't Pallieterke van 22 augustus 2019

75ste jaargang • nummer 34 • donderdag 22 augustus 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Nooit meer oorlog, 100 jaar later” VOS, de Vlaamse Vredesvereniging, viert op 9 september zijn 100 jaar. VOS is tegen kernwapens en ‘killer robots’, laakt de gemene oorlog in Jemen - met Belgische wapens - , de Armeense genocide en het ongenuanceerde migratiedebat. VOS berispt banken die uw geld inschakelen voor de wapennijverheid, de nucleaire wapens en de klimaatvervuilende industrie. Een gesprek met algemeen voorzitter Ivo Coninx.

Lees het volledige interview met Ivo Coninx, voorzitter VOS, op blz. 11

Zelfs de kleuren van de vlag werden bepaald door de Walen Wie Vlaamsgezind is, heeft keuze te over. Je kan kiezen tussen twee Vlaamsgezinde partijen, er zijn twee studentenverenigingen, meerdere cultuurverenigingen en ga zo maar door. Je kan zelfs kiezen tussen twee vlaggen: die met gelakte nagels en die met zwarte klauwen. De eerste vlag, die met de rode nagels, is de officiële vlag.

De andere is de Vlaamse strijdwen) als officiële vlag te erkenvlag. Voor links staat die vlag genen. Te veel gelinkt aan de Volkslijk aan de collaboratievlag, weten unie enerzijds, maar meer nog, te we nu. Zo weet u meteen hoe ze veel gelinkt aan collaboratie. Dus binnen de sp.a en links daarvan, moest een compromis gevonden denken over Vlaamse staatsherworden: een Vlaamse Leeuw met vorming, of beter nog: Vlaamse gelakte rode nagels. Er werd wel staatsvorming. Dat Léon Degreleen of andere heraldische uitleg le en zijn Waalse legioensoldaaan gegeven, maar ik kan me ten rondliepen met de belgische geen Vlaams-nationalist herinnedriekleur op hun mouw, dat is ren die wildenthousiast reageerde maar een vergeten detail in de toen de officiële vlag werd voorcollaboratiegeschiedenis. gesteld.

Toen in 1973 gekozen moest Maar onthoud in dit verhaal: het worden voor een vlag voor Vlaanwaren de Walen die bepaalden deren, was er een veto van de PSB, hoe de Vlaamse leeuwenvlag er de Franstalige socialisten, om de moest uitzien…Zelfs dàt werd ons leeuwenvlag (zonder rode klauniet gegund. KARL VAN CAMP

Postjes maken paars-groen mogelijk Momenteel lijkt het federaal richting paars-geel te gaan wanneer de PS een grote bocht maakt. Of richting nieuwe verkiezingen. Tenminste, als men de media mag geloven.

Toch maakt paars-groen, eventueel aangevuld met CD&V, nog altijd een kans. Vooral omdat Alexander De Croo (Open Vld) en Wouter Beke (CD&V) hier een grote laatste carrièrestap zien. Richting Wetstraat 16.

En plots is het Vlaams Belang een bondgenoot voor… de PS. Tenminste, als we bepaalde politieke analisten moeten geloven. De voorbije dagen deed het verhaal de ronde dat de Parti Socialiste zou aansturen op vervroegde verkiezingen. Die zouden de N-VA verder verzwakken waardoor er sneller een federale regering zonder de Vlaams-nationalisten zou kunnen worden gevormd.

Bij de PS denken en hopen ze dat de winst naar het Vlaams Belang zou gaan.

Straf eigenlijk voor een partij die het meteen heeft over “fascisme”, “racisme” en “nazi’s” wanneer het gaat over alles wat rechts van het centrum staat. Het wijst er in elk geval op wat voor een machtspartij de PS is. Alles is toegestaan om zo lang mogelijk aan de Belgische vetpotten te blijven.

Alleen is het de vraag of de PS met het streven naar vervroegde verkiezingen geen gigantisch risico neemt. Blijkbaar hopen Elio Di Rupo en Paul Magnette dat de Vlaamse centrumpartijen – CD&V, Open Vld en sp.a – versterkt uit vervroegde verkiezingen zouden komen. Als men de uitgebluste indruk van de Vlaamse partijvoorzitters ziet, moet men daar niet echt op rekenen.

Vervroegde verkiezingen zouden wel eens een Belgisch referendum kunnen zijn, en dat zou de V-partijen in de kaart spelen. Uiteindelijk zou Bart De Wever dan de beste troefkaarten hebben.

De ‘staatsdragende’ partij N-VA De PS zou in Wallonië niet bang zijn van vervroegde verkiezingen omdat de PTB/PVDA bij de Waalse regeringsonderhandelingen een mal figuur sloeg. Ook zouden veel Walen bij nieuwe verkiezingen thuisblijven of blanco stemmen, terwijl de overtuigde PS’ers de partij

trouw zouden blijven. Allemaal in de voorwaardelijke wijs, uiteraard.

Nu wordt op het PS-hoofdkwartier nagedacht over verkiezingen, maar bij de andere partijen is dat zeker niet aan de orde. Vandaar dat de federale informateurs mordicus blijven proberen om een Bourgondische coalitie van socialisten, liberalen en N-VA op de been te krijgen. Ook al wordt er Vlaams aan een Zweedse coalitie gewerkt die de federale formatie bemoeilijkt.

Ook al liggen de programma’s van N-VA en PS lichtjaren uit elkaar. De informateurs Johan Vande Lanotte en Didier Reynders trekken zich op aan de uitspraken van N-VA’ers als Theo Francken die een gesprek met de PS vragen. De N-VA profileert zich hier als een ‘staatsdragende’ partij. Alleen, elk gezond mens weet dat een gesprek tussen beide partijen uitdraait op de kwadratuur van de cirkel. Zelfs als de N-VA een staatshervorming laat vallen, is er geen sociaaleconomisch regeerakkoord mogelijk.

De ambities van Alexander De Croo Dus zou het wel eens kunnen dat men over een paar maanden toch kiest voor paars-groen, aangevuld met CD&V. Dat is zelfmoord voor de klassieke Vlaamse partijen. Niet alleen omdat zo’n regering een Vlaamse meerderheid heeft, ook omdat een links beleid in zo’n constellatie onvermijdelijk is. Niet enkel op economisch vlak, ook inzake migratie en veiligheid.

Gaan CD&V en Open Vld zich daaraan wagen? Het antwoord is: op termijn zeker. Niet omdat er chaos dreigt op de financiële markten.

Ook niet omdat de financiële elite in Brussel of het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) dit eist. Hun invloed is tanende.

Wel omdat dit voor een paar kop-

stukken van de traditionele partijen de laatste kans is om een absolute topfunctie binnen te rijven. Wouter Beke (CD&V) kan premier worden, al is de kans niet zo groot. In een paars-groene regering met CD&V zou zijn partij een aanhangsel zijn zonder tegenhanger aan de andere kant van de taalgrens. De partij cdH kiest immers voor de oppositie.

De relatief sterke liberale familie in zo’n constellatie zou wel de premier kunnen leveren. Niet de MR, uiteraard, eerder Open Vld. En dan wordt richting Alexander De Croo gekeken. La Libre Belgique citeerde hem als mogelijke nieuwe bewoner van de Wetstraat 16.

Meteen rijst de vraagt: dreigt zo iemand de eigen partij dan niet definitief naar de ondergang te leiden? Het antwoord is ja, maar dat zal zo’n politicus worst wezen. De Croo kan dan in 2024 voor een Europees postje gaan en de eigen partij en het land in chaos achterlaten.

De man heeft het profiel om een nieuwe premier Di Rupo te worden.

Zoals de Open Vld in 2011-2014 al deed, kan ze zich opstellen als partij die weliswaar een aantal belastingverhogingen heeft moeten aanvaarden, maar er tegelijk veel wist tegen te houden. De Croo is ook zo’n internationalistische liberaal die zich als premier op het mondiale toneel kan begeven met een discours dat PS en groenen aanstaat: om de haverklap pleiten voor samenwerking, altijd en overal beginnen over mensenrechten, inhakken op Donald Trump, pleiten voor migratie,… Zijn eigen carrière zal verzekerd zijn.

De rest kan de man uit Brakel niet schelen. Postjes maken paars-groen mogelijk en garanderen persoonlijke lucratieve carrières. Het was zo onder Verhofstadt en het zal straks niet anders zijn.

2

Actueel

22 augustus 2019

Hypocrisie ten top Tot haar eigen verbazing kreeg Anuna De Wever boegeroep te verwerken en keek ze vanop het podium van Pukkelpop naar een hoop opgestoken vingertjes. Dat was even schrikken. En meteen gingen journalisten, politicologen en sociologen op zoek naar de redenen.

Men moet echter geen grote studies uitvoeren om te snappen waar de anti-Anuna-gevoelens vandaan komen. Neem nu Greta Thunberg, het Zweedse kindsoldaatje dat ons eens gaat zeggen hoe we moeten leven. Guitige Greta is op dit ogenblik onderweg naar New York, waar ze volgende maand een klimaatconferentie zal bijwonen. Nu heeft Greta zichzelf wel in een vervelende situatie gebracht. Vliegen is vreselijk vervuilend, en dus kan ze nooit nog het vliegtuig nemen. Dus maakt ze de oversteek met een klimaatneutrale zeilboot. De kapitein wordt bijgestaan door een vijfkoppige bemanning. De grap is dat, eens aangekomen in New York, de bemanning het vliegtuig neemt richting Europa, en een andere bemanning wordt ingevlogen van Europa naar New York.

Geef toe, die manier van reizen is niet direct ecologisch te noemen. Maar niet getreurd, de zeilers zullen als boetedoening een financiële schenking doen aan een milieuorganisatie.

HLN.be, de internetversie van Het Laatste Nieuws, berichtte er als eerste over op vrijdag 16 augustus. Ik nodig u uit om de reacties te lezen op het artikel dat hierover verscheen op HLN.be. Hierbij een beperkte bloemlezing: - Greta werkt gewoon aan haar eigen toekomst als linkse politica. De rest is show en leugens.

- Wat een klucht. Tijd dat je de werkelijkheid onder ogen ziet. De mensen zijn het meer dan beu. Begrijp dat nu eens in plaats van veel show te verkopen.

- We kunnen met zijn allen alleen maar hopen dat ze er niet geraakt.

- Wat een mediacircus voor dit media-hitsige meisje dat zo naïef redeneert dat ze volstrekt niet beseft waar ze mee bezig is.

- Was te verwachten dat er een geurtje vrij zou komen. Intussen heeft ze een zeilreis gratis gemaakt en volgt er een film... kassa kassa... dankzij het milieu.

- Wat een volksverlakkerij! Wij zullen wel de riem aansnoeren en zij leven er op los.

- Gewoon een goeie soap van milieuactivisten die de wereld rondreizen.

- Ons Greta kan natuurlijk ook thuis vanuit haar zelfgemaakte boomhut skypen en zo aanwezig zijn op de conferentie. Dat is pas milieuvriendelijk!

En zo gaat het maar door. Van de 78 reacties op HLN.be waren er 76 die niet bepaald vriendelijk zijn voor Greta. Maar die reacties vertolken perfect wat er leeft bij de man en vrouw in de straat. Maar onthoud vooral: wie een aflaat koopt bij de groene kerk, mag zoveel vervuilen als hij wil.

Kan het hypocrieter?

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR KNOKKEN Op zijn Facebookpagina schrijft Peter Terryn het volgende: “Volgend jaar een knokploeg sturen en dat crapuleus zootje eraf meppen.” Met ‘dat crapuleus zootje” worden de jongeren bedoeld die met een leeuwenvlag aanwezig waren op Pukkelpop.

Peter Terryn is geen onbekende in extreemlinkse hoek. In 2003 was hij heel even kabinetsmedewerker van staatssecretaris Eddy Boutmans (Agalev). Hij werd na anderhalve maand ontslagen, nadat hij op zijn website beledigingen gepost had tegen het koningshuis en buitenlandse staatshoofden, en omdat hij de terroristische

aanslagen op 11 september 2001 van een “onwaarschijnlijke [esthetische] schoonheid” had genoemd. Datzelfde jaar kreeg hij een voorwaardelijke gevangenisstraf van vier maanden en een geldboete wegens weerspannigheid en vandalisme omdat hij enkele auto’s had beschadigd (bron: Wikipedia).

Terryn gaf zichzelf een bijnaam: de ‘minister van agitatie’. In 2016 riep deze notoire antifascist op de spoorwegen te saboteren. Hij verspreidde via Facebook een handleiding om het spoorverkeer te doen onderbreken.

Spoorweginfrastructuurbeheerder Infrabel diende een klacht in tegen Terryn. Begin dit jaar werd Terryn hiervoor veroordeeld.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Groen wil burgers via loting in het parlement Volgens de parlementsleden van Groen en Ecolo vormen de ontgoocheling over de democratie, de vertrouwenscrisis jegens de instellingen en de kloof tussen de burgers en hun vertegenwoordigers ‘grote uitdagingen’ waaraan ze iets willen en moeten doen.

Daarom hebben de groenen een voorstel tot wijziging van het Reglement van de Kamer van volksvertegenwoordigers ingediend, om de oprichting van ‘gemengde commissies’ mogelijk te maken. Die commissies bestaan uit parlementsleden en bij loting aangewezen burgers.

Participatieve democratie Dit voorstel moet volgens Calvo en zijn collega’s de participatieve democratie bevorderen. In deze ‘gemengde commissies’ zetelen immers burgers die bij loting werden aangewezen. De commissies zouden over ‘welbepaalde onderwerpen’ aanbevelingen kunnen formuleren. Vervolgens kunnen die aanbevelingen worden besproken en uiteindelijk ter stemming worden voorgelegd aan de plenaire vergadering van de Kamer van volksvertegenwoordigers. De groene partijen hebben naar eigen schrijven altijd al bijzonder oog gehad voor deze kwesties. “Ecolo en Groen steunen de participatieve democratie, zowel via burgerpanels als

via participatie-instrumenten (open fora, opmaak van begrotingen), om aldus het democratisch debat open te trekken en te hernieuwen.”

G1000 De aan de Kamer van volksvertegenwoordigers verleende mogelijkheid om gemengde commissies op te richten, vormt volgens de groenen een gelegenheid om in een onuitgegeven configuratie ‘reflectiewerkzaamheden’ aan te vatten.

“De uit de politieke fracties afkomstige vertegenwoordigers worden immers aangevuld met een aantal burgers die bij loting zijn aangewezen volgens de wijze waarop dat gebeurt in de G1000-burgerpanels.

Daarbij wordt heel in het bijzonder toegezien op de representativiteit van dat panel, dat onze samenleving echt in al haar verscheidenheid moet weerspiegelen.”

Concreet Concreet zijn deze gemengde commissies samengesteld uit 34 stemgerechtigde leden, van wie 17 leden die worden geloot uit de

groep burgers die de volle achttien jaar hebben bereikt (de burgerleden) en 17 leden die worden aangewezen onder de leden van de Kamer van volksvertegenwoordigers overeenkomstig de artikelen 157 en 158, waarbij de andere leden van de Kamer van volksvertegenwoordigers met raadgevende stem aan de werkzaamheden kunnen deelnemen. De commissie zal bepalen hoe ze haar werkzaamheden organiseert. Ze kan bijvoorbeeld beslissen om op zaterdag te vergaderen. De burgers die aan de vergaderingen deelnemen, zullen een vergoeding krijgen en hun reiskosten zullen worden terugbetaald. Over de hoogte van deze vergoeding zal waarschijnlijk eerst vergaderd moeten worden.

Denkfout De oprichting van ‘gemengde commissies’ is uiteraard onzinnig.

In eerste instantie kunnen burgers zich altijd verkiesbaar stellen en volwaardig parlementslid worden.

De grote zwakte van het voorstel is evenwel dat burgers uitgeloot zullen worden. Het gevolg is dat mensen in een commissie zullen zetelen die geen enkele toegevoegde waarde voor het debat heeft. Er is voor dit voorstel dus slechts één goede oplossing: het verticaal klasseren.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

De Vlaamse rekeningen zijn niet op orde De Vlaamse regering pochte de voorbije jaren steevast met haar begrotingsevenwicht.

Dat wordt de komende regeerperiode een stuk moeilijker. Er dreigt een oplopend tekort.

En de vele beloftes in de Vlaamse startnota zijn niet eenvoudig te financieren.

In tegenstelling tot de federale regering kon de vorige Vlaamse regering aan het einde van de regeerperiode wel een fraai begrotingsrapport voorleggen. Een begroting in evenwicht daar waar andere overheden het steevast zeer moeilijk hebben om de rekeningen op orde te krijgen. De regering-Bourgeois was fier op het evenwicht omdat de vorige Vlaamse regering het door de zesde staatshervorming niet zo gemakkelijk heeft gehad. Er kwamen extra bevoegdheden over, maar de middelen werden slechts voor 85 procent overgedragen. Dus moest er bespaard worden. Toch slaagde de regering erin in de groene cijfers te blijven. Een evenwicht terwijl zelfs een overschot mogelijk was. Maar dat heeft de Vlaamse regering nooit nagestreefd. Dat zou een cadeau zijn voor de andere regeringen die het niet zo nauw nemen met de budgettaire discipline.

Overheidstekort Dat beeld van de gezonde Vlaamse overheidsfinanciën kreeg recent een deuk. Volgens de laatste cijfers dreigt volgend jaar een overheidstekort van 600 miljoen euro. Oorzaak zijn minderinkomsten door de lagere groei. Een recessie zou dat tekort nog kunnen uitdiepen.

En dan zijn de kosten voor de Antwerpse Oosterweelverbinding nog niet meegeteld. Indien wel, dan loopt het tekort op tot meer dan 1,1 miljard euro. De discussie of grote infrastructuurwerken al dan niet in de begroting moeten worden opgenomen, is voer voor specialisten. De Europese Commissie vindt dat die kosten in één keer moeten worden geboekt, maar de Vlaamse regering zegt neen. Hoe dan ook, er zal moeten bespaard worden in de komende vijf jaar om de Vlaamse rekeningen op orde te krijgen. Want een deficit is slecht nieuws voor de Vlaamse schuld.

Die is maar een klein deel van de federale schuld, maar feit is dat een tekort op de begroting de schuld

doet oplopen tot 58 procent van het bbp aan het einde van de legislatuur in 2024. Dat is op Vlaams niveau zelden gezien.

Wordt de Vlaamse Zweedse coalitie onvermijdelijk een besparingsregering? Daar ziet het naar uit. Want Vlaanderen heeft voor het eerst sinds lang de rekeningen niet op orde.

Ook en vooral omdat een aantal projecten en beloftes in de Vlaamse Startnota niet gefinancierd zijn.

Er moet geïnvesteerd worden in sociale woningen, onderwijs en in welzijn. De investeringen die nodig zijn in de zorg lopen al snel op tot 4 à 5 miljard euro. Er is een deel van de pensioenlast van de ambtenaren van de lokale besturen die door Vlaanderen moet worden overgenomen. We zitten nu al aan bijna 1 miljard euro kosten. Dat gaat straks richting 1,2 miljard.Verder zijn er de noodzakelijke investeringen in mobiliteit. Ook dat gaat over miljarden in plaats van miljoenen. Ondertussen moeten 6.000 extra leerkrachten worden gevonden. Vlaanderen staat dus voor een enorm zware opdracht. Hoe dat financieren met een begroting in het rood? Niet alle investeringen kunnen immers uit de boeken worden gehouden.

Startnota Vraag is of kleinere projecten nog kunnen worden gerealiseerd, zoals de Vlaamse parken, of het Museum van de Vlaamse Geschiedenis en Cultuur. Om nog te zwijgen over enkele fiscale hervormingen die op het programma staan. Een verlaging van de personenbelasting zit er blijkbaar niet in, ook al heeft Vlaanderen hiervoor extra bevoegdheden gekregen. Dat daarover in de Startnota niets staat, wil wellicht zeggen dat er gewoon geen geld voor is. Dat is pijnlijk voor een regering die zich een centrumrechts profiel wil aanmeten. Ja, de erfbelastingen worden verder verlaagd.

Noodzakelijk en wenselijk, maar dat is geen groei-ondersteunende belastingverlaging.

Het is aan de oppositie in het Vlaams Parlement om de komende jaren na te gaan of er geen verkapte of slinkse belastingverhogingen worden doorgevoerd. De woonbonus, het fiscaal voordeel voor wie een huis aankoopt, verdwijnt, maar wordt vervangen door lagere registratierechten. Het valt nog te bezien of dat voor de belastingbetaler een nuloperatie wordt.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

22 augustus 2019

Identiteit in tijden van globalisme

3

De enige echte Vlaamse leeuwenvlag

Met de commotie rond Pukkelpop is het een beetje aan de aandacht ontsnapt, maar zondag 18 augustus was het precies 50 jaar geleden dat het legendarische muziekfestival van Woodstock plaatsvond. Op het eerste gezicht was “love and peace” toen de centrale boodschap, maar het gebeuren had ook een zeer politieke ondertoon: het protest tegen de oorlog in Vietnam verenigde de aanwezige hippies en was een centraal thema in de muziek van de artiesten die er optraden.

Rock, pop en andere varianten van moderne populaire muziek hebben sindsdien steeds een sterke band gehad met tegencultuur en maatschappijkritiek. Niet alle rock is links, maar er is vrijwel geen rechtse strekking die een tegenwicht biedt aan de vele uitgesproken progressieve gedachten die erin gepromoot worden. Kenmerkend voor het muziekwereldje: geen enkele bekende artiest wilde of durfde optreden bij de inauguratie van Trump.

Anuna uitgejouwd De politieke agenda van muziekfestivals is zelden uitgesproken (hoewel er uitzonderingen bestaan, zoals destijds de 0110-concerten tegen het Vlaams Blok), maar impliciete ideologische boodschappen zijn wel altijd herkenbaar aanwezig. Pacifisme, antikapitalisme, antifascisme, multiculturalisme en ecologisme wisselden elkaar af als dominante thema’s in de festivalcultuur.

‘Duurzaamheid’ is de meest recente rage, inclusief batterijen opgeladen met zonne-energie, herbruikbare drinkbekers en zelfs kartonnen tenten (die eigenlijk helemaal níét milieuvriendelijk zijn, maar het is het gebaar dat telt, zullen we maar denken).

Voor de organisatoren van Pukkelpop was het dan ook de normaalste zaak van de wereld dat Anuna De Wever het podium zou beklimmen om haar radicale meningen over de klimaatproblematiek te verkondigen. Wat Jeremy Corbyn, de extreemlinkse leider van Labour, voordeed op het festival van Glastonbury in 2017, zou ook geen enkel probleem mogen zijn voor de jonge klimaatamazone.

Dat viel lelijk tegen. Tot grote verrassing van de organisatoren werd De Wever door een groot deel van het festivalpubliek uitgejouwd. Ook de persjongens en -meisjes wisten niet goed hoe ze het incident moesten uitleggen. Wat gebeurde was niet in overeenstemming te brengen met het algemene beeld van een klimaatactivistische jeugd dat ze maandenlang hadden opgehangen.

De verkiezingen hadden nochtans al duidelijk gemaakt dat de vanzelfsprekendheid waarmee de media het klimaatalarmisme tot een algemene bekommernis van het volk hadden uitgeroepen, zeer voorbarig was. Vorige maand bleek uit een vertrouwelijke nota van de VRT dat zelfs de openbare omroep stilaan tot dat besef gekomen was.

Ook een groot deel van de jeugd ergert zich blijkbaar aan het fanatisme van Anuna en consorten. Als journalisten niet in een ideologische ivoren toren zouden leven, zouden zij dat al veel eerder hebben geweten.

Vloeken in de kerk Bij De Morgen probeerde men niettemin de eigen illusies in stand te houden en het fluitconcert uit te leggen als een gecoördineerde actie van enkele rechtse clubjes. Het klopt dat kanalen in de omgeving van het Vlaams Belang en Schild en Vrienden leeuwenvlaggen hadden verdeeld, maar dan had je nog steeds gretige handen nodig om die aan te nemen en openlijk te dragen. En hoe dan ook, er was nauwelijks een verband tussen de leeuwenvlaggen en de zeer brede afkeuring voor Anuna De Wever.

De vlaggen zelf waren nog de grootste verrassing voor de organisatoren. Vlaamse strijdvlaggen op een festival van moderne, kosmopolitische muziek? Dat hoort niet! De organisatoren namen de dwaze beslissing om de vlaggen in beslag te nemen, met als voorwendsel enkele vijandigheden tussen jongeren die dergelijke Vlaamse vlaggen zouden meegedragen hebben en de entourage van Anuna De Wever.

Er mag vermoed worden dat dit incident nooit heeft plaatsgevonden of op zijn minst zeer sterk is opgeschroefd. Bovendien was de beslissing tot het leeuwenvlaggenverbod reeds enkele uren eerder genomen.

Kaoutar Oulichki, voorzitster van de Jong Socialisten had zich toen op Twitter geërgerd over de Vlaamse symbolen: “Ik ben vijf minuten op Pukkelpop en heb al vier #collaboratievlaggen gezien. Is dit waar Pukkelpop voor staat?” Chokri Mahassine antwoordde prompt. “Nee Kaoutar. We nemen dit ter harte en zijn ermee bezig!” Het was dus niet het Anuna-incident, maar het identitaire karakter van die Vlaamse vlaggen dat als onverenigbaar werd aangevoeld met de filosofie van het muziekfestival.

Van concert naar cantus Misschien zal er ook enige verbazing aan de andere kant bestaan. De oudere generaties van de Vlaamse Beweging kunnen verrast zijn door identitaire jongeren die in groten getale en herkenbaar aanwezig zijn op een modern muziekfestival. Er is op dat vlak een belangrijke evolutie aan de gang, waarvan degenen die gehecht zijn aan Vlaamse cultuur en eigenheid toch nota zullen moeten nemen.

Uit eigen ervaring weet ik dat die evolutie al begon toen ik jong was. Ik was in de jaren zeventig al overtuigd Vlaams-nationalist, maar tegelijk een kind van mijn tijd: de muziek van Genesis, Yes en King Crimson hield mij toen evenveel bezig als politiek.

Ik speelde bas in een amateuristische rockgroep. Zelf voelde ik geen tegenstrijdigheid aan tussen die bezigheden en mijn politieke opvattingen, maar ik merkte wel dat ik bij mijn tijdgenoten in de beweging weinig gesprekspartners over mijn muzikale interesses vond. De betreurde Reinhard Staveaux, wiens voorliefde voor de muziek van Frank Zappa ik deelde, was een van de weinige uitzonderingen.

