't Pallieterke van 29 augustus 2019

75ste jaargang • nummer 35 • donderdag 29 augustus 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“We waren niet van plan de Vlaming als chantagemiddel te gebruiken.”

Hoewel de N-VA bij de verkiezingen stevig verloor, bleef ze de grootste partijpolitieke formatie. Welke richting de N-VA op lange termijn moet opgaan. En wat met het Vlaams Belang? ’t Pallieterke legde deze vragen voor aan N-VA-fractieleider Peter De Roover.

“Wij zijn een bestuurspartij en hebben de bedoeling om aan de macht deel te nemen.

Partijen die deze ambitie niet hebben, zijn een hobbyclub,” klinkt het onder meer.

Lees het volledige interview met Peter De Roover (N-VA) op blz. 11

A-, B- en C-burgers

In een reactie op het voorstel om nieuwkomers zes maanden te laten wachten op kinderbijslag en vijf jaar op de Vlaamse sociale bescherming, antwoordde Hilde Crevits dat haar partij “geen A- en B-burgers” wil. “Dat moet héél duidelijk zijn”, zei zij. Hoezo? Nu zijn er toch ook al A-, B- en zelfs C- burgers?

Het is héél duidelijk dat de Walen, en hun democratische meerderheid de Franstalige Brusselaars en de wordt systematisch gefnuikt door immigranten allemaal in de catego- grendelwetten en een ondemocrarie A of B zitten, met enige discussie tische omzetting van stemmen in over de vraag wie een A is en wie parlementszetels. En ten slotte zei een B. Maar zij zijn in ieder geval de Crevits nog: “Elke maatregel moet bevoorrechte klassen. De Franstali- ook passen binnen de Europese gen krijgen massaal geld via trans- wetgeving.” Door daaraan vast te fers, en hoewel ze een minderheid houden, gooit zij de deur dicht voor zijn, hebben ze een politieke blok- zelfs maar de kleinste verstrenging keringspositie. De immigranten van het immigratiebeleid of van krijgen massaal geld via de sociale de controle op sociale fraude door zekerheid, waarbij zij positief ge- nieuwkomers. De CD&V is de pardiscrimineerd worden en, bijvoor- tij van dubbelzinnigheden, vaagbeeld bij de toewijzing van sociale heden en verraad. Zij heeft in haar woningen, voorrang krijgen op Vla- lange bestaan al alles en iedereen mingen, die dus het slachtoffer zijn verraden: Leopold III, de slachtofvan negatieve discriminatie. Het fers van criminaliteit, de Vlaamse is héél duidelijk dat de Vlamingen zaak, haar eigen katholieke princide C-burgers zijn, de laagste cate- pes, het katholieke onderwijsnet, gorie. Zij moeten voor alles betalen het rapport-Dutroux…

P.B.

De Wetstraat als uitzendbureau De politieke slakkengang wordt voor een belangrijk deel bepaald door de persoonlijke carrièreplannen van verschillende politici. Hier een stand van zaken van de Wetstraat als uitzendbureau.

Politiek theater. Zo kunnen we de verontwaardigde reactie van de N-VA op de voordracht van Didier Reynders (MR) als Europees Commissaris gerust bestempelen. Bij monde van Peter De Roover, voorzitter van de N-VA-Kamerfractie, werd de indruk gewekt dat de minderheidsregering-Michel II amper of geen overleg had gepleegd met de andere partijen en al zeker niet met N-VA. Dit klopt niet. Wie zijn oor te luisteren legt in politieke kringen, verneemt dat N-VA-voorzitter Bart De Wever zich niet heeft verzet tegen de voordracht van Didier Reynders.

Men werd bij de Vlaams-nationalisten wel degelijk op de hoogte gehouden. De goede relaties tussen de N-VA en de minister van Buitenlandse Zaken zijn bekend. De ‘woedende’ reactie omwille van de niet-voordracht van een Vlaming was voor de galerij, zoals men zegt.

Er is immers te horen dat de goodwill van de N-VA ten opzichte van Reynders als Europees Commissaris beloond zal worden. Niet direct met topministersposten in een nieuwe federale regering. De N-VA lijkt meer en meer richting federale oppositie te kijken. Als er een beloning komt voor de steun aan Reynders, dan zou dat eerder gebeuren via een benoeming die de N-VA nastreeft voor één van haar ex-ministers. Het gaat meer bepaald om een post bij de Europese Investeringsbank (EIB). Voormalig Vlaams minister van Economie Philippe Muyters aast op deze post.

Ook ex-minister van Financiën Johan Van Overtveldt zou in aanmerking komen. Hij is een te actief persoon om gewoon in het Europees Parlement te blijven zitten.

Het is duidelijk dat de N-VA net als andere partijen de Wetstraat aan het gebruiken is als een groot uitzendbureau. Want blijkbaar hopen ook de Vlaams-nationalisten hun personeelsprobleem via allerlei lucratieve postjes op te lossen. Bart De Wever heeft in tegenstelling tot

andere partijen niet de neiging om dat op een onbeschaamde manier te doen.

Paarse partijvoorzitters in de etalage Dat John Crombez al te graag tot een regering wil toetreden, is omdat hij weet dat er voor hem zeker een ministerspost klaarligt. Er nu naast grijpen, betekent dat zijn carrière voorbij is.

Dat geldt eveneens voor de andere partijvoorzitters die klappen hebben gekregen. Bij Gwendolyn Rutten (Open Vld) is de manier waarop ze naar een postje hengelt echt pijnlijk geworden. Insidersinformatie uit de Wetstraat leert dat zij zich het langst heeft verzet tegen de voordracht van Didier Reynders. Omdat ze gewoon zelf die post wou. En niet omdat ze een vrouw is, of omwille van haar obsessie met gendergelijkheid. Rutten wou de post. Punt. Zeker omdat in haar partij een klassieke revolutie op til is tussen de eerder rechtse basis en de links-liberale top. Vincent Van Quickenborne ziet de Open Vld de facto als een aanhangsel van de N-VA. Rutten lijkt nu meer in de richting van de lijn-Somers te gaan. Dinsdag liet ze op Twitter weten dat de enige Q waar ze naar luistert Q-Music is. Tja. Handelt Rutten uit overtuiging of uit opportunisme? Wellicht het tweede.

Neen, zeker het tweede.

Het is in een federale regering zonder N-VA dat de Open Vld als kleine partij qua postjes het best boven het eigen gewicht kan boksen. Dat zit zo: de Vlaamse liberalen zullen zeggen dat ze enkel tegen een zware prijs in een paars-groene regering stappen. Dat betekent jobs, jobs, jobs… voor de eigen mensen. Patrick Dewael kan Kamervoorzitter blijven. Zonder de N-VA kan de Open Vld meer federale ministersposten eisen. Voor Rutten zelf, tenzij ze Vlaams minister wordt.

En dan is er nog Alexander De Croo, die misschien naar de Wetstraat 16 kan. Kortom, de jackpot wenkt voor

de Vlaamse liberalen. Dat daartegenover een reeks belastingverhogingen staat, een ontspoorde begroting, een laks migratiebeleid en het internationaal aanschurken tegen softe figuren als Macron in Frankrijk en Trudeau in Canada, is blijkbaar geen probleem. Alexander De Croo past goed in dat rijtje.

Soft liberaal, centrum, internationalist,… De gelijkenissen tussen een De Croo en een Di Rupo zijn groter dan velen denken.

CD&V Ook bij de CD&V is men bezig met ‘human resources’-beleid voor de kopstukken. Wouter Beke zal federaal zeker willen inbreken in een paars-groene regering. Zonder de cdH als zusterpartij wordt het premierschap moeilijk, maar waarom zou hij zijn huidige functie van minister van Werk niet gewoon kunnen voortzetten? Voor Crevits lijkt Welzijn op Vlaams niveau een realistische optie. Onderwijs is de CD&V kwijt, dus moeten de zuilbelangen elders toch nog worden verdedigd.

Koen Geens wordt dan weer genoemd als mogelijke interim-premier als de formatie nog lang aansleept, maar hij zou niet happig zijn op de functie. Daar valt immers weinig eer mee te halen. De Vlaams-Brabander denkt eerder aan een leuke post in een volgende federale regering. Waarom niet terugkeren op Financiën? En dan is er nog Kris Peeters. Na de zoveelste verkiezingsnederlaag verbannen naar het Europees Parlement. Al heeft hij nog niet door dat zijn rol is uitgespeeld. Hij komt te pas en te onpas op tv en lijkt zich nog altijd graag met de Belgische politiek te moeien. Peeters stelde zich zelfs indirect kandidaat voor de post van Europees Commissaris. Maar de boodschap van de CD&V-top richting Charles Michel was duidelijk: de enige voorstander van Kris Peeters als Eurocommissaris is … Kris Peeters zelf.

2

Actueel

29 augustus 2019

“Wat leveren de Walen “Republikeinse omwenteling voor een onafhankelijk Vlaanderen” ons in feite nog op?”

Twee bekende mensen kwamen de voorbije dagen in een media- en twitterstorm terecht. Toevallig of niet: beide personen zijn bekende Vlamingen. En beiden kregen de wind van voren voor hun niet politiek correcte mening.

Laten we beginnen met radiopresentator Sven Ornelis, van radio Joe (Medialaan, VTM). In een tweet verklaarde hij “(soms) klaar” te zijn voor de splitsing van België. “Wat leveren de Walen ons in feite nog op?”, vroeg hij zich af. Vooral dat laatste schoot verschillende Belgischgezinde twitteraars in het verkeerde keelgat. “Dit is een pure hatespeech en stigmatisering van de Waalse bevolkingsgroep in België. Stigmatisering van onze landgenoten!”, klonk het onder meer. Het relletje begon met een onschuldige tweet van de radiopresentator over de voordracht van Didier Reynders als Europees Commissaris. “Een regering in lopende zaken zonder meerderheid in beide landshelften die zomaar een Europees Commissaris […] durft [aan] te stellen… pfff. Bewijst dat niet dat dit land geen zin meer heeft? Of toch steeds minder?”, vroeg hij zich af. Er volgde een stroom van reacties, en er waren ook veel Twittergebruikers die de radiopresentator volgden. Hoe dan ook: als een bekende Vlaming zo openlijk een gewaagde vraag de ether insmijt, dan betekent dat niet meer of minder dat de problematiek ook achter de schermen bij een breder publiek ingang vindt.

Een andere bekende Vlaming was evenmin uit het nieuws: Kyra Gantois, het meisje dat samen met Anuna De Wever eind december vorig jaar Youth for Climate lanceerde. De rol van Kyra binnen de organisatie lijkt uitgespeeld. Andere jongeren in de kerngroep konden maar niet begrijpen dat Kyra in oktober bij de gemeenteraadsverkiezingen op de N-VA had gestemd. “Omdat de N-VA in Mortsel goed werk had geleverd”, verklaarde ze. En daarmee eindigde het niet. Ze verklaarde op een gegeven moment, in de marge van de Pukkelpoprel, begrip te hebben voor de kiezers van het Vlaams Belang. En dat het fout was van Pukkelpop om de leeuwenvlaggen te verwijderen. Van ver sympathie tonen voor N-VA en VB, het is ‘not done’. Dat ze bij de vorige verkiezingen op 26 mei anders gestemd had, respectievelijk op Groen en PVDA, kon haar niet meer redden. Kyra is verbrand en wordt in het verdomhoekje geduwd. En ze mag de zeilboot van Anuna niet op.

Tot slot dit: het Franse wijnhuis Petrus wil dat haar wijnen worden geconsumeerd en niet gedurende enkele jaren als belegging in kelders blijven liggen.

Meer nog: ze gaan dat ook controleren.

Dat doet me denken aan de partij Groen: die wil dat iedereen zijn wijnvoorraad aangeeft. Beste Kristof, op onze redactie is niets (meer) te vinden. Schol! Onnodig om aan te bellen.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Het was puffen geblazen, afgelopen zondag, op de zonovergoten weide in Steenstrate. Daar vond voor de 18de maal de IJzerwake plaats, aan het monument van de gebroeders Van Raemdonck. Centraal thema dit jaar: Vlaanderen Vlaams, Europa Europees.

Het stramien van IJzerwake is met de jaren weinig gewijzigd en is gebaseerd op de IJzerbedevaarten van lang geleden: een eucharistieviering, samenzang, voordracht, vlaggenhulde, bloemenhulde en twee toespraken. Volgens de organisatoren was meer volk opgedaagd dan vorig jaar: zo’n 3.800 aanwezigen werden geteld. De VRT-reportageploeg zag vooral veel Vlaams Belangaanhangers. Dat klopt, en al probeert de IJzerwake ook ander volk aan te trekken, in praktijk blijft dat een pijnpunt. Bij N-VA wordt gezwegen over IJzerwake, men maakt geen publiciteit en de officiële richtlijn voor de mandatarissen is: “U mag naar de IJzerwake gaan, maar niet in officiële functie.” Doordat VB wel aanwezig is, en N-VA afwezig blijft, krijgt men een vertekend beeld van de ware aard van de manifestatie: de jaarlijkse herdenking van de frontsoldaten van de Eerste Wereldoorlog. In de modder van de IJzer en de Westhoek liggen de kiemen van de Vlaamse Beweging.

De 18de editie deze zondag werd uiteraard beheerst door de uitslag van de afgelopen verkiezingen, die volgens voorzitter Wim De Wit historisch was en meer dan ooit Vlaams-nationalistisch kleurde. “Bij de federale verkiezingen behaalde de N-VA ruim 1 miljoen stemmen, het Vlaams Belang 800.000. Daar-

mee laten ze de traditionele partijen ver achter zich. Het Vlaams-nationale aandeel in de politiek is wel degelijk gestegen. Maar liefst 44 procent van de Vlamingen koos ondubbelzinnig Vlaams-nationaal”, liet De Wit optekenen in zijn toespraak. Hij ziet ook een toenadering tussen de twee V-partijen, ondanks het feit dat Vlaams Belang in de oppositie is beland. “Toch is er ruim overleg geweest, laat dat een bouwsteen zijn voor de toekomst”, zei de IJzerwakevoorzitter.

Vlaamse Grondwet De Wit brak ook een lans voor de Vlaamse onafhankelijkheid: “De Vlamingen dienen af te stappen van het heilloze pad van Belgische staatshervormingen die ons enkel maar verder vastrijden in het Belgische institutionele moeras. […]

Er is nood aan een paradigmaverschuiving, een republikeinse omwenteling: Vlaamse onafhankelijkheid door een Vlaamse Grondwet, die door en voor het Vlaamse volk in ons Vlaams Parlement tot stand komt.” Ook het communautaire kwam ter sprake in de speech van voorzitter De Wit. “Di Rupo en Magnette willen wél de Vlaamse centen, maar ze willen niet besturen met een meerderheid in Vlaanderen.

Kan het nog arroganter?” En: “Deze koppigheid zal onvermijdelijk lei-

den tot een totale onbestuurbaarheid en dus de onafwendbare opdeling van België.”

Verzet “groeit en verjongt” Als gastspreker koos de organisatie van de IJzerwake dit jaar voor Bart Vanpachtenbeke, voorzitter van Voorpost. Die vertelde hoe hij dertien jaar geleden voor de eerste maal deelnam aan de IJzerwake.

“Nooit gedacht dat ik hier ooit het woord zou voeren”, sprak Vanpachtenbeke, die bekende dat hij niet uit een traditioneel Vlaamsgezinde omgeving komt. Hij uitte zich hoopvol over de “nieuwe jonge generatie” die zich verzet tegen onder meer de “volksvreemde EU-bureaucratie, wereldvreemde rechters en de almaar toenemende internationalisering”. “Het verzet groeit en men merkt een duidelijke verjonging, zowel op de straten als in de parlementen, tot zelfs op de festivalweides”, liet Vanpachtenbeke verstaan.

“Jongeren die genoeg hebben van de politiek correcte indoctrinatie op de schoolbanken, van de zwembadterreur en de gewelddadigheden op feesten en festivals. De jonge Vlaming van vandaag ligt niet wakker van een Anuna-klimaat, maar van het leefklimaat in onze maatschappij.”

Vanpachtenbeke kon voor die woorden op laaiend applaus van een enthousiast publiek rekenen. En toen was het tijd voor de ‘Eed van trouw’ en de drie nationale liederen.

Waarna een stormloop volgde op de drankenstanden in de grote tent.

RJ/KVC

ECONOMISCHE ZAKEN

De voordelen van een kleine recessie

De economie lijkt op een recessie af te stevenen. Geen grote economische vertraging, maar toch erg genoeg om aardig wat pijn te doen. Al zou de eerste recessie sinds 2013 wel een voordeel hebben. Na zo’n vertraging versterkt de Vlaamse economie altijd sneller dan de Waalse, waardoor de kloof tussen noord en zuid nog groter wordt. Koren op de molen van de confederalisten en de separatisten.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Eind vorig jaar ontsnapte Duitsland nipt aan een recessie. Dat zijn twee kwartalen van negatieve economische groei. De kans is reëel dat het in de loop van dit jaar wel ‘prijs’ is. En dat blijft niet zonder gevolgen voor België, en Vlaanderen in het bijzonder. Economisch zijn wij een aanhangsel van Duitsland.

Tel daar de impact bij van een harde Brexit en de gevolgen van een handelsoorlog, en een eerste Belgische recessie sinds 2013 zal een feit zijn. Overigens, zoveel jaren zonder economische krimp is een zeldzaamheid. Het gevolg van het vele geld dat de Europese Centrale Bank in deze periode in de economie heeft gepompt.

Dat heeft de groei niet echt ondersteund, maar wel onheil vermeden.

Slecht nieuws voor de jobs van Jambon Volgens de Vlaamse werkgeversorganisatie Voka is de kans op een recessie 50 procent. Niet zeer groot, maar reëel. Een recessie is slecht nieuws voor Vlaams formateur Jan Jambon. Die kan zijn 120.000 jobs nu al op zijn buik schrijven. De bedrijven zullen gedurende een aantal maanden minder investeren, minder aanwerven en zelfs mensen ontslaan. Uiteraard zal het geen recessie zijn zoals na de financiële crisis van 2008-2009, toen een totale ineenstorting van de economie

dreigde. Maar ze zal voldoende zijn om in te hakken op onze welvaart.

Het is trouwens een traditie dat bij een krimp de Vlaamse economie harder geraakt wordt dan de Waalse. Dat komt omdat in Wallonië het overheidsapparaat groter is. De Vlaamse economie, open en op export gericht, is gevoeliger voor een recessie.

Anderzijds is het zo dat Vlaanderen na elke recessie opnieuw sneller groeit dan de Waalse. Vandaar dat aan een kleine recessie wel eens een voordeel zou kunnen zitten. Bij de economische herneming zal de economische kloof tussen Vlaanderen en Wallonië opnieuw groter worden. Dat was bij vorige groeivertragingen al het geval. En dat de kloof tussen Vlaanderen en Wallonië niet kleiner wordt, maar zelfs lichtjes groter, is koren op de molen voor confederalisten en separatisten. De welvaartsverschillen tussen Vlaanderen en Wallonië/ Brussel zijn gewoon niet houdbaar.

We hebben het in deze rubriek al gesteld: het Planbureau voorspelt een Waalse en Brusselse banengroei, maar op langere termijn zal die in Vlaanderen groter zijn. De kloof blijft te groot.

Kloof met Wallonië Daar komt nog bij dat een recessie altijd negatieve gevolgen heeft voor de begroting. Minder inkomsten, meer uitgaven,… Zoals bekend is het de sterke Vlaamse

fiscale capaciteit die de gaten moet vullen. Belastingverhogingen zijn zeker indien de Parti Socialiste in de regering zit - dan de oplossing. En die moeten steevast door Vlaanderen worden opgehoest. Het inkomen per kop ligt in Vlaanderen nog altijd 25 procent hoger dan in Wallonië.

Nu proberen de Walen de verschillen weg te relativeren. Naar aanleiding van de actie op internet van Jong N-VA om Wallonië voor 1 euro te koop aan te bieden aan VS-president Donald Trump (als reactie op zijn voorstel om Groenland te kopen), volgde bezuiden de taalgrens een golf van verontwaardiging. Thomas Dermine, een jonge Waal die zich bezighoudt met de herwaardering van de streek rond Charleroi, wees er in een opiniestuk in L’Echo op dat Vlaanderen een te negatief beeld heeft van Wallonië.

Tenslotte is Waals-Brabant de rijkste provincie van België en zegt het gemiddelde welvaartstekort van 25 procent van Wallonië weinig of niets. Het verschil tussen het bbp per inwoner van Waals-Brabant en Henegouwen bedraagt immers 60 procent. Verder focust Dermine op de economische activiteit die de as Namen-Luxemburg, de autosnelweg E411 dus, genereert met allerlei startbedrijven en kmo’s. Allemaal juist, maar die eilanden van Waalse welvaart gaan de kloof met Vlaanderen nooit dichten.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

29 augustus 2019

3

Bosbranden in Brazilië “Ons huis staat in brand. Letterlijk. Het Amazonegebied, de long van onze planeet die 20 procent van onze zuurstof levert, staat in brand.

Dit is een internationale crisis.” Zo stond te lezen in een tweet van de Franse president Macron. Zijn verontwaardiging kreeg heel wat steun, onder meer vanwege milieuverenigingen, onze steeds activistische pers en allerlei beroemdheden die foto’s van massale bosbranden op hun Twitterpagina plaatsten.

Hun alarmkreten waren niet altijd even zorgvuldig. Macron deelde een vuurfoto die twintig jaar oud is (en werd daarvoor door president Bolsonaro terechtgewezen). Die van de pensioengerechtigde popster Madonna dateerde zelfs al van dertig jaar geleden. Voetballer Ronaldo, die we meestal als trefzekerder kennen, toonde onder de tekst “De longen die 20 procent van onze zuurstof produceren, staan in brand!” een foto van een vuurzee die niets met het Amazonegebied te maken had.

Geen long Andere vedetten slaagden erin foto’s van bosbranden in India, de VS en Zweden te delen, telkens gecombineerd met angstboodschappen van apocalyptische aard. Als de ganse planeet naar de vaantjes gaat, moeten de alarmkreten toch niet al te precies zijn? De foto’s waren helaas slechts druppeltjes in de zee van onjuistheden die deze week over de branden in Brazilië werden verspreid. Ik overloop er een paar.

Het Amazonewoud is niet de long van de wereld. Het klopt dat daar bijna 10 procent van de zuurstof (dus niet 20 procent) wordt geproduceerd, maar het woud neemt evenveel zuurstof gewoon weer op. De nettoproductie is dus 0.

Het klopt ook dat die bossen veel CO2 absorberen, maar ze stoten er bijna evenveel (meer zelfs, denken recente studies) uit en voegen daar nog wat methaangas aan toe, een van de drijfgassen die verantwoordelijk geacht worden voor klimaatverandering.

In tegenstelling tot de alarmerende berichtgeving neemt het tempo van ontbossing van het Amazonewoud niet toe, maar worden steeds minder bossen geveld. Op wereldniveau groeit de beboste oppervlakte trouwens aan.

Tijdens de laatste 35 jaar is die met 7,1 procent gestegen, meestal door menselijk toedoen.

Verbrande aarde Greta Thunberg en een flink deel van de media zien uiteraard klimaatverandering aan het werk, maar de branden in het Amazonewoud hebben daar weinig mee te maken. Bijna allemaal zijn ze aangestoken door boeren die brandlandbouw bedrijven in randzones van het oerwoud die voorheen reeds in gebruik waren. Ze verbranden er de vorige gewassen of andere begroeiingen en dat resulteert in een vruchtbare grond voor landbouw of veeteelt. Het zijn de “terres brûleés donnant plus de blé qu’un meilleur avril,” waarover Jacques Brel ooit zong.

Zwerflandbouw is echter wereldwijd op zijn terugweg. Boeren hebben meer de neiging zich te vestigen en de grond met moderne methoden te bewerken.

Dat heeft ertoe geleid dat de NASA heeft kunnen vaststellen dat het aantal branden wereldwijd met een kwart is gedaald in de jongste twintig jaar, wat de huidige heisa over de nadelige gevolgen van branden voor luchtkwaliteit en CO2-uitstoot nog merkwaardiger maakt.

Het gaat op dat vlak dus beter, niet slechter. De savanne, waar branden net nodig zijn om het ecosysteem te laten overleven, is een uitzondering, en opnieuw een bewijs dat alle ecologische dossiers ingewikkeld zijn en een meer genuanceerde benadering verdienen dan u kan terugvinden in de paniekzaaierij door onze media.

En Bolivië?

De branden in Brazilië zijn zelfs niet de grootste van dit ogenblik. Satelliet-

gegevens, zoals verzameld door de NASA, tonen aan dat momenteel merkelijk meer branden woeden in Congo en Angola, zonder dat die enige aandacht krijgen.

