't Pallieterke van 26 september 2019

75ste jaargang • nummer 39 • donderdag 26 september 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Vlamingen, sta in godsnaam op de eerste rij” Het verhaal van baron Vic Swerts, bekend van zijn bedrijf siliconenfabrikant Soudal, leest als dat van een Amerikaanse starter.

Hij begon op zijn 25ste in een garage op de Ossenmarkt in Antwerpen, waar hij naar verkaste om de Kempense braafheid van zich af te schudden. Vandaag is hij voorzitter van een onderneming met een omzet van 835 miljoen euro en weldra allicht nog meer. Een gesprek.

Lees het volledige interview met Vic Swerts van Soudal op blz. 11

Eric Zemmour veroordeeld

Enige weken geleden, in ’t Pallieterke van 5 september, citeerden we de rechtse Frans-Joodse auteur Eric Zemmour die de vestiging van miljoenen moslims in Frankrijk een nieuw soort kolonisatie noemde.

Enkele dagen geleden werd hij se Justitie nu wel begrepen hebben: echter in beroep veroordeeld tot als men zelfs iemand als Zemmour een boete van 3.000 euro wegens durft veroordelen wegens een opi“aansporing tot religieuze haat” niedelict, dan is niemand nog veitegen moslims. Hij moet ook een lig. Zemmour werd onder andere symbolische euro betalen aan de veroordeeld omdat hij in 2016 in vereniging CAPJPO EuroPalestine, een uitzending van France 5 had die de rechtszaak had aangespangezegd dat er in Frankrijk al “dernen. Zemmours beroep bij het Hof tig jaar lang een invasie bezig is” van Cassatie werd verworpen, dus en dat in vele banlieus “een strijd de uitspraak is nu onherroepelijk. woedt voor de islamisering van Men had kunnen hopen dat het gehet territorium”. Vreemd genoeg recht zich tegenover zo’n bekende schrapte het Hof van Cassatie wel auteur en mediafiguur toch een de beschuldiging betreffende zijn beetje terughoudend zou opstellen. uitspraak in dezelfde uitzending dat Maar dat is niet gebeurd. Dit is na“alle moslims of ze het nu luidop tuurlijk een gevaarlijk schot voor de zeggen of niet” de jihadstrijders als boeg. Heel wat minder beroemde “goede moslims” beschouwen. De columnisten en schrijvers zullen de wegen van Big Brother zijn soms onimpliciete boodschap van de Frandoorgrondelijk.

Partijvoorzitters staan zwakker dan ooit De Vlaams regering komt eraan en dus kan een federale formatiedans beginnen. Of een poging tot. Het vormen van een federale regering wordt niet alleen zeer moeilijk door de zeer uiteenlopende visies tussen Vlaanderen en Wallonië. De sterk verzwakte partijvoorzitters beschikken niet echt over de nodige legitimiteit om hun achterban ertoe aan te zetten een zoveelste Belgisch compromis te slikken.

Een poging tot federale regeringsvorming: dat is wat er begin oktober in de Wetstraat op de agenda staat. Verwacht gerust wat slecht theater. Dat al begonnen is. Ook al lijkt een Bourgondische coalitie van N-VA, liberalen en socialisten de enige plausibele optie, inhoudelijk lijkt een deal zo goed als onmogelijk. Zelfs als de N-VA de eis voor een nieuwe staatshervorming laat vallen. Ook sociaaleconomisch is het water tussen links en rechts, tussen Vlaanderen en Wallonië vooral, te diep. En als er toch zo’n typisch Belgisch compromis moet worden gesmeed, dan kan dat alleen indien een aantal partijvoorzitters hun achterban weten te overtuigen “ja” te zeggen aan het regeerakkoord.

Probleem is dat er van de mogelijke regeringspartners geen enkele voorzitter is die de eigen troepen én eventueel kopstukken van andere partijen kan meekrijgen.

Bart De Wever niet in de touwen, maar kreeg een klap De Vlaamse partijvoorzitter die er - afgezien van VB-kopman Tom Van Grieken - er het minst slecht voor staat, is Bart De Wever. Ondanks de zware nederlaag blijft de N-VA Vlaanderens grootste partij. In de Vlaamse regering delen ze straks de lakens uit en federaal is De Wever bezig aan een verstandige communicatie-operatie. De N-VA stuurt af en toe een kopstuk uit om duidelijk te maken hoe verantwoordelijk de Vlaams-nationalisten wel niet zijn geworden. Men wil praten met de Parti Socialiste. Het confederalisme is niet langer een conditio sine qua non. Als Bourgondisch mislukt, zal het niet aan de N-VA liggen, lijkt men te willen zeggen. Goed gezien.

Dan kan de N-VA samen met het Vlaams Belang federaal oppositie voeren. En kunnen Bart De Wever en co beweren dat ze hun politieke zuiverheid hebben bewaard. De Wever kreeg bij de vorige verkiezingen

een klap, maar ligt als politiek tacticus niet in de touwen.

Er zit echter wel sleet op de figuur van de N-VA-voorzitter. Het is al een tijdje aan de gang: Bart De Wever is het wat beu elke keer te moeten opdraven wanneer een minister in het nauw komt. Hij houdt zich steeds liever op in het Antwerpse stadhuis en denkt in eerste instantie aan vrienden en vertrouwelingen. Zoals de vraag of er nog een ministerpost in de Vlaamse regering kan worden toegekend voor de eigenlijk gebuisde Liesbeth Homans.

Stuurloze CD&V en Open Vld Bart De Wever is en blijft onaantastbaar als partijvoorzitter. Dat ligt even anders bij de Vlaamse coalitiepartners CD&V en Open Vld.Wouter Bekes periode als partijvoorzitter is sowieso voorbij. Wie moet straks de federale onderhandelingen leiden? Niet Hilde Crevits, die ook in de Vlaamse regering zou terecht komen. Het is dus wachten op een nieuwe voorzitter in het najaar. Kan er tot dan nog met een legitieme vertegenwoordiger van de christendemocraten gepraat worden? Feit is wel dat bij CD&V het vermoeden rijst dat ze er in een federale regering (paarsgeel, ook gekend als Bourgondisch, of paarsgroen) niet bij zijn, want strikt gezien niet nodig voor een meerderheid.

Anders is het bij Open Vld. Die zijn - indien zo’n regering er uiteraard komt - zo goed als zeker van federale regeringsdeelname. Wie zal de gesprekken voeren? Niet Gwendolyn Rutten als ze Vlaams minister wordt. En als ze voorzitter blijft tot de partijverkiezingen in het voorjaar van 2020, zal ze zwakker staan dan ooit. Vincent Van Quickenborne en Alexander De Croo lusten haar rauw. Bart Tommelein wacht zijn moment af. De enige officiële kandidaat-voorzitter, Francesco Vanderjeugd, is van een ontstellende zwakheid. “Onze coiffeur” zoals ze

hem bij de liberalen noemen, is het niveau van de kindsoldaat amper overschreden.

Het is niet anders met de favoriet om sp.a-voorzitter John Crombez op te volgen: Conner Rousseau. Op Twitter gooit hij foto’s en filmpjes van een puberaal niveau. Sp.a lijkt bij federale onderhandelingen echt niets anders te zijn dan een PS-aanhangsel.

Gelaten Magnette verdeelde MR En daarmee zitten we bij de Franstalige partijen. Bij de PS is er duidelijkheid: over minder dan een maand is Paul Magnette de nieuwe voorzitter. Maar de partij blijft verdeelder dan ooit tussen een anti-N-VA-linkerzijde en de zogenaamde ‘participationisten’ die snel federale kabinetten willen vullen.

Aan Franstalige kant is te horen dat Magnette momenteel geen enkel federaal regeerakkoord door een congres krijgt. Geen akkoord met de N-VA. Ook geen paarsgroen met de liberalen erbij.

Bij de Franstaligen van de MR blijft men straks na het vertrek van Charles Michel en Didier Reynders wat verweesd achter. Er tekent zich een nieuwe voorzittersstrijd af. Twee kandidaturen lijken zeker: die van federaal KMO-minister Denis Ducarme en van Georges-Louis Bouchez, het woelwater uit Bergen.

Beiden zijn voor vele sociaalliberalen te rechts en men zoekt een valabele tegenkandidaat. Niet eenvoudig. In die mate dat Kattrin Jadin, federaal parlementslid uit de Oostkantons, wordt genoemd. Dat zou een primeur zijn: een Duitstalige partijvoorzitter. Wie het ook wordt, voor november zal er bij de MR geen figuur zijn die over voldoende legitimiteit beschikt om federale onderhandelingen tot een goed einde te brengen. Het blijft dus nog een tijd rondjes draaien in de Wetstraat.

2

Actueel

26 september 2019

Franstaligen, pas u aan of verhuis…

Men kan dan wel de grote communautaire dossiers in de diepvries gestoken hebben, toch betekent dat niet dat het op dat ‘front’ stil is. Integendeel.

Zo gaat de gemeente Asse gaat strenger toezien op het gebruik van het Nederlands door de marktkramers op de wekelijkse markt. Het aantal Franstalige bezoekers van de markt neemt alsmaar toe, en zo zijn de handelaars gemakkelijker geneigd om tweetalige opschriften op te hangen. En ze schakelen te gemakkelijk over naar het Frans. In de media moest vooral links weer eens melig doen over de maatregel.

Vooral dan omdat de N-VA mee in het bestuur zit en schepen Sigrid Goethals van N-VA bevoegd is voor Vlaams beleid. Geen Frans mogen spreken op de markt van Asse, waar gaan we naartoe…

We weten hoe het is afgelopen met het gebruik van het Nederlands in Brussel zelf, de faciliteitengemeenten en de Vlaamse randgemeenten rond Brussel. De maatregel van het gemeentebestuur van Asse is dus meer dan gerechtvaardigd. Veertig jaar geleden verspreidden de Vlaams Radicale Jongeren onder leiding van Piet Ronsijn affiches en zelfklevers met de tekst “Franstaligen, pas u aan of verhuis”. Veertig jaar later is de tekst nog altijd even actueel. De maatregel van de gemeente Asse maakt één zaak duidelijk: de verfransing van de Vlaamse rand rond Brussel is nog niet gestopt. Het bleef vorige week niet bij dat ene communautair geladen berichtje.

Ook de uitspraak door het Grondwettelijk Hof die bepaalt dat de taalwet in gerechtszaken opnieuw zoals hij bedoeld was moet toegepast worden, sprong in het oog. Daarbij werd minister Koen Geens teruggefloten. En dan was er nog de problematiek van de taaltesten voor hoge ambtenaren. Veertien leidinggevende ambtenaren (zowel Nederlandstaligen als Franstaligen) zijn nog niet geslaagd voor hun examen voor zelfs maar een ‘functionele’ taalkennis. En nog was het niet gedaan.

Op maandag kregen we het bericht binnen dat de N-VA opnieuw een voorstel indient voor de splitsing van de Nationale Orde van Architecten. De Orde van Advocaten kon al in 2001 gesplitst worden, maar bij de architecten wil het maar niet lukken. Het stond zelfs in het regeerakkoord van de regering–Di Rupo, maar verder gebeurde er niets.

Ook in de vorige legislatuur (met N-VA in de regering) bleef een echte splitsing uit. En tot slot volgde dan het bericht over interne meningsverschillen binnen de christelijke vakbond ACV. Er is een groot verschil over standpunten en de wijze van actievoeren aan de beide zijden van de taalgrens. En omdat er meer Vlamingen lid zijn van het ACV, slagen zij erin hun standpunt op te dringen. De Franstalige vakbondsmensen eisten in de toekomst dat beslissingen zowel een meerderheid langs Vlaamse als Franstalige zijde moeten hebben. En dan zijn er toch nog altijd politici die blijven geloven in de eenheidsstaat België…

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Ex-topman Barco wil miljoenen voor Chinese nachtmerrie Eind 2014 berichtten de Belgische kranten over de Chinese nachtmerrie van Johan Philtjens. “Barco-topman Johan Philtjens zit al een half jaar vast in China. Hij mag het land niet meer verlaten omdat hij officieel verdacht wordt van medeplichtigheid in een smokkelzaak”, schreef Het Laatste Nieuws. Volgens de raadsman van Philtjens, die we begin september spraken, gaat het niet om een smokkelzaak, maar om een zaak van gesplitste facturen.

De advocaat heeft in opdracht van Philtjens de merkwaardige en complexe zaak ter harte genomen. “Barco exporteerde materiaal voor Chinese bioscoopzalen.

Om de Chinese importheffingen te beperken werden de facturen opgesplitst.” Het is een praktijk die wel eens vaker toegepast wordt en wellicht zijn de Chinese douaneautoriteiten hierover gestruikeld.

Jonathan Holslag gaf toen, als Chinakenner bij uitstek, ook zijn visie op de zaak. De VUB-prof had het toen in de media over “politieke spelletjes die de Chinese overheid met buitenlandse bedrijven speelt”. “Deze specifieke zaak ken ik niet,” benadrukte hij eind 2014, “maar het is een feit dat de Chinese overheid al een jaar probeert om meer uit buitenlandse investeerders te halen op het vlak van kennis en technologie. De Chinese overheid vindt de buitenlandse bedrijven veel te machtig en te sterk. Hun kennis zouden ze meer moeten delen met Chinese bedrijven, zodat die sneller concurrentieel worden op de internationale markt. Als buitenlandse bedrijven niet gehoorzamen, volgen er maat-

regelen, zoals bijvoorbeeld het kwijtspelen van belastingvoordelen. Eerder zijn er al een aantal pogingen geweest om Barco tot meer inschikkelijkheid te bewegen. Dit uitreisverbod (voor Philtjens, nvdr.) is een voortzetting van een economisch machtsspel dat met heel onaangename middelen wordt gespeeld.”

Philtjens woonde toen in Hong Kong en werd vastgehouden in China. Na ruim acht maanden ‘gijzeling’ kreeg hij de mogelijkheid om een maand vrij te reizen, zodat hij naar Hong Kong terug kon gaan. Na alle inspanningen om hem vrij te krijgen, keerde hij na die maand uiteraard niet meer terug naar China. Daardoor kwam hij op een ‘zwarte lijst’ terecht. Vandaag woont het voormalig kaderlid van Barco nog steeds in Hong Kong met zijn Chinese echtgenote en hun minderjarige zoon.

Arbeidsrechtbank In oktober komt de zaak van Philtjens voor de arbeidsrechtbank van Kortijk voor. Philtjens werd uiteindelijk immers ontslagen door Barco en kreeg een ontslagvergoeding uitbetaald volgens

zijn raadsman. “We willen echter ook een compensatie van Barco voor het onwaarschijnlijke leed dat mijn cliënt door deze zaak geleden heeft”, verduidelijkt zijn advocaat.

“Het gaat om ettelijke miljoenen.

Mijn cliënt bleef gebroken achter door de onmenselijke Chinese behandeling. Onze stelling is bovendien dat Barco op de hoogte was van de zaak en de heer Philtjens als het ware opgeofferd heeft.”

Barco gaf, gevraagd naar een reactie, volgend antwoord: “Barco bevestigt dat er een onderzoek werd gevoerd in 2014 door de Chinese douaneautoriteiten met betrekking tot de invoer van onze Control Room producten. Ondertussen werd deze zaak afgesloten.

Barco betreurt de verwikkelingen die dit onderzoek met zich meegebracht hebben en de betrokkenheid hierin van dhr. Philtjens, een toenmalige Belgische expat in Hong Kong. We geloven dat we dhr.

Philtjens tijdens deze moeilijke periode zo goed mogelijk geholpen hebben. Tijdens het uitreisverbod heeft Barco kosten noch moeite gespaard om dhr. Philtjens in China en zijn gezin in Hong Kong te ondersteunen en, samen met de diplomatieke diensten, bij te staan en te verdedigen. We hebben in onderling overleg gezocht naar jobopportuniteiten binnen Barco en uiteindelijk de arbeidsrelatie in 2017 correct beëindigd. We wachten nu de uitspraak van de rechtbank af.”

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

Olie en ongelijkheid.

De jaren ’70 lijken terug Een aanval op Saudische olie-installaties die mogelijk een nieuwe oliecrisis inluiden met torenhoge brandstofprijzen. Thomas Piketty die in een nieuw boek pleit voor torenhoge taksen tot 90 procent. Dat kan de begrotingen redden. Op economisch vlak lijken de jaren ’70 van vorige eeuw terug. Lijken, want de realiteit is anders.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

De onverwachte drone-aanval op twee Saudische olie-installaties joegen een week geleden een schok door de wereldeconomie.

5,7 miljoen vaten aproductiecapaciteit werden van de ene dag op de andere geblokkeerd. Een grotere olieschok dan eind van de jaren ’70 (de Iraanse Revolutie) of zelfs 1973 (Jom Kippoeroorlog). Meteen gingen alle lichten op rood.

De wereldeconomie was al aan het vertragen. Wat als de Saudische productie een tijdlang gehalveerd wordt? De olieprijs steeg vorige week plots met 20 procent, richting bijna 70 dollar per vat. Ondertussen is de prijs gestabiliseerd op 65 dollar.

Toen bekend raakte dat de olieproductie sneller dan verwacht naar het oude niveau zou terugkeren, keerde ook de rust op de oliemarkten terug. Maar dat zou tijdelijk kunnen zijn. Een nieuwe drone-aanval of oplopende spanningen tussen Saudi-Arabië en Iran kunnen de olieprijzen opnieuw de hoogte in jagen. We zijn nog niet aan de 100 dollar per vat van 2011, maar een prijs die straks misschien voor lange tijd rond de 80 dollar schommelt kan veel gezinnen en bedrijven pijn doen.

Het verhaal van de jaren ’70 is bekend: dalende koopkracht, hogere prijzen, een loon-prijsspiraal, een aangetaste concurrentiekracht van de ondernemingen en uiteindelijk een zware recessie met grote werkloosheid. Een land als België betaalt vandaag in zekere zin

nog altijd een prijs voor de eerste olieschok.

De inflatie zou bij stijgende olieprijzen opveren richting twee procent, paradoxaal genoeg de doelstelling van de Europese Centrale Bank, maar het gaat hier om wat economen “slechte inflatie” noemen. Niet het smeermiddel voor de economie, wel de bron van welvaartsvernietiging. Komen we tot een periode van stagflatie – inflatie en recessie- zoals in de jaren ’70? Zo snel zal het niet gebeuren.

De jaren ’70 lijken bij een oliecrisis terug te zijn, maar in de praktijk is het anders.

De westerse economieën zijn minder afhankelijk van olie dan vroeger. Een loon-prijsspiraal (hogere olie = meer inflatie = hogere lonen door de index = duurdere producten = zwakkere concurrentiekracht voor bedrijven) zit er niet direct aan te komen. Door de technologische ontwikkeling en door de vergrijzing – ouderen consumeren minder en sparen meer - dreigt er geen negatieve economische oververhitting zoals in de jaren ’70.

Een inflatie van 10 procent of meer zoals 40 jaar geleden is niet realistisch meer.

Al zou een recessie wel inhakken op de begrotingen wegens minder belastinginkomsten door tragere groei, minder consumptie en minder extra banen. De oplossing is dan vaak zware of nieuwe belastingen heffen. Zoals in de jaren ’70 het geval was. In bepaalde landen zoals het Groot-Brittannië van

voor Margaret Thatcher vormden marginale belastingvoeten van 80 procent en meer op inkomen geen uitzondering.

En zie, Thomas Piketty, de Franse econoom die al jaren strijdt tegen ongelijkheid, brengt een nieuw boek (“Capital et idéologie”) uit waarin hij pleit voor belastingen van 90 procent op de superrijken.

Een betoog dat ook hier aanslaat door het debat over de verloning van topmanagers zoals Dominique Leroy (ex-Proximus). Opgejaagd door de PTB/PVDA hebben klassieke linkse partijen wel oren naar hogere belastingen. Al was het maar om de vergrijzing betaald te krijgen. De PVDA mikt bijvoorbeeld op 11 miljard euro extra belastinginkomsten, waardoor België de hoogste fiscale druk van Europa en de OESO (de geïndustrialiseerde landen dus) zou hebben.

Op die manier wordt het fiscaal en sociale zekerheidsstelsel één grote herverdelingsmachine. In de jaren ’70 waar het liberale economische denken naar de achtergrond werd verwezen, domineerden de aanhangers van een grote economische staatstussenkomst en hoge belastingvoeten het debat. Krijgen zij opnieuw de overhand? Aangezien men in België al aan de limiet zit qua fiscale druk, is dat zeer de vraag. Tenzij natuurlijk partijen als PS, Sp.a, Ecolo en Groen de komende jaren de fiscale bakens uitzetten.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

26 september 2019

Het komt niet meer goed met de traditionele partijen

3

KAN CONNER ROUSSEAU DE SP.A REDDEN?

Hoe kon het ook anders? De ‘twaalf wijzen’ van de CD&V die hun eigen partij moesten doorlichten en een nieuwe richting gingen uitstippelen, hebben een lijvig maar nietszeggend rapport afgeleverd.

Vernieuwende ideeën komen nooit tot stand bij comités. En al zeker niet als dat comité bestaat uit mensen van een partij die synoniem is geworden voor halfslachtigheid.

De belangrijkste besluiten van de raad der twaalf ‘apostelen’ zijn dat de partij beter moet communiceren, meer moet verjongen en moet luisteren naar de achterban. Zou er al ooit een partij geweest zijn die heeft besloten om slechter te communiceren, minder te verjongen en niet meer te luisteren naar de achterban?

Vooral niet naar rechts Inhoudelijk kwam er maar één standpunt uit: de partij mag niet verrechtsen, een afwijzing van het pleidooi van Pieter De Crem en Hendrik Bogaert dus. Daarmee bezegelt de christendemocratie haar eigen doodvonnis, maar de beslissing is het logische gevolg van de erfzonde van de partij. Het is tevens de erfzonde van alle traditionele partijen.

Dertig jaar geleden werd die gepleegd en het is met hen sindsdien nooit meer goedgekomen.

Toen het socialisme in opmars was, reageerden de bestaande partijen door sociale bezorgdheden in hun programma te vertalen. Toen de Volksunie doorbrak, begonnen andere partijen Vlaamsgezinde reflexen te ontwikkelen. Toen ecologisten hun eerste electorale successen kenden, gingen alle traditionele partijen zich bezorgd tonen over het milieu. Het is de normale werking van een levende democratie: de samenleving evolueert, er ontwikkelen zich nieuwe problemen, de kiezer legt andere klemtonen en de traditionele partijen passen zich aan. Ze nemen standpunten over en/of regeren samen met partijen die zich op nieuwe breuklijnen enten.

Dertig jaar geleden faalde dit mechanisme spectaculair. Toen het duidelijk werd dat de kiezer zich bezorgd maakte over de gevolgen van toenemende immigratie, kwam precies de omgekeerde reactie. De partij die deze bezorgdheden vertolkte werd in een cordon gestopt en haar politieke ideeën werden verketterd. De kiezers werden weggezet als slecht geïnformeerde ‘proteststemmers’.

Zelfs op het toppunt van de electorale sterkte van het toenmalige Vlaams Blok, werd het vreemdelingenstemrecht goedgekeurd en werden grootschalige regularisaties van illegalen doorgevoerd. Elk compromis met de kiezer werd afgewezen om ideologische redenen. Waar er al traditionele politici waren die het gezond verstand wilden laten zegevieren, werden die in het gareel gehouden door pers en opiniemakers. Men rekende erop dat de kiezers wel ooit zouden terugkeren.

Het omgekeerde gebeurde. In een land, een heel continent zelfs, waar immigratie nu met afstand de politieke prioriteit van de kiezer is geworden, blijven de traditionele partijen relevantie en kiezers verliezen. Ook andere problemen in de sfeer van migratie worden onvoldoende erkend: veiligheid, islam, identiteit,... Pogingen om politiek betekenisvol te blijven via het klimaatalarmisme, als wervend thema en als afleiding voor het migratieprobleem, leverden nog geen gunstige verkiezingsresultaten op.

Als het Vlaams Belang dan uiteindelijk toch meer dan de helft van zijn kiezers verloor, gebeurde dat ten gunste van een partij die op electoraal vlak veel van een ‘Vlaams Belang light’ heeft (hoewel de N-VA-top dat stellig ontkent en de kaders van die partij vaak andere ideeën belijden).

“Wat er leeft bij de mensen” Het doorlichtingsrapport meent dat de CD&V best in het midden blijft en verwijst hoopvol naar het succes van Macron in 2017.

De ‘twaalf wijzen’ vergeten dat Macron daarvoor een compleet nieuwe partij heeft moeten stichten en zijn succes heeft gebouwd op de lijken van de traditionele partijen van Frankrijk. Ze negeren blijkbaar ook de lage populariteit die Macron sindsdien geniet: bij de Europese verkiezingen haalde zijn partij nog slechts een vijfde van de stemmen en werd ze geklopt door de formatie van Marine Le Pen. De laatste hoop van de traditionele politiek is een mager beestje

geworden.

Zowel de pers en de CD&V zelf vergissen zich trouwens schromelijk: de partij zit helemaal niet in het midden. Geen enkele traditionele partij zit nog in het midden.