De jeugd van vandaag gaat complexlozer om met de paradox van consumptie van globale cultuur die wordt gecombineerd met lokale identitaire opvattingen. Ze kunnen vandaag op Pukkelpop meezingen met Black Box Revelation en dansen op de muziek van de Van Jets, en morgen op een cantus een repertoire van Vlaamse liederen afwerken.

Rode pil Ik beschouw mijzelf als een conservatieve Vlaams-nationalist en behoor ook tot degenen die zich zorgen maken over het oprukken van de culturele globalisering, in het bijzonder de verengelsing van de samenleving. Maar het stemt hoopvol dat jongeren in staat zijn om op een vrijblijvende manier om te gaan met het cultureel kosmopolitisme van de amusementscultuur en daar geen enkele belemmering in vinden om zich te identificeren als Vlaams-nationalist, meer zelfs, om zich te ontwikkelen als verdedigers van de Vlaamse taal en cultuur.

Trouwens, af en toe kan die blootstelling voordelig werken. In de Vlaamse Beweging overheerst al jaren pessimisme over het voorbestaan, en wanhoop over het gebrek aan opvolging. En plots duiken die Vlaamse vlaggen op in handen en op plaatsen waar men ze niet verwacht had. Het is een sterke identitaire reflex bij de hedendaagse jeugd die hen naar die vlaggen doet grijpen. En die reflex is voor een deel verklaarbaar door culturele invloeden die vanuit het buitenland komen, zoals duidelijkst merkbaar in het fenomeen van alt-rechts.

In hogergenoemd artikel van De Morgen over Pukkelpop wordt beschuldigend verwezen naar het bedrijfje “Redpill” dat identitaire politieke gadgets maakt. “Redpill” is eigenlijk een verwijzing naar de populaire film The Matrix en als begrip heel populair in kringen van alt-rechts: wie die ‘rode pil’ neemt, ziet plots hoe de echte wereld in elkaar zit. Voor zelfbewuste jongeren zijn begrippen uit een globalistische cultuur best bruikbaar voor verzet ertegen.

JURGEN CEDER

BRIEFJE AAN CHOKRI MAHASSINE

Vlaggenpikker Mijnheer de ideologisch verblinde, Vlaanderen was u bijna vergeten tot gij u vorig weekeinde weergaloos weer in de belangstelling katapulteerde door een plat-politiek manoeuvre dat toch maar alleen uit het hoofd van wereldvreemde sossen kan komen, die alle voeling met de realiteit verloren zijn geraakt.

Jawel, ik heb het over het Anuna- en het vlaggenincident op Pukkelpop waarbij gij u van uw smalste en ideologisch meest bekrompen kant hebt laten kennen. Ik kom er zo op terug.

Gij stamt nog uit de tijd dat de teletubbies van de socialisten de bomen in de hemel lieten groeien en dat de haast vergoddelijkte Steve Stevaert zowat overal zijn zeg over deed en zich mee moeide. In zijn provincie Limburg vormde hij een machtige clan met onder andere vader en dochter Claes en ook gij mocht u tot zijn getrouwen rekenen, nadat gij punten hadt gescoord als werknemer bij de socialistische mutualiteiten en bij de Humanistische Jongeren, die gij hadt opgericht. Zo haalde Steve Stunt zelfs ooit het plan in zijn hoofd om in 2011 op basis van zijn goede contacten met het communistische regime op Cuba een popconcert op het eiland te laten organiseren. De organisatie zou voor een groot deel voor rekening komen van zijn goede vriend, partijgenoot en – veelal afwezig - Vlaams Parlementslid Chokri Mahassine. Gij dus. Op een communistische vlag meer of minder, die symbool stond voor genocides op eigen en andere volkeren, voor tirannie en dictatuur, werd niet gekeken. Het waren allemaal rode vrienden en een deel mocht men niet vereenzelvigen met het geheel. Geen ‘pars pro toto’ dus zoals bij het vlaggenincident, waar zwarte leeuwen sowieso werden gelijkgesteld met collaboratie met het nazisme.

Zo krijgt gij vorige donderdag om 14 u. 39 een twitterbericht van uw goede vriendin Kaoutar Oulichki, nationale voorzitster van de Jong-socialisten en diversiteitsconsulent bij ABVV-Limburg die zich in 2018 nog liet filmen met op de achtergrond Karl Marx en Lenin, waarin zij meldt dat zij op ‘uw’ Pukkelpop na vijf minuten al vier ‘collaboratievlaggen’ – Vlaamse leeuwenvlaggen met zwarte tong en nagels - heeft gezien, en zich afvraagt of Pukkelpop daarvoor staat. Meteen antwoordden jullie: “Neen, Kaoutar, we nemen dit ter harte en zijn er mee bezig.” Pas veel later wordt Hare linksgroene Heiligheid Anuna via uw rode vriend en klimaatgoeroe Nic Balthazar op het podium gehesen om er haar klimaatmantra te komen afdrammen voor het jonge volkje. Deze jongeren laten echter tot grote consternatie van de klimaatpausen duidelijk blijken dat zij daarmee

niet gediend zijn op een popconcert en jouwen het wicht en azijnpisser Nic gewoon uit. De linkse elite die niet gewoon is tegensproken of gecontesteerd te worden, is woedend en zint op wraak. En dan doen er wilde verhalen de ronde dat Anuna zou geïntimideerd zijn geweest door jongeren met ‘collaboratievlaggen’ en het hek is van de dam.

Of die intimidaties waar zijn, is niet duidelijk, temeer ook omdat Anuna er verschillende verklaringen over geeft en er geen beeldopnames van zijn; wat vreemd is in tijden waarin zowat alles gefilmd wordt met ‘smartphones”. En er zijn ook geen klachten neergelegd. Maar in ieder geval worden op deze slinkse manier de vlaggenzwaaiers de eerste verdachten en krijgen zij de schuld van heel de heisa. De Pukkelpop-KGB gaat daarop over tot het inbeslagnemen van de leeuwenvlaggen. Gij denkt op dat moment een oorlog tegen ‘rechts’ te winnen en uw weide te kunnen zuiveren.

De weerslag is echter groot en tal van Vlamingen uit de brede Vlaamse Beweging en zelfs daarbuiten vinden dat uw interpretatie van de zwart-gele leeuwenvlag er heel ver over is en vragen zich af of gij en uw politieke vrienden hun geschiedenis wel kennen. Na 26 mei is het daarnaast niet meer evident om een groeiend rechts publiek en vooral ook jong-rechts segment van de jeugd brutaal en dwingend aan te pakken zoals links dat met vorige generaties deed. Zij zijn weerbaar geworden en laten zich niet meer intimideren. Als snel waren de geïncrimineerde leeuwenvlaggen een hebbedingetje en konden de uitdelers van de Vlaams Belang Jongeren de vraag nog nauwelijks aan.

Over een averechts effect gesproken!

Beste Chokri, een popfestival is geen politieke meeting en dat blijft best zo, ook als zichzelf onaantastbaar wanende politici zoals gij achter de schermen aan de touwtjes trekken. Men kan over smaken en muziekstijlen en amusementsvormen van mening verschillen, maar een popfestival is enkel muziek, vertier, decibels, een flinke pint drinken, amusement met vrienden en lol maken.

Zij die er een gekleurd politiek evenement van willen maken, zoals de linkse klimaathysterici, vergissen zich dus van plaats. Het is dan ook eens goed dat zij eens flink op hun plaats zijn gezet. Hou het daar dus voortaan plezant zonder onschuldigen te vereenzelvigen met donkere momenten uit de geschiedenis en het imago van Vlaanderen te besmeuren. Want als gij niet van Vlaanderen houdt, zeg het dan. Dan kan de ‘zwarte’ Vlaamse subsidiekraan meteen dicht.

4 Actueel Open Brief Van een inwoonster van de Vlaamse gemeente Dilbeek ontvingen we volgende open brief, die we graag afdrukken.

Aan de hoofdgeneesheer van het Erasmus Ziekenhuis, Graag had ik uw aandacht voor het volgende: Vrijdagnamiddag 16/08/2019 heb ik de “100” gebeld voor een interventie omdat mijn man symptomen van een hartaanval had.

Toen de dokteres van de MUG binnenkwam, vroeg ze of ik Frans sprak, waarop ik zei: “U bent dokter, u moet Nederlands spreken.” Aangezien ze dat niet kon, is ze vragen in het Frans blijven stellen. Mijn man is overgeschakeld op Frans, ik niet.

Ik heb vroeger zelf jaren als verpleegkundige in Brussel gewerkt en heb heel de tijd taalwantoestanden meegemaakt en u, als dokter, weet evengoed als ik dat een goede anamnese, het begrijpen van de patiënt en begrepen worden, van onschatbare waarde is. Vooral bij een urgentie zijn vele mensen in paniek en geëmotioneerd, en niet altijd in staat om zich op dat moment te verwoorden in een andere taal. Een urgentie is ook niet het moment om altijd vertalingen te doen.

Trouwens, kunt u zich inbeelden dat urgentiediensten in Wallonië enkel in het Nederlands zouden gebeuren?

Dit probleem duurt nu al jaren. Als Nederlandstalige verpleegster begrijp ik niet dat vele Franstaligen het vanzelfsprekend vinden om, zelfs in Vlaanderen, niet de moeite te doen om wat Nederlands te leren.

Ik zou het waarderen indien het medisch/verpleegkundig personeel Nederlandse cursussen zou volgen. Ik vind dit, gezien dit beroep, een elementaire noodzaak en een teken van respect tegenover de Nederlandstalige patiënten.

Deze week is er ook een MUG-interventie geweest in Dilbeek voor een kindje waarvan de vingers geplet waren. De dokter van de MUG sprak opnieuw geen Nederlands en de moeder moest de vertaling doen tussen haar en de persoon van het ziekenvervoer, en bij al haar emotie ondertussen haar kind geruststellen... Trouwens, hoe gaan mensen die geen Nederlands kennen met Vlaamse kinderen om? Vindt u dit een normale manier van werken?

Ik spreek hier niet voor mezelf maar voor al de mensen in de Vlaamse Rand die beroep doen op medische hulp. Ze hebben het recht om op de meest correcte en adequate manier behandeld te worden.

In afwachting van uw reactie groet ik u hoogachtend, ANNE DE GEYTER – DILBEEK Nota van de redactie: aan alle politici die rond de tafel zitten om een Vlaamse regering te vormen, misschien ook eens aan deze problematiek denken… KvC

Trottinet

Op korte tijd werden deelsteps een vast onderdeel van het straatbeeld. Slordig in een hoekje gegooid en vaak beschadigd, moeten we er met enig cynisme aan toevoegen. Verschillende aanbieders trekken zich terug. Officieel om redenen van concurrentie, maar navraag leert dat vooral het vandalisme en de hoge schadestatistieken voor een koude douche hebben gezorgd.

Grote ambitie Nu goed, enkele maanden geleden was men nog erg hoopvol over de toekomst van dit vervoersmiddel in Brussel. Verschillende spelers vestigden zich daar, in die mate dat op het hoogtepunt een vloot van zo’n 7.000 steps in de stad aanwezig was, vooral dan geconcentreerd in de binnenstad en enkele aanpalende wijken. Het zorgde voor een erg concurrentiële markt, té concurrentieel, waarna enkele kleine spelers de handdoek in de ring gooiden.

Als we La Dernière Heure mogen geloven, daalde de vloot hierdoor met 1.350 stuks. Maar dat is mogelijk onvoldoende om aan de patstelling van te grote concurrentie en (dus) te kleine winstmarges te ontsnappen. En dan is er dat vandalisme. Minder politiek correct om de beslissing te vertrekken te motiveren dan het concurrentieverhaal, maar, zo blijkt, wel bijzonder prangend en zelfs doorslaggevend. Brussel is dan ook Stockholm niet, zo te zien dé referentie als het over deelsteps gaat.

De oogst van de soldaten

Verschillende bronnen waarschuwen voor een hergroepering van IS-strijders en nieuw geweld op alle fronten. Volgens het jongste rapport over terrorisme van Europol blijft waakzaamheid geboden, ook al verminderde het aantal aanslagen in 2018 in Europa aanzienlijk. Libië blijkt ondertussen een rekruteringsbasis te zijn voor nieuwe IS-militanten en een springplank naar Europa voor potentiële terroristen. De Amerikanen spreken over 18.000 IS-soldaten die nog actief zouden zijn in Irak en Syrië, maar ze verlaten de regio. Is de terreurgroep wel verslagen?

Volgens Europol verloren in 2018 in Europa ‘slechts’ dertien mensen het leven ingevolge een terroristische aanslag. Onder hen drie politiemensen, met de fel betreurde Franse politiekolonel Arnaud Beltrame, die bij een aanslag van een ‘eenzame wolf’ in het Franse Trèbes, de plaats van een gegijzelde vrouw innam en dat moest bekopen met zijn leven.

Ricine Er konden in Europa zestien terroristische aanslagen worden voorkomen. Belangrijk is dat in drie gevallen het gebruik van CBRN-materiaal (chemisch, biologisch, radioactief of nucleair) werd vastgesteld. In Parijs en in Keulen werden respectievelijk een Egyptenaar en een Tunesiër gearresteerd die van plan waren een aanslag te plegen door het gebruik van ricine, een gif afkomstig van castorbonen, dat na contact met de huid of na orale inname tot de dood kan leiden. In november werd in Sardinië een Libanees gearresteerd met in zijn bezit een mix van chemische producten waarmee hij van plan was drinkwater te besmetten. Een geniepige aanval met dergelijke producten zou overal aanzienlijke gevolgen kunnen hebben. Europol stelt trouwens vast dat Jihad-terroristen nogal wat chemie en techniek in huis hebben, aangezien de meeste bommen door henzelf in elkaar worden geknutseld.

Springplank Libië

BRUSSEL

Hive, Lime, Wind, Tier, Dott, Poppy, Circ en Voi (met onze verontschuldigingen mochten we er eentje vergeten zijn). Het zouden de namen kunnen zijn van een nest pasgeboren puppy’s, maar stuk voor stuk zijn het bedrijfsnamen van aanbieders van zogenaamde deelsteps in onze hoofdstad, ook al trokken enkele aanbieders zich recentelijk alweer terug. Even kreeg het de trekjes van een heuse vloedgolf. Steps in verschillende kleuren op vrijwel alle hoeken van de straten, meer althans dan men er zag rondrijden. Maar wat de alerte voorbijganger niet ontging, was dat er slordig mee omgesprongen werd en dat die deelsteps vaak schade vertoonden. En net die schade blijkt een van de redenen te zijn om er de brui aan te geven.

22 augustus 2019

Fout alternatief In Nederland zijn dergelijke deelsteps zelfs verboden. Op het eerste gezicht lijkt dit verrassend, maar is dat wel zo? De belangrijke fietscultuur die er bestaat zorgt er misschien net voor dat net deze steps overbodig zijn om dat multi-modulaire mobiliteitsverhaal gestalte te geven. Want over de plaats van deze deelsteps bestaan wat misverstanden.

Uit een onderzoek van de prominente Boston Consulting Group is gebleken dat het vooral mensen zijn die van plan waren een afstand te voet te overbruggen die naar de step grijpen. Een kleinere groep zou bij afwezigheid van het step-alternatief voor het openbaar vervoer kiezen. En slechts een minderheid van 3 procent kiest bewust voor de step in plaats van voor de auto, en was het daar nu net niet om te doen?

Wegcode Er zijn trouwens regels, of op zijn minst aanbevelingen die aan het gebruik ervan gekoppeld zijn. Je mag dat ding niet op een hinderlijke plaats achterlaten, wat nu wel vaak gebeurt. Een echte plaag is het. Gebruik op het voetpad is verboden, tenzij je minder dan 5 km/u rijdt. Men raadt ook af met oortjes te rijden, of te telefoneren tijdens het gebruik. En tot slot: ook wie met een deelstep rijdt, moet de wegcode eerbiedigen, écht waar. Wie wel eens door Brussel loopt, merkt onmiddellijk de spanning tussen die regels en de praktijk op.

Ook in Oostende en Antwerpen is er een aanbod, maar daar lijkt alles vrij gesmeerd te lopen. In Luik heeft men het ook geprobeerd, maar daar heeft een speler zich al direct teruggetrokken (vandalisme!). Zou er dan toch iets fout zitten met die Brusselse en/of Luikse bevolking?

KNIN.

In april stond Europol ook in voor de organisatie van de derde conferentie van het European Counter Terrorism Center (ECTC). Bij die gelegenheid werd door ene Inga Kristina Trathig, van het Londense King’s College, een studie naar voren gebracht over de mogelijke impact van de IS-aanwezigheid in Libië op de veiligheid in Europa. Volgens de studie is IS aanwezig in het ganse land en profiteert de organisatie er van de politieke onstabiliteit en de grote verdeeldheid. IS houdt er blijkbaar een dubbele strategie op na, door voornamelijk hoogwaardige doelen aan te vallen zoals elektriciteitscentrales en olieraffinaderijen, maar ook, en vooral, door overal storend aanwezig te zijn. Er zijn aanvallen op controleposten en politiekantoren. Lokale vooraanstaanden worden ontvoerd voor eventuele latere ruil van gevangenen. Libië zal wellicht het transitland bij uitstek blijven voor migranten uit Afrika die naar Europa willen. Volgens de studie is IS betrokken bij deze mensenhandel, haalt ze er inkomsten uit, en gebruikt ze de migratiestroom om contact te houden met Europese militanten en om potentiële terroristen Europa binnen te smokkelen. De terreurorganisatie heeft er alle belang bij om de chaos in Libië te handhaven. Bovendien vindt de organisatie belangrijke rekruteringsmogelijkheden bij de talrijke migranten uit de Sahellanden en West-Afrika, waar diverse

(criminele) groepen onder Al Qaida- of ISvlag reeds actief zijn. Kwetsbare mensen blijven gemakkelijke prooien voor radicalisering en rekrutering.

VS verantwoordelijk Dat laatste is ook het geval in Syrië en Irak, waar IS ogenschijnlijk is verdwenen, maar waar, volgens Glenn Fine, inspecteur-generaal bij het Amerikaanse ministerie van Defensie, 14.000 tot 18.000 IS-strijders zich proberen te hergroeperen in meestal afgelegen gebieden. De man refereert naar een vorige week verschenen rapport van het Amerikaanse Instituut voor Oorlogsstudies. Daar waar de reguliere autoriteiten weinig bescherming kunnen bieden, hebben IS-strijders de macht al opnieuw overgenomen. Dorpshoofden en burgers die hebben meegewerkt met de bevrijdingstroepen worden in Irak door IS systematisch geëlimineerd. Zowel in Syrië als in Irak vinden opnieuw gerichte (zelf)moordaanslagen plaats en zijn hinderlagen, checkpoints en bermbommen alweer dagelijkse kost. Er ontwikkelt zich een vorm van guerrillaoorlog, waarbij ook gewassen worden vernietigd. Dit alles maakt de plaatselijke bevolking onzeker en drijft burgers andermaal in de klauwen van de terreurorganisatie. Het Instituut voor Oorlogsstudies wijst op de grote verantwoordelijkheid van de Verenigde Staten en vraagt zich af of door de VS en de coalitie voor een tweede keer de fout zal worden gemaakt om landen in volle transitieperiode aan hun lot over te laten na hun zogezegde bevrijding, zoals dat na de Tweede Golfoorlog het geval was met Irak.

De oogst Volgens het Instituut voor Oorlogsstudies dienen de Amerikanen af te zien van de terugtrekking van hun troepen, omdat Irak noch Syrië over voldoende militaire capaciteit beschikken om stabiliteit en veiligheid te verzekeren. Bovendien dient op lange termijn nauw samengewerkt te worden met lokale autoriteiten om die landen te stabiliseren. Er is dan nog een waslijst met andere verzuchtingen: de tjokvolle kampen met “Internal Displaced Persons”, waar IS ook volop lijkt te rekruteren; het onverzoenbare Turkije met de Koerden; de rol van Rusland en Iran in Syrië; de enorme financiële nood voor de wederopbouw, et cetera. IS verspreidde in mei 2019 via sociale media een pamflet genoemd “Harvest of the Soldiers” – de oogst van de soldaten – tussen juli 2018 en mei 2019. De cijfers spreken voor zich en worden bevestigd door documenten.

Volgens ons is IS niet verslagen. Er wachten ons beslist nog broeierige tijden. Denken we maar aan de laatste IS-aanslag vorig weekend in Kaboel (Afghanistan), met 63 dodelijke slachtoffers.

RIRO

Citaat van de week > Bart Eeckhout (De Morgen)

“Diversiteit met alle lusten en lasten.”

Deze notoire linkse journalist van De Morgen kan het als geen ander: een bepaalde toestand plat-relativeren en een andere buiten proportie uitvergroten om dan tot de conclusie te komen dat het allemaal een pot nat is, maar duidelijk met de bedoeling om het failliet van zijn geliefde multiculturele samenleving te minimaliseren. Zo vergeleek hij de terreur aan diverse zwembaden deze zomer waar kopschopperij en vulgaire handtastelijkheden, gepleegd door kansenparels uiteraard, schering en inslag waren met jeugdige vlaggenzwaaiers op Pukkelpop: “Een openluchtzwembad in de zomer herinnert er ons aan hoe divers de samenleving geworden is, met alle lusten en lasten die daarbij horen. Een festivalterrein anno 2019 is niet langer een ideologische ‘safe zone’ voor wie jong en progressief in het leven staat.” Hallo? Een andere mening hebben dan Anuna, Nic Balthazar, Chokri Mahassine en andere groenen en roden, en dat durven uiten met wat boe-geroep en een vlag die sommigen niet kunnen pruimen, is dus hetzelfde als de lasten van de diverse samenleving moeten ondergaan, vaak onder seksuele bedreigingen en tomeloos geweld? Zou Bart ons ook eens even willen meedelen welke de lusten zijn van zijn onvolprezen diverse samenleving? Want daar zijn we echt even niet over mee…

Actueel

22 augustus 2019

CD&V stapelde de fouten op CD&V belastte een twaalfkoppige werkgroep met de doorlichting van de partij.

De groep, ook de ‘twaalf apostelen’ genoemd, verzamelde ‘reacties en aanbevelingen’, verzuchtingen en frustraties bij parlementsleden, burgemeesters en leden. Het werk van de twaalf - bewust geen toppers - moet halfweg september af zijn. Als ze het licht maar zien.

De Standaard wist inzage te krijgen in de eerste resultaten. Dat levert geen “geen flatterend beeld” op van de Vlaamse christendemocraten. De partijtrouw kalft af, nieuwe leden komen er nauwelijks bij, en de ledenwerving is “één grote chaos”.

Belangrijke vraag vooraf: wie heeft gelekt, en waarom? Krijgen we van De Standaard een volledig overzicht van de voorlopig bijeengesprokkelde reacties, of een welbepaalde selectie?

Veel kritiek is er op de parlementsleden (te weinig begeesterend, onvoldoende zichtbaar, te verdeeld, te lui). Alleen campagneboegbeeld Hilde Crevits en voorzitter Wouter Beke zouden wat worden gespaard. Kritiek was er ook op de lijstvorming, die te weinig transparant en te weinig vernieuwend zou zijn geweest.

Die kritiek kan veel te maken hebben met het wilde streven van jonge generaties om de schaarser wordende plekjes in te vullen. Dat soort commentaar heb je altijd. Politiek correct is dat alleszins. Veel van de jonge tafelspringers denken vooral aan hun eigen loopbaan. Anderen kicken op bijkomstigheden, zoals het invoeren van “permanente evaluaties”. Wat doet denken aan de hutsepot en de babbelaars in het katholiek onderwijs.

Verrassend toch zijn de indicaties over scherpe kritiek op het eigen partijapparaat.

Op het hoofdkwartier in de Wetstraat wordt veel beslist in achterkamertjes, er wordt niet bepaald hard gewerkt en er wordt niet naar de basis geluisterd.

Vlaamse klei Interessanter zijn de signalen vanuit de nog vrij omvangrijke groep CD&V-burgemeesters. Die staan met hun voeten in de Vlaamse klei en zijn niet van gisteren. Zij voelen beter aan wat de doorsnee-Vlaming enerveert. De nieuwe voorzitter moet een sterke communicator zijn (ai, Beke…), maar moet vooral de drukkingsgroepen en de standen op hun plaats durven zetten, zo klinkt het.

Beweging.net, Unizo en de Boerenbond moeten volgens de ‘twaalf apostelen’ minder zeggenschap krijgen in de lijstvorming.

De betutteling en het gezaag van drukkingsgroepen als Vrouw en Maatschappij moet ophouden. Ze zijn “te grootstedelijk in

hun aanpak”. Lees: te progressief, te feministisch. Dat stoort de basis.

Hetzelfde geldt voor de CD&V-jongeren en de vrijgestelden. Die blazen wel hoog van de toren, maar ze slagen er niet in jongeren achter zich te krijgen. Dat voorzitter Sammy Mahdi wordt betaald om van bovenaf te dirigeren, boven het hoofd van de doorsnee-Vlaming, zorgt ook voor ergernis.

De lokaal verankerde CD&V’ers in gemeenten en kleine steden (in de grote is de partij quasi onbestaande) hebben nogal wat redenen om kritisch te zijn.

Hoeveel nog?

Als de top niet bijstuurt, ziet het er tegen 2024 niet goed uit. Hoeveel burgemeesters zullen dan nog onder CD&V-vlag naar de verkiezingen trekken, vroeg Bart Sturtewagen, hoofdcommentator van De Standaard, al weken voor de verkiezingen van mei 2019. “Haalt CD&V 2024 nog wel?” De historische lijn van de Vlaamse christendemocratie wijst neerwaarts.

In 1999 kreeg de partij een misschien wel eerste, fatale klap. De Vlaamsgezinde Luc Van den Brande moest toen op commando van Jean-Luc Dehaene een gewonnen positie in Vlaanderen uit handen geven. De partij kreeg toen een klap van de fel overdreven en gedramatiseerde dioxinekippencrisis en is die niet meer te boven gekomen.

Paars nam over. Verstandig?

