't Pallieterke van 5 september 2019

75ste jaargang • nummer 36 • donderdag 5 september 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“75 jaar bevrijding… één aspect van het verhaal wordt doodgezwegen.” ‘t Pallieterke brengt naar aanleiding van de verjaardag van de bevrijding een extra editie om stil te staan bij het verhaal van de repressie, een schandvlek in de Belgische geschiedenis. De repressie is vooral een anti-Vlaams verhaal waarin gepoogd werd voor eens en vooral altijd komaf te maken met de Vlaams-Nationalistische beweging.

Wij brengen u een ander geluid dan u in de traditionele berichtgeving kan vinden.

8 blz. extra met unieke getuigenissen over de repressie

Vijgen na Pasen Vorige vrijdag kwam de commissie Binnenlandse Zaken bijeen naar aanleiding van Didier Reynders’ voordracht tot eurocommissaris. Als eerste had Barbara Pas op 20 augustus reeds een mondelinge vraag aan de premier daarover ingediend.

Zoals bekend vond de premier het niet nodig het parlement te raadplegen of in te lichten, maar enkel met de fractievoorzitters van enkele ‘democratische’ partijen en de Kamervoorzitter ruggespraak te houden.

De restregering die nog slechts 38 van de 150 Kamerleden vertegenwoordigt, durfde gewoonweg geen goedkeuring vragen aan het parlement over de voordracht van Reynders.

Maar uiteindelijk kwam de commissie bijeen voor een ‘gedachtewisseling’ met Charles Michel. Alle partijen kwamen aan het woord en bleven bij hun

stellingen. De regeringspartijen verdedigden de keuze, de oppositiepartijen hadden kritische vragen. Maar de vis was duidelijk verdronken.

Barbara Pas: “Nadat de beslissing is genomen, mag de Kamer er over keuvelen in de Commissie “Vijgen na Pasen”.” Men kan veel zeggen over de parlementen in dictaturen of bananenrepublieken, of de Brexit-manoeuvres van Boris Johnson, maar in België heeft men toch ook heel wat ervaring met het buitenspel zetten van het parlement. En het ergste van al is dat men dat zonder enige schaamte doet.

N-VA-regering met Open Vld en CD&V als aanhangsels De Vlaamse regeringsonderhandelingen naderen de eindfase. Aan de startnota van N-VA-voorzitter Bart De Wever zal in het definitieve regeerakkoord niet veel veranderen.

Open Vld en CD&V worden voor voldongen feiten gesteld. Ondertussen is er meer duidelijkheid over de volgende Vlaamse ministers.

“Bijhuizen”, zo catalogeerde de Gentse politicoloog Carl Devos maandag terecht Open Vld en CD&V, de toekomstige Vlaamse coalitiepartners van N-VA. Wie de oren te luisteren legt bij de actoren van de Vlaamse regeringsonderhandelingen, hoort dat over de startnota die N-VA-voorzitter Bart De Wever half augustus voorlegde niet veel meer gepraat moet worden. Eigenlijk was dat al een preformatie of zelfs formatienota.

CD&V en Open Vld zullen er nog een paar cadeautjes uit kunnen halen. Zoals voor de christendemocraten minder strenge regels voor de nieuwkomers die van sociale voordelen willen genieten.

Momenteel zijn in de Wetstraat twee verhalen te horen. Het eerste is dat de onderhandelingen zo goed als afgerond zijn en dat men tegen half september kan landen.

Het tweede verhaal is dat nog een aantal zaken diepgaand moeten worden doorgesproken. Zoals de Vlaamse begroting, die tegen een tekort van 600 miljoen euro dreigt aan te kijken. Besparingen zijn nodig. Daar zijn alle partijen het over eens. Een Vlaams begrotingsevenwicht is een noodzaak en die doelstelling zal zeker bereikt worden.

Alleen is de vraag: waar zal worden bespaard? Op sociale uitgaven zoals welzijn? Moeilijk voor CD&V. Op subsidies en steunmaatregelen aan bedrijven? Ook al beschikt Vlaanderen hier over aanzienlijke middelen, het is iets dat bij Open Vld gevoelig ligt.

Komt daar nog bij dat de N-VA op Vlaams niveau minder streng is op het vlak van begrotingsbeleid dan op federaal niveau. De onderhandelingen rond de begroting zouden maken dat we pas net voor de Septemberverklaring van 23 september een nieuwe Vlaamse regering hebben. Al lijkt half september de meeste kans te hebben.

Onderwijs: een anti-CD&V-front Waar wel al duidelijkheid over zou bestaan, is het thema onderwijs, goed voor een derde van de Vlaamse begroting. Daar hebben N-VA en Open Vld wel degelijk front gevormd tegen het linkserige beleid van Hilde Crevits en haar kwade genius, kabinetschef Raf Suys. Er is nog een lange weg af te leggen, maar onzin zoals het promoten van een sociale mix, het M-decreet (waarbij kinderen die bestemd zijn voor bijzonder onderwijs toch gewoon onderwijs volgen) en de gelijkheidsobsessie, zal worden aangepakt.

CD&V moet door het stof. Uittredend minister van Onderwijs Hilde Crevits weet maar al te goed dat haar tijd op het departement voorbij is. Wellicht werd dat al beslist nog voor de echte Vlaamse regeringsonderhandelingen begonnen zijn.

Eigenlijk heeft Bart De Wever zeer snel aan de andere partijen duidelijk gemaakt dat zij op Vlaams niveau inderdaad ‘bijhuizen’ of ‘aanhangsels’ van de N-VA worden. Er zijn voor die partijen weinig alternatieven. Een Vlaamse anti-N-VA-regering is enkel mogelijk met de neocommunisten van de PVDA. De Vlaamse regering is ook een legislatuurregering, waardoor een crisis niet leidt tot vervroegde verkiezingen.

En ten slotte kan de N-VA elke regeringspartij probleemloos inwisselen voor de sp.a.

Verdeling ministerposten krijgt vorm Het enige waar de coalitiepartners zeker van zijn, is de verdeling van de ministerposten. Volgens de sleutel D’Hondt heeft N-VA naast het voorzitterschap van het Vlaams Parlement recht op vier ministers. CD&V op drie en Open Vld op twee.

Bij de liberalen is Bart Somers een zekerheid. Het departement dat hij zou krijgen blijft echter onduidelijk. Voor Onderwijs valt meer en meer de naam van Gwendolyn Rutten. Zoals gezegd is CD&V dit zware departement kwijt. N-VA zou het graag innemen, maar de Vlaams-nationalisten vinden de Open Vld-voorzitter aanvaardbaar. Meteen zijn de liberale posten verdeeld. Het ministerschap van Lydia Peeters was dus eerder kortstondig.

Bij N-VA ligt de post van minister-president uiteraard vast. Het wordt Jan Jambon, die nu al geloofd wordt door de collega’s voor zijn managementcapaciteiten. Ben Weyts lijkt ook onvermijdelijk, en wellicht op hetzelfde departement van Mobiliteit. Zuhal Demir zou kunnen rekenen op Werk. Wie wordt de vierde minister voor N-VA? Liesbeth Homans? Dat is zowaar niet eens zeker. De Antwerpse heeft de voorbije vijf jaar geen sterk parcours gereden. Eigenlijk is het enkel Bart De Wever die haar nog de hand boven het hoofd houdt. Maar gezien de evenwichten tussen de provincies liggen de kaarten van Mathias Diependaele (Oost-Vlaanderen) beter. Ook Sander Loones (West-Vlaanderen) wordt genoemd.

Bij CD&V wordt Crevits wellicht minister van Welzijn. Voor de twee andere functies blijft het gissen. Wordt Joke Schauvliege opgevist? Het zou straf zijn, maar in Oost-Vlaanderen haalde enkel Guy D’haeseleer (Vlaams Belang) meer stemmen. Het blijft gissen, maar het ziet ernaar uit dat CD&V de vereiste Brusselse minister zal leveren. Benjamin Dalle is een optie. Net als Bianca Debaets. Al blijft het onduidelijk wie belangrijke departementen als Cultuur, Milieu en Begroting zal krijgen.

2

Actueel

5 september 2019

Geen witte rook, wel donkere wolken Begint het soms te dagen bij onze Franstalige vrienden aan de overkant? Je zou het beginnen denken bij het lezen van het interview in Le Vif, vorige week, met Marc Uyttendaele. Die man is grondwetspecialist, maar ook de partner van Laurette Onkelinx.

Uyttendaele zegt in het interview het volgende: “De Franstaligen hebben een fout begaan door tussen 2003 en 2010 arrogant te weigeren op de Vlaamse vragen rond BHV in te gaan. Het gevolg was een crisis van 541 dagen en een radicalisering van de Vlaamse partijen. Elke keer dat we weigeren te praten, verliezen we terrein in een dialoog die er onvermijdelijk toch ooit komt. Dat absurde schema hebben we herhaald door een herziening van de grondwet te weigeren en een dialoog over de straatsstructuur af te wijzen.” Zeg dat Uyttendaele het gezegd heeft. Mag hij het ballonnetje oplaten richting de Vlaamse partijen dat er bij de PS ruimte is tot onderhandelingen? Het kneden is begonnen. Nu is het aan de Vlamingen, en meer bepaald de N-VA, om niet toe te geven. Aanstaande maandag trekken de informateurs Johan Vande Lanotte en Didier Reynders richting koning om – voor de zevende keer – verslag uit te brengen van hun bezigheden. Ze hebben dikke ‘nota’s’ geschreven en gesprekken gevoerd aan beide kanten van de taalgrens. Ondertussen wordt de druk opgevoerd: het tekort op de Belgische begroting neemt hallucinante vormen aan, dus wordt het hoog tijd voor een regering, kost wat kost. Volgens afspraak met de EU moet de Belgische begroting tegen 2021 in evenwicht zijn. Dat wordt met de huidige cijfers en tendensen zo goed als onmogelijk. Ongeacht wie de nieuwe minister van Begroting wordt, hem of haar wacht een ondankbare en moeilijke taak. Ondertussen is er nog geen federale regering in zicht. Verder dan nota’s, nota’s en nota’s zijn ze nog niet gekomen. De echte onderhandelingen moeten nog beginnen. En voorlopig is zelfs niemand aan de onderhandelingstafel komen zitten.

In feite is er geen oplossing, maar dat wisten we de avond van de verkiezingen ook al. Of toch? Er wordt al nagedacht over een noodregering of vervroegde verkiezingen. In beide gevallen is het uitstel van executie. Want hoelang kan een noodregering blijven functioneren zonder dat het spook van de patstelling telkens opnieuw opduikt. En nieuwe verkiezingen? Die zullen hier en daar verschuivingen veroorzaken, maar de grote tegenstellingen tussen Vlaanderen en Wallonië zullen blijven.

Dat de Franstaligen maar eens goed nadenken over de wijze woorden van Marc Uyttendaele…

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

CD&V voert strijd tegen kindhuwelijken op Kindhuwelijken zijn een wereldwijd probleem: elke dag (!) worden liefst 47.700 minderjarige meisjes uitgehuwelijkt, meestal tegen hun zin en dus gedwongen. Kindhuwelijken met meisjes komen het meest voor in Zuid-Azië en sub-Saharaans Afrika. De tien landen met de hoogste graad van kindhuwelijken bevinden zich in deze twee regio’s.

Door de migratie- en de vluchtelingencrisis wordt de situatie ook in België ‘complexer’. Gehuwde minderjarigen komen immers ook in onze opvangstructuren terecht. In de maand april 2016 bijvoorbeeld ging het volgens gegevens van De Kamer om 24 gekende gevallen.

Als het gaat om erg jonge kinderen worden de koppels uit elkaar gehaald of gescheiden. Als in de concrete situatie blijkt dat het gaat om een persoon die bijna de meerderjarigheid bereikt, dat er geen groot leeftijdsverschil is met de partner en er een affectieve band is, wordt toch oogluikend toegestaan dat men samenblijft.

Wanneer men in België wil huwen, vereist artikel 144 van het Burgerlijk Wetboek dat beide aanstaande echtgenoten meerderjarig zijn. De wet laat toe dat de familierechtbank om gewichtige redenen toch toelaat dat een minderjarige in het huwelijk treedt, met toestemming van zijn of haar ouders of deze van de voogd. Indien de ouders niet instemmen met het huwelijk, zal de minderjarige niet kunnen huwen, tenzij de weigering tot instemming van (een van) de ouders onrechtmatig is. Dan kan de rechtbank als

er gewichtige redenen zijn, toch de toestemming verlenen.

Wetsvoorstel Om het probleem van de kindbruidjes ook in België aan te pakken, hebben twee parlementsleden van CD&V, Els Van Hoof en Nahima Lanjri, onlangs een wetsvoorstel ingediend ‘tot wijziging van het Wetboek van internationaal privaatrecht, wat betreft de erkenning van buitenlandse huwelijken met minderjarigen in het kader van de strijd tegen kindhuwelijken’. Het voorstel staat op de webstek van de Kamer.

Het wetsvoorstel strekt ertoe minderjarige vluchtelingen of migranten beter te beschermen bij het erkennen van een in het buitenland gesloten huwelijk. “Wanneer een of beide echtgenoten op het ogenblik van het verzoek tot erkenning van het huwelijk nog niet de meerderjarigheid heeft bereikt, kan de erkenning van dat huwelijk voortaan enkel gebeuren door de familierechtbank.”

De familierechtbank dient hierbij na te gaan of de regels van de internationale openbare orde van toepassing op internationale huwelijken gerespecteerd werden, in het bijzonder rekening houdende

met de vrije instemming van beide echtgenoten en het bestaan van een emotionele band tussen beide echtgenoten, en of het huwelijk volgens het recht dat de grond- en vormvoorwaarden ervan bepaalt rechtsgeldig is gesloten.

Tweede aanpassing Een tweede aanpassing strekt ertoe de leeftijdsvoorwaarde en de voorwaarden voor minderjarigen om in het huwelijk te treden uitdrukkelijk van toepassing te maken op alle huwelijken die door de Belgische ambtenaren van de burgerlijke stand worden gesloten, ook wanneer volgens het recht dat bij toepassing van de regels van het internationaal privaatrecht de aanstaande echtgenoten in het huwelijk kunnen treden voor de leeftijd van achttien jaar.

Tot slot bouwt het wetsvoorstel eenzelfde bescherming in voor koppels die wettelijk samenwonen of die een relatie van samenleven hebben die door het internationaal privaatrecht gelijkgesteld wordt met de wettelijke samenwoning, zoals we deze in België kennen.

Besluit Het wetsvoorstel van de twee parlementsleden is interessant. Een belangrijk punt evenwel is dat het maar om een voorstel gaat, zoals er de jongste weken tientallen werden ingediend. Een initiatief van de (volgende) regering (een ontwerp dus) zou een stuk geloofwaardiger zijn.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

Niemand luistert nog naar het VBO

Pieter Timmermans, topman van de werkgeversorganisatie Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO), pleitte vorige week voor een doorstartregering als PS en N-VA niet willen samenwerken. Een regering met een beperkt programma, maar wel met een meerderheid in de Kamer. Te gek voor woorden.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Belgisch niveau

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Blijkbaar werd Timmermans nog maar eens door de belgicistische nestoren in zijn strategisch comité het veld in gestuurd. Maar wie er de komende jaren echt toe doet in het Vlaamse bedrijfsleven, luistert allang niet meer naar het VBO. VBO-topman Pieter Timmermans deed de oproep al in juni en herhaalde die eind augustus: als grootste partijen aan beide kanten van de taalgrens moeten N-VA en PS samen een regering vormen. Als dit niet lukt, moeten ze dat zo snel mogelijk laten weten. Dan is Plan B de volgende piste. Dat plan zou al over een maand - eind september, begin oktober - in werking moeten worden gesteld. Concreet? Een zogenaamde doorstartregering, waarbij de ontslagnemende ploeg van CD&V, MR en Open Vld wordt aangevuld met andere partijen die een beperkt programma doorvoeren. Vraag is meteen welke partijen daartoe bereid zullen zijn en wat in zo’n programma moet staan.

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Vlaams Parlementslid Axel Ronse (N-VA) stuurde daarover een interessante tweet rond: “Ik denk niet dat er een ondernemer in Vlaanderen zit te hopen op een snel akkoord met partijen die pleiten voor extra vermogensbelasting, de rem zetten op hervormingen inzake de arbeidsmarkt en niets willen weten van besparingen.”

Over de inhoud is bij het VBO duidelijk niet nagedacht. Het lijkt erop dat een regering voor de VBO-topman enkel nodig is om aan te tonen

dat het Belgisch niveau, cruciaal voor het voortbestaan van het Verbond van Belgische ondernemingen, nog werkt.

Indien dat niet het geval is dan kunnen de Vlaamse tegenhanger Voka plus de Vlaamse sectorfederaties de taken van het VBO overnemen. Het angstzweet breekt al uit bij een aantal belgicistische bedrijfsleiders. Niet dat die zwaar wegen, maar ze maken wel veel kabaal in de media. De tijd dat de ‘haute finance’ druk kon zetten op de Wetstraat zoals onder Lippens, Frère en Davignon is sinds de financiële crisis van 2008-2009 definitief voorbij.

Nu zijn het nog een aantal oude knarren uit het strategisch comité van het VBO die aan Timmermans zullen gevraagd hebben om de oproep te doen. We gaan ze niet allemaal opnoemen, maar ze zijn de fossielen van het Belgische bedrijfsleven. Michèle Sioen, Thomas Leysen (Umicore), Philippe Vlerick (UCO), Jean-François Gribomont (Utexbel), Max Jadot (BNP Paribas Fortis).

Vakbonden Het is in het strategische comité zoeken naar bedrijfsleiders uit de zo succesvolle Vlaamse biotech. Of naar de toplui van de nieuwe economie, de Vlaamse jonge bollebozen die bedrijven als Showpad, Combell of Collibra leiden. Eigenlijk moeten we de vraag stellen of iemand van de nieuwe generatie bedrijfsleiders die vandaag en morgen de groei in nieuwe sectoren ondersteunen nog

wel naar het VBO luistert. Het antwoord is neen.

De bijdrage van deze werkgeversorganisatie tot het economisch welzijn is stilaan nihil geworden. En werkt zelfs contraproductief als we weten dat het VBO zoete broodjes bakt met de al even belgicistische vakbonden. Een een-tweetje rond brugpensioen dat niet te snel mag worden afgebouwd, is daar een goed voorbeeld van. Voor grote bedrijven blijft het een interessante manier om oudere werknemers af te danken. Voor de vakbonden zijn bruggepensioneerden – eigenlijk werkloosheid met bedrijfstoeslag, zoals het nu heet - een bonus, want meer werklozen betekent ook meer vergoedingen voor het uitbetalen van uitkeringen.

Toeschouwers Het VBO gaat al een hele tijd in verschillende dossiers en debatten de mist in. Het debat van de regeringscrisis is niet anders. Het klopt dat de Brexit, de handelsoorlog en een mogelijke recessie grote uitdagingen zijn. Maar er is geen Belgisch niveau of Belgische regering nodig om dat aan te pakken. De Brexit is een zaak van de Europese Unie en binnen België van Vlaanderen als exportmotor. In de handelsoorlog tussen de VS en China zijn we toeschouwers. En wat een mogelijke recessie betreft: de oorzaak ligt bij de slabakkende Duitse auto-industrie. Ook daaraan kan een federale regering in de Wetstraat weinig doen.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

5 september 2019

3

De kolonisten van Zemmour In een lang gesprek tussen de auteur Eric Zemmour met de cineast Elie Chouraqui worden vele thema’s behandeld: feminisme, terrorisme, politieke correctheid, de kolonisatie van Europa en de dreigende burgeroorlog in Frankrijk.

Het gesprek kan voorlopig nog bekeken worden op Youtube. Beide mannen zijn Fransen van Joodse afkomst en hoe verschillend ze ook zijn, ze nemen allebei politiek zeer incorrecte standpunten in, ook en vooral over immigratie. Eric Zemmour beschouwt de huidige immigratiegolven als een nieuwe kolonisatie. Een immigrant is in zijn werkdefinitie iemand die uit zijn vaderland is weggetrokken omdat hij zich wil losmaken uit de ellende en de wantoestanden daar. Hij wil uitdrukkelijk niet meer leven zoals in zijn herkomstland. Hij wil leven zoals de mensen in het nieuwe land waar hij zich heeft gevestigd, en volgens Zemmour uit zich dat na een of twee generaties al door de namen die hij voor zijn kinderen kiest.

Dat lijkt mij een bijkomstig element, maar het is zeker wel symbolisch. Alle ‘geslaagde’ immigraties waren van dat type. Een kolonist daarentegen is iemand die wel in een ander land gaat wonen, maar daar probeert de levenswijze, de taal en de cultuur van zijn vaderland te behouden en zelfs aan de inwoners van het gastland op te leggen.

De huidige immigratiegolven uit Afrika en de islamitische wereld zijn van dat type. Is Zemmours vergelijking met het kolonialisme terecht? Volgens ons wel. We zullen dat met twee significante voorbeelden staven.

Belgisch Congo In één van zijn boeken over Belgisch Congo vertelt Peter Verlinden een veelzeggend incident dat zich in de laatste jaren voor de onafhankelijkheid afspeelde. Een blank kind gooide op straat een steen naar een zwarte arbeider en liep toen weg. De Afrikaan volgde het kind, terwijl het naar huis liep. Hij belde aan en deed bij de vader – een blanke koloniaal dus - zijn beklag over het wangedrag van zijn zoontje. De vader gaf de jongen onmiddellijk een paar rake klappen als straf. Probeert u zich nu een vergelijkbare scène voor te stellen in Antwerpen of Brussel, met bijvoorbeeld een Marokkaanse snotneus die een steen naar u gooit. Zou hij weglopen? Nee, waarschijnlijk zou hij blijven staan en u in uw gezicht uitlachen. En als hij toch wegliep, zou u hem naar zijn huis durven volgen? Zou u durven aanbellen om te protesteren? En als u dat in vlaag van roekeloze woede toch zou doen, wie zou dan de klappen krijgen? Het zijn retorische vragen, waarop iedereen de antwoorden kent. Meer nog dan de uiteenzetting van Zemmour bewijst dit minstens één ding: dat wij in praktijk zelfs nog minder rechten hebben dan een zwarte onderdaan in het koloniale Congo. Die zwarte arbeider had geen politieke rechten, maar hij moest zich niet laten treiteren door een blank kind.

Brits Indië De Indische hindoenationalist Sita Ram Goel werd geboren in 1921. Zoals de meeste Indiërs van zijn generatie werd zijn jeugd getekend door het verzet tegen het Britse imperialisme. Daarnaast was Sita Ram Goel ook een van de scherpste critici van de islam. In zijn boek The Story of Islamic Imperialism in India ontmaskert hij alle politiek correcte leugens over het islamitische terreurbewind in India. Maar in de context van de huidige kolonisatie van Europa is vooral zijn vergelijking tussen het islamitische en het Britse imperialisme belangrijk. Denk vooral niet dat Goel van de Britten hield!

Maar hij is niet verblind door haat: “In feite waren de Britten in vergelijking met de middeleeuwse moslimheersers in verschillende opzichten milder voor India en de Indiërs. Alle moslimheersers bekeerden hindoes met geweld, sloopten hindoetempels, kwetsten alle hindoe-gevoeligheden en overstelpten alles wat hindoeïstisch was met beledigingen. Alle mullahs en soefi’s bespuwden, bespotten en verachtten de religie en de cultuur van de hindoes, terwijl ze geen enkele tegenspraak duldden. Maar een hindoe riskeerde zijn leven als hij zelfs maar fluisterend de exclusieve aanspraken van de islam of de legitimiteit van islamitische wetten in twijfel trok. Anderzijds ston-

den de Britse heersers, hoewel ze christelijke zendelingen aanmoedigden, nooit toe dat zij hindoes met geweld bekeerden. Ze hebben nooit heilige plaatsen van hindoes ontwijd, of de religie en cultuur van de hindoes beledigd. Hun hindoeïstische onderdanen konden de exclusieve aanspraken van het christendom in het openbaar in twijfel trekken. De meeste Britse bestuurders zouden daar zelfs niet met een blijk van afkeuring op gereageerd hebben. Een andere lakmoesproef is de kwestie van huwelijken tussen de heersers en de onderdanen. Elke islamitische heerser en edele vond dat hij het recht had om zoveel hindoe-vrouwen onder dwang in zijn harem te sluiten als hij maar wilde. Hij kon er een onbeperkt aantal Hindoe-concubines op nahouden. Maar een hindoe kon niet eens van dromen van een huwelijk met een moslimmeisje […] Het feit dat je verliefd werd op een moslimvrouw […] kon je dood betekenen. Tijdens de Britse heerschappij was dat niet het geval. De Britten hebben Indiase vrouwen niet naar believen misbruikt. Ze keurden het af dat Indiërs met Britse meisjes trouwden, maar ze verhinderden het niet.”