Op economisch gebied springt niemand er nog uit (op de PVDA na), maar wat de moderne breuklijnen betreft inzake islam, identiteit en migratie, bevinden deze partijen zich een stuk links van het midden in het meningenspectrum van het electoraat. De Marrakesh-partijen vertegenwoordigen in Vlaanderen een slinkende minderheid, wat overduidelijk zou blijken als men ook maar een keer een volksraadpleging in de sfeer van de migratie zou houden. De reden dat traditionele partijen maar blijven stemmen verliezen is net hun onomkeerbare vervreemding van de publieke opinie.

De CD&V gaat nu rekening houden met “wat er bij de mensen leeft”. Ook op gebied van migratie? Natuurlijk niet: de ideologische verkramping is daarvoor veel te groot. Het volk wordt enkel geraadpleegd wanneer geen ongewenste resultaten mogelijk zijn. Deze week deelde de regering bijvoorbeeld fier de resultaten mee van een “nationale volksbevraging” over hernieuwbare energie. Nog geen half procent van de Belgen had de moeite gedaan om de manipulatieve online-bevraging in te vullen. Negen op de tien Belgen willen meer windmolens op zee, is nu de tevreden conclusie van minister Marghem. “Le ridicule ne tue pas”, zegt men in haar taal.

Kan de CD&V nog gered worden? Ik denk het niet. Alleen een sterke leider, zoals Sebastion Kurz, die de Oostenrijkse christendemocraten de 21e eeuw binnensleurde en regeerde met de rechtse FPÖ, kan de partij nog een kans geven. Maar Vlaanderen is Oostenrijk niet: de N-VA heeft, dankzij de ideologische koppigheid van de anderen, reeds de plaats van ‘redelijk rechts’ ingenomen. Die laatste partij heeft vandaag nochtans ook redenen om zich zorgen te maken. In de jongste opiniepeiling verliest ze verder terrein en wordt het Vlaams Belang opnieuw de grootste partij van het land (de theorie van de communicerende vaten blijkt eens te meer fout: het VB wint meer dan de N-VA verliest). De optelsom van de twee is bemoedigend, maar bij de N-VA ziet men dat waarschijnlijk anders.

Van ingewijden verneem ik dat de ongerustheid in de partij groeit. Terecht: de slimsten daar moeten beseffen dat een partij die zo snel is gegroeid is, ook heel snel kan imploderen. Voor dat laatste bestaat voorlopig nog weinig gevaar, maar het is duidelijk dat het Vlaams Belang helemaal terug is.

N-VA is stil Commentatoren laten verstaan dat dit de schuld van de N-VA zelf is. Die partij zou door de aandacht voor het pact van Marrakesh het pad geëffend hebben voor een remonte van het Belang. Dat is onzin, zoals ik al eerder betoogde. Maar dat het nadeel van ‘de verloren stem’ minder effect heeft na de gesprekken tussen De Wever en Van Grieken, kan niet uitgesloten worden.

Persoonlijk meen ik dat de N-VA vooral de incidenten-dynamiek van de regering mist. Telkens een N-VA-kopstuk (meestal Theo Francken) iets zegde of deed wat de regeringspartners niet aanvaardbaar vonden, reageerden die met een overdreven dramatiek die de twijfelende kiezers altijd opnieuw naar de N-VA dreef.

Nu, tijdens de onderhandelingen, zwijgen de meeste N-VA-ers. Ik hoop dat de peiling hen zal overtuigen dat een herhaling van de vorige grijze Vlaamse regering, die nergens een verschil maakte, niet voor herhaling vatbaar is. En federaal? Ik zie geen samenwerking tussen N-VA en PS mogelijk waar de eerste partij ongeschonden kan uitkomen.

Dat betekent niet dat de N-VA zomaar kan weigeren mee te regeren of er elegant zal kunnen van onderuit muizen. Ik benijd De Wever niet voor de keuzes die hij zal moeten maken.

JURGEN CEDER

BRIEFJE AAN CAROLINE GENNEZ

Herverkavelaarster Mevrouw de slaapverwekkende, Het was een hele tijd geleden dat wij u nog eens op de kwelbuis zagen. Maar vorige vrijdag in ‘De Afspraak’ met Ivan De Vadder waart gij er nog eens bij om uw ongelooflijk en indrukwekkend licht te laten schijnen over het politieke gebeuren van de jongste tijd. Ik hield mijn hart vast om te luisteren naar een oud-partijvoorzitster die destijds de handdoek in de ring heeft gegooid omdat ze het niet alleen allemaal zat was, maar ook omdat zij de leiding van haar partij niet meer aankon, op weg als deze was naar altijd maar lager bij elke nieuwe verkiezingen. Gij volgde in 2007 Johan Vande Lanotte op die na alweer een verkiezingsnederlaag ontslag nam. Uw partij ging echter aan het zwalpen en gij kreegt bakken kritiek, vooral uit uw eigen rangen over u heen. Gij kondt niet boeien en ook niet overtuigen, en men was u sneller beu dan u lief was. Het janken stond u vaak nader dan het lachen en ik ben er zeker van dat gij thuis in stilte flink wat zakdoeken volgesnotterd hebt. In 2011 was het ‘over en uit’ voor u als partijvoorzitter. Het was een bevrijding. Gij mocht voor ‘bewezen diensten’ nog tot het einde van uw carrière naar het Vlaams Parlement en daar hield het dan ook mee op. Gij stondt voortaan uit de wind en in de schaduw. En dan trommelt Ivan De Vadder u op…

Nu uw partij onder de 10 procent-drempel de ultieme alarmfase - is weggezakt onder de kleffe leiding van John Crombez, wordt er alle hens aan dek geroepen. De oude krokodillen zien meewarig en met lede ogen hoe hun eens zo machtige partij vleugellam wordt door structurele en persoonlijke onmacht van haar leiders en hoe kapers op de kust – Groen en PvdA aan de ene kant en Vlaams Belang aan de andere kant – uw kiezers komen weghalen. Jonge veulens werpen zich nu op om op voluntaristische manier de zaken anders aan te pakken en het bijna gedoofde vuur weer aan te blazen. De jonge Conner Rousseau is er onder andere zo eentje en wil de partij met ‘een elektroshock’ een nieuw elan geven. En dan komt het. Op de vraag welke raad gij dat jonge geweld zoudt geven, lanceert gij het vrij wazige idee van de ‘herverkaveling van het politieke landschap’, iets waar gijzelf nota bene nooit in geslaagd zijt. Gij hebt er zelfs geen aanzet toe kunnen geven, gesteld dat gij toen al daaraan durfde denken. Het is dus nu heel gemakkelijk met mooie theorietjes af te komen, waar in de gegeven omstandigheden eigenlijk geen kat een boodschap aan heeft. Omdat gij maar al te goed inziet dat het verhaal van uw overjaarse partij uitverteld is,

komt gij met grote beschouwingen die pleiten voor het durven overstijgen van de eigen structuren door partijen en ideologieën tot nieuwe bondgenootschappen te laten komen. Begrijp ik het goed? Herverkavelen dus, los van de politieke partijen, maar met de politieke partijen die elkaar zullen overlappen en wier grootste gemene delers nieuwe politieke bewegingen moeten worden. Je moet er maar opkomen.

Daarvoor zou ook nieuw volk van buiten de politiek moeten aangetrokken worden, zo zegt gij. Activistische journalisten of coryfeeën uit het subsidie-zwelgende middenveld of mensen uit vakbonden, belangenorganisaties en zogenaamde ‘burgerinitiatieven’ of zelfs het onderwijs zullen wel in uw rijtje passen. Of denkt gij eerder aan het gewone voetvolk dat minder dom is dan velen denken? Ik vrees van niet.

Gij dramt gewoon door, zoals we dat van u gewoon zijn. Ik citeer even uit uw hersenspinsels: “Structuren (partijen bedoelt ge) hebben maar macht als ze geënt zijn op de sociologie en de realiteit van de maatschappij. Anders worden het papieren tijgers.” “Je moet je op nieuwe tegenstellingen enten.” “De Uber-economie is iets totaal anders dan de industriële samenleving van het einde van de 19e eeuw.” “Partijen en ideologieën moeten een nieuwe plek in het bestel zoeken en moeten de eigen structuren durven overstijgen en zo tot een nieuw electoraat komen.” “Wat volgens mij moet gebeuren, is dat je inderdaad naar een herverkaveling gaat vanuit een overtuiging, en dat je daar ook mensen voor werft. Dan kom je volgens mij tot een iets coherenter landschap.” Op die nieuwe bondgenootschappen kan men volgens u dan nieuwe verhalen enten. Geeuw!!!

Ik stel voor dat gij voortaan bij de camera’s wegblijft, want wat gij daar zijt komen debiteren, hoort enkel thuis in ivorentorengesprekken. Of kom toch eens naar beneden en smijt uzelf weer opnieuw om ‘met al uw ervaring’ uw herverkavelende nieuwe ‘gedachten en vormen’ met verve gestalte te komen geven. Is dat teveel gevraagd? Gij zijt toch niet bang om in uw gezicht uitgelachen te worden, in de eerste plaats door uw jonge partijkompanen die met de moed der wanhoop het tij hopen te kunnen keren met iets concretere verhalen? Dag Caroline, slaap rustig verder - op onze kosten zelfs - in het Vlaams parlement. Het zal u wel bekomen, nu gij ook in Mechelen de gemeenteraad verlaat omdat gij ook daar geen zin meer hebt om nog een poot uit te steken voor de mensen die u verkozen hebben.

In mijn vorige bijdrage had ik het op de ene plaats over het “Amsterdam Museum” en op een andere plaats over het “Rijksmuseum van Amsterdam”. Enkel het eerste was juist. Het is het Amsterdam Museum dat de Gouden Eeuw wil uitbannen.

JURGEN CEDER

4

Dossier

26 september 2019

Waar is dat bochtje?

Hier is dat bochtje?

Een mens moet ook eens durven toegeven dat iets niet gemakkelijk is.

Is de bocht van Francken een schimmenspel? Of is het menens? De Wetstraat schudt en beeft weer voor enkele dagen onder haar stolp. We zetten even onze bril op.

Waarover gaat het? In De Ochtend op Radio1 had Theo Francken (N-VA) het – buiten alle afspraken over discretie van de onderhandelaars om - over de communautaire aspiraties van zijn partij. Hij is bereid om “een compromis te zoeken met de PS” en om te praten over een federale regering zonder daarbij de eis voor het confederalisme op de tafel te leggen.

“Helaas, die puzzel ligt er niet… Er is geen tweederdemeerderheid… Je kunt dat betreuren, maar je moet spelen met de kaarten die je hebt.” Strategie of meer?

Enkele dagen eerder had Francken het voor de Brusselse businessclub “Cercle de Lorraine” al over een ‘sociaal contract’ waarin sociale maatregelen (1.500 euro minimumpensioen) zou worden gekoppeld aan een strenger migratiebeleid, met mogelijks communautair overleg en een staatshervorming in 2024 in het vooruitzicht. Dat zou de smeerolie kunnen worden voor een akkoord met de aarstvijanden van de PS. Een beetje nemen en geven. Strategie of meer?

Bocht Gerolf Annemans was er snel bij om dit te kaderen als ‘de bocht van Francken’, naar analogie met die van Bracke in 2013.

U weet wel: voorrang voor de dringende sociaaleconomische problemen, een vriesvak voor de communautaire miserie, en een instap in een Zweedse coalitie.

De commentatoren proberen zich hierover een oordeel te vormen. De Standaard vindt Francken plots “geen hardliner” meer, nu ook hij het confederalisme in ‘ter plaatse rust parkeert’. “Een keuze voor besturen en dus voor het centrum in plaats van de ruk naar rechts”, vindt Bart Sturtewagen. “Dat het net Francken is die de bocht inzet, laat vermoeden dat het menens is.”

Voor hem is het niet uitgesloten dat dit een goede strategie is, omdat het migratiethema de komende jaren dan kan wegdeemsteren. Hij wijst er ook op dat het uitstel naar 2024 al eerder was aangekondigd, en “van meet af aan was ingecalculeerd”. En dat klopt. Onder meer omdat – inderdaad – de kiezer de Vlaams-nationalisten net te weinig vooruit had geduwd en België (nog) niet klem konden zetten.

Hij wijst erop dat de entente tussen N-VA en VB onmogelijk bleek. Dat klopt ook.

De cijfers zijn wat ze zijn. Sturtewagens analyse leest als een aanmoediging voor de ‘gematigde vleugel’ van de N-VA om zonder confederalisme en toch met de PS door te gaan.

Schimmenspel Zou de N-VA een regering met de PS willen vormen? Bart Eeckhout van De Morgen bekijkt het anders. Die ‘bocht’ (dat spelen met de “kaarten die er nu eenmaal zijn”) is oogverblinding. “In de Wetstraat wordt van elke dode mus een paradijsvogel gemaakt”, aldus de hoofdredacteur.

De bocht wordt net iets té nadrukkelijk en herhaaldelijk gemaakt. Als de partij dit meent, zou ze plots haar volledige strategie sinds de verkiezingen overboord gooien.

Waarom speelt Francken dat spel? Omdat zijn partij niet de schuld wil krijgen van de federale blubber waarin we nog maar eens zijn terechtgekomen. De N-VA

wil niet de verantwoordelijkheid dragen van de mislukking. Als de PS de uitgestoken hand van Francken weigert, komt de schuld bij de socialisten te liggen. “Handig”, aldus een cynische Eeckhout.

Zijn analyse leest als een aanmoediging voor de tegenstanders van de N-VA om De Wever buitenspel te houden. Ook in Terzake hadden ze weinig tijd nodig om beeldjes te tonen van toppers van de partij die samenwerken met de PS absolute onzin hadden genoemd.

Ivan De Vadder stelde in Terzake dat de N-VA stilaan een probleem heeft met de beeldvorming van de partij. Theo Francken reageerde op Twitter meer dan verontwaardigd en zal even “passen voor de nieuwsprogramma’s”. Is ook dat allemaal ‘gespeeld’?

Maakt N-VA het confederalisme opnieuw ondergeschikt aan regeringsvorming?

Maddens Altijd interessant is de reactie van professor Bart Maddens, een van de weinige Vlaamsgezinde commentatoren. Weet hij het? In Doorbraak (“Is de N-VA uitgezeild”) herinnert hij aan het kenmerkende pragmatisme van de N-VA, onder meer met een verwijzing naar de manier waarop Peter De Roover de communautaire slapte binnen de Zweedse regering eerder al verklaarde. Met dezelfde argumenten als Francken nu.

Maddens lijkt wel wat begrip te hebben voor dat standpunt. Wat is overigens het alternatief? De PS helemaal vrij spel geven in een paarsgroene regering, zonder Vlaamse meerderheid? Maar ook hij acht het niet uitgesloten dat het gaat om een perceptiespel. “Op zich is er dus niet zoveel aan de hand. Geen paniek”, geeft Maddens aan. Maar toch twijfelt hij. “Telkens weer denken veel flaminganten: dat zal de N-VA toch niet doen zeker? En telkens weer komen ze bedrogen uit. Zal het nu weer zo zijn?”. Zijn analyse illustreert de vertwijfeling in Vlaamsgezinde rangen.

Uitstel van executie Ook op sociale media worden (tussen het gescheld door) ook terechte vragen gesteld. Zou de N-VA er geen rekening mee houden dat de editoriaalstukken om de schuld aan de NVA toe te schrijven al klaarliggen, wat de NVA ook doet?

Win je verloren NVA-stemmen terug met een keuze voor pragmatisme? Is beginselvastheid niet een beter alternatief?

Of is het behoud van inkomen en werk van een hele batterij mandatarissen en partijmedewerkers de eerste prioriteit?

Sommigen gaan er nogal makkelijk van uit dat een paarsgroene regering met Vlaamse minderheid het geen legislatuur uitzingt. Maar volgende verkiezingen liggen niet meteen om de hoek. Anderen vertalen hun hoop – een Vlaamsgezinde meerderheid in 2024 – nogal optimistisch in een zekerheid. Als paarsgroen (al dan niet versterkt met CD&V en met de steun van de media) erin slaagt een beetje coherent te regeren, kan het ook anders lopen.

De N-VA moet haar nederlaag omzetten in een strategie gericht op een come-back.

Over hoe dat precies moet gebeuren, vinden we voorlopig weinig overtuigende analyses. Het blijft nog even zweten, tot de nerveus ogende De Wever kleur bekent.

ANJA PIETERS

Citaat van de week > Theo Francken

“Australische aanpak is nodig.”

“Voor de eerste keer in vele maanden stijgt het aantal toegekomen bootmigranten in Italië opnieuw. Salvini weg, havens terug open, ngo’s baas. Linkse ‘wir schaffen das’-regeringen aan onze buitengrenzen zijn een probleem voor heel Europa. Australische aanpak is nodig.” Aldus Theo Francken op twitter, zwart op wit. Hiermee geeft hij zonder meer de Europese bondgenoten van het Vlaams Belang een dikke pluim. Vreemd toch dat hij vaak zegt dat de analyses en de oplossingen van die partij overtrokken en schier onuitvoerbaar zijn. Misschien toch eens vaker de koppen samensteken? Zeker als men onmiskenbaar hetzelfde zegt.

UIT DE WETSTRAAT De beuk erin Vorige donderdag was er dan de eerste ‘normale’ zitting van de Kamer, die vooral gevuld werd met vragen van de leden aan de weglopende ministers van lopende zaken. Bij het Vlaams Belang is de nieuwe generatie politici alvast gemotiveerd, want maar liefst drie neofieten – Steven Creyleman, Ellen Samyn en Dries Van Langenhove – beklommen het spreekgestoelte om met een verbazende welbespraaktheid op de regering in te beuken. Dat belooft.

Nieuwe voorstellen Maar ook de N-VA zit niet stil en enkele Kamerleden – o.m. Theo Francken, Yoleen Van Camp en Koen Metsu – dienden al meteen een nieuw wetsvoorstel in om – zo lezen we in een twitterbericht van Francken – “vreemdelingen die naar België komen te verplichten zich al in te burgeren in onze cultuur en onze taal te leren voordat ze afreizen naar Europa”. In Nederland en Denemarken zou dat al jaren een succes zijn.

Voor alle duidelijkheid gaat het hier over het behalen van een inburgeringsattest in het thuisland voor vreemdelingen die in het kader van gezinshereniging – nog altijd een van de grootste toestroombronnen – naar hier willen komen.

Het is dus geen maatregel om immigratie af te remmen, maar wel om wie komt, hier sneller te doen integreren. Ook daar is wel iets voor te zeggen. Maar misschien is een wet op het verstrengen van de gezinshereniging, zoals Dries Van Langenhove vroeg, een volgende stap?

‘Switch’ En dat er zich inderdaad een nieuwe generatie aandient, bleek ook uit de rouwherdenkingen van overleden Kamerleden als Serge Moureaux, Armand De Decker en Jean-Pierre Grafé. De aflossing van de politieke wacht is overduidelijk gaande, want generaties schuiven op. Wie ook verdween uit de Kamer – niet omwille van overlijden, maar eerder omwille van een nieuw leven – is Elio Di Rupo. Hij wordt minister-president van het Waals Gewest. Naast hem verdwenen er overigens nog twee PS-ers die minister worden onder de taalgrens. Of: u laten verkiezen op het federale niveau om dan op het regionale niveau een rol te gaan spelen.

Ja, het is identiek aan de ‘switch’ van Jan Jambon.

Gerepareerd door België Herinner u de vorige legislatuur, toen de regering Michel de taalwet in gerechtszaken liet uithollen en de N-VA in snelheid gepakt was en erbij stond en ernaar keek… Voortaan konden ook niet-Nederlandstalige zaken in Vlaanderen behandeld worden… Het verbod hierop leidde immers automatisch tot nietigheid van de procedure. Door de wetswijziging kregen de Franstaligen weer vrij spel in Vlaanderen.

Het waren Barbara Pas (VB) en Hendrik Vuye (V&W) die aan de alarmbel trokken en meteen amendementen en zelfs een reparatievoorstel indienden. Het mocht niet baten. De toenmalige regeringspartijen bleven aan elkaar geklonken.

Pas als N-VA in de oppositie terechtkwam, ontwaakte men daar om zich te realiseren wat men had aangericht. Minister van Justitie Geens kondigde weliswaar een ‘reparatiewet’ aan, maar vond hiervoor geen gehoor meer bij de MR.

Even leek het erop dat een heilig principe uit de taalwet in gerechtszaken van 1935 definitief op de helling was gezet. Vorige week echter is de wetswijziging eindelijk ongedaan gemaakt, niet door een meerderheid in de Kamer, maar wel door het Belgische Grondwettelijk Hof. De Orde van Vlaamse Balies en veel Vlaamse Bewegers zijn tevreden. Maar toch schuilt er nog een klein addertje onder het gras: het Hof laat ruimte voor een wetsaanpassing die de rechter niet meer verplicht bij gebruik van een andere taal de nietigheid uit te spreken, zoals vroeger, maar dat optioneel maakt. Zover is het nog niet, maar het is dus aangewezen dat vooral de Vlaams-nationalisten in de Kamer waakzaam blijven. Een wetsaanpassing moet er nooit meer komen.

Fantasietje Ondertussen vorderen de werkzaamheden aan de ‘Tondo van Bracke’, de cirkelvormige straat-overkappende verbinding tussen het Huis van de parlementsleden en het Forumgebouw, waar commissies plaatsvinden en de diensten gehuisvest zijn. Het is een wat potsierlijk prestigeproject dat moet beletten dat de fluweelzitters nog met risico om het eigen leven erbij in te schieten de straat zouden moeten oversteken. We zijn benieuwd om te weten te komen hoe dik het prijskaartje zal zijn dat uiteindelijk aan dit fantasietje zal hangen. Op kosten van de goegemeente natuurlijk…

Smoelwerken En o ja, Siegfried Bracke heeft natuurlijk ook nog recht op een geschilderd portret van hem dat in de wandelgangen van het Paleis der Natie zal gehangen worden, zoals alle gewezen premiers recht hebben op een heus borstbeeld.

Men zal alzo dus over afzienbare tijd ook de smoelwerken van Bracke en Michel opnieuw tegenkomen in de Kamer. Als ‘dode’ herinnering aan het Marrakesh-debacle van wat zich een ‘Zweedse coalitie’ noemde. Of als de twee politici die hun troepen, respectievelijk de Kamer en de coalitiepartners, niet in de hand konden houden. Maar het had nog erger gekund… Stel je voor dat er ook nog ergens een portret van Laurette Onkelinx zou komen te hangen. Dan zou het pas echt horror worden. Gelukkig is er toch nog altijd een beetje gerechtigheid voor de arme parlementaire bloedjes.

Beste lezer van

’t Pallieterke: Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

Actueel

26 september 2019

Boeiend verhaal over een aanval op onze democratie Joël De Ceulaer is een veelschrijver. Al jaren publicist en journalist en columnist in onder meer Panorama, De Standaard en Knack en vandaag nog altijd senior writer in De Morgen. In zijn nieuw boek “Hoera! De democratie is niet perfect” fileert hij de democratie, met als opvallendste these dat die behoorlijk draait en dat we ze moeten bewaken. De aanvallen komen vooral uit progressieve hoek.

Voor de een is hij te links, voor de ander te rechts. Dat maakt zijn pen interessant. Zijn boek is de vrucht van zo’n dertig jaar journalistiek werk, waarin hij de kans kreeg via uitgebreide interviews “talloze schrandere denkers” aan het woord te laten. Zijn belangrijkste bron van inspiratie is de Franse schrijver Alexis de Tocqueville (1805-1859). Maar in zijn verhaal passeren tal van binnen- en buitenlandse auteurs en academici.

De gebreken De Ceulaer weet dat onze democratie complex is en bespreekt “zes gebreken” in evenveel hoofdstukken. We beperken ons tot de belangrijkste. Om te beginnen is de democratie evident onvolmaakt. Er zal altijd boosheid zijn, maar dat is prima.

Eén: Als bestuurders ons niet bevallen, stemmen we ze weg.

Twee: Een democratie kan best wispelturig zijn en zorgen voor debat en uiteenlopende analyses. Ook dat is prima.

Drie: Een democratie balanceert op een slappe koord. Dat wordt geregeld aangevoeld als de tirannie van de meerderheid (agitatie tegen Trump bvb.) en eveneens als het verwaarlozen van de wil van de meerderheid (agitatie tegen de EU bvb.).

De Ceulaer zal links ergeren wanneer hij afstand neemt van de afgunstmaatschappij.

En wanneer hij de absolute gelijkheid relativeert, onwenselijk en onbereikbaar acht.

Men zal het vervelend vinden dat hij zich afzet tegen een bepaald apocalyptisch denken.

Zijn realisme echter zal door velen gedeeld worden: de ideale democratie zal nooit

bestaan en we moeten leren rustiger omgaan met de gebreken ervan. De menselijke natuur zorgt voor verschillen en beperkingen.

Verontwaardiging, boosheid, rancune van de kiezer - zoals we die bij recente verkiezingen zowat overal zien - heeft volgens De Ceulaer minder te maken met sociaaleconomisch verlies, dan met een gevoel van cultuurverlies en achteruitstelling. Niet ten onrechte geeft hij mee dat de boze blanke man het doorgaans al bij al rustig speelt (“hij houdt het netjes bij woorden”), en dat was vroeger wel eens anders.

Ook de groenen zullen niet zo gelukkig zijn met De Ceulaers kanttekeningen bij de intentie van de (groene) wetenschappers om het klimaatprobleem desnoods ‘buiten de democratie om’ op te lossen. “Maatregelen betonneren buiten het bereik van de kiezer is onwenselijk.”

