't Pallieterke van 3 oktober 2019

75ste jaargang • nummer 40 • donderdag 3 oktober 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Eindelijk verzet rechts eens een baken” Jurgen Ceder, de columnist van ’t Pallieterke, nam het regeerakkoord onder ogen en maakte een uitgebreide analyse hierover. Vooral twee zaken springen hem in het oog: het afschaffen van de opkomstplicht en de Vlaamse beslissing om uit het omstreden, extreem-linkse Unia te stappen.

De eerste beslissing lijkt een gevaarlijke zet van de elite, de tweede is een opvallende en welgekomen toegeving aan rechts.

Lees de volledige column van Jurgen Ceder op blz. 3

Turken en Afghanen op de vuist… in Gent

22 april 2019: vechtpartij tussen een vijftigtal ‘jongeren’ (u weet wel) in Gent. 14 juli 2019: De politie moet uitrukken voor een vechtpartij tussen Afrikaanse jongeren op een sportterrein. 28 september 2019: twee vechtpartijen in Gent.

Opnieuw moet de politie massaal uitrukken om de jongeren, in casu een groep Turken versus een groep Afghanen, uit elkaar te houden. Plaats van het gebeuren: de Gentse Rabotwijk, een multiculturele wijk gekend om de Turkse vlaggen die er veelvuldig wapperen. De Gentse politie had al een week eerder geruchten opgevangen van mogelijke vechtpartijen.

En dan was er nog burgemeester Mathias De Clercq: “Ik roep hierover alle betrokken actoren bijeen”, zei hij. “Met politie, jeugdwelzijnswerk, outreachend werk

en de preventiediensten moet een plan opgesteld worden om situaties als deze tegen te gaan. Wat zich heeft voorgedaan is onaanvaardbaar. Dit moet stoppen.”

Ondertussen zitten alle diensten zich af te vragen waarom de Turkse en Afghaanse jongeren met elkaar op de vuist gaan. Nochtans is het antwoord heel simpel: Turken en Afghanen hebben een andere achtergrond, een andere cultuur en een andere taal. Maar, gelukkig, er is geen sprake van racisme, want alle jongeren zijn lichtgetint. Oef.

Vlaamse regering draait rechtsaf, maar niet teveel

Een rechts programma op vlak van integratie en identiteit. En centrumrechts op sociaaleconomisch vlak. Zo kan men het regeerakkoord van Jambon I beoordelen. Het mocht gerust wat meer zijn. De opgewonden reacties in de pers zijn echter misschien een cadeau voor de partijen en de N-VA in het bijzonder. Het zal de komende weken weinig schelen of het Vlaanderen van Jan Jambon wordt bij het verafschuwde Oostenrijk en vooral Polen en Hongarije gezet.

De voorbije week viel opnieuw op hoe sterk de wereldbeelden van de modale Vlaming en dat van de linkse opiniemakers uiteenlopen.

Zoals te verwachten viel, lopen De Morgen, De Standaard, Knack en de VRT schuimbekkend voorop in hun afschuw voor het regeerakkoord van Jambon I. Daarin geholpen door een aantal politicologen (Dave Sinardet voorop) en zelfs een paar gematigde journalisten (zowaar de immer bedaarde Rik Van Cauwelaert in de Afspraak), die plots een kopie van het Vlaams Belang-verkiezingsprogramma uit de nachtelijke onderhandelingen zagen opduiken.

Vlaanderen lijkt de komende vijf jaar op weg om het Oostenrijk van Sebastian Kurz aan de Noordzee te worden. Of erger: een Polen of Hongarije aan de Noordzee. Wie de kalmte bewaart - blijkbaar een zeldzame eigenschap bij journalisten, opiniemakers en ‘influencers’ weet dat het regeerakkoord Jambon I geen doorslag is van het Vlaams Belang-verkiezingsprogramma. Akkoord, er is lange tijd gepraat met de partij van Tom Van Grieken, maar het waren gesprekken tussen het Vlaams Belang-trio en N-VA-informateur Bart De Wever alleen. Echte onderhandelingen zijn er nooit geweest.

Het klopt dat dit regeerakkoord een afslag naar rechts neemt, maar dat is gewoon het gevolg van een democratische verkiezingsuitslag op 26 mei. Blijkbaar wordt vergeten dat de Vlamingen twee duidelijke boodschappen meegaven. Het sociaaleconomisch beleid van de voorbije vijf jaar was oké, maar miste toch wat sociale accenten. En vooral: het probleem van migratie, integratie en identiteit moest worden aangepakt. Wie met gewone mensen sprak, hoorde de ergernissen. Een van de oorzaken van de achteruitgang van het niveau van het Vlaamse onderwijs is de vaak overdreven aandacht voor nieuwkomers in de lessen, die de taal niet verstaan, zelf gefrustreerd raken en de betere leerlingen afremmen. Is het dan niet normaal dat er eerst aparte taallessen voor die nieuwkomers worden voorzien? En wat te denken over de

parallelle samenlevingen die vooral in de Vlaamse steden aan het ontstaan zijn? Naast de Vlaamse samenleving is er - afhankelijk van de locatie - ook een Marokkaanse, Turkse, Somalische enzoverder samenleving aan het ontstaan.

Er is niets verkeerd aan dat de Vlaming zich aan een aantal zaken ergert. De bobo-opiniemakers hebben natuurlijk nooit last van wat de bewoners in de Denderstreek meemaken, blijkens een Pano-reportage van vorig jaar zoals lawaai en muziek tot in de vroege uurtjes bij de Afrikaanse buren. Of van de straatraces naar aanleiding van een huwelijksfeest die al ver voorbij de Turkse buurten voor ergernis zorgen. En dat zijn dan nog de ‘zachte’ ergernissen. Het onveiligheidsgevoel door het niet oplossen van het migratieprobleem - denken we maar aan de transmigranten - heeft er in bijvoorbeeld West-Vlaanderen diep ingehakt.

Daar haalde het Vlaams Belang voor het eerst de almachtige CD&V in.

Trekken en duwen tegelijk Vandaar dat de regering-Jambon op het vlak van inburgering en identiteit een duidelijk signaal geeft. En naar rechts opschuift. Pas na tien jaar aanwezigheid en vijf jaar ononderbroken in het land toegang tot de Vlaamse sociale voorzieningen.

Duurdere inburgeringscursussen.

De opgelegde sociale en culturele mix in het onderwijs wordt een halt toegeroepen. Het droogleggen van een dertigtal - we mogen het zeggen - extreemlinkse verenigingen als het Minderhedenforum is een goede zaak. Net als het zich terugtrekken uit het inquisitieorgaan dat Unia heet. Maar het is bij de Vlaamse regering trekken en duwen tegelijk.

Het interfederaal Mensenrechteninstituut blijft de volledige steun van de Vlaamse regering behouden. En er komt een Vlaams Unia. Dat belooft weinig goeds.

Op communautair vlak blijft men vaag. Wellicht zullen er zoals in 1999 wel een aantal resoluties in het Vlaams Parlement worden goedgekeurd. En zal deze Vlaamse regering sneller belangenconflicten inroepen

wanneer er aan Franstalige kant ergerlijke maatregelen worden genomen. Van een echt vechtfederalisme lijkt echter geen sprake. De N-VA en het Vlaams Belang mogen dan al richting 50 procent koersen in de peilingen, het radicale flamingantisme lijkt toch nog altijd weinig meer dan een waakvlam.

Sociaaleconomisch mocht het ook wat meer zijn. De sociale reflex is duidelijk: in welzijn werd de vorige legislatuur 500 miljoen euro geïnvesteerd en het zal deze keer zeker niet minder zijn. Er zijn wat belastingverlagingen (erfenisrechten, jobbonus), maar ook hogere taksen. De vervanging van de woonbonus door lagere registratierechten is netto een belastingverhoging. En de sanering van de begroting - een tekort in 2020 gevolg door een evenwicht in 2021 is zeer hypothetisch. Dit akkoord is economisch eerder centrumrechts.

De rangen sluiten Op sociaal-cultureel vlak is het akkoord echter wel gezond rechts. Zonder meer. En zeker geen kopie van het Vlaams Belang-programma. Wat eigenlijk het meest verbaast, is dat Open Vld en CD&V meegestapt zijn in dat rechtsere identiteitsverhaal van de N-VA. Wellicht omdat ze als kleine partijen niet anders konden.

De liberalen en christendemocraten worden daar in de media zwaar op aangevallen. Ze lijken de rangen te sluiten, maar de vraag is of men dat vijf jaar kan volhouden.

Het mediaklimaat is sowieso vijandig tegenover alles was niet links is in Vlaanderen. En nu zijn de opiniemakers de messen aan het wetten om het Vlaanderen van Jambon I af te schilderen als het Polen of Hongarije aan de Noordzee. De Karel Verhoevens, Bart Brinckmans, Bart Eeckhouts en Bert Bultincks (“racisme zit in het Vlaams DNA”) van deze wereld zullen qua onzin nog een paar versnellingen hoger schakelen.

De modale Vlaming heeft daar geen boodschap aan. Hij keert zich meer en meer af van deze vooringenomen zelfverklaarde ‘influencers’.

2

Actueel

3 oktober 2019

Witte rook, met hier en daar een donkergrijze wolk Tenzij u de voorbije dagen op Mars of Venus verbleven heeft, weet u dat we een nieuwe Vlaamse regering hebben onder leiding van Jan Jambon.

Moeten we blij zijn of teleurgesteld? De realiteit ligt er ergens tussenin. Er zitten goede punten in het regeerakkoord, op andere punten had het wat meer mogen zijn. Dat is nu eenmaal het gevolg wanneer je voor partners kiest als CD&V en Open Vld. Enkele van mijn medewerkers hebben al wat bedenkingen geuit bij een aantal actiepunten van het regeerakkoord. Maar ik geef toe, wanneer ik dit neerschrijf, heb ik het globale akkoord nog niet gelezen, want het is nog niet beschikbaar, niet voor de eigen partijleden, en niet voor de pers. Vooral voor de eigen partij(kader)leden is dat een probleem. Het volledige verslag was maar op dinsdagmiddag beschikbaar, terwijl de partijcongressen al samenkomen op dinsdagavond. De gemiddelde partijmilitant die over het regeerakkoord moest stemmen, had dus maar enkele uren tijd om het document – 300 bladzijden – te lezen. Laat het duidelijk zijn, veel van die kaderleden – ongeacht of ze behoren tot de N-VA, Open Vld of CD&V – zullen blindelings stemmen op basis van “de kracht van de overtuiging” van hun voorzitter. Het laattijdig ter beschikking stellen van de teksten, leidde al tot interne onvrede bij de jongerenafdelingen van de CD&V en Open Vld. Vooral die twee partijen staan onder druk. De achterban vindt het regeerakkoord veel te rechts en de komende dagen en weken zal blijken in hoeverre Beke en Rutten aan de druk kunnen weerstaan.

Het zou me zelfs niet verbazen dat het gaat rommelen in het Antwerps stadsbestuur, waar sp.a maanden geleden al dreigementen uitte toen de inhoud van de startnota van Bart De Wever bekend raakte.

Tot slot nog dit: in de rand van het akkoord, is men overeengekomen dat er een Vlaamse canon komt, een lijst met ‘ankerpunten’ uit de Vlaamse cultuur en geschiedenis. Niet dat dat zo superbelangrijk is, maar het zou moeten helpen bij de vorming van onze Vlaamse identiteit. En dan lees ik dat de canon zal uitgewerkt worden door ‘een groep van onafhankelijke experts’.

Beste Jan, hierbij stel ik me kandidaat als onafhankelijke expert voor uw canon.

Ik heb een artistieke opleiding, ik ken de Vlaamse groten der aarde en heb altijd een voorliefde gehad voor geschiedenis. Kortom, ik meen dat ik over het ideale profiel beschik om als expert op te treden. En uw begroting zal niet ontsporen, want ik ben bereid mijn diensten gratis aan te bieden. Beste Jan, u heeft mijn nummer, bel me.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Leuven sluit ogen voor Koranschool U herinnert zich ongetwijfeld de - oprechte en terechte - verontwaardiging over de Koranscholen in Nederland.

Jonge kinderen leren er zaken die haaks staan op de principes van de vrije Westerse wereld. ‘Ongelovigen’ zoals u en ik, zelfs al geloven we in Jezus, verdienen toch de doodstraf volgens de salafisten. Toch is het goed om niet te hoog van de toren te blazen.

Ook in Vlaanderen zijn er immers verscheidene Koranscholen die onder de radar opereren. Er zijn zelfs dergelijke scholen met lesgevers die openlijk salafisten citeren. Zo is er aan de controversiële Al Ihsaan-moskee van Leuven een dergelijke school verbonden.

Schorsing Laten we even de feiten situeren. Op 26 juli 2019 ontving de voorzitter van de gemeenteraad van Leuven een brief waarbij de Vlaams minister van Binnenlands Bestuur, Inburgering, Wonen, Gelijke Kansen en Armoedebestrijding, Liesbeth Homans, meldde dat ze de procedure opstartte tot opheffing van de erkenning van de Al Ihsaan-moskee van de lokale islamitische geloofsgemeenschap op basis van artikel 7 §1/2 van het Besluit van de Vlaamse

Regering houdende vaststelling van de criteria voor de erkenning van de plaatselijke kerk- en geloofsgemeenschappen van de erkende erediensten.

We konden de brief inkijken. Zo lezen we dit: “Volgens (vertrouwelijke) informatie die mij (Homans) heeft bereikt, zou de imam die eind 2017 in opspraak kwam rond uitspraken over de toelaatbaarheid van het slaan van vrouwen in de moskee Al Ishaan en die als voorzorgsmaatregel geschorst werd door het EMB, sedert december 2018 opnieuw actief zijn binnen de lokale geloofsgemeenschap Al Ishaan te Leuven. Tevens wordt de moskee Al Ishaan gelinkt aan onderwijsactiviteiten van een salafistische vereniging die mogelijk een risico vormt op de verspreiding van extremisme.”

De preken in de moskee worden zowel in het Arabisch als in het Nederlands gegeven. Het probleem situeert zich volgens onze bron vooral in de Koranschool die verbonden is aan de moskee. De informatie waarover de instanties

beschikken, geeft aan dat er in de moskee twee soorten van onderwijsactiviteiten georganiseerd worden.

Salafisme Ten eerste zijn er de structurele onderwijsactiviteiten voor de kinderen door de vrijwilligers van de islamitische geloofsgemeenschap Al Ihsaan, die lessen Arabisch geven. Daarnaast zijn er de imams die lessen Koran organiseren tijdens het weekeinde. De lessen Arabisch worden volgens de moskee gegeven om de Koran te kunnen lezen en begrijpen.

Een van de lesgevers in die Koranschool heeft een link met het extremisme: “Betrokkene geeft lezingen en lessen onder de noemer ‘T.T.’ en beheert een gelijknamig facebook-profiel. Daarop kondigt hij zijn lessen en lezingen aan, af en toe post hij ook citaten van geleerden die tot het salafisme behoren.” Duidelijker kan het niet zijn. De info komt van de Staatsveiligheid.

Voor de stad Leuven is er echter geen probleem. Het bestuur blijft kiezen voor ‘dialoog, samenwerking en verbondenheid’ in de stad. Dat is uitermate naïef. Net zoals in Nederland worden jonge kinderen met een moslimachtergrond vandaag gehersenspoeld door ‘geleerden’ met salafistische neigingen.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

Federale begroting brengt Vlaamse begroting in de problemen De Vlaamse begroting moet onder de regering Jambon I in 2021 in evenwicht zijn om daarna opnieuw in het rood te gaan en aan het einde van de legislatuur opnieuw positief te zijn. Een van de zelden vermelde redenen voor de moeilijke situatie van de Vlaamse overheidsfinanciën zijn allerlei verplichtingen richting de federale overheid.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Vlaanderen was lange tijd de beste begrotingsleerling in de Belgische klas en dat blijft ook zo. Ook al wordt er volgend jaar een begrotingstekort geboekt en streeft men in 2021 naar een evenwicht – dat is dus geen zekerheid. De ambities van de andere belangrijke deelstaten – Wallonië, Brussel en vooral de Franse Gemeenschap - liggen nog altijd een stuk lager. Daar gelooft eigenlijk niemand dat men tegen 2024 een begroting in evenwicht indient. Uiteindelijk doet Vlaanderen altijd een stuk beter. Toch wordt in het debat rond de overheidsfinanciën schamper gedaan over Vlaanderen dat met een tekort het ‘goed bestuur’ overhoop zou gooien. Voor een deel is de kritiek terecht.

In Vlaanderen zijn er tal van overheidsinstellingen en agentschappen die beter worden afgeslankt of gewoonweg verdwijnen. De subsidiestroom naar bedrijven wordt best herbekeken. Zeker sinds er onder de vorige federale regering een verlaging van de vennootschapsbelasting is doorgevoerd. En dan hebben we het nog niet over de miljoenenstromen naar allerlei sociaal-culturele organisaties en de artistieke sector.

Vreemd dat de N-VA hier niet eist dat men dieper gaat snijden. Het is natuurlijk goed dat allerlei nutteloze organisaties als het Minderhedenforum worden drooggelegd en dat Vlaanderen uit Unia stapt. Maar er komt wel een Vlaams Mensenrech-

teninstituut in de plaats. Ook dat kost veel geld.

Besparingen In het hele debat van de overheidsfinanciën worden wel een aantal fundamentele zaken over het hoofd gezien. Dat Vlaanderen dat ‘goed in de slappe was zit’ en te weinig bespaart, klopt zoals gezegd als een bus. Maar we moeten niet vergeten dat de grote uitdagingen op het vlak van begroting zich de komende jaren vooral federaal situeren. Tegen 2024 moet op dat niveau 12 miljard euro worden bespaard, in de deelstaten ‘amper’ 2 miljard euro.

Het is dus het federale begrotingstekort en vooral het deficit in de sociale zekerheid - dat fietst richting 6 miljard euro in 2024 - dat een probleem is.

Ander element dat de nodige aandacht verdient, is dat de moeilijke Vlaamse budgettaire situatie het gevolg is van de… federale begroting. Het gaat hier nog altijd om de gevolgen van de zesde staatshervorming. Vlaanderen heeft extra bevoegdheden gekregen op het vlak van arbeidsmarktbeleid en gezondheidszorg, maar kreeg daarvoor slechts 85 procent van de middelen mee. Dat was een manier om de federale begroting te ontlasten.

Gevolg was dat de vorige regering onder leiding van Geert Bourgeois moest besparen.

Financieringswet Daarnaast werken nog een aantal andere mechanismen van de financieringswet door die voor Vlaanderen niet voordelig zijn. De belastingverlagingen ten gevolge van de taxshift hebben voor Vlaanderen ook wat negatieve budgettaire gevolgen.

Doordat Vlaanderen (net als de andere gewesten) eigen opcentiemen in de personenbelasting heft, daalt die belastbare basis van zodra de federale overheid de personenbelasting verlaagt. Dat is de voorbije jaren gebeurd en kostte Vlaanderen veel geld. Daarnaast moeten er elk jaar miljoenen euro’s responsabiliseringbijdragen aan de federale overheid worden betaald voor het financieren van de pensioenen van de eigen Vlaamse statutaire ambtenaren. Want die krijgen hun pensioen uit de federale pot en de deelstaten moeten nu steeds meer meebetalen.

En dan is er nog een recent verhaal dat Vlaams topambtenaar Koen Algoed uitbracht. Door een ingewikkelde constructie van leningen en garanties zou Vlaanderen 400 miljoen euro aan het RIZIV, de federale Rijksdienst voor Ziekte- en Invaliditeitsverzekering betalen.

Alleen al die vreemde geldstroom wegwerken, zou bijna voor een Vlaams begrotingsevenwicht zorgen.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

3 oktober 2019

De afschaffing van een burgerplicht

3

BRENGT HENDRIK BOGAERT CD&V WEER OP HET CHRISTELIJKE PAD?

Eigenlijk was de opkomstplicht bij de verkiezingen reeds stilzwijgend afgeschaft. Bij de voorbije verkiezingen werd geen enkele ‘wegblijver’ nog vervolgd. De laatste keer, in juni, was het zelfs voor de braafste burgers duidelijk geworden dat je als brosser niets meer te vrezen had.

Oefening in burgerzin Heel wat partijen spraken zich al een tijd uit tegen de opkomstplicht (Open Vld, N-VA, Vlaams Belang). Maar zelfs de partijen die nog voorstander waren, in het bijzonder CD&V en sp.a, hadden al lang niet meer de moed om die af te dwingen met sancties. De Zweedse coalitie wil deze stilzwijgende afschaffing nu ook vertalen in decreet, vooral onder druk van de Open Vld. Naast de wil om een bestaande toestand te regulariseren, heb ik niet veel principiële argumenten gehoord.

Nochtans hebben democraten en nationalisten voldoende argumenten in de andere zin. Verkiezingen zijn nog een van de zeldzame momenten waarop mensen eraan herinnerd worden dat ze deel uitmaken van een gemeenschap en dat dit lidmaatschap niet alleen rechten, maar ook plichten meebrengt.

Is het nu echt zoveel gevraagd om één keer om de zoveel jaar even na te denken over het bestuur van de gemeenschap en een half uur van een zondagvoormiddag op te offeren om een stem uit te brengen?

Is het zo onredelijk om degenen die genieten van de voordelen van een vrije samenleving eens af en toe op te eisen voor een oefening in burgerzin? Van mij mogen de boetes voor de wegblijvers gerust weer uitgesproken worden. Liefst met nog een bijkomende straf: een sjot tegen hun achterwerk.

De echte beweegredenen Verkiezingsdag was een hoogmis van burgerzin, de dag dat arm en rijk, oud en jong, werden verplicht om in dezelfde rij aan te schuiven aan het stemlokaal, de enige activiteit die een natie nog samen beleeft. Dat de Vlaams-nationalisten van het Vlaams Belang en N-VA een standpunt innamen tegen de opkomstplicht, heb ik steeds als een anomalie ervaren. Praktische motieven van populistische aard lijken bij beide partijen doorslaggevend.

Recentelijk kan daar - niet helemaal onterecht trouwens - de overweging spelen dat in heel wat landen is gebleken dat allochtonen zich minder betrokken voelen bij de politiek en dus ook minder opdagen bij verkiezingen.

Helaas, voor het Vlaams Belang dan toch, blijkt ook dat ook de kleine man van het eigen volk zich minder gemakkelijk laat mobiliseren voor de electorale strijd. Dit argument is verre van onbenullig. Hendrik Bogaert had deze week volkomen gelijk als hij het voorstel “een typisch idee van de elite” noemde. In heel het westen groeit de breuklijn tussen een rijkere, hoger opgeleide elite met kosmopolitische, links-liberale ideeën en de kleine man die zich politiek steeds meer herkent in rechtse rebellie. De eerste groep, zo blijkt in alle andere landen, vindt veel gemakkelijker haar weg naar het stemlokaal. En ze laat ook steeds meer blijken dat de ze de mening van de tweede groep verwaarloosbaar en zelfs hinderlijk vindt. Denk maar aan de Brexit.

De ijle democratie Vooraleer het Vlaams Belang een stem uitbrengt voor een afschaffing van de stemplicht zou de partij moeten overwegen dat de eerste ernstige pleidooien in die richting dateren van na de eerste doorbraak van het Vlaams Blok. Dat dit dossier, na een lange sluimerperiode, nu in een

stroomversnelling komt na de grootste zege van die partij sinds lang, spreekt ook boekdelen. De andere partijen hopen, onder andere gesterkt door onderzoek van vorig jaar, het Vlaams Belang te verzwakken.

Ze hebben het juist voor. Het is onzin dat de Vlaams Belang-kiezer een inhoudsloze foertstem uitbrengt, maar hij behoort wel tot een sociale groep die minder geneigd is tot stemmen en bovendien door het cordon rond zijn partij politiek ontmoedigd kan raken om dat te blijven doen.

Het centrale idee van een vertegenwoordigende democratie is dat de verkozenen uit electorale steun de legitimiteit verwerven om namens het volk te spreken en te beslissen. In 2017 stemde nog niet een zesde van de Franse stemgerechtigden voor En Marche, de partij van Macron. Toch behaalde deze partij, door een combinatie van lage opkomst en het Franse meerderheidskiessysteem, een absolute meerderheid in het parlement en kon ze helemaal alleen gaan regeren. Zo wordt democratie een wel heel dunne fictie, waarin een beleid met kleine democratische sokkel gemakkelijk uitgedaagd wordt door groepen als de Gilets Jaunes.