Erger dan voor hindoes Als we de positie van de hindoes onder islamitisch bestuur vergelijken met onze situatie tegenover de islamitisch immigranten, dan zien wij vele gelijkenissen. Een huwelijk van een westerse man met een moslimmeisje is nog altijd onmogelijk, tenzij de man zich tot de islam bekeert. Kritiek op de islam wordt steeds gevaarlijker. Theo Van Gogh, Tommy Robinson en de redacteurs van Charlie Hebdo weten er alles van. Natuurlijk is onze situatie voorlopig nog minder extreem.

De moslims hebben de staatsmacht ook nog niet volledig naar zich toe getrokken. Maar we zien nu al in embryonale vorm de essentie van de islamitische onderdrukking zoals die in het door moslims bezette Indië of in het Ottomaanse rijk in zijn volgroeide vorm bestond. Als we echter onze situatie vergelijken met die van hindoes onder het Britse koloniale bewind, dan zijn wij er nu duidelijk slechter aan toe, zowel inzake huwelijken als inzake het recht kritiek te leveren op de religie van de koloniale machthebbers.

En de houding van de Britse kolonialen tegen de heiligdommen van de hindoes, is veel beschaafder dan die van de moslims in Europa tegenover christelijke kerken, begraafplaatsen, kruisen en heiligenbeelden, die in alle landen van West-Europa voortdurend het doelwit zijn van vandalisme, brandstichting en andere smeerlapperijen.

Ook in dat opzicht zijn wij er veel slechter aan toe dan de hindoes in het Britse rijk. Let ook op Sita Ram Goels opmerking over het misbruiken van hindoevrouwen. De Britten deden dat niet en ze lieten het ook niet toe.

De moslims in Europa daarentegen… Denk maar aan de islamitische “rape gangs” die gedurende decennia ongestraft hun gang konden gaan in vele Britse steden. Of aan de nieuwjaarsnacht in Keulen en aan de straffeloosheid voor islamitische verkrachters in Duitsland en Zweden.

Bevrijdingsbewegingen Nee, als we vergelijken met de hindoes onder Britse koloniaal bewind, of de Afrikanen in Belgisch Congo, dan is de vergelijking van Eric Zemmour zeker niet overdreven. Eerder integendeel. We worden inderdaad gekoloniseerd. En dan rijst natuurlijk de vraag wat we daartegen moeten doen. Misschien kunnen we het eens aan de linksen vragen. Zij waren altijd al verzot op anti-imperialistische verzetsbewegingen. We moeten ons niet te veel spiegelen aan de terroristische en bloeddorstige ‘bevrijdingsbewegingen’ waar links zo mee dweepte. Maar we moeten ons wel dringend bezinnen over de vraag welke vormen van verzet dan wél legitiem zijn. Want verwacht niet dat de moslims hun rijke kolonies in Europa zomaar zonder slag of stoot gaan opgeven…

PAUL BÄUMER

BRIEFJE AAN BJORN RZOSKA

Ander en beter!?

Mijnheer de redder in nood, De ‘groenen’ likken al enkele maanden hun wonden na de onverwachte overwinningsnederlaag van 26 mei. De grote verwachtingen en vooral de enorme zelfoverschatting van enkele groene tenoren, die hen tot ongekende hoogten zouden sturen en zo mogelijk zelfs deden dromen van een ‘premier Calvo’, smolten als sneeuw voor de zon naarmate de resultaten binnensijpelden. Zowat iedereen verloor, behalve het Vlaams Belang en de PvdA, want de mensen hadden andere dan groene signalen gegeven. Hun veiligheid, de bedreigende migratie en hun portemonnee, daar ging het hen om. Groen bleef status quo met slechts 1,4 procent ‘winst’. De opgeklopte klimaathysterie en de welwillendheid van de media in het verlenen van spreektijd en tribunes hadden niet mogen baten. Bovendien waren het oeverloze gekwetter van Almaci en het verbindende gedaas van Calvo de mensen de strot uitgekomen, waardoor alle geloofwaardigheid zo goed als verdwenen was. Kwam daar nog bij dat Almaci (klimaatplan) en Calvo (salariswagens) hun voorstellen niet in cijfers konden omzetten of zelfs foutieve berekeningen hadden gemaakt. Gijzelf hadt het in hun zog overigens ook even moeilijk toen men u vroeg naar de prijs van de vermogens winstbelasting en gij niet verder kwaamt dan het bizarre antwoord: “Dat is niet concreet becijferd, maar het gaat over twee miljard.”

En dan kwam enkele weken geleden de schijn-evaluatie die de kool en de geit spaarde en de vinger niet op de wonde durfde te leggen. Maar ook de altijd maar ‘verbindende’ link naar het dominante en fundamentalistische Waalse Ecolo waardoor de indruk ontstond dat jullie braaf aan hun handje liepen, is niet goed verteerd. Wat strategische vergissingen werden schoorvoetend toegegeven, maar er rolden geen koppen, want dat zou in deze formatietijden moordend zijn voor de partij. En al zegde men het niet hardop, toch klonken onderhuids meerdere stemmen dat het zo niet verder mocht gaan. Niet zozeer een koerswending, maar vooral naar een nieuwe stijl met meer geloofwaardigheid en overredingskracht moest uitgekeken worden. Het is niet voor niets dat Almaci en Calvo al een tijdje van de radar verdwenen zijn…

En zo kwaamt gij op het toneel met de formele boodschap dat gij uw kandidatuur stelt voor het voorzitterschap. Samen met uw ‘running-mate’ Rina Rabau, een oud-sp.a’ster overigens, die kandidaat-ondervoorzitter is, pleit gij voor een ‘andere

aanpak’ en willen jullie dat Groen opnieuw ‘meer impact’ heeft. Een duidelijke breuk met de twee tafelspringers dus.

“Vandaag denken velen dat Groen een partij is voor de happy few. Daardoor zijn we de afgelopen campagne veel kiezers verloren”, zo stelt gij onomwonden. Inderdaad, een soort van nieuwe en economisch wat betere sociale middenklasse van geitenwollensokkendragers, tweeverdienende verkavelingsbewoners, bakfietsers, mensen uit de zachte, de culturele en de onderwijssector die ver van de maatschappelijke problemen in de stadswijken en de grote appartementsblokken wonen, creëerden een ideëel wereldje van schone schijn die alle kritiek daarop wegzette als extreemrechts en fascisme. Gij wilt een andere aanpak en ook een andere stijl: “Vertrouwen zullen we pas verdienen als we de kalmte bewaren. We moeten goed luisteren en een ‘parler vrai’ hanteren. Ook in de eigen partij trouwens. Het wordt de enige manier om te groeien en meer nationale impact te krijgen.” Over een breuk met het verleden gesproken! Vooral het zinnetje “Ook in eigen partij trouwens.” is niet zonder betekenis voor een partij die zich altijd ‘basisdemocratisch’ heeft genoemd.

Gij hebt al heel wat parlementaire ervaring opgedaan en gij zijt als historicus een klassiek geschoold iemand die bekend staat als een rustig en beschaafd man die rustig en helder zijn standpunten uitlegt.

Bovendien wordt gij breed gewaardeerd in politieke en middenveldkringen en schroomt gij u niet om uzelf als Vlaamsgezind te omschrijven, in die zin dan dat gij vanuit uw ideologie Vlaanderen als entiteit erkent met een eigen culturele identiteit en een eigen dynamiek. We hebben het zelden van een groene gehoord…

Het valt nu af te wachten of Almaci of andere ego’s zich ook nog kandidaat zullen stellen. Meer nog: we vragen ons af of iemand dat nog gaat aandurven tegen u als man van de redelijkheid en het verstandige midden.

Onze wegen lopen wijd uiteen, dat is bekend. En dat zal zo wel blijven. Van veel dingen zullen we elkaar nooit kunnen overtuigen. Vlaams-nationalisme en groene politiek liggen immers mijlenver uiteen.

Maar als uw kandidatuur er toe kan bijdragen dat we eens vaker met aandacht naar elkaar luisteren, dan is dat alvast zeker winst. Een redelijk mens aan het hoofd van Groen; het is eens wat anders.

4

Actueel

5 september 2019

Fietsende kamikazes Wie in Gent naar het rijgedrag van fietsers kijkt, kan maar één besluit trekken: ondanks de diepe crisis van het christendom is het geloof in onsterfelijkheid nog wijd verspreid. Ik kan niet oordelen over de zelfmoordneigingen van fietsers in andere steden, maar in Gent vertonen zij dikwijls dezelfde doodsverachting als Japanse kamikazepiloten. Zij lijken niet te begrijpen dat de onsterfelijkheid alleen betrekking heeft op de ziel en niet op het fietsende lichaam.

Wie heeft die stem nog gehoord, die stem uit Amerika?

Honderdtwintig jaar geleden, in 1899, het jaar dat Guido Gezelle heenging, zag in Antwerpen Joannes Alphonsus Albertus Goris het levenslicht. En denk maar niet, waarde lezer(es), dat ik Guido Gezelle zomaar zonder reden vermeld heb. Neen, ook Jan Albert Goris zou, eens tot wasdom gekomen, hoge toppen scheren als romancier, dichter én ‘onze stem uit Amerika’. Net als die andere toonzetter in de vaderlandse letteren en tijdgenoot, Gerard Walschap (1898-1989), had hij het strijdbaar katholicisme van zijn jeugd op latere leeftijd verruild voor een onverbloemde vrijdenkerij.

Van Amerikaanse bron tot Belgische baron

De twee letterkundigen hadden ook een zweem van Vlaamsgezindheid gemeen. Bij de jonge Goris bleef dat niet onopgemerkt, want toen hij als bijna-achttienjarige in het Sint-Ignatiusgesticht van de jezuïeten, de latere UFSIA, een pamflet had verspreid waarin de vernederlandsing van zijn school werd geëist, werd hij er prompt aan de deur gezet. Dat gebeurde in 1917, maar het heeft de jonge Goris niet gefnuikt. In 1925 promoveerde Jan Albert aan de KUL tot doctor in ‘geschiedkundige en zedenkundige wetenschappen’. Al kan dat op zijn naamkaartje best indrukwekkend hebben geoogd, de jongeman trok naar de universiteiten van Freiburg en Parijs en naar de London School of Economics. Met die adelbrieven wordt hij volleerd genoeg bevonden om als ambtenaar van ’t Stad kabinetschef te worden van burgemeester Frans Van Cauwelaert.

Van 1934 tot 1939 is Jan Albert bedrijvig bij de rijksadministratie in Brussel, en van 1939 tot 1941 mag hij zich commissaris-generaal voor Toerisme noemen. In die bewogen oorlogsjaren begint hij een stoïcijnse levenshouding aan te nemen. Dat voormelde Vlaamsgezindheid hem daarbij nog niet vreemd was geworden, bewees hij meer dan afdoende met zijn verontwaardigde reactie op de van hogerhand gepleegde moord op ‘krukkenvent’ Gust Borms: “Een land, dat een man van 70, lam in een stoel gezeten, laat fusilleren, mag, zonder fatsoen gezegd, zijn smoel houden.”

Als Belgisch commissaris voor Informatie en op de koop toe gevolmachtigd minister in New York, tot 1964, werd Jan Albert Goris heel waarschijnlijk de meest beluisterde stem uit Amerika (de waarheid en haar rechten, Björn…). In hoeveel Vlaamse en tv-loze huiskamers zou zijn zeer herkenbare stem ’s zaterdags niet beluisterd zijn, als hij op Radio 1 zijn interessante wetenswaardigheden kwam vertellen over wat in dat verre werelddeel zoal reilde en zeilde? De luisteraars voelden met hun ellebogen aan dat daar een man aan het woord was die ‘iets’ te vertellen had en dat ook heel vlot en duidelijk deed. Had hij in 1927 niet al een studiereis naar de Verenigde Staten ondernomen en daarover het verhaal “Ontdek Amerika’”geschreven? Hij had toen al goeie contacten met Paul Van Ostaijen, Karel Van den Oever en Victor Brunclair.

Officiële waardering kon niet uitblijven.

In 1957 kreeg hij, die in letterkundige kringen al lang bekend was als Marnix Gijsen, de Belgische Staatsprijs voor verhalend proza, in 1969 gevolgd door de Staatsprijs ter bekroning van een schrijverscarrière en in 1974 de Prijs der Nederlandse Letteren, hem plechtig uitgereikt door koningin Juliana. Een jaar later wordt hij in eigen dierbaar vaderland geridderd als baron, met als adellijk devies “Qui transtulit, sustinet”, wat wil zeggen: wie overgeplant is, gedijt toch.

De boeken waarmee baron Gijsen onze letterkunde heeft verrijkt, zijn haast niet te tellen, maar van dichter Gijsen is mij – en wellicht ook van andere lezers die er voldoende levensrijp voor zijn geworden – het best bijgebleven dat onsterfelijke gedicht “Mijn vadertje”, waarin hij zijn vader subliem heeft vereeuwigd met de verzen “Hij was rechtvaardigheid. Hij had de zware taak op zich geladen een eerlijk mens te zijn in woord en daad. Dat is het goede, dwaze kwaad waar na ons Here Jezus Christus de sterkste man aan ondergaat”.

De bekende beeldhouwer Rik Poot maakt van Marnix, door zijn rechtvaardige vader vernoemd naar burgemeester Marnix van Sint-Aldegonde, een bronzen standbeeld.

Jan Albert baron Goris, alias Marnix Gijsen, is bijgezet op het Antwerpse Schoonselhof na zijn overlijden in Lubbeek op 29 september 1984.

HECTOR VAN OEVELEN

Natuurlijk krijgt een fietser die betrokken is bij een verkeersongeval met een auto voor de rechtbank altijd gelijk. De autobestuurder krijgt altijd ongelijk, zelfs als de fietser zich opzettelijk en zonder waarschuwing voor zijn wielen heeft gestort. Er fietsen klaarblijkelijk heel veel mensen rond met een of twee armprothesen, want de meesten slaan met ware doodsverachting links- of rechtsaf zonder ook maar eventjes een armgebaar te maken om andere weggebruikers te waarschuwen. Mijn echtgenoot moppert dikwijls: “Kijk, weer een zonder armpjes.” Dat is overdreven. Meestal hebben ze twee armpjes, maar weigeren ze die te gebruiken. De fietser heeft immers altijd gelijk. Hij moet met niemand anders rekening houden. Maar “Hij had gelijk” of “Zij had gelijk” is natuurlijk een heel triest grafschrift.

De ene heilige koe verslindt de andere Als volwassen fietsers geen helm dragen, dan is dat hun zaak. Niemand kan gedwongen worden zijn verstand te gebruiken, zelfs niet als hij het heeft. Maar vele fietsers zijn duidelijk meer bekommerd om het milieu dan om het leven van hun eigen kinderen, want ik zie hier al te

dikwijls kleine dreumesen zonder helmpje achterop een fiets zitten. Of in de stad op een kinderfietsje rijdend, meestal blakend van geluk, maar akelig kwetsbaar.

Mijn observaties worden onrechtstreeks bevestigd door twee in deze zaak onverdachte bronnen. Het Nieuwsblad/De Gentenaar deed ook zijn beklag over massa’s fietsers die alle verkeersregels aan hun laarzen lappen. En: het Gentse Milieufront meldde triomfantelijk een sterke toename van het aantal fietsers in Gent, vooral sinds de invoering van het circulatieplan. Maar men moest schoorvoetend toegeven dat er ook veel meer ongevallen met fietsers gebeuren.

Naast 533 botsingen van fietsers met motorvoertuigen, waren er 72 botsingen tussen fietsers onderling en nog eens 94 gevallen waarbij fietsers ‘vanzelf’ ten val kwamen. Al is dat ‘vanzelf’ dikwijls veroorzaakt door de tramsporen in Gent, die veel breder zijn dan elders. Ideale valkuilen voor argeloze fietsers. Al die cijfers omvatten dan alleen nog maar de gevallen waarbij de politie opgeroepen werd.

Het echte aantal ongevallen is ongetwijfeld een veelvoud daarvan. Dit is zo’n geval waarin de ene heilige koe de andere verslindt. Want de tram is in Gent al even heilig en onschendbaar als de fietser.

Citaat van de week > Guy Verhofstadt (Open VLD)

“Zij die opkomen voor democratie horen niet in de cel.”

“Those who stand for democracy do not belong in cells: the arrest of three prominent activists in Hongkong is unacceptable! From Russia to China, repressive regimes are trying to suppress politicial opposition. But they will not manage to silent people’s aspiration for freedom.” Alzo sprak Guy Verhofstadt, de ‘numero uno’ en overijverige paladijn van het eurocratenregime.Verhofstadt is een fanaticus en een bullebak geworden die meent iedereen de les te moeten spellen en een democratische spiegel voor te moeten houden. Hij zou beter zijn grote mond houden over democratie, want zijn Europese elite – en dus hijzelf vanzelfsprekend - zwijgt als vermoord over de Catalaanse politici en activisten die al vele maanden in een cel zitten of als bannelingen leven, gewoon omdat zij de wil van hun volk uitten om vrij te zijn.

“Avec Verhofstadt, c’est génial!” zei ooit Laurette Onkelinx in extase over haar vriend en superdemocraat. Bovendien, waar is de tijd dat handjes schudden met Kadhaffi ook leuk was…

Actueel

5 september 2019

Sociale problemen beperken met gezond boerenverstand Lagere rusthuisfacturen, het wegwerken van wachtlijsten in de zorg, gelijke kansen in het onderwijs, sneller kinderbijslag voor nieuwkomers… Wie het hart op de juiste plaats draagt, vindt dat geen onzin, en kan een eind volgen. Maar wie gezond verstand even belangrijk vindt, kiest voor nuances. In tegenstelling tot de progressieven koppelt die wel degelijk voorwaarden aan sociale voordelen en rechten.

voor een strakker beheerde migratie (controles schijnouderschap, gezinshereniging deels koppelen aan het hebben van een job en een inkomen) is één zaak.

“Gezinshereniging is de grootste migratiepoort naar ons land”, aldus Francken en Van Camp: “Ons land kent een zeer hoge passieve migratie tegenover actieve migratie, dus van mensen die hier komen om te werken. Het evenwicht is zoek.”

De startnota van De Wever is dan weer een andere zaak. Hier lezen we dat de Vlaamse regering fors zal blijven investeren in sociale woningen, met een grotere klemtoon op renovatie en duurzaamheid.

We waken er bovendien over dat sociale woningen toegewezen worden aan de meest behoeftigen, met in heel Vlaanderen “voorrang voor mensen die een voldoende sterke en duurzame band met de gemeente of streek kunnen aantonen”.

Daar kan je vele kanten mee uit, maar vooral ook de goeie kant. Dat geldt ook voor een vrij realistisch migratiestandpunt in de nota: “De EU moet zich focussen op bescherming van de buitengrenzen tegen illegale migratie en de strijd tegen sociale dumping.”

Cijfers

In Antwerpen wil burgemeester Bart De Wever vijfduizend extra sociale woningen bewoonbaar krijgen. Op Vlaams niveau wil hij het aantal sociale woningen in grote steden begrenzen. Het hart en het hoofd. Dat is een stuk interessanter dan de onmacht en onwil van de progressieven om toch even op zoek te gaan naar de oorzaak van het probleem.

Als er vandaag 153.000 mensen op de wachtlijst staan voor een sociale woning, moet men proberen blussen, maar stuurt men de pompiers wellicht beter naar de bron van het brandend vuur. En dan past rationaliteit.

Waarom zijn het er zo veel? Vanwaar komen ze en blijven ze komen? Moet het debat niet gaan over het beperken van de instroom van hulpbehoevende nieuwkomers? Niet omdat dit lekker rechts klinkt, maar omdat het zo rationeel is. Wie als privaat persoon mensen helpt, bouwt ook een beperking in. Onze huisdeuren staan heus niet open voor de hele wereld. De Belgische grenzen dan maar wel?

Utopisch links Meryame Kitir, volgens sommige waarnemers de ‘coming woman’ van de socialisten en zelfs kandidaat-voorzitter, had het in Humo over die problematiek. Ze belichaamt een strijdbaarder, maar tegelijk ook een utopisch socialisme. Helaas, het is en blijft het socialisme van ezeltjestrek-je.

Sommige socialisten bakken het nog bruiner dan Kitir. De Aalsterse sp.a’er Sam Van de Putte koppelde zijn commentaar op de wachtlijsten voor sociale woningen aan wachtlijsten in de zorg, aan meer mensen die naar de voedselbank moeten gaan. Om dan, met een mengeling van zelfbedrog en utopisch socialisme, deze onzin uit te kramen: “Een Vlaams regeerakkoord waar iedereen beter van wordt.” Je leest er zo overheen, maar “iedereen”? Ezeltje, toch…

Over Groen zullen we het even niet hebben. De zesde partij van Vlaanderen nestelde zich in het tijdperk Almaci/Calvo ter linkerzijde van de socialisten.

Steun een goed doel in Vlaanderen met een legaat.

Alle info ten kantore bij Karl van Camp 03.232.14.17 of secretariaat@pallieterke.net

De club Ter linkerzijde zijn ook nog de schier ontelbare “belangenverenigingen” Vorige week focuste (onder meer) het Minderhedenforum op het wegwerken van wachtlijsten. Het forum noemt een verplicht taalniveau voor het toekennen van sociale woningen meteen ‘repressie’. Terwijl het de bedoeling is hiermee de integratie te bevorderen. En ook hier weer duikt het ezeltje op. “Er moeten vooral meer sociale woningen worden gebouwd” en op de private huurmarkt moet “beter worden opgetreden tegen discriminatie”. Of dat laatste een gigantisch probleem vormt, moet men maar eens vragen aan de kansarme kiezers die op Vlaams Belang gestemd hebben, of beter nog, misschien eerst eens vragen aan de kiezers die het sp.a-schip hebben verlaten?

De vakbonden spelen het nog blinder. Miranda Ulens, de topvrouw van het ABVV, pakt in De Tijd uit met eenzelfde eenzijdigheid. Ulens leeft op een wolk: de overheid moet “genoeg sociale woningen” garanderen, zoals ook “een goed pensioen”, “minder wachtlijsten” in de zorg, een “kwalitatievere gezondheidszorg”, een pak meer geld voor de sociale zekerheid en – let op het communautair beestje – “het mag geen verschil uitmaken of je in Wallonië, Brussel of Vlaanderen woont”.

Diezelfde halfslachtigheid vinden we bij de half-politieke organisaties zoals de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten. Dat er “een gebrek” is aan goede, betaalbare en energiezuinige woningen voor mensen met een laag inkomen”, is altijd juist. Prima, maar stelt men daar nog de vraag van waar die mensen op de sukkel blijven komen?

Politiek Ook CD&V worstelt met dit probleem.

Hilde Crevits wil “geen A- en B-burgers”.

Klinkt warm, en braaf, en lief, maar toch zo ongeloofwaardig. De progressieven binnen haar partij negeren de toenemende migratiekost, zoals ze de interregionale transfertenkost naar Wallonië en Brussel als politiek probleem negeren. Of nog duidelijker: zoals ze heel hun onderwijspolitiek lieten tilt slaan. Of hun aanpak een oplossing ten gronde biedt op middellange laat staan op korte termijn, doet voor de progressieve fractie niet ter zake.

Wat doet N-VA in deze? Wandelt ook die partij met een boog om het vuur heen? Dat Theo Francken en Yoleen Van Camp twee wetsvoorstellen lanceren

Slogans passen niet in zo’n debat, maar laat ons even kijken naar de cijfers. Uit cijfers van de Dienst Vreemdelingenzaken blijkt dat in 2017 zo’n 52.066 mensen naar ons land kwamen in het kader van gezinshereniging (andere EU-landen én migranten uit de rest van de wereld).

