’s schoenen schuiven of hem of z’n kabinet erbij betrekken. ‘We weten het wel Melikan, jij bent een kleine garnaal, je wordt gebruikt door Theo en z’n kabinet.’ Of ‘Het is dan toch duidelijk dat Theo jullie de mogelijkheid geeft om te frauderen.’”

Melikan was echter moedig en loyaal. Hij gaf niet toe aan die subtiele druk. Hij vermoedt dat de zaak tegen hem langs twee kanten in scène is gezet. “Zoals gezegd kan ik makkelijk een link leggen, en meer dan één, naar de CD&V. En Bart Somers heeft ook een verklaring afgelegd, maar die mag ik niet lezen, enkel het voorblad. Hij zegt dat de getuigen naar hem gekomen zijn. Geen enkele getuige is rechtstreeks betrokken partij, het is allemaal ‘van horen zeggen’. Straffer nog: geen enkele van deze getuigen is verhoord. Geen enkele! Maar Somers verwijst wél naar hun verklaringen. Ik heb veel puzzelstukjes en beschuldig nog niemand, maar Somers is een sluwe vos. […] Hij was al maanden aan het rondstrooien dat hij de N-VA een goede loer ging draaien.”

P.B. Lees het volledige interview op: www.sceptr.net

Thierry Baudet heeft er tot dusver een waanzinnig jaar op zitten. In 2019 stuwde hij zijn partij naar ongekende hoogten. FvD werd de grootste partij bij de provinciale verkiezingen en deed het goed bij de Europese stembusslag. Toch beleeft Baudet geen rustige zomervakantie. Hij rolt vechtend over straat met de voormalige penningmeester van de partij.

Forum voor Democratie (FvD) zag in 2015 het levenslicht als denktank. In een pand aan een van de mooie Amsterdamse grachten werden lezingen en borrels georganiseerd.

Baudet, die als opiniemaker steeds had gezegd nooit de politiek in te zullen gaan, veranderde in 2016 het geweer van schouder. FvD werd een rechtse politieke partij van nationaalconservatieve en liberaalconservatieve signatuur.

Beschaafder dan de PVV van Wilders, maar feller dan de christendemocraten (CDA) en de liberalen (VVD).

In drie jaar tijd werd FvD uitgebouwd tot een professionele partij. De mensen achter Forum voor Democratie maakten er geen geheim van: hun partij werd geleid als een strakke onderneming. Tienduizenden leden stroomden toe en de verkiezingsoverwinningen bleven niet uit. Begin dit jaar werd Forum zelfs de grootste partij bij de provinciale verkiezingen. Niet onbelangrijk, aangezien de Eerste Kamer (Senaat) wordt samengesteld op basis van deze provinciale uitslag.

Nieuwe Lijst Fortuyn?

Waar Trots op Nederland van Rita Verdonk en de Lijst Pim Fortuyn eerder aan groeipijnen en interne strubbelingen ten onder gingen, leek FvD immuun te zijn voor ruzies en machtsspelletjes. Tot recent. In april sprak Henk Otten, medeoprichter en toenmalig penningmeester, zich scherp uit in NRC. Volgens hem was Baudet te fel naar rechts afgedreven, waardoor de partij minder aantrekkelijk werd voor de centrumrechtse kiezer. Kort na dit interview kwam Otten in opspraak. Hij bleek een betaling van ruim dertigduizend euro aan zichzelf te hebben overgemaakt, uit de partijkas. Otten werd uit zijn functie als penningmeester ontheven, maar zou wel kunnen aanblijven als senator.

Aanvankelijk leek alles te koelen zonder al te veel blazen. Tot vorige week. Op 24 juli verscheen een tamelijk cryptisch persbericht waarin FvD bekendmaakte een poging tot fraude te hebben gemeld bij het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Blijkbaar zou er geld verdwenen zijn bij FvD. Het gaat dan om gelden uit de verkoop van onder andere boeken en promotiemateriaal tijdens bijeenkomsten. Kort na het verschijnen van het persbericht werd bekendgemaakt dat Forum over zou gaan tot het royeren van Henk Otten als lid. Otten zou geld overgemaakt hebben aan een minnares en er zou gesjoemeld zijn met een factuur van een toeleverancier, zo klonk het.

De ex-penningmeester laat het er niet bij. Otten spreekt

van smaad. Hij diende vorige week klacht in. Intussen laat het Ministerie van Binnenlandse Zaken weten dat er inderdaad een melding is binnengekomen over mogelijke fraude bij Baudets partij. Tezelfdertijd zegt de woordvoerder van Binnenlandse Zaken afstand te nemen van de claim dat er daadwerkelijk sprake is van (subsidie)fraude.

Rollend over straat Intussen rollen Baudet en Otten, bij een temperatuur van veertig graden, over straat.

Het is bijzonder jammer om te zien hoe donderwolken bijeen pakken boven een van de grootste rechtse succesverhalen uit de recente Europese politiek. Duidelijk is dat het conflict niet alleen draait om financiën. Er is wel degelijk een richtingenstrijd aan de gang binnen Forum. Enerzijds zijn er de meer radicale en conservatieve scherpslijpers, met Baudet zelf in het voorste gelid. Anderzijds is er een meer gematigde vleugel van pragmatische rechts-liberalen, waartoe Henk Otten behoorde.

Aan omroep NOS laat Otten het volgende weten: “Mensen zijn geschrokken van de koers van Baudet. Dat boreale gepraat en die rare opmerkingen over vrouwen zijn meer mensen zat. Bij de Europese verkiezingen erna zag je dat al.

Maar hij wil niet luisteren dat we het anders moeten doen. (…) Iedereen moet maar naar zijn pijpen dansen. Het is een soort sektarische Thierry Baudet-fanclub geworden nu.”

Met het verdwijnen van Otten verdwijnen de ideologische spanningen binnen de partij niet.

In juni uitte Annabel Nanninga, lid van de Eerste Kamer en fractieleidster in de Amsterdamse gemeenteraad, immers al kritiek op de ‘lijn-Baudet’.

Dat gebeurde tijdens het congres van de jongerenpartij: “Denk altijd aan de schoolpleinmoeder, de voetbalvader… die zijn niet bezig met weidse academische vergezichten. (…) En als wij voortdurend intellectuele discussies voeren die controversieel zijn, waar gedoe over is, ophef over ontstaat, die mensen (de schoolpleinmoeder, voetbalvader, nvdr) zullen dan niet zo snel meer spreken over hun Forum-lidmaatschap of misschien wel weer VVD gaan stemmen.”

Het is duidelijk dat Thierry Baudet zich moet gaan bezinnen over de te volgen partijkoers. Wil hij zijn partij gebruiken als podium om radicale, intellectuele betogen te houden, of wil hij zijn partij gebruiken als vehikel om zaken in de Nederlandse samenleving te veranderen? Dat is de vraag.

SD

12 Cultuur

1 augustus 2019

GESCHIEDENIS

Garibaldi (1)

Een Italiaanse stad zonder een Via of Piazza Garibaldi bestaat niet. Meestal staat er ook nog een standbeeld.

Beroepsrevolutionair Onlangs was er op Arte een documentaire over de Italiaanse beroepsrevolutionair. Ook de Italiaanse historici beklemtonen nu het verschil tussen de mythe en de realiteit. Die strijd van Garibaldi voor de eenmaking van Italië werd voor een groot deel door het Verenigd Koninkrijk gefinancierd ter wille van de handelsbelangen. Garibaldi’s officiële voornaam is Joseph en niet Giuseppe, want geboren in 1807 in het toen nog grotendeels Italiaanstalige Nizza (Nice), dat door de Fransen geannexeerd was.

Met de nederlaag van Bonaparte in 1814 keert Nizza terug naar het koninkrijk Piëmont-Sardinië (Piemonte-Sardinia) van het huis Savoye (Savoia).