Uit de ideeënbus van Open Vld Van de twee andere maatregelen in de sfeer van de verkiezingen, namelijk het afschaffen van de lijststem en de invoering van het recht van de grootste stemmentrekker van de grootste partij om na gemeenteraadsverkiezingen het initiatief te nemen voor het vormen van een meerderheid, valt weinig te zeggen. Het zijn bagatelletjes uit het ideeënbusprogramma van de Open Vld, die de achterban zal kunnen wijsmaken dat dit aanzienlijke verwezenlijkingen zijn.

In de praktijk zal er weinig veranderen.

De voorakkoorden zullen er niet door verdwijnen. En de afschaffing van de lijststem zal niet verhinderen dat de volgorde van de kandidaten nog steeds het belangrijkste criterium voor verkiesbaarheid blijft.

De democratie zal er weinig van merken als Jan Fransen op plaats 9 wordt verkozen in plaats van Frans Jansen op plaats 7, maar de drukkers van verkiezingsdrukwerk zullen er wel bij varen.

Vaarwel UNIA Nog een woord over die andere zaak die ik in de inleiding aanhaalde: de terugtrekking van Vlaanderen uit UNIA. Zeer praktisch betekent dat niet geweldig veel.

UNIA verliest nog geen 10 procent van zijn werkingsmiddelen en nauwelijks bevoegdheden. Maar politiek is dit signaal niet te onderschatten. De grootste deelstaat van dit land zegt zijn vertrouwen op in het gelijkekansencentrum. Voor de morele autoriteit van het centrum van Els Keytsman is dit een geweldige klap.

Eindelijk verzet rechts eens een baken, in plaats van steeds rechtse vaarroutes te zoeken binnen de bakens uitgezet door vorige, linkse regeringen. Ik voorspel trouwens dat CD&V en Open Vld nog zwaar aangevallen zullen worden op deze ongewone toegeving aan de rechtervleugel van N-VA (die op zijn beurt onder druk staat van het Vlaams Belang).

Maar we kunnen beter niet te snel juichen. Er komt nu een parallelle instelling langs Vlaamse zijde (ook bevoegd voor mensenrechten, zegt De Wever). Als die qua opzet, bevoegdheden en democratische onverantwoordelijkheid enigszins gelijkt op het huidige centrum, staan we geen stap verder.

Els Keytsman noemt de verstoting van UNIA verwijtend een “ideologische beslissing”. Ik hoop het, Els. Ik hoop het van ganser harte.

JURGEN CEDER

:

De nieuwe (tevens de oude) Vlaamse regeringspartijen hebben eindelijk hun ei gelegd: een regeerprogramma met 300 bladzijden vol goede voornemens. Ik laat het aan degenen die daarin meer onderlegd zijn om zich in dit blad te buigen over alles wat daarin te lezen staat over economie, onderwijs en sociale zaken. Mij persoonlijk vielen twee dingen op: de afschaffing van de opkomstplicht (voor de gemeenteraads- en provincieraadsverkiezingen) en de verstoting van UNIA door Vlaanderen.

BRIEFJE AAN GOKSAL KANLI

Eigen volk alleen?

Mijnheer de eenzijdige, In het doorgaans vredige Houthalen-Helchteren was het vorig weekeinde boel. Naar verluidt zoudt gij nogal eenzijdig beslist hebben om in het dienstencentrum Casino in de wijk Meulenberg in Houthalen enkel nog alcoholvrije dranken en halal-maaltijden te laten serveren.

Gij zoudt u daarbij gebaseerd hebben op een buurtonderzoek dat zou uitgewezen hebben dat moslims wegblijven omdat ze er geen maaltijden kunnen gebruiken volgens islam-gebruiken – halal-maaltijden dus - en omdat ze zich ongemakkelijk zouden voelen als ze in de buurt van mensen zitten die alcohol gebruiken, zoals een pintje drinken dus. Dat gij met uw draconische maatregel dan weer autochtonen zoudt uitsluiten of op zijn minst verontrusten, kwam bij u klaarblijkelijk niet op. Uw focus was alleen gericht op de moslims die – zoals we dat ondertussen gewoon zijn - op hun wenken moeten bediend worden. Zij houden immers niet zo van diversiteit als dat betekent dat iedereen aan zijn trekken moet kunnen komen en gewoon vrij kan doen en eten en drinken wat hij of zij wil. Of zich kan kleden zoals men wil.

Als ‘Belg’ met een Turkse achtergrond sloot gij u aan bij de ‘christelijke’ CD&V om u te engageren in onze gemeenschap. Daar is niks mis mee en dat is zelfs toe te juichen. Maar om dan een verworven maatschappelijke positie als OCMW-voorzitter te misbruiken om eenzijdige maatregelen op te dringen die ingaan tegen onze open en vrije samenleving, daarin gaat ge ruim te ver. Gelukkig was er oppositiepartij BUUR en coalitiepartner N-VA, en ook het Vlaams Belang om tegen uw eenzijdige beslissing fors te reageren.

De ontstane commotie resulteerde in een compromis, dat evenwel niet altijd erg duidelijk is. Er zal nu wel naast halal- ook niet-halalvoedsel opgediend worden en men kan ook een alcoholisch drankje als een pint bier of een glas wijn drinken, maar dat zou toch niet op elk moment kunnen, zodat alsnog tegemoetgekomen wordt aan de islamitische apartheidsregels van “we willen niet in de buurt zitten van…”. Concreet zouden het verbod op alcohol en niet-halal-voeding dus een tijdelijk karakter hebben.

In die zin dat op een deel van de dag het verbod wel geldt en op een ander deel niet. Het lijkt sterk op een tsjevenoplossing. In de politieke meerderheid is de storm echter nog niet gaan liggen omdat de modaliteiten van het compromis niet zo duidelijk zijn.Voor de N-VA is een en ander een breekpunt. Partij-topper Zuhal Demir moeide zich inmiddels met de zaak en gaf

duidelijk te kennen dat de lokale afdeling niet mag buigen en zich desnoods moet terugtrekken uit het gemeentebestuur. Het laatste woord is hierover dus nog niet gezegd, ook niet in de Raad van Bestuur van Zorg Houthalen-Helchteren, want daar vragen sommigen zich af hoe uw fameuze beslissing is kunnen passeren zonder hen daarin te kennen.

Voor ons is het niettemin allemaal erg duidelijk. Wie hier komt wonen en bij ons een toekomst wil uitbouwen, die past zich aan onze samenleving en gewoonten aan. Wie dat niet kan of wil, hoort hier niet thuis. Dat wil niet zeggen dat onze open en vrije samenleving geen begrip kan hebben voor gewoontes of religieuze praktijken, zonder dat deze evenwel de autochtone gemeenschap met eigen tradities en waarden schaden of angst aanjagen. In die zin kunnen wij tolerant zijn om bijvoorbeeld in een dienstencentrum naast ons klassiek voedsel en onze drankjes ook aangepaste maaltijden aan te bieden en niemand te verplichten om alcoholische dranken tot zich te nemen. Het is een geste die we willen doen, maar die we helaas in het omgekeerde geval nooit mogen ervaren.

In geen enkel islamitisch land vindt men een dergelijke tolerantie. Daar is het bikkelhard: aanpassen of opkrassen. Of erger.

Maar het lijkt nooit genoeg te zijn… Want als dan alle mogelijkheden worden aangeboden, blijkt toch nog dat moslims niet bij niet-moslims in de buurt willen zitten omdat die laatsten een wijntje of een biertje drinken, alsof dat besmettelijk is. Apartheid is dat op basis van religieus fanatisme, niet meer of niet minder. Komaan zeg, is het niet ook uw taak om als verantwoordelijke politicus die geïntegreerd zegt te zijn in onze samenleving en zich voor de ganse gemeenschap zou moeten engageren, aan de nieuwkomers duidelijk te maken dat hier andere normen gelden dan in het oude vaderland?

Bijvoorbeeld dat iedereen hier ongehinderd moet kunnen leven zoals hij/zij dat wil, zonder dat daar beperkingen van andere gemeenschappen de boel moeten komen verzuren. En a fortiori in instellingen ten behoeve van iedereen, die vooral door de Vlaamse belastingbetaler betaald worden? Mogen ook wij nog even leven zoals wij dat willen, zonder islamitische betutteling?

Als de religieuze fanatici zo voortdoen, zal dat de kloof tussen “ons en hen” alleen nog maar vergroten. Wat ons betreft kan dat niet de bedoeling zijn. Denkt gij daar ook zo over? Laat het ons eens weten.

4 Dossier Linkse lesgevers

3 oktober 2019

Twee weken geleden publiceerde De Standaard een studie over de politieke voorkeur van onze lesgevers en onderzoekers aan de Vlaamse universiteiten. De studie bevestigt wat elke ‘rechtsgeaarde’ mens al lang weet: het hart van de gemiddelde lesgever klopt eerder links dan rechts.

De bevraging gebeurde bij een 6.500 postdoctorale onderzoekers aan onze Vlaamse universiteiten. Wat evenmin verbaast: de menswetenschappers (politicologen, sociologen, pedagogen, filosofen, …) nemen linksere standpunten in dan de collega’s van de exacte wetenschappen (ingenieurs, wiskundigen, fysici, enz.). Alleen bij de rechten en economen is de links/rechts opdeling iets minder afgetekend, al is ook hier een lichte voorkeur naar links te merken.

De resultaten van het onderzoek bij onze Vlaamse universiteiten zijn te vergelijken met de resultaten van gelijkaardige bevragingen aan universiteiten in het buitenland.

Welk bolletje onze universitaire lesgevers rood maken in het stemhokje, zou strikt genomen van geen belang mogen zijn. Belangrijker is de vraag of hun eigen politieke voorkeur een rol speelt bij het lesgeven. Worden algemene politieke en maatschappelijke thema’s objectief benaderd? Worden ‘rechtse’ studenten eerlijk beoordeeld?

Zo leren we uit de bevraging dat onze academici inzake milieuproblematiek duidelijk de kaart kiezen van de groen-linkse partijen. Ook inzake gelijke rechten voor homoseksuele paren, bestaat er een duidelijke progressieve voorkeur. Gepeild naar het stemgedrag, wordt een voorkeur bevestigd voor sp.a en groen, met een hoger percentage bij de universitairen in vergelijking met de nationale verkiezingsuitslagen.

Bartje pesten De bevraging van De Standaard behandelde enkel de Vlaamse universiteiten. Zou het anders zijn bij de docenten van de hogescholen? Zo goed als zeker kun je daar dezelfde resultaten vaststellen. Verleden week gaf alvast een docent van de Antwerpse Karel de Grote Hogeschool plankgas om zijn eigen politieke voorkeur op te dringen aan de studenten. Zo kregen de studenten van het derde bachelor-jaar Sociaal Werk een introductie-les ‘Wereldbrede Uitdagingen’. De docent van dienst was ene

Pieter Lievens. Die vertelde aan de studenten dat ze 20 op 20 konden krijgen, zo ze zouden meewerken aan zijn vier klimaatdoelstellingen (we sommen ze even op): 1. Film mijn eerste les en stuur de beelden naar Bart De Wever.

2. Voer in groep actie voor het klimaat en zorg dat het stadsbestuur de actiepunten in het beleid opneemt.

3. Zorg ervoor dat tegen 1 februari 2020 de burgemeester alle import en export van fossiele brandstoffen verbiedt op Antwerps grondgebied.

4. Laat de burgemeester wegens hoogdringendheid van de klimaatzaak de noodtoestand in de stad uitroepen.

De studenten dachten eerst dat het een grap was. Enkele studenten begonnen kritische vragen te stellen, wat de docent enkel fanatieker maakte. Uiteindelijk waren het de studenten zelf die hun opleidingsverantwoordelijke verwittigden, die op haar beurt de les liet stilleggen.

Pieter Lievens, de docent in kwestie, is geen onbekende. Hij is al jaren actief in de milieubeweging, en is woordvoerder en actievoerder van “Antwerpen Schaliegasvrij”. Over een fietsactie van hem en zijn actiegroep tegen de chemische fabriek INEOS in de Antwerpse haven, kon u al in ’t Pallieterke lezen van 4 juli jl.

In dat artikel wisten we al te melden dat Pieter Lievens ook actief is in de PVDA. Op 26 augustus kreeg Pieter Lievens nog een vrije tribune in De Standaard (al werd, uiteraard, daar zijn politieke voorkeur verzwegen). Pieter Lievens is nu tijdelijk op non-actief gezet aan de Karel de Grote Hogeschool. Maar zijn cv (te raadplegen op internet) leert ons dat hij ook nog lector is aan de Thomas More Hogeschool en studie(loopbaan) begeleider aan de KUL. De “mars door de instellingen”, het ordewoord van mei ’68, is op twee domeinen bijzonder goed gelukt: in ons onderwijs (van in de kleuterklas) en in onze media. Er is nog werk aan de winkel…

KARL VAN CAMP

Citaat van de week > Jan Jambon (N-VA)

“Geen vingerafdrukken van Vlaams Belang.”

“Dit regeerakkoord draagt op geen enkele manier de vingerafdrukken van het Vlaams Belang”, zei de nieuwe minister-president onmiddellijk na de voorstelling van het regeerakkoord. Natuurlijk moet de nieuwe minister-president zoiets verklaren, al ziet iedereen toch dat hier en daar een wens(je) van het Vlaams Belang vervuld is. Maar door zo uitdrukkelijk te benadrukken dat er “op geen enkele manier vingerafdrukken van het Vlaams Belang” aanwezig zijn, geeft Jambon alvast de indruk dat het ‘signaal van de kiezer van 26 mei’ verdronken en verstikt is in de dikke brij die de oude-nieuwe ‘verliezerscoalitie’ tijdens nachtelijke formatierituelen heeft klaargestoomd.

Hopelijk houdt de nieuwe Vlaamse regering met alle verzuchtingen rekening, ook die van de VB-stemmer, want het staat in de sterren geschreven dat de afrekening in 2024 wel eens ongenadig zou kunnen zijn in het omgekeerde geval.

En men kan dan al die signalen willen beïnvloeden door de opkomstplicht af te schaffen om zo veel ontevredenen weg te houden van het politieke gebeuren, toch is het niet uit te sluiten dat de uitgesloten partijen precies dan wel eens extra zouden kunnen mobiliseren. Toch altijd opletten met het uitwissen van vingerafdrukken…

UIT DE WETSTRAAT Hypocrisie en ‘medelijden’ De Kamer duidde op 19 september de vijf vaste leden van de delegatie van de Kamer bij de Parlementaire Assemblee van de OVSE (Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa) aan. Dat zijn parlementsleden die bijvoorbeeld mee toezien op verkiezingsverrichtingen in diverse landen. Volgens het systeem D’Hondt worden zo’n aanstellingen bepaald op grond van de evenredige vertegenwoordiging van de politieke fracties en dus op basis van de grootte van de fracties. Dat komt er dus op neer dat N-VA, PS, Vlaams Belang, MR en Ecolo/Groen iemand afvaardigen.

Voor het eerst in de geschiedenis is er dus geen vertegenwoordiger van CD&V en Open Vld… Tot nu toe duidde men ook vijf plaatsvervangers aan uit dezelfde fracties. Maar… de ‘kleinere fracties’ van CD&V en Open Vld zijn nu beginnen mekkeren in de Conferentie van voorzitters dat zij nu niet meer aan de bak komen en dat minstens de plaatsvervangers uit de kleinere fracties zouden moeten komen om zo met hen ook rekening te kunnen houden. Omdat de Conferentie van voorzitters na wekenlang gebakkelei niet uit dit postjesverhaal geraakte, besloot Kamervoorzitter Dewael (Open Vld) dan om de Kamer zelf te laten stemmen, goed wetende dat de kleine fracties - waaronder de zijne - dan hun zin zouden krijgen. En dat gebeurde dan ook. Als grootste fractie kreeg N-VA nog een plaatsvervanger naast een effectief lid, maar ook CD&V, Open Vld, PVDA/PTB, Open Vld en Ecolo-Groen mogen een plaatsvervanger leveren. Het valt te hopen dat de vijf effectieve leden doorzetten en altijd op post zijn, zodat de plaatsvervangers eraan zijn voor de moeite. Het is de hypocrisie ten top. Het ‘medelijden’ met de kleine fracties is nooit gezien. Stel je voor dat Barbara Pas (VB) de vorige legislatuur met haar drie Kamerleden een dergelijke regeling had gevraagd, ze zou nogal weggehoond en uitgelachen zijn. Nu CD&V en Open Vld verkiezing na verkiezing verliezen, moeten plots oude gebruiken gewijzigd worden. Dit is postjespakkerij ‘à la tête du client’. Nieuwe politieke cultuur? Dat is alleen praat voor verkiezingsfolders en gekakel van Gwendolyn Rutten. Enkel VB en N-VA stemden tegen.

Helemaal terug Er zijn een aantal Kamerleden die een of twee legislaturen afwezig zijn geweest, maar er nu weer bij zijn. Jean-Marie Dedecker (onafhankelijke N-VA-verkozene) en Annick Ponthier (VB) bijvoorbeeld. Beiden stelden ze donderdag een vraag in de plenaire vergadering. Dedecker is zijn snedigheid en gevatheid nog niet kwijt en Ponthier verdiepte zich als voorheen met kennis van zaken in militaire dossiers. Hoe dan ook, het is niet alleen leuk als er veel nieuwelingen in de Kamer verkozen raken, soms kan het ook goed zijn dat bekwame voormalige parlementsleden kunnen terugkeren en meteen de draad weer opnemen, alsof ze nooit zijn weggeweest.

We zullen wel zien We schreven in ’t Pallieterke van vorige week over de 14 leidende ambtenaren - managers - die nog niet geslaagd zijn in hun testen om te bewijzen dat ze beschikken over voldoende ‘functionele kennis’ van de andere landstaal om hun collega’s te kunnen beoordelen. Neofiet Yngvyld Ingels van N-VA sprak er in de Kamer minister Sophie Wilmès over aan en vroeg zich af of zij die mensen uitstel wilde verlenen, zoals eerder was gesuggereerd. Wilmès ontkende dat, maar zei dat men

nog tot 31 oktober de tijd had om de test af te leggen. En dan: “Daarna zullen wij wel zien wat zal gebeuren.” Ingels stond erbij en keek ernaar, want wat zegt zo’n antwoord nu? Helemaal niets. De enige mogelijkheid na het niet afleggen van de test of het niet slagen, is duidelijk volgens de wet: ontslag. Wilmès ontwijkt deze regel dus. Haar antwoord doet dan ook vermoeden dat zij zich er na 31 oktober niet te veel van gaat aantrekken en alles zal laten zoals het is. Niets doen is in dit geval identiek aan formeel een verlenging van de termijn toelaten. Zo’n antwoord had een Vlaamse minister eens aan een Franstalig Kamerlid moeten geven… We zouden wat gezien en gehoord hebben!

Gezinshereniging Yoleen Van Camp (N-VA) heeft een wetsvoorstel ingediend om de zogeheten ‘draaideurhuwelijken’ tegen te gaan. Ze heeft het duidelijk gehad met vreemdelingen die hun huwelijk met een Belg misbruiken om naar hier te kunnen migreren, waarna ze snel na hun aankomst in ons land scheiden om daarna de ‘echte’ partner uit het buitenland te laten overkomen. Een misbruik van het systeem van de gezinshereniging dus. De procedures worden derhalve strakker en de wachttijden gelden voortaan voor iedereen, en even lang.

Het is een oud zeer, waar al zeer lang over geklaagd wordt, en niet alleen door het Vlaams Belang. Goede voorzet van Yoleen dus. Nu de Kamer nog overtuigen. En, als men toch in de regering terecht komt: uitvoeren!

Opruimen en wegwezen Ondertussen, na vier maanden, valt de nieuwe kantorenindeling in zijn plooi. Na elke verkiezing is het in de Kamer altijd puzzelen - én trekken en duwen - tussen de fracties om, rekening houdend met de grootte van de fracties en het aantal medewerkers, iedereen gegroepeerd een nieuwe plek te geven. Er komt heel wat verhuiswerk bij kijken. Sommigen - zoals de MR - schuiven nooit graag op en zeker niet als een Vlaams-nationale partij in hun kantoren moet komen. Zij vertikken het dan meestal om hun kantoren fatsoenlijk leeg te maken en op te ruimen en laten dat heel lang aanslepen. We vernamen dat het Vlaams Belang dat niet langer pikte en de fractiemedewerkers zetten dan ook prompt alles op de gang in rekken voor het oud papier. Het is de enige taal die ze bij de MR verstaan.

Actueel

3 oktober 2019

Jambon en co keren voorzichtig de Vlaamse tanker

We moeten het voor dit nummer doen met de “beknopte versie” van het regeerakkoord. Pas dinsdag werd de integrale tekst (319 blz.) vrijgegeven op het ogenblik dat ’t Pallieterke redactioneel wordt afgesloten. Alarm op vele banken. Maar de grote lijnen van het akkoord sijpelden wel al door.

Genoeg om ons al een idee te vormen van de inhoud van dit compromis, want dat is het natuurlijk. Om te zien dat de nieuwe Vlaamse regering wat minder progressief zal zijn. Om weer kennis te maken met de achterste poten van links.

En driekwart van de Vlamingen zagen dat het goed was.

Het optimisme druipt van de synthesenota, die wel circuleerde. “Vlaanderen staat sterk... Cultureel, maatschappelijk en economisch stralen we. Toch is er ook onbehagen. Het gevoel leeft dat de lasten en lusten niet altijd evenredig verdeeld zijn.” Jambon I mikt dan ook op een aantal stevige correcties. Een en ander oogt net iets te abstract, te voluntaristisch (1) en er wordt om een paar hete hangijzers heen gedraaid (2). We beperken ons vandaag tot de opvallendste koerswijzigingen: onderwijs, het sociaal-economische, migratie.

Onderwijs Dat een regering niet naar “excellent onderwijs” zou streven, dat zou pas nieuws zijn. Maar goede bedoelingen, we lachen er niet mee. De uitdagingen zijn groot (meer kwaliteit, meer leraars, meer duurzame en ecologische en ‘open’ schoolgebouwen, meer respect en status voor de lesgevers, meer taalkennis (Nederlands en ‘moderne’ vreemde talen), meer geld (kleuteronderwijs), meer personeel (bijkomende kinderverzorgsters), meer kennis, gestandaardiseerde proeven, scherpere eindtermen. Adem even.

Geen brede eerste graad, behoud van onderwijsvormen in het secundair (ASO, TSO, KSO en BSO), afschaffing van het M-decreet in het secundair onderwijs. En

minder flexibiliteit en verplichte, maar niet-bindende toelatingsproeven in het hoger onderwijs. En in het algemeen: minder planlast, minder rapporteringsdwang, meer respect voor leraars en directie, een vrijere schoolkeuze, een betere lerarenopleiding, minder flexibilisering in het hoger onderwijs.

Dat ziet er niet uit als een status-quo, maar toont aan dat de N-VA op dit thema iets in beweging probeert te krijgen. Al willen we nog zien wat hiervan binnensijpelt in het vrij onderwijs. Met Lieven Boeve zijn we “zeer benieuwd naar wat er in de uitgebreide tekst staat”. Daar stopt het evenwel. Almaar minder Vlamingen zitten te wachten op de commando’s van een instituut waarvan de pedagogisch macht is gebaseerd op de linkervleugel van een geloofsgemeenschap.

Economie en arbeidsmarkt Dat de nieuwe Vlaamse ploeg ook economisch wat rechtser wil rijden, was een tweede evidentie. Vacatures geraken niet ingevuld, dus is er de gezonde, maar riskante ambitie om de werkzaamheidsgraad tegen 2024 op te trekken naar 80 procent en zo opnieuw 120.000 Vlamingen extra aan een job helpen. Tegenover de middelen om dat ten gronde te regelen (VDAB, arbeidsbemiddeling, opleiding) staat de federaal ‘gekluisterde’ en transfers genererende sociale zekerheid.

Of de nieuwe jobbonus voor meer jobs zorgt, valt nog te bezien. En er is veel geld nodig, voor om- en bijscholing, voor meer digitale vaardigheden, voor een nieuw STEM-actieplan, voor sociale economie en wijkwerking, voor werklozenbegeleiding via de VDAB, voor start- en innova-

De Groene Boomkikker is terug van weggeweest!

Prachtig nieuws bereikte ons voorbije zondag, middels een reportage in het Journaal van de VRT. Zo konden we vernemen dat de Groene Boomkikker (de Dryophytes cinereus) zich opnieuw laat opmerken nadat hij in Vlaanderen tien jaar geleden bijna verdwenen was.