Dat zijn niet allemaal hulpbehoevenden, maar velen zijn dat wel. Dat cijfer is anderzijds een concrete indicatie over de problematiek: 52.000 mensen per jaar, dat is 5.200, of een heel dorp nieuwkomers per provincie per jaar. Valt zoiets vol te houden?

Vlaams Belang En wat doet Vlaams Belang in deze? De partij pleitte in haar verkiezingsprogramma voor “een minimumpensioen van 1.500 euro voor iedereen”. Ook hier weer die iedereen, maar dan wel met meer realisme. Dit valt maar te financieren door “op langere termijn” de transfers te verminderen (10-12 miljard per jaar) en door een migratiestop (zou 7 miljard opbrengen). “Het is bv. onze plicht aan te

5

klagen dat één op drie sociale woningen naar niet-Belgen gaat”, zei Van Grieken.

Ook die partij wijst op de druk op de markt van sociale woningen door te veel migratie van nieuwkomers zonder middelen. De prijs voor een appartement steeg sinds 2010 al met 23 procent en in veel steden stegen de prijzen voor goedkoopste woningen met de helft.

Helaas is de sociale en communautaire boodschap van Van Grieken – met uitzicht op een opening naar een gematigder profiel - ondergesneeuwd door radicalen die het liever zuur en hard spelen. Een gemiste kans.

Besluit Als vorig jaar meer dan 153.000 Vlamingen op een wachtlijst stonden voor een sociale woning – evenveel als er effectief nu worden verhuurd - moet daar een ernstig debat over worden gevoerd.

Het permanent blussen van de sociale problemen door almaar meer uitgaven, zoals voor de sociale woningbouw, moet worden afgewogen tegen de realiteit van de hypermigratie en een mogelijke vermindering van de instroom. Die zorgt overigens voor een paternoster van uitdagingen, niet alleen inzake huisvesting, maar ook inzake onderwijs, gezondheidszorg, enzovoort.

Hierbij passen geen slogans, maar twijfel en debat, overleg en moed om politiek correcte, maar onbetaalbare luchtspiegelingen te vervangen door een rationele en zo humaan mogelijke migratiebeperking.

Vooral de Vlaamsgezinde partijen wijzen op de migratiekost en de onhoudbaarheid van quasi open grenzen. Zelfs Vlaanderen moet uitkijken dat het zijn budgettaire situatie kan blijven beheersen. Werk maken van het verschil tussen sociaal en utopisch socialistisch. En de sociale hulp oriënteren op de landen waar de problemen zich het meest stellen. Inderdaad, we hebben te lang boven onze stand geleefd.

Te veel drukkingsgroepen, met tentakels tot diep in de media, leven van de miserie van anderen. Het is aan de rationeler denkende Vlaming om daar iets tegenover te plaatsen. Niet het gekrijs van heethoofden, niet het geroep van twitterende helden, maar gezond Vlaams boerenverstand.

ANJA PIETERS

Dutroux en zijn medeplichtigen…

Michel Lelièvre was een medeplichtige van Dutroux. Hij zit sinds 1996 in de gevangenis. Hij werd veroordeeld tot 25 jaar cel wegens zijn aandeel in de ontvoeringen van An en Eefje, die vermoord werden, en van Laetitia en Sabine, die uit de kerker van Dutroux gered konden worden. Nu vraagt hij zijn vrijlating met enkelband aan.

Enkele kranten, waaronder HLN, toonden opnamen van Lelièvre tijdens zijn proces.

Hij is niet bang. Hij toont geen berouw. Hij lijkt volop te genieten van de media-aandacht en hij kijkt af en toe spottend in de camera. Hij kreeg niet eens de doodstraf, niet eens onsamendrukbaar levenslang, maar slechts 25 jaar.

Hij kan al in 2021 vrijkomen. Hij zal dan vijftig jaar oud zijn. Ter vergelijking: Dutroux was veertig toen hij die meisjes ontvoerde, verkrachtte en vermoordde. Lelièvre komt al enige tijd in aanmerking voor vrijlating met een enkelband, maar tot nu toe werd dat altijd afgewezen. Zijn advocaat denkt dat hij nu wel een kans maakt.

Juridisch crapuul Ja, er is juridisch crapuul dat meewerkt om uitschot als Lelièvre vrij te krijgen. Net zoals er een Waalse advocaat is die ijvert voor de vrijlating van Dutroux. De volledige waarheid over de zaak-Dutroux is nooit aan het licht gekomen. De rol van Nihoul en zijn banden met de – voornamelijk Waalse en Brusselse – “beau monde” van politici zijn netjes in de doofpot gestopt. En daarachter gaat een angstwekkende juridische lacune

schuil: in het Belgische rechtssysteem is het onmogelijk iemand definitief achter de tralies te krijgen. Zelfs de ergste seriemoordenaars, massamoordenaars en terroristen, zelfs de gelijken van Dutroux, krijgen altijd opnieuw een tweede kans om te moorden en te verkrachten. Met een sluwe advocaat kunnen zelfs zij altijd weer vrijkomen. En zelfs zonder dat, loopt hun straftijd vanzelf ooit ten einde. Echt levenslang bestaat niet meer.

Parlement Het is niet dat men geen wetten kan maken om écht levenslange straffen in te voeren. De parlementen zitten vol juristen en advocaten. Als zij dat willen, kunnen ze zeker sluitende wetten in die zin maken. In sommige landen bestaan die trouwens, en ook in België hebben ze bestaan. Dat is niet moeilijk. Zelfs onze parlementairen zouden dat best kunnen.

Maar zij willen het niet. Zij staan liever aan de kant van de moordenaars en de perverse geesten, dan aan de kant van de slachtoffers. De medeplichtigen van Dutroux en consorten zitten ook in de magistratuur, de advocatuur en de parlementen.

6

Dwars door Vlaanderen

Willem Nollet (1934-2019)

In Hove namen we afscheid van Willem Nollet, een gekend en geliefd basismilitant uit de Vlaamse Beweging. Willem werd geboren op 4 december 1934 in het West-Vlaamse Passendale in een groot gezin met tien kinderen. Zijn vader was hoofdonderwijzer in het dorp en erg sociaal en Vlaams betrokken. Er waren thuis steeds bezoekers waarvoor vader iets administratief moest regelen.

Willem was ook erg christelijk. Hij leerde zijn echtgenote Joanna Nevelsteen kennen op een bedevaartreis naar Lourdes. Beroepsmatig was hij technicus, eerst enkele jaren bij Sabena in Brussel, maar het grootste deel van zijn loopbaan bij Hansen Transmissions in Edegem.

Willem was al op jonge leeftijd erg Vlaams actief. Hij engageerde zich vanaf 1970 sterk in de toenmalige Volksunie in zijn nieuwe woonplaats Hove. Hij liep letterlijk en figuurlijk alle manifestaties af om de VU te promoten, maakte nieuwe leden, en hij bekleedde allerlei bestuursfuncties in de lokale afdeling en ook op arrondissementeel vlak. Maar hij was nooit verkiezingskandidaat voor de partij. Hij had geen mandaat nodig. Hij werkte liever op de achtergrond. De VU was voor hem een manier om Vlaams en sociaal te handelen vanuit een onrechtvaardigheidsgevoel over wat de Vlamingen in de belgische constructie werd aangedaan. Voor de partij was hij wel afgevaardigde in allerlei gemeentelijke adviesraden, zoals de Milieuraad, Cultuurraad, de verkeerscommissie en de ouderenraad. Toen de VU in 2001 uiteenviel, stopte zijn partijpolitiek en-

gagement, want hij kon geen keuze maken tussen de twee nieuwe partijen.

In de Vlaamse culturele wereld was Willem ook erg actief; in het plaatselijke Davidsfonds. Jaarlijks was hij aanwezig op de grotere Vlaamse-culturele manifestaties, zoals het jaarlijkse Vlaams-nationaal Zangfeest, en voor de IJzerbedevaart maakte hij ook volop reclame. Tot aan het Egmontpact (1977) was Willem een fervent lezer van ’t Pallieterke. Hij ging zijn gelezen nummers steeds bij een lokale Vlaamsgezinde in de bus steken om de Vlaamse gedachte te promoten. Nadien kon Willem de kritische artikels over dat pact niet meer aanzien, omdat zijn geliefde VU erg hard werd aangepakt, en hij zegde zijn abonnement op. Willem was een familiemens, een idealist en een optimist. Hij hield van de mensen en de natuur. Hij genoot van het leven.

Enkele jaren geleden was Willem betrokken bij een zwaar verkeersongeval in de omgeving van Thionville in Frankrijk. Dat gaf zijn fysieke mobiliteit een zware knak, zodat hij uiteindelijk moest opgenomen worden in het Hovese woonzorgcentrum Cantershof, waar hij op 25 augustus jl. overleed.

LVDW.

5 september 2019 EEN NIEUWE BURGEMEESTER Als onze informatie juist is - zie ons hoofdartikel op bladzijde 1 - dan is de kans zeer groot dat Bart Somers een ministerspost krijgt in de Vlaamse regering. Vraag is dan, wie gaat hem opvolgen? In Mechelen is een kartellijst aan de macht. Bart Somers (Open Vld) en Kristof Calvo (Groen) stonden op een kartellijst van VldGroen-M+. Somers was lijsttrekker terwijl Calvo lijstduwer was. Dat laatste toont aan dat de ambitie van Calvo niet in Mechelen maar in de Kamer ligt. Misschien is daar nu verandering in gekomen. In principe is Calvo ook eerste schepen in Mechelen, maar hij heeft zijn schepenambt niet opgenomen omdat dat strijdig is met zijn functie als Kamerlid van Groen.

Ondertussen is Calvo op de vingers getikt door de leiding én de achterban van Groen.

Hij wordt rechtstreeks met de vinger gewezen als hoofdoorzaak van de overwinningsnederlaag van Groen in mei 2019. Het is duidelijk dat Calvo aangemaand werd om het wat kalmer aan te doen. Misschien lonkt dan de sjerp van burgemeester. Zo zou hij even uit de Brusselse schijnwerpers verdwijnen en dat zou vooral de toekomstige nieuwe voorzitter Björn Rzoska goed uitkomen. En als Calvo ook maar een beetje verstand heeft (eerlijk gezegd twijfelen we daaraan, maar dit terzijde) dan zet hij tijdelijk een stapje opzij en trekt hij zich terug in Mechelen. Stel dat Calvo toch in Brussel blijft, dan komt Koen Anciaux in het vizier als nieuwe burgemeester. Koen is al achttien jaar schepen in Mechelen voor Open Vld. In 1989 was hij gemeenteraadslid voor de Volksunie, maar gelokt

door de sirenenzangen van Somers maakte hij de overstap naar de Open Vld. Sinds 2001 is hij schepen, en hij was ook al een tijdje plaatsvervangend burgemeester toen Bart Somers even minister-president was van Vlaanderen.

Koen of Kristof? Wie wordt de nieuwe burgemeester van Mechelen?

DE OOGST Het is elke week prijs: de drugsproblematiek is een dagelijkse realiteit. Neem nu de oogst van deze week. In Deurne-Noord werden het voorbije weekeinde zes dealers opgepakt. Zondagnacht ontplofte in Borgerhout een granaat.

In het weekeinde van 25 augustus werden bij vier verschillende acties meerdere dealers gevat. In juni werd in de haven van Antwerpen 3 ton cocaïne onderschept, in juli nog eens 1,5 ton. In Hamburg werd begin augustus nog eens 4,5 ton onderschept, cocaïne die bedoeld was voor de haven van Antwerpen. Niet dat alleen Antwerpen een draaischijf is. Eind augustus werd in de haven van Rotterdam zo’n 3.000 kilogram gevonden.

In Europa zijn ten minste 3 miljoen mensen verslaafd aan cocaïne. Stel dat die allemaal gemiddeld 1 gram cocaïne gebruiken per week, dan is dat omgerekend 3.000 kg per week. 3 ton per week dus, moet Europa binnengesmokkeld worden. En dat lukt blijkbaar, want in onze straten is geen paniek te bespeuren dat er te weinig voorraad aanwezig zou zijn. “Amsterdam staat machteloos bij drugshandel”, blokletterde NRC vorige week. Zou het in onze Vlaamse steden anders zijn?

Laten wij hen herdenken Dat staat in elk geval zwart op wit geschreven over de duizenden Vlaamse sukkelaars die de ‘konijnenkoten’ van het hechteniskamp van Lokeren hebben mogen delen met Filip de Pillecyn, Omaar Waegemans, Remi Piryns, Gaston Feremans en andere volksverbonden kunstenaars, wier enige oorlogsmisdaad was geweest dat zij zich hadden ingezet voor het welzijn en de toekomst hun volk.

Het zijn die idealisten die nu haast veertig jaar herdacht worden in Lokeren als slachtoffers van het hechteniskamp dat heeft moeten plaatsmaken voor de begraafplaats die de laatste rustplaats is geworden van onder anderen Dirk van den Berghe, de bezielende initiatiefnemer van die jaarlijkse herdenkingen.

Zijn inspirerende taak is overgenomen door de werkgroep HEKALO, die héél Vlaanderen

uitnodigt op de herdenking van zondag 15 september om 12 uur, in de Sint-Annakerk, Veerstraat 12 te Lokeren. Na de dienst, opgedragen door E.P. Herman Dupré, worden alle aanwezigen getrakteerd op een Vlaamse boterham met beleg en een kop koffie of thee in de parochiezaal, waar plaats is voor velen.

HECTOR VAN OEVELEN

BRUSSEL

Discriminerende stadstol

Was de stadstol slechts een (groen) schot voor de boeg, of wordt het op termijn een reële beleidsdaad? De toekomst zal het uitwijzen. Maar afgezien de vele kanttekeningen die men bij deze maatregel kan formuleren, plaatst het VLD-excellentie Sven Gatz in een vrij vervelende positie.

Het was in de aanloop van de Gewestverkiezingen van 2014, ruim vijf jaar geleden dus. Zoals steeds besteedde De Brusselse Post, het blad van het Vlaams Komitee voor Brussel (kortweg VKB), aandacht aan de nakende stembusslag, Traditioneel gebeurde dit door een aantal interviews met kopstukken allerhande, en in dit geval sloeg men twee vliegen in één klap.

In casu: Luk Van Biesen en Guy Vanhengel. De transcriptie van het gesprek was, neemt u het van ons aan, ernstiger dan de teneur van het interview dat vooral veel weg had van twee gekscherende tieners, high five handjes kloppend en vol van het eigen gelijk.

Op een gegeven moment kwam de kwestie van een stadstol ter sprake. Even keken ze mekaar aan, waarna Vanhengel met een gemene grijns simpel “nu niet, nooit niet” antwoordde. Een “archaïsme” noemde hij het ook. “Niet meer van deze tijd.” Zou hij dat vandaag met even veel zekerheid beweren? Zelf is hij geen minister meer, kompaan Sven Gatz is dat nu in zijn plaats. De liberalen spelen niet meer de eerste viool aan Vlaamse kant en zoals

geweten leverde de meerderheidsvorming behoorlijk wat spanning op met de Melsenstraat. Groen is nu de grootste en kersvers Minister Elke Van den Brandt laat er geen twijfel over bestaan dat die stadstol er komt. Het ware natuurlijk beter samen te werken met de overige gewesten, maar Brussel kan niet blijven wachten. Als de anderen treuzelen, neemt de hoofdstad het voortouw. Uiteraard. Is deze stad soms geen toonbeeld van hoe een moderne stad de 21ste eeuw omarmt?

Fiscale hervorming Het enthousiasme bij Groen is groot, maar gevoelig kleiner bij de andere coalitiepartners. Tussen het principe en de uitwerking ervan ligt een soms lange, hobbelige weg. Veel hangt natuurlijk af van de concrete invulling, maar zoals fiscalist Michel Maus terecht waarschuwt in De Morgen van het voorbije weekend, kan zo’n belasting een “pervers mechanisme in gang zetten”. Riskeer je immers niet de vooral Vlaamse pendelaar te belasten?

Officieel heet dat met de stadstol het fiscaal zwaartepunt van het bezitten naar het gebruiken van de wagen wil verschuiven,

zonder dat dit een negatief effect op de factuur van de chauffeur zal hebben. Maar het kleinste kerstekind dat een minimale ervaring met dit land heeft, weet dat een fiscale hervorming doorgaans ook neerkomt op een belastingverhoging. Men kan ook “compenseren”, klinkt het sussend. Bij de Brusselaars zeker, aangezien men een soort van verrekening met de rijtaksen kan doorvoeren. Maar aangezien de gewesten hiervoor instaan, zou dit niet kunnen voor de Vlaamse pendelaar die zo een netto-betaler van de tol wordt.

Pendelaars discrimineren Het is allemaal nog koffiedik kijken, maar toch ontwaar je in deze (mogelijke) maatregel enkele klassieke Brusselse constructiefouten. Net zoals wanneer men versmallingen of het schrappen van rijstroken doorvoert, laat de wisselwerking die een stad met haar ommeland onderhoudt de Brusselse politici koud. Pendelaars? Het heeft aan Franstalige kant altijd al een negatieve connotatie gehad. Met dedain kijken ze neer op die proleten die in de grote stad komen werken. Dat anno 2019 de realiteit behoorlijk anders oogt is nog niet tot in hun psyche doorgedrongen. Nog zo’n trekje: men wil maatregelen treffen, zonder dat aan de randvoorwaarde voldaan is. Precies zoals bij de invoering van de voetgangerszone. Blijken plots heel wat mensen niet meer naar de binnenstad te

komen wegens moeilijk bereikbaar met de wagen, gekoppeld aan een parkeerbeleid dat wellicht in Burkina Faso beter uitgewerkt is? Oeps, niet aan gedacht.

Wanneer men het gebruik van de wagen wil ontraden in de stad, zou het dan niet aangewezen zijn nu al werk te maken in de verdere uitbouw van de alternatieven, openbaar vervoer op kop? De aanpak volgt echter een andere chronologie: eerst de belasting, dan de investering. Een beetje alsof men het zakgeld van de kinderen halveert om eerder met de fiets dan de bus naar school te gaan, maar moet vaststellen dat er geen fiets voorhanden is.

Liberale druk En nu Sven Gatz? De kans is groot dat hij zal moeten plooien. De manier waarop de Brusselse liberalen in de regering gestapt zijn is nog niet verteerd bij Rutten & Co. Herinner u: ze pakte hem als Vlaams Ministers vernederend prompt zijn bevoegdheden af (daar waar Vanhengel in een ver verleden nog zelfs eventjes minister in de Brusselse én Vlaamse regering was). Maar wat als het hele project toch doorgezet wordt? Kunnen de liberalen het zich permitteren om hier, zelfs passief, medeverantwoordelijkheid voor te dragen? En dat voedt dan weer andere vraag: zal Gatz met een dergelijk dossier zijn volle termijn kunnen en/of mogen uitdoen?

KNIN

Onze naaste buren

5 september 2019

Feest

7

NEDERLAND

In Nederland was het vorige week feest. Neem het feest van de democratie van vrijdag 30 augustus in Nijmegen. In totaal werd dat kopietje van Zweeds gezwets met één miljoen euro gesubsidieerd.

Grote motor achter het initiatief was minister van Binnenlandse Zaken Kajsa Ollongren (D66 natuurlijk, en met ook de Zweedse nationaliteit). Deze dame liet het referendum in Nederland afschaffen, wil nieuws verbieden dat haar niet aanstaat, verspreidt zelf vals nieuws en ze saboteert bewust de wetgeving die het dragen van vrouwonterende boerka’s en nikabs op sommige plaatsen verbiedt. Ondanks de belofte van hapjes en drankjes plus het optreden van de Tante Joke Karaoke Band bleef het aantal aanmeldingen op nauwelijks een paar duizend steken. Ollongren porde daarom de rijksambtenaren aan zich op kosten van de belastingbetaler een dagje te vermaken. “Zie het als een werkbezoek”, kregen journalisten te horen die meer informatie vroegen over het uitje van de ambtenaren. Toch was er een vermoeden waarom weinig mensen geïnteresseerd waren. Politici mochten bewijzen hoe democratisch ze zijn, en u kan al raden hoe evenwichtig het sprekersgestoelte bezet werd. Er was toch één rechtse spreker uitgenodigd. Geen PVV’er, maar iemand van Leefbaar Rotterdam die je in de Vlaamse context een gematigd linkselende N-VA’er zou noemen. Webstek GeenStijl publiceerde met veel hoongelach foto’s van het miserabele resultaat. Inmiddels is alweer bewezen dat de Nederlandse overheid het geld door deuren en ramen gooit terwijl ze de burgers pluimt.

Narcostad Een feestje was er ook bij De Telegraaf. Misdaadverslaggevers John Van den Heuvel en Mick Mely legden de hand op een vertrouwelijk rapport dat opgesteld was ten faveure van GroenLinks-burgemeester Halsema. Die wilde van de hoed en de rand weten hoe het nu eigenlijk zit met de drugscriminaliteit in de hoofdstad. De rapporteurs (een hoogleraar bestuurskunde en een oud-journalist van de linkse De Volkskrant) hadden eerder bewezen dat de drugscriminelen Noord-Brabant in hun greep hebben, en ze mochten nu op basis van officiële cijfers de situatie in Amsterdam eens onder de loep nemen. Het resultaat oogt fraai vanuit het standpunt van de drugscriminelen die nog altijd niet uitgefeest zijn, want er wordt hen geen strobreed in de weg gelegd. Eén conclusie baarde toch nog een beetje opzien. Wat is het verschil tussen cocaïne en pizza?

De coke wordt meestal vlugger geleverd. Wat doet de overheid aan de drugsepidemie? Niets, want drugs nemen is progressief.

De grote drugsbazen overspoelen (soms vanuit het buitenland) Nederland met drugs. Ze wassen jaarlijks in Amsterdam 300 miljoen euro wit met hulp van notarissen en advocaten.

Belastinginspecteurs weten meestal goed waar het geld vandaan komt in louche zaakjes en handeltjes, maar als de cri-

minelen netjes belasting betalen, volstaat dat. De hoofdstad bezit een belangrijke directie Openbare Orde en Veiligheid, die niet optreedt wegens incompetentie en omdat D66 en GroenLinks (partijen die de stad besturen) voortdurend stokken in de wielen steken.

Zoals een ambtenaar het stelt over het al veertig jaar durende wanbeleid (onder de PvdA): “Handhaven was rechts.” Politiemensen die willen werken, botsen op de omerta in plaatsen als Nieuw-West waar de drugssoldaten vandaan komen.

Nieuw-West is een codewoord voor ‘vooral Marokkanen’. Ophef was er omdat de jongste soldaatjes nauwelijks 7 of 8 jaar oud zijn, maar dat was twintig jaar geleden al het geval in de Brusselse Bodeghemstraat.

Overheidsdrugs?

Zelfs het NOS-journaal kon niet naast het nieuws kijken maar liet direct een universitaire hotemetoot aan het woord die betoogde dat alles zal beteren nu de overheid toestaat dat eerlang op tien plaatsen teelt en verkoop van legale wiet mogelijk wordt.

De betrokken gemeentes (onder meer Breda en Maastricht) hebben enthousiast hun kandidatuur gesteld om te coördineren en te concurreren met de criminelen. Dat gebeurt nu al in Canada en het is een succes… voor de criminelen. Ze verlaagden hun prijzen en verhoogden het thc-gehalte in de cannabis, zodat de gebruikers die legale wiet links laten liggen. Minder misdaad is in Canada een illusie gebleken.

WILLEM DE PRATER

Fout monument

In een hoekje van de Vrijdagmarkt, aan de rand van de lokalen van de Bond Moyson (de trots van socialistisch Gent) hangt een gedenkplaat.

Opschrift: “Hier werd geboren Lieven Bauwens – De stichter der Gentsche katoennijverheid – EERSTE MEIER VAN GENT – 1769-1822”.