De huidige branden in het Amazonegebied zijn zelfs niet de grootste die Brazilië ooit heeft gekend. In de eerste tien jaar van deze eeuw was de situatie op dat vlak een heel stuk erger. Het seizoen is nog niet afgelopen, maar zelfs in het slechtste geval zal 2019 een resultaat krijgen dat net iets boven het gemiddelde van de laatste zeven jaar ligt.

Wat is er dan wel veranderd, zodat fenomenen die al jaren onopgemerkt konden plaatshebben nu plots de aandacht van de westerse politiek en media krijgen? Het aantreden van Bolsonaro, ‘de Trump van Zuid-Amerika’, is de eerste reden. De rechtse president van Brazilië ergert onze media en traditionele politici bijna even erg als de man waarmee hij wordt vergeleken.

Vooral zijn klimaatscepticisme blijkt een onvergeeflijke zonde.

Wie denkt dat de hetze niet gericht is tegen Bolsonara, kan even over de grens met Bolivië gaan kijken. Daar staat het tropische Chiquitano-woud in brand op een voorheen ongekende oppervlakte: de brand bestrijkt nu al het dubbele van het jaarlijkse gemiddelde.

Maar daarvan vinden we geen foto’s op de Twitterpagina’s van popsterren. Bolivië wordt dan ook geregeerd door de socialist Evo Morales.

Die had van bosbehoud een belangrijk onderdeel van zijn verkiezingsprogramma gemaakt, maar blijkt in de praktijk meer gehecht aan de stemmen van de kleine boeren die meer landbouwgrond willen.

Mercosur De tweede reden voor de plotse politieke activering van de branden in Brazilië is te vinden in het Mercosurakkoord dat in juni werd afgesloten tussen de EU en een aantal Zuid-Amerikaanse landen, waaronder Brazilië. Dat vrijhandelsakkoord zou onder meer tot gevolg hebben dat producten van de Braziliaanse veeteelt gemakkelijker naar Europa kunnen geëxporteerd worden.

Het verdrag moet echter nog goedgekeurd worden door de lidstaten. In juli toonden Frankrijk, met zijn uiterst militante landbouwers, en Ierland, met zijn bloeiende veeteelt, zich al zeer kritisch betreffende het akkoord. Ook koeienland Nederland, normaal enthousiast over alle vormen van vrijhandel, was deze keer voorzichtig.

Is het toeval dat het precies dezelfde landen zijn, Frankrijk en Ierland, die zich vandaag het meest profileren als de strenge behoeders van de ‘longen van de wereld’ en de branden aangrijpen om het vrijhandelsakkoord met Brazilië in vraag te stellen? Uiteraard niet. Als ecologisch deugdvertoon kan gecombineerd worden met electoraal gewin, zal een politicus die kans nooit laten liggen.

Het regenwoud, met zijn unieke flora en fauna, is een belangrijke rijkdom die bescherming verdient. Maar laten we het geen magische kwaliteiten toedichten die meer te maken hebben met het westerse geloof in de intrinsieke goedheid van de natuur dan met wetenschappelijke feiten. En wanneer gevoelige politieke elementen in een dossier opduiken, zoals klimaatverandering of politiek incorrecte presidenten, mag je alle mediaberichten gerust met een gezonde dosis wantrouwen behandelen.

JURGEN CEDER

BRIEFJE AAN DIDIER REYNDERS

Doel bereikt Mijnheer de gladde aal, In uw dierbaar vaderland, België, is het nog lang niet zeker of en hoe na de recente overduidelijke verkiezingen een federale regering op poten gaat gezet worden. Het water tussen Vlaanderen en Franstalig België is dieper dan ooit. Ook de gewesten zelf vertonen heel andere politieke legpuzzels. Om maar te zeggen dat men aan elke kant van de taalgrens stilaan zijn eigen gang gaat. Gijzelf werdt samen met het oude politiek fossiel ‘Jogan’ Vande Lanotte door Philippe de Belgique aangesteld om te ‘informeren’ naar de mogelijkheden en inzichten ter zake. Tot op vandaag heeft dat niks opgeleverd, want er beweegt niet veel. De PS blijft stug en halsstarrig en wil hoe dan ook het Belgische status quo behouden. Anders gezegd: de geldstromen van Vlaanderen naar Wallonië moeten intact blijven. N-VA daarentegen wil het omgekeerde en wil via het confederalisme nog meer bevoegdheden naar de regio’s brengen.

Daarnaast zijt gij nog altijd lid van de minderheidsregering-Michel, die sinds het voorjaar ook ‘in lopende zaken’ is. Het is een kabinet dat na 26 mei nog op slechts 38 zetels in de 150-koppige praatbarak kan rekenen. En het ziet ernaar uit dat die situatie nog een tijdje zal duren.

Ondertussen hebt gij onder het motto ‘driemaal is scheepsrecht’ eindelijk uw slag thuisgehaald en vertrekt gij over enkele maanden richting Europa om daar met een ‘big smile’ in uw lucratieve uitgroeibaan van Eurocommissaris te stappen. In 2014 lukte dat niet, en nog dit jaar kondt gij de job van secretaris-generaal van de Raad van Europa ook vergeten. Maar nu is het geregeld en gij hebt daar zeker uw tijd als informateur aan besteed. Charles Michel, die ook naar Europa vertrekt, als president zelfs, kondigde vorige week aan dat de regering had beslist om u als Eurocommissaris voor te dragen.

Hij kwam met een stalen tronie verklaren dat hij hieromtrent informeel (!) overleg had gepleegd met “de in de Kamer van volksvertegenwoordigers door een erkende fractie vertegenwoordigde democratische politieke partijen en de Kamervoorzitter”. Naar verluidt werden de twee grootste Vlaamse politieke formaties in de Kamer - N-VA en Vlaams Belang - helemaal niet geraadpleegd. Het komt erop neer dat Michel doet alsof zijn rompkabinet nog gewoon alle bevoegdheden heeft en dat het voldoende is om eens met zijn coalitiepartners Open Vld en CD&V te klappen zonder het parlement te horen. Alsof er allemaal niks aan de hand is…

CD&V likt haar wonden. Bovendien is het na Marianne Thyssen niet meer aan CD&V om ei-

sen te stellen voor een eurojob. Open Vld - hoewel ook een verliezende partij - daarentegen is zo machtsgeil dat voor Gwendolyn Rutten alles goed is om waar dan ook mee te regeren of een dikke post binnen te slepen. Open Vld juicht uw mandaat dan ook toe, vanuit de optiek dat het ‘in de liberale familie’ blijft.

Hoewel de N-VA terecht protesteerde dat het parlement niet werd gehoord aangaande uw voordracht, merken we daar toch enkele vreemde geluiden. Oud-Kamervoorzitter Bracke zegt dat gij het beste zijt dat ‘we’ momenteel in huis hebben en ook oud-minister-president van Vlaanderen Bourgeois zegt wel met u te kunnen leven als gij ‘de economische belangen van Vlaanderen’ ginder zult verdedigen; wat dat ook mag betekenen. Ik kan geen enkel voorbeeld vinden waarin gij het voor Vlaanderen ooit hebt opgenomen. Hij sluit dus niet uit voor u te stemmen in Brussel of Straatsburg. Bizar. Staat daar in stilte een tegenprestatie tegenover? Een topjob voor een N-VA’er, bijvoorbeeld?

En natuurlijk was er nog iets anders. Reeds jaren spreekt men binnen de MR over de clan-Reynders en de clan-Michel. Kwestie van de macht te verdelen en elkaar in evenwicht te houden. Dat was altijd al duidelijk binnen de Belgische regeringen, waarin gij twintig jaar een prominente rol speelde. Vandaag blijkt dat opnieuw, als Charles Michel u met een grote glimlach meeneemt naar Europa. Zo is hij er zeker van dat niet alleen op dat niveau de evenwichten bewaard worden, maar ook dat gij uw greep op de partij zult moeten lossen en de touwtjes in andermans handen zult moeten laten. En daar komt dan de poulain van Michel in beeld: Sophie Wilmès. Zij zal het boegbeeld van de partij worden en een benoemingscarrousel op gang brengen ter vervanging van Michel en u, die de partij in een nieuw evenwicht zal leggen.

Hoe dan ook heeft uw vertrek schaamteloos bevestigd wat de burger zo een afkeer deed tonen van de traditionele politiek, namelijk dat alles uiteindelijk een grote postjespakkerij is en dat het algemeen belang alleen maar iets is om tijdens verkiezingscampagnes te berde te brengen. Over vijf jaar houdt gij het zeker voor bekeken en zult gij zeggen “après moi le déluge”. Gij zijt dan ook een politieke gladde aal, die geduldig zijn persoonlijke bakens heeft uitgezet, en die in alles heeft getoond dat hij een protagonist van de oude politieke cultuur is gebleven. Of van een België waar men in Vlaanderen definitief van af wil.

4

Dossier

29 augustus 2019

Bedenkingen bij de aanvang van een nieuw schooljaar

Leerkracht worden in Vlaanderen?

Neen, bedankt!

Het orakel van ‘de Guimardstraat’ is uit zijn zomerslaap ontwaakt en heeft gesproken, zij het zonder veel vuur. Lieven Boeve, grote baas van het katholiek onderwijs - of wat daarvoor moet doorgaan -, stelt op enkele dagen voor het nieuwe schooljaar plotseling vast dat er een tekort aan leerkrachten is. “Werk aan de winkel voor de nieuwe Vlaamse minister van Onderwijs”, zegt hij bloedernstig. En hij voegt eraan toe: “Want dit tekort brengt de kwaliteit van het onderwijs in het gedrang.”

Om even bij stil te staan…

Groot tekort De ivoren torenbewoner zegt van veel scholen te vernemen dat er zich nauwelijks een spontane sollicitatie aandient. Hij beweert niet te schrikken van dit fenomeen en spreekt over een ‘structureel tekort’, nl. de krapte op de arbeidsmarkt. En als secundaire redenen noemt hij het feit dat mensen met onderwijsdiploma’s ook in andere sectoren populair zijn, dat er een hele generatie leerkrachten met pensioen gaat en dat er steeds meer leerlingen bijkomen. Gemakkelijkheidshalve wijst hij daarbij naar de (nieuwe) Vlaamse regering, waarvan hij hoopt dat ze maatregelen neemt en – vooral – met veel geld over de brug komt. “Het tekort aan leraren moet hoog op de agenda van de nieuwe Vlaamse Regering staan”, zo orakelt hij.

En dan herhaalt hij de oude mantra van de voorbije twee decennia: “De leerkrachten moeten beter ondersteund worden, de planlast moet naar beneden, jonge collega’s moeten gecoacht worden, mensen van buiten het onderwijzen moeten ook kunnen aangeworven worden.” Er is nooit echt iets van gekomen. Het bleef bij analyses en een woordenvloed, en hooguit wat morrelen in de marge met veel geld van de Vlaamse overheid. Maar dé fundamentele vraag stelde en stelt hij zich nooit: “Hoe hebben we het zelf zo kunnen verknallen dat er geen jonge mensen meer komen en als ze er al zijn, dat ze snel weer weg willen?” Hij zou het misschien eens aan die jonge mensen zelf kunnen vragen… De antwoorden zouden ontnuchterend zijn. Maar daar kijkt de grote goeroe liever van weg. Want dan komt hij zelf in beeld. En heel zijn politiek-correcte hervormerskliek.

Het is “foutu”!

Dezer dagen voeren begrippen en toestanden als diversiteit, minder Nederlands, maatschappelijke problemen, opdringerige nieuwe religies, de dwang van veeleisende ouders en machteloze leerkrachten de teneur op zeer veel scholen. En ook ‘dialoogscholen’, hoofddoeken, gelijke kansen, multiculturaliteit en dat soort dingen. Algemeenheden, wat basiskennis van dit en dat kwamen in de plaats van vakkennis en inhouden, testen wat men kan of niet kan, leren studeren en materie verwerken. Vergelijkende medianen en klasgemiddelden mogen niet meer berekend worden, want stigmatiserend voor de zwakkere leerlingen. Schoolrapporten veranderden in kleurbladen met smiley’s en omschrijvingen dat het wel goed is, maar dat het hier en daar nog wat beter zou moeten als de geachte leerling het zou believen. Een dikke buis of een scherpe terechtwijzing is des duivels en een cijfer mag al lang niet meer in het rood neergeschreven worden. De problemen worden machteloos toegedekt of zelfs moedwillig onder de mat geveegd. Of verschoven naar volgende schooljaren. Het kan dan ook niet verbazen dat uiteindelijk ook aan de universiteiten de slaagkansen afnemen en het evaluatiesysteem moest aangepast worden.

Op een behoorlijk aantal scholen is het gewoon niet meer te harden en veel scholen hebben gecapituleerd voor de maatschappelijke druk en de dwangmatige vernieuwingsdrang, die als vanzelf een nivellering naar beneden hebben teweeggebracht.

Komt daarbij dat het leerkrachten verboden werd streng, maar weliswaar rechtvaardig, op te treden en verplicht werden zich bij elke maatregel te moeten verantwoorden, vaak ook schriftelijk – als bewijsmateriaal! – en het wordt meteen duidelijk waarom jonge

mensen deze kamikazeopdracht niet meer aandurven. Niemand heeft de moed om als machteloze pispaal aan een lange carrière te beginnen. Niemand wil permanent onder druk staan van betweterige onderwijs’deskundigen’ en veeleisende ouders die willen dat de leerkracht álles oplost. Niemand wil aan een bij voorbaat verloren strijd beginnen. En zij die er toch aan begonnen, ervaren al snel dat dit niet vol te houden is en zorgen voor een grote uitstroom naast al die ‘ouderen’ die voor geen geld een dag langer dan nodig willen blijven en nog maar één objectief hebben: hun pensioen. Voor hen is het allemaal al lang ‘foutu’…

Als het maar leuk is Dáár zitten de pijnpunten, en niet in een zogenaamd structureel probleem inzake arbeidsmarkt en betere banen en verloningen elders. Het onderwijs is kapot hervormd door een leger pedante wijsneuzen die nauwelijks of zelfs nooit zelf in een klas hebben gestaan. Daarnaast is er een hele generatie politiek correcte sociologen, pedagogen en ook politici geweest die vond dat tradities en beproefde oude onderwijssystemen op de schop moesten en dat kinderen alles op school in de eerste plaats leuk moeten vinden en hun eigen ongenuanceerde zeg over alles en nog wat moesten kunnen doen.

Orde, tucht, zelfdiscipline en werksfeer verdwenen en de leerkrachten moesten voortaan alles met twee woorden vragen aan de leerlingen om iets uit te voeren. Meer nog: kinderen zouden zelf wel kunnen bepalen wat ze wilden leren en of ze wel zin hadden in huiswerken maken en toetsen voorbereiden. Het werd een zootje, geleid door leerkrachten in vrijetijdskleding en vaak in de hoedanigheid van veredelde jeugdbewegingsleid(st)er, in het beste geval. En die uiteindelijk toch nog probeerden zichzelf te motiveren om er het beste van te maken.

Stop het wegkijken!

Lieven Boeve zou dus best even peilen - op de werkvloer zelf - naar de werkelijke oorzaken en de hand in eigen boezem steken. Als onderwijs weer echt onderwijs wordt zonder politiek correct gedaas, de leerkrachten hun job echt weer kunnen uitoefenen op basis van beroepskennis en kennisoverdracht, weer opnieuw hun verhaal kunnen brengen vanuit een professionele gezagspositie, leerlingen weer objectief, maar duidelijk mogen evalueren en gerespecteerd worden door de ouders en de onderwijsbazen, dan zal de omslag wel weer plaatsvinden die jongeren weer naar het onderwijs leidt om er les te geven, leerstof over te dragen en het maatschappelijk respect te krijgen dat ze verdienen. Dan en alleen dan zal het beroep weer aantrekkelijk worden. Als Boeve en de zijnen hieraan niets doen, zal het probleem alleen maar blijven groeien en zullen de vacatures niet ingevuld blijven.

De leerkrachten die er nog zijn, zijn alvast vragende partij om het roer om te gooien.

Wil Boeve echt nog meer averij oplopen en het eens zo kwalitatieve onderwijs - erkend door de internationale gemeenschap - van tot einde van de jaren negentig definitief naar de dieperik laten wegzinken? Zou hij echt niet beseffen wat er werkelijk aan de hand is, of wil hij het bewust niet zien uit ijdelheid, betweterigheid of gewoon koppigheid om toch maar niet het met het failliet van zijn eigen hersenspinsels geconfronteerd te worden? Eerlijk: wij vrezen voor dat laatste. En bijgevolg dus ook dat alles helaas bij het oude zal blijven.

KVDP

Diep ingebakken spilzucht bij sommige instellingen Een geïnteresseerde burger – per definitie alle lezers van dit weekblad – die een beetje op de hoogte wil blijven van het reilen en zeilen van ‘onze’ overheidsinstellingen, zou moeten snuisteren in de Belgische en Europese aanbestedingen.

Overheden en overheidsinstellingen moeten doorgaans, maar niet altijd, bij het aankopen van goederen of diensten een openbare aanbesteding uitschrijven waardoor ondernemingen hun beste bod kunnen uitbrengen. Het idee is uiteraard goed, maar in de praktijk kunnen de criteria zo bepaald worden dat niet de beste of goedkoopste onderneming wint. Nog interessanter is dat we zicht krijgen op de aankopen van deze overheidsinstellingen. Tijdens de zomervakantie viel mijn oog op een aanbesteding van het Europees Parlement.

Daar zijn ze op zoek naar gadgets (balpennen, vlaggetjes) om ‘de boodschap van het parlement’ uit te dragen. Het Europees Parlement heeft hiervoor een budget van liefst 2,5 miljoen euro. Een paar weken later publiceerde de linkse Waalse mutualiteit Solidaris een (Belgische) aanbesteding voor prullaria. Zo wil de instelling liefst 53.600 (!) wegwerptattoos kopen. Er is in Wallonië ook een dringende behoefte aan duizenden stressballen in de vorm van een hart.

Het bedrag staat niet vermeld in de aanbesteding, maar in totaal moet het zeker over tienduizenden euro’s of meer gaan.

Dat laatste zullen we maar weten als het winnend bod later gepubliceerd wordt.

Economen hebben een dubbele verklaring voor die verspilling: in eerste instantie is er geen directe band tussen het geld (van de burgers of de leden) dat uitgegeven wordt en de personen die het mogen uitgeven. In tweede instantie wordt er vaak gewerkt met budgetten die opgebruikt mogen of zelfs moeten worden.

Want als het budget niet helemaal op is, dan wordt het volgende jaar misschien minder geld toegewezen aan dat departement. We horen van diverse overheden (gemeenten, provincies, Vlaanderen, federaal, Europees) dat de burgers moeten bezuinigen, maar zelf leggen ze die boodschap naast zich neer. Enkel de burgers leven boven hun stand, niet de overheden.

Daar is nog heel veel vet dat probleemloos weggesneden kan worden.

THIERRY DEBELS

Citaat van de week > Kyra Gantois

“Mensen met een eigen mening horen daar niet.”

De jonge klimaatactiviste Kyra Gantois heeft het gehad met “Youth for Climate” in het algemeen en met Anuna De Wever in het bijzonder. Naar eigen zeggen is ze het beu “om behandeld te worden als een stuk vuil” dat in de schaduw moet blijven en vooral moet zwijgen.

Zij zegt wat vele critici van de klimaatlobby al lang zeggen, nl. dat YFC en de groen-linkse inspirators daarrond en daarbinnen niet echt de grootste democraten zijn. Ze is het beu door Anuna afgeblaft te worden, niet alleen omdat ze een even prominente plaats als mede-bezielster en bezige bij opeist, maar ook omdat ze - zelfs als partijloze - in een interview gewoon gezegd heeft te kunnen begrijpen waarom mensen voor het Vlaams Belang stemmen. Anuna informeert haar al een hele tijd niet meer uit de stuurgroep van YFC en ze kreeg ook te horen dat ze niet mee met de boot naar de klimaattop in Chili mocht. Dat zou alleen zijn weggelegd voor Anuna en haar Waalse pendant en boezemvriendin Adélaïde… Kyra gelooft uiteraard nog in het klimaatverhaal, maar wenst de mond niet meer gesnoerd te zien. Ze vindt dat vrije meningsuiting belangrijk is. Terecht. Met een parafraserende knipoog naar Meyrem Almaci op haar Zomerweekend: “Wie wil verbinden, snoert een ander de mond niet!”

Actueel

29 aaugustus 2019

Jawel, de Leeuw wil bij de elite horen

Polen: haalt PiS weldra de absolute meerderheid?

Joël De Ceulaer is niet de vriend van de Vlaamsgezinden, maar zijn journalistiek werk is interessant. Zo ook zijn lange bijdrage in De Morgen (‘De leeuw wil bij de elite horen’). Over de hele vlaggenkwestie op Pukkelpop zijn veel haastige commentaren geschreven. De Ceulaer gaat een stuk verder.

We gaan hier niet door op het al erg breed uigesmeerde feitenrelaas. We onthouden de vaststelling dat de voorzitster van de Jongsocialisten de organisatoren zo gek kreeg om vlaggen te verwijderen nog voor het zogenaamde baldadig gedrag zou hebben plaatsgevonden. En nog voor Anuna De Wever werd uitgejouwd toen ze Pukkelpop verstoorde met haar ecologische boodschap.

We onthouden dat Bruno De Wever en anderen de puntjes op de i zetten en dat de Pukkelpopleiding zich moest verontschuldigen.

We gaan hier niet verder in op het urinegedrag van kerels die nadien Anuna-gezinde festivalgangers zouden hebben lastigvallen.

We onthouden dat daar tot dusver weinig of geen beelden van circuleren. Feit of fictie?

Breder kader We hebben het hier over het bredere kader dat De Ceulaer schetst, over wat hij de ‘cultuurstrijd’ van de flaminganten noemt. Die van Vlaams Belang Jongerenvoorzitter Bart Claes bijvoorbeeld, die met vlaggenacties “het Vlaamse gevoel wil associëren met leuke dingen en het Vlaamse identiteitsbesef meer ingang wil doen vinden”.

De vraag is of dit is gelukt.Voor De Ceulaer alvast niet. Zijn artikel is geen eenzijdige beschuldiging van al wat Vlaams is. “De cultuurstrijd ontspoorde alweer”, door een zorgvuldig geplande actie. Hij vraagt zich af of de vlaggenzwaaiers veel ‘harten’ hebben ‘veroverd’.

Hebben de actievoeders respect afgedwongen voor de Vlaamse strijdvlag? Dat valt nog te bezien. “Precies het omgekeerde is gebeurd: dat arme geel-zwarte beest is nog maar eens, voor de zoveelste keer, door de mand gevallen. Tanden uit. Poten gebroken”, aldus De Ceulaer.

Volgens hem bevat de nieuwe generatie radicale Vlaams-nationalisten een extreemrechtse kern en gooit die met haar actie Vlaams Belang dertig jaar terug in de tijd.

Kritisch?

Laat dit duidelijk zijn: De Ceulaer is een van de weinige commentatoren die het uiteindelijk vrij correct verwoordt: “De reactie van Pukkelpop was misplaatst en ongepast.” Basta.

De Ceulaer verwijst naar “bonafide kenners”, van Hendrik Vuye tot Bruno De Wever, die duidelijk hebben gemaakt dat de geel-zwarte versie niet de ‘collaboratievlag’ is, maar de ‘strijdvlag’. “De geel-zwarte leeuw is er voor hen die een eigen staat verkiezen boven de eigen deelstaat. En daar is niks mis mee. Dat is een legitieme verzuchting. Leve de geel-zwarte leeuw!” Ook hij bevestigt nog eens dat de organisatie van Pukkelpop al vóór de baldadigheden liet weten niet opgezet te zijn met die vlag, en noemt dat “een communicatieflater vanjewelste”. Dat ze de vlaggen ná de baldadigheden zelfs liet weghalen, was volgens hem ook al niet zo slim. “De daders moesten worden opgespoord, niet hun symbolen.” Samengevat: de reacties tégen die strijdvlag waren zwaar overdreven.

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

Feitencontrole Wat ons verbaast, is dat de doorgaans kritische en sceptische De Ceulaer meteen spreekt over urineflessen bij tenten, en over een “klopjacht” op Anuna De Wever. “Op andermans tent urineren en een klopjacht houden op tienermeisjes”… Hier volgen we niet meer. Hoe zit het met de fact check over die zaken? Hoeveel mensen waren daarbij betrokken? Zijn daar beelden van opgedoken?

Had de actie de omvang van een “klopjacht”, of is dat woordgebruik zijn bijdrage tot de stemmingmakerij?