Van CVP ging het naar CD&V en vervolgens richting Vlaams Kartel. Een uitstekende keuze, bleek in 2004, maar een paar jaar later miste de partij opnieuw de trein naar (veel) meer Vlaamse autonomie. Leterme, opgejut door zichzelf en zijn goeie score, werd vaderlander en vervolgens premier (2007). In 2008 werd een punt gezet achter het kartel. Leterme miste de trein naar de Vlaamse toekomst. Goed gespeeld?

Sindsdien ging het met CD&V verder bergaf. Sneller nog dan Sturtewagen had vermoed. Op verkiezingsdag 26 mei 2019 werd de partij al voorbijgereden door twee Vlaams-nationale partijen. Met de implosie van cdH behouden de christendemocraten federaal nog 17 zetels. Dat is minder dan de liberalen, socialisten en groenen, maar ook minder dan N-VA (25) en VB (18).

Volgens Sturtewagen wou huidig voorzitter Wouter Beke met de Zweedse coalitie

tussen 2014 en 2018 de N-VA politiek afmatten. Beke maakte een strategische fout.

Bijna Antwerps burgemeester Kris Peeters zorgde ervoor dat de strategische ellende niet meer was te overzien. De Crem en Bogaert hadden het wél door: de partij kwam te ver links van het centrum. Opnieuw een foute inschatting van de Vlaamse grondstroom?

Dat uiteindelijk Hilde Crevits als ‘tragische heldin’ naar een onmogelijke confrontatie met De Wever werd gestuurd, was misschien wel de laatste blunder.

Vergissing We hebben hier een paar keer geschreven dat CD&V zich van vijand vergiste, zoals ook de N-VA dat zou hebben gedaan, mocht ze hebben gekozen voor een Vlaamse coalitie met paars. CD&V, hoe klein nu ook, is mee de levensverzekering van de N-VA. Zonder CD&V is paars-groen in Vlaanderen, maar wellicht ook federaal, compleet machteloos.In een vechtverhouding verliezen beide partijen. De N-VA heeft nog een beschermende speklaag, maar de partij van Beke niet.

Beide partijen belichaamden in Vlaanderen de sterke conservatieve stroming. Die uit zich volgens Sturtewagen in de groeiende afkeer voor “doorgeschoten diversiteit, politiek correcte laksheid, gebrek aan ambitie, miskenning van normen en waarden, ondermijning van de eigenheid”. Vooral dat laatste werd door CD&V grandioos onderschat. De partij werd blind en doofstom gemaakt door haar eigen linkervleugel, terwijl syndicalisten en progressieven al veel langer stoemelings mentaal zijn overgelopen naar utopisch groen, of richting rood, in welke schakering ook. “Het strategische en tactische onvermogen van CD&V steekt de ogen uit”, besloot Sturtewagen.

5

van de malaise. CD&V heeft volgens Verhoeven maar één uitweg: ze moet besturen of ze valt in duigen. Zou hij niet vooral “federaal” besturen bedoelen, om N-VA daar te wippen?

Hij laat alvast de spinnewielen draaien: CD&V moest de startnota van De Wever ‘slikken’ en “de sentimenten van CD&V waren van geen tel. Dit was een boodschap voor de naar Vlaams Belang overgelopen kiezers”. Ach, die startnota is niet meer dan een concept en dat zal De Wever bij verdere onderhandelingen nog wel ondervinden.

Maar ze zet wel de toon. En dat is de toon van het midden. Verhoeven zou kunnen weten dat niet de N-VA maar eerder CD&V het centrum van het electoraat uit het oog is verloren. N-VA viste er de voorbij jaren vrijelijk op los.

De analyse van Sturtewagen – al voor de verkiezingen gemaakt – lijkt ons verstandiger. Mogen we het nog eens herhalen? In Vlaanderen wint de sterke conservatieve stroming, die zich uitte in de groeiende “afkeer voor doorgeschoten diversiteit, politiek correcte laksheid, gebrek aan ambitie, miskenning van normen en waarden, ondermijning van de eigenheid”. Vooral dat laatste heeft CD&V grandioos onderschat.

Afwachten of de partij, straks bevrucht met de wijsheid van de ‘twaalf apostelen’, op dat punt zal bijsturen…

ANJA PIETERS

Het verdorde midden?

Begin deze week had ook hoofdredacteur Karel Verhoeven het in De Standaard over CD&V. Hij wijst op de verzwakking van alle centrumpartijen en “de implosie” van het “verdorde midden”. Ieder zijn insteek, maar het is de zoveelste keer dat hij het vertikt om de kloof te zien tussen Vlaanderen en de andere gewesten. Tenzij we blind zijn, hangen in Vlaanderen vooral de linkse partijen helemaal in de touwen.

Ook Verhoeven vraagt wat nog het bestaansrecht is van CD&V. Het rapport van de werkgroep is voor hem “deprimerende lectuur”. Intern gekrakeel, maar geen analyse

Wat is er aan de hand in Catalonië?

Onder de titel ‘What’s happening in Catalonia?’ probeert nu ook een groep van advocaten en mensenrechtenspecialisten via de webstek www.internationaltrialwatch.org de internationale aandacht opnieuw te vestigen op de Catalaanse kwestie. Het Europese stilzwijgen rond deze zaak, meer in het bijzonder in de media, wordt in Catalonië dan ook als bijzonder ontluisterend ervaren.

Twee jaar geleden, op 17 augustus 2017, vond op de Ramblas in Barcelona een terroristische aanslag plaats waarbij dertien mensen het leven lieten. Een van hen was een Vlaamse moeder van twee jonge kinderen uit Tongeren. Van het brein achter de aanslag, de zogeheten “Imam van Ripoll”, werd onlangs door de media op het schiereiland bekendgemaakt dat hij op de loonlijst van de Spaanse staatsveiligheid stond. Madrid, zo luidt het besluit, was op de hoogte van het feit dat een aanslag ging gepleegd worden, maar liet begaan.

De rol van Spanje in de aanslagen van 17 augustus 2017 kwam in onze regimepers niet aan bod. Ook al viel daarbij een Vlaams slachtoffer.

Internationale media-aandacht en wereldwijde verontwaardiging is nochtans net datgene waar de advocaten en bij uitbreiding heel Catalonië op hadden gehoopt.

Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de stilte rond de Catalaanse leiders die ondertussen al bijna twee jaar in voorhechtenis zitten, of in ballingschap leven, even oorverdovend is als die rond de onregelmatigheden in de talrijke procedures die nog steeds aan de gang zijn.

Referendum Dat op 1 oktober 2017 meer dan twee miljoen Catalanen hun stem uitbrachten en met

meer dan 92 procent overtuigend voor onfhankelijkheid stemden, is een feit. Ondanks de ongeziene repressie. Ondanks een explosie van politiegeweld die zich door de straten van de hoofdstad, andere steden en zelfs tot in de kleinste dorpen verspreidde.

De Catalanen waren nochtans niet naïef.

Het repressieve optreden van de Spaanse politie kwam niet als een verrassing. Barcelona had honderden internationale waarnemers, inbegrepen een stevige VVB-delegatie, gemobiliseerd om de stembusgang bij te wonen. Zoals verwacht, schrikte de aanwezigheid van die waarnemers de Spaanse politie niet af. Meer dan duizend mensen werden op 1 oktober 2017 het ziekenhuis in geklopt.

Dankzij professor Maddens, die in de klappen deelde, en de aanwezige VVB’ers, die de beelden op de sociale media plaatsten, haalde het geweld heel even onze traditionele media. Maar het verslag van de internationale waarnemers, dat op de webstek van International Trial Watch te vinden is, en de waslijst aan onregelmatigheden die daar en tijdens de processen werden vastgesteld, kregen zo goed als geen aandacht.

Na het referendum riep Catalaans president Carles Puigdemont de onafhankelijkheid uit, maar de legertanks die inmiddels in Catalonië opgesteld stonden, deed de regering deze onafhankelijkheid even snel

terug opschorten. De vrees voor geweld was niet onterecht. Op 16 oktober werd het beruchte artikel 155 van kracht, Madrid nam het Catalaanse bestuur over. Die maatregel was slechts een eerste in een reeks van wraakacties tegenover de Catalaanse separatisten.

Jordi Sànchez en Jordi Cuixart, zeg maar de leiders van de Catalaanse versies van de VVB en het Davidsfonds, werden gearresteerd, evenals verschillende leden van de Catalaanse regering. Ook de toenmalige voorzitster van het Catalaans Parlement, Carme Forcadell, werd onder arrest geplaatst.

Zij wordt ervan beschuldigd dat zij heeft toegelaten dat het democratisch verkozen Catalaans Parlement het debat over onafhankelijkheid voerde.

Momenteel wachten de gevangenen, al bijna twee jaar in voorhechtenis zittend, op het arrest in het schijnproces dat tegen hen wordt gevoerd. Door politiek benoemde rechters, in een voor hen vreemde taal en zonder dat hun bewijsvoeringen werden gehoord. Aangezien inmiddels nieuwe federale verkiezingen dreigen in Spanje, is het onwaarschijnlijk dat er snel een uitspraak komt.

Gevlucht Andere politici zijn naar het buitenland gevlucht, in de hoop daar de zaak verder te kunnen bepleiten. Onder hen Carles Puigdemont, de inmiddels opnieuw verkozen Catalaanse president, die onder bescherming van de Nederlandstalige Brusselse rechtbanken in ons land verblijft.

De Catalaanse kiezers stemden in mei Puigdemont samen met andere separatistische politici het Europees Parlement in.

Madrid reageerde door een nieuw besluit uit te vaardigen dat stelt dat verkozen politici, voorafgaandelijk, een tot dan toe onbestaande eed moeten afleggen in Madrid. Uiteraard is de enige bedoeling daarbij om Puigdemont en consorten naar Spanje te lokken en ze dan te arresteren. Het Europees Parlement zit erbij en kijkt ernaar. De EU, ook het Europees Parlement, en alle andere lidstaten ontkennen halsstarrig enige betrokkenheid. De Catalaanse zetels in het Europees Parlement blijven ondertussen leeg. Het protest van amper enkele collega’s haalde zeer moeizaam, zelfs helemaal niet, de media. Het is nog maar de vraag of het Europees Parlement, dat zo graag de les spelt aan Polen en Hongarije, even afzijdig zal blijven na de Brexit. De Catalanen, ook de groep mensenrechtenspecialisten en advocaten rond de Catalaanse onafhankelijkheid, zijn dus met recht en reden verontwaardigd en ongerust. Hun boodschap kan, in het belang van onze traditionele waarden en normen, maar ook in het belang van alle volkeren die streven naar onafhankelijkheid, niet ruim genoeg verspreid worden.

Daarom organiseert de VVB op zaterdag 7 september te Koksijde de eerste Internationale Vlaams-Catalaanse Dag. Tijdens een gevarieerd programma komen zowel cultuur, politiek als het culinaire ruim aan bod. Ook professor Bart Maddens en Catalaans president Carles Puigdemont zullen van de partij zijn.

Meer uitleg is te vinden op en inschrijven kan via www.vlaamscatalaansedag. org. Het aantal plaatsen is beperkt. Snel inschrijven is de boodschap.

S. C.

6

Dwars door Vlaanderen

22 augustus 2019

IN HERINNERING

Michaël Scheck (1933 – 2019) Toen we Michaël na de laatste Peter Benoitherdenking in Antwerpen spraken, liet niets vermoeden dat dit onze laatste ontmoeting zou zijn.

Via Facebook hadden we eind juli nog contact. Vandaar onze grote verbijstering bij het vernemen van zijn overlijden op 14 augustus. Een man die onsterfelijk leek.

Een Duitse hoboïst werd Vlaming Wolfgang Michaël Scheck werd geboren in Hamburg op 24 juli 1933. Zijn vader, Gustav, was fluitist in de Staatsoper en professor dwarsfluit aan de Berliner Musikhochschule.

Met zo een voornaam en vader kon Wolfgang Michaël niet anders dan voor de muziek kiezen. Thuis werd veel kamermuziek beoefend en Michaël studeerde aan de door zijn vader zelf opgerichte Musikhochschule in Freiburg. De hobo werd zijn eerste grote liefde.

In 1961 kwam hij naar Vlaanderen, als eerste hoboïst van de Filharmonie van Antwerpen. Diep in de VRT-archieven zit de opname verscholen waarin Michaël soleert in het hoboconcerto van Renaat Veremans. Reeds vroeg ontlook zijn liefde voor de Vlaamse muziek uit de 19de en 20ste eeuw.

Hij trad op in Europa, Afrika, Amerika en Azië. Als pedagoog was hij verbonden aan diverse muziekscholen en werkte hij mee aan de herstructurering van het Deeltijds Kunstonderwijs en het hoger kunstonderwijs in Vlaanderen. Hij was tevens stichtend lid van Camerata Belgica en kwam als hoboïst in contact met het Halewynkoor van Hans Dirken. En zo kwam de koormicrobe tot leven.

De nieuwe Vlaming kreeg een roeping voor koor In 1973 stichtte Scheck het Antwerps Bachkoor, dat op professioneel niveau presteer-

de. Naast het polyfone en barokke repertoire werden de Vlaamse romantische en eigentijdse toondichters niet vergeten. Heel wat Vlaamse koorcomponisten droegen werk op aan het Antwerps Bachkoor en zijn dirigent.

Michaël werd geleidelijk een leidende figuur in het Vlaamse koor- en muziekleven en ging volop mee op het door Vic Nees aangebrachte nieuwe pad.

Samen met vriend en collega Juliaan Wilmots (1936-2000) gaf hij het “Handboek voor koordirigenten” uit. Het ontstond vanuit zijn rijke ervaring als dirigent, lesgever en atelierleider. Het boek is tot vandaag dé basis in de opleiding van koorleiders.

Scheck werd professor koordirectie aan het Gentse Conservatorium en in 1991 promoveerde hij tot directeur van het Koninklijk Vlaams Conservatorium van Antwerpen.

Overal te velde trad Michaël op als gastdocent in dirigentencursussen en koorzangateliers, als jurylid bij koortornooien of als stimulerend, bezielend en deskundig bestuurslid van stuurgroepen van de koorfederatie ANZ en Koor en Stem. Daardoor verwierf hij een onuitputtelijke repertoirekennis en kennissenkring.

Toen de drie grote Vlaamse koorfederaties (ANZ – VFJK – Madrigaal) fuseerden werd Scheck – dankzij zijn diplomatie en respect voor ieders eigenheid – de eerste voorzitter van de koepelorganisatie Koor en Stem.

Internationaal speelde Michaël een grote

Toch bleef Vlaanderen steeds in zijn hart Michaël Schecks Duitse accent bleef zijn taal kenmerken. Maar hij beheerste onze taal perfect, zowel gesproken als geschreven. Toen ik in de stuurgroep van het ANZ (Oost-Vlaanderen) een persmap moest samenstellen voor een evenement, mocht de tekst niet gepubliceerd worden vooraleer Michaël zijn inhoudelijke én taalkundige zegen had gegeven. Zijn talrijke laudatio’s en toespraken waren telkens in onberispelijk Nederlands opgesteld. Het illustreerde zijn perfectionisme.

Om de Vlaamse componisten van 1800 tot 1950 niet te laten vergeten, richtte Scheck in 1998 het “Studiecentrum voor de Vlaamse Muziek” op. Met concerten, nieuwsbrieven, studiewerk, muziekuitgaven en nog veel meer bewaart en promoot dat centrum de Vlaamse muziek. Michaël was tevens lid van de algemene vergadering van de “Vlaamse Muziekraad”, een netwerk ter bevordering, bewaring en studie van de muziek in Vlaanderen.

In 1987 was Michaël Scheck medesamensteller van het “Vlaams Romantisch Koorboek” van het ANZ. Misschien geen “canon”, maar wel een onmisbare verzameling Vlaamse koormuziek.

Van 1982 tot 1995 dirigeerde Michaël dan ook tijdens de Vlaams-nationale Zangfeesten. Hij was bestuurslid en lid van de muzikale adviescommissie van het ANZ en zat voor verschillende zangfeesten in de programmacommissie. Zijn eigen Vlaams Symfonisch Orkest trad er meermaals op.

Hij was bestuurder van cultuurcentrum AMUZ, en tot 2013 was hij voorzitter van het Peter Benoitfonds. Onvergetelijk was zijn inzet om Benoit in 2001 waardig te herdenken.

Muzikaal veeleisend en toch warmmenselijk Michaël Scheck ademde muziek. Als cursist koordirectie maakte ik meermaals mee hoe hij tijdens de lessen gepassioneerd, veeleisend, didactisch sterk en uitermate streng te werk ging. Geen foute noot, uitspraak of verkeerde ademhaling ontging hem.

Met een soms angstaanjagende precisie wees hij de onvoldoende voorbereide dirigent of zanger aan. Zijn commentaar was niet altijd mals, maar nooit beledigend of persoonlijk. De muziek en de perfecte uitvoering ervan stonden centraal. Nadien kon de docent je zeer humoristisch, charmerend en minzaam de hemel in prijzen over de geleverde prestaties. Zo tilde hij alle medewerkers voortdurend op tot een hoger peil.

Eens de paden gekruist, bleef hij interesse tonen in je muzikale en persoonlijke wel en wee. Je voelde je steeds, bijna als een vriend, gewaardeerd.

Een fenomeen, niet meer of niet minder, ging heen.

PETER LEYS De uitvaart vindt plaats op zaterdag 24 augustus in de Antwerpse kathedraal, om 10 uur. Begroeting vanaf 9 uur.

In herinnering

In herinnering

Ingenieur Luk Van Biervliet

Als op iemands doodsbrief de frontersleuze AVV-VVK volkomen gerechtvaardigd was, dan toch zeker op die van burgerlijk ingenieur Luk Van Biervliet van het Vlaams-Brabantse Kortenberg. Zijn 82-jarige leven (1937-2019) stond van zijn prille jeugd tot en met zijn Vlaams bewogen en Vlaams bewegende levensavond in het teken van die in de loopgraven van het IJzerfront getekende geloofsbelijdenis.

In Luks gedachtegang deinde het AVV van het ‘hier’ als vanzelfsprekend uit naar de ‘overkant’ uit de gedichten van René De Clercq: ‘Hier en aan de overkant, daar en hier is Nederland’.

Luk was namelijk niet enkel een overtuigde christen en Vlaams-nationalist, maar tevens een beginselvaste Dietser.

En aanwezigen op Vlaamsgezinde feestelijkheden mochten daar meer dan eens getuigen van zijn, want als daar enkel het Gebed voor het Vaderland, en eventueel Die Stem van Suid-Afrika en de Vlaamse Leeuw, werd aangekondigd, dan hief Luk het Wilhelmus aan om de Groot-Nederlandse stamverwantschap te onderstrepen in de geest van René De Clercq, Wies Moens en Erik Verstraete van ’t Pallieterke. Sinds vele jaren was Luk een verknocht lezer en supporter van ’t Pallieterke. Het was tekenend voor Vlaamse Actieve Senior Van Biervliet, geboren Bruggeling, dat hij met volle overtuiging was gaan meewerken aan het Rooms-Katholiek Lekenforum, dat was opgericht om een proteststem te laten horen tegen het ‘modeverschijnsel’ om in de naam van allerlei instellingen de K van Katholiek of de C van Christelijk weg te moffelen. Op zijn ouwe dag werd hij ook nog penningmeester en secretaris van het Fonds Onderluitenant Jozef van Dingenen, dat uit de grond was gestampt om die Vlaamse oud-strijder van de Groote Oorlog in Kortenberg met een Heldenhuldezerkje te gedenken. Op voor-

rol toen hij in 2006 unaniem verkozen werd tot voorzitter van de “Arbeitsgemeinschaft Europäischer Chorverbände”, en in 2011 kon hij die AGEC laten fuseren met Europa Cantat. Hij stimuleerde en coördineerde met professionele gedrevenheid, immense werkkracht en een vlijmscherp intellectueel verantwoord inzicht de mens en de muziek, niet alleen het Vlaamse, maar heel het Europese koorleven.

melde AVV-VVK-doodsbrief lees ik dat de overledene gewezen gemeente-, politie- en OCMW-raadslid was in Kortenberg, maar heel veelzeggend leek mij wat daaronder stond vermeld: ‘Lid van diverse verenigingen van christelijke en Vlaams-Nationale strekking’.

Luk Van Biervliet ten voeten uit, dacht ik daarbij, en zo heb ik hem ook leren kennen die talrijke keren dat ik hem mocht ontmoeten op debatavonden van de Debatclub. Ja, ten voeten uit in alle rotsvaste beginselen die hij nooit en nergens onder de korenmaat verstopte. En waarom schieten mij nu die sprekende verzen van Guido Gezelle te binnen? Allicht omdat die hier heel toepasselijk zijn: ‘Hetgeen ik niet uitgeve en hebbe ik niet in.

Wie zal mij dat wijten te schande?

Mijn hart en mijn tale, mijn ziel en mijn zin, ’t ligt alles daar bloot op mijn handen.’

Vorige zaterdag, 17 augustus, hebben familie en vrienden afscheid genomen van Luk Van Biervliet in de Onze-Lieve-Vrouwekerk van Kortenberg.

Ook deze gedreven ijveraar voor de Vlaamse zaak heeft de geboorte van de Vlaamse Staat, die hartenwens van hem en van ons en van vele anderen, niet mogen beleven. We zullen die zonder hem moeten bestreven. Rust in vrede, Luk, want aan jouw inzet heeft het niet gelegen…

HVO

Marc Laridon (1944 – 2019)

Opnieuw ontviel ons veel te vroeg een militant en voortrekker van onze Vlaamse Beweging, namelijk Marc Laridon. Een harde werker, iemand die niet voortdurend op het podium en in de belangstelling wilde staan.

Marc werd geboren op het einde van de Tweede Wereldoorlog in Brugge. Hij studeerde aan de normaalschool en was jarenlang onderwijzer aan de stedelijke basisschool Sint-Andries in Brugge.

Hij had veel aandacht voor de zwakkere leerlingen, die hij meer zelfwaarde wilde meegeven. Voetbal interesseerde hem ook enorm. Hij was oprichter van voetbalschool Cercle Brugge en was er jarenlang stadionomroeper.

Marc was een overtuigd Vlaams-nationalist en Heel-Nederlander. Dit bracht hij het best tot uiting door zijn jarenlange inzet in de Frans-Vlaamse beweging. Hij was ettelijke jaren programmadirecteur van de vrije Frans-Vlaamse radio Uylenspieghel, in Cassel. Eveneens was hij lange tijd voorzitter van de Culturele Kring Michiel de Swaen, met toen zetel in het legendarische “Blauwershof” in Godewaersvelde. Gezien zijn verdienste in de Vlaamse Beweging, mocht hij optreden

als gastspreker op de IJzerwake van 2010.

Marc was ook actief in het Comité “Trekhaak 73”, dat de oude spoorlijn van De Panne naar Duinkerke weer in ere wilde herstellen en zo Frans-Vlaanderen snel verbinden met Vlaanderen. Dit is een communautair geladen dossier, want zo zouden goederentreinen een rechtstreekse verbinding krijgen tussen de Antwerpse haven en die van Duinkerke, zonder over Waals grondgebied te moeten sporen.

Hij was zeker niet de gemakkelijkste persoon. Je moest hem weten aan te pakken en dan liep alles op wieltjes. Marc had een gouden hart en dat bewees hij door de boog niet altijd gespannen te houden; ‘leute’ en ontspanning mochten er ook zijn. Zo was hij gewezen Prins Carnaval Fidel I. Op 16 augustus werd afscheid genomen in de parochiekerk van Sint-Baafs te Sint-Andries.

LVDW

In Vlaanderen Vlaams!

IJZERWAKE 2019

Voor de 18de maal wordt aanstaande zondag verzameld in Steenstrate, voor de traditionele herdenking van de gesneuvelden van de Eerste Wereldoorlog.

Natuurlijk is dat niet het enige thema dat aan bod komt. Sprekers dit jaar zijn Wim De Wit en Bart Vanpachtenbeke.

Na afloop is er tijd en gelegenheid om vrienden en kennissen te ontmoeten, bij een drankje en een hapje.

In het IJzerdorp kan men terecht bij de info- en verkoopstand van allerlei organisaties. Ook ’t Pallieterke, Polemos en Sceptr.net zijn aanwezig.

Reeds voor het derde jaar op rij is er aansluitend IJzerfolk, een uniek en jong folkfestival na de plechtigheid.

Afspraak op zondag 25 augustus, aan het monument van de Gebroeders Van Raemdonck (Van Raemdonckstraat, Zuidschote – Ieper)

K.V.C.

Onze naaste buren

22 augustus 2019

Zoontje Het gedrag van een vijftienjarige onthult nog maar eens de grote scheur in de Nederlandse samenleving.

IS en de hippies Eerst de feiten. Op 14 juli krijgt de Amsterdamse politie een telefoontje. Twee personen plegen een inbraak in een lege woonboot. Ze vinden er een paar brandblussers en spuiten zich een weg naar buiten. Ze zetten het op een lopen wanneer de politie aankomt. Eentje laat onderweg een pistool vallen, maar kan niet ontsnappen. In de boot vinden agenten een paar messen die de inbrekers meebrachten.

De jongste inbreker is pas 15 jaar, en het veelbelovende jochie meldt de politie dat hij de zoon is van de extreemlinkse documentairemaker Robert Boey (Echt citaat: “Ik herkende in het gedrag van IS iets van de hippies; een soort commune; een samenzijn met een gezamenlijk doel.”). Dat is slikken, want Boey is de man van burgemeester Halsema. De familie komt bepaald niets tekort en woont in de schitterende ambtswoning aan de Herengracht. Halsema verschijnt om het zoontje op te halen.

De doofpot in Natuurlijk mag men ideeën hebben bij de normen en waarden van de opvoeding die Halsema gaf. Dit is duidelijk crimineel gedrag en haar advocaat geeft dat ook toe, al probeert hij het wat te milderen. Maar het blijft een smet op de reputatie van mama. Als bekendste en belangrijkste Neder-

7

NEDERLAND landse burgemeester is zij tezamen met de hoofdofficier van justitie en het hoofd van de politie verantwoordelijk voor de orde en de veiligheid in een al lang door zware criminaliteit geteisterde hoofdstad. Ze beklemtoont, achteraf, dat ze geen voorkeursbehandeling eist, maar ze ‘vergeet’ te vragen om de zaak niet in de doofpot te steken.