Op de webstek van Natuurpunt staan de kenmerken van de Groene Boomkikker te lezen: “Het is een kleine maar luidruchtige kikker. Het is ons kleinste kikkertje, maar hij maakt het luidste kabaal. Enkel de mannetjes kwaken. Zij stemmen hun geluid op elkaar af om luider te klinken. Zo vormen zij soms enorme roepkoren. Deze kunnen tot op meer dan een kilometer afstand gehoord worden.” Einde citaat.

De Groene Boomkikker is niet te verwarren met de Amerikaanse Blaffende Boomkikker (de Dryophytes gratiosus)

of de Indische Brulkikker (de Hoplobatrachus tigerinus). Toch hebben wetenschappers al een Groene Boomkikker gespot in de omgeving van Mechelen die de kwaaktechnieken van de Blaffende Boomkikker én de Indische Brulkikker heeft overgenomen. Als deze Groene Boomkikker zijn blaaskaak opblaast, is het kot te klein… Meer nog, hij maakt zoveel lawaai dat de andere Groene Boomkikkers overkwaakt worden, wat meer dan eens tot enige verzuring leidt in de groene kikkerpoel.

tiepremies, voor digitalisering, voor energiezuiniger produceren…

Het economische pakket moet de zelfstandigen en ondernemers bij de Vlaamse les houden. Het is helemaal geen toeval dat ook Voka of de technologiefederatie Agoria bij voorbeeld meteen positief reageren op “maatregelen die ondernemingen steunen”. Het zou het de Vlaamse ondernemers sieren dat ze op dat vlak een ferme steen bijdragen. Wat wordt hun aandeel in de leute?

De N-VA én Open Vld zullen mekaar hier makkelijk hebben gevonden, al moest in de evenwichtsoefening ook de gewone man aan boord worden gehouden. De kiezer van het Vlaams Belang gaf ook het signaal dat het socialer, warmer en zorgzamer moet in Vlaanderen.

Sociaal Die linkerzijde van de drie onderhandelende partijen kreeg daarom ook wat te eten. De kwetsbaren (en verenigingen en vrijwilligers die het voor hen opnemen) kunnen rekenen op wat meer steun.

Maar ook hier weer zal geld nodig zijn voor het inkorten van wachtlijsten voor gehandicapten, voor jeugdhulp, voor geestelijke gezondheidszorg en thuisen residentiële zorg voor ouderen, voor woonzorg voor behoevenden (facturen, personeel per rustbed, etc...), voor armen en kinderarmoede, voor huisvesting, renovatie en huurpremies, voor sociale woningen, voor gemeenten die zich op het zogenaamd Bindend Sociaal Objectief hebben geëngageerd… We zijn benieuwd.

Migratie In een warm Vlaanderen moet “iedereen” ook goed kunnen wonen. Het is mooi gezegd, maar tegelijk botst die positieve boodschap op limieten die nog altijd een taboe zijn. Dat “iedereen” is natuurlijk een onmogelijke opgave. Er zijn grenzen aan solidariteit. De hypermigratie behouden op het niveau van de jongste tien, twintig jaar komt betekent voor Vlaanderen gegarandeerd een permanente financiële aderlating. Wil de nieuwe ploeg de instroom matigen?

Leggen Jambon en consorten de migratielat iets hoger? De toewijzing van sociale woningen verloopt voortaan chronologisch. “Wie eerst komt, heeft voorrang”.

Daarbij geldt de absolute voorrangsregel van “lokale binding”: een kandidaat-huurder moet de jongste tien jaar voor de toewijzing minstens vijf jaar onafgebroken in de gemeente hebben gewoond. En om misbruiken te voorkomen komt er ook een “middelentoets”.

Nieuwkomers moeten meer Nederlands leren, onze gedeelde normen en waarden delen (participatieverklaring), actief deelnemen aan onze samenleving, en voortaan (een beetje) betalen voor het inburgeringsbeleid.

Belangrijkste wijziging lijkt ons de beperking van de toegang tot ons sociaal systeem. “Nieuwkomers moeten eerst bijdragen aan het systeem voor ze de voordelen van de Vlaamse sociale bescherming kunnen genieten… Wie aanspraak wil maken op een zorgbudget moet voortaan tien jaar wettelijk en legaal en vijf jaar ononderbroken in Vlaanderen verblijven.

Asielzoekers krijgen bij erkenning geen retroactieve kinderbijslag meer”.

Toch was Jambon voorzichtig. De onderhandelaars hebben beseft dat 26 mei een uiting was van een gevoel van heel wat onbehagen. Daarom worden meer inspanningen gevraagd aan wie toetreedt tot onze samenleving. “Nieuwkomers die succesvol inburgeren krijgen daarna alle kansen”. De vraag stellen hoeveel nieuwkomers Vlaanderen nog aankan (ook financieel), is blijkbaar nog een brug te ver.

den als voor de ene mens de toegang tot bepaalde sociale voorzieningen veel moeilijker wordt gemaakt dan voor de andere”. Benieuwd of de wetgevende of de rechterlijke macht de grenzen trekt.

Dat links “boos” reageert, viel te verwachten. Meyrem Almaci sprak al meteen van “vijf kille jaren”. “Voor mensen die het al moeilijk hebben, komen er meer regels en minder kansen”, zei de voorzitter van Groen. Ze krijgt misschien gelijk in haar vaststelling, maar etaleert een oeverloze naïviteit als het over migratie gaat.

Hoe voorspelbaar was het dat Groen en de hele milieulobby (BBL e.a.) ook het “realistische” klimaatpakket van de nieuwe regering zouden afwijzen. Nochtans, 80 procent minder uitstoot van broeikasgassen tegen 2050 en verdubbeling van wind- en zonnenergie tegen 2030, 10.000 hectare bos en 20.000 bijkomende hectare natuur tegen 2030, het is niet niks. Voeg daaraan toe: meer openbaar vervoer, tweemaal zoveel geld voor fietspaden en fiscale stimuli voor alternatieven voor de wagen, het zijn nochtans geen beperkte ambities. Met Groen valt ook geen Vlaams land meer te besturen.

En ja, ook de marxistische PvdA is ‘boos’. Jos D’Haese had het over ‘150.000’ kindjes die Jambon en co niet uit de armoede willen halen”. “Schrijnend dat CD&V en Open Vld zaken uit het zeventigpuntenplan van het Vlaams Blok mee uitvoeren”, was een van de eerste commentaren van de Vlaamse fractieleider van PVDA. Communisten blijven fantasten.

“Er is geen woord gezegd over kinderarmoede (wat niet klopt - red.), terwijl die de laatste tien jaar is verdubbeld (wat evident is bij hypermigratie – red.)”, aldus nog D’Haese. Misschien moet hij eens uitleggen over welke armoedegrens we het hebben en van waar die kinderarmoede komt. Letterlijk dan.

Dat het gelijkekansencentrum Unia – dat leeft van 8,2 miljoen federale subsidies, waarvan 1,7 miljoen van de deelstaten - niet langer op Vlaams geld moet rekenen heeft zo zijn redenen. Dat instituut – fanatiek zoekend naar “hatespeech” en “hatecrime” (sic) - koos altijd voor een radicaal-linkse (en francofone) koers, waar de Vlaamse kiezer stilaan genoeg van heeft. Er komt nu een eigen Vlaams centrum, waar wellicht rationeler zal worden omgegaan met de discriminatieproblematiek.

Ook Vlaams Belang was – geheel volgens de verwachtingen – meteen erg kritisch. Sommigen trokken nog maar eens de lijn tussen rechts en radicaal rechts.

Een “Vlaamse Unia” is voor VB meteen “een gemiste kans”, kindergeld “een jackpot voor nieuwkomers”, en het communautaire kreeg “onvoldoende aandacht”. Toch zagen de toppers meteen vingerafdrukken van hun partij op het Vlaams regeerakkoord. Een erkenning dat de Vlaamse tanker aan het keren is.

Horror voor links. Oren naar de kiezer.

ANJA PIETERS

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

Boos Dat men een zorgeloos maar naïef progressief migratiebeleid wil bijsturen is duidelijk. Maar in welke mate dat zal kunnen gebeuren, dat is andere koek. Marc Van de Looverbosch geeft links nu al de tip om bijvoorbeeld naar het Grondwettelijk Hof te stappen “met de vraag of er geen gelijkheidsbeginsel wordt geschon-

5

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

6 Dwars door Vlaanderen ’t Pallieterke 75 in het Bormshuis!

3 oktober 2019

De tentoonstelling als feestelijke aanloop naar onze 75ste verjaardag op 17 mei 2020, is vorige zaterdag officieel geopend met een goed ineengestoken inleiding van onze hoofdredacteur in hoogsteigen persoon.

Voorzitter Bob Hulstaert en Lieve Van Onckelen, die samen met Karl Van Camp de leerzame tentoonstelling hebben opgezet, leken best tevreden met de vrij grote opkomst. Lezers die de start hebben gemist, kunnen nog terecht aan de Volksstraat 30 Antwerpen tot 23 mei 2020. Aanbevolen, vooral voor de min-veertigers onder onze lezers. als ’t Pallieterke las, vond de moeder van Bob, die meteen de hoofdredacteur van dat bijna 75-jarige blad het woord gaf.

62.000 bladzijden

Voorzitter Hulstaert onthulde in zijn kort voorwoord dat hij thuis ’t Pallieterke was beginnen lezen toen hij dertien was, maar dat zijn moeder hem op het hart had gedrukt dat hij dat niet op straat moest gaan vertellen. In dat nog na-oorlogsjaar 1946 hoefde ‘de straat’ niet te weten dat de familie Hulstaert een blad

Met een dozijn korte wetenswaardigheden gaf die zijn aandachtig gehoor een praktisch en goed gestructureerd overzicht van ons weekblad. Toch best indrukwekkend: op dit ogenblik zijn er van ’t Pallieterke ongeveer 3.890 nummers verschenen, omtrent 62.000 bladzijden of plusminus 1 miljard aanslagen. En dan bracht Karl zijn gehoor bij stichter-hoofdredacteur Bruno De Winter die, met de financiële dekking van de reclamejongens Polderman en Van Gool, op 17 mei 1945 met het succesverhaal van start ging.

Bruno was niet zo erg Vlaamsgezind, misschien te vergelijken met een combinatie van Rik Van Cauwelaert en Koen Meulenaere vandaag. Voor de begrafenis van de jong gestorven Bruno waren wel meer dan 3.000 Vlamingen, onder wie heel wat bekenden uit politieke en culturele kringen, naar de Sint-Laurentiuskerk gestroomd, waar van kanunnik Brosens geen leeuwenvlag op de kist mocht. Stiekem gooide een jonge lezer toen toch een Vlaamse leeuw op de kist en ook dié vorm van postuum eerbetoon heeft in de tentoonstelling een verdiende plaats gekregen.

Na Bruno kwam Jan Nuyts, die het blad een uitgesproken Vlaams karakter bezorgde en

liefst 45 jaar hoofdredacteur is gebleven, zonder zich een noemenswaardige vakantie te veroorloven. Ons blad heeft alle vormen van druktechniek gekend. Daar kan de huidige hoofdredacteur van meespreken, want vanaf 1989 mocht hij Jan Nuyts gaan helpen. Na Jan Nuyts kwam Leo Custers, die het had aangedurfd zijn werk bij Gazet van Antwerpen te combineren met schrijven voor ’t Pallieterke.

Onder een schuilnaam, want zijn baas Lou De Clercq had hem gezegd: “Als ik zou weten dat gij voor ’t Pallieterke schreeft, dan smeet ik u buiten.”

Dooprede van een héél klein meesterken van een héél klein gazetteken Toch is Leo tien jaar hoofdredacteur geweest, tot hij in 2010 de fakkel doorgaf aan Karl Van Camp, die ons blad de digitale wereld in loodste. Zijn luimig slotwoord zaterdag: “Wij zien elkaar terug in 2045, voor ons honderdjarig bestaan met een nieuwe hoofdredacteur.”

Applaus en toen waren er versnaperingen met een glaasje frisdrank of een pittige Klauw.

Opvallend op deze bezienswaardige tentoonstelling, waar de lezers zélf naar moeten komen kijken: de dooprede in nummer 1 van ‘een héél klein meesterken van een héél klein gazetteken’ en het hoofdartikel van 8 augustus 1946 over de regering-Huysmans voor de Kamer. Juist ja, die Huysmans die samen met Frans Van Cauwelaert had gezworen dat zij dat rioolgazetje zouden doen verdwijnen. Je kan bij deze tentoonstelling ook leren dat in dit land eigenlijk zowat alles actueel blijft. Neem, bij voorbeeld, dat nummer van 9 november 1989: “SP verdeeld over islam-hoofddoek.” Of nog verder terug in de tijd, het eerste nummer van het roemruchte jaar 1968, met boven het hoofdartikel deze intrigerende titel: “Laatste koning der Belgen?” Ja, er stond een vraagteken achter, 51 jaar geleden. Om een lang verhaal kort te maken, dierbare lezers: allen daarheen!

HECTOR VAN OEVELEN

BRUSSEL

Neo ex?

Lang geleden dat we nog wat over het Neo-project aan de Heizel hoorden. Vorige week bracht hier verandering in, en op zo’n manier dat veel doet vermoeden dat dit een verhaal zonder einde wordt. Officieel heeft men het over uitstel, maar de overtuiging dat het dossier naar de Griekse kalender verwezen wordt, groeit met rasse schreden.

Ooit lagen er drie projecten voor winkelcentra op de tekentafel, maar – quizvraag! – hoeveel hiervan zullen ooit daadwerkelijk het licht zien? Op dit moment één, Docks in Schaarbeek, en misschien blijft het wel daarbij. Gebouwd nog voor de milieuvergunning binnen was, opende het zo’n drie jaar geleden de deuren. En alle mooie voornemens ten spijt, worden die slechts ten dele ingelost. Verschillende winkels sloten inmiddels al de deuren, zij het dat er door de uitbaters vervanging aangekondigd is. Het volstond er eens door te lopen om te begrijpen wat er vanaf dag één verkeerd zat.

Anders dan de consument uit de ruimere Vlaamse rand die men wou lokken, vond eerder de local zijn weg naar het kakelverse centrum. En nu is er op zich niets verkeerd met wat te flaneren, voor zover men het netjes houdt, wat niet altijd lukte, maar om op het einde van de maand de cijfers op orde te krijgen heeft een winkel nood aan consumenten die daadwerkelijk kopen. Soit. Die andere twee dan.

Over het meest ambitieuze project kunnen we kort zijn: Uplace, op een zeker moment door satirist Koen Meulenaere in De Tijd steevast als “noplace” omschreven.

Of het er überhaupt komt en zo ja in welke vorm, Joost mag het weten.

Dialogeren En dan was er nummer drie, Neo genaamd. Het zou de hele Heizelvlakte omvormen. In een eerste fase met een winkelcentrum, maar kort daarop zou meer volgen: een congrescentrum, hotels, maar ook woningen, en hier begint het schoentje pas echt te knellen – we komen er direct op terug. Zopas raakte bekend dat het hele project een tijdje ‘on hold’ wordt geplaatst door Brussels Burgemeester Close, iemand die zelf met de toenmalige Burgervader Thielemans aan de basis van de idee lag.

Er schijnen zich iets te veel moeilijkheden

voor te doen. Zo loopt het inzake vergunningen fout, mede – maar niet alleen – omdat het Vlaams Gewest een aansluiting naar de Ring zou tegenhouden. Close deed ergens in Le Soir zijn beklag over het feit dat er blijkbaar geen ruimte meer bestaat in dit land om eens te praten met mekaar, van gedachten uit te wisselen, zeg maar.

Werkelijk? Een tijdje geleden liet Vilvoorde Burgemeester Bonte zich nog ontvallen dat hij zelfs niet weet met wie hij in Brussel zou moeten praten. En als hij het al te weten kwam, bleef de respons uit. Elke poging tot dialoog botst op een muur. En was dialoog trouwens niet hetgeen aan de basis van dat Eurostadium had moeten liggen? Eerder dan ergens op conclaaf in Oostende eenzijdig te beslissen dat net op die plek op Grimbergs grondgebied een megalomaan project moest komen. Terug naar Neo!

Onontwarbaar kluwen De vraag is of enige dialoog nog iets aan de situatie kan veranderen. Le Soir had aandacht voor het kluwen, maar ook onze Samizdat-collega’s van Pan. In dit Neo-dossier klaagt men aan Franstalige kant steevast over ‘les Flamands’, alleen is het net dat publiek dat men moet aantrekken om de hele opzet te laten slagen. Niet toevallig ontwaart men hier parallellen met Dockx. Pan ziet vooral een probleem met die woonfunctie. Als het van Ecolo afhangt wordt er een batterij aan sociale woningen neergepoot, goed voor het eigen electoraat, alleen dreigt dit bij te dragen tot een sfeertje en toestanden die dat zo broodnodige publiek niet wenst te beleven. En wat met het Congrescentrum? Zou het niet verstandiger zijn de focus te leggen op de huidige Heizelpaleizen die niet bepaald een toonbeeld van modernisme zijn, ook al waren ze dat (architecturaal) gesproken misschien wel toen ze opgetrokken werden. Damals. Wie zet er nog iets in op Neo? KNIN.

Terreurprocedures in Duitsland Volgens cijfers die de Duitse Procureur-Generaal (Generalbundesanwalt) onlangs vrijgaf op verschillende parlementaire vragen aan de Duitse federale regering, zijn er de afgelopen 4 jaar niet minder van 2.245 terreurprocedures en onderzoeken in Duitsland gevoerd die te maken hadden met radicaal islamisme.

De Procureur-Generaal bevestigde hiermee dat voor het jaar 2018 een nieuw record kon worden opgetekend: 1.220 terreurprocedures en -onderzoeken in Duitsland, waarvan 884 onderzoeken en procedures met als mogelijke betrokkene islamitische terreur. Hoezeer de massale ongecontroleerde instroom van voornamelijk mannelijk-islamitische migranten de veiligheidstoestand in Duitsland heeft aangetast, weet Stefan Schubert, voormalig politieman en journalist, perfect in enkele cijfers weer te geven: in 2013 waren er bijvoorbeeld slechts 70 terreurprocedures in Duitsland, drie jaar later, in 2016, waren het er al 240. In 2017 volgde dan een vervijfvoudiging naar 1.200 terreurprocedures en –onderzoeken. Vorig jaar werd een nieuw record opgetekend met 1.220 procedures.

De Procureur-Generaal startte in 2018 met andere woorden elke dag 3,3 nieuwe procedures, onderzoeken en dergelijke op die met terreur of terreurdreiging te maken hebben.

Islamitisch terrorisme als hoofdoorzaak De Duitse federale regering gaf ook meer specifieke cijfers vrij over het islamitisch terrorisme. Het belangrijke aandeel van dit religieus terrorisme wordt snel duidelijk: in 2015 werden 108 onderzoeken en procedures gestart die met islamitisch terrorisme te maken hadden. In 2016 was er sprake van bijna een verdubbeling tot 201 islamitische terreuronderzoeken. Een jaar later zet het “Wir schaffen das”-beleid zich ook in de cijfers door: 1.052 islamitische terreuronderzoeken en –procedures.

Sinds het begin van de vluchtelingencrisis werden dus 2.245 islamitische terreurprocedures opgestart in Duitsland. Het bewijs dat de radicale islam in Duitsland – en bij uitbreiding in gans West-Europa – het belangrijkste veiligheidsrisico betekent voor de burgers en voor de democratische basisordening van onze samenleving.

PIET VAN NIEUWVLIET

Onze naaste buren

3 oktober 2019

Geen haar beter

NEDERLAND

Moet ik de lezers weer op de kast jagen met verhalen die bewijzen dat Nederlandse ministers geen haar beter zijn dan de clowns in dat land beneden Wuustwezel?

Genderneutraal Als het moet dan moet het! Voorbeeld één is minister Ingrid van Engelshoven van het steeds linksere en steeds minder liberale D66. Ze is minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap en ze heeft duidelijk haar prioriteiten op orde. In aardig wat Nederlandse scholen wordt maar deels les gegeven bij gebrek aan leraars. Er zijn al scholen waar de leerlingen één dag langer thuis blijven. Onlangs heeft de eerste school definitief de deuren gesloten: het 16de Montessori in Gaasperdam (zuidoost Amsterdam). Met zo’n bagatellen moet je niet bij de minister aankomen. Zij is van de strategische opties voor de toekomst en ze houdt zich bezig met echt belangrijke zaken; in casu ‘stereotyperend speelgoed’. Het moet van de minister maar eens gedaan zijn met ouders, grootouders en winkels die denken dat jongens graag met brandweerauto’s en meisjes graag met poppen spelen. Ze doen de minister gruwelen. ‘Genderneutraal’ speelgoed moet volgens haar de norm worden.

Iemand nog de illusie dat Hilde Crevits dommer of onbekwamer is dan haar Nederlandse evenknie?

Europese regels wel voor Vlaanderen en Duitsland maar niet voor Nederland Nog een parel aan de Nederlandse kroon is minister Cora Van Nieuwenhuizen van Infrastructuur en Waterschap van

7

de liberale partij VVD die je tegenwoordig volgens Vlaamse normen ter hoogte van Groen mag situeren. Vorige week bleek dat de minister “iets over het hoofd had gezien”. Acht jaar geleden toonden testen van het ministerie dat de beruchte bolderkar (de “stint waarmee vier kinderen om het leven kwamen”) tijdens testen een te lange remweg had en feitelijk niet veilig was. Toch kreeg de producent groen licht. Hij werd er zelfs niet op gewezen dat de stint veiliger moest. Na het vreselijk ongeval vorig jaar vroeg de Tweede Kamer indringend naar het waarom. Dat oude rapport kwam tevoorschijn maar de minister “vergat” het de volksvertegenwoordigers te melden; een politieke doodzonde waar ze mee weg kwam. Of een dergelijk kunstje bij de bureaucraten van de Europese Unie lukt, betwijfel ik.

De regering heeft onder druk van milieulobby’s en van Van Nieuwenhovens D66 beslist dat het rekeningrijden er moet komen. Dagelijks verpesten duizenden vrachtwagens vanuit de Rotterdamse haven Noord-Brabant en Vlaanderen op weg naar heel Europa (de randstad heeft geen last van die vrachtwagenterreur). De regering en de verantwoordelijke minister Van Nieuwenhoven hebben beslist dat de vrachtwagensector compensatie krijgt eens het rekeningrijden effectief wordt ingevoerd.

De wegenbelasting voor vrachtwagens wordt verlaagd en het Eurovignet afgeschaft. De netto-inkomsten van dat

rekeningrijden moeten terugkeren naar de sector zodat vrachtwagens kunnen “vergroenen”. Herinnert u zich nog het Nederlandse gekrijs toen in uw land politici met autowegentol op de proppen kwamen en dat voor de Vlaamse en Waalse chauffeurs wilden compenseren met minder wegenbelasting? Een schande, anti-Europees en een bewijs van slecht nabuurschap. Een paar jaar geleden wilden de Duitsers “Maut” heffen op hun autowegen en Duitse chauffeurs compenseren. Oostenrijk en… Nederland dienden klacht in en haalden hun slag thuis bij de EU. Van Nieuwenhoven gilde over “discrimineren” en “liet er geen traan om” dat de Duitsers verloren. Met argumenten waar zelfs een Nederlandse theoloog zich het hoofd zou over breken, probeert de minister nu te bewijzen dat Nederland wel de eigen chauffeurs mag bevoordelen. Wordt vervolgd.

Regels voor de burger, niet voor de minister Tenslotte moet nog eventjes het gedrag van een laatste clown-minister vermeld worden. Vorige week was Eric Wiebes van Economische Zaken en Klimaat (ook al een linkselende VVD-er) te gast bij de talkshow van het voor Vlamingen haast onverstaanbare wicht Jinek (Gelukgewenst!

Ze vertrekt bij de NPO waar ze maar 200.000 euro verdient en trekt naar RTL voor één miljoen euro per jaar). Minister Wiebes werd gefilmd in zijn dienstauto zonder dat hij zijn gordel droeg. Hij weigert dat te doen en verklaarde “Daar ben ik een beetje stout in.” De Nederlander die betrapt wordt, moet 140 euro betalen.

WILLEM DE PRATER

Slachtofferhulp moet voortaan ook relschoppers begeleiden Deze zomer draaide een voetbalwedstrijd in Nieuw Gent uit op een vechtpartij. Zowel de Gentse spelers als de bezoekers uit Aalst waren van Afrikaanse origine. Na afloop vielen de bezoekers de thuisploeg aan en sprongen daarna op een tram richting station. Ondertussen was de politie gearriveerd.

Die deden de tram stilstaan, troffen er een rumoerige bende op aan en besloten de hele groep bestuurlijk aan te houden.