Gebruikt hij dezelfde criteria om incidenten met gele hesjes aan te wenden om die hele protestbeweging te veroordelen? Zijn incidenten met vakbondsactivisten een voldoende reden om het hele syndicalisme naar de verdoemenis te wensen? Is het almaar vaker voorkomend zinloos geweld door jongeren een criterium om die hele leeftijdsgroep aan te pakken? Is het oké om alle moslims aan te pakken als het islamterrorisme weer eens toeslaat? Het bekampen van dergelijke “pars pro toto-redenering” is niet meer dan billijk.

Waarom dan niet in het Pukkelpop-incident?

Het is een interessante kwestie, waarin De Ceulaer zich niet rechtlijnig opstelt.

Cultuurstrijd Echt boeiend wordt De Ceulaer pas als hij het incident kadert in wat hij noemt “de cultuurstrijd van de Vlamingen”. Waarover gaat het? De symbolenstrijd met vlaggen, etc., gericht op het versterken van het natiegevoel voeren de Vlamingen al langer. “Er is inderdaad iets veranderd in Vlaanderen”, geeft De Ceulaer toe.

De Vlaamse overheid deed dat met symbolische maatregelen (van de geel-zwarte verkeerspalen van Johan Sauwens tot de 11 julicampagnes van de Vlaamse overheid, waarvoor ook Vlaamse artiesten worden ingeschakeld. Dat die “almaar assertiever” zouden worden, kan geen verwijt zijn.

Naast de overheid zijn er ook veel verenigingen die langlopende acties voeren in de publieke ruimte (de actie Vlaanderen Vlagt van wijlen Ivan Mertens, de bevlagging van het parcours van de Ronde van Vlaanderen door VVB en consorten kadert hij onder de slogan “De koers is van ons”. Dat is hij ook.

Zoals Oranje van Nederland is, en de Marseillaise van de Fransen. Of zoals blauw-zwart van Club Brugge is, en ga zo maar door.

Misschien heeft De Ceulaer ook gelijk als hij spottend uithaalt naar het vlaggenzwaaien door mensen die niet het minste benul hebben van de betekenis van het symbool waarmee ze staan te zwaaien. “Bij ‘Tien om de zien’ wapperde men vroeger ook op eenvoudig verzoek met sjaaltjes en spandoeken voor Willy Sommers en andere charmezangers, die door de respectieve marketingteams aan de inkom werden uitgedeeld. Mensen zwaaien desnoods met een vlag van Boma Worst”. Et alors? En ook hier is zijn besluit interessant: “Zo worden wij allemaal gaandeweg steeds meer Vlaming, en steeds minder Belg.” We koppelen dit voor de verstandige lezer aan een citaat van dezelfde auteur wat verderop: “En dáárom waren ook bonafide Vlaams-nationalisten deze week zo ontstemd. Ze pikken het niet dat in bepaalde kringen nog altijd op hun diepste overtuiging wordt neergekeken.”

Veel meer nog dan hij vermoedt, speelt dit mee in het wijzigend stemgedrag.

Elite en media

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

De Ceulaer legt een link tussen het incident en iets veel algemeners: de knoop van het identiteitsprobleem. “Er blijft, bij die natievorming, nog één front waar de cultuurstrijd nog niet gestreden is: de culturele elite wil nog niet mee… De meeste exponenten van die Vlaamse cultuur hebben lak aan het Vlaams-nationalisme (van Tom Lanoye tot Luc Tuymans, van Tom Barman tot Dimitri Verhulst, van Daan Stuyven tot KVS-baas Michael De Cock).

Niet alleen artiesten, ook de Vlaamse media worden door Vlaams-nationalisten vaak als tegenstrevers beschouwd. We zagen het in een vorig artikel misschien even over het hoofd, maar in de startnota van Bart De Wever voor de Vlaamse formatie wordt dat probleem

5

aangestipt, en het is een passage van belang: “De VRT moet meer dan ooit focussen op zijn publieke karakter, het versterken van de Vlaamse identiteit en haar representativiteit ten aanzien van het ideologische landschap in Vlaanderen.” En wie in bepaalde omstandigheden nog eens zingt over het Prinsenvolk der Nederlanden, zou moeten snappen dat Eric Defoort het bij het rechte eind had toen hij pleitte voor een opener Vlaams-nationalisme waar iedereen moet welkom blijven: van uiterst links tot uiterst rechts.

Ook de Gravensteengroep wees er al op dat ‘Vlaamsgezind’ niet noodzakelijk ‘extreemrechts’ hoeft te zijn. Partijen die zich maatschappelijk aan de buitenlijn plaatsen, verliezen dit te vaak uit het oog.

Het culturele cordon Waar de organisatoren van Pukkelpop voor staan, is als het ware een dolksteek in het hart van iedere fiere Vlaming. Zeg dat De Ceulaer het gezegd heeft. Almaar meer Vlamingen kiezen voor partijen die niet meer tevreden kunnen zijn met leeuwenvlaggen op een koers of een zangfestijn. “Vlaanderen staat stevig in de steigers. Alleen de culturele elite doet nog altijd te meewarig. En dat moet anders. Die cultuurstrijd wordt gevoerd. De leeuw is nog steeds verongelijkt. De leeuw wil hogerop. De leeuw wil er hélemaal bij horen.”

De N-VA heeft zich in dit hele debat met haar communautaire stilte in snelheid laten pakken door de radicalere flaminganten. Onder meer door Dries Van Langenhove en Schild&Vrienden. Die streefden ernaar in te breken in het bestuur van de UGent, in de Vlaamse Jeugdraad., op de Boekenbeurs (VB-uitgeverij Egmont). Van de N-VA herinnert De Ceulaer zich enkel de rel rond Mia Doornaerts voorzitterschap van het Vlaams Fonds voor de Letteren.

Radicaal-linkse volgers zullen het met de analyse van De Ceulaer niet eens zijn, maar hij is duidelijk: Vlamingen willen respect voor hun vlag op Pukkelpop. Ze willen het “culturele cordon van de politiek correcte elite” doorbreken. “Noem het een vorm van emancipatie, een vraag om de erkenning van ideologische diversiteit. Die vraag is trouwens niet geheel onterecht: er bestaat bij de culturele elite nu eenmaal een zekere neiging tot eenheidsdenken.”

Eindelijk Bij deze was het uitkijken naar de reacties op dit stuk van De Ceulaer. Liet radicaal-rechts ‘de veldslag in de cultuurstrijd’ andermaal ontsporen? Dat valt nog af te wachten. Maar radicaal-rechts moet misschien duidelijker afstand nemen van sommigen aan de buitenkant, die de boel verknoeien.

De pessimistische conclusie van De Ceulaer is interessant, maar is ze fout? “Het is bijzonder treurig voor de rechtgeaarde Vlaams-nationalisten dat baldadige jongeren hen hebben meegesleurd in een draaikolk van vunzigheden met vlagvertoon. Op dit moment ziet het er beroerd uit.”

We kunnen zijn voorzichtige conclusie een eind volgen. Op Pukkelpop heeft de Leeuw tegelijk een stap vooruit én een stap achteruitgezet, en “bevindt zich aldus weer in de spagaat die hem al decennia kwelt”. Enerzijds weten we nu dat er met de strijdvlag op zich niets mis is – en ook op muziekfestivals zal dat beeld gaandeweg wennen. Anderzijds heeft een deel van de cultuurstrijders op Pukkelpop de vlag weer fameus bezoedeld. Betrof het een klein en eenmalig incident, of waren de vijandigheden het begin van een jarenlange lijdensweg?

ANJA PIETERS

In oktober 2019 zijn er parlementsverkiezingen in Polen (een exacte datum was op het moment van het schrijven van dit artikel nog niet bekend) en de politieke spanning stijgt, nu uit allerlei simulaties blijkt dat de conservatieve PiS wel eens de absolute meerderheid aan zetels zou kunnen binnenhalen.

De links-liberale Europese Coalitie, de grootste oppositiepartij, viel onlangs in drie coalities uit elkaar. Als twee van de drie blokken niet de vereiste kiesdrempel halen (5 procent voor partijen en 8 procent voor verkiezingscoalities), zou een constitutionele meerderheid voor PiS wel eens binnen handbereik kunnen liggen.

Als de oppositie inderdaad definitief uiteenvalt, zou het percentage voor PiS kunnen stijgen naar 43 procent, dit volgens de recentste peilingen. 26,1 procent zou stemmen op het Burgerplatform, de sterkste formatie binnen de Europese Coalitie (PO, liberale partij van Donald Tusk), 5,9 procent van de stemmen zouden uitgebracht worden op de postcommunisten van SLD en 4,4 procent op de Boerenpartij PSL en 4,2 procent op Wiosna (uiterst links).

Van rechtse boeren en linkse liberalen De Poolse Boerenpartij (PSL) zou wel eens een belangrijke wissel op de toekomst kunnen trekken. De PSL zat, met haar voornamelijk rechts-conservatief kiezerspubliek op het Poolse platteland, in een vrij ongemakkelijke positie in de links-liberale coalitie. Haar kiezers konden niet veel aan met het progressief-liberale, antiklerikale en openlijk pro-LGBT-programma van de Europese Coalitie. Gaan deze rechtse boeren (eindelijk) voor een rechtse coalitie?

De tweede vraag die zich stelt: wat zal de PO doen? Het gaat om een oorspronkelijk christendemocratische partij die de linkse vleugel van de vakbond Solidarnosc vorm gaf. Zal deze (momenteel) liberale partij opnieuw in een coalitie stappen met de postcommunisten van de SLD? Want deze coalitie lag niet bij iedereen binnen de PO even goed. De liberalen namen op 17 juli de beslissing om de coalitie met de postcommunisten op te zeggen.

Tegenover PiS komen dus drie oppositieblokken te staan: - Het electoraal belangrijkste blok wordt dat van Burgerplatform PO en de liberaal-libertaire Nowoczesna, samen met een vrouwenpartij die proabortus is.

Het krijgt de naam Burgercoalitie (KO).

- Rechts van de KO komt de Poolse Coalitie van PSL, waarvan de geloofwaardigheid door haar deelname aan de Europese Coalitie een flinke deuk heeft gekregen. De PSL is momenteel in onderhandeling met de conservatief-nationalistische Kukiz’15.

- Links van de KO verenigt een extreemlinkse coalitie de postcommunisten van SLD en de LGBT-militanten samen met nog enkele andere uiterst linkse partijtjes. Het is aftellen naar de volgende parlementsverkiezingen in Polen, die ongetwijfeld een spannende politieke strijd zullen opleveren.

PVN

Beste lezer van

’t Pallieterke: Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

6

Dwars door Vlaanderen

Finale Nekkawedstrijd Het gloednieuwe festival Lalapop, wat staat voor Lage Landen Popmuziek en dat zich expliciet richt op Nederlandstalige muziek, had vorige zondag al gelijk een primeur te pakken: voor de eerste keer werd de finale van de Nekkawedstrijd in West-Vlaanderen gehouden, in de plaats van in Antwerpen. Locatie van het gebeuren was de historische hoeve Heerlijkheid van Heule in de gelijknamige deelgemeente van Kortrijk.

Van de meer dan honderd oorspronkelijke deelnemers aan de Nekkawedstrijd schoten er nog welgeteld vier over om het tegen elkaar op te nemen, met als doel de felbegeerde eerste plaats weg te kapen.

De Vlaamse groep Meander mocht de spits afbijten. Oorspronkelijk een viertal, had de groep er deze keer voor gekozen om nog een extra gitarist onder de arm te nemen, zodat het kwartet een kwintet werd. Zelf omschrijven de leden hun teksten als “...verhalen over het leven met zijn fragiele en iets ruwere kanten.” Dat bleek al meteen uit hun eerste lied “Mis”, over alles wat er zoal mis kan gaan vanaf het moment waarop een mens het eerste been uit bed zet en dat het verkeerde blijkt te zijn. Bij liedjes als “Zeven hemels” of “Perfect” deed de stem van zangeres Justine Baert soms denken aan Mira of aan Yasmine zaliger gedachtenis.

Topfavoriete Iris Penning Van een heel ander kaliber was de tweede deelnemer, de Nederlander Siebe Palmen, meer het prototype van de eenzame man met de gitaar, de zanger/ liedtekstschrijver. Voor wie dat niet zou verstaan: singer/songwriter. Palmen is een ‘product’ van het Conservatorium van Utrecht en dus stevig geschoold. Ook hij had voor de gelegenheid versterking bij in de vorm van een toetsenist. Met een gemaakt vrolijk lied, “Hoera”, waarbij slechts tegen het einde de echte inhoud duidelijk wordt, werd de toon gezet: kleinkunst in klassieke, zuivere vorm. Toegankelijke teksten zoals “Oscar reed zich dood tegen een boom”, over een Oscar, die, jawel, en waarvan de vrienden dan achterblijven, of “Droomhuis”, of het sterke slotnummer “Het woord Wij”: al wie verslingerd is aan de grote traditie van de kleinkunst, vindt bij Siebe Palmen zeker zijn gading.

De derde kandidaat op het podium kwam weer uit Nederland: de Eindhovense Iris Penning. Al van bij de voorronde in de Borgerhoutse Theatergarage had Penning zich laten opmerken als een te duchten tegenstrever met winnaarsaspiraties. Dat hoeft niet echt te verwonderen: de jongedame timmert al meer dan vijf jaar aan de weg, heeft tal van optredens achter de rug, werd eerder al geselecteerd voor de Grote

Prijs van Nederland en, niet onbelangrijk, was al meermaals te horen in Vlaanderen, onder andere als gastartieste bij de voorstelling van een vorige cd van Stoomboot.

Prima gitaarbeheersing, uitstraling tegen de sterren op, podiumvastheid en dan ook nog eens wat minder voor de hand liggende, originele teksten als “Mag ik iets vragen” of “Liever vieze voeten” (dan altijd schoenen aan). Eindigen deed ze met het iets oudere, maar goed gekozen “Dood voor 1 dag”, het soort liedje dat je vastgrijpt en niet meer loslaat. Met ook nog de goed gekozen tweede stem van Felix Pulmano bij enkele liedjes, hees Penning zich duidelijk in de favorietenrol.

En nu luisteren!

De afronding van de finale was voor rekening van de tweede Vlaamse deelnemer, de groep Tenorin. Die naam is eigenlijk heel simpel: de muziek van Tenorin gaat “tenorin, tanderuit,” verklaarde trekpaard Joachim Gys. Bij die stelling hebben wij toch wel vragen: de mengeling van kleinkunst, wereldmuziek en techno waarmee Tenorin zich muzikaal op de kaart zet, getuigt van het nodige lef en van de durf om nog vrij onbegane wegen te bewandelen. Zo gemakkelijk gaan hun liedjes dus het andere oor weer niet uit!

Teksten als “Beest” en “Limerick” hebben een hoge klankwaarde en wellicht heeft Tenorin in het verleden wel genoegen beleefd aan het vroegere Arbeid Adelt, dat zou zomaar eens kunnen. Het geheel eigen geluid waarmee Tenorin uitpakt, zij het in wisselende bezetting doorheen de wedstrijd, verzekert de groep ook van een eigen plaats binnen het Vlaamse muziekwereldje.

Na strenge beraadslaging wees de jury, niet geheel onverwacht, de eerste plaats toe aan Iris Penning. Een verdienstelijke tweede plaats was voor Siebe Palmen. De derde plaats werd ex aequo gedeeld door Meander en Tenorin. De prijs van Poppunt ging naar Tenorin. Meander ging dan weer lopen met zowel de publieksprijs als de prijs van Lalapop. Het belangrijkste blijft evenwel dat u deze artiesten eerstdaags kunt beluisteren hier te lande. Houd daarvoor Nekka in het oog. En oor!

K.P.

29 augustus 2019

Racisme tegen BMW’s?

In Roeselare werd vorige week een BMW zwaar bekrast. Normaal gezien haalt zoiets de media niet, tenzij misschien in een lokale krant. Maar dit keer haalde het de tv en de nationale pers, zowel in Vlaanderen als in Wallonië. Zelfs de Franstalige afdeling van de Russische propagandazender Sputnik maakte er melding van.

Anders hebben de media zelfs geen belangstelling voor gevallen waarin ‘jongeren’ een paar dozijn auto’s bekrassen, vandaliseren of in brand steken. Maar dit was dan ook de auto van een Ibrahim en een Maryam. En bovendien hadden de vandalen op de motorkap een vrij uitvoerige aansporing gekrast: “Go back to your country”. Gruwelijk racistisch, uiteraard, en trouwens veel te langdradig als slogan.

De linksen waren veel kernachtiger met hun “Yankee go home” en toen vond niemand dat racistisch. De eigenaars van die BMW zijn arme immigranten uit Tsjetsjenië. Volgens HLN zijn zij “perfect in ons land geïntegreerd en Nederlandstalig”. Maryam verklaarde dat zij en haar echtgenoot “keihard gewerkt hadden” om die BMW te kunnen kopen. Best mogelijk. Maar we vinden het vreemd dat op YouTube een filmpje te zien is van een Tsjetsjeense BMW club “in Belgium”. Met ziet, duidelijk ergens in het vlakke Vlaamse landschap, Tsjetsjenen rondrazen in BMW’s met gierende en rokende banden. De auto’s hebben Belgische nummerplaten. Er zijn ook zware motorfietsen bij, die er al even peperduur uitzien. Allemaal verdiend met keihard

en eerlijk werk? Dat er bij reacties op YouTube boodschappen staan als “Greetings from BMW Mafia, Los Angeles” en “Chechen Power” lijkt er niet op te wijzen dat het hier enkel om autofanaten gaat… Al rijden ze natuurlijk niet rond terwijl ze met kalasjnikovs in de lucht schieten, zoals op soortgelijke filmpjes van de “BMW mafia” uit de voormalige Sovjetrepublieken wel het geval is. Nog een vreemd detail: de film is opgenomen in samenwerking met www.ramzan.studio. Zou het toeval zijn, dat de enige echt bekende Ramzan de beruchte Ramzan Kadyrov is, de gangster-president van Tsjetsjenië die liquidaties en represailles uitvoert in opdracht van Poetin?

Er is natuurlijk klacht ingediend bij Unia.

Wegens racisme, uiteraard. Racisme tegen BMW’s, waarschijnlijk. Zou het niet eerder aangewezen zijn eens een onderzoek in te stellen naar de inkomsten van al die “arme vluchtelingen”? Zijn die peperdure BMW’s echt betaald met legaal geld? En zijn er bij die BMW-Tsjetsjenen misschien ook die in sociale woningen zitten en van het OCMW leven? We willen niemand veroordelen zonder bewijzen, maar we willen wel dat het grondig en tot op het bot onderzocht wordt.

BRUSSEL

Casa de papel Het was slechts één zinnetje in de Vlaamse formateursnota van BDW, maar het raakte wel een pertinent punt. Wat met de band met Brussel?

Biedt de volgende Vlaamse regering een evenwichtig antwoord op het naïeve utopisme waarop we de voorbije jaren rijkelijk getrakteerd werden?

Het was wat met die startnota van Vlaams formateur De Wever. Even leek het of er al een heuse regeerverklaring op tafel lag, een document kant-en-klaar om door het Vlaams Parlement gejaagd te worden. Nu willen we best aannemen dat de vruchten van ettelijke uren gesprekken met de uiteindelijke coalitiepartners hun weg naar het document gevonden hebben, maar toch. Nu goed, laten we die enkele pagina’s ook niet als een vrijblijvende sneuveltekst afdoen. Het zal wel de basis vormen van hetgeen Jan Jambon tijdens de fameuze Septemberverklaring zal declameren. Al dan niet inbegrepen de lancering van operatie ‘Vlaamse canon’, waarmee men dan weer intellectueel Vlaanderen (sic) in de nieuwsarme komkommertijd wist te prikkelen.

Interessanter, wat ons betreft, is die ene passus die over Brussel en in het bijzonder de VGC gaat. We citeren: “We behouden en versterken de band tussen Vlaanderen en Brussel en blijven investeren in onze gemeenschapsbevoegdheden in Brussel. Wel zullen we kordaat toezien op de gewenste

besteding van de Vlaamse dotatie aan de Vlaamse Gemeenschapscommissie en een correcte naleving van de bevoegdheidsafbakening.” Leest u daar iets verkeerd in? Wij ook niet. Eindelijk, willen we eraan toevoegen. En meer!

Ondergeschikte VGC Maar anno 2019 is zoiets vloeken in de Vlaams-Brusselse kerk die, politiek en niet-politiek, meer weg begint te hebben van een satanische tempel. De reactie van de hevigste opposanten (in Brussel dus meerderheidspartijen) bewees hoe pertinent de kwestie wel is. Hannelore Goeman (sp.a) had het over die gruwelijke “Vlaamse voogdij” over Brussel. Brrrr… Groene jongen Stijn Bex was concreter, en sneed het thema van meertalig onderwijs aan, wat - voor alle duidelijkheid - iets is dat hij wil. “Gaan ze dan tegen de Brusselse Vlamingen zeggen: ‘Sorry, daar betalen wij niet voor?’ De N-VA wil dat Brussel uitvoert wat zij beslist, maar haar visie op Brussel is niet die van de Brusselse regering.” Tja, jongen, dat is het risico

van die geweldige creatie, staatshervorming genaamd.

Dit onderwijsdebat is belangrijk, zeker, maar maakt vooral deel uit van een meer fundamentele kwestie. De band tussen Brussel en Vlaanderen, en meer in het bijzonder de enorme spagaat die men ontwaart tussen de institutionele constructie en politieke afgeleide, en de sociologische realiteit. Men zou het haast vergeten, maar staatsrechtelijk gezien is de VGC ondergeschikt aan de Vlaamse regering, ook al meet die zich pretenties aan die net het tegendeel doen vermoeden.

Er is echter één belangrijk element dat de brug slaat tussen droom en werkelijkheid: dukaten, heden ten dage euro’s genaamd.

En dan komen we weer op het domein van de N-VA. Brussels Vlaams Parlementslid Karl Vanlouwe heeft het over een blanco cheque die niet gegeven mag worden. Per slot van rekening is ongeveer een derde van die VGC-middelen de vrucht van de Vlaamse belastingbetaler. En is diegene die betaalt niet ook degene die bepaalt? Vandaag is het één grote Brusselse “Casa de Papel” (Netflix-reeks over het beroven van de Spaanse staat, nvdr.) geworden.

N-VA Brusselminister?

Is het ijdele hoop te wensen dat deze discussie ten gronde wordt gevoerd? Uiteraard

is de Brusselse realiteit niet die van Poelkapelle, net daarom is er een orgaan als de VGC. Alleen wordt hier al jaren geïllustreerd hoe vreselijk een slinger kan doorslaan. En dan zie je hoe jonge Vlaamse gezinnen met spijt in het hart de hoofdstad verlaten omdat het vinden van een school op niveau een hopeloze zaak is gebleken. Wat heb je aan een stijgend aanbod (kwantiteit) als het hele inschrijvingsmodel het doelpubliek - doorgaans de kwaliteit in het verhaal - in de kou laat staan? De elementaire vaststelling die in de vorige zin vervat is, volstaat om die prominent aanwezige Vlaams-Brusselse linkerzijde (cf. Goeman, Beckx en consorten) te doen steigeren. Straffer nog. Stelling: het Nederlandstalig onderwijs is vooral één grote taalklas die het puin van het Franstalig onderwijs moet ruimen, maar Vlaamse gezinnen in Brussel niet aanbiedt wat elders in het Vlaamse hinterland een evidentie is, én waar ze prioritair recht op hebben. Boem! Ze zijn ontploft, zij het jammer genoeg slechts metaforisch.

Misschien toch geen slechte zaak, mocht de ‘Brusselse’ ministerspost in de Vlaamse regering de N-VA toekomen. Voor de vuist weg zijn er alvast twee valabele kandidaten die verwachtingen creëren die hoger liggen dan wat we de voorbije jaren zagen paraderen.

KNIN.

Onze naaste buren

29 augustus 2019

Het braafste jongetje van de klas De titel is vaste prik in de Nederlandse media als het land weer eens voor de fanfare uitloopt en zijn internationale verplichtingen onvervaard vervult, terwijl andere EU-landen zich er met een jantje-van-leiden ervan af maken.

50 miljard euro Nederlanders improviseren niet graag. Ze kunnen organiseren en kijken graag vooruit. Dat merk je aan de plannen die het kabinet op dit ogenblik maakt. Nederland moet natuurlijk geen gangsterstaat als Wallonië financieren, maar Nederland heeft in 2008 bijna als enige als gek bezuinigd omdat de EU het eiste, en de begroting is dan ook op orde. Volgende maand is het Prinsjesdag, waarbij de koning de plannen van de regering in het parlement braaf voorleest. Nu al laten de ministers verstaan dat in de miljoenennota (de rijksbegroting) meer zoet dan zuur zal staan. Dat gelooft geen kip in Nederland, want dat zegt het kabinet al twintig jaar, terwijl het tezelfdertijd altijd een lastenverzwaring initieert die de extra koopkracht opslorpt.