De titel “meier” verwijst naar het feit dat hij burgemeester was onder het Franse revolutionaire bewind. Bauwens werd dankzij hand-en-spandiensten aan de Fransen een rijke en machtige industrieel. Het smokkelen van de plannen van de Mule Jenny,

waarover nog altijd romantische verhalen verteld worden aan schoolkinderen, was in werkelijkheid een weinig fraaie historie van agressieve industriële spionage in opdracht van Frankrijk. Bauwens was in feite een harteloze kapitalist, die er zijn hand niet voor omdraaide sukkelaars (zoals de gevangenen van het rasphuis) aan een hongerloon te laten werken.

Aan het monument voor Leopold II hangt, in opdracht van het stadsbestuur, een bordje om argeloze voorbijgangers op zijn misdaden in Congo te wijzen. Sommigen willen zelfs alles wat naar het Belgische koloniale verleden verwijst laten weghalen. Dit is geen pleidooi voor een jacht op foute monumenten, maar als het nodig is bordjes te hangen bij gedenktekens voor historische figuren die misdaden begingen, dan moet dat ook voor Lieven Bauwens. Vreemd dat de socialisten, die er eentje op hun Gents hoofdkwartier hebben hangen, daar nog niet aan gedacht hebben.

Zonovergoten Gent De grootste toeristendrukte is voorbij, maar het nieuwe academiejaar moet nog beginnen. Dit is het uitgelezen moment om de stroppenstad te bezoeken. Zelfs onder de (vermaledijde) schaapsstal klinkt gezellige muziek; daar staat een piano waarop elke voorbijganger mag spelen. In het cen-

trum schieten hippe koffie- en theehuisjes als paddenstoelen uit de grond. Met Engelse of Franse namen mikken ze op de betere toerist, of op de stadsbewoner die bereid is vier euro neer te tellen voor een bakje troost. Een teken van stijgende welvaart.

Gent verandert. Fietsers kunnen gebruikmaken van een reeks nieuwe fietspaden en fietsbruggen. Voetgangers kunnen de pas afgewerkte kaaipromenade aan de Waalse Krook verkennen. Nog één voetgangersbrug ontbreekt om de verbinding te maken langs het Laurentplein naar de opengelegde Reep (waar het beeld van Willem I staat).

Ook buiten het stadscentrum worden oevers en kades aangelegd. Het wordt steeds aangenamer langs de vele waterlopen die

LN24, een nieuwe tv-zender

Sinds maandagavond is een nieuwe Franstalige tv-zender in de ether: LN24. Die brengt de hele dag door nieuws. Een jonge groep journalisten wil de concurrentie aangaan met de stoffige RTBF en de hijgerige RTL. Eenvoudig wordt dat niet.

De grote vakantie is gedaan en dat betekent dat de tv-zenders uit hun zomerslaap ontwaken. Aan Franstalige kant verandert vanaf nu een en ander. Het meest recente nieuwsfeit was de terugkeer van RTL-nieuwscommentator Alain Raviart als woordvoerder van de cdH. Raviart was al eens woordvoerder van de centristen, ten tijde van Joëlle Milquet. De voorbije jaren raakte hij vooral bekend als één van de drie ‘chroniqueurs’ in het zondagprogramma op RTL-TVI ‘C’est pas tous les jours dimanche’.

De man ging er vaak tekeer tegen de Vlamingen en N-VA’ers in het bijzonder. Raviart, bekend voor zijn losse handjes, liep steevast rood aan wanneer hij het over ‘racisten’ en ‘fascisten’ had. In de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen van oktober vorig jaar haalde hij zwaar uit naar Franstaligen die in de Vlaamse Rand rond Brussel op een N-VA-lijst stonden en openlijk pleitten voor het gebruik van het Nederlands. Net geen nazi’s voor Raviart. Vraag is of dit woelwater bij de zwaar geplaagde en gemarginaliseerde cdH resultaat zal kunnen boeken.

4,5 miljoen euro In elk geval zullen veel Franstalige tv-kijkers wat blij zijn dat Raviart van het scherm verdwijnt. Zijn agressieve houding in het zondagdebat dat door de in Vlaanderen beken-

de Christophe Deborsu wordt aangestuurd, is men meer dan beu. Net als de hijgerige aanpak van RTL/TVI wanneer het over actualiteitsthema’s of politiek in het algemeen gaat. De kijkcijfers dalen, zeker voor de nieuwsuitzendingen. Idem bij de openbare omroep RTBF, die meer nog dan de VRT een verlengstuk is van links politiek Wallonië. Bij de RTBF zet de PS de lijnen uit. Zo kreeg PS-voorzitter Elio Di Rupo het voor de verkiezingen van 26 mei gedaan dat Raoul Hedebouw niet mocht deelnemen aan een tv-debat, “want hij is geen partijvoorzitter”. PTB/PVDA-voorzitter Peter Mertens verkoos die avond de studio van Terzake (VRT).

Walen kijken om die redenen liever naar het journaal op de Franse zenders TF1 en France 2. Om dat ongenoegen te capteren, is sinds 2 september een nieuwe Franstalige tv-zender gestart. Le News 24, of LN24. Trouwens, die is via Telenet ook in Vlaanderen te bekijken. Bedoeling is om de hele dag door nieuws te brengen op een vlotte en objectieve manier.

De journalisten zijn allemaal dertigers en ze spiegelen zich aan CNN in de Verenigde Staten en LCI in Frankrijk. LN24 wil zich verankeren in het Franstalige medialandschap.

En daar is geld voor. LN24 start met een kapitaal van 4,5 miljoen euro, aangeleverd door Belfius Insurance, de bouwgroep Besix, een fonds van de Waalse ondernemer Jean-Pierre Lutgen (broer van ex-cdH-voorzitter Benoît) en de Brus-

Gent doorkruisen. Niet dat het stadsbestuur nu goede punten krijgt. Daarvoor is er nog veel te veel werk aan de winkel. Wie in de Veldstraat wil winkelen, heeft stevige wandelschoenen nodig, zo slecht liggen de kasseien erbij. Wat zou het mooi zijn als onze bestuurders zich zouden beperken tot de hoofdzaken, in plaats van miljoenen over de balk te gooien aan zinloze ideologische projecten. Hoeveel voetpaden en wegen zouden ze niet bijkomend kunnen herstellen? Hoeveel monumenten zouden ze niet bijkomend kunnen restaureren? Hoeveel middeleeuwse kasseistroken zouden ze niet fatsoenlijk kunnen herleggen?

MATHILDIS

WALLONIE selse uitzendboer Gilles Daoust. De ambities zijn er maar ze zijn beperkt: break-even binnen twee jaar en 1 tot 1,5 procent marktaandeel. Dat is niet veel, maar voor een zuivere nieuwszender mag de lat blijkbaar niet te hoog worden gelegd.

Onkelinx LN24 wil de stoffige RTBF en de vaak sensatiebeluste RTL counteren. Daarvoor rekent het op de twee nieuwsbazen van de zender, Joan Condijts en Maxime Buxant. Condijts is de voormalige hoofdredacteur van de Franstalige beurskrant L’Echo. Martin Buxant werkte ook voor de zakenkrant en had tot een tijdje geleden een ochtendprogramma op de radiozender Bel RTL. Van Buxant is bekend dat hij dicht staat bij MR-kringen. Hij schreef ooit de biografie van toekomstig Europees Commissaris Didier Reynders.

Bij LN24 moet de jeugd domineren. Geen oude knarren. Al worden wel twee politieke experts uit een ander tijdperk opgevoerd om de actualiteit te analyseren: Louis Michel (MR) en Laurette Onkelinx (PS). Dat zal misschien meer kijkers afschrikken dan aantrekken.

De zender zal via de rubriek ‘Vu de Flandre’ ook dagelijks aandacht besteden aan wat in Vlaanderen gebeurt. Daarvoor doet men een beroep op Vlaamse journalisten. Onder anderen Jan De Meulemeester, Wouter Verschelden (Newsmonkey), Bart Eeckhout (De Morgen) en Alain Mouton (Trends) staan geprogrammeerd.

PICARD

8

Actueel

5 september 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Het Iraanse momentum Beleven we vandaag de kroniek van een aangekondigde onderhandeling? Sterker nog: een akkoord? Sommige waarnemers denken dat het slechts een kwestie van tijd is voordat Iran en de VS in gesprek gaan. En waar we in deze fase getuige van zijn is een spel van druk, provocatie, escalatie zelfs, om de contouren hiervan uit te zetten.

De toekomst zal uitwijzen of deze lezing van de recente gebeurtenissen niet te optimistisch is.

De vorige weken waren bijzonder heftig voor Israël en de Hezbollah, terecht als een verlengstuk van Iran beschouwd. Tel Aviv voerde het aantal missies op Syrisch grondgebied op, waartegen reactie kwam. Tot en met een bomaanslag in Beirut, wat opvallend was.

Na het conflict dat beide partijen in 2006 uitvochten, werden een aantal ongeschreven rode lijnen getrokken. Een hiervan had betrekking op terughoudendheid op het Libanese grondgebied. En het moet gezegd dat beide partijen zich hier aan hielden. Tot voor kort.

Na de inspanningen van de voorbije jaren en de precaire situatie van het land, zit de Iraanse politiek van machtsuitoefening in Syrië en daarbuiten aan haar limiet.

Recenter hoort men echter steeds vaker de vraag vallen of ook niet Israël zijn hand niet aan het verspelen is. De druk is systematisch opgevoerd, wat een bepaald doel dient. Twee eigenlijk. Wanneer iemand als Netanyahu handelt, mag men nooit de binnenlandse politieke agenda uit het oog verliezen.

De recente rommeligheid van de Israëlische politiek zorgt ervoor dat hij het eerste ministerschap combineert met de post van defensie. En zeker in die laatste hoedanigheden wil hij wel wat successen op zijn conto schrijven. Maar de belangrijkste reden waarom Iran steeds meer geprovoceerd wordt heeft te maken met de vrees van Tel Aviv dat zich vandaag een nieuwe context aftekent. In diplomatieke kringen is te horen dat er een groeiende Israëlische overtuiging bestaat dat onderhandelingen tussen de VS en Iran slechts een kwestie van tijd zijn. Nu vindt er een opbod plaats dat tot bepaalde stellingen moet leiden. Het is een horrorscenario voor Israël.

Macron begroet Mohammad Javad Zarif

Biarritz En terwijl de drones en bommen op het terrein hun werk deden, vond enkele duizenden kilometers verderop een diplomatieke verschuiving plaats – of op zijn minst een poging daartoe. Wat de Franse President Macron op de G7 top in Biarritz in scene zette, had alleszins een mooie theatrale waarde. Plots landde daar een officieel Iraans toestel met aan boord Buitenlandminister Muhammed Zarif. Wetende dat de Amerikaanse Trump houdt van wat in het jargon ‘disruptive diplomacy’ genoemd wordt, wou hij door de verassing een soort schok creëren die het een en ander zou deblokkeren. Mogelijk liet hij zich inspireren door de toenadering die georkestreerd werd in het zog van de openingsceremonie van de Olympisch winterspelen in Pyongyang vorig jaar. Maar, zo werd al snel in diplomatieke kringen vernomen, maakte Macron één belangrijke inschattingsfout.

De persoon van Zarif staat hiërarchisch gesproken niet op het niveau van Trump. Deze laatste heeft trouwens lak aan het personage dat hij beschouwt als dé gesprekspartner van voorganger Obama, waar dan de verketterde deal uit is voortgevloeid. Bovendien landde de Buitenlandminister zonder enig concessie op zak, wat toch onontbeerlijk wordt gevonden om überhaupt iets in beweging te brengen.

Helemaal anders had het kunnen zijn mocht het President Rouhani zelf zijn geweest die zijn opwachting maakte. Maar daarvoor lijkt het water nog wat te diep te zijn.

Wijzigende omstandigheden Het zou nochtans verkeerd zijn de verrassing in Biarritz als een

maat voor niets af te doen. Het is geweten dat Macron maar wat graag een grotere diplomatieke rol voor Frankrijk tracht in te kleden, binnen EU-verband en erbuiten.

De Britten zitten gevangen in hun Brexit en Merkel begeeft zich naar de uitgang, wat Parijs als een kans ziet.

Bovendien zijn er de reële Franse economische belangen die door de patstelling tussen Iran en de VS geschaad worden. Maar wellicht ziet hij ook een gewijzigde context die al voor een deel een realiteit is.

In die zin zou men het incident in Biarritz eerder moeten beschouwen als een poging om wat in ontwikkeling is te versnellen, niet als een soort eerste zet om het deblokkeren in werking te stellen.

Randvoorwaarden voor akkoord Verschillende elementen spelen. Te beginnen met de herverkiezing van Trump. Teheran had er aanvankelijk op gerekend dat zijn verblijf in het Witte Huis tot één legislatuur beperkt zou blijven. Vier jaar uitzweten dachten ze, waarna zich mogelijk gunstigere perspectieven zouden aftekenen.

Inmiddels houdt men wel degelijk rekening met een herverkiezing, wat zou betekenen dat ze de zware economische gevolgen van de sancties allerhande nog jaren zouden moeten dragen, wat onmogelijk is. De herkiezing speelt echter ook in de VS zelf.

Trump wil absoluut geen oorlog met Iran, zeker niet in electorale tijden. En waarom geen deal proberen te sluiten; is dat niet handelsmerk dat hij promoten wil? De Perzen kennen de Amerikaanse politiek. En hun geschiedenis. Een herverkiezing van Jimmy Carter destijds was niet ondenkbaar indien de Amerikaanse gijzelaars in Iran eerder vrijgelaten waren. Dit gebeurde echter pas toen winnaar Ronald Reagan zijn eerste presidentiële rede hield.

Maar voor wie denkt dat wanneer men doorheen de verklaringen en provocaties leest de onafwendbaarheid van een akkoord zich aftekent, toch één waarschuwing. Laten we ze simpelweg haviken noemen. Tegenstanders die als de dood zijn voor een akkoord met de (erf)vijand. Ongeacht de kost.

En meer nog: je vindt ze in zowel Washington als Teheran. De manier waarop men hen in bedwang zal houden – of net niet – zal determinerend zijn voor de toekomstige Amerikaans-Iraanse verhoudingen.

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Nieuwe Anschluss De moeizame relatie tussen het machtige Rusland en het kleinere en arme Wit-Rusland, een staatje met nog geen tien miljoen inwoners, wordt vaak cynisch omschreven als “oil for kisses”. Wit-Rusland krijgt olie van zijn gevreesde grote buurstaat, maar het moet zich in ruil daarvoor wel politiek onderwerpen.

Als mensen zoiets doen, noemt men het prostitutie of chantage. De politicologen hanteren termen die wetenschappelijker klinken. Anders dan de naam laat veronderstellen, zijn de Wit-Russen helemaal geen Russen. Hun moedertaal is Wit-Russisch, een andere taal dan het Russisch. Het land werd al in 937 gesticht als het prinsdom Polotsk. Het bestaat al langer dan het groothertogdom Moskou, dat pas in 1283 werd opgericht. Wit-Rusland werd in 1236 een deel van Litouwen en later van het Pools-Litouwse Gemenebest. Het land werd in 1795 door de Russen geannexeerd, en het werd pas weer onafhankelijk na de ineenstorting van de Sovjet-Unie. Maar het einde van die onafhankelijkheid zou wel eens héél dichtbij kunnen zijn. Poetin wil Wit-Rusland nu tot een “unie” dwingen. Een mooier woord voor “annexatie” of “Anschluss”. Met Russische troepen op het grondgebied van Wit-Rusland kan een nieuw front geopend worden tegen Oekraïne, en wordt Polen veel kwetsbaarder voor een Russische invasie. Daarnaast zou zo’n unie een nieuwe staat worden, met een nieuwe grondwet, waardoor Poetin president voor het leven kan worden, met een onbeperkt aantal ambtstermijnen.

Ramp in Rome?

Het rampscenario dat we hadden gevreesd en voorspeld, lijkt zich inderdaad in Italië te voltrekken. Het ziet ernaar uit dat Salvini heeft gegokt en verloren, net zoals de rampzalige Theresa May. De Italiaanse president weigert de normale democratische wegen te bewandelen en nieuwe verkiezingen uit te schrijven. Hij heeft zelfs al een nieuwe regering in de steigers staan: een tegennatuurlijke monstercoalitie van de linkse en door en door corrupte sociaaldemocratische partij PD met de populistische Vijfsterrenbeweging M5S, die oorspronkelijk was opgericht als een protest- en anticorruptiepartij die komaf wilde maken met het verrotte politieke establishment waarvan PD het symbool is. M5S was nochtans tot voor kort een coalitiepartner van de Lega…

Strikt juridisch gezien kàn dat allemaal. Net zoals men seriemoordenaars en drughandelaars kan vrijspreken wegens procedurefouten.

Maar vanuit inhoudelijk democratisch oogpunt is het bijna een staatsgreep. Als ze opzettelijk een nieuwe Mars op Rome willen veroorzaken, dan moeten ze het zo doen.

M5S aarzelt De linksen, de media, de mensensmokkelaars, de moslims en de Afrikanen kraaiden al victorie. Alexander De Croo stelde de snelle Italiaanse regeringsvorming-met-monstercoalitie al als voorbeeld voor de Belgische partijen, met een pleidooi voor “paars-geel”, met de aartsvijanden PS en N-VA dus. Maar toch is er hoop. Luigi di Maio, de voorzitter van M5S, lijkt zich na de eerste euforie plots te realiseren dat deze politieke ommezwaai op langere termijn een doodvonnis voor zijn partij kan zijn. Hij stelt harde voorwaarden voor een regeringsdeelname. Hij wil belastingverlagingen, gratis onderwijs “van de crèche tot de universiteit” voor mensen met een bescheiden inkomen en vooral het behoud van de strenge maatregelen inzake veiligheid en immigratie die Salvini heeft doorgedrukt.

Di Maio beseft dat veel aanhangers

van M5S daar óók achterstaan. Het is zeer onwaarschijnlijk dat PD dat zal slikken. De interne besluitvorming bij M5S verloopt nogal ongebruikelijk. Alle voorstellen van de partijleiding worden eerst aan de achterban voorgelegd op het digitale participatieplatform “Rousseau”. Het zou echte basisdemocratie kunnen zijn.

Maar de partijleiding kan de vraagstelling natuurlijk zelf formuleren...

Voor zover we weten werd er via “Rousseau” nooit één voorstel van de opperhoofden weggestemd.

En slechts een minderheid van de kiezers van M5S neemt actief deel aan de bevragingen op “Rousseau”.

Maandagavond bleek dat 51 procent van de leden via “Rousseau” had ingestemd met de coalitie met PD. Een erg krappe meerderheid.

Welke politieke conclusies di Maio daaruit gaat trekken? Dat is nog niet duidelijk.

Gezuiverd en ontredderd De mislukking van de staatsgreep van 15 juli 2016 tegen Erdogan was een ramp voor Turkije, en op een ander niveau voor heel de westerse wereld. De laatste kans om een islamitische dictatuur onder leiding van kalief Erdogan te voorkomen, was verkeken, misschien voorgoed.

Ook voor de Turkse strijdkrachten was het een ramp. Die werden geruïneerd door twee opeenvolgende zuiveringen. In een eerste fase troffen de zuiveringen de officieren, die trouw waren gebleven aan het secularistische erfgoed van Kemal Ataturk. Daarna kwam een tweede golf, waarbij alle aanhangers van de Gülen-beweging uit het leger werden gegooid. Zij werden meestal niet gearresteerd, maar alleen ontslagen. De gevolgen worden duidelijk: er is een schreeuwend gebrek aan bekwame officieren. Net zoals in het Rode Leger na de zuiveringen van Stalin. Er zijn meer vliegtuigen dan piloten. De gaten die door de zuiveringen werden geslagen, werden opgevuld door het bevorderen van islamitische officieren waarvan de enige verdienste is dat hun vrouwen een hoofddoek dragen, of dat zij onvoorwaardelijk trouw zijn aan kalief Erdogan. Maar in een modern leger, met computersystemen en hoogtechnologische wapens en communicatieapparatuur, helpen hoofddoeken of politieke slaafsheid niet echt. Daarmee kunt ge geen vliegtuigen in de lucht houden en geen militaire machinerie laten draaien.

Chinese cyberspionage We kunnen maar zelden iets positiefs over Google schrijven, maar vorige week ontdekten de beveiligingsspecialisten van Google een zeer geavanceerd virus, waarmee twee jaar geleden duizenden iPhones werden besmet in de zogenaamde autonome provincie Xinjiang, het thuisland van de Oeigoeren.

Daardoor konden alle gesprekken en berichten van de gebruikers van die iPhones afgeluisterd en geregistreerd worden. Volgens doorgaans goedingelichte bronnen is het virus ontworpen door de Chinese autoriteiten. Xinjiang is ver van ons bed.

Maar als de Chinezen daar zo’n operatie op touw kunnen zetten, hoe veilig zijn onze iPhones dan?

Hoe veilig is het nog bestellingen te doen via Alibaba, als men weet dat de Alibaba Group Holding Ltd één van de grootste Chinese internetbedrijven is, met een omzet die dubbel zo groot is als die van Amazon en eBay samen? De Trump-administratie is in een open oorlog verwikkeld met de Chinese telecommunicatiegigant Huawei en zeventig filialen daarvan. Amerikaanse firma’s mogen om redenen van nationale veiligheid geen zaken meer met hen doen. Zelfs Canada, dat inzake veiligheidskwesties heel laks en roekeloos is, neemt maatregelen.

Maar Europa dut rustig verder.

Het nabije buitenland

5 september 2019

DE DAG DAT DE GAULLE VERDWEEN Tussen 28 en 29 mei 1968 verdween president Charles de Gaulle spoorloos, te midden van het protest van vakbonden en studenten. Een vlucht van Varennes, zoals Lodewijk XVI ooit deed. Georges-Marc Benamou schreef er een boek over, op de grens tussen non-fictie en fictie. Het wordt één van de opvallende werken van de literaire najaarsrentree.

Georges-Marc Benamou schreef met Le Général a disparu (Grasset, 240 blz., 18 euro) een meeslepend boek over één van de vreemdste episodes uit de Franse recente geschiedenis.

We schrijven woensdag 29 mei 1968, het begin van de namiddag. Een helikopter van het type Sud-Aviation SA316 Alouette III stijgt op van het tarmac van Issy-Les-Moulineaux.

Aan boord zitten president Charles de Gaulle en zijn vrouw Yvonne. De Gaulle is in burger gekleed, al is geen sprake van een situatie waarbij een staatsgreep zou worden gepleegd en het staatshoofd door een militair uniform herkend zou kunnen worden waardoor zijn leven in gevaar zou komen. Trouwens, de Gaulle was al een en ander gewoon. Tijdens WO II was hij een bron van ergernis voor de geallieerden uit de Verenigde Staten en Groot-Brittannië. De Gaulle fietste overal tussen, ook al was Frankrijk de facto een van de verliezers van de oorlog. De vertegenwoordiger van “La France libre” wou zijn vaderland toen een volwaardige plaats aan de onderhandelingstafel geven.

Wat ook lukte. En hij had na de Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog verschillende aanslagen overleefd.

Wat was er dan aan de gang? Zeer eenvoudig: de Gaulle wou zo discreet mogelijk zijn. Waar hij vroeger altijd openlijk geweest was tegen zijn ministers, was hij nu zeer discreet. De president leek op Lodewijk XVI die na de Franse Revolutie richting het noorden vluchtte. Richting Varennes. Waar hij toevallig

Si la France m’était contée werd herkend omdat men in het pre-fotografietijdperk eerder onverwacht een verband zag tussen de koning en zijn beeltenis op de munten. In die tijd was het gezicht van een monarch zo goed als onbekend.

De beledigingen tegenover Yvonne Vreesde de Gaulle te midden van het protest van vakbonden en studenten voor zijn leven? We weten het niet, en Benamou weet het ook niet. Feit is wel dat men zich bij de familie de Gaulle bedreigd voelde. Men kan het zich vandaag nog amper voorstellen maar Yvonne, de echtgenote van de president, ging in die tijd gewoon haar inkopen doen in een doordeweekse winkel. Waar ze dan werd aangesproken door ontevreden klanten. “Tien jaar president, dat is voldoende”, hoorde ze steevast.

Haar auto werd bespuwd en beschadigd.