Garibaldi is een bekwame zeeman die weldra kapitein van een handelsschip wordt. Maar hij is ook een republikein en een vurige nationalist die droomt van de eenheid van de zeven Italiaanse staten. Hij is een van de leiders in 1834 van een mislukte samenzwering tegen de koning. Garibaldi wordt ter dood veroordeeld en hij vlucht naar Zuid-Amerika. Daar leert hij het vak van beroepsrevolutionair. Hij heeft ondanks zijn kleine gestalte 1 meter 63 - charisma en rekruteert met succes arme Italiaanse migranten voor een Italiaans legioen dat tegen de keizer van Brazilië strijdt en in burgeroorlogen in Argentinië en Uruguay vecht om autocratische en corrupte heersers te bestrijden.

Garibaldi is een generaal die in de eerste rangen meevecht. Aan zijn Zuid-Amerikaanse jaren houdt hij zijn legendarische kleding over: een gauchohoedje, een poncho en een rood hemd. Ook al zijn mannen dragen dat hemd. Niet omdat het al

vroege socialisten zijn, maar op die oorspronkelijk slagershemden valt bloed minder op. Nog altijd ruziën historici over het verhaal dat men Garibaldi’s oren afsnijdt als straf voor paardendiefstal. Foto’s met zijn oren zichtbaar bestaan niet.

De eerste Italiaanse onafhankelijkheidsoorlog “Rule Brittania, Brittania rule the waves!” Groot-Brittannië is de supermacht van de 19de eeuw. Het heeft alle belang bij vrijhandel in Zuid-Amerika om zijn goedkope producten te verkopen. De strijd van Garibaldi tegen heersers die meestal voorstanders van hoge invoertarieven zijn, wekt veel sympathie op bij “de natie van winkeliers”, zoals Bonaparte het VK noemde. In die jaren verschijnen de eerste geïllustreerde Britse en Franse weekbladen met prachtige gravures en primitieve foto’s. De kleurrijke Garibaldi wordt vlug wereldberoemd. Ook de Italiaanse pers volgt (met gepaste afkeuring, maar wel gedetailleerd) zijn expedities. In 1848 breken overal in Europa opstanden uit van gegoede burgers die zich niet meer neerleggen bij hun gebrek aan politieke macht. In Italië komt daar nog de eis voor eenheid bij. In Milaan worden de vertegenwoordigers van het koninkrijk Lombardije-Venetië verjaagd. De keizer van Oostenrijk is tevens de koning van dit rijk (waarvoor hij de Zuidelijke Nederlanden opgaf) en heeft overal gehate Duitssprekende Oostenrijkers aangesteld. Garibaldi haast zich naar huis en verneemt dat de koning van Piëmont-Sardinië na het succes van de Milanezen zijn karretje aan de opstand haakt en de oorlog verklaart aan Oostenrijk. De revolutionair krijgt met koninklijke tegenzin een pardon en het bevel vrijwilligers te rekruteren. Hij slaagt in zijn missie, maar de Oostenrijkse veldmaarschalk Joseph Radetzky verslaat vernietigend de Piëmontezen, die capituleren. Johann Strauss senior componeert ter ere van de overwinnaar zijn bekende mars.

Garibaldi wil verder vechten, maar heeft geen schijn van kans tegen de Oostenrijkers. Hij trekt met zijn getrouwen naar Rome, waar republikeinen de paus uit zijn pauselijke staat hebben verjaagd. Hij richt er een Romeins leger op. Maar in Frankrijk droomt prins-president Louis Bonaparte (later Napoleon III) van een keizerrijk en hij zendt een Frans leger naar Rome om de steun van de Franse katholieken te kopen. Garibaldi en zijn vrijwilligers verliezen de strijd en de revolutionair gaat met veel publiciteit in ballingschap. De Franse en Britse pers hebben hem van

nabij gevolgd en beklemtonen zijn idealisme en zijn dapperheid.

Garibaldi neemt zijn oude beroep weer op en doet Noord-Afrika, de Verenigde Staten, Peru, Australië en China aan. Hij krijgt o.a. ook de Amerikaanse en Peruviaanse nationaliteit voor zijn verdiensten in de oorlogen tegen die Europese monarchen. In 1857 koopt hij dankzij een erfenis de helft van een klein eilandje boven Sardinië.

De tweede succesvolle oorlog Garibaldi gelooft dat alleen wapens Italië aan elkaar hameren, maar inmiddels verkiest een politicus lijm te gebruiken. Camillo graaf Cavour is de sluwe eerste minister van Piëmont-Sardinië. Hij moedigt onderhands ondermijning en provocatie van de andere Italiaanse vorsten aan. Overal schrijven burgers de slogan “Viva V.e.r.d.i” op de muren. De componist is een hartstochtelijk (zij het republikeins) aanhanger van de Italiaanse eenheid. Zijn ‘Slavenkoor’ uit Nabucco is de hymne van de activisten. Maar Verdi’s naam is ook een acroniem voor een slogan ten dienste van de nieuwe koning van Piëmont: V(ittorio) E(mmanuele) R(e) D’ I(talia). Cavour slaagt erin een akkoord te sluiten met keizer Napoleon III. Die steunt Piëmont als Oostenrijk (op dat ogenblik nog de belangrijkste Duitse staat) zou aanvallen. Cavour laat incidenten creëren in het koninkrijk Lombardije-Venetië, en de Oostenrijkers trappen in de val en verklaren de oorlog. Garibaldi is er natuurlijk bij, maar de koning zendt hem naar een zijtoneel. De Franse legers verschijnen en verslaan de Oostenrijkers bij Solferino. Napoleon III is geen sabelslijper zoals zijn oom. Hij is ontzet over de slachting, vertrouwt inmiddels Pruisen niet en sluit vlug vrede met Oostenrijk in ruil voor Lombardije, dat hij vervolgens aan Piëmont geeft. Een andere toeschouwer in Solferino is Henri Dunant, die prompt het Rode Kruis sticht. De koning en Cavour gebruiken het momentum. Zij moedigen hun aanhangers aan hun vorsten te verjagen uit Modena, Parma, Toscane en het grootste deel van de pauselijke staten. Die richten een satellietstaat van Piëmont op, tot de koning in maart 1860 alles annexeert. De Franse factuur voor de militaire steun en de erkenning is hoog: afstand van het Franstalige deel van Savoia (nu Savoie) en van Nizza, dat na een door de Fransen vervalst referendum definitief Nice wordt.

Garibaldi is razend, en hij zweert met de wapens heel Italië te zullen verenigen.

JAN NECKERS

Nationale Bank stelt tentoon Bijna tweeduizend kunstwerken hangen in de Nationale Bank van België. Behalve het personeel kreeg niemand deze collectie ooit te zien. Dat kan nu wel, op een tentoonstelling in de gerenoveerde lokettenzaal.

Er zijn nogal wat banken die een kunstcollectie hebben aangelegd die ze inzetten als een marketinginstrument. Bij ons is een van de rijkste verzamelingen de Belfius Art Collection, opgestart door het vroegere Gemeentekrediet. Anders dan de grootbanken hoeft de Nationale Bank geen klanten te winnen. En toch begon ze in 1972 met een eigen kunstcollectie, louter voor de aankleding van de gebouwen.

Ze had dus een groot decoratiegehalte: de werken moesten enkel maar ‘mooi’ zijn. Daar kwam verandering in toen de hulp werd ingeroepen van adviseurs. De eerste was Karel Geirlandt, die mee aan de basis lag van het SMAK in Gent. Nadien volgenden onder anderen Jan Hoet en nu is dat Carine Fol, de artistiek directeur van de Centrale for Contempory Art in Brussel.

De Nationale Bank koopt enkel werken van hedendaagse Belgische kunstenaars of van buitenlandse kunstenaars die al dan niet tijdelijk in ons land wonen en weken. Daar zitten grote namen bij, zoals Michaël Borremans, Luc Tuymans, Pierre Alechinsky, Dirk Braeckmans en Rinus Van de Velde. Maar er wordt ook ingezet op minder bekende namen. De bank koopt bij voorkeur vroeg in de carrière van een kunstenaar. Zo bezit ze een vroege Berlinde De Bruyckere, een beeld in geperforeerd staal. Een aantal kunstenaars heeft voor de Nationale Bank een werk in situ gemaakt. Vaast Colson, bijvoorbeeld, die een wand in bladzilver maakte, waaronder muntstukken gevangen zitten.