Ze doet alsof het gedrag van zeunlief een zuivere privézaak is. De politietop maakt dezelfde inschattingsfout en het dossier verdwijnt direct achter een computermuur. Dat is de duivel verzoeken. In Amsterdam doe je dat niet, want gewezen politieagent en sterjournalist van De Telegraaf John Van den Heuvel (zie ’t Pallieterke nr. 32) heeft overal zijn bronnen.

Op woensdag 14 augustus verschijnt zijn artikel over de zaak, met een knoert van een foto van Halsema op de voorpagina.

‘Kattenkwaad’, zegt links Al na een paar uur is de scheur in de samenleving zichtbaar. Halsema blijft hardnekkig beweren dat dit een privézaak is, maar ze heeft haar handen niet aan de knoppen want ze is op vakantie in Afrika. (Ook met een zeilschip zoals die Zweedse profetes?) Links bemant ogenblikkelijk de frontlinies. Minister van Binnenlandse Zaken Kajsa Ollongren twittert haar steun voor Halsema. De bekende linkse media spreken schande over De Telegraaf en meldden nog eens dat die krant ooit een jaar lang in 1944 collaboreerde. Maar in de komkommertijd is zo’n nieuwtje lekker meegenomen, dus wordt er in de ‘kwaliteitsmedia’ massaal zendtijd en papier aan besteed. Bij Jinek op NPO1 mag Halsema’s advocaat hui-

len dat de vakantie van de burgemeester verpest is. ‘Kattenkwaad’ is het woordje waarmee links het gedrag van zoonlief meestal goed praat. Nogal wat Nederlanders vinden een paar messen en een verboden alarmpistool dat op een meter afstand niet te onderscheiden is van een echt vuurwapen niet echt kattenkwaad. Onvermijdelijk duikt de vraag op of men de zaak ook een maand onder de pet had gehouden als het een zoontje of een neefje van Geert Wilders was geweest.

Niet alleen ‘moeder’ Woensdagavond begrijpt Halsema, na wat nadenken, dat er toch iets aan de hand is en ze richt zich in een open brief aan de Amsterdammers. Ze schrijft: “Mijn zoon had een (verboden) nepwapen waarmee hij selfies maakte en was met vriendjes zich aan het vervelen en aan het klieren.” Veel Amsterdammers nemen vooral aanstoot aan de term geklier (doelloos gedrag vertonen waarmee je mensen ergert) en vinden dat het echt wel erger is. Halsema heeft beloofd begin september in de gemeenteraad te spreken ‘als bezorgde moeder’. De zoon van de Amsterdamse burgemeester is echter niet alleen de zoon van zijn moeder maar ook die van de persoon die het hoofd van de politie is; zeker als persoonlijk leven invloed uitoefent op bestuurlijke verantwoordelijkheid.

Algemeen gaat men inmiddels toch akkoord dat een korte en transparante verklaring na de feiten even ophef had veroorzaakt maar efficiënter was geweest dan de doofpot.

WILLEM DE PRATER

Gents superioriteitsdenken?

Onze progressieve stadsbestuurders zijn niet verlegen zichzelf en Gent op te hemelen. Lees even mee in hun bestuursakkoord: “Gent is een stad waar we allemaal fier op zijn. Een stad die we in het hart dragen. Een stad waar we bekommerd om zijn en zorg voor willen dragen. Wat ons bindt, is dat we onze stad nóg beter, nóg wijzer, nóg warmer willen maken op onze typisch Gentse manier.”

Vervang nu eens “Gent” door “Vlaanderen”, “stad” door “land” en leg het in de mond van een nationalist… Het zal opiniestukken regenen, geschreven door dezelfde progressieven à la Dirk Verhofstadt als protest tegen dit verdelend discours, dat mensen uitsluit en blijk geeft van superioriteitsdenken.

Trots zijn op Gent is politiek correct, trots zijn op Vlaanderen echter…

er na amper twee jaar de stekker uit: “Gezien het erg lage gebruik van de deelfietsen van Trapido en de hoge kosten die verbonden zijn aan de exploitatie van het systeem wordt de opdracht beëindigd op 31 augustus 2019.”

Verouderd nog voor het van start ging Waarom wou Gent geen echt deelfietsensysteem? Hoofdre-

Stad Gent doekt deelfietsen op Eind 2017 lanceerde het stadsbestuur Trapido, een kleinschalig maar duur project met honderd deelfietsen die je moet terugbrengen naar de plaats waar je ze hebt opgepikt. Nu, twee jaar later, wordt Trapido al stilletjes afgevoerd.

Toen andere steden allang succesvolle systemen hadden met duizenden fietsen (velo in Antwerpen – villo in Brussel) bestond in “fietsstad Gent” nog niets. Onze schepen (keizer Filip) had altijd wel een uitvlucht. Een groot systeem is te duur.

Commerciële reclame op de fietsen toelaten om de prijs te drukken, daar wil hij niet van weten. Gent heeft geen deelfietsen nodig, want de meeste Gentenaars hebben een fiets, enzovoort. Vier jaar lang hebben ze op de Botermarkt naar een oplossing gezocht. Uiteindelijk beslisten ze een kleinschalig deelfietsensysteem te organiseren op enkele bedrijventerreinen. Een zeer mager beestje met in totaal honderd fietsen, maar wel met een flink prijskaartje. De opdracht werd toegewezen voor een bedrag van zevenhonderdzeventigduizend euro (€ 770.000) voor vier jaar werking. Het kind kreeg de naam Trapido en startte in september 2017. Zoals te verwachten was, werd het een grote mislukking. Het stadsbestuur trekt

Ruzie in het huishouden De man die het contract kreeg voor Trapido is geen onbekende van het stadsbestuur. Hij werkte jarenlang als ambtenaar mee aan het fietsbeleid van de stad, voordat hij met zijn eigen fietsenzaak startte. Hij kent de stedelijke administratie goed, en bij de stad kennen ze hem ook. Het is geen toeval dat hij verschillende stedelijke opdrachten binnenhaalde. Maar het is uit met de liefde. Sinds begin deze zomer is deze man voor sommige Gentenaars publieke vijand nummer één: “de klager van de Rozebroeken”. Hij is de buurman die een klacht indiende tegen Gents grootste zwembad omwille van geluidsoverlast. De rechter oordeelde dat het zwembad illegaal gebouwd is. Als het vonnis wordt uitgevoerd, bestaat de kans dat het buitengedeelte van het complex moet worden afgebroken.

De zaak is nog lang niet opgelost. Achter de schermen probeert de stad tot een compromis te komen met de klager. Dat de schepenen deze man geen cadeautjes meer gunnen, valt te begrijpen.

MATHILDIS

Een verweesde MR

Charles Michel die Europees raadsvoorzitter wordt. Didier Reynders die nog altijd op de post van Eurocommissaris rekent, en indien niet, wellicht zoekt naar andere uitdagingen, maar dan buiten de politiek. De Franstalige liberalen zullen het straks zonder het topduo van de voorbije jaren moeten stellen. En dat laat de andere kaders verweesd achter. Wie wordt de nieuwe sterkhouder die op tafel moet slaan in de Waalse regering? En federaal moet er ook een aanspreekpunt zijn. Blijkbaar zouden nu plots de Reynders-adepten de overhand halen.

Het nieuws van de Vlaamse formatie, de federale non-formatie en de Waalse bijna-formatie hebben het de voorbije dagen en weken wat ondergesneeuwd: binnen de MR is er beroering ontstaan over een oproep van zes anonieme partijbonzen in Le Soir eind juli. Ze roepen Charles Michel op om zo snel mogelijk zijn mandaat als partijvoorzitter ter beschikking te stellen. En niet te wachten tot net voor hij op 1 december 2019 voorzitter van de Europese Raad of “Europees president” wordt. De namen van de zes blijven tot nu toe onbekend, maar wat in de Franstalige pers te lezen valt, duidt erop dat het wel degelijk om toppers gaat en geen tweederangsfiguren.

Meteen doemt het beeld op van de MR van tien jaar geleden. Toen stonden de aanhangers van Didier Reynders en Charles Michel met getrokken messen tegenover elkaar.

Uiteindelijk werd Michel de onbetwiste nummer één bij de Franstalige liberalen.

Tweestrijd Blijkbaar is men in de partij bevreesd voor een nieuwe tweestrijd. Vandaar dat 45 kopstukken een oproep deden voor meer ‘sereniteit’ en ‘eenheid’. Het was de hele partijtop die het document ondertekende. Olivier Chastel, Dominique

den was dat de schepen enkele bestaande stedelijke bedrijfjes geen concurrentie wou aandoen. Een daarvan is Studentenmobiliteit, dat fietsen aan studenten verhuurt. Deze bedrijfjes stellen flink wat mensen tewerk. In de bestuursraden zitten politiek benoemden en vanzelfsprekend stappen ze mooi mee in de progressieve ideologie. Trapido was veel te stroef en al achterhaald nog voor het gelanceerd werd. Dat komt ervan als je het aan ambtenaren overlaat... Ondertussen zijn in Gent een reeks private bedrijven gestart met het verhuren van fietsen of het aanbieden van vrije deelfietsen (niet gebonden aan een stalling). En ja, ze geven een betere service dan de door de overheid georganiseerde vzw’s. Een groot deelfietsensyteem zal er in Gent waarschijnlijk nooit meer komen. Wat aan Trapido is uitgegeven, is weggesmeten geld.

Ries, Daniel Bacquelaine, Denis Ducarme, Marie-Christine Marghem, Didier Reynders, Sophie Wilmès, Georges-Louis Bouchez, Françoise Schepmans, François Bellot, Willy Borsus, Jean-Luc Crucke, Valérie De Bue, Pierre-Yvest Jeholet, Louis Michel,…

Zijn de rangen dan gesloten? Officieel, ja, maar feit is dat de partij straks gewoon zonder echte kopstukken zit. Michel gaat naar Europa. En Didier Reynders hoopt op de post van Europees Commissaris. Indien niet, dan worden het misschien bestuursmandaten in bedrijven. Want in een federale regering wil de naar Brussel uitgeweken Luikenaar geen tweede viool meer spelen.

Vraag is: wie wordt de nummer één van de MR? En als Charles Michel aanblijft als voorzitter tot 1 december, wie wordt dan degene die de Waalse onderhandelingen concreet leidt? En wie zal federaal naar voor treden? Waals kan het voormalig minister-president Willy Borsus zijn. Hij zal zich als trouwe aanhanger van de Michel-clan wel tevreden stellen met een ministerspost en de functie van nummer twee in de Waalse regering.

Clans Maar wat dus federaal? De MR kon in de Zweedse coalitie

WALLONIE de eigen partij goed bedienen met ministersposten. Nu zal het wat minder zijn. De plaatsen zullen beperkter zijn. De facto is minister van Begroting Sophie Wilmès de sterke figuur in de ontslagnemende federale regering. Zij geeft ook de meeste interviews, waarbij ze inhakt op de PS en waarschuwt voor een nieuwe communautaire ronde.

Maar de Waalse MR vertrouwt haar niet. Ze woont in de faciliteitengemeente Sint-Genesius-Rode en voor veel Walen is dat Vlaanderen. Punt. Haar legitimiteit is zwak. In de partij lijkt daarom een machtsvacuüm te ontstaan.

Tijd om dat op te vullen, denken een paar MR-toppers.

En die behoren deze keer niet tot de Michel- maar Reynders-clan. Waals minister Jean-Luc Crucke, die met zijn degelijk Nederlands ook in Vlaanderen enige bekendheid begint te krijgen, zou de nodige ambities hebben. Wordt hij de nieuwe nummer één van de partij? De kans bestaat, maar er zijn twee nadelen. Eén: hij heeft blijkbaar nog niet gekozen tussen het Waalse en federale niveau. Twee: hij doet soms onnozele uitspraken. Zoals die in Terzake, dat aanhangers van het confederalisme maar moeten verhuizen. Of dat Anuna De Wever sneller een plaats in de geschiedenisboeken zal krijgen dan Bart De Wever.

Een andere kandidaat is de Luikse schepen Christine Defraigne. Zij vindt dat de MR onder invloed van de N-VA te veel naar rechts is opgeschoven. Defraigne, oud-Senaatsvoorzitter, trok zich terug achter de Maas maar lijkt een federale terugkeer niet uit te sluiten. Zij wordt gezien als bruggenbouwer tussen MR en PS. Alleen is de vraag wat de Michel-fan zou denken van een partij gedomineerd door Crucke of Defraigne.

PICARD

8

Actueel

22 augustus 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Een investering Groenland genaamd Hoe onwaarschijnlijk een Amerikaanse aankoop van Groenland ook mag zijn, er zijn best wat argumenten pro domo. Van de geopolitieke context tot een rijke ondergrond.

Wellicht zal Washington van meer creativiteit moeten blijk geven in het formuleren van een antwoord op de uitdagingen van de regio.

Uiteraard is het behoorlijk krankjorum te denken dat de Verenigde Staten Groenland zullen (kunnen) kopen. Het idee komt immers van president Trump, zoals The Wall Street Journal kort geleden uitbracht. En zoals de journalistieke richtlijnen het in dit land voorschrijven, is elk voorstel en iedere beslissing van die man slecht, verdacht of op zijn minst dom. Net zoals men het dom vond om in de 19de eeuw Alaska te kopen van Rusland. Toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Seward, die de praktische onderhandelingen hierover voerde, vond de aanschaf de grootste verwezenlijking uit zijn politieke loopbaan. Alleen, voegde hij eraan toe, “zullen de mensen één generatie nodig hebben om dit te beseffen”. Kan men zich een Koude Oorlog voorstellen met Alaska nog in Russische handen?

Seward had de smaak goed te pakken, want als het van hem afhing, zouden extra aankopen volgen.

Concreet dacht hij aan Puerto Rico, IJsland en – jawel – Groenland.

Trump vond het warm water niet uit. Afgezien van enkele bescheiden pogingen in de 19de eeuw om Groenland te kopen, kwam Henry Truman na afloop van de Tweede Wereldoorlog met een concreet voorstel voor de dag. Precies honderd miljoen dollar legde hij op tafel (vandaag de dag zou dit zo’n 1,3 miljard dollar zijn), maar de Denen weigerden. In 1953 wijzigden ze trouwens het statuut van Groenland, waardoor dat eiland van kolonie tot een integraal deel van het Deense koninkrijk evolueerde.

zij het dat hij nog wat extra aan zijn dossier kan toevoegen. Tekenend voor de Amerikaanse belangen in de regio is de aanwezigheid sinds 1952 van de luchtmachtbasis in Thule, zo’n 1.000 kilometer boven de poolcirkel gelegen. Negen maanden per jaar is ze ingesloten door ijs. De grote meerwaarde van de basis is dat ze deel uitmaakt van een belangrijk radarsysteem en tal van satellieten observeert. Het is ook de enige luchtmachtbasis ter wereld, wordt wel eens met de nodige ironie onderstreept, met deuren die tegen ijsberen bestand zijn.

Het geopolitieke belang reikt echter verder dan de vliegbasis van Thule. De zogenaamde GIUK-kloof, de corridor tussen Groenland, IJsland en Groot-Brittannië was tijdens de Koude Oorlog een gebied met veel activiteiten van Russische duikboten. En net deze nemen de voorbije jaren weer toe. De toegenomen bedrijvigheid van de Russische Noordelijke Vloot maakt deel uit van een ruimere militaire opbouw rond de Noordpool. Meerdere voormalige Sovjetbasissen werden weer in gebruik genomen, gevolgd door een Amerikaanse tegenreactie. De militaire aanwezigheid in Noorwegen werd opgevoerd en voor het eerst in drie decennia werd een vliegdekschip naar het poolgebied gestuurd.

Er is nog een belangrijke game changer: door het smelten van ijskappen is de bevaarbaarheid van de Noordpoolregio vergroot.

Er hebben zich routes gevormd die bepaalde trajecten plots een stuk korter maken.

IJsberen

Chinese interesse

De geopolitieke ligging was hét belangrijkste argument dat Truman met zijn poging kon uitspelen. Dit is voor Trump niet anders,

De belangen van Washington hebben zowel te maken met geopolitiek als met de rijkdommen die er in de grond zitten. Reeds in een

studie van Brookings uit 2014 wordt gesteld: “Naarmate het Noordpoolgebied verder smelt als gevolg van de opwarming, zullen Groenlands voorraden waaronder ijzer, lood, zink en diamant, maar ook uranium en olie, plots toegankelijker worden.” En die wetenschap is ook de Chinezen niet ontgaan. Peking ziet zich als een speler in de regio; een ‘near-Arctic power” noemt China zichzelf. Toen in 2016 een Chinees bedrijf een voormalige Amerikaanse basis in Groenland wou kopen, stootte dat op een Deens veto. Veiligheidshalve werden bij wijze van preventie Deense vissers op de site ondergebracht. Ook de pogingen om er luchthavens aan te mogen leggen, werden afgeblokt, zij het met de nodige financiële steun van de VS. Toch volstond dat niet om het Chinese enthousiasme tegen te gaan. Andere investeringen lukten wel, in die mate dat China vandaag goed is voor tien procent van het Groenlandse bbp.

Flexibel partnerschap De hamvraag is of voor het verdedigen van de eigen belangen in en rond Groenland een daadwerkelijke aankoop noodzakelijk is. Het aankopen van stukken land en/of eilanden oogt vooral 19deeeuws. Het was in die eeuw dat de VS Alaska kochten, maar ook (eerder) Louisiana van de Fransen, die door de napoleontische oorlogen in geldnood zaten. De laatste soortgelijke deal die met Denemarken gesloten werd dateert van 1917, toen de Maagdeneilanden niet ver van Cuba onder Amerikaanse soevereiniteit terechtkwamen.

Vandaag spelen andere motieven.

Denemarken is een NAVO-partner, om maar iets te zeggen. Mogelijk kan ook met het chequeboekje gezwaaid worden. Waarom geen afspraken met Kopenhagen laten afhangen van financiële tegemoetkomingen ten aanzien van Groenland? Per slot van rekening is dat eiland een grote kost op de Deense begroting; jaarlijks wordt zo’n 600 miljoen euro voor de geïsoleerde bevolking uitgetrokken.

En wat vinden de Groenlanders, die met iets meer dan 50.000 zijn, er zelf van? Doorheen de jaren verkregen ze een apart statuut, waardoor ze zich grotendeels zelf besturen. Er bestaat een draagvlak voor onafhankelijkheid (los van de financiële haalbaarheid), niet om een Amerikaanse staat te worden.

Begin september plant Trump als onderdeel van een Europese toer ook een bezoek aan Denemarken.

Bij deze al een agendapunt dat niet zal ontbreken.

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Pirates of the Caribbean China werkt al jaren aan de uitbreiding van zijn economische, militaire en politieke invloed wereldwijd. In een eerste fase ging het om een landverbinding tussen het Chinese Kashgar en de Pakistaanse havenstad Gwadar, bij de ingang van de Perzische Golf. Meestal stelt men nogal simplistisch dat deze wegroute tussen China en Pakistan loopt.

Als we het nauwkeuriger willen formuleren, zouden we moeten zeggen dat die verbindingsweg vertrekt vanuit de stad Kashgar, die in 1949 door communistisch China werd bezet, en leidt naar het deel van Kasjmir dat in hetzelfde jaar door Pakistan werd bezet. Bezettingen en annexaties waar niemand nog een kik over geeft. In dezelfde regio bezetten de Chinezen sinds 1950 Tibet, en in 1962 enkele kleine maar strategisch gelegen grensgebiedjes in de Himalaya, die oorspronkelijk Indisch waren. Maar dat was allemaal nog relatief dicht bij het moederland.

De Chinese kolonisatie van Afrika die daarna volgde, was al veel verder weg. En nu richt China de blik op de arme en instabiele staatjes in Midden-Amerika en het Caraïbische gebied, zoals Santo Domingo, Jamaica en Panama. Aan de andere kant van de wereld, in de achtertuin van de VS. Voor het in eerst in zijn vijfduizendjarige geschiedenis doet China aan wereldwijde overzeese expansie. En het einde is nog lang niet in zicht…

Dapper en vrijheidslievend In Hong Kong hebben 1,7 miljoen mensen in de gietende regen gemanifesteerd tegen de afbraak van hun vrijheden en hun relatieve autonomie. Voor een stadsstaat met slechts 7,3 miljoen inwoners is dat een overweldigend aantal. Zeker als men rekening houdt met het enorme risico op gewelddadige represailles.

Zelfs een bloedbad zoals op het Tienanmenplein is niet ondenkbaar. Etnisch en cultureel gezien zijn de inwoners van Hong Kong óók Chinezen. Maar zij hebben dankzij de Britse kolonisatie van de vrijheid geproefd, al lijkt dat misschien een contradictio in terminis, en zij weten dat zij niet meer zullen kunnen ademen in de Chinese totalitaire dwangbuis. En toch zijn er nog altijd mensen die beweren dat volkeren als de Chinezen geen belang hechten aan vrijheid en dat zij zich maar al te graag onderwerpen aan sterke leiders.

De dappere inwoners van Hong Kong bewijzen dat dat niet waar is. In het verlengde daarvan beweert men soms dat de democratie in zulke landen niet kan werken. Dat klopt misschien in Afrika en in de moslimwereld, maar zeker niet in het Chinese cultuurgebied. In het cultureel door en door Chinese Taiwan werkt de democratie wel. En in andere Oost-Aziatische culturen, zoals de Koreaanse en de Japanse, ook.

NYT liegt De New York Times pakte uit met een artikel onder de schreeuwende titel “Women Are Fleeing Death at Home”. Vrij vertaald: “Vrouwen ontvluchten de dood in hun thuisland”. Daarop volg-

de de jammerklacht dat “de Trump-administratie hen niet wilde binnenlaten”. We hebben de statistieken over moorden in verschillende Centraal-Amerikaanse landen opgezocht. De NYT liegt. In Hondurus, Guatemala en Mexico zijn ongeveer 90 procent van de moordslachtoffers mannen. In Nicaragua is dat 92 procent, in Panama zelfs 95 procent. De moordenaars zijn inderdaad meestal mannen, maar de slachtoffers ook.

Er zijn slechts enkele landen ter wereld waar meer vrouwen worden vermoord dan mannen, en niet één daarvan ligt in Latijns-Amerika. Maar vrouwen als slachtoffers, dat is politiek veel correcter. In dat artikel wordt beweerd dat de angst voor geweld tegen vrouwen de drijvende kracht is achter de exodus van migranten uit Centraal-Amerika. “Geweld” is natuurlijk een ruimere categorie dan alleen moord. Maar het is ook duidelijk dat die migrantenkaravanen niet alleen uit vrouwen bestaan. Op sommige foto’s lijken de mannen zelfs in de meerderheid te zijn, al is dat niet even extreem als bij de bijna volledig mannelijke groepen landverhuizers die over de Middellandse Zee worden gesmokkeld. Zou de NYT bedoelen dat Trump alleen vrouwelijke asielzoekers uit Centraal-Amerika moet binnenlaten? Dat van hetzelfde gezin dus de moeder en de dochters asiel moeten krijgen, maar niet de vader en de zonen? Uiteraard niet. De NYT wil dat Trump iedereen uit die landen asiel verleent, inclusief de criminelen die al die misdaden plegen. Met als enig resultaat dat de benden, het geweld en de wreedheden zich vanuit Centraal-Amerika ook in de VS zullen verspreiden. Net zoals dat is gebeurd na de aankomst van de vroegere golven van “vluchtelingen” uit die landen.

Moordlanden Amnesty International probeerde ook de stromen illegalen toe te schrijven aan het geweld in de Centraal-Amerikaanse landen, maar daar beperkte men zich tenminste niet tot vrouwelijke slachtoffers. Daar was de titel gewoon: ”Vluchten voor ons leven: de Centraal-Amerikaanse migrantencrisis”. Amnesty noemde in dat verband El Salvador, Guatemala, en Honduras. De moorden misdaadcijfers zijn daar inderdaad angstwekkend. Maar net als de NYT “vergat” Amnesty te vermelden wie al die misdaden, moorden en verkrachtingen pleegt. Dat zijn natuurlijk Salvadoranen, Guatemalteken en Hondurezen. In geen van die landen woeden oorlogen. Er zijn geen buitenlandse troepen.

Het geweld is ook niet alleen of zelfs maar hoofdzakelijk het werk van boosaardige regeringen. Het komt voort uit de bredere samenleving en het heeft oorzaken die diep in de Latijns-Amerikaanse geschiedenis, psyche en cultuur ingebed liggen. Die oorzaken verdwijnen niet als mensen naar een ander land emigreren. Dat blijkt duidelijk uit de zeer hoge misdaadcijfers bij latino’s in de VS. Toen president Trump onlangs wees op de enorme aantallen moordenaars, verkrachters en andere criminelen uit die landen, werd hij van racisme beschuldigd. Maar in essentie zeggen Amnesty en de NYT precies hetzelfde. Alleen vermelden zij uitsluitend de slachtoffers, en houden zij de

Het nabije buitenland

22 augustus 2019

EEN DISCRETE HERDENKING Er was amper aandacht in Frankrijk op 15 augustus voor de 250ste geboorteverjaardag van Napoleon Bonaparte. Omdat over twee jaar zijn 200ste sterfdatum belangrijker is? Voor een deel wel. Maar ook omdat linkse opiniemakers druk zetten op iedereen die de rijke Franse geschiedenis in de kijker wil zetten.

Opvallend: via sociale media was er in België op 15 augustus bijna meer aandacht voor de 250ste geboortedatum van Napoleon Bonaparte dan in Frankrijk. Hier werd uiteraard verwezen naar de Code Napoleon, het feit dat we op het Europese vasteland rechts rijden,… Maar tussen Rijsel en Nice overheerste de stilte. Of het scheelde niet veel.

Blijkbaar is dat al enige tijd een traditie wanneer de persoon ter sprake komt die als een van de grootsten van Frankrijk geldt. Dat de “commémorations” van de Slag bij Waterloo in 1815 tot een minimum beperkt bleven, kon men nog begrijpen. De nederlaag van Napoleon is tot op de dag van vandaag een trauma in het chauvinistische Frankrijk. Zeker omdat “la Grande Nation” sinds dat jaar op haar ééntje geen grote militaire overwinning meer heeft behaald.

Wachten tot 1821 Waarom geen groots opgezette herdenking in Parijs?