Dat een democratie traag werkt (zie dossiers als Oosterweel, pensioenen, integratie, klimaat, en we voegen hier zelf de staatshervorming aan toe) is frustrerend, maar anderzijds gezond. Een beetje “kalmerende traagheid” in de besluitvorming hoort nu eenmaal bij dit stelsel.

Ongrijpbaar Leidt de democratie dan altijd naar het best mogelijke beleid? Neen. De balorige kiezer kan ze sturen naar doodstraf, armoede, felle crisissen, geweld en zelfs oorlog.

Daarom willen sommigen bijsturen. Maar op welke manier?

Veel aandacht gaat er naar de Amerikaanse politiek denker Jason Brennan, via

Grondwettelijk Hof: alleen om de macht en de centen “Partijen die in Europa luid toeteren tegen de zogenaamd ‘politiek benoemde rechters’ in Polen, struikelen nu zowat over elkaar om in eigen land rechters in het Grondwettelijk Hof te gaan benoemen”, zegt Kamerfractieleider Barbara Pas van het Vlaams Belang. Inderdaad, want dezer dagen stelde ex-Ecolo-voorzitter Zakia Khattabi dat ze wel zin heeft in de vrijgekomen plaats die momenteel door een partijgenoot van haar wordt ingenomen.

En enkele dagen later laat ook sp.a weten dat zij de 47-jarige Yasmine Kherbache voordraagt voor eenzelfde post omdat haar partijgenoot Eric Derycke – nomen est omen - op zijn zeventigste (!) zijn lucratieve post gaat verlaten. Kherbache wilde recent geen schepen in Antwerpen worden, maar poneerde toen dat zij in de Kamer veel beter tot haar recht zou kunnen komen en veel grondiger werk, ook voor Antwerpen, zou kunnen verrichten. Allemaal lulkoek, zo blijkt. Het was immers al een tijdje duidelijk dat haar politieke rol uitgespeeld is, ook omdat ze een en ander niet echt aankan. De leeuwenkuil is geen plaats voor haar. Als kabinetschef van Ingrid Lieten en zelfs Elio Di Rupo was ze veel meer geschikt. En zo’n plek in de luwte en zonder zorgen wil ze duidelijk terug, en liefst tot aan haar pensioen. Geen partijgezeur meer, geen coalitieonderhandelingen meer, geen verkiezingen meer, geen concurrentie meer van andere ambitieuze vrouwelijke collega’s en partij’vriendinnen’,… Neen, een flinke vetbetaalde uitgroeibaan, dát moet het voor haar worden. Haar partij vaardigt haar graag af, want dan zijn ze van haar alvast af.

Verhoudingen Maar toch kunnen we ons bij dit alles afvragen of zo’n baan nog wel naar de sp.a moet gaan. Destijds werden de zes politici in het Grondwettelijk Hof aangeduid op basis van heel andere krachts- en machts-

verhoudingen dan deze van vandaag. En toch eist men zonder verpinken die jobs op ‘omdat net een partijgenoot met pensioen gaat’. Het beste zou zijn dat men heel die politieke benoemingen afschaft en overgaat tot objectieve examens en ‘assessments’. Het zou de neutraliteit van de rechterlijke macht bovendien ten goede komen.

Maar zolang dat niet gebeurt, kan men best toch eens even kijken naar de nieuwe machtsverhoudingen in Vlaanderen. De sp.a is onder de 10 procent van het aantal stemmen geduikeld en ‘de Vlaams-nationale familie van VB en N-VA’ is met 43 procent ruim de grootste in Vlaanderen. Op basis van louter de stemmenaantallen (en niet het aantal zetels, want dat systeem bevoordeelt de Franstaligen) zijn ze zelfs de grootste twee partijen in België. Maar… de Kamer moet met een tweederdemeerderheid daarover beslissen. En dan kruipen de traditionele partijen en de Franstalige en Nederlandstalige groenen graag samen om de postjescarrousel te laten draaien en zeer conservatief de ‘oude vormen en gedachten’ overeind te houden teneinde zich te blijven vastklampen aan machtsposities en lucratieve snoeppostjes. De mooie principes houdt men dan liever even achter de hand om overal de rechtse vijanden aan te pakken. Twee maten en twee gewichten, zoveel is duidelijk. Het is de enige constante in het bijna onbestuurbare België.

KARL VAN CAMP

5

zijn boek “Against Democracy”, die vreest voor de tirannie van de dommeriken over de slimmeriken en pleit voor meer mensen met kennis in het bestuur (epistocratie i.p.v. democratie). Ook Plato was al een epistocraat.

Klein probleempje: epistocraten geloven in de “vervolmaakbare mens”. Het lichtend pad van het communisme zou ons voor dergelijke utopieën moeten hoeden. “De menselijke natuur valt niet uit te roeien… problemen zal de mensheid altijd hebben.” Een bezoekje aan Facebook verduidelijkt veel, aldus De Ceulaer.

Valt het wel mee met die kritiek op de democratie? “Ik wil ze niet de kost geven, al die tegenstanders van uiterst rechts die vinden dat de kiezers van zulke partijen niet weten wat ze doen… of te dom zijn om te begrijpen hoe immoreel hun stemgedrag is”, aldus De Ceulaer. Hij is het met Brennan totaal oneens, want zijn ideeën belagen de politieke gelijkheid, de essentie van de democratie. Dat hij er terecht van uitgaat dat als het over politiek gaat “sommige mensen veel weten, de meeste mensen niets, en veel mensen minder dan niets”, doet volgens De Ceulaer niet ter zake.

Passie? Prima Met Chantal Mouffe vindt De Ceulaer het politieke conflict wenselijk en onvermijdelijk. Meer passie, prima. Omdat we elkaar anders te lijf zouden gaan. Het volk kiest, een verkozen elite bestuurt, het volk oordeelt bij een volgende stembeurt. Dat grote verhaal van het boek is ook voor conservatieve mensen interessant.

Links De Ceulaer haalt krachtig uit naar al wie lichtzinnig de democratie in vraag stelt. Dat is dan vooral de linkerzijde. Links haalt de mosterd al te vaak bij de wereldverbeteraars zoals Jean-Jacques Rousseau en Karl Marx.

Rousseau vond een democratie een goed idee voor een volk van goden, maar niet voor mensen.

Recenter en dichter bij huis vindt de pessimist David Van Reybrouck dat de democratie dood is. Voor hem is een verkiezing een “verzieking”. Liever over naar een G1000 en “uitgelote” burgers… Ronduit gevaarlijk en zorgwekkend is zijn geflirt met de engste antidemocratische tendensen die de geschiedenis ooit heeft gekend, aldus De Ceulaer. Bij verkiezingen kan de kiezer bestuurders en hun beleid corrigeren. Dat kan niet bij loting, waar je niemand ter verantwoording kunt roepen of wegstemmen. Van Reybroucks G1000 flopte en “het belang ervan grensde achteraf bekeken aan het nulpunt”, besluit de auteur.

Variante Iets gematigder zijn de stemmen die het huidig model niet willen afschaffen, maar “aanvullen” door burgers rond de tafel te zetten om oplossingen te bedenken voor problemen (zie Oosterweel bvb.). Dat voorstanders van dit soort delibererende “vergaderdemocratie” verkiezingen schaamteloos vergelijken met de “ontlasting bij een toiletbezoek”, is al even ergerlijk.

Dat geldt ook voor voorman Manu Claeys van StRaten-generaal, die verkiezingen “het carnaval van de politiek” noemde. Volgens hem moet het lichaam (het volk) niet langer alle zeggenschap uitbesteden aan het brein (de verkozenen). Maar Claeys zelf kreeg nergens een democratisch mandaat. Louis Tobback noemde dat afbreuk aan het principe van ‘no taxation without representation’…

De Vlaamse regering heeft in het Oosterweel-dossier geen participatie georganiseerd, maar toegegeven aan een lobby.

Het voorbeeld deed ons denken aan de recente betogingen van iemand als Anuna De Wever en haar Climate-antennes. Ook zij heeft geen democratisch mandaat, zo bleek toch bij de verkiezingen in mei. Zijn de burgers niet altijd even geïnteresseerd? Onder meer Cas Mudde wijst erop dat die burgers ook al eens met rust willen gelaten worden.

Ze willen bij vrouw en kind hun geluk zoeken.

De burgers nemen vrede met de kans om via hun stem zwakke of foute bestuurders weg te stemmen. In bovenstaande gevallen hebben ze daartoe zelfs de kans niet. De stem van de slecht geïnformeerde kiezer weegt even zwaar als die van zijn beter geïnformeerde buurman. En zo is het prima.

Epiloog Het besluit van De Ceulaer is dat van een realistische scepticus: “We zijn met te veel en de wereld is te complex.” Maar hij ziet geen enkele reden om de representatieve democratie revolutionair te hervormen. Het huidige systeem is niet perfect, maar heeft zijn nut bewezen. “Grote ellende vond nooit plaats dankzij, maar ondanks de democratie, of na de plotse opheffing ervan.”

Sinds de invoering van de onvolmaakte democratie ruim twee eeuwen geleden is de wereld er spectaculair op vooruitgegaan en veiliger, welvarender en vreedzamer geworden. Het kantelmoment was de Verlichting.

Slavernij en mensenhandel worden niet meer gedoogd, LGBTQ-rechten worden gevrijwaard, onze samenleving wordt inclusiever, er komen meer rechten voor minderheden.

“Dat zelfs een partij als Vlaams Belang vandaag voor LGBTQ-rechten strijdt, zegt alles.”

De democratie heeft “tijd” nodig. Natuurlijk zijn er ook bedreigingen (De Ceulaer houdt het bij Orban en Trump als voorbeeld) en natuurlijk moeten we onze democratische en liberale rechten verdedigen. Maar het leven van de mens was honderdduizenden jaren beestachtig, wreed en kort.

Voor de meesten onder ons is dat niet meer het geval. Geweld is er nog, maar we willen ervan af. Wat fout gaat, moeten we aanklagen, maar liefst niet op een toon die doet vermoeden dat de Apocalyps is aangebroken.

Enkele lijnen Laat ons in deze Facebooktijden van de democratie afblijven. Nadenken erover is prima, maar behoudt het goede (een conservatief adagium). Liever een voorzichtige behoudzucht dan een revolutionair enthousiasme, besluit de auteur.

Laat het individu het uitgangspunt zijn, dan zijn de leden van elke minderheid vanzelf ook beschermd. Maak de rechtsstaat zo robuust mogelijk en bewaak de mensenrechten. De opkomstplicht is een goede zaak.

En ondersteun de parlementsleden in een almaar complexer wordende samenleving eerder dan partijen, om zo de particratie te temperen. Ook de EU moet democratischer worden. De Commissie is “onbereikbaar” voor de kiezer, het Parlement heeft geen initiatiefrecht.

De Ceulaer liet zich eens goed gaan, in 272 bladzijden, met verwijzing naar tal van grote denkers. De auteur, die toch wat worstelt met de structuur van zijn boek, herhaalt zichzelf al eens, of verliest zich wat in subthema’s.

Maar hij etaleert een ferme belezenheid, al kronkelt hij net iets te veel langs omwegen naar zijn doel.

Hij schreef een boek dat in een iets toegankelijker en kortere versie ook meer modale medeburgers zou kunnen boeien. Ook de politieke literatuur verdient een “democratische” vertaling.

ANJA PIETERS Joël De Ceulaer, “Hoera! De democratie is niet perfect”, uitgeverij Lannoo; 272 blz.; prijs: 19,99 euro. ISBN 9789401464031

6 Dwars door Vlaanderen ‘De Beest’

26 september 2019

Het zowat laatste Vlaamsgezinde café “De Leeuw van Vlaanderen”, alias ‘De Beest’ heeft de voorbije jaren een woelige tijd doorgemaakt. Gesloten, dan weer open, dan uitgebaat door een vzw, dan weer een andere vzw, dan weer gesloten.

Samengevat: het trefpunt van – vooral rechtse – nationalisten was de jongste tijd meer gesloten dan geopend. Daar komt nu verandering in: op zaterdag 5 oktober gaat de beruchte-befaamde-beroemde kroeg weer open.

Achter de tap zal Pascale staan, de partner van de kleurrijke figuur Bert Peeters. Beiden

zijn ook bekend als uitbaters van “Den Eigen Heerd” in Wommelgem. Bert Peeters is dan wel gemeenteraadslid in Wommelgem voor het Vlaams Belang, hij en Pascale benadrukken dat ‘De Beest’ zal openstaan voor alle Vlaamse strekkingen. Waarvan akte, al zien we nog niet direct de N-VA-ers in dichte drommen richting Jezuïetenrui trekken.

In Memoriam

Jos Mostmans (1932 - 2019) Jos Mostmans zette zich als Vlaamsgezinde en sociaal-ingestelde persoon, zijn leven lang in om de medemens te ondersteunen en het leven wat op te fleuren.

Jos werd geboren op 23 juli 1932 in Antwerpen. Hij groeide op in een pleeggezin in de omgeving van het Sint-Jansplein omdat zijn ouders op vrij jonge leeftijd waren gestorven. Beroepsmatig werd Jos actief In de haven van Antwerpen als assistent-chef markeerder. Thuis werd er niet of nauwelijks over politiek gesproken. Dit veranderde toen Jos huwde met Yvonne Huybrechts, waarvan de familie zwaar werd getroffen door de na-oorlogse repressie. Jos was aanvankelijk niet politiek actief, hij zat wel in een vriendengroep die verkiezingsaffiches ging plakken voor Hugo Schiltz.

Alles kwam in een stroomversnelling toen ze in 1979 verhuisden naar het residentiële Hove. Hier werd Jos vrij vlug betrokken bij de werking van de lokale Volksunie-afdeling. Maar de grootste aandacht ging vanaf 1982 naar de uitbouw van de lokale – toen nog piratenzender – radio Flash. Het was een komen en gaan van DJ’s aan hun woning in de Dennenlaan, ieder uur van de dag zat er wel iemand in de studio’s en Jos en Yvonne voorzagen al dat jonge volk van de nodige drank en spijzen. Zelf had Jos ook de radiomicrobe te pakken; zo bracht hij ook zijn eigen uitzending, wat kalmer aan voor een ouder publiek en met de nodige humor. Zijn radiotombola’s waren legenda-

risch. Ondertussen werd deze vrije radio officieel erkend onder de nieuwe naam Radio Zuidrand en brengt dagelijks nieuws en muziek voor de Antwerpse Zuidrand. Jos werd benoemd tot erevoorzitter.

Eind jaren ’80 kwamen Jos en zijn zonen in contact met de Kontichse Vlaams Blokkers rond wijlen Ludo Switsers. Van het een kwam het ander en partijpolitiek schoof Jos op van de VU naar het VB. En zo lag Jos mee aan de basis van de oprichting van de Vlaams Blok-afdeling in Hove. In 1994 haalde ze er haar eerste gemeenteraadszetel binnen. In 2001 zetelde Jos één legislatuur in de Hovese OCMW-raad. Jos onderzocht ieder persoonlijk dossier dat op de raad kwam en stelde de nodige kritische vragen.

Hij hielp de medemens, ongeacht afkomst of maatschappelijke stand, als deze er effectief recht op had.

De laatste jaren ging het niet meer zo goed met de gezondheid van Jos. Van het dagelijks een koffie gaan drinken in taverne De Eendracht aan de Lintsesteenweg kwam niet veel meer in huis. In de plaats kwamen verpleegsters en artsen over de vloer. Hij overleed op 12 september op 87-jarige leeftijd. Met Jos Mostmans verliest ’t Pallieterke alweer een trouwe lezer.

LVDW

De reddende (Franstalige) engel…

Na jarenlange Vlaamse pleidooien om de federale topambtenaren te verplichten een grondige kennis van de andere landstaal te bewijzen voor een optimale uitoefening van hun functie, voerde de federale regering uiteindelijk, onder impuls van de N-VA, een afgezwakte vorm in: de ‘functionele tweetaligheid’.

Het werd al voldoende geacht dat hogere ambtenaren die lagere ambtenaren moeten evalueren een soort basiswoordenschat kennen in functie van de job.

Minder dan lagere-schoolfrans of -Nederlands als je ’t ons vraagt…

Zelfs na twee en een half jaar niet geslaagd Toch lijkt zelfs dát nog te moeilijk voor een veertiental ambtenaren – zeven Nederlandstaligen en zeven Franstaligen –, want het lukte hen nog steeds niet om de verplichte taaltest met een minimum aan succes af te leggen, ook al kregen ze daar na de invoering van de wet in 2016 nog

BRUSSEL

Danger zone Het is zo kenmerkend voor Brussel dat projecten vaak slecht aangepakt worden, maar de problemen die zich achteraf voordoen zo mogelijk nog slechter. Of gewoonweg niet, ook dat gebeurt. De verkeersvrije zone in de binnenstad werd met veel toeters en bellen gelanceerd. En vanaf dag één was het een rommelige bedoening. Straks staan we vijf jaar verder en wordt de term van no go-zone niet langer geschuwd.

Het was rode politica Ans Persoons die het als Schepen van de stad Brussel presteerde op de officiële elf juli viering in het Stadhuis te verkondigen dat “de komst van de ‘pietonnier’ even bepalend voor Brussel zou worden dan de expo van ‘58”. Wie minzaam oordeelt zou dit als een gedurfde uitspraak omschrijven, een mooie illustratie over hoe men in het eigen beleid kan geloven. Maar voor wie er een wat realistische kijk op nahoudt is dit natuurlijk klinkklare onzin. Destijds en nog steeds. Trouwens, met die ‘pietonnier’ bedoelt men natuurlijk de voetgangerszone in hartje Brussel. Waarom dan de Franse benaming gebruiken? Dat doen die trendy en progressieve Brusselse Vlamingen, excuseer Vlaamse Brusselaars en gewoon Brusselaars al het even kan, nu eenmaal. Vaak uitgesproken met een accent dat verraadt dat hun wieg toch niet echt in Francofonia stond.

Boeman Mayeur De tijd vliegt alleszins. Reeds voor de zomer vierde die voetgangerszone haar vierde verjaardag. Naar verluidt is ze de grootste van Europa. Wellicht ook de rommeligste, wat een beetje in het verlengde ligt van de traditie van deugdelijk bestuur die deze stad schraagt. Eigenlijk is het project al een zootje

vanaf dag één. Er was een politieke ‘forcing’ van de toenmalige lugubere burgemeester Mayeur die ‘zijn’ project wilde doordrukken.

Dat dit beleid wordt doorgevoerd zonder de noodzakelijke voorbereidingen verklaart al veel, maar zeker niet alles. Het is toch ironisch dat de lokale middenstand verbodsbordjes met de foto van zijn tronie begon uit te hangen. Op een dag werd hem zelfs de deur gewezen van een restaurant waar hij ging lunchen. Zijn disgenote, de would be minister Els Ampe (Open Vld), had al plaatsgenomen en moest noodgedwongen volgen naar een ander oord. Toen de eerste cijfers binnenliepen en duidelijk werd dat de voetgangerszone een negatieve weerslag had op de lokale handel, horeca op kop, kwam Mayeur met de oproep om de bereikbaarheid van het stadscentrum te verbeteren. Hoe cynisch toch. Hield iemand hem ooit tegen om in de initiële stadia met de parkinguitbaters rond de tafel te gaan zitten? Dit is nu wat men krijgt als men de Noord-Zuid verbinding om ideologische redenen doorknipt, zonder degelijk kader te voorzien.

VTM kleurt je dag Mayeur is er inmiddels niet meer, geofferd op het altaar van het onbegrip dat een bestuurder van Samusocial royaal in zitpennin-

gen moet worden betaald, niet in kruimels, die zijn er voor het dakloze doelpubliek van de liefdadigheidsorganisatie. Jammer genoeg is de voetgangerszone er nog steeds.

En zoals we in een VTM-reportage konden bewonderen: bruisend van leven. Criminaliteit allerhande, het bestelen van toeristen, nachtlawaai, vaak wat verscherpt door intens geflirt met de sibbe van Johnny Walker, Cara Pils en aanverwanten, drugsgebruik en -dealen, kortom, ambiance in de tent. Paradoxaal genoeg is de hinder vandaag groter dan toen er nog auto’s reden. Wie had dat nu gedacht?

Straatsburg Toen de zone net autoloos was gemaakt, hadden we een gesprek met een wijkagent.

Lijdzaam moest hij vaststellen dat deze verkeersvrije zone in een handomdraai ingepalmd werd door ‘jongeren’ uit de gedeelten rond de centrale laan die verder naar het Zuidstation gelegen waren. “Opeens kregen ze een reuze speeltuin”, stelde hij. Of zoals een buurtbewoner verklaarde in een lovenswaardig stuk van Lode Delputte in De Morgen van 31 augustus 2015: “Une catastrophe.

Er is een massa volk dat hier niet hoort en dat eruit moet. Je kunt arm zijn, maar dat is geen excuus om je te laten gaan en er dag en nacht bezopen bij te lopen. Het probleem is dat Mayeur dacht dat het hier Straatsburg was. Geloof me, Brussel is echt wel Straatsburg niet.” Dat was voor alle duidelijkheid meer dan vier jaar geleden. Vandaag oogt het zo mogelijk nog meer als een township.

Iemand een suggestie?

KNIN.

twee en een half jaar voor…Of: tegen 31 oktober aanstaande zou alles rond moeten zijn.

De betrokken veertien ambtenaren kunnen aldus in principe hun baan verliezen. Waren het allemaal Nederlandstaligen, dan was de kans bijzonder groot dat dat ook zou gebeuren, want ‘de wet is de wet’. Gelukkig voor hen zijn er ook Franstaligen in hun geval en dan is er altijd wel een reddende engel.

En dat is niemand minder dan minister Sophie Wilmès, die de bevoegdheid Ambtenarenzaken van Steven Vandeput (N-VA) overnam. U weet wel, de rabiate Vlamingenpestster uit Sint-Genesius-Rode… Zij wil de ambtenaren uitstel verlenen, want zij zegt dat een regering in lopende zaken geen vervangers kan aanwerven. Vreemd, dat die regering wel eurocommissarissen kan aanduiden…

De Franstalige strategie is volgens ons klaar en duidelijk. Men wil uitstel geven en dan de zaak op de lange baan schuiven tot alles vastloopt, er niets meer mogelijk is en alles zal ‘geregulariseerd’ worden middels een soort overgangsregeling, bijvoorbeeld tot die mensen op pensioen zijn.

Dat ondertussen de diensten gebrekkig en onvolkomen tweetalig zijn, zal hen worst wezen. Bij N-VA en VB klinkt al protest tegen deze gang van zaken. Hopelijk brengen ze dat luid en duidelijk. De tijd dat de Franstaligen de taalwet als een vodje papier zien, moet definitief voorbij zijn.

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

Onze naaste buren

26 september 2019

Genetisch bepaald?

NEDERLAND

U kent natuurlijk het verhaal van die vermoorde advocaat van een kroongetuige. Weldenkend elitair Nederland reageerde vorige week zo politiek correct dat je vermoedt dat dit inmiddels genetisch bepaald is.

On-Nederlands De clichés rolden uit de monden van ‘geschokte’ politici en journalisten. Dit was weer eens “een aanslag tegen de rechtstaat” en daarenboven “on-Nederlands”. Niemand zei dat Nederland geen rechtstaat is, gezien het politieke proces tegen oppositieleider Geert Wilders. Niemand zei dat de zoveelste moord door de Marokkanen-, Antillianen- en Surinamersmaffia heel Nederlands is, want het land is afgegleden naar de status van een Zuid-Amerikaanse narcostaat. We zijn nu drie dagen later en inmiddels is het enige wat over de dader meegedeeld wordt dat ie geen 16 tot 20 jaar is, zoals eerst meegedeeld, maar eerder tussen 20 en 25. Geen woord dat ie misschien ‘licht getint’, ‘zwart’ of ‘roomblank’ is. Liever een moordenaar in de natuur laten lopen dan maar de kleinste etnische aanwijzing geven.

T. en B. Ook de komedie met die eerste letter van de achternaam gaat verder, onder meer bij de talkshow ‘Jinek’. We hoorden de naam van Riduan T. als mogelijke opdrachtgever. T., die vermoedelijk in Dubai woont, heeft een bataljon vooral Marokkaanse moordenaars in dienst. Hij heeft een waslijst moordopdrachten achter zijn naam. De onschuldige broer van kroongetuige Nadil B. liet hij omleggen uit wraak. Waarna

7

in de talkshow een stukje archief getoond werd waarin Taghi en Bakkali volledig bij naam genoemd werden … en iedereen weer verder ging met T. en B. In geen enkele show of actualiteitenrubriek werd aangeklaagd dat die Marokkaanse schurken probleemloos de Nederlandse nationaliteit bezitten, dat piepjonge moordenaars op Nederland spuwen maar nooit het gevaar lopen die nationaliteit kwijt te spelen al hebben ze ook de Marokkaanse nationaliteit en al stelt de Nederlandse wet dat een dubbele nationaliteit feitelijk een uitzondering moet zijn. Een toemaatje: dezelfde dag werd een Surinaamse ex-voetballer en drugscrimineel vermoord, in een andere drugszaak. Die man had nochtans een baan ... in de jeugdzorg.