Er zijn nog wel meer kunstwerken met een financieel-economische connotatie. Zo kocht de bank “Bankrupt Composition” van Sven ’t Jolle, dat verwijst naar de onverantwoorde risico’s die banken namen, wat leidde tot de crisis van 2008.

Dialoog met Deutsche Bundesbank Ondertussen telt de collectie van de Nationale Bank bijna tweeduizend kunstwerken. Ruim tachtig procent hangt in de gangen, bureaus en vergaderzalen van het hoofdkantoor. Dat gebouw is zo groot dat zelfs het personeel ze niet allemaal kan bekijken.

Voor het grote publiek bleef ze helemaal onzichtbaar. Daar komt nu verandering in met een eerste expo in de lokettenzaal. De lokettenzaal is tweehonderd meter lang en heeft een prachtige lichtkoepel. Ze verloor de jongste jaren haar functie omdat nagenoeg alle bankzaken digitaal gebeuren. Nu de zaal helemaal gerestaureerd is, krijgt ze een nieuwe bestemming als tentoonstellingsruimte.

De openingsexpo toont ruim veertig werken, een mooie staalkaart van de verzameling. Er zijn enkele klinkende namen, zoals Raoul De Keyser, Walter Swennen en Ann Veronica Janssen, aangevuld met minder bekende kunstenaars.

Een mooi voorbeeld is Michaël Matthys, die een reeks maakte over Charleroi. Er valt nog meer te ontdekken, want de Nationale Bank verwelkomt op deze tentoonstelling een aantal werken uit de collectie van de Deutsche Bundesbank. Het is interessant te zien hoe in Duisland in de jaren 1980 een terugkeer naar het figuratieve plaatsvond. We kunnen ook kennismaken met de bevreemdende sferen in het werk van Anselm Kiefer en met enkele kunstenaars uit het voormalige Oost-Duitsland, die hier zo goed als onbekend zijn, zoals Wolfgang Mattheuer (zie afbeelding), een vertegenwoordiger van de Leipziger School.

MMMV Tentoonstelling “Building a Dialogue”, nog t.e.m. 15 september 2019, Nationale Bank van België, Brussel, www.nbb-expo.be.

Actueel

1 augustus 2019

13

De miniserie “Chernobyl” De vijfdelige reeks “Chernobyl” van productiehuis/streamingdienst HBO is schitterend.

De documentaire en de dramatische aspecten zijn goed in balans. Voor een reeks over een zo wetenschappelijk-technisch onderwerp als een ramp in een kerncentrale liggen er vele gevaren op de loer: enerzijds populariserende oversimplificaties, anderzijds te gedetailleerde theoretische uiteenzettingen, en natuurlijk de klassieke stommiteiten waar Hollywood een patent op lijkt te hebben.

In werkelijkheid werden de bevindingen van Legasov op het proces voorgelezen, maar hij was daarbij niet aanwezig. Dat gebeurde gespreid over vele zittingen, die dagenlang duurden en te saai waren voor een film. Vandaar dat men dit proces samenvatte en dramatiseerde door Legasov zelf als hoofdgetuige te laten spreken. Ook de sympathieke, dappere en onkreukbare wetenschapster Ulana Khomyuk is een fictief personage. Zij is een samenvoeging van verschillende wetenschappers die onvermoeibaar de ware oorzaak van de ramp probeerden te ontdekken, tegen de censuur, de leugens, de paranoia en de dreiging van de KGB in.

Geen veiligheidsvoorzieningen

Ik kan slechts zelden naar een historische film, een oorlogsfilm of een film over zeilschepen kijken zonder mij te ergeren aan de fouten. Ik ben kort na de ramp nog in de Sovjet-Unie geweest, al was dat niet in Oekraïne. Maar “Chernobyl” gaf de grauwheid, het verval, de sfeer van angst en de troosteloosheid uit die jaren heel goed weer. Doorheen de beelden kon je het oude Sovjetsysteem bijna ruiken. Natuurlijk spraken de auteurs Engels, geen Oekraïens of Russisch, maar de authenticiteit werd versterkt door het feit dat alle achtergrondstemmen, bijvoorbeeld van nieuwslezers op radio of televisie, wel in het Russisch waren. Dat werd bijna heel de film door gecombineerd met het deprimerende geluid van zware helikopters - een geluid dat in vele Vietnamfilms alomtegenwoordig is - en het enerverende en soms angstaanjagende tikken van Geigertellers die enorme hoeveelheden radioactiviteit signaleren. De geluidsregisseurs van “Chernobyl” gebrui-

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

ken die tikkende Geigertellers op dezelfde manier als het ‘pingen’ van de sonar in onderzeebootfilms. Het creëert een zenuwslopend angsteffect. Het maakt de dodelijke straling bijna tastbaar.

Een van de meest claustrofobische scenes, die recht uit een onderzeebootfilm lijkt te komen, vindt men op het einde van de tweede aflevering, als drie technici in de doolhof van pijpleidingen en buizen onder de brandende centrale moeten afdalen om een aantal kleppen te sluiten. Met hun beschermende pakken en gasmaskers waden ze door radioactief water dat tot aan hun middel komt en hun Geigertellers ratelen als waanzinnig. Ze raken gedesoriënteerd. En dan gaan hun zaklampen uit, een na een. Einde van aflevering twee.

Niet kijken als u al claustrofobie hebt. Die drie mannen hadden zich vrijwillig gemeld. Het is een van de vele scènes waarin een ode wordt gebracht aan de moed en de bereidheid offers te brengen, eigenschappen die zo kenmerkend zijn voor het beste van de Russische ziel. In de episode met de mijnwerkers zien we dezelfde geest van ruwe, eenvoudige, eerlijke moed. Een houding die scherp contrasteert met de lafheid en de leugenachtigheid van de meeste - maar niet alle! - apparatsjiks die geen moer geven om de levens van hun onderdanen, en die zich alleen afvragen hoe ze de zaak in de doofpot kunnen houden en op wie zij de verantwoordelijkheid kunnen afschuiven.

Alle westerse centrales zijn stabiel. Men moet ze actief in gang houden, of ze vallen stil.

De RBMK-reactoren van Sovjetmakelij daarentegen zijn instabiel. Ze moeten voortdurend afgeremd worden, en als dat ‘afremmen’ misgaat, slaan ze op hol, tot ze exploderen. Dat is geen atoomexplosie - dat kán niet met laag verrijkt uranium -, maar er worden dan wel massa’s radioactieve stoffen in de atmosfeer verspreid. De Sovjetcentrales zijn niet beveiligd door een betonnen bunker zoals in het Westen. Ze staan in gewone gebouwen. Een eenvoudige betonnen bunker naar westers model had de radioactiviteit gevangen kunnen houden en er zouden alleen doden zijn gevallen in de centrale zelf.

Nu verspreidde de wolk zich echter over een groot deel van Europa. Wit-Rusland werd het ergst getroffen. Er waren geen noodprocedures, geen waarschuwingssystemen om de burgerlijke autoriteiten te verwittigen, geen evacuatieplannen... De omwonenden werden niet gewaarschuwd, ook het aangrenzende Wit-Rusland niet, dat toen nog een Sovjetrepubliek was. De omvang van de ramp werd pas duidelijk toen de wolk westerse landen bereikte, waar de radioactiviteit onmiddellijk werd gedetecteerd. Pas toen konden de Sovjets de ramp niet meer in de doofpot houden.

Maar voor vele Oekraïners en Wit-Russen was het dan al te laat.

Totalitaire leugens Zonder de censuur van de Sovjets was de ramp in Tsjernobyl nooit gebeurd. Bij een gelijkaardige test, jaren eerder, in een identieke centrale nabij Leningrad, was bijna een

soortgelijke ramp gebeurd. Men wist wat er misgegaan was met de procedures. Men ontdekte ook dat er een fundamentele fout in het ontwerp van de RBMK-centrales zat, maar de rapporten daarover werden gecensureerd.

