't Pallieterke van 10 oktober 2019

75ste jaargang • nummer 41 • donderdag 10 oktober 2019

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,50

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

“Rechters bevestigden steeds dat ik geen leugens noch onjuistheden geschreven heb” Ignace Vandewalle joeg de politieke kaste tegen zich in het harnas met zijn boeken “De illegale Ghelamco- arena” en “De valse profeet”, dat over het financiële imperium van Johan Vande Lanotte in Oostende gaat. Het eerste boek leverde hem een klacht op van Termont en doodsbedreigingen door Gentse hooligans. Het tweede boek leidde tot een strafrechtelijke klacht van Vande Lanotte. Betere aanbevelingen kan men bijna niet bedenken…

Een gesprek.

Lees het volledige interview met Ignace Vandewalle over de Ghelamco Arena op blz. 11

Nooit meer 99 Luftballons De Grünen in de Duitse deelstaat Saksen hebben een verbod geëist op luchtballonnen. “Luchtballonnen die worden opgelaten, landen in de meeste gevallen ergens in de natuur”, aldus voorzitster Anne Kura. “Vogels en andere dieren eten de zachte resten van die ballonnen op en verhongeren dan als het ware met een volle maag.”

“Aan de ene kant staat het mooie, maar bijzonder korte beeld van de bonte ballonnenmassa in de wolken, aan de andere kant gaan vogels eraan kapot.”

Recentelijk heeft de stad Gütersloh uit milieuoverwegingen besloten bij allerlei manifestaties het oplaten van luchtballonnen gevuld met gas voortaan niet meer toe te laten. In Elmshorn in Schleswig-Holstein mochten kinderen vorig jaar hun kerstwensen niet meer aan ballonnen hangen, nadat ook daar milieuactivisten zich hadden gemoeid.

Er zit dus een luchtballonnen-

verbod aan te komen. Ware het niet dat men in de webwinkel van Die Grünen tot op vandaag … luchtballonnen kan kopen. Zo kan men er onder meer terecht voor een groene ballon met de opdruk “Klima. Ohne wenn und aber”.

Tja, rechtlijnigheid is niet het sterkste punt van de groene jongens en meisjes. Men is verwittigd: als Calvo voor de deur staat, zorg er dan voor dat uw wijnvoorraad, uw dure kunstboeken en uw laatste opblaasballon goed verstopt zijn. De groene Gedapo is onverbiddellijk.

De onzichtbare staatshervorming Van confederalisme zal de komende jaren geen sprake zijn. Laat staan van een stap verder: Vlaamse onafhankelijkheid. Dat is in de Wetstraat ondertussen duidelijk. Daarvoor is het wachten tot N-VA en Vlaams Belang een Vlaamse meerderheid hebben. In het Vlaamse regeerakkoord zit echter wel communautaire munitie die de komende jaren gebruikt kan worden. Daardoor kan de regering-Jambon I een onzichtbare staatshervorming doorvoeren in afwachting van een grotere clash in 2024.

De aandacht voor de Vlaamse begrotingscijfers de voorbije dagen was terecht. Een regering die zichzelf respecteert, moet met berekende voorstellen komen en dat heeft de ploeg van Jan Jambon (NVA) dan ook gedaan. We mogen ook eens positief zijn: Vlaanderen toont zich nog maar eens een betere leerling dan Wallonië en Brussel, waar de budgettaire toestand onduidelijk blijft. Het taalgebruik in de pers is vaak ergerlijk. Zo wordt er gesproken over een bloedbad en zware besparingen. Het zal wel.

Wie de cijfers nader bekijkt, merkt dat er gekozen wordt voor een klassieke aanpak. Niet echt besparen, maar de uitgaven minder snel doen toenemen. Dat is België en dus ook Vlaanderen. Besparen betekent niet dat de uitgaven dalen. Wel dat men minder (snel) meer gaat uitgeven.

De focus op de Vlaamse overheidsfinanciën trok de aandacht weg van een aantal maatregelen in het regeerakkoord die we gerust als communautair dynamiet kunnen bestempelen. De regeerverklaring draagt op dat vlak duidelijk een Vlaams-nationale stempel. In die mate zelfs dat we van een paar stappen richting onzichtbare staatshervorming kunnen spreken. Een overzicht maakt dat duidelijk. De ergernis aan de overkant van de taalgrens zal niet lang op zich laten wachten.

Op weg naar een kleine sociale zekerheid Nemen we bijvoorbeeld de besparingen in de kinderbijslag. Of beter: het vertraagde groeipad in de uitgaven, want echte besparingen zijn het niet. De Vlaamse regering indexeert de komende vijf jaar de kinderbijslag vanaf het derde kind niet. Dat is geen geld afnemen.

Dat is een toename van de kinderbijslag stopzetten. Dit is symbolisch belangrijk. Het gaat hier om een deel van de sociale zekerheid dat

met de zesde staatshervorming is overgeheveld. De Vlaamse regering toont aan dat ze de budgetten van die tak van de Vlaamse zekerheid naar eigen goeddunken kan beheren.

Ook de jobbonus is - zij het beperkt - het aanwenden van de eigen bevoegdheden inzake fiscaliteit en sociale zekerheid. De Vlaamse regering geeft een belastingkorting tot 600 euro per jaar voor de laagste lonen, en een derde van de Vlaamse werknemers zou ervan kunnen genieten. Het is een maatregel die werken aantrekkelijker moet maken. Caroline Copers, voorzitster van de Vlaamse vleugel van de socialistische vakbond ABVV, ergert zich aan die maatregel, want het wil zeggen dat Walen die in een Vlaams bedrijf werken in dezelfde functie als hun Vlaamse collega’s dit voordeel niet ontvangen. En de loonkloof tussen werkende Vlamingen en Walen wordt hiermee sowieso groter. Ze sprak niet van discriminatie, maar wel van onaanvaardbare verschillen. Nochtans: met twee verschillende arbeidsmarkten en economieën zijn die verschillen niet meer dan normaal.

De aanval in de gezondheidszorg en in justitie Ander communautair buskruit is de houding van de Vlaamse regering ten opzichte van de federale quota die bepalen hoeveel artsen er elk jaar mogen bijkomen in Vlaanderen en Wallonië. Minister van Onderwijs Ben Weyts (N-VA) zegt dat Vlaanderen zich daar niet meer aan zal houden. “Als Vlaamse Gemeenschap zijn wij de enigen die die naleven, terwijl de Franse Gemeenschap elk jaar mooie woorden gebruikt, maar uiteindelijk een middelvinger opsteekt.” Het toelatingsexamen voor de opleidingen blijft wel bestaan, maar meer studenten zullen na dat examen aan de opleiding mogen beginnen. Daarmee zit

men op ramkoers met de Franstaligen. Vraag is of dit uiteindelijk niet zal leiden tot de splitsing van extra takken van de gezondheidszorg.

Dan is er de op het eerste gezicht vreemde beslissing om aan Zuhal Demir (N-VA) onder andere de bevoegdheid Justitie of ‘Handhaving’ te geven. Is justitie niet federaal?

Welnu, sinds de zesde staatshervorming zijn de justitiehuizen, de opvolging van het elektronisch toezicht en de juridische eerstelijnsbijstand gesplitst. Afwachten of de regering-Jambon I dit optimaal gaat invullen. Niet vergeten dat men ook denkt aan een soort van Vlaamse Staatsveiligheid.

En in een vrije tribune die de eminente juristen Stefan Sottiaux en Karel Reybrouck dinsdag in De Tijd publiceerden, staat te lezen dat “de regering ook zoveel mogelijk betwistingen inzake het Vlaamse omgevingsrecht door de Vlaamse bestuursrechtspraak wil laten behandelen”. Kortom, een Vlaamse Raad van State. “Het is dus duidelijk dat de regering-Jambon I zich heeft voorgenomen haar justitiebevoegdheden op maximalistische wijze in te vullen en af te tasten waar de uiterste grens van die bevoegdheden ligt.”

Vermelden we ook nog dat de Vlaamse regering de Brusselse Ring wil uitbreiden, en dat tegen de wil van de Brusselse regering in. En men wil ook niet weten van de Brusselse kilometerheffing. Afwachten hoe de Franstaligen hierop zullen reageren. Met belangenconflicten?

Wat als een federale regering zonder N-VA rond die maximaal ingevulde Vlaamse economie zal botsen met de Vlaamse? Confederalisme en Vlaamse zelfstandigheid lijken veraf, maar door politieke druk de komende jaren kan toch een stap in die richting worden gezet.

2

Actueel

10 oktober 2019

Alles kan beter, alles moet beter

Ik denk niet dat de N-VA de voorbije week electoraal gescoord heeft. Je zou van ‘de partij van de verandering’ beter verwachten, maar blijkbaar loopt niet alles van een leien dakje. Ik ga enkele weken terug in de tijd: op 13 augustus startte Jambon als formateur voor een Vlaamse regering. Officieel, want natuurlijk waren er al voorafgaandelijk aftastende gesprekken geweest tussen de mogelijke coalitiepartners.

Het moest allemaal oerdegelijk overkomen, en de ‘cruciale’ data van 15 en 23 september werden niet gehaald omdat “alles tot in de puntjes moest uitgeklaard worden”. Het zou nog duren tot 1 oktober, na ellenlange en nachtelijke onderhandelingen.

Maar de voorbije dagen moesten de verschillende politici en coalitiepartners uitleg geven bij de cijfers, en vooral uitleg geven over de verschillende interpretaties van de cijfers en de invulling ervan. En wat blijkt: er zijn nog grote onduidelijkheden die tijdens de onderhandelingen blijkbaar onvoldoende zijn besproken. Neem nu de afschaffing van de woonbonus. Ik spreek me niet uit over de voordelen of nadelen van de afschaffing, maar de communicatie errond was erbarmelijk. De maatregel gaat in op 1 januari 2020, maar blijkbaar had men niet tot in detail nagedacht of dit ook de uiterste datum is voor het ondertekenen van de verkoopsakte dan wel de ‘compromis’. Pijnlijk. En dat is maar één voorbeeld van de onduidelijkheden in het regeerakkoord die al onmiddellijk een extra woordje uitleg verdienden. De communicatie van Jan Jambon was niet altijd even diplomatisch, en ik vraag me af wat de doorsnee ‘man in de straat’ van het schouwspel vond.

Beste Jan, dit kon alvast beter!

Tot slot: ik lees in de regeringsverklaring volgende zin “Organisaties die segregatie in de hand werken subsidiëren we niet langer, maar initiatieven die samenleven bevorderen, verdienen onze steun.” Het staat onder het hoofdstuk ‘Een inclusieve samenleving’. In eerste instantie denk ik dan dat men het over radicale Marokkaanse, Turkse en linkse pro-immigratie vzw’s heeft.

Dat zou logisch zijn in de context van dat hoofdstuk. Maar echt duidelijk is het niet. Voor hetzelfde geld gaat het evengoed over islamkritische verenigingen, lees ‘rechtse’ organisaties, of bij uitbreiding: alle verenigingen die niet rond diversiteit willen werken. Daar ben ik dus heel erg benieuwd naar: gaat deze Vlaamse regering de absurde subsidiëring in de culturele sector durven hervormen? Want 80 procent van de gesubsidieerde vzw’s in de sociaal-culturele sector is te situeren ter linkerzijde. En dat percentage stemt helemaal niet overeen met de maatschappelijke realiteit, kijk maar naar de stembusuitslag. Een eerlijke verdeling van het subsidiegeld, lees uw belastinggeld, is alvast een onderdeel waar we de bevoegde minister – Jan Jambon himself – op zullen beoordelen.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41, 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 6 maanden: 1 jaar: Steunabo 1 jaar:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

32,50 euro 65,00 euro 130,00 euro 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter 1945-1955: Hoofdredacteur 1955-2000: Hoofdredacteur 2000-2010: Hoofdredacteur 2010-heden: Verantw. uitgever:

Bruno de Winter Jan Nuyts Leo Custers Karl Van Camp Karl Van Camp

Vlaanderen kiest het verkeerde pad in Afrika Weinig burgers weten dat de Vlaamse overheid jaarlijks tientallen miljoenen euro’s aan ontwikkelingssamenwerking besteedt. De term ‘samenwerking’ is misleidend, aangezien het om een geldstroom gaat die enkel vanuit Vlaanderen naar Afrika gaat. Veel samenwerking is er niet. En een deel van dat geld bereikt ook nooit het vooropgestelde doel.

Zo pompt de Vlaamse overheid vanaf dit jaar 25 miljoen euro in het corrupte Afrikaanse land Malawi. Volgens Transparancy International (TI) - dat de corruptie van landen wereldwijd meet - is de publieke sector van dat land zelfs de meest corrupte ter wereld. Volgens TI gebeurt in dat land niets zonder de betaling van aanzienlijke sommen smeergeld aan ambtenaren.

Vlaams geld om federaal doel te halen In het regeerakkoord van de Vlaamse regering staan slechts enkele regels over dit onderwerp: “Vlaanderen draagt bij aan de realisatie van de SDG Agenda 2030 in ontwikkelingslanden en de verankering van de internationale ontwikkelingsagenda in Vlaanderen, zoals vastgelegd in het kaderdecreet ontwikkelingssamenwerking. Daarom leveren we verder inspanningen om de norm voor 0,7 procent BNI op Belgisch niveau te behalen. We steunen de visie om dit doel tegen 2030 te bereiken.”

Vrij vertaald: Vlaanderen blijft geld geven aan corrupte Afrikaanse landen om de federale overheid te helpen. Een Vlaamse regering geleid door een Vlaams-nationalist die de Belgische staat helpt?

De inzet van de ontwikkelingssamenwerking door Vlaanderen is momenteel gericht op drie focuslanden: Zuid-Afrika, Malawi en Mozambique. Dat was een keuze van de vorige Vlaamse regering, onder leiding van minister-president Geert Bourgeois. De achterliggende gedachte is wel goed: het is beter de middelen te concentreren in een beperkt aantal landen. Op die manier zijn, alleszins hypothetisch, resultaten mogelijk. Het typische probleem in deze sector is immers de verspreiding en verspilling van middelen over te veel landen en projecten.

Koerswijziging m.b.t.

Zuid-Afrika De samenwerking met Zuid-Afrika wordt onder minister-president Jambon geheroriënteerd van een ontwikkelings- naar een poli-

tiek-economische diplomatieke samenwerking in de brede zin, zodat deze samenwerking geen beroep meer doet op middelen van ontwikkelingssamenwerking.

Dat is een enorme koerswijziging.

Wat dit precies inhoudt, zal de toekomst moeten uitwijzen.

Tegelijk start de nieuwe Vlaamse regering een nieuwe samenwerking op met een of meerdere landen uit de regio Noord- en Oost-Afrika. Hiermee wordt de focusstrategie van Bourgeois verlaten. Dat is een zeer vreemde en tegelijk erg foute koerswijziging.

Het zou dus zomaar even kunnen dat Marokko Vlaamse ontwikkelingssteun krijgt. Tot slot bekijkt Jambon, bevoegd voor deze materie, eveneens of een deel van de middelen geheroriënteerd kan worden naar meer Vlaamse noodhulp.

Er is nooit belangstelling geweest van de traditionele media (MSM) voor de Vlaamse ontwikkelingssamenwerking. Het gevolg is dat veel Vlamingen niet eens weten dat Vlaanderen veel geld pompt in Malawi en Mozambique.

Dat is nu ook het geval met het onderdeel van het regeerakkoord over ontwikkelingssamenwerking.

De nieuwe strategie van de Vlaamse overheid op dat punt belooft alvast weinig goeds. Een garantie: ik blijf het opvolgen.

THIERRY DEBELS

ECONOMISCHE ZAKEN

Een centraal bankier blikt terug (1) Jan Smets, van 2015 tot 2019 gouverneur van de Nationale Bank, kijkt in een nieuw boek in de economische achteruitkijkspiegel en laat tegelijk zijn licht schijnen over actuele economische thema’s zoals de lage rente, de begroting, de overheidsschuld en de werkgelegenheid.

Jan Smets is nog maar een jaar met pensioen als gouverneur van de Nationale Bank en naast de misdaadroman “Theater” heeft hij nu ook “Economie en het goede leven.

Wat ik geleerd heb” (Polis, 208 blz.) geschreven. Het is een combinatie van beschouwingen over de huidige economische toestand en een persoonlijke terugblik.

Jan Smets bevond zich immers veertig jaar in het centrum van het economische leven. Hij leidde lange tijd de studiedienst van de Nationale Bank en was ook economisch adviseur van de eerste ministers Wilfried Martens en JeanLuc Dehaene. De oliecrisis van de jaren zeventig, het einde van de ongebreidelde welvaartsgroei na de oorlog, de val van de Muur, de Europese Muntunie, de financiële crisis van 2008, het expansieve geldbeleid van Europese Centrale Bank: hij maakte het allemaal mee.

Niet alleen als toeschouwer, maar als actor.

De staatsschuld Vijf hoofdstukken uit het boek (er zijn er acht in totaal) verdienen de nodige aandacht omdat ze een brug slaan tussen verleden en heden. Drie hoofdstukken - die over de staatsschuld en die over het herstelbeleid van de jaren 80 en 90 - komen deze week aan bod. Volgende week hebben we het over de arbeidsmarkt en het zwaar bekritiseerde rentebeleid van de Europese Centrale Bank.

Eerst dus de staatsschuld. De hoge overheidsschuld is iets dat België al decennia achtervolgt. Het

toeval wil dat Jan Smets aan de Universiteit Gent in 1972 een eindwerk maakte over die staatsschuld. Hij is dus goed geplaatst om de toestand te analyseren. Een deel van zijn standpunt over de overheidsschuld is klassiek: regeringen moeten besparen om ervoor te zorgen dat die schuld daalt. De kosten voor de vergrijzing zullen de komende jaren immers alleen maar oplopen en de pensioenen en de uitgaven voor de gezondheidszorg moeten gefinancierd worden.

Schuld aangaan is vandaag niet zo’n groot probleem omdat de rentevoeten laag zijn. “Maar dat zal niet eeuwig blijven duren”, waarschuwt Smets. “Ooit stijgt de rente opnieuw.” Tegelijk wil hij de toestand niet dramatiseren: de Belgische staatsschuld heeft de eigenschap dat ze vooral door de Belgen zelf gefinancierd wordt. De burgers moeten via belastingen de schuld en de intresten terugbetalen, maar de houders van die schuld zijn vooral Belgen die overheidsobligaties bezitten. Tegenover de schuld van 100 procent van het bbp en dus de arme staat, staan rijke burgers met activa - spaargeld, obligaties, aandelen - die meer dan duizend miljard euro waard zijn of 225 procent van het bbp. Wat betekent dat degenen die de lasten van de schuld moeten financieren als voldoende ‘rijk’ worden beschouwd om dat te kunnen doen.

Met het mes op de keel Twee andere interessante hoofdstukken zijn nummer twee (over de oliecrisis en de devaluatie van

1982) en vier (over het globaal plan van 1993). Daarin toont Smets aan dat hervormingen in België enkel mogelijk zijn wanneer men met de rug tegen de muur staat. Door de oliecrisissen van 1973 en 1979 stond de Belgische economie aan de rand van de afgrond. De oliecrisis jaagde de inflatie omhoog en door de automatische koppeling van de lonen aan de prijsstijgingen moesten bedrijven de lonen constant opwaarts aanpassen, waardoor ze hun producten en diensten duurder moesten maken en zichzelf uit de markt prijsden. Gevolg was dat het aandeel van de export in het nationaal product verschrompelde, terwijl de consumptie haar aandeel zag stijgen tot 82 procent in 1980.

Tegelijk steeg de werkloosheid en ontspoorde de begroting richting een deficit van 14 procent. België moest in het buitenland gaan lenen om zijn bestedingen te financieren. De economie was dermate verzwakt dat een schokeffect nodig was. Dat kwam er met de devaluatie van 1982 en het herstelbeleid. Met het mes op de keel werd de economie plots wel gesaneerd.

Hetzelfde gebeurde in 1993 met het Globaal Plan, dat ervoor moest zorgen dat België in 1999 kon toetreden tot de eurozone. De regering-Dehaene nam een mix van maatregelen met goedkeuring van de Waalse socialisten: hogere belastingen (onder andere op vermogen), maar ook minder uitgaven in de gezondheidszorg en loonmatiging met een afzwakking van het automatisch indexeringssysteem.

Besluit bij het lezen van die passages: enkel in omstandigheden waarbij het land economisch onder zware externe druk staat, kan men overwegen met partijen als de PS te regeren. Dat is nu niet het geval.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Actueel

10 oktober 2019

3

Begint het met woorden?

In een editoriaal met deze titel herhaalde Le Monde nog eens de oude bewering dat misdaden tegen de mensheid beginnen met woorden.

Lees daarover ook onze Franse rubriek op bladzijde 9. Le Monde haalt daarbij het voorbeeld aan van de uitroeiing van de Joden door de nazi’s, die zou zijn begonnen met de woorden: “Stigmatisation, exclusion, expulsion, extermination.” En men citeert de Joods-Italiaanse auteur Primo Levi, die ooit schreef: “Aan het einde van die ketting, was er het concentratiekamp.”

Ik heb alle boeken van Primo Levi gelezen. Het citaat is juist. Levi was echter een schrijver, iemand die geloofde in de kracht van woorden, ten goede en ten kwade. Hij heeft, voor zover ik weet, nooit gepleit voor censuur of voor het monddood maken van tegenstanders. Dat legt Le Monde hem nochtans op een slinkse manier in de mond.

Hij schreef boeken en artikels, hij gaf lezingen en spreekbeurten over zijn ervaringen in Auschwitz en hij zocht voortdurend de confrontatie op, ook met een onverschillig publiek, ook met politieke tegenstanders. Hij geloofde dat de waarheid kon zegevieren door te getuigen over zijn ervaringen in Auschwitz, door tegensprekelijke debatten en discussies. Maar niet door censuur.

Sofisme

Begint haat met woorden? Begint een genocide met woorden? Niet altijd, maar dikwijls wel… Bijna alles begint met woorden. De afschaffing van de slavernij, bijvoorbeeld, begon met woorden, argumenten, traktaten en boeken zoals “Uncle Tom’s Cabin” van Harriet Beecher-Stowe. Het verzet tegen de nazi’s begon met woorden.

Woorden van kritische Duitsers, van Churchill, van Joden die smeekten om een Amerikaanse interventie. Soms begint een moord met een scheldpartij. Soms begint een verkrachting met woorden. Maar een liefdesverklaring of een huwelijksaanzoek begint ook met woorden…

Het simplisme van die linkse redenering is angstwekkend. Het is een sofisme van hetzelfde soort als “ik kan in mijn jas, mijn jas kan in mijn koffertje, dus ik kan in mijn koffertje”. Genocides beginnen met woorden, dus… verbied de woorden. Maak een samenleving zoals in Orwells “1984”, of Bradbury’s “Fahrenheit 451”. Voer censuur in zoals in de USSR, Noord-Korea of… of zoals in Hitlers nazi-Duitsland. Ja, toch?

Genocide begint met censuur

Als we echte geschiedenis bekijken, dan zien we dat woorden inderdaad gebruikt kunnen worden om groepen en soms hele naties mee te slepen in vernietigingsoorlogen, genocides of massamoorden. Maar in álle concrete gevallen die we kennen, werkte dat alleen maar doordat er geen tegensprekelijk debat meer was, doordat één partij, één religie of één politieke stroming een monopolie had op de verspreiding van informatie, als alle kritische stemmen monddood waren gemaakt, als álle kranten en álle radioen tv-stations dag na dag ongehinderd hun indoctrinatie konden spuien. Pas

Splits zelf de sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

dan kunnen mensen geïndoctrineerd worden tot haat en massamoord. Kijk maar naar de Armeense genocide, de slachtpartijen tijdens de Franse Revolutie, de miljoenvoudige moordmachine die de USSR was, de afslachting van de Tutsi’s in Rwanda… Het past allemaal in hetzelfde schema.

In de negentiende eeuw rolden in Frankrijk minstens evenveel hatelijke en bekrompen antisemitische publicaties en boeken van de persen als in Duitsland, en na de Dreyfuss-affaire waarschijnlijk zelfs meer. In de VS werden massa’s racistische artikels en schotschriften gepubliceerd, meestal tegen Afro-Amerikanen, maar ook tegen Joden, Aziaten en zelfs tegen Zuiden Oost-Europeanen.

Maar Frankrijk en de VS bleven democratische landen, met een vrije pers en een breed - en soms venijnig! - maatschappelijk debat, waarin ook tegenargumenten naar voor gebracht konden worden. Niemand had een monopolie op de waarheid. Iedereen werd geconfronteerd met kritiek Het kwam er niet tot een genocide; niet tegen Joden en niet tegen andere geviseerde groepen.