Politici en hun “leverancier” Wat zeker niet gezegd wordt, is dat een groot deel van de Nederlandse elite geregeld een lijntje snuift en er feitelijk mee voor verantwoordelijk is dat een moordenaar als Taghi een drugsimperium heeft uitgebouwd. De dag van die moorden debatteerde de Tweede Kamer over de algemene politieke toestand. De politiek leider van GroenLinks lanceerde de boutade dat hij “een totale loser” is omdat hij in tegenstelling tot zijn fractieleden nog nooit drugs heeft gebruikt.

GroenLinks wil iedereen liquideren die niet “gezond” eet,

eist de guillotine voor wie een sigaretje rookt, maar vindt drugsgebruik en dus financiering van Taghi “cool”. Ook een ChristenUnie-minister had een grapje. Misschien kon men in het parlement een drugstest afnemen. “Ik zie nu bij D66 mensen heel erg schrikken”, zei de GroenLinks-voorman. Lachen, gieren en brullen in de Kamer, want bij de links-liberale elite is drugsgebruik zeker geen probleem. Denkt men nu echt dat deze politieke criminelen achter de veren van de minister, het OM en de politie zullen zitten om hun ‘leverancier Taghi’ achter de tralies te krijgen?

Universitaire leugens zijn welkom Nog een voorbeeld van de Nederlandse genetische ziekte.

Het land stond eventjes op zijn kop toen de politiek correcte media zuchtend vertelden wat mohammedanen in scholen en weekendonderwijs echt aangeleerd krijgen. Vorige week promoveerde niettemin ene Marietje Bijsterboer met een doctoraat in Leiden dat stelde dat mohammedaanse scholen goed zijn voor de integratie, en dat mohammedaanse onderwijzers homoacceptatie stimuleren. Ze interviewde 75 directeurs, lesgevers en imams van die scholen, en ze dacht dat die goudeerlijk vertelden wat in hun klassen gebeurde. Er zijn volgens haar maar drie scholen streng in de leer. Het is wat vervelend dat juist nu in de media artikels verschenen waarin bewezen werd dat in twintig scholen werd lesgegeven over “hoe Allah homoseksuelen straft”. Oeps, klein schoonheidsfoutje, maar toch een verdiend doctoraat, want ook de universitaire elite wil die leugen horen. WILLEM DE PRATER

Gents opvangcentrum voor illegalen zal miljoenen kosten Het Gentse stadsbestuur zet door met zijn plannen voor een nieuw opvangcentrum bestemd voor Oost-Europeanen die nu als illegaal ergens in een caravankamp of een barakkenwijk wonen. Op de grote vraag wat dat mag kosten, wordt niet geantwoord, maar het is duidelijk dat de rekening voor de stadskas in de miljoenen zal lopen.

Het moet open zijn tegen februari van volgend jaar omdat dan het gedoogde kamp aan de Wiedauwkaai dicht moet. Daar wonen nu vijftig mensen. In het nieuwe centrum zal er plaats zijn voor honderdvijfenzeventig asielzoekers.

Waar het komt, kon de burgemeester nog niet zeggen. Ze zijn nog volop op zoek naar een gebouw, een terrein waar containers op gestald kunnen worden, of zelfs een plek op het water (de oude gevangenisboot Reno?).

Het stadsbestuur heeft een bestek uitgeschreven om een externe partner als beheerder van het opvangcentrum aan te stellen. Dat alleen al wordt een zware kost. Op dit moment is er een kleinschalige opvang voor daklozen en erkende vluchtelingen in een oud studentenverblijf. Het gaat om zeventien kamers. De kostprijs voor het beheer (uitgevoerd door de firma G4S) bedraagt een kwart miljoen euro per jaar.

Wat wordt dan de kost voor een opvangcentrum dat tien keer zo groot is? Een miljoentje elk jaar en dat drie jaar lang? Die beheerder is enkel een conciërge, dus nog geen individuele begeleider… De stadskas zal miljoenen moeten uitgeven, dat is zeker. En dat is niet eens de volledige kost voor de maatschappij.

De bedoeling is vanzelfsprekend dat de mensen geholpen worden: eerst aan een domicilieadres, dan aan kinderbijslag, ziekte-uitkering, OCMW-steun of (laat ons hopen) zelfs aan werk. De totale kost zullen we nooit weten.

Een humaan beleid?

Burgemeester Mathias heeft een nieuw stopwoord: ‘humaan’. Hij vindt de kampementen onaanvaardbaar (en gelijk heeft hij). Dat gaat hij ‘humaan’ oplossen met het opvangcentrum. Wie geen begeleiding aanvaardt, komt er niet in en zal uit Gent weg moeten.

Dat zal ook ‘humaan’ gebeuren. Illegale caravans en hutjes zullen niet meer getolereerd worden, ze worden op een ‘humane’ manier verwijderd. In februari zullen we zien hoe realistisch dat verhaal is. Gaan de barakken echt allemaal verdwijnen? Groen zal nooit toelaten dat de politie hardhandig optreedt. Wat dan, als Roma er gewoon blijven zitten?

Is het wel zo humaan om mensen die gewend zijn rond te zwerven bijeen te steken in een benauwend collectief verblijf? Hoe humaan is het om hen te verplichten hun hele doen en laten te laten dicteren door sociale werkers? Zelfs al bedoelen ze het goed, hoe ‘humaan’ is het om aan de ene kant hun mis-

drijven door de vingers te zien (want dat is hun cultuur), maar ze anderzijds te behandelen als kleine kinderen die moeten opgevoed worden?

Leuke dingen voor de oudjes Het stadsbestuur doet deze maand ook iets extra’s voor de senioren, tenslotte een grote groep kiezers. Tienduizend euro geven ze aan een project om cultuur naar ‘kwetsbare ouderen’ te brengen. Het is De Vooruit die het geld krijgt, want volgens de schepen hebben die

veel ervaring ter zake. Zou de veroudering zo hard toeslaan bij de socialisten? De Vooruit gaat “All the sex i’ve ever had” brengen in rusthuizen. Het is de bedoeling dat bewoners vertellen over hun eigen seksuele belevenissen en liefdesleven. De keuze voor een Engelse titel en het fijnzinnige thema laten er geen twijfel over bestaan dat dit op het lijf geschreven is van de Gentse tachtigplusser. Dit verdient op zijn minst een jaarlijks terugkerende subsidie.

MATHILDIS

Opnieuw gesjoemel aan de Maas

WALLONIE

De Luikse intercommunale Publifin, die al een tijd in een schandaalsfeer baadt, wordt geprivatiseerd en ontmanteld. Op een manier die vragen doet stellen. De verschillende takken worden onder bevriende bedrijfsleiders verdeeld, zonder dat van een echte concurrentie tussen bieders sprake is. Het ruikt opnieuw naar gesjoemel en maffiapraktijken aan de Maas.

met Fornieri. Hij is tegelijk bestuurder in Nethys, waarvan hij onderdelen overneemt. En Nethys-topman Stéphane Moreau was tot vorige vrijdag bestuurder bij Ardentia. Het is duidelijk dat volop aan vriendjespolitiek wordt gedaan.

Geen wittebroodsweken voor de Waalse regering-Di Rupo III. In Namen heeft nieuwbakken minister van Binnenlands Bestuur Pierre-Yves Dermagne (PS) meteen een heikel dossier op tafel gekregen: de privatisering van de intercommunale Enodia, het vroegere Publifin. Het is de bedoeling de dochter Nethys, met al haar vertakkingen in telecom, kabeldiensten, informatica en groene energie, van de hand te doen.

lecompoot Voo verkocht aan het Amerikaanse investeringsfonds Providence. Andere kandidaat-overnemers, zoals Telenet en Orange, zouden niet de kans hebben gehad om een bod te doen, al hadden die groepen in het verleden interesse getoond. De verkoop zou even snel (net voor de verkiezingen van 26 mei) geregeld zijn. De Waalse regering wil nu duidelijkheid over de transactie.

Zitpenningen

Windmolens

Waarom? Even het geheugen opfrissen. Een paar jaar geleden kwam de Luikse intercommunale Publifin in opspraak, toen bleek dat zitpenningen werden uitbetaald voor bestuursvergaderingen die amper iets om het lijf hadden, of totaal fictief waren. Het ging al vlug om vergoedingen van 3.000 euro bruto per maand per persoon. Vooral PS-mandatarissen profiteerden ervan. Het schandaal was één van de redenen voor de cdH om in de Waalse regering de PS door de liberalen van de MR te vervangen. Meteen besloot het Waals Parlement ook om Publifin-Nethys te ontmantelen en te privatiseren. Ook al omdat Publifin-topman Stéphane Moreau, een PS’er, velen een doorn in het oog was. Maar nu blijkt dat de privatisering niet volgens het boekje verloopt. Zo wordt de belangrijke te-

Net als over de verkoop van andere entiteiten. Dat is niet zonder belang, want zowel de Waalse regering, de provincie Luik als de gemeenten in de provincie zijn aandeelhouder van de intercommunale. Bij de verkoop van de onderdelen krijgen zij dus een belangrijk deel van de opbrengst.

De voorbije week rezen ook vragen over de verkoop van het windmolenbedrijf Elicio (met daarin de overblijfselen van Electrawinds uit Oostende, aan de kust werken nog 40 mensen voor Elicio) en van ICT-tak Win. Beide bedrijven komen volledig of gedeeltelijk in handen van de holding Ardentia, eigendom van François Fornieri. Hij is een soort superondernemer in het Luikse. Hij leidt zijn farmabedrijf Mithra, een absolute topper in de farmasector. Toch is er een probleem

Ondertussen doen cijfers de ronde over de verkoopprijzen van de onderdelen. Zo zou VOO voor 250 miljoen euro worden verkocht. Had Telenet als concurrent een echt bod kunnen doen, dan zou de prijs 100 miljoen euro hoger liggen. Bij windmolenbedrijf Elicio is het niet anders. Er zou sprake zijn van een verkoop voor een symbolische euro, wegens de honderden miljoenen euro’s schulden. Alleen, het bedrijf wordt nog altijd hoog gewaardeerd door experts. Hebben Moreau, Fornieri en anderen allerlei geheime afspraken gemaakt om de prijzen te drukken? Er is in elk geval opnieuw sprake van scandalitis aan de Maas. Een interview van François Fornieri aan de beurskrant L’Echo moest de lont uit het kruitvat halen, maar de vraag is of dat lukt. Hij zegt zich van geen kwaad bewust te zijn. Hij vindt dat men in Luik en Wallonië te emotioneel reageert wanneer de naam Stéphane Moreau ter sprake komt. Dat vraaggesprek versterkt het imago van gesjoemel, zelfs maffiatoestanden, dat Luik met zich meedraagt. Zo vertelt Fornieri dat hij drie jaar geleden in Luik bedreigd werd en dat hij een ex-bokser als chauffeur en lijfwacht heeft aangenomen. Fornieri: “Als ik in Knokke ben heb ik geen lijfwacht nodig, ik ben er gerust. In Luik moet ik mij bijna verbergen.”

PICARD

Geheime afspraken?

8

Actueel

26 september 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Toenadering tot Turkije Tegen de achtergrond van een nieuwe fase in het Syrisch conflict, lijken zich nieuwe allianties af te tekenen. Zij het broos, zoals steeds. Rusland wist de voorbije jaren Turkije naar zich toe te trekken, waardoor de banden met de VS naar een dieptepunt zakten. Net deze VS hebben Ankara echter nodig voor een alternatief plan. De toekomst zal uitwijzen hoe duurzaam de recente Amerikaans-Turkse toenadering is.

Rohani, Poetin en Erdogan in Sochi Wat het conflict in Syrië vanaf dag één complex en onvoorspelbaar maakt, is de eigen agenda die elke actor erop na houdt. Er was altijd wel een boosdoener, van president Assad over IS tot de Koerden. Maar wie uiteindelijk de hitlijst aanvoert, is afhankelijk van de partij. En de omstandigheden natuurlijk, ook die spelen.

Inmiddels is een nieuwe fase aangebroken. De laatste, zo hoopt menig waarnemer. Aan elke oorlog komt een einde. In het geval van dit conflict, dat nu al acht jaar aansleept, komt dat waarschijnlijk in Idlib. Het is in deze provincie dat het verzet tegen Assad, IS inbegrepen, zich schuilhoudt. ‘Le dernier carré’, zeg maar. Deze veroveren is voor Assad cruciaal om de soevereiniteit over zijn land volledig te herstellen, ook al is dat land een grote puinhoop geworden. Makkelijk wordt die slag niet. Tijdens de vakantiemaanden bleek terreinwinst erg moeilijk. Laten we er echter van uit gaan dat de timing-vraag belangrijker is dan die of hij überhaupt het slotoffensief zal inzetten.

Onderlinge verdeeldheid Ook rond Idlib kristalliseert de verdeeldheid zich. Met een hoog Jalta/Teheran gehalte poseerden Poetin, Erdogan en Rohani zopas nog ruiterlijk naast elkaar, net zoals Stalin, Churchill en Roosevelt/Truman dat een aantal keer tijdens de Tweede Wereldoorlog deden. Maar net als toen, kan het mooie plaatje de onderlinge verschillen tussen de ‘geallieerden’ niet wegmoffelen.

Zeker als het over Idlib gaat, bekleedt Rusland de sterkere

positie. Hun luchtmacht, troepen en ervaring op het terrein, maar vooral de directe link met Assad zijn troeven die ze kunnen uitspelen. Turkije heeft die niet.

Meer nog: als de strijd rond deze laatste haard van verzet losbarst, zou Ankara wel eens de grootste verliezer kunnen worden. Strijdtoneel en vluchtelingen worden nu eenmaal in één adem genoemd. Meer dan drie miljoen Syriërs verblijven nu al jarenlang op Turks grondgebied. Een extra contingent uit Idlib kunnen ze missen als kiespijn. En dan zijn er nog die Koerden, hét grote probleem voor Turkije. Doorheen het conflict hebben die zich als gedreven strijders geprofileerd, de facto bondgenoten van Assad en de VS. Maar voor de Turken blijven de ‘bergturken’ een doorn in het oog.

Russisch succes Blijkbaar slaagt Poetin erin Assad wat in te tomen, maar voor hoe lang nog? In september vorig jaar gooiden Turken en Russen het op een akkoordje. Via gemeenschappelijke patrouilles zouden ze de situatie rond Idlib onder controle proberen te houden. Dergelijke akkoorden zijn echter broos, zeker wanneer het conflict in een nieuwe fase belandt. En dus moet naar andere opties gezocht worden.

Een van de belangrijkste resultaten die Poetin de voorbije jaren wist te boeken, was het naar zich toe trekken van Turkije, ook al waren er meerdere momenten van spanning. Denken we maar aan dat Russisch jachtvliegtuig dat door Turkse troepen neergehaald werd. En naarmate de afstand met Moskou afnam, werd

Patrouille Turkse troepen in Itlib

de kloof met Washington breder.

Rusland bespeelde de groeiende spanning tussen Turkije en de VS. En zeker de verkoop van modern luchtafweergeschut was een mokerslag voor de Amerikanen. Turkije is nog steeds een NAVO-lidstaat, wat betekent dat gaan shoppen in het Russisch arsenaal ‘not done’ is. Als reactie vlogen ze ook uit het F-35 project en a fortiori kunnen ze ook fluiten naar hun bestelling van honderd stuks.

Herstellen relaties Vandaag ondervindt Turkije op een erg flagrante manier het nadeel van de vertroebelde relatie met de VS. Het bemoeilijkt het uitwerken van een plan B. Maar zie, politiek is de kunst van het haalbare, en dat laatste kan soms erg verrassende wendingen nemen in deze discipline.

Een redacteur van de Financial Times noemde de Turkse president Erdogan een gelukzak en overlever. Ook al is Erdogan er zelf immers van overtuigd dat de Amerikanen achter de mislukte couppoging van enkele jaren geleden zaten, het weerhield hem er niet van zijn trots opzij te schuiven en het kort geleden op een akkoordje te gooien met de Amerikanen. Eerst dreigde hij ermee Syrië binnen te vallen.

De Koerden, weet u wel? Waarna men tot een deal kwam om een bufferzone aan het grensgebied te creëren. Gemeenschappelijke patrouilles zouden erover waken dat deze zone gerespecteerd zou worden. Een diplomatiek succes voor Erdogan, zo werd gezegd, ook al lijkt het vandaag allemaal nog wat te slabakken en dreigt hij nu met een ultimatum.

Voor de Amerikanen kan de samenwerking een stap in de richting van het normaliseren van de relaties met Turkije zijn, een land dat door zijn ligging alleen al een grote meerwaarde heeft (een “geopolitieke scharnierstaat”, noemde grijze eminentie Brezinski het ooit). In diplomatieke kringen is te horen dat men de Turken op termijn terug in dat F-35 project wil krijgen. Verschillende stappen zouden in die richting al genomen zijn. Toch blijft het allemaal erg broos. Een enkel voorval kan immers al volstaan om de bereikte resultaten te ondermijnen. En aan potentiële incidenten geen tekort in het Syrisch labyrint.

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Zelfs Mexicanen Merkels “Wir schaffen das!” ligt al meer dan vier jaar achter ons, maar de hoop dat de Syriërs de tekorten in de Duitse arbeidsmarkt zouden kunnen invullen, blijkt een illusie te zijn. De Duitse overheid geeft dat impliciet ook toe: ze kondigt nu aan dat ze gaat proberen verplegend personeel aan te werven in… Mexico. Volgens cijfers van het BA, het Bundesagentur für Arbeit, leeft driekwart van de Syriërs in Duitsland geheel of gedeeltelijke van Hartz-IV. Uitkeringen dus. Dit cijfer omvat volledig of gedeeltelijk werklozen, mensen die wel werk hebben, maar te weinig verdienen om in hun levensonderhoud te voorzien, en “vluchtelingen” die een integratiecursus volgen, of een taalcursus die gericht is op het vergroten van de kansen op de arbeidsmarkt. Zoiets als Werkplaats-Duits. Gemiddeld zijn de Afghanen veel slechter opgeleid dan de Syriërs, maar toch zitten “slechts” 46 procent van de Afghanen in Hartz-IV. Dat is veel meer dan bij de gewone Duitsers, maar veel minder dan bij de Syriërs. De verklaring daarvoor is eenvoudig. De Syriërs maken als zogezegde oorlogsvluchtelingen een veel grotere kans op asiel. Hun procedures worden sneller afgewerkt en zij kunnen dus sneller terugvallen op Hartz-IV. Voor Afghanen zijn de kansen op erkenning veel kleiner en de procedures duren daardoor langer.

Ze moeten dus wel werken of een beroepsopleiding volgen. Minstens tot ze hun erkenning op zak hebben… Volgens dezelfde bron zijn 64 procent van de mensen die Hartz-IV ontvangen Duitse staatsburgers. Met 11 procent zijn de Syriërs de tweede grootste groep.

De statistieken vermelden natuurlijk niet hoeveel van die “staatsburgers” eigenlijk geen echte Duitsers zijn: voor mensen met een dubbele nationaliteit vermeldt het BA alleen de Duitse nationaliteit. Heel handig om eventuele misbruiken te verdoezelen…

Meer immigranten, evenveel arbeiders…

De bekende Amerikaanse journalist Christopher Caldwell krijgt nog steeds een forum in vele grote Amerikaanse kranten, zelfs in bastions van politiek correcte indoctrinatie als Washington Post en New York Times, maar hij is behoorlijk kritisch tegenover de pro-islamitische, multiraciale en multiculturele propaganda. Hij schreef ooit dat er in de vroege jaren ’70 twee van de drie miljoen buitenlanders in Duitsland beroepsactief waren. Tegen het einde van de twintigste eeuw waren er al 7,5 miljoen buitenlanders in Duitsland en daarvan waren er nog altijd… twee miljoen beroepsactief.

Het was volgens hem duidelijk dat de eerste generatie gastarbeiders naar Europa kwam om te werken, maar dat de huidige “economische migranten” niet meer willen werken, maar afkomen op de uitkeringen, de gratis gezondheidszorg en de sociale woningen. Dit is niet alleen een Duits probleem. We zien dezelfde patronen in heel Europa.

Niet alle buitenlanders zijn natuurlijk moslims, maar in de deelgroep van moslimjongeren is in Duitsland de helft werkloos. In Frankrijk is dat 40 procent. Maar ondanks dat leven die jongeren niet in armoede: ze hebben een behoorlijk inkomen uit uitkeringen en criminele activiteiten. In Denemarken gaat 40 procent van de sociale uitkeringen naar moslims, hoewel die slechts 5 procent van de bevolking uitmaken.

In 2015 kwamen in Zweden 163.000 “asielzoekers” aan. Een jaar later hadden slechts 494 daarvan een baan. In alle Europese landen is de werkloosheid bij moslims twee tot drie keer groter dan bij de rest van

bevolking, inclusief de niet-islamitische immigranten. Geloof het fabeltje niet dat zij “onze pensioenen zullen betalen.” Collectief gezien dragen ze niet eens genoeg bij om hun eigen sociale zekerheid te bekostigen.

Zij kunnen, maar willen niet De Hongaarse Minister van Buitenlandse Zaken Peter Szijjártó heeft scherp uitgehaald naar de nieuwe linkse regering in Italië.

Hij veroordeelde vooral het feit dat die regering de Italiaanse havens weer heeft opengesteld voor de mensensmokkelaars van de ngo’s.

Hij noemde die maatregel “betreurenswaardig en gevaarlijk”. Hij beschouwde het zelfs als een signaal aan de miljoenen immigranten die nu nog in Turkije en Noord-Afrika zitten, dat ze zich kunnen voorbereiden op een nieuwe “Mars op Europa”, zoals in het jaar 2015. De Hongaarse minister prees ook Matteo Salvini, omdat hij had bijgedragen tot een veiliger Europa, en omdat hij had bewezen dat het wel degelijk mogelijk was de invasie van immigranten tegen te houden.

En eigenlijk had het kleine, relatief arme Hongarije dat enkele jaren geleden in véél moeilijker omstandigheden ook al bewezen. Als de Hongaren het kunnen, waarom de Belgen dan niet? Immigratiegolven kunnen gestopt worden. De politici die het tegendeel beweren, liegen gewoon. Ze kunnen het wel, maar ze willen het niet. En dat geldt evengoed voor de Belgische politici die zich o zo graag achter die leugen verschuilen om hun eigen verraad en hun eigen lafheid te verbergen.

In wezen zeggen Orban, Salvini en Szijjártó juist hetzelfde als de Duitse socialist Otto Schily die al in 2017 reageerde op de bewering van Merkel dat het “onmogelijk was geweest de Duitse grenzen te bewaken.” Schily noemde dat “volslagen onzin” en hij voegde eraan toe: “Natuurlijk had men de grenzen kunnen verdedigen. Vraag het maar aan de Bundespolizei”. Schily kende het dossier: hij was ooit zelf Minister van Binnenlandse Zaken geweest. Als socialist is Schily een onverdachte bron. Alleen worden socialisten zoals hij nu door hun eigen partij uitgespuwd…

Tegen de academische propaganda We hebben er al dikwijls op gewezen dat aan de meeste Amerikaanse universiteiten een ware politiek correcte dictatuur heerst.

Ze worden geterroriseerd door een alliantie van keiharde atheïstische marxisten en verdedigers van IS, moslims en feministen, professionele antiracisten en Arabische antisemieten, die allemaal maar twee dingen gemeen hebben: hun haat tegen het westen en hun stalinistische overtuiging dat alle andersdenkenden monddood gemaakt moeten worden. Maar nu is er eindelijk een tegenbeweging op gang te komen. De Trump-administratie heeft ermee gedreigd de federale financiering in te trekken van de cursussen over het Midden-Oosten van Duke University en University of North Carolina, omdat de voorstelling van de islam daarin eenzijdig positief is in vergelijking met het beeld dat wordt geschetst van het christendom en het judaïsme. Het gaat om een bedrag van 235.000 dollar per jaar. De staat Idaho plant soortgelijke maatregelen tegen Boise State University. Dat raakt de universiteiten natuurlijk op het gevoeligste plekje. Al is het best mogelijk dat zij de federale toelagen laten vallen en nog meer luizige deals sluiten met islamitische financiers, die nu al in bijna overal een dikke vinger in de pap hebben in faculteiten als islamologie, Midden-Oosten en oriëntalistiek.

Het nabije buitenland

26 september 2019

MACRON GAAT CHIRAC ACHTERNA Van de hervormingen die president Emmanuel Macron nu al maanden aankondigt, komt weinig terecht. Net als een van zijn voorgangers, Jacques Chirac, slaagt hij er niet in het ingewikkelde en gulle pensioenstelsel voor Franse ambtenaren te moderniseren. Ondertussen blijft het vuur van de “gele hesjes” smeulen en af en toe opflakkeren. Door gebrek aan binnenlands succes probeert Macron dan maar op het internationale toneel een show op te voeren. Zoals ook Jacques Chirac deed.

Er worden geen kruispunten meer bezet. En de acties in Parijs zijn vooral die van kleine groupuscules. Maar de beweging van de “gilets jaunes” of gele hesjes is verre van dood.