Men wilde het imago van de nucleaire industrie in de USSR niet schaden. Men zag op tegen de kosten van het vervangen van zoveel onderdelen… En toen kwam Tsjernobyl. Die kerncentrale en de doofpot ontploften.

De reeks toont op een schitterende manier de mechanismen van de totalitaire leugen.

Vlak na de explosie vertelt een technicus aan de verantwoordelijken dat hij zelf heeft gezien dat de reactor in brand stond. Het antwoord: “Gij hebt dat niet gezien.” De man die de leiding had over de controlekamer blijft beweren dat de reactor niet in brand staat, dat er nauwelijks radioactiviteit is vrijgekomen en dat alles onder controle is. Maar midden in een zin begint hij te braken en hij zakt ineen, geveld door de stralingsziekte… Voor een ‘sarcofaag’ rond de centrale gebouwd kon worden, moesten eerst zeer radioactieve brokken grafiet van het dak verwijderd worden. Die waren door de explosie uit de reactorkern geslingerd. Eerst probeert men het met op afstand bestuurde machines, maar de straling vernietigt onmiddellijk alle chips en andere elektronica. Ten slotte aanvaardt men - eindelijk! - hulp uit het buitenland.

De West-Duitse politie stuurt een robot die normaal gebruikt wordt om bommen te ontmantelen, maar de Sovjets hebben de Duitse ingenieurs het veel te lage propagandacijfer over het stralingsniveau gegeven, niet het veel hogere echte cijfer. Ook de Duitse robot begeeft het. Zelfs in die noodtoestand konden de Sovjets zich niet losmaken uit hun dwangmatige, autodestructieve web van totalitaire leugens. Dus… gebruikte men gewoon dienstplichtigen die in een primitief antistralingspak anderhalve minuut op het dak moesten werken.

Epiloog De Russische staatsmedia reageerden zeer vijandig op “Chernobyl”. Intussen wordt in Rusland een tv-reeks over Tsjernobyl voorbereid, met in de hoofdrol een verzonnen spion van de CIA, die de ramp ontketend zou hebben. De totalitaire leugen is terug van… nooit weggeweest.

P.B.

Vereenvoudigingen

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Slechts één keer, op het einde, tijdens het proces tegen de verantwoordelijken voor de ramp, sloop een te ‘westers’ element naar binnen. De belangrijkste getuige, Legasov, wordt bedreigd en onder druk gezet om de structurele fouten in de RBMK-reactoren (zie verder) niet te vernoemen. Hij is echter dapper en hij zegt toch de volledige waarheid. Het is een aangrijpende en inspirerende scene. Maar Legasov spreekt daar met de bevlogenheid en de allure van een westerling in een Amerikaanse rechtbank. Russen spraken toen zo niet, zeker niet op een proces. Dat klonk niet authentiek. Mijn intuïtie had me niet bedrogen. Het wás ook niet authentiek.

Groepsverkrachting door 12-jarigen Na een groepsverkrachting in Mülheim (Nordrhein-Westfalen) werden de vijf vermoedelijke daders terug op vrije voeten gesteld. Bij de verdachten gaat het volgens berichten van de veiligheidsdiensten om twee 12-jarigen en drie 14-jarigen. Jongens met een allochtone, Bulgaarse achtergrond.

De jongens staan onder de verdenking dat zij op vrijdag 28 juni een 18-jarige geestelijk en mentaal licht gehandicapte vrouw naar een afgelegen bos in de regio hebben gelokt. Daar hebben ze allemaal de jonge vrouw misbruikt… Pas na een uur werd ze door voorbijgangers opgemerkt en in veiligheid gebracht. De vermoedelijke daders sloegen natuurlijk onmiddellijk op de vlucht, maar kort daarop konden ze door oplettende politiemensen worden gearresteerd.

Te jong om te veroordelen…

Ook in Duitsland lijken de strafwetten niet op maat

van deze tijd geschreven, op maat dus van piepjonge, maar zware criminelen. Want om reden van de jonge leeftijd lijkt het ook in Duitsland moeilijk om jonge verkrachters op te sluiten.

Het stadsbestuur heeft de ouders van de verdachte jongeren aanbevolen hun jongens in een eerste fase thuis te houden van school. Het Agentschap Jeugdzorg (Jugendamt) zou de ouders van de beide 12-jarigen een bezoek brengen, om een indruk te krijgen van de thuissituatie van de kinderen.

De beide jongste Bulgaarse verkrachters zijn inderdaad nog volledig handelingsonbekwaam, zoals dat in

juridische termen wordt omschreven. Ze kunnen theoretisch zelfs niet voor de rechtbank worden gebracht.

Daarom werden ze in vrijheid gesteld en terug ter beschikking gesteld van de ouders.

De drie ouderen – al is dat relatief, want ze zijn maar 14 jaar – kwamen enkele dagen later vrij. Ze kunnen tot maximaal vijf jaar opsluiting in een jeugdopvangcentrum worden veroordeeld.

In april 2018 gebeurde in Velbert hetzelfde. Acht minderjarige jongeren uit Bulgarije hebben toen een 13-jarig meisje verkracht.

Dit zijn dus groepsverkrachtingen door kinderen!

We hopen dat de dames en heren politici van de gevestigde partijen meelezen. Het zal je dochter maar zijn…

PIET VAN NIEUWVLIET

14

Brieven

1 augustus 2019

KAREL DE GUCHT

HEILIGSCHENNIS

ONBEREKENBARE PEUTERS

Pallieterke, Aan de twee wauwelaars die verslag uitbrengen van de Ronde van Frankrijk... De renners komen Parijs binnen en rijden langs het Louvre. Zegt Michel: “Is dat nu geen heiligschennis?” Nee, Michel, dat is promotie.

Maar met veel toeters en bellen en het hele koersgebeuren onder de Menenpoort in Ieper de rust verstoren van duizenden soldaten? Dát is heiligschennis! En daar maalt niemand om. Foei Vlaanderen.

Louisa Troonbeeckx - Merksplas

Pallieterke, Het verhaal van een peuter die aan de aandacht van de verantwoordelijken van een kinderdagverblijf ontsnapt is en volgens de media, op “heldhaftige” (?) wijze door een passant “van de dood gered” werd, heeft op sociale media andermaal een polemiek uitgelokt en in feite weet niemand juist te vermelden wat er gebeurd is, maar de schuld wordt meestal toegeschreven aan het dagverblijf. Dergelijke spijtige gebeurtenis kan dikwijls echter tweezijdig uitgelegd worden. Bijvoorbeeld als een tweejarige peuter die tijdens een familiefeestje verdrinkt in het zwembad in de tuin, dan wordt dat zonder meer aangenomen als een betreurenswaardig ongeval. Maar als hetzelfde zou gebeuren in een kinderdagverblijf waar meerdere kindjes de aandacht vereisen, dan is op Facebook en Twitter de wereld te klein en wordt alom naar de verantwoordelijke gezocht om schadevergoeding en bestraffing te eisen. Het is maar hoe ge het feit bekijkt.

Hubert Buysse - Deinze

MARK EYSKENS Pallieterke, In een opiniebijdrage van Mark Eyskens op de VRT-nieuwswebsite van maandag jl. staat o.m. het volgende: “De N-VA moet openlijk zeggen dat het België wil hervormen zonder het land te ontbinden.”

En verder: “Vlaanderen kan niet zomaar onafhankelijk worden door een eenzijdige uitroeping door het Vlaams parlement. In wezen zal het moeten gaan om een eenzijdige, dus ongrondwettelijke afscheiding van België.” Als u consequent zou zijn, meneer Eyskens, dan zou u ook moeten zeggen dat België eveneens nooit had mogen bestaan, daar de afscheuring van Nederland óók ongrondwettelijk was.

Bovendien was er onder de Vlaamse bevolking daarvoor geen enkel draagvlak. Charles de Gaulle zei ooit: “België is een land dat de Britten hebben uitgevonden.” Ik wil op die uitspraak inhaken met volgende vraag: Kan het zijn dat de bankiers ‘de Rotschild’, met zetel in Londen, aangestuurd hebben om België te creëren om via deze weg de uitstaande leningen te kunnen recupereren van de persoon die later zou aangeduid worden als eerste koning van dit nieuw gecreëerde land?