Ook in het keizerlijke Duitsland gebeurde dat niet, zelfs niet in de chaotische Weimarrepubliek. Het begon pas in de jaren dertig, nadat Duitsland een brute dictatuur was geworden, waarin het onderwijs en de media er allemaal hetzelfde haatcredo in konden hameren. De Holocaust was maar mogelijk omdat er geen vrije pers meer was die beginnende excessen kon aanklagen.

En op dezelfde manier kunnen jihadterrorisme, moorddadige Jodenhaat en massamoorden op christenen als uitslaande bosbranden door de islamitische wereld razen: omdat er zo’n verstikkende religieuze “pensée unique” is ontstaan, dat niemand er nog kan of durft tegenin gaan. Het pleidooi van links voor censuur “tegen de haat” is in het beste geval een verschrikkelijke, gevaarlijke misvatting, die al heel de geschiedenis door heeft bewezen contraproductief te zijn. In het slechtste geval is het alleen een camouflage voor hun totalitaire opvattingen. Voor hun pogingen alle critici monddood te maken en een even ongestoorde indoctrinatiecampagne te kunnen voeren als… ja, als Stalin, Mao en Hitler. Ze zijn er al heel, heel dichtbij.

De haat van Le Monde En wie de moeite neemt het oorspronkelijke artikel “Éric Zemmour et la haîne télévisé” in Le Monde te lezen, zal de nauwelijks verholen fanatieke haat zien die achter die titel schuilgaat.

De haat van de stalinist tegen de dissident. De haat van een bekrompen, domme geest tegen een groot intellectueel als Zemmour. De haat van de Franse revolutionairen die zelfs een genie als Lavoisier lieten onthoofden. De haat van de Rode Khmers tegen iedereen die kon lezen en schrijven of een bril droeg.

De haat van de professionele leugenaar tegenover die ene dappere man die de waarheid durft spreken, en die daarom “een misdadiger en een pyromaan” wordt genoemd. En een nazi, natuurlijk. Herlees die drie termen. Zo denken de linksen over ons. Zo zullen zij ons behandelen. Als ze ooit de kans krijgen.

PAUL BÄUMER

BRIEFJE AAN LAURETTE ONKELINX

Veelvuldig afscheidneemster

Mevrouw de stervensbegeleidster,

Gij hebt de jongste jaren al meer dan eens afscheid genomen van de politiek, om nadien telkens weer terug op te duiken en uw krijsend lawaai te laten horen. Telkens als wij dachten dat gij eindelijk definitief weg waart, stondt gij daar weer. Het afgehakte hoofd van de draak groeide altijd elders weer aan.

Gij maakt u ongerust over uw dierbaar vaderland dat eens te meer dreigt mede bestuurd te worden door de N-VA, en dan nog wel samen met uw partij. Gij ziet een en ander met lede ogen gebeuren en gij gaat op de rem staan. Gij haat immers Theo Francken, wiens komst in de regering in 2014, toen gijzelf nog in de Kamer zat, gij vergeleekt met het binnentreden van ‘le bruit des bottes’, de laarzen van de nazi’s. En ja, kort nadien kwam het uit dat gij het geluid van dat soort laarzen snel herkent, want uw grootvader had ze ook geregeld over zijn vloer weten komen, uit sympathie dan… Vandaag verklaart gij dat “le bruit des bottes oorverdovend is” wegens de vele tweets en voorstellen van Francken en dat bijgevolg de PS en N-VA niet-compatibel zijn. Ondertussen staat gij op vraag van Elio Di Rupo en Paul Magnette zelfs ter beschikking als federaal onderhandelaar. De reden is duidelijk: gij wilt de N-VA afblokken en die partij tot toegevingen dwingen als samen regeren echt onontkoombaar blijkt. Hierover ondervraagd in de Morgen zegt gij: “Als ze hem kiezen als hun bruggenhoofd met de Franstaligen, dan wordt het toch enorm moeilijk. Niets is onmogelijk, maar we zullen alleen ergens raken wanneer er respect is voor de Franstaligen en voor de identiteit en de prioriteiten van de PS.” Vlaanderen moet dus buigen en knielen voor de PS en voor haar ‘identiteit’, wat dat ook moge betekenen.

Als gij in dat interview zegt van Vlaanderen te houden, dan weet iedereen dat gij dit veinst, want gij hebt altijd de harde politieke kaart tegen Vlaanderen getrokken, vooral als het om het aftroggelen van onze centen - lees: de voor u sacrosancte sociale zekerheid gaat. Gij hebt altijd de neus opgehaald voor ons en gij hebt na zoveel jaren ervaring in de politieke leeuwenkuil nooit begrepen of willen begrijpen welke gevoeligheden hier aan onze kant van de taalgrens liggen. “Verhofstadt, c’est génial!” was een van uw onvergetelijke uitspraken destijds. Inderdaad, Vlamingen waren voor u alleen geniaal en best te verdragen als zij zich als een dweil of schoothond van de Franstaligen gedroegen.

Maar Vlamingen die voor zichzelf opkomen, bemoeienissen en de financiële aderlatingen

via de transfers beu zijn, kregen altijd de wind van voren van u, meedogenloos. Het België dat gij altijd verdedigde, was dat van de demografische minderheid die enkel maar ophield met pruilen als ze haar goesting kreeg van de lankmoedigen uit de traditionele partijen.

Wel, Laurette, in Vlaanderen zijn die trado’s op de terugweg richting kiesdrempel. Stilaan is er een nieuwe generatie Vlamingen die elke bevoogding en onderhorigheid definitief van zich wil afschudden. 43 procent van de Vlamingen stemde op 26 mei voor meer Vlaanderen en minder België, voor meer rechts en minder links beleid, en het ziet ernaar uit dat dat over vijf jaar nog wel eens veel meer Vlamingen zou kunnen bekoren.

Maar… toch vind ik het best goed dat gij mee zult aanschuiven aan de federale onderhandelingstafel, echt waar, want dat kan immers alleen maar het Belgische eindspel versnellen. Uw arrogantie en uw onverzettelijkheid werken in Vlaanderen alleen nog als een rode lap op een stier. Bovendien is de reputatie van uw partij in Vlaanderen na alle sjoemelschandalen tot nul herleid, zeker omdat gijzelf in de Brusselse stinkende beerputten een aantal mensen zoals Mayeur en zijn vlam Peraïta de hand boven het hoofd gehouden hebt. Wij zijn dat in Vlaanderen niet vergeten. Gij behoort tot het soort machtspolitici dat de geloofwaardigheid van de politiek mee onderuit heeft gehaald.

Ik weet zeker dat Bart De Wever en zijn kompanen dat allemaal in hun achterhoofd zullen hebben als ze met jullie aan tafel moeten gaan zitten. De Wever weet bovendien dat hij het in Vlaanderen nooit nog verkocht krijgt als hij ten aanzien van Franstalig België in het algemeen en de PS in het bijzonder een knechtenrol gaat aannemen. Het in de diepvries steken van het communautaire verhaal op vraag van de Franstaligen is hem zo al zuur opgebroken.

Hij zal dus zeker Vlaamse eisen op tafel leggen, of gij dat nu wilt of niet. En als jullie dat hooghartig van tafel vegen, is uw o zo dierbaar België verder onbestuurbaar. Met mijn slecht karakter hoop ik dan ook vurig dat het zover komt en dat wij u van harte zullen kunnen bedanken.

Krijs dus maar, Laurette. Brul het kot maar bijeen. Jut Di Rupo en Magnette maar op.

Maar houd met één ding goed rekening: dit keer zullen de toegevingen van jullie moeten komen of ge kunt gaan janken bij uw vriend in Laken. Om de Belgische uitvaart te gaan regelen.

4

Dossier

10 oktober 2019

Koerden worden gestraft voor óns falen Ergens heeft de Amerikaanse president Trump gelijk: ze hebben niets te zoeken in eindeloze oorlogen. Met uiteraard de kanttekening ‘behalve als het in ons voordeel is’. En blijkbaar is er geen voordeel meer te behalen in Noord-Syrië en komen de Amerikaanse soldaten terug naar huis. Of, je kunt het ook anders stellen, laten ze de Koerdische strijders in de steek met hun IS-gevangenen en mag Turkije het probleem verder ‘oplossen’. Met zulke vrienden heb je geen vijanden nodig.

De vraag is of je, in een tijd waarin je elke hoek van de wereld op je telefoon kunt ontvangen, mag wegkijken als overheden hun lokale bevolking uitmoorden omdat hen dat goed uitkomt.

Het rechtvaardige antwoord is ‘neen’.

Het ware antwoord daarentegen is dat we het elke dag weer doen. Telkens weer, opnieuw en opnieuw. Soevereiniteit is heilig en diplomatie het codewoord. Ondertussen vallen er doden.

En weglopen terwijl je weet dat de achterblijvers vermoord zullen worden?

Srebrenica was niet uniek, behalve dan dat het dankzij vernieuwde communicatie zichtbaar werd.

Turken steunden IS Op afstand, vanuit een veilig land en warm huis, is het ook makkelijk de andere kant uit te kijken. De exodus van Syriërs en de bombardementen op degenen die achterbleven, waren afschuwelijk. Het verkrachten van Jezidi-vrouwen mensonterend. En het sadisme van IS’ers onvoorstelbaar, ware het niet dat we allemaal films over de Tweede Wereldoorlog hebben gezien en de IS-strijders ook. Maar in ons dagelijkse bestaan in West-Europa raakte het direct. Totdat die barbaren opeens terug naar huis willen om weer rustig door te gaan met hun leven. Alsof we de ‘safe haven’ Argentinië zijn waar de nazi’s heenvluchtten. Gezien alle mazen in de wet waarmee advocaten het voor elkaar krijgen om IS-vrouwen en kinderen (in het geheim weliswaar) hier te krijgen, begint het er wel op te lijken.

Blijft de vraag waarom het zo moeilijk is om de Koerden te steunen, als we het erover eens zijn dat die IS-moordenaars daar berecht mogen worden. Hoe kán het dat de wereld akkoord gaat om de Turken een ‘veilige zone’ te laten vormen? Dezelfde Turken die de IS-strijders bewapenden?

En Koerden monddood maken door Koerdische politici achter slot en grendel op te bergen - en dat is dan nog

aardig. De Koerden die bezweken zijn aan Turkse kogels, tellen niet eens mee.

Opportunisme in plaats van rechtvaardigheid Op de een of andere manier is diplomatie meer opportunisme geworden dan rechtvaardigheid. De Turken krijgen Noord-Syrië voor wat? In ruil voor geen vluchtelingen meer naar Europa?

Ooit een Turkse politicus betrapt op ‘zijn woord houden’? Rechtvaardigheid zou inhouden dat de Koerden hun eigen staat krijgen. Rechtvaardigheid zou inhouden dat de Koerden onze IS-strijders berechten, desnoods tot de dood erop volgt. Beter nog, laat de Jezidi-vrouwen een voor een bepalen welk lot die mannen beschoren is. En geef ze de lol het zelf uit te voeren als ze willen.

Juridisch misschien niet in orde, maar in welk rechtssysteem is het tot slaaf maken van vrouwen en systematisch verkrachten dan wél opgenomen?

Hoe kan het dat hun bevrijding zo lang duurde? En dat er nog dagelijks strijders op ónze straten geronseld worden om daar misdaden te plegen?

Hoe kan het dat de Koerden gestraft worden voor óns falen? Anders dan dat onze politici zich bezig houden met de waan van de dag -vandaag de dag heet die Gretha Thunberg casu qou klimaatcrisis. Een waan die alleen maar geld kost, maar wél goed beeldmateriaal oplevert en PR-punten scoort. Oorlog, met verwoeste steden, dode kindjes, huilende vaders, verkrachte moeders en sadistische overlevers die hun baard afscheren en als vluchteling terug naar Europa komen om hun hobby weer op te pakken, levert geen goed beeld voor tv, geen goede quotes voor radio en al helemaal geen karmapunten tijdens verkiezingen.

Dus vertrekt Trump uit Noord-Irak, wenst hij de Turken veel succes en belooft hij de Koerden op te treden als de Turken niet braaf zijn. Wij Westerlingen zijn opportunisten die halen, graaien en zelfvoldaan terug naar huis gaan.

Om vervolgens verbaasd op te kijken dat we agressie importeren naar onze straten. De wereld heeft meer Koerden nodig.

Tenzij onze politici, met Trump voorop, meer weten dan wij belastingbetalende burgers en wel dat ‘eindeloze oorlogen’ juist in ons voordeel zijn.

EBRU UMAR NEDERLANDS-TURKSE COLUMNISTE

Citaat van de week > Chris Janssens (VB)

“Bart Somers is de diversiteitsgoeroe van Open Vld” Vorige zondag was er op De Zevende Dag een debat tussen de Vlaamse fractievoorzitters. Vanzelfsprekend werd het een clash tussen meerderheid en oppositie, ook al bleken ook die geen homogene blokken te zijn. Toen het thema ‘inburgering’ of ‘samenleven’ aan bod kwam, haalde Chris Janssens van het Vlaams Belang fel uit naar de minister van ‘Samenleven’, Bart Somers, die veelzeggend “alle vertrouwen” kreeg van Björn Rzoska van Groen: “Bart Somers is de diversiteitsgoeroe van Open Vld en krijgt een hernia van het buigen voor de islam. Als de Vlaamse regering deze man tot minister van Inburgering maakt, toont ze aan dat ze het signaal van de kiezer niet begrepen heeft.” Niet alleen is er ontevredenheid bij heel wat N-VA’ers dat zij dat ministerie niet hebben kunnen binnenhalen, ook tal van kaderleden denken en vrezen dat Bart Somers het regeerakkoord op dat vlak inderdaad erg minimalistisch gaat interpreteren en dus op de rem zal gaan staan. En meer nog: dat hij op die manier en hoe dan ook de rode loper klaarlegt voor het VB bij volgende verkiezingen. Het staat in de sterren geschreven dat het nog gaat spannen in die nieuwe Vlaamse meerderheid. De oppositie scherpt alvast de messen om hen uit elkaar te spelen.

UIT DE WETSTRAAT Stoelendans De opvolgingen naar aanleiding van de regeringsvorming op Vlaams niveau deden zich uiteraard ook voelen in de Kamer. Wouter Beke (CD&V), Zuhal Demir en Jan Jambon (beide N-VA), maar ook Jean-Marc Nollet van Ecolo, die zich voor het federale niveau hadden laten verkiezen, verkassen naar de regio’s om, aldaar niet verkozen zijnde, toch een uitvoerend mandaat op te nemen. Eerder gingen Di Rupo en nog twee PS’ers hen al voor… Je zal daar als kiezer dan toch maar staan met je stem, die je misschien uitbracht op basis van een mooie verkiezingsfolder of van een babbeltje-met-schouderklop op een of andere markt.

Dat mensen dan woorden als ‘postjespakkerij’ of ‘stoelendans’ of ‘verkiezingscarrousel’ in de mond nemen, mag dan toch niet echt meer verbazen. Maar zij moesten dus vervangen worden door mensen die niet verkozen zijn, maar als eerste opvolger op de lijsten stonden. En dat gebeurde donderdag. Kwam daar dan nog bij dat Wouter Beke - voorlopig nog oppertsjeef - die federaal minister was, dus ook als minister moest vervangen worden. En dat werd dan Nathalie Muylle, die dan weer als Kamerlid moest vervangen worden. Belgische politieke spelletjes op z’n best…

Bezigheidstherapie Hoewel er nog steeds - en wellicht nog lang - een federale regering in lopende zaken zich overeind probeert te houden, die geen volheid van bevoegdheid heeft, willen de Kamerleden wekelijks het vragenuurtje organiseren. Velen doen dat om zich te profileren, anderen willen gewoonweg dat de Kamer werkt en vooral veel jonge veulens willen het woord nemen, al was het maar om de stiel te leren. Heel fundamenteel zijn de vragen niet, en nog minder de antwoorden. Maar de praatbarak kabbelt voort en geeft de indruk zichzelf ernstig te nemen, ook al is het allemaal - of toch veel - maar praat voor de vaak en feitelijk bezigheidstherapie. En ja, natuurlijk, de oppositiepartijen gaan ervoor om wat straffe uitspraken te doen en de regeringsleden wat te jennen. Idem dito voor het commissiewerk, dat ook al flink op dreef komt, maar eveneens weinig om het lijf heeft.

Ik zal handhaven Oude rot Marijke Dillen, dochter van het allereerste VB-Kamerlid en met al flink wat jaren op de teller, vooral in het Vlaams parlement, kwam zonder spiekbriefje en afgemeten minister Koen Geens een vraag stellen over de cipiersstakingen en wat men gaat doen om tegemoet te komen aan de al jarenlange vraag van de cipiers, die het steeds moeilijker krijgen. In haar korte inleiding feliciteerde ze de minister ook: “Want u zit hier nog, terwijl verschillende van uw collega’s het hazenpad hebben gekozen.

Dat siert u.” De immer minzame minister dankte Dillen daarvoor en antwoordde even gevat: “De heer Francken herinnert mij aan de spreuk van het Huis van Oranje, die ook de spreuk van Nassau is geworden. Ze is - excuseer mij - helaas in het Frans, maar ik gebruik ze zelf graag: je maintiendrai.” Leuk, toch?

Talent Veel nieuwe Kamerleden die voor het eerst voor de leeuwen worden gegooid, slapen de avond voor hun eerste vraag in de plenaire

vergadering onrustig, lopen de dag zelf wat gestrest rond en komen met knikkende knieën naar voor, want ze worden bekeken en begluurd door de anciens. De winnaars van de verkiezingen hebben doorgaans de meeste nieuwelingen die de vuurpoef moeten doorstaan. Maar soms zijn er toch neofieten die erin slagen de indruk te geven dat ze al jaren vragen stellen en tussenkomsten houden; we hadden het er al wel eens over. Wie donderdag in die zin in het oog sprong, was Katleen Bury, voormalig kabinetsmedewerkster van Geert Bourgeois en tot nog niet zo lang geleden ook van Ben Weyts, gewezen gemeenteraadslid en provincieraadslid voor N-VA, maar nu Kamerlid voor het Vlaams Belang. Met vlotte zwier en rad van tong kwam ze pleiten voor het behoud van het systeem van de terbeschikkingstelling van de strafuitvoeringsrechtbank voor criminelen als Michel Lelièvre, de handlanger van Dutroux die dezer dagen vrijkomt. Patrick Dewael moest haar herhaaldelijk aansporen om af te ronden en tot haar vragen te komen. Het ziet er naar uit dat we deze ex-N-VA’ster nog vaker zullen horen.

Dode mus DéFI (het vroegere FDF), Ecolo/Groen en PVDA-PTB ondervroegen de kersverse minister Muylle over de voor hen niet te pruimen beslissing van de nieuwe Vlaamse regering om de samenwerking met UNIA stop te zetten. Het is uit het antwoord van de minister dat bleek dat er in cycli van drie jaar wordt samengewerkt met het unitaire UNIA. En nu wil toch wel dat uitgerekend een dikke week geleden - op 15 september - een nieuwe periode van drie jaar onherroepelijk is ingezet… Kortom, pas uiterlijk op 15 september 2022 moet men meedelen dat men zich terugtrekt uit het samenwerkingsakkoord om dan definitief te breken met UNIA op 15 maart 2023… De ontnuchtering bij veel Kamerleden van N-VA was groot. En sommigen zijn daar echt niet blij mee, omdat zij daar al zolang voor hebben gepleit. Op die manier wordt immers heel dat gespierde verhaal uit het Vlaams regeerakkoord een bijna dode mus.

Zeker omdat uit de regeerverklaring ook bleek dat er een eigen Vlaams anti-discriminatiecentrum komt. Zij voelen zich ‘gezjost’ en van de regen in de drup beland… CD&V en Open Vld deden moeite om hun lach in te houden…

De teller loopt In de Kamer zijn ondertussen sinds 26 mei al meer dan 500 parlementaire initiatieven genomen.We hebben het dan over ingediende wetsvoorstellen en voorstellen van resolutie. Dat komt indrukwekkend over, maar in werkelijkheid zijn het heel vaak heringediende voorstellen die aan het einde van de vorige legislatuur vervallen zijn verklaard omdat ze gewoonweg niet werden behandeld, bijvoorbeeld omdat er geen tijd meer voor was, omdat men het niet interessant of opportuun vond of omdat het van de oppositie kwam,… Het oogt altijd leuk voor de achterban dat nieuw- of opnieuw verkozenen meteen al een eerste palmaresje kunnen voorleggen, ook al is ‘het stuk’ niet echt van hun hand. Maar… hún naam staat er nu wel op gedrukt. De persoonlijke scorelijst is altijd leuk om mee uit te pakken. En dan hebben we het nog niet over schriftelijke en mondelinge vragen, waar vooral medewerkers zich voor uit de naad werken…

Actueel

10 oktober 2019

Hernieuwd vertrouwen in Recht en Rechtvaardigheid?

Komende zondag is het de beurt aan Polen om een nieuw parlement te kiezen.

Het is vrijwel zeker dat de regeringspartij Recht en Rechtvaardigheid (PiS) meer stemmen zal halen dan vorige keer. Of dat die partij ook meer zetels in de Sejm, het Pools Parlement, zal opleveren, is echter onzeker. Bij de vorige verkiezingen haalde PiS een nipte meerderheid van 235 op de 460 zetels. Het is zeer waarschijnlijk dat de partij de meerderheid zal behouden, maar een absolute zekerheid is dat niet.

U mag ze alvast verwachten, de klachten in de weldenkende pers over het ingewikkelde en ondemocratische kiesstelsel in Polen. De partij Recht en Rechtvaardigheid, die in het Europees Parlement in de fractie van de Britse Conservatieven en de Vlaamse N-VA zit, haalde vier jaar geleden een volstrekte meerderheid in het Pools Parlement. Nochtans haalde de partij niet meer dan 37,6 procent van de stemmen. Een rechtse partij die met een minderheid aan stemmen toch een meerderheid in het parlement haalt, dat is uiteraard fundamenteel ondemocratisch. Alleen, op een paar eigenaardigheidjes na verschilt het Poolse kiesstelsel niet zo heel veel van het Portugese of het Spaanse kiesstelsel, of het Belgische.

Grootste verschil met het Belgische kiesstelsel: Polen heeft als groter land meer kieskringen en om verkozenen te halen, moeten partijen de kiesdrempel van vijf procent op nationaal niveau overschrijden, en niet in elke kieskring apart. Voor kartels van twee of meer partijen ligt de kiesdrempel op acht procent, en voor minderheden - de Duitse - geldt de kiesdrempel niet. U ziet het: aan het Poolse kiesstelsel is niets ondemocratisch, maar dat een rechtse partij in Polen een meerderheid in het parlement haalt, is voor de pers een

veel groter probleem dan dat een linkse partij in Portugal op vrijwel dezelfde wijze een meerderheid in het parlement haalt.

De PiS wint stemmen Maar goed, hoe staat de regeringspartij PiS er komende zondag werkelijk voor? Vermoedelijk doet de partij er vergeleken met vier jaar geleden enkele procentjes bij, tot rond de 45 procent. Sommige peilingen plaatsen haar zelfs dicht tegen de vijftig procent, andere houden het bij een goede veertig procent. Hoe dan ook, de Polen kunnen ondanks de vele ‘Europese’ klachten het beleid van PiS wel degelijk smaken, en geven de partij er graag nog vier jaar bij.

Burgerplatform van Tusk verliest Het laat zich raden dat PiS met zulk stemmenaantal veruit de grootste blijft. Grootste achtervolger is de Burgercoalitie, met als grootste partij het Burgerplatform (PO) van EVP’er Donald Tusk. Bij die Burgercoalitie hebben zich ook enkele kleinere partijen aangesloten, die geen kans maken om op eigen houtje de kiesdrempel van vijf procent te halen, of gewoonweg het risico niet willen lopen.

Onder meer de Poolse groenen en een kleine sociaaldemocratische partij zitten mee in de

VLAAMS PARLEMENT It giet oan…

Zoals de Friezen zeggen. Van Jan Jambon moeten we immers naar het Noorden kijken.

De laatste verkiezingen hebben het aanschijn van het Vlaams Parlement enigszins gewijzigd. Meest opvallend - jaja, oude tijden herleven - er is weer een flinke Vlaams Belang-falanx te bezichtigen en - sinistere spoken herleven - vier PVDA-lachebekjes deden hun intrede. Sinds twee oktober zijn we ook in het blijde bezit van een heuse Vlaamse regering die zich voor het eerst presenteerde in ons aller Parlement. De meerderheid kan dus weer het wierookvat opdiepen en de oppositie kan de schietkarabijntjes uit het vet halen. Dat laatste gebeurde al meteen omdat minister-president Jambon niet samen met zijn verlate Septemberverklaring de bijbehorende cijfertjes had meegenomen. Nog een novum ten slotte. Het Parlement heeft in de persoon van Liesbeth Homans (N-VA) een nieuwe voorzitter gekregen. Afwachten hoe de functie de vrouw zal maken.