Daarvoor vorderden ze een bus van De Lijn op, lieten de amokmakers overstappen, en voerden ze naar het politie bureau. In totaal ging het om negenendertig minderjarigen.

Die werden enkele uren vastgehouden om hun identiteit te controleren. Sommigen werden gefouilleerd omdat er een vermoeden was dat ze messen bijhadden. Daarna mochten ze met hun ouders naar huis. De politie had goed werk geleverd.

politie aan ‘etnisch profileren’ deed, is een kwakkel. Er mochten inderdaad blanke kinderen van de tram stappen, maar dat was omdat de tramchauffeur getuigde dat ze al vroeger waren opgestapt en dus niets met de vechtpartij te maken hadden.

Kortom, de relschoppers waren terecht opgepakt. Toch stelde onze burgemeester een gebaar naar de jongeren in kwestie.

Zij en hun ouders mogen beroep doen op de dienst slachtofferhulp van de politie! Hij zei letterlijk: “De huidige werking van het Bureau Slachtofferbejegening, die slachtoffers en hun directe omgeving bijstaan, wordt verruimd naar jongeren en hun ouders die het voorwerp zijn geweest van een politionele actie. Zo zullen in de nabije toekomst de maatschappelijk assistenten van

Afrikaanse relschoppers De PVDA klopte het voorval op tot een drama. De kinderen zouden getraumatiseerd zijn door het ‘onnodig machtsvertoon van de politie’. De partij interpelleerde de burgemeester met een waslijst klachten: “bedreigen van minderjarigen met honden en geweren”, ”weigeren van drinken”, “afpakken van gsm’s”, enzovoort. Mathias antwoordde zakelijk: er was al een intern onderzoek gevoerd en de politie valt niets te verwijten. Van de vele beschuldigingen klopt niets. De jongeren en ook hun ouders die buiten aan het politiekantoor stonden, werden correct behandeld. Ook dat de

de Dienst Maatschappelijke zorg jongeren, die n.a.v. politionele acties met de politie in aanraking zijn gekomen, ook nazorg verstrekken.” In mensentaal vanaf nu krijgen vechtersbazen, relschoppers en erger, als zij dat wensen, de begeleiding die bedoeld is voor hun slachtoffers. Begrijpen wie kan.

Daar is Guy! Wie zat daar op de gemeenteraad? Wat ouder en meer bijziend, diep voorover gebogen met zijn neus bijna tot op de bank?

Toch hebben wij hem gespot: Guy. Te herkennen aan zijn halflange wat grijzer wordende haren. De gemeenteraad helemaal uitzitten was teveel gevraagd. Wie sloop er dinsdagavond weg tijdens de pauze?

Stapte met zijn leren boekentasje stilletjes naar de uitgang? Zijn collega raadsleden zouden wel nog urenlang, tot bijna middernacht, verder vergaderen. Niet dat zij hem misten.

Of Guy er nu is of niet, maakt geen enkel verschil, hij doet er zijn mond niet open.

Zijn aanwezigheid, na zeven maanden afwezigheid, was vooral een zware teleurstelling voor zijn opvolger. Die hoopte al het zitje van Guy te mogen overnemen. Het is bijzonder arrogant om je te laten verkiezen als gemeenteraadslid en dan je zitje zo vaak leeg te laten. Wie niet geregeld komt opdagen, zou gewoon automatisch zijn mandaat moeten verliezen, punt.

MATHILDIS

Toch verdeeldheid bij de MR

WALLONIE

Door het vertrek van Charles Michel en Didier Reynders richting Europese instellingen zouden de Franstalige liberalen van de MR de bladzijde van de interne partijvetes definitief omdraaien.

Zouden, want er dreigt een nieuwe verdeeldheid. De twee nieuwe kandidaat-voorzitters, Denis Ducarme en George-Louis Bouchez, zouden té rechts zijn voor een deel van de partij. Een compromiskandidaat kan zich nog tot 11 oktober aanbieden.

chez werd de voorbije dagen in de pers aangevallen door verschillende verkozenen en burgemeesters. Waardoor de Franstalige liberalen nog maar eens de nodige verdeeldheid tentoon spreiden.

“Die clanoorlog tussen Charles Michel en Didier Reynders hebben we nooit meegemaakt. Ik zie niet in waarom er straks bij de voorzittersverkiezingen opnieuw sprake zou zijn van verdeeldheid binnen de partij,” zei MR-jongerenvoorzitter Steve Detry vorige week. IJdele hoop? De tweestrijd tussen Michel en Reynders behoort door hun vertrek richting Europa inderdaad definitief tot de geschiedenis. Maar de rust binnen de partij is niet echt teruggekeerd.

En dus wordt er gedacht aan compromiskandidaat. Een soort van verzoener of verzoenster. Aanvankelijk verscheen kamerlid Kattrin Jadin op de radar. Zij als MR-voorzitter zou een unicum zijn. Ze komt uit de Oostkantons en zou de eerste Duitstalige partijvoorzitter worden.

Een naam die meer kans maakt is die van Valentine Delwart uit Ukkel. Zij is secretaris-generaal van de partij en rechterhand van Charles Michel. “Hij doet niets zonder de raad van deze 39-jarige Brusselse te vragen,” is te horen. De piste die zou voorliggen is dat Delwart alleen of in tandem met George-Louis Bouchez naar de voorzittersstoel meedingt. Zij zou voorzitter worden, de Bergenaar vice-voorzitter. Maar er duiken meteen een paar problemen of bezwaren op: beiden zijn niet rechtstreeks verkozen in een parlement. En bij de MR is het de gewoonte dat de voorzitter uit Wallonië komt, terwijl Delwart een Brusselse is. Ondertussen is het afwachten welke houding uittredend federaal minister van Begroting Sophie Wilmès zal aannemen. Want zij is de federale nummer één van de partij en schuift in de partijhiërarchie een paar tredes naar boven.

Wilmès is geen kandidaat-voorzitter, maar kan wel de kandidatuur van een MR-kopstuk maken of kraken.

PICARD

Rechtervleugel Straks verkiezen de Franstalige liberalen een nieuwe voorzitter in opvolging van Charles Michel. Tot 11 oktober kunnen er nog kandidaturen worden ingediend en de spanningen lopen nu al hoog op. Federaal KMO-minister Denis Ducarme, zoon van wijlen ex-voorzitter Daniel Ducarme, heeft zich al in de strijd geworpen. Hij noemt zich “centrum op sociaal vlak, centrumrechts op economisch vlak en rechts op vlak van veiligheid en migratie.” “Ik heb er geen probleem mee om mij een Franstalige Theo Francken te laten noemen.” Ducarme wil van de MR ook meer een stadspartij maken.

De Franstalige liberalen scoorden de voorbije verkie-

zingen vooral sterk op het Waalse platteland. Een andere kandidaat is de Bergense senator Georges-Louis Bouchez.

Ook iemand van de rechterflank van de partij. Enkele jaren geleden werd hij door Elio Di Rupo uit het stadsbestuur van Bergen geduwd wegens zijn te sterke anti-PS-retoriek.

Ducarme en Bouchez zijn beiden Henegouwers en niet op hun mondje gevallen.

Bij een deel van de partijtop en bij de progressieve vleugel van de MR zijn ze er niet gerust in. Mensen als Charles Michel, die ook als Europees raadsvoorzitter het reilen en zeilen van de partij blijft volgen, zijn bang dat Bouchez of Ducarme zich straks tijdens de federale onderhandelingen als een olifant in een porseleinkast zullen gedragen. Waardoor de partij zowel inhoudelijk als bij de verdeling van de posten minder zwaar zal doorwegen. Uittredend minister van Pensioenen Daniel Bacquelaine heeft het niet begrepen op Ducarme en hoopt op iemand uit het Luikse als voorzitter. De Luikse verkozene Philippe Goffin zou zich als derde kandidaat kunnen aandienen.

De linkerflank, onder leiding van de Luikse schepen Christine Defraigne, wil de lijnen naar de Waalse coalitiepartners PS en Ecolo niet verstoren. En dus wil men niet dat Ducarme en al zeker niet Bouchez voorzitter worden. Bou-

Compromiskandidaat

8

Actueel

3 oktober 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

De salsa van Netanyahu De voorbije jaren werd Latijns-Amerika een bijzonder aandachtspunt voor de Israëlische diplomatie. Dit kadert op zich in een eerder ingezette PR operatie, maar voor net dat continent zit de conjunctuur vandaag gewoonweg goed. Of hoe men garen kan spinnen door een mix van economische knowhow, politieke verrechtsing en het winnen van zieltjes van...Evangelisten.

Netanyahu en Bolsonaro in Israël Dat de Israëlische premier Netanyahu de voorbije jaren regelmatig de grote plas richting Latijns-Amerika overstak is geen toeval. De bestemming kon variëren (Argentinië, Paraguay, Colombia of nog Mexico en Brazilië), maar telkens ondernam hij met eenzelfde overtuiging de reis. Met zijn belangstelling voor de regio schreef hij alvast geschiedenis. Nooit had een voorganger een grotere interesse. Meer nog: in de meeste van die landen was hij de allereerste Israëlische premier die er zijn opwachting maakte. Het ging zelfs om meer dan nationaal belang, zo verklaarde hij. Hij maakte er zelfs “vrienden”, te beginnen met de Braziliaanse sterke man Bolsonaro, maar daarover straks meer.

Economie en meer De demarches van Netanyahu naar Latijns-Amerika toe passen sowieso in een breder plaatje. “Het gaat om een charme-offensief dat al enkele jaren aan de gang is, zowel in Europa, Rusland, Afrika en sommige delen van Azië”, merkte een onderzoeker van de Centre for European Studies van de Universiteit van Kopenhagen op. “Hier kunnen decennia voor nodig zijn, maar we zien vandaag toch al zekere signalen dat de perceptie van Israël op internationaal vlak verbeteringen kent.”

En zoals dat gaat bij zo’n reizen worden de dingen nogal economisch verpakt. Die belangen zijn er ook. Landen als Brazilië of Colombia hebben een interesse die naar de Israëlische knowhow inzake veiligheid en militaire toepassingen neigt. Voor anderen zoals Mexico of Costa Rica draait het dan weer rond landbouwoplossingen.

Het dividend van deze diplomatie

is een feit. In Mexico alleen al zijn 150 Israëlische bedrijven actief, in Colombia en Argentinië telkens zo’n 100 en in Brazilië zelfs 200.

En dat levert dankbaarheid op. “Ik hou van Israël”, verklaarde de Braziliaanse President Bolsonaro nog in maart tijdens een bezoek aan de Joodse staat in het Hebreeuws.

Bedoeling was – uiteraard – de campagne van Netanyahu wat te ‘boosten’. Eerder was die trouwens al te gast op de eedaflegging van zijn nieuwe “vriend”.

Rechtse regimes Economie is echter geen doel op zich. Tijdens de jaren 2000 botste Israël op heel wat tegenstand in de regio. Uitgesproken linkse regimes kwamen aan de macht in landen als Venezuela, Brazilië, Argentinië of Bolivië. Dit vertaalde zich in een positieve opstelling voor niet alleen de ‘Palestijnse zaak’, maar ook voor Iran, vandaag en toen Israël’s aartsvijand. In december 2017 nog steunde een meerderheid van de Latijns-Amerikaanse landen de VN-resolutie die de verplaatsing van de Amerikaanse ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem veroordeelde. Maar bijvoorbeeld niet de Conservatieve President van Argentinië Mauricio Macri.

Hij onthield zich en bestempelde Hezbollah, dat in de jaren negentig nog enkele aanslagen pleegden tegen doelwitten in Buenos Aires als een terreurorganisatie. Ook in Uruguay wijzigde wat en gaf Israël plots wat steun in dit VNforum. Toch was het vooral door de opstelling van landen als Honduras, Guatemala of Brazilië dat de vruchten van Netanyahu’s politiek duidelijk werden. Diplomatie in combinatie met succes van meer rechtse regimes in verschillende

landen, daar draaide het om. Zeker President Orlando van Honduras zorgde voor een koerswijziging.

Hij is zonder meer een “vriend” van Israël, een land waar hij in 1992 nog studeerde.

Maar het geval van Honduras is in een ander opzicht interessant.

Wanneer ze zich op de Amerikaanse lijn in de ambassaderel plaatsen, heeft dat vooral tot doel Washington te paaien. Zeker op een moment dat de relaties tussen beide landen slecht zijn (de broer van de president wordt in Miami voor drugshandel vervolgd), ziet Orlando goede betrekkingen met Israël als een opstapje naar de VS. Donald Trumps politiek is er een waarbij de allianties van weleer geen vanzelfsprekendheid meer zijn.

Zoiets vergt een andere profilering. Arie Kacowicz, Professor aan de Hebreeuws Universiteit van Jeruzalem, vatte de situatie kortgeleden als volgt samen: “Latijns-Amerikaanse leiders zoeken naar de steun van de VS. Het streven naar nauwere banden met Israël is geen ultiem doel op zich. De band met de VS, daar draait het hen om.”

Religieuze touch En in die toenaderingspogingen blijkt een aparte rol te zijn weggelegd voor de...Evangelisten, zowel binnen als buiten de landsgrenzen.

We keren terug naar Hernandez van Honduras. Zijn steun voor de staat Israël ziet hij als een manier om niet alleen de Evangelische kiezer in eigen land (40 procent van de bevolking) te charmeren, maar ook om in smaak te vallen bij deze Amerikaanse Kerken. Uit onderzoek is immers gebleken dat 81 procent onder hen voor Trump stemden in 2016.

Zij belijden een soort van Zionistisch Christendom, wat zich uit in een onvoorwaardelijke steun aan Israël. Illustratief hiervoor was een bezoek in mei van een bezoek aan het Israëlisch parlement van 120 Evangelische leiders, afkomstig uit zowel de VS als Latijns-Amerika. Maar ook voor Israël zit er winst in. Deze Evangelisten zijn eigenlijk een grotere steun dan de Joodse diaspora in de VS waarvan er 79 procent Democraat stemt. En van die Democraten zou amper 18 procent een positief beeld hebben van de Israëlische premier. Nee, dan toch maar beter mikken op die rechtse regimes, al dan niet via de Evangelische stem aan de macht gebracht.

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur British Broadcasting Censor BBC In augustus 2019 werden in Israël, inclusief Judea en Samaria, 149 jihadaanslagen gepleegd. De meeste daarvan mislukten, mede dankzij de alomtegenwoordige bewaking door leger en politie.

Er is ook de efficiëntie van de Israëlische afweer- en beveiligingssystemen, maar dat verandert natuurlijk niets aan de moorddadige intenties van de terroristen. Er was één geval van “autojihad”, waarbij een voertuig als wapen werd gebruikt om mensen opzettelijk omver te rijden. Bij zeven van die aanvallen werden raketten afgevuurd.

Er waren ook brandstichtingen en aanslagen met explosieven, vuurwapens, handgranaten, messen en molotovcocktails. Maar van die 149 aanslagen werden er slechts drie vermeld in de berichtgeving van de BBC. Zelfs van de zeven raketaanvallen werd er niet één vermeld. Dat past natuurlijk helemaal in het beeld van de propagandawereld waarin de BBC ons wil laten geloven. Een wereld van schijn en leugen, waarin de wereldwijde dreiging van islamitische terreur en islamitische criminaliteit worden weggecensureerd. En dat schema zien we bij bijna álle media in álle Westerse landen, zowel in de artikels over binnenlandse als over buitenlandse onderwerpen

“Vals medelijden” Het gebeurt niet dikwijls, maar soms zegt zelfs de progressieve paus Franciscus I iets dat een diepere waarheid bevat. Onlangs bijvoorbeeld, toen hij er in een verklaring op wees dat euthanasie een “snelle oplossing” is, gebaseerd op “vals medelijden”. Dat is natuurlijk niet altijd waar, maar toch heel dikwijls. Zouden we er echter heel discreet op mogen wijzen dat ook de verklaringen van paus Franciscus over immigratie, ‘vluchtelingen’ en het openstellen van de grenzen gebaseerd zijn op zo’n ‘vals medelijden’? Of, scherper gesteld, op een beleid van zachte heelmeesters die stinkende wonden maken. De vergelijking met euthanasie en zelfmoord ligt hier voor hand. Alleen gaat het in het immigratiedossier niet om de zelfdoding van individuen, maar van hele naties, en misschien zelfs van een hele beschaving.

Laagste contingent ooit Wat betreft de ‘vluchtelingen’ was er sinds de val van de Italiaanse regering alleen maar slecht nieuws. Maar gelukkig is president Trump er nog. De Amerikaanse regering heeft het aantal vluchtelingen dat het komende jaar binnengelaten zal worden, vastgelegd op 18.000. Dat is het laagste cijfer sinds 1980, toen na de goedkeuring van de “Refugee Act” ook het “US Refugee Admissions Program” werd opstart. Ter vergelijking: het vorige ‘record’ dateert van 2002, vlak na de aanslagen van 11 september, toen slechts 27.000 vluchtelingen toegelaten werden. En op het einde van Obama’s presidentschap werden jaarlijks minstens 98.000 vluchtelingen toegelaten.

President Trump maakt daarmee opnieuw één van zijn verkiezingsbeloften waar. Dit is de zoveelste opeenvolgende inkrimping van het vluchtelingencontingent. In 2017 had hij het contingent al verminderd tot 50.000, het volgende jaar tot 45.000 en dit jaar tot 30.000. Bovendien ondertekende hij een zogenaamde ‘executive order’, die het staten en lokale besturen mogelijk maakt de hervestiging van vluchtelingen op hun grondgebied te weigeren. De hele

linkse meute is natuurlijk razend van woede. Het moet dus wel een verstandige maatregel zijn. Geen wonder dat ze zo’n president willen afzetten.

Oorlogsmisdadiger Tommy Robinson Eerder dit jaar sloot Facebook de account van het Deense 24NYT, dat online nieuwsuitzendingen verzorgde. 24NYT had scherpe kritiek geleverd op het politiek correcte establishment en het besteedde vooral aandacht aan de negatieve gevolgen van de instroom van islamitische immigranten in Denemarken. Onlangs nog werd de organisatie Trykkefrihedsselskabet van Facebook verbannen na een aantal berichten over het feit dat Tommy Robinson door Facebook was gecensureerd.

Trykkefrihed is het Deense woord voor persvrijheid. Dat kreeg een ongewoon vervolg: in het programma “Deadline”, uitgezonden door Danmarks Radio, werd Peter Andreas Münster over deze zaak geïnterviewd, Facebooks ‘Head of Communications for the Nordic Region’. Hij verdedigde deze censuurmaatregel met het waanzinnige argument dat Tommy Robinson van hetzelfde kaliber was als de oorlogsmisdadiger Ratko Mladic, die werd veroordeeld wegens de moord op zevenduizend Bosnische mannen en jongens, allemaal moslims, in Srebrenica. Ja, we hebben ook onze reserves over de eenzijdigheid van het Joegoslavië-tribunaal, dat héél weinig moeite deed om ook islamitische oorlogsmisdadigers te vervolgen. Maar dan nog blijft die vergelijking waanzinnig.

Tommy Robinson werd veroordeeld omdat hij foto’s had gemaakt van veroordeelde leden van een islamitische ‘rape gang’.

Is het aanklagen van islamitische verkrachters volgens Facebook dan even erg als een massamoord op zevenduizend gevangenen? We kunnen daar alleen maar uit besluiten dat Facebook geleid wordt door gevaarlijke psychopaten. Die maken ook zo’n bizarre redeneringen… Voor hij naar Facebook overstapte, werkte Peter Andreas Münster op de persafdeling van de partij ‘Det Radikale Venstre’, letterlijk vertaald ‘Het Radicale Links’, met ook - natuurlijk! - het meest radicale pro-immigratieprogramma. De verontwaardiging over deze uitspraak was algemeen. Danmarks Radio zette een bericht op zijn Facebookpagina, waarin iedereen werd aangemoedigd om het interview te bekijken en zich zelf een oordeel te vormen.

Maar daarna… censureerde Facebook ook dat bericht.

FPÖ zwaar toegetakeld De verkiezingen in Oostenrijk hebben twee duidelijke winnaars opgeleverd: de ÖVP en de Grünen. Er waren ook twee even duidelijke verliezers: de socialisten en de FPÖ, die nog zwaardere klappen kreeg. De hoop op een nieuwe coalitie tussen ÖVP en FPÖ wordt nu wel heel, heel klein.

Mathematisch gezien is zo’n coalitie wel mogelijk, maar politiek gezien is ze heel onwaarschijnlijk.

De ÖVP heeft als overwinnaar en grootste partij nu keuze te over. Ze kan een meerderheid vormen met de socialisten, de groenen of zelfs de FPÖ als kleinere partners, en ze kan die drie tegen elkaar uitspelen. De mensensmokkelaars en de moslims kunnen de toekomst vol vertrouwen tegemoet zien.

En Strache heeft nu nog meer redenen om zijn stommiteit met de namaak-Russin op Ibiza bitter te betreuren. Want daarmee is zijn ondergang, en die van zijn partij,

Het nabije buitenland

3 oktober 2019

DE FLATERS VAN JACQUES CHIRAC De Fransen zijn vol lof voor hun overleden ex-president Jacques Chirac. Oer-Frans was hij: wat conservatief, tegen teveel hervormingen, dromend van de Franse grandeur en een macho die graag een glas dronk en stokbrood met worst of kaas verorberde.

Maar Chirac was vooral een politiek beest dat wonderwel succesvol was, ondanks de vele flaters die hij in zijn loopbaan heeft begaan. Een overzicht.

We zijn aan het begin van de 21ste eeuw en president Jacques Chirac (1932-2019) is in gesprek met zijn minister van Financiën Nicolas Sarkozy. De twee kopstukken van de centrumrechtse UMP wantrouwen elkaar. Chirac wil vermijden dat Sarkozy - die hem in de campagne voor de presidentsverkiezingen van 1995 de rug toekeerde - de kandidaat wordt van de UMP bij de presidentsverkiezingen van 2007. Sarkozy wil het ministerschap en het voorzitterschap van de UMP combineren als springplank naar het hoogste ambt. Chirac waarschuwt Sarkozy: “Je gaat een stommiteit begaan. Zoals ik er veel begaan heb.”

Waarop Sarkozy repliceerde: “Met de flaters die u gemaakt hebt, is het eigenlijk een wonder dat u het zo ver hebt geschopt.” Antwoord van een geërgerde Chirac: “Wees niet zo onbeschoft.”

Maar Sarkozy had gelijk. Het is eigenlijk een mirakel dat Jacques Chirac tussen 1995 en 2007 Frans president is geweest.

Naar aanleiding van zijn overlijden vorige donderdag, werd er vooral gesproken over de guitige president die graag handen schudde en schouderklopjes uitdeelde. De man ook die met zijn verzet tegen de oorlog in Irak in 2003 een meer onafhankelijke Franse diplomatieke koers voer. Wat doet terugdenken aan de tijd van de Gaulle en de Franse grandeur. Over de vele

Si la France m’était contée stommiteiten die de politicus Chirac heeft begaan, werd amper gesproken. Er waren er nochtans niet weinig.

Hopen op rode chaos De eerste was in de tweede helft van de jaren ’70, toen Jacques Chirac ontslag nam als premier van de rechtse president Valéry Giscard d’Estaing. Chirac richtte de neogaullistische RPR op. De partij was de basis voor zijn kandidatuur bij de presidentsverkiezingen van 1981. Chirac haalde toen de tweede ronde niet. Het werd een duel tussen Giscard en de socialist François Mitterrand. Maar Chirac steunde Giscard niet. Officieel zei hij dat hij “ten persoonlijke titel voor de rechtse president zou stemmen.” Jaren later kwam aan het licht dat Chirac en zijn entourage in het geheim militanten opriepen om voor Mitterrand te stemmen.

Chirac hoopte dat Mitterrand - die een regering zou vormen met de gehate communisten - zo’n slecht sociaaleconomisch beleid zou voeren dat hij snel zou moeten aftreden en Chirac dan nieuwe verkiezingen zou winnen. Het draaide totaal anders uit. De Franse economie ging inderdaad kopje onder door de hogere uitkeringen, zwaardere taksen, nationaliseringen,… Maar door een paar devaluaties wist Mitterrand het tij te keren. In 1988 werd hij bovendien probleemloos herkozen door Chirac te verslaan. Die laatste was in 1986 eerste minister geworden na de door rechts gewonnen parlementsverkiezingen en kon dan worden afgeschilderd als een ruziemaker.