Dat kon niet blijven duren. Dus koos de Gaulle voor de schoktherapie. De enige manier om Frankrijk weer op het rechte pad te krijgen. Door te vluchten dus en druk te zetten op de politici in Parijs. Hoe? Door zogezegd naar zijn thuisbasis Colombey-les-Deux-Églises te gaan, maar eigenlijk naar het Duitse Baden-Baden te trekken. Iedereen in de regering dacht dat de president zich een moment van rust zou gunnen in zijn woning van La Boiserie, maar dat was slechts schijn. Plots was hij spoorloos.

De steun van het leger De Gaulle had het goed gezien. Zijn vertrek zou voor chaos en onzekerheid zorgen. En dan grijpen de Fransen terug naar een sterke figuur. De president zou als een feniks uit zijn as herrijzen. Met de steun van het leger. Want dat was de bedoeling van de geheime helikoptervlucht naar Duitsland. Hij vloog naar Baden-Baden waar generaal Massu, hoofd van de Franse

PARLEMENTAIRE DEMOCRATIE OP EEN DWAALSPOOR Oproer in politiek Westminster. Om een uittreden van het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie te verzekeren, op 31 oktober, zal de Prime Minister het Britse parlement langer gesloten houden. Op die manier wil Johnson voorkomen dat de Brexit verdere vertraging oploopt. Half oktober trekken de Britten, naar alle verwachting, naar de stembus voor nieuwe verkiezingen.

De zomervakantie is afgelopen, het gewone leven herneemt zich. Ook het parlementaire jaar zou zich normaal gesproken weer op gang moeten trekken. We weten echter, al drie jaar, dat het er in de Britse politiek weinig normaal aan toe gaat. Dat met Boris Johnson aan het hoofd van de regering bizarre fratsen zouden uitgehaald worden, werd zeker verwacht. Weinigen durfden echter bevroeden dat de Conservatieve leider het zou aandurven om het Britse Lagerhuis gesloten te houden.

Grondwettelijk schandaal?

Is er dan geen scheiding tussen de wetgevende macht, zijnde de verkozen parlementsleden, en de uitvoerende macht, zijnde de regering? Zeker wel. Johnson kan zich niet ontpoppen tot alleenheerser. Toch is zijn demarche ongezien. Vorige week vroeg hij aan koningin Elizabeth om akkoord te gaan met een verlengd parlementair reces. De Queen stemde ermee in.

Gevolg? De komende weken zal het Lagerhuis gesloten blijven. Er vinden geen vergaderingen plaats tussen 9 september en 14 oktober. Hierdoor resten nog maar luttele dagen voor de verkozenen des volks om de nakende Brexit te bediscussiëren en af te wenden.

Wie niet opgezet is met deze drastische beslissing, is de parlementsvoorzitter, John Bercow, die spreekt over “een grond-

De wil van de kiezer?

Toch mogen we oorzaak en gevolg niet uit het oog verliezen.

Brexit gaat niet alleen over het wel of niet willen behoren tot de Europese Unie. De hele saga laat zien dat ook verschillende definities van het begrip ‘volksvertegenwoordiging’ bediscussieerd worden. Immers, een (kleine) meerderheid van de bevolking stemde voor een Brexit tijdens een referendum. Maar, een meerderheid van de parlementsleden wil niet weten van een (harde) Brexit. Wanneer verkozenen trachten Brexit af te wenden, dan gaan zij in tegen de wil van de kiezers. Heel wat parlementariërs beroepen zich op hun mandaat, om te doen “wat het beste is voor de burgers”. Het probleem nu is dat politici verschillende lezingen hebben van “de wil van de kiezer”.

Vooral bij de liberalen en sociaaldemocraten valt te horen dat, indien de Britse bevolking op voorhand had geweten wat er allemaal bij een Brexit ging gebeuren, zij daar nooit voor gestemd zou hebben.

Toch tonen opiniepeilingen aan dat het gros van de Britse bevolking, ook diegenen die tegen EU-uittreding zijn, vinden

IS, SAKSEN, BRANDENBURG EN… POLEN Op 19 augustus werd een begin gemaakt met de repatriëring van ‘Duitse’ kinderen van IS-terroristen vanuit het stukje autonoom gebied in Syrië dat de Koerden nog onder controle hebben. Drie weeskinderen van respectievelijk twee, vier en zeven jaar oud, zijn overgedragen aan hun grootouders.

We weten niet hoe “Duits” die grootouders echt waren. Dat kan variëren van echte Duitsers die Herman en Sieglinde heten en zondags naar een protestantse kerk gaan, tot fundamentalistische Turken met een Duits paspoort. Het vierde kind is een baby met een waterhoofdje. Het werd rechtstreeks naar Duitsland overgevlogen. Dat kind zal natuurlijk nooit een terrorist worden… Ik veronderstel dat zulke kinderen - gehandicapt en/ of zonder ouders - als eersten zijn uitgekozen om de publieke opinie gerust te stellen. Daarna kan men in alle stilte oudere kinderen, mèt hun ouders terughalen. Mijn geloof in de oprechtheid van de humanitaire motieven van de regering-Merkel staat zowat op het absolute nulpunt. Maar zelfs deze kinderen kunnen nog wel misbruikt worden om eventueel een verblijfsrecht en gezinshereniging af te dwingen als onverhoopt blijkt dat er toch nog een IS-ouder in leven is.

Er werden reeds eerder IS-kinderen met hun moeders uit Irak teruggehaald, maar de repatriëringen uit Syrië verlopen moeizamer. Anders dan in Irak heeft Duitsland daar geen consulaat. Ook samenwerking met de Koerdische YPG-militie in Syrië is een heikel punt, want Turkije beschouwt die militie als een terreurgroep. En de Duitse autoriteiten zijn doodsbang voor de woede van hun meester Erdogan. En wat de opvang van die kinderen door hun grootouders betreft… dat klinkt heel humaan en sympathiek. Maar die grootouders hebben dus vroeger wel een zoon of een dochter grootgebracht, die later naar IS is vertrokken. Het is best mogelijk dat sommige

Niet aan zijn proefstuk Benamou is met “Le Général a disparu” niet aan zijn proefstuk toe. Hij publiceerde in 2003 al “Un mensonge français” over de rol van de Gaulle tijdens de Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog.

Het bekendste werk is “Le dernier Mitterrand” (1997) waarbij Benamou de president tijdens zijn duizend laatste levensdagen volgt. Een opvallende passage in het boek is kerstavond 1995, een paar weken voor Mitterrands dood. De ex-president verorbert dan oesters en ortolanen (vogels die als delicatesse gelden) als een soort van galgenmaal. Al blijft het onduidelijk welke passages in het boek realiteit en welke fictie zijn.

SALAN

ENGELAND dat de Brexit moet plaatshebben. Kortom, politici die halsstarrig de Brexit proberen af te remmen, vertellen larie wanneer ze beweren “de wil van de kiezer” te respecteren.

Naar nieuwe verkiezingen?

Afgelopen zondag kwamen tienduizenden betogers - veelal aanhangers van Labour en LibDems - op straat. Zij kwamen verbaal in opstand tegen wat ze het ondermijnen van de democratie noemen. Boris Johnson werd door Labour-parlementslid John McDonnell ‘een dictator’ genoemd. Ook partijgenote Diane Abbott besteeg het podium tijdens de manifestatie en hield eveneens een strijdrede. Volgens haar is het een kwestie van tijd vooraleer Jeremy Corbyn, Labour-leider, de nieuwe Prime Minister wordt. Hier komt de aap uit de mouw. De socialisten willen de macht grijpen en Jeremy Corbyn maakt er geen geheim van dat hij het resultaat van het referendum naast zich neer wil leggen. De vraag luidt dan ook wie de democratie het meeste schade toebrengt: Boris Johnson die vuile trucs uithaalt, of de zogenaamde ‘remainers’ die zich nog steeds niet willen neerleggen bij het resultaat van de volksbevraging, daterend van juni 2016?

Intussen zwellen de geruchten aangaande nieuwe verkiezingen aan. Half oktober zou Johnson een landelijke stembusslag willen organiseren. Op die manier kan de Conservative Party een groter mandaat van de kiezer verwerven. Een meerderheid van eurosceptici in het Lagerhuis is niet ondenkbaar.

Johnson kan allemaal Brexit-aanhangers in stelling brengen in de kiesdistricten waar zijn partij goed scoort. Ook de Brexit Party van Nigel Farage kan mogelijk nog extra zetels binnenhalen. Hetzelfde geldt voor de Noord-Ierse gedoogpartner DUP. LVS

Bei uns in Deutschland

ouders niets in hun opvoeding hebben gedaan of nagelaten dat daartoe aanleiding gaf. Maar ik wil dat niet zomaar automatisch geloven zonder een grondige doorlichting. Bij vorige repatriëringen werden kinderen soms opgevangen door een grootmoeder met een hoofddoek… Dat is duidelijk een brug te ver. Men zou minstens de garantie moeten afdwingen dat die IS-kinderen nooit meer in contact komen met hun islamitische familieleden. De grote inspanningen van de Duitse autoriteiten om IS-kinderen naar Duitsland terug te halen, staan in schril contrast met hun laksheid als het erom gaat buitenlandse criminelen uit Duitsland terug naar hun thuisland te sturen. Dan doet men niet half zoveel inspanningen.

AfD wint!

De verkiezingen in Saksen en Brandenburg hebben één grote overwinnaar opgeleverd, en dat is AfD. De Grünen behaalden een kleine overwinning. Alle andere grote partijen kregen klappen, ook de DDR-creaturen van Die Linke. De CDU in Saksen en de SPD in Brandenburg kunnen zich ermee troosten dat zij ondanks hun enorme verliezen toch de grootste partij zijn gebleven. De CDU noemde dat zelfs een “overwinning”. Terwijl de partij in Saksen op haar ergste dieptepunt zit sinds de Duitse eenmaking.

Men moet echt in een soort mentale Führerbunker leven om dat een overwinning te noemen. Het resultaat van AfD in Saksen is niet alleen opmerkelijk omdat de partij haar stemmenaantal bijna verdrievoudigde in vergelijking met 2014, maar ook omdat ze daarbij 38 zetels binnenhaalde. Meer dus dan de 30 kandidaten die de partij nog overhield na de uitspraken van de Saksische verkiezingscommissie en het Bundesverfassungsgericht. Dat zorgt zeker nog voor juridisch vuurwerk… De huidige Saksische coalitie van CDU en SPD heeft geen meerderheid

FRANKRIJK

troepen in Duitsland, gevestigd was. Een stomverbaasde Massu moest De Gaulle verwelkomen. De president was duidelijk: kon hij op het leger rekenen indien het protest van vakbonden en studenten moest worden neergeslagen? Het antwoord was ja. In het boek beschrijft Benamou echter een onzekere de Gaulle die aan Massu verklaart dat “alles naar de knoppen is”.

Het mei ’68 protest was chaos (“la chienlit” volgens de Gaulle), maar aan de top van het staatsapparaat was het niet anders.

Benamou schetst – aan de hand van grotendeels fictieve gesprekken en dialogen - portretten van premier Georges Pompidou die niet weet wat hij moet doen, net als Senaatsvoorzitter Gaston Monerville. De linkse oppositie – François Mitterrand, Pierre Mendès France - weet evenmin hoe ze het protest moet capteren. Uiteindelijk zijn het de gaullisten te velde die met een grote betoging voor de Gaulle de zaak redden en de basis leggen voor een parlementaire verkiezingsoverwinning. Maar een jaar later zal de Gaulle, na een verloren referendum, wel aftreden.

Right or wrong

wettelijk schandaal”. Volgens Bercow maakt de regeringsleider het voor het parlement onmogelijk om de grondwettelijke taken uit te oefenen, zijnde de politieke actualiteit bediscussiëren en waar nodig amenderen en nieuwe wetten stemmen. Er valt iets voor te zeggen. Krantencommentatoren overal ter wereld waren er als de kippen bij om te spreken over een ‘coup’.

Toch handelt Johnson binnen de wet. Hij mag de zogenaamde ‘prorogation’ (de periode tussen het einde van het parlementaire jaar en de opening van het nieuwe werkjaar) oprekken.

Is het een fraai democratisch spel wat momenteel gespeeld wordt? Dat is weer een andere vraag.

9

DUITSLAND meer. Ze zal Die Linke of de Grünen aan boord moeten hijsen.

Met de coalitie van de SPD met Die Linke in Brandenburg gaat het nog slechter. Zelfs met de Grünen erbij, heeft ze slechts een onwerkbaar krappe meerderheid van 45 zetels op 88. Een partij die coalities sluit met DDR-communisten is volkomen ongeloofwaardig als ze nog over mensenrechten of democratie orakelt. Maar dit soort hypocrisie is in heel Europa de norm.

Rechtse en nationalistische partijen worden uitgesloten, maar men bedisselt wel vunzige akkoorden met communisten. Alsof die minder erg zijn dan nazi’s. Maar ze zijn links, dus het steekt niet op een paar miljoen doden.

Polen Op 1 september was het juist tachtig jaar geleden dat een bepaalde Reichskanselier zijn “Wir schaffen das!’-moment had en het katholieke, anticommunistische Polen binnenviel. Hij ontketende daarmee een oorlog die niet alleen Polen in diepe ellende stortte, maar tenslotte heel Europa en ook Duitsland zelf. Toen Polen verslagen was, werden in alle kerken in Duitsland, ook de katholieke, de klokken geluid om deze overwinning te vieren. Nee, het is allemaal niet hetzelfde als wat kanseliers en kerkleiders nu in Duitsland doen. Maar achter de grote verschillen zien we, in de schaduwen van de geschiedenis, toch ook de angstwekkende gelijkenissen. Zelfs in de oeverloze arrogantie waarmee de Duitse politieke kaste de Polen nu de les spelt inzake immigratie, kunnen we die schaduwen zien. Velen zullen de excuses van bondspresident Steinmeier aan de bevolking van Polen overbodig gevonden hebben. Steinmeier is een socialist. Maar hij deed tenminste niet mee met de anti-Poolse Hetzjagden die in linkse kringen zo geliefd zijn.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

5 september 2019

MEDIALAND

FILM die: je mag nog zo links zijn als je wilt, voor een georganiseerde klopjacht in de sociale of traditionele media zal je nooit hoeven te vrezen. Maar wie op de sociale media openlijk rechtse standpunten inneemt, riskeert dagelijks zijn hachje, want één ongelukkig geformuleerde tweet die uit zijn context gerukt kan worden, kan het einde van je carrière betekenen.

Klimaatspijbelaars als zomers kanonnenvlees

Domineert “rechts” op de sociale media?

Nogal wat kranten berichtten knarsetandend over een studie in Nederland die zou aantonen dat “rechts” het tegenwoordig goed doet op de sociale media. De onderzoekers van die studie hadden daarbij eens over de grens gekeken, en vastgesteld dat ook in ons land de dominante toon op Twitter en consorten eerder rechts zou zijn. En laat er geen twijfel over bestaan: voor de duiders en commentatoren die in de traditionele media de dienst uitmaken is dit vreselijk om te moeten vaststellen. En daar zijn vele redenen voor.

Ten eerste blijkt dat de jarenlange linkse indoctrinatie geen moer heeft uitgehaald. Dat was op 26 mei al in de stembus gebleken, en bleek deze zomer ook voluit in de sociale media.

Het hoeft niet te verbazen dat zoiets bij de zichzelf zeer ernstig en invloedrijk menende kwaliteitsjournalisten hard is aangekomen. Blijkt immers dat het gepeupel toch niet naar hen opkijkt en hun linkse propaganda niet klakkeloos slikt.

Ten tweede voelen de linkselende redacties zich lelijk te kijk gezet door de gebruikers van de sociale media. Eén ding is dat het volk niet naar je luistert, maar een ander dat dat nu zo open en bloot blijkt. Van een vernedering gesproken.

En ten derde krijgen de traditionele media maar geen vat op de rechtse stemmen op de sociale media. In heel Europa worden wetten gestemd om de meningsvrijheid op de sociale media aan banden te leggen. De beheerders van de platformen zijn dag en nacht in de weer om op sluikse manier rechtse stemmen op de sociale media te bannen, en de traditionele media schrikken er niet voor terug desnoods zelfs lastercampagnes op te zetten, zoals tegen Schild & Vriend. En zelfs dan blijft de dominante toon op de sociale media… rechts!

En zeggen dat het avontuur op de sociale media zo mooi begonnen was, met de Arabische Lente, de verkiezing van Barack Obama, en in 2014 een hoopvolle Facebookcampagne voor GroenLinks en Groen.

De zedenpolitie blijft links Hoezeer uit studies ook mag blijken dat de toon op de sociale media “rechts” zou zijn, de zedenpolitie is en blijft er links.

Het incident rond het Twitteraccount van Marc Van Ranst bewijst dit overvloedig.

Voor wie hem niet kent: Marc Van Ranst is professor virologie, epidemiologie en bio-informatica aan de Katholieke Universiteit Leuven, en het minste wat je van hem kan zeggen, is dat hij op Twitter van zijn links hart geen moordkuil maakt.

In het bijzonder N-VA neemt hij graag in het vizier, maar ook Vlaams Belang deelt vaak in de klappen. Twee weken geleden werd zijn account echter plots geschorst.

Wordt het account van een rechtse stem geblokkeerd, dan kraait daar gewoonlijk geen haan naar. En wordt er toch over bericht, dan met als ondertoon dat hij of zij het toch wel zelf gezocht heeft, om niet te zeggen dat het tijd werd dat de betrokkene uit de sociale media verbannen werd. Niet zo wanneer een linkse stem zoals Marc Van Ranst geblokkeerd wordt. Dan gaan de mediapoppen nog dezelfde dag aan het dansen, alsof de vrijheid van meningsuiting acuut in gevaar is.

Ook opvallend: wanneer per uitzondering een linkse stem geblokkeerd wordt op Twitter of Facebook, kan men in de berichtgeving toch enige sympathie bespeuren voor de frustratie van de betrokkene dat hij niet te weten komt wie klacht tegen hem heeft ingediend over welk berichtje, en dat je in de praktijk zelfs volledig monddood wordt gemaakt zodat je geen schijn van kans hebt om je te verdedigen. Tenzij je net als Marc Van Ranst vanop een ander account verder kan blijven posten, en de traditionele media hun best doen om dat ook ‘en stoemelings’ rond te bazuinen in hun berichtgeving. Op zulke hand-en-spandiensten hoef je als rechtse twitteraar niet te rekenen, want dan maken de traditionele media er zelfs een punt van om ook hun kolommen strikt gesloten te houden voor jouw standpunt. Je mag dan al blij zijn als ze geen klopjacht openen om je ook nog eens op je werk ontslagen te krijgen, waar Marc Van Ranst geen seconde voor hoefde te vrezen.

En dat blijft natuurlijk de essentie van de “dominantie” van rechts op de sociale media, zoals die moest blijken uit die stu-

Bij De Standaard spraken ze er afgelopen weekend schande van, hoe de jongeren uit hun zomerreeks “Klimaatspijbelaars” op de sociale media de wind van voren hadden gekregen. Er valt iets voor te zeggen dat volwassen mensen zich niet volledig hoeven te laten gaan in het commentaarveld bij een interview met een minderjarige, maar wij vragen ons af wat de redactie van De Standaard eigenlijk verwacht had, wat hen eigenlijk bezield heeft.

Je hoeft geen doctor in de politieke en sociale wetenschappen te zijn om te snappen dat klimaatspijbelen een controversieel thema is. Dat was in juni voldoende bekend. Toch zette De Standaard het plan op om als één van hun zomerreeksen elke week een klimaatspijbelaar te interviewen. Misschien zou de Raad van Journalistiek zich er eens over moeten buigen of het wel verantwoord was van de krantenredactie om op die manier elke week een minderjarige voor de leeuwen te werpen.

Die laatste vraag is des te meer prangend voor wie de interviews gelezen had, want qua wereldvreemdheid kunnen weinigen tippen aan het kransje klimaatspijbelaars dat De Standaard bijeengeraapt had. Van blanke, pardon, “witte” middenklassejongeren die bij gebrek aan ernstige problemen dan maar wakker liggen van hysterisch klimaatalarmisme gesproken! Eén van hen droomt ervan haar kinderen bakfietsend en veganisch op te voeden, maar wel zonder hen iets te willen opleggen. Een ander had een metalen rietje dat ze overal mee naartoe sleurde, voor het geval ze op café geen papieren rietjes zouden hebben.

Bij De Standaard vonden ze het ongehoord dat het laatste meisje op de sociale media behoorlijk hard aangepakt werd omwille van dat metalen rietje. Dat het echter om hetzelfde soort aanstellerij gaat als bij moslimmeisjes die op school absoluut met een hoofddoekje rond willen paraderen, komt bij de krant niet op. Het meisje zou immers gewoon uit een glas kunnen drinken als de rietjes haar niet aanstaan, maar daar hadden ze op de redactie natuurlijk geen oren naar.

Zweedse omroep smokkelt criminaliteit Als je denkt dat het ongehoord is hoe Rudi Vranckx op de VRT vrij spel krijgt om zijn opengrenzenpropaganda met de regelmaat van de klok door de strot van de kijkers te duwen, hou je dan vast voor volgend mediaverhaal uit Zweden.

In 2015 kwamen Fredrik Önnevall en zijn team van het programma Fosterland op het illustere idee om een zekere ‘Abed’ uit Syrië van Athene naar Stockholm te smokkelen. De toen vijftienjarige jongen kreeg dankzij de georganiseerde mensensmokkel van SVT (Sveriges Television) een permanente verblijfsvergunning in Zweden, en mocht ook zijn familie laten overkomen. Fredrik Önnevall werd veroordeeld voor die mensensmokkel door het hoogste gerechtshof in Zweden, waarop SVT zelfs prompt aanbood om de boete in zijn plaats te betalen.

Alsof het nog niet genoeg was dat ‘Abed’ een permanente verblijfsvergunning kreeg en zijn familie mocht laten overkomen, vond de krant Expressen het in 2017 nodig om hem nog eens te portretteren als de modelasielzoeker die vlijtig naar school gaat en ijverig Zweeds leert. Alleen, in 2018 liep die voorbeeldige ‘Abed’ lelijk tegen de lamp, toen hij aangehouden werd met een mes op zak. Verleden maand werd hij daarvoor veroordeeld tot een boete van ongeveer 2.000 euro.

Bovendien bleek tijdens het proces dat het met zijn Zweeds toch niet zo goed gaat als Expressen twee jaar geleden liet uitschijnen, want hij had een tolk nodig die alles naar het Arabisch vertaalde.

Naar aanleiding van het artikel in Expressen liet Fredrik Önnevall in 2017 nog optekenen hoe trots hij was dat hij ‘Abed’ naar Zweden gehaald had. Het zou ons niet verbazen als hij daar nog steeds trots op is. Maar als u zich nog eens ergert aan Rudi Vranckx en zijn discours, kan u in gedachte houden dat het dus altijd nog gekker kan.

Groen schuift zichzelf efficiënt aan de kant

Tolkien John Ronald Reuel Tolkien was een Britse fantasyschrijver, die met “The Hobbit” en “The Lord of the Rings” twee van de best verkochte boeken aller tijden schreef. Iedereen kent Tolkien van naam, maar het persoonlijke verhaal van de schrijver is minder bekend. Met deze biografische film over Tolkien probeert de geprezen Finse regisseur Dome Karukoski een beeld te schetsen van Tolkiens vroege jaren als filoloog, dichter en theoloog, en welke gebeurtenissen in die periode zijn latere werk hebben beïnvloed.

Genootschap Maar hoe breng je het indrukwekkende leven van een groot meester in beeld, in slechts 100 minuten, zonder veel concessies te doen in opbouw, spanning en betekenis? Karukoski koos ervoor Tolkiens verhaal te vertellen door middel van thema’s als broederschap, liefde en avontuur. Deze thema’s legden uiteindelijk de fundamenten voor Tolkiens werk.