Of op Corsica, waar de latere keizer vandaan kwam? De oorzaken zijn veelvuldig. Ten eerste zou men een ‘overkill’ aan herdenkingen willen vermijden. Want over twee jaar, in 2021, wordt de 200ste sterfdatum van Napoleon - op het eiland Sint-Helena - herdacht. In 2005 werd de Slag bij Austerlitz (1805) herdacht, plus het jaar voordien de verjaardag van de kroning tot keizer (1804). Sommige historici en

Si la France m’était contée Napoleonkenners stellen dat ze saturatie willen vermijden.

Dat is begrijpelijk, maar de 200ste verjaardag van zijn kroning tot keizer en de overwinning tegen de Oostenrijkers en de Russen werd niet met veel enthousiasme gevierd.

En waren veel kritische noten, om niet van een polemiek te spreken. Waarbij we meteen bij een tweede reden zijn voor de lauwe Napoleonherdenkingen dit jaar. Napoleon zou het Franse nationalisme te veel exalteren, er waren de vele gesneuvelden op het slagveld, en de man was een despoot. Volgens de linkse deconstructivistische experts wordt daarom over Napoleon beter gezwegen. Ook al omdat hij na de Franse Revolutie de slavernij opnieuw invoerde op de Franse Antillen (1802). Probleem is dat die critici de geschiedenis lezen door de bril van 2019, wat weinig zin heeft.

Vergeten jonge jaren Vanuit objectief en historisch oogpunt is de beperkte aandacht voor de jonge Napoleon Bonaparte enigszins te begrijpen. De gloriejaren kwamen er in de tweede helft van zijn leven. Het succes begint pas echt met zijn de facto staatsgreep, als hij 30 jaar is, in 1799. Tweeëntwintig jaar later is de keizer van de troon gestoten en overleden. Het leven is geen lang rijpingsproces zoals bij Churchill of de Gaulle. Napoleon zag zich in zijn jeugd niet als een nieuwe Alexander de Grote. Hij wou een gewone militair zijn.

Zelfs bij zijn eerste militaire zeges bleef hij bescheiden en rustig. De mythevorming en propaganda – bij leven van de keizer - zou hij pas later ondersteunen en goedkeuren.

Feit is dat de periode van de jonge Bonaparte niet echt verheffend was. Hij stond aan de kant van de aanhangers van de Terreur, maar koos op tijd eieren voor zijn geld en

DE WANDEL VAN EEN PRINS De dood van de in opspraak geraakte Jeffrey Epstein doet ook in Groot-Brittannië de gemoederen verhitten. Prins Andrew, hertog van York en tweede zoon van koningin Elisabeth, was immers goed bevriend met Epstein. Wat wist hij van ruige feesten, waar jonge meisjes als prostituee aan de slag gingen?

Prime Minister Boris Johnson ligt voor de zoveelste keer op ramkoers met Brussel. Over deze hofnar hebben we al genoeg geschreven de jongste tijd. Daarom deze week geen nieuws over de nar, maar wel over een prins. Eentje die graag onder de radar blijft en waarvan niemand echt goed lijkt te weten waar zijn belangen liggen.

Eeuwig zwijgende Over de dood van Jeffrey Epstein is het laatste woord nog niet gezegd en geschreven. De Amerikaanse zakenman pleegde vorige week zelfmoord in zijn cel. Of, werd hij gezelfmoord?

Het adressenboekje van Epstein loog er niet om. Hij was kind aan huis bij het kruim van het internationale zakenleven en de top van de politiek. Bill Clinton en Hillary Clinton verliezen voor de zoveelste keer een vriend die op verdachte wijze de dood vindt. Reden genoeg voor complotdenkers om ervan overtuigd te zijn dat figuren uit de elite het plan opgevat hadden om Epstein het zwijgen op te leggen. Een rechtszaak vervalt immers bij overlijden. En een zwijgende verdachte kan, in tegenstelling tot een levende verdachte, geen medeplichtigen meer verlinken.

Jeffrey Epstein onderhield goede contacten met prins Andrew. In het buitenland is Andrew, die de titel hertog van York voert, minder bekend. Prins Charles en zijn kinderen (en aangetrouwden) komen veel vaker in de buitenlandse media.

Thans is Andrew de achtste in lijn om de Britse troon te mogen

Dubieuze vriendschap Chris Bryant, voormalig staatssecretaris van Buitenlandse Zaken in het kabinet van Gordon Brown (Labour), liet zich wel eens ontvallen dat hij nooit hoogte kreeg van welke belangen Andrew precies diende. Bryant is niet de enige die er zo over denkt. Velen in het Verenigd Koninkrijk stellen zich de vraag hoe neutraal de prins opereert. Vaak lijkt hij zich te lenen tot de rol van ‘fixer’, iemand die zakenlui en politici aan elkaar koppelt bij het sluiten van winstgevende deals en vervolgens een graantje meepikt. Wie de wandel van prins Andrew nagaat, stoot al snel op de naam Jeffrey Epstein.

Epstein was eerder al veroordeeld wegens seksuele wanpraktijken. In 2010 werd de hertog van York gelinkt aan de omstreden Amerikaanse miljonair. In de afgelopen jaren heeft het Paleis al regelmatig vragen gekregen over die dubieuze vriendschap. Nadat Epstein werd vrijgelaten uit de gevangenis, wandelde hij gezellig met prins Andrew over straat. Later zou Buckingham Palace aangeven dat Andrew alle banden met Epstein verbroken had. Dit was in juli 2011. De krant ‘The Daily Telegraph’ bond in 2015 nog maar eens de kat de bel aan: “Wat had de prins te zoeken bij een veroordeelde die prostitutie met minderjarigen faciliteerde?” En waren alle banden wel daad-

EEN GENERAAL EN EEN SPROOKJESWOUD De Duitse luchtmachtgeneraal Joachim Wundrak is duidelijk niet het type van blinde gehoorzaamheid en “Befehl is Befehl”. In 2014 nam hij ontslag uit de Duitse luchtmacht als protest tegen het beleid van Angela Merkel, die in zijn woorden “de fundamenten van Duitsland” aan het ondergraven was. Dat was dus nog vóór 2015, toen Duitsland werd opengegooid voor kolonisatie door volkeren uit de Derde Wereld.

In Wundraks eigen woorden: “… omdat zij niets ondernam tegen de toen nog min of meer verdoken massale immigratie.” Of zo’n ontslag altijd een zinvolle reactie is, laten we hierbij in het midden. Maar dat is een andere discussie. Wundrak deed tenminste iéts, al was het maar symbolisch.

In een vraaggesprek met Junge Freiheit stelde hij dat een staat gegrondvest was op “een staatsvolk, een staatsgebied en een rechtsordening” en hij beschuldigde Merkel ervan die drie grondvesten te slopen. “Met haar open grenzen vervaagt het territorium van de staat, met de massale multiculturele inwijking verdwijnt het volk en met haar beleid van inbreuken op de wettelijkheid en van de overdracht van onze soevereiniteit verdwijnt ook de staatsordening.” Dat laatste slaat natuurlijk op de EU. Met inbreuken op de wettelijkheid – “Rechtsbrüche” in de oorspronkelijke tekst – bedoelt de generaal de manier waarop Merkel in 2015 alle Duitse wetten en internationale verdragen inzake asiel en immigratie van tafel veegde.

In landen als België, Griekenland en Italië is de bevolking eraan gewend dat wetten slechts richtinggevend zijn, en dat ze zowel door de overheden als de burgers worden

Bei uns in Deutschland

ontdoken als hen dat goed uitkomt. Maar Duitsland heeft een heel andere rechtscultuur, die - soms ten goede, soms ten kwade - veel strikter en ernstiger is. In 2014 ging het ontslag van generaal Wundrak vrijwel onopgemerkt voorbij. Grote kranten als de Frankfürter Allgemeine, Die Welt en Die Zeit maakten er op hun internetbladzijden zelfs geen melding van. Maar nu lukt dat niet meer. Wundrak, die al heel lang een trouw CDU-lid was, heeft zich nu aangesloten bij de AfD. Hij is kandidaat voor de verkiezingen voor een nieuwe Oberbürgemeister in Hannover.

Er was eens… ...een heel oud woud, diep in Duitsland, waar ik als jonge leerling-officier deelnam aan een NATO-manoeuvre, vlak bij het IJzeren Gordijn. Ik had niet veel tijd om te mijmeren over de schoonheid van de natuur. Al mijn aandacht ging naar vuurplannen voor artillerie en problemen met kaartlezen op woudwegen die allemaal op elkaar leken, dat alles bemoeilijkt door ijskoude regen en een slopend gebrek aan slaap. Maar na één kortstondig ogenblik van rust, toen ik weer buiten kwam uit een verwarmde staftent, zàg ik het woud echt. De eeuwenoude bomen, als wezens uit sagen. De schoonheid en de magie ervan.

Het was een onvergetelijke ervaring. Zo waren dus de wouden uit de Duitse sprookjes. Pas jaren later ontdekte ik dat ik toen in het Reinhardswald was geweest, het woud waar volgens de overlevering Doornroosje uit haar honderd jaar lange slaap was gewekt. Het woud dat de gebroeders Grimm in gedachten hadden toen zij hun verzameling Duitse sprookjes samenstelden, met het Urwald

FRANKRIJK

trok weg uit Parijs. De jonge militair vermeed dat de guillotine, ingesteld door zijn geestgenoten, zijn nek zou klieven.

Eigenlijk wordt Bonaparte voor een tweede keer geboren bij het beleg van Toulon door de Engelsen in 1793. Daar toont de artillerieofficier wat hij in zijn mars heeft. De overwinning daar geeft hem zelfvertrouwen. In die mate dat hij zich tijdens de campagne in Italië (1979-1798) als een gewiekst diplomaat weet op te stellen.

Het is ook zo dat Bonaparte zelden over zijn jeugdjaren sprak. Hij ontvluchtte Corsica nadat hij het onderspit moest delven tegen lokale clans. Hij was nostalgisch, en zijn familie was heilig. Ja, zijn broer Joseph schatte hij hoger in dan zichzelf omdat hij de oudste was, maar eigenlijk minachtte hij hem. De jeugd van Bonaparte toont zijn kleine kantjes.

Niet interessant voor hagiografen, noch voor beroemde auteurs die wat graag verwezen naar de glorierijke napoleontische periode. Dumas, de Balzac, Stendhal,… Allen plaatsten ze hun romans in de roemrijke periode van de keizer. De jonge jaren werden verzwegen.

Ook vandaag krijgen die jonge jaren weinig aandacht.

Wat voor linkse historici enigszins verwonderlijk is. Zij zouden Napoleon, die van gegoede komaf was maar zeker niet tot de hoogste sociale klasse behoorde, een actueel tintje kunnen geven. Napoleon voerde in het Franse leger het principe van de meritocratie in. Militairen van gewone komaf konden gemakkelijk opklimmen naar topposities.

Het was één van de geheimen van de Franse successen tijdens de vele oorlogen die Napoleon voerde. Hij stond ook dicht bij zijn soldaten, in die tijd niet evident. Maar blijkbaar is dat voor de huidige generatie linkse historici weinig relevant.

SALAN

Right or wrong bestijgen. Rondom Andrew was er in het verleden meermaals reuring. Andrew was namens het Verenigd Koninkrijk een speciale afgevaardigde die zich bezighield met internationale handel. In die rol kregen zijn medewerkers, in 2010, miljoenen overgemaakt vanuit Kazachstan. Het geld was afkomstig van de schoonzoon van de president van Kazachstan. Sedertdien kwamen al meermaals dubieuze zaakjes uit de grijze schemerzone aan het licht, waarbij prins Andrew telkens zijdelings betrokken was.

9

ENGELAND werkelijk verbroken? In de afgelopen weken kwamen foto’s naar boven van Andrew die voor het huis van Epstein in New York staat.

Roze balletten Wat weten we ondertussen? Het is duidelijk dat Epstein en prins Andrew - op een bepaald ogenblik in hun leven - goede vrienden waren. Ook is naar boven gekomen dat Epstein grootse seksfeesten organiseerde. De vraag van een miljoen is nu: welke hoogwaardigheidsbekleders waren op die feesten aanwezig en hoever gingen tijdens die feesten de perversies, lees: seks met minderjarige meisjes? Toen een journalist op het Wereld Economisch Forum de vraag stelde hoe goed het lid van de koninklijke familie Epstein kende, verliet Andrew boos de zaal. Hij weigerde antwoord te geven. Doordat alles nu in een stroomversnelling is gekomen, wordt het voor het Paleis en voor de hertog van York stilaan erg lastig om alle aantijgingen te blijven negeren.

In een korte verklaring laat Andrew weten dat hij gedegouteerd is door de berichten die allemaal naar boven kwamen aangaande Jeffrey Epstein. Hij ontkent ook aan die feesten te hebben deelgenomen of ervan op de hoogte te zijn geweest.

De advocaten van Epsteins slachtoffers zetten nu Andrew onder druk. Zij willen dat de prins onder ede verklaringen zou afleggen aangaande zijn verhouding tot Epstein en in hoeverre hij daadwerkelijk (niet) op de hoogte was van wat er zich in het leven van Epstein en zijn vriendjes afspeelde. Zoals hierboven gesteld: De verdachte is ondertussen overleden en het is nog maar de vraag in hoeverre er nu nog zaken naar boven gaan komen. Vindt er onder onze ogen een ‘operatie doofpot’ plaats? Trouwens, hoe zit het met de Roze Balletten in België?

LVS

DUITSLAND Sababurg dat vereeuwigd was op de schilderijen van Theodor Rocholl. Daar staat de Gerichts-Eiche, die misschien wel veertien eeuwen oud is en de Kamin-Eiche, een holle boom die recht uit een sprookje lijkt te komen, met een opening in de stam, die een deur zou kunnen zijn naar een wereld van dwergen.

Midden in dit feeërieke woud, in het geografische en culturele hart van Duitsland, gaat de landsregering van Hessen, een coalitie van Grünen en CDU, meer dan honderd hectare bos laten rooien. Er komen vijftig van de grootste windmolens die ooit op land gebouwd werden: monsters van 241 meter hoogte, hoger dan de Dom van Keulen, met de nodige wegen en electriciteitskabels. Het woud is eigendom van deelstaat Hessen, dus de plaatselijke gemeentebesturen kunnen niet eens de gebruikelijke bezwaarschriften indienen. De natuur- en milieubewegingen, die grootschalige protestacties zouden kunnen organiseren, hebben bijna allemaal jarenlang de windmolens verheerlijkt als de reddende engelen van hun klimaatreligie, en nu die engelen industriële monsters zijn geworden, zitten zij politiek en psychologisch in een moeilijk parket.

Bovendien voelen zich geremd door hun nauwe banden met de windlobby.

De deelstaat Hessen zal jaarlijks voor die windmolens 3,5 miljoen euro pacht kunnen innen. Voor dat bedrag zijn de Grünen wel bereid het mooiste woud van Duitsland te verwoesten. Allemaal om het klimaat te redden natuurlijk.

Die miljoenen euro’s van de windboeren hebben daar uiteraard niets mee te maken.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

22 augustus 2019

MEDIALAND

FILM betaalbare woning. Blijkbaar is woningschaarste helemaal niet zo erg zolang het alleen maar de autochtone bevolking raakt.

Maar zeg nu niet dat de krantenredacties vol racisten zitten…

Groenen en moslims in Canada

Pukkelpop en fake news Wie de berichtgeving over het politieke incident op de laatste editie van Pukkelpop gevolgd heeft, zal misschien net als wij een paar keer achterovergevallen zijn van verbazing. De manier waarop zowel Pukkelpop als de traditionele media zonder veel gêne de ene leugen na de andere aan het publiek opdienden, is een regelrechte schande.

Het begon al met het boegeroep dat Anuna De Wever en haar vriendinnetjes te beurt viel in de zogenaamde “boiler room”. In eerste instantie las u er nergens wat over, behalve bij SCEPTR natuurlijk. Pas met vierentwintig uur vertraging werd het incident nieuws, ja zelfs het hoofdpunt waarmee het radiojournaal opende, toen eraan toegevoegd kon worden dat Anuna De Wever en haar vriendinnetjes ‘s nachts lastiggevallen waren.

Tweede punt is wat er ‘s nachts gebeurd is. Best mogelijk dat wat beweerd wordt werkelijk gebeurd is, en indien dat zo is, valt dat alleen maar af te keuren. Maar zoals de zaken voorgesteld worden, lijkt het wel of de klimaatspijbelaars ‘s nachts het slachtoffer van een ware pogrom werden, terwijl Anuna De Wever daar gewoon doorheen sliep, zoals ze zelf verklaarde. En wij die dachten dat ze elke nacht wakker lag van de klimaatproblemen!

Derde punt: de vernielingen aan de tentjes van de jongeren.

Opnieuw, dat valt alleen maar af te keuren, als die vernielingen werkelijk plaatsgevonden hebben. Maar wij vinden het een beetje merkwaardig dat je anno 2019 op een festivalweide tentjes kan vernielen zonder dat daarover ettelijke foto’s floreren op alle sociale media. Of hadden de klimaatjongeren toevallig net voor dit festival allemaal hun gsm thuis laten liggen om wat CO2 te sparen? Wij denken dat als zelfs maar één klimaatjongere een halfslechte foto genomen zou hebben van een gescheurde of besmeurde tent, de media ze met veel plezier verspreid zouden hebben. Maar dat gebeurde dus niet.

In Quebec heeft een islamitische man zijn niet-islamitische ex-echtgenote voor de ogen van hun kinderen met benzine overgoten en in brand gestoken. Nu ja, zo formuleerde de Canadese politie het niet. Maar de man heet Frej Haj Messaoud en de vrouw Etienne Doyon. De vrouw leeft nog. De helft van haar lichaam is met brandwonden overdekt. In een islamitisch land zou zo’n misdaad in de categorie van de eremoorden vallen, en de dader zou dat als verzachtende omstandigheid kunnen inroepen. Hij zou slechts een milde straf krijgen en misschien zou zijn zaak zelfs geseponeerd worden. Of ze zou geregistreerd worden als een ongeval bij het koken. Zo ver is de islamisering in Canada voorlopig nog niet gevorderd. Messaoud werd gearresteerd en aangeklaagd wegens poging tot moord. Zijn advocaat probeert te bekomen dat Messaoud in afwachting van het proces voorlopig wordt vrijgelaten. Deze zaak zou een waarschuwing moeten zijn aan het adres van alle westerse vrouwen die een relatie met een moslim willen beginnen, of die zich zelfs tot de islam willen bekeren. De zaak kreeg een politiek correct staartje. Luc Saint-Hilaire, die bij de komende federale verkiezingen kandidaat was voor de Canadese groenen, had via Facebook enkele Canadese moslimleiders opgeroepen deze weerzinwekkende daad te veroordelen. Toen daarop geen reactie kwam, schreef Saint-Hilaire in een bittere reactie: “Het zou voor de voorzitter van de ‘Islamic Association’ het geschikte moment zijn geweest om de weerzinwekkende daad te veroordelen van deze ‘Mohammed’ die zijn vrouw voor de ogen van haar kinderen in een menselijk toorts veranderde… maar nee! Het blijft stil…” Is dat een geval van “wie zwijgt, stemt toe”? Het bleef echter niet lang stil. Er kwam een scherpe reactie van … de Groene Partij. Die gaf Saint-Hilaire een week tijd om zijn kandidatuur in te trekken. Hoe durfde hij! Zo’n racistische islamofoob hoort niet thuis in de Groene Partij! Als moslimmannen al geen vrouwen meer in brand mogen steken, waar gaat het dan naartoe met de godsdienstvrijheid in Canada, nietwaar?

VRT representatiever?

Het was een klein zinnetje in de nota van Bart De Wever: de VRT moet volgens hem politiek representatiever zijn in haar actualiteitsprogramma’s. Wij zijn het daar uiteraard volmondig mee eens. Ook De Standaard had dat zinnetje gelezen, en merkte daarom in de marge op dat het eigenlijk een beetje ironisch is dat N-VA er dus voor pleit dat het Vlaams Belang vaker aan bod zou moeten komen in de politieke debatprogramma’s van de openbare omroep. Waarmee die krant bevestigt wat wij hier al jaren aanklagen.

Het merkwaardige is dat De Standaard op die manier dus erkent dat de VRT helemaal niet representatief is in haar politieke debatprogramma’s, maar daar in se eigenlijk geen problemen mee blijkt te hebben. Voor die krant is het blijkbaar belangrijker dat alle oppositiepartijen voldoende aan bod komen in de Poolse, Hongaarse en Italiaanse media, tot zelfs in de commerciële omroepen toe, dan dat dat ook het geval is in eigen land op de openbare omroep.

“Collaboratievlaggen” Vierde punt: de algemene confiscatie van “collaboratievlaggen” als represaille voor de vermeende nachtelijke ongeregeldheden. Lastig toch dat op Twitter nog altijd te lezen staat hoe Pukkelpop al het “probleem” van de “collaboratievlaggen” aan het onderzoeken was nog voor Anuna De Wever op het podium had gestaan. Het officiële verhaal op het ogenblik dat we dit schrijven is nog altijd dat die algemene confiscatie er kwam als tegenmaatregel voor wat ‘s nachts gebeurd zou zijn. Ondertussen gaven de media geen kik over deze aperte leugens van Pukkelpop, zelfs niet nadat ze op de sociale media uitdrukkelijk geconfronteerd werden met het feit dat de tijdlijn van Pukkelpop niet klopt. Stel je voor dat de IJzerwake zich nog maar aan een kleine onzorgvuldigheid in haar communicatie bezondigde, zouden de media dat dan ook door de vingers zien? O ja, misschien zouden Kaoutar Oulichki, die aanstoot nam aan de “collaboratievlaggen”, en Chokri Mahassine, die meteen ging “bekijken” wat hij eraan kon doen, eens moeten opzoeken wanneer dat nog gebeurde: algemene strafmaatregelen als reactie op de vermeende wandaden van enkelingen, als ze dan toch zo’n grote problemen hebben met “collaboratievlaggen”. En daarmee zijn we aan het vijfde punt aanbeland.

Dat Kaoutar Oulichki en Chokri Mahassine geen flauw benul hebben van leeuwenvlaggen, daar kunnen we gezien hun rode achtergrond nog enigszins inkomen. Maar hoe is het mogelijk dat vrijwel alle media in eerste instantie deze onzin klakkeloos overnamen, zonder zelfs maar een kleine voetnoot toe te voegen om één en ander correct uit te leggen aan hun lezers en luisteraars? Kwaad opzet, of gebrek aan kennis? Afgaande op de rest van hun berichtgeving, vrezen we dat het vooral weer het tweede zal geweest zijn.

Betaalbare woningen … voor erkende vluchtelingen Groot nieuws in de kranten verleden week, nadat uit een studie gebleken was dat erkende vluchtelingen het in Vlaanderen steeds moeilijker hebben om aan een goede, betaalbare woning te geraken. Een beetje scherper geformuleerd zou je kunnen zeggen dat vluchtelingen die niet in de hangmat van de sociale uitkeringen en sociale woningen blijven hangen, nu ook ondervinden dat Vlaanderen werkelijk vol zit. Alleen mag dat laatste zo niet gezegd worden, en zeker niet in een context van jonge Vlaamse gezinnen die op zoek zijn naar een goede,

Once Upon a Time in…

Hollywood

De negende film van Quentin Tarantino is een portret van een aantal kleurrijke figuren uit het Los Angeles van 1969. In Once Upon a Time in… Hollywood laat de meester van het hardere werk eindelijk zijn zachtere kant zien. Hiermee handelt Tarantino tegen alle verwachtingen in. Nadat hij in 2017 bekendmaakte dat zijn nieuwe film over de afschuwelijke moord op actrice Sharon Tate in 1969 zou gaan, hadden fans heel andere verwachtingen over de film. Gelukkig besloot de “Kill Bill”-regisseur het ditmaal over een heel andere (volwassenere) boeg te gooien. Voor wie had gedacht dat Tarantino nooit zou opgroeien, bewijst Once Upon a Time in… Hollywood het tegendeel.

Tragikomische outsiders op een nostalgische tijdreis Leonardo DiCaprio heeft zeker nog niet zijn beste tijd gehad, maar zijn personage Rick Dalton in Once Upon a Time in… Hollywood wel. Dalton is een B-acteur die bekend werd met rolletjes in televisiewesterns, maar anno 1969 lijkt hij zijn grote kans om op het witte doek te schitteren te hebben gemist. Het ouder worden valt hem zwaar. Gelukkig heeft hij Cliff Booth (Brad Pitt), zijn stuntman, maar ook zijn beste vriend én chauffeur, die hem iedere dag ophaalt, naar de set brengt – in de tussentijd de televisieantenne op het dak van zijn luxueuze Hollywoodvilla even repareert – en hem ’s avonds terug ophaalt. Contrasterend met het Hollywoodsterrenleven van Rick Dalton woont Cliff Booth in een aftandse caravan met zijn brave pitbull, die hij in dolkomische scènes iedere avond kwispelend en kwijlend laat wachten op zijn blikvoer terwijl hij zijn eigen blikvoeding opwarmt. Een erg bekoorlijk leventje is het niet, dat van Cliff Booth, en toch lijkt hij het beter te hebben dan Dalton, die ondanks zijn ogenschijnlijke Hollywoodsucces (met een riant huis in de Hollywood Hills heb je toch íéts goed gedaan) zichzelf en zijn acteertalent voortdurend in twijfel trekt en om het geringste een traantje wegpinkt.

Inspiratiebronnen

Hoe het zover is gekomen Het Nieuwsblad vroeg zich heel pathetisch af hoe het met Hong Kong zover is kunnen komen. Hoezo? Is dat dan verbazend? De Chinese communistische partij heeft in de zeventig jaar dat zij aan de macht is tientallen miljoenen mensen afgemaakt en nog eens een veelvoud daarvan opgesloten in strafkampen en gevangenissen. Ze heeft een ware genocide gepleegd in Tibet. Ze heeft in 1989 duizenden mensen vermoord bij het neerslaan van protestacties tijdens en na het studentenprotest op het Tienanmenplein. Ze heeft leden van de meditatiebeweging Falun Gong en van de ondergrondse Katholieke Kerk vervolgd, gevangengezet, gefolterd en soms vermoord. Wat kan men van zulke leiders verwachten? Het enige verbazende is, dat de autonomie van Hong Kong nog zo lang is blijven bestaan. Het is zover kunnen komen, doordat het Westen de Chinese tirannen en massamoordenaars geen strobreed in de weg heeft gelegd. Als er al geprotesteerd werd tegen executies of bloedbaden, dan was het héél voorzichtig en alleen maar verbaal. De handelsrelaties met China, een enorme afzetmarkt, waren belangrijker dan de vrijheid of de mensenrechten van de gewone Chinezen. En niet alleen op het niveau van de EU of de nationale regeringen; die mentaliteit kankerde in tot op de lagere bestuursniveaus, tot in de besturen van regio’s, provincies, steden en gemeenten. China was het nieuwe Eldorado. In België was het – o ironie! – alleen het VB dat er hardnekkig op hamerde dat het Chinese “economische wonder” een bloedige, totalitaire keerzijde had, en dat op al die bestuursniveaus de mensenrechten en de vrijheid werden verkwanseld in ruil voor gunstige handelscontracten. Maar niemand luisterde. Zo is het zover kunnen komen. Omdat al die grote profeten van de mensenrechten en de democratie hun eigen principes onmiddellijk overboord gooiden als er maar genoeg winst gemaakt kon worden.