De beweging heeft extreemlinks en extreemrechts ideologisch en sociologisch aan elkaar geklikt in het protest tegen de links-liberaal Emmanuel Macron. Ze hebben niet gewonnen, maar zijn er wel in geslaagd de agenda van president Emmanuel Macron te bepalen. De sociaaleconomische hervormingen waar Frankrijk al decennia nood aan heeft, zijn stilgevallen. Net zoals in 1995 na de verkiezing van Jacques Chirac tot president. Hij won dankzij een links economisch programma maar werd al snel met de harde economische realiteit geconfronteerd: er was nood aan een hervorming van het op termijn onbetaalbare stelsel van Franse ambtenarenpensioenen. Een ingewikkeld kluwen van statuten, royaal vergoed en waarbij tal van ambtenaren al rond de 55 jaar (sommigen zelfs jonger) met pensioen konden. Chiracs eerste minister, Alain Juppé, wou die stelsels afbouwen maar kreeg te maken met straatprotest. President Chirac moest inbinden. Het presidentschap was in de herfst van 1995 voorbij nog voor het echt begonnen was.

Met Macron is het niet anders. Hij werd verkozen met als

Si la France m’était contée doel het zogenaamde populisme tegen te houden door het Franse economische systeem te hervormen en ook de Europese Unie en de eurozone een nieuwe impuls te geven. IJdele hoop. De doelstellingen zijn niet gehaald, dat weten we al na twee jaar presidentschap.

De zieke economie Met een groei van 1,3 procent en een werkloosheidsgraad van 8,5 procent scoort Frankrijk zwak in vergelijking met de Noord-Europese landen. De handelsbalans is met -2,2 procent van het bbp negatief. Ondertussen blijft het begrotingstekort boven de 3,2 procent, de overheidsuitgaven flirten met de 56 procent van het bbp en de staatsschuld schommelt rond de 100 procent van het bbp. De Franse overheidsfinanciën staan er slechter voor dan de Belgische maar zijn nog niet zo ziek als de Italiaanse. Maar wel ziek genoeg, zodat verschillende economen blijven benadrukken dat er hervormingen nodig zijn. Emmanuel Macron heeft er een paar schuchtere doorgevoerd na zijn aantreden, zoals het afbouwen van de vermogensbelasting, maar het ingewikkelde stelsel van ambtenarenpensioenen blijft onaangetast. Nochtans is een hervorming van het Franse pensioenstelsel in het algemeen meer dan nodig. De uitgaven in die tak van de sociale zekerheid bedragen 14 procent van het bbp en zijn structureel met 1 procent van het bbp in deficit. De overschotten in de sociale zekerheid van de privé-werknemers worden gebruikt om de putten van de ambtenarenpensioenen - zij het gedeeltelijk - te dempen. De pensioenleeftijd moet worden opgetrokken, maar Macron durft die beslissing niet te nemen.

Onder druk van de gele hesjes die dus meer invloed hebben dan men denkt. Vergeten we niet dat die protestbewe-

THOMAS COOK EN DE VLAAMSE LUCHTVAART Bij ons kende de luchtvaartsector een sociaal bloedbad, toen in 2001 Sabena over de kop ging. Nu pakken zich donkere wolken samen boven Groot-Brittannië. Thomas Cook houdt het immers voor bekeken en ondergaat een faillissement. De gevolgen voor reizigers en personeel zijn groot. Toch is er sinds deze zomer ook goed nieuws, dichter bij huis. Air Antwerp werd boven de doopvont gehouden en vliegt tussen de havenstad en Londen.

De zomer is ten einde en de drukke vakantieperiode ligt weer achter de rug. In de afgelopen maanden verschenen overal in de media artikelen over het succes van de toeristische sector. Reizigers boeken massaal reizen en vliegen - ondanks het groene geschreeuw aangaande klimaatverandering - de wereld rond. Groot was dan ook de verbazing toen, op 23 september, reisorganisator Thomas Cook plots in vereffening ging.

Twintigduizend banen weg Toch zijn kenners niet verbaasd. Thomas Cook torste immers een schuldenberg van ruim twee miljard euro mee. Er werden weliswaar pogingen ondernomen om de noodlijdende onderneming te redden maar die draaiden op niets uit. De schulden en problemen waar Thomas Cook mee kampt, bleken groter dan gedacht. Door het faillissement verliezen zo’n negenduizend werknemers in het Verenigd Koninkrijk hun baan. Wereldwijd komen daar nog meer dan tienduizend ontslagen bij. Wat de gevolgen zijn bij de toeleveranciers is momenteel nog moeilijk in te schatten, maar naar alle verwachting sneuvelen ook daar nog enkele honderden jobs.

Net als Sabena, was Thomas Cook een naam die klonk als een klok. Voor de ontstaansgeschiedenis van de reizengigant moeten we al terug naar de negentiende eeuw. Tho-

Van winkeltje tot mondiale speler Wie anno 2019 de naam Thomas Cook hoort, denkt spontaan aan zonvakanties en vliegreizen. In de negentiende eeuw was van commerciële burgerluchtvaart uiteraard nog lang geen sprake. Het was pas in 1903 dat de gebroeders Wright de eerst korte vlucht maakten. Thomas Cook richtte zich veelal op excursies per trein. Later kwamen hier grotere reizen per boot bij. Ook deed Thomas Cook dienst als postorderbedrijf. Het vervoerde onder andere pakjes tussen Groot-Brittannië en zijn kolonies, India voorop. Wat begon als een familiebedrijfje groeide uit een mondiale speler met reisbureaus, hotels, een vliegtuigmaatschappij enz.

Tal van overnames werden er in de laatste halve eeuw doorgevoerd. Enkelen vonden nog betrekkelijk recent plaats. In 2007 nam Thomas Cook de ook al Britse ‘MyTravel Group’ over en in 2010 kwam hier nog de Duits-Turkse reisketen ‘Öger Tours’ bij. Overnames zijn een ding, de zaak onder controle houden en winstgevend maken is een ander paar mouwen. Heeft de directie van Thomas Cook haar hand overspeeld? Allicht wel. Tal van vliegtuigmaatschappijen gingen gedurende de laatste twee decennia over de kop. In de sector gaat het er bikkelhard aan toe en Thomas Cook kon zich nooit ten volle onderscheiden van de concurrentie.

JEMENITISCHE KANSELIER Hessen wordt bestuurd door een coalitie van CDU en Grünen. Vorig jaar behaalde AfD daar een opmerkelijke overwinning in de deelstaatverkiezingen: de partij sprong van 4,1 procent in 2014 naar 13,1 procent. Voor een partij die systematisch geboycot, belaagd en belasterd wordt in de media was dat een ongelooflijke prestatie.

De CDU had zware klappen geïncasseerd, maar de coalitie werd gered door de stemmenwinst van de Grünen. Dat allemaal in acht genomen, is het niet verbazend dat er nu nieuwe maatregelen worden ingevoerd om de censuur op internet nóg strenger te maken. Alsof de elektronische inquisitie van Zuckerberg en consorten nog niet erg genoeg is… Ministerpresident Volker Bouffier (CDU) poseerde zo trots als een circusaapje - hij is blank, dus dit is geen racisme - met de slogan #hessengegenhetze. Hij verkondigde heel pompeus dat “zelfs op internet de waardigheid van de mens onaantastbaar is.” Hij bedoelde natuurlijk de waardigheid van de moslim of hoogstens de waardigheid van de immigrant. Over de waardigheid van gewone Duitse mensen gaf hij natuurlijk geen kik. Die moeten zich straffeloos laten beledigen, bespuwen en vernederen. Die moeten alle valse beschuldigingen van racisme en nazisme zwijgend en met gebogen hoofd slikken. Wanneer gaat er eens in een minister-president of desnoods een gewone minister opstaan, die na de zoveelste reeks verkrachtingen of groepsverkrachtingen met allochtone daders en Duitse slachtoffers belooft dat er hard en meedogenloos opgetreden zal worden, omdat “de waardigheid van de mens ook op straat onaantastbaar moet zijn”?

De G7 als ontsnappingsroute Gevolg van dat binnenlandse en Europees immobilisme is dat Emmanuel Macron zijn blazoen op het internationale niveau probeert op te poetsen. De G7 in Biarritz was daar een goed voorbeeld van. De Franse president profileerde zich als de verdediger van het internationaal multilateralisme tegenover Donald Trump. Hij is ook de pleitbezorger van goede contacten met Rusland en Iran. En hij sloeg een moraliserende toon aan door de Braziliaanse president Jair Bolsonaro verantwoordelijk te stellen voor de bosbranden in het Amazonewoud. De G7 was een ontsnappingsroute voor Macron, maar de vraag is of hij niet boven zijn gewicht bokst.

Zoals dat indertijd het geval was met Jacques Chirac die de nationale politiek via het internationale toneel ontvluchtte.

Chirac probeerde in de jaren ’90 de gaullistische pro-Arabische en Israël-kritische kaart te trekken in het Midden-Oosten. Met weinig resultaat. Frankrijk speelde in de regio de tweede viool.

SALAN

ENGELAND Ook heeft Thomas Cook veel te laat ingezien dat de tijd van het klassieke reisbureau grotendeels achter ons ligt.

Velen boeken vandaag vakanties via het internet en gaan louter af op de goedkoopste prijzen. De vele kantoren die Thomas Cook wereldwijd uitbaatte, kostten handenvol geld, terwijl de noodzaak om te werken met klassieke kantoren steeds kleiner werd.

Directie keert miljoenen uit In het Verenigd Koninkrijk zwelt de kritiek, aan het adres van Thomas Cooks’ directie, steeds verder aan. Premier Boris Johnson voelde er niets voor om het noodlijdende bedrijf van het bankroet te redden. Johnson, op bezoek in New York voor de VN-klimaattop, was duidelijk: “Waarom moet de staat verantwoordelijk geacht worden voor het faillissement van Thomas Cook, wanneer de directie zichzelf miljoenen uitkeert?” Peter Frankhauser, de CEO van Thomas Cook, heeft aan zijn passage bij het bedrijf ondertussen ruim acht miljoen pond overgehouden. Omgerekend meer dan negen miljoen euro.

Toch is het niet allemaal kommer en kwel binnen de luchtvaartsector. In mei 2019 werd, dicht bij huis, Air Antwerp opgericht. Deze nieuwe speler maakt onderdeel uit van het Britse Easyjet en het Nederlandse KLM. Op 9 september werd de eerste vlucht van Antwerpen naar Londen uitgevoerd.

Dit gebeurde met een Fokker-vliegtuig dat, tot voor kort, deel uitmaakte van de vloot van de Vlaamse Luchtvaartmaatschappij (VLM). Air Antwerp vliegt momenteel uitsluitend tussen Deurne en London City Airport. De toekomst moet uitwijzen hoe rendabel deze nieuwbakken, kleine, luchtvaartmaatschappij zal zijn.

LVS

Bei uns in Deutschland Kroonprins en kreng Hij werd geflankeerd door zijn Grüne plaatsvervanger Tarek Al-Wazir, die als zoon van een Duitse moeder en een Jeminitische vader zowel de Duitse als de Jemenitische nationaliteit heeft. Hij heeft trouwens als tiener enkele jaren in Jemen gestudeerd. Hij is langs twee zijden erfelijk belast.

Eén van zijn ooms was ooit minister in Jemen. Zijn grootoom was de leider van de eerste Jemenitische Revolutie en zelfs koning. Slechts voor twee weken. Daarna werd hij onthoofd.

Zo gaat dat dan.

Het is onwaarschijnlijk dat Tareks moeder een matigende of beschavende invloed op hem heeft gehad. Zij was in haar jeugd al een extreemlinke activiste. In de jaren ’80 was zij betrokken bij de bijzonder gewelddadige protestacties tegen de aanleg van Startbahn West in Frankfurt. Daarbij werden dikwijls urenlange straatgevechten tegen de politie geleverd, en daarbij vielen aan weerskanten gewonden. Tarik werd als kind dikwijls meegesleept naar het huttendorp dat de actievoerders daar hadden gebouwd. Maar hij kreeg helaas geen afkeer van dat zootje politieke onnozelaars.

Op 2 november 1987 gebruikten de actievoerders niet alleen molotovcocktails, seinpistolen met vuurpijlen en katapulten die stalen kogels afschoten, maar ook echte vuurwapens. Twee agenten werden in de onderbuik geschoten.

Ze overleden later in het ziekenhuis. Het was de eerste keer dat politiemensen in de Bondsrepubliek bij een manifestatie werden vermoord. Eén van de gebruikte wapens was eerder al buitgemaakt bij een aanval van een twaalftal gemaskerde ‘Autonomen’ op een politieman in burger bij het nucleaire bedrijf Hanauer Nuklearbetrieben.

FRANKRIJK

ging ervoor gezorgd heeft dat de overheidsuitgaven met 22 miljard euro zijn gestegen. Ondertussen is ook het plan afgevoerd om 120.000 ambtenaren (op totaal 5,6 miljoen) bij hun pensionering niet te vervangen.

Op Europees vlak oogt het palmares van Macron evenzeer mager. Een hervorming van de Unie richting Franse belangen – met een Europese begroting, transferunie, belastingstelsel en zelfs een paneuropese werkloosheidsuitkering blijft een utopie. Zelfs met een Europese Commissie en een Europese Centrale Bank die sterk pro-Frans kleurt, is het verre van zeker dat de bewoner van het Elysée hier zijn slag thuis haalt.

Right or wrong

mas Cook werd als onderneming opgericht door... u raadt het nooit: Thomas Cook. Deze strenggelovige Engelse baptist ging aanvankelijk overal het evangelie verkondigen.

Gaandeweg ontpopte hij zich tot ondernemer. In 1865 richtte hij een winkel op waarin hij reisartikelen verkocht. Denk aan koffers, paraplu’s en reisgidsen. In 1872 stapte zijn zoon mee in de zaak en was er voor het eerst sprake van een klassiek reisbureau.

9

DUITSLAND We weten niet of Tariks moeder daarbij rechtstreeks betrokken was. Maar zij is nog steeds actief in hetzelfde politiek-criminele milieu: zij is nu een militante van het extreem-linkse Attac, dat zelf een leugenachtige hetze- en haatcampagne tegen AfD voert.

De stompzinnige blindheid waarmee sommigen met Tarik Al-Wazir dwepen blijkt misschien het best uit de titel van een artikel in een oud nummer van Süddeutsche Zeitung Magazine (11/6/2009): “Der kann Kanzler.” Vrij vertaald: “Die kan kanselier worden.”

Machtsovername Een moslim die maatregelen tegen ‘Hetze’ aankondigt…

Dat is al even geloofwaardig als een Commissie voor Medische Ethiek onder leiding van dokter Mengele. Als men zo’n maatregelen op internet consequent doorvoert, dan moet men bijna alle islamitische websteks afsluiten omdat zij, al dan niet met koranteksten, haat prediken tegen Joden, ongelovigen, vrouwen, homo’s, islamcritici en ex-moslims.

En meestal uit die haat zich heel openlijk en ondubbelzinnig. Niet met geargumenteerde kritiek, maar met oproepen tot moord, soms zelfs met praktische tips over hoe dat moet gebeuren.

Tot slot een anekdote die vatbaar is voor vele interpretaties. Toen koningskind Tarek nog maar korte tijd politiek actief was in Hessen, klopte een oude CDU-verkozene hem op de schouder en zegde: “Wel, Al-Wazir, als de moslims hier in het land de macht overnemen, doe dan een goed woordje voor mij.”

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

26 september 2019

MEDIALAND

FILM gels van de krant had voldaan. Zo kennen we natuurlijk The Guardian: gesnapt worden met een laag-bij-de-gronds stukje haatcommentaar, en er dan toch nog een draai aan willen geven dat The Guardian voor kwaliteit zou staan.

Twitter verwijdert valse PP-accounts U las het misschien in een klein berichtje in de tech-rubriek van uw krant: Twitter verwijderde verleden week alweer een hoop valse accounts. Onder de valse accounts deze keer ook 259 stuks onder de controle van de Spaanse Partido Popular (PP). En dat terwijl Spanje zich opmaakt voor nieuwe verkiezingen in november.

In zekere zin verbaast het ons niet dat uitgerekend de PP valse Twitter-accounts blijkt te gebruiken. In ons land waren het immers de EVP-fractiegenoten in het Europees Parlement van de CD&V die betrapt werden op het inzetten van Facebook-Indiërs om hun account wat populairder te doen lijken dan hij werkelijk was. Het aantal - 259- doet trouwens vermoeden dat het niet ging om een mandataris hier of daar die voor de lol een paar accountjes extra aangemaakt had, maar dat het om systematisch bedrog van de PP ging.

Ad Astra

(Naar De Sterren) Brad Pitt is majoor Roy McBride, een ingetogen astronaut met gigantische spreekwoordelijke muren om zich heen, die zich voor niets en niemand emotioneel openstelt.

Hij gaat door het leven als de ratio zelve, gebruikt zijn woorden efficiënt en laat zijn hartslag nooit boven de 80 klimmen. De ideale kandidaat om op een top secret missie naar de andere kant van ons zonnestelsel te sturen dus!

De Standaard-onderzoek: zijn academische bastions links?

Justin “Blackface” Trudeau Verleden week ging er een kleine schok door de politiek-correcte media. Bleek immers dat Justin Trudeau, eerste minister van Canada en deugpoliticus bij uitstek, bijna twintig jaar geleden op een gemaskerd feestje rondliep met een zogenaamde “blackface” en “brownface”. Even later doken er nog meer foto’s op in de pers, en zelfs een video. Die “blackface” was dus niet een eenmalige uitschuiver in zijn jonge jaren. Dat hij in zijn verontschuldigingen toegaf en niet wist hoe vaak hij met zo’n “blackface” had rondgelopen, is veelzeggend. Eerder dan dat het een stommiteit was, vermoeden we dat de zwarte en de bruine schmink zelfs het favoriete thema van de jonge Justin Trudeau waren als er nog eens verkleed mocht worden.

Op de nieuwsredacties wisten ze zich in ieder geval geen houding aan te meten tegenover de foto’s. In Canada is er net een verkiezingscampagne gestart, en het is lang niet zeker dat Justin Trudeau herverkozen zal raken. De belastende foto’s komen dus bijzonder ongelegen.

We denken dan ook dat de pers de foto’s het liefst van al doodgezwegen had. Jammer genoeg voor hen was dat geen optie meer, nadat Time de eerste foto gepubliceerd had, en er meteen ook andere foto’s opdoken. Toch kan men er niet naast kijken dat de pers met de handrem op berichtte en commentaar gaf. Was Justin Trudeau een rechts politicus geweest, het zou dagenlang harde commentaren geregend hebben over zijn onnoemelijk schandalige optreden als ultiem bewijs voor zijn aangeboren slechtheid en racisme. Nu ging de aandacht al snel naar de vraag hoeveel politieke schade deze foto’s hem opleverden, en of dat een eventuele herverkiezing in de weg zou staan. Met andere woorden: het subtiele signaal dat men toch maar best de rangen sluit om erger (lees: een niet-linkse regering) te voorkomen.

Ondertussen heeft Justin Trudeau zich verontschuldigd voor zijn gedrag, en onder meer verklaard dat hij “beter had moeten weten”. Punt is natuurlijk dat hij inderdaad niet beter wist, en op dat ogenblik –in tempore non suspecto, zoals dat heet– ook niet beter had kunnen weten. De media sloten er zich tandenknarsend bij aan. Is dat immers niet net één van hun strijdpunten van de laatste maanden en jaren geweest, dat “witte” mannen schuldig aan racisme zijn, ongeacht de tijdsgeest waarin zij leefden, en ongeacht of er sprake was van racistische intentie of niet? Als dan plots één van de eigen lievelingen op dezelfde manier in de tang genomen wordt, zit men natuurlijk met een probleem. Onderkoeld berichtgeven, en zo snel mogelijk overstappen naar de orde van de dag, was de boodschap. Over die “blackface” van Justin Trudeau zal je in de aanloop naar de Canadese verkiezingen dus niet veel meer horen.

The Guardian en de “gepriviligeerde” pijn van Cameron The Guardian, de politiek-correcte krant die de rest van de wereld zo graag met de vinger wijst, ging verleden week lelijk uit de bocht. Aanleiding was het pas verschenen boek van voormalig eerste minister David Cameron. In dat boek klapte hij niet alleen uit de biecht over enkele gesprekken met de Britse Queen, maar had hij het ook over de dood van zijn zesjarige gehandicapte zoontje.

De deugmensen van The Guardian konden dat laatste maar matig smaken. In plaats van enige sympathie op te brengen voor de pijn van een ouder bij het verlies van een kind, ging de commentator vol in de aanval. David Cameron had zich immers niets te beklagen, want in zijn positie voelt hij toch alleen maar “gepriviligeerde” pijn. “Gepriviligeerd” is tegenwoordig het codewoord om blanke, pardon, “witte”, mannen in een debat monddood te maken, of, zoals in dit geval, te ontmenselijken. Maar noem dat geen racisme hoor.

Na een storm op Twitter trok de krant het commentaarstukje terug. Bleek dat men op de redactie tot het inzicht was gekomen dat één en ander niet helemaal aan de kwaliteitsre-

Dit weekend publiceerde De Standaard de resultaten van een onderzoek naar de politieke voorkeuren van onderzoekers aan de universiteiten. In principe is het lovenswaardig dat een krant het thema voor één keertje eens niet gewoon van de hand wijst als een rechtse mythe, maar een poging waagt om er eens getallen op te plakken. Maar toch zitten we met het gevoel dat het onderzoek in de eerste plaats als doel had die zogezegde rechtse mythe onderuit te halen. Het is een indruk die we niet van ons af kunnen zetten na het lezen van de sussende duiding bij de resultaten dat het blijkbaar allemaal toch wel goed meevalt.

Neem nu het cijfer dat “slechts” driekwart van de academici in Vlaanderen zich zou bekennen tot de paars-groene partijen, bij de laatste verkiezingen goed voor slechts een derde van de stemmen in Vlaanderen. Bij De Standaard maakten ze er geen groot probleem van. Hun eerste argument: de bastions blijken dus duidelijk niet alleen maar “rood” te zijn. En hun tweede argument: een kwart van de academici is niet paars-groen, dus is er toch voldoende diversiteit.

Maar het is niet omdat links niet langer uitsluitend “rood” is, dat het verwijt dat universiteiten “rode bastions” zijn geen kern van waarheid meer zou bevatten. De “rode bastions” zijn nu “paars-groene bastions” geworden, maar daarom niet minder links, wel integendeel. De Standaard voert hier alleen maar een leugenachtige semantische discussie.

Ook de stelling dat er toch voldoende diversiteit zou zijn omdat een kwart van de onderzoekers zich niet tot paarsgroen bekent, is een lachertje. Probeer je immers gewoon maar even het omgekeerde voor te stellen. Meteen zou er een mediastorm opgestoken zijn om quota voor linkse onderzoekers te eisen, met hysterisch gekrijs dat de democratie in gevaar is als links niet minstens evenredig vertegenwoordigd is. Even terugdenken aan de berichtgeving over de academische milieus in Polen en Hongarije (de sluiting van de Soros-universiteit, herinnert u het zich nog?) is daarvoor zelfs genoeg.

Rechts te dom voor wetenschap?

Op maandag bestond De Standaard het op zoek te gaan naar redenen waarom rechts ondervertegenwoordigd zou zijn aan de universiteiten. Een bekentenis over de manier waarop het academische milieu alles verstikt wat rechts is, wordt slechts anekdotisch beschreven. Opnieuw: als een linkse academicus aan een rechtse faculteit anoniem zou bekennen dat hij voor zijn mening niet durft uit te komen, zou het hek van de dam zijn. Nu probeert de krant het nog voor te stellen alsof het niet helemaal waar zou zijn.

Straffer is echter dat de krant komt aandraven met de verwerpelijke stelling van Paul Krugman dat rechtse mensen nu eenmaal te dom zijn om aan wetenschap te doen. Weliswaar als de stelling “van anderen”, maar zonder ze echt te willen weerleggen. Verder ook dat onderzoek kritisch maakt, en dus richting links zou drijven, en dat mensen met rechtse sympathieën een voorkeur voor geld zouden hebben, en daarom vaker academische milieus verlaten. Dat onderzoekers met rechtse meningen weggeduwd of weggepest worden, lijkt maar een hypothetische mogelijkheid, ook al leverde het onderzoek hier wel degelijk anekdotisch bewijs voor op.

Maar vooral: met wat voor mensbeeld zit men daar bij De Standaard over meer dan de helft van de Vlamingen die voor rechtse partijen stemmen? Te dom om aan wetenschap te doen? Te verlekkerd op geld om aan wetenschap te doen?

Maar zeg niet dat nogal wat van de modernere takken van de menswetenschappen in feite zelfbedienende linkse pseudowetenschappen zijn, want dan ben je kwaadwillig.

Awel, misschien niet helemaal. De geheime missie heeft namelijk te maken met Roy’s vader, Clifford McBride (Tommy Lee Jones), die tientallen jaren geleden op een ambitieuze missie naar Neptunus vertrok en vrouw en zoonlief in zijn schaduw achterliet, om nooit meer terug te keren. Nu zweeft Roy’s vader wellicht nog steeds ergens rond in het heelal, en zorgt zijn aanwezigheid daar voor rampzalige kosmische stormen die de toekomst van de aarde bedreigen. De pogingen om contact te leggen met senior McBride over de jaren heen waren tevergeefs, maar een oproep van zijn enige zoon kan hij toch niet zomaar laten schieten? Contact maken met Neptunus vanaf de aarde gaat echter niet zomaar, en dus trekt Roy op een ruim drie maanden durende reis die hem niet alleen diep in de ruimte brengt, maar ook diep in oude gevoelens en emoties die hij lang geleden begraven heeft. De film werd geschreven en geregisseerd door James Gray, bekend van onder andere “We Own the Night” (2007), “The Immigrant” (2013) en “The Lost City of Z” (2016).