Stalinorgel Op vrijdag zou dan het superdebat over de regeerverklaring plaatsvinden. Helaas was intussen het gesteggel over het al dan niet voorleggen van enige begrotingsgegevens al helemaal geëscaleerd. Groen, sp.a en VB bleven op de zaak hameren. Jos D’Haese (PVDA) mocht al meteen vol op het Stalinorgel gaan, ‘democratie’ hier, ‘parlement’ daar en ‘parlementaire democratie’ overal. Nogal een mondvol voor iemand van een partij met zulk een eerbiedwaardige democratische stamboom. Iets zegt ons dat we ons nog duchtig zullen gaan vermaken met onze communistische vrienden. Voorzitter Homans slaagde er niet in om de fracties te verzoenen. Met de oppositiepartijen, die het debat tot volgende week wilden verdagen wanneer de cijfertjes er zouden zijn, en die van de meerderheid, die toch maar meteen aan het banket van de regeerverklaring wilden. De oppositie verliet daarop de speeltuin.

Knus debat Zo kon dus een niet al te tegensprekelijk knus debat aanvangen met slechts de meerderheidspartijen. Wilfried Vandaele (N-VA) was uiteraard vol lof over de regeringsintenties. Het idee om de blik naar het Noorden te wenden, sprak hem zeer aan. Dat ook fouten uit het verleden, het M-decreet, worden gecorrigeerd (opgedoekt) vond hij zeer positief. De fameuze canon was ook een stap voorwaarts. En eigenlijk is alles goed en zit Vlaanderen op een waar lichtend pad. Enig

probleempje is dat Vlaanderen, wil het zich spiegelen aan Nederland en Scandinavië, toch niet helemaal over dezelfde ‘burgerzin’ beschikt. Ook wij voorzien daar wat moeilijkheden.

Dada’s In betere tijden bestond de ongeschreven parlementaire regel dat een nieuw parlementslid een jaar lang zweeg en observeerde om het vak te leren. Dat is in onbruik geraakt. Zo had Sihame El Kaouakibi (Open Vld), weliswaar een frisse verschijning, het bijna uitsluitend over (allochtone) vrouwen, inclusieve samenleving en veel van dat in een vaag verband met het lerarentekort. We vonden daarin weinig samenhang en haar ideeën over ‘neutraliteit’ schenen eerder in een CD&V-discours te passen dan in dat van de ‘verlichte’ liberale religiehaters. CD&V zelf mocht vanzelfsprekend ook niet ontbreken en had als spreekbuis Peter van Rompuy, die ook al helemaal in Scandinavische sferen verkeerde en het vooral had over het thema ‘werk’ en ook over welzijn. Hij spiegelde ons daar een soort komend paradijs in een prachtig top-Vlaanderen voor. Daarnaast bespeelde hij de klassieke dada’s van het Vlaams Parlement: De Lijn (propere bussen voor het klimaat), internationale spullen zoals Brexit (erg), het Midden-Oosten (nog erger) en Trump (vreselijk). We konden ook vernemen dat tenminste de energiefactuur niet verhoogd zal worden en dat we geen polemiek tussen “linkse ratten en rechtse rakkers” moeten willen gaan voeren.

Scandinavisch?

Een vrij gedegen uiteenzetting kwam nog van Willem-Frederik Schiltz (Open Vld), die een nogal mooie reflectie over vrijheid had en daarbij scheen in te zien dat het niet iedereen zomaar voor de wind gaat. Over het algemeen een eerder realistisch betoog, al valt nog te bezien hoe het ook door Schiltz toegejuichte regeerprogramma zal uitpakken. De nieuwbakken minister-president moest toegeven dat, bij afwezigheid van de op bloed beluste oppositie, van een echt debat geen sprake was geweest. Het vuurwerk zal volgende week wel spetteren. Jambon zelf - zo is wel gebleken - heeft het Scandinavische nog niet in de vingers, wellicht heeft hij federaal wat teveel Franstalige vlooien gekregen. De Noormannenregering wensen we in ieder geval veel moed, want in Nederland en Scandinavië wordt niet met wijn en bier geluncht en de Vlaamse onderzaat is Latijnser van inborst en gedrag dan men graag hoort.

Burgercoalitie, en verder nog de partij Modern, die verleden keer toch 7,6 procent van de stemmen haalde. Tel daar de 24,1 procent van het Burgerplatform bij en eigenlijk zou de Burgercoalitie vlot over de dertig procent moeten gaan. Maar, volgens de peilingen ziet het ernaar uit dat de coalitie ruim onder die grens zal blijven en dus parlementsleden zal verliezen.

Worstelen met de kiesdrempel Nog erger is het gesteld met de achtervolgers. Zoals Lewica, de linkse coalitie. Die bestaat uit de SLD, de ‘traditionele’ sociaaldemocratische partij in Polen, Lente, een afsplitsing van de SLD, en Samen, een radicaal-linkse partij. Wat voor zin heeft het om, zoals Lente, eerst af te scheuren van SLD om er vervolgens toch mee in kartel te gaan bij de eerstvolgende verkiezingen? Erg veel succes zal die coalitie niet boeken. Bovendien lijkt het er niet op dat ze zelf heel hard in haar kansen gelooft.

Een kartel rond de SLD haalde bij de vorige verkiezingen … 7,55 procent van de stemmen, net onder de kiesdrempel voor kartels dus. Aangezien zelfs linkse ezels zich geen twee keer aan dezelfde steen willen stoten, gaat Lewica deze keer niet als een kartel naar de verkiezingen, maar als een partij, om de kiesdrempel van acht procent niet te hoeven nemen. Gevolg is wel dat de partij na de verkiezingen vergoed zal worden als één partij, in plaats van als een kartel van partijen, en dat scheelt financieel. Maar dan toch beter dat, dan helemaal geen verkozenen, denken ze bij Lewica.

Een gelijkaardig scenario bij enkele centrumpartijen, waaronder de Poolse agrarische Volkspartij PSL, in kartel met het centrum-populistische Kukiz’15. Zij zullen het echter al

SCHAF HET NEDERLANDS AF! “Ik hoop dat het verplichte Nederlands wordt afgeschaft.” Met zo’n uitspraak krijgt men natuurlijk een forum in De Standaard, met een grote foto erbij. De vrouw in kwestie is Barbara Tournay, die het charmante uiterlijk heeft van een buldog of een beroepsbokser.

Ze stuurt dikwijls leerlingen door naar Wallonië, om te vermijden dat ze verplicht zouden worden Nederlandse lessen te volgen. Want dat zou een absolute gruwel zijn, toch? Maar goed, zelfs vele Franstaligen met een normaal IQ, die voor de rest wel middelbaar en hoger onderwijs aankunnen, zijn klaarblijkelijk toch te dom of te koppig of te arrogant om een boerentaaltje als het Nederlands te leren. Barbara Tournay staat aan het hoofd van het Institut Marius Renard in Anderlecht, een school voor beroeps- en technisch onderwijs.

Het is een probleemschool. Alle leerlingen

5

moeilijk hebben om de kiesdrempel van vijf procent te halen. En rechts van PiS treffen we het kartel Confederatie aan, waar ze heel blij zullen zijn als ze die kiesdrempel zullen halen, tegen de meeste peilingen in.

Mogelijk zetelverlies, ondanks stemmenwinst Met een oppositie die meer energie besteedt aan het onderling bestrijden van mekaar, en bovendien meer en meer verbrokkelt in kleine partijen die vervolgens toch samenhokken in een kartel, is het voor PiS natuurlijk niet moeilijk om een imago van ernst en stabiliteit op te houden. Maar ondanks de verwachte stemmenwinst is het toch mogelijk dat de partij zetels zal verliezen en haar meerderheid zal kwijtspelen. De oorzaak hebben we hierboven aangehaald: verleden keer bleef het linkse kartel onder de kiesdrempel van acht procent, terwijl het deze keer het zekere voor het onzekere neemt, en als een partij opkomt. Daarmee haalt links vrijwel zeker zetels, en zullen haar stemmen dus niet verloren gaan in het Poolse kiesstelsel.

Nog slechter ziet het eruit indien de Confederatie tegen de verwachtingen in toch de kiesdrempel haalt. Dan belandt de Confederatie wellicht op de wip, en zal PiS moeten onderhandelen met een van de andere kartels of partijen. Misschien zal dat ook nodig zijn als PiS haar meerderheid verliest zonder dat de Confederatie doorbreekt, want een regering bestaande uit de drie andere partijen/ kartels lijkt voorlopig niet veel kans op slagen te hebben. Al weet je natuurlijk nooit of een anti-PiS-sentiment toch voor voldoende lijm in zo’n monstercoalitie kan zorgen.

FILIP VAN LAENEN daar hebben een verleden van leermoeilijkheden, spijbelen, schooluitval of agressief gedrag, en dikwijls al die zaken tegelijk. Sommigen zijn gewoon onwillig, anderen hebben te grote intellectuele of mentale beperkingen om in een gewone school te functioneren, zelfs in een beroepsschool. Heel dikwijls komen ze uit probleemgezinnen. Heel dikwijls komen ze ook uit het buitenland: die school telt wel honderd verschillende nationaliteiten.

Het Nederlandshatende schoolhoofd geeft het zelf toe: “Sommige scholieren van 14 tellen nog op hun vingers.” Het is tekenend voor het lamentabele niveau van het onderwijs in Brussel en voor het derdewereldniveau van sommige immigrantenmilieus. In principe hebben al die leerlingen wel de lagere school doorlopen. Op papier toch. Maar zelfs als ze echt in de klas zaten, hebben ze daar duidelijk niets geleerd. Zelfs niet tot tien tellen. Ook dat is Brussel.

6

Dwars door Vlaanderen

10 oktober 2019

pallieterke.advn.be

Het grote digitaliseringsproject van ’t Pallieterke is een feit Enkele jaren geleden bracht een student enkele dagen door op onze redactie, zijn tijd vullend met in ons archief van ’t Pallieterke te bladeren op zoek naar artikels over het onderwerp dat hij behandelde in zijn thesis. Het gebeurde trouwens regelmatig dat studenten bij ons aanklopten om alle oude Pallieterkes te doorbladeren.

Natuurlijk is dat dan een monnikenwerk. En bovendien is het ook niet gezond voor ons papieren archief. Want al onze jaargangen zijn ingebonden per jaar, en zelfs met de nodige voorzichtigheid is het niet ongewoon dat er schade ontstaat, ezelsoren, scheuren, vette vingers, enz. Zeker onze eerste jaargangen moeten extra omzichtig behandeld worden.

Historische Beurs in Kontich Voor de 24ste maal gaat op zondag 20 oktober de Historische Beurs Vlaamse Beweging door. Dat is een beurs waar (nieuwe en oude) boeken, tijdschriften, lp’s, kunstwerken enz. kunnen gekocht worden bij een 20-tal standhouders. Men zou ervan versteld staan hoeveel boeken er over het Vlaams-nationalisme geschreven zijn. Ook uitgeverij Polemos en Weekblad ’t Pallieterke zullen aanwezig met een stand. Er zijn ook twee lezingen gepland: om 10.30 uur spreekt Wido Bourel over de Nederlanden in Frankrijk. Om 15.00 uur spreekt François Van Gehuchten over de Boerenkrijg. Van deze auteur verscheen bij onze uitgeverij Polemos het boek: “Liever de kogel of de guillotine”. (www.polemos.be) De organisatie is in handen van het Vormingsinstituut Wies Moens. (www.wiesmoens.be).

Plaats: zaal Het Halfdiep, Duffelsesteenweg 145 te Kontich. U kunt er terecht vanaf 9.00 uur tot 16.00 uur.

Het is in die periode dat we het idee kregen om alle jaargangen in te scannen.

Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, want we spreken hier toch over 74 jaargangen van elk 52 nummers; omgerekend zijn dat 3.848 exemplaren, en als we gemiddeld 16 blz. per nummer rekenen, komen we op een 61.000 afzonderlijke bladzijden.

Met de financiële hulp van onze lezers verzamelden we de nodige penningen, want ja, voor niks gaat alleen de zon op.

Tegelijkertijd namen we contact op met het ADVN, het Archief, Documentatie en Onderzoekscentrum voor het Vlaams-nationalisme. Beslist werd om het digitale archief bij het ADVN onder te brengen.

Vandaag kan ik u meedelen dat het inscanproject beëindigd is en dat iedereen vanaf vandaag toegang heeft tot al onze oude jaargangen.

De werkwijze is simpel: plankzeil als de bliksem naar: http://pallieterke.advn.be U dient zich wel (eenmalig) te registreren en enkele vragen te beantwoorden; dat dient enkel voor onze statistiek. Daarna kunt u alle oude exemplaren doorbladeren. U kunt ook gebruik maken van een zoekfunctie. Zo wordt het een klein kunstje om bepaalde artikels uit het verleden terug te vinden. Er zijn nog enkele kleine kinderziektes aan de webstek, maar die worden de komende weken nog opgelost.

Sta me toe om alle mensen te bedanken die van dicht of van ver meegewerkt hebben aan dit project. Dank aan de mensen met goede raad en advies, dank aan de milde financiële schenkers, dank aan de lezers die hun oude Pallieterkes ter beschikking stelden, dank aan allen.

KARL VAN CAMP

Goede wil?!

Voorbije maandag stond de gemeenteraad van Turnhout onder hoogspanning.

Reccino Van Lommel (fractievoorzitter van het VB) ging op zijn strepen staan en vroeg namens zijn zevenkoppige fractie de hoofdelijke stemming, apart over elk van de ruim 150 straten die de meerderheid (Groen-CD&V, sp.a en N-VA) wilde omvormen tot zone 30 en waarmee 85 procent van de Turnhoutse straten zo een snelheidsbeperking van 30 kilometer per uur kregen opgelegd. Van Lommel hekelde dat de meerderheidspartijen hier kritiekloos plat op de buik gaan voor de “bakfietsers van Groen”, die hiermee een grote slag thuishalen. Hij ontkende niet dat er een aantal straten zijn waar dat nodig is, maar een veralgemening is voor hem overbodig. Normaal kan er per fractie gestemd worden en dan gaat het snel vooruit, maar dat gebeurde dus niet. Het VB, dat zich als tweede grootste partij in die stad vaak onheus behandeld voelt en uitgesloten wordt, ook al doet de partij constructieve voorstellen, wilde naar verluidt een signaal geven dat het nu genoeg is geweest en liet daartoe een globale stemming niet toe. Gevolg: meer dan 150 keer – voor elke straat - moest de voorzitter alle 35 namen van de gemeenteraadsleden afroepen om de individuele stemmen te horen. Twee uur en een half duurden de stemmingen.

Het VB zegt te willen dat de goede wil van twee kanten moet komen en dat de partij zich veel inschikkelijker wil opstellen als de anderen het politieke spel ook eerlijk en correct spelen, met respect voor de op-

positiefracties. Natuurlijk waren de andere partijen niet blij met deze gang van zaken, maar ze konden niet anders dan alles te ondergaan. De gemeenteraad moest de volgende dag verder gezet worden omdat het na die fameuze stemronde al richting middernacht liep en de meeste gemeenteraadsleden gewoon groggy waren.

Geld genoeg In een persmededeling laat het Vlaams Belang ons weten dat – volgens de meest recente cijfers – in Antwerpen zo’n 7.548 mensen een leefloon of een equivalent leefloon ontvangen. Het is het OCMW dat beslist wie in aanmerking komt voor een leefloon, al zijn daar natuurlijk voorwaarden aan verbonden. 61 procent van alle leefloners in Antwerpen zijn niet-Europese vreemdelingen. Het overgrote deel van die niet-Europese vreemdelingen, zo’n 70 procent, zijn vluchtelingen waarvan 2.363 OVN-vluchtelingen en 880 subsidiair beschermden (vluchtelingen afkomstig uit een oorlogsgebied). De totale kostprijs van het aantal leeflonen uitbetaald aan vluchtelingen bedraagt maandelijks minimaal 1.968.533 euro. “De maatschappelijke kostprijs voor de opvang van vluchtelingen in Antwerpen is gigantisch”, aldus Filip Dewinter. Het Vlaams Belang dringt erop aan dat in het kader van de federale regeringsonderhandelingen werk gemaakt wordt van een inschrijvingsstop voor vluchtelingen in Antwerpen. Nu reeds vangt Antwerpen maar liefst 25 procent van het totale vluchtelingenaantal in België op.

BRUSSEL

Keizer zonder kleren Daden zijn natuurlijk belangrijker dan woorden, maar of acht pagina’s voorgekauwde koek en platitudes aan de basis van een daadkrachtig beleid zullen liggen, is erg twijfelachtig. Op een moment dat Vlaanderen zijn rol in Brussel grondig zou moeten bijsturen, wordt gewoonweg naar het recept van de voorbije jaren - decennia - gegrepen. Een eerste lezing.

Kwantiteit mag dan geen garantie zijn voor kwaliteit (en vice versa), maar als amper 8 van het 300 pagina’s tellende Vlaams Regeerakkoord (ergens weggemoffeld op pagina 276) over Brussel gaan, dan schept dat een vermoeden van desinteresse. Of zijn we te streng? Het gezegde ‘the proof of the pudding is in the eating’ indachtig, slaan we aan het lezen. Eerst de schijnbaar obligate algemeenheden over kansen en troeven, waarna we vernemen dat de Brussel-norm en Brussel-toets onverminderd blijven gelden. De VGC blijft natuurlijk de poot in de hoofdstad, maar zie, de Vlaamse minister zal ook de vergaderingen van de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (GGC) bijwonen.

Dat is zijn volste recht, voor alle duidelijkheid, maar voorganger Sven Gatz heeft daar systematisch aan verzaakt uit vrees provocatief over te komen (sic). Dat belooft voor de rol die hij de komende jaren als Brussels minister zal spelen. Benieuwd wat zijn opvolger zal doen. Wat als die ook een legestoelpolitiek bedrijft? Niets, natuurlijk...

de CD&V de junior-partner in de Vlaamse coalitie is en in Brussel met de onovertroffen Bianca Debaets (stel u voor dat die nogmaals minister was!) helemaal verschrompeld op de oppositiebanken is beland. Het zal de samenwerking met de VGC er bovendien niet makkelijker op maken.

Afdwingbaarheid

Taalwetgeving

Veel zal afhangen van het gewicht dat de nieuwe Brussel-minister Benjamin Dalle (CD&V) in de schaal zal weten te leggen. Zijn ‘bekwaamheid’ kwam de voorbije dagen meermaals ter sprake, maar ons interesseert vooral welke rol hij als bestuurder zal willen en kunnen spelen. “We blijven inzetten op de herkenbaarheid van het Vlaamse netwerk in Brussel”, lezen we. Mooi. Maar wat als het terrein daar vierkant zijn pet naar gooit?

Wat zal de minister dan doen? “De door de Vlaamse overheid bestuurde en meebestuurde culturele instellingen, herkenbaar als Vlaamse instellingen in Brussel, maken zich kenbaar als ambassadeurs van het Vlaamse cultureel beleid.” Andermaal, mooi, waarna we de vorige vragen opnieuw herhalen. Die lui leven in een andere realiteit, multicultureel en stedelijk, die onvoldoende verlichte geesten toch niet vatten. Enkel wanneer de vinger op de knip gehouden wordt, zullen ze werk maken van deze ‘herkenbaarheid’. Laten we ook niet vergeten dat

“We dringen er bij de andere besturen op aan om hun wettelijke verplichtingen na te leven en te zorgen voor een werkelijk doorleefde tweetaligheid. In overleg met de VGC en andere partners zoeken wij naar een manier voor een betere opvolging en gevoeligheid voor de naleving van de taalwetgeving.”

Wat de eerste zin betreft: dat verzoek belandt met één armbeweging in de prullenmand. Wat de tweede zin betreft: waren die instrumenten er niet al?

Als we ons niet vergissen, vloeiden niet zo lang geleden enkele erg interessante pistes uit de pen van Hendrik Vuye. Veel wettelijk werk is trouwens niet nodig om er beleid van te maken. Het zou de VGC en al die stakeholders heel wat moeite besparen.

Onderwijs Uiteraard mag onderwijs niet ontbreken, waarbij het dan gaat over “infrastructuurnoden” en “capaciteit”. Niets over de kwaliteit van dit aanbod. Ook niets over die tientallen

gezinnen die hun kinderen buiten Brussel laten schoollopen, of vaak gewoonweg de stad de rug toekeren, omdat het niveau dat ze willen, zoals dat vrijwel elders in Vlaanderen wel te verkrijgen is, er in Brussel niet is. O ja, ze “rekenen erop dat de Franse Gemeenschap een evenredige inspanning doet en gaan daartoe in overleg”. Wedden dat die staat te popelen? Precies zoals ze de voorbije jaren deden.

Chamberlain Elke nieuwkomer verdient het voordeel van de twijfel, zelfs Benjamin Dalle. Maar als hij met zo’n document aan de slag moet, is de kans groot dat hij niet meer dan een soort Chamberlain-rol zal kunnen uitspelen. Die stond te zwaaien met de Akkoorden van München, maar het resultaat daarvan is genoegzaam bekend. “Peace for our time”, klonk het, maar een jaar later was de Tweede Wereldoorlog een feit.

Hoe dan ook, we wensen hem veel geluk met het ‘vragen’, ‘aandringen’ en ‘ervan uitgaan’ dat de tegenpartij haar verantwoordelijkheid neemt. Misschien kan de term ‘hoffelijkheid’ nog eens uit de kast gehaald worden? Ook daar zijn destijds fraaie resultaten mee geboekt. Veel ‘bruit des bottes’ zit er alvast niet in deze intentieverklaring.

KNIN.

Onze naaste buren

10 oktober 2019

De calvinistische erfenis Nederland was ooit een land dat door een calvinistische elite bestuurd werd. Typisch voor het calvinisme was het vertrouwen in de overheid, die het beste voorheeft met haar burgers.

Dat calvinisme bestaat nog nauwelijks, maar Nederlanders aanvaarden ondanks hun grote bek nog altijd onderdanig en soms met flinke tegenzin alle overheidsmaatregelen. Een losgeslagen elite laat alleen dames en heren die hetzelfde kosmopolitisch leugenachtige discours hanteren tot haar rangen toe, want ze weet dat echte rebellie ondenkbaar is in dit land.

Eén beschadigd hekje Vorige week was het weer raak. Ik heb hier al herhaaldelijk geschreven over de stikstofwaanzin die het land heeft getroffen. De regeringspartij D66 (uiteraard gesteund door de medialievelingen van GroenLinks) vraagt dat de veestapel in Nederland gehalveerd wordt, want de koeien, de varkens en de kippen produceren volgens de statistieken te veel stikstof.

Boeren zijn in linkse ogen halve criminelen die een gevaar zijn voor de grote oppervlaktes natuurgebied die onvoorzichtig gecreëerd zijn ter bescherming van bijvoorbeeld de zandhagedis (authentiek).

Linkse partijen halen nauwelijks een stem buiten de verstedelijkte gebieden, maar dat is hun zorg niet, want die deugdmensen denken dat chocomelk afkomstig is van koeien met bruine vlekken. Een goed deel stikstof komt uit het buitenland (vooral uit de Ruhr). De uitstoot van bedrijven en vlieg-

tuigen wordt niet meegeteld, want daar werkt de elite en die moet haar wereldburgerschap met veel reizen bewijzen.

De boerenbetoging in Den Haag (met één beschadig hekje) was het zoveelste voorbeeld van onderdanig protest aan het adres van de politici en het mediatuig dat mensen verarmt en vernedert. Op radio 1 werd gemeld dat de boerenwoordvoerders “opvallend goed uit hun woorden kwamen”. Voor journalisten is een boer immers een stompzinnige snul die geen verstaanbaar woord Nederlands kan spreken. Minister van Landbouw Schouten (zelf een boerendochter) heeft al sussende woorden gesproken en suggereert ‘verduurzamen’ en ‘vergroenen’ en desnoods stoppen met ‘een grote zak geld’ als zoethoudertje. En de boer ploegde niet langer voort, want de door de Heer boven hem aangestelden hebben gesproken.

Asielplaag Een ander voorbeeld. In het stadje Harderwijk (50.000 inwoners) staat een centrum voor asielzoekers. Op acht maanden tijd zijn daar 160 erkende misdrijven en honderden niet aangegeven diefstallen gepleegd door asielprofitariaat. 75 procent van de daders komt uit veilige landen als Marokko, Algerije en Albanië, en heeft geen kans op asiel. De criminelen mogen verder als de raven stelen, want de overheid weigert de misdadigers terstond uit te zetten. Procedures en de mogelijkheden voor beroep hebben voorrang.

De Harderwijkers zuchten en klagen, maar blijven braaf en gehoorzaam. Dit jaar zullen dubbel zoveel asielbedriegers als Harderwijk inwoners telt zich in de Nederlandse vetpotten

7

NEDERLAND nestelen. Dat zijn er 20.000 meer dan er vorig jaar al in Nederland arriveerden. Met dank aan GroenLinks en D66, die de mond vol hebben over het milieu, maar die het kleine lapje Nederland naar 18 miljoen inwoners stuwen.