Luc Vandeputte - Ledegem

Kruisende woorden oplossing 1172

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 G R O E P E R

I

N G E N

A A S T X V E N E T

I

L A S E R E N X U

X T

I

E

L T X N A N T E S X N X O X A S S E X L X A E D W A A R D E R A X R E

I

I

N G X E

N E X A R M E

Y B X S E S A M Z A A D R X S T R X C L A R K X U N

I

E W K T X T

N E E N S X

I

I

X B

D E E L E

D O R X S T E E N T I J K

TUSSEN HEMEL EN HEL Pallieterke, Wout Van Aert is wel een pechvogel, maar het was zeker geen ‘dom accident’! Wout is niet dom: hij vertrouwde er enkel op dat die bocht een ‘zuivere’ bocht was, t.t.z. met één straal, zodat hij zijn stuur strak kon houden. Maar die bocht was door de stand van die afsluitingen niet zuiver.

Even een beetje uitleg. Veel van de afritten van onze snelwegen zijn geen ‘zuivere’ bochten.

Neem bvb. de afrit Aalst: je neemt de bocht en houdt het stuur strak. En plots moet je bijsturen, m.a.w. de bocht heeft een tweede straal. Dat is wat Wout overkwam. Hij ging - uiteraard - heel scherp die bocht in en hield dus zijn stuur strak, maar plots kreeg die bocht een grotere straal.

Het moet niet veel zijn, en het gaat hier ook over fracties van seconden.

Na de klap heeft men die afsluiting gauw teruggeplaatst, maar er zijn zeker camerabeelden die kunnen aantonen dat die afsluiting in een tweestraalsbocht werd geplaatst, hetgeen misleidend is. Je kan hiertegen wel inbrengen dat de renners die hem in die tijdrit voorgingen toch niet tegen die afsluiting klapten. Oké, maar die namen die bocht dan ook niet zo scherp als Wout, die al met zijn tussentijd bewezen had dat hij die tijdrit kon winnen.

Jozef Van den Berghe - Ninove

Pallieterke, De hautaine anti-Vlaamse vrijmetselaar Karel De Gucht schopt weer wild om zich heen.

Zonder argumenten en met veel leugens en scheldwoorden zoals we dat van hem gewoon zijn. Hij zou er goed aan doen eens het boek “Nieuwe vrijheid” (2017) van zijn eigen partijvoorzitter Gwendolyn Rutten te lezen. Daarin staat letterlijk te lezen dat “onze beschaving, onze manier van leven gebaseerd op zelfontplooiing van het vrije individu, zonder enige twijfel superieur is aan alle andere ter wereld”.

Dergelijke gedurfde, maar terechte stelling ga je zelfs in de VB-publicaties niet meer terug vinden. In hetzelfde boek waarschuwt Rutten tevens voor de opkomst van de radicale islam.

“De terreur van IS en de opkomst van het salafisme heeft wél met de islam te maken. Met een deel van de islam dat zich afzet tegen de moderne tijd en de secularisering en dat op die manier een vijand is van de vrijheid.”

De Gucht ‘vergeet’ bovendien dat de racismeklacht tegen het “naar nationaal-socialisme neigende” Vlaams Belang reeds in 2011 door de Raad van State ongegrond werd verklaard.

Zich baserend op de heersende rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens en het Grondwettelijk Hof, oordeelde de Raad van State dat, vermits democratie ‘pluralisme’ impliceert en de vrije meningsuiting, zonder gebruik van geweld, ook geldt voor ‘ideeën’ of ‘informatie’ die de staat of een andere groep van de bevolking schokken, verontrusten of kwetsen, (...) zelfs wanneer de gelaakte uitlatingen scherp of polemisch zijn. Het Antwerpse Hof van Beroep bevestigde deze vrijspraak op 15 oktober 2017 in de onterechte uitsluiting van uitgeverij Egmont op de Boekenbeurs.

Thomas Smet - Sinaai

MIGRATIE VROEGER EN NU Pallieterke, Net zoals hier te lande en vrijwel in gans West-Europa blijven er lieden die per se de ongeremde immigratie en open grenzen als zaligmakend blijven propageren. Ook zo in Italië, zoals blijkt uit een bijdrage in de Milanese krant Libero (11/07), waarin de tendens van diverse media om de huidige immigratiegolf in Europa te vergelijken met de historische emigratie van talloze zuid-Europeanen (Italianen, Spanjaarden...) naar noordelijker landen enerzijds en de ‘Nieuwe Wereld’ anderzijds, zwaar op de korrel te nemen.

Toegegeven, het tijdsbeeld kan verschillen, maar het contrast kan amper groter zijn. Zo wordt bijvoorbeeld geschetst hoe de opvang van de inwijkelingen in Amerika gebeurde in Ellis Island, dat betekenisvol omschreven wordt als “L’isola delle lacrime” (eiland der tranen). De toegang tot het land voor de immigranten - meestal voorzien van een kartonnen valies - kon enkel onder zeer strikte voorwaarden, o.a. het bezit van een paspoort en een visum van het consulaat, een inspectie van de ogen om besmettelijke ziekten op te sporen, het bezit van voldoende geldmiddelen voor de eerste noodwendigheden in afwachting van de opbouw van een eigen bestaan...

In de naoorlogse periode werden Zuid-Europese inwijkelingen bv. massaal ingezet voor de bouw van wegen, bruggen en hospitalen zoals in Zwitserland en hebben ze een aanzienlijke bijdrage geleverd aan de Franse en Duitse industrie. In België daarentegen riskeerden velen hun leven door af te dalen in de stikdonkere koolmijnen.

In vergelijking met wat zich de jongste jaren op het gebied van immigratie afgespeeld heeft in Europa, kan men enkel bewondering opbrengen voor degenen die destijds have en goed achterlieten om een nieuw bestaan op te bouwen in een vreemd land. Terwijl het ene respect afdwingt, is daarentegen de huidige gang van zaken een regelrechte aanfluiting van wat mag verwacht worden van de aanpak van immigratie in een fatsoenlijke rechtsstaat.

Het herinnert mij ook scherp aan de woorden van de onvolprezen Thilo Sarrazin in zijn boek “Deutschland schafft sich ab”. Hij pleitte daarin voor het principe dat tegenover iedere tegemoetkoming aan immigranten een tegenprestatie dient te staan...

R aymond Bries - Heist-op-den-Ber

Een lezersbrief insturen?

VLUCHT MH17 Pallieterke, Het artikel over de MH17 ramp van de heer Bäumer is zeer interessant en bewijst wat we al lang vermoedden, namelijk dat Russische militairen de rebellen geholpen hebben. Nederland probeert nu de volle verantwoordelijkheid bij Rusland te leggen!

Voor de Russen en de Oekraïense rebellen kan ik nog een zwak excuus bedenken: ze waren in oorlog en wisten niet dat het om een burgervliegtuig ging. Voor de Nederlandse autoriteiten, KLM en Malaysia Airlines zie ik geen excuses. Hoe kan je de toelating geven om je burgers in een vliegtuig te laten stappen dat over een oorlogsgebied gaat vliegen? Alle andere Europese maatschappijen waren al geruime tijd gestopt met het overvliegen van Oekraïne, maar niet zo KLM en Malaysia Airlines, met het gekende gevolg: een ramp… die perfect te vermijden was.

R. Van den Bossche - A alst

DESINFORMATIE MH17 Pallieterke, In verband met jullie artikel over MH17: van desinformatie gesproken… Juist!

Hoogste tijd dat de hemeltergende leugens hieromtrent ophouden.Welke journalist (en redactie) uit de MSM heeft ballen aan zijn lijf en durft het opnemen als David tegen Goliath om de WAARHEID te brengen? Wiens brood men eet… En niet alleen dit dossier, de kleren van de keizer zijn nog nooit zo mooi geweest! Alleen deze man, iemand die niets meer te verliezen heeft, vertelt de waarheid: https://youtu.be/ N4piuRv61pI. (In deze video zou ‘allround onderzoeker’ Johan Oldenkamp bewijzen dat dat het neerhalen van de MH17 in scène is gezet, nvdr.)