Existentieel vader-zoon drama in sci-fi jasje De afgelopen jaren vlogen er heel wat bekende acteurs naar de ruimte. George Clooney, Sandra Bullock, Matthew McConaughey, Anne Hathaway, Matt Damon en Ryan Gosling gingen Brad Pitt al voor. Maar gelukkig is “Ad Astra” niet zomaar de zoveelste sci-fi waarin een filmster naar de ruimte wordt gestuurd. “Ad Astra” is veel meer dan dat. Met een relatief dunne premisse maakt James Gray ruimte binnen zijn film voor een bepaalde diepgang die zijn verhaal naar een heel andere dimensie tilt.

Werkend met prachtige, hyperrealistische beelden van de ruimte, maakt Gray een overstap naar het surrealistische door zijn intrigerende kijk op de nabije toekomst van ons universum. Met een commerciële vlucht via de maan naar Mars, die we in de nabije toekomst inmiddel gekoloniseerd hebben, om vervolgens in nog zo’n 28 dagen naar Neptunus te vliegen. Dat is zo’n 12 jaar en 62 dagen sneller dan dat je er nu over zou doen om naar Neptunus te vliegen. In “Ad Astra” is de mensheid dus een flinke stap verder op het gebied van technologische vooruitgang, maar de mens zelf?

Die is in essentie nog precies hetzelfde: egoïstisch, arrogant en nooit tevreden.

Introspectieve kijk op de ruimte Waar andere ruimtefilms juist de oneindigheid van het universum benadrukken en de mens daarbinnen plaatsen als een minuscule, onbelangrijke vorm van leven, maakt Gray juist plaats voor de emotie en gevoelens van zijn personages, waardoor we ook ineens de grootte van het universum veel minder imposant ervaren.

“Ad Astra” heeft, naar mijn mening, misschien wel alles in huis: een meeslepende vertelling, subliem acteerwerk van zowel Brad Pitt, Tommy Lee Jones en – hoewel veel te weinig schermtijd – Liv Tyler, het contrast tussen intieme menselijke emoties in een imponerende setting, verrassende elementen en perspectieven, en prachtig camerawerk van de Nederlandse cameraman Hoyte van Hoytema (Interstellar, Dunkirk).

Een typische, emotioneel zwaar beladen Gray-film, in een sci-fi jasje. Kijken!

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

26 september 2019

11

Vic Swerts (ondernemer, Soudal)

“Vlamingen, sta in godsnaam op de eerste rij” Vic Swerts is een Kempenaar van een apart slag. Hij kweekte een Antwerpse dreumes, Soudal, in een halve eeuw op tot een wereldbedrijf met een omzet van bijna 850 miljoen euro, die hij verdient in 139 landen met 19 productievestigingen, 65 filialen en 3.150 werknemers. Turnhout verliet hij op zijn 25ste, want hij baalde van de onderdanige mentaliteit. Soudal keerde terug in 1976, op een terrein van 2.000 vierkante meter. Vandaag bezet het lijm en siliconen producerende bedrijf alleen al in de Kempen 200.000 vierkante meter. Vic Swerts, bijna 80 jaar, is en blijft een rolmodel. Hij ontving een Gulden Spoor voor Economische Uitstraling en op dezelfde dag het ereteken van de Vlaamse Gemeenschap.

Op de gesprekstafel draait een globe op een driepoot. Voor Soudal in Turnhout werd de ganse wereld het werkterrein. Het motto van de onderneming is: “Dromen, Denken, Durven, Doen en Doorzetten.”

Het verhaal van Vic Swerts leest als dat van een Amerikaanse starter.

Hij begon op zijn 25ste in een garage op de Ossenmarkt in Antwerpen, waar hij naar versaste om de Kempense braafheid van zich af te schudden. Vandaag is hij voorzitter van een onderneming met een omzet van 835 miljoen euro en weldra allicht nog meer. Vic ‘baron’ Swerts vindt zich een gewone jongen, maar wel, en dat zal hij zelf niet zo ronduit vertellen, een gewone jongen die na zijn tienerjaren de onderdanigheid van zich heeft afgeschud. Hij was de middenstandspose thuis, het “ja, mijnheer, neen madame”, en het van nature nooit op de eerste rij gaan staan, kotsbeu. Vic Swerts: “Kempenaren zijn gelukkig geen tafelspringers, maar ze vallen tot vandaag wel in het tegenoverstelde mankement. Ze schrikken van hun eigen schaduw. Dat geldt ook voor een grote groep Vlamingen. Hier is de huisslogan: ‘Join Soudal, see the world.’”

Turnhout getrokken. Ik was toen 36 jaar en had nieuwe machines nodig. Ik moest te biechten gaan bij de schepen van Openbare Werken voor een bouwplek op het nieuwe industrieterrein Everdongen. Hij baatte een drogisterij uit van 250 vierkante meter en ik klopte aan voor 2.000 vierkante meter. De schepen veerde meteen opgewonden recht en vroeg of ik het niet te hoog in mijn bol had. In zijn ogen was ik een boer, als zoon van een hovenier. (lacht) Vandaag hebben wij hier in de Kempen alleen al 200.000 vierkante meter fabriek.

Ik wilde voor de familie iets bereiken, laten zien dat een Swerts meer kon dan prei of tomaten kweken en verkopen. Trouwens, ik was jaloers op die vinnige mannen, zoals jij, die door de democratisering van het hoger onderwijs rondliepen met het eerste chique universitaire diploma in de familie. Bij ons thuis hing geen studiesfeer. Van mijn ondernemende vader heb ik wel de aanleg om een goede commerçant te zijn.

Turnhout was tegelijkertijd plezierig en akelig?

Ja, Sint-Vic, met de Broeders van Liefde, was en is voor mij zeer belangrijk, tot vandaag, want ik ben een van hun weldoeners geworden. Jongens uit het volk gingen niet naar de jezuïeten met hun twee Turnhoutse scholen. Die colleges waren er voor de kinderen van de middenklasse en de hogere burgerij. Altijd moesten wij met zijn allen thuis meehelpen in de zaak. De KSA was een leerschool en een uitlaatklep en zijn jaarlijkse zomerkampen behoren tot de beste ogenblikken van mijn jeugd. De Koude Oorlog was volop bezig, en tot in Turnhout werd er gescholden op en betoogd tegen de socialist Collard en zijn schoolhervorming. Toen ik 18 was, trok ik met een broer naar de IJzerbedevaart in Diksmuide, een mooi moment. Ik ben Vlaming, Kempenaar, Turnhoutenaar en (lacht) ook wel Belg. Dat kan moeilijk anders, want de koning heeft mij benoemd tot baron. Ik heb mijn drie kinderen altijd geleerd niet naast hun schoenen te lopen. Anderzijds, zij hebben nooit een reep chocolade moeten delen, zoals mijn broers en zussen en ik moesten doen.

Vic Swerts: Vader was hovenier en ik ben de oudste van zeven kinderen. Dat geeft een speciale verantwoordelijkheid. In dat katholieke nest waren onze Xavier en onze Paul kandidaat-paters. (vrolijk) Ze zijn echter niet ingetreden. Ik verzette mij tegen de deemoedigheid van mijn milieu, daar ben ik mee opgevoed, en dat heb ik zeer vroeg afgeschud. De verhuis van de brave Kempen naar het stoutere Antwerpen had daar veel mee te maken.

Nabije buren in Turnhout waren de acht kinderen van de familie Maes, die gingen tennissen, wat voor ons totaal uit den boze was, want toen was dat een elitesport. De Maes-familie stond veel hoger op de maatschappelijke ladder. Wij keken hen, ik was toen tien, niet recht in de ogen. Op de Ossenmarkt haalde ik in het eerste jaar een omzet van 30.000 euro en die oogst Soudal vandaag elke vijf minuten. Na tien jaar Ossenmarkt stond de teller op 675.000 euro omzet. Ik twijfelde of ik ermee zou doorgaan. Een tijd heb ik overwogen met een bar te beginnen op de Stadswaag. (lacht) Ik ben content dat ik daar niet op ben doorgegaan.

Was de terugkeer naar Turnhout kenschetsend voor de lokale mentaliteit?

In 1976 ben ik met Soudal naar

Waren de Broeders van Liefde en de KSA goede humus om te groeien?

In de jeugd op de fiets, en vandaag in de jet...

Soudal heeft wereldwijd 19 fabrieken en 65 kantoren, en ik vlieg vandaag op drie dagen over en weer naar Korea of Nieuw-Zeeland.

Die wereldschaal heb ik mij moeten eigen maken door dingen te leren

en te doen. Ik trok naar het Brusselse kantoor van Bayer op de Louizalaan vijfentwintig jaar geleden, toen Soudal een belangrijke overname deed in Leverkusen. Daar werd getelefoneerd naar Duitsland, en ik dacht, op zijn zuinig Kempens, “begot, dat moet duur zijn”. Vandaag belt Soudal dag en nacht met de ganse wereld.

Soudal is een mooie prooi voor een multinational.

Al nagedacht over een verkoop?

Ik wil Soudal in de familie houden. Dit bedrijf verkopen? Nooit, jamais! Paul Janssen heeft, na familiale strubbelingen, zijn Janssen Pharmaceutica met al die prachtige producten in 1961 verkocht aan Johnson & Johnson. Beeld u in wat die onderneming had kunnen worden als zij in familiale handen was gebleven. Vandaag is zij uiteraard een bron van welvaart voor de Kempen, maar het had een Vlaams Solvay kunnen zijn. Ik kan Soudal morgen verkopen tegen een prijs binnen een vork van 500 miljoen tot 1 miljard euro. Maar wat ben ik daarmee, of de familie? Ik zou niet weten wat mijn drie kinderen of ik zouden doen met die centen. Je verliest de controle over je levenswerk en je speelt de derde viool. Ons evangelie wordt hier geschreven, niet in een wolkenkrabber in New York of ergens in Californië.

De arme Kempen, dat is voorbij?

De Kempen zijn er zonder enige twijfel op vooruit gegaan, maar vergeet niet dat Kortrijk en Turnhout op een bepaald ogenblik even groot waren. Kortrijk telt vandaag 80.000 burgers en Turnhout is van de 30.000 inwoners uit mijn jeugd gegroeid tot 44.000. Ravago, van de familie Van Gorp uit Arendonk, en Soudal zijn twee jonge internationale ondernemingen die de Nieuwe Kempen symboliseren. Zij geven wereldkansen aan het Kempense talent. Ik mag uiteraard Janssen Pharmaceutica in Beerse en Geel niet vergeten, maar dat blijft de slimme dochter van een grote Amerikaan sedert de jaren zestig. In mijn jonge jaren gingen de pientere jongens bij de Generale Bank of bij Janssen Pharmaceutica werken. Dat was het. De drang om zelf iets op te bouwen, zat er niet in.

Tussen haakjes, de meisjes bleven sowieso thuis.

U zit in het ondernemingennetwerk van de Vlerick School. Waarom?

Ik ben leergierig en belandde bij de Vlerick School via Wim Joos van

de Turnhoutse documentendrukkerij Joos. Hij gaf mij op voor een cursus en zo maakte ik kennis met professor Hans Crijns, die nu in de raad van bestuur van Soudal zetelt.

Ik leerde veel van hem over de kansen van en de gevaren voor familiale ondernemingen, en (lacht), Hans heeft door onze expansie ook een en ander opgestoken. Die kring van familiale ondernemers bij Vlerick was en is boeiend. Ik ontmoette er Michel Moortgat, Joris Van Branteghem van Brantano, Herman Van de Velde van Marie-Jo… En onder zelfstandige ondernemers praat je anders en over meer dan onder kaderleden. (lacht) Ik heb een goeie emotionele intelligentie, ontdekte Vlerick met een onderzoek.

Vreest u de toekomst?

Neen, maar ik ben wel een realist. Het eerste half jaar is sterker in 2019 dan vorig jaar, en 2018 was reeds een top. Laatst is op de raad van bestuur uiteraard het woord recessie gevallen, en iedereen weet dat Duitsland, een belangrijke motor van de Europese economie en dus ook van ons, economisch klappen krijgt door de daling van de autonijverheid. Dat maakt mij niet bevreesd, want de Duitsers kunnen tegen een stoot. Er is de handelsoorlog tussen China en de VS, en er is de Brexit.

Wij groeien sterk in het Verenigd Koninkrijk en verdienen daar goed geld. De Britten leveren 5 procent van onze omzet, en een raming leert dat van die omzet van 60 miljoen er eventueel 3 miljoen zal verdwijnen.

Dat is onplezierig, maar geen drama. Wij hebben op alle continenten in totaal 25.000 klanten, waarvan geen enkele meer dan 5 procent weegt in onze omzet. En geen enkel land levert ons meer dan 10 procent omzet op. Muggen kunnen steken, maar ons niet doden.

U verzamelt kunst?

Ja, ik koop kunst om de rust en om de schoonheid, niet als belegging. Dat beeld van Nucha Sauvage, wat je ziet door het raam, heb ik dertig jaar geleden gekocht. De schatrijke eigenaren van Comptoir Bogaerts hebben mij op het spoor van het verzamelen gezet. Zij verdeelden de producten van Bayer in België, tot de Duitsers hen uitkochten. De familie Bogaerts kocht veel kunst en raadde mij aan dat ook te doen. Ik heb die raad gevolgd. In het begijnhof van Turnhout had ik een tante nonneke en daar liep een

restauratie van Emmaüsgangers door kunsthandelaar Van Herck in Antwerpen. Het ene bracht het andere mee. Via Van Herck werd een Jan Breughel, een zoon van Pieter, aangeboden tegen 450.000 euro. Ik zei oké, maar dan moet er 20 procent af van dat zomerlandschap. Ik hoorde weken niks meer, tot het plots tot een akkoord kwam. Verzamelen is jagen, nadenken, mikken en schieten.

Achter mij hangt een Alechinsky, en die is net als de rest van de verzameling privébezit. Je ziet hier ook een kleine Panamarenko langs de ene kant en een Kempense kunstenaar aan de andere kant, met hetzelfde thema. De Panamarenko kostte 20.000 euro en de Kempenaar, die ik sterker waardeer, 2.500 euro. Om de haverklap krijg ik offertes om te kopen. Ik leg mij toe op Belgische kunst, met Permeke, Spilliaert, Magritte en anderen. Dat er meerwaarde ontstaat, is aardig meegenomen. De Magritte werd gekocht voor 600.000 euro, nu zou hij 2 miljoen euro halen.

Schenken doet u ruimhartig…

Bekijk deze foto met broeder René Stockman, generaal van de Broeders van Liefde, van tien jaar geleden, op mijn zeventig. Ik ben lid van de Vrienden van de Broeders van Liefde en had overste Stockman op bezoek, die mij na plichtplegingen een gift van 150.000 euro vroeg.

Ik zei hem: “Broeder, met die vraag vlieg je op 95 van de 100 adressen buiten. Ik ben wel akkoord om vijf jaar lang jaarlijks 50.000 euro te storten.”

Geven is plezanter dan krijgen.

In 2017 werd van hieruit 318.000 euro geschonken, het jaar nadien 340.000 euro en dit jaar wordt het 355.000 euro. Ik ben katholiek opgevoed en steek dat niet onder stoelen of banken. Met Lea, mijn echtgenote, trek ik op zondag naar de kerk in het nabije Zwaneven en ik vermoed dat er mensen zijn die daarom ook opduiken. Als de Vic zoiets doet, dan zal het immers wel goed zijn voor iets. (guitig) Soms krullen mijn tenen als er lectoren vooraan staan die afgeven op rijkdom, alsof je daar schuldgevoelens over zou moeten hebben. Wat Soudal en de familie bezit, is op een eerlijke, doorzichtige manier verworven, en we scheppen wereldwijd werk en geluk. Christelijker zijn, kan niet.

FRANS CROLS

Poetin en Trump Vic Swerts leest biografieën, en hij is geraakt door het verhaal van Vladimir Poetin. Een ijverige leerling, kleinbehuisd, die het via de geheime dienst brengt tot president. “Dan gaat het bergaf volgens het klassieke patroon, dat aantoont hoe macht mensen, leiders, corrupt maakt. Generaal Moboetoe begon ook als idealist. Uitzonderingen zijn Obama, Ghandi en Mandela, die trouw bleven aan hun roeping. Wat ik lees over Donald Trump begint mij te vervelen. Wat ik wel lang deed, was Trends lezen van voor naar achter en terug. Romans raak ik niet meer aan, het leven zelf is dikwijls veel boeiender, uitdagender. En de psychologische inzichten die je verwerft door de bellettrie sijpelen met de leeftijd vanzelf binnen.”

12 Cultuur

26 september 2019

GESCHIEDENIS

De kaarten van De geboorte van communistisch China (1) missionarissen De betogers in Hong Kong weten dat president Xi Jinping al maanden partijbonzen en hoge overheidsfunctionarissen aanmaant alles uit de kast te halen op 1 oktober: de 70ste verjaardag van de proclamatie van de Volksrepubliek China.

Chiang Kai-Shek Xi Jinping De harde communist Xi kan voorlopig het leger niet op Hong Kong loslaten, want dan gaat alle aandacht van de wereld niet naar het feestgedruis, maar naar een strafexpeditie. Maar wraak is een gerecht dat ook aan een communistische tafel koud gegeten wordt.

De afgelopen maanden heeft Xi zijn Propagandastaffel nog eens extra de vernederingen laten beklemtonen die China in de 19de en de eerste helft van de 20ste eeuw onderging door westerse mogendheden. Chinese bloggers (soms met 7 miljoen volgers) halen vandaag een wit voetje bij de machthebbers met oproepen Chinees te kopen en westerse producten als Versace en Givenchy te saboteren omdat een landkaart op een T-shirt of een ander product Taiwan niet als provincie van China toont. Volgens de communistische versie is dat een afgescheurde provincie, al heeft nooit een soldaat van het Volksbevrijdingsleger er één voet gezet nadat de Chinese nationalisten de burgeroorlog tegen de communisten in 1949 verloren en naar Taiwan (toen Formosa) vluchtten. Xi haat Taiwan, want dat eiland heeft getoond dat een nationalistische tirannie (1949-1987) in een democratie eindigde. Volgens de communisten betekent democratie ruzie, en het verleden heeft bewezen dat politieke ruzies in China altijd eindigen in burgeroorlogen.

Sun Yat-sen De Taipingopstand (1850-1864) was met minstens 20 miljoen doden de bloedigste burgeroorlog aller tijden, en nooit werd het daarna in China nog rustig. Veel Chinezen ergeren zich blauw aan de concessies die een zwakke monarchie noodgedwongen toestaat aan de westerse mogendheden en aan Japan dat in een korte oorlog China verslaat. Chinese intellectuelen zwermen uit naar het Westen

en Japan, waar ze een moderne staat bestuderen, technologie bewonderen en de efficiëntie van het leger vaststellen. In 1911 muit een deel van het Chinese leger, en de troepen van de zesjarige keizer worden verslagen of sluiten zich aan bij de muiters. Tibet en (Buiten-)Mongolië verklaren zich onafhankelijk. Tibet wordt in 1950 heroverd door de Chinese communisten, maar onder druk van de Sovjet-Unie wordt Mongolië met rust gelaten. Nooit hebben de Chinezen dat verlies verteerd. In 1912 winnen de rebellen de burgeroorlog en ze zetten de keizer af.

De Chinese republiek wordt uitgeroepen en de geneesheer Sun Yatsen (een christen) is de eerste president. Zijn gezag beperkt zich tot het zuidelijke deel van China. Hij treedt vrijwillig af ten voordele van een generaal die het noorden onderworpen heeft en die de Chinese eenheid kan herstellen. Prompt roept die generaal zich tot keizer uit, maar hij sterft vooraleer hij zijn regime kan vestigen. De inmiddels 11-jarige ex-keizer wordt weer op het schild geheven, en twaalf dagen opnieuw afgezet. De chaos heerst in China. Generaals nemen de macht in handen, met hun legertjes, en vestigen persoonlijke staatjes. Die krijgsheren krijgen concurrentie van een geïmporteerde ideologie: het communisme. De communisten worden gesteund door adviseurs uit de jonge Sovjet-Unie. Op een paar jaar tijd creëren jonge communisten zes grote en tien kleine Sovjetzones op het platteland in Centraal-China.

De endemische corruptie, de uitbuiting van de arme boeren en de rechtsongelijkheid in de gebieden van de krijgsheren zijn daar grotendeels afwezig.

Chiang Kai-shek Sun Yat-sen keert terug en is een van de oprichters van de nationalistische partij Kwomintang.

De partij wil de westerse invloed liquideren en staat een vaag socialisme voor, maar ze is verdeeld in een extreemlinkse (dikwijls communistische) en een gematigde vleugel. Sun wordt de president van een nieuwe Chinese republiek in het zuiden, die met communistische steun de krijgsheren uit de steden verdrijft. Sun besteedt al zijn tijd aan de opbouw van een nieuw leger dat de krijgsheren in het noorden en het westen moet temmen. Hij duidt de jonge generaal Chiang Kai-shek aan als opperbevelhebber. Sun sterft nauwelijks 58 jaar oud; hij wordt vandaag zowel in China als in Taiwan vereerd. Chiang neemt de macht over.

Hij laat zijn legers met de hulp van de communisten los op de krijgsheren in het noorden. De generaals onderwerpen zich, maar mogen in de praktijk dikwijls hun gebieden verder besturen en genadeloos uitpersen. Chiang behoort tot de gematigde linkse vleugel van de Kwomintang. Hij heeft in Moskou het ware gezicht van het communisme leren kennen. Nu China (op papier althans) herenigd is, vreest hij een communistische staatsgreep. Chiang wil een eenheidsstaat onder zijn leiding, bijgestaan door zijn veelal corrupte medestanders. Hij begint met zijn legers aan vijf campagnes om die communistische zones te omsingelen. Omsingeling is een ander woord voor bloedige burgeroorlogen, waarbij de partijen op geen massamoord kijken. Het aantal slachtoffers wordt op verscheidene miljoenen mensen geschat. Tezelfdertijd creëren de Japanners, die territoriale concessies in China bezitten, een zwaar incident (zie “De blauwe lotus” van Kuifje) dat ze misbruiken om in vanaf 1931 het Chinese Mantsjoerije te bezetten. Ze maken er de marionettenstaat Mantsjoekwo van en stellen de gewezen Chinese keizer aan als staatshoofd (film “The Last Emperor). Chiang haat de communisten meer dan de Japanners en doet niets. Maar hij is een incompetente generaal en verslaat eerst de communisten als Duitse officieren (o.a. Falkenhausen die later het bezette België bestuurt) het heft in handen nemen.

Overal vluchten communisten naar het noorden om daar een nieuwe Sovjetstaat te stichten. In 1934 verovert Chiang het laatste communistische bolwerk. Dat resulteert in de bekende communistische lange mars naar het noorden, over een afstand van 9.000 kilometer, die 370 dagen duurt. Feitelijk is het maar een van de vele marsen. De communisten lijden vreselijke verliezen onderweg, maar ze slagen in hun opzet en beginnen met de uitbouw van een gecentraliseerde nieuwe staat, en een nieuw leger onder de leiding van een nieuwe sterke man: Mao. Chiang is nu alleenheerser, al heeft hij in grote delen van China weinig te vertellen. Hij laat de Japanners verder met rust. Bij een bezoek gijzelen enkele generaals hem veertien dagen wegens zijn lakse houding. Ze dwingen Chiang een akkoord met de communisten te onderhandelen over een gezamenlijk offensief, maar beide kampen vertrouwen elkaar niet en doen niets. In 1937 beginnen de Japanners aan de verovering van China.

(wordt vervolgd) JAN NECKERS

In het Mercatormuseum in Sint-Niklaas loopt een boeiende tentoonstelling over een bijzonder onderwerp: de productie van kaarten door missionarissen.

Het Mercatormuseum brengt een chronologisch verhaal van de cartografie, van de oudheid tot vandaag. Centraal staat het werk van Gerard Mercator (15121594). Zijn unieke aardglobe uit 1541 en hemelglobe uit 1551, beide beschermde Topstukken van de Vlaamse Gemeenschap, zijn de blikvangers van het museum.

Daarnaast toont het schitterende atlassen, onder andere Mercators allereerste Ptolomaeus-editie uit 1584.

Het museum pakt nu uit met een tentoonstelling over missionarissen en cartografie. Missionarissen begaven zich vaak als eerste Europeanen op onbekend terrein. Ze bouwden heel wat nieuwe kennis op over de streken waar ze actief waren. Sommigen hebben hun missiegebieden opgemeten en in kaart gebracht. De expo toont handschriften en gedrukte kaarten uit alle continenten en afkomstig uit de archieven van diverse religieuze congregaties en orden die missionarissen hebben uitgezonden. De tentoonstelling opent met een topstuk: een wereldkaart van de theoloog Franciscus Haraeus (1555-1631). Hij is de eerste die op een globe een thematisch element aanbrengt, namelijk de aanwezigheid van de verschillende godsdiensten. Haraeus wil vooral duidelijk maken hoever het christendom aan het begin van de zeventiende eeuw over de hele wereld voet aan de grond heeft gekregen.