De Nederlanders zuchten, en sommigen stemmen nu eens voor de PVV en dan weer voor Forum voor Democratie, maar ze komen niet in opstand tegen een misdadige politieke klasse.

Relatief laag bewijs U kent mijn mening over het gajes dat het gerecht bevolkt.

Een bekende advocate van kwade zaken heeft haar slag thuisgehaald. Het Haags Gerechtshof heeft meer dan 70 jaar na de gebeurtenissen beslist dat de erfgenamen van gesneuvelde of geëxecuteerde Indonesiërs tijdens de koloniale oorlog recht hebben op geld: 20.000 euro. Die bejaarde kinderen “mogen met een relatief lage bewijsvoering van het leed komen”.

Het Hof zet de deur open voor bedrog op grote schaal, en de rechters halen daarenboven hun schouders op bij het argument dat Indonesië er niet aan denkt één cent te betalen aan de echte erfgenamen van de 25.000 afgeslachte Nederlanders. Volgens die rechters kan een staat geen beroep doen op verjaringstermijnen bij ernstige misdrijven. Nu al watertanden activisten in de kringen van de 1.300.000 inwoners afkomstig uit Afrika en Amerika. Allemaal slavenafstammelingen. De autochtone Nederlander zal wel gehoorzamen en betalen.

WILLEM DE PRATER

Afghanen en Turken op de vuist Deze zomer waren er meerdere opstootjes in de Gentse parken. Het weer is al wat koeler, maar de problemen met ‘jongeren’ zijn gebleven. In de Gentse Rabotwijk waren er dagen na elkaar vechtpartijen. Er is een vendetta tussen groepen Afghanen en Turken (nieuwkomers tegen “gevestigden”). Burgemeester Matthias moest opnieuw een grootschalig spoedoverleg bijeenroepen met politie, jeugdwerkers, enzovoort.

Nieuw stadskantoor drie keer duurder dan verwacht De oude stadsbibliotheek aan de Gentse Zuid staat leeg sinds de opening van De Krook. Het gebouw wordt, samen met het administratief centrum ernaast, omgebouwd tot een nieuw ‘stadskantoor’. Een prestigieus complex. Het moet een moderne werkplek worden voor

Voor het Rabot kondigde de burgemeester stoer een lik-op-stukbeleid aan. Vechtersbazen worden opgepakt en ouders zullen hun minderjarige kinderen bij de politie moeten ophalen. De stad organiseert ook een verzoeningspoging. Onze burgemeester was al twee keer aanwezig bij ‘gesprekken tussen vertegenwoordigers van de gemeenschappen, de jongeren en hun ouders’.

Afghaanse herrieschoppers, dat is nieuw. Is dat de volgende groep die aangetrokken wordt door het gulle Gentse OCMW-beleid? Dat ouders hun kinderen bij de politie moeten halen, is toch heel normaal? Bracht de politie voorheen die ventjes met de combi naar huis, misschien? Zouden de ouders ook de combitax moeten betalen, of telt dat alleen maar voor autochtone betogers? Wie zouden de vertegenwoordigers van de gemeenschappen zijn waar het stadsbestuur mee spreekt?

Leven ze in het Rabot dan niet allemaal samen in blije diversiteit? De reden voor de vechtpartijen zou onduidelijk zijn. Zo moeilijk lijkt dat anders niet. Het gaat om bendes georganiseerd op basis van afkomst. Mensen die elkaar haten omwille van hun ras, hoe noemt men dat ook weer?

1.200 stadsambtenaren. Het project loopt echter flink achter op schema en de kost ervan blijft maar de hoogte ingaan. In 2015 werd de kostprijs op vijftien miljoen euro geschat. Nu wordt gevreesd dat ze zelfs met veertig miljoen niet gaan toekomen. Door de vertraging lopen de kosten nog verder op, want ondertussen moeten nog jarenlang kantoren gehuurd worden voor honderden ambtenaren. Voordat het stadskantoor ooit zal af zijn, zal het minstens drie keer zo duur uitvallen als verwacht.

De situatie is zo ernstig dat schepen Storms een intern onderzoek bestelde om na te gaan hoe het zo kon ontsporen. Zij vraagt het antwoord op twee vragen. Hoe komt het dat de kosten door de stadsdiensten vooraf zoveel te laag werden ingeschat? Hoe kunnen ze tijdens de werken de uitgaven beter in de hand houden? Dit is een onderzoek naar de werking van de eigen stadsdiensten. Even interessant zou zijn te weten wat de rol is van de architecten en ontwerpers die een gebouw hebben getekend aan een bepaald budget dat achteraf helemaal niet realistisch blijkt.

Het stadskantoor is een extreem voorbeeld, maar staat zeker niet alleen. Dat bouwprojecten veel duurder uitvallen dan voorzien, is meer regel dan uitzondering. Het jongste voorbeeld is het Baudelopark. De heraanleg van dat park werd ook al enkele jaren aangekondigd, maar het werd steeds weer uitgesteld. Geen enkele firma was bereid de werken uit te voeren voor het bedrag dat de stad voorzien had. Ook hier was de geschatte kost veel te laag. Voor één keer werd het budget niet verhoogd, maar het ontwerp aangepast. Onder meer de afwerking zal met goedkoper materiaal gebeuren. Waait er dan toch een nieuwe wind op het stadhuis?

MATHILDIS

De angst voor Theo Francken In Wallonië kreeg de inhoud van het Vlaams regeerakkoord veel minder aandacht dan het feit dat Theo Francken geen Vlaams minister werd. Verschillende media, die uit de hand van de PS eten, schilderen de N-VA’er nu af als de grote hinderpaal voor een federale PS-N-VA-regering.

Men heeft aan de Waalse linkerzijde immers door dat de PS met de vinger zal worden gewezen als een Bourgondische coalitie mislukt. Een tegenzet wordt voorbereid.

Het derde of het vierde onderwerp op de tv-journaals van RTL en RTBF. Ziedaar de aandacht die het Vlaams regeerakkoord bezuiden de taalgrens kreeg. De vervroegde vrijlating van Michel Lelièvre, ooit kompaan van übercrimineel Marc Dutroux, kreeg voorrang.

En toen het regeerakkoord ter sprake kwam, was het eerder kort. En op een manier die tamelijk voorspelbaar was.

De vraag werd gesteld of het akkoord, met zijn regels voor een strengere inburgering, geen kopie was van het vroegere 70-puntenprogramma van het Vlaams Belang. Kortom, keken Tom Van Grieken en Filip Dewinter niet over de schouder van de regeringsonderhandelaars mee?

De geplande framing door Franstalige media, daarbij gesteund door een aantal politici en opiniemakers (politicoloog Pascal Delwit van de ULB, Marc Uyttendaele, de echtgenoot van Laurette Onkelinx,…) mislukte. Ze kregen de wind van voren van Vlamingen die het regeerakkoord op een verstandige manier wisten te kaderen. Els Ampe (Open Vld) bijvoorbeeld. En filosoof Ignaas Devisch. Niet direct personen die tot de radicale rechterzijde behoren.

PS in het defensief De aandacht verschoof dan maar naar de ‘casting’ van de

ministers, zoals dat genoemd wordt. Plots bleek de Franstalige pers zeer verbaasd dat Theo Francken (N-VA) geen Vlaams minister werd.

Men had dat blijkbaar gehoopt. Francken, bijvoorbeeld als minister van Onderwijs op het Martelaarsplein, zou een duidelijk signaal zijn van N-VA-voorzitter Bart De Wever richting de PS, is te horen. Francken zou op die manier niet deelnemen aan de federale onderhandelingen om tot een Bourgondische regering (paars plus N-VA) te komen. Dat zou de gemoederen kunnen bedaren.

Ondanks de populariteit in Wallonië van de voormalige staatssecretaris voor Asiel en Migratie, geldt hij daar immers voor de linkerzijde als een ‘épouvantail’, een vogelverschrikker. In overdrachtelijke betekenis iemand waar men een grote angst voor heeft en die afschuw oproept.

Ook het feit dat hij blijkbaar de grootste voorstander was van een regering van N-VA en Vlaams Belang maakt dat de afkeer groot is. Dat beeld wordt natuurlijk in de hand gewerkt door de Franstalige media, Le Soir en de RTBF voorop. Le Soir is een krant van de PS-elite geworden, en ook de RTBF is meer dan ooit een vehikel van de Franstalige socialisten.

Di Rupo kon bijvoorbeeld bepalen wie wel of niet met hem in debat ging tijdens de verkiezingscampagne. Theo Francken

WALLONIE

als baarlijke duivel voorstellen moet de PS-strategie dienen.

Voor het ogenblik zit de partij in het defensief. De indruk domineert nu dat de N-VA bereid is compromissen te sluiten, terwijl de PS onhandelbaar is. Elke keer dat de federale formatie ter sprake komt, geeft toekomstig voorzitter Paul Magnette een interview om te zeggen dat met de N-VA niets mogelijk is.

De Waalse Francken Vandaar dat een tegenzet moet worden voorbereid. Die bestaat erin de persoon van Theo Francken af te schilderen als dé grote hinderpaal voor een federale coalitie. En zo komt de bal opnieuw in het kamp van de N-VA terecht.

Al is het niet zeker dat die tegenzet zal slagen. Zoals vorige week in deze rubriek gesteld, is de tweede Waalse partij, de liberale MR, bezig met voorzittersverkiezingen. De kandidaten die al bekend zijn - Denis Ducarme en George-Louis Bouchez - staan bekend om hun harde houding in verband met immigratie.

Ducarme noemde zichzelf ooit “de Waalse Theo Francken”.

Bouchez tafelde al meermaals met de burgemeester van Lubbeek, en vorige week maakte hij nog duidelijk dat de MR echt wel de N-VA in een federale regering wil. Een MR - toch een Waalse PS-coalitiepartner - geleid door een voorzitter die op vlak van immigratie en veiligheid naar rechts opschuift, zal de PS aan Franstalige kant wat in de verdrukking duwen. Een veto van de socialisten tegen Francken zal dan minder geloofwaardig overkomen.

PICARD

8

Actueel

10 oktobert 2019

DIPLOMATIEKE VALIES

Oost-Oekraïne uit het moeras tillen

Wie kan helpen met het stabiliseren van de toestand in Oost-Oekraïne? Op de VS moet men niet rekenen, dat is Kiev op een vrij onprettige manier duidelijk gemaakt.

Dus kijkt men naar een aantal Europese landen, alleen dreigen die hiermee een broos evenwicht binnen de EU op de helling te plaatsen. Durft iemand het woord optimisme nog in de mond nemen? zijn opvolger aan te klagen.

Diens opstelling wordt toegejuicht in het Westen, bij de EU, OVSE, noem maar op. Maar vorig weekend trokken tienduizend betogers door de straten van Kiev om hem verraad naar het hoofd te slingeren.

Poetin Wie zich ondertussen een kriek lacht, dat is Poetin, al is hij in se niet opgezet met Zelensky.

De man, een tv-ster, is afkomstig uit net dat betwiste oostelijke deel, en hij geniet er heel wat populariteit. Liever had hij een duidelijk prowesterse oligarch uit Kiev tegenover zich.

Dat zou de zaken duidelijker hebben gemaakt. Zonder meer confronterender, maar hierdoor ook makkelijker te benaderen.

Nu goed, de dingen zijn wat ze zijn en voor Moskou komt het eropaan het beeld te voeden van Zelensky als een zwak leider en vooral dat van Oekraïne als een bijzonder slecht bestuurd land. En die onbetrouwbaarheid is het beste argument pro het ingeslapen Nord Stream 2 pijplijnproject, dé manier om Russisch gas naar Europa te krijgen zonder het via Oekraïne te laten gaan. En tegelijk ziet hij dit Oekraïens dossier als een nuttige hefboom om de West-Europese landen uit elkaar te spelen.

Orban

President Zelensky

Verbaast het iemand dat president Trump zich voor zijn eigen profijt mengt in het gerechtelijk systeem van een ander land? De vraag klinkt retorisch, en is het ook. Het zijn van die ‘fratsen’ waar we niet meer van opkijken. Net zoals wanneer hij verklaart een echte fan van Oekraïne te zijn. Ach, zou het? Ooit, verklaarde hij, was hij eigenaar van de Miss Universe-verkiezingen. En toen een Oekraïense deelneemster het kroontje won, leerde hij het land kennen. Alleen, de winnares was er nooit en in werkelijkheid zal Oekraïne als land hem worst wezen (hij had het zelfs over “the Ukraine”, alsof het over ‘the’ Karpaten of ‘the’ Oeral ging).

Die telefoonrel met kersvers president Zelensky was dan ook erg illustratief. Zijn onderdanigheid was op zich vrij gênant, maar vooral: Trump gooide de transcriptie zomaar in de openbaarheid. Erg pijnlijk, als men beseft dat Kiev de VS als bondgenoot beschouwt, zeker in de moeilijke relatie met Rusland. Maar er was meer. Toen Trump en Zelensky mekaar onlangs op de VN-top in New York troffen, verklaarde de Amerikaan dat hij “echt hoopt dat hij erin zou slagen zijn geschil met Poetin op te lossen”. Slechts één zin, maar voldoende om in diplomatieke kringen als ‘een catastrofe’ voor Kiev te worden omschreven. Het is een boodschap die niets aan duidelijkheid te wensen overlaat: reken

niet op ons om aan jullie zijde te staan in dit conflict.

Steinmeier In dat ‘geschil’ waarover Trump het had, komt voor het eerst in drie jaar enige beweging. De uitvoering van eerdere pogingen om vrede te brengen in het oostelijke deel van Oekraïne, de zogenaamde Minsk-akkoorden, mislukten.

Met de komst van Zelensky hoopt men daar verandering in te kunnen brengen. Het is een gok van Duitsland, en vooral Frankrijk, dat onder impuls van president Macron op het internationale schaakbord stukken wil slaan. Zelensky is ‘zijn’ man; reeds voor de verkiezingen mocht hij in Parijs zijn opwachting maken. Kort geleden werden gevangenen uitgewisseld, wat moet bijdragen tot de context om een akkoord. Alleen is het daarna wat stilgevallen.

De deal waarop men hoopt, bouwt voort op het Steinmeier-plan, genoemd naar de voormalige Duitse minister van Buitenlandse Zaken. Een broos evenwicht wordt hierbij nagestreefd. Verkiezingen in de regio worden voorzien, maar er zou ook amnestie komen voor de pro-Russische rebellen, net zoals het Russisch als bestuurstaal rechten zou verwerven. Zelensky’s voorganger Poroshenko heeft jarenlang de boot afgehouden. Niet toevallig staat hij vandaag op de eerste rij om de toegeeflijkheid van

Wanneer landen als Frankrijk en Duitsland zich engageren voor het zoeken naar een oplossing voor het Russisch-Oekraïense conflict, dan impliceert dat ipso facto een zekere toegeeflijkheid naar Moskou toe.

Geven en nemen, het is de basis van elk compromis. Maar dat gaat dan weer te ver voor bepaalde lidstaten, die in een niet zo ver verleden de ‘geneugten’ van het Sovjetjuk mochten ervaren. Bepaalde Oost-Europese lidstaten, die goed weten hoe het was om een Sovjetvazalstaat te zijn, kunnen de manier waarop sommige leden zich ten aanzien van Rusland opstellen allesbehalve smaken.

Wanneer de sancties tegen Rusland op tafel komen, stelt de tegenstelling zich zo mogelijk nog scherper. Parijs beseft dat een verlichting van de sancties pas kan gebeuren na de nodige stappen van Moskou.

Anderzijds ziet het ook in dat juist een Europese toegeving op dat vlak kan bijdragen tot een verbeterd klimaat en meer kans tot een oplossing. Vanuit verschillende hoeken klinken stemmen om deze laatste piste te bewandelen, goed wetende dat dit bij verschillende collega’s erg slecht zal aankomen.

Maar er is meer: de EU-sancties berusten op unanimiteit. Haakt slechts één lidstaat af, dan stort het boeltje als een kaartenhuis in mekaar. Anders gesteld: één zet door het Hongarije van Orban, bijvoorbeeld, een man met goede banden met het Kremlin, kan ervoor zorgen dat de context grondig wijzigt. Hoeft het gezegd dat Macron met zijn voluntarisme op eieren loopt?

MICHAËL VANDAMME

Buitenlands spervuur Sharia Uit een opiniepeiling van IFOP blijkt dat 18 procent van de moslims die in Frankrijk zijn geboren, de sharia wil invoeren. Dat is al alarmerend genoeg, maar van de Franse moslims die in het buitenland geboren zijn, wil 46 procent de sharia opleggen. Lenin heeft in 1917 de macht gegrepen met een véél kleinere minderheid van bolsjewieken achter zich. Een fanatieke, goedgeorganiseerde en hecht samenhangende minderheid, die bereid is terreur en gewapend geweld te gebruiken, kan gemakkelijk de macht overnemen van een verdeelde, ongemotiveerde en aarzelende meerderheid zonder leiders. De geschiedenis heeft dat al ettelijke keren bewezen. In de meeste dictaturen zwaaide een militante minderheid met een meedogenloze leider de plak over een zwakke meerderheid.

En Frankrijk is een natie zonder leiders, met afbrokkelende en onmachtige gezagsstructuren. In de meeste West-Europese landen is het nauwelijks beter. Ze houden alleen de schijn beter hoog. Behalve dan in Groot-Brittannië. Daar is de gezagscrisis zelfs nog erger dan in Frankrijk. Of tenminste: ze is in het parlement openlijker en duidelijker zichtbaar.

Corrupt en cynisch Na de Iraakse inval in Koeweit had Frankrijk, toen onder de socialistische president Mitterrand, deelgenomen aan de strijd tegen het regime van Saddam Hoessein.

Maar in 2003 weigerde de “rechtse” president Chirac de Amerikanen te steunen bij hun invasie van Irak, die gericht was op het ten val brengen van Saddam Hoessein.

Waarom stuurden de Fransen toen geen troepen, en de Britten, de Australiërs en de Polen wel? Waarom bleven de Fransen toen politiek neutraal, terwijl Canada, Nederland en Italië, die ook geen militairen leverden, de VS toch op andere manieren steunden? Vergeet alle drogredenen die daarover werden verteld. De Fransen wisten evengoed als iedereen dat Saddam een genocidale dictator was en dat hij nog steeds chemische en biologische wapens had. Ze hadden in alle discretie zelfs een deel van hun “onmisbare personeel” laten vaccineren als voorzorgsmaatregel tegen mogelijke terreurdaden met biologische wapens. De realiteit was veel beschamender: Saddam had de neutraliteit van Chirac gewoon afgekocht, met een omkoopsom van 6.150.000 dollar. Cash. Net zoals Chirac kort daarop, in 2004, de toetreding van Turkije tot de EU steunde in ruil voor een winstgevend contract; de levering van 36 Franse passagiersvliegtuigen van verschillende types Airbus.

Net zoals Chirac in 1981 in ruil voor een onbekend bedrag aan steekpenningen Saddam een Franse kerncentrale had geleverd die niet ontworpen was voor de productie van elektriciteit, maar voor de ontwikkeling van kernwapens. Die centrale heette officieel “Osirak”, maar de Israëli’s noemden haar “Oh Chirac”. Voor ze de boel platbombardeerden. Chirac was corrupt tot op het bot. Hij was het type dat zijn eigen moeder zou hebben verkocht, als er maar genoeg voor betaald werd.

Moordende artsen Toen in Kazachstan de telefoon van een arts werd afgetapt in het kader van een onderzoek naar corruptie, kwam de moord op een baby aan het licht. Twee artsen, die beiden aan de moord meewerkten, zitten momenteel op het beklaagdenbankje. Ze kunnen twintig jaar cel krijgen. Volkomen terecht, natuurlijk. De baby leek aanvankelijk doodgeboren te zijn en dat werd

ook zo geregistreerd. De politie meldt in haar verslag: “Maar de jongen leefde nog. Toen hij nog een teken van leven gaf, besloten de dokters hem niet de nodige levensreddende zorg te bieden. Het papierwerk was afgerond, het kind was als doodgeboren in de computer geregistreerd en ze hebben dat zo gelaten. Ze stopten hem in de koelkast van het mortuarium en lieten hem daar sterven.” Dat stinkt allemaal naar de oude Sovjet-Unie.

Die mentaliteit. De minachting voor de waarde van een mensenleven.

De letterlijk moordende bureaucratie. Maar het is te eenvoudig alleen op die Sovjetmentaliteit te wijzen. In abortusklinieken van vrijwel alle westerse landen laat men baby’s op een vergelijkbare manier creperen, als ze het “ongeluk” hebben een abortus te overleven. Maar dat is dan zogezegd progressief, en een aspect van de “bevrijding van de vrouw” en van de bevoogding door “witte patriarchen”.

Publiek geheim onthuld Toen de Pakistaanse premier Imran Khan in New York was voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, deed hij een merkwaardige uitspraak: hij erkende dat de gevreesde Pakistaanse geheime dienst ISI samen met het Pakistaanse leger Al Qaida heeft opgeleid en getraind. Dat werd tot dusver altijd officieel ontkend, maar het was een publiek geheim. Niemand trok dat in twijfel. Vreemd genoeg voegde hij eraan toe dat dat gebeurde “voor de strijd tegen de Sovjets”.

Dat was duidelijk een leugen: toen de Sovjets de plak zwaaiden in Afghanistan, bestond Al Qaida nog niet. De Taliban trouwens ook niet.

Beide terreurorganisaties werden pas opgericht nà het vertrek van de laatste Sovjettroepen.

Via de Taliban wilde Pakistan een voet tussen de deur krijgen in Afghanistan, dat toen werd verscheurd door elkaar bestrijdende guerrillagroepen, en die daarvoor min of meer verenigd waren in de strijd tegen de buitenlandse bezetter. Het is een patroon dat zich in heel de geschiedenis van Afghanistan voortdurend herhaalt. Als politici liegen, hebben ze daar meestal een bedoeling mee. Alleen is die bedoeling in dit geval niet zo duidelijk…

Nucleaire jihad Het is wel heel duidelijk dat premier Khan steeds islamitischer wordt. Zijn recente uitspraken over Kasjmir zijn absoluut ondubbelzinnig, en onrustwekkend. Hij noemde de strijd in Kasjmir openlijk een heilige oorlog: “Het is jihad. We doen dit omdat we Allah willen behagen.” Uit de mond van de premier van een kernwapenmogendheid is dat ronduit alarmerend.

Maar verbazend is het niet. Imran Khans achterban bestaat uit twee totaal verschillende segmenten van de Pakistaanse maatschappij: enerzijds de heel kleine, min of meer liberale middenklasse in de steden, en anderzijds de enorme massa fanatieke en ongeletterde moslims op het platteland en in de stamgebieden. En als het op stemmen aankomt, of op straatgeweld, is die tweede groep veel groter en veel machtiger dan de eerste.

Het lijkt misschien een detail, maar Imre Khans huidige echtgenote is de eerste vrouw van een Pakistaanse premier die altijd volledig gesluierd is. En in 2012 weigerde Imran Khan, toen een gewoon parlementslid, een conferentie bij te wonen van het Engelstalige India Today, het meest gelezen tijdschrift van India. De reden? Ook Salman Rushdie zou daar aanwezig zijn…

In een reactie waarschuwde Rushdie toen dat Khan “een dictator in wording” was. Die voorspelling lijkt niet meer zo ongeloofwaardig als toen…

Het nabije buitenland

10 oktober 2019

EEN NIEUWE AANVAL OP ÉRIC ZEMMOUR De rechtse publicist Éric Zemmour is nog meer eens te midden van een politieke en mediatieke storm terechtgekomen. Reden is een virulente toespraak op een rechtse conventie die rechtstreeks op televisie is uitgezonden.

Zemmour waarschuwde voor de ongebreidelde immigratie en de opkomst van de islam. Ondertussen kreeg hij heel weldenkend Frankrijk over zich heen, en wordt opnieuw een poging tot broodroof ondernomen.

“Hatelijk”, “racistisch”, “antirepublikeins”. Dat waren de reacties van politici, media en commentatoren op de toespraak die de rechtse publicist Éric Zemmour heeft gegeven op “la Convention de la droite”, een samenkomst die naar Amerikaans voorbeeld het midden hield tussen een meeting en een conferentie. Verschillende figuren van de radicale rechterzijde bliezen verzamelen. Het evenement vond plaats onder auspiciën van Marion Maréchal, de kleindochter van Jean-Marie Le Pen en de nicht van Marine Le Pen. Telkens wanneer Marion Maréchal ergens het woord neemt, stormen de media erop af. De reden is dat men ervan uitgaat dat ze zich misschien kandidaat zal stellen voor het presidentschap van 2022. Zelf ontkent ze dat. Maar op “la Convention de la droite”, dat zo’n 2.000 aanwezigen verwelkomde, was zij niet de vedette. Wel Éric Zemmour die er een toespraak hield.