Leo Goovaerts - K eerbergen

DONALD TRUMP Pallieterke, De kranten en weekbladen staan bol van spot en kritiek op president Trump. Het lijkt wel een sport om hem zo lomp en zo lelijk mogelijk af te schilderen.

Niemand spreekt over de twee miljoen Mexicanen die Obama terugstuurde, maar Trump doet het helemaal fout: “Hij is in Noord-Korea geweest en daar komt toch niets van terecht. Hij heeft twee uur lang met Poetin overlegd, maar het nergens over gehad.” Gans de progressieve meute staat op de achterste poten! Eén ding is echter duidelijk: hij staat achter Israël, doet wat de anderen alleen zeiden en zet zijn ambassade in Jeruzalem. Hij weigert de corruptie van de Palestijnse Autoriteit nog langer te accepteren en hij staat op tegen al die instituties als Unesco en de mensenrechtenraad van de Verenigde Naties, die alleen Israël op de korrel nemen. Hij is de machtigste leider van de wereld. Niet Merkel of Macron.

Jan De Schuytener - Dilbeek

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis zijn zijn Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis Verliefd op op de dethuis natuur-?zijn Vlamingen Verliefd natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

1 augustus 2019

Afzien in de hitte

De Ronde van Frankrijk 2019 zit erop. Na de slaapverwekkende vertoningen van de laatste jaren was ik niet van plan om mijn tijd te steken in een ronde die in handen is van Froome, een kleurloze controlefreak die absoluut niet geïnteresseerd is in de amusementswaarde van één van de grootste sportevenementen van het jaar. Voor hem telt alleen het eindresultaat.

Froome beschikt over een sterke ploeg die hij eindeloos op kop laat rijden. Het tempo ligt zo hoog dat niemand kan aanvallen. Zeer efficiënt, maar stom om naar te kijken. Hij maakt dan meestal het verschil in een tijdrit.

Ik ben opnieuw beginnen kijken omdat de Belgen het zo goed deden. Thomas De Gendt flikte het opnieuw.

De smaakmaker van deze Ronde van Frankrijk was ongetwijfeld Julien Alaphillippe. Voor een renner als ‘Juju’ kijken de mensen naar de koers. Hij is de held van Frankrijk. Zijn tegenstanders zijn diep moeten gaan om hem te doen kraken.

Egan Bernal, het wonderkind van Colombia, wint de Tour de France voor de eerste, maar zeker niet de laatste keer. Ik denk dat hij op weg is naar een reeks van overwinningen in de Ronde van Frankrijk. Ik vond het jammer dat vrijdag de rit naar Tignes werd geneutraliseerd. Hij vloog en zou zeker nog minuten hebben gepakt op zijn tegenstanders. Dat zou de kers op de taart geweest zijn. Maar hij is nog jong, hij heeft nog tijd, veel tijd... Ik was er niet goed van dat Wout Van Aert viel in de tijdrit. De opvolger van Sagan in het groen? Hij is nog jong, hij heeft nog tijd, veel tijd...

40 graden in Bilbao Verleden week heb ik gepuft, gezweet en afgezien. Ik ben telkens weer verbaasd als ik zie wat die renners presteren in die hitte. Is dat wel gezond? Toen ik nog voetbalde kon

ik niet tegen de hitte. Geef mij maar regen en modder. Eén match die ik nooit zal vergeten, was een wedstrijd in juli tegen Dynamo Kiev tijdens het tornooi van Bilbao. Het was er bloedheet, 40 graden, en we hadden nog maar een paar keer getraind in het nieuwe seizoen. Kiev was nog bezig in zijn competitie, in topvorm dus!

Die wedstrijd was ook de eerste match bij Anderlecht van Nico De Bree, die van RWDM kwam. Op zeker moment kregen we een vrijschop tegen, op een dertigtal meter van ons doel. Wij waren de muur aan het opstellen toen De Bree riep: “Niet nodig, ik klaar het wel!” Onitchenko pegelde de bal de winkelhaak in. “Toch maar een muur de volgende keer?”, vroeg ik aan De Bree.

We verloren die match met 6-1. Nico had van een ander debuut gedroomd en was dan ook pisnijdig na affluiten. “Geen klote concentratie was er voor de match. Als er nog iemand zijn bek opendoet voor de volgende wedstrijd, dan timmer ik die gegarandeerd!”, tierde hij, en keek onheilspellend in mijn richting. Bekken dichtslaan, dat kon Nico. Ik speelde tegen Oleg Blochine, snel als een vuurpijl. Ik heb daar zwaar afgezien...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Cynische hypocrisie De hierboven als titel gebruikte uitdrukking bestond mogelijk nog niet tot Wessel Weezenberg, manager van voormalig KV Mechelen-doelman Michaël Verrips, ze uitvond. En prompt in het oor blies van zijn speler om, ‘voor dringende redenen’, zijn contract met de club op te blazen. Dat de 22-jarige Verrips het advies van zijn manager al even prompt volgde, ligt allicht aan zijn prille leeftijd. Zeg maar een gebrek aan ervaring in de jungle van het professionele voetbal.

Zijn beslissing staat haaks op zijn jubel de dag dat hij mee de titel in 1B won: “Dit is het mooiste wat ik ooit meemaakte. Wat een club, man!” Dat hij nu als een dief in de nacht uit Mechelen verdween, ligt “aan de matchfixing door KVM, het ergste waaraan een club zich ooit kan bezondigen”, weet hij nu. Bij de ervaring van ‘het mooiste ooit’ en ‘het ergste ooit’ op ultrakorte en lucratief geïnspireerde termijn, speelt cynische hypocrisie de hoofdrol. Dat zegt weliswaar noch de betrokken manager, noch de speler, wel dit krantje. Overigens, dit staaltje schaamteloos opportunisme in volkssport nummer een stond de voorbije dagen niet alleen. Terzijde gelaten of KV Mechelen in het begonnen seizoen terecht of ten onrechte in 1A uitkomt, wat gezegd over het door een kliek makelaars genomen besluit om spelers een transfer naar de nieuwkomer af te raden? Alsof al vaststaat dat die club volgend seizoen geen licentie krijgt. Hoeveel makelaars die de operatie ‘propere handen’ gebruiken om spelers en clubbesturen te manipuleren, kunnen, hand op het hart, zeggen én bewijzen dat de propere handen van ‘Mister Proper’ op slijkklonters lijken vergeleken met de hunne? Dat het niveau van de vaderlandse competitie is wat het in internationale samenhang nog is, danken we aan de rol die makelaars al decennia spelen in wat we, eufemistisch, een verregaande ‘vervreemding’ van ons clubvoetbal noemen. Daardoor is dat in een rol van doorgeefluik gemanipuleerd voor schaars ingevoerd uitheems en steeds schaarser gebruikt inheems talent. Dat talent mag zich in de Jupiler League ontplooien richting een stap ‘hogerop’. Tot heil van een overal en altijd met de properst mogelijke handen voltrokken ‘kassa, kassa’ voor, meestal in die volgorde, makelaars, clubs en talentrijke spelers.

mende peloton de baas bleef. Een adembenemende rit die we niet vlug zullen vergeten.

Proficiat!

Ramp vermeden Er zal nog lang nagekaart worden over het stopzetten van de tweede Alpenrit naar Tignes. Er zijn renners die niet verder zien dan hun neus lang is, zich benadeeld voelden en kwamen aandraven met argumenten die we met een vrije worp recht in de prullenbak mikken. Ze zullen later hun ongelijk wel ingezien hebben. Waren ze liever, in volle afdaling van de Iseran, in een ongenadige hagelbui en een helse modderstroom terechtgekomen, met kans dat ze hun overmoedige nek hadden gebroken? Ze mogen de ASO eeuwig en drie dagen dankbaar zijn. Spijtig voor de ramptoeristen, maar de beslissing van de organisatoren om de wedstrijd bijtijds stil te leggen was onvermijdelijk.