De grap met het ontbonden parlement Een stuk verstandiger was zijn campagne in 1995, die Chirac de overwinning bezorgde. Met een links programma haalde Jacques Chirac het van zijn socialistische concurrent Lionel Jospin. Maar al snel haalde de realiteit hem in. Onder druk van

HERINNERINGEN VAN EEN PRIME MINISTER Onlangs verscheen de autobiografie van David Cameron. De voormalige eerste minister geeft een tamelijk openhartige kijk in zijn leven. Niet alleen het publieke ambt, maar ook zaken uit zijn privéleven komen aan bod.

Zoals Tony Blair, die jaren geleden al voor de dag kwam met zijn memoires, voor altijd achtervolgd wordt door het spook van Irak, zo zal de naam David Cameron gelinkt blijven aan het Brexit-referendum. De Conservatief beschouwt dit referendum als zijn grootste persoonlijke mislukking.

Over het algemeen bestaat er bij ons niet zoiets als een traditie rondom het schrijven van autobiografieën. Als er al levensverhalen worden opgetekend, dan gebeurt dit vaak postuum. Denk maar aan journalist Paul Huybrechts, die in mei 2009 het eerste deel van een biografie over Hugo Schiltz afwerkte. Het tweede deel zou aanvankelijk in 2015 verschijnen, maar vier jaar na datum rolde er nog steeds geen vervolg van de pers. Vlaanderen als markt en afzetgebied voor politieke biografieën is nu eenmaal klein en de interesse van het publiek navenant. De kookboeken van Pascal Naessens en Jeroen Meus daarentegen vliegen bij tienduizenden over de toonbank.

Traditie In het Verenigd Koninkrijk hebben zowat alle voormalige politieke leiders een boek uitgegeven waarin ze terugblikken op hun publieke leven. David Cameron is slechts drieënvijftig jaar, maar dit belette hem niet om zijn politieke memoires al op te tekenen. De conservatieve politicus diende zijn land gedurende ruim een decennium en bekleedde van december 2005 tot juli 2016 het ambt van eerste minister. Reeds in maart werd het boek met luid tromgeroffel aangekondigd.

Mislukking In een autobiografie bestaat altijd het risico dat de hoofdfiguur en schrijver zijn of haar leven te rooskleurig voorstelt.

De eigen persoon wordt opgesmukt en mislukkingen worden al te vaak toegeschreven aan anderen. Cameron echter staat niet enkel stil bij zijn successen. Ook zijn - naar eigen zeggen - grootste mislukking komt uitvoerig aan bod: het Brexit-referendum. De Prime Minister geloofde dat hij het ‘Europese vraagstuk’, dat de Conservatieve Partij hoe langer hoe meer verscheurde, in zijn voordeel zou kunnen beslechten. We weten intussen hoe een en ander is uitgedraaid.

Waar Tony Blair nog altijd achtervolgd wordt door het debacle rond de oorlog in Irak, zo is het referendum over EU-lidmaatschap de smet op Camerons blazoen. Opmerkelijk is dat beide voormalige eerste ministers hun mislukkingen op eenzelfde manier rationaliseren. Blair gaf eerder in zijn biografie toe dat Irak een vergissing was, maar dat hij niet kon voorspellen hoe de zaken zouden lopen. Ook Cameron be-

ONBESTRAFTE DDR-TERREUR Dertig jaar geleden, in september 1989, begonnen in de DDR de massamanifestaties die zouden leiden tot de ineenstorting van de socialistische dictatuur.

Nochtans hadden vele politieke waarnemers in Oost én West verkondigd dat de DDR de enige satellietstaat in het Oostblok was, waar de Sovjets blindelings op konden vertrouwen, zelfs als het Warschaupact een oorlog tegen het westen zou ontketenen. Het bleek niet waar te zijn.

Toen Gorbatsjov officieus duidelijk maakte dat de Sovjettroepen niet zouden ingrijpen, werd ook die “betrouwbare bondgenoot” weggespoeld als een zandkasteel in een opkomend getij van vrijheid. Toen klonk dat nobele woord nog niet zo hol als nu in Merkelstan… Het blijft een interessante vraag waarom de leiders in de DDR hun Volksleger niet hebben ingezet om de protesten neer te slaan. Zouden die troepen hen gehoorzaamd hebben? Zou er een burgeroorlog uitgebroken zijn? Dat Volksleger was nochtans prima bewapend en meer dan dertig jaar lang tot op het bot geïndoctrineerd met socialistische en internationalistische principes… Maar op het cruciale moment durfden de partijleiders er klaarblijkelijk toch niet op rekenen.

Nee, wat hun critici ook beweren, de Duitsers waren niet altijd zo blindelings gehoorzaam aan de autoriteiten, ook de “Ossies” niet. De arbeidersopstand van 1953, die begon in Berlijn en zich later uitbreidde naar vele andere steden in de DDR, had dat trouwens al bewezen. En het succes van AfD in de oostelijke deelstaten lijkt dat te bevestigen.

Er is veel geschreven over de Nürnbergprocessen en de bestraffing van de verantwoordelijken voor de naziterreur. Maar er is nauwelijks aandacht geweest voor het feit dat bijna nie-

De oude wonden opengereten Tenslotte vermelden we de historische toespraak die Chirac op 16 juli 1995 hield in de Vélodrome d’Hiver in Parijs, van waaruit tijdens WO II joden uit Frankrijk werden gedeporteerd. Chirac was de eerste president die stelde dat Frankrijk via het Vichy-regime verantwoordelijk was voor de deportaties en hij excuseerde zich daarvoor. Iets dat andere presidenten zoals François Mitterrand altijd hebben geweigerd. Een ‘plechtig pardon’ zou teveel wonden openrijten. Mitterrand had gelijk. Het stimuleerde discussies waarbij iedereen die rond bijvoorbeeld immigratie een iets te rechts standpunt innam, meteen het etiket ‘vichyst’ of ‘nazi’ opgeplakt kreeg. De toespraak leidde onrechtstreeks tot nieuwe processen tegen bejaarde oud-collaborateurs zoals Maurice Papon, die na de oorlog nochtans jarenlang een gerespecteerd topambtenaar en zelfs minister was geweest.

SALAN

ENGELAND dient zich van dezelfde excuses aangaande de Brexit: “Ik heb steeds gehandeld in de overtuiging dat wat ik deed de juiste beslissing was voor het land.”

Toch erkent Cameron dat hij fouten maakte. De voorstanders van EU-lidmaatschap geloofden dat ze de volksbevraging makkelijk zouden winnen. Ook de peilingbureaus bleken ernaast te zitten. Cameron voelde er weinig voor, zo schrijft hij, om de strijd op het scherp van de snee te voeren.

Door openlijk aanvallen op Brexiteers en partijgenoten te lanceren, zou de Conservative Party te zeer verdeeld raken, zo oordeelde Cameron. Deze foute beredenering bleek uitstel van executie. Vandaag zijn de Conservatieven meer dan ooit verdeeld over de vraag hoe het nu verder moet.

Dood kind Over partijgenoten Boris Johnson en Michael Gove lezen we niet al te veel goede dingen. Johnson? Volgens Cameron “een leugenaar”. Gove? “Een afkooksel van Nigel Farage.”

Toch gaat “For the record” niet uitsluitend over politiek. De voormalige toppoliticus staat ook stil bij het overlijden van zijn zwaar gehandicapte zoontje, dat op zesjarige leeftijd stierf in 2009.

Aangaande dit overlijden vloog The Guardian twee weken terug nog serieus uit de bocht. De eerlijke passages van Cameron over zijn privéleven werden door het linkse dagblad weggezet als “geprivilegieerde pijn” (sic). Alsof er een wetmatigheid is die stelt dat iemand die welbemiddeld is minder pijn zou voelen bij het overlijden van zijn of haar eigen kind dan iemand met minder financiële middelen... Bij The Guardian voelden ze zich genoodzaakt om verontschuldigingen te publiceren. Het editoriaal werd aanvankelijk aangepast maar zou uiteindelijk helemaal verwijderd worden van het internet.

LVS

Bei uns in Deutschland mand gestraft werd voor de misdaden waarvan de Duitsers in de DDR het slachtoffer waren.

Ongestraft De Duitse openbare aanklagers identificeerden meer dan 100.000 personen die betrokken waren bij de misdaden van de DDR-dictatuur. Daarvan werden er slechts 753 veroordeeld en amper 46 kregen effectieve gevangenisstraffen. Er werden geen doodstraffen uitgesproken. Zelfs daders die één of meerdere moorden hadden gepleegd, kregen nooit meer dan tien jaar cel, en in praktijk moest niemand die volledig uitzitten. Geen enkele DDR-crimineel heeft langer dan 6,5 jaar in de gevangenis gezeten. Aan de zonegrens tussen Oost- en West-Duitsland werden minstens duizend mensen vermoord bij pogingen naar het westen te vluchten. Nog eens 138 mensen vonden de dood toen zij probeerden vanuit de DDR naar West-Berlijn te vluchten. Maar er werd welgeteld één DDR-officier schuldig bevonden aan moord. Tekenend voor het lakse strafbeleid was het proces tegen Rolf-Dieter H. die in oktober 1965 de drieëntwintigjarige Walter Kittel vermoordde met dertig (!) schoten uit zijn Kalasjnikov. De jongeman werd niet eens neergeschoten op de vlucht: hij had zijn vluchtpoging al opgegeven en hij stond met zijn handen in de lucht in het niemandsland. Die moordenaar kreeg ook slechts tien jaar cel.

In sommigen gevallen werden de moordenaars van de Volkspolizei, de VOPO’s, zelfs volgens het jeugdsanctierecht gevonnist, omdat zij twintigjarige dienstplichtigen waren, en dus nog als minderjarigen beschouwd werden. Alsof een twintigjarige niet zou beseffen dat men in vredestijd geen ongewapende mensen mag doodschieten… Men kan niet verwachten dat een jonge dienstplichtige in een dictatoriale staat openlijk weigert

FRANKRIJK

de criteria voor de toetreding tot de Europese Muntunie moest Chirac besparen en het gulle stelsel van de Franse ambtenarenpensioenen hervormen. Dat leidde naar goede Franse gewoonte tot straatprotest en stakingen. Chirac besloot in 1997 dan maar om het parlement te ontbinden en verkiezingen uit te schrijven. Na een overwinning van zijn rechtse UMP zou hij dan vijf jaar de nodige democratische legitimiteit hebben om de hervormingen door te voeren. Maar verrassend genoeg wonnen de socialisten de verkiezingen. Onder andere omdat het rechts-radicale Front National (FN) van Jean-Marie Le Pen zich in tal van kiesomschrijvingen in de tweede ronde handhaafde, waardoor de PS relatief de meeste stemmen haalde. Chirac zat vijf jaar opgescheept met een linkse regering. In 2005 herhaalde hij de flater door een referendum uit te schrijven over de Europese Grondwet. ‘Neen’ haalde het.

Right or wrong

De biografie, die meer dan 750 pagina’s telt, ligt sinds 19 september in de Engelse boekhandels. Het draagt als titel ‘For the record’.

In de eerste week deed de verkoop het niet onaardig. Ruim twintigduizend exemplaren werden aan het publiek gesleten.

Toch evenaart de ex-partijleider van de Conservatives lang niet het succes van de sociaaldemocraat Tony Blair. Ook deze voormalige Prime Minister pende zijn leven neer. In 2010 verscheen “A journey”, waarvan in de eerste zeven dagen bijna honderdduizend exemplaren verkocht werden. De teller van Blairs autobiografie staat ondertussen op meer dan 350.000 stuks. Ter vergelijking: die andere Labour-premier, Gordon Brown, blijft na jaren steken op een schamele 27.000 verkochte boeken.

9

DUITSLAND een misdadig bevel uit te voeren - hoewel sommige Duitse soldaten dat zelfs in de nazi-tijd toch hebben gedaan. Maar voor een VOPO was er altijd nog een tussenweg: hij kon opzettelijk zijn doel missen. Was dat een risico? Zou hij daarvoor gestraft kunnen worden? Ja, waarschijnlijk wel, maar het zou allicht niet de doodstraf zijn. Nee, ik aanvaard het simplistische Befehl ist Befehl niet. Niet voor soldaten en nog minder voor officieren.

En ook niet voor hun tegenhangers in de advocatuur, de magistratuur, de politiek of de administratie. Niet iedereen kan een held zijn. Maar iedereen kan proberen niet laf te zijn.

Adam Ik denk daarbij aan de gewetensvolle Adam uit Steinbecks boek “East of Eden”. Adam wordt als soldaat ingezet in de oorlogen tegen de Indianen, en hij gruwt van de wreedheden die hij daarbij ziet. Hij durft niet te deserteren. Hij weigert geen bevelen. Hij kan het kwaad geen halt toeroepen. Maar hij werkt er tenminste niet aan mee: hij schiet opzettelijk nooit raak. Misschien een minimalistische morele richtlijn voor iedereen die verwikkeld raakt in de machinerie van het kwaad. Denk hierbij, in een moderne, niet-militaire context aan het wijze advies van Jordan Peterson: “Spreek altijd de waarheid. Of lieg tenminste niet.” Het eerste komt overeen met de heroïsche houding van von Stauffenberg of van de rebellen van 1953. Het tweede, voor de meeste mensen soms het enige haalbare, is de houding van Adam. Tussen beide levenshoudingen in ligt een brede grijze zone waarin mensen, ook in moderne samenlevingen, ook in vredestijd, kunnen proberen hun plicht te doen en tenminste niet laf te zijn. Ondanks de Hitlers, de Stasi, de Merkels en de Big Brothers in de media.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

3 oktober 2019

MEDIALAND

FILM Wat? Dat er nog een oppositiepartij in het Vlaams Parlement zou zetelen? Daar weten wij niets van. En al zeker de VRT niet. En als die er al zou zijn, heeft die zeker niets vermeldenswaardig over het Vlaamse regeerakkoord te zeggen. Zijn wij zeker van. De VRT is immers een openbare omroep van hoge kwaliteit, die neutraliteit en objectiviteit hoog in het vaandel voert. Of niet soms?

Media doorprikken Greta-theater niet De afgelopen week was er alweer veel te doen rond Greta Thunberg. De media deden daarbij vooral hun best om “Greta” te verdedigen tegen elke vorm van kritiek. Maar dat haar toespraak een stukje theater was, nauwkeurig voorbereid en in scène gezet, dat las u natuurlijk nergens.

Laat er nochtans geen twijfel over bestaan: wie een toespraak voor de VN houdt, lang op voorhand breed in de pers aangekondigd, die improviseert niet. En al zeker niet iemand met de diagnose van Greta Thunberg. Haar entourage zal daar trouwens wel streng over gewaakt hebben.

Er klopt dus helemaal geen snars van dat ze tijdens haar toespraak woedend was. Het is trouwens legitiem je af te vragen of ze daar überhaupt toe in staat is. De media weigeren echter haar theater te doorprikken, en draaien daarmee hun lezers een rad voor de ogen. Van manipulatie en fake news gesproken dus.

We vragen ons toch af hoe men over een paar jaar zal terugkijken naar 2019 en “Greta”. Misschien een beetje zoals men vandaag terugkijkt op Al Gore? Of beter gezegd, zoals men vandaag, lichtjes beschaamd, weigert terug te kijken op Al Gore? Want dat is natuurlijk een deel van het Greta-theater: het groteske optreden van de Zweedse onheilsprofete moet alle vorige onheilsprofeten doen vergeten, want anders stuikt de groene leugen in mekaar.

VTM moet snoeien

Van Rusland-gate naar Oekraïne-gate Veel meer dan een vaag gerucht over een klokkenluider was er niet nodig, of de media stonden weer volop in rep en roer over een mogelijke afzetting van Donald Trump. En eens bekend werd waar het eigenlijk over ging, waren de media meteen eensgezind: dit was zonder twijfel het begin van het einde.

Blijkbaar hebben de media niets geleerd van de Rusland-gate. Zo bijvoorbeeld dat men in zulke zaken de beweringen van de Democraten best met een korreltje zout neemt. Opnieuw had men alleen maar oren naar de Democraten die het hardst schreeuwden dat Donald Trump landverraad had gepleegd, in plaats van de tekst van het telefoongesprek zelf eens aan een kritische lezing te onderwerpen. Over de rol van Joe Biden waren de media dan weer bijzonder kort. Net zoals de media maar vijf woorden nodig hebben om Donald Trump zonder twijfel schuldig te verklaren, hebben ze ook maar vijf woorden nodig om elke Democraat meteen vrij te pleiten.

We zien trouwens ook nu weer hetzelfde patroon als ten tijde van Rusland-gate. Als Donald Trump in het telefoongesprek niets verkeerds zou gedaan hebben, dan misschien toch in zijn reactie op de beschuldigingen, of de reacties daarop, of die daarop. En de pers doet daar natuurlijk gretig aan mee. Maar wij zouden graag in de “kwaliteitspers” eens een analyse lezen waarom de Democraten telkens weer moeten teruggrijpen naar een afzettingsprocedure, in gang gezet door alweer een zeer partijdige klokkenluider. Is het voor hen dan echt zo moeilijk om Donald Trump aan te vallen op zijn politiek beleid?

“Landingen” Er zijn zo van die metaforen die op zich wel goed gevonden zijn, en daarom best een tijdje mogen meegaan. Maar zoals VDB destijds zei: “trop is teveel, en teveel is trop”.

Wanneer een hele week lang aangekondigd wordt dat de “landing is ingezet”, dat er “vannacht niet geland werd”, “landt de Vlaamse regering morgen?”, enz… dan begint al dat “geland” ons uiteindelijk wel de oren uit te komen.

Het moet toch mogelijk zijn dat er in de plaats daarvan eens gemeld wordt dat er bijvoorbeeld nog geen overeenkomst is, of dat de onderhandelingen nog niet afgerond zijn? Blijkbaar is wat variatie in de beeldspraak tegenwoordig ook al teveel gevraagd voor onze journalisten.

Vlaamse oppositie, versie VRT Maandagochtend was de regering-Jambon I dan toch eindelijk “geland”. Meteen kregen we op Radio 1 al een voorsmaakje te horen van hoe de VRT de Vlaamse oppositie ziet. Als reacties op het regeerakkoord kregen we om half negen achtereenvolgens een reactie van Conner Rousseau van de sp.a te horen, en een reactie van Petra De Sutter van Groen. En dat was het dan. We nemen aan dat de arbeiders van de PVDA al in de fabriek aan het werk waren, en daarom nog geen reactie hadden kunnen weergeven.

Het ziet ernaar uit dat ongeveer een kwart van de banen in de afdeling televisie van DPG Media, waartoe VTM behoort, binnenkort zal verdwijnen. Reden is dat de groep wil besparen om een Vlaamse Netflix uit te bouwen, en in dat verband zouden er dan weer een aantal andere banen bijkomen. Maar netto betekent het nog altijd dat het aantal werknemers met een kleine honderd zou dalen.

De vakbonden zagen de bui al enige tijd hangen, en het personeel reageerde dan ook gelaten. Volgens de woordvoerster zou de kijker trouwens weinig of niets merken van de ontslagen. Meer zelfs: volgens haar zullen er voortaan meer programma’s dan voorheen geproduceerd worden.

Met onze simpele ziel kunnen we dat toch maar moeilijk aan mekaar knopen: meer programma’s produceren met een kwart minder volk, om tegelijkertijd een nieuw platform uit te bouwen. Nog goed dat het schrijven van een weekblad op geen enkele manier te vergelijken valt met televisieproductie, of onze grote baas zou zo nog eens op ideeën kunnen komen!

De waarheid is natuurlijk dat lineaire televisie een aflopend verhaal is, en dat de reclameinkomsten het steeds meer laten afweten. En dan moet er dus bespaard worden, dat spreekt voor zich. Of er van die Vlaamse Netflix ondertussen veel in huis zal komen, is trouwens nog maar zeer de vraag. DPG Media staat met het initiatief alleen in het Vlaamse medialandschap, terwijl de buitenlandse concurrentie nu reeds snoeihard is. Wij zouden er ons geld toch maar niet te veel op inzetten.

BBC ontwikkelt filter tegen slecht nieuws Uit een rapport besteld door het persagentschap Reuters, bleken nogal wat mensen geen nieuws te willen lezen omdat het een negatieve invloed had op hun humeur. Dat vonden enkele ontwikkelaars bij de BBC jammer, en daarom ontwierpen zij een filter tegen slecht nieuws. Die filter zorgt ervoor dat artikels die bepaalde sleutelwoorden bevatten, zoals “zelfmoord”, “aanval” of ”moord”, op de hoofdpagina verborgen worden met een waarschuwing. Wie toch wil lezen, kan alsnog op een link klikken om het artikel te zien.

Erg veel succes had de vondst tijdens een proef met een aantal vrijwilligers niet. Om te beginnen werkte de filter niet op de sociale media, waarlangs nogal wat mensen hun nieuwsberichten binnenkrijgen. Maar nog meer voor de hand liggend was natuurlijk dat eens de filter ingeschakeld was, er niet veel nieuwsartikelen meer overbleven om te lezen. Inderdaad, een groot deel van het nieuws is nu eenmaal negatief, en bevat dus al snel één van de negatieve sleutelwoorden. Dat hadden we de onderzoekers op voorhand ook kunnen vertellen, maar goed, nu werd het dus ook proefondervindelijk vastgesteld.

Positief punt is wel dat de gebruiker zelf de sleutelwoorden voor de filter kan instellen. Het is dus niet uitgesloten dat de filter alsnog een groot succes wordt. Wij hebben hem op onze computer alvast ingesteld met de sleutelwoorden “Greta”, “Calvo” en “Rupo”, en het moet gezegd, ons humeur is er de laatste dagen stukken op vooruit gegaan!

The Mustang

Nog zo’n film over een man en zijn paard, zal je misschien denken. In het afgelopen jaar kwamen er al veel paardenfilms in de Belgische cinema. Ik schreef onder andere over Chloé Zhao’s “The Rider” en Andrew Haigh’s “Lean on Pete”.

“The Mustang”, met Matthias Schoenaerts in de hoofdrol, gaat over Roman Coleman, een gedetineerde die de kans krijgt met een rehabilitatieprogramma mee te doen waarin hij een wild paard moet trainen, een paard dat anders een veel minder gelukkig lot zou moeten ondergaan. De film werd geregisseerd door Laure de Clermont-Tonnerre die het verhaal schreef met co-schrijvers Brock Norman Brock en Mona Fastvold, en het baseerde op gevangenissen in de US waar het rehabilitatieprogramma in het echte leven wordt aangeboden aan de gevangenen.

De kracht van stilte Het verhaal wordt snel opgezet. Coleman schijnt te kampen met zware driftbuien die ook zijn verleden hebben gekleurd en waarvoor hij, na twaalf jaar, nog steeds boete doet in de gevangenis. Na een tijd te hebben doorgebracht in een eenzame cel, wordt hij met behulp van zijn therapeute (Connie Britton) klaargestoomd om weer menselijk contact te hebben. Hij krijgt een job in het buitengedeelte van de gevangenis aangewezen: strontscheppen bij de paardenverblijven. Als hij op een dag een wilde mustang in een beveiligde kooi woest tegen de muren ziet bonken, wordt de parallel tussen Coleman en het wilde paard snel duidelijk. Beiden worden geteisterd door een intense woede en beiden zitten opgesloten achter slot en grendel. Eén ding hebben ze met elkaar gemeen: ze zijn op elkaar aangewezen. Maar zullen ze in staat zijn om elkaar te temmen?

Matthias Schoenaerts weet alle kanten van zijn personage meesterlijk te portretteren. Niet alleen de diepgewortelde, onbeheersbare woede, maar ook prachtige, intens intieme en stille emotionele scènes gaan hem als geen ander af. De Clermont-Tonnerre gebruikt doorheen haar film op geniale wijze de stilte, en laat zien wat een kracht er achter deze subtiele scènes schuil gaat. In samenhang met de stiltes maakt De Clermont-Tonnerre gebruik van een prachtige en vindingrijke geluidscreatie, die de kijker meeneemt in het donkere brein van Roman, een plek die klaarblijkelijk niet de meest gastvrije is.

Een gebroken man en zijn paard Keer op keer wagen filmmakers zich weer aan het uitgemolken genre. Het uitgangspunt van “The Mustang” had evengoed dat van een Disneyfilm kunnen zijn, maar gelukkig hield De Clermont-Tonnerre het bij een natuurlijke gevoeligheid. Geen extravagante details of over-the-top sentimenteel gedoe. Ze laat het natuurlijke verhaal zijn eigen weg vinden, met acteurs die daar hun eigen ziel in steken. Met als resultaat een prachtige uitvoering van iets waarvan je dacht dat je er echt niet nog een versie van kon zien, maar waarvan je na deze film beseft dat er geen puurdere vorm van filmmaken is.