De expo geeft een bijzondere plaats aan de jezuïeten en dat is logisch. Opgericht in 1540, in de tijd van de contrareformatie, kregen de jezuïeten van de paus de opdracht tot een wereldwijde missionering. Zij waren de eersten om in het spoor van de Portugese handelaars toegang te krijgen tot het gesloten Chinese keizerrijk onder de Ming-dynastie. Schitterende stukken op de tentoonstelling zijn de (wereld)kaarten uit de zeventiende eeuw, nagelaten door jezuïeten, waaronder de Vlaamse missionaris Fernand Verbiest.

Deze kaarten confronteerden de Chinezen met het westerse wereldbeeld. De Chinezen zagen tot hun verbazing dat hun keizerrijk niet het middelpunt van de wereld is.

Bekeringsijver en kolonialisme Na de scheiding van de Nederlanden op het einde van de zestiende eeuw werden vanuit onze streken missionarissen naar de afvallige noordelijke provinciën gestuurd om het katholieke geloof te verdedigen. Een tweede werkterrein lag in Palestina. Het was een deel van het Ottomaanse rijk, maar voor de christenen was het nog steeds het Heilige Land.

In de eerste helft van de negentiende eeuw was er een wereldwijde heropleving van de missionering. De heroprichting van de jezuïetenorde in 1514 speelde een belangrijke rol, maar ook kleinere congregaties die ondertussen waren opgericht stuurden leden uit naar alle continenten.

Waar kolonisten terrein veroverden, volgden missionarissen. Zo vertrokken honderden Vlamingen in de negentiende eeuw als missionaris naar de Verenigde Staten.

De kaarten die de missionarissen toen maakten, waren instrumenten om zichzelf beter te positioneren op het terrein. Ze dienden ook om het thuisfront te informeren.

In de tweede helft van de negentiende eeuw werden nog meer congregaties gesticht die zich specifiek op missionering richtten, zoals de Missionarissen van het Heilig Hart, de Missionarissen van Scheut en de Witte Paters.

Waar verschillende congregaties in eenzelfde streek actief waren, moest terrein afgebakend worden.

Daar kwamen kaarten bij te pas.

Op dat moment breidden Europese landen hun invloedssfeer uit, vooral in Afrika en Zuidoost-Azië.

Missionering werd een onderdeel van kolonialisme. De cartografische productie steeg, zowel in kwantiteit als in kwaliteit. Daarvan toont de expo heel wat voorbeelden. En er is eveneens aandacht voor enkele Wase missionarissen die cartografische sporen nagelaten hebben.

Tentoonstelling “Missie à la carte. Missionarissen en cartografie”, nog t.e.m. 15 december 2019, Mercatormuseum, Sint-Niklaas, www.musea.sint-niklaas. be MMMV

Actueel

26 september 2019

Oostenrijk: doen ÖVP en FPÖ samen verder?

Aanstaande zondag vinden in Oostenrijk vervroegde verkiezingen plaats. Als we de peilingen mogen geloven, ziet het er goed uit voor de coalitiepartijen ÖVP en FPÖ. De coalitie kwam eerder dit jaar ten val als gevolg van de befaamde “Ibiza-affaire”. Ondertussen lijkt het erop dat beide partijen van plan zijn na de verkiezingen samen verder te doen, en dat de Oostenrijkers het die twee partijen ook zullen gunnen.

Ach ja, de peilingen. 26 mei in eigen land herinnerde er ons nogmaals aan dat we ze eigenlijk niet mogen geloven.

Elke verkiezing heeft haar verrassingen, al kan de verrassing soms zijn dat er geen verrassing is. Maar vergeleken met België kent Oostenrijk wel een veelvoud aan peilingen.

Vijf peilingenbureaus leveren in de aanloop naar de verkiezingen om de beurt een nieuwe peiling af, en op het ogenblik dat we dit schrijven, liggen hun resultaten redelijk dicht bij mekaar.

Maar een garantie dat de Oostenrijkse peilingen deze keer juist zullen blijken te zijn, is er natuurlijk niet.

ÖVP staat op winst Wat leren die peilingen ons dan? De grootste partij in de Oostenrijkse Nationalrat, de ÖVP, mag alvast rekenen op een kleine winst. Gemiddeld gaat de partij er drie procentpunten op vooruit, en stijgt daarmee ruim boven de dertig procent. (Pak vast, Wouter Beke!) In het parlement blijft de partij dan ook afgetekend de grootste. Van de 183 zetels zou de ÖVP er 60 tot 72 kunnen binnenrijven, tegen 62 vandaag, en daarmee komt de partij aan zet om de volgende regering te vormen.

Oppositiepartij SPÖ doet het niet zo goed. Bij de vorige verkiezingen haalden de sociaaldemocraten nog 26,9 procent van de stemmen, nu zou de partij zakken tot rond 22 procent, een achteruitgang van een kleine vijf procentpunten. In het parlement gaat de partij achteruit van 52 vandaag naar een fractie ervan, tussen 37 en 48 zetels.

De andere partij die grote klappen gaat krijgen, is de rechtse FPÖ. Dat is niet verwonderlijk na het Ibiza-schandaal. De partij zou terugvallen van 26,0 procent bij de vorige verkiezingen tot misschien wel net onder twintig procent komende zondag, een verlies van zes procentpunten. In het parlement valt de partij terug van 51 zetels naar 32 tot 42 zetels.

Terugkeer van Die Grünen Tenzij ze zondag van plan zijn een “Calvo” te doen, worden de Groenen de grote winnaars van de verkiezingen.

In 2017 haalden Die Grünen - Die Grü-

HET VERSCHIL TUSSEN ‘ZOU’ EN ‘IS’ Voorbije weekeinde publiceerde Gazet van Antwerpen een vraaggesprek met Herman Van Goethem. Die laatste is niet alleen rector van de Universiteit Antwerpen, we kennen hem ook als voormalig directeur van de Dossin-kazerne en als auteur van het boek “1942”. Maar daarover willen we het hier niet hebben. Wel over de manier van werken bij de redactie van Gazet van Antwerpen.

Op een vraag van de journalist antwoordt Van Goethem het volgende: “Je zag dat op Pukkelpop met die jongeren die Anuna belaagden.

‘Weg met de Joden’, zouden zij geroepen hebben. Dat is opmerkelijk.” In zijn antwoord staat dus duidelijk: “ZOUDEN zij geroepen hebben.”

Let op het woord ‘zouden’. De professor is dus terecht voorzichtig, het gerechtelijk onderzoek loopt trouwens nog. Over de gebeurtenissen op de camping en de belaagde meisjes hangt overigens heel veel mist en niemand kan vertellen wat er juist gebeurd is.

Maar de titel van het interview in GVA luidt: “Weg met de Joden, riepen ze naar Anuna. Dat is opmerkelijk.” De titel van het interview wijkt dus fundamenteel af van het feitelijke antwoord van de achtbare professor. Van de voorwaardelijke wijs (het antwoord van de professor) wordt een bevestigende wijs gemaakt (titel).

En zo geeft de eindredacteur van het stuk ge-

ne Alternative slechts 3,8 procent van de stemmen, net onder de kiesdrempel van vier procent. Zondag zou de partij vlotjes boven de tien procent moeten uitkomen. Daarmee doet de partij, na een korte afwezigheid van twee jaar, weer haar intrede in het parlement, met 17 tot 26 zetels. De afscheuring JETZT van Peter Pilz zakt van 4,4 procent tot ver onder de kiesdrempel. Zijn acht volksvertegenwoordigers mogen dus naar alle waarschijnlijkheid binnenkort hun biezen pakken.

Nog een partij die op winst staat, is de liberale partij NEOS - Das Neue Österreich und Liberales Forum. Deze voorstanders van zowel meer directe democratie als een “Verenigde Staten van Europa” (hoe verenig je die twee standpunten?) haalden in 2017 nog 5,3 procent van de stemmen, en zouden nu doorstoten tot net onder de tien procent. Dat zou voldoende moeten zijn om in het parlement 12 tot 20 zetels te kunnen krijgen, tegenover 10 nu.

13

Veroordeeld wegens Hitlergroet De rechtbank van Chemnitz (voormalig DDR) heeft een sympathisant van de linksradicale Antifa veroordeeld tot 7 maanden gevangenisstraf wegens het brengen van de Hitlergroet. De 33-jarige man is sinds jaar en dag bij de politie bekend. Hij zorgde voor behoorlijk wat mediabelangstelling in gans Duitsland toen hij op 27 augustus 2018 aan het monument van Karl Marx in Chemnitz klaar en duidelijk de Hitlergroet bracht.

In Duitsland doe je zoiets niet ongestraft.

Maar de beelden gingen Duitsland rond en vele commentatoren stelden deze provocatie als bewijs voor rechts radicale uitspattingen tijdens de demonstraties van de burgerbeweging ‘Pro Chemnitz’ naar aanleiding van de moord op de bio-Duitser Daniel H. door een illegale Irakees. Aan de rechtbank en aan de media liet de Hitlergroet brengende Duitser in elk geval verstaan dat hij tot het linkse kamp behoorde. Een getuige bevestigde dat de man een Antifa-tattoo op het lichaam droeg. De man stond bekend bij de politie voor onder andere drugsdelicten, maar was door de rechter in vrijheid gesteld, omdat

de beklaagde akkoord ging om een ontwenningskuur te volgen. Maar op het moment van de actie in Chemnitz was de man zwaar onder invloed van alcohol, zoals de politie kon vaststellen. Verontschuldigingen vanwege de media aan het adres van rechts werden intussen nog niet geregistreerd. Want, weet u, het beeld van het onverdraagzame rechtse kamp moet te allen prijze rechtop blijven. Duitsland blijft het moeilijk hebben met zijn verleden, en vooral conservatieve, nationalistische en rechtse groeperingen en partijen moeten het op dat vlak ontgelden, ook als de provocaties vooral van links (blijven) komen.

als geslagen honden, met een gezicht als dat “van een voetbalsupporter die ziet dat één van zijn sterspelers een penalty heeft gemist”.

Humphrys stemde zelf tegen de Brexit, maar hij was nuchter genoeg om te zien dat deze reactie een aantal fundamentele tekortkomingen van de BBC aan het licht bracht. Zij had alle voeling verloren met wat de gewone Britten in eigen land dachten en voelden, niet alleen over de Brexit, maar ook over immigratie. Humphrys had die observaties nog kunnen opentrekken: als een nieuwdienst zo ideologisch verblind is en zozeer in een linkse bubbel leeft dat zij niet eens meer ziet wat er voor haar neus in eigen land gebeurt, hoe kan men dan verwachten zij de ontwikkelingen in het buitenland wel genuanceerd zou beoordelen?

jaar en werd 5 keer gearresteerd voor geweldplegingen en diefstal met geweld. Enzovoort.

De Catalaanse politiediensten kondigen aan dat de wet op recidivisme zal worden aangescherpt en dat de zwaarste misdadigers zullen worden uitgezet. Zo melden andere kranten dat diefstal met geweld in en rond de metro ook enorm is gestegen: met 30 procent op jaarbasis. Veel toeristen ervaren een gevoel van straffeloosheid in de Catalaanse hoofdstad. Een toerist uit het Bretoense Nantes vertelde: “Iets verder kruiste ik opnieuw het pad van dezelfde dieven. Er was een politiepatrouille, ik ben er onmiddellijk naar toe gegaan en ik heb hen proberen uitleggen wat mijn geval was. Ze weigerden gewoonweg tussen te komen en dreigden zelfs mij op te pakken als ik hen verder aanklampte.”

Duidelijk is dat het in veel West-Europese landen zo niet verder kan. Burgers begrijpen niet dat allochtone criminele recidivisten niet worden uitgezet, onmiddellijk en zonder pardon.

PIET VAN NIEUWVLIET

ÖVP is aan zet Wat de regeringsvorming betreft, zit de ÖVP op rozen. Een voortzetting van de coalitie met FPÖ is mogelijk, want samen zouden die twee partijen een ruime meerderheid van 97 tot 109 op 183 zetels behouden. Maar de ÖVP kan ook naar links kijken, en een coalitie met verliezer SPÖ aangaan. Die coalitie zou een handvol meer zetels halen dan een coalitie met FPÖ.

Er is een derde optie voor de ÖVP: een coalitie met de Groenen en NEOS. Die derde coalitie zou op een ruime meerderheid kunnen rekenen, en bovendien bestaan uit de drie partijen die als winnaars uit de bus komen. Vraag is echter of die coalitie politiek haalbaar is. Voorlopig laat de ÖVP uitschijnen dat ze liefst verder zou regeren met FPÖ.

Behoudens grote verrassingen bij het tellen van de stemmen, of een ‘coup de théâtre’ na de telling, ziet het ernaar uit dat de coalitie van ÖVP en FPÖ gewoon verder zal kunnen doen, ondanks het Ibiza-schandaal.

Hoe dan ook: ÖVP is na zondag aan zet, en ligt in het midden van het bed.

FVL wild en bewust een draai aan de inhoud. Is dat nu allemaal zo belangrijk, zult u zich afvragen?

Ja, want het is de titel van het interview die op alle sociale media van GVA opduikt. De vraag die men hierbij kan stellen is waarom een eindredacteur een uitspraak van de geïnterviewde verandert. Wij vragen ons af of dat deontologisch goed te praten is.

BOEGBEELD OVER BBC John Humphrys, geen Engelsman maar een Welshman, is een van de veteranen van de BBC. Hij leidde 33 jaar lang het programma Today, een vlaggenschip van de BBC-nieuwsdienst. Nu hij met pensioen gaat, durft hij eindelijk vrijuit spreken. Beter laat dan nooit. Hij was opgelucht dat hij nu bevrijd was van de “gedachtepolitie van de BBC”, die al gedurende decennia probeerde “heel het land te boetseren naar zijn eigen links-liberale beeld”. Hij schetste een BBC die voortdurend “bang was voor de politiek correcte brigade en voor de drukkingsgroepen die toen het meest in de mode waren – meestal van de liberale linkerzijde, de spirituele thuisbasis van de meeste bazen en kaderleden”. Hij beschrijft hoe heel de BBC in 2016 verbijsterd en terneergeslagen het nieuw aanhoorde dat de voorstanders van de Brexit het referendum gewonnen hadden. Dat hadden zij “bij de BBC niet verwacht, en niet gewild”. Die dag, na het referendum, zaten zij er in het BBC-gebouw bij

VREEMDELINGEN EN CRIMINALITEIT Er zijn er die weigeren het verband te leggen tussen massamigratie en de toename van de criminaliteit in West-Europa, terwijl de feiten natuurlijk voor zich spreken. Zo heeft de politie van Barcelona onlangs een top-20 van de meest veroordeelde criminelen gepubliceerd.

In meerderheid gaat het om valse ‘niet-begeleide minderjarige allochtonen’, delinquenten die vooral uit Marokko en Algerije komen. Op een tijdspanne van bijna 3 maanden werden 20 ‘straatboefjes’ 180 keer aangehouden, en zijn ze intussen nog steeds op vrije voeten. Zodat ze verder dagelijks verschillende inbreuken plegen, aldus de lokale krant La Vanguardia.

Een Algerijn van 19 jaar werd tussen 1 juni en 18 augustus 14 keer aangehouden. Hij voert het lijstje van deze criminele top-20 aan. Daarop volgt een Marokkaan van 28 jaar, die probeerde door te gaan voor een ‘niet-begeleide minderjarige’. Hij werd 11 keer gearresteerd, voor diefstal met geweld en drughandel. De twee volgers zijn Algerijnen, de ene is 19 jaar oud en werd 10 keer aangehouden voor diefstal met en zonder geweld, de andere is pas 17

Vl@s zoekt: ‘Baanbrekers’ Ploegleiders, genietend van engagement en organisatietalent www.vlaamseactievesenioren.be

14

Brieven

26 september 2019

Wereldopruimdag in Antwerpen

Warme oproep… en dank!

Twee weken geleden verscheen er een oproep in dit weekblad voor financiële steun ter herstelling van het verwaarloosde graf van Frans Ketels. De toen vijfentwintig jarige Ketels werd zwaar mishandeld door brave ‘weerstanders’ en staat symbool voor de 100 tot 150 lynchmoorden die in de bevrijdingsperiode gepleegd werden.

Allemaal ‘zwarten’ die zonder proces op straat gelyncht of doodgeschoten werden.

Onze warme oproep bleef niet onbeantwoord en op één week tijd werden de nodige centen bij elkaar gehaald. Wie nog wil steunen, kan dat doen via de bankrekening: BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB) van de Vrienden van ’t Pallieterke vzw – Boechout. Wij zorgen ervoor dat uw centen goed besteed zullen worden.

Maar we moeten ook een fout toegeven en rechtzetten. In een van de artikels in de repressiebijlage schreven we dat “de enige zuster van Theo Brouns verkracht werd en in het kraambed stierf”. Die informatie blijkt op verschillende puten totaal fout.

Ten eerste had Theo Brouns twee zussen, en geen van beide werd verkracht. Eén zus overleed in 2006, zijn andere zus overleed in 2017. Onze verontschuldigingen voor deze foutieve informatie.

KARL VAN CAMP

VB OP ROZEN

OP ROZEN

WERELDMACHT CHINA

Pallieterke, Hoewel reeds pakweg 50 jaar een trouw lezer van mijn geliefkoosd blad, ben ik het niet altijd roerend eens met uw visie. Dat hoeft trouwens ook niet. Deze week publiceerde u een artikel onder de titel "Vlaams Belang zit op rozen", en hoewel er een aantal correcte analyses worden gemaakt, had u geen oog voor de belangrijkste factor. Namelijk het cordon sanitaire.

Hoe ondemocratisch ook, het bestaat, en behalve de N-VA is geen enkele partij zinnens er vanaf te stappen. Dat zet vooral de N-VA met de rug tegen de muur, want de kiezer heeft in mei nu eenmaal beslist dat er geen meerderheid N-VA/VB is, en dat dus een derde partner diende te worden opgetrommeld. En die werd door N-VA vooralsnog niet gevonden.

Als u zegt dat het VB op rozen zit, dan heeft het dat vooral te danken aan het feit dat niemand, behalve eventueel N-VA, met hen in zee wil gaan. Want stel dat VB in een Vlaamse of federale regering stapt, of nog maar wordt uitgenodigd om daarover eens te debatteren, dan krijgen we een heel ander verhaal. Dan moet er beleid gevoerd worden. Dan moeten er afspraken worden gemaakt en compromissen worden gesloten. Dan moet er bekwaam personeel worden geleverd en wordt men geconfronteerd met een oppositie die alles uit de kast zal halen om de partij de destabiliseren. En vooral, dan moet men er rekening mee houden dat men bij een volgende stembusslag op dat beleid zal worden afgerekend. Dat is heel iets anders dan vanuit een veilige positie met een zwaar kanon op de burcht schieten. Inderdaad beste Pallieterke, het Vlaams Belang zit op rozen. Spijtig genoeg kan dat niet gezegd worden van die zes miljoen Vlamingen.

Paul A driaensens - Edegem

Pallieterke, Op de talkshow Maischberger (ARD) ging het recent over de wereldmacht China. Bijzondere aandacht was er voor een Chinakenner, een journalist die China de geheime wereldmacht noemde. Er is bekend dat China in bepaalde delen van het land het volgen van landgenoten ten spits heeft gedreven door camerabewaking.

Als voorbeeld haalde hij aan dat 40 miljoen Chinezen niet per vliegtuig mochten reizen omdat zij op de lijst stonden van mensen die een vergrijp of een slechte houding ten overstaan van hun land hadden aangenomen.

Zo was er een vrouw die zes punten op die lijst verloor omdat ze haar hond niet aan de leiband gehouden had. Door de laksheid van Europa ten overstaan van de Chinese inmenging op alle domeinen is volgens het panel onze welvaart in een cruciale fase getreden. Namelijk dat we niet meer op hetzelfde niveau zitten om de problemen aan te pakken. Een lid van het panel betoogde dat de Chinezen zich ver op voorhand een doel stellen en elke vijf jaar een evaluatie maken om dit doel te bereiken, maar steeds onder de invloed van de machthebbers.

China heeft geen technoreuzen als Google, Microsoft, Facebook e.a., maar wel Alibaba en Huawei, die wel onder de controle staan van het staatsapparaat. Toch even met de ogen knipperen wat in China mogelijk is…

M aurice Claerhout - M achelen

Kruisende woorden oplossing 1180

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L

V A S T B E S L O T E N L X T A P X F A V E L A I

E R S X L X F E X L A

N X A X V

I

D E D R

E W I J Z E N X

E L

I

I

A X R

I

E M

X E R X Z I J X D I J

R X V X R E M E D

I

E S

D A A S X N O R E N X S A C R O B A T E X S N J

I

I

A T

P X A X R E T R O

E U X G R A T U

E X S P A X

I

I

T E

S R A E L

DOEN WAT ANSEELE DEED Pallieterke, De nieuwe sp.a-voorzitter dient de rangen te sluiten. “Doen wat Anseele deed”, bloklettert De Standaard in de kant van 21 september. Is dat zo? Anseele sr. was toch de oprichter in 1913 van de Bank van de Arbeid? (Gebouw nog te zien in de Gentse Volderstraat.) Ten gevolge van de Grote Depressie in het interbellum ging de bank failliet in 1934. Als gevolg van dit faillissement werden een paar belangrijke leden van de BWP (Belgische Werklieden Partij) uit de partij gezet. Ze zouden zich verrijkt hebben op kosten van de Bank. Ook de spaarcenten van de gewone arbeiders moesten er aan geloven. Is dit doen wat Anseele deed?

Guy Van Rysseghem - Lochristi

Pallieterke, Dat de populariteit van het VB bij jongeren nog toeneemt, lijkt mij heel normaal nadat ik van een vriend vernomen had dat zijn dochter die voor het eerst mocht stemmen zei dat ze voor het Vlaams Belang gestemd had.

De reden? Heel eenvoudig. Als je opgegroeid bent tussen medeleerlingen die u en andere klasgenoten uitmaken voor “vuile...” en “je moeder is een...” en nog veel meer van dat, wat verwacht je dan? De puntjes kan ieder voor zichzelf wel invullen. Voor de jongens is het ogen zedig naar beneden houden of er waait wat.

Hugo Lijnen - Lummen

ALS DE VOS(SEN)…

Pallieterke, De media waren er als de kippen (!) bij toen enkele PS-kopstukken enige vorm van luisterbereidheid naar Vlaamse verzuchtingen begonnen te vertonen ter gelegenheid van hun Waalse feestdag. Het is inderdaad een nieuw feit, maar iedere Vlaamse onderhandelaar weze gewaarschuwd voor al te grote verwachtingen! Vergeet niet dat de in de steigers staande regering geen enkele wijziging kan doen aan de grondwet, daar de gevallen regering geen enkel artikel voor herziening vatbaar heeft verklaard.

Alles zal dus bij het oude blijven, inclusief de jaarlijkse transfer van 10 miljard euro naar ‘win-for-life-land’! En eens de volgende legislatuur voorbij, zullen de Franstaligen weer dwars gaan liggen bij het vastleggen van de te wijzigen grondwetsartikels, zeker voor deze die hun financiële privileges betonneren. Dus, Vlaamse onderhandelaars, laat u niet in slaap doen door de zuidelijke ‘vossen’, we kennen hun streken al zo lang!

Leo Schruers - H asselt

WAAR IS HET MIDDEN HEEN? Pallieterke, In "Het klauwen van de leeuw" (1995) brengt Marc Reynebeau onder de titel “Weg met 11 juli” een “pleidooi voor een andere Vlaamse feestdag” onder meer omdat er in 1302 “flink wat oorlogsmisdaden” werden begaan door het “Vlaamse heir”, zoals “het vermoorden van krijgsgevangenen”. Hij ‘vergeet’ daarbij te vermelden dat die dag in 1302 de Franse troepen de hele burgerbevolking van de eerste dorpen waar ze Vlaams hoorden spreken, al uitgemoord hadden.

In een opiniestuk voor de krant De Standaard van 7 april 2018 omschrijft Paul Goossens de kreet ‘Walen buiten’ in mei 1968 als een “obscene kreet” die doet denken aan ‘Juden raus’. Hij neemt daarmee de kritiek over van de eerste UCL-rector. Professor emeritus Louis Vos wees Goossens er een paar dagen later op dat dit niet klopt en dat het in essentie een ontvoogdingsstrijd was tegen een Franstalige elite die zich niet wilde integreren in de Vlaamse gemeenschap. En ook dat dit niet werd doodgezwegen, maar dat er wel degelijk academisch onderzoek naar was verricht, dat Goossens blijkbaar niet kende.

De opiniestukken waarin Walter Zinzen er telkens opnieuw voor waarschuwt dat het Vlaams-nationalisme kan leiden tot toestanden zoals in de jaren 1930, zijn niet meer te tellen.

Wie zich nog het nut afvraagt van een Vlaamse historische, zal al werk genoeg hebben aan het ‘deconstrueren’ van de anti-Vlaamse canon van deze en andere journalistieke coryfeeën.

Een veel gehoorde opmerking is ook dat het Vlaams-nationalisme niet modern is, maar teruggaat op een 19de-eeuwse ideologie. Wat dan gedacht van het liberalisme, dat teruggaat op het ideeëngoed van 18de-eeuwse filosofen?

Beide ideologieën of betrachtingen zijn van alle tijden en ze hebben in hun gematigde vorm ook hun goede kanten, zoals filosofen van Fukuyama tot Harari recent nog aangetoond hebben. De Tsjechische auteur Milan Kundera vindt het nationalisme voor kleine naties zelfs een noodzaak om te overleven.