Tarantino baseerde DiCaprio’s personage Rick Dalton op de levens van meerdere acteurs die het in de jaren zestig in Hollywood (wel of niet) maakten: Steve McQueen (die naam maakte met zijn rol in The Great Escape en bevriend was met Sharon Tate), Ty Hardin (die na een aantal rollen in westernseries en een langspeelfilm die niet van de grond kwam naar Italië trok om in de fameuze ‘spaghettiwesterns’ te spelen), Pete Duel (die kampte met een zware alcoholverslaving en bipolaire gedragsstoornissen) en Edd Byrnes (iets met vlammenwerpers).

Wat als…?

Tarantino mengt heel subtiel feiten en fictie, door de fictieve personages Rick Dalton en Cliff Booth een leefwereld te laten delen met historische figuren als actrice Sharon Tate, de echtgenote van regisseur-van-het-moment Roman Polanski. Zij werd in augustus 1969 op gruwelijke wijze om het leven werd gebracht door volgelingen van sekteleider Charles Manson. Tarantino gebruikt die voorkennis over de Manson Family en de verschillende moorden die zij pleegden als een belangrijke sleutel in de spanningsopbouw en het plot van de film. Once Upon a Time in… Hollwood volgt niet alleen het leven van westernacteur Rick Dalton op de voet, maar ademt ook pure western, spanning en sensatie.

Net als in een klassieke western voert Tarantino de spanning langzaam op, en speelt hij met de verwachtingen van het publiek. Hierbij verdraait Tarantino bewust de geschiedenis, waarmee zijn film eigenlijk een antwoord is op de vraag “Wat als…?”.

Once Upon a Time in… Hollywood is het werk van een melancholische Tarantino, die niet alleen een ode en een liefdesverklaring aan het Hollywood van de jaren zestig brengt, maar ook een sprookje schreef. Een sprookje waarin hij bewust tracht een groot historisch verlies te herstellen, in een (wellicht onbewust) weemoedige film over een verloren tijdperk en het verstrijken van de tijd. Een subtiel, emotioneel afscheid van een groots filmmaker in zijn – waarschijnlijk – voorlaatste film ooit.

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

22 augustus 2019

11

Ivo Coninx, voorzitter van VOS

Nooit meer oorlog, 100 jaar later

Het Verbond VOS vzw Vlaamse Vredesvereniging viert op zondag 8 september zijn honderdjarig bestaan. De eeuweling is tegen kernwapens en ‘killer robots’, laakt de gemene oorlog in Jemen - met Belgische wapens -, de Armeense genocide en het ongenuanceerde migratiedebat. VOS berispt banken die uw geld inschakelen voor de wapennijverheid, nucleaire wapens en de klimaatvervuilende industrie. Ivo Coninx is de algemeen voorzitter en hij ijvert voor vrede, zelfbestuur voor Vlaanderen en een betere wereld.

74 jaar geleden dropten de Amerikanen kernbommen op Hiroshima en Nagasaki. Sedert driekwart eeuw knaagt de vrees voor kernwapens en nucleaire oorlogen. De acties tegen de Amerikaanse kernwapens op de vliegbases van Kleine-Brogel prenten dat regelmatig in de Vlaamse koppen. Een recente bevraging in negen landen door Nuclear Knowledges, verbonden met het Parijse Sciences Po, stelt vast dat 85 procent van de 753 Belgische ondervraagden vindt dat kernwapens de wereld gevaarlijker maken.

77,6 procent vindt het immoreel om kernwapens te gebruiken en 26,4 procent meent dat een nucleaire oorlog kan vermeden worden door het opbouwen van een degelijk kernwapenprogramma.

Kernwapens blijven aanstootgevend…

Ivo Coninx: VOS is tegen atoomwapens en eveneens tegen hun plaatsing. Dat standpunt hebben wij ook verdedigd in de discussie over de vervanging van de F-16 door de F-35. Die laatste kan kernbommen vervoeren en afwerpen.

VOS ijvert tegen de kernwapens op Kleine Brogel, met als belangrijke

nuance dat wij ons moeten kunnen verdedigen. Andere vredesgroepen streven een volledige ontwapening na, ongeacht wat een mogelijke tegenstander overweegt. De volledige en eenzijdige ontwapening van het Westen gaat voor ons te ver. VOS ziet liefst een internationale legermacht groeien met politionele bevoegdheden die bij vredesmissies kan optreden. Individuele leden van VOS voerden en voeren actie aan de omheining van Kleine-Brogel. We traden daar weliswaar nooit op als vereniging, want VOS is geen actiegroep, eerder een intellectuele vechter voor de wereldvrede.

Moet België uit de NAVO treden?

De NAVO is nuttig en heeft 70 jaar lang mee de vrede bewerkstelligd.

Een discussie over haar rol moet en is nuttig, maar men moet de werkelijkheid onder ogen zien.

Heeft VOS internationale faam?

Wij zijn een voorloper in de wereld van de georganiseerde acties voor de vrede. In september 1919 is VOS van start gegaan, dus is de vereniging nu een eeuweling. Een van de initiatieven om dat te herdenken,

Margarine van VOS Op 1 augustus 1919 verscheen het eerste nummer van De Vos, Tolk van den Vlaamschen Oud-Strijdersbond.

Uitgever was dr. Jozef Verduyn, die besefte dat er geen tijd te verliezen was. Een Belgische oud-strijdersbond was al volop aan de slag. In spoedtempo werden overal plaatselijke afdelingen verenigd of uit de grond gestampt. Op 1 oktober 1919 herdacht VOS in Gent de IJzerslag met 15.000 aanwezigen.

Bij de verkiezingen van november 1919 werden acht leden van VOS parlementair. In 1920 telde het arrondissement Sint-Niklaas 23 afdelingen, de provincie Limburg 99. Het ledenaantal was toen opgelopen tot 95.000. Dokter Verduyn, frontgeneesheer, had in de loopgraven een winstgevende handel in bonen en erwten opgezet. Hij had zakentalent.

Een coöperatieve zag het daglicht, die VOS-margarine, VOS-sigaren, VOS-schoenen en zo meer verkocht. VOS wordt internationaal erkend als de grondlegger van de polemologie, de leer over het ontstaan van oorlogen, zoals die aan honderden universiteiten gedoceerd wordt.

VOS maakte dat de Wetstraat een betogingvrije zone werd. Op 20 juli 1920 manifesteerde VOS voor het parlement, waar de dotaties aan oud-strijders besproken werden. De betogers lieten zich niet uit het park, het parlement en van het koninklijk paleis verdrijven. Zij bezetten het parlementair halfrond. Het smeedijzeren hek voor het parlementsgebouw herinnert aan die bestorming. Ook de ‘neutrale zone’, waar niet mag betoogd worden, is tot vandaag een gevolg. In het interbellum bleef VOS buiten het partijpolitieke gewoel en verwelkomde katholieken en vrijzinnigen, socialisten en christendemocraten. Het antimilitarisme was de leidraad in die jaren, eerder dan het pacifisme. Tijdens de IJzerbedevaart van 1931 lanceerde VOS een “Nooit meer oorlog”-federatie wat het verbond een sympathiebetuiging opleverde van Albert Einstein. In een boodschap liet de geleerde weten: “Ik ben ten zeerste verheugd de grote vredesbetoging te kunnen meeleven die door het Vlaamse volk wordt op touw gezet.” Een “Volkspetitionnement voor internationale ontwapening” leverde 265.000 handtekeningen op en het aantal VOS-afdelingen klom, na een zware inzinking, opnieuw op tot 700.

VOS werd besmeurd in de Tweede Wereldoorlog. Op 9 augustus 1940 koos algemeen voorzitter Germain Lefever resoluut voor de nieuwe orde.

Die wending werd verdedigd in het eerste bezettingsnummer van De Vos en werd later herhaaldelijk bevestigd. Toen de Duitsers verdreven werden, kreeg VOS de rekening gepresenteerd. Honderden plaatselijke leiders werden aangehouden en verschenen voor de rechter. Algemeen secretaris Karel De Feyter, met zijn sleutelrol in de organisatie van de Vlaamse Wacht (VOS rekruteerde voor die hulppolitie), werd ter dood veroordeeld en in 1945 terechtgesteld. In 1945 werd VOS voortgezet door leden die niet betrokken waren in de collaboratie.

is een colloquium met als leidraad “100 jaar vrede met VOS”.

Voor Vlaanderen én Vrede, waarom?

Het leeuwendeel van de wereldconflicten vindt zijn oorsprong in het feit dat de zelfbeschikking van volkeren nog altijd met de voeten getreden wordt. Het dubbele engagement van VOS, voor vrede en zelfbestuur, maakt ons uniek in Vlaanderen. Anderen negeren de échte oorzaak van veel conflicthaarden in de wereld en wij belijden vrij en vrank ons dubbele ideaal. Vrede, zowel in dit land als in de wereld, kan maar bloeien als het zelfbeschikkingsrecht van alle volkeren gerespecteerd wordt.

Is VOS een Vlaams buitenbeentje en geïsoleerd?

Neen, VOS is bijvoorbeeld actief betrokken bij de International Campaign Against Nuclear Weapons, die gevestigd is in Genève. Dat is een van het tiental samenwerkingsverbanden waarin wij zitten. Ik denk ook aan Abolition 2000, de Peace Pledge Union, het European Network Against Arms Trade en Palestina Solidariteit.

En in Vlaanderen?

Bij de vijf vredesverenigingen in Vlaanderen zijn wij nog steeds wat verdacht wegens onze Vlaamse identiteit, hoewel de samenhorigheid groeit. Bepaalde teksten gaan voor ons te ver omdat ze een partijpolitiek kleurtje hebben, terwijl wij traditioneel apartijpolitiek zijn.

De IJzerbedevaart en de IJzerwake leven niet in vrede?

VOS was lang geleden de belangrijkste oprichter van de IJzerbedevaart. Wij blijven en zijn de ziel van de IJzerbedevaart tot vandaag. In stilte hebben wij meer dan vijf jaar gepoogd om het Vlaamse cachet op de IJzerbedevaart te waarborgen, onder meer door de plechtigheid aan de crypte te behouden. De IJzerbedevaart mag geen toeristische attractie worden. Wij deden dat diplomatisch, hingen het niet aan de grote klok. Meermaals werd VOS gevraagd om te bemiddelen tussen Aan de IJzer en IJzerwake. Mocht daar enige kans op succes zijn, willen wij dat doen. Helaas.

En de strijd voor amnestie?

De actie voor amnestie is na 1945 lang een belangrijk aandachtspunt geweest. Dat is stilaan weggedeemsterd omdat de rechtstreeks betrokkenen voor het merendeel overleden zijn. Eigenlijk wordt het tijd dat België komaf maakt met die situatie.

Doet u nog aan dienstbetoon?

In het dienstbetoon, dat tussen de twee wereldoorlogen erg belangrijk was, hebben wij het juridisch advies moeten afbouwen. Voor informatieve vragen kunnen wij vaak een begin van antwoord geven. Dat kan gaan over frontsoldaten van de Eerste Wereldoorlog waarover je

langs leden of oud-leden inlichtingen opspoort. Wel zijn wij gehandicapt omdat onze dossiers in 1944 meegenomen werden door de Duitsers. Wij weten niet waar die zijn.

Keerden zij terug naar België, in het Justitiepaleis, of zijn de stukken naar Rusland versast?

Blijft de Eerste Wereldoorlog in uw DNA zitten?

Er waren 800 Heldenhuldezerkjes en wij onderhouden er een reeks.

Meer bepaald letten wij op 200 Heldenhuldezerkjes. Ook oorlogsmonumenten met een verwijzing naar VOS houden wij in de gaten.

Het herdenken van de tragische wereldoorlogen door het verzorgen van graven en monumenten helpt om dergelijke drama’s te vermijden.

Op 19 mei 2019 herdachten VOS en de Vlaamse Volksbeweging in Oostvleteren voor de tweede keer de tijdens de Eerste Wereldoorlog gefusilleerde soldaat Henri Reyns.

Door een psychisch oorlogstrauma weigerde hij de vuurlinie in te trekken en Henri werd nadien gedood aan de executiepaal. De legerleiding rechtvaardigde de terechtstelling als een voorbeeld voor andere soldaten. Excuses van de Belgische overheid zijn er nooit gekomen.

Ook blijft eerherstel uit voor deze Vlaming, wiens mentale aandoening 104 jaar geleden werd verward met lafheid. En dat pikt VOS niet. Op het simpele herdenkingskruis, onthuld in mei, staan versregels van Anton van Wilderode: “Iedere oorlog is een slechte zaak, waarin zelfs de overwinnaars verliezen.”

Hoe is vandaag de verhouding tot de Belgische oud-strijders?

De NSB, de Nationale Strijdersbond, is zeker niet onze grootste vriend, maar ook dat is verzacht. Op de ene plaats komen we respectvol overeen, op andere plaatsen heerst nog rancune. Het hangt dikwijls af van enkelingen. Ik hoop dat het gezond verstand zegeviert.

En de band met het OVV? VOS zetelt in het dagelijks bestuur van het OVV. Tegenwoordig is er heibel over een ontwerptekst over migratie en integratie. VOS onderlijnt dat migratie van alle tijden is en dat je het niet kan wegmoffelen of bestrijden met slogans. Ze mogen wel niet allemaal tegelijk komen, zoals de Duitsers in 1914 en 1940.

VOS blijft weg van de partijpolitiek. Doen de leden dat ook?

De meeste leden staan dichter bij N-VA dan bij VB, hoewel dat sedert de verkiezingen van 26 mei lichtjes kan veranderd zijn. Uitgangspunt blijft echter dat wij openstaan voor alle mensen die de missie van VOS willen onderschrijven, van eerder welke partij of gezindheid.

VOS botste met de expansie van Schild & Vrienden…

Daar is veel heisa rond gemaakt.

Onterecht. Een drietal leden op de 34 van de algemene vergadering waren inderdaad op een of andere manier betrokken bij Schild & Vrienden. Zij hebben uit eigen beweging vrij snel ontslag genomen.

Ik houd niet van natrappen. Wij zijn een vredesvereniging. Het hele gebeuren en de desinformatie heeft ons wel krediet gekost bij een aantal van onze contacten.

Een nieuw project is het Digitaal Museum voor Vlaanderen…

Het woord ‘museum’ ligt gevoelig voor de musea die voldoen aan de criteria voor die kwalificatie. Het Digitaal Museum is herdoopt tot VOS Digitaal voor Vlaanderen. De bedoeling blijft om op een moderne en laagdrempelige manier langs het internet de geschiedenis van Vlaanderen uit te dragen met aandacht voor de toekomst.

Waar vindt u vandaag leden?

Het ledenaantal is de jongste jaren stabiel, ongeveer duizend mensen. Toen VOS jaren geleden, onder een vorige directeur, een links-socialistische koers is beginnen varen, hebben wij 3.000 leden verloren, zo diep trof ons dat. Daarvan zijn wij niet hersteld. Traditioneel was de hoofdbron voor de ledenwerving de nakomelingen van de oud-strijders. Middels de vredesgedachte en het werken aan vrede kan je echter jonge mensen inspireren, wat leidde tot nieuwe leden. Raf Praet was daar onder meer mee bezig.

VOS is vrij aardig verjongd. De gemiddelde leeftijd van het bestuur en de algemene vergadering is 58 jaar. Bij VOS zijn er 20-jarigen en 30-jarigen, dan gaapt een kloof en duiken de 50-plussers op. We tellen een tiental trouwe leden die ouder zijn dan 90.

FRANS CROLS

Ledendag 100 Jaar VOS

Zaal Orangerie, De Breyne Peellaertstraat 12, 8600 Diksmuide 11.00u.

11.45u.

12.00u.

14.30u.

14.45u.

15.00u.

15.10u.

15.30u.

15.35u.

16.30u.

Receptie met bubbels, warme en koude hapjes 100 jaar VOS in woord en beeld Welkomswoord van de voorzitter Feestmaal Toespraak 100 jaar VOS Vertrek naar de IJzertoren Samenkomst aan de ingang van de IJzerweide Stille optocht naar de crypte Welkomstwoord Aan de IJzer Bloemenhulde met samenzang: liederen Samenkomst in de feesttent op de IJzerweide Concert VOS-Beigem en huldiging ledenwervers Vrije toegang feesttent en IJzertoren

Practica

Voor gebruik van vervoer en deelname aan het middagmaal gelieve uiterlijk maandag 26 augustus in te schrijven via info@vosnet.org, tel. 03/213.35.85. Alle info via: www.vosnet.org

12 Cultuur

22 augustus 2019

GESCHIEDENIS

Placido Domingo en #MeToo

In 2007 stierf Luciano Pavarotti. Twaalf jaar later haalt weer een operaster het wereldnieuws; zij het waarschijnlijk met zijn artistieke dood.

De auteur op de foto met Placido Domingo (1990) Zwakke verdediging De verschijning vorige week van Placido Domingo op de roddelbladzijden van magazines en kranten illustreert de verpletterende rol van het Engels: “If it is not written (or translated) in English, it doesn’t exist.” Een kwart eeuw geleden kon men al in de Duitstalige biografie van de te vroeg overleden sopraan Lucia Popp lezen dat ze zo onvoorzichtig was de tenor voor een kop koffie uit te nodigen.

Om te ontsnappen aan zijn ongewenste attenties, vond ze er niets beter op dan haar hond te wassen.

In haar memoires vertelde een Duitse impressaria hoe de tenor haar dochter lastigviel. Toch deed niemand er iets mee, tot Associated Press in het #MeToo-tijdperk journalisten liet uitzoeken wat er waar was van het bekende riedeltje: “Stap nooit als vrouw alleen in een lift met Domingo, neem geen uitnodigingen voor een lunch aan en ga zeker nooit naar zijn hotelkamer.” AP vond acht dames die zeer onaangename ervaringen hadden meegemaakt, en bracht het verhaal uit nadat de bedrijfsjuristen ieder woord hadden gecontroleerd. De verdediging van Domingo dat de verhalen ‘niet accuraat’ zijn en het vroeger andere tijden waren, is niet echt sterk.

De eerste langspeelplaat Er was een tijd dat muziekliefhebbers (klassiek zowel als pop) in hun magazines artikels lazen over nieuwe sterren zonder dat ze die zangers ooit gehoord hadden, want YouTube bestond nog niet. Ik kende dus al de naam van Domingo toen ik in het Duitse Fonoforum las dat de jonge Spaanse tenor een eerste plaat had opgenomen. Mijn platenboerin meldde me na mijn bestelling dat er niets van aan was.

Ik met het magazine naar de winkel en twee weken later arriveerde inderdaad een speciaal geïmporteerde plaat: de eerste lp van Domingo die in Vlaanderen verkocht werd. In 1969 was ik aanwezig bij zijn debuut in de arena van Verona (in Italië) waar hij tijdens de raadselscène in Turandot de trappen opliep, struikelde en toch geen maat miste.

Toen ik in 1990 in New York een dag met hem doorbracht, zei hij mij dat zijn hart toen een seconde stilstond. Vooraleer we met de opnames begonnen voor een televisiespecial over zijn loopbaan, ging onze conversatie vooral over de aanstaande wedstrijd België-Spanje op het WK voetbal. Hij herinnerde zich de uitschakeling door de Rode Duivels vier jaar eerder in

Mexico en uitte zijn bewondering voor “Koilemans and that goalkeeper who made my life miserable”. (Ceulemans en Pfaff.) Hij was niet te beroerd om het programma op mijn vraag in het Nederlands aan te kondigen.

Vier dagen Domingo werd geboren in 1941 in Madrid als zoon van een echtpaar dat optrad in zarzuela’s; die unieke Spaanse mix van opera, operette en musical. Na de oorlog migreerde de familie met een eigen gezelschap naar Mexico. Domingo was nog een kleuter toen hij al op het toneel stond. Hij leerde eerder noten dan letters lezen. Dat verklaart waarom hij probleemloos bijna 150 rollen zong. Hij vertelde me hoe hij meestal in het vliegtuig een nieuwe partituur leerde.

Pavarotti (die geen noten kon lezen) deed er zes maanden over om Verdi’s “Un Ballo in Machera” in te studeren; Domingo deed het in vier dagen.

Dat verklaart ook de lange loopbaan van de Madrileen. Veel zangers zingen een rol al twintig keer met een vocale coach om niet af te gaan bij de eerste theaterrepetitie. Domingo had die training niet nodig en verscheen altijd fris als een hoentje. In de jaren zestig en zeventig was hij op zijn best.

De stem was volumineus en buitengewoon warm, soepel en zilver getimbreerd. Wel had hij twee problemen. Alles klonk mooi, maar niet erg doorvoeld, want er wachtte al een nieuwe rol. Zelden zong hij een frase die in je geheugen bleef hangen. En topnoten waren niet zijn sterkste punt, maar daar wisten de geluidsingenieurs van de platenbedrijven wel weg mee.

Tezamen met Pavarotti was hij de terechte opvolger van Franco Corelli en Carlo Bergonzi.

Niets werd geweigerd Begin de jaren tachtig werden die topnoten echt een probleem.

Op de radio hoorde je in La Gioconda zijn stem breken en in de televisieopname van dezelfde voorstelling was er geen enkel probleem.

Die werd een dag later uitgezonden, en tot woede van zijn collega’s die ook fouten maakten, had men Domingo’s valse noten vervangen.

Geleidelijk werd zijn naam bekend bij een ruimer publiek; onder meer door platen samen met John Denver en later Julio Iglesias.

Inmiddels was hij de ster van tientallen operaopnames. Dankzij zijn naam durfden platenmaatschappijen zeldzame titels opnemen (Le Cid, Louise, Il Guarany, enz.).

Brood-en-boter-opera’s als Aida

(vier opnames) zong hij op automatische piloot. Feitelijk verkies ik zijn vele recitals met tango’s, zarzuela-aria’s, mariachi en Mexicaanse liedjes. Dikwijls was dat muziek uit zijn jeugd die hij naar believen aan zijn vocale toestand kon aanpassen en die hij met de overtuiging, passie, frasering en nuances zong die soms ontbraken in zijn operawerk.

‘Rusten’ is een woord dat hij niet kent. Hij profiteerde van zijn roem om operadirecteurs onder druk te zetten en op zijn vrije dagen te dirigeren. Ik vond zijn La Bohème in New York in 1985 verdienstelijk.

Jarenlang was hij directeur van de opera van Washington en vandaag leidt hij (voorlopig geschorst) nog altijd de opera van Los Angeles.

Natuurlijk werd hij nog beroemder met het Drie Tenorencircus na zijn verzoening met aartsvijand Pavarotti. Zijn naam volstond voor een uitverkochte zaal en de grote schouwburgen durfden hem nog weinig weigeren.

Zijn beste topnoot in zijn grote jaren was een B-mol, maar inmiddels kon hij nog nauwelijks een A aantippen, en in vele voorstellingen moesten zijn collega’s daarom tegen hun zin zoals Domingo hun rol transponeren in een lagere en voor hen ongemakkelijke tessituur.

Vijfendertig jaar na zijn debuut in 1959 werd duidelijk dat zijn houdbaarheidsduur overschreden was, maar hij en Pavarotti hadden het geluk dat er geen nieuwe generatie toptenoren was om hen van de troon te stoten. Toen hij in 2007 aankondigde een baritonrol te zingen, dachten we allemaal dat dit eindelijk het eenmalige te late slot van een schitterende loopbaan was. We vergisten ons. Sindsdien zingt hij (slecht) bariton, maar zijn naam verkoopt nog altijd.

Domingo is wat ze “un chaud lapin” noemen. Op zijn 16de maakte hij al een meisje zwanger. Sinds het artikel van Associated Press komen nu de verhalen in de openbaarheid die vroeger besmuikt verteld werden: losse handjes, ongewenste kussen, voortdurende seksuele insinuaties, beloftes van betere rollen. Alles op grote schaal, maar geen verkrachtingen.

In de VS schrapten al verscheidene instellingen hun medewerking.

In Europa krijgt hij voorlopig nog wat krediet, zeker in eigen land, waar hij als onschuldig lam te boek staat. Eén ding moet ik hem nageven. Misschien vroeg hij seksuele gunsten aan de vele dames die met hem concerteerden, maar zelfs dan koos hij sopranen met talent, want geen van zijn partners zakte door het muzikale ijs. JAN NECKERS

Vlaamse meesters in Brusselse kerken “Vlaamse Meesters in Situ” heeft in Brussel een parcours uitgestippeld langs zes kerken waar werken van Vlaamse kunstenaars nog op hun oorspronkelijke plaats te zien zijn.

Net als de Basiliek van Onze-Lieve-Vrouw van Scherpenheuvel bezit de Sint-Jan Baptist ten Begijnhofkerk in Brussel werk van de ten onrechte vergeten barokmeester Theodoor Van Loon: “De heilige Ursula gekroond door het Kind Jezus”(1626). Van Loon schilderde het in opdracht van begijn Catharina De Vischer. Ursula, die volgens de legende met haar gevolg van 11.000 maagden werd vermoord door de Hunnen, was van oudsher een geliefde heilige van de begijnen.

Dat zij is afgebeeld op dit altaarstuk in de Brusselse begijnhofkerk is niet verwonderlijk. Wel ongewoon is dat Ursula het gezelschap krijgt van drie vrouwelijke heiligen: Catharina, Barbara en Cecilia. Dit uitzonderlijk iconografisch programma is enkel te begrijpen in de context van deze kerk, waar het werk nog altijd op de authentieke plaats te zien is. Catharina van Alexandrië is aanwezig omdat zij de naamheilige van de opdrachtgeefster is.