De lancering in onze zalen is pas vanaf 23 oktober voorzien, dus nog heel even geduld! Het wachten waard!

THIRZA NERISSA

STEUN

SCEPTR machtig nieuws BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

Buitenland

3 oktober 2019

11

PORTUGAL

Volstrekte meerderheid voor de socialisten?

Zondag trekt Portugal naar de stembus. Echt spannend kan je de verkiezingen deze keer niet noemen. Het staat immers nu reeds vast dat links een overwinning zal boeken. Vraag is alleen of de socialistische partij (PS) op eigen houtje aan een meerderheid in de “Assembleia da República” zal raken, dan wel opnieuw een beroep zal moeten doen op de gedoogsteun van ecologisten of communisten.

Portugal komt in Vlaanderen niet vaak in het nieuws. Voor de meesten van ons is het land vooral een vakantiebestemming, en als het land dan toch al eens in het nieuws komt, dan vaak omwille van bosbranden. Maar sedert de verkiezingen van 2015 geldt Portugal als een lichtend voorbeeld voor links en extreem-links in heel Europa. Die verkiezingen brachten immers de socialistische partij aan de macht, met de gedoogsteun van communisten en ecologisten. Elio di Rupo dacht onlangs nog dat hij in Wallonië een gelijkaardige coalitie aan de macht kon brengen, maar de kameraden van de PTB dachten daar anders over.

Het moet zijn dat de Portugezen het beleid van eerste minister António Costa wel degelijk hebben kunnen smaken, als we op de peilingen afgaan. Het terugschroeven van de bezuinigingen van de vorige regering, zonder de begroting te laten ontsporen, zal daar wel niet vreemd aan zijn. Zijn partij, de Partido Socialista, haalde in 2015 zo’n 32,3 procent van de stemmen. Het gemiddelde van de laatste peilingen van vijf peilingbureaus plaatst de partij gemiddeld op meer dan 38 procent van de stemmen. John Crombez en Elio di Rupo kunnen er samen een puntje aan zuigen.

In zetels uitgedrukt zou de partij een sprong voorwaarts maken, van 86 naar 101 tot 131.

Aangezien 116 op 230 zitjes volstaan voor een volstrekte meerderheid, ziet het er dus goed uit voor de PS. Dat de partij met ongeveer veertig procent van de stemmen in het parlement een volstrekte meerderheid kan halen, ligt aan het Portugese kiesstelsel. Portugal kent immers een aantal kleinere kieskringen die de grote partijen bevoordelen. Alleen in de grote kieskringen van Lissabon en Porto, met respectievelijk 48 en 40 zetels, maken ook de kleinere partijen kans om zetels binnen te halen.

Beperkt verlies voor linkse steunpartijen Ondanks de winst voor de PS, ziet het er niet naar uit dat de twee fracties die gedoogsteun leverden aan de huidige regering veel aan populariteit hebben ingeboet. De anti-kapitalisten van het Links Blok (Bloco de Esquerda, BE) houden stand rond de tien procent en behouden naar alle waarschijnlijkheid ook hun twintig zetels, als er zelfs niet een paar bijkomen. De Unitaire Democratische Coalitie (Coligação Democrática Unitária, CDU), een coalitie van ecologisten en communisten, staat er slechter voor. Zij zakken waarschijnlijk van meer dan acht procent naar minder dan zeven procent. Van hun 17 zetels zou een derde tot de helft kunnen verdwijnen.

Zoals gezegd, maakt de PS kans om op ei-

TRIO TEGEN ISLAMOFOBIE De Turkse president Erdogan, de Maleisische premier Mahatir en zijn Pakistaanse ambtsgenoot Khan hebben gezamenlijk de oprichting aangekondigd van een nieuw Engelstalig Tv-station dat “Ahval News” genoemd wordt en dat de “islamofobie” gaat bestrijden. Een cynicus zou zich kunnen afvragen of daar wel een markt voor is in het medialandschap. Bijna alle westerse media doen dat toch al 24 uur per dag en zeven dagen per week. Erdogan ging daarbij tekeer tegen ‘hate speech’ en beweerde dat het “grove laster en immoreel is de islam, een religie van vrede, met terrorisme in verband te brengen.” En dat zegt dan president van een staat die zeker in de beginperiode IS heeft gesteund, die niet eens de genocide op de Armeniërs wil erkennen en die dweept met bloedige Ottomaanse verleden van verovering, onderdrukking, massamoorden, christenvervolgingen en slavenjachten. De Pakistaanse premier staat aan het hoofd van een natie die in 1947 ontstaan is door de uitroeiing en verdrijving van de hindoeminderheid op haar grondgebied, wat gepaard ging met massale slachtpartijen, plunderingen, brandstichtingen en verkrachtingen, gecombineerd met de

gen houtje een volstrekte meerderheid te halen in het parlement. Maar als dat niet lukt, zal de partij niet meer afhankelijk zijn van zowel het Links Blok als de CDU voor gedoogsteun.

De steun van het Links Blok zal waarschijnlijk volstaan om aan een meerderheid te raken, en het is zelfs mogelijk dat de PS eenvoudigweg zal kunnen kiezen tussen Links Blok en CDU. De partij Mensen–Dieren–Natuur (Pessoas– Animais–Natureza, PAN), de Portugese variant van de Nederlandse Partij voor de Dieren, mag wel enige vooruitgang verwachten.

In 2015 haalde ze amper 1,5 procent van de stemmen, goed voor één zetel. Deze keer zouden de dierenvrienden vier procent of meer halen, en misschien wel tot tien zetels.

Verlies voor verdeeld rechts Rechts staat er niet goed voor. Vorige keer slaagden de twee grote centrum-rechtse partijen er nog in om samen op te komen onder de naam Portugal Vooruit (Portugal à Frente).

Het leverde hen in zetels zeker een bonus op, maar bracht hen geen meerderheid in het parlement. Deze keer komen de Sociaal-Democratische Partij (Partido Social Democrata, PSD) en de kleinere Volkspartij (Centro Democrático e Social – Partido Popular, CDS–PP) ieder apart op. Ze maken geen schijn van kans om links van de macht te houden, of zelfs nog maar een beetje terug te dringen, integendeel zelfs. Oorzaak is dat de twee partijen uit mekaar gegroeid zijn, met een verschuiving naar rechts voor CDS–PP. In 2015 haalden PSD en CDS–PP samen 36,9 procent van de stemmen. Volgens de peilingen haalt PSD zondag rond de 23 procent van de stemmen, en CDS–PP vijf à zes procent. Samen blijven ze dus ruim onder de 30 procent. Ook in zetels gaat het bergafwaarts.

PSD heeft vandaag 89 zetels, en verliest daar waarschijnlijk een twintigtal van. CDS–PP valt terug van 18 naar minder dan tien.

Verloren rechtse stemmen Voor rechts helpt het natuurlijk ook niet dat er de laatste jaren enkele nieuwe partijtjes gesticht zijn die de stemmen nog meer verdelen. Uit de PSD alleen al splitsten zich sedert de jongste verkiezingen minstens twee noemenswaardige partijtjes af: de Aliança van voormalig eerste minister Pedro Santana Lopes, en Chega (“Genoeg”) van André Ventura.

Deze laatste maakt ondertussen deel uit van de Basta!-coalitie, samen met onder adere een extreem-rechtse monarchistische partij. Met elk rond de één procent van de stemmen in de peilingen zorgen ze alleen maar voor meer versnippering op rechts, zonder kans te maken op veel meer dan een of twee zetels uit Lissabon en/of Porto.

FVL ontvoering van duizenden hindoevrouwen die tot islamitische huwelijke gedwongen werden. Daarbij vielen honderdduizenden doden en werden miljoenen mensen op de vlucht gedreven. Ook nu is Pakistan nog altijd een psychopathische terreurstaat, waar christenen voortdurend het slachtoffer zijn van verkrachting, ontvoeringen, moorden en aanklachten wegens ‘godslastering’, waar de doodstraf op staat. Een staat ook waar vrouwen voor de minste kleinigheid met zwavelzuur worden overgoten en waar de slachtoffers van verkrachting in de gevangenis worden gegooid wegens ontucht, terwijl de daders vrijuit gaan. Een staat waar moskeeën van minderheidsgroepen worden opgeblazen en waar de geheime dienst ISI terreurgroepen traint. Als de leiders van zulke staten tegen “islamofobie” beginnen te orakelen, dan zou iedereen goed bang moeten worden.

NIEUWE MOSKEE In Dakar, de hoofdstad van Senegal, is vorige vrijdag de grootste moskee geopend van Westelijk Afrika. De moskee behoort toe aan de Mouride-broederschap die in 1887 gesticht werd door de Senegalese moslimgeleerde Sjeik Bamba. De Mouride

DUITSLAND

Laks migratiebeleid “Migranten creëren problemen en de politie doet niets”. Deze woorden, die niet afkomstig zijn van een of andere duister, migratiekritisch clubje, zorgen voor commotie bij onze oosterburen.

Ze werden uitgesproken door een Duitser van Congolese afkomst, Serge Nathan Dash Menga Nsibu. In Duitsland heeft hij als politiek activist én als kunstenaar – alias DJ Nathan Dash – naam gemaakt. Hij is bijzonder actief op de sociale media.

Hij kwam op de leeftijd van 11 jaar uit Congo via Frankrijk, België en Nederland naar Duitsland en werd er intussen genaturaliseerd. Sinds de Sylvesternacht in Keulen op oudejaarsnacht 2015-2016 (de massale aanrandingen van Duitse vrouwen door voornamelijk vreemdelingen) haalt deze Congolees regelmatig het nieuws met zijn scherpe uithalen naar het lakse migratiebeleid in Duitsland.

Stop de migratiehypocrisie Serge Menga begrijpt niet waarom Duitsland zo laks optreedt tegen Syrische, Arabische, Afghaanse en andere vreemdelingen die maar net in Duitsland aangekomen zijn, wanneer die zich onmiddellijk te buiten gaan aan allerlei (zware) inbreuken. Maar de politieke activist gaat verder dan dat: hij hekelt in forse termen de hypocrisie rond het thema migratie.

Aan de ene kant sluit men doelbewust de ogen voor allerlei migratiegeweld en -criminaliteit, aan de andere kant wil men zelfs het debat niet aangaan met een (steeds groter wordend) deel van de Duitsers die vragen stellen bij het lakse migratiebeleid. “Stop daarmee, en discussieer eindelijk ook met AfD’ers”, zegt deze Duitser van Congolese afkomst.

Zo verspreidde Serge Menga onlangs een video op Facebook, waarin hij de verkrachting van enkele dagen geleden in Berlijn van een autochtone Duitse vrouw door 5 migranten aanklaagt. Hij legt kijkers uit wat er zal gebeuren als de Duitse is een soennitische broederschap die door de meerderheid van de moslims in Senegal gevolgd wordt.

De nieuwe moskee biedt ruimte aan 30.000 mensen. Er is uiteraard ook een islamitische school en bibliotheek. De bouw van de moskee heeft zo’n 40 miljoen euro gekost, grotendeels opgehaald via schenkingen. Hou dat even in gedachten als die van 11.11.11. binnenkort voor uw deur staan en uw centjes vragen voor de arme zwartjes in Afrika.

2 MILJARD EURO VOOR NIET BEGELEIDE MINDERJARIGEN De verklaring van de Vereniging van Franse Departementen (Assemblée des Départements de France of ADF) dat de opvang van niet begeleide minderjarigen (NBM) in Frankrijk jaarlijks ongeveer 2 miljard euro kost, heeft voor de nodige commotie gezorgd. Onze lezers weten dat de categorie van niet-begeleide minderjarige vreemdelingen een bijzondere bescherming geniet omwille net van de minderjarigheid. Ze krijgen opvang en onthaal via de jeugdzorg in Frankrijk (Aide Sociale à l’Enfance of ASE).

Er zouden in Frankrijk alleen al meer dan

overheden niet streng genoeg reageren tegen deze ontoelaatbare inbreuken op de rechtsstaat, en hij hekelt tezelfdertijd de politieke, juridische en politie-inertie.

Serge Menga heeft intussen zijn eigen beweging opgericht, ‘Das Haus Deutschland’, en stelt dat migranten “het iedereen moeilijk maken, omdat ze de sociale cohesie van de Duitse maatschappij zo onder druk zetten”. Menga wil het niet bij woorden alleen laten, zegt hij: “Ik probeer onze regering te interpelleren, en haar te overtuigen dat ze geen kl… aan haar lijf heeft. De zwakte van deze staat en van de politici tegenover deze ondermijnende toestand leidt tot haat en uiteindelijk zal de mentaliteit inderdaad helemaal omdraaien”.

Zelfs migranten hebben kritiek op Merkel Dat veel migranten van het open grenzenbeleid van Merkel gebruik hebben gemaakt om Duitsland binnen te trekken, belet sommigen niet te wijzen op het volstrekt ongerijmde van de toestand. Zo zegt Serge Menga: “Natuurlijk moet men mensen opvangen die lijden. Maar naast deze mannen en vrouwen zijn er bijzonder veel jonge mannen naar hier gekomen, zonder paspoort, zonder enige documenten.

Mevrouw Merkel had die mensen nooit mogen binnenlaten (…) Als honderdduizenden blanken aan de deur van Congo zouden aankloppen, wat denkt u dat er dan zou gebeuren? Alle andere landen zouden gewoon hun grenzen sluiten, dat is toch niet meer dan normaal?”

PIET VAN NIEUWVLIET 41.000 minderjarige vreemdelingen zijn die beroep doen op de speciale bescherming voor niet begeleide minderjarigen. 95 procent van hen zijn mannen. Tussen 2016 en 2017 noteerde men een stijging van 74 procent.

De stijging de afgelopen jaren heeft natuurlijk gezorgd voor een stijging van de kosten voor de departementale raden in Frankrijk. In het jaar 2016 werd de jaarlijkse kost geraamd op ongeveer één miljard euro, sindsdien is de kost verdubbeld. Ook opmerkelijk is de afkomst van de meeste van die NBM: terwijl de media ons probeerden wijs te maken dat de meeste vluchtelingen uit Syrië kwamen (oorlogsgebied!), valt het op dat de meeste niet begeleide minderjarigen van Afrikaanse afkomst zijn.

In totaal maken deze niet begeleide minderjarige vreemdelingen 20 procent uit van alle jongeren die beroep doen op de bijzondere jeugdzorg, op de ASE. De kost per niet begeleide minderjarige vreemdeling wordt geschat op ongeveer 50.000 euro… per jaar! Daarnaast krijgen de jongeren ook nog eens wat ‘zakgeld’ toegestopt van de Franse staat…500 euro tijdens de evaluatieperiode.Vraag is of de Franse belastingsbetaler dat gaat blijven ophoesten zonder protest.

12 Cultuur

3 oktober 2019

GESCHIEDENIS

De geboorte van communistisch China (2) Op het moment dat dit blad gedrukt wordt, beginnen in heel China de spectaculairste plechtigheden ooit ter herdenking van de 70ste verjaardag van de uitroeping van de Volksrepubliek op 1 oktober 1949. en het einde van de macht van de grootgrondbezitters.

Eindoffensief

Chiang (l) en Mao (r) in 1945

De Japanse aanval Voor Xi Jinping is dit een hoogtepunt in zijn loopbaan. Hij is een prins van de communistische aristocratie (zijn vader was de rechterhand van Deng Xiaoping) en hij heeft gigantische vieringen bevolen. De beelden van de repetities zijn adembenemend en tijdens manifestaties wordt ongetwijfeld de zege in de burgeroorlog herdacht. Die oorlog begon in 1927, maar werd opgeschort toen de Japanners in juli 1937 China binnenvielen. Dat gebeurde op de wreedst mogelijke wijze met moorden, brandstichtingen en verkrachtingen op een onvoorstelbaar grote schaal. In het westen kennen we de zogenaamde “rape of Nanking” (de Chinese hoofdstad op dat moment) met 300.000 doden, maar dat gebeurde nog tientallen keren in andere steden op nauwelijks kleinere schaal. Waar je in het huidige China en Taiwan maar weinig over hoort, is de bereidheid van veel Chinezen om te collaboreren. Japan wist goed dat het China niet volledig kon onderwerpen en liet een opvolger van Sun Yat-sen (stichter van de nationalistische partij Kwomintang) en gezworen vijand van de nationalistische president Chiang-Kai-Shek een regering en een Chinees leger leiden in de door Japan bezette gebieden.

De tijdelijke wapenstilstand Chiang-Kai-Shek en de communistische leider Mao sloten een wapenstilstand om de Japanners te stuiten, al waren er heel de oorlog kleine gevechten tussen nationalisten en communisten. De Japanse opmars ging niet vanzelf, maar de legers van Chiang leden zware verliezen. Mensenlevens telden niet en Chiang liet de dijken van de Gele Rivier doorsteken om de Japanse opmars te stuiten. 500.000 boeren verdronken. De communisten leverden maar één formele veldslag en beperkten zich tot guerrilla-aanvallen op het platteland zodat de Japanners en hun Chinese collaborateurs alleen in de veroverde steden veilig waren.

Na vijf jaar oorlog stabiliseerden de fronten zich omdat de Japanners nu ook met de Verenigde Staten

Begin 1947 slaagden de nationalisten erin de oude basis van Mao te veroveren, maar het was een Pyrrhusoverwinning. De communisten waren zo goed georganiseerd dat ze een paar maanden later de Gele Rivier overstaken en naar de centrale Chinese vlakte oprukten.

Soms liepen generaals met hun legereenheden over zodat de communisten tanks en zware artillerie kregen. In de loop van 1948 veroverden ze een groot deel van centraal China en de resterende delen van het noorden. In januari 1949 verschenen ze in de oude keizerlijke hoofdstad Peking. Overal sloten boeren zich aan bij de legers van Mao. Het eindoffensief begon in april. Na nauwelijks een paar dagen veroverden de communisten Nanking en ze overschreden de Jangtsekiang, de enorme rivier die Noord- van Zuid-China scheidt.

Overal sloegen de nationalisten en hun supporters op de vlucht. Chiang-Kai-Shek nam ontslag als president, maar niet als opperbevelen het Verenigd Koninkrijk en zijn hebber van de vluchtende legers. imperium oorlog voerden. GeduZijn opvolgers probeerden nog rende heel de oorlog vochten twee tevergeefs het verzet te organisekeer meer Japanners tegen de ren. Chiang was er met miljarden Chinezen dan tegen de Westerse dollars, al het goud en het grootste geallieerden. Geleidelijk leverden deel van de Chinese kunstschatten de Amerikanen enorme voorraden vandoor, weigerde hulp en vluchtte en hulptroepen aan de Chinezen met twee miljoen aanhangers naar en ze leerden Chiang-Kai-Shek Taiwan. Op 1 oktober riep Mao de en zijn medewerkers kennen. Die Volksrepubliek uit in Peking dat weigerden bijvoorbeeld vliegtuig- opnieuw de hoofdstad werd. In velden te bouwen tot er genoeg december was het laatste natiodollars arriveerden om de helft in nalistisch verzet gebroken. 22 jaar eigen zakken te proppen. Eerst in burgeroorlog koste het leven aan augustus 1945 eindigde de oorlog ongeveer 10 miljoen mensen, burnadat de Sovjet-Unie Mantsjoerije gers inbegrepen. De Amerikanen en Binnen-Mongolië binnenviel en hadden Chiang enorme sommen het Japanse leger op een paar we- toegeschoven, maar president Truken tijd vernietigend versloeg. man dacht er niet aan Amerikaanse grondtroepen in te zetten om Burgeroorlog het corrupte regime te stutten. De op grote schaal val van China beroerde de VS, want Chiang-Kai-Shek vroeg de ver- China was het land van de stuk geslagen Japanners nog een tijdje lezen romans van Pearl Buck (“De het gezag uit te oefenen in de ver- goede aarde”) en A.J Cronin (“De overde gebieden tot zijn legers sleutels van het koninkrijk”; ook verschenen, want hij vermoedde een film met Gregory Peck). Truwat er zou gebeuren. De Sovjets man wou aanvankelijk zelfs Taiwan ontwapenden inderdaad de Japan- niet verdedigen, maar de comners op grote schaal en bezorgden munisten bezaten geen vloot. De wapens en voorraden aan de Chi- aanval van Noord- op Zuid-Korea nese communisten. Bijna een vier- in 1950 wijzigde de Amerikaanse de van China kwam in hun handen. politiek.

De Amerikanen bemiddelden tussen Chiang en Mao. De twee man- “Zij de gebouwen, nen overlegden wel, maar dat was wij de kunstschatten” voor de galerij. De Amerikanen Een persoonlijk toemaatje. Bij zaten tussen twee vuren. Ze waren mijn bezoek aan Taiwan kreeg ik bang voor een communistische voortdurend te horen: “Zij (de comovername van China, maar zagen munisten) bezitten de gebouwen, ook dat de discipline, de orde, de maar wij hebben de kunstschatmedische verzorging en de behan- ten”. Het museum in Taipei doet deling van de boeren in de com- een mens inderdaad naar adem munistische zones veel beter was happen. Daarenboven werd een dan in het door corruptie geteis- groot deel van de in China overterde China van Chiang. In 1946 gebleven kunstschatten tijdens de herbegon de burgeroorlog op waanzin van de culturele revolutie grote schaal. Chiang liet een groot vernietigd. Sinds de hergeboorte leger door de Amerikanen naar van China onder Deng en Xi bieMantsjoerije vliegen waar het op den Chinese miljardairs miljoenen de troepen van Mao stootte die de dollars om oude Chinese kunst steun van de Sovjets kregen. Een op de vrije markt te kopen en de groot deel van Chiangs troepen partijbonzen te vleien met collecwas met geweld door de nationa- ties die ze als museum inrichten. listen ingelijfd. Een ander deel be- Nieuwste trend: opdracht geven stond uit soldaten van het Chinese aan criminelen om indertijd gecollaboratieleger. De boerenjon- kochte of tijdens de opiumoorlogens uit het nationalistisch leger gen buitgemaakte Chinese kunst liepen massaal met al hun materi- te stelen en naar China te brengen. eel over naar de communisten die Dank zij die Westerse rooftochten iedere boer (nog altijd 80 procent in de 19de eeuw is magnifieke Chivan de Chinezen) grond beloofden nese kunst gered…JAN NECKERS

Tekeningen van de Fluwelen Brueghel Midden deze maand opent in de Koninklijke Bibliotheek in Brussel de grootse tentoonstelling met tekeningen en prenten van Pieter Bruegel de Oude. Ook het Snijders&Rockoxhuis in Antwerpen stelt in een expo tekeningen centraal. En die zijn verrassend van de hand van Pieters jongste zoon, Jan Brueghel de Oude.

Jan Brueghel de Oude (15681625) was rond 1600 een van de meest succesvolle en invloedrijke kunstenaars uit de Zuidelijke Nederlanden. Hij was hofschilder van de aartshertogen Albrecht en Isabella en hij kreeg opdrachten van keizer Rudolf II en van de Poolse koning Sigismund III. Jan Brueghel was zeer productief en had de leiding over een groot atelier. Hij kreeg zijn opleiding van zijn grootmoeder Mayken Verhulst, die een verdienstelijke miniatuurschilderes was en hem met waterverf leerde werken. Aan deze opleiding hield Jan Brueghel een passie over voor het minuscuul en perfect weergeven van verschillende soorten stoffen, wat hem de bijnaam Fluwelen Brueghel opleverde.

De internationale faam van Jan Brueghel was het resultaat van zijn innovatieve kunst. Heel wat van zijn schilderijen zijn scharnierpunten die de overgang tussen de zestiende en de zeventiende eeuw illustreren. Rond 1600 evolueerden zijn landschappen van composities naar werkelijkheidsgetrouwe vertolkingen van de nabije wereld, wat zijn cliënteel bijzonder wist te smaken. Ook wat betreft het stilleven was Jan Brueghel een vernieuwer: zijn bloemstukken werden een nieuw genre. Met een precieze techniek wist hij bloemenvazen en bloemenkransen detaillistisch te schilderen. Niet voor niets deed Peter Paul Rubens een beroep op zijn virtuoze vriend Jan Brueghel om landschappen te schilderen rond zijn sensuele naakten.

Een eigen weg in het landschap We kennen Jan Brueghel de Oude dus vooral als getalenteerd schilder. Als er al eens tekeningen van hem te zien zijn in tentoonstellingen, dan dienen ze vooral als aanvulling op zijn schilderijen. Nochtans beschouwde de kunstenaar zijn tekeningen niet als voorstudies voor zijn schilderijen,

maar als autonome werken. Dat blijkt onder andere uit het feit dat hij heel wat van zijn tekeningen signeerde en dateerde.