Erepodium Onze Colombiaanse medewerker meldt dat ze in Colombia zot zijn geworden nu hun 22-jarige landgenoot, Egan Bernal, verdiend met geel mocht staan pronken op de Champs Élysées. En neen, we moeten ons niet ongerust maken, ze zijn daar meer gewoon, vernemen we. We kunnen ons voorstellen dat de meerderheid van de Fransen liever Alaphilippe of Thibaut Pinot in het geel hadden gezien in Parijs.

Ze moeten zich tevreden stellen met de bolletjestrui voor Romain Bardet. Een schrale troost, maar beter als niks. Wie moeten we nog vermelden? Peter Sagan, uiteraard, die zich de hele tijd geamuseerd heeft met het veiligstellen van zijn zevende groene trui. Een record. Wie als derde in het eindklassement

mee op het ereschavotje mocht, was de Nederlander Steven Kruijswijk. Een ereplaats, maar net iets te weinig om uit volle borst het Wilhelmus aan te heffen.

Euforie Het verbaast ons dat de tricolore Jupiler-vlaggen niet massaal vanonder het stof werden gehaald om de drie ritoverwinningen van onze landgenoten in de Tour glans bij te zetten. Hoe noemden onze onvolprezen specialisten het? Buitengewoon, verbluffend, opzienbarend, fantastisch, noem maar op. Veel was niet genoeg. We willen niet moeilijk doen, maar er zijn (lang vervlogen) tijden geweest dat de Flandriens geen genoegen namen met minder dan een half dozijn overwinningen en dat het hier als dagelijkse kost werd beschouwd. Waarmee we geen afbreuk willen doen aan de knappe ritoverwinningen van Dylan, Thomas en Wout.

Gedenkwaardige momenten De vermeldenswaardige bergrit van elf juli met aankomst op La Planche des Belles Filles zijn ze in het Limburgse Halen, de woonplaats van overwinnaar Dylan Teuns, nog volop aan het vieren. De jammerlijke valpartij van Wout Van Aert is een zware domper op de vreugde, maar dat belet niet dat we ons met plezier de spurt herinneren waarin een veldrijder een onthutste rassprinter klopte. Dan was er nog de al even gedenkwaardige rit van Macon naar Saint-Etienne, waarin Thoms De Gendt het Franse duo Pinot en Alaphilippe met enkele seconden klopte en tevens het aanstor-

15

We kunnen niet blijven doordrammen over de drie ritoverwinningen van ‘onze jongens’.

De waterdragers en meesterknechten die meer dan hun rol vervulden, verdienen ook een staande ovatie. Om te beginnen bij debutant Laurens De Plus, die bewees dat hij bergop voor niemand moet onderdoen, maar bescheiden alle lofbetuigingen relativeerde.

Hetzelfde geldt voor Xandro Meurisse, die als eerste landgenoot 21ste eindigde. De bolletjestrui waarmee Tim Wellens vijftien dagen mocht uitpakken, is ook nog niet vergeten. We kunnen er een pak verdienstelijke namen aan toevoegen, maar we beperken ons noodgedwongen tot een welgemeend proficiat voor het gepresteerde labeur in de achtergrond.

De hand en de kus van onze lieftallige secretaresse voor de mannen die behouden en wel in Parijs zijn geraakt, is ook niet te versmaden, dachten wij.

Logica Spijtig voor de Antwerpsupporters dat er nog negenentwintig reguliere matchen volgen, anders waren ze, na de afgetekende zege tegen Eupen, nu al kampioen. Geoffry Hairemans, die het voorbije seizoen meer zijn broek versleten heeft op de bank dan hem lief was, mocht nog eens van in het begin opdraven van zijn trainer. Heeft Bölöni het licht gezien? Laat het ons hopen. Hairemans bedankte alvast met een ijzersterke prestatie tegen Eupen. Ook de technisch sterke Rodriguez, die van bankzitten ook iets afweet, mocht nog eens een hele wedstrijd zijn kunnen tonen.

Als Bölöni met de ijzeren arm volgende zondag geen zotte kuren uithaalt en de logica laat zegevieren, staan de twee aan de aftrap tegen Waasland-Beveren. Onze zege hebben ze, maar we hebben niets in de pap te brokken op de Bosuil.

Eén tegen allen Het staat iedereen vrij om te kijken naar wat hem of haar interesseert, maar onze ogen wa-

Hoofdzaak en bijzaak De Tour zit erop. Wie voor de start in Brussel de 22-jarige Egan Bernal had getipt als eerste Colombiaanse winnaar ooit, kreeg gelijk.

Het gebeurde wel na een door barslecht weer verknoeide Alpenapotheose, maar dat deed niks af aan de manier waarop Bernal én de gele trui én de witte trui (als beste jongere) naar zich trok. De karige kritiek in het peloton op de organisatie om wat ze deed in supergevaarlijke omstandigheden voor de renners, steunde niet op cynische hypocrisie, eerder op het verdedigen van eigenbelang tegen beter weten in. Zelfs de Franse media, niet echt voorvechters tegen elke vorm van chauvinisme, gooiden er de beuk niet in om ‘chouchou’ Julian Alaphilippe een onterechte verliezer te noemen. De meeste dagen geletruidrager van de voorbije Tour deed dat evenmin.

Onze media spraken over de beste ‘Belgische’ Tour sinds jaren, met niet minder dan drie (Vlaamse) ritzeges en een Franse geletruidrager in een Belgische ploeg. Ze beweerden dat de Tour veel meer te bieden heeft dan enkel die gele trui. Ze kunnen moeilijk anders, na welgeteld 43 jaar zonder Tourwinnaar sinds in 1976 Lucien Van Impe de Tour won.

Dat het verheerlijken van bijzaken als een ‘boost’ voor de kijk- en verkoopcijfers in die omstandigheid hoofdzaak wordt, is begrijpelijk. Maar het doet er niks van af dat in de trofeeënhiërarchie van de meest gehypte koers ter wereld de gele trui het voornaamst is. Hoofdzaak en bijzaak zullen altijd blijven wat ze zijn. De nog weinige journalisten die de glorieperiode van Merckx ‘live’ beleefden, zullen dat niet tegenspreken.

ren gericht op de wedstrijd tussen Zulte-Waregem en KV Mechelen. Met de vraag hoe Malinwa het er, na alle heisa van de voorbije maanden, vanaf zou brengen aan de Gaverbeek. Opdracht volbracht voor trainer Vrancken en zijn musketiers, die onder het motto ‘één tegen allen’ de maat namen van het vertimmerde Zulte-Waregem. Nu zaterdag komt met Genk hoog bezoek naar Mechelen. We hebben ons uit goede bron laten vertellen dat ze vol zelfvertrouwen en met open vizier het gezelschap uit Limburg zullen verwelkomen Achter de Kazerne. Alweer een match van ‘één tegen allen’ om naar uit te kijken.

Revanche?

Als Antwerp wint, dan kunnen Genk, Standard en Club Brugge niet achterblijven. Winst over de hele lijn dus voor de nummers één tot vier van de voorbije play-off 1. AA Gent moest vrede nemen met een gelijkspel op het veld van Charleroi, en Anderlecht mag nu zondagavond op verplaatsing naar Moeskroen de uitglijder van het voorbije weekeinde proberen goed te maken. We kijken er al naar uit. Want het komieke duo Coucke-Kompany verdient beter.

Koekenbak Als de redder van Anderlecht, Vincent Kompany, tot nu toe iets gerealiseerd heeft, dan is het dat hij de mauve-witte aanhang in twee kampen heeft verdeeld. De enen noemen zich believers, de anderen zijn de non-believers.

Met andere woorden, goedgelovigen en ketters staan lijnrecht tegenover elkaar. De ketters, die een combinatie speler-trainer niet zien zitten en Kompany op termijn zien mislukken, hebben na de thuisnederlaag tegen Oostende al een kleine overwinning op zak.

Het is nog wat voorbarig om al besluiten te trekken, maar, Kompany of geen Kompany, in eigen huis verliezen van een middenmoter wordt in het Astridpark niet in dank afgenomen. Voorzitter Marc Coucke kan soms van die rare snuiten trekken, zijn lijkbiddersgezicht was tot voorbije zondag onuitgegeven.