Dit jaar zal het waarschijnlijk niets anders zijn, want er wordt weer op reusachtige schaal vooruitgekeken. De regering wil namelijk 50 miljard euro opzijzetten voor nieuwe initiatieven. Het kabinet wil van de lage rente profiteren om te lenen en enorme investeringen te doen. Dat is de terecht geloofde Nederlandse vooruitziendheid. Alleen botst die dan dikwijls met de Nederlandse modieusheid. Het is allemaal erg vaag; ‘energietransitie’, ‘duurzaamheid’ en ‘innovatie’ zijn containerbegrippen waarin iedereen zich verplicht moet vin-

den. Onmiddellijk hebben allerlei lobbygroepen al het geld opgeëist om het land en vooral zichzelf beter te maken.

Het is uitdrukkelijk niet de bedoeling dat de doorsnee-Nederlander er beter van wordt, dus geen verhoging van de koopkracht, en niet meer geld voor een betere zorg. Neen, het is geld voor een grootse toekomst. De universiteiten hebben al een deel van de koek opgeëist voor nieuw onderzoek. Ze zijn naar eigen zeggen tevreden met een schamele 2,5 miljard euro per jaar. De Nederlandse bouwsector droomt van een herhaling van de immense Deltawerken die de Oosterschelde afsloten. Daarom het idee van een nieuw Schiphol in zee, zodat de luchthaven eindelijk kan uitbreiden zonder dat eeuwige geklaag van de omwonenden. Misschien is er ook geld voor de toekomstige Lelylijn. Die moet het spoorweghiaat tussen Groningen in het noorden en Lelystad (grootste koopcentrum van Nederland) in het oosten opvullen, want Holland in het westen kreeg altijd voorrang. De Brabanders zijn de reusachtige files rond Eindhoven beu. Kortom, toekomstplannen met perspectief als de woelmuis het toestaat.

Woelmuis en hoogveenmos Dat is geen grap, want ook op milieugebied is Nederland weer het braafste jongetje van de klas, en zoals zo dikwijls

7

NEDERLAND

krijgt dat klappen. In 2000 beslisten de Brusselse bureaucraten dat ieder lid van de EU de natuur moest beschermen.

Maar, iedere staat mocht zelf beslissen welk deel van het grondgebied in aanmerking kwam om de Vogel- en Habitatrichtlijn te respecteren.

Dat was vragen om problemen. De groene lobbymachines zetten zich met calvinistisch fanatisme in gang om zoveel mogelijk hoogveenmos en woelmuizen te beschermen. In heel Nederland werden ruim 160 gebieden aangeduid. De Kamer keurde met vertraging een wet Programmatische Aanpak Stikstof goed, die ervoor moest zorgen dat ondanks natuurbescherming er ook nog wat gewerkt kon worden.

De politici onderschatten het fanatisme van de nieuwe klimaat- en milieureligieuzen. Die trokken naar de Raad van State, die waarschijnlijk tegen heug en meug toegaf dat belangrijke infrastructuurwerken altijd een tijdje extra stikstof veroorzaken in die veel te talrijke en te groot omlijnde natuurzones. Dus werd de PAK-wet vernietigd. Het jongetje reageerde zoals het moet: respect voor de rechtsstaat en niet beginnen aan werken, of ze opschorten. Dat betekent geen sociale woningen in Katwijk, geen voltooiing van de luchthaven in Lelystad, geen nieuwe wegen of een hoogstnoodzakelijke heraanleg in Utrecht, Heerenveen, Vlaardingen, Arnhem… Zelfs geen nieuwe geplande attractie in De Efteling.

WILLEM DE PRATER

Amokmakers afgeschrikt door identiteitscontroles In het zwembad Lago (Rozebroeken) moeten klanten sinds kort hun identiteitskaart tonen aan de kassa. Het zwembad legt een zwarte lijst aan.

Wie daarop staat, komt er niet meer in. Het systeem werkt goed. Sinds de invoering is het veel rustiger geworden. Amokmakers blijven gewoon weg, afgeschrikt door de controles. Niet iedereen vindt dit echter een goede zaak.

De Morgen kopt (22/08/209): “Zwembad met zwarte lijst: is dat niet al te drastisch?”

Mensen met slechte bedoelingen gaan gewoon ergens anders naartoe, klinkt het. Als dat waar is, dan ligt de oplossing voor de hand. Wie op de zwarte lijst staat, mag in geen enkel Gents zwembad nog binnen. Dat wil onze schepen van Sport niet. In andere Gentse zwembaden controles invoeren, is volgens haar niet nodig. Blijkbaar moeten eerst aanrandingen gepleegd worden voordat een zwembad bekende amokmakers mag weigeren. Of zit hier iets anders achter? Niemand weet hoeveel illegalen er in Gent wonen, maar het zijn er vele honderden. Zij kunnen geen identiteitskaart voorleggen en zouden met een veralgemeende controle niet meer in een zwembad terechtkunnen.

een gruwel. Omwille van een zinnetje in de startnota voor de Vlaamse formatie over het verbieden van levensbeschouwelijke tekens in het officieel onderwijs, schreef ze een opiniestuk: “Een regering die hoofddoeken op school verbiedt, verspilt enorm veel talent” (Knack, 15 augustus). Religieuze tekens verbieden maakt dat sommige kinderen niet meer naar school kunnen gaan, waardoor hun talenten verloren gaan. Deze nogal straffe uitspraak ‘bewijst’ ze met veel platitudes,

gekruid met enkele emotionele verhaaltjes.

Ze heeft eens gehoord van een jonge sikh die niet naar het ASO kon, want alleen in het TSO was er een school waar hij zijn tulband mocht dragen. En er was eens een moslimmeisje dat nooit mee kon op schooluitstap omdat ze haar hoofddoek niet mocht ophouden. De verhalen klinken hol, omdat er in Gent nog veel scholen zijn waar geen hoofddoekenverbod is. Ook van haar secundaire stadsscholen laat de helft hoofddoeken toe. In de andere is er wel een hoofddoekenverbod, ondanks alle pogingen van Decruynaere de voorbije zes jaar om ze op betere gedachten te brengen.

Liberalen gaan door de knieën In de zomer van 2018 probeerde ze op eigen houtje het schoolreglement aan te passen. Alle stadsscholen moesten hoofddoeken

Mogen stadsscholen een hoofddoek verbieden?

Onze schepen van Onderwijs Elke Decruynaere (Groen) ziet elke zomer haar kans schoon om in de komkommerperiode een paar opinieartikels gepubliceerd te krijgen.

Niet dat u ze hoeft te lezen, want wat ze schrijft is compleet voorspelbaar. Zo is elk verbod op het dragen van een hoofddoek voor haar

Geen Waalse canon

Aan Franstalige kant werd met verbazing gekeken naar de focus in de Vlaamse startnota op identiteit, Vlaamse geschiedenis en het pleidooi voor een Vlaamse canon. Want zo’n Franstalige of Waalse canon samenstellen is niet evident, zeker wat historische figuren en gebeurtenissen betreft. De Waalse geschiedschrijving valt immer snel samen met de Belgische.

De geschiedenis van de Vlaamse Beweging heeft geleid tot een bibliotheek aan publicaties. De geschiedenis van Vlaanderen in het algemeen ook. Aan Waalse kant is dat veel minder het geval. Vandaar dat het veel moeilijker is een Waalse canon van historische gebeurtenissen en personen samen te stellen. Omdat de Waalse identiteit minder sterk is dan de Vlaamse, natuurlijk. Walen blijven zich in de eerste plaats Belg voelen. Maar ook omdat de Waalse geschiedschrijving snel zou overlopen in de Belgische of zelfs francofiele tot rattachistische geschiedschrijving.

Grote figuren Bijna twintig jaar geleden verschenen drie dikke delen van de Encyclopedie van de Waalse Beweging. Zouden die een leidraad kunnen zijn voor een Waalse canon? Wie er doorheen bladert, zal merken dat dit moeilijk is. De grote figuren van de Waalse Beweging (Bovesse, Perin, Renard,…) waren niet echt Belgischgezind. Terwijl de Walen vandaag een sterk Belgisch gevoel hebben. De wallinganten waren zeer francofiel, om niet te zeggen rattachistisch. Legendarisch was het Waals Nationaal Congres van 1945, toen aanvankelijk op een emotionele manier werd gekozen voor een Waalse aanhechting bij Frankrijk. Een tweede, meer ‘rationele’ stemming leverde een keuze op voor het federalisme binnen België.

Historici als Hervé Hasquin, ex-rector van de ULB, hebben geprobeerd een Waalse geschiedenis te schrijven. Het hoogtepunt van die geschiedenis is vaak de Franse periode - 17931815 - met een focus op het korte Oostenrijkse intermezzo dat als een drama voor de Walen wordt gezien. Zo eert men elk jaar in Verviers de chirurg Gérard Chapuis. Wie…?

Wel, Chapuis was een bestuurder ten tijde van het eerste Franse bezettingsregime onder leiding van generaal Dumouriez. Tijdens een korte restauratie van het Luikse prinsbisdom werd hij gearresteerd en op 2 januari 1794 onthoofd. Chapuis werd een held voor de francofielen en leefde daarna voort als martelaar in de kringen van Waalse antiklerikalen. Zou men zo’n francofiel in de Waalse canon moeten opnemen?

Het industriële verleden Een mogelijkheid bestaat erin te verwijzen naar het glorieuze industriële Waalse verleden. En dan komen we uit bij één van de stamvaders van het Waalse succes, John Cockerill (1790-1840). Hij heeft een standbeeld voor het stadhuis. Alleen, Cockerill was eigenlijk een orangist. Hij vreesde de economische nadelen van een afscheiding van België. Kan zo iemand een Waalse held zijn?

En zo komen we bij de grote hinderpaal voor het Waalse canon: de Belgische geschiedschrijving. Of beter, de Belgische

toestaan. Enkel als een moslimmeisje onder druk werd gezet, kon een directie een verbod invoeren. De schepen werd teruggefloten. Ze had met niemand overlegd, niet met de scholen en niet met haar collega-schepenen. Het leidde tot een kleine crisis binnen de meerderheid. Vooral de liberalen waren boos, want de demarche van Decruynaere doorkruiste hun verkiezingscampagne. Dat was enkele maanden voor de gemeenteraadsverkiezingen. Toen vond Open Vld nog dat scholen zelf mochten beslissen. Toen waren de liberalen ook nog voor een hoofddoekenverbod in openbare diensten. Op verkiezingsavond, terwijl Matthias de sjerp opeiste, was dat een van de eerste verkiezingsbeloften die hij brak.

Hoofddoeken aan Gentse loketten blijven toegelaten. Wat de afspraak is over de scholen, lezen we in het bestuursakkoord. Er komt “overleg tussen alle netten over levensbeschouwelijke kentekens op school, om de toegang tot het onderwijs voor alle leerlingen te garanderen”. Voor het eigen stedelijk onderwijs komt er “een uniforme juridisch correcte regeling. Een regeling die de nodige ruimte geeft aan zowel scholen die een verbod willen omwille van het schoolklimaat, als aan scholen die geen verbod willen.” Hetzelfde schoolreglement dus voor alle stadsscholen. Dat lijkt als twee druppels water op het afgeschoten idee van Decruynaere. Wees gerust dat toelaten de regel wordt, en dat verbieden enkel kan bij uitzondering. Ook hier is Open Vld door de knieën gegaan omwille van de burgemeestersdroom van Mathias.

MATHILDIS

WALLONIE historische mythevorming. Veel Walen zijn er als goede Belgen meer opgegroeid, maar wat in zo’n Belgische canon staat vloekt eigenlijk met een mogelijke Waalse historiografie.

Want de Belgische feiten en figuren zijn sterk ingegeven door het werk van Henri Pirenne. En die focuste vooral op het graafschap Vlaanderen. Daarna werden de Bourgondische Nederlanden een soort van proto-België. Alleen: in Wallonië hebben de Bourgondische vorsten niet echt een goede reputatie. Moet men Karel de Stoute op het schild hijsen hoewel hij Dinant en Luik heeft platgebrand? De Belgische geschiedenis is voor de Walen te Vlaams of té Vlaams-Brabants.

Degrelle Men kan 1830 exalteren, ten slotte is het feest van de Franse Gemeenschap eind september gelinkt aan het verdrijven van de Nederlanders uit het Brusselse Warandepark. Maar, dat is dan opnieuw een sterk Belgische insteek.

Moeilijk om dan ver in de tijd terug te gaan om een Waalse canon op te stellen. Tenzij men zich reductionistisch beperkt tot bepaalde relatief recente gebeurtenissen. Zoals de Koningskwestie, de Eenheidswet, of de Tweede Wereldoorlog met de simplistische tweedeling Vlaamse collaboratie versus Waals verzet. Maar dan moet men zwijgen over Léon Degrelle. Zoals men trouwens lange tijd gezwegen heeft over wallinganten zoals George Thone die koketteerden met het Franse collaboratieregime van Vichy.

Neen, een Waalse canon, daar willen de politici in Namen zich echt niet aan verbranden.

PICARD

8

Actueel

29 augustus 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

De bedreiging van Kasjmir Tijdens de voorbije zeventig jaar bevond Kasjmir zich wel vaker in het oog van de storm. De gemoederen laaiden op en enkele keren kwam het tot een gewapend treffen, waarna de gemoederen weer wat bekoelden. Dat ondertussen beide protagonisten kernmachten werden, tilde de kwestie naar een hoger gevarenniveau. Maar misschien is het grootste risico wel de internationale desinteresse.

Protest in Londen eerder deze maand Ze lijken zo onschuldig, die geiten afkomstig uit Kasjmir die hun naam ontlenen aan hun plek van herkomst. Bekijkt men de regio vanuit politieke invalshoek, dan verkrijgt men een veel complexer en vooral conflictueuzer plaatje.

Het is een regio die verspreid is over het grondgebied van verschillende actoren die, zo wordt wel eens gezegd, allemaal de totaliteit van de hele regio claimen.

Misschien wat kort door de bocht, maar er zit een grond van waarheid in. Er ligt een stuk binnen de Chinese landsgrenzen, een ander behoort Pakistan toe, terwijl nog een ander deel Indiaas grondgebied is, en net die plek is het Kasjmir waar politiek zo veel om te doen is. De voormalige Amerikaanse president Clinton noemde het ooit “de gevaarlijkste plek ter wereld”. Wellicht wat overdreven, en vooral ingegeven door de spanning van het moment, maar die regio overstijgt zonder meer het lokale belang. Ook nu weer.

Kiemen van het conflict De ‘kwestie’ ontstond bij de Indiase onafhankelijkheid vlak na de Tweede Wereldoorlog. In ruil voor militaire bescherming, zorgde de lokale leider (een moslim) ervoor dat zijn gebied in India en niet in Pakistan kwam te liggen.

En zo werd Kasjmir de enige deelstaat met een moslimmeerderheid, zij het dat die regio tekent voor slechts één percent van de totale Indiase bevolking. Een Line of Control (LOC) van zo’n 700 km scheidt het Indiase deel van Kasjmir van het Pakistaanse. Het is een plek waar India vele duizenden soldaten heeft gelegerd, sommi-

gen op erg grote hoogte. Er wordt wel eens gezegd dat aan die LOC doorheen de jaren meer slachtoffers zijn gevallen door de vrieskou dan door kogels. Soms liepen de spanningen erg hoog op, met een oorlog als gevolg. Ook nu weer is sprake van een koortsige opstoot.

Kasjmir had altijd al een vorm van bestuursautonomie, maar die is enkele weken geleden door New Delhi eenzijdig ingetrokken.

Met een ruime democratische meerderheid, overigens. In het Hogerhuis stemden 125 vertegenwoordigers voor, terwijl 61 het rode knopje indrukten. In het Lagerhuis kreeg de beslissing zelfs een meerderheid van 370 tegen 70, wat wil zeggen dat een aantal oppositiepartijen met de meerderheid meestemde. Dus staat de regio weer in het centrum van de belangstelling. Toch lijkt de zaak deze keer enigszins anders bekeken te worden.

Andere agenda’s Er bestaat vandaag sowieso een klimaat waarin men minder geneigd is het voor nationale minderheden op te nemen, zeker als er banden bestaan met terreurclubjes. Maar de belangrijkste factor, dat zijn de economische relaties die met India opgebouwd werden.

Neem nu China, een land dat in andere omstandigheden bitsig zou gereageerd hebben op de intrekking van de autonomie, al was het maar omdat China ook een deeltje van Kasjmir claimt. Maar de respons van Peking was eerder lauw.

Economie speelt een rol, maar ook het feit dat Peking meer begaan is met de eigen problemen. Er is het gerommel in de regio Xinjang en

vooral de onrusten in Hong Kong.

Zich gedonder met India op de hals halen, kunnen ze missen als kiespijn. Zelfs aan moslimzijde blijft het erg stil, zeker als men weet dat zij historisch om religieuze redenen als één man achter Pakistan en de geloofsgenoten in Kasjmir stonden. Turkije en Iran reageerden, maar de overige landen kozen eieren voor hun geld en lieten de eigen belangen primeren op die van de moslims in Kasjmir.

Wellicht de belangrijkste factor die het deze keer anders maakt, zijn de Verenigde Staten. Aanvankelijk bood president Trump aan te bemiddelen. Hij liet zelfs verstaan dat de Indiase eerste minister Modi hem dat gevraagd zou hebben, maar die ontkende prompt.

En dat was het dan. “In essentie zeggen de VS dat de kwestie Kasjmir iets is dat India en Pakistan zelf moeten oplossen”, stelt Sadanad Dhume van de American Entreprise Institute. “Wat dit leert, is dat India voor de VS steeds belangrijker wordt in een ruimere strategie om China in te dammen. Een kwestie als Kasjmir mag deze prioriteit niet hinderen.” Een heel contrast met de houding van Bill Clinton, inmiddels twee decennia geleden. Hij speelde net een actieve rol in het internationaliseren van het conflict in die “de gevaarlijkste plek ter wereld”.

Nucleaire escalatie De omschrijving van Bill Clinton heeft nog niets aan actualiteit ingeboet. Het betreft immers geen discussie tussen twee staten die met louter getrokken messen tegenover mekaar staan, beide zijn ook kernmachten. Ruim twintig jaar geleden werd de doos van Pandora voorgoed opengetrokken.

In 1998 waren de Amerikanen ervan overtuigd dat ze een perfecte kijk hadden op het Indiase kernprogramma, tot de toenmalige premier trots kwam verkondigen dat zijn land niet één, maar vijf bommen tot ontploffing had gebracht.

“India is voortaan een kernmacht”, verklaarde hij trots.

Het was een kaakslag voor de zelfzekere CIA. Enkele weken later voerde Pakistan een gelijkaardige test uit, waardoor het paradigma waarin het conflict van Kasjmir zich afspeelt fundamenteel wijzigde.

Niet alleen bezitten beide kampen kernwapens, ze dreigen ermee die te zullen gebruiken. Een staaltje tot wat dit kan leiden, leverde de daaropvolgende oorlog die tot een kernconflict dreigde te escaleren.

Dat gegeven plaatst de internationale en vooral Amerikaanse terughoudendheid in een ander licht.

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Opstandig kopstuk De Canadese politiek wordt al heel lang gedomineerd door twee grote partijen, de Conservative Party, die al evenmin conservatief of rechts is als haar Britse naamgenoot, en de linkse, progressieve Liberal Party. Die laatste is aan de macht en heeft Canada in een orgie van islamisering, censuur, multiculturalisme en politiek correcte excessen gestort, inclusief het opengooien van de grenzen voor terugkerende IS-strijders, Taliban en leden van Al Qaida.

Dat kreeg allemaal asiel. Net zoals de centrumpartijen in de meeste West-Europese landen, heeft ook de Conservative Party in Canada zich daar hoogstens halfslachtig tegen verzet, en soms helemaal niet. Ze zwom dikwijls gewoon mee met de stroom. Nu is daar eindelijk een reactie tegen gekomen vanuit de partij zelf. De Conservatives krijgen te maken met een nieuwe partij, die geleid wordt door een van hun vroegere kopstukken: Maxime Bernier.

Hij was in 2006 nog minister van Industrie in een regering geleid door de Conservatives. In 2007 werd hij minister van Buitenlandse Zaken en in 2011 minister van staat, verantwoordelijk voor KMO’s en Toerisme. In 2017 was hij kandidaat voor het voorzitterschap van de Conservatives, maar huidig voorzitter Andrew Scheer versloeg hem met een erg krappe voorsprong. Bernier is duidelijk geen kleine vis in de vijver van de Conservatives.

Een Canadese Trump?

Maxime Bernier gooit zich nu volop in strijd voor de verkiezingen van oktober dit jaar, maar hij had zich al in 2018 van de Conservatives afgescheurd en een nieuwe partij gesticht, de People’s Party Of Canada. Die is, anders dan de naam laat vermoeden, duidelijk rechts. Hij pleit voor een ‘verstandig populisme’, voor vrijheid en verantwoordelijkheid en hij wil een einde maken aan het ‘appeasement’ van ‘speciale belangengroepen’. In het Canadese politieke jargon slaat dat meestal op feministen, holebi’s en transgenders, en verder op immigranten en in het bijzonder moslims. Bernier is ook de enige politieke leider in Canada die de dogma’s van de klimaatreligie in twijfel durft trekken. En omdat hij weet dat hij in de media geboycot wordt, probeert hij, net zoals Trump toen hij presidentskandidaat was, maximaal gebruik te maken van de sociale media. Dat zal hard nodig zijn, want de reactie van de media was even voorspelbaar als ondemocratisch: Bernier mag aan geen enkele debat van partijvoorzitters deelnemen. Hoe bekend klinkt dat ons allemaal in de oren…

Deens Nieuw Rechts De Deense partij Nye Borgerlige wordt in Engelstalige teksten meestal The New Right genoemd, maar dat is een zeer vrije vertaling. ’Borgelige’ betekent in het Deens ’burgers’ of ’burgerlijk’.

Maar de vertaling is niet geheel verkeerd. Deze kleine partij, die bij de vorige verkiezingen 4 van de 179 zetels in het parlement behaalde, is inderdaad rechts, al weten we niet of dat in de traditie van het Franse ’Nouvelle Droite’ is. Nye Borgerlige wil een verbod op islamitische hoofddoeken, ze is in economisch opzicht liberaal en ze wil dat Denemarken uit de EU stapt. Maar de partij haalde onlangs de pers met een goed onderbouwd voorstel om de Deense nationaliteit niet meer toe te kennen aan immigranten uit negen

moslimlanden, die met name genoemd worden: Irak, Afghanistan, Iran, Marokko, Pakistan, Somalië, Libanon, Syrië en Turkije. Merk op dat ze eventueel nog wel asiel kunnen krijgen, maar ze kunnen geen Denen worden. De motivering van Nye Borgerlige is heel nuchter en zakelijk: mannelijke immigranten uit die landen én hun afstammelingen plegen gemiddeld dubbel zoveel misdaden als andere mannelijke inwoners van Denemarken. Bovendien zijn er in deze groep 25 procent minder beroepsactieven dan bij de Denen. Geen vooroordelen, geen vage theorieën, maar nuchtere cijfers. Slechts één puntje van kritiek: Nye Borgerlige wil zelfs geen uitzondering maken voor christenen uit die landen. Al is burgerschap voor hen natuurlijk geen prioriteit. Asiel is dat wel.

Totalitaire Türkis Zoals in vele landen worden ook in Oostenrijk de politieke partijen dikwijls aangeduid met een kleurnaam. De Freiheitlichen van de FPÖ zijn de blauwen, en tot 2017 waren de christendemocraten van de ÖVP de ’Schwartzen’.

Dat was geen multiculturele poging om Afrikaanse kiezers te lokken. De ÖVP was traditioneel een katholieke partij, en dat ’zwart’ verwees naar de zwarte soutanes die priesters in preconciliaire tijden droegen. In 2017 wilde de partij haar imago veranderen, en zij koos turquoise als partijkleur, ergens tussen blauw en groen in.

Een beetje halfslachtig, zoals men van zogenaamde christendemocraten kan verwachten, maar ook een beetje ongelukkig, want het Duitse woord voor turquoise is...

Türkis. En dat is maar twee letters verwijderd van ’Türkisch’. Turks dus. Hoelang zal het duren voor een spotvogel ontdekt hoeveel satirische munitie dat oplevert?