Tegen het progressivisme In de commentaren achteraf ging de aandacht bijna uitsluitend naar één deel van de speech: zijn kritiek op de ongebreidelde migratie en de islamisering van Frankrijk. Hij schetste een somber beeld van de parallelle samenlevingen die in Frankrijk ontstaan waar de radicale islam en het salafisme welig tieren. Hij erkent dat Frankrijk lange tijd een immigratieland is geweest, maar “in plaats van immigratie, integratie,

assimilatie is invasie, kolonisatie en bezetting gekomen”. De islam is volgens Zemmour ook een totalitair systeem, een universalisme dat zijn wil overal wil opleggen.

De islamkritiek was slechts een deel van de toespraak van Zemmour. De intellectuele eerlijkheid gebiedt de volledige speech te lezen of te beluisteren. En dan merken we dat het een cultuurkritische analyse is van de westerse samenleving.

Hij ziet Frankrijk en het Westen bedreigd door een soort van messianistisch progressivisme. De hele samenleving moet op de schop, waarbij “de enige vijand die moet worden afgemaakt, de blanke katholieke heteroseksuele man is. Hij is verantwoordelijk voor de kolonisatie, het kapitalisme, de slavernij, de pedofilie, de vernietiging van de planeet”. Het is die man die zwak moet worden gemaakt, die zijn viriliteit verliest, stelt Zemmour. Hij ziet ook een vreemd bondgenootschap tussen de progressieve ideologie en de radicale islam.

Weg bij RTL Het conservatieve tijdschrift “Valeurs Actuelles” heeft de intellectuele eerlijkheid gehad de hele toespraak af te drukken zodat iedereen zich een mening kan vormen. Maar ondertussen was weldenkend Frankrijk losgeslagen. Ook en vooral omdat de toespraak van Éric Zemmour rechtstreeks werd uitgezonden op de nieuwszender LCI. Er kwamen honderden klachten binnen bij de mediawaakhond. Le Monde had het over “een toespraak die vijandig staat tegenover de democratie en geïnspireerd is door het fascisme”. Zemmours toespraak deed denken aan de geschriften van de 19de-eeuwse Franse antisemiet Edouard Drumont, aldus Le Monde. Een vreemde redenering, gegeven het feit dat Zemmour zelf van joodse origine is.

Al snel besliste radiozender RTL, waar Zemmour regelmatig een kroniek verzorgt, om de samenwerking stop te zetten.

Ondertussen nam de druk toe om Zemmour te broodroven.

RADICALISERING Bij extremisme denken velen spontaan aan islamitische jihadisten. Toch zijn autochtonen evenmin immuun voor ontsporingen. De groene beweging is in rap tempo aan het radicaliseren en ook tussen voor- en tegenstanders van de Brexit vliegen de doodsbedreigingen heen en weer. Hoe houden we de boel in de hand?

De Israëlische schrijver Amos Oz nam in het Joods-Islamitisch conflict een gematigde houding aan. Op 28 december 2018 is hij overleden. Een van zijn bekendste boeken draagt de titel “Hoe genees je een fanaticus?”. Een goede vraag. De Britse samenleving kan de jongste tijd ook wel een medicijn gebruiken om de uitdijende radicalisering te stoppen. Zoals het publieke debat nu gevoerd wordt, zo kan het niet langer.

Psychiatrische problemen Enkele dagen voordat het referendum over EU-lidmaatschap plaatsvond, in de zomer van 2016, werd het parlementslid Jo Cox vermoord. De tweeënvijftigjarige Thomas Mair knalde de socialiste neer en stak haar vervolgens met een mes. Mair kampte met psychiatrische problemen en schoot door in zijn nationalistische politieke overtuiging. In hoeverre hebben woorden gevolgen? Volgens links kon de moord op Cox plaatsvinden omdat rechtse eurosceptici de samenleving verziekt hadden. De huidige Prime Minister kreeg twee weken terug nog de vraag of hij zijn ‘gepolariseerde taalgebruik’ wilde stoppen. Volgens Labour zou dit soort taal bijdragen tot politieke liquidaties, genre Jo Cox. Boris Johnson antwoordde dat “de beste manier om Jo Cox te eren, is om de Brexit te laten plaatsvinden”. Een ronduit achterlijke repliek en een politieke leider onwaardig, temeer omdat Cox uitgesproken tegenstander van de Brexit was.

Oproep tot moorden Woorden doden niet, mensen doden andere mensen. Toch is het nog maar de vraag hoe lang de polarisatie in het Verenigd Koninkrijk kan doorgaan. Aan beide zijden van het politieke spectrum zijn stilaan alle remmen los. De beschaving is weg.

Voor- en tegenstanders van de Brexit hebben veel schade aangericht aan de democratie. Wanneer politici zich gedragen als onbeschofterikken, dan volgt al snel de rest van de samenleving. Onderzoek van de BBC toonde aan dat het aantal doodsbedreigingen op internet welig tiert. Het is vandaag de normaalste zaak van de wereld geworden om op sociale media als Twitter en Facebook ermee te dreigen politici om te leggen.

Het gaat hier zowel om linkse voorstanders van EU-lidmaatschap als om aanhangers van de Brexit, die hun boekje te buiten gaan. Doodsbedreigingen zijn er onder andere aan het adres van Labour-parlementslid Yvette Cooper. In een Facebook-groep met dertigduizend leden werd opgeroepen haar en haar familie om te leggen. Ook Prime Minister Boris Johnson (Conservative en Brexit-aanhanger) mag volgens zogenaamd democratische progressieven wel sterven, zo lezen we op internet.

Labiele klimaatbetogers Niet alleen de Brexit verhit de gemoederen. Sedert enkele maanden is daar de klimaathysterie nog bovenop gekomen.

Iedereen voelt aan dat de ecologische beweging aan het doorslaan is. Acties worden feller, alle middelen zijn stilaan goed om het doel te bereiken. Ja, wat is het doel van de groene beweging eigenlijk? Wat opvalt bij alle klimaatmarsen is dat een massa mensen de straat op gaat zonder goed te weten waar zij nu precies voor of tegen aan het protesteren zijn. In Groot-Brit-

Steun van Michel Onfray Weinig intellectuelen namen het op voor Zemmour. Een uitzondering is de nochtans linkse Michel Onfray. Die stelde dat in de toespraak van de relpublicist, zoals hij wel eens wordt genoemd, veel waarheden staan. Zoals Zemmours analyse dat een Marine Le Pen van het Rassemblement National in de tweede ronde van de presidentsverkiezingen in 2022 de levensverzekering is voor de inhoudsloze Emmanuel Macron.

Interessant aan het standpunt van Onfray is dat hij de heisa rond Zemmour vergelijkt met de relatieve stilte wanneer een of andere rapper oproept tot geweld. En dan zijn er nog de extreemlinkse politici van La France Insoumise die blijven beweren dat Robespierre, de koppensneller van de Franse Revolutie, niet zo’n slechte kerel was. Zij worden met rust gelaten.

Twee maten en twee gewichten, is de terechte bedenking van Onfray.

SALAN

ENGELAND tannië zijn er deze week acties van Extinction Rebellion. Het gaat hier om ecologisten die wereldwijd actief zijn en waarlijk geloven dat de aarde binnenkort vergaat, indien we niet ingrijpen. Voor alle duidelijkheid: we spreken hier niet over enkele radicale uitzonderingen. Overal in de wereld staan vandaag duizenden en duizenden studenten op die zijn gaan geloven dat hun leven op het spel staat. In feite is Extinction Rebellion in oorlog met de maatschappij. In hun beleving is er immers een strijd rond het klimaat gaande, op leven en dood.

Menselijk afval op straat Extinction Rebellion kon alvast op weinig steun van de Britse regering rekenen. Boris Johnson noemt de betogers - die wegen in Londen blokkeerden - een vorm van ‘afval’ dat overal maar rondslingert op straat. Voor Westminster Abbey lagen tweehonderd activisten op straat. Ironisch genoeg gewikkeld in een soort plastic zak. Ook op het bekende plein van Trafalgar Square doken de klimaatbetogers op. In april betoogde Extinction Rebellion reeds in de hoofdstad. Toen pakte de politie in de Londense straten meer dan duizend mensen op. Begin deze week werden al meer dan vijfhonderd actievoerders gearresteerd. De Prime Minister wees er maandag fijntjes op dat zijn vroegere partijgenote Margaret Thatcher het probleem van de uitstoot van broeikasgassen reeds aankaartte en deels terugdrong, nog voor Greta Thunberg geboren werd. Zo, die zit! Of het nu gaat om rechtse nationalisten of linkse klimaatbetogers, overal lijkt de toon te verharden. De bitterheid overheerst. De Britten lijken met de dag rancuneuzer te worden. Dat zal vanaf 31 oktober niet beter worden. Brexit of geen Brexit, de helft van de bevolking zal zich bij voorbaat tekortgedaan voelen.

Bei uns in Deutschland gratie is ook messenimmigratie”, is intussen een gevleugelde uitdrukking geworden. Op de kaart van Europa die als achtergrond voor de nieuwsuitzendingen van ZDF wordt gebruikt, staan alleen de buitengrenzen van de EU. Een afgevaardigde van AfD had gevraagd dat men minstens ook Duitsland op die kaart zou afbeelden, al was het alleen maar met een grenslijn.

Een bescheiden, logische vraag, maar ze kwam van AfD, dus ze werd genegeerd. Curio nam het woord en slingerde de leden van het Berlijnse landsparlement in hun gezicht dat zij “niet langer het Duitse volk vertegenwoordigden” en dat zij “de nationale identiteit van Duitsland belachelijk maakten”. Hij hield geargumenteerde pleidooien tegen de dubbele nationaliteit en voor een algemeen verbod op sluiers en boerka’s. Hij noemde de Turkse SPD-politica Aydan Özoguz een schoolvoorbeeld van mislukte integratie, wat heel hard aankwam, want zij is de integratieverantwoordelijke van de Bondsregering.

Curio’s voorlopig laatste controversiële voorstel was een verbod op de verspreiding van drie Koranfragmenten die de ideologische basis vormen voor eremoorden, gedwongen huwelijken en de mishandeling van vrouwen. Zijn voorstel zal natuurlijk niet aanvaard worden, maar hij heeft wel opnieuw duidelijk een punt gemaakt. We kijken al uit naar zijn volgende parlementaire aanval met lasergeleide wapens.

Union Intussen lijkt de positie van Seehofer ook binnen de Union van CDU/CSU te verzwakken. Hij ligt onder vuur omdat hij in de slechtste ondemocratische EU-traditie in een onderonsje van Europese ministers heeft beloofd dat Duitsland een kwart van alle kolonisten zal opnemen die uit de Middellandse Zee worden opgevist. Ralph Brinkhaus (CDU), de fractieleider van de Union, vindt het een gevaarlijk signaal dat daarbij geen maximumaantallen worden genoemd. Seehofer heeft zich vast-

FRANKRIJK

Zo eiste de vereniging van journalisten duidelijkheid van de rechtse krant Le Figaro, die regelmatig columns van Zemmour publiceert. De krant besloot om de samenwerking niet stop te zetten. Wel startte het parket een onderzoek naar “het publiek aanzetten tot haat, discriminatie of geweld”.

Een proces meer of minder: Zemmour is dat inmiddels gewoon. Hij heeft al verschillende processen aan zijn been gehad en is ook al een paar keer veroordeeld voor racisme. Maar de man trekt zich daar weinig van aan. Zijn boeken - zoals “Le Suicide français” - verkopen als zoete broodjes. Ze ronden gemakkelijk de kaap van de 500.000 exemplaren. Zemmour kan van zijn pen leven. Dankzij zijn polemische geschriften is hij wellicht miljonair. De pogingen tot broodroof van de linkerzijde zijn in dat verband eerder relatief. Men wil Zemmour muilkorven, zonder meer.

Right or wrong

EEN STRIJDBARE PROFESSOR Gottfried Curio zou een Duitse Leonardo da Vinci kunnen zijn. Hij studeerde wiskunde aan de Rheinische Friedrich-Wilhelms-Universität en fysica aan de Humboldt-Universität. Hij was onderzoeker, docent en professor Theoretische Fysica aan de Humboldt en aan de Ludwig-Maximilians-Universität in München. Hij deed wetenschappelijk onderzoek aan de beroemde Princeton University.

Bovendien studeerde hij ook nog geschiedenis, filosofie, godsdienstwetenschappen en muziek. Hij is componist, koorzanger en hij leidt een ensemble in een muziektheater. Hij is een wetenschapper en een cultuurmens in de nobelste betekenis van het woord. Hij had zich altijd buiten de partijpolitiek gehouden … tot hij zich in 2014 aansloot bij AfD. Hij klom heel snel op in de partijhiërarchie. In 2017 werd hij in de Bundestag verkozen. Daar weerlegde hij onmiddellijk het populaire vooroordeel dat academici en kunstenaars meestal kosmopolitisch, gematigd en voorzichtig zijn, of zelfs laf. In een partij als AfD, waar de strijd tegen de islam en de immigratie tot de kerntaken behoort, ontpopte Curio zich tot één van de scherpste en radicaalste sprekers. Leonardo da Vinci in een politieke gevechtshelikopter, met een verschrikkelijke intellectuele vuurkracht.

Stel u de ellende maar eens voor van een parlementslid dat alleen iets wolligs heeft gestudeerd als sociologie of politieke wetenschappen en dat dan moet argumenteren tegen iemand met een heldere geest, die echte geschiedenis kent, symfonieën kan componeren en de fysica van elementaire deeltjes kent.

Niet die van Houellebecq, maar de echte.

Het mag niet verbazen dat de toespraken van Curio voor zijn vijanden bijzonder frustrerend zijn. Hij werd herhaaldelijk beschuldigd van provocaties. Zijn uitspraak ”Masseneinwanderung heißt auch Messereinwanderung”, dus “massa-immi-

Si la France m’était contée

9

LVS

DUITSLAND gelegd op ‘een kwart’. Maar een kwart van welk aantal? Vier miljoen? Veertien miljoen? Brinkhaus vreest dat die blanco cheque door mensensmokkelaars als een vrijbrief beschouwd zal worden. Buiten AfD durft geen enkele partij de propagandaleugens over ‘vluchtelingen’ en ‘mensen in nood’ doorprikken.

Niemand durft pleiten voor het afsluiten van de Duitse grenzen, maar in stilte zijn ze zelfs bij de Union bang voor een herhaling van de ramp van 2015. Zelfs de grootste optimisten begrijpen dat ze het niet nog eens kunnen ‘schaffen’. Maar ze durven het niet luidop zeggen. Ze zijn verlamd van angst. Als konijnen die in de lichtbak van stropers staren; en dat is nu een beeldscherm ‘Made in China’.

Gauck De voormalige Bondspresident Joachim Gauck, die in de DDR een dissident was geweest, had in 2015 tijdens een bezoek aan een opvangcentrum voor zogenaamde vluchtelingen gezegd: “Er is een verlicht Duitsland, dat zich als een lichtend voorbeeld opstelt tegenover Dunkeldeutschland.” Daarmee wilde hij waarschuwen tegen wat hij beschouwt als rechts-extremisme en racisme. Een ongelukkige vergelijking, want met ‘Dunkeldeutschland’ werd vroeger de DDR bedoeld. Dat was bij vele mensen in het verkeerde keelgat geschoten, en bij mij ook. Maar onlangs waarschuwde Gauck ook tegen de gevaren van het monddood maken van politieke tegenstanders en tegen het ‘betreutes Sprechen’, de ‘taal onder toezicht’ die hij zo goed kende uit de DDR. “Het mag er niet toe leiden dat men gewoon uit angst voor de beschuldiging van racisme […] geen kritische thema’s meer mag aansnijden.” Hij zei ook dat we niet alles moeten accepteren, “maar niet alles wat we niet accepteren, is automatisch ook ongrondwettelijk”. In het huidige Duitsland is daar, net zoals vroeger in de DDR, moed voor nodig.

PAUL BÄUMER

10

Beeldspraak

10 oktober 2019

MEDIALAND Brexitsaga duurt voort

Aanval in Parijs: “geen terrorisme”, “motief ongekend” Hebt u ook die slechte soap in de media gevolgd, naar aanleiding van de aanval op een politiekantoor in Parijs?

Eerst heette het dat er geen terrorisme in het spel zou zijn, en dat het motief onbekend was. Ergens lazen we zelfs dat de politie voor een volkomen raadsel stond over de redenen voor de aanval. Maar al snel bleek dat de dader een moslim was, anderhalf jaar geleden bekeerd tot de islam.

Bij de meeste burgers gaat dan meteen een lichtje branden, maar niet zo bij de media en de politici. Het motief bleef een hardnekkig mysterie, en van radicalisering was zeker geen sprake, “want er was bij de Franse veiligheidsdiensten geen dossier over hem”. Alsof dat veel zegt.

Intussen blijkt dat de dader al veel langer tot de islam bekeerd was, en contact had met salafisten. De “wrijvingen” op het werk, die de aanval misschien op een “onschuldige” manier hadden kunnen verklaren, bleken ook precies daarover te gaan: door zijn radicalisering wou hij zijn geloof en zijn levenswijze meer en meer opdringen aan zijn collega’s.

Tot slot laat het sms-verkeer met zijn vrouw in de uren voor de aanslag weinig ruimte voor twijfel over het motief van de aanslag: dit was wel degelijk een jihadistische aanval. Op het ogenblik dat we dit schrijven, wordt zelfs nog onderzocht of er eventueel medeplichtigen zouden zijn.

De vraag die wij ons stellen is: waarom dachten de media dat ze die jihadistische aanval konden toedekken? De dader was bekend bij de politie, precies omdat hij bij de politie werkte. Geen sprake van dat men zijn radicalisering voor langere tijd in de doofpot had kunnen steken. Als het al niet officieel in het rapport van de politie zou komen te staan, had je er zeker van kunnen zijn dat één van zijn collega’s vroeg of laat de kat de bel zou aanbinden.

De Franse én de internationale media hebben zich de afgelopen week hopeloos belachelijk en vooral ongeloofwaardig gemaakt. De volgende keer dat een messentrekker lelijk uithaalt, en de media vervolgens berichten dat het motief onbekend zou zijn en er van terrorisme geen sprake is, zal geen kat hen nog geloven. En dan maar klagen wanneer uit onderzoek bij de bevolking blijkt dat het vertrouwen in de media jaar na jaar blijft dalen. Hoe zou dat toch komen?

Jambon I: cultuur of propaganda?

U zal het wel opgepikt hebben: in de pers was veel te doen over de manier waarop de nieuwe Vlaamse regering Cultuur zou willen invullen. Zo vrezen nogal wat commentatoren dat het departement Cultuur in de regering-Jambon I, en in handen van de minister-president zelf, een zwart-gele propagandadienst zal worden.

Die stelling is de wereld op z’n kop. Jarenlang is Cultuur immers een departement geweest dat schaamteloos gebruikt werd om rood-groene en links-liberale propaganda te spuien. Het inzicht dat daar misschien wel eens verandering in zou kunnen komen, doet het politiek-mediatiek-artistieke complex nu al sidderen en beven. De regering-Jambon I er meteen van beschuldigen via Cultuur een propagandaoorlog te willen starten, heeft dan ook een hoog “houd de dief”-gehalte. De aanval is de beste verdediging, zal men in de pseudo-culturele wereld gedacht hebben. Als we de regering nu al een ferm schot voor de boeg geven via een hard mediaoffensief, zal over de rood-groene theatertjes en museumpjes het manna misschien toch nog kunnen blijven neerdalen. En met wat geluk vindt men ook hier Unia-gewijs ergens een paragraaf die de regering-Jambon I verplicht om nog jarenlang dezelfde subsidiestromen uit te keren als nu.

Politieke diversiteit bij de VRT Een ander front waarop links dacht de cultuuroorlog lang geleden al gewonnen te hebben, is de nieuwsdienst van de openbare omroep. Tot hun afgrijzen moeten ze nu vaststellen

FILM dat de nieuwe Vlaamse regering niet alleen paal en perk wil stellen aan die nieuwsdienst, maar ook blijft hameren op de politieke diversiteit ervan.

Dat de regering-Jambon I van de openbare omroep eist dat ze niet meer de concurrentie aangaat met privékranten, en zich dus meer en meer zal onthouden van langere geschreven nieuwsberichten en opiniestukken op de webstek en in haar apps, is niet meer dan de logica zelve. Het is onzinnig een economisch rechts beleid te willen voeren dat privé-initiatief zou moeten steunen, vervolgens subsidies uit te delen aan de geschreven media, en daarbovenop dan nog eens via een gesubsidieerde openbare omroep de concurrentie aan te gaan met die geschreven media.

Een oud zeer bij de VRT blijft natuurlijk dat die omroep vooral aandacht en veel sympathie blijft hebben voor linkse, centrumlinkse en extreemlinkse politici en hun standpunten. Rechtse standpunten worden in de debatprogramma’s alleen maar mondjesmaat toegelaten, en dan liefst van al meteen sterk gekaderd en geduid, als rechtse politici al überhaupt hun zinnen mogen afmaken.

Ook hier geldt het adagium dat de aanval de beste verdediging is, dus duiken nu reeds opiniestukken met daarin de klacht dat de Vlaamse regering een mening heeft over de politieke diversiteit bij de VRT. Theoretisch klopt het inderdaad dat politieke gasten uitgenodigd dienen te worden in functie van de actualiteit en hun mogelijke bijdrage tot het maatschappelijk debat. Probleem is echter dat wie uitgenodigd wordt in zulke debatprogramma’s, mee de actualiteit schept. Nodig je vooral linkse politici uit, bestaat de actualiteit vooral uit linkse thema’s, die vragen dat linkse politici uitgenodigd worden om die linkse thema’s toe te lichten. Ook op dit vlak heeft de klacht van nogal wat commentatoren vooral een hoog “houd de dief”-gehalte: zij willen niet dat de vicieuze cirkel - de actualiteit links kaderen - doorbroken wordt door een eis van de Vlaamse regering om af en toe ook eens een rechts standpunt aan bod te laten komen, conform de mening van het grootste deel van de Vlaamse bevolking.

Joker

In het superheldentijdperk anno 2019 is een film als “Joker” een geval apart. De nieuwe film van regisseur Todd Phillips, die het verhaal vertelt van een van de meest populaire superschurken uit de Batman-series, de Joker, won op het filmfestival van Cannes de Gouden Leeuw. Een unicum in de stripfilmgeschiedenis.

Nobelprijs voor de Vrede voor Greta?

Wanneer je de kranten leest of naar het televisienieuws kijkt, zit je al snel met de indruk dat de hele wereld als één blok achter Greta Thunberg staat. Alleen Donald Trump en een paar aterlingen van de N-VA en het Vlaams Belang willen maar niet geloven dat het einde van de wereld nabij is, als we niet snel onze levenswijze en vooral onze mobiliteit drastisch aan banden leggen.

Met de komst van de herfst gaat de media-aandacht stilaan uit naar wie dit jaar de Nobelprijs voor de Vrede zal krijgen. En u had het al geraden: de media menen unisono dat Greta Thunberg die Nobelprijs dubbel en dik zou verdienen. Hoe zij met woedeaanvallen in New York en een diepe polarisatie van de samenleving tot de wereldvrede heeft bijgedragen? Dat is een vraag die alleen mensen van slechte wil durven stellen. Kwaliteitsjournalisten passen voor zulke achterbakse aanvallen op een onschuldig tienermeisje. Uiteraard.

Het moet in die context zijn dat ze bij RedaktionsNetzwerk Deutschland dachten Greta Thunberg een handje te kunnen helpen met een peiling onder de Duitsers. Vindt u dat Greta Thunberg dit jaar de Nobelprijs voor de Vrede zou moeten krijgen? Dat was de vraag. Bleek echter dat twee derde van de Duitsers op die vraag “nein” antwoordden, en uiteindelijk slechts een zesde “ja”. Opmerkelijk is dat Die Grünen tegenwoordig in Duitsland vlotjes boven de twintig procent peilen. Blijkbaar vindt dus zelfs een deel van de groene kiezers niet dat Greta Thunberg de Nobelprijs voor de Vrede verdient. De resultaten van deze peiling moeten een koude douche geweest zijn voor onze rood-groene journalistjes.

Een peiling door Maurice De Hond naar de mening van de Nederlanders over die beruchte toespraak van Thunberg in New York toont aan dat ook onze noorderburen eigenlijk niet veel pap van haar lusten. Terwijl bijna een derde uitgesproken negatief was, en bijna een zesde vrij negatief, bedroeg het aantal mensen dat ofwel positief ofwel vrij positief was bij mekaar geteld minder dan een derde.