Tolkien werd geboren in Bloemfontein, de toenmalige Oranje Vrijstaat (wat nu de Zuid-Afrikaanse provincie Vrijstaat is). Hij was de zoon van een Engelse bankdirecteur. Toen Tolkien drie jaar oud was, ging hij met zijn moeder en jongere broertje Hillary op familiebezoek in Engeland. Enigszins onverwachts kwam op dat moment zijn vader om het leven in Zuid-Afrika, en kwam Tolkiens moeder zonder inkomen te zitten. Ze waren gedwongen in Engeland te blijven. Tolkien bracht zijn jonge jaren door op het sprookjesachtige Engelse platteland. Later verhuisde de familie, tegen Tolkiens wil in, naar het industriële Birmingham, waar hij verliefd werd op de knappe en eigenwijze Edith, en met vrienden van school een genootschap oprichtte. Samen vormden ze een groepje van intellectuelen, die onder het genot van een kopje thee discussieerden over literatuur en muziek, poëzie lazen en elkaar verhalen vertelden. Dit alles komt in zwaar contrast te staan met beelden van loopgraven en bomkraters, een korte periode na Tolkiens warme studentenjaren, wanneer de jongens bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog allen naar het front werden gestuurd.

Ridders en draken De film voelt aan als een reis doorheen Tolkiens fantasievolle herinnering. We zien de wereld door zijn ogen. Zijn dromerige brein kleurt de film. Zo krijgen we inzage in wat Tolkiens werk beïnvloed heeft (maar niet perse hoe): zijn liefde voor taal, zijn vriendschappen, zijn relatie met Edith, maar ook en vooral, zijn legerdienst.

Tussen loopgraven en schuilplaatsen struint de koortsige WOI-officier langs vele levenloze lichamen, vergezeld door adjudant Sam, die Tolkien trouw bijstaat. Sam, die in “The Lord of the Rings” de trouwe metgezel van ringdrager Frodo is, is niet de enige verwijzing naar het werk van Tolkien in de biopic. Te midden van het slagveld hallucineert Tolkien over ridders en draken in een vlammenzee. Zijn fantasie neemt hem en ons mee op reis, een reis die ons allen herinnert aan woorden en beelden die we kennen van zijn beroemde boeken die verfilmd werden door Peter Jackson.

Het is een mooi portret, geschetst door een getalenteerde regisseur. Maar of het echt veel over Tolkiens persoonlijke leven laat zien, of wat écht in zijn hoofd omging? Dat laat ik in het midden. Wat met zekerheid gezegd kan worden, is dat Tolkien zonder enige twijfel een zeer interessant en inspirerend kunstenaar was, die ons en komende generaties heeft getrakteerd op woorden en beelden die we niet snel zullen vergeten. Nicholas Hoult (X-Men”, “The Favourite”) in de rol van Tolkien en Lily Collins (“Stuck in Love”, “Okja”) in de rol van Edith brengen een knap staaltje acteerwerk. Vanaf 18 september in de bioscoop!

THIRZA NERISSA

Actueel

5 september 2019

60 procent van de verkrachters is vreemdeling Ook in het anders vrij rustige Zwitserland lijkt seksueel geweld tegen vrouwen – en vooral dan verkrachtingen – de gemoederen fel te beroeren.

Maar de relatie die bestaat tussen dit fenomeen – zwaar seksueel geweld tegen vrouwen – en buiten-Europese migratie is een thema waarop ook in de Alpenstaat een vrij zwaar taboe rust.

De rechtse Zwitserse Volkspartij wil in het belang van de Zwitsers dit taboe doorbreken. Op 20 oktober 2019 zijn er nationale verkiezingen en de SVP maakt van veiligheid opnieuw een speerpuntthema. Op een persconferentie op 13 augustus liet de rechts-conservatieve SVP weten dat het veiligheidsthema opnieuw op de regeringstafel hoort. De SVP koos daarom voor een zeer confronterende slogan: “Criminaliteit draagt een naam: ongeremde migratie”. In haar strategienota leest men dat de SVP een einde wil maken aan “de staat van anarchie, waarheen Zwitserland al jaren beweegt”. Die anarchie zal namelijk het gevolg zijn van “ongecontroleerde migratie, open grenzen, de Schengenruimte, de Europese Unie en een lakse justitie”. De SVP stelt dat Zwitserland “het Mekka van de buitenlandse criminelen is geworden”.

Stop het seksueel geweld tegen vrouwen In het bijzonder zal de SVP aandacht vragen voor het vraagstuk van seksueel geweld tegen vrouwen, en meer bepaald verkrach-

tingen. Men mag geen schrik hebben om het dadersprofiel te tekenen, vindt de Zwitserse politieke partij. Want in deze zijn de officiële statistieken heel duidelijk: “60 procent van de personen die in 2018 van verkrachtingen werden verdacht, waren vreemdelingen”.

Diezelfde statistieken geven aan dat in 2018 in Zwitserland 432.254 inbreuken op de strafwet werden geregistreerd, alsook 76.308 druggerelateerde feiten en 38.405 inbreuken op de vreemdelingenwetten. Het aantal vreemdelingen dat van inbreuken werd beschuldigd, is in Zwitserland in één jaar tijd ook met 4 procent gestegen.

Voor de SVP is de boodschap: de veiligheid van de burgers garanderen is zowat de belangrijkste kerntaak van een moderne, democratische staat. Men kan de problemen maar aanpakken door ze juist en correct te benoemen. In al haar feitelijke gegevens.

Tot nu toe had de SVP twee ministers in de Zwitserse regering. Het is afwachten wat dat na 20 oktober wordt.

PIET VAN NIEUWVLIET

Boris Johnson sluit Brits Parlement tijdelijk

HET FRANSE GERECHT IS DE PEDALEN KWIJT Vorig jaar in april blokkeerden een aantal activisten van de Franse Génération Identitaire op de Frans-Italiaanse grens de bergpas Col de l’Echelle in de Hoge Alpen, om de illegale instroom van migranten over die pas af te blokken. De meeste actievoerders hadden de Franse nationaliteit, maar uit solidariteit deden ook Italianen, Hongaren, Denen, Oostenrijkers, Duitsers en Engelsen mee. De symbolische actie verliep vreedzaam en zonder incidenten, en na enkele koude uren werd ze in de late avond afgeblazen. Afgeblazen door de jonge identitairen, maar níét door het waakzame Franse gerecht, of wat had je gedacht? Op donderdag 29 augustus velde de correctionele rechtbank van Gap een vonnis dat niet van de poes is. De vermeende aanstokers van het protest, Clément Galand en Romain Espino, ‘kregen’ zes maanden effectieve gevangenis, en ze worden voor liefst vijf jaar beroofd van hun burgerlijke en familiale rechten. En Génération Identitaire hoorde zich veroordelen tot een monsterboete van 75.000 euro! Een verdict dat een aanfluiting is van recht, meent de actiegroep, met géén andere bedoeling dan elke actie tegen ongebreidelde migratiestromen lam te leggen. De advocaten van Génération Identitaire gaan in beroep tegen die buitensporige rechtspleging, die volgens hen de vloer aanveegt met alle fatsoenlijke rechtspraak.

KHAN De islamitische invasies in India begonnen in de achtste eeuw, in het westen van India. In latere eeuwen drongen zij steeds dieper het land binnen, tot zij rond 1700 heel het subcontinent veroverd hadden, inclusief de gebieden

die nu Afghanistan, Pakistan en Bangladesh zijn.

Alleen de Portugese kolonie Goa, Ceylon en het zuidelijke puntje van India ontsnapten aan hun genocidaire terreurbewind. Daarbij werd het boeddhisme in India uitgeroeid en de hindoebeschaving werd op een haar na vernietigd.

Miljoenen hindoes werden vermoord, nog eens miljoenen meer werden als slaven verkocht.

Steden, tempels en heiligdommen werden vernietigd. De toeristen merken het misschien niet, maar in vele streken van Noord-India is geen enkele echt oude tempel meer te vinden. De tempels die er nog staan, zijn later gebouwd.

Moslims zijn overal ter wereld hetzelfde: zij willen om te beginnen alle gebieden terug waar zij ooit de plak hebben gezwaaid. Heel Indië dus, Israël, Portugal en Spanje, Sicilië, een stuk van Frankrijk en heel de Balkan inclusief Hongarije. In die context moet men de arrogante en bloeddorstige toespraak van de Pakistaanse president Khan zien, die tijdens de crisis rond Kasjmir olie op het vuur goot door de Indische president Modi met Hitler te vergelijken en te beweren dat de moslims in Kashmir het slachtoffer dreigen te worden van een “genocide”.

Een vreemde uitspraak voor de president van een staat als Pakistan, die zijn ontstaan vierde met een enthousiaste genocide tegen de hindoeminderheid én met een invasie in Kasjmir.

In één adem riep Khan op tot een jihad tegen India. Logisch, natuurlijk.

Dat is immers slechts “bezet gebied”, dat door de moslims “bevrijd” moet worden. En die gevaarlijke gek staat dus aan het hoofd van een staat met kernwapens… In de eerste dagen na 11 september had de Amerikaanse generale staf een noodplan uitgewerkt om met één bliksemaanval met conventionele wapens en commandotroepen het hele Pakistaanse nucleaire arsenaal te vernietigen. Dat plan werd helaas niet uitgevoerd…

11

Boko Haram: de dreiging blijft Het Westen mag dan overtuigd zijn van het feit dat Islamitische Staat en haar satellietorganisaties militair verslagen werden, feit is dat het radicale jihadisme een reële bedreiging blijft. In Zuidoost-Azië maar ook in Afrika, waar de sinistere Boko Haram actief blijft.

Die islamitische terreurorganisatie, die op haar hoogtepunt (in 2014) kon rekenen op 20.000 goedbewapende strijders, werd op slag een begrip toen het 276 minderjarige studentes uit een internaat in Chibok ontvoerde en hen (deels vrijwillig, maar de meesten tegen hun wil) uithuwelijkte aan IS-strijders. Dat Boko Haram in 2019 springlevend is, bewijst volgend incident.

Op 27 juli laatstleden vielen tientallen islamitische strijders het noordoostelijk gelegen dorp Badoe aan. Twee weken daarvoor was het dorp al eens aangevallen door Boko Haram, maar de lokale bevolking verzette zich hevig. Met messen, schoppen en stokken staken en sloegen ze verschillende strijders dood, en de rest moest op de vlucht. Tijdens de begrafenis in het dorp van de gesneuvelde dorpsbewoners werd het dorp opnieuw aangevallen. 23 doden bij de eerste aanval, nog eens 40 doden bij de tweede aanval.

Al tien jaar terreur De opstand van de radicale islamisten begon tien jaar geleden in Bauchi, een van de provincies van Nigeria. Nadat de overheid verschillende demonstraties van de militante sekte had verboden, die in gans Nigeria het sharia-recht wilde invoeren, greep de organisatie op 26 juli 2009 voor de eerste keer naar de wapens. Meerdere aanhangers van sekteleider Yoessoef vielen een politiekantoor aan, met 50 doden tot gevolg.

Kort daarna sloeg Boko Haram toe in andere Nigeriaanse provincies, Yobe, Kano en Borno. Volgens schattingen vielen in die eerste dagen van het sectaire geweld in Nigeria 300 doden. In de daaropvolgende tien jaar waren aanhangers van Boko Haram verantwoordelijk voor de dood van ongeveer 52.000 mensen, en werden meer dan 2,5 miljoen mensen op de vlucht gedreven.

Ondergang De eerste islamitische leider van Boko Haram werd vrij snel uitgeschakeld. Diens opvolger, Aboebakar Shekau, sprak in 2015 zijn trouw uit aan Aboe Bakr al-Baghadi, de stichter en leider van de terroristische groepering Islamitische Staat. De grote sommen die Boko Haram wist te vergaren door drugsmokkel, mensenhandel, ontvoeringen en losgeld werden niet alleen in Nigeria gebruikt, maar eveneens in de buurlanden, zoals bij de terroristische organisatie in Mali, Ansar Dine. Er zijn duidelijke bewijzen voor het feit dat Boko Haram-soldaten meevochten in Mali.

Vandaag ziet de Nigeriaanse regering in Boko Haram geen directe dreiging meer voor de nationale veiligheid, aldus Garba Shehoe, woordvoerder van de president Muhammadoe Buhari: “Boko Haram, zoals we het kenden, is verslagen. Wat we nu zien (de aanval op Badoe bijvoorbeeld) is een mengeling van de resten van Boko Haram, aangevuld met criminele elementen en resten van de West-Afrikaanse afdelingen van Islamitische Staat.”

De successen van het Nigeriaanse leger tegen Boko Haram zijn bemoedigend. De regering schat het leger van Boko Haram nog op ongeveer 1.000 soldaten, aangevuld weliswaar met ongeveer 3.000 buitenlandse jihadisten, die hun ‘rijke frontervaring’ in Syrië, Irak en Libië nu zwart Afrika binnenbrengen.

Maar, Boko Haram is niet definitief verslagen. Dat blijkt zelfs uit de verklaringen van de Nigeriaanse regering, die moest toegeven dat Boko Haram – tot haar grote verbazing – over de modernste technologie beschikt: “Boko Haram maakt gebruik van drones om de inzet en de maneuvers van ons leger vanuit de lucht te controleren en te analyseren.” De dreiging blijft, zoveel is zeker.

PIET VAN NIEUWVLIET

Veiligheidsrisico ‘gangsterjihad’ Hebt u zich ook al de bedenking gemaakt dat veel van die supervrome radicale jihadisten die bomaanslagen plegen dikwijls als kleine criminelen begonnen zijn? Diefstal, drugs, geweld: die reeks strafbare feiten vindt men bij veel radicale islamisten terug. De Duitse auteur en oud-politieman Stefan Schubert heeft er een boek over gepubliceerd, “Sicherheitsrisico Islam”, met als boodschap: in onze grootsteden ontwikkelt zich een gevaarlijke mengeling van criminaliteit, geweld, alcohol, drugs en islamitische radicalisering.

Ook de voormalige Duitse minister voor Familiezaken, Kristina Schröder, heeft onlangs gewaarschuwd dat geweld bij migranten veel met de islam te maken heeft.

In een interview in het Duitse conservatieve weekblad Junge Freiheit verklaarde auteur Schubert dat het “bij de daders meestal gaat om islamitische mannen en bij de slachtoffers bijna steeds om autochtonen. Men stoot voortdurend op de islamitische socialisering van de daders. Ze deelt de mensen op in (superieure) moslims en (minderwaardige) ongelovigen, die men moet bestrijden. Zo zorgt de islam voor een radicale opsplitsing van de maatschappij. De haat tegen joden, christenen, “ongelovigen” en de westerse leefgewoonten is de voedingsbodem voor terreur, geweld en dus ook criminaliteit”.

De Europese reactie? Blindheid!

Waarom Europese overheden niet of nauwelijks reageren? Schubert daarover: “In Europa heerst een overweldigende wens om harmonisch met elkaar samen te leven. Die wens is zo groot dat politieke vraagstukken niet meer op basis van feiten worden behandeld, maar dat wensdromen de realiteit overschaduwen en versluieren.” En hebben de regeringen wel een plan B? “Wat als de in-

tegratie van miljoenen ingeweken moslims in Duitsland (en bij uitbreiding in West-Europa) mislukt en extreme spanningen in het land veroorzaakt?”, vraagt de auteur zich af.

Stefan Schubert beroept zich onder andere op migratiewetenschapper Ruud Koopman, die vroeger al wees op de woordelijke verklaring van de Koran als hoofdreden van het mislukken van de integratie van moslims. Het besluit van de onderzoeker is ontnuchterend: “In geen enkel westers land zijn moslims op een succesvolle manier geïntegreerd.”

Europa moet wel blind zijn als het deze feiten blijft ontkennen. Sinds 2014 werden 22 islamitische terroristische aanslagen uitgevoerd. Van de in totaal 44 daders waren er 34 bij de politie bekend, vooral wegens gewelddadigheid. De terrorist van de kerstmarkt in Straatsburg, Cherif Chekatt, was niet minder dan 27 keer bestraft voor in totaal 67 strafbare feiten. Anis Amri was een drughandelaar en IS-terrorist.

Die mengeling van criminaliteit, geweld, alcohol, drugs en islamitische radicalisering kreeg bij de politiediensten in Duitsland al een naam: “gangsterjihad”. Vroeg of laat horen we er in België wel eens over.

PIET VAN NIEUWVLIET

12 Cultuur

5 september 2019

GESCHIEDENIS

Korte kanttekeningen bij de repressie Deze en komende week is het 75 jaar geleden dat Canadese, Britse en Amerikaanse soldaten het grootste deel van Vlaanderen bevrijdden. Tezelfdertijd begon de repressie.

Auditeur-generaal John Gilissen Ieder boek, ieder artikel over de repressie vermeldt het beroemde artikel “Etude statistique sur la répression etc.” van de ULB- en later ook VUB-hoogleraar John Gilissen (1912-1988). Hij studeerde geschiedenis aan de ULB, deed er rechten bij en werd in 1945 substituut-auditeur-generaal bij het Krijgshof.

Een van Gilissens taken was het opvangen in Duitsland van belangrijke Vlaamse en Waalse collaborateurs die opgepakt waren door de geallieerden. Gilissen werd in 1965 zelf auditeur-generaal. Hij was een Vlaming en drie jaar lang een van mijn zeer gewaardeerde hoogleraars. In de eerste licentie trok hij met ‘zijn’ tien toekomstige historici naar het Justitiepaleis in Brussel, waar hij ons een gedenkwaardige rondleiding gaf. Hij toonde ons zelfs de stoel van prins Laurent, die na een boevenstreek voor de eerste keer bestraffend was toegesproken door de hoogste magistraat (de Lorre zal onder de indruk geweest zijn). Maar hij vertelde ons ook dat hij tijdens de repressie eventjes een collega verving tijdens een proces en een zware straf eiste voor een collaborateur.

Hij wimpelde de argumenten van de verdediging af, tot hij plots merkte dat onder zijn dossier nog een ander veel minder bezwarend dossier lag; dat van de kleine zwarte die voor hem zat. Later nodigde ik hem uit voor een van mijn radioprogramma’s en na afloop gingen we iets drinken in de mess. Ik kwam terug op dat repressieverhaal en toen vertelde hij me iets wat alleen een tijdgenoot wist. Het was kort voor zijn overlijden en waarschijnlijk maakte zijn leeftijd hem milder. Hij zei dat de repressie niet ontsnapt was aan kleinmenselijke aspiraties. De substituten waren jong, ambitieus en belgicistisch. Collega’s overbluffen en zo zwaar mogelijke straffen vorderen werd een gewoonte. Eiste een substituut 5 jaar, dan vroeg de volgende voor gelijkaardige

John Gilissen

feiten 10 jaar en een zware boete; weer een volgende deed het voor niet minder dan 15 jaar en een nog grotere boete. Ik wil er vergif op innemen dat in al die repressiedossiers nergens één document te vinden is waarin de auditeur eist dat die ongezonde rivaliteit tussen zijn substituten ter wille van hun loopbaanplanning stopt. Historici vinden misschien een document met de hiërarchische vraag voor homogenere vonnissen, maar die bewoording dekt vandaag niet de lading die de tijdgenoten eraan gaven: een voorbeeld van het verschil, zoals ik vorige week schreef, tussen de papieren en de reële geschiedenis. Dus schrijven jonge papieren historici als Aerts van de RUG dat het allemaal niet zo erg was.

In welke taal beraadslaagden de krijgsraden?

Volgens Aerts was de repressie niet anti-Vlaams. Ik behoor niet tot de apologeten die geloven dat iemand voor de krijgsraad verscheen omdat hij/zij alleen gedichten van Guido Gezelle voorlas of een condoleancebriefje schreef aan schilder Prosper De Troyer toen diens zoon sneuvelde aan het oostfront. Voor één keer ga ik akkoord met broertje De Wever als hij de privacywet van 2009 betreurt.

Kinderen en kleinkinderen zouden soms opkijken als ze de betichtingen en de bewijzen zouden lezen.

Ik heb indertijd de redactie van Maurice De Wilde geërfd.

Mijn medewerkers konden nog vrijelijk collaboratiedossiers raadplegen. Het was geen fraaie lectuur, want er waren veel briefjes bij van ‘schone Vlaamse mensen’ aan de Kommandantur met minder schone informatie. Maar die kleine of grote zwarten waren ook de mensen die eisten dat de Belgische wetgeving werd toegepast.

Zij waren tijdens de oorlog dikwijls de enigen die protesteerden als op het stadhuis, in de bibliotheek, in de postkantoren werknemers als knipmessen plooiden en slecht Frans bezigden om, in overtreding van de taalwetten, toch maar de pretentieuze franskiljon te helpen die perfect het lokale dialect sprak. Alleen oudere lezers herinneren zich nog hoe tot in de jaren zeventig overheidspersoneel angstig monsieur et madame tegemoetkwam. Die kruiperige Vlaamse bediende was soms bozer dan de franskiljon als de jonge flamingant eiste dat alleen Nederlands gesproken werd. Tijdens de oorlog was de sociale druk waarschijnlijk nog tien keer groter. Het verzet (en het is geen toeval dat iedereen

het woord ‘weerstand’ gebruikte, een letterlijke vertaling van ‘résistance’) was overal aan de top en bij het middenkader Franstalig of franskiljon. Bevelen en namen van verzetsfiliaaltjes waren in het Frans; zelfs in een arbeidersstadje als Aalst. Nederlandstalige eisen stellen, dat hoorde niet, want in de strijd tegen de Duitsers en hun collaborateurs was iedereen Belg. Ik betwijfel dat er ooit iemand voor de krijgsraad gedaagd werd louter omdat hij geëist had dat men het Frans zou achterwege laten in overheidsdiensten in Vlaanderen (Flor Grammens en zijn Brusselse activiteiten laat ik even buiten beschouwing).

Maar kregen zij die collaboreerden geen extra rekening omdat ze de toepassing van de Belgische wetten eisten? Dat werd schijnheilig nooit in hun vonnis vermeld, uiteraard niet, maar dat kwam zeker ter sprake in de beraadslaging vooraf van de krijgsraad.

Taalwet En daar moet de historicus een vraag stellen die vandaag niet meer correct kan beantwoord worden. Hoeveel van die beraadslagingen gebeurden in het Nederlands?

Het vonnis werd uitgesproken in de taal van de verdachte, want anders was het niet rechtsgeldig. Maar wat met het eerdere gesmoes? Een krijgsraad bestond uit twee burgerrechters en vier officieren in grote zaken, of een paar officieren en een voorzitter-burgerrechter in kleine zaken. Welke taal spraken ze als ze delibereerden? Kolonel Rik Claessens, korpschef van de verdwenen kazerne in de Antwerpse Lange Leemstraat, vertelde me dat hij als jong officier in de jaren zestig op de vingers werd getikt omdat hij De Standaard las en niet Le Soir of La Libre Belgique.

Wat zou de toestand in 1944-’45 dan wel geweest zijn bij de officieren? De rechterlijke kaste moest in 1935 de taalwet op het gerecht slikken, maar Franstalige rechters konden mits een taalexamen verder in Vlaanderen vonnissen.

Raadpleeg de toenmalige kranten en weekbladen over de ‘moeilijkheid’ van dat examen dat eerst in 1967 afgeschaft werd. Nog begin de jaren tachtig zei advocaat Piet Van Eeckhaut mij dat er in Gent rechters zetelden die het dialectisch gekleurde Nederlands van verdachten niet eens verstonden.

En die franskiljonse officieren en rechters zouden niet de kans gegrepen hebben om die Vlaamse collaborateur een paar jaar extra te geven? Mè ieël Antwaarpe, mô ni me maaië!

JAN NECKERS

Rubens en Van Dyck brengen Aalst en Dendermonde samen Er was een klein mirakel nodig om een bestand af te kondigen in de eeuwenoude vete tussen Aalst en Dendermonde.

Topdiplomaat Peter Paul Rubens en zijn leerling Antoon Van Dyck zijn daar wonderwel in geslaagd.

Als onderdeel van het project “Vlaamse Meesters in Situ” hebben Aalst en Dendermonde een dagprogramma uitgewerkt dat een bezoek aan twee meesterwerken combineert: “De heilige Rochus door Christus aangesteld tot patroon van de pestlijders” (1623-1626) van Peter Paul Rubens in de Sint-Martinuskerk in Aalst en “De aanbidding der herders” (1631) van Antoon Van Dyck in de Onze-Lieve-Vrouwekerk van Dendermonde. Beide grootmeesters schilderden deze topstukken op het hoogtepunt van hun artistiek kunnen. De twee schilderijen zijn na vierhonderd jaar nog altijd in hun oorspronkelijke context te bewonderen.