De twee koekenbakken van Oostende waren er te veel aan.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

1 augustus 2019

VAN ONZE HOFDICHTER

Speelse

21 juli

namijmering

k

Zomaar, omdat ik gewoon nog een en ander kwijt wou.

Op 21 juli kwam een massa op de been om rond Elisabeth en rond haar hoge hakken opeengepakt, ’t gejuich te laten horen van ’t gemeen.

Zij liet ’t zich welgevallen met een air van ‘’t is gebakken’ en minzaam met een buiging groeten, ’t ging haar af als geen!

Het was een welgekomen opstoot voor het koningshuis, dat in ‘de boekskes’ werd verslagen met goedkoop geleuter en met wat koekjesdozenkiekjes extra op de buis, waar men de kijker in de doekjes draaide als een peuter en ook wie niet voor kolder koos, kon ‘t krijgen op de buis.

“Ik wil”, zei vorst Philippe, “de koning zijn van héél het land, zelfs van die onverlaten die met leeuwenvlaggen zwaaien.”

Heel minzaam zei Philippe: “Wees welkom, Vlaamse stokebrand, en zeg mij niet wat gij gekozen hebt; ik kan het raaien.

Wat ambetant, maar Liesje zet haar hakken wel in ’t zand!”

HECTOR VAN OEVELEN

1173

1

2

3

4

5

6

7

8

9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Personen die weinig hoeven te doen en een gemakkelijk leven hebben B. Kiemcel - Windrichting - Muzieknoot - Oppervlaktemaat C. Bouwsteen van belangrijke onderdelen van kraakbeen en de gewritchsvloeistof D. Veraanschouwelijk E. Symbool voor eenheid van verlichtingssterkte - Maanstand Bepaalde speelkaart F. Meisjesnaam - Reactieproduct dat ontstaat door de directe additie van twee of meer verschillende moleculen G. Stiekem - Zuid-Amerikaanse munt H. Telwoord - Kies - Bospad I. Geregelde controle van materiaal Van een bepaald Europees land J. Internationale arbeidsorganisatie - Stukken grond waar gewassen worden geplant of verbouwd K. Delen van een etmaal - Muzieknoot - Secundair onderwijs L. Het geheel onder water geduwde

1. Het wettig verklaren 2. Vogel - Kweek 3. Groente Ongeveinsde natuurlijkheid 4. Door vreemd land omsloten gebied - Internetlandcode voor Roemenië 5. Europeaan - Zangstem 6. Goedige en domme man Franse titel (afk.) - Neptunium 7. Staat van de VS - Fijnmazig weefsel 8. Rijdt met kracht aan - Wereldwijd opererende pakketvervoerder Adres op het internet 9. Besluit van de sultan Vocale compositie 10. Engelse schrijfster van o.m.

‘Pride and Prejudice’ 11. Begeleidingen als eerbetoon 12. Seleen - Deel van een as DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1172 VINDT U OP BLZ. 14

Met de groenen heb je nooit gedaan!

Het plan C-alvo Het had het allereerste dubbelinterview moeten worden van Kristof Calvo en Meyrem Almaci sinds de verkiezingen, maar het liep net iets anders. Door omstandigheden hebben we echter exclusief en helemaal voor u alleen: het allereerste dubbelinterview van meneer Almaci en mama Calvo.

Sinds 26 mei is het een klein beetje stil geworden rond de Vlaamse groenen.

Nochtans boekten ze maar liefst vier verkiezingsoverwinningen op rij en komt de symbolisch zo belangrijke kaap van de 9 procent steeds dichterbij. Experts die het kunnen weten, voorspellen zelfs dat de 10 procent voor het grijpen ligt, ergens na 2030. “Maar daar zijn ze toch niet zo heel blij mee,” zegt Meyrems echtgenoot, die om begrijpelijke reden anoniem wenst te blijven (we noemen hem Tim). “Helemaal niet,” voegt mama Calvo Martine er aan toe, “toen hij op 26 mei thuis kwam, heeft hij van pure razernij al zijn Panini-stickers kapotgescheurd.” Politiek is een harde stiel.

Tim en Martine, welkom. We hadden eigenlijk afgesproken met uw respectievelijke echtgenote en zoon. Wat is er fout gelopen?

Martine: “Hij komt niet van zijn kamer, meneer Pallieter. Hij is boos op de wereld en eet alleen maar pureepatatjes die ik voor de deur moet achterlaten. Heel erg is het. Ik leg er ook een proper onderbroekje bij, maar ik weet niet eens zeker of hij die aan doet. Zijn papa en ik maken ons ongerust.”

Tim: “Bij ons zijn het koekjes. Het ene pak na het andere maakt ze soldaat. En ze scheldt mezelf en de kinderen voortdurend uit voor neoliberale racisten en dommekloten. Zelfs haar oude scoutsvrienden van de grijze wolfjes kunnen haar niet meer opbeuren. Dat laatste vind ik niet zo erg. Zaten een paar rare snuiters tussen hoor.”

Wat is er fout gelopen voor Groen?

Tim: “Dat zou u aan mijn vrouw moeten vragen. Maar wat ik vaak van haar hoor is dat die sprekende aambei met zijn stom baardje er voor iets tussen zit.”

Is het niet wat makkelijk om Wouter Van Besien de schuld te geven?

Tim: “Dat zou u aan mijn vrouw moeten vragen. Dat is wat ik hoor.”

Martine: “Ik denk dat Kristof zal moeten aanvaarden dat niet iedereen hem een toffe vindt. Daar heeft hij het altijd moeilijk mee gehad. Als er kindjes niet met hem wilden spelen, maakte hij zich boos en begon hij te zeuren dat we moesten solidair zijn en verbinden. Tot hij mocht meespelen. Dankzij dat verbinden is hij ook aan zijn eerste liefje geraakt. Gelukkig heb ik ze op tijd kunnen losmaken en is de politie niet tussengekomen. Maar ik had hem gewaarschuwd. Eenmaal volwassen pakt dat niet meer bij de mensen.”

Tim: “God ja, dat geleuter over verbinden. Degene die dat uitgevonden heeft, moeten ze met zijn nek verbinden aan de hoogste boom in Vlaanderen.”

Martine: “Naast die floeren aap die altijd over polariseren bezig is.”

Rustig maar. Heeft u enig idee hoe het verder moet?

Tim: “Dat zou u aan mijn vrouw moeten vragen. Maar wat ik hoor is dat ze allemaal op hun kop mogen staan, Meyrem gaat niet werken. Als Vogels dat niet moet doen, zij ook niet. Anders is het racisme. En als ze een zondebok nodig hebben, moeten ze maar die autistische asperge met dwaze uilenkop nemen.”

Martine: “Zeg, laat onze Kristof hier eens buiten. Je mag zeggen van mijn zoon dat hij niet zo heel erg sterk is in zijn job, maar hij doet wel heel erg zijn best. Onze Kristof is de toekomst van Groen! Meyrem zal een andere zondebok moeten zoeken.

Kristof heeft nog nooit gewerkt en gaat daar nu ook niet aan beginnen.”

Tim: “Dat zou u aan mijn vrouw moeten vragen. Ik ben maar de boodschapper, he.

Maar Kristof heeft volgens Meyrem toch al de nodige opvang bij de Mechelse sociale werkplaats?”

Martine: “De gemeenteraad is geen sociale werkplaats. Ik moest het stilhouden, maar nu zwijg ik niet langer. Op dit eigenste moment is Kristof bezig met zichzelf heruit te vinden en een nieuw élan voor de partij te creëren. Het zit allemaal nog in een experimentele fase, maar het is gebaseerd op internationaal succes. Wacht maar af.”

Mevrouw Calvo, is Kristof staartjes aan het laten groeien en gaat hij voor het parlement gaan zitten spijbelen tot hij zijn zin krijgt?

Martine: “Hoe weet u dat? We zitten met een lek!”

Tim: “Zolang hij die staartjes maar niet verbindt, is het prima.”

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be