Als u dacht dat u de enige was die het niet zo hoog opheeft met Greta Thunberg, weet nu dat u eigenlijk tot de overgrote maar zwijgende meerderheid behoort. O ja, van de twee peilingen was in de Vlaamse media uiteraard geen spoor te vinden. Of wat had u gedacht?

Jambon speelt spelletje in parlement

De iconische superheld met groen haar, een wit gelaat en een eeuwige glimlach, werd door de jaren heen steeds mysterieuzer door de inconsequentie omtrent zijn achtergrondverhaal. Phillips, die we voornamelijk kennen van de driedelige filmreeks “The Hangover”, brengt met “Joker” zijn eigen op zichzelf staande interpretatie van het achtergrondverhaal van de superschurk, met een handvol verwijzingen naar het DC-universum (Het door de DC-strips gedeelde universum waar de verhalen met o.m. Batman en Superman zich afspelen, nvdr).

Karakterstudie van een getergde ziel Het script voor “Joker” schreef Phillips met acteur Joaquin Phoenix in het achterhoofd. Een indrukwekkend acteur, die al vele rollen vertolkte waarbij de waanzin achter het hoekje kwam piepen, zoals in “The Master” (2012) en “You Were Never Really Here” (2017). Dat Phoenix de juiste man was om het hoofdpersonage in “Joker” te vertolken, is eraan te zien. Het is tevens de voornaamste reden om te gaan kijken. Phoenix maakt dat niet alleen dubbel en dik waar, hij overtreft werkelijk ieders verwachtingen. De acteur kroop voor zijn rol als Arthur Fleck niet alleen in diens hoofd, maar ook in diens huid. Phoenix viel voor de film zoveel kilo’s af dat hij als Joker een uitgeteerde verschijning is. Imponerend!

De Joker die we kennen uit het Batman-universum is een slechterik met een karakter dat niet vatbaar is voor angsten. Een losgeslagen projectiel met een brede grijns op het gelaat en een ongecontroleerde lach. Iemand die de chaos volledig omarmt. Maar hoe belandt iemand op dat punt? Wat krijg je als je een geestelijk gestoorde eenzaat plaatst in een maatschappij die hem de rug toekeert? Met deze vraag als thema, geeft Phillips een kijkje in de ziel van Joker. De getergde ziel van een man die niets meer wil dan liefde en erkenning van de wereld om hem heen. Deze wereld, Gotham City, is in “Joker” een grimmige, rottende en gewelddadige versie van de Gotham City die we kennen. Een plek waar de mensheid van nature slecht lijkt en waar tl-buizen altijd flikkeren. Een plek waar een onzekere man, balancerend op het randje van krankzinnigheid, niet veel kans maakt.

Een tweespalt tussen tragedie en komedie Phoenix geeft de excentrieke lach die we kennen van de Joker voor altijd een ander geluid. Een uitbarsting die hij uit alle macht probeert te onderdrukken op ongelegen momenten. Aan het begin van de film zorgt de lach van Phoenix nog voor komische momenten, maar hoe meer we van het personage te zien krijgen, hoe tragischer zijn verschijning wordt. De tweespalt tussen komedie en tragedie en de bipolaire aard van Fleck komt terug in een reflectie bij het publiek: je wilt de transformatie van Arthur Fleck naar de Joker zien, maar je wilt eigenlijk niet dat die transformatie plaatsvindt. Tevens weet je bij veel scènes niet of je moet lachen of huilen, waardoor Arthurs tweestrijd zich zonder pardon in de hoofden van het publiek nestelt.

De cinemato- en fotografie zijn om van te smullen. Het decor en de prachtige locaties doen denken aan het oude New York uit filmklassiekers als “Taxi Driver” (1976) en “Serpico” (1973). Het is een twee uur lange eenmansshow van Phoenix, die geen seconde uit beeld verdwijnt (en die trouwens heel goed kan dansen!), aangevuld met leuke bijrollen van Robert de Niro en Zazie Beetz. Wat wil je nog meer? “Joker” krijgt bij mij al een plek in mijn top 3 van 2019.

THIRZA NERISSA

Op de praatstoel

10 oktober 2019

11

Ignace Vandewalle

“Rechters bevestigen steeds dat ik geen leugens noch onjuistheden geschreven heb” In een eerste ‘blauwe’ fase van zijn loopbaan was Ignace Vandewalle kabinetsmedewerker van minister Marc Verwilghen, die naam had gemaakt als voorzitter van de commissie-Dutroux, en daarna van staatssecretaris Vincent Van Quickenborne. In een volgende fase werd hij parlementair medewerker van Boudewijn Bouckaert en Jean-Marie Dedecker. Sinds 2014 is hij zaakvoerder van het onafhankelijk politiek adviesbureau BFELT. Hij joeg de politieke kaste tegen zich in het harnas met zijn boeken “De illegale Ghelamcoarena” en “De valse profeet”, dat niet over de Kerk gaat, maar over het financiële imperium van Johan Vande Lanotte in Oostende. Het eerste boek leverde hem een klacht op van Termont en doodsbedreigingen door Gentse hooligans. Een ander boek “De keizer van Oostende” waarvoor hij onderzoekswerk leverde, leidde tot een strafrechtelijke klacht van Vande Lanotte.

Betere aanbevelingen kan men bijna niet bedenken… Beide boeken kunnen besteld worden via www.bfelt.be.

Na de publicatie van uw boek “De illegale Ghelamco-arena” had ex-burgemeester Termont u aangeklaagd wegens laster, maar u werd niet veroordeeld. Wat was de aanleiding voor die klacht?

Daniël Termont klaagde mij aan voor laster en eerroof, zowel voor de strafrechtbank als voor de burgerlijke rechtbank, en dit omwille van een vraag die in mijn boek geformuleerd stond, namelijk: “Pleegde Daniël Termont hier schriftvervalsing?”

Het is mijn stelling dat ik als schrijver/onderzoeker niet in de plaats moet treden van de openbaar aanklager of de rechter. Daarom lever ik in mijn boek de feiten, plaats daar de wetgeving tegenover en stel vragen aan de lezer. De strafklacht werd door de procureur geseponeerd en de burgerlijke klacht verloor Daniël Termont op alle vlakken.

De rechter schreef in zijn vonnis: “… Uit de stukken blijkt afdoende dat Ignace Vandewalle zijn bronnen zorgvuldig gecontroleerd heeft alvorens hij overging tot het schrijven van de kwestieuze passages… Ignace Vandewalle heeft voldoende inspanningen geleverd om de informatie zo waarheidsgetrouw mogelijk weer te geven en de bronnen te controleren. In die omstandigheden kan het niet worden verweten dat Ignace Vandewalle vragen stelt omtrent de omstandigheden van het bestaan van twee versies van het verslag MIPIM 2005 en dat hij dit tot voorwerp van politiek/ publiek debat heeft gemaakt teneinde mogelijke schriftvervalsing aan de kaak te stellen…”

Was dit een voorbeeld van een SLAPP-proces, zoals dat van Vande Lanotte in de nasleep van het boek “De Keizer van Oostende”?

SLAPP (Strategic Lawsuit Against Public Participation) zijn rechtszaken die aangespannen worden, niet om recht te halen, maar met het oogmerk om een kritische partij te intimideren en met hoog oplopende gerechtskosten kapot te procederen. Ze zijn er op gericht om burgerbewegingen, bloggers, columnisten, wetenschappers, klokkenluiders, schrijvers, onderzoekers en journalisten te doen afzien van het gebruik van hun rechten, met name: de vrije meningsuiting, persvrijheid, vrijheid van wetenschappelijk onderzoek en vrijheid van maatschappelijke participatie.

Mogelijke illustraties van SLAPP zijn ongetwijfeld de rechtszaken die Johan Vande Lanotte, Paul Gheysens en recent Daniël Termont tegen mij inspanden.

Ik ben bijzonder fier en benadruk dat ik tot op heden al deze SLAPP-rechtszaken won en de rechters steeds bevestigden dat ik geen leugens noch onjuistheden geschreven had.

Er werd een schimmige financiële constructie op poten gezet om geld door te sluizen. Kan dat kort samengevat worden?

De constructie was niet echt schimmig, maar wel gecompliceerd, zodat niemand door de bomen het bos nog kon zien.

Stad Gent sluisde 24,5 miljoen euro door naar Sogent (Autonoom Gemeentebedrijf Stadsontwikkeling Gent), dat op zijn beurt het geld doorsluisde naar nv Buffalo, die vervolgens 42 procent aandelen kocht in de bouwheer cvba Artevelde-stadion en diezelfde vennootschap 24 miljoen euro leende. Twee jaar na de oplevering werd de lening omgezet in kapitaal en werd Stad Gent voor 79 procent eigenaar van het voetbalgedeelte van de Ghelamco Arena.

De Ghelamco Arena is eigendom van één club, hoewel ze met belastinggeld gebouwd is. U vindt dat dat niet kan?

De Ghelamco Arena is geen eigendom van één club. Ze

wordt gehuurd door één voetbalbedrijf: KAA Gent, en dat is verkeerd. Stel dat Stad Gent 39 miljoen euro belastinggeld had geïnvesteerd in een nieuw cultuurpaleis, en stel dat slechts één cultuurbedrijf, bijvoorbeeld Studio 100, dat kon of mocht huren. Stel dat geen enkele amateurcultuurvereniging van die investering mocht gebruik maken. Zou de Gentse belastingbetaler dat pikken?

U tilt heel zwaar aan het feit dat Termont een nieuw contract voor de bouw van het stadion liet afsluiten, hoewel een andere firma al begonnen was met de funderingswerken?

Reeds in 2006 tekende cvba Artevelde-stadion een bouwovereenkomst met Besix, een internationale bouwfirma met Belgische roots, die al meerdere voetbalstadions had gebouwd.

Maar toen Daniël Termont in september 2007 Paul Gheysens van Ghelamco, tussen de champagne en de kaviaar op Waregem Koerse, ontmoette, bood de eerste hem de bouw van het voetbalstadion aan. Ghelamco had toen nog nooit een voetbalstadion gebouwd. Het is verhelderend dat Daniël Termont inzage verschafte in hoe de stad Gent bouwdossiers toekent aan grote bouwondernemingen. Je hoeft geen tijdrovende saaie administratie of aanbestedingsprocedures te doorlopen om dan ijsberend te wachten op een beslissing van het schepencollege. Neen! Je moet gewoon burgemeester Termont ontmoeten op een evenement en een

bouwproject ter waarde van miljoenen euro’s valt in je schoot.

Heeft die andere firma schadevergoedingen gekregen? Zo ja, door wie werden die betaald? Kwam dat geld direct of indirect van de belastingbetaler?

Er werd in 2011 een dading afgesloten tussen Besix en Ghelamco. Hoeveel Ghelamco betaalde voor het afkopen van het project, behoort tot het geheim van de dading. Of Ghelamco dat doorrekende aan Stad Gent kon niet achterhaald worden.

Wie waren daarvoor de hoofdverantwoordelijken?

Christophe Peeters? Termont?

Klopt, de politieke hoofdrolspelers waren Peeters en Termont en in mindere mate Karin Temmerman en Geert Versnick.

Anderzijds waren er Paul Gheysens voor Ghelamco, Jeroen Piqueur voor Optima, Ivan De Witte en Michel Louwagie voor KAA Gent, Ludy Modderie voor TMVW, advocaat Patrick Devers en financieel expert Filip de Hulsters.

Is de gemeenteraad tekortgeschoten in haar controlerende functie?

Mijn inziens heeft de oppositie tussen 2001 en 2013 gefaald in zijn controlerende functie.

Vaak ontbrak het lef om op te treden uit electorale schrik voor de 20.000 AA Gent-supporters.

Maar daardoor bleven wel de andere 240.000 inwoners van Gent in de kou staan. Je moet tegenwoordig als gemeenteraadslid tezelfdertijd boekhouder, bankier en jurist zijn om je controlerende functie naar behoren te kunnen uitoefenen. Dat is uiteraard utopisch. Daarom pleit ik voor een aanpassing van het statuut van een gemeenteraadslid. Maar dat is een totaal ander debat.

Rond de skybox is een web van misleiding geweven.

‘Lies in the sky.’ Ze was niet alleen bedoeld om gasten in te ontvangen?

Binnen het verhuurcontract met KAA Gent werd één skybox bij cvba Artevelde-stadion gehouden. De burgemeester en schepenen en sommige leden van de raden van bestuur van nv Buffao en Sogent kregen gratis inkomtickets, gratis parking en er werd daarbovenop nog een extra budget van vijfduizend euro voorzien voor vertier van schepenen. Men verdedigde

zich met een lijst voor gebruik van de skyboxen voor het ontvangen van professionele, ambtelijke en politieke delegaties.

Het besluit van het schepencollege handelde echter niet over het ontvangen van delegaties door schepenen in de skybox.

In het verslag stond te lezen: “Daarnaast werd een budget van vijfduizend euro voorzien voor verbruik van de skybox door schepenen.”

De lijst van gebruik van de skybox werd vier maanden na de opmaak ervan een derde keer aangepast na een e-mail van voormalig directeur bij Sogent, Didier Nachtergaele.

Hij wist dat de skybox tweemaal door toenmalig schepen Peeters gehuurd werd voor privégebruik. De huur ter waarde van 1.266,40 euro en 1.696,12 euro werd eerst netjes gefactureerd aan schepen Peeters, maar nadien gecrediteerd en opnieuw gefactureerd aan nv Buffalo, het stadsbedrijf waar schepen Peeters voorzitter was van de Raad van Bestuur. Daarnaast kreeg Peeters het nog voor mekaar dat AA Gent de maaltijd en het drankverbruik betaalde tijdens zijn privéfeestjes. Peeters bekende in Het Nieuwsblad van 26 mei 2018: “Ik was inderdaad op die twee wedstrijden, op aanbod van AA Gent.” Op donderdag 27 december 2018 is het gerecht binnengevallen in de kantoren van Sogent. Het gerechtelijke onderzoek loopt nog.

U vindt dat de voetbalclubs echte ondernemingen zijn, en ook als dusdanig behandeld en gecontroleerd moeten worden?

Ik vind dat niet! Het Europese Hof van Justitie van 15 december 1995 besliste dat naar aanleiding van het Bosmanarrest.

Vanaf dan werden professionele sportverenigingen en hun liga’s als bedrijven beschouwd en moeten deze aan alle wetgevingen voldoen die voor bedrijven worden opgelegd.

Kan men parallellen trekken tussen de financiële wanpraktijken van Vande Lanotte in Oostende en die van Termont in Gent?

Beiden bouwden op kosten van de stad een sportarena die voor belachelijk lage prijzen verhuurd wordt aan één club. In Oostende was dat de basketbalarena, in Gent de voetbalarena.

In beide steden werd/wordt alles verborgen in ingewikkelde juridische, financiële vennootschapsstructuren.

PAUL BÄUMER

12 Cultuur

10 oktober 2019

GESCHIEDENIS

De bevrijding: geschiedenis van een tv-programma Op YouTube vindt u een televisieprogramma met de titel “De bevrijding van Vlaanderen”. Het dateert uit 1984 en het toonde indertijd voor de eerste keer de soms vreselijke uitwassen van de repressie in september 1944. amusant om dat De Wilde-monopolie te breken en ging akkoord.

We deden via het scherm met succes een oproep naar extra beeldmaterieel.

De toenmalige baas van Lego bezorgde ons een prachtig filmpje over zijn Bevrijdingsdagen als jongetje in Brussel. Belangrijk, want ik behoor tot de Vlamingen die Brussel niet loslaten. Ik had inmiddels een afspraak met collega André Huet (die uitstekend Nederlands sprak) van de RTBF. We zouden elkaars programma uitzenden en ik wilde Brussel als deel van Vlaanderen er absoluut bij.

Boze Ganshof van der Meersch

Recensie in ‘t Pallieterke van 6 september 1984 Monopolie De Wilde kortwieken Het programma wordt ingeleid door uw columnist, 35 jaar jonger, slordig gekleed en met een onverzorgde baard. Het vereiste uiterlijk voor een tv-jongen in de jaren zeventig en tachtig. Voor de lezers met slechte herinneringen aan die dagen een verwittiging.

Het programma toont in woord en beeld de immense vreugde van de meeste Vlamingen, en ik blijf 100 procent achter mijn scenario staan. Zij die dat liever niet zien, moeten naar minuut 49 gaan.

Het verhaal begint in het voorjaar van 1984. Collega-regisseur Fred de Waele stapte mijn bureau binnen en vroeg of ik zin had om wat historische amateurfilmbeelden over de bevrijding te zien.

Fred had gewerkt aan programma’s over de Achttiendaagse Veldtocht en ontmoette mensen die tijdens de oorlog een filmcamera en wat pellicule bezaten. De meesten spaarden die op voor de verhoopte dag van de bevrijding.We keken naar wat hij al had verzameld en ik was onder de indruk, want dat was toen gloednieuw beeldmaterieel. Toen kwam Fred met een bekentenis. Hij had die filmpjes aan Maurice de Wilde getoond en die zag er wel wat in. Zijn oorlogssaga duurde toen al zes jaar en zou nog zeven jaar verder gaan.

Fred begreep dat De Wilde zijn stereotiep nummertje wilde opvoeren: minutenlang blabla met De Wilde in beeld, en dan een half minuutje film en verder met de blabla. Dat beviel Fred niet. Hij vroeg me de producer van een Bevrijdingspecial te worden en als historicus research te doen en het scenario te schrijven. Ik vond het

Dan begon ik te lezen, archieven te consulteren en beelden te bekijken bij het toenmalige Centrum voor de Tweede Wereldoorlog (nu Soma). Tezamen met Fred bezocht ik mensen met levendige herinneringen aan die dagen. Ik noteerde alles in het lang en het breed (tekst later als boek uitgegeven bij NDB). Het scenario schreef ik op een paar avonden tijd tijdens een vakantie in Mariakerke (Oostende). Vervolgens begon Fred te monteren en iedere avond bespraken we de resultaten. Begin augustus was er mixage en stemopname, en alles was klaar.

De pers had inmiddels het nieuws opgepikt. Huib Dejonghe (oud-medewerker ’t Pallieterke) schreef erover in De Standaard.

Prompt kwam er een vraag van de ambassadeur in Londen om het programma te tonen op een herdenking. Tot mijn verrassing waren daar de generaals Allan Adair (4de divisie “Guards”) en Pip Roberts (11de divisie) aanwezig; de mannen die 40 jaar voordien Vlaanderen bevrijdden. Ook Walter Ganshof van der Meersch (auditeur-generaal in 1944) en bekende vertegenwoordigers van het Antwerps verzet (dat de marsorders indertijd in het Frans uitvaardigde) tekenden present.

Die dapperen begonnen hartstochtelijk te twisten over wie van hen de mooiste veer in het achterwerk verdiende bij de bevrijding van Antwerpen. Pip Roberts maakte aan die gênante discussie een einde met Brits flegma: “Heren, denken jullie soms dat wij zonder jullie hulp er nooit in geslaagd zouden zijn Antwerpen te bevrijden?”

Dan was het tijd voor mijn inleiding en de projectie in een feestzaal. Veel gejuich bij sommige beelden en dan… doodse stilte vanaf minuut 49. Volgens Fred beet Ganshof op zijn lip van woede. We kwamen allemaal met een legervliegtuig terug aan op Melsbroek en op het tarmac praatte ik nog even na met Lode Bostoen van De Standaard, toen Ganshof verscheen. Ik gaf hem een brede glimlach. Hij schudde de hand van Bostoen en draaide zich om zonder me te groeten.

Woedend Onafhankelijkheidsfront Op zondag 2 september werd het programma uitgezonden. Veel kijkers, en we kregen veel lof. Zelfs Justinus in ’t Pallieterke was enthousiast, maar een mens onthoudt natuurlijk de boze reacties. Ook veel woedende telefoons (zelfs eentje bij me thuis), vooral van leden van de verzetsorganisatie On-

afhankelijkheidsfront. De zin “voor één keer vergeten de Vlamingen hun tweederangspositie in België” vonden ze beledigend. Echt boos waren ze over de getoonde Franstalige brief uit 1944 aan kanunnik Cardijn, waarin hun organisatie meedeelde dat ze iedere kajotter zouden mitrailleren die nog de Vlaamse Leeuw durfde zingen.

Ze eisten op hoge poten excuses en kregen allemaal hetzelfde antwoord (mijn parafrase van een mededeling van Vrij Nederland aan een boze lezer): “U moest maar de zeven examens van producer afleggen, maar nu ben ik het en u bent het niet.” Altijd gevolgd door een gulle lach en een kwaad inhaken aan de andere kant.

Een collega herinnerde mij eraan dat die bejaarde heren hun leven hadden gewaagd, en ik herinnerde eraan dat het Onafhankelijkheidsfront een mantelorganisatie van de Communistische Partij was die het concentratiekamp wou vervangen door de goelag. Die bewuste zinnen lagen elders ook op de maag. Toen de RTBF het programma uitzond, verwittigde de omroepster nadrukkelijk op voorhand de kijkers voor een erg Vlaamsgezinde versie.

Pijnlijke epiloog Een jaar later kreeg het programma nog een feestelijk staartje. De omroep beloonde toen nog zichzelf met de Bert Leysenprijs (de eerste vroeg gestorven televisiebaas) en een jury koos het beste programma van de afgelopen twee jaar. De zoetwaterflamingant Verhulst (voorzitter van de raad van bestuur van de omroep) verzette zich uit rancune met hand en tand tegen “De bevrijding” omdat ik in mijn administratietijd niet direct als een knipmes boog toen zijn telefoonfactuur niet betaald was. De rest van de jury, onder voorzitterschap van de Antwerpse gouverneur Richard Declerck (vader van collega Annie), stemde hem weg en Fred en ik kregen de prijs.

Op een grote plechtigheid sprak ik het dankwoord uit en in de dienst werden letterlijk weddenschappen afgesloten. Gaat hij voor één keer een das dragen?

Neen, nog altijd even slordig. De epiloog was pijnlijk. Professioneel succes is niet altijd een compensatie voor een leuk privéleven. Mijn goede collega Fred kon de pijn van het bestaan niet langer aan en benam zich van het leven.

JAN NECKERS

Madonna ontmoet Dulle Griet Het Museum Mayer van den Bergh en het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen (KMSKA) presenteren een tentoonstelling rond twee kunstverzamelaars die hun collecties hebben bepaald: Fritz Mayer van den Bergh en Florent van Ertborn.

Ridder Florent van Ertborn (1784-1840) legde als burgemeester van Antwerpen de grondslag voor het stedelijk onderwijs en bepaalde in 1823 dat het Nederlands de enige taal voor het stadsbestuur werd. Van Ertborn was een kunstverzamelaar met een kennersoog. In 1840 schonk hij 144 schilderijen van Vlaamse en Europese primitieven aan het Museum van de Academie, de voorloper van het KMSKA. Het zijn topstukken van de veertiende tot het begin van de zestiende eeuw. Het portret van Philippe de Croÿ door Rogier van der Weyden, de ‘Calvarieberg’ van Antonnello da Messina, het portret van Bernardo Bembo door Hans Memling, het paneel met “De rust tijdens de vlucht naar Egypte” van Gerard David, de schitterende “Madonna bij de fontein” van Jan van Eyck: het zijn stuk voor stuk meesterwerken die vandaag hoog gewaardeerd worden, maar waar in de tijd van Van Ertborn werd op neergekeken. Hij heeft het beeld van de laatmiddeleeuwse kunst definitief bijgesteld. Met het legaat corrigeerde de collectie van Van Ertborn het verzamelbeleid van het Antwerpse museum, dat tot dan hoofdzakelijk was gericht op schilderkunst uit de zeventiende eeuw, met de focus op Rubens.

Collectie werd museum Fritz Mayer van den Bergh (1858-1901) behoorde tot de hoge Antwerpse burgerij. Samen met zijn moeder Henriëtte wist hij een indrukwekkende verzameling aan te leggen met 3.100 kunstvoorwerpen en 2.500 munten en penningen. Mayer van den Bergh had een voorkeur voor laatmiddeleeuwse en vroegmoderne, vooral religieuze, kunstwerken.

De stukken die hij aankocht moesten hem raken door hun elegantie en mysticisme. Prachtige voorbeelden daarvan zijn het beeld met Christus en Johannes, op het einde van de dertiende eeuw gesneden in Konstanz; een stenen Maria met Kind uit het laatste kwart van de veertiende eeuw en de “Bewening van Christus”, een Brussels paneel van rond 1475-1499.

Mayer van den Bergh had een interesse in de pre-Eyckiaanse

schilderkunst van rond 1400. Opmerkelijk zijn twee panelen van het zogenaamde “Antwerpen-Baltimore vierluik”, met de “Geboorte van Jezus” en de “Verrijzenis”.