Als u nu in Oostenrijkse kranten leest dat de ’Türkis’ eisen dat de Identitären verboden moeten worden, dan is het ÖVP die dat eist, niet Erdogan. Wel, toch niet rechtstreeks. Ja, dat is de ÖVP van Sebastian Kurz, van wie we zoveel hadden verwacht, maar die zijn vroegere bondgenoten nu een dolk in de rug steekt. De Freiheitlichen zijn terecht fel gekant tegen zo’n verbod. Hun voorzitter Hofer wees er terecht op dat het aan onafhankelijke rechtbanken is om te beslissen of een actiegroep verboden moet worden, en niet aan een politieke partij. Als er al een verbod moet komen. Hij wees er fijntjes op dat zo’n verbod ”frappant herinnert aan autoritaire systemen”. Hij had gerust mogen zeggen ’totalitaire systemen’. De ’Türkis’ hebben het verbod op de Identitären zelfs als een voorwaarde gesteld voor een nieuwe coalitie met de Freiheitlichten. Daarmee zit die partij met een pijnlijk dilemma tussen oppositie of principes. De ’Türkis’ in alle landen zijn echt meesters in zo’n perverse politieke manoeuvres...

Vrouwenmoorden Een klein berichtje in de Oostenrijkse media: in vergelijking met vier jaar geleden is het aantal moorden op vrouwen verdubbeld. Ach, hoe zou dat komen?

Wat zou er vier jaar geleden gebeurd kunnen zijn dat die plotse golf van vrouwenmoorden heeft veroorzaakt? Zou dat misschien, heel misschien, te maken hebben met een bepaalde vrouwelijke kanselier, ook een ’Türki’, die met haar ”Wir schaffen das!” een catastrofe ontketende die niet alleen haar eigen land in chaos stortte, maar heel West-Europa?

Het nabije buitenland

29 augustus 2019

DE BEVRIJDING VAN PARIJS: MYTHES EN FEITEN Op 25 augustus was het 75 jaar geleden dat de geallieerden Parijs hebben bevrijd. Dat werd in de Franse hoofdstad met veel luister gevierd. Klassiek waren de optochten in klederdracht en in voertuigen van 1944. Tot een hedendaagse analyse van de gebeurtenissen in Parijs kwam het echter niet. Dat is vreemd, omdat ondertussen bekend is dat rond de bevrijding van Parijs mythes worden verspreid.

President Emmanuel Macron tekende vorige zondag omwille van de G7-top in Biarritz niet present voor de herdenking van de bevrijding van Parijs door de geallieerden. Dat was ook geen probleem. Niemand verwachtte hem daar. Belangrijker waren de evocaties ter plaatse, zoals een optocht met legervoertuigen uit die periode. Aan de Eiffeltoren werd een grote Franse driekleur opgehangen. Net zoals op 25 augustus 1944, toen een driekleur het hakenkruis verving op het bekendste Franse monument. ’s Avonds was het Parijse stadhuis toegankelijk voor de projectie van de film “La traversée de Paris” van Claude Autant-Lara met Jean Gabin, Bourvil en Louis de Funès in een glansrol. De cultfilm uit 1956 brengt het verhaal van enkele Parijzenaars die tijdens de Duitse bezetting actief zijn op de zwarte markt.

Op zaterdag 31 augustus wordt aan het verzetsmonument Mont-Valérien in Suresnes de film “Paris brûle-t-il” vertoont over de niet-verwoesting van de Franse hoofdstad door de vluchtende bezetter. Het verhaal van het bevel van Adolf Hitler om Parijs plat te branden, is bekend. Het maakt deel uit van de mythevorming rond de bevrijding van Parijs. Net als de wandeling van Charles de Gaulle, die met gevaar voor eigen leven de Champs Élysées afliep. Er zouden immers nog Duitse scherpschutters verborgen gezeten hebben op daken. Uitein-

delijk bereikte de Gaulle heelhuids het stadhuis, en de Notre Dame voor een dankmis.

Allemaal verzetsstrijders? Neen De herdenkingen geven - net als die van 1994 voor de 50ste verjaardag - de indruk dat alle Parijzenaars verzetsstrijders waren. Wetenschappelijk onderzoek toont aan dat dit niet klopt. Ze waren echter ook geen grote aanhangers van het Vichy-regime. De collaborateurs vertegenwoordigden amper 1 procent van de bevolking. De verzetsstrijders zouden in heel Frankrijk met 500.000 zijn geweest. Slechts een deel ervan was in Parijs actief. Wel is het zo dat het precieze aantal mensen dat Joden en verzetsstrijders onderdak heeft geboden, nooit exact is nagegaan.

Bij de bevrijding van Parijs waren in elk geval veel mensen aanwezig. Al ‘s ochtends wachtte men generaal de Gaulle massaal op. 25 augustus 1944 was in Frankrijk een dag van nationale eenheid, maar de gevolgen van de oorlog lieten zich nog lang voelen. De voedselbevoorrading bleef tot in 1948 ondermaats. In 1939 werd per dag 1,2 miljoen liter melk verkocht, in 1944 was dat slechts 200.000 liter.

Wel Afrikaanse troepen Linkse historici zijn al sinds een paar generaties op zoek naar bewijzen dat ook troepen uit de kolonies meevochten in de periode van de bevrijding van Parijs. Die vonden ze niet.

Fout. De Division Leclerc telde wel manschappen uit Afrika en uit mandaatgebieden.

Van de 15.000 soldaten waren er 3.603 uit het Franse ‘Empire’. Vooral Algerijnen, Marokkanen en Libanezen. De Afrikanen maakten in bepaalde divisies 60 procent van de Franse troepen uit, maar als infanteristen bleven ze eerder op de ach-

BREXIT EN DE WERELDHANDELSORGANISATIE Met Boris Johnson aan het hoofd van de Britse regering nemen de kansen op een Brexit zonder akkoord toe. Veel eurosceptici in het Verenigd Koninkrijk hebben steeds beweerd dat vrijhandel op basis van WTO-regels goed zou uitpakken voor de economie.

De feiten en cijfers geven hen ongelijk.

De onlangs aangetreden Britse regering, die bevolkt wordt door eurosceptische scherpslijpers, maakt zich op voor een harde confrontatie met Brussel. Intussen verkondigt Boris Johnson luidkeels dat Groot-Brittannië, ook zonder akkoord, tijdens de Halloweennacht uit de EU stapt. Handel zou in zo’n scenario vanaf 1 november verlopen volgens de regels van de Wereldhandelsorganisatie (WTO). De meer radicale voorstanders van de Brexit hebben steeds gesteld dat terugvallen op de WTO geen schade toebrengt aan de economie. Integendeel, de zogenaamde non-discriminatiebepalingen zouden garanderen dat de handel tussen EU-lidstaten en het Verenigd Koninkrijk kan geschieden middels erg lage importheffingen.

Mondiale concurrentie In maart publiceerde de voormalige regering-May een meer dan 1.400 pagina’s tellend document waarin een overzicht werd gegeven van de importtarieven die het Verenigd Koninkrijk zal heffen op verschillende soorten buitenlandse producten. Op dit ogenblik is honderd procent van de Vlaamse export richting Groot-Brittannië vrijgesteld van douanetarieven. België en het Verenigd Koninkrijk maken immers deel uit van de eengemaakte markt voor goederen en diensten. Indien Boris Johnson de tarieflijnen uit het in maart opgestelde document wil aanhouden, dan betekent dit dat ongeveer 82 procent van alle geëxporteerde producten vanuit EU-landen per 1 novem-

Britten en Oezbeken In omgekeerde richting hebben de Britten een probleem wanneer zij in een ‘no-deal’-scenario willen exporteren naar EU-lidstaten. De EU mag de Britten immers geen voorkeursbehandeling geven, zo stelt de WTO. Dit kan alleen wanneer een specifiek vrijhandelsakkoord wordt gesloten. Denk hierbij aan het CETA-verdrag tussen de EU en Canada. Zulk een handelsverdrag vergt vaak jaren van lange onderhandelingsrondes en kan dus onmogelijk over enkele maanden worden gesloten. Gevolg? Bij een ‘no-deal’ zullen Britse producten die de EU binnenkomen aan dezelfde importheffingen onderworpen

Proceduretruc Het is nog onduidelijk hoe deze percentages zich voor AfD

Bei uns in Deutschland in zetels zullen vertalen. We hebben er al op gewezen dat de Saksische verkiezingscommissie een procedurefoutje als voorwendsel heeft gebruikt om 43 van de 61 kandidaten van de AfD-lijst te schrappen. De partij diende onmiddellijk klacht in bij het Saksische Grondwettelijk Hof, maar dat zou pas na de verkiezingen uitspraak doen, wanneer het kalf al verdronken is. Een gelijktijdig beroep bij het federale Grondwettelijk Hof, het Bundesverfassungsgericht, leidde wel tot een gedeeltelijk positief resultaat: de partij mag nu 30 kandidaten voordragen in plaats van slechts 18. Maar met een score van ongeveer 25 procent zou AfD normaal gezien méér dan 30 zetels behalen…

Maassen als lokeend Zelfs na dat achterbakse manoeuvre met het schrappen van de kandidaten, was de CDU er in Saksen nog niet gerust in. Ze pakte daarom uit met een volkomen onverwachte kandidaat om AfD-kiezers terug te lokken. Die kandidaat was niemand minder dan Hans-Georg Maassen, het voormalige hoofd van de inlichtingendienst BfV. Waarschijnlijk vonden ze dat zelf een schitterende zet. En als Maassen het boegbeeld was geworden van een ommekeer bij de CDU, weg van het verraad van 2015, dan had het misschien kunnen lukken. Maar klaarblijkelijk hadden ze verwacht dat Maassen zich zou gedragen zoals een houten lokeend die jagers soms op een vijver laten drijven.

Hadden de genieën in de top van de CDU echt verwacht dat Maassen roerloos en muisstil zou blijven zitten? Iedereen die Maassen de voorbije twee jaar in de media heeft gevolgd, had kunnen voorspellen dat hij dat niet zou doen. Waren zij vergeten dat zij hem zelf hadden vernederd en ontslagen, omdat hij hun propagandaverhaal over klopjachten op immigranten in Chemnitz had weerlegd? Wat iedereen met een minimum aan gezond verstand en psychologisch doorzicht had kunnen voorspellen,

FRANKRIJK

tergrond. De focus lag op de artillerie en die bestond vooral uit blanken. Ook bij de Amerikanen. En wat is er nu aan van het verhaal dat Adolf Hitler het beval gaf om Parijs in de fik te steken en te vernielen? Het bevel werd wel degelijk gegeven, maar de Parijse bestuurder, generaal von Choltitz, volgde het niet op. Niet uit een vorm van medelijden. Von Choltitz vond het weinig zinvol om historische monumenten te vernielen. Die hadden immers geen strategische waarde. En de bruggen opblazen wou hij ook niet; er waren nog Duitse troepen ten westen van Parijs op de terugweg van Normandië. Het is wel zo dat bepaalde voedselopslagplaatsen werden vernield. Vandaar dat de geallieerden twijfelden om Parijs meteen in te nemen.

Dat zou grote bevoorradingsproblemen met zich meebrengen.

Door wie bevrijd?

Dat Parijs uiteindelijk volledig door de geallieerden werd ingenomen, had te maken met de drang naar Frans prestige.

De hoofdstad moest in Franse handen vallen en Fransen moesten ook de voortrekkers zijn. Ook al was de bevrijding aan het westelijk front vooral een Amerikaans-Brits verhaal.

Feit is dat generaal Leclerc op 15 augustus op 250 kilometer van Parijs was, maar toen al snel naar de hoofdstad wou doorstoten. De Amerikanen wilden wachten, maar toen Leclerc hoorde van een opstand in de stad drong hij zijn wil op.

Toen de Gaulle in het Parijse stadhuis een toespraak hield, had hij het over “Parijs dat door het Franse volk was bevrijd”.

Op zijn minst overdreven. Er waren niet alleen de Britten en Amerikanen, die het merendeel van de inspanningen hadden geleverd. Binnen de Division Leclerq waren er 22 nationaliteiten. Belgen, Polen, Italianen, Spanjaarden… De bevrijding van Parijs was geenszins een zuiver Franse aangelegenheid.

SALAN

Right or wrong

ber gratis Groot-Brittannië zal binnenkomen, tegenover honderd procent nu. Kenmerkend voor de WTO is dat zij in haar algemeen verdrag aangaande handel en tariefbepalingen discriminatie tussen goederen, diensten en dienstverleners van verschillende buitenlandse oorsprong verbiedt. Dit houdt in dat de nieuwe tarieflijnen die Groot-Brittannië invoert niet alleen zullen gelden voor Europese producten, maar evenzeer van toepassing zijn op goederen die in andere delen van de wereld worden geproduceerd.

Een simpel voorbeeld verduidelijkt de situatie. Een Vlaamse landbouwer kan vandaag zonder importheffingen ajuinen exporteren naar het Verenigd Koninkrijk. Dit blijft zo, volgens het in maart opgestelde document van de Britse overheid, bij een ‘no-deal Brexit’. Het grote verschil is dat landbouwers van buiten de EU, eens de Brexit doorgevoerd, aan dezelfde voorwaarden naar het Verenigd Koninkrijk zullen kunnen exporteren. Besluit? Voor het gros van de Vlaamse exportproducten zal er in vergelijking met vandaag niets veranderen, maar de concurrentie wordt wel mondiaal.

DE WRAAK VAN DE LOKVOGEL Op 1 september worden in Saksen, op het grondgebied van de vroegere DDR, deelstaatverkiezingen gehouden. Die Linke en de SPD zullen volgens alle peilingen achteruitgaan, maar niet veel. Voor de Grünen, die vorige keer met 5,7 procent nipt de kiesdrempel haalden, voorspelt men een score gaande van 9 tot zelfs 16 procent. Alle aandacht gaat echter naar de tweestrijd tussen CDU en AfD. Vorige keer, in 2014, haalde de CDU nog 39,4 procent. Nu voorspellen de meeste peilingen een score tussen 26 en 28 procent. Nog niet Der Untergang van de partij, maar wel een angstwekkend vooruitzicht. Dat wordt nog angstwekkender voor de CDU als men naar de scores van AfD in de peilingen kijkt: tussen 24 en 26 procent. In 2014 zat ze nog onder 10 procent. Twee peilingsbureaus komen voor CDU en AfD op gelijke percentages uit, en ééntje voorspelt zelfs een nipte overwinning voor AfD. Het is een teken aan de wand. Een machtige, schatrijke partij met decennia bestuurservaring, met tentakels tot in alle geledingen van de maatschappij, met vele burgemeesters, met grote kranten en zendstations die haar steunen, met ‘bevriende’ rechters en door haar benoemde politieambtenaren, wordt in haar machtspositie bedreigd door een nieuwkomertje dat niets van dit alles heeft. Maar dat belaagde, vervolgde en belasterde nieuwkomertje heeft wel drie dingen die bij de CDU helemaal verloren zijn gegaan: trouw aan het vaderland, de kracht van een overtuiging en de moed om tegen de stroom in te zwemmen. Al is het soms met de moed der wanhoop. De moed van een kat in het nauw. Of van een moederdier dat haar jongen verdedigt.

Si la France m’était contée

9

ENGELAND worden als goederen afkomstig uit bijvoorbeeld Oezbekistan.

De EU wordt als afzetmarkt voor Britse ondernemingen op slag een pak minder interessant.

Wetgeving uit 1947 Verschillende studies laten inmiddels zien wat de gevolgen van een no-deal zouden zijn. Denktank Oxford Economics schat dat de handel op basis van WTO-regels de Britse economie tegen 2030 met ongeveer vier procent zal doen krimpen.

Navorsers bij de London School of Economics (-13 procent) en Rabobank (-18 procent) voorspellen dat het bruto binnenlands product een nog veel grotere klap zal krijgen. Is het daarom dat Boris Johnson het geweer van schouder wil veranderen?

De jongste tijd zwaaien steeds meer ‘Brexiteers’ met een oud artikel uit het GATT-verdrag (1947), de voorloper van de WTO. Volgens Boris Johnson zou dankzij ‘Artikel 24’ de huidige wetgeving van de interne markt tijdelijk voortgezet kunnen worden. Hierdoor zouden de wederzijdse douanetarieven onbestaande blijven en blijven de handelsstromen aan de huidige voorwaarden onderhevig. Intussen kan dan werk gemaakt worden van een sluitend handelsverdrag.

Er zit bij ‘Artikel 24’ van de GATT-regelgeving echter een addertje onder het gras. Beide partijen dienen namelijk met deze tijdelijke vrijhandelszone in te stemmen. Dan stelt zich de vraag wat de EU-onderhandelaars hierbij te winnen hebben. Een pakket aan tijdelijke overgangsmaatregelen is immers reeds uitgewerkt en ligt al lange tijd op tafel. Namelijk het compromis dat Theresa May namens de vorige Britse regering onderhandeld heeft en waartegen uitgerekend Johnson en consorten zo sterk fulmineerden.

LVS

DUITSLAND gebeurde dan ook. Maassen zweeg niet, zoals hij ook niet had gezwegen toen hij nog aan het hoofd stond van de BfV. Hij bleef het immigratiebeleid van de CDU bekritiseren. De druppel die emmer deed overlopen, was een commentaar waarin hij het Duitse censuur- en doofpotbeleid inzake immigratie vergeleek met de censuur zoals die in de DDR bestond. De rechtstreekse aanleiding daarvoor was het bericht dat Frankfurt am Main de eerste Duitse stad was geworden met een niet-Duitse meerderheid. Een bericht dat wel in de Zwitserse, maar niet in de Duitse media is verschenen.

Dat moet twijfelende AfD-kiezers als muziek in de oren geklonken hebben. Maar als zij zich illusies maakten over een terugkeer van CDU naar het gezond verstand, de vrijheid van meningsuiting, de rechtsstaat en de oude vaderlandsliefde, dan werden die onmiddellijk weer weggeveegd door een woeste reactie van de linkervleugel van de CDU. Die verklaarde op hoge toon dat er voor individuen als Maassen géén plaats was in hun partij. En niemand durfde die linksen terugfluiten… Met die hetze schoten de CDU’ers deskundig hun eigen lokvogel aan flarden. Ze waren te verblind en te fanatiek om zelfs maar enkele weken te zwijgen, tot na de verkiezingen. Ze beheersten zelfs de oude christendemocratische kunst van de hypocrisie niet meer. De kunst om vóór de verkiezingen het ene te zeggen - of toch minstens te suggereren - en daarna, als de stemmen binnen zijn, het andere te doen. Dat bewijst, nog meer dan cijfers uit de peilingen, dat de CDU écht aan het einde van haar Latijn is. En als ik de sluwe glimlach en de pretoogjes van Maassen zie, dan denk ik zelfs dat hij dit allemaal heeft voorzien, dat hij het allemaal met opzet heeft gedaan. Niemand zal het ooit kunnen bewijzen, maar ik denk dat dit zijn wraak is.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

29 augustus 2019

MEDIALAND

FILM afgeschilderd als een ongeoorloofde achteruitgang. Wat een contrast met de manier waarop de pers de initiatieven van de vorige president onthaalde, zoals Obamacare.

Emo-journalistiek rond migranten Dit weekend zorgde voor een droevige primeur. Voor het eerst werd voor de Vlaamse kust het lijk van een illegale migrant opgevist. Er wordt aangenomen dat de ongelukkige vanuit Frankrijk de overtocht naar Groot-Brittannië waagde, maar dat verandert weinig aan de essentie.

Ergerlijk is dat zowat alle media in hun berichtgeving meteen hun meest emotionele registers opentrokken. De term “wanhoop” werd daarbij veel gebruikt en breed uitgesmeerd. Dit soort emo-journalistiek is echter verre van onschuldig. De onderliggende boodschap is alweer dat de illegale migrant moeilijk verantwoordelijk gesteld kan worden voor zijn daden, want hij was nu eenmaal ‘wanhopig’. En wat zijn wij dan voor slechte mensen dat wij die ‘wanhopige’ mens niet hebben willen helpen, als het niet was door hem in België meteen asiel aan te bieden, dan toch tenminste voor een veilige overvaart naar Groot-Brittannië te zorgen.

Hummingbird Project De Canadese regisseur-schrijver Kim Nguyen is een filmfestivalfavoriet. Hij werd het meest bekend met zijn oorlogsdrama “War Witch”, waarin een Afrikaanse kindsoldaat zich probeert vrij te vechten uit het rebellenleger en te midden van de verschrikkingen van het oorlogsgeweld de liefde vindt. De zevende film van Nguyen, “The Hummingbird Project”, speelt zich af in een heel ander gebied, maar net zo onbewandeld (of zelfs meer) als in “War Witch”.

Interne evaluaties, en het late inzicht van de pers

Sociale media blokkeren China Dat China de sociale media filtreert, censureert en blokkeert, is geen nieuws. Het begrip “Chinese cybermuur” gaat al een tijdje mee. Maar afgelopen week werden de rollen omgekeerd, naar aanleiding van de protesten in Hong Kong. Deze keer waren het immers YouTube, Twitter en Facebook die accounts blokkeerden die zij ervan betichtten desinformatie te verspreiden. “Desinformatie” moet in dit geval begrepen worden als steun aan de officiële versie van de Chinese overheid, al moet daaraan toegevoegd worden dat voor zover wij begrepen hebben, die accounts niet met open vlag opereerden. Wanneer een overheid accounts aanmaakt met als bedoeling propaganda te verspreiden, maar zo opgezet dat het lijkt alsof het om gewone burgers gaat, is er eigenlijk weinig discussie over dat de gebruiksvoorwaarden van de platformen niet gevolgd werden.

Wij vinden het belangrijk de draagwijdte van deze nieuwe stap te onderstrepen. Wie tot nu toe “blokkering van Russische bots” zei, had het over valse accounts, opgezet door Russische diensten, om in het buitenland een informatieoorlog te voeren. Maar deze keer gaat het over valse accounts opgezet door Chinese diensten, om in hun eigen binnenland een informatieoorlog te voeren. Mentaal zijn we hiermee weer een stapje dichter bij een situatie waarbij het niet langer de publieke opinie of een overheid is die beslist wat correct is en welke meningen verspreid mogen worden, maar dat die beslissing door de beheerders van de sociale media wordt genomen. En dat eventueel tegen de volksmening of de overheid in.

Om dat punt te onderstrepen, willen we graag nog eens verwijzen naar een stukje van enkele weken geleden, waarin we beschreven hoe YouTube zich begint te mengen in de Poolse kiesstrijd, tegen de huidige regering in. De trend is duidelijk: regeringen en overheden zullen in de toekomst meer en meer rekening moeten houden met het feit dat ze de sociale media niet altijd zullen kunnen controleren en censureren, en dat het omgekeerde mogelijk is en wel degelijk gebeurt.

Pre-Trump-wetgeving is absoluut goed Eén van de problemen die de Verenigde Staten aan hun grens met Mexico ondervinden, is dat illegalen met kinderen slechts voor een beperkte duur in hechtenis genomen mogen worden. Na twintig dagen moeten de kinderen vrijgelaten worden (de zogenaamde Flores-schikking), en aangezien ouders niet van hun kinderen gescheiden mogen worden, moeten dus ook de ouders vrijgelaten worden. Voor illegale immigranten zijn kinderen daarom dé manier om de Verenigde Staten binnen te geraken en na minder dan een maand toch op vrije voeten te kunnen zijn.

President Trump heeft zich al langer voorgenomen een einde te maken aan die Flores-schikking. Maar zo hebben de vele opengrenzenorganisaties het niet begrepen, en met hen de media. Voor hen is de Flores-schikking heilig, tenzij om de termijn nog wat in te korten.

Toen president Trump verleden week aangekondigde dat hij een nieuwe poging zou ondernemen om de Flores-schikking af te schaffen, steeg in de media een enorm huilkoor op. De huidige wetgeving werd daarbij voorgesteld als het absolute minimum minimorum om van een beschaving te kunnen spreken. Het lag er vingerdik op dat de meeste commentatoren en duiders vonden dat zelfs nog maar de overweging om de aanpak van de illegale migranten te verstrengen regelrecht naar barbarij leidt.

Tussen de lijnen wordt de lezer bovendien diets gemaakt dat elke wetgeving die tot stand kwam vóór het aantreden van Donald Trump beschouwd moet worden als een absolute basis waaraan niets veranderd mag worden, tenzij in ‘progressieve’ zin. En dat geldt niet alleen voor de migratiewetgeving. Woont er dus een Republikeinse president in het Witte Huis, wordt elk wetgevend initiatief meteen

Naar verluidt zou eigen lof stinken. Maar wanneer we in onze vaderlandse pers belangrijke fenomenen opmerken, voelen wij het als onze plicht om die toch in alle eerlijkheid en neutraliteit te belichten, ook als die dit weekblaadje onvermijdelijk in een bijzonder gunstig daglicht zouden stellen. Dat hebben wij er namelijk voor over om u zo goed mogelijk voor te lichten over de media.