Jan Brueghel tekende met pen en inkt, soms opgehoogd met aquarel. De kunstenaar wist in zijn tekeningen evenveel accenten te leggen als in zijn schilderijen, wat zijn groot talent onderstreept. De persoonlijke stijl van Jan Brueghel is mooi te zien in zijn getekende landschappen. Hij kende het werk van zijn vader Pieter, maar hanteerde een heel andere aanpak. Pieter Bruegel was tijdens zijn reis naar Italië onder de indruk gekomen van de overweldigende Alpen en hij heeft ze keer op keer verwerkt in zijn wereldlandschappen, die de kracht van de natuur uitstralen. Zoon Jan verlegde de focus van het natuurschoon naar de menselijke cultuur, met een voorkeur voor Romeinse ruïnes. In een latere fase zal Jan Brueghel de bergen bijna volledig achterwege laten. In zijn tekeningen zien we dan vlakke landschappen, waardoor hij zich onderscheidde van vele andere kunstenaars.

Schilderijen als toemaatje Het Snijders&Rockoxhuis toont niet minder dan 60 van de 140 aan Jan Brueghel toegeschreven tekeningen. De evolutie in zijn tekenstijl wordt geïllustreerd via zes thema’s: herinneringen aan zijn tijd in Italië, rivier- en dorpsgezichten, wegen en reizigers, wouden en kustscènes. De expo eindigt met een aantal van zijn gerelateerde schilderijen, een toemaatje dat in de verf zet dat de tekeningen van Jan Brueghel de Oude op zichzelf staande kunstwerken zijn die extra aandacht verdienen.

MMMV Tentoonstelling “Jan Brueghel I, een uitmuntend tekenaar”, van 5 oktober 2019 t.e.m. 26 januari 2020, Snijders&Rockoxhuis, Antwerpen, snijdersrockoxhuis.be

Boeken

3 oktober 2019

Stijn Streuvels: de stoere weerbarstige West-Vlaming Op 15 augustus 1969 en dus vijftig jaar geleden overleed hij en hij was toen al bijna honderd jaar oud. De Vlaamse schrijver en fijne stilist Filip De Pillecyn, de felle voordrachtskunstenaar Antoon Vander Plaatse, de katholieke West-Vlaamse dichter en schrijver André Demedts en zelfs onze eigenste ernstige koning Boudewijn, allen bewonderden de figuur van Stijn Streuvels of Frank Lateur, de voormalige bakkersknecht en neef van Guido Gezelle, die geheel ten onrechte de Nobelprijs niet mocht ontvangen. Zijn biograaf Hedwig Speliers wilde van Streuvels een Duitsgezinde collaborateur of zwarte maken, maar dit verhaal klopte niet (helemaal) en stuitte op veel ongenoegen en verzet.

Dit laatste feit is allicht de reden dat Hedwig beschrijft hoe Stijn Streuvels zijn indrukwekkend huis op een ‘kleikop’ langs de steenweg Speliers niet gevraagd werd om een bijdrage naar Tiegem, op ongeveer 500 meter van de te leveren aan het bijzondere themanummer kerk van Ingoogem liet bouwen en verbouvan “Zuurvrij”, het tijdschrift van het Antwerpwen. Het beroemde huis dat daar als Het Lijsse Letterenhuis. Dit themanummer begint met ternest nu nog altijd staat en als open museum een liefdevol eerbetoon aan haar grootvader dienst doet. Het huis met dat beroemde raam door zijn kleindochter Leentje (in de letteren dat een panoramisch uitzicht op het landde dichteres Jo Gisekin, die getrouwd is met schap biedt. de wijze boekenman Ludo Simons), want zij was de dochter van Paula Lateur, de oudste Streuvels als gepassioneerd fotodochter van Stijn Streuvels. Zij put daarbij uit graaf haar herinneringen en uit de levendige briefwisseling van haar grootvader met haar moeThomas Jacques, de psycholoog en coörder. dinator van dat Lijsternest, leert ons dat Stijn Leen Huet schreef in haar artikel “GeachStreuvels zijn hele leven graag foto’s nam te heer Streuvels, Onlangs las ik in een week met zijn Leica-camera en zijn eigen persotijd “Het leven en de dood in den ast” en “De nages in het werkelijke leven fotografeerde teleurgang va den Waterhoek”. Ik blik dus om deze beter te kunnen beschrijven en tot terug op een welbestede week. Ik bewonder leven te brengen in zijn romans en verhalen. het discrete mededogen waarmee u de domStreuvels was trouwens ook nog een zeer goepelaars op de ast voor ons uittekende. Wij lede fotograaf, die als een getuige van zijn tijd ven nu in de tijd va het neoliberalisme, waarin herhaaldelijk door het oog van een camera dompelaars geacht worden niet langer te bekeek. Reeds rond 1900 schafte hij zijn eerste staan.” En zij is niet de enige die Streuvels en platencamera aan, waarvan het Letterenhuis zijn literair werk nog altijd bewondert. Jeroen in Antwerpen een groot aantal glasnegatieven Cornilly, de archivaris van het Letterenhuis, bezit. Professor Marcel de Smedt, de voor-

zitter van het Stijn Streuvelsgenootschap dat ook elk jaar een jaarboek uitgeeft, heeft het over de briefwisseling van Stijn Streuvels, die bevriend was met Emmanuel de Bom, Ernest Claes en vele andere auteurs of correspondenten.

Zo staat op pagina 42 van dit tijdschriftnummer een foto uit 1911 met de altijd zwaar besnorde Stijn Streuvels met zijn literaire vrienden Alfred Hegenscheidt, August Vermeylen en Camille Huysmans. Anne Provoost schreef een lang en raar gedicht onder de korte titel “Cockpit” en de letterkundige en hoogleraar in de letteren Hans Vandevoorde schreef een bijna poëtisch verslag onder de titel “Van hazegrauwte en hazedoezel” over zijn verblijf in Het Lijsternest als resident, want in dat Lijsternest (zingen daar nog lijsters in de tuin?) mogen sommige auteurs ook nog eens verblijven om de sfeer aldaar in het zuiden van West-Vlaanderen op te snuiven of om zich even te bezinnen over wat zij nog willen en kunnen schrijven. Ook het rouwtelegram bij het overlijden van de Meester, dat vanuit Spanje (Motril) op bevel van onze koning Boudewijn werd verstuurd naar Waregem, werd in dit nummer afgedrukt.

’t Stad en twee wereldoorlogen

Persoonlijke verhalen U, lezer, zult misschien de mening toegedaan zijn dat er al zoveel over de oorlog in de Scheldestad geschreven werd. U hebt gelijk, maar de hier voor mij liggende twee boekdelen brengen aan de hand van gebeurtenissen, verdwenen gebouwen, anekdotes en feiten een reeks persoonlijke verhalen die u nog niet elders las.

Het historische verhaal van de metropool tijdens beide wereldoorlogen is bijlange nog niet uitverteld.

Auteur Huijbrechts brengt zijn stof aan de hand van minder bekende of al lang vergeten feiten, en toont aan welke enorme impact al deze oorlogsgebeurtenissen op de Stad aan de Stroom en haar inwoners hadden. Een oorlog die tweemaal na elkaar gewone mensen beroofde van hun jeugd, onschuld, illusies, hoop en in bepaalde gevallen zelfs van hun leven. Beide boeken vormen samen een reisgids naar het verleden.

‘Fakenews’ Het tweede boekdeel, handelend over de periode 1940-1945, bevat een mooie anekdote hoe destijds al ‘fakenews’ verspreid werd: “Gekheden in gesprek-

“Zuurvrij” is het tijdschrift van het Letterenhuis in de Minderbroedersstraat 22 te Antwerpen, directeur Nele Hendrickx, eindredactie Jan Robert, prijs 6 euro , 95 blz., issn 1377-8455, meer info: www.letterenhuis.be

Hij leerde zijn volk zingen Zegt u de naam Willem De Meyer nog iets? Het zou moeten, want Willem De Meyer was tot aan zijn dood in 1983 een grote naam in de Vlaamse Beweging. Als er iemand is die het Vlaamse lied heeft gepromoot, dan is hij het wel.

Hoogerheyde Op een verhalende manier brengt Huijbrechts zijn eigen intrigerende oorlogsgeschiedenis van Antwerpen tijdens de 20ste eeuw.

Ieder boekdeel bevat een 25tal hoofdstukken, met daartussen lange en korte kaderstuk(jes) ken en zijn rijk geïllustreerd. De auteur gaat er prat op dat hij heel wat originele foto’s vond die hier voor het eerst gepubliceerd worden. Ieder hoofdstuk wordt ‘verlevendigd’ door citaten uit brieven en/of getuigenissen.

Een losse greep uit ieder deel: in 1914 waren de verouderde Antwerpse forten helemaal niet bestand tegen de Duitse artillerie.

Merkwaardig was dat zowel de Belgische vestingartillerie als de Duitse belegeringsartillerie door dezelfde fabrikant geleverd werden, namelijk Krupp uit het Duitse Essen (Ruhrgebied).

Verder lezen we bijdragen over onder meer het falen van het Belgische Rode Kruis in de sinjorenstad, de eerste zeppelinaanvallen, het wel en wee van de luxe-hotels St.-Antoine en Grand Hotel, de aankomst van de Britse mariniers, de vlottenbrug over de Schelde die een vluchtweg vormde voor soldaten en burgers naar het westen, het wedervaren van de weerstander Peter Hoogerheyde, de passionele moord op sinjoor Frits Mortelmans in juli 1917 in Parijs, “Het Sienjaal” van Paul van Ostaijen en het ontstaan van de Antwerpse Sovjet.

HENDRIK CARETTE

NIEUW BOEK BIJ UITGEVERIJ POLEMOS

Jan Huijbrechts die we vooral kennen als auteur van een reeks militair-historische werken, heeft thans twee leerrijke boeken aan zijn oeuvre toegevoegd, die handelen over Antwerpen tijdens de Eerste en Tweede Wereldoorlog.

Twee maal werd ’t Stad het kind van de rekening als epicentrum van blind oorlogsgeweld. Twee maal werden grote delen van de stad verwoest door oorlog. Twee maal verdeelden diepe ideologische tegenstellingen Antwerpen.

Twee maal gaven tijdelijk aangelegde repatriëringskampen een stedenbouwkundige impuls voor het ontwikkelen van nieuwe stadswijken. Vooral echter kreeg de stad twee maal, en dat gedurende lange jaren, het vaste ‘gezelschap’ van de dood die overal en altijd zonder verwittiging kon toeslaan. Vooral tijdens de jongste bezetting was de angst voor de dood voortdurend tastbaar aanwezig.

ook Hugo Claus en Gerard Walschap - en ik citeer even een prachtige passage van een ooggetuige: “Wanneer de kist de kerk verlaat op weg naar Streuvels’ laatste rustplaats, moet de gendarmerie zich een weg banen door de menigte. Het lijkt alsof ook de natuur een laatste groet wil brengen door de hemelsluizen open te zetten. Streuvels wordt begraven naast het graf van de door hem bewonderde priester en dichter Hugo Verriest.”

Een laatste groet Kortom dit rijkelijk geïllustreerde nummer is een mooie uitgave voor de fans en de lezers van Streuvels, die nog steeds niet zijn uitgestorven. Op zijn begrafenis waren trouwens duizenden mensen aanwezig - waaronder

13

ken doken overal op. ‘De oorlog zal niet lang duren’ vertelde een vrouw op 10 mei 1940 ‘want zoëven hebben wij over de BBC gehoord dat vijfduizend Engelse vliegtuigen vertrokken zijn om Berlijn plat te leggen’.”

Ook voor niet-Antwerpenaren bevatten de boeken lezenswaardige stukken zoals Antwerpen in de blitz, Camille Huysman als burgemeester in 1940, over de ‘parachutisten’ van Antwerpen (Edgar Lehembre, Leo Frenssen, Walter Bouchery, Antoon Mermans, Edgar Boonen, Karel Peeters…), Groot-Antwerpen, de witte brigade van Marcel Louette en het herbergen van Duitse krijgsgevangenen in de Zoo, wat de Britten meteen een klacht opleverde van het Rode Kruis wegens schending van de Conventie van Genève. Een tweede nacht hoefden de Duitsers er niet meer door te brengen. Kortom, aanbevolen lectuur voor sinjoren en al diegenen die geïnteresseerd zijn in vooral militair-historische onderwerpen; dat een groeiend lezerspubliek vormt.

PIETER JAN VERSTRAETE Jan Huijbrechts, “Antwerpen 14-18 in anekdotes, monumenten, bijzondere plaatsen en figuren”. Ill., 248 blz.

ISBN 978 94 6001 798 8; “Antwerpen 40-45 in anekdotes, monumenten, bijzondere plaatsen en figuren”. Ill., 256 blz.

ISBN 978 94 6001 799 5.

Uitgeverij Vrijdag, 2019.

Ieder boekdeel kost 29,95 euro.

Hij stond mee aan de wieg van het eerste Vlaamsch Nationaal Zangfeest in 1933. Tijdens de oorlog werd hij benoemd als ‘opziener van den volkszang in de lagere scholen’. Na de oorlog werd hem een en ander niet in dank afgenomen en belandde hij in de gevangenis. Maar wanneer in 1947 het Algemeen Nederlands Zangverbond wordt opgericht, de feitelijke opvolger van het Vlaamsch Nationaal Zangverbond, staat Willem De Meyer opnieuw paraat en wordt er nationaal propagandaleider van.

Bomaanslag Hij zet ook zijn landelijke zangavonden verder en treedt op in binnen- en buitenland.

In de beginjaren na de oorlog is dat niet zonder risico’s: op 14 november 1949 (dat is toch al vijf jaar na de bevrijding) wordt het woonhuis van de familie De Meyer het doelwit van een bomaanslag. Bijna elke dag of avond is hij op stap om in scholen, bij jeugdbewegingen, ja zelfs in het Belgisch leger, het Vlaamse lied aan te leren.

De auteur van dit biografische werk is kleinzoon Lieven De Meyer. Hij begint de familiekroniek in 1839, wanneer Hendrik De Meyer, grootvader van Willem, in Geel het levenslicht ziet. Op 28-jarige leeftijd zal Hendrik toetreden als zoeaaf in het pauselijk leger. Het boek is rijkelijk geïllustreerd met foto’s en documenten.

Lieven De Meyer; “Willem De Meyer – Hij leerde zijn volk zingen”; uitgeverij Polemos; 144 blz.; prijs 20 euro (+ verzendingskosten). Het boek rolt op 25 oktober van de persen maar kan nu al besteld worden.

ISBN 978 94 930 0508 2

14

Brieven

3 oktober 2019

VAN ONZE HOFDICHTER

ZONDER OPKOMSTPLICHT ZULLEN POLITICI NÓG OVERTUIGENDER MOETEN ZIJN

Juiste kant Er wordt zo maar wat aangemodderd in dit apenland, maar geen paniek, wij staan historisch aan de goede kant.

Wij doen het als klein land zeer goed, zo gaf Michel ons moed: “Ik ben dan wel in lopende zaak, maar mijn zaak loopt goed!

Met mij zal ook Europa stukken beter varen.

Je zal dat zien bij ’t vallen van de bruine blaren Ik zal, omdat ik ben naar Marrakesh gegaan, weer aan de goede kant van de historie staan!”

Zo lacht een lopend premier ons minzaam uit zoals een Hameln-rattenvanger met zijn fluit ons magisch-realistisch meezuigt naar de dieperik die haast zo diep als de begroting is van la belgique.

Michel kijkt minzaam toe onder de bollebozen, de vorst te rijk, omdat hij wéér juist heeft gekozen, blij dat hij wéér aan de juiste kant is gaan staan en, entre nous, op je bank tikt dat lekker aan, maar uiteraard heeft hij het dààrvoor niet gedaan.

DE WC-MADAMMEN VAN VLAANDEREN Pallieterke, Minister Koen Geens slaagde erin met een Potpourri-wet de wet op het gebruik der talen in gerechtszaken te ontmannen. Door zijn monsterwet verloor deze gerechtstaalwet haar dwingend karakter. Minister Geens gaf daarmee gehoor aan de kritiek van bondsprocureur Kris Wagner, in het echte leven advocaat en hoogleraar procesrecht, die de wet belachelijk maakte. Advocaten gaan soms zo ver dat zij de nietigheid van een dagvaarding vragen omdat daarin het woord ‘wc-madamme’ voorkomt. Het woord ‘wc-madamme’ is volgens deze advocaten geen Nederlands en het gebruik ervan moet dus volgens hen de nietigheid van de dagvaarding tot gevolg hebben.

Bondsprocureur Kris Wagner ergerde zich dood (Kris WAGNER, Burgerlijk procesrecht in hoofdlijnen, Maklu, Antwerpen / Apeldoorn, 2014, p.

760 - via Google Books). Minister Geens greep in en dynamiteerde met zijn Potpourri-wet de Taalwet Gerechtszaken, voor de Vlamingen nochtans een even belangrijk monument als de IJzertoren.

Op 19 september 2019 vernietigde het Grondwettelijk Hof bij arrest nr. 120/2019 de Wet Geens-Wagner. De ‘wc-madammen’ van de Zuidelijke Nederlanden kunnen opgelucht ademhalen. Zij krijgen nu opnieuw de plaats die hen toekomt in het rechtsleven van Vlaanderen.

Luc L amine - Rotselaar

Kruisende woorden oplossing 1181

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L

O P G E S O U P E E R D O O I

X A R X E R R O R

S P E N C E R X A V X E T U R N H O U T X A S T E P X W E X P L A A T S N X A X R A S X G R O T R O B O T S X

I

N X R E

I J L T R A N S P O R T X K X E X A X U X S T E R E E N D R A C H T X B A R E X S T E R

I

E L E R

S N A K X G E K N E D E

VERLAAT DE CM! Pallieterke, Mijn hele leven was ik actief op de juridische dienst van de Landsbond van de Christelijke Mutualiteiten in Brussel. Als oud werknemer ontvang ik nog steeds het personeelsblad, niettegenstaande ik vanaf mijn pensionering overschakelde naar het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds te Mechelen. Waar het personeelsblad “De groene lijn” destijds ééntalig in het Nederlands geschreven was, is deze nu omgedoopt naar “Greenside”. En bovendien is dit tegenwoordig een volledig tweetalig magazine: “Journal interne de l’ANMC”. Of hoe een organisatie evolueren kan.

Daarom een oproep naar alle lezers van ’t Pallieterke: verlaat de unitaire zuilen, wees consequent met ons Vlaams gedachtegoed en splits zelf de sociale zekerheid! Word lid van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds. 5 minuten persoonlijke moed volstaat: bel 015.28.90.90 en het VNZ regelt vlot de overgang. Zonder wachttijd en ongeacht je leeftijd of woonplaats. Doen!

Ward Steffens - Mechelen

MENT TV Pallieterke, Ergert u zich ook vaak omdat onze Vlaamse radiozenders zoveel Engelse liedjes uitzenden?

Zing dan maar mee met Bart Herman en zijn Radioharten, een dertigtal Vlaamse zangers, op Ment TV, die zich inzet voor Vlaamse muziek: “Mijn lievelingsmuziek wil ik altijd om me heen, dus vraag ik nu aan Ment: toe laat me niet alleen. ...Wij willen Ment op de radio! De mooiste Vlaamse liedjes, wil ik horen in m’n bed, ’s ochtends onder de douche en ’s nachts op het toilet...” Mogelijk heeft een of andere Pallieter-lezer genoeg invloed bij de verantwoordelijken om ze aan te sporen om aan deze radiowens van vele Ment-sympathisanten tegemoet te komen.

En als we dan nog kunnen bereiken dat Ment wekelijks een uurtje wijdt aan liederen die we op ons Vlaams Nationaal Zangfeest zingen, dan zijn we allemaal in de zevende hemel!

K ris L auwers - Sint-Joris- Weert

HECTOR VAN OEVELEN

VLAAMSE MEERDERHEID

COLLABORATIE EN REPRESSIE

Pallieterke, Moet er een Vlaamse meerderheid zijn in de Belgische regering? Een regering met de verliezers van mei 2019, in coalitie met de PS, MR en Ecolo, notoire Wallinganten, betekent sowieso meer Vlaamse geldtransfers naar Wallonië en Brussel, en minder welvaart voor de Vlamingen. Solidariteit is in België eenrichtingsverkeer ten nadele van de Vlaamse burger. Uiteraard zonder enig uitzicht op meer democratisch zelfbestuur.

De Vlaamse trado’s en neobelgicisten (NBA) zullen sowieso, traditiegetrouw, eenzijdig capituleren voor de Waalse eisen en hun gesjoemel, aan de publieke opinie proberen te verkopen als een compromis. Net zoals Pétain uit puur defaitisme capituleerde voor de Duitsers in juni 1940.

Wat Vlaanderen nodig heeft is een figuur als Charles De Gaulle of Jeanne d’Arc. Het Vlaams Belang zou die rol kunnen spelen.

Maar Vlaamse patriotten worden in België alsnog gedemoniseerd door franskiljons en de vijfde colonne in Vlaanderen.

Sara K atz – Zaventem

Pallieterke, Uw publicatie van brieven en verhalen over de repressie illustreert andermaal het schandalig optreden van de meute bij de bevrijding: het was tergend, onmenselijk en illegaal. Maar die ontketende volkswoede moeten we verklaren als reactie op de vier tot vijf jaar oorlog en bezetting en bombardementen na de bevrijding.

Wij moeten ons realistisch voorstellen én in overweging nemen welke ellende die Duitse invasie, verovering en vier jaar bezetting bij onze Vlaamse medeburgers heeft teweeg gebracht: onze gesneuvelde en gekwetste soldaten, onze ontwrichte en vernielde steden en platteland, de ontbering van onze bevolking, de psychologische druk door onvrijheid en onveiligheid, het martelen en doden van echte (!) weerstanders, enz...

Dan woekert automatisch ook de woede en wrok tegenover die landgenoten die - van matig tot zeer sterk - diensten verleenden aan die vijand, en daardoor zichtbaar een comfortabeler oorlogstijd doormaakten. Die wraak explodeerde trouwens in alle bezette landen.

Wanneer Vlamingen - van avonturiers tot idealisten - dan nog militair meestreden met de vijand van onze soldaten en onze bondgenoten, dan is de afrekening nadien te verwachten. Het argument ‘strijden tegen het goddeloos communisme’ in het leger van het ‘goddeloos nazisme‘ of voor een ‘onafhankelijk Vlaanderen’ naast het imperialistisch Duitsland was zeer naïef tot verwerpelijk. Als toemaat heeft die collaboratie na de oorlog de Vlaamse zaak nog decennia achteruit geslagen, en wordt dit bij gelegenheid nog steeds als drogreden tegen Vlaanderen gebruikt! Triestige balans van dit alles: oorlog genereert alleen maar verwoesting, verliezers en verongelijkten.

Eric Minsaer - Schoten

COMMUNISTISCHE GROET Pallieterke, Volgend jaar zal de nieuwe spektakelmusical over priester Daens opgevoerd worden. Een verhaal over het onrecht van de arbeidersklasse. Wie op www.Daens.be de affiche bekijkt, ziet een priester Daens met de opgeheven communistische vuist!

Dit is erover. Omdat Vlamingen toch o zo beïnvloedbaar zijn, wil de regisseur het verhaal gebruiken/misbruiken om linkse propaganda te voeren voor sp.a en PvdA. Ja, Studio 100 mag het verhaal brengen over Daens, graag zelfs, maar breng dan tenminste het echte verhaal.

In 1888-1892 waren er in Aalst nog geen socialisten! Er was de sociaal bewogen priester Daens die opkwam tegen de ellende, de gebrekkige hygiëne, de kinderbedsterfte en voor meer rechten voor de arbeiders. Hij werd tegengewerkt door de Katholieke Partij, de Franstalige bourgeoisie en koning Leopold II. Gelijktijdig was hij een flamingant en het fundament in de Vlaamse beweging. Daens was immers een der eersten om in het Belgisch parlement Nederlands te praten. Zal dit, zoals in de film, in de musical weggemoffeld worden? Straffer nog, hij zal blijkbaar de communistische vuist heffen, wat hij nooit gedaan heeft. Daens ageerde twintig jaar voor de Russische Revolutie van 1917. En aan de regisseur Frank Van Laecke: man toch, doe eerst deftig historisch onderzoek en pas uw affiche aan. Want denk eraan: geen Vlaams, geen centen.

M arc Nietvelt - Bornem

Een lezersbrief insturen?