Wat die drie voorbeelden van daarnet met elkaar gemeen hebben, is dat ze niet kritisch staan tegenover het Franse nationalisme of juist kritiek uit Franstalige hoek zomaar overnemen.

De focus op het Duitse nationalisme van de jaren ’30 getuigt van een fundamenteel gebrek aan kennis van wat vooraf is gebeurd. Dat nationalisme is niet uit het niets ontstaan. Het was ook een extreme reactie op een onrecht dat Duitsland in Versailles 1919 was aangedaan. De blindheid daarvoor en voor het feit dat het Franse nationalisme een grote verantwoordelijkheid draagt voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, zoals ik onlangs nog heb aangetoond (in "Over die oorlog"), ligt daar aan de basis van. De ware oorzaken van de Eerste Wereldoorlog niet willen zien of niet kritisch willen onderzoeken,is één van de grootste tekorten van de geschiedschrijving van de voorbije eeuw. Het heeft er mee toe geleid dat alleen gefocust werd op de Tweede Wereldoorlog, met een opdeling van de naoorlogse maatschappij langs de breuklijn ‘rechts is fout’ en ‘links is goed’ tot gevolg. Terwijl wie de oorzaken van de Eerste Wereldoorlog grondig wil onderzoeken, tot de conclusie zal komen dat de waarheid – als vanouds – in het midden ligt.

Luc Vanacker - Koksijde

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis zijn zijn Vlamingen thuis Hotels en restaurants waar Verliefd op op de dethuis natuur-?zijn Vlamingen Verliefd natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

REPRESSIE Pallieterke, Gelezen en meermaals herlezen, de bijdragen over de repressie. Koud en soms razend werd ik van deze getuigenissen. De bijdrage van de heer Francis Van den Eynde is een waar meesterwerk om die betweters eens voorgoed op hun plaats te zetten!

Wij hebben vele namen gekregen van de slachtoffers. Wat zou ik ook eens graag namen krijgen van diegenen die net op tijd hun kar hebben gekeerd. De namen van hun zonen en dochters, kleinkinderen ook! Een bijdrage ook graag van hen die rijk zijn geworden ten tijde van de repressie.

Freddy Van der Linden - Lier

Een lezersbrief insturen?

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

26 september 2019

Vernedering Het Belgisch voetbal kreeg een flinke dreun. Onze landskampioen werd met 2-6 afgeslacht door FC Salzburg. Er is nooit een match geweest. De Oostenrijkers waren veel te sterk voor RC Genk in de Champions League-opener.

Het zijn dingen die gebeuren als men zijn beste spelers verkoopt na het behalen van de landstitel en ze vervangt door tweederangsfiguren. Wat gaat dat worden tegen Napels en Liverpool? Ik zou niet in de plaats willen zijn van Felice Mazzu.

Club Brugge kwam beter voor de dag tegen een overroepen Galatasaray, maar om te winnen moet men scoren en dat is voor het ogenblik een probleem voor blauw-zwart, dat zou een paar dagen later bevestigd worden tegen Anderlecht.

Verleden week zaterdag was ik uitgenodigd op de “Primus Classic”, een wielerkoers in Haacht. Er waren schijnbaar ook veel voetballiefhebbers aanwezig, want ik werd regelmatig aangeklampt door mensen die wilden weten hoe het nu verder moest met Anderlecht. Ik antwoordde zoals Michaël Verschueren dat zou gedaan hebben: “Niets aan de hand, alles komt goed.”

Uit de bocht Na de match tegen Club Brugge had ik niet de indruk dat alles goed zou komen. Paarswit zit in een diepe put. Gelukkig was er nog de doelman van de Brusselaars, Hendrik Van Crombrugge. Club Brugge deed waar ze goed in zijn voor het ogenblik, kansen missen, anders hadden er dubbele cijfers op het scorebord kunnen staan. Dat zou pas een vernedering geweest zijn.

Hoe moet het nu verder? De volgende com-

petitiewedstrijd, thuis tegen Waasland-Beveren, is cruciaal. Indien er geen punten worden gepakt, staan ze voorlaatste, want er is ook nog Eupen-Cercle Brugge. Constant Vandenstock draait zich om in zijn graf!

Ik kreeg met Anderlecht ook eens een pak rammel tegen Club. Op 11 oktober 1970 werd het 4-0. Drie doelpunten van Johny Thio en een van Raoul Lambert. Thio was een van de smaakmakers van Club Brugge. Johny was een volksjongen. Na de training of een wedstrijd ging hij pintjes drinken samen met Pierre Carteus, zijn spitsbroeder.

Na een Europabekerwedstrijd waren de twee op weg naar Roeselare met de wagen van Pierre. Ze hadden al een paar ‘tussenstops’ achter de rug toen Carteus een bocht miste. Ze vlogen tegen de gevel van een apotheek. De eigenaar stond al naast hun wagen voor ze waren uitgestapt. Hij was een Clubsupporter. Hij herkende het duo en stuurde hen vlug weg. Alles zou wel later geregeld worden, zonder politie.

Toen de apotheker ‘s morgens zijn zaak opende, geloofde hij zijn ogen niet. Ze zaten er nog en waren allebei in slaap gevallen...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Twee keer kort

Over de Europese prestaties van onze topclubs houden we het kort. Bewijs nummer zoveel is geleverd dat de Champions League geen spek voor de bek van onze topclubs is. Club Brugge verloor twee punten aan Galatasaray. De enige club in de poule, zo dacht men, die te pakken was. Zeker in Jan Breydel. Niet dus.

Over landskampioen Racing Genk in en tegen Salzburg houden we het niet kort, maar zwijgen we beter. Standard en Gent wonnen wel hun eerste wedstrijd, maar dan in de Europa League, de Europese B-competitie. We blijven ook kort over het Anderlecht van Vincent Kompany. Het volstaat Hugo Camps te citeren uit zijn column terzake in Het Laatste Nieuws: “Als Kompany nog iets van clubliefde heeft die boven zichzelf uitstijgt, zorgt hij eerst voor punten, dan pas voor verandering.

Anderlecht is helaas een geloofsgemeenschap geworden die aan de lippen hangt van een verlichte sekteleider. Verschueren koopt de dwaze pretentie af in slijmpartijen met fans. Is dat de taak ven een manager?

Of is het berekening van een carrièrist?” Het is een retorische vraag of er nog meer zand moet zijn na zo’n statement, uit het klavier getokkeld nog voor de nieuwe nederlaag in Brugge. Het hoofdstuk voetbal van de voorbije week sluiten we hiermee af, Europees én nationaal.

Gendergelijkheid De wereldkampioenschappen wielrennen zijn begonnen, met mannen en vrouwen in een gemengde ploegentijdrit. Kwestie van ook gendergelijkheid op de racefiets te stimuleren, aldus de bobo’s van de Internationale Wielerunie. De beste tijdrijders voelden zich niet geroepen. Patrick Lefevere evenmin.

Die betreurt dat de wereldtitel tijdrijden voor merkenploegen moest wijken voor een gendergelijk nummertje. Niet alleen omdat zijn team topfavoriet zou zijn in een eenzijdig mannelijke ploegentijdrit.

Vooral omdat veranderen om te veranderen voor een trend die ‘in’ is, nooit goed is.

Lefevere zegt het niet met zoveel woorden, maar de goede verstaander heeft weinig woorden nodig om een quasi onuitgesproren arm. Dat is inderdaad een probleem om over na te denken. De aanwinsten van D’Onofrio mogen, toen ze hun contract tekenden, bij hoog en bij laag gezworen hebben dat Antwerp hun hart gestolen heeft, of een deel ervan hier is neergestreken om hun broek op de bank te slijten is meer dan twijfelachtig.

Of er voor zoveel volk genoeg ruimte is in de kleedkamer om vreedzaam samen te leven, is een bijkomende zorg die we, gelukkig maar, zelf niet moeten oplossen.

Traditie

Topper?

Het is niet omdat Anderlecht in het sukkelstraatje zit, dat Philippe Clement zich daarin verkneukelt. Verre van. Voor de trainer van Club Brugge was het duel van voorbije zondag tussen zijn ploeg en Anderlecht een onvervalste topper. Meer zelfs. “Anderlecht,” aldus Clement, “is een ploeg die de bal wil, op zoek gaat naar doelpunten en wil winnen.

Dat apprecieer ik.” We kunnen verkeerd zijn, maar denken dat er nog niet teveel ploegen zijn die de bal niet willen, nooit op zoek gaan naar doelpunten en niet van plan zijn om te winnen. Als Clement het anders ziet, mag hij het ons altijd laten weten.

Waarom?

Philippe Clement had gelijk. Anderlecht wilde maar al te graag de bal, en het doelpunt waarnaar ze op zoek waren kwam er al vroeg in de wedstrijd na een misrekening van Mignolet. Daarna speelde Club Brugge vijfentachtig minuten ‘Antoinette wie heeft de bal?’ met de hulpeloze bezoekers. Dankzij een ongemeen sterke prestatie van doelman Van Crombrugge bleef de schade beperkt tot twee tegendoelpunten voor Anderlecht. Wat een vertekend beeld geeft van een wedstrijd die er nooit een was omdat Anderlecht geen partij was voor een ijzersterk Club Brugge.

Waarom de meegereisde Anderlechtsupporters na afloop applaudisseerden voor hun

spelers, is een vraag waarop we met de beste wil van de wereld het antwoord schuldig blijven.

Naar Canossa Met al dat staat Anderlecht, godbetert, met vijf magere punten op een al even povere dertiende plaats in de rangschikking.

Wie durft er zijn hand voor in het vuur steken dat Anderlecht de bekermatch van deze week tegen Beerschot en de daarop volgende competitiewedstrijd tegen rode lantaarn Waasland-Beveren zonder meer gaat winnen?

Als het Beerschot of Waasland-Beveren lukt om het doemscenario waar te maken en het geteisterde Anderlecht nog dieper in de puree te duwen, zit de kans er in dat de Anderlechtfans voorzitter Coucke terug naar Oostende en reddende engel Kompany opnieuw naar Manchester City wensen en ze Michael Verschueren met pek en veren de weg naar Canossa wijzen.

Luxeprobleem?

Antwerptrainer Bölöni heeft geen telraam nodig om tot de vaststelling te komen dat het spelerspotentieel waarover hij zeggenschap heeft niet langer uit zestien, maar uit maar liefst zesentwintig eenheden bestaat.

Een luxeprobleem? Daar zijn we nog niet zo zeker van. De liefde kan niet langs één kant komen. “Elke week moet ik een aantal spelers teleurstellen,” aldus de Roemeen met de ijze-

15

Het zal het voorbije weekeinde feest geweest zijn in het bronsgroene eikenhout.

Sint-Truiden keerde met de scalp van Charleroi aan de gordel terug naar Stayen. En Genk nam vlot de maat van Oostende. Volgende zaterdag staan de twee Limburgse ploegen tegenover elkaar in Stayen. Het is niet omdat ze gouwgenoten zijn dat ze elkaar niet rauw lusten. Het is nu eenmaal een jarenlange traditie die ze absoluut in ere willen houden. Zolang het bij wat builen en blutsen blijft, zullen we het maar door de vingers zien.

Goed op dreef AA Gent is goed bezig en wordt alom geprezen voor zijn sprankelend voetbal, maar moest tegen Zulte Waregem wel vrede nemen met een gelijkspel. Waarmee bewezen is dat Francky Dury, na een matige competitiestart, zijn manschappen opnieuw onder controle heeft. Zo kennen wij hem al langer en we denken niet dat ze in het vooruitzicht van de bekermatch tegen Duffel stonden te bibberen aan de Gaverbeek.

Geen schrik De fanclub van Waasland-Beveren in Tokio zag hoe hun landgenoot Yuki Kobayashi zijn mouwen opstroopte om zijn ploeg aan een welgekomen puntje te helpen tegen Moeskroen. Het broodnodige punt, waar hun Japanse aanwinst een groot aandeel in had, werd in dank afgenomen aan de Freethiel, waar ze broederlijk de laatste plaats delen met Eupen. Met de uitwedstrijd nu zondag naar het Constant Vanden Stockstadion... pardon , het Lotto Park, staan ze er goed voor bij Beveren.

Wie heeft er immers nog schrik van dit Anderlecht?

Revanche KV Mechelen had iets goed te maken na de zware nederlaag van een week eerder tegen

ken redenering te volgen. Die wil dat in een sport als wielrennen mannen zichzelf moeten zijn en blijven, vrouwen idem dito. In korfbal is het begrip ‘gemengd’ ingeburgerd vanaf het ontstaan van die sport. Op grond van alsmaar intenser gepromote gendergelijkheid evolueren naar, pakweg, een voetbalcompetitie met gemengde ploegen, ziet de overgrote meerderheid sportliefhebbers stellig en terecht niet zitten. Een waarschuwend vingertje terzake in de hoogte steken mag.

Rem Als u dit stukje leest, heeft Remco Evenepoel allicht het podium gehaald in het WK tijdrijden. Of werd hij mogelijk zelfs wereldkampioen, mocht de Australische titelverdediger Rohan Dennis niet zo goed voorbereid zijn als hijzelf zei. Om nadien ook, zoals de media dat o zo graag willen, in de WK-wegrit van 285 kilometer een gooi naar de wereldtitel te doen.

Om eerlijk te zijn zou nu al een wereldtitel op de weg meer rem dan stimulans zijn op de verdere ontwikkeling van Remco als fenomenaal begiftigde topper. Een regenboogtrui als tijdrijder zou dat veel minder zijn, want alleen te dragen in een paar tijdritten en niet een gans jaar lang als grote blikvanger in het peloton. Lefevere wenste in beeldspraak dat Remco een paard zou zijn dat hij soms met strak getrokken teugels in toom kan houden, maar dat het helaas niet zo is. We begrijpen moeiteloos wat hij bedoelt. De te dikwijls op hol geslagen media zouden dat beter ook doen. De loopbaan van het nog altijd aanstormende wielerfenomeen Evenepoel zou daar meer geholpen mee zijn dan door hem na het ene succesnummer al op te jagen naar het volgende. We helpen zijn sportbestuurder hopen dat Remco over een en ander hetzelfde denkt als hij.

AA Gent en het povere puntje uit de laatste drie wedstrijden. Dat maakte de zaak niet van KV Kortrijk, dat goed aan de wedstrijd begon en verdiend op voorsprong kwam, maar na de rust de duimen moest leggen tegen een ontketend Malinwa. We kijken al uit naar de wedstrijd van volgende zaterdag tegen Club Brugge, dat er goed aan doet KVM niet te onderschatten. Tenslotte is KV Mechelen Anderlecht niet.

Humorist We kunnen begrijpen dat de druiven zuur zijn op het Kiel omdat niet Beerschot, maar KV Mechelen in 1A speelt. Beerschotvoorzitter en mede-eigenaar Francis Vrancken heeft daar een degelijke uitleg voor: “Als we naar 1A waren gegaan, hadden we veel meer van die wedstrijden gehad met meer dan 10.000 supporters. De tegenstanders in 1B zijn niet van die aard dat het bedrijfsleven er graag mensen voor uitnodigt om eens een avond naar het voetbal te gaan. Ik zou als neutrale klant ook liever naar ploegen met naam gaan kijken. Dat is boeiender dan pakweg Lommel.

Wat niet wegneemt dat voor ons Beerschot de ploeg van ‘t Stad is.” Dat laatste is voor zijn rekening en enig gevoel voor humor kunnen we Vrancken niet ontzeggen.

Geslaagd of niet?

Het wereldkampioenschap wielrennen is intussen van start gegaan in het pittoreske, maar regenachtige Yorkshire, waar meer schapen dan mensen wonen en de omgeving de mond van de meest verwende natuurliefhebber doet openvallen. Hoe schilderachtig ook, de renners zijn er niet naartoe gekomen om de toerist uit te hangen. Intussen is de tijdrit al achter de rug en weet u of fenomeen Remco Evenepoel de verwachtingen heeft kunnen inlossen in de 57 km lange tijdrit. Als het hem niet gelukt is, blijven we even goede vrienden.

Vraagje Het is in de eerste plaats nu zondag uitkijken naar het WK op de weg, waar de acht door bondscoach Rik Verbrugge geselecteerden zich allen geroepen voelen om op het hoogste schavotje te eindigen in Yorkshire. Met andere woorden, wie is bereid zich op te offeren om blok te vormen en in dienst te rijden van de andere kanshebbers en landgenoten? De vraag stellen is ze beantwoorden: niemand.

Eén voor allen en allen voor één? Dag Jan!

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

26 september 2019

ABSURDISTAN Duidelijk Dat Thomas Cook zou verdwijnen, stond in de sterren geschreven. Immers, Thomas Cook was een oude blanke man en daar kan toch nooit iets goeds van komen?

Compleet verloren Staan wij er als samenleving dan echt zo slecht voor, dat we iemand moeten begiftigen met de titel van “commissaris voor de bescherming van onze Europese levenswijze”? Zijn wij niet alleen het noorden, maar ook het zuiden, oosten en westen kwijt?

Kwestie opgelost In één klap hebben wij de oplossing voor de zwartepietenkwestie! We vervangen onze donkere vriend gewoon door Greta Thunberg. Na haar laatste media-exploot kunnen wij ons niemand voorstellen die meer geschikt is om kleine kinderen angst aan te jagen. En sommige volwassenen ook.

Vergeten verleden?

De hoofdredacteur van het socialistische tijdschrift “Sampol”, Wim Vermeersch, ziet toenemende agressie tegen de linkerzijde in Vlaanderen, o.a. met een klopjacht op Anuna op Pukkelpop. Wim heeft waarschijnlijk geen notie van de jaren zeventig en tachtig, toen er aan de Vlaamse universiteiten slaande argumenten werden gebruikt tegen de rechterzijde?

Navolgen Misschien moeten we de Europese justitie hergrondvesten op de Spaanse geplogenheden? Gewoon wat ongewenste elementen oppakken en dan achteraf zelf wat goedkope ‘feiten’ creëren. En hardop roepen dat we toch een rechtsstaat zijn!

Enige achterdocht Ook in een deftige en duurdere wijk in

1181

Berchem is nu een granaatontploffing geweest, bij een gezin met drie kinderen.

Verdere achtergrondinformatie werd daar niet meer bij gegeven. Mogen wij het een beetje vreemd vinden dat de media die houding aannemen?

Bravo Als het goed is, zeggen we het ook. Er zou vanaf het academiejaar 2020-2021 een leerstoel Nederlands komen in Zuid-Afrika, met medewerking van Vlaamse universiteiten. Dat is een serieus steuntje voor het Afrikaans, dat hoe langer hoe meer onder druk komt te staan.

Gastvedette Het jaarlijkse personeelsfeest in de weelderige kantoren belooft een klapper te worden! Niemand minder dan de Canadese premier Justin Trudeau komt het immers opvrolijken met zijn 100 verschillende verkleedkostuums.

Topvrouwen Naar wij vernemen komt er op de Vlaamse beeldbuis een nieuwe reeks over vrouwen die het gemaakt hebben. Francine Swiggers en Dominique Leroy zullen eerstdaags ongetwijfeld in de nodige reclamefilmpjes opduiken.

Gespannen afwachten Geen Septemberverklaring van de te verwachten Vlaamse regering. Goed, een Oktoberverklaring dan maar? Komaan, Jan, doe uw best en geef Vlaanderen een Oktoberrevolutie! Een confederale, uiteraard.

Uiteindelijk dan toch In Brussel is de klimaatnoodtoestand uitgeroepen. Een beetje flauw toch wel dat daar het klimaat voor nodig was. In Brussel had allang de noodtoestand moeten uitroepen, om zoveel redenen.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL A. Verbrast B. Vrouwtjesdier - Argon - Foutmelding C. Debardeur - Algemene vergadering D. Vlaamse stad - Droogoven E. Europees parlement - Pers. vnw. Deponeer F. Etniciteit - Berghol G. Geprogrameerde toestellen Modieus - Renium H. Dringend vervoer I. Beroemdheid J. Teamwerk - Barium K. Muzieknoot - Nog meer hygiënisch L. Verlang fel - Door knijpen bewerkte

VERTICAAL 1.

2.

Europeanen Extra venster dat tevoorschijn komt bij het bezoeken van een webpagina - Oosterlengte - Telwoord

3. Roofvogel - Bestuurders van kloosters 4. Windrichting - Frans goud - Dominique Strauss-Kahn 5. Gebak 6. Amerikaans koekjesmerk, met een zachte, zoete, witte vulling Asparagine - Duitse producent van elektrisch keukenapparatuur 7. Kermisattractie - Boliviaanse hoofdstad 8. Internetlandcode voor Peru Verlichting - Internetprotocol Kramp in het middenrif 9. Tijdperk - Ongelovigen 10. Ondervind - Radiotherapie Frans lidwoord 11. Internetlandcode voor Roemenië - Bestorting van de bodem met breuksteen 12. Spatte - Vreemd mens

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1180 VINDT U OP BLZ. 14

De landing van Air Jambon

“Mayday, mayday, mayday!”

“Ladies and Gentlemen, this is your captain speaking. We hebben de landing ingezet richting Martelarenplein en Vlaamse Regering. Mag ik u vragen om de gordels stevig vast te maken en allemaal uw klep te houden tegen de pers. Het is zo al moeilijk genoeg om de Jambon I aan de grond te zetten. U vindt uw zwemvest onder uw stoel in geval van nood. Behalve Wouter Beke en Rutten! Verstekelingen krijgen dat niet. Somers? Houd uw adem in. Dat werkt prima in uw geval. In geval van nood, steek het hoofd tussen uw knieën. Uw eigen knieën Somers!”.

Het is een mooie beeldspraak waar we stilaan aan gewoon geraakt zijn: wanneer ‘landt’ de regering? Haast poëtisch. Andere mensen gaan gewoon aan het werk en doen niet moeilijk. Vlaamse regeringen ‘landen’ dus met een vliegtuig en Sinterklaas ‘meert aan’ met een stoomboot. Belgische regeringen pakken die stoomboot van Sinterklaas en gaan voor de extreem lange omvaart. Je weet wie er aan boord is gegaan, maar je weet nooit wie er van boord stapt. Enige zekerheid: u heeft er niet voor gestemd. Een traditie die steevast in ere wordt gehouden.

Mooie beeldspraak dus, maar wel wat misleidend. Naar de Sint kijken we reikhalzend uit. Die heeft Zwarte Pieten bij, die zakken van snoepgoed legen. Af en toe vullen ze die zak met stoute kindjes. Regeringen daarentegen brengen zwarte pietende zakkenvullers mee en de stoute kindjes legen uw bankrekening. Als er al eens snoepgoed wordt bedeeld, is het aan een veelvoud van de marktprijs en u moet nog ‘dank u’ zeggen ook.

Maar we keren terug naar waar we vertrokken: de Vlaamse landing. Traditioneel een eitje in de politiek. Vliegtuigje stijgt op, iedereen drinkt een koffietje en smult wat cake, vliegtuig landt. Iedereen zingt een liedje nog voor 11 juli en lacht die sukkels op het federale niveau uit. Een mooie traditie. Deze regering heeft echter duidelijk een Thomas Cook- vlucht geboekt en is meer dan een beetje de weg kwijt. Een paar tussenlandingen om het Vlaams Belang te laten uitstappen op Elba, dan nog eentje in Deurne om kapitein De Wever te vervangen voor kapitein Jambon en een waterlanding om drenkelingen Beke en Rutten op te vissen die door hun eigen partij dreigden verzopen te worden. Dat laatste overigens zeer tegen de zin van Theo Francken die de hele re-

gering een proces wilden aandoen wegens mensensmokkel. Ook John Crombez werd aan boord gehesen om zeer snel door een raampje naar buiten geduwd te worden boven de Noordzee, wegens het verspreiden van groene spruitjeslucht.

Dat laatste overigens zeer tot jolijt van Theo Francken, die het hele vliegtuig trakteerde op champagne. Bij de landing in het zoute water werd Crombez ook nog eens overvaren door het sloepje “De Conner” die het met een welgemeend ‘Ahoy Mateke’ een laatste groet bracht. Als ultiem eerbetoon liet het Belgisch leger vorige week nog een F-16 crashen waarvan John bij hoog en bij laag blijft beweren dat ze best nog even meekunnen. Een beetje chaos dus. Ter land, ter zee en in de lucht. En daarmee is lang niet alles gezegd.

In het vliegtuig gaat het er namelijk ook niet zo heel fijn aan toe. Landing na landing werd uitgesteld. Hier en daar werd de naam ‘Loser Air’ gebezigd en minstens een man of vier was voortdurend naar de pers aan het bellen over hoe slecht de catering wel was. Zo dankbaar en gedwee Beke en Rutte ook waren toen het formateursvliegtuig hen oppikte, zo baldadig begonnen ze zich te gedragen eenmaal aan boord. De rechtervleugel was te lang, de linker te kort en de achtervleugel trok ook al op geen Kristof Calvo. Bij het overlopen van de budgetten bleek dat het hele vliegtuig door uittredend minister Vandeurzen al was verkocht aan de zuilen als oud ijzer en onmiddellijk na de landing uit elkaar zou worden gehaald. Iedere landing zou per definitie een noodlanding worden, maar tijd en brandstof maken een langere vlucht onmogelijk.

Dus ook voor u, hooggeachte lezer: fasten your seatbelts. Het worden vijf boeiende jaren. Onder uw stoel zit geen reddingsvest.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be