Neem nu de interne evaluaties die de laatste weken gelekt werden in de pers, en dan in het bijzonder die van CD&V, Groen en sp.a. Las u in de samenvattingen en de uittreksels van die documenten iets dat u niet al lang wist, dankzij de wekelijkse lectuur van dit blaadje? Bijvoorbeeld dat de top van de CD&V de voeling met de basis volledig kwijt is, was dat voor u een verrassing? Dat Almaci en Calvo af en toe een beetje arrogant en drammerig overkomen, wie wist dat eigenlijk niet? Zelfs de betrokkenen zelf weten dat al jaren, met uitzondering natuurlijk van Wouter Van Besien, die in alle eerlijkheid moest toegeven dat hij het pas inzag toen één van zijn voormalige kiezers het met veel vijven en zessen aan hem had weten uit te leggen op een jaarmarkt ergens begin mei.

Maar het blijft verbazen dat de Wetstraatjournalisten jarenlang in alle ernst zijn blijven beweren dat de traditionele partijen uitsluitend bevolkt worden door rasechte klasbakken, terwijl ze anders nooit een goed woord over hebben voor politici van N-VA of Vlaams Belang. En dat ze de afgelopen weken over mekaars voeten struikelden om toch maar met de primeur te kunnen komen over hoe striemend de kritiek in die interne evaluaties wel niet is.

De observatie hierboven maakt het des te belangrijker om ons hoofdartikel van verleden week (“Postjes maken paars-groen mogelijk”) uit te knippen en dagelijks nog eens te herlezen voor men de lectuur van de zichzelf ernstig nemende Wetstraatjournalisten in de dagbladpers aanvangt. Zij blijven volhouden dat het het bij de traditionele partijen om de inhoud zou gaan, en dat nieuwe verkiezingen een reëel scenario zouden kunnen zijn. Pappen en nathouden, dus, en hopen dat de lezer niet in de gaten heeft dat hij betaalt om belogen te worden, zodat hij zich niet zal voornemen om bij een volgende stembusslag een “verkeerde” keuze te maken!

Anuna und kein Ende…

Het was weer een drukke week voor Anuna de Wever.

Een mens zou denken dat ze het misschien een beetje rustiger aan zou doen na dat fluitconcert op Pukkelpop, maar niets daarvan. Ten eerste kondigde ze aan dat er vanaf eind september weer gespijbeld zal worden. De media stapten daar nogal losjes over heen, want “in de vakantie kan je nu eenmaal niet spijbelen”. Alsof je tijdens je vakantiewerk, een vakantie in het buitenland, of een festival, niet zou kunnen spijbelen voor een klimaatbetoging.

Maar ten tweede, dat ze ook met een zeilboot de Grote Oceaan gaat oversteken, op weg naar een congres in Chili, het voorbeeld van Greta Thunberg achterna. Wij denken dat, als je alle zuchten van verveling bij het horen van dat nieuws in Vlaanderen zou verzamelen en in het zeil van haar bootje zou blazen, ze al meteen halverwege zou geraken! En nu maar hopen dat de internetverbinding op haar zeilboot al na de eerste dag mag uitvallen…

In “The Hummingbird Project” droomt de protagonist niet van de liefde, maar van een hogesnelheidslijn, zo eentje van glasvezel die een supersnelle datatransmissie tussen steden mogelijk maakt.

De snelheid van de vleugelbeweging van een kolibrie Twee neven, Vincent (Jesse Eisenberg) en Anton (Alexander Skarsgård), werken al jaren in de financiële sector, waar geld niet verdiend wordt per uur maar per milliseconde. Maar niets daarvan is in het belang van de werknemers.

In het geheim werken ze aan een plan waarmee ze tegen dit systeem kunnen vechten. Het idee? Een glasvezelkabel loodrecht gelegd in één lijn tussen Kansas en New York, waarmee ze één milliseconde sneller zouden zijn dan de concurrentie in het binnenhalen van data, en hiermee slapend rijk zouden worden. Een simpel idee op papier, maar in de praktijk iets minder. 800 km glasvezel dat niet om huizen, meren en bergen heen gelegd wordt, maar er dwars doorheen en er onderdoor. En terwijl dat al stresserend genoeg is, worden de neven ook nog op de hielen gezeten door hun geldbeluste ex-werkgever Eva Torres (Selma Hayek), die het ontslag van de mannen niet voor lief neemt.

Maar de neven laten zich door niets tegenhouden. Terwijl Vincent meerdere geldschieters overtuigt om hun risicovolle project te voorzien van miljoenen én ook ter plekke het graafwerk overziet, zit Anton, het wiskundegenie, gebogen over een beeldscherm om zijn hersenen te pijnigen over de formule die ervoor zal zorgen dat ze werkelijk die ene milliseconde tijdswinst zullen bereiken.

Hoogfrequentiehandelaren Nguyen inspireerde zijn verhaal op studies over de zogeheten hoogfrequentiehandelaren in de VS. Denk aan Wall Street, en de tijdsdruk die daar zo bepalend is. In die wereld is niets belangrijker dan het gezegde “tijd is geld”.

De stijl die Nguyen toepast in de film doet heel erg denken aan “The Social Network”, waarin Jesse Eisenberg de rol van Mark Zuckerberg vertolkte en daarmee een Award-nominatie binnensleepte. De acteerstijl van Eisenberg in combinatie met de narratieve structuur van “The Hummingbird Project” maken dat deze film evengoed een waargebeurd verhaal had kunnen zijn, zoals “The Social Network” (over het begin van Facebook). Helaas komt “The Hummingbird Project” een stuk rommeliger en vrij gehaast over. Het verhaal is interessant, maar Nguyen faalt erin de kijker écht mee te nemen in dat verhaal en zich betrokken te laten voelen. Hoewel Eisenberg en zeker ook Skarsgård beide sterke acteurs zijn, is het niet helemaal gelukt om beide personages geloofwaardig te maken. Zelfs wanneer Vincent nieuws te horen krijgt dat zijn leven op de kop zet en de tijdsdruk van het project nóg groter maakt, voel je je als kijker niet echt bewogen. Voor een fictief verhaal waarvan de uitkomst nog niet bekend is, heb ik véél en véél spannendere films gezien die een waargebeurd verhaal vertelden waarvan de uitkomst niet te veranderen was.

Nieuw genre?

Ondanks de missers is “The Hummingbird Project” zeker vermakelijk. Behalve een scène waarin Skarsgård verrassend goede dansmoves vertoont, bevat de film weinig humor, maar het tempo, het onderwerp en de acteerprestaties blijven entertainen. Het resultaat is misschien wel een nieuw genre, ‘de nerdy heist movie’, die zich afspeelt in een krankzinnige wereld waarin groot en klein samenkomen.

Vanaf 11 september in de Belgische zalen!

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

29 augustus 2019

11

Peter De Roover (N-VA):

“We waren niet van plan om de Vlaming als chantagemiddel te gebruiken.”

Hoewel de N-VA bij de verkiezingen stevig verloor, bleef ze de grootste partijpolitieke formatie. Deze gebeurtenis roept evenwel vragen op, zoals welke richting de N-VA op lange termijn moet opgaan. En wat met het Vlaams Belang? ‘t Pallieterke legde deze vragen voor aan N-VA-fractieleider Peter De Roover. “Wij zijn een bestuurspartij en hebben de bedoeling om aan de macht deel te nemen. Partijen die deze ambitie niet hebben, zijn een hobbyclub”, klinkt het.

Hoewel de afwijzing van het Vlaams Belang door de N-VA door verschillende waarnemers, zoals Hendrik Vuye, meteen was voorspeld, was dat nieuws voor veel Vlaams-nationalisten een bittere pil.

Dat de Vlaams Belang-oproep tot Vlaamse frontvorming geen gehoor kreeg, kon initieel op weinig bijval rekenen, ook al verklaarden zowel CD&V als Open Vld regelmatig vastberaden: “Nooit met het Vlaams Belang.”

“Zowel het afwijzen als niet-afwijzen was niet eenvoudig”, stelt De Roover. “De N-VA kijkt, in tegenstelling tot de andere partijen, naar de inhoud. Zo zouden de socialisten, ook al wil het Vlaams Belang morgen heel het sp.a-programma uitvoeren, niet met die partij samenwerken. Die houding nemen we niet aan, maar we zijn ook niet opgericht om het Belang te helpen. Zo stellen wij ons de vraag hoe we onze doelstellingen het beste kunnen verwezenlijken. Op dat vlak is het Belang voor ons een mogelijke partner.”

Een puur inhoudelijke aanpak, dus?

Ja, het enige wat voor ons telt is het regeerakkoord en de loyaliteit ten aanzien van dat regeerakkoord.

We hebben, gelet op het signaal van verschillende kiezers, met het Vlaams Belang gepraat en dan stel je vast dat het Vlaams Belang misschien wel de makkelijkste partij zou zijn om een coalitie mee te vormen. Het idee om erbij te zijn volstaat bijna voor hen. Geeft men het Belang een wit blad, de aanwijzing om te tekenen en de mededeling dat wij het zouden invullen, zouden ze bijna ja zeggen.

En het argument van de linkerzijde, dat er regelmatig ‘onfrisse’ Facebookberichten opduiken?

Dat is het probleem van het Belang. Kunnen ze die mensen onder controle houden en kunnen ze het opgestelde regeerakkoord loyaal uitvoeren? Persoonlijk had ik wel eens graag gezien hoe ze dat probleem zouden aanpakken. Nu zit het Belang in een zetel en kunnen ze in dezelfde zin zowel schande spreken over het begrotingstekort als de te lage pensioenen. Zolang het Belang niet bestuurt, kan het - zoals Groen en de communisten - doen alsof er ergens een zakje goud ligt waar de andere partijen niet aan durven komen. Nu komt het Vlaams Belang daarmee weg, omdat men haar niet gaat beoordelen op basis van hetgeen ze doet in een regering.

Waarom niet samen met het Vlaams Belang een front vormen?

We waren niet van plan om de Vlaming als chantagemiddel te gebruiken. Ook dat, de noodzaak om een werkbare meerderheid te vinden, is democratie. En ja, het dogmatisme van CD&V en Open Vld is volgens mij een heel flauwe manier om aan politiek te doen.

Wat behoort federaal tot de mogelijkheden?

Er zijn er drie: een nieuwe poging om het record te breken (onbestuurbaarheid), een regering met een meerderheid (wat neerkomt op de PS- of N-VA-kiezer in zijn gezicht spuwen) of vaststellen dat dit een politiek onland is en dat er structurele oplossingen moeten komen.

Dat laatste heeft onze voorkeur, uiteraard. Wel kan ik u voorspellen dat heel wat serieuze pennen de

confederalisme gepleit, dan zouden de traditionele partijen misschien zelfs zeggen: “Hé, zou dat confederalisme geen oplossing zijn?” (cynisch) We zullen in de komende maanden zien wat de brave Belgisch-gerichte partijen verkiezen: het vieze confederalisme, of de vieze onbestuurbaarheid. Ik voorspel u dat ze het confederalisme viezer gaan vinden dan onbestuurbaarheid.

En wat met een samenwerking met de PS om structurele hervormingen te verwezenlijken?

Als we zo de staat structureel kunnen hervormen, graag. Andere structurele hervormingen met PS lijken me heel onwaarschijnlijk. Om een groot staatsman (Kris Peeters, nvdr.) zijn woordgebruik te hanteren: een ‘business as usual’-regering met de PS vormen zou zeer onwijs zijn. De Zweedse regering

Moet de N-VA het conservatisme, naast het Vlaams-nationalisme en het economisch-liberalisme, niet meer promoten? Hoewel De Wever regelmatig over het conservatisme spreekt, lijkt het zich te beperken tot een soort intellectuele hobby.

Ik zou al willen dat er in elke partij een paar conservatieven zitten.

‘Conservatief’ dan wel in de betekenis van mensen die hun neiging om alles op te lossen met een nieuw wetje, kunnen beteugelen. Wel moet men, indien men zoals de N-VA een brede volkspartij wil zijn, verschillende snaren kunnen bespelen.

Wie moet zich in die volkspartij erkennen?

De 51ste Vlaming, om terug te grijpen naar de slogan die ik bij de VVB lanceerde. Dat is de gemiddelde Vlaming, iemand die niet al te veel revolutionaire dingen wil en op een aangename manier wil leven.

Het kernwoord voor mij is zelfbestuur. Uiteraard in de klassieke betekenis (Vlaams zelfbestuur), maar ook in de betekenis van ‘de burger de mogelijkheid geven om zichzelf

“Ik voorspel dat de traditionele partijen confederalisme viezer gaan vinden dan onbestuurbaarheid.” tweede optie zullen bepleiten en een regering bestaande uit N-VA en PS zullen steunen, los van de inhoud van het regeerakkoord dat daar de basis van zou vormen. Ook al vergeet men op die manier de verkiezingen, want onze kiezer vroeg ons niet om het PS-programma uit te voeren en omgekeerd is dat evengoed het geval, neem ik aan.

Heeft de N-VA wel voldoende partners? Om het zacht uit te drukken: het enthousiasme bij Open Vld en CD&V is uiterst miniem.

Bij Open Vld al zeker niet, gelet op hun sterke belgicistische stroming. Van de klassieke partijen hebben de christendemocraten nog het meeste affiniteit met het confederalisme, maar ook daar bestaat er tegenkanting. Dat valt te wijten aan emotioneel-dogmatische redenen: België moet niet alleen behouden blijven, maar de analyse van de N-VA mag en zal onder geen enkel beding worden bevestigd. Wij hebben immers hun lief, de kiezer, afgepakt en die persoon geef je emotioneel gezien - natuurlijk geen gelijk. Had de N-VA nooit voor het

kostte al bloed, zweet en tranen. In tegenstelling tot een eventuele regering met de PS moesten we dan nog niet eens iets tegen ons programma doen. Voor alle duidelijkheid: wij zijn een bestuurspartij en hebben de bedoeling om aan de macht deel te nemen. Partijen die deze ambitie niet hebben, zijn een hobbyclub, maar in tegenstelling tot de traditionele partijen blijft oppositie voor ons een optie.

Wat is op lange termijn de richting die de N-VA zou moeten uitgaan?

Ik ben zelf een conservatief, minstens om de anderen wat te provoceren. De benadering om op te passen voor de menselijke overmoed spreekt me aan. Met een lumineus idee afkomen en dat uitvoeren, werkt goed voor ingenieurs die een brug moeten bouwen, maar met betrekking tot mens en samenleving overtuigt het idee van die maakbaarheid, dat vermogen om alles en iedereen naar dat ene perfecte idee te kneden, mij absoluut niet. Sterker nog: in zekere zin verleen je de samenleving veel gunsten wanneer je ruimte geeft aan het maatschappelijk weefsel.

te kunnen ‘besturen’.’ Geef mensen zelfbestuur en creëer als overheid een omgeving waarin dat voor mensen mogelijk is. Uiteindelijk heb ik veel vertrouwen in de mogelijkheid van Jef en Angelique om hun eigen leven te organiseren.

Wat is de rol van het middenveld in dat verhaal?

Het middenveld hinkt hier op twee poten: een sympathieke (het verzamelen van mensen en het vormgeven aan de maatschappij) en een onsympathieke (als onderdeel van de politieke besluitvorming). Wij als partij worden gehinderd door die tweede, politieke poot. Ook al wint men verkiezing na verkiezing, in bepaalde gremia heeft de kiezer maar zeer indirect invloed. Net dat aspect van het middenveld speelt ons parten en tast misschien het beeld van de N-VA over het middenveld aan. Persoonlijk vind ik dat net de N-VA de partij van het levende middenveld moet zijn. Wie zit immers in dat middenveld? Vlaamse mensen die hun leven organiseren met anderen. Dát middenveld, niet het parlement, is Vlaanderen.

Mist uw partij geen organisaties die sympathiek staan ten opzichte van het N-VA-verhaal of het mee helpen ontwikkelen? Neem bijvoorbeeld de liberalen die met Liberales wel over organisaties beschikken waar ze hun ideologie kunnen ontwikkelen. Een (centrum) rechtse kiezer is meer verplicht om naar de politiek te staren.

Ik zie het probleem, maar moet N-VA satellietorganisaties gaan oprichten? Langs de andere kant vormen zulke ‘clubs’ wel de gist voor ideeën en zou het niet slecht zijn dat we er in Vlaanderen meer hadden.

Persoonlijk kom ik zelf - met mijn achtergrond bij Doorbraak - uit zo’n ‘club’.

Hetzelfde gaat op voor SCEPTR. Dit verhaal heeft ook nog een andere component. Persoonlijk - net omwille van bovenstaande bekommernis - schrijf ik graag. Wat doet de pers echter wanneer er nog maar een minuscuul verschil bestaat tussen N-VA’er A en N-VA’er B? Koppen drukken over vermeende existentiële crisissen. Een dergelijke aanpak is ronduit nefast.

Wat is volgens u de grootste bedreiging voor de N-VA? Het in stand houden van het evenwicht. Zo is er sprake van een aantal grondstromen: de vrijemarkt-, de conservatieve, de Vlaams-nationalistische en de proteststroming. Tussen die grondstromen moeten we een evenwicht zien te bewaren. Een ander element waarvoor we moeten oppassen, is dat we ons basisverhaal kunnen blijven koppelen aan voldoende zin voor realisme en die brede middengroep aan Vlamingen blijven aanspreken. Kortom, de afweging tussen het bewaren van ons profiel en machtsdeelname.

Ter afsluiting: ik vermoed dat Jan Jambon dat profiel mag gaan bewaken?

Koppen doen er in de politiek inderdaad toe. Jan is iemand met zo’n profiel en hij heeft de mogelijkheid om een project te belichamen.

Was dat niet het probleem van de vorige Vlaamse regering?

Bot gezegd: de Vlaamse regering was een goede boekhouder, maar het federale niveau ging met de aandacht lopen.

De meest sexy thema’s bevinden zich natuurlijk op het federale niveau. Daarnaast, wat voor de pers interessanter is, hadden we federaal een kibbelkabinet. Verder is Geert Bourgeois vooral een politicus van de inhoud, niet van de verpakking.

Zoiets ligt moeilijker in onze samenleving.

HUGO DECKER

12 Cultuur

29 augustus 2019

GESCHIEDENIS

Geschiedenis, een wetenschap?

Lachwekkend is de zelfgenoegzaamheid en de pretentie van historici die zich ter gelegenheid van de recente canon-discussie wetenschappers noemen.

Leukste hobby Geschiedenis is de interessantste hobby die ik ken. Maar wetenschap? Komaan! Als een lezer dezelfde knikker met dezelfde kracht van dezelfde hoogte gooit als een andere lezer, dan is de uitkomst hetzelfde. Dat is wetenschap!

Broertje De Wever zegt over oostfrontstrijders “dat ze erger waren dan IS”. Hij weet dat de aantrekkingskracht van IS gebaseerd is op gruwelvideo’s (die u nooit bij de VRT ziet om de kijkers én ook de misdadige islam te sparen). En hij weet dat er nauwelijks één Vlaamse vrijwilliger zou opgedaagd zijn als men in de bioscopen in 1941‘42 langdurig beelden had getoond van lynchpartijen, fusillades op grote schaal van Joden en gruwelbehandeling van Sovjetgevangenen. Toch is zijn oordeel heel anders dan het mijne; misschien ook omdat ik met mijn ‘witte’ familieachtergrond milder kan zijn over die Hitlersoldaten en niet zoals hij moet bewijzen hoezeer ik aan de goede kant van de geschiedenis sta. Maar die grondig verschillende oordelen over dezelfde historische feiten bewijzen dat geschiedenis geen echte wetenschap is.

Voortdurend botsen tegengestelde meningen in artikels of recensies.

Meestal zijn ze in een afschuwelijk jargon geschreven dat nog nauwelijks iets gemeen heeft met Nederlands. Uiteraard ontbreken de vele voetnoten niet, want die zijn het masker dat geschiedenis een schijnwetenschappelijk cachet geeft, alsof het harde exacte wetenschap betreft.

Papieren versus echte werkelijkheid Ooit huurde de Amerikaanse schrijver Gore Vidal historici in om opzoekingen te verrichten voor zijn romans. Inmiddels hebben

veel beroepshistorici in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten ontdekt dat er soms veel geld te verdienen valt met goedgeschreven historische romans.

Verscheidene docenten in Oxford toveren daarom fictief vlees op de historische geraamtes van hun cursussen. Een interessante auteur als Harry Sidebottom is gespecialiseerd in Romeinse geschiedenis vanaf de 3de eeuw. In een nawoord van een van zijn romans beklemtoont hij dat hij alle mogelijke archeologische en tekstbronnen heeft aangeboord die hij maar kent. Maar hij relativeert dat en denkt dat het zeer goed mogelijk is dat een uit de dood verrezen Romein zich bij zijn boeken zou afvragen: “Over welk raar land en welke maatschappij heeft die vent het?”

Bij de bestseller van conferencier Bart Van Loo over de Bourgondiërs denk ik hetzelfde. Goed, maar met iets te veel ironie beschreven, en een brij van feitjes en namen waarbij een mens volledig de draad verliest en men door de vele bomen geen bos meer ziet. Uitzonderlijke dingen, zoals bijvoorbeeld uitgebreide en prestigieuze maaltijden, worden als dagelijkse kost beschreven. Karel de Stoute zou bij lectuur waarschijnlijk denken dat het een boek is over Lodewijk XIV. Historici baseren zich immers op schriftelijke of audiovisuele bronnen, maar die zijn altijd met een bepaalde bedoeling opgesteld, en de winnaars in een situatie of in een conflict trekken het bronnenmateriaal naar zich toe.

De verliezers zwijgen dikwijls of moeten zwijgen. Historici weten dat, maar trappen toch graag in die val en trekken graag besluiten uit een papieren werkelijkheid. Een persoonlijk voorbeeld: de bevorderingsdossiers van producers en journalisten bij de openbare omroep tussen 1950 en 1995. Op basis van deze documenten gingen VRT-bevorderingen uitsluitend naar de meest ervaren mensen, naar de hardste werkers, naar de leidersfiguren. Ik daag eenieder uit in een van die bevorderingsdossiers een referentie te vinden naar politieke koehandel in de raad van bestuur, naar vriendjespolitiek, naar gunsten voor reetlikkers, naar diensten die sommigen via camera en microfoon verleenden aan partijtijgers. Historici van 2070 kunnen met die documenten alleen maar de hemel op de VRT-aarde beschrijven, terwijl iedereen vandaag weet dat incompetentie en partijkruiperigheid de norm waren voor een bevordering.

Confederalisme negeren Een van de clichés in het incestwereldje van historici en media-

bazen is deze dooddoener: “Wie het verleden negeert, is gedoemd het te herhalen.” Dat wordt meestal gebruikt tegen slachtoffers van allochtoon racisme die uit moedeloosheid al eens ‘oprotten’ brullen tegen Turken en Marokkanen, waarna de media prompt de deportatietreinen van onder het stof halen. Nochtans is negeren voor de media en de traditionele politieke partijen een must wanneer het dit land betreft. De (Zuidelijke) Nederlanden bestaan bijna 600 jaar.

Bewust wordt genegeerd dat er 365 jaar lang grotendeels peis en vree tussen de diverse gewesten bestond omdat het land geen unitaire, maar een half confederale, half federale staat was. De N-VAtop zou een moord doen om naar het huidige Vlaanderen de bevoegdheden te slepen die vroeger vanzelfsprekend uitsluitend aan de graafschappen Vlaanderen, Henegouwen, Namen en de hertogdommen Brabant en Luxemburg toehoorden. Maar de media en de politici van de traditionele partijen verkiezen liever de ellende te herhalen die de unitaire staat het land nu al 190 jaar toebrengt.

Terug naar de middeleeuwen In december 2007 publiceerde ik op verzoek van een Leuvense lezer een canon van onze geschiedenis in dit blad, naar Nederlands voorbeeld. De haat aan de Vlaamse universiteiten bij sommige (niet alle) historici tegenover zo’n oefening is sindsdien groter geworden.

In de jaren zestig verdween de belangstelling voor de militaire en de zuiver politieke geschiedenis; het verhaal van de grote mannen en vrouwen ging de vuilbak ik. De noodzakelijke correctie met aandacht voor het leven van gewone mensen versplinterde tenslotte in de geschiedenis van politiek correcte onderwerpen als migratie of feminisme. Het gezamenlijke verhaal van een land en een volk via een canon staat haaks op de keuze voor ‘verdrukte’ groepen. Ook universiteiten zijn modegevoelig en geleidelijk hebben ambitieuze opportunisten het laken naar zich toe getrokken. Amusante hobbyfaculteiten als Politieke en Sociale, of Letteren en Wijsbegeerte, worden op zijn middeleeuws bestuurd. Docenten gedragen zich als leenheren of leenvrouwen, en ambitieuze medewerkers kunnen maar een trapje op de ladder stijgen als ze zich als hondstrouwe vazallen gedragen en hetzelfde discours houden. Verdienste heeft zeer weinig met academische bevorderingen te maken bij de pretstudies.

JAN NECKERS

Vrouwelijke kunstenaars belicht Met de tentoonstelling “Women Underexposed” geeft Belfius Art Gallery ruimte aan vrouwelijke kunstenaars die te lang en ten onrechte ondergewaardeerd bleven.