Barbara van Nicodemië is afgebeeld want zij was de naamheilige van de tante van Catharina De Vischer. Die tante was eveneens begijn in Brussel. Sint-Cecilia, de beschermheilige van de muzikanten, moest er van De Vischer eveneens bij omdat ze organist van de begijnhofkerk was. Theodoor Van Loon, die net als Rubens onder de indruk was van Caravaggio, schilderde met deze “Heilige Ursula” een symfonie van personages die er tegelijkertijd aards en hemels uitzien, met hun stralende minzame gezichten en mooie jonge handen. Die geslaagde combinatie van realisme en stilering is Van Loons handelsmerk.

Rubens en Bruegel Nog zo een kunstenaar die pas de jongste jaren naar waarde wordt geschat, is Michiel Coxcie.

Op bestelling van de Brusselse Broederschap van Onze-Lieve-Vrouw schilderde Coxcie in de tweede helft van de zestiende eeuw het drieluik met “De Kruisiging van Christus” (zie afbeelding). Het hangt na al die eeuwen nog steeds in de kathedraal van Sint-Michiel en Sint-Goedele.

Het schitterende werk toont dat Coxcie de schakel is tussen de Vlaamse primitieven, waarvan hij de stiel nog had geleerd

tijdens zijn opleiding, en de barok van Rubens. Coxcie wordt de ‘Vlaamse Rafaël’ genoemd en dat is duidelijk te zien in het coloriet dat de kunstenaar hanteerde op dit drieluik. Ook de Onze-Lieve-Vrouw-ter-Kapellekerk bezit een heel bijzonder schilderij. Het is een achttiende-eeuwse kopie van een werk dat Rubens rond 1615 maakte op vraag van Jan Brueghel, ruim veertig jaar na de dood van zijn vader Pieter Bruegel de Oude. Het origineel hangt vandaag in Berlijn.

Op het einde van de zestiende eeuw plaatste Jan Brueghel een gedenksteen boven het graf van zijn ouders in de Brusselse Kapellekerk. Nadien kwam bij die gedenksteen het schilderij “Christus overhandigt de sleutels aan de heilige Petrus”.

Waarom Rubens dit thema schilderde, is niet geweten. Misschien verwijst het naar de voornaam van Pieter of Peter Bruegel. In elk geval was Rubens een groot bewonderaar van Bruegel, van wie hij twaalf schilderijen in zijn verzameling had.

Een guitige Jezus De Onze-Lieve-Vrouw-ter-Zavelkerk is zonder meer een van de mooiste kerken in onze hoofdstad. Het is een fraai staaltje van oogverblindende laatgotiek. Aan beide zijden van het koor vindt men de unieke barokke kapellen van de familie Thurn en Taxis, de postmeesters van de Habsburgers sinds de vijftiende eeuw. De kapellen zijn schatkamers gevuld met prachtig beeldhouwwerk van onder anderen Jan Delen, Hiëronymus II Duquesnoy en Gabriël Grupello.

De “Vlaamse Meester in Situ” in de Zavelkerk is een “Maria met Kind” (1605-1607), recent toegeschreven aan Abraham Janssen.

Hij schilderde hier een mooie en nog jonge Maria, die bedeesd en in gedachten verzonken het kindje Jezus vasthoudt. Haar bijna sculpturale onbeweeglijkheid staat in contrast met de guitige bewegingen van Jezus, in een typische pose die de schilder in Italië had gezien.

MMMV “Vlaamse Meesters in Situ”, nog tot 30 september 2019, 45 sites verspreid over Vlaanderen, www.vlaamsemeestersinsitu.be.

Actueel

22 augustus 2019

13

De Mexicaanse Hugo Chavez In december 2018 trad de sociaaldemocraat Andrés Manuel Lopez Obrador aan als Mexicaans president. Sedertdien zwalpt de economie. Heel wat economische indicatoren staan inmiddels op rood, maar Obrador doet alsof er niets aan de hand is.

Reguliere media berichten graag over de maatschappelijke ontwikkelingen in Brazilië. Vanwaar die interesse? De verklaring ligt voor de hand. Met Jair Bolsonaro is een - volgens de Europese media - ‘populistische’ politicus leider geworden van het grootste land in Zuid-Amerika. Dat rechtse beleid wordt door progressieve journalisten bijzonder graag onder een vergrootglas gehouden. Des te opvallender is het stilzwijgen aangaande de politieke toestand in Mexico. Wanneer de Centraal-Amerikaanse staat vermeld wordt in de media, heeft dit nagenoeg altijd te maken met het migratiebeleid van de Amerikaanse president. Donald Trump voert namelijk een zogenaamd ontmenselijkend beleid, aangezien hij een muur op de grens met Mexico wil bouwen.

Nuttiger is het stellen van volgende vraag: waarom willen zoveel Mexicanen hun land ontvluchten?

Absolute meerderheid Bij de presidentsverkiezingen, die op 1 juli vorig jaar plaatsvonden, behaalde André Manuel Lopez Obrador een absolute meerderheid. Zijn alliantie - van voornamelijk sociaaldemocratische partijen - behaalde 53 procent van de stemmen. De conservatieve kandidaat Ricardo Anaya kwam als tweede kandidaat uit de bus, met slechts 22 procent van het electoraat achter zich. Tijdens de presidentiële campagne brak overal in het land geweld uit. Tussen september 2017 en juli 2018 werden meer dan honderd politici vermoord. De termen ‘Mexicaans leger’ en

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

‘bananenrepubliek’ zijn niet zomaar uit de lucht komen vallen.

In de communistische DDR moesten muren en prikkeldraad jarenlang voorkomen dat de Ossies massaal het land zouden ontvluchten. In het geval van Mexico is het Donald Trump die met zijn hekwerken en muren de Mexicanen in hun land wil houden.

Toch is het begrijpelijk dat de Mexicanen weg willen. Lopez zit meer dan een half jaar in het zadel, maar krijgt vooralsnog de maatschappelijke misstanden niet onder controle. Mexico wordt geteisterd door heel wat problemen. De drugsoorlog is driester dan ooit en ontwricht de samenleving. Gruwelijke moordpartijen, gijzelingen en mishandelingen zijn schering en inslag. Daarbij komt dat de economische motor de jongste maanden serieus is gaan sputteren.

Economische neergang Obrador verkondigt trots dat hij werk maakt van een totale transitie van Mexico.

Zo beweert hij dat met hem “een einde komt aan 36 jaar van neoliberaal beleid”. Ook wil Obrador zijn land verlossen van corruptie, armoede en sociale ongelijkheid. Dat beweert hij toch. Praatjes verkopen is makkelijk, een succesvol beleid voeren is dat niet. De feiten en cijfers spreken voor zich.

Tijdens de laatste twee kwartalen bevond de economische groei zich onder nul, de jobcreatie valt sterk terug en de bouwsector kampt voor het eerst in dertien jaar met een crisis van formaat. Dit jaar zal de Mexicaanse economie amper 0,2 procent groeien, aldus de projecties.

De president verkondigt echter dat er sprake is van een groei van wel 2 procent van het bruto binnenlands product. Tijdens een persconferentie onlangs lachte de Mexicaanse leider onderbouwde kritiek van een journalist, die met officiële statistieken voor de dag kwam, weg. Het antwoord van de president? “Ik heb andere cijfers.” Besturen kan soms eenvoudig zijn! Intussen is Lopez Obrador bezig aan het verder naar zich toetrekken van alle mogelijke macht.

Zo werden tal van onafhankelijke instituten recent onder zijn toezicht geplaatst.

Vreemd dat we in Europa de linkse media en mensenrechtenorganisaties nog niet aan de alarmbel horen trekken. Ze zijn vast gepreoccupeerd met Orban in Hongarije. Het heeft er intussen alle schijn van dat Obrador op weg is om de Mexicaanse versie van Hugo Chavez te worden.

De voormalige socialistische leider van Venezuela slaagde er tussen 1999 en 2013 in zijn land economisch volledig ten gronde te richten. Linkse opiniemakers keken ook toen graag de andere kant op.

SD

De “koning” van het asielbedrog

In de Duitse deelstaat Saksen gaat hij door voor de bekendste asielzoeker: Mohammed Youssef T. Hij noemt zichzelf ‘King Abode’, ‘Koning Verblijfsrecht’.

Sinds hij in Duitsland verblijft, heeft hij politie en justitie veel werk bezorgd: meer dan 60 strafprocedures wegens zware geweldplegingen, vernielingen, diefstallen, huisvredebreuk, drugs, beledigingen, verzet bij politieaanhoudingen. Maar van uitzetting is tot nu toe niets gekomen. Hoe dat komt?

In 2014 begint zijn verhaal. Via Italië en Zwitserland komt Abode naar Duitsland. Na de revolutie in Libië zouden zijn vader en broer door salafistische milities gedood zijn en sloeg Mohamed Youssef T. op de vlucht.

Maar reeds in september 2016 wordt zijn asielaanvraag afgewezen. Er zijn meerdere tegenstrijdigheden in zijn verhaal, en in de regio waar hij vandaan komt, was er nooit sprake van oorlogsgevaar. De beroepsinstantie in Dresden bevestigt de afwijzing.

Asielbedrog: hoelang nog?

In de zomer van 2016 komt het op de Kornmarkt van Bautzen tot zware incidenten tussen Duitsers en vluchtelingen. Onder hen: King Abode. In de maanden daarop groeit het lijstje inbreuken indrukwekkend aan. Nu eens steelt hij een smartphone, dan weer trapt hij een auto de vernieling in. Tot de stad Bautzen, waar hij verblijft, er genoeg van krijgt. In augustus 2017 krijgt hij een verblijfsverbod van drie maanden.

Abode zoekt en vindt internationale erkenning. Journalisten van The New York Times komen hem in een melig filmpje vragen naar de verklaring voor de zware incidenten. Het zijn natuurlijk de Duitsers in Bautzen die de feiten hebben gepleegd en die hém steeds bleven aanvallen. De politie wilde hem niet helpen, en de stad evenmin.

Intussen werd de man voor verschillende inbreuken veroordeeld tot een gevangenisstraf van acht maanden. Een beslissing die

nog geen rechtskracht heeft, want de advocaat van de illegaal heeft beroep aangetekend. De andere inbreuken werden geseponeerd…

En nog volgt geen uitzetting Nog is het niet genoeg, blijkbaar, want de lijst inbreuken blijft aangroeien. De stad Bautzen besluit een nieuw verblijfsverbod uit te schrijven. Via een (waarschijnlijk gestolen) gsm-toestel verspreidde hij volgende reactie: “Polizei, hab ich kein Respekt vor euch, ich geb dir Fuck, Fuck, Fuck, Fuck! Ich bleibe hier in Deutschland.”

Dan ga je als burger toch denken: nu treedt de politie op, of de politieke cenakels gaan ageren. Waarom zetten ze die man niet gewoon uit? De eerste reden? Omdat de man geen Libisch paspoort bezit. Hij kan dus (juridisch) niet worden uitgezet. Bovendien maakt “de veiligheidssituatie in Libië een uitzetting in de nabije toekomst onmogelijk”. En zo kan de illegaal Mohammed Youssef T. onbezorgd verder verblijven in het gemeenschapscentrum van Kamenz – op kosten van de staat, natuurlijk! Op 22 augustus moet hij opnieuw voor de rechtbank van Bautzen verschijnen voor meerdere gevallen van geweldpleging, belediging en huisvredebreuk.

En zo verrijkt het muliculturele Duitsland zich elke dag!

PIET VAN NIEUWVLIET

Geen varkensvlees meer in de ‘Kindergarten’?

Duitse worsten, wie vindt die niet lekker?

Duitsland wordt vaak geassocieerd met bier en worsten. Het zal dus niet verwonderen dat de beslissing van twee Kindergarten in Leipzig om de kinderen voortaan geen varkensvlees meer voor te schotelen, voor veel commotie zorgt.

Twee kinderopvangplaatsen in de Saksische stad Leipzig hebben recentelijk besloten om hun 300 kindjes geen varkensvlees meer aan te bieden. Zelfs pralines waarin varkensvet werd verwerkt, worden niet meer ter beschikking gesteld.

Twee moslimkinderen…

In een brief wordt de maatregel als volgt verklaard: “Uit respect voor een wereld in beweging zal vanaf 15 juli alleen nog voedsel zonder varkensvlees worden aangeboden.”

Concreet gaat het in deze “wereld in beweging” om… twee moslimkinderen.

Een van de verantwoordelijken van de Kindergarten heeft het over het ‘welzijn’ van de kinderen: “Zelfs als het maar gaat om één

familie die vanuit religieuze overwegingen vindt dat het welzijn van haar kind wordt aangetast door het vlees van het onreine varken, moet ik deze nieuwe maatregel invoeren en toepassen.” Als ‘Soumission’ kan dit tellen…

Duitsers protesteren Het verhaal is niet ten einde. Die maatregel om varkensvlees te verbieden en zo islamieten toch maar niet te ergeren, heeft bijzonder talrijke reacties losgemaakt, ook op nationaal vlak. Zelfs in zoverre dat de politie uit voorzorg politiewagens op patrouille stuurde bij de twee kinderopvangplaatsen.

De reacties waren bijzonder talrijk, en wel zo talrijk dat de directeur van de twee instellingen uiteindelijk besloot de nieuwe maatregel tijdelijk op te schorten: “We waren werkelijk overweldigd door de reacties.

We zullen de beslissing op de dagorde zetten van de eerste ouderavonden bij de nieuwe opstart van het jaar in augustus.”

Wordt vervolgd.

14

Brieven

22 augustus 2019

DOE ZO VOORT!

WINNEN OF VERLIEZEN?

MES IN DE RUG

VUILIGHEID

Pallieterke, Sinds enkele jaren lees ik wekelijks ’t Pallieterke, lang genoeg om mij te herinneren hoe het was vóór de bijdragen van Jurgen Ceder erin verschenen. Nu behoren die artikels tot die waar ik het meest naar uitkijk. Je hoeft het niet met alles eens te zijn, en ik kan ook niet aan alle beweringen een grondige studie wijden, maar de stijl, onderwerpkeuze en argumentatie behoren tot de best leesbare. Om het met woorden van Boris Johnson te zeggen (ook die zegt niet enkel stommiteiten): Champagne for the Brain! Het doet je nadenken en vult de lacunes van de mainstream media in. En is dat niet de reden waarom velen ’t Pallieterke openslaan?

Ook kritische lezersbrieven kunnen overigens die functie vervullen. En welke ‘klassieke’ krant zou een negatieve reactie op een van haar vaste columnisten publiceren? Doe zo voort, én ’t Pallieterke én Jurgen Ceder!

Dirk Ossieur - K aprijke

Pallieterke, Bart De Wever en Jan Jambon doen er momenteel alles aan om een nieuwe Vlaamse regering in de steigers te zetten. Lovenswaardig. Op de sociale media lezen we allerlei onheilspellende toekomstscenario’s voor de N-VA. Ook van Jean-Marie Dedecker. Hopelijk loopt het zo’n vaart niet.Woorden als ‘losersliga’ en termen als ‘coalitie van de verliezers’ zijn niet van de lucht.

Nu hangt alles af van het regeerakkoord dat Jan Jambon gaat smeden met onder anderen syndicale Hilde Crevits en Bart Somers...Opgepast voor de te linkse invalshoek. Historici hebben reeds massa’s kritiek op de Vlaamse canon. De strengere migratiewetten worden reeds onder de juridische loep gehouden. De gezinsbond reageert reeds op de andere voorwaarden om van kindergeld te kunnen genieten. Gaan de provincies nu verdwijnen? Wordt het onderwijs weer verrijkt met de drang naar kennis, meer discipline en minder planlasten?

Indien al die voorstellen afgezwakt zullen worden, ziet het er voor de N-VA niet goed uit. Gaat de N-VA echt op haar strepen staan? Het is te hopen. Anders zal door het Vlaams Belang met scherp worden geschoten, met als resultaat electoraal gewin voor de ene en significant verlies voor de andere.

Gie Van de Wouwer - Schriek

Pallieterke, Nauwelijks is de nota van Bart De Wever bekend of er klinkt gehuil op uit de kennelijk zichzelf nogal ernstig nemende academische wereld.

Broer De Wever, ziek van jaloezie omdat zijn broer het veel verder heeft geschopt, en de onvermijdelijke Sinardet, voor wie het Belgische canon wél en het Vlaamse níét mag, hebben verklaard dat je in het onderwijs geen nationale identiteit mag opdringen. Zo ook ene voorts totaal onbekende Van Nieuwenhuyse, die eens de geschiedenis van Leuven Vlaams zou moeten lezen. Zonder bewuste Vlaamse identiteit was Leuven nu Louvain. De wereldvreemde kamergeleerden vergeten één ding: het gaat hier niet om een theoretische cursus. Het gaat erom een gemeenschap overeind te houden in een wereld van bikkelharde internationale concurrentie. Ik kom zelf uit het internationale bedrijfsleven. Het is daarin winnen of verliezen.

Er is geen tussenin. Welnu, als Vlaanderen tot de winnaars wil horen, dan zal het dat moeten doen vanuit een zelfbewuste positie. Anders lukt het niet. De grote namen uit onze geschiedenis waren mensen van de wereld. Zij voelden zich helemaal niet superieur, zoals broer De Wever laffelijk suggereert, maar waren wel zelfbewust.

Ik weet niet waarom Vlaamse belastingbetalers nog langer een riant loon betalen aan lieden die hun eigen gemeenschap een mes in de rug steken.

Jaak Peeters - Olen

Pallieterke, De relatie tussen N-VA en VB is beroerd. Het is op zich al erg dat twee Vlaamsgezinde partijen blijkbaar niet (mogen) overeenkomen. Stef Wauters, ‘stoker’ van jewelste op het scherm bij VTM, probeerde in het nieuws de boel nog wat op te koteren door Bart De Wever uitspraken in de mond te leggen die hij helemaal niet heeft gedaan. Die ambetanterik onderbreekt dan continu BDW en blijft maar proberen feiten te verdraaien. Bovendien bevestigen zijn gelaatsuitdrukking en lichaamstaal wat zijn bedoelingen zijn... De eigenaars van VTM zijn mijns inziens liberaal getint. Die zouden beter Wauters laten doen waar hij geschikt voor is. Dat ze hem een overall aanmeten in plaats van een kostuum en hem de vuiligheid laten opkuisen die hij zelf (figuurlijk) spuit!

G. Lenssens - Waasmunster

VLAAMSE CANON

BUIKPIJN

BIOGROENTEN Pallieterke, Graag wil ik reageren op de boze en naar mijn gevoel onredelijke lezersbrief van de heer De Bie (15 augustus) aangaande Jurgen Ceder en zijn bijdragen. In tegenstelling tot deze heer vind ik de artikels zeer goed geschreven, interessant en onderbouwd met pijnlijke waarheden die in de regimepers niet mogen geschreven worden. Ik denk onder meer aan de recente bijdragen over de zakkenvullers van Fairtrade (parallel met 11.11.11?), de plastiekproblematiek en de bio-industrie. Dat laatste jaagt de heer Debie blijkbaar in de gordijnen.

Toevallig was er een paar weken geleden op de Nederlandse zender NPO3 een onderzoeksprogramma naar deze bioproducten (Broodje Gezond). Het besluit was dat bioproducten niet aanwijsbaar gezonder zijn dan andere, maar wel duurder, tot gemiddeld 30 procent, wegens arbeidsintensief.

Wat de additieven met e-label betreft: die worden nauwkeurig in de gaten gehouden. Zo is een ADI (Acceptable Daily Intake) opgesteld en werden voor sommige additieven maximale concentraties vooropgesteld. Deze stoffen, die meestal in de natuur voorkomen, zijn in de toegestane hoeveelheden niet gevaarlijk voor de mens. Dat die gevaarlijk zouden zijn, dat is pas een wijdverspreide leugen. Het standpunt van VELT vzw hebben we eigenlijk niet meer nodig.

Robert Bové – Wichelen

BASKEN EN CATALANEN Pallieterke, In het interview met Spaans VOX-vertegenwoordiger Hermann Tertsch over het onafhankelijkheidsstrijden van de Catalanen, wordt helemaal niet gesproken over de Baskische autonomie.

De Basken hebben dankzij hun gewelddadige acties veel meer autonomie verkregen dan de Catalanen. Miljoenen mensen komen regelmatig vredevol op voor Catalaanse autonomie, maar die wordt door het provocerende Spanje bewust ingeperkt. Brengt gewelddadige strijd in Spanje dan toch meer op dan vredevol bedelen aan de deur?

K. V. - Catalonië

OP ONZE RUG Pallieterke, In Porto-Vecchio op Corsica zijn Albert II en zijn madam aangemeerd met hun bootje van 4,6 miljoen euro. Zij varen onder militaire vlag, wat betekent dat iedere Belg betaalt voor de kosten die mijnheer en madam maken. Men zegge het voort.

Peeters Romain – Attenrode

Kruisende woorden oplossing 1175

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 B R U T A L E

I

I

S E R E N

K X N B X O X O X O

E T E N T L E L

I

J

E X E E R O

E X N E C T A R

D X E G N A T

I

U S X D

H E L E N X E X T

J O K

O P E R E E R D E X U R U

I

X

I

S X E F E N D

I

W E B E X S N X R A X E E K E X O P X S T A A K R X R

I M I

N

I

X S P E

S O K K E L X R O T A N

BRANDWEERHELDEN Pallieterke, Het tragische overlijden van brandweerman Chris Medo en zijn collega Benni Smulders heeft ons allen diep getroffen. Wij betuigen ons diep medeleven met hun echtgenotes, kinderen en families.

Op vrijdag 12 april maakten wij kennis met instructeur Chris Medo op de PLOT (Provincie Limburg Opleiding en Training) in Zwartberg.

De thema’s waren: brandveiligheid in en rond het huis, hoe een brand voorkomen, en de verantwoordelijkheden van bewoner(s) en de plaatselijke overheid. Zelfs de leden van het provinciebestuur, dat ons dat bezoek en die lessen gratis aanbood, zijn zich bewust van mogelijke brandgevaren. Bleek in de instructiefilm hoe snel een klein vuurtje kan uitgroeien tot een vuurbal. De begeleidende uitleg van Chris was van dien aard dat wij met z’n allen behoorlijk onder de indruk waren. In zo’n vuurzee wil niemand zitten. De heer Medo beantwoordde de vragen met de glimlach hem eigen, waarna wij met hem het oefenterrein op mochten voor vele demonstraties. Hij spaarde tijd noch moeite om ons te leren hoe gevaarlijk een brand kan zijn, en dat brandpreventie veel ellende en tragedies voorkomt.

Nu Medo en Smulders hun leven lieten in het bestrijden van een brand, rijst de vraag naar de verantwoordelijkheid van de eigenaar en het gemeentebestuur. Die hadden dit kunnen en moeten voorkomen, volgens ons. Helaas, dit horen of lezen wij nergens in de media. Telkens er doden vallen, zie je de steekvlampolitiek opflakkeren, om even snel uit te doven. De eigenaar had zijn pand beter moeten afsluiten, en de gemeente had erop moeten toezien dat de veiligheid van de burgers gewaarborgd was, zeker na meerdere inbraken en branden in dat pand. Wij leerden van Chris Medo dat branden voorkomen gemakkelijker is dan ze te blussen.

Geldt die waarschuwing dan niet voor die eigenaar en het gemeentebestuur? Achteraf oplossingen zoeken, dat wekt de doden niet tot leven.

A ndré Vanhaeren – Genk

HOOFDDOEKEN Pallieterke, In een interview in Knack verklaarde Gentse schepen voor Onderwijs Elke Decruynaere van de partij Groen dat het hoofddoekenverbod in de Gentse scholen opgeheven moet worden.

Haar motivatie: “Veel jongeren (lees: moslima’s) laten hun studiekeuze van een hoofddoekenverbod afhangen, niet van hun talenten en interesses.” Maar, mevrouw Decruynaere, dat deert hen niet. Het beleven en uitdragen van de islam volgens de islamitische voorschriften heeft bij hen voorrang op al de rest, de universele rechten van de mens inbegrepen. En door altijd maar opnieuw toe te geven, wordt de westerse wereld steeds verder geïslamiseerd.

Luc Vandeputte – Ledegem

Pallieterke, Het is toch godgeklaagd met de negatieve reacties op het voorstel voor een Vlaamse canon.

Bruno De Wever – broer van - deed er nog een schepje bovenop. In Terzake van dinsdag 13 augustus verklaarde hij dat Jan Breydel niet ten strijde trok in de Guldensporenslag in 1302, maar enkel het vlees leverde voor de strijders!

"Et alors", zou een bekende Franse president antwoorden. Is dat detail nu zó belangrijk? En moeten we daarom het kind samen met het badwater weggooien? Hoe is het toch mogelijk dat wij Vlamingen zo graag ons eigen nest bevuilen?

Wanneer ik de “schreve” oversteek naar wat gemeenzaam Frans-Vlaanderen genoemd wordt, dan erger ik me – in positieve zin - over de fierheid van de aldaar wonende bevolking, ondanks de scheiding met Vlaanderen, door de verloren Slag aan de Peenebeek (1677), ook wel Slag bij Kassel genoemd. Heel deze streek werd door Lodewijk XIV verfranst.

Trots op hun Vlaamse wortels prijkt vandaag aan heel veel “Mairies” of “Wethuuzen” drie vlaggen: de Franse tricolore, de Europese en de Vlaamse Leeuw! Die eerste twee met recht en rede, die derde uit vrije wil. Ook Waals-Vlaanderen (Flandre Gallicante) is fier op zijn afkomst, ooit behorend tot het graafschap Vlaanderen. Denk maar aan het treinstation in Rijsel met de naam Lille-Flandre! En het winkelcentrum Auchan in Roncq is bij velen bekend, en onlangs opende vlakbij een nieuw winkelcomplex met de naam “Promenade de Flandre”!

En in Blaringhem staat een jonge bierbrouwerij (2006) met de naam “Brasserie du Pays Flamand”. Ze brouwen er “Wilde Leeuw” en “Anosteké” (plaatselijk Vlaams dialect voor “tot de volgende keer”).