Het Aalsterse gilde van Hophandelaren leende in 1619 achthonderd gulden om een altaar op te richten. Het gilde bestelde een schilderij van hun patroonheilige Sint-Rochus bij Rubens. De opdracht omvatte ook twee kleinere taferelen voor de predella, geschilderd door ateliermedewerkers, en een mooie Madonna (waarvan Rubens wellicht het gezicht schilderde) om het centrale paneel te bekronen. Het volledige ensemble is nog altijd te zien in de zuidelijke zijbeuk van de Sint-Martinuskerk.

Op het altaarstuk van de hophandelaren wordt Rochus aangesteld tot voorspreker van de pestlijders. Rubens maakte er een dramatische en originele compositie van. Rochus knielt neer en kijkt over de schouder naar Christus, die dynamisch achter hem oprijst. Christus wijst naar een sierlijke engel die een bord met een belofte vasthoudt: “Eris in peste patronus”, u zult een beschermer zijn in tijden van pest. Vlakbij zit de hond die Rochus brood bracht toen de heilige zelf bijna overleed aan de pest. Onderaan liggen pestlijders koortsig om hulp te smeken. Rubens creëerde hier een heel eigen, verticale compositie in twee registers. Deze indeling zou hij later meermaals met succes gebruiken om heiligen weer te geven, samen met mensen die van hun hulp mochten genieten.

De verering van Sint-Rochus

is verbonden met het trauma van de pestepidemieën die in de veertiende eeuw een derde Europese bevolking doodden. Maar ook in de tijd van Rubens maakte de zwarte dood nog elke zomer slachtoffers. De legende wil dat Rubens’ eerste vrouw, Isabella Brant, aan de pest is gestorven.

Voor de Aalsterse hopkooplui en voor Rubens was Rochus een pijnlijk actuele heilige.

Van Dyck op zijn best “De aanbidding der herders” van Antoon van Dyck in de Onze-Lieve-Vrouwekerk van Dendermonde is een sterk staaltje van meesterschap. Het schilderij is tegelijk waardig en ontroerend, majestueus en gevoelig. Het gedempte licht, de personages en de discrete en toch diepe kleuren zijn allemaal in harmonie. Dit is Van Dyck op zijn best, net voor hij naar Londen vertrok om daar furore te maken als portretschilder.

De rijke Onze-Lieve-Vrouwbroederschap wendde zich in 1631 tot de Antwerpse ster Antoon van Dyck voor een schilderij dat moest passen in hun vernieuwd koor. Van Dyck was in Dendermonde geen onbekende. Bisschop Triest van Gent had in 1629 aan het plaatselijke kapucijnenklooster een altaarstuk geschonken, “Christus aan het kruis” door Van Dyck. Dit zal indruk hebben gemaakt op de notabelen van de stad. En door de grillen van de geschiedenis kan de bezoeker van de Onze-Lieve-Vrouwekerk in Dendermonde deze “Christus aan het kruis” nu in hetzelfde koor bewonderen als “De aanbidding der herders”. Twee topwerken van Antoon van Dyck: daar kunnen vele, zelfs gerenommeerde, musea enkel maar van dromen.

Voor “Vlaamse Meesters in Situ” hebben Aalst en Dendermonde een bezoek aan hun Rubens en hun Van Dyck verbonden via de boot of met de fiets langs de Dender.

MMMV “Vlaamse Meesters in Situ”, nog tot 30 september 2019, 45 sites verspreid over Vlaanderen, www.vlaamsemeestersinsitu.be.

Boeken

5 september 2019

Nietzsche is dood, maar God leeft nog Hij was niet zozeer de filosoof van de hamer, als wel de filosoof van de wandelstok. Hij zwierf van Duitsland naar Zwitserland en ook doorheen Frankrijk en Italië. En hij had geen Streuvelssnor maar een knevel die als een struik zijn mond en kin bedekte. Hij was de zoon van een lutherse dominee en had voortdurend last van ziekten en kwalen. historicus en filosoof Rüdiger Safranski (Rottweil, 1945) schreef al een biografie van zijn denken, maar nu is er ook een biografie van zijn leven.

Het leven en het denken van Nietzsche blijven ons na meer dan een eeuw achtervolgen. Evenals de vraag of de vragen of hij zijn waanzin (Umnachtung is het machtige Duitse woord) simuleerde of dat deze waanzin gewoon eigen is aan zijn genialiteit, zoals bij de Duitse dichter Friedrich Hölderlin. De waanzin van Nietzsche begon in de stad Turijn en duurde elf jaar tot aan zijn dood in 1900 in Weimar.

Zieke zwakke man

Deze gekwelde filosoof stierf in 1900 aan het einde van onze negentiende eeuw of aan het begin van de twintigste als een waanzinnige. Hij wilde eigenlijk een dichter zijn en een profeet. Zijn boeken zijn geestelijke monumenten uit de talrijke momenten van zijn genialiteit. Was hij een megalomane Edelmensch of gewoon een felle filosoof?

De oerdegelijke en diepgravende Duitse

De felle en nu helaas vergeten Italiaanse katholieke bekeerling en schrijver Giovanni Papini (Firenze, 1881-1956) schreef in zijn boek “Het avondrood der filosofen” in zijn laatste opstel over Nietzsche dat al dateert van 1909: “Maar hij heeft niet alleen een dichter willen zijn. Het is duidelijk dat hij zich op de eerste plaats filosoof voelde - een filosoof met weinig respect voor de filosofie, en nog minder respect voor filosofen; een filosoof die niets van logica moet hebben en die de moraal aan zijn laars lapt, maar desondanks, en ondanks alles, toch filosoof wil zijn.

En als filosoof, ofwel als man die zich op een bepaalde manier wil uitdrukken, is er op alle fronten veel tegen Nietzsche in te brengen.” En helaas, ook Papini die roomser dan de paus van Rome werd, was toen veel te hard in zijn kritiek op de zwaar besnorde filosoof die tot op heden trouwens op veel andere

denkers een niet te wissen of te ontkennen invloed heeft gehad. Ik verwijs dan nu naar de bijzonder actieve Franse filosoof en hedonist Michel Onfray (°Argentan, 1959) die reeds niet minder dan honderd serieuze boeken op zijn naam heeft staan en die zeker niet ontkent dat hij een serieuze invloed van Nietzsche heeft ondergaan. Zoals ook de Franse denker Gilles Deleuze die in 1962 met zijn boek “Nietzsche et la philosophie” aan de basis lag van de Franse herontdekking van Nietzsche.

En niet te vergeten ook de Duitse auteur en filosoof Rüdiger Safranski liet in 2000 nog een belangrijk studieboek over de Duitse filosoof publiceren.

“God is dood; maar gezien de aard van de mens zullen er misschien nog millennia lang grotten zijn waarin zijn schaduw wordt getoond.”

Nietzsche, De vrolijke wetenschap Sue Prideaux, de Engelse schrijfster van het voorliggend boek “I am dynamite, A life of Nietzsche” heeft andere bedoelingen, want bij haar gaat het hier uiteraard om het eenzame tragische leven van deze Duitse denker en niet zozeer om de gedachten van deze gigant die vele andere dwergen op zijn schouders torst. En deze dame vertelt zowel de hoofdlijnen als de details van dit toch dramatische (Nietzsche had zeker geen succes bij de vrouwen en had weinig vrienden!) en al bij al zeer eenzame leven (had hij syfilis opgelopen in een bordeel?) op een zeer kleurrijke manier.

Zo schrijft zij uiteraard ook over de ontaarde relatie met de componist Richard Wagner en schrijft onvervaard hierover in het vierde hoofdstuk: “De componist klampte zich vast

13

aan de filoloog als zeepokken aan de romp van het schip van de Vliegende Hollander.

Terwijl Nietzsches enthousiasme voor Wagner niet vreselijk verrassend is, is Wagners enthousiasme voor Nietzsche dat wel. In Wagners genie stak een vernietigende kracht.” En uiteraard had en heeft ook het genie van de filosoof een overweldigende en soms alles meeslepende en vernietigende kracht.

Elisabeth, zijn gevaarlijke zuster In het laatste hoofdstuk “De lege bewonder van gemeubileerde kamers” komt dan uiteindelijk ook Elisabeth Förster ten tonele.

En deze zeer bemoederende en zorgende zuster had echter ook een funeste invloed op Nietzsche, die zichzelf graag omschreef als Argonaut van de geest, maar onmachtig was om zich nog langer te verzetten tegen de bemoeienissen en manipulaties van zijn bemoeizieke zuster. Zo is het goed om hier nogmaals te vermelden dat het boek “De wil tot macht” door haar in elkaar werd geflanst uit fragmenten ontleend aan Nietzsches geschriften, maar nooit of nooit door hem werd geschreven, laat staan ter publicatie door haar broer werd vrijgegeven. Nog onlangs verscheen in Duitsland een boek over deze Boze Zuster die van haar broer postuum nog een antisemiet wilde maken. Kortom, het boek van de Engelse dame Prudeaux, dat trouwens ook nog een aantal aforismen van Nietzsche bevat en een aantal mooie foto’s met ook nog een summiere kroniek met de belangrijkste jaartallen, is zeker zeer lezenswaard.

HENDRIK CARETTE Sue Prideaux; “Ik ben dynamiet/ Het leven van Nietzsche”, uit het Engels vertaald door Peter Claessens, in de reeks Open Domein nr. 54 van De Arbeiderspers, 455 bladzijden; prijs 41,99 euro. ISBN 9789029523790

Een Vlaams schelmenboek Ego-documenten, verhalen over wat je zelf uitspookte, alleen of met anderen, zijn te zeldzaam in Vlaanderen. Is het een nationaal gebrek?

Je moet ja zeggen als je weet hoe druk Engelsen grossieren in autobiografieën, getuigenissen en levensverhalen. Het maakt de kennis over volk en land levendiger, zuiverder, verder verwijderd van hele en halve verzinselen en leugens.

Leon Bancken publiceert met “Praagse Herfst” een bescheiden en nuttige poging met een terugblik op drievierde van zijn leven. Een leven dat omvatte de kinderdroom om Witte Pater te worden bij de negertjes, de Vlaamse strijd voor de Voerstreek, contacten met Rudi Van der Paal, een politiek gesprek met Jos Van den Eynde, acties voor Kerk in Nood, oplichting van het geld van zijn klanten bij de Post, het slikken van verdovende middelen om te ontsnappen aan zijn wroeging en financiële miserie, affaires met knappe vrouwen in Tsjechië, gevangenis en foltering in Praag door de geheime politie, en veel meer. De schets van zijn dagen stopt bij de scheur in het IJzeren Gordijn, 25 jaar geleden, op een ogenblik dat je je afvraagt hoe hij het Limburgse leven met zijn verduldige

Vlaamse vrouw en dochter opnieuw op de rails heeft gekregen. Hij is een sloeber met een goed hart. Bancken maalt er niet om dat je afwisselend sympathie voor hem voelt en daarop afkeer voor zijn gesjoemel om aan veel Belgische frank te geraken, onder meer door in de val te trappen van Charlie, een oplichter die hem misbruikt voor autosmokkel achter het IJzeren Gordijn.

Anecdotes Banckens boek dist Vlaamsgezinde anekdotes op die niet mogen vergeten worden. Een aanhanger van de nazi’s was niet alleen de Limburgse opa van de socialistische kenau Laurette Onkelinx, maar ook de Waalse herenboer Joseph Happart uit Herstal, de vader van de Vlamingenvijand José. Pa Joseph organiseerde tijdens de oorlog een pro-Duitse militie om weerstanders te vervolgen.

Leon Bancken bakkeleit met José als leider van de Harde Kern-Voeren, een verzetsgroep van Limburgers die niet willen terugkeren naar Luik. Leon Bancken is postmeester van Sint-Martens-Voeren en kent de streek en de mensen grondig.

De charismatische Jef Ernst, eerste verificateur bij de Douane, met twee gouden sterren op zijn uniform, trok de lijst van de opkomende Volksunie in het arrondissement Tongeren-Maaseik, en Leon wordt zijn avondlijke begeleider voor de meetings en hangt zijn kiesdistrict vol met affiches.

Verslaafd Door het starten van het veteranenelftal Hedra 66 in het Haspengouwse Herderen sukkelt Bancken op een hilarische manier met zijn ploeg in het communistische Tsjecho-Slowakije. Daar opent het spannendste deel van de memoires.

De volkse en vlotte Leon leert Praagse dissidenten kennen, vervult opdrachten voor Kerk in Nood, ontmoet ter plekke hunkerende vrouwen, ontpopt zich tot

een strijdende anti-communist. Acties kosten geld en niet alleen acties, door een stommiteit heeft Bancken in zijn postkantoor een fikse geldsom laten stelen, een wandaad die hij niet opbiecht, maar tracht glad te strijken door de rekeningen van klanten te manipuleren.

Een zware financiële en morele last volgt, wat leidt tot een Palfiumverslaving. De schelmenstreken van Bancken doen hem belanden in cel 339 van het arresthuis Praha Ruzyne waar een maandenlange ondervraging en foltering van

de CIA-agent, aldus de beschuldiging, en eenzame opsluiting begint. De VU-militant met het gouden hart, de liefde voor het voetbal, Herderen, de Voerstreek, tante Post, zijn vrouw Julia en dochter voelt aan zijn lijf het duivelse communisme. De kommer en het verdriet van die dagen heeft hij nu van zich afgewenteld in een publieke biecht. Leon Bancken heeft lef.

JAN RABIJN Leon Bancken; “Praagse Herfst”, 290 blz., Boek-Scout, prijs: 21,99 euro ISBN 9789463 890267

1919 was een dramatisch jaar In de serie “Dramatische jaren 1914-1919” van uitgeverij Aspekt verscheen het laatste deel gewijd aan 1919, met als ondertitel “De doos van Pandora gaat open”. Het boek telt meer dan 400 bladzijden en werd samengesteld door Aris Gaaff, Henk Van der Linden en de Vlaming Johan Van Duyse.

Malmédy In de terugblik op het jaar 1919 wordt ruimschoots aandacht besteed aan de situatie in België. In het hoofdstuk over de Belgisch-Nederlandse perikelen staan vier artikels over de Belgische annexatieplannen betreffende Zeeuws-Vlaanderen en Limburg. Belgisch-nationalistische wensen waaraan geen gehoor werd gegeven, maar die jarenlang de relaties met Nederland verpestten. België kreeg wel een gebiedsuitbreiding aan zijn oostgrens, met de Duitse kantons Eupen en Malmédy, en het ministaatje Moresnet. Verder zijn er zeven artikels gewijd aan de oorlogstoestanden na de wapenstilstand van 11 november 1918. Vooral in Oost-Europa duurde de oorlog voort en was er van vrede nog lang geen sprake. Twee artikels zijn vervolgens gewijd aan de belangrijkste Duitse veldheren, Ludendorff en von Hindenburg. Ook ‘Kaiser’ Wilhelm II komt om de hoek kijken. Daarnaast bevat het boek bijdragen over de evolutie van de wetenschap tijdens de oorlogsjaren en over de Spaanse griep, die wereldwijd om zich

heen greep en even plots verdween als ze gekomen was.

Versailles Wie het jaartal 1919 hoort, denkt onmiddellijk aan het Verdrag van Versailles. Al de perikelen rond dat vredesverdrag, of liever dictaat, opgelegd aan de verliezers, vormen de hoofdmoot van het boek. Goed voor zes langere artikels. We krijgen een heldere visie op de totstandkoming en inhoud van dat verdrag met zijn 1.914 omvattende artikels, waarin alleen Duitsland alle schuld voor het beginnen van de oorlog kreeg opgelegd. Zoals geweten hield het vanaf het begin fel omstreden verdrag amper twintig jaar stand. Het verzorgd uitgegeven boek met register vormt een waardige afsluiter van de reeks.

PIETER JAN VERSTRAETE Johan van Duyse, Aris Gaaff en Henk van der Linden (red.), “Het dramatische jaar 1919: de doos van Pandora gaat open”. Soesterberg, uitg. Aspekt, 1919.

Ill., 464 blz. gen., 24,95 euro.

ISBN 978 94 6153 750

14

Brieven

5 september 2019

ONTGROEN DE MAATSCHAPPIJ

LERARENTEKORT

Pallieterke, Toen Nietzsche God dood verklaarde, had hij een probleem. Wat met de mens, die de laatste drieduizend jaar gemaakt was naar het beeld en de gelijkenis van God? De intelligentsia gingen dan zelf de mens scheppen. In 1917 maakten de communistische socialisten de rode mens.

Als alternatief gingen de nationaalsocialisten in 1933 de bruine mens scheppen. De rode mens en de bruine mens creëerden bergen lijken.

Nu gaan de ecologische socialisten de groene mens scheppen. Het gezond verstand ziet dat dit gaat leiden tot een economische catastrofe. Ze gebruiken computermodellen en niet de observatie van langdurige perioden op aarde.

Snel moesten ze de CO2-hetze verlaten wegens geen relatie tussen CO2 en opwarming. Het alternatief was: de klimaatverandering. De enige constante op aarde is de verandering van het klimaat. Rood, bruin en groen gebruiken dezelfde methoden. Iedereen, die niet meedoet, moet monddood. De mens zelf is bijzaak. De radiografie van de drie ideologieën toont aan dat ze identieke doelstellingen hebben. Alleen de kleur verschilt. Aan mensen met gezond verstand om te zorgen voor de ontgroening van de maatschappij.

F.H. Claes - Boechout

MENTAAL GEZONDE SAMENLEVING Pallieterke, Extremisme, zowel van links als van rechts, moet bestreden worden. Klimaatnegationisten zijn een gevaar voor onze toekomst. Klimaatactivisten zijn dan weer een gevaar voor onze economie. Beide groepen dienen monddood gemaakt te worden. De kanker in onze maatschappij, de verrechtsing, dient met wortel en al uitgeroeid te worden. In het verkeer rijden we rechts. Er is de voorrang van rechts. En we hebben de rechtspraak met zijn rechtsregels. Er zijn oplossingen, om te beginnen in het verkeer: op pare dagen geldt de voorrang van rechts, op onpare dagen voorrang van links. En voor zware overtredingen moeten we terug de brandstapel invoeren, al moet er dan op toegezien worden dat die gestrookt wordt met onbehandeld hout en dat de dader vooraf verdoofd wordt. We zijn en blijven tenslotte kinderen van de verlichting.

Jos Vlasman - Mortsel

A-, B- EN C-BURGERS Pallieterke, Vorige week las ik op de voorpagina van ‘t Pallieterke dat er A-, B- en C-burgers zijn. De A- en B-burgers (Franstaligen en immigranten) zijn de bevoorrechte klassen en de Vlamingen zijn C-burgers. Met heimwee denk ik aan mijn humanioratijd. Ieder jaar op het einde van het schooljaar werd een plechtigheid georganiseerd voor alle leerlingen. Een leerling die voor een bepaald vak de beste van de klas was, werd een ‘primus’ genoemd en in de bloemetjes gezet. Een leerling die zes jaar na elkaar voor een bepaald vak of voor álle vakken (!) de eerste was, was een ‘primus perpetuus’ (onafgebroken de eerste) met als beloning een lauwerkrans en een stapel boeken. Met de invoering van het VSO (sept. 1970) verdween de ‘primus perpetuus’. Nu hebben we in Limburg al meerdere jaren een ‘Diversiteitsprijs’ dankzij Universiteit Hasselt en Het Belang van Limburg. Met de geldprijs (1.500 euro) wordt een ‘nieuwe Belg’ (student of doctoraats-) bekroond omdat die een voorbeeldfunctie vervult voor de medestudenten, zònder daarbij de eigen culturele identiteit te verliezen. “Het kan verkeren”, zei Bredero.

A n Witters - H asselt

Kruisende woorden oplossing 1177

A B C D E F G H I J K L

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 S

I G N A L

L E E U W I

I

S A T

I

E

N X L O X L

O P A X A G I

T A T

I

E

D X L I J N X T W A A L F D A L X S D E D

I

I

X F L X A

K X E A N X

I O N

R E E X A F L A A T X T B L E S S E E R X A A R X R T X N N X M I O U D E R S X L E W E X U

I

I

I

R A

R E S

L E N X N E

K E N T X E N

I G M A X

Pallieterke, Ik heb het artikel gelezen en kan niet anders dan dit volledig onderschrijven. Er zal veel moeten veranderen wil men dit oplossen. Ik vrees dat dit op korte termijn niet zal gebeuren, met de opneemvodden (ik vind voor het ogenblik geen lelijker woord) van politici.

Ik ben nogal thuis in het vak economie en dit alles doet me onvermijdelijk denken aan hetgeen Thomas Pikkety, in het boek “Het kapitaal van de 21ste eeuw” schrijft, namelijk dat er geen betere maatregel is voor convergentie (het verminderen van de ongelijkheid) dan het bevorderen van het onderwijs. Wat men dus nu aan het doen is, zal op termijn enkel economische achteruitgang teweegbrengen.

Het is een feit dat de moeilijkheden die zich op economisch vlak nu voordoen een voorbode zijn van wat ons te wachten staat.

Als men zelfs met nulrente en andere stimuli de economische motor niet echt op gang krijgt, zou men denken dat bij onze elite die dit bedisselt toch ergens een lichtje moet gaan branden, en dat de oorzaak ergens anders gezocht moet worden.

L. L avrysen - Schoten

VLAAMSE REGERINGSVORMING Pallieterke, Als volgens de heer De Roover CD&V en Open Vld op een heel flauwe manier aan politiek doen, waarom geeft N-VA dan toe en breekt zij het Vlaams front, i.p.v. de andere partijen vijf jaar tijd te geven om te tonen dat zij misschien ook toch nog wat Vlaams zijn?

Of is de schrik om federaal uit de boot te vallen zo groot dat de Vlaamse - veel minder belangrijke - regering maar naar het pijpen van Brussel moet dansen?

Luc Neels - Lommel

UTOPIE Pallieterke, Hoera, we krijgen allemaal een nieuwe meter om ons stroomverbruik te meten en de factuur te berekenen. Een digitale meter noemen ze dat. Allemaal goed en wel, ware daar niet de VREG (Vlaamse energie regulator) die heeft berekend en kenbaar gemaakt dat we gemiddeld per jaar 329 euro te veel betalen aan elektriciteit. Tommelein, Rutte en Somers kennende, schrik ik daar niet van.

Het is mooi om van GROENE STROOM te praten als ge de rekening naar JAN MODAAL moogt sturen.

De ontmaskering is nabij.

Louis Goovaerts - Mechelen

POLITIEGEWELD Pallieterke, Ik las een lezersbrief in de GvA waarin stond dat de politie niet zo vlug moet schieten en eerder met een taser moet reageren. Wat moet een politieagent dan doen als een auto op hem komt ingereden? Weer het verhaal van de zogezegd schietgrage agenten en de onschuldige misdadigers...

Leo H aest - Herentals

ISLAMITISCHE POOTJES Pallieterke, De zogenaamd geïntegreerde moslims komen vroeg of laat steeds op hun pootjes terecht en zullen gestaag maar zeker hun doel bereiken.

De laatste drie voorbeelden.

- De burgemeester van Leuven wil niet dat de moskee van fanatieke moslims in zijn stad gesloten wordt.

- Chokri van Pukkelpop grijpt met beide handen een vermeend incident aan om Vlaanderen zwart te maken.

- Orhan Agirdag (onderwijssocioloog aan de KU Leuven) geeft in Het Laatste Nieuws van 27 augustus het hoofddoekenverbod als reden waarom sommigen geen leerkracht willen worden en er bijgevolg een lerarentekort is.

Paul D’H aese – Boechout

DEMOCRATIE? Pallieterke, Men raakt maar niet uitgesproken over democratie. Het VB wordt uitgesloten omdat het niet democratisch is, maar fascistisch en zelfs nazistisch. En de Walen beweren van de N-VA ongeveer hetzelfde. Doch, wat zien we: Reynders wordt aangeduid als EU-commissaris door Michel, die een regering in lopende zaken leidt en niet eens over een meerderheid beschikt, wat grondwettelijk niet mag.

Dit terwijl zijn vader Louis de mond vol had over democratie en de mensen zelfs dringend afraadde naar Oostenrijk op skivakantie te gaan, nadat daar een uiterst rechtse partij was verkozen.