Wereldwijd zijn er banken die kunst kopen en verzamelen. Ze gebruiken die collecties als marketinginstrument of zien het als een interessante belegging. In ons land is de Belfius Art Collection, destijds opgestart door het Gemeentekrediet, bijzonder rijk. Regelmatig zet de bank de deuren van de Belfius Art Gallery, op de 32ste verdieping van de hoofdzetel in Brussel, open voor tentoonstellingen.

Nu loopt er de expo “Women Underexposed”. Ze brengt een ode aan het doorzettingsvermogen van de vrouwelijke kunstenaars. Doorheen de tijd hebben zij gevochten om hun passie te kunnen verwezenlijken en te delen met het publiek. Van de situatie waarbij de vrouw zich als man verhulde om haar werk te kunnen tonen tot de kunstenares die er vandaag staat en vol vertrouwen de dialoog met haar mannelijke collega’s aangaat.

De cijfers tonen aan dat vrouwelijke kunstenaars nog steeds onderbelicht blijven.

In collecties is slechts twaalf procent van de werken van een vrouwelijke hand. Dat is bijzonder weinig, zelfs al zouden er minder vrouwelijke dan mannelijke kunstenaars zijn.

Zacht tegen hard De tentoonstelling bij Belfius opent met een passend en krachtig beeld van Berlinde De Bruyckere (zie afbeelding).

De hedendaagse kunst is sterk vertegenwoordigd. Zo is er prachtig werk van Ann Veronica Janssens, Anne-Mie Van Kerckhoven en Edith Dekyndt. “Summer drum” van Edith Dekyndt, kaders die met stof en hars overtrokken zijn, is een recente aankoop van Belfius, net zoals “Peshawar, Pakistan, 22 september 2013” van Léa Belooussovitch. De kunstenares vertrekt van krantenfoto’s van kwetsbare mensen, oorlogsslachtoffers die liever niet in het nieuws waren gekomen.

Belooussovitch bewerkt die foto’s met vilt en pigment, maakt ze zacht en wazig, waardoor de mensen hun anonimiteit terugkrijgen. De confrontatie van haar werk met dat van Luc Tuymans en Michaël Borremans,

die graag van harde beelden vertrekken, is boeiend.

Gelukkig toont de expo niet enkel werk van vrouwelijke kunstenaars. Naast Tuymans en Borremans zijn nog meer mannelijke collega’s en tijdgenoten uitgenodigd, onder anderen Emile Claus, René Magritte en Paul Delvaux. Zelfs oude meesters zoals Pourbus, Jordaens en Rubens zijn er bij.

Deze dialoog tussen oud en nieuw, tussen man en vrouw illustreert dat in de werken niet te zien is of ze door een man of door een vrouw gemaakt zijn.

Als kunstenaressen ondergewaardeerd werden, komt dat niet door de kwaliteit van hun werk, maar door hun geslacht.

Hun mannetje staan De expo focust op kunstenaressen die het niet onder de markt hadden. Bij het vrouwelijke surrealisme in ons land zijn er twee opvallende namen: Rachel Baes en Jane Graverol. Werk van beiden was in 2002 te zien in het Antwerpse museum voor schone kunsten op de expo “Gekooid verlangen”. Rachel Baes schilderde aanvankelijk portretten, landschappen en stillevens. Ze kende een korte, maar passionele liefdesrelatie met Verdinaso-leider Joris Van Severen. Toen die in mei 1940 werd vermoord, trok Baes naar Parijs, brak met de traditionele schilderkunst en koos voor het surrealisme.

Jane Graverol nam een tijdje de naam ‘Jean’ aan om gemakkelijker aan de bak te kunnen komen. In de jaren 1920 was de kunstwereld een mannelijk bastion. Een vrouw kon geen interessante kunst creëren.

Haar plaats was aan de haard.

Op het einde van de tentoonstelling wordt dat nog eens duidelijk bij het abstracte werk van Marthe Donas. Ook zij moest onder een schuilnaam beginnen, wist toch onder haar eigen naam faam te verwerven, al schortte ze haar carrière twintig jaar op om voor het gezin te zorgen.

MMMV “Women Underexposed”, nog tot 1 februari 2020, Belfius Art Gallery, Brussel, www. belfius-art-collection.be.

Actueel

29 augustus 2019

13

Reizen om te leren (zonder uitstoot) Anuna de Wever heeft klacht neergelegd bij het parket in verband met de incidenten rond haar op de Pukkelpop-camping. We zijn benieuwd naar het resultaat, want in de allereerste berichten over het incident beweerde Anuna dat “ze er niets van gemerkt heeft en in een diepe slaap was in haar tentje”.

De eerste stad ligt aan de Zuidelijke Atlantische Oceaan, Santiago ligt aan de Zuidelijke Stille Oceaan. Het is me niet helemaal duidelijk hoe de afstand tussen de steden overbrugd gaat worden. Vaart ze verder naar het zuidelijkste punt van Zuid-Amerika, via Argentinië en rondt ze Kaap Hoorn?

Ik lees in mijn reisgids: “Vóór Kaap Hoorn is er geen continentaal plat om de stromingen af te zwakken, en de winden die rond Antarctica cirkelen kunnen er stormen veroorzaken met golven die meer dan twintig meter hoog worden. Gemiddeld zijn er per jaar 200 dagen storm rond Kaap Hoorn, en ook de rest van het jaar is de wind er sterk.” En nog: “Het eerste zeiljacht dat rond de kaap voer, was de Saoirse van Connor O’Brien op zijn tocht rond de wereld van 1923 tot 1925. Sindsdien zijn meer jachten rond Kaap Hoorn gezeild, maar er zijn er ook vergaan. Ook vandaag de dag blijft de tocht om de Kaap een uitdaging voor de zeilvaart.”

Trein of bus

Maar dat is alvast niet haar laatste wapenfeit. Eind juni kondigde ze nog aan dat ze zou verder studeren aan de VUB in Brussel. Terzijde: ze wilde een kot huren van de VUB, aan de Nieuwelaan, maar dat werd haar geweigerd door de verantwoordelijke die geen “last of trammelant wil” door haar aanwezigheid. Dat was in juni, lang voor Pukkelpop. Tja, het beroep van agitator heeft zo zijn bijwerkingen. Aan de VUB wil ze “Social Sciences” gaan studeren, zoiets als Politieke en Sociale Wetenschappen maar dan internationaler.

Maar ondertussen zijn nieuwe ideeën opgeborreld: Anuna gaat met een zeilschip richting Zuid-Amerika om er deel te nemen aan de 25ste VN-klimaatconferentie.

Anuna treedt daarmee in de voetsporen van Greta Thunberg, die op 14 augustus vertrokken is naar een klimaatconferentie in New York. Vandaar zeilt ze richting Santiago in Chili.

Wie betaalt dat?

Anuna zal op woensdag 2 oktober het anker lichten samen met 29 andere jongeren in Scheveningen. Zeven weken later komen ze dan aan in Rio de Janeiro. Ze varen met de Regina Maris, een schoener van 48 meter lengte. Het zeilschip heeft ook een motor aan boord, want ja, ook op de oceaan zijn er wel eens windstille plekken, vraag dat maar aan Christoffel Columbus.

Ook u kunt deze zeilboot afhuren met bemanning: voor zo’n 9.000 euro per week.

Anuna and friends zijn zeven weken onderweg. Reken even uit en stel u dan de vraag: wie betaalt dat?

En dan staat er in Het Laatste Nieuws: “Vanuit Rio de Janeiro wordt doorgereisd naar Santiago (Chili).” Nu moet u eens uw oude schoolatlas bovenhalen en eens goed kijken waar Rio de Janeiro ligt, en waar Santiago ligt. (Heeft u een computer, zoek dan op Google Maps.)

Als ik voortga op de informatie in Het Laatste Nieuws, eindigt de transatlantische zeereis dus in Rio de Janeiro. Vraag is dan: hoe geraakt ze in Chili? Dat is in vogelvlucht zo’n 3.700 kilometer verder. Het vliegtuig nemen is uit den boze. Ze kunnen te voet gaan, en dat is iets langer in afstand. Omgerekend kom ik uit op 135 dagen stappen, dagelijks zo’n 30 kilometer zonder rustdagen en zonder vrije zondag. En dat dwars door de pampa’s van Brazilië, Uruguay en Argentinië. En op het einde van die wandeltocht wachten haar dan nog de uitlopers van het Andesgebergte. De VN-klimaatconferentie in Santiago begint op 2 december.

Onze vrienden hebben bijgevolg exact 12 dagen om de afstand te overbruggen. Besluit: te voet of met de fiets is uitgesloten.

En, er rijdt geen trein tussen die twee steden, dus blijft als oplossing: de reisbus. Inbegrepen dieselgassen en fijn stof.

“Belachelijk” Maar voor het klimaat mag dat. Net zoals Anuna de kritiek op de propagandistische zeiltocht van Greta Thunberg “belachelijk” vond. Een aantal goedgezinde commentatoren deden hun duit in het zakje, om toch maar uit te leggen dat de tocht van Thunberg enkel als symbool dient. En ja, dan mag er al eens een beetje extra CO2-uitstoot zijn, en is er plots geen bezwaar dat

verplaatsingen met het vliegtuig gebeuren. Naar zo’n VN-klimaatconferentie komen gemiddeld zo’n 20.000 mensen, uit heel de wereld. Wetenschappers, politiekers en van alles en nog wat.

In Cancun in 2010 was ons land vertegenwoordigd door 107 klimaatspecialisten, inclusief Kristof Calvo. In Cancun waren aanwezig: 5 Belgische ministers en staatssecretarissen, 4 parlementsleden, 15 kabinetsleden, 39 man overheidspersoneel, 3 man van de ambassade, 14 wetenschappers en adviseurs, 8 man voor de logistieke ondersteuning, en dan nog 18 man “allerlei”: vertegenwoordigers van ACV, ABVV, FGTB, VBO, 11.11.11., Greenpeace Belgium, iemand van de Vlaamse Jeugdraad, en iemand van de Waalse Jeugdraad.

Die laatste was in 2010 ene Thomas Eraly, en vandaag is die man schepen in Schaarbeek voor Ecolo. Hoeveel mensen van de Belgische delegatie deden de reis op eigen kosten, denkt u? Eerlijkheidshalve moet ik eraan toevoegen dat de officiële Belgische delegaties voor de VN-klimaatconferenties nadien kleiner waren.

Clap Anuna zal zich dus tussen 20.000 ‘klimaatwetenschappers’ bewegen. Dagelijks zijn er honderden ‘exposés’, conferenties, discussiegroepen en PowerPointpresentaties. Te veel om allemaal te volgen.

Gaat Anuna het podium bestijgen om iedereen uit te nodigen voor een “clap for the climate”? Gaat ze openlijk die 20.000 deelnemers aanklagen omdat die met het vliegtuig gekomen zijn? En ook met het vliegtuig terug naar huis vertrekken?

Hoe Anuna naar huis zal gaan, weet ze zelf nog niet. Ze wil na Chili nog naar Brazilië trekken, naar het regenwoud, om daar naar de bosbranden te gaan kijken. Andere groepsleden zullen vermoedelijk opteren om terug te keren met een vrachtschip.

Zoals iedereen weet, is een vrachtschip niet vervuilend...

Anuna overweegt om nog een tijdje in Zuid-Amerika te blijven om daar aan ontwikkelingshulp te doen. Weg hogere studies, weg Pol & Soc aan de VUB. Net zoals Greta Thunberg kiest ze ervoor om een sabbatjaar te nemen. En dat vind ik niet bepaald verstandig, want als ze volgend jaar dan toch begint te studeren, zal ze zich dubbel moeten inspannen. Zeg nu nog dat ik niet bezorgd ben om Anuna.

KARL VAN CAMP

Zuid-Afrika

Herrie om de vlag Eens te meer was er in Zuid-Afrika beroering om de “oude” vlag. Na een klacht van twee organisaties werd deze immers als het ware tot “haatvlag” gedegradeerd en verboden. Amper een maand voordien was de uitspraak gevallen rond een ander vlagincident, waarbij zanger en activist Steve Hofmeyr betrokken was.

Haatspraak Verleden week deed het Gelijkheidshof, een onderdeel van het Hooggerechtshof in Johannesburg, uitspraak in een klacht van de Nelson Mandelastichting en de Mensenrechtencommissie. De zaak was in die zin aan het rollen gebracht toen die commissie leden van Afriforum, de burgerrechtenorganisatie die zich bekommert om de minderheden, ervan beschuldigde met de vlag uit de tijd van het blanke bewind te hebben gezwaaid tijdens de zogenaamde Zwarte Maandagprotesten in 2017 tegen de ‘plaasmoorde’.

Hoe dan ook, het Gelijkheidshof was van oordeel dat het gebruik van de oude vlag op “haatspraak” neerkomt omdat het het land verdeelt en pijnlijk is voor de zwarte bevolking. Het woord “teistering” werd zelfs in de mond genomen. In geen geval, althans nog steeds volgens het Hof, kan hier sprake zijn van vrije meningsuiting. Besluit: men mag de vlag wel vertonen in musea en gebruiken in “academische context”, maar openbaar vertoon, zoals bij sportwedstrijden, wordt voortaan verboden. Meer nog, zelfs privé, in eigen huis dus, wordt het niet meer toegelaten omdat het het aanwezige zwarte personeel zou kunnen herinneren aan de apartheidstijd.

Tegengestelde reacties Vanzelfsprekend kon een positieve reactie van regeringspartij ANC niet uitblijven. Maar vooral het EFF, de Economische Vrijheidsvechters van Julius Malema, waren er als de kippen bij, niet alleen om het verdict goed te keuren, maar ook om eraan toe te voegen dat het nu de beurt was aan “Die Stem”,“apartheidsstandbeelden” en een hele reeks namen en symbolen uit die tijd. Niet toevallig sprak dr. Corné Mulder, woordvoerder voor het Vryheidsfront, van een gevaarlijk precedent, terwijl hij tevens oordeelde dat deze uitspraak eerder verdeelde dan verzoende. Van haar kant blies de grootste oppositiepartij, de Democratische Alliantie (DA), naar traditie in dit soort zaken tegelijk warm en koud. Men is tegen een algemeen verbod en juicht de uitzonderingen toe, maar veroordeelt het gebruik van de vlag omdat het tot verdeeldheid zou leiden. In dit verband kan men zich wel eens afvragen waarom een belangrijk deel van de blanke bevolking zich met de huidige vlag niet verbonden voelt.

Uiteindelijk kreeg de zaak nog een staartje, toen de Nelson Mandelastichting klacht indiende tegen Ernst Roels, adjunct-uitvoerend hoofd van Afriforum. Roets had de oude vlag na het verdict van het Gelijkheidshof op de sociale media geplaatst. Achteraf verklaarde hij laconiek dat dit enkel was gebeurd in het kader van een academische vraag als doctoraal student, iets wat toch niet verboden was

Hofmeyr versus “vlagactivist” En amper een maand voordien was dezelfde vlag nog in de actualiteit geweest, toen uitspraak werd gedaan over een klacht van anti-apartheidsactivist Johan Pienaar tegen tegenpool Steve Hofmeyr.

Pienaar had het jaar voordien er niets beters op gevon-

den om als “kunstwerk” op een oude Zuid-Afrikaanse vlag de namen te noteren van vooraanstaande blanke politici (Verwoerd, Vorster, PW Botha en FW De Klerk) alsook van mensen die zich vandaag inzetten voor de minderheden als Flip Buys van Solidariteit en Hofmeyr zelf. Hij had die vlag neergelegd op een zijpad op het Woordfeest in Stellenbosch zodat de bezoekers erover konden lopen.

Waarop Hofmeyr prompt op de sociale media 1.500 rand (ongeveer 90 euro) uitloofde voor degene die het ‘kunstwerk’ verwijderde. Pienaar bracht de zaak voor de rechter en kreeg gelijk. De actie van Hofmeyr zou volgens het hof Pienaar tot een doelwit kunnen maken. Hofmeyr moest dan ook via Twitter zijn beloning intrekken en dit bericht drie maanden laten staan. Over de actie van Hofmeyr kan uiteraard gediscuteerd worden. Feit blijft dat Pienaars provocatie de veelbezongen samenhorigheid zeker niet ten goede kwam.

JAN VAN AERSCHOT

14

Brieven

29 augustus 2019

VAN ONZE HOFDICHTER

Drugs verzenden via bpost zit in de lift

Wie weet, misschien?

Liedje op de wijs van ‘Die mooie zomer’ van Gerard Cox, in de mond gelegd van aanstaande minister-president Jan Jambon.

KLEUR NUMMERPLATEN

IJZERWAKE Pallieterke, Ik vond het jammer dat er zich bij het monument van de gebroeders Van Raemdonck (50 meter achter het hoofdpodium) slechts één en dan nog verwelkt bloementuiltje bevond. In Belfast worden de gesneuvelde Noord-Ierse separatisten al decennia, wekelijks en nog steeds op het kerkhof te Belfast dus in de bloemen gelegd. Dit in de kleuren van Ierse vlag (oranje, wit en wat groen) erbij. Dit op Milltown cemetry. Wij legden onze Leeuwenvlag aldaar op het graf van Bobby Sands, IRA-militant en dewelke door hongerstaking in een Britse gevangenis is gestorven. Met volgende boodschap erbij: "Elk volk heeft het recht om vrij te zijn en de plicht om voor vrijheid te ijveren!”

Voorstel om volgend jaar wat meer hulde als dusdanig te brengen aan het monument van de gebroeders Van Raemdonck. We zaten er met onze neus op en er was niemand te zien, noch een bloemetje, of onze vlag.

Eddy Van de Sompel - Sint-Niklaas

Vl@s zoekt: ‘Baanbrekers’ Ploegleiders, genietend van engagement en organisatietalent www.vlaamseactievesenioren.be

Kruisende woorden oplossing 1176

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 P O S

I

T

I O N E R E N

L E E N X N V X L E

I

A S P E R G E S X

N T

I

E

A O X R O E R M O N D X G X S T E T S O N X S S A A

I

I

X O T O L O O G

T X T E N G E R E X M N O L A X A E X T D

I

O X N O N N A X

S A R

T W I

I

X O

S T X L E G X C E

J O S X E L

L E X A C E

E X T U S S E N D E U R

Pallieterke, Niet enkel de kleuren van de Vlaamse vlag werden bepaald door de Franstaligen (Pallieterke, 22 aug.), ook de kleuren van de Belgische nummerplaten. In 2010 was er hierover discussie in de regering Leterme II naar aanleiding van de nieuwe Europese nummerplaten. De deskundigen en toenmalig staatsecretaris voor mobiliteit Schouppe waren voor zwarte letters op een gele achtergrond omdat deze combinatie de beste leesbaarheid zou garanderen. Onaanvaardbaar voor de Franstaligen, bij monde van Onkelinx en Milquet. En het werd rood en wit.

Dit illustreert nogmaals het historische verschil in assertiviteit tussen Franstalige en Nederlandstalige onderhandelaars. Hopelijk trekt men hier lessen uit voor de toekomst.

H arry Biron - Vorselaar

ALARM! Pallieterke, Een paar weken geleden stonden op Facebook verontruste berichten over allerlei overlast in de omgeving van het skatepark in Dilbeek: vuil, lawaai, bedreigingen, vernielzucht, incidenten en zelfs vechtpartijen door amok makende Franstalige en anderstalige Brusselse jongeren.

Sinds geruime tijd ondervinden we ook ernstige overlast bij onze woning, in de Thirimontlaan, trouwens een straat met ‘uitgezonderd plaatselijk verkeer’ waaraan iedereen de overbekende laars lapt. De mensen hebben geen discipline meer. Zo ook op zondag 11 augustus.

Voor de zoveelste keer werd de ingangspoort voor onze woning geblokkeerd door vier auto’s met Brusselse jongeren, die dan weer rondhangen. Zijn daar drugs mee gemoeid? Volgens sommigen wel.

Toen ik vroeg de ingangspoort vrij te houden en zich te verplaatsen, kwamen ze dreigend over. Toen ik zei de politie te bellen, vertrokken ze in volle vaart. Wij zijn oudere senioren en durven tijdens hun aanwezigheid niet meer de straat op, of niets meer zeggen als ze wederom de straat blokkeren en wij ergens heen moeten. Het is ver gekomen in Dilbeek. We denken eraan om te verhuizen, ondanks onze ouderdom. Zowel het gemeentebestuur als de lokale politie treden zeer laks op; dus ernstige communicatiestoornissen. Ook een naburige familie heeft schokkende ervaringen opgedaan en denkt er eveneens aan om te verhuizen. Het Vlaamse karakter van Dilbeek is definitief geschiedenis.

Jan De Schuytener - Dilbeek

Ik had er maandenlang naar uitgekeken, de Wake aan ’t Van Raemdonckmonument, waar ik zelf wellicht had mogen spreken, toch evident met mijn engagement!

Het had gekund, maar jammer toch, ze deden ’t zonder mij alsnog.

Al was er geen minister-president, geen kat die daar verveeld mee zat.

De sfeer leek fijn en meer moet dat niet zijn.

Roert Tijl de trom, ’t volk is dan content.

Z’is weer voorbij de IJzerwake.

Wie weet, misschien tot volgend jaar, misschien.

HECTOR VAN OEVELEN

PETER VYNCKE (1)

VLAAMSE LEEUWENVLAG

Pallieterke, Met alle respect voor de onderneming Vyncke (nr. 33 van 15 augustus) maar een installatie voor ‘schone energie’ door verbranding van biologisch afval, voornamelijk hout en vezels, bestaat niet. Men wekt de illusie dat het klimaatprobleem hiermee opgelost is. Wellicht gaat het om een kleinschalige installatie waarvan men ook het effectief vermogen had kunnen vermelden om zinvoller te zijn. Het is wel zo dat hier geen extra broeikasgassen worden geproduceerd.

Wel bij de verbranding waarbij CO2 vrijkomt die de planten tijdens hun groei uit de atmosfeer gehaald hebben, dus geen netto-emissie, maar dit geldt niet voor alle biobrandstoffen. Bovendien is dit enkel mogelijk wanneer in de bodem geen restanten zijn afkomstig van kunstmeststoffen of ander producten die courant in de moderne landbouwtechnieken gebruikt worden!

En er komen naast de bodem nog heel wat andere aspecten bij kijken die ook moeten nagegaan worden. Voor grote vermogens stelt zich ook de vraag waar al dat nodige hout gaat gehaald worden. Men weet toch dat het calorisch vermogen van hout en afval amper de helft bedraagt, namelijk 3,75 kWh/kg, tegenover 8 kWh/kg voor steenkool.Wetenschappelijk staat men hoe langer hoe meer sceptisch tegenover gans de lijn van biobrandstoffen als alternatief.

Voorlopig moet men zich tevreden stellen met de meest doeltreffende systemen om de CO2-uitstoot af te remmen, want de wereld kan niet draaien op windmolens en zonnepanelen alleen. De beschikbare nucleaire tak is onmisbaar en moet onverwijld aangevuld worden als enige en sterkste vorm van duurzame en emissievrije energiebron. Hiervan is iedere deskundige, onafhankelijke ingenieur of wetenschapper stellig overtuigd.

De nucleaire afval is een politieke kwestie, niet een technische! Het klinkt absurd zich zorgen te maken over de uitstoot van vliegtuigen die slechts enkele procenten bedragen van de totale werelduitstoot van CO2, zoals de EU aanklaagt, terwijl ze zelf de 30 procent bijdrage van de landbouw ongemoeid laat in het perspectief van de nakende aangroei van de wereldbevolking tot 9 miljard zielen. Men kan op de Hirschberg in Luxemburg beter de kernenergie helpen bevorderen dan zijn toevlucht te nemen tot plantenmateriaal zoals verzameld door ‘the world’s poor’ om zich te verwarmen!

G.J. Vanpraet - A ntwerpen

Pallieterke, Eindelijk een duidelijk bewijs van de neergang of achteruitgang van het onderwijs in Vlaanderen! Pukkelpop 2019 is een schrijnend bewijs van wat er nog rest van de kennis van onze jongeren over ons grote verleden! Ik ben zeker dat ze amper nog iets weten of gehoord hebben over de Bourgondische nobele heersers en zeker amper beseffen wie Jan zonder Vrees was tijdens de hoogdagen van dat rijk!

Het lezen en begrijpen in super literaire boeken als “De Bourgondiers” van onze onvolprezen Bart Van Loon op pagina 133 brengt het onomstotelijk bewijs dat onze Vlag helemaal niets te maken heeft met collaboratie. Ik citeer: “Het Bourgondische familiewapen bevatte elementen die verwezen naar Frankrijk (gouden lelies) en Bourgondië zelf (schuine blauwe en gele balken). Jan zonder Vrees zou hieraan later de klimmende zwarte leeuw van Vlaanderen, die hem via zijn moeder toeviel, toevoegen. Het nieuwe statussymbool verscheen weldra net zo goed op graven als op glasramen.”