Guy Van Rysseghem – Lochristi

JEANNE D’ARC Pallieterke, In zijn artikel over Jeanne d’Arc schrijft Salan dat ze door de Engelsen zou zijn gevangengenomen. Ik ga voort op het boek "De Bourgondiërs" van Bart Van Loo. Zeker lezen. Die schrijft dat de Fransen de poort van Compiègne voor de Bourgondiërs en haar neus sloten. De laffe koning Karel IV stak geen vinger uit om haar te bevrijden. De Bourgondiërs hebben haar na een half jaar voor tienduizend pond, het losgeld voor een prins van den bloede, verkocht aan de Engelsen, die ook niet wisten wat met haar aan te vangen en haar dan maar tot heks verklaarden. Schande over beiden, Fransen en Bourgondiërs, en zeker geen reden om Jeanne d’Arc nu als nationale heldin te vereren. Maar zo zijn de Fransen.

M arcel Van Giel - Loenhout

Een lezersbrief insturen?

UITLEG Pallieterke, De twee Vlaamse partijen hadden samen méér dan 40 procent van de stemmen, maar de ‘democraten’ van CD&V en Open Vld zijn er toch weer in geslaagd de boel te saboteren. De toekomst van ons land hangt niet af van waar wij voor gestemd hebben, maar van de carrièreplanning van de verkozenen, onze ‘volksvertegenwoordigers’. België, het énige land ter wereld waar de uitleg belangrijker is dan de feiten…

M arc Bertrand – Edegem

Pallieterke, Net zoals Peter Vyncke in ons rioolkrantje vertelde, heb ik de VL-klever van mijn autokenteken moeten verwijderen, toen mijn wagen vier jaar werd en naar de technische keuring moest. Blijkbaar is de EU andermaal daarvoor verantwoordelijk, want vroeger resulteerde die klever nooit in een rode kaart! Maar “tegen belgie” ben ik vindingrijk en zelfs een beetje handig! Een bevriend garagehouder maakte voor mij roestvrijstalen plaatjes even groot als de VL-klevers. Achteraan de alu-kentekens kleefde ik telkens drie sterke magneetjes.Voortaan rij ik met onze auto´s toch nog gans het jaar en overal met VL; enkel voor de technische controle of voor een wasbeurt in een wasstraat neem ik ze even weg. Echter niet te lang, want ik krijg buikpijn van die ‘b’. Dirk Cornelis - Stekene

STRIJDVLAG Pallieterke, Frederik Luyten, de woordvoerder van Pukkelpop, die van de “collaboratievlag”, was tot enkele jaren geleden parlementair medewerker van Lode Ceyssens (CD&V). Goed om weten wat ze daar over de Vlaamse strijd denken.

De Vlaamse Leeuw, onze vlag, was in een ver verleden al een strijdvlag. Bekijk de vlag van Rogier I van Sicilië, die tussen 1061 en 1091 Sicilië veroverde op de Arabieren.

Misschien waren de aanvoerders toen ook collaborateurs. Is het mogelijk dat de rode tong en de nagels verwijzen naar het bloed van de Arabieren? Zo ja, dan is dat rood ook oké.

Roger Deridder - Berchem

GAY PRIDE Pallieterke, Een dame zei mij dat zij het schandalige vertoon van Gay Pride en Canal Pride absoluut niet kon smaken, zij noch haar partner. Zij vindt het aanstellerij van het ergste soort en bovendien zeer arrogant en provocerend! Weet u wie die “zij” was? Zij is mijn lesbische dochter, samen met haar partner(in). Zo zie je maar...

Erwin De Mulder - Ophasselt

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

22 augustus 2019

Gewoon winnen, dat is wat telt

Het is ongelooflijk, maar bijna iedere week gebeurt er iets in Anderlecht. Het ene feit is al gekker dan het andere. Een paar dagen geleden was het weer zover. Anthony Vanden Borre zou op de weg terug zijn naar Anderlecht. Vincent Kompany wil hem terughalen als speler. Mijn mond viel open van verbazing.

Na drie jaar van scheiding hangt er een hereniging in de lucht. Vanden Borre is 31 jaar en transfervrij, dat helpt natuurlijk. In april 2018 deed hij nog een test bij Cercle Brugge, maar hij sleepte te veel overgewicht mee en werd uitgerangeerd. Ik ken geen speler die meer krediet gekregen heeft dan de rechtsachter, maar hij heeft het iedere keer verbrod.

In de situatie waarin Anderlecht en zijn boezemvriend zich voor het ogenblik bevinden, zou het niet opportuun zijn om Vanden Borre in huis te halen en zo Kompany nog meer te belasten.

Ik ben nooit voorstander van de formule speler-trainer geweest, zelfs niet in de provinciale afdelingen. Wat ik vreesde is in Kortrijk gebeurd. De coach ging tweemaal in de fout en was rechtstreeks medeschuldig aan de rammeling in het Guldensporenstadion. Hoe zullen de spelers hierop reageren?

Er moet iets gebeuren, want zo kan het niet verder.

Rode lantaarn Als ik het programma van de volgende weken bekijk van Anderlecht, dan word ik een beetje depressief. Als ze niet opletten, zijn ze binnen de kortste keren een kandidaat voor de rode lantaarn. De match in Genk moet

absoluut gewonnen worden! Geen handjes schudden meer met ontgoochelde supporters na de wedstrijd in Moeskroen! Geen excuses meer van Kompany aan de Anderlechtsupporters zoals in Kortrijk! Gewoon winnen in Limburg, dat is wat telt....

Dat winnen zal zonder Didillon zijn. De Franse doelman, die vorig seizoen goed speelde, werd gewoon aan de kant gezet voor Van Crombrugge. Waarom? Dat is mij niet duidelijk. Ik noem het een gebrek aan respect, een schande...

Wat er gebeurde, deed mij denken aan het verhaal van wijlen Jean Trappeniers, gewezen doelman van RSCA. Enkele dagen voor het afsluiten van de transferperiode kreeg hij een aangetekend schrijven van Anderlecht in zijn bus met de mededeling dat hij kon vertrekken. Een beetje laat, natuurlijk! Men had hem steeds in de veronderstelling gelaten dat hij kon blijven. Op het laatste moment geraakte hij via zijn schoonvader nog onder dak bij Union, voor een hongerloon. Hij had tien jaar bij Anderlecht gespeeld...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Bescheidenheid siert In 1988, eenendertig jaar geleden, won KV Mechelen Europacup 2. In Straatsburg, tegen Ajax. Vijf jaar later (1993) verloor RAFC Antwerp de Europacup 2-finale tegen het Italiaanse Parma op Wembley in Londen. Sindsdien kwam geen enkele Belgische club nog maar in de buurt van een finale, laat staan dat er nog een kon gewonnen worden.

Of dat ooit anders wordt, is eerder een retorische vraag. De financiële kloof tussen echte (buitenlandse) toppers en Belgische topclubs die zichzelf zo noemen met hondstrouwe steun van de media, is gewoon onoverbrugbaar geworden. FC Antwerp is, met de poen van voorzitter Paul Gheyssens, goed op weg om als zesde Belgische topclub de zogeheten G5 bij te benen. Rood-wit stuntte in de voorlaatste voorronde van Europacup 2, door te scoren in de slotminuten van verlengingen in de terugwedstrijd tegen Pilzen - weliswaar met 2-1 verliescijfers - en de Tsjechen te wippen.

Het was niet de eerste stunt van de “Great Old” in Europa. Hoe in 1990 het Bulgaarse Vitoska Sofia op de Bosuil uitgeschakeld werd, schittert in de rood-witte analen als miraculeus en legendarisch. In de slotminuten annex blessuretijd werd toen een 1-3 achterstand alsnog in een 4-3 zege omgebogen, Antwerp stootte door naar de volgende ronde, en werd pas in de kwartfinales uitgeschakeld door 1.FC Köln. Nogmaals stunten, tegen AZ Alkmaar in de laatste voorronde van de Europa League, het kan. Met als beloning een financieel profijtelijk plaatsje in de poules.

Nog wat verder kijken doen Belgische clubs beter niet. In deze tijden een kwartfinale in de Europa League halen, is eerder utopisch dan realistisch. In de Champions League, nog een stevige trap hoger, spreken we beter over onmogelijk. Om maar te zeggen dat enige bescheidenheid altijd siert.

Empathie en onverschilligheid Dat is niet zo op ons mediafront. Daar oordeelt men dat de eigen competitie ondergeschikt moet zijn aan de Europese. Al zijn onze

branden, maar schiet niet op de pianist als het misloopt.

Godzijdank Het zal de spionnen van het Nederlandse AZ, de volgende tegenstrever van Antwerp in de Europa League, niet ontgaan zijn hoe Dieumerci Mbokani met zijn geraffineerde grote teen het lot bezegelde van het Tsjechische Pilzen. Opdracht volbracht. Over de manier waarop gaan we het hier niet hebben. Zonder ze over één kam te scheren, we willen niet onder de duiven schieten van sommige zelfvoldane analisten die denken dat wij geen ogen in onze kop hebben en die zich geroepen voelen om van het uitkramen van onzin hun beroep te maken.

Dames boven

Droge humor

Had men ons tien jaar geleden verteld dat een Europese finale bij de mannen geleid zou worden door een trio vrouwen, we hadden er eens hartelijk met gelachen.

Voorbije week was het zover en mocht scheidsrechter Stephanie, geflankeerd door de lijnrechters Manuella en Michelle, de wedstrijd voor de UEFA Supercup tussen Liverpool en Chelsea fluiten. Eerlijk toegegeven, ze hebben het met onderscheiding afgebracht. We hadden niet anders verwacht. De vooruitgang staat niet stil. Het voorbijgestreefde refrein over moeder aan de haard heeft plaatsgemaakt voor het veelbelovende moeder aan de bal.

Aan de verbouwereerde en misnoegde gezichten te zien van Marc Coucke en Michael Verschueren beleefden ze hun beste avond niet in het Guldensporenstadion. De zware nederlaag van Anderlecht is hard aangekomen. De remedie Kompany heeft tot dusver nog niet veel resultaat opgeleverd. Wat te denken van twee punten uit vier matchen?

Het kan niet blijven duren. Yves Vanderhaeghe, drie jaar lang ploegmaat geweest van Vince the Prince, zag vanop zijn trainersbank graag gebeuren hoe Kortrijk vier keer scoorde. De manier waarop de trainer van Kortrijk achteraf het systeem-Kompany de hemel in prees, met de nadrukkelijke boodschap dat de Anderlechtspelers in zijn verhaal moeten blijven geloven, doet ons vermoeden dat Vanderhaeghe, hoewel ge het hem niet zou nageven, een geboren komiek is.

Beton Dynamo Kiev uitschakelen, dromen van de groepsfase van de Champions League, en enkele dagen later twee punten cadeau doen aan Eupen. In eigen huis nog wel. Dat is Club Brugge ten voeten uit. Dat de ploeg uit de Oostkantons in de leer is geweest bij een specialist betonneren en met die bedenkelijke mentaliteit naar Brugge was afgereisd, moeten we vermelden. Maar van een ploeg met titelambities zoals Club mogen we verwachten dat ze daar een antwoord op vindt. Neem van ons aan dat het niet de laatste keer is geweest dat ze met dat soort afbraakvoetbal te maken gaan krijgen. Hallo, Philippe Clement? Zuig eens, als gewiekste strateeg, iets uit uw teen om voor dat probleem een oplossing te vinden.

Dat belooft Met alle respect voor de tegenstrevers die Anderlecht tot nu toe een tandje trokken, de volgende wedstrijden kondigen zich op papier aan als nog straffere kost.

Zeg nu zelf, volgende speeldag uit naar Genk, dan twee keer thuis, eerst tegen Standard vervolgens tegen Antwerp, en een week later uit naar Club Brugge. Er staan de redder van Anderlecht zware weken te wachten. Maar moeilijk gaat ook, hopen we voor hem en zijn geteisterde voorzitter Coucke. We zullen er een kaars voor

15

Goed bezig Het gaat goed met Antwerp, dat ook Sint-Truiden in het zand liet bijten op de Bosuil. Smakelijk! We gaan de verdiensten van trainer Bölöni niet ontkennen, en zijn recente oproep om meer spelers van eigen bodem een kans te geven klonk ons als muziek in de oren. Daarom waarschijnlijk dat de Great Old bekendmaakt dat het gaat samenwerken met een Congolese academie uit Lubumbashi. Met de bedoeling om Congolese talenten op te sporen en naar de Bosuil ... pardon, naar de negerhut van oom Tom te halen.

Waarom? Daarom!

Cercle Brugge was niet van plan met zich te laten sollen Achter de Kazerne, maar moest zich in de tweede helft neerleggen bij het overwicht van KV Mechelen. Wrijf uw ogen open en stel samen met ons vast dat Malinwa met tien punten uit vier wedstrijden samen met Club Brugge aan kop van de rangschikking staat. Trainer Vrancken en de meeste van zijn pupillen blijven met beide voeten op de begane grond, terwijl we Nikola Storm er bovenuit zagen zweven. “Als we kunnen meestrijden voor een play-off 1 plaats, waarom niet?” Omdat we elkaar over enkele maanden nog eens zullen klappen.

Allen daarheen Misschien dat ze op het Kiel liever niet hebben dat we deze week overschakelen naar 1B, want zo komen we willens nillens bij Beerschot terecht dat zich droog

topclubs daarin nog enkel goed voor bijrolletjes. Het is een houding die van verregaande empathie getuigt voor de verzuchtingen van de weinige zelfbenoemde topclubs. En van verregaande onverschilligheid tegenover die van alle “kleintjes”, al dragen ook zij het statuut profclub. Bewijs nummer zoveel van het geringschatten van die clubs is de smeekbede in de media om het initiatief van de Nederlandse voetbalbond te volgen voor Antwerp, Club Brugge en AA Gent. De KNVB stelde de competitiematchen van AZ, Ajax, Feyenoord en PSV uit om hen frisser en fitter naar hun Europese opdrachten te voeren. In Nederland kan dat moeiteloos, omdat men daar niet opgescheept zit met een reguliere competitie gevolgd door het gedoe met play-offs voor zes bevoorrechten. Dankzij dit (gelukkig voor het kleinere grut) nergens nagevolgde systeem zit de kalender hier eivol.

Speuren naar vrije kalenderdagen is als zoeken naar de bekende speld in een hooiberg.

Genoemde smeekbede had er niet moeten komen als de Pro League anders had beslist dan door te gaan met een onzalig competitiesysteem. En ook als journalisten en analisten unisono het voortzetten van dat systeem hadden aangevochten in plaats van de kritiekloze en dus gemakkelijkste weg te kiezen. Op een of andere manier vindt de bond wel een middel om de “groten” op hun wenken te bedienen, gevolgd door applaus in de media. Over het verschil in fysieke weerbaarheid tussen profvoetballers, die hooguit drie wedstrijden in een week moeten spelen, en wielrenners, die in de Tour, Giro of Vuelta twee rustdagen in drie weken krijgen, zullen we het niet hebben.

liet inpakken op het veld van Oud-Heverlee Leuven. Met tot dusver één gewonnen wedstrijd, een gelijkspel en een al even teleurstellende nederlaag, gaan we ervan uit dat het niet de start is die trainer Stijn Vreven en zijn sloebers voor ogen hadden.

Alles kan beter. We kijken al vooruit naar de vierde speeldag. Met coleider Union als tegenstrever wordt het meer dan een prestigematch, wegen de punten nu al zwaar door, en is ambiance in het Olympisch Stadion verzekerd.

Strenge Bob Bob Peeters mag dan het type zijn waarmee een mens geneigd is een pint te gaan drinken, de trainer van Westerlo kan ook streng uit de hoek komen. Natuurlijk was hij tevreden met de ruime overwinning tegen Roeselare en negen punten op negen, maar slechts vier doelpunten, dat had beter gekund als we zijn deskundige trainerspraat mogen geloven. “We hadden met wat meer concentratie acht keer en meer kunnen scoren”, volgens drastische Bob. Als schot voor de boeg voor Virton, dat zondag de honneurs mag waarnemen tegen Westerlo, kan het tellen.

Gevaarlijke koers De CPA, dat is de wielervakbond, is niet te spreken over de veiligheid van de BinckBank Tour, een veredelde kermiskoers op het niveau van de Worldtour, die dwars door Nederland en België wordt gereden.

Waarom staan de mensen van de CPA aan de klaagmuur? Veel te smalle straten, klinkt het. Bovendien zijn er te veel ongemarkeerde obstakels en scherpe bochten die ineens opduiken met kans dat de renners hun nek breken. Intussen is de wedstrijd gereden en er zijn geen noemenswaardige ongelukken gebeurd. Gelukkig maar, het is al welletjes geweest.

Drie musketiers Daar stonden ze alle drie te blinken op het erepodium van de BinckBank Tour. Oliver Naesen, die als ritwinnaar zijn eerste zege van het seizoen pakte, een breed lachende Laurens De Plus die amper kon geloven dat hij de eindzege beet had, ten koste van Tim Wellens die er eerder beteuterd bij stond. Daarmee hebben we het gehad met de goed afgelopen Binckbank dinges, en daar zijn we niet boos om.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

22 augustus 2019

ABSURDISTAN Gek mens

Een mens houdt het niet voor mogelijk, maar actrice Rosanna Arquette heeft het wel degelijk gepresteerd: zich verontschuldigen omdat ze wit en bevoorrecht is geboren. Wie dacht dat Hollywood vol halve garen zat, krijgt weer eens gelijk.

Belangrijk

Mededeling van grofstoffelijk belang.

Onverdoofd lachen blijft nog steeds toegestaan. Het is zelfs zeer gewenst.

Kwaaltje

De Leuvense politie is het geweld in het uitgaansleven beu en wil met stad en horeca samen gaan zitten om nieuwe maatregelen te bedenken. Kent iemand dat gezegde nog van die zachte heelmeesters?

Bootbelang

In Europa is Barcelona de topbestemming voor cruises. Stilaan komt men er echter toch achter dat hier een serieus prijskaartje inzake milieuvervuiling aan vasthangt. Het kan een waarschuwing zijn voor het Antwerpse stadsbestuur, dat zo graag en hard wil inzetten op cruisetoerisme.

Verwoording

Economen stellen dat de afschaffing van de woonbonus, zoals voorgesteld in de befaamde Startnota, de arbeidsmobiliteit zal bevorderen. Bedoelt men daarmee dan ontworteling, ontheemding, atomisering van de arbeidssamenleving en import van goedkope arbeid(ers)?

Wij lopen mee!

Federaal is een regenboogcoalitie, met dus alle partijen behalve VB en PVDA, de enig mogelijke, onwerkbaar werkbare coalitie. Het is nu wachten op de eerste Government Pride.

Dààrom

In Antwerpen is het ponton aan het Steen verzakt. Onder andere de Waterbus kon er

1176

dus niet meer aanmeren. Ziet ge nu wat ervan komt, van al dat vlees eten!

Misdeelden

De Europese ambtenaren zijn slechtgemutst. Voor hun dagelijkse portie frieten moeten ze immers sinds kort een paar centiemen meer betalen. Zoals wij allen weten, zijn de Europese ambtenaren de meest onderbetaalde die er zijn. Sukkelaars.

Meerderheidsmantra

Er kan geen meerderheid worden gevormd met VB. Er kan geen meerderheid worden gevormd met Open Vld. Er kan geen meerderheid worden gevormd met CD&V. Er kan geen meerderheid worden gevormd met sp.a. Er kan geen meerderheid worden gevormd met Groen. Er kan geen meerderheid worden gevormd met PVDA. En, vanuit eerder welk ander perspectief: er kan geen meerderheid worden gevormd met N-VA. Ziedaar.

Gehoorproblemen

De faculteit Geschiedenis van de KULeuven zoekt een specialist gehoortechnieken. Immers, in het vooruitzicht van de Vlaamse canon dient men tijdig het dreunen van de laarzen door de straten te kunnen onderscheiden!

Tekortgeschoten

Wij moeten het erkennen: wij zijn bijzonder teleurgesteld in het laksisme van de Vlaamse partijen ter linkerzijde. Er had toch allang een resolutie ingediend moeten zijn om het opstellen van een Vlaamse canon tot misdaad tegen de menselijkheid te verklaren.

Muurkuur

Recent dook de Chinese muur op in de Vlaamse politiek. Laat het een waarschuwing zijn: wie had een heel klein stalletje aan de Chinese Muur en verkocht er pinda-pinda’s en augurkjes in het zuur?

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Een herkenbare plaats geven B. Huurgrond in de middeleeuwen Vennootschapsvorm - Vlaamse rivier C. Groenten - Ontvangt D. Algemene onderneming Nederlandse stad E. Cowboyhoed - Muzieknoot F. Kleurloos - Oorheelkundige G. Lichtgebouwde - Mangaan H. Merk van consumptie-ijs - Astronomi- sche eenheid - Naam die Volkswagen hanteert voor haar dieselmotoren I. Italiaanse oma - Zijrivier van de Donau J. Dansgenre - Eierproductie - Cerium K. Jongensnaam - Modetijdschrift Tennisterm L. Ingang binnen in huis

1. Uitdagende actie 2. Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling Wereldoorlog 3. Afkorting van een bepaalde maand - Duivelsaanbidder 4. Traagheid - Hoevedier 5. Strafwerktuig - Franse havenstad 6. Terughoudend - Lagere school 7. Baas - Niets uitgezonderd 8. Braiseert - Telwoord 9. Oude lengtemaat Niet zonder bezigheid 10. Netjes - Islamitische Staat - Internet landcode voor Verenigde Arabische Emiraten 11. Gevolgtrekking - Stroombron 12. Pas - Wil niet weten

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1175 VINDT U OP BLZ. 14

De Vlaamse Leeuw: “Zeg mensen, ik doe ook maar mijn job” Het moet van 1302 geleden zijn dat de Vlaamse Leeuw nog zo over de tongen ging.

Eén van de oudste symbolen van Europa werd afgelopen weekend op Pukkelpop de inzet van grote controverse zoals je die alleen kan vinden in komkommertijd.

Wij vroegen de leeuw zelf naar wat er nu precies gebeurd was en hoe hij zijn rol in deze maatschappij verder ziet evolueren.

De Leeuw ziet er wat vermoeid uit. Ongetemd, dat nog wel. De haren wapperend in de wind, maar niet fris als een welpje in de savanne. “U mag mij dat niet kwalijk nemen, ik ben nu ook niet meer van de jongste. Om dan nog vier dagen aan tenten te hangen op een muziekfestival… Laat ons eerlijk zijn: ik ben daar niet voor gemaakt. Ik wil best wapperen boven de vijands trillend lijk. Graag zelfs. Altijd graag gedaan. Maar muziekbandjes met namen als ‘Bonobo’, ‘Duck sauce’ en ‘Imagine Dragons’. Dat is niet meer van mijn leeftijd. Hysterische wijven en relnichten zijn het. Doet u mij maar Willy Sommers en Louis Neefs. (zingt) “Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is…”

Daar zitten we meteen bij de kern van het probleem. U zou Anuna De Wever en de klimaatmeisjes hebben lastiggevallen.

Kan u dat bevestigen?

DE LEEUW: Kerel, ik ben een vlag. Ik ga waar ze mij hangen en verder val ik niemand lastig. Maar in alle eerlijkheid: neen, ik kan dat niet bevestigen. Ik vind het eerlijk gezegd een beetje vreemd dat iedereen mij daar gezien heeft, maar dat daar geen beelden van zijn. Op die wei waren er tienduizenden gsm’s aanwezig, maar niemand heeft de feiten gefilmd.

Dat is toch merkwaardig voor een generatie die geen grote boodschap meer kan doen, zonder minstens drie selfies te hebben genomen. Blijkbaar moeten feiten altijd bewezen worden en is iedereen onschuldig tot het tegendeel bewezen is, behalve als er een Vlaamse Leeuw mee gemoeid is.

Dan mag iedereen om het even wat verklaren, de kranten zullen het zonder probleem overnemen en erger maken. En waarom?

Weet u waarom, meneer Pallieter?

Zegt u het maar.

DE LEEUW: Sommigen zullen dit niet graag horen maar de waarheid heeft zijn rechten. Omdat ik zwart ben meneer. Puur racisme is het. Zeg het maar zoals het is.

De enige die van de weide moest verdwijnen was ikzelf. Daar is een woord voor dat ik hier nu niet ga gebruiken, maar UNIA zou daar eens een dossier voor mogen beginnen.

Tenzij je zwart en homo bent, dan mag je weer blijven.

U bent me kwijt DE LEEUW: Mijn neef, de janet met zijn gelakte nageltjes. Die mocht overal blijven hangen. Geen haan naar gekraaid. Of het moest die rode haan zijn van de overkant.

Die kraait naar alles als je er iets aan vraagt. Ongelooflijk wat voor een lui beest

dat is. Ik heb al zitten wapperen bij 10 beaufort, dat die haan het vertikte om een poot uit te steken.

Trouwens, welk volk kiest nu een haan als symbool. Daar moet je nu toch een kieken voor zijn.

Uw zwart zijn is inderdaad het probleem. U zou betrokken geweest zijn bij de collaboratie. U bent de collaboratievlag.

DE LEEUW: Ik heb u dat al uitgelegd, man.

Ik ben een symbool. Mijn enige ambitie is wapperen. Hang mij ergens uit en ik ben vertrokken. Hang mij rond de schouders van een frisse deerne en je hoort mij niet meer. Zo zijn wij vlaggen. Wij doen ook alleen maar onze job. Maar vraag mij niet voor een congres van de CD&V, daar heb je mijn neefje voor.

Maar de collaboratie van de jaren 1940? Ik ben mijn carrière 700 jaar eerder begonnen.

Ik was er altijd bij, de Guldensporenslag, de glorietijden van het graafschap, meer veldslagen dan je wilt weten, het front aan de IJzer, Leuven Vlaams… Ik, een collaboratievlag? Sorry, dat dekt de lading niet. Weet u, meneer Pallieter. Soms heb ik het gevoel dat ik vooral collaboreer met al die zageventen die zonder mij niks zouden hebben om over te zagen.

Wat brengt de toekomst?

DE LEEUW: Beetje bekomen hé. Wat campings doen over de grens om de Walen te pesten. Misschien een paar PS-meetings met de jongens van Schild & Vrienden. Hangt wat af van het ander nieuws. En voor de rest? Wie zal het zeggen. Zoals Bob Dylan al zong: “The answer my friend is blowing in the wind”. En ik ook.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be