De Vlaamse vakman

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

3 oktober 2019

De afgang van paars-wit

Het gaat van kwaad naar erger bij Anderlecht. Na de wedstrijd tegen Waasland-Beveren waren veel supporters het erover eens: zo kan het niet verder! Het bekerduel tegen Beerschot werd weliswaar gewonnen na verlengingen, maar men werd niet vrolijk van de manier waarop. Het heeft geen haar gescheeld of er kwamen strafschoppen aan te pas.

Op het Kiel was er een spandoek te zien met de duidelijke boodschap:“Geen excuses meer, wij willen Europees spelen!” Eén ding was zeker, er moest gewonnen worden thuis tegen Waasland-Beveren. Veeleisend kon men dat toch niet noemen? De eerste helft trok op niets. De tweede helft was iets beter, maar de 0-0 bleef op het scorebord staan. Na het laatste fluitsignaal was het fluitconcert aan het adres van de Anderlecht-spelers (én trainer, én bestuur) striemend. Er is niet veel meer nodig om de boel te laten ontploffen.

Morgen speelt paars-wit tegen Charleroi, er zijn leukere dingen in het leven. Het is hoog tijd dat Kompany eindelijk kiest voor een typeploeg. Elke week veranderen op drie of vier plaatsen is zeker niet de oplossing. Integendeel, het is nefast voor de jonge spelers. Yari Verschaeren is hier een voorbeeld van.

Kalmeringsmiddel in het eten in Madrid?

Er zijn zaken die ik niet begrijp. Trebel was tegen Club Brugge nog een van de beteren, maar de week daarop zat hij weer in de tribune. Ook van Gerkens geen spoor. Zulj was opnieuw van de partij, terwijl die man het spel vertraagt, dat is nu meer dan duidelijk.

El Hadj mag invallen en Cobbaut blijft op de bank… Het is een beetje chaotisch allemaal.

Ik vind het erg dat de spelers na de match de harde kern moeten uitleg gaan geven over

wat er nu weer is misgelopen. Afschaffen die handel!

Bij Club Brugge heeft men die problemen niet voor het ogenblik. Alles loopt als een trein. Ik hoop dat de Bruggelingen een kok hebben meegebracht naar Madrid. Michel De Groote, de toenmalige linksachter van Anderlecht, vertelde mij het volgend verhaal. “Thuis hadden we Real van de mat geveegd met 3-0. Juan Lozano speelde toen bij Real Madrid. Hij zat op de bank in Brussel, maar speelde wel in Madrid. Daar zijn rare dingen gebeurd, daar blijf ik bij. Wij zijn daar afgeslacht, we liepen daar als lammetjes over het veld. We hebben daar bijna geen fout gemaakt in negentig minuten. Volgens mij waren sommige spelers van ons verdoofd.”

Het werd 6-1. Later is Juan Lozano teruggekomen naar Anderlecht. Hij bevestigde dat het mogelijk was dat er iets was gebeurd in ons hotel. Het zou niet de eerste keer geweest zijn. Tijdens het vieruurtje werden er enkele kannen koffie op tafel gezet. In sommige zou een kalmeringsmiddel gezeten hebben, maar het kon ook in het eten gemengd zijn. Het beste is dat bestuursleden van Club vrijdag als voorproevers fungeren...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Toekomstverhalen

Sporting Anderlecht sukkelde naar de volgende bekerronde en kon zich in het Lotto Park niet voorbij degradatiekandidaat Waasland-Beveren sleuren. Beide prestaties deden de fans niet denken aan het grote Anderlecht dat Vincent Kompany voorstaat. Voetbaljournalisten van Brusselse kranten staan bekend als fans van Sporting Anderlecht, maar hopelijk voor ‘Vince the prince’ las hij in Het Laatste Nieuws het verslag niet over het bekerduel tegen Beerschot.

Alleen al de titel “1B-niveau” in drie centimeter hoge letters was veelzeggend. De lectuur eronder deed de titel alle eer aan.

“We bouwen aan een toekomstverhaal. En daarvoor zullen we dubbel zo hard moeten werken als de rest”, wist Kompany achteraf.

Verslaggever Pieter-Jan Calcoen wist op zijn beurt dat Anderlecht onder Kompany niet gauw gaat vervelen. Hij dropte de uitspraak van de speler-manager in zijn besluit en voegde er cynisch aan toe dat die na het misbaksel op het Kiel eerder overkwam als een understatement. De kans dat zijn cynisme slonk na de wanprestatie tegen Waasland-Beveren was onbestaande.

Voor zover bekend is er in het Lotto Park van Marc Coucke en co psychologische bijstand voorzien waar en voor wie nodig… Gezien de al verbaal gespuide onzin door spelers en sportieve staf, afgewogen tegen de harde realiteit van de stand van zaken bij de veelvoudige landskampioen, zou die bijstand best op volle toeren gaan draaien. Alvast tot regelrechte onzin als “met ons voetbal op orde gebracht ligt veel binnen bereik, zelfs de landstitel” onder controle is.Want het is zo dat er naast ‘ons voetbal’ ook het voetbal van de concurrentie is. Die schrijft een eigen verhaal met de middelen waarover ze beschikt.

Bij dit Anderlecht zou men dat beter ook doen en luchtspiegelingen achterwege laten tot de tijd rijp is om ze in realiteit om te zetten. Elk systeem is zo goed als de middelen die het moet schragen. Bij het Anderlecht dat Kompany elke speeldag wil zien, ontbreken die vandaag volkomen.

Dimmen De Deen Mats Pedersen werd wereldkampioen. Remco Evenepoel niet… Noch als tijdrijder, noch als wegrenner. Hij zei dat het gewonnen zilver in de tijdrit voor hem aanvoelde als goud. Een opperbeste uitspraak. stoefen op het hoogste trapje van het erepodium. Nu we het toch over medailles hebben: met twee zilveren, één voor Evenepoel in het tijdrijden, en een gelijkaardige bij de meisjes-juniores voor Julie De Wilde, hebben we de ganse vaderlandse buit vermeld. Dat was het dan. Afspraak volgend jaar in het Zwitserse Martigny?

Respect

Bedankt Uren van bewondering voor het uithoudingsvermogen waarmee het onafscheidelijke en guitige duo Michel Wuyts-José De Cauwer ons van in de vroege ochtend tot in de late namiddag probeerde te onderrichten over het verloop van het WK wielrennen in Yorkshire. Hoe houden ze het vol? Week in week uit een poging doen om het wereldrecord doordrammen te verpulveren, dat kruipt niet in de kleren. We zijn hen dan ook eeuwig en drie dagen erkentelijk voor hun jarenlange hartverwarmende en leerrijke toewijding.

Men zegge het voort.

Afvallingskoers Al zijn we wel wat nattigheid gewoon in onze contreien, in Yorkshire en omgeving spannen ze de kroon als het op neerslag aankomt. Oude wijven hebben we niet gezien, maar de regen viel wel met bakken uit de hemel tijdens het WK op de weg. Begrijpelijk dat we een afvallingskoers te zien kregen waarbij de renners met bosjes uit de koers stapten om drogere oorden op te zoeken. Weg uit die waterellende. Met als gevolg dat we op het einde van de ‘feestelijkheden’ amper een veertigtal moedige en verkleumde Rambo’s over de meet zagen bollen.

Superploeg We gingen wat meemaken als we de kenners mochten geloven. Met acht, waaronder zeven gedoodverfde kandidaat-wereldkampioenen, waren ze naar Yorkshire gekomen. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen bij onze koersende landgenoten. Hoe hoog? Te hoog, weten we nu. De te kloppen vaderlandse ploeg was nergens. De valpartij van Philippe Gilbert was er teveel aan en had

enkel als resultaat dat Remco Evenepoel zich te pletter reed in een poging om Gilbert terug aansluiting te laten krijgen. Zonder resultaat.

Tenzij dat de twee, kapot gereden, uit de koers stapten.

Verbazend Waar zaten de overige landgenoten? Dat we het nog altijd niet weten. De uitleg achteraf van Greg Van Avermaet was anders niet slecht.

“Ze lieten ons niet wegrijden.” Wat had hij gedacht? Om een lang verhaal kort te maken, op een dertigtal km van de rode vod hadden we nog vijf koplopers. Twee Italianen, Moscon en Trentin, de Zwitser Küng, Mathieu Van der Poel, die we niet meer moeten voorstellen, en de Deen Mads Pedersen, die er maar bij reed om de hoop te vergroten, volgens de vier anderen. Kort daarop volgde de ophefmakende verrassing van de dag.

Licht Heel wielergek Nederland, dat topfavoriet Van der Poel al in de regenboogtrui zag, moet op dat moment van zijn stoel gevallen zijn. Van ontsteltenis, wel te verstaan. Hun aller Mathieu die moest lossen. Alles behalve hartstikke leuk. Hoe kon dat nou? De geklopte mag het zelf uitleggen. “Ineens ging het licht helemaal uit.” Meer moeten we daar niet aan toevoegen.

Italiaanse misrekening De eerste van de vier overgeblevenen die overboord ging, was de Italiaan Gianni Moscon. Opgeruimd stond netjes. Toen bleven er nog drie, waarbij de Italiaan Matteo Trentin als grote favoriet gold bij de bookmakers. Daar moest de rappe Deen Mads Pedersen eens hartelijk mee lachen toen hij kort daarop met zijn gouden medaille mocht staan

15

De trainer van KV Mechelen, Wouter Vrancken, is beleefd grootgebracht. Vandaar zijn waardering en respect voor de sportieve baas van Club Brugge, Philippe Clement. Overdrijven is ook een kunst. We zagen Vrancken juist geen onderdanige buiging maken voor zijn door hem bewonderde collega tijdens het formele handjes schudden dat het duel tussen Club en Malinwa voorafging. Doe maar normaal, zagen we Clement denken.

Pandoering Dat Club Brugge in bloedvorm is, zullen de 16.500 die er aanvankelijk enthousiast naar zaten te kijken Achter de Kazerne niet tegenspreken. De dolle vreugde bij het thuispubliek, die geleidelijk afbrokkelde en plaats maakte voor teleurstelling, was niet in het scenario voorzien van trainer Wouter Vrancken. Die had vooraf gesteld: “Laat Club Brugge maar komen, ik ga daar iets tegenover stellen.” Het respect van de KVM-trainer voor zijn collega kan er, na de nul-vijf pandoering, alleen maar nog groter op geworden zijn.

Kwibussen Wat we in ons vorig nummer vreesden, is helaas bewaarheid geworden. De wedstrijd tussen Sint-Truiden en Racing Genk is fameus uit de hand gelopen door de apenstreken van een bende halve en hele garen die niet thuis horen in een voetbalstadion. Dat scheidsrechter Visser, op aanraden van de ordediensten, de wedstrijd voortijdig affloot, is de logica zelve. Wat nu? Daar zijn reglementen voor. De wedstrijd zal in ieder geval volledig moeten opnieuw gespeeld worden. Negen kansen op tien met gesloten deuren. En er dreigt nog meer miserie voor de betrokken clubs.

Dansende poppen Eerst even terug naar de match zelf. We zouden bijna vergeten dat er ook gevoetbald

Ze stond haaks op het alweer quasi ongeremd opfokken van de WK-verwachtingen voor Remco in de media. In een column in Het Nieuwsblad vroeg ploegleider Patrick Lefevere terecht om eindelijk wat te dimmen rond en over zijn goudhaantje. Overdaad schaadt, overal en altijd. Ook voor Remco, al staat die zelf alsnog met beide voeten op vaste grond.

Zijn sportief verhaal oogt op 19-jarige leeftijd al indrukwekkend. Hoe op grond daarvan zijn toekomstverhaal gelezen zal worden, is niet echt koffiedik kijken. Op voorwaarde dat hij fysisch van tegenslag gespaard blijft, zich psychisch ook niet laat opjagen en journalistiek drammen laat voor wat het is. Als een journalist in Yorkshire nu al wist dat hij tijdens zijn race naar zilver al in gedachten in het Zwitserse Martigny zat, waar volgend jaar het WK wordt gereden op een parcours dat hem beter ligt, dan is dat soort onzin voor rekening van de auteur. Niet voor die van Remco, zijn entourage en, last but not least, zijn naaste familie.

We hoorden het graag uit de mond van vader Evenepoel, die zich blij toonde dat wereldkampioen Rohan Dennis zijn zoon op ruim een minuut achterstand had gereden. “Dat verschil”, aldus Evenepoel senior, “maakt dat Remco beter niet won.” Lees: want nog niet rijp genoeg om in het profcircuit iedereen zomaar te kloppen. Lefevere heeft, naar zijn zeggen, een goede verhouding met de ouders van fenomeen Evenepoel. “Ik dring me niet op bij die mensen, probeer ze nooit te lang te storen. Er zijn al genoeg anderen die dat doen.” Dat zal wel. Houden zo.

De goede relatie met de familie en een verder goed uitgekiende sportieve begeleiding van zijn poulain vormen de beste garanties op succes van een toekomstverhaal dat, hopelijk, in hoofdletters geschreven zal worden. werd. Het merendeel van de toeschouwers had zich, na de 0-3, al neergelegd bij een nederlaag voor STVV. De sensationele ommekeer, met een gelijke stand als resultaat, hebben de kijkers nog mogen beleven. Dan gingen de poppen aan het dansen. Voor verdere info dient u zich wenden tot het Bondsparket en de Geschillencommissie voor het profvoetbal. Al zullen ze daar weten te vertellen dat het niet uitgesloten is dat beide betrokken ploegen, bovenop de andere sancties, ook nog eens twee punten verliezen. Met dank aan de amokmakers, die aan een betere arts toe zijn. Wordt alleszins vervolgd.

Armoe sta bij De sportredactie van onze gewezen lijfkrant is voor een grap minder of meer niet verlegen. “Anderlecht moet wakker worden” titelde de gazet. We veronderstellen dat ze in het Astridpark, na het gelijkspel in eigen huis tegen die andere staartploeg uit Beveren, wakker genoeg zijn om te beseffen dat ze met het overroepen systeem-Kompany in de aap gelogeerd zijn. Hoelang nog tot de Anderlechtsupporters de commedia dell’arte rond Vince the Prince kotsbeu zijn? Of wachten ze bij paars-wit tot ze tegen de degradatie moeten vechten? Te gek om dood te doen? Met de huidige situatie, 6 punten op 27 en een dertiende plaats in de rangschikking, is dat niet denkbeeldig. Als Waasland-Beveren, Eupen en Cercle een tandje bijsteken, mogen ze in het gewezen Constant Vanden Stockstadion, als ze zo blijven krasselen, de rode lantaarn bij hun andere trofeeën zetten.

Zwaar verdict We zijn niet van het overgevoelige type dat maar op zijn buik moet duwen om te beginnen snotteren, dat hadt ge al langer begrepen.

Maar, geloof het of niet, verleden zaterdagavond hadden we erbarmen met Cercle Brugge, dat 89 minuten dapper stand hield tegen Eupen om dan toch nog op de valreep kopje onder te gaan. Het puntje waarop ze gerekend hadden tegen een rechtstreekse concurrent zou meer dan welkom geweest zijn. Of de gouwgenoten uit Zulte en Waregem volgende zaterdag geschenken gaan uitdelen, daar zouden we in de plaats van Cercle niet teveel op rekenen. Ze zijn wel lief, maar nog niet zot aan de Gaverbeek.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

3 oktober 2019

ABSURDISTAN Hij komt, hij komt

Vliegend voorwerp

Wat de stoomboot uit Spanje ons dit jaar weer zal brengen, weten we nu al.

Behalve het vaste ingrediënt van de zwartepietenklucht, zijn het dit jaar ook spookverhaaltjes over geheimzinnige Catalaanse samenzweringen met verzonnen terroristen. De Spaanse regering heeft de Sint trouwens gevraagd om Carles Puigdemont in de zak te stoppen en mee terug naar Spanje te brengen.

Een onbekend object van buiten ons zonnestelsel is waargenomen in de nabijheid van de aarde. Wij durven er geld op verwedden dat het hier gaat om het klein zwart begrotingsgat dat de Vlaamse regering eerstdaags zal installeren. Het goede nieuws is dat het binnen redelijke tijd ons zonnestelsel weer zal verlaten.

Zou het?

Volgens de eerste berichten zal de nieuwe Vlaamse regering de scholen meer autonomie - zeg maar: zelfbestuur - geven. Zelfs een dwangmaatregel als de dubbele contingentering, waarmee de leerlingensamenstelling wordt gestuurd, zou worden opgeheven. Voorwaar, straks hebben we nog echt vrij onderwijs!

De leerstoel Wij zijn niet voor Maarten Boudry. Wij zijn niet tegen Maarten Boudry. Maar als er vandaag zoveel commotie is rond het bekleden van een leerstoel aan de Gentse universiteit, komt dat doordat Boudry op tijd en stond al eens dwars durft gaan liggen. En dat waarderen wij.

Kom maar af

Slecht nieuws voor iedereen die nog van politieaandacht verlost wil geraken.

Nu de man minister-president is, kent iedereen immers Jan Jambon.

Het wetenschappelijk tijdschrift Nature heeft een studie geschrapt waarin werd beweerd dat de oceanen nog sneller opwarmen dan eerst gedacht. Greta mag in de weelderige kantoren alvast één ontstolen droom terug komen halen. Welkom, jongedame!

Raar beestje

Op deze manier

Wij moesten toch eens slikken toen wij de Antwerpse burgervader de term hoorden gebruiken: westerse islam. Wie de algemeen aanvaarde definitie daarvan kan geven, mag ten kantore naar het volgende drinkgelag komen.

Net vernamen we dankzij de VRT dat de rol van Jan Breydel bij de Guldensporenslag misschien niet is geweest wat Conscience had beschreven. Niet onlogisch, want Conscience was een romancier, geen historicus. Wellicht is dergelijke nieuwsgaring wat VRT-baas Lembrechts bedoelde met het uitdragen van de Vlaamse identiteit, waarvoor hij de Vlaamse regering meer geld vroeg?

Pech

Aanpakken verdorie In het West-Vlaamse Oostrozebeke - ja, zelfs daar - is het enkele dagen geleden tot een botsing gekomen tussen een tractor en een auto uit een Turkse trouwstoet.

Wij snappen niet dat de provinciegouverneur nog geen verordening heeft uitgevaardigd. Tegen losse tractoren, natuurlijk.

1182

Slotvraag Zou het nu echt vooruitgang zijn om naast een, weliswaar wat afgezwakt, federaal Unia ook nog een lichtere, Vlaamse versie van Unia te krijgen?

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C E F G H I J K L A. In zich opnemen en kritisch verwerken van nieuwe situaties en problemen B. Bondgenootschap - Wees gegroet C. Vangspel - Lidwoord D. Gewichtsmaat - Daar - Sportman E. Drank F. Op de man af - Argentinië G. Zilver - Onderofficier - Zing binnens monds H. Bladader - Elektrotechnisch ingenieur Elektronisch bericht I. Ierse verzetsbeweging - Eetlepel Dierennaam die je bij de scouts krijgt J. Figuur uit ‘Suske en Wiske’ - Oude Italiaanse munt K. Bepaalde maand in het Frans Gesuikerd tablet L. Onervaren

VERTICAAL

1. Stroming binnen het protestantse

“Le racisme, c’est moi” Jambon I is een feit. Het heeft wat tijd en boterhammen gekost, maar het ligt er.

En het werkstuk is als een schokgolf door links Vlaanderen gegaan. De nieuwe burgemeester van Leuven deed een poging om zich op te hangen aan zijn tricolore sjerp en de mannen van ‘Hart boven hard’ wierpen zich massaal van de klippen. Helaas in het mulle zand van Oostduinkerke, maar het is het gebaar dat telt.

En ook in Brussel deden zich enkele heel vreemde taferelen voor.

“Els! Els! Groot alarm! Help!”, de persmedewerker van Unia stormde het kantoor binnen van directrice Els Keytsman die net op dat moment druk doende was met zichzelf in ontbloot bovenlijf te geselen voor de spiegel. Een vast ochtendritueel dat haar moet herinneren aan de vloek van racistisch DNA. Iets waar ze als Vlaamse vrouw onmogelijk aan kan ontsnappen. Let wel, dat is op zich geen schande, vindt Els. Je kan daar niet echt iets aan doen en je mag er jezelf niet om haten. Het is zoals een zwarte medemens er niet aan kan doen dat hij wat donkerder is dan een blanke mens. Of zoals water nat is. Zo eenvoudig is het. Maar je moet er je wel van bewust zijn. Vandaar is een pakje slaag op tijd en stond wel aangewezen.

Kloppen

D

HORIZONTAAL

Sterke Jan versus canonieke Els

christendom 2. Schattig - Romeinse waternimf in verband gebracht met de geboorte van kinderen 3. Loofboom - Wisselstroom - Ontvangst station 4. Instelling belast met de controle op begrotings-, boekhoudkundige en financiële verrichtingen in België 5. Muze van het minnedicht - Uniek 6. Achting - Momenteel - Bijbelse hoge priester 7. Oefent stelselmatig - Voetbalclub uit Den Haag 8. Betiteling van vorstelijk persoon Opnieuw in samenstelling 9. Baktoestellen - Scandinavische jongens naam 10. Pers. vnw. - Vlijtige 11. Somber stemmen 12. Inwendig orgaan - Vervaardigd door het beslaan met een hamer, zoals ijzeren of zilveren voorwerpen

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1181 VINDT U OP BLZ. 14

“Wat heb ik gezegd over kloppen?”, gilde Els boos terwijl ze zichzelf probeerde te fatsoeneren. “Kloppen mag niet, tenzij het op vieze vuile Vlaamse fascisten is.”, antwoordde de woordvoerder plichtsbewust. “Ik bedoel op de deur?

Wat heb ik gezegd over kloppen op de deur?”, hield Els vol. “Dat we daarmee moeten oppassen.

Het is een Westerse beleefdheidsformule die zeer denigrerend en superieur overkomt ten opzichte van volkeren die geen deur hebben.” Ja, dat had Els haar personeel inderdaad ook aangeleerd.

Vandaar dat ze nu niet echt een reden had om boos te zijn op de jonge persmedewerker. Maar toch, een beetje gênant was het wel.

“Wat is er nu zo dringend?” reageerde ze snibbig. “Net binnen gekomen op de Belga, Els. Vlaanderen stapt uit Unia.

Ze willen ons geen geld meer geven. Ze willen onze adviezen niet meer. Eigenlijk willen ze gewoon niets meer met ons te maken hebben. Hoe kan dat nu Els?” De Unia directrice trok bleek weg en dat was

niet alleen een gevolg van de bloeding op haar rug. “Vlaanderen wil uit Unia stappen?”, stamelde ze, “Er uit stappen?

Na alles wat we voor die mensen gedaan hebben? Wie gaat hen nu vertellen dat ze een bende crapuul zijn? Wie gaat hen wijzen op wat ze misdaan hebben in de rest van de wereld? Wie gaat hun ziel redden van zichzelf?!” De medewerker krabde zich in het haar. “Dat is het net Els. Ze willen het zelf doen.”

Canon Keytsman Maar Keytsman zou Keytsman niet zijn als in haar, in braillekringen bevallige hoofdje, niet meteen een plannetje rijpte: “Ik daag ze voor de rechter. Ik laat ze handelingsonbekwaam verklaren. Ze zijn mentaal niet in staat om zoiets zelf te organiseren. Daar hebben we de Franstaligen voor nodig,” brieste ze, “ze kunnen er niet uitstappen en het zelf doen. Het zijn Vlamingen. Vlamingen zeg ik u. Als ik het ze niet gezegd had, wisten ze niet eens dat ze dikke racisten waren. Le racisme, monsieur le Flamand, c’est moi!” Waarna ze fluks een ‘Unia vlagje’ uit haar ‘Unia koffiemok’ met schrijfpennen plukte en het ding trots omhoogstak als een Franse vrijheidsgodin. Als bij wonder viel de BH van haar schouder en werd een kloeke borst ontbloot. Het deerde Els niet. Ze ging zo op in haar rol dat ze met een ultieme grimas op het gezicht, het vlaggetje nog hoger richting hemelen strekte.

De goede medewerker verstijfde mentaal - alleen mentaal - en wendde zijn ogen af in pijn en smart. Met de blik strak op de vloer gericht: “Ja Els, dat geven ze grif toe daar aan het Martelarenplein.

Vandaar dat ze ook nog een bijzondere vraag hebben. “Welke dan, soldaat van gelijkheid?”, sprak Els zonder haar pose ook maar een millimeter te veranderen.

“Of ze een foto van je mogen. Je hebt de Vlaamse canon gehaald. Als de vrouw die haar volk leerde haten”.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be