De twee andere panelen met de “Annunciatie” en de “Kruisdood” bevinden zich in de Walters Art Gallery in Baltimore. Het vierluik van rond 1380 is luxueus en meesterlijk uitgevoerd. De opdrachtgever, allicht de Bourgondische hertog Filips de Stoute, moet alleszins bijzonder welstellend zijn geweest. Mayer van den Bergh verwierf deze absolute topstukken in 1898 in Parijs.

Na het overlijden van Fritz Mayer van den Bergh in 1901 heeft zijn moeder de collectie vanaf 1904 publiek toegankelijk gemaakt. Ze liet een museum in neogotische stijl bouwen in de Lange Gasthuisstraat in Antwerpen. Het was een van de eerste musea gewijd aan een privéverzameling.

Tegen de mode in De blikvangers van deze tijdelijke opstelling in het museum Mayer van den Bergh zijn “Madonna omringd door serafijnen en cherubijnen” (1454-1456) van Jean Fouquet en “Dulle Griet” (1563) van Pieter Bruegel de Oude.

Wanstaltig en afstotelijk, zo luidde het oordeel van de adviseurs van Florent van Ertborn, die in een Parijse kunsthandel zijn oog had laten vallen op de “Madonna” van Foucquet. Gelukkig volgde Van Ertborn zijn eigen intuïtie en kocht hij het paneel. Toen het in het Antwerpse museum werd getoond, was het nog steeds niet populair en het belandde in een van de meest donkere hoeken. Vandaag ziet men het als een onbetwist meesterwerk.

Ook Fritz Mayer van den Bergh ging dwars tegen de modes van zijn tijd in op zoek naar topstukken. Ook hij vond er vele, waaronder “Dulle Griet” van Bruegel.

Musea haalden de neus op voor dit ‘bizarre’ werk en de jonge verzamelaar kon het voor een prikje kopen op een veiling in Keulen.

MMMV Tentoonstelling “Madonna ontmoet Dulle Griet”, nog t.e.m. 31 december 2020, Museum Mayer van den Bergh, Antwerpen, www. museummayervandenbergh.be

Actueel

10 oktober 2019

13

Nieuwe sport: liegen over de leeftijd Volgens een studie van het “Institut für Rechtsmedizin” (Instituut voor Gerechtelijke Geneeskunde) in Münster heeft een groot deel van de zogenaamd minderjarige migranten gelogen over de leeftijd.

Uit de resultaten bleek dat ongeveer 40 procent van degenen die voorwendden dat ze jonger dan 18 jaar waren, behoorlijk ouder was. Voor de studie waren alle leeftijdsrapporten van het Instituut tussen 2007 en 2018 geanalyseerd en onderzocht.

De artsen traden op in opdracht van de rechtbanken en van de jeugdbeambten, die twijfel hadden over de opgegeven leeftijd van de betrokken ‘minderjarigen’. Met de hulp van de forensische leeftijdsdiagnostiek moest duidelijkheid worden verschaft of de migranten inderdaad minderjarig waren of niet. In 92 procent van de gevallen ging het om jonge mannen uit Afghanistan, Guinea, Algerije of Eritrea.

“Bij twijfel beschouwt men ze als minderjarig” Het percentage zou echter nog hoger kunnen liggen. “Omdat we de juiste geboortedatum niet op de dag zelf kunnen bepalen, blijft er een grijze zone bestaan. Deze beoordelingsruimte wordt door ons steeds gebruikt in het voordeel van de betroffen migrant. In gevallen van twijfel wordt de man dus als minderjarige beschouwd”, aldus de plaatsvervangende directeur van dat instituut, Andreas Schmeling, in hetzelfde nieuwsportaal “Focus online”.

Erdogan heeft plannen voor de Koerden in Noord-Syrië

Ankerdorpen voor zelfbestuur

Die titel zal menige Vlaamse activist wellicht aan het dromen zetten, en dat is precies wat ik beoogde. Aanleiding is een actieplan van de nooit stilzittende Beweging Solidariteit om het Afrikanervolk grondig te ontvoogden. Het is de Vlaamsgezinde lezer bij deze niet verboden zich de aloude strijdleuze ‘Weg met de voogden, zelfbestuur!’ voor de geest te halen.

De dag zelf waarop, bij de genade van bpost, uw brievenbus door uw lijfblad wordt beroerd, zal Solidariteit een erg ambitieus en grondig bestudeerd meerjarenplan bekendmaken dat de Afrikaners moet motiveren om het land niet te ontvluchten, maar om er te ‘bly’. Om er te blijven, dus, al lijken de belabberde toestand van het land, de zwakke economie, de niet-aflatende corruptie in alle door het ANC gecontroleerde geledingen van de heersende klasse en het afschrikwekkende klimaat van moord en doodslag het blanke bevolkingsdeel niet bijster te motiveren om te ‘bly’. En dáárom legt Solidariteitsvoorzitter Flip Buys vandaag zijn omvattende “Blyplan 2020-2030” aan zijn volksgenoten voor.

‘Bou om te bly’ Solidariteit heeft in de loop van zijn bestaan de reputatie verworven zich niet te laten leiden door oeverloos getheoretiseer, maar al zijn projecten praktijkgericht aan te pakken. Uiteraard is er voor zo’n praktische aanpak ook geld nodig en in dit geval geen klein beetje. Flip Buys wil voor zijn tienjarenplan de aardige som van acht miljard rand (een goeie 48 miljoen euro) bijeensparen met de kleine beetjes die tienduizenden willen bijdragen om het ‘Blyplan’ uit te voeren. Die ‘beetjes’ komen dan bovenop de tien rand per maand die de talrijke leden van Solidariteit nu reeds voor hun lidmaatschap betalen. Buys houdt nog andere initiatieven achter de hand, waaronder de nieuwe eigendomsbeleggingsmaatschappij Kanton, waarin beleggers aandeelhouders worden. Nog andere initiatieven zullen volgen, alle geïnspireerd door de bekommernis om het steeds stijgende aantal Afrikaners die emigreren of vervreemd geraken van het land, waar zij zich niet meer thuis voelen. Daarom wil Solidariteit, naar het woord van Flip Buys, ‘bou om te bly’.

Het staatsbestuur in dit land is mislukt,

zegt hij, en nu is het tijd voor zelfbestuur.

Daartoe heeft Solidariteit een concentratiestrategie uitgeplozen als belangrijkste onderdeel van het 2030-plan. Het probleem van de Afrikaners en van Afrikaanssprekende landgenoten is voor Buys en de zijnen niet hun getalsterkte, maar wel hun ijle verspreiding over dat weidse land. Daarom voorziet het ‘blyplan’ dertig ankerdorpen waar Afrikaners naartoe kunnen: 67 procent tegen 2030 in de ankerdorpen zelf en 95 procent op ten hoogste twee uur rijden.

In de betreffende dorpen zal gezorgd worden voor gemeenschapsdiensten als scholen, ziekenhuizen, veiligheidsdiensten, tertiaire en maatschappelijke structuren en opleidings- en arbeidsnetwerken. Hoe geconcentreerder de Afrikaners, hoe makkelijker het voor hen zal zijn om verantwoordelijkheid op te nemen.

Zelf een toekomst bouwen De nog jonge beweging Akademia, die ik vorig jaar met een aantal Vlaamse vrienden mocht leren kennen, zal op een nieuw te bouwen campus zo’n zesduizend studenten van dertig tot veertig nieuwe hogeronderwijsgraden kunnen voorzien. Bedoeling is om in elke streek met een ankerdorp ook een Akademia-centrum te vestigen. Helpende Hand, onderdeel van Solidariteit, heeft alvast met gepaste trots bekendgemaakt dat het aan vijfhonderd studenten reeds 200 miljoen rand studiehulp heeft uitbetaald, maar dat het beursplatform zal worden opgetrokken tot 1 miljard rand.

Flip Buys gewaagt van een sterke boodschap namens de miljoenen personen die niet willen wijken, maar willen blijven.

Versta dat blijven niet verkeerd, voegt hij er voor alle zekerheid aan toe: “Blijven wil niet zeggen dat wij stil zullen blijven, wel integendeel. Wij zullen de staat niet toelaten onze toekomst te bepalen. Wij eisen het recht op om zelf onze toekomst te bouwen.”

HECTOR VAN OEVELEN

De ouderdomsbepaling gebeurt door een combinatie van verschillende methoden.

Naast algemene lichamelijke onderzoeken zijn het vooral het gebit en de botten in de pols waarvan röntgenfoto’s worden gemaakt.

Waarom vluchtelingen over hun leeftijd zouden liegen? Niet-begeleide minderjarige vluchtelingen (NBM) genieten in veel West-Europese staten een bijzondere bescherming.

Ze krijgen meer bijstand, en moeten niet in collectieve asielopvangcentra. Volgens de vereniging van de Duitse steden en gemeenten (Deutsche Städte- und Gemeindebund) worden de kosten voor een niet-begeleide minderjarige vluchteling geschat op 5.000 euro per maand. In het verleden was er al politieke discussie over verplichte onderzoeken naar de leeftijd van niet-begeleide minderjarige vluchtelingen. Twee jaar geleden geraakte in Duitsland bekend dat ongeveer de helft van de niet-begeleide minderjarige vluchtelingen in Duitsland eigenlijk ouder dan 18 jaar was.

Hopelijk kan door die studie van het “Institut für Rechtsmedizin” de discussie over niet-begeleide minderjarige vluchtelingen en het controleren van hun leeftijd echt van start gaan.

PIET VAN NIEUWVLIET

Politie moet optreden tegen ‘rechtse opinies’ in eigen rangen Er is enige commotie ontstaan in de Duitse deelstaat Nedersaksen. Het ministerie van Binnenlandse Zaken (Boris Pistorius, SPD) van de deelstaat heeft, in antwoord op een vraag van het groene parlementslid Belit Onay, gesteld dat de politie van de deelstaat aandachtiger moet letten op “rechtsnationale tendenzen” in de eigen rangen.

Want op basis van de stijgende populariteit “van rechtspopulisten in Duitsland en Europa”, aldus de minister, moet men ervoor vrezen “dat hierdoor de polarisering in de maatschappij toeneemt”. Daarom komt het er voor de veiligheidsdiensten op aan “de sleutelcompetentie van democratiegevoeligheid” te koesteren en zelfs te versterken. In het bijzonder van politiemensen “moet men zeker kunnen verwachten dat ze zich verzetten tegen de verlokkingen van de schijnbaar eenvoudige oplossingen van rechtspopulistische krachten en dat ze klaar staan om de open maatschappij bijzondere bescherming te bieden”. Oef! De minister van Binnenlandse Zaken van de deelstaat doet uitschijnen dat hieraan onvoldoende aandacht wordt besteed in de opleiding van politiemensen. Integendeel, nu al is er voor alle ambtenaren opleiding voorzien, zoals “Bürgerorientierung und Toleranz”, “Interkulturelle Kompetenz”, die allemaal toe doel hebben het minste stapje richting discriminatie in te dijken. Er zijn al bouwstenen om de zogenaamde “rechtsnationale tendenzen bij de politie aan te pakken”, repliceerde een politievakbond op de verwijten van de minister. Maar voor de Grünen gaat het nog niet ver genoeg natuurlijk.

Racisme bij de politie?

En nu de cijfers misschien? Tussen 2016 en einde juli 2019 werden in gans Duitsland 4 onderzoeken tegen politiemensen gestart die mogelijk een verband zouden kunnen hebben met rechtsnationale reacties of uitschuivers van de veiligheidsmensen. Cijfers van het (federale) Ministerie van Binnenlandse Zaken.

Het valt dus nogal mee, op het eerste gezicht.

En een onderzoek naar het lidmaatschap van politiemensen van politieke partijen, die “niet als ongrondwettelijk staan geregistreerd, is eigenlijk wettelijk gezien niet mogelijk”, klonk het bij het ministerie.

De politieleiding liet in een reactie weten dat politiemensen nu al opleidingen genoeg hebben. Men wordt bij de politie in Duitsland nu al zeer uitvoerig opgeleid in het herkennen van “hate crimes”, er zijn continue rondleidingen door tentoonstellingen van de “Verfassungsschutz”, met als titel “Gemeinsam gegen Rechts” (“Samen tegen rechts” dus, al is het maar om de ‘neutrale’ houding van de politie nog eens te onderstrepen zeker?). En er

is de samenwerking met allerlei ngo’s, tegen rechts, natuurlijk.

Tegen Afd? De grootste oppositiepartij in Duitsland, AfD, reageerde bij monde van Klaus Wichmann als volgt op deze commotie: “Het gaat hier al lang niet meer om het beschermen van de grondwet, maar enkel om enkele lastige medewerkers buiten te krijgen.” Want het is duidelijk: alle middelen zijn goed om AfD te bestrijden. Zo lekte ‘toevallig’ uit dat de Verfassungsschutz van Nedersaksen sinds kort AfD in het vizier heeft. Ze wordt dus van dichtbij gevolgd, alsof ze een gevaar voor de democratie zou zijn. De ‘toevalligheid’ van het uitlekken verontrust AfD bijzonder, en daarom heeft ze intussen de nodige stappen gezet om van de Verfassungsschutz – als het moet via gerechtelijk weg – te weten of ze effectief wordt gevolgd en op basis van welke overwegingen of feiten. Het belooft voor AfD nog een lange strijd te worden.

PIET VAN NIEUWVLIET

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

14

Brieven

10 oktober 2019

NEO-EX

DE DRAGHI-CRISIS Pallieterke, Draghi blaft boven het nationaal gekakel uit: de euro is onomkeerbaar en geeft onbeperkte steun aan landen die zich willen houden aan het EU-herstelprogramma. Geen enkel land ging op die uitnodiging in. Draghi was van 2002 tot 2005 vicepresident van Goldman Sachs, dat valse inlichtingen gaf aan Eurostat rond Griekse schulden. De Europese Commissie veroorlooft de ECB tussenkomsten voor faillerende banken tot 40 miljard euro. Italiaanse banken in nood zoals Monte dei Paschi die Siena en de Banca popolare Antonveneta ontvingen vele miljarden. Dit alles in samenwerking met Draghi, die als directeur van de Banca d’Italia niets dan scherven overliet.

De ECB (Draghi) verzekert met Nederlands en Duits geld van de Noord-Europese banken de kredietwaardigheid van Italië, Cyprus en Griekenland. De heerschappij van de ECB steunt op de ongelijke stemrechtverdeling: Nederland en Duitsland hebben elk één stem, net zoals dwergstaten Malta en Cyprus. David Rossi, hoofd van de Banca Monte di Siena (de oudste bank ter wereld) valt op 6 maart 2013 uit het venster. Zijn erfenis op het werk: een openstaande schuld van 300 miljard euro. Uiteindelijk zien we met de goedkeuring van de Europese Commissie dat de burger zelfs bij het sparen verarmt en dat ons kredietstelsel een zwart gat werd. In dat zwarte gat vindt men echter nergens het bedrag dat besteed wordt aan de weerzinwekkende immigratiepolitiek van de EU. Ernest Van Not - Deurne

Vl@s zoekt: ‘Baanbrekers’ Ploegleiders, genietend van engagement en organisatietalent www.vlaamseactievesenioren.be

Kruisende woorden oplossing 1183

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L

L E E R V E R M O G E N U N

I

T

K K E R T

I

E X E X A V E X J

I

E X D E

H G X E R X R E N N E R E X A N A N A S S A P X R E C H T U

I

T X A R G

A G X O O X N E U R N E R F X E T

I

I

E

X S M S

I

R A X E L X T O T E M

S

I

M A

D O N

I

I

X D R A G E E

X

I

A X L

I

R E

E X O N G E O E F E N D

DE VLAAMSE IDENTITEIT VAN DE VRT Pallieterke, Ik heb de indruk dat VRT-topman Paul Lembrechts er zich onvoldoende van bewust is dat de VRT de facto een ‘Vlaamse’ zender is! Waarom dan een pak meer geld vragen voor het uitdragen van de Vlaamse identiteit? Als de VRT wat minder voorrang zou geven aan Engelstalige producties die ons worden opgedrongen en deze zou vervangen door Nederlandstalige liederen, dan gebeurt er slechts een redelijke aanpassing van de programmatie zonder financiële implicaties! Reeds verschillende decennia laat de VRT zich evenwel op sleeptouw nemen door belanghebbende Engelstalige ‘producers’ (ook Vlaamse zangers en groepen die hun eigen taal te min vinden). Die weten zich op te dringen door ellebogenwerk en vooral uit financieel gewin voor de uitkering van auteursrechten.

Met de medewerking van belanghebbende programmators binnen de VRT zelf. Zo lijkt het erop dat onze ‘Vlaamse’ zenders verkocht werden aan een eenzijdige buitenlandse zeg maar ‘Angelsaksische’ invloedssfeer die de hele wereld overspoelt. Zonder rekening te houden met andere culturen. Die Engelstalige opdringerigheid is des te meer te betreuren omdat er in de Europese Gemeenschap 35 taalgemeenschappen zijn wiens mooie liederen wij bij de VRT, Radio 1 en 2, Studio Brussel zelden of nooit te horen krijgen. Van ‘sociaal’ of ‘Europees’ bewustzijn gesproken!

Maar uiteindelijk is de VRT een ‘Vlaamse’ zender waarvan verwacht mag worden dat zij de Vlaamse cultuur en haar Nederlandstalige muziek regelmatig en waardig uitstraalt en zich niet zomaar overlaat aan één buitenlands idioom, het Engels... zoals in de vorige eeuw het Frans! Natuurlijk spelen ook politieke overwegingen mee. Er zijn immers steeds mensen te vinden - ook bij de VRT - die door politiek getouwtrek lak hebben aan eigenwaarde en identiteit, wat maatschappelijk gezien zeer te betreuren is.

Epiloog: er is helemaal geen pak méér geld nodig, maar wel een pak méér begrip en eerbied voor onze ‘Nederlandstalige kunstenaars’, onze eigen cultuur, tradities en waarden. Of dacht u dat Engelse of Amerikaanse radiozenders ooit aandacht schenken aan een Nederlandstalig lied? De visie van de VRT over het uitzenden van muziek in onze taal en cultuur verdient dan ook een flinke opknapbeurt.

Prof. Jo H aazen Musicus en Europees eresenator

VRAAGJE Pallieterke, Vermits er geen vragen werden gesteld in het Vlaams Parlement vorige donderdag, zal ik er een stellen in het kader van het ontbrekende cijfermateriaal. Meneer Jambon, hoeveel zullen de transfers naar Wallonië tijdens uw presidentschap bedragen?

Jacques Demeersseman - Kortrijk

Pallieterke, Als ex-werfleider bij de vzw Brussels Expo trok dit artikel meteen mijn aandacht. In 2010 werden wij op een personeelsvergadering op de hoogte gebracht van de grootse plannen van de stad Brussel, namelijk het Eurostadion, Neo en een volledige remake van de Heizel-vlakte.

We zijn nu bijna 2020 en wat is er al gerealiseerd? Niets, nul, nada, behalve heel veel geld weggegooid! Steeds komen dezelfde redenen naar voor: slecht bestuur en onbekwaamheid.

Het Eurostadion werd afgeblazen omwille van niet-gemaakte afspraken met het Vlaams Gewest en het ontbreken van vergunningen.

Baas Gansendonck Guy Vanhengel en Courtois vonden dat helemaal niet nodig, Vlaanderen moest maar akkoord gaan. Gevolg: het boeltje ligt stil, of beter, is afgeblazen. Gans Parking C werd gesaneerd voor niets dus, t.t.z. de aannemer Ghelamco draaide op voor de kosten en tracht die nu te recupereren via gerechtelijke procedures. Men was ook begonnen met de ondertunneling van de Romeinsesteenweg naar Parking C. Langs Brusselse kant hebben ze alles al klaar en afgewerkt, maar de werken liggen stil omwille van het ontbreken van de nodige vergunningen en afspraken die nooit werden gemaakt met het Vlaams Gewest. Weeral een hoop geld weggesmeten (voor een groot deel Vlaams belastinggeld).

Nu blijkt het Neo-project ook in de koelkast te belanden omwille van, jawel, weeral slechte afspraken. Er rezen reeds financieringsproblemen, maar nu komt tot overmaat van ramp Ecolo-Groen nog wat extra roet in het eten gooien door haar eis om meer sociale woningen in dat project op te nemen. Dit is uiteraard absoluut niet interessant voor de projectontwikkelaars, die waarschijnlijk de zaak voor bekeken zullen houden. Gevolg: weeral een hoop weggesmeten geld! Brupark werd afgebroken en klaargemaakt, Océade: weg. Allemaal voor niets, omdat de beleidsvoerders dachten hun eigen agenda te moeten doordrukken. Zielig!

De PS zal allicht beginnen snappen wat regeren met Ecolo-Groen betekent... En dan nog met de eis afkomen dat Brussel meer geld moet krijgen! Hoe gestoord moet je zijn om als Vlaming op die eis in te gaan, om dan een paar jaar later al uw belastingcentjes zien weggesmeten worden! Nee, bedankt, en hopelijk leest N-VA mijn brief! De grootheidswaanzin is niet te stoppen in het Brussels Gewest, maar dat hoeft niet te verwonderen. Erwin De Mulder - Geraardsbergen

CENTEN Pallieterke, Als ik de jammerklachten hoor van oppositie, vakbonden en alle links-correcte drukkingsgroepen over de geldmiddelen die Vlaanderen zou missen, dan word ik onwel. Waarom antwoordt de N-VA niet dat die jammerende oppositieleden maar eens de moed moeten opbrengen om eenzijdig die miljarden verslindende geldkraan naar de overkant van de taalgrens (of liever onze Vlaamse landsgrens) resoluut toe te draaien? Dan kan Vlaanderen op beide oren slapen.

Eugeen S’heeren - Sint-Truiden

AL WAS HET MET DE DUIVEL Pallieterke, Lezer Eric Minsaer veroordeelt de repressie, maar vindt ze in dezelfde brief begrijpelijk.

Hij heeft het dan o.a. over onze gesneuvelde soldaten en vervolgde weerstanders. Over die van na de capitulatie van Leopold III kan men de vraag stellen in hoeverre die legaal waren.

Als het over de weerstand gaat, is deze discussie zelfs overbodig, want volgens geldend recht van toen (en nu?) waren dat terroristen en hadden de Duitsers alle recht om te vergelden. Niet leuk, maar dat zal oorlog wel nooit zijn!

En waarom was het verkeerd dat Vlamingen hoopten op onafhankelijkheid en daarom met Hitler in zee gingen? Zei niet Churchill als antwoord op vragen over samenwerking met Stalin: “Tegen Hitler, al was het met de duivel!”

Winston mocht dus wat Jan en Lutgard volgens briefschrijver niet hadden gemogen. De volkswoede is beter ‘te begrijpen’ als ge rekening houdt met de opjuttende uitzendingen van Radio London. Onbegrijpelijk is echter dat de rechtsstaat liet begaan, erger, er zelfs aan meewerkte!

Dirk Cornelis - Stekene

Een lezersbrief insturen?

LAÏCISME ALS IDENTITEIT? Pallieterke, De ware agenda van links m.b.t. het importeren van islamieten is niet zozeer dat importeren op zich, wel het dilemma dat daaruit voortvloeit: ofwel bestrijdt men de islam niet en dan delft de autochtone Europese bevolking vroeg of laat het onderspit, ofwel bestrijdt men de islam wel, maar dan onder het vaandel van de laïcistische Verlichting: de ideale gelegenheid voor de ‘Endlösung der Katholikenfrage’ als ‘collateral damage’ van islambestrijding.

Het ergste is dan nog dat dit laïcisme verkocht wordt onder het mom van ‘de Vlaamse identiteit’. Alsof het Vlaamse volk altijd laïcistisch heeft gedacht. Niets is minder waar. Zelfs de grootste voorstanders van de Vlaamse identiteit snappen geen bal van die identiteit. Tekenend is dat Bart De Wever erin slaagt een heel boek over onze identiteit te schrijven zonder noemenswaardige vermelding van het christendom. Door onze identiteit te reduceren tot loketneutraliteit hebben de zelfverklaarde ‘identitairen’ niets minder dan verraad gepleegd aan onze identiteit.

N.V.H. - Sint-Niklaas

STEMPLICHT Pallieterke, Met stijgende verbazing las ik het artikel van de heer Jurgen Ceder over de afschaffing van de opkomstplicht. Wat mij stoort, is dat men burgerplicht en burgerzin verwart met stemrecht.

Stemmen is een recht en geen plicht. Neen, het is niet te veel gevraagd om als het de heren politici goed uitkomt naar de stembus te gaan.

Alleen wil ik dat graag doen omdat ik daar een goede reden voor heb en niet omdat ik moet, op straffe van boete. Stemplicht is een uitvindsel van mensen die geen notie hebben van de basisregels van democratie. Gewauwel over de kleine man is onterecht. U zou versteld staan hoezeer de kleine man te motiveren is. Lap... daar is het woord gevallen: motiveren. Motiveren is niet de muren bekladden met smoelen die alleen maar het milieu belasten. Motiveren is niet pinten betalen, potloden en stickers uitdelen alsof we daar al behoefte aan hebben.