Waar zijn die sukkels nu met hun collaboratievlaggen? Hoe roder, hoe vuriger de klauwen van die verkrampten! En dit moeten wij blijven slikken van aangespoelden of brossers zonder diploma? Mij niet gezien, Pukkelpop 2019!

Jan M aes - Bellegem

PETER VYNCKE (2) Pallieterke, De bijdrage over Peter Vyncke door Frans Crols was een schot in de roos en heeft mij ontroerd.

Jozef Van de Veire - Wondelgem

Een lezersbrief insturen?

CEDER Pallieterke, Spaar ons alstublieft van extremistische artikels van Velt en zijn groene soortgenoten. Het zou Herman de Bie (zie lezersbrief in nr. 33) sieren met sluitende argumenten zijn standpunt met tekst te verduidelijken, veeleer dan Jurgen Ceder af te breken. We hopen ondertussen nog lang de leerrijke en klare teksten van Jurgen Ceder in ’t Pallieterke te mogen blijven lezen.

Hopelijk wil hij nog lang zijn kennis blijven delen in uw en ons tijdschrift. Het is aan de heer De Bie zo nodig een wederwoord te eisen, om te weerleggen wat hem niet zint. Met dank aan Jan De K inder - Eppegem beiden.

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis zijn zijn Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis Verliefd op op de dethuis natuur-?zijn Vlamingen Verliefd natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

29 augustus 2019

Wat een doelman lijden kan Verleden week had ik het kort over Thomas Didillon, tijdens het voorbije seizoen één van de sterkhouders van paars-wit maar nu gedegradeerd tot tweede doelman van de Brusselse club. Toen het nieuws werd bekendgemaakt, was de Fransman niet aanwezig op de persconferentie. Hij had een dagje verlof gekregen; men zou voor minder.

Didillon past niet meer in het plaatje van Kompany, die nood heeft aan een meevoetballende doelman. Met alle respect voor Van Crombrugge, maar het is niet Thomas Didillon die voor de chaos op Anderlecht heeft gezorgd. Waarom was het nodig de doelman opzij te schuiven? Het is niet gemakkelijk om doelman te zijn bij Anderlecht. Vraag dat maar aan Jan Ruiter. Tijdens de drie jaar onder Kessler en Croon was er geen vuiltje aan de lucht. Hij speelde zelfs voor Oranje.

Onder Raymond Goethals gingen de poppen aan het dansen.

Jan Ruiter móést weg Goethals was niet de vriend van Jan. Hij deed niet anders dan hem de grond inboren. Het was steeds: “Je kunt dit niet, je kunt dat niet...” Nooit iets positief. De epiloog van dit verhaal speelde zich af in Parijs tijdens het traditionele tornooi daar. In de halve finale, tegen het Braziliaanse Vasco Da Gama, werd de match beslist met strafschoppen. Jan stopte er vier én trapte er zelf een binnen, via het been van de doelman. In de kleedkamer bleef Raymond maar zagen over die bijna gemiste penalty! Het werd Ruiter rood voor de ogen en hij verklaarde voor de ganse groep dat hij nooit meer met Goethals wilde werken. Hij nam de eerste trein naar Brussel.

Goethals had zijn slag thuisgehaald… Jan Ruiter werd geruild voor Nico De Bree, die

van RWDM kwam. In Parijs riskeerde ik mijn leven. We zaten met een halve ploeg op de vijfde verdieping van het hotel. In de kamer pal onder ons werd de ruil tussen Nico De Bree en Jan Ruiter bedisseld, door Goethals, Lippens en enkele bestuursleden. Wij waren nogal nieuwsgierig, en er werd besloten iemand door het raam te hangen, zodat we toch iets van het gesprek zouden kunnen opvangen. Met mijn enkels tussen de armen van Jean Thissen geklemd, werd ik door het venster naar beneden gelaten. Ik kon echter niets horen en werd terug naar boven gehesen. Stel je voor dat Thissen krampen in zijn armen had gekregen…

Jan Ruiter zijn eerste Europese wedstrijd tegen Bologna maakte ik nog mee. Hij was bloednerveus. De opwarming moest in een soort gang gebeuren. Een uur voor de match was hij al bezig met ballen tegen de muur te gooien. En dat maakte nogal kabaal. Ik zie Paul Van Himst nog uit de deur van de kleedkamer leunen en zeggen: “Manneke, kan dat hier niet een beetje stiller?” Jan werd zo rood als een tomaat...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Loon naar werken

Op het einde van zijn spelerscarrière bij Germinal Beerschot voetbalde succescoach Philppe Clement nog samen met de toen piepjonge Keniaan Victor Wanyama. Ze hadden op en naast het veld een goede band. Hun wegen scheidden, maar de band bleef. Vriendjespolitiek is nooit en nergens ver weg. Mats Rits, nu nog vaste waarde op stek ‘zes’ bij Club Brugge, zal daar straks, als het voor hem tegenzit, alles over weten.

Dan pikt Clements’ goede vriend Wanyama zijn plaats in. Tenzij die als doublure voor Rits de bank warm moet houden. Dat staat lichtjes haaks op de transfersom van tien miljoen euro, plus vijf miljoen euro bonussen, die Club Brugge bereid is aan Tottenham te betalen. Exclusief het salaris van Wanyama.

In Engeland lag dat hoger dan drie miljoen euro per jaar. Niet slecht voor een speler die de voorbije twee seizoenen twaalf (!) keer in de basisploeg van Tottenham stond en maandenlang op de sukkel was met knieproblemen. Of die problemen verleden tijd zijn, blijft koffiedik kijken. Het belet niet dat het, volgens ronkende krantentitels, “wachten op Wanyama” was tot die, na het afronden van zijn transfer, gelauwerd kon worden als recordbreker van de duurste inkomende transfer ooit in de Jupiler League. Er was wel een waarschuwend vingertje richting de Brugse bestuurskamer, dat de goede vriend van Clement ook in de belangstelling van nog andere topclubs stond. Dat kan er als niet mis te verstaan advies ‘maak beter komaf met de zaak’ wel mee door. Wat Mats Rits daarover denkt? Geen journalist of analist die daar aandacht voor had. Evenmin opperden die dat een bij een Belgische topclub eindelijk finaal doorgebroken Belg straks loon naar werken krijgt door plaats te moeten maken voor buitenlander nummer zoveel. Uiteraard werd van Rits verwacht dat hij in de return tegen Linz de longen uit zijn lijf zou lopen. Om Club mee naar de poules van de Champions League te loodsen. En zodoende het pad voor zijn vervanger te helpen effenen. Tof wereldje, dat topvoetbal...

Top en flop Wie het extreme mediagedoe over ‘Vince het goede nieuws. De zaakvoerder van de jonge snaak heet Pieter Malfliet en we vrezen dat er een steek loszit bij die labbekak. Lees mee. “Robbe voelt zich heel goed bij Antwerp.

Iedereen helpt hem waar nodig. Ik heb nu gevraagd of hij ook Franse les kan krijgen op de club, want daar is hij nog niet zo vlot in. Om met Bölöni, D’Onofrio en co nog beter te communiceren is dat toch handig.” Nu gij en dan wij weer.

Omgekeerde wereld

Opluchting

Broddelaars

Wat ze bij FC Zoerle-Parwijs allang wisten, is nu ook bij Anderlecht doorgedrongen. Een combinatie speler-trainer is niet leefbaar. Nadat Vincent Kompany anderhalve week geleden broddelde tegen Kortrijk, mocht hij een van zijn twee petjes inleveren en is zijn rol als trainer naar de buitenwereld uitgespeeld. Hij wordt tot speler en kapitein gepromoveerd, of gedegradeerd, het is maar hoe ge het bekijkt. Daar komt bovenop dat hij, na zijn blessure aan de hamstrings, zijn aanvoerdersband voor onafzienbare tijd zal moeten inleveren.

Hij blijft echter nauwgezet en van nabij de situatie van Anderlecht op de voet volgen, vernemen we. Een pak van ons hart.

Wie kon over het nummer dertien in de rangschikking wippen en Anderlecht opnieuw met de neus op de feiten en in de miserie duwen? Die uitdaging was weggelegd voor de winnaar van het duel tussen Cercle Brugge en Waasland-Beveren, dat eigenzinnig de rode lantaarn blijft koesteren. Ook Eupen kon haasje-over doen met Anderlecht, maar dat was iets te hoog gegrepen. Met als doekje voor het bloeden dat de broddelaars uit de Oostkantons evenveel punten vergaard hebben als paars-wit: twee in totaal. Probeer dat de ganzen wijs te maken? Toch is het zo.

Beste van het land Het minste wat we kunnen zeggen, is dat het Anderlecht niet mee zit. Geklasseerd tussen de kandidaten voor de rode lantaarn, met twee punten uit vijf wedstrijden, is het armoe troef in het Astridpark. Omdat Kompany nog geen Pro Licence Diploma heeft, mag T1 Simon Davies zich als volwaardige trainer uitleven en de banbliksems die hem te wachten staan in ontvangst nemen. Al kunnen we hem een gevoel voor optimisme en humor niet ontzeggen. Geniet mee. “We gaan tonen dat Anderlecht de beste ploeg van het land is. Met onze inmiddels gekende filosofie. Iedereen gelooft erin dat we op die manier snel punten gaan pakken.” Ze mogen het eind deze week, met of zonder filosofie, al bewijzen tegen Standard.

Alles of niks Met de belangrijke thuiswedstrijd tegen Standard in het vooruitzicht, wordt het nu zondag pompen of verzuipen voor Anderlecht.

Met zelfs een waterkans om de rode lantaarn over te nemen van Waasland-Beveren. Zover willen we niet denken. De gevreesde volksopstand is tot dusver uitgebleven in het Constant Vandenstockstadion. Pardon, in het Lotto Park.

Dat alles met dank aan de hoopvolle boodschap van Kompany: “We spelen goed voetbal met een jonge ploeg. Maar geen resultaten, dus geen excuses.” Met andere woorden: zijn uitleg is goed, maar het is zijn speculaas die niet deugt.

Voetveeg Robbe Quirynen is nog maar zeventien jaar en hij mocht al opdraven met de basisploeg van Antwerp. Hij deed dat met allure. Tot daar

15

Het wordt hoog tijd dat de supportersclubs van de Great Old eens met hun vuist op tafel slaan en eisen dat Bölöni met de ijzeren arm en D’Onofrio met de lange arm, nu ze hier al geruime tijd verblijven, hun goede wil tonen en op zijn minst een mondje Nederlands leren. In het besef dat ze hier in Antwerpen rijkelijk aan de kost komen en uit respect voor de supporters. Om het met de woorden van zijn zaakvoerder te zeggen, “om met spelers van het slag Quirynen nog beter te communiceren”.

Onwetende burgervader De burgemeester van Enschede kan natuurlijk niet weten dat we toevallig enigszins vertrouwd zijn met zijn stadje, dat ze in Antwerpen, met alle respect, een boerengat noemen. Wie hem in zijn gereformeerd oor heeft geblazen dat Antwerpsupporters des duivels zijn, is een open vraag. We zijn nog niet vergeten dat de bijna twintigduizend rood-witte fans die er destijds de verplaatsing naar Wembley voor over hadden, achteraf gefeliciteerd werden door de Engelse politie voor hun sportieve gedrag. Zelfs een burgemeester van Enschede kan niet alles weten.

Jammer, maar helaas We weten ook wel dat een aantal ploegen niet kunnen verhinderen dat er zich in hun midden doortrappers en relschoppers nestelen. Ook de Great Old heeft zijn aantal - niet te overschatten - mafkezen. We mogen toch aannemen dat de Nederlandse pakkemannen, die massaal werden opgetrommeld om jacht te maken op Antwerpsupporters die spijts het verbod toch de verplaatsing maakten, mans genoeg zijn om de orde te handhaven. Jammer voor de plaatselijke cafébazen dat de volksverhuizing niet is doorgegaan. Ze weten niet wat ze gemist hebben.

the Prince’ en diens nieuwe Anderlecht nog niet kotsbeu is, mag zijn vinger opsteken. Dat Marc Coucke als zakenman absolute top is en als sportgoeroe een flop, zullen nog weinigen ontkennen. Maar na de afgang op het veld van landskampioen Racing Genk moet het zelfs bij hem beginnen doordringen dat Kompany, hoewel een - weliswaar op zijn retour - begenadigd voetballer, gewoon een man van vlees en bloed is. Het systeem en de spelstijl waaraan Vinnie - mogelijk stilaan tegen beter weten in - blijft vasthouden, rendeert allicht wel na de nodige jaren aanpassen van jeugd tot eerste elftal, maar niet holderdebolder opgelegd zoals dat in het Astridpark gebeurde. De ‘carte blanche’ die én het bestuur én de aanhang van Anderlecht vol overgave aan de nu (alweer) geblesseerde Kompany gaven, neigt naar een ‘carte noire’ waaraan tijd, energie en geld worden verspild.

Zelfvertrouwen is een goede zaak voor een mens. Als de grens tussen zelfvertrouwen en overmoed flinterdun wordt, heeft diezelfde mens een probleem. Dat wordt er niet kleiner op als de media zich ver van het eerste nochtans gerechtvaardigde woord kritiek houden. Uit respect voor het instituut Anderlecht en Kompany. Andere clubs ergeren zich aan al die overdreven aandacht voor Vince en co. Het maakt dat ze in hun eigen confrontaties met hen boven zichzelf willen uitstijgen en daar veelal ook in slagen. Daardoor wordt, zoals nu, Anderlecht speeldag na speeldag minder instituut en meer haalbare kaart voor de tegenstander. Nog even op dat elan voortsukkelen, en in het Lottopark wordt aan het adres van hervormer Kompany binnenkort een tifo ‘van messias tot martelaar’ ontvouwd.

Onbekend is onbemind Kent u Jos Verlooy en Gregory Wathelet?

Nooit van gehoord? Gaat bij de namen Jerome Guery en Pieter Devos evenmin een belletje rinkelen? Dan mogen we besluiten dat jumping niet uw sterkste zijde is.

Die vier jumpingruiters mochten als ploeg op het Europees Kampioenschap in Rotterdam met goud staan pronken. Ze hebben tevens een ticket beet voor de Olympische Spelen van volgend jaar. Daarmee is aan het gat in uw sportcultuur alweer verholpen.

Propaganda Dankzij de nationale hockeyploeg zijn we intussen vertrouwd geraakt met begrippen als flickstroke, jabstroke, mod-bully en meer van dat hockeyjargon. De Red Lions voor de snobs, de Rode Leeuwen voor het voetvolk, waren al wereldkampioen en mogen zich nu ook Europees kampioen noemen.

De goede afloop tegen de andere finalist, Spanje, dat een maatje te klein was, is niet alleen een triomf die het beste laat verhopen voor de Olympische Spelen van 2020 in Tokio. Het was tevens geslaagde propaganda voor de hockeysport, met Antwerpen als decor en thuisvoordeel.

Het moeten niet altijd de voetbalvedetten en de wielrenners zijn die in de schijnwerpers staan.

Het is van moeten De ploegen uit 1B waren het voorbije weekeinde voor de verandering aan zet in de bekercompetitie. Westerlo bewees waarom het goed op dreef is, door met een vertimmerd elftal te gaan winnen in La Louvière. En Beerschot won met zware cijfers van de amateurs uit Dikkelvenne.

Of de ruime zege tegen de Dikkelvenezen een waardemeter en een opsteker is in het vooruitzicht van de thuiswedstrijd nu vrijdag tegen leider Union, mag trainer Stijn Vreven in de loop van de week proberen te ontrafelen. We vernamen uit goedingelichte bron dat Beerschot er alles aan gaat doen om die topper zo scherp mogelijk voor te bereiden.

Het is hen geraden. Het tegenovergestelde zou ons verwonderd hebben, en er is niet veel keus als ze de vijfpuntenkloof met Union willen verkleinen.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

29 augustus 2019

ABSURDISTAN Appelen en...

Snel, een pilletje!

De perenoogst staat er goed voor: grote, sappige peren. Of dat nu klopt met al die theorieën van klimaatrampspoed, ja, dat is een heel andere zaak.

Het doet pijn in onderwijsmiddens: de als ‘links’ bestempelde OESO-expert Dirk Van Damme is het niet altijd oneens met de onderwijskritiek uit conservatieve kringen. Daar helpt alleen nog een paardenmiddel tegen.

Kwaadministratie Administraties, ze blijven altijd een geval apart. Neem nu de Vlaamse Landmaatschappij. Hoewel de Vlaamse overheid heel veel moeite heeft gedaan om inzake Doel weer leefbare omstandigheden te scheppen, tovert de VLM een gerechtsdeurwaarder uit zijn hoed om de spreekbuis van Doel 2020 van zijn auto te beroven. Ze spelen daar graag brokkenpiloot, zeker?

Exclusief Eens te meer stapt een leerling van het Gemeenschapsonderwijs naar de rechtbank om het verbod op hoofddoekdracht op te heffen.

Toch niet echt inclusief, die neiging om jezelf zoveel mogelijk te onderscheiden van je medeleerlingen.

Goed bestuur

Kleptofilie

De mogelijkheid van nieuwe federale verkiezingen blijft nog altijd aanwezig.

Tiens, heeft men ons vijf jaar geleden niet gezegd dat alle verkiezingen vanaf dan zouden samenvallen om de bestuurbaarheid des lands te garanderen?

Een tiener die in Beersel inbrekers achtervolgde en daar in plaats van ijzig koud en beheerst wat ruw mee omsprong, krijgt nu wellicht een aanklacht wegens moordpoging aan zijn broek. Moraal van het verhaal: in dit land is men verplicht om zich op vele manieren te laten bestelen.

Aanwerving

Federaal knalverhaal

Uit doorgaans onbetrouwbare bron wordt ons gemeld dat de organisatoren van de Tall Ships Race Greta en Anuna in dienst zouden willen nemen in de afdeling promotie. Wij weten alleen niet of die boegbeeldfunctie nu letterlijk of figuurlijk bedoeld is.

Wat men van de doodbloedende minoriteitsregering Michel 135 ook mag zeggen, origineel is ze wel. Eerst wordt er beslist dat Didier Reynders eurocommissaris wordt en vervolgens wil men een parlementscommissie samenroepen om te beslissen dat hierover al beslist is.

Voorwaar, geef die mensen vijf euro opslag.

Uitsmijter In Nederland werd een buschauffeur die zich hield aan de wet die geen boerka’s toelaat op o.a. het openbaar vervoer en die dus de politie verwittigde toen een boerkadraagster op zijn bus wilde stappen, door zijn werkgever op de vingers getikt.

Zou iemand de vervoersfirma al de collaboratievlag van IS cadeau gedaan hebben?

Als het even kan Constructief als wij zijn, lanceren wij een geniaal voorstel voor de klimaatkwestie: om de paar maanden een klimaatconferentie, telkens op een ander continent. Voor het zeilwezen lijkt ons dat een prima zaak. En om verlost te zijn van enkele roeptoeters, ook.

1177

1

2

3

4

5

6

7

8

9 10 11 12

A B C D E F G H I J K

A. Wegbewijzering B. Vrouwelijk roofdier Lager onderwijs C. Familielid - Zenuwachtige opwinding D. Hengel - Telwoord E. Inzinking - Amerikaans ruimteschild - Gulden F. Zuur vocht - Streepjescode Elektrisch geladen deeltje G. Hertensoort Kerkelijke kwijtschelding H. Verwond - Liefkozing I. Ruth - Nomen nescio - Film van Fons Rademakers uit 1971 J. Familieleden - Voormalige Italiaanse betaalmiddelen K. Etnische groep in Ghana, Benin en Togo - Vogels - Neon L. Engels graafschap - Raadsel

Gezocht: Judas (m/v/x) Waarom heeft CD&V zo’n zware klappen gekregen bij de verkiezingen in mei van dit jaar en wie draagt de verantwoordelijkheid? Daar zijn ze bij de christendemocratische partij nog steeds druk over aan het nadenken. Ze hebben er zelfs een speciale denktank voor opgericht die ze “de twaalf apostelen” hebben gedoopt.

De apostelen hebben het niet onder de markt. Hun opdracht om oorzaken te zoeken voor hun nederlaag is een ware kruisweg. Publiek dan nog. “Iedereen mag het weten”, had Wouter Beke gezegd. Een gewiekst plan om het eigen hachje te redden. Openheid en duidelijkheid vragen is de beste methode om de tjeef het zwijgen op te leggen. Het gaat namelijk recht in tegen alles waar de christendemocratie voor staat. Vraag aan een tjeef om een medemens twaalf dolken in de rug te planten en hij doet het zonder blikken of blozen. Eenmaal leeggebloed wil hij zelfs een dansje op het lijk placeren waar zijn kinderen op staan te kijken. Altijd fijn.

Maar vraag diezelfde tjeef om iemand met een stompe tandenstoker in de neus te prikken, dan breekt het angstzweet hem al uit.

U en ik weten natuurlijk al veel langer waarom CD&V richting geschiedenis wordt geduwd door de kiezer. Om het even welke burger zal u een verhaal vertellen over meeheulen met extremistische moskeeën, het bevolken van hun lijsten met belangenorganisaties die de Vlaming als citroen zien, de oplichters van ARCO, het blokkeren van de regering ter meerdere eer en glorie van Kris Peeters… De lijst is eindeloos. Werkelijk iedereen kan het moeiteloos duiden.

Behalve dan de VRT, de andere ‘pers’ en houders van een lidkaart van de CD&V. Eigenlijk heb je geen dozijn apostelen nodig om te onderzoeken waarom de partij zwaar verliest. Je hebt er verdorie 144 nodig die kunnen verklaren waarom er überhaupt nog CD&V-kiezers rondlopen. Maar dit geheel terzijde.

Pieter de Judas

L HORIZONTAAL

CD&V en de 12 apostelen

VERTICAAL

1. Kledingstuk 2. Loofboom - Aristocratie Wat u toebehoort 3. Alliantie van verschillende landen in een oorlog 4. Momenteel Uitgang van overtreffende trap 5. Luikse gemeente Denkbeeldige lijn midden op de weg - Ruthenium 6. Bevel voor een hond - Achterhoede 7. Eerste letter van voornaam en achternaam - Natuurlijk logaritme 8. Internetlandcode voor Taiwan Pretmaker - Gesteente 9. Carnavalskreet - Chinese dynastie 10. Allesomvattend 11. Frans pers. vnw. - Kampplaats 12. Olifantsziekte

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1176 VINDT U OP BLZ. 14

Intern zijn de apostelen het dus al heel lang eens. De schuld ligt zonder enige twijfel bij de zonnekoning van Leopoldsburg, de messias met de meesmuil: Wouter Beke. Hoe snel waren ze het daarover eens? Daar kunnen we een perfecte si-

mulatie van maken. De allereerste vergadering van de 12 apostelen opende namelijk met de woorden: “Wie gaat aan Wouter zeggen dat het allemaal zijn schuld is?” Sindsdien zijn de apostelen bezig met die niet onbelangrijke vervolgvraag. Wie wordt de Judas die Wouter de kus van de dood geeft en overlevert aan de pers om aan het kruis te nagelen?

Pieter De Crem bood zich al meermaals zeer enthousiast aan om dat varkentje te wassen, maar is strikt genomen geen apostel en daarom niet gekwalificeerd.

Ook ene Hendrik B. uit West-Vlaanderen had zijn lippen al met veel liefde gestift met verradersbloed, maar werd huiswaarts gestuurd. Wie in de CD&V geen zuilen en gouden kalveren dient, is niet echt van de familie. Uiteindelijk werd geopteerd voor het favoriete wapen van de CD&V: het anonieme lek in de pers. Zo kregen ze al menig politiek tegenstander kapot met een lijkbidderssmoeltje in aanslag.

En zo gebeurde het dat het evangelie van de apostelen op een mooie zondag op het bureau van hoofdredacteur Karel ‘Pilatus’ Verhoeven belandde. “Het is Wouter Beke die het verkloot heeft” was de titel van de tekst, maar dat vond Karel net iets onvoldoende duidelijk. “Je kan het op zoveel manieren interpreteren”, oordeelde Karel en hij voegde bovenop de CD&V-wol nog wat Standaard-wol toe.

Het artikel werd een maat voor niks. De apostelen blijven zoeken naar een manier om hun blijde boodschap de wereld in te sturen.

Beke las het stuk, haalde de schoudertjes op en werkte verder aan zijn plannen om de federale regering in te ruilen voor 5 zekere jaren in de Vlaamse. Want ook dat is een zekerheid bij de CD&V: wie zwaar in de fout gaat en de boel heeft opgelicht, kan zich nog altijd een weg naar het ministerschap banen. Lees de vier evangelies er maar op na: Barabas wint iedere keer.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be