Over de plas zien we hetzelfde: de oudste democratie van Europa - sinds Cromwell in de 17de eeuw – Engeland (ik spreek niet over de pseudodemocratie in het oude Athene) is gevallen en veranderd in een dictatuur, nu Johnson het parlement buitenspel heeft gezet, met medewerking van de koningin.

Die laatste kon dat geweigerd hebben, zoals Boudewijn destijds weigerde de abortuswet te tekenen.Waarschijnlijk droomt het Engelse Hof nog steeds over The British Empire, dat door de Brexit misschien zal terugkeren, nu het eiland alleen nog ‘the open sea’ als landsgrenzen zal hebben. Maar het zal een Empire zijn dat met bitcoins of met keitjes zal moeten betalen voor zijn invoer, aangezien het pond bijna zeker tot beneden de grens van de euro zal kelderen.

In De Tijd wordt reeds gewag gemaakt van een noodregering in België (een naam die ik node gebruik). Doch uit welke partijen zal die bestaan, en wie zal die leiden? Zeker uit de PS, mogelijk ook met de MR, maar de MR is binnenkort zijn coryfeeën kwijt en zal alleen nog uit incompetente tweederangsfiguren bestaan; en dan uit de drie Vlaamse traditionele partijen, aangevuld met de N-VA. Ik vrees dat die noodregering - zoals die welke destijds door Mark Eyskens en later door Van Rompuy werden geleid - een extreem kort leven beschoren zal zijn, tenzij men natuurlijk van de nood een deugd zou maken en in het zadel zal blijven zitten tot 2024.

Het worden spannende tijden, maar het zal een spanning worden waarvoor we zullen moeten betalen.

Een lezersbrief insturen?

F. Veevaete - Brugge

BURGERRECHTEN FACILITEREN Pallieterke, Naar aanleiding van het recente jaarverslag van Myria poneert Thierry Debels (’t Pallieterke 15 augustus ll.) dat dit rapport linkse politieke standpunten inneemt. Ik betreur deze ‘polariserende’ uitspraak. Deze wekt de indruk dat ‘rechts met modder gooit naar links’ terwijl voorbijgegaan wordt aan de essentie van de analyse.

Er dient eerder gesteld dat Myria als ‘mensenrechten’-organisatie door haar aanbevelingen poogt om het verkrijgen van ‘burgerrechten’ te faciliteren terwijl dit niet onderbouwd wordt door objectieve inzichten. Over de talrijke misbruiken van de ‘Europees opgelegde’ artikelen 9 bis (humanitaire regularisatie) en 9 ter (medische regularisatie) en de ‘studentenmigratie’ bijvoorbeeld, wordt met geen woord gerept.

Het publiek opiniëren over aanbevelingen naar het beleid toe, is een uitschuiver van formaat en vereist om de missie van het centrum te herzien.

Dominique De Backer – Brussel

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

5 september 2019

Lamkel Zé is een etterbak Dat Lamkel Zé een prima voetballer is, daar is iedereen het over eens. Dat de speler van Antwerp een ‘etterbak’ is op en naast het veld, daar kan ook geen twijfel meer over bestaan. Zijn domme rode kaart, thuis tegen AZ, betekende het einde van de Europese droom van de Great Old. De dag na de wedstrijd had Lamkel Zé nog een aanvaring met Bolat. Hij greep de doelman bij de keel. De Kameroener zette de kleedkamer nog maar eens in rep en roer.

Verleden seizoen gaf hij Jelle Van Damme nog een klap. Die man moet eruit. Hij verpest de sfeer in de kleedkamer, en een goede kleedkamer is goud waard! In een kleedkamer kan er van alles gebeuren.

Matty Van Toorn, een Nederlander, die via SC Charleroi naar Anderlecht was gekomen, riskeerde eens zijn leven na een training. In de kleedkamer gaf hij Jean Thissen een klap voor zijn kop, omdat die hem te hard had aangepakt tijdens een partijtje. Wij moesten de man uit Verviers met een man of acht tegenhouden. Raymond Goethals vluchtte met de Rotterdammer naar zijn bureel. Thissen, die kon er in alle geval niet mee lachen. Hij heeft Matty meer dan twee uren op de parking van het stadion opgewacht. Gelukkig voor hem is de Nederlander niet buitengekomen. Ik verhuurde Matty Van Toorn een flat in Vilvoorde.

Ik nam hem elke dag mee naar de training. Ik was er niet gerust in toen ik hem die morgen ging halen. Toen hij in mijn wagen stapte, zag ik een groot mes in zijn hand. Ik vroeg wat de bedoeling daarvan was. “Als ‘den dikke’ mij aanvalt, dan steek ik dit mes in zijn pens”, antwoordde hij heel kalm.” Gelukkig werd alles bijgelegd!

In bad Voor ik als jong manneke mijn contract ging tekenen, liet Albert Roossens, de toenmalige voorzitter van Anderlecht, mij de kleedkamer van het eerste elftal zien. Dat beeld zal ik nooit meer vergeten. Er stond een naam op elke kast, Paul Van Himst, Jan Mulder, Jef Jurion, Georges Heylens,…

Het leek er leeg, maar in een groot bad lag nog iemand die ik kende van krantenartikels en van op de tv: Wilfried Puis. De voorzitter stelde mij voor. ‘De Puzze’ keek mij lachend aan en zei: “Welkom”. Ik dacht direct: hoor ik hier nu ook bij?

Ik ben ook eens bang geweest in een kleedkamer. We hadden in Athene tegen Olympiakos op het nippertje gewonnen. De Griekse supporters waren woedend. Ze waren over de omheining geklauterd en beukten enkele deuren in. Ze kwamen onheilspellend dicht bij onze kleedkamer. Te dicht. Met heel de ploeg hebben we tegen een deur zitten duwen om die gekken buiten te houden...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

De grote terugkeer Vincent Kompany (33) heeft al zoveel moeten slikken na zijn hoog bezongen terugkeer bij Anderlecht dat het er ook nog wel bij kon als AA Gent zich, dankzij de door hem opzij gezette Sven Kums (31), kwalificeerde voor de poules van de Europa League. Dat terwijl Anderlecht een deel van Kums’ wedde moet blijven betalen!

Harder dan momenteel worden de nog te kraken noten in het Astridpark niet. Ook al zorgde het bezoek van aartsrivaal Standard aan het Lottopark voor enig soelaas, koppig is Kompany wel. Toch is het vraag of hij zich vandaag nog hetzelfde zou veroorloven met Kums mocht hij de klok enkele weken terug kunnen draaien. Allicht niet, met huidig plaa tje Anderlecht voor ogen ondanks een eerste magere zege. Een tikje ervaring en navenana te rust in een jonge ploeg blijft een must. De komst van Nacer Chadli bewijst dat Kompany dat ook weet, maar ietwat overmoedig nea geerde, gezeten op het gigantische “gooda will” schild, gecreëerd door de media voor een teruggekeerde verloren zoon. Dat zijn contract bij Manchester City niet werd hera nieuwd, wegens leeftijd en blessuregevoea ligheid, bleef een met de mantel der liefde toegedekt detail.

Die mantel deed ook zijn werk bij het mediagejuich voor andere naar de heimat terugkerende Rode Duivels.Simon Mignolet (31) zag een nieuw seizoen als bankzitter bij Liverpool niet meer zitten. Club Brugge haala de hem als reddende engel voor een door de media fel opgepookt doelmanprobleem.

Nacer Chadli (30), nu vedette bij Andera lecht, verdeelde in Monaco de tijd tussen bank en tribune. Laurent Depoitre (30) had bij Huddersfield ook geen vaste stek meer.

Uiteraard weigerde hij een uitgestoken goua den Gentse hand niet. Kevin Mirallas (31) en Steven Defour, de ene op een zijspoor bij Everton verzeild, de ander bij Burnley, wera den ingelijfd bij Antwerp.Voor een stevig bea taalde uitloper van hun carrière op Vlaamse bodem. Minder enthousiast gesteld dan in het mediapositivisme hier te lande, werden beide internationals, de dertig voorbij, daar min of meer toe gedwongen door gebrek aan lucratievere (buitenlandse) bestemmingen – zoals in China voor Dembele (32) en Fellaini (31), of in Japan voor Vermaelen (33). In de wintermercato kan de grote terugkeer naar gala-avond om zeep hielp. Onze voorspelling dat het niet zijn eerste apenstreek en ook zijn laatste niet zou zijn, stond amper op papier toen het nieuws over de vechtpartij met doelman Bolat uitlekte. De brave (?) knaap zit nu eenmaal zo ineen, kan het niet verhelpen dat er kosten aan zijn en dat de wisselstukken niet meer verkrijgbaar zijn. Salut Lamkel Zé, we hadden het over de Europa League. Blijven dus over AA Gent en Standard.

Eindelijk Wat in betere tijden de normaalste zaak van de wereld was, is inmiddels een gebeurtenis om in te lijsten en is geleden van het voorbije seizoen. Anderlecht kon nog eens winnen. Tegen aartsrivaal Standard nog wel. Vanuit zijn loge hoog in het stadion, – zijn ivoren toren zullen sommigen zeggen – zag Vincent Kompany het graag gebeuren. Stel u voor: drie punten in één klap. Dat moest gevierd worden.

Wie dacht dat ze het dansen verleerd waren zal zijn ogen de kost hebben gegeven toen de Anderlechtfans na afloop, driester dan ooit, de benen strekten op de tonen van de triomfmars uit Aïda.

Niet bang We mogen ons verheugen op Europees topvoetbal, vernemen we. Als dat geen goed nieuws is. Laat ons om te beginnen eens overlopen wat Club Brugge Europees te wachten staat. PSG is dat niet dat ploegje uit Parijs met kleppers als Neymar, Kylian Mbappé en meer vermaarde voetbalgrootheden? Wat niet wil zeggen dat ze die confrontatie met de daver op het lijf tegemoet zien in het Jan Breydelstadion. De Brugse kassier nog het minst van al.

Laat Paris Saint Germain maar komen. Wie bang is krijgt er ook, maar dan zal Club wel uit een ander vaatje moeten tappen dan wat we er voorbije zondag van te zien kregen tegen Racing Genk dat al evenmin hoge ogen gooide.

Zware kleppers In dezelfde reeks als Club en PSG is er ook nog die andere Europese topper uit Span-

je. Hoe is de naam ook weer? Real Madrid?

Juist! Dat wordt een interessant weerzien met Eden Hazard en Thibaut Courtois, om het bij die twee te laten. Neem van ons aan dat de overige pupillen van trainer Zidane er ook niet gaan bijlopen voor spek en bonen. Blijft over als nummer vier in die zware poule het al evenmin te onderschatten Galatasaray uit Turkije. De Turken zijn sowieso al voor geen halve eurocent te vertrouwen. Laat ons hopen dat ze dat niet tot hun schade en schande gaan ondervinden in Brugge.

Populair Genk Is het programma van Club Brugge loodzwaar, dat van Racing Genk is ook niet van de poes. Met Liverpool en het Napoli van Dries Mertens hebben ze financieel een lot uit de loterij gewonnen, sportief bekeken zullen ze veel spek met eieren moeten eten om daartegen deftig resultaat te boeken. Dan is er nog Red Bull Salzburg. Wat we ervan weten is dat de supporters van de Red Bullers snelle gasten zijn want dat de drie thuismatchen van de Champions League in een mum van tijd uitverkocht waren. Dat Racing Genk zo populair was in Salzburg is een aangename verrassing.

Zot Het waren de laatste zestig seconden die er teveel aan waren en de negen moe gestreden Antwerpspelers de das omdeden, anders hadden we geen twee maar drie vertegenwoordigers gehad in de Europa League. We zullen ons het duel tussen de Graat Old en AZ blijven herinneren als de avond waarop kieken zonder kop Lamkel Zé een geplande

15

We zien wel Bij AA Gent denken ze dat ze met het Duitse Wolfsburg, het Oekraïense Oleksandria en het Franse Saint Etienne haalbare kaarten hebben getrokken. Zover zijn we nog niet. Wat ons niet belet om het Gentse gezelschap in afwachting de wind vanachter te wensen. Wat zijn we verder te weten gekomen over hun tegenstanders? Onze spion in Wolfsburg durft zich niet uitspreken, die uit Oekraïne gaf niet thuis en onze verslaggever uit Saint Etienne gaf ons de wijze raad om af te wachten. Waar we ons noodgedwongen bij neerleggen.

Zelfs dat niet Of we Standard niet over het hoofd hebben gezien? Die spelen toch ook Europees. Zeker.

Ze hebben met Arsenal, Frankfurt en het Portugese Vitoria een aantrekkelijke affiche beet.

De recente (oefen) wedstrijd tegen sparringpartner Anderlecht was in dat opzicht al een serieuze waardemeter. Als ze zelfs tegen het ploegje van Kompany al niet meer kunnen winnen moeten ze zich ernstig zorgen beginnen maken in Sclessin.

Sterkte Jeugdig enthousiasme genoeg bij Waasland-Beveren, maar als we naar de resultaten kijken kunnen we alleen maar vaststellen dat één puntje uit zes wedstrijden, naar onze bescheiden mening, nogal weinig is. Adnan Custovic heeft er als trainer niet veel van terecht gebracht, werd voor bewezen diensten bedankt en wordt opgevolgd door Arnauld Mercier die een medaille voor moed en zelfopoffering verdient omdat hij zich in die krabbenmand durft wagen. Onze deelneming

België nog verder gaan. Met Jan Vertonghen (32) bijvoorbeeld, bij Tottenham op de bank of in de tribune gezet.

Droomloting Overdonderend enthousiasme in de mea dia ook voor de “onwaarschijnlijk schittea rende droomloting” die Brugge en Genk op niveau Champions League, Standard en Gent in de Europa League te beurt vielen. Alsof in de Europese “pak de poen voetbalshows” deelnemen plots belangrijker is dan winnen.

Dat valt te betwijfelen, maar een beter altera natief propagandamiddel is in voetballand België niet voorhanden om de clubfans te laa ten afdokken voor entreetickets. Droomlotina gen volstaan niet om Real Madrid, Paris Saint Germain, Liverpool en Napoli puntenverlies te laten lijden. Landskampioen Racing Genk moet in zijn poule voor een derde plaats strijd leveren met het Oostenrijkse Salzburg.

En Club Brugge voor hetzelfde hoogst haala bare met het Turkse Galatasaray. Als alles en nog wat opfokkende media maak je daar pas ten gepaste tijde melding van. Niet al daags na een droomloting. Al is die allicht wel goed voor volle huizen in Brugge en Genk, niet echt in Santiago Bernabeu, het Parc des Princes, aan Anfield Road of in het Stadio Sao Paolo.

Anno 2005 was de laatste CL -editie met twee Belgische clubs in de poules. Club Brugge werd toen derde met zeven punten, Anderlecht met amper drie puntjes vierde.

Als veertien jaar later de oogst groter zou worden kunnen de media over droomresula taten in plaats van droomlotingen toeteren.

De kans dat het gebeurt is eerder kleiner dan groter. Belgische kluns op het Europese voetbalfront dit seizoen is, hoe dan ook, stama nummer een Antwerp. Dankzij vooral ongea leid projectiel Lamkel Zé mist de “great old” alvast een vol huis tegen droomtegenstander Manchester United. Die trekt met aanhang naar Alkmaar, toch als daar Engelsen binnen mogen. is nog wat vroeg, maar sterkte willen we hem alvast wensen.

Douche Het kan niet elke week kermis zijn voor K.V. Mechelen. Dat hebben hun supporters in de thuiswedstrijd tegen Moeskroen ondervonden. Dat een wedstrijd negentig minuten, en doorgaans iets langer duurt hebben ze Achter de Kazerne, voor zover ze het nog niet wisten, weeral bijgeleerd. De geel-rode fans die al voorbarig stonden te juichen, en hun ploeg al aan kop van de rangschikking zagen, kregen een koude douche. Dat is op zichzelf niet erg, vraag het maar aan de Antwerpsupporters na hun ervaring tegen AZ, want zo’n koud bad is gezond voor het gestel.

Botsing op komst Over van 1A en Europa naar onze geliefde favorieten van 1B. Dan komen we in de eerste plaats bij Westerlo terecht dat zopas drie punten prijs gaf tegen Virton, maar toch samen met O.H.Leuven en datzelfde Virton aan de leiding staat. Om vervolgens over te schakelen naar Beerschot dat de kloof met de koplopers beperkte tot twee punten na de thuiszege tegen Union.

Zover zijn we al. Volgende zaterdag staat in het Westelse Kuipje de botsing tussen de mannen van Bob Peeters en de schattige Kielse Ratten van Stijn Vreven op het programma.

Als dat geen reden is om een uitstapje naar de Parel van de Kempen te plannen weten we het niet meer.

Dylan, Pogacar en Remco Hoe is de situatie in de Ronde van Spanje?

Terwijl we dit neerpennen stond de Colombiaan Quintana aan de leiding, met de trots uit Limburg, Dylan Teuns, op een meer dan verdienstelijke tiende plaats nadat hij zich al eerder in de kijker had gereden. Opvallend was de overwinning van de jonge Sloveen Tades Pogacar in de loodzware bergrit in Andorra.

“De Evenepoel van Slovenië.” lazen we ergens. “De Pogacar uit Vlaanderen” zou omgekeerd ook kunnen. En zo kunnen we nog lang bezig blijven.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

5 september 2019

VAN ONZE HOFDICHTER

Met Groen moeten we ’t doen Geïnspireerd door de bezielende toespraak van Meyrem Almaciop die oververhitte zondag van de IJzerwake met collaboratievlaggen.

Trap er, Groentjes, toch niet in, in de val van angst en haat die is gespannen bij de start door De Wever Bart.

Lach donkergroen en toon dat gij daarboven staat en sta erboven als ging het om Hart boven Hard!

Niemand heeft gevraagd, geen kat, om een burger B te zijn en burger A, geen hond die dààrom te blaffen durft.

In plaats van bij de grote start te zijn, blijf beter klein, maar pas vooral voor zwarte leeuwen op als voor schurft!

De Wever, Groentjes, heeft zijn startnota met schurft besmet doordat hij met die Tom van Grieken aan de tafel zat die zich verwaand als burger A op ’t schaakbord heeft gezet en eer je ’t op je af ziet komen, sta je daar: schaakmat.

Schaakmat, is dàt de toekomst die wij willen voor ons land in plaats van de melkweg waarheen ons Greta Thunberg leidt?

Laat jullie niet doen, maar lach groen, grasgroen met hand en tand!

Zeul zachte zoden naar de dijk en gil ‘Vooruit met de geit!’

HECTOR VAN OEVELEN

1178

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Beïnvloedend B. Eiland van de Balearen - Spanje en Portugal C. Chocolademelk - Vervoermiddel D. Helium - Autochtoon E. Lichaamsdeel F. Amblève (Ned. Vertaling) - Vetplant G. Inhoud - Vlaag van eigenzinnigheid - Bepaalde H. Meer zorgvuldig I. Stoomschip - Hertachtige - Gevoel van eigenwaarde J. Toespraak tijdens een diner - Lidwoord K. Oude lengtemaat - Album en hit van Eva De Roovere L. Evenhoevige zoogdieren - Deel van het testament

1. Gastronomische kwalificatie 2. Loofboom - Met een neusklank 3. Jongensnaam - Etnische groep in China 4. Vlaamse stad - Barbaars 5. Ingekorte meisjesnaam - Ondeugende jongen 6. Ontwikkelde zich geleidelijk 7. Voormalig dorp ten noorden van de stad Antwerpen - Internetlandcode voor Kazachstan - Roem 8. Bloedgroep - Turkse titel Korte afstand 9. Aantal sportmensen - Slobkous Streepjescode 10. Ergerniswekkende 11. Vogelproduct - Maakten schoon met een borstel 12. Zangeres van The Black Eyed Peas Mengt dooreen

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1177 VINDT U OP BLZ. 14

Wallonië levert alleen nog wapens in de internationale strijd tegen fascisme Binnen de Waalse regering in wording wordt dezer dagen ruzie gemaakt over FN Herstal. Het wapenbedrijf dat 100 procent eigendom is van de Waalse overheid, krijgt wat kritiek uit eigen rangen. Let wel, er is nog steeds consensus dat scoutsjongeren die een Vlaamse Leeuw aan hun kampeertent hangen oneindig veel gevaarlijker zijn dan salafistische Saoedi’s die een middelgrote genocide plannen, maar toch…

Wapens en Wallonië. Het blijft een moeilijk huwelijk. Volgens het eigen ethisch vingertje zouden onze zuiderburen nog geen elastiekje leveren voor een schietlap. In realiteit is er geen dictator ter wereld die geen Waals wapen aan zijn broeksriem heeft hangen. Het is een spagaat die de Waalse overheid vaak in verlegenheid brengt. Het is de eeuwige keuze tussen fatsoen en het opgeven van de laatste export die ze daar nog hebben, met uitzondering van enkele zeer bewonderenswaardige biertjes. Gelukkig zijn spagaten toevallig een van die andere specialiteiten van de Waalse politiek. Iedere keer opnieuw wordt de vis vakkundig verdronken in onderzoeken en commissies.

Zo is een Waalse onderzoekscommissie al acht jaar bezig met de vraag of de Saoedi’s ook effectief schieten met de geleverde wapens, wat volgens de wapenfabrikant uitdrukkelijk niet de bedoeling was. Dat hebben de Saoedi’s ook netjes beloofd. En als je die mensen nu al niet meer op hun woord mag geloven? Wie dan wel? Saoedi’s zijn, zoals u weet, zeer vrome mensen en daarom ook een doelwit voor racisme. Het onderzoek richt zich er dus op om na te gaan of Saoedi’s niet geprovoceerd werden tot het uitroeien van half Jemen. In dat geval zou FN Herstal volledig vrijuit gaan.

Een andere onderzoekscommissie concentreert zich al decennia voltijds op het geschokt reageren wanneer blijkt dat FN-wapens betrokken zijn bij één of ander gewapend conflict. Ook dat blijkt niet volgens de afspraken met de fabrikant. De ietwat oudere lezers herinneren zich vast nog de ‘prille democratie’ in Nepal die dringend nood had aan Waalse wapens om zich te beschermen. Dat diezelfde prille democratie aan flarden werd geschoten met diezelfde wapens, was maar een kleine

misrekening. Je kan FN Herstal moeilijk verantwoordelijk maken voor het niet naleven van de verkoopsvoorwaarden door de koper.

Daar stond uitdrukkelijk in dat het schiettuig niet uit de verpakking mocht worden gehaald.

En als dat toch zou gebeuren, moest de kurk ten alle tijden op de loop blijven zitten. Dé grote pleitbezorger van deze wapenlevering, was vader Louis Michel. U weet wel, die vrolijke dikkerd met drankneus en de theorie dat skiën in Oostenrijk een grotere bedreiging was voor de wereldvrede dan een kernoorlog met de Sovjetunie. Een mening die toen na wat moeilijk doen ook door Groen werd gedeeld. Toeval of niet. Vandaag is het Ecolo dat moeilijk doet over wapenleveringen aan foute regimes. Het moet zijn dat die mensen daarin gespecialiseerd zijn.

In de compromistekst is alvast opgenomen dat toekomstige klanten in hun aanvraag de potentiële vijand moet omschrijven als ‘fascist’. In dat geval kan men ethisch gezien niet weigeren om wapens te leveren. In de originele tekst stond overigens ‘Vlaming’ maar dat werd na rijp beraad vervangen door het Zuid-Belgische synoniem ‘fascist’. Kwestie van de federale regeringsvorming niet te zwaar te hypothekeren. In praktijk betekent dit dat Kim Jung Un binnenkort een aantal rijk gevulde kisten krijgt, made in Belgium. Als toegift aan de PVDA zelfs volgens het principe ‘Twee kopen, één gratis’. Canada, Duitsland en Israël kunnen dan weer op hun kin kloppen. Er zijn nu eenmaal grenzen waar men in Wallonië niet overgaat. Komt een wapenlevering alsnog negatief in de media, zal de schuld doorgegeven worden naar Vlaanderen. “Wij zouden liever ook niks produceren”, zou Di Rupo gezegd hebben, “maar als Vlaanderen moeilijk doet over de transfers? Wat moeten we dan nog doen? Werken?”

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be