Motiveren is geen opsomming van punten uit het partijprogramma en die in brievenbussen stoppen. Politici die steeds en altijd met inzet hard werken, de waarheid vertellen, eerlijk zijn, constructief meewerken en niet dwarsliggen uit principe zijn degenen die iedereen motiveren.

U kan mij verwijten een naïeveling te zijn, maar toch weet ik dat er politici zijn die daarin slagen.

De heer Jurgen Ceder verdient geen sjot tegen zijn achterwerk, maar mag alstublieft iemand van de redactie af en toe zijn snotneus afvegen.

Roger Gielens - Bredene

TAAL Pallieterke, Dus, de mythische gesprekken tussen N-VA en PS kunnen beginnen, of zijn al bezig. Toch benieuwd in welke taal zo’n onderonsjes gevoerd worden. Ik heb immers een vermoeden dat de Vlamingen, zoals gewoonlijk, weer eens hun broek afsteken voordat er ook maar een half woord gezegd is. Jan Cappelier - Ruddervoorde

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis zijn zijn Vlamingen thuis Hotels en restaurants waar Verliefd op op de dethuis natuur-?zijn Vlamingen Verliefd natuur-?

Kom ze ze eens eens proev proeven te Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

DeAchouffe keuken is enkel hotelgasten 19 - open 6666voor Houffalize Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Wij zijn vlamingen

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Tel. 061-28 81 82

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Sport

10 oktober 2019

Vercauteren is geen jaknikker Franky Vercauteren wordt op 28 oktober 63 jaar. Een leeftijd om aan je pensioen beginnen te denken, maar niet voor Vercauteren. De “kleine prins van het Astridpark” begint op die gezegende leeftijd nog aan een gigantische uitdaging.

Hij is de man die Anderlecht terug op de rails moet krijgen.

Het is geweten dat RSCA niet de gemakkelijkste club is om voor te werken, en dat is nog zacht uitgedrukt. Het zal niet gemakkelijk zijn! Men weet ondertussen wat met Vincent Kompany, “de grote prins van het Lottopark”, is gebeurd. Zijn plannen voor een nieuw concept liggen voor het ogenblik in het onderste diepvriesvak van zijn frigo. Die kunnen later gebruikt worden, maar nu is het nog te vroeg. Wat belangrijk is, is dat Vincent en Franky voor 100 procent akkoord zijn met hun taakomschrijving en er zich aan houden.

Vercauteren is geen gemakkelijk manneke, en zeker geen jaknikker.

Broeder Grégoir Ik kan het weten, want ik heb nog met hem gevoetbald. Zijn eerste minuten in de eerste ploeg van paars-wit heb ik meegemaakt. Op het veld van RC Mechelen, een ploeg die in 1975 nog in eerste klasse speelde, kreeg ik een tik tegen mijn enkel. Ik moest het veld verlaten en werd vervangen door, jawel, Franky Vercauteren. 1975 was een rotjaar voor Franky. Hij raakte twee meniscussen kwijt.

De grote doorbraak kwam er in 1976. In de Europese finale van de Beker der Bekerwinnaars in Brussel tegen West Ham United was Franky bankzitter. Voor de rust raakte Ludo Coeck gekwetst. Hij werd vervangen door

de “kleine prins”. Op dat moment stonden we 0-1 in het krijt tegen de Engelsen. We hadden het moeilijk. Na het inbrengen van Vercauteren kantelde de wedstrijd. Door de acties van Franky op de linkerflank kreeg Robby Rensenbrink meer ruimte en kon hij het verschil maken. Franky deed Robbie beter spelen. Hij werd de luitenant van de Nederlander. Bij Oranje haalde Rensenbrink nooit het niveau van bij Anderlecht. Daar had hij natuurlijk geen talentrijke waterdrager tot zijn beschikking.

In zijn beginperiode bij paars-wit werd Franky regelmatig uitgefloten en daar was een reden voor. Hij kwam uit een Molenbeeks nest. Zijn broer Francis speelde bij Daring Brussel en daar zou Franky ook terechtgekomen zijn als broeder Grégoire van het Instituut Sint-Jan-Baptist, waar Vercauteren schoolliep, hem niet had overtuigd zich aan te sluiten bij Anderlecht.

Vrijdag zat de “de kleine prins” in de tribune van Charleroi. Anderlecht won met 1-2. Een mirakel.

Daar zit broeder Grégoire waarschijnlijk voor iets tussen...

Gille Van Binst Voormalig topvoetballer

ROSKAMMEN

Einde van een regime

Het is fascinerend om volgen hoe mensen zich in gordiaanse knopen vastsnoeren om een simpele waarheid te verdoezelen, nochtans zo duidelijk dat iedereen ze ziet. Dat is in alle geledingen van de samenleving schering en inslag.

Ook in de sport.

Uit al het mediagetoeter rond het opkuisen bij recordkampioen Anderlecht van het dictatoriale regime van ‘Vince the Prince’, lichten we die ene bewijsvoerende titel in Het Nieuwsblad uit: “Anderlecht ondersteunt Kompany met ervaren hoofdcoach”. Dat is te lezen als “Anderlecht vervangt Kompany door ervaren hoofdcoach”, maar het lijkt onoverkomelijk voor Coucke en co om die boodschap naar simpele waarheid aldus mee te geven. Zoals het voor het immer volgzame journaille onoverkomelijk lijkt om dezelfde simpele waarheid haar rechten te gunnen.

Stellen dat het rijk van Kompany uit is bij Anderlecht, is er over. Zeggen dat hij vrede moet nemen met het feit dat zijn ‘project’ daar een allesbehalve glorieus einde kent, is dat niet. Alleen al de (nog stille) aanwezigheid van ingehaalde crisiscoach Frank Vercauteren in de tribunes van Charleroi volstond om de spelersneuzen een nieuw wind te laten opsnuiven, met een eerste uitzege als bevrijdend resultaat. De camera’s namen de teruggezette Kompany na afloop van de match in beeld. Zijn strak getrokken gezicht deelde voor geen spat het geluk van de uitbundig vierende spelersgroep. Kompany is verstandig genoeg om te beseffen dat zijn dromerig toekomstverhaal uitverteld is en plaats moet ruimen voor de realiteitszin van een sportief bewind dat, met Vercauteren als uitvoerende macht, zijn rendement al bij tal van clubs bewezen heeft.

Niet dat Kompany onzin predikte in het Lotto Park. Zijn visie verdient krediet, maar helaas voor hem niet op de korte termijn die hij voor ogen had. Wel na enkele jaren praktijk van ‘het systeem’ bij de jeugd en haar doorstromen naar een geleidelijk daarmee vertrouwd gemaakt eerste elftal. Ajax Am-

dan mogen de liefhebbers van opendeurdagen niet klagen. Met als goede raad: doe zo voort en zie niet om.

Winnaars onder elkaar

Veelbelovend Na de overwinning op het veld van Charleroi is Anderlecht opnieuw vertrokken, lazen we ergens. Naar waar? Dat stond er niet bij. Als het de bedoeling was om, met dat sensationele wereldnieuws, de aandacht af te leiden van de topwedstrijden tussen enerzijds Club Brugge en AA Gent en anderzijds Antwerp tegen Standard, dan is die poging met glans mislukt. Zowel het Jan Breydelstadion als de Bosuil zat afgeladen vol voor twee veelbelovende affiches waarmee de agendamaker onze zondag opfleurde.

Met kop en schouders We hoeven maar naar de rangschikking te kijken en enkele tabellen te raadplegen om vast te stellen dat Club Brugge er tot dusver met kop en schouders bovenuit steekt. Zopas nog AA Gent, dat nochtans goed bezig was, zwaar in de luren gelegd en daarmee al zestien wedstrijden op rij niet meer verloren, de Europese en bekerwedstrijden meegeteld.

Wie doet beter dan Club? Niemand? Dat moeten we nog afwachten. De competitie duurt nog lang, en we staan altijd open voor verrassingen. Al weten we nu reeds wie zich stilaan mag opmaken om verkozen te worden tot trainer van het jaar.

Neen, niet Vince the Prince.

Slechte klucht Een riante 2-0 voorsprong prijsgeven, het kan de beste ploeg overkomen, zelfs ‘den Antwerp’. Dat de Great Old zich daaraan liet vangen, is een verhaal apart.

Het huiswerk van Bölöni met de ijzeren arm is zichtbaar nog niet af. Als het al ooit afraakt. Dit terloops. Het Echt Antwaarps Theater waarmee Mbokani en Refaelov ons minutenlang probeerden te amuseren op de Bosuil, was dit keer echt niet bedoeld om te lachen. Eerder een kinderachtige bedoening.

Zotte kuren Twee grote lobbes die aan de penaltystip de bal van elkaar probeerden af te pakken om zelf te kunnen scoren? Bij de eerste de beste amateurploeg zijn daarover afspraken gemaakt. Vergeten detail? Het kan de beste trainer overkomen.

Dat de ruziemakers elkaar het licht in de ogen niet gunnen, is wel een serieus probleem binnen de ploeg.

Ze hebben daar met Lamkel Zé al een explosieve lastpost, en nu dat nog. We hadden een vlieg in de kleedkamer willen zijn om het vervolg op die zotte kuren mee te maken. Voor verdere wetenswaardigheden rekenen we op onze spion ter plaatse, die ook niet weet wie in staat is om de kemphanen te verzoenen.

Zware cijfers Er werd duchtig gescoord de voorbije speeldagen. Zulte Waregem ging een gang en spande de kroon met zes treffers tegen het arme maar propere Cercle Brugge. Kortrijk amuseerde het thuispubliek met een overtuigende 4-0 tegen Sint-Truiden. Over de afgetekende overwinning van Club Brugge hebben we het al gehad. Tel al die doelpunten samen en

15

Wie mogen we nog proficiat wensen met zijn prestaties van het voorbije weekeinde? Om te beginnen Waasland-Beveren, dat Oostende aftroefde alsof het de normaalste zaak van de wereld was, en ze daar een wekelijkse gewoonte van maken op de Freethiel. KV Mechelen mag ook aanspraak maken op onze gelukwensen omdat het ging winnen in Eupen. Rapper gezegd dan gedaan.

En wij dan? Terechte vraag van Racing Genk, dat door onze voltallige sportredactie op een gemeend hiep hiep hoera onthaald wordt, omdat het Moeskroen nekte. Iedereen tevreden? Goed zo.

Allen daarheen Niet iedereen is tevreden. Er bestaat zoiets als de Proximus League (1B). Een reeks waar we naast leider OH Leuven ook favorieten als Westerlo en Beerschot ontmoeten. Hen over het hoofd zien, zou zonde zijn. Toeval of niet, die twee ploegen mogen het nu vrijdagavond onder elkaar uitvechten.

Wat ze hopelijk niet letterlijk gaan nemen, want het Kiel is geen boksarena. Na de ondermaatse prestaties van het voorbije weekeinde hebben die ploegen iets goed te maken. Stijn Vreven versus Bob Peeters, ambiance verzekerd.

Miserie troef Het leven van een bondscoach kan hard zijn. Vraag het maar aan Roberto Martinez die, aan zijn bezorgd gelaat te zien, de voorbije dagen geen oog heeft dichtgedaan in het vooruitzicht van de interland tegen - houd u vast aan de takken van de bomen - dwergstaat San Marino.

Een kwartet spelers die geblesseerd zijn en enkele vaste waarden die om een of andere duistere reden uit vorm zijn, los het maar op, als trainer van de Rode Duivels.

Als dat nu donderdag maar goed afloopt tegen de caféploeg uit het Apennijnse Schiereiland en drie dagen later tegen de amateurs uit Kazachstan.

sterdam is in dat opzicht een lichtend voorbeeld in Europa. Zelfs het beste.

Straffe kost Niemand in de wereld van de topsport is onfeilbaar en onkwetsbaar. Vincent Kompany is van het ene en het andere het levende bewijs. Maar hij is niet de enige, zo is gebleken. Mathieu Van der Poel in Yorkshire en Nafi Thiam in Doha ondervonden aan den lijve dat ook zij mensen zijn. En geen halfgoden, een status die de media hen ongeremd toemeten. Niet alleen in fysisch opzicht, maar ook psychisch. Zoals bij Kompany en, na de uitstekende verrichting van Club Brugge tegen Real Madrid, ook bij coach Philippe Clement.

Volgens Vincent Mannaert, algemeen directeur van Club, had Clement én het verloop én de afloop van de CL-match tegen De Koninklijke voorspeld. Aldus Het Nieuwsblad. Clement had Dennis niet zomaar op de bank gehouden in Mechelen. Hij wist toen al dat die zou uitblinken in Madrid. Hij had in Bernabeu ook Dion Cools op de bank gezet.

Hij wist immers al dat, als zijn plan klopte, hij in het wedstrijdeinde iets te verdedigen zou hebben. En als klap op de vuurpijl had hij nog voorspeld dat hij van doelman Mignolet minstens één superredding nodig zou hebben om een resultaat veilig te stellen. En zowaar is dat ook uitgekomen. Waar Clement zijn onfeilbare glazen bol gekocht of gekregen heeft, zei Mannaert er niet bij. Hij vond een en ander wel “straffe kost”, dus het vermelden overwaard. Maar wel nà de match, niet er voor. Dat zou pas straffe kost geweest zijn. De vraag rijst wie de grootste fantast is.

Hij die dat soort onzin nadien uitkraamt, of hij die het nodig vindt om die ongecontroleerd aan zijn lezerspubliek op te solferen? Phlippe Clement zelf treft alvast geen schuld.

Veel is niet genoeg Nafi Thiam moest vrede nemen met zilver op het WK atletiek in Doha. Moeten we nu beginnen snotteren omdat ze naast goud greep? Dat ziet ge van hier. Al zullen er altijd tere zieltjes zijn die haar tweede plaats als een nederlaag beschouwen en hun water niet kunnen houden bij zoveel ellende.

Alsof zilver een ordinair stuk blik is en een tweede plaats geen eervolle trofee.

Wie dacht dat Thiam van een andere planeet kwam en onklopbaar was, zal zijn mening moeten herzien. En maar goed ook. Aan de hand van de lofbetuigingen van de voorbije maanden in de media gingen we haast twijfelen of Thiam wel van vlees en bloed was. Dat probleem is nu opgelost. Of haar nieuwe status een nadeel of een voordeel is, zal blijken op de Olympische Spelen van volgend jaar in Tokio.

Dat belooft De natie zal goed vertegenwoordigd zijn op die Olympische Spelen in Tokio.

Onze turnmeisjes gaven het voorbeeld en plaatsten zich in groep op het WK in Stuttgart.

Dan konden de mannelijke en de vrouwelijke estafetteploegen van de 4x400 meter, die op het WK atletiek in Doha aan de beurt waren, niet onderdoen. De Japanners gaan nog oogjes trekken. We gaan alleszins niet in affronten vallen; aan volk zal het niet mankeren in Tokio.

Daar komen de crossers De bladeren beginnen te vallen en dan ontwaken de veldrijders uit hun winterslaap. Wout Van Aert is nog volop aan het oplappen en Mathieu Van der Poel is nog aan het bekomen van het uitgeregende wereldkampioenschap in Yorkshire. Hij neemt rust tot het einde van deze maand, om dan opnieuw aan de slag te gaan bij de crossers.

Wat niet wil zeggen dat, in afwachting van het wederoptreden van de twee zwaargewichten, er niets te beleven valt in het veld. Enkele schermutselingen hebben we al gehad, nog even geduld en dan begint het serieuze werk en zit het er weer bovenarms op.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

10 oktober 2019

ABSURDISTAN Vanzelfsprekend Nederland voert een wet in die boerkadracht in specifieke omstandigheden verbiedt? Dan krijgt Nederland een VN-rapporteur op het dak, een mensenrechtenprofessor uit het progressieve Californië.

Een dame à la Gloria Wekker en andere Reni Eddo-Lodge’s. Iemand nog illusies over haar mening?

In de steek gelaten Succes kan gevaarlijk zijn. De Koerden in Syrië kennen dat. Mee dankzij hen is het kalifaat verslagen, maar nu komt de stank voor de dank: de Turken mogen in het van IS bevrijde gebied een ‘veiligheidszone’ instellen in Koerdisch-Syrisch gebied. Erdogan wil Lebensraum...

Nostra culpa Laten we er maar rond voor uitkomen: dat de oppositie tijdens de regeerverklaring in het Vlaams Parlement het halfrond verliet, is onze schuld. Wij waren in de bar immers druk doende met het uitdelen van gratis promo-exemplaren van ons weekblad. Zeg nu zelf, niet te missen!

Begripsvernauwing Denis Van Laeken, directeur van Antwerpse Kultuurfaktorij Monty, stelt in een artikel dat verscheen in het niet onpartijdige cultuurtijdschrift Rekto/Verso dat het Antwerpse Toneelhuis, de befaamde Bourlaschouwburg, een ‘moderne’ invulling moet krijgen.

Vreemd genoeg komt zijn omschrijving daarvan nogal hard overeen met een extreemlinkse invulling.

Een inspanning graag Onderneemster en volksvertegenwoordiger Sihame El Kaouakibi (Open Vld) heeft een probleem met het Vlaams regeerakkoord, met name inzake de onmogelijkheid tot hoofddoekdracht in het officieel onderwijs. Wij kunnen niet wachten tot minister

1184

Somers haar overtuigt dat dit een goede zaak is.

Melkhaters Veganisten, zeg maar extreme vegetariërs, worden steeds driester in het proberen hun gedachtegoed op te leggen. Hun mogelijk goedbedoelde, maar bepaald bijtende anti-melkcampagne op het openbaar vervoer moest binnen de kortste keren worden afgelast. Vergevingsgezind als wij zijn, mogen ze er bij ons een glas op komen drinken.

Koemelk, uiteraard.

Dansmariekes Waar men op rozen zit met de nieuwe minister-president van cultuur, is bij dansorganisaties allerhande. De Federatie van Islamitische Straatdanskringen uit Borgerhout en Molenbeek is ten zeerste verheugd met de huidige ontwikkelingen.

Werk aan uw toekomst!

Eerstdaags zal onze redactie overgaan tot het organiseren van stages en inleefmomenten. De allereerste vindt op een nog te bepalen datum plaats in de weelderige kantoren.

Thema: toekomstplanning en -perspectieven. De onderhandelingen met lesgever Wouter Beke zijn bijna afgerond.

Suggestie De reclamestunt van brouwerij Van Honsebrouck, het Vlaams Parlement barricaderen met massa’s bierbakken, vinden wij een na te volgen voorbeeld. Ter attentie van alle Vlaamse brouwerijen: u vindt ons redactieadres elders in dit weekblad.

Soepel denken Enige tijd geleden beroemden Bart Tommelein en Bart Somers zich er op dat ze Jan Jambon en Peter De Roover destijds uit de VU hadden gegooid wegens “te rechts”.

Maar voor een ministerpost wil een mens blijkbaar wel eens links water bij de rechtse wijn doen.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Intimidaties met woorden B. Lichtelijk - Koude knoflooksaus C. Nederlandse kaassoort - Ginds D. Vruchtenschil - Belgische politieke partij - Verorberde - Voor de middag E. Vernieuwende stroming in de kunstwereld F. Akelige - Ingenieur - Warme droge valwind G. Niet realistisch - Op die dag H. Meisjesnaam - Zelfhulpgroep voor alcoholisten I. Het recht om pas later te beslissen of je iets neemt - Tennisterm J. Nederlandse waterloop - Metalen vaatwerk K. Frunniken - Muzieknoot L. Trillen - Jongensnaam

1. Heel treurig 2. Formele toespraak Muziekdrama 3. Beroep - Onzichtbare kleur (afk.)

4. Intercommunale Watermaatschappij - Noodzakelijk iets 5. Griekse letter - Rich Text Editor De oudere 6. Asbestcementlei - Hoevedieren 7. Meisjesnaam - Natuurlijk logaritme 8. En andere - Zilver - Dorp in Oost-Vlaanderen 9. Almaar verder gaand zonder oponthoud 10. Insect - Internetlandcode voor Roemenië - Kloosteroverste 11. Oude lengtemaat - Hyperactiviteit - Jaartelling 12. Waardeloze voorvallen

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1183 VINDT U OP BLZ. 14

De Jambon-vraag

Wie volgt Kristof Calvo op als Kristof Calvo?

Juicht, Vlaanderenland, juicht! De regering is een feit. En we hebben het even voor u uitgerekend. Qua coalitie heeft u nul procent verandering gekregen. Dat is een beetje teleurstellend, gezien de verkiezingsuitslag. Maar dan had u maar een duidelijk signaal moeten geven bij de verkiezingen. In godsnaam, beste mensen, wanneer gaan jullie dat eens leren? Het zijn politici, geen helderzienden.

Hoe vaak moet dat nog uitgelegd worden?

Een wijs man zei ooit: “Als verkiezingen iets zouden veranderen, waren ze allang afgeschaft.” Dat is heel cynisch van die wijze man.

Een beetje verzuurd ook. Volgens mij was het Walter Zinzen, die het had over zijn vrouw.

Minister van zelfbediening Maar bekijkt u het eens anders. Qua ministerieel personeel heeft u maar liefst 66 procent nieuw materiaal. Hilde, Ben en Lydia zijn wat belegen, inderdaad, maar de zes anderen komen gloednieuw uit de verpakking.

Wouter Beke meegeteld, weliswaar. Je kan dat moeilijk écht nieuw materiaal noemen. Eerder politiek wrakhout. In zijn eigen partij noemen ze hem ook wel eens met een kwinkslag “de minister van zelfbediening”. De man die zijn partij in de vernieling reed en dan de perte totale als oud ijzer verkocht om alsnog minister te worden. Maar, dat hebben ze eigenlijk aan zichzelf te danken.

Een paar weken geleden al berichtten wij u over de twaalf apostelen die binnen de CD&V moesten uitzoeken wat er bij de verkiezingen precies verkeerd was gelopen. Nog voor ze aan de tafel gingen zitten, waren ze het erover eens dat alle schuld bij Beke lag. Alleen was er niemand die dat met zoveel woorden wou zeggen. Dus schreven ze een lijvig rapport.

Enerzijds vernietigend, anderzijds constructief, en al de wol die ze in Nieuw-Zeeland konden missen. Beke las het aandachtig, vond het zeer boeiend en oordeelde: “Rustig maar, mensen. Je vous ai compris! Als jullie écht zo graag willen dat ik minister word, dan doe ik dat wel even voor jullie.”

Beke was de verhuiswagen met bestemming Martelarenplein al aan het volladen, toen de jongerenvoorzitter eindelijk een vingertje durfde opsteken met de boodschap: “Misschien staat er toch iets anders in dat rapport?” Wouter was ondertussen echter al een nieuw likje verf aan het kiezen en bestel-

len voor op de muren van zijn ministerie van Vlaams Welzijn. En als het niet gaat om het Vlaamse welzijn , dan toch zeker dat van Wouter Beke. Als u het mij vraagt, staat Beke met stip genoteerd om Kristof Calvo op te volgen als laureaat van de “Grote Prijs Kristof Calvo” voor meest ergerlijke politicus.

Mechels model Hoewel, hij heeft wel concurrentie uit eigen regering. Daar zit immers ook de minister voor Bart Somers, namelijk Bart Somers.

En ook hij is een uitstekende Kristof Calvo, als u het ons vraagt. Voormalig Vlaams minister-president Somers, weet u nog? Mensen vergeten wel eens dat Bart dat prestigieuze ambt reeds heeft bekleed. Hij was dan ook de meest discrete minister-president ooit. Hij vulde die job in als barkruk, melkkoe en kotsbakje voor premier Guy Verhofstadt. Maar die tijd is voorbij.

Bart is uit de schaduw van zijn oude leermeester getreden en is nu eigen baas. Hij hanteert wel hetzelfde systeem: als het geld op is, wegwezen. Nu Mechelen de meest armlastige stad van het land is, is zijn rol daar uitgespeeld. Dus gaat hij Vlaanderen leren samenleven in de superdiverse samenleving.

Mechelen is dood, leve het Mechelse model.

In Mechelen leeft iedereen immers in harmonie samen. Vraag maar aan Bart. “We zijn allemaal nieuwkomers in de multiculturele samenleving”, zei Somers op de VRT, en hij riep op tot het gebed bovenop de Sint-Romboutstoren met bovenaan een hoofddoek en onderaan een tutu. Helemaal in lijn met het signaal dat u gegeven heeft op 26 mei.

Verwacht u de komende vijf jaar aan veel opgeheven vingertjes over uw gebrek aan respect voor uw medemens. Geen nood als u het even niet meer weet. Het is niet moeilijk.

Doe gewoon wat Bart doet. Ja, Somers is een uitstekend kandidaat voor de Grote Prijs Kristof Calvo. Let the games begin!

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be